ΔΙΑΚΩΜΩΔΗΣΗ ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Βουλευτής της ελληνικής Βουλής και συγκεκριμένα του χώρου της μείζονος αντιπολίτευσης είχε την «φαεινή» έμπνευση να διακωμωδήσει το κεντρικό μυστήριό της Εκκλησίας, τη θεία Ευχαριστία! Αν ήταν η πρώτη φορά που εκπρόσωπος του πολιτικού αυτού χώρου έβαλλε κατά της Εκκλησίας, αν υπήρχε έστω και χλιαρή αντίδραση των κεντρικών οργάνων του κόμματος κατά της ενεργείας αυτής ή, έστω, αν δηλωνόταν αποστασιοποίηση κάποιων στελεχών αυτού, θα θεωρούσα ότι ήταν μία ατυχής για τον βουλευτή στιγμή.

Συνέχεια →

Συνθήκη – Λαιμητόμος για την Εθνική Κυριαρχία – Πρέπει να διαβαστεί

Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

ΚΟΜΕΝΗ ΚΑΙ ΡΑΜΕΝΗ ΣΤΑ ΜΕΤΡΑ ΤΩΝ ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΩΝ Η ΕΠΩΑΖΟΜΕΝΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΓΙΓΑΝΤΙΑΙΑ ΚΟΙΝΗ ΑΓΟΡΑ ΗΝΩΜΕΝΩΝ ΠΟΛΙΤΕΙΩΝ ΚΑΙ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΈΝΩΣΗΣ

«Ο πανικός εξαπλώνεται στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, λες και κάποιο κουνάβι εισέβαλε στο κλουβί με τα κουνέλια. Το σχέδιο για τη δημιουργία μιας μεγάλης κοινής αγοράς, που θα ενσωματώνει τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρωπαϊκή Ένωση, ένα σχέδιο που εξελισσόταν θαυμάσια, χωρίς κανείς να πάρει είδηση, ήρθε ξαφνικά στο φως της ημέρας. Σε ολόκληρη την Ευρώπη, οι λαοί διερωτώνται γιατί να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Γιατί κανείς δεν ζητάει τη γνώμη τους; Ποιους να εξυπηρετεί, άραγε, αυτή η ιστορία»;

Συνέχεια →

Μέτωπο και γεωστρατηγικές αλλαγές

Του Τάκη Φωτόπουλου*

Είναι πια φανερό ότι εάν δεν είμαστε αποφασισμένοι να φύγουμε όχι μόνο από το Ευρώ, αλλά και την ΕΕ, δεν είναι δυνατή η έξοδος από την σημερινή πρωτόγνωρη καταστροφή. Παρόμοια, όμως, ριζική αλλαγή απαιτεί βαθιά συνειδητοποίηση των λαϊκών στρωμάτων, που μόνο μέσα από ένα παλλαϊκό Μέτωπο, (σαν αυτό που έχω περιγράψει) μπορεί να δημιουργηθεί. Συνειδητοποίηση, ότι εάν δεν θέλουν να καταδικαστούν σε μόνιμη εξαθλίωση, απαιτούνται σημαντικές οικονομικές αλλά και γεωστρατηγικές αλλαγές.

Συνέχεια →

Η ιρλανδική πρ

Του Βασίλη Βιλιάρδου*

«Σε γενικές γραμμές, οι κάτοικοι της Ιρλανδίας είναι «φυλετικά δεμένοι» μεταξύ τους –  γεγονός που ίσως οφείλεται στα μεγάλα δεινά του παρελθόντος. Η παρουσία και ο ρόλος της οικογένειας είναι εντονότατος σε όλες τις βαθμίδες του κοινωνικού ιστού – ενώ οι Ιρλανδοί δείχνουν να είναι ικανοί, δραστήριοι και απλοί.

Οι περισσότεροι θυμούνταν την Ιρλανδία ως μια χώρα με υπερβολικά αδύναμη οικονομία – μία χώρα που υπέφερε από φτώχεια, από υψηλή ανεργία, καθώς επίσης από αναγκαστική μετανάστευση των Πολιτών της στις Η.Π.Α., στην Αυστραλία, στη Βρετανία και σε διάφορα άλλα μέρη της Ευρώπης. Είναι επίσης γνωστή η καταπίεση των Ιρλανδών από τους Άγγλους κατακτητές – οι φυλετικές διακρίσεις, όπως και ο απροκάλυπτος ρατσισμός που βίωσαν ως μετανάστες.

Συνέχεια →

Οι Πρόγονοι, οι Γραικύλοι και οι Άρπαγες

Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

Από τον 5ο π.Χ. αιώνα, ο Θουκυδίδης, ο μέγιστος ιστορικός της Αρχαιότητας, είχε πει ότι έγκειται στην βαθύτερη φύση των ανθρώπινων όντων να δρουν στο μέλλον όπως έδρασαν στο παρελθόν. Έχοντας αυτό κατά νου, θα ανατρέξουμε στο παρελθόν.

Στα χρόνια που ακολούθησαν την πτώση της Πόλης, το όραμα της ελευθερίας πυροδοτούσε μια κρυφή αντίσταση που δεν σταμάτησε ποτέ. Είναι γνωστοί οι ένδοξοι «Stratioti», πολεμιστές που πήραν τις διαστάσεις μυθικών ηρώων στην Δύση, νέοι από οικογένειες βυζαντινές που συγκροτούσαν το ελαφρό ιππικό των ενετικών στρατιωτικών δυνάμεων.

Συνέχεια →

Σχεδίασμα προς το Νέο Κοινωνικό Συμβόλαιο

Του Νικήτα Χιωτίνη*

Σε προηγούμενο κείμενό μας προσπαθήσαμε να επισημάνουμε την επιτακτική ανάγκη επανακαθορισμού των όρων «δημοσίου» και «ιδιωτικού», ενίσχυσης των λειτουργικών τους σχέσεων και δημιουργίας ενός νέου τρόπου ύπαρξης και λειτουργίας των κοινωνιών [1].

Τούτο γιατί τόσο η πρόταξη του δημοσίου – με το κρατικιστικό παράδειγμα της πρώην Σοβιετικής Ένωσης – όσο και ο επικρατών φιλελευθερισμός – με την πρόταξη του ιδιωτικού – καταδήλως απέτυχαν, οδηγώντας σε εφιαλτικές εξελίξεις, εξελίξεις που δείχνουν περίπου σαν νομιμοποιημένες εξαιτίας των ισχυόντων και σχεδόν ιεροποιημένων τρόπων διακυβέρνησης των κοινωνιών και θεώρησης της οικονομίας.

Συνέχεια →

Έχουμε χρέος να υπηρετούμε την ομορφιά

Συνέντευξη του Παναγιώτη Χαλούλου (πατρινού φιλολόγου & ζωγράφου)*

Θα θέλαμε να μας πείτε πότε και πώς αρχίσατε να ασχολείστε με τη ζωγραφική.

Την ικανότητά μου να ζωγραφίζω καλά το ανακάλυψα από την παιδική μου ηλικία, από τα 11 χρόνια μου. Ίσως να ήταν μια προσπάθεια να εκφραστώ με κάποιο τρόπο, αφού ήμουν «κλειστός χαρακτήρας» και όχι τόσο κοινωνικός όσο άλλα παιδιά της ηλικίας μου. Ήταν μια αυτοεπιβεβαίωση και ακόμα προσπάθεια επικοινωνίας με τους άλλους που διέκρινα να αναγνωρίζουν το ταλέντο μου.

Πάντα μου άρεσε η δημιουργικότητα και αναζητούσα διάφορους τρόπους έκφρασης αποφεύγοντας την αδράνεια. Πιστεύω σε αυτό που είπε ο Άρθουρ Μίλερ: «Αν κάποιος δε δημιουργεί κάτι, όσο μικρό κι αν είναι αυτό, αρρωσταίνει. Απαράδεκτα πολλοί άνθρωποι έχουν την αίσθηση ότι ματαιοπονούν – ότι, αν χάνονταν από προσώπου γης, ο κόσμος δε θα έδινε δεκάρα. Και αυτό είναι ένα καταστροφικό αίσθημα απελπισίας. Σε εξοντώνει.»

Συνέχεια →