Ανοικτή επιστολή στους γονείς των φοιτητών

 

Της Ξένιας Χρυσοχόου

 

 

Αθήνα 24 Ιουλίου 2011

 

Αγαπητοί γονείς,

Ίσως σας φανεί παράξενο να λάβετε αυτή την επιστολή, καθώς δεν συνηθίζεται η επικοινωνία μεταξύ γονιών και καθηγητών στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Όμως εμείς που διδάσκουμε τα παιδιά σας στο πανεπιστήμιο δεν αγνοούμε πόσο αγωνιάτε για το μέλλον τους και πόσες θυσίες κάνατε και κάνετε για αυτό.

Προσωπικά δεν ξεχνώ την αγωνία των δικών μου γονιών πριν καταφέρω να μπω στο πανεπιστήμιο, την οικονομική συνδρομή τους και την ηθική τους στήριξη σε όλη τη διάρκεια των μακροχρόνιων (προπτυχιακών και μεταπτυχιακών) σπουδών μου. Η Ελληνική οικογένεια επενδύει στη μόρφωση των παιδιών της και εμπιστεύεται το ελληνικό πανεπιστήμιο· άρα έχει δικαίωμα να ξέρει τι γίνεται σε αυτό. Γι’ αυτό λοιπόν αποφάσισα να σας γράψω.

Καταρχήν ας συστηθώ. Μετά τις προπτυχιακές σπουδές μου στο τμήμα Φιλοσοφίας Παιδαγωγικής και Ψυχολογίας  στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, πήγα για μεταπτυχιακές και διδακτορικές σπουδές ψυχολογίας στη Γαλλία  σε μια περίοδο που δεν ήταν δυνατό να κάνει κάποιος τέτοιες σπουδές στην Ελλάδα. Στη συνέχεια δούλεψα για επτά χρόνια στην Μεγ. Βρετανία ως διδακτικό και ερευνητικό προσωπικό (λέκτορας και επίκουρος) πριν έρθω στην Ελλάδα στο τέλος του 2003 ως αναπληρώτρια καθηγήτρια στο τμήμα ψυχολογίας του Παντείου και πέρσι κρίθηκα επιτυχώς για την θέση της καθηγήτριας. Από τη στιγμή που γύρισα στην Ελλάδα ζω μια συνεχή προσπάθεια “μεταρρύθμισης” του πανεπιστημίου που το οδηγεί από το κακό στο χειρότερο και έχω αγανακτήσει. Πριν μερικές μέρες κατατέθηκε ένα ακόμα νομοσχέδιο που, αν ψηφιστεί, θα σημάνει το τέλος των πανεπιστημιακών σπουδών στην Ελλάδα. Επιτρέψτε μου στη συνέχεια να σας πω γιατί.

Ας μιλήσουμε λίγο για το Πανεπιστήμιο που πολύ εύκολα απαξιώνεται στο λόγο πολιτικών και δημοσιογράφων. Ποια είναι η λειτουργία του; Το πανεπιστήμιο, σε αντιδιαστολή με το σχολείο, οφείλει να διδάσκει την γνώση που παράγει μέσω της έρευνας ή που παράγεται σε άλλα αντίστοιχα ιδρύματα με βάση τους κανόνες της επιστήμης. Η αποστολή του είναι διττή: μάθηση και έρευνα. Οφείλουμε να δίνουμε στους φοιτητές τα εργαλεία κατανόησης και παραγωγής της γνώσης. Οφείλουμε να τους κάνουμε να σκέφτονται, να κρίνουν τα αποτελέσματα ερευνών και να μπορούν να κάνουν έρευνα και οι ίδιοι. Για αυτό λεγόμαστε και μέλη ΔΕΠ (Διδακτικό και Ερευνητικό Προσωπικό).  Μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι, με όλα τα προβλήματα, αυτή την κεντρική αποστολή την εκτελεί το Δημόσιο πανεπιστήμιο. Αρκεί να σκεφτείτε παραδείγματα αποφοίτων μας που συνεχίζουν σπουδές στο εξωτερικό και διαπρέπουν. Θα έχετε σίγουρα τέτοια παιδιά δίπλα σας. Είμαστε όλοι χαρούμενοι και περήφανοι που τα καταφέρνουν.

Πολύ συχνά όμως ακούμε ότι το πανεπιστήμιο δίνει πτυχία “χωρίς αντίκρυσμα” και αυτός είναι ένας από τους λόγους που πρέπει να αναμορφωθεί. Ας σκεφτούμε όμως. Για χρόνια το πανεπιστήμιο στελεχώνει την Ελληνική κοινωνία με γιατρούς, δικηγόρους, μηχανικούς, υπαλλήλους κάθε λογής, δασκάλους, καθηγητές και τόσους άλλους. Έχουμε παράπονα από τις γνώσεις τους; Πολλοί από σας σπουδάσατε και οι ίδιοι. Δεν είστε καλοί επαγγελματίες; Είναι γεγονός ότι όλο και περισσότεροι πτυχιούχοι είναι άνεργοι. Φταίνε όμως για αυτό τα πτυχία; Μας λένε ότι τα πτυχία δεν είναι συνδεδεμένα με τις ανάγκες της αγοράς. Δεν είναι αυτός ο στόχος της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης. Τα πτυχία πρέπει να συνδέονται με τις επιταγές της επιστήμης και όχι της αγοράς. Δεν είναι το πανεπιστήμιο που παράγει την ανεργία. Άλλωστε σήμερα, που η χώρα μας “έπιασε πάτο” και άγεται και φέρεται από τις αγορές και τα κερδοσκοπικά παιχνίδια τους, είναι τουλάχιστον ανήθικο να θέλουν η παιδεία να ακολουθήσει τις επιταγές της αγοράς. Αυτό είναι το διακύβευμα: να πουλήσουμε και εκείνο το χώρο που στοχεύει να καλλιεργήσει νέους επιστήμονες, καλούς επαγγελματίες και αξιοπρεπείς και ελεύθερους πολίτες.

Στόχος των “μεταρρυθμίσεων” είναι να μειώσουν τον αριθμό των ανθρώπων που έχουν πρόσβαση στα πανεπιστήμια, να μεταφέρουν το κόστος των σπουδών στον  φοιτητή και την οικογένειά του και να αποδεσμεύσουν το κράτος από τη χρηματοδότηση της ανώτατης εκπαίδευσης και την υποχρέωση να βρίσκει επαγγελματικές λύσεις για τους νέους πτυχιούχους. Η πολιτική αυτή είναι καταστροφική για τα νέα παιδιά αλλά και για τον τόπο συνολικά. Ας δούμε γιατί.

Όταν η υπουργός Παιδείας ανακοίνωσε τις “μεταρρυθμιστικές” της προθέσεις δήλωσε ότι  το “πανεπιστήμιο της μεταπολίτευσης έχει οριστικά τελειώσει”. Για να καταλάβουμε το νόημα αυτής της δήλωσης πρέπει να σκεφτούμε τι έκανε το πανεπιστήμιο της μεταπολίτευσης για την Ελληνική κοινωνία. Δύο πράγματα έρχονται στο νου: εκδημοκράτισε τους θεσμούς στο πανεπιστήμιο και επέτρεψε την πρόσβαση σε αυτό σε μεγαλύτερα στρώματα της Ελληνικής κοινωνίας. Δεν υπάρχουν δίδακτρα ή εξέταστρα, τα εργαλεία (βλ. Βιβλία) δίνονται δωρεάν, το πανεπιστήμιο διοικείται με την συμμετοχή όλων, νέοι προερχόμενοι από λαϊκά στρώματα έχουν τη δυνατότητα μεγαλύτερης πρόσβασης σε αυτό. Είναι γεγονός ότι το πανεπιστήμιο της μεταπολίτευσης βοήθησε στην κινητικότητα της ελληνικής κοινωνίας και πολλοί επωφελήθηκαν από αυτό και βελτίωσαν τις συνθήκες της επαγγελματικής τους ζωής.  Αυτά ακριβώς τα στοιχεία θα αλλάξουν με το νέο νομοσχέδιο.

Ένα κεντρικό αίτημα της ελληνικής κοινωνίας είναι να μπορέσουν τα παιδιά της να σπουδάσουν και να έχουν πρόσβαση σε ανώτατα επίπεδα γνώσης. Το γεγονός ότι οι πολλοί έχουν πρόσβαση στη γνώση ενοχλεί. Οι εισαγωγικές εξετάσεις έρχονται να ρυθμίσουν τυπικά την πρόσβαση και να κατηγοριοποιήσουν τους υποψηφίους με βάση την επίδοσή τους σε μια εξέταση σε γνωστικά αντικείμενα και σχολές. Αυτή η κατάταξη των υποψηφίων “αξιολογεί” και τις σχολές όχι όμως με βάσει την επιστημονική τους συμβολή αλλά τη ζήτηση των υποψηφίων· στις πιο περιζήτητες σχολές (βλ αστυνομικές ή παιδαγωγικά τμήματα) αυξάνονται οι βάσεις τα τελευταία χρόνια. Όμως οι κυβερνήσεις ανταποκρινόμενες αφενός στο αίτημα για πρόσβαση στα πανεπιστήμια αλλά και αφετέρου στο αίτημα των τοπικών κοινωνιών για περιφερειακή ανάπτυξη ιδρύουν τμήματα και πανεπιστήμια χωρίς καμιά εκπαιδευτική και ερευνητική στρατηγική και έτσι ο αριθμός των εισακτέων αυξάνεται. Οι πτυχιούχοι ζητούν κατοχύρωση των επαγγελματικών τους δικαιωμάτων και πρόσβαση στην εργασία. Επειδή η αγορά εργασίας δεν θέλει/μπορεί να τους απορροφήσει τίθενται άλλα κριτήρια και τα πτυχία απαξιώνονται. Για παράδειγμα το πτυχίο φιλολόγου, μαθηματικού ή χημικού δεν κρίνεται επαρκές για να γίνει κανείς καθηγητής σε σχολείο και πρέπει ο πτυχιούχος να “αξιολογηθεί” ξανά μέσα από το διαγωνισμό του ΑΣΕΠ. Μας λένε λοιπόν ότι έτσι οι καλύτεροι θα διδάσκουν στα σχολεία.  Σίγουρα στα σχολεία διδάσκουν ικανοί άνθρωποι. Αλλά δεν είναι ικανοί αυτοί που δεν έδωσαν στον ΑΣΕΠ και που εσείς τους εμπιστεύεστε τα παιδιά σας στα φροντιστήρια; Ίσως ορισμένοι από σας να απαξιώνετε τον καθηγητή του σχολείου και θεωρείτε καλύτερο  το καθηγητή του φροντιστηρίου. Και οι δύο είναι πτυχιούχοι του ίδιου πανεπιστημίου: απλά ο ένας κατάφερε να αποκομίσει μια σταθερή εργασία μετά από ένα διαγωνισμό με κλειστό αριθμό θέσεων, ενώ ο άλλος συνεχίζει μια επισφαλή εργασία συχνά χωρίς ασφάλιση. Οι θέσεις στην αγορά είναι λίγες και άρα η ανοιχτή πρόσβαση σε επαγγελματική κινητικότητα είναι μια απάτη. Η κοινωνία μας αντί να προσπαθήσει να αυξήσει τις θέσεις εργασίας επιθυμεί να μειώσει τον αριθμό εκείνων που μπορούν να τις διεκδικήσουν. Ο νέος νόμος θα κάνει τα πράγματα χειρότερα σε αυτό το επίπεδο.  

Με το νέο σχέδιο νόμου παροτρύνεται η πανεπιστημιακή κοινότητα να θεσπίσει σπουδές διαφορετικών κύκλων. Προτείνεται να γίνουν οι προπτυχιακές σπουδές τριετούς διάρκειας και στη συνέχεια να ακολουθεί διετής μεταπτυχιακός κύκλος. Δεν νοείται επιστημονική εκπαίδευση τριετούς διάρκειας και μάλιστα όταν το πρώτο έτος θα είναι εισαγωγικό σε πολλά επιστημονικά πεδία. Άρα μιλάμε για μια απλή κατάρτιση που δεν θα οδηγεί σε επαγγελματικά δικαιώματα. Αυτά θα δίνονται με την συμπλήρωση του μεταπτυχιακού κύκλου (τετραετείς ή πενταετείς σπουδές). Όμως στα μεταπτυχιακά θα υπάρχει πολύ περιορισμένη πρόσβαση και επιπλέον θα υπάρχουν δίδακτρα. Το άρθρο 16 του συντάγματος που με πολύ αγώνα κατάφερε το πανεκπαιδευτικό κίνημα, και με τη συμπαράσταση της κοινωνίας, να μην αναθεωρηθεί, κατοχυρώνει ότι οι προπτυχιακές σπουδές είναι δωρεάν. Μέχρι μια πιθανή μελλοντική αναθεώρησή του οι προτεινόμενες 3τεις σπουδές θα είναι δωρεάν αλλά δεν θα αξίζουν τίποτα επαγγελματικά και μόνο όσοι έχουν την οικονομική δυνατότητα θα ολοκληρώνουν αυτό που μέχρι σήμερα ονομάζουμε πτυχίο.  Έτσι επιτυγχάνεται ο στόχος της μείωσης εκείνων που θα μπορούν να διεκδικήσουν εργασία με βάση επιστημονική  μόρφωση.

Η κυβέρνηση για να απαντήσει στην κριτική ότι οι φτωχότεροι δεν θα μπορούν να σπουδάσουν μιλά στο νομοσχέδιο για φοιτητικά δάνεια και υποτροφίες. Δηλαδή ο φοιτητής θα δανείζεται για να σπουδάσει και όταν βρει δουλειά θα αποπληρώνει. Αυτό δεν είναι δωρεάν παιδεία. Αυτό είναι δώρο στις τράπεζες και  δια βίου υποδούλωση των νέων εργαζόμενων επιστημόνων. Ο νέος που χρωστά τις σπουδές του θα αναγκαστεί να κάνει οτιδήποτε για να αποπληρώσει (βλ. στις ΗΠΑ που κατατάσσονται έμμισθοι φαντάροι για να πληρώσουν τις σπουδές τους), θα αποδεχτεί χωρίς καμιά διεκδίκηση οποιοδήποτε όρο εργασίας και καταχρεωμένος δεν θα μπορεί να ξεκινήσει την ενήλικη ζωή του, να φτιάξει οικογένεια κλπ. Όσο για τις υποτροφίες τα πανεπιστήμια δεν έχουν τη δυνατότητα από την κρατική επιχορήγηση να βοηθούν τους φοιτητές και άρα θα πρέπει να αναζητήσουν χορηγίες. Όταν όμως ο μεταπτυχιακός φοιτητής ή ο υποψήφιος διδάκτορας στο τμήμα Επικοινωνίας θα επιχορηγείται από το τάδε εκδοτικό συγκρότημα δεν υπάρχει κίνδυνος χειραγώγησης της έρευνας; Όταν μια τράπεζα χρηματοδοτεί κάποιον στις οικονομικές επιστήμες δεν εγείρονται υπόνοιες διαπλοκής;

Εδώ βρίσκεται ένα επιπλέον πρόβλημα που φέρνει το νέο νομοσχέδιο: την κατάργηση της ακαδημαϊκής ελευθερίας. Οι καθηγητές στο πανεπιστήμιο είμαστε, με βάση το άρθρο 16 του συντάγματος, δημόσιοι λειτουργοί και πληρωνόμαστε από το κράτος. Από αυτή μας την ιδιότητα απορρέει η ακαδημαϊκή ελευθερία στη διδασκαλία και την έρευνα. Δεν είμαστε υπάλληλοι μιας εταιρείας, δεν εξαρτώμεθα οικονομικά από κάποιον αλλά με βάση την επιστημονική δεοντολογία και το δημόσιο συμφέρον οφείλουμε να ερευνούμε και να διδάσκουμε. Αυτό θα αλλάξει. Ναι μεν το άρθρο 16 προστατεύει για την ώρα την ιδιότητά μας αλλά οι μισθοί μας και το εύρος τους θα καθορίζονται ανά πανεπιστήμιο μέσα από τον οργανισμό του, με βάση τις “επιδόσεις” μας αλλά και τον πλούτο του πανεπιστημίου που ανήκουμε. Με το πρόσχημα της αυτοτέλειας των πανεπιστημίων, το υπουργείο μεταφέρει την συνταγματική του υποχρέωση για χρηματοδότηση στα πανεπιστήμια. Πολλά ερωτήματα προκύπτουν. Που θα βρουν καταρχήν τα λεφτά τα πανεπιστήμια; Ένα μέρος θα προέρχεται από την κρατική χρηματοδότηση, ένα μέρος από τα δίδακτρα (ποιος θα επιθυμεί να διδάσκει στα προπτυχιακά;), ένα μέρος από χορηγίες (βλ. θέματα διαπλοκής) και ένα μέρος από την “αξιοποίηση” της περιουσίας των πανεπιστημίων. Το νομοσχέδιο συγκροτεί μάλιστα μέσα στα πανεπιστήμια Ανώνυμες Εταιρείες για το σκοπό αυτό! Τα πανεπιστήμια θα λειτουργούν με ιδιωτικά κριτήρια και θα πουλούν υπηρεσίες εκπαίδευσης! Η ακαδημαϊκή ελευθερία θα αποτελεί παρελθόν γιατί για να επιβιώσει ο πανεπιστημιακός θα πρέπει να ακολουθεί πεδία που θα μπορούν να προσελκύσουν χορηγίες. Αναρωτιέμαι αν σε λίγο σε αυτόν τον τόπο που επαίρεται ότι την γέννησε θα διδάσκεται ακόμα η φιλοσοφία… Επίσης αν οι μισθοί  και τα κριτήρια επιλογής καθηγητών καθορίζονται ανά πανεπιστήμιο ποιος θα κρίνει τι μισθό θα πάρει ο καθένας; Μήπως οι “δικοί μας άνθρωποι”  θα πληρώνονται καλύτερα;

Επιπλέον, το νομοσχέδιο αλλάζει ριζικά τον τρόπο διοίκησης των πανεπιστημίων. Τα συλλογικά όργανα όπως οι σύγκλητοι θα έχουν μόνο συμβουλευτικό χαρακτήρα ακόμα και σε θέματα συγχώνευσης ή κατάργησης τμημάτων. Όλες τις αποφάσεις θα τις παίρνει ένα ολιγομελές συμβούλιο διοίκησης που θα εκλέγεται, κατά ένα μέρος του  από τις ανώτερες βαθμίδες, χωρίς τη συμμετοχή των εργαζόμενων και των φοιτητών. Η μείωση της συμμετοχής της πανεπιστημιακής κοινότητας δεν πρόκειται να μειώσει και τα φαινόμενα διαπλοκής αλλά να τα αυξήσει. Από ποιον θα ελέγχεται και με τι κριτήρια το συμβούλιο; Πως θα αποφασίζεται η στρατηγική και οι στόχοι ενός ιδρύματος; Όπου συγκεντρώνεται εξουσία σε λίγους ευδοκιμεί η διαπλοκή και η διαφθορά.  Οι πρυτάνεις αντιδρούν σε αυτό το σημείο, και είναι προς τιμή τους γιατί πολλοί από αυτούς θα μπορούσαν να γίνουν μέλη αυτού του συμβουλίου όπως προβλέπουν και οι μεταβατικές διατάξεις. Καταλαβαίνουν όμως ότι καταργείται η ακαδημαϊκότητα που βασίζεται στη δημοκρατική διοίκηση καθώς και το ότι το πανεπιστήμιο χάνει όχι μόνο τον δωρεάν αλλά και το δημόσιο χαρακτήρα του.

Θα μου πείτε ότι όλα είναι τέλεια σήμερα στο πανεπιστήμιο και πρέπει να τα υπερασπισθούμε; Δεν υπάρχουν φαινόμενα ιδιωτικοποίησης και διαπλοκής; Όλοι οι καθηγητές είναι εντάξει στις υποχρεώσεις τους; Θα συμφωνήσω μαζί σας ότι τέτοια φαινόμενα υπάρχουν και ο καθένας μας μπορεί να φέρει παραδείγματα. Δεν υποστηρίζω   τις στρεβλώσεις της υπάρχουσας κατάστασης. Όμως θα σας προτρέψω να σκεφτείτε αν στους δικούς σας χώρους δουλειάς είναι όλοι εντάξει, αν κάποιοι δεν χρησιμοποιούν το σύστημα για δικό τους όφελος. Δεν υπάρχουν άλλοι χώροι που το ίδιο το κράτος επωφελείται από τους θεσμούς και δημιουργεί πελατειακές σχέσεις; Τα φαινόμενα αυτά μας φαίνονται ιδιαίτερα απαράδεκτα για το πανεπιστήμιο γιατί ακριβώς είναι ένας χώρος που πρέπει να διέπεται από ελευθερία και δημοκρατία. Είμαστε πολλοί που και τα καταγγέλλουμε και τα καταδικάζουμε. Αυτό που φταίει δεν είναι το θεσμικό πλαίσιο αλλά ο τρόπος χρήσης του. Οι κυβερνώντες είναι οι τελευταίοι που δικαιούνται να ομιλούν καθώς εκείνοι διέφθειραν τις κομματικές νεολαίες τους για να ελέγχουν τις πρυτανικές και άλλες εκλογές.  Αυτά θα πρέπει να αλλάξουν και θα αλλάξουν αν εξακολουθήσει να υπάρχει το δημόσιο και δημοκρατικό πλαίσιο που καθόριζε το πανεπιστήμιο. Το σημερινό σχέδιο νόμου μετατρέπει τα πανεπιστήμια σε αυταρχικά κολέγια.

Θα μπορούσαμε να πούμε και άλλα για το νομοσχέδιο: για την επισφαλή εργασία που επιφυλάσσει σε νέους επιστήμονες που θα ήθελαν να το στελεχώσουν (κατάργηση της βαθμίδας του λέκτορα και αντικατάσταση της με συμβασιούχους) , για τον ραγιαδισμό που το διέπει ( ξένοι καθηγητές μπορούν να έρθουν να διδάξουν και ενώ θα διατηρούν το μισθό και τη θέση τους θα πληρώνονται από το ελληνικό κράτος ενώ εμείς δεν θα μπορούμε να κάνουμε το ίδιο· δηλαδή αν έμενα στην Αγγλία θα ήμουν πιο άξια επιστήμονας απ' ότι είμαι τώρα;), για την απαξίωση των προσπαθειών των παιδιών (θα χάνουν την φοιτητική τους ιδιότητα αν καθυστερούν στις σπουδές τους). Δεν θέλω όμως να σας κουράσω άλλο.

Ζούμε μια δύσκολη περίοδο στην Ελλάδα και πολλοί βρίσκονται σε ιδιαίτερα δυσμενή θέση. Σκέφτομαι τα νέα παιδιά που σιγά σιγά θα φεύγουν έξω. Θα μορφώνουμε ανθρώπους που  θα γίνονται παραγωγικοί σε άλλες κοινωνίες. Πώς να τους πεις όμως να μην φύγουν; Όπως μπορεί να φύγουν και πολλοί από τους 800 άξιους νέους επιστήμονες που ενώ έχουν εκλεγεί στα πανεπιστήμια με βάση τις προγραμματικές συμβάσεις και προκηρύξεις του Υπουργείου, εδώ και 2 χρόνια περιμένουν να διοριστούν. Και εγώ η ίδια σκέφτηκα να φύγω στο εξωτερικό όταν ανακοινώθηκαν τα μέτρα για το πανεπιστήμιο. Η πρώτη μου σκέψη ήταν γιατί να μείνω σε ένα θεσμό που δεν με βοηθά να  παράγω, που με απαξιώνει και με ένα μισθό που συνεχώς μειώνεται; Όμως μορφώθηκα στο δημόσιο και δωρεάν πανεπιστήμιο και του χρωστάω. Είναι μια μάχη που αξίζει να τη δώσει κανείς. Άλλωστε γιατί να με διώξουν από τον τόπο μου; Ας φύγουν εκείνοι.

Είναι πιθανό όταν διαβάζετε αυτές τις γραμμές ο νόμος να ψηφίζεται. Η κυβέρνηση θα τον ψηφίσει με την ίδια αυταρχικότητα που ψήφισε το μεσοπρόθεσμο με ισχνή πλειοψηφία και με τον κόσμο να διαδηλώνει στο σύνταγμα και στις πλατείες. Θα ψηφίσει το νόμο για τα πανεπιστήμια ενάντια στις απόψεις των πρυτάνεων, των συλλόγων μελών ΔΕΠ, των εργαζόμενων στα πανεπιστήμια, των φοιτητών. Δεν μπορούμε να έχουμε εμπιστοσύνη σε μια κυβέρνηση που εκλέχθηκε με άλλο πρόγραμμα από αυτό που εφαρμόζει, που διαπραγματεύεται με μια κοινωνική ομάδα  και αφότου βρεθεί κοινός τόπος μετά αλλάζει τους όρους, που μας υπόσχεται διάλογο και καταθέτει το νομοσχέδιο μέσα στο καλοκαίρι. Αν θέλησα να σας γράψω δεν είναι γιατί πιστεύω ότι μπορούμε μέσα στον Αύγουστο να εμποδίσουμε την ψήφισή του. Πιστεύω όμως ότι τα νέα παιδιά θα αντιδράσουν στην συρρίκνωση του μέλλοντός τους. Πολλοί πανεπιστημιακοί θα σταθούμε δίπλα τους και θα θελα να ακούσετε και μια άλλη φωνή από αυτή που προωθούν τα ΜΜΕ και να τους στηρίξετε, εσείς οι γονείς τους. Επίσης φοβάμαι ότι το φθινόπωρο θα γίνουν προσπάθειες αναθεώρησης του άρθρου 16 που θέτει κάποια όρια στην κατάργηση του δημόσιου χαρακτήρα του πανεπιστημίου. Ελπίζω η επιστολή μου να σας έδωσε κάποια  επιχειρήματα σχετικά με το γιατί αυτή η αναθεώρηση δεν πρέπει να γίνει. Οι καιροί μας καλούν όλους να υπερασπισθούμε πολλαπλώς το σύνταγμα. Θα θελα να πιστεύω ότι θα το κάνουμε.

Σας ευχαριστώ για την προσοχή σας και ζητώ συγγνώμη για τη μακροσκελή επιστολή μου

 

Με τιμή

* Ξένια Χρυσοχόου, Καθηγήτρια, Πάντειο Πανεπιστήμιο, chryssochoou@eekpsy.gr

 

ΠΗΓΗ: 26-7-2011,  http://www.alfavita.gr/artro.php?id=40317

Μακάβρια Δεξίωση περί το πτώμα Δημοκρατίας

(Απάντηση στην Πρόσκληση του κ. Κ. Παπούλια)

 

Του Μιχάλης Στυλιανού

 Κύριε Πρόεδρε,

Την πρόσκλησή σας στην ετήσια δεξίωση για την επέτειο της αποκατάστασης της Δημοκρατίας δεχόμουν με πολλήν ευχαρίστηση στις αρχές της θητείας σας.
Η προέλευσή σας από τις τάξεις του αντιχουντικού στρατοπέδου στο εξωτερικό και το γεγονός ότι περιορίσατε τον κατάλογο των προσκλήσεων στους αγωνιστές του αντιδικτατορικού αγώνα και τους αμέσους συγγενείς των θυμάτων του φαινόταν να σηματοδοτεί μια ελπιδοφόρο αναστροφή από τον εκφυλιστικό κατήφορο των θεσμών. (Ο προκάτοχός σας περιλάμβανε και χουντικούς αποστράτους στους κοσμικούς καλεσμένους της επετειακής εσπερίδας του).

Είχα και εξ αυτού του λόγου χαιρετίσει, στην τότε αρθρογραφία μου, την επιλογή σας από τον κ. Κ. Καραμανλή και έφθασα μάλιστα να την κατατάσσω στους απαράγραπτους τίτλους της πρωθυπουργίας του – πλάι στην ενθάρρυνση του κυπριακού «Όχι» στο εθνοκτόνο Σχέδιο Ανάν, στο «όχι» που ο ίδιος αντέταξε στον Αμερικανό πρόεδρο Μπους στο Βουκουρέστι κατά της ένταξης των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ και στη προσπάθεια διεύρυνσης των οριζόντων της εθνικής μας πολιτικής με το άνοιγμα προς τη Ρωσία.

Υπέρμετρη αισιοδοξία για τις προεκτάσεις της εκλογής σας με κίνησε στον ασύγγνωστο, ως αποδείχθηκε, υποβιβασμό της σημασίας του γεγονότος που  σημάδεψε την έναρξη της θητείας σας: Στο λογίδριο με το οποίο σας ανήγγειλε την εκλογή σας, επισκεπτόμενη το ιδιωτικό σας γραφείο, η τότε  Πρόεδρος της Βουλής κ. Ψαρούδα- Μπενάκη περιέλαβε και τη πληροφορία ότι κατά την προεδρία σας μπορεί να σημειωθεί αλλαγή των συνόρων και περιορισμός της εθνικής ανεξαρτησίας…

Το ότι εσείς δεν φρικιάσατε με αυτόν τον απαίσιο χρησμό, ότι δεν αντιδράσατε και δεν ζητήσατε δημόσιες εξηγήσεις, προτού αναλάβετε να προεδρεύσετε υπό την σκιά του, ατυχώς το παρέκαμψα, αποδίδοντας αυτή την απουσία αντίδρασής σας σε παροδική διάλειψη, υπό το κράτος ιλίγγου από την αιφνίδια εκτίναξή σας στο κορυφαίο αξίωμα.

Ο χρόνος και οι εξελίξεις δεν έπαψαν όμως να διαψεύδουν, κατά τρόπο ολοένα δριμύτερο, την αφελή εκείνη διάγνωση. Με αποκορύφωμα την δεξίωση εορτασμού της Δημοκρατίας την οποία πραγματοποιείτε και φέτος, όπως άναυδος ανακαλύπτω με την πρόσκληση που μού στείλατε.

Μα είναι δυνατόν κύριε Παπούλια να καλείτε σε εορτασμό της Δημοκρατίας, υπό τη σημερινή της κατάντια στη χώρα μας;

Η ευμενέστερη ερμηνεία που βρίσκω γι’ αυτή την απίστευτη απόφαση σας είναι ότι στο χρυσοποίκιλτο κέλυφος που σας περιβάλλει, εντός ισχυρού κλοιού σωματοφυλάκων, στη σιδηρόφρακτη Ηρώδου του Αττικού (κλειστή στη κυκλοφορία τη νύχτα και τις ημέρες διαδηλώσεων), δεν έχετε φαίνεται αντιληφθεί ότι:

Προ δεκαοκταμήνου το πολίτευμα έπεσε θύμα πολιτικής πειρατείας και υφαρπαγής δι’ εξαπατήσεως. Η χώρα έχει διαπομπευθεί διεθνώς  (από τον πρωθυπουργό και τους αυλικούς του) ως άσυλο φυγοπόνων και διεφθαρμένων, γεγονός που έχει αποθρασύνει τους τοκογλύφους «εταίρους και συμμάχους» της, με τους οποίους δεν υπήρξε άλλωστε ούτε απόπειρα, ούτε πρόθεση διαπραγμάτευσης από τους κυβερνώντες. 

Ο λαός υπόκειται σε ανηλεή βομβαρδισμό προπαγάνδας οικονομικού τρόμου, συνεχώς αυτοδιαψευδόμενης αλλά και ανανεούμενης, με ατέρμονα εναλλαγή σαλπισμάτων Αρμαγεδώνα και επαγγελιών προσεχούς σωτηρίας, προκειμένου να επιτευχθεί  παράλυση των αντιστάσεων  σε μια πρωτοφανή επιχείρηση μαζικής φτωχοποίησης, εξαθλίωσης και εξάρθρωσης της ελληνικής κοινωνίας.

Ο Συνταγματικός Χάρτης  βιάζεται βάναυσα (κατά τη μαρτυρία οικείων σας  κορυφαίων συνταγματολόγων και άλλων καθηγητών του Δικαίου) μέσα σε ένα σιδηρόφρακτο Κοινοβούλιο, όπου η εθνική κυριαρχία εκχωρείται σε ξένους και οι εθνικές πηγές πλούτου και βάσεις μελλοντικής εθνικής ανόρθωσης ξεπουλιούνται κοψοχρονιάς, ενώ εμπεδώνεται ξενική κατοχή υπό καθεστώς προτεκτοράτου. Και αυτά με απλή –τσίμα-τσίμα- πλειοψηφία επαγγελματιών της πολιτικής, που, ενώπιον του φάσματος της προσωπικής ανεργίας και εξαφάνισης, ενδίδουν στους εκβιασμούς ενός κλειστού κονκλαβίου διαχειριστών της διάλυσης.

Κατά την υποτροπή αυτού του «κοινοβουλευτικού» βιασμού του πολιτεύματος, στις 15 και 29 Ιουνίου, εναντίον μεγαλειώδους ειρηνικής  υπερκομματικής συγκέντρωσης διαμαρτυρίας και καταδίκης από εκατοντάδες χιλιάδες λαού εξαπολυθήκαν πρωτοφανούς αγριότητας πολεμικές επιχειρήσεις, με ενορχηστρωμένη δράση δυνάμεων κρούσεως κράτους και παρακράτους, σε ένα όργιο λυσσώδους βίας με ρόπαλα και καταπρόσωπο ρίψη τοξικών χημικών, εναντίον παιδιών και γερόντων, ανδρών και γυναικών, ακόμη και τραυματιών πεσμένων στο δάπεδο ή υπό περίθαλψη σε αυτοσχέδιους σταθμούς πρώτων βοηθειών.

Πολλές δεκάδες τραυματιών μεταφέρονταν αιμόφυρτοι στα νοσοκομεία με το μετρό, για να προστατευθούν από την λύσσα των δυνάμεων «προστασίας του πολίτη», Δημοσιογράφοι κακοποιήθηκαν άγρια και ένας εξ αυτών, που υποδείχθηκε ως στόχος χειροβομβίδας κρότου και λάμψης, διέφυγε τον θάνατο αλλά έμεινε διά βίου ανάπηρος -έχασε οριστικά την ακοή του και την επαγγελματική σταδιοδρομία του.

Το κέντρο της Αθήνας, σε περίμετρο πολλών χιλιομέτρων, εκάλυπτε επί ώρες πνιγηρό σύννεφο από τα χημικά καταστολής, στα οποία το Γενικό Χημείο του Κράτους εντόπισε και την περιβόητη ουσία C S, απαγορευμένη με διεθνείς συνθήκες και με τη Σύμβαση του Παρισιού, που είχε υπογράψει και η χώρα μας. (Η γερμανική κατοχή υπολείφτηκε σ’ αυτό της  «δημοκρατίας» που προεδρεύετε.)

Αυτό το όργιο βίας καταγγέλθηκε από όλους τους δικηγορικούς συλλόγους της χώρας, ενώ η Πανελλήνια Συνομοσπονδία Ενώσεων Συντακτών εκίνησε αγωγές κατά του Υπουργού «Προστασίας του Πολίτη» και των ηγετών της Αστυνομίας για «την πρωτοφανή εξευτελιστική και απάνθρωπη μεταχείριση δημοσιογράφων». Με την δημόσια έκφραση συγνώμης και την επανάληψη της λέξης ντροπή συνδικαλιστικό στέλεχος των ανδρών της Αστυνομίας υποδήλωσε την αποδοκιμασία της πλειονότητας των συναδέλφων του  για την εκτροπή. Διακρινόταν άλλωστε μεταξύ των στόχων αυτής της πολεμικής επιχείρησης η δημιουργία ψυχολογικού ρήγματος μεταξύ λαού και αστυνομίας, προκειμένου να ανακοπεί και ματαιωθεί μια διαγνωσθείσα διεργασία όσμωσης, σύγκλισης και συμπαράταξης.

Τηλεοπτικά δίκτυα μετέφεραν συγκλονιστικές σκηνές αυτού του πολέμου ανά την υδρόγειο, ο Τύπος δημοσίευσε εκτενείς μαρτυρίες αυτοπτών και θυμάτων και στο διαδίκτυο παραμένουν κατατοπιστικά βίντεο για την ενημέρωσή σας.

Φοβούμαι (για λογαριασμό της άλλης πλευράς), δηλαδή διαβλέπω ότι και αυτή η χωρίς προηγούμενο από της γερμανικής κατοχής πολεμική επιχείρηση καταπτόησης και υποταγής του ελληνικού λαού στην εκχώρηση της πατρίδας του και στην υποδούλωσή του το μόνο που πέτυχε είναι να ηλεκτρίσει το πατρογονικό ένστικτο εθνικής επιβίωσης και να οξύνει την αποφασιστικότητά του για αντίσταση και ανατροπή.

Κύριε Πρόεδρε,

Περιλαμβάνομαι στη λίστα των προσκαλουμένων στη ετήσια δεξίωσή σας προφανώς για το γεγονός ότι το 1967 αρνήθηκα να συνεχίσω τη δημοσιογραφία υπό καθεστώς χούντας και ότι στη Γαλλία, όπου αναζήτησα οικογενειακώς την προβληματική πλην ελεύθερη επιβίωση, υπό τη διεύθυνσή μου η ελληνική εκπομπή της Γαλλικής Ραδιοφωνίας αναδείχθηκε σε πομπό αδέσμευτης πληροφόρησης και μηνύματος ελευθερίας σε Ελλάδα και Κύπρο.

Θα κατανοήσετε, είμαι βέβαιος, ότι αποδοχή της πρόσκλησης σας θα σήμαινε πως θα συνεόρταζα τη «Δημοκρατία μας» (!) με τον υπουργό «Προστασίας του Πολίτη», τον Πρόεδρο των παραβιάσεων του Κανονισμού της Βουλής (και της Πολεοδομίας), τους υπουργούς αρχιτέκτονες των νόμων της εθνικής απώλειας ίσως και τον πρωθυπουργό κατάλυσης του Συντάγματος με τον συνήθη αστερισμό αυλικών, μέσα σε ένα σιδηρόφρακτο προεδρικό μέγαρο, υπό την προστασία ισχυρών δυνάμεων των ΜΑΤ για την απώθηση αγανακτισμένων δημοκρατικών πολιτών και με τους επίσημους προσκεκλημένους σας να «πολιτειολογούν» για την απειλή κατά των… θεσμών που, κατ’αυτούς, αποτελούν οι εκρήξεις λαϊκής κατακραυγής τις οποίες πυροδοτούν όπου αποτολμούν να εμφανισθούν δημοσίως.

Συμμετοχή μου σ’ αυτόν τον εορτασμό μιας οικτρής παρωδίας Δημοκρατίας  – από την οποία έχει αφαιρεθεί κάθε ίχνος ουσίας, και μένουν στο ετοιμόρροπο παλκοσένικο ράκη υποκριτικής, μαδημένες περούκες, διάτρητες μάσκες  και οσμή χημικών – θα αποτελούσε ύβρη στη μνήμη χαμένων συντρόφων και απάρνηση των αρχών ολόκληρου βίου.

Ως εκ των άνω, μόνο λόγοι ευπρεπείας και σεβασμού στο αξίωμά σας με αποτρέπουν να επιστρέψω την πρόσκλησή σας, αλλά σας γνωστοποιώ την άρνησή μου να ανταποκριθώ.

                                                                     

Με τη δέουσα τιμή

 

ΠΗΓΗ: http://www.elzoni.gr/html/ent/858/ent.11858.asp

Κύριε Παπουτσή ξέρω ότι ξέρετε τους δολοφόνους του Σωκράτη Γκιόλια!!!

 

Ανοικτή επιστολή της Σεμίνας Διγενή στον Υπουργό Προστασίας του Πολίτη, Χρήστο Παπουτσή:

 

Αγαπητέ Χρήστο

θέλω να σου πω πολλά αυτόν τον καιρό, αλλά τελικά αποφάσισα να σου γράψω γράμμα. Γνωριζόμαστε πολύ καλά από την εποχή της Πλειστοκαίνου, ήτοι από τον καιρό που ήμουν ρεπόρτερ στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ της Πανεπιστημίου κι εσύ στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, στον … όροφο κάτω από μάς.

Η μνήμη, λένε οι νευροεπιστήμονες είναι κάτι σαν βίντεο ροής, που ”φορτώνεται” με γεγονότα, εικόνες, πρόσωπα και σκέψεις. Όταν ενεργοποιείς μια ανάμνηση, ενεργοποιείς συγχρόνως και κάποια απ αυτά που συνέβαιναν γύρω απ αυτήν, την ώρα που σχηματιζόταν..

Σε θυμάμαι λοιπόν, να μας επισκέπτεσαι συχνά στα γραφεία μας, παρέα με το Αρκούδο, για να φέρετε κομματικές ανακοινώσεις, καταγγελίες για την κρατική βία και την επάρατη δεξιά, καλέσματα σε διαδηλώσεις για την παιδεία και τα αντιλαικά μέτρα, να παρακαλάς τον Γιομπαζολιά να ”περιποιηθεί” τα κείμενα κι όταν αυτός έλειπε, τον Μπακουνάκη, την Νταιλιάνα, τη Μαυρογένη, την Παγώνη, εμένα.. Θυμάσαι; Μαχητικός και πάντα με πλήρη επαναστατική εξάρτυση, μούσια και μαλλιά και με απέχθεια ιδιαίτερη στις αυθαιρεσίες των δυνάμεων καταστολής.

Είπα ”δυνάμεις καταστολής” και το βίντεο ροής που λέγαμε πιο πριν, σε δείχνει -τριάντα τόσα χρόνια μετά- να δίνεις εντολή να ρίξουν ληγμένα δακρυγόνα σε διαδηλωτές. Σε δείχνει να θέτεις -μέσω των ΜΑΤ- σε ισχύ το σχέδιο ”Βίαιης καταστολής και διάλυσης συγκεντρώσεων” και τη χρησιμοποίηση 2.860 δακρυγόνων ..

(Χρήστο, όταν πηγαίναμε μαζί παλιά σε διαδηλώσεις, αυτοί οι φασίστες όπως τους έλεγες, δεν μας έριχναν ποτέ πάνω από 500… Άσε που τα περισσότερα τα έτρωγε ο Καραμπελιάς!) Πολύ αίμα παλιέ μου φίλε, πολλά ανοιγμένα κεφάλια και σπασμένα πλευρά και πολύ προκλητικές οι δηλώσεις σου μετά. Αν αυτό συνέβαινε τότε, που φορούσες το αμπέχωνο, τα γένια σου ήταν μαύρα και σου είχε ο Λαλιώτης υπόκρουση τα Κάρμινα Μπουράνα, φαντάζεσαι πώς θα αποκαλούσες τον αρμόδιο υπουργό; Εσύ λοιπόν, Υπουργέ μου όχι μόνο αιματοκύλισες τις Τετάρτες του Συντάγματος, αλλά σε πληρώσαμε και ακριβά για να μας δείρεις. Πάνω από 1.100.000 ευρώ ΜΑΣ κοστίζει, για να φροντίσεις ΕΣΥ να κυλήσει το αίμα των διαδηλωτών.

Όμως παρασύρθηκα, άλλο είναι το θέμα μου σήμερα,για άλλο αίμα θέλω να σου μιλήσω. Για το αίμα του Γκιόλια. Ξέρω ότι ξέρεις. Σχεδόν όλοι ξέρουμε ότι ξέρεις. Ξέρεις και το ποιός έδωσε την εντολή και ποιοί ήταν οι εκτελεστές του. Και ο προκάτοχός σου ήξερε.

Άκου Χρήστο, δεν σκοπεύω μ αυτό το κομμάτι να υπερασπιστώ τον Γκιόλια, παραμονή του ετήσιου μνημοσύνου του. Θέλω όμως να ξέρω, θέλω να μου πεις την αλήθεια. Ποιός τον ήθελε νεκρό και γιατί; Ήταν πολιτικός, δημοσιογράφος, επιχειρηματίας, ποιός διάολος ήταν; Για ποιό λόγο του έκλεισαν το στόμα; Γιατί ένα χρόνο τώρα δεν μιλάει κανείς; Ποιός απαιτεί αυτήν την ομερτά; Οι έρευνες και του Χρυσοχοίδη και οι δικές σου (άν έγιναν ποτέ..) πού οδήγησαν; Πόσα τηλέφωνα έπεσαν κι από πού, για να κλείσει το θέμα πριν καν ανοίξει;

Χρήστο, πρέπει να ξέρεις ότι λέγονται πολλά για τον τρόπο διεξαγωγής αυτών των περίφημων ”ερευνών”. Όσοι σε υπερασπίζονται λένε πως έιναι πολύ θολό το τοπίο για να μπορέσεις να βρεις άκρη και παραείναι τοξικό το θέμα για να ”ανοίξει”. Άλλοι πάλι θεωρούν ότι εκτελείς υπάκουα, εντολές σιωπής (όχι απαραίτητα από πολιτικά κέντρα)..

Νάτο πάλι το βίντεο ροής .. Σε δείχνει να κρατάς σε πορεία, τη ματωμένη σημαία του Πολυτεχνείου κι εμένα να σε φωτογραφίζω.

Στο όνομα αυτής της σκηνής, μπορείς να πεις την αλήθεια; Γιατί σου είπα, ξέρω ότι ξέρεις. Σκότωσε το Σωκράτη, αυτός που νομίζω;

Υ.Γ. αν ποτέ μου πεις την αλήθεια, θα λυπηθώ μόνο για ένα πράγμα, που δεν θα την ακούσει από το στόμα σου ο συνάδελφος μου, που τα παλληκάρια σου φρόντισαν με μια χειροβομβίδα κρότου λάμψης, να χάσει την ακοή του.

Το τελευταίο πράγμα που άκουσε, ήταν εκείνο το δικό μας σύνθημα ΨΩΜΙ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.. Δεν το θυμάσαι όμως, ε;

Σ.

 

ΠΗΓΗ: Mon, 18/07/2011 – 17:50, http://www.mediasoup.gr/node/37479

Ο Ήλιος άλλωστε, είναι δικός μας, και όχι δικός σας

Καλημέρα Ηλιε, καλημέρα!!!

ΑΠΟ: Μυρσίνη Λοΐζου

 

                                                                                         

ΠΡΟΣ: Τον Πρωθυπουργό, και την Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ

                                                                                                                                                                                                               ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ: Το σύνολο των ΜΜΕ

                             

 «Ανοιχτή επιστολή στον πρωθυπουργό, και την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ

Κυρίες και κύριοι της κυβέρνησης και του ΠΑΣΟΚ. Γνωρίζω εκ των προτέρων, ότι αυτή η κίνησή μου είναι συμβολική, εν τούτοις η συνείδησή μου, και η αξιοπρέπειά μου ως ενεργού πολίτη μου επιβάλλει να σας γνωστοποιήσω τα εξής: Ο πατέρας μου Μάνος Λοΐζος αγωνίστηκε με τον δικό του τρόπο, για αξίες όπως η Ελευθερία, η Δημοκρατία, και η Κοινωνική Δικαιοσύνη.

Προσπάθησε να υπηρετήσει μέσω της τέχνης του, τα οράματα και τις αξίες ενός καταπιεζόμενου λαού, ο οποίος με πολύ κόπο, αίμα και δάκρυα αγωνίστηκε για την Δημοκρατία, την οποία τόσο βάναυσα του την στερούσαν. Αφού αυτός ο λαός κατοχύρωσε με πολλούς αγώνες τα στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα τα οποία στην Ευρώπη είχαν κατακτηθεί χρόνια πριν, έρχεστε σήμερα και όπου δικαιώματα βάζετε ευκαιρίες.

Τα δικαιώματα στην εργασία, την υγεία, την παιδεία, την ποιότητα ζωής, τον πολιτισμό, τα έχετε κάνει ένα απέραντο fast track έξυπνων επενδύσεων, ξεπουλώντας όχι μόνο τον δημόσιο πλούτο αυτή της χώρας, αλλά και την ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη.

Τόσα χρόνια σας ακούω να χρησιμοποιείτε το 'Καλημέρα Ήλιε' στις κομματικές σας συγκεντρώσεις. Παλιότερα, απλά με ενοχλούσε αισθητικά καθώς και με πλήγωνε, εξαιτίας αφενός της υποκρισίας σας, – διότι οι δικές σας αξίες επέβαλαν και έναν βαθιά εξουσιαστικό τρόπο ζωής, και δημιούργησαν σκλάβους αντί για ελεύθερους ανθρώπους, και ενεργούς πολίτες- και αφετέρου διότι οι δικές σας αξίες δεν έχουν καμία μα καμία σχέση με αυτό που προσπαθεί να πει το συγκεκριμένο τραγούδι. Τώρα όμως πλέον εξοργίζομαι, γιατί δείχνει ότι δεν έχετε καταλάβει τίποτα από τους αγώνες του λαού και των εργαζομένων, πράγματα τα οποία ενέπνευσαν τον πατέρα μου, και του έδωσαν και μια αντίστοιχη στάση ζωής στην καθημερινότητά του ως πολίτη, και στις σχέσεις του με τους συνανθρώπους του.

Το τραγούδι αυτό καλημερίζει τον Ήλιο, την ελπίδα, την αλληλεγγύη, και την προσμονή ενός ολόκληρου λαού, για δημοκρατία και ελευθερία. Εσείς όμως, είστε υπεύθυνοι για την πιο βαθιά, πνευματική, αξιακή, ηθική, και πολιτισμική καταχνιά που θα μπορούσε να έχει ποτέ αυτός ο τόπος. Ως εκ τούτου, σας απαγορεύω ρητά και κατηγορηματικά, να χρησιμοποιείτε έργο ή μέρος του έργου του Μάνου Λοΐζου, σε οποιαδήποτε κομματική σας εκδήλωση ή δραστηριότητα. Βέβαια ίσως να απαντήσετε ότι το έργο του Μάνου Λοΐζου ανήκει στον λαό. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο όμως και η συγκεκριμένη πράξη εκ μέρους μου. Επειδή όπως αποδείχτηκε δεν είστε, και ούτε ήσασταν ποτέ μέρος αυτού του λαού, και δεν έχετε πλέον κανένα δικαίωμα και καμία νομιμοποίηση να συνεχίζετε να τον εξαπατάτε.

Ο Ήλιος άλλωστε, είναι δικός μας, και όχι δικός σας. Δεν μπορεί κανείς να μας τον πάρει. Και δεν θα μας τον πάρει».

 

Μυρσίνη Λοΐζου

 

ΠΗΓΗ: Ηλεκτρονική Έκδοση, enet.gr, 23:34 Δευτέρα 27 Ιουνίου 2011,  http://www.enet.gr/?i=news.el.texnes&id=288322

Αγαπητέ αστυνομικέ!…

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

 

Σε λέω αγαπητό, παρότι… Όταν έδινα εξετάσεις στο πανεπιστήμιο, με είχες φιλοδωρήσει με ένα φάκελο ικανό να φράξει το δρόμο τα ζωής μου.

Και φοιτητή στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου με μια παρέα συναδέλφων σου μας είχατε δείρει, όσο τραβούσε η όρεξή σας, γιατί φωνάζαμε για το δίκιο.

Σε λέω, λοιπόν, αγαπητό, γιατί μεγαλώσαμε μαζί. Γιατί φάγαμε μαζί το ψωμί της φτώχειας. Δουλεύοντας είκοσι ώρες το 24ωρο, για να καλοτρώει το τεμπελχανείο των πάσης φύσεως παρασίτων.

Πρέπει όμως να σου εξομολογηθώ ότι για ένα χρονικό διάστημα σε μισούσα. Γιατί σε έβλεπα να κακομεταχειρίζεσαι τ’ αδέλφια μας: Τους αγρότες, τους εργάτες, τη φτωχολογιά. Με τα ροζιασμένα χέρια και τα πονεμένα πρόσωπα. Τη στιγμή, που φωνάζουν για το δίκιο τους. Που μονίμως καταπατούν τα παχύδερμα του κατεστημένου.

Σε μισούσα. Γιατί σε έβλεπα σαν τους γενίτσαρους. Που οι Τούρκοι τους άλλαζαν την πίστη, τη συνείδηση και την καρδιά. Και τα έκαναν τους φοβερότερους εχθρούς εκείνων, που τα γέννησαν. Για ν’ απολαμβάνουν ανενόχλητοι τα πλούτη, που άρπαζαν απ’ τους σκλαβωμένους λαούς. Όπως σήμερα απ’ τον ελληνικό λαό οι βδέλλες της ολιγαρχίας.

Μετά όμως έπαψα να σε μισώ. Γιατί κατάλαβα πως δεν είσαι ο θύτης αλλά το θύμα. Αφού τ’ αφεντικά σε μεταχειρίζονται, όπως θέλουν, αλλά δεν σε πληρώνουν ανάλογα με τις ανάγκες σου. Και την επικίνδυνη, συνήθως, εργασία, που κάνεις.

Κι ακόμη, γιατί είσαι παγιδευμένος. Αφού έχουν ριζώσει μέσα στη συνείδησή σου την απατηλή πεποίθηση ότι είσαι ο εκπρόσωπος και ο εφαρμοστής του νόμου. Κι εσύ νιώθεις, ίσως, περήφανος γι’ αυτό.

Αναλογίστηκες όμως ποτέ τι, σε μεγάλο βαθμό, αντιπροσωπεύει ο νόμος; Έπρεπε ν’ αντιπροσωπεύει τη δικαιοσύνη. Αυτή την όμορφη ιδέα και ορμή, που φύτεψε ο Θεός μες στις καρδιές μας. Για να καταλαβαίνουμε ότι οφείλουμε να απολαμβάνουμε όλοι τ’ αγαθά, που μας έδωσε ο Θεός.

Αλλά πλάι στη δικαιοσύνη φύτεψε και ο διάβολος τα δηλητηριώδη αγκάθια της αδικίας. Σύμφωνα με την οποία τ’ αγαθά πρέπει να τα ’χουν οι λίγοι. Για να μπορούν να καταδυναστεύουν το κοπάδι των πολλών. Και αυτήν ακριβώς την πραγματικότητα αντιπροσωπεύει ο νόμος στην κοινωνική του διάσταση: Τα ληστρικά πλούτη των ελαχίστων και τη φτώχεια και τη δυστυχία των περισσοτέρων.

Ξημεροβραδιάζεσαι σε ατέλειωτες βάρδιες. Κουράζεσαι και διακινδυνεύεις. Για να εξιχνιάσεις κάποια εγκλήματα. Ή να συλλάβεις κάποιους ληστές ή διαρρήκτες. Αναλογίστηκες όμως ποτέ πως οι μεγαλύτεροι κλέφτες και διαρρήκτες μπορεί να είναι αυτοί, που προστατεύει ο νόμος κι εσύ; Και που τόσο χειρότεροι μπορεί να είναι, όσο μεγαλύτερη κουστωδία αστυνομικών χρειάζονται. Κι ακόμη χειρότεροι μπορεί να είναι αυτοί, που κάνουν τους νόμους. Αφού οι νόμοι είναι «κατ’ εικόνα και ομοίωση δική τους. Δηλαδή σαρξ εκ της σαρκός της αδικίας. Και γι’ αυτό ακριβώς δεν θα πρέπει να αισθάνεσαι καθόλου περήφανος.

Και σκέφτεσαι πόσο αστείο και συνάμα θλιβερό είναι να καταδιώκεις τους ψιλικατζήδες της εγκληματικότητας και να προστατεύεις τους χοντρέμπορους και επιχειρηματίες της κακουργίας! Να δέρνεις τους μικροαπατεώνες. Κι από το άλλο μέρος να στέκεσαι προσοχή και να υποκλίνεσαι και να είσαι έτοιμος να δώσεις ακόμη και τη ζωή σου για την τιμή και το συμφέρον και την υπόληψη των μεγαλοαπατεώνων!…

Και το ακόμη χειρότερο, να χτυπάς απάνθρωπα τα’ αδέρφια σου και τους γονείς σου. Που φωνάζουν για το δίκιο τους. Που το καταπατούν οι εχθροί εκείνων και του εαυτού σου. Στο όνομα της αδικίας. Επιτήδεια τυλιγμένης με το χρυσόχαρτο της νομιμότητας. Για να εξαπατούν και να φοβίζουν εσένα και το λαό.

Και το πάντων φοβερότερο: Να χτυπάς και δηλητηριάζεις με τα’ ασφυξιογόνα τους συμπολίτες σου. Επειδή διαμαρτύρονται-όπως τώρα- για την εφιαλτική προδοσία και το ξεπούλημα της πατρίδας. Που ήρωες και μάρτυρες πότισαν με το αίμα τους και λευτέρωσαν με τη θυσία της ζωής τους!

Αλλά ως πότε οι άνθρωποι του λαού θα χτυπιόμαστε και θα σκοτωνόμαστε μεταξύ μας. Όχι απλά «για τα’ αφέντη το φαΐ», όπως λέει ο Βάρναλης. Αλλά, για να πλουτίζουν και να ασωτεύουν οι ντόπιοι κοπρίτες και οι διεθνείς μεγαλοαπατεώνες. Και να καγχάζουν σε βάρος μας!

Σε λέω, λοιπόν, αγαπητό, γιατί κατάλαβα. Εύχομαι ολόψυχα κι εσύ να καταλάβεις. Και να βοηθήσεις. Για ν’ απαλλάξουμε το νόμο απ’ την αδικία και την πατρίδα μας απ’ την έσχατη προδοσία και την ανελέητη και καλπάζουσα, τώρα, λεηλασία. Για να νιώθεις κι εσύ δίκαια περήφανος. Αλλά και αξιαγάπητος απ’ όλους τους τίμιους και πατριώτες Έλληνες!

 

Παπα-Ηλίας,  25-6-2011, http://papailiasyfantis.wordpress.com

Η παραίτησή μου από τη ΣΠΙΘΑ….

 

Του Γιώργου Καραμπελιά

 

«Σύντροφοι γρηγορείτε, ο παλιός κόσμος είναι ήδη πίσω σας»*…

 Τα τελευταία γεγονότα στο εσωτερικό της Ανεξάρτητης Κίνησης Πολιτών έχουν τροχοδρομήσει αρνητικότατες εξελίξεις για το εγχείρημά μας. Η έλλειψη εσωτερικής δημοκρατίας, που παρατηρήθηκε στη συνδιάσκεψη, δεν αποτελεί ένα μεμονωμένο γεγονός, αλλά συνέχεια μιας τακτικής μηνών, με διαρκείς αντεγκλήσεις και συγκρούσεις χωρίς αρχές· αυτές, δυστυχώς, δεν αντανακλούν μόνο προσωπικές στρατηγικές, ή απειρία σε επίπεδο Σπιθών, αλλά εκπορεύονται κατ’ εξοχήν από λανθασμένες επιλογές και τακτικές της ίδιας της ηγεσίας της κίνησης:

Η αλλαγή τριών (ή μήπως τεσσάρων;) οργανωτικών υπευθύνων, η προώθηση πέντε ή έξι νέων «οργανωτικών» σχημάτων και η έλλειψη παραγωγής πολιτικής –δεν υπάρχει ούτε μία επιτροπή επεξεργασίας θεμάτων– καταδεικνύουν μια μονόπλευρη εμμονή σε ένα μοντέλο οργάνωσης, σύμφωνα με το οποίο οι Σπίθες λειτουργούν μόνο ως μηχανισμοί προετοιμασίας μαζικών εκδηλώσεων της ηγεσίας της κίνησης, με πενιχρή αν όχι ανύπαρκτη παρέμβαση σε μαζικά κινήματα.

Παρ’ όλα αυτά, μέχρι τη συνδιάσκεψη, έθετα σε δεύτερη μοίρα αυτές τις διαπιστώσεις μου, κρίνοντας πως η «εξωτερική» δυναμική της Κίνησης υπερκάλυπτε τις εσωτερικές αδυναμίες –κάποτε και φαιδρότητες– στη λειτουργία μας. Εξ άλλου, είχα αποδεχτεί τη συμμετοχή μου στην Προσωρινή Συμβουλευτική Επιτροπή της Κίνησης, παρά τους ενδοιασμούς μου, διότι η κρίση που περνάει η χώρα υποχρεώνει σε συστράτευση όλους όσους συμφωνούν γύρω από το τετράπτυχο, εθνική ανεξαρτησία, κοινωνική δικαιοσύνη, οικολογική ισορροπία, άμεση δημοκρατία.

Η Συνδιάσκεψη αποτέλεσε όντως ένα σημείο καμπής, όπως έγραφα σε πρόσφατο κείμενό μου. Κατ’ αρχάς θετικά, διότι με μεγάλη προσπάθεια κατορθώσαμε να μη βγούμε διασπασμένοι από αυτήν, παρά τις αντίθετες και συντονισμένες προσπάθειες, γεγονός που δείχνει τη δύναμη ενός συλλογικού σώματος. Επειδή όμως, για κάποιους, ο κίνδυνος είναι ακριβώς η συγκρότηση ενός συλλογικού υποκειμένου που διασκέπτεται, συνεδριάζει και αποφασίζει, αμέσως μετά, επικράτησαν τα αρνητικά στοιχεία και άρχισε μια μεθοδευμένη συκοφαντική εκστρατεία, με στόχο την αποχώρηση ενός μέρους της Κίνησης. Και δεν μπορώ να ερμηνεύσω διαφορετικά την αθρόα δημοσίευση ψευδολόγων κειμένων, τη στιγμή που, επί μήνες, κείμενά μου –που συχνά είχα γράψει με προτροπή του ίδιου του Μ. Θεοδωράκη (για παράδειγμα, κείμενό μου για τις Θέσεις της Σπίθας ή για τα γεγονότα της Κερατέας, κ.λπ.)– έμειναν αδημοσίευτα σε αυτή την, ξαφνικά, τόσο «δημοκρατική» ιστοσελίδα.

Αυτά θα πρέπει να συνδυαστούν με τις πρόσφατες συμμαχίες με ένα κομμάτι του συστήματος, το οποίο γυρεύει σήμερα να επιπλεύσει πάνω σε ένα αντιμνημονιακό σωσίβιο, οπότε ο ρόλος της Σπίθας γίνεται πολύ πιο διακοσμητικός, ενώ ενισχύεται η παρουσία και ο ρόλος παραγόντων που επιζητούν εκλογική επιβεβαίωση και βουλευτικούς θώκους. Δυστυχώς, κινδυνεύουμε να βρεθούμε μπροστά σε «μια από τα ίδια», τη στιγμή που ο ελληνικός λαός, μέσα στη δίνη της κρίσης, δεν έχει ανάγκη από ένα πολιτικό σχήμα συναρμολογημένο από τα ερείπια του υπό κατεδάφιση παλιού κόσμου.

Ο ελληνικός λαός, μέσα από τον υπό εξέλιξη ελληνικό «Μάη», χρειάζεται νέα πολιτικά εργαλεία, τα οποία, μέσα στο κλίμα της πραγματικής δημοκρατίας, θα απελευθερώσουν τις δημιουργικές δυνάμεις του. Η ανάπτυξη ενός νέου μαζικού κινήματος, στο οποίο η Κίνηση και ο Μίκης Θεοδωράκης συνέβαλαν, αποτέλεσε το πρώτο βήμα σε αυτή την κατεύθυνση, σήμερα όμως χρειάζονται νέα βήματα και αυτό είναι το στοίχημα που πρέπει να κερδίσουμε, και σε αυτή την κατεύθυνση θα συνεχίσω να στρατεύομαι.

Οι σχεδόν πέντε δεκαετίες μιας αδιάλειπτης πολιτικής δραστηριότητας, δίχως συστημικές παρεκβάσεις, δεν μου επιτρέπουν να ανεχτώ άλλο την επανάληψη πρακτικών που οδήγησαν τον ελληνικό λαό στη σκληρότερη ματαίωση της πρόσφατης ιστορίας του και θέτουν σε κίνδυνο το νέο που γεννιέται. Και αυτή τη διαδρομή μου δεν θα την αμαυρώσουν αστεία ανταλλάγματα, όπως μια περίοπτη θέση σε ένα πολιτικό σχήμα, ή μια κοινοβουλευτική έδρα.

Το δικό μου όραμα είναι φτιαγμένο από άλλα υλικά. Γι’ αυτό και σας κοινοποιώ την παραίτησή μου από την Προσωρινή Συμβουλευτική Επιτροπή της ΚΑΠ, η οποία υπήρξε όντως και κατ’ εξοχήν «συμβουλευτική»! Για περισσότερες εξηγήσεις και λεπτομέρειες θα επανέλθω αν και όταν χρειαστεί.

Υ.Γ. Κάποιοι, ανενδοίαστα, αναφέρονται υβριστικά στο Άρδην και τη Ρήξη. Μπορώ να πληροφορήσω τους καλόπιστους –όχι βέβαια τους υβριστές–, ότι το Άρδην από το 1996 και η Ρήξη σε δύο περιόδους μετά το… 1980, αποτελούν συλλογικά εγχειρήματα μιας αναγνωρισμένης ποιότητας με εκατοντάδες συνεργάτες και συμβολή όσο κανένα άλλο έντυπο στην Ελλάδα στη διαμόρφωση του ιδεολογικού χώρου στον οποίο κινείται και η ΚΑΠ. Μερικοί από αυτούς συμμετέχουν στη Σπίθα, όχι όλοι βεβαίως, ούτε καν ολόκληρη η συντακτική επιτροπή των εντύπων μας. Και αν επαίρομαι για κάτι δεν είναι για τα δεκάδες βιβλία που έχω γράψει, ούτε για τους προσωπικούς μου αγώνες, όσο για το ότι μέσα στις πιο δύσκολες συνθήκες έχω συμβάλει στη διαμόρφωση συλλογικών υποκειμένων που διαμορφώνουν ανθρώπους με υψηλό πνευματικό επίπεδο, γενναίο φρόνημα και υψηλό ήθος. Αυτό το ήθος που λείπει από τους υβριστές και όσους δεν πάσχισαν ποτέ ειλικρινά για τίποτε το συλλογικό στη ζωή τους.

 

Γιώργος Καραμπελιάς

 

* Σύνθημα από τους τοίχους του Μάη του ’68

 

ΠΗΓΗ: http://www.tsantiri.gr/koinonia-kinimata/paretisi-tou-karampelia-apo-ti-spitha.html

 

Σημείωση: Για να ενημερωθείτε ΠΛΗΡΕΣΤΕΡΑ για την κατάσταση που οδήγησε στην παραίτηση μπορείτε να ανατρέξετε:

1) στο άρθρο του Μίκη ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ, ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ από την Συνδιάσκεψη ΚΑΠ.

2) ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΣΥΝΔΙΑΣΚΕΨΗΣ  του Όθωνα Ιακωβίδη

Σεβασμιώτατοι

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

 

Το 1987 το ΠΑΣΟΚ αποφασίζει να πάρει τη, λεγόμενη, εκκλησιαστική περιουσία. Η Ιεραρχία ξεσηκώνεται. Και καλεί σε συναγερμό κλήρο, μοναχούς και λαό. Τεράστια διαδήλωση. Είχε μαυρολογήσει το Σύνταγμα από τα ράσα. Καθώς οι ιαχές του πλήθους συναγωνίζονταν με τις πένθιμες κωδωνοκρουσίες. Είκοσι τρία χρόνια αργότερα το ΠΑΣΟΚ και οι συνοδοιπόροι του ξεπουλούν την Ελλάδα.

Πήραν την εξουσία με τη δεινή εξαπάτηση του λαού. Με το «λεφτά υπάρχουν», προεκλογικά, που μετεκλογικά μεταλλάχτηκε στο «δεν υπάρχει ούτε σάλιο»! Ή το προεκλογικό «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα», που μετεκλογικά μεταστοιχειώθηκε σε «βαρβαρότητα, περισσότερη βαρβαρότητα»!

Και, για να δικαιολογηθεί η εξαπάτηση αυτή επιστρατεύτηκε η απάτη του χρέους. Που χέρι-χέρι δημιούργησαν σε βάρος της πατρίδας μας η ντόπια οικονομική και πολιτική ολιγαρχία και η διεθνής τοκογλυφία.

Και με το πρόσχημα της απάτης του χρέους ψήφισαν την απάτη του μνημονίου και της δανειακής σύμβασης. Σύμφωνα, με την οποία η Ελλάδα παραιτείται από την ασυλία των κυριαρχικών της δικαιωμάτων και των περιουσιακών της στοιχείων.

Διαπράττοντας, έτσι, πέρα από κάθε λογική και ηθική και νομική και συνταγματική δεοντολογία το έγκλημα της εσχάτης προδοσίας… Προδοσίας, που σημαίνει ότι η «Ελλάς εάλω»! Όπως το 1453 η Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Το 1922 η Μικρασία. Και το 1974 η μισή Κύπρος…

Και ενώ το «πήραν την πόλη, πήραν την», συγκλόνισε και συγκλονίζει τις καρδιές των Ελλήνων, φαίνεται πως κάποιοι «δεν έχουν πάρει είδηση» για την άλωση και το ολοκαύτωμα της σημερινής Ελλάδας.

Και το πλέον περίεργο και παράδοξο είναι ότι δεν φαίνεται να «έχει πάρει είδηση» ούτε καν η ποιμαίνουσα, όπως λέγεται, Ιεραρχία. Η ίδια, που το 1987, όπως προαναφέραμε, είχε διαρρήξει τα ιμάτιά της για την υλική περιουσία της Εκκλησίας.

Η οποία, τώρα, που ο κίνδυνος και το διακύβευμα είναι ασύγκριτα μεγαλύτερο, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, όφειλε να κηρύξει συναγερμό. Και να χτυπήσει πανελλαδικά τις καμπάνες. Και να οργανώσει ογκώδη συλλαλητήρια. Προκειμένου να προλάβει το ολοκαύτωμα της πατρίδας και του λαού της. Και όλων των ιερών και οσίων.…

 Τη στιγμή που λύκοι βαρείς κατασπαράζουν το λαό και ξεπουλάνε την πατρίδα. Και ο λαός απευθύνει αγωνιώδεις εκκλήσεις και ζητάει τη συμπαράσταση αυτών, στους οποίους είχε εκθύμως συμπαρασταθεί. Για να διαπιστώνει, τώρα, πόσο, ακόμη κι απ’ αυτούς έχει, για μια ακόμη φορά, κατά την άθλια συνταγή των πολιτικών, επονείδιστα εξαπατηθεί.

Κάποιοι μάλιστα ιεράρχες θυμήθηκαν, τώρα, και το τάμα του έθνους. Για να γιορτάσουν, λέει, το 2021, την 200στή επέτειο απ’ την απελευθέρωση…
Αλλά ποια απελευθέρωση; Αυτήν, που κατεδάφισαν οι σύγχρονοι Ηρόστρατοι, με το δουλοκτητικό καθεστώς της χρεοκρατίας! Που, αν δεν ανατραπεί, εδώ και τώρα, θα σημάνει το οριστικό τέλος της ένδοξης πατρίδας μας και του ιστορικού μεγαλείου της.

Είναι περιττό να τονίσουμε ότι η αδιαφορία στις αγωνιώδεις εκκλήσεις του λαού συνιστά απροκάλυπτο συσχηματισμό και συμπαράταξη με το καθεστώς της εσχάτης προδοσίας.

Θα τρίζουν τα κόκαλα του Πατροκοσμά και του Διάκου. Και τόσων άλλων αγίων και ηρώων. Καθώς βλέπουν την αναισθησία όλων εκείνων, που δεν συγκινούνται απ’ το ολοκαύτωμα πατρίδας και του λαού της.

Και, αναπόφευκτα, συνακόλουθα και της ίδιας της ελλαδικής Εκκλησίας. Της οποίας και αυτής θα σημάνει το οριστικό και ιστορικό της τέλος.….  Όπως και τόσων άλλων χαμένων εκκλησιών και πατρίδων…

 

παπα-Ηλίας, http://papailiasyfantis.wordpress.com, 14-6-2011

Προς τον ιατρικό Σύλλογο Πάτρας…

 

Του Γιώργου Ευαγγελάτου*

 

Αγαπητοί συνάδελφοι,                                                                               

ποτέ ως τώρα δεν είχα σκεφτεί να συμμετάσχω στο Δ.Σ. του συλλόγου μας. Αυτό είχε σαν συνέπεια στις εκλογές, να ψηφίζω μόνο πρόσωπα, συναδέλφους που γνώριζα και θεωρούσα ικανούς, αλλά δεν με ενέπνεε η κομματική τους ιδιότητα και προέλευση για να τους ψηφίσω. Φυσικά, όλοι τους ανήκαν ιδεολογικά σε κάποιο κόμμα, αλλά το πολιτικό τους πιστεύω με άφηνε ψυχρά αδιάφορο.

Έπρεπε όμως να το ανεχτώ, αφού ανεξάρτητος συνδικαλισμός, ο οποίος να ενδιαφέρεται πρωταρχικά, με ανιδιοτέλεια και με συνέπεια για τον εργαζόμενο λαό και τα προβλήματά  του, στην προκειμένη περίπτωση, ομιλώ για μια Υγεία που έχει αφετηρία της ελεύθερους να σκεφτούν, να ενεργήσουν ιατρούς και να προσφέρουν το ποθητό αγαθό της προς όλους τους  πολίτες ανεξαρτήτως ιδεολογικής και κομματικής γραμμής, ήταν και είναι ουτοπία. Οι Ιατρικοί Σύλλογοι θα αποτελούσαν εξαίρεση;         

Αυτό όμως δεν σήμαινε ότι περιοριζόμουνα στην άσκηση της ψυχιατρικής και της ψυχανάλυσης, ή πως ήμουν απολιτικός και αδιάφορος προς τα κοινά. Τούτο άλλωστε αποδεικνύεται από την αρκετά συχνή υποψηφιότητα που έβαζα στις βουλευτικές εκλογές , δόξα τω Θεώ,  ποτέ σαν υποψήφιος των κομμάτων εξουσίας. Τούτο γιατί είχα να διαλέξω από τη μια τα άθεα, υλιστικά μαρξιστικά κόμματα που απορώ τι έχουν να δώσουν ακόμη αφότου κατέρρευσε η μάνα Ρωσία που τα δημιούργησε και από την άλλη, τα κόμματα του κεφαλαιοκρατικού αστικού συστήματος που καταρρέει τώρα μπρος στα μάτια μας  πνίγοντας στην πείνα, τη φτώχια, στην υποταγή στο ΔΝΤ τους λαούς και τα εθνικά κυριαρχικά δικαιώματά τους, πλήττοντας ιδιαίτερα τραγικά την πατρίδα μας. Για μένα και τα δυο συστήματα είναι οι δύο όψεις του ενός νομίσματος, ενός πανάθλιου υλιστικού κατεστημένου που δίνει προτεραιότητα στο κέρδος και το χρήμα, όχι στον άνθρωπο. Τόσο το μαρξιστικό, όσο και το ευρισκόμενο στην επιθανάτιο κλίνη του, άθλιο καπιταλιστικό σύστημα που προβάλλει για Θεό του το χρήμα πάνω από τις ηθικές αξίες και τον άνθρωπο, τον θεωρεί αναλώσιμο και ασήμαντο μπρος στο κυνήγι του κέρδους, μου ήσαν και παραμένουν το ίδιο, μισητά και αποτρόπαια. Όμως το κακό παράγινε, η οικονομική αθλιότητα, η πολιτική και ηθική παρακμή στην οποία οδήγησαν την Ελλάδα ιδιαίτερα τα δύο εναλλασσόμενα κόμματα εξουσίας από τη μεταπολίτευση και δώθε, η ανατροπή όλων των αξιών και οι κατεδαφιστικές συνέπειες σε όλους τους τομείς της κρατικής εξουσίας και επομένως στον τομέα της περίθαλψης και της υγείας, με αναγκάζουν να ασχοληθώ ενεργά με τα ιατρικά πράγματα. Τούτο διότι όπως σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής και στον τομέα της Υγείας, τίποτα δεν έχει μείνει απρόσβλητο.

Ένα ταμείο που «λεγόταν» ότι έχει ράβδους χρυσού, πως είναι δυνατό να δίνει στο μονοσυνταξιούχο ιατρό σύνταξη πείνας που δεν ξεπερνάει τα 1340 ευρώ; Καλά εκείνο το επικουρικό-κοροϊδία, τι το βάλανε; Πως κατάντησε ένα υγειές ταμείο να αναγκάζει τους ασφαλισμένους του ΤΣΑΥ της Πάτρας κι άλλων περιοχών στην επαρχία, να προπληρώνουν τα φάρμακα οι γιατροί και οι οικογένειές τους; Ποιός ξέρει σήμερα πόσα λεφτά χάθηκαν παίζοντας τις ΕΙΣΦΟΡΈΣ των γιατρών στο χρηματιστήριο τον χρυσό αιώνα του 1999-2000 με την προτροπή των κυβερνώντων ή αγοράζοντας τοξικά ομόλογα; Ουδεμία απάντηση έχουμε πάρει ούτε θα πάρουμε από τις άθλιες κυβερνήσεις της παρακμής ούτε από τους κομματικούς συνδικαλιστές, εγκαθέτους τους. Κάποιοι εκπρόσωποι των ιατρικών συλλόγων και του ΠΙΣ θα πρέπει να απαιτήσουν να μάθουν την αλήθεια στα τεράστια αυτά σκάνδαλα εις βάρος των ασφαλισμένων ιατρών.                                        

Χορτάσαμε από άθλιες κυβερνήσεις, συμβιβασμένες και καθοδηγούμενες από ξένα κέντρα εξουσίας, Αμερική και Ε.Ε. (κι όχι μόνο). Τόσα χρόνια  αυτές μας θεωρούσαν συλλήβδην, τα ένοχα κορόιδα που «τα φάγαμε όλοι μαζί». Αξιολογούν όλους ανεξαιρέτως εκτός από τους υποστηρικτές και διαπλεκόμενους σφουγγοκωλάριους του συστήματος, αναλώσιμα όντα που μπορούν να ζήσουν με 1000, 800, 500 και 300  ευρώ, ενώ οι ίδιοι και οι κομματικοί συνοδοιπόροι τους παίρνουν 4 και 8 και 10000 το μήνα. Είναι κατάσταση αυτή να αναγκάζονται οι γιατροί να  εργάζονται, αντέχοντας ή όχι, μέχρι τα βαθιά τους γεράματα, να πληρώνουν επί πλέον ασφάλεια για να αυξήσουν τη σύνταξή τους 400 ευρώ παραπάνω;  Ένα τέτοιο σκηνικό προκαλεί την άγρια διάθεση των ασυνείδητων θεραπευτών να εκμεταλλευτούν τον ασθενή που βρίσκεται πονεμένος και ανίσχυρος στο έλεός του και να τον εκμεταλλευτούν με βάση το φακελάκι. Μια άλλη παρενέργεια του άθλιου τρόπου αμοιβής των ιατρών είναι να τρέχουν οι γιατροί στα ταμεία που τους πληρώνουν το εξευτελιστικό ποσό των 20 ευρώ «το κεφάλι» την πρώτη επίσκεψη και από 10 ευρώ τις επόμενες. Μια επί πλέον απόδειξη ενός άστοργου κράτους που συγχέει τους πολίτες του με τα πρόβατα είναι ότι το ταμείο του ΟΠΑΔ και τα συμπαρομαρτούντα, πληρώνουν με 6, 12 έως και 18 μηνών καθυστέρηση. Για το έτος μάλιστα 2010 προτάθηκε να πληρωθούν σε ομόλογα του δημοσίου. Αυτά τα υποβαθμισμένα ομόλογα που όσοι τα έχουν αγοράσει στο εξωτερικό σπεύδουν όσο-όσο να τα ξεφορτωθούν και τα αγοράζει με απόλυτη δυσθυμία η ΕΚΤ. Όλα αυτά γιατί; Για να εξασφαλίσουν κάτι παραπάνω μέσα από συντάξεις πείνας για τα γεράματά τους. Αξίζει άραγε να ταπεινώνονται,  για ένα ουτιδανό μισθό να βουλώνουν τη φωνή της συνείδησής τους, να εξετάζουν 1 ασθενή ανά 5 λεπτά, να γίνονται συνταγογράφοι, ή να ξευτιλίζονται στα νοσοκομεία απλώνοντας το χέρι σαν ζητιάνοι; Ή να παίρνουν μίζες από φαρμακευτικές εταιρείες προκειμένου να γράψουν φάρμακά τους;

Κι όσον αφορά το υπουργείο Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης πως είναι δυνατό οι αντίστοιχοι υπουργοί και οι κυβερνήσεις να ανέχονται οι νέοι γιατροί να περιμένουν 5-10 χρόνια, τα πιο δημιουργικά χρόνια της ζωής τους, για να πάρουν ειδικότητα μετά τις βασικές σπουδές τους; Πράγματα παρακμιακά και πρωτοφανή. Ό,τι χρειάζεται για να μεταναστεύει το καλλίτερο ιατρικό δυναμικό στο εξωτερικό. Πρόγραμμα σπουδών μην το είδατε; Ό,τι μάθει κανείς από μόνος του κυρίως  επαφιέμενος στην καλή διάθεση των ανωτέρων του αφού βέβαια κάνει τη λάντζα. Δυστυχώς και στο δικό μας Υπουργείο οι ιθύνοντες αλλάζουν τους νόμους για την υγεία με την ίδια συχνότητα όπως αλλάζουν και οι φορολογικοί νόμοι, σαν πουκάμισα, προκαλώντας άγχος και ανασφάλεια, ανησυχία και σκοτούρες στο γιατρό που παρεμβαίνουν καταλυτικά στην ξεκάθαρη σκέψη που οφείλει να έχει προκειμένου να ασχοληθεί με την εξέταση, διάγνωση και θεραπεία των ασθενών του. Όταν αναγκάζεις με μια εγκύκλιο ή ένα νόμο, όλους συλλήβδην τους γιατρούς, ανεξαρτήτως ηλικίας, να μάθουν ηλεκτρονική συνταγογράφηση, μη λαμβάνοντες υπόψη πως μια μερίδα ιατρών δεν είχαν ποτέ εκπαιδευτεί στα σχολεία ή ιδιωτικά, να αγοράζουν και να χειρίζονται τα P/C, τα λογισμικά, τους αλγορίθμους και τα printers σαν να πρόκειται για οδηγίες χρήσεως καινούργιας τηλεόρασης, ή τοστιέρας, είναι σοβαρά πράγματα αυτά;                                                                      

Κάτω από αυτές τις τραγικές συνθήκες, που δεν  διαφέρουν στο ελάχιστο από το μαρτύριο και τα βάσανα που περνούν όλες οι άλλες ομάδες εργαζομένων σε αυτό το παρακμασμένο κράτος της Απολωλυίας, πλην των βουλευτών-βολευτών και των συνοδοιπόρων τους υπαλλήλων στη Βουλή, των «διορισμένων» με το ρουσφέτι και τη διαπλοκή, ακούγονται φήμες που θέλουν πολλούς συναδέλφους να έχουν εκατομμύρια ευρώ καταθέσεις στις τράπεζες πολύ περισσότερες από ό,τι ο μισθός και η θέση τους επιτρέπει, είναι καιρός πια οι ανένταχτοι στο διεφθαρμένο σύστημα και ανεξάρτητοι στην κομματοκρατία πολίτες, αυτοί που δεν σκέφτονται ούτε δεξιά, ούτε αριστερά, μόνο εθνικά, συνειδησιακά και πατριωτικά, οφείλουν, να αναλάβουν δράση. Να καθαρίσουν την κόπρο του Αυγεία.  

Με βάση αυτά τα πιστεύω και τις ελάχιστες αναφερθείσες λόγω χρόνου, διαπιστώσεις μου, κατεβαίνω στις εκλογές του ιατρικού Συλλόγου, σαν ανεξάρτητος υποψήφιος του πατριωτικού κινήματος, ενός κινήματος αποτελούμενου από ελεύθερους, πνευματικά ανεξάρτητους ενεργούς πολίτες,  που ελπίζουν να δώσουν το παράδειγμα στις χιλιάδες των ανένταχτων, ακομμάτιστων, συνειδητοποιημένων πολιτών που ενδιαφέρονται για ένα καλλίτερο αύριο της πατρίδας τους και του λαού της, να κινητοποιηθούν και να αγωνιστούν για τη μεγάλη αλλαγή της υπόδουλης καθημαγμένης χώρας.

Ποιοι είναι οι στόχοι μου σαν μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου; Δεν υπόσχομαι τίποτα περισσότερο από μια συντονισμένη προσπάθεια με τους άλλους τους αγανακτισμένους πολίτες και γιατρούς, να παλέψω μαζί τους για την ανατροπή του σάπιου πολιτικού συστήματος και των δομών του. Να βοηθήσω στην ανεύρεση και αποκάλυψη τυχόν οικονομικών σκανδάλων και  το οδήγημα αυτών στη δικαιοσύνη. Χωρίς κάθαρση σε όλους τους τομείς, όπου υπάρχουν αδικίες, εκμετάλλευση, σκάνδαλα, μίζες, χωρίς παραπομπή των ενόχων στην ιερή λειτουργία της Δικαιοσύνης, δεν υπάρχει περίπτωση να ξεβρωμίσει η χώρα, ούτε να αποκατασταθεί η υγεία και οι γιατροί να επανεύρουν το απωλεσθέν κύρος τους! 

 

ΠΑΤΡΑ 10/6/011

* Ευαγγελάτος Γεώργιος Υποψήφιος για μέλος του Δ.Σ.

Μακαριώτατε

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

 

Έχει ειπωθεί ότι:«Χείλη ιερέως ου ψεύδονται»! Πόσο μάλλον αρχιερέως! Κι όμως εσείς φαίνεται ότι, σχετικά με το θανάσιμο εναγκαλισμό της δολοφονικής, για την πατρίδα μας και το λαό μας, χρεοκρατίας δεν βρήκατε το κουράγιο να πείτε την αλήθεια.  Αφού, όπως ειπώθηκε, υποστηρίξατε, σε άρθρο σας στην Καθημερινή, ότι:

«Εφόσον, λιγότερο ή περισσότερο, υπήρξαμε όλοι μέρος της κρίσεως, μπορούμε να γίνουμε μέρος και της αλλαγής».

Επαναλαμβάνοντας, περίπου το διαβόητο παγκάλειο απόφθεγμα, σύμφωνα με το οποίο «όλοι μαζί τα φάγαμε»! Και, όπως τον κ. Πάγκαλο τον διαψεύδουν – prima vista – τα κιλά του, έτσι κι εσάς σας διαψεύδει η αδυσώπητη πραγματικότητα. Την οποία και οι πέτρες ακόμη φωνάζουν.

Κι αν κάποιοι υποκρίνονται πως δεν ακούνε τη φωνή της, η συνέχεια και η συνέπεια θα είναι να σηκωθούν οι πέτρες και να τους χτυπήσουν κατακέφαλα.

Γεγονός, που προφήτευσε ακόμη και ο εξοχότατος Πρωθυπουργός μας, όταν έλεγε πως, αν γίνονταν, τα όσα σήμερα γίνονται, «ο λαός θα μας πάρει με τις πέτρες»! Κι ας μην υπάρχουν αυταπάτες, επειδή ο λαός, διατηρώντας ακόμη τα τελευταία υπολείμματα υπομονής και ευγένειας, αρκείται, κατά κανόνα, προς το παρόν, σε μερικά γιαουρτώματα….

Δεν λέτε, λοιπόν, την αλήθεια, Μακαριώτατε!

Γιατί η αλήθεια λέει ότι δεν «υπήρξαμε όλοι μέρος της κρίσεως». Αλλά την κρίση τη δημιούργησε η οικονομική και πολιτική ολιγαρχία. Ή μάλλον πιο σωστά τη μεθόδευε εδώ και χρόνια.

Και το γεγονός ότι η προδοσία και το ξεπούλημα της πατρίδας μεθοδευόταν από μακρού χρόνου φαίνεται απ’ το εξής πασίγνωστο, αλλά και εύγλωττο περιστατικό:  Όταν η κ. Άννα Ψαρούδα Μπενάκη, ως Πρόεδρος της Βουλής, είχε ανακοινώσει στον κ. Παπούλια την εκλογή του, ως Προέδρου της Δημοκρατίας, του προανήγγειλε ορθά-κοφτά ότι:

“Κατά τη διάρκεια της προεδρίας σας ενδέχεται «να περιοριστούν τα εθνικά μας σύνορα, τα κυριαρχικά μας δικαιώματα ως λαού και τα δικαιώματα των πολιτών ως ατόμων”. Ήταν μήπως προφήτισσα η κ. Μπενάκη; Ή, όπως τα λεγόμενά της δείχνουν, κάτι ήξερε για την εκκολαπτόμενη προδοσία;

Αυτό και άλλα γεγονότα δείχνουν ότι οι έχοντες και κατέχοντες, αλληλοδιαδόχως, την εξουσία και οι μαζί τους διαπλεκόμενοι είχαν, προ πολλού σχεδιάσει την παγίδευση και δολοφονία της πατρίδας μας.

Και δεν μπορούμε να ισχυριζόμαστε ότι «όλοι μας υπήρξαμε μέρος της κρίσεως». Εξισώνοντας τα θύματα με τους θύτες. Και αμνηστεύοντας την ολοφάνερη σε βάρος της πατρίδας μας δολιότητα και προδοσία. Και αυτό, πριν απ’ όλους, δεν μπορεί να το κάμει η Εκκλησία. Και μάλιστα ο Αρχιεπίσκοπός της.

Όπως, δυστυχώς, φαίνεται ότι συνέβη και με τη λεγόμενη κάρτα του πολίτη: Όπου, όπως έχει γραφτεί, έγινε συμβιβασμός με το καθεστώς της ρουφιανοκρατίας: Αποδοχή, δηλαδή, της ηλεκτρονικής χαφιεδόκαρτας. Με την οποία ο κάθε ντόπιος ή διεθνής αλήτης θα μπορεί να παρακολουθεί ακόμη και την παραμικρή μας κίνησή. Έτσι ώστε η χαφιεδόκαρτα αυτή μάλλον του…αλήτη και όχι του πολίτη θα πρέπει να λέγεται.

«Μέρος της αλλαγής», Μακαριώτατε, δεν θα γίνουμε με τα ψέματα. Υιοθετώντας το καθεστώς της πολιτικής απάτης και διαστροφής. Και αποκοιμίζοντας, έτσι με το όπιο του συμβιβασμού και της υποταγής τη συνείδηση του λαού. Με αποτέλεσμα να οδηγηθεί στον Καιάδα της ανεπίστροφης καταστροφής. Και να δεχτεί, ως τετελεσμένο γεγονός, την ταφόπλακα της μακροχρόνιας χρεοκρατίας.

Για να επιβεβαιώσουμε, κατ’ αυτόν τον τρόπο, το ρόλο, στον οποίο το κατεστημένο μας έχει περιορίσει. Το ρόλο, δηλαδή, του πεθαμενατζή. Που ασχολείται με τις κηδείες και τα μνημόσυνα. Και όχι με τα προβλήματα των ζωντανών ανθρώπων. Αφήνοντας ελεύθερο το πεδίο δράσεως στους κλέφτες και απατεώνες της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας. Για να λεηλατούν και να ρημάζουν το λαό.

«Μέρος της αλλαγής», Μακαριώτατε, θα γίνουμε με την επιστροφή στο Ευαγγέλιο. Τον υπέρτατο κώδικα των ανθρωπίνων ελευθεριών και δικαιωμάτων.
Που οι μισάνθρωποι αγωνίζονται, με νύχια και με δόντια να ξεριζώσουν απ’ τις καρδιές των ανθρώπων. Για να μπορούν, έτσι, χωρίς αντίλογο, να θυσιάζουν άτομα και λαούς στο βωμό του αντίχριστού Μαμωνά…

Το Ευαγγέλιο! Που αγκαλιάζει όλα τα ανθρώπινα προβλήματα. Και που ψυχή και καρδιά του, στην κοινωνική του διάσταση, είναι η δικαιοσύνη. Που την έκαμαν κλοτσοσκούφι και την ποδοπάτησαν τα μεταλλαγμένα παχύδερμα της ντόπιας εξουσίας και της διεθνούς τοκογλυφίας.

Η δικαιοσύνη! Στη νομική και στην οικονομική και την κοινωνική της διάσταση.  Με ένα νέο σύνταγμα, που δεν θα χωρίζει τους Έλληνες σε προνομιούχους και παρίες. Με τα οικονομικά ρετιρέ και τους οικονομικούς Καιάδες. Με τις υπουργικές ανευθυνότητες και τις βουλευτικές ασυλίες. Και τις πάσης φύσεως άλλες αλητείες…

Με την εθνική αντιπροσωπεία, που θα εκλέγεται απευθείας από το λαό. Και δεν θα περνά απ’ την παμπόνηρη κρησάρα του καθενός αρχικοπρίτη και κομματόσκυλου. Σύμφωνα με τα μέτρα και τα σταθμά που επιβάλλουν οι ανθέλληνες πάτρωνές τους.

Έτσι ώστε, να έχουμε αληθινή και ζωντανή δημοκρατία. Και κοινωνική δικαιοσύνη, σύμφωνη με το πνεύμα των «Πράξεων των Αποστόλων». Όπου ο καθένας να προσφέρει ανάλογα με τις δυνάμεις του και να παίρνει ανάλογα με τις ανάγκες του.

Γεφυρώνοντας τα χαώδη χάσματα, που μεθόδευσε και χάλκευσε η ακόρεστη απληστία της ντόπιας οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας και της διεθνούς τοκογλυφίας.

Με τις ευλογίες και της Εκκλησίας όλων, δυστυχώς, των δογματικών αποχρώσεων…  Η οποία γοητευμένη απ’ τον θανάσιμο εναγκαλισμό του σιωνιστικού σατανισμού, βιάζεται, όπως φαίνεται, ν’ αυτοκτονήσει….

 

παπα-Ηλίας 9-6-2011,  http://papailiasyfantis.wordpress.com

ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

προς τον αγωνιζόμενο κόσμο και τα πολιτικά στελέχη της Ελληνικής Αριστεράς –  12^η ημέρα της Εξέγερσης των πλατειών (5-6-2011) – Μέρος ΙΙ

 

Της Παγώνας Στόμη και του Λάμπρου Χήτα*

 

Συνέχεια από το Μέρος Ι

3. Για το κεντρικό πολιτικό αίτημα της Εξέγερσης

 

Δύο είναι τα βασικά αιτήματα και οι βασικοί πολιτικοί  πόλοι της Εξέγερσης. α) Η άμεση απομάκρυνση και παραδειγματική τιμωρία των πολιτικών ελίτ που εξυπηρετώντας τα συμφέροντα της οικονομικής ολιγαρχίας έχουν οδηγήσει τη χώρα σε πλήρες αδιέξοδο και έχουν επιβάλλει τη συνθήκη ολοκληρωτικής συντριβής των δικαιωμάτων και των συμφερόντων του λαού και της νεολαίας.

β) Η αναχαίτιση της επίθεσης των εθνικών και υπερεθνικών ελίτ απέναντι στα δικαιώματα του εργαζόμενου κόσμου και της νεολαίας, μέσα από την υπέρβαση της κρίσης του χρέους  και της πολιτικής του Μνημονίου, σε μια προοπτική  άμεσης στάσης πληρωμών και  διαγραφής του χρέους. Ως ελάχιστες αναγκαίες προϋποθέσεις, για την υπεράσπιση της δημόσιας περιουσίας αλλά και των κοινωνικών κατακτήσεων και των ελευθεριών του λαού.

Και στις δύο περιπτώσεις μετέχει  η πρόθεση της υπεράσπισης της δημόσιας και εθνικής περιουσίας αλλά και η ανάγκη για υπεράσπιση της εθνικής ανεξαρτησίας. Δηλαδή, το συνολικό συνειδησιακό και πολιτισμικό φόντο μέσα στο οποίο η Εξέγερση ξεδιπλώνει τη δυναμική της είναι ο εθνικός εδαφικός χώρος και όχι μια αφηρημένη ανθρωπότητα, ευρωπαϊκότητα, ή παγκοσμιότητα.  Προφανώς, γύρω από τον πόλο «της τιμωρίας και της απομάκρυνσης» τοποθετούνται τα πιο συντηρητικά (από πολιτική άποψη) στρώματα και πληθυσμοί της Εξέγερσης, που, εντούτοις, βρίσκονται κι αυτά σε διαδικασία ριζοσπαστικοποίησης, αναφορικά με το σημείο από το οποίο εκκινούν. Ενώ γύρω από τον πόλο «της στάσης πληρωμών και της διαγραφής του χρέους» τοποθετούνται τα πιο ριζοσπαστικά και προοδευτικά στρώματα.

Σε καμία περίπτωση οι μάζες που κινούνται γύρω από τον πρώτο πόλο δεν μπορούν να χαρακτηριστούν ακροδεξιοί, φασίστες ή ναζιστές ή, αντίστοιχα, όσοι κινούνται στο δεύτερο δεν μπορούν να χαρακτηριστούν ακροαριστεροί, αναρχικοί ή τρομοκράτες. Και οι δυο πόλοι αποτελούν μέρη μιας ενιαίας διαδικασίας και ορίζουν το όριο και τη συνολική διαλεκτική μέσα στην οποία διεξάγεται η πάλη για την ηγεμονία της συνολικής πολιτικής κατεύθυνσης και φυσιογνωμία της Εξέγερσης.

Όσες αναγνώσεις επιχειρούν να διαιρέσουν την Εξέγερση χωροταξικά στους «Πάνω» και στους «Κάτω», είτε συμβολικά σε αυτούς που μόνο συζητούν και σε αυτούς που μόνο αγωνίζονται, είτε ιδεολογικά στους πατριώτες και στους διεθνιστές, είναι όλες εντελώς λαθεμένες. Όχι μόνο δεν συμβάλλουν στη γενίκευση και την επιτυχία της Εξέγερσης αλλά αντίθετα εκκινούν από την άρνηση της συμμετοχής τους σε αυτήν και καταλήγουν στο να υπονομεύουν κάθε δυνατότητα για την παραπέρα ανάπτυξη της δυναμικής της.

Η Εξέγερση είναι μία, ενιαία και αδιαίρετη!

Για να μπορέσει να κερδίσει πρέπει να γενικευτεί και κεντρικοποιηθεί ακόμη περισσότερο το αίτημα για άμεση στάση πληρωμών και διαγραφή του χρέους. Η Εξέγερση θα έχει αποτύχει εάν η εξέλιξη θα είναι η επανάληψη μιας κατάστασης «Καθαρά Χέρια» όπως στην Ιταλία και τελικά αναλάβει την εξουσία ένας νέος Έλληνας Μπερλουσκόνι, υποτιθέμενα  τίμιος και άξιος. Η Εξέγερση πρέπει να ανοίξει συνολικό δρόμο για την αλλαγή της πορείας του τόπου σε μια κατεύθυνση υπεράσπισης της εθνικής ανεξαρτησίας και της λαϊκής και ταξικής χειραφέτησης και αυτό μπορεί να συμβεί μονάχα μέσα από μια συνολική αναδιάταξη των όρων με τους οποίους η ελληνική κοινωνία εντάσσεται στους διεθνείς ιμπεριαλιστικούς κύκλους της Ε.Ε. και του ΔΝΤ.

Άμεση πτώση της κυβέρνησης

Ήττα κάθε επίδοξου διαχειριστή της κρίσης

Έξω το ΔΝΤ από την Ελλάδα. Έξω η Ελλάδα από την Ε.Ε.

Εθνική Ανεξαρτησία – Λαϊκή κυριαρχία

Άμεση στάση πληρωμών και διαγραφή του χρέους

ΔΕΝ ΧΡΩΣΤΑΜΕ το χρέος που δημιούργησε μια άθλια κοινωνική και οικονομική ελίτ

ΔΕΝ ΠΟΥΛΑΜΕ τη δημόσια περιουσία και τον πλούτο της χώρας μας

ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ με τη μείωση των μισθών  μας, με τη φοροεπιδρομή και την τοκοκλοπή.

 

4. Για την πολιτική προοπτική της Εξέγερσης

 

Θα ήταν λάθος να προεξοφλήσουμε την πολιτική προοπτική της Εξέγερσης με τον ίδιο τρόπο και στην ίδια ενόραση και πρόβλεψη στην οποία κινείται το αστικό πολιτικό προσωπικό γι’ αυτήν. Δηλαδή, ότι η Εξέγερση θα εκφυλιστεί κάτω από το βάρος των αντιφάσεών της αλλά και κάτω από την πίεση του συνολικού πολιτικού αδιεξόδου και του διεθνούς αρνητικού συσχετισμού δύναμης. Άλλωστε, πρέπει να σκεφτούμε ότι τα αστικά πολιτικά επιτελεία κάνουν την ανάγκη φιλοτιμία, δηλαδή εύχονται τον εκφυλισμό της Εξέγερσης, γιατί δεν μπορούν να την αντιμετωπίσουν πολιτικά. Άλλωστε, δεν θα είχαν κανένα λόγο ύπαρξης οι ριζοσπάστες και οι επαναστάτες, εάν δεν μπορούσαν να παρεμβαίνουν σε αντιφατικές κινήσεις μαζών, προσπαθώντας να αναδείξουν ως κυρίαρχη, μια υπαρκτή δευτερεύουσα τάση.

Και αυτή η δευτερεύουσα τάση της δυνατότητας της πολιτικής νίκης της Εξέγερσης είναι υπαρκτή. Υπάρχει τεράστια δυνατότητα αναγνώρισης και διείσδυσης του ιδεολογικού και συνειδησιακού χαρακτήρα της Εξέγερσης σε τεράστιες μάζες πληθυσμού. Όποιοι επεχείρησαν να ανοίξουν αυτή τη συζήτηση σε γειτονιές και να καλέσουν το λαό σε συμμετοχή στις πλατείες διαπιστώνουν αβίαστα αυτή την άμεση φαντασιακή διασύνδεση του λαού με τους εξεγερμένους. Άλλωστε, το σημερινό πολιτικό σύστημα (συμπεριλαμβανομένης της επίσημης Αριστεράς) δεν θέλει και δεν μπορεί να απαντήσει στα ζωτικά προβλήματα του λαού.

Συνεπώς, η πολιτική προοπτική της Εξέγερσης δεν μπορεί να είναι άλλη από τον ανυποχώρητο αγώνα μέχρι τη πτώση της κυβέρνησης και την άμεση απαίτηση για την συνολική ανατροπή του σημερινού πολιτικού συστήματος.

–          Ήττα της κυβέρνησης

–          Αλλά και ήττα των επίδοξων διαχειριστών της σημερινής κρίσης

–          Ήττα όμως και όσων (δεξιών ή αριστερών) σχηματίζουν και ελπίζουν ότι θα επωφεληθούν εκλογικά από μια διαδικασία οικονομικού και κοινωνικού εξανδραποδισμού του λαού. Πρόκειται για το στοίχημα στη χρεοκοπία του λαού, το πολιτικό ανάλογο του στοιχήματος όσων επενδύουν στα γυμνά CDS και στη χρεοκοπία της χώρας.

Η Εξέγερση πρέπει να μπορέσει να νοηματοδοτηθεί ως μια ανεξάρτητη και αναγκαστική πρωτοβουλία του λαού για την άμεση πτώση της κυβέρνησης και την απελευθέρωση της χώρας από την πολιτική του Μνημονίου και του χρέους και του πολιτικού συστήματος που τα εγκατέστησαν.

Προφανώς, η ιδία η διαδικασία της Εξέγερσης επανακαθορίζει τους συνολικούς πολιτικούς όρους της αναμέτρησης και το ίδιο το πολιτικό σύστημα. Η Εξέγερση πρέπει να συνεχίσει να απαιτεί την αποδοκιμασία και τη διαπόμπευση όλων όσων συνέβαλαν στη σημερινή πολιτική και κοινωνική κρίση και να πιέζει με αυτόν τον τρόπο τη συνολική αλλαγή του πολιτικού σκηνικού. Πρέπει να μπορεί να πιέζει και τα πολιτικά στελέχη και τις οργανώσεις και τα κόμματα της Αριστεράς να προχωρήσουν σε ενεργητική πολιτική στήριξη και συμμετοχή στον αγώνα αλλά και για την ανάληψη παραδειγματικών πρωτοβουλιών για το από εδώ και πέρα.

Στήριξη του πανελλαδικού χαρακτήρα της Εξέγερσης, επιτροπές βάσης παντού, σε γειτονιές, εργασιακούς χώρους και σχολές

Πρέπει το σύνολο του προοδευτικού πολιτικού κόσμου να πάρει ρητή πολιτική θέση και συμμετοχή. Η Εξέγερση μπορεί να  νικήσει. Η νίκη της Εξέγερσης δεν πρέπει να εκλαμβάνεται ως ένας γενικολόγος διακηρυκτισμός, αλλά ως απτός πολιτικός στόχος.

Το σημερινό πολιτικό σύστημα και τα υποστηρίγματα του μπορούν να ηττηθούν. Μόνο έτσι μπορεί να ανοίξει και ένας άλλος δρόμος για τη χώρα.

 

5. Για την Αριστερά και το αριστερό ριζοσπαστικό και λαϊκό πολιτικό μέτωπο

 

Για την Αριστερά, αυτή η Εξέγερση είναι ακόμη πιο αναγκαία και ζωογόνα. Εάν αυτός ο αγώνας χάσει, εάν γυρίσουμε πίσω ηττημένοι, τότε η επόμενη μέρα θα είναι ακόμη πιο δύσκολη. Είναι σαφές πως για τον κόσμο της Αριστεράς, η σημερινή διεθνής δομική καπιταλιστική κρίση υπερσυσσώρευσης διαμορφώνει το μακροσκοπικό πλαίσιο μιας συνολικής αναδιάταξης των ενδοϊμπεριαλιστικών και ταξικών αντιθέσεων σε διεθνή κλίμακα.

Η δομική καπιταλιστική κρίση εμφανίζεται και προσλαμβάνει διαφορετικό χαρακτήρα και μορφή, ανάλογα με τις ειδικές ιστορικές συνθήκες αλλά και την ειδική θέση του κάθε κοινωνικού σχηματισμού στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα. Συνεπώς, με άλλον τρόπο η κρίση και τα αποτελέσματα της γίνονται αισθητά στην Αμερική, με άλλον τρόπο στην Ινδία, στην Κίνα, στις αραβικές χώρες, στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου και περιφέρειας κ.λπ.. Ειδικότερα στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η καπιταλιστική κρίση παίρνει την ειδική μορφή των τεραστίων ελλειμμάτων των τρεχουσών συναλλαγών μεταξύ των κρατών, γεγονός που εκτινάσσει το δημόσιο και ιδιωτικό χρέος. Η διαδικασία αυτή οδηγεί στην ανάγκη ενός συνεχούς δανεισμού χωρίς πραγματικές εγγυήσεις, ανάγκη που διαμορφώνει συνθήκες πλήρους αστάθειας του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Το γεγονός αυτό ανατινάζει την αντικειμενική βάση έδρασης του ευρώ ως ενιαίου νομίσματος. Αυτή η διαδικασία δικαίως ονομάζεται από διάφορους ριζοσπάστες οικονομικούς αναλυτές ως κρίση του ευρώ.

Στη χώρα μας αυτή η καπιταλιστική κρίση και η ειδική έκφραση της, ως «κρίση του ευρώ» μετασχηματίζεται σε κρίση υπερχρέωσης, σε γενική αδυναμία πληρωμής του δημόσιου και ιδιωτικού χρέους, σε γενική κρίση ανταγωνιστικότητας των ελληνικών καπιταλιστικών επιχειρήσεων, σε κρίση ανεργίας και φτώχειας και, τελικά, σε απροκάλυπτη κρίση της αστικής στρατηγικής, αλλά και σε γενική κρίση του πολιτικού συστήματος εξουσίας. Όλα αυτά πάνω κάτω είναι αποδεκτά από τη μεγάλη πλειοψηφία των αριστερών ριζοσπαστών διανοουμένων της χώρας μας.

Αυτό, όμως, που πρέπει να τονίσουμε σήμερα είναι το γεγονός πως  στη συνολική αυτή πολιτική κρίση αναπάντεχα συμμετέχει και συνεχώς διευρύνεται και η πολιτική  κρίση της ελληνικής Αριστεράς.

Η κρίση αυτή συντελείται εφόσον η Αριστερά αποτελεί διαλεκτικό συμπλήρωμα και συνέχεια μιας συνολικής ιστορικής κοινωνικο-οικονομικής ιδεολογικής και πολιτικής πραγματικότητας της αστικής κυριαρχίας εντός ενός ενιαίου κοινωνικού σχηματισμού. Η Αριστερά μετέχει στο κοινωνικό ιδεολογικό και πολιτικό σύμπαν, δεμένη με την αστική κυριαρχία με σχέσεις καθορισμού. Συνεπώς, η συνολικότερη ιδεολογική και κοινωνική κρίση ενυπάρχει και επανεγγράφεται μέσα στο σώμα της Αριστεράς η οποία δεν μπορεί παρά να αποτελεί ένα αδιάσπαστο μέρος μιας συνολικής κοινωνικής πραγματικότητας.

Αυτή η αντικειμενική διαδικασία μπορεί, όμως, να ανακόπτεται, μονάχα σε στιγμές του ιστορικού χρόνου, όπου η Αριστερά καταφέρνει να συνθέσει και κυρίως να υπηρετήσει ένα ανεξάρτητο από την αστική κυριαρχία πολιτικό πρόγραμμα (δηλαδή, ένα αντικαπιταλιστικό πολιτικό πρόγραμμα)  που να συγκινεί ευρύτερες λαϊκές μάζες και να τροφοδοτεί κοινωνικές κινήσεις, και φυσικά να  παράγει πολιτικο-κοινωνικές μεταρρυθμίσεις σε πλήρη ρήξη με τα αστικά συμφέροντα. Αυτή η δυνατότητα, όμως, δεν είναι πάντα εφικτή και ιδιαίτερα όταν για διάφορους ιστορικούς λόγους συντηρητικοποιούνται οι κυρίαρχες ιδεολογικές της εκφράσεις. Η Αριστερά δεν είναι de facto μια ριζοσπαστική πολιτική έκφραση, είναι μονάχα εν δυνάμει.

Άλλωστε, πέραν των αποτελεσμάτων των σχέσεων καθορισμού, λαμβάνουν χώρα, με πολλούς τρόπους και πραχτικές, διαδικασίες πραγματικής πολιτικής αφυδάτωσης της Αριστεράς μέσα στους ιδεολογικούς μηχανισμούς του κράτους (τύπος, κρατικά συνδικάτα, κοινοβουλευτική πολιτική, ακαδημαϊσμός κ.λπ.). Πολλές διαφορετικές μορφές κρατικοδίαιτης χρηματοδότησης συγκροτούν τους όρους της κοινωνικής ενσωμάτωσης της Αριστεράς εντός του συνολικού κοινωνικού συνασπισμού εξουσίας. Συνεπώς, δεν πρέπει να μας διαφεύγει πως, εκτός από την κρίση του πολιτικού συστήματος έχουμε μπροστά μας και μια βαθιά πολιτική κρίση της Αριστεράς.

Άλλωστε, αυτή η θέση διατυπώθηκε από ένα σύνολο διανοουμένων ριζοσπαστών ανθρώπων, όταν έγινε αισθητό πως οι μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις των εργατικών μαζών δεν μπορούσαν να αποκτήσουν διάρκεια και δυναμική. Οι εργαζόμενοι αναζητούσαν μια πρωτοπόρα Αριστερά, ικανή «να ανοίξει δρόμους» για τους αγώνες του λαού και η Αριστερά εμφανίζονταν βουβή να αναζητά  στους αγώνες των εργαζομένων τη διάνοιξη δρόμων για τον εαυτό της!… Συνεπώς, όταν πριν από μερικούς μήνες διατυπώθηκαν οι σκέψεις από ένα σύνολο αριστερών διανοουμένων και ριζοσπαστών αρθογράφων, ότι βαδίσουμε σε μια νέα, τελείως διαφορετική  περίοδο, όπου το συνολικό πολιτικό σύστημα θα αναδιαρθρωθεί κάτω από το βάρος της επίθεσης των εθνικών και διεθνικών ελίτ και τη γενική χρεοκοπία της αστικής στρατηγικής, αλλά και τη γενική αδυναμία της αριστεράς να ανοίξει δρόμους,  διαμορφώθηκε σε όλους τού χώρους μια ορισμένη αμηχανία και σκεπτικισμός.

Σήμερα, μέσα στην κορύφωση αυτής της Εξέγερσης, είναι φανερό πως η κρίση στην Αριστερά είναι ανάλογη, αν όχι μεγαλύτερη, με αυτή που διάγει το συνολικό πολιτικό σύστημα. Δεν είναι μόνο ότι ως Αριστερά χάνουμε πολύτιμο χρόνο, περιμένοντας η ιδία η εξέλιξη της κρίσης να μας δώσει αυτόματα την αναγνώριση και το πλεονέκτημα στις μάζες, κάτι που ποτέ δεν συμβαίνει αυτόματα. Δεν είναι μονάχα η μεγάλη μας αδυναμία να συνειδητοποιήσουμε τους μηχανισμούς  με τους οποίους κινούνται οι μάζες (όχι μόνο άμεσο ταξικό συμφέρον αλλά και εθνική ταυτότητα κ.λπ.). Δεν είναι μονάχα ο μεταφυσικός τρόπος που περιγράφουμε τα χαρακτηριστικά των εξεγέρσεων που περιμένουμε για να έρθουν, με αποτέλεσμα, όταν τελικά αυτές συμβαίνουν,  εμείς οι ίδιοι να μην μπορούμε καν να τις αναγνωρίσουμε.

Είναι, κυρίως, ότι ως Αριστερά δεν μπορεί να παίξουμε παρά έναν ελάχιστο προωθητικό ρόλο, όταν τελικά πράγματι συνειδητοποιούμε τη συνολική πολιτική συνθήκη και την κομβικότητα της Εξέγερσης μέσα σε αυτήν.

Ποια είναι άραγε η στάση του ΚΚΕ απέναντι στην Εξέγερση, όταν ακριβώς στην πιο κρίσιμη φάση του αγώνα, η γενική γραμματέας του ΚΚΕ δηλώνει πως πρέπει να αρνηθούμε την έξοδο της χώρας από το ευρώ στις παρούσες συνθήκες; Τι λέει ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα, που εξακολουθεί να ψαρεύει στα θολά νερά του ευρωομολόγου, όταν χιλιάδες λαού εξεγείρονται και απαιτούν άμεση στάση πληρωμών; Τι κάνει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όταν τελικά προάγει κάτι ανάμεσα στη στήριξη των εσωτερικών της διαδικασιών, των συνηθισμένων συνδικαλιστικών καθηκόντων και την χαλαρή ακαδημαϊκή στήριξη και συμμετοχή; Ποια είναι η πραγματική πολιτική στήριξη των οργανώσεων της Αριστεράς στην Εξέγερση, όχι μονάχα στο επίπεδο των δηλώσεων και των ηγεσιών αλλά και στο επίπεδο των ενδιάμεσων στελεχών, αυτών που μπορούν να δώσουν σπονδυλική στήλη στον αγώνα; Πού είναι οι πολιτικές νεολαίες της Αριστεράς;  

Σήμερα δεν είναι αρκετό, μετά από δώδεκα μέρες Εξέγερσης, να συνειδητοποιούμε ότι πρέπει να συμμετάσχουμε σε αυτή, και μετά να πρέπει να ξανασυζητήσουμε εάν θα πρέπει να συμμετάσχουμε στην κάτω η στην πάνω πλατεία. Σήμερα, εντελώς αντίθετα, είναι αναγκαίο να βρούμε τις πολιτικές εφεδρείες, να ενοποιήσουμε τα πολιτικά χαρακτηριστικά της Εξέγερσης και να δημιουργήσουμε τους όρους ανατροπής του πολιτικού συστήματος από τα αριστερά και όχι από τα δεξιά.

Για όσους θέλουμε  να αναμετρηθούμε με αυτήν την κοινωνική και πολιτική αναγκαιότητα και δεν είμαστε ευχαριστημένοι απλώς στην μικροαναπαραγωγή του υποκειμενισμού μας, τρία είναι τα βασικά ερωτήματα που πρέπει να απαντήσουμε:

1. Η κρίση χρέους είναι διαχειρίσιμη ή όχι;

2. Η κρίση του πολιτικού συστήματος είναι διαχειρίσιμη ή όχι;

3. Η κρίση της Αριστεράς είναι διαχειρίσιμη  ή όχι;

Σήμερα, η απάντησή μας πρέπει και μπορεί να είναι καθαρή:

1. Το χρέος  δεν θα μπορέσει να αποπληρωθεί και αντικειμενικά οι σχέσεις της χώρας με τα διεθνή ιμπεριαλιστικά κέντρα  θα αναδιαρθρωθούν.

2. Το σημερινό πολιτικό σύστημα δεν θα αντέξει την πολιτική πίεση και θα αναδιαταχθεί

3. Η Αριστερά δεν θα μπορέσει να αντέξει την πολιτική πίεση της ίδιας της πραγματικότητας και δεν θα μπορέσει να αναπαραχθεί με τις σημερινές της μορφές.

Συνεπώς, το θέμα είναι εάν αυτό που θα προκύψει θα είναι κάτι τελείως πιο αντιδραστικό και χειρότερο από αυτό που υπάρχει σήμερα ή θα μπορέσει η Αριστερά να συμβάλει σε μια προοδευτική αλλαγή.

Στο έδαφος αυτών των παραδοχών είναι επιτακτική η ανάγκη να συγκροτηθεί μια πρόταση για ένα αριστερό και λαϊκό ριζοσπαστικό και πολιτικό μέτωπο. Η πρόταση αυτή θα πρέπει άμεσα να δουλευτεί και να διατυπωθεί από το σύνολο του πρωτοπόρου αριστερού μαχητικού και ριζοσπαστικού διανοούμενου κόσμου, από όλες τις οργανώσεις της Αριστεράς, σε μια κατεύθυνση πλήρους ρήξης με την κυβέρνηση, το  σημερινό πολιτικό σύστημα εξουσίας, την Ε.Ε. και το ΔΝΤ.

Μια σειρά από άξονες που πρέπει να περιλαμβάνονται αλλά πρέπει να δουλευτούν και περαιτέρω είναι:

–          ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΚΑΙ ΠΛΑΤΕΜΑ ΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ και της ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ

–          ΠΑΝΤΟΥ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΒΑΣΗΣ ΔΕΝ ΧΡΩΣΤΑΜΕ, ΔΕΝ ΠΟΥΛΑΜΕ, ΔΕΝ  ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ, στους δρόμους, στους εργασιακούς χώρους, στις σχολές

–          ΑΜΕΣΗ ΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ

–          ΚΑΜΙΑ ΕΚΠΟΙΗΣΗ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ

–          ΚΑΜΙΑ ΑΛΛΗ ΔΟΣΗ , ΚΑΝΕΝΑ ΑΛΛΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ, ΚΑΜΙΑ ΥΠΟΘΗΚΗ,  ΑΜΕΣΗ ΣΤΑΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ

–          ΕΠΑΝΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ ΚΑΙ ΤΕΛΙΚΑ ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ

–          ΑΜΕΣΗ ΕΘΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ

–          ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΚΑΙ ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΟΥ ΛΑΪΚΟΥ ΕΙΣΟΔΗΜΑΤΟΣ.

–          ΣΥΝΟΛΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΡΗΞΗ ΜΕ ΤΗΝ Ε.Ε. ΚΑΙ ΤΟ ΔΝΤ ΚΑΙ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ

–          ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ Ε.Ε. και το ΕΥΡΩ  με τον τρόπο και στο χρόνο που θα εξασφαλίζεται η εξυπηρέτηση του λαϊκού συμφέροντος.

Είναι αναγκαία η συγκρότηση ενός πολιτικού μετώπου που να συνδυάζει παρόμοια χαρακτηριστικά με αυτά της Εξέγερσης δηλαδή μια μετωπική συγκρότηση που να συνδυάζει τη διαφορετικότητα με την ενότητα θέλησης, τις διαφορετικές ιδεολογικές αναφορές με την πολιτική προγραμματική σαφήνεια.

Η πρόταση του αριστερού ριζοπαστικού πολιτικού και λαϊκού μετώπου δεν μπορεί παρά να απαιτεί από τις αστικές κυβερνήσεις να υλοποιήσουν μέρος των αιτημάτων του έως το όριο, με κινηματικούς όρους να επιβάλει μια κατάσταση δυαδικής εξουσίας. Η πρόταση, όμως, για στάση πληρωμών και διαγραφή του χρέους δεν αποτελεί ανέξοδο γενικό ιδεολογικό διακηρυκτισμό, αλλά πραγματικό προγραμματικό πολιτικό στόχο, ως το αντικειμενικό έδαφος όπου οι εργαζόμενες μάζες μπορούν να παλέψουν με αντικειμενικά καλύτερους όρους για τα συμφέροντα και τις ανάγκες τους. Συνεπώς η πρόταση του αριστερού και λαϊκού ριζοσπαστικού πολιτικού μετώπου  προσβλέπει στην πάλη για την πολιτική εξουσία με τρόπο αποφασιστικό και πλειοψηφικό. Η συνθήκη αυτή είναι απαραίτητη, ώστε να μην μπορεί η δυναμική του μετώπου να αναχαιτιστεί από τις αστικές κυβερνήσεις

Η πρόταση αυτή καμία σχέση δεν έχει με τις προτάσεις περί κοινού ψηφοδελτίου της Αριστεράς, που έχουν καταθέσει κατά καιρούς άλλοι σύντροφοι και οργανώσεις. Η πρόταση αυτή αποσκοπεί στην αναγκαία ριζοσπαστική μετωπική και πολιτική συγκρότηση τη Αριστεράς και όχι σε μια γενική άνευρη αμυντική παναριστερή συμπαράταξη. Ο πολιτικός ριζοσπαστισμός και η μεσοπρόσθεση προγραμματική συγκρότηση προϋποτίθενται της συγκρότησης του Μετώπου. Ο πολιτικός ριζοσπαστισμός αποτελεί αναγκαία και ικανή συνθήκη.

Ειδικότερα και με αναφορά τη συζήτηση για την έξοδο της χώρας από το ευρώ, που είναι αντικειμενικά ανοιχτή και εξαιρετικά κρίσιμη, πρέπει να λάβουμε υπόψη μας πως η σημερινή συγκυρία δεν έχει ακόμα αξιολογηθεί στο σύνολο της και ο επακόλουθος κύκλος των πολιτικών μετατοπίσεων δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί. Ως παράδειγμα, τοποθέτηση του Παναγιώτη Λαφαζάνη αλλά και Γιάννη Τόλιου για έξοδο της χώρας από το ευρώ στο ΣΥΝ, αλλά και την πρόσφατη προσχώρηση της Αλέκας Παπαρήγα στις δυνάμεις που «ανησυχούν» για τις συνέπειες από μια πιθανή έξοδο της χώρας από το ευρώ.

Προφανώς, μια πολιτική συζήτηση για το ευρώ, που δεν αποτελεί γενικό ιδεολογικό διακηρυκτισμό αλλά επιχειρεί να τοποθετηθεί ως μαζική πλειοψηφική και υλοποιήσιμη πολιτική πρόταση, πρέπει να λαμβάνει υπόψη της το χρόνο και τον τρόπο που θα επιχειρηθεί η επανακατοχύρωση της νομισματικής αυτοτέλειας της χώρας. Π.χ., είναι άλλο πράγμα η έξοδος από το ευρώ με πρωτοβουλία της Ε.Ε., άλλο πράγμα με πρωτοβουλία μιας επιθετικής αστικής κυβέρνησης και άλλο πράγμα με πρωτοβουλία μιας αριστερής λαϊκής κυβέρνησης κ.λπ. Όπως, επίσης, είναι άλλο πράγμα η έξοδος από το ευρώ με διατήρηση τη σημερινής ισοτιμίας και είναι άλλο πράγμα η έξοδος με ελεγχόμενη ή με ανεξέλεγκτη υποτίμηση. Συνεπώς και η συζήτηση αυτή αναγκαστικά θα παραμένει ανοιχτή και εντός του αριστερού και λαϊκού ριζοπαστικού πολιτικού μετώπου.

Ωστόσο όμως,  η επίκληση της όποιας διαφωνίας γύρω από το ευρώ δεν μπορεί να γίνεται με τρόπο τέτοιο που να προσπαθεί να καταργήσει την δυνατότητα συγκρότησης του αριστερού ριζοσπαστικού πολιτικού μετώπου. Αλλά μονάχα για να το ενισχύσει και να το εξοπλίζει. Θα πρέπει να εξοπλίζει τον λαό στην πάλη του για τη χειραφέτησή του από τους εκβιασμούς της αστικής τάξης και όχι να τον παγιδεύει.

Η συζήτηση θα πρέπει να παραμένει ανοιχτή και να γίνεται με τρόπο τέτοιο, που να ορίζει ότι η νομισματική αυτοτέλεια της χώρας αποτελεί κρίσιμο εργαλείο στην πάλη για επανακατοχύρωση της εθνικής κυριαρχίας και θα χρησιμοποιηθεί στο βαθμό και με τον τρόπο που είναι αναγκαίος, ώστε να εξασφαλιστούν τα συμφέροντα της ζωντανής εργασίας έναντι αυτών της περιουσίας, δηλαδή της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας έναντι της ολιγαρχίας. Σε τελευταία ανάλυση, η πλήρης ρήξη με την Ε.Ε. και το ευρώ αποτελεί μια αναγκαστική προοπτική και λογικό συνεπακόλουθο της στάσης πληρωμών που λογικά προηγείται.

Το αριστερό ριζοσπαστικό και λαϊκό πολιτικό μέτωπο θα πρέπει να προβάλει τη θέση πως η κίνησή του θα καθορίζεται από την προτεραιότητα της πάλης για την υπεράσπιση και τη διεύρυνση του εργατικού και λαϊκού εισοδήματος, σε πλήρη αντίθεση με την επιβολή στο κοινωνικό σώμα μιας θεραπεία σοκ, ας πούμε αριστερού τύπου. Η Αριστερά δεν πρέπει να φοβάται τις εξεγέρσεις και τα αιτήματά τους. Αντίθετα, πρέπει να μπει ενεργητικά μέσα στην πρόκληση της ανατροπής του σημερινού πολιτικού συστήματος και μαζί με αυτήν την ανατροπή να επιδιώξει και τη συνολική αλλαγή του ταξικού πολιτικού συσχετισμού.

Δεν αλλάζει πρώτα ο συσχετισμός και μετά αλλάζει και η Αριστερά. Προϋποτίθενται τομές στην Αριστερά για να αλλάξει και ο ταξικός συσχετισμός.

 

* Η Παγώνα Στόμη και ο Λάμπρος Χήτας είναι Μέλη της ΑΡιστερής ΑΝασύνθεσης