ΦΙΛΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ 1814 – 2014

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Συμπληρώθηκαν 200 έτη από την ίδρυση της Φιλικής Εταιρείας, εκείνης που έμελλε να οργανώσει την ελληνική επανάσταση το 1821. Συνήθως περιοριζόμαστε στην αναφορά στους τρεις ιδρυτές της Σκουφά, Ξάνθο και Τσακάλωφ. Πέραν αυτού ελάχιστα γνωρίζουμε και αυτά στρεβλωμένα.

Η Φιλική Εταιρεία ιδρύθηκε τη 14^η Σεπτεμβρίου 1814, ημέρα της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού (ημέρα όχι χωρίς νόημα για τους πρωτεργάτες), στην Οδησσό, πόλη που κτίστηκε κατ’ εντολή της τσαρίνας Αικατερίνης μετά την απελευθέρωση της περιοχής από τους Τούρκους κατά το τέλος του 18^ου αιώνα. Η σημαντική θέση της είχε ως συνέπεια την εγκατάσταση εκεί κατοίκων διαφόρων εθνοτήτων, μεταξύ των οποίων και Ελλήνων, οι οποίοι επιδόθηκαν κυρίως στο εμπόριο. Η ίδρυση της Εταιρείας σε ρωσικό έδαφος παρείχε ασφάλεια και βεβαιότητα ότι σε περίπτωση αποκάλυψής της δεν θα είχαν τα μέλη της την τύχη του Ρήγα και των συντρόφων του. Κατά τα τέσσερα πρώτα έτη τα μέλη της δεν ξεπερνούσαν τα τριάντα. Στη συνέχεια η έδρα της μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη, καθώς οι ιδρυτές της μετακινήθηκαν εκεί, όπου ο Σκουφάς άφησε την τελευταία του πνοή.

Συνέχεια →

ΤΟ ΙΣΛΑΜ

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Τα συγκλονιστικά γεγονότα που διαδραματίζονται στις πολύπαθες χώρες Ιράκ και Συρία έφεραν για μία ακόμη φορά στο προσκήνιο τη σύγκρουση των πολιτισμών. Καθώς η θρησκευτική πίστη αποτελεί τον θεμέλιο λίθο όλων των πολιτισμών μηδέ του μηδενιστικού της εποχής μας εξαιρουμένου, παρά τις διακηρύξεις αθεΐας «επωνύμων» και «ανωνύμων», θα ήταν ευνόητο στη Δύση να κινηθεί το ενδιαφέρον για τη θρησκευτική πίστη των πρωταγωνιστών των θηριωδιών. Είναι όμως άκρως εντυπωσιακή η αποφυγή από τα κατεστημένα ΜΜΕ αναφοράς στην πίστη αυτή. Τα ΜΜΕ είναι ταγμένα στην υπηρεσία της νέας τάξης πραμάτων, η οποία προβάλλει την πανθρησκεία της νέας εποχής, σύμφωνα με την οποία όλες οι θρησκευτικές δοξασίες είναι ισόκυρες και οδηγούν στη γνώση του θεού, ενός θεού όμως κομμένου και ραμμένου στα μέτρα του καθενός από μας!

Συνέχεια →

Η ΣΥΜΦΟΡΑ ΤΗΣ ΜΙΚΡΑΣΙΑΣ – ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΕΣ

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Κύλισαν επάνω από εβδομήντα έτη από τη συμφορά της Μικρασίας, τη μεγαλύτερη στη μακραίωνη ιστορία του ελληνισμού. Οι πληγές έχουν επουλωθεί και η επιθυμία της λήθης φαίνεται να κερδίζει έδαφος. Βέβαια υπάρχουν και κάποιοι που ακόμη αντιστέκονται, αποτελούν όμως πλέον οπισθοφυλακές, που δίνουν τη μάχη για την τιμή των όπλων. Οι εκδηλώσεις χαρακτηρίζονται από τη νοσταλγία για τις χαμένες πατρίδες, τις οποίες ολοένα και περισσότεροι απόγονοι των θυμάτων της γενοκτονίας και των προσφύγων επισκέπτονταν μέχρι πρόσφατα χάρη στην οικονομική ευμάρεια. Όμως από την άλλη η ευμάρεια είναι που έκανε πολλούς περισσότερους να αποζητούν τη λήθη και να αποδεχθούν τα τετελεσμένα φθάνοντας να εξισώνουν θύτη και θύμα με την υποστήριξη της ανιστόρητης νεοταξικής θέσης ότι και οι Έλληνες διέπραξαν γενοκτονία. Ας εξετάσουμε κάποια στοιχεία της τραγωδίας.

Συνέχεια →

ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ Η ΑΦΡΙΚΗ

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Η άγρια εκτέλεση από φανατικούς μουσουλμάνους δύο προσώπων, που ανήκουν σε κράτος ευγενών πολιτών, έδωσε την αφορμή να στρέψουν όλα τα μέσα ενημέρωσης την προσοχή τους στα συμβαίνοντα στη Μέση Ανατολή. Κατ’ αρχήν δεν αναλύθηκε σε βάθος η τόσο μετατοπισμένη χρονικά (κατά δύο και ένα έτη αντίστοιχα) εκτέλεση σε σχέση με τη σύλληψή τους. Παρουσιάστηκαν οι εκτελεσθέντες ως αθώα θύματα του καθήκοντος για ενημέρωση. Θα ήταν αυτό αποδεκτό, αν μας παρουσίαζαν οι μετά θάνατον εγκωμιαστές τους ανταποκρίσεις πριν από τη σύλληψή τους, στις οποίες έκαναν γνωστό το δράμα του λαού της Συρίας επί τριετία. Γνωρίζουμε τον αριθμό των αθώων θυμάτων στη χώρα αυτή; Κατά καιρούς στο διαδίκτυο αναρτώνται ειδήσεις που αναφέρουν είκοσι, πενήντα, εκατό εκτελέσεις με άγριο «τελετουργικό» τρόπο.

Συνέχεια →

ΦΛΥΑΡΙΑ ΠΕΡΙ ΡΑΤΣΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΣΗ

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Ρατσισμός είναι ξένη λέξη, που στα ελληνικά αποδίδεται ως φυλετική διάκριση (ράτσα=φυλή). Συνεπώς ρατσισμός είναι η κοινωνική αντίληψη περί της ανωτερότητας της φυλής, στην οποία ανήκουμε, έναντι των άλλων φυλών, τα μέλη των οποίων θεωρούνται διανοητικώς κατώτερα και έχοντα αναπτύξει κατώτερο από τον δικό μας πολιτισμό. Ο ρατσισμός καλλιεργήθηκε ιδιαίτερα στις δυτικές δουλοκτητικές κοινωνίες και διατηρήθηκε κατά την περίοδο της αποικιοκρατίας. Μέσω αυτής της κοινωνικής αντιλήψεως, οι καταπιεστές ανακούφιζαν τη συνείδησή τους, τη βαρυμένη από τον σκληρό τρόπο αντιμετώπισης δούλων και κατοίκων των αποικιών. Ο ρατσισμός έλαβε οξεία μορφή περί τα τέλη του 19^ου αιώνα, τότε που ο εθνικιστικός φανατισμός ήθελε το κάθε έθνος ανώτερο από τα υπόλοιπα ακόμη και της ίδιας φυλής. Ο εκτροχιασμός δεν είναι δύσκολος, όταν αυτές οι κονωνικές αντιλήψεις μετατρέπονται σε όργανο άσκησης πολιτικής!

Συνέχεια →

Η ΑΠΟΦΥΓΗ ΑΥΤΟΕΛΕΓΧΟΥ ΚΑΙ ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗΣ

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Ο δυτικός άνθρωπος έχει παγιώσει κατά τους τελευταίους αιώνες την κυριαρχία του στον πλανήτη. Με την ισχύ που απέκτησε επέβαλε και τις θεωρούμενες από αυτόν αξίες σε όλους τους λαούς, οι οποίοι πορεύονται υποταγμένοι εν πολλοίς στον δυτικό τρόπο ζωής, παρά τις διαφορετικές θρησκευτικές πίστεις, τους διαφορετικούς πολιτισμούς και τις διαφορετικές παραδόσεις. Κορύφωση του δυτικού τρόπου βιωτής αποτελεί στην εποχή μας το «αμερικανικό όνειρο», το οποίο αποδέχονται με εκδηλώσεις λατρείας πλείστοι όσοι όχι μόνον Αμερικανοί αλλά και πολίτες πολλών άλλων χωρών.

Συνέχεια →

ΕΛΠΙΔΕΣ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Σκέφθηκα να γράψω κάποιο άρθρο για την εγκληματική επίθεση του ισραηλινού στρατού κατά των Παλαιστινίων στη λωρίδα της Γάζας. Επειδή όμως δεν συμβαίνει αυτό για πρώτη φορά, ανέσυρα από το αρχείο μου εκείνο, που είχα συντάξει μετά την επίθεση, που είχε διενεργήσει το Ισραήλ λήγοντος του 2008.

Το αναδημοσιεύω:

Λίγο πριν εκπνεύσει το έτος 2008 και ενώ ο νεογέννητος Χριστός βρισκόταν στη φάτνη της Βηθλεέμ, οι Εβραίοι έκριναν κατάλληλη τη στιγμή να επιχειρήσουν αεροπορικό βομβαρδισμό της λωρίδας της Γάζας με θύματα εκατοντάδες αμάχους νεκρούς και πολλαπλάσιους τραυματίες. Ο «Ηρώδης» της Ουάσιγκτον έσπευσε να νουθετήσει τους Παλαιστινίους να πάψουν να ενοχλούν με τις ρουκέτες τους το Ισραήλ (είχε και αυτό κάποια θύματα).

Συνέχεια →

ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΠΟΛΕΜΟ (Α) και (Β)

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

 (Α)

Έχομε την ψευδαίσθηση ότι η ειρήνη έχει παγιωθεί στην ευρωπαϊκή ήπειρο και θα απολαμβάνουμε τα αγαθά της επί αιώνες. Η ψευδαίσθηση απορρέει από την λανθασμένη αντίληψη ότι οι άνθρωποι διδάχθηκαν από τις συμφορές που επέφεραν στο παρελθόν οι αντιθέσεις μεταξύ χωρών, οι οποίες κατέληξαν σε γενικευμένες φονικότατες και καταστροφικότατες συγκρούσεις! Δυστυχώς οι άνθρωποι δεν διδάχθηκαν. Παραμένουν οι ίδιοι και έτοιμοι να επαναλάβουν τα τραγικά σφάλματα των προγόνων τους. Άλλωστε αν εξετάσουμε σε βάθος τα αίτια των πολέμων κατά τον 20^Ο αιώνα, θα διαπιστώσουμε ότι είναι πολύ βαθύτερα από τις αφορμές, που προκάλεσαν το έναυσμα. Τα αίτια, για τα οποία λίγος λόγος γίνεται είναι τα άθλια οικονομικά συμφέροντα των πλουτοκρατών, οι οποίοι ήλεγχαν, αν και όχι τόσο ασφυκτικά όπως σήμερα, και τότε τις κυβερνήσεις των χωρών που μπλέχθηκαν στη δίνη των πολεμικών συρράξεων. Δυστυχώς οι λαοί εμποτισμένοι ακόμη τότε από τα εθνικά και εθνικιστικά ιδεώδη ήταν πολύ εύκολο να πέσουν θύματα της προπαγάνδας περί της ιερότητας του ανιέρου πολέμου!

Συνέχεια →

ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΤΡΙΝΑ ΤΗΣ ΚΙΝΑΣ

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Η Κίνα αποτελεί την ανερχόμενη οικονομική δύναμη, η οποία θα απειλήσει στο εγγύς μέλλον σοβαρά τις οικονομίες των δυτικών χωρών. Αυτό είναι το μόνο που βλέπουν οι αναλύοντες τα συμβαίνοντα υπό το πρίσμα της οικονομίας καθώς αγνοούν ή αδιαφορούν για τις άλλες εκφάνσεις δράσης του ανθρώπου.

Ας αρχίσουμε και εμείς με τα της οικονομίας όχι όμως και με διάθεση να τερματίσουμε μ’ αυτά. Κατά την σχετικά πρόσφατη επίσκεψη του Κινέζου πρωθυπουργού στη χώρα μας ειπώθηκαν πολλά και σημαντικά για την ιστορία και τον πολιτισμό των δύο λαών. Το θλιβερό είναι ότι δεν σχολιάστηκε ουδόλως το πόσο απέχουμε σήμερα οι δύο λαοί από τις αξίες και τα ιδεώδη των προγόνων μας.

Συνέχεια →

ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΛΙΤΙΚΑ ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Η Εκκλησία είναι θεοΐδρυτος οργανισμός, ο οποίος τονίζει το δισυπόστατο του ανθρωπίνου προσώπου, ότι δηλαδή ο άνθρωπος αποτελείται από πνεύμα (ψυχή) και σώμα. Αν κατά καιρούς βρέθηκαν κάποιοι που υποτίμησαν το σώμα, επηρεασμένοι από την πλατωνική αντίληψη, οι Πατέρες της Εκκλησίας έσπευσαν να εξυψώσουν αυτό αναλύοντας το του Αποστόλου Παύλου ότι αποτελεί ναό του Αγίου Πνεύματος. Βέβαια όσοι είναι αμέτοχοι του ευαγγελικού και πατερικού λόγου εύκολα μπορούν να διολισθήσουν στην προβολή της αντιπαλότητας μεταξύ πνεύματος και ύλης (σάρκας). Όλα ξεκινούν από την κατάχρηση των όρων πνεύμα και πνευματικός. Ζην πνευματικά σημαίνει για την Εκκλησία ζην κατά Χριστόν. Ζην σαρκικά σημαίνει ζην ενάντια στο θέλημα του Χριστού ακόμη και όταν δεν υπηρετούμε δουλικά το σώμα, γι’ αυτό και χαρακτηριζόμαστε από τους εν τω κόσμω ως πνευματικοί. Ο εγωισμός, η υπερηφάνεια, η κενοδοξία και η αλαζονεία είναι χαρακτηριστικά γνωρίσματα του κατά σάρκα ζην.

Συνέχεια →