Οι δολοφόροι των δολοφόνων!…

Του παπα Ηλία Υφαντή

Λάβαμε, πριν από καιρό, εκ μέρους των οικονομικών δολοφόνων τα εκκαθαριστικά σημειώματα. Και λέω δολοφονικά, γιατί προφανώς χαλκεύτηκαν με το ίδιο πνεύμα και τον ίδιο σκοπό, που χαλκεύτηκε και το δόλιο χρέος σε βάρος της χώρας μας. 

Αφού από το ένα μέρος κατακρεουργήθηκαν, όπως είναι γνωστό, οι αποδοχές των πολιτών κι από το άλλο πολλαπλασιάστηκαν οι φόροι και τα χαράτσια.

Στην περίπτωση τη δική μου, για παράδειγμα, πέρα από κάθε λογική και συνείδηση, εξαπλασιάστηκαν οι φόροι. Παρότι, όπως είναι ευνόητο, δεν υπήρξε καμιά βελτίωση των αποδοχών. Το αντίθετο μάλιστα….

Η δολοφονική αυτή φορολογία αποβλέπει στο να βρεθεί ένα μεγάλο μέρος των φορολογουμένων σε πλήρες οικονομικό αδιέξοδο.  Αφού δεν υπάρχει κανένας τρόπος ν' ανταποκριθούν στις παράλογες απαιτήσεις του φορολογικού Νταχάου.

Και επιπλέον δεν διαθέτουν την ικανότητα να κλέβουν ή να ληστεύουν. Όπως συμβαίνει με το το πολιτικό, τραπεζικό, μιντιακό και λοιπό ληστρικό κατεστημένο. Που, παρά το όργιο της φοροδιαφυγής και της κλοπής σε βάρος του δημοσίου και του κοινωνικού συνόλου είναι, προφανώς, «νομιμότατοι». Οι ανεντιμότατοι!

Ενώ τα αδύναμα να ανταποκριθούν στις τερατώδεις απαιτήσεις θύματα της φοροκλοπής και της φοροληστείας φορτώνονται με τη ρετσινιά της παρανομίας και ανεντιμότητας. Και επαπειλούνται με τα προβλεπόμενα απ' τους δολοφονικούς νόμους μέτρα. Παρότι υπήρξαν σχολαστικά συνεπείς στο παρελθόν, όταν, μεταξύ των αποδοχών και των φορολογικών τους υποχρεώσεων υπήρχε λογική και ηθική αντιστοιχία. 

Για να ακολουθήσουν στα δολοφονικά εκκαθαριστικά τα ιταμά τελεσίγραφα του «TAXIS».  Σχετικά με τις ληξιπρόθεσμες οφειλές, που προέκυψαν – συν τοις άλλοις – και από τα διάφορα χαράτσια:
Όπως εκείνο της ιδιοκτησίας. Με το οποίο χαρατσώνεται και το τελευταίο φτωχοκάλυβο. Ενώ έχουν έκπτωση κατά 30% τα άνω των 1000 τ. μ. και 60% τα άνω των 2000 τ. μ. οικοδομικά μεγαθήρια. Με τις ευχές και ευλογίες, όπως ειπώθηκε, του διαπρεπούς ΠΑΣΟΚικού αρχιαρλούμπα. 

Και το άλλο χαράτσι, της «αλληλεγγύης».  Προκειμένου οι «πάμπλουτοι» Έλληνες να προσφέρουν λύτρα στους λήσταρχους τραπεζίτες και ελεημοσύνη στους πάμπτωχους τοκογλύφους….

Οι σχετικοί με τη φορολογία νόμοι είναι, όπως είναι πασιφανές, κανιβαλικά και σαδιστικά κατασκευάσματα. Με τα οποία αποσκοπείται να εξωθηθούν πολλές χιλιάδες λαού στην αυτοκτονία. Μετά τις τόσες χιλιάδες, που μέχρι τώρα αυτοκτόνησαν.

Αλλά τι μπορεί να κάμουν αυτοί, που για λόγους θρησκευτικούς ή συνειδησιακούς δεν μπορούν ν' αυτοκτονήσουν; Ώστε ν' απαλλάξουν απ' την παρουσία τους τη γαλαζοαίματη αλητεία του κατεστημένου!…

Και τι να κάμουν με τα καταδικασμένα σε ανεργία παιδιά τους; Να τα δολοφονήσουν! Ή να τα εγκαταλείψουν στο έλεος της χούντας των πράσινων και γαλάζιων δημίων! Και των συνοδοιπόρων ΔΗΜΑΡατων…

Αλλά γιατί επιτέλους η κυβερνητική τρόικα επιμένει σε τέτοιου είδους υποκριτικές μεθοδεύσεις, προκειμένου να επιτύχει την εξόντωση του λαού; Γιατί δεν μιμείται τους περισσότερο έντιμους, στην περίπτωση αυτή, πάτρωνες της, τους Γερμανούς; 

Ώστε να συστήσει εκτελεστικά αποσπάσματα και να δημιουργήσει κρεματόρια; Για να δώσει ένα γρήγορο τέλος στο αργό και εφιαλτικό μαρτύριο των εγκάθειρκτων στα στρατόπεδα εξόντωσης Ελλήνων! Δεδομένου ότι δεν μπορούμε να περιμένομε κανενός είδους άλλη απάντηση. Αφού η οποιαδήποτε απάντηση προϋποθέτει λογική και ηθική δεοντολογία. Που ασφαλώς δεν μπορεί να υπάρξει ούτε στη νοοτροπία ούτε στην πρακτική των δολοφόνων της τρικομματικής κυβερνητικής χούντας.

Δεδομένου ότι αυτοί, που χαλκεύουν τους δολοφονικούς φορολογικούς νόμους και παίρνουν τα προκρούστεια μέτρα δεν έχουν στα σωθικά τους συνείδηση και ανθρώπινα σπλάχνα, αλλά ναζιστικά γρανάζια. Και αποπνέουν τη μπόχα των κρεματορίων του Νταχάου και του Άουσβιτς. Ας μας κάμουν, λοιπόν, το γρηγορότερο, σαπούνι! 

Για να πλένουν τα καθάρματα αυτά, εσαεί, την μέχρι μυελού οστέων βρωμερότητά τους!…

παπα-Ηλίας, Νοεμβρίου 1, 2012,   http://papailiasyfantis.wordpres

Η επιβίωση του λαού, όπως πάντα, στα δικά του χέρια

Του Βασίλη Ζούμπου

Να ξεκαθαρίσουμε κάτι: Το Μνημόνιο και η Δανειακή Σύμβαση λειτουργούν! Επιτελούν επακριβώς το σκοπό για τον οποίο επιβλήθηκαν. Ο σκοπός δεν ήταν άλλος από το γκρέμισμα, το σβήσιμο από τον παγκόσμιο χάρτη όλων των εργασιακών δικαιωμάτων που με τόσο κόπο είχε κερδίσει η εργατική τάξη τον 20^ο αιώνα στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Αυτός ήταν και παραμένει ο μόνος τρόπος να μπορέσει ο ευρωπαϊκός καπιταλισμός να ανταγωνιστεί σε παγκόσμια κλίμακα τις νέες παραγωγικές υπερδυνάμεις της Κίνας και της Ινδίας.

Η κυβέρνηση, η Τρόικα, η ΕΕ και το ΔΝΤ ακολουθούν εδώ και δυόμιση χρόνια το ίδιο μοτίβο: Επιβάλλουν αντεργατικά-αντιλαϊκά μέτρα με πρόφαση την εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους και μετά ισχυρίζονται ότι τα μέτρα που επέβαλλαν δεν επαρκούν για να κάνουν βιώσιμο το χρέος, άρα ο μόνος τρόπος να γίνει αυτό βιώσιμο είναι να επιβληθούν περισσότερα μέτρα.

Όπως έλεγε ο Σλαβόι Ζίζεκ σε μια συνέντευξή του πρόσφατα, ο ορισμός του φονταμενταλισμού είναι να προσπαθείς να κάνεις κάτι με έναν τρόπο και όταν αυτός ο τρόπος αποτυγχάνει εσύ να ερμηνεύεις την αποτυχία σου λέγοντας πως το σχέδιό σου δεν εφαρμόστηκε με συνέπεια, και έτσι να αρχίζεις από την αρχή με την ίδια ακριβώς συνταγή, ποιοτικά και ποσοτικά όμως εντατικοποιημένη.

Ο Άλμπερτ Αινστάιν το είπε ακόμα πιο απλά. Ο ορισμός της παράνοιας είναι να κάνεις συνεχώς το ίδιο πράγμα και να έχεις την απαίτηση να έχεις διαφορετικά αποτελέσματα.

Οι ρήσεις αυτές ισχύουν απόλυτα για την κεφαλαιοκρατική οικονομική οργάνωση της κοινωνίας, την οποία όσες φορές και με όποιο τρόπο και να την δοκιμάσουν οι λαοί, πάντα θα γεννάει ανισότητα, φτώχεια, εξαθλίωση, ρατσισμό, φασισμό και πόλεμο.

Όσον αφορά την δήθεν απόπειρα αντιμετώπισης του αυξανόμενου δημοσίου χρέους μέσα από τη Δανειακή Σύμβαση, αυτό δεν ήταν παρά ένα πρόσχημα. Εκείνοι που επέβαλαν τα Μνημόνια γνώριζαν από την πρώτη στιγμή ότι αυτά τα μέτρα συρρικνώνουν ταχύτατα την οικονομία και άρα καθιστούν την αποπληρωμή του χρέους αδύνατη, μιας και η δυνατότητα της χώρας να αποπληρώσει το δημόσιο χρέος της εξαρτάται άμεσα από το μέγεθος του ΑΕΠ, από το μέγεθος δηλαδή της οικονομίας.

Το ζήτημα είναι πως δεν υπήρχε ποτέ η πρόθεση να αποπληρωθεί ή έστω να δαμαστεί το δημόσιο χρέος της χώρας. Η πρόθεση ήταν να πληγεί το ευρωπαϊκό οικοδόμημα των εργασιακών δικαιωμάτων και κατακτήσεων, το οποίο αποτελεί εμπόδιο για τους ευρωπαίους καπιταλιστές στην αύξηση των κερδών τους, στον ανταγωνισμό τους στην παγκόσμια σκακιέρα και βεβαίως αποτελεί «κακό» παράδειγμα για τις ανά τον κόσμο εργατικές τάξεις, μιας και η ύπαρξη και μόνο αυτών των κατακτήσεων τους δίνει το δικαίωμα να επιχειρήσουν και αυτές να αποκτήσουν αυτά τα δικαιώματα. Γεγονός το οποίο σημαίνει την αυτόματη μείωση των κερδών των δικών τους εργοδοτών-καπιταλιστών.

Οι εξελίξεις όμως είναι ραγδαίες. Βλέπουμε τώρα – τον Οκτώβριο του 2012 – πως η λιτότητα και η φτωχοποίηση των λαών της Ευρώπης περνάει πλέον σε νέο στάδιο. Από εκεί που η Δανειακή Σύμβαση και το Μνημόνιο ήταν μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης, η οποία όταν άρχισε το 2010 μας έλεγαν πως θα διαρκέσει λίγα μόλις χρόνια, τώρα βλέπουμε πως τα μέτρα του Μνημονίου θεσμοθετούνται από την Ευρωπαϊκή Ένωση ώστε να αποτελούν ένα μόνιμο μηχανισμό εξαθλίωσης των ευρωπαϊκών λαών.

Αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα αλλά και σε όλη την Ευρώπη φέρνει στα χείλη όλων μια φαινομενικά εύλογη απορία: Γιατί ο λαός, αφού τον πατάνε στο λαιμό, δεν εξεγείρεται, δεν επαναστατεί;

Η απάντηση για ένα μαρξιστή είναι ή θα έπρεπε να είναι γνωστή. Δεν αρκεί η ύπαρξη μόνο των αντικειμενικών συνθηκών για να επαναστατήσει ο κόσμος. Είναι απαραίτητες και οι υποκειμενικές συνθήκες. Δηλαδή, με δυο λόγια, η φτώχεια, η ανέχεια, η εξαθλίωση ποτέ δεν έφεραν από μόνες τους αποτελεσματική αντίσταση, εξέγερση ή επανάσταση. Σε όλη την ιστορία των πολιτικών ανατροπών χρειάστηκε να υπάρξει ένα πολιτικό υποκείμενο, μια οργανωμένη και αποφασισμένη ομάδα ανθρώπων που θα τραβήξει μπροστά, θα θέσει τους κατάλληλους πολιτικούς στόχους και θα δημιουργήσει τις απαιτούμενες πολιτικές συμμαχίες, θα δημιουργήσει ένα πολιτικό μέτωπο που θα συσπειρώσει ένα ικανό μέρος του λαού στην επίτευξη αυτών των στόχων.

 Η οικοδόμηση ενός τέτοιου μετώπου, όπως άλλωστε έχει ειπωθεί πολλές φορές, πρέπει να περιλαμβάνει ως άμεσους πολιτικούς στόχους, την παύση πληρωμής του χρέους, τη μονομερή διαγραφή του και την έξοδο της χώρας από το Ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, ως τα πρώτα ελάχιστα βήματα προς τη σωτηρία του λαού και τη δυνατότητα άσκησης μιας φιλολαϊκής πολιτικής.

Η σύμπραξη όλων των αντι-ΕΕ δυνάμεων προς αυτή την κατεύθυνση είναι απαραίτητη, όχι για να σαρώσουμε τα πάντα στο πέρασμά μας, αλλά επειδή η ΕΕ έχει υιοθετήσει τέτοιες ακραίες μορφές φονταμεταλιστικού νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, ώστε η ίδια η βραχυπρόθεσμη επιβίωση του λαού απαιτεί βαθύτατες τομές με τις μέχρι τώρα «αποδεκτές πολιτικές επιλογές» της ελληνικής κοινωνίας, όπως η ΟΝΕ και η ΕΕ. Από εκεί και πέρα, αυτές οι τομές, μπορούν βεβαίως να αποτελέσουν και τα πρώτα βήματα μιας αντικαπιταλιστικής ανατροπής στην Ελλάδα και στην Ευρώπη.

Για να συμβούν όμως όλα αυτά, το εργατικό και λαϊκό κίνημα πρέπει να ξαναποκτήσει την ορμή, τη μαζικότητα και τη μαχητικότητα του περσινού Χειμώνα, όταν οι μεγάλες κινητοποιήσεις στις 19-20 και 28 Οκτώβρη και στις 12 Φλεβάρη γκρέμισαν δύο κυβερνήσεις μέσα σε διάστημα 5 μηνών. Και αυτό πρέπει τώρα να γίνει με πιο συγκεκριμένους πολιτικούς στόχους και ακόμα πιο εξεγερσιακή διάθεση, ώστε ο λαός να πάρει τις τύχες του στα χέρια του και να πάψει να περιμένει τη λύτρωση από την κοινοβουλευτική εκπροσώπηση-νομιμότητα της αριστεράς.

Και η 28^η Οκτωβρίου 2012 είναι μια καλή ευκαιρία για κάτι τέτοιο!

ΠΗΓΗ: 2012-10-24, http://aristeroblog.gr/node/1099

Το προσχέδιο του προϋπολογισμού και η εν ψυχρώ δολοφονία λαού και χώρας

Του Δημήτρη Καζάκη

Κατατέθηκε το προσχέδιο προϋπολογισμού για το 2013. Πρόκειται για έναν ακόμη προϋπολογισμό του σωτήριου έτους 2013 που έρχεται να προστεθεί στην πορεία ολοκληρωτικής καταστροφής την οποία ακολουθεί από το 2010 η ελληνική κοινωνία και οικονομία. Σύμφωνα με τον Γ. Στουρνάρα, που υπογράφει το προσχέδιο προσποιούμενος τον υπουργό οικονομικών, αναφέρεται το γνωστό:

«Γνωρίζουμε ότι κατά τη διετία που ακολούθησε την ένταξη της χώρας στο Μηχανισμό Στήριξης, η οικονομία βίωσε μια μεγάλη προσπάθεια δημοσιονομικής προσαρμογής και οι πολίτες κατέβαλλαν τεράστιες θυσίες, οι οποίες δεν πρέπει να πάνε χαμένες.»

Με άλλα λόγια, αυτό που θέλει να πει σε απλά ελληνικά είναι το εξής: το γνωρίζουμε ότι σας έχουμε υποβάλλει σε θυσίες χωρίς αποτέλεσμα και αντίκρισμα, αλλά δεν πρόκειται να σταματήσουμε, αν εσείς δεν μας σταματήσετε!

«Πρέπει, συνεπώς, η Ελληνική οικονομία να εισέλθει το συντομότερο δυνατόν στον ενάρετο κύκλο της δημοσιονομικής σταθερότητας και της ανάπτυξης, ώστε να είναι σε θέση μεσοπρόθεσμα να ανταποκριθεί με όρους ευημερίας και αξιοπρέπειας στην προσπάθεια που καταβάλλουν οι Έλληνες πολίτες.» Προσέξτε αυτή την έκφραση, «ενάρετος κύκλος». Η έκφραση αυτή δεν έχει καμιά σχέση με τα οικονομικά, αλλά με την θεολογία και μάλιστα την θεολογία του καθολικισμού. Είναι αντιγραφή από τις ομιλίες και τις τοποθετήσεις του Β. Σόιμπλε, υπουργού οικονομικών της Γερμανίας και αρχιερέα του Υπέρτατου Δόγματος. Η οικονομία, η κοινωνία και ο λαός της οφείλει να εισέλθει στον «ενάρετο κύκλο» με τον ίδιο τρόπο που στον καθολικισμό και ιδιαίτερα στις πιο θρησκόληπτες εκδοχές του, ο πιστός όφειλε να ετοιμαστεί για το Καθαρτήριο. Οι θυσίες, τα δεινά, τα βάσανα είναι το αναγκαίο τίμημα που ο πιστός οφείλει να καταβάλει για να εισέλθει στον «ενάρετο κύκλο».

Αυτό που βλέπουμε να εφαρμόζεται σήμερα στην Ελλάδα πρωτίστως, αλλά και σ' ολόκληρη την ευρωζώνη, δεν είναι ένας απλός νεοφιλελευθερισμός. Δεν στηρίζεται απλά στην λατρεία των ανοιχτών αγορών και της ασυδοσίας του ιδιωτικού πλουτισμού. Συνιστά μια ακόμη χειρότερη εκδοχή του. Πρόκειται για το πάντρεμα του δόγματος της ελευθερίας των αγορών, που από τον 19^ο αιώνα οι πιο επιφανείς οικονομολόγοι της εποχής είχαν ονομάσει «οικονομική θεολογία», με την ηθική του Θωμά του Ακινάτη. Ο παπισμός έχρισε αυτόν τον τσαρλατάνο σε Άγιο γιατί η διδασκαλία του είχε από τον 13^ο αιώνα χαρακτήρα βαθύτατα αντιδραστικό.

Ο «Άγιος» Θωμάς Ακινάτης, έχει πολιτογραφηθεί δίκαια ως ο θεωρητικός της θεοκρατικής δικτατορίας και ο μέγας δάσκαλος της δουλείας. Δεν είναι τυχαίο που τα βασανιστήρια μέχρις εξοντώσεως, το κάψιμο στην πυρά, οι μαζικές σφαγές, οι δολοφονίες, το δηλητήριο, κοκ, ήταν ότι άνθισε στον κήπο της κοινωνικής θεοσοφίας αυτού του αγύρτη «Άγιου», που στην δυτική άρχουσα κουλτούρα πλασάρεται και ως φιλόσοφος. Όλα τους ήταν απαραίτητες θυσίες των αμαρτωλών για να εισέλθουν στον «ενάρετο κύκλο» των πιστών. Αυτή την θεοσοφία εκφράζει στα ψευδεπίγραφα οικονομικά του και ο κ. Στουρνάρας με τον «ενάρετο κύκλο» που επικαλείται, αντιγράφοντας παπαγαλιστί τον Μέγα Διδάσκαλο εκ Γερμανίας.

Όποιος αντέξει την απίστευτη φλυαρία του κειμένου από το προσχέδιο του προϋπολογισμού, τότε θα διαπιστώσει ότι δεν φείδεται ομολογιών. Για παράδειγμα αναφέρει τα εξής: «Ως προς την απόδοση των μέτρων για τη δημοσιονομική προσαρμογή θα πρέπει να αναφερθεί η μικρότερη, σε σχέση με την αύξηση των συντελεστών, αποδοτικότητα των φορολογικών εσόδων. Το φαινόμενο οφείλεται σε αρκετούς λόγους όπως η ύφεση, η μείωση του εισοδήματος των φορολογουμένων, η φοροδιαφυγή, η περιορισμένη ρευστότητα των επιχειρήσεων και των ιδιωτών και η καθυστέρηση έκδοσης αποφάσεων από τα δικαστήρια. Καταμερισμός της υστέρησης σε κάθε έναν από τους παραπάνω παράγοντες είναι δύσκολο να γίνει. Αν όμως ληφθούν υπόψη οι ελαστικότητες φορολογικών εσόδων, όπως αυτές εκτιμώνται από τους διεθνείς οργανισμούς, προκύπτει, σύμφωνα με εκτιμήσεις της Τράπεζας της Ελλάδος, ότι τα 2/3 της υστέρησης του συνόλου των εσόδων από έμμεσους και άμεσους φόρους αποδίδονται στην ύφεση της οικονομικής δραστηριότητας.»

Τι εννοεί ο συντάκτης του κειμένου; Κάτι πολύ απλό. Διαπιστώνει ότι παρά τις αυξήσεις των συντελεστών φορολογίας, η απόδοση των φορολογικών εσόδων εμφανίζεται μειωμένη. Με άλλα λόγια, όσο αυξάνεται η φορολογική επιβάρυνση, το κράτος εισπράττει λιγότερα. Η διαπίστωση αυτή παπαγαλίζεται διαρκώς και από τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης (ΜΜΕ), αλλά την χρεώνουν – που αλλού; – στην φοροδιαφυγή και μάλιστα στα προσωποποιημένα τέρατα της φοροδιαφυγής, τους ελευθεροεπαγγελματίες. Ο κειμενογράφος του προσχεδίου έχει άλλη άποψη. Αν και ισχυρίζεται ότι ο «καταμερισμός» των ευθυνών για την υστέρηση των φορολογικών εσόδων, είναι δύσκολο να γίνει, ωστόσο καταλήγει ότι κατά τα 2/3 οφείλεται στην ύφεση της οικονομικής δραστηριότητας. Και η δήθεν εκτεταμένη φοροδιαφυγή των ελευθεροεπαγγελματιών που κατά τον κ. Πρετεντέρη, αυτόν τον φωτεινό παντογνώστη της εγκάθετης δημοσιογραφίας, ευθύνεται για όλα τα μνημόνια και τα δεινά της χώρας, τι απέγινε; Τίποτε. Πρόκειται απλά για έναν ακόμη βολικό μύθο της μαύρης προπαγάνδας για να μην αντιληφθεί ο απλός κόσμος τους αληθινούς υπαίτιους της σημερινής τραγωδίας. Δηλαδή, για να μην πάρει μυρωδιά τα αφεντικά του κ. Πρετεντέρη.

Το μόνο επιχείρημα που και το προσχέδιο του προϋπολογισμού παραθέτει υπέρ της πολιτικής των μνημονίων και των βίαιων προσαρμογών που απαιτεί η παραμονή της χώρας στο ευρώ, είναι η περίφημη μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος. «Το 2011, δεύτερο έτος εφαρμογής του Προγράμματος Οικονομικής Πολιτικής, επιτεύχθηκε μείωση του ελλείμματος της Γενικής Κυβέρνησης κατά 1,2 εκατοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ, ενώ συνολικά στη διετία 2010-2011 η μείωση ήταν 6,5 εκατοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ (από 15,6% το 2009 σε 9,1% το 2011). Αυτή η μείωση είναι η μεγαλύτερη που έχει σημειωθεί από κράτος-μέλος της Ευρωζώνης. Το αποτέλεσμα αυτό στηρίχθηκε στα δημοσιονομικά μέτρα που ελήφθησαν και τα οποία έφθαναν τα 49 δισ. ευρώ ή το 22,5% του ΑΕΠ1 την περίοδο 2010-2012, έναντι 21% του ΑΕΠ του αντίστοιχου προγράμματος της Ιρλανδίας (2008-2015) για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Επίσης σημαντικό αποτέλεσμα ήταν η μείωση του κυκλικά προσαρμοσμένου ελλείμματος της Γενικής Κυβέρνησης, σε εθνικολογιστική βάση, κατά 10 εκατοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ την περίοδο 2009-2011, καθώς και η βελτίωση του πρωτογενούς ελλείμματος κατά 8,4 εκατοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ.»

Μέγα επίτευγμα! Πώς το κατόρθωσαν αυτό; Απλά σταμάτησαν να πληρώνουν τις ληξιπρόθεσμες οφειλές του ελληνικού δημοσίου, το οποίο στα τέλη Αυγούστου 2012 ανήλθαν σε 7,9 δις ευρώ! Από αυτό το σύνολο, οι οφειλές των ασφαλιστικών ταμείων φτάνουν τα 4,1 δις ευρώ, εκ των οποία 1,3 δισ. ευρώ οφείλει μόνο το Ταμείο Πρόνοιας Δημοσίων Υπαλλήλων. Τα νοσοκομεία είχαν στα τέλη Αυγούστου χρέη 1,7 δισ. ευρώ, άλλες ΔΕΚΟ 3,23 εκατ. ευρώ, οι ΟΤΑ όφειλαν 835 εκατ. ευρώ ενώ τα υπουργεία χρωστούσαν 910 εκατ. ευρώ. Βλέπετε πώς κατασκευάζεται ένα πρωτογενές πλεόνασμα; Απλά σταματάς να πληρώνεις τις υποχρεώσεις σου και τις περισσότερες απ' αυτές δεν τις περνάς ούτε καν στον προϋπολογισμό ως οφειλές της Γενικής Διοίκησης. 

Η εσωτερική παύση πληρωμών του κράτους εμφανίζεται ως μείωση του ελλείμματος. Την ίδια ώρα που οδηγούν ασφαλιστικό σύστημα, νοσοκομεία, πρόνοια, ανώτερα και ανώτατα ιδρύματα, σχολεία – ότι έχει απομείνει από όλα αυτά μετά το «κούρεμα» που υπέστησαν λόγω PSI – και τοπική αυτοδιοίκηση στην καταστροφή. Ποιος νοιάζεται; Αρκεί να μπορεί ο προϋπολογισμός να εμφανίζει μείωση του ελλείμματος και κάποια στιγμή, όταν τίποτε από όλα αυτά δεν έχει μείνει, θα δείξει και πρωτογενές πλεόνασμα! Ουρά! Προστ! Κατά τα βάρβαρα ήθη των σύγχρονων απογόνων του Αλάριχου που έχουν επιδράμει στην χώρα μας.

Όμως δεν είναι μόνο η ευτυχία να πεθαίνει κανείς χωρίς φάρμακα, ασφάλιση και νοσοκομεία χάρις στην εικονική μείωση του ελλείμματος που επιτάσσει η επιβίωση του ευρώ, αλλά υπάρχει και ηδονή της βαθύτερης ύφεσης που έχει υποστεί ποτέ η ελληνική οικονομία. Το προσχέδιο αναφέρεται και σ' αυτήν: «Φαίνεται ότι η Ελληνική οικονομία έχει περιπέσει σε ένα φαύλο κύκλο δημοσιονομικής προσαρμογής – ύφεσης – μη επίτευξης των δημοσιονομικών στόχων, με κεντρικό σημείο αναφοράς την εντεινόμενη αβεβαιότητα, ο οποίος μπορεί να διακοπεί αν ενισχυθούν οι θετικές προσδοκίες για την οικονομία. Οι θετικές προσδοκίες είναι συνάρτηση, κυρίως, ενός αξιόπιστου προγράμματος οικονομικής πολιτικής και ενός σταθερού χρηματοπιστωτικού πλαισίου.»

Ναι είναι αλήθεια. Αυτό το «φαίνεται» είναι όλα τα λεφτά. Οι συντάκτες του προσχεδίου ομολογούν το προφανές. Ότι η ελληνική οικονομία «έχει περιπέσει σε ένα φαύλο κύκλο δημοσιονομικής προσαρμογής – ύφεσης – μη επίτευξης των δημοσιονομικών στόχων». Μην ξαφνιάζεστε. Ξέρετε πόση φαιά ουσία κατανάλωσε ο κ. Στουρνάρας και οι επιτελείς του για να διαπιστώσει το προφανές; Σάμπως έχουν και πολύ; Αυτό που μας έμεινε ως αφελές, ίσως, ερώτημα είναι το εξής: αν είναι έτσι τα πράγματα, τότε, γιατί συνεχίζουμε την ίδια πολιτική η οποία θα επιδεινώσει τον φαύλο κύκλο και δεν θα επιτρέψει την επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων; Μην ψάχνετε για απάντηση, δεν υπάρχει. Και αυτή ανήκει στην δικαιοδοσία της Ακινάτικης θεοσοφίας. Πίστευε και μη ερεύνα. Ακολούθει πιστά τις εντολές του Κυρίου σου.

Ωστόσο, η αλήθεια είναι απελπιστική η φερόμενη επιτυχία της μείωσης του ελλείμματος κατά 6,5% την περίοδο 2009-2011 είχε ως αντίτιμο το βάθεμα της ύφεσης κατά 14% την ίδια περίοδο. Με άλλα λόγια για κάθε 1% μείωση του ελλείμματος η εκτίναξη της ύφεσης υπερέβαινε το 2%. Κι αυτός είναι ο βασικός λόγος γιατί την ίδια περίοδο έχουμε διπλασιασμό της ανεργίας τόσο σε αριθμό ανέργων, όσο και σε ετήσιο ποσοστό στην απασχόληση. Αν για κάθε 1 δις ευρώ μείωση ελλείμματος η ελληνική οικονομία χάνει 2 δις ευρώ σε εισόδημα και η ανεργία αυξάνει κατά 250 χιλιάδες πρόσθετους ανέργους, τότε το ισοζύγιο κάθε άλλο παρά θετικό είναι. Η λογική αυτή που κυνηγά τον «ενάρετο κύκλο» του πρωτογενούς πλεονάσματος μπορεί να δικαιωθεί μόνο εικονικά και μόνο μετατρέποντας την οικονομία σε ερημότοπο.

Ποιος μετά απ' όλα αυτά θα μπορούσε να πει ότι συνεχίζοντας την ίδια πολιτική θα υπάρξουν «θετικές προσδοκίες»; Ρητορική η ερώτηση. Κι όμως το προσχέδιο μιλά για «θετικές προσδοκίες», όπως ο κομπογιαννίτης μιλά για την θεία πρόνοια.

Όμως, ποιο είναι πιο σημαντικό απ' όλα που περιλαμβάνει το προσχέδιο; Πιο σημαντικό από τις αναμενόμενες μειώσεις και περικοπές που διατάσει η τρόικα. Πιο σημαντικό και από τις αυξήσεις των φορολογικών βαρών που προβλέπει για το 2013 σ' έναν αγώνα δρόμου για την εξόντωση του πληθυσμού. Κατά τη γνώμη μας το πιο σημαντικό είναι η αποτίμηση της περίφημης αναδιάρθρωσης του δημόσιου χρέους με «κούρεμα» (PSI). Και είναι σημαντικό, εκτός όλων των άλλων, γιατί κανείς από την συμπολίτευση και προπαντός από την αντιπολίτευση δεν φρόντισε να το αναδείξει.

Θυμάστε τις ουρανομήκεις θριαμβολογίες για την απομείωση του δημόσιου χρέους; Να τι μας λέει το προσχέδιο: «Η συμφωνία καλύπτει ομόλογα συνολικού ύψους 205,6 δισ. ευρώ, τα οποία αναλύονται σε ομόλογα ύψους 177,3 δισ. ευρώ υπό το Ελληνικό Δίκαιο, ομόλογα ύψους 18,6 δισ. ευρώ υπό ξένο δίκαιο και ομόλογα ύψους 9,7 δισ. ευρώ δημοσίων επιχειρήσεων με εγγύηση του Ελληνικού Δημοσίου.» Με άλλα λόγια στο PSI μπήκαν ομόλογα αξίας 205,6 δις ευρώ, τα οποία ανταλλάχτηκαν με ομόλογα ελληνικού δημοσίου και Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας συνολικής αξίας 96,9 δις ευρώ. Συνολικά η εικονική απομείωση χρέους ανήλθε σε 105,97 δις ευρώ.

Κρατήστε αυτό το νούμερο, 106 δις ευρώ απομείωση και μην ζητωκραυγάζεται ακόμη. Για να γίνει αυτή η ανταλλαγή των ομολόγων οι ελληνικές κυβερνήσεις δέχτηκαν να υπογράψουν νέα δανειακή σύμβαση για να χρηματοδοτήσουν τις απαιτήσεις των δανειστών μας. Η νέα δανειακή σύμβαση, σύμφωνα πάντα με το προσχέδιο, περιλαμβάνει:

– τη χρηματοδότηση μέρους της εθελοντικής ανταλλαγής των ομολόγων μέχρι ύψους 30 δισ. ευρώ,

– τη χρηματοδότηση της επαναγοράς τίτλων που έχουν παρασχεθεί ως ενέχυρο στο Ευρω-σύστημα ύψους 35 δισ. ευρώ,

– τη χρηματοδότηση της αποπληρωμής των δεδουλευμένων τόκων ύψους 5,7 δισ. ευρώ,

– τη χρηματοδότηση της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών ύψους 23 δισ. ευρώ και

– τη χρηματοδότηση των δανειακών αναγκών μέχρι του ποσού των 109,1 δισ. ευρώ (εκ των οποίων ποσό ύψους 24,4 δισ. ευρώ προέρχεται από το μη χρησιμοποιηθέν ονομαστικό κε-φάλαιο της πρώτης δανειακής σύμβασης, και ποσό ύψους 23 δισ. ευρώ προέρχεται από μη χρησιμοποιηθέν ονομαστικό κεφάλαιο της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών).

Πάρτε μολύβι και χαρτί και κάντε πράξεις. Προκειμένου να κερδίσουμε 106 δις ευρώ εικονική απομείωση, χρειάστηκε να πληρώσουμε με νέο χρέος:

1. 30 δις ευρώ μετρητά στον κ. Νταλάρα και την παρέα του από ξένους τραπεζίτες. Πήραν 30 δις ευρώ μετρητό για 17 δις ευρώ λογιστικές απώλειες που είχαν από την ανταλλαγή των παλιών ομολόγων τους με νέα.

2. 35 δις ευρώ μας κόστισε η ΕΚΤ ως εγγύηση επειδή η Ελλάδα χαρακτηρίστηκε σε κατάσταση «selective default» (επιλεκτική πτώχευση) από τους οίκους αξιολόγησης. Θυμάστε που μας έλεγαν Βενιζέλος και Σία ότι το selective default δεν σημαίνει τίποτε για την χώρα; Το ελάχιστο που σήμαινε ήταν 35 δις ευρώ που μας επέβαλε η ΕΚΤ ως δική της εγγύηση, έστω κι αν εκείνη ήταν που οδήγησε την Ελλάδα σε κατάσταση «επιλεκτικής πτώχευσης».

3. Την ανακεφαλαιοποίηση των εγχώριων τραπεζών – των γνωστών τεσσάρων αδελφών – με 23 δις ευρώ, που μέχρι το τέλος του χρόνου θα φθάσει συνολικά στα 48 δις ευρώ. Μια ανακεφαλαιοποίηση που γίνεται για να καλυφθούν οι λογιστικές ζημιές των εν λόγω τραπεζών από το PSI που έφτασαν συνολικά στα 26 δις ευρώ. Για 26 δις ευρώ λογιστικές ζημιές, το κράτος δανείζεται για να τους δώσει 48 δις ευρώ μετρητά.

4. 5,7 δις ευρώ για την πληρωμή δεδουλευμένων τόκων που αναγνώρισε το ελληνικό κράτος στους τραπεζίτες δανειστές του προκειμένου να τους γλυκάνει το «κούρεμα», όπως αναφέρει το Newsletter Ιουλίου του ΕΤΧΣ.

Πόσα φτάνουν όλα αυτά μαζί; Τα 118,7 δις ευρώ. Δηλαδή για να πετύχουν μια εικονική, λογιστική απομείωση χρέους σε βάθος δωδεκαετίας αξίας 106 δις ευρώ, πλήρωσαν και θα πληρώσουν μετρητοίς έως το τέλος του 2012 σχεδόν 120 δις ευρώ σε ανταλλάγματα και εγγυήσεις. Και δεν φτάνει αυτό. Μιλάνε για νέα αναδιάρθρωση χρέους. Τι θα μείνει σε τούτη την χώρα, αν προχωρήσει σε νέα αναδιάρθρωση χρέους; Ούτε βράχος.

Το επιμύθιο της όλης ιστορίας καταγράφεται από το ίδιο το προσχέδιο που σημειώνει: «Το χρέος της Κεντρικής Διοίκησης στο τέλος του έτους 2012 εκτιμάται ότι θα ανέλθει στα 343.230 εκατ. ευρώ ή 170,8 % του ΑΕΠ, έναντι 367.978 εκατ. ευρώ ή 171,1% του ΑΕΠ το 2011, παρουσιάζοντας μείωση το 2012 κατά 0,3% του ΑΕΠ. Το έτος 2013 το ύψος του χρέους της Κεντρικής Διοίκησης προβλέπεται ότι θα διαμορφωθεί στα 352.320 εκατ. ευρώ ή 182,5% του ΑΕΠ, παρουσιάζοντας αύξηση κατά 11,7% του ΑΕΠ έναντι του 2012.» Δεν φτάνει που η αναδιάρθρωση χρέους με PSI εξελίχθηκε σε μια από τις μεγαλύτερες απάτες κοινού ποινικού δικαίου σε βάρος του ελληνικού λαού, το δημόσιο χρέος συνεχίζει να καλπάζει ακάθεκτο. Μην ανησυχείτε, όμως, θα μας σώσουν και πάλι. Μετά θάνατο.

ΠΗΓΗ: Δημοσιεύτηκε στο Χωνί, 7/9/2012. Το είδα: Τρίτη, 9 Οκτωβρίου 2012, http://dimitriskazakis.blogspot.gr/2012/10/blog-post_9.html

ΑΝΕΡΓΙΑ ΚΑΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ

Του Βασίλη Μακρή

Ακούμε πολύ συχνά για την καθημερινή ζωή των απλών ανθρώπων, για την υπέρβαση των αδιεξόδων της, για τη βαθύτερη αιτία από την οποία εκπορεύονται. Καλό είναι να ειπωθούν κάποια πράγμα που μου έρχονται έτσι πρόχειρα στη σκέψη μου. Παραδείγματος χάριν θα ήθελα να μιλήσουμε για το πρόβλημα της ανεργίας. Μάλλον όχι για το πρόβλημα της ανεργίας, αλλά για την ανεργία. Ο κάτοχος των μέσων παραγωγής ορίζει και τους όρους αγοράς εργασίας (δυστυχώς).

Κριτήριό του δεν είναι η κοινωνικότητα του εργάζεσθαι, το ότι ο ίδιος ο εργαζόμενος παράγει ένα προϊόν από το οποίο αποστασιοποιείται, και για την πληθύ των οποίων αμοίβεται σαφώς λιγότερο από την πραγματική αξία της εργασίας του. Όχι. κριτήριό του είναι η ένταξη του εργαζομένου στην κερδοφόρο διαδικασία της απόσπασης υπεραξίας. Μέσα στην λογική αυτή ο εργαζόμενος είναι μέρος του λογιστικού μηχανισμού που ονομάζεται κόστος εργασίας. Έτσι πέρα από την ηθική προσέγγιση της εργασίας, ένας τρόπος αύξησης της κερδοφορίας είναι (μεταξύ των άλλων) και η συμπίεση του εργασιακού κόστους. Όπως έλεγαν παλιά οι αντίθετοι στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, "να μην γίνουμε κρέας για τα κανόνια τους", έτσι και τώρα ο εργαζόμενος εκλαμβάνεται ως αναλώσιμος ύλη για τα κέρδη. Με ποιά έννοια όμως αναλώσιμος ; Με την έννοια βέβαια της ανανέωσης της εργατικής του δύναμης , ώστε να προσφέρει απρόσκοπτα διαρκώς τον εαυτό του ως διαμεσολαβούμενο μέγεθος προς κερδοφορία. Εάν τα μεγέθη λογιστικώς δεν εξασφαλίζουν την διαρκώς αύξουσα ανάγκη για μεγιστοποίηση του κέρδους, τότε …καταργεί ο εργοδότης το ζημιογόνο λογιστικό μέγεθος. Άρα εκ των πραγμάτων θέτει τον εργαζόμενο εκτός εργασίας. Και από εκεί αρχίζει η τραγικότητα της ανεργίας που έχει πρωτίστως ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΚΉ ΔΙΑΣΤΑΣΗ.

Ζώντας σε μια ιστορική περίοδο της οποίας τα προτάγματα καθορίζονται από τους κοινωνικώς κρατούντες και εξουσιαστές, η ανεργία είναι παράγωγο αυτών των προταγμάτων. Δηλ. της ωφελιμιστικής χρησιμοθηρίας δια της οποίας η εργασία υπακούει στις επιταγές κερδοφορίας του κεφαλαιούχου-εργοδότη. Έχοντας προσχωρήσει στην λογική των κυρίαρχων προταγμάτων, η ανεργία γίνεται απότοκο της μη-χρησιμότητος. Η ανεργία είναι άμεση συνέπεια του ότι το συγκεκριμένο λογιστικό μέγεθος που αντιπροσωπεύει ο εργαζόμενος είναι ζημιογόνο, άρα μέγεθος α-χρησίας, άρα ο εργαζόμενος είναι άχρηστος. Από εδώ, εκτός από την απώλεια της εργασίας του έχει να αντιμετωπίσει το ότι τίθεται εκτός της εργασιακής σχέσης που πρωτίστως είναι κοινωνική πριν να είναι οικονομική( όσο και ετεροβαρής κι αν είναι).

Ο άνεργος επομένως έχει πρώτα να απολογηθεί στον εαυτό του για την αχρησία αυτή. Εσωτερικεύει θανάσιμα το όνειδος μιας αχρησίας που περιφέρεται και ίπταται στο κοινωνικό σώμα, λόγω της κυρίαρχης επιβολής εξ αντικειμένου των προταγμάτων της σκοπιμοθηρευτικής "λογικής". Έχει να απολογηθεί στους οικείους του, στην οικογένειά του για την α-χρησία του για την καθ΄ημέραν επιτεινόμενη ανεργία του. Έχει να αντιπαλαίσει με το περιφερόμενο όνειδος που εισπράττει αόριστα, κοινοποιώντας την ανεργία του. Έχει να αντικρύσει τη δυσκολία ή μάλλον την ανυπαρξία απάντησης στην θανάσιμη ερώτηση "ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ;". Έχει να αντιμετωπίσει την χθαμαλή και υποχθόνιια υπενθύμιση ότι έιναι ελλειματικός ως προς τις απαιτήσεις των καιρών. Χωρίς νόημα η ύπαρξή του, ασθμαίνει εναγώνια να νιώσει την κοινωνική σχέση που επιτελεί η εργασία. Περιφέρει το κενό του. Βαρύνεται με την αποτυχία του. Από εργαζόμενος που έχανε σιγά-σιγά τα στοιχειώδη εργασιακά δικαιώματά του, μεταβαλλόταν σε επισφαλώς εργαζόμενο, μέχρις σημείου μετατροπής της επισφάλειας σε καίρια ανασφάλεια. Γιατί ο άνεργος είναι ουσιαστικά βιο-αιχμάλωτος του κοινωνικού πολέμου. Χωρίς εργασία, χωρίς ασφάλιση, χωρίς προάσπιση της υγείας, είναι καθαρά βιολογικό έρμαιο, ακοινώνητο άθυρμα, ανακλητό προς βιο-εξαφάνιση. Αφού ανά πάσα στιγμή ο θάνατος δυνητικά είναι ζοφερό ενδεχόμενο, είτε από μια αστάθμητη εξέλιξη ή κακή τροπή της υγείας του.

Εάν η κοινωνία συνέκλινεν επί τω αυτώ και θεωρούσε την εργασία ως καθαρό κοινωνικό προϊόν, άρα και συλλογικό αγαθό, τότε κανείς δεν θα ήταν άχρηστος. Κανείς δεν θα έμενε άνεργος. Η εργασία θα όδευε προς θεραπεία του ελλείποντος, προς διακονία του αναγκαίου της συλλογικότητος, χωρίς ουδείς εργαζόμενος να εκλαμβάνεται ως διαμεσολαβούμενο κοστολογικό μέγεθος. Μια κοινωνία είναι κοινωνία όταν συγκλίνει επί τω αυτώ και έχει τη δυνατότητα να απλώσει στα μέλη της τον "χάρτη" των αναγκών της, που δεν αντιτιθέμενες αλλά αλληλοπληρούμενες και προσδίδουσες νόημα ζωής στην κοινότητα.

30-9-2012

Προς μια καταναλωτική «αυτορρύθμιση»*

Του Γιάννη Στρούμπα

Στο σκηνικό της μιζέριας που 'χει συνθέσει για την ελληνική κοινωνία η οικονομική κρίση ξεχωρίζει σαν αταίριαστη, αισιόδοξη  πινελιά η υγιής αντίδραση μεγάλης μερίδας του καταναλωτικού κοινού που κατευθύνεται συνειδητά προς τα ελληνικά προϊόντα. Έρευνα του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών καταδεικνύει ότι ένας στους τρεις καταναλωτές στράφηκε τον τελευταίο χρόνο σε ελληνικά προϊόντα, με κριτήριο της επιλογής ακριβώς την ελληνική τους προέλευση.

* α΄ δημοσίευση: εφημ. «Αντιφωνητής», αρ. φύλλου 350, 1/9/2012.

Η ίδια μερίδα καταναλωτών δηλώνει πως θα επιμείνει και μελλοντικά στις ίδιες αγοραστικές επιλογές, σε μια κίνηση απολύτως συνειδητή, προκειμένου να στηριχτεί η ελληνική οικονομία («Η Καθημερινή», 12/8/2012,  http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_economy_100033_12/08/2012_492226).

Ένας προσεκτικός παρατηρητής δεν θα χρειαζόταν καν την έρευνα του ελληνικού πανεπιστημίου για να υποψιαστεί την παραπάνω εξέλιξη. Η εμφανής απόπειρα πολυεθνικών εταιρειών που δραστηριοποιούνται στην ελληνική αγορά να πλασάρουν τα προϊόντα τους σαν ελληνικά είναι κάτι περισσότερο από εύγλωττη για τη σχετική καταναλωτική ροπή. Διαφημίσεις στην τηλεόραση και σταντ σε σουπερμάρκετ επιχειρούν να επιβεβαιώσουν εμφαντικά, μέσω των μηνυμάτων που εκπέμπουν, πως τα εργοστάσια των πολυεθνικών εταιρειών ενεργοποιούνται εδώ και χρόνια στην Ελλάδα, προσφέροντας θέσεις εργασίας στο τοπικό εργατικό δυναμικό. Σε σουπερμάρκετ ξένων συμφερόντων, μάλιστα, κυριαρχούν οι ευμεγέθεις πινακίδες που σηματοδοτούν όσα προϊόντα έχουν ελληνική προέλευση.

Αν υπέθετε βέβαια κανείς πως η περιγραφείσα τάση των καταναλωτών θα αποκτούσε διαστάσεις καθολικότητας, είναι πολύ πιθανό να διαγίγνωσκε και τα προβλήματα που πιθανώς θα συνόδευαν την καθολικότητα: αύξηση των τιμών δεδομένης της εγγυημένης εμπιστοσύνης, που θα καταντούσε «τυφλή» και θα «έδενε» τον πελάτη στη «μονοπωλιακή» προτίμηση, απουσία ανταγωνισμού, υποβάθμιση της ποιότητας. Αντιστρόφως, πάλι, δεν επιτρέπεται να λησμονούνται τα καρτέλ που στήθηκαν στο παρελθόν στην ελληνική αγορά από εταιρείες-κολοσσούς, με χαρακτηριστική περίπτωση το καρτέλ του γάλατος, παρά την ύπαρξη ποικίλων εμπορικών επιχειρήσεων, που αντί να λειτουργούν ανταγωνιστικά μεταξύ τους, σε αγαστή συνεργασία εκτόξευαν τις τιμές προκειμένου να κερδοσκοπούν.

Η δημιουργία μονοπωλίων στο εμπόριο συνήθως δεν προοιωνίζεται αίσιες προοπτικές για τους καταναλωτές. Το ερώτημα, ωστόσο, με τον οικονομικό τυφώνα να μαίνεται ανεξέλεγκτος, είναι ποιες άλλες δυνατότητες λειτουργίας θα διανοίγονταν για τις ελληνικές επιχειρήσεις χωρίς μια ισχυρή στήριξη της παραγωγής τους, τουλάχιστον από την ίδια την ελληνική αγορά. Οι ελληνικές επιχειρήσεις απευθύνονται κυρίως στην εντόπια αγορά. Με δεδομένο το μικρό μέγεθος της ελληνικής αγοράς λόγω του πληθυσμού της επικράτειας, που υπολείπεται κατά πολύ του πληθυσμού των μεγάλων χωρών στο εξωτερικό, όπου εδρεύουν οι ανταγωνιστικές πολυεθνικές επιχειρήσεις, οι ελληνικές επιχειρήσεις εισέρχονται στο πεδίο του ανταγωνισμού με το συγκριτικό μειονέκτημα της αισθητά μικρότερης παραγωγής. Η μικρότερη ποσότητα στην προμήθεια πρώτων υλών συνεπάγεται μεγαλύτερο κόστος παραγωγής. Μια ελληνική επιχείρηση, που 'χει σαν βάση εκκίνησης την περιορισμένη εντόπια αγορά, δύσκολα θα ανταγωνιζόταν οικονομικά τις πολυεθνικές εταιρείες. Στον λόγο αυτό άλλωστε οφείλεται και η απορρόφηση πολλών ελληνικών εταιρειών από πολυεθνικές, όταν η γιγάντωση της παγκοσμιοποίησης επέφερε την ισοπεδωτική της εισβολή και στον ελληνικό χώρο.

Η αδυναμία του οικονομικού ανταγωνισμού στο πεδίο της ποσότητας έχει ήδη γεννήσει εδώ και καιρό την πρόταση της ανταγωνιστικότητας μέσω της παροχής εξειδικευμένων, υψηλής ποιότητας προϊόντων ή υπηρεσιών. Όσο εύστοχη κι αν ακούγεται πάντως η συγκεκριμένη ιδέα, σκαλώνει σε αντίστοιχα προσκόμματα με εκείνα που γενικώς ορθώνουν εμπόδια σε μια ανταγωνιστική ελληνική παραγωγή. Γραφειοκρατικές δομές και απουσία σύνδεσης των πανεπιστημιακών και τεχνολογικών σπουδών στην ελληνική τριτοβάθμια εκπαίδευση με την αγορά εργασίας είναι παράγοντες εσωτερικοί, που έρχονται να προστεθούν σε όσους εξωτερικούς καθιστούν δύσκαμπτη την ελληνική παραγωγή. Η προώθηση, πάλι, ελληνικών προϊόντων που θα διακρίνονταν για την ποιότητά τους φαίνεται ότι ποσοτικά δεν είναι αρκετή για να υπερκεραστούν τα υπάρχοντα προβλήματα.

Υπό τις παρούσες συνθήκες οικονομικής πίεσης που δημιουργεί στις μικρές αγορές, μεταξύ των οποίων και στην ελληνική, η παγκοσμιοποίηση, δεν διανοίγεται καμία προοπτική ανάκαμψης για τις ελληνικές επιχειρήσεις και την ελληνική οικονομία γενικότερα. Μέχρι και πριν από το ξέσπασμα της κρίσης όσες ελληνικές επιχειρήσεις επιβίωναν το κατόρθωναν χάρη σ' ένα καταναλωτικό κοινό που μπορούσε να τις υποστηρίξει οικονομικά, παρόλο που οι τιμές τους ήταν ακριβότερες. Σήμερα η ίδια τάση μοιάζει να γιγαντώνεται, όπως τουλάχιστον καταγράφει η έρευνα του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών, τίποτε όμως δεν εγγυάται ότι η ενδόμυχη επιθυμία προς υποστήριξη των ελληνικών προϊόντων, η οποία σημειώνεται ρητά άλλωστε από τους συμμετέχοντες στην έρευνα, θα εξακολουθεί να γίνεται πράξη. Γιατί το πνεύμα εν προκειμένω προφανώς και είναι πρόθυμο, όταν όμως η υφεσιακή πολιτική, στην οποία έχει καταδικαστεί η Ελλάδα από την εγχώρια και τις διεθνείς εξουσίες, προοιωνίζεται νέες μειώσεις μισθών, συντάξεων, νέα «χαράτσια» και πλείστους ευφάνταστους φόρους, καθίσταται εντελώς αμφίβολο για πόσο ακόμη όσοι επιθυμούν να στηρίζουν τα ακριβότερα ελληνικά προϊόντα θα δύνανται να το πετυχαίνουν. Το πνεύμα πρόθυμο, η σάρκα ασθενής.

Κι ενώ η εμμονή στα «μνημόνια» και η υφεσιακή πολιτική που αυτά συνεπάγονται είναι αδιέξοδες και καταστροφικές, ο πρωθυπουργός κ. Αντώνης Σαμαράς επιμένει να διακηρύσσει σε κάθε τόνο τη συμμόρφωση της Ελλάδας στις αξιώσεις των κερδοσκόπων δανειστών της, εγκαταλείποντας απροσχημάτιστα τις προεκλογικές του εξαγγελίες περί «διαπραγμάτευσης» και αντικαθιστώντας τες από το χλιαρό, φοβισμένο ψέλλισμα της «επιμήκυνσης», δηλαδή της παράτασης αποπληρωμής του ελληνικού χρέους. Η Ελλάδα, στην πιο κρίσιμη συγκυρία, με μέγιστη ευθύνη και της πλειοψηφίας των πολιτών της, η οποία υπέκυψε στην προπαγάνδα των κατεστημένων μέσων ενημέρωσης και των κατεστημένων συμφερόντων, καθώς επίσης στο μικρόψυχο και μικρονοϊκό προσωπικό βόλεμα, οδηγείται μοιρολατρικά στην καταστροφή, ενώ θα 'πρεπε να τεκμηριώνει πειστικά την αναγκαιότητα της ριζικής επαναδιατύπωσης όλων εκείνων των οικονομικών συνθηκών που, στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης, απέφεραν κέρδη στις χώρες του ευρωπαϊκού βορρά, στις άρχουσες τάξεις του νεοφιλελεύθερου κατεστημένου, ισοπεδώνοντας, στον αντίποδα, τις οικονομίες του ευρωπαϊκού νότου και νομιμοποιώντας την ακύρωση κάθε εργασιακού δικαιώματος, με την παράλληλη ιδεολογική εξοικείωση των δυτικών πληθυσμών με την επικράτηση συνθηκών εξουθένωσης του εργασιακού δυναμικού σε χώρες της Ασίας, της Αφρικής, ακόμη και της ανατολικής Ευρώπης, όπου το καπιταλιστικό κατεστημένο μετέφερε την έδρα των επιχειρήσεών του και των στρατηγείων του, κι απ' όπου εξαπέλυσε την επίθεσή του απέναντι στα μικρομεσαία κοινωνικά στρώματα, επιχειρώντας να τα καταστήσει σύγχρονους δουλοπάροικους.

Κόντρα στην πολιτική υποτέλειας και μοιρολατρίας που ασκεί η κυβέρνηση του κ. Σαμαρά, η Ελλάδα θα πρέπει να διεκδικήσει ξανά το δικαίωμά της να παράγει τα δικά της προϊόντα, υποστηρίζοντάς τα δυναμικά απέναντι στη λαίλαπα της παγκοσμιοποίησης. Ό,τι αρνείται να κάνει προς το παρόν η ελληνική κυβέρνηση, το κάνει μια μερίδα Ελλήνων πολιτών, εισάγοντας μάλιστα στο πεδίο της αγοράς, προς έκπληξη του καπιταλιστικού κατεστημένου, την έννοια της «αυτορρύθμισης» των αγορών, την οποία προκρίνει εκείνο! Τούτη η καταναλωτική «αυτορρύθμιση», με την υποστήριξη των ελληνικών προϊόντων, φαντάζει σαν αντιμετώπιση του εχθρού με τα δικά του τα όπλα. Επειδή, ωστόσο, όπως αναλύθηκε νωρίτερα, η συγκεκριμένη επιλογή πιθανότατα θα αντιμετωπίσει δυσκολία στη μακροχρόνια εφαρμογή της, η υποστήριξή της από την ελληνική πολιτεία κρίνεται απολύτως αναγκαία. Πρόκειται άλλωστε για ζήτημα επιβίωσης της ίδιας της χώρας: αν θέλει να επιβιώσει, θα πρέπει να αναλάβει τις τύχες της στα χέρια της, κι όχι να σκορπά κεφάλαια προς κατευθύνσεις που υπονομεύουν την ύπαρξή της.

Το ιστορικό προηγούμενο για μία ακόμη φορά αποκαλύπτει και διδάσκει. Ο Θουκυδίδης, περιγράφοντας την εξέλιξη των σχέσεων ανάμεσα στους Αθηναίους και τους συμμάχους τους στο πλαίσιο της Αθηναϊκής συμμαχίας, που σταδιακά μετεξελισσόταν σε ηγεμονία των Αθηναίων, σχολιάζει την εσφαλμένη τακτική των συμμάχων να συμμετέχουν στη συμμαχία πληρώνοντας φόρους κι όχι επανδρώνοντας πολεμικά πλοία, φοβούμενοι μήπως υποστούν πληθυσμιακές και υλικές φθορές: «Γενικά, οι σύμμαχοι δεν δέχονταν πια μ' ευχαρίστηση την αρχηγία των Αθηναίων, οι οποίοι στις εκστρατείες δεν συμπεριφέρονταν πια σαν ίσοι προς ίσους με τους συμμάχους τους και μπορούσαν εύκολα να υποτάξουν τους αποστάτες. Υπεύθυνοι για την εξέλιξη αυτή ήσαν οι ίδιοι οι σύμμαχοι, οι οποίοι ήσαν απρόθυμοι να εκστρατεύσουν και, για να μην φεύγουν από τον τόπο τους, προτιμούσαν οι περισσότεροι, αντί να προμηθεύουν πολεμικά, να πληρώνουν σε χρήμα τις αντίστοιχες δαπάνες. Έτσι ο αθηναϊκός στόλος γινόταν ισχυρότερος με τα χρήματα που πλήρωναν οι σύμμαχοι, ενώ οι ίδιοι, όταν επαναστατούσαν, άρχιζαν τον αγώνα απροετοίμαστοι και χωρίς καμιά πολεμική πείρα.» (Μετάφραση: Άγγελος Βλάχος.)

Οι αντιστοιχίες ανατριχιαστικά κραυγαλέες: όπου «Αθηναϊκή συμμαχία» μπορούμε να διαβάζουμε «Ευρωπαϊκή Ένωση»· όπου «Αθηναίοι», «Γερμανοί»· όπου «σύμμαχοι», που πληρώνουν φόρους αντί να προμηθεύουν πολεμικά, «Έλληνες», που δανείζονται για να εισάγουν ξένα προϊόντα, αντί να ενισχύουν τη δική τους παραγωγή. Είναι εμφανής ο δρόμος που οφείλει να ακολουθήσει η Ελλάδα για την επιβίωσή της· μα, δυστυχώς, η σημερινή της ηγεσία, φυσική συνέχεια της προηγούμενης, αποδεικνύεται το λιγότερο ανεπαρκής να υποστηρίξει τα συμφέροντα της χώρας.

Η χαριστική βολή στην ελληνική οικονομία και στα νοικοκυριά

Του Δημήτρη Καζάκη

Με ένα αληθινό ρεσιτάλ καιροσκοπισμού, πολιτικής αγυρτείας, απίστευτης υποκρισίας και προκλητικού δοσιλογισμού, ο φερόμενος ως πρωθυπουργός κ. Σαμαράς σε ομιλία του στην Πολιτική Επιτροπή του κόμματός του την Πέμπτη 30/8 τα είπε όλα:

«…κλείνουμε το πακέτο περικοπής κρατικών δαπανών, όπως ξέρετε, κατά 11,5 δισεκατομμύρια, πράγμα που είναι συμβατική μας υποχρέωση. Μερικές- πολλές να πω καλύτερα- απ' αυτές τις περικοπές είναι δύσκολες, επώδυνες, πονάνε. Αλλά είναι και αναπόφευκτες. Γιατί χωρίς αυτές, η χώρα θα επέστρεφε ξανά στο σημείο μηδέν της αναξιοπιστίας και ουσιαστικά θα έβγαινε από το ευρώ. Πράγμα που θα ήταν ασύγκριτα πιο οδυνηρό για όλους. Και καταστροφικό για τη χώρα. Πρόκειται για το τελευταίο τέτοιο πακέτο περικοπών! Άλλο δεν αντέχει η Ελληνική Οικονομία. Και πρόκειται, για πρώτη φορά, για περικοπές που θα συνοδεύονται από άμεσα μέτρα και προϋποθέσεις ανάκαμψης. Όπως πάντοτε επιμέναμε… Γιατί αμέσως μετά, εφ' όσον γίνει σαφές ότι η Ελλάδα πλέον τηρεί τα συμφωνηθέντα, θα δοθεί η επόμενη δόση του δανείου, που θα πάει στο σύνολό της σχεδόν στο εσωτερικό της χώρας. Πού; Το μεγαλύτερο μέρος για την ανακεφαλαιοποίηση του τραπεζικού συστήματος, ώστε να υπάρχει επιτέλους ρευστότητα. Χωρίς την οποία δεν μπορεί να γίνει απολύτως τίποτε. Κι ένα σημαντικό μέρος για να επιστραφούν οι οφειλές του δημοσίου σε νοικοκυριά και επιχειρήσεις μέσα στην Ελλάδα, ώστε να υπάρξει ανακούφιση στην αγορά, να αρχίσει να κυκλοφορεί χρήμα και να ανακοπούν η ανεργία και τα λουκέτα…»

Που θα φτάσει η ανεργία;

Ας τα πάρουμε ένα-ένα. Από πού κι ως πού το συγκεκριμένο πακέτο των 11,5 δις ευρώ είναι το «τελευταίο πακέτο περικοπών», γιατί «άλλο δεν αντέχει η ελληνική οικονομία»; Δηλαδή αυτό το «αντέχει»; Που είναι η απόδειξη, ή τα επιχειρήματα που δείχνουν ότι η ελληνική κοινωνία και η οικονομία της «αντέχει» ένα ακόμη τέτοιο πακέτο περικοπών; Γιατί δεν βγαίνει κάποιος από τους ψοφοδεείς «τεχνοκράτες» της συγκυβέρνησης να μας αποδείξει ότι αυτό το πακέτο περικοπών το «αντέχει» το καράβι που ήδη βουλιάζει αύτανδρο; Η αγοραστική δύναμη του μέσου ελληνικού νοικοκυριού, σύμφωνα με την τελευταία έκθεση Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ, έχει πέσει στα τέλη της δεκαετίας του '70. Πώς λοιπόν «αντέχει» κι άλλο ο οικογενειακός προϋπολογισμός να υποστεί περικοπές και μειώσεις που θα τον επιβαρύνουν γύρω στα 3.000 ευρώ μέσα στην επόμενη διετία; Δηλαδή θα χρειαστεί να μειωθεί το μέσο διαθέσιμο εισόδημα του νοικοκυριού τουλάχιστον κατά 4,5% σε τρέχουσες τιμές.

Την περίοδο 2008-2011 για κάθε 1% που μειωνόταν το διαθέσιμο εισόδημα του νοικοκυριού σε τρέχουσες τιμές, η ανεργία αύξανε κατά 85 χιλιάδες. Αυτό σημαίνει ότι η επιπλέον μείωση του διαθέσιμου εισοδήματος κατά 4,5% θα αυξήσει την ανεργία πάνω από 382 χιλιάδες. Αντέχει η ελληνική οικονομία και κοινωνία άλλους 382 χιλιάδες ανέργους, οι οποίοι θα εκτινάξουν επίσημα την ανεργία στα τέλη του 2014 γύρω στο 1.600.000 ανέργους; Αντέχει η ελληνική οικονομία και κοινωνία επίσημη ανεργία της τάξης του 32%, όσο θα φτάσει μετά την εφαρμογή των νέων περικοπών και μειώσεων;  

Την ίδια περίοδο του 2008-2011, την περίοδο δηλαδή της σημερινής κλιμακούμενης ύφεσης, για κάθε 1% αύξηση της συνολικής επίσημης ανεργίας, η ανεργία στους νέους (15-24 ετών) αυξανόταν κατά 2,0%, ενώ στις ηλικίες 25-34 ετών η ανεργία αυξανόταν κατά 1,4%. Μην ξεχνάμε ότι ήδη το ποσοστό των ανέργων νέων ηλικίας 15-24 ετών ανέρχεται στο 54,9% τον Μάιο του 2012, ενώ στις ηλικίες 25-34 ετών, το ποσοστό ανεργίας ανερχόταν τον ίδιο μήνα στο 31,6%. Με τα νέα μέτρα περικοπών και μειώσεων η ανεργία στους νέους αναμένεται για τις ηλικίες 15-24 ετών να υπερβεί το εντυπωσιακό 70% στα τέλη του 2014, ενώ για τις ηλικίες 25-34 ετών θα υπερβαίνει το 44%!

Μπορείτε να φανταστείτε το ποσοστό μετανάστευσης των νέων με τέτοια επίπεδα ανεργίας; Ένα στα δύο νέα παιδιά ηλικίας έως 34 ετών θα αναγκαστούν να αναζητήσουν μεροκάματο στο εξωτερικό. Ποια κοινωνία και ποια οικονομία αντέχει τέτοια επίπεδα ανεργίας; Ποια οικονομία και ποια κοινωνία αντέχει μια τέτοια μαζική έξοδο; Ειδικά των νέων της.

Και τέλος πάντων ποιος είναι αυτός που αποφασίζει για την εξολόθρευση μιας ολόκληρης γενιάς, γιατί εκτίμησε ότι «αντέχει» ακόμη ένα πακέτο μέτρων; Ποιος είναι ο κ. Σαμαράς που μας λέει ότι η ελληνική οικονομία και κατά συνέπεια η ελληνική οικογένεια, «αντέχει» ακόμη; Η προσωποποίηση του αργόσχολου επαγγελματία πολιτευτή που δεν ίδρωσε ούτε μια ημέρα της ζωής του για τον επιούσιο, θα μας πει ότι «αντέχουμε» ακόμη άλλα 11,5 δις περικοπές και μειώσεις, άλλους 382 χιλιάδες πρόσθετους ανέργους εκ των οποίων τουλάχιστον οι 160 χιλιάδες θα είναι ηλικίας έως 34 ετών; Με ποιο κριτήριο θεωρεί αυτός ο κύριος ότι η ελληνική οικογένεια «αντέχει»; Με κριτήριο την τσέπη του; Μήπως με την τσέπη του ασυνείδητου υπουργού οικονομικών, των άλλων υπουργών και παρατρεχάμενων αυτής της άθλιας συγκυβέρνησης; Με την τσέπη του κ. Βενιζέλου; Ή με την τσέπη του κ. Κουβέλη, που έχει το απίστευτο θράσος να μας το παίζει, αυτός και οι σκερβελέδες του κόμματός του, δημοκράτες και αριστεροί;

Αν πάρουμε επίσης ως αληθινή την σχέση που δίνει η Eurostat μεταξύ ανεργίας και απόλυτης φτώχειας στην Ελλάδα για την περίοδο της ύφεσης 2008-2011, τότε η εκτίναξη της επίσημης ανεργίας άνω του 30% σημαίνει επίπεδο εξαθλίωσης του ελληνικού λαού γύρω στο 40%! Ενώ ένα 60% του πληθυσμού θα βρίσκεται σε κίνδυνο να πέσει κάτω από το όριο της απόλυτης φτώχειας. Θα τρεμοπαίζει δηλαδή στα όρια. Αυτό σημαίνει ότι γύρω στο 40% του πληθυσμού της χώρας θα προσπαθεί να επιβιώσει με συσσίτια και κοινωνικά παντοπωλεία, ενώ το 60% του πληθυσμού θα επιβιώνει με φτηνοδουλειές χωρίς μέλλον. Κι αν αυτή η κατάσταση δεν οδηγήσει να μαζεύουμε μαζικά τους τουμπανιασμένους από τα παγκάκια και τους δρόμους με τα κάρα του δήμου, αυτό θα οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στα μεταναστευτικά εμβάσματα από το εξωτερικό, στην φιλανθρωπία και στην κοινωνική αλληλεγγύη του πληθυσμού. Πάντως το θέαμα της ειδικής υπηρεσίας του Δήμου που πολύ νωρίς το πρωί θα μαζεύει όσους πέθαναν εκτεθειμένοι το προηγούμενο βράδυ, δεν θα το αποφύγουμε. Όπως δεν το απέφυγαν και όλες οι άλλες χώρες που υπέστησαν την ίδια βίαιη «προσαρμογή».

Τι θα γίνει με τις συντάξεις;

Σε τέτοιες συνθήκες ανεργίας και φτώχειας θα μπορέσει να σταθεί ασφαλιστικό ταμείο και σύνταξη; Ήδη η αύξηση της ανεργίας (24% εκτιμάται έως τα τέλη του 2012, ή 1.200.000 άτομα) και η μείωση των μισθών, στερούν την κοινωνική ασφάλιση από πόρους 9,5 δισ. ευρώ, η εισφοροδιαφυγή από την αδήλωτη και ανασφάλιστη εργασία καθώς και από τις ευέλικτες μορφές απασχόλησης με 8,5 δισ. ευρώ και η μη καταβολή των οφειλών του κράτους από το 1993 στα ασφαλιστικά ταμεία (12 δισ. ευρώ) έχουν οδηγήσει τα ταμεία στα όριά τους. Που θα βρουν τα ασφαλιστικά ταμεία να καλύψουν τα επιπλέον 3 δις ευρώ που θα στερηθούν από την αύξηση της ανεργίας λόγω του νέου πακέτου; Που θα βρουν να καλύψουν τα επιπλέον 2,7 δις ευρώ που θα στερηθούν από την αύξηση της αδήλωτης και ανασφάλιστης εργασία λόγω εκτίναξης της ανεργίας;

Ήδη το ΙΚΑ έχει καταφύγει στον δανεισμό για να καταβάλει τις τρέχουσες συντάξεις. Για πόσο ακόμη τα ασφαλιστικά ταμεία θα μπορούν να καταβάλουν συντάξεις; Ακόμη κι αυτές τις άθλιες κουτσουρεμένες συντάξεις που προβλέπονται από το νέο πακέτο περικοπών και μειώσεων. Σκεφτείτε μόνο ότι το πακέτο περικοπών που αφορά στις συντάξεις ανέρχεται στο σύνολό του στα 3,5 δισ. ευρώ, με το μεγαλύτερο μέρος (2,3 δισ. ευρώ) να αφορά την προοδευτική μείωση σε όλες τις κύριες και επικουρικές συντάξεις με ανώτατο πλαφόν, καθώς και την μείωση δαπανών από τον «εξορθολογισμό των εφάπαξ». 

Με άλλα λόγια η συγκυβέρνηση έρχεται να πετσοκόψει τις συντάξεις και τα εφάπαξ κατά 3,5 δις ευρώ και να επιβαρύνει τα ασφαλιστικά ταμεία τουλάχιστον κατά 5,7 δις ευρώ μόνο από την αύξηση της ανεργίας, της αδήλωτης και ανασφάλιστης εργασίας που συνεπάγονται τα μέτρα της. Δηλαδή έρχεται να μεγαλώσει την «τρύπα» των ασφαλιστικών ταμείων με πάνω από 2,2 δις ευρώ! Και μόνο αυτό εγγυάται ότι ασφαλιστικό σύστημα δεν θα υπάρχει μέχρι το τέλος του 2014, ίσως και πολύ νωρίτερα.

Μη φοβάστε όμως. Ο φερόμενος ως πρωθυπουργός επ' ονόματι Σαμαράς και όλο το επιτελείο των εγκάθετων της συγκυβέρνησης έκρινε ότι «αντέχει» και το ασφαλιστικό σύστημα, αλλά και οι συνταξιούχοι. Το πολύ-πολύ να πεθάνουν και οι δύο.

Που θα φτάσουν τα ιδιωτικά χρέη;

Κι όχι μόνο αυτό. Η συνεχής λιτότητα, οι περικοπές και οι μειώσεις έχουν σαν αποτέλεσμα την επιβάρυνση του μέσου ελληνικού νοικοκυριού και με επιπλέον ιδιωτικό δανεισμό. Η τελική καταναλωτική δαπάνη αποτυπώνει με εθνικούς όρους τις δαπάνες των νοικοκυριών προκειμένου να καλύψουν τις πιο βασικές κοινωνικές ανάγκες τους. Το 2008, χάρις στο ευρώ και την πολύχρονη λιτότητα, η τελική καταναλωτική δαπάνη των νοικοκυριών καλυπτόταν κατά 7,7% με ιδιωτικό δανεισμό. Με άλλα λόγια, το διαθέσιμο εισόδημα δεν έφτανε για να καλύψει τις βασικές καταναλωτικές δαπάνες κι έτσι το νοικοκυριό κατέφευγε στον δανεισμό.

Πριν το ευρώ, τα στοιχεία δείχνουν ότι ήταν ίσα βάρκα, ίσα νερά. Το 2011 η κάλυψη των βασικών καταναλωτικών δαπανών των νοικοκυριών με ιδιωτικό δανεισμό είχε υπερδιπλασιαστεί και έφτασε στο 15,6%. Με τα νέα μέτρα τα νοικοκυριά μέχρι το τέλος του 2014 θα αναγκαστούν να αναζητήσουν γύρω στο 23% των βασικών τους καταναλωτικών δαπανών από δανεικά. Που σημαίνει γύρω στα 46 δις ευρώ νέος καθαρός δανεισμός προς τα νοικοκυριά, ή 10 χιλιάδες ευρώ δανεικά ανά νοικοκυριό την επόμενη διετία. Τώρα, πού θα βρεθούν τόσα δανεικά και πόσο θα στοιχίσουν, ας αφήσουμε να μας το εξηγήσει το 70% των νοικοκυριών που κυριολεκτικά αγκομαχάνε να τα βγάλουν πέρα με τα δάνεια που έχουν ήδη.

Που θα φτάσει η διάλυση της οικονομίας;

Και να σκεφτούμε ότι αυτό που έχει απομείνει στην ελληνική οικονομία για να συγκρατεί κάπως τον ρυθμό της ύφεσης, μιας και θα μπορούσε κάλλιστα να τρέχει ήδη με διψήφια ποσοστά, είναι η τελική καταναλωτική δαπάνη των νοικοκυριών. Αυτή το 2011 σε δείκτες όγκου βρισκόταν μόλις στο 92,9% του 2000. Συνολικά την περίοδο της ύφεσης 2008-2011 η τελική καταναλωτική δαπάνη των νοικοκυριών έχει υποχωρήσει κατά 11,4%. Η κατάσταση στο επίπεδο των επενδύσεων είναι κατά πολύ χειρότερη. Ο ακαθάριστος σχηματισμός παγίου κεφαλαίου (σε δείκτες όγκου), που δείχνει τις νέες επενδύσεις στην ελληνική οικονομία έχει καταρρεύσει στο 79,3% του 2000. Με άλλα λόγια η κινητήρια δύναμη της ελληνική οικονομίας είναι «καπούτ».

Όσο για το περίφημο «θαύμα» των εξαγωγών της ελληνικής οικονομίας, που τόσο πολύ επικαλούνται όλες οι κυβερνήσεις των μνημονίων, είναι ένας μύθος. Πρώτα-πρώτα γιατί χωρίς νέες επενδύσεις δεν μπορεί να υπάρξει εξαγωγικό μπουμ και μάλιστα διαρκείας. Δεύτερο γιατί αυτό που εμφανίστηκε ως αύξηση των εξαγωγών, στο βαθμό που είναι αληθινή, σήμαινε την στροφή προς το εξωτερικό μέρους της ήδη υφιστάμενης προσφοράς προϊόντων και υπηρεσιών. Πρόκειται για αντανακλαστικό που προκαλεί η ίδια η κρίση και η κατάρρευση της εσωτερικής αγοράς. Τίποτε περισσότερο. Γι' αυτό άλλωστε και οι εξαγωγές (σε δείκτες όγκου) αφού το 2010 γνώρισαν μια αύξηση της τάξης του 4,2% πάνω από το επίπεδο του 2000, το 2011 κάθισαν στο 99,7% του 2000! Τέτοιο «θαύμα»!

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Κάτι πολύ απλό. Το χτύπημα της καταναλωτικής δαπάνης των νοικοκυριών μέσα από τις μειώσεις και τις περικοπές θα επιδεινώσει δραματικά την ύφεση με ρυθμούς πολύ μεγαλύτερους από τους σημερινούς. Και να σκεφτεί κανείς ότι ήδη οι εκτιμήσεις για το 2012 θέλουν την ύφεση να υπερβαίνει το 7%. Έως το 2014 η ύφεση θα έχει μετατραπεί ολοκληρωτικά σε κατάρρευση και γενικευμένη παρακμή της ελληνικής οικονομίας. Αυτό βέβαια υπό την προϋπόθεση ότι θα τους αφήσουμε να συνεχίσουν το θεάρεστο έργο τους.

Γιατί το κάνουν;

Δεν ξέρουν ότι όχι μόνο δεν «αντέχει» η ελληνική οικονομία, αλλά θα οδηγηθούμε σε πολύ χειρότερη κατάσταση από την τωρινή; Το ξέρουν πολύ καλά. Ο ίδιος ο Σαμαράς τον Σεπτέμβρη πέρυσι, όταν ο τότε φερόμενος ως πρωθυπουργός κ. Παπανδρέου γύριζε από μια ανάλογη περιοδεία στο Βερολίνο και το Παρίσι και ένα νέο πακέτο μέτρων ήταν στο τραπέζι προκειμένου η χώρα να αποκτήσει την «αξιοπιστία» της προς τους διεθνείς τοκογλύφους, έλεγε τα εξής: «Μόλις χθες, κορυφαίος Γερμανός πολιτικός -και, μάλιστα, πρώην υπουργός των Οικονομικών – είπε ότι με αυτά τα μέτρα που παίρνονται στην Ελλάδα, "όχι μόνο δεν σηκώνεις τον ασθενή στα πόδια του, αλλά τον ρίχνεις στο φορείο". Εγώ τι παραπάνω να πω; Αυτό δεν φωνάζω δύο χρόνια τώρα; Φαίνεται ότι έξω έχουν αρχίσει και καταλαβαίνουν. Μέσα τι θα γίνει; Εδώ, στην Ελλάδα, που δεν καταλαβαίνει κανείς τίποτα. Φτάσαμε στο σημείο ο κόσμος να μην ξέρει τι του ξημερώνει αύριο. Και, δυστυχώς, αυτή η κυβέρνηση να μην καταλαβαίνει τι τραβάει ο κόσμος». (ΝΕΤ, 30/9/2011)

Λίγες ημέρες αργότερα ο ίδιος ο Σαμαράς έλεγε στην Εκτελεστική Γραμματεία του κόμματός του: «Η λάθος συνταγή και τα αρνητικά αποτελέσματα που βλέπουμε σήμερα, δίνουν το περιθώριο σε μιαν ισχυρή κυβέρνηση να κάνει επαναδιαπραγμάτευση. Οι δανειστές μας δεν θέλουν αλλαγή των στόχων της πολιτικής. Αλλά ούτε εμείς θέλουμε να αλλάξουμε τους στόχους της πολιτικής. Θέλουμε να αλλάξουμε τους τρόπους, ακριβώς για να επιτύχουμε τους στόχους. Όταν η πολιτική αυτή απομακρύνεται από τους στόχους, όταν αντί να μειώσει το έλλειμμα, το αυξάνει, όταν αντί να διευκολύνει τις αποκρατικοποιήσεις, τις αποτρέπει, εμείς δεν πρέπει να ζητήσουμε άλλη πολιτική για να πιάσουμε τους στόχους; Ποιος μπορεί να επιμένει επ' άπειρον σε μια συνταγή που αποτυγχάνει;» Την απάντηση στο τελευταίο ερώτημα την δίνει σήμερα ο ίδιος ο Σαμαράς ως πρωθυπουργός.

Όμως το τρομακτικό δεν είναι η απάτη ως τέχνη της πολιτικής που ασκείται ανελλιπώς απ' όλες τις κυβερνήσεις και τα κόμματα δελφίνους επί δεκαετίες. Το αληθινά τρομακτικό είναι ότι ο Σαμαράς και η συμμορία του ευρώ αποδέχονται να επιβάλλουν πακέτα μέτρων που ξέρουν ότι θα αποτύχουν και θα καταστρέψουν την χώρα μόνο και μόνο γιατί «είναι συμβατική μας υποχρέωση». Δεν έχει σημασία ποιος και τι υπέγραψε σε βάρος της χώρας. Δεν έχει σημασία που την οδηγεί αυτή η «συμβατική υποχρέωση». Οι κυβερνώντες θεωρούν χρέος τους να οδηγήσουν μια χώρα στην καταστροφή κι έναν λαό στην σφαγή γιατί αλλιώς θα βγούμε από το ευρώ, «πράγμα που θα ήταν ασύγκριτα πιο οδυνηρό για όλους». Έως πότε θα οδηγείται ο εργαζόμενος στην ανεργία, την εξαθλίωση και τον στιγματισμό, γιατί διαφορετικά θα είναι χειρότερα; Πόσο χειρότερα;

Τι θα γίνει δηλαδή, θα πέσει ο ουρανός να μας πλακώσει; Πότε με την δραχμή ήμασταν χειρότερα από σήμερα; Σε δυο μόνο περιπτώσεις: Αφενός, σε συνθήκες πολέμου και ανοιχτής κατοχής. Και αφετέρου υπό καθεστώς ξένων νομισμάτων και ελεγχόμενης χρεοκοπίας από τους ξένους δανειστές. Αυτό παλιά. Γιατί σήμερα η κατάσταση που βιώνουμε συνδυάζει αρμονικά τα πιο ζωτικά στοιχεία και από τις δυο περιπτώσεις.

50 ολόκληρα χρόνια από τα 190 του ελληνικού κράτους, ο ελληνικός λαός υπέφερε υπό καθεστώς «ισχυρού νομίσματος», όπως και να το έλεγαν κάθε φορά, φράγκο, στερλίνα, ράϊχσμαρκ, ή δολάριο, προκειμένου οι ξένοι δανειστές να εξασφαλίσουν τον έλεγχο της χρεοκοπημένης Ελλάδας.

Μόνο το εθνικό νόμισμα συνδέθηκε με τους αγώνες του λαού για εθνική κυριαρχία και ευημερία. Μόνο με το εθνικό νόμισμα μπόρεσε στ' αλήθεια να προοδεύσει αυτός ο τόπος, τις λίγες φορές και για το πολύ λίγο που τον άφησαν να το πετύχει. Γι' αυτό και μόνο με την ιδέα του εθνικού νομίσματος, της δραχμής, ο Σαμαράς και η συμμορία του, αφιονίζεται όπως ο διάολος με το λιβάνι. Έτσι ήταν ανέκαθεν όλοι οι δοσίλογοι πολιτικοί. Και μόνο η ιδέα ότι ο λαός μπορεί να χαλάσει τα σχέδια των αφεντικών του ευρώ, τους προκαλεί τρόμο και πανικό. Αυτό που μπορούμε να εγγυηθούμε στον κ. Σαμαρά είναι ότι το «λόμπι της δραχμής», όπως θέλει να χαρακτηρίζει την μεγάλη πλειοψηφία του λαού που σφαγιάζεται στο βωμό του «ισχυρού νομίσματος», θα τον στοιχειώσει κι αυτόν και όλη την συμμορία του ευρώ.

ΠΗΓΗ: Δημοσιεύτηκε στο Χωνί, 2/9/2012. Το είδα: Τρίτη, 4 Σεπτεμβρίου 2012, http://eleftheri-ellada.blogspot.gr/2012/09/blog-post_4.html

To σκιάχτρο της φοροδιαφυγής και το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του έλληνα πολίτη

Του Δημήτρη Καζάκη

Εκστρατεία κατά της φοροδιαφυγής ετοιμάζει η κυβέρνηση, με βάση το νέο φορολογικό πλαίσιο που σχεδιάζει ο υφυπουργός Οικονομικών, ενώ παράλληλα εκτιμούν ότι θα λειτουργήσει και ως αντίβαρο στα σκληρά μέτρα των 11,6 δισ. ευρώ. Με απλά λόγια θα ξεκινήσει μια ακόμη εκστρατεία στιγματισμού και συλλογικής ενοχοποίησης επαγγελματικών κατηγοριών και γενικά των ελλήνων πολιτών ως άθλιοι και διεφθαρμένοι φοροφυγάδες προκειμένου να «καταπιούν» τα υποζύγια το νέο πακέτο θανάσιμων μέτρων.

Αυτό άλλωστε είναι και η επιθυμία της αυτού μεγαλειότητας της κ. Μέρκελ, η οποία μάλιστα υποσχέθηκε να βοηθήσει το προτεκτοράτο της στην πάταξη της φοροδιαφυγής. Πώς; Με «τεχνογνωσία», ειδικό προσωπικό (σύμβουλοι και συνεργάτες, όπως τους ονομάζουν στην κυβέρνηση των δοσίλογων) και εταιρείες.

Όπως επισημαίνει η γνωστή εφημερίδα του νέου καθεστώτος κατοχής. «Τα Νέα» (28/8), η απόφαση για έναν ειδικό επικοινωνιακό σχεδιασμό κατά των φοροφυγάδων ελήφθη μετά τον απόηχο των επεισοδίων στην Ύδρα που «τραυμάτισαν» την εικόνα της χώρας, όπως επισημαίνουν υψηλόβαθμες κυβερνητικές πηγές. Την εντατική μάχη κατά της φοροδιαφυγής, εξάλλου, προανήγγειλε ο πρωθυπουργός με τις δηλώσεις του σε Βερολίνο και Παρίσι, ενώ κυβερνητικά στελέχη αφήνουν να εννοηθεί ότι με στόχο να δοθεί ηχηρό πολιτικό μήνυμα από την πλευρά του Μαξίμου στο στόχαστρο βρίσκονται φοροφυγάδες «γαλάζιας» απόχρωσης από τους οποίους θα ξεκινήσει μπαράζ συλλήψεων.

Σ' αυτό είναι σίγουρο ότι θα βρουν συμπαραστάτη και την αντιπολίτευση, η οποία έχει ήδη αποφανθεί ότι η φοροδιαφυγή είναι το κύριο αίτιο της κατάστασής μας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η περίπτωση της Ύδρας, όπου η οικονομική αστυνομία πέρασε χειροπέδες και οδήγησε στο αυτόφωρο μαγαζάτορα επειδή δεν έκοβε αποδείξεις. Οι κάτοικοι του νησιού ξεσηκώθηκαν και πολιόρκησαν το αστυνομικό τμήματα μέχρις ότου στάλθηκαν διμοιρίες των ΜΑΤ με ειδικό ταχύπλοο του Λιμενικού να απεγκλωβίσουν τους ενάρετους συναδέλφους τους και να πάρουν σιδηροδέσμιο τον καπετάν Γιαγκούλα που είχαν συλλάβει. Αμέσως ο κυβερνητικός εκπρόσωπος εξέφρασε τον πανικό της κυβέρνησης δηλώνοντας ότι η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να βάλει τέλος στη φοροδιαφυγή και να «αντιμετωπίσει αποφασιστικά τις αντιδράσεις των όποιων επιτήδειων» είπε έξω από το κυβερνητικό μέγαρο ο μέγας και πολύς Σίμος Κεδίκογλου στις 19/8. «Η κατάλυση του κράτους δεν θα γίνει ανεκτή», διεμήνυσε ως άλλος Λουδοβίκος, που κάποτε, λίγο πριν η καρμανιόλα στείλει στον αγύριστο όλη την φάρα του, συνήθιζε να λέει: L'etat, c'est moi (ελληνιστί, το κράτος είμαι εγώ). Ο κ. Κεδίκογλου και η συμμορία που μας κυβερνά έχει τόσο εθιστεί να θεωρεί το κράτος δικό της προνομιακό φέουδο, που ξεχνά ότι κάποιοι τους έχουν εκλέξει (λέμε τώρα!) και επομένως αυτοί έχουν κάθε δικαίωμα να καταλύσουν το κράτος στο σύνολό του, αν το θελήσουν. Κανένας Κεδίκογλου δεν μπορεί να τους σταματήσει, ούτε να τους τρομοκρατήσει, γιατί η κατάσταση έχει πλέον υπερβεί τα όρια αντοχής της κοινωνίας. Και η ιστορία λέει ότι όσοι ζήλεψαν τον Λουδοβίκο, τελικά τους έφαγε η καρμανιόλα.

Μετά την επίδειξη Λουδοβίκιας άποψης για το κράτος, με τουπέ και περούκα μπαρόκ, ο κ. Κεδίκογλου εξέθεσε το εξής δόγμα περί φοροδιαφυγής: «Το τεράστιο πρόβλημα της φοροδιαφυγής μαστίζει την ελληνική οικονομία, ακυρώνοντας κάθε προσπάθεια ανάκαμψης και ελπίδας για το μέλλον όλων. Από όπου κι αν προέρχεται αυτή η φοροδιαφυγή, όποια και αν είναι η πηγή της, θα πρέπει να ελεγχθεί και να παταχθεί άμεσα και παραδειγματικά…. Τη στιγμή που υπάρχουν πολίτες οι οποίοι υφίστανται τις βαρύτατες συνέπειες της κρίσης και των δράσεων που απαιτούνται για να εξυγιάνει η Ελλάδα την οικονομία της και να ανακτήσει την αξιοπιστία της, θα πρέπει όλοι, όποιοι και αν είναι αυτοί, να αναλάβουν το ηθικό και πρακτικό μερίδιο που τους αναλογεί και να μη στέκονται εμπόδιο στην εφαρμογή των νόμων και στην επιτυχία της χώρας.»

Από κοντά φυσικά και ο επίδοξος δελφίνος για την θέση του Στουρνάρα, ίσως και για του Σαμαρά, ονόματι Δ. Παπαδημούλης, ο οποίος έγραψε στο twitter: «Το δίκιο του Υδραίου φοροφυγά μου είναι απεχθές. Όσο μεγαλύτερη η φοροδιαφυγή, τόσο αγριότερη η περικοπή μισθών, συντάξεων. Καθαρές κουβέντες».

Είναι περίεργο που οι «καθαρές κουβέντες» του Παπαδημούλη είναι ταυτόσημες με αυτές του Λουδοβίκου Κεδίκογλου; Όχι βέβαια. Διότι έχουν ακριβώς την ίδια λογική. Μάλιστα, ο κ. Παπαδημούλης, που δίκαια μπορεί να ονομαστεί dauphin κατά τα πρότυπα της διαμάχης για τον θρόνο της Γαλλίας, έκανε και αυστηρές παρατηρήσεις στον συνάδελφό του Δρίτσα γιατί τόλμησε να κάνει λόγο για «ανόητη και πολυδάπανη παράσταση επίδειξης κρατικής και κυβερνητικής πυγμής, με εντελώς αντίθετα από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα». Καπάκι, βγήκε κι ο κ. Σκουρλέτης, ο εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, για να μας εξηγήσει στον ΑΝΤ-1, ότι αυτοί που αντέδρασαν στην Ύδρα δεν ήταν παρά μια παρέα, η παρέα του φοροφυγάδα, ενώ η πλειοψηφία του νησιού παρατηρούσε αμέτοχοι. Δεν φτάνει που έχουν καταντήσει να αντιπολιτεύονται την συγκυβέρνηση όπως αντιπολιτεύονταν οι Ορλεανιστές τους Λουδοβίκους για τον ανώτατο θώκο, πρώτα βασιλικό και ύστερα προεδρικό, της Γαλλίας, έφτασαν έως το σημείο να επικαλεστούν ακόμη και την αντιδραστική θεωρία της «σιωπηρής πλειοψηφίας», η οποία χρησιμοποιείται από την εποχή του μοναρχοφασισμού για την άγρια καταστολή κάθε λαϊκής αντίστασης. Φανταστείτε να τους είχαμε κυβέρνηση. Το ξύλο από τα ΜΑΤ θα είχε σίγουρα προοδευτικό και αριστερό πρόσημο.

«Δεν υπάρχει καμία κοινωνική ευαισθησία, ούτε καμία προοδευτική θεωρία που να μετατρέπει τη φοροδιαφυγή σε ‘αντίσταση'» σχολίασε το ΠΑΣΟΚ, με αφορμή τα συμβάντα στην Ύδρα. Το ΠΑΣΟΚ του Βανιζέλου που παίζει στα δάχτυλα την κοινωνική ευαισθησία και την προοδευτική θεωρία, που όλως τυχαίως την έχει ταυτίσει με τον δοσιλογισμό και την αποικιοκρατία. Ενώ δεν θα μπορούσε να μην συνδράμει και ο αντικαταστάτης του ΛΑΟΣ στην συγκυβέρνηση, η ΔΗΜΑΡ: «Κάθε δικαιολόγηση από πολιτικά κόμματα της άρνησης ελέγχου και της παρεμπόδισης των εντεταλμένων οργάνων της πολιτείας για την πάταξη της φοροδιαφυγής, όταν αυτή εκφράζεται συγκεκριμένα, απλώς αναδεικνύει τον βαθιά συντηρητικό χαρακτήρα τους» σχολίασε το μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΔΗΜΑΡ Δημήτρης Χατζησωκράτης.

Καταρχάς, από πότε ο νομικός πολιτισμός της δημοκρατίας, έτσι όπως την έχουν επιδιώξει με τους αγώνες τους οι λαοί, επιβάλει προσωποκρατήσεις, αυτόφωρα και διαπόμπευση για οφειλές προς το δημόσιο και φοροδιαφυγή; Είναι ή δεν είναι αναβίωση του μεσαίωνα η λογική αυτή;

Δεύτερο, η φοροδιαφυγή δεν είναι κάτι το ενιαίο. Ούτε είναι αδιάφορα τα κίνητρα, οι συνθήκες και οι λόγοι που οδηγούν σε φοροδιαφυγή. Εκτός κι αν οι κυβερνώντες έχουν την λογική της απολυταρχίας που έβλεπε στην φορολογία την επιβεβαίωση της απόλυτης εξουσίας της στους υπεξούσιους. Επομένως, όποιος αρνιόταν την φορολογία, ή όποιος την διέφευγε αποτελούσε εμπράγματη αμφισβήτηση της απόλυτης εξουσίας. Οι δικοί μας είναι ακόμη χειρότεροι. Γιατί χρησιμοποιούν τον στραγγαλισμό μέσω της εφορίας όχι για να χτυπηθεί η φοροδιαφυγή, αλλά για να πληρωθούν οι τοκογλύφοι. Γι' αυτό κι αν ακόμη εξαφανιζόταν ως μαγείας η φοροδιαφυγή κι όλοι μας καταθέταμε ακόμη και τον τελευταίο οβολό μας στο Δημόσιο Ταμείο, κατ' εντολή και επ' ωφελεία των ευρωπαίων δανειστών, οι μαζικές απολύσεις δεν σταματούσαν, ούτε οι μειώσεις μισθών, ούτε η καταστροφή που βιώνουν τα λαϊκά νοικοκυριά. Αυτές είναι καθαρές κουβέντες, κ. Παπαδημούλη, επαγγελματία της πολιτικής μπαρούφας. που μυρίστηκες εξουσία και δεν ξέρεις τι λες, ή μάλλον ξέρεις πολύ καλά τι λες, απλά νιώθεις ότι μπορείς να βγάλεις στην επιφάνεια το αληθινό σου πρόσωπο, όσο αποκρουστικό κι αν είναι.

Τρίτο, η φοροδιαφυγή δεν είναι προϊόν παραβατικότητας. Είναι πρωτίστως οικονομικό και κοινωνικό φαινόμενο. Κι έτσι μόνο μπορεί να αντιμετωπιστεί. Την γεννά και την αναγεννά η ίδια η κατάσταση της ελληνικής κοινωνίας και της ελληνικής οικονομίας. Δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με αστυνομικά μέτρα, ότι κι αν κάνουν οι αρμόδιες υπηρεσίες, όσο «αποτελεσματικές» κι αν γίνουν. Επομένως όποιος θέλει να μιλά γι' αυτήν με ύφος εισαγγελέα εκτάκτου στρατοδικείου, καλά θα κάνει να μαζευτεί γιατί τον έχουμε πάρει χαμπάρι. Μιλά έτσι όχι γιατί τον ενδιαφέρει η πάταξη της φοροδιαφυγής, αλλά γιατί επιδιώκει την κλιμάκωση της καταστολής μέσα στην κοινωνία.

Τέταρτο, υπάρχει η φοροδιαφυγή της επιβίωσης, που χωρίς αυτήν στρώματα ολόκληρα της ελληνικής κοινωνίας δεν θα μπορούσαν να κρατηθούν στην επιφάνεια, ιδίως στις σημερινές συνθήκες. Και υπάρχει η φοροδιαφυγή του πλουτισμού. Η φοροδιαφυγή των ημέτερων, των μεγαλοκομπραδόρων, των εφοπλιστών, των επιχειρηματικών και επαγγελματικών κύκλων που πάνω τους πατά το επίσημο πολιτικό σύστημα. Το κράτος έχει συνειδητά ρημάξει τους μισθωτούς και συνταξιούχους, γιατί αυτοί δεν μπορούν να ξεφύγουν. Κι ενώ άδικα τους ρημάζει, προσπαθεί ταυτόχρονα να τους στρέψει ενάντια στους ελευθεροεπαγγελματίες, μικρομεσαίους, βιοτέχνες που τους στιγματίζει ως φοροφυγάδες. Η μόνη διαφορά που χωρίζει τους μεν από τους δε, δεν είναι ότι οι πρώτοι είναι έντιμοι φορολογούμενοι, ενώ οι δεύτεροι δεν είναι, αλλά το γεγονός ότι οι μεν δεν μπορούν να ξεφύγουν από την μέγγενη της φορολογίας, ενώ οι δε μπορούν έως ένα βαθμό. Και οι δυο τους έχουν έναν κοινό στόχο: να απαλλαγούν από αυτό το άθλιο, σάπιο και απόλυτα διεφθαρμένο κράτος που ζει παρασιτικά σε βάρος τους για να ταΐζει τους Κεδίκογλου, τους Σαμαράδες, του Βενιζέλους και όλο το σινάφι της εξουσίας, μαζί με  τα κυκλώματα, εντός και εκτός Ελλάδος, που κρύβονται πίσω τους. Πρώτα, θα καταλύσουμε όλοι μαζί αυτό το κράτος. Πρώτα, θα αποκτήσουμε πραγματική δημοκρατία, όπου ο λαός και όχι οι Λουδοβίκοι ή οι Ορλεανιστές κατά περίπτωση, θα κάνει κουμάντο. Πρώτα θα ξεμπερδέψουμε με το καθεστώς υποτέλειας, σαπίλας, διαφθοράς, εξαπάτησης, ξεπουλήματος και έπειτα θα ξεμπερδέψουμε και με την φοροδιαφυγή.

Ειδικά στις σημερινές συνθήκες η φοροδιαφυγή και ποιο συγκεκριμένα η συνειδητή άρνηση πληρωμής των φόρων είναι δημοκρατικό καθήκον και υποχρέωση. Ο πολίτης από τότε που έσπασε τα δεσμά της απολυταρχίας δεν είναι καθόλου υποχρεωμένος να πληρώνει ότι αυθαίρετα του φορτώνει το κράτος και η εκάστοτε κυβέρνηση. «Καμία χώρα δεν μπορεί να κυβερνηθεί αν οι πολίτες της δεν σέβονται τους νόμους. Η ανοχή των πολιτικών στην ανομία και τη χρήση βίας ως μέσο διαμαρτυρίας έχει φέρει καταστροφικά αποτελέσματα,» γράφει η ανώνυμη επιφυλλίδα της Καθημερινής, (28/8). Βέβαια, δεν μας κάνει εντύπωση που το γράφει αυτό η Καθημερινή. Αν κάνετε ένα φυλλομέτρημα στις αντίστοιχες επιφυλλίδες της ίδιας εφημερίδας την εποχή της ναζιστικής κατοχής, θα δείτε να γράφουν τα ίδια. Και το μόνο που υποδηλώνει είναι πόσο τρέμουν οι ντόπιοι δοσίλογοι και οι ξένοι κατακτητές μια καθολική αντίσταση του λαού ειδικά στην φοροεπιδρομή εναντίον του. Τρέμουν κυριολεκτικά την πιθανότητα μαζικής στάσης πληρωμών από τον λαό, που μπορεί να μετεξελιχθεί σε γενική πολιτική απεργία. Έχει αρχίσει ήδη να μετατρέπεται σε εφιάλτη τους.

Η αλήθεια, βέβαια, είναι τελείως, μα τελείως διαφορετική. Η ανοχή σε νόμους άδικους και καταχρηστικούς, ο φόβος μπροστά σε μια αδίστακτη κυβέρνηση που δεν νοιάζεται αν ζει ή πεθαίνει ο λαός, η υποταγή σε μια κατ' επίφαση νομιμότητα που έρχεται σε ευθεία αντίθεση με την θέληση, αλλά ακόμη και με την επιβίωση μεγάλου μέρους του ελληνικού λαού, είναι ο πιο ασφαλής δρόμος προς την ολοκληρωτική καταστροφή. Αυτό που πρέπει να έχουμε ξεκάθαρο είναι το εξής απλό: Τι προέχει; Τα εισπρακτικά μέτρα της κυβέρνησης που στερούν μάλιστα πόρους από την οικονομία και την βυθίζουν σε ύφεση μόνο και μόνο επειδή το ζητάνε ξένες μεγάλες δυνάμεις. Ή η επιβίωση της λαϊκής οικογένειας με κάθε τρόπο και μέσο. Από πού κι ως που θα πρέπει μια οικογένεια να στερηθεί τα μέσα προς το ζην, να στερηθεί ότι έφτιαξε με κόπο και ιδρώτα, προκειμένου να πληρώσει τους φόρους που επιβάλει η κυβέρνηση; Ποιο είναι το πρωτεύον; Η ζωή της μέσης λαϊκής οικογένειας, ή η ζωή της κυβέρνησης; Όποιος δεν μπορεί να καταλάβει ότι όταν απειλείται η ζωή των λαϊκών οικογενειών με τα μέτρα μιας κυβέρνησης, τότε ο λαός δικαιούται από κάθε άποψη να θέσει άμεσα και πρακτικά το εξής δίλλημα: Η ζωή μου, ή η ζωή της κυβέρνησης. Και προκειμένου να υπερασπιστώ τη ζωή μου, η φοροδιαφυγή δεν είναι παραβατική συμπεριφορά, αλλά ένας έννομος τρόπος δημοκρατικής άμυνας απέναντι σε ένα αδίστακτο καθεστώς που επιζητά την εξαθλίωση και την δήμευση του όποιου κομποδέματος έχει απομείνει στην μέση ελληνική οικογένεια.

Μόνο την εποχή της απολυταρχίας άνθισαν θεωρίες σαν τις σημερινές, δηλαδή ότι πρέπει να σκύβουμε το κεφάλι στους νόμους, χωρίς να μας ενδιαφέρει ο καταχρηστικός χαρακτήρας τους. Την εποχή της απολυταρχίας οι φόροι εκτός από μέσο είσπραξης, ήταν και μέσο καταστολής των λαϊκών τάξεων. Κι επειδή οι ηγεμόνες πολύ γρήγορα αντιλήφθησαν ότι δεν αποτελεί αρκετή νομιμοποίηση το ελέω θεώ δικαίωμα για να εισπράτουν φόρους κατά το δοκούν της εξουσίας, επινόησαν τα κοινοβούλια, ή «συνελεύσεις των τάξεων», όπως ήταν γνωστά στην Γαλλία. Κάθε φορά που ο μονάρχης ήθελε να βάλει χέρι στις περιουσίες και τα εισοδήματα των υπηκόων του και μάλιστα των πιο αδύναμων, επιβάλλοντας νέους φόρους, φρόντιζε να συγκαλέσει κοινοβούλιο, parliament, parliamento, ή «συνέλευση των τάξεων». Γι' αυτό και τον «αντιπροσωπευτικό» αυτό θεσμό «όλοι τον μισούσαν, γιατί ένα Κοινοβούλιο σήμαινε αναπόφευκτα νέους φόρους… Μόνο υπό την πιο αυστηρή πίεση του Στέμματος μπόρεσαν να διατηρηθούν τα Κοινοβούλια τον πρώτο αιώνα της ύπαρξής τους… Η εντύπωση ότι τα Κοινοβούλια ήταν το αποτέλεσμα ενός αυθόρμητου δημοκρατικού κινήματος, δεν μπορεί να υπάρχει σε οιονδήποτε έχει μελετήσει, έστω και λίγο, τα γεγονότα της ιστορίας.»[1]

Στα τέλη του 15ου αιώνα στην Γαλλία ο Κάρολος ο 8ος αναζητούσε εναγωνίως νέους φόρους για να συντηρηθεί το καθεστώς του και έτσι συγκάλεσε συνέλευση των τάξεων. Εκεί ακούστηκε η ιδέα να αρθεί ο φόρος ωνίων (tailles) που βάραινε τον χωρικό ανάλογα με τα στρέμματα που καλλιεργούσε και να αντικατασταθεί με προοδευτικό φόρο στις περιουσίες. Τότε ο στρατάρχης de Bourbon, άξιος εκπρόσωπος της απολυταρχίας, είπε: «Γνωρίζω πολύ καλά τα ήθη του όχλου. Αν δεν τον καταθλίβουν οι επιβαρύνοντες φόροι, τότε θα γίνει αυθάδης. Αν λοιπόν αφαιρέσετε εξ ολοκλήρου τον φόρο των ωνίων (tailles), είναι βέβαιο ότι αμέσως θα γίνουν αναμεταξύ τους, ότι είναι και προς τους ευγενείς, στασιαστές και ανυπόφοροι. Γι' αυτό και δεν πρέπει να αισθανθούν τέτοια ελευθερία. Η εξάρτηση είναι η φυσική τους κατάσταση. Κατά τη γνώμη μου θεωρώ ότι ο φόρος αυτός είναι η ισχυρότερη αλυσίδα που μπορεί να τους συγκρατήσει.» Την ίδια γνώμη είχε και ο Φίλιππος ο 2ος, γιος του Καρόλου του 5ου, ο οποίος συνήθιζε να λέει: «Πρέπει να κρατάμε φορτωμένο το μουλάρι για να το εμποδίσουμε να κλωτσάει!»[2] Ενώ ένας από τους πιο χαρακτηριστικούς αυλικούς στην συνέλευση των τάξεων του 1580 στην Γαλλία, που έμεινε στην ιστορία ως κ. Μπεράνγκ, είναι αυτός που θεμελίωσε τον κανόνα που ακολουθεί έκτοτε κάθε αντιδραστική εξουσία ότι εξαίρετος είναι ο λαός ο κάτισχνος «διότι είναι λιγότερο ανήσυχος και ακατάλληλος να στασιάσει.»[3]

Η επιβολή δυσβάστακτων φόρων στο λαό ήξεραν πολύ καλά ότι τον μετατρέπει σε πειθήνιο όχλο, σε μουλάρι ανίκανο ακόμη και να κλωτσήσει. Αρκεί βέβαια να τον έπειθαν ότι πρέπει να σέβεται τους νόμους, ότι η αντίσταση δεν έχει κανένα νόημα και η πολιτική ανυπακοή φέρνει την καταστροφή. Η πρώτη αυθόρμητη εκδήλωση της πολιτικής ανυπακοής εκείνη την εποχή ήταν η εκτεταμένη φοροδιαφυγή. Μάλιστα, ορισμένοι από τους κλασσικούς συγγραφείς της πολιτικής οικονομίας την εκθειάζουν σε τέτοιο βαθμό ώστε θεωρούσαν ότι η προσπάθεια αποφυγής από την υπερβολική φορολογία χρησίμευσε τουλάχιστον στην τελειοποίηση της τέχνης του παράγειν και στην οξύνοια των βιοτεχνών και εμπόρων της εποχής. Η φοροδιαφυγή ήταν το λίκνο του σύγχρονου πολιτισμού, που γέννησε την βιομηχανία και το εμπόριο παγκόσμια.

Οι πιο φωτεινοί εκπρόσωποι αυτού του νέου πολιτισμού ήξεραν πολύ καλά τι σημαίνει βαριά φορολογία. Ένας από αυτούς, ο Ζαν Μπατίστ Σε, που οι σύγχρονοι οπαδοί της οικονομικής θεολογίας τον επικαλούνται συχνά όταν αναφέρονται στην «ελευθερία της αγοράς», έγραφε τα εξής για την δυσβάσταχτη φορολογία: «Η φορολογία, εξωθημένη στα άκρα, έχει το αξιοθρήνητο αποτέλεσμα να εξαθλιώνει το άτομο, χωρίς να πλουτίζει το κράτος… Κανένα μέρος από το εισόδημά του (ιδιώτη φορολογουμένου) δεν μπορεί να αφαιρεθεί από αυτόν χωρίς αναγκαστικά να περιορίζεται αναλογικά η κατανάλωσή του. Αυτό αναγκαία μειώνει την ζήτηση για όλα εκείνα τα αντικείμενα που δεν μπορεί πια να καταναλώσει, και ιδίως εκείνα που επηρεάζονται από την φορολογία. Η συρρίκνωση της ζήτησης θα ακολουθηθεί αναγκαστικά με συρρίκνωση της προσφερόμενης παραγωγής και κατά συνέπεια των αντικειμένων που μπορούν να φορολογηθούν. Έτσι ο φορολογούμενος στερείται των απολαύσεών του, ο παραγωγός των κερδών του και το δημόσιο ταμείο των εισπράξεών του.»[4] Αυτά είναι γνωστά τουλάχιστον από το 1825 που τα έγραφε ο Σε. Κι από τότε έως σήμερα δεν έχει αλλάξει απολύτως τίποτε.

Αξίζει όμως να αναφέρομαι και δυο ακόμη χωρία από αυτά που ήταν κοινώς αποδεκτά από την εποχή του Σε. «Η υπερβολική ή άνιση φορολογία προωθεί την απάτη, το ψεύδος και την ψευδορκία. Πρόσωπα με καλές προθέσεις αντιμετωπίζουν το οδυνηρό δίλλημα, ή να πουν ψέματα, ή να θυσιάσουν τα συμφέροντά τους προς όφελος λιγότερο ευσυνείδητων συμπολιτών. Δεν μπορούν παρά να αισθανθούν ακούσια αηδία, βλέποντας πράξεις, που από την φύση τους είναι αθώες και μερικές φορές χρήσιμες και αξιέπαινες, να στιγματίζονται ως εγκληματικές και να υποβάλλονται σε όλες τις συνέπειες του νόμου.»[5] Και δεν υπάρχει πιο ορθή, χρήσιμη και αξιέπαινη πράξη από το να φροντίσει πρώτα και κύρια κάποιος τον εαυτό του και την οικογένειά του. Όταν η εφορία τον εμποδίζει απ' αυτό, μπορεί ο ίδιος να στιγματίζεται ως φοροφυγάς, αλλά η αλήθεια είναι ότι οι κυβερνήσεις που προωθούν τέτοιους φόρους δεν είναι τίποτε περισσότερο από δεσποτικά καθεστώτα. Ο Σε παρατηρούσε ορθά ότι μια δεσποτική διακυβέρνηση χαρακτηρίζεται πάντα από «υπερβολικές εισφορές» που φορτώνει με κάθε βιαιότητα πάνω στους υπεξούσιούς της με ταυτόχρονη κατάρρευση του δημόσιου ταμείου. Ενώ υπό την προστατευτική επιρροή μιας δίκαιης κυβέρνησης «υπάρχει μια προοδευτική ετήσια αύξηση των κερδών και των εισοδημάτων από τα οποία μπορούν να αντληθούν οι φόροι.»[6]

Δεν είναι τυχαίο που τα πιο προοδευτικά μυαλά της ανθρωπότητας ξεχώριζαν την φοροδιαφυγή από την φορολογική απάτη και απαιτούσαν η πρώτη να μην αντιμετωπίζεται με όρους ποινικοποίησης, προσωποκρατήσεων και αστυνομικής καταστολής. Η φοροδιαφυγή που παραβιάζει το νόμο, αλλά γίνεται στη βάση της ανάγκης για μεροκάματο, για επιβίωση, δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται με τους ίδιους όρους με την φορολογική απάτη με σκοπό τον πλουτισμό. Γι' αυτό και ο Άνταμ Σμιθ, ο πατέρας της οικονομικής επιστήμης, διευκρίνιζε ότι «ένα πρόσωπο το οποίο, αν και χωρίς αμφιβολία φέρει ευθύνη για την παραβίαση των νόμων της χώρας του, είναι πολύ συχνά ανίκανο να παραβιάσει εκείνους [τους νόμους] της φυσικής δικαιοσύνης, και το οποίο θα γινόταν, από κάθε άποψη, ένας εξαίρετος πολίτης, αν οι νόμοι της χώρας του δεν μετέτρεπε σε έγκλημα αυτό που η φύση δεν θα το έκανε ποτέ. Σ' αυτές τις διεφθαρμένες κυβερνήσεις όπου υπάρχει τουλάχιστον μια γενική καχυποψία για υπερβολικές δαπάνες και μεγάλη λαθροχειρία του δημόσιου χρήματος, οι νόμοι που την φυλάνε ελάχιστοι τους τιμούν.»[7] Τώρα θα μου πείτε ποιος είναι ο Άνταμ Σμιθ μπροστά σε τέτοια αναστήματα όπως ο Κεδίκογλου, ο Παπαδημούλης, ο Βενιζέλος και το σινάφι τους; Μπορεί να έχετε δίκιο, αλλά η ιστορία των λαών είναι γεμάτοι με αγώνες που δεν δέχτηκαν να καταντήσουν πειθήνιος όχλος για τα γούστα των επαγγελματιών της πολιτικής εξαπάτησης. Και μια από τις πρώτες πράξεις των υπεξουσίων από την εποχή της αυτοκρατορικής Ρώμης είναι να διεκδικήσουν την ελευθερία τους, το αναφαίρετο δικαίωμα στην προσωπική τους αυτοδιάθεση, αρνούμενη να πληρώσουν και να πειθαρχήσουν σε ένα διεφθαρμένο σύστημα διακυβέρνησης που συνεχώς νομοθετεί για να καλύψει τις ανομίες του.

Όταν σήμερα η απολυταρχία με κοινοβουλευτικό μανδύα αναβιώνει όπως τότε, χρησιμοποιεί την φοροεπιδρομή όπως παλιά για την ληστεία και την καταστολή των λαϊκών στρωμάτων. Ο αμερικανός νομικός Τσαρλς Ανταμς έγραφε στις αρχές της δεκαετίας του 1990 για την νέα τάση: «Σιωπηλά ο ΑΦΜ (Αριθμός Φορολογικού Μητρώου) και ο κομπιούτερ θα γελοιοποιήσουν την ελευθερία και το άσυλό μας…. Θα καταλήξουμε ως πολίτες δουλοπάροικοι-φορολογούμενοι όπως οι τελευταίοι Ρωμαίοι; Η τρέχουσα κατεύθυνση των ποινικών νόμων και των μηχανισμών αστυνόμευσης του φορολογικού μας συστήματος δείχνει μια τέτοια πιθανότητα. Θα μπορούσαμε να βρεθούμε αιχμάλωτοι σαν νέοι δουλοπάροικοι στο σύγχρονο δημόσιο ταμείο.»[8] Κι έτσι οι φοροεπιδρομή εντάθηκε ενάντια στα λαϊκά στρώματα με νέους πολύπλοκους φορολογικού κώδικες, με ένταση των αστυνομικών μέτρων και της ποινικοποίησης ακόμη και της πιο μικρής φορολογικής παράβασης. Το IRS (Υπηρεσία Εσωτερικού Εισοδήματος) στις ΗΠΑ έχει το δικαίωμα να κατάσχει το εισόδημα και την περιουσία οποιοδήποτε ύποπτου για φοροδιαφυγή χωρίς καν να χρειάζεται απόφαση δικαστηρίου. Η προσωποκράτηση και ο εγκλεισμός είναι σύνηθες ακόμη και για την παραμικρή φορολογική παράβαση. Ενώ τα φορολογικά δικαστήρια ξεκινούν με δεδομένη την ενοχή του κατηγορουμένου.

Κι όσο στα κατώτερα και μεσαία στρώματα του πληθυσμού η φοροεπιδρομή αυξάνεται, άλλο τόσο αυξάνουν οι φορολογικοί παράδεισοι για τις πολύ μεγάλες περιουσίες. Σήμερα εκτιμάται ότι βρίσκονται στους φορολογικούς παραδείσους και σε οφ σορ εταιρείες πάνω από 12 τρις δολάρια παγκόσμια. Οι περίπου 11 εκατομμύρια πιο πλούσιοι άνθρωποι του πλανήτη, ενώ διαθέτουν πάνω από 47 τρις δολ. περιουσία όλοι μαζί, πληρώνουν φόρους πολύ λιγότερους από τους μισθωτούς της Ευρώπης και των ΗΠΑ. Η εφορία έχει μεταβληθεί σ' έναν από τους βασικούς κατασταλτικούς μηχανισμούς της ελευθερίας του ατόμου στην ανεπτυγμένη Δύση. Όλα στο όνομα της φοροδιαφυγής. Αλλά όπως έλεγε κι ο Πιέτρο Φιέρι ήδη από το 1771, «αν το προϊόν των φόρων διατίθετο με σωφροσύνη, τότε το κοινό θα θεωρούσε αυτό το βάρος ως ιερό χρέος. Οποιοσδήποτε θα ζητούσε να το αποφύγει θα συμμεριζόταν το αίσχος του συνεταίρου εκείνου, ο οποίος θέλησε να αρνηθεί να συμμετάσχει στις δαπάνες της εταιρείας αφού καρπώθηκε τα οφέλη της.»[9] Όσο η φορολογία θα γίνεται δυσβάσταχτη στις πλάτες μικρών και μεσαίων για την συντήρηση ενός απολυταρχικού στην ουσία κράτους που χρησιμοποιεί το κοινοβούλιο όπως παλιά οι μονάρχες, χωρίς κανένα ουσιαστικό αντίκρισμα για την κοινωνία, τόσο η φοροδιαφυγή θα δυναμώνει. Κι αυτό είναι απόλυτα υγιές. Πολύ περισσότερο όταν παραβιάζονται βασικοί κανόνες της οικονομίας που οδηγούν στην καταστροφή την κοινωνία μόνο και μόνο γιατί οι κυβερνήτες είναι δοσίλογοι και η χώρα βρίσκεται υπό καθεστώς προτεκτοράτο από ξένες δυνάμεις.

Τι συμπέρασμα βγαίνει; Η οικονομική επιστήμη, αλλά και η ιστορία, αποδεικνύει ότι η εκτεταμένη φοροδιαφυγή στον πληθυσμό μιας χώρας δεν αποτελεί απόδειξη του διεφθαρμένου χαρακτήρα του, ή της παραβατικής συμπεριφοράς του, αλλά έγκυρη απόδειξη του δεσποτικού και διεφθαρμένου χαρακτήρα της διακυβέρνησης της χώρας, η οποία προσπαθεί να καλύψει την δική της ασυδοσία με φοροεπιδρομές. Πολύ περισσότερο σήμερα που οι κυβερνώντες έχουν πάρει απόφαση να εξοντώσουν κυριολεκτικά και μεταφορικά ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας προς όφελος των «δάνειων δυνάμεων», επειδή το απαιτεί η Μέρκελ και τα επιτελεία της ευρωζώνης.

Αυτός που σήμερα αρνείται να πληρώσει τους φόρους γιατί βάζει την επιβίωση της οικογένειάς του και της πατρίδας του πάνω από αυθαίρετους νόμους και κυβερνήσεις, δεν κάνει τίποτε περισσότερο από αυτό που έκαναν οι λαοί επί αιώνες στην πάλη τους για τα δικαιώματά τους ενάντια στην απολυταρχία. Κι αυτή την φορά δεν θα το κάνει μεμονωμένα, αλλά συλλογικά μέσα στα πλαίσια ενός μεγάλου λαϊκού κινήματος που θα επιβάλλει την συλλογική στάση πληρωμών προς το κράτος μέχρις ότου η κυβέρνηση και το επίσημο πολιτικό σύστημα καταρρεύσει. Είναι η μοναδική δυνατότητα που έχει απομείνει στους έλληνες πολίτες, στον ελληνικό λαό, πρώτα και κύρια στους εργαζόμενους, προκειμένου να γλυτώσουν τα χειρότερα και το κρεματόριο που ετοιμάζει για εμάς η Ευρώπη των τραπεζιτών, των αγορών και των πουλημένων πολιτικών.

Μόνο όταν καταλυθεί ολοκληρωτικά το σημερινό καθεστώς μπορεί να απαιτηθεί από τον έλληνα πολίτη να θεωρήσει ως «ιερό χρέος» την καταβολή των φόρων του. Αφού πρώτα εξασφαλίσουμε ότι θα έχουμε αληθινή δημοκρατία στην χώρα και οι φόροι θα είναι πρωτίστως δίκαιοι και θα εισπράττονται όχι για να πληρώσουν τις ατασθαλίες των κυβερνώντων και τα καταχρηστικά δάνεια από του διεθνείς τοκογλύφους, αλλά θα επιστρέφουν άμεσα και πρακτικά πίσω στην κοινωνία μέσα από την ανάπτυξη αναγκαίων κοινωνικών υποδομών, την παροχή δωρεάν υγείας και παιδείας αντάξιας του σύγχρονου πολιτισμού και των αναγκών της ελληνικής οικογένειας και δημόσιων αγαθών που θα μας κάνουν όλους μας υπερήφανους που είμαστε πολίτες της Ελλάδας, μιας νέας Ελλάδας αντάξιας του ιστορικού της φορτίου.

Παραπομπές

[1] Edward Jenks, A History of Politics, London, 1910, σ. 127.

[2] Joseph Garnier, Οικονομολογικόν Εγχειρίδιον, έκδοσις τετάρτη, (μεταφρασθείσα εκ του Γαλλικού υπό Χρήστου Ζάππα), Βουκουρέστιον, 1887, σ. 34. Η μετάφραση των τοποθετήσεων έχει προσαρμοστεί από τον Δ.Κ..

[3].  Nicolas Froumenteau, Le secret des finances de France de convert et departi en trois livres, 1581, σ. 415.

[4] By Jean Baptiste Say, A Treatise on Political Economy; Philadelphia: Lippincott, 1857, σ. 449.

[5] Ό. π., σ. 459.

[6] Ό. π., σ. 461.

[7] Adam Smith, An Inquiry into the Nature and Causes of the Wealth of Nations. In two Volumes. Vol. II, Hartford: Cooke & Hale, 1818, σ. 310.

[8] Charles Adams, For Good and Evil: The Impact of Taxes on the Course of Civilization, Madison Books, 1993, σ. 237.

[9] Pietro Verri, Meditazioni sulla Economia Politica, 1771, σελ. 141.

ΠΗΓΗ: Πέμπτη, 30 Αυγούστου 2012, http://dimitriskazakis.blogspot.gr/2012/08/to.html

Μνημόνιο ή διαγραφή χρέους, το πραγματικό επίδικο των «προγραμματικών δηλώσεων»

Του Γιάννη Τόλιου

Εθελοδουλία, ενδοτισμός και ….. «πολιτική ουράς»

Ωστόσο η νέα επιστολή του κ. Σαμαρά προς τα υπερεθνικά αφεντικά της τρόϊκας, όπου δηλώνει ως καλός μαθητής «ότι η νέα κυβέρνηση είναι πλήρως δεσμευμένη στις βασικές πολιτικές του προγράμματος….και ότι θα επιταχύνει την εφαρμογή του», μαζί και οι δηλώσεις του νέου υπουργού Οικονομικών Γ. Στουρνάρα, ότι «δεν μπορούμε να ζητήσουμε τίποτα αν δεν επαναφέρουμε το (μνηνονιακό) πρόγραμμα στο σωστό δρόμο», έδωσε τέλος στις ψευδαισθήσεις όσων πίστεψαν στις υποσχέσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, ότι τάχα θα επαναδιαπραγματευθούν με βάση το συμφέρον της χώρας, εγκαταλείποντας την πολιτική «εθελοδουλίας» και «ενδοτισμού» στην τρόϊκα για διασφάλιση των στενών συμφερόντων της κυρίαρχης ελίτ. Ταυτόχρονα αποτελεί και τραγική διάψευση όσων πίστεψαν τους «λογικούς», «συνετούς», και «καθώς πρέπει», αριστερούς της ΔΗΜΑΡ, που μπήκαν στην κυβέρνηση να «σώσουν» τη χώρα (στην ουσία να σώσουν το σύστημα ακολουθώντας «πολιτική ουράς» στις επιλογές του), χωρίς καν να υπάρχει ούτε το πρόσχημα της «ακυβερνησίας», αφού ΝΔ και ΠΑΣΟΚ συγκροτούσαν από μόνοι τους αυτοδύναμη κυβέρνηση. Φαίνεται να ζήλεψαν τα αποτυχημένα πειράματα των κυβερνήσεων Ντα Λέμα που χαντάκωσαν την ιταλική αριστερά.!

Μνημόνιο ή διαγραφή χρέους;

Οι «προγραμματικές δηλώσεις» τη κυβέρνησης, έφεραν και πάλι στο προσκήνιο το κρίσιμο δίλημμα της ελληνικής κοινωνίας. Μνημόνιο ή διαγραφή του χρέους και παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας; Η πολιτική της τρικομματικής συγκυβέρνησης, στηρίζει καθαρά την πρώτη επιλογή, η οποία θέτει ως προτεραιότητα τα συμφέροντα των πιστωτών (τραπεζιτών-τοκογλύφων). Η συγκεκριμένη πολιτική θεωρεί ότι το τεράστιο χρέος των 350 δις € μπορεί και πρέπει να εξοφληθεί, με την εφαρμογή «πολιτική δήμευσης» του ελληνικού λαού (δραστικές περικοπές μισθών, συντάξεων, κοινωνικών δαπανών, «χαράτσια», φόρους, κά, καθώς ξεπούλημα όλων των δημοσίων επιχειρήσεων και καλύτερων «φιλέτων» της δημόσιας περιουσίας), με στόχο κλείσιμο των ελλειμμάτων του προϋπολογισμό και δημιουργίας πρωτογενών πλεονασμάτων για εξόφληση….. «σιγά-σιγά» του δημόσιου χρέους.!

Πρόκειται για εντελώς φανταστικό σενάριο από τη στιγμή που επίσημες εκτιμήσεις του ΔΝΤ θεωρούν ότι και στην ευνοϊκότερη εκδοχή εφαρμογής του Μνημονίου, το δημόσιο χρέος θα είναι το 2020 στο 120% του ΑΕΠ, όσο ήταν το 2009 πριν το ξέσπασμα της κρίσης. Γιαυτό άλλωστε πολλοί διεθνείς αναλυτές θεωρούν μη βιώσιμο το ελληνικό χρέος και αναγνωρίζουν την ανάγκη μεγάλου «κουρέματος» (διαγραφής) του, με πρόσφατο παράδειγμα τον απερχόμενο πρόεδρο της Deutsche Bank Γ. Ακκερμαν, ο οποίος τόνισε την ανάγκη διαγραφής 180 δις € ώστε το χρέος της Ελλάδας να πέσει στο 60% του ΑΕΠ.!!! Δεν ξέρουμε αν ο γερμανός τραπεζίτης πρόκειται να γίνει και …. ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά επιβεβαιώνει πλήρως την πρόταση του, ότι για την έξοδο από την κρίση, χρειάζεται διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του ελληνικού χρέους.!!

Μεγάλη διαγραφή χρέους, αφετηρία εναλλακτικής στρατηγικής

Ασφαλώς ο γερμανός τραπεζίτης δεν έχει φιλολαϊκές «ευαισθησίες», αλλά κρίνει ψυχρά με όρους συστήματος και βιωσιμότητας της ευρωζώνης. Αναγνωρίζει δηλαδή ότι η πολιτική του Μνημονίου πέρα από τις κοινωνικές αντιδράσεις και τις ανεξέλεγκτες πιθανόν καταστάσεις, δεν πρόκειται να λύσει το πρόβλημα. Ωστόσο η χρηματιστική ελίτ της ευρωζώνης και ιδιαίτερα της Γερμανίας, ακολουθώντας μια σκληρή ταξική λογική, επιμένει στην εφαρμογή της «πολιτικής δήμευσης» του ελληνικού λαού, με προφανή στόχο αφού μας πάρουν «ότι έχουμε και δεν έχουμε», τότε πιο εύκολα θα μπορούν μας πετάξουν και εκτός ευρωζώνης…… «διότι δεν συμορφωθήκαμε με τας υποδείξεις» (Μνημόνιου) ….. του οποίου οι στόχοι εξ' αντικειμένου είναι ανεφάρμοστοι και ήδη βρίσκονται σε απόκλιση. Μάλιστα η απόκλιση θα μεγαλώνει, διότι τα αλλεπάλληλα μέτρα λιτότητας, διαιωνίζουν τον «φαύλο κύκλο» ύφεσης, ανεργίας, πτώσης ΑΕΠ, εκτροχιασμό μεγεθών προϋπολογισμού, ελλειμμάτων, δημόσιου χρέους, κοκ.

Η κατάσταση δεν πρόκειται να βελτιωθεί με τις ιδιωτικοποιήσεις των ΔΕΚΟ και της δημόσιας περιουσίας (τα έσοδα των οποίων θα πάνε στους πιστωτές), ούτε με τις «φλυαρίες» για ανάπτυξη που συνοδεύονται με συνεχείς περικοπές δημοσίων επενδύσεων και κονδύλια «ψίχουλα» από τα κοινωνικά ταμεία, πιστωτική ασφυξία και «λουκέτα» σε εκατοντάδες χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις, ενώ η νέα δανειακή σύμβαση των 130 δις € κατά 80% θα πάει για στήριξη των πιστωτών. Το ενδεχόμενο της κάλυψης του κόστους «κεφαλαιοποίησης» των τραπεζών ύψους 50 δις € από το μηχανισμό στήριξης (EFSF) και χρησιμοποίησης ορισμένων κονδυλίων για ανάπτυξη, θα ήταν στην καλύτερη περίπτωση μια ανάσα… αλλά και πάλι θα ήταν μια ανάπτυξη «δανεική» με αρκετά υψηλό επιτόκιο (μέσο όρο 3,5%). Για την ανασυγκρότηση της χώρας χρειάζεται, εκτός από τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους το χρέους, χρησιμοποίηση των κονδυλίων διαγραφής του χρέους (τοκοχρεολυσίων) για την ανάπτυξη με ελάχιστο ή καθόλου νέο δανεισμό, αξιοποίησης ΔΕΚΟ ως βασικού μοχλού παραγωγικής ανασυγκρότησης, κλαδικές πολιτικές ανάπτυξης αγροτικής οικονομίας και βιομηχανίας, εθνικοποίηση και κοινωνικοποίηση τραπεζικού συστήματος, ριζική αλλαγή δημοσιονομικής διαχείρισης με πάταξη φοροδιαφυγής και κακοδιαχείρισης δημοσίων πόρων, δραστικός έλεγχος καρτέλ και ολιγοπωλιακών δομών, στήριξη αγοραστικής δύναμης μισθών-συντάξεων, δίχτυ κοινωνικής προστασίας των αδύνατων στρωμάτων, αξιοποίηση της ισότιμης διεθνούς συνεργασίας, κά.

Όλα αυτά σημαίνουν ανατροπή και όχι εφαρμογή του Μνημονίου, μαζί και της κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ που το προωθεί. Η εναλλακτική στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ δικαιώνεται από τα πράγματα. Είναι μια ρεαλιστική, φερέγγυα και αποτελεσματική στρατηγική, προοδευτικής εξόδου από την κρίση, που ανοίγει νέους ορίζοντες στην ελληνική κοινωνία και ιδιαίτερα στη νέα γενιά. Δεν αποκόβεται από το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, αλλά σηματοδοτεί μια εναλλακτική κοινή στρατηγική, ιδιαίτερα με λαούς του ευρωπαϊκού νότου, έχοντας ως όραμα την Ευρώπη των λαών και των εργαζόμενων και όχι το μοντέλο της «ευρωζώνης» των Μνημονίων, των συμφώνων «πειθάρχησης» των αδύνατων χωρών στα συμφέροντα των ισχυρών, κατάργηση θεμελιωδών δικαιωμάτων εργαζόμενων, στραγγαλισμού της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας, κά. Αυτή η Ευρώπη δεν αντιστοιχεί στο «ιστορικά αναγκαίο» και κανένας λαός ούτε φυσικά ο ελληνικός λαός, πρόκειται να την αποδεχτεί. Η κοινή δράση των δυνάμεων της αριστεράς σε εθνικό και υπερεθνικό επίπεδο, μπορεί να δώσει ελπιδοφόρα προοπτική.

8.7.12

ΠΗΓΗ: http://aristerovima.gr/blog.php?id=3558

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ Η ΔΥΣΦΗΜΙΣΜΈΝΗ «ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ» ΤΩΝ «ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ» ΚΑΙ ΟΙ ΒΑΣΕΙΣ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗΣ ΤΗΣ

Του Γιώργου Κασιμάτη

1 Από τότε που υποστηρίχθηκε η δυνατότητα στάσης πληρωμών και επαναδιαπραγμάτευσης σε νέες βάσεις των δανειακών συμβάσεων, ξεκίνησε μια εκστρατεία αρχικά σιωπής (αγνόησης) και στη συνέχεια, κατασυκοφάντησης του θεσμού. Υποστηρίχτηκε το αδιανόητο μιας τέτοιας κίνησης, ακόμη και ως σκέψης:

άλλοτε με κραυγές, άλλοτε με τους γνωστούς εκβιασμούς  της καταστροφής (άμεση επιστροφή στη χρεοκοπία ή στη δραχμή κ.λπ.), άλλοτε με τον απαξιωτικό χαρακτηρισμό της αθέτησης της υπογραφής (ακόμη και με τον υβριστικό χαρακτηρισμό του «μπαταχτσή») και άλλοτε με «σοβαρές» δήθεν παραινέσεις αποτροπής («για το Θεό, μη φτάσει η Ελλάδα στο κατάντημα άρνησης της υπογραφής της»). Για να δειχτεί ότι όλα αυτά είναι ψεύτικα, είναι χρήσιμη, νομίζω, μια σωστή πληροφόρηση πάνω σ' αυτό το ζήτημα.

Από πολύ παλιά είχε διαμορφωθεί στο πλαίσιο του δημοσίου διεθνούς δικαίου η αρχή ότι κάθε κράτος έχει υποχρέωση να αντιμετωπίζει οικονομικά πρώτα την άμυνά του και τις βασικές ανάγκες επιβίωσης του λαού του (κατώτατο όριο αξιόπρεπους διαβίωσης, εκτεταμένη ανεργία, κοινωνική περίθαλψη, δημόσια εκπαίδευση κ.λπ.) και μετά να εκπληρώνει τις δανειακές ή άλλες οικονομικές υποχρεώσεις του. Επομένως, το ποσό οικονομικών υποχρεώσεών του που υπερβαίνει τα όρια αυτά – που υπερβαίνει, δηλαδή, την αντοχή κράτους και λαού – δεν καταβάλλεται ως «επαχθές». Η αρχή αυτή ίσχυε από παλιά με διάφορες μορφές και στο ιδιωτικό δίκαιο της ηπειρωτικής Ευρώπης. Όλοι ξέρομε ότι ο δανειστής δεν μπορεί να αξιώσει από τον οφειλέτη την εκπλήρωση των υποχρεώσεων του σε βαθμό που δε θα μπορεί να επιβιώσει ως άνθρωπος. Από το ιδιωτικό δίκαιο «πέρασε» η αρχή αυτή και στο δημόσιο διεθνές δίκαιο. Δεν αναγνωρίζεται, όμως, από το αποικιακής νοοτροπίας αγγλικό ιδιωτικό δίκαιο, γι' αυτό και οι δανειστές μας θέλουν να μας υπαγάγουν σ' αυτό.

Η παραπάνω αρχή έχει εφαρμοστεί στη διεθνή πρακτική πολλές φορές και έχει επικυρωθεί από διεθνή δικαστήρια. Αναμφίβολα, μια τέτοια υπόθεση δεν είναι απλός περίπατος. Στις παλιές εφαρμογές της αρχής που αναφέρονται στη βιβλιογραφία είναι η ελληνική υπόθεση του 1936. Πρόκειται για την άρνηση, αρχικά από την κυβέρνηση Βενιζέλου και ακολούθως από την κυβέρνηση Μεταξά, εξόφλησης δανείου του 1925, που είχε λάβει η Ελλάδα από βελγική τράπεζα για την κατασκευή σιδηροδρομικών γραμμών. Η χώρα μας δικαιώθηκε με απόφαση του αρμόδιου τότε διεθνούς διαιτητικού δικαστηρίου. Αναφέρομε την περίφημη βασική σκέψη της απόφασης: «Πρωταρχική της υποχρέωση ήταν ο εαυτός της (της Ελλάδας). Υπέρτατη (υποχρέωση) η διατήρηση της ύπαρξης της». («first duty was to itself. Its own preservation was paramount»). Από τότε, ακολούθησαν μέχρι σήμερα πολλές εφαρμογές της εν λόγω αρχής. Βεβαίως, είναι αυτονόητο ότι, αν οι δανειστές αρνηθούν ότι συντρέχουν οι παραπάνω προϋποθέσεις περικοπής του «επαχθούς» μέρους ή του όλου δανείου, το κράτος πρέπει να αποδείξει ότι πράγματι κινδυνεύουν οι βασικές του ανάγκες και η άμυνά του. Αυτό γίνεται με πραγματογνωμοσύνη ειδικού λογιστικού ελέγχου. Μερικές φόρες, όμως, οι δανειστές αποδέχονται ή διαπραγματεύονται το ύψος και τους όρους του δανείου χωρίς προσφυγή στο αρμόδιο διεθνές δικαστήριο. Σ' αυτή την περίπτωση μπορεί να επιτευχθούν ευνοϊκοί όροι μείωσης και αναδιάρθρωσης του χρέους, ώστε να καταστεί μη επαχθές και βιώσιμο. Είναι, τέλος, αυτονόητο ότι η δυνατότητα άρνησης καταβολής του δανείου διευκολύνεται ακόμη περισσότερο, όταν η δανειακή σύμβαση είναι ανίσχυρη ή έχει όρους αντίθετους με το διεθνές δίκαιο, όπως συμβαίνει με τη σημερινή περίπτωση της Ελλάδας, όπου οι συμβάσεις είναι ανίσχυρες και οι όροι παράνομοι.

2. Με βάση τα παραπάνω, τίθεται το ζήτημα, πώς εφαρμόζεται ή  πρέπει να εφαρμοστεί από την Ελλάδα ο εν λόγω θεσμός. Υπάρχει η νομική, η οικονομική και η πολιτική απάντηση. Νομικά η στάση πληρωμής των τοκοχρεωλυτικών δόσεων των δανείων με τους λόγους που την επιβάλλουν πραγματοποιείται με μονομερή δήλωση της κυβέρνησης προς τους δανειστές. Το άριστο, όμως, είναι να υπάρχει θέληση διαπραγμάτευσης. Πάντως, η όλη νομική και οικονομική διάσταση της υπόθεσης απαιτεί εμπεριστατωμένη επεξεργασία και θεμελίωση της σχετικής πρότασης και των λόγων που την επιβάλλουν από τις νομικές και τις οικονομικές υπηρεσίες των Υπουργείων Εξωτερικών και Οικονομικών. Εδώ θα περιοριστούμε να σκιαγραφήσομε την πολιτική διαδικασία θέσης του ζητήματος, η οποία, κατά τη γνώμη μας, ταιριάζει με την ιδιότητα της Ελλάδας ως μέλους της Ευρωζώνης και της ΕΕ.  Ας δούμε τα βήματα αυτής της σκιαγράφησης:

Πρώτο βήμα. Προετοιμασία:

(α) Θεμελίωση με στοιχεία των οικονομικών λόγων που επιβάλλουν την πρόταση στάσης πληρωμών και αναδιαπραγμάτευσης του χρέους. Τα στοιχεία αυτά θα πρέπει να θεμελιώνουν: την αδυναμία αντιμετώπισης των βασικών αναγκών του λαού και την αδυναμία αντιμετώπισης των αμυντικών δαπανών της χώρας (με τα σημερινά – και όχι μετά από εκούσια μείωση – δεδομένα).

(β) Θεμελίωση του ανίσχυρου των δανειακών συμβάσεων, λόγω μη κύρωσης, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο και το Σύνταγμα.

(γ) Θεμελίωση του ανίσχυρου όρων των δανειακών συβάσεων που είναι αντίθετοι με τις Συνθήκες της ΕΕ και με το Σύνταγμα της Ελλάδας, με πρώτους τους όρους: παραίτησης από τα δικαιώματα της εθνικής κυριαρχίας, δέσμευσης του συνόλου της εθνικής περιουσίας και υπαγωγής μας στο αγγλικό δίκαιο, με παράκαμψη του ευρωπαϊκού δικαίου (ΕΕ και Συμβουλίου της Ευρώπης).

Δεύτερο βήμα.  Θα πρέπει να αποσαφηνιστούν ότι η όλη πρόταση στηρίζεται στις ακόλουθες πολιτικές αρχές:

(α) Στην αρχή παραμονής στην ΕΕ και στην Ευρωζώνη της Ελλάδας ως ισότιμου μέλους.

(β) Στην αρχή τήρησης των δανειακών υποχρεώσεων της χώρας με βάση τους κανόνες της διεθνούς και της ευρωπαϊκής νομιμότητας.

(γ) Στην αρχή διασφάλισης του συμφέροντος του ελληνικού λαού και της Ελλάδας ως κυρίαρχου και πολιτικά ανεξάρτητου κράτους.

Τρίτο βήμα.  Ο Πρωθυπουργός της νέας κυβέρνησης, μετά την ενημέρωση της Βουλής σχετικά με τα παραπάνω δεδομένα που επιβάλλουν τη στάση πληρωμών και την επαναδιαπραγμάτευση του χρέους και με βάση τις παραπάνω πολιτικές αρχές, και μετά την έκφραση της εμπιστοσύνης του αντιπροσωπευτικού σώματος, θα ζητήσει συνάντηση στις Βρυξέλλες με τους εκπροσώπους των δανειστών της Ελλάδας με βάση τις συμφωνίες του 2010 και 2011.

Τέταρτο βήμα.  Στη συνάντηση ο Πρωθυπουργός, παρουσιάζοντας τα στοιχεία και τις αρχές που αναφέραμε πιο πάνω, καθώς και την πρόσφατα εκπεφρασμένη θέληση του ελληνικού λαού, θα αναπτύξει με αποφασιστικότητα την ανάγκη προσωρινής στάσης πληρωμών και αναδιαπραγμάτευσης των υποχρεώσεων της Ελλάδας σε νόμιμη και οικονομικά βιώσιμη βάση. Στην «πρόταση» αυτή θα πρέπει να είναι σαφές ότι η Ελλάδα, ως μέλος Ένωσης, επιθυμεί την εφαρμογή των κανόνων νομιμότητας με βάση τις Συνθήκες της ΕΕ.

Πέμπτο βήμα.  Σε άμεσο συνδυασμό με το «τέταρτο βήμα», θα πρέπει να παρουσιαστεί σε γενικές γραμμές αναπτυξιακό πρόγραμμα, που θα είναι μεν συμβατό με τις αρχές της ΕΕ, θα πρέπει, όμως, να περιέχει και αξίωση προσαρμογής του στις ειδικές ανάγκες της ελληνικής οικονομίας. Η δήλωση προθυμίας εφαρμογής ενός τέτοιου προγράμματος θα πρέπει να συνδυαστεί με αίτημα, στη βάση την αρχή της αλληλεγγύης, αναπτυξιακής βοήθειας, στην οποία θα πρέπει να περιλαμβάνεται και οικονομική και τεχνική υποστήριξη εκσυγχρονισμού του κρατικού μηχανισμού και του μηχανισμού του ευρύτερου δημόσιου τομέα.

Έκτο βήμα (υποθετικό).  Αν οι εκπρόσωποι των δανειστών αρνηθούν να δεχτούν την πρόταση της Ελλάδας, η πρόταση διαπραγμάτευσης μεταβάλλεται σε μονομερή δήλωση παύσης πληρωμών και καθορισμού του ύψους του μη επαχθούς χρέους. Σε μια τέτοια περίπτωση πρέπει να γνωρίζομε τα εξής:

(α) Οι δανειστές, αν θελήσουν να προσφύγουν στο αρμόδιο διεθνές δικαστήριο, όπως γίνεται συνήθως, δεν θα έχουν έγκυρες συμβάσεις για να στηριχθούν. Οι δανειακές συμβάσεις του Μαΐου 2010 (το 1ο Μνημόνιο) δεν έχουν κυρωθεί και έχουν πλήθος παράνομων όρων, το δε 2ο Μνημόνιο έχει εγκριθεί μόνο ως σχέδιο σύμβασης, η δε δανειακή σύμβαση δεν έχει υπογραφεί.

(β) Η Ελλάδα παραμένει μέλος της Ευρωζώνης και της ΕΕ, γιατί δεν προβλέπεται τρόπος λύσης της σχέσης της αυτής.

(γ) Οι δανειακές μας συμβάσεις δεν αποτελούν συνθήκες με βάση το δίκαιο της ΕΕ και η στάση πληρωμών δεν αποτελεί παράβαση των συνθηκών της ΕΕ. Επομένως, δεν είναι δυνατή η επιβολή  κυρώσεων στη χώρα μας από την ΕΕ.

(δ) Κατά το διεθνές δίκαιο, σε αυτού του είδους στάση πληρωμών, λόγω κατάστασης ανάγκης της χώρας, δεν επιτρέπεται επιβολή από τους δανειστές μας αντιποίνων ή άρνηση καταβολής των οφειλόμενων δανειακών δόσεων.

(ε) Αν, σε αντίθεση με τα παραπάνω, οι δανειστές μας σταματήσουν την καταβολή των δανειακών δόσεων, η χώρα περιέρχεται αυτομάτως σε κατάσταση ανάγκης, αφού ο δανεισμός μας είναι για αντιμετώπιση κρίσης και αδυναμίας προσφυγής στις «αγορές». (Αυτό είναι εις βάρος των δανειστών).

(στ) Σε περίπτωση που οι δανειστές μας σταματήσουν – παρανόμως- τις δόσεις δανειοδότησης, η ελληνική κυβέρνηση έχει το δικαίωμα και την υποχρέωση, για να προστατεύσει το λαό και την ασφάλεια της Ελλάδας, εφαρμόζοντας ανεξάρτητη πολιτική, να στραφεί, με σύναψη οικονομικών σχέσεων προς το συμφέρον της χώρας, σε άλλη πηγή δανεισμού και δημιουργίας οικονομικών σχέσεων, δεδομένου ότι ούτε το ΔΝΤ και οι χώρες της Ευροζώνης, ούτε οι «αγορές» αποτελούν τη μόνη  πηγή δανεισμού στον Πλανήτη.

(η) Στην υποθετική περίπτωση που η χώρα μας εξαναγκαστεί με παράνομα μέσα σε έξοδο από την Ευρωζώνη και οδηγηθεί σε ανεξέλεγκτη πτώχευση, οι δανειστές θα απολέσουν πλήρως τα καταβληθέντα  δάνεια και οι συνέπειες για την Ευρώπη και ευρύτερα θα είναι επιζήμιες έως καταστροφικές (ντόμινο).

Τελική παρατήρηση: Η επιβολή από τους δανειστές ελεγχόμενης χρεοκοπίας είναι η χειρότερη λύση:  μπορεί να υποδουλώσει την Ελλάδα για πολλές γενιές.

ΠΗΓΗ: Δημοσιεύθηκε στα Επίκαιρα της 14.6.2012. Το είδα: Ιουνίου 29, 2012, http://seisaxthia.wordpress.com/2012/06/29/…BB/