Αναδυόμενη Αφροδίτη

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

Θόλωσε ο νους στο όνειρο

σαν βγήκες απ' το κύμα.

Αναδύθηκες απ' τον αφρό

καλπάζοντας

Με το σώμα να ακτινοβολεί

Επιθυμίες

Ακολούθησα τα ίχνη σου

στην καυτή άμμο

Με περίμενες στη σκιά

μιας ανθισμένης πικροδάφνης

Μέριασε το φως παράμερα,

Κι' έλαμψαν στα μάτια σου,

οι αειθαλείς επιθυμίες

ανοίγοντας ρωγμή στο χρόνο

Για να ριζώσει ο έρωτας

 

Κάθε καλοκαίρι ψάχνω

τα χνάρια σου στην άμμο

Κρατάω τη μορφή σου

ολοζώντανη, 

στο εικονοστάσι της μνήμης μου,

Και ψάχνω,

ανάμεσα στις ανθισμένες

πικροδάφνες.

Ψάχνω, για τις χαμένες μου

επιθυμίες,

που βύζαξε αδυσώπητα, η ζωή

 

Άραγε, που να βρίσκεσαι τώρα;

Πόσων άλλων τα όνειρα

στοιχειώνεις;

Υπάρχει ακόμα εκείνο το ψεύδισμα

που έκανε το ψιθύρισμα σου

τόσο ερωτικό; 

Και η λάμψη των ματιών σου,

σαν άρμεγες τις ψευδαισθήσεις μου;

 

Σου έταξα πως θα αλλάξουμε

τον κόσμο

Και αλλάξαμε τον εαυτό μας

Μου συγχώρεσες άραγε,

την ασυνέπεια;

Δύσκολο να αντισταθείς  

Στη συνωμοσία της Ιστορίας

ενάντια στα όνειρα

 

Μόνο ο αυθάδης βρικόλακας,

η μνήμη,

αντιστέκεται τα βράδια

Ανοίγει τα παλιά σεντούκια μας

και ψαχουλεύει

τα νεανικά μας όνειρα

Ταξινομεί τις θαμπές μας

αναμνήσεις,

κάνει απολογισμό στις νοσταλγίες μας

Και το πρωί μας παραδίδει

εξαγνισμένους

Για να αντέξουμε την τρομοκρατία

της επελαύνουσας νιότης

Που μας σπρώχνει βάναυσα

για να περάσει

Άραγε να παραμένω ακόμα,

μια απ' τις βραδινές σου νοσταλγίες;

 

                                         24 Ιανουαρίου 2010, Γιάννης Ποταμιάνος