Η Σάρα "έφυγε" …μας έμεινε η εκπαίδευση

 

Του Χρήστου Δ. Τουρτούρα

 

Η νεαρή κοπέλα ήταν μαθήτρια του 12ου Γυμνασίου Θεσσαλονίκης, η περίπτωση του οποίου με είχε ιδιαίτερα απασχολήσει στο πρόσφατο παρελθόν. Με είχε απασχολήσει, γιατί δέχθηκε τα αποτελέσματα της, τόσο προσφιλούς για την απελθούσα υπουργό Παιδείας κ. Διαμαντοπούλου, πολιτικής συγχώνευσης σχολείων.

Έτσι, το συγκεκριμένο σχολείο συγχωνεύθηκε με το 16^ο Γυμνάσιο, με το οποίο και συστεγάζονταν, προκειμένου να αυξήσουν αμφότερα την αποτελεσματικότητά τους, όπως διατεινόταν την περίοδο εκείνη το Υπουργείο.

Ο προβληματισμός μου με οδήγησε σε συνεργασία με τους δύο προηγούμενους διευθυντές των συγκεκριμένων σχολείων, που κατέληξε σε κοινή εισήγηση σε επιστημονικό συνέδριο στον Πειραιά, τον Σεπτέμβρη που μας πέρασε. Εκεί είχαμε αναλύσει τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των δύο σχολείων και τις ιδιαίτερες ανάγκες τους, δεδομένης της σύνθεσης του μαθητικού τους πληθυσμού (το 46% των μαθητών τους, κατά μ. ό. κάθε χρονιά την τελευταία δεκαετία, ήταν παιδιά από άλλες χώρες και τα υπόλοιπα ντόπια παιδιά εργατικών οικογενειών με σοβαρά οικονομικά προβλήματα) αλλά και των ελλειμμάτων τους σε θέματα υποδομής (μη λειτουργία Τάξεων Υποδοχής ή Τμημάτων Ενισχυτικής Διδασκαλίας, καμία πρόνοια για διδασκαλία ή υποστήριξη των αλλοδαπών μαθητών στη μητρική τους γλώσσα, μη μετατροπή τέλος των δύο σχολείων σε Γυμνάσια Διαπολιτισμικής Εκπαίδευσης, ως όφειλε η Πολιτεία να πράξει με βάση τα όσα προβλέπει ο σχετικός νόμος).  Στην εισήγησή μας είχαμε σταθεί ιδιαίτερα στην οικονομική επιβάρυνση των μαθητών των δύο σχολείων και των οικογενειών τους και είχαμε αποδείξει με μια σειρά αναλύσεων σε ποσοτικά δεδομένα που αφορούσαν στα δύο σχολεία, ότι κάθε άλλο παρά αντικείμενο συγχώνευσης θα έπρεπε να γίνουν αυτά, αν απέβλεπε αληθινά η ηγεσία του Υπουργείου στην αύξηση της αποτελεσματικότητάς τους.

Πολύ συνοπτικά θα έλεγα πως καταλήξαμε να θεωρούμε απολύτως σημαντικό το να μπορεί ένα εκπαιδευτικό σύστημα να απαντά πρωτίστως στις καθημερινές ανάγκες των μαθητών και των μαθητριών του, να συναισθάνεται τα καθημερινά προβλήματα αυτών και των οικογενειών τους, να αγωνίζεται εν τέλει να κρατήσει ζωντανή την αρχική υπόσχεση που δίνει σε όλα τα παιδιά για μια ίση και ανεμπόδιστη εκπαίδευση, αντίστοιχη στα ιδεώδη του ανθρωπισμού και προσβλέπουσα σε μια κοινωνία ισότιμης και δημοκρατικής προοπτικής.

Θεωρούσαμε προφανώς, ότι το σχολείο πετυχαίνει τους στόχους του, όταν λαμβάνει σοβαρά υπόψη του τις ιδιαίτερες συνθήκες διαβίωσης των μαθητών και μαθητριών του, όταν λειτουργεί μετασχηματιστικά ως προς τις ανισότιμες σχέσεις που λανθάνουν ή κυριαρχούν στην καθημερινότητά τους. Με άλλα λόγια, για εμάς εκπαίδευση και πολιτική και κοινωνία και οικονομία συμπλέκονται, συνυπάρχουν μες στην ιστορία και όχι έξω από αυτήν, ενώ μέσα από τις συγκρούσεις και τις αντιφάσεις την κινούν και την εξελίσσουν.  Χαρακτηριστικά, είχαμε αναφερθεί στην ανάγκη για «κριτική κατανόηση, αμφισβήτηση και μετασχηματισμό της υπάρχουσας κατάστασης, μέσα από το στοχασμό και τη δράση και με εργαλείο την κριτική, ριζοσπαστική Παιδαγωγική της αντίστασης, στη βάση της οποίας η σχολική αποτυχία και οι αντιθετικές συμπεριφορές αντίδρασης εξετάζονται μέσα από ένα πρίσμα πολιτικής ανάλυσης και όχι στα περιοριστικά θεωρητικά πλαίσια του δομολειτουργισμού και της παραδοσιακής παιδαγωγικής ψυχολογίας(…)». Είχαμε αναφέρει ακόμη πως «(…)θεωρούμε ζωτικής σημασίας την ανάδειξη της κεντρικής αντίφασης που ενυπάρχει στην πολιτική κατάργησης ή συγχώνευσης σχολείων με σκοπό την αναβάθμιση της αποτελεσματικότητάς τους. Αντίφασης που εδραιώνεται στη βελτίωση της λειτουργίας τους μέσα από την άγνοια των ιδιαιτεροτήτων τους γενικά και, πιο συγκεκριμένα, της ιδιαίτερης σύνθεσης του μαθητικού τους πληθυσμού, στη βάση της οποίας άλλωστε διαφοροποιούνται και οι ευρύτερες ανάγκες και τα ενδιαφέροντα στα οποία θα πρέπει πρώτιστα να απαντά ένα εκπαιδευτικό σύστημα που αξιώνει να θεωρείται αποτελεσματικό». 

Αυτά και άλλα πολλά – και εμπειρικά τεκμηριωμένα – είχαμε πει τότε, προκειμένου να πείσουμε ότι η αποτελεσματικότητα ενός σχολείου δεν εξαντλείται σε κάποιους δείκτες επίδοσης ούτε και μεθοδεύεται στη βάση οικονομικίστικων κομπογιαννιτισμών νεοφιλελεύθερης απόχρωσης. Αντιθέτως, υπηρετείται με συνέπεια, όταν αποσκοπεί στην εκπαίδευση των μαθητών και μαθητριών για κριτική ανάγνωση του κόσμου τους και στο μετασχηματισμό των ανισότιμων σχέσεων που τον διέπουν.

Σαν τη μικρή Σάρα είναι πολλά άλλα παιδιά του 12^ου Γυμνασίου. Οι οικογένειές τους πλήττονται από σωρούς προβλημάτων άμεσης επιβίωσης, που βέβαια έχουν και άμεσο αντίκτυπο στη δική τους σχολική σταδιοδρομία. Συγχωνεύοντας τα δύο σχολεία και αυξάνοντας τον αριθμό των μαθητών ανά τμήμα, προφανώς δε λύσαμε το πρόβλημα, παρά το μεγεθύναμε ακόμη περισσότερο. Τα παιδιά και οι οικογένειές τους παρέμειναν σε συνθήκες οικονομικής ανέχειας ή και ακραίας φτώχειας, ενώ και οι συνθήκες εκπαίδευσής τους παιδαγωγικά κρίνονται πως χειροτέρευσαν. Τότε, η επίσημη Πολιτεία απάντησε με αλαζονεία στις κραυγές διαμαρτυρίας των μαθητών, δασκάλων και γονιών για τη συγχώνευση των σχολείων, λέγοντας ότι για το καλό των παιδιών και της τοπικής κοινωνίας η απόφαση συγχώνευσης ήταν αναπόφευκτη. Σήμερα, η ίδια Πολιτεία σκύβει υποκριτικά το κεφάλι, δήθεν θρηνώντας για τον άδικο χαμό της μικρής μαθήτριας. Η υποκρισία της φαίνεται και από τη «γενναιόδωρη» παραχώρηση του κ. Δένδια να παρατείνει την απόφαση απέλασης από τη χώρα της άμοιρης μάνας του παιδιού για ένα εξάμηνο, την οποία μάνα εγκαλεί επιπλέον για πλημμελή άσκηση των γονεϊκών της καθηκόντων. Σε σημειολογικό επίπεδο, διαφαίνεται η πρόθεση να δειχθεί ότι ούτε ο θάνατος ενός παιδιού δεν υπερβαίνει το νόμο σε αυτήν τη χώρα. Βέβαια, ο νόμος δεν εφαρμόστηκε όσο η μαθήτρια ήτανε ζωντανή. Έτσι, στον ελληνικό «παράδεισο» αφαίρεσαν από τη Σάρα όσο ζούσε τη δυνατότητα ισότιμης εκπαίδευσης με τα γηγενή παιδιά της μεσαίας και ανώτερης κοινωνικής τάξης της πόλης μας, των οποίων θεωρείται αυτονόητο το δικαίωμα να φοιτούν σε «καλά», αστικά και μικρά δημόσια σχολεία του κέντρου της πόλης ή σε επίσης «καλά» και μικρά ιδιωτικά σχολεία. Αλλά της αφαίρεσαν και τη χαρά συνύπαρξης με τη μητέρα της, εξαναγκάζοντας τη μητέρα αυτή, που τώρα εγκαλούν, σε βαριά και λαθραία – άρα και απλήρωτη στο μεγαλύτερο μέρος της και ανασφάλιστη – εργασία και πολύωρη απουσία από το σπίτι. Τέλος, αφαίρεσαν από τη Σάρα ακόμη και τη δυνατότητα να ζήσει αφού, αν άλλες ήταν οι συνθήκες διαβίωσής της ή αν ήτανε γνωστές οι συνθήκες αυτές στο περιβάλλον του σχολείου και ήταν αυτό προσανατολισμένο στη βελτίωσή τους ή αν έστω η νεαρή μαθήτρια είχε απελαθεί, σήμερα δε θα ήτανε νεκρή.

Θεωρώ, λοιπόν, εκ των ων ουκ άνευ την ευαισθητοποίηση της εκπαιδευτικής κοινότητας σε θέματα πολιτικής οικονομίας, την κριτική κατανόηση από τους εκπαιδευτικούς όλων των βαθμίδων της υφιστάμενης κοινωνικής πραγματικότητας, τόσο της δικής τους όσο και των μαθητών τους, με απώτερο σκοπό την αμφισβήτηση και την τελική ανατροπή της. Αλλιώτικα, ούτε εκπαιδευτικά αποτελέσματα νομιμοποιούμαστε να προσμένουμε ούτε Κράτη με ανθρώπινο πρόσωπο και κοινωνικό προσανατολισμό μπορούμε να ονειρευόμαστε. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, πάντα θύματα θα συναντούμε, που το χαμό τους θα θρηνούμε γοερά, συνάμα κι επιπόλαια, αφού τίποτε δε θα 'χουμε αντιληφθεί από τις πραγματικές διαστάσεις του δράματος που επιτελείται… Αντ' αυτού, θα καταδικάζουμε τους εαυτούς μας σε λογικές ατομικίστικου ωφελιμισμού, όπως εκείνου του συναδέλφου που διατύπωσε στα πλαίσια ενός μαθήματός μου την απορία σε ποιο σημείο επιτυχίας θα είχε φτάσει ο ίδιος -όντας επιτυχημένος σχολικά και κοινωνικά καταξιωμένος- στην περίπτωση που σε μια άλλη κοινωνία ισότιμης διαχείρισης και ισόποσης κατανομής του δημόσιου και κοινωνικού πλούτου σε όλα τα μέλη της, ο ίδιος δε θα είχε τη δυνατότητα να κερδίσει προσωπικά όσα κέρδισε έναντι όλων των άλλων στη σημερινή καπιταλιστική κοινωνία του έντονου ανταγωνισμού. Θα μας διαφεύγει έτσι, όπως διέφευγε και από το συνάδελφο, ότι η διαχείριση της επιτυχίας είναι κατασκευασμένη και η ουσία της επίπλαστη και παντελώς αυθαίρετη, μιας και προκύπτει από την προσπάθεια ιδιοποίησης των ψίχουλων που διατίθενται στους καταπιεσμένους από τους καταπιεστές τους.[1]  Βαρύ το γεγονός του θανάτου της μαθήτριας, βαριά και η διαπίστωση ότι η αλήθεια αναδεικνύεται μέσα από θλιβερά περιστατικά…Ο προβληματισμός προκύπτει μέσα από την απώλεια…Είθε, λοιπόν, να στοιχειώσει τα όνειρα και τις ζωές όλων μας, ώστε να μην πάει χαμένη άλλη μια θυσία.          

 

* Ο Χρήστος Δ. Τουρτούρας είναι Λέκτορας Παιδαγωγικής Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης/Α.Π.Θ.

 

Παραπομπές

 

[1] Διαφωτιστικό είναι το παράδειγμα της πίτας που μοιράζεται σε 10 άτομα, όταν αυθαίρετα και πραξικοπηματικά το ένα από τα δέκα αυτά άτομα κρατά για τον εαυτό του τα 9/10 της πίτας και υποχρεώνει τα υπόλοιπα εννέα να διεκδικούν ό,τι μπορούν περισσότερο από το 1/10 που απόμεινε. Εκεί λοιπόν, μπορεί να έχουμε μια επίφαση επιτυχίας από το ένα από τα εννέα άτομα που θα καταφέρει, στην καλύτερη περίπτωση, να εξασφαλίσει για τον εαυτό του ολόκληρο το ένα κομμάτι που απόμεινε να αναλογεί και στους εννιά μαζί.

Έτσι, βρίσκεται να κατέχει το 1/10 της πίτας – ό,τι θα είχε εξαρχής, αν δεν υπήρχε η αυθαίρετη βία του καταπιεστή – έχοντας αφήσει όμως τους υπόλοιπους 8 συνανθρώπους του νηστικούς και τον καταπιεστή του στο απυρόβλητο, ατιμώρητο να έχει «σκάσει» από το φαΐ. Ωστόσο, σημαντικότερο αυτής της ίδιας της πραγματικότητας της εκμετάλλευσης μπορεί να θεωρηθεί το γεγονός της ενσωμάτωσης της λογικής της ανθρωποφαγίας που τη διέπει, της εσωτερίκευσης της πρακτικής της βίας, από τα ίδια τα θύματά της και στη συνέχεια της οριζόντιας έκφρασης κι εκδήλωσής της μεταξύ τους, μετατρέποντας τους συνανθρώπους και συντρόφους σε συνδιεκδικητές και αντιπάλους. Το μεγαλύτερο κακό που κάνει επομένως ο καταπιεστής σε αυτούς που καταπιέζει, δεν είναι η ανέχεια στην οποία τους υποβάλλει, αλλά η αλλοτριωτική του νοοτροπία που τους κληροδοτεί.

ΠΗΓΗ: 07 Δεκ 2013, http://tvxs.gr/news/paideia/%C2%ABi-sara-%E2%80%9Cefyge%E2%80%9Dmas-emeine-i-ekpaideysi%C2%BB-toy-xristoy-d-toyrtoyra

Αποψιλώνουν και υποβαθμίζουν τη δημόσια δωρεάν παιδεία

 

ΕΡΕΥΝΑ του Χρήστου Κάτσικα

 

Αθόρυβα αλλά μελετημένα το υπουργείο Παιδείας χτίζει το σχολείο για «λίγους και εκλεκτούς» μέσα από ένα σύστημα αξιολόγησης και επιβραβεύει την ταξική διαίρεση της κοινωνίας.

Την ώρα που το υπουργείο Παιδείας επιχειρεί να διοργανώσει εν κρυπτώ σεμινάρια σχολικών συμβούλων – αξιολογητών, μοιράζει δελτία Τύπου για να πείσει για τις καλές του προθέσεις.

Ο «αξιολογητής» είναι ο υπεύθυνος για την τραγική κατάσταση του δημόσιου σχολείου και για τη φτωχοποίηση του εκπαιδευτικού.

Στο πλαίσιο της σταθερής επιδίωξής του για νέες περικοπές στην εκπαίδευση το υπουργείο Παιδείας, αθόρυβα, εκσυγχρονίζει τους μηχανισμούς αξιολόγησης σχολικών μονάδων – εκπαιδευτικών και μαθητών.

Μέσω ενός νέου ηλεκτρονικού συστήματος, που φέρει το όνομα Πληροφοριακό Σύστημα Σχολικών Μονάδων και Διοικητικών Δομών «MySchool», έχει τη δυνατότητα αφενός να καταγράφει την «ταυτότητα» της σχολικής μονάδας και αφετέρου να την κατηγοριοποιεί αυτόματα σε σχέση με συγκεκριμένους δείκτες (όπως υλικοτεχνική υποδομή, οικονομικοί πόροι και δεδομένα, εκπαιδευτικό προσωπικό, συχνότητα παρουσίας μαθητών, επίδοση μαθητών κ.ά.) που είναι μηχανισμοί αυτοαξιολόγησης της σχολικής μονάδας.

Ο απώτερος στόχος του υπουργείου Παιδείας είναι μετά την αξιολόγηση – κατηγοριοποίηση των σχολείων και του έμψυχου δυναμικού τους να νομιμοποιήσει συγχωνεύσεις και καταργήσεις σχολικών μονάδων και σχολικών δομών, παραπέρα μείωση του εκπαιδευτικού προσωπικού, ανατροπή των δοσμένων εργασιακών σχέσεων καθώς και αποψίλωση του Γενικού Λυκείου από μαθητές.

Πέρα από την κλασική ατομική αξιολόγηση, με την οποία θα νομιμοποιείται ο υποβιβασμός, η μετακίνηση η ή απόλυση των εκπαιδευτικών, σημαντικό ρόλο έρχεται να παίξει το εργαλείο «επιδόσεις μαθητών» σε σχέση με την «απόδοση» του σχολείου και των εκπαιδευτικών.

Ο μύθος

Είναι φανερό ότι η αξιολόγηση περιλαμβάνει στις προδιαγραφές της την κυρίαρχη δομή, τον καταμερισμό εργασίας και τις παραγωγικές σχέσεις, την ταξική διαίρεση και την ιδεολογία. Στο ερώτημα «ποιος αξιολογεί» η απάντηση είναι ότι ο αξιολογητής είναι ο υπεύθυνος για την τραγική κατάσταση του δημόσιου σχολείου και για τη φτωχοποίηση του εκπαιδευτικού.

Τα αποκαΐδια της πολιτικής του ζουν και αναπνέουν σήμερα χιλιάδες γονείς, μαθητές και εκπαιδευτικοί. Είναι δυνατόν να υπάρχει κάποιος που να πιστεύει στα αλήθεια ότι η πολιτική που έχει ρημάξει την εκπαίδευση έχει αθώες και δημιουργικές σκέψεις για τους εκπαιδευτικούς;

Δεν ισχυρίζεται κανείς ότι οι εκπαιδευτικοί είναι «άγγελοι». Ο εκπαιδευτικός δεν είναι ούτε «μοναδικός ένοχος» ούτε «ολοκληρωτικά αθώος» για όσα συμβαίνουν στη διάρκεια της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Κανείς, όμως, σοβαρός μελετητής των εκπαιδευτικών μας πραγμάτων δεν θεωρεί αποκλειστικές παραμέτρους στην εκπαίδευση τα ζωντανά της στοιχεία (μαθητές – εκπαιδευτικοί).

Ωστόσο, στο νέο πλαίσιο οι εκπαιδευτικοί «χρεώνονται» την επιτυχία ή αποτυχία των μαθητών τους και η διοίκηση του σχολείου «χρεώνεται» με τη σειρά της την επιτυχία και την αποτυχία όλων.

Δεν είναι, βέβαια, τυχαίο ότι από την επίσημη αξιολόγηση ουσιαστικά «αγνοούνται» ή καταγράφονται τυπικά οι αμέτρητοι κοινωνικοί και εκπαιδευτικοί παράγοντες που επηρεάζουν και συνδιαμορφώνουν την εκπαιδευτική διαδικασία και το εκπαιδευτικό έργο.

Κοινωνική προέλευση, οικογενειακή κατάσταση, συνθήκες διαβίωσης και κατοικίας, υλικοτεχνική υποδομή σχολείου, τύπος εξετάσεων, σχολικά βιβλία, εκπαιδευτικό κλίμα, παιδαγωγικές μέθοδοι, τα πάντα γίνονται καπνός.

«Αγνοούνται» οι κοινωνικές και γεωγραφικές ανισότητες που διαμορφώνουν αντίξοες συνθήκες για την εκπαίδευση των μαθητών από τα ασθενέστερα οικονομικά και κοινωνικά στρώματα. Παραλείπονται όλοι εκείνοι οι παράγοντες που οδηγούν στον Καιάδα της εγκατάλειψης του σχολείου και του αναλφαβητισμού.

Η αντίληψη αυτή «επιβλέπει» τη σχολική επιτυχία/αποτυχία μέσα από την «κλειδαρότρυπα» της αίθουσας διδασκαλίας, όπου όλα εξαφανίζονται εκτός από τον δάσκαλο και τον μαθητή. Δεν είναι, ωστόσο, λίγοι αυτοί που κατανοούν ή διαισθάνονται ότι το σχολείο δεν είναι «θερμοκήπιο» όπου τα παιδιά αναπτύσσονται ομαλά και απρόσκοπτα με καλό πότισμα και συστηματική φροντίδα!

Εν κρυπτώ

Είναι χαρακτηριστικό ότι την ίδια ώρα που το υπουργείο Παιδείας επιχειρεί να διοργανώσει εν κρυπτώ (λόγω των μεγάλων αντιδράσεων των εκπαιδευτικών) σεμινάρια σχολικών συμβούλων – αξιολογητών μοιράζει δελτία Τύπου για να πείσει για τις καλές εκπαιδευτικές προθέσεις του.

Ωστόσο η εικονική πραγματικότητα που προσπαθεί να δημιουργήσει γίνεται σκόνη από την ίδια την πραγματικότητα των σχολείων:

– Mε τις καταργηθείσες ειδικότητες των ΕΠΑΛ και την υποχρεωτική διαθεσιμότητα των εκπαιδευτικών που αφήνουν τους μαθητές/τριες ακάλυπτους/ες χωρίς μάθημα και χωρίς τη δυνατότητα απόκτησης τίτλων.

– Mε τα κενά σε εκπαιδευτικούς που ακυρώνουν την ομαλή φοίτηση των μαθητών/τριών και καθιστούν άνιση τη συμμετοχή τους στις Πανελλαδικές Εξετάσεις.

– Mε την υποβάθμιση των εκπαιδευτικών σε περιοδεύοντες σχολικούς επισκέπτες που διδάσκουν απνευστί τα αντικείμενα Α και Β ανάθεσης διανύοντας εξαντλητικές και επικίνδυνες αποστάσεις έως και 50 χλμ., ακόμα και μέσα στην ίδια διδακτική μέρα.

– Mε την κατάργηση της Ειδικής Αγωγής και κάθε υποστηρικτικής δομής του εκπαιδευτικού έργου των σχολείων.

– Mε την υποχρηματοδότηση των σχολικών μονάδων που σε ορισμένες περιπτώσεις δεν διαθέτουν ούτε τα απολύτως αναγκαία μέσα για τη λειτουργία τους.

– Mε την εξάντληση των ψυχικών αποθεμάτων των εκπαιδευτικών και των διευθυντών/ντριών των σχολικών μονάδων που, αντί να οργανώνουν συλλογικά και να κατευθύνουν το παιδαγωγικό και μορφωτικό έργο του σχολείου τους, υποβιβάζονται σε επόπτες-πληροφοριοδότες του ηλεκτρονικού συστήματος παρακολούθησης MySchool που εγκαθιστά το υπουργείο Παιδείας.

Αξιολόγηση των εκπαιδευτικών: Η πραγματικότητα πίσω από το νόμο

 

Του Πάνου Κατσούλα*

 

Η εφαρμογή του προεδρικού διατάγματος  της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών, εκτός των άλλων, είναι τόσο ανέντιμη πράξη όσο και η διαθεσιμότητα των 2.500 περίπου συνάδελφων μας του περασμένου καλοκαιριού! Πριν τεκμηριωθεί η παραπάνω άποψη, ας μιλήσουμε περιληπτικά για το ΠΔ 152**, που αφορά στην αξιολόγηση των εκπαιδευτικών της Α/θμιας και της Β/θμιας εκπαίδευσης.

Αξιολογούνται όλοι οι υπηρετούντες στη δημόσια εκπαίδευση, από τους Περιφερειακούς διευθυντές μέχρι τους εκπαιδευτικούς της τάξης. Στο εν λόγω ΠΔ αναφέρονται όλες οι λεπτομέρειες για όλους και τα πάντα! Κάποια βασικά σημεία της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών της τάξης, που αποτελούν την πλειονότητα των εκπαιδευτικών, είναι:

Η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών διακρίνεται στη διοικητική αξιολόγηση, που διενεργείται από τον διευθυντή του σχολείου, με ή χωρίς αίτηση του εκπαιδευτικού, μια τουλάχιστον φορά ανά διετία, μεταξύ της 1ης Φεβρουαρίου και 15ης Μαΐου του κάθε έτους, και στην εκπαιδευτική αξιολόγηση, που διενεργείται από τον σχολικό σύμβουλο, με ή χωρίς αίτηση του εκπαιδευτικού, μία τουλάχιστον φορά ανά τριετία εντός συνεχούς χρονικού διαστήματος που δεν υπερβαίνει τους 2 μήνες (διμηνιαία αξιολογική περίοδος).

Στην εκπαιδευτική αξιολόγηση και μέσα στην προηγούμενη περίοδο ο αξιολογητής παρακολουθεί δύο (2) τουλάχιστον διδασκαλίες του αξιολογούμενου. Οι εκπαιδευτικοί της τάξης αξιολογούνται σε 5 κατηγορίες. Οι κατηγορίες 1η, 2η, 3η και 5η έχουν σχέση με την εκπαιδευτική αξιολόγηση, που πραγματοποιείται από τους σχολικούς συμβούλους και η 4η έχει σχέση με τη διοικητική αξιολόγηση, που πραγματοποιείται από τον διευθυντή του σχολείου. Η κάθε κατηγορία έχει ένα συντελεστή βαρύτητας (η 1η 0,75 –  η 2η 0,5 – η 3η  1,25 – η 4η 1,5 – η 5η 1) και αποτελείται από κριτήρια. Οι κατηγορίες 1η, 2η και 4η περιλαμβάνουν 3 κριτήρια, η 3η περιλαμβάνει 4 κριτήρια και η 5η περιλαμβάνει 2 κριτήρια. Το κάθε κριτήριο βαθμολογείται από τον αξιολογητή με την 100βαθμη κλίμακα (0 – 100). Ο ΜΟ της βαθμολογίας των κριτηρίων της κάθε κατηγορίας αποτελεί το βαθμό της κατηγορίας. Ο βαθμός της κάθε κατηγορίας πολλαπλασιάζεται με το συντελεστή βαρύτητας αυτής, στη συνέχεια προστίθενται τα γινόμενα που προκύπτουν και έπειτα διαιρείται το άθροισμα των γινομένων με τον αριθμό 5, που είναι το πλήθος των κατηγοριών. Η τελική βαθμολογία (ΤΒ) υπολογίζεται με χρήση υπολογιστή και εκφράζεται ως δεκαδικός αριθμός με προσέγγιση εκατοστού.

Οι αξιολογούμενοι κατατάσσονται ανάλογα με τη βαθμολογία τους σε 4βαθμη ποιοτική κλίμακα, που αντιστοιχεί στην 100βαθμη κλίμακα ως εξής:

α) «ελλιπής»: 0 – 30 βαθμοί,

β) «επαρκής»: 31 – 60 βαθμοί,

γ) «πολύ καλός»: 61 – 80 βαθμοί

δ) «εξαιρετικός»: 81 – 100 βαθμοί.

Οι αξιολογούμενοι εκπαιδευτικοί της τάξης και οι διευθυντές των σχολείων μπορούν να υποβάλουν ένσταση κατά των εκθέσεων αξιολόγησης των αξιολογητών τους στην Επιτροπή Αξιολόγησης Εκπαιδευτικού Έργου (Ε.Α.Ε.Ε.), που εδρεύει στη Διεύθυνση Εκπαίδευσης στην περιφέρεια της οποίας υπηρετούν οι ενιστάμενοι. Η επιτροπή εξετάζει τις ενστάσεις κατά νόμο και ουσία και μπορεί είτε να τις απορρίψει είτε να τις κάνει δεκτές εν μέρει ή στο σύνολο, και να τροποποιήσει τη βαθμολογία του ενιστάμενου.

Σύμφωνα με το άρθρο 25, που αναφέρεται σε μεταβατική διάταξη, «Κατά την πρώτη εφαρμογή του παρόντος: Αξιολογούνται κατά προτεραιότητα οι εκπαιδευτικοί που κατά την 31η Μαΐου του 2014 συμπληρώνουν τον ελάχιστο χρόνο που απαιτείται για την προαγωγή από το βαθμό που κατέχουν στον επόμενο βαθμό σύμφωνα με τις διατάξεις της παραγράφου 7 του άρθρου 7 του ν. 4024/2011.»

Ας έρθουμε τώρα στα πονηρά και επικίνδυνα σημεία του ΠΔ αλλά και τη σύνδεσή του με άλλους νόμους, που επιβεβαιώνουν την άποψη όσων ισχυρίζονται ότι δεν πρόκειται για βελτιωτικό μέτρο της ποιότητας του εκπαιδευτικού και διοικητικού τους έργου όπως ψευδώς αναφέρει στην παραγρ. 1 του  άρθρου 2 με τίτλο «Σκοπός της αξιολόγησης και γενικές αρχές», αλλά για ένα μέτρο τιμωρητικό, που αποσκοπεί στον ασφυκτικό έλεγχο, τον εκφοβισμό και την υποταγή των εκπαιδευτικών, που θα έχει ως συνέπεια τον ανταγωνισμό, τη μισθολογική τους καθήλωση και εν τέλει την απόλυσή τους!

Προκειμένου να χαϊδέψει αυτιά ο συντάκτης του νόμου, στο άρθρο 24 καθιερώνει την αξιολόγηση των προϊσταμένων από τους υφιστάμενους! Όμως πρόκειται για μια αξιολόγηση που είναι χωρίς κανένα αντίκρισμα, αφού δεν αναφέρεται πουθενά η βαρύτητα που θα έχει στη βαθμολογία του προϊσταμένου! Αναφέρει το άρθρο ότι: «…Η αξιολόγηση της παρούσας παραγράφου είναι έγγραφη, επώνυμη και προαιρετική και υποβάλλεται στον άμεσο προϊστάμενο του αξιολογητή που υπόκειται στην αξιολόγηση των υφισταμένων του. Ο αποδέκτης της αξιολόγησης των υφισταμένων εκτιμά και χρησιμοποιεί κατά την κρίση του τις αξιολογήσεις.»

Το ΠΔ, στο αρθρ. 16, παράγρ. 4 αναφέρει: «Οι εκπαιδευτικοί που χαρακτηρίζονται ελλιπείς σε περισσότερα του ενός κριτήρια σε μία εκ των κατηγοριών χαρακτηρίζονται συνολικά ελλιπείς, ασχέτως συνολικής βαθμολογίας.»!!! Στην επόμενη παράγρ, 5 του ιδίου άρθρου το ΠΔ συνδέεται με την παράγραφο 4 του άρθρου 8 του ν. 4024/2011, που αναφέρει ότι «…οι υπάλληλοι που περιλαμβάνονται σε πίνακα μη προακτέων στερούνται του δικαιώματος για προαγωγή για τα επόμενα δύο έτη». Ο δε ν. 3528/2007, γνωστός και ως δημοσιοϋπαλληλικός κώδικας στο άρθρο 95 με τίτλο: Παραπομπή μη προακτέου υπαλλήλου αναφέρει: «Υπάλληλος, ο οποίος εγγράφεται σε δύο διαδοχικούς πίνακες μη προακτέων στον ίδιο βαθμό, παραπέμπεται μέσα σε δύο (2) μήνες από την κύρωση του οικείου πίνακα υποχρεωτικώς προς κρίση στο υπηρεσιακό συμβούλιο, το οποίο, με αιτιολογημένη απόφαση του και μετά από προηγούμενη κλήση αυτού για να παράσχει εγγράφως ή προφορικώς τις αναγκαίες διευκρινίσεις, μπορεί να τον απολύσει ή να τον υποβιβάσει κατά έναν βαθμό. Κατά της απόφασης αυτής επιτρέπεται να υποβληθεί ένσταση στο Δευτεροβάθμιο Πειθαρχικό Συμβούλιο.»

Επιπλέον, δεν πρέπει να λησμονούμε ότι ο ακραίος κατά τις ρυθμίσεις του ν. 4024/2011 συνδέει την αξιολόγηση με τη βαθμολογική προαγωγή, η οποία επιφέρει μισθολογική αύξηση. Όμως δεν αρκεί κάποιος να αξιολογηθεί ικανός για να προαχθεί στον επόμενο βαθμό. Θα πρέπει να είναι «περισσότερο ικανός» από τον συνάδελφο του, αφού ο νόμος καθορίζει ποσόστωση προαγωγής από τον ένα βαθμό στον επόμενο. Μάλιστα στο άρθρο 7 παράγρ. 6 του ως άνω νόμου αναφέρεται ότι « … Με κοινή απόφαση των Υπουργών Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης και Οικονομικών, η οποία εκδίδεται μετά από εκτίμηση τόσο των υπηρεσιακών αναγκών όσο και των δημοσιονομικών δυνατοτήτων τουλάχιστον ανά διετία, τα προαναφερόμενα ποσοστά μπορούν να καθορίζονται χαμηλότερα. …».

Δηλαδή, αν τα δημοσιονομικά της χώρας δεν πάνε καλά, τότε λιγότεροι εκπαιδευτικοί θα προβιβαστούν στον επόμενο βαθμό και άρα περισσότεροι θα καθηλωθούν μισθολογικά!

Επομένως, το νομοθέτημα εισάγει όλες τις πρακτικές του ανταγωνισμού μεταξύ των εκπαιδευτικών, κάτι που αφενός μεν είναι απαράδεκτο παιδαγωγικά, αφετέρου δε θα μετατρέψει τον ευαίσθητο χώρο της εκπαίδευσης σε ζούγκλα! Επίσης, είναι δεδομένο ότι θα παρατηρηθούν όλες οι απαράδεκτες μεθοδεύσεις προκειμένου να εξασφαλιστεί η εύνοια του αξιολογητή!

Τέλος, στο άρθρο 2 παράγρ. 1 του ΠΔ αναφέρεται ότι «Σκοπός της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών είναι η βελτίωση της ποιότητας του εκπαιδευτικού και του διοικητικού τους έργου μέσω της άμεσης σύνδεσής της με την επιμόρφωση, προς όφελος των ιδίων, των μαθητών και της κοινωνίας.» Καμιά σύνδεση της αξιολόγησης δεν γίνεται με την επιμόρφωση. Αντιθέτως, οι εκπαιδευτικοί καλούνται ν' αξιολογηθούν για ένα σύνολο θεμάτων για τα οποία ουδέποτε έχουν επιμορφωθεί ουσιαστικά! Και αυτό δεν είναι καθόλου έντιμο! Όπως άλλωστε και η διαθεσιμότητα στην οποία ετέθησαν μέσα σε μια βραδιά οι συνάδελφοί μας της Τεχνικο-επαγγελματικής εκπαίδευσης, και μάλιστα χωρίς προηγουμένως να κριθούν από κανέναν!

Λέγοντας ουσιαστική επιμόρφωση εννοούμε καθολική, περιοδική, ετήσια επιμόρφωση των εκπαιδευτικών με ταυτόχρονη απαλλαγή από τα διδακτικά τους καθήκοντα και σε επιμορφωτικά κέντρα που θα υπάρχουν ένα τουλάχιστον σε κάθε νομό, ενώ σε μεγαλύτερους νομούς πρέπει να υπάρχουν περισσότερα, ώστε να μην αναγκάζονται να ξεσπιτώνονται οι εκπαιδευτικοί.

Όμως βλέπετε ότι στη χώρα μας τα πάντα γίνονται ανάποδα! Μονίμως βάζουμε πάντα μπροστά το κάρο και μετά το άλογο! Προφανώς αυτό γίνεται από την πλευρά των κυβερνώντων επειδή δεν έχουν εμπιστοσύνη στους εκπαιδευτικούς ούτε θέλουν να τους στηρίξουν! Αντίθετα, επιθυμούν να τους ενοχοποιήσουν και να τους τιμωρήσουν!

Αυτά τα ακραία και υπερβολικής αυστηρότητας μέτρα που εφαρμόζονται από τη μνημονιακή συγκυβέρνηση θυμίζουν έντονα το «θατσερισμό». Εκείνη την εποχή στην Αγγλία κανείς δεν επιθυμούσε να διοριστεί ως εκπαιδευτικός στη δημόσια εκπαίδευση με αποτέλεσμα η Αγγλία να αναζητά εισαγόμενους εκπαιδευτικούς! Αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, θα επαναληφθεί το ίδιο και στη χώρα μας! Όμως κανένας δε θα προσέρχεται για να εργαστεί στη δημόσια εκπαίδευση με μισθούς πείνας και ένα εξοντωτικό εργασιακό πλαίσιο!

 
* Ο Πάνος Κατσούλας είναι Εκπαιδευτικός, Τακτικός αιρετός εκπρόσωπος των καθηγητών στο Α-ΠΥΣΔΕ Πελοποννήσου.  [Σημείωση admin: Δείτε περισσότερα στο προφίλ του blogger.com/profile……332]

ΠΗΓΗ: 29 Νοε. 2013, http://www.esos.gr/article/apopseis/axiologisi_ekpaideytikon_pragmatikothta_piso_apo_to_nomo

** (Δημοσιευμένο στο ΦΕΚ 240/2013)

Μια κριτική αποτίμηση της κατάστασης που δημιουργήθηκε στα υπηρεσιακά συμβούλια (ΠΥΣΔΕ) το εξάμηνο Μαΐου – Οκτωβρίου 2013.

 

Του Αντώνη Ναξάκη*

 

Όλα ξεκίνησαν με την δίωρη αύξηση του υποχρεωτικού ωραρίου των συναδέλφων της (δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης) και την ανακοίνωση του πίνακα πλεονασμάτων ανά ειδικότητα και ανά νομό που εντελώς αυθαίρετα ανακοίνωσε το υπουργείο παιδείας.

Τα ΠΥΣΔΕ της χώρας βρέθηκαν στη δίνη  εξελίξεων, με απαίτηση της κυβέρνησης να γονατίσουν και να δεχτούν αδιαμαρτύρητα τις κυβερνητικές τετελεσμένες αποφάσεις.

Το Δ.Σ. της ΟΛΜΕ δεν ήθελε και δεν μπορούσε να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Δεν έκανε το στοιχειώδες να καλέσει τους αιρετούς σε κοινή σύσκεψη ούτως ώστε με ενιαίο τρόπο και πρωτοβουλίες εντός-εκτός των ΠΥΣΔΕ να αντιμετωπιστούν οι κυβερνητικές προκλήσεις. Έτσι το κάθε ΠΥΣΔΕ μόνο του συνεπικουρούμενο από τις  τοπικές κινηματικές πρωτοβουλίες προσπάθησε να αντιδράσει.

Τελικά λίγα ΠΥΣΔΕ πρόβαλαν συστηματικές αντιστάσεις στα κυβερνητικά τετελεσμένα ενώ το ΠΥΣΔΕ Χανίων απέρριψε εντελώς τον πίνακα πλεονασμάτων του υπουργείου τεκμηριώνοντας την θέση ότι στον νομό δεν υπάρχουν πλεονάσματα προσωπικού, με υπόμνημα δέκα θέσεων που έστειλε στο υπουργείο παιδείας.

Το ΠΥΣΔΕ Χανίων (ομόφωνα) δυο φορές ακόμα, την περίοδο Ιουνίου – Ιουλίου απέρριψε την προσπάθεια του υπουργείου για πιστοποίηση πλεονασμάτων στον νομό. Αυτό έγινε κατά τον υπολογισμό νέων οργανικών θέσεων και θέσεων υπεραριθμίας, όπου κοινοποίησε τις νέες οργανικές θέσεις και όχι τις θέσεις υπεραρθμιάς θέλοντας με αυτό να δείξει πάλι πως δεν υπάρχουν πλεονάζοντες στον νομό. Σε αυτό το σημείο οφείλω μια διευκρίνιση: το ΠΥΣΔΕ (ομόφωνα) ποτέ δεν είπε πως δεν θα εφαρμόσει τα Π.Δ. 50 και 100 και πως δεν θα ακολουθήσει κανονικά όλες τις διατάξεις για την άρση της υπεραριθμίας που αποτελούν κατακτήσεις του εκπαιδευτικού κινήματος.

Απλώς δεν κοινοποίησε τις θέσεις υπεραριθμίας δηλώνοντας με αυτό πως δεν υπάρχει πλεονάζον προσωπικό. Οι συνάδελφοι όμως μπορούσαν ανά πάσα στιγμή να ελέγξουν τις διαδικασίες που τους αφορούσαν (αν είναι υπεράριθμοι, τι θέση παίρνουν, κ.τ.λ).

Η τρίτη φορά που το ΠΥΣΔΕ Χανίων αρνήθηκε να αναγνωρίσει πλεόνασμα προσωπικού στον νομό ήταν οι ημέρες όπου κυκλοφόρησαν τα νέα προγράμματα σπουδών Γυμνασίου – Λυκείου – ΕΠΑΛ όπου οι προϊστάμενοι διατάχθηκαν να υπολογίσουν κενά και πλεονάσματα με βάση τα νέα προγράμματα εντός τριών ωρών!

Το ΠΥΣΔΕ (ομόφωνα) δεν αναγνώρισε τα νέα προγράμματα σπουδών αφού καν δεν είχαν ψηφιστεί και επέμεινε στις θέσεις του πως δεν υπάρχουν πλεονάσματα προσωπικού στον νομό παρά τις πιέσεις και τους εκφοβισμούς από τον περιφερειακό διευθυντή και το υπουργείο.

Ακολούθησαν απαράδεκτες αντισυλλογικές και ιδιοτελείς ενστάσεις και απειλές συναδέλφων (με εισαγγελείς, επιθεωρητή δημόσιας διοίκησης, κ.τ.λ.) για την μη δημόσια κοινοποίηση των θέσεων υπεραριθμίας. Στον εκβιασμό τα διορισμένα μέλη του ΠΥΣΔΕ υποχώρησαν και κοινοποίησαν τις θέσεις υπεραριθμίας.

Στο σημείο αυτό θέλω να διευκρινίσω τα εξής: όλα τα ΠΥΣΔΕ της χώρας εφάρμοσαν κανονικά και δημόσια τα Π.Δ. 50 και 100 περί υπεραριθμίας και νέων οργανικών θέσεων. Μόνο το ΠΥΣΔΕ Χανίων δεν κοινοποίησε τις θέσεις υπεραριθμίας και τους υπεράριθμους. Ενώ εσωτερικά εφάρμοσε τα Π.Δ. δεν είναι μείζων να αναλωθούμε εδώ εάν αυτό ήταν σωστό ή λάθος. Προσωπικά πιστεύω πως ήταν σωστό μόνο από την πολιτική άποψη του εκπαιδευτικού κινήματος ότι δεν περισσεύει κανείς.

Κατά τα άλλα υπεράριθμοι πάντα θα υπάρχουν. Η υπεραριθμία είναι βασικός παράγοντας μιας υγιούς εσωτερικής κινητικότητας του εκπαιδευτικού συστήματος.  Πρέπει να γίνει κατανοητό πως υπεράριθμός δεν σημαίνει πλεονάζον προσωπικό.

Σήμερα που η διαδικασία και των λειτουργικών τοποθετήσεων έχει σχεδόν ολοκληρωθεί φαίνεται καθαρά η πραγματικότητα. Καταρχήν το ΠΥΣΔΕ Χανίων δικαιώθηκε σε ότι εξαρχής είχε προβλέψει. Όχι μόνο δεν υπάρχει πλεονάζον προσωπικό αλλά σχεδόν από όλες τις ειδικότητες υπάρχουν ελλείμματα και ζητάμε αναπληρωτές.

Όπου εμφανίστηκαν προσωρινές αδυναμίες κάλυψης προσωπικού αφορούσε μόνο συναδέλφους αποσπασμένους από άλλους νομούς (π.χ. ΠΟΕ2, ΠΟΕ3). Επίσης το προσωπικό που διατέθηκε στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση ήταν ελάχιστο χωρίς να παραγνωρίζουμε βεβαία όσους μετατάχθηκαν σε αυτήν.

Επισημαίνω επίσης ότι παρά τις  δυσκολίες λόγω συγκυρίας αλλά και άρνησης συνεργασίας από την διοίκηση της πρωτοβάθμιας, το ΠΥΣΔΕ κατάφερε και φέτος (τρίτη συνεχομένη χρονιά) να τοποθετήσει το διαθέσιμο προσωπικό της δευτεροβάθμιας στη πρωτοβάθμια αφού πήρε τα κενά από την πρωτοβάθμια.

Πρέπει να γίνει επιτέλους κατανοητό πως η έννοια του πλεονάζοντος προσωπικού μπορεί να υπάρξει μόνο  όταν τελειώσουν οι οργανικές τοποθετήσεις, οι λειτουργικές τοποθετήσεις και οι τοποθετήσεις των αποσπασμένων. Όταν τελειώσουν όλα αυτά βεβαίως υπάρχει κίνδυνος εφαρμογής του νόμου Διαμαντοπούλου δηλαδή υποχρεωτικές αποσπάσεις από νομό σε νομό της περιφέρειας.

Γι΄ αυτό το λόγο το ΠΥΣΔΕ Χανίων ευλαβικά δεν έκανε καμία τοποθέτηση αποσπασμένου από άλλους νομούς στον νομό μας πριν τοποθετηθούν όλοι οι συνάδελφοι που ανήκουν σε μας σε λειτουργικές θέσεις. Βέβαια αυτό λένε οι νόμοι και η χρονικότητα των διαδικασιών (Μάιος – Ιούνιος οργανικές τοποθετήσεις, αρχές Σεπτέμβρη οι λειτουργικές, μετά τοποθετήσεις αποσπασμένων) αλλά όπως γνωρίζετε τα αυτονόητα δεν θεωρούνται πάντα αυτονόητα.

Τώρα θα ήθελα να διευκρινίσω ένα ζήτημα που ταλαιπώρησε και παραπλάνησε πολλούς  συναδέλφους από τον φόβο των καταιγιστικών εξελίξεων που γκρεμίζουν την ζώσα καθημερινότητα τους.

Όμως, σήμερα  ελπίζω να έχει γίνει πια κατανοητό, πως η λειτουργία των ΠΥΣΔΕ και η εφαρμογή των νόμων που τα αφορούν δεν επηρεάζει την διαδικασία της διαθεσιμότητας, υποχρεωτικής μετάταξης και απόλυσης μας.

Με το πολυνομοσχέδιο και το άρθρο 82 που αφορά την εκπαίδευση ο υπουργός, με μονομερείς διαπιστωτικές πράξεις, θέτει σε διαθεσιμότητα, υποχρεωτική μετάταξη, και απολύει υπάλληλους του υπουργείου παιδείας.

Οι νόμοι βάση των οποίων λειτουργούν τα ΠΥΣΔΕ στα ζητήματα των υπηρεσιακών μεταβολών συνεχίζουν να εφαρμόζονται ως έχουν για το προσωπικό που παραμένει στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση.

Είναι χαρακτηριστικό πως η πιθανή επαναπρόσληψη συναδέλφων που έχουν τεθεί σε διαθεσιμότητα γίνεται με μόρια που θεσμοθετούνται για πρώτη φορά.

Επίσης η μετακίνηση των υποχρεωτικά μετατασσόμενων γίνεται με νέα θεσμοθετημένη μοριοδότηση διαφορετική αυτής των διαθεσιμοτήτων. Με άλλα λόγια κατασκευάζεται σταδιακά ένα νέο θεσμικό πλαίσιο έξω από την αρμοδιότητα των μέχρι τώρα θεσμοθετημένων οργάνων.

Και ενώ αυτό έγινε εύκολα φανερό, υπήρξαν συνδικαλιστικές δυνάμεις που έκαναν πώς δεν το έβλεπαν επενδύοντας στον φόβο των συναδέλφων την δική τους ύπαρξη. Αντί της μέγιστης δυνατής ενότητας την ώρα της επίθεσης επένδυαν σε κάλπικες διαχωριστικές γραμμές κάνοντας τεράστια ζημιά στα συμφέροντα των συναδέλφων.

Οι αθρόες ετήσιες μετατάξεις στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση ιδίως συναδέλφων της πληροφορικής ήταν προϊόν του φόβου που αυτές οι διαχωριστικές γραμμές προκάλεσαν, με αποτέλεσμα σήμερα να έχουμε έλλειμμα στις ειδικότητες ΠΕ19, 20.

Η αντίληψη ότι το ΠΥΣΔΕ είναι όργανο θανάτου ή ανάστασης, δηλαδή ότι το ΠΥΣΔΕ ή θα μας σώσει ή θα μας καταστρέψει δεν ήταν μόνο λάθος αλλά έχει προκαλέσει μόνιμη βλάβη στο σώμα των εκπαιδευτικών με μακροχρόνιες συνέπειες.

Είναι παραπάνω από φανερός ένας καλπάζων κανιβαλισμός συναδέλφων εναντίον συναδέλφων και συναδέλφων εναντίoν του ΠΥΣΔΕ με μηνύσεις, απειλές, αναφορές στον επιθεωρητή δημόσιας διοίκησης, που όμοιος δεν υπάρχει σε άλλα ΠΥΣΔΕ.

Και είναι φανερό πως αν το κίνημα μας στα Χανιά είναι τόσο επαναστατικό σε σχέση με τιε άλλες περιοχές, όσο μερικοί διατείνονται, θα είχε ορατά δείγματα αυξημένης αλληλεγγύης. Η πραγματική όμως αλληλεγγύη μετριέται όχι από τις κινήσεις φιλανθρωπίας, αλλά από το πώς συμπεριφέρεσαι μέσα στον εργασιακό χώρο στον διπλανό σου. Στο αν θεληματικά μπορείς να μετριάσεις το ατομικό σου συμφέρον υπέρ του συμφέροντος του συναδέλφου σου. Κάτι τέτοιο όχι μόνο δεν βλέπω έχοντας συνολική εικόνα μέσα από το ΠΥΣΔΕ, αλλά δυστυχώς παρατηρείται τάση για το αντίθετο.

Χανιά, 7 /11/2013

* Ο Αντώνης Ναξάκης είναι αιρετός στο ΠΥΣΔΕ Χανίων

Ποιοι θέλουν τον "θάνατο" των Πανεπιστημίων;

 

Του Γιάννη Μαΐστρου*

 

 

Πρέπει να καταγγείλουμε δημόσια τους "νομικούς συμβούλους" του Υπ. Παιδείας για την ξεδιάντροπη προτροπή τους στο ΣτΕ προς τους Πρυτάνεις των ΑΕΙ να … παραβίασουν το Σύνταγμα! Δεν έχει καταργηθεί το άρ. 16 του Συντάγματος. Πώς τολμάνε οι "νομομαθείς" αυτοί να μας ζητάνε να βρούμε (άλλες) "διεξόδους" πλην της πλήρους αξιοποίησης του προσωπικού που διαθέτουν τα ιδρύματα; Ποιες διεξόδους αλήθεια υπαινίσσονται; Τι είναι δηλαδή η καταγραφή που έκαναν τα Πανεπιστήμια στις δομές τους, αυτές που αποδεικνύουν ότι όχι μόνο δεν περισσεύει αλλά λείπει προσωπικό; Πώς τολμάνε να την πετάνε στα σκουπίδια; Κουρελόχαρτο είναι; Ποιο δημόσιο συμφέρον υπηρετούν αυτοί; Και η αυτοδιοίκηση των ιδρυμάτων, και το Σύνταγμα κουρελόχαρτα είναι;

Ενώ υπαινίσσονται ότι "ξέρουν πως δεν μπορούμε χωρίς φύλακες" (αναγνωρίζοντας έμμεσα το δίκαιο του αιτήματός μας) ταυτόχρονα μας πετάνε κατάμουτρα τον μπαμπούλα- πρόσχημα ότι είναι "μνημονιακή υποχρέωση". Δηλαδή, "η τρόικα ζητάει απολύσεις" κι αυτοί ως πειθήνια όργανά της παραβιάζουν το Σύνταγμα της χώρας, δεν υπερασπίζονται την εθνική ανεξαρτησία και δεν σέβονται ούτε τις κοινοτικές δεσμεύσεις της χώρας για ανεξαρτησία της "εθνικής πολιτικής για την παιδεία", που κατοχυρώνεται με τις συνθήκες της Ευρωπαϊκής Κοινότητας: "… Η εκπαιδευτική πολιτική αποτελεί εσωτερική υπόθεση των κρατών – μελών…"

Η κυβέρνηση, με το γνωστό "αποφασίζομεν και διατάσσομεν", παίρνουν τους φύλακες, τους βιβλιοθηκονόμους και το μισό υποστηρικτικό προσωπικό με κόλπα, ψέματα και μαγειρέματα, για να εξυπηρετήσουν τους δανειστές (τοκογλύφους και υπηρέτες του μεγάλου κεφαλαίου) και μετά καλούν εμάς να γίνουμε συμμέτοχοι σ' αυτό το έγκλημα βρίσκοντας άλλη "διέξοδο" …!

Συνειδητοποιούμε καλά τι είπανε; Πάρτε … ιδιωτικές εταιρίες για φύλαξη (security δηλαδή)! Μα δεν υπάρχει ντροπή σ' αυτό τον τόπο; Τι άλλο περιμένουμε να ακούσουμε; Κι εμείς; Υποτελείς τους είμαστε; Χάσαμε το δικαίωμα να αντιστεκόμαστε στην κατάφωρη παραβίαση Συντάγματος, νόμων, κοινωνικών δικαιωμάτων; Θα απεμπολήσουμε ακόμη και το δικαίωμά μας να σταθούμε απέναντί τους με δημόσια κριτική και παρρησία, με συνέπεια λόγων και έργων;

Η κυβέρνηση ήδη θεσμοθέτησε και μια άλλη "διέξοδο", προετοιμάζοντας τις απολύσεις ΔΕΠ: Τα Πανεπιστήμια θα μπορούν να προσλαμβάνουν ιδιωτικό διδακτικό προσωπικό, με δικούς τους πόρους … κι όχι από την κρατική επιχορήγηση: «Πρόσληψη Έκτακτου Εκπαιδευτικού Προσωπικού σύμφωνα με την παρ. 10 του άρθρ. 39 του ν. 4186/2013 και Πανεπιστημιακών Υποτρόφων σύμφωνα με την παρ. 6 του άρθ. 29 του ν. 4009/2011»

Η εντολή αυτή του Υπουργείου υλοποιεί τον 4009/11 και τις τροπολογίες που προβλέπουν ότι η κάλυψη της αποζημίωσης των διδασκόντων αυτής της κατηγορίας να γίνεται «από υποτροφίες και πόρους που θα εξασφαλίζει το Τμήμα, χωρίς αύξηση της κρατικής επιχορήγησης προς το οικείο Α.Ε.Ι.». {πηγή: Σύλλογος ΔΕΠ Παν/μίου Πατρών}.

Πιστεύετε ότι θα ολοκληρώσουμε αυτό το ακαδημαϊκό έτος με ΟΛΟ το διδακτικό προσωπικό στη θέση του; Ή μήπως αρχίσατε να αισθάνεστε ότι τρίζει επικίνδυνα η θέση και ο ρόλος του δημόσιου λειτουργού που μας εμπιστεύτηκε η πολιτεία και το ίδρυμα;

Αν αυτή δεν είναι η μετάλλαξη του DNA των Πανεπιστημίων που μας "υποσχέθηκε" η κα Διαμαντοπούλου τότε ποια είναι; Είναι πολύ επικίνδυνοι αυτοί οι "κυβερνητικοί" συμβουλάτορες! Η πρόοδος των φοιτητών μας δεν απειλείται από την απεργία των εργαζομένων που αντιστέκονται! Η παιδεία αυτού του τόπου θανατώνεται με το έγκλημα που κάνουν ΑΥΤΗ τη στιγμή όσοι διαλύουν και ξεπουλάνε κάθε δημόσιο, ελεύθερο, δημιουργικό σ' αυτόν τον τόπο! Κινδυνεύει η εθνική υπόσταση του πολύπαθου λαού μας. Γιατί ανεχόμαστε να τον χρησιμοποιούν σαν πειραματόζωο; Θα γίνουμε συνένοχοι στο έγκλημα;

Προσπαθούν να μας τρομοκρατήσουν. Θα υποκύψουμε; Θα τους αφήσουμε για πολύ ακόμα να καταστρέφουν τους δημόσιους χώρους; Μα δεν τους ανήκουν! Δεν είναι τσιφλίκια τους! Έχουμε τεράστια ευθύνη συνάδελφοι! Είναι στο χέρι μας να αναδείξουμε το τεράστιο έγκλημα που ΑΥΤΗ τη στιγμή συμβαίνει στη χώρα μας, με τα Πανεπιστήμια στην "καρμανιόλα"! Τα τσακίζουν οι "δήμιοι" χωρίς προσχήματα ζητώντας να "αυτοκτονήσουν" ένας – ένας κλάδος εργαζομένων σ' αυτά! Θα το δεχθούμε; Θα σκύψουμε το κεφάλι μοιρολατρικά λέγοντας "δεν γίνεται τίποτα" γιατί το "θέλει η τρόικα"; Τόσο αυτεξούσιοι και ελεύθεροι είμαστε; Θα συμμετάσχουμε θετικά ή αποφατικά σ' αυτό το έγκλημα; Θα μπούμε κι εμείς, οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι, στη χορεία αυτών που εξαπατούν τον λαό;

Με πολύ μεγάλη αγωνία για το αύριο του Δημόσιου Πανεπιστημίου.

 

04/11/2013

 

* Σημείωση από τΜτΒ: Ο Γιάννης Μαΐστρος είναι πανεπιστημιακός, πρ. Πρόεδρος της ΠΟΣΔΕΠ.

ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ τού ΣτΕ προς ξένα Πανεπιστήμια

 

Του Ιωάννη Παπακωνσταντίνου*

 

Αυτόν τον χρόνο το Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ) αναχαίτισε τη μαζική «εισβολή» στην Ελλάδα ξένων Πανεπιστημίων: Με την 692/2013 απόφαση της Ολομελείας του,⁽¹⁾ το ΣτΕ απέρριψε τις προσφυγές ελληνικών κολλεγίων κατά της Υπουργικής Αποφάσεως που υποχρεώνει κάθε κολλέγιο αφενός να καταθέσει εγγυητική επιστολή € 500.000 στο Ελληνικό Δημόσιο και αφετέρου να προσλαμβάνει καθηγητές μόνο από το μητρώο διδακτικού προσωπικού που τηρεί το Τμήμα Κολλεγίων τού Υπουργείου Παιδείας (Υπουργική Απόφαση 63893/ΙΑ/3.6.2010 που αντικατέστησε την αρχικά προσβαλλόμενη 129450/Δ6.8.10.2008).        

Αυτόν τον χρόνο το Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ) αναχαίτισε τη μαζική «εισβολή» στην Ελλάδα ξένων Πανεπιστημίων: Με την 692/2013 απόφαση της Ολομελείας του,⁽¹⁾ το ΣτΕ απέρριψε τις προσφυγές ελληνικών κολλεγίων κατά της Υπουργικής Αποφάσεως που υποχρεώνει κάθε κολλέγιο αφενός να καταθέσει εγγυητική επιστολή € 500.000 στο Ελληνικό Δημόσιο και αφετέρου να προσλαμβάνει καθηγητές μόνο από το μητρώο διδακτικού προσωπικού που τηρεί το Τμήμα Κολλεγίων τού Υπουργείου Παιδείας (Υπουργική Απόφαση 63893/ΙΑ/3.6.2010 που αντικατέστησε την αρχικά προσβαλλόμενη 129450/Δ6.8.10.2008).        

Ειδικότερα, τα κολλέγια πρόβαλαν, μεταξύ άλλων λόγων, ως λόγους ακύρωσης ότι η Υπουργική Απόφαση:

(α) Περιορίζει την ελευθερία εγκατάστασης στην Ελλάδα Πανεπιστημιακών ιδρυμάτων κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ), αφού η εγγυητική επιστολή αυξάνει το κόστος εγκατάστασης και λειτουργίας τους στην Ελλάδα.

(β) Περιορίζει το δικαίωμα των ξένων Πανεπιστημίων «να επιλέξουν ελεύθερα τους επιστημονικούς τους συνεργάτες».

Σύμφωνα με τα κολλέγια, και οι δύο αυτοί περιορισμοί  συνιστούν παράβαση της Συνθήκης Λειτουργίας της ΕΕ. Το ΣτΕ όμως απέρριψε τα παραπάνω επιχειρήματα των κολλεγίων με μία απόλυτη και λακωνική αιτιολόγηση, ήτοι ως  προβαλλόμενα «εκ συμφέροντος τρίτου».

Με απλά λόγια, το ΣτΕ «έβαλε στη θέση τους» τα ξένα Πανεπιστήμια θέτοντάς τα προ των ευθυνών τους, εμμέσως μεν αλλά ρητώς και με νομολογιακή σαφήνεια: Τα ξένα Πανεπιστήμια θα πρέπει κατ' αρχήν να «μαζέψουν» τα ελληνικά κολλέγια-δικαιοχρήστες (franchisees) που μιλούν ως δήθεν νομικοί ή ακαδημαϊκοί εκπρόσωποι των ξένων Πανεπιστημίων-δικαιοπαρόχων (franchisors), και μάλιστα ενώπιον του ΣτΕ. Επιπλέον, οποιαδήποτε επίκληση περί δικαιωμάτων ξένων Πανεπιστημίων της ΕΕ ενώπιον της Ελληνικής Δικαιοσύνης κατά του Ελληνικού Δημοσίου στο μέλλον, θα πρέπει να γίνεται άμεσα από τα ίδια τα ξένα Πανεπιστήμια και όχι έμμεσα από «τρίτους», όπως τα ελληνικά κολλέγια. Πρόκειται δηλαδή περί ενός δικαστικού ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ του ΣτΕ προς ορισμένα ξένα πανεπιστήμια, και ειδικά αυτά που «αντιπροσωπεύονται» στην Ελλάδα από τα επί του προκειμένου κολλέγια.

Με αυτή την απόφαση-σταθμό, το ΣτΕ απάλλαξε οριστικά την Ελληνική Πολιτεία από την επιφαινόμενη (αλλά ουδέποτε πραγματική) απειλή από ξένα Πανεπιστήμια: Λόγω ακριβώς της ακαδημαϊκής συγκροτήσεως και λειτουργίας τους, τα ξένα Πανεπιστήμια δεν είναι ούτε καν τίγρεις με χάρτινα (δικονομικά) δόντια: Ουδέποτε ακαδημαϊκό ίδρυμα εξετράπη ποτέ του σκοπού του εμπλεκόμενο σε μακροχρόνιες και αβέβαιες δικαστικές διαμάχες κατά ξένου κράτους και μάλιστα επιθετικά ως προσφεύγων-επισπεύδων. Αυτή η πραγματικότητα ισχύει απολύτως, ακόμη και για τα κατά κανόνα υποβαθμισμένα («τριτοκλασάτα») βρετανικά ακαδημαϊκά ιδρύματα, που ως πρώην ΤΕΙ και νύν «Πανεπιστήμια» (ελέω Μ. Θάτσερ) επωφελούνται οικονομικώς εγγράφοντας και διδάσκοντας στην Ελλάδα σπουδαστές σε διεθνώς υποβαθμισμένα (τριετή) πτυχιακά προγράμματα (bachelor) εμμέσως, ήτοι μέσω των συνεργασιών τους με «τρίτους», δηλαδή με τα γνωστά μας κερδοσκοπικά κολλέγια.

Συνοπτικά το ΣτΕ εξουδετέρωσε νομολογιακώς τα ενίοτε θορυβούντα ελληνικά κολλέγια: Από το 2013, τα «κολλεγιακά» επιχειρήματα κάθε «τρίτου» (κολλεγίου) υπέρ των συμφερόντων και δικαιωμάτων ξένων Πανεπιστημίων έχουν κρισιολογηθεί ως «ανοησίες» (νομικά φληναφήματα) αφού τέτοια επιχειρήματα ούτε επιβεβαιώνονται ούτε και μπορούν να επιβεβαιωθούν εμπράκτως (δικαστικώς) από ξένα Πανεπιστήμια. Ως αποτέλεσμα, τα ελληνικά κολλέγια απογυμνώθηκαν πλέον από το δήθεν αδιάσειστο επιχείρημα περί «ελευθερίας της εγκατάστασης και λειτουργίας» των ευρωπαϊκών Πανεπιστημίων σε οποιαδήποτε χώρα-μέλος της ΕΕ, και έχασαν άπαξ δια παντός τον «μπαμπούλα» που επέσειαν κατά του Ελληνικής Πολιτείας για κυρώσεις της ΕΕ ή και της… Τρόϊκας (!) εναντίον της πασχούσης Ελλάδος. Το πόσο είχαν εκτραπεί ορισμένα κολλέγια καταδεικνύεται, μεταξύ άλλων, από την απειλή που εξακόντισε εναντίον της Ελλάδος κατά το πρόσφατο παρελθόν ο πρόεδρος του κολλεγίου IdEF (Εμ. Αμαργιανάκης) επί λέξει ως εξής: ⁽²⁾

«Εν όψει των προπαρατεθέντων και με σκοπό να τεθεί έκαστος ενώπιον των ευθυνών του, προσφύγαμε στο Συμβούλιο της Επικρατείας ζητώντας του να ανασταλεί και μην εφαρμοστεί η Υπουργική Απόφαση, με σκοπό την προστασία ημών και των φοιτητών μας και την αποτροπή του κινδύνου έκθεσης της χώρας μας σε υψηλά πρόστιμα [της ΕΕ] ή/και τη διακοπή τής χρηματοδότησης βάσει τού Μνημονίου».

Η απειλή αυτή διατυπώθηκε δημόσια τον Ιούνιο του 2010, ενώ δηλαδή η Πατρίδα μας αγωνίζετο για την οικονομική (και όχι μόνον) σωτηρία της υπό την πίεση των Μνημονιακών δυνάμεων…

Φυσικά το ΣτΕ δεν ήταν δυνατόν να αφήσει αναπάντητη μία τέτοια διαρκή κολλεγιακή Ύβρι, που αποτελεί αφενός «κατά συρροή ακαδημαϊκή ασέλγεια» κατά τού Συντάγματος της Ελλάδος (άρθρο 16) και αφετέρου «κατ' επανάληψη πολιτικοοικονομική εκβίαση» εναντίον τού Υπουργείου Παιδείας: Μετά τη λακωνική και εθνικά υπερήφανη διατύπωση του ΣτΕ, που ευφυώς «αρμάθιασε» νομολογιακώς όλα τα κολλέγια ως  «τρίτους» (δικονομικώς ασχέτους), έληξε οριστικά το «πάρτυ» τής κολλεγιακής κατατρομοκράτησης «θεών και δαιμόνων» (υπουργών και βουλευτών) από άμμετρες δηλώσεις και ενέργειες κερδοσκόπων κολλεγιαρχών, οι οποίοι τώρα είναι δικαστικώς ηττημένοι, νομικώς απαξιωμένοι, και διοικητικώς αντιμέτωποι με τη Νέμεσι της Ελληνικής Πολιτείας… Η εκπαιδευτική ιστορία της Πορτογαλίας και της γείτονός μας Τουρκίας (που «έκλεισαν» τα περισσότερα κερδοσκοπικά κολλέγια) ίσως επαναληφθεί και στην Ελλάδα αργά ή γρήγορα, ήτοι σε χρόνο και με τρόπο που η ανεξάρτητη Ελληνική Πολιτεία θα επιλέξει.

 

Αθήνα 19-8-2013

 

* Ιωάννης Παπακωνσταντίνου ⁽³⁾

 

 ⁽¹⁾ Εμπεριστατωμένη νομική ανάλυση της 692/2013 αποφάσεως της Ολομελείας του ΣτΕ εμπεριέχεται στο Νομικό Βήμα (τόμος 61, τεύχος 4, σελ.1029-1032) με συντάκτη τον δικηγόρο Αθηνών Αντώνιο Π. Αργυρό, Υπεύθυνο Ύλης του Νομικού Βήματος (e-mail: argyros.office@gmail.com).

⁽²⁾ Για τη δήλωση του κ. Εμ. Αμαργιανάκη περί προσφυγής του κολλεγίου IdEF στο ΣτΕ κατά της Υπουργικής Αποφάσεως (ΥΠΑΙΘΑ) πατήστε εδώ.

⁽³⁾ Ο Ιωάννης Παπακωνσταντίνου (Columbia University Fellow '84: B.S., M.A. / Πανεπιστήμιο Αθηνών: Νομική Σχολή) είναι συγγραφέας του συγγράμματος Κοινωνικοοικονομική Ύβρις (Socio-economic Hubris). Tηλ. 697-886-2607, e-mail: pappas.inet@gmail.com.

ΠΗΓΗ:

από:	John Pappas <pappas.inet@gmail.com>
προς:	manitari.tou.bounou@gmail.com
ημερομηνία:	31 Αυγούστου 2013 – 2:21 μ.μ.
θέμα:	Aπόφαση 692/2013 τού Συμβουλίου τής Επικρατείας (ΣτΕ)
εστάλη-από:	gmail.com
υπεγράφη-από:	gmail.com

Πόσο νέο είναι το "Νέο Λύκειο";

 

Του Νίκου Τσούλια*

 

 

"Επιστροφή στα παλιά, με παλιά υλικά και σχέδια, με καινούργια φτιασιδώματα", αυτός θα μπορούσε να είναι ο τίτλος που απεικονίζει με απλό και συμπυκνωμένο τρόπο τα όσα επιχειρούνται σήμερα από την ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας. Το όλο εγχείρημα δεν έχει χαρακτήρα καμιάς μορφής εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης, δεν διαμορφώνει ευοίωνη προοπτική στο εκπαιδευτικό μας σύστημα. 

 

Δεν έχει καμιά σχέση  με τις απαιτήσεις του σχολείου μας στις εποχές των κοινωνιών της γνώσης, δεν συνδέεται με τα μεγάλα προτάγματα του εκπαιδευτικού κινήματος, δεν έχει σχεδιαστεί με «αφετηρία» τις ανάγκες και τις λειτουργίες της ζωντανής σχολικής αίθουσας, δεν είναι καρπός  κάποιων εμπνευσμένων παιδαγωγών και έμπειρων εκπαιδευτικών λειτουργών. Το λύκειο παύει να είναι σχολείο γενικής παιδείας και γίνεται απλό «εργαλείο» για το σύστημα πρόσβασης. Ας δούμε τα βασικά χαρακτηριστικά.

Πρώτον, ενισχύεται το όλο πλέγμα των εξετάσεων και επαναφέρεται – προς δόξαν της …αυτονομίας του λυκείου – η βαθμολογική προσμέτρηση των τριών τάξεων του λυκείου στο σύστημα πρόσβασης. Εδώ θα έπρεπε οι σχεδιαστές αυτής της εκπαιδευτικής πολιτικής να έχουν λάβει στοιχειωδώς υπόψη τους λόγους για τους οποίους είχε εγκαταλειφθεί παλιότερα αυτό το σύστημα, όταν οι βαθμολογικές επιδόσεις των τριών τάξεων του Λυκείου προσμετρούσαν κατά 25% στη βαθμολογία πρόσβασης για την τριτοβάθμια εκπαίδευση στη δεκαετία του 1980. Η επαναφορά της προσμέτρησης της βαθμολογίας της Α΄ λυκείου στο βαθμό πρόσβασης θα έχει σαν αποτέλεσμα τη μαζική προσφυγή των μαθητών / μαθητριών στα φροντιστήρια. Και έτσι ενώ μέχρι σήμερα είχαμε το γενικευμένο φαινόμενο της παραπαιδείας στη Β΄ και στη Γ΄ λυκείου, αυτό απλώνεται πλέον σε όλο το λύκειο. Μια τέτοια εξέλιξη σε περίοδο βαθιάς και παρατεταμένης οικονομικής κρίσης θα οξύνει τις κοινωνικές ανισότητες θέτοντας νέους φραγμούς στη μόρφωση των παιδιών των κατώτερων κοινωνικών τάξεων αλλά και της πάλαι ποτέ μεσαίας κοινωνικής τάξης. Τελικά, όλο το λύκειο «θα ζει και θα αναπνέει»  για τις εισαγωγικές εξετάσεις του πανεπιστημίου.   

Δεύτερον, η Γ΄ Λυκείου ουσιαστικά αποσπάται από το Λύκειο και μετασχηματίζεται ουσιαστικά σε προπαρασκευαστικό έτος για το πανεπιστήμιο! Τέτοιου βαθμού εξειδίκευση δεν είχαμε ποτέ στο λύκειο, δεν υπάρχει σε καμιά ευρωπαϊκή χώρα. Μπορεί να αναρωτηθεί κανείς τι αναλυτικά προγράμματα και τι βιβλία θα σχεδιαστούν για να εκπαιδεύονται τα παιδιά με τόσες ώρες μαθημάτων την εβδομάδα (11 ώρες για τα Αρχαία, 10 ώρες για τα Μαθηματικά, 6 ώρες Φυσική, 8 ώρες Βιολογία, 6 ώρες Χημεία κλπ), τι είδους εκπαίδευση θα παρέχεται όταν τα παιδιά θα διδάσκονται από δύο ώρες το ίδιο μάθημα την ίδια ημέρα και αυτή η εικόνα να είναι η κρατούσα εικόνα;

Είναι γνωστό ότι το Γενικό Λύκειο έχει διπλή αποστολή, αφενός μεν να διαμορφώσει ένα επαρκές σύνολο μορφωτικών εφοδίων για να μπορούν οι απόφοιτοί του να έχουν μια δημιουργική επαγγελματική και κοινωνική εξέλιξη στη ζωή τους και αφετέρου να τους εξασφαλίσει το κατάλληλο εκπαιδευτικό υπόστρωμα για να μπορούν να συνεχίσουν αποτελεσματικά την πανεπιστημιακή τους εκπαίδευση. Αλλά εδώ τι έγινε; Ούτε τα πανεπιστήμια της χώρας μας έδωσαν – δεν ζητήθηκε καν από το Υπουργείο Παιδείας – μια έστω γενική άποψη για τα εκπαιδευτικά προαπαιτούμενα των υποψηφίων φοιτητών / φοιτητριών ούτε οι απόφοιτοι αποκτούν τη γενική παιδεία που χρειάζονται λόγω της δραματικής συρρίκνωσής της και αντίθετα οδηγούνται εκόντες άκοντες σε μια υπερβολική εξειδικευμένη γνώση που δεν θα τους χρησιμεύσει πουθενά, ενώ παράλληλα χάνουν και τη δυνατότητα να στραφούν στο Τεχνολογικό Λύκειο το οποίο δοκιμάζεται από την χωρίς όρια συρρίκνωσή του αφού του αποκόπτονται βασικές εκπαιδευτικές και επαγγελματικές λειτουργίες.

Τρίτον, ανατρέπεται μηχανιστικά και εκ βάθρων το περιεχόμενο της Γενικής εκπαίδευσης από το Λύκειο. Καλείται η νέα γενιά να εγκαταλείψει τη θεσμική εκπαιδευτική της σχέση με τη Γενική Παιδεία από το τέλος της Α΄ τάξης λυκείου. Εδώ θα πρέπει να σημειωθεί η γενική τάση που προκύπτει μέσα από τις εκπαιδευτικές εξελίξεις στο διεθνή χώρο. Η UNESCO, η αρμόδια επιτροπή παιδείας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η Διεθνής Οργάνωση των Εκπαιδευτικών (Educational International – E.I.), η Ευρωπαϊκή Συνομοσπονδία των Εθνικών Εκπαιδευτικών Οργανώσεων και των τριών βαθμίδων της εκπαίδευσης (ETUCE), η ΟΛΜΕ και η Ο.Ι.Ε.Λ.Ε., τα διάφορα επιστημονικά και πανεπιστημιακά ελληνικά και διεθνή συνέδρια συγκλίνουν στη αντίληψη ότι στις εποχές των κοινωνιών της γνώσης και της πληροφορίας είναι αναγκαίο όσο ποτέ άλλοτε η ισχυρή Γενική παιδεία, η οποία πρέπει να υπηρετηθεί μέχρι και την ανώτερη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, προκειμένου ο αυριανός πολίτης να είναι σε θέση να ερμηνεύει τις ταχείς και πολύπλοκους μετασχηματισμούς του σύγχρονου κόσμου και να μπορεί να συμμετάσχει δημιουργικά στο κοινωνικό και πολιτισμικό γίγνεσθαι.

* Ο Νίκος Τσούλιας είναι π. πρόεδρος ΟΛΜΕ (1996-2003). (Σημείωση admin: εκ μέρους της ΠΑΣΚ)

ΠΗΓΗ: 28 Αυγ. 2013, 11:17. ΡΕΠΟΡΤΑΖ: esos.gr, http://www.esos.gr/article/apopseis/poso-nei-einai-to-neo-likio. Φωτό: Αρχείο eurokinissi.

Περί οργανικής θέσης: Πίσω από τα όμορφα τα λόγια τα μεγάλα…

 

Του Παντελή Αθανασίου

 

 

Ο Υπουργός Παιδείας κ. Αρβανιτόπουλος μέσω της εφημερίδας «ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ» (24-08-2013) και την Κυριακή (25-08-2013) μέσω Δελτίου Τύπου του ΥΠΑΙΘ αναγγέλλει την απόδοση οργανικής θέσης (από τον ερχόμενο Σεπτέμβριο), σε κάθε εκπαιδευτικό, στο σχολείο, «χωρίς όρια ωρών και γραφειοκρατικά τερτίπια τοποθέτησης, που γεννούν ανασφάλεια και αδιαφάνεια» (www.parapolitika.gr). Tι μπορεί να σημαίνει αυτό;

Οι εκπαιδευτικοί (Α/θμιας, Β/θμιας) υπόκεινται στη δικαιοδοσία του Άρθρου 103, παρ. 2 του Ελληνικού Συντάγματος (2008) σύμφωνα με το οποίο: «Κανένας δεν μπορεί να διοριστεί υπάλληλος σε οργανική θέση που δεν είναι νομοθετημένη». Οι θέσεις των εκπαιδευτικών συνεπώς, είναι νομοθετημένες και οργανικά ενιαίες κατά κλάδο/ειδικότητα όπως αναφέρεται στην κείμενη νομοθεσία (π.χ. Ν. 1566/85). Άρα έχουν οργανική θέση (είτε με «φυσικό» περιεχόμενο – σε συγκεκριμένο σχολείο είτε «εν δυνάμει» – διάθεση ΠΥΣΔΕ). Η εν μέρει ειδική νομοθεσία (Ν. 3528/2007,  Άρθρο 2) που διέπει το σώμα των εκπαιδευτικών μάλιστα ρύθμιζε, μέσω των ΠΔ 50/96 & 100/97, τη διατήρηση του κάθε εκπαιδευτικού και εντός του κλάδου/ειδικότητάς του και διατηρώντας τη μονιμότητά του σε περιπτώσεις υπεραριθμίας ή διάθεσης ΠΥΣΔΕ.

Επίσης, το άρθρο 103 του Συντάγματος, παρ. 4 αναφέρει πως «οι δημόσιοι υπάλληλοι που κατέχουν οργανικές θέσεις είναι μόνιμοι εφόσον αυτές οι θέσεις υπάρχουν». Το συγκεκριμένο φαινόταν ως απειλή (μόνο;) για όσους είχαν προσωποπαγείς οργανικές θέσεις και όχι ενιαίες κατά κλάδο/ειδικότητα όπως οι εκπαιδευτικοί. Φάνταζε πολύ δύσκολο-απίστευτο (στους καλοπροαίρετους απέναντι στις Δυνάμεις Κατοχής και τους ντόπιους υπαλλήλους τους) να απειληθούν ολόκληροι κλάδοι/ειδικότητες. Αμ δε!

Στο Ν. 4093/12.11.2012/Ζ.2 – ΔΙΑΘΕΣΙΜΟΤΗΤΑ (Μνημόνιο III) ψηφίσθηκε (υπογράφει και ο κ. Αρβανιτόπουλος) πως μόνιμοι πολιτικοί υπάλληλοι του Δημοσίου των οποίων καταργούνται οι θέσεις τίθενται σε διαθεσιμότητα. Αν καταργούνται ορισμένες μόνο θέσεις του ίδιου κλάδου, οι υπάλληλοι που τίθενται σε διαθεσιμότητα-απόλυση είναι αυτοί με τα λιγότερο ουσιαστικά προσόντα. (Σημείωση: η Αξιολόγηση των εκπαιδευτικών και η Αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας όπου θα γίνεται αποτίμηση προσόντων βάσει εκπαιδευτικών αποτελεσμάτων, έρχονται…). Με το συγκεκριμένο Μνημονιακό νόμο ανοίγει, νομοθετικά, ο δρόμος για τη διαθεσιμότητα-απόλυση εκπαιδευτικών είτε ως κλάδοι/ειδικότητες είτε ως ένας αριθμός από αυτούς μέσα από έναν κλάδο/ειδικότητα. Έλειπε όμως ακόμα ένα κομμάτι, νομοθετικά, για να συμπληρωθεί το πάζλ διαθεσιμοτήτων-απολύσεων, για τους εκπαιδευτικούς. Το οποίο δεν άργησε!

 Στον τελευταίο Μνημονιακό νόμο 4172/23.07.2013/Άρθρο 90 (υπογράφει και ο κ. Αρβανιτόπουλος) περιγράφεται πως επιτρέπεται να καταργούνται θέσεις ανά κατηγορία, κλάδο ή και ειδικότητα σε υπουργεία… με απόφαση του Υπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης-Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης και του οικείου Υπουργού… μετά από τεκμηρίωση που στηρίζεται σε εκθέσεις αξιολόγησης δομών και σχέδια στελέχωσης. Τα παραπάνω εφαρμόσθηκαν άμεσα (!) στους 2500 εκπαιδευτικούς της Τεχνικής Εκπαίδευσης (Άρθρο 82 του ίδιου νόμου) όταν ΝΔ-ΠΑΣΟΚ κατάργησαν (μέσα σε μια νύχτα) τις 50 ειδικότητες που αυτοί ανήκαν και τις αντίστοιχες οργανικές θέσεις τους! Και ας ήταν γεμάτες από μαθητές (ειδικά ο Τομέας Υγείας και όχι μόνο)…

Η αύξηση του ωραρίου, το κλείσιμο εκατοντάδων σχολικών μονάδων, το τιγκάρισμα των τμημάτων με παιδιά, η μείωση των ωρών διδασκαλίας μαθημάτων, οι επερχόμενες αξιολογήσεις προετοιμάζουν τα επόμενα σύνολα εκπαιδευτικών στα οποία θα εφαρμοσθεί η νομοθεσία των χιλιάδων απολύσεων που ψηφίζουν οι Μνημονιακές Δυνάμεις, οι βουλευτές και οι Υπουργοί τους.

Μετά από όλα τα παραπάνω τι νόημα έχουν τα λόγια του Υπουργού Παιδείας;

– Nα αποκτήσει κάθε εκπαιδευτικός οργανική θέση στο σχολείο (σε κάποιο) και να «δέσει» την τύχη του με αυτή του σχολείου; Αν κλείσει το σχολείο αυτομάτως ποιά θα είναι η δική του τύχη; Eδώ έχουν νομοθετήσει (και ο κ. Αρβανιτόπουλος) όχι μόνο η προσωποπαγής οργανική ούτε και η κατά κατηγορία/κλάδο/ειδικότητα να μην προστατεύεται αλλά να καταργείται σε μια νύχτα! Το έκαναν! Ποιος τους εμπιστεύεται πια;

– Να μας αποκοιμίσουν για άλλη μια φορά με ωραία μεγάλα λόγια βλέποντας να φουσκώνει το απεργιακό κύμα του Σεπτεμβρίου-Οκτωβρίου;

Θα τους πιστέψουμε και θα τους δώσουμε και άλλη πίστωση χρόνου;

Θα τους φοβηθούμε (αν μας ξαναπάνε σε επιστράτευση) και θα κάνουμε πίσω;

Εύχομαι αυτή τη φορά η ΟΛΜΕ, οι κατά τόπους ΕΛΜΕ και ο καθένας μας ατομικά να σταθούμε στο ύψος μας για τον Μεγάλο Απεργιακό Αγώνα που είμαστε υποχρεωμένοι, ως εκπαιδευτικοί (με την υπόλοιπη κοινωνία) να κάνουμε, ανυποχώρητα!

ΠΗΓΗ: Δευ, 26/08/2013 – 12:19,  http://www.alfavita.gr/arthron/85#ixzz2d4crdnit

  Υποχρεωτικές μετατάξεις: Ένας ακόμη κρίκος για το «μικρό» και «επιλεκτικό» σχολείο στον αντίποδα του «ενιαίου».

 

Των Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα  και Αντώνη Ναξάκη*

 

«Ευτυχώς δεν με χτύπησε η μυγοσκοτώστρα»

 

Τις μέρες αυτές βιώνουμε το δεύτερο κύμα επίθεσης στο δημόσιο σχολείο και τους εκπαιδευτικούς, μετά τις διαθεσιμότητες 2.122 συναδέλφων μας 50 ειδικοτήτων της τεχνικής  εκπ/σης και 302 υπ. μετατάξεων εξαιρούμενων σε θέσεις διοίκησης. Το νέο εργασιακό «κερασάκι» αποτελούν οι κοινές ειδικότητες Γυμνασίου και Δημοτικού σχολείου. Δίπλα τους και η τρομοκρατία που απευθύνεται ενδεικτικά σε κλασικές ειδικότητες με λίγες ή καθόλου δυνατότητες μετάταξης…

Είναι πια ξεκάθαρο ότι σ' αυτή τη φάση στη χώρα μας οι δυνάμεις του κεφαλαίου με αφορμή το «κρατικό» χρέος αποτελειώνουν κατακτήσεις του εργατικού κινήματος μεγάλου ιστορικού βάθους. Παράλληλα όχι απλώς «εκσυγχρονίζουν», αλλά αναδιαρθρώνουν βαθιά και βίαια ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, την ώρα που με όρους «κοινοβουλευτικής χούντας» και «ιδιότυπης κατοχής χρέους» στραγγαλίζουν και τα τελευταία απομεινάρια «εθνικής ανεξαρτησίας». Ήταν επομένως αδύνατο να μην επιτεθούν στο ήδη λαβωμένο δημόσιο σχολείο και εκπαιδευτικό σύστημα. Οι δυνάμεις του κεφαλαίου δεν είναι απλώς τοκογλύφοι και τραπεζίτες, επενδυτές ή εφοπλιστές, αλλά εκπροσωπούνται τόσο από την ηγεσία της Ε.Ε., όσο το παγκοσμιοποιημένο ΔΝΤ με τη συναίνεση της ντόπιας διεφθαρμένης ελίτ.

Τι  γίνεται στο δημόσιο σχολείο;

Στην ουσία πρόκειται για την αφετηρία  μιας στοχευμένης βίαιης και αυταρχικής προσπάθειας για «βορειο-ευρωπαϊκού τύπου» εκπαίδευση:

1) Απομάκρυνση του «νέου» Γενικού Λυκείου από την υποχρεωτική εκπαίδευση με  «όραμα» τον βαθιά ειδικευμένο χαρακτήρα, τα πανελλαδικού τύπου φίλτρα και τη συνέχιση της μείωσης του μαθητικού πληθυσμού σε ΑΕΙ-ΑΤΕΙ. Εισάγονται ειδικά φίλτρα ελέγχου για το είδος των σχολών επιλογής, επιθετική συρρίκνωση των κοινωνικών στρωμάτων που τα παιδιά τους θα έχουν πρόσβαση σε ΑΕΙ-ΑΤΕΙ.  Εάν επιτύχουν τα σχέδιά τους θα επέλθει σύντομα διαφοροποίηση της ροής του μαθητικού πληθυσμού, ίσως προς τις μεταγυμνασιακές ΣΕΚ (Μεταγυμνασιακά ΙΕΚ). Αυτό θα οδηγήσει σε μείωση του αριθμού των τμημάτων και πολύ πιθανά σε νέες συγχωνεύσεις σχολείων…

2) Συρρίκνωση της Δημόσιας Τεχνικής Εκπαίδευσης (ΕΠΑΛ, ΕΠΑΣ, ΟΑΕΔ, κλπ) – όχι προς την κατεύθυνση ενιαίου και πολυδύναμου σχολείου – με συνεχή μείωση  ειδικοτήτων, με μεταφορά της πρακτικής από τα εργαστήρια των ΣΕΚ (Σχολικά Εργαστηριακά Κέντρα) στην ιδιωτική σφαίρα με την υποχρεωτική, μερική και απλήρωτη «μαθητεία» και με είσοδο των ιδιωτών το δημόσιο σχολείο.

Να σημειώσουμε ότι οι μαθητές του νέου Τεχν. Λυκείου για να εισαχθούν σε ΑΕ-ΑΤΕΙ πρέπει ως προϋπόθεση να έχουν τελειώσει τη μαθητεία. Πόσοι αλήθεια μπορούν να φτάσουν μετά απ' αυτό σε εισαγωγικές εξετάσεις;

3) Προκρίνεται αύξηση των δυο μεταγυμνασιακών δρόμων (ΓΕΛ ή ΕΠΑΛ) σε τρεις με την προσθήκη των μεταγυμνασιακών ΙΕΚ (ΣΕΚ-Σχολές Επαγγελματικής κατάρτισης) με τελευταίο ορίζοντα το πτυχίο ειδ. 4 των ΙΕΚ. Θεωρούμε ότι η συρρίκνωση θα συνεχιστεί και με επόμενα κύματα στην ΤΕΕ, αφού προετοιμάζονται συγχωνεύσεις ΕΠΑΛ και καταργήσεις των ΕΠΑΣ, και θα προσπαθήσει να επιβάλλει σύντομα Τρόικα-ΥΠΑΙΘ. Αυτά θα έχουν ως επιθυμητό γι' αυτούς  αποτέλεσμα: Την ιδιωτικοποίηση-εμπορευματοποίηση της ΤΕΕ, τον εξοβελισμό μαθητικού πληθυσμού στις ΣΕΚ, τη μείωση της ροής προς τα ΑΤΕΙ (και ΑΕΙ), σε νέες διαθεσιμότητες ειδικοτήτων, σε «πλεονάσματα» ειδικοτήτων Γενικής Παιδείας σε βαθμό μη ελεγχόμενο.

4) Πορεία επιθετικής ενοποίησης όλης της υπάρχουσας τυπικής υποχρεωτικής εκπαίδευσης με αντιδραστικά χαρακτηριστικά. Από το 2010 άρχισε να εφαρμόζεται σε ευρεία κλίμακα σειρά αποσπάσεων «μερικών ή ολικών διαθέσεων», άλλοτε εθελοντικά και άλλοτε υποχρεωτικά των κοινών ειδικοτήτων από τη β/βάθμια εκπ/ση στην α/βάθμια (πολύ σπάνια το αντίθετο). Από τον Δεκέμβρη του 2012 (ΦΕΚ 24-12-2012) ενοποιήθηκαν οι περιοχές μετάθεσης μεταξύ ΠΥΣΠΕ και ΠΥΣΔΕ.

Παράλληλα εγκαταλείφθηκε σιωπηρά και πονηρά η εγκύκλιος «εθελοντικών μετατάξεων» [38784/Δ1/20-03-2013 ΑΔΑ ΒΕΔΖ9-ΥΚΒ ΕΞΑΙΡ. ΕΠΕΙΓΟΝ] στην α/θμια εκπ/ση που αφορούσε  945 καθηγητές της β/θμιας ΠΕ05 (Γαλλικών), ΠΕ07 (Γερμανικών), ΠΕ08 (Καλλιτεχνικών), ΠΕ32 (Θεατρικών Σπουδών), ΠΕ18.41 (Δραματικής Τέχνης), ΠΕ19-20 (Πληροφορικής). Στην θέση της υπήρξε η εγκύκλιος 111966/Δ2/13-08-2013 της Γεν. Δ/νσης Δ/σης Προσωπικού Π.Ε. και Δ.Ε., που παρά τα καταγγελμένα πολλαπλά λάθη και «λάθη», έχει νέα χαρακτηριστικά: Προσθέτει τους κλάδους ΠΕ06 (Αγγλικής), ΠΕ11 (Φυσ. Αγωγής) και ΠΕ16 (Μουσικής), ενώ αφήνει μετέωρους τους ΠΕ18.41 (Δραματικής Τέχνης).

Εδώ οφείλουμε να σημειώσουμε ειδικά ότι:

α) οι ειδικότητες Αισθητικής Αγωγής ΠΕ08 και Π16 τείνουν προς κατάργηση στο Γυμνάσιο (ώρες μόνο στην Α΄ Γυμνασίου, διπλές για φέτος), ενώ έχουν φύγει ως επιλεγόμενες από το ΓΕΛ από την εποχή «Α. Διαμαντοπούλου». Επομένως ο δρόμος που τους απομένει είναι ή η μετάταξή τους στην α/βάθμια ή η διαθεσιμότητα. Εξού και οι μεγάλοι αριθμοί μετακινήσεων που δίνει το ΥΠΑΙΘ.

β) Η ειδικότητα ΠΕ06 (Αγγλικής) ως πρώτη ξένη γλώσσα ουσιαστικά εξοβελίζεται από την μεταγυμνασιακή εκπ/ση και κυριαρχεί με τα νέα ωρολόγια προγράμματα στο Γυμνάσιο. Παράλληλα της «ανοίγουν» το δρόμο για υποχρεωτικές μετατάξεις στο Δημοτικό. Εξού επίσης και οι μεγάλοι αριθμοί μετακινήσεων που δίνει το ΥΠΑΙΘ.

γ) Για την πολυβασανισμένη ειδικότητα των Θεατρικών Σπουδών (ΠΕ32) όλα τα παράλογα φαντάζουν φυσιολογικά, αφού το ΥΠΑΙΘ βλέπει ως φυσικό της χώρο τα δυο τύπου ολοήμερα των Δημοτικών. Το ερώτημα είναι γιατί «ξέχασαν» τους ΠΕ18.41 (Δραματικής Τέχνης).

δ) Η διπλή ειδικότητα της Πληροφορικής ΠΕ19-20 περνάει από σαράντα κύματα. Χρησιμοποιήθηκε στη δεκαετία του ‘90 και 2000 ως μοχλός αλλαγών και τώρα ήλθε για το ΥΠΑΙΘ η ώρα να την συρρικνώσει στη Δημόσια Τεχν. Εκπαίδευση, σχεδόν εξοβελίσει στα ΓΕΛ και σπρώξει στην Υποχρεωτική Εκπ/ση. Πάντως δόθηκαν αρκετές θέσεις στην α/βάθμια.

ε) Οι 2^ες ξένες γλώσσες ΠΕ05 (Γαλλικών), ΠΕ07 (Γερμανικών) φαίνονται να «αναβαθμίζονται» πάλι στο «νέο» Λύκειο εις βάρος της Αγγλικής (ΠΕ06), αλλά αυτό που δεν εξηγείται εύκολα είναι η τεράστια συρρίκνωση των κενών στην α/βάθμια, σε αντίθεση με την μεγάλη «αύξηση» των πλεονασμάτων στην β/βάθμια.

Τους πίνακες που έβγαλε το ΥΠΑΙΘ γι' αυτές αλλά και όλες τις ειδικότητες, στηρίχτηκε επί πλέον στα νέα ωρολόγια προγράμματα, στις όποιες συγχωνεύσεις ή καταργήσεις σχολείων τον Ιούλιο, αλλά οι Δ/ντές Εκπ/ης της ΔΕ (όχι τα ΠΥΣΔΕ) είχαν ξεχωριστές στήλες που αφαίρεσαν συνταξιοδοτήσεις 2013, καθηγητές σε θέσεις ευθύνης και μακροχρόνιες άδειες που λήγουν μετά τις 30-9-2013.

Να καταγγείλουμε ότι στην Δυτ. Ελλάδα το ΥΠΑΙΘ δεν έλαβε καθόλου ή σχεδόν καθόλου τα πολλά κενά που έστειλαν οι Δ/νσεις α/βάθμιας (όχι τα ΠΥΣΠΕ όπως καταγγέλλεται) μέσω της Περ/κης Δ/νσης, αφού στην Αχαΐα, την Ηλεία και την Αιτωλοακαρνανία είναι μηδενικά, ενώ οι πληροφορίες μας, όπως και η περσινή εμπειρία δείχνει, ότι στάλθηκαν. Θα μπορούσαν έτσι να καλύψουν τουλάχιστον το 70% των «πλεονασμάτων».

στ) Περίεργα πράγματα συμβαίνουν στην  ειδικότητα των ΠΕ11 (Φυσ. Αγωγής). Πέρισυ δεκάδες συνάδελφοι διατέθηκαν στην α/βάθμια, φέτος δεν τους ζητήθηκε εθελοντική μετάταξη, ενώ άνοιξαν  σχετικά λίγες θέσεις σε μερικές Δ/νσεις α/βάθμιας ανά τη χώρα. Όμως έχουμε πληροφορίες ότι συνέβησαν παρόμοια πράγματα με αυτές της 2^ης ξένης γλώσσας.

ζ) Είναι αλήθεια ότι διατίθεται συγκεκριμένη χρηματοδότηση 107 εκ. ευρώ στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση για θέσεις που αφορούν κατά κύριο λόγο τα ολοήμερα Δημοτικά με Ενιαίο Αναμορφωμένο Εκπαιδευτικό Πρόγραμμα (ΕΑΕΠ). Το πρόγραμμα όμως των ΕΑΕΠ είναι ενταγμένο στα ΕΣΠΑ, έχει ημερομηνία λήξης 31/12/2015. Έτσι όσες μετατάξεις γίνουν εκεί θα κατευθυνθούν, με μεγάλη πιθανότητα να μείνουν οι συνάδελφοι τόσο στην διάθεση των κατά τόπους ΠΥΣΠΕ, όσο και να παραμένουν την πολιτική απόφαση της Ε.Ε. και της Αποικίας χρέους το 2015 για το αν θα «πλεονάσουν» τέλος του 2015, εάν δεν έχουν «πλεονάσει» νωρίτερα. Μέχρι τότε όμως στο χέρι των εργαζομένων και του βασανιζόμενου λαού είναι να αρχίσει να αποτινάξει τους ζυγούς.

η) Είναι πολύ πιθανό εάν γίνει η μαζική είσοδος ειδικοτήτων στα λημέρια της α/θμιας εκπ/σης να γίνουν νωρίτερα και βιαιότερα όσα συμβαίνουν στην β/θμια απ' αυτό το καλοκαίρι. Αντί για μεμψιμοιρίες ή περιχαρακώσεις με μικρό ορίζοντα ας πάρουμε οι συνάδελφοι ενιαία ή παράλληλα, αλλά πάντως σε κοινά μετερίζια τον παρατεταμένο αγώνα αντίστασης και ανατροπής που μας αναλογεί.

Συμπέρασμα

Εάν δεν έχουμε ως πλάνο την αντίσταση σε όλη την πολιτική της τρόικας-ντόπιας ελίτ για τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, τον ιμπεριαλισμό στο εσωτερικό της ΕΕ αλλά και του παγκόσμιου κεφαλαίου γενικότερα στην περιοχή, ώστε να ανοίξει η παραγωγική και πολιτισμική βάση στη χώρα υπέρ των εργαζομένων και της νεολαίας,

Εάν δεν έχουμε ως εκπαιδευτική προτεραιότητα να ανοίξουμε τα πάντα για το δημόσιο σχολείο, την πρόκριση της σοβαρής ειδίκευσης έναντι της μερικής και φτηνής κατάρτισης, αλλά και την πανεπιστημιακή εκπαίδευση με βάση τις ανάγκες των εργαζομένων και της νεολαίας,

Εάν στο εσωτερικό της β/βάθμιας δεν δούμε ενιαία και πέρα από συντεχνιασμούς των ειδικοτήτων, αλλά και από κοινού με τους συναδέλφους της α/βθμιας, τους αδιόριστους συναδέλφους με επίκεντρο των αναπληρωτές των τελευταίων χρόνων,

Τότε προτάσεις του τύπου «μη κάνετε αίτηση» μπορούν να βρουν υποστηρικτές μόνο στις ειδικότητες που δεν «έπιασε η μυγοσκοτώστρα» τώρα ή σε αυτές που ζαλίστηκαν από τους αλλεπάλληλους «ψεκασμούς» του ΥΠΑΙΘ και δεν βλέπουν μπροστά τους.

– Παρά το πολύ αρνητικό γεγονός ότι «φαγώθηκε» πολιτικά και συνδικαλιστικά η απεργία στις πανελλαδικές λόγω των μεγάλων δυσκολιών και κινδύνων που περιέκλειε,

– Παρά το αρνητικό γεγονός ότι το νέο ΔΣ και προεδρείο της ΟΛΜΕ δεν μπόρεσε τουλάχιστον αντικειμενικά να εφαρμόσει την απόφαση του πρόσφατου 16ου συνεδρίου για «Διαρκές Συνέδριο» το καλοκαίρι ή να προετοιμάσει την μάχη των μετατάξεων του Αυγούστου,

– Παρά το γεγονός ότι είχαμε σημαντικές, αλλά όχι μεγάλες και καθολικές αντιδράσεις για το 1^ο κύμα διαθεσιμοτήτων στην β/βάθμια εκπ/ση,

– Παρά το γεγονός ότι δεν υπήρξε σοβαρός διακλαδικός αγώνας των ομοσπονδιών που είχαν ταυτόχρονες διαθεσιμότητες,

Οφείλουμε αυτή την περίοδο να βάλουμε στις Γεν. Συνελεύσεις των ΕΛΜΕ στόχους που μπορεί φαινομενικά να έχουν ποικιλία, στην ουσία να ενώνουν και να μη διαιρούν αρνητικά τον κλάδο, τόσο στο εσωτερικό, όσο και με την εκπαιδευτική κοινότητα και τους εργαζόμενους συνολικά.

Ο αγώνας για τα εργασιακά και εκπαιδευτικά δικαιώματα των εκπαιδευτικών είναι κοινός με αυτόν για το μεγάλο δημόσιο, ενιαίο, 12χρονο υποχρεωτικό και δημιουργικό σχολείο, αλλά και με αυτόν του χειμαζόμενου λαού.

Συγκεκριμένα, οφείλουμε να βρεθούμε σε καθολική σύγκρουση ανατροπής της συγκεκριμένης εκπαιδευτικής και κοινωνικής πολιτικής με καθολική γενικευμένη απεργία και ανυπακοή, κάνοντας όμως σοβαρή προσπάθεια να έχουμε ενεργητικό σύμμαχο τους εργαζόμενους, τη νεολαία και ευρύτερα την κοινωνία.

Ιδού η Ρόδος…

 

20-08-2013

 

* Παναγιώτης Α. Μπούρδαλας, τακτ. αιρετό μέλος στο ΠΥΣΔΕ Αχαΐας και αν. αιρετό μέλος στο ΑΠΥΣΔΕ Δυτ. Ελλάδας

Αντώνης Ναξάκης, τακτ. αιρετό μέλος στο ΠΥΣΔΕ Χανίων και μέλος του Γ. Σ. της ΑΔΕΔΥ