Θες να νηστέψεις; Δες το χάλι των προσφύγων και πήγαινε βοήθησέ τους!
Του (+) Αγίου Γρηγορίου, Επισκόπου Νύσσης*
Μετάφραση
«Και η συγκυρία μάς έφερε μεγάλη αφθονία γυμνών και αστέγων. Υπάρχει πλήθος αιχμαλώτων στις πόρτες του καθενός μας. Δεν λείπουν από πουθενά οι ξένοι και οι μετανάστες και όπου κι αν κοιτάξεις θα δεις χέρια απλωμένα σε ζητιανιά. Για σπίτι τους έχουν το ύπαιθρο. Καταφύγιό τους είναι οι στοές και τα αδιέξοδα και τα πιο ερημικά σημεία της αγοράς. Και όπως οι νυχτοκόρακες και οι κουκουβάγιες, φωλιάζουν μέσα στις τρύπες. Για ρούχα φορούν καταξεσχισμένα κουρέλια. Για χωράφι έχουν τη διάθεση όσων τους ελεούν.
Για τροφή έχουν ό,τι πέσει από όποιον τους συναντήσει. Πίνουν νερό από τις κρήνες όπως τα ζώα, και για ποτήρια έχουν τις χούφτες τους. Για αποθήκη έχουν την κοιλιά τους, Αποθήκη τους είναι ο κόρφος τους και αν αυτός δεν είναι σχισμένος, κρατάει όσα μπορεί να συγκρατήσει ό,τι κρύβουν σ’ αυτόν. Τραπέζι τους είναι τα γόνατά τους μαζεμένα. Κρεβάτι τους είναι το έδαφος, Για λουτρό έχουν ένα ποτάμι ή μία λίμνη, όπως τα έχει προσφέρει ακατέργαστα και κοινά σε όλους ο Θεός. Η ζωή τους είναι πλέον γεμάτη περιπλανήσεις σαν αγρίου ζώου, όμως δεν ήταν έτσι εξαρχής. Έγινε τέτοιος από τη συμφορά και την ανάγκη.
Εσύ που νηστεύεις, μπορείς να τους βοηθήσεις όσο χρειάζεται. Δείξε γενναιοδωρία στους αδελφούς σου που τους συνέβησαν αυτές οι ατυχίες. Ό,τι στέρησες από την κοιλιά σου, δώσ’ το στον πεινασμένο . Ο θείος φόβος μπορεί έτσι να επανορθώσει δίκαια τα πράγματα. Με τη φρόνιμη εγκράτεια μπορείς να θεραπεύσεις δύο πάθη που είναι αντίθετα μεταξύ τους: το δικό σου κορεσμό και την πείνα του αδελφού σου. Το ίδιο κάνουν και οι γιατροί, από άλλους αδειάζουν κάτι και σε άλλους το γεμίζουν, ώστε με την πρόσθεση και την αφαίρεση να οικονομηθεί η υγεία του καθενός. Πεισθείτε με την καλή αυτή παραίνεση και ο λόγος της ας ανοίξει τις πόρτες των ευπόρων. Αυτή η συμβουλή ας βάλει τον φτωχό στο σπίτι εκείνου που έχει. Μπορεί να μην πλουτίσεις με τα πολλά σου λόγια αυτούς που στενοχωριούνται, τουλάχιστον όμως ο προαιώνιος λόγος του Θεού ας τους προσφέρει στέγη, τραπέζι και κρεβάτι…
Μαζί μ’ αυτούς υπάρχουν κι άλλοι φτωχοί και άρρωστοι, πεσμένοι εδώ και εκεί. Ας προσέξει λοιπόν ο καθένας τους γείτονές του. Μην αφήσεις ο δικός σου γείτονας να θεραπευτεί από άλλον! Ας μην πάρει άλλος το θησαυρό που έπεσε κοντά σου! Αγκάλιασε τον ταλαιπωρημένο σαν να είναι χρυσός, αγκάλιασε τον χτυπημένο σαν να πρόκειται για τη δική σου υγεία, τη σωτηρία της γυναίκας σου, των παιδιών σου, των υπηρετών σου και όλου του σπιτιού σου. Αυτός που είναι φτωχός και άρρωστος είναι διπλά φτωχός. Γιατί αυτοί που είναι φτωχοί αλλά υγιείς μπορούν να πηγαίνουν από σπίτι σε σπίτι για βοήθεια, σ΄εκείνους που έχουν, αλλά και να κάθονται στα περάσματα των δρόμων, παρακαλώντας όλους τους περαστικούς. Αυτοί όμως που τους έχει δέσει η αρρώστια τους, βρίσκονται φυλακισμένοι σε στενά καταλύματα και σε στενές γωνίες, όπως ο Δανιήλ στο λάκκο των λεόντων και περιμένουν εσένα τον ευλαβή και φίλο των φτωχών, όπως εκείνος τον Αββακούμ. Γίνε λοιπόν συνεργάτης του Προφήτη με την ελεημοσύνη. Πήγαινε γρήγορα σ΄αυτόν που έχει ανάγκη και γίνε με προθυμία τροφοδότης του. Μη φοβάσαι, η προσφορά δεν είναι ζημιά! Ο καρπός της ελεημοσύνης βλασταίνει άφθονα. Σπείρε δίνοντας και θα γεμίσεις το σπίτι σου με καλή συγκομιδή.
Θα μου αντιτάξεις, βέβαια: Είμαι φτωχός κι εγώ. Ας είναι έτσι, ας το δεχτούμε. Δώσε όμως ό,τι ελάχιστο έχεις. Ο Θεός δε μας ζητά πάνω από τη δύναμή μας. Εσύ δώσε ψωμί, άλλος ας δώσει ένα ποτήρι κρασί, ο άλλος ένα ρούχο και έτσι με την συνεισφορά όλων αντιμετωπίζεται η συμφορά του ενός. Εξάλλου και το κόστος για τη σκηνή του Μωυσή δεν επιβάρυνε έναν μόνο, αλλά όλη την ομάδα. Ο πλούσιος τού έφερε χρυσό, άλλος ασήμι, ο φτωχός δέρματα και ο ακόμη φτωχότερος έφερε τρίχες. Βλέπεις ότι και το δίλεπτο της χήρας ξεπερνά τις προσφορές των πλουσίων; Γιατί αυτή άδειασε το ταμείο της από ότι είχε, ενώ οι άλλοι που είναι εύποροι ελάχιστα έχασαν.
Μην περιφρονήσεις τους κατάκοιτους, σάν να μην είναι άξιοι για τίποτα. Σκέψου ποιοι είναι και θα βρεις την αξία τους. Έχουν φορέσει το πρόσωπο του Σωτήρα μας. Ο φιλάνθρωπος Κύριος τους δάνεισε το ίδιο του το πρόσωπο για να κάνουν σπλαχνικούς με αυτό τους σκληρούς και εχθρούς των φτωχών, όπως ακριβώς αυτοί που προβάλλουν τις εικόνες του βασιλιά σε όσους τους απειλούν. Έτσι, με τη μορφή αυτού που κρατούν στα χέρια τους, κάνουν αυτόν που τους απειλεί να γίνει σπλαχνικός.
Αυτοί είναι οι ταμίες των αγαθών που προσδοκούμε, οι θυρωροί της Ουράνιας Βασιλείας, αυτοί που θα ανοίγουν στην άλλη ζωή τις πόρτες στους καλούς και θα τις κλείνουν στους σκληρούς και μισανθρώπους. Ανάλογα με την περίσταση αυτοί οι φτωχοί γίνονται σφοδροί κατήγοροι και καλοί συνήγοροι. Και συνηγορούν και κατηγορούν όχι με τα λόγια τους, αλλά σύμφωνα με αυτό που βλέπει ο Μεγάλος Κριτής: Το έργο που γίνεται γι’ αυτούς φωνάζει στον καρδιογνώστη Θεό περισσότερο από έναν διάσημο κήρυκα».
Πρωτότυπο
Πολλήν δε ημίν αφθονίαν των γυμνών και των αστέγων ο νυν ήνεγκε χρόνος· πλήθος γαρ αιχμαλώτων προς ταίς θύραις εκάστου. και ο ξένος και μετανάστης ου λείπει και την ζητούσαν χείρα πανταχού τεταμένην έστιν ιδείν. τούτοις οίκος μεν ο ύπαιθρος αήρ, καταγώγια δε στοαί και άμφοδα και τα της αγοράς ερημότερα. κατά δε τους νυκτικόρακας και τας γλαύκας ταίς οπαίς εμφωλεύουσιν. εσθής αυτοίς τα περικεκεντημένα ράκια· γεωργία των ελεούντων η γνώμη· τροφή, ήτις αν εκ του προστυχόντος εμπέση· ποτόν ως τοις αλόγοις αι κρήναι· ποτήριον των χειρών η κοιλότης· ταμιείον ο κόλπος και ούτος αν μη διερρυηκώς η, αλλά στέγων τα εμβαλλόμενα· τράπεζα η των γονάτων συνέρεισις· κλίνη το έδαφος· λουτρόν ποταμός η λίμνη, ο ο θεός κοινόν πάσι και ακατάσκευον έδωκεν. αλητικός αυτοίς ο βίος και άγριος, ου τοιούτος ων εξ αρχής, αλλ’ εκ της συμφοράς και της ανάγκης γενόμενος.
Τούτοις ο νηστευτής επάρκεσον. περί τους ατυχούντας των αδελφών γενού φιλότιμος. ο της σης υφείλες γαστρός, τω πεινώντι πρόσθες. γενέσθω ο του θεού φόβος δίκαιος επανισωτής. θεράπευσον εγκρατεία σώφρονι δύο πάθη εναντία αλλήλοις, τον σον κόρον και του αδελφού τον λιμόν. ούτως γαρ ποιούσι και οι ιατροί· τους μεν κενούσι, τους δε πληρούσι, ίνα τη προσθήκη και υφαιρέσει η περί έκαστον οικονομηθή υγίεια. πείσθητε καλή παραινέσει· ανοιξάτω ο λόγος των ευπόρων τας θύρας· εισαγαγέτω η συμβουλή τον πένητα προς τον έχοντα· μη διάλεξις πλουτισάτω τους στένοντας· δότω αυτοίς και οικίαν και κλίνην και τράπεζαν ο του θεού λόγος ο προαιώνιος. …
Προς τούτοις άλλοι πτωχοί πολλοί ασθενούντες και κατακείμενοι. έκαστος περιεργαζέσθω τους γείτονας. μη αφής παρ’ άλλου θεραπευθήναι τον εγγύς σου· μη λάβη άλλος τον θησαυρόν τον σοι παρακείμενον· περίπτυξαι τον κακούμενον ως χρυσόν· εναγκάλισαι τον κεκακωμένον ως σην υγίειαν, ως σωτηρίαν γυναικός, τέκνων, οικετών και πάσης της οικίας. ο πένης και άρρωστος διπλούς εστι πτωχός· οι μεν γαρ υγιαίνοντες άποροι και θύραν εκ θύρας αμείβουσι και βαδίζουσι προς τους έχοντας και ταίς τριόδοις επικαθή μενοι πάντας ανακαλούσι τους διοδεύοντας, οι δε παρά της νόσου πεπεδημένοι, εγκαθειργμένοι δε τοις στενοίς καταλύ μασι και ταίς στεναίς γωνίαις, ως ο ∆ανιήλ τω λάκκω, σε τον ευλαβή και φιλόπτωχον ως τον Αμβακούμ αναμένουσιν. γενού δε του προφήτου δι’ ελεημοσύνης εταίρος· ταχύς τροφεύς και άοκνος τω δεομένω παράστηθι. ουκ έστι ζημία η δόσις· μη φοβηθής· πολύχους βλαστάνει ο της ελεημοσύνης καρπός. σπείρον διδούς και πληρώσεις των αγαθών δραγμά των την οικίαν. Αλλ’ ερείς· πένης καγώ. έστω· δεδόσθω. δος ο έχεις· ου γαρ τα υπέρ δύναμιν ζητεί ο θεός. συ άρτον, έτερος ποτήριον οίνου, άλλος ιμάτιον, και ούτως εκ συνεισφοράς η του ενός λύεται συμφορά. ουδέ Μωϋσής την δαπάνην της σκηνής παρ’ ενός έλαβε λειτουργού, αλλά του δήμου παντός. ο μεν γαρ πλουτών χρυσόν ήνεγκεν εκείνω, άλλος άργυρον, ο πένης δέρματα, ο τούτου πενέστερος τρίχας. οράς ως και ο της χήρας κοδράντης υπερέβαλε των πλουσίων τα αναθήματα; η μεν γαρ ο είχεν όλον εκένωσε, των δε ολίγον εξέπεσεν. Μη καταφρονήσης των κειμένων ως ουδενός αξίων. λόγισαι τίνες εισί και ευρήσεις αυτών το αξίωμα· του σωτήρος ημών το πρόσωπον ενεδύσαντο. ο γαρ φιλάνθρωπος έχρησεν αυτοίς το ίδιον πρόσωπον, ίνα δι’ εκείνου δυσωπώσι τους ασυμπαθείς και μισοπτώχους, ώσπερ οι τας βασιλικάς εικόνας κατά των βιαζομένων αυτούς προβαλλόμενοι, ιν’ εκ της μορφής του κρατούντος τον καταφρονητήν δυσωπήσωσιν. ούτοί εισιν οι ταμίαι των προσδοκωμένων αγαθών, οι θυρωροί της βασιλείας, οι υπανοίγοντες τας θύρας τοις χρηστοίς και κλείοντες τοις δυσκόλοις και μισανθρώποις· ούτοι και κατήγοροι σφοδροί και συνήγοροι αγαθοί· συνηγορούσι δε και κατηγορούσιν, ου λέγοντες, αλλ’ ορώμενοι παρά του κριτού. το γαρ περί αυτούς γενόμενον έργον παρά τω καρδιογνώστη βοά παντός κήρυκος ευσημότερον.
ΠΗΓΗ: (Περί Φιλοπτωχίας και Ευποιΐας, Gregorii Nysseni Opera [W. Jaeger – H. Langerbeck], vol. 9, 96-99, Patrologia Graeca 44, 457B-460C). Το είδα: 4 Απριλίου 2016, http://www.pemptousia.gr/2016/04/thes-na-nistepsis-des-to-chali-ton-prosfigon-ke-pigene-voithise-tous/
Πίνγκμπακ: Σύνδρομο τῆς Στοκχόλμης; | Χρονογραφίες
Δεν λέει «πρόσφυγας», λέει κάτι χειρότερο: «ξένος» και «μετανάστης»…
«… και ο ξένος και μετανάστης ου λείπει και την ζητούσαν χείρα πανταχού τεταμένην έστιν ιδείν…»
ΥΓ: Κάποιοι μπερδεύουν το μεταναστευτικό πρόβλημα με τους μετανάστες, όπως άλλοι το πρόβλημα της ανεργίας με τους ανέργους…
Ω της μυωπίας!!!
Λίγες ἡμέρες μετὰ τὶς ἀναρτήσεις τοῦτες ἐδῶ, νά σου κι ἡ ἐπίσκεψη τοῦ Πάπα κλπ. στὴ Λέσβο!
Ἡ «Huffington Post», λοιπόν, λίγο μετὰ παρέχει βῆμα σ᾽ ἕναν (ἀξιόλογο κατὰ τὰ λοιπὰ) ἑλληνόφωνο διανοούμενο μὲ θεολογικὰ ἐνδιαφέροντα, διδάσκοντα σὲ Πανεπιστήμιο τῆς Κωνσταντινούπολης καὶ δημοσιεύει ἄρθρο του, ἀπολογητικὸ τῶν πεπραγμένων τῶν τριῶν θρησκευτικῶν ἡγετῶν. Τὸ ἄρθρο αὺτὸ κινεῖται στὸ θολὸ θεολογικὸ κλῖμα τῆς ἀγαπολογίας ὑπὲρ τῶν λαθρομεταναστῶν καὶ τῆς τῆς (ρητῆς ἀποδοχῆς!) τοῦ ἐνδεχομένου νὰ ἐξοντωθεῖ ἡ Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ, ἡ παροικοῦσα ἐν Χίῳ, ἐν Λέσβῳ, ἐν Ἑλλάδι …
(Καλὰ ὁ Πάπας, ἀλλὰ καὶ τῶν δικῶν μας θεολογούντων δὲν τοὺς κόβει καθόλου; Νὰ ὑποστηρίζουν ἐνέργειες ποὺ προμοτάρουν μὲ κραυγαλέο τρόπο τὴν ταχύτατη ὑποστροφὴ τῆς ἐλεύθερης Λέσβου μας στὸ νεοθωμανικὸ Σουλτανᾶτο τοῦ Ἐρντογάν;
Οἱ υἱοὶ τοῦ κόσμου τούτου, τελικά, ἀποδεικνύονται φρονιμώτεροι ὅσων αὐτοχαρακτηρίζονται «υἱοὶ τῆς Βασιλείας» …) .
Τὸ ἄρθρο ἀναδημοσιεύθηκε στὴ συνέχεια στὸ «Ἀντίβαρο». Νὰ κι ὁ σύνδεσμος :
http://www.antibaro.gr/article/14965 .
Τοῦ ἀπάντησα ἐκεῖ μὲ τὸ ἑξῆς (αὐστηρῶς θεολογικὸ) σχόλιο
» Υπάρχει σοβαρότατος θεολογικός αντίλογος σ’ αυτήν την τοποθέτηση του Σ.Μ.
(διότι για τον γεωπολιτικό αντίλογο, η ζωντανή πραγματικότητα βοά και κραυγάζει κι ο Σ.Μ, ευφυής καθώς είναι, το παραδέχεται).
Λοιπόν :
Κοντά στην παραβολή της Μελλούσης Κρίσεως [που μας την επικαλούνται όλοι συνεχώς, ώστε να νομιμοποιήσουν τη συντελούμενη λαθροεισβολή και τον εποικισμό – ακόμα κι οι διαβόητοι Αntifa (!) τη θυμήθηκαν στη Θεσσσαλονίκη πριν από μερικούς μήνες και την τύπωσαν στα ρυπαρά τους φυλλάδια], υπάρχουν κι άλλες εντολές του Χριστού, που δεν τις θυμούνται εκείνοι που θά ᾽πρεπε -πρώτοι αυτοί- νά ᾽ναι ξεσκολισμένοι στα Ιερά Γράμματα.
Ο ίδιος ο Χριστός μας λέει, αφού πρώτα εξασφαλίσουμε ότι είμαστε ακέραιοι «ως αι περιστεραί», να φροντίζουμε να είμαστε και «φρόνιμοι ως οι όφεις», επιφορτίζοντάς μας παράλληλα με την υποχρέωση να διακρίνουμε «τα σημεία των καιρών», ενώ συνάμα ταλανίζει τους «υιούς της Βασιλείας», αν αποδειχθούν λιγώτερο φρόνιμοι από τους «υιούς του αιώνος τούτου». Μ’ άλλα λόγια, μας επιφορτίζει με την υποχρέωση να θέτουμε σ’ ενέργεια το θεόσδοτο δώρο της κριτικής λειτουργίας και του ορθού λόγου και -ειδικότερα- νά ᾽χουμε σε εγρήγορση την ιστορική μας συνείδηση.
Μια στάση ζωής των πιστών Χριστιανών νεφελώδης και ανιστορική (που συνειδητά δηλ. επιζητεί να τεθεί εκτός Ιστορίας, όπως υπαινίσσεται ευθέως ο Σ.Μ.), αλλά και συνάμα παθητική / μοιρολατρική, χωρίς καμμία κριτική αποτίμηση των εν τω κόσμω, η οποία ταυτόχρονα μεταθέτει στο Επέκεινα την προσωπική ευθύνη για τον κόσμο, «μάλιστα δε» για τους «οικείους της πίστεως», είναι ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΘΕΟΛΟΓΗΤΗ. Ο ιστορικός χρόνος ως κονίστρα του αγιασμού του πιστού καταξιώνεται με την μνεία του (τιποτένιου) Ποντίου Πιλάτου στο Σύμβολο της Πίστεως κι έτσι η Πίστη μας αντιδιαστέλλεται από τις άχρονες και υπέρχρονες κυκλικότητες των ασιατικών θρησκειών. Η Ιστορία και το εν χρόνω πράττειν, προσωπικό και συλλογικό, είναι που μας κρίνουν (βλ. τον Ιάκωβο τον Αδελφόθεο σ’ ολόκληρη την Καθολική του Επιστολή, άλλη μεγάλη «ξεχασμένη» των πολυνούστατων ιεροκηρύκων μας…). Ήδη από τις επιστολές του προς τους ενθουσιαστικούς Θεσσαλονικείς ο Απόστολος Παύλος (και μετά απ’ αυτόν ομόφωνη η Ορθόδοξη εκκλησιαστική παράδοση και πρακτική) αποδοκίμασε το σύνθημα «Αdveniat regnum et pereat mundus» («Ας έλθει η Βασιλεία και δεν πά’ να χαθεί ο κόσμος!»).
Καταδικάσθηκε δηλ. από την ομόφωνη Ορθόδοξη εκκλησιαστική παράδοση εκείνη η στάση ζωής, η οποία σε σύγχρονα, χυδαία νεοελληνικά αναλύεται ως εξής για τον χαλβαδο- Χρίστιανο του 2016 μ.Χ. :
«Ας υποστεί γενοκτονία ο Ελληνισμός,
ας εξισλαμισθεί το ελληνικό ορθόδοξο ποίμνιο,
ας ακρωτηριασθεί η πατρίδα εδαφικά,
ας μετατραπεί ένα σημαντικό κομμάτι του ποιμνίου σε διασπορά που θ’ αποχρωματισθεί θρησκευτικά στην ξενητιά,
ας υποστούν στο μεταξύ βιασμό από νεάζοντες μουσουλμανικούς πληθυσμούς αρρένων κάμποσες αδελφούλες μας εν Χριστώ
[μέλη, ωστόσο, κι αυτές του Κυριακού Σώματος -ή μήπως όχι;]
κι ας στραγγαλισθούν από αλλοδαπούς και κάμποσες γριούλες
(καλά να πάθουν, αφού ήταν «κοσμικές» κι όχι κυρίες του … Φιλοπτώχου Ταμείου της Ενορίας, οπότε ενδεχομένως θα μας πονούσε η μοίρα τους).
Δεν πειράζει.
Εμείς έχουμε κάνει το καθήκον μας το χριστιανικό, όπως μας το κανονάρχησε η καθεστηκυία ιδεολογία με πρόσχημα την παραβολή της Μελλούσης Κρίσεως, διευκολύνοντας τους «συνανθρώπους» μας Μουσουλμάνους και χαϊδεύοντας συνάμα τον κοσμοπολίτη εαυτούλη μας [κατ’ επέκταση δε και τον εγωϊσμό μας].
Τί κι αν μας λένε ανορθολογικούς; «Ο Θεός θα λύσει την διελκυστίνδα» – «Εμείς μεριμνούμε για το εν ου εστι χρεία». Δεν μπορώ να κουράζω το κεφαλάκι μου με την κατανόηση της Ιστορίας. Με ξεπερνάει. Ούτε και παρακαλώ να με φωτίσει ο Θεός για το πρακτέο.
Είμαι βέβαιος ότι, όπως μού ᾽χουν πεί, η μετανάστευση είναι ευλογία, αφού ή θα μας παραγάγει Νεομάρτυρες ή θα τους εκχριστιανίσουμε μαζικά. Μ α ρ ά ν Α θ ά ! »
Ακόμα χειρότερα -πάντα με όρους θεολογικούς/αγιογραφικούς- για όσους εκκλησιαστικούς (κληρικούς και λαϊκούς) συσχηματίζονται με την τρέχουσα ιδεολογία των ανοικτών συνόρων και της πολυπολιτισμικότητας : Υπάρχει ο εξόχως ενοχλητικός ταλανισμός, απ’ τον ίδιο τον Χριστό, όσων σκανδαλίζουν, όσων δηλαδή γίνονται αφορμή απώλειας ψυχών, που τους λέει να πάν’ να δέσουν μυλόπετρα στο λαιμό τους και να πνιγούν.
Τί έχει να μας εισφέρει, λοιπόν, αυτή η θολή, «ναι μεν αλλά, πάντως» στάση που μας εισηγείται ο αρθρογράφος, υπέρ του «αδελφού μου του μετανάστη» :
* α) στον πολυάριθμο, λαϊκό κοσμάκη που -σκανδαλισμένος απ’ αυτά και τα τοιαύτα κηρύγματα και πρακτικές, χρόνια τώρα, αφού τού ᾽χουν διαρρήξει το σπίτι ή το μαγαζί οι αλλοδαποί, μια και δυο φορές- αποφασίζει κι αυτός απ’ την πλευρά του να διαρρήξει ακόμα και τη χαλαρή σχέση που είχε με την Πίστη, αρχίζοντας έτσι να τσαλαβουτάει μαζικά σε αρχαιολατρείες, «Ελληνισμό», και εκτρεπόμενος σιγά-σιγά προς τη Χρυσή Αυγή, μιας και βλέπει καθημερινά κι έμπρακτα να επιβεβαιώνεται το προπαγανδιστικό μοτίβο ότι «Οι ανθέλληνες Ναζωραίοι, σε αγαστή συνεργασία με Καταριανούς και Ερντογάν κατακλύζουν με μουσουλμάνους τη Χώρα των Θεών»;
[Έχω να καταθέσω προσωπικές μαρτυρίες για πολλούς που ακολούθησαν αυτήν περίπου την πνευματική διαδρομή αποστασίας, μερικοί σε πολύ πιο σοβαρή εκδοχή, μη θέλοντας να ξαναπατήσουν καν στην Ενορία τους ΓΙΑ ΤΟ ΛΟΓΟ ΑΥΤΟ]
* β) στις περιπτώσεις (τρεις άρρενες και μια κοπέλλα επί του παρόντος, που μπόρεσα να εντοπίσω στο Διαδίκτυο) εξισλαμισμένων ελλήνων Ορθοδόξων από γεννησιμιού, που προπαγανδίζουν στο YouTube τον Προφήτη, αρχίζοντας το κήρυγμα στην μητρική τους νεοελληνική με τη φράση «Στο όνομα του Θεού του Παντοδύναμου»;
[Τα κρούσματα αυτά απωλείας ψυχών θα πολλαπλασιασθούν αναγκαστικά στο μέλλον, αν ακολουθηθεί αυτός ο σκανδαλιστικός αποχρωματισμός/συσχηματισμός των εκκλησιαστικών και τότε δεν θα μας φθάνουν οι μυλόπετρες]
Περιορίζομαι σ’ αυτά τα δύο μόνο, εντελώς ενδεικτικά, για τη απώλεια ψυχών. Η πραγματικότητα έχει την δική της δυναμική, ανεξάρτητη από αυτήν των θεολογημάτων. «Λόγῳ», άλλωστε, κατά τον Άγ. Γρηγόριο τον Παλαμά, «παλαίει πᾶς λόγος, βίῳ δὲ τίς;».
Παραδείγματα, τώρα, αρνητικό και θετικό, του τι συνιστά και τι όχι επαφή με την Ιστορία, επαφή καταστροφική ή σωτήρια για το ποίμνιο της Εκκλησίας.
Μετά την εγκαθίδρυση της Αγγλικής Κυριαρχίας στην Κύπρο (1878) κατέστη σαφές ότι είχε αποκλεισθεί η υποστροφή της νήσου στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Πολλοί Τουρκοκύπριοι, σημαντικό κομμάτι της μειονότητας, που ήσαν Κρυπτοχριστιανοί (ή δήλωναν ότι ήσαν), ξεθάρρεψαν τότε και γύρεψαν απ’ την Εκκλησία να γίνουν δεκτοί (προσβλέποντας, ίσως, στο ότι έτσι θα διευκολυνόταν κι η ενσωμάτωσή τους στην νέα τάξη πραγμάτων). Η Κυπριακή Εκκλησία εφήρμοσε την «ακρίβεια» και δεν τους δέχθηκε (σωστό ή λάθος από κανονικής πλευράς, δεν το εξετάζω). Συνέπεια τούτου ήταν η Τουρκική μειονότητα (δημιουργημένη από βιαίους εξισλαμισμούς Ελλήνων) να μην εξαλειφθεί ποσοτικά (ή περίπου κάτι τέτοιο), όπως ήταν εφικτό την εποχή εκείνη, αλλά να διατηρηθεί τότε μεν στο αξιόλογο ποσοστό του 10%, στην συνέχεια δε να «εξαλλαγεί» την δεκαετία του 1950 – 1960 και, ανερχόμενη στο 14%, ν’ αποτελέσει γερό εργαλείο στα χέρια της Τουρκίας για την αιματηρή διχοτόμηση του νησιού το 1974.
Η Βουλγαρική, πάλι, Εκκλησία εν έτει 2015 μ. Χ. υποδεικνύει ένα ρεαλιστικό «άλλως δύνασθαι πράττειν» στους υπερουράνιους μύστες της μόνης αληθινής ερμηνείας του Ευαγγελίου (εκτός κι αν αποτελούν οι Βούλγαροι «παιδιά ενός κατώτερου Θεού» και μόνοι οι Έλληνες Ορθόδοξοι είναι ο φωτισμένος, «με αίσθηση οικουμενικής αποστολής», περιούσιος λαός). Έβγαλε, λοιπόν, πέρσι το Σεπτέμβρη ανακοίνωση η εκεί σύνοδος των Επισκόπων, ότι συμπαρίσταται στο κλείσιμο των συνόρων στους λαθρομετανάστες από Τουρκία, που αποφάσισε η Κυβέρνηση (χωρίς ν’ αρνηθεί την εκ των ενόντων περίθαλψη των λιγοστών transit), διότι, όπως ανέφερε, η μαζική παρουσία Μουσουλμάνων στη χώρα νοθεύει την ιδιοπροσωπία του Βουλγαρικού έθνους, που στηρίζεται στην Ορθοδοξία. Λόγια στέρεα, ντόμπρα, σταράτα κι όχι Νεφελοκοκκυγίες.
Συμπέρασμα
Θεολογούντες και (κάμποσοι απ’ τους) ποιμένες μας έχουν αποτύχει στη σύλληψη της πραγματικότητας και στην προσήκουσα αντιμετώπισή της, για χάρη του Λαού του Θεού. Κι αν είχαν κάποια ελαφρυντικά γι’ αυτόν το συσχηματισμό τους παλιότερα, ήδη έχουν βαριά ευθύνη για τη στάση τους, που μαρτυρεί τουλάχιστον διανοητική νωθρότητα (για να μη μιλήσουμε για το Sitz im Leben αυτών των θεολογικών κατασκευών). Μου θυμίζουν εκείνους οι οποίοι επιχειρούσαν να ενδοβάλουν στον Ιούδα την προπαγάνδα των γεωπολιτικά πανίσχυρων και θρασύτατων γειτόνων του και για τους οποίους ο Προφήτης Ιερεμίας (ΣΤ΄, 4), σε ανάλογες με τις δικές μας συνθήκες εξανδραποδισμού του λαού του, έλεγε: «Καὶ ἰῶντο σύντριμμα λαοῦ μου ἐξουθενοῦντες καὶ λέγοντες ῾ εἰρήνη, εἰρήνη!᾽ . Καὶ ποῦ ἐστιν εἰρήνη;»
Στῶμεν καλῶς »
[Ἀπὸ ἕνα μὴ θεολόγο]
Ο πάπας ευλόγησε τη σημαία του ISIS και όχι τη Συριακή. Εν γνώσει του; Τόση άγνοια έχει; Τι να πει κανείς; Να νηστέψουμε για τους «πρόσφυγες» Ποιούς πρόσφυγες; Αυτούς που μας ς
κουβαλάει η Τουρκία που δεν είναι εμπόλεμη; Αυτούς με τους οποίους θέλουν να μας ανακατέψουν για να γίνουμε μαλλιά κουβάρια και μετά ναρθει η Νέα Τάξη να απιβάλει την ΤΑΞΗ της; Αυτούς που ταίζει το κράτος με δικά μας λεφτά, και τα πετάνε μετά ενώ ο φτωχος Έλληνας πεθαίνει της πείνας; Αυτούς που βιάζουν, κλέβουν, σφάζουν; Αυτούς στους οποίους έδωσε ο στρατός μας όλα τα αποθέματά του και δεν έχει τώρα τίποτα;
Για κάτι τέτοιους σαν την κυρία από πάνω είχε πει κάποτε ο Μητροπολίτης Λεμεσού οτι οι θρήσκοι είναι το χειρότερο είδος ανθρώπων..
Γιατί είμαστε το χειρότερο είδος ανθρώπων; Επειδή δνε θέλουμε να μας γενοκτονούν τα διάφορα αποβράσματα που εισχωρούν στη χωρα μας ωσ δήθεν πρόσφυγες και ληστεύουν, βιάζουν, σκοτώνουν αράδα; Να το πείς αυτό στις μανάδες παιδιών που βιάστηκαν και κατακρεουργήθηκαν, αγοριών αι κοριτσιών, στους νεκρούς πιά γέροντες που ληστεύθηκαν και πνίγηκαν ή σφάχτηκαν, στη γυναίκα του σφαγιασμένου με την κάμερα που δνε πρόλαβε να δει το παιδί του και στους διά παντός τραυματισμε΄νους ψυχικά, σωματικά και υλικά εξ αιτίας των ανωτέρω. Και να νηστέψουμε για τους αδελφούς μας που αυτοκτονούν από απόγνωση ναι, το καταλαβαίνω. Ν ανηστέψουμε γι αυτούς που τους δίνουμε τρόφιμα από τη στέρησή μας και τα πατάνε, δεν το καταλαβαίνω. Δηλαδή κατ εσέ, καλός χριστιανός είναι ο μαζωχιστής αυτοκαταστροφικός και αυτοτιμωρητικός ένοχοποιημένος και χαμένος.
Χριστιανός είναι αυτός που ξέρει τι διδάσκει η πίστη του και προσπαθεί να τα εφαρμόζει,αντί να τα κόβει και τα ράβει στα μέτρα των φασιστικών ιδεολογημάτων και φαντασιώσεων του.
Φασιστικό είναι να μην θέλεις να εξαφανιστεί το ΟΡΘΟΔΟΞΟ γένος από τους λοκατζήδες του ισλάμ;
Μείνε καλύτερα στα hoaxes που έχεις καταπιεί αμάσητα αγόρι μου,τι την θες την ρημάδα την θεολογία για φιοριτούρα;Ο Χριστός παλίκαρε,και οι Άγιοι,όσο και να μη σ’αρέσει,δε νοιάστηκαν ποτέ για την επιβίωση,την συντήρηση και την επέκταση κανενός ενδοκοσμικού σχηματισμού και ιδεολογήματος,εθνικού,πολιτικού και τα ρέστα.Όταν μάλιστα Τον ρώτησαν κάποτε για τους Ρωμαίους(πραγματικούς ένοπλους ιμπεριαλιστές κατακτητές,όχι ξυπόλητους κακομοίρηδες σαν αυτούς που φαντάζεσαι στα φοβικά σου σύνδρομα να μας παίρνουν τα κεφάλια),απάντησε με το «απόδοτε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι».Προδότη,Γερμανοτσολιά,ξεπουλημένο,ανθέλληνα,αιθεροβάμμονα,χίππη,διάλεξε τι απ’ολα θα Τον αποκαλούσες σήμερα.Θεμιτό να μην ξέρεις αυτά που υποτίθεται οτι πιστεύεις,αλλά η ημιμάθεια και η εμπάθεια σου δε θα μεταβληθεί σε κανόνα.Κράτα εσύ λοιπόν την βουλγαρική εκκλησία και τον «ρεαλισμό» της μισανθρωπιάς του «Λαού του Θεού» που βαυκαλίζεσαι οτι εκφράζεις κι άσε όσους θέλουν να είναι «ανιστορικοί»,»ανεδαφικοί»,»αγαπολόγοι» και ό,τι άλλο κατεβάσει η κούτρα σου.Να ξέρεις μόνο οτι ένας τέτοιος υπήρξε κάποτε και ο Αυτός που υποτίθεται οτι πιστεύεις.Και οτι κάποιοι»ρεαλιστές» σαν την πάρτη σου Τον σταύρωσαν γιατί τους χαλούσε την εθνικοθρησκευτική σούπα.
Από έναν «θεολόγο»,αλλά προπάντων περήφανο «χαλβαδοχριστιανό»..
Τους κακόμοιρους να βοηθήσομε, το στρατό του ISIS όμως πρέπει; Όταν θάρθη η χατζάρα, νηστέψεις δεν νηστέψεις αυτοί δεν χαμπαριάζουν. Άμα τους άνοιξες την πόρτα, μπήκαν για να σε φάνε.
@ Φώντας
Δὲν «βαυκαλίζομαι ὅτι ἐκπροσωπῶ τὸ Λαὸ τοῦ Θεοῦ». Ἐντελῶς ἄδικη κι ἐμπαθὴς ἡ κριτική.
Εἶναι φανερὸ ὅτι διαφωνοῦμε ριζικά.
Ὡστόσο δὲν εἶναι καθόλου φιοριτοῦρες ἡ θεολογικὴ θεμελίωση τῶν ὅσων γράφω, παρ᾽ ὅλο ποὺ δὲν εἶμαι κάτοχος τυπικοῦ πτυχίου Θεολογικῆς Σχολῆς
Καὶ ἐξηγοῦμαι :
Τὸ ἐκκλησιαστικὸ σῶμα εἶναι μιὰ κοινότητα ποὺ ζεῖ σὲ συγκεκριμένο τόπο καὶ χρόνο. Ἄσαρκη κι ἰδεατὴ εἶναι μόνον ἡ νεολανσαρισμένη θεολογικὴ κατασκευὴ τῆς ῾῾ἐκκλησίας τῶν Ἁγίων». Δὲν εἶναι οὔτε κάποια «φαντασιακὴ κοινότητα». Δὲν χαλᾶς (ἤ δεν συνεργεῖς στὴν ἀποδόμηση γιὰ) ὑπαρκτές ἐκκλησιαστικὲς κοινότητες, προκειμένου ν᾽ ἀνασυγκροτήσεις μὲ νεφελώδεις ὅρους κάποιες ἄλλες. Ὁ δεσμὸς τῆς Ἐκκλησίας μὲ τὸν τόπο -καὶ τὸ συγκεκριμένο ἐν χρόνῳ ποίμνιο- εἶναι στέρεος, χυδαῖα ὑλικός. Γι᾽ αὐτὸ κι ἡ ὄχι τόσο … flexible, ἀποστολοπαράδοτη ἐμμονὴ τῶν Ὀρθοδόξων στὴν ἐδαφικότητα τῶν ἐκκλησιαστικῶν δικαιοδοσιῶν. Ὄντας ἀληθὴς ἡ κάθε Ἐκκλησία, ἀποτελεῖ προβολὴ σὲ συγκεκριμένο χῶρο, λαὸ καὶ χρόνο τῆς Μιᾶς Καθολικῆς Ἐκκλησίας.
Ἡ μέριμνα, λοιπόν, γιὰ τὴν ὑλικὴ ἐπιβίωση, τὴν μὴ ἐξόντωση τοῦ συγκεκριμένου ἐκκλησιαστικοῦ σώματος, Η ΑΜΥΝΑ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ του, ἄν χρειασθεῖ, ΟΥΔΕΠΟΤΕ κατὰ τὴν ἐκκλησιαστικὴ παράδοση ὑπῆρξε πάρεργο ἤ “βαρίδι” τῆς Ἐκκλησίας, διότι -δῆθεν- “adveniat regnum et pereat mundus”.
Ἐξυπακούεται ὅτι ἡ μέριμνα τῆς Ἐκκλησίας (καὶ) γιὰ τὴν κατὰ κόσμον ἐπιβίωση / προκοπὴ τοῦ σώματός Της ἐκτεινόταν καὶ σὲ ὅ,τι λέμε σήμερα «κοινωνικὰ ζητήματα». Καμμία ἀντίληψη στεγανῶν δὲν ὑπῆρχε, ὅπως ἐπιβάλλει σήμερα στὶς θρησκευτικὲς κοινότητες ἡ τυραννία τῆς πολιτικῆς ὀρθότητας.
[Πῶς νὰ τὸ ποῦμε, βρὲ σύντροφοι, μὲ τὴν κλασσικὴ θεολογικὴ ἰδιόλεκτο, τοῦ συναφιοῦ;
Οὐδέποτε ἡ κάθετη διάσταση τοῦ Σταυροῦ ἐξαφάνισε τὴν ὁριζόντια. Οὐδέποτε ἡ μιὰ φύση τοῦ Χριστοῦ ἀπερρόφησε τὴν ἄλλη κττ…]
Τὰ ἱστορικὰ παραδείγματα πάμπολλα.
Πιό, συγκεκριμένα, οἱ ἐπίσκοποι / κληρικοί /ἅγιοι σταθερὰ παίζουν ρόλο ΚΑΙ πατριωτικό, γιὰ νὰ διαφεντέψουν τὸ ποίμνιο καὶ νὰ τὸ σώσουν ἀπ᾽ τὴν εἱλωτεία, τὴν ὑποταγή, τὸν ἐδαφικὸ ἀκρωτηριασμὸ ἤ τὴν ἐξόντωση
[ Γιὰ τὴν ἐποχὴ μας θὰ προσέθετα καὶ τὴν light γενοκτονία.
Δὲν συμφωνῶ διόλου ὅτι οἱ λαθρομετανάστες εἶναι κάποιοι ἀκίνδυνοι καὶ κακόμοιροι, ποὺ δὲν παίρνουν (ἀκόμα) κεφάλια. Εἶναι ἤδη πηγὴ ἐγκληματικότητας καὶ θὰ γίνουν ἀκόμα πιὸ ἀπειλητικοὶ στὸ μέλλον.
Ἡ σχετικὴ εἰδησεογραφία, λυπᾶμαι, ἀλλὰ δὲν εἶναι « hoaxes ποὺ τὰ καταπίνω ἀμάσητα». Τό ᾽θεσε ΚΑΙΡΙΑ πιό πάνω ἡ Ἥρα Μητροπούλου, στὸ post τῆς 18/6.
Φυσικὰ καὶ δὲν εἰσηγοῦμαι djihad ἐναντίον τους, ἀλλὰ τουλάχιστον στοιχειώδη ἐγρήγορση τῆς ἱστορικῆς συνείδησής μας καθὼς καὶ τοῦ ὀρθοῦ λόγου, ποὺ εἶναι δῶρο θεόσδοτο].
Ἀντὶ πολλῶν, λοιπόν :
* Ὅποιος ἔχει ὄρεξη, ἄς διαβάσει λ.χ. τὴν «Βυζαντινὴ Χιλιετία» τοῦ H. G. Beck γιὰ τὶς ἐκεῖ ἀναφορὲς στὸν ρόλο τῶν defensores plebis ἤ defensores civitatis, ποὺ ἔπαιζαν οἱ Ἐπίσκοποι. Λίγο μετὰ τὸν δημόσιο ἔλεγχο ποὺ ἀσκεῖ τολμηρὰ στὸν Μ. Θεοδόσιο ὁ Ἀμβρόσιος Μεδιολάνων, ὁ Συνέσιος τῆς Κυρήνης ἐπισκευάζει τὰ κάστρα τῆς πόλης ἐναντίον τῶν βαρβάρων, ὁ Αὐγουστῖνος στὰ τέλη τῆς ζωῆς του πιθανώτατα ἐμψυχώνει κατὰ τῶν Βανδάλων τοὺς ὑπερασπιστὲς τοῦ Ἱππώνα, ἐνῶ ἡ Ἁγία Γενεβιέβη βγαίνει μαζὶ μὲ τὸν ἐπίσκοπο τῆς Λουτεσίας γιὰ νὰ ἱκετεύσει τὸν Ἀττίλα. Τὴν ἴδια περίπου ἐποχὴ (γιὰ νὰ μὴ μὲ ποῦν ὀπαδὸ τῆς σχολαστικῆς, Δυτικῆς θεολογίας) ὁ καθ᾽ ἡμᾶς Μ. Βασίλειος προτείνει νὰ ἐξισώνονται μὲ μάρτυρες οἱ πεσόντες ὑπέρ πατρίδος.
* Παρατρέχω, τὰ περὶ ἁγίου Δημητρίου, Ὑπερμάχου Στρατηγοῦ κττ [ἄν καὶ τὸ Σάββατο τοῦ Ἀκαθίστου ὡς ἀναπόσπαστο τμῆμα τῆς λειτουργικῆς ζωῆς (ἤ μήπως δὲν ἰσχύει τὸ «lex orandi lex est credendi» ; ) ψάλλεται στὰ μοναστήρια ἕνας κανόνας, λαμπρό δεῖγμα παλατιανῆς ρητορικῆς, γιὰ τὴν σωτηρία τῆς Πόλης ἀπ᾽ τὸν «Σκύθην ὄλεθρον, στρατηγούσης τῆς Παρθένου»]. Ἴσως θά ᾽πρεπε να λογοκριθοῦν ἀπὸ μιὰ πολιτικῶς ὀρθὴ Πανορθόδοξη Σύνοδο ὡς ἐθνικισμοῦ ὄζοντα. Τὸ ἴδιο ἐξοβελιστέες κι οἱ συχνὲς – πυκνὲς ἀναφορὲς τῆς πατερικῆς γραμματείας στὴν θεόθεν ἀποσόβηση τῆς ἐξωτερικῆς ἀπειλῆς (ἀλλὰ κι οἱ συναφεῖς λειτουργικὲς εὐχές). Ἐξ ἄλλου, κατόπιν …. πολιτικῶν ἐπιρροῶν, ὅπως φαίνεται, τιμήθηκαν ὡς ἅγιοι μάρτυρες οἱ … αἱμοσταγεῖς ὑπερασπιστὲς τοῦ Ἀμορίου κατὰ τῶν Ἀράβων τὸν 9ο αἰ. Καὶ πάει λέγοντας …
* Ὁ ἅγιος Μᾶρκος Εὐγενικός, ἄν δὲν ἀπατῶμαι, ἔλαβε κατ᾽ ἀποτέλεσμα ἐξόχως πολιτικὴ θέση στὴν διαμάχη γιὰ τὴν ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν, μὲ τοποθέτηση στρατηγικοῦ, μάλιστα, χαρακτήρα, ἔχοντας ὑπ᾽ ὄψιν του τὸ μακροπρόθεσμο συμφέρον τοῦ Γένους.
* Ὁ ἐθναρχικὸς ρόλος τοῦ Πατριαρχείου στὴν Πόλη καὶ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου μὲ τὴν σοφή, παραπειστικὴ ἀπέναντι στὸν τύραννο (ἀλλά στὴν οὐσία της πατριωτικὴ) πολιτική τους ἐπὶ αἰῶνες, δὲν μετράει; Ἡ ἀπάντηση τῆς νέου κύματος θεολογίας εἶναι δεδομένη : οὔτε αὐτὰ μπαίνουν στὸν λογαριασμό, γιατί, λέει, ὑπῆρχε κενὸ πολιτικῆς ἐξουσίας. Τότε, πῶς ἐξηγεῖται ἡ προβολὴ κι ἡ τιμὴ τῶν Νεομαρτύρων, ἀλλά κι ἡ εὐρύτατα διαδεδομένη, μαχητικὴ ἀντι-ισλαμικὴ καὶ ἀντιπαπικὴ θεολογικὴ γραμματεία τῆς περιόδου, ποὺ χαλύβδωνε αὐτόχρημα τὸ πατριωτικὸ φρόνημα τῶν πιστῶν;
* Μετὰ τὸ Τανζιμάτ (1838), ἐρωτᾶται τί κάνει (ὄχι ἡ … ἐπαρχιώτικη ἑλλαδική, ἀλλά ἡ ἴδια) ἡ Μητέρα Ἐκκλησία; Φροντίζει τὰ ἐθνικὰ συμφέροντα τῶν Ἑλλήνων! Τί ἄλλο εἶναι ἡ περίφημη Συνοδικὴ καταδίκη (1870) τοῦ ἐθνοφυλετισμοῦ [πέραν ἀπὸ τὴν ad perpetuum διατύπωση τῆς σχετικῆς δογματικῆς διδασκαλίας], παρὰ ἡ προσπάθεια νὰ διασωθεῖ hic et nunc τὸ ἐξ Ἑλλήνων ποίμνιό της ΩΣ ΤΕΤΟΙΟ στὶς προαιώνιες κοιτίδες του (μάλιστα, ἀπὸ ἀπειλὴ ἐξοντώσεως ὁμόδοξη, τὴν βουλγαρική, τότε).
* Ἄν τὰ μέχρι ἐδῶ δὲν ἀποπνέουν … ἄρωμα οἰκουμενικῆς ἐκκλησιαστικῆς παράδοσης, ψάξτε στὸ Google μὲ τὸν ὅρο “Svetosavlje”, γιὰ νὰ δεῖτε στὴν Σερβία τὸ ἐκεῖ ἐθνικὸ ἀνάλογο τοῦ συνυφασμένου μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία πατριωτισμοῦ, μὲ ἀναφορὰ στὴν -καταστατικὴ γιὰ τὸ σερβικὸ ἔθνος- προσωπικότητα τοῦ μεγάλου Ἁγίου Σάββα (13ος αι. μ. Χ.).
* Ἡ ἀναφορά (ἀντὶ πολλῶν στὴν ὀρθόδοξη παράδοση τῆς Ρωσίας) στὸν ἅγιο Σέργιο τοῦ Ραντονὲζ καὶ τὴν συμπαράστασή του στὸν ἡγεμόνα ποὺ συνέτριψε τὴν ἐγκληματικὴ ὀρδὴ τῶν Τατάρων σὲ ἄγρια καὶ φονικὴ μάχη (1379), μὲ τὴν βοήθεια πολεμιστῶν – μοναχῶν, ξέρω … :
Εἶναι ὕποπτη γιὰ νοσταλγία τοῦ Τσαρισμοῦ καὶ γιὰ μεγαλορρωσικὸ μεγαλοϊδεατισμό …
* … ὁπότε τί θά ᾽λεγαν οἱ ὑψιπετεῖς θεολόγοι τῆς ἐσχατολογικῆς διαστάσεως τῆς Ἐκκλησίας γιὰ τὴν προσωπικότητα τοῦ (ἁγίου) Νικολάου Κασάτκιν, πρώτου Ἀρχιεπισκόπου Ἰαπωνίας, Ρωσικῆς καταγωγῆς, ὁ ὁποῖος θέλει νὰ θεμελιώσει hic et nunc ἐκκλησία τῶν Ἰαπώνων καὶ ὁ ὁποῖος στὸν Ρωσοϊαπωνικὸ πόλεμο τοῦ 1904 δὲν διστάζει νὰ εὐλογήσει τὰ στρατεύματα τοῦ Μικάδο ἐναντίον τοῦ ὀρθοδοξωτάτου Τσάρου; Ἤ γιὰ τὸν (διωκόμενο κι ἐξόριστο τότε) ἅγιο Λουκᾶ Συμφερουπόλεως, ποὺ τίθεται ὡς γιατρὸς στὴν διάθεση τοῦ (ἀθέου) Ἐρυθροῦ Στρατοῦ κατὰ τὸν Β´. Παγκόσμιο (“Μεγάλο πατριωτικό”) Πόλεμο;
* Πόσοι γνωρίζουν τὸν (ἁγιοκαταταγέντα) Ἀρχιεπίσκοπο Τσεχοσλοβακίας Γοράσδο (Πάβλικ); Ἐκτελέσθηκε ἀπὸ τοὺς ναζὶ τὸ ᾽42, ἐπειδὴ προσέφερε σὲ ὀρθόδοξο ναὸ καταφύγιο στοὺς πατριῶτες (ΡΚαθολικοὺς) Τσέχους ἀξιωματικοὺς ποὺ δολοφόνησαν τὸν δήμιο τῆς χώρας τους, τὸν Χάυντριχ, τοποτηρητὴ τοῦ Ράιχ.
* Τὰ περὶ παρουσίας τῆς Παναγίας ὡς Ὑπερμάχου Στρατηγοῦ στὸν πόλεμο τοῦ ᾽40 ἀσφαλῶς δὲν μετροῦν γι᾽ αὐτὴ τὴν σχολὴ θεολογίας, διότι προδήλως πρόκειται γιὰ … συλλογικὴ παραίσθηση.
* Μετροῦν, ὅμως, γιὰ τὸν ὁποιονδήποτε σοβαρὸ Ὀρθόδοξο, νομίζω, οἱ θέσεις ἁγιασμένων μορφῶν τῶν ἡμερῶν μας, ποὺ καταφάσκουν τὸν ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟ κι ἀναδεικνύουν τὴν ἔννοια τῆς ἐθνικῆς ἐλευθερίας ὡς προϋπόθεσης γιὰ τὴν πολιτική μας ἐλευθερία καὶ -κατ᾽ ἐπέκταση- καὶ γιὰ τὴν κοινωνικὴ δικαιοσύνη (Ὁ βουλόμενος ἄς ψάξει στὴν ἐκτενῆ πιὰ σήμερα σχετικὴ βιβλιογραφία τὶς ρήσεις τους).
Κι αὐτὸ τὸ τελευταῖο, μοῦ ἀρκεῖ, ἄν τὸ ἀντιμετρήσω μὲ τὶς διανοουμενίστικες κατασκευὲς ἐργαστηρίου τῶν μοντέρνων θεολόγων.
Μετὰ ἀπ᾽αὐτά, λοιπόν, δὲν βλέπω, πῶς μπορεῖ στὰ σοβαρὰ νὰ σταθεῖ ἡ γενικευτικὴ κι ἀφοριστικὴ διατύπωση :
» …. oι Άγιοι,όσο και να μη σ’αρέσει,δε νοιάστηκαν ποτέ για την επιβίωση,την συντήρηση και την επέκταση κανενός ενδοκοσμικού σχηματισμού και ιδεολογήματος,εθνικού,πολιτικού και τα ρέστα …»
Νὰ προσθέσω ἐπίσης
ὅτι παραμένει ἐκκρεμὲς κι ἀναπάντητο τὸ μεγάλο ἐρώτημα
τοῦ σκανδαλισμοῦ καὶ τῆς ἀπώλειας ψυχῶν (Χριστιανῶν)
εἰδικῶς
ἀπ᾽ τὰ καμώματα καὶ τὸν συσχηματισμὸ ἤ τὴν ἀδράνεια θεολογούντων, κληρικῶν κλπ. μπροστὰ στὸν συντελούμενο ἐποικισμό καὶ τὶς διεργασίες ποὺ αὐτὸς προκαλεῖ στὸν κοσμάκη.
(Στὴν Ἑλλάδα τοῦ 2016 μ. Χ. – ὄχι σὲ κάποιον ὑπερουράνιο κι ὑπέρχρονο τόπο).
Μὲ τοὺς ὅρους ἀκριβῶς ποὺ τὸ ἔθεσα στὴν πιό πάνω ἀνάρτησή μου, τῆς 5ης Ἰουνίου,
ἔτσι – καὶ μόνον ἔτσι- τίθεται τὸ ἐρώτημα
κι ἐπ᾽ αὐτοῦ πρέπει νὰ τοποθετηθοῦν κάποτε οἱ θεολόγοι ἔντιμα καὶ ΣΟΒΑΡΑ :
Τί γίνεται μὲ
1) τὶς διαρροὲς πρὸς Χρυσῆ Αὐγὴ καὶ
2) τοὺς ἐξισλαμισμούς ἑλλήνων ὀρθοδόξων;
Πονάει, βλέπεις, καὶ δὲν προσφέρεται γιὰ προσωπικὲς ἐπιθέσεις …
Δυστυχώς κάποιοι μπέρδεψαν την φιλανθρωπία και την αγάπη με την αυτοκτονία μέσω των βαρβαρικών εισβολών. Διότι περί του δευτέρου πρόκειται. Οι άνθρποι αυτοί είναι ως επί το πλείστον νέοι άνδρες κάτω των 30, δηλαδή πολεμιστές. Τα γυναικόπαιδα στα οποία εστιάζουν κατ επιλογήν τα τηλεοπτικά κανάλια είναι η μειοφηφία. Οι Έλληνες φεύγουν κατά εκατοντάδες χιλιάδες στο εξωτερικό, και έρχονται αλλόθρησκοι και άγριοι ως προς τον πιλιτισμό. Το είπα και ο Κοσμάς ο Αιτωλός αν δεν κάνω λάθος. Οι σωστοί εκκλησιαστικοί ταγοί πρέπει να πάρουν τα όπλα πρώτοι, και να διώξουν τον εισβολέα. Αλλιώς να μην λένε «νίκας…κατά βαρβάρων» αλλά να λένε «κρίμα που δεν βοήθησες τους βραβάρους νάρθουν να μας εξοντώσον». Λυπάμαι για την αυτοκτονική νοορτοπία κάποιων κατά λάθος χριστιανών. Ούτα τω «εν τούτω νίκα» να λέμε τότε, αλλά εν τούτω υπόκυψε.
Είναι εντελώς μάταιο να σου απαντήσω.Ελπίζω να διαβάζει το ιστολόγιο κάποιος εισαγγελέας ή κάποιος επαγγελματίας ψυχικής υγείας και να επέμβει για την περίπτωση σου.Εγώ δε θα συνεχίσω να ασχολούμαι και σε παρακαλώ πολύ να μην μου ξαναπευθύνεις τον λόγο.Αν μπορούσα θα έσβηνα και τα σχόλια μου προς εσένα,αλλά επειδή δε μπορώ,ας το κάνει ο ιστολόγος αν θέλει..
Καταρχήν,οι προσωπικές επιθέσεις και οι δίκες προθέσεων με βαρύγδουπες ορολογίες είναι γνώρισμα περισσότερο των αγανακτισμένων ταλιμπανοχριστιανών και λιγότερο των «χαλβαδοχριστιανών».Τώρα αν καμιά φορά τύχει κανένας «χαλβάς» να έχει μέσα και κανένα σκληρό αμύγδαλο,μη σου κακοφαίνεται.
Πάμε στην ουσία τώρα,γιατί τα πολλά λόγια και τα σεντόνια είναι φτώχεια και συνήθως κενή επίδειξη.Τα επιλεκτικά παραδείγματα που επικαλείσαι είναι σχεδόν όλα γέννημα συνθηκών έκτακτης ανάγκης.Δεν είναι ούτε δόγμα,ούτε κανόνας.Ξεσκόνισε όλη την εκκλησιαστική γραμματεία,τις συνόδους,την Αγία Γραφή,τα πάντα.Δε θα βρεις καμιά δογματική κατοχύρωση.Αν ψάξεις στην ιστορική πρακτική θα βρεις κι άλλα παρόμοια παραδείγματα.Όλα όμως έχουν στο κέντρο τους τον ΑΝΘΡΩΠΟ που πάσχει και χρήζει βοήθειας.Ούτε το έθνος,ούτε τη φυλή,ούτε το έδαφος,ούτε τίποτα.Όλα γίνονται για βοήθεια του συγκεκριμένου ανθρώπου,της συγκεκριμένης εικόνας του Θεού.Από άκρα συγκατάβαση και αγάπη,πολλές φορές και του ίδιου του εχθρού,όπως π.χ των αιχμάλωτων Περσών στρατιωτών για χάρη των οποίων ο τοπικός επίσκοπος πουλάει για λιώσιμο λατρευτικά σκεύη για να εξασφαλίσει την διατροφή και την ομαλή επιστροφή τους στον τόπο τους(μου διαφεύγουν τώρα οι λεπτομέρειες,στο βιβλίο του Παπαθανασίου «Ο Θεός μου ο αλλοδαπός» θα τις βρεις,μαζί με πολλά άλλα «σκανδαλιστικά» για σένα παραδείγματα).Καταλαβαίνεις όμως τη διαφορά κανόνα και εξαίρεσης,όπως επίσης και την διαφορά των εποχών.Το να ζητάς να επαναφέρεις θεσμούς και πρακτικές του παρελθόντος όπως η εθναρχία,αυτούσιους στο σήμερα,δείχνει στην καλύτερη περίπτωση πνευματική μυωπία,όπως έγραψε παραπάνω και ο ιστολόγος.
Και τελειώνω με το εναγώνιο ερώτημα σου για τον σκανδαλισμό των ψυχών;Τι μας προτείνεις ακριβώς φίλτατε;Για να μη γίνουν κάποιοι χρυσαυγίτες ή ισλαμιστές,να γίνει η Εκκλησία μια «σοβαρή» Χρυσή Αυγή;Moυ θυμίζεις κάτι γνωστούς μου συριζαίους που όταν τους κάνεις κριτική σου λένε»ναι,αλλά έπρεπε να υπογράψουμε για να μην έρθει η Δεξιά».Και γιατί δηλαδή με την ίδια λογική να μη σκανδαλίζονται κάποιοι από τον Αμβρόσιο και τον Σεραφείμ και να μη γίνουν μετά άθεοι αναρχοκομμουνιστές;Πιο πολύ μετράνε οι μελλοντικοί χρυσαυγίτες από τους μελλοντικούς αναρχοκομμουνιστές;Στο χωριό μου πάντως λέμε «αλι που το’χει η κούτρα του να κατεβάζει ψείρες»..