«Όλοι με τον Σαμαρά!»

Του Γιώργου Δελαστίκ

…όσο οι επικυρίαρχοι της ΕΕ όσο και οι εσωτερικές μνημονιακές δυνάμεις

θέλουν να συσπειρώσουν σε ένα και μόνο μνημονιακό κόμμα τις δυνάμεις τους,

επιδιώκοντας να το επιβάλουν ως κυβέρνηση…

Η πολιτική… πυρηνική βόμβα ήρθε στη δημοσιότητα εντελώς ξαφνικά. Σκοπεύει ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς να διαλύσει τη ΝΔ και να φτιάξει νέο, μνημονιακό δεξιό κόμμα, ενσωματώνοντας μνημονιακά στελέχη του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ; Προτίθεται να αρχίσει την πορεία προς το κόμμα αυτό αρχίζοντας με έναν ανασχηματισμό της κυβέρνησής του αμέσως μετά την ψήφιση των μέτρων;

Θα συμπεριληφθούν στη νέα κυβέρνηση Σαμαρά αυτοπροσώπως ο Βαγγέλης Βενιζέλος και ο Φώτης Κουβέλης ως αντιπρόεδροι, αλλά και παρελθούσης χρήσεως υπουργοί του ΠΑΣΟΚ, όπως η Αννα Διαμαντοπούλου, ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, ο Ανδρέας Λοβέρδος και πάει λέγοντας; Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται και η… ρουκέτα Πάγκαλου. «Όλοι μαζί με τον Σαμαρά διότι δεν υπάρχει άλλη διέξοδος»; Το ζήτημα είναι πολύ σοβαρό.

Πάντα προσωρινά είναι τα πολιτικά κόμματα. Αντανακλούν κοινωνικούς συσχετισμούς. Δεξιά κόμματα ήταν και το Λαϊκό και ο Συναγερμός και η ΕΡΕ και η ΝΔ. Επειδή όμως έδρασαν σε διαφορετικές εποχές εκπροσωπούσαν κοινωνικές ομάδες με άλλη πολιτική συνείδηση, με άλλες προτεραιότητες.

Η Ελλάδα αλλάζει. Η πρωτοφανούς κοινωνικής αγριότητας λιτότητα ισοπεδώνει τα πάντα. Μεταλλάσσει ριζικά την ελληνική κοινωνία, γυρίζοντάς την πολλές, πολλές δεκαετίες πίσω. Στο νέο μνημονιακό τοπίο αλλάζουν εκ βάθρων τόσο οι κοινωνικές συμμαχίες του συστήματος όσο και η θέση όλων σχεδόν των κοινωνικών ομάδων. Στη λαίλαπα που σαρώνει τα πάντα καθορίζεται εκ νέου η κοινωνική θέση όλων – σε πολύ χειρότερη βάση, εννοείται. Ακόμη και παραδοσιακοί όμιλοι του κατεστημένου θα καταποντιστούν ενώ άλλοι, πολύ πιο επιθετικοί, θα αναδυθούν.

Αλλάζουν και τα κόμματα υποχρεωτικά, όταν αλλάζουν οι κοινωνίες. Η διαχωριστική γραμμή στην ελληνική κοινωνία σήμερα είναι ποιοι είναι υπέρ του Μνημονίου και της εξ αυτού απορρέουσας πολιτικής εξοντωτικής λιτότητας και ποιοι είναι εναντίον. Η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων είναι κατά της μνημονιακής πολιτικής και το ποσοστό τους αυξάνεται, καθώς ολοένα και νέα κοινωνικά στρώματα δέχονται συντριπτικά οικονομικά πλήγματα που καταβαραθρώνουν το βιοτικό τους επίπεδο. Η πολιτική τους συνείδηση όμως δεν συμβαδίζει με τον κοινωνικό τους καταποντισμό.

Καταρρέουν οι μνημονιακές πολιτικές δυνάμεις. Το ΠΑΣΟΚ θριάμβευσε το 2009 με 44%, σε δυόμισι χρόνια κατακρημνίστηκε στο 12% και ήδη βρίσκεται στον δρόμο της διάλυσης με δημοσκοπικά μονοψήφιο ποσοστό. Η ΝΔ επί 35 χρόνια ύπαρξης δεν είχε πέσει κάτω από 33,5% στην αθλιέστερη επίδοσή της και τώρα κυβερνάει με… 29,7%. Είναι εξόφθαλμο ότι σε πρώτη φάση το κατεστημένο πρέπει πάση θυσία να συσπειρώσει όσο ακόμη προλαβαίνει τα ετοιμόρροπα μνημονιακά κόμματα.

Η συγκυβέρνηση ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ συνιστά το πρώτο βήμα συσπείρωσης του μνημονιακού στρατοπέδου. Είναι πολύ βραχυπρόθεσμο όμως. Διασώζει τη διακυβέρνηση μέχρι τις εκλογές, όποτε και αν γίνουν αυτές. Με το ισχύον εκλογικό σύστημα, οι μνημονιακές δυνάμεις δεν θα μπορούν πιθανότατα να σχηματίσουν εκ νέου κυβέρνηση, καθώς όσο πιο αργά γίνουν εκλογές τόσο χειρότερα αποτελέσματα θα σημειώσουν τα μνημονιακά κόμματα.

Χρειάζονται νέο κόμμα τόσο οι επικυρίαρχοι της ΕΕ όσο και οι εσωτερικές δυνάμεις που ωφελούνται από τη μνημονιακή πολιτική. Ακόμη δεν έχουν την πολυτέλεια να φτιάξουν περισσότερα νέα μνημονιακά κόμματα. Δεν έχουν τους απαραίτητους ψηφοφόρους. Αρχικά λοιπόν πρέπει να συσπειρώσουν σε ένα και μόνο μνημονιακό κόμμα τις δυνάμεις τους και να επιδιώξουν πάση θυσία να το επιβάλουν ως κυβέρνηση.

Ο πλουραλισμός μνημονιακών κομμάτων θα έρθει μετά από χρόνια. Όταν πια θα έχουν πληθύνει οι «εργαζόμενοι – ραγιάδες» και θα έχουν αποκτήσει ισχύ οι ακραία επιθετικοί επιχειρηματίες της νέας εποχής, όπως έγινε με τους «μαυραγορίτες» στη μετεμφυλιακή εποχή.

Τι έμαθε η αριστερά από τη Σύνοδο Κορυφής;

Του Χρίστου Κατσούλα

Με ουρανομήκεις πανηγυρισμούς υποδέχτηκαν οι θιασώτες της ευρωπαϊκής ενοποίησης την τελευταία Σύνοδο Κορυφής. Για μια ακόμα φορά η ΕΕ σώθηκε, οι ηγέτες πήραν γενναίες αποφάσεις, αλλά μέσα τους όλοι μετράνε αντίστροφα μέχρι το καινούριο χαντάκωμα των καινούριων αποφάσεων. Γιατί παρά τα θρυλούμενα η κρίση της Ευρωζώνης είναι βαθιά συστημική και άλυτη, ως Γόρδιος Δεσμός που μπορεί να κοπεί, αλλά δεν μπορεί να λυθεί. Τουλάχιστον όχι ομαλά.

Σε αντίθεση με στελέχη της αριστεράς που είδαν στις πρόσφατες αποφάσεις μια "σοβαρή υποχώρηση της Μέρκελ", ή πολύ περισσότερο αποφάνθηκαν ότι η "ημέρα θα πρέπει να διδάσκεται ως παράδειγμα των κανόνων του αποτελεσματικού διαπραγματεύεσθαι", μια ματιά απαλλαγμένη από παραμορφωτικούς φακούς, γεννά τελείως διαφορετικά συμπεράσματα.

Λύθηκε το αδιέξοδο της Ευρωζώνης;

Όσοι σήμερα πανηγυρίζουν για τη λύση, δεν θυμούνται ότι πανηγύριζαν ομοίως – ίσως και περισσότερο – στις 18 προηγούμενες Συνόδους Κορυφής. Δυστυχώς δεν θυμούνται επίσης, ότι πριν περάσουν λίγες μέρες, κάθε φορά, η ευφορία έδινε εκ νέου τη θέση της στον επιθανάτιο ρόγχο.

Τι νέο υπάρχει σε αυτή τη Σύνοδο; Δύο αποφάσεις που θα ήταν καλές αν ήταν πραγματικές. Πρώτον η δυνατότητα του EFSF να παρέμβει στις αγορές συναλλάγματος υπέρ της Ιταλίας. Δεν μπορούσε νωρίτερα; Όχι μόνο μπορούσε, αλλά η ίδια η ΕΚΤ είχε αναλάβει την έμμεση στήριξη μέρους του περιφερειακού χρέους με ισχυρές παρεμβάσεις στις αγορές ομολόγων.

Δεύτερο, η δυνατότητα να αναχρηματοδοτούνται οι τράπεζες χωρίς να μεσολαβούν τα κράτη. Θα επρόκειτο για σοφή απόφαση αν δεν υπήρχε ο αυστηρός περιορισμός των ποσών που μπορεί να ξοδέψει ο ευρωπαϊκός μηχανισμός, καθώς και το ναρκοθετημένο έδαφος πάνω στο οποίο στηρίζεται αυτός ο μηχανισμός. Επί της ουσίας, άνθρακες ο θησαυρός.

Πρώτον γιατί ακόμα και οι παραπάνω αποφάσεις αφορούν αποκλειστικά Ιταλία και Ισπανία επειδή μόνον αυτές "πληρούν τους όρους της δημοσιονομικής πειθαρχίας". Οι μικρότερες χώρες αντί να ανοίξουν παραθυράκι, είδαν τον Γιούνκερ να τους κλείνει μεγαλοπρεπώς την πόρτα.

Δεύτερον επειδή η χρέωση των κρατών για να σωθούν οι τράπεζες, ειδικά όταν τα κράτη δεν μπορούν να δανειστούν, δεν μπορούν να έχουν έλλειμμα, δεν μπορούν να κόψουν νόμισμα, θα μείνει στην ιστορία σαν η απόλυτη σεκάνς ιμπεριαλιστικής και κεφαλαιοκρατικής αποχαλίνωσης. Και λογικά δεν μπορούσε να διαρκέσει καιρό.

Τρίτον επειδή η πολυπόθητη χρηματοπιστωτική ενοποίηση δεν αφορά τη μήτρα του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος, δηλαδή την ΕΚΤ, αλλά το EFSF μιας εύθραυστης δομής, που όσο περισσότερο φορτώνεται, τόσο περισσότερο σπρώχνει την Ευρωζώνη στο γκρεμό.

Τέταρτον επειδή η αγορά χρέους από το EFSF σκοντάφτει στα περιορισμένα κεφάλαιά του, αλλά και στο διηνεκές πιθανό βέτο μιας και μόνο πιστώτριας χώρας, και αυτό αντικειμενικά δεν καθησυχάζει, αλλά εξαγριώνει – μιλώντας με αστικούς όρους – τις αγορές.

Έχασε η Γερμανία;

Αυτό που έγινε στη Σύνοδο Κορυφής ήταν ένας επικοινωνιακός συμβιβασμός, χωρίς καμιά παραχώρηση από τη Γερμανική πλευρά, που πάσχισε να αγοράσει χρόνο για την Ιταλία και την Ισπανία, δηλαδή να αγοράσει χρόνο για την ανατίναξη της Ευρωζώνης.

Στην πραγματικότητα δεν υπήρξε σύγκρουση Βόρειων – Νότιων. Υπήρξε ισχυρό αδιέξοδο της Ευρωζώνης με ορατή πλέον την πιθανότητα αμετάκλητης πορείας διάλυσης. Η Ιταλία δεν είναι Ελλάδα ή Πορτογαλία, δεν είναι καν Ισπανία. Κι αν καταδικαζόταν στο καθοδικό σπιράλ της χρεοκοπίας θα έπαιρνε στο λαιμό της ολόκληρο το ευρώ. Αυτό προς το παρόν είναι ανεπίτρεπτο για τη Γερμανική πλευρά. Μια τέτοια εξέλιξη θα είχε πολύ μεγαλύτερο κόστος για τη Γερμανική ηγεμονία από μια δήλωση χωρίς νόημα για το Ιταλικό χρέος και από μια χρηματοδότηση χωρίς χρήματα για τις Ισπανικές Τράπεζες.

Ας κρατήσουμε και τη δήλωση της Μέρκελ για τα ευρωομόλογα. Πώς μπορεί να χάνει κάτι η Γερμανία, να υποχωρεί έστω και ελάχιστα, όταν το ευρωομόλογο, δηλαδή η μανιώδης διεκδίκηση της Γαλλίας, της Ιταλίας, σύσσωμου του Νότου, της ευρωπαϊκής αριστεράς, και των σοφών οικονομολόγων, χλευάζεται τόσο σκληρά από την καγκελάριο;

Αυτό που επιδιώκει η Γερμανική ηγεσία, ειλικρινά ή προσχηματικά, είναι η μεγαλύτερη δυνατή ενοποίηση. Και αυτή η πολιτική προκρίνεται βάζοντας βέτο στην οποιαδήποτε κοινή ανάληψη του χρέους του Νότου. Προϋποτίθεται για τους Γερμανούς και τους βόρειους συμμάχους τους η αποφασιστική μεταφορά εξουσιών στις Βρυξέλλες – ή ακριβέστερα στο Βερολίνο. Μια τέτοια ενοποίηση ίσως υπάρξει μετά από μια σοκαριστική αποβολή των μικρών και ασήμαντων άτακτων χωρών. Ή μπορεί να προχωρήσει κι άλλο, αργά και βασανιστικά, εδραιώνοντας βήμα το βήμα μια Ευρώπη υπό την μπότα της Γερμανικής πολιτικής. Αν μετρήσουμε προσεκτικά τα αποτελέσματα των 18 προηγούμενων Συνόδων θα δούμε ότι κάθε φορά οι Γερμανοί προχωρούν ένα βήμα. Και κάθε φορά οι υπόλοιποι οπισθοχωρούν, συναινούν, συγκλίνουν. Και βγαίνουν στο τέλος αναμνηστική φωτογραφία.

Οι Γερμανοί μιλούν για περισσότερη Ευρώπη ζητώντας να αναλάβουν την πολιτική και οικονομική διακυβέρνηση. Οι υπόλοιποι μιλούν για περισσότερη Ευρώπη ζητώντας να βάλουν οι πλεονασματικές χώρες το χέρι στην τσέπη. Δεν θέλει πολύ μυαλό να καταλάβει κανείς από ποια μεριά έχει γύρει η ζυγαριά.

Η ευρωπαϊκή ενοποίηση σαράντα χρόνια προχωρά με διαδοχικές προσεγγίσεις και συμβιβασμούς. Όχι με μονομερείς ενέργειες. Το τελευταίο διάστημα, στα περίπου τρία χρόνια της κρίσης της Ευρωζώνης οι μονομερείς ενέργειες, ευθείες ή έμμεσες, από το Βερολίνο, υπήρξε ο κανόνας. Την τελευταία και μόνο φορά υπήρξε κάτι σαν συμβιβασμός. Είναι στ' αλήθεια κάτι τέτοιο γερμανική ήττα;

Η μαγκιά του διαπραγματευτή;

Μήπως και η Ελλάδα χρειάζεται έναν Μόντι; Κατά τις διαβεβαιώσεις πολλών ο Ιταλός πρωθυπουργός δίδαξε διαπραγματευτική διπλωματία, έδειξε ισχύ, κέρδισε τη Μέρκελ, είπε το πολυπόθητο όχι. Σε μια νύχτα ξεχάστηκε ότι ο Μάριο Μόντι ήταν η πλέον επιθυμητή επιλογή της Γερμανίας για την ιταλική πρωθυπουργική καρέκλα. Ότι ήταν για χρόνια επίτροπος στην Κομισιόν, λαμπρό μέλος της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας και της ελίτ των Βρυξελλών. Και μιλώντας στοιχειωδώς ως αριστεροί, είναι πολύ χοντρό να ξεπερνάμε το ασφυκτικό πρόγραμμα λιτότητας που έχει επιβληθεί στον ιταλικό λαό, χαζεύοντας απέναντι στην "διαπραγματευτική του δεινότητα".

Ο Μόντι δεν άσκησε βέτο για λογαριασμό του λαού του, ούτε πολύ περισσότερο για λογαριασμό των λαών του Νότου. Το ιταλικό κεφάλαιο εκπροσώπησε, σε έναν περισσότερο επικοινωνιακό παρά ουσιαστικό συμβιβασμό.

Και ακόμα κι αν δεχτούμε τον μύθο της νικήτριας Ιταλίας, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι δεν κέρδισε ο "διαπραγματευτής" Μόντι, αλλά το μέγεθος και η ειδική σημασία της τρίτης οικονομίας της Ευρωζώνης. Που αν έπεφτε θα συμπαρέσυρε και τη Γαλλία, μετατρέποντας τη μάχη για τη σωτηρία του ευρώ σε εφιάλτη καλοκαιρινής νυκτός.

Ένας ιμπεριαλισμός, ακόμα κι αν είναι κουρελής, δεν παύει να είναι ιμπεριαλισμός. Και ακόμα κι αν έχουν περάσει εκατό χρόνια από την ευφυή διατύπωση του Λένιν, η ουσία δεν αλλάζει. Η Ιταλία μετρά πολύ περισσότερο στη ζυγαριά μιας ιμπεριαλιστικής ένωσης, από όσο η Ελλάδα. Αν αγνοήσουμε αυτό το στοιχειώδες δεδομένο, θα φτάσουμε, ακόμα και στην αριστερά, να αναρωτιόμαστε γιατί ο Θεός χαρίζει στην Ελλάδα Λουκάδες, αλλά στην Ιταλία Μάριους.

Ο μύθος ότι η Ελλάδα μπορεί να επιζήσει στην ΕΕ αν έχει ικανό διαπραγματευτή πρωθυπουργό, είναι επικίνδυνος. Δεν σημαίνει βέβαια ότι το ελληνικό πολιτικό προσωπικό είναι άμοιρο ευθυνών, ή ότι δεν αποτελεί κατά βάση έναν ανερμάτιστο, παράλυτο συρφετό. Σημαίνει όμως ότι δεν μπορείς να επιβιώσεις σε μια ένωση που ισχύει ο νόμος του ισχυρότερου και έχεις στερηθεί κάθε μηχανισμό και δικαίωμα νόμιμης άμυνας.

Αν πρέπει να βγάλουμε ένα συμπέρασμα από την πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής είναι το εξής: Ή δανειζόμαστε από την διεθνή αγορά έναν διαπραγματευτή με κοχόνες μπας και μοιάσουμε στους Ισπανούς. Ή αντιλαμβανόμαστε ότι στον ενδοευρωπαϊκό ανταγωνισμό μετράει το μέγεθος, δηλαδή πρόκειται για ατόφιο ιμπεριαλισμό στα χειρότερά του.

Αλλιώτικα θα εξακολουθήσουμε να χάσκουμε με τον Μόντι και τον Ραχόι. Θα διασκεδάζουμε με ποδοσφαιρικές παραβολές τη μετατροπή της Ηπείρου σε Γερμανικό στρατόπεδο ανταγωνιστικότητας. Θα αγνοούμε ότι η Γερμανία μέσα στα δύο χρόνια της κρίσης έχει κερδίσει περισσότερα από όσα κέρδισε στις δύο δεκαετίες προ κρίσης. Θα ξεχνάμε ότι η Ιταλική και η Ισπανική κυβέρνηση έχουν στραγγίσει τους λαούς τους στην πιο σκληρή λιτότητα, για αυτό και επικοινωνιακά επιβραβεύονται. Και θα εξακολουθούμε να πιστεύουμε ότι η ΕΕ και η Ευρωζώνη είναι μια ένωση στη βάση των αρχών της εθνικής και κοινωνικής αλληλεγγύης, της ισοτιμίας, της δικαιοσύνης. Μετά όμως θα πρέπει να ξυπνήσουμε.

ΠΗΓΗ: Πέμπτη, 05 Ιουλίου 2012, http://antapocrisis.gr/index.php/2012-04-24-19-38-44/item/327

Ταπείνωση ή αξιοπρέπεια;*

Του Γιάννη Στρούμπα

Δήλωση του κ. Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, βουλευτή του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και πρώην υπουργού Προστασίας του Πολίτη, στον ραδιοφωνικό σταθμό «Flash 96» στις 14/5/2012 αναφορικά με το ενδεχόμενο εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ κι επιστροφής της στη δραχμή: «Και θέλω να απαντήσω σ' αυτό, τι έχουμε να χάσουμε, ας πάμε στη δραχμή, τι έχουμε να χάσουμε παραπάνω απ' ό,τι χάσαμε; Την ελευθερία μας λοιπόν, ότι θα κυκλοφορούν συμμορίες με καλάσνικοφ, αυτοί οι οποίοι θα καταλύσουν τη δημοκρατία, τους θεσμούς, τη δικαιοσύνη, την αστυνομία, και θα κυριαρχεί ο ένας πάνω στον άλλον ανάλογα με το πόσο μεγάλη είναι η συμμορία του και πόσα καλάσνικοφ έχει.»

* α΄ δημοσίευση: εφημ. «Αντιφωνητής», αρ. φύλλου 344, 1/6/2012.

Η καλλιέργεια κλίματος τρομοκρατίας ενώπιον της ενσκήπτουσας «δευτέρας παρουσίας», η οποία θα συντελεστεί αν δεν επικρατήσουν στις νέες εκλογές της 17/6/2012 οι αυτοπαρουσιαζόμενες ως δυνάμεις της «σύνεσης», δηλαδή τα κόμματα που υπερασπίζονται το μνημόνιο, αποκαλύπτει πόσο αδίστακτο, πόσο θρασύ είναι το σύστημα που διέλυσε εντός του ευρώ καί τη δημοκρατία καί τη δικαιοσύνη χειραγωγώντας την, και που αντιστρόφως άφησε ανεξέλεγκτα τα μαφιόζικα κυκλώματα και διέσυρε τα σώματα ασφαλείας χρησιμοποιώντας τα μόνο για να σαρώνει τις πορείες διαμαρτυρίας των πολιτών.

Είναι προκλητικό να παρουσιάζονται ως δυνάμεις της «σύνεσης» τα κόμματα που υπέγραψαν τη διάλυση της ελληνικής οικονομίας αποδεχόμενα την εισβολή του Δ.Ν.Τ. και τα μνημόνια. Εύκολος δρόμος για την Ελλάδα δεν πρόκειται να υπάρξει, σ' όποια απόφαση κι αν καταλήξει. Αν συγκρουστεί με το δυτικό κατεστημένο, και στον βαθμό που δεν θα 'χει οικοδομήσει νέες συμμαχίες, όπως με την Κίνα, τη Ρωσία, τις αραβικές ή τις λατινοαμερικάνικες χώρες, θα αντιμετωπίσει πιθανώς άμεσα τα σοβαρότατα οικονομικά προβλήματα. Αν επιδοκιμάσει στις εκλογές τα κόμματα του μνημονίου, θα εγκρίνει την εξόγκωση των μνημονιακών μέτρων. Η συνταγή που εφαρμόζεται στην Ελλάδα από την Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ. δεν είναι καινούρια. Έχει εφαρμοστεί διεθνώς σε πολλές περιπτώσεις κρίσεων, με τα ίδια πάντα καταστροφικά αποτελέσματα για τις χώρες που δεν τόλμησαν να την απορρίψουν. Στόχος των προγραμμάτων «διάσωσης» ήταν πάντοτε η δημιουργία συνθηκών τοκογλυφικού δανεισμού και η εξυπηρέτηση των συμφερόντων των δανειστών.

Δεν εκπλήσσει επομένως που η Γερμανίδα καγκελάριος κ. Άγγελα Μέρκελ, προφανώς τρομοκρατημένη η ίδια από την αντίδραση του ελληνικού λαού και την αμφισβήτηση των συμφερόντων της, έσπευσε να προσφέρει τη συμπαράστασή της στο κατεστημένο ελληνικό πολιτικό σύστημα με την απαράμιλλη έμπνευσή της να προκαλέσει τη διαρροή της γερμανικής θέσης πως οι ελληνικές εκλογές θα πρέπει να είναι ένα δημοψήφισμα αναφορικά με το αν οι Έλληνες επιθυμούν την παραμονή της χώρας τους στο ευρώ ή όχι. Η Ν.Δ. και ο αρχηγός της κ. Αντώνης Σαμαράς έχουν ήδη περιχαρακωθεί, ενόψει των νέων εκλογών, πίσω από το ψευδοδίλημμα «ευρώ ή δραχμή», που το μεταφράζουν πονηρά σε «σταθερότητα ή χάος», ενώ κι ο πρόεδρος του ΠΑ.ΣΟ.Κ. κ. Βαγγέλης Βενιζέλος αναδιατύπωσε το ψευδοδίλημμα σε «ευρώ ή εξαθλίωση». Το πραγματικό δίλημμα όμως είναι το εξής: άνευ όρων παραδοχή του μνημονίου μέσα από την επικρότηση κι επικράτηση των μνημονιακών κομμάτων, η οποία και θα σημάνει βραχυπρόθεσμη «σταθερότητα», μα εκχώρηση κάθε ελληνικής πλουτοπαραγωγικής πηγής στα ξένα κέντρα και, κατ' επέκταση, μακροπρόθεσμη κατάρρευση και μακροχρόνια ένδεια, ή αντίσταση και διεκδίκηση μιας άλλης Ευρώπης; Με άλλα λόγια, ταπείνωση ή αξιοπρέπεια; Ακόμη κι αν το δυτικό κατεστημένο δεν υποκύψει σε μια ανάλογη ελληνική πρόταση, όσο πιεστικά κι αν θα μπορούσε αυτή να εκφραστεί, ακόμη δηλαδή κι αν εξωθήσει την Ελλάδα εκτός ευρώ, το βραχυπρόθεσμο σοκ θα μπορούσε να ξεπεραστεί μακροπρόθεσμα, μέσα από τη δύναμη που θα δώσει στη χώρα η διατήρηση της εθνικής της κυριαρχίας και η εκμετάλλευση για λογαριασμό της των πλουτοπαραγωγικών πηγών της, αντί για την ευκαιριακή εκχώρησή τους στους όποιους δανειστές.

Τα μνημονιακά κόμματα, βεβαίως, αρνούνται να αποκαλύψουν πως η υπερψήφισή τους είναι η μόνη που με απόλυτη βεβαιότητα, όπως δείχνουν τα παραδείγματα άλλων χωρών που ισοπεδώθηκαν από το Δ.Ν.Τ., θα εξοντώσει οικονομικά τη χώρα και τον πληθυσμό της. Παρά τη «σύνεση» που τα διακρίνει, φρόντισαν να αποκρύψουν τη λαίλαπα που πρόκειται να γενικευτεί εντός του μνημονίου: την έκρηξη απολύσεων των δημόσιων και των ιδιωτικών υπαλλήλων, την περαιτέρω ισοπέδωση των ελεύθερων επαγγελματιών, τη γενίκευση της ελαστικοποίησης στις σχέσεις εργασίας, την προέλαση της ανεργίας, την απεμπόληση του αγαθού μιας δημόσιας υγείας και παιδείας, την κατάργηση στην πράξη της περιουσίας μέσα από τα διαδοχικά «χαράτσια». Φορείς της υποκρισίας και της εξαπάτησης, τα μνημονιακά κόμματα επιχειρούν να μεταφέρουν το κόστος από τις οικονομικές εξελίξεις στη χώρα στα κόμματα που δεν μετείχαν σε αυτές και δεν τις διαμόρφωσαν! Αν η έξοδος από το ευρώ είναι πιθανή, αν πολύ περισσότερο συντελεστεί, για τούτο δεν θα ευθύνεται καμία νέα αντιμνημονιακή κυβέρνηση που πιθανώς θα προκύψει· θα ευθύνεται αποκλειστικά η μνημονιακή πολιτική, που έσυρε την Ελλάδα στην ανελέητη ύφεση και δεν της επιτρέπει να ανακάμψει. Οι συμμορίες με τα καλάσνικοφ, που επισείει τρομοκρατικώς ο κ. Χρυσοχοΐδης, είναι ήδη εδώ, γιατί η ανίκανη μνημονιακή του κυβέρνηση τις εξέθρεψε και τις μεταχειρίζεται. Οι δε ελλείψεις στα φάρμακα είναι ήδη γεγονός, και μάλιστα εντός μνημονίου.

Το μεγαλύτερο δυστύχημα για τα μνημονιακά κόμματα είναι πως μέσα από τη σύγκρουση που επιδίωξαν με τον ανερχόμενο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. εγκατέλειψαν ουσιαστικά κάθε ρητορική τους η οποία υποσχόταν αναδιαπραγμάτευση του μνημονίου με την Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ. Ιδίως ο πρόεδρος της Ν.Δ. κ. Σαμαράς πέτυχε να ακυρώσει εντελώς τον εαυτό του, αφού, αναφερόμενος στις θέσεις του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., τις παρουσίασε ως ανέφικτες. Έτσι στέρησε κι από τον εαυτό του το δικαίωμα να υποστηρίζει πως θα μπορούσε να αναδιαπραγμευτεί, δεχόμενος τη γερμανική γραμμή πως το μνημόνιο είναι μονόδρομος που αποκλείεται να αλλάξει. Είναι σαφές πως από τον κ. Σαμαρά δεν πρέπει να περιμένει κανείς τίποτα. Μπροστά στην ένδεια πολιτικής των μνημονιακών κομμάτων, ως μοναδικός δρόμος επιβίωσής τους προκρίθηκε η λυσσαλέα επίθεση στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α.

Σ' ένα μετεκλογικό σκηνικό που σήμανε την καταβαράθρωση των μνημονιακών κομμάτων, ένα ολόκληρο σύστημα μετέθεσε την ευθύνη για την αδυναμία σχηματισμού φιλομνημονιακής κυβέρνησης στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α.! Αντί να υποχωρήσει η φιλομνημονιακή τάση έπειτα από τη συντριβή της στις εκλογές, το σύστημα επιχείρησε να καπελώσει την αντιμνημονιακή τάση και να την καταστήσει συνένοχή της μέσα από τον σχηματισμό κυβέρνησης «συνεργασίας» που θα τη νομιμοποιούσε. Σε μια έξαρση, μάλιστα, της λαϊκίστικής τους κουτοπονηριάς, Ν.Δ. και ΠΑ.ΣΟ.Κ. κατηγόρησαν τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. επειδή αρνήθηκε να σχηματίσει κυβέρνηση την οποία τα ανωτέρω κόμματα θα στήριζαν! Τον κατηγόρησαν δηλαδή επειδή δεν είχε την αφέλεια και την αυταπάτη να αποδεχτεί στήριξη από τα κόμματα που δεν κατόρθωσαν καν να στηρίξουν τον εαυτό τους!

Ο πόλεμος συνεχίζεται στο προγραμματικό επίπεδο. Τα φιλομνημονιακά κόμματα της προηγούμενης κυβέρνησης, που κινήθηκαν χωρίς κανένα σχέδιο, ή, μάλλον, με μοναδικό τους σχέδιο το «βλέπουμε και κάνουμε» με βάση όσα θα ορίσει η «τρόικα», δηλαδή το διευθυντήριο των Βρυξελλών και του Δ.Ν.Τ., κατηγόρησαν τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. για ανυπαρξία κυβερνητικού προγράμματος! Αντίστροφα, όσες προτάσεις κατατέθηκαν από τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. πολεμήθηκαν ως καταστροφικές! Τα φιλομνημονιακά κόμματα της ανεργίας, της ακύρωσης των εργασιακών δικαιωμάτων, της διάλυσης και της αυτοκτονίας χιλιάδων μέχρι στιγμής πολιτών, έχουν το θράσος να χρεώνουν σε άλλους την καταστροφή! Η υγιής πρόταση της κρατικοποίησης των τραπεζών και της αυτοχρηματοδότησης του κράτους λοιδορήθηκε. Φαίνεται ότι είναι προτιμότερος από τον αυτοδανεισμό ο δανεισμός από τους διεθνείς κερδοσκόπους, καθώς και προτιμότερη η διατήρηση των τραπεζών ως ιδιωτικών, προκειμένου να τζογάρουν με τις καταθέσεις, να τις επενδύουν σε «φούσκες» και να τις εξαφανίζουν. Το παρασιτικό πολιτικοοικονομικό κατεστημένο έσπευσε να τρομοκρατήσει τους πολίτες με το ενδεχόμενο της υποτιθέμενης «λεηλάτησης» των καταθέσεών τους, αποκρύβοντας ωστόσο πόσες φορές ως τώρα τις έχει το ίδιο λεηλατήσει άμεσα ή έμμεσα, καθώς και γιατί είναι τόσο απαραίτητη η λεγόμενη «ανακεφαλαιοποίηση» των τραπεζών. Υπενθυμίζονται ενδεικτικά χαρακτηριστικές περιπτώσεις: στο πλαίσιο της προστασίας των ολυμπιακών αγώνων της Αθήνας από την… «Αλ-Κάιντα»(!), δαπανήθηκαν εξωφρενικά ποσά σε συστήματα ασφαλείας. Ο εξοπλισμός της Ελλάδας από τους «συμμάχους» σημαίνει διαχρονικά την κυκλοφορία υπέρογκων ποσών σε υπόγειες διαδρομές για μίζες.

Στο Χρηματιστήριο Αθηνών, με επίσημη παρότρυνση της κυβέρνησης του κ. Κώστα Σημίτη, λεηλατήθηκαν όχι μόνο οι περιουσίες των ιδιωτών αλλά και τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων που «επενδύθηκαν» εκεί. Από το «κούρεμα» του ελληνικού χρέους εξαιρέθηκαν μόνο τα ομόλογα που 'χε στη διάθεσή της η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα! Ο δανεισμός, τέλος, του καταπτοημένου ελληνικού κράτους μόλις και μετά βίας κατήλθε στο επιτόκιο του 4%, όταν ιδιωτικές τράπεζες δανείζονται με 1%! Λοιπόν, ποιο είναι το σύστημα εκείνο που οργανωμένα καταληστεύει τον ελληνικό μόχθο, έχοντας το θράσος να κινδυνολογεί για τα αποτελέσματα των προτάσεων που ακούγονται εναλλακτικά, και κόντρα στην παρούσα αδιέξοδη πολιτική;

Η γιγάντωση του ελληνικού προβλήματος, συνέπεια της εκμετάλλευσης που περιγράφηκε παραπάνω, με βασική ευθύνη της Γερμανίας, αποδεικνύει σε τι ακριβώς συνίσταται η «εξαιρετική» προσπάθεια που 'χουν καταβάλει οι Ευρωπαίοι, σε τι συνίσταται η «αλληλεγγύη» του τραγικού υπουργού Οικονομικών της Γερμανίας κ. Σόιμπλε. Στην καταρρακωμένη Ελλάδα περιθώρια για άλλες «εμπνεύσεις» άγριας κι ατελέσφορης λιτότητας δεν υπάρχουν. Κι ούτε τρομοκρατείται όποιος έχασε την εργασία του, την ελπίδα, την προοπτική. Η λυσσασμένη συγχορδία του κατεστημένου φανερώνει εντέλει τον δικό του πανικό μπροστά στην απρόσμενης έντασης αντίσταση. Και δεν πείθει ούτε τον εαυτό του πως θα αποδώσουν τα όποια του μέτρα, σε περίπτωση που οδηγήσουν την Ελλάδα σε έξοδο από το ευρώ. Το ντόμινο που θα ακολουθήσει με την Πορτογαλία, την Ισπανία, την Ιταλία, ακόμη και τη Γαλλία, κανείς δεν θα μπορεί να το ελέγξει.

Η ιστορική ευθύνη βρίσκεται πλέον στα χέρια των Ελλήνων ψηφοφόρων. Από τα φιλομνημονιακά κόμματα δεν έχει κανείς να περιμένει τίποτε άλλο, εκτός από την διεκπεραίωση κι ολοκλήρωση της καταστροφής με νέα ασφυκτικότερα μέτρα. Ο τρόμος των κρατούντων μπροστά στην πιθανή διασάλευση της κυριαρχίας τους δείχνει την κατεύθυνση. Η αντίσταση στην τρομοκράτηση είναι επιβεβλημένη προκειμένου τόσο να διατρανωθεί η δυσφορία του ελληνικού λαού εμπρός στην υποτίμηση της νοημοσύνης του, όσο και να διεκδικηθεί ένα καλύτερο μέλλον για όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς, με την ανατροπή των κατεστημένων συμφερόντων. Το παράδειγμα της Κύπρου με το σχέδιο Ανάν είναι διδακτικό: και τότε είχε επιχειρηθεί η τρομοκράτηση, είχαν επιστρατευτεί τα ψεύτικα γκάλοπ, διαδιδόταν πως δεν θα υπήρχε άλλη ευκαιρία για το μαρτυρικό νησί. Οι Κύπριοι, καθοδηγούμενοι από έναν φωτισμένο ηγέτη, τον Τάσσο Παπαδόπουλο, αγνόησαν τις απειλές, διατήρησαν την αξιοπρέπεια και την εθνική τους ανεξαρτησία, έκτοτε μάλιστα όρισαν και την Α.Ο.Ζ. τους, και είναι έτοιμοι για νέα πρόοδο κι ευημερία με την εκμετάλλευση του ορυκτού τους πλούτου. Ο δρόμος, όπως ειπώθηκε, δεν θα είναι εύκολος. Η αξιοπρέπεια, ωστόσο, και το ένστικτο της επιβίωσης ορίζουν πως σε ένα κατεστημένο προσβλημένο από λύσσα αξίζει να του επιστραφεί το δάγκωμα.

Μέχρι πότε όταν λέμε όλοι θα εννοούμε όλοι;

Του Νικήτα Χιωτίνη*

Στα τρία τελευταία κείμενά μου, που το φιλόξενο «Ποντίκι» μού έκανε την τιμή να δημοσιεύσει, επιχειρηματολογούσα για να ψηφίσουμε υποψηφίους με γνώσεις και ικανότητες, ισχυρά βιογραφικά και παρελθόν κοινωνικής προσφοράς, τουλάχιστον εκεί όπου δραστηριοποιούνται επαγγελματικώς. Γιατί βεβαίως θα πρέπει να έχουν και κάποιο επάγγελμα, που να το ασκούν με επιτυχία. Να μπορούν δηλαδή κατ' αρχήν να σκέφτονται, αλλά και να έχουν τη δυνατότητα να σκέφτονται ελευθέρως, όπως οφείλουν δηλαδή να κάνουν οι βουλευτές, μη εκβιαζόμενοι ότι θα μείνουν άνεργοι.

Να μην είναι δηλαδή «πολιτικοί» εξ επαγγέλματος, «πολιτικοί» του σωλήνα, χαϊδεμένοι συνδικαλιστές και φοιτητοπατέρες ανίκανοι να σκεφτούν και να δράσουν πέραν των κομματικών εντολών. Ούτε να είναι γόνοι μεγαλοσχημόνων που δήθεν σπούδασαν, αλλά που βεβαίως ποτέ δεν δούλεψαν[1]. Ενδεχομένως να φάνηκα αιθεροβάμων ή ρομαντικός – με την έννοια αυτού που ονειρεύεται τα αδύνατα -, τα γεγονότα όμως μάλλον με δικαιώνουν.

Ας δούμε τι έγινε τον τελευταίο καιρό. Στις εκλογές ο λαός δεν ψήφισε «μονοκούκι» τα εναλλασσόμενα στην εξουσία πρώην μεγάλα κόμματα, επί τέλους. Επί τέλους γιατί τα κόμματα αυτά απεδείχθησαν απολύτως ανίκανα, αν όχι δόλια και προδοτικά των εντολών των πολιτών και του συμφέροντος της χώρας. Ο λαός λοιπόν μοίρασε τις προτιμήσεις του. Τι σημαίνει όμως αυτό; Σημαίνει πως ψήφισε κατά κάποιο ποσοστό τα διάφορα κομματικά προγράμματα. Οι εκλογές δηλαδή αυτές όφειλαν να οδηγήσουν σε κυβέρνηση με συγκερασμό όλων αυτών των προγραμμάτων κατά τα ποσοστά αυτά. Όμως τα κόμματα, όλα τα κόμματα, έμειναν στην παλαιά νοοτροπία, την εγκατασταθείσα με τον δικομματισμό: το καθένα επέμεινε – παρά τα επικοινωνιακά τους τερτίπια – στο αρχικό του πρόγραμμα, δηλαδή υποστήριξε τη δικομματική πρακτική και νοοτροπία. Μπορούμε δηλαδή βασίμως να υποστηρίξουμε πως τα κόμματα επεδίωξαν – και επιδιώκουν – την επανασύσταση του καταγγελθέντος από τον λαό δικομματισμού, με διαφορετικά όμως τα δύο «μεγάλα» κόμματα.

Δικαιούμαστε όμως επιπροσθέτως – και εδώ βασίμως – να υποστηρίξουμε πως δεν είναι μόνο η επιδίωξη ενός άλλου δικομματισμού, η εγκαταστημένη πολιτική νοοτροπία και οι εγκαταστημένοι (απλοϊκοί) πολιτικοί ρόλοι, που εμπόδισαν τον συγκερασμό όλων των προγραμμάτων, κατά το ποσοστό που όρισε ο λαός. Εκτός δηλαδή του ότι τα τρία μικρότερα σε εκλογικό ποσοστό κόμματα ελπίζουν το μεν ΠΑΣΟΚ να επανέλθει στην πρότερη θέση του, τα δε άλλα δύο θέλουν να γίνουν αυτά «χαλίφης στη θέση του χαλίφη», μεγάλο πρόβλημα φαίνεται να βρίσκεται και στην ποιότητα του πολιτικού προσωπικού, που, εκτός των άλλων εχεγγύων ανικανότητας που καταδήλως διαθέτει, δείχνει επίσης να βολεύεται με τον δικομματισμό. Οι μεν ανήκοντες στα δύο μεγάλα κόμματα βολεύονται γιατί περιμένουν κάποια στιγμή να έρθει και η σειρά τους, οι δε ανήκοντες στα μικρότερα βολεύονται με τον δευτερεύοντα ρόλο τους, αυτόν του διαμαρτυρομένου, που επί πλέον τους εξυπηρετεί γενικώς, δηλαδή και εξωπολιτικώς – ιδιαιτέρως τους οπαδούς τους, θα έλεγα καλύτερα τους δηλώνοντες οπαδοί τους. Ίσως μάλιστα αυτό να αποτελεί και τον θεσμικό τους ρόλο στο σύστημα – αναφέρομαι εδώ ιδιαιτέρως στο ΚΚΕ. Είναι χαρακτηριστικό πως η Γραμματέας του κόμματος αυτού, σε σχετική ερώτηση δημοσιογράφου της τηλεόρασης, θεώρησε καλαμπούρι τη συμμετοχή της στη διακυβέρνηση της χώρας και έβαλε τα γέλια.

Η ανεπάρκεια ή η δολιότητα του υφιστάμενου πολιτικού προσωπικού – τουλάχιστον αυτού που μπορεί να επηρεάσει τα προγράμματα κομμάτων – έχει νομίζω καταδειχτεί. Έχει επίσης καταδειχτεί και ο ρόλος των ΜΜΕ, ιδίως των τηλεοράσεων. Ας αρχίσουμε από αυτές. Αν εξαιρέσουμε τα μικρότερα κόμματα που φαίνεται να λειτουργούν συλλογικώς και έτσι αποφασίζουν αυτά ποιους θα στείλουν στα κανάλια ως εκπροσώπους τους, που είναι κατά κανόνα σοβαροί και διαβασμένοι, οι καλεσμένοι από τα πρώην μεγάλα κόμματα καταδήλως δεν είναι οι καλύτεροι των κομμάτων αυτών (θέλουμε να ελπίζουμε) και είναι προκλητικά οι ίδιοι σε όλα σχεδόν τα κανάλια. Είναι κυρίως είτε γόνοι πολιτικών με «ιστορία» και «διασυνδέσεις», είτε «διορισμένοι» πολιτικοί, με προσόντα καταδήλως άλλα από την πνευματική τους εμβέλεια. Ας πάμε όμως στα προγράμματα των κομμάτων, δηλαδή αυτά που προέβαλαν ως τέτοια και που μαρτυρούν την ποιότητα του πολιτικού προσωπικού τους. Επικεντρώθηκαν όλα στο «Μνημόνιο»[2]. Αντιμνημονιακοί και μνημονιακοί, με εναλλασσόμενες αποχρώσεις, εν πολλοίς αδιευκρίνιστες: καταγγελία, επαναδιαπραγμάτευση, σταδιακή απαγκίστρωση κ.λπ. Πολύ λίγο όμως παρουσιάστηκε η ουσία: η Ελλάδα χρωστάει χρήματα, ασχέτως αν εμπεριέχουν χρέος που είναι επαχθές και που μπορεί να καταγγελθεί. Μάλιστα ακόμα και αν καλύψουμε όλα τα χρέη μας διαγράφοντάς τα, ή με τη συνδρομή των κατοχικών δανείων, δεν έχουμε πρωτογενές πλεόνασμα που να εγγυάται τη διατήρηση του επιπέδου ζωής υπέρ του οποίου μαχόμαστε στην πλατεία Συντάγματος. Το ΚΚΕ μάλιστα υπερθεμάτιζε, 1.300 ευρώ κατώτατος μισθός (ή κάτι τέτοιο) – δεν βρέθηκε άλλος να δώσει περισσότερα. Έτσι όμως πάλι θα αναγκαζόμαστε να δανειστούμε. Βεβαίως κανείς δεν εγγυάται ότι θα μας ξαναδάνειζαν, αλλά και να μας ξαναδάνειζαν, πάλι θα μπαίναμε στον φαύλο κύκλο. Άρα το ζήτημα δεν βρίσκεται εκεί. Το ζήτημα βρίσκεται στο να σταθούμε ικανοί να αυτοσυντηρηθούμε. Πολύ λίγο όμως ακούσαμε γι' αυτό και σίγουρα αυτό δεν επηρέασε ουσιαστικά στην επιλογή της ψήφου μας. Ψηφίζουμε εν πολλοίς με στερεότυπα, απλώς στις εκλογές αυτές τα παλιά στερεότυπα κατεξευτελίστηκαν – σάπισε το ΠΑΣΟΚ διακήρυξε ο αρχηγός του – και αυτό είναι θετικό σημάδι για να απομυθοποιηθούν τα στερεότυπα αυτά, όλα τα στερεότυπα αυτά.

Είναι ακόμα φανερό πως μήτε αυτοί που πήγαν να διαπραγματευτούν τις δανειακές μας συμβάσεις σκέφτηκαν γι' αυτό (την ανάγκη δηλαδή να μπορούμε να αυτοσυντηρήσουμε το επίπεδο της ζωής μας και την ίδια την ύπαρξη της χώρας μας), παρ' ότι ήσαν εξ επαγγέλματος οικονομολόγοι (δεν αναφέρομαι στους ανεπαγγέλτους και απολύτως ασχέτους, που ίσως να έκαναν τη μεγαλύτερη ζημιά). Θεωρούμε προφανές πως αν προέβαλαν – ή αν είχαμε – ένα καλό πρόγραμμα ανάπτυξης της οικονομίας, ρεαλιστικό πρόγραμμα πάταξης της φοροδιαφυγής και της φοροκλοπής και τρόπο ορθολογικής διαχείρισης των χρημάτων, δεν θα φτάναμε σε μειώσεις μισθών και συντάξεων, ούτε στη δαιμονοποίηση του δημόσιου τομέα και των δημοσίων υπαλλήλων. Άλλωστε έχει επανειλημμένως ειπωθεί από πλευράς δανειστών μας πως δεν ήταν αυτά τα ζητούμενα. Αν τελικώς οι «πολιτικοί» μας κατέληξαν στη λύση της μείωσης μισθών και συντάξεων και σε φορολογικές λαίλαπες και χαράτσια, είναι γιατί είναι ανίκανοι να σκεφτούν και να υλοποιήσουν κάτι άλλο – ή είναι απατεώνες και προδότες. Το ίδιο και η «τρόικα», που στο κάτω-κάτω τη συνέφερε κιόλας, γιατί ελπίζει έτσι να αγοράσει όλη την Ελλάδα αύτανδρη. Αν συνομιλήσετε με δημοσίους υπαλλήλους, θα σας πουν ότι έχουν κάθε γνώση και διάθεση να δουλέψουν, αρκεί κάποιος να τους πει τι να κάνουν. Το ότι είναι αντιπαραγωγικοί δεν φταίνε αυτοί, ούτε γενικώς ο «δημόσιος τομέας», φταίνε αυτοί που τον διαχειρίζονται. Όποτε έγινε προσπάθεια – και έγιναν τέτοιες προσπάθειες[3]– αξιοποίησης των δημοσίων υπαλλήλων ως παραγωγικών λειτουργών της δημόσιας διοίκησης απέτυχαν και απέτυχαν γιατί οι Υπουργοί και οι δεκάδες, ου μην εκατοντάδες, μετακλητοί «σύμβουλοί» τους δεν ήθελαν να χάσουν τις εξουσίες τους, το ίδιο και οι διορισμένοι Γενικοί Γραμματείς και μεγαλοδιευθυντές. Ό,τι επιβάλλεται τώρα με το «μνημόνιο» – αξιοποίηση της περιουσίας των ασφαλιστικών ταμείων, ορθολογική χρήση των χρημάτων των ασφαλισμένων, αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, λειτουργική αποκέντρωση υπηρεσιών, κ.λπ. – το έχω προ πολλών ετών δει γραμμένο[4] σε προτάσεις και μελέτες διευθύνσεων υπουργείων, δηλαδή από τους δαιμονοποιημένους δημοσίους υπαλλήλους, που επί πλέον είχαν προσόντα περισσότερα των πολιτικών προϊσταμένων τους, σε μελέτες άρτιες που υποδείκνυαν και τους τρόπους υλοποίησης των προτεινομένων. Οι μελέτες όμως αυτές είτε έμειναν στα συρτάρια των ανεπαρκών Υπουργών και ανεπαρκών Γενικών Γραμματέων – οι περισσότεροι εξ αυτών μας ξαναζητούν σήμερα την ψήφο μας – είτε πολεμήθηκαν από τους κομματικούς συνδικαλιστές, συνδικαλιστές κατά κανόνα χαμηλών προσόντων, που σύντομα όμως έγιναν βουλευτές και υπουργοί, ή ελπίζουν να γίνουν βουλευτές και υπουργοί. Τους ξέρετε και τους ξέρουμε. Έχω δει σοβαρότατες μελέτες και προτάσεις τρόπων ανάπτυξης των περιφερειών, δηλαδή τρόπων παραγωγής πλούτου και ταυτοχρόνως τρόπων προώθησης των επιδιώξεών μας περί οικονομικής, πολιτικής, κοινωνικής και εδαφικής συνοχής. Είναι έτοιμα και τα οικονομικά και θεσμικά προς τούτο εργαλεία. Κανείς όμως δεν νοιάζεται και δεν μιλάει γι' αυτό. Κανείς δεν μιλάει για τον πλούτο της ελληνικής επικράτειας, δηλαδή για τον πλούτο που μπορεί να παράξει η ελληνική επικράτεια. Και δεν αναφερόμαστε μόνο στα «πιασάρικα» περί πετρελαίου και φυσικού αερίου – γιατί είναι και αυτά θέματα κρίσιμα. Μιλάμε για δραστηριότητες που μπορούν, αθόρυβα και αποτελεσματικά, να αναπτυχθούν και να παράξουν πλούτο και ανάπτυξη στις Περιφέρειες της χώρας και κατ' επέκταση στην ίδια τη χώρα, αρκεί να γίνουν οι κατάλληλες θεσμικές προσαρμογές και αρκεί να επιδειχτεί σωστή εκμετάλλευση των προσφερομένων δυνατοτήτων, από ανθρώπους ικανούς προς τούτο. Συζητάμε γενικώς και αορίστως περί «μνημονίου». Αυτό όμως δεν είναι παρά μια δανειακή σύμβαση, που και αυτή, όπως και κάθε άλλη σύμβαση, μπορεί ανά πάσα στιγμή να μπει σε επαναδιαπραγμάτευση αν υπάρχουν ή τεθούν νέα δεδομένα. Κανείς όμως δεν αναφέρεται σε τέτοιες εναλλακτικές της υπάρχουσας συμβάσεως προτάσεις και στα νέα δεδομένα που θα εισαγάγει – ίσως μόνον ακροθιγώς και πάντως με τρόπο μη πειστικό, γι' αυτό άλλωστε και κανείς δεν επιμένει στην πρόταξή τους, όταν βγαίνει εις άγραν ψηφοφόρων. Ούτε και κανείς πείθεται όταν κάποια κόμματα ξαφνικά και εξ επιφοιτήσεως προτάσσουν νέα «μίγματα πολιτικής». Τι έκαναν άλλωστε όλα αυτά τα χρόνια; Με τα επαγγελματικά στελέχη των παλαιών αποτυχημένων πολιτικών θα υλοποιήσουν τα νέα αυτά «μίγματα», που με καθυστέρηση ανακάλυψε ο νέος αρχηγός;

Βεβαίως κανείς δεν έθεσε το ζήτημα της γεωστρατηγικής θέσης της Ελλάδας, ούτε τα γεωπολιτικά όπλα που διαθέτουμε. Αυτό… κάνει τζιζ ή οι πολιτικοί μας είναι άσχετοι ή και τα δύο μαζί;[5]

Απαισιοδοξία και αδιέξοδο; Όχι, αν υπερβούμε πραγματικά τις παλιές νοοτροπίες, νοοτροπίες πολιτικές αλλά και νοοτροπίες ζωής. Οι εκλογές έδωσαν το έναυσμα, ας προχωρήσουμε παραπέρα. Τα λάθη και οι εμμονές όλων, όλων των κομμάτων και όλων ημών, μπορούν να αιτιολογηθούν και να συγχωρηθούν, όχι όμως για πολύ ακόμα.

* O Νικήτας Χιωτίνης είναι Αρχιτέκτων-Καθηγητής ΤΕΙ

Παραπομπές

[1] Να επισημάνουμε εδώ πως δεν είναι δουλειά το γεγονός ότι ο μπαμπάς-πρωθυπουργός τους διόρισε δήθεν συμβούλους μεγάλων τραπεζών με τεράστιους μισθούς, αλλά με πραγματική ασχολία να φτιάχνουν κομματικούς στρατούς για βουλευτικές πρωτιές.

[2] Δεν αναφέρομαι βεβαίως στο ΚΚΕ με την… ξεκούραστη θέση «έξω από την Ευρώπη» και τα τοιαύτα, χωρίς βεβαίως να εξηγεί το πώς και με τι αποτελέσματα, πέραν των γενικών συνθημάτων του

[3] Δεν υπάρχει χώρος για την λεπτομερή αναφορά σε αυτό, τα στοιχεία όμως είναι στη διάθεση κάθε ενδιαφερομένου

[4] Τη δεκαετία του ‘80, έχω τα σχετικά στοιχεία

[5] Στο ζήτημα αυτό, επειδή χρήζει ιδιαίτερου σχολιασμού, θα επανέλθουμε, πάλι με την ανοχή του «Ποντικιού».

ΠΗΓΗ: ΤΡΙΤΗ, 29 ΜΑΙΟΥ 2012, http://topontiki.gr/article/36036

Η αριστερά μπροστά σε μία πολύ κρίσιμη πρόκληση

Των Θάνου Αμπατζή, Χρήστου Πατούχα, Κώστα Ταβατζή

Είτε το σύστημα έβρισκε λύση διακυβέρνησης, είτε όπως τώρα πάμε άμεσα σε εκλογές,  υπάρχουν απολύτως αναγκαίες προτεραιότητες, τις οποίες οφείλει να εξετάσει η αριστερά.

Διευκρινίζουμε ξανά, ότι εννοούμε αριστερά, την αριστερά των ανατροπών. Δεν περιλαμβάνουμε σε αυτήν, την αριστερά της διαχείρισης, δηλαδή την ΔΗΜΑΡ του κ. Κουβέλη. Άλλωστε και στην πρόσφατη σύντομη μετεκλογική δραστηριότητα της, η ΔΗΜΑΡ, έκανε σαφές το πλαίσιο δράσης της και ακόμα σαφέστερη την τρέχουσα πολιτική της επεξεργασία.

Ο κ. Κουβέλης θέλει να διαχειριστεί την κρίση, στα δεδομένα, προκαθορισμένα όρια που όρισαν οι δανειστές, η Τρόικα, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ. Για αυτόν τον λόγο κυρίως τον θέλουν. Γιατί χωρίς κινδύνους για τα όρια αυτά, θα αφαιρέσει από τους υπόλοιπους, μέρος των ενοχών τους. Θα τους διευκολύνει στην επιχειρούμενη αποφυγή της πλήρους πολιτικής τους χρεοκοπίας.

 Μιλάμε για την αριστερά ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, άλλες μικρότερες οργανώσεις και κινήσεις, είτε συμμετείχαν είτε όχι στις εκλογές, καθώς και όσους από τους χιλιάδες ανένταχτους αριστερούς, επιζητούν την πορεία προς τα μπροστά, συμβάλλοντας σε αυτό με την δράση και την σκέψη τους. Όλοι οι παραπάνω, επιβάλλεται να εξετάσουν τις νέες συνθήκες, να αξιολογήσουν τις νέες δυνατότητες, να αξιοποιήσουν την αυξανόμενη εμπιστοσύνη του λαού, να διορθώσουν πλευρές της πολιτικής τους, να συμπληρώσουν σοβαρά ελλείματα τους, να δώσουν εκατέρωθεν εξετάσεις πολιτικής αξιοπιστίας.

Δυστυχώς, στο διάστημα τουλάχιστον της τελευταίας μνημονιακής διετίας, η οργανωμένη αριστερά, δεν επεδίωξε ή δεν μπόρεσε να προχωρήσει σε μία κοινή πολιτική επεξεργασία. Ας πούμε ότι δεν υπήρξαν για αυτό οι κατάλληλες συνθήκες. Εννοούμε ότι καμιά επί μέρους πολιτική δύναμη, δεν είχε η ίδια επεξεργασμένο πολιτικό σχέδιο για την αντιμετώπιση των συνεπειών της κρίσης για τα εργαζόμενα στρώματα του πληθυσμού, για την νεολαία, για την μικρομεσαία τάξη, για την ίδια την χώρα και την παραγωγική της βάση. Οι ηγεσίες αιφνιδιάστηκαν όσο και η κοινωνία. Αυτό, σαν αποτέλεσμα είχε, το σχέδιο εξόντωσης του λαού και της χώρας να βρει σπασμωδικές, ίσως μαζικές, οπωσδήποτε όμως αναποτελεσματικές αντιστάσεις.

Η πολιτική ηγεσία της χώρας, μαζί με την οικονομική της ολιγαρχία, ένωσαν τις δυνάμεις τους, ένωσαν και την ενδοτικότητα τους, απογυμνώθηκαν από κάθε ίχνος εθνικού συναισθήματος και ευθύνης. Παρέδωσαν την κυριαρχία και τον πλούτο της χώρας, έκαναν τον λαό της πειραματόζωο, αλυσόδεσαν τους εργαζόμενους, υποθήκευσαν το μέλλον των παιδιών μας.

Αντιλαμβανόμαστε, ότι μπροστά στις νέες εκλογές, δεν είναι δυνατόν να γίνουν, ακόμα και αν άρχιζαν δεν μπορούν να ολοκληρωθούν, βήματα κοινών επεξεργασιών και προγραμματικών στόχων. Είναι όμως δυνατόν, να βελτιωθεί του καθενός το πλαίσιο των στόχων και της δράσης, είναι δυνατόν ο καθένας να ανιχνεύσει ποιοι στόχοι του, δεν θα συναντήσουν την αντιπαλότητα του άλλου, ποιοι μπορούν να υποστηριχτούν με μαχητικό τρόπο από το μαζικό κίνημα.

Θα αναφέρουμε δύο παραδείγματα:

Πρώτο παράδειγμα. Η έξοδος από την ΕΕ και την Ευρωζώνη. Είναι στις προτεραιότητες του ΚΚΕ και άλλων, δεν υιοθετείται από τον ΣΥΡΙΖΑ. Η κατάργηση του μνημονίου και των δανειακών συμβάσεων, θα προκαλέσει σύγκρουση και μάλιστα κορυφαία με την ΕΕ; Πρέπει μια τέτοια σύγκρουση να υποστηριχτεί από το ΚΚΕ, ακόμα και αν την κάνει μία αριστερή κυβέρνηση στην οποία δεν θα συμμετέχει το ΚΚΕ; Κάνουμε πιο ευθύ το ερώτημα: Μπορεί μια τέτοια σύγκρουση να ενταχθεί στην πάλη για έξοδο από την ΕΕ και την Ευρωζώνη; Άρα να είναι μέρος της αυτοτελούς πολιτικής πάλης του ΚΚΕ; Είμαστε βέβαιοι πως ναι!

Δεύτερο παράδειγμα. Ο δημόσιος έλεγχος των Τραπεζών, έστω με τον θολό και ανολοκλήρωτο τρόπο που προτείνεται από τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι στόχος που μπορεί να ενταχθεί σε μια συνολικότερη αντιμονοπωλιακή πάλη;

Θα μπορούσαν να παρατεθούν δεκάδες παραδείγματα. Φυσικά υπάρχουν προϋποθέσεις. Η πρώτη θα ήταν να υπάρξει αριστερή κυβέρνηση. Και θέλουμε επ αυτού, με κατηγορηματικό τρόπο να πούμε, σε συντρόφους επαναστάτες και μη, ότι δεν είναι κακό να το επιδιώκουμε.

Να το επιδιώκουμε με κάθε θυσία ή σαν αυτοσκοπό, αυτό είναι το κακό. Ένα κακό που στην περίπτωση αυτή θα αποδειχτεί ολέθριο.

Πρέπει να διασφαλίσουμε τις ελάχιστες αναγκαίες συνθήκες, έτσι ώστε αυτή η προοπτική να διευκολύνει την προστασία των λαϊκών δικαιωμάτων, την πορεία προς τα μπρός, προς την σοσιαλιστική προοπτική. Για ένα μέλλον φωτεινότερο, δημοκρατικό, δημιουργικό, ανθρώπινο, χωρίς καταπίεση και εκμετάλλευση. Όχι! Δεν πρέπει να εξορίσουμε τους όρους αυτούς από το λεξιλόγιο μας! Δεν πρέπει να εξαιρέσουμε από τους στόχους μας, μια άλλη οργάνωση της κοινωνίας!

Πρωτίστως όμως, πρέπει να στηριχτούν τα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα. Ο δημόσιος πλούτος της χώρας. Να καταργηθούν τα μνημόνια και να εκδιωχθούν οι τροικανοί επιτηρητές. Προς τούτο, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει μονοσήμαντα να αποσαφηνίσει την πολιτική της. Θεωρούμε, ότι η κατάργηση των μνημονίων και της Τρόικας είναι το άμεσο ζήτημα. Ζήτημα σύγκρουσης που θα απαιτήσει την μέγιστη κινητοποίηση και ενότητα του λαού. Δεν επιτρέπονται ασάφειες και συγχύσεις. Πολύ περισσότερο δεν επιτρέπονται υπαναχωρήσεις και διγλωσσία.

Το δεύτερο είναι ο λεγόμενος «Ευρωπαϊκός προσανατολισμός». Καταλαβαίνουμε, ότι η θέση αυτή δεν μπορεί να αλλάξει τώρα. Μπορεί όμως να γίνει συνείδηση όλων, ότι ο Ευρωπαϊκός προσανατολισμός δεν μπορεί να γίνεται Ευρωπαϊκός ζυγός. Δεν μπορεί να γίνεται υποταγή και υποδούλωση. (Φυσικά δεν καταλαβαίνουμε τις εμμονές ότι ευρωπαϊκός προσανατολισμός σημαίνει υποχρεωτικά ευρώ και ευρωσυνθήκες, ανισοτιμία πολιτική και οικονομική, αλλά αυτό,ας πούμε ότι δεν είναι του παρόντος).

Θεωρούμε ακόμα απαραίτητο να λείψει από την εκλογική μάχη οποιαδήποτε εκατέρωθεν ρεβανσιστική συμπεριφορά μεταξύ των δυνάμεων της αριστεράς. Όλοι γνωρίζουμε ότι οι μάχες στη αριστερά δίνονται στο πεδίο των ιδεών, σκληρές αλλά πάντα δημιουργικές, προωθητικές και ζωογόνες για το λαϊκό κίνημα. Κυρίως πρέπει να επιδιώκουμε σταθερά, την αξιολόγηση των συνθηκών, την πραγματικότητα της ζωής και των ανθρώπων. Να ακούσουμε την φωνή των ανέργων και των φτωχών συμπολιτών μας. Την κραυγή απόγνωσης των παιδιών μας. Ας μας περάσει από το μυαλό ότι πολλοί από αυτούς δεν έχουν ούτε πολιτική ούτε συνδικαλιστική εκπροσώπηση. Και κυρίως δεν έχουν χρόνο. Δεν δίνουν πίστωση σε κανέναν. Δεν έχουν περιθώριο να μας περιμένουν να συμφωνήσουμε, ανάμεσα σε ιδεολογικές αναζητήσεις, σε διαφορές στρατηγικών προτεραιοτήτων. Απαιτούν να συμπιέσουμε το χρόνο, να δώσουμε πρακτικές απαντήσεις στο σήμερα, να δώσουμε λύσεις. Να βοηθήσουμε στην ανάγκη τους για αξιοπρέπεια, για επιβίωση!

Μπορούμε να νικήσουμε;

Η απάντηση είναι κατηγορηματικά ναι! Να ξέρουμε όμως τι θέλουμε. Να έχουμε τελικό στόχο. Να μην τα διπλώσουμε στις πρώτες δυσκολίες. Και αυτές ήδη άρχισαν. Να έχουμε τακτική συγκέντρωσης δυνάμεων. Να μιλήσουμε καθαρά στο λαό για τα εμπόδια. Θα μας στήσουν παγίδες και μόνο ένα λαϊκό κίνημα με καθαρούς στόχους μπορεί να μας υπερασπίσει. Θα το κάνει, αν έχει την βεβαιότητα ότι υπερασπίζεται τον εαυτό του.

Και θα το πούμε καθαρά. Δεν μας αρέσουν οι αφορισμοί. Προσώπων και απόψεων. Δεν μας αρέσουν οι ατάκες στην τηλεόραση. (Τώρα που μας παίζει πολύ). Ας τις χρησιμοποιήσουμε για τους πραγματικούς αντιπάλους μας. Οι απόψεις, (προφανώς οι καλόπιστες και τεκμηριωμένες), είναι για να εξετάζονται προσεκτικά. Όχι να αφορίζονται.

Τι να ψηφίσουμε;

Θα διατυπώσουμε καθαρά την άποψη μας. Πριν όμως από αυτό θα πούμε καθαρότερα τι στηρίζουμε. Στηρίζουμε τους καθαρούς στόχους για τους οποίους πάλεψε ο λαός μας τα τελευταία χρόνια. Αυτούς  που προκάλεσαν τους αγώνες, αυτούς που έφεραν την ανάσα αισιοδοξίας της 6^ης Μάη. Και θέλουμε να απευθυνθούμε στα μικρότερα σχήματα της αριστεράς. Πιστεύουμε ότι θάναι χρησιμότερο να μην κατέβουν στις εκλογές της 17 Ιούνη. Δεν θα ωφελήσει η επανάληψη μιας νέας καταγραφής σε τόσο σύντομο διάστημα. Να στηρίξουν τους στόχους τους. Να τους απαιτήσουν. Και ας ψηφίσουν όποιο από τα δύο μεγαλύτερα σχήματα προσεγγίζει περισσότερο στη ανάλυση τους.

Θα ψηφίσουμε τον ΣΥΡΙΖΑ. Θεωρούμε αναγκαία την ακόμα μεγαλύτερη ενίσχυση του. Δεν θα αποτρέψουμε κανέναν αν θέλει να ψηφίσει ΚΚΕ ή άλλο σχήμα, αν υπάρξει. Και θα επαναλάβουμε σε όλους την έκκληση μας. Να μην κρατάνε την σκέψη τους «κλειδωμένη στην ντουλάπα». Οι ανάγκες απαιτούν την μέγιστη εγρήγορση, την μέγιστη οξυδέρκεια.

Πάτρα, 17-05-2012

Τι δεν καταλαβαίνεις; [σύντροφε…]

Του Γαλαξιάρχη – Zaphod*

Δέκατη ημέρα ακυβερνησίας. Δεν έφαγαν ακρίδες τα σπαρτά μας, οι ουρανοί δεν βρέχουν βατράχια και στα ποτάμια δεν ρέει αίμα. Όμως μη γελιόμαστε. Στην κοινωνία κυριαρχεί ο φόβος, ο ζόφος και η παράνοια. Τόσα χρόνια ψέμματος, αυθαιρεσίας, υποκρισίας και απύθμενης βλακείας, είχαν ανυπολόγιστα αποτελέσματα σε ένα περιβάλλον τόσο βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης. Μία εβδομάδα μετά τις εκλογές, όλοι προσπαθούν ακόμη να καταλάβουν τι ακριβώς συνέβη. Ήταν η πρώτη φορά, μετά την ιστορική πιρουέτα του ΠΑΣΟΚ με το μνημόνιο, οπότε η κοινωνία άρχισε να παίρνει μία ιδέα από τη γενική εικόνα. Ο ψηφοφόρος πήρε μία μυρωδιά για το τι επιζητά ο διπλανός του.

Τόσο το ΠΑΣΟΚ, όσο και η Νέα Δημοκρατία αποφάσισαν να γράψουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους αυτούς που τους ψήφισαν και να υπηρετήσουν – υποτίθεται – εκείνους που δεν τους ψήφισαν. Πώς αλλιώς να μεταφράσεις τη μετεκλογική ρητορική τους "πήρα-το-μήνυμα-και-θα-αλλάξω", βάση της οποίας όσα έκαναν πριν τις 6 Μαΐου ήταν όλα λάθος, ή τουλάχιστον δεν τα ενέκρινε ο κυρίαρχος λαός; Όπως είπε ο Μαρξ (όχι ο Κάρολος, ο άλλος, ο καλός): «Αυτές είναι οι απόψεις μου κι αν δεν σας αρέσουν έχω κι άλλες».

Αυτό που δεν κατάλαβαν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, είναι ότι οι περισσότεροι από εκείνους που δεν τους ψήφισαν, δεν το έκαναν γιατί ήθελαν ένα άλλο ΠΑΣΟΚ ή μία άλλη ΝΔ. Πολύ απλά ήθελαν καθόλου ΠΑΣΟΚ και καθόλου ΝΔ. Να εξαφανιστούν από τον πολιτικό χάρτη.

Αλλά ακόμη κι αν δεχτούμε ότι ήθελαν ένα "άλλο ΠΑΣΟΚ" ή μία "άλλη ΝΔ", πώς διαπιστώνεται αυτό, μετά από μία τόσο δυσθεόρατη εκλογική συντριβή; Αν δεν απατώμαι, οι κ.κ. Βενιζέλος και Σαμαράς παραμένουν στις θέσεις τους. Το ίδιο και τα επιτελεία τους. Επίσης αν δεν απατώμαι, οι υπογραφές που έριξαν προεκλογικά, βάσει των οποίων δεσμεύονται προσωπικά για την μετεκλογική τους πολιτική, ισχύουν και σήμερα. Τι άλλαξε έκτοτε; Αν περιμένουμε να σας εξηγήσει ο αδιάβαστος Χρυσοχοΐδης και ο ντιντιδοφάγος Φαήλος, ψωνίσαμε από σβέρκο.

Επίσης, αγαπητέ νεοδημοκράτη και σύντροφε πασόκε, όσοι σας ψήφισαν ήθελαν να εφαρμόσετε το Μνημόνιο κατά γράμμα. Συνεχίζουν να το θέλουν…

Εκείνο που αντιλαμβάνομαι είναι ότι, αφού ο πολιτικός λόγος μετανάστευσε από αυτόν τον τόπο πριν πολλά χρόνια, πλέον ζούμε σε ζωντανή μετάδοση την αυτοκτονία του επικοινωνιακού λόγου. Του μοναδικού δηλαδή λόγου που μπορούσαν να αρθρώσουν τα δύο κόμματα εξουσίας.

Εκείνο που επίσης αντιλαμβάνομαι, είναι ότι πλέον δεν νιώθουν καν την ανάγκη να κρύψουν ότι είναι απατεώνες του κοινού ποινικού κώδικα. Με ανύπαρκτο σεβασμό προς όσους τους ψήφισαν, όπως άλλωστε και το 2009, δεν έχουν κανένα πρόβλημα να πουν την επόμενη των εκλογών «μάγκες σας δουλεύαμε, και πριν και μετά». Ποιο πρόγραμμα; Ποιες αρχές; Ποιες ιδεολογικές γραμμές και κουραφέξαλα; «Εμείς να κερδάμε, κι οι άλλοι να πάνε να πνιγούν». Για την Πατρ$δα και το €θνος, πάντα!

Το αποκορύφωμα της μνημειώδους απάτης, που ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια του αποσβωλωμένου θεατή της τηλεοπτικής πραγματικότητας, ακούει στη φράση: «φέρτε μου μία πολιτική που θεωρώ ότι είναι καταστροφική για τον τόπο, αλλά εγώ θα την στηρίξω, αρκεί να συμμετέχω στην Κυβέρνηση». Τα στελέχη της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ έχουν πάρει σβάρνα τα κανάλια ζητώντας – εκλιπαρώντας σχεδόν – να μπουν επικεφαλής «οι δυνάμεις της δραχμής», όπως οι ίδιοι συνεχίζουν να τους αποκαλούν, κι αυτοί θα ακολουθήσουν από πατριωτικό καθήκον.

Μην το ψάχνεις με τη λογική ακυβέρνητε αναγνώστη μου. Ρώτα τον δικηγόρο σου να σου εξηγήσει τι σημαίνει αυτή η ρητορική και ποια ποινή προβλέπει ο νόμος γι' αυτούς που την εξασκούν στην πράξη…

Υπάρχει και αριστερό δούλεμα: Μέσα ή έξω από την Ευρώπη; Ευρώ ή δραχμή;

Αυτά και άλλα βαθυστόχαστα ερωτήματα, τύπου «κιθαρίστας ή ντράμερ;» απασχολούν επί δύο χρόνια τα πολιτικά γραφεία, τις αίθουσες σύνταξης και τα τηλεπαράθυρα, αυτού του δύστυχου τόπου που δεν απώλεσε ποτέ την χριστιανοραγιάδικη νοοτροπία του. Λες και μπορεί η Ελλάδα να μετακομίσει την αφρικανική ήπειρο αν βγει από την ευρωζώνη. Ή το χρώμα του χαρτονομίσματος που (δεν) έχει ο Έλληνας αποτελεί θεμέλιο της ευρωπαϊκης του καταγωγής. Ή η ευρωζώνη έχει την παραμικρή σχέση με εκείνο το νεφελώδες ευρωπαϊκό ιδεώδες που κυκλοφορεί ξέψυχο στα θολωμένα κεφάλια των Ευρωπαίων πολιτών. Έτσι ακριβώς τοποθετούνται τα διλήμματα και μάλιστα με μία ποιοτική διαφορά στο μετεκλογικό χάος. Πλέον δεν υπάρχει καμία αναστολή σε ακραίες εκφράσεις όπως «μάχες συμμοριών με καλάσνικοφ» ακόμη και «πυρηνικό ολοκαύτωμα», για να περιγράψουν τις "7 πληγές του Δραχμαώ".

Αν όμως από τους κοινούς απατεώνες της Δεξιάς δεν έχω καμία απαίτηση, δεν ισχύει το ίδιο για την Αριστερά. Για να ξεκαθαρίσω, όταν λέω Δεξιά, εννοώ το ΠΑΣΟΚ ως κύριο εκφραστή του νεοφιλελευθερισμού και τη ΝΔ ως κύριο εκφραστή της ακροδεξιάς εθνικοφροσύνης. Όταν λέω Αριστερά, βάλτε όποιο επιθετικό προσδιορισμό θέλετε: προοδευτική, σταλινική, παλαβή, υπεύθυνη, ορθόδοξη, αιρετική, κυβερνώσα, επαναστατική. Από αυτήν όχι μόνο περιμένω, αλλά και απαιτώ πολιτικό λόγο ουσίας. Όχι τερτίπια αντιπροπαγάνδας και φραξιονισμούς του "ορθού δρόμου".

«Διορθώστε την ψήφο σας» λέει η Αλέκα και ο επαναστατικός κοινοβουλευτισμός (ή η κοινοβουλευτική επανάσταση αν προτιμάτε) τερματίζει την προσβολή της λογικής μας. Βέβαια, από αυτό το ΚΚΕ πλέον έχω πάψει να προσβάλλομαι. Είναι δυνατό να πάρω στα σοβαρά ένα ακραία δογματικό μόρφωμα, που μέσα στην τύφλα του αδυνατεί να διακρίνει τις ιστορικές συνθήκες που πλέον έχουν αρχίσει να του ρίχνουν καρπαζιές μπας και ξυπνήσει; Έχω μάλιστα πάρει απόφαση ότι αν ο μαϊλικός σταλινισμός πάρει στα χέρια του την εξουσία, θα είμαι ένας από τους πρώτους που θα δουλεύουν αλυσοδεμένοι στα Λαϊκά Χρυσωρυχεία Χαλκιδικής, για το καλό της επανάστασης. Πάμε παρακάτω λοιπόν…

Η αυτοαποκαλούμενη ως Υπεύθυνη Αριστερά, το ξεκαθάρισε: «Ευρώ πάση θυσία». Δηλαδή συγκεκριμένο νόμισμα (και τίποτε περισσότερο), ανεξαρτήτως εφαρμοζόμενης πολιτικής, κοινωνικής εξαθλίωσης, έστω και βασικής επιβίβωσης. Τι έχει να προσφέρει στο μέλλον μου αυτή η Αριστερά που θα έκανε ακόμη και το Στέφανο Μάνο να δακρύσει από την θεσμική της υποταγή; Τουλάχιστον σύντροφοι, κάντε μου τη χάρη να μην επιστρατεύετε το πνεύμα του μακαρίτη Παπαγιαννάκη, γιατί βρίσκεστε στα πρόθυρα της τυμβωρυχίας.

Ερχόμαστε λοιπόν στην πρώην παλαβή και νυν κυβερνώσα Αριστερά, του Σύριζα. Καλή και λογική η γραμμή των "πέντε σημείων", αλλά δεν αρκεί Αλέξη μου, και δικαίως κάποιοι έχουν αρχίσει να ομιλούν για αναδυόμενη καρικατούρα Ανδρέα Παπανδρέου. Έπαιξες κι εσύ το παιχνίδι της μανιέρας και το κέρδισες. Δεν είναι όμως αυτό το θέμα, για να μην ισχυριστώ κι όλας ότι η μανιέρα υπήρξε η βάση της απατεωνιάς όλα αυτά τα χρόνια. Επειδή λοιπόν η πραγματικότητα και η ουσία δεν έχουν να κάνουν με το όνομα του νομίσματος, που ούτως ή άλλως δεν έχουμε στο πορτοφόλι μας, αλλά με τα πολιτικά και κοινωνικά διακυβεύματα, ξεκολλήστε από τα τρομοδιλήμματα των πολιτικών απατεώνων. Οφείλετε εδώ και τώρα να εξηγήσετε ξεκάθαρα τι σημαίνει αλλαγή των όρων του μνημονίου και πόσο συμβατή είναι με τις πεποιθήσεις σας και το λαϊκό συμφέρον. Αν θέλουμε "απαγκίστρωση" μπορούμε να φωνάξουμε τον Φώτη τον Φαλαινοθήρα, κι αν επιθυμούμε "αναδιαπραγμάτευση" έχουμε τον Αντώνη τον Κουκουλοκτόνο. Εμείς όμως ζητήσαμε ρήξη. Ήξεις αφήξεις δεν χωρούν πια. Πείτε τα πράγματα με το όνομά τους, τα σύκα-σύκα, τη σκάφη-σκάφη, το νόμισμα-νόμισμα, την Ευρώπη-Ευρώπη, τον πολιτισμό-πολιτισμό και το σοσιαλισμό-σοσιαλισμό.

Σοβαρευτείτε σύντροφοι. Σοβαρευτείτε… Plan A, Plan B, Plan C…

Για να σοβαρευτώ όμως κι εγώ λίγο. Έχω να κάνω, κλείνοντας, μία και μόνη ερώτηση προς τους υποψήφιους σωτήρες μου (αριστεροδεξιούς):

Ας δεχτούμε ότι όλοι οι Έλληνες δεν θέλουν να φύγουν από την ευρωζώνη. Πολύ θα ήθελα λοιπόν να γνωρίζω, αν κάτι δεν πάει καλά, ποιο είναι το "Plan B" που έχετε καταστρώσει. Κρίνοντας από τα λεγόμενά σας σκοπεύετε να κλειδώσετε τις τράπεζες, να σηκώσετε τους λογαριασμούς σας και να την κάνετε για το εξωτερικό, βγάζοντας και τα άρματα και τα καλάσνικοφ στους δρόμους.

Άλλο "Plan B" έχετε;

Επιτέλους μιλήστε πολιτικά. Με ειλικρίνεια. Η επένδυση στην κοινωνική παραφροσύνη, γενά πολιτική παραφροσύνη. Κι αν δεν ξέρετε ιστορία, αυτή η παραφροσύνη ονομάζεται φασισμός και ενίοτε ναζισμός. Την πολιτική δεν μπορείτε να την αποφύγετε. Την αλήθεια θα την βρείτε μπροστά σας, όταν θα είναι πολύ αργά για όλους.

Εμείς πάλι στους δρόμους θα είμαστε. Λίγο πιο φτωχοί, λίγο πιο άνεργοι, λίγο πιο εξοργισμένοι, λίγο πιο παράφρονες…

ΠΗΓΗ: 16 Μαΐου, 2012, http://galaxyarchis.wordpress.com/2012/05/16/….82/

* Ο Γαλαξιάρχης  – Zaphod είναι …. http://galaxyarchis.wordpress.com/about/ 

Τηλεοπτικό "κυνοβούλιο"

Του παπα Ηλία Υφαντή

Είναι φυσικό, τώρα προεκλογικά, οι περισσότεροι να είναι θεατές και ακροατές των σκυλοκαβγάδων ανάμεσα στα ντόπερμαν της δημοσιογραφίας και τις αλεπούδες της πολιτικής μαφίας.. Παρόλη την αφόρητη δυσανεξία, που προκαλούν σε καθένα φυσιολογικό και ισορροπημένο άνθρωπο τα αβυθομέτρητα και ουρανομήκη ψεύδη, που εκτοξεύονται ένθεν κακείθεν….

Και με τα οποία προσπαθούν να παρουσιαστούν, ωσάν να μας έχουν αριβάρει, για πρώτη φορά, απ' τον τελευταίο αστερισμό του τελευταίου γαλαξία του σύμπαντος. Και να μην γνωρίζουν τίποτε και πολύ περισσότερο να μην έχουν καμιά σχέση με τα όσα αξιοδάκρυτα διαδραματίστηκαν και διαδραματίζονται, ιδιαίτερα αυτόν τον τελευταίο καιρό, στον δύσμοιρο τόπο μας.

Και βέβαια την πρωτοκαθεδρία, για να μην ξεχνούμε και το Ευαγγέλιο, στους σκυλοκαβγάδες, την έχουν οι γραμματείς και οι φαρισαίοι της δικομματικής συμμορίας. Δεδομένου ότι έχουν την ύψιστη τιμή να είναι οι πρωταθλητές της ανάλγητης λεηλασίας και της έσχατης προδοσίας, σε βάρος δικό μας και της πατρίδας.

Και βρίσκονται σε αγαστή σύμπνοια και συνεργασία και διαπλοκή με τους μεγαλοκαναλάρχες. Οι οποίοι ασμένως υπακούουν στα υποχθόνια κελεύσματα των πολιτικάντηδων, προκειμένου να δώσουν σ' αυτούς το μονοπώλειο της τηλεδιαφήμισης και ν' αποκλείσουν απ' τις τηλεμαχίες καθένα άλλον, που θα μπορούσε ν' αρθρώσει λόγο αλήθειας και δικαιοσύνης. Για να εισπράξουν τα προεκλογικά και τα πολλαπλάσια μετεκλογικά αργύρια της προδοσίας…

Είναι δε, συχνά, αμιμήτου κάλλους αριστουργήματα οι δαγκωματιές, που ανταλλάσσουν μεταξύ τους οι αλεπούδες της πολιτικής μαφίας. Για παράδειγμα: Λέει, κάποιος μπαρουτοκαπνισμένος, πρώην βουλευτής και νυν υποψήφιος στο κόμμα των ΝεόΔουλων, στο νεοφώτιστο υποψήφιο ΠΑΣΟΚόδουλο:

– Ήθελα να 'ξερα πώς θα μπορείς να κάθεσαι εσύ ένας έντιμος άνθρωπος πλάι στο (διαβόητο πια) αρχιμάγειρα της νοθείας του ελλείμματος, του μνημονίου και της δανειακής σύμβασης!

– Όπως, του αποκρίνεται εκείνος κάθεσαι και θα κάθεσαι και συ πλάι στον ασυναγώνιστο Κομανέτσι αρχηγό σου, που κατέπληξε τους πάντες με τις πρωτοφανείς κωλοτούμπες του.

Αξιοπρόσεχτη περίπτωση στους σκυλοκαβγάδες αυτούς είναι οι μέδουσες: Εκβιαστές και τρομοκράτες πολιτικάντηδες, αλλά και βαρύγδουποι προφέσορες, που επιστρατεύονται, για να δηλητηριάσουν και να ναρκώσουν την ανυποχώρητη απόφαση του λαού, να αντισταθεί στην υποδούλωση της πατρίδας του και τον εξευτελισμό και την εξαθλίωση τη δική του:

– Να αντικαταστήσετε, συμβουλεύουν στα λακισμένα κοπάδια – οι καταχθόνιοι αυτοί ασπάλακες της γέενας και της κόλασης – την οργή σας εναντίον του μνημονίου με την ορμή για την εθνική ανάταση και οικονομική ανάπτυξη.

Και κάποιοι άλλοι ξεδιάντροπα συμπληρώνουν: Η Ελλάδα θα τα καταφέρει!… Που σημαίνει: Σας κόψαμε τα χέρια και τα πόδια και τώρα σας ζητούμε να γίνετε πρωταθλητές στο τρέξιμο και στην πυγμαχία! Κι αφού κάτι τέτοιο είναι φυσιολογικά αδύνατο, μας έχουν ξεκουφάνει, τώρα προεκλογικά, με τις συνηθισμένες μεγαλοαπατεωνίστικες υποσχέσεις τους, παρότι όλα δείχνουν ότι μετεκλογικά θα μας υποβάλουν σε πολύ οδυνηρότερους ακρωτηριασμούς. Μέχρι να μας αυτοκτονήσουν και να μας ενταφιάσουν… Κι αφού βάλουν, όπως κάποιος σατιρικός ποιητής λέει, πάνωθέ μας την πλάκα την αιώνια και βαριά, θα γράψουν τότε, προς τιμή μας και για κοροϊδία, να έχουμε «και γαίαν ελαφράν»!!!

Μια άλλη αξιοπρόσεχτη κι αυτή περίπτωση, στο κομφούζιο των τηλεοπτικών σκυλοκαβγάδων, είναι οι νεοσύλλεκτοι στη συμμορία του δικομματισμού. Οι οποίοι υποτίθεται ότι θα προσθέσουν στις μετανοούσες Μεγδαληνές των κομματικών τους συμμοριών τη δική τους πανάσπιλη καθαρότητα. Έτσι ώστε να γίνει μια «καινούργια αρχή»!… Για νέα, προφανώς ρεσιτάλ αλητείας και λεηλασίας από τη συγκυβέρνηση, που θα προκύψει. Ρεσιτάλ κατά πολύ διασκεδαστικότερα και προσοδοφόρα γι' αυτούς και το συνάφι τους και καταφανέστατα καταθλιπτικότερα και καταστροφικότερα για μας και για την πατρίδα.

Αυτούς θα μπορούσε κάποιος να τους παρομοιάσει με τα γουρούνια του Ηράκλειτου. Τα οποία, όπως λέει ο μεγάλος σοφός της αρχαιότητας, υπακούοντας στο φυσικό τους ένστικτο, παίρνουν το μπάνιο τους μέσα στο βούρκο. Που σημαίνει ότι, σε τελική ανάλυση, η μόνη αλήθεια μέσα όλη αυτή την αιθαλομίχλη των σκυλοκαβγάδων μεταξύ ντόπερμαν, μεδουσών και γουρουνιών είναι ότι: Άβυσσος επικαλείται άβυσσον: Και ότι η μόνη διέξοδος για μας είναι να κλείσουμε τ' αυτιά μας και να απομακρυνθούμε οριστικά και αμετάκλητα απ' αυτούς. ΕΔΩ και ΤΩΡΑ!!!

Προτού το θειάφι, η πίσσα και η φωτιά η δική τους και των τοκογλύφων αποτεφρώσουν εμάς και την πατρίδα μας….

παπα-Ηλίας, Απριλίου 30, 2012, http://papailiasyfantis.wordpress.com/2012/04/30/… τηλεοπτικο-κυνοβούλιο…BF/ 

ΕΘΝΙΚΗ ΟΜΟΨΥΧΙΑ

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Η χώρα μας διέρχεται την τρίτη βαθειά παρακμή της μακρόχρονης ιστορίας της. Κατά την αρχαιότητα η οργάνωση των κατοίκων της σε πόλεις κράτη συντηρούσε την αντιπαλότητα με συνέπεια τους διαρκείς εμφυλίους πολέμους. Η ολιγόχρονη ανάπαυλα επί μεγάλου Αλεξάνδρου και η εξ αυτής μεγαλουργία δεν στάθηκε αρκετή, ώστε να συνειδητοποιήσουν οι πρόγονοί μας ότι «εν τη ενώσει η ισχύς». Το σφάλμα του στρατηλάτη να ορίσει ως διάδοχό του τον ικανότερο, είχε ως αποτέλεσμα την τάχιστη κατάτμηση της αχανούς αυτοκρατορίας και διαρκείς πολέμους. Οι Ρωμαίοι, ως ανερχόμενη δύναμη, συνέτριψαν το μακεδονικό βασίλειο με τη σύμπραξη των αφρόνων Ελλήνων του Νότου, που πίστευαν πως δεν θα ερχόταν η ώρα και της δικής τους υποταγής.

Κατά την ύστατη βυζαντινή περίοδο η ισχύς της κεντρικής εξουσίας είχε εξασθενήσει στο έπακρο, καθώς οι κατά τόπους οικονομικά ισχυροί με σαφή την αίσθηση της ισχύος τους είχαν πάψει να θεωρούν ταυτιζόμενα τα προσωπικά τους συμφέροντα με εκείνα της αυτοκρατορίας. Η σώρευση πλούτου κατέστη πρωταρχικός στόχος και η καταπίεση του λαού ασφαλής τρόπος για την απόκτησή του. Υπό το πνεύμα αυτό οι ισχυροί δεν είχαν αναστολές να προσχωρήσουν στον σφριγηλό Οθωμανό κατακτητή της Μικρασίας, προκειμένου να διατηρήσουν την περιουσία τους. Συντάχθηκαν μ' αυτόν και επιτάχυναν την διάβασή του στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Η στρατιωτική σύμπραξη με τον κατακτητή σε σύντομο χρονικό διάστημα επέφερε και την αλλαξοπιστία. Το κακό παράδειγμα των οικονομικά ισχυρών ακολούθησε σύντομα σημαντικό μέρος του λαού, το οποίο δεν είχε τη διάθεση να υφίσταται τις συνέπειες του να θεωρείται «ξένο» για τον κατακτητή «σώμα». Στην βασιλεύουσα της παρακμής μικρή ομάδα πολιτικών, στρατιωτικών, λογίων και κληρικών είχε κατά τους τελευταίους αιώνες διαχωρίσει τη θέση της από τη συντριπτική πλειονοψηφία. Αυτοί προσέβλεπαν προς τη Δύση για τη σωτηρία της αυτοκρατορίας πρόθυμοι να ενδώσουν σε δογματικής φύσεως διαφορές, απαραίτητη προϋπόθεση, ώστε να έλθει από εκεί η πολυπόθητη για τη σωτηρία της αυτοκρατορίας βοήθεια. Ελάχιστοι βέβαια ήσαν οι δυτικίζοντες, πλην όμως κατά κόσμον ισχυροί. Αυτοί, και ιδίως μεταξύ αυτών λόγιοι και κληρικοί, σαν είδαν πως ο «φανατισμένος όχλος» έθετε την ακεραιότητα του δόγματος επάνω από τη «σωτηρία» της αυτοκρατορίας κατέφυγαν στη Δύση, όπου αμείφθηκαν πλουσιοπάροχα για τις υπηρεσίες που προσέφεραν για την αναγέννηση της.

Ο λαός μας πέρασε αιώνες φρικτής δουλείας, ώσπου να ανακτήσει την πολυπόθητη ελευθερία με την παρέμβαση των ισχυρών της εποχής, που απέβλεπαν στο να χρησιμοποιήσουν τη χώρα μας ως βάση για την εξυπηρέτηση της πολιτικής τους στα Βαλκάνια και στη Μέση Ανατολή. Σχημάτισαν φατρίες, κατά τον Μακρυγιάννη. «Άλλη το ήθελεν αγγλικόν, άλλη ρούσικον, άλλη γαλλικόν»! Ουδεμία το ήθελε ρωμαίηκο! Αποκομμένη η μικρή Ελλάδα από το εθνικό κέντρο κατά την τουρκοκρατία, το Οικουμενικό Πατριαρχείο, καθοδηγήθηκε από τους «προστάτες» της να πορευθεί προς τη Δύση. Έτσι επέτυχαν αυτοί κατά τον 19^ο αιώνα, ότι δεν είχαν καταφέρει οι ενωτικοί κατά το λυκόφως της Ρωμανίας. Η αντιπαλότητα των αστικών κομμάτων εξουσίας, αν και τεχνητή, στάθηκε αρκετή να υποστούμε πλείστες όσες συμφορές, λόγω παντελούς απροθυμίας συνεργασίας για το καλό της πατρίδας! Έκδηλη ήταν η προθυμία εξυπηρέτησης των ξένων συμφερόντων με αντάλλαγμα την ανάρρηση στην εξουσία ή την παραμονή της σ' αυτήν! Έτσι γευθήκαμε αρκετές εθνικές ταπεινώσεις (ατυχείς επαναστάσεις 1854 και 1878, τουρκοελληνικός πόλεμος της ντροπής 1897), αρκετές οικονομικές αφαιμάξεις (υπόθεση Πατσίφικου 1849, πτωχεύσεις 1843, 1893/97, 1932), και τον εθνικό διχασμό, ο οποίος οδήγησε στον μικρασιατικό όλεθρο, τη μεγαλύτερη συμφορά στη μακραίωνη ιστορία του ελληνισμού. Κατά τον 20^ο αιώνα στην υποκριτική αντιπαλότητα των κομμάτων εξουσίας προστέθηκε η ιδεολογική αντιπαλότητα με την εμφάνιση του κομμουνιστικού κινήματος. Οι προληπτικές διώξεις των στελεχών αυτού, επί δημοκρατίας και δικτατορίας, σε συνδυασμό με την αντικομμουνιστική επιχείρηση των ναζιστών κατακτητών, προετοίμασαν το έδαφος για τον εμφύλιο πόλεμο μετά την απελευθέρωση, εμφύλιο που μεθόδευσαν οι «προστάτες» των εξυπηρετούντων τα συμφέροντά τους στη χώρα μας εκπροσώπων τους. Και είναι τραγικό ότι πέσαμε στην παγίδα του εμφυλίου πολέμου, όταν πλέον τα πάντα είχαν κριθεί σε μυστικές συμφωνίες για διανομή των λαών σε σφαίρες επιρροής, στη διανομή της λείας μεταξύ των νικητών, ωσάν οι λαοί, που τόσο υπέφεραν από το τέρας του ολοκληρωτισμού, να ήσαν κοπάδια προβάτων!

Έκτοτε η χώρα μας δεν κατάφερε να ξεπεράσει την κρίση. Ο Πλαστήρας, που έθεσε ως πρωταρχικό σκοπό της κυβέρνησής του την εθνική συμφιλίωση (1951), δέχθηκε σφοδρή την επίθεση από τον πρεσβευτή της «προστάτιδος» μας (ΗΠΑ) με την κατηγορία της αλώσεως της κυβερνήσεώς του από τους κομμουνιστές! Στην πραγματικότητα οι ηγεσίες τόσο των νικητών (δεξιάς, κέντρου), όσο και των ηττημένων (αριστεράς) δεν επιθυμούσαν την εθνική συμφιλίωση πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Το μόνο που ήθελαν ήταν η εξουσία και ας καεί η πατρίδα! Ο κοινωνικοπολιτικός διχασμός σημάδεψε τον λαό μας επί εικοσαετία, ώσπου οι «προστάτες» μας έφεραν τη δικτατορία, προκειμένου να διεκπεραιώσει το άχαρο σχέδιο της ημικατάληψης της Κύπρου. Μετά επανέφεραν τη «δημοκρατία ανανεωμένη». Πανηγυρίσαμε την πτώση της χούντας ως νίκη του λαού! Αλλά η συμμετοχή μας στη μεταβολή ήταν όση και η συμμετοχή των προγόνων μας στη ναυμαχία του Ναβαρίνου!

Ο άνεμος της «αλλαγής» άρχισε να πνέει απ' άκρου σε άκρο της χώρας. Οι εξελίξεις ήσαν ραγδαίες σε όλη τη ευρωπαϊκή ήπειρο. Οι ηγέτες εμφανίζονταν με οράματα συνεργασίας και ειρηνικής συνύπαρξης μεταξύ των λαών, οι οποίοι είχαν πολλές φορές στο παρελθόν αντιπαλέψει. Τότε όμως οι αστικοί σχηματισμοί άλλαξαν πολιτική. Αντικατέστησαν τα συνθήματα περί προστασίας των ιδανικών της φυλής με άλλα, στα οποία κυριαρχούσε άλλης μορφής διεθνισμός σε σχέση με τον προλεταριακό του κομμουνισμού: Ο κοσμοπολίτικος της νέας τάξης πραγμάτων. Προκειμένου να υποτάξουν τους λαούς στο ψευδές όραμα της ευημερίας εκ της ειρηνικής συνύπαρξης και συνεργασίας φρόντισαν να ανυψώσουν εντυπωσιακά το βιοτικό τους επίπεδο. Το επίτευγμα φάνταζε ως «θαύμα» του καπιταλισμού έναντι της αθλιότητας του κομμουνισμού, ο οποίος είχε στερήσει προκαταβολικά την ελευθερία με την υπόσχεση και μόνο παροχής στο μέλλον κοινωνικής δικαιοσύνης! Όταν όμως ο κομμουνιστικός κόσμος κατέρρευσε, άρχισε η αντίστροφη μέτρηση για τους λαούς, οι οποίοι υφίστανται τις συνέπειες ανελέητης επίθεσης του διεθνούς (και όχι εθνικού πλέον) κεφαλαίου, το οποίο ελέγχει κατά τρόπο καταθλιπτικό τις κυβερνήσεις όλων σχεδόν των χωρών του πλανήτη και επιβάλλει πολιτική, την οποία οφείλουν να εφαρμόσουν οι ορεγόμενοι την εξουσία!

Υπό τις συνθήκες αυτές ο προδομένος λαός μας σύρεται στην εθνική αναξιοπρέπεια, χωρίς να θεωρεί επώδυνη την εξέλιξη αυτή. Τον έμαθαν να υπολογίζει τα πάντα με βάση την οικονομία. Άλλοι παραμένουν πιστοί στους ασκήσαντες ως τώρα την εξουσία με την ελπίδα να ωφεληθούν προσωπικά, παρά τις μικρές πλέον δυνατότητες των κρατούντων να βολεύουν, ή επειδή έχουν αποδεχθεί τις εξελίξεις ως μοιραίες στα πλαίσια του πανισχύρου καπιταλιστικού συστήματος. Άλλοι αγανακτησμένοι ετοιμάζονται να τιμωρήσουν με την ψήφο τους μετακινούμενοι προς πολιτικά μικροκαταστήματα, τα οποία στο μέλλον θα μάθουμε αν λειτούργησαν ως παραρτήματα των πολυεθνικών προς εκτόνωση των αγανακτησμένων πολιτών καταναλωτών πολιτικής. Τέλος άλλοι σταθερά προσηλωμένοι στο αντίπαλο προς τον καπιταλισμό δέος καλούν τον λαό να καταδικάσει το σύστημα.

Η πατρίδα μας βυθίζεται και εμείς επαναλαμβάνουμε τα τραγικά σφάλματα των προγόνων μας! Άραγε πιστεύουμε ότι πρέπει κάτι να κάνουμε για να τη σώσουμε ή έχουμε πεισθεί ότι δεν την χρειαζόμαστε πλέον όντες πολίτες του κόσμου; Πρέπει να κατανοήσουμε όμως κάτι πολύ σοβαρό. Αν αφήσουμε τη χώρα μας να μετατραπεί σε χώρο, τότε κάποιοι άλλοι θα τον καταλάβουν. Όχι μόνο η φύση, αλλά και η κοινωνία μισεί το κενό!

Η άρνηση του φόβου

Του Λευτέρη Κουσούλη

Η σημαία του φόβου ανεμίζει στον αέρα. Πολλοί προσπαθούν σταθερά να την κρατήσουν. Να ανεμίζει στην κορυφογραμμή της εποχής. Να την βλέπουν οι πολλοί και να τρομάζουν.

Μιλάω για την πορεία προς τις κάλπες.

Ο φόβος ως απειλή, ως κίνδυνος, ως τέλος, ήταν και θα είναι πάντα ένα στοιχείο της πολιτικής. Ένα στοιχείο της πολιτικής σύγκρουσης. Ιδιαίτερα στις εποχές της κρίσης. Δηλαδή στις εποχές της μετάβασης. Όπου η αμφιβολία, η αβεβαιότητα και το άγνωστο, μέσα από την ανασφάλεια που γεννάει, γίνεται πηγή συντήρησης, άρνηση της μεταβολής και εναγκαλισμός με το παρελθόν. Γίνεται στασιμότητα και μαρασμός.

Βαδίζοντας προς τις εκλογές πολλά κέντρα παίρνουν τη σημαία του φόβου στα χέρια τους. Και μάλιστα κέντρα αντίρροπα. Η συμβατική και η αντισυμβατική επιλογή (τις συνηθίσαμε ως μνημόνιο και αντιμνημόνιο) συμπίπτουν σε αυτό το σημείο σε αγαστή συνάντηση.

Η συμβατική επιλογή προτάσσει το φόβο, επικαλούμενη τα τρέχοντα επιχειρήματα της ακυβερνησίας, της αστάθειας και της αβεβαιότητας του αύριο.

Η αντισυμβατική επιλογή προτάσσει την καταστροφή, την άρνηση κάθε προσπάθειας που έχει ήδη γίνει, τη διαγραφή κάθε ελπίδας, το αδιέξοδο.

Μπροστά στην κάλπη, όμως, κάθε ελεύθερη συνείδηση υψώνει τη δική της σημαία. Τη σημαία της ελευθερίας της. Δεν νοείται κάλπη, δεν νοείται εκλογή, δηλαδή επιλογή, επιλογή και απόφαση ανάμεσα σε πολλές προτάσεις, χωρίς όχι, απλώς, άρνηση του φόβου, αλλά χωρίς εναντίωση στο φόβο. Συνειδητή εναντίωση στο φόβο. Η ελευθερία βγαίνει στον ορίζοντα. Αναμετριέται με το άγνωστο. Ανοίγει δρόμους.

ΠΗΓΗ: Αναρτήθηκε για 1^η φορά στο aixmi.gr στις 27/4/2012

ΚΟΜΜΑΤΑ Α.Ε. ΜΕ ΠΑΧΥΛΕΣ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΕΙΣ

Του Γιώργου Κ. Καββαδία*

ΚΑΤΑ 10% Ή 5,7 ΕΚΑΤ. ΕΥΡΩ ΑΥΞΗΘΗΚΕ Η ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗ ΤΟ 2011!

Όλη η ιστορία της χρηματοδότησης των κομμάτων δείχνει με τον πιο έκδηλο τρόπο την απαξίωσή τους, κυρίως, των κομμάτων εξουσίας, αφού παρά τις παχυλές, κρατικές και άλλες χρηματοδοτήσεις φανερές και κρυφές, βρίσκονται στα όρια της χρεοκοπίας με τα χρέη τους να υπερβαίνουν τα 253 εκατομμύρια ευρώ (132,4  Ν.Δ. και 120,7 ΠΑ.ΣΟ.Κ.). Άλλα και τα 10,9 εκαττ. Ευρώ το ΚΚΕ και τα 8,2 του Συνασπισμού δεν είναι αμελητέα.  

Η πρόσφατη (Μ. Δευτέρα)  ν-τροπολογία για το ξεπάγωμα της καταβολής τριών δόσεων που θα πήγαιναν στις τράπεζες για την εξόφληση του χρέους τους, είναι απλά μια πράξη του έργου «Γιάννης κερνάει και Γιάννης πίνει από το πορτοφόλι του ελληνικού λαού».  Πρόσφατα ΠAΣOK και NΔ επιχείρησαν να διαγράψουν τους ανεξόφλητους τόκους των κομματικών δανείων τους από τις τράπεζες και να μειώσουν το επιτόκιό τους από το 8% στο 4%!

Παρά την οικονομική κρίση που εξαθλιώνει μαζικά τους εργαζόμενους, η κρατική χρηματοδότηση στα κοινοβουλευτικά και τα κόμματα της ευρωβουλής στην Ελλάδα είναι από τις υψηλότερες μεταξύ των 27 κρατών της Ε.Ε.. Η υψηλότερη είναι στο Λουξεμβούργο και στην τέταρτη θέση η Ελλάδα. Από τα επίσημα στοιχεία προκύπτει ότι για το 2010 ο δείκτης χρηματοδότησης ανά κάτοικο στη χώρα μας έφτασε τα 4,52 ευρώ με το συνολικό ποσό να ανέρχεται στα 48, 8 εκατομμύρια ευρώ. Με βάση τα ευρωπαϊκά δεδομένα η χρεοκοπημένη Ελλάδα δαπανά για τα κόμματα δυσανάλογα ποσά συγκριτικά με άλλες χώρες με πολύ υψηλότερο βιοτικό επίπεδο και μέχρι οκτώ φορές μεγαλύτερα από άλλες χώρες με τον ίδιο πληθυσμό, όπως η Πορτογαλία, το Βέλγιο και η Ουγγαρία!

Το 2010 τα έξι κόμματα επιχορηγήθηκαν με το προκλητικό ποσό των 48,8 εκατομμυρίων ευρώ. Το 2011 ενίσχυσαν τα κομματικά τους ταμεία με 5,7 εκατ. ευρώ περισσότερα, αύξηση κατά 10% και πλέον, με αποτέλεσμα να επιβαρύνουν τον κρατικό προϋπολογισμού κατά 54.018.624 ευρώ!  Η μερίδα του λέοντος ανήκει σε ΠΑ.ΣΟ.Κ και Ν.Δ. που λαμβάνουν τα 38,8 εκατ. ευρώ (21,8 εκ. και 17 εκ. ευρώ αντιστοίχως), ενώ το ΚΚΕ 5,2 εκατ. ευρώ, ο ΛΑΟΣ 4,4 εκατ. ευρώ, ο ΣΥΡΙΖΑ 3,9 εκατ. ευρώ και οι Οικολόγοι Πράσινοι 1,8 εκατ. ευρώ.

Είναι χαρακτηριστικό ότι εκτός από τις τακτικές παχυλές χρηματοδοτήσεις τα κόμματα δικαιούνται και έκτακτες επιχορηγήσεις σε περιόδους εκλογών, αλλά και επιχορηγήσεις για ερευνητικούς σκοπούς. Αλήθεια ποιο ερευνητικό έργο έχουν να παρουσιάσουν τα κόμματα, κυρίως, της εξουσίας που δαπανούν πακτωλό χρημάτων, όταν ασκούν εξουσία για χίλιες δυο μελέτες, αρκετές εντελώς άχρηστες, για να βολεύονται τα δικά τους golden boys και επιχειρήσεις;

ΔΙΑΚΟΜΜΑΤΙΚΟ ΠΑΡΤΙ ΣΠΑΤΑΛΗΣ – ΚΟΜΜΑΤΑ Α.Ε.

Για να γίνει κατανοητό το διακομματικό πάρτι σπατάλης, αξίζει να θυμηθούμε ότι στα πέντε χρόνια της «σεμνοταπεινής» διακυβέρνησης είχαν συναινέσει στην αύξηση των κρατικών επιχορηγήσεων τους κατά 47%. Από την χωρίς αντιδράσεις ψήφιση του νόμου 3023 το 2002 περί χρηματοδότησης των κομμάτων έως το 2009 η ροή του δημοσίου χρήματος στα κομματικά ταμεία αυξήθηκε κατά 64,8%! Ήταν η «χρυσή περίοδος» που είχαν αποφασίσει να υπολογίζεται το ύψος της κρατικής χρηματοδότησης των κομμάτων ανάλογα με το ύψος των τακτικών εσόδων του κράτους με αποτέλεσμα η συνολική κρατική ενίσχυση προς τα κόμματα το 2009 να ανέλθει στο ποσό των 68,2 εκ. ευρώ!

Οι διαπρύσιοι κήρυκες της κρατικής χρηματοδότησης στην υποστηρικτική επιχειρηματολογία τους τονίζουν ότι έτσι περιορίζεται η εξάρτηση των κομμάτων και κατ' επέκταση της πολιτικής από κάθε είδους ιδιωτικά συμφέροντα και ενισχύεται η ποιοτική λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών.

Στην πραγματικότητα, όμως, τα κόμματα εξουσίας μετατρέπονται σε επιχειρήσεις. Οι όροι χρηματοδότησης των κομμάτων είναι ένα από τα «νόμιμα» σκάνδαλα. Οι κρατικές διαφημίσεις σε κομματικά έντυπα όλου του πολιτικού φάσματος είναι άλλη μια κρυφή πλευρά που συνδέεται με τον ρόλο των Μ.Μ.Ε. που εργολαβικά προβάλλουν τα κόμματα του κοινωνικοπολιτικού συστήματος πνίγοντας κάθε άλλη φωνή και λειτουργώντας ως βασικοί προπαγανδιστικοί μηχανισμοί του συστήματος. Τα ίδια τα κόμματα εξουσίας λειτουργούν ως φυτώρια διαφθοράς. Το κράτος της μίζας, της ρεμούλας, του ρουσφετιού και της συναλλαγής κτίζεται πάνω στα ερείπια του «κράτους – πρόνοιας». Η διαπλοκή κομμάτων και βουλευτών με την οικονομική ελίτ σε ρόλο φανερού ή κρυφού χορηγού  διασφαλίζει τα οικονομικά συμφέροντα των κυρίαρχων τάξεων, διευρύνοντας τις κοινωνικές ανισότητες, και αυξάνοντας την κοινωνική αδικία και εξαθλίωση.

Η διακίνηση του μαύρου πολιτικού χρήματος, η «χορηγία» από πολυεθνικές, τύπου Siemens  ή αλλιώς οι πολιτικοοικονομικές παρτούζες βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη. Ποικίλες οι χρηματοδοτήσεις ακόμα και σε είδος και οι χρηματοδότες ως αντιπαροχή για τις παροχές όλων των κυβερνήσεων απέναντι στο μεγάλο κεφάλαιο. Η δίψα για εξουσία, η διασπάθιση του δημοσίου χρήματος και περιουσίας, η απληστία στη συσσώρευση ακινήτων, ο ανεξέλεγκτος πλουτισμός και ο νεποτισμός, δηλαδή το βόλεμα των δικών τους παιδιών και συγγενών, το ρουσφέτι και η υπεράσπιση των συμφερόντων της κυρίαρχης τάξης με νύχια και δόντια είναι δομικάχαρακτηριστικά των κομμάτων εξουσίας.

Τα άλλα κόματα και, κυρίως, της Αριστεράς δεν είναι αθώα, όσο ανέχονται ή και στηρίζουν το σάπιο καθεστώς των κρατικών χρηματοδοτήσεων. Οφείλουν να έχουν ξεκάθαρη στάση αντλώντας δύναμη από τον κόσμο της εργασίας και της βιοπάλης να απεγκλωβιστούν από την μαγεία της κρατικής χρηματοδότησης και να στηριχθούν στις  δυνάμεις του λαού και όχι σε ξένα δεκανίκια και «διευκολύνσεις» του ταξικού αντίπαλου.

Φυσιολογική και αναγκαία η απαξίωση της κυρίαρχης πολιτικής και των επαγγελματιών της πολιτικής. Ό,τι σπέρνουν, θερίζουν. Αλλά μαζί με τα νερά να μην πετάξουμε και το παιδί, δηλαδή την πολιτική. Φυσικά μια άλλη πολιτική υπεράσπισης των δικαιωμάτων και ικανοποίησης των αναγκών του λαού. Η ενεργή συμμετοχή στους καθημερινούς αγώνες, για τα μικρά και μεγάλα προβλήματα του λαού και του τόπου, η σύνδεση με το οργανωμένο κίνημα, την προοπτική της κοινωνικής ανατροπής και την οικοδόμηση μιας άλλης κοινωνίας με κέντρο τα δικαιώματα και τις ανάγκες των ανθρώπων είναι βασικά στοιχεία μιας αναγκαίας πολιτικοποίησης.

21-4-2012