ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΛΥΣΗ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΒΗΜΑ…

 

Tου Γιάννη Ανδρουλιδάκη*

 

Ξημερώνει Δευτέρα. Δεν θα πάω για δουλειά… Την Παρασκευή, κατά τις 11 το πρωί, δέχθηκα το τηλεφώνημα που περίμενα εδώ και καιρό από τον διευθυντή στην εφημερίδα. Με κάλεσε στο γραφείο του, όπου μου είπε ότι «βρίσκεται στη δυσάρεστη θέση». Δε μου είπε σε ποια δυσάρεστη θέση βρίσκεται κι εγώ δεν μπήκα στον κόπο να τον βγάλω από αυτήν επισημαίνοντάς του εγώ σε ποια δυσάρεστη θέση βρίσκεται. Έπειτα μου είπε ότι αυτός δεν ήθελε καθόλου να φύγω από την εφημερίδα και ότι λυπάται πολύ. Τον παρηγόρησα άκεφα για το κακό που τον βρήκε και εκείνος μου σημείωσε ότι ποτέ δεν ξέρουμε τι μπορεί να γίνει στο μέλλον.

Συμφώνησα μαζί του ότι το μέλλον είναι για όλους άδηλο, του είπα ότι δεν υπογράφω την απόλυση και έφυγα από το γραφείο του με την ψευτοπερηφάνεια εκείνου που είπε την καλύτερη ατάκα σε μια αμήχανη κουβέντα.

Στο δικό μου γραφείο δεν πήγα. Δεν είχα προσωπικά αντικείμενα να μαζέψω, τα μάζεψα όλα τον Ιούνιο όταν μας ενημέρωσαν ότι επίκειται αναδιάρθρωση τμημάτων για μείωση του κόστους – δεν ήξερα που θα με έβρισκε η «αναδιάρθρωση» ούτε αν θα έχει μείνει κανείς πια να μαζέψει τα πράγματά μου, όπως είχαμε μαζέψει εμείς του Θοδωρή. Πήρα την κόρη μου και της είπα ότι θα τηρήσω την υπόσχεσή μου να μην πηγαίνω κάθε απόγευμα στη δουλειά. Στο γιο μου δε χρειάστηκε να πω κάτι, δεν καταλαβαίνει ακόμα: απλά του επιβεβαίωσα ότι για τα γενέθλιά του θα του πάρω έναν εκσκαφέα ή ένα ποδήλατο και βγήκα για τσιγάρο. Στο τσιγάρο άρχισαν να φτάνουν και τα επόμενα ονόματα της λίστας: Ο Κώστας… Η Αννα… Η Ηρώ… Ο Γιώργος… Η Πέννυ που την ενοχλούσε συνέχεια ο καπνός από το τσιγάρο μου και μου φώναζε να το σβήσω – ειρωνεία, κανείς από τους δύο δεν θα βρει την ησυχία του από την απόλυση του άλλου.

Τα τελευταία τρία χρόνια, οι αναδιαρθρώσεις στον ΔΟΛ μοιάζουν με πολεμικά ανακοινωθέντα από το Ιράκ. «Σήμερα Παρασκευή χάσαμε 32 καλούς στρατιώτες». Από τον Σεπτέμβριο του 2010 είμαστε πάνω από 350 που πέσαμε. Άλλοι βρήκαν δουλειά, άλλοι παλεύουν ακόμα, μερικοί δουλεύουν απλήρωτοι, ο Κώστας πέθανε γιατί έσκασε το ανεύρυσμα…

Στην αρχή έδιωξαν τους διοικητικούς – πολλές δεκάδες διοικητικούς. Οι διοικητικοί είναι η πλέμπα των εφημερίδων, δεν βλέπουν το όνομά τους τυπωμένο πουθενά ούτε κι ελπίζουν να το δουν ποτέ, δε μιλάνε με υπουργούς, μεγαλογιατρούς και πρυτάνεις, δε μπορούν να καμαρώσουν στη μάνα τους. Το σωματείο έκανε απεργία και τότε είδαμε για πρώτη φορά πόσο αποφασισμένα είναι τα αφεντικά στην κρίση. Μας τραμπούκισαν, μας έβγαλαν πιστόλια κι έπειτα μας έβγαλαν και μια κάλπη για να καταδικάσουμε την απεργία αλλιώς θα έκλεινε η καθημερινή έκδοση και θα απολυόταν κόσμος. Και πήγαμε στην κάλπη και καταδικάσαμε την απεργία, όχι όλοι μας, αλλά οι περισσότεροι. Και έπειτα, ωστόσο, η καθημερινή έκδοση έκλεισε. Κι ο κόσμος απολύθηκε. 35 συνάδελφοι, που μια στιγμή ενωθήκαμε και τους φέραμε πίσω κι ύστερα τους έδιωξαν πάλι μια Παρασκευή μεσημέρι, μόλις έκλεισαν το κυριακάτικο φύλλο. Όχι πλέμπα πια. Δημοσιογράφους. Ναι, ύστερα έδιωξαν κι εμάς.

Οι δημοσιογράφοι είναι περίεργα ζώα. Σαν τους ξιπασμένους μπάτλερ, νομίζουν ότι έχουν κάτι από την ευγένεια των κυρίων τους, ότι αποκτούν κάτι από την αύρα εκείνων στους οποίους σερβίρουν το Ντραμπουί. Δεν αισθάνονται εργαζόμενοι, αισθάνονται κουκλοπαίχτες που κινούν νήματα. Αρέσκονται να υποτιμούν τον λογαριασμό τους, δεν είναι δα και ο μικρότερος, δεν νιώθουν εργαζόμενοι, αγαπάνε λένε αυτό που κάνουν, δεν είναι λειτούργημα είναι κάτι πιο έξυπνο. Συχνά βέβαια, καταλήγουν αλκοολικοί, φυλάνε μποτίλιες και αντικαταθλιπτικά στα γραφεία τους, πεθαίνουν από εμφράγματα από το καθισιό, την τρυφηλότητα, το κακό ωράριο και το άγχος της κακομοιριάς και του υπηρέτη, αλλά δε νιώθουν εργαζόμενοι -αυτοί ξέρουν, οι άλλοι δεν ξέρουν. Δεν ασχολούνται με τις παραγωγικές σχέσεις, αυτό είναι μπανάλ, νομίζουν πως ο κόσμος είναι ένας διαγωνισμός δύναμης κι επιρροής που υπάρχει από μόνη της. Στο μεταξύ το ποσοστό της υπεραξίας τους χάνεται στο σύμπαν αγνοημένο από όλους, σαν τα χτυπήματα τηλεφώνου σε ένα άδειο σπίτι. Πιστέψτε με, οι δημοσιογράφοι είμαστε πιο νάρκισσοι από τις μπαλαρίνες και σίγουρα πιο αφελείς από τους ανειδίκευτους εργάτες. Η ιδέα ότι ο κόσμος είναι κάτι άλλο από αυτό που λέμε εμείς, δεν μας περνάει από το μυαλό και καμιά φορά τη βρίσκουμε να υπογράφουμε ατομικές συμβάσεις με μειώσεις, γραμμένες σε διατυπώσεις που αποδεικνύουν την ανωτερότητα του είδους μας. Έπειτα, μόλις μας πάρουν ένα ακόμα κομμάτι από το μισθό που τους δουλέψαμε, συζητάμε σοβαρά – σοβαρά για το «ντηλ».

Την Παρασκευή με τις απολύσεις, είδα ξανά μερικούς από εμάς να έχουν έναν αέρα της τάξης μας. Τα παιδιά του in.gr μαζεύτηκαν στις σκάλες και συζητούσαν τι θα κάνουν: συζητούσαν με αυτό το είδος της αλληλεγγύης που σε κάνει να πιστεύεις, κόντρα στις προκαταλήψεις, ότι οι εργάτες δε μπορούν μόνο να κάνουν τον κόσμο πιο δίκαιο, μπορούν να τον κάνουν και πιο όμορφο. Ο φωτογράφος από τον 4ο, ο πιο ήσυχος άνθρωπος που γνώρισα ποτέ στη ζωή μου, που ήρθε συστημένος από το Μάριο να με βρει για να μου πει πως ούτε εκείνος υπέγραψε την ατομική σύμβαση και ήθελε να είναι σε επαφή μαζί μας, με την ηρεμία του ινδιάνου από τη Φωλιά του Κούκου, μου έλεγε πώς δεν έχει γυναίκα και παιδιά και θα τα καταφέρει για λίγο. Η Ηρώ με αγκάλιασε: τόσα χρόνια στη δουλειά, τσακωνόταν με όλους μα δεν κάρφωσε ποτέ κανέναν. Σε αντάλλαγμα δεν την έβαλαν ποτέ στο μισθολόγιο: έζησε και πέθανε μπλοκάκι κι ένας θεός ξέρει με ποιους όρους την απολύσανε. Η κοπέλα από τα βίντεο, η Στεφανία, είχε βουρκώσει κι όταν μας είδε όλους μαζί κατάπιε τα δάκρυά της και χαμογέλασε. Γύρισε πριν λίγους μήνες στη δουλειά από άδεια λοχείας. Μου είπαν μετά πως κι ο άνδρας της είναι άνεργος χρόνια, ότι τους ζήτησε κλαίγοντας να την κρατήσουν με λιγότερα και της το αρνήθηκαν – εύχομαι να στουκάρουν το καινούριο τους αμάξι σε κολώνα της ιδιωτικοποιημένης ΔΕΗ και να ζήσουν για να δουν τα μεγάλα βαθουλώματα στις πόρτες του. Είμαι βέβαιος πως δεν έκλαιγε για την απόλυση, έκλαιγε γιατί κατηγορούσε τον εαυτό της που τους το ζήτησε. Αν την ξαναδώ, θα της πω να μην το σκέφτεται: έτσι κι αλλιώς είμαστε πάντα στην ανάγκη τους.

Πάει καιρός που χα να νιώσω εκεί μέσα πως ήμουν ανάμεσα σε ανθρώπους της τάξης μου, αυτούς που δουλεύουν για να ζήσουν και νικούν τον φόβο με την αξιοπρέπεια. Ήμασταν 21, πριν από τρία χρόνια, που σηκώσαμε τα χέρια μας, μπροστά στους διευθυντές και ψηφίσαμε ξανά την απεργία κι ας κλείσει η εφημερίδα και τα κρατήσαμε σηκωμένα ώρα, γιατί δεν ξέραμε πότε θα έρθει ξανά η στιγμή να νιώσουμε πάλι τόσο περήφανοι. Από την Παρασκευή, μόνο τρεις από αυτούς είναι ακόμα στην εφημερίδα. Οι υπόλοιποι απολυθήκαμε μήνα το μήνα, ο ένας μετά τον άλλον ή σπρωχτήκανε στην έξοδο. Ο Δημήτρης ο Ζακχαίος. Ο Θοδωρής ο Βαρβάρης. Η Μαρινίκη η Αλεβιζοπούλου. Ο Τάσος ο Αναστασιάδης. Και οι υπόλοιποι. Στάθηκαν απέναντι στον Πρετεντέρη και τον Παντελή Καψή, που λίγες μέρες πριν κλαψούριζε ότι αν δεν κόψει τους μισθούς δεν θα χει να σπουδάσει το παιδί του κι έπειτα πήρε εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ αποζημίωση για να γίνει υπουργός και να απολύσει όλη την ΕΡΤ. Και τους θύμισαν τον βασικό νόμο της συνείδησης στον καπιταλιστικό κόσμο: το να καταλαβαίνεις πως είσαι εργάτης είναι η προϋπόθεση για να μην είσαι δούλος. Με καμάρι τρυπώνω στη λίστα τους.

Και δεν είναι μόνο αυτοί. Είναι όλοι εκείνοι που σε κοιτάζουν συνωμοτικά την ώρα που ουρλιάζει ο προϊστάμενος. Αυτοί που δε γελάσανε στο κρύο αστείο του διευθυντή. Εκείνοι που πήγαν να υπογράψουν τις ατομικές συμβάσεις λίγα λεπτά πριν τελειώσει η προθεσμία – κι ας το χαν αποφασίσει μέρες πριν – για να ανησυχήσει ο οικονομικός διευθυντής. Είναι οι άλλοι που δε μιλούν στις συνελεύσεις και σε αγαπάνε γιατί όταν μιλάς εσύ είναι το ίδιο – γιατί είστε το ίδιο. Είναι ο Κωστής, που αφού πέρασε ώρες πολλές με εμάς τους απολυμένους χωρίς να μας πει τίποτα, πήγε και άφησε ένα χαρτί και ζήτησε να συμπεριληφθεί στις απολύσεις, γιατί δε θέλει να ξαναπατήσει το πόδι του εκεί.
Είναι μια πελώρια δύναμη, σαρκαστική, κρυφή, πανίσχυρη, που όταν ενωθεί θα καταστρέψει έναν κόσμο που πάσχει από έλλειψη δικαιοσύνης κι από έλλειψη χιούμορ. Μα δεν έχει ενωθεί ακόμη.

***

Ξημερώνει Δευτέρα. Δεν θα πάω για δουλειά. Στις 12 έχουμε συνέλευση – δεν περιμένω πολλά. Οι πιο πολλοί ανάμεσά μας, φοβήθηκαν νωρίς, πάει καιρός που στις συνελεύσεις μας είμαστε οι λιγότεροι. Ολοένα και λιγότεροι. Αυτοί που απολύουν έχουν βρει έναν αλγόριθμο για να μειώνεται σταθερά το ιξώδες της γενναιότητας. Στις 3 θα είμαστε έξω από τον ΔΟΛ. Για 6 χρόνια κάθε μέρα, σήμερα ίσως τελευταία φορά. Θα είμαστε. Δεν ξέρω πόσοι, ξέρω ποιοι: οι πιο όμορφοι ανάμεσά μας, αυτοί που πουλάμε τη δουλειά μας για να ζήσουμε. Λίγο αδύναμοι και καμία φορά λίγο περίγελοι.

Μα γράφει ο Μπρεχτ:

«Όταν για την αδυναμία μας μας περιγελούν

Δεν πρέπει πια να χάνουμε καιρό

Πρέπει έτσι να το φροντίσουμε

Που όλοι οι αδύναμοι να βαδίσουμε μαζί

Και τότε κανείς πια δεν τολμά να μας περιγελάει»

* Με λένε Γιάννη Ανδρουλιδάκη, είμαι δημοσιογράφος και κοστίζω περίπου 1500 ευρώ το μήνα μαζί με την ασφάλιση. Πριν δυο χρόνια φώναζα σε μια συνέλευση του Βήματος: «Κατεβήκαμε κάτω 140, θα ανεβούμε πάλι 140, ούτε ένας λιγότερος». Νομίζω πια, θα έχουν μείνει 70. Εγώ είμαι πάλι στη γύρα και σας πουλάω την εργατική μου δύναμη. Αλλά να ξέρετε ότι κάποτε, σύντομα, αυτό θα πάψει να γίνεται και τα δάκρυα της Στεφανίας θα τα πληρώσετε.

Γιατί, ξέχασα να σας το πω: Εμείς θα νικήσουμε.

ΠΗΓΗ: https://risinggalaxy.wordpress.com/2013/09/02/…B1/

«Εκτέλεσις δια παραδειγματισμόν…»

 

Του Βασίλη Ζενζεφύλη*

 

Συνάδελφοι, για μας που γνωρίζουμε ιστορία είναι πολύ εύκολο να καταλάβουμε την στρατηγική που εφαρμόζει το υπουργείο παιδείας και ίσως να προβλέψουμε και να αντιμετωπίσουμε τις επόμενες κινήσεις του. Έτσι λοιπόν, αν ανατρέξουμε στην Ρωμαϊκή ιστορία θα δούμε πως:

i. με τη στρατηγική του διαίρει και βασίλευε, μπόρεσε ένας σχετικά μικρός λαός της Ιταλίας να κυριαρχήσει για μεγάλο χρονικό επί των διασπασμένων, αριθμητικά υπέρτερων, λαών του τότε γνωστού κόσμου. (Αναγωγή στη στρατηγική του υπουργείου παιδείας: 12ετία, μισθός νεοπροσλαμβανόμενων, μοριοδότηση ΑΣΕΠ- επετηρίδας, κλπ)

ii. μετά από κάθε καταστολή των επαναστατημένων λαών οι Ρωμαίοι έφερναν αιχμαλώτους στη Ρώμη και τους εκτελούσαν δια σταυρώσεως ή πυράς, εκθέτοντας τις σωρούς των κατά μήκος των οδών ώστε να αποτελούν φόβητρο των επίδοξων επαναστατών στο μέλλον. Θυμηθείτε τους σκλάβους με επικεφαλής τον ελληνικής καταγωγής Σπάρτακο που σταυρώθηκαν κατά μήκος της Αππίας οδού. (Αναγωγή στη στρατηγική του υπουργείου παιδείας: μετά την αποτυχημένη και επιταγμένη απεργία των εκπαιδευτικών του Ιουνίου, δια της κατάργησης ειδικοτήτων στην επαγγελματική εκπαίδευση, ωθεί στη διαθεσιμότητα 2122 εκπαιδευτικούς, οι οποίοι παραμένουν σκοπίμως σε καθεστώς αβεβαιότητας, ώστε να αποτελούν το φόβητρο για μελλοντικές κινητοποιήσεις).

Τα αποτελέσματα της στρατηγικής αυτής είναι: ο διχασμός των εκπαιδευτικών της δευτεροβάθμιας  εκπαίδευσης με βάση τον κλάδο/ειδικότητα, ο διχασμός των εκπαιδευτικών σε νέους (ΑΣΕΠ) και παλιούς (επετηρίδα), σε Γενικής Παιδείας και ειδικοτήτων της Επαγγελματικής Εκπαίδευσης και άλλα πολλά…

Κάπως έτσι εξηγείται η σπουδή των 5750 συναδέλφων να δηλώσουν επιθυμία για μετάταξη σε 4600 θέσεις, κάνοντας το υπουργείο να τρίβει με ικανοποίηση τα χέρια του. Κάπως έτσι θα φτάσουμε σε μια απεργία διαρκείας με τον κλάδο διασπασμένο, φοβισμένο και άρα ανίσχυρο. Για όσο διάστημα συνάδελφοι θα κρέμονται οι σωροί των 2122 συναδέλφων στους σταυρούς του υπουργείου χωρίς δικαίωση και συμπαράσταση, πιστεύοντας πως έτσι έχει ξορκιστεί το κακό και δεν κινδυνεύει πια κανείς, τόσο οι εκπαιδευτικοί θα φοβούνται, τα σχολεία θα κλείνουν, και οι Ρωμαίοι του υπουργείου παιδείας θα αισθάνονται άτρωτοι, ενώ η κυβέρνηση δια στόματος Αδώνιδος θα λέει: «έπρεπε να σας απολύσουμε για να δείτε τι εστί βερίκοκο» 

* Βασίλης Ζενζεφύλης, εκπαιδευτικός

 

26-8-2013

«Υπό δύο σημαίας» [ζει πλέον αυτή η χώρα]

 

Του Στάθη Σ(ταυρόπουλου)*

 

 

Με παραινέσεις προς τις τράπεζες ο κ. Σαμαράς, με Προεδρικά Διατάγματα προς τον λαό, με πολυνομοσχέδια κι όποιον πάρει ο Χάρος, με αποφασίζομεν και διατάσσομεν, με εγέρθητου!

Προς τις τράπεζες, όμως, με το γάντι, με το σεις και με το σας! – δεν θα ήτο καλόν να ρίχνατε λιγάκι τα επιτόκια; Σαν να μην τρέχει τίποτα οι τράπεζες εξακολουθούν να επιδίδονται σε θηριώδη τοκογλυφία.

 

Πιστωτικές κάρτες (από καιρό κόκκαλο) εξακολουθούν να εξυπηρετούνται με αστρονομικά επιτόκια 19% και 16%! Δάνεια σε πρόσωπα δεν δίδονται και όταν δίδονται σε επιχειρήσεις απαιτούν ληστρικά επιτόκια της τάξης του 10%!

Η ανακεφαλοποίηση των τραπεζών (50 δισ.) έγινε με λεφτά ημών των φορολογουμένων. Κι όμως οι τράπεζες το παίζουν πέραν του κοινού περί δικαίου αισθήματος, υπεράνω της ηθικής και μακράν της λογικής.

Οι τράπεζες ανακοινώνουν κέρδη, ορισμένοι απ' τους πελάτες τους ανακοινώνονται στις αυτοκτονίες.

Τώρα ετοιμάζεται νέο κόλπο γκρόσο. Αφορά τα «κόκκινα» δάνεια, κυρίως στεγαστικά, που πλέον αγγίζουν το 30%! Τα επισφαλή αυτά δάνεια οι τράπεζες σκέφτονται να τα πουλήσουν κοψοχρονιά σε Εισπρακτικές Εταιρείες Κακούργων, που με τη σειρά τους θα τα «εισπράξουν» κατάσχοντας τις ανάλογες προσημειωμένες ιδιοκτησίες.

Αν συμβεί κάτι τέτοιο, ο κ. Σαμαράς θα είναι ο Αρχικακούργος αυτής της ιστορίας. Και το πιθανότερο είναι ότι θα συμβεί! Μνημονιακώς προβλέπεται, άρα επιβάλλεται.

Μέσα στην τούρλα της γενικής σφαγής, των χιλίων απολύσεων την ημέρα στον ιδιωτικό τομέα, των συντεταγμένων απολύσεων στο Δημόσιο, του φορομπηχτικού οργίου, του γενικού ξεχαρβαλώματος, θα χάσει η μάνα το παιδί και το παιδί το σπίτι.

Όλα όμως στο πλαίσιο του μηντιακού καθωσπρεπισμού. Εύχαρις απαθανατίσθηκε στις χθεσινές φωτογραφίες με τους τραπεζίτες ο κ. Σαμαράς, ευγενικός και παραινετικός, όπως άλλωστε προσηνείς και ευπροσήγοροι στάθηκαν απέναντί του και οι συνομιλητές του! Ω της αστικής ευγένειας! ενώ ταυτοχρόνως στα νοικοκυριά σκάνε οι βόμβες των δόσεων και τα δηλητηριώδη αέρια των τόκων πνίγουν τις ζωές των ανθρώπων.

«Υπό δύο σημαίας» ζει πλέον αυτή η χώρα, των φόρων και των δόσεων. Κυβέρνηση και τράπεζες, εφορίες και εισπρακτικές εταιρείες είναι πλέον η Σκύλλα και η Χάρυβδις της ζωής μας.

Υπό καθεστώς «τρόμου και αθλιότητος», πολυνομοσχεδίων κι έκτακτων διαταγμάτων. Κάθε πρωί πλήθος ανθρώπων κοιτάζει καταλόγους και λίστες, να δει αν περιέχουν το όνομά του, αν απολύεται, αν κάποιον νέο φόρο θα πρέπει να πληρώσει, αν ήρθε η σειρά του να χάσει το σπίτι του – τρόμος και αθλιότητα, ποιο σχολείο κλείνει, ποιο νοσοκομείο πάει για νεκροταφείο – μια ζωή-έκτρωμα!

Και να κατηγορούνται κι από πάνω όσοι διαμαρτύρονται για μια τέτοια ζωή, για λαϊκισμό! Από ποιους; από εξωνημένους πολιτικούς, από ενσωματωμένους στο σύστημα δημοσιογράφους, εξαρτημένους από τη διαπλοκή κι εξαρτυμένους σε δαύτην…

Γνωστά όμως πλέον όλα αυτά, έχει φθάσει ο κόμπος στο χτένι και το κόλπο δεν πιάνει πια. Δεν είναι λαϊκισμός τα πανώ έξω (και ει δυνατόν και μέσα στη Βουλή), είναι δολοφονικοί οι νόμοι που ψηφίζονται μέσα εκεί από μια ιερά συμμαχία ανδρεικέλων της ελεεινής μορφής.

Το είδος της νομιμότητας που στεφανώνει τις πράξεις της κυβερνητικής πλειοψηφίας αναζητήστε το στις συμβάσεις τύπου Ζήμενς και COSCO, στη λίστα Λαγκάρντ, στο πάρτυ των φοροφυγάδων, στους διορισμούς των Παπουτσήδων! Σε πόσες χιλιάδες καθαρίστριες προς απόλυσιν αντιστοιχούν οι μισθοί του κ. Παπουτσή, της κ. Σακελλαρίου και του κάθε καταραμένου γκόλντεν μπόυ που κόβει τους μισθούς των άλλων λες και κόβει μπουκίτσες για το σούσι του; Σε πόσα πλούσια γεύματα και δείπνα του κ. Βενιζέλου αντιστοιχεί ο υποσιτισμός των παιδιών; Σε πόσα κολλητηλίκια τύπου Καψή – Μόσιαλου – Χωμενίδη αντιστοιχεί η απελπισία των δυσπραγούντων;

Παραφροσύνη! Να ανατρέξουμε στον Ησίοδο να δούμε τι είδους θεά είναι αυτή και τι τέρατα γεννάει;

* email: stathis@enikos.gr

ΠΗΓΗ: Πρώτη καταχώρηση: 17/07/2013 – 08:00, http://www.enikos.gr/stathis/160295,%C2%ABYpo_dyo_shmaias%C2%BB.html

ΣΤΗΝ ΚΟΙΛΑΔΑ ΤΟΥ ΚΛΑΥΘΜΩΝΟΣ

 

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

 

Η λέξη κλαυθμών θα μας ήταν ίσως παντελώς άγνωστη, αν δεν έφερε το όνομα αυτό κεντρική πλατεία της Αθήνας. Η πλατεία αυτή δεν έλαβε επισήμως αυτό το όνομα. Επικράτησε μεταξύ του αθηναϊκού λαού να λέγεται του κλαυθμώνος λόγω άρθρου του διανοουμένου Δημητρίου Καμπούρογλου στο περιοδικό «Εστία». Περιέγραφε ο Καμπούρογλου τον θρήνο των απολυμένων υπαλλήλων και των μελών των οικογενειών τους, που συγκεντρώνονταν μετά από κάθε κυβερνητική μεταβολή στην πλατεία, απέναντι από την οποία στεγαζόταν το υπουργείο των Οικονομικών.

Υπήρξε και ο ίδιος ο Καμπούρογλου θύμα του νόμου περί μη μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων, ενώ κατείχε τη θέση του διευθυντού της εθνικής Βιβλιοθήκης. Ο Βενιζέλος με κύριο επιχείρημα την απαλλαγή του κράτους από την συναλλαγή πολιτικών – πολιτών για διορισμούς και το απερίσπαστο των δημοσίων υπαλλήλων στην εργασία τους εισηγήθηκε την μονιμότητα των υπαλλήλων (1911), την οποία η τότε Βουλή αποδέχθηκε με συντριπτική πλειοψηφία.

Ήταν ορθή η απόφαση; Ασφαλώς ναι. Τι όμως δεν πήγε καλά, ώστε να έχουμε στη συνέχεια το πλήθος των στρεβλώσεων στον δημόσιο τομέα; Πολλά, πάμπολλα! Ας εξετάσουμε κάποιες από τις αδυναμίες του ελληνικού δημοσίου.

Το κράτος από τη δολοφονία του φωτισμένου Καποδίστρια κατέστη κομματικό και δεν απέβαλε ποτέ τον χαρακτήρα αυτόν. Ο Ροΐδης είχε δώσει άκρως εντυπωσιακό ορισμό του κόμματος της εποχής του: «Ομάς ανθρώπων ειδότων ν' αναγινώσκωσι και ν' ανορθογραφώσιν, εχόντων χείρας και πόδας υγιείς αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες, ενούμενοι υπό ένα οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι ν' αναβιβάσωσιν αυτόν διά παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παράσχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι». Εφόσον με τη μονιμότητα των υπαλλήλων περιοριζόταν σημαντικά η δυνατότητα ικανοποίησης των προεκλογικών υποσχέσεων, οι πολιτικοί συνέβαλαν στη διόγκωση του αριθμού των υπαλλήλων. Το πρόβλημα κατέστη μείζον μεταπολεμικά, όταν το κράτος με τα ισχύοντα τότε στον χώρο της οικονομίας έγινε επιχειρηματίας και δημιούργησε τις δημόσιες επιχειρήσεις. Ορθότατη η ενέργεια να έχει το κράτος υπό τον έλεγχό του νευραλγικούς τομείς, όπως οι ενέργεια, οι επικοινωνίες και οι μεταφορές. Κάκιστη η συμπεριφορά των πολιτικών, οι οποίοι διαχειρίστηκαν τη χώρα ως φέουδό τους με τις ευλογίες των ξένων προστατών τους.

Κύριο γνώρισμα της ελληνικής κοινωνίας αποτελεί η αναξιοκρατία, η οποία έχει διαποτίσει εν μέρει ακόμη και τον ιδιωτικό τομέα, καθώς η διαπλοκή αυτού με το δημόσιο, μέσω των πολιτικών, καθιστά εκ των ουκ άνευ την ικανοποίηση των αιτημάτων τους. Οι εισερχόμενοι αναξίως στον δημόσιο τομέα δεν διακρίνονται από ευαισθησίες. Δεν αποδέχονται ότι παρέκαμψαν πλήθος συναγωνιστών τους με υπέρτερα κατά πολύ προσόντα άνευ αγώνος και μάλιστα με τις ευλογίες των κριτών. Βέβαια θα ήταν μονομερής η ανάλυση, αν δεν τονίζαμε τις εξαιρέσεις, που επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Οι ευνοημένοι του κόμματος οπαδοί, κατά κανόνα λοιπόν, δεν αισθάνονται ουδεμία υποχρέωση έναντι της χώρας και των πολιτών αυτής. Πολλοί μετατρέπονται σε σατραπίσκους, οι οποίοι κατατυραννούν τους πολίτες, ώστε να αισθανθούν την ικανοποίηση ότι είναι σπουδαίοι! Ιδιαίτερα τη νοοτροπία αυτή εκδηλώνουν οι φέροντες το σύμπλεγμα της κατωτερότητας λόγω ανεπάρκειας. Άλλοι ορίζουν για τον εαυτό τους ελαστικό ωράριο και μάταια τους αναζητούν οι πολίτες προς διεκπεραίωση της υποθέσεώς τους. Τέλος κάποιοι μη αρκούμενοι στον μισθό του δημοσίου, τον οποίο κρίνουν χαμηλό, ανταγωνίζονται συναδέλφους τους ελεύθερους επαγγελματίες εκ του ασφαλούς, χωρίς δηλαδή δαπάνη στέγης, επικοινωνίας, και μάλιστα με το προβάδισμα λόγω της δυνατότητας για ταχύτερη διεκπεραίωση της υπόθεσής του! Για όσους δεν γνωρίζουν τον γράφοντα αναφέρω ότι υπήρξε δημόσιος υπάλληλος και ουδέν μένος κατά των υπαλλήλων αυτών φέρει. «Φίλος Πλάτων, φιλτάτη αλήθεια»!

Το πλέον τραγικό είναι ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν έχουν εργοδότη παρά μόνο με την έννοια του χρηματοδότη του έργου που προσφέρουν. Στον ιδιωτικό τομέα υπάρχουν πολλοί τραγικά θύματα εκμετάλλευσης: Δέχονται καθημερινά τη σκαιά συμπεριφορά του εργοδότη. Είναι κακοπληρωμένοι ή απλήρωτοι. Είναι ημιασφαλισμένοι ή ανασφάλιστοι. Υποχρεώνονται σε υπερωριακή εργασία χωρίς πρόσθετη αμοιβή. Αδυνατούν να απουσιάσουν από την εργασία τους ακόμη και όταν συντρέχουν σοβαρότατοι λόγοι. Απειλούνται με απόλυση οι γυναίκες, αν εγκυμονήσουν. Ζουν οι ίδιες με την αγωνία λόγω αδυναμίας επικοινωνίας με τέκνο τους που ασθενεί! Αντί όλα αυτά να τα συνειδητοποιήσουν οι δημόσιοι υπάλληλοι, επωφελούμενοι από την άκρα ελαστικότητα του εργοδότη τους, μετέτρεψαν τη δημόσια υπηρεσία ή επιχείρηση σε άκρως αναποτελεσματική! Την έκλεψαν, έχοντας το φωτεινό παράδειγμα των πατρώνων τους πολιτικών. Την παραμέλησαν μη εκδηλώνοντας το παραμικρό ενδιαφέρον γι' αυτήν. Ρύθμισαν την απόδοσή τους στο ελάχιστο. Και όμως σε αρκετές θέσεις οι εργαζόμενοι στον δημόσιο τομέα αμείβονται υψηλότερα από συναδέλφους τους του ιδιωτικού! Αυτό συνιστά την άκρα αδικία: Να αμείβεσαι εκ του ασφαλούς καλύτερα από άλλον που αναλαμβάνει τον κίνδυνο της πάλης στην αγορά!

Δεν ήταν λοιπόν επακόλουθο οι εργαζόμενοι εκτός δημοσίου να βλέπουν με άσχημο μάτι τους υπαλλήλους αυτού; Δεν εντάθηκε η αντιπάθεια, όταν άρχισε να ογκώνεται η πάντοτε ενδημούσα στη χώρα μας ανεργία; Τι να περιμένουν πλέον οι δημόσιοι υπάλληλοι, τώρα που άρχισε και αυτών ο διωγμός; Τη συμπάθεια των άλλων; Αλλοίμονο, δεν θα την αισθανθούν να εκδηλώνεται. Δεν υπάρχει καν. Οι πολιτικοί, που τους προστάτεψαν «προσφέροντας την εργασία στο πιάτο», παραβλέποντας την αναξιότητά τους, την χαμηλή τους απόδοση και την επιορκία τους ακόμη, όλοι αυτοί οι φαύλοι και της διαφθοράς πρόξενοι δέχονται αφόρητες τις πιέσεις από τους νέους κατακτητές της χώρας. Και αντί να εξέλθουν προς τον ελληνικό λαό και να ζητήσουν συγγνώμη, καθώς είναι υπεύθυνοι για το κατάντημα της χώρας, κάνουν λόγο για κάθαρση στον δημόσιο τομέα, για διαφάνεια και αξιοκρατία. Το θλιβερό είναι ότι αρκετοί ακόμη πολίτες τους πιστεύουν!

Βρισκόμαστε στην κοιλάδα του κλαυθμώνος. Είναι θεολογικός αυτός ο όρος. Ο ανθρώπινος βίος είναι βαρυφορτωμένος με αγωνία, πόνο, οδύνη! Πώς θα εξέλθουμε από την κοιλάδα αυτή; Μόνο αν συνειδητοποιήσουμε τα σφάλματά μας, τις αμαρτίες μας. Στρέψαμε την πλάτη μας στον Θεό και λατρέψαμε ανθρώπους. Η κρίση είναι πρωτίστως πνευματική και όχι οικονομική. Και θα παρατείνεται στο μέτρο της αμετανοησίας μας.

                                                                       

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ», 15-7-2013

Και  τώρα  τι ;

 

Του Τάσου Σχίζα

 

Αντιστεκόμαστε  και  παλεύουμε  για:
  1.  Ανατροπή  της  Μνημονιακής  χούντας  και  παραδειγματική Τιμωρία της,

  2.  Αποκατάσταση της αστικής δημοκρατίας και του Συντάγματος, που έχουν καταλυθεί.

  3.  Εκδίωξη  της  Τρόϊκας  από  την  Ελλάδα.

  4.  ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ για το Δημόσιο & για το Ιδιωτικό χρέος:

Παύση  πληρωμών στους IμπεριαλΗστές «δανειστές» της ΕΕ, ΔΝΤ, τρόϊκας.

       Η Ελλάδα δεν θα γίνει αποικία «χρέους».

Διαγραφή και των Ιδιωτικών χρεών προς τις Τράπεζες – τοκογλύφους. όσων αδυνατούν να ανταποκριθούν και ρυθμίσεις που να μπορούν να υλοποιηθούν με όρους κοινωνικής αξιοπρέπειας, για όσους διατηρούν (ακόμη) την εργασία τους. Η ανθρώπινη ζωή πάνω από το  «χρήμα».

5.      Άμεση  επαναφορά  των  εργατικών  και  δημοκρατικών  δικαιωμάτων:

– Κατάργηση του αίσχους της πολιτικής επιστράτευσης και της επίταξης απεργών.

– Καμία νέα απόλυση πουθενά (ούτε στο Δημόσιο, ούτε στον Ιδιωτικό τομέα)

Άμεση αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης – γενοκτονίας των εκατομμυρίων ανέργων με αναδιανομή του πλούτου (αξιοπρεπή εργασία ή επίδομα ανεργίας για όλο το  διάστημα  της  ανεργίας,  σε  όλους  τους μισθωτούς & αυτοαπασχολούμενους).

«Λεφτά υπάρχουν» στις Τράπεζες, Τοκογλύφους, εφοπλιστές, στα Μονοπώλια, στο μεγάλο Κεφάλαιο, στα παρασιτικά στρώματα της ντόπιας ξεφτιλισμένης και δοσίλογης «αστικής» τάξης,  στους  λογαριασμούς τους  στις  ξένες τράπεζες  και στις  "off shore".

Καλούμε  το  λαό  και  τη  νεολαία  σε  παλλαϊκό  ξεσηκωμό:

Δεν θα πέσουν από μόνοι τους αν δεν τους ανατρέψει ένα πλατύ μαχητικό εργατικό και λαϊκό κίνημα.

Προχωράμε σε αποφασιστική κλιμάκωση του απεργιακού μετώπου των εργαζομένων, και σε κάλεσμα (με ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ ΜΕΤΡΑ και ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ) στα εκατομμύρια των ανέργων συνανθρώπων  μας  και  την  οργάνωση  του  αγώνα  για:

ΝΑ  ΠΕΣΕΙ  Η  ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ – ΝΑ  ΦΥΓΕΙ  Η  ΤΡΟΪΚΑ. – ΝΑ  ΑΝΑΤΡΑΠΕΙ  Η  ΠΟΛΙΤΙΚΗ  ΤΩΝ  ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ  ΚΑΙ  ΟΙ  ΔΑΝΕΙΑΚΕΣ  ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ  ΠΟΥ  ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΟΥΝ  ΤΗ  ΖΩΗ  ΜΑΣ

Στηρίζουμε ΕΝΕΡΓΑ την προσπάθεια των Ομοσπονδιών Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα  για κοινό συντονισμό και προετοιμασία για την προκήρυξη πολιτικής απεργίας διαρκείας, με στόχο την άμεση ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών και ΟΠΟΙΑΣΔΗΠΟΤΕ κυβέρνησης τις εφαρμόζει (ή σκοπεύει να το κάνει, με οποιοδήποτε πρόσχημα, στο μέλλον).

ΤΕΚΜΗΡΙΩΣΗ  ΤΟΥ  ΚΕΙΜΕΝΟΥ:

Τι είναι το Μνημόνιο

Το Μνημόνιο είναι αποτέλεσμα της πολιτικής κυριαρχίας του ονομαζόμενου «νεοφιλελευθερισμού» και όχι μιας κρίσης (γενικώς & αορίστως) του καπιταλισμού. Η κεντρική ιδέα του νεοφιλελευθερισμού είναι η συγκέντρωση της εξουσίας στις ιδιωτικές επιχειρήσεις και η εξαφάνιση των συντάξεων, της κοινωνικής πρόνοιας και γενικά της κοινωνικής αλληλεγγύης. Ο στόχος του Μνημονίου σήμερα είναι να μετατραπεί η Ελλάδα σε αποικιακή «τριτοκοσμική χώρα» (που σημαίνει τριτοκοσμική για τον λαό και πάμπλουτη για τις εταιρείες που θα την εκμεταλλεύονται).

Ο  καπιταλισμός  δεν  είναι  μεταφυσική

Στην εποχή μας ο καπιταλισμός βρίσκεται κυρίαρχος ιδιαίτερα στην Ελλάδα του Μνημονίου στην οποία σε όλο και λιγότερα  χέρια συγκεντρώνεται το χρήμα, τα πολύτιμα μέταλλα, η ιδιοκτησία και ευρύτερα ο πλούτος και η εξουσία. Μας μιλάνε για «κρίση χρέους» του ελληνικού κράτους, για «κρίση του καπιταλισμού», για το ότι «δεν μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά». Όλοι αυτοί που ανάγουν την οικονομία και την πολιτική στη σφαίρα της μεταφυσικής το κάνουν για να ρίξουν τις ευθύνες στην  «κρίση»  και  σε  έναν  «αόρατο»  εχθρό,  «το  Σύστημα».

Όμως  το Μνημόνιο έχει σχεδιαστεί έτσι ώστε να αποτύχει να δώσει λύση στην κατασκευασμένη «κρίση χρέους» του ελληνικού κράτους και οι ευθύνες πέρα από το Σύστημα (γενικώς & αορίστως) πρέπει να καταλογιστούν πρώτα απ' όλα στα πρόσωπα που στηρίζουν και κερδίζουν από το Σύστημα.

 Συγκεκριμένα παρασιτικά στρώματα πολιτικών, καθηγητών, οικονομολόγων, δημοσιογράφων ευθυγραμμίζονται με τα συμφέροντα των Tραπεζών και τις κυρίαρχες οικονομικά Τάξεις.

Σε αυτά τα πρόσωπα, που βρίσκονται πίσω από τον καπιταλισμό και τα χρέη φούσκες, είναι που πρέπει οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα να αποδώσουν τις ευθύνες και να απαιτήσουν την παραδειγματική τιμωρία  τους  και  όχι  στην  μεταφυσική  «κρίση»  του …..κακομοίρη  του  Καπιταλισμού, γενικώς και αορίστως, απρόσωπα και  μεταφυσικά.

Αντικαπιταλισμός

Πίσω από τη χούντα του Μνημονίου βρίσκονται διεθνή καπιταλιστικά συμφέροντα. Τα καπιταλιστικά συμφέροντα βρίσκονταν και πίσω από την αστική δημοκρατία της μεταπολίτευσης, αλλά και πίσω από τη χούντα του Παπαδόπουλου, πίσω από το μετεμφυλιακό κράτος και πίσω από τη ναζιστική κατοχή και τη δικτατορία του Μεταξά. Καπιταλιστικά συμφέροντα βρίσκονται σήμερα πίσω από την Κίνα, τις ΗΠΑ, την Κούβα, τη Σουηδία, την όμορφη Αυστραλία, την Αφρική, τη Δανία, τη Σουηδία  και την Λατινική Αμερική.  Παντού Καπιταλισμός.

Όμως το επίπεδο της εξαθλίωσης, το επίπεδο της κοινωνικής αξιοπρέπειας και ελευθερίας είναι παντού ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ, ευθέως ανάλογο με την ισχύ των λαϊκών κινημάτων, την οργάνωση και συνείδηση των εργαζομένων τάξεων. Οι καπιταλιστές είναι, γενικά, το ίδιο αδίστακτοι και εκδηλώνουν το πραγματικό τους πρόσωπο όταν διαπιστώνουν αποδιοργάνωση στα λαϊκά κινήματα, όπως έχουν κάνει  σήμερα  στην  Ελλάδα  με  το  Μνημόνιο. Επομένως  ο  Αντικαπιταλισμός  έχει νόημα μόνο όταν παράγει ΕΜΠΡΑΚΤΗ και ΧΕΙΡΟΠΙΑΣΤΗ βελτίωση της ζωής των λαϊκών στρωμάτων, μέσα από ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ νίκες και κατακτήσεις στον παρόντα χρόνο. Ειδάλλως,  μετατρέπεται  σε  Μεταφυσική  και  Υπεκφυγή.

Τα  λαϊκά  δικαιώματα  είναι  αποτέλεσμα  αγώνων

Όλα τα εργατικά και δημοκρατικά δικαιώματα, πολλά από τα οποία είχαν θεσμοθετηθεί και με νόμους, υπήρξαν αποτέλεσμα αγώνων και θυσιών των λαϊκών εργατικών στρωμάτων. Κανένας ιδιοκτήτης καπιταλιστής δεν δίνει επειδή υπάρχει ανάπτυξη  αλλά επειδή φοβάται. Η κοινωνική πρόνοια που αφορούσε την υγεία, τις συντάξεις, την παιδεία και τα εργατικά δικαιώματα υπήρξε αποτέλεσμα της οργανωμένης ταξικής σύγκρουσης των εργαζομένων περασμένων γενεών. Σήμερα στην Ελλάδα η κοινωνική πρόνοια συνθλίβεται  όχι  γιατί ο Καπιταλισμός και το κράτος δεν έχει να δώσει (!!!),  αλλά  γιατί  ο  λαός δεν την υπερασπίστηκε με αποτελεσματικό  τρόπο.

Σε αυτή την αποτυχία υπεράσπισης των λαϊκών κατακτήσεων υπάρχουν συγκεκριμένες ευθύνες, συνδικαλιστικές και πολιτικές, από όσους θέλουν να λέγονται ακόμα επαναστάτες, αντισυστημικοί, αντικαπιταλιστές και πάει λέγοντας. Όσο αυτές οι ευθύνες δεν αναδεικνύονται στην ημερήσια διάταξη του λαϊκού κινήματος και δεν  καταλογίζονται,  τόσο  θα  διαιωνίζεται  το  πρόβλημα  έλλειψης  άμεσων  στόχων  και  καθηκόντων.

Μνημόνιο  σημαίνει  Χούντα

Το Μνημόνιο αποτελεί σχεδιασμένη διακρατική συμφωνία, η οποία παρακάμπτει το Σύνταγμα της ελληνικής αστικής δημοκρατίας και στρέφεται ενάντια στα εργατικά και δημοκρατικά δικαιώματα του ελληνικού λαού. Επομένως το Μνημόνιο αποτελεί ακροδεξιά συνταγματική εκτροπή (χούντα) με την παραδοσιακή κινδυνολογία κάθε πραξικοπήματος: «Η πατρίδα μας βρίσκεται σε συνθήκες έκτακτης ανάγκης». Εφόσον δεν ανατραπεί το Μνημόνιο με λαϊκή εξέγερση και παραδειγματική τιμωρία των πρωταίτιών του, τότε το Σύνταγμα, το οποίο παρακάμπτεται σήμερα,  θα  αρχίσει  να  προσαρμόζεται  σε  σχέση  με  το  Μνημόνιο  και  τα  αποτελέσματά  του.

Μνημόνιο  σημαίνει  Κατοχή

Το Μνημόνιο εκχωρεί στην Τρόικα τη δικαιοδοσία ελέγχου των πολιτικοοικονομικών αποφάσεων της τυπικής πλέον ελληνικής κυβέρνησης. Σταδιακά οι επίτροποι της Τρόικας βρίσκονται σε κυβερνητικές θέσεις κλειδιά παρακάμπτοντας κάθε έννοια αστικής δημοκρατίας που προϋποθέτει την ανεξαρτησία της χώρας. Αυτή η δραστηριότητα της Τρόικας, δηλαδή των διεθνών καπιταλιστικών συμφερόντων που εξυπηρετεί, της δίνει τον χαρακτήρα κατακτητή της Ελλάδας και του ελληνικού λαού. Η Τρόικα έχει υπό την κατοχή της την Ελλάδα με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Ειδικότερα οι «Ειδικές Οικονομικές Ζώνες» (ΕΟΖ) αποτελούν την απόλυτη κατοχή, μιας και αυτές αυτονομούνται πλήρως  (από τις εταιρείες που θα τις κατέχουν).

Μνημόνιο  σημαίνει  λαϊκή  γενοκτονία

Βασικό στοιχείο για να ορίσουμε ως λαϊκή γενοκτονία τη Μνημονιακή πολιτική είναι ότι τα μεροκάματα των εργαζομένων δεν μπορούν να σταθούν ικανά για την αναπαραγωγή της εργατικής τους δύναμης, δηλαδή να επιβιώνουν και να κάνουν οικογένειες. Αν λάβουμε υπόψη τις αυτοκτονίες, τη ραγδαία αύξηση ασθενειών, την ανεργία, τη μετανάστευση, τη λαϊκή μιζέρια και μοιρολατρία τότε μπορούμε να κατανοήσουμε ότι κανένας λαός δεν είναι αθάνατος. Η άμεση πτώση του προσδόκιμου ζωής στην Ελλάδα αυτό αποδεικνύει. Το ένστικτο της εξέγερσης  μπροστά  στην  εξολόθρευση είναι απαραίτητο στοιχείο για την επιβίωση κάθε λαού.

Έτσι σήμερα ο ελληνικός λαός για την επιβίωσή του είναι ανάγκη να εξεγερθεί ενάντια  στην  επίθεση  που  δέχεται.

Τιμωρία των ενόχων

Οδηγούν σε αυτοκτονία χιλιάδες φτωχούς ανθρώπους, αυξάνουν ραγδαία τις ασθένειες ενώ διαλύουν το σύστημα δημόσιας υγείας, μειώνουν ραγδαία το προσδόκιμο ζωής, βάζουν λουκέτο στην κοινωνική πρόνοια, λεηλατούν τα ασφαλιστικά ταμεία, ρίχνουν τα μεροκάματα κάτω από το όριο επιβίωσης και αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης των εργαζομένων, αυξάνουν την ανεργία σε θεόρατα ύψη, οδηγούν σε μετανάστευση χιλιάδες απελπισμένους νέους και μεγαλύτερους. Όσοι εισήγαγαν το Μνημόνιο και σήμερα το στηρίζουν και το εφαρμόζουν είναι ένοχοι για εγκλήματα κατά του ελληνικού λαού και ένοχοι εσχάτης προδοσίας ενάντια στην Πατρίδα και το έθνος μας. Πρέπει να οδηγηθούν στη Δικαιοσύνη και να δικαστούν παραδειγματικά. Αν η αστική δικαιοσύνη έχει «φόρτο εργασίας»,  η  δίκη θα  πρέπει  να  γίνει  από ειδικό  λαϊκό  δικαστήριο που θα συσταθεί για αυτό το σκοπό.  Ανάλογα  με  τη  θέση  και  τη  διαπλοκή  τους  με  τις  Μνημονιακές  πολιτικές, πρέπει  να  είναι  αντίστοιχη  και  η  τιμωρία  τους.

H ανάγκη ΠΡΟΣΩΠΟΠΟΙΗΣΗΣ των κοινωνικών εγκλημάτων και η άμεση επιδίωξη ΤΙΜΩΡΙΑΣ, δεν προκρίνεται (προφανώς) για λόγους «συναισθηματικούς», εκτόνωσης ή αντεκδίκησης, αλλά  γιατί  όταν η κοινωνική αδικία και εκμετάλλευση εξυψώνεται στο επίπεδο της απόλυτης Φρίκης, τότε δεν υπάρχει χώρος για συνύπαρξη των Κοινωνικών δολοφόνων, με τις δυνάμεις της Εργασίας, της Δημιουργίας και της Ζωής, δεν  υπάρχει  χώρος  για ….Κοινωνικά  συμβόλαια. Είναι,  πιά,  αγώνας  της  ΖΩΗΣ  ενάντια  στο  ΘΑΝΑΤΟ.  Ή  Εμείς  ή  Αυτοί.

Τα  αιτήματα  του  Λαού  μας

Σήμερα οι κυρίαρχες τάξεις στην Ελλάδα του Μνημονίου έχουν αποθρασυνθεί. Όπως έχουμε πει αυτό γίνεται γιατί έχουν να αντιμετωπίσουν πολιτικά και συνδικαλιστικά «ψοφίμια» και όχι ένα συγκροτημένο λαϊκό κίνημα. Για να ανατρέψουμε αυτή την κατάσταση πρέπει πρώτα απ' όλα να κλονίσουμε την κυριαρχία τους με λαϊκά αιτήματα  στον  παρόντα  χρόνο.

Τα άμεσα αιτήματα πρέπει να είναι:

(1) Η ανατροπή της Μνημονιακής χούντας και η παραδειγματική τιμωρία της,

(2) Η εκδίωξη της Τρόικας από την Ελλάδα,

(3) Η παύση πληρωμών στους τοκογλύφους δανειστές,

(4) Η άμεση επαναφορά των εργατικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων.

(5) Αποκατάσταση της αστικής δημοκρατίας και της Συνταγματικής λειτουργίας που έχουν καταλυθεί.

Η  λαϊκή  αντίσταση

Το Μνημόνιο θα συνεχίσει να εφαρμόζεται και ο καπιταλισμός να κυριαρχεί όσο ο λαϊκός παράγοντας δεν παίρνει την πρωτοβουλία να παρέμβει με δυναμικό τρόπο. Σήμερα οι κυρίαρχες τάξεις βρίσκονται σε θέση ισχύος γιατί τα λαϊκά στρώματα είναι αποδιοργανωμένα έχοντας ατομική και όχι συλλογική συνείδηση. Είναι ανάγκη η ένωση όσων πλήττονται από τις καπιταλιστικές πολιτικές των Μνημονίων στις γειτονιές των πόλεων, στα χωριά και στους χώρους εργασίας. Η συλλογική από τα κάτω οργάνωση θα δώσει την απαραίτητη δύναμη στον λαό να σηκωθεί σαν ένας άνθρωπος  και  με  τη  λαϊκή  αντίσταση  να  αντιμετωπίσει την βία που τον καταδυναστεύει.

Δεν χαρίστηκε τίποτα στον λαό από τον καπιταλισμό,  τα κόμματα, τους  «μεγάλους ηγέτες» και τους πλούσιους. Με την ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗ λαϊκή αντίσταση (π.χ. ΧΥΤΑ Κερατέας, μεταλλεία χρυσού Χαλκιδικής) ή την έγκαιρη προληπτική  κινητοποίηση (π.χ. μεταλλεία χρυσού Αλεξανδρούπολης), μπορούν οι εργαζόμενοι και οι καταπιεσμένοι να κερδίσουν τα πάντα, ξεκινώντας από τα πιο απλά έως τα  πιο σύνθετα και μεγάλα. Κανένα κράτος, κόμμα, ηγέτης δεν προνόησε για τα συμφέροντα των λαϊκών στρωμάτων. Αυτό που προπαγανδιστικά λένε «κράτος  πρόνοιας»  δεν  ήταν  τίποτε  άλλο  παρά  κατάκτηση του λαού σε σύγκρουση με τις κυρίαρχες τάξεις.

Οι άμεσες Προτεραιότητες – Καθήκοντα:

– Όλα τα παραπάνω μπορούν να επιτευχθούν με οργανωμένη Γενική πολιτική απεργία και Παλλαϊκά Συλλαλητήρια σε όλη την Ελλάδα, δικτύωση κάθε συλλογικότητας και ΟΡΓΑΝΩΣΗ πάνω στα ΜΕΤΩΠΙΚΑ αιτήματα του παρόντος χρόνου.

– Άσκηση πίεσης στα αντιμνημονιακά (κατά δήλωσή τους) υπάρχοντα πολιτικά κόμματα της αντιπολίτευσης (παρά τα απερίγραπτα χάλια τους, αποτελούν πολιτικά υποκείμενα που ΜΙΣΘΟΔΟΤΟΥΝΤΑΙ από το αίμα – φορολόγηση του Ελληνικού λαού, άρα του ανήκουν).

Τα στελέχη, μέλη, απλοί ψηφοφόροι (ιδίως των κοινοβουλευτικών κομμάτων της Αριστεράς), πρέπει να πάψουν να λειτουργούν σαν ΟΠΑΔΟΙ και αφισοκολλητές (ΠΑΘΗΤΙΚΟΙ  ΑΒΟΥΛΟΙ  και  ΜΟΙΡΑΙΟΙ) και να απαιτήσουν από τις ηγεσίες (που λειτουργούν, εν πολλοίς, αυτόνομα) να προκρίνουν τα ΠΡΟΦΑΝΗ  αιτήματα,  ανάγκες  και  προτάγματα  της  ΒΑΣΗΣ τους και να διαθέσουν υλικούς και ανθρώπινους πόρους για την ΟΡΓΑΝΩΣΗ της λαϊκής οργής στο δρόμο, με σοβαρή περιφρούρηση,  συγκεκριμένη  ΜΕΤΩΠΙΚΗ  στοχοθεσία  και  πεποίθηση  νίκης.

Χρέος  των  κομμάτων αυτών  δεν  είναι  η  «επαγγελματική»  αποκατάσταση  ηγεσιών,  προσώπων  και  επαγγελματικών στελεχών, αλλά  να εκφράσουν στο ανώτερο πολιτικό επίπεδο (εποικοδόμημα) τα  συμφέροντα  και τις αβυσσαλέες ανάγκες των κοινωνικών τάξεων & στρωμάτων που τα ψήφισαν. Τίποτε  λιγότερο,  τίποτε  περισσότερο.

 

ΟΛΟΙ  ΣΤΗΝ  ΜΕΓΑΛΗ  ΓΕΝΙΚΗ  ΑΠΕΡΓΙΑ  την ΤΡΙΤΗ  16 Ιουλίου 2013

και στα Συλλαλητήρια – Συγκεντρώσεις σε όλη την Ελλάδα

Για την συγκρότηση του ΔΣ της ΟΛΜΕ

 

Πρόταση 11 συνέδρων* των Παρεμβάσεων-Συσπειρώσεων – Κινήσεων στο 16^ο συνέδριο της ΟΛΜΕ

 

Το συνέδριο της ΟΛΜΕ τελείωσε και επιβεβαίωσε την από καιρό ειλημμένη απόφαση των εργαζομένων στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση να στείλουν στο περιθώριο τις δυνάμεις του κυβερνητικού συνδικαλισμού (ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚ). Ταυτόχρονα έδωσε την πλειοψηφία σε δυνάμεις που αναφέρονται στην αριστερά.

Όμως αυτό έγινε σε μια ιστορική συγκυρία για τους εκπαιδευτικούς και γενικά για τους δημοσίους υπαλλήλους που έχουν να ζήσουν εδώ και εβδομήντα πέντε χρόνια (από την κρίση του 1929-32). Μια συγκυρία που χαρακτηρίζεται από απολύσεις, διαθεσιμότητες και υποχρεωτικές μετακινήσεις, δηλαδή τη διάλυση και εξαχρείωση των οικογενειών δεκάδων χιλιάδων εκπαιδευτικών και γενικότερα δημοσίων υπαλλήλων.

Το 16^ο συνέδριο προέβλεψε τις εξελίξεις και πήρε μια σημαντική απόφαση που ενδέχεται να χαρακτηριστεί ιστορική. Έθεσε τον εαυτό του σε διαρκή λειτουργία για να αντιμετωπιστεί δυναμικά η άγρια επίθεση που δεχόμαστε αρχή καλοκαιριού και με κλειστά τα σχολεία. Για να υλοποιηθεί όμως αυτή η απόφαση πρέπει άμεσα να συγκροτηθεί σε σώμα το ΔΣ της Ομοσπονδίας. Τα μέλη του νέου ΔΣ της ΟΛΜΕ θα φέρουν ιστορικές ευθύνες και θα περιπέσουν στην χλεύη των εργαζομένων εάν δεν πράξουν τα αναμενόμενα, δηλαδή να συγκροτήσουν σε σώμα το ΔΣ και να καλέσουν αμέσως σε λειτουργία το συνέδριο στην Αθήνα. Το κέντρο των Αθηνών επιβάλλεται να γίνει κέντρο δυναμικού αγώνα για την ήττα της κυβέρνησης και της τρόϊκας. Τα ΔΣ των ΕΛΜΕ πρέπει άμεσα να πραγματοποιήσουν Γενικές Συνελεύσεις (όσα δεν έχουν πραγματοποιήσει ακόμα) με σκοπό να οργανώσουν την μετακίνηση δυνάμεων στην Αθήνα και τοπικά συλλαλητήρια – καταλήψεις των Περιφερειών ή Διευθύνσεων Εκπ/σης.

Η συγκρότηση του ΔΣ της ΟΛΜΕ θα μπορούσε να γίνει από τις αντικυβερνητικές συνδικαλιστικές δυνάμεις που αναφέρονται στην αριστερά στη βάση των αποφάσεων του συνεδρίου. Είναι όμως δεδομένες οι διαφορές και οι αγκυλώσεις αυτών των δυνάμεων. Γι' αυτό ο μόνος τρόπος για  ακαριαία συγκρότηση του ΔΣ της ΟΛΜΕ είναι η λειτουργική – αναλογική συγκρότηση χωρίς πολιτική – προγραμματική συμφωνία. Οι τρεις αντικυβερνητικές δυνάμεις μπορούν να δηλώσουν πως η λειτουργική συγκρότηση πραγματοποιείται για εξαιρετικά έκτακτους λόγους με στόχο να οργανωθεί ακαριαία η σύγκρουση  του κλάδου με τις καταστροφικές για το δημόσιο σχολείο και τους εκπαιδευτικούς κυβερνητικές (τροϊκανές) επιλογές. Κάθε συνδικαλιστική παράταξη μπορεί να εκτιμήσει πότε εξέλειπαν οι λόγοι συμμετοχής της (βίαιες μετακινήσεις – διαθεσιμότητες – απολύσεις) στη συγκρότηση του ΔΣ και να αποχωρήσει απ' αυτήν. Υπερτονίζουμε για άλλη μια φορά πως πρακτικές από οποιαδήποτε παράταξη που θα οδηγήσουν στη μη συγκρότηση του ΔΣ της ΟΛΜΕ θα στιγματιστούν με ακραίο τρόπο από τους εκπαιδευτικούς και όλους τους δημοσίους υπαλλήλους.

7-7-2013

 

* Οι σύνεδροι των Παρεμβάσεων-Συσπειρώσεων – Κινήσεων στο 16^ο συνέδριο της ΟΛΜΕ

1)  Ναξάκης Αντώνης, ΕΛΜΕ Χανίων

2)  Μπούρδαλας Παναγιώτης, Α΄ ΕΛΜΕ Αχαΐας

3)  Μάλφας Γιώργος, Α΄ ΕΛΜΕ Αχαΐας

4)  Κορδάτος Κώστας, Β΄ ΕΛΜΕ Αιτωλοακαρνανίας

5)  Μπέκης Νίκος, ΕΛΜΕ Ημαθίας

6)  Αξούριστου Χαρά, ΕΛΜΕ  Ημαθίας

7)  Παπαχαντζής Ηλίας, ΕΛΜΕ Ηλείας

8)  Γιαννόπουλος Γιάννης, ΕΛΜΕ Ηλείας

9)  Δαπέργολας Άρης, ΕΛΜΕ Ροδόπης

10) Κουρνιώτης Χρήστος, ΕΛΜΕ Λιοσίων

11) Δεμερδεσλής Γιώργος, Β΄ ΕΛΜΕ Έβρου

Με αφορμή το οριστικό κλείσιμο της ΕΡΤ

 

Από τη «νέα σπορά»

 

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν έχουν συναντηθεί  για δεύτερη φορά οι αρχηγοί των τριών κομμάτων που στηρίζουν την κυβέρνηση, σε μια τελική προσπάθεια, όπως δήλωσαν οι ίδιοι, να διευθετήσουν τις μεταξύ τους διαφορές για την επαναλειτουργία της δημόσιας τηλεόρασης (και όχι της ΕΡΤ), τον επανακαθορισμό του προγράμματος και της λειτουργίας της κυβέρνησης, τις διακυβερνητικές και τις διακομματικές τους σχέσεις, τον ανασχηματισμό κλπ.

Απ' ότι φαίνεται, το σημειώνουν όλοι οι πολιτικοί σχολιαστές, το πρώτο βήμα για να μην υπάρξει κυβερνητική κρίση, που θα οδηγήσει σε εκλογές, έγινε στην προηγούμενη συνάντηση και αυτό το συμπέρασμα συνάγεται από τις δηλώσεις των Φ. Κουβέλη και Ευ. Βενιζέλου, που μίλησαν προσεκτικά για τη «δημόσια ραδιοτηλεόραση» εξαφανίζοντας την ΕΡΤ από το λεξιλόγιό τους.  

Το γεγονός παραπέμπει σε μια αρχική συμφωνία με εκκρεμότητα τις «λεπτομέρειες», ακόμη και για τη μεταξύ τους «μοιρασιά», με ότι σημαίνει αυτό πρακτικά για τη «νομή της εξουσίας». Άλλωστε τα φιλικά ΜΜΕ προς την κυβέρνηση υποδείκνυαν με κυνική ειλικρίνεια: «μοιράστε την εξουσία μεταξύ σας αλλά η χώρα χρειάζεται κυβερνητική σταθερότητα». Φυσικά δεν μπορούμε να γνωρίζουμε με απόλυτη βεβαιότητα τι θα προκύψει στη νέα συνάντηση.

Κατά τη γνώμη μας, όμως, εκείνο το στοιχείο που πρέπει να κυριαρχήσει στους εργαζόμενους είναι το συνολικότερο τοπίο που αναδεικνύεται με βάση τις πρόσφατες εξελίξεις στην κρατική ραδιοτηλεόραση. Το πραξικοπηματικό κλείσιμο της ΕΡΤ από την πλευρά της κυβέρνησης, με την πράξη νομοθετικού περιεχομένου, έγινε η αφορμή να αποκαλυφθεί, για άλλη μια φορά, το πολιτικό σκηνικό της χώρας μας και η πραγματική της κατάσταση.

 

Τα κάλπικα επιχειρήματα

 

Κατ' αρχάς τινάχτηκαν στον αέρα τα ίδια τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούσε η κυβέρνηση για να κλείσει την ΕΡΤ, ότι αυτή είναι ζημιογόνα. Από τις επίσημες και δημόσιες «Χρήσεις» της ΕΡΤ αποδείχτηκε ότι  είναι κερδοφόρα. Επομένως το επιχείρημα της χρεοκοπημένης ΕΡΤ, που επικαλέσθηκε η κυβέρνηση, ήταν καθαρά ένα χοντροκομμένο ψέμα. Ανεξάρτητα από το πώς χρηματοδοτείται η ΕΡΤ, από το εάν είναι «διαφθορείο, κέντρο «αδιαφάνειας» και υπόγειων οικονομικών συναλλαγών, η αλήθεια είναι ότι η ΕΡΤ είναι κερδοφόρα.

Κατά δεύτερο αποκαλύφθηκε ότι οι κυβερνήσεις μετά το 2010 άλλαξαν σημαντικά τις εργασιακές σχέσεις στην ΕΡΤ με αποτέλεσμα να είναι αυτές οι ίδιες που προχώρησαν σε έναν άμεσο και καταλυτικό διαχωρισμό των εργαζομένων: Σε αυτούς που πληρώνονταν με μισθούς πείνας και σε αυτούς που αμείβονταν πληθωρικά – με διάφορους τρόπους – και ήταν τα πολιτικά ρουσφέτια των κυβερνήσεων και των κομμάτων που τις στήριζαν. Επομένως όλα τα κόμματα που πήραν μέρος στις κυβερνήσεις αυτές συνέβαλαν στο να συνεχίσει να είναι η ΕΡΤ ένα «διαφθορείο» και «υπόδειγμα αδιαφάνειας». Άρα και το επιχείρημα για την υποτιθέμενη πολιτική τους πρόθεση να εξυγιάνουν και να ξεκαθαρίσουν την κατάσταση στην ΕΡΤ είναι, επίσης, ψέμα, γιατί και «συνέτρωγαν» και «συνέτρεφαν».

Κατά τρίτο αποκαλύφθηκε ότι μόνο αιφνιδιαστική δεν ήταν η απόφαση της κυβέρνησης να κλείσει την ΕΡΤ. Το κλείσιμο της ΕΡΤ, και των άλλων δημόσιων οργανισμών αντίστοιχα, προβλέπεται, ήδη, από το πρώτο μνημόνιο που υπέγραψε η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ. Η πρωτοβουλία Μόσιαλου για την «αναδιάρθρωση της ΕΡΤ» και η αντίστοιχη πρωτοβουλία Σαμαρά έρχονται να υλοποιήσουν τις δεσμεύσεις όλων των μέχρι τώρα κυβερνήσεων με βάση τη μνημονιακή τους πολιτική. Η μόνη διαφορά που υπάρχει είναι στον τρόπο υλοποίησης και στο ότι η τρόικα απαίτησε εδώ και τώρα απολύσεις, τουλάχιστον 2000 εργαζομένων, μέσα στον Ιούνη. Ο κλήρος έπεσε στην ΕΡΤ. Η στάση της ΔΗΜΑΡ και του ΠΑΣΟΚ θυμίζει το «τραβάτε με κι ας κλαίω…»!

Κατά τέταρτο αποκαλύφθηκε, επίσης, όλη η υποκρισία των ξένων εταίρων της κυβέρνησης στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ότι το κλείσιμο της ΕΡΤ ήταν καθαρά μια ελληνική πρωτοβουλία! Τα μνημόνια που έχουν επιβάλει στη χώρα μας τους διαψεύδουν, αλλά και οι δηλώσεις που έκαναν. Ειδικά αυτές που προέρχονταν από κυβερνητικούς κύκλους της Γερμανίας, μπορεί να επαναλάμβαναν μονότονα ότι το κλείσιμο της ΕΡΤ είναι υπόθεση της Ελλάδας, παράλληλα, όμως, δεν ξεχνούσαν να τονίσουν ότι η κυβέρνηση της Ελλάδας υπερασπίζεται το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων, το οποίο πρέπει να συνεχίσει!  

Η απόφαση του Συμβουλίου Επικρατείας ήρθε να ρίξει το βάρος της στην υλοποίηση της πολιτικής της κυβέρνησης, δεν την αμφισβητεί, παρά τις διαφορετικές ερμηνείες που της απέδωσαν (αρχικά) οι εταίροι της συγκυβέρνησης για λόγους σκοπιμότητας. Η ερμηνεία του ΣΥΡΙΖΑ ότι η απόφαση του ΣτΕ αποτελεί «ένα χαστούκι» ενάντια στην πρωτοβουλία Σαμαρά να κλείσει τη δημόσια τηλεόραση, την ΕΡΤ, είναι σαφώς μια υπερβολική εκτίμηση. Εντάσσεται στην κοινοβουλευτική και γενικότερη τακτική του ΣΥΡΙΖΑ για την εκπλήρωση του κυβερνητικού του στόχου.

 

Η πραγματική κατάσταση της κυβέρνησης

 

Πρέπει να επαναλάβουμε την εκτίμησή μας ότι η κυβέρνηση δεν είναι τόσο ισχυρή όσο θέλει να δείχνει ότι είναι. Ότι υπάρχει πραγματικό πρόβλημα τόσο σε ότι αφορά στην επίτευξη των στόχων της, παρά τα αντιλαϊκά μέτρα που έχει πάρει, όσο και στις σχέσεις μεταξύ των κυβερνητικών κομμάτων.    

Το σκηνικό που διαμορφώθηκε μεταξύ των εταίρων της συγκυβέρνησης είναι έκφραση αυτών των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η κυβέρνηση, αφενός μεν στην προώθηση της αντιδραστικής πολιτικής, αυτό δεν αμφισβητείται,  αλλά και στον επιμερισμό του πολιτικού κόστους. Γιατί η λαϊκή αγανάκτηση είναι δεδομένη.

Τα κόμματα ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, αναζήτησαν να μεταθέσουν το κόστος της πολιτικής που εφαρμόζεται πάνω στη Νέα Δημοκρατία , παρ' όλο που τα δύο αυτά κόμματα συμφωνούν σε αυτήν την πολιτική.

Κράτησαν, υποτίθεται, μια αδιάλλακτη στάση ιδιαίτερα μετά τις μαζικές αντιδράσεις που σημειώθηκαν από τους εργαζόμενους, που έδειξαν υψηλά αντανακλαστικά και κινητοποιήθηκαν άμεσα και πρακτικά για να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους στους εργαζόμενους της ΕΡΤ, αλλά και για να διαμαρτυρηθούν για το κλείσιμο της δημόσιας τηλεόρασης, παραπέρα για να εκφράσουν την αντίθεσή τους συνολικότερα για τη συνέχεια αυτής της πολιτικής – με αφορμή το πραξικοπηματικό κλείσιμο της ΕΡΤ.

Δεν αποκλείεται, τα κόμματα αυτά, να έφταναν μέχρι και τις εκλογές, μια και διαπίστωναν ότι η θέση τους κινδυνεύει άμεσα στο πολιτικό σύστημα της χώρας. Ήταν αρκετή, όμως, μια σαφέστατη προειδοποίηση από την πλευρά των αξιωματούχων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, από το Eurogroup συγκεκριμένα, ότι η χρηματοδότηση θα σταματήσει εάν δεν υπάρχει πολιτική σταθερότητα στην Ελλάδα, μια προειδοποίηση που, ταυτόχρονα, ήταν και επιχείρημα του Αν. Σαμαρά,  που το έθεσε ως δίλημμα στους κυβερνητικούς του εταίρους και που πιστοποιεί την εξαρτημένη θέση της χώρας μας.

Τα πιο δύσκολα, όμως, είναι μπροστά. Νέο μνημόνιο, νέα δανειακή σύμβαση, ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, λήξη ομολόγων, που οι εταίροι μας δεν δέχονται να μεταθέσουν, διάφορες δημοσιονομικές τρύπες που πρέπει να κλείσουν, νέα μείωση των μισθών και συντάξεων, απολύσεις στο δημόσιο, αύξηση ανεργίας, ιδιωτικοποιήσεις και άλλα πολλά. Την ίδια στιγμή επικρατεί διαλυτική κατάσταση στις κοινωνικές υπηρεσίες, στα νοσοκομεία, στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, στα ασφαλιστικά ταμεία, ό,τι θυμίζει το λεγόμενο, πάλαι ποτέ, κοινωνικό κράτος.

Και δεν «μεταθέτουμε τα δύσκολα μπροστά» ως μιαν ανομολόγητη ελπίδα για τη δημιουργία πολιτικής κρίσης. Το υπόβαθρο υπάρχει. Η οικονομική πολιτική που εφαρμόζεται για την έξοδο από την οικονομική κρίση για τα ίδια τα «μέτρα» της κυβέρνησης δεν αποδίδει. Η πολυπόθητη ανάκαμψη δεν έρχεται. Από την άλλη οι πολιτικοί τριγμοί είναι γεγονός.

Αυτό το πολιτικό σκηνικό, που έχει διαμορφωθεί και το οποίο δεν είναι στατικό αλλά εξελίσσεται, είναι μέρος της πολιτικής κρίσης, της αστάθειας του πολιτικού συστήματος, η οποία θα συνοδεύεται από νέα κατασταλτικά μέτρα, που οδηγούν στον περιορισμό των δημοκρατικών ελευθεριών και των δικαιωμάτων των εργαζομένων, που φτάνει μέχρι και την απαγόρευση του δικαιώματος της απεργίας. Η επιστράτευση τείνει να καταστεί η «δαμόκλειος σπάθη» για κάθε αντίδραση των εργαζομένων.

Το συμπέρασμα είναι, και το είχαμε επισημάνει ως «Νέα Σπορά» αμέσως μετά τις επαναληπτικές εκλογές του Ιούνη του 2012, ότι η χώρα μας δεν αντιμετωπίζει μόνο την οικονομική κρίση, αντιμετωπίζει και πολιτική κρίση, η οποία και τώρα είναι παρούσα (μέρος της οποίας είναι η συγκεκριμένη κυβερνητική κρίση) και που μπορεί να υπάρχουν ακόμη τα περιθώρια να συγκρατείται και να αμβλύνεται, αλλά αυτό δεν εξαρτάται κυρίως από την ικανότητα της παρούσας κυβέρνησης και των κομμάτων που τη στηρίζουν.   

Πιθανόν μια τέτοια εκτίμηση να θεωρηθεί υπερβολική (πολύ περισσότερο όταν πρωτοδιατυπώθηκε). Εμείς, όμως, ως απόδειξη,  θα επικαλεστούμε την ίδια τη στάση της αστικής τάξης της χώρας μας, που σταθερά επιδιώκει να εξασφαλίσει πολιτική σταθερότητα, γεγονός που σημαίνει ότι δεν τη διαθέτει, τουλάχιστον όσο θα επιθυμούσε, αλλά και τη συζήτηση που έχει ανοίξει επίσημα ακόμη και μέσα στα κόμματα κυβερνητικής εξουσίας για την αλλαγή του πολιτικού συστήματος της χώρας με νέα κομματική διάταξη.

Για όλα αυτά, όμως, τελικός κριτής είναι ο ίδιος ο εργαζόμενος λαός, πάνω απ' όλα η εργατική τάξη της χώρας μας. Η στάση της εργατικής τάξης και γενικότερα του εργαζόμενου λαού είναι που θα κρίνει τα πολιτικά πράγματα και ποια κατεύθυνση θα πάρουν.

 

Η στάση της εργατικής τάξης

 

Η άμεση κινητοποίηση των εργαζομένων έρχεται να επιβεβαιώσει τις εκτιμήσεις μας ότι η ταξική και η πολιτική τους συνείδηση έχει ανέβει και αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων που κινητοποιήθηκαν ανήκουν σε εργατικές οργανώσεις (σωματεία κλπ), εξέλιξη που υποδηλώνει ότι η ανάμειξη της εργατικής τάξης στα πολιτικά δρώμενα έχει, επίσης, ανέβει.

Αυτή η εξέλιξη έχει την ιδιαίτερη σημασία της, γιατί ήταν η ίδια η κυβέρνηση που επέλεξε να πολιτικοποιήσει το κλείσιμο της ΕΡΤ, στο πλαίσιο της πολιτικής των λεγόμενων μεταρρυθμίσεων και αναδιαρθρώσεων που εφαρμόζει για να βγει η χώρα μας από την οικονομική κρίση. Προοπτική που δεν πρόκειται να υπάρξει ούτε για το 2014.

Για την άνοδο της πολιτικής και ταξικής συνείδησης των εργαζομένων είχαμε τοποθετηθεί, επίσης, με την ευκαιρία της απεργίας των εκπαιδευτικών (που δεν έγινε ποτέ). Σημειώναμε ότι δεν πρέπει να υποτιμηθεί καθόλου το γεγονός ότι οι εκπαιδευτικοί αντέδρασαν μαζικά στην προληπτική επιστράτευση της κυβέρνησης και ότι οι συλλογικές διαδικασίες τους ήταν οι πιο μαζικές της τελευταίας εικοσαετίας, αποφασίζοντας μια απεργία, που είχε τη γνωστή κατάληξη με ευθύνη των συνδικαλιστικών ηγεσιών συγκεκριμένων παρατάξεων. 

Στην περίπτωση της ΕΡΤ δεν ήταν μόνο ότι οι εργαζόμενοι αντέδρασαν πιο γρήγορα και πιο αποφασιστικά. Ήταν και το γεγονός ότι θεωρήσανε ότι αυτές οι αντιδράσεις θα ήταν το προανάκρουσμα για ένα γενικότερο ξέσπασμα, για μια γενικότερη κινητοποίηση, στο πλαίσιο της ενιαίας δράσης των εργαζομένων, ενάντια στην κυβερνητική πολιτική.   

Το δικό μας συμπέρασμα είναι ότι έχουν αρχίσει να δημιουργούνται οι όροι για μια πιο αποφασιστική και μαζική παρέμβαση της εργατικής τάξης στα πολιτικά πράγματα της χώρας μας, με έντονα πολιτικά στοιχεία, γεγονός το οποίο δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο ούτε και αναξιοποίητο. Ότι η εργατική τάξη έχει τη διάθεση να αναπτύξει τους αγώνες της για να ανατραπεί αυτή η πολιτική που μας έρχεται με συνταγή και φέρει τη σφραγίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αλλά…

 

Η κατάσταση του εργατικού κινήματος

Αν, όμως, κρίνουμε γενικότερα την αντίδραση του οργανωμένου εργατικού κινήματος, και σε ότι αφορά στην περίπτωση της ΕΡΤ, τότε, θα πρέπει να πούμε την απλή αλήθεια ότι:

– Από τη μια ο κυβερνητικός συνδικαλισμός είναι πια παντελώς ανίκανος να αντιμετωπίσει το οποιοδήποτε εργατικό πρόβλημα, ότι είναι ανυπόληπτος και παίζει ανοιχτά το παιχνίδι της εργοδοσίας. Ότι έχει στην κυριολεξία ξεπουληθεί.

– Από την άλλη το ΠΑΜΕ δεν είναι σε θέση να καθοδηγήσει τους αγώνες των εργαζομένων για την ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής, ακόμη και για αυτήν την «παρεμπόδιση» στα σχέδια της αστικής τάξης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ότι οι ευθύνες του για τη συνολική κατάσταση του εργατικού κινήματος είναι μεγάλες.

 

Και σε ότι αφορά στην πρώτη διαπίστωση δεν θα λέγαμε ότι πρωτοτυπήσαμε ιδιαίτερα. Μετράμε, όμως, τις συνέπειες αυτής της στάσης του εργοδοτικού συνδικαλισμού, που αποτυπώνονται και στη συνολική αποδυνάμωση του εργατικού κινήματος, με την απομάκρυνση των εργαζομένων από τα σωματεία τους και τις συνδικαλιστικές τους οργανώσεις. Τα αποτελέσματα των συνεδρίων της ΓΣΕΕ, της ΑΔΕΔΥ και του ΕΚΑ, που σημειώνεται πολύ σημαντική πτώση στη συμμετοχή των εργαζομένων, αποδεικνύουν περίτρανα αυτήν τη διαπίστωση.

Την ίδια στιγμή το ΠΑΜΕ δεν συγκεντρώνει δυνάμεις από την ανοιχτή αποκάλυψη του ρόλου του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού. Η στάση του μέσα στο εργατικό κίνημα όχι μόνο δεν συσπειρώνει την εργατική τάξη, όχι μόνο δεν ενοποιεί σε ενιαία δράση τους εργαζόμενους, αλλά στερείται και εκείνων των πρωτοβουλιών που θα το αναδείξει σε δύναμη που μπορεί να εμπνεύσει την εμπιστοσύνη των εργαζομένων, να πάρει στα χέρια του τις τύχες του εργατικού κινήματος συνολικά, να δώσει διέξοδο.   Οι εργαζόμενοι γυρίζουν μεν την πλάτη στον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό αλλά απομακρύνονται και από το εργατικό κίνημα. Και όχι μόνο αυτό. Και το ίδιο το ΠΑΜΕ χάνει δυνάμεις.

Το γεγονός αυτό οφείλεται στην ίδια την αντίληψη του ΠΑΜΕ για το εργατικό κίνημα και την αντιμετώπιση του κυβερνητικού συνδικαλισμού, στον τρόπο που προσεγγίζει τα προβλήματα αλλά και στις θέσεις του για τα ίδια τα προβλήματα.

Ενώ, υποτίθεται, η στάση του ΠΑΜΕ μέσα στο εργατικό κίνημα καθορίστηκε κυρίαρχα από το πώς θα αντιμετωπιστεί ο κυβερνητικός και εργοδοτικός συνδικαλισμός, ο ρεφορμισμός, αυτό που βλέπουμε είναι ότι η στάση αυτή όχι μόνο αφήνει τα περιθώρια να συνεχίζεται η αποδυνάμωση του εργατικού κινήματος αλλά και να παίρνει και εκφυλιστικά χαρακτηριστικά. Το τελικό αποτέλεσμα να στρέφεται και ενάντια στο ίδιο το ΠΑΜΕ.

Γίνεται πλέον καθήκον άμεσης προτεραιότητας η αλλαγή της στάσης του ΠΑΜΕ μέσα στο εργατικό κίνημα.  Θα πρέπει, επί τέλους, να κατανοηθεί ότι οι διαχωριστικές γραμμές που τράβηξε το ΠΑΜΕ με δική του ευθύνη, με την αλλαγή του ίδιου του ρόλου του όχι μόνο δεν απέδωσαν σε τίποτα αλλά βρισκόμαστε μπροστά στο φαινόμενο οι εργαζόμενοι, η εργατική τάξη, να έχουν και να εκδηλώνουν τη διάθεση για αγώνες αλλά αυτοί να μην μπορούν να πραγματοποιηθούν.

Βρισκόμαστε μπροστά στο αδιαμφισβήτητο φαινόμενο οι εργαζόμενοι, η εργατική τάξη να βρίσκονται πιο μπροστά από τον κυβερνητικό συνδικαλισμό, και όχι μόνο αυτό, να τον καταδικάζουν και να απομακρύνονται από αυτόν, αλλά ταυτόχρονα να βρίσκονται και πιο μπροστά και από το ΠΑΜΕ και να μην συσπειρώνονται σε αυτό.

Από αυτήν την άποψη η αστική τάξη δεν έχει να ανησυχεί και πολύ, γιατί μπορεί να διευθετεί τα προβλήματα που παρουσιάζονται στο επίπεδο της κυβερνητικής εξουσίας και μεταξύ των πολιτικών εταίρων της συγκυβέρνησης ξεπερνώντας με τον έναν ή άλλο τρόπο τις όποιες πραγματικές δυσκολίες που παρουσιάζονται, μετατοπίζοντας συνολικά την πολιτική κατάσταση σε συντηρητικότερη κατεύθυνση. Και εκεί πλέον έχει λόγο και η Χρυσή Αυγή, που καραδοκεί και που τροφοδοτείται από την απογοήτευση των εργαζομένων.

 

Οι ευθύνες του Κόμματος

 

Αυτό, όμως, που πρέπει να κατανοηθεί βαθύτερα είναι ότι η στάση του ΠΑΜΕ είναι ο ένας από τους δύο βασικούς παράγοντες που το εργατικό κίνημα βρίσκεται στην κατάσταση που μόλις αναφερθήκαμε.

Ο δεύτερος και ο πιο σημαντικός παράγοντας είναι η έλλειψη ουσιαστικής πρότασης διεξόδου από την οικονομική κρίση, που θα δίνει τη δυνατότητα μέσα από συγκεκριμένους και κατανοητούς στόχους να συσπειρωθούν οι εργαζόμενοι, να γίνει η βάση της ανάπτυξης των αγώνων των εργαζομένων, της δράσης του ίδιου του εργατικού κινήματος, να φτάσει στην ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής και της ίδιας της κυβέρνησης, στην κατεύθυνση ουσιαστικών ανατροπών και ρήξεων με το ίδιο το σύστημα της εκμετάλλευσης. Και οι ευθύνες εδώ βαραίνουν το ίδιο το Κόμμα μας. Και αυτές οι ευθύνες γίνονται ακόμη μεγαλύτερες τώρα που ξεκαθαρίζει και ο ρόλος του ΣΥΡΙΖΑ, τώρα που ο κίνδυνος της Χρυσής Αυγής είναι ορατός.

Εμείς θα επιμείνουμε στην ανάγκη διαμόρφωσης συγκεκριμένης πρότασης διεξόδου από την οικονομική κρίση και ελπίζουμε να μην εισπράξουμε τις ανόητες κατηγορίες περί κοινοβουλευτισμού και κυβερνητισμού.

Όσο περνάει ο καιρός, όσο τα πολιτικά αδιέξοδα συσσωρεύονται τόσο περισσότερο θα διαφαίνεται και θα κατανοείται η ανάγκη συγκεκριμένης πρότασης διεξόδου από την πλευρά του Κόμματος. Τόσο περισσότερο θα αποδεικνύεται ότι δεν αρκεί μόνο η συγκεκριμένη και τελική διέξοδος από την οικονομική κρίση. Ο σοσιαλισμός. Χρειάζονται και – κατά τον Β. Ι. Λένιν – «τα συγκεκριμένα βήματα».

Είναι καιρός να αφήσει πίσω του το Κόμμα μας τα φληναφήματα περί «σταδιολογίας» και άλλων τινών και να σκύψει με περίσκεψη πάνω στις μάχες που έρχονται (και πολιτικές) και που η εργατική τάξη είναι διατεθειμένη να δώσει.  Εδώ, όμως, χρειάζονται ρηξικέλευθες αποφάσεις πριν η ίδια η κατάσταση το οδηγήσει στο αδιέξοδο και στην αμφισβήτηση της ίδιας του της παρουσίας, πριν οδηγήσει την ίδια την εργατική τάξη στην απογοήτευση…

ΠΗΓΗ:  Πέμπτη, 20 Ιουνίου 2013, http://neaspora.blogspot.gr/2013/06/blog-post_20.html

Για  την  κοινωνική μας αξιοπρέπεια  και  την  Ελευθερία – Των Οικιών ημών…

 

Τάσου Σχίζα

 

Λίγες σκέψεις βασισμένες στο  συγκλονιστικό σχόλιο του Μάνου Χατζιδάκι:  "Το πρόσωπο του Τέρατος και ο φόβος μήπως το συνηθίσουμε" στο Τρίτο Πρόγραμμα της …ΕΡΤ  (1978)

 

Ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα του σχολίου αυτού ήταν: 

« … Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του Τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει. Και η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι, να  συνηθίσουμε  τη  Φρίκη, να μας τρομάζει η Ομορφιά.

 Ο …‘Frankenstein'  έγινε πόστερ και στολίζει το δωμάτιο ενός όμορφου αγοριού. Το αγόρι ονομάζεται Πινοσέτ  ή  Βιντέλλα, κι  ολομόναχο  χορεύει  με  πάθος  ένα  tango  ελλειπτικό:

Δεν υπάρχει μουσική, ούτε τραγουδιστής από κοντά. Μονάχα ένας ρυθμός ατέλειωτος και αριθμοί. Χίλιοι, πεντακόσιοι, πέντε χιλιάδες, δέκα, εκατό χιλιάδες, αριθμοί όχι εντελώς αποσαφηνισμένοι των εξαφανισθέντων, βασανισθέντων και νεκρών. Και το tango να συνεχίζεται, το δε ποδόσφαιρο στις φάσεις του, να κόβει την αναπνοή εκατομμυρίων θεατών επί της γης. Εκατομμύρια περισσότεροι απ' όσους εννοούνε ν' αντιδράσουνε στο τέρας, και εξαφανίζονται μες σε χαντάκια, σε ρεματιές ή στις αγροτικές ερημιές.

Από την ώρα που ο Frankenstein γίνεται στόλισμα νεανικού δωματίου, o κόσμος προχωράει μαθηματικά στην  εκμηδένιση του. Γιατί δεν είναι που σταμάτησε να φοβάται, αλλά γιατί συνήθισε να  φοβάται. Αναμφισβήτητα αρχίσαμε να τό ανεχόμαστε.

Καί ή ανοχή, πολλαπλασιάζει  τα  ζώα στη δημόσια ζωή, τα ισχυροποιεί καί τα βοηθά να συνθέσουν με ακρίβεια τη μορφή του Τέρατος, πού προΐσταται,  ελέγχει   καί   μας  Κυβερνά.

Το ερώτημα περνάει απ' τις ηλεκτρικές εφημερίδες της κεντρικής πλατείας:

Πώς θ' αντιδράσουμε και πώς δέν θα συμβιβαστούμε με το Τέρας;

Θυμάστε τι έγινε στην "Ερωφίλη", από την προηγούμενη  φορά.  Ο κόσμος της είχε για βασικές αξίες, το Ήθος, την Αλήθεια και  την Ομορφιά.

Κι έτσι, όταν παρουσιαζότανε η μορφή ενός τέρατος, αναστάτωνε το κοινό αίσθημα εκ βαθέων, και προκαλούσε απρόσμενη,  άμεση  και  καθοριστική  αντίδραση:

Μόλις ο Βασιλιάς έβγαλε τον μανδύα του μεγαλείου του και το προσωπείο του  αγαθού αρχηγού πατέρα, κι εφάνη στο πρόσωπο του η μορφή του Τέρατος (με τον διαμελισμό του Πανάρετου), ο Χορός από γυναίκες, ορμά πάνω του,  τον ποδοπατά,  τον θανατώνει και τον εξαφανίζει.

Αυτό σημαίνει πως ο Χορός των γυναικών αυτών, και δεν φοβήθηκε, αλλά  και πως  δεν θα μπορούσε ποτέ να μοιάσει με… το πρόσωπο του  Τέρατος».

Λίγες σκέψεις:

Από την 5-5-2010 που ξεκίνησε η διαδικασία της «τελικής λύσης» για τον  Ελληνικό  λαό, καρφώθηκαν στο μυαλό μου τα συγκλονιστικά αυτά  λόγια  του  Μάνου Χατζιδάκι.

Δεν χρειάζεται να τα έχει ακούσει κανείς για να καταλάβει τη βασική αλήθεια που φωτίζουν.

Την ανάγκη ΠΡΟΣΩΠΟΠΟΙΗΣΗΣ των κοινωνικών εγκλημάτων και την άμεση επιδίωξη ΤΙΜΩΡΙΑΣ, όχι (προφανώς) για λόγους «συναισθηματικούς», εκτόνωσης ή αντεκδίκησης, αλλά γιατί όταν η κοινωνική αδικία και εκμετάλλευση εξυψώνεται στο επίπεδο της απόλυτης Φρίκης (του Τέρατος), τότε δεν υπάρχει χώρος για συνύπαρξη με τη Ζωή, δεν υπάρχει χώρος για …Κοινωνικά  συμβόλαια.

Είναι, πιά, αγώνας της ΖΩΗΣ ενάντια στο ΘΑΝΑΤΟ. Αυτά τα απλά πράγματα, τα  κατάλαβε το πιο ταξικό και λαϊκό κομμάτι της Κοινωνίας, ήδη  από το μεγάλο Συλλαλητήριο της 5-5-2010 (κι έπειτα Ιούνιο 2011 και Φλεβάρη 2012).

Μίλησε για κλέφτες, Δολοφόνους, Τέρατα, «Κρεμάλες», εσχάτη προδοσία, Φυλακή κ.λ.π. και προσπάθησε να ορμήσει προς τη Βουλή (διαβλέποντας ότι αυτή είχε μετατραπεί πλέον σε ένα φρικιαστικό χουντικό Κ-Υ-νοβούλιο, το  οποίο δεν είχε ούτε κάν «πλατωνική» σχέση με την Αστική  δημοκρατία).

Και μόλις τα πράγματα έγιναν επικίνδυνα για το …Τέρας, πετάχτηκαν (ωσάν την πορδή), οι …. «έμπειροι». Τα «αντιμνημονιακά» και «ταξικά» κόμματα που σταυλίζονταν εκείνη την ώρα μέσα, νομιμοποιώντας την Συνταγματική εκτροπή που εξόφθαλμα  συντελείτο.

Η Αλέκα και ο Αλέξης «δώρισαν» μονομιάς όλον αυτό τον κόσμο στο παρακράτος και στη …Χρυσή Αυγή (ούτε το… Jumbo δεν κάνει τέτοια  δώρα).

Προκειμένου  να  μη διασαλευτεί η …δημοκρατική …ομαλότης, ξαφνικά όλος αυτός ο κόσμος αξιολογήθηκε ως …χρυσαυγίτες, επειδή …δύο τρείς από τους μπροστινούς, ήσαν ….καραφλοί  !!.

(Να το ξέρετε αυτό όλοι οι …καραφλοί: Σύμφωνα με την Αλέκα και τον Αλέξη είστε …Χρυσαυγίτες. Οι έχοντες …τριχόπτωση είσαστε …εθνικιστές και οι  καραφλοί, σε  κάθε  περίπτωση,  χρυσαυγίτες).

Κι  έτσι  «μάθαμε»  από  την  ΗΓΕΣΙΑ  του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ (συνειδητά δεν αναφέρω από το ΚΚΕ και το ΣΥΡΙΖΑ, πολύ περισσότερο  από  τον  κόσμο  του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ), ότι στην Ελλάδα οι μόνοι που επιζητούν ΤΙΜΩΡΙΑ των υπευθύνων της κοινωνικής – ταξικής – εθνικής Γενοκτονίας του λαού μας, είναι  (ή  οφείλουν να είναι) ….χρυσαυγίτες.

Περίφημα !!!

Τότε  και  ο Χορός των γυναικών του Χατζιδάκι είναι …χρυσαυγίτισσες !!!  (έχουν  άλωστε  ανάγκη  από …γυναίκες  στη  Χ.Α.).

Κι  έπειτα, μπήκε μπροστά  η κασέτα:

Δεν φταίνε τα πρόσωπα, φταίει μόνον ο Καπιταλισμός. Εσχάτως από τους …αντιεξουσιαστές που έχουν πιάσει …πρώτο τραπέζι πίστα έξω από την …Κρατική τηλεόραση της ΕΡΤ, μαθαίνουμε ότι φταίει ο …Ολοκληρωτισμός.  Προφανώς.  Επίσης  φταίει ο  Βουδισμός, ο  Ζωροαστρισμός, ο Χριστιανισμός,  η Αγία Τριάδα και το Άγιο Πνεύμα.

Όπως για τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου δεν φταίει ο Κορκονέας,  φταίει  ο …Κρατισμός.

Για τους βασανισμούς που διέπραξε ο Μάλιος και ο Ντερτιλής δεν ευθύνονται οι ίδιοι, αλλά ο …Φασισμός. Για τα εγκλήματα  των Ναζί δεν έφταιγαν οι ίδιοι, αλλά …ο Ναζισμός (το ίδιο ακριβώς  πίστευε και ο …Βελουχιώτης).

Τέλος, για τα εγκλήματα των Τραπεζιτών & Κεφαλαιοκρατών, της Μέρκελ, Σόιμπλε, Μπαρόζο, Λαγκάρντ, του Γιώργου Παπανδρέου, Παπακωνσταντίνου, Πάγκαλου, Βενιζέλου, Σαμαρά, Δένδια, Φώτη Κουρέλη, όσων υπογράφουν το ένα Μνημόνιο πίσω απ' το άλλο, δολοφονώντας το λαό  μας, όλα  αυτά  τα  Τέρατα,  δεν  ευθύνονται  ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ, φταίει  ΜΟΝΟΝ  το  Σύστημα.

Ελπίζω πως με ένα …ευχέλαιο, νηστεία, προσευχή και ένα καλό Τρισάγιο, μπορούμε να απαλλάξουμε την ανθρωπότητα και τις μέλλουσες γενεές απ' όλους αυτούς τους – ισμούς  και να τελειώνουμε μια και καλή  μαζί τους.

Κι  έτσι, με τόσους «έμπειρους» τριγύρω, πώς να διατηρηθεί ζωντανή η Λαϊκή ΟΡΓΗ, πώς να μετεξελιχθεί σε ΑΝΩΤΕΡΟ στάδιο ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ, όταν όλοι τριγύρω είναι με τους ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟΥΣ …πυροσβεστήρες  στο χέρι;

Κι έτσι, η πρωτογενής ανάγκη τουΛαού να αισθανθεί, εξωτερικεύσει τη ΔΙΚΑΙΗ οργή του (ως προϋπόθεση και ένστικτο  κοινωνικής αυτοσυντήρησης, πιά) μετατρέπεται, μέρα τη μέρα, σε … athenspride.

Απ΄ την πρώτη μέρα, το πιο «οργισμένο» σύνθημα που μπόρεσε να εφεύρει η «καθώς πρέπει»  Αριστερά  ήταν  το  περίφημο:«Εεε, οοο, πάρτε το μνημόνιο  και  φύγετε από δώ, …Ούστ!!» (…ανατριχιάζει  κανείς  και οι  παλμοί   του  χτυπούν… πιο  γρήγορα,  μόλις  το  ακούει).

Μπόλικες… σφυρίχτρες, τύμπανα, πολύχρωμες σημαίες και  «δικαιώματα». Τον  πρώτο ρόλο αναλαμβάνουν, πιά, οι Μ.Κ.Ο., οι «ομάδες Ψυχραιμίας» της πλατείας Συντάγματος και οι «συνελεύσεις» για το αν θα πρέπει να … παραμείνουν οι  πάγκοι των μικροπωλητών  στην  πλατεία.

Κι έτσι έμεινε στα…ΑΖΗΤΗΤΑ, η απαίτηση ΤΙΜΩΡΙΑΣ, η ΠΡΟΣΩΠΟΠΟΙΗΜΕΝΗ τιμωρία (δίκαιη και νόμιμη, όχι εκδικητική, μα σε κάθε περίπτωση: απρόσμενη,  άμεση  και  καθοριστική,  όπως  λέει  και  ο  Χατζιδάκις). Το Εκλογικό παζάρι  να ‘ ναι  καλά,  «να  μπαίνει  κόσμος  στο  μαγαζί»  και …όλα  καλά.

Λίγοι άνθρωποι (και ακόμη πιό λίγοι πολιτικοί χώροι) επιμένουν σε αυτή την ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ.

Κι  έτσι  μας  προέκυψαν  εσχάτως  και  τα  «Συνταγματικά τόξα» : 

Κι έτσι, αυτοδιοικητικοί παράγοντες της …Ριζοσπαστικής και ….ανυπότακτης αριστεράς συναντιούνται με τον δοσίλογο Γιώργο Παπανδρέου για να τους …βοηθήσει στην υπόθεση του θαλάσσιου μετώπου της Πάτρας (να τους βοηθήσει ο άνθρωπος που το …ξεπούλησε !!).

Κι  έτσι, φθάνουμε στο Σήμερα, στα Συλλαλητήρια έξω από την ΕΡΤ, χωρίς πολιτικούς φορείς (υποκείμενα) που θα οργανώσουν τη λαϊκή οργή στο δρόμο και θα οδηγούσαν σε Γενικές Απεργίες, δεν μιλάει (σχεδόν) κανείς  για Τιμωρία των δολοφόνων  μας.

Άχρωμες, άγευστες, αμήχανες συγκεντρώσεις περιπατητών, που μυξοκλαίνε  υπό τους ήχους… Κλασσικής μουσικής, χορωδιών και πολλών πλαστικών  σημαιών.

Αυτές τις μέρες οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ (οι οποίοι στην Αθήνα επέτρεψαν  στους εργατοπατέρες και στα κομματόσκυλα να κάνουν εκπομπή με την εκατομμυριούχο celebritie των Μνημονίων κα Έλλη Στάη,  τον  γιαουρτοεισπράκτορα «του λαού» Γιώργο Νταλάρα και κάμποσους διατεταγμένους πρασινογαλαζοκόκινους δοσίλογους παπαγάλους, «συντάκτες» και εκδιδόμενους «εκδότες»), αυτές τις μέρες λοιπόν, οργανώνουν Συνελεύσεις σε όλη την Ελλάδα και ζητούν τη συμπαράσταση και τις απόψεις Φορέων, Σωματείων, πολιτικών  και  κοινωνικών  οργανώσεων, συλλογικοτήτων  και  απλών  πολιτών.

Στην  Πάτρα, την Παρασκευή  7:30 μμ στην πλατεία  Γεωργίου.

Οι  ΑΠΟΨΕΙΣ  μου  εν  τάχει:

– Σήμερα στην πατρίδα μας δεν ισχύει αστική δημοκρατία. Υπάρχει (ήδη από 5-5-2010) σαφής Συνταγματική εκτροπή και άνευ όρων εκχώρηση (από κυβέρνηση δοσίλογων) της Εθνικής και Λαϊκής κυριαρχίας.

– Οι υπεύθυνοι (όσοι υπέγραψαν τα σχετικά Μνημόνια, Δανειακές συμβάσεις, Νόμους, Πράξεις νομοθετικού περιεχομένου) έχουν διαπράξει εσχάτη προδοσία και πρέπει να παραπεμφθούν, με αυτές τις κατηγορίες, στην αστική δικαιοσύνη. Αν η αστική δικαιοσύνη έχει «φόρτο εργασίας» αυτή την περίοδο, να παραπεμφθούν σε αρμόδιο Λαϊκό δικαστήριο που θα συσταθεί για αυτό τον ειδικό σκοπό.

– Αυτό μπορεί να επιτευχθεί με Γενική πολιτική απεργία και Παλλαϊκά Συλλαλητήρια σε όλη την Ελλάδα. Οι Έλληνες πολίτες (αν θέλουν να ζήσουμε ως ελεύθεροι άνθρωποι και όχι ως Χατζηαβάτες προσκυνημένοι, άβουλοι, καταθλιπτικοί, μοιραίοι), θα πρέπει να πούμε τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη: Όχι άλλα μπουζούκια και βιολιά, όχι άλλο Νταλάρα, Πάριο και Αλεξίου. Μετράμε νεκρούς, δολοφονημένους, «αυτοκτονημένους», άστεγους, άνεργους, ξεσπιτωμένους. Αν δεν μπορούμε (ή δεν θέλουμε) να κάνουμε τη ζωή μας όπως θέλουμε (και όπως πρέπει), τουλάχιστον ας μην την ευτελίζουμε (όπως θα μας έλεγε ο Καβάφης).

– Αμέσως μετά, ο λαός προχωράει σε Προκήρυξη ελεύθερων εκλογών, έχοντας απαγορεύσει τη συμμετοχή των «κομμάτων» που κατέλυσαν την αστική δημοκρατία (και μετατρέπουν τη χώρα σε αποικία χρέους, μέσω ΚΑΤΟΧΗΣ), καθώς και των νεοναζιστικών παρακρατικών οργανώσεων:

Αν όλοι Εμείς, συνάδελφοι εργαζόμενοι της ΕΡΤ, συνάδελφοι εργαζόμενοι στο δημόσιο και Ιδιωτικό  τομέα, συνδικαλισμένοι και ασυνδικάλιστοι, ΑΝΕΡΓΟΙ, νέοι, μαθητές, φοιτητές, γονείς, άντρες και γυναίκες, αποφασίσουμε ότι αντίς να πράξουμε αυτό που οι Καιροί ζητούν από εμάς, προτιμάμε (ακόμη και μετά από τρία ολόκληρα χρόνια), τα μπουζούκια, τα βιολιά και τα κλαρίνα, τα μιξοκλάματα, τη ρηχή συγκίνηση και τον πολιτικαντισμό, τότε αντίς για οτιδήποτε άλλο ας  πιαστούμε χέρι χέρι και ας ….τραγουδήσουμε όλοι μαζί:

«Των  οικιών  ημών  εμπιπραμένων,  ημείς  άδομεν…»

Τ. Σ., 20-06-2013

Η συνδικαλιστική φάκα (μέρος 2^ο – Και τα λαμπραντόρ εκπαιδεύονται, γιατί όχι και τα παιδιά?)

 

Από τον TECHIE – STUFF

 

Για αρχή να δηλώσω ότι ζηλεύω τον βαρουφάκη για τη δική του πρόταση περί εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης. Είναι η καλύτερη απάντηση σε όσους φιλελέ ακόμα βαυκαλίζονται πως είναι κι αυτοί άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών. Άλλωστε και ο βαρουφάκης απλώς αντέγραψε το στύλ του αρχιτρολ σούιφτ (για όποιον δεν έχει διαβάσει το a modest proposal), αποδεικνύοντας πέρα από πάση αμφιβολία πως διαχρονικά δεν υπάρχει κάτι άλλο πέρα από τον μονοκύτταρο φιλελευθερισμό (και για όποιον δεν πείθεται ας διαβάσει λίγο σπένσερ).

Και τώρα που μου έφαγε κάποιος άλλος τη θέση του καραγκιόζη θα αναγκαστώ να βάλω τα γυαλάκια μου και να μιλήσω σοβαρά. Το σκουλίκι λοιπόν ….

Αν δούμε την απεργία εργαλειακά, πρόκειται για μια κίνηση που εξ' ορισμού επιλέγεται από τους εργαζόμενους. Οι εργοδότες εκ της θέσεώς τους δεν μπορούν να επιβάλουν μια απεργία. Άρα πως γίνεται και οι καθηγητές κάνουν τις μαριονέτες της κυβέρνησης ανάλογα με τα καπρίτσια της?

Εδώ βρίσκεται η λογική του αυτόματου που λέγαμε προηγουμένως. Ο εργοδότης γνωρίζει τις "κοκκινες γραμμές" των εργαζομένων του και γιαυτό επιλέγει να τις πατήσει μόνο όταν θεωρεί τη συγκυρία ευνοϊκή για τον ίδιο. Τα τελευταία 30 χρόνια ο συνδικαλισμός βρίσκεται σε μια διαρκή άμυνα. Βασικός του στόχος είναι να υπερασπιστεί καλώς ή κακώς εννοούμενα κεκτημένα γιαυτό και έχει ξεχάσει αυτή την εντελώς φυσική θέση της απεργίας να προκαλείται αποκλειστικά από τους εργαζόμενους. Στην ουσία η άρρητη σχέση έχει μετατραπεί πια στο "δεν απεργούμε όσο δεν μας πατάτε τον κάλο". Μια θέση εξόχως αρνητική για κάθε μάχη.

 Άρα το πρώτο που θα πρέπει να αρνηθούν οι καθηγητές στην κυβέρνηση/εργοδότη είναι να επιλέγει τον χρόνο της απεργίας. Κι αυτό δεν είναι καθόλου δύσκολο αν μπορέσεις να συγκρατήσεις τα αντανακλαστικά σου κι αν είσαι πραγματικά αποφασισμένος να πολεμήσεις για να κερδίσεις κι όχι για την τιμή των όπλων. Προσπαθώ να μιλήσω γενικά γιατί δεν θεωρώ ότι αυτά αφορούν μόνο τους καθηγητές. Αλλά οι καθηγητές θα γίνουν το case study μου. Οπότε στη συγκεκριμένη περίπτωση η κυβέρνηση εντελώς προβλέψιμα πρότεινε το χρόνο της μάχης και οι καθηγητές έπρεπε να πουν, όχι εμείς δεν τσιμπάμε αλλά ούτε υποκύπτουμε.

Ποιος θα ήταν ένας καλός χρόνος για την απεργία? Μα φυσικά η αρχή της σχολικής χρονιάς. Τότε που λόγω της κυβερνητικής εχθρότητας προς την εκπαίδευση, υπάρχουν μαθητές χωρίς βιβλία και τάξεις χωρίς καθηγητές, τότε δηλαδή που μπορεί πολύ εύκολα να αποκαλυφθεί η υποκρισία της κυβέρνησης.

Το αίτημα της απεργίας.

Όπως είπαμε και στο προηγούμενο μέρος, η κυβέρνηση επέλεξε προσεκτικά να χτυπήσει εκεί που θα ήταν πιο δύσκολα υπερασπίσιμο το αίτημα. Στις ώρες εργασίας του καθηγητή. Κι αυτό είχε το επιπλέον μπόνους, ότι με τις παραπάνω ώρες θα μπορούσε να ξεφορτωθεί μερικές χιλιάδες "υπεράριθμων" καθηγητών μειώνοντας τα έξοδα για ΔΥ που είναι από τα βασικά καινούργια μεράκια της τρόικας. Όσο και να εξασκήσεις τη ρητορική σου, δεν υπάρχει ένας απλός τρόπος να αντιμετωπίσεις τα "λογικά" επιχειρήματα της κυβέρνησης. Ειδικά όταν το όπλο σου είναι η ομηρία των μαθητών. Και αυτό δείχνει και το δεύτερο αυτόματο του συνδικαλιστικού κινήματος. Τα αιτήματα δεν τα έθεσε ο κλάδος αλλά η κυβέρνηση. Οπότε λοιπόν παιδιά θα παίξουμε 5 εναντίων 11 και το τέρμα μας θα είναι στον λόφο κι εσάς στη γούβα. Σύμφωνοι? Σύμφωνοι είπαν και τα αυτόματα. Και κάπως έτσι στήθηκε μια μάχη που δεν χρειάστηκε να δοθεί ποτέ. Κι αυτό είναι ο ορισμός της νίκης.

Πάρτο αλλιώς.

Αντί λοιπόν να συζητάμε για μια μάχη που ποτέ δεν δόθηκε ποτέ και δεν θα χρειαστεί να δοθεί, ας αρχίσουμε να μιλάμε για το πως θα σχεδιάσουμε μια μάχη που η κυβέρνηση δεν θα μπορεί να αρνηθεί και ταυτόχρονα θα είναι στριμωγμένη στη γωνία.

Μια απεργία διαρκείας στην αρχή της χρονιάς ακυρώνει τους σχεδιασμούς της κυβέρνησης για λιγότερους καθηγητές, άρα εξυπηρετεί ακριβώς τους ίδιους στόχους με την απεργία που δεν έγινε ποτέ. Όμως το αίτημα για διατήρηση του status quo δεν είναι υπερασπίσημο, ακριβώς διότι σε κανέναν δεν αρέσει το status quo. Η εκπαίδευση έχει τα χάλια της και το μόνο που ζητάνε οι καθηγητές είναι να μην αυξηθούν οι ώρες εργασίας τους. Πιο απλό και εύληπτο επικοινωνιακό μήνυμα δεν θα μπορούσες να δώσεις στην κυβέρνηση. Άρα το αίτημα πρέπει να είναι διαφορετικό. Πώς διαφορετικό? Θα πρέπει να είναι μετρήσιμο και γειωμένο, αλλά ταυτόχρονα υπερβατικό με την έννοια πως δεν θα πρέπει να ασχολείται στενά με τα κλαδικά αιτήματα των καθηγητών, αλλά να μπορεί να εμπλέξει στη διαδικασία τους πάντες.

Ναι ρε καραγκιόζη τέκι, αν το αίτημα είχε μεγάλα βυζιά, χυμώδη χείλια, μεγάλη πούτσα και ωραίο κωλαράκι θα το γούσταραν όλοι, αλλά όπως ξέρεις οι τρανς δεν είναι ακριβώς στην κορυφή των σεξουαλικών προτιμήσεων επειδή είσαι μια διεστραμμένη εσύ, άρα δεν υπάρχει ένα τέτοιο αίτημα? Σοβαρά?

Πάρτε λοιπόν το αίτημα. Οκ με την αύξηση των ωρών εργασίας, αλλά αυτό θα το δεχθούμε μόνο με άμεση ταυτόχρονη μείωση των μαθητών ανά τάξη από τους 27 που είναι σήμερα σε αυστηρά μέχρι 20 από αναπληρώτες ή μόνιμους καθηγητές. Οι ωρομίσθιοι θα υπάρχουν μόνο προκειμένου να καλύπτουν τα πραγματικά έκτακτα κενά, όχι για να είναι ο αράπης του εκπαιδευτικού συστήματος. Είναι μετρήσιμο και έχει ξεκάθαρο στόχο. Είναι γειωμένο και αφορά όλο τον κλάδο με την έννοια πως όχι μόνο δεν θα γίνουν απολύσεις, αλλά θα πρέπει να σταθεροποιηθούν οι θέσεις αυτών που εργάζονται χρόνια ως καθηγητές και θεωρούνται ακόμα αράπηδες. Αλλά ταυτόχρονα είναι και υπερβατικό διότι το αίτημα αφορά την αύξηση της ποιότητας της εκπαίδευσης και μπορεί να εμπλέξει όλη την κοινωνία.

Με ανέχεστε συνεχώς που μιλάω για το αίτημα, κι όχι για τα αιτήματα. Η πάγια διαπραγματευτική τακτική είναι να ρίχνουμε 10 αιτήματα, να παίρνουμε 2 και να το βουλώνουμε για τα υπόλοιπα. Πχ στις απεργίες των καθηγητών το αίτημα για την αύξηση των δαπανών για την παιδεία είχε την διαχρονική τάση να παραπέμπεται στις καλένδες. Αυτό μπορεί να ήταν μια τακτική που δούλευε παλιά και είχε στόχο να θολώσει και λίγο τα νερά προκειμένου να διευκολυνθεί η διαπραγμάτευση αλλά δεν έχει κανένα νόημα σήμερα. Διότι η μάχη δεν δίνεται στα χαρακώματα, αλλά για την κατάκτηση της σημαίας του αντιπάλου. Και η διαμάχη δεν πρέπει να είναι μεταξύ καθηγητών και κυβέρνησης, αλλά μεταξύ κοινωνίας και κυβέρνησης. Αν αυτό δεν το καταλάβουν οι καθηγητές θα είναι μονίμως χαμένοι. Οπότε ο στόχος σου δεν είναι να υπερασπιστείς την τάδε ή τη δείνα λεπτομέρεια που κανείς δεν θα καταλάβει, αλλά την εκπαιδευτική διαδικασία. Και μέσα από αυτή την ίδια την αξιοπρέπεια και τη ζωή σου. Κι άσε την κυβέρνηση να φέρει τη συζήτηση στα μικρά κι ασήμαντα για να μπορείς να βγεις εσύ από επάνω που υπερασπίζεσαι τα μεγάλα και τα ωραία. Και ξαφνικά το γήπεδο θα γίνει πολύ εύκολα ανηφορικό προς το μέρος σου. Αυτή είναι η μαγεία του δασκάλου σουν.

Πχ, θα στα χώσουν για τους αποσπασμένους? Θα απαντήσεις αμέσως πως είναι η ίδια η κυβέρνηση που τους αποσπά και πως οι εκπαιδευτικοί ανήκουν στις αίθουσες. Το μπαλάκι γυρίζει στην κυβέρνηση και ταυτόχρονα εμφανίζεται ως ο κύριος υποκριτής. Θα σου πουν για τις ώρες που χάνουν τα παιδιά. Θα τους πετάξεις πως το 1/3 των θέσεων είναι κενές όταν ξεκινά η χρονιά και οι μαθητές αλλάζουν δύο και τρεις καθηγητές κάθε χρονιά για το ίδιο μάθημα, κάτι εντελώς απαράδεκτο εκπαιδευτικά ακόμα και για λαμπραντόρ.

Αν θέλετε να σας το θέσω με αυτή τη μπακαλική που ονομάζεται μάρκετινγκ αυτό ονομάζεται USP (unique selling proposition). Με λίγα λόγια δεν μπορείς να λες πως η μαρμελαδα μας εχει πλούσια γεύση και μοσχοβολιστό άρωμα και ωραια υφη και καλή τιμη και μεγάλα κουκουτσια και ντιζάιν συσκευασία, γιατί κανείς δεν θα συγκρατήσει τίποτα. όταν επιτίθεσαι θα πρέπει να έχεις μία πρόταση. η μαρμελάδα μας μυρίζει άνοιξη. τελεία. Διάλεξε ποιος είσαι. Διάλεξε τη μάχη σου. Και μην την αφήσεις από τα μάτια σου, όσο ο αντίπαλος θα προσπαθεί απεγνωσμένα να φέρει το γήπεδο στα μέτρα του.

Η εμπλοκή.

Δεν χρειάζεται να λέω κοινοτοπίες πως κάθε μάχη που γίνεται χωρίς τη συμμετοχή και τη συμπάθεια της κοινωνίας, είναι μια μάχη που μπορεί να κερδηθεί μόνο αν ο αντίπαλος δεν ενδιαφέρεται να κερδίσει. Δυστυχώς αυτή ήταν η συνηθισμένη κατάσταση τα τελευταία 25 χρόνια πλην εξαιρέσεων, οι απεργίες αφορούσαν κυρίως τελετουργικές μάχες με τους εργαζόμενους του δημοσιού εναντίον της κυβέρνησης, μιας κυβέρνησης που για κάθε ερώτημα είχε ως εύκολη απάντηση την πιστωτική επέκταση και τις τεμαχικές συμφωνίες.

Και αυτή η διαδικασία διέρρηξε ακόμα περισσότερο την επαφή του όποιου συνδικαλισμού από την κοινωνία. Ελπίζω να κατανοούμε όλοι πια πως το σημερινό κράτος δεν ενδιαφέρεται να ηττηθεί. Και άρα απεργία πρέπει να εμπλέξει την κοινωνία. Ευτυχώς για τους εκπαιδευτικούς αυτό είναι εύκολο.

Όπως εξηγούσα στο προηγούμενο μέρος, η εργαλειακή αντίληψη των απεργών για το προϊόν που παράγουν (τους εκπαιδευμένους μαθητές), είναι ένα πρόβλημα που δεν μπορούν να μην το λάβουν υπόψη τους. Το ίδιο ισχύει πχ και για τους γιατρούς. Αλλά το ίδιο το μειονέκτημα του να μη μπορείς να σταματήσεις την παραγωγή χωρίς να χαρακτηριστείς αμοραλιστής, μπορεί να μετατραπεί σε πλεονέκτημα, διότι οι μαθητές και οι οικογένειές τους είναι εμπορεύματα που μπορούν να εμπλακούν θετικά στην απεργία και να κάνουν την κατάσταση μιας κυβέρνησης απελπιστική. Διότι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο η 14ετής εκπαιδευτική διαδικασία αφορά το μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού.

Πως λοιπόν μπορούμε να μετατρέψουμε τους μαθητές, από άβουλες κούκλες με μόνο σκοπό να ουρλιάζουν ως όμηροι σε συμμέτοχους στη διαδικασία? Τα καλά νέα είναι πως αυτό -όπως γνωρίζουν όλοι οι καθηγητές- είναι πολύ εύκολο. Τα κακά νέα είναι ότι οι μαθητές θα πρέπει να νιώσουν πως οι καθηγητές πολεμάνε και για τους ίδιους, κάτι που σημαίνει πως πρώτοι οι καθηγητές θα πρέπει να αποδείξουν το πάθος τους και την εμπλοκή τους στην διαδικασία. Πώς σκατά μπορείς να θυμηθείς στα 40 σου πως είσαι δονκιχώτης? Αυτό είναι κάτι που οι καθηγητές έχουν ένα ολόκληρο καλοκαίρι για να επεξεργαστούν κοιτώντας τη ζωή τους, τις οικογένειες και τα παιδιά τους.

Πως μπορεί να γίνει πρακτικά αυτό? Μα φυσικά μετατρέποντας την απεργία, από άρνηση παροχής υπηρεσιών σ ‘ ένα τεράστιο πανηγύρι που θα κάνει τους πάντες που συμμετέχουν στη διαδικασία να νιώσουν πολύ λυπημένοι όταν θα αναγκαστούν να αφήσουν την απεργία και να επιστρέψουν στην καθημερινότητα επειδή κέρδισαν. Για να το πω και σε ξύλινη γλώσσα. Η νίκη της απεργίας θα είναι η παρακαταθήκη για τις επόμενες νίκες.

Οκ πριν αρχίσετε να με βρίζετε γιατί πάλι μάσησα πολλά δαφνόφυλλα εδώ στα παρκάκια του βερολίνου, αφήστε με να το εξηγήσω. Συνήθως η απεργία στο σχολείο σημαίνει κλειστό σχολείο, μαθητές στα σπίτια τους και γονείς να νιαουρίζουν. Πρόκειται ακριβώς γιαυτή την εργαλειακή αντιμετώπιση όπου το σχολείο αντιμετωπίζεται ως εργοστάσιο και οι μαθητές ως εμπόρευμα τη διακίνηση του οποίου η απεργία αρνείται. Τι θα γινόταν όμως αν οι καθηγητές και οι δάσκαλοι εκμεταλλεύονταν αυτή την ιδιάζουσα περίπτωση που αποτελεί το εμπόρευμά τους? Τι θα γινόταν δηλαδή αν η απεργία έπαιρνε άλλη μορφή και δεν γινόταν μια κόντρα μεταξύ καθηγητών και κυβέρνησης με ομήρους τους μαθητές, αλλά μια διαδικασία όπου η κυβέρνηση θα έχανε τον έλεγχο της διαδικασίας?

Πώς μπορεί να συμβεί αυτό? Με μια διπλή δυναμική. Από τη μία οι καθηγητές θα δούλευαν 10 με 12 ώρες την εβδομάδα προσφέροντας μαθήματα στους μαθητές. Τόσο με τη μορφή ενισχυτικής διδασκαλίας τύπου φροντιστηρίου, όσο -κι αυτό είναι σημαντικό- προσφέροντας μια εναλλακτική μορφή διδασκαλίας που θα κάνει τους μαθητές και τους γονείς να παρακαλάνε να συνεχιστεί επ-αόριστο η απεργία. Δύσκολο? Ναι είναι δυσκολότερο από το να κάθεσαι σπίτι σου και να κάνεις τα όποια ιδιαίτερά σου. Αλλά νιώθεις καλά με τον εαυτό σου έτσι? Κι ακόμα κι αν περνάς καλά πιστεύεις ότι μπορείς να κερδίσεις τη μάχη με αυτόν τον τρόπο?

Φαντάζομαι για να κάθεστε να με διαβάζετε, δεν συμβαίνει τίποτα από τα δύο. Οπότε η μάχη σας θα πρέπει να είναι κάτι πιο σημαντικό από έναν ακόμα συμβιβασμό για μια θεσούλα σ' ένα σχολείο 450 βήματα πιο κοντά στο σπίτι από το προηγούμενο. Αν θέλετε να κερδίσετε θα πρέπει να θέλετε να αλλάξετε τις ζωές σας και των μαθητών σας προς το καλύτερο. Έτσι κι αλλιώς τα τελευταία 4χρόνια οι ζωές σας άλλαξαν και θα αλλάξουν κι άλλο. Το ξέρω και το ξέρετε, και το ξέρουν ακόμα και οι καραγκιόζηδες που δεν το παραδέχονται. Το μόνο για το οποιο θα πολεμήσετε θα είναι για τη μορφή και την πορεία της αλλαγής. Και ίσως στην διαδικασία αποφασίσετε πως ευτυχώς που δεν υπάρχει τέτοιος δρόμος προς το παρελθόν.

Ένα πρόγραμμα 10-12 εναλλακτικών ωρών είναι νομίζω υπερ-αρκετό για μια ουσιαστική εκπαίδευση που ταυτόχρονα δεν θα αμελεί την επισημότητα του προγράμματος. Ναι για τα παιδιά της τρίτης λυκείου το μίγμα φροντιστήριο-εναλλακτικό πρόγραμμα θα πρέπει να είναι υπερ του φροντιστηρίου, αλλά για τις υπόλοιπες τάξεις δεν υπάρχει κανένας μα κανένας λόγος να μην μάθεις για τα όμοια τρίγωνα κοιτάζοντας μέσα από το πρίσμα ενός τοπογραφικού μηχανήματος. Ή να μάθεις φυσική φτιάχνοντας μια μικρή ανεμογεννήτρια από ένα παλιό μοτέρ ραπτομηχανής. Ή ένα ρομποτάκι από ανακυκλωμένα υλικά. Ή μια γκαραζόπορτα προγραμματίζοντας ένα arduino. Ή αντιγόνη μέσα από μια θεατρική παράσταση. Ή ιστορία κάτω από τα φιλόξενα δέντρα του τοπικού πάρκου. Και τότε θα δείτε γονείς και μαθήτριες να πέφτουν εμπρός στα τανκς για να σας υπερασπιστούν, κι αν κάτι δεν μπορείτε να αρνηθείτε από τη νεότητα, είναι η δυνατότητά της να φαντάζεται εναλλακτικούς κόσμους, καθώς η ίδια δεν έζησε ποτέ στον γαμημένο υπαρκτό.

Σιγά σιγά ρε τέκι μη χάσεις κανένα πόντο, κατέβα από το συννεφάκι σου, ο αριστοφάνης θα έσπαγε πολύ πλάκα μαζί σου. Δεν είχες εσύ δασκάλους και καθηγητές που βαριόνταν τη ζωή τους, που είχαν μηδενική φαντασία και ήταν κολλημένοι στη διαδικασία? Ναι είχα. Ε, ρε φίλε τέκι σήμερα είναι ακόμα περισσότεροι.

Σωστά περισσότεροι αλλά πιο απελπισμένοι, διότι το όνειρο με το τριάρι και το δάνειο που τους έκανε να μετράνε τα 45λεπτα του μαθήματος σε ευρώ έχει ψοφήσει. Και ναι αυτοί οι καθηγητές θέλουν περισσότερη βοήθεια. Με ποιο τρόπο? Με τον απλό τρόπο που ξέρουν. Θέλουν ένα μπούσουλα. Θέλουν ένα εναλλακτικό βιβλίο του καθηγητή. Όπου μέσα θα τους εξηγεί πως μπορούν να φτιάξουν ένα απλό ρομποτάκι, έναν ενισχυτή από ανακυκλωμένα υλικά για να ακούν μουσική στο σπίτι ή στο mp3 player, ή πως μπορούν να διδάξουν αντιγόνη κάτω από τα πεύκα, πως να προγραμματίσουν ένα arduino να ποτίζει τα φυτά όταν στεγνώνει το χώμα και πως να φτιάχνουν ιπτάμενα μπαλόνια με λεντάκια. Αυτή είναι μια προεργασία που μπορεί να ξεκινήσει στις διακοπές, από τους άλλους, εκείνους τους καθηγητές που οι μαθητές έψαχναν πάντα με τις κεραίες τους απλωμένες σαν τυφλά σαλιγκάρια στη χώρα των αναίσθητων. Και σίγουρα σκατόψυχοι θα θυμάστε πως είχατε και τέτοιους καθηγητές. Και σίγουρα θυμάστε πως νιώθατε γι' αυτούς. Πως και στην κόλαση θα πηγαίνατε για να τους υπερασπιστείτε.

Και δεν είναι πολύ δουλειά γιατί το ίντερνετ και τα wiki την έκαναν εύκολη και ευχάριστη. Δεν χρειάζεται έναν στρατηγό, ή κάποια κεντρική αρχή να το διαχειρίζεται. Δεχόμαστε πως υπάρχουν 10% τέτοιων τρελών? 9,600 καθηγητές δηλαδή που μπορεί ο καθένας να γράψει από ένα-δύο τέτοια άρθρα εναλλακτικού προγράμματος. Δηλαδή 15.000 ώρες εναλλακτικής διδασκαλίας ή αλλιώς παραπάνω από ένα έτος διδακτικών ωρών για 10 διαφορετικά γνωστικά αντικείμενα.

Και οκ παραδέχομαι πως κάποιοι από αυτούς δεν θα καταφέρουν ποτέ να τα κάνουν όλα αυτά, δεν θα γυρίσουν ποτέ από τη θλιβερή χώρα στην οποία βρίσκονται. Αλλά σκεφτείτε και τους αλλους. Αυτούς που θα ξανανιώσουν παιδιά μαζί με τους μαθητές τους, αυτούς που θα αλλάξουν για πάντα από τη διαδικασία.

Μια τέτοια απεργία μπορεί να κρατήσει για πάντα. Και σας υπόσχομαι πως θα αλλάξει για πάντα τις ζωές τις δικές σας και των μαθητών σας. Κι ας μην πληρώσετε το στεγαστικό σας (έτσι κι αλλιώς μήπως τώρα μπορείτε?), κι ας μην πάρετε αυτή τη μεταγραφή 450 μέτρα πιο κοντά στο σπίτι σας. Κι η κυβέρνηση? Ποια κυβέρνηση ρε παιδιά? Αυτή θα έχει καταρρεύσει ήδη από την αβάσταχτη ελαφρότητα της ηλιθιότητας της. Με το που καταλάβει ότι αυτή η νέα δομή μπορεί να κρατήσει επ' αόριστο, θα έχει ήδη ηττηθεί. Και δεν θα μπορεί να φέρει καν τα ΜΑΤ για να λύσουν τον γόρδιο δεσμό με τον γνωστό τρόπο. Διότι όπως μας έμαθαν πέρα από πάση αμφιβολία οι μπουμπούδες και οι μπόμπιρες του δεκέμβρη, καμία αποκεντρωμένη εξέγερση δεν μπορεί να ηττηθεί από τα ματ. Κανένα σχολείο δεν μπορεί να ανακαταληφθεί με τη βία και ο καλαμπόκας θα σας κοιτάει με το βλέμμα του χάνου, όπως σας κοιτούσε πάντα.

Και με την επιστράτευση ρε τέκι? Τι θα γίνει με την επιστράτευση? Έτσι όπως τα σκατώσατε τι να σας πω ότι θα γίνει με τη επιστράτευση? Ένας καραγκιόζης με μαγική σφαίρα κι έναν γαλαζωπό δράκο πάνω από το κεφάλι μου είμαι κι εγώ. Γιαυτό θα το αφήσω για ένα τρίτο μέρος γιατί η επιστράτευση είναι ένας απλός μπαμπούλας χωρίς ιδιαίτερη ισχύ εμπρός στη τρομακτική μηχανή χαράς και δημιουργικότητας που θα στήσετε απέναντί της.

ΥΓ: είπα δεν θα ξανασχοληθώ με τον σύριζας αλλά επειδή άκουσα ότι ένας καλός αριθμός τοπικών οργανώσεων τον παίζουν χοντρά εδώ και μήνες, κάνοντας ταχύρρυθμα στον παραγοντισμό της δαχτυλήθρας και μοιράζοντας αρμοδιότητες υποεπιτροπών χωρίς στόχο και αιτία, η ιδέα ενός wiki που θα φτιαχτεί μέσα σε 2-3 βδομάδες από τις πιο πετυχημένες τοπικές οργανώσεις δίνοντας ιδέες και διαδικασίες για το τι να κάνουν οι λιγότερες ευφάνταστες τοπικές, θα μπορούσε να τους λύσει πολλά προβλήματα. Ή τουλάχιστον να ξεσκεπάσει τις δικαιολογίες. Αλλά πιθανότατα η απόφαση να φτιαχτεί ένα wiki θα πρέπει να περιμένει γύρω στους 9 μήνες προκειμένου να περάσει από τη γραφειοκρατία του κόμματος όπου οι λαφαζανικοί θα είναι υπέρ ενός wiki εκπεφρασμένο σε δραχμές ενώ οι προεδρικοί θα ανακοινώνουν ένα wiki μεν αλλά για όταν ωριμάσουν οι συνθήκες και το κόμμα μετατραπεί από ένα κόμμα του 4% σε ένα κόμμα του 30%. Τέλος ο τσίπρας θα ανακοινώσει το μελλοντικό wiki στο συνέδριο ελπίζοντας πως τα μέλη του κόμματος ενωμένα θα το αγκαλιάσουν.