Κόμμα για την εργατική τάξη ή «όλα για το Κόμμα»;

 

Του Αλέκου Αναγνωστάκη

 

Το κόμμα, έγραφε στις 31 Mαΐου 1921 στο περιοδικό Rassegna Comunista, το ηγετικό στέλεχος του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος Αμαντέο Μπορντίγκα, «είναι ένα σύνολο ανθρώπων που έχουν την ίδια γενική αντίληψη για την εξέλιξη της ιστορίας. Που έχουν μια σαφή αντίληψη του τελικού σκοπού της τάξης που εκπροσωπούν και που έχουν ετοιμάσει εκ των προτέρων ένα σύστημα λύσεων στα ποικίλα προβλήματα τα οποία το προλεταριάτο θα αντιμετωπίσει όταν αυτό γίνει η άρχουσα τάξη. Γι’ αυτό τον λόγο», καταλήγει χωρίς περιστροφές, «η εξουσία της τάξης μπορεί να είναι μονάχα η εξουσία του κόμματος».

Οι αντιλήψεις αυτές, για το κόμμα αποκλειστική πρωτοπορία, το κόμμα υπερβατική έννοια που δρα στο όνομα της εργατικής τάξης και τελικά επ’ αυτής, αποτέλεσαν και αποτελούν ρεύμα στο κομμουνιστικό κίνημα. Στη διαπάλη που έγινε, ο Αντόνιο Γκράμσι και το ρεύμα που εκπροσωπούσε, χρειάστηκε να πράξουν και να πουν ενάντια σε αυτή τη λογική.

 Στις 29 Φεβρουαρίου 2012 το μέλος του Πολιτικού Γραφείου του ΚΚΕ Δ. Γόντικας, δημοσίευσε ένα μακροσκελές άρθρο για το κόμμα με τίτλο «Το ηθικό κύρος των κομμουνιστών». Ο ρίζες της πολιτικής του αρθρογράφου για το κόμμα, βρίσκονται στις ιστορικά αδιέξοδες, επιζήμιες και επικίνδυνες αντιλήψεις Μπορντίγκα. Το άρθρο περιρρέεται από την επαναλαμβανόμενη αντίληψη ενός πάνσοφου κόμματος (δηλαδή μιας σοφής καθοδήγησης) στο οποίο «όλες οι θέσεις και προβλέψεις και σε θεωρητικό και πολιτικό – πρακτικό επίπεδο στα πιο φλέγοντα προβλήματα της εποχής μας δικαιώνονται από τις εξελίξεις» (Pιζοσπάστης 29/12/10).

Ο Δ. Γ. αντιμετωπίζει το κόμμα ως την αποκλειστική πρωτοπορία της τάξης και όχι ως την ανώτερη ειδική ιδεολογικοπολιτική πρωτοπορία της. Έτσι όμως η γενικότερη πρωτοπορία, από μορφή κίνησης της ιστορικής επαναστατικής πράξης των ιδίων των εργαζόμενων, περιορίζεται στην ειδική πρωτοπορία και το επιμέρους, το κόμμα. Το δε κόμμα μετατρέπεται στο συνολικό και το συνολικό – η ευρύτερη αντικαπιταλιστική πράξη της εργατικής τάξης – γίνεται το επιμέρους. Στην ουσία, η αυτοτελής αντικαπιταλιστική πάλη των ιδίων των εργατών δεν αντιμετωπίζεται ως το καθοριστικό στην ανάπτυξη της επαναστατικής πάλης, αλλά ως το αποκλειστικό αποτέλεσμα της δράσης του κόμματος. Αυτή ακριβώς η αποσύνδεση της ειδικής πρωτοπορίας, του κόμματος, από τη γενική πρωτοπορία – την οποία στην ουσία αγνοεί πλήρως – τις πολυάριθμες αντικαπιταλιστικές θελήσεις, συλλογικές πράξεις και αγώνες της εργατικής τάξης, είναι η βάση της αυτονόμησης από την τάξη. Η ίδια εργολαβική αντίληψη της ηγεσίας του ΚΚΕ για τον κατ’ αποκλειστικότητα πρωτοπόρο ρόλο του κόμματος οδηγεί στο να «ξεχνιέται» από τον Δ. Γοντικα ο υπέρτατος νόμος της πάλης των τάξεων, πως η «χειραφέτηση της εργατικής τάξης είναι υπόθεση της ίδιας» (Μαρξ, Γερμανική Ιδεολογία). Τον οδηγεί να συλλογίζεται γύρω από την αρχή πως το κοινωνικό και το πολιτικό επικοινωνούν μεταξύ τους, περνώντας αποκλειστικά μέσα από τα σινικά τείχη του κόμματος, αντί να αποτελούν μια διαλεκτική σχέση σε όλες τις σφαίρες της ταξικής πάλης.

Το κόμμα όμως νέου τύπου του Λένιν, στην αυγή του και παρά τα αντίθετα γραφόμενα, η ίδια η μαρξική αντίληψη και πρακτική στην εξέλιξή της, ως μέτρο και κριτής της ανεξάρτητης παρουσίας και δράσης του κόμματος, έχουν την ιδεολογική οργανωτική και πολιτική ανάπτυξη των ευρύτερων φορέων και οργάνων της εργατικής πολιτικής, της ευρύτερης και γενικότερης πρωτοπορίας, δηλαδή της ιδίας της αντικαπιταλιστικής αυτενέργειας των εργατών. Η επιμονή στο «όλη η εξουσία στα σοβιέτ», στον αποφασιστικό και καθοριστικό τους πολιτικό ρόλο, αποδεικνύουν την ευρύτερη αντίληψη των ηγετών του μπολσεβικισμού για το χαρακτήρα του πολιτικού υποκειμένου της επανάστασης. Εκεί, εντός των σοβιέτ και εντός του κόμματος, ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός αντιμετωπίζεται ως μέσο συγκέντρωσης όλων των απειθαρχιών απέναντι στην αστική πολιτική και όχι όπως μεταλλάχθηκε με την πρώιμη ήττα των μπολσεβίκων, ως αποκεντρωμένη πειθαρχία των πάντων απέναντι στο Κόμμα.

Στο σημερινό αχαλίνωτο καπιταλισμό, από τη μια οι βιομηχανικές και επιστημονικές δυνάμεις ξύπνησαν με τέτοιο τρόπο που καμιά περίοδος δεν μπορούσε να διανοηθεί. Από την άλλη, στη σε εξέλιξη κρίση εμφανίζονται δείγματα υπεραντιδραστικότητας και παρακμής που παραπέμπουν σε μεσαιωνικού τύπου φρικαλεότητες. Σ’ αυτήν ακριβώς την κρίσιμη φάση, διασταυρώνονται τα πιο αμείλικτα καθημερινά ερωτήματα της στοιχειώδους επιβίωσης του λαού με τις μεγάλες επιδιώξεις, ερωτήματα και αναγκαιότητες της Ιστορίας. Σε αυτή τη φάση οι κομμουνιστές βάζουν πάνω απ’ όλα την υπόθεση της αντικαπιταλιστικής ανατροπής της επίθεσης με επιδίωξη την επανάσταση και τον κομμουνισμό, σαν υπόθεση της ίδιας της εργατικής τάξης. Εκεί το κόμμα, ως το κρίσιμο και το καθοριστικό, το αντικαπιταλιστικό μέτωπο ως το αποφασιστικό και η αντικαπιταλιστική πτέρυγα του κινήματος στη διαλεκτική τους σχέση οφείλουν να επαληθεύουν το διακριτό, ειδικό και κρίσιμο πρωτοπόρο ρόλο τους.

 

ΠΗΓΗ: Tue, 2012-03-06, http://aristeroblog.gr/node/550

Εκτός απ’ τον καπιταλισμό, είμαστε και εμείς, ηλίθιε

 

Της Νίνας Γεωργιάδου

 

Ζούμε ένα παρατεταμένο εφιάλτη, από τον οποίο δεν ξεφεύγουμε ξυπνώντας. Έχουμε αρχίσει να βαδίζουμε στην έρημο και ξέρουμε πως έχουμε μπροστά μας ολόκληρη τη Σαχάρα.

Μετά την υπερψήφιση  της νέας ταφόπλακας από τα 199 ανδρείκελα, αυτά που βιώνουμε τα δύο τελευταία χρόνια, περικοπές, εργασιακές ανατροπές, απολύσεις, εφεδρείες, ανεργία, πείνα, νεόφτωχοι, νεοάστεγοι κλπ κλπ θα λογίζονται ωq μερικές σκηνές από το έργο. Η ταινία αρχίζει μόλις τώρα.

Κι όμως! Ακόμη και αυτή τη στιγμή κάποιοι πείθονται πως υπάρχει φως στο βάθος του τούνελ. Και μάλιστα το βλέπουν, χωρίς να αντιλαμβάνονται πως είναι το τρένο που έρχεται κατά πάνω μας.  Ο Πανελλήνιος Ιατρικός Σύλλογος το είπε γλαφυρά. Θα έχουμε, μέσα σε δυο χρόνια, μείωση του προσδόκιμου ζωής κατά μια τουλάχιστον δεκαετία. Πρόκειται για μια μεθοδευμένη γενοκτονία. Την είδαμε να συμβαίνει κι αλλού. Όπου πάτησε το πόδι του το ΔΝΤ, άφησε πίσω του καμένη γη, εκατομμύρια εξαθλιωμένους, χιλιάδες αυτοκτονημένους. Όπου συγκροτήθηκε λυκοσυμμαχία, σαν την Ε.Ε, έβαλαν τους λύκους να φυλάνε τα πρόβατα και δε βρέθηκε ούτε η προβιά τους.

Και ενώ μας τυλίγει η φρίκη, άλλοι μιλούν για αεροπορικούς μαζικούς ψεκασμούς με κατασταλτικά (πώς γίνεται όμως κάποιοι να κρατούν ομπρέλα;), άλλοι προσποιούνται πως αν δεν μιλούν για όλ’ αυτά, μπορούν κιόλας να τα ξορκίζουν, πως συνεχίζει να υπάρχει μια «κανονικότητα», πως όσο η Τρέμη και ο Καψής βγαίνουν στα τηλεπαράθυρα, όλα  ‘βαίνουν καλώς’, πως αν πάρουμε το μπακαλοδέφτερο και λογαριάσουμε πώς θα μοιράσουμε τις πενταροδεκάρες, μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι, ή τέλος πάντων να κοιμόμαστε, έστω και ανήσυχοι.

Και μέσα σ΄αυτή την έρημο που δεν έχει ούτε αντικατοπτρισμούς ούτε οφθαλμαπάτες.  τα αμετανόητα πασόκια συνεχίζουν να οργανώνουν και να μιλάνε ανοιχτά, με κυνισμό,  για το πολιτικό τους αύριο, η γαλάζια γενιά να προθερμαίνεται για την εξουσία και οι κατάμαυροι νεοφασίστες να έχουν δημόσιο βήμα και να εξαπολύουν φληναφήματα.

Εκεί που θα ‘πρεπε να πάψουν να υπάρχουν, πολιτικά και βιολογικά, να έχουν φύγει νύχτα από το ρημαγμένο τόπο και, όσοι έχουν μείνει να νοιώθουν ντροπιασμένοι και να δείχνουν αμήχανοι, υπάρχουν και συνεχίζουν να είναι το ίδιο κυνικοί και ξεδιάντροποι. Και οι άλλοι; Πού είναι οι άλλοι; Μάλιστα! Όλο αυτό είναι ο καπιταλισμός, που άφησε να μεσολαβήσει μια ανάσα πλαστικής ευημερίας, δανεικού καταναλωτισμού και χρεωμένης αυταπάτης και μας έπιασε στον ύπνο.

Και τι θα πούμε λοιπόν; Πως, μπλα-μπλα-μπλα μας παγίδεψαν; Πως μπλα-μπλα-μπλα τους πιστέψαμε; Και τι σημαίνει αυτό; Αν τα παιδιά μας αποφάσιζαν να δικάσουν κι εμάς ως συνένοχους, μαζί με τους πρωταίτιους, για την  ερήμωση της ζωής τους, θα μας έδιναν το ακαταλόγιστο; Στην καλύτερη δηλαδή περίπτωση, θα μας αθώωναν ως ηλίθιους;

Στη συγκέντρωση στο Σύνταγμα, στις 12 του μαυροφλέβαρου, είχε πολύ κόσμο. Οι δεκάδες χιλιάδες όμως πάνω από τους πολλούς στην Αθήνα και στην επαρχία – αχ στην επαρχία – πού ήταν; Πού ήταν το ένα εκατομμύριο άνεργοι; Πού κλείστηκαν όλοι αυτοί που τελούν 'υπό εφεδρεία'; Σε ποιο καναπέ βούλιαξαν όλοι αυτοί που βλέπουν τους δικούς τους να παίρνουν τη μεταναστευτική βίζα; Σε ποια άπρακτη απόγνωση χώθηκαν όλοι αυτοί που έχουν άρρωστο το δικό τους άνθρωπο και δε βρίσκουν ούτε σύριγγα στα νοσοκομεία; Με πόσους τόνους ηλιθιότητας ψεκάστηκαν όσοι προχτές ήταν και πάλι απεργοσπάστες;

O τίτλος του κειμένου και οι σκέψεις που ακολουθούν, σε καμιά περίπτωση, ας μη θεωρηθούν ως συμπλήρωμα ή αντιπερισπασμός στο σπουδαίο βιβλίο του Μπογιόπουλου. Θα ήταν πολύ αλαζονική και υπερφίαλη κάθε απόπειρα συμπλήρωσής του. Στο κάτω-κάτω ας την επιλέξει ο ίδιος ο συγγραφέας.
Ας πούμε λοιπόν ότι το βιβλίο του Μπογιόπουλου δίνει το ερέθισμα για μερικές σκέψεις. Μιας και δεν είναι αυτή η πρώτη απεύθυνση στον κοινωνιολογικά και ιστορικά «ηλίθιο», ας συμπεριλάβουμε ως ερέθισμα και το βιβλίο του Μάικλ Μουρ, «Ηλίθιε Λευκέ», μια επίσης σπουδαία ανάλυση της σύγχρονης αμερικάνικης κοινωνίας.

Και ο Μπογιόπουλος και ο Μουρ, χρησιμοποιώντας αυτή την κλητική προσφώνηση, μάλλον συνοψίζουν αρκετά γλαφυρά την αγανάχτησή τους, για την κοινωνιολογική τύφλα που έχει πάρει  διαστάσεις  ηλιθιότητας. Επειδή όμως αυτή  η ερμηνεία της προσφώνησης μπορεί να θεωρηθεί αυθαίρετη και άσχετη με την κρίση και τα συναισθήματα των δύο συγγραφέων, ας την περιορίσουμε στο πώς την προσλαμβάνει προσωπικά η γράφουσα, για να γλιτώσουμε πιθανές παρεξηγήσεις.

Και επιπλέον για την αποφυγή παρεξηγήσεων,  αυτές οι σκέψεις ας μη θεωρηθούν ως κριτικό σημείωμα, αλλά και ως αυτοκριτική απολογία.  Κι ας κάτσει ο καθένας από μας να επιμερίσει για τον εαυτό του, την πράξη ή την απραξία του, την ηθελημένη αφέλειά του και τη συνειδητή του αναισθησία, την κουτοπόνηρη περιχαράκωσή του και τη μίζερη ηττοπάθεια, με λίγα λόγια το μερίδιο ηλιθιότητας που μας αναλογεί.

Γιατί είναι σίγουρο πως, για να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε, ο καθένας από μας  δεν έκανε αυτό που όφειλε να κάνει, σύμφωνα με τον κοινωνικό του προσδιορισμό. Το καθήκον τους απέναντι στην τάξη τους το έκαναν υποδειγματικά, μόνο αυτοί που ερημώνουν σήμερα τις ζωές μας. Μπορούμε να τους κατηγορήσουμε για πολλά, όχι όμως για ταξική ασυνέπεια. Υπερασπίστηκαν και υπερασπίζονται τα συμφέροντα της τάξης τους με 'συγκινητική' επιμονή. Εμείς βρεθήκαμε ασυνεπείς και ηθελημένα εξαπατημένοι ή εξαγορασμένοι.

Άλλοτε παραδομένοι σε  μια ξεφτιλισμένη δημοκρατία όλο επιφάσεις και τρικλοποδιές, άλλοτε πλαδαρά χουχουλιασμένοι επί του καναπέως και άλλοτε εξαντλημένοι σε θεωρητικές αναλύσεις και περιγραφές αλλά στην πράξη ολίγιστοι, εκθρέψαμε μόνοι μας τον Γκοτζίλα και τον αφήσαμε να μας τρομοκρατεί. Βέβαια – κι αυτό ας μην αποτελέσει άλλοθι αλλά ερμηνεία – οι φυσικοί λένε πως όσο περισσότερα και απανωτά  χτυπήματα καταφέρνεις σ’ ένα αντικείμενο, τόσο του παρατείνεις την αδράνεια. Σ’ ένα αντικείμενο…

Μιας και  αυτή, η εξερεύνηση της ηλιθιότητάς μας, παραπέμπει και στον Ηλίθιο  του Ντοστογιέφσκι, ας κρατήσουμε απ’ το βιβλίο του μεγάλου μυθιστοριογράφου, μια αποστροφή από τις εξομολογήσεις του Μίσκιν: «…πάντα, όποτε η αρρώστια μου τύχαινε να επιδεινώνεται και με έπιαναν απανωτές κρίσεις, βυθιζόμουν σε πλήρη αποβλάκωση, έχανα εντελώς το μνημονικό μου και παρ’ ότι δούλευε το μυαλό μου, ανατρεπόταν θαρρείς, η λογική ροή των σκέψεών. Κατά συνέπεια μου ήταν αδύνατο να βάλω σε τάξη παραπάνω από δυο τρεις ιδέες.»

Ο Μίσκιν βέβαια περιέγραψε έτσι τα συμπτώματα της επιληψίας από την οποία έπασχε. Μια παθολογική κατάσταση για την οποία δεν έχει καμιά ευθύνη αυτός που υποφέρει και δεν έχει καμιά σχέση με την ηλιθιότητα. Η αποστροφή του Μίσκιν καταγράφεται, όχι γιατί εμείς  πάσχουμε  από επιληψία, αλλά γιατί τα συμπτώματα της κοινωνικής ηλιθιότητας είναι σχεδόν τα ίδια. Το δικό μας «βύθισμα στην αποβλάκωση» έχει επίσης πάρει παθολογικές διαστάσεις, όμως  δεν επιδέχεται φαρμακευτική αγωγή. Η δική μας ηλιθιότητα είναι, στο μεγαλύτερο μέρος της,  αποτέλεσμα μιας αριστοτεχνικής και αδιάκοπης χειραγώγησης και λιγότερο, αλλά καθόλου ευκαταφρόνητα, συνέπεια προσωπικού εφησυχασμού και ηθελημένης άγνοιας.

Ο «ηλίθιος» του Μουρ ή του Μπογιόπουλου είναι αυτός που αγνοεί την κοινωνική του θέση και τον ιστορικό του προορισμό. Είναι αυτός που συνειδητά ή ασυνείδητα αυταπατάται. Αυτός που θεωρεί τις κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις ως τυχαία και αναπόφευκτα, ασύνδετα συμβάντα, λίγο-πολύ ως φυσικά φαινόμενα και πιστεύει ότι αδυνατεί να τα καθορίσει ή, ακόμη χειρότερα, αδιαφορεί γι αυτά.

Ο κοινωνιολογικά και ιστορικά «ηλίθιος» δεν έχει μειωμένη εγκεφαλική ουσία. Μπορεί μάλιστα να είναι ιδιοφυής σ’ ένα συγκεκριμένο τομέα. Ιδιαίτερα σήμερα, που η αυστηρή όλο και πιο στενή εξειδίκευση σαρώνει, ιδιοφυείς άνθρωποι σ’ ένα συγκεκριμένο πεδίο, πολιτογραφούνται σωρηδόν στην αυτοκρατορία των ηλίθιων.

Ή όπως το λέει πολύ χαρακτηριστικά ο Χαριτόπουλος στο Εγχειρίδιο Βλακείας, «…το χαρτί δεν είναι πιστοποιητικό ευφυΐας. Αν το μυαλό κάποιου φτάνει για να πάρει δίπλωμα οδήγησης, κατά πάσα πιθανότητα φτάνει και για να πάρει ένα δίπλωμα σπουδών. Τα νοητικά απαιτούμενα είναι περίπου ισοδύναμα… Δεν είναι σπάνιο το ενσταντανέ του Μπούλη να ποζάρει με την τήβεννο του Χάρβαρντ και το πτυχίο ρολό στα χέρια του να μην ξέρει που να το βάλει».

Το βιβλίο Μογιόπουλου μπορεί λοιπόν να δίνει το ερέθισμα, ο λόγος όμως είναι  η σημερινή πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα. Ο κυνισμός της δουλικής πολιτικής, η εξουθενωτική πλύση εγκεφάλου, ο προσανατολισμός της δημόσιας εκπαίδευσης στην ακριβοπληρωμένη παραγωγή «χρήσιμων ηλίθιων» και, πάνω απ’ όλα,  η εξαθλίωση των πολλών ανθρώπων, δημιουργούν σε όλο και περισσότερο κόσμο την απορία, πώς είναι δυνατό όλα να γίνονται τόσο ξεφωνημένα και απροκάλυπτα και τα θύματα αυτής της φρίκης να μην αντιδρούμε. Η ανοχή της κοινωνικής πλειοψηφίας μοιάζει να παίρνει διαστάσεις γενικευμένης ύπνωσης, καθολικής αποβλάκωσης. Βέβαια οι ιστορικοί χρόνοι δεν είναι ημερολογιακοί και ίσως έχουν δίκιο όσοι υποστηρίζουν ότι είναι ανιστόρητη και μικροαστική η βιασύνη στην απαίτηση κοινωνικής αντίδρασης. Ωστόσο, ανεξάρτητα από τη διασταλτικότητα του ιστορικού χρόνου και την αποτελεσματικότητα της χειραγώγησης, η απορία για την κοινωνική αδράνεια συνεχίζει να είναι ένα μεγάλο ζητούμενο. 

Παρακάτω ακολουθούν ορισμένες κατηγορίες κοινωνικής ηλιθιότητας, με διαφορετική ίσως προέλευση, αλλά κοινή κατάληξη. Σε κάποια από αυτές μπορεί ο καθένας να βρει το προσωπικό του στίγμα.  Και για να μη βιαστεί κανείς να προσβληθεί, ας πούμε ξανά ότι, η γράφουσα, έχω κατά καιρούς φιλοξενηθεί σε πάνω από μία κατηγορίες. 

• ΔΙΑΡΚΗΣ ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΗ ΚΑΙ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΗΛΙΘΙΩΝ

 Πάρτε το πιο όμορφο τριαντάφυλλο.

Αν το βάλετε σε διάλυμα χλωρίνης, σε λιγότερο από μια ώρα

ο μίσχος του θα γείρει και τα πέταλα θα μαυρίσουν.

Μόνο τα αγκάθια του θα μείνουν όρθια.

Το διακύβευμα για τον καπιταλισμό είναι μεγάλο. Τα αμύθητα κέρδη και η δύναμη της εξουσίας. Δυο αδιαπραγμάτευτα προνόμια που, όχι μόνο δεν είναι διαθέσιμος  να ρισκάρει, αλλά οπλίζεται προκαταβολικά για να τα υπερασπιστεί, με νύχια και με δόντια. Και επειδή ξέρει καλά ότι η πρόληψη είναι καλύτερη από τη θεραπεία, έχει οργανώσει ένα πολυδαίδαλο μηχανισμό, επιστημονικής αρτιότητας και μηχανικής τελειότητας που φροντίζει για τη μαζική αποβλάκωση από τα πολύ τρυφερά παιδικά χρόνια ως την ενήλικη πιστοποίηση. Για τα μελαγχολικά γηρατειά, ενώ ξέρει ότι μπορεί να επαφίεται στη βιολογική αδυναμία,  και πάλι δεν εφησυχάζει. Κανείς δεν μπορεί να διαβεβαιώσει ότι ‘η εξέγερση της τρίτης ηλικίας’ είναι μόνο σενάριο επιστημονικής φαντασίας.

Σχολείο, θρησκεία, στρατός, βιοπορισμός, ΜΜΕ και μια ψεύτικη δημοκρατία όλο ανέκδοτα και παραισθήσεις, συγκροτούν το μηχανισμό μεθοδευμένης εξηλιθίωσης. Το παιδί μαθαίνει, από πολύ μικρό, πώς να υποτάσσεται, να αγελοποιείται, να μαθαίνει πώς να μη μαθαίνει, να αυτοενοχοποιείται, να υπακούει, να καταναλώνει, να αρκείται, να ‘ενημερώνεται για το πρέπον’ και οπωσδήποτε να νοιώθει συμμέτοχος και πρωταγωνιστής σε μια ‘δημοκρατία’ των εν λευκώ αναθέσεων, που του κλείνει το μάτι κάθε τέσσερα χρόνια και όλο το υπόλοιπο διάστημα  τον φτύνει στα μούτρα. Από το φοβισμένο δούλο στον πολίτη Γκα-γκα και  από το μαστίγιο στον Πρετεντέρη, ο διασταλτικός ιστορικός χρόνος συμπύκνωσε  νέες μεθόδους για να διαφυλάξει τα καλά και συμφέροντα. Λοιπόν, μπορεί να πει κάποιος, να που πρόκειται για έναν  αναπόδραστο μηχανισμό.

Δεν είναι όμως έτσι. Τουλάχιστον πάλι η ίδια η ιστορία έχει αποδείξει ότι δεν είναι έτσι. Ότι, αν μέσα στο πιο οχυρωμένο κλουβί το λιοντάρι ψάχνει τρόπο διαφυγής, ο άνθρωπος μπορεί να το τινάξει ολόκληρο. Η αποτελεσματικότητα του μηχανισμού δε βρίσκεται στην αδυναμία διάλυσής του, αλλά στη «θαλπωρή» που προσφέρει. Η αποδοχή αυτής της θαλπωρής συνιστά την ηλιθιότητα. Ο ηλίθιος – της καλύτερης εκδοχής – αγανακτεί καφενειακά με την αθλιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης, ενίοτε επιτίθεται στο δάσκαλο, μαθαίνει εύκολα να πληρώνει γι αυτό που δικαιούται, προτιμά να καταφεύγει στο μεταθανάτιο παράδεισο, αφήνεται να κολακευτεί από τον πολιτικάντη, ανοίγει τ΄αυτιά του μόνο στο δελτίο των 8 και το βρίσκει πιο χρήσιμο να σωπαίνει όταν εντέλλεται. Ο ηλίθιος συρρικνώνεται και φροντίζει να συρρικνώσει και τα παιδιά του, ώστε να περάσουν όλοι μαζί λάθρα βιώσαντες’ αυτή μάταιη ζωή. Εξάλλου του λέει και ο παπάς πως αυτό είναι ψυχοσωτήριο.  Η μηχανή δεν είναι ανίκητη. Ίσως είναι απλά φιλόξενη.

• ΗΘΕΛΗΜΕΝΗ ΑΦΕΛΕΙΑ ΚΑΙ ΜΙΚΡΟΑΣΤΙΚΗ ΚΟΥΤΟΠΟΝΗΡΙΑ

Ο φτωχός ονομαζόταν κάποτε προλετάριος στη Δύση και κολασμένος της γης στον τρίτο κόσμο. Σήμερα έχουν κατά πολύ εκλείψει αυτές οι ορολογίες. Θεωρούνται παλιομοδίτικες και ξύλινες. Ο φτωχός, στο διάστημα της πλαστικής ευημερίας, διέγραψε ο ίδιος τον εαυτό του από την κοινωνική του τάξη.

Με τηλεόραση πλάσμα στο δυάρι, μπιντέ στην τουαλέτα κι ένα Φίατ με δόσεις, θεώρησε την ταξική πάλη υπόθεση παρωχημένων εποχών. Τον είπαν  μικροαστό κι αισθάνθηκε το μπόι του να ψηλώνει. Τον είπαν «κοινωνικό εταίρο» στις διαπραγματεύσεις για το πώς θα τον σφάξουν κι αισθάνθηκε ισότιμος με το βιομήχανο «συνομιλητή». Άφησε να πάνε οι λαθρομετανάστες στη θέση των προλετάριων και ο ίδιος απαρνήθηκε την προέλευσή του. Οι δάσκαλοι ξέχασαν πως ήταν παιδιά αγροτών, οι αγρότες επιδοτήθηκαν για να γίνουν επιχειρηματίες εναλλακτικού τουρισμού και κολακεύτηκαν απ’ αυτό. Και επειδή η αποποίηση της κληρονομιάς απαιτεί ειδική πράξη, για να νοιώθει όλο και λιγότερο φτωχός, αποφάσισε να ξεμπερδεύει τους λογαριασμούς του με τους άλλους φτωχούς. Δεν συνδιαλεγόταν πια μαζί τους, αγωνιούσε μόνο να μεταπηδήσει σε άλλη κατηγορία, Έτσι σιγά-σιγά είδε τους ανθρώπους της τάξης του σαν κοινωνικά απόβλητα. Δεν είχε κανένα πρόβλημα να μεταχειρίζονται τους όμοιους του σαν οικιακά λύματα, φτάνει να μην ήταν ο ίδιος μέσα.

Δεν θα είχε κανένα πρόβλημα αν έστελναν τους φτωχούς σε τροχιά γύρω από τη γη, γιατί όλοι τον διαβεβαίωναν ότι θα τον εξαιρούσαν, λόγω καλής συμπεριφοράς. Κι όσες αποδείξεις καλής συμπεριφοράς χρειαζόταν, τις έδινε και με το παραπάνω. Θεωρητικοποίησε την απεργοσπασία σε ιερό δικαίωμα στη δουλειά,  τις επικύψεις στο αφεντικό σε συνεργατική διάθεση, το γλείψιμο του κάθε πολιτικάντη σε κοινωνική δράση. Η  άλλη περίπτωση μικροαστού που δεν προχώρησε στις παραπάνω προωθημένες δράσεις, επέλεξε ταπεινά το cocooning. Την αμερικάνικη μόδα που σάρωσε στις δεκαετίες του ‘70, ’80: «κλείσου και προφυλάξου στο κουκούλι σου».

Αναλφάβητος ιστορικά και κοινωνιολογικά αφού πέρασε από την προηγούμενη κατηγορία της τυποποίησης και απέκτησε το iso του ηλίθιου, κολακεύτηκε με τα ψίχουλα και τις χάντρες που του έδωσε το αφεντικό, σε τέτοιο σημείο μάλιστα, ώστε σήμερα νοιώθει ότι μπορεί και να μην τα δικαιούται. Ότι, αν βγάλει το μεγάλο σκασμό, μπορεί και να γλιτώσει τις χάντρες. Ότι, αν συνεχίσει να απαρνιέται την τάξη του, μπορεί και να τη σκαπουλάρει. Σήμερα, τώρα που μιλάμε, βλέπει να έρχεται το τσουνάμι και να παρασύρει ζωές – τα ίδια τα παιδιά του – και ανεβαίνει στην ταράτσα να μαζέψει τη μπουγάδα για να μη βραχεί. Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι.

• ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΡΟΣΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΤΥΦΛΑ

Με βαθύ σεβασμό στους αγωνιστές της Αριστεράς, που δραπέτευσαν από το μηχανισμό της χειραγώγησης και με βαρύ κόστος υπερασπίστηκαν και υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και αγωνίζονται για κοινωνική δικαιοσύνη, δεν μπορεί να μείνουν στο απυρόβλητο αυτοί που "δεν ήθελαν να αλλάξει τίποτα. αλλά ήθελαν να προσποιούνται ότι ήθελαν". Αυτοί που εξαγόρασαν τους αγώνες άλλων, που χουχούλιασαν στη ζεστασιά της συστημικής αντιπολίτευσης,  και που σήμερα, την ώρα που εκατομμύρια άνθρωποι υποφέρουν, αυτοί θεωρούν ότι επιτελούν το χρέος τους απέναντι στην ιστορία με διαπιστώσεις από άμβωνος, αναθέματα και φοβικές περιχαρακώσεις.   

Η κατηγορία αυτή απέκτησε το iso του ηλίθιου πιο βασανιστικά από τις προηγούμενες. Δεν επαναπαύτηκε στη φιλόξενη μηχανή της χειραγώγησης. Άνοιξε ρωγμές και δραπέτευσε σε κάποιο στάδιο πριν την εξαγωγή του τελικού προϊόντος. Του τελικού προϊόντος. Γιατί κατά τα άλλα η ως ένα σημείο επεξεργασία, την έκανε ευεπίφορη στη χειραγώγηση. Δε μαζοποιήθηκε στον κανόνα αλλά στην εξαίρεση. Αν το καταφύγιο του ανθρώπου είναι η  κοινωνία, του ηλίθιου είναι η συσπείρωσή του σε μια ομάδα με άλλους ηλίθιους.

Όταν η αναγκαία για την κοινωνική δράση συλλογικότητα, παίρνει τα χαρακτηριστικά της αγέλης και το κοινωνικά αναγκαίο υποκαθίσταται από το  κομματικά χρήσιμο, ο ηλίθιος επίσης μεταλλάσσεται από απλό βλάκα, σε πονηρό βλάκα. Ένα ανθρωπάκι υστερικά οχυρωμένο στην  κομματική γραμμή και την μονοτονία των τσιτάτων, καχύποπτο έως επιθετικό σε όλους όσους τολμούν να αμφισβητούν το άνωθεν παπικό αλάθητο, περιχαρακωμένο σ’ ένα κοινωνικό αυτισμό που δε βλέπει πέρα απ’ τη μύτη του.

Η «διαλεκτική» του σκέψη αρνείται επίμονα να δει σήμερα την αναγκαιότητα ενός πλατιού  μετώπου για την απαλλαγή από τα νεκρόφιλα αρπακτικά, την ίδια στιγμή που οικειοποιείται την ιστορία των απελευθερωτικών μετώπων, πλαστογραφεί την υπογραφή τους και μονοπωλεί διαστρέφοντας τους στοχασμούς μεγάλων επαναστατών. Αυτός ο τύπος του ηλίθιου είναι ιδιαίτερα επικίνδυνος, όχι μόνο γιατί δεν είναι πρόθυμος για κανενός είδους αυτοκριτική, όχι μόνο γιατί μεταστρέφει το κοπαδικό σε ιδεολογικό  αλλά γιατί, κυρίως, αποθαρρύνει και αναστέλλει την κοινή δράση,  και τη συρρικνώνει σε μικροκομματική κλίμακα.

Έχει δίκιο ο Μπογιόπουλος στη διαπίστωση του επιλόγου του πως οι κοινωνικές διεργασίες, πόσο μάλλον οι κοινωνικές εξεγέρσεις, έχουν μια ατέλεια: δεν μπορούν να παρασκευαστούν με όρους τηλεμαγειρικής, ούτε να προβλεφτούν με την ακρίβεια των αστρολογικών προβλέψεων.  Η απάντηση στο ερώτημα ‘ρήξη και ανατροπή ή ενσωμάτωση και αναπαραγωγή του συστήματος πρέπει να λάβει υπόψη της τη φενακισμένη συνείδηση, την ανεστραμμένη εικόνα του κόσμου, σε όλα τα επίπεδα. Ή θα δούμε και θα μιλήσουμε έντιμα για όλων των ειδών τις ηλιθιότητες, μαζί και αυτήν που μας αφορά, ή θα πάμε στην κατηγορία του γελοίου, του ηλίθιου που δεν αποδέχεται την ηλιθιότητά του και προσπαθεί να εντυπωσιάσει με εξυπνακισμούς.

Ο βαρύς χειμώνας που αφήσαμε να σαρώσει τα καλοκαίρια, η  έρημος που μας την έδειχναν και αλληθωρίσαμε βλέποντας το δάχτυλο, επελαύνουν με  αμείλικτη ορμή. Δεν έχουμε πια κανένα άλλοθι.

 

* Νίνα Γεωργιάδου, http://www.youtube.com/user/ninageor

 

ΠΗΓΗ: Δημοσιεύεται στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού «ΑΝΤΙΤΕΤΡΑΔΙΑ της Εκπαίδευσης». Το είδα: 29-02-2012, http://www.alfavita.gr/artrog.php?id=58585

Μνημόνιο 2: Σκλάβοι των επιχειρήσεων

«Διαβολοδεκαετία» υπερεκμετάλλευσης των εργαζομένων, ασυδοσίας των αφεντικών – Μέρος ΙΙ

Του Βασίλη Μηνακάκη*

 

Συνέχεια από το Μέρος Ι

Τσεκούρι στις κοινωνικές παροχές

Ένα άλλο κράτος, ένα πολύ πιο αντιδραστικό Δημόσιο, σκιαγραφεί το Μνημόνιο 2 με το στόχο για «τολμηρές διαρθρωτικές δημοσιονομικές μεταρρυθμίσεις». Έτσι θα υπάρξει το 2014 πρωτογενές πλεόνασμα 4,5% του ΑΕΠ, που θα προκύψει από «περικοπές δαπανών που αποσκοπούν στη μόνιμη μείωση του μεγέθους του κράτους», «πολλές περικοπές σε κοινωνικές μεταβιβάσεις», «κλείσιμο φορέων που δεν παρέχουν αποτελεσματικές δημόσιες υπηρεσίες» και «μειώσεις απασχόλησης».

Στο πλαίσιο αυτό, ο δημόσιος τομέας θα μετατραπεί σε εργασιακή γαλέρα τύπου ιδιωτικού τομέα, ώστε η δαπάνη για μισθούς στο Δημόσιο να πέσει στο 9% του ΑΕΠ. Αυτό θα γίνει: Με πλήρη εφαρμογή του ενιαίου μισθολογίου (πριν την εκταμίευση της πρώτης δόσης του Μνημονίου 2). Με δραστικό ψαλίδισμα των ειδικών μισθολογίων (1/3 της συνολικής μισθολογικής δαπάνης στο Δημόσιο), με μειώσεις των επιδομάτων και των μισθών που θα προκύψουν από επανεξέταση των μισθολογικών κλιμακίων. Με κατάργηση της μονιμότητας στις πρώην ΔΕΚΟ και κρατικές τράπεζες. Με απολύσεις 15.000 δημοσίων υπαλλήλων μέσα στο 2012, με αξιοποίηση της πρόωρης συνταξιοδότησης και της «εργασιακής εφεδρείας», η οποία θα οδηγεί σε «υποχρεωτικές αποχωρήσεις» μόλις εξαντληθεί ο χρόνος της εφεδρείας.

Μάλιστα, οι πληρωμές στο προσωπικό καθ’ ον χρόνο βρίσκεται υπό καθεστώς εφεδρείας θεωρούνται τμήμα της αποζημίωσής τους (δηλαδή, αφαιρούνται από την αποζημίωση απόλυσης ή το εφάπαξ). Με μείωση των συμβασιούχων του Δημοσίου. Με μείωση κατά 150.000 του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων μέχρι το 2015 και διατήρηση των προσλήψεων στην αναλογία «1 προς 5». Με κλείσιμο δημόσιων οργανισμών και φορέων (π.χ. Οργανισμός Εργατικής Κατοικίας, Οργανισμός Εργατικής Εστίας), συγχώνευση ή συρρίκνωση άλλων. Με «αξιολόγηση της δημόσιας διοίκησης», που προφανώς θα πετάει εκτός νυμφώνος όποιους κριθούν μη αποδοτικοί (από ποιους και με ποια κριτήρια;). Με πάγωμα των προσλήψεων αν χρειαστεί.
Παράλληλα, θα πέσει άγρια λαιμητόμος στις κοινωνικές παροχές. Μάλιστα, με δεδομένο ότι η ληστεία των μισθωτών μέσω χαρατσιών, κεφαλικών φόρων κ.λπ. έχει πιάσει πάτο και δεν μπορεί να συνεισφέρει πλέον δραστικά στη μείωση του δημόσιου ελλείμματος, η μείωση της δαπάνης για συντάξεις και υγεία αναδεικνύεται σε αιχμή του δόρατος του Μνημονίου 2, στη «μεγάλη εναπομείνασα δημοσιονομική προσαρμογή».

Έτσι, πριν (και για να) εκταμιευτεί η πρώτη δόση του Μνημονίου 2, θα υπάρξουν περικοπές 1,1 δισ. ευρώ στις φαρμακευτικές δαπάνες (όπου προβλέπονται αύξηση της συμμετοχής των πολιτών, επικαιροποίηση της λίστας, πλαφόν στη μηνιαία συνταγογράφηση κ.ά.), στις δαπάνες υγείας και στις συντάξεις. Κι ακόμη, μαχαίρι σε πλήθος κοινωνικών επιδομάτων, περικοπή των πολυτεκνικών επιδομάτων, μείωση των λειτουργικών και καταναλωτικών δαπανών του Δημοσίου, περικοπή 200 εκατ. ευρώ από επιχορηγήσεις σε φορείς που υπάγονται στα υπουργεία Παιδείας και Πολιτισμού (με μείωση αναπληρωτών εκπαιδευτικών κ.λπ.), μείωση κατά 50 εκατ. ευρώ του κονδυλίου για τις εφημερίες των γιατρών του ΕΣΥ, κλειστά ενοποιημένα νοσήλια, μείωση λειτουργικών εξόδων νοσοκομείων κατά 8% μόνο το 2012, αύξηση της κινητικότητας του προσωπικού υγείας (και των γιατρών) εντός και μεταξύ ιδρυμάτων υγειονομικών περιφερειών.
Τέλος, θα ισοπεδωθεί η κοινωνική ασφάλιση, τόσο η κύρια όσο και η επικουρική. Υπάρχει ρητή δέσμευση για άμεση μείωση των συντάξεων (κύριων κι επικουρικών) και για επιπλέον μειώσεις στις κύριες συντάξεις των ταμείων ασφάλισης των ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΟΣΕ, ΕΛΤΑ, Τραπεζών και ΝΑΤ με έναρξη εφαρμογής των μειώσεων από 1/1/2012.

Σε ό,τι αφορά τα επικουρικά ταμεία, υπάρχει δέσμευση για «εκ βάθους αναθεώρηση» ώστε να υπάρξει μείωση του κόστους και διασύνδεση εισφορών – παροχών (δηλαδή ανταποδοτικότητα). Οι επικουρικές συντάξεις θα μετεξελιχθούν στο 1ο τρίμηνο του 2012 (πριν την εκταμίευση της πρώτης δόσης του Μνημονίου 2) σε ένα μηχανογραφικό σύστημα ατομικών λογαριασμών συνταξιοδότησης. Σε αυτό, η ατομική σύνταξη θα υπολογίζεται με βάση ένα θεωρητικό ποσοστό απόδοσης που θα σχετίζεται με το ρυθμό αύξησης του μισθολογικού κόστους κι έναν παράγοντα αειφορίας, που θα αναπροσαρμόζει τις παροχές ώστε να εξαλειφθούν μελλοντικές ανισορροπίες (κοινώς, θα τις μειώνει για να ισοσκελίζονται οι προϋπολογισμοί των ταμείων). Επιπλέον, θα προχωρήσει η συγχώνευση όλων των επικουρικών ταμείων και θα επανεξεταστούν τα ταμεία που έχουν περιοδικές εφάπαξ καταβολές.
Κι αν όλα αυτά δεν είναι αρκετά για να μειωθεί το μη μισθολογικό κόστος και το δημοσιονομικό έλλειμμα, θα υπάρξουν πρόσθετα μέτρα – δηλαδή νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο και νέες περικοπές συντάξεων και παροχών. Αυτά τα μέτρα πρέπει να θεωρούνται βέβαια, με την επίσημη ανεργία στο 20% (πραγματική 25%), με το 1/3 της εργασίας να είναι ανασφάλιστη, με το ΙΚΑ να χάνει πάρα πολλά έσοδα από τις μειώσεις των αποδοχών και από τη μείωση των εργοδοτικών εισφορών και με τα αποθεματικά των ταμείων να «κουρεύονται» κατά 50% (απώλεια 13 δισ. ευρώ) με το κούρεμα του χρέους.

Ξεπούλημα των πάντων!

«Στο πλαίσιο του προγράμματος, σκοπεύουμε να πραγματοποιήσουμε μια ουσιαστική εκχώρηση των δημόσιων περιουσιακών στοιχείων στον έλεγχο του ιδιωτικού τομέα». Κι αν αυτό δεν αποδειχτεί αρκετό, «η κυβέρνηση δηλώνει την ετοιμότητά της να προσφέρει προς πώληση τα εναπομείναντα μερίδιά της στις κρατικές επιχειρήσεις». Οι ιδιωτικοποιήσεις αφορούν τα πάντα: Λιμάνια, αεροδρόμια, αυτοκινητόδρομους, ενέργεια, ύδρευση, ΟΠΑΠ, ορυκτό πλούτο, ακίνητα, εδαφικές/οικοπεδικές εκτάσεις, τραπεζικά περιουσιακά στοιχεία. Πρώτο βήμα είναι η μεταφορά των περιουσιακών στοιχείων του Δημοσίου στο ταμείο αποκρατικοποιήσεων (ΤΑΙΠΔ) και ο διορισμός συμβούλων.
Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση θα κάνει τα πάντα για να διευκολύνει τους αγοραστές: Θα «καθαρίσει τα περιουσιακά στοιχεία του Δημοσίου από τεχνικές και νομικές πολυπλοκότητες». Θα παράσχει εξασφάλιση εγκρίσεων κρατικής ενίσχυσης και θα αυξήσει προκαταβολικά κατά 25% τα εισιτήρια. Όπου υπάρχουν δυσκολίες, θα αποομαδοποιήσει περιουσιακά στοιχεία (π.χ. διαχωρισμός δραστηριοτήτων δικτύου – παροχής στον ΟΣΕ). Θα προχωρήσει σε αναδιαρθρώσεις. Έτσι, κυνικά ομολογείται ότι αρχικά δεν θα μεταβιβαστούν στο ΤΑΙΠΔ οι τραπεζικές μετοχές και τα «περιουσιακά στοιχεία που επιφέρουν απώλεια». Αυτό θα γίνει όταν μετατραπούν σε κερδοφόρα κι όταν καταργηθεί η μονιμότητα των τραπεζικών υπαλλήλων.

Και κάτι ακόμη που ομολογείται κυνικά (και περιλαμβάνεται στο πρώτο κιόλας άρθρο του νόμου που ίδρυσε το ΤΑΙΠΔ): Τα έσοδα από την ιδιωτικοποίηση «δεν υποκαθιστούν τις προσπάθειες δημοσιονομικής εξυγίανσης και δεν θα ληφθούν υπόψη κατά την εκτίμηση του βαθμού συμμόρφωσης προς τα ετήσια ανώτατα όρια του ελλείμματος». Με άλλα λόγια, ό,τι εισπραχθεί από τις ιδιωτικοποιήσεις (υπολογίζουν συνολικά 50 δισ. ευρώ συνολικά και 19 δισ. ως το 2015 – πράγμα δύσκολο λόγω της καθίζησης του Xρηματιστηρίου) θα πάει αποκλειστικά και μόνο για την αποπληρωμή του χρέους (θα δεσμευτεί, δηλαδή, στον ειδικό λογαριασμό όπου θα μπουν τα 130 δισ. του νέου δανείου και μέρος των φορολογικών εσόδων) και δεν θα αλλάξει ούτε κατ’ ελάχιστο τη ζωή των εργαζομένων. Για την ακρίβεια, θα την αλλάξει προς το χειρότερο, μιας και οι ιδιωτικοποιημένες εταιρείες – είτε τις έχουν Έλληνες είτε ξένοι – θα έχουν πιο ακριβές υπηρεσίες.

Φορολογικό γδάρσιμο

Οι φορομπηχτικές ριπές του προηγούμενου δίχρονου δεν τους αρκούν κι ετοιμάζουν νέο φορολογικό νομοσχέδιο (Ιούνιος). Κύριες κατευθύνσεις είναι η διεύρυνση της φορολογικής βάσης, η κατάργηση φοροαπαλλαγών και προνομίων, η αύξηση των αντικειμενικών αξιών των ακινήτων και η αναδιάρθρωση του φορολογικού βάρους ανάμεσα στις φορολογικές κλίμακες, με στόχο την προώθηση της ανάπτυξης και της ανταγωνιστικότητας και με πρόθεση να διατηρηθεί «το σχετικό φορολογικό βάρος από τους έμμεσους φόρους». Με άλλα λόγια, να συμπληρωθεί η άγρια εκμετάλλευση στο χώρο δουλειάς με το άγριο εξωεργασιακό γδάρσιμο. Για να είναι σίγουροι ότι το σύστημα θα αποδώσει, θεσμοθετούν την απομάκρυνση διοικητών στις μη «αποδοτικές» εφορίες και βελτιώνουν το σύστημα προστασίας πληροφοριοδοτών – φοροκαταδοτών.

Κι ενώ καταγγέλλονται οι υψηλοί συντελεστές φορολόγησης των επιχειρήσεων, στρώνοντας το έδαφος για περαιτέρω μείωσή τους, προβάλλει μια περίεργη «ευαισθησία»: Προτείνεται να εγκαταλειφθεί κάθε φορολογική αμνηστία, να εξαλειφθεί η παράταση του χρόνου πληρωμής φορολογικών χρεών και ληξιπρόθεσμων οφειλών κοινωνικής ασφάλισης, να επισπευστεί η εκδίκαση εκκρεμών φορολογικών υποθέσεων, να απαλειφούν η αναστολή της ποινικής δίωξης και της δέσμευσης κεφαλαίων και περιουσιακών στοιχείων. Γιατί; Μα προφανώς για να «κλαδευτούν» τα ξερά κλαδιά του επιχειρηματικού κόσμου και να αποκτήσουν προβάδισμα τα ισχυρότερα και πολυεθνικής δικτύωσης κεφάλαια.

Υπό του μεγάλου δουκάτου του Λουξεμβούργου

Πλήρη παράδοση των εργατικών δικαιωμάτων και του κοινωνικού και φυσικού πλούτου της χώρας στους σύγχρονους δυνάστες και εκμεταλλευτές των λαών (τις πολυεθνικές, τις τράπεζες, την ΕΕ, το ΔΝΤ) και απόλυτη καταπάτηση του δικαιώματος του λαού να ορίζει τις τύχες του σηματοδοτεί το Μνημόνιο 2. Δεν είναι μόνο ότι οι συμβάσεις προβλέπουν ως εφαρμοστέο δίκαιο το αγγλικό και ως αρμόδια δικαστήρια αυτά του …Μεγάλου Δουκάτου του Λουξεμβούργου, ώστε να θωρακιστούν οι δανειστές ή ότι περιλαμβάνουν τον πρωτοφανή όρο παραίτησης «από ασυλία λόγω εθνικής κυριαρχίας».

Είναι και οι ασφυκτικοί και τακτικότατοι έλεγχοι, η επιτροπεία αλλά και η υποχρέωση της χώρας να παρέχει στις ομάδες προσωπικού της τρόικας πρόσβαση σε όλα τα σχετικά δεδομένα και άλλα στοιχεία που αφορούν την ελληνική διοίκηση και να δέχεται επιθεωρήσεις για πρόληψη «απάτης» εκ μέρους της. Να προσθέσουμε εδώ όσα αναφέρθηκαν σε διπλανή στήλη για την παροχή διασυνοριακών υπηρεσιών που θα συμμορφώνονται με συγκεκριμένες απαιτήσεις του ελληνικού δικαίου μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις.

 

ΠΗΓΗ: Δευτέρα, 20 Φεβρουαρίου 2012, http://www.prin.gr/2012/02/mnimonio2.html

 

* Ο Βασίλης Μηνακάκης γεννήθηκε το 1962 στις Αμύκλες Λακωνίας. Είναι πτυχιούχος της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και εργάζεται από το 1993 ως υπάλληλος σε διάφορους εκδοτικούς οίκους. Κείμενά του έχουν δημοσιευτεί στην εβδομαδιαία εφημερίδα Πριν και στα περιοδικά Ουτοπία και Διάπλους. Το πρώτο του βιβλίο με τίτλο «Λευκή Βίβλος» της ΕΟΚ – Ο Μεσαίωνας του 2000 κυκλοφόρησε το 1994 από τις εκδόσεις Στάχυ. Πηγή: http://www.kapsimi.gr/basilis-minakakis

Μνημόνιο 2: Σκλάβοι των επιχειρήσεων

«Διαβολοδεκαετία» υπερεκμετάλλευσης των εργαζομένων, ασυδοσίας των αφεντικών – Μέρος Ι

Του Βασίλη Μηνακάκη*

 

Η δανειακή σύμβαση και το Μνημόνιο 2 είναι το λιγότερο ανατριχιαστικά. Και να σκεφτεί κανείς ότι η δημόσια συζήτηση επικεντρώθηκε μόνο στα εργασιακά. Αν μελετηθούν διεξοδικά αυτά τα κείμενα, με τις πολλαπλές και συχνά κρυμμένες πίσω από περίτεχνες διατυπώσεις πλευρές, τα απειράριθμα χρονοδιαγράμματα και διαρθρωτικά ορόσημα, τα προαπαιτούμενα και τις επαναλαμβανόμενες διαβεβαιώσεις ότι αν υπάρξουν αστοχίες θα ληφθούν πρόσθετα μέτρα, η εικόνα γίνεται εφιαλτική. Μια «κολασμένη διαβολοδεκαετία», για να παραφράσουμε τον κυβερνητικό εκπρόσωπο.

Σε τούτο τον ανεμοστρόβιλο αντιδραστικών μέτρων – που, απ’ ό,τι φαίνεται από την κατοπινή στάση της ΕΕ και τα στοιχεία που μιλούν για ύφεση 7%, θα διευρυνθούν και με άλλα – υπάρχουν δύο πλευρές: Η στενά οικονομική (μειώσεις μισθών, χαράτσια κ.ά.) και η διαρθρωτική (εργασιακές σχέσεις, αποκρατικοποιήσεις κ.ά.). Και μπορεί η πρώτη να είναι πιο ορατή και να προτάσσεται από την «ιερή συμμαχία» κυβέρνησης, ΕΕ, ΔΝΤ, κεφαλαίου (ως λύση άμεσης απόδοσης, για να μην κινδυνέψουν οι πιστωτές και το ευρώ και να τονωθεί η καπιταλιστική κερδοφορία), όμως καρδιά του Μνημονίου είναι η «εφαρμογή φιλόδοξων διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων για την αύξηση της παραγωγικότητας στις αγορές εργασίας, προϊόντων και υπηρεσιών και τη βελτίωση του επιχειρηματικού περιβάλλοντος».

Τα μέτρα προφανώς και δεν επιδιώκουν να σώσουν την Ελλάδα. Αρκεί να αναφέρουμε το …«φιλόδοξο» στόχο τους: Nα φτάσει το χρέος μετά από μια δεκαετία άγριας λιτότητας στο 120% του ΑΕΠ, εκεί που ήταν όταν εγκρίθηκε το Μνημόνιο 1.

Ο πραγματικός τους στόχος είναι να διασφαλίσουν τα συμφέροντα της συμμαχίας χρηματοπιστωτικού συστήματος – πολυεθνικών της υλικής παραγωγής και των υπηρεσιών, βρίσκοντας ένα σημείο ισορροπίας ανάμεσα στην «πλασματική» και στην «πραγματική» οικονομία, αλλά κι ανάμεσα στις ελληνικής και άλλης αφετηρίας πολυεθνικές που έχουν εξαγωγικό προσανατολισμό (ένα σημείο που καθορίζεται με βάση το συσχετισμό δύναμης και αναδιατάσσεται διαρκώς από τους οξύτατους ανταγωνισμούς).

Στο βαθμό, λοιπόν, που υλοποιηθούν τα μέτρα, οι μεν πιστωτές θα εξασφαλίσουν σε μεγάλο βαθμό ότι θα παίρνουν τα λεφτά τους, οι δε πολυεθνικές θα έχουν φτηνό εργατικό δυναμικό, ζούγκλα στις σχέσεις εργασίας, μειωμένο μη μισθολογικό κόστος, ευνοϊκό επιχειρηματικό περιβάλλον, μειωμένη φορολογία και άπειρες ευκαιρίες επικερδούς αξιοποίησης των υπερσυσσωρευμένων κεφαλαίων. Κι όλα αυτά, σε μια χώρα με κρίσιμη γεωπολιτική θέση και προοπτικές τόσο στις κλασικές (ΑΟΖ, λιγνίτης) όσο και στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας.

Πρόκειται για ένα κυριολεκτικά άλλο μοντέλο, που πλέον δεν αντιμετωπίζει την Ελλάδα και τους πολίτες της ως πελάτες και καταναλωτές, αλλά ως παραγωγούς προϊόντων και υπεραξίας κάτω από τις πιο βάρβαρες συνθήκες.

Από την πρώτη κιόλας παράγραφο διευκρινίζεται πως το μείζον ζήτημα για την Ελλάδα, η «πλέον επείγουσα προτεραιότητα», είναι η ανταγωνιστικότητα. Όχι η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας γενικώς. Αλλά η διαμόρφωση ενός τέτοιου επιχειρηματικού περιβάλλοντος που θα κάνει ανταγωνιστικές τις πολυεθνικές κυρίως επιχειρήσεις (ελληνικές ή άλλης βάσης εξόρμησης) που θα επιλέξουν να επενδύσουν στην Ελλάδα. Η κατεύθυνση αυτή υλοποιείται με ένα πλέγμα μέτρων που αφορούν το μισθολογικό και το μη μισθολογικό κόστος, τις σχέσεις εργασίας, τη φορολογία του κεφαλαίου, την προσφορά επενδυτικών ευκαιριών, το ευρύτερο επιχειρηματικό περιβάλλον κ.ά.

Σε αυτό το πλέγμα, η μείωση του μισθολογικού κόστους εργασίας κατά 15%-20% επιπλέον των μειώσεων που ήδη έχουν γίνει, κατέχει κεντρική θέση σε συνδυασμό με την ελαστικοποίηση της αγοράς εργασίας. «Δίνουμε μεγαλύτερη έμφαση στην εξασφάλιση μειώσεων στο ανά μονάδα κόστος εργασίας και στη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας, μέσω ενός συνδυασμού περικοπών των ονομαστικών μισθών και διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων στην αγορά εργασίας. Μαζί με την εξάλειψη των αγκυλώσεων στην αγορά προϊόντων και υπηρεσιών, αναμένεται ότι θα μειώσουν το κόστος και θα διευκολύνουν την αναδιανομή των πόρων προς εμπορεύσιμους τομείς». Τουτέστιν, θα διευκολύνουν τη μετατόπιση των κεφαλαίων προς κερδοφόρες δραστηριότητες.

Πώς επιδιώκονται η νέα μείωση των εργατικών αποδοχών και η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων;

• Με τη μείωση κατά 22% του κατώτατου μισθού. Η μείωση γίνεται 32% στους νεοεισερχόμενους στην αγορά εργασίας κάτω των 25 ετών. Αντίστοιχη θα είναι και η μείωση του επιδόματος ανεργίας.

• Με το πάγωμα όλων των μισθών – και του νέου κατώτατου μισθού – μέχρι το 2015 και το πάγωμα των μισθολογικών ωριμάνσεων μέχρι η ανεργία (που σήμερα είναι 20%) να μειωθεί κάτω από 10% – δηλαδή, για πολλά πολλά χρόνια, μιας και η ύφεση θα αυξάνει μάλλον αντί να μειώνει την ανεργία.

• Με την ουσιαστική διάλυση των συλλογικών συμβάσεων. Έτσι, όλες οι συμβάσεις που είναι σε ισχύ, θα λήξουν σε ένα έτος μετά την ψήφιση του Μνημονίου 2. Η μέγιστη διάρκεια των συμβάσεων θα είναι πλέον 3 χρόνια. Οι συμβάσεις ορισμένου χρόνου (που λήγουν με τη συνταξιοδότηση) μετατρέπονται σε αορίστου χρόνου, για τις οποίες ισχύουν οι κανονικές διαδικασίες απόλυσης. Αναθεωρείται η Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας μέχρι τα τέλη Iουλίου, ώστε ο κατώτερος μισθός να είναι συγκρίσιμος με τις ανταγωνιστικές χώρες (Πορτογαλία, Τουρκία, Κεντρική και Νοτιοανατολική Ευρώπη). Καταργείται η μονομερής προσφυγή στη διαιτησία. Στη διαιτησία μπαίνουν πλέον μόνο οι βασικοί μισθοί και για την απόφαση λαμβάνεται υπόψη η κατάσταση της εταιρείας. Μειώνεται η μετενέργεια (περίοδος χάριτος) κατά τη λήξη μιας σύμβασης από έξι στους τρεις μήνες. Στο βαθμό που δεν υπάρξει νέα συλλογική σύμβαση εντός τριών μηνών, ως βάση θεωρείται ο βασικός μισθός της ΕΓΣΣΕ ή ό,τι καθοριστεί με νέα ή ατομική σύμβαση.

Όλα αυτά, επιπροστίθενται στις μισθολογικές περικοπές που έχουν ήδη γίνει, στα σχέδια για μετατροπή ολόκληρων περιοχών (π.χ. Πελοπόννησος) σε ζώνες ελεύθερου εμπορίου τύπου Μεξικού ή Κίνας και πάνω από όλα, στην «υπαρκτή ζωή» που μέσω καθυστερήσεων στην καταβολή του μισθού, τετραήμερων, ατομικών συμβάσεων ή και ατύπως και μέσω της πίεσης της ανεργίας έχει ήδη καταβαραθρώσει τις εργατικές αμοιβές.

Επιδίωξή τους είναι αυτή η μείωση των μισθών να γίνει με συναίνεση των «κοινωνικών εταίρων» (εργοδοτικές οργανώσεις και ΓΣΕΕ) ως το τέλος Φεβρουαρίου. Αν όμως αυτό δεν καταστεί δυνατό, θα το κάνει η κυβέρνηση Παπαδήμ(ι)ου με νόμο ως τον Iούνιο.

Εκτός όμως από τη μείωση του μισθολογικού κόστους, προβλέπεται και η μείωση του μη μισθολογικού. Συγκεκριμένα, προβλέπεται μείωση κατά 2% των ασφαλιστικών εισφορών του ΙΚΑ που καταβάλλουν οι εργοδότες και νέα μείωση κατά 3% από 1/1/2013.

Η τρίτη βασική πλευρά του Μνημονίου 2 περιγράφεται με πολλές διατυπώσεις («βελτιώσεις στο επιχειρηματικό περιβάλλον της Ελλάδας», να αφαιρέσουμε «υπάρχοντα εμπόδια στο επιχειρηματικό περιβάλλον», «βελτίωση του επιχειρηματικού κλίματος» κ.λπ.) αλλά έχει μια βασική κατεύθυνση: Eνίσχυση της ανταγωνιστικότητας των κεφαλαιοκρατών που θα δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα και προσέλκυση επενδύσεων (από ξένους ή Έλληνες επενδυτές) με δέλεαρ το μειωμένο κόστος εργασίας, την πλήρως απορρυθμισμένη αγορά εργασίας, τις μειωμένες ασφαλιστικές εισφορές, τις υποτυπώδεις περιβαλλοντικές δεσμεύσεις (εξ ου και τα περί επικαιροποίησης της νομοθεσίας για τα δάση, τις δασικές εκτάσεις και τα πάρκα και περί απλούστευσης των περιβαλλοντικών αδειών), το ευνοϊκό φορολογικό και νομικοδικαστικό καθεστώς, τις διάτρητες αγορανομικές διατάξεις και τις επενδυτικές ευκαιρίες που δημιουργούν οι αποκρατικοποιήσεις, η απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας. Αναφέρεται χαρακτηριστικά ότι οι «παρεμβάσεις σε τομείς όπως οι άδειες, οι κανόνες υγιεινής και ασφάλειας και η πολεοδομία δεν θα πρέπει να περιορίσουν άσκοπα την επιχειρηματικότητα και τον ανταγωνισμό σε σημαντικούς τομείς, όπως η επεξεργασία τροφίμων, το λιανικό εμπόριο, τα οικοδομικά υλικά ή ο τουρισμός».

Στο πλαίσιο αυτό, προωθούνται η βελτίωση του επενδυτικού νόμου ταχείας υλοποίησης (fast track), η κατάργηση των περιορισμών σε 20 επαγγέλματα υψηλής αξίας και/ή πολύ «κλειστά» επαγγέλματα, η αναπροσαρμογή της τιμής της άδειας για τις οδικές μεταφορές, η βελτίωση των όρων περιβαλλοντικής αδειοδότησης και μεταρρυθμίσεις στην αγορά προϊόντων και υπηρεσιών που θα υπερβούν «τις αγκυλώσεις σε αυτές τις αγορές».

Σαν να μην έφταναν αυτά, το Μνημόνιο 2 παρέχει κάθε διαβεβαίωση προς τους επίδοξους επενδυτές – ιδιαίτερα σε αυτούς που θα επενδύσουν στις ιδιωτικοποιήσεις – ότι η δράση τους θα είναι απολύτως …ασύδοτη: «Η κυβέρνηση ούτε θα προτείνει ούτε θα εφαρμόσει μέτρα τα οποία θα είναι δυνατόν να παραβιάσουν τους κανόνες της ελεύθερης διακίνησης κεφαλαίων […] δεν θα προβεί ούτε θα εισαγάγει οποιαδήποτε ανώτατα όρια δικαιωμάτων ψήφου ή εξαγορών και δεν θα θεσπίσει οποιαδήποτε άλλη μορφή ειδικών δικαιωμάτων ψήφου ή εξαγορών και δεν θα θέσει οποιαδήποτε δυσανάλογα και μη δικαιολογούμενα δικαιώματα αρνησικυρίας (βέτο) ούτε οποιαδήποτε άλλη μορφή ειδικών δικαιωμάτων στις αποκρατικοποιούμενες εταιρείες. Ουδέν περαιτέρω ειδικό δικαίωμα θα εισαχθεί κατά τη διάρκεια της πορείας των μελλοντικών διαδικασιών αποκρατικοποίησης».

Αντίστοιχες διαβεβαιώσεις παρέχονται και στις πολυεθνικές που θα επενδύσουν στον τομέα των υπηρεσιών. Τους γίνεται σαφές ότι θα ολοκληρωθούν «οι διαρθρωτικές αλλαγές σε τομείς όπως το λιανικό εμπόριο (υπαίθριες αγορές, υπαίθριο εμπόριο), η γεωργία (σφαγεία), η απασχόληση (γραφεία ευρέσεως εργασίας), οι υπηρεσίες ακινήτων και οι τεχνικές υπηρεσίες» και ότι θα παρθούν μέτρα που: «Θα διευκολύνουν την εγκατάσταση, καταργώντας ή τροποποιώντας δυσανάλογες απαιτήσεις […] Θα διευκολύνουν την παροχή διασυνοριακών υπηρεσιών, ούτως ώστε οι πάροχοί τους να πρέπει να συμμορφώνονται με συγκεκριμένες απαιτήσεις του ελληνικού δικαίου μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις. Θα παρέχουν ασφάλεια δικαίου στους παρόχους διασυνοριακών υπηρεσιών, ορίζοντας στη νομοθεσία ποιες απαιτήσεις δύνανται και ποιες δεν δύνανται να εφαρμοστούν στις διασυνοριακές υπηρεσίες».

Από αυτό το «πάρτι» δεν θα μπορούσαν να λείπουν οι τράπεζες. Όχι μόνο με τα 30 από τα 130 δισ. της νέας σύμβασης που θα τους δοθούν. Αλλά και με άλλα «δωράκια». Όπως το ότι από τον Σεπτέμβριο του 2012, η απόδοση φόρου θα γίνεται υποχρεωτικά με τραπεζικά εμβάσματα και πληρωμές σε τράπεζες.

 

ΠΗΓΗ: Δευτέρα, 20 Φεβρουαρίου 2012, http://www.prin.gr/2012/02/mnimonio2.html

 

* Ο Βασίλης Μηνακάκης γεννήθηκε το 1962 στις Αμύκλες Λακωνίας. Είναι πτυχιούχος της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και εργάζεται από το 1993 ως υπάλληλος σε διάφορους εκδοτικούς οίκους. Κείμενά του έχουν δημοσιευτεί στην εβδομαδιαία εφημερίδα Πριν και στα περιοδικά Ουτοπία και Διάπλους. Το πρώτο του βιβλίο με τίτλο «Λευκή Βίβλος» της ΕΟΚ – Ο Μεσαίωνας του 2000 κυκλοφόρησε το 1994 από τις εκδόσεις Στάχυ. Πηγή: http://www.kapsimi.gr/basilis-minakakis

 

Συνέχεια στο Μέρος ΙΙ

 

`Η αυτοί ή εμείς!

 

Του Νίκου Μπογιόπουλου

 

Όσα σχεδιάζουν να διαπράξουν, μέσα στο Γενάρη, οι συγκυβερνώντες υπό τον τραπεζίτη Παπαδήμο ξεπερνούν κάθε νοσηρή φαντασία! Τα όσα ανακοίνωσε προχτές ο πρωθυπουργός του μαύρου μετώπου στους λεγόμενους «κοινωνικούς εταίρους» δεν έχουν προηγούμενο στην ιστορία του πολιτισμένου κόσμου!

*

Στο όνομα της ενίσχυσης της «ανταγωνιστικότητας» των μονοπωλίων, ο Παπαδήμος ανήγγειλε στους εργάτες, στους μισθωτούς, στους υπαλλήλους ότι αντί για μισθό θα εισπράττουν πλέον ένα… φιλοδώρημα, δηλαδή μεροκάματα Βουλγαρίας και Ρουμανίας, διότι έτσι «ισχύει σε άλλες χώρες που μας ανταγωνίζονται οικονομικά»!

*

Στο όνομα των «επενδύσεων», ο τραπεζίτης Παπαδήμος ανακοίνωσε ότι ο λαός πρέπει να μάθει στις νέες «προσαρμογές», δηλαδή οι μεν εργαζόμενοι να υποπέσουν στο καθεστώς της γενικευμένης «απασχολησιμότητας» και οι μερικώς απασχολούμενοι να βυθιστούν ολοσχερώς στο καθεστώς της γενικευμένης ανεργίας, καθότι έτσι επιτάσσει η μείωση του «εργατικού κόστους»! Όσο για την ανάκληση των «εφέδρων» στα «τάγματα εργασίας», αυτή θα γίνεται με όρους δουλοπάροικου!

*

Τέρμα – στην πράξη και για όλους – ακόμα και αυτός ο κατώτατος μισθός! Τέρμα και επισήμως ο 13ος και 14ος! Τέρμα ακόμα και ως έννοια στις συλλογικές συμβάσεις! Τέρμα στον 21ο αιώνα, τέρμα στο «μέλλον», τέρμα στην ελπίδα, επιστροφή στο προ εξέγερσης Σικάγο, επιστροφή στο μεσαίωνα, επιστροφή στη βαρβαρότητα!

*

Εδώ πια δεν εξαθλιώνουν. Δεν φτωχοποιούν. Εδώ πλέον ισοπεδώνουν! Εξανδραποδίζουν! Εδώ πλέον εξαϋλώνουν την ανθρώπινη υπόσταση! Θέλουν – λέει ο Παπαδήμος – να κρατήσουν τη χώρα στο ευρώ και στέλνουν το λαό στα «ευρω-κρεματόρια» διά της… κινεζοποίησης!

*

Θέλουν – λένε οι συγκυβερνώντες – να «σώσουν» τη χώρα από την «άτακτη» και «ανεξέλεγκτη» χρεοκοπία και στην πραγματικότητα διασώζουν τους κεφαλαιοκράτες, πατώντας επί εκατομμυρίων πτωμάτων, πατώντας πάνω στις εκατόμβες των ατάκτως και ανεξέλεγκτα πτωχευμένων και κατεστραμμένων μισθωτών και συνταξιούχων!

*

Επιστρατεύουν ξανά, όπως και σε κάθε «δόση», τους άθλιους εκβιασμούς, την τρομοκρατία, τα ψέματα. Μιλούν για το δάνειο των 130 δισ. ευρώ, όταν από αυτά τα 60 δισ. τουλάχιστον θα πάνε στους τραπεζίτες και τα υπόλοιπα θα επιστρέψουν σε τοκογλύφους και κερδοσκόπους για πληρωμές τόκων και χρεολυσίων που μέσα στο 2012 αγγίζουν τα 80 δισ. ευρώ!

*

Είναι αδίστακτοι.

Σπέρνουν τη δυστυχία και το σπαραγμό.

Τελειώνουν ζωές.

Διαγράφουν ανθρώπους.

Εξοντώνουν έναν ολόκληρο λαό.

Αλυσοδένουν τα παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών μας!

*

Αν μέχρι τώρα ο «πατριωτισμός» τους έχει επιφέρει στον τόπο εκατομμύρια ανέργων, απόκληρων, ολόκληρες «πόλεις» αστέγων, παιδιά που λιποθυμούν από ασιτία στα σχολεία, έκρηξη των αυτοκτονιών, φτώχεια, δυστυχία και απόγνωση, από δω και πέρα η «σωτήρια» πολιτική τους περνάει στη φάση της «τελικής λύσης», ισοδυναμεί με ολοκληρωτική «γενοκτονία» του κόσμου της εργασίας!

*

Πρόκειται για στυγνούς κανίβαλους του κεφαλαίου, για πολιτικά ενεργούμενα του συνδικάτου του ταξικού εγκλήματος, για «τεχνοκράτες» της συμμορίας των καπιταλιστών! Ως εκ τούτου έφτασε ο κόμπος στο χτένι: `Η αυτοί ή εμείς!

 

ΠΗΓΗ: Παρασκευή 6 Γενάρη 2012, http://www2.rizospastis.gr/columnPage.do?publDate=6/1/2012&columnId=1821

Φτώχεια και «μνημόνια» είναι ο καπιταλισμός τους!

 

Του Νίκου Μπογιόπουλου

 

Σύμφωνα με τα στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής (ΕΛΣΤΑΤ) που δόθηκαν χτες στη δημοσιότητα, πάνω από 3 εκατομμύρια άνθρωποι στην Ελλάδα (για την ακρίβεια: 3.030.900 άτομα) βιώνουν τον κίνδυνο της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού! Μιλάμε για το 27,7% του πληθυσμού της χώρας!

Το γεγονός θα ήταν… «ευτυχές» αν η πραγματική εικόνα δεν ήταν ακόμα χειρότερη. Χειρότερη ακόμα κι από αυτή που περιγράφεται στην έρευνα – ακτινογραφία της βαρβαρότητας. Και τούτο διότι:

***

α) Η συγκεκριμένη έρευνα αφορά στα δεδομένα του έτους 2010, που προσδιορίστηκαν με περίοδο αναφοράς τα εισοδήματα του 2009. Τι σημαίνει αυτό;

Ότι η τρέχουσα, η εν έτει 2012 κατάσταση που βιώνει ο ελληνικός λαός, είναι ακόμα πιο μαύρη, είναι πιο φριχτή ακόμα και από τα όσα φριχτά περιγράφει η ΕΛΣΤΑΤ στην παρούσα έρευνα.

*

Με άλλα λόγια: Στην Ελλάδα του ευρώ, της ΟΝΕ και της ΕΕ, οι απόκληροι, οι εξαθλιωμένοι, οι φτωχοί, οι κοινωνικά αποκλεισμένοι είχαν ξεπεράσει τα 3 εκατομμύρια πριν ακόμα τεθούν σε εφαρμογή τα μνημόνια!

*

Στην Ελλάδα του Παπαδήμου, του Παπανδρέου, του Σαμαρά και του Καρατζαφέρη, το 27,7% του πληθυσμού είχε στοιβαχτεί ήδη στα υπόγεια του οικονομικού και κοινωνικού περιθωρίου πριν ακόμα από τις μειώσεις μισθών και συντάξεων.

Πριν ακόμα από το τσουνάμι των απολύσεων. Πριν ακόμα από τα χαράτσια. Πριν ακόμα από τη φοροληστεία. Πριν από τα χιλιάδες λουκέτα στην αγορά.

Στην Ελλάδα του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ, του ΛΑ.Ο.Σ., στην Ελλάδα του ΣΕΒ, των τραπεζιτών και των εφοπλιστών, ένας στους περίπου τρεις Ελληνες ήταν φτωχός, πριν ακόμα αποφασίσουν να μας φτωχοποιήσουν όλους… για να μας «σώσουν»!

***

β) Στην έρευνα της ΕΛΣΤΑΤ σημειώνεται ότι το κατώφλι κινδύνου φτώχειας ανά άτομο προσδιοριζόταν το 2010 με βάση ετήσιο εισόδημα ύψους 7.178 ευρώ και για νοικοκυριά με δύο ενήλικες και δύο εξαρτώμενα παιδιά ετήσιο εισόδημα ύψους 15.073 ευρώ.

*

Προσοχή: Έκτοτε οι «σωτήρες», ανάμεσα στα υπόλοιπα που έχουν διαπράξει, φρόντισαν να κάνουν και τούτο: Μείωσαν το αφορολόγητο εισόδημα στα 5.000 ευρώ!

*

Αν, λοιπόν, το 2010, με βάση τα παραπάνω εισοδήματα των 7 και 15 χιλιάδων, στο κατώφλι της φτώχειας ήταν 868.597 νοικοκυριά με 2.204.800 μέλη, σήμερα που οι «πατριώτες» έφτασαν στο σημείο να φορολογούν ακόμα και τη φτώχεια, ποιος αμφιβάλλει ότι εξ αυτού του λόγου και μόνο (χωρίς να υπολογίζονται χαράτσια, φόροι κ.λπ.) εκατομμύρια άνθρωποι βρίσκονται πλέον όχι στο κατώφλι αλλά στα έγκατα της φτώχειας…

***

γ) Σύμφωνα με την έρευνα η φτώχεια πάει χέρι χέρι με τη μερική απασχόληση.

*

Το 2010 τα ποσοστά της φτώχειας ήταν τριπλάσια μεταξύ των εργαζομένων με μερική απασχόληση σε σχέση με τους εργαζόμενους πλήρους απασχόλησης. Συγκεκριμένα, ο κίνδυνος της φτώχειας απειλούσε τους εργαζόμενους σε κατάσταση μερικής απασχόλησης σε ποσοστό 29,4%. Ένας στους τρεις!

*

Σήμερα που – δίπλα στην ανεργία – η μερική απασχόληση αποτελεί πλέον γενικευμένο καθεστώς, ποιος μπορεί να αρνηθεί ότι ο εργασιακός Αρμαγεδδώνας που έχουν εξαπολύσει και επεκτείνουν η κυβέρνηση, η πλουτοκρατία, η ΕΕ, η τρόικα, έχει βυθίσει τη ζωή των χιλιάδων και χιλιάδων νέων «απασχολήσιμων» σε κατάσταση «απαρτχάιντ»…

***

δ) Στην έρευνα υπάρχει ένα στοιχείο πραγματικά συγκλονιστικό: Όπως αναφέρεται, οι συνταξιούχοι άνω των 65 ετών, αν το 2010 ζούσαν χωρίς να εισπράττουν τις συντάξεις τους και τα κοινωνικά επιδόματα που δικαιούντο, τότε το ποσοστό τους που θα αντιμετώπιζε τον κίνδυνο της φτώχειας θα ανερχόταν στο 83,7%! Ε, λοιπόν, οι κυβερνώντες αυτό ακριβώς έκαναν! Τους έκοψαν τις συντάξεις!

*

Ενώ οι επίσημες κρατικές μελέτες πιστοποιούν ότι χωρίς τις συντάξεις τους πάνω από 8 στους 10 συνταξιούχους θα βυθίζονταν στη φτωχοποίηση, σε αυτούς τους γέροντες είναι που οι «σωτήρες» εφάρμοσαν το δόγμα του «όλοι μαζί τα φάγαμε»!

***

ε) Η έρευνα της ΕΛΣΤΑΤ είναι αποκαλυπτική ως προς ένα ακόμα σημείο: Στους πάνω από 3 εκατομμύρια φτωχούς και αποκλεισμένους του 2010 δεν υπολογίζονται οι κατά τεκμήριο φτωχοί: Δε συμπεριλαμβάνονται οι άστεγοι. Οι διαβιούντες σε ιδρύματα. Οι Ρομά. Και φυσικά δεν υπολογίζονται οι οικονομικοί μετανάστες…

*

Δηλαδή, οι φτωχοί και απόκληροι το 2010 ήταν το 27,7% του πληθυσμού, αλλά χωρίς στον αριθμό αυτό να έχουν υπολογιστεί οι «εκ προοιμίου» φτωχοί και απόκληροι…

***

Έχει ειπωθεί ότι η Στατιστική είναι η επιστήμη του ψεύδους. Έχει ειπωθεί – και σωστά – ότι καμία στατιστική, όσο ευρύ κι αν είναι το δείγμα της, δεν μπορεί να καταγράψει ή να περιγράψει το μέγεθος του δράματος που βιώνει κάθε «μονάδα του δείγματος», κάθε άνθρωπος, δηλαδή, ξεχωριστά.

*

Η στατιστική, όμως, και εν προκειμένω η συγκεκριμένη έρευνα είναι χρήσιμη. Δεν παραγνωρίζουμε αυθαιρεσίες, όπως, για παράδειγμα, ότι ορίζεται ως κατώφλι φτώχειας το εισόδημα των 7 χιλιάδων ευρώ, λες και όποιος παίρνει 10 χιλιάδες, δηλαδή όποιος «ζει» με 714 ευρώ το μήνα ή όποιος παίρνει 15 χιλιάδες, δηλαδή «ζει» με 1.070 ευρώ το μήνα, υποτίθεται ότι… «δεν είναι» φτωχός. (σ.σ.: Να ένας παράγοντας που φανερώνει ότι η φτώχεια αγκαλιάζει ακόμα πλατύτερα στρώματα απ' όσα παρουσιάζονται).

Εντούτοις, η έρευνα είναι χρήσιμη επειδή, παρότι ακριβώς κινείται μέσα στα συστημικά και καθεστωτικά όρια, στέκεται αδύνατον να μην καταδείξει πλευρές για το πώς ήταν ήδη σπαρμένο το έδαφος της απανθρωπιάς και της μεταπολιτευτικής δικομματικής «δημοκρατίας» κατά τη στιγμή που επέδραμαν οι «σωτήρες» για να εξαπολύσουν τις νέες θηριωδίες τους, τα κοινωνικά «έκτροπα» της τελευταίας τριετίας.

*

Ότι ήδη από το 2010 ήταν πάνω από 3 εκατομμύρια οι Ελληνες που «γεύονταν» με τον απόλυτο τρόπο την «ευημερία» και την «ανάπτυξη» της καπιταλιστικής ασυδοσίας.

Και ότι πάνω σε αυτόν τον χειμαζόμενο λαό, ένα λαό που πάνω στη φτώχεια του φούντωσαν τα κέρδη των κεφαλαιοκρατών, ήταν που εμφανίστηκαν τα πολιτικά ανδρείκελα των μονοπωλίων για να του φορτώσουν, πλέον, εκτός από τα κέρδη της πλουτοκρατίας και τα χρέη της! Για να του φορτώσουν εκτός από τα πλούτη της πλουτοκρατίας και τα ελλείμματα της πλουτοκρατίας!

*

Ποιος αμφιβάλλει, λοιπόν, ότι μετά τα εγκλήματα που έχουν διαπραχθεί από την εποχή του Παπανδρέου με φόντο το Καστελόριζο μέχρι τον τραπεζίτη Παπαδήμο, η μαζική δυστυχία και η ανέχεια που περιγράφονται στην έρευνα της ΕΛΣΤΑΤ για το 2009 – 2010, έχουν σήμερα απλώσει το δίχτυ τους σε κάθε σπίτι.

Ποιος αμφιβάλλει ότι η «πτώχευση» και η ανασφάλεια αφορούν πλέον κάθε Ελληνα του μόχθου και ότι αυτή η πολιτική που έχουν εξαπολύσει οι καπιταλιστές είναι ένας ολοκληρωτικός ταξικός πόλεμος και μόνο ως τέτοιος πρέπει να αντιμετωπιστεί…

 

ΠΗΓΗ: Πέμπτη 5 Γενάρη 2012, http://www2.rizospastis.gr/page.do?publDate=5/1/2012&id=13850&pageNo=27&direction=-1

Πόλεμος

 

Του Γιώργου Σαρρή

 

Ποια είναι επι τέλους η περιβόητη "κυβέρνηση Παπαδήμου" που καλείτε τους πάντες να την στηρίξουν;

Γιατί δε λέτε πως  μιλάτε για την κυβέρνηση μαύρου μετώπου των 3 κομμάτων που ψήφισαν το μνημόνιο που μας έφερε εδώ; Του μνημόνιου που Έλληνες και ξένοι ειδικοί θεωρούν πλέον οτι απέτυχε ολοκληρωτικά να "ρυθμίσει" και να επανακινήσει την οικονομία, του μνημόνιου που απορρίπτει ολοκληρωτικά και μισεί κυριολεκτικά ο λαός. Παρ’ όλα αυτά επιμένετε.

Στην παραπέρα εξαφάνιση όσων έχουν απομείνει. Στην αύξηση των στρατιών ανέργων και φτωχών. Στη συνέχιση του κλεισιματος μικρομάγαζων κι επιχειρήσεων. Στο τελικό και ολοκληρωτικό γκρέμισμα της κοινωνίας με μόνο "κέρδος" την πιθανή βελτίωση κάποιων αριθμών μετα από 10-15 χρόνια που δεν θα έχουν κανένα νόημα για μας.

Τι μας ζητούν να στηριξουμε; Ας μας πουν επιτέλους. Γιατι δεν μας ξεκαθαρίζουν ποιες είναι επιτέλους οι "μεταρυθμίσεις" που "πρέπει οπωσδήποτε να γίνουν"; Τι ακριβώς εννοούν με την περίφημη "μείωση δημοσίων δαπανών"; Κλείσιμο σχολείων και νοσοκομείων; Κατάργηση μισθών και συντάξεων;

Τι θέλουν επιτέλους;

Γιατί δεν βγαίνει ο ίδιος ο "Πρωθυπουργός της ελπίδας" να μας τα ξεκαθαρίσει χωρίς να κρύβεται πίσω από γενικολογίες, συγκρατημένα χαμόγελα και ψεύτικα σκορπίσματα μιας χρυσόσκονης ελπίδων που θα την πάρει το πρώτο αεράκι της σκληρής πραγματικότητας;

Τί θέλετε "να στηρίξουμε όλοι μας";

Την νέα  φοροεπιδρομή; Την κυβέρνηση που τολμάει να φορολογήσει εισοδήματα των 5000 ευρώ ρε αχρείοι; Που έχει το "σθένος" να εξοντώσει οικογένειες με 3 παιδιά και εισόδημα 9000 ευρώ;;;

Που ανάγκασε εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες να επιστρέψουν τις πινακίδες των αυτοκινήτων τους που πλήρωσαν κανονικότατα και είναι δικά τους, επειδή δεν έχουν να πληρώσουν το σηματάκι; Που έχουν υποχρεώσει φτωχούς ανθρώπους να βγάζουν το χειμώνα με σβηστά καλοριφέρ επειδή δεν μπορούν να βάλουν ούτε δυο σταγόνες πετρέλαιο; Και που την ίδια στιγμή μας ανακοινώνει, μέσω τηλεόρασης φυσικά αφού κανείς δεν αναλαμβανει να χρεωθεί το κόστος, ότι από 15/10 θα έχουμε πλήρη εξίσωση πετρελαίου θέρμανσης και πετρελαίου κίνησης;

Σ' αυτά θέλετε τη στήριξή μας; Τη στήριξη στα νέα ψέμματα που λέτε πως "δεν θα υπάρξουν νέα μέτρα γιατί δεν τα αντέχει ο λαός" ενώ στο άλλο δωμάτιο γράφονται οι νέες λίστες μέτρων; Και την ίδια ώρα ανακοινώνονται ως θετικές ειδήσεις οι πακτωλοί φθηνών δανεικών δις με 1% επιτόκιο από την ΕΚΤ προς τις τράπεζες. Αλλά από κυβερνήσεις τραπεζιτών ή υπαλλήλων τους τι μπορεί να περιμένει κανείς.

Ας βρεί πρώτα  τα κότσια λοιπόν ο "συμπαθής" Πρωθυπουργός, που κανείς μας δεν ψήφισε, να βγει και να μας τα πει κατάμουτρα ολα αυτά, βάζοντας το χαρτί της δημοφιλίας του πάνω στο τραπέζι, ας βγεί ο λαλίστατος Ε. Βενιζέλος που έχει επίσης καταπιεί τη γλώσσα του τελευταία τρέμοντας μήπως χάσει ψήφους στην εσωκομματική μάχη, κι ύστερα να ξαναμιλήσει ο πονηρός περίγυρος για στήριξη.

Οσο για τον πόλεμο που είπε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας πως κάνουν δήθεν τα ΜΜΕ στον Πρωθυπουργό προφανώς ας αφήσει καλύτερα τους αντιπερισπασμούς γιατί θυμωνει  κόσμος.

Άλλος είναι ο πόλεμος που γίνεται. Ο πόλεμος εξόντωσης των απλών ανθρώπων αυτού του λαού, ο πόλεμος του κεφαλαίου ενάντια στην εργασία και τα κοινωνικά δικαίωματα.

Και σ' αυτό τον πόλεμο μόνο μια απάντηση μπορεί να υπάρχει. Πόλεμος.

ΠΗΓΗ: Αναρτήθηκε από Γιώργος Σαρρής, Τρίτη, 3 Ιανουαρίου 2012, http://giorgossarris.blogspot.com/2012/01/blog-post_03.html. Το είδα: http://seisaxthia.blogspot.com/2012/01/blog-post_2164.html

Τα πλοκάμια του συστήματος είναι παντού!!! Γι’ αυτό τέτοια παύση, τέτοια ησυχία.

 

Tης Στεφανίας Λυγερού

 

 

Χθες διάβασα ένα πολύ εύστοχο κείμενο (εδώ: ramnousia.com/2011/12). Συμφωνώ απόλυτα και με τη σειρά μου ερωτώ: Τι απέγιναν εκείνα τα «παλικάρια» που ‘βάζαν μπόμπες, γκαζάκια, που έστελναν απειλητικές προκηρύξεις σε πολιτικούς, δημοσιογράφους…. κάτι «πυρήνες της φωτιάς».. «επαναστατικός αγώνας»… «6η Δεκέμβρη» και το… κακό συναπάντημα;

Σήμερα που έχει καταλυθεί η δημοκρατία, η χώρα διοικείται από έκπτωτη κυβέρνηση, μια κυβέρνηση την οποία δεν αναγνωρίζει κανείς, ζούμε τη μεγαλύτερη προδοσία στην ιστορία, το χειρότερο ξεπούλημα, γιατί τόση ησυχία; Γιατί δεν τους πυρπολεί κανείς;

Μετά διάβασα ένα άλλο κείμενο (εδώ: epanastasi-gr.blogspot.com/2011/12), στο οποίο καταγράφεται η δήλωση του ΠΡΩΗΝ προέδρου του Αρείου Πάγου, η οποία είναι η εξής: «Έχει καταλυθεί η Δημοκρατία και το Σύνταγμα από την παρούσα κυβέρνηση».

Μόνο οι ΠΡΩΗΝ δικαστικοί λειτουργοί καταγγέλλουν την παράνομη διακυβέρνηση; Οι ΝΥΝ γιατί κωφεύουν; Ο λόγος ύπαρξης της δικαστικής αρχής είναι να εξυπηρετεί τα συμφέροντα της εκάστοτε κυβέρνησης; Γι’ αυτούς δουλεύουν ή για τον δήμο/λαό; Κι αφού όλοι οι δικαστικοί ξέρουν τις παρανομίες τους, δεν είναι εξίσου παράνομοι αφού δεν κάνουν το καθήκον τους, ήτοι να προασπιστούν τους νόμους και το Σύνταγμα;

Υπάρχει σήμερα κάποιος που αγωνίζεται για τα δικαιώματα των πολλών; Υπάρχει κάποιος που πολεμά για το δίκαιο; Κάποιος για να σταθώ στο πλευρό του, να παλέψουμε μαζί;

Πού είναι η μάχιμη, εκπρόσωπος της εργατιάς, η αγωνιστική αριστερά; (Απαξιώ να πω περισσότερα γι’ αυτούς). Πού είναι η αντίσταση στα σχολεία, στα πανεπιστήμια; Πρώτη φορά στα χρονικά δεν υπάρχει αντίδραση από την εκπαίδευση. Η επαίσχυντη υπουργός παιδείας έχει κατακρεουργήσει το θεσμό και δεν αντιδρά κανείς!!! Πού είναι τα συνδικαλιστικά όργανα, τα οποία υπάρχουν για να διεκδικούν τα δικαιώματα των πολιτών; Μας έχουν πάρει και τα σώβρακα κι αυτοί ακάθεκτοι γονυπετούν!!

ΟΛΟΙ, παρακράτος, δικαστική εξουσία, σύσσωμη η αριστερά, εκπαιδευτικοί/ πρυτάνεις, συνδικαλιστές, ομαδάρχες, είναι μπηγμένοι στην απόλυτη διαφθορά!! ΟΛΟΙ δουλεύουν γι’ αυτούς!! Χρηματίζονται από αυτούς. ΟΛΟΙ μαζί στο φαγοπότι.  Τα πλοκάμια του συστήματος είναι παντού!!! Γι’ αυτό τέτοια παύση, τέτοια ησυχία.

Δεν υπάρχει άλλος τρόπος, το γαμοσύστημα θα πέσει ΑΥΤΑΝΔΡΟ μόνο όταν φαγωθεί η κεφαλή, μόνο έτσι θα αχρηστευθούν και τα πλοκάμια. Ο θάνατος θα το τελειώσει, ο θάνατος της κεφαλής.

Και μιας και δεν έχω κάποιον να «εκπροσωπήσει» τη βούλησή μου, αναγκαστικά θα γίνω εγώ βομβιστής!! Δεν γεννήθηκα για ηρωισμούς, είμαι φιλήσυχος άνθρωπος, δεν έχω πειράξει στη ζωή μου ούτε μυρμήγκι, κι όμως κατέληξα να μηχανεύομαι αυτοσχέδιους μηχανισμούς!

Να με συλλάβετε κύριοι προληπτικά (η πρόληψη σώζει ζωές). Δεν υπάρχει περίπτωση να μην φάω έστω έναν από όλους σας. Με καταστήσατε ικανή, γιατί… δεν με χωράει πια ο τόπος, όπου κι αν σταθώ οι τοίχοι με πλακώνουν. Γιατί η καρδιά μου λαχταρά αντάρτικο, μ’ ένα όπλο στα βουνά να προασπίζομαι τα χώματα της πατρίδας. Γιατί η ψυχή μου αλυχτάει, δεν χωράει πια στο στήθος μου, έτσι όπως είναι, σκλαβωμένη.

Στεφανία Λυγερού, 16-12-2011

 

Υ.Γ. Μου λένε φίλοι «φύγε από Αθήνα, σαν τα ποντίκια θέλουν να σας κλείσουν, να σας ψοφήσουν». Πώς ν’ αφήσω την πόλη; Πού θα βρω ησυχία αν την παρατήσω στα χέρια τους να την λεηλατούν; Άλλοι φίλοι μιλάνε για μποστάνια, επιστροφή στις ρίζες… Με τι καρδιά να φτιάξω περιβόλι όταν μου κλέβουν τη γη μου; ΠΡΩΤΑ ΘΑ ΛΥΣΟΥΜΕ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ. Πρώτα θα πεθάνουν αυτοί.

Η αλήθεια για τον «ταξικό πόλεμο» στην Αμερική

 

Του Richard Wolff

 

Οι Ρεπουμπλικάνοι υποστηρίζουν, με οργουελικό τρόπο, ότι “ο φόρος εκατομμυριούχων” είναι “ταξικός πόλεμος”. Η πραγματικότητα είναι ότι οι πάμπλουτοι έχουν κερδίσει τον πόλεμο.

Ρεπουμπλικάνοι και συντηρητικοί πάντα επιτίθενται εναντίων των προτάσεων για αύξηση των φόρων σε επιχειρήσεις και πλούσιους διατυπώνοντας δυο βασικούς ισχυρισμούς:

Πρώτον, ότι τέτοιες προτάσεις παρακινούν σε έναν αντι-αμερικανικό “ταξικό πόλεμο”, στρέφοντας την εργατική τάξη κατά των πλουσίων και των επιχειρήσεων. Δεύτερον, ότι τέτοιες προτάσεις αφαιρούν χρήματα τα οποία αλλιώς θα είχαν επενδυθεί στην παραγωγή και άρα σε θέσεις εργασίας.

Ούτε η λογική ούτε τα στοιχεία δικαιώνουν αυτούς τους ισχυρισμούς. Η κατηγορία περί ταξικού πολέμου είναι ιδιαίτερα ανόητη. Σκεφτείτε απλά δύο γεγονότα. Πρώτον, στο τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, για κάθε δολάριο αύξησης φόρου σε ιδιώτες αντιστοιχούσε αύξηση 1,50 δολαρίου σε φόρους επί των κερδών των επιχειρήσεων. Σήμερα, η αναλογία είναι πολύ διαφορετική: για κάθε δολάριο φόρου σε ιδιώτες, η Ουάσιγκτον παίρνει 25 σεντς σε φόρους από τις επιχειρήσεις. Με λίγα λόγια, τον τελευταίο μισό αιώνα έχει γίνει μια μαζική μετατόπιση του βάρους της ομοσπονδιακής φορολογίας από τις επιχειρήσεις στους ιδιώτες.

Δεύτερον, σε αυτά τα 50 χρόνια, η πραγματική στροφή που συνέβη ήταν η αντίθετη από αυτήν της μετριοπαθούς πρότασης Ομπάμα: κατά την ίδια περίοδο, o συντελεστής του ομοσπονδιακού φόρου εισοδήματος για τους πλουσιότερους μειώθηκε από 91% στο τρέχον 35%. Ωστόσο, ρεπουμπλικάνοι και συντηρητικοί χρησιμοποιούν τον όρο “ταξικός πόλεμος” για την πρόταση ο Ομπάμα – και ποτέ δεν τον χρησιμοποίησαν τις τελευταίες πέντε δεκαετίες για την μετατόπιση του φορολογικού βάρους από τους πλούσιους και τις επιχειρήσεις στην εργατική τάξη.

Στη διάρθρωση των φόρων που επιβάλλονται από τη Ουάσιγκτον κατά το τελευταίο μισό του αιώνα έχει παρατηρηθεί μια διπλή μαζική μετατόπιση του βάρους της φορολογίας: από τις εταιρείες στους ιδιώτες και από τους πλουσιότερες ιδιώτες σε όλους τους άλλους. Αν η συζήτηση θέλει σοβαρά να χρησιμοποιήσει έναν όρο όπως «ταξικός πόλεμος» για να περιγράψει τις φορολογικές πολιτικές της Ουάσιγκτον, τότε η πραγματικότητα είναι ότι νικητές του ταξικού πολέμου είναι οι εταιρείες και οι πλούσιοι. Χαμένοι οι υπόλοιποι από εμάς – τώρα θέλουν να μειώσουν τις ζημίες μας με μια μικρή αύξηση στους φόρους των πάμπλουτων (αλλά όχι, ή όχι ακόμα για τις επιχειρήσεις).
Το να αναφερθεί αυτή η προσπάθεια σαν μια ξαφνική εισαγωγή ταξικού πολέμου στην  πολιτική των ΗΠΑ είναι είτε ανέντιμη είτε βασίζεται σε άγνοια της ομοσπονδιακής φορολογικής πολιτικής. Ή μάλλον όσον αφορά τους συντηρητικούς, είναι ένα βολικό μίγμα και των δύο.

Ανάλογης σοβαρότητας είναι και οι ισχυρισμοί των Ρεπουμπλικάνων ότι η φορολόγηση εταιρειών και πλούσιων στερεί χρήματα που θα μπορούσαν αλλιώς να επενδυθούν στην ανάπτυξη και τη δημιουργία θέσεων εργασίας. Την περασμένη Παρασκευή, η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ ανακοίνωσε ρεκόρ στα χρηματικά διαθέσιμα των επιχειρήσεων (πάνω από 2 τρις$). Ακόμη και με την ισχύουσα χαμηλή φορολογία για τις επιχειρήσεις και τους πλούσιους, αυτά τα χρήματα δεν επενδύονται και δεν δημιουργούν θέσεις εργασίας. Δεν διανέμονται σε κανέναν άλλο και έτσι δεν δαπανούνται σε καταναλωτικά αγαθά. Η φορολόγηση ενός μέρους αυτών των χρημάτων για την αναθέρμανση της οικονομίας – ή ακόμα καλύτερα, με τη χρησιμοποίηση τους στην πρόσληψη και στην πληρωμή ανέργων – θα ήταν πολύ πιο αποτελεσματικός τρόπος στη δημιουργία θέσεων εργασίας από τις συσσωρεύσεις μετρητών στα ταμεία των επιχειρήσεων.

Τον περασμένο μήνα, ο Warren Buffett αναστάτωσε πολλούς από τους πλούσιους φίλους του με τη δήλωση του στους New York Times. Κατέστησε σαφές ότι ποτέ δεν συνάντησε σοβαρό επενδυτή ο οποίος να αποφάσισε για το αν θα επενδύσει ή όχι με βάση τους φορολογικούς συντελεστές. Αυτό που μετρούσε πάντα ήταν η προσδοκία του κέρδους. Προέτρεψε δε τους Αμερικανούς να αυξήσουν τους φόρους για τους πλούσιους όπως ο ίδιος. Άφησε επίσης να εννοηθεί – πάρα πολύ διακριτικά – ότι γινόταν όλο και πολιτικά επικίνδυνη για την επιβίωση του οικονομικού συστήματος η διατήρηση για την μειοψηφία των πολύ πλούσιων άνθρωπων, φορολογικών συντελεστών χαμηλότερων από τη μέση-και χαμηλού εισοδήματος πλειοψηφία.

Η μεγάλη ειρωνεία της σχετικά χαλαρής συζήτησης για ταξικό πόλεμο είναι η εξής: Οι Ρεπουμπλικάνοι και οι συντηρητικές φωνές που αντιτίθενται στην αύξηση φόρων για τις εταιρείες και τους πλούσιους με αυτόν τον τρόπο προκαλούν – όπως υπαινίχθηκε ο Buffett και με μεγαλύτερη σαφήνεια προειδοποίησε ο δήμαρχος της Νέας Υόρκης Michael Bloomberg την περασμένη εβδομάδα – την ανανέωση της ταξικής συνείδησης στις ΗΠΑ. Τότε, η Ουάσινγκτον ίσως μάθει τι πραγματικά σημαίνει ταξικός πόλεμος.

Πηγή: chomsky speaks greek

 

ΠΗΓΗ: Παρασκευή, 18 Νοεμβρίου 2011, http://seisaxthia.blogspot.com/2011/11/blog-post_18.html