Το τρίγωνο της αμαρτίας

 

 Του Δημήτρη Βίτσα    

 

«Στο χωριό μου ο παπάς είναι πηγή ζωής και φροντίδας»

 

Θέλω να σας διαβεβαιώσω πως στέκομαι σ' αυτό το βήμα χωρίς την παραμικρή αμηχανία. Αντίθετα θεωρώ πως συμμετέχω σε ένα συνέδριο με θέμα «εκκλησία και αριστερά», για το οποίο οφείλω να συγχαρώ τους εμπνευστές και οργανωτές και συγχρόνως νιώθω την κρυφή ενοχή ότι παρόμοιες πρωτοβουλίες όφειλε να είχε πάρει η δική μας αριστερά εδώ και πολύ καιρό.

Γιατί, και ας μου επιτρέψει ο κ. Σταμούλης να δανειστώ τα λόγια του, «η συζήτηση στο δημόσιο χώρο, πραγματικοτήτων με διαφορετικό χαρακτήρα… δεν αποτελεί πολυτέλεια, πολύ περισσότερο δεν αποτελεί ύποπτη υπερβολή, απερισκεψία, αλλά βαθιά αναγκαιότητα η οποία κυρίως και πάνω από όλα συνδέεται με την ιστορική στιγμή». Σε κάθε περίπτωση όμως, μια τέτοια συζήτηση ήταν καθ' αυτή αναγκαία και σε προηγούμενο χρόνο.

Η ιστορική συγκυρία καθορίζεται από την κρίση. Κρίση οικονομική, πολιτική, κοινωνική, κρίση αξιών και ιδεών και αυτή η κρίση σκιάζει κάθε μας στιγμή και πράξη. Συγχρόνως, σας καλώ να αξιοποιήσουμε τη λέξη «κρίση» και με την άλλη της σημασία, ως αξιολόγηση μιας περιόδου, μιας κατάστασης, προσώπων ή προσώπου και την εκ της αξιολόγησης απόφαση. 

 

«Βάση της πολιτικής μας είναι η ακύρωση των μνημονιακών πολιτικών και η αντιμετώπιση του χρέους ως ευρωπαϊκό πρόβλημα με απαραίτητο στοιχείο τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του»

 

Και έχουμε πολλά να αξιολογήσουμε και να πάρουμε αποφάσεις. Τρία χρόνια τώρα ο λαός μας, η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας, στενάζει κάτω από την πιο βάρβαρη νεοφιλελεύθερη πολιτική λιτότητας. Την πολιτική των μνημονίων. Τα εισοδήματα έχουν βαθιά περικοπεί, ιδιαίτερα των μισθωτών, συνταξιούχων, αγροτών, μικρομεσαίων. Ένα τσουνάμι ανεργίας σαρώνει τη χώρα, το κοινωνικό κράτος έχει διαλυθεί, τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας δίνονται ως εγγυήσεις στους τοκογλύφους δανειστές, η χώρα έχει μετατραπεί σε «αποικία χρέους», η οικονομική και διοικητική μηχανή έχει αποδιοργανωθεί. Η χώρα εν τέλει βρίσκεται στα πρόθυρα, αν δε βρίσκεται ήδη σε ανθρωπιστική κρίση. Η Ελλάδα λειτουργεί σαν πειραματόζωο επιβολής συγκεκριμένου μοντέλου, μέσα από το οποίο το διεθνές κεφάλαιο προσπαθεί να ξεπεράσει την κρίση του.

Τα πράγματα όμως είναι ακόμα χειρότερα: μαζί με την Ελλάδα που πληρώνει, υπάρχει η Ελλάδα, ναι αυτό το λεπτότατο στρώμα της κοινωνίας, που κερδίζει. Το «τρίγωνο της αμαρτίας» που συγκροτείται από ένα σάπιο πολιτικό σύστημα που θεωρεί τη χώρα και την κοινωνία ιδιοκτησία του και μετέρχεται αντιδημοκρατικές κοινοβουλευτικές πρακτικές και καταστολή για να επιβάλει την πολιτική του, τον κόσμο των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων και μέρος του μιντιακού συστήματος, έχει καθίσει στον τράχηλο του λαού μας και εθελόδουλα προσανατολισμένο στη διεθνή κλεπτοκρατία, απομυζά την κοινωνία.

Το ακόμα χειρότερο είναι πως παρά την προφανή κοινωνική καταστροφή, παρά την αναποτελεσματικότητα στην επίτευξη των στόχων που οι ίδιοι βάζουν, η συνταγή παραμένει αναλλοίωτη. Και ακόμα χειρότερα, η όποια προοπτική ανάπτυξης ιδιωτικοποιείται, την ίδια ώρα που αφαιρούνται από την κοινωνία όπλα. Πολιτικά όπλα, αναπτυξιακά όπλα, κοινωνικά όπλα.

Σ' αυτή τη δύσκολη στιγμή η αριστερά, ο «συνασπισμός ριζοσπαστικής αριστεράς-ενιαίο κοινωνικό μέτωπο» (ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ) δεν θα αφήσει την κοινωνία να συντριβεί. Δεν θα αφήσει τους ανθρώπους να συνηθίσουν στην φτώχεια.

Ο δικός μας δρόμος είναι ο δρόμος της αντίστασης, της κοινωνικής αλληλεγγύης και του εναλλακτικού προγράμματος που θα ακυρώσει την μνημονιακή πολιτική λιτότητας, θα σταματήσει την καταστροφή, θα ανασυντάξει τις κοινωνικές δυνάμεις στο δρόμο της ανάπτυξης, με στόχο την εξυπηρέτηση των κοινωνικών αναγκών και την υπεράσπιση και διεύρυνση των κοινωνικών δικαιωμάτων.

Είμαστε πεισμένοι πως αν η κρίση της δεκαετίας του '30 ξεπεράστηκε μέσα από το κράτος, της δεκαετίας του '70 μέσα από τις αγορές, αυτή η κρίση θα ξεπεραστεί μέσα από τις κοινωνίες. Το πρόγραμμα ελπίδας που καταθέτουμε είναι και ρεαλιστικό και εφικτό. Έχει ως βάση του την ακύρωση των μνημονιακών πολιτικών, απαιτεί την αντιμετώπιση του χρέους ως ευρωπαϊκό πρόβλημα, κοινό νόμισμα- κοινό πρόβλημα, με απαραίτητο στοιχείo τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του. Αναζητά την αναδιανομή του πλούτου και ιεραρχεί ως πρώτες προτεραιότητες του οικονομικού προϊόντος την ανακούφιση των πλέον θιγόμενων κατηγοριών και την ενίσχυση των υπηρεσιών δημόσιας και δωρεάν υγείας και δημόσιας και δωρεάν παιδείας.

 

«Το θέμα της εκκλησιαστικής περιουσίας είναι ένα θέμα περίπλοκο με ιστορικές καταβολές, κρατικές παρεμβάσεις, πολλαπλούς φορείς, που δεν του αξίζει επικοινωνιακή διαχείριση και που δένεται με την απόλυτη εξασφάλιση του μισθού και της σύνταξης του κλήρου»

 

Το πρόγραμμα ελπίδας του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ θέλει μια κυβέρνηση και μια διοικητική μηχανή που δουλεύει μακριά και ενάντια στη διαπλοκή και τη διαφθορά. Η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας απαιτεί σχεδιασμό και επιλογές σε επίπεδο χωροταξικό και οικονομικό, ώστε να αξιοποιηθούν η θέση και συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας και να ενδυναμωθεί η εσωτερική αγορά. Για μας η σχέση κόστους-οφέλους έχει πάντα κοινωνικό πρόσημο.

Επιτρέψτε μου έναν παραλληλισμό: αν στη θεολογία αναζητούμε το δρόμο της αρετής και της αγάπης και εξ αυτού αντιστρατευόμαστε την αμαρτία, η αριστερά υπηρετεί το δρόμο της ανθρώπινης δημιουργικότητας και αξιοπρέπειας και εξ αυτού μάχεται την ατομική και κοινωνική αδικία.

Για την αριστερά οι έννοιες της συλλογικότητας, της συνεργασίας, της κοινωνικής φροντίδας είναι έμφυτες και στο κοινωνικό και στο οικονομικό της πρόγραμμα και αυτά τα στοιχεία του δίνουν τον ριζοσπαστικό του χαρακτήρα. Εκείνο που μπορούμε όμως σίγουρα να υποσχεθούμε είναι πως όλα αυτά που επαγγελλόμαστε, διεκδικούμε και υποσχόμαστε δεν μπορεί παρά να γίνουν μέσα σε ένα πανηγύρι δημοκρατίας. Δημοκρατία που απαιτεί αλλαγές σε συνταγματικό και νομικό επίπεδο, αλλά κύρια δημοκρατία που ζυγιάζει και δένει καλά όλες τις μορφές της: άμεση, τοπική, αντιπροσωπευτική, δημοκρατία που επιλέγει, ελέγχει, ανατρέπει.

Γιατί τα ανέφερα όλα αυτά και τι σχέση έχουν με το συνέδριο; Γιατί είμαι πεισμένος πως και η εκκλησία έχει σ' όλη αυτή τη διαδικασία τον ουσιαστικό ρόλο της. Μια ελεύθερη και ζωντανή εκκλησία που βιώνει τις καλύτερες παραδόσεις της, μέσα και στο πλάι του κοινωνικού κινήματος, κοντά στις καθημερινές αγωνίες και τον καθημερινό πόνο των πολιτών, μπορεί να συμβάλλει ουσιαστικά σε λύσεις υπέρ της κοινωνίας. Εκκλησία που δεν ανέχεται και εξ ορισμού απορρίπτει οποιαδήποτε συναλλαγή με την κρατική εξουσία, όποια κι αν είναι αυτή, είναι δύναμη για την κοινωνική συνοχή και σταθερότητα.

Δεν κρύβουμε πως υπάρχουν ζητήματα όπου έχουμε διαφορετικές θεωρήσεις, πολλές φορές και ισχυρές διαφωνίες με την διοίκηση της εκκλησίας για ζητήματα που αφορούν την κοσμική της πρακτική. Θα είναι θετικό στις διάφορες εισηγήσεις, αυτές οι διαφορετικές θεωρήσεις να αναδειχθούν με παρρησία.

Για μας ο διαχωρισμός κράτους-εκκλησίας είναι στοιχείο μιας δημοκρατικής κοινωνίας, που κατά τη θεώρησή μας σέβεται απόλυτα το θρησκευτικό συναίσθημα και ζωογονεί και την ίδια την εκκλησία. Δεν αποφεύγουμε να συζητήσουμε δύσκολα ζητήματα όπως το θέμα της εκκλησιαστικής περιουσίας, ένα θέμα περίπλοκο με ιστορικές καταβολές, κρατικές παρεμβάσεις, πολλαπλούς φορείς, που δεν του αξίζει επικοινωνιακή διαχείριση και που δένεται με την απόλυτη εξασφάλιση του μισθού και της σύνταξης του κλήρου. Σε κάθε περίπτωση όμως ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ ως αξιωματική αντιπολίτευση, αλλά και ως κυβέρνηση της αριστεράς, θα ακολουθήσει το δρόμο του διαλόγου, της επιδίωξης συναίνεσης, του σεβασμού και της προφύλαξης των θεσμών χωρίς αιφνιδιασμούς.

Στο χωριό μου, το Πέρκο ορεινής Ναυπακτίας, ο παπάς είναι πηγή ζωής και φροντίδας. Δεν θα τον αφήσουμε, αντίθετα, θα τον βοηθήσουμε ώστε οι κόποι μιας ζωής ν' αυγατίσουν. Να βρεθούμε όλοι στους δρόμους της αντίστασης, στους δρόμους της αλληλεγγύης. Μας αξίζει ένα καλύτερο μέλλον.

ΠΗΓΗ: Ιανουάριος 23 2013, http://www.ppol.gr/cm/index.php?Datain=8290

Εκκλησία και Αριστερά

 

Του Χρυσόστομου Α. Σταμούλη

 

Οι  σχέσεις της Εκκλησίας με την Αριστερά στην Ελλάδα έρχονται από μια σκοτεινή μήτρα. Στηρίζονται σε αδιάψευστες ιστορικές πράξεις, σε ανομίες και αστοχίες, που έχουν χαράξει ανεπανόρθωτα το κοινό σώμα, αλλά και σε ένα πλήθος προκαταλήψεων και παρεξηγήσεων – αποτέλεσμα  απουσίας διάθεσης ανοικτού διαλόγου -, που μεγιστοποιεί το χάσμα που επέβαλε η αγριότητα της Ιστορίας.

Κάποιες ενδιαφέρουσες και σημαντικές προσπάθειες του νεότερου παρελθόντος κινήθηκαν καθαρά σε θεωρητικό επίπεδο και άφησαν τους λογαριασμούς με την εναρκτήρια διάθεση  ανοικτούς. Μαζί, όμως, και μια παρακαταθήκη για συνέχεια.

Το Τμήμα Θεολογίας του ΑΠΘ, στο πλαίσιο μιας ανειλημμένης ευθύνης απομάκρυνσης από οποιαδήποτε στανική και ως εκ τούτου «ειδωλολατρική» εσωστρέφεια, αποφάσισε, σε συνέχεια άλλων δραστηριοτήτων του, ομόφωνα, τη διοργάνωση επιστημονικού Συνεδρίου με γενικό τίτλο Εκκλησία και Αριστερά. Πράξη που αποδεικνύει τη διαλογική φύση του Πανεπιστημίου γενικότερα, αλλά και της θεολογίας ειδικότερα. Μια πράξη παρεμβατική, η οποία στηρίζεται στην βαθιά πεποίθηση, πως από τον διάλογο κανείς δεν κινδυνεύει. Τουναντίον, η αδυναμία διαλόγου, η άρνηση της συνάντησης, είναι εκείνη η διαβρωτική πραγματικότητα, που ισχυροποιεί τη δαιμονοποίηση και ανακηρύσσει τον δογματισμό σε κυρίαρχο παράγοντα της ενορχηστρωμένης καθημερινότητας. Στον αντίποδα, η γνώση που προκύπτει από την άμεση συνάντηση με τα πρόσωπα και τα πράγματα αποτελεί τον οντολογικό πυρήνα που επιτρέπει την ανοικοδόμηση κοινού οίκου. Επιτρέπει, με άλλα λόγια, την αξιοποίηση των διαφορετικών υλικών, προκειμένου να πραγματωθεί μια φυσιολογία ελεύθερη, λειτουργική και ρεαλιστική. Σε μια τέτοια περίπτωση, ο απέναντι, ο ξένος, ο διαφορετικός, ο οποιοσδήποτε άλλος, δεν αποτελεί απειλή, αλλά τόπο συνάντησης, τόπο διάνοιξης του κλειστού εαυτού στον πληθυντικό αριθμό. Μια πραγματικότητα, που επιτρέπει τη διάλυση της  ιδιώτευσης, αλλά και της μοναξιάς των τσαλακωμένων του κόσμου, με το χτίσιμο του μυστηρίου της αξιοπρέπειας και της κοινωνίας.

Βέβαια, μια τέτοια προσπάθεια δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να θεωρεί δεδομένη τη φωνή της πανεπιστημιακής θεολογίας, η οποία κρατά το αυτονόητο δικαίωμα και την ευθύνη της κριτικής διάθεσης με την οποία αντιμετωπίζει τα δεδομένα του διαλόγου. Η πρόσκληση του Τμήματος Θεολογίας προς τη θεσμική Εκκλησία, δηλαδή την Ιεραρχία, αλλά και τη θεσμική, δηλαδή την κοινοβουλευτική, Αριστερά, δεν έχει ουδεμία σχέση με «λήψεις του ζητούμενου». Πολύ περισσότερο, δεν προδικάζει προαποφασισμένες συγκλίσεις ή αποκλίσεις. Σε καμία περίπτωση δεν υπάρχουν προσυμφωνημένα υπονοούμενα. Μοναδικό  προσύμφωνο η διάθεση ουσιαστικής γνωριμίας και η ψηλάφηση συγκεκριμένων πρακτικών θεμάτων, όπως η Βασιλεία του Θεού και η λαϊκή εξουσία, τα θρησκευτικά σύμβολα και η θρησκευτικότητα στο δημόσιο χώρο, η εκκλησιαστική περιουσία και η μισθοδοσία του κλήρου, τα κοινωνικά προβλήματα και το μεταναστευτικό ζήτημα, τα οποία κομματιάζουν την ενότητα του τρόπου μας. Δοκιμή, με άλλα λόγια, αντοχής των υλικών, που συνιστούν το νεότερο ελληνικό πολιτισμό. Και είναι σαφές πως η Ορθοδοξία «δεν είναι απλώς κάποιες χρηστομάθειες ή μια απλή θρησκευτική πίστη, ιδιωτικής υπόθεσης» (Ν. Ματσούκας), αλλά αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι αυτού του πολιτισμού, συνεπώς της κοινωνικής πράξης – χωρίς βέβαια να εξαντλείται σε αυτόν, καθώς ο χαρακτήρας της ήταν και παραμένει, σε πείσμα πολλών, οικουμενικός.

Η συζήτηση, στον δημόσιο χώρο, πραγματικοτήτων με δημόσιο χαρακτήρα, καθώς εντός αυτού αναπτύσσονται, με αυτόν διαλέγονται, από αυτόν επηρεάζονται και αυτόν συνδιαμορφώνουν, δεν αποτελεί πολυτέλεια, πολύ περισσότερο δεν αποτελεί ύποπτη υπερβολή, απερισκεψία, αλλά βαθιά αναγκαιότητα η οποία κυρίως και πάνω από όλα συνδέεται με την ιστορική στιγμή. Τόσο η Εκκλησία, όσο και η Αριστερά, αποτελούν  σημεία αναφοράς μεγάλων τμημάτων του ελληνικού λαού, από τα οποία απαιτείται τολμηρή και ξεκάθαρη κατάθεση θέσεων. Βέβαια, μια τέτοια προσπάθεια προϋποθέτει κατάφαση στην αλλαγή ενός κόσμου που αλλάζει και μας αλλάζει, τη στιγμή που όσο εμείς αλλάζουμε τον αλλάζουμε. Ένα πέρασμα, δηλαδή, από την ανεύθυνη παρακολούθηση-ενοχοποίηση της ζωής των άλλων, στην έμπονη ζωή με τον άλλο, ζωή για τον άλλο, ζωή στον άλλο. Μια αναχώρηση από την εργαλειακή-συστημική κατανόηση του ανθρώπου και μια αυτοπαράδοση στο θαύμα του κοινού, όχι κατ' ανάγκην ταυτόσημου, βηματισμού.

Σκοπός του Συνεδρίου δεν είναι να πείσει η Εκκλησία την Αριστερά για τη θεότητα του Χριστού. Ούτε, βέβαια, η Αριστερά την Εκκλησία για το αντίθετο. Μπορεί, όμως, αυτή η συνάντηση να αξιοποιήσει τις συνέπειες ενός πολιτισμού της σάρκωσης, ο οποίος συγκροτείται στη βάση της κένωσης του  εαυτού και στην πρόσληψη του εντελώς διαφορετικού. Στο άδειασμα, δηλαδή, των ιστορικών ατομικών ή συλλογικών βεβαιοτήτων, προκειμένου να μείνει χώρος για τη συνάντηση με το ελάχιστο. Και είναι σαφές, πως τούτο το Συνέδριο δεν  αναζητά το ανέφικτο, αλλά το εφικτό. Εξάπαντος δεν θέλει να σώσει τον κόσμο και πολύ περισσότερο δεν θέλει, καταπώς γράφει ο Τάσος Λειβαδίτης, να τον σώσει την  ερχόμενη Τρίτη. Θέλει, απλά και μόνο, να δώσει μια ευκαιρία στην έκπληξη. Σαν εκείνη που ένιωσαν εκπρόσωποι της Αριστεράς, όταν σε ερώτησή τους για τη διάθεση της θεολογίας να υποστηρίξει την ανέγερση τζαμιού στον τόπο μας, τους είπαμε ότι στη Θεολογική Σχολή, εδώ και τριάντα περίπου χρόνια, λειτουργεί χώρος προσευχής των μουσουλμάνων. Έτσι, ίσως να έχουμε μια δυνατότητα να δούμε αυτό που  «χρόνια πολεμάει μέσα στη σκοτεινή μήτρα» των ανομιών της Ιστορίας, «να ξετυλιχθεί και να καρπίση» (Ν. Καζαντζάκης).

 

* Ο Χρυσόστομος Α. Σταμούλης διδάσκει στο Τμήμα Θεολογίας του ΑΠΘ, του οποίου είναι και πρόεδρος. [Σημ. από τΜτΒ: http://users.auth.gr/stamchr/] 

Το συνέδριο «Εκκλησία και Αριστερά», που οργανώνει το Τμήμα Θεολογίας του ΑΠΘ, σε συνεργασία με την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος, πραγματοποιείται τη Τρίτη 22 και την Τετάρτη 23 Ιανουαρίου (ώρες 10.00-22.00), στην αίθουσα τελετών της Παλιάς Φιλοσοφικής. Αναλυτικά το πρόγραμμα στο goo.gl/cgezZ

ΠΗΓΗ: ΑΥΓΗ/ΕΝΘΕΜΑΤΑ, 20 Ιανουαρίου 2013, https://enthemata.wordpress.com/2013/01/20/ekklisia/ 

Εκκλησία και Αριστερά ανάμεσα στον ακαδημαϊσμό και το δεσποτισμό: Προσέγγιση 1^η

 

Από το Μανιτάρι του Βουνού

 

Όταν ό άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής επιμένει στη σύζευξη θεωρίας και πράξης, πράξης και θεωρίας δεν ενδιαφερόταν μόνο για την εξέλιξη της προσωπικής αγιοσύνης. Το ίδιο και ο κοινός ευαγγελικός, πατερικός, οσιακός λόγος. Μα και η λαϊκή ορθόδοξη εκκλησιαστική συνείδηση.

Από την κάπως, κάποτε θεωρούμενη «αντίπερα» όχθη της αριστεράς (του μαρξιστικού κομμουνισμού ή και του αναρχισμού) τα ίδια διδάγματα. Πράξη με όσο γίνεται καλή θεωρητική ματιά και όχι θεωρίες του σαλονιού, του αστακού και των χρυσών…

Ταυτόχρονα σε ένα επιστημονικό συνέδριο είναι δυνατόν να απουσιάζουν τα πρόσωπα της διπλής πράξης, δηλ. Όσα βιώνουν την προσπάθεια της εκκλησιαστικής συνείδησης και ζωής και ταυτόχρονα την «αριστερή» προσωπική και συλλογική δράση; Και ανάποδα: Είναι δυνατόν να υπάρχει ολική εκκλησιαστική προσέγγιση μόνο με θεολόγους ακαδημαϊκούς και επισκόπους, όπου το σύνηθες – παρά κάποιες εξαιρέσεις – επικρατεί ο βυζαντινός και οθωμανικός δεσποτισμός; Γι' αυτό ανησυχούμε σφόδρα…

Πριν τη δεκαετία του 1980 συναντήθηκαν στη διάρκεια της χούντας (όταν κάποιοι δήθεν μόνο διάβαζαν…) και κατόπιν βρέθηκαν στους κοινούς δρόμους για το στήσιμο μιας βιώσιμης κατά το μάλλον ή ήττον δημοκρατίας, συζήτησαν ατέρμονα στα αμφιθέατρα του μεταχουντικού πανεπιστήμιου σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα και Γιάννενα, δοκίμασαν διστακτικές συνεργασίες (Συμμαχία Αριστερών και Προοδευτικών Δυνάμεων, Συνεργασία ΧΣΚ με Φοιτητικές Συσπειρώσεις). Μια ιστορία που ξεκίνησε από τα Κάτω και στο καμίνι της πράξης. Όταν πήρε μια διεύρυνση υπήρξαν ορισμένα πρόσωπα που προσπάθησαν να ποδηγετήσουν, εκμεταλλευτούν, εμπορευματοποιήσουν και θεωρητικοποιήσουν μέσα και μετά τον «Χριστιανομαρξιστικό Διάλογο».

Ας θυμηθούμε ορισμένα πρόσωπα για να δούμε ποιοί και μέχρι που πήγαν αυτή την υπόθεση από τα πάνω και με θεωρίες: Κωστής Μοσκώφ, Κώστας Ζουράρις, Χρήστος Γιανναράς, Διονύσης Σαββόπουλος, κ.λ.π. από τα πιο γνωστά ονόματα. Αν εξαιρέσουμε τον πρώτο που έδειξε μια αξιοπρεπή στάση, οι άλλοι που; Θυμάστε επίσης κάποιον επίσκοπο; Θυμάστε κάποιον ακαδημαϊκό της θεολογίας; Θυμάστε κάποιους να συνέχισαν να δρουν αγωνιστικά μέσα από τους πολυποίκιλους δρόμους της αριστεράς; Απ' αυτούς κανένας!!!

Υπήρξαν όμως λιγότερο ή περισσότερο γνωστά ονόματα που έχουν σημαδέψει μέσα από την πράξη κυρίως, αλλά και από τη θεωρητική επεξεργασία αυτό το δρόμο 25 με 30 χρόνια τώρα. Στα συνδικάτα γνωρίζω αρκετούς, Στην τοπική αυτοδιοίκηση επίσης. Παπάδες με τοπική δράση σε κοινωνικά ή περιβαλλοντικά προβλήματα. Κάποιοι έδρασαν και δρούν και στην κεντρική πολιτική κονίστρα αφήνοντας διαφορετικά, αλλά ενδιαφέρονται σημάδια, χωρίς να μετατρέψουν τη δράση τους σε σκαλοπάτι για καριέρα ή πλουτισμό. Δεν θέλω να αναφέρω σ' αυτή τη φάση ονόματα.

Γύρισε όμως ο τροχός της ιστορίας, μετατράπηκε από τους διεφθαρμένους του κεφαλαίου, της πολιτικής, της δημοσιογραφίας, του ακαδημαϊσμού, του καριερισμού και της θρησκείας η χώρα μας σε «Αποικία χρέους», μπήκαν οι εμπράγματες Υποθήκες σε ό,τι κρατικό, δημόσιο και ιδιωτικό και ο λαός και η νεολαία στενάζει στη φτωχοποίηση, την ανεργία, την απελπισία και την οργή. Και το σύστημα δείχνει «βελάκι αριστερά».

Η αριστερά της καριέρας και του σαλονιού είναι μέρος της άθλιας εξουσίας. Και ο ΣΥΡΙΖΑ ζυγίζεται στη γκρίζα ζώνης συστήματος και λαού, Γερμανικής Ευρώπης και Χώρας… Την ώρα αυτή δυνάμεις που βρίσκονται μακριά από τα κινήματα του λαού προσπαθούν να  στήσουν το 2ο ημίχρονο ενός «Διαλόγου» στη Θεσσαλονίκη αυτή τη φορά, μετά από 30 χρόνια καθόλου από τα κάτω και μακριά από τους ανθρώπους της τριαντάχρονης πράξης. Η εσχάτη πλάνη πιθανά θα είναι χειρότερη της πρώτης. Η πρώτη απέτυχε γιατί έμεινε στις συζητήσεις. Κάποιοι την πήραν για προσωπική ανέλιξη. Κάποιοι άλλοι αντίθετα έπαιξαν στους χώρους εργασίας ή τοπικών κοινωνιών αργά και σταθερά έχοντας στο σακούλι τους τόνους εμπειριών. Επιτυχίες και αποτυχίες.

Μια μεγάλη χούφτα ΤΩΡΑ ακαδημαϊκών, εκκλησιαστικών και ολίγων επιλεγμένων πολτικών ή συνδικαλιστών μιας συγκεκριμένης τάσης της αριστεράς*, με χαιρετισμούς των ηγεσιών των τριών κοινοβουλευτικών κομμάτων της αριστεράς, στήνουν το νέο διάλογο χωρίς καν να απευθυνθούν, ούτε για δείγμα, στους ανθρώπους της πράξης που πάλεψαν ως μέλη της εκκλησίας, αριστερά και από τα κάτω… Και  κατανοούμε αρκετοί γιατί αγνοήθηκαν.

Το λάθος δεν είναι το τώρα, ούτε το γιατί μόνο. Είναι ότι μυρίζει «καμαρίλα», «συμφέροντα», «εξουσία», «συμμαχίες» και «άγνοια». Πολύ θα ήθελα αυτές οι σκέψεις να είναι πλήρως λανθασμένες, να αποτελούν μια προσωπική μου πικρία και το μόνο στοιχείο να είναι μια «αθέλητη άγνοια» όσων στήνουν το πανηγύρι της Θεσσαλονίκης.

Ο λογισμός μου όμως διαισθάνεται ολική ή μερική αποτυχία. Και δεν θα το ήθελα. Και δεν συμφέρει.. Οι της γνωστής «δεξιάς» με τα γνωστά «ελληνοχριστιανικά» ιδεώδη καραδοκούν… Για να έχει πιθανότητες επιτυχίας όφειλε να ήταν μια υπόθεση από την αριστερά των αγώνων και την εκκλησία όλων, λαού και κλήρου… Τελικά και αυτή φαίνεται ότι μπορεί να γίνει μόνο από τα κάτω και … αριστερά…

 

* ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

 

Τρίτη 22 Ιανουαρίου 2013

 

10:00-12:00 Χαιρετισµοί:

Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερώνυµος

Εκπρόσωποι πολιτικών και κρατικών οργανισµών

Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κ.κ. Άνθιµος

Εκπρόσωποι άλλων Ορθοδόξων διοικήσεων της Ελλάδας

Περιφεριάρχης Κεντρικής Μακεδονίας κ. Απόστολος Τζιτζικώστας

Πρυτανικές Αρχές Α.Π.Θ.

Πρόεδρος του Τµήµατος Θεολογίας Α.Π.Θ. κ. Χρυσόστοµος Σταµούλης

12:00-12:20 Διάλειµµα/Καφές-Τσάι

ΠΡΩΤΗ ΣΥΝΕΔΡΙΑ: Η «Βασιλεία του Θεού» και η Λαϊκή Εξουσία. Ιστορικές επισηµάνσεις από τις παράλληλες πορείες Εκκλησίας και Αριστεράς στον 20ό και τον 21ο αιώνα.

Συντονισµός: Μαρία Αντωνιάδου (Δηµοσιογράφος, Γ. Γραµµατέας Ε.Σ.Η.Ε.Α.)

12:20-12:40 Μιλτιάδης Κωνσταντίνου (Καθηγητής Α.Π.Θ.) & Ευστάθιος Χ. Λιανός Λιάντης (υ.δρ. Α.Π.Θ)

12:40-13:00 Παναγιώτης Αρ. Υφαντής (Επ. Καθηγητής Α.Π.Θ.)

13:00-13:20 Χρήστος Λάσκος (Δρ. Φιλοσοφίας – Μέλος Π.Γ. του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.)

13:20-13:50 Συζήτηση

14:00-16:30 Γεύµα

ΔΕΥΤΕΡΗ ΣΥΝΕΔΡΙΑ: Θρησκευτικά Σύµβολα και Θρησκευτικότητα στον δηµόσιο χώρο

Συντονισµός: Παντελής Σαββίδης (Δηµοσιογράφος)

17:00-17:20 Νίκη Παπαγεωργίου (Αν. Καθηγήτρια Α.Π.Θ.)

17:20-17:40 Μητροπολίτης Δηµητριάδος κ.κ. Ιγνάτιος

17:40-18:00 Γιάννης Παπαθεοδώρου (Επ. Καθηγητής Πανεπιστηµίου Ιωαννίνων)

18:00-18:20 Ιφιγένεια Καµτσίδου (Επ. Καθηγήτρια Α.Π.Θ.)

18:20-18:50 Συζήτηση

18:50-19:10 Διάλειµµα/Καφές-Τσάι

ΤΡΙΤΗ ΣΥΝΕΔΡΙΑ: Θέµατα εκκλησιαστικής περιουσίας και µισθοδοσίας του κλήρου
Συντονισµός: Στέλιος Κούλογλου (Δηµοσιογράφος)

19:10-19:30 Μητροπολίτης Μεσσηνίας κ.κ. Χρυσόστοµος (Καθηγητής Ε.Κ.Π.Α.)

19:30-19:50 Τάσος Κουράκης (Αν. Καθηγητής Α.Π.Θ. – Βουλευτής ΣΥ.ΡΙΖ.Α.)

19:50-20:10 π. Βασίλειος Καλλιακµάνης (Καθηγητής Α.Π.Θ.)

20:10-20:30 Κώστας Παπαγεωργίου (Λέκτορας Α.Π.Θ.)

20:30-21:00 Συζήτηση

21:15 Δείπνο

 

Τετάρτη 23 Ιανουαρίου 2013

 

ΤΕΤΑΡΤΗ ΣΥΝΕΔΡΙΑ: Εκκλησία και Αριστερά εν µέσω κρίσης: Δράσεις έναντι των κοινωνικών προβληµάτων

Συντονισµός: Κλέαρχος Τσαουσίδης (Δηµοσιογράφος)

10:00-10:20 Κώστας Σταµάτης (Καθηγητής Α.Π.Θ.)

10:20-10:40 Μητροπολίτης Νεαπόλεως κ.κ. Βαρνάβας

10:40-11:00 Χρήστος Τσιρώνης (Λέκτορας Α.Π.Θ.)

11:00-11:30 Συζήτηση

11:30-12:00 Διάλειµµα/Καφές-Τσάι

ΠΕΜΠΤΗ ΣΥΝΕΔΡΙΑ: Εκκλησία και Αριστερά έναντι του µεταναστευτικού ζητήµατος

Συντονισµός: Νίκος Παπαχρήστου (Δηµοσιογράφος)

12:00-12:20 Παύλος Χαραµής (Πρόεδρος ΚΕ.ΜΕ.ΤΕ.)

12:20-12:40 Μητροπολίτης Σιατίστης κ.κ. Παύλος

12:40-13:00 Στυλιανός Τσοµπανίδης (Επ. Καθηγητής Α.Π.Θ.)

13:00-13:30 Συζήτηση

13:45-16:30 Γεύµα

ΕΚΤΗ ΣΥΝΕΔΡΙΑ: Ο σύγχρονος λόγος της Εκκλησίας και της Αριστεράς. Από τη συγκρουσιακή στη συνεργατική ρητορική

Συντονισµός: Βασίλης Κεχαγιάς (Δηµοσιογράφος)

17:00-17:20 Μητροπολίτης Γόρτυνος κ.κ. Ιερεµίας (Καθηγητής Ε.Κ.Π.Α.)

17:20-17:40 Νικόλας Σεβαστάκης (Αν. Καθηγητής Α.Π.Θ.)

17:40-18:00 Μητροπολίτης Αρκαλοχωρίου κ.κ. Ανδρέας (Καθηγητής Α.Π.Θ.)

18:00-18:20 Ανδρέας Καρίτζης (Δρ. Φιλοσοφίας – Μέλος Κ.Ε. του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.)

18:20-18:50 Συζήτηση

18:50-19:10 Διάλειµµα/Καφές-Τσάι

ΕΒΔΟΜΗ ΣΥΝΕΔΡΙΑ: Η Θρησκευτική Εκπαίδευση στο σύγχρονο ελληνικό σχολείο
Συντονισµός: Σταύρος Τζίµας (Δηµοσιογράφος)

19:10-19:30 Κωστής Παπαϊωάννου (Πρόεδρος Ε.Ε.Δ.Α.)

19:30-19:50 Μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως κ.κ. Άνθιµος
19:50-20:10 Τριαντάφυλλος Μηταφίδης (Εκπαιδευτικός – Επικεφ. της δηµ. Παρ. "Θεσ/νίκη Ανοιχτή Πόλη")

20:10-20:30 Νικόλαος Μαγγιώρος (Επ. Καθηγητής Α.Π.Θ.)

20:30-21:00 Συζήτηση

21:15 Δείπνο

ΠΗΓΗ: Παρασκευή, 11 Ιανουαρίου 2013, http://e-theologia.blogspot.gr/2013/01/blog-post_11.html?spref=fb

Πρώτη δημοσίευση: Posted on Ιανουαρίου 16, 2013 by manitaritoubounou,

Μικρὴ συμβολὴ στὴν κριτικὴ κατανόηση τῶν περιστάσεων ποὺ οἱ καρδιές μας κι οἱ νόες μας βιώνουν

 

Του Βασίλη Ψύλλη

 

Ἀγαπητοὶ φίλοι καὶ συνοδοιπόροι στὸν σκοτεινὸ λαβύρινθο τῆς ἱστορίας παρακαλῶ ἀνεχθεῖτε μου ἕνα ἀκόμη μικρὸ κείμενο….

Ἂν καὶ ἡ ἱστορία βγάζει ψεύτες ὅσους βιάζονται νὰ προδιαγράψουν τὶς ἐξελίξεις της, δὲν παύει ἡ άνθρώπινη συνείδηση νὰ θέλη νὰ διαβάση αὐτὸ ποὺ ἔρχεται. δὲν πρόκειται ἁπλὰ γιὰ μιὰν ἐπιθυμία γνώσης, ἀλλὰ εἶναι πρῶτα καὶ κύρια φυσική της ἀνάγκη νὰ ὑπάρχη κριτικὰ καὶ δημιουργικὰ μέσα στὴν ἀπορία τῆς διάρκειας. σὲ αὐτὸ τὸ πλαίσιο θέλω νὰ μοιραστῶ μαζί σας μιὰν πρόβλεψη:

Πιστεύω ὅτι ἔχουμε μπεῖ σὲ μιὰν πορεία ποὺ θὰ ὁδηγήση (σύντομα ἢ ὄχι, λίγη σημασία ἔχει) στὸ τέλος τοῦ ἔθνους-κράτους. ἂν κρίνω/νιώθω σωστά, αὐτὸ θὰ ἔχη πολλαπλές ἐπιπτώσεις στὸν κόσμο μας καὶ στὴν συνείδηση μας, ὅπως τὰ γνωρίζουμε. ἐδῶ ὅμως θέλω νὰ ἐπισημάνω μόνο μιὰν παράμετρο, σημαντικὴ γιὰ μᾶς, μιᾶς τέτοιας ἐξέλιξης – τὴν ἐκκλησιαστική.

Τὸ τέλος τοῦ ἔθνους-κράτους θὰ συμπαρασύρη μαζί του τὸ ἐκκλησιαστικὸ παράδειγμα ὅπως τὸ γνωρίσαμε. μιλῶ γιὰ τὸ μητροπολιτικὸ-ἐπισκοποκεντρικό μοντέλο τῆς ἐκκλησιαστικῆς φεουδαρχίας. ἕνα μοντέλο ποὺ ἐνῶ ἔχει καταστεῖ, ἐδῶ καὶ πολὺ καιρὸ ἐντελῶς ἄσχετο, ἂν ὄχι ἀκυρωτικό, μὲ τὴν ἀλήθεια τῆς ἐκκλησίας, παραμένει ἰσχυρὸ χάριν δύο παραγόντων:

Ὁ πρῶτος εἶναι ἡ συμπόρευσή του μὲ τὸ κοσμικὸ σύστημα κυριαρχίας καὶ ἡ συνακόλουθη στήριξη του ἀπὸ τοὺς ἄρχοντες τοῦ αἰῶνος τούτου. αὐτὴ γίνεται φανερὴ καὶ ἀπὸ τὶς μετεξελίξεις του ποὺ ἀκολουθήσανε τὶς ἀντίστοιχες κρατικὲς. (ἡ ὀθωμανικοῦ τύπου φεουδαρχία τοῦ παλαιοῦ κυριάρχη καὶ ἡ μικροαστικὴ γραφειοκρατία τοῦ ἐθνικοῦ ἐξαρτημένου κρατιδίου εἶναι ἀναγνωρίσιμες τόσο στὴν ἐκκλησιαστικὴ διάρθρωση ὅσο καὶ στὴν ἐκκλησιαστική ἰδεολογία-'θεολογία' τῶν τελευταίων αἰώνων.)

Ὁ δεύτερος παράγοντας εἶναι ἡ οὐσιαστικὴ ἀπουσία λαοῦ ποὺ θὰ διεκδικοῦσε μιὰν αὐθεντικὴ μεσσιανικὴ ἐμπειρία καὶ θὰ ἀπέτρεπε τὴν μεταμόρφωση τῆς ἐκκλησίας σὲ μηχανισμὸ ἐνθαδικῆς σωτηριολογίας. μὲ αὐτὸ δὲν ἐννοῶ βέβαια ὅτι δὲν ὑπάρχει αὐτὸς ὁ λαός, ἀλλὰ ὅτι ὁ λαὸς κρατήθηκε σὲ μιὰν κατάσταση βαθειᾶς πνευματικῆς ἀμορφωσιᾶς, νηπιότητας καὶ τεμπελιᾶς ἀπὸ τοὺς ἐκκλησιαστικοὺς τσομπαναρέους του. ἐκπαιδεύτηκε στὴν εἰδωλολατρεία μιᾶς φαντασιακῆς 'παράδοσης' καὶ παραδόθηκε στὴν ἄγνοια, ποὺ βαφτίστηκε 'ἁπλότητα', στὴν προσωπικὴ ἀνευθυνότητα, ποὺ βαφτίστηκε 'ὑπακοή', στὴν ἀλαζονεία τῆς αὐτάρκειας τῆς μειονότητας, ποὺ βαφτίστηκε 'ζῆλος Θεοῦ'.

Στὰ χρόνια ποὺ προηγήθηκαν τῆς ἐποχῆς μας οἱ δύο σημαντικότερες συλλογικὲς προσπάθειες ἀναίρεσης τῆς παρακμῆς, αὐτὴ τῆς ὀργανωσιακῆς κοινότητας τῶν καθαρῶν καὶ αὐτὴ τοῦ 'νεο-ὀρθόδοξου' ἐνοριτισμοῦ, ἀπέτυχαν παταγωδῶς γιατὶ καὶ οἱ δυὸ ἦταν βαθειὰ μικροαστικὲς καὶ ἐλιτίστικες. δηλαδὴ οὐσιωδῶς ἀνίκανες νὰ γεννήσουν ὅ,τι αὐθεντικὰ λαϊκό. (ἡ πρώτη κατανόησε τὴν κοινότητα σὰν στράτευμα κι ἡ δεύτερη σὰν χαζοχαρούμενη παρέα καὶ καμμιὰ ἀπὸ τὶς δυό, σὰν ἀληθινὰ μικροαστικές, σὰν κοινότητα κοινῆς ἐμπειρίας.)

Ἀπὸ τὴν ἄλλη, ἡ ἐπανεύρεση τῶν Πατέρων ἢ τῆς μοναχικῆς ἐμπειρίας παρέμειναν ἰδιωτικὰ ἀποκούμπια ἀνίκανα νὰ συγκροτήσουν ἕνα λαϊκὸ κοινοτικὸ γεγονός.

Ἐν τῶ μεταξὺ ὁ καιρὸς πέρασε, οἱ μεγάλες μάζες τῶν πιστῶν ὅλο καὶ πιὸ πολὺ ἀποκόπτονταν ἀπὸ τὴν ἐμπειρία τῆς γῆς καὶ τῆς γλώσσας, ἡ γνώση γινόταν ὅλο καὶ πιὸ ἰδιωτικὴ καὶ διασπαστική, ἡ εἰδωλολατρία ὅλο καὶ πιὸ αὐτάρεσκη καὶ σκληρυμένα ἀτομική.

Ἡ ἱστορία ὅμως ἀγαπᾶ τὴν εἰρωνία. ὅ,τι δὲν μπόρεσε ὁ 'λαὸς' νὰ ἀλλάξη, θὰ τὸ πάρη τὸ ἄγριο ρεῦμα τῶν καιρῶν. φαίνεται (στὰ μάτια μου) νὰ πλησιάζει ἡ ὥρα ποὺ ἡ κενὴ φανφάρα τοῦ μητροπολιτικοῦ κληρικαλισμοῦ θὰ ἀκολουθήση τοὺς ἀφεντάδες της στὴν ἄβυσσο τῆς ἱστορίας. ἀλλὰ μετὰ τί; ποῦ εἶναι ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ ποὺ θὰ μπορέση νὰ χτίση μιὰν νέα ζωντανὴ μεσσιανικὴ κοινότητα; βέβαια δὲν ξεχνῶ ὅτι ὁ Κύριος μπορεῖ νὰ ἀναστήση ἀπὸ τὶς πέτρες τέκνα Ἀβραάμ [Μθ.3:9], καὶ καλὰ καὶ ἅγια θὰ κάνη, ἀλλὰ ἡ εὐθύνη μας ποῦ βρίσκεται; μᾶς φτάνει ἡ αὐτοϊκανοποίηση τῆς ἐπίγνωσης; τῆς καταγγελίας; μήπως θὰ ἔπρεπε κάπως νὰ προετοιμαζόμαστε γιὰ ἕνα πιθανὸ αὔριο χωρὶς τσοπαναρέους; γιὰ ἕνα πιθανὸ μέλλον τρομακτικὰ ὑπεύθυνης ἐλευθερίας;

Ἀκόμη κι ἂν ἡ προφητεία μου (…) εἶναι πλανερή, μήπως ἔχει κάποιο νόημα γιὰ τὸ παρὸν μας νὰ σκεφτόμαστε τὴν εὐθύνη τῆς (ἀνα)γέννησης ἑνὸς λαοῦ; ἔστω κι ἀπὸ πέτρες;

Κι ἂν αὐτὲς οἱ πέτρες εἶναι τὰ παιδιά μας; (τουλάχιστον νὰ μὴν ἔρθουν στὰ κεφάλια μας. εἶναι κι αὐτὸ μιὰ πρόνοια.)

συμπαθάτε με κι ἔρρωσθε!

/βασίλης ψύλλης

18 Δεκέμβρη 2012

ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ

 

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

 

Ο τρίτος των κυβερνητικών εταίρων, στην προσπάθειά του να περισώσει κάποιο αριστερό χαρακτηριστικό στον πολιτικό σχηματισμό του, κατέθεσε πρόταση για φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας. Δεν γνωρίζουμε, αν ο πρωθυπουργός του είχε κοινοποιήσει την πρόσφατη επιστολή του αρχιεπισκόπου, με την οποία αυτός εξέφραζε το παράπονο του για τη διαχεόμενη ψευδή πληροφόρηση ότι η εκκλησιαστική περιουσία δεν φορολογείται.

Το άκρως θλιβερό είναι ότι η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος τηρεί μακριά από την ενημέρωση ακόμη και το μικρό κομμάτι του λαού μας που εκκλησιάζεται τακτικά. Το μεγάλο ήδη έχει μεταστραφεί σε θέσεις όχι απλώς υπέρ της φορολόγησης της ήδη φορολογούμενης εκκλησιαστικής περιουσίας αλλά ακόμη πιο ριζοσπαστικές, όπως αυτή της κρατικοποίησης. Και δεν έχω κατά νουν τους δεμένους στο άρμα της αντιεκκλησιαστικής αριστεράς, αλλά και πολλούς με «φιλεκκλησιαστική» αστική πολιτική συνείδηση.

Η Εκκλησία υπό τα πλήγματα του πολιτικού κόσμου και της διανόησης επί 180 έτη και την αδράνεια των διοικούντων αυτήν έπαψε πλέον να συγκινεί τον λαό, όπως κατά προηγούμενες γενιές. Αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά οι ασκούντες την πολιτική εξουσία. Συνεπώς αντιλαμβάνονται ότι ωρίμασε ο καιρός για τη λήψη σοβαρών αποφάσεων, όπως ο χωρισμός Πολιτείας και Εκκλησίας και δήμευση της εκκλησιαστικής περιουσίας. Αν ακόμη οι αστοί, «συντηρητικοί» και «προοδευτικοί» φαίνονται διστακτικοί αυτό απορρέει από τον φόβο του λαού, που δείχνει να συνέρχεται κάπως, και όχι από τον φόβο αντιδράσεων της Ιεραρχίας.

Η Εκκλησία ευρέθη υπό διωγμό ευθύς με την εγκαθίδρυση της βασιλείας (1833). Τότε διαλύθηκαν 235 μονές και δημεύθηκε η περιουσία τους, ενώ άλλες 226 υποχρεώθηκαν σε τακτική φορολόγηση. Η Ιεραρχία δεν αντέδρασε τότε ούτε στη συνέχεια, όταν οι Βαυαροί επέβαλαν το αυτοκέφαλο της ελλαδικής Εκκλησίας, για να την καταστήσουν υποτελή στην Πολιτεία ως σήμερα. Έκτοτε κάθε φορά που η Πολιτεία σε έκρυθμες καταστάσεις είχε ανάγκη είτε χρημάτων είτε γης προσέφευγε στην Εκκλησία, προκειμένου να εξασφαλίσει πόρους, και εξασφάλιζε. Ουδέποτε η Διοικούσα Εκκλησία ήλεγξε τη διαχείριση της προσφερθείσης από μέρους της περιουσίας. Και δεν υπήρξε η διαχείριση χρηστή.  Πόσοι γνωρίζουν ότι η Εκκλησία με την περιουσία που διέθεσε στο κράτος, θα μπορούσε να μισθοδοτήσει και ασφαλίσει τους κληρικούς της; Πόσοι γνωρίζουν ότι η Εκκλησία υπάγεται, ως Ν.Π.Δ.Δ. στο ίδιο φορολογικό καθεστώς με το Ισραηλινό συμβούλιο. Γιατί αυτό κάνει πως το αγνοεί η ξιφασκούσα κατά της Εκκλησίας αριστερά; Ας εισαγάγει, επι τέλους, στο λεξιλόγιό της και τον όρο σιωνισμός και ας αποκτήσει τη γνώση, ώστε να μην τον συγχέει με τον σημιτισμό (και τα αντί τους). Είναι κοινό μυστικό ότι οι πολιτικοί εξασφάλισαν φιλέτα στα βόρεια προάστια της Αθήνας, όπου έκτισαν τις βίλες τους σε παραχωρηθέντα από την Εκκλησία οικόπεδα. Γιατί η Διοικούσα Εκκλησία δεν περνά στην αντεπίθεση; Ασφαλώς διότι είναι εν πολλοίς συμβιβασμένη με την εχθρικά διακείμενη προς την Εκκλησία αστική Πολιτεία.

Κατά τον 20^ο αιώνα ενδυναμώθηκε το κομμουνιστικό κίνημα και το παράλληλο σοσιαλιστικό, γέννημα των αστών προς παραπλάνηση των λαών. Αυτά, όπως και η μάνα τους, η αστική επανάσταση έπρεπε να εμφανίζουν αντιεκκλησιαστικό πρόσωπο, ώστε να είναι ιδεολογικά συνεπή. Αδιαφόρησαν για τον ιστορικό συμβιβασμό, μετά την απομάκρυνση των μοναρχών από την εξουσία, μεταξύ των αστών και θρησκευτικών ηγετών στις χώρες της Δύσης. Απεναντίας ο συμβιβασμός αυτός προσέφερε πρόσθετα επιχειρήματα κατά της θρησκείας ως «οπίου του λαού». Μπροστά στον επελαύνοντα αθεϊσμό οι θρησκευτικοί ηγέτες στη Δύση δέχθηκαν με ανακούφιση να συμπορευθούν με τους άθεους αστούς, οι οποίοι είχαν την πολιτική φρόνηση να μην επιμείνουν στην κατά μέτωπο επίθεση κατά της θρησκευτικής πίστης, όπως έπραξαν αργότερα οι Μπολσεβίκοι στη Σοβιετική Ένωση. Τους αρκούσε το έργο τους δια των μασονικών στοών, μέσω των οποίων ήλεγχαν τους πολιτικούς, τους πανεπιστημιακούς και πολλούς διανοούμενους. Άλλωστε στο έργο κατεδάφισης της θρησκευτικής πίστης από τις ψυχές του πιστού λαού είχαν άμισθους εργολάβους τους οπαδούς της ποικιλόχρωμης αριστεράς!

Ο λαός αυτά τα παιχνίδια δεν τα κατανόησε ούτε και θα τα κατανοήσει ποτέ. Όσοι διατηρούσαν σταθερή την πίστη, χωρίς να έχουν ενστερνιστεί σε βάθος τον ευαγγελικό λόγο, στήριζαν στις εκλογές «συντηρητικές» παρατάξεις, καθώς έβλεπαν να τους προτρέπουν προς αυτό εκκλησιαστικά πρόσωπα. Αυτή η στάση των διοικούντων την Εκκλησία επαύξανε το μένος εναντίον της εκείνων που διψούσαν για κοινωνική δικαιοσύνη και θεωρούσαν την Εκκλησία, της οποίας το πνεύμα αγνοούσαν, και εξακολουθούν να αγνοούν, θεσμό στήριξης των κρατούντων! Τώρα πλέον οι ιδεολογίες έχουν καταρρεύσει και το πολιτικό παιχνίδι, το στημένο, εξακολουθεί να παρουσιάζει ενδιαφέρον χάρη στην αποχαύνωση των λαών.

Αν η Πολιτεία αποφασίσει τελικά, θα δημεύσει την εκκλησιαστική περιουσία στο σύνολό της. Η αριστερά (ίσως πλην του ΚΚΕ, που δεν επικροτεί καμιά απόφαση των αστών) θα επικροτήσει. Γιατί όμως; Επειδή αυτή θα εκποιηθεί προκειμένου να εξασφαλισθούν οι τρέχουσες οφειλόμενες (;) στους τοκογλύφους δανειστές μας δόσεις; Επειδή ίσως θα επιβραδυνθεί για μερικούς μήνες η περαιτέρω μείωση μισθών, συντάξεων και παροχών υγείας; Δεν είναι αστείρευτη η εκκλησιαστική περιουσία, όπως κάποιοι τονίζουν, για να εξαπατήσουν τον ελληνικό λαό. Σε τελευταία ανάλυση, φίλοι της αριστεράς, θέλετε την ευρωπαϊκή ένωση, θέλετε την ευρωζώνη, συμπαίζετε με τους αστούς πολιτικούς της υποτέλειας και της εκποίησης της χώρας και το πάθος σας κατά της Εκκλησίας παραμένει αμείωτο. Ε, λοιπόν, τολμούμε να γράψουμε. Η ευρωπαϊκή ένωση θα διαλυθεί και μαζί της η ευρωζώνη της Εκκλησίας όμως «πύλαι Άδου ου κατισχύσουσι»!

Η Διοικούσα Εκκλησία έχει την τελευταία ευκαιρία να επανορθώσει τα σφάλματά της ως εκ της μεροληπτικής στάσης πολλών από τα μέλη της στα πολιτικοκοινωνικά πράγματα στα πλαίσια του άκρως αντιευαγγελικού αστικού συστήματος. Πρέπει να σταθεί εμφανώς στο πλευρό του δοκιμαζόμενου λαού μας και, αφού ζητήσει συγγνώμη για την ως τώρα στάση της, να κηρύξει μετάνοια, καθώς οι συμφορές που μας βρήκαν είναι απόρροια των αμαρτιών μας. Ας σπεύσουν να διαχωρίσουν, επί τέλους, τη θέση τους από Πολιτεία σαφώς άθεη και αντιευαγγελική. Ας σπεύσουν στην αξιοποίηση της εναπομείνασας περιουσίας προσκαλώντας τους πιστούς σε εθελοντική εργασία με εκπόνηση μελετών, με συμβολή στις εργασίες, με δωρεές, με εθελοντική προσφορά. Πρέπει, όταν η Πολιτεία αποφασίσει, και θα το αποφασίσει, να δημεύσει την περιουσία να μην έχει παραμείνει στο ελάχιστο αυτή αναξιοποίητη. Πρέπει το κοινωνικό έργο της Εκκλησίας να ενταθεί, καθώς εντείνεται η κρίση που οδηγεί στη φτώχια ευρύτερα στρώματα του λαού. Τότε ας τολμήσει η όποια «αριστερά» του συστήματος να «βάλει χέρι» στην εκκλησιαστική περιουσία. Θα βρει απέναντί της σύσσωμο τον ελληνικό λαό. Αν δεν το πράξει αυτό η Διοικούσα Εκκλησία, θα ακούσει από τον λαό, πάλι σύσσωμο: «Καλά έκαναν και τα πήραν από τους δεσποτάδες»!

                                                                                   

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ», 3-9-2012    

 

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΠΕΙΡΑΙΩΣ κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΠΕΡΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ – Μέρος ΙΙ

 

Του Μανώλη Καλομοίρη*

Συνέχεια από το Μέρος Ι

 Ο Μητροπολίτης Πειραιώς φθάνει στην συνωμοσιολογία!

Γράφει: «Συνεπῶς ἀντιλαμβάνεται κανείς εὐχερῶς ὅτι οἱ κομματικοί αὐτοί σχηματισμοί μέ τήν πρότασή τους αὐτή κηρύσσουν διωγμό κατά τῆς μάννας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί μόνον. Τίθεται λοιπόν ἀναποδράστως σέ κάθε ἄνθρωπο καλῆς θελήσεως τό ἐρώτημα: ἐνεργοῦν μόνοι τους ἤ εἶναι διατάκτες, ὑπεργολάβοι καί ἐντολοδόχοι γνωστῶν ἀνθελληνικῶν κέντρων τοῦ διεθνιστικοῦ συστήματος καί τῆς νέας τάξεως πραγμάτων πού ἐπιδιώκουν καί τό γκρέμισμα τῆς εὐρωζώνης καί τήν κατάρευση τοῦ κοινοῦ εὐρωπαϊκοῦ νομίσματος καί τήν ἠθική ἐξαχρείωση καί ἐξανδραποδισμό τῶν πολιτῶν τοῦ κόσμου».

Εδώ ο κ. Σεραφείμ αμφισβητεί ότι από μόνα τους τα κόμματα της Αριστεράς πιστεύουν στον χωρισμό Κράτους-Εκκλησίας, αλλά ότι πιθανόν – χωρίς να παραθέτει κανένα στοιχείο – κρύβονται Ανθελληνικά Κέντρα, η Νέα Τάξη Πραγμάτων, και όσοι θέλουν να καταρρεύσει το Ευρώ και η Ευρωζώνη. Νά' σου και υποστηρικτής του Ευρώ και της Ευρωζώνης παρότι εχθρός της Παγκοσμιοποιήσεως και του Διεθνιστικού Συστήματος, αν και το αντιφατικό είναι ότι υιοθετεί τη προπαγάνδα των κατεστημένων ΜΜΕ και της διεθνικής και εγχώριας ελίτ πως αν βγει ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση θα φύγουμε από το Ευρώ!

Πέρα από τη συνωμοσιολογία, οι λόγοι της πρότασης αυτής, σύμφωνα με τον Δημήτρη Στρατούλη, στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ είναι:

«Σήμερα, λοιπόν, θεωρούμε ότι έχει καταστεί ώριμο κοινωνικό αίτημα η πάγια θέση μας ότι για μια σύγχρονη και δημοκρατική πολιτεία, αλλά και για μία εκκλησία χωρίς εξαρτήσεις που θα λειτουργεί και θα δρα με βάση την πραγματική αποστολή της, είναι αναγκαίος ο διαχωρισμός Κράτους-Εκκλησίας, και σε συνταγματικό επίπεδο. Άλλωστε και σε άλλες χώρες που ισχύει αυτό, όπως η Κύπρος, η Εκκλησία δεν έχασε, αντιθέτως μάλλον μπόρεσε να αναπτύξει καλύτερα τις δράσεις της, την πνευματική αποστολή της και την κοινωνική προσφορά της. Σε αυτό το πλαίσιο, αγωνιζόμαστε μαζί πλέον με τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών και διεκδικούμε ορισμένα δημοκρατικά αυτονόητα:

– Τον συνταγματικό χωρισμό κράτους-εκκλησίας: Έχουμε επανειλημμένως προτείνει την αναθεώρηση του άρθρου 3.1 του Συντάγματος, προκειμένου να αναπροσδιοριστούν οι σχέσεις Πολιτείας και Εκκλησίας και να επέλθει ο χωρισμός τους υπό καθεστώς αμοιβαίου σεβασμού των κοινά αποδεκτών διακριτών ρόλων των δύο θεσμών.

– Τη διασφάλιση της θρησκευτικής ουδετερότητας της χώρας, με σεβασμό όλων των αναγνωρισμένων θρησκειών, των δικαιωμάτων τους αλλά και των υποχρεώσεων που απορρέουν από αυτά. Αυτό σημαίνει την εξάλειψη κάθε είδους διακρίσεων ανάμεσα στους πολίτες με βάση τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις (σε ζητήματα δημόσιας διοίκησης, δικαιοσύνης, εκπαίδευσης κλπ).

– Την κατάργηση της πλήρους ή μερικής φοροαπαλλαγής των εισοδημάτων των θρησκευτικών Νομικών Προσώπων από ακίνητα που εκμεταλλεύονται εμπορικά. Θεωρούμε ότι και αυτά θα πρέπει να υπάγονται κανονικά και χωρίς εξαιρέσεις ή χαριστικές ρυθμίσεις στο φορολογικό καθεστώς που ισχύει για όλους τους πολίτες της χώρας, για όσους διαθέτουν περιουσία και αναπτύσσουν οικονομική δραστηριότητα. Ασφαλώς εξαιρούνται οι Ιεροί Ναοί και εν γένει οι λατρευτικοί χώροι καθώς και τα ακίνητα που αξιοποιούνται για κοινωφελείς και φιλανθρωπικούς σκοπούς όπως οι χώροι των συσσιτίων, γηροκομείων και άλλων παρεμφερών δράσεων» (http://www.amen.gr/index.php?mod=news&op=article&aid=9262). 

Μήπως οι Ιουδαίοι και οι Μουσουλμάνοι θα έχουν ανώτερο νομικό καθεστώς από την Ορθόδοξη Εκκλησία;

Ο Μητροπολίτης Πειραιώς ακολούθως θέτει το ερώτημα αν «ἡ ὑπαγωγή τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος στήν ὁποία πολυειδῶς ὀφείλει τό Ἔθνος ἀπό ΝΠΔΔ σέ ἁπλό Σωματεῖο ἤ Ἕνωση προσώπων θά συμπαρασύρει καί τό ὑφιστάμενο νομικό καθεστώς τῶν Μουφτειῶν τῆς Μουσουλμανικῆς θρησκευτικῆς παραδοχῆς πού προβλέπεται ἀπό τήν Συνθήκη τῆς Λωζάνης καί τοῦ Κεντρικοῦ Ἰσραηλιτικοῦ Συμβουλίου, γιατί κάτι τέτοιο δέν προαναγγέλεται ἀπό τά παραπάνω πολιτικά κόμματα».

Σε αυτό έχουν απαντήσει τα κόμματα της Αριστεράς με σαφήνεια ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία, οι Μουσουλμάνοι, οι Ιουδαίοι και οι άλλες θρησκευτικές κοινότητες θα έχουν ίσο νομικό καθεστώς. Και πιο συγκεκριμένα ο ΣΥΡΙΖΑ, ως το μεγαλύτερο κόμμα, αναφέρει σε σχετική πρόταση νόμου το 2005: «Με το άρθρο 2 της πρότασης προβλέπεται ως θεσμικό πρότυπο για την οργάνωση και λειτουργία όλων ανεξαίρετα των αυτοτελών θρησκευτικών κοινοτήτων – δηλαδή όσων αντιστοιχών σε ξεχωριστά θρησκεύματα- η «θρησκευτική ένωση», ως ιδιότυπο νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου….

Προτείνεται, δηλαδή, για πρώτη φορά η θεσμοθέτηση ενός «θρησκευτικού νομικού προσώπου» ως μοναδικού φορέα της συλλογικής θρησκευτικής δράσης, με ταυτόχρονη αναγνώριση στα μέλη του της ελευθερίας να καθορίζουν κατά το δοκούν τα οργανωτικά τους ζητήματα. Για την απόκτηση της νομικής προσωπικότητας από την θρησκευτική ένωση δεν απαιτείται προηγούμενη άδεια (η οποία, ακόμη και αν η χορήγησή της περιβαλλόταν από δικαστικές εγγυήσεις, θα αντέκειτο πιθανότητα στις εγγυήσεις της θρησκευτικής ελευθερίας) αλλά απλή εγγραφή σε ενιαίο δημόσιο βιβλίο που θα τηρείται για ολόκληρη τη χώρα στο Εφετείο Αθηνών, ύστερα από αίτηση είκοσι(20) τουλάχιστον ενδιαφερομένων» (http://www.syn.gr/gr/keimeno.php?id=11583). 

Είναι λιγότερο πατριώτης ο κ. Δρίτσας, βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ;

Επίσης αμφισβητεί τον πατριωτισμό του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ κ. Δρίτσα επειδή δεν θρησκεύεται διότι «ποτέ δέν τίμησε τούς μάρτυρες, τούς ἥρωες καί τά θύματα πού ἔπεσαν στόν βωμό τῆς ἐλευθερίας τοῦ Γένους ἀπουσιάζοντας συστηματικά ἀπό τίς σχετικές ἐθνικές καί θρησκευτικές ἐκδηλώσεις. Περιφρονεῖ ὁποιαδήποτε ἐκδήλωση τῆς μητρός Ἐκκλησίας ἀκόμη καί στίς κοινωνικές της διαστάσεις καί διερωτᾶται κανείς αὐτό εἶναι τό πρότυπο πολιτικῆς συμπεριφορᾶς πού θά ἐγκαινιάσει τό κόμμα του στήν ἑλληνική Κοινωνία καί γι' αὐτό προαναγγέλει τήν διάλυση τοῦ θεσμοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους;».

Αλλά είναι πατριωτικές οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ και του ίδιου του κ.Δρίτσα που τις παρουσίασε: «Η εσωτερική ανασυγκρότηση και η αναγέννηση της χώρας μας συνδέεται άρρηκτα και με τη διεκδίκηση μιας νέας εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής στη βάση μιας νέας εθνικής στρατηγικής μιας στρατηγικής που προάγει τις αδιαπραγμάτευτες αρχές της εθνικής ανεξαρτησίας, της λαϊκής κυριαρχίας, της δημοκρατίας, της ειρήνης, της ελευθερίας και της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας» (www.syriza.gr).

Υπέρ του χωρισμού Εκκλησίας-Κράτους Ορθόδοξοι θεολόγοι και κληρικοί!

Έχει ενδιαφέρον τέλος, να μάθουμε ότι ακόμη και μέσα στην Ορθοδοξία υπάρχουν φωνές που είναι υπέρ του χωρισμού Κράτους και Εκκλησίας. Ο μεγάλος Ορθόδοξος Θεολόγος Χρήστος Ανδρούτσος έγραψε: "Ουδέν άλλον απομένει εις την Εκκλησίαν παρά να επισπεύσει τον χωρισμόν αυτής από την Πολιτείαν, δια να επιτύχει την ελευθερία δράσεώς της, αφού η μέχρι σήμερον σύνδεσίς της προς το κράτος εγένετο πρόξενος βλάβης παρά ωφέλειας" (βιβλίο "ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΕΞ ΕΠΟΨΕΩΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ", σελ.55). Ακόμη και ο πολύ γνωστός Ορθόδοξος θεολόγος-κοινωνιολόγος κ.Γιώργος Μουστάκης τάσσεται υπέρ του χωρισμού Κράτους και Εκκλησίας και μάλιστα έγραψε ολόκληρο βιβλίο πάνω στο θέμα αυτό, με τίτλο "Η αναγκαιότης Χωρισμού Κράτους-Εκκλησίας"!».

Ο τ. Επίσκοπος Φλωρίνης κ. Αυγουστίνος Καντιώτης γράφει με την αιχμηρή του γραφίδα στο βιβλίο «ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΚΑΙ ΖΩΣΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ» σελ.12 και 208, 210:

«…Δυστυχώς η ιδέα της απελευθερώσεως της Εκκλησίας μας εκ των δεσμών του Κράτους δεν είναι προσφιλής ούτε στην Ιεραρχίαν. Εάν εξαιρέσωμεν σπανίας τινάς περιπτώσεις Ιεραρχών, ως του αειμνήστου Κασσανδρείας Ειρηναίου, οι οποίοι και δι'΄υπομνημάτων εζήτησαν τον χωρισμό Εκκλησίας και Κράτους, οι επίσκοποι ουδέ θέλουν καν ν' ακούσουν την λέξιν 'χωρισμός' φοβούμενοι μήπως χάσουν τα ατομικά προνόμια, τα οποία ως αξιωματούχοι εν τη Κρατικοποιηθείση Εκκλησία έχουν, ως και τα πτωχά 'κεράτια' τα οποία ρίπτει εις τον δίσκον της επαιτείας της Εκκλησίας δια την συντήρησιν του κλήρου το Υπουργείον των Οικονομικών. …Η Εκκλησία μαραίνεται χωριζομένη όχι του Κράτους, αλλά του Χριστού. …[Οι πολιτικοί και εκκλησιαστικοί άρχοντες] συνήνωσαν εις ένα τερατώδες ον Εκκλησίαν και Κράτος…

Η Εκκλησία υπετάγη εις το Κράτος. Η υποταγή όμως αύτη και προσκόλλησις εις το άρμα του Κράτους αποτελεί πλέον προδοσίαν των αρχών του Χριστιανισμού, προδοσία, δια την οποίαν ευθύνεται ολόκληρος η Ιεραρχία. …

Η ριζική λύσις η οποία θα αποδώση την ελευθερίαν εις την Εκκλησίαν είνε ο χωρισμός Εκκλησίας και Κράτους… Ο χωρισμός είναι αναπόφευκτος. Βεβαίως μετά τον χωρισμόν η ηγεσία της Εκκλησίας δεν θα έχη την εξωτερικήν εκείνην αίγλην, την οποίαν έχει σήμερον φερομένη και υψουμένη επί της ράχεως του θηρίου, της πολιτικής εξουσίας. Βεβαίως δεν θα έχη το προβάδισμα εις τας δημόσιας τελετάς. Βεβαίως δεν θα αποδίδωνται εις τους αρχιερείς τιμαί αντιστράτηγων, ουδέ θα δίδωνται Μεγαλόσταυροι, ουδέ θα κρατούν ομοβροντίαι όπλων επί τω ενταφιασμώ αυτών. Βεβαίως δεν θα έχουν καμμίαν υλικήν βοήθειαν από το Κράτος…Μία ώρα ελευθέρας Εκκλησίας είνε μυριάκις προτιμοτέρα εκατόν ετών, τα οποία θα διαρρέουν μονοτόνως μέσα εις μίαν δούλην και αθλίαν Εκκλησίαν, ταπεινήν υπηρέτριαν, 'γκαρσόνι' των θελημάτων του κόσμου. Διότι ότι δύναται να γίνη εντός μιας ώρας εις την ελευθέραν Εκκλησίαν δεν δύναται να γίνη εντός ενός αιώνος εις την δούλην Εκκλησίαν της οποίας οι κληρικοί λογίζονται ως ετεροκίνητα ως 'ηριθμημένα τεμάχια της κρατικής μηχανής', κατά προσφυάν παρομοίωσιν, κινουμένης κατά τας διαταγάς των κρατούντων. Ο αήρ της ελευθερίας όστις ζωογόνος θα πνεύση εις όλον το σώμα της Εκκλησίας θα είναι τοιούτος, ώστε το σημερινόν χλοάζον τέλμα των κοαζόντων βατράχων θα διαλυθή. Νέος κόσμος θα εκπηδήση, ο κόσμος της ελευθερίας των τέκνων του Θεού…Οι επίσκοποί μας ελευθερούμενοι από τον θανάσιμον εναγκαλισμόν του Κράτους, απαλλασσόμενοι της φοβεράς γραφειοκρατίας, των διαρκών ενοχλήσεων και ανιαρών επισκέψεων των εν τέλει επισήμων θα επανεύρουν τον απολεσθέντα εαυτό των, θα γίνουν πνευματικώτεροι, αποστολικώτεροι…».

Είναι απαράδεκτο η διοικούσα Εκκλησία να περιμένει για τη χειροτονία νέων κληρικών να συμφωνεί το Κράτος σε αυτό και να εκδίδει τα ανάλογα προεδρικά διατάγματα ο υπουργός για τον διορισμό νέων θέσεων Επισκόπων. Είναι απαράδεκτο να είναι η διοικούσα Εκκλησία αιχμάλωτη στα γρανάζια του κρατικού μηχανισμού. Όχι μόνο δεν χρειάζεται για το πνευματικό της έργο, αλλά στη πραγματικότητα γίνεται εμπόδιο σε αυτό.

Το άρθρο του Μητροπολίτη Πειραιώς ήταν μισαλλόδοξο και προκατειλημμένο. Ήθελε να δημιουργήσει εντυπώσεις αναληθείς με ψεύδη και συνωμοσιολογίες, προφανώς για να επηρεάσει το ποίμνιό του ή τους οπαδούς του σε βάρος της Αριστεράς και προφανώς αντίστροφα να τους οδηγήσει σε δεξιά κατεύθυνση.

Τώρα που ο λαός έχει υποφέρει τόσο πολύ τα τελευταία χρόνια από την επίθεση των δυνάμεων του κεφαλαίου και της διεθνούς και ντόπιας οικονομικής και πολιτικής ελίτ με τα μνημόνια και την άγρια λιτότητα και την πρωτοφανή φτωχοποίηση των λαϊκών στρωμάτων, έρχεται ο Μητροπολίτης κ. Σεραφείμ να δώσει χείρα βοηθείας στο σύστημα ώστε να χτυπήσει την Αριστερά, την μόνη δύναμη που μπορεί να ανατρέψει τη κατάσταση σε φιλολαϊκή κατεύθυνση καταργώντας τα Μνημόνια και ξαναφέρνοντας την ελπίδα στο προσκήνιο.

Οι θέσεις της Αριστεράς και πιο συγκεκριμένα του ΣΥΡΙΖΑ για ανακούφιση των φτωχών και αδυνάτων καθώς και για επιβάρυνση των πλούσιων, όπως και η αποκατάσταση του κοινωνικού κράτους (δωρεάν Υγεία, Παιδεία, πρόνοια) είναι πολύ πιο σύμφωνες με τη χριστιανική διδασκαλία της κοινωνικής δικαιοσύνης υπέρ των φτωχών και κατά των πλουσίων απ' ότι άλλων παρατάξεων. Και δεν δείχνει περισσότερη χριστιανικότητα, το πέρασμα αστών πολιτικών από τις εκκλησίες, ώστε να δώσουν το παρόν και να φωτογραφηθούν ή να κάνουν χειραψίες με τους πιστούς ώστε να δείξουν ότι είναι καλοί χριστιανοί για ψηφοθηρικούς λόγους, όταν υποστηρίζουν τα συμφέροντα των οικονομικά ισχυρών! Περισσότερη χριστιανικότητα δείχνουν οι πολιτικές θέσεις υπέρ των φτωχών και των αδυνάτων, δηλαδή υπέρ των αδελφών του Χριστού, σύμφωνα με το Ευαγγέλιο του Ματθαίου 25ο κεφάλαιο. 

Παρασκευή, 15 Ιουνίου 2012

* Μανώλης Καλομοίρης – http://xristianospolitiki.blogspot.gr/2012/06/blog-post_15.html