Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΔΡΟΜΟΣ:

Στην πατρίδα μας διαπιστώνονται αρκετές ομοιότητες με τις συνθήκες εκείνες, οι οποίες προκάλεσαν τη γαλλική επανάσταση – ειδικά όσον αφορά τη διαγραφή του χρέους, τις πιέσεις των πιστωτών, την κατάσχεση της ιδιωτικής περιουσίας, καθώς επίσης την εξοντωτική πολιτική λιτότητας

 

Του Βασίλη Βιλιάρδου*

 

 

"Η ένδοξη επανάσταση του 1688 στην Αγγλία εξελίχθηκε ειρηνικά, οδηγώντας τη χώρα σε ένα διαρκώς αυξανόμενο βιοτικό επίπεδο – επάνω στο οποίο στηρίχθηκε η μετέπειτα βρετανική αυτοκρατορία. Αντίθετα, η γαλλική επανάσταση του 1789 ήταν βίαια και καταστροφική – με αποτέλεσμα, το βιοτικό επίπεδο των Γάλλων να ευρίσκεται για έναν ολόκληρο αιώνα πίσω από το αντίστοιχο των Βρετανών. Η διαφορά μεταξύ των δύο επαναστάσεων εναντίον των τότε απολυταρχικών καθεστώτων, της αυταρχικής ηγεμονίας καλύτερα, ήταν ο τρόπος διαχείρισης των δημοσίων χρεών" (H. James).  

Ανάλυση

Η βρετανική επανάσταση εναντίον των Stuarts οδήγησε σε ένα νέο δόγμα: στο ότι τα θέματα του προϋπολογισμού της χώρας θα αποφασίζονταν από το κοινοβούλιο – από έναν Θεσμό δηλαδή, ο οποίος εκπροσωπούσε τους Πολίτες. Έναντι αυτής της παραχώρησης, οι Πολίτες ανέλαβαν την ευθύνη για τις υποχρεώσεις του κράτους – για τα χρέη καλύτερα, τα οποία είχε δημιουργήσει η κυβέρνηση τους.

Οι βουλευτές λοιπόν, οι οποίοι αποφάσιζαν έκτοτε για τους φόρους, μέσω των οποίων θα μπορούσαν να εξοφληθούν τα δημόσια χρέη, ήταν ταυτόχρονα οι ίδιοι οι οφειλέτες – με την έννοια ότι εκπροσωπούσαν το σύνολο των Πολιτών της χώρας τους, των φορολογουμένων όπως αποκαλούνται σήμερα, οι οποίοι τους εξέλεγαν.  

Για να μπορέσει να εδραιωθεί το συγκεκριμένο αξίωμα στις λαϊκές συνειδήσεις, το νέο «δόγμα» κατά κάποιον τρόπο, απαιτήθηκε ένας ολόκληρος αιώνας – ο 18^ος, σύμφωνα με τον ιστορικό. Εν τούτοις, δεν ήταν τόσο εύκολο ή τόσο απλό, όσο ακούγεται ίσως σήμερα – επειδή κάτι τέτοιο απαιτεί ένα σταθερό θεμέλιο, επάνω στο οποίο να μπορεί να στηριχθεί σωστά και μακροπρόθεσμα.

Το θεμέλιο αυτό ήταν η έμφυτη τάση των Βρετανών Πολιτών να αναδειχθούν σε μία ισχυρή δύναμη – σε μία υπερήφανη χώρα, η οποία θα ήταν συνεπής με τις υποχρεώσεις της και θα διαδραμάτιζε έναν εξέχοντα ρόλο στην παγκόσμια πολιτική. Στα πλαίσια αυτά, οι Βρετανοί ήταν ο πρώτος λαός ίσως, ο οποίος κατανόησε έγκαιρα ότι, οι ιδιώτες οφειλέτες, οι Πολίτες στην προκειμένη περίπτωση, μπορεί να χρεοκοπήσουν – το κράτος όμως όχι.

Επίσης πως η αξιοπρέπεια, η εθνική κυριαρχία, καθώς επίσης η ευημερία ενός κράτους προϋποθέτουν την εκούσια, έντιμη και συνεπή εξόφληση όλων των υποχρεώσεων του – χωρίς τα καταναγκαστικά μέτρα των δανειστών του, μέσω των οποίων υποχρεώνεται τελικά να πληρώσει πολύ περισσότερα, ηθικά και υλικά, από αυτά που οφείλει, ενώ παράλληλα υποδουλώνεται.   

Σε κάθε περίπτωση, το καινούργιο «δόγμα» είχε σαν αποτέλεσμα τον περιορισμό της σπατάλης της εξαιρετικά δαπανηρής τότε βασιλικής αυλής, ενώ «χαλιναγώγησε» τις επεκτατικές διαθέσεις όλων εκείνων, οι οποίοι ήταν υπέρ της έκθεσης της χώρας τους σε πανάκριβες στρατιωτικές περιπέτειες.

Το κοινοβούλιο, απόλυτα ευθυγραμμισμένο με τις επιθυμίες των Πολιτών, λειτουργούσε συλλογικά και υπεύθυνα – έτσι ώστε αφενός μεν να μην επιβαρύνονται με μεγάλους φόρους οι Πολίτες, αφετέρου να μην υπερβαίνουν οι δημόσιες δαπάνες τα έσοδα. Όσον αφορά τους βουλευτές, είχαν ως κύριο στόχο του λειτουργήματος τους, τη σωστή εκπροσώπηση των εκλογέων τους – με ανιδιοτέλεια και χωρίς προσωπικές φιλοδοξίες.

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΓΑΛΛΙΑΣ

Στη Γαλλία του 18^ου αιώνα τα πράγματα λειτούργησαν εντελώς διαφορετικά – αφού οι επανειλημμένες χρεοκοπίες υποχρέωναν τους δανειστές της να διαγράφουν (κουρεύουν) τους τόκους, καθώς επίσης να περιμένουν πολύ περισσότερο χρόνο για την αποπληρωμή των δανείων τους, από αυτόν που είχε συμφωνηθεί.

Τελικά, το 1770, το γαλλικό κράτος δεν ήταν πλέον σε θέση να εξυπηρετεί τις ανειλημμένες υποχρεώσεις του, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί σε στάση πληρωμών. Φυσικά, η ενέργεια του αυτή δεν σήμαινε ότι, οι δανειστές θα παραιτούνταν από τα δάνεια τους – όπως ίσως θα μπορούσε να υποθέσει κανείς. Αντίθετα, αυξάνονταν συνεχώς οι πιέσεις εκ μέρους τους – με αποτέλεσμα να επικρατεί μία συλλογική αβεβαιότητα, να αδυνατίζει η κοινωνική συνοχή, καθώς επίσης να «φθείρονται» επικίνδυνα οι παραδοσιακές δομές της χώρας.

Το 1787 τώρα το κράτος αποφάσισε να αποζημιώσει τους δανειστές του – υποχρεώθηκε καλύτερα εκ των πραγμάτων, αφού δεν είχε καμία άλλη εναλλακτική δυνατότητα. Επειδή όμως το γαλλικό φορολογικό σύστημα δεν «παρήγαγε» αρκετούς φόρους, με τους οποίους θα μπορούσαν να εξοφληθούν οι υποχρεώσεις του δημοσίου, κατασχέθηκε η ιδιωτική περιουσία – δημεύθηκε δηλαδή με έναν τρόπο, ο οποίος ήταν αδιανόητος μέχρι τότε.

Συνεχίζοντας, μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα μετά από την κατάσχεση της ιδιωτικής περιουσίας, κλιμακώθηκαν οι κοινωνικές αντιδράσεις – οι οποίες οδήγησαν στην αιματηρή γαλλική επανάσταση, στη μαζική σφαγή δικαίων και αδίκων, καθώς επίσης σε όλα όσα την ακολούθησαν.

Με λίγα λόγια λοιπόν, ο εκ των υστέρων σεβασμός του αξιώματος της υποχρεωτικής εξόφλησης των δημοσίων χρεών, είχε σαν αποτέλεσμα τη λήψη άδικων μέτρων – επομένως, τη μαζική εξέγερση του γαλλικού λαού εναντίον της ηγεσίας του, καθώς επίσης τη διενέργεια καταστροφικών πολέμων, για την υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας. 

Ολοκληρώνοντας, στην περίπτωση της Γαλλίας το δημόσιο υπερχρεώθηκε – προσπαθώντας στη συνέχεια, με κάθε θεμιτό ή αθέμιτο τρόπο, καθώς επίσης αναλαμβάνοντας τεράστιους κινδύνους, να ξεχρεωθεί. Ταυτόχρονα, το κράτος έχασε εντελώς την αξιοπιστία του – ενώ διακινδύνευσε την πλήρη απώλεια της εθνικής του κυριαρχίας.

Αντίθετα, η Βρετανία απέφυγε συνετά να θέσει σε αμφιβολία την αξιοπιστία της πληρώνοντας τα χρέη της, περιόρισε αμέσως μετά το δανεισμό της, ενδυνάμωσε το Κράτος Δικαίου και αξιοποίησε τα πλεονεκτήματα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας – όπως επίσης αργότερα οι ιδρυτές των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.

Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΔΡΟΜΟΣ

Αξιοποιώντας κανείς σωστά τα ιστορικά διδάγματα, οφείλει να επιλέξει τη σωστή μέθοδο αντιμετώπισης της κρίσης χρέους της πατρίδας μας – η οποία λόγω αδυναμίας, άρνησης εν μέρει της εξόφλησης των υποχρεώσεων της, έχει μεταβληθεί σε αποικία των δανειστών της. Της επιλογής προηγείται φυσικά η όσο το δυνατόν περισσότερο λεπτομερής καταγραφή των προβλημάτων, έτσι ώστε να βρεθούν οι σωστές λύσεις. 

Στα πλαίσια αυτά, διαπιστώνονται αρκετές ομοιότητες με τις συνθήκες εκείνες, οι οποίες προκάλεσαν τη γαλλική επανάσταση – ειδικά όσον αφορά τη διαγραφή (κούρεμα) του χρέους, την κατάσχεση της ιδιωτικής περιουσίας (χαράτσια, υπερβολική φορολόγηση), τις πιέσεις των πιστωτών, την ενδεχόμενη παρακράτηση των τραπεζικών καταθέσεων, κατά το πρόσφατο προηγούμενο της Κύπρου κοκ.

Την ίδια στιγμή, η κοινοβουλευτική δημοκρατία έχει χάσει σχεδόν εντελώς τη νομιμοποίηση της – αφού τόσο τα περισσότερα κόμματα, όσο και η πλειοψηφία των πολιτικών, αδυνατούν να εκφράσουν ή/και να υπερασπίσουν τα συμφέροντα του συνόλου των Πολιτών. Οι κυβερνώντες, όπως επίσης οι περισσότεροι βουλευτές, εξυπηρετώντας αποκλειστικά και μόνο τα ιδιοτελή τους συμφέροντα, έτσι όπως οι ίδιοι τα αντιλαμβάνονται, έχουν χάσει την επαφή τους με τους Πολίτες, τους οποίους οφείλουν να εκπροσωπούν – ενώ αναλώνονται σε ψέματα, καθώς επίσης σε κενές υποσχέσεις ή δεσμεύσεις, τις οποίες αδυνατούν να εκπληρώσουν. 

Εντολοδόχοι πλέον μίας ανώνυμης εξουσίας, την οποία ούτε οι ίδιοι δεν γνωρίζουν, οδηγούν τους Πολίτες σε επικίνδυνα αδιέξοδα – υποχρεώνοντας τους να επιβαρύνονται με συνεχώς νέους φόρους, χωρίς κανένα αντίκρισμα και καμία μελλοντική προοπτική. Παράλληλα, ορισμένα διατεταγμένα ΜΜΕ, όπως επίσης άλλοι «Θεσμοί» (για παράδειγμα, η ιδιωτική Τράπεζα της Ελλάδας), προσπαθούν να χειραγωγήσουν το λαό – έτσι ώστε να αποδεχθεί ήρεμα τη λεηλασία του, χωρίς να αντιδράσει.

Αποφεύγοντας να επεκταθούμε σε λεπτομέρειες, οι οποίες θα τεκμηρίωναν ότι, η Ελλάδα ευρίσκεται προ των πυλών του χάους, θεωρούμε προτιμότερο να ασχοληθούμε με τις λύσεις, τις οποίες έχουμε (ακόμη) στη διάθεση μας – με κάποιες προτάσεις λοιπόν αντιμετώπισης ή, καλύτερα, αποφυγής της επερχόμενης, τρομακτικής καταιγίδας:

(α) Εμπνεόμενοι από την ιστορία, θεωρούμε ότι πρέπει άμεσα να βρεθεί ένα θεμέλιο, επάνω στο οποίο θα στηριχθεί η αναγέννηση της πατρίδας μας. Το θεμέλιο αυτό θα ήταν ίσως το όραμα να εξελιχθεί η Ελλάδα σε μία υπερήφανη, ελεύθερη χώρα, η οποία να διαδραματίζει ένα σημαντικό, ηγετικό ρόλο στην περιοχή της.

Η ιστορία της, ο πολιτισμός της, καθώς επίσης η γλώσσα της, η οποία δεν είναι άγνωστη σε όσους κατοικούν από τα Βαλκάνια μέχρι τα σύνορα της αυτοκρατορίας του Μ. Αλεξάνδρου, θα μπορούσαν να βοηθήσουν αρκετά στην ανάδειξη της – ενώ η συμμετοχή της στη ζώνη του ευρώ και στην ευρωπαϊκή ένωση, θα αποτελούσαν τότε ένα σημαντικό πλεονέκτημα, σε σχέση με τις άλλες χώρες της περιοχής.       

(β) Για να το πετύχει αυτό η Ελλάδα, θα πρέπει να μπορεί να ανταπεξέρχεται εμπρόθεσμα με τις υποχρεώσεις της – κάτι απόλυτα εφικτό για μία πλούσια, πολλαπλά προικισμένη χώρα όπως η πατρίδα μας. Η πλέον ρεαλιστική μέθοδος τώρα είναι αυτή, την οποία έχουμε περιγράψει σε προηγούμενη ανάλυση μας, με τον τίτλο: Ο μηδενισμός του χρέους.

Σε κάθε περίπτωση, η Ελλάδα θα πρέπει να πληρώσει όλα της τα χρέη, χωρίς καμία διαγραφή και μέχρι «τελευταίας δεκάρας» – εάν πραγματικά επιθυμεί όχι μόνο να επανακτήσει την πολυπόθητη ανεξαρτησία της, αλλά και να αναδειχθεί σε μία σημαντική δύναμη στην περιοχή της.    

Φυσικά, η μέθοδος αυτή θα κόστιζε αρκετά σε όλους εμάς τους Έλληνες. Εν τούτοις, χωρίς κόστος, δεν υπάρχει ουσιαστικά καμία απολύτως ελπίδα απελευθέρωσης από τους εισβολείς – εκτός εάν συνεχίσουμε να πιστεύουμε στα παραμύθια, με τα οποία εξασφαλίζουν οι πολιτικοί μας τις «καρέκλες» τους, καθώς επίσης οι δανειστές την «απομύζηση» της χώρας μας: το στύψιμο της λεμονόκουπας, έως εκείνη τη στιγμή που δεν θα έχει πλέον χυμό, οπότε θα πεταχτεί στα σκουπίδια της ιστορίας.     

(γ) Παράλληλα, η πατρίδα μας πρέπει να επιλύσει τα τρέχοντα οικονομικά της προβλήματα – τα οποία έχουμε αναλύσει στο κείμενο μας «Λιτότητα, δραχμή ή αναδιάρθρωση». Με δεδομένο δε το ότι, αρκετά από τα τότε οικονομικά μεγέθη έχουν «διορθωθεί», αν και δυστυχώς εις βάρος κάποιων άλλων (ανεργία, κλείσιμο μικρομεσαίων επιχειρήσεων κλπ.), λόγω των εγκληματικών μνημονίων, οι δυνατότητες μας δεν είναι υποθετικές.

(δ) Για να μπορέσουν να επιτευχθούν σωστά όλα τα παραπάνω, απαιτείται η ενθουσιώδης συνδρομή, καθώς επίσης η εκούσια συμφωνία όλων των Ελλήνων – ένα κοινωνικό συμβόλαιο, το οποίο όμως προϋποθέτει την ενεργό συμμετοχή τους τόσο στη διαχείριση, όσο και στον έλεγχο της χώρας τους. Κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό πλέον με το σημερινό, διαβρωμένο καθεστώς της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας – το οποίο αντιστέκεται σε κάθε αλλαγή ή στην κάθαρση του.

Απαιτείται λοιπόν η συνταγματική κατοχύρωση της άμεσης δημοκρατίας, έτσι όπως λειτουργεί σήμερα στην Ελβετία, ενώ την έχουμε περιγράψει στο κείμενο μας «Πολίτευμα και δημόσιο χρέος». Μόνο με ένα τέτοιο πολίτευμα θα μπορούσε να αξιοποιηθεί το τεράστιο δυναμικό της Ελλάδας, έτσι ώστε να εξελιχθεί στην ωραιότερη, στην πλουσιότερη, καθώς επίσης στην πλέον πολιτισμένη χώρα της ηπείρου μας.     

Η ΒΙΩΣΙΜΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ

Στο σημείο αυτό θεωρούμε σκόπιμη μία αναφορά στη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους – σε μία «συζήτηση», η οποία διεξάγεται από αρκετό καιρό και που συνήθως καταλήγει στο λανθασμένο συμπέρασμα ότι, το δημόσιο χρέος μας δεν είναι βιώσιμο. Κατά την άποψη μας βέβαια το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι οι οφειλές της, ιδίως μετά την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής τους, με σχετικά χαμηλά επιτόκια, αλλά το έλλειμμα του προϋπολογισμού – λόγω του οποίου συνεχίζεται η ανοδική πορεία του χρέους.

Απλούστερα το ότι το κράτος συνεχίζει να δαπανά περισσότερα, από όσα εισπράττει – ενώ αυξάνει συνεχώς τους φόρους όχι για να εξοφλήσει τις υφιστάμενες υποχρεώσεις του, το δημόσιο χρέος δηλαδή, αλλά για να συνεχίσει να χρηματοδοτεί τις ανεξέλεγκτες δαπάνες των κομματικών και λοιπών μηχανισμών του (κάτι που δυστυχώς συμβαίνει σε όλη τη Δύση).    

Χωρίς να αναλύσουμε τώρα τα επί πλέον σημερινά αίτια του ελλείμματος (ανεργία, χρεοκοπίες των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, μειωμένα έσοδα του δημοσίου, κυρίως λόγω της αύξησης των συντελεστών φορολόγησης κλπ.), έχουμε την άποψη ότι, εφόσον αντιμετωπιζόταν σωστά, το δημόσιο χρέος μας θα ήταν απολύτως βιώσιμο – φυσικά χωρίς καμία ανάγκη διαγραφής του.

Συνεχίζοντας, αυτό που σίγουρα έχει ενδιαφέρον είναι οι βαθύτερες αιτίες, με βάση τις οποίες καταλήγουν οι περισσότεροι στο συμπέρασμα περί μη βιωσιμότητας του χρέους.

Ειδικότερα, όπως φαίνεται, οι Έλληνες Πολίτες θεωρούν ότι, εάν ισχυρισθούν πως το χρέος δεν είναι βιώσιμο και δεν το πληρώσουν, θα είναι οι «έξυπνοι» ή/και οι κερδισμένοι – χωρίς να κατανοούν δυστυχώς πως η συγκεκριμένη αντίληψη τους

(α) τους έχει κοστίσει ήδη πολύ περισσότερα – μείωση των μισθών και των εισοδημάτων τους, κατάρρευση της αξίας των περιουσιακών τους στοιχείων (ακινήτων, μετοχών, λοιπών αξιών), φτώχεια, εξευτελισμούς, αυτοκτονίες, απώλεια της εθνικής τους κυριαρχίας, εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, λεηλασία της ιδιωτικής κλπ., ενώ

(β) δεν πρόκειται τελικά να αποφύγουν την εξόφληση του, όσα χρόνια και αν περάσουν – ειδικά μετά την εγκληματική αποδοχή του αγγλικού δικαίου από τη Βουλή (όσον αφορά τα ομόλογα, καθώς επίσης τα υπόλοιπα, ενυπόθηκα ουσιαστικά, δάνεια που έχουν συναφθεί). Πόσο μάλλον όταν, μετά το PSI, το δημόσιο εξωτερικό χρέος δεν είναι πλέον μετατρέψιμο σε ένα εθνικό νόμισμα, το οποίο θα μπορούσε κάποια στιγμή να υιοθετηθεί.  

Από την άλλη πλευρά, οι εισβολείς προτιμούν την καθυστέρηση της πληρωμής του χρέους, αφού τα οφέλη τους είναι πολλαπλάσια (τόκοι των κεφαλαίων τους, κλοπή της περιουσίας των Ελλήνων, συμπεριλαμβανομένου του υπογείου πλούτου, μία σημαντική γεωπολιτική θέση κλπ.). – με τις Η.Π.Α. να έχουν μία επί πλέον ωφέλεια: την εμπλοκή τους στα θέματα της Ευρωζώνης, μέσω της ευρύτερης δραστηριοποίησης του ΔΝΤ. Απλούστερα, η δαμόκλειος σπάθη είναι για τους δανειστές μας προτιμότερη, από τον απαγχονισμό – αφού έτσι κερδίζουν πολύ περισσότερα, από αυτά που τους οφείλουμε.  

Συμπερασματικά λοιπόν, εμείς τουλάχιστον δεν απορούμε σε σχέση με το ότι, όλοι όσοι αναφέρονται συνειδητά στη μη βιωσιμότητα του χρέους εκπροσωπούν, άμεσα ή έμμεσα, τους διεθνείς τοκογλύφους – το ΔΝΤ, ορισμένα διατεταγμένα ΜΜΕ της χώρας μας, διάφορα διεθνή ΜΜΕ, αγγλοσάξονες οικονομολόγοι, αμερικανικές εταιρείες αξιολόγησης κοκ.

ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ

Περαιτέρω, είναι μάλλον ανόητο να θεωρεί κανείς ότι μία χώρα, με δημόσια περιουσία που ξεπερνάει τα 300 δις €, με ιδιωτική περιουσία που πλησιάζει τα 2 τρις € (με κριτήριο την ειδική εισφορά των ακινήτων), με έναν τεράστιο υπόγειο πλούτο, με δυνατότητες μεγάλης ανάπτυξης στον τουρισμό και στη γεωργία, με μία πανίσχυρη ναυτιλία, με απαιτήσεις απέναντι στη Γερμανία, οι οποίες υπερβαίνουν κατά πολύ τα 150 δις € κλπ., δεν είναι σε θέση να εξοφλήσει ένα χρέος της τάξης των 310 δις € σήμερα.

Φυσικά, το γεγονός αυτό είναι απολύτως γνωστό στους ξένους εισβολείς – οι οποίοι θα συνεχίσουν να ισχυρίζονται ότι το δημόσιο χρέος μας δεν είναι βιώσιμο, καθώς επίσης πως απαιτείται μία νέα διαγραφή του (ένα επόμενο εγκληματικό PSI), έχοντας εντελώς διαφορετικές σκοπιμότητες (ανταλλάγματα), από αυτές που υποθέτουμε.

Δυστυχώς όμως, οι δυνατότητες της χώρας μας δεν είναι γνωστές σε πολλούς Έλληνες, οι οποίοι έχουν την εντύπωση ότι, μία «δουλοπρεπής, μίζερη στάση», προφανώς μη ελληνοπρεπής, η οποία θα τους εξασφαλίσει κάποια μείωση του χρέους τους, θα τους ωφελήσει – παρά το ότι είναι αδύνατον να μην γνωρίζουν πως τίποτα δεν προσφέρεται χωρίς αντάλλαγμα, ότι δεν προσφέρονται πουθενά δωρεάν γεύματα.

Την ίδια στιγμή βέβαια «μαίνονται» (στα λόγια) εναντίον των εισβολέων, ενώ διαμαρτύρονται (ξανά στα λόγια) για την κατάληψη της χώρας τους – αδιαφορώντας για το ότι οι πρόγονοι τους δεν έδωσαν απλά χρήματα ή περιουσιακά στοιχεία για την υπεράσπιση της ελευθερίας τους, αλλά την ίδια τους τη ζωή, καθώς επίσης τη ζωή των παιδιών τους.

Συνεχίζοντας, κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις, πολύ περισσότερο εάν θα κατάφερνε μία έντιμη πολιτική ηγεσία να εμπνεύσει, καθώς επίσης να κινητοποιήσει όλους τους  Έλληνες, λέγοντας τους μόνο την αλήθεια, ο προϋπολογισμός μας θα μπορούσε να διαμορφωθεί στα επόμενα έτη ως εξής:

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Υποθετικά μεγέθη προϋπολογισμού 2013, 2014, 2015

Μεγέθη	2013	2014	2015
Έσοδα	54.514	55.604	57.828
% επί του ΑΕΠ	28,1%	28,1%	28,1%
Δαπάνες	62.652	62.652	62.652
% επί του ΑΕΠ	32,3%	31,7%	30,4%
Έλλειμμα προϋπολογισμού	-8.138	-7.048	-4.824
% επί του ΑΕΠ	-4,2%	-3,6%	-2,3%
ΑΕΠ	194.000	*197.880	**205.795
Δημόσιο χρέος	313.675	320.723	325.547
% επί του ΑΕΠ	161,69%	162,00%	158,00%

* 2% ανάπτυξη ** 4% ανάπτυξη

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Στον Πίνακα Ι έχουμε διατηρήσει σταθερό το ποσοστό των εσόδων ως προς το ΑΕΠ, σταθερές τις δαπάνες ως απόλυτο μέγεθος, καθώς επίσης μηδενική ανάπτυξη για το 2013 (και μηδενική ύφεση) – προϋποθέσεις που έχουμε τη δυνατότητα να επιτύχουμε, χωρίς ιδιαίτερες προσπάθειες (ειδικά εάν σκεφθούμε ότι το ΑΕΠ μας το 2011 ήταν 208,5 δις €, ενώ στοχεύουμε μόλις στα 194 δις €).

Εάν τώρα καταφέρουμε να αναπτυχθούμε με 2% το 2014 (ελάχιστο ποσοστό, μετά από πέντε συνεχή χρόνια ύφεσης, όπου η κατανάλωση διατηρήθηκε αρνητική, η ανεργία γιγαντώθηκε κοκ), καθώς επίσης με 4% το 2015, το δημόσιο χρέος μας θα άρχιζε να μειώνεται – οπότε θα ήταν εκ των πραγμάτων βιώσιμο. Ειδικά εάν οι τράπεζες μας καταφέρουν να ανακεφαλαιοποιηθούν χωρίς τη βοήθεια του δημοσίου, καθώς επίσης να μην αφελληνισθούν – αφού με ξένο τραπεζικό σύστημα, θα ήταν δύσκολο να διατηρήσουμε την πλήρη ανεξαρτησία της οικονομίας μας. 

Φυσικά το δημόσιο χρέος θα μπορούσε να μειωθεί πολύ περισσότερο, εάν ιδιωτικοποιούσαμε μέρος της δημόσιας περιουσίας, σε σωστές τιμές – σε καμία περίπτωση φυσικά τις κοινωφελείς, τις κερδοφόρες μονοπωλιακές, καθώς επίσης τις στρατηγικές μας επιχειρήσεις (θα ήταν σίγουρα έγκλημα αφού, μεταξύ άλλων, θα «έσβηνε» εντελώς τις όποιες μελλοντικές μας προοπτικές). 

Είναι προφανές δε ότι, εφόσον αντιστρεφόταν η αρνητική τάση στην οικονομία μας, θα σταματούσε σχεδόν αμέσως η καταστροφική «απομόχλευση» των πάντων (αξίες οικοπέδων, ακινήτων, χρηματιστήριο κλπ.) – οπότε θα επιταχυνόταν η ανάπτυξη, όσο ίσως δεν φανταζόμαστε.

Κλείνοντας, όλα παραπάνω στηρίζονται στο γεγονός ότι, η Ελλάδα είναι μία χώρα της Ευρωζώνης – η οποία έχει τη δυνατότητα να δανείζεται από τους εταίρους της, με βιώσιμα τοκοχρεολύσια, έτσι ώστε να ξεπεράσει ομαλά την κρίση ρευστότητας, χωρίς να αναγκασθεί να χρεοκοπήσει.

Βέβαια, όπως έχουμε τονίσει αρκετές φορές πριν από την εισβολή του ΔΝΤ, θα ήταν προτιμότερη η στάση πληρωμών, από την αποδοχή των δανείων, με τους όρους και με τους «μπράβους των τοκογλύφων», οι οποίοι δυστυχώς τα συνόδευαν – ενώ τα πλεονεκτήματα της Ελλάδας εκείνη την εποχή ήταν εξαιρετικά μεγάλα (ανάλυση μας).  

Για μία χώρα όμως εκτός Ευρωζώνης, με δίδυμα ελλείμματα, αποβιομηχανοποιημένη, καθώς επίσης με αδυναμία εσωτερικού δανεισμού, ένα χρέος της τάξης του 60% του ΑΕΠ της θεωρείται ήδη μη βιώσιμο – πόσο μάλλον εάν είναι στο μεγαλύτερο μέρος του εξωτερικό, σε συνάλλαγμα (η Αργεντινή χρεοκόπησε με δημόσιο χρέος περί το 60% του ΑΕΠ της). 

Η ΕΥΡΩΠΗ

Συνεχίζοντας, είμαστε απολύτως πεπεισμένοι πως η Γερμανία δεν πρόκειται να καταφέρει να ηγηθεί στην ήπειρο μας, ενώ θα συμβιβασθεί υποχρεωτικά με το γεγονός ότι, δεν είναι ούτε προς όφελος της, αλλά ούτε και εφικτή η δημιουργία του 4^ου οικονομικού Ράιχ – το «όνειρο θερινής νυκτός» της πρωσικής κυβέρνησης της, η οποία δεν συνειδητοποιεί τις τεράστιες αδυναμίες της χώρας της. Επομένως, η Ε.Ε. δεν έχει χάσει ακόμη την ευκαιρία να ενωθεί πραγματικά, εξελισσόμενη σε μία Ευρώπη των Πολιτών της, στην οποία όλες οι χώρες θα συμμετέχουν ισότιμα.  

Την ίδια στιγμή, η ΕΚΤ έχει επιτέλους κατανοήσει πως πρέπει να αντιμετωπίσει ενεργητικά την τραπεζική βόμβα μεγατόνων, η οποία ευρίσκεται στα θεμέλια της Ευρωζώνης – λειτουργώντας σαν μία πραγματική κεντρική τράπεζα του ευρωπαϊκού χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Ειδικότερα, στην πρόσφατη έκθεση της συμπεραίνει επίσημα ότι, πέντε χρόνια μετά το ξέσπασμα της κρίσης, η Ευρωζώνη ευρίσκεται λίγο πριν από ένα τραπεζικό κραχ – ενώ δεν απειλούνται μόνο οι τράπεζες της περιφέρειας, αλλά επίσης αυτές των χωρών του κέντρου, όπως της Γερμανίας και της Ολλανδίας. 

Πάντοτε σύμφωνα με την έκθεση, η υψηλή ανεργία, καθώς επίσης οι διαρκώς αυξανόμενες επισφάλειες στους ισολογισμούς των τραπεζών, μεγεθύνουν επικίνδυνα το ρίσκο μίας νέας κρίσης – σε μία εποχή κατά την οποία, οι τράπεζες είναι ακόμη βυθισμένες στα προβλήματα που τους προκάλεσε η παγκόσμια χρηματοπιστωτική «κατάρρευση» του 2008.

Με τις συνολικές επισφάλειες να υπερβαίνουν τα 720 δις € σε ολόκληρη την Ευρώπη, χωρίς καν να υπολογίζονται τα απίστευτα υψηλά ποσά παραγώγων στον ισολογισμό της Deutsche Bank, η κατάσταση είναι κρίσιμη – με αποτέλεσμα να εξετάζεται εκ νέου οι αγορά «τοξικών αξιογράφων» από την ΕΚΤ, σε συνεργασία με τις κεντρικές τράπεζες των χωρών-μελών της Ευρωζώνης, έτσι ώστε να στηριχθούν οι εμπορικές τράπεζες και να μην χρεοκοπήσουν.

Όπως λέγεται τώρα χαρακτηριστικά, "εάν πέσει ένα κράτος, θα πέσει και μία τράπεζα – εάν πέσει δε μία τράπεζα, θα πέσουν όλες μαζί" – ειδικά όταν είναι σε όλους γνωστό ότι, οι τράπεζες χρησιμοποιούν σε μεγάλο βαθμό τη δημιουργική λογιστική, για να αποκρύψουν τα πραγματικά τους προβλήματα.    

Η ΕΚΤ έχει φυσικά πολλές δυνατότητες επιτυχημένης διαχείρισης της κρίσης – μερικές από τις οποίες έχουμε περιγράψει στην ανάλυση μας: ΕΚΤ, η λύση των λύσεων. Εν τούτοις, εάν η Ευρωζώνη δεν αποφασίσει οριστικά για το μέλλον της, εάν δηλαδή θα «ολοκληρωθεί» (τραπεζική, δημοσιονομική και πολιτική ένωση), ή εάν θα επιστρέψουν όλες μαζί οι χώρες-μέλη της στην αφετηρία (ανάλυση μας), με μία ελεγχόμενη, προσεκτική διαδικασία, η ΕΚΤ δεν είναι δυνατόν να ενεργοποιηθεί αποτελεσματικά.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Όπως η Ελλάδα, έτσι και η Ευρωζώνη θα πρέπει να εξοφλήσει τα χρέη της προς τις αγορές, με κάθε κόστος – αφού η ίδια «συντέλεσε» τα μέγιστα στη δημιουργία τους, «επιτρέποντας» την εκμετάλλευση των ελλειμματικών χωρών από τις πλεονασματικές, τον αλόγιστο δανεισμό όλων με χαμηλά επιτόκια από τις αγορές, τον σκόπιμα ελλιπή έλεγχο των επί μέρους οικονομιών, την υπερβολική σπατάλη κοκ.

Άλλωστε, το ίδιο έκανε και η κεντρική κυβέρνηση των Η.Π.Α. την πρώτη φορά, στις αρχές του 19^ου αιώνα, όταν υπερχρεώθηκαν οι Πολιτείες της – επειδή είχε επιτρέψει να δημιουργηθεί η εντύπωση στις αγορές ότι, τα δάνεια προς τις Πολιτείες ήταν εγγυημένα από την ίδια (από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση, όπως έχει συμβεί και στην Ευρωζώνη).

Επομένως, ακολουθώντας το παράδειγμα των Η.Π.Α., δεν επιτρέπεται να αφήσει καμία χώρα, αλλά και καμία μεγάλη τράπεζα να χρεοκοπήσει αυτή τη φορά – κάτι που δεν είναι υποχρεωμένη να εφαρμόζει στο μέλλον, αφού έχουν ενημερωθεί πλέον οι αγορές τόσο μέσω της Ελλάδας (δημόσιο χρέος), όσο και με τη δολοφονία της Κύπρου (τραπεζικό χρέος).

Όσον αφορά τώρα την Ελλάδα είμαστε απολύτως πεπεισμένοι ότι, εάν δεν ακολουθήσει το παράδειγμα της Βρετανίας του 16^ου αιώνα, θα υποχρεωθεί στις οδυνηρές εμπειρίες της Γαλλίας του 17^ου αιώνα.  Ο «άρτος και τα θεάματα» δε, με τα οποία «ταΐζουν» οι πολιτικοί, με τη συνεργασία ορισμένων δημαγωγών, δημοσιογράφων ή στρατευμένων ΜΜΕ τους Πολίτες για να εκτονωθούν, ξεχνώντας την εξαθλίωση και την απώλεια της εθνικής τους κυριαρχίας, καθώς επίσης για να μην συνειδητοποιήσουν τη λεηλασία της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας τους, δεν θα τους προστατεύσει στο τέλος ούτε από τη Βαστίλη, ούτε από την γκιλοτίνα. 

Σε κάθε περίπτωση, εάν δεν εξυπηρετούμε σωστά το χρέος, δεν πρόκειται να μας δανείσουν ποτέ οι αγορές – ενώ, για όσο χρονικό διάστημα δεν μας δανείζουν οι αγορές, είναι πολύ δύσκολο να ξεφορτωθούμε το ΔΝΤ, τους «τοκογλύφους» και την «πρωσική» Γερμανία. Εάν όμως δεν διώξουμε όλους αυτούς τους εισβολείς, δεν υπάρχει μέλλον για την πατρίδα μας – η οποία κινδυνεύει, χωρίς καμία αντικειμενική αιτία, να καταλήξει στα σκουπίδια της ιστορίας.

Υστερόγραφο: Όλοι όσοι επιλέγουν να διαβάσουν τόσο «μακροσκελείς» οικονομικές και πολιτικές αναλύσεις (η μακροοικονομία συνδέεται αναπόσπαστα με την πολιτική), όσο οι δικές μας, επιθυμούν προφανώς να ενημερωθούν αναλυτικά και τεκμηριωμένα – έτσι ώστε να εξασκούν συνειδητά τα πολιτικά τους δικαιώματα, αφού η Δημοκρατία είναι ένα δύσκολο, αρκετά απαιτητικό πολίτευμα, η σωστή λειτουργία του οποίου προϋποθέτει τη διαρκή ενημέρωση. Ελπίζουμε λοιπόν να ανταποκρινόμαστε στις απαιτήσεις τους, όσο πιο συχνά γίνεται – τονίζοντας ξανά ότι, δεν διεκδικούμε το αλάθητο.      

* Βασίλης Βιλιάρδος (copyright), Αθήνα, 01. Ιουνίου 2013, viliardos@kbanalysis.com. Ο κ. Βασίλης Βιλιάρδος είναι οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου.

ΠΗΓΗ: http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2902.aspx

Πριμοδοτούν εμφύλιους στους εκπαιδευτικούς την ίδια ώρα που επιχειρούν κατάργηση οργανικών θέσεων

 

Του Χρήστου Κάτσικα

 

«Θέλω να τα πω όπως τα έχω στην καρδιά και στο μυαλό»

          

Είναι πια φανερό, ακόμη και στους πιο δύσπιστους, ακόμη και σ' αυτούς που χρόνια πολλά βάσιζαν τη γραμματική και το συντακτικό των αναγνώσεών τους για το «που πάει η εκπαίδευση» στις περίτεχνες διακηρύξεις της κυρίαρχης πολιτικής, ότι οι εκπαιδευτικοί (όπως και όλος ο κόσμος της εργασίας) βρίσκονται μπροστά σε μια «επιχείρηση» συνολικής αλλαγής του τοπίου στη δημόσια εκπαίδευση από την πρώτη μικρή του δημοτικού μέχρι και το Πανεπιστήμιο και τα μεταπτυχιακά προγράμματα.

Η «επιχείρηση» αυτή αφορά τη δομή της εκπαίδευσης (1), την κατεύθυνσή της, το περιεχόμενο (2), το μισθό, τη σύνταξη και βεβαίως κυρίαρχα τις εργασιακές σχέσεις.

Οργανική θέση, ωράριο, δικαίωμα μετάθεσης – απόσπασης, μονιμότητα,  προβάλλονται από το Υπουργείο Παιδείας, με τη βοήθεια των ηλεκτρονικών μας κουβερνάντων (3), σαν αναχρονισμός, σαν παλιομοδίτικες αντιλήψεις, που πρέπει όχι μόνο να εξαφανιστούν από το εκπαιδευτικό τοπίο αλλά να σβήσουν και από τη συλλογική μνήμη.

«Αλλάζουνε εντός μου τα σύνορα του κόσμου»

 Όποιος έχει μάτια να δει και την τιμιότητα να πιστέψει στα μάτια του αισθάνεται ότι το Υπουργείο Παιδείας, σιγά και σταθερά, λιπαίνει το έδαφος για την "κατασκευή" εκπαιδευτικών χωρίς ωράριο έτσι ώστε αμέσως μετά να νομιμοποιήσει στην κοινή γνώμη τα σχέδιά του για μετακινήσεις, μετατάξεις και απολύσεις.

Η πρόσφατη ρύθμιση του Υπουργείου Παιδείας για το ωράριο και τις υποχρεωτικές μετακινήσεις οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε απώλεια χιλιάδων οργανικών θέσεων, σε μετακίνηση εκπαιδευτικών από νομό σε νομό, σε διάθεση, σε μετάταξη και βεβαίως σε απόλυση.

Οι αλλαγές στο ωρολόγιο πρόγραμμα του Λυκείου από τη νέα σχολική χρονιά, το κλείσιμο 1056 σχολείων και άλλων τόσων που σχεδιάζεται να κλείσουν τα επόμενα χρόνια, το στρίμωγμα μαθητών σε υπερφορτωμένες τάξεις,  το κόψιμο μαθημάτων στο Γυμνάσιο και στο νέο Τεχνολογικό Λύκειο, η ρύθμιση με τη μείωση των ωρών ξένων γλωσσών, ο μηδενισμός νέων διορισμών, η πρωτοφανής μείωση των μεταθέσεων σε συνδυασμό με την κακόφημη αξιολόγηση και το Μέντορα (4), η σχεδιαζόμενη νέα «αρχιτεκτονική» στη δομή και στη διοίκηση της εκπαίδευσης και η προοπτική περάσματος του δημόσιου σχολείου και πανεπιστημίου στους Καλλικρατικούς Δήμους και Περιφέρειες (5), μαζί με το συντριπτικό χτύπημα στα Πανεπιστήμια (6) είναι το σκοτεινό μέλλον που «υφαίνει» το Υπουργείο Παιδείας για τη δημόσια εκπαίδευση και τους εκπαιδευτικούς με την ευκαιρία της οικονομικής κρίσης.

Όπως πολύ εύστοχα επισημαίνει ο Μιχάλης Παπαδόπουλος «αν κοιτάξει κανείς συνολικά "τις επεμβάσεις χωρίς αναισθητικό" της κυβέρνησης στα σχολεία, το κλείσιμο ολόκληρων μονάδων, τη συγχώνευση άλλων, την ίδρυση Πρότυπων Πειραματικών Σχολείων με πενταετή θητεία  των εκπαιδευτικών,  την ουσιαστική κατάργηση σε πολλά σχολεία των Γερμανικών ή των Γαλλικών ως δεύτερης ξένης  γλώσσας μπορεί να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι πίσω από όλες αυτές τις αλλαγές κρύβεται ένας και μοναδικός βασικός στόχος, η κατάργηση της οργανικής θέσης  των εκπαιδευτικών. Όπως φαίνεται στο νέο νόμο για τα Πρότυπα Πειραματικά πολλοί εκπαιδευτικοί με οργανική θέση στα νυν  Πειραματικά  με το πρόσχημα της αξιολόγησης θα βρεθούν στη διάθεση του ΠΥΣΔΕ με δήθεν προτεραιότητα, το καρότο δηλαδή, για να απεμπολήσουν τη θέση τους. Αλλά και αν ακόμη συνεχίσουν  στα Πρότυπα Πειραματικά μετά από πενταετή θητεία πάλι θα βρεθούν στη διάθεση του ΠΥΣΔΕ. Αυτή η διαδικασία θα αποτελέσει το πείραμα για το νέο σύστημα διορισμών και θητείας σε ένα σχολείο» (7).

«Το Υπουργείο  υπόσχεται  «νέα σύνορα»  στις αναθέσεις μαθημάτων για να υποσκάψει την άμυνά μας – Απαντάμε: Καμιά αλλαγή – ενότητα -αλληλεγγύη – αγώνας»

Την ίδια στιγμή σε μια κίνηση παραπλάνησης, εξαπάτησης και δημιουργίας εμφυλιοπολεμικού κλίματος στη λογική του «διαίρει και βασίλευε» το Υπουργείο Παιδείας προσφέρει μαθήματα μιας ειδικότητας σε άλλη. Θυμίζουμε ότι η πρώην Υφυπουργός Παιδείας Ε. Χριστοφιλοπούλου στην προσπάθειά της να μεταθέσει το πρόβλημα που δημιουργεί η ρύθμιση για τις ξένες γλώσσες  δεν διστάζει να υποσχεθεί ξεθεμελίωμα των συνόρων της ανάθεσης μαθημάτων : «Εμείς δεν είπαμε ποτέ ότι δεν θα αξιοποιήσουμε τους καθηγητές των ξένων γλωσσών. Οι καθηγητές αυτοί, πολλοί από αυτούς διδάσκουν και στα δημοτικά και συμπληρώνουν ωράριο και βεβαίως έχουν και τη δυνατότητα να διδάξουν λογοτεχνία, είναι καθηγητές λογοτεχνίας και ίσως και κάποιο άλλο μάθημα» (8).

Το τελευταίο χρονικό διάστημα είναι φανερό ότι κάποιοι φροντίζουν να στρέψουν τους διάφορους κλάδους των εκπαιδευτικών τον έναν εναντίον του άλλου. Ο στόχος είναι προφανής: να ξεφύγουν, μέσα από το προπέτασμα καπνού, οι πραγματικά υπεύθυνοι για την κατάσταση στην εκπαίδευση αλλά κυρίως για τις ρυθμίσεις που ακολουθούν και που θα χειροτερεύσουν την κατάσταση στην ήδη ρημαγμένη εκπαιδευτική γη.

 «….Ο πόλεμος βασίζεται στην εξαπάτηση. Αν ο εχθρός σου ξεκουράζεται, μην τον αφήσεις σε ησυχία. Αν οι δυνάμεις του είναι ενωμένες, διάσπασέ τες.  Κάνε επίθεση, όταν είναι απροετοίμαστος. Να εμφανίζεσαι εκεί που δεν σε περιμένει…»

(Σουν Τζου, Η τέχνη του πολέμου)

Ρίχνουν «αθώες» προτάσεις για καθηγητές που μπορούν να εργαστούν στις τελευταίες τάξεις των  Δημοτικών σχολείων, νηπιαγωγούς που μπορούν να εργαστούν στις πρώτες. Πατάνε πάνω στην αυξημένη ανεργία των ειδικοτήτων των εκπαιδευτικών, λιπαίνουν την αφέλεια και την κοινωνική στραβωμάρα, «γαργαλάνε» τις χαμηλές συνειδήσεις, πριμοδοτούν αντιλήψεις του τύπου «για τη δική μου καλύβα που καίγεται φταίει του διπλανού που δεν καίγεται ακόμη»… Οι ίδιοι που ευθύνονται για την αδιοριστία και την ανεργία, για τους χιλιάδες ωρομίσθιους των 300 ευρώ, οι ίδιοι που ετοιμάζουν προσλήψεις με το σταγονόμετρο, αυτοί που με το πιστοποιητικό «Παιδαγωγικής Επάρκειας» ετοιμάζονται να αποσυνδέσουν το πτυχίο από το επάγγελμα, αυτοί που έκαναν άνω κάτω τις ειδικότητες και τις αναθέσεις, ΤΩΡΑ, χέρι χέρι με τους µάγιστρους και τους διανοούμενους της αυλής και της οθόνης, αυτή τη γνωστή διασταύρωση τιτλούχων, εµπορευµατούχων και μηχανορράφων, ρίχνουν το σπόρο για πολλούς μικρούς εμφύλιους που θα διασπάσουν την εκπαιδευτική κοινότητα, θα την τραυματίσουν θανάσιμα και θα την καταστήσουν αδύναμη να αντιμετωπίσει το νέο εργασιακό μεσαίωνα που ετοιμάζουν.

Και κάποιοι εκπαιδευτικοί πέφτουν στην παγίδα. Και είναι έτοιμοι να χάψουν το παραμύθι. Πως δήθεν για την ανεργία των φιλολόγων, των μαθηματικών, των φυσικών κλπ δεν φταίει η πολιτική των ελάχιστων διορισμών, δεν φταίει η ανεργία, αλλά φταίνε οι δάσκαλοι «που επιμένουν να κάνουν αυτοί μάθημα στις απαιτητικές τάξεις των δημοτικών σχολείων»…Για την ανεργία των καθηγητών της Πληροφορικής φταίνε «οι μαθηματικοί που άρπαξαν πολλές θέσεις». Για την ανεργία των φιλολόγων φταίνε οι συνάδελφοί τους των Ξενόγλωσσων μαθημάτων «που τους άρπαξαν το μάθημα της ιστορίας». Έτσι για τα προβλήματα των πτυχιούχων των Πανεπιστημίων φταίνε οι πτυχιούχοι των ΤΕΙ που «θέλουν να τους πάρουν τα εργασιακά δικαιώματα» και για τα προβλήματα των πτυχιούχων των ΤΕΙ «φταίνε οι πτυχιούχοι των Πανεπιστημίων που δεν τους αφήνουν να έχουν επαγγελματικά δικαιώματα»…

Λίγα χρόνια πριν κάποιοι προσπάθησαν να μετατρέψουν την αγανάκτηση των εκπαιδευτικών για τους χαμηλούς μισθούς σε αίτημα των καθηγητών του Λυκείου να παίρνουν περισσότερα από τους καθηγητές του Γυμνασίου.

Προσοχή! Αν οι αντιλήψεις αυτές κυριαρχήσουν τότε είναι σίγουρο ότι αφενός καμιά ευκαιρία για δουλειά δεν θα ανοίξει για τους εκπαιδευτικούς, αφετέρου, την ώρα που θα κονταροχτυπιούνται μεταξύ τους θα αφήνουν ανοιχτά πόρτες και παράθυρα για να περάσει ο οδοστρωτήρας από πάνω τους.

Ξέρω ότι οι σκέψεις αυτές δεν είναι σήμερα δημοφιλείς σε κάποιους εκπαιδευτικούς που βλέπουν όσο βλέπουν τα μάτια τους ενώ περισσότερο από ποτέ οφείλουν να βλέπουν με το μυαλό τους. Οφείλουν να αναρωτηθούν: Πόσοι και πόσο θα κερδίσουν αν αλλάξουν τα «σύνορα» στις βαθμίδες και τις ειδικότητες όταν ο εργοδότης επιβάλλει δραστική μείωση προσλήψεων τέτοια που θα ισοδυναμεί ουσιαστικά με το τέλος των προσλήψεων; Πόσοι και πόσο θα ωφεληθούν όταν ο εργοδότης επιβάλλει ελαστικοποίηση της εργασίας, μόνιμη μείωση των μισθών, αύξηση του ωραρίου και στο τέλος κατάργηση της μονιμότητας αρχίζοντας από τους νεοεισερχόμενους; Ποιοι και με πια ενότητα «ψυχής και σώματος» θα μπορέσουν να αποτρέψουν τότε την καταιγίδα;

«Έχω βαρεθεί. Δε θέλω να εξηγώ πρέπει εσύ να διαλέξεις»

Όσοι παραμένουν ξύπνιοι για να μπορούν να ονειρεύονται ΑΝΑΣΤΑΣΗ των ΖΩΝΤΑΝΩΝ, ξέρουν καλά ότι τα προβλήματα δεν είναι εκπαιδευτικά. Είναι πολιτικά και οικονομικά που αντανακλώνται στην εκπαίδευση. 

Κι όποιος, χωμένος στις συστάδες των θάμνων που τον περιβάλλουν, χάνει το δάσος από το οπτικό του πεδίο, δεν έχει παρά να υποβληθεί στη βάσανο να κάνει λίγο πίσω ή λίγο μπρος και να δει τα πράγματα όπως έχουν, όπως φτιάχτηκαν κι όπως προοιωνίζονται για αύριο. Δύσκολα πράγματα, αλλά απολύτως αναγκαία.

Γίνεται φανερό ότι αυτά τα σχέδια αφορούν κάθε εκπαιδευτικό, κάθε γονιό και κάθε μαθητή. Πρόκειται για συντριπτικό χτύπημα στη δημόσια εκπαίδευση, στο περιεχόμενο και τις κατευθύνσεις της, για κρυφή και φανερή ιδιωτικοποίηση πλευρών της, για βίαιη μείωση του διδακτικού προσωπικού.

Αυτά τα σχέδια πρέπει να αντιμετωπιστούν άμεσα με την πιο πλατιά ενημέρωση και κινητοποίηση όλων όσων σχετίζονται με το δημόσιο σχολείο, όλων των εργαζομένων. Η ΟΛΜΕ και η ΔΟΕ, οι ΕΛΜΕ και οι διδασκαλικοί Σύλλογοι, απεργιακές επιτροπές και επιτροπές αγώνα, πρέπει να πάρουν άμεσα μέτρα. οι ενώσεις γονέων χέρι χέρι με τους εκπαιδευτικούς πρέπει να αρνηθούν τη φτωχοποίηση του δημόσιου σχολείου.

Οργανωμένα. Όχι χωριστά, ούτε υποταγμένα. Με το σύνθημα που ενώνει την τάξη: Ανατροπή αυτής της πολιτικής που στέλνει εμάς και τα παιδιά μας στην κόλαση. Να τολμήσουμε να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους: Κυβέρνηση (και Χρυσή Αυγή) – Ευρωπαϊκή Ένωση – ΔΝΤ φτιάχνουν φέρετρα για εμάς και ψυχιατρεία για τους γιους και τις κόρες μας. Ένα είναι σίγουρο: εάν δεν αλλάξουμε τον κόσμο, πολλοί θα αλλάξουμε κόσμο.

Kάθε Mινώταυρος και κάθε Λαβύρινθος μπορεί να αντιμετωπιστεί!

 

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

 

1. Χρήστου Κάτσικα, Αναδιάρθρωση της διοίκησης της εκπαίδευσης: Ασφυκτικός έλεγχος και ιδιωτικοποίηση, βλέπε: http://www.alfavita.gr/artro.php?id=33012

2. Χρήστου Κάτσικα, Ο σχεδιασμός του Υπουργείου Παιδείας για το «νέο» σχολείο, βλέπε: http://www.alfavita.gr/artro.php?id=3285

3. Χρήστου Κάτσικα,  Η έρευνα «κοινής γνώμης» ως επικοινωνιακό όχημα για τις αλλαγές στην εκπαίδευση – Δεν είμαστε αμερικανάκια κα Υπουργέ της Παιδείας!  Βλέπε: http://www.alfavita.gr/artro.php?id=26910

4. Χρήστου Κάτσικα,  Ο μέντορας, η μετάταξη και η απόλυση! Βλέπε: http://www.alfavita.gr/ank_b/ank1_5_10_958.php

5. Χρήστου Κάτσικα,  Σχέδιο "Καλλικράτης": Η μεγάλη απειλή για το δημόσιο σχολείο, το γονιό και τον εκπαιδευτικό, βλέπε: http://www.alfavita.gr/artro.php?id=5583

6. Μιχάλη Παπαδόπουλου Στόχος πρώτος η οργανική θέση των εκπαιδευτικών, στόχος δεύτερος η μονιμότητα; Βλέπε: http://www.alfavita.gr/artro.php?id=35549

7. Χρήστου Κάτσικα, Κώστα Θεριανού Οι νέες εξαγγελίες για τα πανεπιστήμια – Οδηγός ιδιωτικοποίησης: "Βγάλτε το ψωμί σας μόνοι σας!",  βλέπε: http://www.alfavita.gr/artro.php?id=4000

8. Υφυπουργός Παιδείας Ε. Χριστοφιλοπούλου: Οι εκπαιδευτικοί Ξένων Γλωσσών θα συμπληρώνουν ωράριο διδάσκοντας το μάθημα της λογοτεχνίας, βλέπε: http://www.alfavita.gr/artro.php?id=35746

ΠΗΓΗ: 1-6-2013,  http://www.alfavita.gr/apopsi/…BD#ixzz2UwyF4eQS

Η συνδικαλιστική φάκα (μέρος 2^ο – Και τα λαμπραντόρ εκπαιδεύονται, γιατί όχι και τα παιδιά?)

 

Από τον TECHIE – STUFF

 

Για αρχή να δηλώσω ότι ζηλεύω τον βαρουφάκη για τη δική του πρόταση περί εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης. Είναι η καλύτερη απάντηση σε όσους φιλελέ ακόμα βαυκαλίζονται πως είναι κι αυτοί άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών. Άλλωστε και ο βαρουφάκης απλώς αντέγραψε το στύλ του αρχιτρολ σούιφτ (για όποιον δεν έχει διαβάσει το a modest proposal), αποδεικνύοντας πέρα από πάση αμφιβολία πως διαχρονικά δεν υπάρχει κάτι άλλο πέρα από τον μονοκύτταρο φιλελευθερισμό (και για όποιον δεν πείθεται ας διαβάσει λίγο σπένσερ).

Και τώρα που μου έφαγε κάποιος άλλος τη θέση του καραγκιόζη θα αναγκαστώ να βάλω τα γυαλάκια μου και να μιλήσω σοβαρά. Το σκουλίκι λοιπόν ….

Αν δούμε την απεργία εργαλειακά, πρόκειται για μια κίνηση που εξ' ορισμού επιλέγεται από τους εργαζόμενους. Οι εργοδότες εκ της θέσεώς τους δεν μπορούν να επιβάλουν μια απεργία. Άρα πως γίνεται και οι καθηγητές κάνουν τις μαριονέτες της κυβέρνησης ανάλογα με τα καπρίτσια της?

Εδώ βρίσκεται η λογική του αυτόματου που λέγαμε προηγουμένως. Ο εργοδότης γνωρίζει τις "κοκκινες γραμμές" των εργαζομένων του και γιαυτό επιλέγει να τις πατήσει μόνο όταν θεωρεί τη συγκυρία ευνοϊκή για τον ίδιο. Τα τελευταία 30 χρόνια ο συνδικαλισμός βρίσκεται σε μια διαρκή άμυνα. Βασικός του στόχος είναι να υπερασπιστεί καλώς ή κακώς εννοούμενα κεκτημένα γιαυτό και έχει ξεχάσει αυτή την εντελώς φυσική θέση της απεργίας να προκαλείται αποκλειστικά από τους εργαζόμενους. Στην ουσία η άρρητη σχέση έχει μετατραπεί πια στο "δεν απεργούμε όσο δεν μας πατάτε τον κάλο". Μια θέση εξόχως αρνητική για κάθε μάχη.

 Άρα το πρώτο που θα πρέπει να αρνηθούν οι καθηγητές στην κυβέρνηση/εργοδότη είναι να επιλέγει τον χρόνο της απεργίας. Κι αυτό δεν είναι καθόλου δύσκολο αν μπορέσεις να συγκρατήσεις τα αντανακλαστικά σου κι αν είσαι πραγματικά αποφασισμένος να πολεμήσεις για να κερδίσεις κι όχι για την τιμή των όπλων. Προσπαθώ να μιλήσω γενικά γιατί δεν θεωρώ ότι αυτά αφορούν μόνο τους καθηγητές. Αλλά οι καθηγητές θα γίνουν το case study μου. Οπότε στη συγκεκριμένη περίπτωση η κυβέρνηση εντελώς προβλέψιμα πρότεινε το χρόνο της μάχης και οι καθηγητές έπρεπε να πουν, όχι εμείς δεν τσιμπάμε αλλά ούτε υποκύπτουμε.

Ποιος θα ήταν ένας καλός χρόνος για την απεργία? Μα φυσικά η αρχή της σχολικής χρονιάς. Τότε που λόγω της κυβερνητικής εχθρότητας προς την εκπαίδευση, υπάρχουν μαθητές χωρίς βιβλία και τάξεις χωρίς καθηγητές, τότε δηλαδή που μπορεί πολύ εύκολα να αποκαλυφθεί η υποκρισία της κυβέρνησης.

Το αίτημα της απεργίας.

Όπως είπαμε και στο προηγούμενο μέρος, η κυβέρνηση επέλεξε προσεκτικά να χτυπήσει εκεί που θα ήταν πιο δύσκολα υπερασπίσιμο το αίτημα. Στις ώρες εργασίας του καθηγητή. Κι αυτό είχε το επιπλέον μπόνους, ότι με τις παραπάνω ώρες θα μπορούσε να ξεφορτωθεί μερικές χιλιάδες "υπεράριθμων" καθηγητών μειώνοντας τα έξοδα για ΔΥ που είναι από τα βασικά καινούργια μεράκια της τρόικας. Όσο και να εξασκήσεις τη ρητορική σου, δεν υπάρχει ένας απλός τρόπος να αντιμετωπίσεις τα "λογικά" επιχειρήματα της κυβέρνησης. Ειδικά όταν το όπλο σου είναι η ομηρία των μαθητών. Και αυτό δείχνει και το δεύτερο αυτόματο του συνδικαλιστικού κινήματος. Τα αιτήματα δεν τα έθεσε ο κλάδος αλλά η κυβέρνηση. Οπότε λοιπόν παιδιά θα παίξουμε 5 εναντίων 11 και το τέρμα μας θα είναι στον λόφο κι εσάς στη γούβα. Σύμφωνοι? Σύμφωνοι είπαν και τα αυτόματα. Και κάπως έτσι στήθηκε μια μάχη που δεν χρειάστηκε να δοθεί ποτέ. Κι αυτό είναι ο ορισμός της νίκης.

Πάρτο αλλιώς.

Αντί λοιπόν να συζητάμε για μια μάχη που ποτέ δεν δόθηκε ποτέ και δεν θα χρειαστεί να δοθεί, ας αρχίσουμε να μιλάμε για το πως θα σχεδιάσουμε μια μάχη που η κυβέρνηση δεν θα μπορεί να αρνηθεί και ταυτόχρονα θα είναι στριμωγμένη στη γωνία.

Μια απεργία διαρκείας στην αρχή της χρονιάς ακυρώνει τους σχεδιασμούς της κυβέρνησης για λιγότερους καθηγητές, άρα εξυπηρετεί ακριβώς τους ίδιους στόχους με την απεργία που δεν έγινε ποτέ. Όμως το αίτημα για διατήρηση του status quo δεν είναι υπερασπίσημο, ακριβώς διότι σε κανέναν δεν αρέσει το status quo. Η εκπαίδευση έχει τα χάλια της και το μόνο που ζητάνε οι καθηγητές είναι να μην αυξηθούν οι ώρες εργασίας τους. Πιο απλό και εύληπτο επικοινωνιακό μήνυμα δεν θα μπορούσες να δώσεις στην κυβέρνηση. Άρα το αίτημα πρέπει να είναι διαφορετικό. Πώς διαφορετικό? Θα πρέπει να είναι μετρήσιμο και γειωμένο, αλλά ταυτόχρονα υπερβατικό με την έννοια πως δεν θα πρέπει να ασχολείται στενά με τα κλαδικά αιτήματα των καθηγητών, αλλά να μπορεί να εμπλέξει στη διαδικασία τους πάντες.

Ναι ρε καραγκιόζη τέκι, αν το αίτημα είχε μεγάλα βυζιά, χυμώδη χείλια, μεγάλη πούτσα και ωραίο κωλαράκι θα το γούσταραν όλοι, αλλά όπως ξέρεις οι τρανς δεν είναι ακριβώς στην κορυφή των σεξουαλικών προτιμήσεων επειδή είσαι μια διεστραμμένη εσύ, άρα δεν υπάρχει ένα τέτοιο αίτημα? Σοβαρά?

Πάρτε λοιπόν το αίτημα. Οκ με την αύξηση των ωρών εργασίας, αλλά αυτό θα το δεχθούμε μόνο με άμεση ταυτόχρονη μείωση των μαθητών ανά τάξη από τους 27 που είναι σήμερα σε αυστηρά μέχρι 20 από αναπληρώτες ή μόνιμους καθηγητές. Οι ωρομίσθιοι θα υπάρχουν μόνο προκειμένου να καλύπτουν τα πραγματικά έκτακτα κενά, όχι για να είναι ο αράπης του εκπαιδευτικού συστήματος. Είναι μετρήσιμο και έχει ξεκάθαρο στόχο. Είναι γειωμένο και αφορά όλο τον κλάδο με την έννοια πως όχι μόνο δεν θα γίνουν απολύσεις, αλλά θα πρέπει να σταθεροποιηθούν οι θέσεις αυτών που εργάζονται χρόνια ως καθηγητές και θεωρούνται ακόμα αράπηδες. Αλλά ταυτόχρονα είναι και υπερβατικό διότι το αίτημα αφορά την αύξηση της ποιότητας της εκπαίδευσης και μπορεί να εμπλέξει όλη την κοινωνία.

Με ανέχεστε συνεχώς που μιλάω για το αίτημα, κι όχι για τα αιτήματα. Η πάγια διαπραγματευτική τακτική είναι να ρίχνουμε 10 αιτήματα, να παίρνουμε 2 και να το βουλώνουμε για τα υπόλοιπα. Πχ στις απεργίες των καθηγητών το αίτημα για την αύξηση των δαπανών για την παιδεία είχε την διαχρονική τάση να παραπέμπεται στις καλένδες. Αυτό μπορεί να ήταν μια τακτική που δούλευε παλιά και είχε στόχο να θολώσει και λίγο τα νερά προκειμένου να διευκολυνθεί η διαπραγμάτευση αλλά δεν έχει κανένα νόημα σήμερα. Διότι η μάχη δεν δίνεται στα χαρακώματα, αλλά για την κατάκτηση της σημαίας του αντιπάλου. Και η διαμάχη δεν πρέπει να είναι μεταξύ καθηγητών και κυβέρνησης, αλλά μεταξύ κοινωνίας και κυβέρνησης. Αν αυτό δεν το καταλάβουν οι καθηγητές θα είναι μονίμως χαμένοι. Οπότε ο στόχος σου δεν είναι να υπερασπιστείς την τάδε ή τη δείνα λεπτομέρεια που κανείς δεν θα καταλάβει, αλλά την εκπαιδευτική διαδικασία. Και μέσα από αυτή την ίδια την αξιοπρέπεια και τη ζωή σου. Κι άσε την κυβέρνηση να φέρει τη συζήτηση στα μικρά κι ασήμαντα για να μπορείς να βγεις εσύ από επάνω που υπερασπίζεσαι τα μεγάλα και τα ωραία. Και ξαφνικά το γήπεδο θα γίνει πολύ εύκολα ανηφορικό προς το μέρος σου. Αυτή είναι η μαγεία του δασκάλου σουν.

Πχ, θα στα χώσουν για τους αποσπασμένους? Θα απαντήσεις αμέσως πως είναι η ίδια η κυβέρνηση που τους αποσπά και πως οι εκπαιδευτικοί ανήκουν στις αίθουσες. Το μπαλάκι γυρίζει στην κυβέρνηση και ταυτόχρονα εμφανίζεται ως ο κύριος υποκριτής. Θα σου πουν για τις ώρες που χάνουν τα παιδιά. Θα τους πετάξεις πως το 1/3 των θέσεων είναι κενές όταν ξεκινά η χρονιά και οι μαθητές αλλάζουν δύο και τρεις καθηγητές κάθε χρονιά για το ίδιο μάθημα, κάτι εντελώς απαράδεκτο εκπαιδευτικά ακόμα και για λαμπραντόρ.

Αν θέλετε να σας το θέσω με αυτή τη μπακαλική που ονομάζεται μάρκετινγκ αυτό ονομάζεται USP (unique selling proposition). Με λίγα λόγια δεν μπορείς να λες πως η μαρμελαδα μας εχει πλούσια γεύση και μοσχοβολιστό άρωμα και ωραια υφη και καλή τιμη και μεγάλα κουκουτσια και ντιζάιν συσκευασία, γιατί κανείς δεν θα συγκρατήσει τίποτα. όταν επιτίθεσαι θα πρέπει να έχεις μία πρόταση. η μαρμελάδα μας μυρίζει άνοιξη. τελεία. Διάλεξε ποιος είσαι. Διάλεξε τη μάχη σου. Και μην την αφήσεις από τα μάτια σου, όσο ο αντίπαλος θα προσπαθεί απεγνωσμένα να φέρει το γήπεδο στα μέτρα του.

Η εμπλοκή.

Δεν χρειάζεται να λέω κοινοτοπίες πως κάθε μάχη που γίνεται χωρίς τη συμμετοχή και τη συμπάθεια της κοινωνίας, είναι μια μάχη που μπορεί να κερδηθεί μόνο αν ο αντίπαλος δεν ενδιαφέρεται να κερδίσει. Δυστυχώς αυτή ήταν η συνηθισμένη κατάσταση τα τελευταία 25 χρόνια πλην εξαιρέσεων, οι απεργίες αφορούσαν κυρίως τελετουργικές μάχες με τους εργαζόμενους του δημοσιού εναντίον της κυβέρνησης, μιας κυβέρνησης που για κάθε ερώτημα είχε ως εύκολη απάντηση την πιστωτική επέκταση και τις τεμαχικές συμφωνίες.

Και αυτή η διαδικασία διέρρηξε ακόμα περισσότερο την επαφή του όποιου συνδικαλισμού από την κοινωνία. Ελπίζω να κατανοούμε όλοι πια πως το σημερινό κράτος δεν ενδιαφέρεται να ηττηθεί. Και άρα απεργία πρέπει να εμπλέξει την κοινωνία. Ευτυχώς για τους εκπαιδευτικούς αυτό είναι εύκολο.

Όπως εξηγούσα στο προηγούμενο μέρος, η εργαλειακή αντίληψη των απεργών για το προϊόν που παράγουν (τους εκπαιδευμένους μαθητές), είναι ένα πρόβλημα που δεν μπορούν να μην το λάβουν υπόψη τους. Το ίδιο ισχύει πχ και για τους γιατρούς. Αλλά το ίδιο το μειονέκτημα του να μη μπορείς να σταματήσεις την παραγωγή χωρίς να χαρακτηριστείς αμοραλιστής, μπορεί να μετατραπεί σε πλεονέκτημα, διότι οι μαθητές και οι οικογένειές τους είναι εμπορεύματα που μπορούν να εμπλακούν θετικά στην απεργία και να κάνουν την κατάσταση μιας κυβέρνησης απελπιστική. Διότι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο η 14ετής εκπαιδευτική διαδικασία αφορά το μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού.

Πως λοιπόν μπορούμε να μετατρέψουμε τους μαθητές, από άβουλες κούκλες με μόνο σκοπό να ουρλιάζουν ως όμηροι σε συμμέτοχους στη διαδικασία? Τα καλά νέα είναι πως αυτό -όπως γνωρίζουν όλοι οι καθηγητές- είναι πολύ εύκολο. Τα κακά νέα είναι ότι οι μαθητές θα πρέπει να νιώσουν πως οι καθηγητές πολεμάνε και για τους ίδιους, κάτι που σημαίνει πως πρώτοι οι καθηγητές θα πρέπει να αποδείξουν το πάθος τους και την εμπλοκή τους στην διαδικασία. Πώς σκατά μπορείς να θυμηθείς στα 40 σου πως είσαι δονκιχώτης? Αυτό είναι κάτι που οι καθηγητές έχουν ένα ολόκληρο καλοκαίρι για να επεξεργαστούν κοιτώντας τη ζωή τους, τις οικογένειες και τα παιδιά τους.

Πως μπορεί να γίνει πρακτικά αυτό? Μα φυσικά μετατρέποντας την απεργία, από άρνηση παροχής υπηρεσιών σ ‘ ένα τεράστιο πανηγύρι που θα κάνει τους πάντες που συμμετέχουν στη διαδικασία να νιώσουν πολύ λυπημένοι όταν θα αναγκαστούν να αφήσουν την απεργία και να επιστρέψουν στην καθημερινότητα επειδή κέρδισαν. Για να το πω και σε ξύλινη γλώσσα. Η νίκη της απεργίας θα είναι η παρακαταθήκη για τις επόμενες νίκες.

Οκ πριν αρχίσετε να με βρίζετε γιατί πάλι μάσησα πολλά δαφνόφυλλα εδώ στα παρκάκια του βερολίνου, αφήστε με να το εξηγήσω. Συνήθως η απεργία στο σχολείο σημαίνει κλειστό σχολείο, μαθητές στα σπίτια τους και γονείς να νιαουρίζουν. Πρόκειται ακριβώς γιαυτή την εργαλειακή αντιμετώπιση όπου το σχολείο αντιμετωπίζεται ως εργοστάσιο και οι μαθητές ως εμπόρευμα τη διακίνηση του οποίου η απεργία αρνείται. Τι θα γινόταν όμως αν οι καθηγητές και οι δάσκαλοι εκμεταλλεύονταν αυτή την ιδιάζουσα περίπτωση που αποτελεί το εμπόρευμά τους? Τι θα γινόταν δηλαδή αν η απεργία έπαιρνε άλλη μορφή και δεν γινόταν μια κόντρα μεταξύ καθηγητών και κυβέρνησης με ομήρους τους μαθητές, αλλά μια διαδικασία όπου η κυβέρνηση θα έχανε τον έλεγχο της διαδικασίας?

Πώς μπορεί να συμβεί αυτό? Με μια διπλή δυναμική. Από τη μία οι καθηγητές θα δούλευαν 10 με 12 ώρες την εβδομάδα προσφέροντας μαθήματα στους μαθητές. Τόσο με τη μορφή ενισχυτικής διδασκαλίας τύπου φροντιστηρίου, όσο -κι αυτό είναι σημαντικό- προσφέροντας μια εναλλακτική μορφή διδασκαλίας που θα κάνει τους μαθητές και τους γονείς να παρακαλάνε να συνεχιστεί επ-αόριστο η απεργία. Δύσκολο? Ναι είναι δυσκολότερο από το να κάθεσαι σπίτι σου και να κάνεις τα όποια ιδιαίτερά σου. Αλλά νιώθεις καλά με τον εαυτό σου έτσι? Κι ακόμα κι αν περνάς καλά πιστεύεις ότι μπορείς να κερδίσεις τη μάχη με αυτόν τον τρόπο?

Φαντάζομαι για να κάθεστε να με διαβάζετε, δεν συμβαίνει τίποτα από τα δύο. Οπότε η μάχη σας θα πρέπει να είναι κάτι πιο σημαντικό από έναν ακόμα συμβιβασμό για μια θεσούλα σ' ένα σχολείο 450 βήματα πιο κοντά στο σπίτι από το προηγούμενο. Αν θέλετε να κερδίσετε θα πρέπει να θέλετε να αλλάξετε τις ζωές σας και των μαθητών σας προς το καλύτερο. Έτσι κι αλλιώς τα τελευταία 4χρόνια οι ζωές σας άλλαξαν και θα αλλάξουν κι άλλο. Το ξέρω και το ξέρετε, και το ξέρουν ακόμα και οι καραγκιόζηδες που δεν το παραδέχονται. Το μόνο για το οποιο θα πολεμήσετε θα είναι για τη μορφή και την πορεία της αλλαγής. Και ίσως στην διαδικασία αποφασίσετε πως ευτυχώς που δεν υπάρχει τέτοιος δρόμος προς το παρελθόν.

Ένα πρόγραμμα 10-12 εναλλακτικών ωρών είναι νομίζω υπερ-αρκετό για μια ουσιαστική εκπαίδευση που ταυτόχρονα δεν θα αμελεί την επισημότητα του προγράμματος. Ναι για τα παιδιά της τρίτης λυκείου το μίγμα φροντιστήριο-εναλλακτικό πρόγραμμα θα πρέπει να είναι υπερ του φροντιστηρίου, αλλά για τις υπόλοιπες τάξεις δεν υπάρχει κανένας μα κανένας λόγος να μην μάθεις για τα όμοια τρίγωνα κοιτάζοντας μέσα από το πρίσμα ενός τοπογραφικού μηχανήματος. Ή να μάθεις φυσική φτιάχνοντας μια μικρή ανεμογεννήτρια από ένα παλιό μοτέρ ραπτομηχανής. Ή ένα ρομποτάκι από ανακυκλωμένα υλικά. Ή μια γκαραζόπορτα προγραμματίζοντας ένα arduino. Ή αντιγόνη μέσα από μια θεατρική παράσταση. Ή ιστορία κάτω από τα φιλόξενα δέντρα του τοπικού πάρκου. Και τότε θα δείτε γονείς και μαθήτριες να πέφτουν εμπρός στα τανκς για να σας υπερασπιστούν, κι αν κάτι δεν μπορείτε να αρνηθείτε από τη νεότητα, είναι η δυνατότητά της να φαντάζεται εναλλακτικούς κόσμους, καθώς η ίδια δεν έζησε ποτέ στον γαμημένο υπαρκτό.

Σιγά σιγά ρε τέκι μη χάσεις κανένα πόντο, κατέβα από το συννεφάκι σου, ο αριστοφάνης θα έσπαγε πολύ πλάκα μαζί σου. Δεν είχες εσύ δασκάλους και καθηγητές που βαριόνταν τη ζωή τους, που είχαν μηδενική φαντασία και ήταν κολλημένοι στη διαδικασία? Ναι είχα. Ε, ρε φίλε τέκι σήμερα είναι ακόμα περισσότεροι.

Σωστά περισσότεροι αλλά πιο απελπισμένοι, διότι το όνειρο με το τριάρι και το δάνειο που τους έκανε να μετράνε τα 45λεπτα του μαθήματος σε ευρώ έχει ψοφήσει. Και ναι αυτοί οι καθηγητές θέλουν περισσότερη βοήθεια. Με ποιο τρόπο? Με τον απλό τρόπο που ξέρουν. Θέλουν ένα μπούσουλα. Θέλουν ένα εναλλακτικό βιβλίο του καθηγητή. Όπου μέσα θα τους εξηγεί πως μπορούν να φτιάξουν ένα απλό ρομποτάκι, έναν ενισχυτή από ανακυκλωμένα υλικά για να ακούν μουσική στο σπίτι ή στο mp3 player, ή πως μπορούν να διδάξουν αντιγόνη κάτω από τα πεύκα, πως να προγραμματίσουν ένα arduino να ποτίζει τα φυτά όταν στεγνώνει το χώμα και πως να φτιάχνουν ιπτάμενα μπαλόνια με λεντάκια. Αυτή είναι μια προεργασία που μπορεί να ξεκινήσει στις διακοπές, από τους άλλους, εκείνους τους καθηγητές που οι μαθητές έψαχναν πάντα με τις κεραίες τους απλωμένες σαν τυφλά σαλιγκάρια στη χώρα των αναίσθητων. Και σίγουρα σκατόψυχοι θα θυμάστε πως είχατε και τέτοιους καθηγητές. Και σίγουρα θυμάστε πως νιώθατε γι' αυτούς. Πως και στην κόλαση θα πηγαίνατε για να τους υπερασπιστείτε.

Και δεν είναι πολύ δουλειά γιατί το ίντερνετ και τα wiki την έκαναν εύκολη και ευχάριστη. Δεν χρειάζεται έναν στρατηγό, ή κάποια κεντρική αρχή να το διαχειρίζεται. Δεχόμαστε πως υπάρχουν 10% τέτοιων τρελών? 9,600 καθηγητές δηλαδή που μπορεί ο καθένας να γράψει από ένα-δύο τέτοια άρθρα εναλλακτικού προγράμματος. Δηλαδή 15.000 ώρες εναλλακτικής διδασκαλίας ή αλλιώς παραπάνω από ένα έτος διδακτικών ωρών για 10 διαφορετικά γνωστικά αντικείμενα.

Και οκ παραδέχομαι πως κάποιοι από αυτούς δεν θα καταφέρουν ποτέ να τα κάνουν όλα αυτά, δεν θα γυρίσουν ποτέ από τη θλιβερή χώρα στην οποία βρίσκονται. Αλλά σκεφτείτε και τους αλλους. Αυτούς που θα ξανανιώσουν παιδιά μαζί με τους μαθητές τους, αυτούς που θα αλλάξουν για πάντα από τη διαδικασία.

Μια τέτοια απεργία μπορεί να κρατήσει για πάντα. Και σας υπόσχομαι πως θα αλλάξει για πάντα τις ζωές τις δικές σας και των μαθητών σας. Κι ας μην πληρώσετε το στεγαστικό σας (έτσι κι αλλιώς μήπως τώρα μπορείτε?), κι ας μην πάρετε αυτή τη μεταγραφή 450 μέτρα πιο κοντά στο σπίτι σας. Κι η κυβέρνηση? Ποια κυβέρνηση ρε παιδιά? Αυτή θα έχει καταρρεύσει ήδη από την αβάσταχτη ελαφρότητα της ηλιθιότητας της. Με το που καταλάβει ότι αυτή η νέα δομή μπορεί να κρατήσει επ' αόριστο, θα έχει ήδη ηττηθεί. Και δεν θα μπορεί να φέρει καν τα ΜΑΤ για να λύσουν τον γόρδιο δεσμό με τον γνωστό τρόπο. Διότι όπως μας έμαθαν πέρα από πάση αμφιβολία οι μπουμπούδες και οι μπόμπιρες του δεκέμβρη, καμία αποκεντρωμένη εξέγερση δεν μπορεί να ηττηθεί από τα ματ. Κανένα σχολείο δεν μπορεί να ανακαταληφθεί με τη βία και ο καλαμπόκας θα σας κοιτάει με το βλέμμα του χάνου, όπως σας κοιτούσε πάντα.

Και με την επιστράτευση ρε τέκι? Τι θα γίνει με την επιστράτευση? Έτσι όπως τα σκατώσατε τι να σας πω ότι θα γίνει με τη επιστράτευση? Ένας καραγκιόζης με μαγική σφαίρα κι έναν γαλαζωπό δράκο πάνω από το κεφάλι μου είμαι κι εγώ. Γιαυτό θα το αφήσω για ένα τρίτο μέρος γιατί η επιστράτευση είναι ένας απλός μπαμπούλας χωρίς ιδιαίτερη ισχύ εμπρός στη τρομακτική μηχανή χαράς και δημιουργικότητας που θα στήσετε απέναντί της.

ΥΓ: είπα δεν θα ξανασχοληθώ με τον σύριζας αλλά επειδή άκουσα ότι ένας καλός αριθμός τοπικών οργανώσεων τον παίζουν χοντρά εδώ και μήνες, κάνοντας ταχύρρυθμα στον παραγοντισμό της δαχτυλήθρας και μοιράζοντας αρμοδιότητες υποεπιτροπών χωρίς στόχο και αιτία, η ιδέα ενός wiki που θα φτιαχτεί μέσα σε 2-3 βδομάδες από τις πιο πετυχημένες τοπικές οργανώσεις δίνοντας ιδέες και διαδικασίες για το τι να κάνουν οι λιγότερες ευφάνταστες τοπικές, θα μπορούσε να τους λύσει πολλά προβλήματα. Ή τουλάχιστον να ξεσκεπάσει τις δικαιολογίες. Αλλά πιθανότατα η απόφαση να φτιαχτεί ένα wiki θα πρέπει να περιμένει γύρω στους 9 μήνες προκειμένου να περάσει από τη γραφειοκρατία του κόμματος όπου οι λαφαζανικοί θα είναι υπέρ ενός wiki εκπεφρασμένο σε δραχμές ενώ οι προεδρικοί θα ανακοινώνουν ένα wiki μεν αλλά για όταν ωριμάσουν οι συνθήκες και το κόμμα μετατραπεί από ένα κόμμα του 4% σε ένα κόμμα του 30%. Τέλος ο τσίπρας θα ανακοινώσει το μελλοντικό wiki στο συνέδριο ελπίζοντας πως τα μέλη του κόμματος ενωμένα θα το αγκαλιάσουν.