Από το χθες στο τώρα…

Επέτειος Πολυτεχνείου 2011, μικρό μνημόσυνο

 

Του Χριστόφορου Παπασωτηρόπουλου*

 

 

Όταν εκείνη τη μέρα  πρωτομπήκε στο Πολυτεχνείο ήταν φοιτητής στο πρώτο έτος. (Τα ξέρετε για τότε, τα’ χετε ακούσει και ξανακούσει. Κι όταν εκ των υστέρων περιγράφεις την ιστορία που έζησες, όπως και να το κάνεις, της δίνεις το χρώμα που σου αρέσει περισσότερο. Κι έρχονται οι πηγές και φανερώνουν την αλήθεια…)

Τότε ήταν σίγουρος γι’ αυτά που δεν του άρεσαν, γι΄ αυτά που ήθελε την άλλη ή έστω την παράλλη μέρα να μην υπάρχουν. Και να ΄χει κι αυτός ωφελήσει κάπως σ’ αυτό. Δεν υπήρχε σχέδιο από πριν για το που θα πάει αγώνας, υπήρχε μόνο το όραμα και η ελπίδα της λευτεριάς.

Ξεκίνησε μ’ ένα πρώτο βήμα το πιο μεγάλο ταξίδι της ζωής του! Κι ο δρόμος χαράχτηκε με τα βήματα, ψάχνοντας ο ένας τη δύναμη και την ανάσα του άλλου. Κι ο ψίθυρος έγινε φωνή, κι η φωνή έγινε κραυγή, κι η κραυγή κύμα και το κύμα σάρωσε τη σιγουριά των τρελλών που παραληρούσαν ότι είναι ταγμένοι να σώσουν την πατρίδα πάση θυσία!

Και στα κρατητήρια της Ασφάλειας πολλοί, ελπίζοντας να σώσουν το τομάρι τους, γινήκανε ρουφιάνοι για το παιδί του διπλανού τους, τον υπάλληλό τους, τον συνεργάτη τους στη δουλειά-βλέπεις δεν είναι όλοι οι έλληνες ήρωες, ούτε όλοι οι ήρωες πεθαίνουν σαν έλληνες!-. Ευτυχώς γι’ αυτούς, προς το παρόν γλυτώσανε τη φάλαγγα, τα σβησμένα στο στήθος τσιγάρα από τους βασανιστές ,το ξύλο στην ΕΑΤ-ΕΣΑ, την εξορία στη Γυάρο και τη Μακρόνησο. Εκείνες τις μέρες είχε γεμίσει ο τόπος «κομμουνιστές» – έτσι τους έλεγαν γενικώς όλους αυτούς – και το καθεστώς έπρεπε να καθαρίσει τον τόπο γρήγορα και αποτελεσματικά για να μπορέσει ανενόχλητο να συνεχίσει το έργο της σωτηρίας.

Όμως τα πράγματα σκόνταψαν πάνω στα πτώματα των μαθητών, των φοιτητών, των εργατών, των παιδιών τους. Τα τανκς δεν κατάφεραν να νικήσουν το όνειρο.

Γιατί το όνειρο ήταν αέρας και χωνόταν στις ψυχές και στα σώματα των ζωντανών, σαν οξυγόνο.

Και το όνειρο ήταν ταγμένο να πάρει εκδίκηση.

Και ξημέρωσε η επόμενη  μέρα. Κι όλοι γιορτάζαν την νίκη της Δημοκρατίας. Τώρα μιλάμε ελεύθερα (αλλά δε μας ακούει κανείς), διαβάζουμε ότι θέλουμε (αλλά δεν καταλαβαίνουμε τι διαβάζουμε), σκεφτόμαστε ελεύθερα (αλλά δεν ξέρουμε που οδηγεί αυτό που σκεφτόμαστε) και παριστάνουμε τους ευτυχείς. Σαν την ευτυχία του ηλίθιου κάπως… Κι η νίκη αυτή της δημοκρατίας απέκτησε γρήγορα πολλούς μνηστήρες. (Έτσι συμβαίνει πάντα). Έγιναν όλοι δημοκράτες. Κι αυτοί ακόμη που έκαναν την πάπια για χρόνια κι έλεγαν στα παιδιά τους: «Σώπα, μη μιλάς, κάτσε επιτέλους φρόνιμα, υπομονή, αυτοί ξέρουν καλύτερα από μας».

Άλλοι συνέχισαν τη βολεμένη ζωή τους, τακτοποίησαν γρήγορα γρήγορα το άγλυκο παρελθόν τους και αγωνίστηκαν να ξεχάσουν.

Άλλοι εξαργύρωσαν μέσα σε μια νύχτα – ή και λίγο περισσότερο – την επαναστατικότητά τους. «Ήμουν κι εγώ εκεί!», φώναζαν σαν φουσκωμένοι κόκορες. Έγιναν υπουργοί, βουλευτές, η καλή πατρίδα τους το αναγνώρισε κι αυτοί σε αντάλλαγμα υπερασπίζονταν τους νόμους και την τάξη. Μέχρι που έφτασε το νόμιμο να είναι και ηθικό… Είχαν καλούς σκοπούς στ’ αλήθεια, ήθελαν να διαβρώσουν έλεγαν το σύστημα από τα μέσα! Κι έγιναν χειρότεροι απ’ τους δικτάτορες, γιατί μπέρδευαν το λαό και χειρίζονταν τις τύχες του παραμυθιάζοντάς τον ότι τα πράγματα αλλάζουν, άλλαξαν, θ’ αλλάξουν … Όπως ο διάολος μπερδεύει τα αγύμναστα μυαλά και τις νωθρές ψυχές των ανθρώπων…

Κι άλλοι κράτησαν το όνειρο στην αγκαλιά τους σαν κούκλα μικρού κοριτσιού, κι έζησαν αθόρυβα, σιωπηλά μα περήφανα, μεταδίδοντας στα παιδιά τους την αλήθεια του αγώνα, την πίστη στην ελευθερία, το σταυρό της αξιοπρέπειας. Αυτούς η ιστορία τους έβαλε στην υποσημείωση. Ήταν τότε κοντά στο 1981, τον καιρό της αλλαγής.

Ξάφνου θυμήθηκε το Σωτήρη Πέτρουλα, το Γρηγόρη Λαμπράκη, τον Αλέκο Παναγούλη, τους νεκρούς του Πολυτεχνείου κι ήρθαν από κοντά κι άλλοι νεκροί πιο πρόσφατοι μες την καρδιά της Δημοκρατίας:

– Πρωτομαγιά 1976: το Σιδέρη Ισιδωρόπουλο, 16 χρονών έκανε αφισοκόλληση παραμονή Πρωτομαγιάς και για να αποφύγει τη σύλληψη έπεσε πάνω σε διερχόμενο αυτοκίνητο.

– 16 Νοεμβρίου 1980: Τον  Ιάκωβο Κουμή και τη  Σταματίνα Κανελλοπούλου που σκοτώθηκαν από γκλομπ σε πορεία προς την αμερικάνικη πρεσβεία.

–  1985, μέρες επετείου του Πολυτεχνείου: το Μιχάλη Καλτεζά εκείνο το 15 χρονο αγόρι με τα σγουρά μαλλιά και με το ασπρόμαυρο φουλάρι που έφαγε μια σφαίρα από πίσω στο κεφάλι και σωριάστηκε στην άσφαλτο.

Ο αστυνομικός Μελίστας  αργότερα αθωώθηκε. Η τότε «επιχείρηση Αρετή» στα Εξάρχεια είχε κι αυτή τα θύματά της…

-Ιανουάριος 1991: Τον καθηγητή  Νίκο Τεμπονέρα, εδώ στην Πάτρα κι αυτός μέσα στη δίνη της μεταπολίτευσης. Πήγε ο ρομαντικός(!) να σταθεί δίπλα στους μαθητές του στην κατάληψη για να μπορεί να τους κοιτάζει και την επόμενη μέρα στα μάτια. Κι έφαγε το σιδηρολοστό στο κεφάλι και σωριάστηκε νεκρός.

– Και την επομένη, ξεσηκωμός σ’ όλη τη χώρα, και  η φωτιά στο πολυκατάστημα Κάπα Μαρούσης στο κέντρο της Αθήνας. 4.000 δακρυγόνα και τρεις νεκροί από ασφυξία!

– 6 Δεκεμβρίου 2008: Ο Αλέξης Γρηγορόπουλος ο δεκαεξάχρονος που βγήκε να γιορτάσει τη γιορτή του με τους φίλους του και προκάλεσε τους αστυνομικούς κι αυτοί επέστρεψαν και τον καθάρισαν. Εν βρασμώ ψυχής είπαν και τελικά αθωώθηκαν…

Σταμάτησε, τρόμαξε, δεν ήθελε να συνεχίσει να θυμάται. Του πέρασε μόνο απ’ το μυαλό πόσο κοντή έγινε η μνήμη μας πια και πόσο μίζερες και στρογγυλεμένες κατάντησαν οι κουβέντες μας. Πως έχασαν την τιμιότητά τους και το πάθος τους.

Κι η δημοκρατία σιγά σιγά έγινε χαμαιλέοντας κι ο χαμαιλέοντας έγινε δεινόσαυρος κι ο δεινόσαυρος έγινε τέρας. Κι όσο περνούσε ο καιρός ο φασισμός άλλαζε όψη. Είχε καλοξυρισμένο πρόσωπο, πλαδαρό σώμα, γραβάτα και κοστούμι. Φορούσε ένα σφιγμένο ατάραχο χαμόγελο, είχε τη σιγουριά του «ειδικού», που μ’ ευγένεια και τακτ μαστίγωνε τους λαούς. Κι όσο συνέχιζε ο καιρός, η απόσταση ανάμεσα στη δημοκρατία και το λαό μεγάλωνε…

Εκείνος μεγάλωσε πια. Είχε πια μάθει να δικάζει με σιγουριά τις σκέψεις και τις  αποφάσεις των ανθρώπων κι όλα όσα δε κάθονταν καλά μπροστά στα μάτια του. Αφόριζε και είχε δίκιο μόνον αυτός. Είχε απαντήσεις έτοιμες  για όλα, είχε μάθει να δικαιολογεί τα αδικαιολόγητα με περισσή ανδρεία και θάρρος και να κατηγορεί τους νέους που αγωνίζονται πολλές φορές άτσαλα κι αυθόρμητα χωρίς να έχουν έτοιμη την απάντηση από πριν. ( μα μήπως έτσι δεν ήταν πάντοτε οι νέοι;). Είναι αυτοί οι  γνωστοί μπαχαλάκηδες κι οι αναρχικοί που δεν έχουν ιερό και όσιο! (για δες πώς με τον καιρό οι «κομμουνιστές» μεταλλάχθηκαν σε «αναρχικούς»!).

Όμως η ιστορία για όσους την πούλησαν είναι αμείλικτη. Ο βασιλιάς είναι γυμνός κι όσοι βολεύτηκαν και βολεύονται μένουν στην άκρη και τρεμοπαίζουν σαν κεριά έτοιμα να σβήσουν.

Κι ήρθε ο καιρός να πάρουνε τα όνειρα εκδίκηση!

Να ξαναμπούν τα θεμέλια της δημοκρατίας, της αλληλεγγύης, της ισότητας, της δικαιοσύνης.

Να ξανασυναντήσει ο ένας τον άλλον.

Να ξαναπροσδιορίσουμε τον εφιάλτη.

Να δημιουργήσουμε, να γεννήσουμε και πάλι την ανθρωπιά.

Ν’ αντισταθούμε με σύνεση απέναντι στην όποια βία.

Το κύμα ξανά σηκώνεται κι η ζωή καλείται ξανά να κάνει τα πρώτα της βήματα, πάλι με λογισμό και μ’ όνειρο, πάλι με αγώνες, πάλι με νέους στην κορυφή, να διεκδικήσουν το αύριο που τους ανήκει, ν’ απαιτήσουν και πάλι ελπίδα κι αξιοπρέπεια και λευτεριά.

Κι αυτές τις ώρες οφείλεις και πάλι να’ σαι μαζί τους, όπως μπορείς, όπου κι αν βρίσκεσαι, όχι για να τους προφυλάξεις, ούτε για να τους διδάξεις, ούτε για να τους σώσεις. Μα να τους δείξεις τα σφάλματα της ιστορίας σου, αυτά που πίστεψες και χάθηκαν, αυτά που μπέρδεψαν τις λέξεις ,τα πράγματα, τις ιδέες, τους ανθρώπους.

Μήπως κι η μέρα τους που θα ξημερώσει έχει λιγότερους νεκρούς και περισσότερους ευτυχισμένους…

 

Πάτρα,17/11/2011

 

*Χριστόφορος. Γ. Παπασωτηρόπουλος, θεολόγος

Το τέλος των ψευδαισθήσεων – Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει!

 

Του Γιώργου Καββαδία

 

Η βαθιά οικονομική κρίση και η κυρίαρχη πολιτική για την αντιμετώπισή της σφραγίζουν το τέλος πολλών ψευδαισθήσεων για όλο και μεγαλύτερα τμήματα της κοινωνίας, όπως φανερώνουν και οι   μαζικότερες διαδηλώσεις μετά τη μεταπολίτευση  του τελευταίου διημέρου.

Πρώτα από όλα η κρίση δεν αφορά μόνο την Ελλάδα. Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση αποτελεί μια ευκαιρία για το κεφάλαιο, το τραπεζικό ειδικότερα, να αυξήσει τα προνόμια και τα πλεονεκτήματά του με συνέπεια την  εξουθένωση των εργαζομένων και των μικρομεσαίων, αλλά και την απώλεια ελπίδας για το άμεσο μέλλον.  Η ανισότητα ανάμεσα στους φτωχότερους και τους πλουσιότερους ποτέ άλλοτε δεν ήταν τόσο βαθιά όσο σήμερα την εποχή της παγκόσμιας δικτατορίας  των αγορών.

Η μεγάλη φούσκα της πλασματικής ευημερίας που στη χώρα μας εκφράστηκε με το σύνθημα – πλάνη «η ισχυρή Ελλάδα» επί κυβέρνησης Σημίτη έσπασε.  Όλο και λιγότεροι αποκοιμίζονται με τον κυβερνητικό μύθο της «σωτηρίας της πατρίδας». Στο ψευτοδίλημμα που θέτουν θυσίες ή χρεοκοπία, οι κυβερνώντες και οι κυρίαρχες τάξεις έχουν ήδη απαντήσει: Και θυσίες και πτώχευση της κοινωνίας. Την ίδια στιγμή που θυσιάζονται οι εργαζόμενοι στο βωμό του κέρδους, χαρίζονται 863 εκ. στην Proton Bank. Οι δύο όψεις της ίδιας πραγματικότητας που συνθέτουν το ταξικό περιεχόμενο της «εθνικής προσπάθειας» της κυβέρνησης για «διάσωση» της «χώρας».           

Η κατάθεση στη Βουλή του νομοσχεδίου για το νέο μισθολόγιο και την εργασιακή εφεδρεία,  το προαναγγελθέν φορολογικό νομοσχέδιο, οι περικοπές στις επικουρικές συντάξεις και το εφάπαξ   οδηγούν σε βαθιά και μόνιμη πτώχευση τον κόσμο της εργασίας, προκειμένου να διασφαλιστούν τα κέρδη του κεφαλαίου.  Η πρωτοφανής επιθετικότητα των κυρίαρχων και του πολιτικού προσωπικού σε ρόλο πιστού υπηρέτη  με βάση το δόγμα «σοκ και δέος» της σχολής του Σικάγο και του Μ. Φρίντμαν, δεν επιδιώκει να ελέγξει το δημόσιο χρέος, αλλά να εξασφαλίσει την απαξίωση της εργασίας, προκειμένου να εκκινήσει ένας νέος γύρος άγριας εκμετάλλευσης και εμπορευματοποίησης των κοινωνικών αγαθών (υγεία-παιδεία).

Η δραματική συρρίκνωση των εισοδημάτων θα οδηγήσει σε μια ύφεση που θα θυμίζει εμπόλεμη περίοδο και θα αυξήσει την ανεργία. Αυτή την ύφεση την επιδιώκουν για να πραγματοποιηθεί η συσσώρευση του κεφαλαίου: Ένα πάρτι κανιβάλων με θύματα πολλές μικρομεσαίες ακόμα και μεγάλες επιχειρήσεις. Μόνο που το μενού θα περιλαμβάνει και τους εργαζόμενους ως έδεσμα. Η περιβόητη «ανάπτυξη» που υπόσχονται θα βασίζεται πάνω στον εργασιακό μεσαίωνα. 

Όμως οι σχεδιασμοί των ισχυρών δεν εφαρμόζονται πάντα. Η κρίση και οι αντιθέσεις οξύνονται. Ισορροπούν σε τεντωμένο σχοινί που μπορεί ανά πάσα στιγμή να σπάσει κάτω από το βάρος των κοινωνικών αντιστάσεων. Μόνο που οι αντιστάσεις δεν πρέπει να είναι της μιας ζαριάς. Χρειάζονται σχεδιασμό και βάθος χρόνου. Άλλωστε και ιστορικά δικαιώνεται ότι οι κοινωνικοί αγώνες ενάντια στις αδικίες και τις ανισότητες αποτελούν την κινητήριο δύναμη της Ιστορίας. Εύστοχα ο Δ. Γληνός τόνιζε: «οι δρόμοι, που ανοίγονται μπροστά σας, είναι και μένουνε δυο : ή θα πάτε με το μέρος της συντήρησης και της αντίδρασης, ή θα πάτε με το μέρος της επανάστασης. Tetrium non datur (τρίτος δρόμος δεν υπάρχει)».

 

* Γιώργος Κ. Καββαδίας, http://gkavadias.blogspot.com

 

ΠΗΓΗ: 21-10-2011, http://www.alfavita.gr/artrog.php?id=48530

Επικαιροποιημένες Νομικές συμβουλές για Διαδηλωτές

 

Το κείμενο που ακολουθεί περιέχει επικαιροποιημένες Νομικές Συμβουλές για Διαδηλωτές. Διαβάστε το και διαδώστε το με κάθε τρόπο. Επικολλήστε το σε προφίλ και ομάδες στο facebook, να ενημερωθούν όσοι περισσότεροι συμπολίτες γίνεται:

1. ΤΙ ΠΕΡΙΕΧΕΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΦΥΛΛΑΔΙΟ

Το φυλλάδιο που κρατάς στα χέρια σου περιέχει πληροφορίες για το νομικό πλαίσιο που αφορά το δικαίωμα της διαδήλωσης στην Ελλάδα, πρακτικές συμβουλές για την υλοποίηση αυτού του δικαιώματος πριν και κατά τη διάρκεια των κινητοποιήσεων, όπως και για τη συμπεριφορά σε περίπτωση προσαγωγής, σύλληψης και εμπλοκής με την ποινική δικαιοσύνη.

2. ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΥΝΑΘΡΟΙΣΗΣ / ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΕΙΣ

Σύμφωνα με το άρθρο 11 του Συντάγματος, οι Έλληνες έχουν το δικαίωμα να συνέρχονται ήσυχα και χωρίς όπλα, το δικαίωμα όμως αυτό ισχύει και για τους αλλοδαπούς.

Απόφυγε την κατοχή μαχαιριών ή σουγιάδων, ακόμη και αν τα χρειάζεσαι για άλλη χρήση (επαγγελματική κλπ.), καθώς και κάθε αντικειμένου που θα μπορούσε να θεωρηθεί κατάλληλο για άμυνα ή επίθεση (ρόπαλο κλπ), διότι έχουν συχνά κριθεί ως όπλα. Κατά τη διάρκεια της διαδήλωσης, αυτή θεωρείται παράνομη και δεν προστατεύεται από το Σύνταγμα, «όταν παύει να είναι ήσυχη και χωρίς όπλα και εκτρέπεται σε πράξεις βίας κατά προσώπων ή πραγμάτων». Στις παραπάνω περιπτώσεις, απαιτείται παρουσία εισαγγελέα και η απαγόρευση ή η πρόσκληση προς διάλυση γνωστοποιείται στο πλήθος τρεις φορές. Να σημειώσουμε, ότι στην Ελλάδα είναι σπάνια η σύλληψη με αποκλειστικό λόγο τη συμμετοχή σε παράνομη διαδήλωση.

3. ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ

Άφησε στο σπίτι ατζέντες με τηλέφωνα.

Έχε μαζί σου το κινητό σου τηλέφωνο, αφού προηγουμένως έχεις αφαιρέσει από αυτό, τυχόν πληροφορίες που δεν θέλεις να γίνουν γνωστές σε περίπτωση σύλληψής σου. Σε περίπτωση σύλληψής σου, το πιθανότερο είναι ότι θα σου αφαιρεθεί το κινητό από την αστυνομία (όχι πάντα). Μπορείς να χρησιμοποιήσεις τα πρώτα λεπτά για να ειδοποιήσεις με γραπτά μηνύματα, οικείους σου ή δικηγόρο. Aν συλληφθείς και σου ζητηθεί να το παραδώσεις, αφαίρεσε πρώτα την κάρτα και αν αυτό δεν είναι δυνατόν, απενεργοποίησέ το.

Έχε μαζί σου:

Α. Ταυτότητα ή διαβατήριο.

Β. Τηλεκάρτα

Γ. Σημείωσε στο χέρι σου ή μάθε απέξω το τηλέφωνο της Ομάδας Νομικής Υποστήριξης: 210-3829910.

Δ. Για την περίπτωση σύλληψης, κάποια φάρμακα που χρειάζεσαι οπωσδήποτε ή υγρό φακών.

Στην Ελλάδα θεωρείται παράνομο το να καλύπτεις το πρόσωπό σου, να φοράς μαντήλι η κουκούλα. Όσον αφορά γάντια ή άλλα προστατευτικά (περικνημίδες, γυαλιά κολύμβησης κλπ.), η χρήση τους θεωρείται επιβαρυντική περίσταση σε κάποια αδικήματα. Δεδομένου ότι στην Ελλάδα η αστυνομία χρησιμοποιεί ευρέως μεγάλες ποσότητες χημικών αερίων ενάντια στους διαδηλωτές, μπορείς να εφοδιαστείς με κατάλληλα αντιόξινα διαλύματα (malox, riopan κ.λ.π.) ένα κομμάτι πανί βαμβακερό και μπόλικο νερό για να πιείς σε περίπτωση που έρθεις σε επαφή με χημικά. Μετά τη διαδήλωση φρόντισε να ενημερώσεις τους φίλους σου ότι είσαι καλά και συμφωνείστε ένα σημείο συνάντησης. Έτσι αποφεύγεται ο πανικός και οι άσκοπες αναζητήσεις οικείων προσώπων.

4. ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΣΤΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ (ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ ΣΕ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ ΕΠΕΜΒΑΣΗΣ ΤΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ)

Σιγουρέψου ότι δεν μένεις μόνος/η σου και έχε τα μάτια και τα αυτιά σου ανοιχτά, ώστε να υπερασπιστείς και τον εαυτό σου αλλά και άλλους, καταθέτοντας, για παράδειγμα, σε περίπτωση προβλημάτων με την αστυνομία. Σε περίπτωση που παραβρεθείς σε σύλληψη ή κακοποίηση διαδηλωτή, φρόντισε να πληροφορηθείς τα στοιχεία του (αρκεί το ονοματεπώνυμο!) και να ενημερώσεις την Ομάδα Νομικής Βοήθειας σχετικά με την ώρα, τον τόπο και τα περιστατικά του επεισοδίου. Χρήσιμο είναι αμέσως μόλις βρεθείς σε ασφαλές μέρος να καταγράψεις ό,τι είδες με κάθε δυνατή λεπτομέρεια και να φροντίσεις να φτάσει από σένα ή έμπιστό σου πρόσωπο στην Ομάδα Νομικής Βοήθειας. Τα στοιχεία σου, όπως και το περιεχόμενο της αναφοράς σου δεν θα γίνουν γνωστά σε κανέναν, πέρα από τα μέλη της ομάδας και μπορούν να χρησιμοποιηθούν στη συνέχεια, αν το επιθυμείς κι εσύ, σε νομικές ενέργειες υπεράσπισης διαδηλωτών ή κατά των οργάνων της τάξης που παρανόμησαν.

Σε περίπτωση που η διαδήλωση δεχθεί επίθεση από την αστυνομία (συνήθως με χημικά αέρια), φρόντισε να απομακρυνθείς από το σημείο συγκροτημένα μαζί με τους συντρόφους σου, χωρίς να τρέχεις. Ακολούθησε τον κύριο όγκο της πορείας και παρέμεινε στον κεντρικότερο δρόμο. Σε καμία περίπτωση μην προσπαθήσεις να φύγεις από τυχόν παράπλευρους, στενούς δρόμους και μην απομονωθείς. Συνήθως, ομάδες αστυνομικών βρίσκονται στα στενά και συλλαμβάνουν όσους τρέχουν πανικόβλητοι να ξεφύγουν από τα αέρια.

Στην περίπτωση που οδηγηθείς σε Νοσοκομείο λόγω προβλήματος από τη χρήση χημικών, πάρε αναλυτική γνωμάτευση και ειδοποίησε την Ομάδα Νομικής Βοήθειας. Η γνωμάτευση θα βοηθήσει για την μετέπειτα αγωγή αποζημίωσης.

5. ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΕΞΑΚΡΙΒΩΣΗΣ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ

Μπορεί να σε σταματήσουν αστυνομικοί με στολή ή με πολιτικά, οπουδήποτε και να ζητήσουν να εξακριβώσουν τα στοιχεία σου. Από τον αστυνομικό με πολιτικά, απαίτησε την επίδειξη ταυτότητας. Κατόπιν επέδειξε ταυτότητα ή διαβατήριο. Από τη στιγμή που έχεις το σχετικό έγγραφο, δεν έχεις υποχρέωση να τον ακολουθήσεις στο τμήμα.

Οι αστυνομικοί απαγορεύεται να παρευρίσκονται μέσα στη συγκέντρωση ή την διαδήλωση. Πάντοτε όμως υπάρχουν αστυνομικοί με πολιτικά. Σε περίπτωση που αντιληφθείς κάποιον αστυνομικό ή σου ζητήσει αυτός τα στοιχεία σου, βρισκόμενος μέσα σε συγκέντρωση ή διαδήλωση, ενημέρωσε δυνατά τους άλλους γύρω σου και αφού πάρεις τα στοιχεία του, απαίτησε αμέσως την απομάκρυνσή του. Στην περίπτωση που ζητήσει ο αστυνομικός να σου κάνει σωματική έρευνα, απαίτησε να μάθεις την αιτία, τους ακριβείς λόγους που οδηγούν τον συγκεκριμένο αστυνομικό να σε θεωρεί ύποπτο για διάπραξη αυτόφωρου κακουργήματος ή πλημμελήματος. Λόγοι που αφορούν την εμφάνισή σου ή το σημείο όπου βρίσκεσαι, δεν θεωρούνται επαρκείς. Αν ο αστυνομικός επιμείνει, απαίτησε να πληροφορηθείς τα στοιχεία του, και δήλωσέ του ότι σκοπεύεις να υποβάλεις μήνυση για δυσφήμιση και έργω εξύβριση, και θα επιδιώξεις αποζημίωση για την ηθική σου βλάβη.

Σε περίπτωση προσαγωγής στο Α.Τ., παρότι έχεις τα απαραίτητα έγγραφα:

Την στιγμή της σύλληψης/προσαγωγής, φώναξε δυνατά και καθαρά το ονοματεπώνυμό σου και την τυχόν συλλογικότητα (σύλλογο, πολιτική οργάνωση, σωματείο κλπ) στην οποία συμμετέχεις, και ότι σε συλλαμβάνουν άδικα (π.χ. Με λένε Γιάννη Παπαδόπουλο, είμαι μέλος του συλλόγου φοιτητών νομικής και με συλλαμβάνουν άδικα!). Να επαναλαμβάνεις τα παραπάνω συνέχεια, απευθυνόμενος στον κόσμο γύρω σου, μέχρι να σε μεταφέρουν στο περιπολικό. Η εμπειρία έχει δείξει ότι συχνά, αυτή η συμπεριφορά οδηγεί στην άμεση απελευθέρωση του συλληφθέντος – προσαχθέντος, εξασφαλίζει δε την ειδοποίηση των οικείων και της συλλογικότητας, καθώς επίσης και νομική βοήθεια. Ζήτησε να μάθεις την αιτία της προσαγωγής σου. Δήλωσε στους αστυνομικούς ότι παρανομούν, παραβιάζουν τα συνταγματικά σου δικαιώματα. Ζήτησε τα ονόματα των αστυνομικών που σε συλλαμβάνουν ώστε να γνωρίζεις ποιους θα καταγγείλεις για παράνομη σύλληψη και παράνομη κατακράτηση (ακόμη και αν τελικώς δεν το κάνεις).

6. ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΣΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΣΥΛΛΗΨΗΣ

Α. ΚΑΤΑ ΤΗ ΣΥΛΛΗΨΗ.

1. Απαίτησε να μάθεις για ποιο συγκεκριμένα αδίκημα σε συλλαμβάνουν.
2. Ακολούθησε την συμπεριφορά που εκτέθηκε προηγουμένως. Π.χ. Δεν έχω κάνει καμία παράνομη πράξη. Είμαι ο/η…. μέλος του σωματείου /συλλόγου/πολιτικής οργάνωσης κλπ, και με συλλαμβάνουν άδικα. (Συνήθως οι συλλήψεις είναι τυφλές. Με τον παραπάνω τρόπο ενημερώνεται ο κόσμος ότι γίνονται συλλήψεις, ειδοποιούνται δικηγόροι κλπ, ακολουθεί η έκφραση της κοινωνικής αλληλεγγύης των διαδηλωτών και οι αστυνομικοί λαμβάνουν υπ’ όψη τους ότι γνωρίζεις τα δικαιώματά σου και προτίθεσαι να τα ασκήσεις, άρα είναι πιο προσεκτικοί και λιγότερο βίαιοι).

Β. ΚΑΤΑ ΤΗ ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΣΤΟ ΤΜΗΜΑ

Φρόντισε να μην απαντήσεις σε καμία ερώτηση των αστυνομικών, ούτε καν να εμπλακείς σε «φιλική κουβεντούλα». Οτιδήποτε πεις μπορεί να χρησιμοποιηθεί εναντίον σου ή εναντίον άλλων. Ανταλλάξτε στοιχεία με τους άλλους συλληφθέντες, ώστε να ενημερωθεί εγκαίρως η Ομάδα Νομικής Βοήθειας σε περίπτωση που κάποιος αφεθεί ελεύθερος πιο νωρίς από τους άλλους. Ενημέρωσε τους άλλους συλληφθέντες για την ύπαρξη Ομάδας Νομικής Βοήθειας και για τα δικαιώματά τους, σε περίπτωση που δεν τα γνωρίζουν. Διαμόρφωσε κατά το δυνατόν ατμόσφαιρα αλληλεγγύης, και συλλογικής διεκδίκησης των δικαιωμάτων σας.

Γ. ΣΤΟ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟ ΤΜΗΜΑ

Φρόντισε να ενημερωθείς αν κατηγορείσαι για κάτι ή αν πρόκειται για απλή προσαγωγή. Σε κάθε περίπτωση απαίτησε την άμεση επικοινωνία με δικηγόρο.
Στην περίπτωση της προσαγωγής, πίεσε για την άμεση απελευθέρωσή σου, ως εξής:
Σε κάθε αστυνομικό που περνά από μπροστά σου καθώς στέκεσαι και περιμένεις, επαναλαμβάνεις απαιτητικά τα παρακάτω.

1. Διαμαρτύρομαι για την παράνομη κατακράτησή μου και απαιτώ να αφεθώ αμέσως ελεύθερος.

2. Απαιτώ να επικοινωνήσω με το δικηγόρο μου τώρα αμέσως.

3. Γνωρίζω τα δικαιώματά μου και σκοπεύω να τα ασκήσω. Απαιτώ το όνομα των υπευθύνων για την παράνομη κατακράτησή μου προκειμένου να υποβάλω μήνυση.

4. Παρακίνησε και τους υπόλοιπους προσαχθέντες να κάνουν το ίδιο.
Μη θεωρήσεις δεδομένο ότι η «υπομονετική» στάση σου κατά τις ώρες της αναμονής θα σε βοηθήσει να ξεμπερδέψεις. Συνήθως, η αστυνομία συλλαμβάνει δεκάδες ανθρώπους χωρίς να τους ενημερώσει για την αιτία, τους χαρακτηρίζει όλους προσαχθέντες και μετά από πολλές ώρες, αποδίδει αδικήματα στους περισσότερους από αυτούς.

Θεώρησε δεδομένο, ότι καθώς εσύ θα πιέζεις μέσα στο Αστυνομικό Τμήμα για την απελευθέρωσή σου, έξω από αυτό θα διαμαρτύρονται δικηγόροι για τον ίδιο λόγο και θα οργανώνονται εκδηλώσεις συμπαράστασης από τους υπόλοιπους διαδηλωτές.

ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΟΣ.

Σε περίπτωση σύλληψης και απαγγελίας κατηγοριών, κεντρική συμβουλή που πρέπει να διέπει όλη σου τη στάση είναι η ερμητική σιωπή σε οποιαδήποτε προσπάθεια των αστυνομικών να σε προσεγγίσουν. Δεν απαντάς σε άλλες ερωτήσεις, πέραν των στοιχείων ταυτότητας (π.χ. ούτε καν αν έχεις αδέλφια, πού εργάζεσαι κλπ.) και γενικά διατήρησε μία αποστασιοποιημένη στάση (αρνήσου κέρασμα καφέ κλπ.). Απαίτησε την επικοινωνία σου με συνήγορο. Αρνήσου να απολογηθείς προανακριτικά χωρίς δικηγόρο.

Αν παρά ταύτα, επιλέξεις να απολογηθείς χωρίς δικηγόρο, είναι χρήσιμο, να δώσεις προανακριτική κατάθεση με το παρακάτω περιεχόμενο: «Συμμετείχα σε ειρηνική διαδήλωση όπως δικαιούμαι από το ελληνικό σύνταγμα. Δεν διέπραξα καμία παράνομη πράξη. Η σύλληψή μου είναι απολύτως παράνομη, το ίδιο και η κράτησή μου. Προτίθεμαι να υποβάλω μήνυση και γι’ αυτό ζητώ να μου ανακοινωθούν τα ονόματα των υπευθύνων. Αναλυτικά θα απολογηθώ ενώπιον των δικαστικών αρχών». Αρνήσου να απαντήσεις σε οποιαδήποτε συγκεκριμένη ερώτηση, πλην των παραπάνω αναφερόμενων ως εξής: «Αρνούμαι να απαντήσω δεδομένου ότι μετά την παράνομη σύλληψή μου για δήθεν αδικήματα τα οποία ουδέποτε διέπραξα, αμφιβάλω για την νόμιμη διεξαγωγή προανάκρισης από την αστυνομία. Επιφυλάσσομαι και πάλι να απαντήσω ενώπιον των εισαγγελικών και δικαστικών αρχών.»

Ακόμα και αν κρίνεις ότι κάτι μπορεί να διευκολύνει τη θέση σου, έχεις κάθε χρονικό περιθώριο να το καταθέσεις αργότερα, αφού θα έχεις μιλήσει με δικηγόρο και τους οικείους σου. Μην δέχεσαι τίποτα πόσιμο ή φαγώσιμο εκτός από συσκευασμένα είδη (π.χ. μπουκάλι νερό, κρουασάν κλπ.). Επίσης δεν υπογράφεις κανένα έγγραφο χωρίς την παρουσία δικηγόρου, με εξαίρεση το έγγραφο της προανακριτικής σου απολογίας, εφόσον έχεις απολογηθεί με τη θέλησή σου και εφόσον έχει το παραπάνω περιεχόμενο.

Βασικά δικαιώματα στο αστυνομικό τμήμα:

1. Έχεις δικαίωμα να ζητήσεις το έντυπο με τα δικαιώματά σου στη μητρική σου γλώσσα.

2. Έχεις δικαίωμα να κάνεις ένα επιτυχημένο τηλεφώνημα. Αν ειδοποιήσεις την Ομάδα Νομικής Βοήθειας, δώσε μας κάποιες απαραίτητες πληροφορίες (ονοματεπώνυμο, τμήμα που κρατείσαι, πού και πότε συνελήφθης, υπηκοότητα και σε ποια γλώσσα συνεννοείσαι).

3. Έχεις δικαίωμα να επιλέξεις δικηγόρο της αρεσκείας σου. Σε περίπτωση που επικοινωνήσεις με την Ομάδα, θα φροντίσουμε να έρθει δικηγόρος το συντομότερο. Επίσης μπορούμε να ειδοποιήσουμε δικηγόρο της επιλογής σου, εφόσον μας δώσεις τα στοιχεία του.

4. Μπορούν να σου αφαιρέσουν όλα τα κινητά αντικείμενα (π.χ. ρολόι, κινητό, χρήματα, κλειδιά). Έχεις δικαίωμα να απαιτήσεις τη σύνταξη σχετικού καταλόγου. Παράδωσε το κινητό μόνο αφού αφαιρέσεις την κάρτα και σε κάθε περίπτωση αποενεργοποίησέ το.

5. Αν είσαι γυναίκα, απαίτησε να σου γίνει σωματική έρευνα από γυναίκα αστυνομικό.
6. Αν έχεις τραυματιστεί, απαίτησε: 1) Την άμεση μεταφορά σου σε νοσοκομείο, ακόμη και στην περίπτωση φαινομενικά ελαφρού τραυματισμού.

Ποτέ δεν μπορείς να γνωρίζεις την εξέλιξη μιας σωματικής βλάβης και επιπλέον περιφρουρείς τη σωματική σου ακεραιότητα από τυχόν νέες επιθετικές διαθέσεις κάποιου αστυνομικού. 2) Την εξέτασή σου από ιατροδικαστή και την έκδοση σχετικής γνωμάτευσης. Η αστυνομία οφείλει να σε οδηγήσει το συντομότερο δυνατό στον εισαγγελέα, σε κάθε περίπτωση εντός 24 ωρών. Αν παρέλθει ένα 24ωρο από τη σύλληψή σου χωρίς να έχεις οδηγηθεί στον Εισαγγελέα, απαίτησε να αφεθείς ελεύθερος, ακόμη και αν σου έχουν αποδοθεί κατηγορίες.

Δ. ΣΤΟΝ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑ

Ο Εισαγγελέας σου απαγγέλλει κατηγορίες και:

Α. Θα σε παραπέμψει να δικαστείς με την αυτόφωρη διαδικασία εάν η κατηγορία είναι πλημμέλημα ή

Β. Θα σε παραπέμψει σε Ανακριτή εάν η κατηγορία είναι κακούργημα.

7. ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΑΦΟΥ ΑΦΕΘΕΙΣ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΠΡΟΣΑΓΩΓΗ Η ΣΥΛΛΗΨΗ

Ειδοποίησε τους οικείους σου ότι είσαι ελεύθερος/η και την Ομάδα Νομικής Βοήθειας (για την κατηγορία που τυχόν σου απαγγέλθηκε, για άλλα άτομα που τυχόν κρατούνται ακόμα). Μην «φλυαρείς» για τις πράξεις σου ούτε στους οικείους σου, δεν σε εξυπηρετεί σε τίποτα και μπορεί να σε ακούσουν και «λάθος άνθρωποι». Σε περίπτωση που έχεις κακοποιηθεί, φρόντισε να εξεταστείς σε δημόσιο νοσοκομείο και ζήτα αντίγραφο της γνωμάτευσης.

8. ΜΑΡΤΥΡΙΚΕΣ ΚΑΤΑΘΕΣΕΙΣ ΕΝΩΠΙΟΝ

Από την στιγμή που θα προσαχθείς σε αστυνομικό τμήμα να ξέρεις ότι οτιδήποτε καταθέσεις για τον εαυτό σου η τρίτο μπορεί να χρησιμοποιηθεί εναντίον σου ή να επιβαρύνει χωρίς τη θέλησή σου ανθρώπους που πιθανόν να είναι αθώοι. Μην ξεχνάς: η γνώση είναι δύναμη! Σκοπός τους είναι να μας τρομοκρατήσουν. Όμως, σ’ αυτούς τους καιρούς, καθένας από μας, σε κάθε στιγμή, από τη διαδήλωση, μέχρι την αντιμετώπιση της κρατικής καταστολής, δεν παύει να είναι ενεργό κομμάτι του κινήματος

 

ΠΗΓΗ: http://www.tsantiri.gr/koinonia-kinimata/diadoste-epikeropiimenes-nomikes-simvoules-gia-diadilotes.html

Πολιτική απεργία πείνας

 

Του Σωκράτη Βενετσάνου

 

Ονομάζομαι Σωκράτης Βενετσάνος του Ιωάννη και της Αδαμαντίας. Κατάγομαι από το Σοφικό της Κορινθίας και τη Ζάκυνθο. Είμαι Χριστιανός Ορθόδοξος, είμαι Έλληνας, είμαι ταξιτζής μέλος του Σ.Α.Τ.Α. και από σήμερα είμαι απεργός πείνας άχρι θανάτου, εδώ, στη σκιά του έφιππου Γέρου του Μωριά κι απέναντι από την παλαιά Βουλή αντικρίζοντας τη σημαία και το Σταυρό που είναι η καρδιά της.

Η πράξη μου αυτή δε συνιστά απονενοημένο διάβημα απελπισίας, μολονότι απελπισία ένιωσα προσωπικά, από την κατεδαφιστική λογική του κ. Υπουργού μεταφορών Ι. Ραγκούση που ως πολιτικός δήμιος προετοιμάζεται, και με συνεργό στο άθλιο προαναγγελθέν έγκλημα, την κοινοβουλευτική ομάδα του κυβερνώντος κόμματος, προχωρεί, αγνοώντας την ηγεσία της ομοσπονδίας μας και όχι μόνο, ακάθεκτος, στον αποκεφαλισμό ενός επαγγελματικού κλάδου που ουδόλως έβλαψε την  κοινωνία (παρά τις όποιες επιμέρους παθογένειες του) και ουδόλως φέρει ευθύνη για τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό της πατρίδας μας και που η ίδια η Ευρώπη επιβάλλει την εξαίρεση του από την πλήρη απελευθέρωση που ισχύει για άλλα επαγγέλματα, λόγω της ιδιαίτερης φύσης του που επιτάσσει να ληφθούν υπόψη κανόνες και προϋποθέσεις κατά το άνοιγμα του για λόγους δημοσίου συμφέροντος. Συγχωρέστε μου το γεγονός ότι ο καθένας μας έχει την αφετηρία του που όμως πυροδοτεί και την αφύπνιση του για το γενικότερο καλό.

Η πράξη μου αυτή συνιστά συνειδητή παρέμβαση στα πολιτικά πράγματα της Χώρας όχι ως αγανακτισμένου, αλλά ως αφυπνισμένου μαχόμενου πολίτη. Η υποταγή στο καθήκον είναι η ουσία της τιμής. Και το καθήκον των ημερών μας είναι ένα και μοναδικό : Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ!!!

Η αντίσταση με κάθε μέσο βάσει του Αρθ. 120 Συντ. § 2 και § 4, στη σημερινή διακυβέρνηση της χώρας, που συστηματικά και κατ’εξακολούθηση με τις αποφάσεις της, συνεργούμενη από την κοινοβουλευτική της ομάδα, παραβιάζει το Σύνταγμα της πατρίδας δηλ. τον καταστατικό χάρτη της λειτουργίας του πολιτεύματος και των δικαιωμάτων της κοινωνίας και των προσώπων που την αποτελούν, καθιστώντας την     Αρχή του Κράτους δικαίου και της χρηστής διοικήσεως κενό γράμμα.

Η κυβερνητική πρακτική του εκφοβισμού του λαού, της απαξίωσής του ηθικά και εργασιακά-οικονομικά, του διαρκούς αιφνιδιασμού του και της επιβολής επαχθών, άδικων και προδήλως αντισυνταγματικών μέτρων (όχι φυσικά κατά την δική μου ταπεινή κρίση του αιωνίου φοιτητή της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, αλλά έγκυρων νομικών-δικηγόρων, καθηγητών και θεσμικών φορέων της Νομικής Επιστήμης που κάθε τόσο εκφράζουν σχετική γνώμη) με πρόσχημα την οικονομική σωτηρία της χώρας, που επίσης είναι φανερό τοις πάσι ότι ουδόλως επιτυγχάνεται (το χρέος και το έλλειμμα παρά τις αιματηρές θυσίες δεν είναι διαχειρίσιμο με την ακολουθούμενη πολιτική) από μια εξουσία που υφάρπαξε δόλια την ψήφο του Ελληνικού Λαού και σε καμιά περίπτωση σήμερα δεν απολαμβάνει την αποδοχή της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού, αγνοεί δηλαδή επιδεικτικά την λαϊκή κυριαρχία – δείτε πρόσφατες δηλώσεις του πρωθυπουργού στη Γερμανία – που κατά το Αρθ. 1 § 2 Συντ. αποτελεί το θεμέλιο του πολιτεύματος. Δεν μπορεί παρα να συνιστά, αυτή η κυβερνητική πρακτική, τη βίαιη κατάλυση του Συντάγματος, που το ίδιο το Σύνταγμα θέτει ως προϋπόθεση για το καθήκον του κάθε πολίτη να το υπερασπιστεί με κάθε μέσο.

Συνακόλουθα, ενισχύει τον παραπάνω ισχυρισμό περί βιαίας κατάλυσης της συνταγματικής τάξης, η νοοτροπία και πρακτική πρωτίστως των κυβερνητικών βουλευτών, που επιλήσμονες οι περισσότεροι του Αρθ. 51 § 2 Συντ. ότι οι βουλευτές αντιπροσωπεύουν το Έθνος και όχι τα ξένα συμφέροντα και του όρκου που δίδουν κατ’άρθρο 59 Συντ. να είναι πιστοί στην Πατρίδα, το δημοκρατικό πολίτευμα και το Σύνταγμα και του άρθρου 60 § 1 Συντ. για το απεριόριστο δικαίωμα γνώμης και ψήφου κατά συνείδηση, ανάγουν την κομματική πειθαρχία σε υπέρτερο καθήκον από την υπεράσπιση του Συντάγματος και του λαού που εκπροσωπούν απενεργοποιώντας τη συνείδηση τους. Μόνο που το τελευταίο – η εκπροσώπηση του λαού κατ’ουσίαν – αποτελεί την κορυφαία συνταγματική τους υποχρέωση. Φωτεινή διαφοροποίηση ο τυφλός βουλευτής της Βουλής που πρέπει να δανείσει «τα μάτια του» και στους υπολοίπους προκειμένου να αντικρύσουν με την απαιτούμενη ευλάβεια μια κοινωνία που διαλύεται στα εξ’ων συνετέθη. Κι αυτό δεν αποτελεί μια μελοδραματική κορώνα, αλλά μια πραγματικότητα που κάθε νουνεχής άνθρωπος αντιλαμβάνεται περισσότερο ή λιγότερο.

Νοήμων  γιδολαέ (κι εγώ φυσικά μέσα στο χαρακτηρισμό) με πίστη στο Χριστό και την Εκκλησία του, με πατριωτικό φρόνημα που εμένα προσωπικά με καίει μέχρι τα βάθη της καρδιάς μου, έφτασε η ώρα κι αναβολή δεν παίρνει να αντισταθούμε σθεναρά και όχι χλιαρά απέναντι σ’αυτήν την ιδιότυπη κοινοβουλευτική χούντα του ΠΑΣΟΚ που δεν καταστρέφει μόνο εμάς σήμερα, τους πολίτες, αλλά σβήνει και το αύριο των μικρών σήμερα παιδιών και σε βάθος χρόνου σβήνει την ίδια την Ελλάδα. Εμείς που κατοικούμε σ’αυτήν την ευλογημένη και ταυτόχρονα πολύπαθη πατρίδα ήρθε η ώρα κι αναβολή δεν παίρνει να σηκώσουμε το ανάστημα μας στο ύψος των τιμημένων προγόνων στους οποίους χρωστάμε την ελευθερία μας και τιμώντας τους να εγκαταλείψουμε για πάντα το ραγιαδισμό στον οποίο οδηγούμαστε από ντόπια και ξένα κέντρα εξουσίας και να ξανακερδίσουμε την περηφάνια μας και την προοπτική της επιβίωσης μας, έστω κι αν χρειαστεί να υποφέρουμε για να ανακτήσουμε την ουσιαστική ελευθερία μας που δεν είναι άλλη από την αξιοπρέπειά μας την οποία έχουμε απωλέσει προ πολλού.

Ομόψυχοί μου Έλληνες μόνο ένας τρόπος υπάρχει. Να φωνάξουμε, να  βροντοφωνάξουμε, ότι «ο βασιλιάς είναι γυμνός»!! Και χωρίς φόβο, με πίστη στη δημοκρατία να αποτινάξουμε από το σβέρκο μας τα ανδρείκελα που μας κυβερνούν, όσο ακόμα είναι καιρός!

Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία! Εδώ είναι Ελλάδα κι ο άνθρωπος δεν είναι αναλώσιμος. Ας τους δώσουμε να το καταλάβουν με όποιο τρόπο χρειαστεί.

Αδέρφια μου, συμπατριώτες μου, βγείτε από την αδράνεια, το φόβο και την κατάθλιψη στην οποία μοιραία παγιδεύεται, όποιος απομονώνεται και αποκόβεται από τη συλλογική συνείδηση και διεκδίκηση. Με όλη τη δύναμη της ψυχής μου σας καλώ σε όποια κοινωνική ή επαγγελματική τάξη κι αν ανήκετε από 15 χρονώ μέχρι 105 χρονώ. Αν έχετε πόδια γερά και πιο πολύ γενναία καρδιά σαν τους Κρητικούς αδερφούς μας να εγκαταλείψετε επ’αόριστον τους τόπους δουλειάς, τα σπίτια, τα καφενεία, τα χωράφια, τα πανεπιστήμια, τα σχολεία, τα πάντα. Και να βγείτε στους δρόμους παντού. Δε χρειάζεται να σπάσουμε να βανδαλίσουμε να ματώσουμε κανέναν! Όλα γύρω μας έμψυχα και άψυχα είναι πατρίδα. Δική μας πατρίδα. Ένας Γκάντι στο α’ μισό του 20ου αιώνα αποτίναξε από την Ινδία με ειρηνική διαμαρτυρία και αγώνα ολόκληρη βρετανική αυτοκρατορία κι εμείς θα φοβηθούμε αυτούς τους σοσια-ληστές;! Δεν έχουν πια δημοκρατική νομιμοποίηση και το ξέρουν. Αυτοί φοβούνται περισσότερο από μας! Μπροστά μαζική δίκαιη οργή του λαού η μόνη αξιοπρεπής και πολιτικά εφικτή λύση που τους απομένει είναι η παραίτηση και η προκήρυξη εκλογών το συντομότερο δυνατό, κατά το Αρθ. 41 § 2 Συντ. για να ανανεωθεί η λαϊκή εντολή προκειμένου να αντιμετωπιστεί εθνικό θέμα εξαιρετικής σημασίας. Αν δεν αποτελεί κρίσιμο εθνικό θέμα η παρούσα συγκυρία και η διαχείριση της στο σύνολο της, τότε τι αποτελεί; Ας μου πει κάποιος!

K. Πρόεδρε της Δημοκρατίας, η ευθύνη είναι μια κόρη που δεν την βρίσκει όμορφη και δεν την διαλέγει κανείς. Επικαλούμαι την πατριωτική σας συνείδηση, την υποχρέωση σας που αποτελεί περιεχόμενο του όρκου σας κατ’ άρθρο 33 § 2 Συντ. να προστατεύετε τα δικαιώματα και τις ελευθερίες των ελλήνων να φυλάσσετε το Σύνταγμα και να υπηρετείτε το γενικό συμφέρον και την πρόοδο του Ελληνικού Λαού, και το τεράστιο δημοκρατικό θεσμικό κύρος που σας περιβάλλει. Σας παρακαλώ θερμά, ασκείστε όλη σας την επιρροή, για να λάβετε την  απαιτούμενη κατά το Σύνταγμα κυβερνητική πρόταση περί διαλύσεως της Βουλής και προκηρύξεως εκλογών που θεωρώ ότι θα είναι η μόνη πολιτικώς ορθή και εθνοσωτήρια απόφαση της παρούσης κυβερνήσεως.

Κ. Πρόεδρε της Δημοκρατίας προασπίστε την κοινωνική συνοχή και το μέλλον της πατρίδας που θα διακυβευτεί νομοτελειακά σε περίπτωση που δεν αξιοποιήσετε την πολιτική σας ισχύ για να οδηγηθεί η χώρα σε εκλογές. Είμαι 40 χρονώ κι είναι πολλά πάρα πολλά αυτά που δε ξέρω για τον κόσμο και θα ‘θελα να μάθω. Μα για ένα πράγμα είμαι απόλυτα βέβαιος και σας το υπογράφω και με τα δυο χέρια : O άνθρωπος αρχίζει να πεθαίνει, όχι όταν αρρωσταίνει το σώμα του ή βλάπτεται η περιουσία του (φοβερά και τα δύο), αλλά όταν εκφυλίζονται και σβήνουν οι αξίες του, η ανθρωπιά του. Τότε η ψυχή σβήνει μέσα στην ασφυξία, αφού δεν ανασαίνει πια κι αυτός ο θάνατος δε έχει φοβάμαι Ανάσταση…

Συμπατριώτες μου, ο μεγάλος Άγιος της Εκκλησίας μας και εθνομάρτυρας Κοσμάς ο Αιτωλός είπε το 18ο αιώνα ότι, όλα μπορούν να σας τα πάρουν. Όλα εκτός από Χριστό και ψυχή. Αυτά δεν μπορεί να σας τα πάρει κανείς. Αυτά μπορείτε να τα χάσετε μονάχα αν εσείς οι ίδιοι τα παραδώσετε!

Στο όνομα του Χριστού λοιπόν σας καλώ όλους να συστρατεύσουμε τις ψυχές μας και να δημιουργήσουμε την πυτιά εκείνη που θα φουσκώσει το ποτάμι του αγώνα της τιμής και σαν ασπίδα θα σώσει την πατρίδα από την σημερινή λαίλαπα του ετερόφωτου γκουβέρνου μας. Όσο μένουμε διαχωρισμένοι και αδρανείς, κλεισμένος ο καθένας στον μικρόκοσμο του, κανένας μας δεν είναι ασφαλής και κανένας δεν έχει μέλλον. Πάρτε το απόφαση αδέρφια από 15 εώς 105 ετών : H χειροβομβίδα της κακής διακυβερνήσεως πολλών ετών που μεταξύ άλλων δεινών υπερχρέωσε την πατρίδα μας, έσκασε στα χέρια μας! Αν δεν αντισταθούμε τώρα θα ισοπεδωθούμε, θα χάσουμε κάθε ελπίδα για το αύριο και αξιοπρέπεια για το σήμερα.

Στην Ελλάδα δεν περισσεύει κανένας έλληνας κανένας άνθρωπος. Είναι τραγικό να χάνονται άνθρωποι κάθε τόσο. Να πέφτουν από μπαλκόνια ή να απαγχονίζονται ή να αυτοπυροβολούνται πίσω από κλειστά παράθυρα και πόρτες. Η ζωή είναι πολύτιμη ακόμα και μπροστά στο οικονομικό και ψυχολογικό αδιέξοδο που βιώνουμε άλλος περισσότερο κι άλλος λιγότερο. Η ζωή δεν είναι δική μας. Είναι δώρο του Θεού που δεν έχουμε το δικαίωμα να ευτελίσουμε και να καταστρέψουμε. Ο αγώνας για την ελευθερία και την αξιοπρέπεια προπάντων ο δυναμικός και ειρηνικός αγώνας, έστω κι αν κοστίσει σε αίμα, αν αυτό επιθυμεί η εξουσία, αυτό το αίμα δεν θα είναι χαμένο, αλλά επενδυμένο σε ακλόνητο νόμισμα : Το μέλλον της πατρίδας και των ανθρώπων της που σιγά σιγά θα εγερθεί προς τον ανατέλλοντα.

Είμαι εδώ ως απεργός πείνας, σε τούτη τη γωνιά γης, υπό την προστασία του Γέρου του Μωριά, απλός στρατιώτης να δώσω ετούτο το μήνυμα και να συμβολίσω αυτό το τόσο αναγκαίο λαϊκό ξέσπασμα για δικαιοσύνη, ελευθερία και ελπίδα. Και για να το πω και στην γλώσσα της Ζακυνθινής ποιήτριας Λούλας Βάλβη-Μυλωνά: «περνάω τα εννιά βαφτίσματα, τη θαλασσοβροχή. Μπαίνω στην ανεμόβρυση». Πίσω δε θα κάνω!

Δεν αντέχω άλλο, άνθρωποι της εξουσίας, την στείρα αριθμολαγνεία σας, την ανηθικότητα σας, το δοσιλογισμό σας και τη γενοκτονία των Ελλήνων που προωθείτε είτε το αντιλαμβάνεστε είτε όχι. Θέλετε αίμα; Εγώ το δικό μου, αν το θέλετε θα σας το δώσω ειρηνικά κι αθόρυβα, εδώ, σε τούτη τη γωνιά γης, γιατί αυτό είναι δικό μου, μου ανήκει και σας το κερνάω. Το ταξί όμως είναι το αίμα των γονέων μου και των παππούδων μου κι αυτό δε σας το χαρίζω. Δε σας χαρίζω και την αξιοπρέπεια μου. Κι αυτή θα τη διαφυλάξω ως το τέλος.

Ένας ακόμα στίχος της Λούλας Βάλβη – Μυλωνά λέει πως «όσοι πυροβόλησαν δεν ταξιδεύουν. Σκάβουν τη γη να βρουν το βόλι τους». Κύριοι και Κυρίες της εκτελεστικής και της νομοθετικής εξουσίας, πυροβολήσατε την ελληνική κοινωνία χωρίς έλεος κι έχετε ευθύνες γι’αυτό. Που όσο εξακολουθείτε καταχρώμενοι την εξουσία που υφαρπάξατε πολλαπλασιάζονται επικίνδυνα. Σκεφτείτε το αυτό πολύ καλά. Γιατί ο νοήμων γιδολαός που κυβερνάτε, εμείς οι Έλληνες, θα κρατήσουμε το χαρακτηριστικό νοήμων, αλλά θα πάψουμε να είμαστε κοπάδι και τότε όταν τα πρόβατα επαναστατήσουν καταλαβαίνοντας τη δύναμη τους… αλλοίμονο στους λύκους!

Η σημερινή κατάσταση, για να κάνω έναν ιστορικό παραλληλισμό τηρουμένων των αναλογιών, μοιάζει με τη Μικρασιατική καταστροφή του Αυγούστου του 1922. Οι δύστυχοι μικρασιάτες που έγινε μπορετό να διασωθούν είχαν μια μητέρα πατρίδα έστω κακήν κακώς να καταφύγουν. Οι σημερινοί Έλληνες που θα καταφύγουν όταν θα καίγεται η «Σμύρνη»; Και κάτι ακόμα. Στη Σμύρνη του 1922 την ώρα του μεγάλου ξεριζωμού και φευγιού υπήρξαν δύο κατηγορίες ηγετών. Η μία εκπροσωπείται από τον ύπατο αρμοστή Στεργιάδη εκπρόσωπο δηλ. της πολιτικής εξουσίας που αφού ολοκλήρωσε το έργο του απέπλευσε ατσαλάκωτος από το κακό με τη βοήθεια των ξένων δυνάμεων χωρίς ποτέ να πατήσει ξανά ελληνικό έδαφος ως το τέλος της ζωής του. Η άλλη κατηγορία εκπροσωπείται από το Μητροπολίτη Σμύρνης Χρυσόστομο που αν και του προσφέρθηκε η έξοδος αρνήθηκε κι έμεινε εκεί θυσιαζόμενος αυτός και άλλοι πολλοί ρασοφόροι δίπλα στο Λαό. Διαλέξτε σε ποια κατηγορία θέλετε να ανήκετε κύριοι της εξουσίας! Έλληνες ομόψυχοι μου το ράσο του παπά και του μοναχού το παρεξηγημένο και συκοφαντημένο, είτε το πιστεύετε είτε όχι, είτε το γνωρίζετε είτε όχι, είναι μια από τις βαθύτερες ρίζες που αιματοδοτούν το έθνος.

Δίνω το λόγο της τιμής μου ως χριστιανός, ως πολίτης και ως έφεδρος ανθυπολοχαγός του πεζικού, ότι θα μείνω εδώ σε τούτο το χαράκωμα που δεν το διάλεξα, με διάλεξε. Και θα υπερασπιστώ την πατρίδα μου και το Σύνταγμα της. Δε θέλω να πεθάνω! Δεν είμαι αυτόχειρας. Αγαπώ τη ζωή πολύ. Αλλά, όσο και να ζήσει κανείς, η ζωή μια μέρα θα τελειώσει για όλους μας. Είναι άγνωστο πόσο χρόνο θα μας παραχωρήσει προς «οδοιπορία» ο Κύριος σε τούτο το μάταιο κόσμο. Αναλογιστείτε το αυτό. Το τι κάναμε όσο το καντήλι μας έκαιγε. Αυτό μετράει στα μάτια του Θεού και στα μάτια των μικρών παιδιών μας. Το πόσο δουλέψαμε για τον άνθρωπο και την αγάπη. Το πόσο μετανοήσαμε δηλ. αλλάξαμε κατεύθυνση στο νου μας κι αγωνιστήκαμε για το καλό, για τη δημιουργία.

Θα σταματήσω την απεργία πείνας τη μέρα που θα παραιτηθεί η τωρινή μη νομιμοποιημένη δημοκρατικά κυβέρνηση και θα προκηρυχτούν εκλογές. Γιατί με δονεί ο στίχος του Ελύτη του μέγα: « Ένα και δυό: τη μοίρα μας δεν θα την πει κανένας. Ένα και δυό: τη μοίρα του ήλιου θα την πούμε εμείς!» Ας μου δώσει ο Θεός τη δύναμη όπως και σε όλους σας να μη λυγίσετε-ω και να μείνετε-ω ακλόνητοι-ος ως το τέλος… το δικό τους το πολιτικό ή το δικό μου το φυσικό.

Έλληνες ομόψυχοι, ΘΑΡΣΕΙΝ ΧΡΗ ΤΑΧ’ ΑΥΡΙΟΝ ΕΣΕΘ’ ΑΜΕΙΝΟΝ (χρειάζεται θάρρος γιατί το αύριο θα είναι καλύτερο). Μη με εγκαταλείψετε! Σας ευχαριστώ θερμά, καλή δύναμη σε όλους και ψηλά το κεφάλι!

 

 Βενετσάνος Σωκράτης, Αθήνα, μια μέρα του Οκτώβρη  του 2011

 

* Ο Σωκράτης Βενετάνος είναι ένας αδελφικός φίλος και μέλος της Συνάξεως που μας κοινοποίησε σήμερα την πρόθεσή του κατέβει αύριο Παρασκευή 14/10/2011 σε απεργία πείνας για λόγους που περιγράφει στο παρακάτω κείμενο!! Προσπαθήσαμε να τον μεταπείσουμε αλλά είναι ανένδοτος! Εμείς κοινοποιούμε το κείμενο ανοίξαμε και σχετική ομάδα στο facebook:

https://www.facebook.com/groups/297096393635361/ και ευχόμαστε καλή δύναμη στο δίκαιο αγώνα του…αλλά δεν γνωρίζουμε αν το πράττει με σωστά μέσα!! Ο Θεός .ας μας φωτίζει όλους και ας είναι μαζί μας

π. Αντώνιος

 

ΠΗΓΗ: Παρασκευή, 14 Οκτωβρίου 2011, http://axrhstou.blogspot.com/2011/10/blog-post_14.html

 «Πανικός των πλουτοκρατών»!

Πολ Κρούγκμαν. Ο διάσημος Αμερικανός οικονομολόγος τάσσεται αναφανδόν υπέρ των "Αγανακτισμένων"

 

Του Γιώργου Δελαστίκ

 

Κουίζ: Εσείς σε ποια εφημερίδα νομίζετε ότι εμφανίστηκε άρθρο με τίτλο "Πανικός των πλουτοκρατών", στους "Τάιμς της Νέας Υόρκης" ή στην "Προλεταριακή Σημαία"; Αν γεμάτος αυτοπεποίθηση απαντήσατε καγχάζοντας "Μα, φυσικά στην ''Προλεταριακή Σημαία"!", λυπούμαστε, αλλά… χάσατε! Άρθρο με τον τίτλο αυτόν δημοσιεύθηκε την Τρίτη στους "Τάιμς της Νέας Υόρκης".

Υπογράφεται δε όχι από κάποιο νεαρό "φρικιό", αλλά από έναν κορυφαίο Αμερικανό οικονομολόγο, ο οποίος μάλιστα τιμήθηκε και με το Νομπέλ Οικονομίας μόλις προ διετίας, στην κορύφωση της χρηματοπιστωτικής κρίσης: τον Πολ Κρούγκμαν – σύμβουλο παρεμπιπτόντως κατά κάποιο τρόπο και του πρωθυπουργού της Ελλάδας Γιώργου Παπανδρέου, ο οποίος όμως ακολουθεί πολιτική… διαμετρικά αντίθετη από αυτή που πρεσβεύει ο Κρούγκμαν! Οι τακτικοί αναγνώστες των "Τάιμς της Νέας Υόρκης" είχαν βεβαίως υποστεί το πρώτο σοκ ήδη από το Σάββατο.

Ο τίτλος εκείνου του άρθρου του Πολ Κρούγκμαν ήταν "Οι κακούργοι" και το σοκ συνίστατο στην αποκάλυψη ότι ο νομπελίστας οικονομολόγος με τον τίτλο αυτό εννοούσε τους… τραπεζίτες! Εξηγούσε μάλιστα ότι αναφερόταν σε ρήση του προ αιώνος προέδρου των ΗΠΑ Θίοντορ Ρούζβελτ (1901-1909), ο οποίος είχε κάνει λόγο για "κακούργους μείζονος πλούτου".

Ο Πολ Κρούγκμαν τάσσεται αναφανδόν υπέρ των "Αγανακτισμένων" των ΗΠΑ που έχουν συγκροτήσει το κίνημα "Καταλάβετε τη Γουόλ Στριτ" και το εκφράζει δημόσια με τα γραπτά του.

"Όταν άρχισαν οι διαμαρτυρίες του κινήματος ''Καταλάβετε τη Γουόλ Στριτ'' πριν από τρεις εβδομάδες, τα περισσότερα μέσα ενημέρωσης τις χλεύαζαν, αν καταδέχονταν να αναφέρουν έστω τα γεγονότα… Με τα εργατικά συνδικάτα και έναν αυξανόμενο αριθμό Δημοκρατικών να εκφράζουν τώρα τουλάχιστον υπό όρους υποστήριξη για τους διαδηλωτές, το κίνημα ''Καταλάβετε τη Γουόλ Στριτ'' αρχίζει να μοιάζει με σοβαρό γεγονός που θα μπορούσε τελικά να θεωρηθεί ως σημείο καμπής", γράφει ο Κρούγκμαν.

"Απομένει να διαπιστωθεί αν οι διαμαρτυρίες αυτές θα αλλάξουν την κατεύθυνση της Αμερικής. Πάντως οι διαμαρτυρίες έχουν ήδη προκαλέσει μια αξιοσημείωτα υστερική αντίδραση από τη Γουόλ Στριτ, τους ζάπλουτους γενικά και τους πολιτικούς και τους σοφολογιότατους που υπηρετούν πιστά τα συμφέροντα του πλουσιότερου ενός εκατοστού του 1% του πληθυσμού", προσθέτει ο Αμερικανός νομπελίστας.

"Τι μπορούμε να πούμε για τις διαμαρτυρίες; Πρώτα πρώτα το σημαντικότερο: η καταγγελία εκ μέρους των διαδηλωτών της Γουόλ Στριτ ως μιας οικονομικά και πολιτικά καταστροφικής δύναμης, είναι απολύτως σωστή", τονίζει.

Λοιδορώντας πολιτικούς εκπροσώπους του αμερικανικού κατεστημένου που καταγγέλλουν τους διαδηλωτές ως "όχλο" που προβαίνει σε πράξεις "ταξικού πολέμου" και τους κατηγορούν ως "αντιαμερικανούς (!)", ο Πολ Κρούγκμαν υπογραμμίζει: "Οι Αφέντες του Σύμπαντος της Γουόλ Στριτ αντιλαμβάνονται βαθιά πόσο ηθικά μη υπερασπίσιμη είναι η θέση τους. Είναι άνθρωποι που πλούτισαν με περίπλοκα χρηματοοικονομικά παιχνίδια, τα οποία όχι μόνο δεν ωφέλησαν τον αμερικανικό λαό, αλλά συνεισέφεραν στο να μας σπρώξουν σε μια κρίση, οι συνέπειες της οποίας συνεχίζουν να πλήττουν τις ζωές δεκάδων εκατομμυρίων συμπολιτών τους. Δεν έχουν όμως πληρώσει κανένα αντίτιμο γι' αυτό".

Τις απόψεις του Πολ Κρούγκμαν συμμερίζεται και ένας άλλος κορυφαίος αρθρογράφος των "Τάιμς της Νέας Υόρκης" ονόματι Τζέιμς Κάρολ, ο οποίος σε άρθρο του την Τρίτη εστίαζε την προσοχή του στη "νεολαία που έχει ωθηθεί στο χείλος του γκρεμού" και τόνιζε μεταξύ άλλων:

"Γίνεται καθαρό ότι η παγκόσμια οικονομική κρίση που παντού στροβιλίζεται γύρω από ανεύθυνες τράπεζες και ατιμώρητους τραπεζίτες έχει πυροδοτήσει ένα παγκόσμιο αίσθημα απόγνωσης και οργής… Νεότητα που διακόπηκε, ενηλικίωση που αναβλήθηκε, καριέρες που ποτέ δεν υλοποιήθηκαν, η απογοήτευση ως τρόπος ζωής. Μια απύθμενη άβυσσος χαμένων ευκαιριών χάσκει μπροστά στα πόδια μιας ολόκληρης αμερικανικής γενιάς. Το φαινόμενο είναι παγκόσμιο...".

ΝΕΑ ΗΘΗ: "Εξτρεμιστές είναι οι ολιγάρχες!"

Καταπέλτης ήταν στο άρθρο του ο Πολ Κρούγκμαν εναντίον όσων προσπαθούν να συκοφαντήσουν τους "Αγανακτισμένους" των ΗΠΑ: "Ποιος είναι πραγματικά αντιαμερικανός; Όχι οι διαδηλωτές, οι οποίοι απλώς προσπαθούν να ακουστεί η φωνή τους. Όχι, οι πραγματικοί εξτρεμιστές σ' αυτή την υπόθεση είναι οι ολιγάρχες της Αμερικής, οι οποίοι θέλουν να καταπνίξουν κάθε κριτική για τις πηγές του πλούτου τους", έγραψε ο Αμερικανός νομπελίστας στους "Τάιμς της Νέας Υόρκης".

"Οι διαμαρτυρίες συνιστούν ευρεία καταδίκη των κοινωνικών και οικονομικών δομών… Το κίνημα ''Καταλάβετε τη Γουόλ Στριτ'' απευθύνεται στη συνείδηση του έθνους και του κόσμου ολόκληρου", έγραψε στην ίδια εφημερίδα ο αρθρογράφος Τζέιμς Κάρολ.

 

ΠΗΓΗ: Έθνος 14/10/2011, http://www.e-go.gr/news/article.asp?catid=17826&subid=2&pubid=128811101&tag=20621

Πόλεμο θέλουν; Θα τον έχουν! Εσύ διάλεξες στρατόπεδο;

 

Του Δημήτρη Πατέλη*

 

 «Τώρα έχουμε πόλεμο», μας λένε κυνικά και απροκάλυπτα οι δωσίλογοι κυβερνώντες του χρηματοπιστωτικού άξονα. Ας το συνειδητοποιήσουν λοιπόν καλά όσοι σπεύδουν (ασχέτως προθέσεων: από ωμό συμφέρον, από εκβιασμούς και πιέσεις, από ιδιοτελείς στρατηγικές επιβίωσης, από άγνοια, από αφέλεια, από κοινωνικό αναλφαβητισμό, από απλή βλακεία) να συστρατευθούν σήμερα με το στρατόπεδο των ύπουλων επιτιθεμένων, απατεώνων, καταχραστών εξουσίας, με τη χούντα των δωσίλογων και τους Νόμους Πλαίσιο της Νέας Κατοχικής Τάξης τους.

Οι αδίστακτοι επιτιθέμενοι, αποφάσισαν να θυσιάσουν την παιδεία, την υγεία, τις εργασιακές σχέσεις, την περίθαλψη, την ασφάλιση, και κυρίως: μερικές γενεές του λαού μας, τη νεολαία μας, τα αγέννητα παιδιά, με όρους γενοκτονίας, για να εξευμενίσουν τα αφεντικά τους: τους διεθνείς και ντόπιους τοκογλύφους!

Ας μην ακκίζονται κάποιοι με λεκτικές ακροβασίες και υπεκφυγές: ο κοινωνικός πόλεμος που έχει πρακτικώς και επισήμως κηρυχθεί, έχει στρατούς και στρατόπεδα που οριοθετούνται όσο προχωρά η σύγκρουση ζωής ή θανάτου με μεγαλύτερη σαφήνεια:

• Από τη μια πλευρά το στρατόπεδο των αδίστακτων επιτιθέμενων: παρτάκηδες μεγαλοεισοδηματίες, επιχειρηματίες που βλέπουν τον πόλεμο ως "ευκαιρία" για μπίζνες, μισθοφόρους, συνεργάτες του κατακτητή, πουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, κομματόσκυλα κάθε αποχρώσεως της "εθνικής συναίνεσης" της Νέας Τάξης, ψευτοαγωνιστές της παρελκυστικής εκτόνωσης που υπονομεύουν τη συγκρότηση του μετώπου μάχης των από κάτω, αρχομανείς αυλοκόλακες που μυρίστηκαν καινούργια νομή εξουσίας και δεν κρύβουν τη λύσσα τους, εθελοντές, ψοφοδεείς εθελόδουλους, βλάκες που συνωστίζονται αγεληδόν με τους ισχυρούς, κ.ο.κ. Αυτό είναι το στρατόπεδο της κραυγαλέας κυνικής ιδιοτέλειας, της υποκρισίας, του ψεύδους, της απάτης, της αναλγησίας, της καταδίκης του λαού σε γενοκτονία.

• Από την άλλη – το στρατόπεδο όσων πλήττονται από τον κοινωνικό πόλεμο: η καθημαγμένη κοινωνία, που κάθε μέρα περιμένει την επόμενη εξαγγελία αφαίμαξης, μισθωτοί, συνταξιούχοι, άνεργοι, "εργασιακοί έφεδροι", νέοι που καταδικάζονται σε ανέχεια και μετανάστευση, πεινασμένοι και άστεγοι, φοιτητές, μαθητές, αγέννητα παιδιά που δεν πρόκειται να έλθουν στον κόσμο λόγω εξαθλίωσης ανθρώπων που δεν θα κάνουν οικογένειες. Το στρατόπεδο της αξιοπρέπειας και του αγώνα για την επιβίωση της κοινωνίας, για το μέλλον των παιδιών μας. Αυτό το στρατόπεδο έχει το ηθικό προβάδισμα, την αλληλεγγύη, την ανιδιοτελή συλλογικότητα, την αλήθεια, την κοινωνική ευαισθησία, την αίσθηση της κοινωνικής δικαιοσύνης, άρα και την προοπτική της νίκης.

Ο πόλεμος έχει διακυβεύματα, έχει θύτες, θύματα και παράπλευρες απώλειες. Ας αφήσουν λοιπόν κάποιοι κατά μέρος την υποκρισία του τεχνοκρατικού, του δήθεν "ουδέτερου" επαγγελματισμού και της υποτακτικής νομιμοφροσύνης.

Στον πόλεμο, η άνευ όρων και ορίων αποδοχή της εύρυθμης "νομιμότητας" των επιτιθέμενων, των κυρίαρχων, ανεξαρτήτως προθέσεων (δηλ. από κυνισμό είτε από απλή βλακεία-ιδιωτεία) συνιστά μονοσήμαντα πράξη πολέμου, συστράτευσης με τον επιτιθέμενο.

Δεν έχει εδώ "δεν με νοιάζει τι παθαίνει ο λαός, αν πληρώνει δίδακτρα με το νόμο απ' το 4ο έτος ο φοιτητής, αν τον χώνουν στο βρόγχο των φοιτητοδανείων απ' τα 18 του, αν ο φτωχός και ο εργαζόμενος δεν έχει πρόσβαση στην παιδεία, αν θα περιφέρεται στην επισφάλεια με το κουρελόχαρτο των 180 πιστωτικών μονάδων", κ.ο.κ. καθ' ότι "εγώ κοιτάζω τη δουλίτσα μου".

Αν κάποιος ωρύεται σήμερα μετ' επιτάσεως: "Το μόνο που με νοιάζει είναι η "εύρυθμη λειτουργία των θεσμών" άνευ όρων και ορίων", σε συνθήκες ασύμμετρου κοινωνικού πολέμου, αυτό σημαίνει de facto συστράτευση, σημαίνει σήμερα μονοσήμαντη αναγνώριση στον επιτιθέμενο του αποκλειστικού μονοπωλίου να θέτει τους δικούς του όρους και τα όρια.

Στον πόλεμο, κανείς δεν σε ρωτά γιατί διάλεξες στρατόπεδο ή αν είσαι ανίκανος να διαλέξεις ή να συνειδητοποιήσεις το διακύβευμα, το με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις. Η κλαγγή των εκάστοτε όπλων διεξαγωγής του πολέμου, θα ξεκαθαρίσει το ποιόν των στρατοπέδων, των σκοπών, της θεωρίας και της πράξης, των στρατηγικών, των τακτικών. Εδώ κρίνεται και το ήθος του καθ' ενός και της κάθε μιας, ατόμων και συλλογικοτήτων.

Σε συνθήκες οξύτατου ανοικτού κοινωνικού πολέμου, δεν υπάρχουν ουδέτεροι, δεν υπάρχει αταραξία της βολής, δεν υπάρχουν χρυσελεφάντινοι πύργοι διανοουμενίστικης εστέτ νιρβάνα, δεν υπάρχουν μεσοβέζικες θέσεις και υπεκφυγές: το κάθε επιμέρους, τοπικό και ελάσσον συνάπτεται αναγκαστικά με το γενικό, το κοινωνικό και το μείζων. Ότι αφορά έστω και μικρά διακυβεύματα μετατοπίσεων συσχετισμών δυνάμεων, η κάθε θέση υπέρ ή κατά θεσμών, επιλογών και προσώπων, εξακοντίζεται στο επίκεντρο του αδυσώπητου κοινωνικού και πολιτικού αγώνα.

Όποιοι δεν θέλουν ή δεν μπορούν να το αντιληφθούν, ας πρόσεχαν. Όλοι οι εμπλεκόμενοι, τελικά θα λογοδοτήσουν απέναντι στο λαό μας, απέναντι στην ιστορία. Ο πανεπιστημιακός δάσκαλος έχει ως εκ της θέσης, του ρόλου και του λειτουργήματός του ιδιαίτερες ευθύνες σε αυτό τον πόλεμο. Εσύ διάλεξες στρατόπεδο ή καμώνεσαι ακόμα ότι δεν σε αφορά και είσαι υπεράνω;

 

* Ο Δημήτρης Πατέλης είναι επίκουρος καθηγητής στον τομέα κοινωνικών επιστημών του Γενικού Τμήματος του Πολυτεχνείου Κρήτης

 

Βλ. σχετικά και: http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=308461

«Τώρα έχουμε πόλεμο», επανέλαβε την Τρίτη ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Οικονομικών Ε. Βενιζέλος, αναγγέλλοντας τα σκληρά μέτρα εσωτερικής πτώχευσης (συγχωνεύσεις υπηρεσιών, απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, ιδιωτικοποιήσεις κρατικής περιουσίας, επέκταση επιχειρησιακών συμβάσεων στον ιδιωτικό τομέα)… Ο δικός του «πόλεμος» περιέχει έναν άλλο συμβολισμό. Αναφέρεται στην ίδια την ουσία των κοινωνικών μεταβολών, οι οποίες επηρεάζουν άμεσα τις ζωές των ανθρώπων. Είναι ένας «κοινωνικός πόλεμος» σε ιστορική κλίμακα.

Ο εσωτερικός αυτός πόλεμος διαπερνά όμως τα όρια των εθνικών-κρατών και γίνεται, διεθνώς, η συνήθης συνθήκη των πραγμάτων. Κάποιοι μιλούν για «καθεστώς μόνιμου εμφυλίου πολέμου», μέσω του οποίου οι σύγχρονες ελίτ επιχειρούν να αλλάξουν τον κοινωνικό χάρτη προς όφελός τους, χρησιμοποιώντας άλλοτε ωμή βία, άλλοτε έμμεσους εκβιασμούς και άλλοτε «ασύμμετρες απειλές»…Η συνεχής μάλιστα χρήση πολεμικών όρων στην κοινωνική διαδικασία «παγιοποιεί» τη θεσμική εκτροπή και αναγορεύει σε συντακτικό κανόνα με καθολική ισχύ το μερικό, ιδιαίτερο συμφέρον του «ηγεμόνα-σωτήρα».

Η κατάρρευση της κοινωνικής συνοχής, η διάλυση του ρόλου του κράτους και η απαξίωση του κοινού, είναι έννοιες συμβατές με την α-συνέχεια και τη διαρκή αβεβαιότητα της κατάστασης πολέμου. Οι αρχές της δημοκρατικής «νομιμότητας», της λαϊκής κυριαρχίας, της ορθολογικής συμπεριφοράς τίθενται εν αμφιβόλω, περιορίζονται, αναιρούνται. Οι πόλεμοι, και ιδίως οι «ασύμμετροι», αλλάζουν τις προτεραιότητες των ανθρώπων… Κυρίως όμως ονοματίζουν τους νέους, εσωτερικούς ή εξωτερικούς «εχθρούς» που έχει ανάγκη η εξουσία για να σηματοδοτεί την άσκηση του πειθαρχικού καταναγκασμού της.

                                                                                                     Προληπτική βία και κοινωνική έκρηξη

Η αστυνομοκρατούμενη, εν όψει ΔΕΘ, Θεσσαλονίκη, η ανάμειξη της Αντιτρομοκρατικής και των ειδικών δυνάμεων του στρατού, η απειλή χρήσης βάναυσης βίας, η προκλητική επίδειξη ισχύος του σημερινού καθεστώτος έκτακτης ανάγκης απέναντι στη λαϊκή αγανάκτηση, είναι μια πράξη «πολέμου» κατά του συνόλου της κοινωνίας. Οσο κι αν η κυβέρνηση δηλώνει ότι μάχεται μόνον ενάντια στα παλαιά, αναχρονιστικά μικροσυμφέροντα που διαιρούν το κοινωνικό σώμα, η πολιτική της ακυρώνει όλα εκείνα τα δικαιώματα που συγκροτούν τον κοινωνικό ιστό. Το κράτος οργανώνεται, απονέμει προνόμια στους πραιτοριανούς του, στέλνει απειλητικά, αποτρεπτικά μηνύματα στους απείθαρχους. Γνωρίζει πολύ καλά πως σύντομα, ίσως πριν από το 2012, η υποβόσκουσα ένταση θα φτάσει σε σημείο βρασμού και κάνει ό,τι μπορεί για να αποτρέψει μια ανεξέλεγκτη κοινωνική έκρηξη.

 

ΠΗΓΗ:  Τετάρτη, 21 Σεπτεμβρίου 2011,  http://epam-chania.blogspot.com/2011/09/blog-post_6615.html

Ο αγώνας συνεχίζεται αλλά πώς;

 

Του Στάθη Κουβελάκη

 

1) Η ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου και η ηρωϊκή μάχη του πρωτοπόρου τμήματος του αθηναϊκού λαού αντιμέτωπου με την αστυνομική αγριότητα σηματοδοτούν το τέλος ενός εξεγερσιακού κύκλου που άνοιξε στις 25 Μαϊου με το κίνημα των πλατειών. Ο κύκλος αυτός, αν και τελειώνει με ήττα στον άμεσο στόχο του, αποτελεί καθοριστική τομή στην πολιτικο-κοινωνική σύγκρουση που την είσοδο στην εποχή του Μνημονίου.

Μια τομή που διαπερνά όλα τα επίπεδα του κοινωνικού σχηματισμού, από τη διαμόρφωση της συνείδησης και των πρακτικών πλατειών λαϊκών στρωμάτων μέχρι τις μεταβολές στο εσωτερικό του πολιτικού συστήματος και του κράτους. Η συνέχιση του αγώνα προϋποθέτει κατανόηση του περιεχομένου και των συνεπειών αυτής της τομής.

2) Η ορμητική είσοδος του λαϊκού παράγοντα στο προσκήνιο, έξω από οποιαδήποτε προϋπάρχον πλαίσιο, ανέτρεψε το μέχρι τότε σκηνικό. Ενεργοποίησε καινούργιες δυνάμεις, έσπασε το κυριάρχο κλίμα παθητικότητας και παγωμάρας του «μνημονιακού χειμώνα». Εδωσε έναν αέρα αυτοπεποίθεσης στον σκληρά δοκιμαζόμενο κοινωνικό κορμό, έφερε καινούργιες πρακτικές, άρχισε να ανιχνεύει συμμαχίες, μορφές οργάνωσης και κεντρικά πολιτικά ερωτήματα – με αιχμές τη δημοκρατία, το χρέος, την εθνική κυριαρχία. Ακριβώς γι αυτό το λόγο, και παρά την αναμφισβήτητη παρουσία των (εκτός ΚΚΕ) αγωνιστών της, κατέδειξε και την έκταση της κρίσης της αριστεράς. Κρίση οργάνωσης, κρίση στρατηγικής και προγράμματος, κρίση ιδεολογική, κρίση που συμπυκνώνεται στην αδυναμία μονιμότερης ενοποίησης των (αναπόφευκτα) ετερογενών δυνάμεων που απελευθερώνει μια τέτοια δυναμική γύρω από συγκεκριμένους στόχους και με νικηφόρα προοπτική. Για να το πούμε διαφορετικά, αυτή η εξεγερσιακή φάση (όπως, με διαφορετικό τρόπο, και ο Δεκέμβρης του 2008) κατέδειξε και πάλι τα απαράβατα όρια που θέτει στη λαϊκή παρέμβαση ο διαχωρισμός του κοινωνικού με το πολιτικό.

3) Οι εντός αριστεράς απόψεις που μας καλούν να συμφιλιωθούμε, ή και να χαρούμε μ’αυτήν την πραγματικότητα (είτε δοξάζοντας τις πλατείες ως το νέο περίπου παντοδύναμο «υποκείμενο» είτε χαιρετίζοντας το τέλος των «ηγεμονικών κομμάτων» και των «ηγεσιών»), απλά συγκαλύπτουν το πρόβλημα, δηλαδή το θέμα των πολιτικών διαμεσολαβήσεων. Γι αυτό και υποτιμούν τα στοιχεία υπέρβασης που ανέδειξε η συγκυρία, έστω και αποσπασματικά, με κύριο την απαρχή συνάντησης των πλατειών με το εργατικό-συνδικαλιστικό κίνημα που σηματοδότησε η λαϊκή έκρηξη της 15^ης Ιούνη. Οπως και υποτιμούν τη δυνατότητα πολιτικοποίησης με μαζικούς όρους των πιο προχωρημένων αιτημάτων που ακούστηκαν στις πλατείες, με αιχμή το «δεν χρωστάω, δεν πουλάω, δεν πληρώνω». Σε μια «ομαλή» περίοδο όλα αυτά θα ήταν θέματα μιας συζήτησης μακράς πνοής. Ας λάβουμε όμως υπ’όψη μας ότι καμμία αριστερά δεν έχει ως τώρα επιβιώσει σε κοινωνίες που υπέστησαν «θεραπείες-σοκ» του τύπου αυτής που εφαρμόζεται τώρα στην Ελλάδα. Θα ήταν τραγικό ο κύκλος αυτός να τελειώσει χωρίς την ανάδειξη ενός «δια ταύτα», μιας ριζοσπαστικής πολιτικής πρότασης της αριστεράς στα κρίσιμα θέματα της συγκυρίας, αρχίζοντας από το χρέος και τη δημοκρατία.

4) Η τομή που επέφεραν τα «Ιουνιανά» προκαλεί καθοριστικής σημασίας κλυδωνισμούς στο πολιτικό σύστημα και τη μορφή του κράτους. Βαθειά απονομιμοποιημένο, χωρίς ορατή προοπτική ακόμη και απλής σταθεροποίησης της οικονομικο-κοινωνικής κατάστασης, το πολιτικό σύστημα μπαίνει σε φάση αυξανόμενης αυτονόμησης από τις συνήθεις σχέσεις εκπροσώπησης και γενικότερα από τους κανόνες του μεταπολιτευτικού κοινοβουλευτισμού, τείνοντας σε κάτι που ο Γκράμσι χαρακτήρισε ως «καισαρισμό χωρίς καίσαρα». Η κοινοβουλευτική μορφή ναι μεν διατηρείται πλην όμως τείνει να μετατραπεί σε απλό περίβλημα εντός του οποίου το κυρίαρχο μπλοκ συγκροτείται πάνω σε λογικές «μεγάλων συμμαχιών», που διαπραγματεύονται άμεσα τα ενδοαστικά συμφέροντα, μακρυά από τις κοινωνικές συναινέσεις που διαμεσολαβούνται από τα «κόμματα μαζών», έστω και με την εκφυλισμένη πελατειακή μορφή της τελευταίας περιόδου. Εκεί εντοπίζεται το ουσιαστικό περιεχόμενο των διαδικασιών που άρχισαν με την δοκιμαστική, αλλά πρόωρη, διαπραγμάτευση της 15 Ιούνη, που συνεχίζονται με τη συναίνεση/συνενοχή ΠΑΣΟΚ-ΝΔ στο μεγάλο φαγοπότι των «αποκρατικοποιήσεων» και που πιθανά θα καταλήξουν σε συνταγματική μεταρρύθμιση. Με δυό λόγια, δεν πρόκειται για απλή αντιδημοκρατική «εκτροπή» ή «ανωμαλία» αλλά για τάση προς μια πολύ πιο οργανική, αν και σταδιακή, καθεστωτική μετάλλαξη. Μια νέα τάξη πραγμάτων με πρόδηλα τα στοιχεία αυταρχικής θωράκισης του κράτους και μόνιμης αντιμετώπισης της όποιας παρουσίας των λαϊκών μαζών στο πολιτικο-κοινωνικό πεδίο ως άμεσης απειλής.

5) Καθοριστικό ρόλο στη «μεταδημοκρατική» μετάλλαξη της κρατικής μορφής παίζει το καθεστώς επιτήρησης που έχει επιβληθεί από τον τρόϊκα, με πρωτεύοντα το ρόλο της ΕΕ. Οι βάσεις του τέθηκαν από το Μνημόνιο και έκτοτε ο κλοιός σφίγγει ολόενα και περισσότερο. Είναι βέβαια απόλυτα σωστό ότι νεοφιλελευθερισμός και δημοκρατία, ακόμη και στην περιορισμένη αστική μεταπολεμική μορφή της, έρχονται σε δομική αντίθεση, ή, για να το πούμε με τους όρους του Πουλαντζά, ότι ο αυταρχικός κρατισμός αποτελεί κυρίαρχη τάση των δυτικών κοινωνιών μετά την καπιταλιστική κρίση της δεκαετίας του 1970. Πρέπει όμως να τονιστεί η πόλωση κέντρου/περιφέρειας που είναι σύμφυτη με την Ευρωζώνη και την ΕΕ δεν αφορά μόνο το οικονομικό επίπεδο. Με την παρούσα κρίση προεκτείνεται πλέον ραγδαία και στο πολιτικό εποικοδόμημα. Οπως τονίζουν σε άρθρο τους στη βρετανική Γκάρντιαν οι Κ. Δουζίνας και Π. Παπακωνσταντίνου «η απώλεια της οικονομικής κυριαρχίας συνοδεύεται από μια πρωτοφανή επίθεση στην πολιτική και νομική ακεραιότητα της χώρας. (…) Δημιουργείται υπόρρητα μια νέου τύπου αποικιοκρατία δια της οποίας οι ελίτ των Βρυξελλών αντιμετωπίζουν τον ευρωπαϊκό Νότο ως κακομαθημένους φτωχούς, αποικιακά υποκείμενα που οφείλουν να μεταρρυθμιστούν και να εκπολιτιστούν»[1]. Γι αυτό και η ρήξη με την ΕΕ δεν είναι αναγκαία μόνο για λόγους ταξικούς και οικονομικούς, για την αντιμέτωπιση του θέματος του χρέους και των εντεινόμενων ανισοτήτων εντός της Ευρωζώνης, αλλά πολύ απλά για λόγους στοιχειώδους δημοκρατικής λειτουργίας, ανάκτησης του δικαιώματος των πολιτών αυτής της χώρας να αποφασίσουν ελεύθερα για τις υποθέσεις τους. Η προοπτική αυτή δεν έχει τίποτε το εθνικιστικό ή το απομονωτικό, αποτελεί αντίθετα τη συμβολή του ελληνικού λαού στο διεθνιστικό στόχο της ανατροπής του σημερινού αντιδημοκρατικού, μη-μεταρρυθμίσιμου και ακραία νεοφιλελεύθερου οικοδομήματος που λέγεται ΕΕ. Μιας ανατροπής με τερράστια διεθνή δυναμική, ένα ντόμινο των λαών που θα ανοίξει το δρόμο σε μια πραγματικά διαφορετική Ευρώπη.

 

[1] Βλέπε http://www.guardian.co.uk/commentisfree/2011/jun/27/greece-bailout-eu-neocolonialism

 

ΠΗΓΗ: http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=3904:2011-07-02-08-37-53&catid=54:anpolitiki&Itemid=284

Μαζικό κίνημα είπατε; Για θυμίστε μου τι σημαίνει…

Οργή και χαμόγελα. Πείσμα κι ελπίδα.

 

Του Βένιου Αγγελόπουλου

 

Ο όχλος, το πλήθος, ο κόσμος, γέμισε τις πλατείες της χώρας. Θρασύς, ανυπάκουος, υβριστικός, με μούτζες και τραγούδια. Αντικομματικός (μέχρι απολίτικος για κάποιους ξερόλες) – βαθύτατα πολιτικός, όμως: αν δεν είναι πολιτική νίκη η αναβολή της ψήφου για το Μεσοπρόθεσμο κι η πρόκληση μίνι κυβερνητικής κρίσης, τότε τι είναι νίκη; Μια αύξηση κατά 1,17% του ποσοστού (επί των εγκύρων, που μπορεί να είναι και μείωση ψήφων) στις επόμενες εκλογές;

Απέναντι σ’ ένα ακηδεμόνευτο κίνημα η στάση πολλών οργανώσεων της Αριστεράς (ευτυχώς όχι όλων) κυμαίνεται από την καχυποψία μέχρι την προσπάθεια καπελώματος. Ποιοι είναι αυτοί, οι τέως Πασόκοι, οι άσχετοι, που μου κουνιούνται, εμένα που έχω χιλιάδες χρόνια στο κίνημα; Πού βρισκόντουσαν όταν τρώγαμε τις γκλομπιές και τα δακρυγόνα; Αυτοί, που δεν χρησιμοποιούν καν τη λέξη «σύντροφε»;

Ξεχνούν όλοι αυτοί πως αριστερός δε γεννιέται κανείς, γίνεται. Γίνεται όταν επιλέγει με ποιους θα πάει, τους αποπάνω ή τους αποκάτω, όταν δε θέλει ή δεν μπορεί πια να μένει ουδέτερος, να κρύβεται, να τη σκαπουλάρει. Ίσως γιατί δεν έχει που αλλού να πάει.

Και σήμερα τα περιθώρια στενεύουν ασφυκτικά: Οι υπάλληλοι της Διεθνούς Παγκόσμιας Τάξης (της διεθνούς τοκογλυφίας δηλαδή) σπάνε το κοινωνικό συμβόλαιο, ο κόσμος της εργασίας (και της ανεργίας) αρνείται να πληρώσει τα σπασμένα. Και, όταν το κερασάκι μπαίνει στην τούρτα (όταν ξεπουλιέται η εθνική περιουσία), κατεβαίνει στις πλατείες, μαζικά κι αυθόρμητα (κι ας ψάχνουν οι κουτοπόνηροι για υποκινητές). Προκαλώντας, μεταξύ άλλων, κατευναστικές δηλώσεις των ισχυρών του πλανήτη: το κίνημα των πλατειών είναι διαπραγματευτικό ατού στα χέρια μιας κυβέρνησης τόσο υπαλληλικής, που ούτε καν διανοήθηκε να διαπραγματευτεί προς όφελος του λαού. Θεώρησε δεδομένο ότι αν λείψουν χρήματα θα κόψει μισθούς και συντάξεις, δεν θα κόψει τους τόκους, δεν θα φορολογήσει το μεγάλο κεφάλαιο, ούτε καν στο ύψος του μέσου όρου της ευρωζώνης.

Το κίνημα των πλατειών αρνείται και απαιτεί. Αρνείται τη μιζέρια, το χρέος που άλλοι έχουν συνάψει στο όνομά του (και έχει ήδη αποπληρωθεί από τους τόκους), το ξεπούλημα. Απαιτεί τιμωρία των κλεφτών, ισότητα, αξιοπρέπεια, δημοκρατία. Και το μεταφράζει σε πολιτική δράση, με γιαουρτώματα και μούτζες, με άμεσο στόχο να μην περάσει πάλι το Μεσοπρόθεσμο. Και το μεταφράζει σε αυτοοργάνωση με δομές αλληλεγγύης, από ανταλλακτικό – χαριστικό παζάρι μέχρι εθελοντική ενισχυτική διδασκαλία στα παιδιά των ασθενέστερων.

Έχει περάσει πια η ώρα των εκλογικών υπολογισμών, των υποδείξεων προς μια κυβέρνηση υπαλλήλων, των διαμαχών γύρω από τα καλύτερα σενάρια για «όταν θα έρθουμε στα πράγματα», των ιαχών «πολεμήστε για να δοξαστούμε». Σήμερα ο καθείς διαλέγει με ποιον θα πάει και ποιον θ’ αφήσει. Ποιον θα υπηρετήσει.

 

Δημοσιεύτηκε: Δρόμος της Αριστεράς, 25-6-2011

 

ΠΗΓΗ: Ιουνίου 23, 2011, από venios, http://venios.wordpress.com/2011/06/23/….84/

ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ ΤΟΥΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΝ «ΝΕΟ ΜΕΣΑΙΩΝΑ»

Του Αλέξανδρου Σταθακιού*

– ΆΜΕΣΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΟΥ ΚΑΙΡΟΣΚΟΠΙΚΟΥ ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΝΤΟΠΙΩΝ ΜΕΤΑΠΡΑΤΩΝ ΤΟΥ

 – Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΑ ΚΕΝΤΡΑ ΠΡΟΛΗΨΗΣ

Η συγκέντρωση «αγανακτισμένων πολιτών» κάθε βράδυ στις πλατείες της Χώρας είναι ένα γεγονός που μπορεί να αξιολογηθεί θετικά, εφόσον θεωρηθεί απαρχή ευρύτερων κινητοποιήσεων ομάδων ανθρώπων οι όποιοι μέχρι τώρα δεν είχαν έντονη συμμετοχή στο πολιτικοκοινωνικό γίγνεσθαι μέσω των «παραδοσιακών» τρόπων οργάνωσης.

 

Στην αρχή αυτών των κινητοποιήσεων υπήρχαν αρκετά ερωτηματικά σε πολλούς από τους πολίτες που συμμετείχαν ενεργότερα στα κοινωνικά δρώμενα (π.χ. με την έντονη παρουσία τους στον συνδικαλισμό, στα κινήματα). Αυτά τα ερωτηματικά τα προκαλούσε η «αλλεργία» πολλών διαδικτυακών κηρύκων αυτών των συγκεντρώσεων απέναντι στα πολιτικά κόμματα, αλλά και τα συνδικάτα.

Οι δυνάμεις του πολυεθνικού κεφαλαίου δίνουν λυσσαλέα την τελευταία τους μάχη έτσι, ώστε όσα μάζεψαν τα τελευταία χρόνια ληστεύοντας κάθε κοινωνική και παραγωγική ικμάδα σε κάθε γωνιά του πλανήτη, όχι μόνο να μη χαθούν, αλλά και να γίνουν πολλά περισσότερα!
Δυστυχώς η μικρή χώρα μας έχει γίνει ένα σημαντικό χαράκωμα σε αυτή τη μάχη.
Είναι αλήθεια ότι ζητείται η ενότητα και συστράτευση ευρύτερων δυνάμεων του κόσμου της Εργασίας όχι μόνο για κρατηθεί το χαράκωμα, αλλά για να γίνει έστω μια αποτελεσματική προέλαση. Απαιτείται λοιπόν ενότητα μπροστά στον κίνδυνο του αφανισμού. Όμως αυτή δεν μπορεί να επιτευχθεί εν αγνοία των κοινωνικών και ευρύτερα πολιτισμικών χαρακτηριστικών του κάθε εργαζόμενου, αλλά στη βάση της ανάδυσης των κοινών χαρακτηριστικών και διεκδικήσεων και της σχετικοποίησης όσων διαφορών δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία στον παρόντα χρόνο.

Υπάρχει μιαν Ελπίδα -διάχυτη και ακόμα ανέκφραστη- σε μεγάλα και πληττόμενα τμήματα του Λαού: «Η πίεση της Πλατείας» να οδηγήσει επιτέλους στην σύμπηξη ενός συμμετοχικού, δημοκρατικού, πρωτοποριακού και προπάντων αποτελεσματικού Μετώπου Αντίστασης απέναντι στις δυνάμεις του καιροσκοπικού πολυεθνικού κεφαλαίου και των ντόπιων μεταπρατών του. Η «Πλατεία» με τους «νέου τύπου» (καταχρηστικά ας τους πούμε έτσι) κοινωνικούς αγώνες στους οποίους συμμετέχουν και μεγάλες ομάδες πολιτών οι οποίες μέχρι τώρα φαίνεται να μην είχαν τόσο ενεργό ρόλο στις «παραδοσιακού τύπου» κινητοποιήσεις.

Ας μην υποτιμηθεί όμως και ο κίνδυνος ανάδυσης λύσεων «μεσσιανικού, ολοκληρωτικού τύπου», όταν η αγανάκτηση δεν κατορθώσει να εκφραστεί μέσα από δημοκρατικού, πολιτικού τύπου συσσωματώσεις.

Αλήθεια γιατί τα συνδικάτα των Εργαζομένων δυσκολεύονται να παίξουν αυτόν τον ρόλο; Τουλάχιστον γιατί καθυστερούν σε σχέση με τις ανάγκες των καιρών;

Η πρώτη αιτία που θα σκεφτεί κανείς είναι ο «τυφλός» κομματισμός. Είναι αδύνατο να ζητάμε από πολιτικώς δρώντα υποκείμενα σαν τους συνδικαλιστές να μην έχουν τοποθετηθεί απέναντι στα κυρίαρχα πολιτικά ρεύματα των καιρών και στα σχήματα με τα οποία τα ρεύματα αυτά εκφράζονται στην χώρα μας . Αυτό όμως απέχει πολύ από την εξυπηρέτηση της στενής κομματικής τακτικής, η οποία συχνά εμποδίζει την ανάδυση μιας πληθυντικής δυναμικής στη βάση μίνιμουμ συμφωνιών που στους χώρους δουλειάς είναι υπαρκτές. Πολύ περισσότερο μάλιστα που ο κομματισμός εκφράστηκε τα τελευταία χρόνια στον χώρο των συνδικαλιστικής παράταξης του ΠΑΣΟΚ (και της ΝΔ σε μικρότερο βαθμό), με την αυτόματη αλλαγή πόστων από αυτό του συντονισμού των εργατικών αγώνων σε αυτό της κυβέρνησης. Και πολύ χειρότερα ακόμα, όταν συνδικαλιστές κλήθηκαν να υπηρετήσουν ένα κυβερνητικό πρόγραμμα ριζικά αντίθετο από αυτό που φραστικά τουλάχιστον διεκδικούσαν από το προηγούμενο πόστο τους. Αυτή η υποκριτική τακτική αποκάρδιωσε πολλούς εργαζόμενους, διότι έβλεπαν ότι ακόμα μια φορά η δύναμη της συνάθροισής τους υφαρπάζεται από «μεσάζοντες» κυβερνήσεων που παίρνουν όλο και πιο βαθειά αντεργατικά μέτρα. Το χειρότερο, στο βαθμό που η «μεσιτεία» αυτή δεν αποκάρδιωσε, αλλοτρίωσε κάποιους εργαζόμενους, αφού άλλαξε τις προσδοκίες τους …

Άλλες αιτίες είναι η «γραφειοκρατικοποίηση» και η «τιμαριοποίηση» του συνδικαλιστικού κινήματος. Η ομοσπονδιακή μορφή του συνδικαλιστικού κινήματος της χώρας μας κανονικά θα έπρεπε να διασφαλίζει μια «αλυσίδα αλληλεπίδρασης» της ηγεσίας του κινήματος με τους χώρους δουλειάς με διττό στόχο και την έγκαιρη παρέμβαση για την προάσπιση των δικαίων καθενός εργαζόμενου, όποιον και αν έχει εργοδότη, αλλά και την διαρκή κινητικότητα του κινήματος. Την ευκινησία σε μια «διάταξη μάχης», όπως θα περίμενε κανείς να είναι το «πλάνο» των εργατικών αγώνων.

Αντί για αυτό, όπου οι (καλώς νοούμενες) θεσμικές διευκολύνσεις των συνδικαλιστών ήταν υπαρκτές, οι εκπρόσωποί τους συχνά λειτούργησαν ως μικροί «τοπάρχες», σαν τους κοτζαμπάσηδες της Τουρκοκρατίας ανάμεσα στους ραγιάδες και τους πασάδες, αγνοώντας ότι το διπλανό χωριό μέρα με την μέρα μετατρέπονταν σε «χώρο δουλεμπορίου»..

Έτσι αντί κάποιοι συνδικαλιστές να αξιοποιούν την όποια δική τους σχετική ασφάλεια για να ξεσηκώνουν τους «δούλους» των διπλανών χωριών, σκέπτονταν μόνο το δικό τους, μέχρι που η φωτιά ξέσπασε και κάθε χωριό σήμερα έχει γίνει σκλαβοπάζαρο… Δυστυχώς ξεχάστηκαν κάποιες ιστορικές εμπειρίες του εργατικού κινήματος από κάποιους εργαζόμενους και τους αντιπροσώπους τους. «Λύκε μην φας εμένα, θα σου είναι κάπως δύσκολο, φάε τον διπλανό, που είναι πιο απροστάτευτος», είπαν και έτσι, έχουν ακόμα και σήμερα, μια κάποια επίδραση οι τακτικές «κοινωνικού αυτοματισμού».

Δεν γίνεται να παραγνωριστεί βέβαια το γενικότερο δομικό πρόβλημα στον σύγχρονο «εργασιακό χώρο» της Ευρώπης, λόγω της τεχνολογικής αλλαγής, της νόμιμης πλέον ασυδοσίας του κεφαλαίου και του «κοινωνικού ντάμπινγκ». Η σύνθετη κατάσταση αυτή αποδυνάμωσε τους «παραδοσιακούς τρόπους διεκδίκησης», αλλά και την κοινοτική αλληλέγγυα ταυτότητα που είχε αναπτυχθεί στο παρελθόν ανάμεσα σε εργαζόμενους «αορίστου χρόνου» και εξελισσόμενους μέσα στην ίδια εταιρεία (όλο και λιγότεροι τέτοιοι πλέον υπάρχουν), ή σε εργαζόμενους της ίδιας ειδικότητας (και αυτό πλέον γίνεται ρευστό). Αποτέλεσμα τα συνδικάτα «να τα χάσουν» Πανευρωπαϊκά.. Αυτή η αρνητική δυναμική συνάντησε στη χώρα μας την παραπάνω αναφερόμενη παθογένεια και έτσι ο συνδικαλισμός σχεδόν εξαφανίστηκε ως όπλο από την συνείδηση μεγάλων τμημάτων του κόσμου της Εργασίας.

Τα τελευταία χρόνια όμως, όταν η φτώχεια και η επισφάλεια άρχισαν να κατατρώγουν μεγάλες ομάδες εργαζομένων, άρχισε να αναπτύσσεται ένας δυναμικός συνδικαλισμός σε χώρους δουλειάς ανασφαλείς με μεγάλη εργοδοτική ασυδοσία. Από τους Πιτσαδόρους, τους Κούριερ, μέχρι τους χώρους του Βιβλίου-Χάρτου και σε κάποια πολυκαταστήματα. Εδώ δεν θα συναντήσουμε συνδικαλιστές – προβεβλημένα στελέχη κομμάτων, αλλά ανθρώπους που ο αγώνας τους συχνά έχει ως ρίσκο την απόλυσή τους. Σε αυτά τα πλαίσια αναπτύχθηκε και ο Συνδικαλισμός στα Κέντρα Πρόληψης.

Οι Εργαζόμενοι στα Κέντρα Πρόληψης δεν νιώθουν εργασιακή επισφάλεια, λόγω της εργοδοτικής ασυδοσίας – αν και η κατάσταση σε ορισμένα από τα 71 ΚΠ δεν είναι και σε αυτό τον τομέα η καλύτερη – αλλά λόγω του τρόπου που έχει στηθεί ο εργασιακός τους χώρος. 71 Κέντρα Πρόληψης είναι Αστικές Μη Κερδοσκοπικές Εταιρείες τους Αστικού Κώδικα (η πιο χαλαρή μορφή Νομικού Προσώπου που θα μπορούσε να βρεθεί..)

• με κύριους εταίρους τους υπερχρεωμένους Δήμους και Περιφέρειες (πρώην Νομαρχίες), χωρίς κάποια «θεσμική πίεση» να καταβάλλουν τα ποσά που τους αναλογούν, αλλά και με την ευκολία να αποχωρήσουν από την Αστική Εταιρεία, όποια στιγμή θέλουν,

• χωρίς πάγια χρηματοδότηση από τον Κρατικό Προϋπολογισμό,

• αλλά στηριζόμενα για την χρηματοδότησή τους σε προγραμματικές συμβάσεις μεταξύ υπουργείων,οι οποίες από την μέρα που υπογράφτηκαν δεν εφαρμόστηκαν ποτέ κανονικά, αφού επί ΝΔ χρωστούσε το Υπουργείο Υγείας και επί ΠΑΣΟΚ το Υπουργείο Εσωτερικών. (π.χ. το 2010 δεν έλαβαν το 50% της χρηματοδότησης)

• με ένα επιστημονικό επόπτη τον ΟΚΑΝΑ, ο οποίος ασκεί και διοικητικά, οικονομικο-λογιστικά καθήκοντα που είναι ασαφή.

Οι Εργαζόμενοι από την πρώτη στιγμή έθεσαν ως στόχο να διαμορφωθεί ένας μόνιμος και δημόσιος χαρακτήρας για αυτή την συνεργασία ανάμεσα στον ΟΚΑΝΑ και στην Αυτοδιοίκηση(και άλλους μικρότερους φορείς των οποίων η οικονομική συμμετοχή είναι συχνά συμβολική). Αυτό θα εδραίωνε βέβαια και την εργασιακή τους ασφάλεια. Αλλά πριν από όλα είχε αποκτήσει και ένα συμβολικό νόημα: Δεν ήταν δυνατό ο συντονισμός όλης αυτής της προσπάθειας για την Πρόληψη, την οποία οι εργαζόμενοι στα Κ.Π. καλούνταν να εμφυσήσουν στις τοπικές κοινωνίες να είχε έναν προσωρινό και ασταθή χαρακτήρα. Δυσκολεύει τους εργαζόμενους καθαρά στο έργο τους!

Το σημειώνω αυτό γιατί οι «καλοθελητές», ακόμα και εντός των εργαζομένων προπαγανδίζουν ότι η εργασιακή ασφάλεια στους καιρούς του «Μνημονίου» δεν εξασφαλίζεται ακόμα και με τον Δημόσιο Χαρακτήρα!! Βεβαίως, όπως και οι πολιτικοί «μέντορες» τους, το θεωρούν μόνιμη κατάσταση, ενώ οι υπόλοιποι εργαζόμενοι το βλέπουν σαν κάτι που ο Λαός σύντομα θα ανατρέψει! Πάντως πέρα από όλα αυτά τα συγκυριακά, η διεκδίκηση του Δημόσιου Χαρακτήρα για την πλειοψηφία των Εργαζομένων των Κ.Π. έχει ένα ηθικό νόημα, το οποίο αρκετοί διαπλασμένοι στις προπαγανδιστικές τακτικές μιας ξεπερασμένης πολιτικής αντίληψης του κυβερνητικού συνδικαλισμού αδυνατούν να κατανοήσουν…

Οι Εργαζόμενοι στα Κέντρα Πρόληψης έδωσαν ένα μεγάλο αγώνα Ενωτικό. Είναι σχετικά λίγοι και οι πολιτικές προτιμήσεις των περισσοτέρων γνωστές. Η Ενότητά τους δεν βασίστηκε σε άγνοια της πραγματικότητας. Απλά άφησαν πρόσκαιρα τις επί μέρους διαφορές μπροστά στην ανάγκη προάσπισης της σοβαρότητας του έργου τους, το οποίο δεν αντιμετωπίζεται με την ίδια σοβαρότητα από την Πολιτεία. Στο ίδιο έργο πάντα έβαζαν το ενδιαφέρον για τα κοινωνικά προβλήματα που συνδέονται με τις Εξαρτήσεις.

Βεβαίως το Σωματείο ως ένα εργαλείο διεκδίκησης, πρώτα από όλα για την επιβίωση των μελών του, δεν μπορούσε να αγνοεί την καθημερινότητα: Συχνά οι Εργαζόμενοι σε κάποια από τα Κέντρα έμεναν επί μήνες απλήρωτοι, αλλά αυτό που ήταν και είναι το χειρότερο είναι η αίσθηση ότι στο ταμείο υπάρχουν χρήματα μόνο για τον επόμενο μήνα και ότι, αν τα πράγματα συνεχίσουν έτσι, κινδυνεύει να διαλυθεί η αστική εταιρεία. (Τώρα βέβαια, τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα, αφού οι Δήμοι και οι Περιφέρειες χρηματοδοτούνται με το σταγονόμετρο και οι απολύσεις είναι πολύ εύκολες με τα «μνημονικά μέτρα». Συχνά – πυκνά στο παρελθόν αυτό που κράτησε μια υπερχρεωμένη αστική εταιρεία Κ.Π. να μην διαλυθεί ήταν οι αποζημιώσεις που έπρεπε να καταβάλει στο μακράς υπηρεσίας προσωπικό της….).

Φροντίζοντας η «στρατηγική» να μην ταυτίζεται με την «τακτική» και τα «σωστικά μέτρα» με τον στόχο, το σωματείο έδωσε και «την μάχη της καθημερινότητας» για την πρόσκαιρη επιβίωση θεσμού και εργαζομένων. Ακόμα και οι δυο κεντρικές προγραμματικές ανάμεσα στα Υπουργεία και τους φορείς του Κράτους που υπογράφτηκαν και είναι οι μόνες που συνδέουν τα Κ.Π. με το Δημόσιο Λογιστικό ήταν αποτέλεσμα της πίεσης του Σωματείου.

Εδώ υπήρξε η πρώτη και συνεχίζει να υπάρχει μια διαφοροποίηση ενός κομματιού των Εργαζομένων. Αυτοί οι συνάδελφοι θεωρούν ότι ο αγώνας των εργαζόμενων δεν μπορεί να αλλάξει τα ευρύτερα πλαίσια άσκησης πολιτικής και συνεπώς το μόνο που μένει είναι με διάφορους τρόπους το Σωματείο ως καλός «τοπάρχης» να φροντίσει να βρεθεί μια μικρή χρηματοδότηση για να πληρωθούν οι μισθοί. Είναι λογικό, ότι αυτοί οι Εργαζόμενοι πλησιάζουν το Σωματείο όταν τους ζώνουν τα «φίδια» και να θεωρούν υπερβολικό ή και άσκοπο τον αγώνα με μακρά και πιο πολιτική προοπτική. Ωστόσο ξεχνούν ότι έτσι δημιουργείται το πολιτικό κεφάλαιο που θα χρησιμοποιηθεί ώστε να πιεστούν οι Κυβερνήσεις και να δώσουν το λιγότερο μια μικρή «χρηματοδότηση επιβίωσης»..

Αυτή η «υπερκομματική» συμπεριφορά υπήρχε διάχυτη, αλλά ανέκφραστη. Το ότι δεν φρόντισαν οι αντίπαλοι του συλλογικού αγώνα ως στάση ζωής να την συντονίσουν, να την διαπλάσσουν, να την μανουβράρουν για αρκετό καιρό είναι ευτύχημα. Ίσως γιατί το Σωματείο δεν είχε γίνει ακόμα απειλητικό, ή κάποιοι στις Κυβερνήσεις δεν το είχαν δει τόσο απειλητικό, όσο πράγματι μπορεί να γίνει όταν η συντριπτική πλειοψηφία των Εργαζομένων συντονίζεται και σε κάθε γωνιά της Ελλάδας δίνει τον αγώνα της.

Η νέα πραγματικότητα του «Μνημονίου» όμως αλλάζει το παιγνίδι. Για περάσει η βίαιη φτωχοποίηση των Εργαζομένων, πρέπει να διαλυθεί κάθε εστία συνδικαλιστικής αντίστασης. Ένα Σωματείο που θεωρείται ηθικό και άξιο συμμετοχής από τους Εργαζόμενους ενός χώρου, είναι κακό παράδειγμα – όσο μικρό κι αν είναι – όταν θέλουν να περάσουν την λεγόμενη «κοινωνική ειρήνη» …

Πρέπει να φροντίσουν να το διαβάλουν, να πουν ότι είναι «κομματικοποιημένο»….. Και ξαφνικά ο συμβιβασμός γίνεται το αντίθετο της κομματικοποίησης. Να τι λένε για να κερδίσουν το πιο φοβισμένο τμήμα μιας μικρής κοινότητας εργαζομένων:

«Η «Νέα Τάξη» πραγμάτων δεν επιτρέπει τα μεγάλα όνειρα. Ο ρεαλισμός είναι να υποστείλουμε κάθε σημαία, κάθε συλλογικό όραμα της μικρής μας κοινότητας των Κέντρων Πρόληψης.

Πρέπει να προσέχουμε τι λέμε. Δεν είμαστε ώριμοι όταν διαπιστώνουμε κινδύνους που έχουν να κάνουν με την πραγματικότητα του Μνημονίου και το πώς αυτό εκφράζεται στον δικό μας μικρόκοσμο. Ας συμμετέχουμε τυπικά σε μια απεργία που κάνει η ΓΣΕΕ στην χάση και στην φέξη, αλλά να μην έχουμε έναν καθημερινό αγώνα, να μην κάνουμε αυτό δηλαδή που κάνει πλέον όλος ο κόσμος στις πλατείες της χώρας. Α, έτσι γινόμαστε απεχθείς για τους διοικούντες και δεν μας θέλουν να συνομιλήσουμε. Α, η Κυβέρνηση θα μας τιμωρήσει πρώτους και θα μας βάλει άμεσα στη «μέγγενη» των διαλυτικών της σχεδίων..

Πρέπει συνέχεια να αναγνωρίζουμε στην Κυβέρνηση και στη κάθε εξουσία τα ελάχιστα που έκανε και να «ζητάμε ευγενικά» τα πολλά που απομένουν. Να μην «κινδυνολογούμε», όταν μας ζώνει ο κίνδυνος! Να μη βλέπουμε τι γίνεται γύρω μας, (Κι όταν τους λες: «Δεν απαλλάσσεις το εμπρηστή του χωριού, που η φωτιά του απειλεί και το δικό σου σπίτι, επειδή πέρυσι τον κατάφερες να σου δώσει ένα πιάτο φαΐ», θεωρείσαι γραφικός… )

Εμείς είμαστε καλύτερα από τους άλλους, μας προσέχουν. Μην χάσουμε «την εύνοια»… (Την εύνοια που νόμιζε ότι είχε η ΠΑΣΚΕ ΔΕΗ, αλλά στο καιρό του «Μνημονίου», ακόμα και αυτοί πετάχτηκαν σαν άχρηστο εργαλείο διαχείρισης και μάλιστα – φταίχτες και μη – λοιδορούμενοι. Αυτό που κατάλαβε πλέον η ΠΑΣΚΕ ΟΤΑ και διαχώρισε την θέση της..).

Θεωρώ ότι αυτά λίγο-πολύ που αντιπαλεύει το Σωματείο μας έχει να αντιπαλέψει κάθε σωματείο. Όλα αυτά που αναλύθηκαν και στην αρχή αυτού του κειμένου:

• Τον στείρο «κομματισμό» με την μορφή της «εξουσιομανίας», ο οποίος προκαταβολικά προβάλλεται στους άλλους, που αντιδρούν και αγωνίζονται για την προώθηση των πάγιων στόχων μιας κοινότητας εργαζομένων και την αποτροπή των αντεργατικών σχεδίων. Όχι !είναι «κομματικά κινούμενος», όποιος δείχνει κινδύνους και καλεί τους Εργαζομένους να αντιδράσουν …

• Τον «διαμεσολαβητικό Κοτζαμπασισμό»: Το Σωματείο δεν είναι πρώτα από όλα μία «ασπίδα» προστασίας των εργαζομένων και ένας πολύμορφος «πολιορκητικός κριός» προώθησης των δικαίων τους, αλλά ένας θεσμός διαμεσολάβησης.

• Τα «γκαιμπελικά ζιζάνια» που ρίχνονται φόρα παρτίδα στην πιάτσα: «Τσακώνονται για το κομματικό συμφέρον.. Όλοι ίδιοι είναι..»

Πιστεύω ότι περισσότεροι συνάδελφοί μου είναι πολλά χρόνια «ψημένοι» στους αγώνες, ώστε «να μη πατήσουν (και αυτή) τη μπανάνα»! Το σωματείο μας διεκδικεί επινοητικότητα, σύγχρονο λόγο, ευελιξία, φαντασία, συμμετοχικές διαδικασίες… Βέβαια! Δεν είναι όμως μια συσσωμάτωση στο υπερπέραν. Επηρεάζει και Επηρεάζεται από την περικλείουσα αυτό Κοινωνία. Δεν γίνεται, ακόμα και να θέλαμε όλοι, να το αφήσουν ανεπηρέαστο οι «κοσμοϊστορικές» στιγμές που ζούμε στην Πατρίδα μας.. Αυτό που έχουμε μπροστά μας όμως δεν επιτρέπει την ομφαλοσκόπηση: Η καλόπιστη κριτική μας δυναμώνει, η προσπάθεια σκόπιμης αποδόμησης, όποιας δυναμικής έχουμε κατακτήσει ως Σώμα τα τελευταία χρόνια μας γεμίζει αγανάκτηση, αλλά μας δημιουργεί αντισώματα στα «διαλυτικά βακτήρια» της εξουσίας. Μαθαίνουμε εύκολα..

 

*Ο Αλέξανδρος Σταθακιός, τελεί επί 6 χρόνια μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου των Εργαζομένων στα Κέντρα Πρόληψης.

 

ΠΗΓΗ: http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=3716:——–l-r&catid=45:sindikalismos&Itemid=282 Και 6.17.2011, http://kapkou.blogspot.com/2011/06/blog-post.html,