ΕΛΛΑΣ – ΙΣΡΑΗΛ

 

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

 

 

Και ήσαν οι δυτικοί, οι διαβρωθέντες από αιώνων δια της σιωνιστικής μασωνίας που είχαν αναλάβει (και εξακολουθούν) να προωθούν τα συμφέροντα του κράτους του Ισραήλ τόσο στον ΟΗΕ όσο, και κυρίως, εκτός αυτού, προκαλώντας ακόμη και πολέμους ή καλύπτοντας τη φονική επιθετικότητα του μικρού αλλά πανισχύρου κράτους, καθώς δια του σιωνισμού αυτό ελέγχει τη διεθνή οικονομία και ρυθμίζει τις "κρίσεις", που αυτός προκαλεί σε όλη την έκταση του πλανήτη,  συγκαλύπτοντας παράλληλα τις όποιες ανησυχίες εκ του ότι έχει καταστεί πυρνηνική δύναμη.

Οι ελληνοϊσραηλινές σχέσεις διέγραψαν πορεία τυπικότητας επί δύο δεκαετίες. Αυτή η πολιτική φαινόταν να ικανοποιεί το λαϊκό αίσθημα, το οποίο ιστορικά έβλεπε με καχυποψία τους Εβραίους, καθώς αυτοί δεν έχαναν ευκαιρία (1821, 1912) να εκδηλώσουν ανθελληνικά αισθήματα για λόγους, οφείλομε να ομολογήσουμε, οικονομικών συμφερόντων. Παρά ταύτα ο λαός μας διέσωσε αρκετούς Εβραίους κατά τον διωγμό τους από τους Ναζί, χωρίς να λείψουν και οι εξαιρέσεις των καταδοτών. Η ίδια πολιτική ικανοποιούσε και το περί δικαίου αίσθημα του λαού, καθώς αυτός, παρά την ελλιπή ενημέρωση, είναι στη μεγάλη του πλειονοψηφία τοποθετημένος στο πλευρό των Παλαιστινίων, σε αντίθεση με τους λαούς της Δύσης, όπου είναι πιο έκδηλα τα φιλοϊσραηλινά αισθήματα με αποκορύφωμα τους συντηρητικούς χριστιανούς των ΗΠΑ, οι οποίοι υποστηρίζουν ακραίες φιλοσιωνιστικές θέσεις. Τώρα βλέπουμε την εντυπωσιακή στροφή και τη σύσφιξη των σχέσεων της χώρας μας με το Ισραήλ με αφορμή την ψυχρότητα στις τουρκοϊσραηλινές σχέσεις λόγω των γνωστών προσφάτων γεγονότων. Είχαμε γράψει προ μηνών ότι ο κανόνας "ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου" έχει και εξαιρέσεις. Και είμαστε πεισμένοι ότι στην περίπτωση της Ελλάδος και του Ισραήλ έχουμε σαφή την εξαίρεση του κανόνα.

Το κράτος του Ισραήλ ανακηρύχθηκε από τους πανίσχυρους Εβραίους σε αντίθεση προς τις προηγηθείσες συνομιλίες στον ΟΗΕ. Η αναγνώρισή του εν καιρώ ψυχρού πολέμου μεταξύ των συνασπισμών ΝΑΤΟ και Συμφώνου της Βαρσοβίας από  μέλη και των δύο (γράψαμε για την εξαίρεση της χώρας μας) δείχνει το πανίσχυρο των Εβραίων σιωνιστών λίγα μόλις έτη μετά τον τερματισμό του τόσον οδυνηρού ολοκαυτώματος σε βάρος των Εβραίων της Ευρώπης. Έκτοτε το κράτος του Ισραήλ εφήρμοσε πολιτική εξόντωσης των Παλαιστινίων, τους οποίους γεωγραφικά περιόρισε σε θύλακες, εντός των οποίων ασφυκτιούν, καθώς η δημογραφική σφριγηλότητά τους οδηγεί με γοργό ρυθμό στην αύξηση του πληθυσμού τους, γεγονός που συνιστά μείζον πρόβλημα για τους Εβραίους. Δεν είναι υπερβολή να τονίσουμε ότι κατά καιρούς οι απόγονοι των θυμάτων κατά το ολοκαύτωμα μεταχειρίζονται μεθόδους των διωκτών εκείνων. Φυσικά το παλαιστινιακό κράτος δεν πρόκειται ποτέ να αναγνωρισθεί, καθώς οι Εβραίοι σιωνιστές (και όχι ο εβραϊκός λαός, ο οποίος καταταλαιπωρείται, όπως και τα θύματα των μεγαλοϊδεατών αρχόντων του, από την ανασφάλεια και την αβεβαιότητα) δεν θα επιτρέψουν σε καμμιά χώρα να προβεί σε αναγνώριση. Το έχουν κατά καιρούς διακηρύξει επιφανείς σιωνιστές πολιτικοί ότι στόχος είναι η εκδίωξη όλων των Παλαιστινίων από το Ισραήλ.

Η Τουρκία, η οποία προβάλλει διεθνώς το δόγμα του νεοοθωμανισμού, δια του πρωθυπουργού της Ερντογάν υπήρξε εκείνη, η οποία έλαβε την πλέον ξεκάθαρη θέση μετά την αιματηρή επίθεση του ισραηλινού στρατού κατά της Γάζας (Χριστούγεννα 2008), παρά τις ειδικές συμφωνίες του προσφάτου παρελθόντος ακόμη και στρατιωτικού χαρακτήρα. Έκτοτε ο Ερντογάν δεν αφήνει αναπάντητη την όποια επιχείρηση μείωσης διπλωματών της Τουρκίας εκ μέρους ιθυνόντων του Ισραήλ, ενώ σε διεθνή σύσκεψη (Νταβός) άσκησε δριμεία κριτική κατά του Ισραήλ. Ναι είχε το θάρρος και παράλληλα θράσος να καταγγείλει το Ισραήλ αυτός, του οποίου η χώρα δολοφόνησε 1.690 Ελληνοκύπριους αιχμαλώτους πολέμου (1974). Ο πρόσφατος φόνος 9 Τούρκων που συμμετείχαν αποστολής για ενίσχυση των εγκλείστων στο στρατόπεδο της Γάζας, που συνιστά ντροπή για τους ισχυρούς που εθελοτυφλούν ενώπιον των εγκλημάτων του κράτους του Ισραήλ, έφερε σε πλήρη όξυνση τις τουρκοϊσραηλινές σχέσεις.

Η ελληνοϊσραηλινή προσέγγιση, στην οποία το πρώτο βήμα κάναμε εμείς, με την επίσκεψη του πρωθυπουργού μας στο Τέλ Αβίβ, και σε συντομότατο χρονικό διάστημα ανταποδόθηκε από τον ισραηλινό πρωθυπουργό, χαιρετίστηκε από μερίδα του τύπου ως διπλωματική επιτυχία της χώρας, δεδομένου του ότι από τον χώρο αυτό (της διπλωματίας) έχει φυγαδευθεί η ηθική και τα πάντα υποκινούνται από τον ωφελιμιστικό ρεαλισμό. Μάλιστα οι εκ της συστάσεως του νεοελληνικού κράτους ανερμάτιστοι του υπουργείου μας επί των Εξωτερικών υποθέσεων έκαναν λόγο για αύξηση προσέλευσης Εβραίων τουριστών στη χώρα μας σε μια τόσο κρίσιμη για την οικονομία μας περίοδο. Ποιός όμως θα μας ενημερώσει για τις σχέσεις του διεθνούς σιωνισμού με την Goldman Sachs; Ποιός θα μας ενημερώσει για τον ασφυκτικό έλεγχο επί της παγκόσμιας οικονομίας του σιωνιστικού κεφαλαίου; Ποιός θα μας ενημερώσει για τον ρόλο που αυτό διαδραμάτησε σε συνεργασία με τους εγχώριους εντολοδόχους, που κατά καιρούς αυτοπροβλήθηκαν ή προβλήθηκαν από ισχυρά εκτός χώρας κέντρα ως εθνοσωτήρες;

Η μεταπρατική άρχουσα τάξη, πολιτική οικονομική και διανόησης, με έντονα τα νεοταξικά γνωρίσματα επί δεκαετίες τώρα εμπέδωσε στον λαό μας τον τρόμο έναντι του αναδυομένου νεοοθωμανισμού. Έτσι διεύρυνε τις γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο και εγκατέλειψε στο έλεος του τουρκικού προξενείου τη Δυτική Θράκη. Προσέφερε ως δώρο στην επιθετικότητα, με τις ευλογίες Αμερικανών και Άγγλων, της Άγκυρας τους εκτουρκισμένους πρωτίστως λόγω χρήσης της τουρκικής γλώσσας στην εκπαίδευση, Πομάκους και Ρομά. Συνέπηξε μέτωπο συνεργασίας με τον Τούρκο πρόξενο Κομοτηνής για εκλογική επιτυχία των οσφυοκαμπτών εκπροσώπων των κομμάτων εξουσίας. Τώρα δεν ντρέπεται να διώκει δασκάλα (Χαρά Νικοπούλου) μέσου του περίεργου και αντεθνικώς δρώντος υπουργείου, το οποίο έπαψε να έχει εθνική αποστολή!  Μόλις απέτυχαν να προωθήσουν το σχέδιο Ανάν με την απειλή ότι χωρίς την υπερψήφισή του χάνεται η προδομένη από μας Κύπρος. Και μπροστά σ' αυτό το χάλι θέλουν να μας πείσουν ότι λόγοι ανάσχεσης της τουρκικής επιθετικότητας επιβάλλουν την προσέγγιση προς το Ισραήλ!

Δεν είναι λίγοι οι σχολιαστές των διεθνών εξελίξεων, οι οποίοι προβλέπουν προσεχή αεροπορική επίθεση του Ισραήλ κατά του Ιράν. Το Ισραήλ έχει ανάγκη εναερίου χώρου για την εκπαίδευση των αεροπόρων του, τον οποίο χώρο φαίνεται να έπαψε να προσφέρει η Τουρκία, η οποία για μία ακόμη φορά στον ΟΗΕ στάθηκε με αξιοπρέπεια, όταν σχεδόν οι πάντες καταδίκασαν το Ιράν. Πέραν αυτού πολλά γράφονται για εντοπισμό τεραστίου κοιτάσματος φυσικού αερίου στην ανατολική λεκάνη της Μεσογείου, κοιτάσματος το οποίο εκτείνεται από τις ανατολικές ακτές της Κρήτης ώς τις ακτές του Ισραήλ.

Μήπως ο σιωνισμός επιχειρεί με μια κίνηση και να προετοιμαστεί το Ισραήλ κατάλληλα προς εξουδετέρωση του πλέον ασπόνδου εχθρού τους στον μουσουλμανικό κόσμο και να θέσει υπό την κυριότητα των ελεγχομένων από αυτόν ληστρικών πολυεθνικών το πλουτοφόρο κοίτασμα, το οποίο αδυνατεί να αξιοποιήσει η υπό επιτήρηση του ΔΝΤ, της ΕΚΤ και της ΕΕ, δηλαδή του σιωνισμού, ταλαίπωρη Ελλάδα; Ο καιρός θα δείξει. Πέρα από τις επιφυλάξεις που έχουμε για το ηρωικό φρόνημα του Ερντογάν, διαβλέπουμε την προσπάθεια των ΗΠΑ να διαμορφώσουν μία ζώνη κακού από το Πακιστάν ώς την Τουρκία. Στην περίπτωση που τα συμφέροντα σιωνισμού και ιθυνόντων των ΗΠΑ εξωθήσουν σε δαιμονοποίηση του μουσουλμανικού κόσμου και σε μία εκστρατεία τύπου σταυροφορίας εναντίον αυτού, οι φανατικοί μουσουλμάνοι δεν θα μείνουν με σταυρωμένα τα χέρια. Μήπως η Ελλάδα καταστεί στόχος και μάλιστα ο ευκολότερος μεταξύ του συνόλου των "απίστων". Βέβαια δεν θα είναι παράξενο, αν προβάλλοντας οι ιθύνοντες τον κίνδυνο αυτό, υποστηρίξουν ότι είναι επιβεβλημένη η εξοπλιστική θωράκιση. Ήδη για σκοπούς του ΝΑΤΟ διαθέτουμε ετησίως ποσά της τάξεως των 7 δισ. €, όσα περίπου προσδοκά η κυβέρνηση να συγκεντρώσει από τους "κακούς" Έλληνες πολίτες μέσω των μέτρων του μνημονίου! Αλλά και το 2004 κάναμε τη χάρη στους Εβραίους αγοράζοντας πανάκριβα συστήματα ασφαλείας, για να αποφύγουμε τρομοκρατικό κτύπημα!

Η άρχουσα τάξη, εχθρική προς την παράδοση του λαού μας, στάθηκε ανήμπορη να κατανοήσει το διαχρονικά φιλελληνικό πνεύμα στις χώρες της Ανατολής. Υποταγμένη στα αφεντικά ετοιμάζει για τους Νεοέλληνες στολές "νέων σταυροφόρων". Το Ισραήλ και η Δύση παίζουν πολύ άσχημα παιχνίδια σε βάρος των λαών. Θα καταλήξουν κάποτε σε βάρος τους, αφού καταφέρουν να αιματοκυλίσουν λαούς και λαούς.

                                                                          

Σαλιχλί

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

 

Βαδίζαμε προς το Σαλιχλί (Μικρασία, 1922), μέρα και νύχτα. Χωρίς κουραμάνα, αλλά προπάντων χωρίς νερό, που ήταν ο μεγάλος κίνδυνος. Βρήκαμε, κατά τα μεσάνυχτα, μια λούτσα και μέσα σ' αυτή βουβάλια. Βουτάμε τα παγούρια στις γούβες της λούτσας και πήραμε λίγο νερό.

Κατά το κολατσιό, φτάσαμε 5-6 χιλιόμετρα έξω απ' το χωριό και ξεφορτώσαμε λίγο πάνω απ' τη σιδηροδρομική γραμμή. Ακούμπησα σ' ένα σακί. Αποκοιμήθηκα αμέσως. Σε κάποια στιγμή ένας μεταγωγικός άρπαξε το σακί και το κεφάλι μου χτύπησε πάνω στις πέτρες. Ξύπνησα. Ακούω οβίδες.

Παρατηρώ ότι έσκαγαν συνέχεια 50 μέτρα κάτω απ' τη σιδηροδρομική γραμμή.  Όλη η πλαγιά σε μήκος χιλιομέτρων κινούνταν απ' την άτακτη οπισθοχώρηση του στρατού. Όποιος περάσει τον άλλο. Πανικός. Απελπισία. Πίσω ερχόταν τούρκικο ιππικό.

Βαδίζοντας στο λιοπύρι του Αυγούστου, βρήκαμε σ' ένα μέρος σωλήνες σκεπασμένους, που δράζανε λίγο νερό, ανακατεμένο με χώμα κόκκινο. Πήρα με το πλουχέρι λίγο και το 'βαλα στο στόμα πηχτό, όπως ήταν. Σε λίγα λεπτά ξεράθηκε κι έβγαζα τώρα από το στόμα στεγνό χώμα.

Εκεί δίπλα ήταν ένα οίκημα ανοιχτό με τσουβάλια σταφίδα. Γέμισα το σακίδιο. Κατέβηκα από κάτω μέσα σε ένα αμπέλι και μάζεψα κοτρίδια για τη δίψα και γύρισα πίσω να πάρουμε το δρόμο, που 'ταν ψηλότερα, απ' το αμπέλι.  Μέσα στο οίκημα καθόταν ένας Τούρκος πάνω σε κάτι παλιόρουχα κι ένας στρατιώτης τον φοβέριζε, ενώ αυτός σήκωνε τα χέρια και τον παρακαλούσε. Ο στρατιώτης του ρίχνει μια στα στήθια. Εγώ στη στιγμή έστριψα, για να μη ιδώ τα χάλια του.

Και βέβαια αυτό ήταν ανανδρία.

Καθώς ανεβήκαμε να πάρουμε το δρόμο, βλέπω δυο στρατιώτες να κάθονται ακουμπισμένοι στα όχτια, αμίλητοι. Πλησιάζω και βλέπω πως τα μάτια τους ήταν γεμάτα χώμα. Είχαν πεθάνει από κούραση και ηλίαση.

Βαδίζοντας σουρούπωσε πολύ καλά και βρήκαμε ένα νερόμυλο. Γύρω στ' αυλάκι ήταν ροϊδιές. Μετά το αυλάκι ήταν δρόμος. Κι άρχιζε έπειτα βουνό με ερείπια βυζαντινής εποχής.

Εκεί, στον τοίχο του αυλακιού, είδαμε ένα φαντάρο να σκεπάζει με τη μαντύα έναν άλλο φαντάρο και να του λέει κλαίγοντας απαρηγόρητα:

«Τώρα τι να πω εγώ αδερφούλη μου στη μάνα μας, που θα με ρωτάει για σένα»!!!  Έκλαιγε γοερά. Έφυγε μπροστά από μας, αφήνοντας, βέβαια, άταφο τον αδερφό του. Συγκινηθήκαμε όλοι μας και κλάψαμε κι εμείς. Πόσα άλλα παιδιά έμειναν πεθαμένα κι άταφα στη Μικρασία. Και μεταξύ αυτών κι ο Αντώνης της Πετράκαινας. Είχε λαβωθεί σε μια μάχη. Κι ενώ τον μετέφερναν μαζί με άλλους λαβωμένους στο χειρουργείο, τους έπιασαν οι τσέτες και τους έσφαξαν όλους.

Η Πετράκαινα είχε καημό για τον Αντώνη της. Πέντε, δέκα, εκατό ανθρώπους αντάμωνε την ημέρα, έστω και τους ίδιους, θα τους ρωτούσε από πού έρχονται κι αν άκουσαν τίποτες για τον Αντώνη της.

Όταν απολύθηκα από στρατιώτης, πήγα στο χωριό (Σταυροχώρι Ευρυτανίας) και, σαν ήμασταν συγγενείς, πήγα να τους δω. Καλύτερα να μην πήγαινα. Αν και δεν της είπα πως ήμουνα στη Μ. Ασία, αλλά πως ρχόμουνα απ' τ' Αγρίνιο, άρχισε με μια παραπονιάρικη τρεμουλιαστή φωνή να μου λέει: -«Γιώργο μ', μήπους άκσις τίπουτις απ' αυτού πό'ρχισι για τουν Αντώνη μ'»;

Άρχισε τα κλάματα. Έκλαιγα κι εγώ. Και δεν ήταν η μόνη φορά, που με ρώτησε για τον Αντώνη της.

Παπα-Ηλίας, 18-8-2010

 

Η Αννούλα αντεπιτίθεται…

 

Tης Φώφης Κλημεντίδη*

 

Στα πηγαδάκια και στις μεταξύ μας συζητήσεις κανείς πλέον δεν αποκαλεί την Υπουργό Παιδείας με το όνομα ή την ιδιότητά της. Θες που τα ταγιεράκια της μοιάζουν με εκείνα της Θάτσερ, θες που το ύφος και η επιμονή της παραπέμπουν σε Φράου, θες που ένα χρόνο τώρα έχει φέρει τα πάνω κάτω και επιμένει σε μια στάση απολυτοσύνης… Θες, δε θες, Αννούλα, θα ακούσεις τον κόσμο του σχολείου γιατί έτσι όπως έγιναν τα πράγματα πλέον έχεις μόνο αντιπάλους.

Τα κενά λοιπόν που προκύπτουν είναι -εκτός των άλλων- αποτέλεσμα της άρνησης διορισμού, άρα πάλι οι εκπαιδευτικοί φταίνε που τα σχολεία θα είναι άδεια στις 13 Σεπτέμβρη. Πράγματι, τόσα χρόνια σπουδών, τόσα χρόνια αναμονής, τόσα χρόνια εξετάσεις, ωρομισθία και αναπλήρωση… δε βαριέσαι, ας μη διοριστούμε και φέτος, βλέπουμε…

Για άλλη μια φορά η υπουργός παιδείας προσπαθεί να παραπλανήσει και κυρίως να υποτιμήσει την εκπαιδευτική κοινότητα – εκπαιδευτικούς, γονείς, μαθητές. Λίγες μόλις εβδομάδες πριν την έναρξη της σχολικής χρονιάς δεν είναι σε θέση να δώσει έστω και κατά προσέγγιση τον αριθμό των κενών στα σχολεία και γιατί δεν ξέρει, αλλά κυρίως γιατί φοβάται να παραδεχτεί την πραγματικότητα. Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους αρκεί κανείς να δει πόσοι μόνιμοι εκπαιδευτικοί ζήτησαν συνταξιοδότηση, πόσοι ελαστικά εργαζόμενοι απολύθηκαν τον Ιούνιο. Όμως, η ευθύνη και πάλι βαραίνει εμάς τους τρελούς που συνεχίζουμε να ζητάμε μόνιμους, μαζικούς, διορισμούς.

«Τα κενά θα καλυφτούν με αναπληρωτές.»

Είναι φοβερό ο ίδιος άνθρωπος που την προηγούμενη σχολική χρονιά διερρήγνυε τα ιμάτιά του ότι δεν υπάρχουν κενά, αλλά υπεράριθμοι, φέτος να ομολογεί ότι τα κενά υπάρχουν, αλλά θα καλυφθούν από αναπληρωτές και όχι από μόνιμους. Τεράστιοι αριθμοί προσλήψεων αναπληρωτών,  -γίνεται λόγος για 15.000 χωρίς φυσικά να υπάρχει καμία δέσμευση, αφού οι πιστώσεις δεν έχουν εγκριθεί, αλλά ΘΑ εγκριθούν- τείνουν να διαμορφώσουν ένα καθεστώς μονιμότητας της ελαστικής εργασίας στο δημόσιο σχολείο. Έτσι, λοιπόν, ως άλλοι κατακτητές, υπουργός και υφυπουργοί τάζουν στους ιθαγενείς καθρεφτάκια… Όταν υπάρχει τόση ανεργία, όταν με ένα νόμο οι εκπαιδευτικοί είδαν τους κόπους τόσων χρόνων να πηγαίνουν χαμένοι, 6μηνες συμβάσεις φαντάζουν σωτηρία… Είναι; Όχι βέβαια. Γιατί φέτος έχουμε αναπληρωτές μειωμένου ωραρίου, γιατί για δύο χρόνια η προϋπηρεσία δεν καταγράφεται πουθενά, γιατί και να δουλέψεις φέτος τίποτα δεν εξασφαλίζει αν και πού θα δουλεύεις του χρόνου, γιατί οι περικοπές μισθών και επιδομάτων αφορούν και τους ελαστικά εργαζόμενους και κινδυνεύουμε εκτός των άλλων να μην παίρνουμε καν ταμείο ανεργίας, γιατί με πέντε ώρες στο ένα σχολείο και πέντε στο άλλο δουλειά δε γίνεται, παρά διαιωνίζεται ένα πρόβλημα που στοιχίζει σε εκπαιδευτικούς, γονείς, μαθητές και κερδίζει μόνο το Υπουργείο.

«Δεν είναι δυνατό να δηλώνονται τμήματα με αριθμό μαθητών και τα τμήματα αυτά μετά από ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα ν' αλλάζουν ενώ έχουμε οδηγηθεί σε κατανομές των τμημάτων. Δεν είναι δυνατό να μην ελέγχονται οι αναρρωτικές άδειες και οι λόγοι για τους οποίους απουσιάζουν εκπαιδευτικοί. Δεν είναι δυνατό να μη συμπίπτουν οι ώρες διδασκαλίας σ' ένα σχολείο με το άθροισμα των ωρών των εκπαιδευτικών…. Το σχολείο λειτουργεί χρόνια  τώρα με υπεράριθμους. Ο ένας νομός έχει αριθμό ειδικοτήτων μεγαλύτερο από το διπλανό. Αυτό με το καινούριο νομό λύθηκε»

Πώς να μην αλλάξουν τα τμήματα, Αννούλα μας, όταν οι μαθητές δηλώνουν τη συμμετοχή τους στα αντισταθμιστικά προγράμματα της ΠΔΣ τον Σεπτέμβρη και καθηγητής πηγαίνει τον Δεκέμβρη;;; Και αυτοί οι άτιμοι οι εκπαιδευτικοί αρρωσταίνουν, δεν είναι υπεράνθρωποι… Και τι εννοείτε να μην ελέγχονται… μόνοι τους τις πήραν τις άδειες, εσείς τις δώσατε. Τι παραλογισμός!

Verba volent κι ό,τι πει σιγά που θα το σκεφτεί κανείς… Στη μία κουβέντα υπάρχουν κενά, στην άλλη υπάρχουν υπεράριθμοι.

Πώς αλλιώς, όμως, θα πείσει ότι το πρότυπο είναι ο εκπαιδευτικός-λάστιχο. Οι εκπαιδευτικοί ειδικοτήτων θα μετακινούνται σε ένα-δυο νομούς για να καλύψουν τις 15 ώρες ως αναπληρωτές μειωμένου ωραρίου, οι μόνιμοι θα κάνουν υπερωρίες, ενώ δεν έχουν πληρωθεί τις υπερωρίες των τριών τελευταίων χρόνων, ενώ οι μαθητές θα εγκαταλείπουν το σχολείο γιατί οι ίδιοι δεν το θέλουν…

Και επειδή για να λειτουργήσει σωστά το σχολείο πρέπει να εφαρμόζονται οι νόμοι σύμφωνα με την υπουργό «Θα υπάρξει πολύ συγκεκριμένος τρόπος παρακολούθησης μέσα απ' το e-survey πλέον, όπου το κάθε σχολείο θα ενημερώνει συνεχώς, αυτός είναι ο στόχος μας, η κάρτα σχολείου, όπου κάθε σχολείο να ενημερώνει συνεχώς τα παιδιά, τα τμήματα, τη λειτουργία του.»

Ο big brother μας έλειπε, όλα τα άλλα τα είχαμε. Καθηγητές και δάσκαλοι δεν υπάρχουν, τα περισσότερα σχολεία είναι αχούρια και αναντίστοιχα των αναγκών των μαθητών, φτάσαμε να λέμε ότι οι μαθητές των ΕΠΑΛ θα πληρώνουν τα βιβλία τους,… ευτυχώς θα έχουμε διαδραστικούς πίνακες και e-syrvey.

«Εμείς αναδείξαμε το θέμα των συνταξιοδοτήσεων κάναμε έκλυση στους εκπαιδευτικούς.»

Χιλιάδες οι συνταξιοδοτήσεις των εκπαιδευτικών μετά τον νέο αντι-ασφαλιστικό νόμο και αντί το υπουργείο να προχωρήσει σε διορισμούς κάλεσε όσους επιθυμούσαν να κάνουν ανάκληση της αίτησης συνταξιοδότησης. Ίσως από φόβο μήπως αρνηθούν το διορισμό οι νεοδιοριζόμενοι συνάδελφοι και δημιουργηθεί μεγαλύτερο πρόβλημα…

«Οι τάξεις σύμφωνα με την εγκύκλιο έχουν από 25-27 μαθητές/το ευρωπαϊκό σχολείο έχει 30 παιδιά ανά αίθουσα.»

Με ποιο δεδομένου για άλλη μια φορά η ευρωπαϊκή τάξη είναι η καλύτερη; Αλλά ακόμα και έτσι να ήταν τα πράγματα, είναι λίγοι 27 μαθητές σε μια αίθουσα ελληνικού σχολείου με την ποικιλομορφία και τις ελλείψεις που παρουσιάζει η σύγχρονη ελληνική τάξη; Γιατί μπορεί στο ευρωπαϊκό σχολείο να διδάσκονται 30 μαθητές σε μια τάξη, αλλά όποιος έχει διδάξει έστω και 45΄που διαρκεί μια διδακτική ώρα σε ελληνική τάξη, μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει αυτό για το μαθητή και τον εκπαιδευτικό. Είναι τυχαίο που τα φροντιστήρια έχουν 10 και 12 μαθητές; Και στην επαρχία, στα νησιά και στα χωριά τι θα γίνει, θα στείλουμε τα παιδιά για ψάρεμα ή στα βοσκοτόπια;

«Με το να βγαίνουμε στους δρόμους δεν αντιμετωπίζεται το θέμα»

Μα, κ. Διαμαντοπούλου, ως εκπαιδευτικοί στις τάξεις θέλουμε να είμαστε. Δεν μας αφήνετε, όμως, άλλα περιθώρια. Μας διώξατε από αυτές, διώχνετε τους μαθητές μας, εξαθλιώνετε τους γονείς τους και όλους μαζί μας οδηγείτε στο δρόμο. Εσείς στα πολυτελή γραφεία του Υπουργείου με τις πανάκριβες κουρτίνες και εμείς στο δρόμο για κερδίσουμε όσα μας πήρατε και μας παίρνετε καθημερινά.

 

* Κλημεντίδη Φώφη, Αδιόριστη εκπαιδευτικός, Χρόνια ωρομίσθια ΠΕ/ΔΕ σε ειδικά και γενικά σχολεία και φέτος άνεργη, Μέλος του Δ.Σ. της Πανελλήνιας Ένωσης Αδιόριστων Εκπαιδευτικών (ταμίας).

 

ΠΗΓΗ: 26/08/2010 – 12:29, http://www.alfavita.gr/artro.php?id=7932

Τα παιδιά του σατανά

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

 

Θρησκευτικός πόλεμος έχει ξεσπάσει στις ΗΠΑ, σχετικά με το θρήσκευμα του Ομπάμα. Όπως παλιότερα είχε ξεσπάσει πόλεμος σχετικά με την ηθική του Κλίντον. Είναι λοιπόν χριστιανός ή μουσουλμάνος ο κ. Ομπάμα; Άλλοι λένε ότι είναι «από κούνια» μουσουλμάνος. Κι άλλοι ότι είναι χριστιανός. Που μάλιστα προσεύχεται καθημερινά.

Όχι βέβαια όσο… ο κ. Μπους. Τον οποίο και κάποιοι ημέτεροι θεολόγοι πρόβαλαν και ως αξιομίμητο παράδειγμα «ευσεβέστατου» ηγέτη.

Κατά την ταπεινή γνώμη του γράφοντος, ο κ. Ομπάμα, ανεξαρτήτως του επισήμου θρησκεύματός του, φαίνεται, προς το παρόν, να είναι πιο «χριστιανός» απ' τον κ. Μπους.

Παρότι είναι και αυτός υπέρ του πολέμου στο Αφγανιστάν και οι βαρβαρικές ορδές του προκαλούν αρκετές «παράπλευρες» απώλειες στους εκεί αμάχους. Και αλλαχού. Όμως, για να μην πονοκεφαλάμε, σχετικά με το θρήσκευμα και την ηθική κάποιων ηγετών, νομίζω ότι:

Την απάντηση μας τη δίνει η ευαγγελική περικοπή (Ματθαίου, ΚΑ,33-42) της αυριανής Κυριακής (22-9-10). Ένας οικοδεσπότης, είπε ο Χριστός στους γραμματείς και φαρισαίους, φύτεψε αμπέλι. Το έφραξε, έφκιασε και πατητήρι, για την παραγωγή κρασιού, ως και πύργο για κατοικία των εργαζόμενων σ' αυτό. Το νοίκιασε, λοιπόν, σε κάποιους γεωργούς κι έφυγε ταξίδι. Και, κάποια στιγμή, έστειλε τους ανθρώπους του να εισπράξουν τα δικαιώματά του. Όμως..

Οι γεωργοί, όχι μόνο δεν έδωσαν τα οφειλόμενα, αλλά και κακομεταχειρίστηκαν, μέχρι θανάτου, τους απεσταλμένους. Παρ' όλα αυτά, ο οικοδεσπότης, ελπίζοντας ότι θα είχαν μετανοήσει για την προηγούμενη συμπεριφορά τους, έστειλε και άλλους ανθρώπους του. Τους οποίους βέβαια οι γεωργοί τους «περιποιήθηκαν», κατά τον ίδιο, με τους προηγούμενους, τρόπο.

Τελικά τους έστειλε και το γιο του. Με την ελπίδα ότι αυτόν, τουλάχιστο, θα τον ντρέπονταν. Αλλά, μόλις τον είδαν, είπαν: «Νάτος ο κληρονόμος! Άντε να τον σκοτώσουμε κι αυτόν, για να μείνει το αμπέλι δικό μας». Και βέβαια δεν άφησαν την ευκαιρία να πάει χαμένη.

Ρώτησε, λοιπόν, ο Χριστός τους γραμματείς και τους Φαρισαίους: -«Όταν επιστρέψει ο οικοδεσπότης, πώς νομίζετε ότι θα αντιμετωπίσει τους γεωργούς αυτούς»;

Κι εκείνοι αποκρίθηκαν: «Τέτοιους κακούς; Θα τους εξαφανίσει με κακό τρόπο! Και το αμπέλι θα το εμπιστευθεί σε άλλους γεωργούς».

Βέβαια οικοδεσπότης είναι ο Θεός. Αμπέλι η ανθρωπότητα. Γεωργοί οι εκάστοτε ηγέτες. Απεσταλμένοι; Οι άγιοι και οι σοφοί. Οι «φωνές των βοώντων». Που εσαεί δολοφονούνται. Και γιος; Ο Χριστός και ο λαός! Που σταυρώνονται και ξανασταυρώνονται.

Και ποιο Θεό λατρεύουν και υπηρετούν κάποιοι «ευσεβέστατοι» ηγέτες; Το Ευαγγέλιο και η πραγματικότητα φωνάζουν ότι η συντριπτική τους πλειονότητα δεν έχει καμιά σχέση με το Θεό. Αλλά λατρεύουν και υπηρετούν το Μαμωνά. Στον οποίο θυσιάζουν τα παιδιά του Θεού και τ' αδέλφια του Χριστού. Που σημαίνει ότι, κατά κανόνα, συμπεριφέρονται, ωσάν παιδιά του Σατανά.

 

Παπα-Ηλίας, 21-8-2010

http://papailiasyfantis.wordpress.com
e-mail: theokritos1@hotmail.gr

Καθάρσιο και… κλύσμα!

 

Του Δημήτρη Καζάκη*

 

Πριν αλέκτoρα φωνήσαι τρεις, η ελληνική κυβέρνηση και η επίσημη προπαγάνδα του καθεστώτος έφαγαν τα μούτρα τους. Τι συνέβη; Ξαφνικά η ελληνική οικονομία δεν πάει καλά. Αυτό συνέβη λίγες μόλις ημέρες μετά τους επαίνους από την τρόικα, αλλά και τις θριαμβικές δηλώσεις του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης. Μάλιστα, ο υφυπουργός Οικονομικών κ. Σαχινίδης διέπρεψε για μια ακόμη φορά, φτάνοντας στο σημείο να ισχυριστεί ότι:

Αυτά τα ισχυριζόταν στις 10.8 στο δελτίο ειδήσεων του Mega. Δύο ημέρες αργότερα ανακοινώθηκε ότι ο ρυθμός του ΑΕΠ για το δεύτερο τρίμηνο του 2010 μειώθηκε κατά 3,5% σε σχέση με το αντίστοιχο τρίμηνο του 2009. Το ΑΕΠ της χώρας έχει γκρεμιστεί (σε σταθερές τιμές 2000) σε επίπεδο χαμηλότερο του τέταρτου τριμήνου του 2006. Και έχει μέλλον ακόμη.

Πολλοί διεθνείς παρατηρητές αναπροσάρμοσαν τις εκτιμήσεις τους, προβλέποντας μια ακόμη πιο γρήγορη πτώση του ΑΕΠ για το 2010. Έτσι, η MorganChase εκτιμά ότι η προβλεπόμενη σε ετήσια βάση πτώση του ΑΕΠ της Ελλάδας για το 2010 θα φτάσει το 5,8%. Ενώ μια διψήφια «βουτιά» της πραγματικής οικονομίας, με όρους κυρίως πρωτογενούς και δευτερογενούς τομέα, φαίνεται όλο και πιο πιθανή. Ιδίως αν συνδυαστεί η ραγδαία συρρίκνωση της ελληνικής οικονομίας με μια νέα επιδείνωση της παγκόσμιας κρίσης.

 

Ο… «μπάρμπας μου ο ψεύτης»

 

Μπορεί η διατεταγμένη ενημέρωση να εμφανίζεται ξαφνιασμένη από τις αρνητικές εξελίξεις στην πραγματική οικονομία, αλλά δεν υπάρχει τίποτα το ξαφνικό. Ούτε οι εξελίξεις αυτές οφείλονται σε δυσμενείς συγκυρίες, όπως προσπάθησαν κάποιοι να πουν. Αντίθετα, είναι ο πρώτος αντίκτυπος των μέτρων περιοριστικής πολιτικής του «μνημονίου» και ήταν απολύτως αναμενόμενα. Όπως είναι σίγουρο και το γεγονός ότι τα δύο επόμενα τρίμηνα, που ο αντίκτυπος από τα απανωτά μέτρα θα έχει γενικευτεί, η επιδείνωση θα είναι ακόμη πιο ραγδαία. Ιδίως στην παραγωγική βάση της οικονομίας.

Όμως, μην ανησυχείτε, υπάρχει και ο… «μπάρμπας μου ο ψεύτης», που βρίσκεται πάντα σε πρώτη ζήτηση. «Σύμφωνα με έγκυρους αναλυτές, τα άσχημα στοιχεία για την ελληνική οικονομία δεν οδηγούν στην καταστροφή, ούτε αυτομάτως θέτουν τη χώρα εκτός στόχων» μας διαβεβαιώνει Το Βήμα (14/8). Ποιοι είναι αυτοί οι «έγκυροι αναλυτές»; Πρόκειται για τους επικεφαλής αναλυτές και τα κορυφαία στελέχη των τραπεζών.

● Ο οικονομολόγος της Εθνικής Τράπεζας κ. Ν. Μαγγίνας δήλωσε ότι «η συρρίκνωση αναμένεται να συνεχιστεί κατά τα επόμενα δύο τρίμηνα, με την ενδυνάμωση των εξαγωγών να αποτελεί το μοναδικό στήριγμα στην οικονομική δραστηριότητα». Προέβλεψε ωστόσο ότι «η μείωση του ΑΕΠ για το σύνολο του έτους δεν αναμένεται να υπερβεί σε καμία περίπτωση τις προβλέψεις του μνημονίου».

Από την πλευρά του, ο διευθυντής Οικονομικών Μελετών της Αlpha Βank κ. Μ. Μασουράκης υποστήριξε ότι «το β' εξάμηνο του 2010 οι δαπάνες του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων θα είναι αυξημένες κατά 55% περίπου, ασκώντας θετική επίδραση στην αύξηση του ΑΕΠ κατά 1,1 ποσοστιαία μονάδα περίπου» και προέβλεψε ότι «το έλλειμμα της γενικής κυβέρνησης αναμένεται να μειωθεί κάτω του 8,1% του ΑΕΠ το 2010». Για το θέμα των εσόδων, προέβλεψε ότι θα αυξηθούν εφέτος κατά 11%, έναντι ετήσιου στόχου 13,7%».

Τώρα, πώς γίνεται να υπάρχει διαρκής συρρίκνωση της οικονομίας και ταυτόχρονα μια τέτοια αύξηση των εξαγωγών, που μπορεί να αποτρέψει μια μείωση του ΑΕΠ πέραν των προβλέψεων του μνημονίου, αυτό μόνο ο κ. Μαγγίνας το γνωρίζει. Όσο για το πώς γίνεται να αυξηθούν κατά 55% οι δαπάνες του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων και ταυτόχρονα να υπάρξει μια υστέρηση των εσόδων του προϋπολογισμού 3% με 4% σε σχέση με τον ετήσιο στόχο, αλλά και πάλι η κυβέρνηση να πετυχαίνει τον στόχο του ελλείμματος, αυτό μπορεί να συμβεί μόνο με μια επιπλέον – από την προβλεπόμενη – μείωση των πρωτογενών δαπανών του προϋπολογισμού τουλάχιστον κατά 2%-3% επί του ΑΕΠ.

Αυτό βγήκε να εισηγηθεί, εμμέσως πλην σαφώς, ο κ. Μασουράκης; Μάλλον ναι. Το γεγονός ότι αυτό σημαίνει πρόσθετες δραστικές μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις του δημοσίου, νέες περικοπές στις δημόσιες υπηρεσίες υγείας, παιδείας, όπως και ξεπούλημα των «ασημικών» που έχουν απομείνει στο Δημόσιο, δεν νομίζουμε ότι ανησυχεί τον «έγκυρο αναλυτή» μας. Οι εργοδότες του αυτό φαίνεται να επιζητούν, αφού και τα πρόσθετα 25 δισ. ευρώ κρατικών εγγυήσεων που η κυβέρνηση πρόσφερε στις τράπεζες δεν φαίνεται να φτάνουν ούτε καν για τον επόμενο μήνα. Για να συνεχίσει το κράτος να πληρώνει τους δανειστές του και να επιδοτεί αδρά τις τράπεζες, πρέπει η κοινωνία να δεινοπαθήσει.

Φαίνεται όμως να ξεχνά ο «έγκυρος αναλυτής» μας ότι τα όποια πρόσθετα μέτρα περικοπών και λιτότητας θα επιφέρουν και πρόσθετη συρρίκνωση στην ίδια την οικονομία. Αλλά, τι σημασία έχει; Πότε συνέβη και οι προβλέψεις, ή οι εκτιμήσεις, αυτών των «έγκυρων αναλυτών» έπεσαν μέσα ή βγήκαν σωστές; Αυτό που έχει σημασία είναι να περάσει η γραμμή των εργοδοτών τους.

Μπορεί αυτοί οι «έγκυροι αναλυτές» να μην είδαν όταν έπρεπε την κρίση να έρχεται, αλλά, κι όταν αυτή ξέσπασε, να μας διαβεβαίωναν ότι η Ελλάδα είναι καλά προστατευμένη εντός του ευρώ. Μπορεί να μην κατάφεραν ούτε καν να διαβάσουν τα στοιχεία που έδειχναν, εδώ και χρόνια, πως το δημόσιο χρέος έχει εκτροχιαστεί και ότι με μαθηματική ακρίβεια μας οδηγεί στη χρεοκοπία. Μπορεί να έπεσαν έξω σ' όλες τις «προβλέψεις» που έκαναν έως σήμερα, αλλά, προς Θεού, δεν έπαψαν να είναι «έγκυροι αναλυτές».

Κι αυτό γιατί οι εργοδότες τους και τα συμφέροντα που αντιπροσωπεύουν πρέπει να στέκουν υπεράνω πάσης υποψίας. Ιδίως από τη στιγμή που η σαράφικη, τοκογλυφική και ασύδοτα κερδοσκοπική πρακτική των μεγάλων τραπεζών και των επενδυτών στην αγορά χρήματος είναι αυτή που, κατά κύριο λόγο, φέρει την ευθύνη για την τρέχουσα κρίση.

 

Το «άνοιγμα των αγορών»

 

Το «διά ταύτα» των όποιων εκτιμήσεων και προβλέψεων των «έγκυρων αναλυτών» μας δεν έχει καμιά σχέση με οποιαδήποτε οικονομική ανάλυση, αλλά πρώτα και κύρια με τη σκοπιμότητα που εξυπηρετεί. Κι αυτή ήταν και παραμένει μία: το άνοιγμα των αγορών υπέρ των πιο κερδοσκοπικών και ασύδοτων μερίδων του κεφαλαίου, αλλά και η διαρκής συμπίεση των πραγματικών εισοδημάτων της εργασίας. Σαν χαλασμένο γραμμόφωνο επαναλαμβάνουν τον ίδιο σκοπό, εδώ και δύο δεκαετίες τουλάχιστον.

Δεν έχει σημασία αν αυτή ακριβώς η λογική μας οδήγησε στη σημερινή κατάντια της ελληνικής οικονομίας. Δεν έχει σημασία αν αυτή η λογική βρίσκεται πίσω από τη σημερινή παγκόσμια κρίση. Οι «έγκυροι αναλυτές» μας δεν έχουν παρά μόνο τον δικό τους χαβά. Στο πνεύμα αυτό, ο κ. Μαγγίνας δήλωσε στους Financial Times (12.8), επ' ευκαιρία των αρνητικών εξελίξεων στην ελληνική οικονομία, τα εξής:

«Η κυβέρνηση είναι αναγκασμένη να περικόψει το έλλειμμα του προϋπολογισμού κατά 5,5 ποσοστιαίες μονάδες στο 8,1% έως το τέλος του χρόνου και αυτό είναι φυσικό να δημιουργήσει μια σοβαρή οικονομική συστολή. Για να μετριάσει την επίπτωση αυτή, αφού το να την αντιστρέψει είναι αδύνατο, η σοσιαλιστική κυβέρνηση πρέπει να κάνει τα αδύνατα δυνατά για να επαναφέρει την εμπιστοσύνη, καθώς και να προωθήσει μέτρα διαρθρωτικής μεταρρύθμισης – όπως να ανοίξει τα κλειστά επαγγέλματα και να απελευθερώσει τους τομείς της ενέργειας και των μεταφορών – έτσι ώστε να υπάρξουν μεσοπρόθεσμες προοπτικές ανάπτυξης».

Εδώ βρίσκεται το «ζουμί». Δεν έχει σημασία πώς πάει η οικονομία ούτε τι την οδήγησε σ' αυτήν την κατάσταση, αλλά αυτό που πρέπει να γίνει για να μη χάσουν οι δυνάμεις εκείνες που είναι οι αρχιτέκτονες της σημερινής κρίσης. Και τι πρέπει να γίνει; Να συνεχιστεί η ίδια πολιτική των απελευθερώσεων, της απορρύθμισης, των ιδιωτικοποιήσεων και του ξεπουλήματος των πάντων προς όφελος της «ανοιχτής αγοράς» και των αρπακτικών της, η οποία εφαρμόζεται συστηματικά εδώ και χρόνια.

● Δεν έχει σημασία αν αυτή η πολιτική γέννησε πρωτοφανείς μονοπωλιακές καταστάσεις στην αγορά και την οικονομία, που συνθλίβουν τη μικρή και μεσαία επιχείρηση και λεηλατούν το λαϊκό εισόδημα.

● Δεν έχει σημασία αν η πολιτική αυτή, ιδίως μετά την είσοδό μας στο ευρώ, συρρίκνωσε μέχρις εξαφανίσεως την αγροτική παραγωγή της χώρας και οικοδόμησε μια οικονομία παρασιτικών υπηρεσιών που «δεν παράγει τίποτε», όπως σωστά λέει ο απλός κόσμος.

● Δεν έχει σημασία αν στη βάση αυτής ακριβώς της απελευθέρωσης και των ιδιωτικοποιήσεων που γέννησαν πανίσχυρα ιδιωτικά καρτέλ και μονοπώλια, οργανώθηκε το πιο διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης και ένα κράτος απόλυτα ταυτισμένο με τα συμφέροντα μιας ολιγαρχίας κρατικοδίαιτων μεγαλοεργολάβων, επενδυτών, επιχειρηματιών και τραπεζιτών.

 

Ένα «ατιμασμένο επάγγελμα»

 

Η οικονομική ανάλυση των «έγκυρων αναλυτών» μας δεν έχει σκοπό να αναλύσει το οτιδήποτε, αλλά να προωθήσει συγκεκριμένες πολιτικές. Έστω κι αν χρειάζεται να επικαλεστεί παραδοξολογίες, όπως αυτές που είδαμε. Ή ακόμη και ανοησίες, σαν αυτές του κ. Στουρνάρα και των «έγκυρων αναλυτών» του ΙΟΒΕ, που κατασκευάζοντας ένα ανυπόστατο υπόδειγμα – για να συναγάγουν αυτό που εξαρχής ήθελαν – ανακοίνωσαν ότι το «άνοιγμα» των «κλειστών επαγγελμάτων» θα προσθέσει 13,2% στο ΑΕΠ μέσα στην τριετία! Πρόκειται κυριολεκτικά για μπούρδα ολκής, κατασκευασμένη μόνο και μόνο για να χρησιμοποιηθεί από την προπαγάνδα των κεντρικών δελτίων ειδήσεων.

Σε μια στοιχειωδώς ευνομούμενη πολιτεία μια τέτοια ανακοίνωση από ένα ειδικό ίδρυμα, σαν το ΙΟΒΕ, θα είχε πολύ σοβαρές επιπτώσεις για το ίδιο και γι' αυτούς που το σκαρφίστηκαν. Όχι όμως όταν πρόκειται να διευκολυνθεί η προπαγάνδα του καθεστώτος κατοχής, όπου ως έννομη τάξη θεωρείται η απόλυτη αυθαιρεσία του καρτέλ συμφερόντων που μας κυβερνά.

Ο κ. Στουρνάρας δεν είναι τυχαίος. Πρώην πρωθυπουργικός σύμβουλος και ένας από τους καθ' ύλην αυτουργούς της σημερινής χρεοκοπίας, έχει όλα τα απαραίτητα προσόντα για επιστημονικός διευθυντής του ΙΟΒΕ, ώστε να κατασκευάζει «έρευνες» σαν την παραπάνω.

Είναι ο ίδιος που μετά από δύο δεκαετίες «αποκρατικοποιήσεων», δηλαδή ιδιωτικοποίησης και εκποίησης της δημόσιας περιουσίας, άγριας ελαστικοποίησης της εργασίας και πλήρους παράδοσης της ελληνικής οικονομίας στις πιο ασύδοτες δυνάμεις της παγκόσμιας αγοράς, με αποκορύφωμα την υποταγή μας στο ευρώ στο όνομα της «εξωστρεφούς» ανάπτυξης, διεκδικεί επάξια το Νόμπελ Οικονομίας με τη δήλωσή του ότι η Ελλάδα διαθέτει «την τελευταία σοβιετικού τύπου οικονομία στην Ευρώπη»!

Δεν γνωρίζω αν ο γνωστός Αμερικανός οικονομολόγος Τζέιμς Γκάλμπρεϊθ είχε γνωρίσει προσωπικά τους δικούς μας «έγκυρους αναλυτές» όταν έγραψε προς το Κογκρέσο των ΗΠΑ στις 4.5 τα εξής:

«Σας γράφω από ένα ατιμασμένο επάγγελμα. Η οικονομική θεωρία, όπως ευρέως διδασκόταν από τη δεκαετία του '80, απέτυχε παταγωδώς να κατανοήσει τις δυνάμεις πίσω από τη χρηματοπιστωτική κρίση. Αντιλήψεις όπως "ορθολογικές προσδοκίες", "πειθαρχία της αγοράς" και "υπόθεση αποτελεσματικότητας της αγοράς" οδήγησαν οικονομολόγους να ισχυρίζονται ότι η κερδοσκοπία θα σταθεροποιήσει τις τιμές, ότι οι πωλητές θα δράσουν για να προστατέψουν τη φήμη τους, ότι το caveat emptor (σ.σ.: λατινική έκφραση που σημαίνει ας προσέξει ο αγοραστής) είναι κάτι στο οποίο μπορεί στηριχθεί κανείς και επομένως εκτεταμένη απάτη δεν μπορεί να υπάρξει. Δεν ήταν όλοι οι οικονομολόγοι που τα πίστευαν, αλλά οι περισσότεροι».

Το σίγουρο είναι ότι όλα αυτά ταιριάζουν γάντι στους δικούς μας «έγκυρους αναλυτές», που υποστήριξαν με κάθε τρόπο την μετατροπή της οικονομίας σε ένα οργανωμένο σύστημα αγυρτείας και απάτης με μετοχές, ομόλογα, κρατικές προμήθειες και έργα. Κι όπως λέει η παροιμία, τίποτε δεν ξέχασαν και τίποτε δεν έμαθαν.

Παρ' όλα αυτά, με τον έλεγχο της ενημέρωσης σήμερα να συγκρίνεται επαξίως με τις εποχές της χούντας, οι «έγκυροι αναλυτές» θα συνεχίσουν να μας γανώνουν τα μυαλά με τα ίδια και τα ίδια. Σαν τον κομπογιαννίτη «γιατρό», που όποιος ασθενής έκανε το μοιραίο λάθος να τον πλησιάσει για να τον συμβουλευθεί, ήταν δεν ήταν άρρωστος ή ανεξάρτητα από τι έπασχε, αυτός είχε πάντοτε έτοιμη την ίδια συνταγή: καθάρσιο και κλύσμα! Έτσι και οι «έγκυροι αναλυτές» μας. Ανεξάρτητα από το τι φταίει στ' αλήθεια, με το τι γίνεται, ή τι πρόκειται να συμβεί, αυτοί θα επαναλαμβάνουν πάντα τη γνωστή από παλιά συνταγή: Καθάρσιο με απελευθερώσεις, απορρυθμίσεις και ανοίγματα της αγοράς και κλύσμα με περικοπές μισθών, συντάξεων, εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων.

 

Τους διαψεύδει το… ΔΝΤ!

 

Όμως, ευτυχώς, έχουμε το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης για να προσθέτει μια νότα ευθυμίας, με τις αστειότητες που επιμένει να εμφανίζει ως σοβαρές δηλώσεις. Έτσι, στη συνέντευξή του στο Mega, ο κ. Σαχινίδης δήλωσε σοβαρός – σοβαρός ότι «η οικονομία αρχίζει και σταθεροποιείται, μπαίνει σε μία σταθερή βάση», ότι «η χώρα μπορεί να πετύχει τους στόχους της», ότι «η χώρα σταδιακά κερδίζει σε όρους αξιοπιστίας… Έτσι ώστε το συντομότερο δυνατό να μπορέσουμε να έχουμε τη δυνατότητα να ξαναμπούμε στις διεθνείς κεφαλαιαγορές». Το ίδιο περίπου είχε δηλώσει λίγες ημέρες πριν και ο προϊστάμενός του, κ. Παπακωνσταντίνου:

«Η Ελλάδα σταδιακά ξανακερδίζει την εμπιστοσύνη των αγορών και αυτό θεωρούμε ότι θα συνεχίζεται όσο προχωράμε με καλά αποτελέσματα στην εφαρμογή του προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής και διαρθρωτικών αλλαγών. Αυτό φάνηκε από τις εκδόσεις εντόκων γραμματίων, που κλείνουν με σημαντικά μεγαλύτερες προσφορές και σχετικά καλύτερα επιτόκια από αυτά που είχαμε λίγους μήνες πριν» (Ισοτιμία, 7.8).

Δεν χρειάζεται να ξέρει κανείς τι συνέβη επακριβώς με τις εκδόσεις εντόκων γραμματίων του περασμένου Ιουλίου, ούτε με πόση ευκολία ψεύδεται δημοσίως ο κ. υπουργός, όταν γνωρίζει ότι τα επιτόκια κάθε άλλο παρά «σχετικά καλύτερα» ήταν. Το επιτόκιο για το έντοκο γραμμάτιο των 13 εβδομάδων έφτασε τα 4,05% από 3,65% της προηγούμενης έκδοσης (20.4), ενώ το έντοκο γραμμάτιο των 26 εβδομάδων ήταν 4,65% από 4,55% της προηγούμενης έκδοσης (13.4).

Κι όλα αυτά παρά το γεγονός ότι οι δημοπρασίες ήταν από τα πριν «κανονισμένες», με οικείους επενδυτές και κορυφαία στελέχη των ντόπιων τραπεζών. Με το αζημίωτο φυσικά, όπως π.χ. φάνηκε και από την απόφαση του υπουργού για τα νέα 25 δισ. ευρώ κρατικών εγγυήσεων προς τις τράπεζες.

Αυτό άλλωστε δηλώνει και η «ενδιάμεση έκθεση» του Ιουλίου των ελεγκτών του ΔΝΤ, η οποία μας πληροφορεί ότι η παράσταση προσφυγής στις αγορές που παίχτηκε τον Ιούλιο με την έκδοση εντόκων γραμματίων θα επαναληφθείελληνικές τράπεζες παραμένει ισχυρή, ανεβασμένη επίσης από την ενίσχυση ρευστότητας που παρέχει η ΕΚΤ, έστω κι αν η ζήτηση από το εξωτερικό μπορεί να είναι ανύπαρκτη». Πρόκειται πραγματικά για τη λογική του παραλόγου: το κράτος δίνει εγγυήσεις στις τράπεζες για να αντλήσουν ρευστότητα από την ΕΚΤ, την οποία χρησιμοποιούν κατόπιν για να κερδοσκοπήσουν με την αγορά εντόκων γραμματίων του Δημοσίου! και τον Οκτώβριο. Η έκθεση αναφέρει: «Η ζήτηση για έντοκα γραμμάτια από

Ωστόσο, λίγες ημέρες μετά τις υπερήφανες δηλώσεις του οικονομικού επιτελείου, τους επαίνους από την τρόικα και τους αρνητικούς δείκτες της ελληνικής οικονομίας, η διαφορά απόδοσης του ελληνικού δεκαετούς ομολόγου σε σύγκριση με το αντίστοιχο γερμανικό (Bund) έφτασε (13.8) τις 829 μονάδες βάσης, στο υψηλότερο σημείο του από τον Μάιο, δίνοντας πιθανότητα πτώχευσης στην Ελλάδα γύρω στο 80%! Την υψηλότερη πιθανότητα πτώχευσης που έχει δοθεί για χώρα από το 2008. Έτσι, το μόνο σίγουρο αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής είναι ότι όσο πιο πιστά εφαρμόζεται, τόσο πιο κοντά μας φέρνει στην επίσημη πτώχευση της χώρας.

 

* Ο Δημήτρης Καζάκης είναι Οικονομολόγος-αναλυτής.

 

ΠΗΓΗ: Το Ποντίκι, Πέμπτη 19/08/2010, ανάρτηση,  Κυριακή, 22 Αυγούστου 2010, http://www.topontiki.gr/articles/view/8802

ΤΟ ΚΑΡΤΕΛ:

 

Η αληθινή εξουσία, η τέταρτη εντολή, οι ιδιαιτερότητες της απελευθέρωσης των αγορών, το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, οι ιδιωτικοποιήσεις, οι τιμές καταναλωτή, τα μεγέθη της ΔΕΗ και οι υποψήφιοι αγοραστές της

 

Του Βασίλη Βιλάρδου *

 

Πρόκειται για εκτελεστικές αποφάσεις, μπροστά στις οποίες όλοι υποκλίνονται – ακόμη και η Παγκόσμια Οργάνωση Εμπορίου, η Παγκόσμια Τράπεζα (ΔΝΤ), η ΕΕ, η Ιαπωνία και οι Η.Π.Α. Και εσύ το ξέρεις και εγώ το γνωρίζω…….είναι κοινό «μυστικό». Η Πολιτική; Ας γελάσω. Ξέρετε τι μου θυμίζουν όλοι αυτοί, όταν βγαίνουν από τα υπουργικά συμβούλια; Πιγκουίνους που χειροκροτούν άλλους πιγκουίνους, επάνω σε πάγο που λιώνει. Πραγματικά δεν καταλαβαίνω γιατί να θέλει κανείς να συμμετάσχει σε αυτήν την απίστευτη παρωδία, επιλέγοντας την Πολιτική για να κάνει την καριέρα του».

Το παραπάνω χαρακτηριστικό, ελαφρά διαμορφωμένο κείμενο του Γάλλου συγγραφέα M.Crespy, αν και σε κάποιο βαθμό υπερβολικό, είναι αρκετά αποκαλυπτικό σε σχέση με την «σκιώδη» παγκόσμια διακυβέρνηση – ενώ περιγράφει σε ποιους ακριβώς χρωστάμε, σε τελική ανάλυση, όλοι εμείς: τα κράτη, οι ιδιώτες και οι επιχειρήσεις. Κατά τον ίδιο, χωρίς καμία αμφιβολία, η πραγματική εξουσία δεν ασκείται δυστυχώς από την Πολιτική, αλλά από τους διεθνείς τοκογλύφους δανειστές και τις πολυεθνικές επιχειρήσεις – κυρίως βέβαια, από αυτές που ανήκουν στις επτά ισχυρότερες χώρες του πλανήτη (G7). Ο Πίνακας Ι που ακολουθεί είναι αρκετά αποκαλυπτικός, σε σχέση με το ευρωπαϊκό Καρτέλ, τις αμοιβές των στελεχών του, καθώς επίσης τις χώρες εγκατάστασης του:

 

Πίνακας Ι: Οι αμοιβές των γενικών διευθυντών των 20 μεγαλυτέρων ευρωπαϊκών επιχειρήσεων – το 2009 σε εκ. €  

 

Εταιρεία	Χώρα	Όνομα	Ποσόν
Royal Dutch Shell	Μ. Βρετανία	Peter Voser	15,00
Astra Zeneca	Μ. Βρετανία	David Brennan	13,00
Credit Suisse	Ελβετία	Brady Dougan	12,50
BG Group (Energy)	Μ. Βρετανία	Frank Chapman	11,20
Novartis	Ελβετία	Daniel Vassela	11,00
Axel Springer (Spiegel)	Γερμανία	Mathias Doepfner	11,00
Vodafone	Μ. Βρετανία	Vittorio Colao	10,90
Deutsche Bank Investm.	Γερμανία	Anshu Jain	10,30
BP	Μ. Βρετανία	Tony Hayward	9,80
Deutsche Bank	Γερμανία	Josef Ackermann	9,40
Santander	Ισπανία	Alfredo Abad	9,30
HSBC	Μ. Βρετανία	Michael Geoghegan	8,60
RWE	Γερμανία	Juergen Grossmann	7,10
Adidas	Γερμανία	Jochen Zeitz	7,10
Sanofi-Aventis	Γαλλία	Chris Viehbacher	7,10
Siemens	Γερμανία	Peter Loescher	7,00
Glaxo Smith Klein	Μ. Βρετανία	Andrew Witty	6,70
Nestle	Ελβετία	Paul Bulcke	6,70
BHB Billiton	Μ. Βρετανία	Marius Kloppers	6,60
Volkswagen	Γερμανία	Martin Winterkorn	6,60

Πηγή: ΜΜ

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

 

Όπως φαίνεται από τον Πίνακα Ι η Μεγάλη Βρετανία, ο «εκπρόσωπος» του αγγλοσαξονικού μονοπωλιακού καπιταλισμού στην Ευρώπη δηλαδή, παρά το ότι είναι ένα από τα περισσότερο χρεωμένα κράτη του πλανήτη (συνολικό χρέος άνω του 466% του ΑΕΠ ή περί τα 9 τρις $), διαθέτει επιχειρήσεις (8 από τις 20 του ευρωπαϊκού καρτέλ, το 40%), οι οποίες προσφέρουν τις υψηλότερες αμοιβές στα στελέχη τους. Επίσης φαίνεται πως, παρά το ότι οι παραπάνω αμοιβές ήταν μειωμένες, σε σχέση με το 2008, έως και -30%, παρέμειναν σε εξαιρετικά υψηλά επίπεδα (για μία περίοδο παγκόσμιας κρίσης, την οποία οι ίδιοι προκάλεσαν).  

Για να κατανοήσουμε τα μεγέθη, οι ετήσιες αποδοχές του προέδρου της Shell, ήταν όσες περίπου αυτές 150 βουλευτών μαζί του Ελληνικού Κοινοβουλίου ή σχεδόν 100 Ευρωπαίων Πρωθυπουργών. Όσον αφορά δε την ισχύ των πολυεθνικών, ίσως να βοηθάει ο παρακάτω Πίνακας ΙΙ:

 

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ: Μεγέθη πολυεθνικών εταιρειών το 2009, σε δις $

 

Μεγέθη/Εταιρείες	Wal-Mart	Shell	Metro*	Pfizer	Microsoft
Τζίρος	405,04	280,15	85,15	50,01	62,48
Κέρδος π.φ.	22,01	21,02	1,36	8,63	25,01
Αριθ. Προσωπικού	2.100.000	101.000	286.091	116.500	89.000

* Μητρική της Makro

Σημείωση: Ο τζίρος της Wal-Mart είναι πολύ μεγαλύτερος από το Ελληνικό ΑΕΠ (το ελληνικό ΑΕΠ είναι περί τα 312 δις $, όσο και ο τζίρος της Exxon, ο οποίος ανέρχεται στα 310,5 δις $ – με μόλις 80.700 εργαζομένους, έναντι 5 εκ. Ελλήνων εργαζομένων)    

Πηγή: Finance D. 

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

   

Ολοκληρώνοντας τον πρόλογο μας οφείλουμε να σημειώσουμε πως, αν και οι κυριότεροι δανειστές του «συστήματος» είναι τα μεγάλα συνταξιοδοτικά ταμεία (διαχειρίζονται αποταμιεύσεις περί τα 20 τρις $, όταν το συνολικό παγκόσμιο χρέος ανέρχεται στα 58 τρις $) και οι μεγάλες πολυεθνικές (οι βασικοί μέτοχοι τους), πρέπει να συμπεριληφθούν επίσης εκείνες οι χώρες, τα ισοζύγια των οποίων είναι διαρκώς θετικά – ενώ ακολουθούν «εναλλακτικούς πολιτικούς δρόμους» (απολυταρχικός καπιταλισμός κλπ). Ο Πίνακας ΙΙΙ που ακολουθεί αναφέρεται στις σημαντικότερες από αυτές:

 

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙIΙ: Πλεονασματικές χώρες (2007), με κριτήριο τα εμπορικά ισοζύγια

 

Μεγέθη	Κίνα	Γερμανία	Ρωσία	Ιαπωνία	Βραζιλία
ΑΕΠ	2,879 τρις	3,030 τρις	1,251 τρις	5,103 τρις	1,269 τρις
Εργαζόμενοι	803,30 εκ.	43,63 εκ.	75,10 εκ.	66,07 εκ.	99,47 εκ.
Δημόσιο Χρέος	18,9% ΑΕΠ	65,3%	7,0% ΑΕΠ	182,4%	43,9% ΑΕΠ
Εξαγωγές	1,221 τρις	1,361 τρις	365,0 δις	665,7 δις	159,2 δις
Εισαγωγές	917,4 δις	1,121 τρις	260,4 δις	571,1 δις	115,6 δις
Εμπορ. Ισοζύγιο	303,6 δις	240 δις	104,6 δις	94,6 δις	43,6 δις

Πηγή: IQ 2007

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

 

Οι παραπάνω πλεονασματικές χώρες, συντελώντας τα μέγιστα στην «ασύμμετρη παγκοσμιοποίηση», λειτουργούν προσθετικά στον περιορισμό της ελευθερίας – ενώ δημιουργούν επίσης, σε συνεργασία (Γερμανία, Ιαπωνία) ή μη με τις δικές τους πολυεθνικές, ανάλογες προϋποθέσεις «κατάλυσης» της Δημοκρατίας. Κάποιες από αυτές (Κίνα Ρωσία) αποτελούν τη μοναδική απειλή για το Καρτέλ, γεγονός που φάνηκε από την τρομοκρατημένη αντίδραση της Παγκόσμιας Τράπεζας, όταν η Ρωσία ανακοίνωσε την απαγόρευση των εξαγωγών των σιτηρών της.

Ο πανικός της δεν οφείλεται φυσικά στο ενδεχόμενο έλλειψης σιτηρών (άλλωστε ένας από τα αποτελέσματα των «παράδοξων» πυρκαγιών ήταν η αύξηση της τιμής του σιταριού, η οποία προσέφερε τεράστια κέρδη σε όσους την «προέβλεψαν», ενώ συντελεί στην εξαθλίωση πολλών χωρών – επομένως στην χωρίς βία υποταγή τους στις πολυεθνικές), αλλά στο ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για το Καρτέλ δεν είναι άλλος από το κλείσιμο των συνόρων – από την επιστροφή στον προστατευτισμό δηλαδή, στην αυτάρκεια, στα τελωνεία, στους δασμούς και γενικότερα στο διασυνοριακό έλεγχο, τόσο των παγκοσμίων χρηματοπιστωτικών ροών, όσο και των εμπορευμάτων. Στην υποθετική αυτή περίπτωση, οι πολυεθνικές θα ήταν αδύνατον να διατηρήσουν τα μεγέθη τους – πόσο μάλλον να επιτύχουν τον τελικό στόχο τους: την ανάδειξη τους σε διαπλανητικά μονοπώλια.   

 

Η ΤΕΤΑΡΤΗ ΕΝΤΟΛΗ

 

Όπως φαίνεται καθαρά σήμερα, πλησιάζουμε γρήγορα στα τελευταία στάδια των «νεοφιλελεύθερων» ιδιωτικοποιήσεων, οι οποίες ξεκίνησαν στις αρχές της δεκαετίας του 1980 – με ηγέτη τις Η.Π.Α. και τη Μ. Βρετανία. Αφού προηγήθηκαν λοιπόν οι μεγάλες κρατικές εταιρείες, μεταξύ των οποίων βέβαια οι κοινωφελείς, οι οποίες εξαγοράσθηκαν από τις υπερμεγέθεις πολυεθνικές (μόνο αυτές διαθέτουν τα απαιτούμενα κεφάλαια), η διαδικασία «τείνει» στο τέλος της – με την ολοκληρωτική κατάληψη της Πολιτείας.

Ειδικά όσον αφορά την Ελλάδα έχουμε την άποψη ότι, αυτά που διαδραματίζονται σήμερα, έχουν στόχο τον «εκμοντερνισμό» ενός κράτους με φεουδαρχικές δομές, με απώτερο σκοπό την υποδούλωση του – μέσω της υποταγής του στην 4^η εντολή του διεθνούς κεφαλαίου, σύμφωνα με την οποία απαιτείται: η όσο το δυνατόν βαθύτερη διάσπαση, η κατάτμηση και η διαίρεση δηλαδή του Δημοσίου τομέα, με την ιδιωτικοποίηση όλων των επιχειρήσεων που βρίσκονται άμεσα ή έμμεσα στην ιδιοκτησία του. Όπως θα τεκμηριώσουμε δε παρακάτω, αυτοί που επωφελούνται από το «άνοιγμα» των αγορών δεν είναι σε καμία περίπτωση οι καταναλωτές, όπως συνήθως προσπαθεί να μας πείσει το «σύστημα», αλλά τα ισχυρότερα κράτη – κατ' επέκταση βέβαια οι πραγματικές κυβερνήσεις τους: οι πολυεθνικές.

Θεωρώντας λοιπόν ότι, το σημαντικότερο μελλοντικό πρόβλημα της χώρας μας θα είναι η προσπάθεια ιδιωτικοποίησης των κερδοφόρων κοινωφελών επιχειρήσεων (ενέργεια και ύδρευση, αφού δυστυχώς «αλώθηκαν» οι τηλεπικοινωνίες), θα προσπαθήσουμε να αναλύσουμε εκτενέστερα το θέμα – χωρίς να παραγνωρίζουμε τη συμβολή του ΔΝΤ στις συγκεκριμένες προσπάθειες (επηρεασμός της κοινής γνώμης μέσω των ΜΜΕ, επιλογή της κατάλληλης χρονικής περιόδου για την επιβολή μέτρων κλπ). Ίσως δεν πρέπει να ξεχνάμε εδώ ότι, η μοναδική κρατική επιχείρηση που κατάφερε να διατηρήσει η Βραζιλία, είναι η Petrobras – χάρη στις συντονισμένες ενέργειες του έντιμου, μαχητικού και ικανότατου συνδικάτου της.

 

Η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΑΓΟΡΩΝ

 

Τόσο οι ιδιωτικοποιήσεις, όσο και η «απελευθέρωση» των αγορών (το άνοιγμα των «κλειστών» επαγγελμάτων κλπ), ακολουθούν τον παρακάτω απλουστευμένο δρόμο:

(α)  Η «κοινή γνώμη» πείθεται έντεχνα ότι (κυρίως μέσω των ΜΜΕ, συνειδητά εκ μέρους τους ή όχι), το άνοιγμα των αγορών θα έχει θετικά αποτελέσματα στη διαμόρφωση των τιμών καταναλωτή – οι οποίες τότε θα ακολουθήσουν πτωτική πορεία. Έτσι, ο «λαός» τοποθετείται εχθρικά απέναντι σε όλους εκείνους, οι οποίοι «επαναστατούν», εκμηδενίζοντας δυστυχώς τις όποιες αντιδράσεις τους (απεργίες, διαδηλώσεις κλπ).

Σε κάποιες ειδικές περιπτώσεις, δημιουργούνται σκόπιμα οι προϋποθέσεις «λαϊκών αντιδράσεων» απέναντι στα κρατικά μονοπώλια («black out» κλπ), έτσι ώστε να αποδυναμωθούν εντελώς τα τυχόν δραστήρια συνδικαλιστικά κινήματα τους – να χάσουν την υποστήριξη της κοινής γνώμης δηλαδή και να βρεθούν αντιμέτωπα με εχθρικά ΜΜΕ, όπως έχει συμβεί σε κάποιες άλλες χώρες, στις οποίες «εισέβαλλε» το εξαιρετικά ικανό και έμπειρο ΔΝΤ. 

(β)  Οι αγορές ανοίγουν «με εντολή των Θεσμών» (ΔΝΤ, κυβερνήσεις, διακρατικές ενώσεις κλπ) οπότε, στα πρώτα στάδια της διαδικασίας, εντείνεται ο ανταγωνισμός μεταξύ των επαγγελματιών ή των μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα πράγματι την «υποχώρηση» των τιμών – επομένως, τεκμηριώνεται απόλυτα το «αξίωμα», το βασικό «δόγμα» καλύτερα του διεθνούς κεφαλαίου.  

(γ)  Η υποχώρηση των τιμών οδηγεί στη χρεοκοπία πολλούς επαγγελματίες ή μικρομεσαίες εταιρείες, οι οποίες δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν με το συνεχώς αυξανόμενο ανταγωνισμό – πόσο μάλλον όταν «υποδαυλίζουν» την αδυναμία τους οι τράπεζες, αρνούμενες «κατ' εντολήν» να τους εγκρίνουν δάνεια. Εκτός αυτού, προβληματίζει τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις, κοινωφελείς ή μη (όπως για παράδειγμα τη ΔΕΗ, την ΕΥΔΑΠ, την ΕΥΑΘ κλπ) οι οποίες, μη έχοντας τη δυνατότητα να ανταγωνιστούν τις πολυεθνικές που «εισβάλλουν» στα εθνικά εδάφη τους, υποχρεώνονται στην εκποίηση τους – στην απορρόφηση τους δηλαδή από αυτές.

Προφανώς οι ίδιες σπάνια μπορούν να επεκταθούν στα «ξένα εδάφη», αφού η μικρή εσωτερική αγορά τους δεν επιτρέπει την ενίσχυση ενδεχομένων επεκτατικών προγραμμάτων – όπως συμβαίνει με τις πολυεθνικές των ισχυρών κρατών, δια των μεθόδων του damping (υψηλές τιμές στις εθνικές αγορές τους, χαμηλές στις εξωτερικές, επιδοτήσεις του εργατικού κόστους κ.α.) ή άλλων.         

(δ)  Ο αριθμός των επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται πλέον στην εκάστοτε αγορά που απελευθερώνεται μειώνεται διαρκώς, με αποτέλεσμα το περιορισμό του ανταγωνισμού και την εγκαθίδρυση «ολιγοπωλιακών δομών» (ουσιαστικά, νέο-φεουδαρχικών). Η μισθοί μειώνονται και η ανεργία αυξάνεται – αφενός μεν από τις επιχειρήσεις που χρεοκοπούν, αφετέρου δε από τις απολύσεις, με τις οποίες οι πολυεθνικές τείνουν να εξορθολογήσουν τη λειτουργία τους και να μεγεθύνουν τα κέρδη τους. Οι σχετικά ελάχιστες επιχειρήσεις που απομένουν, δεν έχουν κανέναν αντικειμενικό λόγο να διατηρήσουν τον προϋπάρχοντα τιμολογιακό ή μισθολογικό ανταγωνισμό.

(ε)  Οι τιμές αρχίζουν να αυξάνονται, ενώ στη συνέχεια ξεπερνούν κατά πολύ τα επίπεδα πριν την «απελευθέρωση» – έτσι ώστε οι πολυεθνικές εταιρείες που έχουν πλέον κυριαρχήσει, να υπερκαλύψουν τις αρχικές τους «επενδύσεις», οι  οποίες είχαν απώτερο στόχο τη μόνιμη εγκατάσταση των «ολιγοπωλιακών δομών». Χωρίς καμία αμφιβολία, είναι πλέον πολύ αργά τότε να αντιδράσουν οι καταναλωτές.     

Ολοκληρώνοντας, θεωρούμε σκόπιμη την τεκμηρίωση της παραπάνω ανάλυσης μας, ειδικά όσον αφορά την εξέλιξη των τιμών καταναλωτή σε μία αγορά που «απελευθερώνεται», με τη βοήθεια της πραγματικότητας σε μία ισχυρή χώρα, με σχετικά φτωχούς κατοίκους: στη Γερμανία, όπου το 20% των εργαζομένων της αμείβεται δυστυχώς με λιγότερα από 5 € την ώρα (μικτά, πηγή: Spiegel).    

 

ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΙΜΕΣ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΗ

 

"Σε σύγκριση με τον Απρίλιο του 1998, με το έτος δηλαδή που απελευθερώθηκε η αγορά του ηλεκτρικού ρεύματος", διαβάζουμε στις γερμανικές εφημερίδες του 2006 (FAZ), "όχι μόνο εκμηδενίσθηκαν τα αρχικά κέρδη της απελευθέρωσης για τους καταναλωτές αλλά, αντίθετα, επιβαρύνθηκαν πολύ περισσότερο. Τα γερμανικά νοικοκυριά είναι υποχρεωμένα σήμερα να πληρώνουν πάνω από 25% ακριβότερα το ρεύμα, ενώ η βιομηχανία γύρω στο 15%. Οι τιμές του φυσικού αερίου ευρίσκονται στα ανώτερα επίπεδα της ΕΕ, ενώ οι βιομηχανικές επιχειρήσεις με περιορισμένη κατανάλωση ρεύματος, πληρώνουν τις ακριβότερες τιμές στην Ευρώπη. Ένα μέσο γερμανικό νοικοκυριό πληρώνει  19,83 σεντς την κιλοβατώρα, όταν ένα αντίστοιχο γαλλικό μόλις 12,20 σεντς – ένα ελβετικό 12,12 και ένα ελληνικό περί τα 10,00 σεντς".

"Παρά το υψηλό επίπεδο των τιμών", συνεχίζει το άρθρο από τον Αύγουστο του 2006, "οι περισσότερες εταιρείες παροχής ηλεκτρικού ρεύματος έχουν καταθέσει αιτήσεις αύξησης των τιμών τους για το 2007, μεταξύ 7% και 20%, στα υπεύθυνα τοπικά κοινοβούλια. Οι επιχειρήσεις αυτές αιτιολογούν τις αιτήσεις αύξησης των τιμών του ηλεκτρικού ρεύματος, στη βάση των αυξήσεων της τιμής αγοράς του – έτσι όπως αυτή διαμορφώνεται από το χρηματιστήριο ενέργειας της Λειψίας. Η εκμετάλλευση των καταναλωτών από το ολιγοπώλιο της ενέργειας, η οποία ευρίσκεται στα χέρια τεσσάρων μόλις επιχειρήσεων (Eon, RWE, Vattenfall και ENBW), θα πρέπει, σύμφωνα με την κυβέρνηση, να καταπολεμηθεί άμεσα".

Ακριβώς τέσσερα χρόνια αργότερα (Αύγουστος του 2010), διαβάζουμε ξανά στις γερμανικές εφημερίδες (Zeit): "Σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη, οι ενεργειακοί όμιλοι αύξησαν υπερβολικά τις τιμές τους, «αφαιρώντας» από καταναλωτές πολλά εκατομμύρια Ευρώ. Οι τιμές αυξήθηκαν με απαράδεκτες δικαιολογίες, ενώ φαίνεται ότι εκμεταλλεύτηκαν τη μονοπωλιακή δομή τους εις βάρος των καταναλωτών. Κανείς δεν μπορεί να ισχυρισθεί ότι επικρατεί ανταγωνισμός μεταξύ τους. Η τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος ακολουθεί την ίδια πορεία εδώ και πολλά χρόνια – είναι μονοδρομημένα ανοδική". Φυσικά, η τιμή αγοράς του ηλεκτρικού ρεύματος στη Γερμανία, διαμορφώνεται με τη βοήθεια του χρηματιστηρίου ενέργειας της Λειψίας – με τη συμμετοχή του χρηματοπιστωτικού κλάδου δηλαδή, έτσι ακριβώς όπως συνέβη με την Καλιφόρνια και την Enron.

Τα δύο παραπάνω άρθρα των γερμανικών εφημερίδων, με τέσσερα χρόνια διαφορά μεταξύ τους, είναι χαρακτηριστικά, σε σχέση με την απελευθέρωση των αγορών, καθώς επίσης με το κατά πόσο ωφέλιμες είναι γενικά (όχι μόνο για την Ελλάδα) οι ιδιωτικοποιήσεις των κοινωφελών επιχειρήσεων για τον καταναλωτή.

Είναι δε σε όλους γνωστή η ιστορία του μεγάλου αμερικανικού ενεργειακού ομίλου Enron, ο οποίος ουσιαστικά έφερε στα πρόθυρα της χρεοκοπίας την 8^η μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου, την Καλιφόρνια – μεταξύ άλλων αυξάνοντας συνεχώς, με πλήρη αδιαφάνεια, τις τιμές πώλησης του ηλεκτρικού ρεύματος (η αγορά ενέργειας των Η.Π.Α. απελευθερώθηκε, παραδόθηκε δηλαδή στο Καρτέλ, το 1992). Επίσης γνωστή είναι και η τραγωδία των κατοίκων της Χιλής, μετά την ιδιωτικοποίηση όλων των εταιρειών ύδρευσης της χώρας τους (ξεραίνονται οι καλλιέργειες τους, λιμοκτονούν, έχουν τεράστιες ελλείψεις πόσιμου νερού κλπ).   

Συμπληρωματικά, ίσως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι, οι τρείς μεγαλύτεροι κλάδοι της παγκόσμιας οικονομίας είναι το πετρέλαιο, ο ηλεκτρισμός και το νερό – γεγονός που καθιστά περιζήτητες από το Καρτέλ όλες εκείνες τις κρατικές επιχειρήσεις, οι οποίες δραστηριοποιούνται στους συγκεκριμένους, ουσιαστικά μονοπωλιακούς τομείς (επίσης στα τυχερά παιχνίδια, όπως ο ΟΠΑΠ). Προφανώς κάτι παραπάνω από εμάς θα γνωρίζει το Καρτέλ, έχοντας ανέκαθεν αυτές τις προτεραιότητες.  

 

Η ΔΕΗ ΚΑΙ Η ΚΟΙΝΗ ΓΝΩΜΗ

 

Επιθυμώντας κατ' αρχήν να αποσαφηνίσουμε την κοινή γνώμη στη χώρα μας, έτσι όπως έχει σήμερα διαμορφωθεί (αν και πιθανότατα «χειραγωγημένη»), θεωρούμε ότι συμφωνεί με την απαγόρευση των κρατικών μονοπωλίων, με το άνοιγμα των αγορών, καθώς επίσης με την κατάργηση των κλειστών επαγγελμάτων. Οι Έλληνες έχουν στη συντριπτική τους πλειοψηφία την πεποίθηση ότι, μόνο έτσι θα καταπολεμηθούν οι απαράδεκτες «πελατειακές σχέσεις», η διαφθορά, η διαπλοκή και η «συντεχνιακή» νοοτροπία των επαγγελματιών συνδικαλιστών.

Περαιτέρω, πιστεύουν ότι «επιλέχθηκε» η ΔΕΗ για την κατάλυση των κρατικών μονοπωλίων (αν και θα έπρεπε λογικά να αναρωτηθούν, γιατί να προηγηθεί η κερδοφόρα ΔΕΗ, αντί ο ζημιογόνος ΟΣΕ), ενώ είναι σχεδόν σίγουροι ότι, μόνο μέσω της κατάργησης των κλειστών επαγγελμάτων θα αναπτυχθεί η Ελληνική Οικονομία (υπάρχουν άλλωστε πολλές «μελέτες», οι οποίες το «αποδεικνύουν» – από το ΙΟΒΕ κλπ). Τέλος, θεωρούν μονόδρομο τις αποκρατικοποιήσεις, σε σχέση με την έξοδο από την κρίση των κρίσεων, καθώς επίσης για την καταπολέμηση της ανεργίας.

Σχεδόν το σύνολο των απόψεων που έχουμε μελετήσει στον Τύπο και αλλού, ταυτίζονται σε γενικές γραμμές με τα παραπάνω, τα οποία εμφανίζουν μία «οργισμένη» κοινή γνώμη – μία ελληνική κοινωνία η οποία, έχοντας υποφέρει τα πάνδεινα στο παρελθόν, τόσο από τη διαπλοκή, όσο και από τη διαφθορά ενός κράτους με απίστευτες «φεουδαρχικές δομές», εξεγείρεται εναντίον των δημοσίων υπαλλήλων, των πολιτικών, των μεγάλων επιχειρηματιών, των επαγγελματιών συνδικαλιστών, των ιδιοκτητών φορτηγών και πολλών άλλων. Δυστυχώς, αυτός είναι ταυτόχρονα ο κύριος στόχος της (σκιώδους) κυβέρνησης: ο «εμφύλιος πόλεμος» δηλαδή, αφού γνωρίζει πολύ καλά να εκμεταλλεύεται τα συναισθήματα του «όχλου» – πόσο μάλλον όταν δεν είναι υποχρεωμένη να σπαταλήσει ενέργεια, για να καταπνίξει τυχόν αντιστάσεις του (Pareto).  

Είναι όμως αλήθεια αυτή η ρεαλιστική «πραγματικότητα»; Δεν μας έχει γίνει καμία «πλύση εγκεφάλου» και είναι σωστές οι πεποιθήσεις μας ή μήπως απλά θα επιβαρυνθούν ακόμη περισσότερο οι καταναλωτές, θα υποφέρουν τα παιδιά μας, θα αυξηθεί η ανεργία, θα μειωθούν τα εισοδήματα όλων των Ελλήνων και θα αντικατασταθεί η εγχώρια από τη διεθνή «τυραννία»;

Μήπως ταυτόχρονα θα μεταφερθούν δια της «φοροαποφυγής» (απόλυτα νόμιμη πληρωμή ελάχιστων φόρων, μέσω της εκμετάλλευσης διαφόρων «φορολογικών παραδείσων» και λογιστικών «παραθύρων») αφορολόγητοι ελληνικοί πόροι στο εξωτερικό, εκεί δηλαδή που έχουν την έδρα τους οι πολυεθνικές;

Δεν είναι γνωστό το ότι, μόνο εκείνοι που (μεταφορικά) κατέχουν ένα πλεόνασμα τροφής, μπορούν να εξαναγκάσουν αυτούς που λιμοκτονούν σε μία «ελεύθερα» αποδεκτή δουλεία, χωρίς να χρησιμοποιήσουν βία;            

 

ΟΙ ΥΠΟΨΗΦΙΟΙ ΜΝΗΣΤΗΡΕΣ

 

Κατ' αρχήν, είναι πολύ σωστή η ελληνική κοινή γνώμη, όταν τάσσεται σχεδόν εξ ολοκλήρου υπέρ της καταπολέμησης της διαφθοράς – με τη βοήθεια και των ιδιωτικοποιήσεων. Εάν όμως τα «προϊόντα» της, η αύξηση των εσόδων και η μείωση των δαπανών δηλαδή, δεν παραμείνουν στη χώρα μας, αλλά διαφύγουν μέσω των πολυεθνικών στο εξωτερικό, τότε όχι μόνο δεν θα υπάρξει αντικειμενικό όφελος αλλά, αντίθετα, η ζημία θα διπλασιασθεί.

Αφενός μεν λοιπόν θα συνεχίσουν να επιβαρύνονται δυσανάλογα οι καταναλωτές, παρά την «απελευθέρωση» των αγορών, όπως αναφέραμε στο παραπάνω παράδειγμα της Γερμανίας, αφετέρου δε τα έσοδα από την καταπολέμηση της διαφθοράς μάλλον δεν θα καταναλώνονται στο εσωτερικό, αλλά στο εξωτερικό – αυξάνοντας εκεί το επίπεδο διαβίωσης και τις θέσεις εργασίας. Δυστυχώς για όλους μας, σπάνια η διαφθορά εξαφανίζεται – συνήθως, αλλάζει απλά «στρατόπεδο» (στην προκειμένη περίπτωση, μεταφέρεται στις ξένες πολυεθνικές εταιρείες, οι οποίες κάθε άλλο παρά σαν αδιάφθορες μπορούν να χαρακτηρισθούν).   

Όσον αφορά ειδικά την παραγωγικότητα των εργαζομένων, εάν η βελτίωση της αυξήσει μόνο τα κέρδη των πολυεθνικών και δεν συμβάλλει στη μείωση των τιμών καταναλωτή, στην παραγωγή εθνικού πλούτου ή στην αύξηση των θέσεων εργασίας, δεν θα έχει καμία ουσιαστική ωφέλεια για τους Πολίτες. Για παράδειγμα, όλοι είμαστε εναντίον της εικόνας κάποιων υπαλλήλων στις κρατικές επιχειρήσεις ή στο δημόσιο, οι οποίοι κάθε άλλο παρά εργάζονται – δεν παράγουν δηλαδή. Όμως, εάν οι επιχειρήσεις αυτές ιδιωτικοποιηθούν από το διεθνές Καρτέλ, μειώνοντας το προσωπικό τους και αυξάνοντας την παραγωγικότητα τους, αυτό που στην πραγματικότητα θα απομείνει στη χώρα μας θα είναι η ανεργία, ο περιορισμός των δημοσίων εσόδων, καθώς επίσης η πτώση των μέσων ελληνικών εισοδημάτων – με όλα όσα κάτι τέτοιο συνεπάγεται (μείωση της ιδιωτικής κατανάλωσης, χρεοκοπία των μικρομεσαίων επιχειρήσεων κλπ).

Δυστυχώς, οι μεγάλες κρατικές εταιρείες μίας μικρής χώρας, όπως η Ελλάδα, δεν είναι εύκολο να ιδιωτικοποιηθούν από δικούς της επιχειρηματίες – όπως συμβαίνει συνήθως στη Γερμανία, στις Η.Π.Α. ή στην Ιαπωνία. Αρκεί να δει κανείς τα μεγέθη τους, για να κατανοήσει τη θέση μας. Στον Πίνακα ΙV παραθέτουμε τα μεγέθη της ΔΕΗ, απέναντι στα αντίστοιχα υποθετικών αγοραστών της (η γερμανική RWE έχει δείξει ενδιαφέρον στο παρελθόν), έτσι ώστε να τεκμηριώσουμε την άποψη μας:

 

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙV: Μεγέθη εταιρειών ηλεκτρικής ενέργειας (κεφαλαιοποίηση με τιμή μετοχής στις 12.08.10)

 

Μεγέθη/Εταιρείες	ΔΕΗ	RWE	ENEL	ENDESA
Τζίρος	6,03 δις	47,74 δις	62,17 δις	22,8 δις
Κέρδος π.φ.	993 εκ.	5,6 δις	9,07 δις	4,31 δις
Κεφαλαιοποίηση	3,06 δις	30,10 δις	36,01 δις	20,10 δις
Αριθ. Προσωπικού	23.127	70.726	81.208	26.587
Τζίρος ανά άτομο	260.000	675.000	765.564	857.000
Κέρδος ανά άτομο	42.936	79.178	111.688	162.109
Ποσοστό κέρδους	16,46%	11,73%	14,59%	18,90%
Υποχρεώσεις	9,32 δις	79,72 δις	127,95 δις	41,46 δις
Υποχρεώσεις/Τζίρο	154,5%	166,98%	205,80%	181,84%

 

Μετοχική σύνθεση

 

ΔΕΗ: 51,49% Ελληνικό δημόσιο, 5,01% Silchester, 5% Fidelity, 38,5% free float   

RWE: RWE & Co KG 16%, Ίδιες μετοχές 5,5%, Black Rock 4,57%, Capital Research 2,98%, free float 70,95%

ENEL: Casa Depositi e Prestiti 17,4%, Υπουργείο οικονομικών 13,9%, free float 68,7%  

ENDESA: Enel 24,9%, Acciona 21,03%, Cajamadrit 9,9%, Sepi 2,9%, free float 41,2%  

 

Σημείωση: Η κεφαλαιοποίηση της ΔΕΗ αντιστοιχεί στο 50% του τζίρου της, ενώ της γερμανικής RWE στο 156%, της ιταλικής Enel στο 172% και της ισπανικής Endesa στο 91%.   

Πηγή: Finance Net  

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

 

Από τον Πίνακα ΙV είναι φανερή η εξαιρετικά χαμηλή παραγωγικότητα της ΔΕΗ (τζίρος και κέρδη ανά άτομο) – επομένως ο υψηλός αριθμός των εργαζομένων της, αν και δεν είναι απόλυτα συγκρίσιμος με τις υπόλοιπες, λόγω των γεωγραφικών «δυσχερειών» της χώρας μας (νησιά κλπ). Όμως, παραμένει εξαιρετικά κερδοφόρα, αφού το ποσοστό καθαρού κέρδους (προ φόρων) διαμορφώνεται στο 16,46% – υψηλότερο από τις δύο άλλες.

Επίσης, πουλάει ηλεκτρικό ρεύμα σε τιμές φθηνότερες από τους ανταγωνιστές της – ενώ ο πρόεδρος της δεν αμείβεται με 7 εκ. € το χρόνο, όπως ο συνάδελφος του της RWE (ποσόν δηλαδή, το οποίο αντιστοιχεί με τις αμοιβές άνω των 800 ανειδίκευτων εργαζομένων). Εκτός αυτού, παρά το ότι οι υποχρεώσεις της είναι υψηλές, είναι χαμηλότερες από όλες τις άλλες – επίσης σε ποσοστά επί του τζίρου.

Επομένως, γιατί θα έπρεπε να προβεί σε απολύσεις, αυξάνοντας την ανεργία στη χώρα μας η οποία, μέσω των επιδομάτων, «εκβάλλει» τελικά στα ελλείμματα του προϋπολογισμού; Σε τι θα ωφελούσε την Ελλάδα η εκποίηση της – πόσο μάλλον όταν το κράτος εισπράττει μεγάλα μερίσματα (φορολογικά έσοδα επίσης) από τη συμμετοχή του; Ποιο θα ήταν το υλικό όφελος των καταναλωτών, από την κατάργηση του «μονοπωλιακού οχυρού», εάν εξαιρέσουμε την εύλογη ηθική ικανοποίηση τους από την «τιμωρία» κάποιων «διαπλεκομένων» συνδικαλιστών ή αντιπαραγωγικών εργαζομένων;

Τέλος, επειδή είναι φυσιολογικό να προσπαθεί ο αγοραστής ενός σπιτιού να αναδείξει πολλά ελαττώματα του, έτσι ώστε να μειώσει το δυνατόν περισσότερο την τιμή πώλησης του, μήπως ευρίσκεται σε εξέλιξη ένα αντίστοιχο γεγονός;     

Κλείνοντας, ενδεχομένως η σημαντική συμμετοχή της ιταλικής Enel στην ισπανική Endesa, να εμφανίζει καθαρά την τάση εξαγοράς των μικρότερων κοινωφελών επιχειρήσεων από τις μεγαλύτερες και ισχυρότερες – όπως όμως τονίσαμε παραπάνω, σε καμία περίπτωση προς όφελος των καταναλωτών ή της εθνικής οικονομίας τους. 

 

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

 

Δεν είμαστε προφανώς σε καμία περίπτωση αντίθετοι με την άμεση ανάγκη εξυγίανσης της ελληνικής οικονομίας, με την καταπολέμηση της διαφθοράς ή με τη ριζική αντιμετώπιση της διαπλοκής των πολιτικών, των ιδιοτελών ψηφοφόρων τους, των επιχειρηματιών και των συνδικάτων. Εν τούτοις, δεν συμφωνούμε με την κατάλυση της εθνικής μας κυριαρχίας, με την αδικαιολόγητη ιδιωτικοποίηση των κοινωφελών επιχειρήσεων, με την εγκληματική εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, καθώς επίσης με την επέλαση του Καρτέλ στη χώρα μας – με την απαράδεκτη ανοχή τόσο της ΕΕ, όσο και της Γερμανίας, η οποία συνεχίζει να μην εξοφλεί τις τεράστιες οφειλές της (αποζημιώσεις) απέναντι στην Ελλάδα, ενώ επωφελείται τα μέγιστα από την ελληνική κρίση.  

Η Ελλάδα, μία χώρα πάμπλουτη από πολλές πλευρές, κυριολεκτικά προικισμένη από τη Φύση, οφείλει να ακολουθήσει το δικό της δημοκρατικό δρόμο – έτσι όπως τον έχουμε και εμείς, μεταξύ άλλων, περιγράψει, σε προηγούμενα κείμενα μας. Εάν όμως οι Πολίτες της δεν συνειδητοποιήσουν ούτε αυτή τη φορά τις τεράστιες ευθύνες τους, καθώς επίσης εάν τα ΜΜΕ της χώρας μας δεν συμβάλλουν θετικά στην αντικειμενική, σωστή ενημέρωση των Ελλήνων, συνεχίζοντας ενδεχομένως να «παραπληροφορούν», πόσο μάλλον να υπηρετούν ξένα συμφέροντα ή τις ανάγκες κερδοφορίας τους, ο πόλεμος θα χαθεί για τη χώρα μας – αυτή τη φορά οριστικά και αμετάκλητα. Δυστυχώς, τα διάφορα ανεξάρτητα «ιστολόγια» και οι ελεύθερες διαδικτυακές εφημερίδες δεν αρκούν – δεν έχουν την «εμβέλεια», αλλά ούτε και την εγκυρότητα των μεγάλων αστικών μέσων ενημέρωσης.     

Κλείνοντας, είναι οφθαλμοφανές το ότι, με 5% επιτόκιο των κρατικών δανείων και -4% ύφεση, σε συνδυασμό με έναν φορολογικό πληθωρισμό ύψους 7%, είναι φύσει αδύνατον, εάν δεν αντιδράσουμε άμεσα (αναπτυξιακά μέτρα, ενίσχυση της επιχειρηματικότητας, θεσμική προστασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας μας κλπ), να αποφύγει η χώρα μας το μοιραίο – την ελεγχόμενη χρεοκοπία δηλαδή, η οποία δρομολογείται από τους «σωτήρες» της, με στόχο να λεηλατηθεί ο τεράστιος φυσικός πλούτος της.

Ελπίζοντας να μη χαθεί τελικά ο πόλεμος, παρά το ότι στο πρόσφατο παρελθόν, όταν ανακοινώθηκε επίσημα η εθνική μας συνθηκολόγηση, αναφερθήκαμε στο «Ρέκβιεμ της Δημοκρατίας», δεν θα πάψουμε να επιμένουμε στο ότι, «Ο Θεός είναι πράγματι Μεγάλος, αλλά εμείς είμαστε τα χέρια Του».         

 

Σημείωση: Οι λέξεις με διαφορετικό χρώμα είναι και σύνδεσμοι (link), οι οποίοι παραπέμπουν σε προηγούμενα σχετικά άρθρα μας

 

Βασίλης Βιλιάρδος (copyright), Αθήνα, 15. Αυγούστου 2010, viliardos@kbanalysis.com      

 

* Ο κ. Β. Βιλιάρδος είναι οικονομολόγος, σύμβουλος επιχειρήσεων, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου.

 

Ο Αλβανικός Εθνικισμός

 

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

 

 

 

Οι Αλβανοί συνιστούν τον νεότερο ιστορικά λαό της Βαλκανικής, αφού μαρτυρούνται μόλις κατά τον 11^ο αιώνα. Οι Αλβανοί σήμερα υποστηρίζουν ότι είναι απόγονοι των αρχαίων Ιλλυριών. Πέραν του ότι αυτό δεν είναι δυνατόν να αποδειχθεί δεδομένου του εκρωμαϊσμού αυτών σε βραχύ χρονικό διάστημα μετά την κατάκτηση και την έλλειψη γραπτών πηγών, που θα ενίσχυαν τη γλωσσολογική έρευνα, αξίζει να τονιστεί ότι ο πανιλλυρισμός είναι ιδεολόγημα της γερμανικής ιστορικής σχολής, η οποία υπηρετούσα τον παγγερμανισμό κατά τον 19^ο αιώνα προσέβλεπε προς τους Αλβανούς ως προς υπηρέτες και υποστηρικτές της καθόδου των Αυστριακών προς Νότον. Σπεύδουμε λοιπόν να τονίσουμε ότι ο αλβανικός μεγαλοϊδεατισμός δεν είναι εγγενής, αλλά καλλιεργήθηκε και εξακολουθεί να καλλιεργείται από εκείνους, οι οποίοι θεωρούν τον λαό αυτό κατάλληλο προς εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους.

Οι Αλβανοί ζουν την τραγική αντίφαση στο έπακρο. Στην κεντρική πλατεία των Τιράνων δεσπόζει το άγαλμα του Γεωργίου Καστριώτη (Σκεντέρμπεη) εφίππου. Υπήρξε αυτός ο τελευταίος χριστιανός βαλκάνιος ηγεμόνας, ο οποίος αντιστάθηκε στην επεκτατική θύελλα των οθωμανών Τούρκων. Δεν είναι κακό να τον θεωρούν οι Αλβανοί εθνικό ήρωα, απλά δεν είναι σύμφωνη η κάπως μεγαλοϊδεατική αυτή άποψη με τις ιστορικές μαρτυρίες. Ο Marini Barletii, πρώτος του Βιογράφος από την Σκόδρα (αρχές 16ου μ.Χ. αι.), τον αποκαλεί «Ηπειρώτη πρίγκηπα» και «Ηγεμόνα των Ηπειρωτών», ενώ ολόκληρη η βιογραφία αναφέρεται μόνο σε Ηπειρώτες και καθόλου σε Αλβανούς. Επίσης, ο ίδιος ο Σκεντέρμπεης απευθυνόμενος προς τον ηγεμόνα του Τάραντα Ιωάννη Αντώνιο και προδίδοντας έτσι την καταγωγή και τα αληθινά του αισθήματα, γράφει: «οι προπάτορες ημών ήσαν Ηπειρώτες, εκ των οποίων ηγέρθη εκείνος ο Πύρρος του οποίου την ορμήν μόλις οι Ρωμαίοι ηδυνήθησαν να αντικρούσουν». Παρομοίως ως απόγονος των Ηπειρωτών και όχι των Ιλλυριών αναφέρεται σε επιστολή του προς τον Ιταλό Ursini το 1460. Η σημαία του Καστριώτη (ο δικέφαλος αετός) είναι η σημαία της σημερινής Αλβανίας.

Και ενώ εμείς έχουμε πλήρως αδιαφορήσει για τους ύστατους αυτούς ηγεμόνες, εκ των οποίων ο Κωνσταντίνος, παπούς του Σκεντέρμπεη, ήταν ηγεμόνας της Καστοριάς, απ' όπου και το επώνυμο, οι Αλβανοί καθοδηγούμενοι από τους σημερινούς "προστάτες" τους διεκδικούν τους Αρβανίτες της Αττικοβοιωτίας, της Αργολίδας και του Σαρωνικού, καθώς και τους Σουλιώτες! Και είναι μεν γεγονός η αθρόα κάθοδος Αλβανών προς Νότον κατά τον 14ο αιώνα, ελάχιστα όμως γνωρίζουμε περί του αν αυτοί ήσαν Αλβανοί ή αλβανόφωνοι Έλληνες (αρκετοί δίγλωσσοι), δεδομένου του πλήθους των μαρτυριών για ελληνικότητα της περιοχής που εμείς αποκαλούμε Βόρεια Ήπειρο ώς το ύψος του ποταμού Γενούσου (Σκούμπι). Πέρα από το ότι στα πλαίσια της αυτοκρατορίας της Ρωμανίας, της οποίας πολίτες διετέλεσαν και οι Αλβανοί ώς την εποχή που αυτή ακόμη ήλεγχε κάποια έκταση στη Βαλκανική, οι κατά τόπους ηγεμόνες που άσκησαν εφήμερη εξουσία σε κάποια περιοχή, ώσπου ήρθε ο κατακτητής και τους αφάνισε, διοίκησαν με βάση τα πρότυπα της αυλής της Κωνσταντινούπολης, ως Ρωμηοί δηλαδή. Ο αρρωστημένος εθνικισμός, που τόσο προπαγάνδισαν οι τυφλωμένοι από το "φως" της Εσπερίας Γραικύλοι και που με ιδιαίτερη τέχνη επέτυχαν να ταυτίσουν στις ημέρες μας με τον πατριωτισμό, ήταν άγνωστος και τότε, αλλά και αργότερα στην καθ' ημάς Ανατολή.

Οι Αλβανοί, όπως και οι Έλληνες του Βορειοελλαδικού χώρου, αλλά και οι Σέρβοι και οι Βούλγαροι δέχθηκαν έντονη την πίεση των κατακτητών και αρκετοί εξισλαμίστηκαν. Αν φαίνεται οι Αλβανοί να υπήρξαν ιδιαίτερα ενδοτικοί, δεδομένης της μεγάλης πλειονοψηφίας των μουσουλμάνων στη σύγχρονη Αλβανία, αυτό τους αδικεί, δεδομένης της ομαδικής φυγής του πληθυσμού τόσο προς τη νότια Ελλάδα, όσο και προς την Ιταλία. Πάντως είναι αναμφισβήτητο ότι οι Αλβανοί έχοντας τεθεί στη υπηρεσία του κατακτητού (ακόμη και οι καθολικοί Μιδρίτες του Βορρά υπό τις ευλογίες του Βατικανού) απώλεσαν την αξιοπρέπειά τους, αν και δεν τους έλειπαν αρετές, όπως τόλμη και ηρωισμός. Φανατικοί μουσουλμάνοι δεν έγιναν ποτέ ούτε όμως και αισθάνθηκαν την ανάγκη να αγωνιστούν για την απόκτηση της ελευθερίας τους. Κάποιες κινήσεις, περί τα τέλη του 19^ου αιώνα και τις αρχές του 20^ου, υπαγορεύτηκαν από την αυστριακή, πρωτίστως, και την ιταλική, στη συνέχεια, διπλωματίες. Το αλβανικό κράτος δημιουργήθηκε στα διπλωματικά παρασκήνια σε βάρος της Ελλάδος, του Μαυροβουνίου και της Σερβίας. Οι Έλληνες, τους οποίους οι "Μεγάλοι" προσέφεραν δώρο στην Αλβανία, προς εξυπηρέτηση βεβαίως των ιδίων συμφερόντων, αντιστάθηκαν στις αποφάσεις των αθλίων της διπλωματίας και κήρυξαν τη Βόρεια Ήπειρο αυτόνομη. Τελικά υπετάγησαν, όταν διαπίστωσαν ότι η μητέρα (μητριά) πατρίδα τους είχε εγκαταλείψει. Είχαν δεί τότε και ελληνικά πολεμικά να αποκλείουν το λιμάνι των Αγίων Σαράντα (Σαράντε, λέξη χωρίς νόημα στα αλβανικά). Αν και οι Χειμαριώτες με πρώτη την οικογένεια Σπυρομήλιου, είχαν πρωταγωνιστήσει στους εθνικούς αγώνες, δεν χάρηκαν την ελευθερία παρά για σύντομο χρονικό διάστημα. Σύντομα τους λησμονήσαμε και υπέστησαν πλείστα όσα από τον διεγειρόμενο εκ της Ιταλίας αλβανικό εθνικισμό, μετά τη λήξη του Α΄ παγκισμίου πολέμου, αλλά και από το στυγνό καθεστώς του Χότζα, όπως και, πρέπει, να τονίσουμε, όλοι οι Αλβανοί που δεν επωφελήθηκαν από το δέλεαρ του να γίνουν μέλη του κόμματος.

Τα χρόνια κύλισαν το καθεστώς κατέρρευσε και τότε υποδεχθήκαμε τη στρατιά των ταλαιπωρημένων γειτόνων μας. Αρκετοί δήλωναν Βορειοηπειρώτες, ελπίζοντας πως θα τους αντιμετωπίσουμε ως αδελφούς. Πώς να γνώριζαν ότι εμείς είχαμε πάψει να είμαστε Έλληνες, είχαμε γίνει Ευρωπαίοι. Έτσι εκμεταλλευτήκαμε και αυτούς και τους άλλους, που παρασυρμένοι ενίοτε δήλωναν και αυτοί Βορειοηπειρώτες. Η χώρα μας για να δείξει καλό πρόσωπο στους ωμοφάγους εταίρους μας, εγκαινίασε πολιτική βοήθειας και στήριξης των γειτόνων μας στη βάση της πολιτικής "δεν ζητούμε τίποτε". Δηλαδή εμείς να σας βοηθούμε και εσείς να προσφέρετε βάσεις στην Τουρκία, να διευρύνετε τις σχέσεις σας τόσο τις στρατιωτικές, όσο και τις εμπορικές. Να διεκδικείτε από την Ελλάδα την περιοχή ώς την Πρέβεζα και την Άρτα μέσω προπαγάνδας που ασκείται από την Ακαδημία επιστημών. Να στηρίζετε εμφανώς πλέον τους ακραίους εθνικιστικούς κύκλους που απαιτούν να τεθεί επισήμως το θέμα των Τσάμηδων (εφετινή εκδήλωση υπό την αιγίδα της συζύγου του Αλβανού πρωθυπουργού!) και εμείς να παρουσιάζουμε ως δεκάτη είδηση τη δολοφονία ενός Έλληνα της Χειμάρας, την ελληνικότητα του οποίου δεν αναγνωρίζει η Αλβανία, παρά τις συνθήκες που υπέγραψε.

Ο άλλος κίνδυνος για τη χώρα μας, πέρα από εκείνο της επίσημης πολιτικής που στοχεύει στον εθνικό αποχρωματισμό, είναι να επωφεληθούν δικοί μας εθνικιστικοί κύκλοι από το κενό πατριωτισμού και να κηρύξουν εκστρατεία κατά των Αλβανών της χώρας μας. Αν και δεν τους θεωρώ ικανούς να πείσουν πολλούς, δεν μπορώ να αποκλείσω την έξαρση του εθνικισμού και εδώ, όπως και σε όλη την ιδεολογικά αρρωστημένη από αιώνες Δυτική Ευρώπη. Το ΔΝΤ που το έφεραν οι δικοί μας, για να μας σώσει από την οικονομική κρίση, θα ωθήσει κάποιους στην απόγνωσή τους να προστρέξουν προς επίδοξους εθνοσωτήρες. Ας ευχηθούμε να είναι περισσότεροι οι συμπολίτες μας, που θα συνειδητοποιήσουν την αξία της αγάπης προς την πατρίδα. Γιατί χωρίς αυτήν, εμείς που έχουμε πατρίδα θα την χάσουμε. Όμως θα παραμείνουν Έλληνες οι Χειμαριώτες, που δεν έχουν πατρίδα!    

 

"Μακρυγιάννης", 17-08-2010

 

    

* Έντονες αντιδράσεις εξακολουθεί να προκαλεί η δολοφονία του Βορειοηπειρώτη Αριστοτέλη Γκούμα στην Χειμάρα. Το γεγονός αυτό που ήρθε να ταράξει την ελληνική μειονότητα της Αλβανίας έχει καταδικαστεί από το σύνολο του πολιτικού κόσμου της Ελλάδας αλλά και από τον Αλβανό πρωθυπουργό Σαλί Μπερίσα.

Σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, όλα άρχισαν όταν τρεις Αλβανοί από την Αυλώνα ζήτησαν από τον 37χρονο να μη μιλάει ελληνικά στο μαγαζί του, που βρίσκεται στη Χειμάρρα. Μετά τη λογομαχία ακολούθησε ξυλοδαρμός. Ο ομογενής αναγκάστηκε να κρυφτεί.

Οι τρεις Αλβανοί, όμως, τον εντόπισαν ύστερα από αρκετές ώρες, ενώ επέβαινε σε μηχανή μεγάλου κυβισμού. Οι δράστες όρμησαν με το αυτοκίνητό τους πάνω στο νεαρό άνδρα και τον καταπλάκωσαν.

Κάτοικοι της πόλης, αντιδρώντας στη δολοφονία, απέκλεισαν την εθνική οδό Αγίων Σαράντα- Αυλώνα, ζητώντας από τις αρχές να αποδοθεί δικαιοσύνη, αλλά και τη λήψη μέτρων που θα οδηγήσει στην αποφυγή τέτοιων ενεργειών σε βάρος των Ελλήνων κατοίκων της Χειμάρρας.

Εκατοντάδες αυτοκίνητα εγκλωβίστηκαν από και προς τη Χειμάρρα. Ο εθνικός δρόμος άνοιξε το πρωί της Παρασκευής, αλλά οι κάτοικοι δηλώνουν ότι θα ξανακλείσουν το δρόμο εάν δεν ληφθούν έμπρακτα μέτρα.

Η Αστυνομία συνέλαβε έξι άτομα, δεν εξέδωσε ωστόσο ανακοίνωση σχετικά με τα αίτια του συμβάντος, το οποίο ο αλβανικός Τύπος χαρακτήρισε ως δυστύχημα.

Έντονη ήταν η αντίδραση του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών, ο εκπρόσωπος του οποίου Γρ. Δελαβέκουρας ανέφερε ότι «απαράδεκτες εγκληματικές ενέργειες όπως αυτή έχουν σκοπό να διεγείρουν εθνοτική ένταση με απρόβλεπτες συνέπειες και να υπονομεύσουν τις διμερείς σχέσεις Ελλάδας-Αλβανίας και πρέπει να είναι καταδικαστέες από το σύνολο της αλβανικής κοινωνίας και τους πολιτικούς εκπροσώπους της».

Ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος, σε σχετική δήλωσή του, υπογράμμισε:

«Με οδύνη συμμετέχω στο βαθύ πόνο που προκάλεσε η δολοφονία του Αριστοτέλη Γκούμα στη Χειμάρρα. Συλλυπούμαι ολόψυχα την οικογένειά του, δεόμενος όπως ο Θεός αναπαύσει εν ειρήνη την ψυχήν του. Τέτοιες αδικαιολόγητες, βίαιες πράξεις, απόλυτα καταδικαστέες από κάθε εχέφρονα, απειλούν να δυναμιτίσουν το κλίμα της αρμονικής συνυπάρξεως, για το οποίο όλοι οι σώφρονες πολίτες της Αλβανίας έχουν αγωνισθεί. Και ακόμη απειλούν να πυροδοτήσουν νέες συγκρούσεις και μίση στην περιοχή.

» Στην κρίσιμη αυτή στιγμή απαιτείται από κάθε υπεύθυνο, νηφαλιότητα, αποφυγή αυτοδικιών, αναζήτηση της αλήθειας και επιβολή της δικαιοσύνης. Και ακόμα επιβάλλεται να ενταθούν οι ειλικρινείς προσπάθειες για να εξασφαλιστεί ο σεβασμός της ελευθερίας κάθε πολίτη και όλων γενικώς των ανθρωπίνων δικαιωμάτων».

Στο θέμα αναφέρθηκαν ο αντιπρόεδρος της ΝΔ Δημήτρης Αβραμόπουλος, με την ιδιότητα του υπεύθυνου του Τομέα Πολιτικής Ευθύνης Εξωτερικής Πολιτικής και Διεθνών Σχέσεων, το Κομμουνιστικό Κόμμα και ο εκπρόσωπος του ΛΑΟΣ Κωστής Αϊβαλιώτης.

«Προκαλεί ανησυχία και εύλογα ερωτηματικά ο βίαιος θάνατος του ομογενούς από τη Χειμάρρα Αριστοτέλη Γκούμα, που έχει προκαλέσει τις αντιδράσεις της ελληνικής μειονότητας της Αλβανίας» δήλωσε ο κ. Αβραμόπουλος, ζητώντας από την ελληνική κυβέρνηση να προβεί άμεσα σε όλες τις απαραίτητες ενέργειες προς την αλβανική κυβέρνηση, «ώστε να διασφαλιστεί η πλήρης διαλεύκανση και η απόδοση δικαιοσύνης στην υπόθεση αυτή».

Την δολοφονία του 37χρονου καταδικάζει η Ένωση Χειμαριωτών με ανακοίνωσή της με την οποία ζητά και την αναγνώριση της περιοχής ως μειονοτικής, ενώ σχετική ανακοίνωση εξέδωσε και η Ομόνοια. Στην ανακοίνωση της οργάνωσης της ελληνικής μειονότητας αναφέρεται:

Συντετριμμένοι από την άδικη και αδιανόητη απώλεια του συμπατριώτη μας Αριστοτέλη Γκούμα από τη Χειμάρρα, προσευχόμαστε στο Θεό να απαλύνει τον πόνο της οικογένειας του. Το έγκλημα χωρίς προηγούμενο, εμπνευσμένο από τα ποιο σκοτεινά κίνητρα αποτελεί μια ισχυρή πρόκληση της Χειμαρριώτικης κοινότητας και ολόκληρης της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας. Είναι ενέργεια αποτρόπαια και καταδικαστέα από κάθε υγιώς σκεπτόμενα πολίτη της κοινωνίας.

Σε αυτές τις κρίσιμες και φορτισμένες στιγμές, ζητούμε:

– Την άμεση αντίδραση της δικαιοσύνης χωρίς καμία ελαστικότητα στην εφαρμογή του νόμου.

– Την λήψη δραστικών και συστηματικών μέτρων από την αλβανική κυβέρνηση προκειμένου να εκλείψει επιτέλους κάθε απόπειρα πρόκλησης των μελλών της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας όπως και κάθε πολίτη αυτού του τόπου που σχετίζεται με την εθνική καταγωγή, τη γλώσσα και το θρήσκευμα του

– Καλούμε όλους τους συμπολίτες, τις πολιτικές δυνάμεις του τόπου καθώς και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, να συμπορευτούμε στον αγώνα κατά των σκοτεινών δυνάμεων που επιδιώκουν την αποσταθεροποίηση της περιοχής και την κατάλυση των αρχών και αξιών της ειρηνικής συνύπαρξης και αρμονικής συνεργασίας των κοινοτήτων μας.

 

ΠΗΓΗ: Κυριακή, 15 Αυγούστου 2010 15:57,   http://www.epiruspost.gr/ipiros/ioannina/5908-2010-08-15-12-58-55.html

 

Πληρώστε και σκάστε

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

 

Θέλουν, λέει, να επιβάλουν «κανόνες στο χάος της μπλοκόσφαιρας» (άρθρο του Χρήστου Ζέρβα στην «Ελευθεροτυπία»,9-8-2010). Που σημαίνει ότι θέλουν να χαλκεύσουν μεσαιωνικά νομικά πεδούκλια και φίμωτρα και χειροπέδες και.μυαλοπέδες στο χώρο του ίντερνετ.

Τους ενοχλεί, λένε, η ανωνυμία των μπλοκ! Εξαιτίας της οποίας επικρατούν στο χώρο του διαδικτύου φαινόμενα κανιβαλισμού.

Πρόφαση, που θυμίζει το «φωνάζει ο κλέφτης..»! Όπως οι αρχιτρομοκράτες χρησιμοποίησαν το πρόσχημα της τρομοκρατίας, για να καταστρέψουν το Αφγανιστάν, το Ιράκ, κλπ. Όμως οι «παροικούντες την Ιερουσαλήμ» των πολιτικών μας πραγμάτων, γνωρίζουν ποιοι, σε βάρος του λαού, επινοούν και εφαρμόζουν μέτρα άκρατου, ηθικού και πνευματικού και οικονομικού κανιβαλισμού.

Κι ακόμη ότι κάποια μπλοκ, που δίνουν δείγματα κανιβαλισμού, ενεργούν, όπως φαίνεται, προβοκατόρικα, για λογαριασμό κάποιων μεγαλοεκδοτών και κομμάτων, προκειμένου να παραστήσουν αναγκαία την προκρούστεια νομοθετική φίμωση..

Αλλά, πέραν αυτών και άλλων πολλών, προκύπτει και το εύγλωττο ερώτημα:

Αφού ενοχλούνται απ' τα ανώνυμα μπλοκ, τότε ποιοι και γιατί καταργούν τα επώνυμα μπλοκ και ιμέηλ;

Όπως συμβαίνει στη δική μου περίπτωση. Όπου-πέρα από κάθε λογική και συνείδηση- μου κατάργησαν δύο μπλοκ και δύο ιμέηλ.. Γιατί, βέβαια, το άλλοθι του Google, που κάποιοι επικαλούνται, κανέναν δεν πείθει. Γιατί όλα φωνάζουν ότι το ιεροεξεταστικό καθεστώς επιβλήθηκε ύστερα από επίμονη απαίτηση των εγχώριων ιεροεξεταστών.

Οι οποίοι, στον τοκογλυφικό μας μεσαίωνα, απαιτούν να καίγεται η ελεύθερη σκέψη και έκφραση. Όπως στο θρησκευτικό μεσαίωνα καίγονταν οι επιστήμονες και τα βιβλία τους. Και βέβαια θα υπάρξουν και οι περίφημες «διαβουλεύσεις». Στο στυλ του «πέστε εσείς ο, τι θέλετε κι εμείς θα κάμουμε ο, τι θέλουμε»! Κατά την προσφιλή τους συνήθεια.  Και σαν τι, τάχα, να θέλουν;

Τρία τινά, όπως πολλαχόθεν διαφαίνεται:

1. Να απασχολήσουν και αποπροσανατολίσουν τους μπλόκερς, ώστε να μην τους χαλάσουν τη μανέστρα των δημοτικών εκλογών. Με τις οποίες θέλουν να βάλουν τη σφραγίδα της «δημοκρατικής» νομιμοποίησης στα μέχρι τώρα αντιλαϊκά και απάνθρωπα πεπραγμένα τους.

2. Να εξαφανίσουν κάθε εστία αλήθειας. Η οποία εκτυφλωτική εκπέμπεται από αρκετά μπλοκ. Όπου αρθρογραφούν και σχολιάζουν άνθρωποι με πνευματική συγκρότηση και επιστημονική κατάρτιση, όχι τυχαία. Και:

3. Να σταματήσουν την κατάρρευση κάποιων ΜΜΕ (μέσων μαζικής εξαπατήσεως), των οποίων τα αφεντικά είναι αλληλέγγυα στο αντιλαϊκό πλιάτσικο. Αφού, σε αντίθεση με τα μπλοκ, κανέναν δεν συγκινούν πια οι, κατά παραγγελίαν, άνοστες σούπες, που σερβίρουν..

Θυμάστε εκείνους τους διαβόητους νόμους περί ανευθυνότητας και ασυλίας βουλευτών και υπουργών και της αμνησίας(αμνηστίας, παραγραφής) σχετικά με τα άθλια πεπραγμένα τους!.

Των διαβόητων εκείνων νόμων φαίνεται να είναι η φυσιολογική απόληξη ο νόμος-φίμωτρο. Γιατί έρχεται, όπως φαίνεται, να πει στους μπλόκερς:

Νομοθετήσαμε, στο παρελθόν, το πλιάτσικο του πολιτικοοικονομικού κατεστημένου σε βάρος του λαού και της χώρας. Και τώρα «αποφασίζουμε και διατάζουμε» να πληρώσει ο λαός το λογαριασμό για το τσιμπούσι.

Ε, λοιπόν, πληρώστε και σκάστε!..

 

Παπα-Ηλίας, 12-8-2010

Σαν... τον γάιδαρο του Χότζα

 

Του Δημήτρη Καζάκη*

 

Μετά και τη «θετική αξιολόγηση» των ελεγκτών της τρόικας, η κυβέρνηση, μαζί με την προπαγάνδα του σύγχρονου δωσιλογισμού, κυριολεκτικά αφηνίασε. Όλα πάνε καλά!

Όσο για την οικονομία γενικά, αυτή ακολουθεί την προδιαγεγραμμένη ελεύθερη πτώση, η οποία «σηματοδοτεί τη χειρότερη ύφεση της χώρας μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο», όπως σχολίασαν οι «Financial Times» (5.8).

Όμως μην ανησυχείτε: «η συρρίκνωση της οικονομίας εξελίσσεται σύμφωνα με τις προβλέψεις του προγράμματος του Μαΐου», όπως μας διαβεβαίωσε το κλιμάκιο ελέγχου της τρόικας. Κι έτσι μια ολόκληρη χώρα, η οικονομία, η κοινωνία και ο λαός της έχουν βρεθεί στην ίδια ακριβώς κατάσταση με τον γάιδαρο του Ναστρεντίν Χότζα, ο οποίος, πριν ακριβώς τα τινάξει, επέδειξε εξαιρετικές επιδόσεις προσαρμογής στη… λιτότητα.

 

Βαθύ μυστήριο οι… τόκοι!

 

Τι συμβαίνει όμως στ' αλήθεια; Στη γενική εικόνα του κρατικού προϋπολογισμού αρχίζει να αποτυπώνεται η επίδραση της βαθιάς ύφεσης που πλήττει την ελληνική οικονομία. Τα κρατικά έσοδα μειώθηκαν τον μήνα Ιούλιο κατά 6,9% σε σχέση με τον περσινό Ιούλιο, παρά την άγρια φοροεπιδρομή, αφήνοντας ερωτήματα για το κατά πόσο θα μπορέσει να πιάσει η κυβέρνηση τον στόχο του «μνημονίου».

Στον Πίνακα 1 έχουμε τα αποτελέσματα της περιόδου Ιανουαρίου – Ιουλίου, όπως επίσημα εκτιμώνται από την κυβέρνηση. Παρά την εμφανιζόμενη συνολική μείωση σε σχέση με την αντίστοιχη περίοδο του 2009, τα κρατικά έσοδαυστερούν σε σχέση με τις αρχικές προβλέψεις για το 2010 κατά 7%, ενώ οι δαπάνες υπερβαίνουν τις προβλέψεις κατά 19%. Έτσι, ενώ το πρωτογενές έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού προβλεπόταν την περίοδο αυτή να κινείται στα 1,7 δισ. ευρώ, στην πράξη κινείται στα 10 δισ. ευρώ. Πάντα κατά την επίσημη εκτίμηση της κυβέρνησης. αρχίζουν να

Πρέπει να έχουμε πάντα υπόψη ότι όλα αυτά τα στοιχεία είναι… εκτιμήσεις που εύκολα «μαγειρεύονται», όπως έχει αποδείξει η πρακτική των κυβερνήσεων εδώ και χρόνια. Έτσι είναι μάλλον περίεργο το γεγονός ότι οι δαπάνες για τόκους που εμφανίζονται ως εκτίμηση είναι σημαντικά χαμηλότερες από τις προβλεπόμενες. Ειδικά όταν γνωρίζουμε ότι οι τόκοι που θα κληθεί να πληρώσει το κράτος για τα ομόλογα και τα έντοκα γραμμάτιά του είναι σημαντικά αυξημένοι λόγω της ανόδου των επιτοκίων.

Τι έγινε λοιπόν; Δεν γνώριζε η κυβέρνηση εξ αρχής τι τόκους έχει να πληρώσει αυτήν την περίοδο το κράτος ή έκανε κάποια ρύθμιση με ορισμένους από τους δανειστές μετακινώντας μέρος των τόκων σε άλλη περίοδο; Μήπως έχει αρχίσει κρυφά η αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους με επιλεκτικές ρυθμίσεις προς συγκεκριμένους κατόχους ομολόγων; Στο τέλος του έτους θα φανεί.

 

Καταλύτης οι περικοπές

 

Μπορούμε λοιπόν να μιλάμε για δημοσιονομικό εκτροχιασμό; Κατά τη γνώμη μας, δεν είναι αυτό το πιο σπουδαίο. Άλλωστε η κυβέρνηση και η τρόικα ξέρουν τη μηχανή. Θα δουν ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά και θα προκηρύξουν ένα νέο κύμα φοροεπιδρομών και περικοπών. Το βασικό πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας δεν είναι η δημοσιονομική πειθαρχία και το έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού. Αντιθέτως, η πολιτική περικοπών και λιτότητας προκειμένου να περιοριστεί το κρατικό έλλειμμα, αποδεικνύεται βασικός καταλύτης για την επιδείνωση όλων των ζωτικών λειτουργιών της ελληνικής οικονομίας.

Χαρακτηριστικά, το επίσημο ΑΕΠ της χώρας σημείωσε το πρώτο τρίμηνο του 2010 μείωση 2,5% σε σχέση με το πρώτο τρίμηνο του 2009. Αν το πρώτο τρίμηνο του 2009 σημείωσε αύξηση σε σχέση με το αντίστοιχο τρίμηνο του 2008 κατά 0,3%, για να εμφανίσει τελικά μείωση σε ετήσια βάση κατά 2,2% σε σχέση με το 2008, τότε η μείωση του πρώτου τριμήνου το 2010 προϊδεάζει για μια συνολική ετήσια μείωση της τάξης του 5%.

Σ' αυτήν περίπου την εκτίμηση καταλήγει και ο «Economist», που εκτιμά ότι στο εξάμηνο η μείωση του ΑΕΠ της Ελλάδας κινείται γύρω στο 4%, για να καταλήξει στο τέλος του έτους στο -4,8%. Ενώ για το 2011 εκτιμά τη μείωση του ΑΕΠ σε 3,8%.

 

Διάψευση της τρόικας

 

Ωστόσο οι εκτιμήσεις αυτές, οι οποίες απέχουν σημαντικά από τις προβλέψεις της τρόικας για μείωση του ΑΕΠ κατά 4% το 2010 και 2,5% το 2011, θεωρούνται σήμερα μάλλον πολύ αισιόδοξες. Κι αυτό διότι το πρώτο τρίμηνο του 2010 δεν είχαν γίνει ακόμη αισθητές στην οικονομία οι τραγικές συνέπειες των πολιτικών δραστικής λιτότητας και περικοπών που επιβλήθηκαν στη χώρα από το μνημόνιο. Αυτό φαίνεται από τη δραματική επιδείνωση όλων των ζωτικών δεικτών της ελληνικής οικονομίας.

1. Η οικοδομή, ένας κλάδος που τα προηγούμενα χρόνια «σήκωσε» την ελληνική οικονομία, καταγράφει αρνητικά ρεκόρ μήνα με μήνα. Ο όγκος κτιρίων για τα οποία εκδόθηκαν νέες άδειες τους πρώτους πέντε μήνες του 2010 δείχνουν κάθετη πτώση κατά 22,4%. Τίποτε δεν δείχνει ότι μπορεί ο κλάδος να ανακάμψει έστω και προσωρινά.

2. Η βιομηχανία, όπως φαίνεται από τον Πίνακα 2, παρουσιάζει συνεχή κάμψη σε σχέση με το 2009, παρ' ότι το 2009 συρρικνώθηκε κατά 2,9% σε σχέση με το 2008. Όμως το 2010 η συρρίκνωση της βιομηχανίας ξεπερνά κάθε προηγούμενο. Το πρώτο εξάμηνο του χρόνου παρουσίασε μείωση 5,8% σε σχέση με το πρώτο εξάμηνο του 2009, ενώ σε ετήσια βάση η συρρίκνωση το 2010 κινείται πάνω από 7,9%!

Το αποτέλεσμα είναι η κατακόρυφη πτώση του βαθμού αξιοποίησης του παραγωγικού δυναμικού στη βιομηχανία, ο οποίος το 2010 κινείται γύρω στο 68,6%, όταν το 2009 ήταν 70,5%, το 2008 75,9%, το 2007 77,0% και το 2006τριών δεκαετιών. Αυτό υποδηλώνει, αφενός, μια σοβαρή υποχώρηση της παραγωγικότητας της οικονομίας και, αφετέρου, μια επίσης σοβαρή υποχώρηση των επενδύσεων στην παραγωγή. Με άλλα λόγια, τα στοιχεία υποδηλώνουν μια ταχύτατη διάλυση της όποιας παραγωγικής βάσης έχει απομείνει στη χώρα, με ρυθμούς μη αναστρέψιμους. 76,2%.

 

Ενεργειακή κατάρρευση

 

Η κατάσταση αυτή αποτυπώνεται όχι μόνο στη μεταποίηση, αλλά ακόμη και στον κλάδο της ενέργειας, ο οποίος σημειώνει με τη σειρά του μειώσεις – ρεκόρ. Το 2008 η παραγωγή ενέργειας μειώθηκε κατά 2,4%, το 2009 κατά 2,9%, ενώ το πρώτο τρίμηνο του 2010 μειώθηκε κατά 7,7% σε σχέση με το αντίστοιχο τρίμηνο του προηγούμενου χρόνου και σε ετήσια βάση η μείωση της παραγωγής ενέργειας κινείται γύρω στο 5,9% σε σχέση με τον προηγούμενο χρόνο.

Ποια οικονομία μπορεί να επεκταθεί χωρίς μια αντίστοιχη αύξηση της παραγωγής ενέργειας; Και τι σημαίνει για μια οικονομία όταν ο κλάδος της ενέργειας συρρικνώνεται σε τέτοιο βαθμό; Ιδίως όταν η κατάσταση αυτή αφορά την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας, η οποία σε δωδεκάμηνη βάση παρουσιάζει μείωση της τάξης του 10,6%! Ακόμη και τον Ιούνιο, οπότε για ευνόητους λόγους η παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας παρουσιάζει κορύφωση, σημείωσε μείωση της τάξης του 7%.

Οι μειώσεις αυτές σηματοδοτούν, αφενός, την παραγωγική κατάρρευση της ΔΕΗ και γενικά του τομέα ενέργειας, πάνω στα ερείπια του οποίου θα επιχειρηθεί η απελευθέρωση της ενέργειας. Αφετέρου συνδέονται με σημαντική μείωση της ενεργού ζήτησης, που κυμαίνεται το πρώτο εξάμηνο του 2010 γύρω στο -6%. Αυτό ισοδυναμεί με αντίστοιχη συρρίκνωση της πραγματικής οικονομίας, μια και, χωρίς ζήτηση για ηλεκτρική ενέργεια, δεν μπορεί να νοηθεί πραγματική επέκταση της οικονομίας.

Αν σ' αυτήν τη συρρίκνωση προστεθεί η μέση αύξηση του ετήσιου κόστους της οικονομίας, που μπορεί να υπολογιστεί από τον ετήσιο τιμάριθμο – τον οποίο η τρόικα εκτιμά φέτος πάνω από 4,5% -, τότε η χώρα αντιμετωπίζει μια πιθανή μείωση του ΑΕΠ της τάξης του 12% για το 2010.

 

Ραγδαία επιδείνωση του ΑΕΠ

 

Την προοπτική μιας τόσο δυσμενούς εξέλιξης φαίνεται να υποστηρίζει και η κατάσταση στις υπηρεσίες, όπως φαίνεται από τον Πίνακα 2, αλλά και η δραματική κατάσταση στο λιανεμπόριο. Είναι χαρακτηριστικό ότι το πρώτο τρίμηνο του 2010, με μείωση του ΑΕΠ κατά 2,5% σε σύγκριση με το αντίστοιχο τρίμηνο του 2009, είχαμε μια μέση άνοδο του όγκου λιανικών πωλήσεων την ίδια περίοδο κατά 5,8%. Το επόμενο τρίμηνο υπολογίζεται ότι αντί για αύξηση έχουμε μια μέση πτώση του όγκου λιανικών πωλήσεων γύρω στο 6,5%.

Αυτό – σε συνδυασμό με την κατάσταση διάλυσης της παραγωγής – σηματοδοτεί μια τόσο ραγδαία επιδείνωση του ΑΕΠ, που σίγουρα θα ξεπεράσει μια μείωση της τάξης του 5% για το εξάμηνο με πρόβλεψη για πάνω από 10% με το κλείσιμο του έτους.

Η δραματική μείωση της ιδιωτικής κατανάλωσης, από την οποία εξαρτάται πάνω από το 70% του ΑΕΠ, καταγράφεται και στη σημαντική μείωση των εισαγωγών. Μόνο τον Ιούνιο υποχώρησαν κατά 25%, ενώ το δωδεκάμηνο Ιουλίου 2009 – Ιουνίου 2010 η συνολική αξία των εισαγωγών παρουσίασε μείωση 19,4% σε σύγκριση με το αντίστοιχο δωδεκάμηνο Ιουλίου 2008 – Ιουνίου 2009.

Η ραγδαία πτώση των εμπορευματικών εισαγωγών δεν υποδηλώνει μόνο συρρίκνωση της εγχώριας κατανάλωσης, αλλά και σοβαρή τάση συρρίκνωσης των επενδύσεων παγίου κεφαλαίου στην ελληνική οικονομία, κυρίως σε ό,τι αφορά τον μηχανολογικό εξοπλισμό και τις εγκαταστάσεις στην παραγωγή. Επομένως τους επόμενους μήνες είναι αναμενόμενη μια περαιτέρω επιδείνωση του δείκτη επενδύσεων στην ελληνική οικονομία.

 

Εφιαλτική ανεργία

 

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Καταρχάς σηματοδοτούν μια τόσο βαθιά ύφεση στην ελληνική οικονομία, ώστε είναι δύσκολο να σκεφτεί κανείς με ποιον τρόπο μπορεί να αναχαιτιστεί, από τη στιγμή που η περιοριστική πολιτική και λιτότητα αφαιρεί γύρω στο 10% από την ενεργό ζήτηση της οικονομίας κάθε χρόνο εφαρμογής της πολιτικής του μνημονίου.

Οι φλυαρίες ότι η απορρύθμιση των «κλειστών επαγγελμάτων» και η απελευθέρωση των πάντων μαζί με τις ιδιωτικοποιήσεις μπορούν να αναχαιτίσουν την ελεύθερη πτώση της οικονομίας ξεφεύγουν από το πεδίο της οικονομικής ανάλυσης και εντάσσονται είτε στη σφαίρα της οικονομικής θεολογίας της αγοράς, η οποία έτσι ή αλλιώς μας οδήγησε στο μεγάλο κραχ του 2008 και τη συνεχιζόμενη παγκόσμια κρίση, είτε στη διατεταγμένη προπαγάνδα.

Η αλήθεια είναι ότι, αν η μείωση της τάξης του 2,5% του ΑΕΠ για το πρώτο τρίμηνο του 2010 προκάλεσε ανεργία της τάξης του 11,7%, τότε μια πιθανή μείωση – ακόμη και με τους πιο μετριοπαθείς υπολογισμούς – της τάξης του 4,8% του ΑΕΠ σε ετήσια βάση μπορεί να πυροδοτήσει μια ανεργία της τάξης του 22%. Ενώ προβλέπεται ταυτόχρονα μια σοβαρή μείωση της απασχόλησης στον οικονομικά ενεργό πληθυσμό της χώρας κατά 4% ή 5% λόγω κυρίως της αύξησης εκείνων των τμημάτων της αυτοαπασχόλησης και της μισθωτής εργασίας που καταστράφηκαν ή βρέθηκαν στην ανεργία πάνω από 12 μήνες και εγκατέλειψαν την αναζήτηση εργασίας.

Ο αριθμός αυτός θα αυξηθεί κατακόρυφα τόσο από ανέργους μακράς διάρκειας όσο και από αυτοαπασχολούμενους, ελεύθερους επαγγελματίες και μικρούς επιχειρηματίες, που ήδη αντιμετωπίζουν το φάσμα της ολοκληρωτικήςένας στους δύο από τον οικονομικά ενεργό πληθυσμό θα έχει μια κάποια πιθανότητα για απασχόληση, μισθωτή ή άλλη. Μπορεί να επιβιώσει η πλειονότητα του πληθυσμού της χώρας με απασχολούμενο έναν στους τρεις κατοίκους, και μάλιστα υπό συνθήκες απασχόλησης άκρως επισφαλείς;

 

Επισφαλής η Ελλάδα…

 

Τι γίνεται όμως με την εικόνα της Ελλάδας στις διεθνείς αγορές; Μην ξεχνάμε ότι όλα αυτά γίνονται για να ανακτήσει, υποτίθεται, η Ελλάδα την αξιοπιστία της στις αγορές και να ξαναγυρίσει σ' αυτές. Ποια είναι λοιπόν η υποδοχή των αγορών; Αυτήν μπορούμε να τη διαπιστώσουμε από τον Πίνακα 3, όπου εμφανίζεται η πορεία των ελληνικών ομολόγων από τον Οκτώβριο του 2009 έως τον Ιούνιο του 2010.

Από τον πίνακα διαπιστώνουμε ότι η εκτίναξη των επιτοκίων αγοράς των ελληνικών ομολόγων όχι μόνο δεν αναχαιτίστηκε από τον μηχανισμό στήριξης, αλλά όσο περισσότερο εφαρμόζονται οι πολιτικές προσαρμογής στο μνημόνιο τόσο περισσότερο απαγορευτικές γίνονται οι συνθήκες για προσφυγή στις αγορές. Είναι χαρακτηριστικό ότι και μετά τον Ιούνιο τα επιτόκια του 10ετούς συνεχίζουν να πετούν στα ύψη. Στα τέλη Ιουλίου είχαν διαμορφωθεί γύρω στο 10,25%, ενώ στις αρχές Αυγούστου γύρω στο 10,10%, σύμφωνα με το Bloomberg.

Οι συνθήκες αυτές έφεραν στα ελληνικά ομόλογα μεγάλες απώλειες. Έτσι την περίοδο που απεικονίζεται στον Πίνακα 3 το τριετές ομόλογο αναφοράς έχασε το 20,4% της αξίας του, το δεκαετές έχασε το 35,6% της αξίας του, ενώ το τριακονταετές έχασε το 35,1% της αξίας του. Αυτό έχει οξύνει το πρόβλημα ρευστότητας για τις εγχώριες τράπεζες, που χρησιμοποιούν τα κρατικά ομόλογα ως εγγύηση για την άντληση ρευστότητας από την ΕΚΤ. Η διαρκής υποβάθμιση των ελληνικών ομολόγων εξανάγκασε την κυβέρνηση να ενισχύσει τις τράπεζες με άλλα 25 δισ. ευρώ κρατικές εγγυήσεις προκειμένου να συνεχίσουν να αντλούν ρευστότητα από την ΕΚΤ. Ενώ δεν αποκλείεται μέχρι το φθινόπωρο να διατεθούν άλλα 25 δισ., μια και όσα δόθηκαν ίσα που αρκούν για ένα τρίμηνο.

Το αποτέλεσμα είναι ότι, όσο συνεχίζεται αυτή η πολιτική του μνημονίου και της τρόικας, η Ελλάδα γίνεται ακόμη πιο επισφαλής για τις αγορές και η άμεση πτώχευση έρχεται ακόμη πιο κοντά. Δεν είναι τυχαίο ότι οι δυο εκδόσεις έντοκων γραμματίων 26 και 13 εβδομάδων, που έγιναν στις 13.7 και 20.7 αντίστοιχα, προσφέρθηκαν στην αγορά αφού πρώτα είχε συμφωνηθεί ποιοι θα τα αγοράσουν από την ντόπια αγορά. Προσφορά από τις διεθνείς αγορές δεν υπήρξε.

Πρόκειται για εγχώριες τράπεζες και «ημέτερους» της κυβέρνησης που άδραξαν την ευκαιρία να κερδοσκοπήσουν με πολύ βραχυπρόθεσμη απόδοση. Η κυβέρνηση όμως είχε αρχικά προγραμματίσει και μια έκδοση έντοκου γραμματίου 52 εβδομάδων, το οποίο δεν τόλμησε να θέσει σε δημοπρασία. Κι ο λόγος είναι απλός. Δεν βρήκε κανέναν, ούτε καν τους δικούς της «ημετέρους», να ρισκάρει τα λεφτά του για έναν χρόνο. Αυτό λέει πολλά για τις προθεσμίες που υπάρχουν για την ήδη χρεοκοπημένη Ελλάδα.

 

ΠΙΝΑΚΕΣ

 

Πίνακας 1: Πορεία εκτέλεσης Κρατικού Προϋπολογισμού (εκατ. ευρώ)
		Ιανουάριος – Ιούλιος
		2009	2010*	2010**
1.	Έσοδα	26.779	27.890	30.013
2.	Πρωτογενείς Δαπάνες	42.714	37.891	31.771
3.	Πρωτογενές έλλειμμα	15.935	10.001	1.758
4.	Τόκοι	8.891	8.899	9.668
5.	Καθαρό αποτέλεσμα Π.Δ.Ε.	5.529	3.653	3.691
6.	Έλλειμμα Κ.Π.	30.355	22.553	15.116
* Εκτιμήσεις πραγματοποιήσεων ** Αρχικές Προβλέψεις Υπουργείου Οικονομικών

 

Πίνακας 2: Βασικοί δείκτες της ελληνικής οικονομίας (% μεταβολή έναντι αντίστοιχου μήνα το 2009)
2010	Βιομηχανική παραγωγή	Βαθμός αξιοποίησης παραγωγικού δυναμικού (%)	Όγκος λιανικών πωλήσεων	Μηνιαία έρευνα υπηρεσιών
				Κατάσταση Επιχείρησης	Ζήτηση
Ιανουάριος	-4,3	68,1	5,4	-24	-10
Φεβρουάριος	-10,0	68,7	1,4	-24	-27
Μάρτιος	-4,2	68,9	10,6	-24	-25
Απρίλιος	-6,2	69,5	-5,6	-28	-19
Μάιος	-4,9	67,6	-7,3	-39	-30
Ιούνιος	-4,5	69,8	…	-28	-20
Πηγή: Τράπεζα της Ελλάδος

 

Πίνακας 3: Αποδόσεις ελληνικών ομολόγων διαφορετικής διάρκειας
Μήνας/έτος	10/09	11/09	12/09	1/10	2/10	3/10	4/10	5/10	6/10
Επιτόκια αγοράς ελληνικών ομολόγων σε %
3ετές	2,29	2,94	3,88	6,97	6,32	5,77	9,84	7,80	11,31
10ετές	4,66	5,83	6,22	6,98	6,64	6,48	8,93	7,74	10,45
30ετές	5,47	5,04	5,96	6,62	6,67	6,64	7,01	8,25	9,45
Τιμές τίτλων αναφοράς
3ετές	104,61	102,96	100,85	94,85	96,20	96,70	86,72	91,80	84,19
10ετές	110,19	107,06	102,15	93,27	95,56	98,25	82,50	89,70	74,56
30ετές	87,13	82,59	78,05	73,73	73,29	73,53	70,00	59,75	52,01
Μέση διαφορά απόδοσης μεταξύ ελληνικών ομολόγων και αντίστοιχων γερμανικών
10ετές	133	156	226	273	327	311	474	514	647
Πηγή: Τράπεζα της Ελλάδος

 

* Ο Δημήτρης Καζάκης είναι Οικονομολόγος-αναλυτής.

 

ΠΗΓΗ: Το Ποντίκι, Πέμπτη 12/08/2010, ανάρτηση,  Κυριακή, 15 Αυγούστου 2010,   http://www.topontiki.gr/articles/view/8696

ΥΦΕΣΗ ΚΑΙ ΑΠΟΠΛΗΘΩΡΙΣΜΟΣ:

 

Η μορφή της δυτικής ύφεσης, ο κίνδυνος αποπληθωρισμού στις Η.Π.Α., τα προβλήματα της Ευρώπης, η κινεζική υπερβολή, η ιδιαιτερότητα της Ρωσίας και ο φορολογικός πληθωρισμός της Ελλάδας.

 

Του Βασίλη Βιλάρδου *

 

Πολύ περισσότερο, όταν ενισχύονται από τα αποτελέσματα δευτέρου τριμήνου των επιχειρήσεων, τα οποία είναι στη συντριπτική τους πλειοψηφία εξαιρετικά, καθώς επίσης από τα θετικά (αν και «χλιαρά») «στρες κοπώσεως» των ευρωπαϊκών τραπεζών – σε συνδυασμό με την πιο ελαστική εφαρμογή των κανόνων της «Βασιλείας ΙΙΙ», η οποία «επιχειρείται» για τις τράπεζες.

Εν τούτοις, χωρίς να θέλει να είναι κανείς «προφήτης κακών εξελίξεων», είναι κατά την άποψη μας υποχρεωμένος να αναρωτηθεί, εάν η κατάσταση είναι «διατηρήσιμη». Πριν από αυτό, είναι ίσως σκόπιμο να επαναλάβουμε ένα μέρος μίας προηγούμενης ανάλυσης μας, όπου εξετάσαμε τις διάφορες μορφές ύφεσης, καταλήγοντας στην πιθανότητα να οδηγηθούμε μελλοντικά σε μία «Ύφεση L». Γράφαμε λοιπόν τότε (18.05.09), μεταξύ άλλων τα παρακάτω:                

"Τουλάχιστον με τα σημερινά δεδομένα που έχουμε στη διάθεση μας, φαίνεται ότι τείνουμε σε μία ύφεση τύπου L. Η ερμηνεία της ύφεσης με το γράμμα L γίνεται επειδή «προσφέρεται» για την ακριβή περιγραφή της, αφού η τάση της είναι έντονη προς τα κάτω, ενώ η επόμενη κίνηση της φαίνεται να είναι οριζόντια, από το κατώτερο σημείο της.

Η οριζόντια κίνηση συμπεραίνεται κυρίως επειδή δεν υπάρχουν κάποιες νεωτεριστικές συνθήκες (νέοι μέθοδοι παραγωγής, σημαντικές τεχνολογικές εξελίξεις κλπ), οι οποίες θα μπορούσαν να αυξήσουν «γεωμετρικά» την παραγωγικότητα (να αυξάνεται δηλαδή περισσότερο από όσο αυξάνονται τα έξοδα ή τα χρέη), να δημιουργήσουν καινούργιες θέσεις εργασίας, καθώς επίσης να αναθερμάνουν, ουσιαστικά και όχι τεχνητά, την παγκόσμια οικονομία. Ο Πίνακας Ι που ακολουθεί, περιγράφει τις διάφορες μορφές ύφεσης:

 

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Μορφές ύφεσης

 

L = Ύφεση που χαρακτηρίζεται από κατακόρυφη πτώση της οικονομίας και εξισορρόπηση στο κατώτερο σημείο, χωρίς εμφανείς προοπτικές ανάπτυξης

V  = Ύφεση που χαρακτηρίζεται «συνεχής πλαγιοκαθοδική», με αντίστοιχη ανάπτυξη

U  =  Ομαλή ύφεση με αντίστοιχη ανάπτυξη, η οποία ακολουθεί τους κανόνες των οικονομικών κύκλων   

W  =  Ύφεση, ελαφριά ανάπτυξη – ξανά μεγάλη ύφεση και πάλι ανάπτυξη

Η πιθανότητα να διανύουμε πραγματικά μία ύφεση τύπου L αυξάνεται, όσο περισσότερο διαρκεί η απότομη κάθοδος, καθώς επίσης όσο διατηρείται η ταυτόχρονη μείωση των τεσσάρων βασικών οικονομικών δεικτών (Ανεργία, Βιομηχανική παραγωγή, Καταναλωτικές δαπάνες, ΑΕΠ).

Φυσικά η θέση αυτή είναι η πλέον απαισιόδοξη, αφού «Ύφεση L» είχαμε το 1930 στις Η.Π.Α. και το 1990 στην Ιαπωνία. Στην πραγματικότητα, η ύφεση που χαρακτηρίζεται με το γράμμα L, είναι μία ύφεση U, στην οποία όμως δεν μπορούμε να δούμε το δεύτερο σκέλος (αργά ή γρήγορα, όλες οι υφέσεις καταλήγουν σε ανάπτυξη). 

Επειδή τώρα η ύφεση που διανύουμε είχε σαν αφορμή (οι αιτίες είναι βαθύτερες, όπως θα αναλύσουμε παρακάτω) την κρίση στο χρηματοπιστωτικό τομέα και τα κράτη προσπάθησαν να την καταστείλουν με τη βοήθεια του δανεισμού των τραπεζών εκ μέρους του Δημοσίου, τα αποτελέσματα θα είναι πολύ επώδυνα.   

Μόνο η χρηματοδότηση του τραπεζικού κλάδου υπολογίζεται να κοστίσει στις Η.Π.Α. 1,9 τρις $ ή το 13% του ΑΕΠ (μάλλον αισιόδοξο ποσοστό), ενώ το έλλειμμα θα φτάσει εντός του 2009 στο 10% του ΑΕΠ – οπότε απαιτείται δημόσιος δανεισμός ύψους 2,5 τρις $ (σύμφωνα με την Goldman Sachs).

Λόγω των «μέτρων» αυτών, το αμερικανικό δημόσιο χρέος προβλέπεται να φτάσει μακροπρόθεσμα στο 140% του ΑΕΠ, με όλα όσα κάτι τέτοιο συνεπάγεται. Σε αντίθεση δε με την Ιαπωνία, η οποία οδηγήθηκε σε δημόσιο χρέος ύψους 170% του ΑΕΠ από την ύφεση του 1990, οι Η.Π.Α. δεν έχουν τη δυνατότητα αντίστοιχου εσωτερικού δανεισμού, αφού οι αποταμιεύσεις των αμερικανικών νοικοκυριών είναι εξαιρετικά χαμηλές. Οι αποταμιεύσεις των Ιαπώνων ήταν παραδοσιακά υψηλές, οπότε το κράτος τους χρηματοδότησε το δημόσιο χρέος εσωτερικά – μέσω δηλαδή της έκδοσης ομολόγων που αγοράσθηκαν από τους πολίτες του.  

Περαιτέρω, και στην Ευρωπαϊκή Ένωση θα αυξηθεί το χρέος σε σχέση με το ΑΕΠ, πολύ περισσότερο αφού όχι μόνο θα μειωθεί το ίδιο το ΑΕΠ από την ύφεση, αλλά και η φορολογική βάση (έσοδα) των κρατών. Σύμφωνα με την Deutsche Bank, στα επόμενα χρόνια το μέσο δημόσιο χρέος υπολογίζεται να ανέλθει στο 160% του ΑΕΠ της ΕΕ.

Με βάση τώρα τις στατιστικές της ΕΚΤ, είναι ήδη «ορατή» και η υπερχρέωση κάποιων ιδιωτικών ευρωπαϊκών τραπεζών, γεγονός που σίγουρα θα δυσκολέψει τη χρηματοδότηση των επενδύσεων στις χώρες που δραστηριοποιούνται. Στο τέλος του 2008, οι καθαρές υποχρεώσεις του τραπεζικού κλάδου της Ιρλανδίας ήταν κατά 71% υψηλότερες από τις απαιτήσεις του. Για την Ελλάδα το αντίστοιχο μέγεθος ήταν 45%, για την Πορτογαλία 56% και για την Ισπανία 34% (πηγή: MM).

Συμπερασματικά λοιπόν και με βασικό κριτήριο την επιλεχθείσα «λύση», την υπερχρέωση δηλαδή του δημόσιου τομέα για να καταπολεμηθεί ο αποπληθωρισμός, είναι πολύ δύσκολο να δημιουργηθούν εκείνες οι συνθήκες που θα βοηθήσουν άμεσα την ομαλή έξοδο μας από την υφιστάμενη ύφεση. Εάν δεν επιτύχουμε ουσιαστική ανάπτυξη μέσω της αύξησης της παραγωγικότητας, έτσι ώστε το ΑΕΠ να «μεγεθύνεται» με μεγαλύτερο ρυθμό από τα χρέη και τις δαπάνες (τα επιτόκια δανεισμού χαμηλότερα από το ρυθμό ανάπτυξης), τότε δύσκολα θα ξεφύγουμε από τον καθοδικό σπειροειδή κύκλο που έχουμε εγκλωβιστεί.   

Υπενθυμίζουμε εδώ ότι, ο αποπληθωρισμός χαρακτηρίζεται από τη μείωση των τιμών των προϊόντων, ενώ ο πληθωρισμός από την αύξηση τους. Ο αποπληθωρισμός έχει σαν αποτέλεσμα τη μείωση της «αξίας» όλων των περιουσιακών στοιχείων, με εξαίρεση τα χρήματα (μετρητά), η αγοραστική δύναμη των οποίων αυξάνεται συνεχώς. Με τις τιμές όλων των προϊόντων να ευρίσκονται σε διαρκή πτώση, οι επενδύσεις στην πραγματική οικονομία γίνονται ασύμφορες, οι παραγωγικές μονάδες χρεοκοπούν, η ζήτηση μειώνεται συνεχώς (αυξάνεται δυσανάλογα η αποταμίευση), εμφανίζονται στρατιές ανέργων κ.ο.κ. "

Αυτά γράφαμε τότε, καταλήγοντας μερικούς μήνες αργότερα στις εξής παρακάτω κύριες απειλές του συστήματος:  

(α)  Η διαπιστωμένη υπερχρέωση των κρατών, των επιχειρήσεων και των ιδιωτών, στον ανεπτυγμένο «δυτικό» κόσμο. Ο κίνδυνος αυτός αιωρείται σαν «δαμόκλειος σπάθη» επάνω από τις «πολιτικές» Οικονομίες όλων των προηγμένων χωρών, ενώ θα παραμείνει για αρκετό χρονικό διάστημα αμετακίνητος.

(β)  Η πιθανότητα δημιουργίας νέων κερδοσκοπικών «υπερβολών» (φούσκες), κάτι που μάλλον διαφαίνεται στις τιμές των εμπορευμάτων (πετρέλαιο, χρυσός) και στα ασιατικά κυρίως χρηματιστήρια

(γ)  Η πιθανή αστάθεια των τιμών (ιδιαίτερα στα ακίνητα για τη χώρα μας, αφού μία ενδεχόμενη υποχώρηση τους θα έχει ανυπολόγιστες συνέπειες), όπου δεν έχει ακόμη γίνει φανερό, εάν θα ακολουθήσει πληθωρισμός ή αποπληθωρισμός .

(δ)  Η εξέλιξη της ανεργίας η οποία, εάν αυξηθεί περεταίρω (επίσης ειδικά στη χώρα μας, η οποία διακρίνεται για την εποχιακή ανεργία λόγω τουρισμού – πολλοί εργαζόμενοι στις τουριστικές επιχειρήσεις είναι το μισό χρόνο στα ταμεία ανεργίας) θα έχει καταστροφικά αποτελέσματα (απεργίες, ευρύτερες κοινωνικές αναταραχές κλπ), για πολλές «δυτικές» Οικονομίες

(ε)  Η «πιστωτική παγίδα», η οποία μπορεί πολύ εύκολα να εξουδετερώσει όλες τις προσπάθειες αναθέρμανσης της οικονομίας, αφού επιδρά ανασταλτικά τόσο στις επενδύσεις, όσο και στην κατανάλωση.

(στ) Η χρονική στιγμή (timing), την οποία θα επιλέξουν οι κεντρικές τράπεζες, από κοινού (το «ευτυχέστερο» σενάριο) ή χωριστά (το δυσμενέστερο), για να αποσύρουν τα «μέτρα στήριξης» – όπως επίσης για να αυξήσουν τα βασικά επιτόκια. 

Συνεχίζοντας, επιθυμώντας τώρα να διαπιστώσουμε, εάν η σημερινή ευφορία στις αγορές είναι «διατηρήσιμη», κρίνουμε σκόπιμο να επικεντρωθούμε κυρίως στις Η.Π.Α. και λιγότερο στον υπόλοιπο κόσμο, αφού έχουμε την άποψη ότι ο πλανήτης δεν έχει σε καμία περίπτωση «απεξαρτηθεί» από τις εξελίξεις (οικονομικές κλπ), οι οποίες λαμβάνουν χώρα στην υπερδύναμη – όπως επίσης όχι από το χρηματοπιστωτικό κλάδο, την «αράχνη των αγορών».

 

Ο ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΑΠΟΠΛΗΘΩΡΙΣΜΟΥ ΣΤΙΣ Η.Π.Α.

 

Σύμφωνα με τους διοικητές των δώδεκα τοπικών κεντρικών τραπεζών των Η.Π.Α., κατά τη διάρκεια της καθιερωμένης καλοκαιρινής συνάντησης τους στην έδρα της Fed, ο κίνδυνος αποπληθωρισμού της αμερικανικής οικονομίας, της πτώσης των τιμών δηλαδή, είναι μεγαλύτερος από ποτέ. «Είμαστε πάρα πολύ κοντά σε μία διαρκή κρίση, ανάλογη με αυτήν της Ιαπωνίας», ανέφερε χαρακτηριστικά ο υπεύθυνος του St. Louis (πηγή: Zeit).  

Όπως φαίνεται, τις απόψεις του συμμερίζονται πολλοί επαγγελματίες επενδυτές, οι οποίοι «ασφαλίζουν» ήδη τα χαρτοφυλάκια τους, απέναντι στον κίνδυνο της πτώσης των τιμών. Έτσι λοιπόν, σημαντικοί χρηματοπιστωτικοί όμιλοι αγοράζουν μεγάλες ποσότητες ομολόγων του αμερικανικού δημοσίου – προφανώς επειδή η αξία τους αυξάνεται, στην περίπτωση που η υπερδύναμη οδηγηθεί στον αποπληθωρισμό.     

Για τους υπόλοιπους τομείς της Οικονομίας, η κατάσταση σε μία τέτοια περίπτωση δεν θα είναι καθόλου ευχάριστη – επειδή όταν υποχωρεί σημαντικά, πόσο μάλλον «άτακτα» το επίπεδο των τιμών, αυξάνεται αυτόματα το βάρος των χρεών των επιχειρήσεων. Εισπράττουν δηλαδή όλο και λιγότερα δολάρια για τα προϊόντα τους, ενώ η αξία των δανειακών τους υποχρεώσεων παραμένει αμετάβλητη. Πολλές εταιρείες λοιπόν αναγκάζονται να περιορίσουν τις επενδύσεις τους, κάτι που επιδεινώνει ακόμη περισσότερο τις «αποπληθωριστικές πιέσεις». Όπως είναι γνωστό, ο αποπληθωρισμός στην Ιαπωνία, την περίοδο του 1990, την οδήγησε σε μία δεκαετία οικονομικής ύφεσης, από την οποία ουσιαστικά δεν έχει ακόμη συνέλθει (ούτε οι εταιρείες, ούτε και το χρηματιστήριο της).     

Φυσικά, οι προβληματισμοί των Η.Π.Α. δεν αφήνουν καθόλου αδιάφορους τους Ευρωπαίους – ιδιαίτερα βέβαια τους Γερμανούς, οι οποίοι θεωρούν ότι ένα τέτοιο ενδεχόμενο συνιστά το μεγαλύτερο κίνδυνο για τη δική τους ανάπτυξη. Από την άλλη πλευρά, οι Αμερικανοί ενοχοποιούν τους Ευρωπαίους για την ασθενή ανάπτυξη της Οικονομίας τους επειδή, ο φόβος των επενδυτών απέναντι στη χρεοκοπία μίας χώρας της Ευρωζώνης, είχε σαν αποτέλεσμα τη «διαφυγή» τους στο δολάριο – γεγονός που προκάλεσε τη ραγδαία ανατίμηση του, με δυσμενή επακόλουθα για τις αμερικανικές εξαγωγές. Έτσι, το πρώτο εξάμηνο η οικονομία των Η.Π.Α. αυξανόταν με ρυθμό που δεν υπερέβαινε το 0,5% από τρίμηνο σε τρίμηνο – ενώ το δεύτερο εξάμηνο υπολογίζεται να επιβραδυνθεί, λόγω της ολοκλήρωσης των προγραμμάτων ενίσχυσης της κυβέρνησης.    

Ο ετήσιος πληθωρισμός είναι μόλις 1,1%, ενώ η κατανάλωση είναι πολύ αδύναμη, αφενός μεν επειδή οι Αμερικανοί δεν έχουν αρκετά χρήματα για αγορές, αφετέρου λόγω του ότι αποταμιεύουν, αντιμέτωποι με τις υπερβολές του παρελθόντος και το φόβο του μέλλοντος. Εάν η κατανάλωση μειωθεί ακόμη περισσότερο, οι τιμές των προϊόντων θα ακολουθήσουν και ο πληθωρισμός θα περιορισθεί σύντομα στο 0,0% – μία τουλάχιστον δυσοίωνη προοπτική για την αμερικανική οικονομία, η οποία θεωρείται από αρκετό καιρό τώρα (μετά την κρίση των μετοχών του διαδικτύου), «εντάσεως ανεργίας», με μία εξαιρετικά «ανισόρροπη» κατανομή εισοδημάτων.

Η ανεργία όμως, η οποία επίσημα υπολογίζεται στο 9,5% (τεράστιο ποσοστό για τη συγκεκριμένη χώρα), ενώ ανεπίσημα πλησιάζει το 20%, έχει ακόμη ένα δυσμενές επακόλουθο: Για πολλές επιχειρήσεις οι μισθοί αποτελούν το σημαντικότερο παράγοντα κόστους. Όταν λοιπόν οι μισθοί αυξάνονται, «στηρίζουν» ουσιαστικά τις τιμές των προϊόντων ενώ, όταν μειώνονται (ένα από τα αποτελέσματα της ανεργίας), οι τιμές των εμπορευμάτων ακολουθούν, με την Οικονομία να εισέρχεται σε έναν καθοδικό σπειροειδή κύκλο, χωρίς ουσιαστικές δυνατότητες αντιστροφής της τάσης.

Περαιτέρω, τα μέσα που έχει σήμερα στη διάθεση της η Fed για τη διαχείριση της κρίσης, είναι σχεδόν αμελητέα – αφού τα βασικά επιτόκια αγγίζουν πλέον το 0%. Επομένως, απαιτούνται «μη συμβατικές» ενέργειες, όπως για παράδειγμα η εκτύπωση νέων χρημάτων, για να συνεχίσουν οι αγορές ομολόγων του δημοσίου. Εν τούτοις, η αποτελεσματικότητα μίας τέτοιας «θεραπείας» είναι αμφιλεγόμενη, επειδή η επί πλέον ποσότητα χρήματος θα μπορούσε να σταματήσει την πτώση των τιμών μόνο υπό την προϋπόθεση ότι θα οδηγούταν στην κατανάλωση, στις επενδύσεις ή στις δημόσιες δαπάνες. Εν μέσω όμως μία τόσο μεγάλης κρίσης, όπως αυτή που βιώνουμε, ο κίνδυνος να παραμείνουν τα χρήματα «ανέπαφα» στους τραπεζικούς λογαριασμούς είναι πολύ μεγάλος. Κάτι ανάλογο είχε κάνει άλλωστε και η τράπεζα της Ιαπωνίας τη δεκαετία του 1990, χωρίς κανένα θετικό αποτέλεσμα.  

Αυτό που απομένει λοιπόν είναι η «δημοσιονομική» πολιτική. Σύμφωνα όμως με την υπεύθυνη υπηρεσία του Κογκρέσου, η μείωση της ζήτησης τα τελευταία δύο χρόνια της κρίσης, ήταν της τάξης των 2.100 δις $, ενώ τα κυβερνητικά προγράμματα αναθέρμανσης της Οικονομίας ήταν μόλις τα μισά. Έτσι, αρκετοί οικονομολόγοι (J.Stieglitz: Η αμερικανική οικονομία βιώνει μία αναιμική ανάκαμψη και χρειάζεται επιπλέον στήριξη – η κυβέρνηση πήρε ένα μεγάλο ρίσκο, το οποίο δεν φαίνεται μέχρι στιγμής να αποδίδει), συμβουλεύουν την αμερικανική κυβέρνηση να αυξήσει τις δημόσιες δαπάνες, αποδεχόμενη ένα ετήσιο έλλειμμα τουλάχιστον της τάξης του 10% για τα επόμενα χρόνια – κάτι όμως που δεν βρίσκει σύμφωνους τους αμερικανούς Πολίτες, οι οποίοι νοιώθουν ανασφάλεια, προβλέποντας την εκτόξευση του δημοσίου χρέους της χώρας τους. Εύλογα αναρωτιέται λοιπόν κανείς εάν είναι πράγματι πιθανόν να έχει χρεοκοπήσει το αμερικανικό μοντέλο – χωρίς βέβαια να είναι εύκολη η απάντηση.    

 

ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ  

 

Προφανώς η Ευρώπη δεν μπορεί να αυτονομηθεί από τις εξελίξεις στις Η.Π.Α., καθώς επίσης από αυτές στις άλλες σημαντικές περιοχές του πλανήτη – ποτέ δεν τα κατάφερε. Οι καλοί ευρωπαϊκοί «αριθμοί», τους οποίους σήμερα βλέπουμε, είναι ανάλογοι με τους αμερικανικούς των προηγουμένων μηνών, οι οποίοι οδήγησαν μεταξύ άλλων στην ανατίμηση του δολαρίου. Πιθανολογούμε λοιπόν ότι, οι δυσοίωνες σημερινές αμερικανικές εξελίξεις, θα «απασχολήσουν» την Ευρώπη αντίστοιχα περί τα τέλη του έτους.

Εκτός αυτού, υπάρχει αναμφίβολα και ένα καθαρά ευρωπαϊκό πρόβλημα, επί πλέον του προηγουμένου. Η κρίση χρέους, η «κρίση των κρίσεων» δηλαδή, την οποία έχουμε βιώσει στο κοντινό παρελθόν με διάφορες εξάρσεις και η οποία, παρά το ότι δεν εμφανίζεται στους τίτλους των ειδήσεων, δεν έχει σε καμία περίπτωση επιλυθεί. Οι αγορές παραμένουν εκτός ελέγχου, η απόβαση στην Ευρώπη δεν έχει αντιμετωπισθεί και η παγκόσμια ασυμμετρία, μέρος της οποίας είναι η εσωτερική ευρωπαϊκή, δεν προδιαθέτουν σε καμία περίπτωση θετικά. Ο Πίνακας ΙΙ που ακολουθεί, είναι αρκετά χαρακτηριστικός, αναδεικνύοντας την υπερχρέωση τόσο της «δύσης», όσο και της Ευρώπης – τουλάχιστον συγκριτικά με τις τελευταίες έξι ανερχόμενες Οικονομίες:

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ: Εξωτερικό χρέος επιλεγμένων κρατών

Χώρα	Ημερομηνία	Χρέος σε δις $	Χρέος προς ΑΕΠ
Πλανήτης	31.12.2009	56.900	98%
Η.Π.Α.	30.06.2009	13.450	94%
Μ. Βρετανία	30.06.2009	9.088	416%
Γερμανία	30.06.2009	5.208	155%
Γαλλία	30.06.2009	5.021	188%
Ολλανδία	31.12.2009	3.733	470%
Ισπανία	30.06.2009	2.410	165%
Ιταλία	31.12.2008	2.328	101%
Ιρλανδία	30.09.2009	2.287	1.004%
Ιαπωνία	30.06.2009	2.132	205%
Βέλγιο	31.12.2008	1.354	267%
Ελβετία	30.06.2009	1.339	271%
Ελλάδα	30.06.2009	553	167%
Πορτογαλία	30.06.2009	507	223%
Ρωσία	31.12.2009	369	30%
Κίνα	31.12.2009	347	7%
Ν. Κορέα	31.12.2009	334	40%
Ινδία	31.12.2009	224	18%
Βραζιλία	31.12.2009	216	14%
Ν. Αφρική	30.06.2009	74	26%

Πηγή: CIA Factbook

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος  

* Οι χώρες του ευρωπαϊκού νότου, με εξαίρεση την Πορτογαλία, δεν έχουν μεγάλο εξωτερικό χρέος σε σχέση με το ΑΕΠ – το κοινό πρόβλημα τους είναι αποκλειστικά και μόνο το δημόσιο χρέος, γεγονός που αποδεικνύει την έλλειψη εμπιστοσύνης των Πολιτών τους στα κράτη τους.

 

Ολοκληρώνοντας, τα μέτρα εξοικονόμησης των κυβερνήσεων δεν φαίνεται ακόμη να επηρεάζουν τη διάθεση των καταναλωτών, ενώ οι τράπεζες παραμένουν εξαιρετικά προσεκτικές, αποφεύγοντας την πιστωτική τους επέκταση. Επίσης, η εμπιστοσύνη μεταξύ τους δεν έχει ανακτηθεί, γεγονός που διαπιστώνεται από το τριμηνιαίο Euribor, με το οποίο τα ευρωπαϊκά ινστιτούτα δανείζουν με τρίμηνη διάρκεια. Το ύψος του, στο 0,899%, είναι το μεγαλύτερο από τον Αύγουστο του 2009. Επομένως, η ανάκαμψη των χρηματοπιστωτικών αγορών μάλλον δεν θα έχει διάρκεια – χωρίς αυτό να σημαίνει απαραίτητα ύφεση.

 

Ο ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΕΚΡΗΞΗΣ ΤΗΣ ΚΙΝΕΖΙΚΗΣ ΥΠΕΡΒΟΛΗΣ

 

Είναι πολλοί οι αναλυτές, οι οποίοι έχουν διαπιστώσει μία μεγάλη «υπερβολή» (φούσκα) στην Οικονομία της Κίνας – ειδικά εστιασμένη στις τιμές των ακινήτων, οι οποίες αυξάνονται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς. Οι πιθανότητες «έκρηξης» φαίνεται να απασχολούν επίσης την κυβέρνηση της χώρας, αφού ανακοίνωσε πρόσφατα την υποβολή των τραπεζών σε ένα «τεστ κοπώσεως» – ένα από τα βασικότερα σενάρια του οποίου θα αποτελεί η πτώση των τιμών των ακινήτων έως και -60%.

Το ύψος αυτό είναι τουλάχιστον εντυπωσιακό, αφού προδιαθέτει την αγορά για ανάλογο ρίσκο, το οποίο δεν θα άφηνε «ανέπαφο» το ρυθμό ανάπτυξης της Κίνας. Εάν όμως περιορισθεί σημαντικά η ανάπτυξη της χώρας, το αντίκτυπο σε όλο τον υπόλοιπο πλανήτη, μη εξαιρουμένων των τιμών των εμπορευμάτων (ενέργεια, βασικά μέταλλα κλπ), δεν θα ήταν σε καμία περίπτωση αμελητέο. Ας μην ξεχνάμε ότι ο δείκτης του χρηματιστηρίου της Σαγκάης απασχολεί πλέον ολόκληρη την «επενδυτική κοινότητα», επηρεάζοντας τις κινήσεις όλων των «συντελεστών» της.

 

Η ΙΔΙΑΙΤΕΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ

 

Σε αντίθεση με όλες τις χώρες της BRIC η Ρωσία, παρά το ότι εμφανίζει πλέον ρυθμούς ανάπτυξης που υπερβαίνουν το 5%, χωρίς να επιβοηθούνται σημαντικά από τις τιμές του πετρελαίου, έχει το «φθηνότερο» χρηματιστήριο. Το ίδιο υποτιμημένο φαίνεται να είναι πλέον και το νόμισμα της – τουλάχιστον απέναντι στο δολάριο. Αποτελεί επομένως μία περιοχή του πλανήτη, η οποία δεν απειλείται σημαντικά από κινδύνους, ανάλογους με αυτούς που προαναφέραμε για τον υπόλοιπο κόσμο.

Μεταξύ άλλων λοιπόν, η «γεωπολιτική» της σπουδαιότητα ενισχύεται από την Οικονομία της, με θετικές προοπτικές για το μέλλον της – εάν δεχθούμε βέβαια ότι, τόσο οι αντιθέσεις των «γειτόνων» της, όσο και οι απίστευτα εκτεταμένες πυρκαγιές που πλήττουν τη χώρα, προϊόν μίας πρωτόγνωρης ξηρασίας, δεν είναι «κατευθυνόμενες», όπως υποθέτουν ορισμένοι ερευνητές (σύστημα κλιματικού επηρεασμού «HAARP»), με στόχο την αποσταθεροποίηση της κυβέρνησης της (Putin).          

«Η Ρωσία στεγνώνει: Είναι στο παιχνίδι, είναι η αιτία των πυρκαγιών δηλαδή, ένα αμερικανικό "κλιματικό" πολεμικό όπλο;» διερωτάτο ο δημοσιογράφος A.Areschew σ' ένα άρθρο του που δημοσιεύθηκε στις 31.07.2010 στο ρωσικό πρακτορείο ειδήσεων RIA Novosti. «Η θεωρία της υπερθέρμανσης του πλανήτη, ως μια φυσική διαδικασία, πρέπει πρώτα να αποδειχθεί», συνέχιζε ο γνωστός δημοσιογράφος, «αλλά οι ασυνήθιστα υψηλές θερμοκρασίες στη Ρωσία, αποκλείεται να έχουν μόνο φυσικά, επιστημονικά αποδείξιμα αίτια».

 

Ο ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΟΣ ΠΛΗΘΩΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

 

Όπως έχουμε ήδη αναφέρει, η Ελλάδα είναι αντιμέτωπη με το τέρας πραγματικά του στασιμοπληθωρισμού, ενώ τα ΔΝΤ-μέτρα «εξυγίανσης» της Οικονομίας της είναι πολύ πιθανόν να την καταστήσουν «ετερόφωτο προτεκτοράτο» της Γερμανίας ή των Η.Π.Α. Ευρισκόμενη από πολύ ενωρίς στο μάτι του κυκλώνα, δεν φαίνεται να έχει τη δυνατότητα να ξεφύγει από το «μοιραίο» – τουλάχιστον όχι για εκείνο το χρονικό διάστημα, όπου δεν δραστηριοποιούνται οι Έλληνες Πολίτες. Πόσο μάλλον όταν «εγκατασταθεί μόνιμα» ο φορολογικός πληθωρισμός (5,5% τον Ιούλιο), ο οποίος θα αποδυναμώσει εντελώς τόσο τις Ελληνικές επιχειρήσεις, όσο και τα νοικοκυριά.      

Το μέλλον της Ελλάδας λοιπόν, μέσα από τα απίστευτα «μέτρα» που έχουν ληφθεί, είναι «εν πολλοίς» προδιαγεγραμμένο: όπως φαίνεται από τον σημερινό τρόπο που επιλέχθηκε ερήμην των Πολιτών της χώρας, η Ελλάδα καταδικάζεται, χωρίς κανένα αντικειμενικό λόγο, στην «ελεγχόμενη πτώχευση» – δια της μεθόδου της αυτοκτονίας. Πριν ακόμη οδηγηθεί στη χρεοκοπία (όπως έχουνε τονίσει χωρίς κανένα λόγο, αφού τόσο το δημόσιο χρέος, όσο και τα ελλείμματα της είναι ακόμη διαχειρίσιμα μεγέθη – ενώ έχει το χαμηλότερο σχεδόν συνολικό χρέος ολόκληρης της αναπτυγμένης δύσης, όπως φαίνεται από το Πίνακα ΙΙΙ), φαίνεται ότι θα προηγηθεί η «απόσυρση» της από την παγκόσμια οικονομία.

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙΙ: Συνολικό χρέος 2008 επιλεγμένων κρατών, σε σχέση (%) με το ΑΕΠ

Χώρα	Συν.Χρέος	Τράπεζες	Επιχειρήσεις	Νοικοκυριά	Δημόσιο
Βρετανία	469	202	114	101	52
Ιαπωνία	459	108	96	67	188
Ισπανία	342	75	136	85	47
Ν. Κορέα	331	108	115	80	37
Ελβετία	313	84	75	118	37
Γαλλία	308	81	110	44	73
Ιταλία	298	77	81	40	101
Η.Π.Α.	290	56	78	96	60
Γερμανία	274	76	66	62	69
Καναδάς	245	47	54	84	60
Ελλάδα*	230
Κίνα	159	18	96	12	32
Βραζιλία	142	33	30	13	66
Ινδία	129	11	42	10	66
Ρωσία	71	16	40	10	5
Ιρλανδία*	700
Ισλανδία*	1.189

Πηγή: McKinsey Global Institute   

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

* Δεν έχουμε στη διάθεση μας αναλυτικά στοιχεία, υπάρχει όμως το σύνολο.

Σημείωση 1: Τα μεγέθη έχουν σε κάποιο βαθμό διαφοροποιηθεί το 2009, όπως έχουμε αναφέρει σε πίνακες προηγουμένων άρθρων μας

Σημείωση 2: Το ιδιωτικό χρέος είναι το σύνολο του χρέους των τραπεζών, των επιχειρήσεων και των νοικοκυριών, εκτός του δημοσίου.  

 

Η επιχειρούμενη «απόσυρση» της Ελλάδας από τις διεθνείς αγορές, φαίνεται εν πρώτοις ότι έχει τους εξής στόχους:  

(α)  να αποφευχθούν οι συνέπειες «τύπου» Lehman Brothers – τις οποίες εμείς οι ίδιοι δημιουργήσαμε, «συνεπικουρούμενοι» από την ανύπαρκτη ηγεσία της Ευρωζώνης, καθώς επίσης από τις οικονομικές συγκυρίες

(β)  να μην εισπράξουν τα τεράστια ασφάλιστρα κινδύνου (CDS) οι κερδοσκόποι – ποσά που αδυνατεί να εξοφλήσει το «σύστημα», 

(γ)  να πραγματοποιηθεί η μεταφορά περιουσιακών στοιχείων από τους ιδιώτες, στο δημόσιο – αφού ο ιδιωτικός τομέας της χώρας μας είναι παγκοσμίως ο περισσότερο υγιής. 

(δ)  να ανοίξει πλήρως η αγορά της (κλειστά επαγγέλματα, ενέργεια κλπ), έτσι ώστε να αλωθεί από τις πολυεθνικές επιχειρήσεις (τράπεζες κλπ) – αφού προηγουμένως τοποθετηθούν οι διάφορες κοινωνικές ομάδες εχθρικά απέναντι (ΔΕΗ, ιδιοκτήτες φορτηγών, Δημόσιοι υπάλληλοι κλπ), με στόχο να αμβλυνθούν οι πάσης φύσεως αντιδράσεις των Πολιτών της, καθώς επίσης,

(ε)  σε τελική ανάλυση, να λειτουργήσουν «πειραματικά» τόσο το ΔΝΤ, όσο και η Γερμανία, έτσι ώστε να ερευνηθούν οι τρόποι «αποικιοποίησης» μίας χώρας, καθώς επίσης οι δυνατότητες μίας ελεγχόμενης κρατικής πτώχευσης.

Εάν τυχόν επιτύχει το όλο εγχείρημα, γεγονός που προϋποθέτει τη συνεργασία της «τρόικας» (εννοούμε βέβαια της ενδοκυβερνητικής – όχι δηλαδή της απατηλής εικόνας που προβάλλεται προς τα έξω), τότε πιθανολογούμε ότι θα ανοίξει ο δρόμος της οικονομικής κατάκτησης πολλών άλλων αδύναμων δυτικών χωρών, από τις περισσότερο ισχυρές – με στόχο τη «δαρβίνεια» επιβίωση τους, εν όψει μίας άκρως ανταγωνιστικής παγκοσμιοποίησης.

Εν τούτοις, όλες οι καταστάσεις είναι ανατρέψιμες, ενώ δεν είναι λίγες εκείνες οι κυβερνήσεις που τελικά διορθώνουν τα λάθη τους και υπηρετούν «συνετά» τους Πολίτες της χώρας τους, όταν συνειδητοποιούν το μέγεθος των ευθυνών τους. Ακόμη λοιπόν και εάν κατ' αρχήν «συνθηκολογούν» με τις άπληστες αγορές ή με κάποιες ισχυρές, επεκτατικές δυνάμεις, στο τέλος αντιστέκονται – τοποθετούμενες αποφασιστικά υπέρ της εθνικής κυριαρχίας και του κοινού συμφέροντος των Πολιτών τους.              

 

Σημείωση: Οι λέξεις με διαφορετικό χρώμα είναι και σύνδεσμοι (link), οι οποίοι παραπέμπουν σε προηγούμενα σχετικά άρθρα μας. 

 

Update 09.08.2010: Σύμφωνα με σημερινή είδηση των Financial Times, η Fed πρόκειται να «διορθώσει» αρνητικά (προς τα κάτω) τις προοπτικές ανάπτυξης της αμερικανικής Οικονομίας. Ταυτόχρονα, θα λάβει νέα μέτρα «αναθέρμανσης», έτσι ώστε να περιορισθούν οι φόβοι ύφεσης W (double deep) των επενδυτών. Στην Ελλάδα, η ύφεση δευτέρου τριμήνου ήταν -3,5% (με το επιτόκιο του ΔΝΤ στο 5% είναι αδύνατη η έξοδος από την κρίση) και η ανεργία ξεπέρασε το 12% (επίσημη).   

 

Βασίλης Βιλιάρδος (copyright), Αθήνα, 08. Αυγούστου 2010, viliardos@kbanalysis.com      

                                            

* Ο κ. Β. Βιλιάρδος είναι οικονομολόγος, σύμβουλος επιχειρήσεων, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου.

 

ΠΗΓΗ: http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2162.aspx