ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ;

Του  Βασίλη Βιλιάρδου*

Πιθανολογούμε ότι, η Ελλάδα θα διατηρηθεί στην Ευρωζώνη, θα ισορροπεί σε τεντωμένο σχοινί χωρίς να χρεοκοπεί, ενώ ταυτόχρονα θα υφίσταται όλα τα δεινά της στάσης πληρωμών.

Πάρα πολλές φορές ευρισκόμαστε αντιμέτωποι με ερωτήσεις, σχετικά με το τι ακριβώς είναι η χρεοκοπία. Η απάντηση μας είναι ότι, ένα κράτος πτωχεύει όταν δεν μπορεί να πληρώσει τους δανειστές του – αυτούς δηλαδή που διαθέτουν ληξιπρόθεσμες υποσχετικές πληρωμής (ομόλογα), οι οποίες αφορούν είτε τόκους, είτε χρεολύσια (δόσεις). Γράφουμε δανειστές και όχι πιστωτές, επειδή υπάρχει σημαντική διαφορά μεταξύ τους. Οι πιστωτές είναι δυνατόν να είναι προμηθευτές του δημοσίου, οι οποίοι δεν έχουν κρατικά αξιόγραφα στην κατοχή τους – οπότε μπορεί να επιβάλλουν την πτώχευση, όπως και στις επιχειρήσεις, μόνο αφού δικαιωθούν τελεσίδικα από κάποιο δικαστήριο, εκδώσουν διαταγή πληρωμής κλπ. Περαιτέρω, δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ της πτώχευσης μίας επιχείρησης και ενός κράτους – όπου, στην περίπτωση της επιχείρησης, οι δανειστές είναι συνήθως τράπεζες (πιστωτές οι προμηθευτές της, το προσωπικό κλπ.). Αντίθετα όμως με τις επιχειρήσεις, τα κράτη δεν μπορούν να κλείσουν δηλώνοντας χρεοκοπία, ενώ δεν υπάρχει Πτωχευτικό Δίκαιο και δεν μπορεί να διορισθεί σύνδικος πτώχευσης – ο οποίος θα πουλούσε όλα τα περιουσιακά στοιχεία τους κράτους, θα πλήρωνε με αυτά μέρος των υποχρεώσεων του και θα το εκκαθάριζε (έκλεινε).

Στη θέση του συνδίκου πτώχευσης, αλλά με εντελώς διαφορετικό τρόπο, υπεισέρχεται το ΔΝΤ – το οποίο ουσιαστικά «εκβιάζει» την πώληση των περιουσιακών στοιχείων του κράτους (ιδιωτικοποιήσεις), αρνούμενο να πληρώσει τις δόσεις που έχει υποσχεθεί, εάν δεν συμμορφώνεται με τις απολυταρχικές εντολές του η εκάστοτε κυβέρνηση. Το κενό αυτό τώρα, την μη ύπαρξη πτωχευτικού Δικαίου δηλαδή για τα κράτη, προγραμματίζει να καλύψει η ΕΕ – μετά από απαίτηση της Γερμανίας, όταν θα έχουν ολοκληρωθεί οι διαδικασίες του EFSM (περί το 2013). Ειδικά όσον αφορά τις ιδιωτικοποιήσεις, οφείλουμε να διαχωρίζουμε τις κοινωφελείς εταιρείες (δεν επιτρέπεται η πώληση τους), τις στρατηγικές, τις ζημιογόνες και τις κερδοφόρες (η πώληση των τελευταίων μειώνει τα χρέη αλλά αυξάνει τα ελλείμματα, τα οποία εκβάλλουν αργότερα στα χρέη – οπότε είναι δώρο άδωρο).    

Η επόμενη ερώτηση είναι συνήθως εάν η Ελλάδα έχει ήδη χρεοκοπήσει, αφού δεν θα μπορούσε να πληρώσει τα χρέη της χωρίς τη συνδρομή της Τρόικας – επίσης, εάν είναι σε καθεστώς επιλεκτικής χρεοκοπίας. Όσον αφορά το πρώτο, η χώρα μας φυσικά δεν έχει χρεοκοπήσει, αφού ο δανεισμός από το ΔΝΤ της Βραζιλίας, για παράδειγμα, δεν την οδήγησε τελικά στη χρεοκοπία (αν και οφείλουμε να σημειώσουμε εδώ ότι, το δημόσιο χρέος της Βραζιλίας, όπως επίσης της Αργεντινής και τηςΟυρουγουάης την κρίσιμη εποχή, δεν υπερέβαινε το 60% του ΑΕΠ τους – έναντι 160% της Ελλάδας σήμερα). Εκτός αυτού, η Ελλάδα δεν ευρίσκεται ακόμη σε καθεστώς επιλεκτικής χρεοκοπίας – κάτι που θα μπορούσε σύντομα να συμβεί, εάν εφαρμοσθούν οι αποφάσεις της 21^ης Ιουλίου (διαγραφή χρεών από τους ιδιώτες-επενδυτές, ύψους 21% κλπ.). Επίσης όχι σε καθεστώς ελεγχόμενης χρεοκοπίας, αφού αυτό σημαίνει τη συμφωνία του κράτους με τους δανειστές του, αναφορικά με την επιμήκυνση των πληρωμών, τη διαγραφή μέρους των χρεών κλπ. – κάτι που θα μπορούσε επίσης να συμβεί, όταν και εάν εφαρμοσθούν οι αποφάσεις της ΕΕ.       

Σε σχέση τώρα με την πολυσυζητημένη «εκδίωξη» της χώρας μας από το Ευρώ, θα λέγαμε αρχικά ότι, δεν μπορεί κανένας να μας υποχρεώσει (με βάση την Ευρωπαϊκή συνθήκη) – ίσως όμως να μπορεί να μας «εκβιάσει», έτσι ώστε να το αποφασίσουμε μόνοι μας. Φυσικά η υποτίμηση που θα ακολουθούσε, αφενός μεν θα εκσφενδόνιζε το εξωτερικό χρέος μας στα ύψη (δημόσιο και ιδιωτικό), αφετέρου θα οδηγούσε τις τράπεζες, καθώς επίσης τις επιχειρήσεις (όλους εμάς επομένως) στην απόλυτη καταστροφή (υποθετικό σενάριο χρεοκοπίας). Σχετικά τώρα με την άνοδο της ανταγωνιστικότητας της Ελλάδας, λόγω της υποτίμησης εάν η χώρα υιοθετούσε τη δραχμή(ένα σενάριο που επικαλούνται αρκετοί), θεωρούμε ότι μάλλον αποτελεί μία σκόπιμη πλάνη. Η «εσωτερική υποτίμηση», η οποία επιδιώκεται σήμερα (μείωση των μισθών κλπ.), έχει ουσιαστικά τον ίδιο ακριβώς στόχο και σκοπό. Μοναδική ίσως διαφορά είναι το ότι, δεν γίνεται συνήθως αποδεκτή από τους εργαζομένους – τους οποίους «κοροϊδεύει» κανείς ευκολότερα, με τη βοήθεια της πληθωριστικής υποτίμησης (μείωση της αγοραστικής αξίας των μισθών κ.α.). 

Ολοκληρώνοντας, για τον υπόλοιπο πλανήτη, τόσο η ενδεχόμενη χρεοκοπία της Ελλάδας, όσο και η έξοδος της από την Ευρωζώνη σήμερα (μετά το 2013 θα αλλάξουν οι συνθήκες), θα είχε απίστευτα καταστροφικά αποτελέσματα – μεταξύ άλλων τη διάλυση της Ευρωζώνης, εκτεταμένες χρεοκοπίες κρατών και τραπεζών, μείωση του παγκόσμιου ΑΕΠ λόγω τεράστιας ύφεσης (υπολογίζεται στο -15%), μαζική κατάρρευση νομισμάτων και χρηματιστηρίων (ενδεχομένως του ίδιου του χρηματοπιστωτικού συστήματος), κοινωνικές εξεγέρσεις διεθνώς, επαναστάσεις, πολέμους κλπ. Σε κάθε περίπτωση βέβαια, επειδή η πτώχευση της δεν εξαρτάται πλέον από την ίδια, η Ελλάδα μπορεί να χρεοκοπήσει σε μία ώρα, σε μία ημέρα, σε μήνες ή και σε χρόνια – όταν το επιτρέψουν οι διεθνείς συγκυρίες, οι αγορές ή οι σχεδιασμοί των «εταίρων» της, ενώ δεν υπάρχει τίποτα πιο βασανιστικό για τον άνθρωπο, από την αναμονή του «μοιραίου». Δυστυχώς για όλους μας, η Ελλάδα κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να χρεοκοπήσει, παρά το ότι έχει υψηλότερα περιουσιακά στοιχεία από το δημόσιο χρέος της – ενώ ο συνολικός δανεισμός της, δημόσιος και ιδιωτικός, ήταν μέχρι πρόσφατα χαμηλότερος ακόμη και από τη Γερμανία (άρθρο: Τα παιδιά του Σικάγου). Σε παραλληλισμό με μία επιχείρηση λοιπόν, η οποία πτωχεύει παρά το ότι διαθέτει ένα μεγάλο αριθμό ακινήτων, τα οποία όμως δεν είναι νοικιασμένα, η χώρα μας οδηγείται στην καταστροφή λόγω της διαχρονικής ανικανότητας των «διαχειριστών» της να εκμεταλλευθούν τη δημόσια περιουσία της – «άψυχη» και έμψυχη.    

Η ΑΝΑΓΚΗ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑΣ

Με βάση όλα όσα συμβαίνουν σήμερα διεθνώς, θα μπορούσε κανείς να ισχυρισθεί ότι, εν αγνοία μας έχει απαγορευθεί στην Ελλάδα να χρεοκοπήσει – παρά το ότι, κατά πολλούς, μόνο έτσι θα έλυνε τα χρόνια προβλήματα της οικονομίας της. Για παράδειγμα, όταν (α)  μία επιχείρηση λειτουργεί με ζημία (στην περίπτωση μίας χώρας, όταν οι δαπάνες του προϋπολογισμού είναι μεγαλύτερες από τα έσοδα), (β)  αγοράζει περισσότερα από όσα πουλάει (στην περίπτωση τους κράτους, έλλειμμα στο ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών ύψους 14% του ΑΕΠ), (γ)  όσο και να περιορίσει το προσωπικό της ή/και να μειώσει τους μισθούς, δεν επιστρέφει στην κερδοφορία (απολύσεις ΔΥ), (δ)  οι τόκοι για τα δάνεια της πλησιάζουν το 40% των ετησίων εσόδων της, ενώ οι δόσεις των δανείων είναι αδύνατον ποτέ να πληρωθούν, θα ήταν εντελώς ανεύθυνο να συνεχίσει να λειτουργεί – αφού έτσι θα κατάστρεφε όλο και περισσότερες τράπεζες ή προμηθευτές της. Επομένως, ο διαχειριστής της θα έπρεπε αμέσως να δηλώσει πτώχευση – έτσι ώστε αφενός μεν να πάψει να χρεώνει τους πιστωτές της ζημιογόνας εταιρείας του, αφετέρου να προστατέψει την επιχείρηση από τους δανειστές της, υπαγόμενος στο άρθρο 99 του πτωχευτικού κώδικα. Δηλαδή, ο διαχειριστής θα ήταν υποχρεωμένος να ζητήσει τη διαγραφή μέρους των χρεών της εταιρείας του από τους δανειστές της, την επιμήκυνση των δόσεων και χαμηλά επιτόκια – μήπως έτσι καταφέρει και διασώσει κάποιο μέρος της επιχείρησης, με στόχο να μη χάσουν τις δουλειές τους οι εργαζόμενοι (ούτε τις επενδύσεις τους οι μέτοχοι της). Διαφορετικά, εάν δεν δήλωνε χρεοκοπία, θα ήταν υπεύθυνος απέναντι στο νόμο – αφού δεν επιτρέπεται να λειτουργεί μία εταιρεία υπό τις παραπάνω προϋποθέσεις.     

Η ΕΛΛΑΔΑ

Επιστρέφοντας στη χώρα μας, είναι πέραν πάσης αμφιβολίας ότι, δεν θα μπορέσει να ανταπεξέλθει με τα πολυποίκιλα προβλήματα της (το 2009 θα μπορούσε σχετικά εύκολα – ενδεχομένως και το 2010), (α)  εάν δεν μειωθούν τα επιτόκια δανεισμού (στο 1,5% – όσα πληρώνουν οι Ελληνικές τράπεζες στην ΕΚΤ), (β)  εάν δεν επιμηκυνθεί ο χρόνος αποπληρωμής των οφειλών της, τουλάχιστον στα 40 έτη – όπως πέτυχε η Γερμανία το 1953, μαζί με τη διαγραφή μεγάλου μέρους των χρεών της (η Γερμανία απαίτησε επίσης να μην είναι οι δόσεις για τα υπόλοιπα υψηλότερες από το 4% των εξαγωγών της – οπότε οι δανειστές της τη βοήθησαν να αυξήσει τις εξαγωγές, για να πληρωθούν γρηγορότερα) (γ)  εάν δεν γίνουν παραγωγικές επενδύσεις από τις χώρες του ευρωπαϊκού Βορά, έτσι ώστε να επιλυθεί το πρόβλημα του αρνητικού ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών, καθώς επίσης (δ)  εάν η κυβέρνηση δεν καταφέρει τελικά να ελέγξει τις δαπάνες, παράγοντας πρωτογενή πλεονάσματα στον προϋπολογισμό (κέρδη προ τόκων και δόσεων).   Παράλληλα φυσικά θα πρέπει να δημιουργηθεί ένα σωστό επιχειρηματικό πλαίσιο (φορολογικό κλπ.), το οποίο να εξασφαλίζει την ανάπτυξη, να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη στην πολιτική, να καταπολεμηθεί η διαφθορά των ιθυνόντων κλπ. Εάν όμως δεν συμβούν όλα αυτά, καθώς επίσης εάν συνεχίσει να ακολουθείται η καταστροφική πολιτική λιτότητας, παράλληλα με τη λεηλασία κράτους και Πολιτών, κατά τις μεθόδους των συνδίκων του διαβόλου, η Ελλάδα δεν θα έχει μέλλον.

Είναι δυνατόν όμως να μην το γνωρίζουν οι δανειστές μας; Υπάρχει έστω και μία πιθανότητα να μην το έχει συνειδητοποιήσει η Γερμανία ή το ΔΝΤ; Τι ακριβώς επιδιώκουν, επιμένοντας στο ίδιο λανθασμένο «μονοπάτι»; Κατά την άποψη μας, η απάντηση στα ερωτήματα αυτά είναι απλούστατη – ενώ θυμίζουν σήμερα το «γόρδιο δεσμό», όπως κάποτε την τοποθέτηση του Δούρειου Ίππου μέσα στο κάστρο της Ευρωζώνης. Ειδικότερα, επειδή η Τρόικα φαίνεται πως απέτυχε να «τιθασεύσει» την «κομματικοκεντρική» Πολιτική μας, όπως έχουμε αποτύχει όλοι εμείς οι Πολίτες τόσα χρόνια, αποφάσισε να μεταφέρει τις ευθύνες ξανά σε εμάς – εξαναγκάζοντας μας όμως αυτή τη φορά να δράσουμε. Δηλαδή, οδήγησε τη χώρα στο μονόδρομο της «εσωτερικής χρεοκοπίας» (στάση πληρωμών εντός συνόρων) – όπου η Ελλάδα (α)  θα διατηρηθεί στην Ευρωζώνη, έτσι ώστε να μην δημιουργήσει πρόβλημα στο ευρώ, (β)  θα ισορροπεί σε τεντωμένο σχοινί χωρίς να χρεοκοπεί, έτσι ώστε να μην δημιουργήσει πρόβλημα στον πλανήτη, αλλά (γ)  θα υφίσταται όλα τα «δεινά» της χρεοκοπίας (φυσικά είναι πιθανόν η εκτίμηση μας να είναι εντελώς εσφαλμένη – πόσο μάλλον αφού δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς συζητείται από την κυβέρνηση).

Αυτό θα μπορούσε να επιτευχθεί με έναν σχετικά εύκολο τρόπο: η Τρόικα θα πληρώνει μόνο τους ξένους δανειστές μας, τουλάχιστον μέχρι το 2013 (όπου θα έχει εξουδετερωθεί η Ελληνική βόμβα), θα μετατρέπει τα νέα δάνεια της σε ενυπόθηκα, ενώ παράλληλα θα διατηρεί προστατευμένες τις Ελληνικές τράπεζες, σε συνδυασμό με κάποιες άλλες ενέργειες. Η κυβέρνηση λοιπόν θα είναι υποχρεωμένη να καλύπτει τις λοιπές ανάγκες της (ελλείμματα κλπ. ύψους περί τα 2 δις € μηνιαία) μόνη της – μη έχοντας τη δυνατότητα να τις χρηματοδοτήσει με νέα δάνεια. Επομένως, θα είναι αναγκασμένη να παράγει πρωτογενή πλεονάσματα από αμέσως ή να μην πληρώνει τις υποχρεώσεις της στο εσωτερικό (μισθούς, συντάξεις κλπ.). Πιθανολογούμε λοιπόν ότι, ακριβώς για το λόγο αυτό ο πρωθυπουργός διέκοψε το ταξίδι του και υιοθετήθηκαν σε συνθήκες πανικού οι νέοι φόροι – παράλληλα με τις μειώσεις των δαπανών που ανακοινώνονται (απολύσεις ΔΥ κλπ.). Πλέον, χωρίς το φόβο του πολιτικού κόστους, αφού δεν υπάρχει καμία απολύτως εναλλακτική επιλογή για την κυβέρνηση. Μοναδικό, μεγάλο ίσως μειονέκτημα του ενδεχόμενου σχεδίου εσωτερικής χρεοκοπίας της Ελλάδας, είναι η αντίδραση των Πολιτών – όπου ελπίζουμε να μην αναγκασθεί ακόμη μία φορά η Ελλάδα, να γίνει το πειραματόζωο του πλανήτη.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Ίσως εδώ πρέπει να αναφέρουμε πώς ακριβώς λειτουργούν οι Η.Π.Α., αφού όλο και περισσότερες Πολιτείες της οδηγούνται στη στάση πληρωμών – χωρίς όμως να αποτελούν μεγάλο κίνδυνο για την υπερδύναμη, ή για τον υπόλοιπο πλανήτη, όπως η Ελλάδα. Στις Η.Π.Α. υπάρχουν τρία σημαντικά στοιχεία, τα οποία δεν υφίστανται στην Ευρώπη: (α)  Κεντρικό κρατικό σύστημα αναδιανομής, όπως αυτό για τις νόμιμες συντάξεις (social security) ή για την ιατρική περίθαλψη – οπότε αποφεύγονται οι κοινωνικές αναταραχές, οι οποίες οφείλονται κυρίως στην έλλειψη (απώλεια) των δύο παραπάνω κοινωνικών παροχών.  (β)  Ομόλογα του ομοσπονδιακού κράτους, τα οποία χρησιμοποιούνται από τις τράπεζες σαν εγγυήσεις. Για παράδειγμα, μία Πολιτεία των Η.Π.Α. μπορεί να χρεοκοπήσει, αλλά οι τράπεζες της δεν σταματούν να λειτουργούν – δεν πτωχεύουν δηλαδή. (γ)  Οι επί μέρους Πολιτείες είναι υποχρεωμένες να εξοφλούν, πριν από οτιδήποτε άλλο, τα ληξιπρόθεσμα δάνεια τους – από τα φορολογικά τους έσοδα. Δηλαδή, πρώτα πληρώνουν τους δανειστές τους και μετά τους δημοσίους υπαλλήλους τους ή άλλου είδους έξοδα – οπότε έχουν την εμπιστοσύνη των «αγορών».

Στα πλαίσια αυτά και χωρίς να επεκταθεί κανείς σε λεπτομέρειες, δεν μπορεί παρά να αναρωτηθεί το εξής: Μήπως οι μελλοντικές Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης σχεδιάζεται πλέον να ακολουθήσουν αυτόν ακριβώς το δρόμο των Η.Π.Α., πειραματιζόμενες εν πρώτοις με την πάμπλουτη, πολλαπλά προικισμένη, αλλά ανυπότακτη και μαχητική Ελλάδα; (Άρθρο μας: Η ιδανική υποψήφια χώρα για τον παραδειγματισμό των υπολοίπων «εταίρων» της Ευρωζώνης: Κατάχρηση δεσπόζουσας θέσης ή μήπως μία δίκαιη απόφαση για την υπεράσπιση του ευρώ; 12/4/2009 (30388 αναγνώσεις)

Υστερόγραφο: Επειδή είχαμε αρκετές ερωτήσεις στο θέμα της λειτουργίας των Πολιτειών στις Η.Π.Α., σε συνδυασμό με τις τράπεζες, αυτό που εννοούμε είναι το ότι, η Ευρωζώνη θα επιλέξει πιθανότατα (είναι ουσιαστικά η πρόταση του ΔΝΤ) την ενίσχυση (ανακεφαλαιοποίηση) των τραπεζών, αντί την αύξηση των κεφαλαίων του EFSM (χωρίς να έχει αποφασισθεί η δημοσιονομική ένωση). Η αιτία είναι το ότι, ο μηχανισμός στήριξης θα έπρεπε να διαθέτει πάνω από 2 τρις €, εάν τυχόν κινδύνευε η Ιταλία (ήδη υποτιμήθηκε) και η Ισπανία. Αντίθετα, η κεφαλαιακή ενδυνάμωση των τραπεζών θα απαιτούσε πολύ λιγότερα χρήματα – ενώ θα διευκόλυνε παράλληλα τη διαγραφή χρεών σε χώρες που δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν με το δανεισμό τους, όπως για παράδειγμα η Ελλάδα, χωρίς να χρεοκοπήσουν οι τράπεζες και το χρηματοπιστωτικό σύστημα.

Βασίλης Βιλιάρδος (copyright), Αθήνα, 20. Σεπτεμβρίου 2011, viliardos@kbanalysis.com

ΠΗΓΗ: Τετάρτη, 21 Σεπτέμβριος 2011, http://www.sofokleous10.gr/portal2/toprotothema/toprotothema/2011-09-20-23-18-17-2011092041320/

Πτώχευση με όρους αποικίας

Του Δημήτρη Καζάκη*

Ύστερα από την εγκατάστα­ση του πρώτου επίσημου Γκαουλάιτερ μετά τη ναζι­στική περίοδο, του κ. Χορστ Ράιχενμπαχ, ολοκληρώνεται και τυπι­κά η νέα κατοχή της χώρας. Για ορια­κή στιγμή έκανε λόγο ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας κα­τά τη συνάντηση που είχε την Τρίτη 13/9 με τον πρόεδρο της Alpha Ban k Γιάννη Κωστόπουλο.

Τη συνάντηση αυ­τή ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ένα είδος Δαμασκηνού της νέας εποχής, διάνθισε με μια περίεργη και σιβυλλι­κή δήλωση ότι «πρέπει να περάσουμε πρώτα στην απέναντι όχθη και έπειτα να τα βρούμε». Τι να εννοούσε άραγε; Ποια είναι η απέναντι όχθη; Ποιοι θα τα βρουν έπειτα;

Από την πλευρά του, ο κ. Κωστόπουλος είπε – σύμφωνα με τα δημο­σιεύματα – ότι στη συγχώνευση της τράπεζάς του με την Eurobank πραγ­ματοποιήθηκε, επιτέλους, η πρώτη μεγάλη ξένη επένδυση στον τόπο μας και εξέφρασε την ελπίδα ότι, παρά τη δύσκολη συγκυρία, η επένδυση θα ολοκληρωθεί γρήγορα. Πρόκειται βέ­βαια για ανοησίες με πατέντα, καθότι η «επένδυση» του εμίρη από το Κατάρ είναι ένα δάνειο με τη μορφή μετατρέ­ψιμου ομολόγου ύψους 500 εκατ. ευρώ. Όσα περίπου δαπανά ο κ. Κωστόπουλος για τις ετήσιες βεγγέρες της τράπεζάς του.

Εν τω μεταξύ σε ύψος ρεκόρ (98%) έχει φτάσει η πιθανότητα πτώχευσης της χώρας μέσα στα επόμενα πέντε χρόνια. Αν η κλίμακα των πιθανοτή­των μπορούσε να μετρήσει άνω του 100%, είναι σίγουρο ότι η Ελλάδα θα το είχε ξεπεράσει. Ποτέ άλλοτε χώρες υπό χρεοκοπία, συμπεριλαμβανομέ­νης και της Αργεντινής το 2001, δεν σημείωσαν τέτοια ρεκόρ πιθανότητας πτώχευσης. Σύμφωνα με τον Πίτερ Τιρ, ιδρυτή ενός από τα μεγαλύτερα hedge fund, του TF Market Advisors στη Νέα Υόρκη, «όλοι ποντάρουν σε μια πτώχευση (της Ελλάδας) στο πολύ άμε­σο μέλλον και νομίζω ότι θα είναι ένα σκληρό γεγονός» (Bloomberg, 13/9).

Το ευρωπαϊκό παγόβουνο

Πόσο σύντομα βλέπουν οι συντελε­στές της αγοράς αυτήν την πτώχευση; Κανείς δεν απαντά καθαρά. Όμως το γεγονός ότι για να ασφαλίσει κανείς τα ελληνικά κρατικά ομόλογα που κατέχει σήμερα με αγορά CDS απαιτούνται 5,8 εκατ. δολ. άμεση καταβολή και 100 χι­λιάδες δολ. ετήσιο κόστος για κάθε 10 εκατ. ομολόγων ελληνικού δημόσιου χρέους, μιλάει από μόνο του. Πρόκει­ται για ύψος ρεκόρ όλων των εποχών για κρατικά ομόλογα από την εποχή που επινοήθηκαν τα CDS.

Όπως είναι φυσικό, τα επιτόκια των ελληνικών ομολόγων εκτινάχτηκαν στα ύψη με το δεκαετές ομόλογο να ξεπερνά για πρώτη φορά το 25%, ενώ το διετές ομόλογο ξεπέρασε τις 662 μονάδες βάσης με επιτόκιο δευτερο­γενούς αγοράς στο 76,17%! Πράγμα που σημαίνει ότι οι κάτοχοι ελληνικών ομολόγων διετούς διάρκειας έχουν χάσει στη δευτερογενή αγορά πά­νω από το 60% της ονομαστικής αξί­ας τους. Με άλλα λόγια, αν οι κάτοχοι ομολόγων διετούς διάρκειας πουλού­σαν τα ομόλογά τους στη δευτερογε­νή αγορά, θα έπαιρναν λιγότερο από το 40% της αρχικής αξίας που είχαν πληρώσει.

Η κατάσταση της Ελλάδας είναι μό­νο η κορυφή του παγόβουνου. Ολό­κληρο το οικοδόμημα της ευρωζώνης έχει γεμίσει τέτοιες ρηγματώσεις, που κανείς πια δεν είναι βέβαιος για το μέλλον του.

Ύψος ρεκόρ έπιασε ο δείκτης που μετρά το κόστος προστασίας από πτώ­χευση για 15 ευρωπαϊκά κράτη. Το ίδιο και ο δείκτης επικινδυνότητας για άμε­ση κατάρρευση των μεγάλων ευρωπα­ϊκών τραπεζών. Πιο συγκεκριμένα, ο δείκτης Markit iTraxx SovX Δυτικής Ευρώπης για CDS κρατικών ομολόγων έφτασε στις 354 μονάδες βάσης, που αποτελεί ρεκόρ όλων των εποχών. Ο δείκτης Markit iTraxx Financial , που συνδέεται με το ομολογιακό χρέος 25 τραπεζών και ασφαλειών, έφτασε αισίως στις 316 μονάδες βάσης, ενώ σύμφωνα με την JP Morgan Chase ο δείκτης επικινδυνότητας για το χρέος μειωμένης εξασφάλισης έχει εκτινα­χθεί στις 557 μονάδες βάσης.

Όλα αυτά σημαίνουν ότι η πιθανό­τητα να δεχτούν ισχυρά πλήγματα τα υπόλοιπα κράτη της ευρωζώνης, αλλά και οι μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες, από μια άμεση πτώχευση της Ελλάδας έχει αυξηθεί σημαντικά. «Ο αντίκτυ­πος μετάδοσης μιας πτώχευσης θα είναι σοβαρός, επειδή επόμενοι στη γραμμή του πυρός θα είναι η Ιταλία, η Ισπανία και θα συμπεριληφθεί το σύνολο του ευρωπαϊκού τραπεζικού τομέα επίσης», δήλωσε ο Σούκι Μαν, υπεύθυνος στρατηγικής της Societe Generale S.A. στο Λονδίνο. «Αυτό το τρίο είναι ήδη κάτω από έντονη πίεση, που θα γίνει ακόμη χειρότερη».

Τα CDS για την Πορτογαλία, την Ιτα­λία και τη Γαλλία έφτασαν σε επίπεδα ρεκόρ, σύμφωνα με την εταιρεία CMA που καταρτίζει τις τιμές τους. Για την Πορτογαλία έχουν φτάσει στις 1.224 μονάδες βάσης, για την Ιταλία στις 510 και για τη Γαλλία πάνω από τις 196. Να θυμίσουμε εδώ ότι οι μονάδες βάσης των ελληνικών CDS που υποτίθεται ότι εξανάγκασαν την κυβέρνηση το 2010 να απευθυνθεί στον «μηχανισμό στή­ριξης» ήταν λίγο πάνω από τις 400. Σή­μερα βρίσκονται αρκετά πάνω από τις 3.000 μονάδες βάσης, σε ύψος ρεκόρ όλων των εποχών!

Τριγμοί στο σύστημα

Η ανησυχία όλων επικεντρώνεται στο τραπεζικό σύστημα της ευρωζώ­νης και στη δυνατότητά του να αντέ­ξει μια άμεση πτώχευση της Ελλάδας. Οι αγορές εκτιμούν πως όχι, και οι επενδυτές τρέχουν να ξεφορτωθούν τις μετοχές εκείνων των τραπεζών που θεωρούν ότι θα δεχτούν τα πιο καίρια πλήγματα. Έτσι τα CDS για τις μεγαλύτερες γαλλικές τράπεζες, BNP Paribas S.A., Societe Generale S.A. και Credit Agricole S.A., εκτοξεύθη­καν σε ύψη ρεκόρ όλων των εποχών στη βάση εκτιμήσεων ότι η Moody’s Investors Service θα υποβαθμίσει τον βαθμό πιστοληπτικής τους ικανό­τητας έως το τέλος αυτής της εβδο­μάδας λόγω κυρίως της έκθεσής τους στο ελληνικό δημόσιο χρέος και της εμπλοκής τους με το ελληνικό τρα­πεζικό σύστημα. Έτσι τα CDS της Societe Generale S.A. έφτασαν πά­νω από τις 448 μονάδες βάσης, της Credit Agricole S. A. πάνω από τις 331 μονάδες βάσης και της BNP Paribas S. A. τις 321 μονάδες βάσης, σύμφω­να με την CMA.

Οι επενδυτές αποτιμούν τις ευρω­παϊκές τράπεζες σε επίπεδα που δεν έχουμε δει από την περίοδο της πι­στωτικής κρίσης που ακολούθησε την κατάρρευση της Lehman Brothers Holdings In c. το φθινόπωρο του 2008. Ο δείκτης Bloomberg δείχνει ότι οι μετοχές 46 τραπεζών διαπραγματεύ­ονται στο 56% της λογιστικής αξίας τους. Δηλαδή στη χαμηλότερη τιμή που κινήθηκαν μετά τον πάτο που έπι­ασε τον Μάρτιο του 2009, λόγω του κραχ. Το γεγονός αυτό σημαίνει πως οι επενδυτές εκτιμούν ότι το καθα­ρό ενεργητικό των τραπεζών κυρίως της ευρωζώνης αξίζει πολύ λιγότε­ρο από τη λογιστική του αποτίμηση. Οι εκτιμήσεις αυτές αντανακλούν τις επιπτώσεις μιας πιθανής χρεοκοπίας για ορισμένες τράπεζες, σύμφωνα με τον επικεφαλής των αναλυτών στην Barclays Capital, τον Τζέρεμι Σίγκι.

Αυτό σημαίνει ότι οι τράπεζες της ευρωζώνης βρίσκονται στην εντατική ήδη και χρειάζονται για να επιβιώσουν ενέσεις ρευστότητας άνω των 2 τρισ. ευρώ. Πού θα βρεθούν αυτά τα χρή­ματα; Αυτό εναπόκειται στους πολιτι­κούς. «Οι πολιτικοί πρέπει να βρουν τρόπο για να αντιμετωπίσουμε το ανα­πόφευκτο: μια ελληνική πτώχευση και μια επανακεφαλαιοποίηση ορισμένων τραπεζών», δήλωσε ο Πίτερ Θορν της Helvea Ltd με έδρα το Λονδίνο. «Θα πρέπει να κάνουν τις τράπεζες να φαίνονται οικονομικά σταθερές και ασφαλείς, έτσι ώστε οι άνθρωποι να είναι έτοιμοι να καταθέσουν τα χρήματά τους σ’ αυτές για περισσότερες από 24 ώρες». Μια από τα ίδια. Οι πο­λιτικοί πρέπει να βρούνε κι άλλα λε­φτά για τις τράπεζες που καταρρέουν. Πρέπει να εξασφαλίσουν τα συμφέ­ροντα των τραπεζών και να τις κάνουν ελκυστικές στους επενδυτές. Και ποι­ος θα πληρώσει για όλα αυτά; Το γνω­στό υποζύγιο.

Γενίκευση πανικού

Μόνο που αυτή τη φορά το γνωστό υποζύγιο έχει στερέψει. Τι θα συμβεί; Κανείς δεν γνωρίζει. Γι’ αυτό και όλοι οι μεγάλοι επενδυτές τρέχουν στα καταφύγιά τους και οι χρηματιστικές αγορές βρίσκονται σε πτώση.

Ο πανικός αυτός των αγορών έφερε και τον πανικό των ηγετών της ευρω­ζώνης. Οι απανωτές δηλώσεις και πι­έσεις να τηρηθούν οι δεσμεύσεις, να παρθούν νέα εισπρακτικά μέτρα, να επιταχυνθεί η εκποίηση της χώρας, ενώ ξέρουν ότι με όλα αυτά θα επιδει­νωθεί η όλη κατάσταση της οικονομίας, σημαίνει μόνο ένα πράγμα: ετοι­μάζονται να αντιμετωπίσουν μια άμε­ση πτώχευση της Ελλάδας. Αρκεί αυτή η πτώχευση να είναι «ελεγχόμενη».

Η τακτική αυτή απηχεί μια απελπι­σμένη προσπάθεια της τρόικας και της ευρωζώνης να αποσείσει από πάνω της τις ευθύνες για το ενδεχόμενο μι­ας άμεσης πτώχευσης της Ελλάδας και να το μεταθέσει στους κακούς Έλλη­νες που δεν τήρησαν τις δεσμεύσεις τους για να έχουν επιτυχία τα προ­γράμματα που αυτοί επέβαλαν. Με αυτόν τον τρόπο σκοπεύουν επίσης να δικαιολογήσουν την απευθείας ανά­ληψη της διακυβέρνησης της χώρας από τους ίδιους αφού πρώτα συμβεί το μοιραίο.

Σε άρθρο του στην «Die Welt» του Βερολίνου τη Δευτέρα (11/9) ο Φίλιπ Ρέσλερ, αντικαγκελάριος της γερμα­νικής κυβέρνησης και εμπνευστής των μεγαλεπήβολων επενδυτικών σχεδί­ων του κ. Χρυσοχοΐδη για την Ελλάδα, δεν αποκλείει μια ελεγχόμενη πτώ­χευση της Ελλάδας, προκειμένου να σωθεί το ευρώ. «Προκειμένου να στα­θεροποιήσουμε το ευρώ δεν επιτρέ­πεται να υπάρχουν πλέον απαγορευ­τικές σκέψεις. Και σε αυτές ανήκει εν ανάγκη μια ελεγχόμενη πτώχευση της Ελλάδας, εφόσον έχουμε στη διάθε­σή μας τα κατάλληλα εργαλεία». Και ο Ρέσλερ συνεχίζει: «Σε χώρες όπως η Ελλάδα σημειώνονται μέχρι σήμερα μόνο επαρκείς προσπάθειες σταθερο­ποίησης. Αυτό υπονομεύει την εμπι­στοσύνη των ανθρώπων και των αγο­ρών στο κοινό νόμισμα». Και κατέληγε γράφοντας ότι μια τέτοια πτώχευση θα σήμαινε «την αποκατάσταση της ικανότητας του πληγέντος κράτους να λειτουργήσει, ίσως με ένα προσωρινό περιορισμό των κυριαρχικών δικαιω­μάτων του».

Αποικιακή κηδεμονία

Καταλάβατε τώρα τι σημαίνει «ελεγχόμενη» πτώχευση. Σημαίνει σε απλά ελληνικά μια πτώχευση όπου το κράτος, προκειμένου να λειτουργήσει ξανά, θα τεθεί υπό αποικιακή κηδε­μονία, δηλαδή θα τεθεί υπό «προσω­ρινό» περιορισμό των κυριαρχικών δι­καιωμάτων του.

Τι σημαίνει αυτό; Θα αναλάβουν τη διακυβέρνηση της χώρας οι δανει­στές και η τρόικα για να μας σώσουν ακόμη μια φορά. Μήπως αυτό εννο­ούσε και ο Πρόεδρος της Δημοκρατί­ας όταν έλεγε «να περάσουμε πρώτα στην απέναντι όχθη και έπειτα να τα βρούμε»; Με άλλα λόγια ας υποστού­με πρώτα την ελεγχόμενη πτώχευση και έπειτα τα βρίσκουμε υπό καθε­στώς ύπατης αρμοστείας.

Τα σχόλια του κ. Ρέσλερ έρχονται ως απάντηση στο δημοσίευμα του «Der Spiegel» (9/9), όπου υπήρχε η είδηση ότι ο υπουργός Οικονομι­κών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε έχει δώσει εντολή να γίνουν προετοιμασίες για μια άμεση ελληνική χρεοκοπία. Σύμ­φωνα με το γερμανικό περιοδικό, η γερμανική κυβέρνηση ετοιμάζεται για δύο σενάρια σε περίπτωση άμε­σης πτώχευσης της Ελλάδας: η Ελλά­δα να παραμείνει στη ζώνη του ευ­ρώ ή να φύγει και να επανέλθει στη δραχμή «υπό ειδικό καθεστώς».

Είναι αναπόφευκτη – θέλουν να προλάβουν ντόμινο

Η καγκελάριος Μέρκελ μίλησε σχετικά στο ραδιοφωνικό δί­κτυο του Βερολίνου RBB (13/9) διαβεβαιώνοντας ότι θα κάνει ό,τι είναι δυνατόν να αποτραπεί μια ανεξέλεγκτη πτώχευση της Ελλάδας: «Εργαζόμαστε με όλα τα μέσα για να μην συμβεί αυ­τό. Θα πρέπει να αποφύγουμε ανεξέλεγκτες καταστάσεις στο πεδίο του ευρώ. Και για τον λόγο αυτόν είναι η συνέπεια και η εμπιστοσύνη των αγορών σημαντικές. Για αυτό θα πρέπει η Ελ­λάδα να ανταποκριθεί στους όρους που συμφώνησε από κοινού με την τρόικα. Ήταν δυσάρεστο το γεγονός της αποχώρησης της τρόικας, η οποία θα επιστρέψει πάλι στην Ελλάδα αυτή την εβδομάδα. Και αυτό που ακούω από την Ελλάδα είναι ότι η ελ­ληνική κυβέρνηση έχει λάβει τα μηνύματα των καιρών και κάνει τα πράγματα που προβλέπονται στην ημερήσια διάταξη».

«Η πρώτη προτεραιότητα είναι να αποφευχθεί μια ανεξέλε­γκτη πτώχευση, γιατί αυτό δεν θα χτυπήσει μόνο την Ελλάδα, αλλά συνιστά μεγάλο κίνδυνο για όλους, ή τουλάχιστον για μια σειρά άλλες χώρες», είπε η Μέρκελ. «Έχω κάνει τη θέση μου πολύ σαφή: ότι πρέπει να κάνουμε τα πάντα για να κρατηθεί η ζώνη του ευρώ ενωμένη πολιτικά, γιατί πολύ γρήγορα θα αντι­μετωπίσουμε το φαινόμενο του ντόμινο». Ωστόσο ξεκαθάρισε ότι «δεν αποκλείει εντελώς μια ελεγχόμενη πτώχευση» της Ελ­λάδας. Αυτό όμως πρέπει να συμβεί, πάντα κατά την κ. Μέρκελ, όταν θα στηθεί ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Στήριξης (ΕΜΣ) που επιτρέπει την ομαλή πτώχευση και προβλέπεται να λειτουργήσει από το 2013. Γι’ αυτό και θεωρεί ότι «δεν αναμένει την πτώ­χευση της Ελλάδας τώρα».

Η χώρα στη διάθεσή τους

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ότι για τους Γερμανούς και την ευρωζώνη η πτώχευση της Ελλάδας είναι αναπόφευκτη. Απλά προτι­μούν να είναι ελεγχόμενη και εντός του ΕΜΣ, που θα λειτουργή­σει από το 2013. Άλλο όμως τι προτιμούν και άλλο τι μπορεί να γίνει. Αν δεν μπορέσουν να αποφύγουν έως τότε την πτώχευση της χώρας, τότε θέλουν να γίνει «ελεγχόμενα». Δηλαδή να τε­θεί ολόκληρη η χώρα στη διάθεση των δανειστών της. Κι αυτό συμβαίνει με τα μέτρα που παίρνονται.

Συνταγή καταστροφής υπό τον έλεγχο των πιστωτών

Θα πρέπει να διευκρινίσουμε ότι μια «ελεγ­χόμενη» πτώχευση μπορεί να είναι πιο ευνοϊκή για τους δανειστές μιας χώρας, δεν είναι όμως ποτέ για τον πληθυσμό της. Σε «ελεγχόμενη» πτώχευση βρίσκονται μια σειρά χώρες της Λα­τινικής Αμερικής, της Αφρικής και της Ασίας από τη δεκαετία του 1980 έως σήμερα. Στην ίδια κατάσταση βρίσκεται και η γειτονική μας Βουλγαρία από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 που πτώχευσε επίσημα μέχρι σήμερα. Δείτε την κατάστασή της και θα αντιληφθείτε για τι μιλάνε.

Μπροστά σε μια τέτοια επιλογή, ακόμη και η ανεξέλεγκτη μονομερής πτώχευση μοιάζει καλύτερη διέξοδος. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Μάριο Μπλεγέρ, που διατέλεσε διοικητής της κεντρικής τράπεζας της Αργεντινής στον από­ηχο της μεγαλύτερης χρεοκοπίας παγκόσμια των δυο τελευταίων δεκαετιών, είπε ότι η Ελ­λάδα θα πρέπει να σταματήσει τις πληρωμές για το χρέος της, ώστε να σταματήσει την επιδείνωση της οικονομίας που απειλεί και την Ευ­ρωπαϊκή Ένωση.

«Πλήρης παύση πληρωμών»

«Αυτό το χρέος είναι ανεξόφλητο», είπε ο Μπλεγέρ, ο οποίος ήταν επίσης σύμβουλος του διοικητή της Τράπεζας της Αγγλίας Μέρβιν Κινγκ την περίοδο 2003 – 2008, σε συνέντευξή του στο Μπουένος Άιρες (14/9). «Η Ελλάδα θα πρέπει να πτωχεύσει και μάλιστα να πτωχεύσει ολοκληρωτικά. Μια μικρή πτώχευση είναι χει­ρότερη από μια μεγάλη πτώχευση και πολύ χει­ρότερη από καμία πτώχευση».

Αυτό που εννοεί ο Μπλεγέρ όταν μιλά για πτώχευση είναι η πλήρης παύση πληρωμών προς τους δανειστές. Πιστεύει δηλαδή ότι δεν αρκεί μόνο μια μερική παύση πληρωμών για μέρος του χρέους, αλλά μια πλήρης παύση πληρωμών για το σύνολο του ελληνικού χρέ­ους. Δεν υπάρχει άλλη λύση. «Είναι εντελώς γελοίο αυτό που συμβαίνει», είπε ο Μπλεγέρ. «Ας υποθέσουμε ότι αυτές οι χώρες (Ελλάδα, Πορτογαλία, Ιρλανδία) κάνουν ό,τι είναι στο πρόγραμμα, με βάση το οποίο κάνουν όλες αυ­τές τις προσαρμογές και τις ιδιωτικοποιήσεις, στο τέλος του 2012 το χρέος προς το ΑΕΠ θα είναι πολύ μεγαλύτερο από το τρέχον έτος». Και χαρακτήρισε τις προσπάθειες της ευρωζώνης να οδηγήσουν την Ελλάδα και τις άλλες υπό χρεοκοπία χώρες σε ακόμη μεγαλύτερη ύφεση μια «σίγουρη συνταγή καταστροφής». Τα υπό­λοιπα είναι υπόθεση των λαών. Οι μόνοι επίδο­ξοι σωτήρες που μπορούν να υπάρξουν είναι όσοι ετοιμάζονται στους διαδρόμους της «οι­κονομικής διακυβέρνησης» της ευρωζώνης.

* Ο Δημήτρης Καζάκης είναι Οικονομολόγος – Αναλυτής.

ΠΗΓΗ: (ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΟ “Π” ΣΤΙΣ 15-09-11), http://www.topontiki.gr/article/22139

Στη σφαίρα της πτώχευσης

Του Δημήτρη Καζάκη

Σε πρωτοφανή ιστορικά επί­πεδα ανέβηκαν τα ασφά­λιστρα κινδύνου για τα ελ­ληνικά κρατικά ομόλογα τη Δευτέρα. Το κόστος ασφάλισης για τα ελληνικά κρατικά ομόλογα έναντι αθέτησης πληρωμών (CDS) ξεπέρα­σαν τις 3.000 μονάδες βάσης. Ποτέ άλλοτε, από την εποχή που τα συγκε­κριμένα ασφάλιστρα κινδύνου επινο­ήθηκαν στη χρηματαγορά στις αρχές της δεκαετίας του ’90, δεν έφτασαν σε τέτοιο επίπεδο για ομόλογα κρά­τους που επίσημα δεν έχει κηρύξει πτώχευση. Ακόμη.

Με λίγα λόγια, οι περίφημες «αγο­ρές», τις οποίες τόσο επίμονα προ­σπαθούν να εντυπωσιάσουν η κυ­βέρνηση και η τρόικα, έχουν βαθμο­λογήσει την κατάσταση της Ελλάδας πολύ χειρότερα από οποιαδήποτε άλλη χώρα έχει πτωχεύσει επίσημα τις προηγούμενες δύο δεκαετίες. Και εις ανώτερα!

Την ίδια ημέρα η απόδοση (επιτόκιο) του διετούς ελληνικού ομολόγου χτύπησε νέα επίπεδα ρεκόρ. Έφτα­σε το 49,47%! Η Ανταρκτική σαν οι­κονομία θα είχε πετύχει καλύτερα επίπεδα. Βέβαια, η εκτίναξη των με­σοπρόθεσμων ομολόγων του ελλη­νικού Δημοσίου δεν οφείλεται μόνο στις τραγικές προοπτικές της ελληνι­κής οικονομίας, αλλά και στο άγριο «σορτάρισμα» που κάνουν κυρίως οι τράπεζες. Κάτι που πυροδότησε η απόφαση της 21ης Ιουλίου και η εθε­λοντική ανταλλαγή ομολόγων. Όσες τράπεζες έχουν συμφωνήσει σ’ αυ­τήν την εθελοντική ανταλλαγή ομο­λόγων, έχουν επιδοθεί σε ένα άγριο παιχνίδι «σορταρίσματος» προκειμένου να κερδίσουν όσο περισσότερα μπορούν πριν γίνει αυτή η ανταλλα­γή.

Την ίδια πάλι ημέρα ο Ζόζεφ Άκερμαν δηλώνει κατά τη διάρκεια ομιλί­ας του στη Φρανκφούρτη ότι οι συν­θήκες στις αγορές μετοχών και ομο­λόγων θυμίζουν τη χρηματοπιστωτική κρίση του φθινοπώρου του 2008. Μέσα στον Αύγουστο εξανεμίστηκαν 7 τρισ. δολάρια σε αξία μετοχών, με τις τράπεζες να είναι οι περισσότε­ρο χαμένες. Τον προηγούμενο μήνα χάθηκαν άλλα 2 τρισ. δολάρια, χάρη κυρίως στην πτώση των τραπεζικών μετοχών, που πήρε χαρακτήρα χιονοστιβάδας μόλις κατακάθισε ο επι­κοινωνιακός κουρνιαχτός των απο­φάσεων της 21ης Ιουλίου.

Είναι σίγουρο ότι οι τράπεζες θα κά­νουν ό,τι μπορούν για να μετακυλί-σουν το κόστος αυτής της χασούρας στην κοινωνία και την οικονομία. Πε­ρισσότερα ρευστά θα «παρκάρουν» στα ταμεία τους, χάρη και στη διαρ­κή επιδότηση των κρατών. Λιγότε­ρα δάνεια θα βρουν τον δρόμο τους προς την πραγματική οικονομία και με υψηλότερα επιτόκια. Όλα αυ­τά θα επιδεινώσουν το ήδη άσχημο επενδυτικό κλίμα διεθνώς. Η παρα­γωγή διεθνώς θα υποχωρήσει. Νέα συρρίκνωση μισθών και απασχόλη­σης θα επακολουθήσει και, όπως εί­ναι φυσικό, η κατανάλωση που ήδη βρίσκεται σε ιστορικά χαμηλά θα υποχωρήσει ακόμη περισσότερο. Απ’ ό,τι φαίνεται, η παγκόσμια οικο­νομία δεν θα μπορέσει να αποφύγει ένα νέο παγκόσμιο κραχ.

Διάλυση της χώρας

Όμως για τους κυβερνώντες στην Ελ­λάδα όλα αυτά συμβαίνουν κάπου πολύ μακριά. Ίσως σε άλλο πλανήτη. Γι’ αυτούς υπάρχουν μόνο οι δεσμεύ­σεις που έχουν αναλάβει τυφλά και υποτακτικά απέναντι στην τρόικα. Κι έτσι, ύστερα από μια ακόμη άθλια παράσταση με αφορμή την 6η δόση, ο κ. Βενιζέλος βγήκε και εξήγγει­λε τη χαριστική βολή στην ελληνική κοινωνία και οικονομία: «Θα ειση­γηθώ στο Υπουργικό Συμβούλιο μια σειρά από πρωτοβουλίες για όλη τη δέσμη των διαρθρωτικών αλλαγών. Οι ιδιωτικοποιήσεις, οι ποσοτικοί στόχοι του 2011 θα καλυφθούν. Θα μεταφερθούν όλα τα περιουσιακά στοιχεία στο Ταμείο Αξιοποίησης της περιουσίας του Δημοσίου. Θα προ­χωρήσουμε με πάρα πολύ γρήγορο ρυθμό, θα υπάρξουν αποτελέσμα­τα μέσα στον Σεπτέμβριο, μέσα στη χρονιά».

Εξήγγειλε δηλαδή ότι η ύφεση θα σημειώσει ρεκόρ αυτή τη χρονιά. Ήδη κινείται σε ποσοστά άνω του 7%. Η ανεργία θα ξεπεράσει κάθε προηγούμενο, δημιουργώντας έναν στρατό εφεδρείας που ξεπερνά το σύνολο της απασχόλησης του δημό­σιου τομέα. Χωρίς να προσθέσουμε σ’ αυτόν και τον στρατό εφεδρείας που θα δημιουργηθεί στο ίδιο το Δη­μόσιο.

Οι κυβερνώντες, και φυσικά η τρόικα, βιάζονται να τελειώσουν με τη διάλυ­ση της χώρας πριν η επίσημη πτώχευ­ση γίνει ξαφνικά αναπότρεπτη. Είτε πριν τους προλάβει ένα νέο παγκό­σμιο κραχ. Ο λόγος είναι απλός. Η επίσημη πτώχευση είτε το νέο κραχ επιδεινώνουν δραματικά τους αστάθ­μητους παράγοντες των εξελίξεων μέσα κυρίως στην κοινωνία. Με εξα­γριωμένες μάζες στους δρόμους για­τί έχουν χάσει τα πάντα, δεν μπορούν να γίνουν καλές μπίζνες.

«Παντοτινή» πτώχευση

Το έχουμε πει και θα το ξαναπούμε: Με την απόφαση της Ευρωπαϊκής Συ­νόδου Κορυφής της 21ης Ιουλίου, η Ελλάδα τελεσίδικα μπήκε στη σφαί­ρα της επίσημης πτώχευσης. Δεν εί­ναι πια μια οικονομία σε κατάσταση αφερεγγυότητας, δηλαδή αδυναμίας συνέχισης των πληρωμών της, αλλά μια οικονομία που πλέον οδηγείται σε στάση πληρωμών. Μόνο που επί­σημα η κυβέρνηση μας λέει ότι δεν θα είναι πλήρης, ολική πτώχευση, αλλά μόνο «επιλεκτική πτώχευση», και δεν πρέπει να μας νοιάζει ιδιαί­τερα. Γιατί; Διότι υπάρχει το νέο «πα­κέτο στήριξης». Όμως το πακέτο αυ­τό μόνο με τις εγγυήσεις που ζητούν οι «εταίροι» θα οδηγήσει στην εκτί­ναξη του δημόσιου χρέους ήδη από το 2011.

Το «πακέτο στήριξης» που αποφα­σίστηκε όχι μόνο δεν μετατρέπει το δημόσιο χρέος της Ελλάδας σε βιώ­σιμο, αλλά επιδεινώνει τους συνο­λικούς όρους διαχείρισής του. Εκτι­μάται ότι οι δανειακές ανάγκες μό­νο για τον επόμενο χρόνο θα εκτινα­χθούν κατά 14% επί του ΑΕΠ, οδηγώ­ντας το δημόσιο χρέος στο 179% του ΑΕΠ στα τέλη του 2012. Όμως αυτό το γνωρίζουν τα επιτελεία της ευρωζώνης. Άλλος είναι ο βασικός στό­χος του «νέου πακέτου». Η εξαγορά του απαραίτητου χρόνου για να απε­γκλωβιστούν οι μεγάλες ευρωπαϊ­κές τράπεζες από το δημόσιο χρέος της Ελλάδας, αλλά και να αποτραπεί ένα άμεσο «πιστωτικό γεγονός», δη­λαδή μια κατάρρευση του εγχώριου τραπεζικού συστήματος λόγω έλλει­ψης ρευστότητας.

Με την πρακτική αυτή όχι μόνο δεν ελαφραίνει το βάρος του δημόσιου χρέους, αλλά καταδικάζεται η ελλη­νική κοινωνία και οικονομία σε μια διαδικασία εσαεί πτώχευσης «τρι­τοκοσμικού» χαρακτήρα. Όχι μόνο το λαϊκό νοικοκυριό και το κράτος θα πρέπει να εξασφαλίζουν την πληρωμή των δυσβάσταχτων χρε­ών και να υποστηρίζουν την κερδο­σκοπία των τραπεζών με το ελληνι­κό χρέος για τα επόμενα 30 χρόνια, αλλά ολόκληρη η περιουσία της χώ­ρας έχει ήδη τεθεί στη διάθεση των δανειστών.

Πολύ γρήγορα η επιδείνωση όλων των ζωτικών δεικτών της ελληνικής οικονομίας θα αποδείξει ακόμη και στον πιο αφελή ότι η πτώχευση της χώρας έχει ήδη συντελεστεί και ότι η συμφωνία της Συνόδου Κορυφής αποτελεί μόνο τον τρόπο διαχείρισής της υπέρ των δανειστών και της ευρωζώνης.

Επομένως το ερώτημα δεν είναι ευρώ ή δραχμή. Άλλωστε σήμερα η μεγά­λη πλειονότητα του πληθυσμού έχει καταλάβει ότι ακόμη και οι καταθέ­σεις που έχουν απομείνει στο τραπε­ζικό σύστημα είναι απλώς μια «μαγι­κή εικόνα» δίχως αντίκρισμα. Οι επι­τελείς της ευρωζώνης προτιμούν να δουν την Ελλάδα να φλέγεται παρά να της επιτρέψουν να εγκαταλείψει το ευρώ. Κι επομένως θα πρέπει να αναρωτηθεί πολύ σοβαρά τι άλλο μπορεί να γίνει για να αποφευχθεί μια τόσο σίγουρη καταστροφή. Θα πρέπει εδώ και τώρα να μετρήσει τι επιθυμεί να ρισκάρει.

♦ Να δοκιμαστεί με τις δυσκολίες και τις απειλές μιας ριζικά διαφορετικής πορείας που ξεκινά με τη μη αναγνώ­ριση του χρέους και την έξοδο από το ευρώ, η οποία είναι σίγουρο ότι μπορεί να οδηγήσει σε καλύτερες εποχές τη χώρα και την εργαζόμενη πλειονότητα του πληθυσμού της;

♦ Ή να αφεθεί στη βεβαιότητα ενός κοινωνικού και οικονομικού ολοκαυ­τώματος μέσα στο ευρώ;

Άρνηση χρέους το στοιχειώδες μέτρο άμυνας

Η επίσημη προπαγάνδα αγωνίζεται να πείσει ότι καλύτερα νεκρός με ευρώ, παρά ζωντα­νός και με εθνικό νόμισμα. Πολύ σύντομα ο ελληνικός λαός θα αναγκαστεί εκ των πραγ­μάτων να επιλέξει. Θα τον αναγκάσει η ίδια η κατάσταση. Ό,τι κι αν λένε οι παπαγάλοι των διαπλεκομένων.

Η μόνη πραγματική εναλλακτική λύση είναι η άρνηση της πληρωμής του χρέους, η οποία δεν είναι ένα επαναστατικό μέτρο, αλλά ένα βαθιά λαϊκό δημοκρατικό μέτρο που απαντά όχι μόνο στην αδυναμία της αποπληρωμής του σημερινού δημόσιου χρέους της χώρας, αλλά και στον χαρακτήρα αυτού του χρέους. Είναι ένα στοιχειώδες μέτρο άμυνας μπροστά στη δρομολογημένη καταστροφή.

Η πράξη απέδειξε ότι κανένας άλλος τρόπος δεν υπάρχει για να αντιμετωπιστεί το δημόσιο χρέος της χώρας και να αποφευχθεί η χρεο­κοπία. Η κυβέρνηση Παπανδρέου ξεκίνησε με το «θα πληρώσουμε μέχρι και το τελευ­ταίο σεντ» και οδήγησε τη χώρα στην «επιλε­κτική πτώχευση». Είναι αποφασισμένη να τη φτάσει έως και στην επίσημη πτώχευση, προ­κειμένου να διασωθούν οι τράπεζες και οι το­κογλύφοι. Αρκεί να τα βγάλει όλα στο σφυρί.

Οι θιασώτες της αναδιάρθρωσης μπορεί να συνεχίζουν τον χαβά τους, αλλά η πράξη έχει αποδείξει ότι κάθε σχέδιο αναδιάρθρωσης του χρέους δεν είναι παρά ένα βήμα πριν από την επίσημη πτώχευση της χώρας. Ιδίως αν αυτό επιχειρηθεί εντός του ευρώ.

Μόνο η μη αναγνώριση – με βάση τις αρχές και τις προτροπές του διεθνούς δικαίου – του δημόσιου χρέους έχει μείνει για να γλιτώσου­με τη χρεοκοπία. Τέλος, η άρνηση πληρωμής του χρέους είναι μόνο η αρχή, η αναγκαία αφετηρία για μια άλλη, ριζικά διαφορετική πορεία, που απαιτεί εδώ και τώρα:

1 Απαλλαγή της χώρας από το καθεστώς της νέας κατοχής από την Ε.Ε. και το ΔΝΤ με την κατάργηση του συνόλου των δε­σμεύσεων που έχει υπογράψει, αποδεχθεί και νομοθετήσει η κυβέρνηση. Το σύνολο των μέτρων και παρεμβάσεων που έχουν παρθεί από την εποχή που ψηφίστηκε το μνημόνιο τον Μάιο του 2010, πρέπει να κα­ταργηθεί.

2 Άνοιγμα όλων των δημόσιων λογαρια­σμών του κράτους, ώστε να δούμε τι έγι­ναν τα λεφτά, τι κρύβουν οι συμβάσεις δανει­σμού και ποιος επωφελήθηκε από αυτές.

3 Κατάργηση κάθε έννοιας παραγραφής και ασυλίας για όλους όσοι διαχειρίστη­καν και διαχειρίζονται δημόσιο χρήμα. Και μάλιστα με αναδρομική ισχύ. Όποιος, πολι­τικός ή επιχειρηματίας, κόμμα ή επιχείρηση, έβαλε χέρι ή συνέργησε στη λεηλασία του δημόσιου πλούτου θα πρέπει να τιμωρηθεί και η περιουσία του να δημευθεί.

4 Έξοδος από τη ζώνη του ευρώ και επα­ναφορά εθνικού νομίσματος. Όσο η χώ­ρα βρίσκεται μέσα στην ΟΝΕ είναι σαν τον μελλοθάνατο που περιμένει τη θανατηφόρα ένεση. Είναι εκτεθειμένη σε κάθε είδους πιέσεις, εκβιασμούς και επιδρομές της διεθνούς κερδοσκοπίας. Ενώ λειτουργεί ως αναλώσιμο είδος για τα διευθυντήρια της ευρωζώνης και τους αποικιοκράτες «εταίρους» της.

5 Εθνικοποίηση των μεγάλων τραπεζών, με πρώτη την Τράπεζα της Ελλάδος, για να αποκτήσει ο λαός τον έλεγχο της οικονομίας, να ξεριζώσουμε τον σαράφικο και τοκογλυ­φικό χαρακτήρα του τραπεζικού συστήματος και να επιβάλουμε αυστηρούς ελέγχους στην κίνηση κεφαλαίων.

6 Ανάδειξη του κράτους σε βασικό μοχλό της οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης της χώρας, με πρώτη την εθνικοποίηση των παλιών ΔΕΚΟ, όλων των δημόσιων αγα­θών και υπηρεσιών που ιδιωτικοποιήθηκαν. Ένα κράτος που πρέπει να πάψει να αποτελεί φέουδο μιας παρασιτικής οικονομικής και πο­λιτικής ολιγαρχίας η οποία σήμερα κυβερνά τη χώρα.

7 Παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας μέσα από μια γενναία αναδιανομή πλούτου και εισοδημάτων υπέρ των εργαζομένων, των ατομικών παραγωγών και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Μόνο έτσι μπορεί να ανακάμψει γρήγορα η εσωτερική αγορά και να υπάρξουν σοβαρές επενδύσεις στην παραγωγή.

8 Απαλλαγή της χώρας από τα δεσμά που της έχουν επιβληθεί. Χρειάζεται επιτέ­λους η χώρα και ο λαός της να γλιτώσουν από την απομόνωση που βιώνουν εντός της ευρωζώνης και υπό καθεστώς δουλοπαροικίας του χρέους. Πρέπει να ανοιχτούν στη διεθνή ζωή, να αξιοποιήσουν όλες τις δυνατότητες και τις ευκαιρίες που υπάρχουν μέσα από την αναζή­τηση νέων διεθνών ερεισμάτων, επαφών και σχέσεων με όλους τους λαούς της Ευρώπης και του κόσμου, δίχως ανισοτιμίες, κατανα­γκασμούς, επιβολές και υποτέλειες.

Μεγάλη μάχη για την επιβίωση

Η μάχη που καλείται να δώσει σήμερα ο εργαζό­μενος, ο αγρότης, ο μικρομεσαίος, ο επαγγελμα­τίας, ο νέος δεν είναι μόνο ή απλώς της δικής του προσωπικής επιβίωσης. Κανείς δεν μπορεί να τη βγάλει καθαρή από μόνος του. Ειδικά στις σημερι­νές συνθήκες. Κανείς δεν μπορεί να γλιτώσει από αυτό που έρχεται. Σήμερα κανένας δεν μπορεί να διασώσει τον βιοπορισμό του δίχως να παλέψει για τη σωτηρία συνολικά της χώρας. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Δεν υπάρχουν πια άλλα περιθώρια για το «άσε πρώτα να δούμε τι θα γίνει και ύστερα βλέπουμε». Ή οι εργαζόμενοι και ολόκληρος ο λαός παίρνει την υπόθεση στα χέρια του και αναλαμβάνει δράση για τη διάσωση της χώρας ή θα ζήσουμε καταστάσεις που έχουμε γνωρίσει μόνο στις πιο σκοτεινές σελίδες της Ιστορίας μας. Ήδη η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο. Πόσα θύματα ακόμη πρέπει να συσσωρευθούν; Πόσοι ακόμη πρέπει να κλάψουν τη δουλειά τους, το μεροκάματο και τη σύνταξή τους, το μέλλον και τα νιάτα τους. Πού πρέπει να οδηγηθεί η χώρα για να αποφασίσουμε να κάνουμε κάτι; Κάθε ημέ­ρα που αφήνουμε να περνάει τόσο περισσότερο η χώρα βυθίζεται στο απόλυτο τέλμα.

Ο κ. Βενιζέλος, εξαγγέλλοντας τα τελευταία μέτρα, είπε ότι «έχουμε πόλεμο». Το είπε για να φοβίσει, για να επιδείξει την αποφασιστικότητα της κυβέρνησης να μη σταματήσει μπροστά σε τίποτε προκειμένου να υλοποιήσει τις εντολές – δεσμεύσεις που έχει αναλάβει. Ο κ. Βενιζέλος πιστεύει ότι δεν έχει να φοβηθεί τίποτε και έτσι μπορεί να ξεστομίζει οτιδήποτε. Το πρόβλημα με τον κ. υπουργό είναι ότι στην πραγματικότητα δεν γνωρίζει τι σημαίνει «έχουμε πόλεμο». Αν γνώριζε, δεν θα μιλούσε έτσι. Αν η εξουσία ξέρει να κάνει πόλεμο, η κοινωνία ξέρει να ανταπο­δίδει αυτόν τον πόλεμο στη νιοστή δύναμη. Και, δυστυχώς, η εξουσία φαίνεται αποφασισμένη να οδηγήσει την κοινωνία σ’ αυτό το σημείο.

ΠΗΓΗ: (ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΟ “Π” ΣΤΙΣ 08-09-11), http://www.topontiki.gr/article/21775

Με τον φόβο της κατάρρευσης

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

Η εμπλοκή στις διαπραγματεύσεις μεταξύ κυβέρνησης και τρόικας ακολουθείται από ένταση των σεναρίων περί πτώχευσης και εξόδου της χώρας από το ευρώ – ακόμη και η υπουργός Παιδείας Άννα Διαμαντοπούλου, σαν άλλος… Μπερτολούτσι, μιλάει για τον Γιώργο Παπανδρέου ως τον… τελευταίο πρωθυπουργό του ευρώ. Ο Βενιζέλος προσπαθεί να βάλει τέλος στη φημολογία και να καθησυχάσει, αλλά δεν είναι στο χέρι του. Και πώς να είναι; Τι περνάει από το χέρι του για να περάσει κι αυτό; Το πουλάκι έχει πετάξει…

Το περιβάλλον στο οποίο κινείται η οικονομία στο εσωτερικό πεδίο είναι πλέον δραματικό. Όμως αυτό μπορεί να το διαπιστώσει οποιοσδήποτε παρακολουθεί στοιχειωδώς την ειδησεογραφία. Όπως επίσης μπορεί να δει το γκρέμισμα του Χρηματιστηρίου, αλλά και την εκτόξευση των σπρεντ, των ασφαλίστρων έναντι κινδύνου χρεοκοπίας (CDS) και των αποδόσεων των ελληνικών ομολόγων σε ύψη απίστευτα, με «επιδόσεις» εκ των οποίων κάποιες ίσως μείνουν ανεπανάληπτες.

Η εικόνα πλήρους χρεοκοπίας εμφανίζεται ανάγλυφη στα μάτια κάθε πολίτη που τηρείται στοιχειωδώς ενήμερος. Όπως όμως λέει κι ο Βενιζέλος, η διαπραγμάτευση με την τρόικα είναι πλέον… πολιτική. Πώς να μην είναι; Όλα τα οικονομικά μαντζούνια που δοκιμάστηκαν από την κυβέρνηση και τον Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο αποδείχθηκαν θανατηφόρα, άρα δεν μπορούμε να μιλάμε με όρους οικονομίας. Αυτή είναι νεκρή και το πτώμα της ήδη βρόμισε.

Όπως επεσήμανε ένας πάντα ψύχραιμος και έγκυρος αναλυτής χαμηλών τόνων, ο Σταύρος Λυγερός, στον «Σκάι» την Παρασκευή, η σωρευτική ύφεση της ελληνικής οικονομίας αντιστοιχεί σε αριθμούς που εμφανίζονται σε κοινωνίες ύστερα από… εμφύλιο πόλεμο! Αυτό ακριβώς λοιπόν έχουμε καταφέρει μόλις τον πρώτο ενάμιση χρόνο υπό τον τριμερή Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο. Κι όμως, με βάση τους ισχυρισμούς των σφουγγοκωλάριων της τρόικας, φταίει το ότι… δεν εφαρμόζουμε το «Μνημόνιο» στο σύνολό του! Πού να το… εφαρμόζαμε κιόλας.

Έτσι, λοιπόν, η κυβέρνηση – χωρίς κανένα περιθώριο «επιτυχίας» στους ονομαστικούς στόχους της δανειακής σύμβασης με την τρόικα – αρκείται πλέον στον ρόλο που εξ αρχής της ανατέθηκε και με προθυμία ανέλαβε: αυτόν του ντίλερ της εθνικής – δημόσιας και ιδιωτικής! – περιουσίας, αλλά και των ίδιων των Ελλήνων.

Με την εκποίηση μπιρ παρά όσων ασημικών του Δημοσίου έχουν απομείνει, με την κοινωνική ισοπέδωση, με την παράδοση σε ιδιώτες όλων των τομέων του πάλαι ποτέ κράτους πρόνοιας, με τους Έλληνες κινεζοποιημένα έρμαια των επενδυτών και των Ειδικών Οικονομικών Ζωνών.

Μια διαδικασία στην οποία – στα βασικά της σημεία – δεν βρίσκει αντιπολίτευση από τη Ν.Δ., η οποία συνήθως καταγράφει υποσημειώσεις στο φορολογικό σύστημα και στην… «ανάπτυξη». Προϊδεάζοντας για το ότι αλλαγή επί της ουσίας δεν πρόκειται να δούμε ούτε αν ο εκ Μεσσηνίας Αντώνιος μας προκύψει «αυτοδύναμος».

Η μεγάλη διαπραγμάτευση

Πού βρίσκεται λοιπόν το ενδιαφέρον; Μάλλον στον εξωτερικό μας περίγυρο. Αυτόν που θα καθορίσει το μοντέλο και τις λεπτομέρειες της πτώχευσης. Εκεί γίνεται η μεγάλη διαπραγμάτευση, εκεί θα κριθεί:

● Αν η χρεοκοπία θα είναι άπαξ ή με πολλά επεισόδια.

● Αν η Ελλάδα θα πτωχεύσει εντός ή εκτός του ευρώ.

● Αν θα μείνει σε ευρωπαϊκό πλαίσιο ή αν θα πέσει στη μονομερή οικονομική εποπτεία του ΔΝΤ.

● Αν θα της απομείνει κάποιο ίχνος εθνικής κυριαρχίας.

● Αν θα γίνει γερμανικό κρατίδιο, τουρκικό προτεκτοράτο ή οικόπεδο των ΗΠΑ και ενδοχώρα του Ισραήλ.

Ενώ λοιπόν αυτές είναι οι πραγματικές εναπομένουσες διευθετήσεις, στα ελληνικά ΜΜΕ επήλθε η… κόπωση. Όσοι για ατέλειωτους και βασανιστικούς μήνες απειλούσαν με πτώχευση προκειμένου να περάσουν οι ισοπεδωτικές μεταρρυθμίσεις της κυβέρνησης Παπανδρέου και της τρόικας τώρα φαίνεται να έχουν μείνει από καύσιμα και οίστρο και πλέον απλώς να προαναγγέλλουν κλαψουρίζοντας, μαζί με το παγκόσμιο στερέωμα των οικονομολόγων και των διεθνών μέσων ενημέρωσης, την επικείμενη κατάρρευση.

Είτε διαβάζεις τον Ρουμπινί είτε τον… Μάνο, είτε τα Μέσα της εγχώριας διαπλοκής είτε τους Financial Times, η ίδια αποφορά αναδίδεται.

Οι μόνοι πια που εντός της χώρας συνδέουν την απειλή της πτώχευσης με τις μεταρρυθμίσεις τους είναι οι υπουργοί της ελληνικής κυβέρνησης – όταν δεν αποποιούνται βλακωδώς την ευθύνη τους ακόμη και για τα στοιχειώδη, εναντίον ακόμη και της κοινής λογικής. Από τη δραματικών διαστάσεων έλλειψη βιβλίων και προσωπικού στα σχολεία έως τα μέτρα που θεριεύουν την ύφεση και διαλύουν την κοινωνική πρόνοια και προστασία, αλλά… «πρέπει» να τα πάρουν.

Εκτός της Ελλάδας το ίδιο ακριβώς παιχνίδι εκτυλίσσεται σε επίπεδο ηγεσίας της ευρωζώνης. Η Γερμανία της εκλογικά τσαλακωμένης Μέρκελ και του Σόιμπλε βρυχάται ότι η Ελλάδα τον Σεπτέμβριο δεν θα πάρει ευρώ τσακιστό αν δεν υλοποιήσει τις υποχρεώσεις που ανέλαβε με την πρώτη δανειακή σύμβαση. Δηλαδή… θα πτωχεύσει και επισήμως! Αλλά, σύμφωνα με τη Μέρκελ, δεν θα βγει από το ευρώ, για να μην αρχίσει ντόμινο.

«Ελληνικό» ευρωομόλογο

Το παιχνίδι για την Ελλάδα προφανώς δεν είναι άσχετο με αυτό που εκτυλίσσεται με άξονα το μέλλον της ευρωζώνης. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η πιθανότητα υιοθέτησης του ευρωομολόγου, για το οποίο μια πολύ ενδιαφέρουσα παρέμβαση έκανε την Κυριακή ο Μόριτς Κρέμερ, επικεφαλής των ευρωπαϊκών κρατικών αξιολογήσεων της Standard and Poor's.

Τι μας είπε το παλληκάρι; Ότι, σε περίπτωση δημιουργίας ευρωομολόγου το οποίο θα είχε την εγγύηση όλων των χωρών της ευρωζώνης θα έπαιρνε την αξιολόγηση του μέλους με τη… χαμηλότερη «βαθμολογία». Έφερε μάλιστα και παράδειγμα: Εάν σε ένα ευρωομόλογο η Γερμανία εγγυάται το 27%, η Γαλλία το 20% και η Ελλάδα το 2%, τότε η αξιολόγηση του ομολόγου θα ήταν «CC», όμοια με αυτή της Ελλάδας. Μάλιστα. Δηλαδή;

Ο Κρέμερ έσπευσε να «διευκρινίσει» δύο πραγματάκια πολύ ενδιαφέροντα:

1. Το πρώτο είναι ότι η αξιολόγηση θα εξαρτηθεί από τη δομή του ευρωομολόγου. Άρα ο ίδιος βγήκε να κάνει τη σχετική δήλωση για να προκαταλάβει τη μορφή ενός μελλοντικού ευρωομολόγου.

Στην πραγματικότητα ο άνθρωπος απευθυνόταν στις χώρες με υψηλή βαθμολογία πιστοληπτικής ικανότητας (στα ευρωπαϊκά «Τρία Άλφα») ξεκαθαρίζοντάς τους ότι πρέπει αυτές να εγγυηθούν ένα μελλοντικό ευρωομόλογο, αφού εγγυήσεις εκ μέρους χωρών όπως η Ελλάδα είναι απλώς απαράδεκτες.

Με άλλα λόγια ο πλούσιος «Βορράς» της ευρωζώνης καλείται να πληρώσει και αυτός για τους κακομοίρηδες χρεοκοπημένους της ευρωζώνης αν θέλει να διατηρήσει το ευρώ. Οι φαλιρισμένοι έτσι ή αλλιώς θα πληρώσουν με πολύ αίμα, όμως αυτοί δεν είναι το πρόβλημα. Το ζητούμενο είναι να ανοίξουν νέα πεδία θηριώδους κερδοσκοπίας. Και το ευρωομόλογο είναι το νέο Ελντοράντο.

2. Το δεύτερο είναι ότι η Standard and Poor's… δεν βρίσκεται σε συζητήσεις με την Ευρωπαϊκή Ένωση για μια πιθανή έκδοση ευρωομολόγου. Μα, αν αυτή η πιθανότητα ήταν τόσο μακρινή, αν δεν υπήρχε κάποιου είδους διαπραγμάτευση για την έκδοσή του, τότε γιατί ο Κρέμερ μπήκε στον κόπο να περιγράψει πώς ακριβώς το θέλει;

Χωρίς καμιά διάθεση… συνωμοσιολογίας, μάλλον θα πρέπει να συμπεράνουμε ότι η συζήτηση – και η διαπραγμάτευση – έχει, έστω ατύπως, αρχίσει. Και οι όροι που θέτουν οι «αγορές» μέσω των «αντιπροσώπων» τους ωθούν τη Γερμανία, κυρίως, στην ανάληψη του μεγαλύτερου δυνατού ρίσκου. Αυτός μάλλον είναι επαρκής λόγος για να σκέπτεται το Βερολίνο πώς θα προχωρήσει χωρίς τα βαρίδια που απειλούν τη σταθερότητά του.

Εξ ου και η αναζωπύρωση των σεναρίων περί ελληνικής πτώχευσης, περί εξόδου από το ευρώ (και όχι μόνο της Ελλάδας, αν πιστέψουμε διαρροές που γίνονται και στην Αθήνα), περί διάσπασης του ευρώ κ.λπ.

Παίζει τις… κουμπάρες!

Οι εξελίξεις μπαίνουν σε τροχιά επιτάχυνσης, καθώς, όπως πλέον λέγεται απ’ όλες σχεδόν τις πλευρές, η κρίση της ευρωζώνης δεν έχει ακόμη δείξει όλα τα δόντια της. Αντιθέτως οι εκτιμήσεις πως η ζώνη του ευρώ θα πληγεί σκληρά από την ύφεση πληθαίνουν συνεχώς και μάλιστα από κατευθύνσεις και σχολές οικονομικής σκέψης που δεν ταυτίζονται κατ’ ανάγκην. Μια από τις βασικότατες αιτίες θεωρείται η επιλογή της σκληρής λιτότητας.

Η θανατηφόρος συνταγή που εφαρμόζεται στην Ελλάδα «για τη σωτηρία του ευρώ» όλο και περισσότεροι θεωρούν πια ότι θα αποτελέσει τον ιό που θα μεταφέρει την κρίση σε όλη την έκταση της ευρωζώνης, ακόμη και στον σκληρό πυρήνα της, με συνέπειες πιθανότατα καταστροφικές.

Καθώς λοιπόν η ευρωζώνη έχει να αντιμετωπίσει ταυτοχρόνως τις απειλές της μετάδοσης της κρίσης χρέους, της οικονομικής ύφεσης, της έκρηξης στη χρηματοπιστωτική φούσκα (σε 200 δισ. υπολογίζει τώρα το ΔΝΤ τις ανάγκες ανακεφαλαιοποίησης των ευρωτραπεζών!), τις ενδοκυβερνητικές διαφωνίες σε κάμποσες χώρες και για την περαιτέρω ενίσχυση των προβληματικών χωρών και για τον τρόπο με τον οποίο θα γίνει, το προφανές είναι ένα:

Η ελληνική κυβέρνηση μπορεί να παίζει τις κουμπάρες με την τρόικα, με το βλέμμα πότε στις κομματικές και κυβερνητικές ανάγκες του ΠΑΣΟΚ, πότε στην απειλή της κοινωνικής έκρηξης ή της οικονομικής κατάρρευσης ή των εκλογών, αλλά η τρόικα είναι σαφής: «Προχωρήστε τώρα τις μεταρρυθμίσεις που έχετε αναλάβει».

Και δεν εννοεί τη δημοσιονομική προσαρμογή, η οποία είναι αδύνατον να επιτευχθεί με τη μέθοδο που έχει επιλεγεί. Ούτε τον έλεγχο του χρέους, ο οποίος είναι επίσης πανθομολογουμένως ανέφικτος. Το ζήτημα είναι η πλήρης παράδοση της χώρας, εξουθενωμένης σε όλα τα επίπεδα, ώστε να λεηλατηθεί χωρίς νομικές, συνταγματικές, κοινωνικές και οποιουδήποτε χαρακτήρα αντιστάσεις. Όλα τα άλλα ήταν εξ αρχής καταδικασμένα να αποτύχουν…

Με αυτά τα δεδομένα το τελευταίο για σήμερα ερώτημα δεν είναι τι θέλει να εφαρμόσει η κυβέρνηση. Αυτό το υπέγραψε και επιχειρεί, με όλες τις αντιφάσεις και τις παλινδρομήσεις της, να το κάνει. Το ζήτημα είναι τι μπορεί πλέον να υλοποιήσει απ’ όλα αυτά, με εξαντλημένο το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού της κεφαλαίου και με μια ολική κατάρρευση να κρέμεται συνεχώς ως απειλή πάνω από το κεφάλι της. Οι απαντήσεις θα δοθούν προσεχώς – και πιθανότατα όχι από την κυβέρνηση. Ή, έστω, όχι κυρίως απ' αυτήν…

ΠΗΓΗ: ΤΡΙΤΗ, 06 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2011, http://www.topontiki.gr/article/21495

Επιστρέφει η δουλεία

Του Δημήτρη Καζάκη

Τέσσερα χρόνια μετά το ξέσπασμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, και τώρα βρισκόμαστε μπροστά στο άμεσο ενδεχόμενο ενός νέου, ακόμη πιο καταστροφικού κραχ.

● Τέσσερα χρόνια μετά, και το κύριο καταστροφικό δυναμικό της κρίσης δεν έχει ακόμη εκδηλωθεί, ούτε έχει εκτονωθεί.

● Τέσσερα χρόνια μετά, και η κοινωνία αντιμετωπίζει ίσως τη χειρότερη κρίση που έχει βιώσει ποτέ. Κι αυτό διότι, μπορεί έως τώρα να μην είχαμε επίσημες πτωχεύσεις κρατών, αλλά οι συνθήκες κοινωνικής πτώχευσης και δυστυχίας που κυριαρχούν – πλέον, ακόμη και στις πιο ανεπτυγμένες οικονομίες –, είναι κυριολεκτικά πρωτοφανείς.

Τα 45 εκατ. φτάνει ο αριθμός στις ΗΠΑ όσων δεν πεθαίνουν της πείνας χάρη στα κρατικά κουπόνια διατροφής. Το 50% αυτού του αριθμού είναι παιδιά και 20% υπερήλικοι χωρίς στον ήλιο μοίρα. Ο αριθμός αυτός αναμένεται να διπλασιαστεί τα επόμενα χρόνια, με ή χωρίς «ανάπτυξη». Είναι αυτό που οι οικονομικοί αναλυτές ονομάζουν «jobless recovery», δηλαδή «ανάκαμψη χωρίς δουλειές». Όχι, όμως, μόνο χωρίς δουλειές, αλλά και χωρίς απολαβές, χωρίς εγγυήσεις έναντι της εξαθλίωσης, χωρίς ούτε εικονική άνοδο του βιοτικού επιπέδου για την συντριπτική πλειονότητα των εργαζομένων. Στην Ευρώπη, σύμφωνα με εκτιμήσεις του ειδικού παρατηρητηρίου του ΟΗΕ, ο αριθμός όσων ζουν από συσσίτια και παροχές φιλανθρωπίας υπερβαίνει τα 63 εκατ. Ανάμεσα στις πρωτεύουσες με το πιο έντονο πρόβλημα είναι το Λονδίνο, το Παρίσι, η Μαδρίτη και το Βερολίνο. Την ίδια ώρα, οι εργαζόμενοι έχασαν μέσα στα τελευταία χρόνια ό,τι είχαν κερδίσει από τα τέλη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Εργατικά δικαιώματα, κατοχυρώσεις απέναντι στην αυθαιρεσία της αγοράς και του εργοδότη, κοινωνική ασφάλιση κ.ο.κ. Όχι μόνο οι «κοπρίτες» εργαζόμενοι της «διεφθαρμένης» Ελλάδας, αλλά το σύνολο των εργαζομένων στην Ευρώπη.

Επισήμως σκλάβοι

Η ανεργία καλπάζει. Οι εργατικές αμοιβές έχουν αποσπαστεί πια από τις ανάγκες διαβίωσης και αυτό που οι Αγγλοσάξονες αποκαλούσαν “breadwinner wage”, δηλαδή μισθός που εξασφαλίζει το ψωμί της οικογένειας: μια κατάκτηση των εργατικών αγώνων από τις αρχές του 19ου αιώνα αποτελεί σήμερα όνειρο απατηλό για τουλάχιστον τα δύο τρίτα των Ευρωπαίων εργαζομένων. Στην ευρωζώνη, πάνω από το ένα τέταρτο του εργατικού δυναμικού αμείβεται με μισθούς κάτω των 500 ευρώ, ενώ πάνω στο έδαφός της ευδοκιμεί ένα ακόμη φαινόμενο από τα παλιά: το δουλεμπόριο. Σύμφωνα με τον ΔΟΕ, κυρίως στις χώρες της ευρωζώνης, πάνω από 12,5 εκατ. άνθρωποι βρίσκονται επίσημα υπό καθεστώς δουλείας, μέσα από κυκλώματα δουλεμπόρων που τους φέρνουν κυρίως από χώρες της Ασίας και της Αφρικής, αλλά και της ανατολικής Ευρώπης. «Καραβιές» ολόκληρες έρχονται μεθοδευμένα στις χώρες της Ε.Ε. και της ευρωζώνης, για να χρησιμοποιηθούν σαν δουλική εργασία. Ο «Τρίτος Κόσμος» μετακόμισε πια οριστικά στην καρδιά του «Πρώτου Κόσμου» με όρους απάνθρωπης εκμετάλλευσης και μαζικής εξαθλίωσης σε πρωτοφανή επίπεδα, ειδικά για τις κοινωνίες της ανεπτυγμένης Ευρώπης και φυσικά των ΗΠΑ.

«Ο Μαρξ είχε δίκιο»!

Η κατάσταση είναι τέτοια, που ανάγκασε ακόμη και τον Νουριέλ Ρουμπίνι να παρατηρήσει πρόσφατα σε μια ζωντανή συνέντευξή του στην τηλεόραση της «Wall Street Journal» (11.8) τα εξής:

WSJ: «Μας περιγράψατε μια σκοτεινή εικόνα για την αναιμική οικονομική επέκταση που συντελείται, με έναν αυξανόμενο κίνδυνο μιας νέας ύφεσης στο άμεσο μέλλον. Αυτό ακούγεται πολύ άσχημο. Τι μπορεί να κάνει μια κυβέρνηση και τι οι επιχειρήσεις, ώστε να βάλουν μπρος την οικονομία; Ή απλώς πρέπει να περιμένουν να δουν τι θα συμβεί;».

Ρουμπινί: «Οι επιχειρήσεις δεν κάνουν απολύτως τίποτε. Στην πραγματικότητα δεν βοηθούν. Όλος αυτός ο κίνδυνος τις έκανε πιο νευρικές… Υποστηρίζουν ότι προχωρούν σε περικοπές επειδή υπάρχει υπερβολική προσφορά, και δεν προσλαμβάνουν εργάτες επειδή δεν υπάρχει αρκετή τελική ζήτηση. Ωστόσο, εδώ υπάρχει ένα παράδοξο… Αν δεν προσλαμβάνεις εργάτες, δεν υπάρχει και αρκετό εργατικό εισόδημα, καταναλωτική εμπιστοσύνη, κατανάλωση, ούτε αρκετή τελική ζήτηση. Στην πραγματικότητα, τα τελευταία δύο με τρία χρόνια είχαμε μια επιδείνωση, διότι υπήρξε μια ογκώδης ανακατανομή εισοδήματος από την εργασία προς το κεφάλαιο, από τους μισθούς προς τα κέρδη, ενώ η ανισότητα των εισοδημάτων έχει αυξηθεί… Έτσι, η ανακατανομή του εισοδήματος και του πλούτου κάνει το πρόβλημα της ανεπαρκούς ζήτησης ακόμη χειρότερο. Ο Καρλ Μαρξ το είχε αντιληφθεί σωστά. Σε κάποιο σημείο, ο καπιταλισμός μπορεί να αυτοκαταστραφεί. Δεν μπορείς να αποσπάς εισόδημα από την εργασία στο Κεφάλαιο, χωρίς να έχεις υπερβάλλουσα προσφορά και έλλειμμα γενικής ζήτησης. Αυτό είναι που έχει συμβεί. Νομίζαμε ότι οι αγορές λειτουργούν. Δεν λειτουργούν. Το άτομο μπορεί να είναι ορθολογικό. Η εταιρεία, προκειμένου να επιβιώσει και να ευημερήσει, μπορεί να σπρώχνει τα εργατικά κόστη όλο και πιο χαμηλά. Ωστόσο, τα εργατικά κόστη είναι κάποιου άλλου το εισόδημα και η κατανάλωση. Γι’ αυτό είναι μια αυτοκαταστροφική διαδικασία».

Τερατογένεση

Τον Νουριέλ Ρουμπινί δεν μπορεί κανείς να τον κατηγορήσει ως οπαδό του Μαρξ. Αντίθετα, αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα της σημερινής κυρίαρχης οικονομικής σκέψης, που έχει αποβάλει παντελώς την κοινωνική οπτική από την προβληματική της. Γι’ αυτήν, η οικονομία είναι ένα σύστημα δεικτών και λογιστικών μεγεθών, όπου απλά πρέπει να βρεθεί ο κατάλληλος τρόπος διαχείρισής τους. Δεν την ενδιαφέρει καθόλου αν αυτά τα μεγέθη απηχούν κοινωνικές καταστάσεις, αντιθέσεις, σχέσεις εκμετάλλευσης και εξουσίας. Δεν την απασχολεί αν οι δείκτες καθορίζουν ανθρώπινες ζωές, αν συνεπάγονται δυστυχία και κοινωνική απαξίωση. Έλα όμως που οι δραστικές πολιτικές λιτότητας και των περικοπών αναγκάζουν σήμερα ακόμη και τους εκπροσώπους αυτής της πιο χυδαίας εκδοχής – απ’ όλες όσες γνώρισε στην ιστορική πορεία η οικονομική σκέψη – να παραδεχτούν δειλά δειλά ότι η συντριβή της εργαζόμενης κοινωνίας έχει σπρώξει προς μια «αυτοκαταστροφική διαδικασία» την παγκόσμια οικονομία. Το «μοντέλο ανάπτυξης» της παγκόσμιας οικονομίας, που υπήρχε πριν από την πρόσφατη παγκόσμια κρίση, βασιζόταν στη δυνατότητα μιας χούφτας τεράστιων επιχειρηματικών κολοσσών με οικονομική επιφάνεια πολύ μεγαλύτερη από τα περισσότερα κράτη, να επιβάλουν έναν διεθνή καταμερισμό εργασίας όπου, στις χώρες του «Τρίτου Κόσμου», παρήγαν με εξαιρετικά χαμηλά κόστη το μεγαλύτερο μέρος των προϊόντων και υπηρεσιών, οι οποίες πήγαιναν προς κατανάλωση στον ανεπτυγμένο «Πρώτο Κόσμο».

Όσο οι ανεπτυγμένες αγορές εξασφάλιζαν την τελική ζήτηση γι’ αυτά τα προϊόντα και τις υπηρεσίες, τόσο λειτουργούσε το όλο κύκλωμα χωρίς σοβαρές εμπλοκές από τη μαζική δυστυχία και υποβάθμιση που συνεπαγόταν για την εργαζόμενη κοινωνία των χωρών παραγωγής. Για να στήσουν το κύκλωμά τους στην παγκόσμια οικονομία, οι υπερεθνικοί αυτοί γίγαντες απαιτούσαν όχι μόνο την κατάργηση των συνόρων και των εθνικών ρυθμίσεων, των εθνικών νομοθεσιών κ.ο.κ., αλλά και διαθέσιμα κεφάλαια που καμία εθνική οικονομία από μόνη της δεν μπορούσε να τους εξασφαλίσει – ούτε καν οι ΗΠΑ. Έτσι επήλθε μια τερατογένεση. Δημιουργήθηκαν οι κεφαλαιαγορές που γνωρίζουμε σήμερα σε διεθνές επίπεδο, ικανές να συγκεντρώνουν χρηματικά κεφάλαια 20 φορές μεγαλύτερα από το παγκόσμιο ΑΕΠ. Οι τράπεζες πολύ γρήγορα μετατράπηκαν σε κυρίαρχη έκφραση αυτής της διαδικασίας, και η ανάγκη παραγωγής μιας τέτοιας πληθώρας κεφαλαίου γέννησε μια απίστευτων διαστάσεων κερδοσκοπία, με κάθε είδους πιστωτικό προϊόν και δάνεια σε διεθνές επίπεδο. Έτσι φτάσαμε στην παγκόσμια κρίση, που ξέσπασε τον Αύγουστο του 2007 και συνεχίζεται μέχρι σήμερα.

Κοινωνική γενοκτονία

Πώς αντιμετώπισαν την κρίση αυτή οι κυβερνήσεις; Πρώτα και κύρια, στράφηκαν σε μια πρωτοφανών διαστάσεων προσπάθεια διάσωσης των ισολογισμών των τραπεζών. Πάνω από 16 τρισ. δολ. «ζεστό χρήμα» διοχέτευσε η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ τα δύο τελευταία χρόνια, προκείμενου να βελτιωθεί τεχνητά η εικόνα των τραπεζών. Μόνο στις μεγάλες αμερικανικές τράπεζες (Bank of America, Citi, Goldman Sachs, JP Morgan κ.ο.κ.), η Fed διοχέτευσε 1,2 τρισ. δολ., περίπου το ποσό που οι ιδιοκτήτες κατοικιών στις ΗΠΑ οφείλουν στη βάση των 6,5 εκατ. ενυπόθηκων δανείων που δεν μπορούν να εξυπηρετηθούν (Bloomberg, 22.8). Η τακτική αυτή ακολουθήθηκε και στην Ε.Ε., όπου τα κράτη και το Δημόσιο φορτώθηκαν τα χρέη και τα ελλείμματα της τραπεζικής αγοράς. Τα χρέη, ιδιωτικά και δημόσια, που μέχρι τότε θεωρούνταν ελέγξιμα και πηγή όχι μόνο σημαντικών κερδών για τις τράπεζες, αλλά και βασικός μοχλός επέκτασης της καταναλωτικής ζήτησης στις ανεπτυγμένες χώρες, άρχισαν να εκτινάσσονται.

Τι έκαναν οι κυβερνήσεις; Επέβαλλαν άγριες πολιτικές λιτότητας και περικοπών, με αποτέλεσμα να προκύψει μία από τις μεγαλύτερες ανακατανομές εισοδημάτων και πλούτου, που έχει συμβεί στις ανεπτυγμένες χώρες από την εποχή της Βιομηχανικής Επανάστασης. Η Ελλάδα υπήρξε το πιο πρόσφορο και εύκολο πειραματόζωο αυτής της συνταγής. Αποτέλεσμα; Η γενίκευση της δυστυχίας σε τέτοιο βαθμό, ώστε πολλοί σήμερα – και δικαιολογημένα – μιλούν για κοινωνική γενοκτονία ακόμη και στις πιο πλούσιες χώρες. Κι αυτό επειδή τα μέτρα περιορισμού και λιτότητας που υιοθετούνται, χτυπούν με ιδιαίτερα ανελέητο τρόπο τις νέες γενιές: ανεργία και εξαθλίωση… Ο πακτωλός ρευστού χρήματος εις βάρος της κοινωνίας εξασφάλισε μια εικονική βελτίωση των τραπεζικών, κυρίως οικονομικών, και της δυναμικής των κεφαλαιαγορών, με αποτέλεσμα μια εικονική άνοδο του ΑΕΠ τον περασμένο χρόνο. Χαράς ευαγγέλια για τους πληρωμένους καλαμαράδες της οικονομολογίας των κερδοσκόπων. Πέτυχαν το ακατόρθωτο. Να ανακάμψει η οικονομία χωρίς να ανακάμψει η τελική ζήτηση. Περιχαρείς, οι λακέδες της οικονομικής εξουσίας γέννησαν νέες θεωρίες: μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη χωρίς να στηρίζεται στην τελική καταναλωτική δαπάνη, δηλαδή στην αγοραστική δύναμη του πληθυσμού. Αρκεί η κερδοσκοπία στις αγορές. Οι ίδιοι που πήραν ακόμη και Νόμπελ Οικονομίας την προηγούμενη δεκαετία, «αποδεικνύοντας» ότι η κρίση δεν αποτελεί πλέον αντικείμενο της οικονομικής θεωρίας, ετοιμάστηκαν να διεκδικήσουν νέα Νόμπελ, «αποδεικνύοντας» ότι η αγορά και η οικονομία μπορούν να δουλέψουν άψογα και κυρίως «ορθολογικά», χωρίς να έχουν ανάγκη απ’ το αυξανόμενο εισόδημα του εργαζόμενου. Ζήτω! Νέες περίλαμπρες σελίδες ανοησίας και προστυχιάς γράφτηκαν με τη μορφή της οικονομικής φιλολογίας…

Πώς να σωθούν οι τράπεζες χωρίς… χρήμα;

Έλα, όμως, που η κρίση υποτροπίασε. Οι τράπεζες έχασαν μέσα σε τρεις εβδομάδες σχεδόν το σύνολο των εικονικών κερδών που είχαν εξασφαλίσει από το «τσάμπα» χρήμα των κυβερνήσεων. Ωστόσο, οι κεντρικές τράπεζες και οι κυβερνήσεις το βιολί τους… Οι τράπεζες της Ελλάδας, της Ιρλανδίας, της Πορτογαλίας, της Ισπανίας και της Ιταλίας κρατιούνται όπως – όπως στον αφρό με έκτακτα μέτρα και παρεμβάσεις της ΕΚΤ. Οι πληροφορίες λένε ότι νέος πακτωλός δολαρίων από την Fed αναχαίτισε κάπως την πτώση των χρηματαγορών στις ΗΠΑ – και κυρίως την απαξίωση των τραπεζικών μετοχών. «Δεν κοιμάμαι τις νύχτες», δήλωσε ο Τσαρλς Βίπλοζ, διευθυντής του Διεθνούς Κέντρου για Χρηματικές και Τραπεζικές Μελέτες, που εδρεύει στην Γενεύη και χρηματοδοτείται από την κεντρική τράπεζα της Ελβετίας και μια σειρά άλλες τράπεζες. «Μπήκαμε σε μια νέα φάση της κρίσης» (Bloomberg, 23.8).

«Υπάρχουν αρκετά χρήματα στη Γη για να σωθούν οι τράπεζες;», αναρωτιόταν πρόσφατα ο Τζόναθαν Βέιλ, σχολιαστής της Bloomberg (11.8). Και δεν έχει άδικο. Ο νέος γύρος πριμοδότησης των τραπεζών φαίνεται ότι θα φέρει την παγκόσμια οικονομία, όχι μόνο πιο κοντά σε ένα νέο παγκόσμιο κραχ, αλλά και σε μια σειρά από αναπόφευκτες χρεοκοπίες κρατών. Με πρώτη υποψήφια φυσικά την Ελλάδα…

«Πρακτικά αφερέγγυοι»

Ο Νουριέλ Ρουμπινί είχε σημειώσει τον Ιανουάριο του 2009 ότι ολόκληρο το τραπεζικό σύστημα των ΗΠΑ ήταν «χρεοκοπημένο» και «πρακτικά αφερέγγυο»: «Βρήκα ότι οι πιστωτικές απώλειες μπορούν να φτάσουν στο ύψος των 3,6 τρισ. δολ. για τα ιδρύματα των ΗΠΑ, τα μισά εκ των οποίων είναι τράπεζες και διαμεσολαβητές», έλεγε τότε ο Ρουμπινί. «Αν αυτό είναι αλήθεια, τότε αυτό σημαίνει ότι ολόκληρο το τραπεζικό σύστημα των ΗΠΑ είναι πρακτικά αφερέγγυο, γιατί ξεκινά με ένα κεφάλαιο της τάξης των 1,4 τρισ. δολ. Τα προβλήματα του Citi, της Bank of America και των άλλων υποδηλώνουν ότι το σύστημα είναι χρεοκοπημένο», κατέληγε ο Ρουμπινί. «Στην Ευρώπη συμβαίνει το ίδιο πράγμα». Βελτιώθηκε η κατάσταση που περιέγραφε τότε; Ούτε κατά διάνοια. Αντίθετα, χειροτέρεψε. Το αμερικανικό τραπεζικό σύστημα κατέγραψε απώλειες που υπερβαίνουν τα 5 τρισ. δολ., ενώ το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα έχει πάνω από 17 τρισ. δολ. «τοξικά χαρτιά» στο ενεργητικό του, καθώς και κεφάλαιο που κινείται γύρω στα 2 – 3 τρισ. δολ.

«Διαγραφή χρεών ή ύφεση δίχως τέλος»

Τα δεδομένα αυτά υποδηλώνουν ότι ολόκληρο το τραπεζικό σύστημα, και στις δυο όχθες του Ατλαντικού, είναι ανεπανόρθωτα χρεοκοπημένο και δεν μπορεί να διασωθεί, σε όσες ενέσεις ρευστότητας κι αν υποβληθεί. Ωστόσο, το σύστημα και το πολιτικό προσωπικό του είναι καταδικασμένα σε μια «σισύφεια προσπάθεια» να επαναλαμβάνουν διαρκώς τα ίδια και τα ίδια, με την ψευδαίσθηση ότι κάπως έτσι θα κατευνάσουν τους δαίμονες που τα ίδια έχουν απελευθερώσει. Έστω κι αν κάθε τέτοια προσπάθεια στοιχίζει σε απίστευτο βαθμό για την κοινωνία… Μην στενοχωριέστε όμως. Το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα δεν πρόκειται να καταρρεύσει, όπως φοβάται ο Νουριέλ Ρουμπινί. Δεν πρόκειται να καταρρεύσει, ακόμη κι αν συνεχίσει ακάθεκτο στην ίδια αυτοκαταστροφική πορεία. Μπορεί να καταρρεύσουν χώρες, κράτη, τράπεζες, επιχειρήσεις και να πεινάσουν λαοί ολόκληροι – ακόμη και στον λεγόμενο ανεπτυγμένο κόσμο –, αλλά μη φοβάστε: το κυρίαρχο σύστημα δεν πρόκειται να καταρρεύσει. Έχει ανεξάντλητες εφεδρείες αναπαραγωγής, ακόμη και σε συνθήκες της πιο γενικευμένης βαρβαρότητας. Δεν μπορεί να καταρρεύσει από μόνο του, ακόμη κι αν το θελήσει. Μόνο οι λαοί μπορούν να επιφέρουν την κατάρρευση του κυρίαρχου συστήματος.

Ούτε είναι σωστή η άποψη ότι η κρίση αυτή είναι παροδική: ένα είδος οικονομικού κύκλου. Τόσο το πολιτικό προσωπικό όσο και οι διεθνείς μηχανισμοί παρέμβασης δεν διαθέτουν βιώσιμη στρατηγική διεξόδου που θα επιτρέψει στο κυρίαρχο παγκόσμιο σύστημα να ανασυγκροτηθεί και να βγει με κάποιον τρόπο από την υπάρχουσα κρίση. Αν διέθετε κάποια τέτοια στρατηγική, έστω υπό διαμόρφωση, δεν θα περιοριζόταν σε μέτρα πανικού και έκτακτες παρεμβάσεις, όπως κοπή χρήματος, αγορές ομολόγων και παροχή ρευστότητας από τις κεντρικές τράπεζες. Πώς είναι δυνατόν να θεωρεί κάποιος ότι μπορεί μια οικονομία να ανακάμψει με έκτακτα μέτρα και παρεμβάσεις;

Ώς το κόκαλο

Επιπλέον, η καθίζηση του λαϊκού εισοδήματος σε συνδυασμό με τις συνεχιζόμενες πολιτικές λιτότητας και περικοπών, που έχουν φτάσει το μαχαίρι στο «κόκαλο» για την εργαζόμενη κοινωνία ακόμη και των πιο ανεπτυγμένων οικονομιών της Δύσης, εξασφαλίζουν ότι ακόμη και η επέκταση της οικονομίας θα συνεχίσει να είναι εικονική και εξαιρετικά αναιμική. Η κατάσταση είναι τέτοια, ώστε αναγκάζει ακόμη και ορισμένους καθ’ όλα αξιοσέβαστους καθηγητές Οικονομικής – οι οποίοι δεν έχουν κανένα λόγο να συμπαραταχθούν με όλους εμάς τους «γραφικούς» – να πουν: «Θα έχουμε μια διαρκή ύφεση χωρίς τέλος, αν δεν αρνηθούμε το χρέος…», όπως έγραφε πριν από έναν μήνα ο καθηγητής Στιβ Κιν για τις ΗΠΑ. Ενώ ο Νουριέλ Ρουμπινί έγραφε στην «Financial Times» (8.8): «Από τη στιγμή που αυτή είναι μια κρίση αφερεγγυότητας και ταυτόχρονα ρευστότητας, πρέπει να αρχίσει μια συντεταγμένη αναδιάρθρωση του χρέους. Αυτό σημαίνει μια απευθείας μεγάλη μείωση του ενυπόθηκου χρέους, για περίπου το 50% των Αμερικάνικων νοικοκυριών που πνίγονται…». Όσο θα βαθαίνει η ύφεση πυροδοτώντας νέα κραχ τόσο περισσότερες φωνές θα μιλούν για «σβήσιμο» του χρέους, τουλάχιστον στο μεγαλύτερο μέρος του. Φωνές ακόμη κι από τα δώματα της εξουσίας. Μόνο που η αλήθεια είναι ότι η σημερινή δομή της οικονομίας, η κυριαρχία των κεφαλαιαγορών και το πολιτικό προσωπικό που της αντιστοιχεί διεθνώς, δεν είναι σε θέση να υλοποιήσουν κανένα τέτοιο αίτημα. Μόνο ο ίδιος ο λαός μπορεί να το κάνει, αν συνειδητοποιήσει ότι διαφορετικά δεν μπορεί να γλιτώσει από τον κοινωνικό κανιβαλισμό..

(ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΟ “Π” ΣΤΙΣ 26-08-11)

ΠΗΓΗ: Δευτέρα, 29 Αυγούστου 2011, http://seisaxthia.blogspot.com/2011/08/blog-post_4568.html

Η χώρα καταρρέει! Πολιτικές εξελίξεις το Σεπτέμβρη!

ΘΑ ΜΠΟΡΕΣΕΙ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ Ή ΘΑ ΕΧΟΥΜΕ ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΕΣ ΕΚΤΡΟΠΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΥΣ;

Του Παναγιώτη Λαφαζάνη

Το ναυάγιο των επιλογών κυβέρνησης – αστικού πολιτικού κατεστημένου – τρόικας αφήνει πίσω του κυριολεκτικά συντρίμμια και ερείπια. Ένας "κατάμαυρος" Σεπτέμβρης και Φθινόπωρο ετοιμάζονται να διαδεχθούν ένα πολύ δύσκολο καλοκαίρι!

Το μεσοπρόθεσμο μνημονιακό πρόγραμμα ρημάζει τα πάντα. Η ύφεση έχει πάρει ιστορικά πρωτοφανείς εφιαλτικές διαστάσεις. Η ανεργία καλπάζει σε ουράνια ύψη! Οι πολύ μικρές επιχειρήσεις βάζουν μαζικά λουκέτο! Εκατοντάδες χιλιάδες δανειολήπτες πνίγονται! Ο προϋπολογισμός παρά τα σκληρά μέτρα και εξαιτίας τους, για άλλη μια φορά έχει εκτροχιαστεί και βρίσκεται εκτός των επίσημων στόχων! Νέα επαχθή μέτρα, στο πλαίσιο ενός μακάβριου φαύλου κύκλου, προετοιμάζονται ενόψει ΔΕΘ!

Την ίδια ώρα ακόμα και αυτές οι απαράδεκτες αποφάσεις της έκτακτης συνόδου της 21ης Ιούλη βρίσκονται και αυτές στον αέρα, ενώ η μια μετά την άλλη οι "βόρειες" χώρες της ΕΕ ζητάνει εγγυήσεις για να συμμετάσχουν στο β΄χρηματοδοτικό πακέτο, προεξοφλώντας και επιβεβαιώνοντας, έτσι, την αποτυχία των μνημονιακών προγραμμάτων, την βέβαιη επικείμενη "κηδεμονευόμενη" χρεοκοπία της χώρας αλλά και την αποσύνθεση της ΕΕ!

Η Ελλάδα, έχει πλέον μετατραπεί κανονικά σε μια από τις χειρότερης μορφής "αποικίες" των κυρίαρχων της ΕΕ, πρώτα από όλα του Γερμανικού ιμπεριαλισμού και του χρηματιστικού κεφαλαίου.

Πρώτη, ίσως, φορά μια κυβέρνηση και ένα ολόκληρο πολιτικό κατεστημένο έχουν μετατρέψει μια χώρα σε "μπανανία" και "προτεκτοράτο" του πλέον, ίσως, βρώμικου ιμπεριαλιστικού μπλοκ, παραδίνοντας την προς γενική λεηλασία, ληστεία και διάλυση.

Όπως έχει δείξει η πρόσφατη ιστορία σε ανάλογες ιστορικά δύσκολες και κρίσιμες ώρες, που πέρασε ο τόπος, το ελληνικό αστικό κατεστημένο, είτε συμμετείχε ενεργά στην παράδοση της χώρας και στον εξανδραποδισμό του λαού είτε λιποτακτούσε και έμενε άφωνος "παρατηρητής" και επομένως συμμέτοχος των εγκλημάτων!

Σε τέτοιες κρίσιμες ιστορικές ώρες σαν τη σημερινή, όπως σε άλλους χαλεπούς καιρούς, μόνο από την Αριστερά μπορεί να προκύψει μια μεγάλη εθνική και κοινωνική πρωτοβουλία διεξόδου, σωτηρίας, επιβίωσης και τελικά λύτρωσης και αναγέννησης της χώρας και του λαού.

Μπορεί η σημερινή Αριστερά και οι ηγεσίες της (αλλά και ο κόσμος της) να αναλάβουν μια νέα μεγάλη σωτήρια πρωτοβουλία;

Μπορεί ξανά η Αριστερά, όπως στην περίοδο '41 – '44, όπως, επίσης, και στη δικτατορία, να μπει μπροστά στις σημερινές διαφορετικές αλλά πολύ κρίσιμες στιγμές και με τις επιλογές της να ξανααναδειχθεί σε ηγεμονική εθνική και λαϊκή δύναμη, η οποία θα ανακόψει τον κατήφορο και θα ανοίξει ελπιδοφόρους δρόμους για τον τόπο;

Η σύγχρονη Αριστερά, κάτω από προϋποθέσεις, μπορεί!

Μπορεί, εφόσον όλες οι δυνάμεις της, με τη συμβολή και του κόσμου της Αριστεράς, αλλάξουν σε βάθος, τολμήσουν, επικαροποιήσουν και ριζοσπαστικοποιήσουν τις ιδεολογικές και πολιτικές επιλογές τους.

Το πρώτο και κύριο που χρειάζεται η σύγχρονη Αριστερά είναι να εγκαταλείψουν εδώ και τώρα όλες οι δυνάμεις της τις λογικές είτε της περιχαράκωσης, της απομόνωσης και του "εμφυλίου πολέμου" είτε των επικοινωνιακών σχέσεων, των εξετάσεων, και της ομηρίας στο κατεστημένο και τα δόγματά του.

Αυτήν την ώρα η Αριστερά, μαζί με τη συμπαράταξή της και μέσα από αυτήν, οφείλει να αμφισβητήσει τις τρεις θεμελιώδεις συναινετικές επιλογές του αστικού κόσμου.

– Τη συναίνεση για την κανονική αποπληρωμή του κρατικού χρέους και τη φρούδα ελπίδα ότι μια "λύση" για το χρέος μπορεί να προκύψει μέσα από τα σπλάχνα του σύγχρονου ιμπεριαλιστικού συστήματος της ΕΕ και της "παγκοσμιοποίησης". Η λύση για το χρέος μπορεί να προκύψει μόνο με το εργαλείο της διακοπής αποπληρωμής του!

– Τη συναίνεση γύρω από τα "ιερά και απαραβίαστα" του ευρώ και της ΕΕ, τα οποία συνιστούν τους σύγχρονους οδοστρωτήρες του χρηματιστικού κεφαλαίου.

– Τη συναίνεση ότι η Ελλάδα, ως μικρή χώρα, δεν αντέχει να ανοίξει μέτωπα με τους ισχυρούς, ενώ κάθε προσπάθεια διεξόδου από την κρίση σε εθνικό επίπεδο είναι καταδικασμένη, αν όχι αντιδραστική!

Μπορεί σήμερα η ελληνική Αριστερά, στις βασικές, τουλάχιστον, εκφάνσεις της, να κάνει αυτές, πέραν των πολλών άλλων, τις υπερβάσεις για μια νέα προοδευτική πορεία;

Αν η σημερινή Αριστερά δεν μπορέσει, τότε θα σαρωθεί από τις γρήγορες εξελίξεις αλλά το χειρότερο θα σαρωθεί ο τόπος και ο λαός από ακόμα πιο αντιδραστικές εκτροπές, στις οποίες θα κινδυνεύουν να παίρνουν μέρος πολλά από τα συντρίμμια των σημερινών αριστερών δυνάμεων!

ΠΑΝ. ΛΑΦΑΖΑΝΗΣ

ΠΗΓΗ: http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=4447:2011-08-20-18-00-37&catid=83:aristera&Itemid=200

«Επιλεκτική» απάτη

Του Δημήτρη Καζάκη

Εν μέσω μιας νέας τροπής της παγκόσμιας κρίσης, αυτής που υποτίθεται ότι ξεπεράστηκε από την παγκόσμια οικονομία, η πολιτική ζωή της χώρας βαδίζει σαν να μη συμβαίνει απολύτως τίποτε. Κι ενώ κάθε μέρα που περνά οι αγορές, ιδίως οι χρηματιστηριακές, πιάνουν νέα αρνητικά ρεκόρ, οι δημοσιογράφοι και οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι… το βι­ολί – βιολάκι.

Κάτι συμβαίνει εκεί έξω μακριά στην Εσπερία, αλλά εμείς εδώ έχουμε σω­θεί με τις αποφάσεις της 21ης Ιουλίου. Δείτε παράδειγμα συζήτησης ανάμε­σα σε δημοσιογράφο και τον αναπλη­ρωτή υπουργό Φ. Σαχινίδη σε ραδιο­φωνική εκπομπή την περασμένη Πα­ρασκευή 5/8:

Δημοσιογράφος: «Είστε ένα δραματικά επίκαιρο πρόσωπο, όχι μόνο για την κα­τάσταση που βιώνει η ελληνική οικονο­μία, αλλά και για τις νέες εξελίξεις στον χώρο της Ευρώπης. Αυτή η κλιμάκωση των πιέσεων, η κρίση χρέους, οι ασφυ­κτικές πιέσεις στις αγορές ομολόγων της Ιταλίας και της Ισπανίας, ενδεχο­μένως αύριο κι άλλων χωρών, τι σημα­τοδοτεί; Μια βίαιη επίθεση των κερδο­σκόπων απέναντι στην ευρωζώνη;».

Φ. Σαχινίδης: «Σίγουρα είναι η κρισι­μότερη στιγμή που βιώνει η ευρωζώνη από τη στιγμή που συγκροτήθηκε, το 1999. Αυτό το οποίο είχε πει η ελλη­νική κυβέρνηση απευθυνόμενη προς τους Ευρωπαίους εταίρους στις αρχές του 2010, ότι “πρέπει να στηρίξετε την Ελλάδα διότι η επίθεση την οποία δέχε­ται, εάν δεν αντιμετωπιστεί αποτελε­σματικά και γρήγορα, μπορεί να αποτε­λέσει την αφορμή για να δεχτεί σκλη­ρότερες επιθέσεις η ίδια η ευρωζώνη”, τελικά επιβεβαιώνεται».

Δημοσιογράφος: «Δυστυχώς».

Φ. Σαχινίδης: «Δυστυχώς επιβεβαιώ­νεται. Επιβεβαιώνεται βέβαια και η ορθότητα της προσέγγισης της ελληνικής κυβέρνησης και του πρωθυπουργού Γι­ώργου Παπανδρέου, ο οποίος έγκαιρα ειδοποίησε τους ομολόγους του ότι το πρόβλημα με το οποίο βρίσκεται αντι­μέτωπη η χώρα μας δεν είναι ένα πρό­βλημα ελληνικό, αλλά ένα πρόβλημα που σχετίζεται με το θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας της ευρωζώνης. Τότε έσπευσαν πολλοί να πουν ότι “Η Ελλά­δα αναζητά μια ακόμη ευκαιρία ή, αν θέλετε, επικαλείται την επίθεση αυτή για να ξεφύγει…”».

Δημοσιογράφος: «Είχαμε κακό όνο­μα».

Φ. Σαχινίδης: «Είχαμε κακό όνομα, ότι προσπαθούμε να ξεφύγουμε από τις ευθύνες που μας αντιστοιχούν. Όμως εμείς με όλες τις αποφάσεις, τις δύσκολες για την κοινωνία και τους Έλ­ληνες πολίτες, που έχουμε πάρει όλο αυτό το χρονικό διάστημα, δείξαμε ότι έχουμε τη διάθεση να αντιμετωπί­σουμε τα προβλήματα που οδήγησαν τη χώρα μας σε αυτό το σημείο και σε αυτή την κατάσταση. Ταυτόχρονα όμως τους καλούσαμε – έχοντας δείξει πλέ­ον πραγματικά ότι πολιτικά είμαστε διατεθειμένοι να αναλάβουμε το κόστος της προσπάθειας που πρέπει να κάνει η Ελλάδα – να αναλάβουν κι αυτοί τις ευθύνες τους».

Δημοσιογράφος: «Δεν τους πείσαμε όμως».

Τι επιβεβαιώθηκε;

Προσέξτε τι συζητούσαν την ημέρα που στα διεθνή χρηματιστήρια, ιδίως της Ευρώπης και της Αμερικής, οι κα­θοδικές τάσεις έφταναν… αισίως στο χαμηλότερο σημείο μετά το μεγάλο κραχ του φθινοπώρου του 2008. Έλε­ος, κύριοι! Αυτό είναι το πρόβλημα; Αν πείσαμε ή δεν πείσαμε τους «εταί­ρους»; Το «κακό όνομα» της χώρας; Ή το γεγονός ότι η χώρα έχει τεθεί υπό ένα αδίστακτο καθεστώς που διαρκώς την οδηγεί από το κακό στο χειρότερο; Ποιος νοήμων άνθρωπος σήμερα έχει έστω και την παραμικρή αμφιβολία ότι βαδίζουμε με μαθητική ακρίβεια προς την πτώχευση; Ή μήπως δεν πειράζει επειδή το «ευρωπαϊκό» ταμπεραμέντο σας θα το αντέξει; Τι επιβεβαιώθηκε;

Επιβεβαιώθηκε το ότι θα τα βγάλου­με πέρα μόνοι μας, όπως διατυμπάνιζε ο Παπανδρέου στις αρχές του 2010;

Επιβεβαιώθηκε ότι με την επιβολή του μνημονίου θα αρχίσει να παράγει πλεονάσματα το Δημόσιο και θα αρχί­σει να μειώνεται το χρέος για να βγει η Ελλάδα ξανά στις αγορές έως τις αρ­χές του 2012 σε συνθήκες οικονομικής ανάκαμψης;

Επιβεβαιώθηκε έστω και ένας από τους επίσημους δημοσιονομικούς στόχους του μνημονίου;

Επιβεβαιώθηκε ότι με το Μεσοπρό­θεσμο και την εκποίηση της χώρας γλιτώσαμε από τη χρεοκοπία; Ή μήπως γλιτώσαμε τη χρεοκοπία για να πέσου­με στην «επιλεκτική πτώχευση»; Έως πότε θα ανεχόμαστε τέτοια δημοσιογραφία; Λες και δεν συμβαίνει απολύτως τίποτε. Λες και η χώρα δεν στενάζει κάτω από απανωτές πολιτι­κές «ευρωπαϊκής αλληλεγγύης». Λες και η ελληνική οικονομία δεν βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση σε συνθήκες πρω­τοφανούς ύφεσης. Λες και δεν ήταν οι ίδιοι που μας πούλαγαν μόλις πριν από λίγες ημέρες πώς η Ελλάδα επιτέλους διασώθηκε και άλλα τέτοια φούμαρα. Αλήθεια, πού είναι όλοι αυτοί που ως «ειδικοί» προεξοφλούσαν κάλμα στις αγορές μετά τις αποφάσεις της 21ης Ιουλίου; Πού είναι όλοι αυτοί που μιλούσαν για ξεπέρασμα της κρίσης; Πού χώθηκαν; Σε ποια τρύπα εξαφανίστη­καν; Θα βγουν άραγε ποτέ να απολογη­θούν για όλες αυτές τις ανοησίες που αράδιασαν στο φιλοθέαμον κοινό;

Συνωμοσιολογία

Μπορεί η διατεταγμένη δημοσιογρα­φία να κάνει σαν να μην ξέρει τίποτε για τον φόνο, αλλά το πρόβλημα με τη νέα τροπή της κρίσης δεν βρίσκε­ται σε κάποιες δήθεν επιθέσεις κερ­δοσκόπων, που απειλούν την άσπιλη και αμόλυντη «Ευρώπη». Αυτά είναι οικονομική συνωμοσιολογία επιπέδου «Βίπερ». Το αγαπημένο είδος αναγνώ­σματος του υπουργού οικονομικών κ. Βενιζέλου:

«Ασύμμετρος πόλεμος διεξάγεται, όπως με την τρομοκρατία. Από τη μια μεριά έχουμε κράτη, διεθνείς οργα­νισμούς και από την άλλη μεριά έχου­με μη ελεγχόμενες οντότητες που δεν απολογούνται πουθενά. Γιατί πρέπει να χαιρόμαστε; Μακάρι να υπήρχαν μηχα­νισμοί παγκόσμιας οικονομικής διακυβέρνησης. Μακάρι να υπήρχε Συμβού­λιο Ασφαλείας χρηματοπιστωτικών και οικονομικών θεμάτων. Μακάρι να εί­χαν εφαρμοστεί αυτά που είπε το G-20 το 2008. Όμως, δυστυχώς δεν έχουν γίνει». Τάδε έφη στη Βουλή στις 4/7. Η αλήθεια είναι ότι η τροπή της κρίσης πυροδοτήθηκε όχι από κερδοσκοπι­κές τοποθετήσεις, αλλά από μαζικές ρευστοποιήσεις τίτλων στις αγορές των ομολόγων, των μετοχών και των εμπορευμάτων. Τι πυροδότησε αυ­τό το μαζικό ξεπούλημα τίτλων; Κυρί­ως η πρόβλεψη ότι η κρίση χρέους θα επιδεινωθεί δραματικά τόσο στην ευ­ρωζώνη όσο και στις ΗΠΑ. Όμως αυτό που λειτούργησε ως θρυαλλίδα για τα αγελαία ένστικτα των αγορών ήταν οι αποφάσεις της 21ης Ιουλίου της Συνό­δου Κορυφής. Από την πρώτη στιγμή επισημάναμε ότι οι αποφάσεις αυτές, εκτός όλων των άλλων, εμπεριείχαν τη δυνατότητα μιας τέτοιας αλυσιδωτής αντίδρασης, η οποία θα μπορούσε να δημιουργήσει συνθήκες πανικού στις αγορές. Κι αυτό έγινε.

Μαζικό «ξεφόρτωμα»

Αφού κατακάθισε ο κουρνιαχτός της προπαγάνδας και οι επενδυτές των αγορών συνειδητοποίησαν ότι πρόκειται για μια έντεχνη προσπάθεια των μεγάλων τραπεζών να ξεφορτωθούν το ελληνικό χρέος εν όψει της «επιλεκτικής πτώχευσης» της Ελλάδας, άρχι­σαν μαζικά να ξεφορτώνονται ομόλογα της ευρωζώνης. Ακολούθησε η εκποίη­ση τραπεζικών μετοχών και το ντόμινο βρέθηκε σε εξέλιξη. Από τις 26 Ιουλίου που άρχισε η μαζική ρευστοποίηση έως τις 5 Αυγούστου εί­χαν ήδη χαθεί πάνω από 4,3 τρισ. δολ της κεφαλαιοποίησης των μεγάλων χρηματιστηρίων της Αμερικής, της Ευρώπης και της Ασίας. Ενώ πάνω από 5 τρισ. δολ. σε τρέχουσα αξία ομολόγων, κυρίως κρατικών, είχαν πουληθεί στη δευτερογενή αγορά. Ο πανικός αυτός των αγορών έφερε και την υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας των ΗΠΑ από τη Standard & Poor’s, σε μια προσπάθεια των οίκων αξιολόγησης να μην επαναλάβουν το φιάσκο του προηγούμενου κραχ, που τους έπιασε στον ύπνο. Η υποβάθμι­ση αυτή με τη σειρά της επιδείνωσε τις προσδοκίες των αγορών χρέους και ο πανικός εντάθηκε. Οι συνθήκες αυτές είναι ιδανικές για όσους θέλουν να κερ­δοσκοπήσουν, ειδικά με ανοιχτές πω­λήσεις (short selling ) ομολόγων και κυ­ρίως μετοχών, αλλά το πρόβλημα δεν βρίσκεται σ’ αυτούς. Βρίσκεται στο γε­γονός ότι οι κυβερνήσεις και οι θεσμοί της «παγκόσμιας διακυβέρνησης», στους οποίους ορκίζεται ο κ. Βενιζέ­λος, ενίσχυσαν με κάθε τρόπο και μέσο την πλασματική διόγκωση των αγορών, ιδίως των τραπεζών. Οι ΗΠΑ τροφοδότησαν τα δυο προηγού­μενα χρόνια με πάνω από 16 τρισ. δολ. ρευστό χρήμα τις τράπεζες και τις αγο­ρές κεφαλαίου. Όχι μόνο τις δικές τους, αλλά και τις ευρωπαϊκές. Οι τράπεζες βρήκαν την ευκαιρία και αξιοποίησαν αυτό το τζάμπα χρήμα διογκώνοντας ακόμη περισσότερο την κερδοσκοπία με ομόλογα και μετοχές. Το αποτέλε­σμα ήταν σήμερα οι τράπεζες και οι αγορές πλασματικού – εικονικού κεφα­λαίου να είναι πιο διογκωμένες απ’ ό,τι ήταν πριν από το μεγάλο κραχ του φθι­νοπώρου του 2008. Τα παγκόσμια χρηματοπιστωτικά δια­θέσιμα έφτασαν στα τέλη του 2010 τα 212 τρισ. δολάρια, 11 τρισ. δολ. περισ­σότερα από το 2009. Το 2007 το ύψος αυτών των διαθεσίμων ήταν 202 τρισ. δολάρια και λόγω του κραχ έπεσαν στα τέλη του 2008 στα 175 τρισ. δο­λάρια. Η εκτίναξη αυτή μέσα στα επό­μενα δυο χρόνια οφείλεται κατά κύριο λόγο σε δυο παράγοντες: Αφενός στην αύξηση της κεφαλαιοποίησης των χρηματιστηρίων διεθνώς, που από 34 τρισ. δολάρια στα τέλη του 2008 πήγε στα 54 τρισ. δολάρια στα τέλη του 2010. Κι αφετέρου στον όγκο των κρατικών ομολόγων, που από 32 τρισ. δολάρια το 2008 ανέβηκαν στα 42 τρισ. δολά­ρια το 2010.

Επιρρεπής σε κραχ!

Ωστόσο, η παγκόσμια οικονομία δεν μπόρεσε να ανακάμψει ούτε με όρους επενδύσεων ούτε με όρους κατανάλω­σης. Ακόμη και οι πωλήσεις των πολυεθνικών σε παγκόσμιο επίπεδο το 2010 εξακολουθούν να υστερούν έναντι του 2008. Το 2008 ήταν 33,3 τρισ. δολάρια και το 2010 έκλεισαν στα 32,9 τρισ. δολάρια.

Οι επενδύσεις των πολυεθνικών βρί­σκονται ακόμη σε αναστολή και η ανεργία συνεχίζει να καλπάζει. Αυτό σημαίνει ότι η εκτίναξη των χρηματα­γορών έγινε όχι τόσο στη βάση της επέ­κτασης της πραγματικής οικονομίας, αλλά της μεγαλύτερης κερδοσκοπίας με μετοχές και κρατικά ομόλογα. Κι αυ­τό το εξασφάλισαν οι πολιτικές κρατι­κής επιδότησης των τραπεζών και των αγορών παγκοσμίως, με τους λαούς να πληρώνουν βαρύ τίμημα και τα κρατικά χρέη να βρυχώνται επικίνδυνα ακόμη και στις ΗΠΑ.

Μόνο που, εκτός από μια ακόμη πιο πλασματική – δηλαδή εικονική – ανάκαμψη, αυτό που πέτυχαν αυτές οι πο­λιτικές ήταν να δημιουργήσουν μια πο­λύ περισσότερο ασταθή και επιρρεπή σε κραχ παγκόσμια οικονομία. Κι αυτό ζούμε αυτές τις ημέρες. Πώς προσπα­θεί να απαντήσει η «παγκόσμια διακυ­βέρνηση»; Με τον ίδιο γνωστό τρόπο. Η ΕΚΤ βγήκε να ξαναγοράσει κρατικά ομόλογα από τη δευτερογενή αγορά, κυρίως της Ισπανίας και της Ιταλίας, ενώ η Ομοσπονδιακή Κεντρική Τράπε­ζα των ΗΠΑ (Fed) ετοιμάζεται για έναν νέο γύρο κοπής χρήματος. Τι προσπαθούν να κάνουν; Να ανακόψουν τη φυγή των κεφαλαίων από τις αγορές σε αναζήτηση καταφυγίου σε χρυσό και σε νομίσματα σαν της Ελβε­τίας. Προσπαθούν, δηλαδή, να δημιουργήσουν προσδοκίες μεγαλύτερου κέρδους στους επενδυτές, ώστε να σταματήσουν τη μαζική ρευστοποίηση τίτλων.

Άντε και τα καταφέρνουν με κάποιον τρόπο. Δηλαδή με τον γνωστό τρόπο: η Fed θα κόψει περισσότερο χρήμα, οι τράπεζες και οι πολυεθνικές θα απολύσουν ακόμη περισσότερο κόσμο και θα αυξήσουν τις κεφαλαιοποιήσεις τους, τα κράτη θα εκτινάξουν τα χρέη τους και οι λαοί θα πρέπει να χάσουν ακό­μη περισσότερα. Περισσότερες χώρες θα πρέπει να ισοπεδωθούν, προκειμέ­νου να μην καταρρεύσει το τραπεζικό σύστημα.

Πέστε λοιπόν ότι τα καταφέρνουν και ηρεμούν τις αγορές. Τι θα έχουν καταφέρει; Θα έχουν ηρεμήσει προσωρινά τις αγορές σε ύψος χρηματοπιστωτικών διαθεσίμων πολύ μεγαλύτερο απ’ ό,τι προηγουμένως. Κι επομένως θα έχουν κάνει τις αγορές και φυσικά την παγκό­σμια οικονομία πολύ πιο ευάλωτη και πιο επιρρεπή σε κραχ. Έως πού θα πάει αυτό; Μέχρι να καταρρεύσουν όλοι;

Σε δεύτερη μοίρα η Ελλάδα

Το καινούργιο στοιχείο της τωρινής τροπής της κρίσης βρίσκεται στο γεγονός ότι η κρίση δεν επι­κεντρώνεται πλέον μόνο στην ευρωζώνη. Ούτε μόνο στις ΗΠΑ. Έχει ήδη μεταθέσει το επίκεντρο στις οικονομίες των G-7, μια και οι δυο οικονομίες που φαίνεται πλέον να κλυδωνίζονται επικίνδυνα κάτω από το βάρος των χρεών, ιδιωτικών και κρατικών, είναι η Ισπανία και η Ιταλία. Μπορούν να σωθούν; Όσο συνεχίζεται η ίδια τακτική, είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι η κατάσταση θα επιδεινωθεί με απρόβλεπτες συνέπειες. Τι είναι το άμεσα προβλέψιμο; Μπροστά στην ανάγκη «διάσωσης» της Ιταλίας και της Ισπανίας, αλλά και της Γαλλίας πολύ σύντομα, η «διάσωση» της Ελλάδας, της Πορτογαλίας και της Ιρλανδίας μπήκε σε δεύτερη μοίρα. Ειδικά το σχέδιο εθε­λοντικής ανταλλαγής χρέους που συμφωνήθηκε για την Ελλάδα ανάμεσα στο τραπεζικό λόμπι και τους ευρωκράτες φαντάζει ακόμη πιο έωλο. Κάθε εγχείρημα εθελοντικής ανταλλαγής χρέους, όπως έχουμε εξηγήσει, εμπεριέχει μια πολύ σοβαρή πιθανότητα άμεσης πτώχευσης. Γι’ αυτό οι οίκοι αξιολόγησης βαθμολογούν τις χώρες που το επιχειρούν με «επιλεκτική πτώχευση». Αυτή η πιθανότητα μεγιστοποιείται, όπως μπορεί να καταλάβει ο καθένας, σε συνθήκες ανατα­ραχής των αγορών. Ιδίως όταν πρόκειται για μια οικονομία τόσο εξασθενημένη, καχεκτική και σε τόσο βαθιά ύφεση όπως η ελληνική, αλλά και με τέτοιο βάρος δημόσιου χρέους.

Το παράδειγμα της Αργεντινής

Να θυμίσουμε για μια ακόμη φορά ότι στη διάρ­κεια ενός εντελώς παρόμοιου σχεδίου εθελο­ντικής ανταλλαγής χρέους κατέρρευσε ολοκλη­ρωτικά και η Αργεντινή το 2001. Η πρώτη φάση του σχεδίου εθελοντικής ανταλλαγής εκτελέστηκε τον Ιούλιο του 2001. Οι αγορές, η κυβέρνηση της Αργεντινής, το ΔΝΤ και οι ΗΠΑ, που πατρονάρισαν εξαρχής το όλο σχέδιο και «έπεισαν» τις τράπεζες να συμ­μετάσχουν εθελοντικά, ζητωκραύγαζαν για την επιτυχία. Το χρέος υποτίθεται ότι άρχισε να μειώνεται. Η αλήθεια ήταν ότι το συνολικό κόστος αυξήθηκε κατά 28% έως το τέλος του χρόνου, λόγω των πλουσιοπάροχων «χρημα­τοοικονομικών εγγυήσεων» που συμφωνήθη­καν με τις τράπεζες προκειμένου να συμμετάσχουν στην εθελοντική ανταλλαγή. Φυσικά ο μόνος που δεν γνώριζε για το αντίτιμο ήταν ο λαός της Αργεντινής, που άκουγε έκπλη­κτος επισήμους και μη να τον διαβεβαιώνουν ότι η κρίση χρέους έχει πλέον περάσει και το δημόσιο χρέος γίνεται πλέον βιώσιμο. Ύστερα από αυτή την τεράστια επιτυχία ακολούθησε ένα αδίστακτο σχέδιο δημοσιονομικής λιτότητας με στόχο «μηδενικό έλλειμμα».0 Το αποτέ­λεσμα ήταν η δυστυχία και η ανέχεια να καλπά­σουν, αλλά και η ύφεση να αγκαλιάσει μια από τις πιο παραγωγικές οικονομίες της Λατινικής Αμερικής.

Με ψηλά τις σημαίες από την επιτυχία της πρώ­της εθελοντικής ανταλλαγής και πλήρως συμ­μορφωμένη με τις απαιτήσεις των αγορών, η υποτακτική κυβέρνηση της Αργεντινής προχω­ρά σε δεύτερο εγχείρημα τον Οκτώβριο – Νο­έμβριο του 2001. Λόγω όμως του συνδυασμού της τρομακτικής ύφεσης εντός Αργεντινής, της σαθρής δημοσιονομικής της κατάστασης, αλλά και της διεθνούς κρίσης των χρηματαγορών που είχε ξεσπάσει με επίκεντρο τα χρηματιστήρια της Νέας Υόρκης, οι οίκοι αξιολόγησης βαθμολογούν την Αργεντινή με «επιλεκτική πτώχευ­ση» και μέσα σ’ έναν μήνα η χώρα συνολικά έχει καταρρεύσει με τα γνωστά επακόλουθα.

Επιμύθιο

Ένα πολύ χρήσιμο επιμύθιο της όλης ιστορίας είναι ότι από το 2003 έως το 2005 οι πολιτικοί και οικονομικοί αρχιτέκτονες αυτής της εθελοντικής ανταλλαγής χρέους δικάστηκαν γιατί εξαπάτησαν τον λαό της Αργεντινής. Τους είχαν διαβεβαιώσει, όπως και οι δικοί μας σήμερα, ότι πρόκειται για ελάφρυνση, ενώ στην πραγματι­κότητα η δικαστική έρευνα απέδειξε ότι είχαν αναλάβει δεσμεύσεις που επιδείνωναν ραγδαία την όλη κατάσταση του δημόσιου χρέους. Οι υπουργοί, πρόεδροι, τραπεζίτες, αξιωματούχοι και λοιποί συμμετέχοντες στην εν λόγω συμ­φωνία δικάστηκαν και καταδικάστηκαν. Μπορεί οι δικοί μας πολιτικοί να είναι αρκετά θρασείς με το να νομίζουν ότι εδώ είναι Ελλάδα και επομέ­νως οι δωσίλογοι, οι ψεύτες και οι κλέφτες της εξουσίας δεν έχουν να φοβηθούν τίποτε. Όμως ποτέ δεν ξέρεις.. Έχει ο καιρός γυρίσματα. Και η ώρα της κρίσης όλο και πλησιάζει…

ΠΗΓΗ: Δευτέρα, 15 Αυγούστου 2011, http://dimitriskazakis.blogspot.com/2011/08/blog-post_15.html

Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΗΣ ΔΡΑΧΜΗΣ:

… η στάση πληρωμών, οι διεθνείς συγκυρίες στις Η.Π.Α. και την Τουρκία, καθώς επίσης η ανάγκη υιοθέτησης της άμεσης Δημοκρατίας – Μέρος ΙΙ

Του Βασίλη Βιλιάρδου*

Συνέχεια από το Μέρος Ι

ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ Η ΣΤΑΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ

Εάν η Ελλάδα διαπραγματευόταν σωστά με τους πιστωτές της, επιτυγχάνοντας επιτόκιο 1,5% (όσο το βασικό της ΕΚΤ, με το οποίο δανείζονται οι τράπεζες), μακροπρόθεσμη αποπληρωμή των οφειλών της (χρεολύσια), χωρίς καμία διαγραφή χρέους, καθώς επίσης ένα πρόγραμμα ανάπτυξης της οικονομίας της «τύπου Marshall», παραμένοντας στην πρόσφατη φορολόγηση (2010 – 24% επί του ΑΕΠ) και μειώνοντας την τεράστια σπατάλη του δημοσίου, η εικόνα θα μπορούσε εύκολα να ήταν η εξής:

ΠΙΝΑΚΑΣ IΙΙ: Βασικά μεγέθη του προϋπολογισμού σε δις €, χωρίς διαγραφή χρέους και χωρίς ιδιωτικοποιήσεις

* ΑΕΠ 2009: 235.017  ΑΕΠ 2010: 230.173 –  ΑΕΠ 2011 με 4% ύφεση (αποπληθωρισμένα)

Πηγή: Μεσοπρόθεσμο από 10.06.2011  (διαφοροποιήσεις Β. Βιλιάρδος)

Υποθέσεις: (α)  μέσο επιτόκιο δανεισμού 1,5% (β) ανάπτυξη 2012 στο 3%, 2013 στο 4%, 2014 στο 5%  και 2015 στο 6% (γ) έσοδα στο 24% του ΑΕΠ  (δ) δαπάνες σταθερές, μειωμένες κατά 10%. Σημείωση: Δεν θα υπήρχε κανένας απολύτως λόγος πτώχευσης, εάν η Ελλάδα πλήρωνε τις ομολογιακές υποχρεώσεις της κάθε φορά που λήγουν, δανειζόμενη τότε από την ΕΚΤ, με επιτόκιο ίσο με αυτό που δανείζονται οι τράπεζες της (1,5%).

Σύμφωνα με τον Πίνακα IΙΙ η Ελλάδα θα μπορούσε σχετικά εύκολα και ανώδυνα, χωρίς καμία διαγραφή χρεών και χωρίς καμία αποκρατικοποίηση, να έχει πρωτογενή πλεονάσματα το 2014 – ενώ ο περιορισμός του δημοσίου χρέους της, σε σχέση με το ΑΕΠ, θα άρχιζε αμέσως (από το 2012). Από το 2016 δε και μετά θα εμφάνιζε πλεονάσματα στον κανονικό προϋπολογισμό της – οπότε θα μπορούσε να αποπληρώνει τους τόκους, χωρίς καθόλου νέο δανεισμό. Εάν τώρα δεν θα μπορούσαμε να επιτύχουμε κάτι τέτοιο, τότε θα ήταν μάλλον καλύτερο το μικρότερο από τα δύο κακά: η στάση πληρωμών. Έτσι ή αλλιώς, τα αποτελέσματα για τους Έλληνες δεν θα διέφεραν σημαντικά, αφού και τώρα είμαστε υποχρεωμένοι, με βάση αυτά που υπέγραψε η κυβέρνηση, να εμφανίσουμε αμέσως πρωτογενή πλεονάσματα, ενώ έχουμε αποκλεισθεί από τις αγορές – όπως ακριβώς συμβαίνει και στην περίπτωση της χρεοκοπίας, με μοναδική ίσως διαφορά όχι το κλείσιμο, αλλά την προβλεπόμενη εξαγορά των Ελληνικών τραπεζών από ξένους ομίλους και την απόλυση χιλιάδων υπαλλήλων τους. Επομένως θα πρέπει και τώρα, όπως και στην περίπτωση χρεοκοπίας, να μειωθεί το κοινωνικό κράτος, να αυξηθεί η ανεργία, να κλείσουν νοσοκομεία, να σταματήσουν σχολεία, να απολυθούν μαζικά δημόσιοι υπάλληλοι κοκ., χωρίς δυστυχώς να πάψουμε να πληρώνουμε τους τοκογλύφους και εκποιώντας ταυτόχρονα τη δημόσια περιουσία!

Στην περίπτωση της στάσης πληρωμών όμως δεν θα υποχρεωνόμαστε τουλάχιστον να πληρώσουμε όλους τους τοκογλύφους (ένα μέρος τους αργότερα, μετά από διαπραγματεύσεις), ενώ δεν θα λεηλατούσε κανείς ούτε την ιδιωτική, ούτε τη δημόσια περιουσία μας – αφού είμαστε κυρίαρχο κράτος, στην ευρύτερη επικράτεια του οποίου δεν μπορεί να γίνει κανενός είδους κατάσχεση. Λύσεις λοιπόν υπάρχουν (χωρίς να ξεχνάμε τις τεράστιες πολεμικές επανορθώσεις που μας οφείλει η Γερμανία – έναν από τους λόγους που δήθεν μας βοηθάει, επιδιώκοντας ουσιαστικά την αποφυγή της πληρωμής), αρκεί να έχει την ικανότητα η όποια κυβέρνηση να διαπραγματευθεί σωστά με την Ευρώπη – η οποία διαφορετικά, χωρίς αλληλεγγύη δηλαδή και χωρίς τη δημιουργία εκείνων των προϋποθέσεων που θα εξασφάλιζαν την μελλοντική πολιτική της ένωση, δεν πρόκειται να συνεχίσει να υπάρχει. Ειδικά όσον αφορά την «πρωσική» Γερμανία, οφείλουμε να σημειώσουμε ότι, «ευαισθητοποιείται» πάντοτε με το συγκεκριμένο τρόπο, όταν θέλει να αποφύγει την εξόφληση των υποχρεώσεων της. Δηλαδή, «τείνει χέρι βοηθείας» με απώτερο στόχο να αποφύγει την απαίτηση πληρωμής των πολεμικών αποζημιώσεων, οι οποίες είναι κατά πολύ υψηλότερες (565 δις € σύμφωνα με έγκυρο Γάλλο οικονομολόγο), από την όποια βοήθεια τελικά θα μας εγκρίνει – για την οποία θα απαιτήσει δυσανάλογα ανταλλάγματα, εκμεταλλευόμενη στο έπακρο την οικονομική ισχύ της.    

ΟΙ ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΣΥΓΚΥΡΙΕΣ

Αν και υποθέτουμε δυστυχώς ότι, η «αυλαία» της Ευρωζώνης θα κλείσει από την Ιταλία, ειδικά μετά το επιτόκιο ύψους 5,77% που πλήρωσε για τα δεκαετή ομόλογα της, ενδεχομένως σε συνδυασμό με την Ισπανία, δεν μπορούμε να μην  αναφερθούμε στις Η.Π.Α. – οι οποίες φαίνεται πως σχεδιάζουν τη μεγαλύτερη ληστεία όλων των εποχών, φορτώνοντας την ευθύνη στο δημοκρατικό ηγέτη τους (όπως στο παρελθόν, με τη Lehmann Brothers). Υπενθυμίζουμε πως τότε, όταν δηλαδή ο B.Ομπάμα ανέλαβε την αμερικανική προεδρία, το σατιρικό περιοδικό των Η.Π.Α. «The Onion» κυκλοφόρησε με τον τίτλο: «Έδωσαν σε μαύρο τη χειρότερη δουλειά στον κόσμο». Κατά την υποκειμενική μας άποψη η υπερδύναμη, παρά τα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζει (Πίνακας IV), θα καταφέρει να βγει κερδισμένη, όποιον δρόμο και αν τελικά ακολουθήσει. Ειδικότερα, εάν επιλέξει να αυξήσει το όριο δανεισμού την ύστατη στιγμή, αφενός μεν το δολάριο θα ανεβεί στα ύψη, αφετέρου η Wall Street θα καταγράψει τεράστια κέρδη (μοναδικοί ίσως κίνδυνοι «ήττας» των Η.Π.Α., τυχόν «εσφαλμένος» συμβιβασμός της κυβέρνησης ή/και πτώση σημαντικών οικονομικών δεικτών). Ας μην ξεχνάμε ότι, τα τεχνητά «σύννεφα πυκνού καπνού», η ενδεχόμενη στάση πληρωμών δηλαδή, έχουν αποπροσανατολίσει τον πλανήτη από τα προηγούμενα οικονομικά «τεχνάσματα» της χώρας – όπως την εκτύπωση νέων χρημάτων (QE1, QE2), την πολιτική μηδενικών επιτοκίων της Fed, τη συναλλαγματική «ληστεία» της Κίνας, την εξαγωγή των πληθωριστικών πιέσεων στην Ασία κοκ. Επίσης έχουν αποπροσανατολίσει τις αγορές από τα τεράστια οικονομικά προβλήματα της υπερδύναμης – όπως την περιορισμένη ανάπτυξη εντάσεως ανεργίας, την πτώση των εισοδημάτων, τη μετανάστευση των κερδοσκοπικών κεφαλαίων, τις ανάγκες του συστήματος υγείας, τα προβλήματα των υποδομών, τις χρεοκοπίες αρκετών Πολιτειών κλπ.      

ΠΙΝΑΚΑΣ IV: Το δημόσιο χρέος των Η.Π.Α. και η δομή του – σε τρις $

* Όπως κρατικές ασφάλειες και κρατικά ταμεία ** Όπως συνταξιοδοτικά ιδιωτικά ταμεία, τράπεζες, επιχειρήσεις κλπ. Πηγή: Υπουργείο Οικονομικών των Η.Π.Α., Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Σημείωση: Οι μεγαλύτεροι ξένοι πιστωτές είναι η Κίνα (1,200 τρις $), η Ιαπωνία (912 δις $), η Μ. Βρετανία (346 δις $) και η Βραζιλία (211 δις $). Οι εκτεταμένες αποκρατικοποιήσεις στις Η.Π.Α. (ακόμη και ο στρατός λειτουργεί από ιδιώτες), όχι μόνο δεν έλυσαν το πρόβλημα, αλλά το διόγκωσαν – ενώ η Πολιτική είναι πλέον όμηρος των ιδιωτών. Πώς είναι λοιπόν δυνατόν να προτείνει αυτή τη συνταγή στη χώρα μας το ΔΝΤ, όταν απέτυχε πλήρως στη χώρα που έχει την έδρα του; 

Εάν τώρα οι Η.Π.Α. δεν αυξήσουν το όριο δανεισμού, επιλέγοντας τη στάση πληρωμών (εθελούσια φυσικά, αφού είναι η μοναδική χώρα που δεν μπορεί να χρεοκοπήσει, εφόσον πληρώνει τις υποχρεώσεις της με το δικό της νόμισμα, το οποίο μπορεί να εκτυπώνει σε απεριόριστες ποσότητες), τότε θα έχουν δρομολογήσει την επόμενη, μετά τη Lehmann Brothers, μεγαλύτερη ληστεία όλων των εποχών – με κυριότερο θύμα τους την Κίνα (δικαιολογημένα σε κάποιο βαθμό αφού η Κίνα, όπως και η Γερμανία, αρνήθηκαν να συμφωνήσουν στον περιορισμό των πλεονασμάτων, με ανώτατο όριο το 3% που ζήτησαν οι Η.Π.Α. πέρυσι στη Σεούλ).

Η λήξη ομολόγων του αμερικανικού δημοσίου ύψους 500 δις $ εντός του Αυγούστου, θα είναι ίσως το οριακό σημείο του αμερικανικού «παιχνιδιού» – ενώ οφείλουμε ίσως να σημειώσουμε εδώ ότι, δεν είναι η πρώτη φορά που οι Η.Π.Α. έρχονται αντιμέτωπες με μία στάση πληρωμών. Ήδη το 1979 είχαν τυπικά χρεοκοπήσει, όταν και τότε η ρεπουμπλικανοί αρνήθηκαν να επιτρέψουν στους δημοκρατικούς την αύξηση του δανειακού ορίου – το οποίο εκείνη την εποχή ήταν 830 δις $ (14,3 τρις $ σήμερα). Αν και το πρόβλημα λύθηκε αργότερα, οι πληρωμές ομολόγων συνολικού ύψους 120 δις $ καθυστέρησαν περίπου 45 ημέρες (κάτι που μάλλον στοίχισε ακριβά στην τότε πανίσχυρη Ιαπωνία, η πτώση της οποίας ξεκίνησε, όταν υποχρεώθηκε να αυξήσει την ισοτιμία του γεν, απέναντι στο δολάριο, κατά 30%).    

Ολοκληρώνοντας, μία επίσης σημαντική για την Ελλάδα «διεθνής συγκυρία», είναι η «φούσκα των ακινήτων» στην Τουρκία (άρθρο μας) η οποία, σε συνδυασμό με τα «τύπου subrimes» δάνεια των τραπεζών της, απειλεί να εκραγεί – ένας τεράστιος κίνδυνος για τη χώρα μας, από πολλές διαφορετικές «οπτικές γωνίες». Αρκεί ίσως να αναφέρουμε το συνεχώς διογκούμενο έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου της Τουρκίας (βασικό «συστατικό» του ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών), το οποίο διευρύνθηκε κατά 79,2% σε ετήσια βάση τον Ιούνιο / στα -53,98 δις $ μόνο για το πρώτο εξάμηνο του 2011 (σχεδόν διπλασιάσθηκε δηλαδή, μέσα σε ένα μόλις χρόνο – γεγονός που σημαίνει ότι, «γκρεμίσθηκε» η όποια ανταγωνιστικότητα της τουρκικής οικονομίας, η οποία στηρίχθηκε στις χαμηλές αμοιβές που επέβαλλε το ΔΝΤ). Επίσης το ότι, πολλά σπίτια νοικιάζονται πλέον με «ρήτρα» δολαρίου ή ευρώ – γεγονός που σημαίνει ότι, οι Τούρκοι δεν έχουν μεγάλη εμπιστοσύνη στο νόμισμα τους (νέα τούρκικη λίρα), το οποίο έχει υποτιμηθεί σημαντικά από το έτος εισαγωγής του (2005). Ας μην ξεχνάμε ότι, η «πρόοδος» της Τουρκίας στηρίζεται στις «υποδομές» (9% ανάπτυξη, έναντι 30% αύξησης της οικοδομικής δραστηριότητας), στις επενδύσεις του Καρτέλ των πολυεθνικών (λόγω των χαμηλών μισθών) και στα ξένα κερδοσκοπικά κεφάλαια – τα οποία, όταν εγκαταλείπουν μία χώρα, αφήνουν πίσω τους ερείπια (όπως συνέβη στην κρίση της Ασίας).  Οι «παρενέργειες» αυτές της δραστηριοποίησης των συνδίκων του διαβόλου (ΔΝΤ) στην Τουρκία, οι οποίοι κινούνται με βάση τις οδηγίες των παιδιών του Σικάγου, είναι χαρακτηριστικές, σε σχέση με το τι θα μπορούσε να συμβεί στην Ελλάδα – εάν λεηλατηθεί από τους ξένους εισβολείς και τους εγχώριους «φεουδάρχες», με τη βοήθεια του υποχρεωτικού τριπλού «δηλητηρίου» του ΔΝΤ: την «απορρύθμιση» του συστήματος δηλαδή, την απελευθέρωση των αγορών και τις αποκρατικοποιήσεις των κερδοφόρων, ειδικά των κοινωφελών δημοσίων επιχειρήσεων. 

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

“Οι Γερμανοί μοιάζουν με το λύκο της Στέπας. Είναι ένας εξαιρετικός λαός, όταν τους φυλάς και τους ελέγχεις – τρομακτικός και αποτρόπαιος, ειδικά και για τον ίδιο τους τον εαυτό, όταν τους αφήνεις ελεύθερους: πόσο μάλλον όταν τους επιτρέπεις να ασκούν εξουσία στη χώρα σου. «Ο (ελεύθερος) Λύκος της Στέπας θα έπρεπε να σταθεί απέναντι στον εαυτό του, να ατενίσει για τα καλά το χάος της ίδιας του της ψυχής και να ψάξει στα βάθη της. Τότε το αίνιγμα της ύπαρξης του θα του αποκαλυπτόταν μονομιάς, θα έβλεπε πως είναι μία ράτσα που δεν αλλάζει και θα επέστρεφε στο τυφλό όργιο της λυκίσιας οντότητας του..… Άνθρωπος και λύκος θα αναγκάζονταν τότε να αναγνωρίσουν ο ένας την ύπαρξη του άλλου, χωρίς τη μάσκα των προσποιητών συναισθημάτων και να κοιταχθούν ίσια στα μάτια» (Hermann Hesse σε ελεύθερη απόδοση)”.    

Όπως έχουμε ήδη αναφέρει, οι Έλληνες δεν φοβούνται ούτε την επιστροφή στη δραχμή, ούτε τη χρεοκοπία – χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια ότι επιθυμούν τέτοιου είδους καταστροφικά σενάρια για τη χώρα τους. Αυτό που κυρίως φοβούνται είναι κάποιους ανεπαρκείς πολιτικούς, καθώς επίσης τις συμφωνίες που ενδεχομένως υπογράφουν ερήμην τους – εφόσον μόνο μέσα από τέτοιου είδους ενέργειες μπορεί να χάσουν την ελευθερία τους, υποθηκεύοντας ταυτόχρονα το μέλλον της πατρίδας τους και των παιδιών τους. Επομένως δεν εκβιάζονται από ψευδή διλήμματα, τα οποία αποσκοπούν στον αποπροσανατολισμό τους, με στόχο την κλοπή όλων όσων έχουν επιτύχει, με κόπους και θυσίες ετών. Εκτός αυτού, πολύ δύσκολα θα αποδεχθούν κυρίαρχους στην επικράτεια τους, τους ενόχους της θηριωδίας του Διστόμου – γνωρίζοντας ότι κανένας δικτάτορας στον κόσμο δεν μπορεί να υποχρεώσει έναν ολόκληρο λαό σε τέτοια εγκλήματα πολέμου, χωρίς τη θέληση του (όσο και αν πολλοί «θύτες» ισχυρίζονται το αντίθετο, επιδιώκοντας την κατανόηση των θυμάτων τους), όπως επίσης ότι υπήρξαν εκατοντάδες «Δίστομα» σε όλη την Ευρώπη. Περαιτέρω οι Έλληνες, γνωρίζοντας ότι η δύναμη δεν δημιουργεί Δίκαιο, δεν φαίνονται διατεθειμένοι να αποδεχθούν παθητικά τη μοίρα τους – με όλα όσα ρίσκα κάτι τέτοιο συνεπάγεται. Αναζητούν λοιπόν λύσεις, ενώ ταυτόχρονα αναρωτιούνται πως είναι δυνατόν να τοποθετείται «γενικό πωλητήριο» σε τιμές ευκαιρίας στην Ελλάδα από μία εντελώς απορυθμισμένη κυβέρνηση, η οποία δεν νομιμοποιείται πλέον από τους Πολίτες. «Δεν υπάρχει τίποτα πια στη χώρα μας που να μπορεί να τη σταματήσει;», σκέφτονται με αγωνία. Κατά την άποψη μας, η μόνη ρεαλιστική απάντηση σε τέτοιου είδους ερωτήματα δεν είναι άλλη από την άμεση υιοθέτηση της συμμετοχικής δημοκρατίας – αφού μόνο με αυτόν τον τρόπο οι Πολίτες θα ελέγχουν την εξουσία και δεν θα είναι πλέον θύματα των σφαλμάτων ή των παραλείψεων των όποιων πολιτικών, οι οποίοι ποτέ δεν πληρώνουν για την τυχόν ανευθυνότητα, για την ανεπάρκεια ή για τις τεράστιες ζημίες που προκαλούν στα κράτη τους.    

Βασίλης Βιλιάρδος  (copyright), Αθήνα, 31. Ιουλίου 2011, viliardos@kbanalysis.com      

* Ο κ. Β. Βιλιάρδος είναι οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου. Είναι σύμβουλος επιχειρήσεων με πολλά συγγράμματα και μελέτες, ενώ έχει εκδώσει πρόσφατα το δεύτερο βιβλίο της σειράς «Η κρίση των κρίσεων», το οποίο περιλαμβάνει επιλεγμένα οικονομικά άρθρα του 2009

ΠΗΓΗ: http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2392.aspx