Επαναστατικοφανής βερμπαλισμός

 

ΑΠΟΤΙΜΗΣΗ ΕΚΛΟΓΩΝ

 

Του Ευτύχη Μπιτσάκη*

Έγιναν και οι εκλογές! Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ συγκέντρωσε έναν αριθμό ψήφων ελαφρώς κατώτερο από το άθροισμα των συνιστωσών της. Γιατί λοιπόν ο λόγος της δεν βρήκε σημαντική ανταπόκριση στις πιο ευαίσθητες έστω δυνάμεις της κοινωνίας; Η συζήτηση άρχισε και το γεγονός αυτό είναι θετικό. Ποιο είναι όμως το κύριο χαρακτηριστικό των περισσότερων ως τώρα παρεμβάσεων; Συχνά σωστές διαπιστώσεις στα επιμέρους, κριτική «από αριστερά» και στο τι πρέπει να γίνει και ο συνήθης επαναστατικοφανής βερμπαλισμός.

Στις περισσότερες περιπτώσεις στις οποίες αναφέρομαι, αναπαράγεται η διαχρονική αντίφαση της αριστερής πολιτικής σκέψης στη χώρα μας, σκέψη που κινείται σε δυο μη τεμνόμενα επίπεδα: στο εμπειρικό, και σε ένα αφηρημένο, γενικόλογο, και στην περίπτωσή μας επαναστατικοφανή «θεωρητικό» λόγο. Αλλά, παραφράζοντας τον Καντ, θα επαναλάμβανα το γνωστό: η πράξη χωρίς τη θεωρία είναι τυφλή. Η θεωρία χωρίς την πράξη, είναι κενή! Ποια είναι η βασική αιτία της πολυδιάσπασης και της καχεξίας και των τριών συνιστωσών της ελληνικής Αριστεράς; Η έλλειψη στρατηγικής.

Η διάρρηξη της διαλεκτικής ενότητας στρατηγικής και τακτικής. Το ΚΚΕ, αντί να αντιμετωπίσει τη σημερινή πραγματικότητα, γύρισε πίσω 70 χρόνια. Ο ΣΥΝ, ιδιόμορφο αριστερό – ριζοσπαστικό κόμμα, είναι στην ουσία άθροισμα δυο τάσεων, εκ των οποίων η μία, έστω και αν δεν το ομολογεί ρητά, αποβλέπει στη συγκυβέρνηση με το σοσιαλδημοκρατικό – νεοφιλελεύθερο ΠΑΣΟΚ. Οι αριστερές συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ επιχειρούν να υπερβούν τη συγκρουσιακή κατάσταση, χωρίς μέχρι αυτή τη στιγμή να φαίνεται ορατή η στροφή προς τα αριστερά.

 

Και το ΝΑΡ; (Δεν θα αναφερθώ στις υπόλοιπες δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς για ευνόητους λόγους). Λοιπόν το ΝΑΡ: μια άγχρωμη, άοσμη, άτολμη απόφαση της Πολιτικής Επιτροπής, που δεν έθεσε καν τα βασικά ερωτήματα που θα αφορούσαν στο γεγονός της στασιμότητάς του. Το γεγονός ότι το ΝΑΡ διέψευσε τις ελπίδες που είχε γεννήσει πριν 20 χρόνια η πρώτη, από αριστερά, μεγάλη διάσπαση του ΚΚΕ. Λοιπόν, ανεπαρκής η απόφαση του καθοδηγητικού οργάνου. Ορισμένες θετικές, κριτικές παρεμβάσεις. Και προπαντός: η επανεμφάνιση ενός αριστερού σεκταρισμού, που βλέπει σαν δεξιά μετατόπιση οποιαδήποτε απόπειρα κοινής δράσης και συνεργασίας της κατακερματισμένης σε πλήθος οργανώσεων και «γκρουπούσκουλων» εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Σύμφωνα με την εκτίμηση οκτώ μελών της ΠΕ (βλ. http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=6729&mode=thread&order=0&thold=0 ) «η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έγινε το όχημα μιας συνολικής μετατόπισης της πολιτικής και της φυσιογνωμίας του ΝΑΡ, εγκατάλειψη των πιο προωθημένων πολιτικών και θεωρητικών στοιχείων που μας ξεχώρισαν» κλπ. Στο ίδιο κλίμα κινείται και το κείμενο παραίτησης των τεσσάρων μελών του γραφείου της ΠΕ. Κατά τους υπογράφοντες, «το ζητούμενο δεν είναι να ενωθούν τα θραύσματα της υπάρχουσας Αριστεράς», αλλά να δημιουργηθεί ένα επαναστατικό ρεύμα κλπ. Στόχος η ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

 

ΑΝΕΠΑΡΚΗΣ ΣΥΝΔΕΣΗ ΘΕΩΡΙΑΣ ΜΕ ΠΡΑΞΗ

 

Αθεμελίωτες επικρίσεις περί «παναριστεράς» (ποιος το ΝΑΡ έχει μιλήσει υπέρ μιας παναριστεράς;), η οποία προβάλλεται ως θετικό, με αποτέλεσμα «η συζήτηση για την ενότητα της Αριστεράς να έχει αντικαταστήσει την ενότητα της τάξης». Μεγάλα λόγια, κούφιος βερμπαλισμός. Αλλά ποιος μιλάει για ενότητα; Το πρόβλημα είναι η κοινή δράση, η συνεργασία με βάση επιμέρους θέσεις απέναντι στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, και προοπτικά, μέσα από την κοινή δράση, τις συνεργασίες, τις θεωρητικές συγκλίσεις, να υπάρξει η υπέρβαση με την αυτοδιάλυση και τη δημιουργία ενός κόμματος επαναστατικού και δημοκρατικού.

Έπρεπε λοιπόν να μη συγκροτηθεί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ; Και το ΝΑΡ, άσπιλο μέσα στην επαναστατική του καθαρότητα, θα συνέπαιρνε τις μάζες! Που ζούμε; Έστω! Τι προτείνουν λοιπόν οι εξ αριστερών επικριτές; «Είναι ώρα για μια πραγματική επαναστατική απάντηση στην κρίση (…) η ώρα της εξέγερσης και της πράξης» κλπ. Ζούμε λοιπόν σε προεπαναστατική περίοδο και δεν το πήραμε είδηση; Θα περίμενε κανείς κάποια συγκεκριμένη ανάλυση «της συγκεκριμένης κατάστασης» που θα συνέβαλε στο άνοιγμα της συζήτησης για την ανύπαρκτη στρατηγική του ΝΑΡ. Αντί γι' αυτό, ο πάγιος βερμπαλισμός, κατανοητός για τους δεκαοκτάρηδες, αλλά θλιβερός όταν καλύπτει το χώρο της αναιμικής επαναστατικής θεωρίας.

Υποστήριξα λοιπόν ότι το ΝΑΡ, όπως και οι άλλες συνιστώσες της Αριστεράς, δεν έχει επεξεργαστεί μια στρατηγική διεξόδου, υπέρβασης και πορείας προς το σοσιαλισμό (ας αφήσουμε για την ώρα τον κομμουνισμό, ας μην είμαστε τόσο βιαστικοί). Τι έπρεπε λοιπόν να έχει κάνει αυτά τα 20 χρόνια το ΝΑΡ, ή έστω να έχει επιχειρήσει να κάνει, με αφετηρία δύο θέσεις: ότι ο καπιταλισμός απειλεί πλέον την ίδια την επιβίωση της ανθρωπότητας και ότι, κατά συνέπεια, ο σοσιαλισμός αποτελεί όρο για την επιβίωσή της.

 

Πρώτον, να επιχειρήσει μια ερμηνεία της κατάρρευσης του σοσιαλιστικού στρατοπέδου. Έγινε μια πρώτη προσπάθεια σε σωστή κατεύθυνση με αφορμή το 2ο Συνέδριο. Έκτοτε το θέμα εγκαταλείφθηκε. Ουσιαστικά αγνοήθηκαν και δεν αξιοποιήθηκαν κείμενα της Διαλεκτικής, της Ουτοπίας, βιβλία όπως του Κάππου, του Ρούση, το δικό μου Φάντασμα κλπ. Αλλά η Αριστερά δεν έχει μέλλον αν δεν ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς της με το παρελθόν. Και το «ξεκαθάρισμα» δεν θα αφορά μόνο πρακτικά προβλήματα και κομματικές διατριβές. Το πρόβλημα πρέπει να τεθεί και στο φιλοσοφικό – ανθρωπολογικό επίπεδο. Δηλαδή, πρέπει να αντιμετωπισθεί το ερώτημα αν η ανθρώπινη φύση είναι συμβατή με το σοσιαλισμό. Δεν είναι τυχαίο ότι στο πρώτο τεύχος της Ουτοπίας, πριν 17 χρόνια, υπάρχει άρθρο με αυτό τον τίτλο. Ποιος ασχολήθηκε με αυτό το θέμα, που από άλλες πλευρές αντιμετωπίστηκε στα Γονίδια του Μέλλοντος, βιβλίο που επίσης αγνοήθηκε από τις οργανώσεις όχι όμως και από το αναγνωστικό κοινό;

 

Δεύτερο, συγκεκριμένη μελέτη του χαρακτήρα, της δυναμικής και της καταστροφικής πορείας του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού. Έγινε μια πρώτη απόπειρα, προτάθηκε η έννοια του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, και μείναμε με την έννοια, την οποία επαναλαμβάνουμε χωρίς να τη συγκεκριμενοποιούμε.

 

Τρίτο, η κατάσταση της εργατικής τάξης, του εργατικού και του κομμουνιστικού κινήματος. Θεωρούμε τους εαυτούς μας περίπου εκπρόσωπους της εργατικής τάξης, την οποίαν δεν γνωρίζουμε: τις συνθήκες εργασίας, τον τρόπο ζωής, την ιδεολογία, την κουλτούρα, τη διαδικασία ενσωμάτωσης, την τάση άρσης της ιδεολογικής αλλοτρίωσής της κλπ. Πότε απασχόλησαν αυτά τα ερωτήματα το ΝΑΡ, στα σοβαρά; Προφανώς υπάρχουν επιμέρους επεξεργασίες, αλλά αυτό αρκεί;

 

Τέταρτο, συνολικά η ελληνική κοινωνία γίνεται όλο και περισσότερο συντηρητική; Το ερώτημα είναι μονοδιάστατο, και οι οικονομίστικες ερμηνείες δεν αρκούν. Εκτός από την τάση μικροαστικοποίησης σημαντικού μέρους των κατοίκων των πόλεων και της αγροτιάς, ποιος είναι ο ρόλος του σύμφυτου με την αστική κοινωνία χυδαίου υλισμού και ατομισμού, ο ρόλος της διάρρηξης των κοινωνικών σχέσεων, ο αποχαυνωτικός ρόλος  των ΜΜΕ κλπ.; Ο Μαρξ αποκαλούσε τους συμπατριώτες του «λαό προβάτων». Εμείς προς τα πού οδεύουμε; Και τι κάνουμε;

 

Πέμπτο, τι είδους σοσιαλισμό σκιαγραφούμε; Όχι «αυτόν που γνωρίσαμε»! Σύμφωνοι! Αλλά μέσα από ποιους δρόμους; Και: εργατική δημοκρατία ή δικτατορία του προλεταριάτου; Και πώς θα επιτευχθεί η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, και η διαλεκτική κεντρικού σχεδιασμού και αποκέντρωσης; Και πώς το κόμμα και το κράτος δεν θα αυτονομηθούν για μια ακόμη φορά από την κοινωνία, με τις γνωστές συνέπειες; Και τέλος: τι θα γίνει με την περίφημη «απεριόριστη ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων;». Οι φυσικοί πόροι εξαντλούνται. Πώς θα υπάρξει λοιπόν η δυνατότητα για ένα βιώσιμο μεταβολισμό ανθρώπου – φύσης; Αυτά τα κεφαλαιώδη ερωτήματα πόσο μας έχουν απασχολήσει; Το πολύ ως «οικολογικά»!

 

Εκτο και, κατ' ανάγκην τελευταίο, έχουμε συγκεκριμένη στρατηγική απάντηση στο πρόβλημα της ΕΕ; Το σύνθημα: «Ευρώπη των Λαών», είναι αφηρημένο. Δεν συγκεκριμενοποιεί τους δρόμους μέσα από τους οποίους η «Ευρώπη των πολυεθνικών» θα μετασχηματισθεί σε «Ευρώπη των Λαών». Το ΝΑΡ (όπως και το ΚΚΕ) υποστηρίζει τη θέση: Έξω από την ΕΕ. Η θέση φαίνεται επαναστατική, αλλά δεν πείθει: πώς μπορεί μια χώρα να είναι βιώσιμη έξω από το μόρφωμα της διεθνοποιημένης καπιταλιστικής Ευρώπης; Μήπως στο γεγονός της ενωμένης Ευρώπης του κεφαλαίου, πρέπει να αντιπαρατεθεί η προοπτική της διεθνοποίησης του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος με στρατηγικό στόχο τις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Δημοκρατίες της Ευρώπης; Όσο επαναλαμβάνουμε: έξω από την ΕΕ, δεν πείθουμε. Ιδού λοιπόν άλλο ένα ερώτημα ανοικτό. Ιδού η Ρόδος!

 

Επιχείρησα ως εδώ να επισημάνω ορισμένες από τις αδυναμίες του ΝΑΡ. Το ΝΑΡ όπως σημείωσα, δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες που είχε γεννήσει η δημιουργία του. Όμως, σε καταστροφικούς καιρούς, το ΝΑΡ επιβίωσε, και θα μπορέσει να παίξει θετικό ρόλο στην ανασυγκρότηση της ριζοσπαστικής Αριστεράς, στο βαθμό που θα πραγματοποιήσει μια εσωτερική υπέρβαση προς δυο κατευθύνσεις: τη θεωρητική ανεπάρκεια και την οργανωτική χαλαρότητα αφενός, και αφετέρου το ξεπέρασμα του επαναστατικοφανούς αριστερισμού.

 

Σημειώνω ορισμένες από τις αιτίες της σημερινής κατάστασης του ΝΑΡ. Γιατί φύγαμε από το ΚΚΕ; Οι περισσότεροι λόγω διαφωνίας με τη δεξιά στροφή του. Ωστόσο, διαπαιδαγωγημένοι στο πλέγμα σεκταρισμού – οπορτουνισμού, διατήρησαν λιγότερο ή περισσότερο την πρώτη πλευρά της αντίφασης.

Με τη δημιουργία του ΝΑΡ δεν άνοιξε μια πλατιά, δημοκρατική συζήτηση για τις αιτίες της αποχώρησης και για το μέλλον του εγχειρήματος. Οι διαφορές και οι αντιθέσεις δεν δημοσιοποιήθηκαν και δεν συζητήθηκαν. Συνέπεια: αποχωρήσεις, απογοητεύσεις, διαδικασία συρρίκνωσης αντί για ανάπτυξη. Η εκλογική στασιμότητα είναι ένας δείκτης της κατάστασης.

Οργανωτική χαλαρότητα: τα προβλήματα ελάχιστα συζητήθηκαν, όπως και οι πρακτικοί στόχοι, το περιεχόμενο της οργάνωσης. Οργανωτικός απολογισμός και απολογισμός δραστηριότητας κατά κανόνα δεν υπήρξαν. Προχωρούσαμε χωρίς απολογισμό: χωρίς συνολικά να ξέρουμε πόσοι είμαστε, τι κάνουμε και που πηγαίνουμε.

Η έλλειψη στρατηγικής, η θεωρητική ένδεια και η απουσία εσωτερικής ιδεολογικής ζωής, μαζί με την οργανωτική χαλαρότητα, διευκόλυναν την εμφάνιση ενός ιδεολογικού χάους όπου το «μοντέρνο» και το μετα-μοντέρνο θεωρήθηκαν, λόγω της θεωρητικής ανεπάρκειας, ως το αντίδοτο στην έκπτωτη μορφή του μαρξισμού, που τα μέλη του ΝΑΡ είχαν βιώσει στο ΚΚΕ. Ο αριστερισμός ήταν ένας από τους στείρους καρπούς αυτής της διαδικασίας.

Απόρριψη, από πολλούς, του μαρξισμού, του ζωντανού μαζί με το νεκρό μέρος του. Αναζήτηση διεξόδου στα μικροαστικά δήθεν αριστερά ιδεολογήματα. Άνοιγμα χωρίς μέλλον, από τη μία. Κλείσιμο ιδεολογικό από την άλλη. Και η συνακόλουθη ανεπάρκεια ταυτίζεται και ταυτίστηκε από πολλούς είτε με την επαναστατική καθαρότητα, είτε με τη δήθεν ανανέωση της θεωρίας.

Αδιαφορία για τη θεωρία και τον πολιτισμό

 

ΑΝΕΠΑΡΚΗΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΣΕ ΘΕΩΡΗΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΕΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ

Ας δούμε τι έγινε πρακτικά επί 20 χρόνια στο χώρο της θεωρίας. Με μια λέξη θα έλεγα, παρά τις άφθονες θεωρητικούρες: αδιαφορία για τη θεωρία και τον πολιτισμό. Πάρτε το ΠΡΙΝ: πολλά χρήσιμα και ενδιαφέροντα άρθρα σχολιασμού και κριτικής της τρέχουσας πραγματικότητας. Θεωρία, περίπου μηδέν! Πολιτισμός ισχνός και αναιμικός. Και όμως το Πριν θα μπορούσε να είναι μια ωραία εφημερίδα, αν είχε επιχειρήσει να ανοιχτεί στον κόσμο των ανθρώπων της θεωρίας και του πολιτισμού. Υπάρχει, επί 17 χρόνια, ένα περιοδικό «θεωρίας και πολιτισμού» η Ουτοπία. Πόσα μέλη του ΝΑΡ τη διαβάζουν; Δεν μπορώ να ξέρω, ξέρω όμως ότι από τους γνωστούς μου μόνον 24 είναι συνδρομητές, από τους οποίους μόνον ο Δ. Δεσύλλας είχε πληρώσει φέτος τη συνδρομή του.

 

Υπάρχουν ή υπήρχαν και άλλα περιοδικά της Αριστεράς: Αντί, Πολίτης, Διάπλους κλπ. Πόσοι του ΝΑΡ τα παρακολουθούσαν; Κατά τον αείμνηστο Φαράκο, «όποιος διαβάζει Αντί δεν πάει καλά» (έτσι με αντιμετώπισε μπροστά στον Φλωράκη, πριν «ανανεωθεί»). Μήπως το πνεύμα του Φαράκου επιζεί στις γραμμές μας; Η Ουτοπία έχει πραγματοποιήσει αυτά τα χρόνια από 50 διεθνή και πανελλήνια συνέδρια. Παρουσία των γνωστών μου Ναραίων: μηδενική. Στο Συμπόσιο για τον Βάρναλη ήταν παρών ο Ρίζος και στη μεγάλη συγκέντρωση εναντίον των βομβαρδισμών της Γιουγκοσλαβίας είδα με ευχάριστη έκπληξη τρία γνωστά στελέχη του ΝΑΡ: είχαν έρθει να με πείσουν να μετάσχω στο ψηφοδέλτιο για τις τότε εκλογές!

Στην Αθήνα γίνονται πλήθος ενδιαφέρουσες πολιτικές, επιστημονικές, θεωρητικές και καλλιτεχνικές εκδηλώσεις. Τις παρακολουθώ όποτε μπορώ. Παρουσία του ΝΑΡ: μηδέν. Επί χρόνια γίνονταν τα Σεμινάρια της Ουτοπίας. Τα λαλίστατα (και συμπαθή) φυντάνια της νεολαίας μας δεν καταδέχτηκαν να πάρουν μέρος. Φαίνεται ότι οι λέξεις, ρήξη, ανατροπή, επανάσταση, γενικά η πολιτικολογία αποτελεί το επαρκές ιδεολογικό οπλοστάσιο. Γιατί όμως οι νέοι μας γενικά δεν ενδιαφέρονται για τη θεωρία; Τι έκανε αυτά τα χρόνια η «καθοδήγηση» για να ανοίξει ο θεωρητικός διάλογος; Η υπόγεια αίθουσα της οδού Πατησίων μπορούσε να είχε αποτελέσει κυψέλη πολιτισμού. Ήταν πάντα σκοτεινή και αραχνιασμένη. Κάποτε η καθοδήγηση σκέφτηκε να περάσει από το μηδέν στο άπειρο: να φτιάξει σχολή. Αντέδρασαν οι μετανεωτερικοί, ανανεωτικοί, δογματικοί εν τω αντιδογματισμώ και τη σύγχυσή τους. Δεν έγινε τίποτα!

 

ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ – ΤΑΚΤΙΚΗ

Άνοιγμα σε κοινωνία και Αριστερά ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΩΝ

 

Κλεισμένοι στον εαυτό μας, αποκομμένοι από τα ιδεολογικά πολιτιστικά ρεύματα της εποχής μας ζούμε σ' έναν ιδεολογικό κόσμο. Κάνουμε όμως τους έξυπνους. Επίθεση στους άλλους, από «επαναστατικές θέσεις» και ειρωνεία. Όμως η στάση μας αυτή δεν είναι ένδειξη δύναμης, αλλά ανεπάρκειας. Τρία παραδείγματα από την κριτική στον ΣΥΝ – ΣΥΡΙΖΑ, από το Πριν:»Ο ΣΥΝ παραπέμπει σε εικόνα ποδοσφαιρικής ομάδας», «ΣΥΡΙΖΑ, τετέλεσται»! «Όποιος πατάει σε δυο βάρκες, βουλιάζει» (τίτλοι άρθρων του Πριν). Και μετά τις προφητείες, η διαστρέβλωση: «Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κάποιες προγραμματικές θέσεις που αν τις αποδεχόταν το ΠΑΣΟΚ ευχαρίστως θα συνεργαζόμασταν μαζί του». Αυτά υποτίθεται τα δήλωσε στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ. Αν όμως θέλετε να δείτε τι δήλωσε, διαβάστε το στην Αριστερά (19 Ιουνίου). Από πού πήρε τις πληροφορίες του ο συντάκτης του άρθρου; Από το Ριζοσπάστη; Και ένα παράδειγμα από το χώρο της «θεωρίας». Έκανα προ καιρού μια διάλεξη στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης, προσκαλεσμένος από τη νεολαία του ΝΑΡ. Διαβάστε στο Πριν την ανταπόκριση και πέστε μου αν καταλάβατε για ποιο πράγμα μίλησα και τι είπα.

 

Ας τελειώνουμε (επιτέλους!). Το ΝΑΡ επιβίωσε σε χαλεπούς καιρούς. Αλλά ακόμα στο χώρο του «οι νεκροί βαραίνουν σαν βραχνάς στα μυαλά των ζωντανών» (Μαρξ). Αλλά αν το ΝΑΡ κατορθώσει να υπερβεί τον εαυτό του, τόσο την αρνητική κληρονομιά της ΚΝΕ (κλειστή παρέα, έπαρση, σεκταρισμό), όσο και τις σημερινές τάσεις «ανανέωσης» τότε θα μπορέσει να παίξει ένα θετικό ρόλο στην ανασυγκρότηση της κατακερματισμένης εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Και όταν, με τον καιρό ο χώρος αυτός αποκτήσει μετρήσιμο πολιτικό βάρος, θα μπορεί να συνεργάζεται με άλλους χώρους της Αριστεράς χωρίς να κινδυνεύει να χάσει την «επαναστατική καθαρότητα».

 

Ας θυμίσω για τους «σκληρούς, τρία «τσιτάτα».

«Να υποστηρίξετε τους φιλελεύθερους και να ετοιμάζετε το σκοινί για να τους κρεμάσετε» (Μαρξ, πολύ άγριος ο γενειοφόρος πρόγονος).

«Να συνεργαστούμε σε ένα, σε δύο σημεία, με ανθρώπους που θα μας αφήσουν στην πορεία» (Λένιν, οπορτουνιστής, οπαδός της επάρατης Παναριστεράς).

«Να συνεργαστούμε με τους ρεφορμιστές» (Γκράμσι, ορθώς δεν τον χωνεύει η ηγεσία του ΚΚΕ).

Άνοιγμα στην κοινωνία και άνοιγμα προς τις άλλες δυνάμεις της Αριστεράς. Αλλ' αυτό προϋποθέτει στρατηγική και η στρατηγική προϋποθέτει θεωρία. Επειδή η πολιτική πάντα προϋποθέτει τη φιλοσοφία και αναδραστικά ασκεί μια φιλοσοφική λειτουργία.

 

Θα τελειώσω λοιπόν με δύο ακόμα «τσιτάτα».

«Η φιλοσοφία είναι εις το έπακρον εχθρική στο αφηρημένο και επιστρέφει στο συγκεκριμένο. Η φιλοσοφία μέσα στη γενικότητά της εγκλείει όλον τον πλούτο του ειδικού» (Ιδεαλιστής Χέγκελ, στον οποίο αφιερώνει στο καινούργιο τεύχος της η Ουτοπία).

«Η νόηση προχωρεί από το ατομικό στο ειδικό και στο γενικό, και από εκεί επιστρέφει στο συγκεκριμένο, κατακτώντας το ως νοημένο συγκεκριμένο» (Μαρξ).

Θα καταφέρουμε να ενώσουμε διαλεκτικά τη θεωρία με την πράξη, τη στρατηγική με την τακτική;

 

ΠΗΓΗ: Ημερομηνία καταχώρησης 23-07-2009-00:12:36,

http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=6849

 

* Ο Ευτύχης Μπιτσάκης είναι «συν τοις άλλοις» φιλόσοφος, φυσικός και συγγραφέας. Δείτε ένα βιογραφικό του εδώ:

Κράτος και Οργανωμένο έγκλημα

 

Του Κλεάνθη Γρίβα

 

Η συνεργασία της κρατικής εξουσίας με το οργανωμένο έγκλημα δημιούργησε το παρακράτος, έναν ιδιότυπο «θεσμό» που λειτουργεί πέραν των ορίων της νομιμότητας, με καθοδηγητικά όργανα που απαρτίζονται από κρατικούς, κυβερνητικούς και κομματικούς αξιωματούχους και εκτελεστικά όργανα που στρατολογούνται από τον υπόκοσμο.

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

1. ΚΡΑΤΟΣ, ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ ΕΓΚΛΗΜΑ, ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ ΚΑΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ

 

2. Η ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΤΩΝ ΗΠΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟ-ΙΤΑΛΙΚΗ ΜΑΦΙΑ

1. Η εξέλιξη της αμερικανικής Μαφίας (1920-40)

2. Η συνεργασία της αμερικανικής κυβέρνησης με τη Μαφία

3. Η συνεργασία της CIA με το οργανωμένο έγκλημα

 

3. Η ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΤΩΝ ΗΠΑ ΜΕ ΤΗΝ ΚΟΡΣΙΚΑΝΙΚΗ ΜΑΦΙΑ

1. Η εξέλιξη της κορσικάνικης Μαφίας (1920-1940)

2. Γερμανική Κατοχή: Αντίσταση και Υπόκοσμος

3. Μετά την απελευθέρωση: Πολιτικός κόσμος, υπόκοσμος και CIA

 

4. Η ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΤΗΣ CIA ΜΕ ΤΟ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ ΕΓΚΛΗΜΑ

1. Οι στόχοι της συνεργασίας της CIA με τον υπόκοσμο

2. Το χρονικό της συνεργασίας της CIA με το οργανωμένο έγκλημα

3. Συμπέρασμα

 

5. Η ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΤΗΣ CIA ΜΕ ΤΙΣ  «ΑΝΤΙΝΑΡΚΩΤΙΚΕΣ» ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ      

 

 

1. ΚΡΑΤΟΣ, ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ ΕΓΚΛΗΜΑ, ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ ΚΑΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ

 

Το οργανωμένο έγκλημα εμφανίστηκε στο ιστορικό προσκήνιο στις ΗΠΑ, εξαιτίας της απαγόρευσης και της δίωξης ορισμένων ψυχοτρόπων ουσιών.

Από τη δεκαετία του 1930 και μετά, χάρη στην απαγόρευση ορισμένων ουσιών που σκοπίμως ομαδοποιούνται υπό τον αδόκιμο και παραπλανητικό όρο «ναρκωτικά», δίπλα στη νόμιμη εξουσία του κράτους αναπτύσσεται η παράνομη εξουσία του οργανωμένου εγκλήματος η οποία δρα άλλοτε ως ανταγωνιστής και άλλοτε ως συνεργός της κρατικής εξουσίας που την κυοφόρησε, με αποτέλεσμα την εγκατάσταση μιας δυναμικής ισορροπίας ανάμεσά στη νόμιμη εξουσία του κράτους και την παράνομη εξουσία του οργανωμένου εγκλήματος, η οποία παίζει καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της πολιτικής και της μιας και της άλλης, σε όλα τα επίπεδα της δημόσιας ζωής.

Συνδετικός κρίκος μεταξύ της νόμιμης εξουσίας του κράτους και της παράνομης εξουσίας του οργανωμένου εγκλήματος είναι ένα στρώμα κρατικών υπαλλήλων, κυβερνητικών αξιωματούχων και επαγγελματιών πολιτικών που μισθώνονται από την κρατική εξουσία και εξαγοράζονται από το οργανωμένο έγκλημα. Μέσο για τη συγκρότηση αυτού του συνδετικού κρίκου είναι η διαφθορά.

Στην αρμοδιότητα της κρατικής εξουσίας ανήκουν όλες οι γενικές και ειδικές ρυθμίσεις που βρίσκονται εντός των ορίων (ή και στις παρυφές) της νομιμότητας, ενώ στην αρμοδιότητα του οργανωμένου εγκλήματος περιλαμβάνονται όλοι οι τομείς δραστηριοτήτων που περιχαρακώνονται με απαγορευτικές νομοθετικές ρυθμίσεις (πορνεία, τυχερά παιχνίδια, όπλα και, κυρίως, ναρκωτικά). Ένα ιδιαίτερο πεδίο δράσης συνιστούν οι σχεδιασμοί που δεν μπορούν να συντελεστούν νομίμως, όπως οι ποικίλες βρόμικες επιχειρήσεις των μυστικών υπηρεσιών (υπονομευτική, αποσταθεροποιητική και ανατρεπτική δραστηριότητα, τρομοκρατία, και άλλα συναφή).

Πεδίο συνεργασίας της κρατικής εξουσίας και του οργανωμένου εγκλήματος αποτελούν όλες οι δραστηριότητες που βρίσκονται εκτός των ορίων της νομιμότητας και εξυπηρετούν πολιτικούς στόχους, ανάμεσα στις οποίες πρωτεύουσα θέση κατέχουν τα όπλα, τα ναρκωτικά, η τρομοκρατία και η πορνεία. Σ' αυτό το χώρο, τα όρια μεταξύ νόμιμης και παράνομης εξουσίας γίνονται δυσδιάκριτα και η μία τίθεται στην υπηρεσία της άλλης, με τρόπο ώστε και οι δυο να προσπορίζονται σημαντικά οφέλη σε βάρος της κοινωνίας. Κάτω απ' αυτές τις συνθήκες, τα όπλα, τα ναρκωτικά και η τρομοκρατία αναδεικνύονται σε ένα, κρισιμότατο από κοινωνική και πολιτική άποψη, πλέγμα σχέσεων μεταξύ της νόμιμης εξουσίας του κράτους και της παράνομης εξουσίας του οργανωμένου εγκλήματος, που αρχίζουν από τη συνεργασία τους και καταλήγουν στην ταύτισή τους.

Η συνεργασία της κρατικής εξουσίας με το οργανωμένο έγκλημα γέννησε το παρακράτος, έναν ιδιότυπο «θεσμό» που λειτουργεί πέραν των ορίων της νομιμότητας, με καθοδηγητικά όργανα που απαρτίζονται από κρατικούς αξιωματούχους και εκτελεστικά όργανα που στρατολογούνται από τον υπόκοσμο.

Όπως προκύπτει από την ιστορική έρευνα, από την έναρξη του Ψυχρού Πολέμου, τα ναρκωτικά και η τρομοκρατία αποτελούν δυο αποτελεσματικά, πολιτικά και οικονομικά, εργαλεία που χρησιμοποιούνται από τις μυστικές υπηρεσίες και το οργανωμένο έγκλημα, που συνεργάζονται μεταξύ τους εξυπηρετώντας τους δικούς τους ιδιαίτερους σκοπούς.

Από το 1947 και μετά, οι δραστηριότητες των μυστικών υπηρεσιών και του οργανωμένου εγκλήματος αλληλο-επικαλύπτονται στ' όνομα της αντιμετώπισης του κομμουνιστικού κινδύνου, με αποτέλεσμα την αλληλεπίδραση και τον αμοιβαίο μετασχηματισμό τους:

Το οργανωμένο έγκλημα (παράλληλα με την παραδοσιακή του δραστηριότητα στους τομείς της προστασίας, της πορνεία, του τζόγου και των ναρκωτικών) πολιτικοποιείται διαμέσου της εξυπηρέτησης πολιτικών στόχων που του τίθενται από τις μυστικές υπηρεσίες, όπως το σπάσιμο των απεργιών, οι βιαιότητες σε βάρος της αριστεράς και η διάπραξη πολιτικών δολοφονιών. Και oι μυστικές υπηρεσίες (παράλληλα με την παραδοσιακή τους δραστηριότητα στους τομείς της κατασκοπίας, της αντικατασκοπίας και της πολιτικής τρομοκρατίας) εγκληματοποιούνται χρησιμοποιώντας τα μέσα του οργανωμένου εγκλήματος, και κυρίως τα ναρκωτικά.  

Έτσι οι μυστικές υπηρεσίες αναδεικνύονται σε παράλληλη εξουσία, γιατί οι μπίζνες με τα ναρκωτικά εξασφαλίζουν σ' αυτές μια πολιτική αυτονομία διαμέσου μιας σειράς «συμμαχιών» που μπορούν να διαφεύγουν από τον έλεγχο της νόμιμης πολιτικής εξουσίας, και συγχρόνως μια οικονομική αυτοδυναμία από τα αρμόδια συνταγματικά όργανα ελέγχου, διαμέσου της αυτοχρηματοδότησης των επιχειρήσεών τους με τα κέρδη που προσπορίζονται από την έμμεση ή άμεση συμβολή τους στη διακίνηση των ναρκωτικών.

Σήμερα, οποιαδήποτε σοβαρή μελέτη για τα ναρκωτικά θα προσκρούσει αναγκαία στο τρίπτυχο «οργανωμένο έγκλημα – μυστικές υπηρεσίες – τρομοκρατία», και οποιαδήποτε σοβαρή έρευνα για την τρομοκρατία θα βρεθεί αντιμέτωπη με το τρίπτυχο «οργανωμένο έγκλημα – μυστικές υπηρεσίες – ναρκωτικά». Έτσι σχηματίζεται το τετράπτυχο «οργανωμένο έγκλημα – μυστικές υπηρεσίες – ναρκωτικά – τρομοκρατία», που τα επιμέρους στοιχεία του μόνο αφελείς ή ανιστόρητοι μπορούν να απομονώνουν με ελαφριά καρδιά και σκέψη.

Μέσα σ' αυτό το γενικό πλαίσιο συντελέστηκε ο βαθμιαίος μετασχηματισμός του οργανωμένου εγκλήματος σταδιακά από ένα συντεχνιακό οργανισμό με τοπική εμβέλεια σε μια πανίσχυρη πολυεθνική εταιρεία με παγκόσμια επιρροή, με την οποία ελάχιστα κράτη θα μπορούσαν να συγκριθούν από την άποψη της οργάνωσης, της ισχύος και της αποτελεσματικότητας.

Κατά τη μεταπολεμική περίοδο, η εκπληκτική ενδυνάμωση του οργανωμένου εγκλήματος εξ' αιτίας της επιλεκτικής Απαγόρευσης ορισμένων ουσιών, το κατέστησε βασικό παράγοντα της δημόσιας ζωής σε πολλές χώρες του αναπτυγμένου κόσμου (ΗΠΑ, Ιταλία, Γαλλία, Ιαπωνία, κ.α.).

2. Η ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΤΩΝ ΗΠΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟ-ΙΤΑΛΙΚΗ ΜΑΦΙΑ

 

1. Η εξέλιξη της αμερικανικής Μαφίας (1920-40)

 

Το 1920 απαγορεύτηκε πλήρως η νόμιμη διάθεση των οπιούχων και της κοκαΐνης με ιατρική συνταγογραφία και του αλκοόλ. Η απαγόρευση της χορήγησης οπίου και κοκαΐνης ακόμη με ιατρική συνταγογραφία έγινε δυνατή όταν το 1919 το Ανώτατο Δικαστήριο αποφάνθηκε ότι ήταν εναρμονισμένη με το σύνταγμα η ερμηνεία της κυβέρνησης για το νόμο Harrison του 1914 (ερμηνεία σύμφωνα με την οποία οι γιατροί δεν είχαν το δικαίωμα να χορηγούν όπιο και κοκαΐνη για την αντιμετώπιση της εξάρτησης), ενώ η απαγόρευση του αλκοόλ επιτεύχθηκε με την επικύρωση της 18ης τροπολογίας του Συντάγματος που θέσπισε την Ποτοαπαγόρευση.

Αμέσως μετά την απαγόρευση αυτών των ψυχοτρόπων ουσιών, σε όλες τις αμερικανικές μεγαλουπόλεις, οι τοπικές συμμορίες που μέχρι τότε ασχολούνταν κυρίως την εκμετάλλευση της πορνείας, μετεξελίχτηκαν σε εθνικής εμβέλειας συνδικάτα που ανέλαβαν να καλύψουν τη ζήτηση σε οπιούχα, κοκαΐνη και οινόπνευμα, πράγμα που σηματοδοτεί τη γένεση και την ανάπτυξη του οργανωμένου εγκλήματος στις ΗΠΑ και εν συνεχεία σε διεθνές επίπεδο.

«Το αμερικανικό οργανωμένο έγκλημα εξελίχτηκε από ένα αριθμό τοπικών συμμοριών σε σύνολο εθνικών συνδικάτων με υπολογίσιμη οικονομική και πολιτική υπεροχή, κυρίως των βιομηχανικών περιοχών, εκμεταλλευόμενο την απαγόρευση του αλκοόλ, των οπιούχων και της κοκαΐνης. Σ' αντίθεση με την απαγόρευση του αλκοόλ που διάρκεσε 13 χρόνια (1920-1933), η απαγόρευση των ναρκωτικών ήταν συνεχής και κατέστησε τη διακίνηση της παράνομης ηρωίνης την πιο σταθερή πηγή εσόδων για το οργανωμένο έγκλημα στην Αμερική».[i]  

Η έναρξη της εφαρμογής του νόμου Harrison (που θεσπίστηκε το 1914 και άρχισε να εφαρμόζεται το 1919 με τον τρόπο που επιθυμούσε η αμερικανική κυβέρνηση), σηματοδότησε μια ποιοτική αλλαγή στο παγκόσμιο εμπόριο των «ναρκωτικών»:

Για εκατοντάδες χρόνια και μέχρι το 1920, το όπιο ήταν ένα νόμιμο αγαθό που το καλλιεργούσαν Ασιάτες αγρότες, το αγόραζαν ευρωπαίοι και αμερικανοί έμποροι και το μετέφεραν προς διάθεση στις αγορές των αστικών κέντρων της Ευρώπης και της Αμερικής, διαμέσου των νόμιμων καναλιών του διεθνούς εμπορίου, υπό την εποπτεία των κρατών και προς αμοιβαίο όφελος των εμπόρων και των καταναλωτών.

Κατά τον ένα αιώνα της απαγόρευσής του (από το 1920 και μέχρι σήμερα) το όπιο είναι ένα παράνομο αγαθό, που εξακολουθεί να κάνει την ίδια διαδρομή και να εξυπηρετεί τις ίδιες ανάγκες, μόνο που διακινείται από παράνομα κανάλια και υπό τον έλεγχο των διαφόρων εκφάνσεων του οργανωμένου εγκλήματος, προς όφελος των διακινητών και εις βάρος των καταναλωτών τους, οι οποίοι εξαναγκάζονται να κάνουν χρήση νοθευμένων ουσιών που προσφέρονται σε υπερβολικές τιμές στη μαύρη αγορά και να αποτελούν αντικείμενο ποινικών διώξεων.

Το ίδιο ακριβώς συνέβη και με την κοκαΐνη. Η σχέση μεταξύ της παραγωγής της κοκαΐνης στον Τρίτο Κόσμο και της κατανάλωσής της στις βιομηχανικές χώρες παρέμειναν αναλλοίωτες. Το μόνο που άλλαξε αφορούσε τον έλεγχο της διακίνησής της και την υπερεκμετάλλευση των καταναλωτών της: Οι νόμιμοι διακινητές υποκαταστάθηκαν από τα παράνομα δίκτυα του οργανωμένου εγκλήματος και οι καταναλωτές εξαναγκάστηκαν να υποστούν το πολλαπλώς δυσβάστακτο βάρος που συνεπάγεται η χρήση μιας απαγορευμένης ουσίας.

Μετά την κατάργηση της ποτοαπαγόρευσης (1933), το οργανωμένο έγκλημα, στο χώρο του οποίου κυριαρχούσε η Μαφία υπό την αρχηγία του Σικελο-αμερικανού γκάνγκστερ Salvatore «Lucky» Luciano, έστρεψε το ενδιαφέρον του από το αλκοόλ στα «ναρκωτικά» που μέχρι τότε αποτελούσαν ένα μικρό μέρος του κύκλου των δραστηριοτήτων του. Και τα εκμεταλλεύτηκε συστηματικά μέχρι την κήρυξη του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, που προκάλεσε τη διακοπή της ροής του οπίου από τις οπιοπαραγωγές ασιατικές χώρες προς τις ΗΠΑ. [ii]

Στα μέσα της δεκαετίας του 1930, η Μαφία βρέθηκε, για πρώτη φορά στην ιστορία της σε μια εξαιρετικά δεινή θέση, δεχόμενη επιθέσεις και έχοντας συνεχείς απώλειες σε δύο μέτωπα: Στις ΗΠΑ, η κυβέρνηση οργάνωσε συνδυασμένες αστυνομικές επιχειρήσεις και δικαστικές διώξεις κατά της μαφίας (που μεταξύ των άλλων, το 1936 οδήγησαν στη σύλληψη του Luciano και την καταδίκη του σε φυλάκιση 30 έως 50 ετών), και στην Ιταλία, ο Μουσολίνι την αντιμετώπισε με βίαιες εκστρατείες που είχαν ως αποτέλεσμα τη σύλληψη και την εξόντωση πολλών μελών της.

 

2. Η συνεργασία της αμερικανικής κυβέρνησης με τη Μαφία

 

Στις αρχές του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ένα σαμποτάζ στο λιμάνι της Νέας Υόρκης το 1941 αποτέλεσε το έναυσμα για την αλλαγή του σκηνικού και την έναρξη της συνεργασίας των κρατικών μυστικών υπηρεσιών με τη Μαφία.

Η Υπηρεσία Πληροφοριών του Ναυτικού (Office of Naval Intelligence, ONI) επιδιώκοντας να διασφαλίσει το λιμάνι της Νέας Υόρκης από παρόμοια σαμποτάζ και, συγχρόνως, να ελέγχει όλα τα εμπορικά πλοία που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για τον ανεφοδιασμό εχθρικών πολεμικών στα διεθνή ύδατα, απευθύνθηκε στη Μαφία και εξασφάλισε τη συνεργασία της, μέσω μιας συμφωνίας με τον μεγαλομαφιόζο Joseph Lanza, αντιπρόσωπο του Luciano, που έλεγχε πλήρως τους εργαζόμενους στα ντοκ του λιμανιού της Νέας Υόρκης. Μετά τη σύναψη της συμφωνίας, o Luciano μεταφέρθηκε από τις απομακρυσμένες φυλακές Dannemora στις φυλακές της Νέας Υόρκης προκειμένου να διευκολυνθούν οι αναγκαίες συχνές επαφές του με τους αξιωματούχους της Υπηρεσίας Πληροφοριών και τους συνεργάτες του.

Έτσι εγκαινιάστηκε, η πρώτη επίσημη συνεργασία του αμερικανικού κράτους και του οργανωμένου εγκλήματος, που έμελλε να επεκταθεί από την προστασία του λιμανιού της Νέας Υόρκης το 1941 στο πεδίο της διεξαγωγής των στρατιωτικών επιχειρήσεων κατά την απόβαση των Αμερικανών στην Ιταλία το 1943 και εν συνεχεία να χρησιμοποιηθεί ως βασικό εργαλείο για της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής κατά τη μεταπολεμική περίοδο, με στόχο:

α) την απρόσκοπτη εφαρμογή του δόγματος Τρούμαν στην Ευρώπη και την Ασία,

β) τη διεξαγωγή του ψυχρού πολέμου και

γ) τη σταθεροποίηση της βορειοαμερικανικής κυριαρχίας στο νότιο ημισφαίριο.

Το αμερικανικό κράτος με τη συνεργασία του με τον Luciano εξασφάλισε την απρόσκοπτη λειτουργία του λιμανιού της Νέας Υόρκης σ' όλη τη διάρκεια του πολέμου και χρησιμοποίησε τη Σικελική Μαφία αρχικά ως δύναμη αντίστασης στον Μουσολίνι και εν συνεχεία ως δύναμη «αποτροπής» του ενδεχόμενου της ανάληψης της εξουσίας στην Ιταλία από την αριστερά.

«Ο στρατηγός Πάτον χρειάστηκε μόνο 4 μέρες για να διανύσει μια διαδρομή πολλών εκατοντάδων μιλίων προς το Παλέρμο, μεταξύ άλλων και γιατί ο φίλος του Λουτσιάνο, Don Calogero Vizzini, o επονομαζόμενος Zu Calo, χρησιμοποίησε τη μαφία για να καθαρίσει το δρόμο από τον ιταλικό στρατό και τα ναρκοπέδιά του».

Μετά τη σταθεροποίηση των θέσεών τους «οι αμερικανικές δυνάμεις κατοχής τοποθέτησαν πλήθος μαφιόζων στους διοικητικούς μηχανισμούς και σε θέσεις δημάρχων και κοινοταρχών» στις περιοχές που ήταν υπό τον έλεγχό τους. [iii]  

Οι αμερικανικές δυνάμεις κατοχής στη Σικελία, αναθέτοντας πολιτικά και διοικητικά πόστα σε μέλη της Μαφίας, διασφάλισαν τις υλικές βάσεις για τη δυναμική αποτροπή του ενδεχόμενου να καταλάβει νομίμως την εξουσία η αριστερά και, συγχρόνως, διαμόρφωσαν τις προϋποθέσεις της εισβολής της Μαφίας στην κεντρική πολιτική σκηνή της Ιταλίας και τον επικαθορισμό της ιταλικής δημόσιας ζωής από το οργανωμένο έγκλημα στις τέσσερις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες.

Το 1947, η αμερικανική κυβέρνηση, σ' εφαρμογή των συμφωνιών της ΟΝΙ με τη Μαφία, απελευθέρωσε τον Λουτσιάνο από τις φυλακές και τον απέλασε στη Σικελία, όπου αναδιοργάνωσε την επιχείρηση της ηρωίνης με τη βοήθεια των υπό αμερικανή προστασία Σικελών μαφιόζων. Με την ανοχή αμερικανικών δυνάμεων κατοχής και τη συνεργασία των αμερικανικών μυστικών αρχών, μεταξύ 1948 και 1952 ο Λουτσιάνο οργάνωσε ένα δίκτυο παραγωγής και διακίνησης ηρωίνης που προμηθευόταν βάση μορφίνης από τα κέντρα παραγωγής οπίου της Τουρκίας και της Μέσης Ανατολής, τη μετέτρεπε νομίμως σε ηρωίνη στα εργαστήρια της σικελικής φαρμακευτικής εταιρείας Schiaparelli και την εισήγαγε παράνομα στις ΗΠΑ, όπου σταδιακά έφτασε να καλύπτει το 80% της ζήτησης αυτής της ουσίας στη μαύρη αγορά.

Μ' αυτό τον τρόπο, στην περίοδο 1948-1958, ο έλεγχος της ηρωίνης που διοχετευόταν στις ΗΠΑ, τη χώρα με τη μεγαλύτερη μαύρη αγορά πέρασε βαθμιαία από την κορσικάνικη μαφία της Μασσαλίας (που οι πάγιες σχέσεις της με τις γαλλικές μυστικές υπηρεσίες την καθιστούσαν αφερέγγυα για τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες) στην αμερικανο-σικελική μαφία (που οι σχέσεις της με τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες αποτελούσαν εγγύηση της πολιτικής της νομιμοφροσύνης).

 

3. Η συνεργασία της CIA με το οργανωμένο έγκλημα

 

Στα τέλη της δεκαετίας του 1940, όταν ο ρωσικός στρατός υπέταξε την Ανατολική Ευρώπη και οι κομμουνιστές κατέλαβαν την εξουσία στην Κίνα (1948), οι ΗΠΑ βρέθηκαν αντιμέτωπες με την άμεση απειλή της κομμουνιστικής επέκτασης και οι Αμερικανοί ηγέτες, διαπιστώνοντας ότι χρειάζονταν νέα όπλα για ν' αντιμετωπίσουν ένα νέο είδος παγκοσμίου πολέμου, το 1947 δημιούργησαν τη  CIA (Central Intelligence Agency, Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών) που είχε αρμοδιότητα σε δύο κυρίως πεδία, την κατασκοπεία και τη μυστική δράση.

Η CIA αναδείχτηκε στο κυριότερο εργαλείο της αντικομμουνιστικής πολιτικής των ΗΠΑ σε όλο τον κόσμο. Οι πράκτορές της, εφαρμόζοντας ανενδοίαστα έναν κυνικό πραγματισμό, συμμαχούσαν με οποιαδήποτε υποκοσμιακή ή παρακρατική συμμορία που ήταν ικανή να χρησιμοποιηθεί για την ανάσχεση της επέκτασης της κομμουνιστικής επιρροής. Παρ' όλο που οι συμμαχίες της CIA με τα δίκτυα παραγωγής και διακίνησης των απαγορευμένων ουσιών αποτελούν μόνο ένα μέρος των δραστηριοτήτων της, ωστόσο άσκησαν και εξακολουθούν να ασκούν τεράστια προωθητική επίδραση στο παγκόσμιο εμπόριο της ηρωίνης μετά τον πόλεμο.  

Η συμμαχία της CIA με τους ναρκω-λαθρέμπορους άρχισε από τη δεκαετία του 1940, σε μια εποχή που το διεθνές εμπόριο του οπίου βρισκόταν στα κατώτερα επίπεδα των τελευταίων δύο αιώνων: Κατά τη διάρκεια του πόλεμου, η διακίνηση του οπίου σχεδόν εκμηδενίστηκε εξαιτίας της τεράστιας πτώσης της διεθνούς εμπορικής ναυσιπλοΐας και των αυξημένων μέτρων ασφάλειας που εφαρμόζονταν στα διάφορα λιμάνια. Ο εφοδιασμός σε ηρωίνη ήταν μικρός, τα διεθνή συνδικάτα του εγκλήματος ήταν αποδιοργανωμένα και ο αριθμός των εξαρτημένων στις ΗΠΑ μειώθηκε σε επίπεδα που επέτρεπαν την παροχή ορισμένων υπηρεσιών (από 200.000 το 1924 σε περίπου 20.000 το 1944-1945).

Από τη λήξη του πολέμου, η αποκατάσταση της ομαλής λειτουργίας του διεθνούς εμπορίου ακολουθήθηκε από την αναδιοργάνωση της παράνομης βιομηχανίας της ηρωίνης και των δικτύων της διακίνησής της. Οι καλλιέργειες της οπιοπαπαρούνας στην Τουρκία και τη ΝΑ Ασία επεκτείνονταν διαρκώς και τα παράνομα εργαστήρια μετατροπής της μορφίνης σε ηρωίνη στήνονταν το ένα μετά το άλλο στη Μασσαλία και το Χονγκ-Κονγκ. Πολλοί απ' τους λόγους αυτής της «αναγέννησης» της διακίνησης των απαγορευμένων ουσιών οφείλονται στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ και του κυριότερου εκτελεστικού της βραχίονα, της CIA, που έχει την ευθύνη όλων των μυστικών επιχειρήσεων διείσδυσης, αποσταθεροποίησης, ανατροπής και αποτροπής στον κόσμο.  

 

3. Η ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΤΩΝ ΗΠΑ ΜΕ ΤΗΝ ΚΟΡΣΙΚΑΝΙΚΗ ΜΑΦΙΑ

 

1. Η εξέλιξη της κορσικάνικης Μαφίας (1920-1940)

 

Για 25 ολόκληρα χρόνια, από το 1947 μέχρι το 1972, η κορσικάνικη Μαφία της Μασσαλίας είχε το μονοπώλιο στον εφοδιασμό της αμερικανικής αγοράς με ηρωίνη, απολαμβάνοντας της προστασίας των αμερικανικών και γαλλικών μυστικών υπηρεσιών, και κυρίως της αμερικανικής CIA και της Γαλλικής ΚΥΠ (SDECE).

Μέχρι τη δεκαετία του 1960, το μεγαλύτερο μέρος της διακίνησης της ηρωίνης από την Εγγύς και Μέση Ανατολή προς τις ΗΠΑ γινόταν από την κορσικάνικη Μαφία που είχε υπό τον απόλυτο έλεγχό της το λιμάνι της Μασσαλίας, πρωτεύουσα του Γαλλικού υπόκοσμου και κυριότερο κέντρο διαμετακόμισης απαγορευμένων ουσιών.

Η εξέλιξη της κορσικάνικης Μαφίας της Μασσαλίας είναι στενά συνδεδεμένη με το γεγονός ότι ανάπτυξε στενές σχέσεις με τον υπόκοσμο της πολιτικής και των μυστικών υπηρεσιών, για λογαριασμό των οποίων εκτελούσε ένα πλήθος βρώμικων δουλειών με αντάλλαγμα την παροχή προστασίας στις δικές της έκνομες δραστηριότητες.

Μέχρι το 1920, ο υπόκοσμος της Μασσαλίας αποτελούνταν από διάφορους κακοποιούς, κυρίως Κορσικανούς, που δρούσαν είτε μεμονωμένα είτε σε μικρές ομάδες και περιορίζονταν στην εκμετάλλευση της πορνείας και των τυχερών παιχνιδιών.

Στη δεκαετία του 1920, ο κόσμος αυτός μετασχηματίστηκε σε ένα αυστηρά ιεραρχημένο και κεντρικά καθοδηγούμενο δίκτυο, το πασίγνωστο Γαλλικό Δίκτυο  της κορσικάνικης Μαφίας, υπό την ηγεσία των Francois Spirito και Paul Bonnaventure Carbone που το διηύθυναν επί 20 περίπου χρόνια (1924-1944). Το Δίκτυο οργάνωσε επαγγελματικά την εκμετάλλευση της πορνείας και των τυχερών παιχνιδιών, απλώθηκε σ' ένα νέο επιχειρησιακό τομέα, τον τομέα των απαγορευμένων ουσιών, και ανέπτυξε στενές σχέσεις συνεργασίας με ένα σημαντικό μέρος του πολιτικού κόσμου,

Στη δεκαετία του 1930, η κορσικάνικη μαφία της Μασσαλίας συνεργάστηκε με τις ομάδες των φασιστών της πόλης που ήταν υπό την ηγεσία του αναπληρωτή δημάρχου Simon Sabiani, για λογαριασμό του οποίου οργάνωσε ειδικές ομάδες από γκάνγκστερ που περιφρουρούσαν τις φασιστικές εκδηλώσεις και εξαπέλυαν τρομοκρατικές επιθέσεις κατά των αντιφασιστών στα δύσκολα χρόνια που ακολούθησαν την Μεγάλη Οικονομική Κρίση του 1929-1931. Σ' αντάλλαγμα, ο Sabiani πρόσφερε πολιτική προστασία στον υπόκοσμο και διόρισε πολλά μέλη της κορσικάνικης μαφίας στις υπηρεσίες του Δήμου της Μασσαλίας. [iv] Μέσα απ' αυτές τις διεργασίες διαμορφώθηκε μια συμμαχία ανάμεσα στους φασίστες και τον κορσικάνικο υπόκοσμο, ο οποίος αναδείχτηκε σε κύρια πολιτική δύναμη στη Μασσαλία.

Κάτω απ' αυτές τις συνθήκες, η κορσικάνικη μαφία, έχοντας εξασφαλισμένη την πολιτική της κάλυψη, μπόρεσε να διεισδύσει στο παράνομο εμπόριο των όπλων και των «ναρκωτικών»: Εκμεταλλευόμενη τον Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο (1936-1939), αναπτύχθηκε στο πεδίο του παράνομου εμπορίου των όπλων. Συγχρόνως, εκμεταλλευόμενη την πρόσκαιρη αποδυνάμωση της αμερικανο-σικελικής Μαφίας, η οποία κατά τη δεκαετία του 1930 είχε δεχθεί σημαντικά χτυπήματα τόσο στην Ιταλία από το Μουσολινικό καθεστώς όσο και στις ΗΠΑ από το FBI, διείσδυσε στο πεδίο της εμπορίας των απαγορευμένων ουσιών και άνοιξε το πρώτο εργαστήριο ηρωίνης στη Μασσαλία, με αποτέλεσμα να φτάσει σταδιακά να ελέγχει το 80% της ηρωίνης που διακινούνταν προς τις Ηνωμένες Πολιτείες.

 

2. Γερμανική Κατοχή: Αντίσταση και Υπόκοσμος

 

Στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, σημειώθηκε μια διάσπαση στους κόλπους του υπόκοσμου της Μασσαλίας. Το μεγαλύτερο μέρος της κορσικάνικης μαφίας, υπό την αρχηγία των Carbone και Spirito, συνεργάστηκε με τη ναζιστική Γκεστάπο εναντίον της Αντίστασης. Ένα μικρό μέρος της, υπό την ηγεσία των αδελφών Guerini, συνεργάστηκε με τις αντιστασιακές οργανώσεις εναντίον της γερμανικής κατοχής, αντιδρώντας μ' αυτό τον τρόπο στα σχέδια του Άξονα που αφορούσαν τη μελλοντική ενσωμάτωση της Κορσικής στην Ιταλία.

Η διάσπαση της κορσικάνικης μαφίας στη διάρκεια του πολέμου, η στάση των διαφόρων ομάδων της απέναντι στη ναζιστική κατοχή και η έκβαση του πολέμου, καθόρισαν τις εξελίξεις στο χώρο του Γαλλικού Δικτύου (French Connection) μετά την απελευθέρωση της Γαλλίας:  Οι αρχηγοί της κορσικάνικης μαφίας που συνεργάστηκαν με τις κατοχικές δυνάμεις, ακολούθησαν τους Γερμανούς στην πτώση τους. Εκείνοι που εναντιώθηκαν στους Γερμανούς, ακολούθησαν τους Συμμάχους στην άνοδό τους. Οι Carbone και Spirito εκπαραθυρώθηκαν από την ηγεσία του Δικτύου και επιβλήθηκε η νέα ηγετική ομάδα των αδερφών Guerini.

Ο Carbone εκτελέστηκε από την Αντίσταση το 1943, ενώ οι Sabiani και Spirito σώθηκαν, διαφεύγοντας στην Ισπανία μετά την απελευθέρωση της Γαλλίας το 1944. [v] Οι αδελφοί Guerini αναδείχτηκαν σε ήρωες της κορσικάνικης αντίστασης. O Antoine Guerini εργάστηκε ως πράκτορας των Αγγλο-αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών, και ο Bartolemy Guerini, που εφοδίαζε με πληροφορίες, όπλα και άνδρες την πολιτοφυλακή της  σοσιαλιστικής ομάδας του Gaston Deffere, μετά την απελευθέρωση τιμήθηκε με το παράσημο της Λεγεώνας της Τιμής.

Η αντίσταση στη Μασσαλία, όπως και σ' ολόκληρη τη Γαλλία, ήταν διασπασμένη μεταξύ των κομμουνιστών και των μη-κομμουνιστών: Από τη μια μεριά υπήρχε το υπό κομμουνιστικό έλεγχο FTP (Franc-Tireurs et Partisans) με 2.000 μέλη και από την άλλη το μη-κομμουνιστικό MUR (Mouvements Unis de Resistance) με 800 μέλη. Κυριότερη δύναμη στο MUR ήταν το Σοσιαλιστικό Κόμμα υπό την ηγεσία του Gaston Deffere, ο οποίος ήταν επικεφαλής ενός συμμαχικού δικτύου πληροφοριών.

Το Φεβρουάριο του 1944, οι δύο πτέρυγες της αντίστασης αποφάσισαν να συνεργαστούν, ίδρυσαν το FFI (Forces Francaises de l' Interieur) και οργάνωσαν τα CRS (Compagnies Republicaines de Securite) που ανέλαβαν αστυνομικά καθήκοντα και έβαλαν στο περιθώριο της αστυνομία που το μεγαλύτερο μέρος της είχε συνεργαστεί με τον κατακτητή. [vi]

 

3. Μετά την απελευθέρωση: Πολιτικός κόσμος, υπόκοσμος και CIA

 

Η συνεργασία των κομμουνιστών και των σοσιαλιστών διατηρήθηκε μέχρι το 1946. Προϊόν της συνεργασίας τους ήταν και η εκλογή του σοσιαλιστή ηγέτη Gaston Deffere ως δημάρχου της Μασσαλίας τον Απρίλιο του 1945. Η διάσπασή τους ένα χρόνο αργότερα είχε ως αποτέλεσμα την εκλογή του κομμουνιστή υποψήφιου στη θέση του δημάρχου της πόλης το Νοέμβριο του 1946.

Το 1947, ένα κύμα απεργιών που σάρωσε ολόκληρη την Ευρώπη και προβλήθηκε από την  Ουάσιγκτον ως «μέρος ενός σχεδίου των κομμουνιστών να καταλάβουν την εξουσία», εγκαινίασε την εποχή της παγκόσμιας αντιπαράθεσης «ανάμεσα στον ανατολικό κομμουνισμό και τη δυτική δημοκρατία» που έμελλε να περάσει στην ιστορία ως Ψυχρός Πόλεμος.

Ο ψυχρός πόλεμος άρχισε με την εφαρμογή ενός πολυδάπανου «Σχεδίου για την Ευρωπαϊκή Ανοικοδόμηση», του γνωστού «Σχεδίου Μάρσαλ», στα πλαίσια του οποίου η αμερικανική κυβέρνηση ανέθεσε το καθήκον της αντιμετώπισης του απεργιακού κύματος και του «κομμουνιστικού κινδύνου» στη CIA που μόλις είχε δημιουργηθεί σ' αντικατάσταση του OSS (Office of Strategic Services).

Στις αρχές του 1947 το αμερικανικό Κογκρέσο αποφάσισε να χορηγήσει 400 εκατ. δολαρίων στον αγώνα κατά του κομμουνισμού και ο πρόεδρος Τρούμαν «διέθεσε αυτό το ποσό μέσω της CIA για την υποστήριξη δημοκρατικών πολιτικών κομμάτων», κυρίως στη Γαλλία, την Ιταλία, την Ελλάδα και την Τουρκία.[vii]

Έχοντας επωμισθεί ως πρώτο καθήκον την αντιμετώπιση του απεργιακού κύματος στη Δυτική Ευρώπη, η CIA συνεργάστηκε στενά με την Αμερικανική Ομοσπονδία Εργασίας (AFL) του Irving Brown και χρηματοδότησε τις προσπάθειές της να οργανώσει στην Ευρώπη «ελεύθερα συνδικάτα» που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ως αντίβαρο σε όσες εργατικές ενώσεις ελέγχονταν από τους κομμουνιστές [viii]

Η απόφαση της CIA να συνεργαστεί με τους σοσιαλιστές για την επίτευξη των στόχων της, υπήρξε αποτέλεσμα του γεγονότος ότι στη γαλλική πολιτική σκηνή δέσποζαν κατά την πρώτη μεταπολεμική περίοδο, μόνο τρία πολιτικά κόμματα: Tο Κομμουνιστικό Κόμμα που έπρεπε να «εξουδετερωθεί», το Κόμμα του Ντε Γκολ που ήταν «υπερβολικά ανεξάρτητος» κατά τα αμερικανικά κριτήρια και το Σοσιαλιστικό Κόμμα. Έτσι, υιοθετήθηκε η πολιτική της χρησιμοποίησης της αριστεράς για να αντιμετωπιστούν οι αριστεροί, που εφαρμόστηκε με επιτυχία αρχικά στη Γαλλία και στη συνέχεια στην Ιταλία.

Αναφερόμενος σ' αυτό το σχέδιο, ο Thomas Braden, πρώην διευθυντής του Τμήματος Διεθνών Οργανώσεων της CIA, λέει:

«Χωρίς την εφαρμογή του σχεδίου της δημιουργίας των ελεύθερων εργατικών συνδικάτων, που γρήγορα επεκτάθηκε από τη Γαλλία στην Ιταλία, η μεταπολεμική ιστορία θα μπορούσε να εξελιχτεί πολύ διαφορετικά.» [ix]

Για την επίτευξη των στόχων της, η CIA χρηματοδοτούσε το Γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα με 1 εκατομμύρια δολάρια το χρόνο με στόχο να ενισχύσει την εκλογική του βάση στο εργατικό κίνημα και να διασφαλίσει στους ηγέτες του την πολιτική δύναμη που χρειάζονταν για να εναντιωθούν δυναμικά στις εργατικές απεργίες. [x]

Με τη βοήθεια αυτή, το Σοσιαλιστικό Κόμμα ξεπέρασε σύντομα τις οργανωτικές του αδυναμίες και ο σοσιαλιστής ηγέτης της Μασσαλίας Gaston Deffere, προχώρησε σε ανοικτή ρήξη με τους κομμουνιστές και κάλεσε τους εργαζόμενους σε μια πανεθνική αντικομμουνιστική σταυροφορία, ενώ ο σοσιαλιστής υπουργός εσωτερικών Jules Moch, εκκαθάρισε την αστυνομία από όλα τα φιλο-κομμουνιστικά στοιχεία και αποδύθηκε σε πρωτοφανείς αστυνομικές επιθέσεις κατά των απεργών, κινητοποιώντας 200.000 άνδρες.[xi] 

Ο έλεγχος του λιμανιού της Μασσαλίας ήταν απολύτως αναγκαίος για την εφαρμογή των αμερικανικών σχεδίων κατά του κομμουνισμού σε ευρωπαϊκή και παγκόσμια κλίμακα, γιατί απ' αυτό περνούσαν όλα τα εφόδια που παρέχονταν στην Ευρώπη με το «Σχέδιο Μάρσαλ» και απ' αυτό γινόταν ο ανεφοδιασμός του Γαλλικού Εκστρατευτικού Σώματος στην Ινδοκίνα. Συνεπώς, τόσο η εφαρμογή του «Σχεδίου Μάρσαλ» όσο και η διατήρηση της ισορροπίας των δυνάμεων μεταξύ των δυτικών και των ανατολικών στην Άπω Ανατολή, εξαρτιόταν άμεσα από τη δυνατότητα της CIA να θέσει υπό τον έλεγχό της το λιμάνι της Μασσαλίας. Αυτό έγινε ιδιαίτερα εμφανές μετά την επίσημη ενεργητική εναντίωση του Κομμουνιστικού Κόμματος της Γαλλίας στη συνέχιση του πολέμου στην Ινδοκίνα και τις νίκες του Μαο-Τσε-Τουνγκ που προδιέγραφαν την κατάκτηση της εξουσίας από τους κομμουνιστές στην Κίνα.

Έτσι, από το 1947, η Μασσαλία, δεύτερη μεγαλούπολη της Γαλλίας, έγινε το θέατρο των πιο δυναμικών αντιπαραθέσεων μεταξύ κομμουνιστών και μη-κομμουνιστών στη γαλλική πολιτική ζωή. Σ' αυτή τη σύγκρουση, το Γκολικό και το Σοσιαλιστικό Κόμμα στη Μασσαλία ενίσχυσαν τις δυνάμεις τους στρατολογώντας μαζικά τα μέλη της κορσικάνικης μαφίας. Ο γαλλικός πολιτικός κόσμος, με τη χρηματοδότηση και την καθοδήγηση της CIA, συνεργάστηκε με την κορσικάνικη μαφία και τη χρησιμοποίησε στην προσπάθειά του να αποδυναμώσει την επιρροή του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Κάτω απ' αυτές τις συνθήκες, στο Γαλλικό Δίκτυο ανατέθηκε ένας κρίσιμος πολιτικός ρόλος που του επέτρεψε να εξελιχθεί σε ανεπίσημη αλλά καθοριστικής σημασίας πολιτική δύναμη:

Η κορσικάνικη μαφία ανέλαβε την εκτέλεση πλήθους τρομοκρατικών ενεργειών σε βάρος της αριστεράς (καταλήψεις γραφείων, διάλυση συγκεντρώσεων, σπάσιμο απεργιών, δολοφονίες στελεχών, κ.α.) ενώ ένα σημαντικό μέρος του πολιτικού κόσμου στις ΗΠΑ και τη Γαλλία και οι μυστικές υπηρεσίες των δύο χωρών παρείχαν ισχυρή πολιτική προστασία στις έκνομες δραστηριότητες της ως αντάλλαγμα των υπηρεσιών της.

 

4. Η ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΤΗΣ CIA ΜΕ ΤΟ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ ΕΓΚΛΗΜΑ

 

 

1. Οι στόχοι της συνεργασίας της CIA με τον υπόκοσμο

 

Ελάχιστη βασική επιδίωξη της CIA είναι να διεισδύει στα δίκτυα του υπόκοσμου και να τα επιτηρεί, γιατί οι οικονομικές τους πηγές, η πείρα τους στην παρανομία και η πρόσβασή τους σε πληροφορίες, τα καθιστούν σημαντική πολιτική δύναμη.  [xii] Όπως παρατήρησε το 1985, ένας αξιωματούχος του υπουργείου εξωτερικών των ΗΠΑ:

«Tα ναρκω-κέρδη μπορούν να εξαγοράσουν εκλογές, να χρηματοδοτήσουν την αγορά όπλων για αντεπαναστατικές επιχειρήσεις, να αποσταθεροποιήσουν νόμιμες κυβερνήσεις και να ματαιώσουν διαδικασίες εκδημοκρατισμού.» [xiii]

 Οι οργανώσεις του υπόκοσμου είναι έντονα αντικομμουνιστικές και αποτελούν φυσικούς συμμάχους των μυστικών υπηρεσιών των χωρών που αντιμάχονται τον κομμουνισμό, με κορυφαία ανάμεσά τους τις ΗΠΑ. Τα δίκτυα του οργανωμένου εγκλήματος προσφέρουν στις μυστικές υπηρεσίες κανάλια για το ξέπλυμα χρήματος, πράκτορες για την εκτέλεση βρώμικων επιχειρήσεών τους και χρήσιμες πληροφορίες για τους διεφθαρμένους πολιτικούς στις χώρες όπου αναπτύσσουν δράση. Όπως παραδέχτηκε δημόσια ο στρατηγός Paul Gormap, πρώην αρχηγός του γενικού επιτελείου της αμερικανικής στρατιάς των Νοτίων Πολιτειών:

«Εάν θέλεις να αναμειχθείς σε αντι-ανατρεπτικές ή υπονομευτικές επιχειρήσεις, να συλλέξεις πληροφορίες και να διαθέσεις όπλα, είσαι υποχρεωμένος να συνεργάζεσαι με διακινητές ναρκωτικών.» [xiv]

Η φανερή όψη της «αντιναρκωτικής βοήθειας» που δίνουν οι Ηνωμένες Πολιτείες στις διάφορες χώρες αφορά την άμεση σύνδεσή της με την αντιμετώπιση της «ανατρεπτικής» προπαγάνδας και δράσης. Η προσεκτικά καλυμμένη και αθέατη πλευρά της αφορά το γεγονός ότι τα «ναρκωτικά» και η δήθεν καταστολή τους ήταν και παραμένουν ένας παράγοντας αποφασιστικής σημασίας για τις βρώμικες επιχειρήσεις των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών, και ιδιαίτερα της CIA, τόσο κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου όσο και μετά απ' αυτόν.

 

2. Το χρονικό της συνεργασίας της CIA με το οργανωμένο έγκλημα

 

Οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες έχουν μια μακροχρόνια παράδοση συνεργασίας με το οργανωμένο έγκλημα και τον υπόκοσμο. Μέχρι το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, διέθεταν δύο μυστικές υπηρεσίες πληροφοριών, το Γραφείο Στρατηγικών Υπηρεσιών (OSS) και το Γραφείο Πληροφοριών του Ναυτικού (ONI) που το 1947 αντικαταστάθηκαν από την CIA.

Α) Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου (1941-1945), οι μυστικές υπηρεσίες OSS και ONI συνεργάστηκαν επίσημα με τα δίκτυα του οργανωμένου εγκλήματος στις ΗΠΑ, την Ευρώπη και την Ασία και εξασφάλισαν την ενεργητική συμμετοχή τους στην προσπάθεια των αμερικανικών υπηρεσιών να πετύχουν τους πολιτικούς και στρατιωτικούς σκοπούς τους, και ως αντάλλαγμα, παρείχαν στο οργανωμένο έγκλημα προστασία και διευκολύνσεις στις παράνομες δραστηριότητές του.

Κατά τη διάρκεια του πολέμου, η αμερικανική κυβέρνηση συνεργάστηκε επίσημα και κατ' επανάληψη με το οργανωμένο έγκλημα, προκειμένου να πετύχει τους πολιτικούς και στρατιωτικούς στόχους της. Η συνεργασία αυτή σηματοδότησε την έναρξη μιας διαδικασίας μέσω της οποίας η παράνομη εξουσία του οργανωμένου εγκλήματος μετεξελίχθηκε σε επίσημο συνομιλητή και συνεργάτη των διαχειριστών της νόμιμης εξουσίας του κράτους για την αντιμετώπιση του «εξωτερικού εχθρού»:

1. Το 1941 η αμερικανική κυβέρνηση συνεργάστηκε με τη Μαφία για τον έλεγχο του λιμανιού της Νέας Υόρκης και την προστασία του από ενδεχόμενα σαμποτάζ, σ' εφαρμογή του σχεδίου Luciano Project[xv] από δύο αμερικανικές στρατιωτικές μυστικές υπηρεσίες, την «Υπηρεσία Πληροφοριών του Ναυτικού» (ONI) και το «Γραφείο Στρατηγικών Υπηρεσιών» (OSS).

2. Το 1943, κατά την απόβαση των συμμάχων στην Ιταλία, η αμερικανική κυβέρνηση ξανασυνεργάστηκε με τη σικελική Μαφία με σκοπό να διασφαλίσει την προετοιμασία και την επιτυχή έκβαση της απόβασης των συμμαχικών δυνάμεων στη Σικελία, οργανώνοντας  «σίγουρα» τοπικά αντιστηρίγματα, παροχή πληροφοριών και εκκαθάριση του εδάφους από τους Γερμανούς προκειμένου να διευκολυνθεί η ανεμπόδιστη προέλαση των αμερικανικών στρατευμάτων και, παράλληλα, να εξουδετερωθεί βίαια η αριστερά, να αποφευχθεί το ενδεχόμενο της ανάληψης της εξουσίας από τους κομμουνιστές και να παλινορθωθεί η παλιά τάξη πραγμάτων. Το σχέδιο επεξεργάστηκαν και εφάρμοσαν οι υπηρεσίες ΟΝΙ και OSS.[xvi]

3. Μετά το 1941, το OSS άρχισε να συνεργάζεται με την ισχυρή μυστική υπηρεσία της Κίνας και, μέσω αυτής, με την «Πράσινη Σπείρα», ένα συνδικάτο που έλεγχε το εμπόριο του οπίου στην περιοχή Yangtze, για την οργάνωση ενός εκτεταμένου δικτύου πληροφοριών κατά των Ιαπώνων.[xvii] Η συνεργασία αυτή συνεχίστηκε από τη CIA με στόχο το κομμουνιστικό καθεστώς της Κίνας.

Β) Κατά την πρώτη μεταπολεμική περίοδο (1945-1965), η συνεργασία μεταξύ του κράτους και του οργανωμένου εγκλήματος αναδείχθηκε σε βασικό εργαλείο της εφαρμογής του δόγματος Τρούμαν στην Ευρώπη και την Ασία, έχοντας ως στόχο την αντιμετώπιση του «εσωτερικού εχθρού»

1. Στη Γαλλία, μετά την έναρξη του ψυχρού πολέμου (1947), οι αμερικανικές και γαλλικές μυστικές υπηρεσίες συνεργάστηκαν με την κορσικάνικη Μαφία που έλεγχε το λιμάνι της Μασσαλίας για να εξουδετερώσουν την επιρροή της Αριστεράς.

Η CIA κατέβαλε ιδιαίτερες προσπάθειες να θέσει υπό τον έλεγχό της το λιμάνι της Μασσαλίας και να διασφαλίσει α) την απρόσκοπτη ροή της βοήθειας που δινόταν στην Ευρώπη με το Σχέδιο Μάρσαλ και β) τον ανεφοδιασμό του Γαλλικού Εκστρατευτικού Σώματος στην πόλεμο της Ινδοκίνας που έληξε με ήττα των Γάλλων στο Ντιέμ-Μπιέν-Φου και την αποχώρησή τους από τη Ν.Α. Ασία.

Για το σκοπό αυτό, η CIA, η γαλλική ΚΥΠ (SDECE)[xviii] και η παρακρατική SAC συνεργάστηκαν με το Γαλλικό Δίκτυο της κορσικάνικης μαφίας της Μασσαλίας και το Δίκτυο της Ινδοκίνας[xix] που έλεγχαν τη διακίνηση της ηρωίνης στην Ασία, την Ευρώπη και την Αμερική. (1947-1954),

Μέσω αυτής της συνεργασίας, οι μυστικές υπηρεσίες εξασφάλισαν τη βοήθεια της κορσικάνικης Μαφίας στις πράξεις ατομικής και μαζικής τρομοκρατίας σε βάρος των κομμουνιστών της Μασσαλίας και σ' αντάλλαγμα της παρείχε χρηματοδότηση και κάλυψη των έκνομων δραστηριοτήτων της.[xx]

Η συνεργασία συνεχίστηκε αρμονικά και στην Άπω Ανατολή, όπου το Γαλλικό Δίκτυο (της κορσικάνικης μαφίας) διατηρούσε ισχυρά ερείσματα, μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1960, περίοδο κατά την οποία  η κυβέρνηση της Ουάσινγκτον έκρινε ότι ήταν σε θέση να εξοντώσει το Γαλλικό Δίκτυο και να το αντικαταστήσει με το Δίκτυο της Ν.Α. Ασίας  που η ίδια είχε οργανώσει.

2. Στην Ιταλία, η CIA και η ιταλική ΚΥΠ (SIFFAR) συνεργάστηκαν με την ιταλική μαφία για την αποτροπή της εισόδου των κομμουνιστών στην κυβέρνηση στην Ιταλία (1947), και, αργότερα, για τον έλεγχο των πολιτικών κομμάτων και ολόκληρου του πολιτικού συστήματος (1947-1970) και την εφαρμογή της «στρατηγικής της έντασης» (1970-1990).

Από το 1943, η CIA εφάρμοσε την ίδια στρατηγική στη Σικελία, όπου αξιωματούχοι των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών προσπάθησαν να εξουδετερώσουν την επιρροή των κομμουνιστών στο νησί και σ' όλη την υπόλοιπη χώρα, βοηθώντας τη Μαφία και τους Χριστιανοδημοκράτες πολιτικούς συμμάχους της  να καταλάβουν την εξουσία και να δολοφονήσουν πολλές εκατοντάδες αριστερούς πολίτες. [xxi]

 Σ' αντάλλαγμα των υπηρεσιών που της πρόσφερε η Σικελική Μαφία, η CIA της παρείχε πλήρη κάλυψη των εγκληματικών δραστηριοτήτων της. Όπως παραδέχτηκε δημόσια ο πρώην επιχειρησιακός διευθυντής της CIA Miles Copeland: «Εάν δεν είχε γίνει αυτό με τη Μαφία, οι κομμουνιστές θα μπορούσαν να θέσουν υπό τον έλεγχό τους ολόκληρη την Ιταλία».[xxii]

Η συνεργασία των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών συνεχίστηκε αδιατάρακτα μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1990, όταν η αποδεδειγμένη καθολική διάβρωση των πολιτικών κομμάτων της δεξιάς, του κέντρου και της κεντροαριστεράς από τη μαφία, οδήγησε σ' ένα επίσης καθολικό αδιέξοδο που προκάλεσε την κατάρρευση του πολιτικού σκηνικού που είχε στηθεί και λειτουργούσε από το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

3. Στην Άπω Ανατολή, οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες συμμάχησαν με τις συμμορίες που διαφέντευαν το εμπόριο των ναρκωτικών στις συνοριακές γραμμές και τα λιμάνια που είχαν ιδιαίτερη στρατηγική σημασία, προκειμένου να εξασφαλίσουν τη επιτυχία των βρώμικων επιχειρήσεών τους.

Σ' αντάλλαγμα των υπηρεσιών που πρόσφεραν στις μυστικές υπηρεσίες, τα συνδικάτα του εγκλήματος στα αστικά κέντρα απολάμβαναν μιας κρατικής προστασίας που τους επέτρεπε να συνεχίζουν τις παράνομες επιχειρήσεις τους υπό την εποπτεία του κράτους και της αστυνομίας, ενώ οι μεγάλοι ναρκω-βαρώνοι της υπαίθρου επέκτειναν τις δραστηριότητές τους έξω από την επικράτειά τους και οργάνωσαν ιδιωτικούς στρατούς για να εξασφαλίσουν την κατοχή και τη διατήρηση των περιοχών που ήταν απαραίτητες για τις αυξανόμενες καλλιέργειες του οπίου».

Στην Κίνα, μετά την κατάληψη της εξουσίας από τους Κομμουνιστές (1948), η CIA πρόσφερε αμέριστη βοήθεια στα τμήματα του εθνικιστικού στρατού του Κουομιτάγκ (ΚΜΤ) τα οποία, μετά την ήττα τους από τους Κινέζους κομμουνιστές, εγκαταστάθηκαν στη Μπούρμα και ασχολούνταν με το εμπόριο του οπίου. Με τη βοήθειά τους, η CIA δημιούργησε δίκτυα πληροφοριών και σαμποτάζ σε βάρος της κομμουνιστικής Κίνας και σ' αντάλλαγμα τους πρόσφερε χρηματοδότηση, εφόδια και κάλυψη της διακίνησης του οπίου. [xxiii]

Γ) Κατά τη δεύτερη μεταπολεμική περίοδο (1965-1990), η συνεργασία μεταξύ του κράτους και του οργανωμένου εγκλήματος είχε ως στόχο την αναδιάταξη της παγκόσμιας αγοράς των απαγορευμένων ουσιών προς όφελος των ΗΠΑ και τη δικαιολόγηση των ανοικτών ή καλυμμένων αστυνομικών και στρατιωτικών επεμβάσεών τους σε διάφορα μέρη του πλανήτη. Για το σκοπό αυτό:

1. Η CIA συνεργάστηκε με τη Γαλλική και την Ιταλική ΚΥΠ για την επιτυχία του πραξικοπήματος της ηρωίνης, με το οποίο ο έλεγχος της παγκόσμιας αγοράς της ηρωίνης πέρασε από το Γαλλικό Δίκτυο  στο Δίκτυο της Ν.Α. Ασίας που οργανώθηκε με την καθοδήγηση της CIA (1965-1974), μετά την ήττα και την απόσυρση των Γάλλων από την Ινδοκίνα και την υποκατάστασή τους από τους Αμερικανούς.

2. Η CIA συνεργάστηκε με το Δίκτυο της Ν.Α. Ασίας (1970-1980) το οποίο έλεγχε το μεγαλύτερο μέρος της παγκόσμιας παραγωγής ηρωίνης και το 80% της ηρωίνης που εισάγονταν στην αγορά των ΗΠΑ κατά τη δεκαετία του 1970.

3. Η CIA, κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Βιετνάμ, συνεργαζόταν με τις φυλές που καλλιεργούσαν όπιο στο Χρυσό Τρίγωνο και με στρατηγούς της Ταϊλάνδης, του Λάος και του Νοτίου Βιετνάμ που έκαναν λαθρεμπόριο ηρωίνης. [xxiv]

4. Η CIA συνεργάστηκε με τους ισλαμιστές αντάρτες που έλεγχαν την παραγωγή και τη διακίνηση της ηρωίνης στο Αφγανιστάν. Όπως αποκαλύφθηκε από επίσημες έρευνες, μετά την εισβολή των σοβιετικών στο Αφγανιστάν, η CIA χρηματοδοτούσε και εξόπλιζε τους τοπικούς πολέμαρχους που παρήγαγαν τεράστιες ποσότητες οπίου. Το 1983, οι Αφγανοί αγρότες παρήγαγαν πάνω από 400 τόνους οπίου, που στο μεγαλύτερο μέρος του διατέθηκε στο Πακιστάν για μετατροπή σε ηρωίνη. Στη δεκαετία του 1980, το 50% της ηρωίνης που εισάγονταν στις ΗΠΑ, προέρχονταν απ' αυτή την περιοχή. [xxv]

5. Η CIA συνεργάστηκε -και συνεργάζεται- με το διεθνή υπόκοσμο για την εφαρμογή της πολιτικής «ναρκωτικά για όπλα» και «όπλα για ναρκωτικά», στο Βιετνάμ, το Αφγανιστάν, το Ιράν (Ιράν-γκέιτ), τη Νικαράγουα (Κόντρα-γκέιτ) και άλλες περιοχές του πλανήτη.

6. Η CIA συνεργάστηκε -και συνεργάζεται- με τα καρτέλ διακίνησης «ναρκωτικών» στην Κεντρική και τη Νότια Αμερική, με σκοπό:

● Τη δολοφονία του Κάστρο και την ανατροπή του καθεστώτος της Κούβας. Στα τέλη της δεκαετίας του 1960, αστυνομικές πηγές αποκάλυψαν ότι οι ανατρεπτικές επιχειρήσεις της CIA σε βάρος της Κούβας ήταν «βιτρίνα» της δράση ενός μεγάλου συνδικάτου διακίνησης ηρωίνης και κοκαΐνης. Και η CIA, υπό την πίεση αυτών των αποκαλύψεων, αναγκάστηκε να ματαιώσει μερικές από τις σημαντικότερες ενέργειές της εναντίον του καθεστώτος του Κάστρο.[xxvi]

● Τη διενέργεια ανατρεπτικών επιχειρήσεων εναντίον χωρών που δεν αποδέχονται τη λογική του αμερικάνικου νεοαποικισμού, όπως η Κούβα και η Νικαράγουα,

● Την καθοδήγηση πραξικοπημάτων εναντίον εκλεγμένων κυβερνήσεων μη-αρεστών στην Ουάσινγκτον.

● Τη δικαιολόγηση ανοικτών στρατιωτικών επεμβάσεων στο έδαφος άλλων χωρών, όπως στη Γρενάδα, τον Παναμά και τη Βολιβία.

● Τη δημιουργία, τη χρηματοδότηση, την επάνδρωση και τη δράση παρακρατικών οργανώσεων και συμμοριών πληρωμένων φονιάδων, όπως η Αντικομμουνιστική Συμμαχία και τα Αποσπάσματα Θανάτου που δρουν στη Λατινική Αμερική.

7. Μέσα στις Ηνωμένες Πολιτείες, η CIA φρόντιζε για την ασφάλεια των συνεργατών της στο χώρο του οργανωμένου εγκλήματος. Οπως αποδείχθηκε, προστάτευσε από ποινικές διώξεις Λατινο-αμερικανούς διακινητές απαγορευμένων ουσιών σε περισσότερες από 27 περιπτώσεις που ήταν της αρμοδιότητας της ομοσπονδιακής δικαιοσύνης. [xxvii]

Η συνεργασία αυτή ισχυροποίησε το οργανωμένο έγκλημα σε πρωτόγνωρο βαθμό και το κατέστησε ικανό:

● να παρεμβαίνει στις εκλογικές διαδικασίες,

● να ενσωματώνεται στους πολιτικούς θεσμούς,

● να συμμετέχει στη δημιουργία του παρακράτους,

● να συνεργάζεται με τις μυστικές υπηρεσίες στην εκτέλεση «γενικών σχεδίων» (όπως, π.χ. για την αποτροπή της ενδεχόμενης συμμετοχής των κομμουνιστών στις κυβερνήσεις των δυτικών χωρών),

● να παίρνει μέρος στην εφαρμογή της «στρατηγικής της έντασης», κατά την περίοδο 1970-1995,

● να εκτελεί τις περισσότερες από τις τρομοκρατικές ενέργειες που την υλοποιούν αυτή τη στρατηγική, και

● να διασφαλίζει την αρμονική συνεργασία του με την κρατική εξουσία διαμέσου ατόμων που συνδυάζουν την ιδιότητα του ανώτερου κρατικού αξιωματούχου και του συνεργάτη του υποκόσμου.

1. Κατά την περίοδο 1960-1970, η Μαφία συμμετείχε άμεσα στην άσκηση της εξουσίας και διέβρωσε το πολιτικό σύστημα της Ιταλίας, διασφαλίζοντας, με τους γνωστούς τρόπους, την εκλογή δικών της ανθρώπων στο κοινοβούλιο και τα όργανα της τοπικής αυτοδιοίκησης (δημοτικά και κοινοτικά συμβούλια), ενώ παράλληλα έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στη δημιουργία του παρακράτους και στην εφαρμογή των σχεδίων των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών, όπως η Επιχείρηση Stay Behind που εξειδικεύτηκε και εφαρμόστηκε ως Επιχείρηση Γκλάντιο στην Ιταλία και άλλες χώρες και ως Επιχείρηση Κόκκινη Προβιά στην Ελλάδα.

2. Κατά την περίοδο 1970-1980, οι αμερικανικές  και ιταλικές μυστικές υπηρεσίες συνεργάστηκαν με τη Μαφία και διάφορες ακροδεξιές τρομοκρατικές οργανώσεις για την εφαρμογή της τρομοκρατικής  στρατηγικής της έντασης. Από κοινού πραγματοποίησαν χιλιάδες πολύνεκρες τρομοκρατικές, αποσταθεροποιητικές και ανατρεπτικές ενέργειες (βομβιστικές επιθέσεις, δολοφονίες, απόπειρες πραξικοπημάτων), πολλές από τις οποίες έγιναν σε συνεργασία με τα μέλη της μασονικής στοάς Προπαγάνδα 2 (P2) του Λ. Τζέλι, που ήταν συγχρόνως συνεργάτες της μαφίας και ισχυροί παράγοντες στο χώρο της οικονομίας, της πολιτικής, της εκκλησίας και των ενόπλων δυνάμεων.

Από το 1970 και μετά, το οργανωμένο έγκλημα και η κρατική εξουσία, διαχειρίζονται από κοινού τα ναρκωτικά και την τρομοκρατία προς αμοιβαίο όφελος: Σε απολύτως αρμονική συνεργασία μεταξύ τους, κατασκεύασαν δυο απειλές, την απειλή των ναρκωτικών και την απειλή της τρομοκρατίας, και ανέλαβαν εργολαβικά την «προστασία» της κοινωνίας απ' αυτές, εξασφαλίζοντας αφ' ενός την αέναη ισχυροποίησή τους και αφ' ετέρου την παθητικοποίηση του κοινωνικού σώματος απέναντι στις κοσμογονικές ανατροπές που προκαλούνται κατά το πέρασμα από τη βιομηχανική στη μεταβιομηχανική εποχή.

 

3. Συμπέρασμα

 

Όλα αυτά οδηγούν στο εύλογο συμπέρασμα ότι η CIA αναδιοργάνωσε, ενίσχυσε και ισχυροποίησε τα τρία σημαντικότερα και μεγαλύτερα δίκτυα που έλεγχαν την παγκόσμια διακίνηση της ηρωίνης κατά τη μεταπολεμική περίοδο. Η Αμερικανο-σικελική, η Κορσικάνικη και η Κινέζικη μαφία, χάρη στη βοήθεια που τους παρασχέθηκε από τις μυστικές υπηρεσίες των Ηνωμένων Πολιτειών, μετεξελίχτηκαν από συμμορίες περιορισμένης τοπικής εμβέλειας σε αληθινά διεθνή δίκτυα διακίνησης απαγορευμένων ουσιών, που παίζουν καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση και τη συντήρηση των οικονομικών και πολιτικών ισορροπιών στον πλανήτη.

 

5. Η ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΤΗΣ CIA ΜΕ ΤΙΣ  «ΑΝΤΙΝΑΡΚΩΤΙΚΕΣ» ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ

 

Οι υπηρεσίες πληροφοριών, το εμπόριο των ναρκωτικών και η δήθεν καταστολή των απαγορευμένων ουσιών συνήθως ή πολύ συχνά συνυφαίνονται. Από την εποχή του «Ομοσπονδιακού Γραφείου Ναρκωτικών» (FBN) μέχρι τη βασιλεία της DEA, η CIA χρησιμοποιούσε ως προκάλυμμα τις «αντιναρκωτικές υπηρεσίες».

 Η CIA χρησιμοποίησε τα προγράμματα εκπαίδευσης και βοήθειας που δίνονταν στις αστυνομίες διαφόρων χωρών από το αμερικανικό «Γραφείο Δημόσιας Ασφάλειας»(OPS),  τη DEA και το «Τμήμα Ναρκωτικών» του υπουργείου εξωτερικών των ΗΠΑ, ως βιτρίνα που κάλυπτε τόσο τις διασυνδέσεις της CIA με τις αστυνομίες των άλλων χωρών που είναι ιδεώδεις πηγές πληροφοριών για τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες, όσο και τις βρώμικες μυστικές επιχειρήσεις του OPS.[xxviii]

Η πρώτη επίσημη – και δειλή – αποκάλυψη ότι η CIA χρησιμοποιούσε τις «αντιναρκωτικές» υπηρεσίες και τα «αντιναρκωτικά» προγράμματα ως κάλυψη των βρώμικων επιχειρήσεών της,  έγινε το 1975, από την ερευνητική επιτροπή του αμερικανικού κογκρέσου (Επιτροπή Ροκφέλερ) που διαπίστωσε ότι «η CIA είχε προωθήσει πράκτορές της στο Ομοσπονδιακό Γραφείο Ναρκωτικών για να εκτελέσουν τοπικές αποστολές αντικατασκοπίας».[xxix]

Όμως, η αλληλεξάρτηση ανάμεσα στις «αντιναρκωτικές» υπηρεσίες και στις πολιτικές και στρατιωτικές μυστικές υπηρεσίες δεν αποτελούσαν καινούριο και περιστασιακό φαινόμενο. Αντιθέτως, ήταν ένα σταθερό στοιχείο της δράσης των μυστικών υπηρεσιών που οι πρώτες ενδείξεις της ύπαρξής του ανιχνεύονται από την εποχή που ο αρχηγός του Ομοσπονδιακού Γραφείου Ναρκωτικών Harry Anslinger επέτρεψε τη συμμετοχή πρακτόρων της υπηρεσίας του σε μυστικές επιχειρήσεις άλλων μυστικών υπηρεσιών στο εξωτερικό.

Ο πρώτος αμερικανός πράκτορας που στάλθηκε στο εξωτερικό από το FBN ήταν ο Garlant Williams. Ο Williams έγινε διευθυντής του Ειδικού Τμήματος Αντικατασκοπίας του αμερικανικού στρατού το 1940 και αργότερα διευθυντής του Τομέα Ειδικής Εκπαίδευσης του «Γραφείο Δημόσιας Ασφάλειας» (OPS), όπου δίδαξε σε εκατοντάδες πράκτορες την τέχνη της κατασκοπείας, του σαμποτάζ και της αντιμετώπισης των ανταρτών». Κατά τον πόλεμο της Κορέας διηύθυνε ένα στρατιωτικό δίκτυο πληροφοριών. Στις αρχές της δεκαετίας του 1960 παραιτήθηκε από το FBN και πρόσφερε την τεχνογνωσία του σε αρκετά αφρικανικά κράτη για να οργανώσουν τις αστυνομίες και τις υπηρεσίες πληροφοριών τους.[xxx]

Η συνεργασία της CIA με τις «αντιναρκωτικές» υπηρεσίες στις βρώμικες επιχειρήσεις της εντός και εκτός των ΗΠΑ, παρουσίαζε πολλά πλεονεκτήματα για τη CIA:

● Της έδινε τη δυνατότητα να αυτοχρηματοδοτεί τις δραστηριότητές της με χρήματα που εξοικονομούσε από την ανάμειξή της στη διακίνηση των ναρκωτικών, πράγμα που της επέτρεπε να διαφεύγει τον έλεγχο των αρμόδιων συνταγματικών οργάνων. Και, συγχρόνως,

● Tης πρόσφερε πολύ μεγαλύτερη άνεση κινήσεων για τους μυστικούς της πράκτορες, που είχαν αυξημένη κάλυψη δουλεύοντας με τη διπλή ιδιότητα του πράκτορα της CIA και του FBN συγχρόνως.

Όπως δήλωσε ο πράκτορας του FBN Sal Vizzini, που πήρε μέρος σε ειδικές αποστολές της CIA στη Βηρυτό και στην Μπανγκόκ: [xxxi]

«Ως πράκτορας των αντιναρκωτικών υπηρεσιών έχω κάποια προστασία απέναντι στην κυβερνητική επιτήρηση. Διαθέτω μια κάλυψη μέσα σε μια κάλυψη που δεν τη διέθεταν οι κανονικοί πράκτορες της CIA».[xxxii]

 

---

[i]  Αlfred McCoy: The Politics of Heroin: CIA Complicity in the Global Drug Trade (1972/1991), σ. 10.

 

[ii]  Ανάμεσά τους, την  πρώτη θέση είχε η Τουρκία και ακολουθούσαν το Ιράν και οι χώρες της Ν.Α. Ασίας.

 

[iii]   Steven Duke & Albert Gross: America's Longest War (1993), σ. 96.

 

[iv]   Alfred McCoy, ο.π., σ. 50.

 

[v]   Ο Sabiani εγκαταστάθηκε το 1947 στις ΗΠΑ, ανέλαβε ένα καθοδηγητικό ρόλο στη διακίνηση της ηρωΐνης από τη Μασαλλία στη Νέα Υόρκη, συνελήφθη τo 1950, έμεινε στη φυλακή επί δύο χρόνια, απελευθερώθηκε το 1952, επέστρεψε στη Γαλλία, όπου συνελήφθη για τη συνεργασία του με τους κατακτητές, φυλακίστηκε για οκτώ μήνες και μετά εγκαταστάθηκε στη Γαλλική Ριβιέρα όπου έζησε μέχρι το 1967, ασχολούμενος με τουριστικές επιχειρήσεις.

 

[vi]  Alfred McCoy, ο.π., σ. 52.

 

[vii]  John Ranelagh, The Agency: The Rise and Decline of the CIA (1986), σ. 131.

 

[viii]   Ronald Filippelli, American Labor and Postwar Italy, 1943-1953 (1989)

 

[ix]  Thomas Braden, «I'm Glad the CIA is ‘Immoral'» (Saturday Evening Post, 20/5/1967), σ. 14

 

[x] Harris Smith, OSS: The Secret History of America's First Central Intelligence Agency (1972), σ. 182.

 

[xi]   Gabriel & Joyce Kolko, Limits of Power (1972), σ. 370.

 

[xii]   Ο διευθυντής της DEA, Francis Mullen, επέμενε στην ανάγκη να υπάρξει «διεθνής πολιτική και οικονομική πίεση στην ισορροπία των δυνάμεων και του εμπορίου που ελέγχεται από ναρκω-δολάρια» (SPSI, hearings, International Narcotics Trafficking, σ. 562).

 

[xiii]  Clyde Taylor, υφυπουργός εξωτερικών για διεθνή ζητήματα ναρκωτικών (San Diego Union, 12/1/1986).

 

[xiv]   Latin America Weekly Report, 23/3/1984.

 

[xv]  Rodney Chambell, The Luciano Project: The Secret Wartime Collaboration of the Mafia and the US Navy (1977).

 

[xvi]  Max Corvo, The OSS in Italy 1942-1945 (1990) και Harris Smith, OSS: The Secret Story of America's First Central Intelligence Agency (1972).

 

[xvii] Rodney Campbell, The Luciano Project (1977). Jonathan Marshall, «Opium and the Politics of Gangsterism in Nationalist China, 1927-1945».

 

[xviii] SDECE: Service de Documentation Exterieure et de Contre Espionage.

 

[xix]  Philip Williams, Wars, Plots and Scandals in Post-War France (1970).

 

[xx]  Alfred McCoy, The Politics of Heroin in Southeast Asia (1972), κεφ. 1-2.

 

[xxi] Corvo Max, The OSS in Italy, 1942-1945 (1990).

 

[xxii]  Peter Dale Scott (Πρόλογος στο εξαιρετικό βιβλίο του Henrik Kruger, The Great Heroin Coup, σ. 14) και Miles Copeland, Beyond Cloak and Dagger (1975), σ. 240-41.

 

[xxiii] Alfred McCoy, The Politics of Heroin in Southeast Asia (1972), κεφ. 2.

 

[xxiv] Alfred McCoy, The Politics of Heroin in Southeast Asia (1972), κεφ. 1-2. Catherine Lamour, The International Connection (1974), Richard Kunnes, The American Heroin Empire (1972), σ. 11-13.

 

[xxv] Κατάθεση του David Melocik, συνδέσμου της DEA με το κογκρέσο  (US Congress, House, Select Committee on Narcotics Abuse and Control, report, International Narcotics Control Study Missions, GPO, 1984, σ. 161), Konrad Ege, «CIA Rebels Supply US Heroin» (Counterspy, November 1980, σ. 16). Σε μια αναφορά της DEA το 1981 σημειώνεται ότι: «Οι Σοβιετικές δυνάμεις έχουν αποδυθεί σε επιχειρήσεις εναντίον της διακίνησης ναρκωτικών από τους Αφγανούς εθνικιστές ως μέρος του συνόλου των στρατιωτικών τους επιχειρήσεων εναντίον των ανταρτών» (Washington Post, 2/1/1981).

 

[xxvi] Κούβα (Operation 40): New York Times, 4/1/1975, Edward Epstein, The Agency of Fear (1977) και Henrik Kruger, The Great Heroin Coup (1980).

 

[xxvii]  Υπόμνημα της DEA, χωρίς υπογραφή και ημερομηνία καταχωρημένο  στο CIA Narcotic Intelligence Collection (πιθανολογείται ότι γράφτηκε από τον Lucien Conein το 1975). Παραχωρήθηκε από τη DEA σε ενδιαφερόμενους ερευνητές κατ' εφαρμογή του Νόμου περί Ελευθερίας των Πληροφοριών.

 

[xxviii] A. Langguth: Hidden Terrors (1968), σ. 48-9, 57, 72, 124, 138, 242-3. Thomas Lobe: United States National Security Policy and Aid to the Thailand Police (1977), σ. 9. Commission on CIA Activities Within the United States: Report to the President [Rockefeller report] (1975), σ. 235.

 

[xxix] New York Times (11/7/1975),  Washington Post (19/2/1975), Rockefeller report, σ. 233-34.

 

[xxx] Harry Anslinger, The Protectors (1964), σ. 24, 107.

 

[xxxi]  Συνέντευξη του Vizzini στον συγγραφέα Η. Kruger (20/12/1978).

 

[xxxii] Sal Vizzini: Vizzini (1972), σ. 31-32, 166.

 

 

ΠΗΓΗ: Τρίτη, 14 Ιουλίου 2009, 18:38, 

 http://www.zougla.gr/page.ashx?pid=2&aid=52759&cid=21

 

20 χρόνια από την κυβέρνηση Τζαννετάκη: ένα χρονικό

 

Του Γώργου Δελαστίκ*

 

Ένα χρονικό των συγκρούσεων σε ΚΝΕ και ΚΚΕ από την κυβέρνηση Τζανετάκη τον Ιούλη του 1989 μέχρι τη διάσπαση της ΚΝΕ το Σεπτέμβρη του ίδιου χρόνου και τη συγκρότηση του ΝΑΡ αργότερα. «Φυσικά και δεν θα υπακούσω!». Η φράση του Γιώργου Γράψα περνάει στην ιστορία της Αριστεράς. Είναι νύχτα της 21ης Σεπτεμβρίου, γύρω  στις 10 παρά τέταρτο, έξω από τα γραφεία της ΚΝΕ στην οδό Φερρών, στην πλατεία Βικτωρίας.

Ο Γραμματέας του ΚΣ της ΚΝΕ έχει μόλις αφιχθεί εκεί, προερχόμενος από τον Περισσό, όπου έχει ολοκληρωθεί η συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ με θέμα την ΚΝΕ. Η απόφαση του ΚΚΕ είναι να καθαιρέσει το εκλεγμένο Κεντρικό Συμβούλιο της ΚΝΕ, να διορίσει 15μελή επιτροπή ανδρεικέλων της εμπιστοσύνης της ηγεσίας τον ΚΚΕ στη θέση του ΚΣ και να προκηρύξει η Κεντρική Επιτροπή τον ΚΚΕ, με πλήρη αντίθεση με το καταστατικό τον κόμματος και της νεολαίας, έκτακτο συνέδριο της ΚΝΕ!

Εκατοντάδες κνίτες έχουν συρρεύσει έξω από τα γραφεία της οργάνωσης για να αποτρέψουν επιχείρηση κατάληψης τους από τους «κομματικούς», ενώ δεκάδες δημοσιογράφοι περιμένουν την επιστροφή του Γ. Γράψα. «Θα υπακούσετε στην απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής;», είναι η ερώτηση. Χωρίς περιστροφές η απάντηση:  «Φυσικά και δεν θα υπακούσω!».

Έτσι επισημοποιείται με τον πιο δημόσιο τρόπο η σύγκρουση που μαίνεται από πολύ καιρό, τόσο μεταξύ ΚΝΕ και ΚΚΕ, όσο και μέσα στους κόλπους τον ΚΚΕ, ακόμη και σε επίπεδο Κεντρικής Επιτροπής, σχετικά με τη γραμμή που πρέπει να ακολουθηθεί.

Το Κεντρικό Συμβούλιο της ΚΝΕ συνεδριάζει αμέσως και με ψήφους 56 υπέρ έναντι μόλις 14 αποχών απορρίπτει ως αντικαταστατική την απόφαση της Κ.Ε. του ΚΚΕ και προκηρύσσει έκτακτο συνέδριο της οργάνωσης. Το ΚΚΕ φτιάχνει μια δική του ΚΝΕ, στον Περισσό…

Η σύγκρουση ΚΚΕ-ΚΝΕ είναι αναμφισβήτητα η σημαντικότερη εκδήλωση της κρίσης, δεν είναι όμως η πρώτη.

Έχει προηγηθεί, τον Ιούλιο, το σοκ της διαφοροποίησης μέσα στη Βουλή του επί πολλά χρόνια κοινοβουλευτικού εκπροσώπου τον ΚΚΕ Κ. Κάππου, ο οποίος αρνείται να επικυρώσει την κυβερνητική συνεργασία τον ΚΚΕ με τη ΝΔ. «Ψήφισα λευκό γιατί είμαι αντίθετος στη συνεργασία τον Συνασπισμού με τη Νέα Δημοκρατία», αναφέρει στη δήλωση του. «Πιστεύω επίσης ότι η συνεργασία αυτή είναι ολέθρια για το ΚΚΕ… Το ΚΚΕ τείνει να υποταχτεί σε μικροαστικές και αστικές "εκσυγχρονιστικές" θέσεις… Αποκορύφωμα αυτής της στάσης υποταγής είναι η στήριξη της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας από τον Συνασπισμό… Βεβαίως, είμαι κατά της συνεργασίας του Συνασπισμού και με το ΠΑΣΟΚ».

Λίγα 24ωρα αργότερα, στις 6 και 7 Ιουλίου αντίστοιχα, διαφοροποιούνται δημόσια και παραιτούνται οπό την Κεντρική Επιτροπή ο Κώστας Μπατίκας και ο Νίκος Κοτζιάς, οι οποίοι τρεις μήνες αργότερα εκδίδουν τις θέσεις τους σε μπροσούρα με τίτλο «Μια συζήτηση που δεν έγινε».

Άνοιξη του 1989. Στους κόλπους του ΚΚΕ επικρατεί υπόγειος αναβρασμός, καθώς χιλιάδες μελή και στελέχη του διαφωνούν με το «κοινό πόρισμα» ΚΚΕ-ΕΑΡ και τη δεξιά γραμμή που έχει χαράξει η ηγεσία του ΚΚΕ, ενώ ταυτόχρονα, σε στενό κύκλο, αρχίζουν να διαρρέουν οι στενές σχέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ ΚΚΕ και Ν.Δ.

Σημαντικό ρόλο προς την κατεύθυνση αυτή παίζει και η χρηματοδοτούμενη από το ΚΚΕ εφημερίδα «Πρώτη», η πιο βρόμικη, από πολιτική σκοπιά εφημερίδα που έχει βγάλει ποτέ η Αριστερά.

Παράλληλα, οι σχέσεις ΚΚΕ και ΚΝΕ βρίσκονται στο χειρότερο σημείο που υπήρξαν ποτέ, καθώς η οργάνωση νεολαίας αρνείται να προσαρμοστεί στη γραμμή του ΚΚΕ και επιμένει στη χάραξη πολύ αριστερότερης γραμμής.

Από όλα αυτά όμως τίποτα, ουσιαστικά, δεν φαίνεται προς τα έξω.

Έτσι, η ξαφνική εμφάνιση του μηνιαίου περιοδικού «Πριν» το Μάιο προκαλεί μεγάλη αίσθηση. Η σκέψη είναι να εκδοθεί ένα περιοδικό που να μπορεί να κυκλοφορεί μέσα στο ΚΚΕ και στο ΣΥΝ και να συσπειρώνει όσο το δυνατόν ευρύτερες δυνάμεις ριζοσπαστικής αριστερής αντίστασης και αναζήτησης, ενόψει της εμφανώς διαγραφόμενης επέλασης της συντηρητικής λαίλαπας.

Μέσα στους σκοτεινούς ορίζοντες, η σύγχρονη προοδευτική σκέψη και το λαϊκό κίνημα πρέπει και μπορούν να αναζητήσουν τους δρόμους της χειραφέτησης τους», αναφέρεται μεταξύ άλλων στο κύριο άρθρο του πρώτου τεύχους.

«Το αριστερό εργατικό και το λαϊκό κίνημα στη νέα περίοδο των παρατεταμένων αδιεξόδων πρέπει να αντιπαραθέσει μια στρατηγική παρατεταμένης αντεπίθεσης για την ανάπτυξη των κοινωνικών μετώπων και την πολιτική τους χειραφέτηση από την αστι-κή κηδεμονία. Προϋπόθεση για κάτι τέτοιο αποτελεί η χειραφέτηση της ίδιας της Αριστεράς από το ρόλο του προοδευτικού κομπάρσου στην αστική πολιτική σκηνή» αναφέρεται, μεταξύ πολλών άλλων, στο ίδιο τεύχος.

Με ελάχιστα χρήματα, και εξοντωτική δουλειά βγαίνει ένα περιοδικό που, παρά τις εμφανέστατες τεχνικές αδυναμίες του, ήταν εντελώς πρωτοποριακό για τα δεδομένα του αριστερού Τύπου -τόσο από πλευράς περιεχομένου όσο και από πλευράς μορφής.

Η απήχηση του ήταν εντυπωσιακή. Κάπου 8.000 αντίτυπα στο πρώτο τεύχος, πάνω από 9.000 αντίτυπα στο δεύτερο και λίγο αργότερα η κυκλοφορία ξεπέρασε και τις 10.000.

Δεν πέρασε όμως ούτε ενάμιση μήνας από την ημέρα κυκλοφορίας του πρώτου τεύχους του «Πριν» και σχηματίστηκε η κυβέρνηση συνεργασίας ΚΚΕ-ΝΔ υπό τον Τζαννετάκη.

Η ανοιχτή σύγκρουση περνάει πλέον στους κόλπους της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ. Κάππος, Μπατίκας, Κοτζιάς διαφοροποιούνται με δηλώσεις τους δημόσια από την πολιτική της ηγεσίας του ΚΚΕ. Όμως, η αλαζονεία της εξουσίας που έχει αποχαλινώσει τις κυρίαρχη δεξιές δυνάμεις της Κ.Ε. του ΚΚΕ τις κάνει να επιζητούν την πάση θυσία πολιτική εξόντωση των «διαφωνούντων», ενώ ταυτόχρονα η ίδια προχωράει σε όλο και πιο δεξιές επιλογές.

Παράλληλα, κύριος στόχος της ηγεσίας του ΚΚΕ είναι το «ξεκαθάρισμα» της κατάστασης στην ΚΝΕ, όπου όσοι ενστερνίζονται την πολιτική του «τζαννετακισμού» και τα παρόμοια αποτελούν ασήμαντη μειοψηφία, εν ανάγκη και με τη διάλυση και ανασυγκρότηση της οργάνωσης.

Με προκλητικό τρόπο η Επιτροπή Πόλης της Θεσσαλονίκης, της οποίας ηγείται ο διαπρέψας στις εν ονόματι του Χρουστσόφ εκκαθαρίσεις των ζαχαριαδικών στην Τασκένδη Κώστας Τσολάκης, μέλος του Πολιτικού Γραφείου, απαγορεύει τις φεστιβαλικές εκδηλώσεις της οργάνωσης Σπουδάζουσας της Θεσσαλονίκης της ΚΝΕ, έχοντας προηγουμένως δώσει εντολή να κληθούν σε απολογία από τις κομματικές οργανώσεις τους οι Δ. Γατούδης και Γ. Ελαφρός, μέλη του Κ.Σ. της ΚΝΕ, καθώς και άλλα στελέχη της Σπουδάζουσας.

Την Παρασκευή, 15 Σεπτεμβρίου, ενώ οι κεντρικές εκδηλώσεις του φεστιβάλ της ΚΝΕ βαδίζουν προς το αποκορύφωμα τους, το Γραφείο του Κ.Σ. της ΚΝΕ αποφασίζει να «συν-διοργανώσει» με τη Σπουδάζουσα Θεσσαλονίκης τις επίμαχες εκδηλώσεις «ώστε να εξασφαλισθεί το σωστό περιεχόμενο τους».

Έτσι, για πρώτη φορά η ΚΝΕ διεκδικεί στην πράξη την αυτονομία της από την κομματική ηγεσία, η οποία φυσικά αντιδρά αμέσως: με εντολή του Π.Γ. πέντε μέλη της μειοψηφίας του Γραφείου της ΚΝΕ βγάζουν ανακοίνωση με την οποία καταγγέλλουν τους «αντάρτες» συντρόφους τους και τάσσονται με τη γραμμή της ηγεσίας. Είναι φανερό ότι η τελική αναμέτρηση είναι πλέον ζήτημα ωρών.

Έτσι, όλοι  περιμένουν με αγωνία την ομιλία του Γ. Γράψα την επομένη. Σαββατόβραδο, 16 Σεπτεμβρίου, Άλσος Βεΐκου. Μπροστά σε 40.000 μέλη και οπαδούς του ΚΚΕ και της ΚΝΕ ο Γραμματέας της ΚΝΕ διακηρύσσει ανοιχτά ότι η κυβέρνηση Τζαννετάκη «δημιούργησε αντικειμενικά ένα σοκ όχι μόνο για τον κόσμο της Αριστεράς αλλά σχεδόν για το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας» και συνεχίζει: «Δεν είναι μυστικό ότι στην ΚΝΕ υπάρχει πλούτος προβληματισμών και απόψεων ή και διαφωνίας για σοβαρά ζητήματα. Και λοιπόν; Τα πολιτικά νεκροταφεία είναι γεμάτα ομοφωνίες και ομοψυχίες. Η ΚΝΕ είναι μόλις 21 χρόνων, στα καλύτερα της χρόνια, και δεν σκοπεύει να συνταξιοδοτηθεί σύντομα!».

Για να μην αφήσει δε περιθώριο παρανόησης ως προς ποια κατεύθυνση είναι προσανατολισμένοι οι προβληματισμοί της νεολαίας, ο Γ. Γράψας προσθέτει: «Μεγάλο μέρος της ΚΝΕ στέκεται με σκεπτικισμό και με διαφορετικές, πολλές φορές, απόψεις απέναντι σε ορισμένες πολιτικές επιλογές του Συνασπισμού».

Η απάντηση έρχεται την επομένη, με την ομιλία του κατ' ουσία «σκιώδους» και διαπομπευθέντος εν συνεχεία Γενικού Γραμματέα του ΚΚΕ Γρ. Φαράκου, ο οποίος «διαγιγνώσκει» μια «φιλόδοξη στην αντιδραστικότητά της προσπάθεια» κάποιων «κύκλων της άρχουσας τάξης» με στόχο «να ξεκοπεί η ΚΝΕ από το ΚΚΕ».

«Εύχομαι οι δονήσεις στο εσωτερικό της ΚΝΕ να γίνουν γόνιμος διάλογος και να μη σταματήσουν με παρεμβάσεις» δηλώνει ο σκηνοθέτης Θ. Αγγελόπουλος, ο οποίος, όπως και ο λογοτέχνης Ζήσης Σκάρος, ο καθηγητής Αλέξης Μητρόπουλος, ακόμη και ο Γραμματέας του ΣΥΝ Λ. Κύρκος προσπαθούν να πείσουν την ηγεσία του ΚΚΕ να μην προχωρήσει στη διαγραφόμενη «σφαγή».

Μάταιος κόπος. Ο πραγματικός ηγέτης του ΚΚΕ Χ. Φλωράκης έχει πάρει την απόφαση του. Τέσσερις ημέρες αργότερα, στις 21 Σεπτεμβρίου, η Κ.Ε. του ΚΚΕ αποφασίζει, όπως προαναφέρθηκε, την ουσιαστική διάλυση της ΚΝΕ και ανασυγκρότηση της εκ του μηδενός, σχεδόν μόνο με όσους πειθαρχούν στη γραμμή της.

 

Στις 4 Οκτωβρίου, οι διαφωνούντες κάνουν την πρώτη δημόσια εμφάνιση τους στο γήπεδο του Σπόρτιγκ, ενώ στις 17 Οκτωβρίου δικαστικός κλητήρας επιδίδει στο Κ.Σ. της ΚΝΕ αίτηση ασφαλιστικών μέτρων από την ηγεσία του ΚΚΕ εναντίον των υπευθύνων έκδοσης της εφημερίδας Οδηγητής της νεολαίας. «Ζητούμε να διαταχθεί η κατάσχεση όλων των αντιτύπων της εφημερίδας που ήδη κυκλοφόρησαν… Να απειληθεί κατά των υπεύθυνων χρηματική ποινή δραχμών 500.000 και προσωπική κράτηση δώδεκα μηνών… Να απαγορευτεί η έκδοση νέου φύλλου της εφημερίδας Οδηγητής της νεολαίας…», αναφέρεται μεταξύ άλλων στο κείμενο.

Ήδη όμως, πλησιάζουμε προς τη νέα εκλογική αναμέτρηση της 5ης Νοεμβρίου 1989 και την κορύφωση της κρίσης, ενώ μέσα στον Οκτώβρη παραιτείται ένα ακόμη μέλος της Κ.Ε. του ΚΚΕ, ο Μιχ. Τερζίδης και οκτώ ακόμη στελέχη τμημάτων της Κ.Ε. (Δ. Γρηγορόπουλος, Αρ. Αλαβάνου, Αγγ. Ξύδη, Ν. Παπαγεωργίου, Π. Παπαδόπουλος, Σπ. Μαγκλιβέρας, Β. Παπαχρήστος, Σ. Συγγούνας).

Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο η ηγεσία του ΚΚΕ διαλύει τις αυταπάτες οποιουδήποτε είχε την ελπίδα, ότι θα ήταν δυνατό να υπάρξει αλλαγή της γραμμής πλεύσης στην πολιτική της. Ωριμάζουν οι συνθήκες για ένα πολύ πιο δύσκολο εγχείρημα από την προσπάθεια διόρθωσης της γραμμής του ΚΚΕ.

Ο Γ. Γράψας συνοψίζει αυτά τα συμπεράσματα σε μια βαρυσήμαντη συνέντευξή του στο τεύχος Ιανουαρίου του 1990 του «Πριν»:

«Δεν πρόκειται πια απλά για λάθη, αλλά για μια πορεία μετατροπής της Αριστεράς σε καθεστωτική δύναμη. Δυστυχώς, όλα δείχνουν ότι το ελατήριο τεντώθηκε τόσο που δεν γυρνάει πίσω… Ποτέ η κρίση των παραδοσιακών κομμουνιστικών κομμάτων δεν ήταν τόσο κραυγαλέα. Ποτέ οι δυνάμεις της επαναστατικής ανανέωσης δεν ήταν τόσο ώριμες… Η ανάγκη για ένα νέο πολιτικό φορέα της Αριστεράς είναι κάτι παραπάνω από επιτακτική… Χωρίς αμφιβολία, η ΚΝΕ θα αποτελέσει μια από τις κυριότερες συνιστώσες του».

 

Η ΚΡΙΣΗ ΠΕΡΝΑΕΙ ΣΤΗΝ ΤΕΛΙΚΗ ΦΑΣΗ ΤΗΣ

 

Ο σχηματισμός της κυβέρνησης ΚΚΕ-ΝΔ-ΠΑΣΟΚ υπό τον Ζολώτα καταρρίπτει κάθε ισχυρισμό της ηγεσίας του ΚΚΕ ότι δήθεν συνεργάστηκε με τη ΝΔ μόνο για να τιμωρήσει τους «κλέφτες του ΠΑΣΟΚ», με τους οποίους ξαφνικά βρίσκεται να,,, συγκυβερνά! Τα γεγονότα επιταχύνονται.

Στις 22 Νοεμβρίου, οκτώ μέλη της Κ.Ε. του ΚΚΕ παραιτούνται με κοινή δήλωση τους και στις 27 Νοεμβρίου δίνουν συνέντευξη Τύπου, Είναι οι Κ. Τζιαντζής, Α, Χάγιος, θ. Σκαμνάκης, Χρ. Κουκιάς, Σ, Καυκαλάς, Δ. Τσουραμάνης, Δ. Τσακνιάς και Γ. Σταματάκης. «Στόχος μας δεν είναι να φτιάξουμε άλλη μια κομματική ταμπέλα, αλλά να συμβάλουμε στη συγκρότηση ενός σύγχρονου επαναστατικού εργατικού κινήματος που θα υπερβαίνει την κρίση και τα σημερινά αδιέξοδα του ΚΚΕ και της Αριστεράς, θα αποδεσμεύει τον αριστερό κόσμο από τη χρεοκοπημένη πολιτική της ηγετικής ομάδας του Συνασπισμού, επιβάλλοντας τελικά μια ουσιαστική ενότητα στην πάλη για το σοσιαλισμό, την κοινωνική και δημοκρατική χειραφέτηση των εργαζομένων», αναφέρεται μεταξύ άλλων στη δήλωση τους.

«Βρισκόμαστε μπροστά σε μια κορυφαία πολιτική επιλογή που φέρνει τη σφραγίδα των συντονισμένων δυνάμεων τη; ολιγαρχίας, με αποστολή να θεμελιώσει βαθύτερες και πιο σταθερές λύσεις προσαρμογής της κοινωνίας στις διεθνείς καπιταλιστικές πραγματικότητες σε βάρος των εργαζομένων» αναφέρεται σε σχέση με την «οικουμενική» κυβέρνηση Ζολώτα και προστίθεται: «Η λογική του ουραγού απέναντι στις εκάστοτε κυρίαρχες δυνάμεις οδηγεί συνεχώς τον αριστερό κόσμο στις συμπληγάδες των εκβιαστικών διλημμάτων… Η λογική αυτή στην πολιτική πρακτική της ηγεσίας του ΚΚΕ και του Συνασπισμού καθορίζεται από μια σειρά βαθύτερων αντιλήψεων της γύρω από την ιδεολογική, πολιτική, οργανωτική και ηθική φυσιογνωμία του κομμουνιστικού κινήματος που δεν ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες και τα οράματα των εργαζομένων και του κόσμου της Αριστεράς… Στο ΚΚΕ η περεστρόικα έχει πάρει τη μορφή Τσολάκη – Ανδρουλάκη».

Στις 28 Νοεμβρίου είναι η σειρά του ευρωβουλευτή Δημήτρη Δεσύλλα να ανεξαρτητοποιηθεί, διαφωνώντας με την πολιτική της ηγεσίας του ΚΚΕ, «Διαφώνησα κατηγορηματικά στη συνεργασία με τη ΝΔ για το σχηματισμό της κυβέρνησης Τζαννετάκη… Παρόλα αυτά, περίμενα μέχρι τις εκλογές του Νοέμβρη για τις οποίες και δούλεψα, δίνοντας βάση στις διαβεβαιώσεις της ηγεσίας ότι η πολιτική μας για συγκυβέρνηση με τη ΝΔ ήταν προσωρινό αναγκαστικό «διάλειμμα» για την κάθαρση. Όμως, ο σχηματισμός της κυβέρνησης Ζολώτα διέλυσε τις αυταπάτες μου», αναφέρει στη σχετική δήλωση του, τονίζοντας ότι «η ηγεσία του ΚΚΕ καταργεί στην πράξη την ιδεολογικοπολιτική αυτοτέλεια του κόμματος, ενώ παράλληλα προχωρεί σε μαζικές διαγραφές, καθαιρέσει και συκοφαντίες σε βάρος χιλιάδων στελεχών και μελών του ΚΚΕ και της ΚΝΕ». Προσθέτει δε, ότι η ευρωβουλευτική αποζημίωση «θα διατίθεται διαρκώς και εξ ολοκλήρου για τις ανάγκες του "Λαϊκού Κινήματος ενάντια στις συνέπειες του 1992 και κατά της ΕΟΚ", μέχρι δε τη συγκρότηση του κινήματος αυτού" θα διατίθεται στο Κεντρικό Συμβούλιο της ΚΝΕ, το οποίο η ηγεσία του ΚΚΕ απειλεί ακόμα και με φυλάκιση».

«Η αγανάκτηση θα συνοδεύσει τον Δ. Δεσύλλα ως την τελευταία του πνοή, αν δεν υποβάλει άμεσα την παραίτηση του από το αξίωμα του ευρωβουλευτή» γράφει ο Νίκανδρος Κεπέσης στον Ριζοσπάστη την 1η Δεκεμβρίου, ενώ έχει ήδη προηγηθεί, την προηγουμένη, ο Ν. Καλούδης, μέλος του Π.Γ. του ΚΚΕ: «Οι πράξεις των διαφωνούντων έχουν τη σφραγίδα της πολιτικής ανεντιμότητας και αυτός είναι ο ελαφρότερος χαρακτηρισμός που μπορεί κανείς να δώσει στις υποκριτικές, συνωμοτικές μεθοδεύσεις τους».

Οι σελίδες του Ριζοσπάστη γεμίζουν και από επιστολές αναγνωστών του. «Οι λιποτάκτες, που φύγανε από το χαράκωμα του αγώνα, ακούγοντας το κατά Μάρκον ευαγγέλιο που μιλάει για τριάντα αργύρια, πατώντας πάνω στα πτώματα των αγωνιστών μας», γράφει ένας θερμόαιμος υποστηρικτής της συνεργασίας του ΚΚΕ με τη δεξιά. «Ο δρόμος εκείνων που επέλεξαν να πλήξουν το ΚΚΕ διασταυρώνεται με τους δρόμους των δυνάμεων της καθυστέρησης και του σκοταδισμού, των σκοτεινών κέντρων του αντικομουνισμού» γράφει άλλος «εκσυγχρονιστής». «Εύγε και πάλι στην ηγεσία μας!» συμπληρώνει ένας τρίτος…

 

* Ο Γιώργος Δελεστίκ είναι δημοσιογράφος, εκδότης του ΠΡΙΝ και πρώην στέλεχος της ΚΝΕ

 

ΠΗΓΗ: Εφημερίδα ΠΡΙΝ, 03-10-1999

 

Σημείωση: Οι υπογραμμίσεις έγιναν από τον admin.

Για το Χωροταξικό σχέδιο για τον Τουρισμό

 

Του Βασίλη Χατζηλάμπρου

 

Tουρισμός για το διεθνές κεφάλαιο

 Στο «Eιδικό Xωροταξικό Σχέδιο για τον Tουρισμό» αναφέρονται, ως περιοχές που «προβλέπει» και «προτείνει» το υπουργείο και οι μελετητές του για ν' αναπτυχθούν «σύνθετες – ολοκληρωμένες τουριστικές εγκαταστάσεις», η περιοχή του Λασιθίου, της Mεσσηνίας, της Hλείας, της Πρέβεζας, της Eρμιόνης, της Φθιώτιδας κ.ά.

Στην πραγματικότητα οι περιοχές έχουν επιλεγεί απ' το διεθνές κεφάλαιο και το υπουργείο χωροταξίας στρώνει το δρόμο. Kαι οι βουλευτές NΔ και ΠAΣOK αναλαμβάνουν την επιδότηση με 45% από λεφτά των φορολογουμένων (εθνικούς πόρους) στο συνολικό ύψος επένδυσης. Kαι για τα ήθη και τα έθιμα αυτής της πρακτικής ισχύει… ότι βάζουμε όλα τα λεφτά εμείς.

Mε τη χωροθέτηση ανοίγει ο δρόμος για «αναγκαίους» αποχαρακτηρισμούς, ελαστικότητα στις προστατευόμενες περιοχές και πάλι δικές μας επενδύσεις για προσπελασιμότητα στις εγκαταστάσεις. Δηλαδή, διάνοιξη δρόμων και αναγκαίων υποδομών.

Περί τίνος πρόκειται λοιπόν; Στη Φθιώτιδα, στο Έξαρχο Aταλάντης ήδη έχουν εξαγοραστεί 12.000 στρέμματα. Στην περίπτωση της Mεσσηνίας τα πράγματα είναι πιο προχωρημένα. Oι βουλευτές της NΔ και του ΠAΣOK υπερψήφισαν νομοσχέδιο του Yπουργείου Oικονομίας και Oικονομικών σύμφωνα με το οποίο προβλέπεται κρατική επιχορήγηση για τη μεγάλη επένδυση της «Tουριστικές Eπιχειρήσεις Mεσσηνίας A.E.» στις περιοχές Pωμανού και Πύλου. H επιχορήγηση αφορά το ποσό των περίπου 145 εκατομμυρίων ευρώ, δηλαδή ποσοστό 45% του συνολικού κόστους της επένδυσης.

 H επένδυση αφορά:

i) Ξενοδοχειακή μονάδα 5 αστέρων, 446 δωματίων, 1114 κλινών και κέντρο θαλασσοθεραπείας στην περιοχή Pωμανού.

ii) Στην ίδια περιοχή, ένα δεύτερο ξενοδοχείο 5 αστέρων, 321 δωματίων, 769 κλινών και συνεδριακό κέντρο 1175 θέσεων.

iii) Στην Πύλο, ξενοδοχειακή μονάδα 119 δωματίων, 298 κλινών.

iv) Άλλη μια ξενοδοχειακή μονάδα 5 αστέρων στην Πύλο μα 226 δωμάτια και 570 κλίνες.

Θαλασσοθεραπείες και spa αναλαμβάνει η διεθνής αλυσίδα Kempinski – εξειδικεύεται στην Aσία (εισηγμένη στο χρηματιστήριο της Σιγκαπούρης). Ένα αμερικάνικο γραφείο έχει αναλάβει τα γήπεδα γκολφ.

Στην περίπτωση του Cavo Sidero στο Λασίθι, η εταιρεία Minoan (μην παραπλανά ο τίτλος, πρόκειται για διεθνή όμιλο -κυρίως βρετανικό- με «ελληνοποιημένη φίρμα») θα εγκαταστήσει τα 6 τουριστικά της χωριά σε μια έκταση 25.000 στρεμμάτων με ειδική συμφωνία με το ίδρυμα «Παναγιά η Aκρωτηριανή» – βοήθειά μας. H συνολική επένδυση μαμούθ είναι της τάξης των 1,2 δισ. ευρώ. Yπολογίζει 7.000 κλίνες. Tο συμβόλαιο έγινε το 1998. Η έκταση παραχωρήθηκε το 2002. τον επόμενο χρόνο εγκρίθηκε η μελέτη… και το YΠEXΩΔE σήμερα χωροθετεί…

 Πρόκειται για μια απ' τις μεγάλες επενδύσεις που γίνονται στη Nότια Eυρώπη. H Minoan Group προηγουμένως ονομαζόταν Loyal Ward Group plc. και στο ενεργητικό της έχει τέτοιου τύπου θέρετρα σε Πορτογαλία, Mπαχρέιν, Mπαρμπάντος, Kαραϊβική, Mπαχάμες, Σαγκάη και Bρετανία.

 

Aνατριχίλα

 

O Βρετανός πρέσβης, η υπουργός Πολιτισμού και τα στελέχη της εταιρείας -πολυετούς εμπειρίας κτηματομεσίτες και με συμμετοχές σε πετρέλαια- μαζί με έναν Kύπριο μιας MKO, που παραχωρεί και πιστοποιήσεις αειφορικής, βιώσιμης, φιλικής προς το περιβάλλον επένδυσης, παρουσίασαν την επένδυση και τα σχέδιά τους μπροστά σ' ένα stand που έγραφε: «H κρητική γη αναγεννάται μαζί με τους ανθρώπους της». Kαι για όσους έχουν αγωνία, τα γήπεδα γκολφ θα ‘ναι στρωμένα με χλοοτάπητα της ποικιλίας seashore paspalum. Θα ‘χει μειωμένες απαιτήσεις σε νερό, λιπάσματα και παρασιτοκτόνα.

 

Tουριστική πολιτική για τους tour operators;

 

Aπ' την πλευρά της κυβέρνησης, αυτό που προβάλλεται είναι πως, με το φυσικό κάλλος και το περιβάλλον που διαθέτει η χώρα και με τις αρχαιότητές της, πρέπει να ενταθεί όλη η επενδυτική δραστηριότητα για την αύξηση των τουριστών.

H τουριστική οικονομία συμμετέχει στο AEΠ κατά 18,2% και καλύπτει περίπου το 40% του ελλείμματος εξωτερικών πληρωμών. O κλάδος «Ξενοδοχεία – Eστιατόρια» συμμετέχει με 10,3% στο AEΠ και ο κλάδος αυτός αντιστοιχεί περίπου στο μισό του συνόλου του τουριστικού τομέα. H συνολική απασχόληση στην τουριστική οικονομία είναι 838.250 θέσεις εργασίας και αντιστοιχεί στο 19,1% των απασχολούμενων (4.382.000 κατά το 2005). Aυτό σημαίνει πως ένας στους πέντε Έλληνες απασχολείται στην τουριστική οικονομία.

Kι από εδώ και ύστερα αρχίζει η προβολή συγκρίσεων, έτσι που η με κάθε τρόπο ανάπτυξη τουριστικών υποδομών, ανταπόκριση στη διεθνή ζήτηση κ.λπ. παίρνει χαρακτήρα «στρατηγικού σχεδίου» κατά της ανεργίας… Yπολογίζουν πως κάθε 30 αφίξεις σημαίνει 2 θέσεις εργασίας, άμεσα και έμμεσα. Πουθενά, ωστόσο δεν αναφέρεται πως πρόκειται για εποχιακή εργασία. Σ' ορισμένες, δε, περιπτώσεις μόνο για 2-3 μήνες, άρα και χωρίς ταμείο ανεργίας. Tις περιγράφουν σαν να πρόκειται για απασχόληση σε σταθερή σχέση 12 μηνών.

Aλλά κι εδώ πιέζονται από διεθνείς εκθέσεις που αναμεταδίδει σε όλους τους τόνους ο ΣEB και το όργανο των ξενοδόχων, ο ΣETE. Σε κοινή συνέντευξη Τύπου μετά τη δημοσίευση της ετήσιας έκθεσης του World Economic Forum τονίζουν:

«Mε βάση τα γενικά συμπεράσματα της έκθεσης, οι κατευθύνσεις της τουριστικής πολιτικής στην Eλλάδα πρέπει να περιλαμβάνουν τουλάχιστον:

Για το τελευταίο, εννοούν εξειδίκευση για παροχή υψηλών υπηρεσιών κι όχι αμοιβές, ασφάλιση κ.ά. που δε θα διευκόλυναν το επενδυτικό κλίμα.

Kαι σ' αυτές λοιπόν τις απαιτήσεις σπεύδει να βοηθήσει το YΠEXΩΔE. Διευκολύνσεις στην «προστασία του περιβάλλοντος», επιχορηγήσεις από εθνικούς πόρους για τη δημιουργία κλίματος προσέλκυσης ξένων επενδυτών, έκπτωση στα δικαιώματα των πολιτών υπέρ των δικαιωμάτων των επενδυτών.

Aυτοί είναι οι πυλώνες της τουριστικής πολιτικής. Oύτε υποψία για ισπανικό μοντέλο, τσιμεντοποίηση, κορεσμό και τελικά απαξίωση.

Mπορούμε εύκολα να σπαταλήσουμε την όποια φυσική και πολιτιστική κληρονομιά μέσα σε μερικές δεκαετίες προς δόξαν του real estate, των tour operators, των τραπεζών και των ξένων επενδυτών.

 

H μόνη θέση για την αριστερά

 

1. Nα αποσυρθεί το χωροταξικό N/Σ για τον τουρισμό. Δεν στοχεύει στη χωροταξική οργάνωση του τουρισμού. Mε προστασία της φύσης, του περιβάλλοντος, της πολιτιστικής κληρονομιάς. Aλλά κυρίως στην ενίσχυση της κτηματομεσιτικής και εργολαβικής δραστηριότητας. Περισσότερο μοιάζει να φέρνει τις διατάξεις του αναθεωρημένου άρθρου 24 -στο ίδιο πνεύμα κινείται- με ελαστικοποίηση στη δόμηση ως εντός προστατευoμένων δασικών χώρων και σε ακατοίκητα νησιά και σε αρχαιολογικούς χώρους ακόμη. Mε μη αναστρέψιμες συνέπειες στην οικονομία, κοινωνία, τουρισμό (μακροπρόθεσμα) και στο περιβάλλον.

 

2. Xειροτερεύει το καθεστώς της διάσπαρτης, περιπτωσιακής «εκτός σχεδίου» δόμησης. Θεσπίζει για την τουριστική χρήση συντελεστή δόμησης 0,2 της έκτασης της ιδιοκτησίας, χωρίς κανέναν περιορισμό.

3. Eπιχειρεί, άνευ όρων, άμεση προσέλκυση επενδυτών-αγοραστών για το ξεπούλημα της ωραιότερης ελληνικής γης, με δώρο την αύξηση των συντελεστών δόμησης.

4. Eπιδοτεί τους ξένους επενδυτές με χρήματα των φορολογουμένων -με ένταξη στο νέο αναπτυξιακό-, τη στιγμή που «δεν υπάρχουν χρήματα» για τις στοιχειώδεις ανάγκες των λαϊκών στρωμάτων για υγεία, παιδεία κλπ.

5. Tο προβαλλόμενο μοντέλο των μεγάλων επενδύσεων, με τα εμπορικά κέντρα και τα γήπεδα γκολφ, πέραν της περιβαλλοντικής υποβάθμισης, της ζήτησης σε νερό και ενέργεια, περιορίζει τις δυνατότητες αυτοδύναμης βιώσιμης τοπικής ανάπτυξης, με τελικά αρνητικές συνέπειες στην τοπική οικονομία.

6. Eργαλείο τουριστικής ανάπτυξης αναδεικνύονται για άλλη μια φορά οι κατασκευές και το τσιμέντο. H τσιμεντοποίηση ακτών και ολόκληρων παραθεριστικών περιοχών αποτελεί κερδοσκοπική αρπαχτή πολλών off shore εταιρειών που στα χαρτοφυλάκιά τους τελευταία έχουν περιέλθει χιλιάδες στρέμματα αγροτικής γης και πιέζουν για αλλαγή χρήσης γης.

7. Nα μη σπαταλήσουμε την όποια φυσική και πολιτιστική μας κληρονομιά σε μερικές δεκαετίες προς δόξαν των διεθνών κερδοσκόπων και του χρηματιστικού κεφαλαίου.

8. Aν υπήρχε λόγος να μπει τάξη και να χωροθετηθεί ο χώρος του τουρισμού,  θ' αφορούσε στην αναρχία της δόμησης, στα καμένα δάση, στην αναρχία στις εργασιακές σχέσεις και στην εκμετάλλευση των εργαζομένων.

9. Eλεύθερη πρόσβαση σ' όλες τις παραλίες. Nα οργανωθούν χώροι απ' τους δήμους για ελεύθερο κάμπινγκ της νεολαίας.

10. Kινητοποίηση για ν' αποσυρθεί το ειδικό χωροταξικό που στηρίζεται απ' τη δικομματική συναίνεση.

 

ΠΗΓΗ: 20-07-2007,

http://xatzilamprou.wordpress.com/about/%C………..E%BF/

Για τις ευρωεκλογές: ψαριά ιδιαζούσης υπεραξίας…

 

 Του φιλαλήθη/philalethe00

 Μας το θύμισε το Α.Σ.Κ.Ε., “αγωνιστικό σοσιαλιστικό κόμμα Ελλάδας”, σε άρθρο του σχετικού εκτελεστικού υπευθύνου του -και ανά τακτά διαστήματα αρθρογραφούντος- Ν. Καργόπουλου. Ελπίζω να δειχθή ψυχωφελές οπωσούν… 

Ο συνδεσμός κείται εδώ.

Πρόκειται, λοιπόν, για δήλωσιν της αυτού Καπιταλιστικωτάτης Εξοχότητος, Χανς Όλαφ Χένκελ, όστις τυγχάνει πρόεδρος των Γερμανών βιομηχάνων (πρβλ. τον δικό μας Σ.Ε.Β.), σε συνέντευξη στη “Λε Μοντ”. Είπεν, λοιπόν, και ελάλησεν στην προειρημένη εφ. “Le monde”, το 1999, 31 Μαΐου:

«Κύρια ευεργετική συνέπεια του ευρώ είναι ότι εγκαθιστά επ’ άπειρον λιτότητα εισοδημάτων των εργαζομένων στην Ευρώπη. Καμιά εθνική κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να επιτύχει αυτό το αποτέλεσμα».

 

…και τα σχόλιά μας περισσεύουν. Απλώς, να θυμίσουμε, ότι το 1976 ήδη, ο J.K. Galbraith, στην “εποχή της αβεβαιότητάς” του, και σε ένα από τα τελευταία κεφάλαια (όποιος ενδιαφέρεται για την παραπομπή καταλεπτώς, είναι υπόθεση ορισμένων λεπτών η εύρεσή της) του υπέροχου και τόσο ενθέρμως ”έντιμου” αυτού βιβλίου, είχε σημειώση κάτι “κυνικό”, αν και από την πλευρά του συμπονετικού ακαδημαϊκού διδασκάλου, για την Ε.Ο.Κ. ταύτη την φορά. Ότι, ο προβαλλόμενος κοινώς ισχυρισμός ήταν, ότι οι στάρτσι της Ε.Ο.Κ. εμελέτησαν πάλι τον Adam Smith και κατέληξαν στην “Κοινή Αγορά” εκείνη που κατέληξε στην σημερινή μας παντοειδή πολιτική αιχμαλωσία, ΑΛΛΆ “το πιο πιθανό” είναι, έλεγε ο δάσκαλος, ότι υπήρξε συνειδητή επιλογή των “πολυεθνικών εταιρειών” οι οποίες, συμπληρώνουμε εμείς, τότε – το “πολυεθνικό κεφάλαιο”, όπως θα λέγαμε – διαμορφώνονταν σε “κυρίαρχους παίκτες”.

Και άλλωστε, όπως σημείωνε αλλαχού στο αυτό κεφάλαιο:

τελειωτική λύση για την πολυεθνική εταιρεία είναι η πολυεθνική εξουσία (πρβλ. ΕΟΚ, Ε.Ε.),

και για την οποία η απώλεια (σημ.: "πτώση", ακριβέστερα, ήτοι τεχνητή) της εθνικής ταυτότητας στρώνει το έδαφος (συμπλήρωνε).

 

Γιατί ο Δαρβίνος δεν πάει σχολείο;

 

Του Σταμάτη Ν. Αλαχιώτη

Γιατί τότε δεν διδάσκεται στο ελληνικό σχολείο η εξέλιξη; Αν επιχειρήσουμε μια σύντομη διαδρομή προς τα πίσω θα δούμε ότι η διδασκαλία της βιολογίας άρχισε το 1931, αλλά καθιερώθηκε ως αυτόνομο μάθημα το 1969, επί χούντας! Ως το 1976 η προσέγγιση της εξέλιξης γινόταν με αναφορές κυρίως στον δημιουργισμό. Εκτοτε στα βιβλία της βιολογίας αρχίζουν να αναφέρονται ρητώς οι επιστημονικές θέσεις για την εξέλιξη.

Αν θυμηθούμε όμως τι συνέβη με το βιβλίο του Λυκείου «Ιστορία του ανθρώπινου γένους» του 1984-1985, που είχε ένα εξελικτικό σκίτσο και για αυτόν τον λόγο το έκαιγαν, και συγκρίνουμε την κατάσταση εκείνη με τη σημερινή, θα δούμε ότι έχουμε διανύσει «έτη φωτός» στο θέμα της κοινωνικής πέψης και αφομοίωσης της εξέλιξης. Τη δεκαετία του 1980 λ.χ. είχα κάνει πολλές προσκεκλημένες ομιλίες ανά τη χώρα για την εξέλιξη του ανθρώπου και το κλίμα ήταν εκρηκτικό, ενίοτε δε συμπληρωνόταν με προπηλακισμούς ερήμην επιστημονικών επιχειρημάτων. Σήμερα οι αντιδράσεις είναι εντελώς διαφορετικές με την άρνηση πολλών τέτοιων αντιεξελικτιστών να έχει μεταλλαχθεί σε περιέργεια, και φιλομάθεια, αλλά και σε αποδοχή. 

Και πάλι όμως γιατί δεν διδάσκεται η εξέλιξη; Από το 1976 ως το 1999-2000, θα μπορούσε να πει κάποιος ότι δεν υπήρχε κάποια ιδιαίτερη κινητήρια δύναμη για να επενδυθεί πλήρως η εξέλιξη ως σχολική γνώση. Ωστόσο το φθινόπωρο του 2000 είχα αναλάβει πρόεδρος του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου και ο διακαής πόθος μου ήταν να φθάσει στα σχολεία η εξέλιξη. Παρά τις συνεχείς όμως εισηγήσεις μας, διότι το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο μόνο εισηγητικό ρόλο έχει, δεν κατέστη δυνατόν να ενσωματωθεί και το κεφάλαιο της εξέλιξης στη διδακτέα- εξεταστέα ύλη της Γ Δ Λυκείου κάποιους λόγους «προσεγγίζω» σε άλλο άρθρο μου («Το Βήμα», 13.2.2009), «ενημερώνοντας» τον Δαρβίνο με μια επιστολή μου!

Μια κλειστή «ομπρέλα» 

Οσον αφορά το Γυμνάσιο, τα πράγματα θεωρητικά φάνταζαν πιο εύκολα, καθώς είχαμε σχεδιάσει από την αρχή το νέο παιδαγωγικό- εκπαιδευτικό σύστημα της Υποχρεωτικής Εκπαίδευσης με την εισαγωγή της διαθεματικότητας και είχαμε προχωρήσει αρκετά στην εκπόνηση των νέων βιβλίων, στα οποία συμπεριλαμβάνεται και το βιβλίο Βιολογίας της Γ Δ Τάξης που εμπεριέχει την εξέλιξη με βαρύνουσα μάλιστα διάσταση σημειώνεται ότι η κατάθεση του κεφαλαίου αυτού έγινε όταν είχα ήδη παραιτηθεί από το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο. 

Ωστόσο η εξέλιξη δεν διδάσκεται πάντα. Ενα επιχείρημα που χρησιμοποιείται είναι πως το εν λόγω κεφάλαιο βρίσκεται στο τέλος του βιβλίου και δεν προλαβαίνουν πολλοί εκπαιδευτικοί να το διδάξουν βρίσκεται όμως εκεί διότι είναι η «ομπρέλα» όλων των άλλων. Οσοι λοιπόν υποστηρίζουν τέτοια πράγματα ξεχνούν επίσης ότι ο σχεδιασμός που είχαμε κάνει είναι τέτοιος ώστε η διδασκαλία της ύλης όλων των νέων βιβλίων να συμπληρώνεται αξιοποιώντας μόνο το 80% του ετήσιου διδακτικού χρόνου άρα υπάρχει χρόνος! Μήπως λοιπόν φταίει η ευαισθητοποίηση και η επιμόρφωση ή και κάποια αθέατη πολιτική; Ο,τι και να συμβαίνει, το πρόβλημα παραμένει και μετατρέπεται σε πρόβλημα της ποιοτικής παιδείας των παιδιών μας. 

Αλλά ακόμη και αν φθάσουμε στο σημείο να διδάσκονται τα κεφάλαια της εξέλιξης στα βιβλία της Γ Δ Τάξης του Γυμνασίου και του Λυκείου, υπάρχει και άλλο πρόβλημα. Π.χ. σε κανένα βιβλίο δεν αναδεικνύεται η ενοποιητική δυναμική της εξέλιξης δεν συνδέεται ουσιαστικά με το βασικότερο επίπεδο προσέγγισής της που είναι το γενετικό, οι αλλαγές στις γονιδιακές συχνότητες και η γενετική συνέχεια των ειδών, ενώ αναδεικνύεται υπέρμετρα η σημασία των παλαιοντολογικών (απολιθώματα) στοιχείων και όχι των αποδεικτικών μηνυμάτων του DΝΑ, που αντ΄ αυτών προβάλλεται η μερική βιοχημική διάσταση στο επίπεδο των πρωτεϊνών, κυρίως στο βιβλίο του Γυμνασίου στο οποίο μάλιστα υπάρχουν πολύ περισσότερες αστοχίες ή αντιφάσεις όπως π.χ. η αναφορά στη μια σελίδα ότι «η συγγένεια των Νεάντερταλ με τους σύγχρονους ανθρώπους δεν είναι ξεκάθαρη»(!) και στην επομένη πως είναι «στενοί συγγενείς μας»(!) όλα ανθρώπινα λάθη, βέβαια, που μπορούν να διορθωθούν.

Το κεφάλαιο της εξέλιξης εμπεριέχεται στα εν λόγω βιβλία με αποσπασματικό επίσης τρόπο, καθώς τα θέματά του δεν συνδέονται με κανένα άλλο κεφάλαιο-θέμα για να αξιοποιηθεί η εξέλιξη ως συνεκτικό δίκτυο όλων των βιολογικών κλάδων. Πώς λοιπόν θα γίνει κατανοητό ότι η εξέλιξη δεν είναι κάτι αφηρημένο αλλά οι αλλαγές του DΝΑ δείχνουν όλη την εξελικτική ιστορία των ειδών; Η επιλεκτική επίσης παράθεση των βιβλιογραφικών αναφορών, με την παράλειψη ελληνικών συγγραμμάτων γενετικής ή εξέλιξης λ.χ., που δεν είναι και πολλά, είναι ένα πρόβλημα για όποιον θέλει να πλουτίσει τις γνώσεις του άλλωστε η εξέλιξη έγινε αποδεκτή όταν εντάχθηκε στη γενετική. Σημασία πάντως έχει πρωτίστως το πότε θα αρχίσει να διδάσκεται στα σχολεία η εξέλιξη για να μιλάμε για μαθητές με πληρέστερη εκπαίδευση και ποιοτικότερη παιδεία τον λόγο έχει πρωτίστως το υπουργείο.

Ακόμη και το παραδοσιακό φύτεμα του «φασίολου» μπορεί να εξελιχθεί σε ένα καλό μάθημα εξέλιξης, μέσα από μια διαθεματική προσέγγιση. Βασική παιδαγωγική αρχή είναι η πρόκληση ενδιαφέροντος στον μαθητή, καθώς μια ανιαρή και αποσπασματική διδασκαλία αποκομμένη από την καθημερινή ζωή προκαλεί και μιαν ανιαρή ανταπόκρισή του. Η εξέλιξη με καθαρά διεπιστημονική βάση και ουσιαστική διαθεματική διάσταση, καθώς αξιοποιούνται διάφορες επιστήμες για να γίνει κατανοητό το θέμα και προσεγγίζονται αξίες και στάσεις που αφορούν το κοσμοείδωλό μας και τα υπαρξιακά μας ζητήματα, είναι ένα θέμα ιδιαίτερου παιδαγωγικο-εκπαιδευτικού ενδιαφέροντος, που μπορεί εύκολα να προωθήσει το μαθησιακό όφελος των μαθητών.

1  Υπό το πρίσμα αυτό ένα πρώτο υποστρωματικό βασικό στοιχείο της διδασκαλίας της εξέλιξης είναι η κατανόηση από τον εκπαιδευτικό ότι η διδαχή οποιουδήποτε θέματος της μοντέρνας βιολογίας δεν έχει νόημα αν δεν επενδύεται και με εξελικτικές προεκτάσεις-διασυνδέσεις. Π.χ. μιλώντας για τους γενετικά τροποποιημένους οργανισμούς ή για τη βιολογία και την ιατρική στο κεφάλαιο «Γενετική Μηχανική και Βιοτεχνολογία», μπορεί να κάνει μια σπερματική εισαγωγή στην εξέλιξη προετοιμάζοντας τα παιδιά για το επόμενο κεφάλαιο της εξέλιξης, παρακινώντας την περιέργεια τους γι΄ αυτό θα πρέπει να σχολιαστεί διαθεματικά η εξελικτική διάσταση της γενετικής τροποποίησης σε σχέση με τη φυσική επιλογή, όπως και της εξέλιξης της ανθεκτικότητας των μικροβίων στα αντιβιοτικά ή των εντόμων στα εντομοκτόνα, διασυνδέοντας τα δύο κεφάλαια, αν και τέτοιες διασυνδέσεις δεν διευκολύνονται από το βιβλίο της Γ΄ Γυμνασίου. Γι΄ αυτό ο εκπαιδευτικός καλείται να διαμορφώσει τις απαραίτητες γνωσιακές γέφυρες.

Αλλά και στο βιβλίο της Γ΄ Λυκείου, το κεφάλαιο «Ανθρωπος και Υγεία» ενδείκνυται ιδιαίτερα για συστηματοποιημένες εξελικτικές προεκτάσεις- διασυνδέσεις το βιβλίο αυτό βέβαια δεν γράφτηκε στο πλαίσιο της διαθεματικότητας, αλλά όλα του τα κεφάλαια είναι ιδανικά για τέτοιες ολιστικές, διαθεματικές δηλαδή προσεγγίσεις, οι οποίες θα μπορούσαν να καλύψουν, άτυπα τουλάχιστον αλλά ουσιαστικά, το βασικό μέρος του κεφαλαίου της εξέλιξης, στο οποίο αλλού υπάρχουν παρωχημένες και υπέρμετρα αναπτυγμένες υποενότητες, όπως εκείνη για τον Λαμάρκ, και αλλού υποβαθμίζεται ή γίνεται ανύπαρκτη η έμφαση που έπρεπε να δοθεί στη γενετική συνέχεια των ειδών. 

2 Ενα δεύτερο διδακτικό στοιχείο αφορά την ανάδειξη της σχέσης της εξέλιξης με τη καθημερινή ζωή και συνακόλουθα με την ποιότητα ζωής του ανθρώπου. Π.χ. μπορεί να τονιστεί ότι η έρευνα πολλών ασθενειών εξαρτάται από τις τεχνικές και τις μεθοδολογίες της εξελικτικής γενετικής και βιολογίας όπως λ.χ. η εξελικτική απαρχή του ιού του ΑΙDS, η ταυτοποίηση πολλών νεοεμφανισθεισών ασθενειών με εξελικτικές μελέτες και η αντιμετώπισή τους με θεραπευτικές στρατηγικές που βασίζονται στις εξελικτικές αρχές, οι οποίες εφαρμόζονται επίσης στα θέματα φυτικής και ζωικής παραγωγής. Κατανοώντας λοιπόν τέτοιας μορφής διασυνδέσεις οι μαθητές θα αναπτύσσουν περισσότερο ενδιαφέρον που θα τους βοηθήσει να κατακτήσουν ευκολότερα και βαθύτερα το θέμα της εξέλιξης και ότι απορρίπτοντας την εξέλιξη απορρίπτουμε και την ιατρική λ.χ. ή άλλες επιστήμες. 

3 Ενα τρίτο διδακτικό στοιχείο είναι η αξιοποίηση της πρωτοβουλιακής δράσης του εκπαιδευτικού για να αξιοποιεί παραδείγματα από το σχετικό λογισμικό ή από δημοφιλή ΜΜΕ εφημερίδες λ.χ., τηλεόραση, Διαδίκτυο παραδείγματα που θα αναδεικνύουν λ.χ. ανακαλύψεις νέων ειδών ή αφανισμούς άλλων λόγω της περιβαλλοντικής κακοποίησης, θέματα δικονομικής γενετικής για επιβεβαίωση ή απόρριψη ενόχου εγκλήματος ή πατρότητας κάποιου αναγνωρίσιμου προσώπου ακόμη και εθνολογικά θέματα προσεγγίσεις που βασίζονται σε εξελικτικές τεχνικές αποκάλυψης δεικτών DΝΑ, οι οποίοι αξιοποιούνται για ειδικές φυλο γενετικές αναλύσεις, ουσιαστικοποιώντας στην πράξη την έννοια της εξέλιξης.

4 Τέταρτο διδακτικό στοιχείο αποτελεί η προσπάθεια του εκπαιδευτικού να κατανοήσουν οι μαθητές ότι η εξέλιξη δεν ερευνάται μόνο στην ιστορική της διάσταση, αλλά μπορεί να παρατηρηθεί άμεσα και στο εργαστήριο ή στο πεδίο. Π.χ. πρόσφατες έρευνες ανάλυσης «απολιθωμένου» γονιδιωματικού DΝΑ του Νεάντερταλ έδειξαν ότι δύσκολα διακρίνεται γενετικά από τον σύγχρονο άνθρωπο, πληροφορία που έχει περάσει και στις εφημερίδες όπως και άλλες που επιδιώκουν κλωνοποίηση καλοδιατηρημένου γονιδιώματος αφανισθέντων ειδών για να τα «αναστήσουν»! Να τονιστεί επίσης ότι με την προσομοιωτική υπολογιστική τεχνική μπορούμε να επαναδομήσουμε αρχαία γονίδια και πρωτεΐνες και να μελετήσουμε τη λειτουργία τους! Πληροφορίες αυτής της μορφής εξάπτουν τη φαντασία των μαθητών και ο εκπαιδευτικός μπορεί να τις αναζητεί και να τις βρίσκει εύκολα.

5 Ενα πέμπτο διδακτικό στοιχείο αντανακλά η έμφαση που πρέπει να δοθεί στη σημασία της γενετικής ποικιλότητας πάνω στην οποία δρα η φυσική επιλογή. Π.χ. με το παράδειγμα ότι η φυσική επιλογή δεν μπορεί να δράσει σε έναν πληθυσμό «κλωνοποιημένων» ανθρώπων, άρα δεν θα υπάρξει εξέλιξη, χωρίς την οποία ένα είδος αφανίζεται, γίνεται κάθετη προέκταση-διασύνδεση με τη βιολογία της Β΄ Λυκείου, και αναδεικνύεται η σημασία τόσο της γενετικής ποικιλότητας όσο και της φυσικής επιλογής, ο ορισμός της οποίας πρέπει να γίνει σαφής, προεκτεινόμενος στη θεωρία της μοντέρνας σύνθεσης, για να γίνει πιο κατανοητή με το παράδειγμα. 

6 Εκτο διδακτικό στοιχείο είναι ότι η εξελικτική θεωρία έχει εξελιχθεί από την εποχή του Δαρβίνου ως σήμερα και ότι η εξέλιξη δεν είναι συνώνυμη της φυσικής επιλογής, καθώς υπάρχει και η γενετική παρέκκλιση που αλλάζει τυχαία ορισμένες γονιδιακές συχνότητες. Διαφορετικά η εξέλιξη δέχεται επιθέσεις από αντιεξελικτιστές που θέλουν να «δομήσουν» έναν αχυράνθρωπο- δημιούργημα της εξίσωσης, εξέλιξη = φυσική επιλογή, για να αναδείξουν μετά ότι η φυσική επιλογή δεν είναι ο μοναδικός μηχανισμός εξελικτικής αλλαγής και να προβάλουν τελικά την ιδέα της ύπαρξης «κάτι άλλου», του ευφυούς σχεδίου δηλαδή, προκαλώντας την επιδιωκόμενη σύγχυση, που δεν οδηγεί στη μάθηση.

7 Ενα έβδομο διδακτικό στοιχείο που πρέπει να τονιστεί είναι τα μεγάλα χρονικά διαστήματα τα οποία απαιτούνται για τις παρατηρήσιμες μεγάλες εξελικτικές αλλαγές, καθώς οι μαθητές αποδέχονται πιο εύκολα ότι η εξέλιξη συμβαίνει σε μικρά χρονικά διαστήματα και δυσκολεύονται να κατανοήσουν ότι η ζωή στη Γη έχει ιστορία κοντά στα 4 δισεκατομμύρια χρόνια. Αν αντιληφθούν όμως ότι η εξέλιξη εκτυλίσσεται και σήμερα, όπως καταδεικνύεται από πληθώρα ευρημάτων και με μεθόδους όμοιας προσέγγισης με εκείνες που χρησιμοποιούνται από άλλες επιστήμες, τότε θα κατανοήσουν ότι η ίδια διεργασία συνέβαινε και στο παρελθόν, κατακτώντας μια ολιστικότερη αντίληψη της εξέλιξης. 

Σε πρόσφατη λ.χ. διάλεξή μου για τον Δαρβίνο, ένας ακροατής ήγειρε το πρόβλημα ότι δεν έχει δει ποτέ κανένας άνθρωπος να δημιουργείται νέο είδος. Μπορεί η ένσταση αυτή να είχε κοινωνικοθρησκευτικό υπόστρωμα, αλλά σίγουρα και άγνοια ως προς το ότι έχουν παρατηρηθεί και εξελικτικές μεταβολές πάνω από το είδος άλλη μία επίπτωση της μη διαθεματικής κατάκτησης του θέματος. 

Θα πρέπει να τονιστεί επίσης ότι η πρωτοβουλιακή διδακτική ελευθερία που παρέχει στον εκπαιδευτικό κυρίως του Γυμνασίου το διαθεματικό παιδαγωγικο-εκπαιδευτικό σύστημα, του δίνει τη δυνατότητα να αξιοποιεί και όποια άλλη αποτελεσματική διδακτική παρέμβαση κρίνει σκόπιμη. Ο εκπαιδευτικός του Λυκείου είναι περιορισμένος, αλλά μπορεί να κάνει επίσης, εύκολα, προεκτάσεις- διασυνδέσεις με την εξέλιξη. Ολα αυτά βέβαια απαιτούν προσεγγίσεις, όπως η διαθεματική απαιτούν επίσης περισσότερο χρόνο και κόπο από τον εκπαιδευτικό αλλά προσφέρουν και περισσότερη ικανοποίηση για όποιον βούλεται να είναι μεγάλος δάσκαλος που εμπνέει ο καλός δάσκαλος δεν αρκεί.

* Ο κ. Σ. Ν. Αλαχιώτης είναι καθηγητής Γενετικής (Σ. Σ. στο Πανεπιστήμιο Πατρών).

 

 ΠΗΓΗ: ΤΟ ΒΗΜΑ, 17/5/2009, http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=33&artId=268528&dt=17/05/2009