Αρχείο κατηγορίας Μετανάστες και Πρόσφυγες, Αδελφοί και Ξένοι

«Ουκ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν», έχουμε πατρίδα προσωρινή που αγαπούμε, αγαπάμε όσους δεν έχουν πατρίδα και «την μέλλουσα πατρίδα επιζητούμε»…

Οι Έλληνες ως μετανάστες…IΙ

Οι Έλληνες ως μετανάστες… – Μέρος ΙΙ

 

Έρευνα από το gmt07.blogspot.gr

 

Συνέχεια από το Μέρος Ι

«Λευκή Γυναίκα εθεάθη με Έλληνα!»

Σοκαριστικός ο τίτλος του άρθρου εφημερίδας της εποχής, όπως μας μεταφέρει ο Έλληνας ομογενής από το Ντιτρόιτ κος Dan Georgakas. Προκαλεί η άποψη ότι στα τέλη του 19ου και στα πρώτα χρόνια του 20ου αιώνα, οι Έλληνες δεν κατατάσσονταν στους «λευκούς»! Θεωρούνταν, όπως προκύπτει απ' τα δημοσιεύματα και τις μαρτυρίες της περιόδου, Ανατολίτες και μη Ευρωπαίοι. Αυτό μη σας λυπεί διότι την ίδια αντιμετώπιση επιφύλασσαν οι Αμερικάνοι για όλους τους νοτιοευρωπαίους.

Σε πολλές περιοχές επιβάλλονταν οι «κανόνες» που εφήρμοζαν στους αφροαμερικάνους ή αλλιώς τους «νέγρους», όπως επιτιμητικά τους αποκαλούσαν. Στους κινηματογράφους η πλατεία ανήκε στους λευκούς, ενώ ο «γυναικωνίτης» (το πατάρι) στους νέγρους και στους μη λευκούς (Έλληνες, Ιταλούς κ.ο.κ.).

Μα πώς γίνεται; Το δέρμα μας δεν το έβλεπαν; Ο χαρακτηρισμός «λευκός» δεν απευθυνόταν στο δέρμα και το χρώμα του, αλλά στην κοινωνική τάξη- αντίληψη. Οι βορειοευρωπαίοι, για παράδειγμα, θεωρούνταν λευκοί. Το αστείο είναι φορείς της εν λόγω προκατάληψης ήταν οι εξαμερικανισμένοι Ιρλανδοί που είχαν προηγηθεί ως μεταναστευτικό κύμα και είχαν αφομοιωθεί απ' την Βορειοαμερικανική κοινωνία των ευγενών προτεσταντών. Οι Ιρλανδοί οι οποίοι υπέστησαν την ίδια διάκριση θεωρούμενοι απ' τους ντόπιους ως «μη λευκοί»! Είναι ακριβώς, όπως στο ρεπορτάζ που ένας Σύριος μιλά για ληστεία που του έκαναν στο μαγαζί του στο κέντρο της Αθήνας και ζητά εδώ και τώρα να φύγουν οι Μπαγκλαντεσιανοί και οι Πακιστανοί!;! Όπως μια φίλη Ρωσίδα που έχει απηυδήσει με τους Αλβανούς κ.ο.κ..

Την απέχθεια αυτή την σημάδεψε το μένος της Κου-Κλουξ-Κλαν (ΚΚΚ), της περίφημης ρατσιστικής οργάνωσης, που έδειξε ιδιαίτερη συμπάθεια πέραν από τους ανθρώπους μαύρου δέρματος και… στους Έλληνες. Πυροβολισμοί, εμπρησμοί και άλλες κορυφώσεις έγραψε η ιστορία αυτής της «σχέσης».

Ο τρόπος διαβίωσης των Ελλήνων ήταν όπως σχεδόν βλέπουμε σήμερα τους μετανάστες στη χώρα μας. Αλλά ακριβώς, όπως και σήμερα, οι μετανάστες θεωρούνταν πηγή μόλυνσης. Κίνδυνος για τη δημόσια υγεία. Εκεί μας κόλλησαν το «filthy Greeks», δηλαδή «βρωμοέλληνες». Η επαίσχυντη συμπεριφορά θωρούνταν σε μαρκίζες εστιατορίων, όταν οι Έλληνες έκαναν τα πρώτα βήματα στην εστίαση, αναγράφοντας «All American. No rats. No Greeeks» (εδώ, σελ. 22). Μετάφραση; «Αμιγές Αμερικάνικο. Όχι ποντίκια. Όχι Έλληνες». Ακριβώς σαν το πιο πρόσφατο «Απαγορεύονται οι Έλληνες και τα σκυλιά!» που λέγεται για τη Γερμανία και το δικό της ρατσισμό.

Σε αυτά προσθέστε και μια έλλειψη διάθεσης από τους Έλληνες να μάθουν Αγγλικά και να ενταχθούν στην κοινωνία «υποδοχής», πράγμα που στηλιτεύονταν από τους Αμερικάνους. Μαζεύονταν μαζί στα καφενεία τους και μιλούσαν πολιτικά μεταξύ τους πίνοντας και τζογάροντας. Πράγματα ασυνήθιστα για τον συντηρητικό Βορειοαμερικάνο.

Στα εργασιακά; Όπως λέει ο καθηγητής κος D. Georgakas, όταν πρωτοσυστάθηκαν εργατικά συνδικάτα στους μύλους της Ουάσινγκτον, οι Έλληνες αποκλείστηκαν απ' τις κεντρικές οργανώσεις ως μη λευκοί. Έτσι, για να υπερασπιστούν τα συμφέροντά τους σχημάτισαν εργατικό συνδικάτο με τους Τούρκους και τους Αλβανούς μετανάστες.

Οι πόλεμοι του πρώτου μισού του αιώνα σφυρηλάτησαν «σκληρές» καρδιές στους Έλληνες δίνοντας μέσα από το πρίσμα των εχθροπραξιών και απ' τα στατιστικά που αναφέραμε παραπάνω, την εντύπωση ενός έθνους μιλιταριστών και αμοραλιστών. Όπως οι σύγχρονοι Έλληνες θεωρούν φυλές που έρχονται από περιοχές που οι Αμερικανοί φρόντισαν να εκδημοκρατίσουν, όπως το Αφγανιστάν.

Επιστέφοντας στην εργασιακή συμπεριφορά και οργάνωση οι Έλληνες έδειξαν ένα μεικτό πρόσωπο. Από τη μία πρωτοστάτησαν ή συμμετείχαν σε συνδικάτα και αγώνες, όπως αναπτύσσονται στο βιβλίο  ενός άλλου Dan Georgakas (και εδώ), Έλληνα αναρχικού αυτήν τη φορά.

Από την άλλη, όμως, χρησιμοποιήθηκαν ως απεργοσπάστες όπου η εργοδοσία εύρισκε ανθρώπους που θα ρίσκαραν ώστε να κερδίσουν τα ως προς το ζην. Χαρακτηριστικό ήταν το πογκρόμ που υπέστη η Ελληνική κοινότητα της Νότιας Ομάχα (South Omaha- 1909), πληθυσμού γύρω στους 2.000. Δεν ήταν τα μόνα κρούσματα διωγμών που συνέβησαν εις βάρος των ομοεθνών μας τη δύσκολη εκείνη εποχή. Νιου Χαμσάιρ- 1906, Σικάγο 1907, Γουάιτ Πάιν-1908 κ.α.. Μάλιστα σε ένα συμβάν στην Ουάσινγκτον, Αμερικάνοι έβαλαν Έλληνες σε πλοιάριο και τους είπαν να μην επιστρέψουν γιατί θα πυροβοληθούν…

Τα φθηνά χέρια των Ελλήνων τους έφερναν στις δουλειές και ελέω Μεγάλης Ύφεσης (1929) οι Αμερικάνοι «στενεύονταν» στο καρεκλάκι του σοφρά της ανεργίας. Αλλά κατηγορούσαν τους Έλληνες ότι τους έπαιρναν τις δουλειές στις οποίες την ίδια ώρα οι Αμερικάνοι δεν ήθελαν να εργάζονται θεωρώντας τες κατώτερες και ευτελείς. Όπως δηλαδή, τώρα κατηγορούμε τους μετανάστες για το ότι δεν βρίσκεις δουλειά σε οικοδομή, αλλά ο φραπέ πήγαινε σύννεφο.

Βέβαια, για την εικόνα του μιλιταριστή απεργοσπάστη ευθύνη κυρίαρχη έχουν και τα ΜΜΕ που αναπαρήγαγαν το στερεότυπο την ίδια ώρα που το «μεικτό» πρόσωπο των Ελλήνων συμμετείχαν σε διαμαρτυρίες εναντίων εργοδοτών που χρησιμοποιούσαν απεργοσπάστες (βλ. εδώ – σελ. 209 και  εδώ). Καθίσταται σαφές ότι κάθε γενίκευση είναι εξ ορισμού λανθασμένη.

Επιστρέφοντας στην South Omaha, η χρήση Ελλήνων ως απεργοσπάστες σε κινητοποίηση των κατοίκων της περιοχής εξόργισε τον κόσμο. Σε μια ένταση που δημιουργήθηκε συνέπεια αντίδρασης των εργαζομένων, ένας αστυνόμος (Εντ Λόουρι) )δολοφονείται από Έλληνα απεργοσπάστη (Γιάννης Μουσουρίδης). Τότε ξεσπά λυντσάρισμα σε όποιον Έλληνα κινούνταν στην πόλη και εμπρησμοί των ιδιοκτησιών (κατοικιών και καταστημάτων) των ομοεθνών μας. Λεπτομέρειες μας παρέχει ο Ελληνοαμερικανός καθηγητής John G. Bitzes εδώ για το πως προστατεύτηκαν οι συμμετέχοντες, για την καλή τύχη του Ι. Μουσουρίδη και την… κακή του Νικόλα Τζιμίκα που δολοφονήθηκε μάλλον ως οφθαλμός αντί του οφθαλμού του αστυνόμου.

Τα γεγονότα της South Omaha αναπαρήγαγαν τα μέσα της εποχής με τρόπο που ερέθιζε το ρατσιστικό ένστικτο, τον φόβο και το μίσος (σας θυμίζει τίποτα;) κατά των Ελλήνων. Αποτέλεσμα ήταν πολύ σύντομα να έχουμε προβλήματα πογκρόμ σε άλλες πόλεις των ΗΠΑ, όπως το Κάνσας Σίτυ (Κάνσας) και το Ντέιτον (Οχάιο).

Τι έλεγε ο Τύπος της εποχής; (παράθεση από τον Ιό):

ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΙ. Ξεφυλλίζοντας τις ομογενειακές εφημερίδες της εποχής, διαπιστώνει κανείς ότι τα ρατσιστικά στερεότυπα σε βάρος των ελλήνων μεταναστών αφθονούσαν στις στήλες του αμερικανικού τύπου, με θεματολογία που παρουσιάζει εκπληκτικές αναλογίες με όσα γράφονται κι ακούγονται σήμερα στην Ελλάδα για τους Αλβανούς συμπολίτες μας. Πρώτο και κύριο χαρακτηριστικό που αποδίδεται στους Ελληνες, έτσι γενικά, είναι η υψηλή εγκληματικότητα. Καθρέφτης της σχετικής αρθρογραφίας μπορεί να θεωρηθεί η τακτική στήλη "Ελληνες εν Αμερική" του "Ελληνικού Αστέρος" του Σικάγου, που περιείχε ως επί το πλείστον αναδημοσιεύσεις από τον τοπικό τύπο διάφορων περιοχών: σε σύνολο 149 ειδήσεων που δημοσιεύθηκαν στις 12 πρώτες εβδομάδες του 1909, οι 78 (ποσοστό 52,3%) αφορούσαν πραγματικά εγκληματικά περιστατικά με δράστες Ελληνες μετανάστες ενώ άλλες 16 (10,7 %) ασχολούνταν με παρεμφερείς κατηγορίες που -λανθασμένα ή `φουσκωμένα'- τους απευθύνθηκαν. Ακολουθεί επιλογή από χαρακτηριστικά δημοσιεύματα της εν λόγω στήλης.

ΤΣΑΝΤΑΚΗΔΕΣ. "Η εν Φιλαδελφεία της Πενσυλβανίας συνάδελφος `Ημερολόγιον' γράφει ότι συνελήφθη ο Ελλην Βουζάνης, κατηγορούμενος ότι κατέριψε χαμαί μίαν Αμερικανίδα με τον σκοπόν να της αφαιρέσει τα διαμαντικά και τα πολύτιμα αυτής ενώτια" (15/1/1909).

ΒΙΑΣΤΕΣ ΑΝΗΛΙΚΩΝ. "Επίθεσις Ελληνος κατά μικράς αμερικανίδος. Εν Πουέβλω της πολιτείας Κολοράδου κατά την εκεί συνάδελφον `Chieftain' συνελήφθη ο Ελλην Ιωάννης Σωτηρίου, διότι νύκτα τινά μεθυσμένος ών κατεδίωξε μικράν τίνα Αμερικανίδα. Εις τας φωνάς της παιδίσκης προσέτρεξαν κλητήρες, οίτινες συνέλαβον τον μεθυσμένον ομογενή, όν οδήγησαν εις το κρατητήριον, όπου την επομένην κατεδικάσθη εις πρόστιμον 100.000 δολλαρίων και τα έξοδα παρ' όλας τας διαμαρτυρίας του ότι ουδέν κακόν διεννοείτο και ότι η μικρά Αμερικανίς ωμοίαζε τα μέγιστα προς την εν τη γενετείρα διαμένουσαν αδελφήν του" (5/2/1909).

ΔΟΥΛΕΜΠΟΡΟΙ ΑΝΗΛΙΚΩΝ. "Κατά την εν Μέμφιδι της πολιτείας Τεννεσή συνάδελφον `Scimiter' συνελήφθησαν οι Ελληνες Ηλίας και Νικόλαος Καλαμούζος, κατηγορούμενοι επί παραβάσει του περί μεταναστεύσεως νόμου δια της εισαγωγής ενταύθα Ελληνοπαίδων ανηλίκων, ούς ετοποθέτουν ως υπαλλήλους εις στιλβωτήρια υποδημάτων, λεγόντες και διαβεβαιούντες ενόρκως προ των μεταναστευτικών αρχών ότι οι εισαγόμενοι Ελληνόπαιδες ήσαν συγγενείς των" (19/2/1909).

ΒΡΩΜΙΑΡΗΔΕΣ. "Την φρικώδη κατάστασιν των Ελλήνων αναγιγνώσκομεν εν τη Δέμβερ του Κολοράδου συναδέλφω `Νέα'. Κατά την συνάδελφον ταύτην, ήτις δημοσιεύει εν πλάτει την έκθεσιν του εκεί αστυϊάτρου, 800 Ελληνες ζώσιν υπό τους χειρίστους της υγιεινής και ανθρωπότητος κανόνας. Η αστυνομία εύρε περί τους 25 Ελληνας κοιμωμένους και διαιτωμένους εις έν στενότατον δωμάτιον. Αμέσως η αστυνομία εξεδίωξε τούτους εκείθεν και απελύμανε καταλλήλως το δωμάτιον τούτο, εξ ού ηπειλείτο η υγεία και του περιοίκου πληθυσμού. Ενεκα τούτου η συνάδελφος επιτίθεται δριμύτατα κατά των Ελλήνων, λέγει δ' ότι εκ της ελεεινής τούτων υγιεινής καταστάσεως απειλείται η υγεία όλης της πόλεως" (5/3/1909).

ΑΠΕΡΓΟΣΠΑΣΤΕΣ. "Δεν είνε ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά, καθ' ήν συμβαίνει ομογενείς να εργάζωνται ως ανταπεργοί. Τούτο είνε κάκιστον, διότι όχι μόνον μισητοί μεταξύ των άλλων ανθρώπων γενόμεθα, αλλά ενεργούμεν και καθ' ημών αυτών, ενώ εκ του άλλου άι διάφοροι Αμερικανικαί εταιρείαι μας μεταχειρίζονται ως όργανα, η δε ζωή μας διατρέχει τον έσχατον των κινδύνων" (29/1/1909).

ΣΩΜΑΤΕΜΠΟΡΟΙ. "Ετερον κρούσμα σωματεμπορίας μας έρχεται από την πόλιν Κάνσας της πολιτείας Μιζούρι, κατά την εκεί συνάδελφον `Αστήρ'. Ενεκα τούτων οι επί της μεταναστεύσεως επόπται ήρξαντο σταυροφορίαν κατά των Ελλήνων, ενώ άι Αμερικανικαί εφημερίδες πλάσσουσι διαφόρους φανταστικάς ιστορίας, αίτινες γράφονται επί το τραγικώτερον προς εξερέθισιν των Αμερικανών κατά των Ελλήνων. Το βέβαιον είναι ότι τοιαύτα κρούσματα συμβαίνουσιν, αλλ' είναι όντως πολύ άδικον να μέμφεται ολόκληρος ο Ελληνικός πληθυσμός δια την παρανομίαν δύο ή τριών Ελλήνων ιδιοκτητών στιλβωτηρίων" (1/1/1909). (τέλος παράθεσης)

Φεστιβάλ Τορόντο – Καναδάς

Θέλετε σουβλάκι και πίτες ωραία ψημένες από Καναδούς; Καλωσορίσατε στο Τορόντο του Καναδά. Εδώ κάθε χρόνο και προς τιμήν των Ελλήνων που εκδιώχθηκαν βάναυσα από την πόλη, με εμπρησμούς και απείρου… μίσους σκηνές, πραγματοποιείται κάτι σαν φεστιβάλ με παραδοσιακές Ελληνικές λιχουδιές, όχι τόσο για τον εξευγενισμό των Καναδών αλλά κυρίως ως αντιρατσιστική πρωτοβουλία συμφιλίωσης και ανθρωπισμού.

Τότε, γύρω απ' το 1918 (λίγο νωρίτερα για την ακρίβεια) ο Εθνικός Διχασμός επηρέασε την εικόνα των Ελλήνων στο εξωτερικό (;!;). Η μη συμμετοχή της Ελλάδας στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο είχε εκληφθεί από τους Καναδούς, εν προκειμένω, ως υπεκφυγή. Την ώρα που Καναδοί στρατιώτες άφηναν τις οικογένειές τους για να πολεμήσουν στο πλευρό της Ανάντ.

Η επιστροφή των στρατιωτών βρήκε τους Έλληνες να έχουν κυριαρχήσει στο εμπόριο και να έχουν διεισδύσει στα οικονομικά του Τορόντο με καταστήματα, εστιατόρια κ.λπ.. Αυτό δεν άρεσε στους βετεράνους που με τα χούγια του πολέμου στο σώμα τους αναζητούσαν ελπίδα στη χώρα τους. Το ποτήρι έσταξε τον Αύγουστο του 1918 όταν βετεράνοι και απλοί πολίτες (γύρω στους 20.000) επιτέθηκαν σε ό,τι υπήρχε ελληνικό και δεν άφησαν εστιατόριο για εστιατόριο. Σχεδόν τέσσερεις μέρες οδομαχίες έλαβαν μέρος με τελικό αποτέλεσμα σωματικές βλάβες Ελλήνων (μεταξύ αυτών γυναίκες και παιδιά) και ανυπολόγιστες υλικές ζημιές.

Αυτά τα γεγονότα είναι, λοιπόν, η αφορμή που το Τορόντο κάθε χρόνο μυρίζει γύρο. Αυτόν τον βίαιο Αύγουστο (Violent August).

Συμπεράσματα:

Σε αυτήν τη μακροσκελή αναφορά προσπαθήσαμε να δώσουμε ένα περίγραμμα τόσο των συμπεριφορών των Ελλήνων μεταναστών όσο και των διακρίσεων τις οποίες υπέστησαν στις αρχές κυρίως του προηγούμενου αιώνα μας.

Ειλικρινή επιθυμία μας ήταν να αντιληφθούμε ότι την εγκληματικότητα δεν πρέπει να την εντοπίζουμε στα Έθνη αλλά στα άτομα. Σε κάθε χρονική στιγμή, όπως είδατε, την εγκληματικότητα την «παράγουν» άλλα κοινωνικά χαρακτηριστικά. Όπως εύστοχα αναφέρει η Έκθεση Wickersham (Τόμος 13, σελ. 69), η συγκέντρωση πολλών αντρών, νέων και χαμηλής καλλιέργειας σε γκετοποιημένες συνθήκες είναι κάποιοι από τους λόγους.

Το αντίδοτο στην αύξηση των πιθανοτήτων παραβατικότητας φέρνει η ισορροπία στη σύνθεση αντρών-γυναικών, η μόρφωση, η εκμάθηση της γλώσσας υποδοχής και άλλες ενέργειες που ωθούν σταδιακά σε αφομοίωση των «ξένων» στη νέα τους πατρίδα.

Η ισορροπία αυτή επέρχεται σταδιακά μετά την Μικρασιατική Καταστροφή όταν άρχισαν περισσότερες Ελληνίδες να περνούν τον Ατλαντικό. Χαρακτηριστική είναι η μείωση της εγκληματικότητας των παιδιών των μεταναστών. Ακόμη πιο μικρή (πάντα σε σχέση με εκείνη των ντόπιων) εκείνη των παιδιών των παιδιών των πρωτο-μετανταστών. Η αφομοίωση εξομαλύνει σχέσεις και συμπεριφορές. Σε σημείο μάλιστα που πολλοί από τους τωρινούς ομογενείς Έλληνες των ΗΠΑ να δυσανασχετούν με την αύξηση της μετανάστευσης στη χώρα του Θείου Σαμ…

Η διάκριση μεταξύ Βορρά-Νότου για τους κατοίκους της Ευρώπης δεν συναντιόταν μόνο στις ΗΠΑ, αλλά και σε άλλες Αγγλοσαξονικές χώρες. Η Αυστραλία, λόγου χάρη, έστειλε απεσταλμένο στην Ευρώπη για να ανακοινώσει τη μείωση των μεταναστών που θα δέχεται από Ελλάδα (και άλλες χώρες του Νότου) και την προτίμηση προς χώρες όπως η Γερμανία (και άλλες χώρες του Βορρά). Στις εφημερίδες της Εθνικής Βιβλιοθήκης θα βρείτε τα σχετικά δημοσιεύματα. Τα έχασα και δεν τα ξαναψάχνω.

Η αντίληψη του κόσμου για τον «Έλληνα» άλλαξε όταν ειπώθηκε το ΟΧΙ από τον Ελληνικό Λαό ο οποίος χίμηξε στον άνισο αγώνα κατά της Ιταλικής και μετά της Γερμανικής πολεμικής μηχανής. Στον αγώνα της αξιοπρέπειας (και όχι του ρεαλισμού). Τότε και μόνον τότε το να αποκαλείσαι Έλληνας αποτέλεσε στοιχείο αυτοσεβασμού (εδώ 7η παράγραφος πριν το τέλος).

Απαραίτητη φαίνεται, επίσης, να είναι η ύπαρξη μεταναστευτικής πολιτικής (τί είπα τώρα;). Πολιτική που θα κινείται μακριά από τη "χρήση" των μεταναστών για λόγους εντυπωσιασμού και ψηφοθηρίας από πατριδοκάπηλους και Κάλαχαν. "Χρήση" που επιδεινώνει τη ροπή προς το έγκλημα μιας και ο μηδενισμός οδηγεί σε συμπλέγματα που κάποια φορά μπορεί να εκδηλωθούν παραβατικά. Αλλά μια Πολιτική σύμφωνη με τη Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και αποφασιστική (με την καλή την έννοια).

Το συμπέρασμα, λοιπόν, από αυτό το κείμενο είναι ότι το «άθλημα» της καλλιέργειας και της αξιοπρέπειας είναι αυτό που δίνει αυθυπαρξία στη γη τούτη και καμιά εθνοτική ταμπέλα. Δεν είσαι «ψηλός» επειδή είσαι Έλληνας ή Λιθουανός, αλλά επειδή στέκεσαι στη γη ως προσωπικότητα. Δύσκολο αλλά αληθές.

Κλείνοντας το κείμενο μια απόκοσμη θέληση με κάνει να σας σφυρίξω λίγο ετούτο: (…δεν είναι εδώ Βαλκάνια σου το ‘πα. Εδώ είναι παίξε, γέλασε & σώπα…)

 

ΠΗΓΗ: Τρίτη, 3 Ιουλίου 2012, http://gmt07.blogspot.gr/2012/07/blog-post.html

Οι Έλληνες ως μετανάστες…I

Οι Έλληνες ως μετανάστες… – Μέρος Ι

 

Έρευνα από το gmt07.blogspot.gr

 

Κατά καιρούς έχουν διεξαχθεί πολλές έρευνες σχετικά με τους Έλληνες που κατά περιόδους έφυγαν από τη χώρα μας πηγαίνοντας να βρουν την τύχη τους σε άλλα εδάφη. Εδάφη που έμελλαν να γίνουν οι νέες γλυκές πατρίδες τους. Ο απόηχος σε κάποιες απ' τις έρευνες αυτές πήρε μορφή μένους εναντίων των συντελεστών τους από κορυφαίες τόσο «προοδευτικές» όσο και «συντηρητικές» πένες.

Ο λόγος που ερέθισε τις παραπάνω πένες είναι ότι η αλήθεια συγκρούεται με την κατεστημένη αντίληψη. Μια αντίληψη που θέλει του Έλληνες μετανάστες να είναι οικογενειάρχες δουλευταράδες, που παρά τις δυσκολίες «τα κατάφεραν». Μια αντίληψη που σε αντιδιαστολή με τους «εγχώριους» μετανάστες από Αλβανία, Πακιστάν κ.ο.κ., οι Έλληνες «δεν ήταν το ίδιο». Ήταν άλλη η «ποιότητα» της «ράτσας».

Οι έρευνες αυτές συγκλίνουν ως προς τα ευρήματά τους και διεξήχθησαν από την ομάδα του «Ιού της Ελευθεροτυπίας» και του «Ρεπορτάζ χωρίς Σύνορα», του Στ. Κούλογλου, εν έτη 1998. Αξίζει να τις διαβάσετε και να τις δείτε αντίστοιχα.

Η έρευνα του GMT εξαντλήθηκε στην εξακρίβωση των στοιχείων που παρατίθενται στα παραπάνω πονήματα, μέσα από το κυνήγι των πηγών που χρησιμοποίησαν, την αξιοπιστία τους και το ειδικό βάρος που αυτές φέρουν. Το αποτέλεσμα της έρευνας του GMT δικαιώνει τις εργασίες τους και επιβεβαιώνει τα ευρήματά τους, τα οποία και αναπαράγει και διανθίζει στο παρόν κείμενο. Το κείμενο διαιρείται σε δύο μέρη που αποτελούν τις απαντήσεις σε δύο ερωτήματα:

A. Πώς φέρονταν οι Έλληνες μετανάστες;

B. Πώς φέρονταν οι ντόπιοι στους Έλληνες μετανάστες;

Μέρος Α: Πώς φέρονταν οι Έλληνες μετανάστες;

Πολλοί δικαιολογημένα «αγανακτισμένοι» με την υπερσυσσώρευση παράτυπων μεταναστών, αδικαιολόγητα προβαίνουν από γενικούς αφορισμούς, όπως «σκαταλβανοί» και «βρωμοπακιστανοί», μέχρι και σε αυτοδικία (βλ. μαχαιρώματα, ξυλοκόπημα κ.α.). Γενικεύουν, δηλαδή, με αφορμή τις παράνομες συμπεριφορές ορισμών μελών μιας εθνικότητας, προς όλα τα μέλη της εθνικότητας αυτής. Προσδίδονται, μ' άλλα λόγια, χαρακτηριστικά περιπτώσεων, σε όλον τον πληθυσμό μιας εθνικότητας. Αυτό, βέβαια, δεν είναι ελληνικό φαινόμενο. Είναι φαινόμενο που συναντάται σε κάθε κοινωνία και, όπως θα δούμε, ακόμη και εις βάρος των Ελλήνων.

Τουλάχιστον, λένε, εμείς οι Έλληνες δεν σφάζαμε όταν πηγαίναμε έξω! Μια ματιά, όμως, στα ντοκουμέντα που αφορούν τις περιόδους όπου σημειώθηκαν τα κύρια μεταναστευτικά κύματα Ελλήνων προς το εξωτερικό (κυρίως ΗΠΑ), δεν δείχνουν ακριβώς αυτό.

Ένα κλασικό ανάγνωσμα στις εγχώριες σχολές εγκληματολογίας είναι εκείνο του  Κ. Γαρδίκα (Εγκληματολογία, 1947) στο οποίο παραθέτει πίνακα για την εγκληματικότητα σε ευρωπαϊκές χώρες το 1902. Μεταξύ άλλων αναφέρει «…Ει και η σύγκρισις στατιστικών είναι επισφαλής, όμως αι υπάρχουσαι διαφοραί είναι τόσω μεγάλαι, ώστε είναι ενδεικτικαίΧαρακτήρ της τότε εγκληματικότητος της Ελλάδος είναι η μεγίστη συχνότης των φονικών…».

Η πρώτη αναφορά για Έλληνες που είχαν «μπλεξίματα» με τον Νόμο ήταν το 1890 όταν 3 ομοεθνείς που συνελήφθησαν με παραχαραγμένα νομίσματα. Η τελευταία «διάσημη» περίπτωση είναι εκείνη της Ελληνικής «Συμμορίας» (Greek Mob) που δραστηριοποιήθηκε στη Φιλαδέλφεια των ΗΠΑ από το '60 μέχρι τη δεκαετία του '90. Μέσα σε αυτούς συγκαταλέγονται φίρμες όπως ο Pete the Greek, Prokos the Greek, Steve Bouras, Satto the Greek και ο Anton the Greek, οι οποίοι πρωταγωνίστησαν σε υποθέσεις με ναρκωτικά, τοκογλυφία, τζόγο αλλά και άλλες μορφές οργανωμένου εγκλήματος.

Δείχνουν, όμως, ορισμένοι συμμορίτες και 3 παραχαράκτες την αξία εκείνων που έχουν ελληνική καταγωγή; Σε καμία περίπτωση! Εκείνο που ευνόησε τέτοιες αντιλήψεις ήταν οι επιδόσεις Ελλήνων μεταναστών στα λεγόμενα εγκλήματα του «δρόμου». Το 1929 ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, Herbert Hoover, διέταξε μια εκτενή έρευνα της εγκληματικότητας στις ΗΠΑ. Η Επιτροπή Wickersham, όπως ονομάστηκε, συνέταξε μια τεραστίων διαστάσεων Έκθεση της οποίας ο 10ος τόμος αφορά τη μετανάστευση & το έγκλημα (Crime & The Foreign Born).

Στην έκθεση αυτή, όπως εύστοχα παρατηρεί ο Ιός και στη σελίδα 107 αναφέρεται ότι «…σε 20 από τις 30 πόλεις οι Έλληνες είχαν δείκτη εγκληματικότητας μεγαλύτερο από των ντόπιων. Το ίδιο ισχύει για τους Ιταλούς και τους Πολωνούς για τις 13 από τις 30 υπό εξέταση πόλεις…».

Ο παρακάτω πίνακας δείχνει των αριθμό συλληφθέντων άνω των 18 στην πολιτεία της Νέας Υόρκης το 1929, κατά αδίκημα και με αναγωγή σε πληθυσμό 100.000 της ίδιας εθνικότητας (Έκθεση Wickersham- σελ. 109).

 Στον παρακάτω διευρύνεται ο χρονικός ορίζοντας της έρευνας σε 15 χρόνια (τρεις 5ετίες) δείχνοντας τις κατηγορίες για κακουργήματα, σύμφωνα με την Αστυνομία του Σικάγο.

Η Ελλάδα στις 2 από τις 3 πενταετίες προηγείται στα κακουργήματα, ενώ στην τρίτη πενταετία (1925-1929) έρχονται δεύτεροι πίσω από τους Ιταλούς. Στον επόμενο πίνακα, τα πλημμελήματα (στην ίδια Έκθεση- σελ 113):

 

 

 

Τα στοιχεία της Έκθεσης Wickersham εκμεταλλεύτηκε και ένας εκ των θεμελιωτών της επιστήμης της Εγκληματολογίας, Thorsten Sellin, στο έργο του «Culture Conflict & Crime» του 1938. Δύο Πίνακες ευανάγνωστα παρατιθέμενοι απ' τον Ιό και προερχόμενοι απ' το έργο αυτό είναι οι κάτωθι:

 

Δηλαδή, αυξήθηκε η εγκληματικότητα επειδή πήγαν οι Έλληνες; Η απάντηση στα Συμπεράσματα του κειμένου. Έτσι, όπως τα λες, μου ακούγονται λες και άδειασε η Ελλάδα από εγκληματίες, όπως άδειασε η Αλβανία μετά τη Μπερίσα εποχή. Δεν ξέρω. Πάντως ο Henry Pratt Fairchild, το 1911, στο έργο του «Ελληνική Μετανάστευση στις Ηνωμένες Πολιτείες» (εκδόσεις του Yale University, σ.226- όπως τη παραθέτει & ο Ιός) αναφέρει "Μια μάλλον διασκεδαστική επίπτωση της μετανάστευσης, ευεργετική τουλάχιστον για την Ελλάδα, μου επισημάνθηκε από τον κ. Νάθαν. Σε ένα πρόσφατο ταξίδι του στη Σπάρτη, είχε μια συνομιλία με τον επικεφαλής της χωροφυλακής της περιοχής, και ο αξιωματικός παρατήρησε ότι επειδή η μετανάστευση είναι τόσο μαζική, η Σπάρτη έχει αλλάξει, από τόπος πολύ ταραχώδης που ήταν στο παρελθόν, σε ένα από τα πιο ήσυχα μέρη που μπορεί κανείς να φανταστεί. Στην πραγματικότητα, είπε, όχι μόνο η δική του περιφέρεια αλλά όλη εν γένει η Ελλάδα μοιάζει να έχει απαλλαγεί από τους πιο ακόλαστους εγκληματίες της".

Η εγκληματικότητα και η γενικότερη παραβατική συμπεριφορά των Ελλήνων μεταναστών έκανε την ελληνόφωνη εφημερίδα «Ελληνικός Αστήρ» αρθρογραφώντας με αφορμή τα γεγονότα που έλαβαν χώρα στην Νότια Ομάχα (South Omaha) της πολιτείας Νεμπράσκα (για τα οποία θα αναφερθούμε στη συνέχεια), να προσπαθήσει να «συμμορφώσει» τους Έλληνες παροτρύνοντάς τους να προσπαθήσουν να υπακούν τους Νόμους της χώρας υποδοχής. Των ΗΠΑ.

Είναι γεγονός ότι τα πρώτα «καραβάνια» μεταναστών που έπιασαν τη στεριά των ΗΠΑ αποτελούνταν από άντρες (κατά 95%), ανύπαρκτης μόρφωσης και ηλικίας από 15 έως 35. Αναγκάστηκαν να ζουν σε αγελαία κατάσταση εντός καταλυμάτων σε ομάδες των 20 ατόμων ανά δωμάτιο. Το γεγονός αυτό προκαλούσε καταπιέσεις οι οποίες «εξωτερικευόντουσαν» σε «λευκές» κοπελιές και κατά συνέπεια διοχετεύονταν αρνητικές αντιλήψεις για τους μετανάστες με καταγωγή απ' τη χώρα μας.

Σε όλο το φάσμα των αναλύσεων, εκθέσεων, ερευνητικών και συγγραφικών πονημάτων που αναφερθήκαμε, αποτελεί κοινό τόπο η πραγματικότητα ότι οι Έλληνες (και οι περισσότεροι μετανάστες τις εποχής) εμπλέκονταν σε εγκλήματα του
δρόμου» και όχι στο οργανωμένο έγκλημα, στο οποίο όπως είδαμε οι Έλληνες ενεπλάκησαν μεταγενέστερα με… αξιώσεις.

Οι Έλληνες, μ' άλλα λόγια, είχαν καλό «πλασάρισμα» στα στατιστικά των εγκληματιών. Πολλές φορές πρώτοι, άλλες δεύτεροι, άλλες τρίτοι. Στις παραπάνω βέβαια αναλύσεις θα παρατηρήσατε ότι συντριπτική συμμετοχή στο έγκλημα είχαν οι μαύρου δέρματος μετανάστες και οι Μεξικανοί. Γιατί; Απλούστατα γιατί είχαν τη μερίδα του λέοντος στη ρατσιστική καταπίεση και, κυρίως, γιατί αποτελούσαν το κύριο σώμα των μεταναστών σε όρους απόλυτων αριθμών. Άρα, εξαιρώντας τους μαύρου δέρματος και τους Μεξικανούς ισχύουν οι κατατάξεις που αναφέρουμε παραπάνω.

Για τα στατιστικά στοιχεία που αναπαρίστανται σε έναν σωρό πίνακες της σχετικής βιβλιογραφίας, οι ερευνητές πάντα επισημαίνουν ότι αποτελούν μια ένδειξη και όχι απόδειξη, διότι απλούστατα υπάρχουν και κοινωνικά ζητήματα που υπεισέρχονται και τα επιβαρύνουν πολλές φορές άδικα.

Για παράδειγμα, αν δείτε έναν Πακιστανό και έναν Έλληνα να πλακώνονται στον δρόμο ποιόν θα συνδράμει η ΕΛ.ΑΣ.; Μάλλον τον Έλληνα (στις περισσότερες των φορών). Έτσι, ο Πακιστανός θα κρατηθεί, θα κατηγορηθεί για πλημμέλημα ή για ό,τι άλλο και έτσι χτίσαμε ένα επιπλέον στατιστικό. Με αυτού του είδους την προκατάληψη «φουσκώνονται» και τα στατιστικά που αφορούν τους Έλληνες ως μετανάστες αυτή την φορά.

Επίσης, το ίδιο παράπτωμα επισύρει, σύμφωνα με τις παραπάνω έρευνες, μεγαλύτερες ποινές προς τον ένοχο μετανάστη παρά στον ντόπιο. Έτσι, στο διάβα του χρόνου, οι μετανάστες πλειοψηφούν πίσω απ' τα σίδερα και δημιουργείται έτσι ένα ακόμη στατιστικό.

Στο επόμενο μέρος, πως μας αντιλαμβάνονταν οι Αμερικάνοι, οι Καναδοί και οι Αυστραλοί (της έρευνας εξαιρούνται οι Γερμανοί λόγω χρόνου) ως μετανάστες και πως εν τέλει μας αντιμετώπιζαν. Ένα έθνος «νόμιμο κληρονόμο» μιας πολύτομης περιουσίας και ενός αξιακού συνόλου που απλώς μας φουσκώνει το στήθος αντί τον νου.

Μέρος Β: Πώς φέρονταν οι ντόπιοι στους Έλληνες μετανάστες;

Διάχυτη στη συντηρητική κοινωνία των ΗΠΑ ήταν η άποψη ότι οι Έλληνες είναι ανάξιοι των προγόνων τους. Φτωχοί συγγενείς της δοξασμένης κληρονομιάς. Ανατολίτες, όχι ευρωπαίοι, άξεστοι και αδύναμοι να σηκώσουν το βάρος του κλέους του αρχαίου πολιτισμού.

Αν πάρουμε, όμως, τα πράγματα απ' την αρχή θα δούμε ότι οι άνθρωποι που πήραν τον δρόμο της ξενιτιάς άφηναν πίσω μια πατρίδα που η γη της είχε «ζήσει» την εξευτελιστική ήττα από τους Τούρκους (1897), τον Εθνικό Διχασμό, τους δύο Βαλκανικούς Πολέμους, τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, την αποτυχία της εκστρατείας κατάληψης της Άγκυρας (με συνέπεια τη Μικρασσιατική Καταστροφή) και δύο Χρεοκοπίες (1893 & 1932)…

Την πείνα της περιόδου και την ανάγκη για εργασία εκμεταλλεύτηκαν οι «ευαγγελιστές» της Γης της Επαγγελίας. Άνθρωποι περιέγραφαν με λαμπρούς και γεμάτους μέλι χαρακτηρισμούς τη ζωή στις ΗΠΑ και τον Καναδά (όπως οι δουλέμποροι δείχνουν βίντεο με πισίνες στους «δικούς μας» μετανάστες). «Στο ψωμί τους βάζουν βούτυρο!» έλεγαν στο ξυπόλητο 15χρονο και η οικογένεια αποχωρίζονταν τους άντρες της. Τα ναύλα είτε τα πλήρωναν κανονικά, είτε τα χρωστούσαν στον μεταφορέα με υποθήκη περιουσία τους (σπίτια ή κτήματα). Αν δεν είχαν περιουσία, τότε υπέγραφαν «σύμβαση εκμετάλλευσης» γινόμενοι πια δούλοι υπό ενοικίαση ή πώληση.

Στο ταξίδι τους  κοιμόντουσαν στο κατάστρωμα, είτε στο κουφάρι του πλοίου. Συνωστισμένοι, άπλυτοι επί 30 σχεδόν μέρες ταξίδευαν στη θάλασσα που πολλοί από αυτούς πρώτη φορά έβλεπαν (με αποτέλεσμα πολλούς εμέτους και αρρώστιες).

Φθάνοντας στον κόλπο που στέκει το «νεανικό» τότε Άγαλμα της Ελευθερίας, κοίταζαν και χαιρετούσαν ενεοί τους πελώριους ουρανοξύστες. Η Α' και Β' Θέση αποβιβάζονταν για έλεγχο χαρτιών ενώ η Θέση Deck έμπαινε σε πλοιάριο για το… Έλλις Άιλαντ.

Το Έλλις Άιλαντ ήταν το νησί στο οποίο στεγαζόταν οι εγκαταστάσεις υποδοχής των μεταναστών. Ιατρικός έλεγχος. Έλεγχος πολιτικών φρονημάτων. Οι άρρωστοι επέστρεφαν «με το ίδιο εισιτήριο», ενώ το ίδιο γινόταν και σε εκείνους για τους οποίους αντιλαμβάνονταν ότι ήταν θύματα δουλεμπόρου. Οδυρμοί, αυτοκτονίες αλλά και δάκρυα χαράς στα μάτια των Ελλήνων, Ιταλών, Πολωνών κ.ο.κ. μεταναστών.

 

ΠΗΓΗ: Τρίτη, 3 Ιουλίου 2012, http://gmt07.blogspot.gr/2012/07/blog-post.html

 

Συνέχεια στο  Μέρος ΙΙ

Όσο πληθαίνουν οι μετανάστες, τόσο καλύτερα…

Όσο πληθαίνουν οι μετανάστες, τόσο καλύτερα για τις αγορές…

 

Του Δημήτρη Καζάκη

 

Ξέρετε τι σημαίνει μετανάστης; Τι σημαίνει μετανάστευση; Πριν θυμηθείτε τον πόνο και τον καημό που εξέφραζαν τα τραγούδια της ξενιτιάς του λαϊκού ρεπερτορίου της Ελλάδας του '50, '60 και '70, όπου η μετανάστευση των ελλήνων είχε πάρει διαστάσεις τραγωδίας, θα πρέπει να γνωρίζετε ότι για την παγκόσμια οικονομία σήμερα αποτελεί μια ευλογία. Ιδίως σε συνθήκες παγκόσμιας κρίσης. Αυτό τουλάχιστον ισχυρίζεται η Παγκόσμια Τράπεζα, η οποία θεωρεί ότι η μετανάστευση αποτελεί την Νο 1 πολιτική αντιμετώπισης της φτώχειας στις λιγότερο ανεπτυγμένες χώρες.

Να τι μας λέει η Παγκόσμια Τράπεζα: "Η διεθνής μετανάστευση ενισχύει τα εισοδήματα παγκόσμια. Επιτρέποντας στους εργαζόμενους να μετακινηθούν όπου μπορούν να είναι πιο παραγωγικοί, η μετανάστευση συνεπάγεται μια αύξηση στο συνολικό προϊόν και το εισόδημα." Με άλλα λόγια, όσο περισσότεροι παίρνουν τον δρόμο του μετανάστη, τόσο καλύτερα για όλους.

Σε μια πρόσφατη μελέτη της Παγκόσμιας Τράπεζας αναφέρεται ότι "ο αριθμός των μεταναστών διεθνώς διπλασιάστηκε σε 215 εκατομμύρια τα τελευταία εικοσιπέντε χρόνια έως το 2010, ενώ τα μεταναστευτικά εμβάσματα προς τις αναπτυσσόμενες χώρες τετραπλασιάστηκαν και έφτασαν πάνω από 300 δις δολ. ετησίως. Υπήρχαν φόβοι ότι η παγκόσμια ύφεση του 2008-09 θα είχε σαν αποτέλεσμα την επιστροφή των μεταναστών και την πτώση των μεταναστευτικών εμβασμάτων προς τις αναπτυσσόμενες χώρες. Αυτοί οι φόβοι δεν επαληθεύτηκαν… Οι χώρες που έστειλαν μετανάστες σε πολλές χώρες είχαν τις λιγότερες επιστροφές και τις μικρότερες πτώσεις σε εμβάσματα, ενώ οι πιο ελεύθεροι διάδρομοι μετανάστευσης αντέδρασαν έγκαιρα στις μεταβαλλόμενες οικονομικές συνθήκες, καθώς οι Πολωνοί έφευγαν από την Ιρλανδία εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης".

Συνεπώς το άνοιγμα των συνόρων για την διευκόλυνση της μετανάστευσης αποτελεί μια από τις κορυφαίες επιλογές της παγκόσμιας αγοράς. Η Παγκόσμια Τράπεζα μας πληροφορεί ότι έχει δημιουργήσει μια ειδική Task Force με στόχο να διευκολύνει την μετανάστευση από τις αναπτυσσόμενες χώρες. Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΗΕ εκτός από τα 215 εκατομμύρια μετανάστες σε διεθνές επίπεδο, υπάρχουν άλλοι 700 εκατομμύρια εσωτερικοί μετανάστες, δηλαδή μετανάστες εντός των ορίων των χωρών τους. Από αυτούς σχεδόν τα 2/3 αφορούν σε εσωτερική μετανάστευση στην Κίνα. Η δυναμική της κρίσης παγκόσμια, αλλά και οι ανάγκες των αρπαχτικών της αγοράς διεθνώς εκτιμάται ότι θα πυροδοτήσουν ακόμη πιο ισχυρές τάσεις μετανάστευσης τα επόμενα χρόνια. Έτσι η Παγκόσμια Τράπεζα εκτιμά ότι την επόμενη δεκαετία οι μετανάστες από χώρα σε χώρα θα φτάσουν τα 500 εκατομμύρια. Δηλαδή θα υπερδιπλασιαστούν. Γι' αυτό και οι οργανισμοί σαν την Παγκόσμια Τράπεζα, που υπηρετούν το συμφέρον της παγκόσμιας αγοράς, νοιάζονται από τώρα για τρεις βασικές προτεραιότητες:

(α) Να ανοίξουν ακόμη περισσότερο τα σύνορα για την ξεριζωμένη φτωχολογιά από τις πιο κατεστραμμένες οικονομικά και κοινωνικά χώρες του πλανήτη.

(β) Να ανοίξουν περισσότερο οι "ελεύθεροι διάδρομοι μετανάστευσης", όπως αυτοί ανάμεσα στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ειδικά της ευρωζώνης. 

(γ) Να υποχωρήσουν δραστικά τα κόστη των μεταναστευτικών εμβασμάτων από την χώρα υποδοχής των μεταναστών προς τις χώρες καταγωγής τους.

Βεβαίως, ούτε την Παγκόσμια Τράπεζα, ούτε κανένα άλλο ευαγές ίδρυμα της παγκόσμιας αγοράς δεν απασχολεί το γεγονός ότι η μετανάστευση προϋποθέτει ανείπωτη φτώχεια, μιζέρια και λιμοκτονία στις χώρες απ' όπου προέρχονται οι μετανάστες. Η σκόπιμη καταστροφή και περιθωριοποίηση χωρών, λαών και ολόκληρων περιοχών του πλανήτη θεωρείται απολύτως φυσιολογική και αναπότρεπτη για την λογική των οπαδών της ελεύθερης αγοράς. Επομένως ο ξεριζωμός τεράστιων μαζών και η διοχέτευσή τους ως μετανάστες στη δύνη της παγκόσμιας αγοράς, θεωρείται ως φυσικό επακόλουθο για το οποίο όχι μόνο δεν πρέπει να νοιάζεται κανείς, αλλά θα πρέπει να χαίρεται κιόλας.

Ποιος είναι ο προορισμός αυτής της μεταναστευτικής εργασίας; Παλιότερα ήταν κατά κύριο λόγο οι περισσότερο ανεπτυγμένες χώρες. Σήμερα τα πράγματα είναι πιο μπερδεμένα. Ο μεγαλύτερος όγκος των μεταναστών διεθνώς, αλλά και στο εσωτερικό ιδίως των αναπτυσσόμενων χωρών, προορίζεται για τις Ειδικές Οικονομικές Ζώνες.

Οι Ειδικές Οικονομικές Ζώνες είναι παραχωρήσιμες περιοχές της εθνική επικράτειας ενός κράτους σε ιδιώτες επενδυτές με ειδικό νομικό, διοικητικό και εργασιακό καθεστώς με αποκλειστικό σκοπό τον εξαγωγικό προσανατολισμό. Οι Ζώνες αυτές με την σύγχρονη μορφή τους υπάρχουν τα τελευταία 50 χρόνια. Όμως μόνο σχετικά πρόσφατα, ιδιαίτερα από τη δεκαετία του 1990, η δημοτικότητα τους ως μέσο άσκησης πολιτικής έχει απογειωθεί. Η βάση δεδομένων της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας σχετικά με τις Ειδικές Οικονομικές Ζώνες αναφέρει 176 ζώνες σε 47 χώρες το 1986. Έως το 2006 αυτές είχαν ανέλθει σε 3.500 ζώνες σε 130 χώρες.

Οι Ε.Ο.Ζ. λειτουργούν στη βάση απλών αρχών:

– Επιτρέπουν στους επενδυτές να εισάγουν και να εξάγουν χωρίς δασμούς και συναλλαγματικούς ελέγχους, ή άλλου τύπου εμπόδια νομικής και δημοσιονομικής φύσης.

– Διευκολύνουν την χορήγηση αδειών και απλοποιούν ή εξαλείφουν υπέρ του ιδιώτη επενδυτή όλες τις άλλες ρυθμιστικές διαδικασίες (χωροθετήσεις επενδύσεων, φυσικό και κοινωνικό περιβάλλον, αρχαιολογία, κοκ).

– Συνήθως απαλλάσσουν τους ιδιώτες επενδυτές και τις επιχειρηματικές δραστηριότητές τους από υποχρεώσεις καταβολής εταιρικών φόρων, ΦΠΑ και άλλων τοπικών φόρων.

Για την είσοδο στις περισσότερες ΕΟΖ απαιτείται ειδική βίζα και οι απασχολούμενοι σ' αυτές είναι κατά προτίμηση μετανάστες του εσωτερικού και του εξωτερικού. Με τον τρόπο αυτό οι ιδιώτες επενδυτές μπορούν όχι μόνο να αποκτήσουν συγκριτικό πλεονέκτημα εργατικού κόστους, αλλά και να αυξήσουν σημαντικά την κινητικότητα του εργατικού δυναμικού που απασχολούν. Όπως και να το κάνεις οι ντόπιοι αποτελούν πάντα μια απειλή για τον ιδιώτη επενδυτή. Το αίσθημα της ιδιοκτησίας των ντόπιων, αλλά και η αίσθηση ότι ο τόπος τους ανήκει δικαιωματικά υπήρξε ανέκαθεν ο μεγαλύτερος πονοκέφαλος για τους αποικιοκράτες. Η αγάπη για τα πάτρια ήταν ένα από τα πιο βασικά κίνητρα των αντιαποικιακών εξεγέρσεων από την εποχή της άνθησης της αποικιοκρατίας στα τέλη του 19ου αιώνα έως το πρώτο μισό του 20ου αιώνα. Έτσι έχασαν οι παλιοί αποικιοκράτες τις πιο ζωτικές κτήσεις τους παγκόσμια.

Τώρα με τις ΕΟΖ και την απασχόληση μεταναστευτικής εργασίας, οι νέοι αποικιοκράτες που χαρακτηρίζονται ιδιώτες επενδυτές μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι. Ο μετανάστης ζει μόνο για το άθλιο δουλικό μεροκάματο που είναι κάθε φορά διαθέσιμο. Δεν έχει αίσθηση πατρίδας ή ρίζας και χαμένος στο διεθνές κύκλωμα δουλεμπορίας δεν είναι παρά ένας άπατρις μισθωτός δούλος χωρίς κανένα ανθρώπινο ή κοινωνικό δικαίωμα. Ότι πρέπει, δηλαδή, για τους σύγχρονους αποικιοκράτες των ΕΟΖ.

Οι ΕΟΖ είναι ο κύριος τρόπος που οι Ευρωπαίοι εταίροι και σύμμαχοι και κυρίως οι Γερμανοί θεωρούν ότι πρέπει να γίνει ο κύριος φορέας "ανάπτυξης" της χρεοκοπημένης Ελλάδας. Να γιατί συνωστίζονται στην ελληνική επικράτεια κοντά στα 2 εκατομμύρια μετανάστες από απανταχού γης. Προορίζονται, πολλοί απ' αυτούς, για τις νέες ΕΟΖ που προβλέπονται για την Ελλάδα.

Όμως, μην ανησυχείτε το πρόβλημα της μετανάστευσης δεν περιορίζεται μόνο στην μαζική εισαγωγή εξαθλιωμένων στην πατρίδα μας, αλλά και στην μαζική εξαγωγή των πιο παραγωγικών ηλικιών του ελληνικού πληθυσμού. Σύμφωνα με την πρόσφατη τριμηνιαία έκθεση για την Κοινωνική Ευρώπη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (27/6) οι Έλληνες ηλικίας 15-35 ετών, που επιθυμούν να δουλέψουν σε μια άλλη Ευρωπαϊκή χώρα ήταν το 2011 63% του συνόλου αυτών των ηλικιών. Ο αριθμός όσων ζητούν εργασία διαμέσου του δικτύου EURES CV Online τον Ιούνιο του 2010 μόλις που έφταναν τις 8,7 χιλιάδες αιτήσεις, ενώ τον Ιούνιο του 2012 έχουν ξεπεράσει τις 29,4 χιλιάδες αιτήσεις Ελλήνων. Αύξηση 238%. Η μεγαλύτερη αύξηση από οποιαδήποτε άλλη χώρα.

Έτσι οι πολιτικές των μνημονίων και του γενικού ξεπουλήματος άνοιξε μια τεράστια πόρτα μετανάστευσης του ανθού της ελληνικής κοινωνίας, που η διαστάσεις της σε λίγο θα συγκρίνονται επάξια με τις μεταναστευτικές ροές της δεκαετίας του '60. Για του λόγου το αληθές, η συγκεκριμένη ευρωπαϊκή έκθεση αναφέρει ότι το 2010 η μεταναστευτική έξοδος από την Ελλάδα ανήλθε σε 120 χιλιάδες. Από αυτούς οι 62,2 χιλιάδες (52%) είχαν προορισμό χώρες της ΕΕ ενώ οι 57,8 χιλιάδες (48%) είχαν προορισμό χώρες εκτός ΕΕ. Κι όλα αυτά μόλις το 2010, στην αρχή του καθεστώτος των μνημονίων και της δουλοπαροικίας του χρέους.

Τι πυροδοτεί αυτή την πρωτοφανή τάση προς μετανάστευση στην ελληνική κοινωνία; Φαντάζομαι ότι δεν θέλει και ιδιαίτερη σκέψη. Η παντελής έλλειψη προοπτικής και δουλειάς στην Ελλάδα. Από την άλλη με την φτώχεια και την εξαθλίωση να θερίζει την ελληνική κοινωνία, δυναμώνει όλο και περισσότερο την φυγή στο εξωτερικό. Για όσους μπορούν να το κάνουν. Οι υπόλοιποι έχουν μόνο μια προοπτική: την ολοκληρωτική εξαθλίωση.

Σύμφωνα πάντα με την ίδια ευρωπαϊκή έκθεση στην Ελλάδα οι άστεγοι έχουν γνωρίσει εκπληκτική αύξηση τα δυο τελευταία χρόνια. Το φαινόμενο αυτό παλιότερα δεν ήταν ιδιαίτερα έντονο χάρις στην οικογένεια. Χάρις δηλαδή στην φροντίδα της οικογένειας που δεν επέτρεπε εύκολα στα μέλη της να καταλήξουν στους δρόμους. Τώρα πια η φτώχεια και η ανεργία έχει χτυπήσει τόσο πολύ την ελληνική οικογένεια, που δεν μπορεί πια να συντηρήσει τα άστεγα μέλη της στο βαθμό τουλάχιστον που μπορούσε να το κάνει παλιότερα. Από το 2009 έως το 2011 ο αριθμός των αστέγων που επιβιώνουν χάρις στις φιλανθρωπικές οργανώσεις και τα συσσίτια αυξήθηκαν κατά 25% και ξεπέρασαν του 20 χιλιάδες. Οι μισοί από τους αστέγους ζουν στην Αθήνα και τον Πειραιά και οι υπόλοιποι σε πόλεις όπως το Ηράκλειο, τα Τρίκαλα και τα Χανιά. Ο πληθυσμός αυτών των αστέγων δεν έχει τα γνώριμα χαρακτηριστικά του κοινωνικού περιθωρίου, αλλά αντίθετα διαθέτει ανώτερη μόρφωση, δεν αντιμετωπίζει προβλήματα εξάρτησης από ουσίες και με ζωή ευκατάστατη που δεν μπορεί πια να συντηρήσει λόγω απόλυσης, ή χρεοκοπίας.

Οι πολιτικές των δυο περίπου ετών μνημονίων και δανειακής εκποίησης οδήγησε το 68% του ελληνικού πληθυσμού να ζει κάτω από το όριο της απόλυτης φτώχειας (δηλαδή να διαθέτει εισόδημα χαμηλότερο από το 60% του μέσου εθνικού). Αυτό επισημαίνει πάλι η ευρωπαϊκή έκθεση. Να θυμίσουμε εδώ ότι  το ποσοστό του ελληνικού πληθυσμού που ζούσε κάτω από αυτό το όριο μέχρι το 2009 δεν είχε ξεπεράσει το 22%.

Και το χειρότερο δεν είναι αυτό. Πάλι σύμφωνα με την ευρωπαϊκή έκθεση το 40% του εισοδήματος των πιο ασθενέστερων στρωμάτων του πληθυσμού, ιδίως του 68% που βρίσκεται κάτω από το όριο της απόλυτης φτώχειας, δαπανάται για πληρωμές ενοικίου και υποθήκης στις τράπεζες. Η μετατροπή του μεγαλύτερου μέρους του ελληνικού πληθυσμού σε μετανάστη μέσα στην ίδια του τη χώρα υπό καθεστώς τέτοιας ανέχειας είναι το κατάλληλο κοινωνικό περιβάλλον μέσα στο οποίο θα επιβληθεί η "τελική λύση" για την Ελλάδα, από την οποία η χώρα και ο λαός δεν θα βγει αρτιμελής.

 

ΠΗΓΗ: Δημοσιεύτηκε στο Χωνί, 1/7/2012. Το είδα: Δευτέρα, 2 Ιουλίου 2012, http://dimitriskazakis.blogspot.gr/2012/07/blog-post.html

Σημερινότητα η πολύτιμη

Σημερινότητα η πολύτιμη

 

Του Θανάση Ν. Παπαθανασίου

 

 

Προ καιρού το περιοδικό μας είχε φιλοξενήσει κείμενό μου με τίτλο Συνάντηση με τη "σημερινότητα"[i]. Εκεί είχα προσπαθήσει να καταδείξω έναν ιδιαίτερο κίνδυνο: Τον κίνδυνο της νομιζόμενης ενασχόλησης με την Αφρική (και με κάθε "Αφρική"). Το να δηλώνει, δηλαδή, κανείς ενδιαφέρον για τον τόπο, να μεταβαίνει εκεί, ενδεχομένως και να καυχάται για τη μακρόχρονη παραμονή του επί αφρικανικού εδάφους, αλλά δίχως στην πραγματικότητα να έχει ποτέ οικοδομήσει επαφή με την αληθινή Αφρική.


[i] Πάντα τα Έθνη 115 (2010), σσ. 6-8.

Δίχως έμπρακτη προθυμία για γνωριμία με τη "σημερινότητά" της, δηλαδή με αυτό που στην πραγματικότητα συνιστά αυτή τη στιγμή την Αφρική, ο εν λόγω καυχώμενος μένει στην πραγματικότητα μακριά της, αγκαλιασμένος με ένα φάντασμά της, που ουδαμώς την εκπροσωπεί.

"Χωρίς συνάντηση με την σημερινότητα", κατέληγε το κείμενο, "η ομολογουμένως πολύτιμη διάθεση για αποδοχή των ποικίλων πολιτισμών μπορεί να εγκλωβιστεί σε μια φαντασίωση, ότι οι σημερινοί πολιτισμοί είναι ό,τι ήταν πριν από αιώνες, πριν από την όσμωσή τους με την τεχνολογία, τη νεωτερικότητα, τον κοινοβουλευτισμό κλπ. Επί πλέον, η ακαλλιέργητη πεποίθηση ότι οι πολιτισμοί είναι συμπαγείς ουσίες, αδυνατεί να δει ότι όλοι οι πολιτισμοί είναι σύνθετα γεγονότα, ευρισκόμενα σε αδιάκοπη κίνηση. Μέσα σε κάθε πολιτισμό αναπτύσσονται δυνάμεις που ελευθερώνουν και δυνάμεις που σκλαβώνουν […]. Ο φαντασιακός εγκλωβισμός μας […] στο παρελθόν και στις γενικεύσεις, μπορεί να μοιάζει απλώς με αγαθό ρομαντισμό, στην πραγματικότητα όμως ίσως να αποτελεί οδυνηρή εκδήλωση αλαζονίας. Της αλαζονίας αυτού που ανενδοίαστα πιστεύει ότι ομφαλός της γης είναι η αυλίτσα του".

Μια πρόσφατη έκδοση επιβεβαιώνει, από τη δική της σκοπιά, την ύπαρξη και την έκταση αυτού του κινδύνου. Πρόκειται για το σπουδαίο βιβλιαράκι του Ρίτσαρντ Καπισίνσκι, Ο Άλλος [i]. Ο Καπισίνσκι (1932-2007) υπήρξε διακεκριμένος Πολωνός δημοσιογράφος και ο πρώτος ξένος ανταποκριτής της χώρας του. Ταξίδεψε σε φλεγόμενες περιοχές της Αφρικής, της Ασίας, της Λατινικής Αμερικής και προσπαθώντας να αποτυπώσει τη ζωή των λαών τους ζώντας την "από μέσα". Έτσι προχώρησε κάτω από την κρούστα, έδωσε καίριες μαρτυρίες και διατύπωσε διεισδυτικές παρατηρήσεις[ii]. Το εν λόγω βιβλίο του αποτελείται από τέσσερις διαλέξεις που έδωσε σε συνέδρια και πανεπιστήμια, ως απόσταγμα ακριβώς των εμπειριών του και των αναστοχασμών του για την έννοια του "άλλου" και του "διαφορετικού". Ο Καπισίνσκι έφτασε σε πολύ σημαντικές θέσεις, οι οποίες μπορούν, κατά τη γνώμη μου, να ανταμώσουν πολύ γόνιμα την Ορθόδοξη θεολογία και την παραδοσιακή ευαισθησία της για τη βίωση του «άλλου» ως προσώπου μοναδικού, ως όρου της ύπαρξής μας και ως τόπου συνάντησής μας με τον Θεό. Αυτά όμως μπορούμε να τα συζητήσουμε σε άλλη ευκαιρία. Αυτό που θα ήθελα εδώ να ερανιστούμε από τη μαρτυρία τυ Καπισίνσκι, είναι η αποκαλυπτική συνηγορία του υπέρ της επαφής με τη σημερινότητα.

Ο Καπισίνσκι αναφέρεται στις έρευνες, τις εκπλήξεις και τα ευρήματα της κοινωνικής ανθρωπολογίας, μιας πολύτιμης επιστήμης που ο θεολογικός – εκκλησιαστικός χώρος θα την είχε περί πολλού, αν είχε περί πολλού τις ιεραποστολικές σπουδές, δηλαδή τη σοβαρότητα περί το άνοιγμα στο αλλιώτικο. Γράφει σε κάποιο σημείο ο πολωνός δημοσιογράφος για κορυφαίους κοινωνικούς ανθρωπολόγους:

"Συγγραφείς όπως ο Ρίβερς, ο Ράτκλιφ-Μπράουν ή ο Έβανς-Πρίτσαρντ απέδειξαν ότι οι πολιτισμοί των Άλλων ήταν το ίδιο πολύτιμοι και λογικοί όσο ο ευρωπαϊκός πολιτισμός, με τη μόνη διαφορά ότι ήταν απλώς άλλοι. Ένα βήμα παραπέρα – αλλά τι σημαντικό βήμα όμως! – έκανε ο Μαλινόφσκι, ο οποίος κατέστησε τη λεγόμενη έρευνα πεδίου απαραίτητη προϋπόθεση για τη γνωριμία με τους Άλλους: δεν αρκεί να τους επισκεφθεί κανείς, πρέπει επίσης να ζήσει ανάμεσά τους ή μαζί τους. Έτσι ξεκίνησε από τα Τροβριανά νησιά στον Ειρηνικό, κι εκεί, στη μέση ενός χωριού, έστησε τη σκηνή του. Ο Μαλινόφσκι ανακάλυψε προς μεγάλη του έκπληξη ότι οι λευκοί που είχαν ζήσει σε εκείνα τα νησιά για δεκαετίες όχι μόνο ζούσαν πολύ μακριά από τα τοπικά χωριά, αλλά αυτά που έλεγαν για τους ντόπιους ήταν ένα σωρό ανοησίες, τίποτα άλλο παρά αναληθείς και παράλογες κοινοτοπίες. Εν ολίγοις οι λευκοί στα τροπικά μέρη είναι η χειρότερη και η πλέον ανακριβής πηγή πληροφοριών σχετικά με τους αυτόχθονες και τους πολιτισμούς τους. Οι πρώτοι αποφεύγουν τους δεύτερους, γιατί μια συνάντηση με τους Άλλους δεν είναι κάτι απλό και αυτονόητο, αλλά αντίθετα προϋποθέτει θέληση και μια προσπάθεια που δεν είναι πάντα όλοι πρόθυμοι να αναλάβουν […].

Τα κείμενα που προέκυψαν ως αποτέλεσμα ερευνών πεδίου άσκησαν μεγάλη επιρροή στην ευρωπαϊκή σκέψη που αφορούσε τη σχέση με τους Άλλους, γιατί απέδειξαν ότι αυτοί οι Άλλοι δεν ήταν ορδές αινιγματικών, αργόσχολων πρωτόγονων, αλλά ζούσαν σε εξαιρετικά αναπτυγμένους πολιτισμούς οι οποίοι διέθεταν σύνθετες και περίπλοκες δομές και ιεραρχίες […].

Παρόλο που η έρευνα πεδίου έπαιξε έναν τόσο σημαντικό και θετικό ρόλο στη διερεύνηση των γνώσεων σχτικά με την ανθρώπινη οικογένεια, παρουσίασε […] αδυναμίες […]. Έγινε μια προσπάθεια να ερευνηθούν και να μελετηθούν παραδοσιακοί πολιτισμοί παίρνοντας ως δεδομένο ότι παρουσίαζαν μια αμιγή μορφή, με την οποία είχαν υπάρξει σε απομόνωση για αιώνες. Έτσι περιγράφονται σαν στατικές δομές, αμετακίνητες και σταθερές για πάντα, ενώ στην πραγματικότητα, ειδικά στην εποχή μας, υπέκειντο σε μια διαρκή αλλαγή, σε μια ολοκληρωτική και κάποτε εκ βάθρων μεταλλαγή. Προτού ο Έβανς-Πρίτσαρντ, για παράδειγμα, καταφέρει να ολοκληρώσει την περιγραφή της φυλής Ζάντε, εκείνη είχε ήδη αρχίσει να διαφοροποιείται εντελώς ή είχε τελείως διασκορπιστεί και είχε πάψει να υπάρχει μαζί με τον πολιτισμό και τους θεούς της. Την εποχή εκείνη είχε ξεκινήσει μια περίοδος ταχείας και αυξανόμενης μετανάστευσης, όταν εκατομμύρια άνθρωποι μετακινούνταν προς τις πόλεις, και ο στυλοβάτης της παράδοσης, το χωριό, ερήμωνε καθώς οι κάτοικοί του αποδεκατίζονταν από την πείνα, τους εμφύλιους πολέμους, την ξηρασία και τις επιδημίες. Τ ο άτομο που συναντάμε στις μεγάλες πόλεις του Τρίτου Κόσμου είναι πλέον ένας άλλος Άλλος – το προϊόν μιας αστικής, αλλοιωμένης κουλτούρας που είναι δύσκολο να καθοριστεί, ο απόγονος διαφορετικών αντιφατικών κόσμων, ένα σύνθετο δημιούργημα ασταθών, πρόσκαιρων περιγραμμάτων και χαρακτηριστικών. Ακριβώς με αυτό το είδος του Άλλου έχουμε συνήθως να κάνουμε σήμερα […].

Το τίμημα που πλήρωσε [ο Μαλινόφσκι] για το γεγονός ότι ξέκοψε από τον δικό του πολιτισμό ήταν μεγάλο. Γι' αυτό είναι τόσο σημαντικό να έχει κάποιος τη δική του, ξεχωριστή ταυτότητα, ένα αίσθημα της δικής του δύναμης, αξίας και ωριμότητας. Μόνο τότε μπορεί κάποιος να αντιμετωπίσει με τόλμη έναν άλλον πολιτισμό. Διαφορετικά θα παραμονεύει στην κρυψώνα του, απομονώνοντας έντρομος τον εαυτό του από τους Άλλους. Και μάλιστα τη στιγμή που ο Άλλος είναι ένας καθρέφτης μέσα στον οποίο βλέπω τον εαυτό μου κι μέσα στον οποίο γίνομαι αντικείμενο παρατήρησης – ένας καθρέφτης που με αποκαλύπτει και με ξεγυμνώνει, κάτι που θα προσπαθούσαμε να αποφύγουμε" [iii].

Ο Καπισίνσκι κατόρθωσε να καταγράψει, σε αδρές γραμμές, την πελώρια αλήθεια πως κάθε άνθρωπος είναι υπαρκτός στη σημερινότητά του[iv]. Δεν υπάρχει αληθινός άνθρωπος έξω απ' αυτήν, κι αν δεν νοιαστείς γι' αυτήν, δεν ανταμώνεις κανέναν. Χρειάζεται, λοιπόν, φιλότιμο και επίγνωση για να γίνει μπορετή η έξοδος από τον ιδιότυπο αυτισμό του μη-πορευομένου προς πάντα τα έθνη. Γιατί ο αυτισμός αυτός, το σφιχταγκάλιασμά σου με τον εαυτό σου και με τα φαντάσματά του, συχνά εκδηλώνεται με τρόπο που ξεγελά. Μπορεί, δηλαδή, να μη στέκεις κοκκαλωμένος, αλλά να στροβιλίζεσαι, πάντα όμως έτσι αυτο-αγκαλιασμένος. Κι αυτή η περιδίνηση περί τον άξονά σου να σε κάνει να κομπάζεις κι από πάνω, πως είναι τάχα πόρευση, ταξίδι κοπιώδες προς τον άλλον!



[i] Μετάφραση από τα πολωνικά: Αλεξάνδρα Ιωαννίδου, εκδ. Μεταίχμιο, Αθήνα 2011.

[ii] Από τα άλλα βιβλία του που έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά, ιδιαίτερα αγαπητό είναι το Έβενος, το χρώμα της Αφρικής (μτφρ: Ζώγια Μαυροειδή, εκδ. Μεταίχμιο, Αθήνα 2002). 

[iii] Καπισίνσκι, ό.π., σσ. 34-37, 97.

[iv] Για τους ανθρωπολόγους που μνημονεύει ο Καπισίνσκι, Ουίλλιαμ Ρίβερς (1864-1922), Άλφρεντ Ρέτζιναλντ Ράντκλιφ-Μπράουν (1881-1955), Έντουαρντ Έβαν Έβανς-Πρίτσαρντ (1906-1983) και Μπρόνισλαφ Μαλινόφσκι (1884-1942), ο έλληνας αναγνώστης που δεν δύναται να ασχοληθεί με τα ίδια τους τα έργα, αλλά επιθυμεί μια βασική πληροφόρηση, μπορεί να συμβουλευτεί το μελέτημα των Paul Erickson και Liam Murphy, Ιστορία της ανθρωπολογικής σκέψης (μτφρ. Φανή Μπούμπουλη, επιμ. Φωτεινή Τιμπιρίδου), εκδ. Κριτική, Αθήνα 2002, ιδίως σσ. 142-149

 

ΠΗΓΗ: Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Πάντα τα Έθνη 122 (2012), σσ. 10-12.

Για την Ευρώπη και τους Έλληνες

Για την Ευρώπη και τους Έλληνες: Σώστε μας από τους Σωτήρες

 

Του Σλάβοϊ Ζίζεκ [Μετάφραση Αναστασία Γιάμαλη]

 

Φανταστείτε μια σκηνή δυστοπικής ταινίας που περιγράφει την κοινωνία μας στο κοντινό μέλλον. Φύλακες με στολές περιπολούν μισο-ερειπωμένους δρόμους του κέντρου την νύχτα, για κυνήγι μεταναστών, εγκληματιών και αλητών. Αυτοί που βρίσκουν είναι άγρια κακοποιημένοι. Αυτό που μοιάζει με ευφάνταστη Χολιγουντιανή εικόνα είναι πραγματικότητα στην Ελλάδα του σήμερα.

Την νύχτα, αυτόκλητοι προστάτες με μαύρες μπλούζες της νέο-φασιστικής  Χρυσής Αυγής που αρνείται το Ολοκαύτωμα – η οποία κέρδισε το 7% των ψήφων στον τελευταίο γύρο των εκλογών, και είχε την στήριξη, όπως λέγεται, από το 50% της αστυνομίας της Αθήνας – περιπολούν τους δρόμους και ξυλοκοπούν κάθε μετανάστη που βρίσκουν μπροστά τους: Aφγανούς, Πακιστανούς, Αλγερινούς. Οπότε, κάπως έτσι αμύνεται η Ευρώπη την άνοιξη του 2012.

Το πρόβλημα με την υπεράσπιση του Ευρωπαϊκού πολιτισμού ενάντια στην απειλή της μετανάστευσης έγκειται στο ότι η θηριωδία της υπεράσπισής  αποτελεί μεγαλύτερη απειλή στον «πολιτισμό» από όποιον αριθμό Μουσουλμάνων. Με τέτοιους υπερασπιστές και φίλους, η Ευρώπη δεν χρειάζεται εχθρούς. Πριν από 100 χρόνια,  ο G. K. Chesterton όρισε το αδιέξοδο στο οποίο παγιδεύονται οι επικριτές της θρησκείας: «Οι άνθρωποι  που ξεκινούν να πολεμούν την Εκκλησία για το καλό της ελευθερίας και της ανθρωπότητας καταλήγουν να παραμερίζουν την ελευθερία και την ανθρωπότητα αρκεί να μπορούν να πολεμήσουν την Εκκλησία. Οι αντικληρικοί δεν έχουν καταστρέψει θεία αντικείμενα, έχουν όμως καταστρέψει εγκόσμια αντικείμενα, αν αυτό τους παρέχει κάποια ικανοποίηση.»  Πολλοί φιλελεύθεροι πολεμιστές είναι τόσο πρόθυμοι να παλέψουν τον αντιδημοκρατικό φονταμεταλισμό που καταλήγουν να καθιστούν περιττές την ελευθερία και την δημοκρατία αρκεί να μπορούν να πολεμήσουν τον τρόμο. Αν οι «τρομοκράτες» είναι έτοιμοι να καταστρέψουν αυτόν τον κόσμο επειδή αγαπούν κάποιον άλλον, οι πολεμιστές μας κατά του τρόμου είναι έτοιμοι να καταστρέψουν την δημοκρατία επειδή μισούν τον Μουσουλμάνο άλλο.  Κάποιοι από αυτούς αγαπούν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια τόσο πολύ που είναι έτοιμοι να νομιμοποιήσουν τον βασανισμό για να την υπερασπιστούν. Είναι μια αντιστροφή της διαδικασίας μέσω της οποίας οι φανατικοί υπερασπιστές της θρησκείας ξεκινούν με επιθέσεις κατά  της σύγχρονης κοσμικής κουλτούρας και καταλήγουν να θυσιάζουν τα ίδια τους τα θρησκευτικά διαπιστευτήρια μέσα στην προθυμία τους να εξαλείψουν τις πτυχές της κοσμικότητας που μισούν. 

Αλλά οι υπερασπιστές της Ελλάδας από τους μετανάστες δεν είναι ο πρωταρχικός κίνδυνος: είναι απλά υπο-προϊόν της αληθινής απειλής, των πολιτικών λιτότητας δηλαδή που έχουν προκαλέσει την τραγική κατάσταση στην χώρα. Ο επόμενος γύρος των Ελληνικών εκλογών θα λάβει χώρα στις 17 Ιουνίου. Το ευρωπαϊκό κατεστημένο μας προειδοποιεί πως αυτές οι εκλογές είναι ζωτικής σημασίας: όχι μόνο η μοίρα της Ελλάδας, αλλά ίσως και η μοίρα ολόκληρης της Ευρώπης διακυβεύεται. Το ένα αποτέλεσμα – το σωστό όπως ισχυρίζονται – θα επιτρέψει στην επίπονη αλλά απαραίτητη διαδικασία της ανάκαμψης μέσω της λιτότητας να συνεχιστεί. Το εναλλακτικό αποτέλεσμα – αν το «ακραίο αριστερό» κόμμα ΣΥΡΙΖΑ νικήσει – θα είναι μία ψήφος υπέρ του χάους και θα επιφέρει το τέλος του (Ευρωπαϊκού) κόσμου όπως τον ξέρουμε. 

Οι προφήτες του ολέθρου έχουν δίκιο, αλλά όχι όπως το εννοούν. Οι επικριτές των δημοκρατικών διαδικασιών που ήδη υπάρχουν παραπονιούνται πως οι εκλογές δεν προσφέρουν πραγματική επιλογή καθώς καλούμαστε να επιλέξουμε ανάμεσα σε ένα κεντροδεξιό και ένα κεντροαριστερό κόμμα, τα προγράμματα των οποίων είναι σχεδόν ταυτόσημα. Στις 17 Ιουνίου, η επιλογή θα είναι πραγματική: το κατεστημένο (Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ) από τη μία, ο ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη. Και, όπως γίνεται συνήθως όταν τίθεται θέμα πραγματικής επιλογής, το κατεστημένο είναι σε πανικό: λένε πως θα ακολουθήσει το χάος, η φτώχεια και η βία αν κάνει ο κόσμος την λάθος επιλογή. Μόνο η πιθανότητα μιας νίκης του ΣΥΡΙΖΑ λέγεται πως προκαλεί ρίγη φόβου στις παγκόσμιες αγορές. Η ιδεολογική «προσωποποιία» έχει την τιμητική της: oι αγορές μιλούν λες και είναι άνθρωποι, εκφράζοντας την «ανησυχία» τους για το τι θα συμβεί αν οι εκλογές αποτύχουν να σχηματίσουν μια κυβέρνηση με εντολή να συνεχίσει το πρόγραμμα δημοσιονομικής λιτότητας της Ε.Ε και του ΔΝΤ καθώς και τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Οι πολίτες της Ελλάδας δεν έχουν χρόνο να ανησυχούν για αυτές τις προοπτικές: έχουν αρκετά για να ανησυχούν στην καθημερινότητα τους που γίνεται ολοένα πιο άθλια, σε βαθμό που δεν έχουμε δει στην Ευρώπη εδώ και δεκαετίες. 

Τέτοιες προβλέψεις είναι αυτό-εκπληρούμενες, προκαλούν πανικό και κατά συνέπεια οδηγούν στις πιθανότητες κατά των οποίων προειδοποιούν. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ νικήσει, το Ευρωπαϊκό κατεστημένο θα ελπίζει πως θα μάθουμε με τον δύσκολο τρόπο τι συμβαίνει όταν γίνεται μια απόπειρα με στόχο να διαταράξει τον φαύλο κύκλο της αμοιβαίας συνενοχής ανάμεσα στους τεχνοκράτες των Βρυξελλών και τον αντιμεταναστευτικό λαϊκισμό. Γι' αυτό το λόγο, ο Αλέξης Τσίπρας, αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, διευκρίνισε σε πρόσφατη συνέντευξη του πως πρώτη του προτεραιότητα, στην περίπτωση που κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ, θα είναι να αντισταθμίσει τον πανικό: «Oι άνθρωποι θα υπερνικήσουν τον φόβο. Δεν θα υποκύψουν, δεν θα εκβιαστούν». Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ένα σχεδόν ακατόρθωτο έργο. Η φωνή τους δεν είναι η φωνή της «τρέλας» της άκρας αριστεράς, αλλά της λογικής που ορθώνει το ανάστημα της ενάντια στην τρέλα της ιδεολογίας της αγοράς. Στην ετοιμότητα τους να αναλάβουν, έχουν εξοβελίσει τον φόβο που έχει η αριστερά να αναλάβει την εξουσία, έχουν το κουράγιο να καθαρίσουν το χάος που άλλοι δημιούργησαν. Θα χρειαστεί να ασκήσουν έναν τρομερό συνδυασμό αρχών και πραγματισμού, δημοκρατικής δέσμευσης και ετοιμότητας να δράσουν γρήγορα και αποφασιστικά όπου χρειάζεται. Αν είναι να έχουν έστω και μία ελάχιστη ευκαιρία να πετύχουν, θα χρειαστούν μια παν-Ευρωπαϊκή εκδήλωση αλληλεγγύης: όχι μόνο αξιοπρεπή μεταχείριση από μέρους κάθε ευρωπαϊκής χώρας, αλλά ακόμη πιο δημιουργικές ιδέες, όπως την προώθηση του τουρισμού αλληλεγγύης φέτος το καλοκαίρι.  

Στις Σημειώσεις για τον ορισμό της Κουλτούρας, ο Τ. Στ. Έλιοτ επεσήμανε πως υπάρχουν στιγμές που η μόνη επιλογή βρίσκεται ανάμεσα στην αίρεση και την μη-πίστη – π.χ όταν ο μόνος τρόπος να κρατηθεί μια θρησκεία ζωντανή είναι να συντελεστεί  ένας κοσμικός διχασμός. Αυτή είναι κατάσταση σήμερα στην Ευρώπη. Μόνο μια νέα «αίρεση» – που αυτή την στιγμή εκπροσωπείται από τον ΣΥΡΙΖΑ – μπορεί να σώσει ότι αξίζει να σωθεί από την Ευρωπαϊκή κληρονομία: την δημοκρατία, την πίστη στους ανθρώπους, την ισότητα , την αλληλεγγύη, κλπ.  Η Ευρώπη με την οποία θα καταλήξουμε αν ο   ΣΥΡΙΖΑ ηττηθεί είναι μια  «Ευρώπη με Ασιατικές αρχές» – οι οποίες βέβαια δεν έχουν καμία σχέση με την Ασία αλλά κάθε ομοιότητα με την τάση  του σύγχρονου καπιταλισμού να αναστέλλει την δημοκρατία. 

Ιδού το παράδοξο που συγκρατεί την «ελεύθερη ψήφο» στις δημοκρατικές κοινωνίες: κάποιος είναι ελεύθερος να επιλέξει με τον όρο πως κάνει την σωστή επιλογή. Να γιατί, όταν γίνεται η λάθος επιλογή (όπως έγινε όταν η Ιρλανδία απέρριψε  το Ευρωσύνταγμα), η επιλογή αντιμετωπίζεται ως λάθος και το κατεστημένο ζητά άμεσα την επανάληψη της «δημοκρατικής» διαδικασίας ώστε το λάθος να διορθωθεί. Όταν ο Γιώργος Παπανδρέου, ο Έλληνας πρωθυπουργός, πρότεινε την διεξαγωγή δημοψηφίσματος για το πακέτο διάσωσης της ευρωζώνης στα τέλη του περασμένου έτους, το ίδιο το δημοψήφισμα απορρίφθηκε ως λανθασμένη επιλογή. 

Είναι δύο οι βασικές ιστορίες αναφορικά με την Ελληνική κρίση στα ΜΜΕ: η Γερμανο-ευρωπαϊκή ιστορία (οι Έλληνες είναι ανεύθυνοι, τεμπέληδες, σπάταλοι, φοροφυγάδες κλπ και πρέπει να τεθούν υπό έλεγχο και να διδαχθούν  δημοσιονομική πειθαρχία) και η Ελληνική ιστορία (η εθνική μας κυριαρχία απειλείται από τους νεοφιλελεύθερους τεχνοκράτες του κέντρου αποφάσεων των Βρυξελλών). Όταν κατέστη δυνατό να αγνοηθεί η δεινή κατάσταση των Ελλήνων, μια τρίτη ιστορία έκανε την εμφάνιση της: οι Έλληνες πλέον απεικονίζονται ως τα θύματα μιας ανθρωπιστικής καταστροφής που χρειάζονται βοήθεια, λες και ένας πόλεμος ή μια φυσική καταστροφή χτύπησε την χώρα. Ενώ και οι τρεις ιστορίες είναι λανθασμένες, η τρίτη είναι ενδεχομένως η πιο αηδιαστική. Οι Έλληνες δεν είναι παθητικά θύματα: βρίσκονται σε πόλεμο με το Ευρωπαϊκό οικονομικό κατεστημένο, και αυτό που χρειάζονται είναι αλληλεγγύη στον αγώνα τους, γιατί είναι και δικός μας αγώνας. 

Η Ελλάδα δεν είναι η εξαίρεση. Αποτελεί ένα από τα κύρια πεδία δοκιμών ενός νέου κοινωνικό-οικονομικού μοντέλου μιας δυνητικά καθολικής εφαρμογής: μιας από-πολιτικοποιημένες τεχνοκρατίας στην οποία οι τραπεζίτες και άλλοι ειδήμονες θα δύνανται να κατεδαφίσουν την δημοκρατία. Σώζοντας την Ελλάδα από τους φερόμενους διασώστες της, σώζουμε  και την ίδια την Ευρώπη. 

 

ΠΗΓΗ: Ημερομηνία: 29/05/2012, Προδημοσίευση από την εφημερίδα "η ΑΥΓΗ",  http://www.left.gr/article.php?id=1659

ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ & ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΝΑΤΑΡΑΧΗ

ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΝΑΤΑΡΑΧΗ

 

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

 

Ο φόνος νεαρού στη Πάτρα από λαθρομετανάστες πυροδότησε τις συζητήσεις γύρω από το οξύτατο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα μας από την ανεξέλεγκτη είσοδο μεταναστών κατά λαθραίο τρόπο. Ο όρος λαθρομετανάστης δεν υπονοεί τον λαθραίο άνθρωπο, ώστε να δικαιώνονται εκείνοι που αναγράφουν στους τοίχους το σύνθημα «κανένας άνθρωπος δεν είναι λαθραίος». Οι άνθρωποι είναι εικόνες του Θεού δημιουργού μας. Είναι θλιβερό να εμφανίζονται ως προασπίζοντες τα δικαιώματα των αποκλήρων της γης μη έχοντες την ελπίδα τους στον Θεό και να αντιμάχονται αυτούς άνθρωποι που δηλώνουν πως πιστεύουν.

Η Πολιτεία είναι παντελώς ανήμπορη να αντιμετωπίσει το οξύτατο πρόβλημα. Οι κινήσεις για εγκλεισμό μερικών χιλιάδων σε στρατόπεδα εν αχρησία ήταν προεκλογικό πυροτέχνημα. Μόλις ένας χώρος συγκέντρωσης άρχισε να λειτουργεί και είναι αμφίβολο αν οι εγκλεισθέντες φθάνουν τους χίλιους, ενώ, κατά μέτριους υπολογισμούς, στην έκταση της Αττικής μόνο οι παράνομοι μετανάστες υπερβαίνουν τις 800.000. Τι θα άλλαζε, αν λειτουργούσαν ήδη όλοι οι χώροι συγκέντρωσης, για τους οποίους καθένας δίνει ονομασία εξαρτημένη από την κομματική του τοποθέτηση; Κάθε μήνα εισέρχονται στη χώρα μας περί τις 10.000 νέοι, οι περισσότεροι από τους οποίους κατευθύνονται προς την Αθήνα, όπου οι κάδοι απορριμμάτων εξασφαλίζουν ίσως καλύτερη τροφή!

Δυστυχώς ουδείς από τους πολιτικούς σχηματισμούς έχει διάθεση αυτοκριτικής. Καταγγέλλουν μόνο, εμμέσως πλην σαφώς, τη μερίδα του ελληνικού λαού, που οδήγησε τη «Χρυσή αυγή» στα έδρανα της Βουλής. Και υπερτονίζεται πλέον ο κίνδυνος να αλωθεί μακροπρόθεσμα το εκλογικό σώμα από τον νεοφασισμό. Αμφιβάλλω για το αν πράγματι ανησυχούν.

Γιατί η κατά λαθραίο τρόπο μετανάστευση; Προφανώς γιατί δεν είναι δυνατή η νόμιμη. Ποιοι μεταναστεύουν; Οι κάτοικοι χωρών που μαστίζονται από πολέμους, τους οποίους προκαλούν οι ισχυροί της γης, ώστε αφενός να πλουτίζουν οι βιομηχανίες οπλικών συστημάτων, αφ' ετέρου να καταληστεύεται ο πλούτος των χωρών μέσω κυβερνήσεων ανδρεικέλων. Ποια η ευθύνη της χώρας μας; Συμμετέχοντες στους ισχυρούς εκμεταλλευτικούς οργανισμούς, στρατιωτικούς και πολιτικούς, ακόμη και αν δεν έχουμε άμεση ανάμειξη στο σχέδιο καταλήστευσης, είμαστε συνυπεύθυνοι. Αυτό κάνουν πως δεν το αντιλαμβάνονται, όσοι στηρίζουν κόμματα εξουσίας, αποδεχόμενα να εφαρμόζουν πλήρως την πολιτική της δουλοπρέπειας έναντι των ισχυρών «φίλων», «συμμάχων» και «ετέρων». Πριν θέσουν το ερώτημα «τι θέλουν οι Αφγανοί στην Ελλάδα;» δεν έθεσαν το άλλο: «Τι θέλουν οι Έλληνες στο Αφγανιστάν;».

Το κόμματα εξουσίας κατά την τελευταία τριακονταετία είχαν σαφώς στηρίξει την πολιτική των «πολυπολιτισμικών κοινωνιών»! Θεωρούσαν ευλογία τους μετανάστες σε μια χώρα, η οποία μαστίζεται από υπογεννητικότητα και βρίσκεται στο όριο της μη αναστρεψιμότητας. Γι' αυτό και τα μέτρα που έλαβαν, παρά την ομόφωνη εισήγηση διακομματικής επιτροπής της Βουλής (1992), προς στήριξη της οικογένειας υπήρξαν αναιμικά. Τα ταμεία χρηματοδοτούν τις αθρόες εκτρώσεις και τον εμβολιασμό κατά του καρκίνου του τραχήλου της μήτρας στην εφηβική ηλικία, αδυνατούν όμως να αυξήσουν το επίδομα τοκετού στο επίπεδο της πραγματικής δαπάνης! Οι πολιτικοί, που φλυαρούσαν σε διάφορα συνέδρια υπέρ των πολυπολιτισμικών κοινωνιών, στην πραγματικότητα δεν πίστευαν σ' αυτές. Αυτοί είναι ασφαλισμένοι στα «αντιγκέττο» των πλουσίων συνοικιών και δεν αναμειγνύονται διόλου με μετανάστες. Οι φίλοι τους οι μεγαλοεργολάβοι και επιχειρηματίες αξιοποίησαν κατά το διάστημα της πλαστής ευμάρειας ως αναλώσιμα τους ξένους, αποδεχόμενους να εκτελέσουν την οποιαδήποτε εργασία χωρίς συμφωνίες αμοιβής και συνθηκών. Έτσι πρόβαλαν το όραμα της ανταγωνιστικότητας, η οποία θα στηριζόταν στη μείωση της συμμετοχής του κόστους εργασίας στη μονάδα του παραγομένου προϊόντος. Τελικά ουδείς παραδέχεται ότι οι ισχυροί δήμιοί μας θέλουν να κατέλθουν οι αμοιβές των εργαζομένων όχι στο επίπεδο των γειτονικών βαλκανικών χωρών, αλλά πολύ χαμηλότερα, δεδομένου ότι ούτε αυτές είναι πλέον ανταγωνιστικές έναντι των Ασιατών ανταγωνιστών, των οποίων όμως οι επιχειρήσεις ελέγχονται από το ίδιο παγκοσμιοποιημένο κεφάλαιο, που στοχεύει στην καταβαράθρωση των λαών της Ευρώπης. Βρισκόμαστε μπροστά σε σατανικό σχέδιο της νέας τάξης πραγμάτων. Το κακό επιτείνεται για τις χώρες εισόδου μεταναστών κατά λαθραίο τρόπο, δεδομένου ότι οι ισχυρές χώρες του Βορρά με συμφωνία (Δουβλίνο ΙΙ) δεν αναγνωρίζουν το ευρωπαϊκό κεκτημένο στους μετανάστες που νομιμοποιούνται στις χώρες εισόδου στην ΕΕ.

Η Αριστερά στήριξε το ιδεολόγημα της «πολυπολιτισμικότητας» πολύ περισσότερο απ' ότι τα κόμματα εξουσίας, τα οποία μετρούσαν το πολιτικό κόστος λόγω της «συντηρητικής» εκλογικής βάσης τους. Όπως προηγουμένως είχε αναλάβει την αθεϊστική προπαγάνδα στα σχολεία και της πολεμική κατά της παράδοσης, τελευταία πρωτοστάτησε στην καλλιέργεια φρονήματος συνύπαρξης προσώπων διαφόρων πολιτισμών με πλήρη αδιαφορία ως προς τον αριθμό των φορέων άλλων πολιτισμών που εισέρχονται στη χώρα μας. Εκδηλώσεις επί εκδηλώσεων στα σχολεία, ολοπρόθυμη προβολή των απόψεων των «προοδευτικών» από τα ΜΜΕ της εγχώριας πλουτοκρατίας και πλήρης υποστήριξη ακόμη και εκνόμων κινήσεων, τις οποίες αδυνατεί να αντιμετωπίσει το παραλυμένο πλέον κράτος, που μαστίζεται από πληθώρα ανευθύνων, ανεύρων, αδιαφόρων. Παντελής αδιαφορία για τον αφανισμό του ιστορικού κέντρου της πρωτεύουσας υπό τα πλήγματα των ασυδότων κουκουλοφόρων και την έξαρση της εγκληματικότητας, όχι αποκλειστικά εξ ανάγκης, λόγω του υπερβολικού αριθμού μεταναστών. Πέρα από τις λαϊκές συνοικίες της πρωτεύουσας, στις οποίες συνωστίζονται σαν σαρδέλες σε ελεεινούς χώρους οι μετανάστες, το φαινόμενο εκδηλώνεται και στα κύρια λιμάνια που συνδέουν τη χώρα μας με τη γειτονική Ιταλία. Και είναι γνωστό ότι ουδείς λόγος για το οργανωμένο κύκλωμα λαθρεμπόρων, που αναλαμβάνει με τσουχτερό ναύλο τη διεκπεραίωση σε κάποια ιταλική ακτή.

Και γιατί αυτή η σύμπλευση (ας μη μας απατούν τα φαινόμενα) Αριστεράς και Εξουσίας. Επειδή κοινός είναι ο στόχος της επικράτησης του διεθνισμού. Ο πατριωτισμός έχει ποινικοποιηθεί κατά τη μεταπολίτευση. Κάθε πατριώτης ταυτίζεται με εθνικιστή, ώστε να αναγκάζεται να σιωπά. Εκ του πονηρού θεώρησαν εκπρόσωποι όλου του πολιτικού φάσματος, ανησυχούντες για «δημοκρατία» μας, ότι οι ψηφοφόροι του εθνικιστικού κόμματος που εισήλθε στη Βουλή εμφορούνται από φασιστική ιδεολογία. Η μεγάλη πλειονοψηφία είναι αγανακτησμένοι από το κατάντημα της πατρίδας μας εξ αιτίας της πολιτικών μας. Και όσο κατρακυλούμε οι εθνικιστές (φασίστες, αν προτιμάτε) θα ενισχύονται, όπως συνέβαινε στη Γερμανία, στην οποία ο Χίτλερ εξελέγη με γνήσιες εκλογές! Μήπως η παρουσία της «Χρυσής αυγής» στη Βουλή είναι χρήσιμη για το σύνολο του υπολοίπου πολιτικού φάσματος;

Για τους χριστιανούς, που επιλέγουν να στηρίξουν τους εθνικιστές, που υπόσχονται τη σωτηρία της πατρίδος μας, υπενθυμίζω τις ως τώρα ευθύνες τους και προβάλλω δύο παραδείγματα προς μίμηση: Τον πατέρα Θεόδωρο, πολύτεκνο ιερέα στην Ηγουμενίτσα, που έστησε συσσίτιο για τους περιφερόμενους στα πέριξ της πόλεως μετανάστες και τον πατέρα Αντώνιο, που προσφέρει ολόπλευρη φροντίδα σε παιδιά μεταναστών στον Κολωνό. Ο χριστιανός δεν επιτρέπεται να παίζει με συνθήματα. Οφείλει να βλέπει στον ξένο την εικόνα του Θεού.

                                               

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ», 28-5-2012   

Της δικής μου προσφυγιάς

Της δικής μου προσφυγιάς

 

Του Θανάση Ν. Παπαθανασίου*

 

Όϊ, μαρός μαρός…

Μέρα ζεστή, σχεδόν καλοκαίρι, 24 Σεπτεμβρίου του 2008. Άνοιξα την πόρτα και βγήκα για πάντα, στην οδό Χρυσαλλίδος, μέσα σε μια μυστήρια παγωνιά, μέρα ζεστή, σχεδόν καλοκαίρι, σε μια παγωνιά ειδικά για μένα. Πέρασα την έξοδο σέρνοντας τις ρίζες μου. Βίωσα το κρακ-κρακ τους, καθώς τις τραβήξαν βίαια απ'το χώμα, και πονούσαν πολύ πάρα πολύ! Πιο πολύ απ' ο,τιδήποτε άλλο στην απέλασή μου από το σπιτικό μου. Να σου πω εγώ, τι σημαίνει ξερριζωμός εν Αθήναις…

Στη ζωή του παλιού μου καθηγητή στη Νομική, Γεώργιου-Αλέξανδρου Μαγκάκη είχε υπάρξει ένα περιστατικό, το οποίο από τα νιάτα μου το θεωρούσα ύψιστη ευλογία. Όταν η δικτατορία τον έδιωξε από τη Σχολή, ο Μαγκάκης μπόρεσε να κάνει το τελευταίο του μάθημα και έτσι, ως δάσκαλος, αποχαιρέτισε τους φοιτητές του – το σπιτικό του. Είναι ακριβώς αυτό που στερήθηκα εγώ. Κρακ κρακ οι ρίζες… Την απόφαση της απέλασης την εξύφαναν ιερ οκρυφίως επί τρίμηνο σχεδόν και, μόλις ήρθε η ώρα της κοινοποίησής της, κανόνισαν να σταλεί η απόφαση με φαξ – για να τραβήξει τις ρίζες με μιας! Οι ιεροκρύφιοι υπολόγιζαν ότι δεν θα κλαυθμήριζα στις ποδιές τους και ότι, άρα, η έξοδός μου ήταν μονόδρομος. Υπολόγιζαν σωστά. Μάζεψα αυθωρεί τα μπογαλάκια μου από το γραφείο και άφησα μόνο το απόσπασμα από τη Σοφία Σειράχ, που είχα αναρτήσει λίγο καιρό πριν: "Ποτέ να μην έχεις για κάτι να ντραπείς… Σε άνθρωπο ανόητο μην υποταχτείς και το δυνάστη μην τον λογαριάσεις… Να μη λιχνίζεις σ' όποιον λάχει άνεμο, μην παίρνεις όποιο να 'ναι μονοπάτι". Το μονοπάτι μου δεν ήταν όποιο να 'ναι, και είχε πολύ κρύο… 

 

Νιέ μαρός μινιά!

 

Είναι παγίδα η παγωνιά! Με στιβαρή λογική σε προκαλεί να απελπιστείς, σε προκαλεί να ξημεροβραδυάζεσαι με οργή, σε προκαλεί με τις εικόνες που έχασες με μιας, σε προκαλεί να αφήσεις την ψυχή σου δαγκωμένη στη μιζέρια. Η παγωνιά σε μαρμαρώνει στην κατάψυξη του δίκιου σου. Σου ψιθυρίζει να πεις: "Ιεροκρύφιοι, σας εγκαλώ ενώπιον του κριτή. Δεν θα σας συγχωρέσω ποτέ, μέχρι να μου φέρετε πίσω ένα μόνο αυτό που δεν στερήθηκε ο Μαγκάκης"! Θέλει καλπασμό γερό, για να μη σε ξεράνει η παγωνιά! Θέλει κάτι σαν Αβραάμ, κάτι σαν Λωτ, σε μετανάστευση χωρίς επαναπατρισμό, με έναν ξερριζωμό που δεν ξεγίνεται και δεν παύει στιγμή να πονάει, αλλά που παρ' όλ' αυτά κυοφορεί νεόφαντες και εκπλήσσουσες χαρές. Άντρες φοιτητές άναψαν φωτιές στα ξέφωτα και στα περάσματα, στον ανοιχτό αέρα. Κι ο άνεμος που κατεβάζει στο Ζεφύρι η Πάρνηθα είναι ζεστασιά. Και η Σάρρα εκεί, μαζί στον καλπασμό για να μην σε νυστάξει η παγωνιά. Δεν μαγειρεύω την ανάγκη σε φιλότιμο! Όλ' αυτά είναι αληθινά η αποκάλυψη ευτυχίας ανείπωτης, στα νέα τοπία του ταξιδιού μέσα σου κι έξω σου, στο φτάσιμο εκεί που πριν δεν φαινόταν.

 

Μάγιεβο κανιά!

 

Απ' τους αναβολείς ανεμίζουν γυμνές οι ρίζες, χτυπούν στα πλευρά του αλόγου, και τ' άλογο τραβά. Μη σταματάς – θα μαρμαρώσουμε στο δίκιο μας! Κρυφοκυττάς στα πίσω και βλέπεις δρόμο πολύν, ακόμα πριν κι από την οδό Χρυσσαλίδος. Το 1989 πέρασε ο Αρέθας απ' τα αντίσκηνά μας στην Υεμένη για δευτερόλεπτα. Ίσα που κοντοστάθηκε στην είσοδο, κι έφυγε. Ίσα που μας είπε "σηκωθείτε και τραβάτε". Για τον αστραπιαίο Αρέθα τίποτα δεν ψελλίσαμε σε κανέναν, πάρεξ της υπόκρυφης αφιέρωσης στον "Θεό μου τον αλλοδαπό". Και τ' άλογο τράβηξε βορειότερα, πάντα με την αγωνία μην κουραστεί. Μακρύ ταξίδι κι ανομολόγητοι σταθμοί, και πάντα η παγωνιά να απειλεί… Άλλη φορά τα λέμε… 

Κι άλλο βορειότερα, δίχως χάρτη. Ο άγγελός μας ο αλλοδαπός ήρθε τραγουδώντας μας το τραγούδι μας: ένα τραγούδι που το πρωτοακούσαμε απ' αυτόν ως ξένοι, σε ξένη γλώσσα, σε ξένη χώρα. Μα ήταν το τραγούδι της δικής μας ζωής! Άραγε το τραγουδούσε κι ο Αλέξανδρος Νιέφσκι των πάγων; Το τραγουδούσαν οι κοζάκοι της ξένης χώρας; Στα τέλη Οκτώβρη του 2011 το τραγούδι ήρθε σαν κάλαντα που φανερώνουν αφανέρωτα, σαν πρόσωπο που ανατέλλει έξω από την πόρτα. Όχι ένα πρόσωπο που σου χτυπά την πόρτα, αλλά το πρόσωπο που συναντάς όταν χτυπήσεις τη δική σου πόρτα για να βγεις.

 

Όϊ, μαρός μαρός / Ω, παγωνιά, παγωνιά

Νιέ μαρός μινιά! / Μη με παγώσεις εμένα,

Μάγιεβο κανιά / μήτε τ' άλογό μου!

 

Είναι το τραγούδι των δρόμων που βρίσκονται μπροστά. Είναι προσευχή. Αχ, να μπορούσα να το πω στην ξένη μου τη γλώσσα, και να βεβαιώσω την αλήθεια του στον άγγελό μας! Να του πω για την ευλογία των γυμνών ριζών, που ανεμίζουν στους αναβολείς μας και χτυπούν τα πλευρά του αλόγου, κι αυτό τραβά! Προσώρας μιλά τα πλούσια άρρητά της η καρδιά, μιλούν τα μέλη, μιλά η ξαγρύπνια, μιλά το τραγούδι το σοφό. Κι αν η ψυχή σου, άγγελέ μας αλλοδαπέ, ρωτά σαν τον Οστάπ, "Πατέρα! Πού είσαι; Ακούς;", η απάντησή μας είναι με μια φωνή, ιλιγγιωδώς μονολεκτική, σαν του Ταράς:

 

"Ακώ!".   

 

Π α π α θ α ν α σ ί ο υ,  Θ α ν ά σ η ς  Ν.  (1959). Γεννήθηκε στην Αθήνα. Διδάκτωρ Θεολογίας, πτυχ. Νομικής και Θεολογίας. Είναι καθηγητής στο Λύκειο Ζεφυρίου Δυτ. Αττικής και αρχισυντάκτης του περιοδικού Σύναξη. Έργα του: "Η Εκκλησία γίνεται όταν ανοίγεται", "Ο Θεός μου ο αλλοδαπός", "Κανόνες και ελευθερία" κ.ά.

 

Δημοσιεύτηκε: περιοδικό  Νέα Ευθύνη 9 (2012), σσ. 36-37.

Ἀλήθεια κ. Ὑπουργέ,… μιλᾶτε μέ αὐτό τόν τρόπο;

Ἀλήθεια κ. Ὑπουργέ, ποιός εἶσθε ἐσεῖς πού μιλᾶτε μέ αὐτό τόν τρόπο;

 

Του Μητρ. Σισανίου Παύλου [Ανοιχτή επιστολή στον Υπουργό Χρυσοχϊδη]

 

«Εἴτε τό θέλουν οἱ τοπικές κοινωνίες εἴτε ὄχι, εἴτε τό θέλετε, εἴτε ὄχι θά γίνει» εἶπε ὁ κ. Χρυσοχοῒδης καί ἀπό τηλεοράσεως, ἀλλά καί στούς ἐκπροσώπους τῶν τοπικῶν κοινωνιῶν δηλαδή στό Περιφερειάρχη Δυτ. Μακεδονίας, στόν Ἀντιπεριφεριάρχη, στήν Δήμαρχο Βοῒου, στόν Πρόεδρο τοῦ Δημοτικοῦ Συμβουλίου Βοῒου τόν ὁποῖο ἀπρεπῶς διέκοψε καί τόν χαρακτήρισε σάν λαϊκιστή, «εἶπε ὁ γάϊδαρος τόν πετεινό κεφάλα» λέει βέβαια ὁ λαός μας καί στούς τοπικούς Βουλευτές, σχετικά μέ τήν δημιουργία στρατοπέδου συγκεντρώσεως, γιατί περί αὐτοῦ πρόκειται, στήν Νεάπολη Κοζάνης.

Ἀλήθεια κ. Ὑπουργέ, ποιός εἶσθε ἐσεῖς πού μιλᾶτε μέ αὐτό τόν τρόπο; Ποιός νομίζετε ὅτι εἶσθε, γιά νά προκαλεῖτε βάναυσα τίς τοπικές κοινωνίες τίς ὁποῖες καί ἐσεῖς ὡς μέλος τοῦ πολιτικοῦ συστήματος ὁδηγήσατε στήν παρακμή; Τόσο σπουδαῖο φαντάζεσθε τόν ἑαυτό σας; Νοσταλγεῖτε τήν ἐποχή τοῦ «ἀποφασίζομεν καί διατάσσομεν;». Ἡ περιφρόνηση τῶν τοπικῶν κοινωνιῶν εἶναι δημοκρατική κατάκτηση; Πρέπει νά καταλάβετε καλά, ὅτι δέν σᾶς φοβόμαστε, ὅσο κι'ἄν μᾶς ἀπειλεῖτε!

Κύριε Ὑπουργέ, τό πρῶτο πού δέν πρέπει νά ξεχάσετε, εἶναι ὅτι εἶσθε καί ἐσεῖς ΕΝΟΧΟΣ γιά τό κατάντημα αὐτοῦ τοῦ τόπου καί οἱ ἔνοχοι τό λιγότερο πρέπει νά εἶναι σεμνοί καί διακριτικοί καί ὄχι προκλητικοί.. Ἀλήθεια, τί θά κάνετε; Θά συγκρουσθεῖτε μέ τούς πολίτες; Θά φέρετε τά ΜΑΤ; Θά χτυπηθεῖτε μαζί μέ τούς ἀνθρώπους γιά νά ἀποδείξετε ὅτι ἐσεῖς μπορεῖτε; Ἐνεργεῖτε μέ τόση ἀφροσύνη; Δέν σκέπτεσθε τό ἁπλούστερο. ὅτι τήν ὥρα πού ὅλα θά εἶναι ἕτοιμα, ἐσεῖς ΔΕΝ θά εἶσθε Ὑπουργός, ἴσως οὔτε καί βουλευτής; Ἡ ἀλαζονεία ποτέ δέν ὑπῆρξε καλός σύμβουλος! Περισσότερη ψυχραιμία κ. Ὑπουργέ, ἀλλοιῶς δέν εἶσθε κατάλληλος γιά τήν θέση πού ἔχετε.

Ἄς ἔλθουμε ὅμως καί στήν οὐσία τοῦ προβλήματος. Γιατί ἄραγε ἀντιδροῦν οἱ τοπικές κοινωνίες; Πρῶτον γιατί δέν τίς ἐνημερώσατε, δεύτερον γιατί δέν σᾶς ἐμπιστεύονται, τρίτον γιατί τίς ὑποτιμήσατε καί τέταρτον γιατί δέν θέλουν νά γίνουν συνεργοί σας στήν ἀθλιότητα πού ἑτοιμάζετε. Ἄς τά προσεγγίσουμε ἕνα-ἕνα.

Πρῶτον, δέν τίς ἐνημερώσατε καί αὐτό εἶναι μιά πρώτη ὑποτίμηση καθ' ἑαυτήν. Ἀποφασίσατε γι' αὐτούς χωρίς αὐτούς, κι' ὅταν ἦλθαν πρός σᾶς οἱ ἐκλεγμένοι ἀντιπρόσωποι τους τούς φερθήκατε μέ σκαιότητα καί περιφρόνηση. Μέ μιά τέτοια συμπεριφορά ποιός μπορεῖ νά σᾶς ἐμπιστεύεται;

Δεύτερον, γιατί δέν σᾶς ἐμπιστεύονται ὡς πολιτικό. Μήπως κ. Ὑπουργέ ἤλθατε ἀπό ἄλλο πλανήτη; Μποροῦμε νά ἐμπιστευθοῦμε ἐκείνους πού κατέστρεψαν τή χώρα ἐν γνώσει τους; Σέ ἄλλες ἐποχές καί ἀπέναντι σέ ἄλλους ἔπρεπε νά εἴσασταν γενναῖος καί νά ἀντισταθεῖτε γιά νά μή φθάσουμε ἐδῶ πού φθάσαμε. Ἀργήσατε πάρα πολύ καί εἶναι πλέον πολύ ἀργά γιά νά ζητᾶτε νά σᾶς ἐμπιστευθοῦμε. Θυμᾶστε κ. Ὑπουργέ, τον Εὐστάθιο Λαζαρίδη; Εἶναι ὁ ἀστυνομικός πού ἔπεσε θῦμα τῶν ἀδίστακτων δολοφόνων στά Ζωνιανά καί τραυματίστηκε βαρύτατα; Εἶναι ἀπό τή Νεάπολη. Βλέπουμε τόν δύστυχο πατέρα του καθημερινά νά προσπαθεῖ νά τόν στηρίξει στό κέντρο ἀποκατάστασης πού φιλοξενεῖται. Ἡ ἐπίσημη Πολιτεία τόν ἔχει ξεχάσει. Ἕνα δικό σας ἄνθρωπο, ἐννοῶ τοῦ Ὑπουργείου σας, πού ἔπεσε θῦμα τοῦ καθήκοντος καί τήν οἰκογένεια του δέν μπορέσατε νά στηρίξετε καί θέλετε νά σᾶς ἐμπιστευθοῦμε;

Τρίτον, ἀνακοινώσατε πρίν λίγο καιρό ὅτι θά πέσει «σκοῦπα στήν Ἀθήνα γιά τούς λαθρομετανάστες». Τήν σκοῦπα κ. ὑπουργέ τήν χρησιμοποιοῦμε γιά νά μαζεύουμε σκουπίδια. Αὐτή τήν ἀντίληψη ἔχετε λοιπόν γιά τούς λαθρομετανάστες; Καί ἀφοῦ αὐτά τά κατ'ἐσᾶς σκουπίδια τά φέρνετε σέ μᾶς ἀντιλαμβανόμαστε τί γνώμη ἔχετε καί γιά μᾶς. Ἄλλωστε αὐτό ἔχει φανεῖ πρό πολλοῦ ἀφοῦ ἀφήσατε τόν τόπο αὐτό νά ρημάξει, ἀφοῦ κλείσατε τά σχολεῖα του κλπ. Ἐμεῖς ὅμως δέν ἔχουμε αὐτή τήν ἀντίληψη καί γι'αὐτό δέν θέλουμε νά γίνουμε συνεργοί στήν ἀθλιότητα πού ἀκούει στό ὄνομα «στρατόπεδο συγκεντρώσεως».

Ἀλήθεια! πότε κάνατε κάτι σωστό καί ὁλοκληρωμένο σ'αὐτό τόν τόπο γιά νά πιστέψουμε ὅτι θά τό κάνετε καί τώρα; Ὑποτίθεται ὅτι ξεκινάτε ἕνα ἔργο σέ ἕνα ὑπουργεῖο καί τό ἀφήνεται γιά νά πᾶτε σέ ἄλλο, ἀποδεικνύοντας τόσο καθαρά ὅτι σᾶς ἐνδιαφέρει ἡ καρέκλα καί ὄχι τό ἔργο. Ἔχετε νά μᾶς ὑποδείξετε ἕνα ἄλλο ἔργο στήν Ἑλλάδα πού νά ἔγινε τόσο γρήγορα, ὅσο θά τό κάνετε ἐσεῖς, τόσο ἀξιόπιστα καί τόσο φερέγγυα γιά νά πιστέψουμε ὅτι θά τό κάνετε καί τώρα; Μιά ἀποθήκη ἀνθρώπων θά φτιάξετε, μιά χωματερή ἀνθρώπων καί τίποτα ἄλλο. Εἴπατε ὅτι θά φυλάσσεται τόσο καλά, ὥστε κανείς δέν θά μπαίνει καί κανείς δέν θά βγαίνει. Μά λοιπόν μᾶς θεωρεῖτε τόσο ἀφελεῖς;

Ἀλήθεια μπορεῖτε νά μᾶς ὑποδείξετε ἕνα τέτοιο κέντρο στήν Εὐρώπη νά τό ἐπισκεφθοῦμε, νά δοῦμε τίς προδιαγραφές του καί νά καταλάβουμε τί «παράδεισο» θά φτιάξετε γι' αὐτούς τούς δύστυχους ἀνθρώπους. Ποῦ θά μένουν αὐτοί οἱ ἄνθρωποι χειμῶνα-καλοκαίρι; Σέ σκηνές, σέ παραπήγματα, σέ κτίρια; Ὅσο ἔγκαιρα ἔφτασαν φέτος τά βιβλία στά σχολεῖα, ἄλλο τόσο γρήγορα θά γίνουν αὐτά πού ὑπόσχεσθε. Φαντάζεστε τί ἐμπειρία ζωῆς θά ἀποκτήσουν τά παιδιά μας βλέποντας ἀνθρώπους μέσα σέ συρματοπλέματα ἤ βλέποντας τά ἄλλα παιδιά, σάν παιδιά ἑνός κατώτερου Θεοῦ πίσω ἀπό τά κάγκελα!!! Γιά μιά ἀκόμη φορά δουλειές τοῦ ποδαριοῦ. Μέ τή δυστυχία τῶν ἀνθρώπων δέν κάνουμε τόσο φθηνή πολιτική κ. Ὑπουργέ. Βρεῖτε ἅλλο τρόπο γιά νά πείσετε τούς Ἀθηναίους καί νά διεκδικήσετε τήν ἐπανεκλογή σας.

Ἀλήθεια, ἔχετε ποτέ ἐπισκεφθεῖ τή Νεάπολη; Ἔχετε δεῖ πόσο κοντά εἶναι τό στρατόπεδο; Εἶναι σχεδόν στά κράσπεδα τῆς πόλεως. Ἄν λοιπόν μπορεῖ νά γίνει ἕνα στρατόπεδο συγκεντρώσεως μέσα σέ μιά πόλη γιατί δέν τό φτιάχνετε λίγο ἔξω ἀπό τήν Κηφισιά, λίγο ἔξω ἀπό τήν Βάρκιζα, λίγο ἔξω ἀπό τήν Πεντέλη;

Κύριε Ὑπουργέ,

Εἶναι σημαντικό νά θυμᾶσθε τό ἀρχαῖο ρητό. Ὁ σωστός ἄρχοντας πρέπει νά θυμάται τρία πράγμαα. Πρῶτον ὅτι ἄρχει ἀνθρώπων, δεύτερον ὅτι διοικεῖ σύμφωνα μέ τούς νόμους καί τρίτον νά θυμάται ὅτι δέν θά εἶναι πάντα ἄρχων.

Τό πρόβλημα τό δημιούργησε ἡ ἄφρων καί ἀδιάφορη συμπεριφορά τοῦ πολιτικοῦ συστήματος πού κατέρρευσε. Γιά μένα ὡς ἄνθρωπο καί ὡς Ἐπίσκοπο αὐτοί οἱ ἄνθρωποι εἶναι εἰκόνες τοῦ Θεοῦ καί ὀργίζομαι μαζί σας γιατί τούς ἀντιμετωπίζετε ὡς «σκουπίδια» καί «μπάζα» τώρα πού δέν ἐξυπηρετοῦν τίς πολιτικές σας. Θά τούς διακονοῦσα προσωπικά καί ἐθελοντικά μέ πολύ προθυμία. Ἄν διαφωνῶ μαζί σας εἶναι γιατί δέν δέχομαι νά γίνω συνεργός στήν ἀθλιότητα πού ἐπιχειρεῖτε καί στήν περιφρόνηση τῆς τοπικῆς κοινωνίας μας.

Ὁ Μητροπολίτης – Ὁ Σιανίου καί Σιατίστης Παῦλος

 

ΠΗΓΗ: Παρασκευή, 23 Μάρτιος 2012, http://www.romfea.gr/epikairotita/12009-epistoli-sisaniou-se-chrisohoidi

Ευρώπη: Η κρίση αυξάνει την εσωτ. μετανάστευση

Η κρίση αυξάνει την εσωτερική μετανάστευση στην Ευρώπη

 

Της Mariana Bechir [στη ρουμανική Adevarul]

 

Η κρίση της ευρωζώνης αναγκάζει όλο και περισσότερους Ευρωπαίους να μεταναστεύσουν. Για τους νέους των μεσογειακών χωρών, καθώς και για αυτούς της ανατολικής Ευρώπης, η «σωτηρία» βρίσκεται πλέον στον Βορρά. Μέσα σε έναν αιώνα, οι ευρωπαϊκές χώρες κατέληξαν να φιλοξενούν μετανάστες, αντί να στέλνουν μετανάστες οι ίδιες. Ο πόλος έλξης ήταν η βιομηχανική τους ανάπτυξη, που ώθησε πάρα πολλούς φτωχούς από ολόκληρο τον κόσμο να αναζητήσουν τη τύχη τους στην Ευρώπη.

Πολλοί επέστρεψαν τελικά στις πατρίδες τους, αλλά η παρουσία τους κάλυψε τα κενά στο εργατικό δυναμικό που χρειάζονταν οι βιομηχανικές χώρες της Ευρώπης. Οι τελευταίες χώρες που αποτέλεσαν μεταναστευτικό προορισμό ήταν αυτές του Νότου, στις οποίες βρέθηκαν και πολλοί Ρουμάνοι, ανταγωνιζόμενοι τους ντόπιους στην αγορά εργασίας. Η Ευρώπη έχει ζήσει στο παρελθόν μεγάλα μεταναστευτικά κύματα. Το διάστημα 1950-1970, περίπου δέκα εκατομμύρια Ιταλοί, Ισπανοί, Έλληνες, και Πορτογάλοι μετακινήθηκαν προς τα αναπτυγμένα κράτη του Βορρά.

Μετά το 1973, και με τους πληθυσμούς της Μεσογείου να μαραζώνουν, η στρόφιγγα της μετανάστευσης άρχισε να κλείνει οριστικά. Την δεκαετία του 1980 άρχισε ένα νέο κύμα μετανάστευσης  από την Βόρεια Αφρική, και λίγο αργότερα, με τη πτώση του σιδηρού παραπετάσματος, από την κεντρική και ανατολική Ευρώπη.

Τα τελευταία στοιχεία από την Βρετανία, θέλουν μια αύξηση των Ισπανών μεταναστών κατά 85% μέσα σε ένα μόνο έτος (2010). Για πρώτη φορά, οι Ισπανοί αποτελούν την μεγαλύτερη εθνική ομάδα μεταναστών στο Η.Β, ξεπερνώντας τους Πακιστανούς, τους Λιθουανούς,, τους Ιρλανδούς, και αυτούς από την Σρι Λάνκα.

Σύμφωνα με στοιχεία της ισπανικής Adecco, 110.000 Ισπανοί μετανάστευσαν μεταξύ 2008-2010, καθώς η ανεργία στη χώρα ξεπέρασε το 21%. Σήμερα, υπάρχουν 4.2 εκατομμύρια ανέργων στην Ισπανία. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στην Ιταλία, αφού ήδη υποβλήθηκαν πάνω από 150.000 βιογραφικά στην Eurostat με σκοπό την μετανάστευση.

Η μετανάστευση «μονής διαδρομής», όπως αυτή κατά την οποία Ιταλοί και Ιρλανδοί πήγαιναν με πλοία στην Αμερική και έμεναν εκεί μέχρι τον θάνατό τους, εξαφανίσθηκε για τα καλά. Σήμερα, η μετανάστευση αφορά ταξίδια από χώρα σε χώρα, με σκοπό την εκμετάλλευση ανοιγμάτων στην αγορά εργασίας.

Στην Ιρλανδία, ο αριθμός όσων μεταναστεύουν στο εξωτερικό  είναι πολύ υψηλότερος του αντίστοιχου όσων έρχονταν μετανάστες στη χώρα όταν αυτή αποκαλούνταν η «κελτική τίγρις». Μεταξύ Απριλίου του 2010, και Απριλίου του 2011, έφυγαν 40.000 Ιρλανδοί, και ήρθαν 36.000 μετανάστες.

Η σημερινή τάση θα συνεχιστεί, τόσο εξαιτίας της κρίσης όσο και εξαιτίας της ύφεσης που πλήττουν την Ευρώπη. Επίσης, τα κράτη που μπήκαν στην ΕΕ το 2004, θα στείλουν και αυτά μετανάστες, αφού η περίοδος των 7 χρόνων που υπάρχουν περιορισμοί στη μετακίνηση των πολιτών τους θα λήξει του χρόνου. Τα κράτη αυτά είναι η Πολωνία, η Τσεχία, η Ουγγαρία, η Εσθονία, η Λετονία, η Λιθουανία, η Σλοβενία, και η Σλοβακία.

Ακολουθώντας το παράδειγμα της Ισπανία και της Γαλλίας, που επέβαλλαν περιορισμούς εναντίον των Ρουμάνων, για λόγους προστασίας της αγοράς εργασίας τους, και άλλα κράτη ανακοίνωσαν παρόμοια μέτρα περιορισμού της μετανάστευσης. Με το πρόσχημα της ανεργίας και της προστασίας της αγοράς τους, εμποδίζουν πλέον την μετανάστευση. Και όλα αυτά δημιουργούν κλίμα, εν όψει των εκλογών που θα πραγματοποιηθούν σε πολλές χώρες μέσα στο 2012.

Κάθε φορά που η οικονομία συρρικνώνεται, τίθενται ζητήματα περιορισμού της μετανάστευσης. Οι Ρουμάνοι αποτελούν πλέον στόχο αντιμεταναστευτικών εκστρατειών, όπως στην Ισπανία όπου κυκλοφορούν αφίσες με το σύνθημα No queremos rumanos (Δεν θέλουμε Ρουμάνους).

 

ΠΗΓΗ: http://www.presseurop.eu/en/content/article/1058131-europeans-sticks.

 

Το είδα:  Ημερομηνία καταχώρησης 03-01-2012, http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=1001

Μετανάστες στην Πάτρα: Στο όνομα του θεού

Στο όνομα του θεού

 

Μετανάστες και Πρόσφυγες από το παλιό εργοστάσιο της Πειραϊκής-Πατραϊκής στην Πάτρα


Από τότε που είμαστε μικροί στη χώρα μας είχε φασαρία, μα εμείς δεν καταλαβαίναμε τι είναι αυτή η φασαρία. Μετά μεγαλώσαμε και καταλάβαμε ότι αυτή η φασαρία είναι πόλεμος. Άλλαζαν οι εποχές και εμείς περνούσαμε πιο δύσκολα. Έτσι φτάσαμε στο σήμερα.

Από τότε μέχρι και σήμερα σκεφτόμαστε τι θα γίνει με το μέλλον μας, ποιά θα είναι η μοίρα μας. Όταν είμασταν στη χώρα μας, μας είπαν ψέμματα. Μας είπαν ότι στην Ευρώπη έχει δημοκρατία και εκεί θα έχουμε ανθρώπινα δικαιώματα. Αλλά εδώ είναι αλλιώς. Για να φτιάξουμε τη ζωή μας πρέπει να περάσουμε τα σύνορα αλλά στην ελλάδα αυτό είναι πολύ δύσκολο.

Υποτίθεται ότι η αστυνομία υπάρχει για να προστατεύει το κόσμο. Αλλά εδώ δεν είναι έτσι. Η αστυνομία στην ελλάδα μας χτυπάει, μας κοροιδεύει, μας συλλαμβάνει, προσβάλλει τη χώρα μας και το θρήσκευμα μας ακόμα και αν είμαστε ανήλικοι. Εμείς είμασταν στο παλιό λιμάνι κι από κει ήρθαμε στο εργοστάσιο απέναντι απ’το νέο λιμάνι για να μην έχει πρόβλημα μαζί μας ο κόσμος στην Πάτρα και με σκοπό να φύγουμε για άλλη χώρα. Πολλές φορές κι ενώ κοιμόμαστε, έρχεται η αστυνομία στις 5 το πρωί , μας ξυπνάει, μας χτυπάει, μας καίει τα χαρτιά, μας λένε ότι θα πάμε εκδρομή και μετά μας στέλνουν στην Αθήνα. Εκεί μας αφήνουν συνήθως στο Αλλοδαπών. Κάποια παιδιά που δεν έχουν λεφτά πρέπει να γυρίσουν πίσω στη Πάτρα με τα πόδια, ένα ταξίδι που διαρκεί 6 μέρες.

Αναγκαστικά πρέπει να γυρίσουμε γιατί μόνο από εδώ μπορούμε να φύγουμε. Θέλουμε να βρούμε έναν άλλο τόπο να ζήσουμε τη ζωή μας, επειδή στην Ελλάδα επικρατεί κακή κατάσταση. Όλοι μας γεννηθήκαμε από μια μάνα και ένα πατέρα. Μπορεί να μιλάμε διαφορετική γλώσσα, να είμαστε από διαφορετικές χώρες αλλά όλοι είμαστε αδέλφια.

Με την αστυνομία μιλήσαμε για τα προβλήματα μας αλλά όπως φαίνεται δεν έχουν σημασία γι αυτούς. Είτε στο πόλεμο στις χώρες μας είτε στην καθημερινή ζωή εδώ έχουμε πρόβλημα επιβίωσης. Ό,τι λέμε από το ένα αυτί μπαίνει και από το άλλο βγαίνει. Το μόνο που θέλουμε είναι μια ήρεμη ζωή. Μέχρι πότε πρέπει να είμαστε μακριά από τις οικογένειές μας; Γιατί δεν μας δίνουν χαρτιά να μπορούμε να ταξιδεύουμε πίσω στη χώρα μας και μετά πάλι στην Ευρώπη; Εσείς θα μπορούσατε να ζήσετε στο παλιό εργοστάσιο όπως ζούμε εμείς; Εσείς μπορείτε να τρώτε φαγητό από τα σκουπίδια; Έτσι η ζωή δεν αξίζει. Το ξέρετε ότι έχουμε ένα νεκροταφείο στη πάτρα για μετανάστες και πρόσφυγες;

Εμείς φύγαμε από τις χώρες μας για να ζήσουμε όχι για να πεθάνουμε.

Παρακαλούμε όποιον θα διαβάσει αυτό το κείμενο να αλλάξει ό,τι κακό σκέφτεται για εμάς. Αν κάποιος μετανάστης κάνει κάτι κακό δεν φταίμε όλοι γι’ αυτό. Ας μην αλλάζει πεζοδρόμιο όποιος μας βλέπει στο δρόμο. Κανένας θεός δεν θέλει να χτυπάς αδύναμους ανθρώπους, να τους συλλαμβάνεις, να τους κόβεις το νερό και το ρεύμα και να τους ταπεινώνεις. Όταν μαθαίνετε ότι ένας αστυνομικός χτυπάει άλλον ένα ανήλικο μετανάστη μην κλείνετε τα μάτια ή τα αυτιά σας.

 

ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ Η ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ

ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΜΕ ΑΣΦΑΛΕΙΑ

ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ

 

Μετανάστες και Πρόσφυγες από το παλιό εργοστάσιο της Πειραϊκής-Πατραϊκής

3-1-2012