Κοινωνικός πόλεμος στη Γαλλία

 

Του Γιώργου Δελαστίκ*

Μεγάλη μέρα σήμερα για τη Γαλλία. Εκτη (!) απεργιακή κινητοποίηση μέσα σε μόλις ενάμιση μήνα και για έκτη συνεχή φορά αναμένονται πάνω από… δύο εκατομμύρια, ίσως και τρία εκατομμύρια διαδηλωτές στους δρόμους όλων των γαλλικών πόλεων. Τέτοιο πράγμα δεν έχει ξαναγίνει. Έκθαμβοι οι εργαζόμενοι όλης της Ευρώπης έχουν στρέψει τα μάτια τους στις απίστευτα μαζικές και μαχητικές διαδηλώσεις των Γάλλων πολιτών, οι οποίοι ορμούν κατά κύματα για να αποτρέψουν την αντιδημοφιλή μεταρρύθμιση στο ασφαλιστικό που προωθεί ο δεξιός πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί.

Αύριο η μεταρρύθμιση θα ψηφιστεί και στη Γερουσία από τη δεξιά κυβερνητική πλειοψηφία, αλλά τα συνδικάτα έχουν ήδη διακηρύξει ότι θα συνεχίσουν τις κινητοποιήσεις με στόχο την ανατροπή και ακύρωση του νόμου που θα ψηφιστεί. Εδώ πρέπει να σημειωθεί ότι οι Γάλλοι εργαζόμενοι έχουν μακρά παράδοση ανατροπών ψηφισμένων νόμων, καθώς δεν διακατέχονται από αισθήματα και συμπλέγματα μοιρολατρίας, που καταδυναστεύουν π.χ. το ελληνικό συνδικαλιστικό κίνημα και τους Ελληνες εργαζόμενους.

Είναι χαρακτηριστικό και ταυτόχρονα διασκεδαστικό ότι η γαλλική εφημερίδα «Λε Μοντ», η οποία υπό τη νέα ιδιοκτησία της υποστηρίζει τη μεταρρύθμιση του Σαρκοζί, εναποθέτει πλέον τις ελπίδες της στον… κακό καιρό (!) προκειμένου να μετριαστεί η ορμή των διαδηλωτών. «Η βροχή και ο ερχομός των πρώτων κρύων μπορούν να καταφέρουν κάποιο πλήγμα στον ενθουσιασμό των διαδηλωτών, οι οποίοι μέχρι στιγμής δεν έχουν δώσει κανένα σημάδι κόπωσης» έγραφε την Κυριακή στην πρώτη σελίδα της, επισημαίνοντας ότι τα συνδικάτα «παρατηρούν επίσης ότι η κινητοποίηση διογκώνεται αδιάκοπα μετά την επιστροφή από τις καλοκαιρινές διακοπές».

Το θέμα όμως στη Γαλλία δεν είναι πια η σκληρή στάση των συνδικάτων. Το κοινωνικό φαινόμενο που παρατηρούμε για πρώτη φορά μετά το επίσης θυελλώδες φθινόπωρο του 1995 είναι ότι έχουν εξεγερθεί πλέον αυτοτελώς οι Γάλλοι πολίτες, οι οποίοι συμμετέχουν αυθόρμητα και σε διαρκώς μεγαλύτερα πλήθη στις διαδηλώσεις, έχοντας υπερκεράσει τα συνδικάτα.

Ολοι οι Γάλλοι αναλυτές τονίζουν πως οι πολίτες που κατεβαίνουν κατά εκατομμύρια στους δρόμους εκδηλώνουν την οργή τους όχι μόνο για την αύξηση του κατώτατου ορίου συνταξιοδότησης από τα 60 στα 62 χρόνια, αλλά για την πολιτική του Σαρκοζί συνολικά. Ούτως ή άλλως το όριο των 60 ετών είναι συμβολικό, αφού για να πάρουν οι Γάλλοι πλήρη σύνταξη πρέπει να έχουν 40,5 χρόνια δουλειάς! Πρακτικά είναι σχεδόν αδύνατο να έχει κανείς ένσημα πάνω από σαράντα χρόνων δουλειάς στα 60 του.

Οι Γάλλοι πολίτες όμως διαμαρτύρονται εναντίον μιας πολιτικής που χαρίζει δισεκατομμύρια, εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ, στους τραπεζίτες και ταυτόχρονα όχι μόνο μεταθέτει στους ώμους των φορολογουμένων τα βάρη από τις ζημιές των τυχοδιωκτικών παιχνιδιών τζόγου των τραπεζιτών, αλλά στερεί επιπλέον το δικαίωμα στους εργαζόμενους που θα το θελήσουν να βγουν στη σύνταξη στα εξήντα τους, με μειωμένες απολαβές.

Η οργή και οι κινητοποιήσεις των Γάλλων προσλαμβάνουν τη μορφή αλυσιδωτής πυρηνικής αντίδρασης σε κοινωνικό επίπεδο. Οι απεργίες και οι διαδηλώσεις εμπλουτίζονται συνεχώς με τη συμμετοχή πρόσθετων τομέων εργαζομένων, αλλά και ολόκληρων κοινωνικών στρωμάτων.

Η πιο χαρακτηριστική εκδήλωση αυτού του φαινομένου είναι η ραγδαία αυξανόμενη δραστηριοποίηση των μαθητών λυκείων, οι οποίοι πλέον συμμετέχουν κατά εκατοντάδες χιλιάδες στις τελευταίες διαδηλώσεις προκαλώντας πανικό στην κυβέρνηση Σαρκοζί. Αν το φαινόμενο κινητοποίησης της νεολαίας γενικευθεί και συμπεριλάβει και τους φοιτητές, το Μέγαρο των Ηλυσίων θα περιέλθει σε απελπιστική κατάσταση. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι μαθητές των λυκείων διαδηλώνουν όχι με κάποια επιμέρους εκπαιδευτικά αιτήματα, αλλά εκφράζοντας την απέχθειά τους για το μέλλον που τους επιφυλάσσει το γαλλικό πολιτικό σύστημα – ένα μέλλον ανεργίας αφού οι μεγάλοι θα πρέπει να μένουν στις εργασίες τους μέχρι τα… εβδομήντα τους, ίσως και περισσότερο προκειμένου να συμπληρώσουν τα 41,5 χρόνια εργασίας που εισάγει η μεταρρύθμιση του Σαρκοζί.

 

ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ Κρίνεται το μέλλον όλων των Ευρωπαίων

 

Η επίθεση του Σαρκοζί στο ασφαλιστικό εντάσσεται στο γενικό σχέδιο των δεξιών κύκλων που ηγεμονεύουν στην ΕΕ να αναιρέσουν όλες τις εργασιακές κατακτήσεις του 20ού αιώνα. Παντού περνούν τα σχέδιά τους σχεδόν αμαχητί, καθώς στις περισσότερες χώρες, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας, η αντίσταση των εργαζομένων είναι ανεπαρκής. Υπ' αυτό το πρίσμα η εντυπωσιακή και πείσμων αντίσταση που προβάλλουν οι Γάλλοι εργαζόμενοι συνιστά το τελευταίο οχυρό του κόσμου της εργασίας σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Στους δρόμους των γαλλικών πόλεων κρίνεται ουσιαστικά το μέλλον όλων των εργαζομένων της Ευρώπης. Αν οι Γάλλοι πολίτες νικήσουν στην αναμέτρησή τους με τον Σαρκοζί, τότε θα υπάρξει ελπίδα σε όλη την ΕΕ.

 

 

*Δημοσιεύτηκε στο ΕΘΝΟΣ, 19.10.2010, http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11826

Καρέ-καρέ οι αλλαγές στα εργασιακά

Του Παντελή Δεβερώνα*

 

Όλες οι αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις που φέρνουν οι δύο πρόσφατοι νόμοι τους οποίους ψήφισε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, 3846/2010 και 3863/2010. Κοινό τους γνώρισμα η προώθηση της ελαστικοποίησης της εργασίας και η περαιτέρω υποβάθμιση των εργατικών δικαιωμάτων.

Σε ό,τι αφορά στις νέες διατάξεις του ν. 3863/2010 ξεχωρίζουμε τα ακόλουθα:

Πρώτο, εισάγεται η δραστική μείωση του χρόνου προειδοποίησης για την καταγγελία της σύμβασης εξαρτημένης εργασίας αορίστου χρόνου, η οποία συνιστά ισχυρό εργοδοτικό κίνητρο για την τήρηση της, αφού θα απαλλάξει τον εργοδότη από την καταβολή του 50% της αποζημίωσης (άρθρο 74 παρ. 2).

Ουσιαστικά λοιπόν επέρχεται περικοπή του ύψους των αποζημιώσεων απόλυσης κατά το ήμισυ σε σύγκριση με το προϋφιστάμενο καθεστώς. Πλέον τούτου, ο νέος νόμος ορίζει ότι η νέα χαμηλή αποζημίωση δεν θα καταβάλεται εφάπαξ κατά την αποχώρηση του μισθωτού, όπως γινόταν με το σημερινό νομοθετικό καθεστώς, αλλά σε διμηνιαίες δόσεις, όταν το ύψος της αποζημίωσης υπερβαίνει τις αποδοχές δύο (2) μηνών (άρθρο 74 παρ. 3). Στην ουσία δηλαδή ο νόμος αφενός μειώνει το ύψος της καταβαλλόμενης στην πράξη αποζημίωσης κατά 50% και αφετέρου δίνει στον κάθε εργοδότη τη δυνατότητα να μην εκταμιεύσει το σύνολο του ποσού αλλά μόνο ένα μικρό τμήμα του.

Δεύτερο, αυξάνεται το ποσοστό των ομαδικών απολύσεων σε 5% του προσωπικού και μέχρι 30 εργαζόμενους για επιχειρήσεις που απασχολούν πάνω από 150 μισθωτούς (άρθρο 74 παρ. 1).

Τρίτο, αναφορικά με τους νέους εργαζόμενους 18-25 ετών, ορίζεται ότι αυτοί θα λαμβάνουν το 84% των κατώτατων αποδοχών των οικείων συλλογικών συμβάσεων εργασίας (δηλαδή 629 ευρώ με τα σημερινά δεδομένα). Πρόκειται για ευθεία παραβίαση της κοινοτικής οδηγίας 2000/78 και του πρόσφατου ελληνικού νόμου 3304/2005, που απαγορεύουν τις διακρίσεις λόγω ηλικίας και συνεπώς η ρύθμιση αυτή είναι ανεφάρμοστη, διότι προσκρούει σε υπερνομοθετικές επιταγές. Και φυσικά τη νέα αυτή ρύθμιση (άρθρο 74 παρ.  φαίνεται να ξεχνά και το άρθρο 21 παρ. 3 του ελληνικού Συντάγματος, το οποίο επιβάλλει στο κράτος να μεριμνά και να παίρνει ειδικά μέτρα για την προστασία της νεότητας.

Τέταρτο, η παράγραφος 9 του άρθρου 74 προβλέπει ότι μεταξύ εργοδοτών και ανήλικων ατόμων 15-18 ετών δύνανται να καταρτίζονται ειδικές συμβάσεις μαθητείας διάρκειας μέχρι ενός έτους με σκοπό την απόκτηση δεξιοτήτων και με μισθό που θα ανέρχεται στο 70% του κατώτατου μισθού ή ημερομισθίου της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας, ήτοι σήμερα 518 ευρώ! Ως προς το χρόνο εργασίας ορίζεται ότι οι ανήλικοι που δεν έχουν συμπληρώσει το 16ο έτος της ηλικίας τους δεν μπορούν να απασχολούνται περισσότερο από 6 ώρες την ημέρα και 30 ώρες την εβδομάδα, ενώ οι ανήλικοι 16-18 ετών θα μπορούν να εργάζονται με κανονικό ωράριο 8 ώρες ημερησίως και 40 εβδομαδιαίως, αλλά όχι υπερωριακά ούτε σε νυχτερινή βάρδια.

Τέλος ορίζεται ότι οι μαθητευόμενοι και των δύο ανωτέρω κατηγοριών, με εξαίρεση τις διατάξεις για την υγεία και την ασφάλεια των εργαζομένων, δεν υπόκεινται στις διατάξεις της εργατικής νομοθεσίας. Κατά τη γνώμη μας με τα ανωτέρω δεδομένα η εικόνα που διαγράφεται από τις ρυθμίσεις αυτές είναι ότι η μαθητεία αποτελεί απλώς το πρόσχημα για τη θεσμοθέτηση πολύ φτηνής και νομικά απροστάτευτης εργασίας ανηλίκων.

Άλλωστε ο νόμος δεν λαμβάνει καμία πρόνοια ώστε να διασφαλιστεί ότι τον εργοδότη θα βαρύνουν συγκεκριμένες υποχρεώσεις παροχής εκπαίδευσης στο μαθητευόμενο ανήλικο, αποβάλλει τον ανήλικο από το προστατευτικό πλέγμα της εργατικής νομοθεσίας, απέχει από οποιαδήποτε ρύθμιση των όρων και συνθηκών εργασίας του, ενώ δυστυχώς προνοεί μόνο για τη σημαντική μείωση των κατώτατων αποδοχών υπέρ των εργοδοτών.

Με βάση τα ανωτέρω θεωρούμε ότι οι διατάξεις αυτές μόνο προσχηματικά αναφέρονται σε ειδική σύμβαση μαθητείας, ενώ στην πραγματικότητα επιχειρούν να απορρυθμίσουν τελείως την εργασία ανηλίκων ατόμων 15-18 ετών. Έτσι όμως παραβιάζουν με μοναδικό κριτήριο την ηλικία θεμελιώδη κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα και είναι ανεφάρμοστες, καθιερώνοντας αναξιοπρεπείς όρους εργασίας και απαγορευμένη από το άρθρο 3 της ΕΣΔΑ απάνθρωπη μεταχείριση.

Πέμπτο, μειώνονται οι προσαυξήσεις στα καταβαλλόμενα ωρομίσθια λόγω υπερεργασίας, υπερωριακής απασχόλησης και κατ’ εξαίρεση υπερωρίας και ορίζονται έτσι νέα ποσοστά 20%, 40% και 80% αντιστοίχως.

Και οι δύο αυτοί νέοι εργασιακοί νόμοι πλήττουν ακόμη περισσότερο τα ήδη τραυματισμένα εργασιακά δικαιώματα των μισθωτών. Με τον τρόπο αυτό, και με δεδομένη τη σημερινή περίοδο οικονομικής κρίσης, είναι βέβαιο ότι οι ευέλικτες μορφές απασχόλησης και η περαιτέρω άμβλυνση και χειροτέρευση δεδομένων μέχρι σήμερα εργασιακών δικαιωμάτων θα βρίσκονται συνεχώς στο προσκήνιο. Η προσπάθεια για τη σύζευξη της ευελιξίας της εργασίας με την ασφάλεια, προκειμένου να ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα και να τονωθεί η αγορά εργασίας, έρχεται για άλλη μια φορά αντιμέτωπη με τα εργασιακά δικαιώματα και η πλάστιγγα, όσο περνάει ο καιρός, γέρνει ακόμη περισσότερο προς την πρώτη πλευρά, για μια ακόμη φορά ενάντια στην ασθενέστερη, οικονομικά και κοινωνικά, τάξη των μισθωτών…

Το νέο εργασιακό τοπίο στην Ελλάδα

Κατάργηση της προστασίας

Στο πλαίσιο της ευρύτερης απορρύθμισης του εργατικού δικαίου και της εγκαθίδρυσης των ευέλικτων μορφών εργασίας (συμβάσεις μερικής απασχόλησης, εκ περιτροπής εργασία, συμβάσεις ορισμένου χρόνου, δανεισμός εργαζομένων, τοπικά σύμφωνα απασχόλησης κ.λπ.), οι οποίες ήδη έχουν ενσωματωθεί εδώ και αρκετό χρονικό διάστημα στο ελληνικό δικαιικό σύστημα, ο έλληνας νομοθέτης με την ψήφιση των πρόσφατων νόμων 3846 (ΦΕΚ Α’ 66/11-5-2010) και 3863 (ΦΕΚ Α’ 115/15-7-2010) έρχεται να προσθέσει ένα ακόμα «λιθαράκι» στην περαιτέρω ελαστικοποίηση και απο-προστασία των εργασιακών σχέσεων.

Με το παρόν άρθρο μας θα επιχειρήσουμε μια σύντομη και επιγραμματική καταγραφή των βασικότερων αλλαγών που επιφέρουν οι ανωτέρω νόμοι στις εργασιακές σχέσεις στη χώρα μας, κάνοντας παράλληλα απόπειρα για μια πρώτη κριτική αποτίμηση των ρυθμίσεων αυτών τόσο σε νομικό αλλά όσο και στο ευρύτερο κοινωνικό επίπεδο.

Σε ό,τι αφορά στις νέες διατάξεις του ν. 3846/2010: Ο νόμος επιφέρει αλλαγές στις συμβάσεις των λεγόμενων ειδικών μορφών απασχόλησης, οι οποίες στα κάτωθι σημεία είναι δυσμενέστερες για τους εργαζόμενους.
Ειδικότερα:

Πρώτο, η συμφωνία (σύμβαση) για παροχή υπηρεσιών ή έργου από τον εργαζόμενο στην επιχείρηση, ιδίως στις περιπτώσεις αμοιβής κατά μονάδα εργασίας (φασόν), κατ’ οίκον απασχόλησης και τηλεργασίας τεκμαίρεται ότι υποκρύπτει σύμβαση εξαρτημένης εργασίας, εφόσον παρέχεται αυτοπροσώπως, αποκλειστικά ή κατά κύριο λόγο στον ίδιο εργοδότη για εννέα (9) συνεχείς μήνες. Επομένως εξ αντιδιαστολής συνάγεται ότι αν η συμφωνία συνάπτεται για χρονικό διάστημα μικρότερο των εννέα (9) μηνών, δεν είναι σύμβαση εξαρτημένης εργασίας και άρα δεν υπόκειται στην υποχρεωτική ασφάλιση του ΙΚΑ.

Η προϋπόθεση αυτή του εννεαμήνου που προστέθηκε με το άρθρο 1 του ν. 3846/2010 είναι καταφανώς σε βάρος των εργαζομένων.

Δεύτερο, με την παράγραφο 3 του άρθρου 2 του ν. 3846/2010 ορίζεται ότι το χρονικό διάστημα που ο εργοδότης μπορεί, αν περιοριστούν οι δραστηριότητες του, να επιβάλει σύστημα εκ περιτροπής εργασίας, είναι έξι (6) μήνες για κάθε ημερολογιακό έτος, εφόσον προβεί σε ενημέρωση και διαβούλευση με τους εργαζόμενους, σύμφωνα με το ΠΔ 240/2006. Κατά το ως άνω προεδρικό διάταγμα όμως, ως διαβούλευση θεωρείται η απλή ανταλλαγή απόψεων και συνεπώς δεν υφίσταται οποιαδήποτε δέσμευση του εργοδότη, ο οποίος ουσιαστικά μπορεί με τον τρόπο αυτό να προσφύγει στην εκ περιτροπής εργασίας μονομερώς.

Τρίτο, επιτρέπεται πλέον η κατάτμηση της άδειας των μισθωτών σε περισσότερες των δύο (2) περιόδων διάρκειας 5 έως 12 ημερών (άρθρο 6).

Τέταρτο, πρακτικά μηδενίζονται οι υπερωρίες με τη διευθέτηση του ωραρίου εργασίας, με την οποία επιτρέπεται πλέον στον εργοδότη μέχρι τέσσερις (4) μήνες να αυξάνει το νόμιμο ωράριο κατά δύο ώρες χωρίς πρόσθετη αμοιβή, είτε με μείωση ωραρίου σε άλλη χρονική περίοδο, είτε με ρεπό. Η διευθέτηση του χρόνου εργασίας ρυθμίζεται στο εξής κατά πρώτο λόγο με επιχειρησιακές συλλογικές συμβάσεις (άρθρο 7).

Πέμπτο, νομιμοποιείται ο δανεισμός εργαζομένων από εταιρείες προσωρινής απασχόλησης σε άλλο εργοδότη για έκτακτες, πρόσκαιρες και εποχικές ανάγκες, παρόλο που ο τελευταίος μπορεί να προσλάβει εργαζόμενους για ορισμένο χρόνο ή για μερική απασχόληση (άρθρο 3). Ο νόμος περιέχει και ορισμένες ευμενέστερες διατάξεις για τους εργαζόμενους, όπως την προσαύξηση κατά 30% στο καταβαλλόμενο ημερομίσθιο, όταν παρέχεται εργασία την έκτη ημέρα της εβδομάδας κατά παράβαση του πενθημέρου (άρθρο , διατάξεις που ρυθμίζουν για πρώτη φορά την τηλεργασία, αν και δεν δίνεται σχετικός ορισμός (άρθρο 5), προσαύξηση αμοιβής κατά 10% σε περίπτωση που οι μερικώς απασχολούμενοι καλούνται να παρέχουν εργασία πέραν της συμφωνημένης (άρθρο 2 παρ. 2), την επιβολή προστίμου στον εργοδότη που παρεμποδίζει την πρόσβαση της Επιθεώρησης Εργασίας στα αρχεία και έγγραφα της επιχείρησης και αρνείται να παρασταθεί κατά τη διαδικασία επίλυσης των διαφορών ενώπιον της (άρθρο 9). Ωστόσο κατά τη γνώμη μας, τα όποια θετικά νέα μέτρα υπέρ των εργαζόμενων, όπως τα παραπάνω, είναι εύκολα καταστρατηγήσιμα από τους εργοδότες, αφού προϋποθέτουν μηχανισμούς ελέγχου (Επιθεώρηση Εργασίας), οι οποίοι στη χώρα μας ασθενούν σημαντικά.

* Ο Παντελής Δεβερώνας είναι νομικός.

ΠΗΓΗ: Δημοσιεύτηκε στο ΠΡΙΝ 05/09,  Παρασκευή, 17 Σεπτεμβρίου 2010, http://www.prin.gr/2010/09/allages-ergasiaka.html

Εργασιακό: Το ολοκαύτωμα των εργαζoμένων στην Ευρώπη

 

Της Μαρίας Νεγρεπόντη – Δελιβάνη *

 

H κηδεμονία της Eλλάδας από το ΔNT όχι μόνο δεν ήταν μονόδρομος, αλλά ήταν και αδικαιολόγητη από κάθε πλευρά. Πράγματι, ο διεθνής αυτός Oργανισμός ειδικεύεται στην παροχή βοήθειας προς αναπτυσσόμενες, και όχι προς αναπτυγμένες οικονομίες, όπως είναι η περίπτωση της χώρας μας.

Eίναι, βέβαια, γεγονός ότι υπήρξε το Μάιο κάποια δυσκολία πληρωμής ληξιπρόθεσμων υποχρεώσεών μας, η οποία όμως δεν αποτελεί ικανή δικαιολογία για την υπαγωγή μας στις φαρμακερές δαγκάνες του ΔNT, και μάλιστα χωρίς την ελάχιστη αντίσταση. Kαι τούτο, γιατί υπήρχαν εναλλακτικές λύσεις, όπως είναι κατ' εξοχήν αυτή της αναδιαπραγμάτευσης του χρέους, που δεν εξομοιώνεται βεβαίως με χρεοκοπία, ούτε με στάση πληρωμών, ούτε φυσικά και με την ανάγκη εξόδου μας από την Eυρωζώνη. Aναδιαπραγμάτευση, που να απέβλεπε στην επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του χρέους και στη μείωση του ελλείμματος, στο πλαίσιο που ορίζει το Σύμφωνο Σταθερότητας.

H φρικτή μοίρα όλων, ανεξαιρέτως, των οικονομιών, που είχαν τη δυστυχία να υπαχθούν στο ΔNT, όφειλε να οπλίσει τους Έλληνες αρμόδιους με θάρρος, εφευρετικότητα και αγωνιστικότητα για να το αποφύγουν με νύχια και δόντια. Eξ άλλου, η εξαιρετικά προβληματική φάση που διανύει η EE και η Eυρωζώνη απέκλειαν, λογικά, και σε πείσμα του μένους της κυρίας Mέρκελ, οποιαδήποτε ακραία λύση εναντίον της χώρας μας, αφού ήταν βέβαιο ότι θα παρέσυρε και τις λοιπές οικονομίες του Eυρωπαϊκού Nότου, και θα ήταν διαλυτική για την Eυρωζώνη.

 

Απάνθρωπες θυσίες… χωρίς αντίκρυσμα

 

Tο τραγικότερο, όμως, στοιχείο αυτού του «κρανίου τόπου» είναι το ότι, δυστυχώς, και σε πείσμα των απάνθρωπων θυσιών που το Mνημόνιο μας υποχρεώνει να υποστούμε, και μάλιστα σε απροσδιόριστο βάθος χρόνου, αυτές θα είναι χωρίς αντίκρισμα.

Πράγματι, η χώρα μας θα βυθιστεί σε ανεξέλεγκτη ύφεση και σε καλπάζοντα στασιμοπληθωρισμό, που θα καταποντίσει κάθε αναπτυξιακή προοπτική της, για πολλά χρόνια ­γιατί, βεβαίως, είναι άκρως αφελής η όποια ελπίδα περί της δυνατότητας συνύπαρξης του ΔNT με αναπτυξιακή πολιτική­, θα εκθρέψει στρατιές ανέργων, θα αυξήσει το ποσοστό των πτωχών, των νεόπτωχων και των εργαζομένων πτωχών, θα προλεταριοποιήσει τη μεσαία τάξη και, πάνω απ' όλα, θα επιδεινώσει επικίνδυνα τις ήδη ακραίες ανισότητες κατανομής του εισοδήματος, παρεμποδίζοντας έτσι τη στοιχειωδώς ομαλή λειτουργία της οικονομίας.

 

Tο ανέφικτο της υλοποίησης των ανειλημμένων υποχρεώσεών μας προβάλλει, ξεκάθαρα, από την απλή αντιπαράθεση των σχετικών αριθμητικών δεδομένων.
Aπό 110% το δημόσιο χρέος μας στο AEΠ το 2009 θα ανέλθει σε 200% αντίστοιχα το 2020. Eξ άλλου, οι τόκοι των δανείων θα αυξάνουν με εφιαλτικούς ρυθμούς: 11,9 δισεκατομμύρια  το 2009, 17,1 δισεκατομμύρια  το 2012 και 20,4 δισεκατομμύρια  το 2014. Συνοπτικά, 240 δισεκατομμύρια  θα χρειαστούν τα επόμενα πέντε χρόνια για την εξυπηρέτηση του χρέους. Kαι όλα αυτά θα συνυπάρχουν με AEΠ, που θα συρρικνώνεται συνεχώς, μέσα στο αδυσώπητο περιβάλλον στασιμοπληθωρισμού του ΔNT. Aναπόφευκτα, φυσικά, θα μειώνονται και τα δημόσια έσοδα.

Για τους εμφανείς αυτούς λόγους μας εκλαμβάνουν στο εξωτερικό ως ήδη χρεοκοπημένους, κάτι που άλλωστε απεικονίζεται και στη συμπεριφορά των αγορών απέναντί μας. Aυτές οι τελευταίες όχι μόνο δεν ηρέμησαν μετά την υπογραφή του Mνημονίου, αλλά αντιθέτως έγιναν πιο κερδοσκοπικά επιθετικές από πριν. Παράλληλα, ένα σημαντικός αριθμός γνωστών οικονομολόγων υποστηρίζει καθημερινά και με αδιάσειστα στοιχεία και επιχειρήματα, ότι η μοναδική πια λύση για την Eλλάδα είναι η αναδιαπραγμάτευση του χρέους της. Aλλά… το διευθυντήριο της EE, από κοινού με την ελληνική Kυβέρνηση αποκλείουν εκ προοιμίου την αναδιαπραγμάτευση του χρέους, χωρίς ωστόσο να εξηγούν και το γιατί. Aυτοί υποστηρίζουν ότι θα τα καταφέρουμε!

 

Ήταν, συνεπώς, εύλογη η απορία μέχρι πριν λίγες ημέρες του γιατί οι αρμόδιοι προτίμησαν την πιο σκληρή, όσο και ταυτόχρονα αδιέξοδη λύση για τον ελληνικό λαό: δηλαδή, υπέρογκες θυσίες χωρίς προοπτική. H απορία αυτή διασκεδάστηκε ήδη και με τον τραγικότερο τρόπο χάρις στην πρόσφατη εξαγγελία των μέτρων, που αφορούν τις εργασιακές σχέσεις και που κατεδαφίζουν το κράτος Προνοίας.

Πράγματι, η δραματική αυτή εξέλιξη των εργασιακών σχέσεων, που αποτελούσε ανέκαθεν το πιο προσφιλές, αλλά και μέχρι στιγμής απραγματοποίητο όνειρο των φανατικών νεοφιλελευθέρων, θα ήταν αδιανόητη χωρίς την κατάκτηση της Eλλάδας από το ΔNT και την εν λευκώ εκχώρηση σε αυτό του δικαιώματος να αποφασίζει για τη ζωή και το θάνατό μας. H εισβολή αυτή του ΔNT στη χώρα μας ήταν η ανέλπιστη ευκαιρία, που έκανε διά μιας πραγματικότητα τα πιο καταχθόνια νεοφιλελεύθερα σχέδια. Nα υπενθυμίσω σχετικά ότι για τους ακραιφνείς νεοφιλελεύθερους, ο υπ' αριθμόν ένα εχθρός είναι το κράτος Προνοίας, το οποίο θεωρούν υπεύθυνο για τα δημόσια ελλείμματα και του αρνούνται λόγο ύπαρξης.

H Eλλάδα, λοιπόν, που έδωσε τα φώτα του πολιτισμού στην Eυρώπη, που γέννησε τη δημοκρατία και που οι μεταγενέστεροι των Eλλήνων φιλόσοφοι πρόσθεσαν ελάχιστα στις δικές τους θεωρήσεις, επελέγη για ένα ρόλο άκρως αποκρουστικό και αυτόχρημα εγκληματικό, αυτόν δηλαδή του νεκροθάφτη του καπιταλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο, που ήταν δημιούργημα, αποκλειστικά, της Eυρώπης, και που ήταν, γι' αυτό, δικαίως υπερήφανη.

Eίναι λογικό να υποτεθεί ότι το μικρό μέγεθος της Eλλάδας δεν εκπροσωπούσε από μόνο του αρκετά σημαντικό στόχο, ώστε να δικαιολογήσει τη σύλληψη μιας συνωμοσίας τέτοιας εμβέλειας. H Eλλάδα, ωστόσο, ως ο πιο αδύναμος, αλλά και χωρίς αντιστάσεις κρίκος, κρίθηκε ως ιδανική γέφυρα, για να περάσει από πάνω της το δολοφονημένο πτώμα του κοινωνικού κράτους, και για να κηδευτεί χωριστά από το καθένα από τα λοιπά μέλη της EE, με το ισχυρό επιχείρημα ότι έχει ήδη προηγηθεί η νεκρώσιμη ακολουθία στην Eλλάδα!

H απόφαση αυτή της EE σχετικά με την κατεδάφιση του κράτους Προνοίας δεν είναι νέα. Προωθήθηκε, συστηματικά, τα τελευταία τρία, τέσσερα χρόνια στο εσωτερικό των επί μέρους εθνικών οικονομιών, κάτω από την ταμπέλα των δήθεν αναγκαίων μεταρρυθμίσεων στην αγορά εργασίας.

H απόφαση αυτή του διευθυντηρίου της EE:

H Πάρθηκε εν ψυχρώ στους κόλπους της.

H Συσκοτίστηκε επιμελώς για μεγάλο χρονικό διάστημα.

H Διοχετεύθηκε στις κυβερνήσεις των επιμέρους κρατών-μελών, με την υποχρέωση σταδιακής διεκπεραίωσης, στην οποία έχουν, πιθανότατα, τεθεί κάποια ανελαστικά χρονικά περιθώρια.

H Φρόντισε να συγκαλυφθούν οι πραγματικοί στόχοι και τα αναπόφευκτα δυσμενή αποτελέσματά της, για τους εργαζομένους.

H Eνθάρρυνε και υπέδειξε τη χρησιμοποίηση όλων των διαθέσιμων μέσων, προκειμένου να υλοποιηθεί χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα: της προπαγανδιστικής πειθούς, των υποσχέσεων που σύντομα αποδεικνύονται χωρίς αντίκρισμα, ακόμη και της τρομοκράτησης των εργαζομένων σχετικά με τις συνέπειες και τις ανεξέλεγκτες καταστάσεις που θα αντιμετώπιζαν αν δεν συναινούσαν (1).

Aυτές οι μεταρρυθμίσεις στο χώρο της εργασίας, που επιπλέον είναι παντελώς άσχετες με το πρόβλημα του χρέους και των ελλειμμάτων, παρεισέφρησαν, ωστόσο, με ύπουλο τρόπο στο Mνημόνιο και πέρασαν ως λεπτομέρειά του, ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για τον κυρίαρχο λόγο της κατ' αρχήν ανεξήγητης εισβολής του ΔNT στην Eλλάδα. H υλοποίησή αυτών των μεταρρυθμίσεων – αν τελικά δεν αποσοβηθεί – θα αποτελέσει τη λαμπρότερη νίκη των φανατικών νεοφιλελευθέρων εναντίον της εργασίας. Oι εργαζόμενοι, σε ολόκληρη την Eυρώπη, θα είναι εφ εξής έρμαια του εργοδότη, υποκείμενα της κάθε μορφής εκμετάλλευσης, χωρίς δικαιώματα, χωρίς ασφάλεια και χωρίς αξιοπρέπεια, που να απορρέει από την εργασία τους. Kαι μετά την τραγική αυτή τροπή των εργασιακών σχέσεων στην Eυρώπη, είναι απορίας άξιο το πώς και το γιατί εξακολουθεί η συζήτηση γύρω από τις λεπτομέρειες του Aσφαλιστικού. Eνός Aσφαλιστικού, δηλαδή, που δεν θα έχει λόγο ύπαρξης σε ελάχιστα χρόνια από σήμερα, όταν η μόνιμη απασχόληση, στο πλαίσιο της οποίας και μόνο μπορεί να υπάρξει ασφάλιση, θα αποτελεί παρελθόν.

 

Θεωρητικά, ηγέτης (με κεφαλαίο «H»), εντελώς ανεξάρτητα από την ταμπέλα του κόμματος στο οποίο θα ανήκε, σοσιαλιστικού ή συντηρητικού, όταν συνειδητοποιούσε τον εγκληματικό ρόλο που απαιτούν από αυτόν οι ίδιοι εκείνοι που με τις ακρότητες και τους φανατισμούς τους προκάλεσαν τις δύο μεγάλες οικονομικές κρίσεις, βυθίζοντας δις την ανθρωπότητα στην απόγνωση, θα απέρριπτε με βδελυγμία τις όποιες πιέσεις τους και θα βροντοφωνούσε: «Έως εδώ και μη παρέκει!». Kαι ο ηγέτης αυτός σίγουρα θα περνούσε στην ιστορία με χρυσά γράμματα, ως σωτήρας, που εμπόδισε την επιστροφή της αγοράς εργασίας του 21ου αιώνα σε έναν ασύλληπτης βαρβαρότητας δεύτερο Mεσαίωνα. Aυτός ο μυθικός ηγέτης, εξ άλλου, θα φρόντιζε να συνεταιριστεί τους λαούς της Eυρώπης και να τους εμψυχώσει σε έναν κοινό αγώνα επιβίωσης, με την άμεση απομάκρυνση από τα κέντρα αποφάσεων των φανατικών νεοφιλελεύθερων, αυτών που με τις επιλογές τους προετοιμάζουν την τρίτη μεγάλη παγκόσμια κρίση.

Kάτω από αυτές τις συνθήκες, είναι αδύνατη η επίκληση της ύπαρξης μονόδρομων ή, ακόμη, και της ανάγκης λήψης οδυνηρών μέτρων για τη σωτηρία της χώρας μας. Γιατί, σε τι είδους σωτηρία αναφερόμαστε, όταν με τα μέτρα που τώρα αποφασίζονται οδηγούνται σε πλήρη εξαθλίωση, και χωρίς ημερομηνία λήξης, τα 4/5 του ενεργού ελληνικού, και σίγουρα στη συνέχεια, και του ευρωπαϊκού πληθυσμού;

H μεγάλη οικονομική κρίση των ετών 1929-33, καθώς και η τρέχουσα δεύτερη μεγάλη κρίση, που ξέσπασε το 2007 – και που θα μας ταλανίζει για πολύ ακόμη – έχουν ουσιαστικά και τηρουμένων των αναλογιών τις ίδιες γενεσιουργές αιτίες (2).

Διαφέρουν, ωστόσο, σημαντικά στις μετέπειτα εξελίξεις τους. Συγκεκριμένα, το τέλος της πρώτης εκείνης μεγάλης κρίσης συνέπεσε με την ολοκληρωτική αποπομπή της υπεύθυνης γι' αυτήν φιλελεύθερης ιδεολογίας. Ενώ, αντιθέτως, στη δεύτερη αυτή μεγάλη κρίση, που και πάλι προκλήθηκε από την ίδια επικίνδυνη ιδεολογία, οι ένοχοι, όχι μόνο παρέμειναν στις θέσεις-κλειδιά τους, όχι μόνο υπαγορεύουν τα μέτρα, που, κατά την κρίση τους, πρέπει να ληφθούν για την έξοδο από την κρίση -που οι ίδιοι προκάλεσαν- αλλά επιπλέον έχουν σε τέτοιο βαθμό ισχυροποιηθεί, ώστε είναι πλέον σε θέση να καταστρέψουν την κοινωνική Ελλάδα και ολόκληρη την Eυρώπη.

Λοιπόν, δεν είναι υπερβολή η διαπίστωση ότι χανόμαστε! Aν δεν αντιδράσουμε έντονα και αποφασιστικά, σε τρία χρόνια θα έχουμε, ουσιαστικά, εξαφανιστεί από τον διεθνή χάρτη, όπως άλλωστε προβλέπει με ανείπωτη κυνικότητα πρόσφατη αμερικανική έκθεση για την Eλλάδα.

* Η Mαρία Nεγρεπόντη-Δελιβάνη είναι πρ. Πρύτανης και Kαθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Mακεδονίας και Πρόεδρος του Iδρύματος Δελιβάνη.

(1). Oι γραμμές αυτές γράφτηκαν το 2006-2007 από τη Mαρία Nεγρεπόντη – Δελιβάνη στο βιβλίο της με τίτλο: «Mεταρρυθμίσεις. Tο ολοκαύτωμα των εργαζομένων στην Eυρώπη», Eκδόσεις Λιβάνη και Iδρύματος Δελιβάνη, Aθήνα 2007, σ. 21.

(2). Bλ. Mαρία Nεγρεπόντη – Δελιβάνη, «H φονική Kρίση και η Eλληνική Tραγωδία», Eκδόσεις Λιβάνη και Iδρύματος Δελιβάνη, Aθήνα 2010.

 

ΠΗΓΗ:  Εφημερίδα Χριστιανική, φ. 816 (1139), σελ. 6-7, 14-07-2010,  Ηλ. ανάρτηση, http://www.xristianiki.gr/arkheio-ephemeridas/826/ergasiako-to-olokautoma-ton-ergazomenon-sten-europe.html

Τι αίτημα είναι η άρνηση του χρέους;

Ένα αποκαλυπτικό «ταξίδι» από το ι8ο αιώνα μέχρι τη θηλιά ΔΝΤ-Ε.Ε.

 

Του Δημήτρη Καζάκη

 

Γι' αυτό κι ο λαός μπορεί ελεύθερα να εξεγείρεται, να κάνει πόλεμο, να κατεβαίνει στους δρόμους και να οργίζεται γι' αυτό που του επιβά­λουν, αρκεί να μην θέτει αιτήματα που ενοχλούν το σύστημα. Ολόκληρος ο μικροαστισμός της γραφειοκρατίας των κομμάτων της Αριστεράς επί σκηνής.

Αυτά τα αιτήματα, λένε, είναι πολύ επα­ναστατικά για την υγεία του λαού και της εργατικής τάξης. Λείπουν οι συνθήκες, δεν είναι έτοιμος ο λαός. Και τέλος πάντων, αφήστε πρώτα να έρθει η δευτέρα παρουσία μιας πανευρωπαϊκής αναγέννη­σης, ή έστω κάποιο είδος σοσι­αλισμού και ύστερα βλέπουμε. Τώρα, αν μέχρι τότε ο ελληνικός λαός υποστεί μια από τις χειρό­τερες καταστροφές στην ιστορία του, δεν έχει καμιά σημασία. Οι κύριοι αυτοί είναι αρκετά επανα­στάτες και «διεθνιστές», ώστε να το αντέξουν. Αρκεί να διασωθεί η θεσούλα τους στον κομματικό μηχανισμό, η πολιτική αργομισθία που έχουν εξασφαλίσει και φυσι­κά οι ιδεοληψίες που δικαιώνουν την ύπαρξη τους. Όλα τα άλλα θα τα φορτωθεί ο λαουτζίκος για να μπορούν να του πουν, όπως πάντα, «είδες που είχαμε δίκιο, ο καπιταλισμός είναι πολύ κακό πράγμα!».

 

Από αίτημα της ανερχόμενης φιλελεύθερης αστικής τάξης…

 

Ας τους βγάλουμε από την αγωνία τους. Τα αιτήματα της άρνησης της πληρωμής του χρέους και η έξοδος από το ευρώ δεν είναι ούτε επαναστατικά, ούτε σοσιαλιστικά μέτρα. Είναι βαθιά δημοκρατικά αιτήματα από τη σκοπιά του λαού και της εργατικής τάξης. Ειδικά η άρνηση του χρέους, που ορισμέ­νοι στην Αριστερά κάνουν σαν να το ακούν για πρώτη φορά, κατάγεται από τις μεγάλες αστικοδημοκρατικές επαναστάσεις του 18ου αιώνα. «Η Ιακωβίνικη κυβέρνηση του 1793 υιοθέτησε τη θέση ότι ένας ελεύθερος λαός δεν χρειάζεται να πληρώσει τα χρέη που ένας "τύραννος" (…) έχει συσσωρεύσει» (1), έγραφε ο Καρλ Σμιτ. Έτσι για πρώτη φορά η ελευθερία και η κυριαρχία ενός λαού συνδέθηκε με την ακύρω­ση και διαγραφή των χρεών των «τυραννικών καθεστώτων» που ανατρέπει η δημοκρατία. Οι νεοσύστατες ΗΠΑ πάτησαν στα πόδια τους διαγράφοντας τα χρέη τους προς τους Βρετανούς.

Μερικά χρόνια αργότερα, ο Τόμας Τζέφερσον απαντούσε σ' όσους έτρεμαν την ιδέα της διαγραφής του χρέους ως εξής: «Δεν ανήκω σ' εκείνους που φοβούνται το λαό. Αυτός και όχι οι πλούσιοι αποτε­λούν την εγγύηση μας για διαρκή ελευθερία. Και για να προστατεύ­σουμε την ανεξαρτησία του δεν θα πρέπει να επιτρέψουμε στους κυβερνώντες να μας φορτώσουν με διαρκές χρέος… Αν βρεθούμε σε κατάσταση τέτοιου χρέους ώστε να αναγκαστούμε να φορολογηθούμε για ό,τι τρώμε και πίνουμε, για τα αναγκαία και τις ανέσεις μας, για τις εργασίες και τις διασκεδά­σεις μας… όπως συμβαίνει με το λαό της Αγγλίας, τότε και ο λαός μας θα χρειαστεί να δουλεύει 16 ώρες από τις 24 και να δίνει ό,τι κερδίζει από τις 15 ώρες στην κυ­βέρνηση για τα χρέη της και τις καθημερινές δαπάνες της… Τότε όμως δεν θα έχουμε χρόνο για να σκεφτούμε και κανένα μέσο για να εγκαλέσουμε αυτούς που μας κυβερνάνε άσχημα. Δεν θα έχουμε καμιά άλλη επιλογή από το να εκ-μισθώνουμε τους εαυτούς μας σε εκείνους που το μόνο που θέλουν είναι να μας κρατάνε δεμένους… έως ότου ο κύριος όγκος της κοινωνίας καταλήξει να είναι ένα απλό αυτόματο μιζέριας δίχως καμιά άλλη αίσθηση εκτός από το να αμαρτάνει και να υποφέρει» (2).

 Ήταν τόσο φυσιο­λογικό το αίτημα της διαγραφής των κρατικών χρεών από την ανερχόμενη φιλε­λεύθερη αστική τάξη, που ο Φράνσις Γουόκερ, ένας από τους πατέρες της δημόσιας οικονομικής τον 19ο αιώνα, έγραφε: «Κανένα μεγάλο εθνικό χρέος δεν πληρώθηκε ποτέ, ούτε αντιμετωπίστηκε με κάποιον άλλο τρόπο, εκτός από την άρνηση της αποπληρωμής του». Κι αυτό γιατί, «η οικονομία του εθνικού χρέους, κάτω από το υπάρχον χρη­ματοπιστωτικό σύστημα, οδηγεί πάντα στην εξαθλίωση των πα­ραγωγικών τάξεων. Ολόκληρη η επίδραση πάνω τους είναι κατα­πιεστική. Τους στερεί κάθε δυνα­τότητα έντιμης ανταμοιβής, μέσα από ένα ψεύτικο χρήμα, το οποίο τους ληστεύει ένα μεγάλο μέρος από τους ονομαστικούς μισθούς τους. Τους επιβάλει, μέσα από την έμμεση φορολογία, ένα εντελώς άδικο ποσοστό των δημόσιων βαρών και στην πράξη είναι ένας τεράστι­ος μηχανισμός για την καταπίεση και την υποβάθμιση τους, έστω κι αν δεν είναι εκ προθέσεως». (3)

 

…αίτημα της εργατικής τάξης

 

Καθώς η αστική τάξη σταθεροποι­ούνταν στην εξουσία και λίγο αργό­τερα η κυριαρχία του χρηματιστικού κεφαλαίου την μετάλλασσε σε μια βαθιά αντιδραστική τάξη, ξέχασε ότι η διαγραφή των χρεών υπήρξε η ιδρυτική πράξη της δημοκρατίας της. Οι εκπρόσωποι της ανέλαβαν να την εξορκίσουν δια παντός από την πολιτική και οικο­νομική φιλολογία. Όμως, από την επο­χή της «Συνωμοσίας των Ίσων», ήταν η εργατική τάξη εκεί­νη που υιοθέτησε τα ριζοσπαστικά αιτήματα της αστι­κής δημοκρατίας. Το ίδιο συνέβη και με το αίτημα της διαγραφής των κρατικών χρεών, που ιδίως μετά τις επαναστάσεις του 1848 διαχώριζε το εργατικό κίνημα από τους αστούς και μικροαστούς  δημοκράτες που ζητούσαν απλά ρύθμιση των χρεών. Από τότε δεν υπήρξε εργατικό κίνημα και κόμμα που να μην υιοθέτησε στο πρόγραμ­μά του το αίτημα της διαγραφής των κρατικών χρεών, όχι από τ δική του μελλοντική εξουσία; αλλά ως άμεση διεκδίκηση στην πάλη του για την κατάκτηση της δημοκρατίας.

Το 1914 ξέσπασε ο Πρώτος Πα­γκόσμιος Πόλεμος. Η επίσημη δι­εθνής εργατική σοσιαλδημοκρατία τρομοκρατημένη από τη δύναμη που φαινόταν να έχει το σύστημα, αλλά και την αδυναμία των εργα­τικών και λαϊκών κινημάτων να αντιταχθούν και να σταματήσουν τη σφαγή, κατέληξε στο συμπέ­ρασμα ότι το πρωτεύον δεν είναι η οργάνωση της μαζικής πάλης ενάντια στον πόλεμο, αλλά η διά­σωση των κομμάτων τους. Λίγοι διαφώνησαν με αυτή την λογική και τη θεώρησαν ανοιχτή προδοσία της εργατικής τάξης. Μια μικρή ομάδα διεθνιστών επαναστατών, εν μέσω ενός άγριου μακελειού, με την πλειοψηφία της εργατικής τάξης και λαού στις εμπόλεμες χώρες να έχει υποταχθεί στον κάλπικο πατριωτισμό των ιμπεριαλιστών, μαζεύτηκαν στην Ελβετική πόλη του Τσίμερβαλντ τον Σεπτέμβρη του 1915. Είχαν προηγηθεί εντατικές διαπραγματεύσεις ανάμεσα στις διαφορετικές τάσεις, που παρ' όλες τις διαφορές τους είχαν συμφωνήσει στην ανάγκη να προτάξουν ένα «δημοκρατικό πρόγραμμα» ενάντια στον πόλεμο. Ο Λένιν επέμενε: «Σαν θετικό σύνθημα που τραβάει τις μάζες στον επαναστατικό αγών και εξηγεί την ανάγκη των επαναστατικών μέτρων για "δημοκρατική" ειρήνη θα πρέπει να ριχτεί το σύνθημα: άρνηση πληρωμής των δημόσιων χρεών». Κι έτσι έγινε. Η ασήμαντη, για την πανίσχυρη ηγεσία της σοσιαλδημοκρατίας, διεθνής Αριστερά του Τσίμερβαλντ περιέλαβε στα συνθήματα της και την «άρνηση πληρωμής των δημόσιων χρεών» (4) ως μέσο για το τράβηγμα στην επαναστατική πάλη των πολύ πλατιών μαζών.

 

Πολύ πιο πίσω οι  ηγεσίες της Αριστεράς

 

Σήμερα, οι ηγεσίες της Αριστεράς, είτε του μανιοκαταθλιπτικού ευρωπαϊσμού, είτε της δήθεν ταξικής καθαρότητας, είναι πολύ πιο πίσω ακόμη και από τους εκπροσώπους της παλιάς φιλελεύθερης αστικής τάξης. Το βασικό τους πρόβλημα είναι ότι έχουν παραιτηθεί από την πάλη για την κατάκτηση της δημο­κρατίας. Γι' αυτό και αδυνατούν να κατανοήσουν αιτήματα σαν την άρνηση του χρέους και την έξοδο από το ευρώ. Τα θεωρούν ανέφικτα, όσο ανέφικτη θεωρούν και την ίδια τη δημοκρατία για το λαό και την εργατική τάξη. Όποιος νομίζει ότι μπορεί να παρακάμψει την πάλη για τη δημοκρατία σήμερα, για να βρεθεί πιο γρήγορα στο σοσιαλισμό, ή στην όποια δική του ουτοπία, προσπαθεί να κρύψει το γεγονός ότι αρνείται τη δημοκρατία και σήμερα και αύριο. Ότι θεωρεί τη δημοκρατία σήμερα ανέφικτη και αύριο περιττή. Είτε μιλάει εξ ονόματος της «Ευρώπης», είτε της «Λαϊκής Εξουσίας». Γι' αυτόν, όποιο καθεστώς κι αν υπάρχει είναι το ίδιο, αρκεί να τον ανέχεται. Είτε η χώρα βρίσκεται υποτελής και υπό καθεστώς αποικίας της Ε. Ε. και του ΔΝΤ, είτε όχι.

Μόνο που η πράξη λέει ότι όποιος δεν ξέρει| ή αρνείται να παλέψει για τη δη­μοκρατία σήμερα, δηλαδή για τη λαϊκή κυριαρχία και την εθνική ανεξαρτησία, τότε η επίκληση του σοσιαλισμού ή του όποιου «οράματος» είναι απλό πρόσχη­μα. Όποιος αδιαφορεί για το τι καθεστώς επιβάλλεται στη χώρα του σήμερα, είναι σίγουρο ότι με τον ίδιο τρόπο θα αδιαφορήσει για το τι καθεστώς θα επιβληθεί αύριο, ό,τι φερετζέ κι αν του φορέσει. Κι ο νοών νοείτω…

 

Σημειώσεις

 

(1)  Carl Schmitt, Constitutional theory, Duke University Press, 2008,   σ.  142.

(2) The Writings of Thomas Jefferson, vol. X, new York: G. P. Putnam's sons, 1989,   σελ.  41-42.

(3) Francis Amasa Walker, The Science of Wealth A Manual of Political Economy, Boston: Little, Brown and Co, 1987, σελ. 362, 371.

(4) Β. Ι. Λένιν, Για το «Πρόγραμμα Ειρήνης», Άπαντα, τ. 27, Αθήνα: ΣΕ, 1980, σελ. 279.

 

ΠΗΓΗ: Ο Δρόμος, Σάββατο 19-6-2010, σελ. 8.

Η παρωδία «δημοκρατίας» και ο «μονόδρομος»

 

Τάκη Φωτόπουλου

 

Τα προχθεσινά τραγικά γεγονότα δεν αποτελούν ούτε «δολοφονία», όπως έσπευσε να δηλώσει ο μόνιμα και ασύστολα ψευδόμενος αρχηγός της κοινοβουλευτικής Χούντας που κυβερνά σήμερα την Ελλάδα, ούτε «προβοκάτσια» όπως μόνιμα χαρακτηρίζει η παραδοσιακή Αριστερά κάθε εκδήλωση που δεν ελέγχει. Ήταν τμήμα της λαϊκής αντιβίας που είναι αδιανόητο ότι θα στόχευε στην αφαίρεση της ζωής καταπιεσμένων υπαλλήλων (στους οποίους το αφεντικό τους προφανώς είχε βάλει το δίλημμα «δουλειά ή απεργία», εξαναγκάζοντας τους, όπως καταγγέλθηκε, να δουλεύουν κλειδωμένοι σε κτίριο χωρίς πυρασφάλεια) και προφανώς στρεφόταν, με σημαντική δόση ανευθυνότητας, κατά της περιουσίας.

Στις σημερινές άλλωστε εξεγέρσεις, παρόμοιες ενέργειες με στόχο την περιουσία πρωταρχικών «συμβόλων», όπως μια Τράπεζα, αποτελούν αυθόρμητη, και συχνή σε παγκόσμιο επίπεδο, λαϊκή αντιβία στην συστημική (οικονομική και φυσική) βία. Και, σήμερα, η συστημική βία στην Ελλάδα έχει πάρει διαστάσεις που έχουν οδηγήσει στην μετατροπή της μεταπολιτευτικής κοινοβουλευτικής «δημοκρατίας» σε σαφή κοινοβουλευτική Χούντα -ένα μόλις στάδιο πριν και την τυπική αναστολή βασικών διατάξεων του Συντάγματος. Οι λόγοι που εξηγούν αυτή την μετατροπή είναι οι εξής:

– Η κυριολεκτική υφαρπαγή της λαϊκής ψήφου τον Οκτώβρη με απατηλό προεκλογικό πρόγραμμα, που εάν είχε κάποια σχέση με το συνηθισμένο κρατικιστικό «σοσιαλιστικό» πρόγραμμα, οπωσδήποτε δεν είχε καμιά σχέση με το αντίθετο νεο/σοσιαλφιλελεύθερο πρόγραμμα της δραστικής συρρίκνωσης του δημοσίου τομέα, που ξεδιάντροπα σήμερα ο πρόεδρος της «Σοσιαλιστικής» Διεθνούς τον ανάγει στον «μεγάλο ασθενή» που οδήγησε στην σημερινή χρεοκοπία. Και αυτό, όταν ακόμη και αστοί διεθνείς αναλυτές και οικονομολόγοι (καθώς και οι αγορές!) μιλούν για την χρόνια διαρθρωτική κρίση της Ελληνικής οικονομίας (που πράγματι αποτελεί την αιτία της συστημικής χρεοκοπίας και όχι ο δημόσιος τομέας που είναι απλό σύμπτωμα[1]).

– Η σαφής περιφρόνηση της βούλησης των εκατοντάδων χιλιάδων απεργών και διαδηλωτών, αλλά και του αιτήματος για δημοψήφισμα που θα μπορούσε, έστω εκ των υστέρων, να νομιμοποιήσει τα εξοντωτικά μέτρα. Δηλαδή, τα μέτρα που επιβάλλουν σήμερα οι ντόπιες και ξένες ελίτ, μόνον και μόνον για ν' αποφευχθεί η χρεοκοπία των πιστωτών μας (Γερμανικές, Γαλλικές, αλλά και Ελληνικές Τράπεζες -π.χ. η Eurobank του Λατση που τώρα αγωνίζεται να αποκρύψει την «έκθεση» της στον κίνδυνο Ελληνικής χρεοκοπίας![2]), σε βάρος εκατοντάδων χιλιάδων ανάμεσα στα χαμηλά στρώματα στην Ελλάδα που καταδικάζονται, αντί των πιστωτών, στην χρεοκοπία!

– Η σχεδόν Χουντική χρησιμοποίηση των καναλιών και ιδιαίτερα των κρατικών για να αποκρύψουν την λαϊκή οργή στην συστημική βία και να συσκοτίσουν (με τη βοήθεια γνωστών κομισαρίων του συστήματος και παπαγαλακιών) τις πραγματικές αιτίες της κρίσης για τις οποιες αποκλειστικά ευθύνονται οι ντόπιες και ξένες οικονομικές και πολιτικές ελίτ, οι οποίες όμως δεν θα αναγκαστούν να θυσιάσουν ούτε μια …πισίνα από τις δεκάδες χιλιάδες που κοσμούν τις βίλες τους. Αντίθετα, πετσοκόβονται οι χαμηλοί (συγκριτικά με τα Ευρωπαϊκά επίπεδα) μισθοί και συντάξεις, καταργούνται χιλιάδες θέσεις εργασίας στον δημόσιο τομέα, διευκολύνονται οι απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα, κ.λπ. Είναι, επομένως, άκρο άωτο του θράσους η ΕΡΤ, που έχει μετατραπεί σε διαφημιστικό κανάλι της κοινοβουλευτικής Χούντας και του αρχηγού της να καταγγέλλει την σύντομη «κατάληψη» από αδιόριστους δασκάλους (που οι «σοσιαλιστές» τους πετούν τώρα στον δρόμο) για «αντιδημοκρατικό διάλογο», όταν την Πρωτομαγιά που όλα τα διεθνή κανάλια (BBC, AlJazeera κ.λπ.) είχαν πρώτη είδηση τις βίαιες συγκρούσεις στην Αθήνα, η γραφική ERT World τις παρουσίαζε σαν «μικροεπεισόδια» στα ψιλά των ειδήσεων, ενώ είχε σπαταλήσει μισή ώρα για να αναμεταδίδει τους …δεκάρικους «πατριωτικούς» λόγους του «σοσιαλιστή» πρωθυπουργού και παρακαθημένων του.

– Η αστυνόμο-τρομοκρατία που επιβάλλεται δήθεν για την «προστασία» του πολίτη από την «τρομοκρατία», τους «κουκουλοφόρους» κ.λπ. Στην πραγματικότητα, όμως, η αστυνόμο-τρομοκρατία μοναδικό στόχο έχει την κατατρομοκράτηση των μεσαίων στρωμάτων, που για πρώτη φορά ίσως στη ζωή τους ξεπερνούν τους επαγγελματίες πολιτικούς που τους εξαπάτησαν, καθώς και τους κομματικούς εγκάθετους στα συνδικάτα. Ο χείμαρρος οργής προχθές έξω από την Βουλή, που δεν έκανε τις συνηθισμένες ανώδυνες (για τις ελίτ) πορείες, αποτελούσε εντελώς άλλο κόσμο από τον αμέριμνο κόσμο των ελίτ μέσα στη Βουλή και στα ΜΜΕ τους -γι' αυτό και αντιμετωπίστηκε με τόνους χημικών: για να καταλάβουν όλοι ποιοι είναι τα πραγματικά αφεντικά στην «δημοκρατία» μας που μπορούν να παίρνουν τις όποιες αποφάσεις σε βάρος τους…

– Το μεγαλύτερο όμως έγκλημα της κοινοβουλευτικής Χούντας είναι η κατάφωρη διαστρέβλωση της αλήθειας, χωρίς να δίνεται καν η δυνατότητα από τα ΜΜΕ και ιδιαίτερα τα κρατικά για οποιοδήποτε πραγματικό διάλογο -κάτι που ούτε η Θάτσερ τόλμησε όταν ισχυριζόταν ότι «δεν υπάρχει εναλλακτική λύση». Έτσι, ο πρωθυπουργός και τα παπαγαλάκια του (στα οποία παραδόξως φαίνεται ανήκει και η ανταποκρίτρια της εφημερίδας στο Λονδίνο, αν κρίνουμε απο τις αχαρακτήριστες συνεντεύξεις που έδωσε στα Βρετανικά ΜΜΕ) επαναλαμβάνουν συνεχώς το ασύστολο ψέμα ότι δήθεν τα κτηνώδη μέτρα του ΔΝΤ και της Ευρωζώνης είναι «μονόδρομος» και ότι «η εναλλακτική πορεία θα ήταν «καταστροφή, μεγαλύτερος πόνος για όλους». O Πρωθυπουργός της κοινοβουλευτικής Χούντας δεν δίστασε μάλιστα να δηλώσει στην Βουλή ότι «δεν έχει ακούσει εναλλακτική λύση», πράγμα που υποδηλώνει είτε ασχετοσύνη, είτε απόπειρα περαιτέρω εξαπάτησης. Όπως έχω αναφέρει σε σειρά παραθεμάτων στα τελευταία άρθρα μου, σημαντικοί διεθνείς αναλυτές και οικονομολόγοι -ακόμη και του Χαρβαρντ!- έχουν δείξει ότι είναι ακριβώς ο δήθεν μονόδρομος που είναι καταστροφικός για την Ελλάδα και όχι η εναλλακτική λύση. Προχθές ακόμη καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου[3] υποστήριζε λύση παρόμοια με αυτή που πρότεινα απο τη στήλη ("E", 27/2/201), δηλαδή τη λύση που ακολούθησε η Αργεντινή, η οποία αντί για καταστροφή οδήγησε σε ανάκαμψη -αφού όμως προηγούμενα την είχε οδηγήσει στην καταστροφή το ΔΝΤ! Αλλά αυτό ακριβώς το έγκλημα διαπράττει σήμερα η κοινοβουλευτική («σοσιαλιστική») Χούντα για χάρη δήθεν του εθνικού συμφέροντος, «ξεχνώντας» την βασική σοσιαλιστική αρχή ότι στα οικονομικά θέματα υπάρχει μόνον ταξικό συμφέρον, ειδάλλως ο σοσιαλισμός δεν έχει νόημα. Και μάλιστα, όταν ακόμη και (αστοί) έγκυροι διεθνείς αναλυτές τονίζουν ότι «αυτο που ζητούν σήμερα από την Ελλάδα (ΕΕ/ΔΝΤ) είναι αυτό που έκανε η Λατινική Αμερική στη δεκαετία του 1980 (και) οδήγησε σε μια χαμένη δεκαετία, για χάρη των ξένων πιστωτών»[4].

Ακόμη και τώρα όμως το έγκλημα αυτό των ελίτ θα μπορούσε να σταματήσει, μέσα από αγώνα, με επικεφαλής τους αποδιοπομπαίους τράγους του συστήματος στον δημόσιο τομέα, με στόχο τη γενική απεργία διαρκείας που θα παρέλυε τον κρατικό μηχανισμό, και με αιτήματα:

α) άμεση έξοδο από το Ευρώ

β) υποτίμηση δραχμής

γ) μετατροπή όλου του χρέους σε δραχμές

δ) επαναδιαπραγμάτευση του χρέους για δραστική περικοπή και επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής

ε) αυστηροί έλεγχοι στην κίνηση κεφαλαίου

στ) κοινωνικοποίηση Τραπεζών

ζ) άγρια φορολόγηση (μετά από καταγραφή) κινητής και ακίνητης μεγάλης περιουσίας.

Η εναλλακτική αυτή λύση βέβαια δεν σημαίνει, όπως τρομοκρατούν οι ελίτ τον λαό, ότι θα σταματούσε το Κράτος να πληρώνει μισθούς και συντάξεις! Απλώς θα σταματούσε να πληρώνει τα δισεκατομμύρια που χρωστά στους πιστωτές, μέχρι να πληρώσουν οι ντόπιες και ξένες ελίτ το χρέος, ενώ συγχρόνως θα δημιουργούσε τις προϋποθέσεις για αυτοδύναμη ανάπτυξη που θα καταργούσε την ανάγκη δανεισμού από τους καρχαρίες των αγορών…

 

ΠΗΓΗ: Δημοσιεύτηκε στην Ελευθεροτυπία (8 Μάη 2010),   http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grE/gre2010/2010_05_08.html

 

---

[1] Βλ. Τάκης Φωτόπουλος, Η καταστροφική ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση: Η Ελλάδα ως προτεκτοράτο της υπερεθνικής ελίτ (Γόρδιος-υπό έκδοση).

[2] Izabella Kaminska, "Greek tycoons and EU commissioners," FT Alphaville, The Financial Times (29/4/2010).

 http://ftalphaville.ft.com/blog/2010/04/29/215636/greek-tycoons-and-eu-commissioners/

[3] George Irvin, "Greece still has a choice," The Guardian (3/5/2010).

http://www.guardian.co.uk/commentisfree/2010/may/02/greece-default-debt-choice

[4] Martin Wolf, "A bail-out for Greece is just the beginning," The Financial Times (4/5/2010). http://www.ft.com/cms/s/0/de21becc-57af-11df-855b-00144feab49a.html

Εκατό χρόνια από την εξέγερση του Κιλελέρ

 

Της Χριστιάννας Λούπα*

 

 

Όταν το 1881 οι Τούρκοι αποχώρησαν από τη Θεσσαλία άφησαν πολλά προβλήματα πίσω τους. Το κυριότερο και πιο ιδιότυπο ζήτημα ήταν το αγροτικό. Έλληνες κεφαλαιούχοι – κυρίως ομογενείς – εμφανίστηκαν αμέσως ως ιδιοκτήτες τσιφλικιών, υποκαθιστώντας τους Οθωμανούς προκατόχους τους, ισχυριζόμενοι ότι είχαν αγοράσει τη γη από το τουρκικό δημόσιο με συμβόλαια που είχαν υπογραφεί στην Κωνσταντινούπολη.

Με την ενσωμάτωση λοιπόν της Θεσσαλίας στην Ελληνική επικράτεια οι κολλήγοι βρέθηκαν σε πολύ δεινότερη θέση από εκείνη που βρίσκονταν επί Τουρκοκρατίας. Κι αυτό γιατί οι Έλληνες πλέον τσιφλικάδες επέμεναν ότι είχαν δικαιώματα απόλυτης κυριαρχίας σε όλη την ιδιοκτησία τους, ενώ οι καλλιεργητές – κολλήγοι είχαν περιπέσει σε καθεστώς δουλοπάροικου, αφού ήταν υποχρεωμένοι να δίνουν στον τσιφλικά το 1/2 ή το 1/3 της παραγωγής και άλλα προϊόντα, ενοίκιο για τη βοσκή των ζώων τους και να στέλνουν μια γυναίκα για ζύμωμα. Παράλληλα δούλευαν μέσα στα λασποχώραφα κάτω από άθλιες συνθήκες, ζούσαν σε τρώγλες και ανέχονταν την ταπείνωση του μαστιγώματος και του βιασμού των γυναικών τους από τους μεγαλοκτηματίες. Επί Τουρκοκρατίας, αντίθετα, οι τσιφλικάδες είχαν μόνο το δικαίωμα εισπράξεως των προσόδων επί των μεγάλων εκτάσεων που κατείχαν, ενώ οι κολλήγοι είχαν πατροπαράδοτα δικαιώματα επί των κοινόχρηστων χώρων του τσιφλικιού, δηλαδή της γης, των σπιτιών, των δασών και των βοσκοτόπων.

 Το μεγάλο λάθος των τότε κυβερνήσεων ήταν ότι εφάρμοσαν το βυζαντινορωμαϊκό δίκαιο που ίσχυε στην Παλαιά Ελλάδα, αντί για το οθωμανικό, παραγνωρίζοντας έτσι τα δικαιώματα των αγροτών. Όπως ήταν φυσικό, τοπικές και όχι συντονισμένες εξεγέρσεις άρχισαν σταδιακά να ξεσπούν στη Θεσσαλία, ταυτόχρονα με την άρνηση των καλλιεργητών να δώσουν στους νέους τσιφλικάδες το γνωστό «γήμορο», δηλαδή το μέρος από τη σοδειά που διεκδικούσαν.

Στο μεταξύ το κόμμα του Κουμουνδούρου θριαμβεύει με τη φιλοαγροτική πολιτική του στη Θεσσαλία, πολλοί υπουργοί όμως υποστηρίζουν τους τσιφλικάδες – μερικοί από τους οποίους είναι και βουλευτές – με αποτέλεσμα να αρχίσουν αιματηρές συμπλοκές, συλλήψεις και φυλακίσεις, κυρίως στη Δυτική Θεσσαλία. Οι επιστήμονες και ο κόσμος της διανόησης τάσσονται στο πλευρό των αγροτών, που θέλουν κι αυτοί να είναι ελεύθεροι όπως κι οι υπόλοιποι Έλληνες. Ιδεολογικό κέντρο του αγροτικού κινήματος είναι ο Βόλος.

Οι συγκρούσεις αυτές, όχι μόνο δονούν το πανελλήνιο, αλλά παίρνουν και νομικές, οικονομικές και κοινωνικές διαστάσεις. Οι τσιφλικάδες, έχοντας χρήματα και την κυβέρνηση με το μέρος τους και διαθέτοντας τους καλύτερους δικηγόρους κατορθώνουν μέχρι και δίκες να εξαγοράζουν. Αντίθετα οι αγράμματοι και φτωχοί αγρότες αδυνατούν να τα βγάλουν πέρα με τα νομικά τερτίπια, τις δολοπλοκίες και σοφιστείες, αλλά και με τα τεράστια έξοδα που απαιτούν οι μακροχρόνιες δίκες.

Καθώς τα χρόνια περνούν ωστόσο, παρ' όλες τις περιπέτειες και την ανέχεια, η αγροτική τάξη θα καταφέρει σιγά σιγά να μορφώσει αρκετά από τα παιδιά της, που θα ηγηθούν πλέον τα ίδια του αγροτικού κινήματος. Αυτός είναι και ο ένας από τους δύο παράγοντες που θα συντελέσουν στις μεγάλες αγροτικές εξεγέρσεις και θα οδηγήσουν στα συγκλονιστικά γεγονότα που θα ακολουθήσουν.

Γιατροί, δικηγόροι και δάσκαλοι, λοιπόν – γνήσια παιδιά της αγροτιάς – κατορθώνουν να ενώσουν τον πληθυσμό σε αγροτικούς συνδέσμους, την ώρα που η κυβέρνηση προσπαθεί να επιβάλλει τη «Μορτή», ένα νομοσχέδιο που θα νομιμοποιούσε όλες τις αυθαιρεσίες των τσιφλικάδων και θα καθιέρωνε τη σκλαβιά των αγροτών. Ο Θεσσαλικός κάμπος βράζει απ' άκρη σ' άκρη.

Ηγετική φυσιογνωμία του κινήματος αποτελεί ο Κεφαλλονίτης νεαρός διανοούμενος και γνωστός αγωνιστής, Μαρίνος Αντύπας, που περιδιαβαίνει τα Θεσσαλικά χωριά και ξεσηκώνει τους αγρότες. Οι τσιφλικάδες αποφάσισαν να του κλείσουν το στόμα μια για πάντα και τον δολοφόνησαν στις 9 Μαρτίου 1907. Το αίμα του όμως δεν πήγε χαμένο. «Θέλω και νεκρός να είμαι ανάμεσά σας», συνήθιζε να λέει. Κι έτσι κι έγινε. Ο Αντύπας έγινε ήρωας και σύμβολο εξέγερσης για τους αγανακτισμένους αγρότες.

Ο δεύτερος παράγοντας εξ άλλου, που έκανε το ποτήρι να ξεχειλίσει, ήταν η στρατιωτική επανάσταση στο Γουδί στις 15 Αυγούστου 1909, που έφερε στο προσκήνιο δημοκρατικές δυνάμεις. Αλλά και οι απεργίες των καπνεργατών του Βόλου έδωσαν θάρρος στους αγρότες. Ο αξιωματικός Νικόλαος Ζορμπάς, αρχηγός της επανάστασης και καταγόμενος από τις Μηλιές του Πηλίου, ενθάρρυνε τους αγροτικούς συνδέσμους να ασκήσουν πίεση στους πολιτικούς με υπομνήματα, ψηφίσματα και συλλαλητήρια. Το αίτημα είναι ένα: η απαλλοτρίωση της γης.

 Πράγματι, ογκώδη και αιματηρά συλλαλητήρια οργανώνονται στα Τρίκαλα, στα Φάρσαλα, στο Βελεστίνο, στην Καρδίτσα, στο Βόλο και τέλος στη Λάρισα, που είχε προγραμματιστεί για τις 6 Μαρτίου 1910. Το πρωί της ίδιας μέρας στο σιδηροδρομικό σταθμό του Κιλελέρ έγιναν συμπλοκές, καθώς οι χωρικοί προσπαθούσαν να επιβιβαστούν στο τρένο χωρίς εισιτήριο. Δύο νεκροί και πολλοί τραυματίες ήταν ο απολογισμός. Παρόμοια επεισόδια έγιναν και αλλού με αποτέλεσμα οι νεκροί να φτάσουν τους επτά. Οι συλληφθέντες παραπέμφθηκαν σε δίκη, αθωώθηκαν όμως πανηγυρικά.

Η εξέγερση του Κιλελέρ, η μεγαλύτερη αγροτική κινητοποίηση της νεότερης Ελλάδας, εκτός από την ηρωική της διάσταση, υπήρξε ορόσημο στην ιστορία του αγροτικού κινήματος, γυρίζοντας τον τροχό της μεταρρυθμιστικής πολιτικής των μετέπειτα κυβερνήσεων. Το πρώτο δειλό βήμα έγινε ένα χρόνο αργότερα από τον Βενιζέλο, που πήρε κάποια νομοθετικά μέτρα υπέρ των κολλήγων. Απαλλοτριώσεις όμως δεν έγιναν ακόμα κι ένας λόγος ήταν οι βαλκανικοί πόλεμοι που ακολούθησαν.

Οριστική λύση στο πρόβλημα δόθηκε αρκετά χρόνια αργότερα, το 1923, όταν ανέκυψε το πρόβλημα των χιλιάδων ξεριζωμένων από τη Μικρά Ασία. Με πρωθυπουργό τον Νικόλαο Πλαστήρα, άρχισε η ανακατανομή της γης, προκειμένου να μοιραστούν χωράφια για καλλιέργεια στους πρόσφυγες. Η Θεσσαλική γη, βασανισμένη και ποτισμένη με το αίμα των παιδιών της, φαίνεται πως επιτέλους ησύχασε. Ποτέ όμως δεν θα ξεχάσει εκείνους που αγωνίστηκαν, φυλακίστηκαν και έδωσαν και τη ζωή τους ακόμα για μια καλύτερη ζωή, για ελευθερία και δικαιοσύνη.

 

* Η Χριστιάννα Λούπα είναι δικηγόρος, συγγραφέας και αρθογράφος  σε διάφορες εφημερίδες της Ελλάδας και της Ομογένειας, www.christiannaloupa.wordpress.com .

 

ΠΗΓΗ: Δημοσιεύθηκε από christiannaloupa στο Μαρτίου 7, 2010,

http://christiannaloupa.wordpress.com/2010/03/07/%ce%b5%ce%ba%ce%b1%cf%84%cf%8c-%cf%87%cf%81%cf%8c%ce%bd%ce%b9%ce%b1-%ce%b1%cf%80%cf%8c-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%b5%ce%be%ce%ad%ce%b3%ce%b5%cf%81%cf%83%ce%b7-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%ba%ce%b9%ce%bb%ce%b5/

H θυσία του φτωχού χειροτερεύει την κρίση

 

Του Μανώλη Μηλιαράκη

«Συγκινούμαι ειλικρινά όταν άνθρωποι του μόχθου και του ενός μισθού με σταματούν στο δρόμο και μου λένε «για την Πατρίδα και το μισθό μου να θυσιάσω»! (Δήλωση του πρωθυπουργού Γ. A. Παπανδρέου στο υπουργικό Συμβούλιο την 1η Mαρτίου 2010). Δεν φανταζόμαστε να συναντά κάθε τόσο πολλούς ανθρώπους «του μόχθου και του ενός μισθού» ο κ. πρωθυπουργός.

Όμως βουλευτές και ιδιαίτερα τους δικούς του τους βλέπει όποτε θέλει. Tους υπουργούς ακόμα πιο εύκολα. Tους ανώτατους δικαστικούς, τους στρατηγούς, τους βιομήχανους, τους μεγαλοεπιχειρηματίες, τους «εθνι-κούς» εργολάβους, τους τραπεζίτες, τους χρηματιστές, το ίδιο. Mήπως και κάποιος απ' αυτούς του έχει πει το ίδιο με τους ανθρώπους «του μόχθου και του ενός μισθού»;

Γιατί, αν όλοι οι παραπάνω δήλωναν ότι παραιτούνται του μισθού, της σύνταξής τους, ή του μηνιαίου εισοδήματός τους, όχι «μέχρι να βγει η χώρα από την κρίση», όπως έκανε η Nανά Mούσχουρη, αλλά έστω για έναν μήνα, τότε μια τέτοια ενέργειά τους θα ήταν σημαντικό, ηθικής τάξεως, στήριγμα για το λαό, που καλείται πάλι να πληρώσει τα βάρη της κρίσης «για τη σωτηρία της Πατρίδας»!

Γιατί με όλους αυτούς αδιάφορους και ταυτόχρονα ασύδοτους και ατιμώρητους, τους διασπαστές του δημόσιου πλούτου, τους φοροκλέφτες, τους εισφοροκλέφτες, τους φοροφυγάδες και εισφοροφυγάδες, τους «εξυπνάκηδες» μεγαλοκαρχαρίες που φυγαδεύουν τα κέρδη – κλοπιμαία στις εξωχώριες εταιρίες τους «η θυσία και του μισθού μου για την Πατρίδα» όχι μόνο δεν θα την σώσει, αλλά θα τη βυθίσει σε ακόμα πιο βαθιά και ευρεία κρίση.

 

 

Nα θυμίσουμε ότι από το 1985 «οι άνθρωποι του μόχθου και του ενός μισθού» κάνουν θυσίες για να σωθεί η Xώρα αλλά καμιά σωτηρία!

Έτσι:
1) Aμέσως μετά τις εκλογές του Iουνίου του 1985, που το ΠAΣOK τις κέρδισε με κεντρικό σύνθημα: «Για καλύτερες μέρες» η κυβέρνηση με Πράξη Nομοθετικού Περιεχομένου προχώρησε σε πάγωμα μισθών και συντάξεων για «να σωθεί η Πατρίδα».

Όμως το δημόσιο χρέος και τα δημοσιονομικά ελλείμματα, για τον περιορισμό των οποίων υποτίθεται ότι έγινε «η θυσία των ανθρώπων του μόχθου και του ενός μισθού», αντί να μειωθούν, αυξήθηκαν αλματωδώς, όπως αλματωδώς αυξήθηκαν και τα κέρδη των προνομιούχων του συστήματος.  O αείμνηστος πρόεδρος, τότε, της XΔ και ανεξάρτητος βουλευτής επικρατείας, συνεργαζόμενος με το ΠAΣOK, Nικόλαος Ψαρουδάκης, διαφώνησε πλήρως με την οικονομική κυβερνητική πολιτική, της λιτότητας για τους πολλούς και των προνομίων για τους λίγους.

2) Tο 1990, η κυβέρνηση Mητσοτάκη, αυξάνει τα όρια συνταξιοδότησης στα 65 χρόνια, «για τη σωτηρία του ασφαλιστικού συστήματος». Tαυτόχρονα ο αρμόδιος υπουργός και ιεραπόστολος του άκρατου Φιλελευθερισμού Aνδρέας Aνδριανόπουλος αυξάνει εν μία νυχτί κατά 50 δρχ. το λίτρο της βενζίνης, χαρίζοντας εκατομμύρια στους νονούς του κυκλώματος των υγρών καυσίμων, αλλά το πάγωμα των μισθών συνεχίστηκε και πάλι για να «σωθεί η Πατρίδα»!
3) Tο 1993 ο μακαρίτης Aνδρέας Παπανδρέου, ως πρωθυπουργός, διακηρύσσει: «Ή η Xώρα θ' αφανίσει το χρέος ή το χρέος θ' αφανίσει τη Xώρα»! Zητάει νέες θυσίες. Πάντα από τους «ανθρώπους του μόχθου και του ενός μισθού». Oι θυσίες έγιναν. Tο χρέος δεν αφανίστηκε. Aυξήθηκε. H Xώρα όμως συνέχισε την πορεία προς τον αφανισμό!

4) Tο 1996 με κυβέρνηση του «εκσυγχρονιστή» K. Σημίτη, η «σωτηρία της Πατρίδας» συνδέεται άμεσα με την ένταξη της χώρας μας στην ONE. Πρόκειται για τη νέα Mεγάλη Iδέα. Zητούνται πάλι θυσίες από το λαό. Tο υφιστάμενο εργασιακό καθεστώς αρχίζει να αποδομείται. Tο λυκαυγές του εργασιακού μεσαίωνα αρχίζει. Στην ONE ενταχθήκαμε. Στην ευρωζώνη, «στον σκληρό πυρήνα των ισχυρών», επίσης, πάντα με θυσίες των ανθρώπων του μόχθου και του ενός μισθού», όμως ο κατήφορος συνεχίστηκε ακάθεκτος!

5) Έρχεται το 2000 – 2004. Στο τιμόνι της κυβερνητικής εξουσίας οι K. Σημίτης – Γ. Παπανδρέου. «Kινδυνεύομε να μας αποβάλουν από την ONE. Xρειάζονται θυσίες». Oι θυσίες γίνονται. Oι «εθνικοί» εργολάβοι των Oλυμπιακών Aγώνων, οι πολυεθνικές, όπως η Zίμενς και τα λαμόγια, θησαυρίζουν.

Στο χρηματιστήριο, στήνεται μια από τις μεγαλύτερες ληστείες, μέσω της οποίας ο Kαπιταλισμός – καζίνο, αφαιμάζει τα λαϊκά στρώματα – θύματα της ιδεολογίας του εύκολου πλουτισμού και πραγματοποιεί μια υπερσυγκέντρωση κερδών – κεφαλαίων στα χέρια ολίγων χρυσοκάνθαρων.

6) Tο 2004 – 2009, η διαπλοκή, η διαφθορά, η αδιαφάνεια, το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου γενικεύεται, με σημαία πάντοτε «τη σωτηρία της Πατρίδας» μέσω «της ανάπτυξης» και «της ανταγωνιστικότητας των ελληνικών επιχειρήσεων»!

Συνοπτικά από το 1985, που αρχίζει η λιτότητα και ο αγώνας, υποτίθεται «για τη σωτηρία της εθνικής οικονομίας και της Πατρίδας» μέχρι σήμερα «οι άνθρωποι του μόχθου και του ενός μισθού» κάνουν διαρκώς θυσίες. H σχέση του εισοδήματός τους με το αντίστοιχο των ευρωπαίων συναδέλφων τους συνεχώς επιδεινώνεται. Aντί όμως το δημόσιο χρέος και το έλλειμμα να ελαττώνονται αυτά έχουν αυξηθεί κατακόρυφα. Aντί να πορευόμαστε προς «σωτηρία της Πατρίδας» οδεύομε στον αφανισμό της. Γιατί; Γιατί οι θυσίες του φτωχού,  όχι μόνο δεν αρκούν αλλά χειροτερεύουν την κρίση. Mείωση της αγοραστικής δύναμης των πολλών σημαίνει  πάγωμα της Aγοράς. Άρα, απολύσεις, ανεργία, μείωση των δημόσιων εσόδων. Mείωση της παραγωγής, σημαίνει αύξηση των εισαγωγών, αύξηση του χρέους.

 

H κρίση, για ν' αμβλυνθεί έστω, απαιτεί οι έχοντες και κατέχοντες να επιστρέψουν στο κράτος ελάχιστα από τα κέρδη τους. Eλάχιστα από αυτά που έπρεπε ήδη να έχουν δώσει στο κράτος και παράνομα τα κατακρατούν. Nα επιστρέψουν μέρος των κλοπιμαίων. Tότε δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα. H επιστροφή αυτή δεν πρόκειται να γίνει ποτέ με τη βούληση των ιδίων.

Aπαιτεί πολιτική βούληση, απόφαση και δράση της Πολιτείας. Nομοθετική, εκτελεστική και δικαστική εξουσία πρέπει να το θελήσουν και να δράσουν εδώ και τώρα.

Σ' αντίθετη περίπτωση η προσφορά θυσίας του «ανθρώπου του μόχθου και του ενός μισθού» ισοδυναμεί με το «σφάξε με αγά μου, ν' αγιάσω» αφού όχι μόνο δεν λύνει το πρόβλημα αλλά και αποθρασύνει το όλο εκμεταλλευτικό σύστημα και τα όργανά του.

 

ΠΗΓΗ:  εφ. ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ,  φ. 817 (1130), Πέμπτη 4  Μαρτίου 2010, σελ. 6. Ηλ. «Χ», 09/03/2010,

http://www.xristianiki.gr/arkheio-ephemeridas/817/thysia-toy-phtoxoy-xeipotepeyei-thn-kpish.html

Δημογραφικό και Οικονομία 

 

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

 

 

Εξαγγέλθηκαν τα οικονομικά μέτρα, με τα οποία ευελπιστεί η κυβέρνηση ότι θα συμμαζέψει τα άθλια οικονομικά της χώρας. Οι Ευρωπαίοι ιθύνοντες τα αξιολόγησαν ως ικανοποιητικά κατ' αρχήν. Και γράφω κατ' αρχήν, επειδή πολύ φοβούμαι ότι σύντομα θα επανέλθουν επιτάσσοντας και πρόσθετες περικοπές του εισοδήματος των οικονομικά αδυνάτων. Από δελτίο τύπου, το οποίο έδωσε στη δημοσιότητα η Συνομοσπονδία πολυτέκνων Ελλάδος, παραθέτω απόσπασμα, το οποίο στη συνέχεια θα σχολιάσω:

"Ενώ το Σύνταγμα αναφέρει ρητά ότι: «Οι Έλληνες πολίτες συνεισφέρουν χωρίς διακρίσεις στα δημόσια βάρη, ανάλογα με τις δυνάμεις τους», οι πολύτεκνοι, χρόνια τώρα, φορολογούνται βαρύτατα, αφού το κατά κεφαλή φορολογητέο τους εισόδημα είναι πολλές φορές κάτω από τα όρια της φτώχειας!

Και στο κατεπείγον φορολογικό νομοσχέδιο πλήττονται ανελέητα οι πολύτεκνοι. Αφού για τις περικοπές του δώρου Πάσχα, επιδόματος αδείας, δώρου Χριστουγέννων προβλέπεται περικοπή κατά 30% για τον άγαμο και η ίδια περικοπή κατά 30% για τον πολύτεκνο με 4, 5, 6, 10 κλπ. παιδιά!

Το ίδιο γίνεται επίσης και στη μείωση κατά 12% στα επιδόματα των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων. Πάλι στην ίδια μοίρα ο άγαμος και ο πολύτεκνος! Τα παιδιά είναι πολίτες δεύτερης κατηγορίας; Δεν έχουν ανάγκες για τροφή, ένδυση, βιβλία, ….

Ακόμα, στην ίδια μοίρα τίθενται άγαμοι και πολύτεκνοι και στα μεγάλα εισοδήματα της έκτακτης εισφοράς! Έτσι συνεισφέρουν όλοι ανάλογα με τις δυνάμεις τους;

Και μόνο η αύξηση του ΦΠΑ κατά 2% σε όλα τα είδη θα επιφέρει μεγάλο κόστος στους πολυτέκνους, αφού έχει υπολογισθεί ότι μια 4-μελής οικογένεια (δηλαδή με 2 παιδιά μόνο) θα έχει επίπτωση 600 ευρώ ετησίως.  Η σημαντική αυτή αύξηση του ΦΠΑ σε ένδυση – υπόδηση κλπ παιδικά προϊόντα πλήττει κυρίως τους πολυτέκνους.

Εάν συνυπολογίσουμε και τις περικοπές στα επιδόματα και στα δώρα Πάσχα, Χριστουγέννων κλπ, είναι προφανές ότι η επιβάρυνση είναι πολύ μεγάλη και αναλογικά μεγαλύτερη για τις πολύτεκνες οικογένειες, περισσότερο από δύο – τρεις μηνιαίους μισθούς ενός μέσου δημοσίου υπαλλήλου! Είναι δυνατό να επιβιώσει έτσι μια πολύτεκνη οικογένεια; Σε άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης οι οικογένειες με πολλά παιδιά στηρίζονται από την Πολιτεία, μέσω των ισχυρών κοινωνικών υποδομών αλλά και των πλουσιοπάροχων επιδομάτων τέκνων, στην Ελλάδα δυστυχώς οι πολύτεκνοι με τα εξαγγελθέντα μέτρα, οδηγούνται στη φτώχια και την εξαθλίωση!"

 

Βέβαια δεν είναι όλοι οι πολύτεκνοι φτωχοί ούτε όλοι οι μη πολύτεκνοι εύποροι. Εγκυμονεί κατά συνέπεια κίνδυνο η ανακοίνωση να στρέψει τα πυρά μέρους της κοινής γνώμης ενάντια στην "προνομιούχα" ομάδα των πολυτέκνων, όπως κάποιοι την χαρακτηρίζουν. Φυσικά δεν εξέτασαν ποτέ σοβαρά το θέμα, για να διαπιστώσουν ότι η Πολιτεία προσφέρει στις πολύτεκνες οικογένειες τα ψίχουλα προς τον επαίτη (και αν τα προσφέρει και αυτά)! Το πρόβλημα της κοινωνικής δικαιοσύνης είναι διαχρονικά το μείζον κοινωνικό θέμα. Στο καπιταλιστικό σύστημα εκδηλώνεται κατά τρόπο προκλητικό η αναλγησία των κρατούντων και η διαρκής επιβάρυνση των οικονομικά ασθενεστέρων, προκειμένου να αντιμετωπισθούν τα χρόνια ελλείμματα, που προκαλεί η διασπάθιση του δημοσίου χρήματος. Ας παρουσιάσουμε τις πιό κραυγαλέες αδικίες.

Πρώτη και πλέον σημαντική είναι η αδυναμία καθιερώσεως ενός συστήματος που θα βασίζεται στην κάλυψη των οικονομικών αναγκών τους κράτους από άμεσους φόρους. Οι οικονομικά ισχυροί είτε διευκολύνονται να φοροκλέβουν είτε απαλλάσσονται από σημαντικά ποσά με την υποχρέωση να τα επενδύουν προς δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, χωρίς να ελέγχονται αν τηρούν την υποχρέωση. Έτσι κάθε χώρα και περισσότερο η δική μας καλύπτει σημαντικό μέρος των οικονομικών της αναγκών από έμμεσους φόρους (ΦΠΑ), οι οποίοι πλήττουν την ευρεία κατανάλωση και κυρίως τις οικογένειες που έχουν να θρέψουν πολλά στόματα. Διστακτική είναι η αύξηση αυτών των φόρων στα είδη πολυτελείας, για την αγορά των οποίων θα έπρεπε να ελέγχονται όλοι, όσοι έχουν τη δυνατότητα ακόμη να σπαταλούν, όταν οι πολλοί δεν είναι σε θέση να ανταπεξέλθουν στις βασικές ανάγκες.

Δεύτερη μεγάλη αδικία συνιστά ο τρόπος της άμεσης φορολόγησης. Η φορολόγηση των εισοδημάτων των μελών χωριστά και η απαλλαγή των πολυτέκνων από μικρό μέρος του προς καταβολή φόρου αποτελεί εμπαιγμό σε βάρος των οικογενειών αυτών.

Ας μειωθεί η έμμεση φορολόγηση με τάση όμως αυξητική στα είδη πολυτελείας και ας αυξηθεί η άμεση τουλάχιστον σε ποσοστό της τάξεως του 50% (φυσικά η αδικία θα παραμείνει μεγάλη). Ας καθιερωθεί η φορολόγηση του οικογενειακού εισοδήματος ως εισοδήματος κατά κεφαλή εκάστου μέλους της οικογένειας. Τότε και μόνο τότε θα μπορεί να ισχυριστεί η Πολιτεία ότι έχει κάνει βήματα προόδου προς την κοινωνική δικαιοσύνη. Τότε ας πάψει να μοιράζει πορτοκάλια και μακαρόνια στους πολύτεκνους!

Θα μπορούσαμε να προσθέσουμε, ως κίνητρο για την επίσπευση του γάμου των νέων, και το μέτρο της αυξημένης φορολόγησης των αγάμων, η οποία ισχύει σε ευρωπαϊκές χώρες, όμως εμείς δεν φροντίσαμε να δημιουργούμε νέες θέσεις εργασίας. Μάλιστα κλείσαμε αρκετές από εκείνες που είχαμε δημιουργήσει στο παρελθόν! Έτσι τείνουμε να αποδεχθούμε ως λογική τη μετατόπιση της ηλικίας γάμου στην τέταρτη δεκαετία!

Τα ασφαλιστικά ταμεία καλύπτουν σημαντικό μέρος από τις διενεργούμενες 300.000 εκτρώσεις ετησίως (κατά μετρίους υπολογισμούς), ενώ το επίδομα τοκετού παραμένει χαμηλό. Η Ελλάδα είναι καταδικασμένη σε δημογραφικό μαρασμό και όμως μας απασχολεί έντονα το ζήτημα των λαθρομεταναστών και των δικαιωμάτων τους. Αλλά κατ' αναλογία προς τη φύση, η οποία μισεί το κενό, το μισεί και η κοινωνία. Στις χώρες που αδιαφορούν για τη δημογραφική γήρανση, αυτή εκδικείται κατά τρόπο οδυνηρό. Συντελεί καθοριστικά στη διαγραφή των λαών τους από το προσκήνιο της ιστορίας.

                                               

"ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ", 08-03-2010               

Επεκτείνεται η εργασιακή ζούγκλα, γίνεται πιο άγρια και μονιμοποιείται

 

Του Κώστα Νικολάου*

 

Προεκλογικά η σημερινή κυβέρνηση όσο και ο ίδιος ο πρωθυπουργός έκαναν λόγο για εργασιακή ζούγκλα και έλεγαν πως θα την καταργήσουν, όμως μόνο 100 μέρες πέρασαν για να γίνει στροφή 180ο και αντί για κατάργηση, η εργασιακή ζούγκλα επεκτείνεται, γίνεται πιο άγρια και μονιμοποιείται.

Δεν αρκούν για τον υπουργό Εργασίας οι: 600.000 μισθωτοί σε μαύρη – παράνομη εργασία, οι 270.000 μισθωτοί με δελτίο παροχής, οι 350.000 μονίμως προσωρινά απασχολούμενοι, οι 270.000 όμηροι της «μερικής απασχόλησης», οι 150.000 στον εξευτελισμό της υπεργολαβίας και ενοικίασης, οι 50.000 στα stages, τώρα στέλνει κι άλλους στην πυρά.

Με το σχέδιο νόμου για τις εργασιακές σχέσεις, παρά τους ψευδεπίγραφους τίτλους για αντιμετώπιση της εργασιακής ανασφάλειας, στην ουσία διατηρεί την παράνομη απασχόληση, επεκτείνει την εργοδοτική αυθαιρεσία, συρρικνώνει εργασιακά δικαιώματα.

Συγκεκριμένα:

Πρώτον δεν γίνεται καμία αναφορά:

Για την πάταξη της αδήλωτης – αόρατης εργασίας, το οποίο δεν είναι μόνο θέμα ελεγκτικών μηχανισμών, αλλά και αυστηρών κανόνων, όπως η ποινή φυλάκισης των έκνομων εργοδοτών καθώς και η προστασία από απόλυση των εργαζομένων που την αποκαλύπτουν.

Για την πάταξη της ψευδο-αυτοαπασχόλησης, για τους 270.000 εργαζόμενους που εμφανίζονται ως «ελεύθεροι επαγγελματίες», ενώ παρέχουν εξαρτημένη εργασία.

Για την ομηρεία των 350.000 με συμβάσεις «ορισμένου χρόνου», ενώ οι περισσότεροι καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες, αλλά και όταν απολύονται δεν δικαιούνται αποζημίωση.

Δεύτερον δεν παίρνεται κανένα μέτρο:

Για την εργοδοτική αυθαιρεσία, για τις απλήρωτες υπερωρίες, για τους ελλειμματικούς μισθούς, για την τήρηση της εργατικής νομοθεσίας καθώς οι επιθεωρήσεις εργασίας, έχουν εξελιχθεί σε μεσολαβητικά όργανα.

Για την εργοδοτική τρομοκρατία, καθώς οι συνδικαλιστικές ελευθερίες και η εργατική νομοθεσία σταματούν στις πύλες των επιχειρήσεων.

Για την προστασία των εργαζομένων από αυθαίρετες και αναιτιολόγητες απολύσεις.

Τρίτον: Η ενοικίαση εργαζομένων γίνεται πιο ελκυστική καθώς, από προσωρινή που είναι σήμερα και που επιτρέπεται μόνο έως 18 μήνες, τώρα μονιμοποιείται.

Δίνει την δυνατότητα στις επιχειρήσεις που ενοικιάζουν εργαζόμενους για ανανέωση της σύμβασης και μετά τους 18 μήνες υπό την προϋπόθεση ότι σε κάθε ανανέωση θα μεσολαβεί ένα κενό 45 ημερών!!!

Περιορίζει την ενοικίαση μόνο στις εταιρείες προσωρινής απασχόλησης με βάση τον νόμο 2956/2001 και δεν κάνει καμία αναφορά στην ενοικίαση μέσω «θυγατρικών εταιριών», ούτε και στην ενοικίαση μέσω εργολαβιών που αναπτύχθηκε και αναπτύσσεται σε όλο το Δημόσιο και σε μεγάλες επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα.

 

Τέταρτον, μεγαλώνει πόρτες και παράθυρα για τη μετατροπή της πλήρους και σταθερής εργασίας σε «μερική απασχόληση», κλείνοντας το μάτι στην εργοδοτική αυθαιρεσία.

Α) Το σχέδιο νόμου χαρακτηριστικά αναφέρει: «Ο πλήρως απασχολούμενος σε επιχειρήσεις άνω των 20 ατόμων, έχει δικαίωμα μετά τη συμπλήρωση ενός ημερολογιακού έτους εργασίας να ζητήσει την μετατροπή της σύμβασης εργασίας του από πλήρη σε μερική απασχόληση….»!!!

Β) Δίνει τη δυνατότητα στους εργοδότες να παραβιάζουν τα ωράρια των «μερικά απασχολούμενων», κάτι που δεν επιτρέπεται καθώς από τον προηγούμενο νόμο η παράβαση των συμφωνηθέντων ωραρίων συνιστά απαιτήσεις των εργαζομένων για παράνομο πλουτισμό του εργοδότη ( άρθρο 659 Α.Κ. )!!!!

Γ) Δίνει τη δυνατότητα σε άτυπες «ομάδες εργαζομένων» εκεί που δεν υπάρχουν συμβούλια εργαζομένων ή επιχειρησιακά σωματεία, να μετατρέπουν την πλήρη και σταθερή εργασία σε εκ περιτροπής, αλλά κατά λιγότερο χρόνο απασχόληση!!!

Πέμπτον: Υποκαθιστά τα συμβούλια εργαζομένων, καθώς και τα επιχειρησιακά σωματεία που προβλέπονται από τους νόμους 1767/88 & 1264/82. Τη θέση τους παίρνουν άτυπες «ομάδες εργαζομένων» ή και οι «ατομικές συμφωνίες» για να μεταβάλουν εργασιακά δικαιώματα.

Έκτον: Παραβιάζει το νομικό καθεστώς των υπερωριών αφού αυτές δεν είναι υποχρεωτικές για τους εργαζόμενους και αποζημιώνονται κατά 100% όταν δεν είναι νόμιμες, ενώ για τους «μερικά απασχολούμενους» οι υπερβάσεις των ωραρίων επιτρέπονται, δεν απαιτείται άδεια από την Επιθεώρηση Εργασίας και αποζημιώνεται κατά 10%!!!

Έβδομον: Αλλάζει τον τρόπο χορήγησης της ετήσιας άδειας και επιτρέπει την κατάτμησή της πέραν των δύο περιόδων, κάτι που ρητά απαγορεύεται σήμερα.

Με τον τρόπο αυτό οι ετήσιες άδειες θα κατανέμονται κατά το δοκούν των εργοδοτών, ακόμα και σε ημερήσια βάση, ενώ για την ανάπαυση των εργαζομένων θα μένουν μόνο 2 συνεχόμενες εβδομάδες.

Όγδοον: Το σχέδιο νόμου ρυθμίζει θετικά την επιπλέον εργασία του Σαββάτου, καθώς αυτή θα αποζημιώνεται ως υπερωρία, όμως αυτό δεν θα καταλήξει στους εργαζόμενους και θα έχει την τύχη των υπόλοιπων υπερωριών που δεν πληρώνονται, αφού τα δικαιώματα των εργαζομένων δεν εφαρμόζονται και η εργατική νομοθεσία συνεχώς παραβιάζεται.

Τέλος: Το σχέδιο νόμου αυτό κρίνεται ως αυστηρώς ακατάλληλο και θα πρέπει άμεσα να αποσυρθεί, και να αντικατασταθεί με νέο που θα αντιμετωπίζει την εργασιακή ζούγκλα. Η αντιμετώπιση της εργασιακής ζούγκλας δεν εντάσσεται στα δημοσιονομικά ελλείμματα, όπως ενδεχομένως άλλα προβλήματα, όμως αναδεικνύει αλήθειες και καταδεικνύει το κύρος του υπουργού και υφυπουργού Εργασίας.

 

* Ο Κώστας Νικολάου είναι μέλος του τμήματος Εργατικής Πολιτικής του ΣΥΝ, nikolaou@kepea.gr

 

ΠΗΓΗ: Η ΑΥΓΗ,   Ημερομηνία δημοσίευσης: 12/02/2010,  http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=52369