Του Ντον Γουίτμαν

 

 

 

Εισαγωγή ph.: Στο κείμενο αυτό, θα δείτε μία συντριπτική κριτική κατά της εξωτερικής πολιτικής και της πλανητικής υπεροχής των ΗΠΑ όχι μόνο από χριστιανική και βιβλική, αλλά και καθαρά Προφητική/παλαιοδιαθηκική σκοπιά, αυτήν ακριβώς που νοσφίζονται οι επεκτατιστές προκειμένου να δικαιολογήσουν τα αμαρτήματά τους. Το ρεύμα στο οποίο ανήκει ο συντάκτης (Ντον Γουίτμαν) θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε χριστιανικό ριζοσπαστικό πασιφισμό. Έχει, πάντως, πολύ ισχυρή επιχειρηματολογία.

Η προφητεία εκπορεύεται από την καρδιά του Θεού, προσλαμβάνεται από τους ανθρώπους, και παραδίδεται στην κοινωνία όπου οι άνθρωποι ζουν και στον κόσμο. Οι περισσότεροι άνθρωποι στις Ηνωμένες Πολιτείες δεν μπορούν να αποδεχθούν ή δεν ξέρουν την πραγματικότητα από τι αυτή η χώρα κάνει τώρα ή έχει κάνει στο παρελθόν. Ο Μπαράκ Ομπάμα συνεχίζει να σκοτώνει ανθρώπους στο Ιράκ. Στο Αφγανιστάν έχει αυξήσει την θανάτωση πολιτών και τώρα ο στρατός ζητάει ακόμη περισσότερους στρατιώτες για να παρατείνει την σφαγή. Είναι σχεδόν ασφαλώς σίγουρο ότι ο Ομπάμα έχει σκοτώσει περισσότερους πολίτες στο πρώτο του έτος στο γραφείο από ό,τι ο Τζωρτζ Μπους σκότωσε στο τελευταίο του έτος στο [σ.ph.: πρωθυπουργικό] γραφείο. Αυτό είναι αχανές κακό. Ακόμη και οι νόμοι των εθνών το καταδικάζουν.

Οι Συμβάσεις της Γενεύης δείχνουν ότι οι εισβολές στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν είναι εγκλήματα επιθετικότητας, που είναι τα χειρότερα από όλα τα εγκλήματα επειδή είναι από αυτά τα εγκλήματα που όλα τα υπόλοιπα εγκλήματα πηγάζουν. Ότι ο Ομπάμα συνεχίζει αυτές τις επιδείξεις φρικαλεότητας δείχνει ότι δεν είναι λιγότερο ένοχος από τον Τζωρτζ  Γ. Μπους. Αλλά πολύ πιο σημαντικό είναι ότι είναι τρομερό στα μάτια του Θεού. Για τους προφήτες, η εισβολή και ο πόλεμος δεν είναι πολιτική που συζητείται, είναι πράξεις για να καταδικάσουμε.

Φυσικά, οι λόγοι που οι εισβολές έλαβαν χώρα ήταν λόγω του πετρελαίου στην περιοχή και της επέκτασης της Αμερικανικής ισχύος. Όλες οι αυτοκρατορίες δρουν με τον ίδιο τρόπο και η δική μας δεν είναι εξαίρεση.  Παράλληλα με τα εγκλήματα υπάρχει φυσικά τεράστια προπαγάνδα που λέει ότι τα κάνουμε αυτά για υπέροχους και καλούς λόγους και κάπως είναι προς όφελος των ανθρώπων που σκοτώνουμε. Όταν κάποιος εμπλέκεται σε εγκλήματα που τρομάζουν τον Θεό η απάντηση δεν είναι ένα τριετές σχέδιο για την αργή απόσυρση στρατιωτών αφήνοντας στο τέλος αυτού του χρόνου χιλιάδες στρατιώτες επιχώρια. Ακόμη και η σκέψη αυτού είναι βλασφημία.  Ο Θεός απαιτεί να αποσυρθούμε άμεσα και να πληρώσουμε τεράστιες αποζημιώσεις για τα εγκλήματά μας.

Κατά την τελευταία Δημοκρατική Συνέλευση, ο Μπιλ Κλίντον ανέβηκε επί σκηνής συνοδευόμενος από ενθουσιώδη επιφωνήματα, φωνασκίες και γιγάντια επευφημία. Καθώς αναπήδησε πάνω και κάτω από την σκηνή, οι εκπρόσωποι έγιναν ακόμη πιο φρενιτιώδεις στην επαινετικότητά τους. Διαρκούσης της διοίκησής του, ο Κλίντον σκότωσε εκατοντάδες χιλιάδων παιδιών δια του εμπάργκο του Ιράκ. Εκατοντάδες χιλιάδων άλλων Ιρακινών σκοτώθηκαν επίσης. Σε μια συνέντευξη, η Μαντλίν Ωλμπράιτ, η Υπουργός εξωτερικών υποθέσεων, σε απάντηση σε μια ερώτηση δήλωνε ότι το σκότωμα αυτών των παιδιών “άξιζε το κόστος”. Μία δήλωση που, αν εξαιρέσουμε την δημόσια άρθρωσή της, θα μπορούσε να έχει γίνει στην Ναζιστική Γερμανία.

Ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί της είναι υπεύθυνοι για αυτό αποδεικνύεται από έγγραφα και πολλές δημόσιες μαρτυρίες. Δύο υψηλά ιστάμενοι επίσημοι παραιτήθηκαν διαμαρτυρόμενοι λόγω του εμπάργκο. Ένας, ο Βοηθός Γενικός Γραμματέας Ντένις Χαλλιντέι, είπε σε μια δήλωση ότι ήταν ευρέως καταγραμμένο ότι ήταν μια “πολιτική γενοκτονίας κατ’επίγνωσιν”. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αμφιβολία για αυτό περισσότερη από ό,τι υπάρχει για το Ολοκαύτωμα. Αν τα μέτρα της Δίκης της Νυρεμβέργης εφαρμόζονταν στον Μπιλ Κλίντον θα είχε εκτελεστεί. Δεν θα το υποστήριζα αυτό, επειδή δεν υποστηρίζω την θανάτωση κανενός. Το περιλαμβάνω αυτό υπό την έποψη της σύγκρισης.

 Αυτή ήταν ακόμη μια δικομματική σφαγή. Ξεκινήθηκε υπό τον πρώτο Τζωρτζ Μπους, συνεχίστηκε υπό τον Κλίντον, και τελικά σταματήθηκε από τον δεύτερο Τζωρτζ Μπους αφού εισέβαλε στην χώρα και έκανε την κατάσταση για τους Ιρακινούς πολύ χειρότερη. Το Κογκρέσσο ήταν επίσης υπεύθυνο για το εμπάργκο και την εισβολή. Το εμπάργκο εξολόθρευσε περίπου 500.000 ιρακινά παιδιά και συνολικά, πιθανώς, 1,3 εκατομμύριο Ιρακινών.

Το εμπάργκο, και το τρομακτικό του αποτέλεσμα, καλύφθηκαν ευρέως στον τύπο των ΗΠΑ. Καθώς οι εκπρόσωποι, που σαν πολλούς από εμάς δεν ήθελαν να γνωρίζουν ή δεν νοιάζονταν, συνέχιζαν στο γκροτέσκο τους θέαμα, κάποιος θυμήθηκε. Ίσως οι εκπρόσωποι ήσαν τόσο πολύ εκστασιασμένοι από το ελιξίριο ή την πιθανότητα της εκλογής ενός δημοκρατικού προέδρου ώστε δεν μπορούσαν να συλλογιστούν τίποτε άλλο. Αλλά αυτός που δεν λησμονεί τίποτε επίσης παρακολουθούσε, με το όνομα κάθε Ιρακινού θύματος γραμμένο στην καρδιά του. Και καθώς ο Θεός παρακολουθούσε το θέαμα και θυμόταν τα παιδιά και τους ενήλικους που σκοτώθηκαν από έλλειψη και αποκλεισμό από ιατρική βοήθεια, δάκρυα ερρευσαν από τα μάτια του. Μετά από τα δάκρυα ήρθε οργή.

Αν κάποιος νομίζει ότι τα παραπάνω είναι παράδοξα ή “καλές προθέσεις που βγήκαν σε κακό”, θα έπρεπε να διαβάσει το του Γουώρντ Τσώρτσιλ “Πάνω Στην Δικαιοσύνη  των Κουρνιάζοντων Κοτόπουλων”. Σε αυτό μπαίνει στην αντιλογία που δημιουργήθηκε από τα γραφτά του για την 9/11- αλλά αυτό δεν είναι εκείνο στο οποίο αναφέρομαι. Ακόμη, μπαίνει μέσα στο αρχείο του Αμερικάνικου στρατού σε μια βάση χρόνου- προς- χρόνο από το 1776 στο 2003. Μετά βίας ένας χρόνος έχει παρέλθει από τότε που οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν χρησιμοποίησαν τον στρατό για την προώθηση επιχειρηματικών συμφερόντων. Ακόμη, εισέρχεται σε άλλους τρόπους που οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν αποκλείσει την δικαιοσύνη στον κόσμο.

Ο Αμερικανικός μύθος ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες προωθούν την δημοκρατία και δρουν για τα συμφέροντα των άλλων είναι ψευδής. Έχουν δράσει ώστε να γκρεμίσουν δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις στο Ιράν, την Ινδονησία, την Χιλή και την Γουατεμάλα. Μόνο σε αυτόν τον αιώνα έχουν υποστηρίξει πραξικοπήματα ή απόπειρες πραξικοπημάτων στην Βενεζουέλα, την Αϊτή, και στην Ονδούρα. Στην Ονδούρα, επίσημα εμφανίζονταν αντιμέτωπες του πραξικοπήματος, αλλά δεν θέσμισαν τους χρηματοοικονομικούς περιορισμούς που θα είχαν φέρει το πραξικόπημα στο τέλος του. Έχουν δράσει ακόμη σε άλλες χώρες είτε ώστε να σταματήσουν εκλογές ή να καταστήσουν σίγουρο ότι είναι απατηλές. Περιλαμβανόμενη είναι η σφαγή εκατομμυρίων και εκατομμυρίων ανθρώπων είτε από τον στρατό είτε τους αντιπροσώπους του. Αυτό ακόμη δεν λησμονείται από τον Θεό.

Στις ίδιες τις Ηνωμένες Πολιτείες, στο εθνικό επίπεδο, το χρηματικό σύστημα της κάθε καμπάνιας είναι μίας εξόχου διαφθοράς. Επιχειρήσεις και άλλα ισχυρά συμφέροντα μπορούν κυριολεκτικά να αγοράσουν ανθρώπους στο κογκρέσσο και έναν πρόεδρο δια μέσου χαωδών δωρεών καμπάνιας. Αυτό που είναι καλύτερο για την πλειοψηφία των ανθρώπων τροχοπεδείται ώστε τα συμφέροντα των ισχυρών να μπορούν να εξυπηρετηθούν. Αυτό έχει οδηγήσει στην πραγματικότητα μίας χαώδους φτώχειας στην χώρα αυτή και την υποβάθμιση εκατομμυρίων. Είναι ένα σύστημα έννομης δωροδοκίας.

Συχνά οι προφήτες, στην σχέση τους με τον Θεό, μίλησαν μία αλήθεια που ήταν αποσταθεροποιητική για τις κοινωνίες που ζούσαν και άκρως προκλητική προς τους ανθρώπους που την άκουγαν. Αν θέλαμε να μιλήσουμε σαν τους προφήτες, το αποτέλεσμα θα ήταν το ίδιο. Κάθε κοινωνία είχε ανθρώπους που ήταν γενναιόδωροι, αγαπητικοί, αυτοθυσιαστικοί και χαριέντες. Και σε μερικές κοινωνίες οι άνθρωποι βρέθηκαν μαζί, για να κάνουν καλά ή ακόμη υπέροχα πράγματα. Αλλά ο Θεός κρίνει μια κοινωνία βάσει της ολόκληρης ορμής [σ.ph.: ώσης] της ιστορίας της και του τι κάνει σήμερα. Εξ αυτών των κριτηρίων η Αμερική μοιάζει σήμερα σαν εκείνες τις κοινωνίες που ο Θεός καταδίκασε.

Αν έπρεπε να μιλήσουμε την αλήθεια για τον Ομπάμα και την κυβέρνησή του, θα έπρεπε να μιλήσουμε για την εγκληματικότητα, τα ψεύδη, τους φόνους και την τρομοκρατία. Αν έπρεπε να μιλήσουμε για τον Κλίντον, τους Μπους, κτλ., θα έπρεπε να μιλήσουμε με τον ίδιο τρόπο. Αυτό είναι ειδικά αληθές λαμβανομένου υπ’όψει ότι η Αμερική, μέσω του Υπουργείου Εξωτερικών και του εξαρτήματός του του στρατιωτικού και του των μυστικών υπηρεσιών, είναι ο κύριος εγγυητής του παγκόσμιου επιθετικού [σ.ph.: κυνηγετικού] οικονομικού συστήματος. Αν έπρεπε να μιλήσουμε με τον τρόπο που είναι τόσο κοινός, για τις παραπλανημένες πολιτικές και τις καλές προθέσεις που βγήκαν σε κακό, δεν θα ήμασταν μόνο προσβλητικοί προς τα θύματα, αλλά θα ψευδόμασταν προς τον Θεό. Ο Αμερικανικός μύθος θα παραδεχθεί τα ψέματα και την παραφορά [σ.ph.: κακή συμπεριφορά] του αλλά βασικά βλέπει Αμερική ως την Αγαθή που έχει παρεκκλίνει από το μονοπάτι και χρειάζεται να επιστρέψει σε αυτό. Αυτό που ο Θεός βλέπει είναι το βουνό των πτωμάτων και αυτό που ο Θεός οσμίζεται είναι η αποφορά του θανάτου. Οι προφήτες προώθησαν τον Μύθο του Θεού, που συντρίβει όλους τους ψευδείς μύθους. Η καρδιά της προφητικής πραγματικότητας είναι ο δημόσιος μάρτυρας που διακηρύσσει την πραγματικότητα του Θεού και καταδικάζει την καταπίεση και τον φόνο του Κράτους. 

Ο Μύθος του Θεού περιλαμβάνει ανθρώπους που ζουν σε μια αυθεντική ανθρώπινη κοινότητα. Η βασική μονάδα της ανθρωπότητας είναι περίπου 10 ως 15 άνθρωποι. Αυτές οι κοινότητες, ή κύκλοι, είναι όπου, με τον Θεό, οι άνθρωποι μοιράζονται και λαμβάνουν αποφάσεις για την οικονομική, την πνευματική, την κοινωνική και την πολιτική πραγματικότητα. Κρατούν τα υλικά τους αγαθά κοινά όπως ο Ιησούς είπε να κάνουν. Βεβαίως οι Αμερικανοί δεν θέλουν να το κάνουν αυτό, διότι είναι τελείως αντίθετο στον τρόπο που ο Αμερικανικός Μύθος μας λέει να ζούμε και αυτό που ο Αμερικανός Μύθος μας λέει πως μπορούμε να έχουμε. Κάθε κοινότητα θα έχει την δική της συνθήκη με τον Θεό. Αυτό θα επεξεργαστεί μεταξύ του Θεού και των μελών της κοινότητας και θα καθορίσει τις προσδοκίες σε αμφότερες τις πλευρές και θα ορίσει πώς η κοινότητα ζη και τι κάνει.

Το κέντρο της κοινότητας είναι ο Θεός και η πιστότητα των ανθρώπων στον Θεό και μεταξύ τους και η πιστότητα του Θεού σε αυτούς. Αυτό είναι που επιτρέπει στους ανθρώπους μέσα στον κύκλο να διακινδυνεύσουν την ενέργεια της πολιτικής ανυπακοής και την πιθανότητα να πάνε στην φυλακή. Ακόμη, επιτρέπει στους ανθρώπους να αναλαμβάνουν κινδύνους που αλλιώς δεν θα αναλάμβαναν. Είναι λόγω των βαθέων σχέσεων που διαμορφώνουν μεταξύ τους στην κοινότητα και με τον Θεό που οι άνθρωποι είναι πρόθυμοι να πεθάνουν φυσικά ο ένας για τον άλλον και για τον Θεό. Και είναι λόγω αυτών των σχέσεων που οι άνθρωποι έχουν μεταξύ τους και με τον Θεό που οι άνθρωποι είναι πρόθυμοι να πεθάνουν για άλλους που δεν γνωρίζουν, ώστε να ζήσουν.

Είναι ενδιαφέρον ότι όταν οι άνθρωποι της θρησκευτικής ειρήνης μιλούν για την αντίσταση, σπανίως ή ουδέποτε μιλούν για την προθυμία  να δώσει κάποιος την ζωή του. Η προθυμία να δώσει την ζωή του προς χάρι των άλλων ζη στην καρδιά κάθε αυθεντικής θρησκευτικής παράδοσης. Είναι το σπάνιο πρόσωπο που θα είναι ικανό να δράσει έτσι δίχως να έρθει από μία πολύ ισχυρή ομάδα ανθρώπων που είναι αφοσιωμένοι μεταξύ τους και προς τον Θεό.

 Οι κύκλοι εορτάζουν και θεραπεύουν και έχουν λειτουργίες και εμπλέκονται στην προφητεία και ανοίγουν τους εαυτούς τους στους άλλους, ώστε η αγάπη του Θεού να μπορεί να γίνει γνωστή. Οι κύκλοι υφίστανται ώστε η αγάπη του Θεού να διακτινωθεί διαμέσου όλου του κόσμου. Οι κύκλοι υπάρχουν επειδή αυτός είναι ο τρόπος που Θεός θέλει τους ανθρώπους να ζουν.

Αυτό δεν μπορεί να προκύψει μέσα από την συμβατική εκκλησία [σ.ph.:ενν. "εκκλησία", αίρεση][σ. ph.: αληθές για τις αιρέσεις της Δύσης, πρβλ. θρησκειοποίηση ως κύριο γνώρισμα της Δυτικής Αίρεσης που συνοψίζει όλα τα άλλα] και υπηρετεί τον ίδιο σκοπό με την θρησκεία της Ρώμης σ’εκείνη την αυτοκρατορία. Είναι για την αστική/πολιτική αρετή και τάξη και παθητικές ομιλίες που δεν μιλούν για τις έννοιες του Θεού. Ενώ υπάρχουν εκείνοι από την εκκλησία που κάνουν ριζοσπαστικά πράγματα, το κίνημα ποτέ δεν θα έλθει μέσα από την εκκλησία. Η συμβατική εκκλησία είναι στην πραγματικότητα φοβισμένη από τον Θεό της τεράστιας ισχύος που είναι ελεύθερος να αντιγυρίσει ενάντια στην εκκλησία αν δεν του αρέσουν οι τρόποι της. Ο Θεός καλεί τους ανθρώπους του έξω από την εκκλησία*. . Αυτό ισχύει είτε η εκκλησία είναι φιλελεύθερη, συντηρητική ή απολίτικη. Ο τρόπος του Θεού δεν είναι φιλελεύθερος ή συντηρητικός και δεν μπορεί να οριστεί από επικυρίαρχες πολιτικές συμπεριφορές. Η συμβατική εκκλησία λατρεύει ένα εκκοσμικευμένο θεό

Η προφητεία που ο Θεός εμπνέει και απαιτεί μπορεί να είναι απίστευτα τραχιά. Άμεσα και ρητά εκθέτει τις δολοφονίες και τα ψέματα όχι μόνο των ανθρώπων αλλά της κοινωνίας ως όλον και την συμμετοχή μας σε αυτήν. Κοιτάει στην ιστορία μας όχι μόνο μία παραμυθολογία της Αμερικανικής καλοσύνης και δικαιοσύνης αλλά από την άποψη εκείνων που είναι οδηγημένοι στην φτώχεια και που δολοφονούνται για χάρη της ισχύος και του πλούτου.

Ο Ιησούς είναι ένα πρόσωπο που είναι γεμάτο με τον Θεό. Είναι ακόμη ο μέγιστος πολεμιστής που έζησε ποτέ. Ο Ιησούς ο πολεμιστής προφανώς απέρριπτε την βία και είναι αυτό το είδος του πολεμιστή που ο Θεός μας καλεί να γίνουμε. Φαίνεται σαν η σφαίρα της θρησκευτικής μαρτυρίας να έχει καταληφθεί από εκείνους που σκέπτονται ότι ο δρόμος του Θεού είναι να είμαστε πάντα προσηνείς και ευγενείς. Αλλά ο Θεός είναι ο Κύριος των Ουρανίων Στρατιών, ακόμη και αν υπάρχουν εκείνοι που νομίζουν ότι θα έπρεπε να είναι αιωνίως ευγενείς.

 Υπάρχουν εκείνοι που σκέπτονται ότι η ευγένεια είναι ο τρόπος ενώ υπάρχουν εκείνοι όπως οι φονταμενταλιστές που πιστεύουν ότι ο τρόπος συστήνεται από σκληρότητα και κατάκριση. Είναι κοινό για τους ανθρώπους να ζουν ένα μέρος της πραγματικότητας από το όλον και, παραπέρα, αντιλαμβάνονται ακόμη και αυτό το μέρος λανθασμένα. Ίσως το πιο σημαντικό πράγμα για τον Ιησού και τους προφήτες είναι ότι έζησαν την ανθρωπότητα τους και την αφοσίωσή τους στον Θεό πλήρως. Ήξεραν ότι υπήρχε χρόνος για να είναι ευγενείς και χρόνος για να είναι σκληροί, καιρός θεραπευτικός και καιρός μαστιγωτικός, καιρός για προσήνεια και καιρός για να σταθούν δυνατοί, καιρός να σιωπήσουν και καιρός να μιλήσουν. Δεν επέτρεψαν στα μέτρα και σταθμά των κοινωνιών που έζησαν ή ακόμη και τα αισθήματα των εγγύτερων φίλων τους να υπεισέλθουν στον τρόπο που ο Θεός τους ήθελε την δεδομένη στιγμή.

Το κύριο δεδομένο της ανθρώπινης ύπαρξης είναι η απειλή της εξολόθρευσης της ανθρωπότητας. Αυτό δεν είναι μόνο προφανώς μία κρίση για την ανθρωπότητα αλλά είναι μία ακόμη μεγαλύτερη κρίση στην ζωή του Θεού που απελπισμένα θέλει η ανθρωπότητα να επιβιώσει. Για τον καθένα να ζήσει ως Αμερικανός θα απαιτούσε πέντε φορές τους πόρους της γης. Η γη συνεχίζει να καταστρέφεται μέσω της μόλυνσης και την εκπομπή των αερίων του θερμοκηπίου. Το αμερικανικό χρέος, αμφότερα δημόσιο και ιδιωτικό, συνεχίζει να ογκώνεται. Επιπρόσθετα, τα αποθέματα πετρελαίου τελειώνουν. Η γιγάντια τεχνολογική πρόοδος που έχει τελεστεί είναι πιθανή [σ.ph.: μόνο] δια μέσου της καύσης πετρελαίου. Όλα τα παραπάνω θα δημιουργήσουν τον εντελή κεραυνό που θα διχοτομήσει την Αμερική και τα έθνη του κόσμου.

Η συντριπτική πλειοψηφία των Αμερικανών συνεχίζουν να ζουν ως αν η κοινωνία και τα πολιτικά και οικονομικά συστήματα θα συνεχίσουν για πάντα. Υπάρχουν οι πολύ ισχυροί που έχουν ένα συμφέρον στο να κρατήσουν τα πράγματα στον ίδιο τρόπο ανεξάρτητα από τα διαλυτικά αποτελέσματα. Οι Αμερικανοί άνθρωποι πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι οι ζωές των παιδιών τους δεν είναι εγγυημένες. Πρέπει να παλέψουν για τις ζωές των παιδιών τους. Το κάνουμε αυτό εισερχόμενοι μέσα στην αυθεντική ανθρώπινη κοινότητα που οδηγείται από τον Θεό. Το κάνουμε αυτό δίνοντας μαρτυρία εναντίον των δολοφονικών δυνάμεων και αποκαλύπτοντας τον Μύθο του Θεού. Το κάνουμε αυτό μέσα στην επίγνωση ότι ήδη ζούμε με ένα διαφορετικό τρόπο και προκηρύσσοντας ότι ο Θεός μας οδηγεί όλους σε ένα διαφορετικό τρόπο ζωής.

Είναι εκπληκτικό ότι οι κοινότητες που ακολουθούν τον Ιησού και κάνουν τόσο καλά πράγματα έχουν σχεδόν τελείως αποτύχει όταν μιλούμε για την διακήρυξη της ισχύος του Θεού και ότι αυτή η κοινωνία και άλλες κατάγονται εις βάθος [σ.ph.: δηλ. βυθίζονται]. Στην πραγματικότητα, είναι ο Θεός, ο Κύριος των Εθνών και ο Κύριος της Ιστορίας, που καθέλκει τα έθνη, σε άλλους καιρούς και τόπους. Οι κοινότητες πρέπει να ανακαλύψουν την δύναμη του Θεού και ότι οι άνθρωποι πρέπει να μορφώσουν κοινότητες ώστε να μπορέσουν να ζήσουν μέσα στην καταστροφή που θα έρθει και να βοηθήσουν τους άλλους να κάνουν το ίδιο. Ακόμη, χρειάζεται να ανακαλύψουν ότι ο Θεός έχει ένα νέο ξεκίνημα για εμάς, όπως είπε στον Ησαΐα και όπως φανέρωσε στην Αποκάλυψι, εκεί καλώντας το τον “καινό Ουρανό και την καινή Γη”. Στις μέρες μας, αυτό είναι το πιο σημαντικό έργο των κοινοτήτων και να μην το συνεχίσουμε είναι να σπάσουμε την συνθήκη που έχουμε με τον Ιησού.

Υπάρχει ο Μύθος της Αμερικής και ο Μύθος του Θεού και κάποιος δεν μπορεί να ζήσει με αμφότερους. Πρέπει να αποφασίσει. Ο Μύθος του Θεού συντρίβει κάθε ψευδή μύθο. Η Αμερική είναι ήδη πνευματικά και ηθικά νεκρή. Πρέπει να δράσουμε πριν η σφαγή των παιδιών σιωπηθεί για πάντα. Είναι καιρός να αποστρέψουμε από τον Αμερικανικό Μύθο και κάθε ψευδή μύθο και να περιπτυχθούμε τον Μύθο του Θεού. Είναι καιρός να δημιουργήσουμε τους κύκλους που θα σταθούν έναντι των καταιγίδων που θα έρθουν.

 

Σ.ph.: η μετάφραση γίνεται από την ιστοσελίδα jesusradicals.com. Τα  εντονοποιημένα γράμματα είναι αποκλειστικώς του μεταφραστή (=philalethe00/φιλαλήθης), όπως και κάθε αστόχημα στην έκφραση..

 

Το μυστικό σχέδιο Παπανδρέου – Ερντογάν για το Αιγαίο

 

ΠΡΟΣ ΝΕΟ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ ΕΛΣΙΝΚΙ;

 

Του  Σωτήρη Σιδέρη  

 

 

 

Πολιτική απόφαση για ραγδαία κλιμάκωση των  μυστικών διαπραγματεύσεων Ελλάδας – Τουρκίας με στόχο την διευθέτηση των προβλημάτων στο Αιγαίο  έχουν πάρει οι πρωθυπουργοί Γιώργος Παπανδρέου και Ταγίπ Ερντογάν και σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες  έχουν συμφωνήσει, ότι μέχρι το τέλος του χρόνου ο πρώτος πυλώνας  μιάς διμερούς συμφωνίας θα είναι έτοιμος προς δημοσιοποίηση. 

Η συμφωνία θα περιλαμβάνει την – ασύμμετρη – επέκταση  των χωρικών υδάτων και του εναερίου χώρου της Ελλάδας με τη σύμφωνη γνώμη της Τουρκίας, ενώ όλα δείχνουν ότι η χώρα μας έχει παραιτηθεί από το δικαίωμα να ορίσει Αποκλειστικές Οικονομικές Ζώνες, θέμα που εξετάζουμε στη συνέχεια. Το εύρος της επέκτασης θα ποικίλει καθώς στο Βόρειο Αιγαίο  θα είναι μεγαλύτερη, και στα Δωδεκάνησα πολύ μικρότερη, και θα ταυτίζεται ο εναέριος χώρος με τα χωρικά μας ύδατα που σήμερα ο μεν εθνικός εναέριος χώρος είναι δέκα μίλλια τα δε χωρικά μας ύδατα 6 μίλλια. Έχοντας υπόψη την εικόνα που επικρατεί στις δύο χώρες, είναι βέβαιο ότι οι συμφωνίες θα προκαλέσουν πολιτική θύελλα.

 

Ταυτόχρονα με την δημοσιοποίηση της συμφωνίας οι δύο  πρωθυπουργοί, θα δώσουν στην δημοσιότητα ένα Κείμενο Αρχών που θα υπογραμμίζει την επιτυχία  της διπλωματίας, αλλά ταυτόχρονα,  θα δεσμεύει τις δύο χώρες τόσο όσον αφορά την τήρηση των συμφωνηθέντων όσο και για τις πολιτικές του μέλλοντος. Είναι πολιτική απόφαση να κλείσουν όλα τα προβλήματα και να μην υπάρξουν εκκρεμότητες για το μέλλον.

 

Έτσι, οι δύο κυβερνήσεις θα δεσμεύονται για την τήρηση των όσων συμφωνηθεί για τον εναέριο χώρο, το FIR και τα χωρικά ύδατα και θα δηλώνουν ότι κλείνει το κεφάλαιο αυτό. Δηλαδή αν π.χ.  σε ορισμένες περιοχές του Αιγαίου τα χωρικά ύδατα και ο εναέριος χώρος θα είναι 7 ή 8 μίλλια, η Ελλάδα θα δεσμευθεί  ότι θα σεβαστεί τη συμφωνία και παράλληλα, θα δεσμευθεί ότι παραιτείται από το δικαίωμα επέκτασης στα δώδεκα μίλλια. Εννοείται ότι θα αποσυρθούν  και οι θεωρίες  περί γκρίζων ζωνών εκ μέρους της Άγκυρας.  Παράλληλα, το ντοκουμέντο της συμφωνίας,  θα προδιαγράφει τις επόμενες ενέργειες των δύο κυβερνήσεων στο πλαίσιο των διαπραγματεύσεων, πιθανότατα το διαδικαστικό πλαίσιο για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας. Άλλωστε η συμφωνία για τα χωρικά ύδατα και τον εναέριο χώρο είναι προαπαιτούμενο για την προσφυγή στην Χάγη. Σημειώνεται ότι το συνυποσχετικό που απαιτείται για την προσφυγή στο ΔΔΧ πρέπει να ψηφιστεί από το κοινοβούλιο.

 

Η δημοσιοποίηση του Κειμένου Αρχών θα σηματοδοτήσει την έναρξη του δεύτερου κύκλου διαπραγματεύσεων,  θα αφορούν την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και θα είναι  οι πλέον δύσκολες  από πολιτική άποψη, γιατί θα πραγματοποιούνται κάτω από την πίεση των αντιδράσεων που  θα εκδηλωθούν και στις δύο χώρες τόσο για τον εναέριο χώρο και τα χωρικά ύδατα,  όσο και για το Κείμενο Αρχών.

 

Οι διαπραγματεύσεις λοιπόν  για την υφαλοκρηπίδα, είτε θα οδηγήσουν σε διμερή συμφωνία ,είτε στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, κάτι που πλέον αντιμετωπίζουν θετικά και οι Τούρκοι σύμφωνα με καλά ενημερωμένες πηγές. Ωστόσο το θέμα της Χάγης δεν είναι τόσο απλό. Με   λίγα λόγια το ΔΔΧ δεν πρόκειται να αποφανθεί ότι το Αιγαίο ανήκει στην Ελλάδα ή  ότι η Τουρκία δεν έχει συμφέροντα.   Ειδικότερα στην ελληνική πολιτική σκηνή οι διαφοροποιήσεις είναι δυνατόν να δυναμιτίσουν το κλίμα και να προκαλέσουν πολιτική θύελλα με επιπτώσεις και στην οικονομία,  αν οι πολιτικές δυνάμεις δεν είναι από πριν ενημερωμένες για τα σχέδια Παπανδρέου –Ερντογάν. Οι κοινωνικές και πολιτικές ισορροπίες στην Ελλάδα είναι εύθραυστες και η επίδραση του Μνημονίου στην πολιτική συμπεριφορά ίσως επιδράσει καταλυτικά και στα ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής που οξύνονται μέρα με την ημέρα.

 

Το κατ’ αρχήν ερώτημα που ήδη απασχολεί τον πολύ στενό κύκλο των ενημερωμένων παραγόντων του υπουργείου Εξωτερικών, είναι ότι το Κείμενο Αρχών απαιτεί τεράστια προσοχή και υψηλού επιπέδου διαπραγματευτική ικανότητα προκειμένου να μην οδηγήσει την Ελλάδα σε  διπλωματική τραγωδία εν μέσω δεσμεύσεων  και συμφωνιών  που  μπορεί να οδηγήσουν σε  ολοκληρωτική κηδεμονία της χώρας. Άλλο πράγμα ο λογικός συμβιβασμός, άλλο πράγμα η ταπεινωτική αλλαγή του καθεστώτος του Αιγαίου.

 

Την περασμένη Πέμπτη 9 Σεπτεμβρίου κορυφαίοι διπλωματικοί παράγοντες, εμπειρογνώμονες και εξωυπηρεσιακές προσωπικότητες πήραν μέρος σε πολύωρη  κλειστή σύσκεψη κατά την οποία αναλύθηκαν κυρίως, η τακτική, οι προθέσεις και οι δυνατότητες της Τουρκίας και οι ελληνικές απαντήσεις. Στο πλαίσιο αυτής της συζήτησης αναπτύχθηκε έντονος προβληματισμός για το γεγονός ότι η Άγκυρα βρίσκεται σε πλεονεκτική θέση σε όλα τα επίπεδα, καθώς έχει ισχυρή διεθνή υποστήριξη, έχει ισχυρές συμμαχίες και ένα πολιτικό σκηνικό χωρίς προβλήματα, έχει πολιτικό και διαπραγματευτικό σχέδιο, σε αντίθεση με την Ελλάδα και το πολιτικό της προσωπικό  που βρίσκεται εγκλωβισμένο στο Μνημόνιο. Κυρίως αναλύθηκε η επιθετικότητα της Άγκυρας  που ποιοτικά είναι κλιμακούμενη. Ταυτόχρονα  στην ίδια σύσκεψη επισημάνθηκε η ανάγκη, η πολιτική ηγεσία της χώρας να πεί ορισμένες αλήθειες στον λαό, που συμπυκνώνονται στην διαμόρφωση μιάς νέας αντίληψης για τα δίκαια και τα δικαιώματα της Ελλάδας στο Αιγαίο. Σαφώς και η Τουρκία έχει τα αδύνατα σημεία της τα οποία και επισημάνθηκαν στην σύσκεψη.

 

Σύμφωνα με καλά πληροφορημένες πηγές η Τουρκία και προσωπικά ο κ. Ερντογάν είναι αυτός που πλέον βάζει τα χρονοδιαγράμματα. Όσον αφορά την κατ’ αρχήν συμφωνία και το κείμενο αρχών ο Τούρκος πρωθυπουργός είναι αυτός που υπογράμμισε την ανάγκη η πρώτη φάση των διαπραγματεύσεων να ολοκληρωθεί μέχρι το τέλος του χρόνου ώστε να επικεντρωθεί στη συνέχεια στον προεκλογικό αγώνα ενόψει των εκλογών του επομένου έτους. Επίσης ο κ. Ερντογάν είναι αυτός που έχει προτείνει και οι συνομιλίες για την υφαλοκρηπίδα να έχουν χρονικό ορίζοντα. Έλληνες διπλωμάτες έχουν διαμηνύσει την κυβέρνηση ότι η Άγκυρα θα επιδιώξει το ταχύτερο δυνατό να υπάρξει ένα νέο καθεστώς στο Αιγαίο γιατί όπως επισημαίνουν η Τουρκία θεωρεί αυτή τη στιγμή αδύναμη την Ελλάδα και επειδή το μεγάλο πρόβλημα εστιάζεται στο Καστελόριζο, θα επιδιώξει την  παραίτηση ή την αδρανοποίηση της χώρας μας όσον αφορά  την πρόσβαση στις ενεργειακές πηγές της Ανατολικής Μεσογείου.

 

ΤΟ ΠΙΡΙ ΡΕΙΣ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ…

 

Ενδεικτική της αυτοπεποίθησης που αισθάνεται η Τουρκία έναντι της Ελλάδας  ήταν  η πολυήμερη παραμονή του «Πίρι Ρέις» εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας, νότια του Καστελλόριζου τον Αύγουστο.

 

Σύμφωνα με  καλά πληροφορημένες πηγές  το τουρκικό σκάφος διενήργησε  σεισμικές έρευνες  χρησιμοποιώντας πλέγμα καλωδίων που ακουμπούσαν στο βυθό λαμβάνοντας σήματα, που μετά από επιστημονική ανάλυση προσδιορίζουν με ακρίβεια το είδος των κοιτασμάτων. Το γεγονός αυτό, σύμφωνα  με την ανάλυση εγκύρων νομικών κύκλων, καταδεικνύει την απόλυτη επιθετικότητα της Τουρκίας και την απόλυτη παθητικότητα που επέδειξε το ελληνικό κράτος. Με απλά λόγια, σύμφωνα με τις ίδιες πηγές, η Τουρκία πραγματοποίησε τον Αύγουστο έρευνες σε περιοχή που δεν της ανήκει και η Ελλάδα δεν έχει τολμήσει ποτέ να κάνει έρευνες σε περιοχή που σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο της ανήκει, τουλάχιστον κατά ένα μεγάλο μέρος. Επρόκειτο για μια μονομερή, άκρως επιθετική κίνηση της Τουρκίας που βασίστηκε στην μονομερή  άποψη ότι το Καστελόριζο δεν έχει δική του υφαλοκρηπίδα. Επιπροσθέτως οι Τούρκοι, στις απαντήσεις τους στα ελληνικά διαβήματα ανέφεραν ένα ακόμη στοιχείο: ότι νοτίως του Καστελλόριζου δεν ισχύει το Πρωτόκκολο της Βέρνης  και γι αυτό έχουν δικαίωμα για έρευνες. Ας σημειωθεί ότι η Ελλάδα έχει καταγγείλει το Πρωτόκκολο της Βέρνης εδώ και περίπου 25 χρόνια, αλλά για λόγους που δεν εξηγούνται, το θέμα αυτό εξακολουθεί να παρεμβάλλεται μεταξύ Αθήνας και Αγκυρας με τη χώρα μας να μην είναι σε θέση να πείσει, ούτε καν την εσωτερική κοινή γνώμη για ποιους λόγους εμφανίζεται να μην έχει αρχή και τέλος η πολιτική της. Να πεί δημόσια δηλαδή αν ισχύει ή όχι το Πρωτόκκολο της Βέρνης και ποιοι κανόνες ισχύουν όσον αφορά τις έρευνες. Κυρίως όμως να πεί στον ελληνικό λαό γιατί δεν πραγματοποιεί έρευνες στο ίδιο σημείο που πραγματοποίησε η Τουρκία τον Αύγουστο.

 

Οι ίδιοι νομικοί κύκλοι αναλύοντας συνολικά την συμπεριφορά της Τουρκίας  έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η Άγκυρα μέσω μιάς συμφωνίας θέλει να μετατρέψει το Αιγαίο σε ανοιχτή θάλασσα. Δεν θέλει δηλαδή ζώνες ελεύθερης ναυσιπλοΐας  που δικαιούται σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, αλλά ανοιχτή  «κοινή» θάλασσα

 

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΑΚΤΙΚΉ

 

Είναι προφανές ότι οι Ελληνες διαπραγματευτές και η ομάδα των νομικών που τους πλαισιώνει εργάζονται πάνω σε χάρτες. Για παράδειγμα, υπογραμμίζουν ότι δεν υπάρχει περίπτωση να δεχθεί η ελληνική πλευρά ότι το Καστελλόριζο δεν έχει υφαλοκρηπίδα. Το θέμα είναι πόση επήρρεια έχει η υφαλοκρηπίδα του ελληνικού νησιού, δηλαδή πόσο εύρος έχει και προς ποια κατεύθυνση εκτείνεται ώστε να συμπεριλάβει πιθανούς ενεργειακούς πόρους. Η Τουρκία από την πλευρά της θεωρεί ότι τα δικά της παράλια έχουν την περισσότερη επήρεια και κατά συνέπεια το Καστελλόριζο έχει ελάχιστα δικαιώματα. Ακόμη και το Δικαστήριο της Χάγης δεν είναι βέβαιο ότι θα πάρει μια απόφαση που θα είναι με σαφήνεια υπέρ της Ελλάδας ή της Τουρκίας. Αυτό αφορά σε μεγάλο ποσοστό και τα Δωδεκάνησα. Σε κάθε περίπτωση, σημαντική επίδραση θα έχει η επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων. Οσο περισσότερο τα επεκτείνει τόσο μικρότερη θα είναι η ζώνη των τουρκικών συμφερόντων.

 

Σύμφωνα με έγκυρους νομικούς κύκλους η Ελλάδα μπορεί να κηρύξει μονομερώς ΑΟΖ σε συνεργασία με την Κύπρο ή και άλλες χώρες. Επισημαίνουν όμως ότι άλλο η κήρυξη και άλλο η οριοθέτηση. Γιατί η απόλαυση των δικαιωμάτων δηλαδή των ενεργειακών πόρων απαιτεί οριοθέτηση. Η Τουρκία αντιδρά ακριβώς στην οριοθέτηση και σημειώνει ότι σε διεθνές επίπεδο υπάρχει κοινή οριοθέτηση της ΑΟΖ, κατά συνέπεια δεν τίθεται θέμα να αποδεχθούν την άποψη ότι η Ελλάδα μπορεί και να κηρύξει και να οριοθετήσει μονομερώς την ΑΟΖ. Σε κάθε περίπτωση, όσο μεγαλύτερη επήρεια καταλογιστεί στο Καστελλόριζο, τόσο περιορίζονται τα δικαιώματα της Τουρκίας. Η βεβαιότητα ότι στην ανατολική Μεσόγειο υπάρχουν υδρογονάνθρακες,  έχει προκαλέσει το παγκόσμιο ενδιαφέρον και η ιδέα και μόνο ότι η Τουρκία μπορεί να έχει περιορισμένη πρόσβαση προκαλεί νευρική κρίση στην Αγκυρα. Είναι λοιπόν  πρωτίστως ζήτημα πολιτικής αυτοπεποίθησης και σχεδιασμού τι ακριβώς θα διεκδικήσει η Ελλάδα και υπάρχει απόλυτη βεβαιότητα ότι οι πρόσφατες επιτροπές κολλεγιακού τύπου που επινοήθηκαν από τον πρωθυπουργό για τον στρατηγικό σχεδιασμό της κυβέρνησης δεν αφορούν  τα μεγάλα αυτά θέματα.

 

ΠΡΟΣ ΝΕΟ ΕΛΣΙΝΚΙ;

 

Οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι μεγάλες ευρωπαικές πρωτεύουσες είναι ενημερωμένες για τις ελληνοτουρκικές διαπραγματεύσεις. Το γεγονός ότι παράλληλα εντατικοποιούνται οι διεργασίες στο Κυπριακό δεν είναι άσχετο με την επιδίωξη να κλείσουν,  ίσως ταυτόχρονα όλα τα θέματα της περιοχής μεταξύ των οποίων και το Μεσανατολικό προκειμένου, να υπάρξει μια νέα τάξη πραγμάτων στην περιοχή που θα έχει ως άξονες. Πρώτον, την εκμετάλλευση των ενεργειακών πηγών της Ανατολικής Μεσογείου πού σύμφωνα με εκτιμήσεις μπορούν να εξισορροπήσουν την ηγεμονία της Ρωσίας  και να δώσουν ένα ισχυρό πλεονέκτημα στη Δύση στον τομέα αυτό και δεύτερο, να αποσαφηνιστεί το μέλλον των σχέσεων με το Ιράν. Γιατί μια λύση στο παλαιστινιακό  θα αλλάξει ριζικά τα δεδομένα. Υπό το πρίσμα αυτό οι ελληνοτουρκικές διαπραγματεύσεις  δεν πρέπει να αντιμετωπιστούν ως μεμονωμένο γεγονός, αλλά να ενταχθούν στο πλαίσιο των υπό δημιουργία νέων  γεωστρατηγικών αξόνων.

 

Υπό το πρίσμα αυτό, είναι πολύ πιθανό τους επόμενους τρείς μήνες να σημειωθούν πολύ σοβαρές εξελίξεις. Ήδη δρομολογείται διεθνής διάσκεψη για το Κυπριακό και η ελληνοκυπριακή πλευρά τελεί υπό καθεστώς απαράδεκτων πιέσεων και εκβιασμών εκ μέρους μεγάλων χωρών που στηρίζουν την τουρκική εκδοχή  επίλυσης του προβλήματος  ενώ είναι πιθανό η Αθήνα, προκειμένου να διασφαλίσει ορισμένα ζωτικά συμφέροντα στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο να  διαπραγματευθεί ένα νέο Ελσίνκι. Δηλαδή το πρώτο στάδιο της συμφωνίας και το Κείμενο Αρχών να αποτελέσουν μια μορφή κοινοτικού κεκτημένου.  Το μεγάλο ερώτημα (και πρόβλημα) είναι ότι σε σχέση με το 1999 η Ελλάδα δεν έχει διαπραγματευτικό πλαίσιο, δεν έχει την στήριξη σχεδόν καμμιάς χώρας σε σχέση με το παρελθόν και κυρίως έχει αντιπάλους όπως διαφάνηκε στο Συμβούλιο Υπουργών Εξωτερικών την περασμένη Δευτέρα όπου παρατηρήθηκε μια αξιοσημείωτη στροφή υπέρ της Τουρκίας και την ευρωπαϊκή της προοπτική. Η Ελλάδα και η Κύπρος βρίσκονται σε διαδικασία διευθέτησης  των κορυφαίων εθνικών θεμάτων αλλά το πολιτικό σύστημα και στις δύο χώρες είναι βαριά άρρωστο και διερωτάται κανείς ποια κοινοβούλια,  ποιες πολιτικές δυνάμεις και ποιες πνευματικές ή οικονομικές ελίτ θα συζητήσουν, θα εγκρίνουν ή θα απορρίψουν συμφωνίες όταν δεν είναι σε θέση  να προκαλέσουν μια στοιχειώδη διαυγή συζήτηση για το μέλλον αυτής της χώρας.

 

 

ΠΗΓΗ: http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=1099:to-&catid=81:kivernisi&Itemid=198

 

 

Γιατί οι Ρωμαίοι κοιμούνται ήσυχοι

 

Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

 

 

Πριν από λίγες εβδομάδες, οι θερινοί κινηματογράφοι πρόβαλαν τη θρυλική ταινία των Μόντι Πάιθονς «Ένας προφήτης, μα τι προφήτης». Γυρίστηκε το 1979, χρονιά – ορόσημο, λόγω της εκλογής της Μάργκαρετ Θάτσερ, που σηματοδότησε ένα τέλος εποχής για την ευρωπαϊκή Αριστερά. Μπήκα στον κινηματογράφο με την ελαφρά μελαγχολία του «τριάντα χρόνια μετά» και βγήκα με την αυτοσαρκαστική αίσθηση μιας αναπάντεχης επικαιρότητας: τελικά, για μας μιλούσε ο μύθος…

Σε μια χαρακτηριστική σκηνή, ο νεαρός Ιουδαίος Μπράιαν συναντά σε ρωμαϊκό αμφιθέατρο ομοεθνείς του, που θέλουν να τον στρατολογήσουν στο επαναστατικό Λαϊκό Μέτωπο της Ιουδαίας. «Τους μόνους που μισούμε πιο πολύ από τους Ρωμαίους, είναι τους διασπαστές του Ιουδαϊκού Λαϊκού Μετώπου», λέει ένας από τους συνωμότες. «Και τους διασπαστές του Λαϊκού Μετώπου του Ιουδαϊκού Λαού», παρεμβαίνει ένας άλλος. «Και τους διασπαστές του Λαϊκού Μετώπου Ιουδαίων», προσθέτει ένας τρίτος.

Ο τρόπος που αντιμετωπίζει η ελληνική Αριστερά την καταθλιπτική πραγματικότητα της κρίσης και του Μνημονίου δεν διαφέρει και πάρα πολύ από εκείνη των συντρόφων του Μπράιαν. Αν οι ηγεσίες της έπαιρναν στα σοβαρά τις ίδιες τις διαπιστώσεις τους περί κοινωνικού Μεσαίωνα και τα συναφή, θα έπρεπε να επιλέξουν όχι τον μέγιστο κοινό διαιρέτη, αλλά τον ελάχιστο κοινό παρονομαστή. Πολύ περισσότερο που το ΠΑΣΟΚ περνάει, τηρουμένων των αναλογιών, το δικό του «1989», μια περίοδο υπαρξιακής κρίσης, καθώς ο ηγέτης του εγκωμιάζεται από τους Financial Times ως «ο άνθρωπός μας στην Ελλάδα» και βρίσκει υποστήριξη, στο εσωτερικό της χώρας, από πολιτικούς της αντίπερα όχθης, όπως ο κ. Καρατζαφέρης και η κ. Μπακογιάννη.

Η αντίδραση του ΚΚΕ σ’ αυτή την σπάνια ευκαιρία που προσέφερε η συγκυρία στην Αριστερά είναι σαφής: Χάραξε μια γραμμή σκληρών ιδεολογικών διαχωρισμών, απορρίπτοντας οποιαδήποτε πρόταση άμεσης διεξόδου (π.χ. στάση πληρωμών) και παραπέμποντας την έξοδο από την κρίση στη «λαϊκή εξουσία» και τον σοσιαλισμό. Το τίμημα αυτής της «καθαρότητας» κινδυνεύει να είναι η πολιτική περιχαράκωση – ιδίως αν συνοδευτεί από την επιλογή μιας οργανωτικής ρήξης στα συνδικάτα, η οποία μπορεί να οδηγήσει στη διχοτόμηση ή και τριχοτόμηση της ΓΣΕΕ. Εν πάση περιπτώσει, είναι μια κάποια πολιτική γραμμή, την οποία το ΚΚΕ προωθεί με συνέπεια και με την αίσθηση της δικαίωσης απέναντι στον υπόλοιπο πολιτικό κόσμο, που εμπιστεύτηκε τυφλά την Ευρώπη του Μάαστριχτ.

Στην απέναντι πλευρά, ο Συνασπισμός πλειοδοτεί υπέρ της ενότητας, πράγμα που θα ήταν πολύ καλό, αν την ίδια στιγμή δεν… υπήρχε πολυδιάσπαση στον ίδιο! Χθες έφυγαν οι ανανεωτικοί του κ. Κουβέλη, σήμερα απειλείται με διάσπαση ο ΣΥΡΙΖΑ, με αφορμή την υποψηφιότητα Αλαβάνου για τις περιφερειακές εκλογές.

Ασφαλώς, η ιστορία της Αριστεράς είναι γεμάτη εσωτερικές διαμάχες. Σε άλλους καιρούς, αυτές είχαν προφανή ιδεολογική νομιμοποίηση. Οι αριστεροί ήξεραν ότι σε άλλους θεούς πίστευαν οι σταλινικοί από τους τροτσκιστές, οι μαοϊκοί από τους χρουστσοφικούς, οι ευρωκομμουνιστές από τους μπρεζνιεφικούς. Μπορεί όλοι οι «ισμοί» να έχουν την παθολογία τους, αλλά επιτέλους επρόκειτο για διαφορετικές θεωρήσεις του κόσμου. Ποιες είναι σήμερα, όμως, οι αγεφύρωτες διαφορές μεταξύ Αλέκου Αλαβάνου και Αλέξη Τσίπρα; Πώς γίνεται η ηγεσία του ΣΥΝ να προτείνει για δήμαρχο τον Διονύση Τσακνή, ο οποίος είναι διαχρονικά συνεπής σε μια γραμμή κριτικής υποστήριξης του ΚΚΕ, έπειτα να προτείνει για περιφερειάρχη τον Αλέξη Μητρόπουλο, επίσης συνεπή στη γραμμή του «κοινωνικού ΠΑΣΟΚ», κι έπειτα να συζητά τον Μανώλη Γλέζο, με αντιπεριφερειάρχες τον Μητρόπουλο και τον Αλαβάνο; Και πώς να πιστέψουν οι πολίτες ότι πίσω από όλα αυτά διακυβεύεται κάτι σοβαρότερο από προσωπικές φιλοδοξίες και ηγετικά άγχη;

Στην προαναφερθείσα ταινία, υπάρχει και μια άλλη ενδιαφέρουσα σκηνή. Δύο από τις πολυάριθμες, επαναστατικές ιουδαϊκές οργανώσεις επιχειρούν ταυτόχρονα, χωρίς προσυνεννόηση, να απαγάγουν τη γυναίκα του Πόντιου Πιλάτου. Συναντιούνται τυχαία, στα υπόγεια του παλατιού, κι αντί να ενώσουν τις δυνάμεις τους, αρχίζουν να αλληλοεξοντώνονται μέχρι και τον τελευταίο άνδρα, κάτω από τα έκπληκτα μάτια των Ρωμαίων στρατιωτών, που δεν χρειάστηκε να κουνήσουν ούτε το δαχτυλάκι τους…

 

ΠΗΓΗ: Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, Hμερομηνία:   04-09-10, http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_18/09/2010_1292506   

Νικοτίνη

 

Του Ευγένιου Αρανίτση

 

 

Η δυσανάλογη έμφαση που δόθηκε στην εφαρμογή του αντικαπνιστικού νόμου ρίχνει άπλετο φως στον παραλογισμό που μαστίζει την πολιτικοκοινωνική μας συγκρότηση, καθώς η τελευταία παραμένει σταθερά ασυμφιλίωτη με τον εαυτό της και πάντοτε διχασμένη.

Από την άλλη, η λανθάνουσα απέχθεια γι' αυτό τον ξένο τρόπο ζωής εκδικείται δρομολογώντας απειράριθμες μορφές ανυπακοής, όπως θα γίνει, πιθανόν, και με το κάπνισμα.

ΣΥΝΟΨΙΖΟΝΤΑΣ, ο εκσυγχρονισμός είναι μόδα, μολονότι κανένας δεν τον επιθυμεί. Ετσι ο λαός καλείται για μια ακόμη φορά σε μια διχαστική κριτική των νομοθετικών νεωτερισμών που υπαγορεύονται από τη δυτικής έμπνευσης φιλοσοφία του «πολιτικά ορθού», για το οποίο έχει την καλύτερη και, συνάμα, τη χειρότερη άποψη. Λόγου χάριν, οι πάντες ξέρουν ότι ο βήχας του καπνιστή είναι οτιδήποτε εκτός από οιωνός μακροζωίας, όμως ταυτόχρονα συνειδητοποιούν πως η απαγόρευση του καπνίσματος στους πελάτες των νυχτερινών κέντρων διασκέδασης, ιδιαίτερα αυτών με ελληνικό πρόγραμμα, στηρίζεται σε μιαν ελπίδα ολοκληρωτικά γελοία, κι όχι λιγότερο κακόγουστη. Θα ήταν σαν να απαιτούσες απ' τα παιδιά του Γυμνασίου να στερηθούν το κινητό τηλέφωνο.

ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΣ υγειονομικής νομιμοφροσύνης, οι πολίτες υποπτεύονται επίσης ότι η σχεδόν υστερική προσήλωση της Πολιτείας στο αντικαπνιστικό ιδεώδες εξηγείται ενδεχομένως από την ιδιοτελή και διόλου ανθρωπιστική ικανοποίηση των ασφαλιστικών οργανισμών, κρατικών και ιδιωτικών, με την ιδέα ότι θα περιορίσουν τα νοσηλευτικά έξοδα, όπως φάνηκε καθαρά στο προηγούμενο της αμερικανικής εμπειρίας. Εντούτοις, εδώ, δυσκολεύεται κανείς να κατανοήσει τον φανατισμό των μηχανισμών ελέγχου σταχτοδοχείων, τη στιγμή που τα δηλητήρια στην αθηναϊκή ατμόσφαιρα έχουν σπάσει προ πολλού όλα τα όρια συναγερμού, ενώ τα ποτάμια και οι παραλίες εξακολουθούν να χρησιμεύουν στα βιομηχανικά τέρατα σαν δεξαμενές χημικών αποβλήτων με τη μακάρια ανοχή των λεγόμενων Αρχών.

ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ αναρωτιούνται, επιπλέον, μήπως ο θόρυβος της εκστρατείας κατά της νικοτίνης ωφελεί τον εξωραϊσμό της κυβερνητικής ατζέντας, αιωνίως ανθηρής σε αναγγελίες προσαρμοστικών κινήσεων με γνώμονα τα εύσημα των εταίρων μας στην Ευρώπη. Αν ισχύει ότι οι έφηβοι μυούνται στο κάπνισμα αδημονώντας να μοιάσουν με ενηλίκους, εμείς το κόβουμε και ξαναγινόμαστε παιδιά προκειμένου να εξασφαλίσουμε την αποδοχή των ξένων που μας νταντεύουν.

 

ΠΗΓΗ: Έντυπη Έκδοση, Ελευθεροτυπία, Σάββατο 4 Σεπτεμβρίου 2010,  http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=199576

 Έτσι μεθόδευσαν την παράδοση της Ελλάδας στο ΔΝΤ

 

 Από την εφημερίδα " Ο Δρόμος της Αριστεράς"

 

Το επιτελείο του Γ. Παπανδρέου μαζί με την ΤτΕ και σε στενή συνεργασία με την Goldman Sachs έκαναν μεθοδευμένα και συνειδητά όλες τις αναγκαίες κινήσεις, ώστε να ενταθεί η έως πνιγμού πίεση προς την οικονομία της χώρας από το χρηματιστικό κεφάλαιο και να ακυρωθούν οι όποιες εναλλακτικές δυνατότητες.

Τα όσα έρχονται στο προσκήνιο, σχετικά με τη διαχείριση των ελληνικών ομολόγων από την Τράπεζα της Ελλάδας, καθώς και ορισμένες άλλες κινήσεις του στενού επιτελείου του Γ. Παπανδρέου, ένα πράγμα αποδεικνύουν. Μπορεί η οικονομική κατάσταση της χώρας να ήταν ιδιαίτερα κακή, αλλά η  χρεοκοπία και η παράδοση στα νύχια του ΔΝΤ και της Ε.Ε. δεν ήταν καθόλου μονόδρομος.

Οσο αναδεικνύει , αλλά και η αναταραχή -και πάλι- προκάλεσε στο οικονομικό επιτελείο η εκ νέου κατάθεση ερώτησης από 15 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, με επικεφαλής τη Βάσω Παπανδρέου, σχετικά με τους χειρισμούς της ΤτΕ, είναι άκρως ενδεικτικά του παρασκηνίου και των μεθοδεύσεων, που ακολουθήθηκαν για να παραδοθεί η χώρα στο ΔΝΤ.

Ακόμη και μετά το φθινόπωρο του 2009 υπήρχαν άμεσα βραχυπρόθεσμες εναλλακτικές λύσεις, που θα μπορούσαν, μάλιστα, (αν υπήρχαν άλλοι πολιτικοί συσχετισμοί υπέρ του λαού) να ενταχθούν σε ένα ευρύτερο πρόγραμμα διεξόδου από την κρίση, προς όφελος των εργαζομένων. Αλλά το επιτελείο του Γ. Παπανδρέου με την Τράπεζα της Ελλάδας, σε στενή συνεργασία  με την Goldman Sachs έκαναν μεθοδευμένα και συνειδητά τις αναγκαίες κινήσεις, ώστε να ενταθεί η έως πνιγμού πίεση προς την οικονομία της χώρας από το χρηματιστικό κεφάλαιο και να ακυρωθούν εναλλακτικές δυνατότητες. Οι ευθύνες είναι τεράστιες, απέναντι στο λαό.

 

Ιδού, πώς προώθησαν την εκχώρηση της χώρας στο ΔΝΤ και την Ε.Ε:

 

1. Στις 5 Οκτωβρίου, την επομένη ακριβώς του εκλογικού θριάμβου του ΠΑΣΟΚ, ο Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, Γ. προβόπουλος, ο οποίος από πριν απ' τις εκλογές βρισκόταν σε συνεννόηση  με τον Γ. Παπανδρέου και τον Γ. Παπακωνσταντίνου, προβαίνει σε μια αδιανόητη κίνηση. Επιτρέπει τις «ανοιχτές πωλήσεις» των ελληνικών ομολόγων, διευρύνοντας το χρόνο εκκαθάρισης (δηλαδή πληρωμής) των πωλήσεων, που ήταν τρεις ημέρες κατά 10 επιπλέον ημέρες. 

Στη συνέχεια δε, περιορίζει τις όποιες ποινές, σε περίπτωση που η συναλλαγή δεν εκκαθαρισθεί ούτε καν μετά την παρέλευση των 10 ημερών. Οι κινήσεις αυτές ανοίγουν το δρόμο στην υποτιμητική κερδοσκοπία πάνω στα ελληνικά ομόλογα. 

Η αξία τους μπορεί να χειραγωγείται από τους διαχειριστές των μεγάλων κεφαλαίων και να πέφτει διαρκώς, ενώ την ίδια στιγμή εκτοξεύονται τα επιτόκια δανεισμού της χώρας (spreads) καθώς και τα ασφάλιστρα του χρέους (CDS), αποφέροντας τεράστια κέρδη στο χρηματιστικό κεφάλαιο. 

Ενώ, την ίδια στιγμή, η χώρα «πνίγεται» από τα επιτόκια δανεισμού, όπως ζήσαμε την προηγούμενη περίοδο. 

Χωρίς αυτή τη διευκόλυνση των 10 ημερών και την επί της ουσίας ακύρωση των ποινών, σε περίπτωση μη εκκαθάρισης, όλο αυτό το παιχνίδι δεν θα μπορούσε να παιχτεί. Άξιος ο (ευμεγέθης) μισθός του κ. Προβόπουλου -που τυγχάνει και καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας.

2. Στις 3 Νοεμβρίου 2009 έγινε ένα, ιδιαίτερης σημασίας, γεύμα εργασίας μεταξύ του πρωθυπουργικού επιτελείου, παρόντος του Γ. Παπανδρέου, με την κεντρική διοίκηση της Goldman Sachs.  

Goldman Sachs  συντονίζει τις διαδικασίες διαχείρισης του ελληνικού δημόσιου χρέους στις διεθνείς αγορές, επικεφαλής ενός κονσόρτσιουμ 21 τραπεζών. Την ίδια στιγμή, η Goldman Sachs  ποντάρει τεράστια κεφάλαια στη χρεοκοπία της Ελλάδας.

 Το τι διαμείφθηκε στη συγκεκριμένη σύσκεψη δεν έγινε γνωστό, αλλά η κατεύθυνση είναι προφανής και επιβεβαιώνεται από τα γεγονότα: προς τη χρεοκοπία ή την ελεγχόμενη χρεοκοπία.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Γ. Παπανδρέου, παρακάμπτοντας στην περίπτωση αυτή τις διαδικασίες της ανοιχτής διακυβέρνησης και τα βιογραφικά, έχει τοποθετήσει επικεφαλής του Οργανισμού Διαχείρισης Δημοσίου Χρέους, τον Π. Χριστοδούλου, πρώην στέλεχος της ίδιας της Goldman Sachs. 

3. Η Goldman Sachs  αναλαμβάνει, υποτίθεται, να βρει εναλλακτικές πηγές χρηματοδότησης του ελληνικού δημόσιου χρέους. Στην πραγματικότητα, σταθερά προσανατολισμένη στη γραμμή της χρεοκοπίας, πετυχαίνει να «κάψει» κάθε τέτοια δυνατότητα. Αυτό έγινε με το ενδεχόμενο αγοράς ομολόγων από την Κίνα.

 Το ίδιο έγινε στα μέσα Φλεβάρη, με την περίπτωση αγοράς ελληνικών ομολόγων ύψους 20 δισ. ευρώ από αυστραλιανό fund  με επιτόκιο 4,4%- πολύ καλύτερο από το 6-7% που έδιναν τότε οι λεγόμενες αγορές.

Έχοντας κλείσει όλες αυτές τις «οδούς διαφυγής» η προσφυγή στο «μηχανισμό στήριξης της Ε.Ε. και του ΔΝΤ» μπορούσε να παρουσιαστεί ως μονόδρομος. 

Στις 3 Μάρτη ανακοινώθηκε το πρώτο πακέτο σκληρών αντιλαϊκών μέτρων από την κυβέρνηση (μείωση μισθών, αύξηση ΦΠΑ στο 21%, άνοιγμα ασφαλιστικού) και στις 25 Μάρτη πάρθηκε η απόφαση για τη δημιουργία του «μηχανισμού στηριξης» από ΔΝΤ και Ε.Ε.

4. Όμως, ακόμη και όλη αυτή η μεθόδευση δεν ήταν αρκετή. Χρειαζόταν να γίνει και η κατάλληλη μεθόδευση για την ενεργοποίηση του «μηχανισμού στήριξης». Έτσι, λίγες μέρες μετά τις 6 Απριλίου, υπάρχει εκείνη η διαβόητη δήλωση κυβερνητικού αξιωματούχου που αμέσως έκανε το γύρο του κόσμου, ότ,ι η Ελλάδα θα ζητήσει  την αναθεώρηση του μηχανισμού, καθώς δεν μπορεί να ανταποκριθεί στα κριτήριά του. Γίνεται χαμός! Τα spread εκτινάσσονται και το χρηματιστήριο καταρρέει.

Σε λίγες μέρες, στις 23 Απριλίου, ο Γ. Παπανδρέου ανακοινώνει την προσφυγή στο «σίγουρο λιμάνι» του ΔΝΤ και της Ε.Ε. Στις 6 Μαΐου ψηφίζεται το επαίσχυντο Μνημόνιο, από τη Βουλή. Η κρίσιμη δήλωση της 6ης Απριλίου, αυτή που πυροδότησε τον τελικό γύρο για την προσφυγή σε ΔΝΤ και Ε.Ε., δεν έγινε επίσημα γνωστό από ποιο κυβερνητικό στέλεχος προήλθε. Όλες, όμως, οι πληροφορίες συγκλίνουν στον Π. Χριστοδούλου, όπως προαναφέρθηκε, στενό συνεργάτη του Γ. Παπανδρέου.

 

Να φύγουν, να εκδιωχθούν

 

 Τα στοιχεία που παραθέτουμε είναι συγκεκριμένα και αδιάψευστα. Η έλευση του ΔΝΤ και της Ε.Ε. δεν ήταν αναπόφευκτη. Η τρόικα εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα, με βάση την προδοτική μεθόδευση του στενού πρωθυπουργικού κέντρου και τη συνεργασία της Τράπεζας της Ελλάδας.

«Αρχιτέκτονες» της μεθόδευσης δύο κεντρικοί κόμβοι του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού: Το χρηματιστικό κέντρο με πυρήνα την Goldman Sachs και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, που παράρτημα της αποτελεί η Τράπεζα της Ελλάδας. Ο αμερικανικός και ο ευρωπαϊκός παράγοντας (με προεξάρχον το γερμανικό χρηματιστικό κεφάλαιο που, ουσιαστικά, διοικεί την ΕΚΤ) σχεδίασαν και οι Παπανδρέου, Προβόπουλος και λοιποί εκτέλεσαν. Είναι αυτονόητο το αίτημα: να παραιτηθούν, να φύγουν, να εκδιωχθούν. Δεν έχουν καμιά θέση στην ελληνική πολιτεία.

 

Η ΤτΕ δεν άκουγε τη Νομική της Υπηρεσία!

 

Είναι χαρακτηριστικό αυτό που ανάφέρεται σε ερώτηση που κατέθεσαν στη Βουλή 15 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, με επικεφαλής τη Βάσω Παπανδρέου, Ανάλογη ερώτηση είχαν καταθέσει και πριν από δύο μήνες, ενώ ερώτηση έχει καταθέσει και ο Π. Λαφαζάνης. Οι απαντήσεις του υπουργού Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου, καθώς και τα στοιχεία που επικαλείται ως απάντηση η ΤτΕ, είναι «άλλα λόγια ν'αγαπιόμαστε».

Οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ ανταπαντώντας σε αυτήν την παρελκυστική τακτική, επικαλούνται τέσσερις γνωμοδοτήσεις της Νομικής Υπηρεσίας της ΤτΕ (30/12/2009, 01/02/2010, 04702/.2010 και 11/02/2010), που επισημαίνει «τον κίνδυνο υποτιμητικής κερδοσκοπίας και χειραγώγησης που δημιουργεί η κατάργηση του υποχρεωτικού πλειστηριασμού και η παράλληλη κατάργηση του διακανονισμού των συναλλαγών τρεις (3) ημέρες μετά την συναλλαγή (Τ+3) με την εισαγωγή τεχνικών διακανονισμού που ισχύουν σε μη οργανωμένες αγορές (OTC), όπως η ανακύκλωση των συναλλαγών για δέκα (10) εργάσιμες ημέρες, μετά το Τ+3 και την κατάργηση των κυρώσεων για μη διακανονισμό των συναλλαγών και πέραν αυτής της περιόδου». 

Η νομική υπηρεσία της ΤτΕ, αντίθετα, είχε προτείνει «την αυστηριοποίηση των κυρώσεων που προβλέπει ο Κανονισμός του Συστήματος Αυλών Τίτλων, για να μπορούν να λειτουργούν, αποτρεπτικά, για πράξεις κερδοσκοπίας».

 

Το Διεθνές Σύμφωνο ως νόμος του Κράτους

 

Του (παπα) Κώστα Ε. Μπέη

 

Όμως η πικρή αλήθεια επιβεβαιώνει τη χλεύη των άλλων, ενώ εξάλλου ούτε συγκαλύπτεται, μήτε αμβλύνεται με προσχηματικά επιχειρήματα, όπως το κοινώς λεγόμενο, ότι «όλοι έτσι κάνουν», με πρώτες και αισχρότερες τις ποικίλες ηγεσίες του κράτους και της κοινωνίας μας.

Κατά κανόνα, μπροστά στο ατομικό, και ιδίως στο οικονομικό, συμφέρον, καμιά φιλοπατρία και κανένα ίχνος αυτοσεβασμού δεν αποτρέπει από την αχόρταγη δίψα για διαρπαγή και ατομική αναρρίχηση. Έτσι, ως κοινωνικό και εθνικό σύνολο, κατρακυλάμε. Συνεχώς και ακατάσχετα. Με έσχατο εξευτελισμό την αποδοχή του όρου που μας επέβαλαν οι πρόσφατοι διεθνείς δανειστές μας, ότι, δηλαδή, σε περίπτωση αδυναμίας του κρατικού προϋπολογισμού να πληρώνει τα εφεξής εθνικά τοκοχρεολύσια, οι δανειστές, κι όχι μόνον οι άμεσοι δανειοδότες, δηλαδή το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και οι δανείστριες χώρες-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά και ο πρώτος τυχών κομιστής παραστατικών ελληνικών τοκοχρεολυσίων θα έχουν εξουσία να κατάσχουν και να πλειστηριάσουν ακόμη και αντικείμενα της ακατάσχετης ελληνικής δημόσιας περιουσίας. Ηδονίζονται λοιπόν οι καθόλου λίγοι αναιδείς του αναγνωστικού κοινού γερμανικών και άλλων λαϊκών εντύπων, καθώς με ασυγκράτητη χαιρεκακία ορέγονται την αναγκαστική κατάσχεση και πλειστηρίαση ελληνικών νησιών, της Ακρόπολης, των μουσείων μας, ακόμη και των τυχόν ιδιόκτητων κτιρίων ελληνικών πρεσβειών στο εξωτερικό – ιδίως με τη γαργαλιστική γι' αυτούς προοπτική να κατακυρωθούν οι πλειστηριαζόμενοι εθνικοί θησαυροί μας στο τουρκικό ή ακόμη και στο σκοπιανό Δημόσιο, ως πλειοδότη!

Λεηλάτησε η Ευρώπη την εθνική μας κληρονομιά, στα μαύρα χρόνια της τουρκικής σκλαβιάς. Κατάμεστα έκτοτε τα μουσεία, στις μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες – κι όχι μόνο – απ' αυτή την ανελέητη λεηλασία. Στη συνέχεια, στα καθόλου μακρινά χρόνια της Κατοχής, κάποιοι φιλόμουσοι από τις βάναυσες ορδές των εισβολέων διέπρεψαν στη διαρπαγή αρχαιολογικών και καλλιτεχνικών θησαυρών από τα ουσιαστικώς αφύλαχτα μουσεία και τις πινακοθήκες μας. Ε, τώρα πια, φτάνει! Εφτασε ο κόμπος στο χτένι. Οχι άλλο… Δεν διακατεχόμαστε από ξενοφοβία, μήτε από αλόγιστο μίσος. Εχουμε επίγνωση των καθόλου ευκαταφρόνητων δικών μας λαθεμένων, ακόμη και αμαρτωλών επιλογών, ως αναξιόπιστων εταίρων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και ειδικότερα ως μελών της ευρωζώνης. Δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι ο πολιτικός κόσμος της χώρας μας, τάχα με επίγνωση και κρυφή συσπείρωση, κατάφερε ν' αποδυναμώσει τη βαναυσότητα της επιδρομής των νέων δανειστών μας.

 Όμως, τελικώς, είναι βέβαιο ότι όσοι στο εξωτερικό ηδονίζονται με την αναμονή κατασχέσεων και αναγκαστικών πλειστηριασμών των ελληνικών ιερών ιστορικών κειμηλίων, και γενικώς της ακατάσχετης δημόσιας περιουσίας της Ελλάδας, είναι βέβαιο πως δεν θα απολαύσουν το αναμενόμενο της χαιρεκακίας τους. Και τούτο, γιατί η απαιτούμενη νομοθετική κύρωση του Διεθνούς Συμφώνου, με τις προαναφερόμενες εξωφρενικές διατάξεις του, ήταν πρακτικώς αδύνατη, αφού το άρθρο 27§2 του Συντάγματος κατηγορηματικά αξιώνει πλειοψηφία των τριών πέμπτων του όλου αριθμού των βουλευτών – μια πλειοψηφία 180 βουλευτών – την οποία ούτε η σημερινή κυβέρνηση διαθέτει, μήτε άλλη που θα μπορούσε να εκκολαφθεί στο μέλλον έχει προοπτική να πάρει. Αυτή η αναπότρεπτη πραγματικότητα πειθανάγκασε την κυβέρνηση να ρίξει στάχτη στα μάτια των αετονύχηδων, που απερίσκεπτα εμπαίζουμε ως Κουτόφραγκους, με το τρικ που μηχανεύθηκαν οι ευφυείς της ελληνικής κυβέρνησης: Αρκέστηκαν σ' αυτό που όντως είχαν υπό τον έλεγχό τους, δηλαδή την πλειοψηφία των παρόντων κατά την ψηφοφορία βουλευτών, και μ' αυτή την πενιχρή πλειοψηφία πέρασε από τη Βουλή σχέδιο νόμου, το οποίο, υπό μορφή νομοθετικών διατάξεων, περιείχε όλα όσα προβλέπει το διαβόητο Διεθνές Σύμφωνο.

Αυτή η μεθόδευση καλύπτει μεν εγκύρως όσα ζητήματα η ελληνική κυβέρνηση είχε όντως εξουσία να ρυθμίσει με διατάξεις απλού νόμου, όμως – ευτυχώς – δεν μπορεί να καλύψει και αναμφίβολα δεν καλύπτει τους εξωφρενικούς όρους που υπαγόρευσαν οι σκληροί δανειστές μας, ειδικότερα δε και προ παντός:

(α) την αβάσιμη προσδοκία τους για αναγκαστική κατάσχεση ακατάσχετων κατά την ελληνική έννομη τάξη περιουσιακών αντικειμένων που ανήκουν στην ιδιοκτησία του ελληνικού κράτους, και

(β) την εκχώρηση στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο του Λουξεμβούργου της αποκλειστικής δικαιοδοσίας και αρμοδιότητας για εκδίκαση των διαφορών που ασφαλώς στο μέλλον θα ανακύψουν ανάμεσα στους επιτιθέμενους δανειστές μας και στην αμυνόμενη ελληνική κυβέρνηση, αν αποτολμηθεί η προβλεπόμενη από το Διεθνές Σύμφωνο εξουσία των δανειστών μας να κατάσχουν ακατάσχετα περιουσιακά αντικείμενα της ελληνικής πολιτείας, όπως ενδεικτικώς το παλάτι του Οθωνα, όπου στεγάζεται η Βουλή των Ελλήνων, προκειμένου να πλειστηριαστεί και να κατακυρωθεί ως ενδεχόμενο πολυτελές ξενοδοχείο με καζίνο, κι ακόμη τα τρία κλασικά κτίρια της οδού Πανεπιστημίου, κι ακόμη, οι αρχαιολογικοί θησαυροί των μουσείων μας. Και είναι μεν αλήθεια ότι η ελληνική κυβέρνηση, εκούσα-άκουσα, ενέδωσε στον εκβιαστικό εξευτελισμό και, καθώς δεν διέθετε την απαιτούμενη πλειοψηφία στη Βουλή, μεθόδευσε την ψήφιση απλού νόμου, του οποίου οι διατάξεις είναι πανομοιότυπες μ' εκείνες του Διεθνούς Συμφώνου Σταθερότητας.

Όμως αυτός ο νόμος είναι αυτοδικαίως άκυρος, αναφορικά με εκείνες τις διατάξεις του, οι οποίες παρέχουν στους δανειστές της Ελλάδας την εξουσία να κατάσχουν ακόμη και περιουσιακά αντικείμενα που ανήκουν στην ακατάσχετη δημόσια περιουσία της Ελλάδας, καθώς και αναφορικά με την αποκλειστική δικαιοδοσία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου του Λουξεμβούργου ν' αποφαίνεται απευθείας, κατ' αποκλεισμό της δικαιοδοσίας των ελληνικών δικαστηρίων. Και τούτο, επειδή αντίκεινται (α) στο άρθρο 24§ 6 του Συντάγματος που απεριφράστως ορίζει την υποχρέωση του κράτους να φροντίζει για την προστασία των εθνικών μας μνημείων και των παραδοσιακών περιοχών της χώρας, και (β) στο άρθρο 28 § 2 του ίδιου Συντάγματος που αξιώνει την ψήφιση από τη Βουλή ειδικού νόμου, με την αυξημένη πλειοψηφία των τριών πέμπτων του όλου αριθμού των βουλευτών, όταν πρόκειται να εκχωρηθούν αρμοδιότητες σε όργανα διεθνών οργανισμών, όπως είναι το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο του Λουξεμβούργου για την εκδίκαση των διαφορών της Ελλάδας με τους δανειστές της.

 

*  www.kostasbeys.gr

           

ΠΗΓΗ: Έντυπη Έκδοση, Ελευθεροτυπία, Τετάρτη 14 Ιουλίου 2010,  http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=14/07/2010&s=analysh-sta-gegonota

Έκκληση για το διάλογο και την κοινή δράση της Αριστεράς

 

Συλλογικό κείμενο των 58

 

Σ' αυτό το συνεχώς  αυξανόμενο κλίμα αβεβαιότητας και  ανασφάλειας η Αριστερά, κοινοβουλευτική  και εξωκοινοβουλευτική, οφείλει  να αρθεί επιτέλους στο ύψος των περιστάσεων και να ανταποκριθεί στις ανάγκες των εργαζομένων. Ανάμεσα στους πολιτικούς χώρους της Αριστεράς υπάρχουν αναμφισβήτητες διαφορές, όπως, για παράδειγμα αυτές που αφορούν τη θέση της Ελλάδας στην ΕΕ, αλλά και οι σχετικές με τον τρόπο μετάβασης στο σοσιαλισμό, το περιεχόμενο και τη μορφή που αυτός θα έχει τον 21ο αιώνα -ζήτημα που οπωσδήποτε πρέπει να διερευνηθεί και να συζητηθεί με συντροφικό τρόπο, σε μια περίοδο μάλιστα που η δομική κρίση του καπιταλισμού θέτει ‘επί τάπητος' το στρατηγικό στόχο της σοσιαλιστικής εναλλακτικής. Σήμερα όμως αυτές οι υπαρκτές διαφορές γίνονται συχνά τροχοπέδη, στην πραγματική ανάγκη οργανωμένης αντίστασης του εργαζόμενου λαού απέναντι στην πιο αντιδραστική, αντιλαϊκή, ταξική πολιτική που γνώρισε η χώρα μας, τουλάχιστον στην εποχή της λεγόμενης «μεταπολίτευσης». Είναι ιστορικό καθήκον όλων των πολιτικών κομμάτων και οργανώσεων της Αριστεράς, ανεξαρτήτως του ειδικού τους βάρους, να βρουν εκείνα τα ζητήματα – και είναι πολλά – που μπορούν να οδηγήσουν σε ενότητα δράσης, ανταποκρινόμενα στις διαθέσεις των εργαζόμενων στρωμάτων, των ανέργων και της νεολαίας για συσπείρωση των δυνάμεων του κινήματος. Με όρους συλλογικού ηγεμόνα και οργανωτή, να διευκολύνουν έτσι τις κοινωνικές διεργασίες, τις αυθόρμητες και συνειδητές συμμαχίες των εργαζομένων στους χώρους δουλειάς. Να απομονώσουν πρακτικές τυφλής βίας και αδιέξοδων δήθεν αντιεξουσιαστικών ξεσπασμάτων, αλλά και κάθε δεξιόστροφη «αριστερή» φρασεολογία που διευκολύνει τελικά τις κυβερνητικές επιλογές. Να δώσουν πολιτική προοπτική στους κοινωνικούς αγώνες συμβάλλοντας στην ανάπτυξή τους. Να βοηθήσουν εργαζόμενες μάζες, που βρίσκονται εγκλωβισμένες σε άλλες πολιτικές επιλογές, να αγωνιστούν για τα πραγματικά δικά τους συμφέροντα. Να αναπτύξουν πρωτοβουλίες θεωρητικού διαλόγου ανάμεσα σ' όλους τους φορείς της Αριστεράς, με άξονα την υπέρβαση του καπιταλισμού.
Χωρίς να εγκαταλείπουν  τους στρατηγικούς στόχους τους, ούτε τις συζητήσεις, τις διαφορές, τις διαφωνίες γι' αυτούς, οι πολιτικές δυνάμεις της Αριστεράς, εντός και εκτός του κοινοβουλίου, μπορούν και πρέπει να συναντηθούν στη διαμόρφωση μιας ρεαλιστικής πολιτικής πρότασης και κοινής δράσης για την αντιμετώπιση της κρίσης προς όφελος των εργαζομένων στην προσπάθεια εξόδου απ' αυτήν. Ζητήματα όπως η αντιμετώπιση θεσμικών μορφών καπιταλιστικής ολοκλήρωσης (ΕΕ, ΟΝΕ, ΔΝΤ), η παύση πληρωμών και η διαγραφή του χρέους, το αίτημα εθνικοποίησης τραπεζών, η ρήξη με τις πρακτικές του τραπεζικού και του επιχειρηματικού κατεστημένου, καθώς και η αντιμετώπιση της βίαιης επίθεσης του κεφαλαίου με ριζική αναδιανομή του κοινωνικού πλούτου, αλλά και η υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, μπορούν να αποτελέσουν τη βάση τέτοιων διεργασιών. 

Αθήνα, 4 Ιουλίου 2010 

Αγγελόπουλος  Θόδωρος, σκηνοθέτης
Αθανασιάδου Μυρσίνη, διδάκτωρ Ιστορίας
Αλαβάνου  Αριάδνη, μεταφράστρια
Αντωνοπούλου  Μαρία, πανεπιστημιακός, Πάντειο
Βαλαβάνη  Νάντια, συγγραφέας
Βαμβακάς Κώστας, συνδικαλιστής εκπαιδευτικός
Βασιλειάδου Τέα, δημοσιογράφος
Βατικιώτης  Λεωνίδας, διδάκτωρ Οικονομικών Επιστημών
Βενετσάνου  Νένα, τραγουδίστρια
Γαλάνης Γιώργος, συνδικαλιστής εκπαιδευτικός
Γέρου Κάτια, ηθοποιός
Γεωργακάκη  Ρόδη, αντιδήμαρχος Ελληνικού
Γεωργίου  Χρήστος, πανεπιστημιακός, Πανεπιστήμιο Πάτρας
Δημητρίου Αλίντα, σκηνοθέτης
Δημητρίου Σωτήρης, ανθρωπολόγος
Δουζίνας  Κώστας, πανεπιστημιακός, πανεπιστήμιο Λονδίνου
Ευσταθίου Κώστας, συνδικαλιστής τραπεζοϋπάλληλος
Ήσυχος  Κώστας, συνδικαλιστής Ολυμπιακής
Κακαράς Αντώνης, απόστρατος αρχιπλοίαρχος
Κακναβάτος  Έκτωρ, ποιητής
Καλομοίρης  Γρηγόρης, συνδικαλιστής εκπαιδευτικός
Καρτερός  Θανάσης, δημοσιογράφος
Κιμπουρόπουλος  Γιάννης, δημοσιογράφος
Κοκκίνου  Μαρία, ζωγράφος
Κουβελάκης  Στάθης, πανεπιστημιακός, King's College (Λονδίνο)
Κουζής  Γιάννης, πανεπιστημιακός, Πάντειο
Κορτζίδης Χρήστος, δήμαρχος Ελληνικού
Κοτσυφάκης  Θέμης, συνδικαλιστής, ΔΣ ΟΛΜΕ
Κωνσταντακόπουλος Δημήτρης, δημοσιογράφος
Λαπαβίτσας  Κώστας, πανεπιστημιακός, Πανεπιστήμιο Λονδίνου
Λεοντής Χρήστος, συνθέτης
Μαίστρος  Γιάννης, πανεπιστημιακός, ΕΜΠ
Μανιάτης  Γιώργος, πανεπιστημιακός, Πανεπιστήμιο Αθήνας
Μιχελής Κώστας, συνδικαλιστής λογιστής
Μπελαντής Δημήτρης, διδάκτωρ Νομικής
Μπιτσάκης Ευτύχης, πανεπιστημιακός, Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων
Ντούμας Χρήστος, πανεπιστημιακός, Πανεπιστήμιο Αθήνας
Παναγιωτόπουλος Χρήστος, συνδικαλιστής ΟΤΑ
Παπαδημητρίου Ζήσης, πανεπιστημιακός, ΑΠΘ
Παπαδημητρίου Μάνια, ηθοποιός
Παπακωνσταντίνου  Πέτρος, δημοσιογράφος
Πεππές  Ζώης, συνδικαλιστής ΟΤΟΕ
Πορτάλιου Ελένη, πανεπιστημιακός, ΕΜΠ
Πρωτονοτάριος Γιάννης, πανεπιστημιακός, ΕΜΠ
Ριζόπουλος  Τάσος, συνδικαλιστής στη φαρμακοβιομηχανία
Ρούσης  Γιώργος, πανεπιστημιακός, Πάντειο
Ρούσσος Σίμος, τ. δημοτικός σύμβουλος Χαλανδρίου
Σακελαρόπουλος  Σπύρος, πανεπιστημιακός, Πάντειο
Σκαμνάκης Θανάσης, δημοσιογράφος
Σπαθής  Μάκης, πανεπιστημιακός, ΕΜΠ
Σπανού  Δέσποινα, συνδικαλίστρια ΑΔΕΔΥ
Σταμάτης  Κώστας, πανεπιστημιακός, ΑΠΘ
Σωτήρης Παναγιώτης, διδάκτωρ Φιλοσοφίας
Τσακνής Διονύσης, μουσικός
Φράγκου Λία, συνδικαλίστρια, ιδιωτική υπάλληλος
Χατζηστεφάνου Άρης, δημοσιογράφος
Χατζόπουλος Στάθης, δικηγόρος
Χουρμουζιάδης Γιώργος, πανεπιστημιακός, ΑΠΘ
Χρύσης  Αλέξανδρος, πανεπιστημιακός, Πάντειο

 

Στρατηγικές για την Ευρώπη και η Ελλάδα της κρίσης

 

Του Νίκου Κοτζιά

 

Συστήματα τα οποία θα διαχειρίζονταν το Ευρώ και θα διασφάλιζαν την συνοχή του ευρωπαϊκού χώρου, όπως, επίσης, την ορθή κατανομή πόρων,  ώστε να υπάρξει υπέρβαση ακραίων ασυμμετριών. Σε κάθε περίπτωση, η κοινή παραδοχή όλων των σχολών είναι ότι ο τρόπος με τον οποίο οικοδομήθηκε το Ευρώ, το κατέστησε ένα νόμισμα μόνο για συνθήκες «καλού καιρού» και όχι «παντός καιρού».

Όταν ο καιρός θα χειροτέρευε, θα έλειπε η υποδομή που θα σταθεροποιούσε το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα. Είτε ως η υποδομή ανεπτυγμένων αγορών (νεοφιλελεύθερο σχήμα). Είτε ως το απαιτούμενο ισχυρό θεσμικό σύστημα παρέμβασης (πιο κεϋνσιανό σχήμα). Το τελευταίο, συνοδευόμενο από την απαίτηση για εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης σε κατεύθυνση ομοσπονδιοποίησης.

Οι ελλείψεις του Ευρώ και η ευνουχισμένη κατασκευή του, έγιναν πιο εμφανείς μετά την ενοποίηση της Γερμανίας, ιδιαίτερα με την επανάκαμψη του νέου πολύμορφου γερμανικού εθνικισμού, αλλά και της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης.

Υπό την πίεση αυτών των δύο παραγόντων, τέθηκαν οι διαφορές στον «οικονομικό και κοινωνικό πολιτισμό», ανάμεσα σε Γερμανία και Γαλλία, στην ημερήσια διάταξη αντιμετώπισης των νέων συνθηκών. Η Γαλλία ζητά περισσότερη κρατική παρέμβαση και θεσμικά διασφαλισμένο σύστημα νομισματικής πολιτικής. Η Γερμανία δεν το επιθυμεί αυτό. Κύρια διότι πολλοί κύκλοι στο εσωτερικό της ελπίζουν και προσβλέπουν στην απαλλαγή της από μεταπολεμικούς περιορισμούς, που έχουν μειωθεί έτσι και αλλιώς μετά το 1989. Ιδιαίτερα επιδιώκουν την αποδέσμευσή της από ευρωπαϊκές συμφωνίες που δεν την εξυπηρετούν άμεσα.

Διαπιστώνοντας η Γερμανία ένα κύμα κατακραυγής στον οικονομικό της εθνικισμό, έγινε τις τελευταίες εβδομάδες πιο προσεκτική. Προσπάθησε να μην εκτεθεί άμεσα ως μια ευρωσκεπτική δύναμη, ενώ διατύπωσε προτάσεις «στερέωσης» του ευρωπαϊκού οικοδομήματος.

Μόνο που αυτές οι προτάσεις, δεν αφορούσαν τόσο την ουσία της παραπέρα ενίσχυσης της ευρωπαϊκής διαδικασίας ολοκλήρωσης, όσο την διασφάλιση των δικών της προοπτικών.

Οι προτάσεις της Γερμανίας δεν αφορούν στην διασφάλιση του θεσμικού συστήματος του Ευρώ και το παραπέρα άνοιγμα της ΕΕ σε μηχανισμούς εξισορρόπησης, έστω και δια μέσου των αγορών. Αλλά αφορούν σε ένα σύστημα πειθάρχησης που θα δυσκολεύει την παραμονή ορισμένων κρατών στην Ευρωζώνη και θα υποβοηθά τα γερμανικά σχέδια για μια Ευρώπη πολλαπλών ταχυτήτων που προς το παρόν δεν είναι ρεαλιστικό να θέσει άμεσα. Η ουσία αυτών των «ευρωπαϊκών προτάσεων» της Γερμανίας είναι ότι υποκαθιστούν πολιτικές και οράματα για την ΕΕ, με μεθόδους πειθαρχίας και αποκλεισμών.

Αντί να συσκέπτεται η ΕΕ για το δημιουργικό της μέλλον, ετοιμάζει συστήματα τιμωρίας ανάμεσα στα μέλη της. Πρόκειται για τον πλήρη αποπροσανατολισμό του οποίου το πρώτο θύμα θα είναι η Ελλάδα.

Πολύ δε φοβάμαι, ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει κατανοήσει αυτή την νέα στρέβλωση του ευρωπαϊκού οράματος και συμπράττει στη δημιουργία αρνητικών συνθηκών ως προς την μελλοντική θέση της ίδιας της χώρας στο ευρωπαϊκό σύστημα.

 

ΠΗΓΗ: Τετάρτη, 02 Ιουνίου 2010, http://etoliko-news.blogspot.com/2010/06/blog-post_1881.html

 

Σημείωση: Οι υπογραμμίσεις έγιναν από τον admin.

Το βατερλώ της στρατηγικής του Νταβούτογλου

Tου Δαμιανού Βασιλειάδη

Η αιματηρή επίθεση του Ισραήλ στην ειρηνευτική αποστολή βοήθειας προς τον χειμαζόμενο παλαιστινιακό λαό και μάλιστα σε διεθνή ύδατα ασφαλώς και δεν ήταν τυχαία.

Εντάσσεται σε μια κατά μέτωπο αντιπαράθεση γεωστρατηγικών σχεδιασμών της Τουρκίας με βάση τη στρατηγική Νταβούτογλου, για τον προσεταιρισμό των μουσουλμανικών λαών της περιοχής.

Αυτή η στρατηγική Νταβούτογλου μπορεί να  έχει δυνατότητα επιτυχίας, εφόσον η Τουρκία προβάλει με έμφαση την αντίθεσή της στην πολιτική του Ισραήλ απέναντι στους Παλαιστινίους. Η πραγματικότητα όμως είναι διαφορετική.
Η σύγκρουση Τουρκίας – Ισραήλ, με αφορμή αυτό το τραγικό περιστατικό στα διεθνή ύδατα, αναδεικνύει και τα όρια της τουρκικής διπλωματίας. Ενώ με τους Ελληνες υποτελείς και ραγιά δες του Νέο – Οθωμανισμού η πολιτική Νταβούτογλου στέφθηκε με πλήρη επιτυχία, με τους ισραηλινούς τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά.

Οι Ισραηλινοί με την προβοκατόρικη τους αυτή ενέργεια, που ήταν σχεδιασμένη και συνειδητή, θέλουν να δείξουν στην Τουρκία ποιοι είναι οι κυρίαρχοι (οι πραγματικοί αφέντες) στην περιοχή.

Η πεποίθησή μου μάλιστα είναι ότι την προκάλεσαν περίτεχνα, όπως είχε γίνει και με τον Σαντάμ Χουσείν και το Κουβέιτ, πριν από τον πόλεμο του κόλπου, όπου οι Αμερικανοί ενεθάρρυναν τον δικτάτορα να επέμβει, για να έχουν δικαιολογία να τον συντρίψουν.

Τι σημασία έχει μπροστά στην στρατηγική σκοπιμότητα, αν αδικοχαθούν και μερικές δεκάδες, εκατοντάδες και εκατομμύρια άνθρωποι;

Το Ισραήλ ακολουθεί ανέκαθεν την πολιτική: «οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος». Εχει μάλιστα τη δύναμη να την επιβάλει. Το Ισραήλ θέλησε να προβάλει διεθνώς, αλλά και στην Τουρκία ειδικότερα, τη δική του πολιτική ισχύος.

Στόχος της ενέργειάς του είναι να συσπειρώσει ολόκληρο το εβραϊκό λόμπυ τόσο στην Αμερική, που κρατούσε απέναντι στην Τουρκία αμφίρροπη στάση, όσο και παγκόσμια.

Επιπλέον δεν πρέπει να λησμονούμε ότι το Ισραήλ έχει άριστα εκπαιδευμένο στρατό, αλλά και καλά εκπαιδευμένο εφεδρικό στρατό που ο αριθμός του μπορεί να φτάσει και τα τρία εκατομμύρια, δηλαδή τον μισό του σημερινού του πληθυσμού και μια εμπειροπόλεμη και αποτελεσματική πολεμική αεροπορία που είναι σε θέση να τα βάλει με οποιαδήποτε περιφερειακή δύναμη και φυσικά και με την Τουρκία.

Επιπλέον διαθέτει και ατομικές βόμβες που ασφαλώς και δεν θα δίσταζε να χρησιμοποιήσει, αν διακινδύνευε η επιβίωσή του. Το αίσθημα της αυτοσυντήρησης μπορεί να την οδηγήσει σε απονενοημένες πράξεις. Αλλά αυτά δεν μας δίδαξε ο Θουκυδίδης;

Το Ισραήλ δηλαδή δεν είναι η ψοφοδεής Ελλάδα, αλλά έχει αυτοπεποίθηση στις δυνάμεις του και ακλόνητο πατριωτικό φρόνημα. Ο πολίτης φροντίζει το κράτος και το κράτος τον πολίτη, με τρόπο παραδειγματικό.

Με αυτή την έννοια θέλει με την σκόπιμη αυτή ενέργεια, να δείξει τόσο στους Τούρκους, όσο και στη διεθνή κοινότητα, ποιος έχει το πάνω χέρι στην περιοχή.
Με αυτή την έννοια  επίσης θέλει να συνετίσει την Τουρκία, να σταματήσει την πολιτική της κατά του Ισραήλ, γιατί το τελευταίο πέρα από την στρατιωτική του υπεροχή απέναντι στην Τουρκία έχει και τη δυνατότητα να της δημιουργήσει και άλλα προβλήματα  όπως π.χ. η αναγνώριση της Αρμενικής Γενοκτονίας από την αμερικανική γερουσία και η δημιουργία πολιτικής αυτονόμησης του Βόρειου Κουρδιστάν, ενώ στο Νότιο Κουρδιστάν είναι οι κύριοι εκπαιδευτές του κουρδικού στρατού και διαθέτουν επίλεκτες δυνάμεις των μυστικών υπηρεσιών.

Η προσωπική μου άποψη είναι ότι την αποστολή προκάλεσε το εβραϊκό λόμπυ, για να δώσει ένα αποφασιστικό μάθημα στην Τουρκία και σ' όσους στηρίζουν την πολιτική της.

Η Τουρκία υπερεκτίμησε τις δυνάμεις της και η αλαζονεία και η υπεροψία της την οδήγησε να παραβλέψει τον παράγοντα Ισραήλ.

Πέρα από την σαφή καταδίκη αυτής της απάνθρωπης ενέργειας, που έχει τα χαρακτηριστικά κρατικής τρομοκρατίας, πρέπει να τονιστεί ότι είναι καταδικαστέες οποιεσδήποτε ενέργειες που καταπατούν με τον πιο βάναυσο τρόπο το διεθνές δίκαιο και τις διεθνείς συνθήκες και η Τουρκία δεν μπορεί να το παίζει αναμάρτητη.

Αυτό που συμβαίνει στην Κύπρο είναι εισβολή και κατοχή μιας ανεξάρτητης χώρας με ένα στρατό ο οποίος είναι στρατός κατοχής. Η εθνοκάθαρση που επιχείρησε με την εκδίωξη 200 χιλιάδων Ελληνοκυπρίων από τις πατρογονικές τους εστίες έχει σχέση αναλογικά με αυτό που γίνεται από τους Ισραηλινούς και τους Παλαιστίνιους.

Η Τουρκία δεν είναι παντοδύναμη, όπως θέλουν να την παρουσιάσουν τα Μέσα Μαζικού Εκμαυλισμού των διαπλεκομένων (κατά τα άλλα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης).

Ο μουσουλμανικός κόσμος είναι αθεράπευτα διασπασμένος. Οι πρίγκιπες, εμίρηδες και βασιλειάδες των αραβικών χωρών επιζητούν την αμερικάνικη ομπρέλα προστασίας (και έμμεσα την ισραηλινή, όσο παράξενο κι' αν φαίνεται αυτό).

Από την άλλη οι Σιίτες του Ιράν δεν είναι διατεθειμένοι να παραχωρήσουν στην Τουρκία την ηγεμονία των ομοθρήσκων τους στους ισλαμιστές της Άγκυρας, παρά τα φαινόμενα, που όμως απατούν.

Ούτε οι τουρκογενείς χώρες που συνορεύουν με τη Ρωσία είναι πρόθυμες να τα χαλάσουν με τη γείτονα για χάρη της Τουρκίας.

Η περίφημη στρατηγική Νταβούτογλου στη διένεξή του με το Ισραήλ, έφθασε τα όριά της.

Εκεί δεν μπορεί να παίξει τα παιχνίδια του ο Νταβότογλου, γιατί οι Ισραηλινοί δεν είναι Νέο – Οθωμανοί ραγιάδες.

Η Τουρκία είναι ευάλωτη και αποτελεί έναν γίγαντα με πήλινα πόδια. Αυτό το ξέρουν οι Ισραηλινοί, όχι δυστυχώς οι ΄Ελληνες.

ΠΗΓΗ: 01/06/2010, http://damonpontos.gr/?p=1517

Μέρες του 1930 για τη διεθνή οικονομία και η Ελλάδα

 

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

 Χάος στην οικονομία, στην Ευρώπη, στα μυαλά πολιτικών και οικονομολόγων, που αντιμετωπίζουν τώρα σωρεία προβλημάτων που έκρυβαν χρόνια κάτω από το χαλί. Ίσως βέβαια, μαζί με το Χάος, εμφανίζονται και μερικά πρώτα στοιχεία Τάξης, προς το παρόν όμως είναι το πρώτο που κυριαρχεί, η αποσύνθεση στρατηγικών και νοήματος.

Σχιζοφρένεια χαρακτηρίζει τους Ευρωπαίους πολιτικούς, που ζητάνε ταυτόχρονα αντικυκλική πολιτική τόνωσης της ζήτησης και κυκλική πολιτική περιορισμού δαπανών και θα εισπράξουν πιθανότατα ως αποτέλεσμα των αναγκαστικών αντιφάσεών τους σοβαρότερη κρίση. Θέλουν αλληλεγγύη, αλλά καθένας προσπαθεί να ρίξει στον άλλο τα βάρη. Η πολιτική να νικήσει τις αγορές, λέει τώρα η Μέρκελ, επί μήνες όμως τις άφησε ελεύθερες να δώσουν ένα μάθημα σε Ελλάδα, Παπανδρέου και ευρωζώνη. Και ούτω καθεξής, με έναν κατάλογο αντιφάσεων, ων ουκ έστιν αριθμός. Διερωτάται κανείς μήπως βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια «κούραση», μια «αμηχανία» της Ιστορίας, μια αποσύνθεση του Νοήματος. Γιατί η ανάπτυξη, ποιά ανάπτυξη, πως ανάπτυξη, γιατί πρέπει να εξοντώσουμε, αναπτυσσόμενοι, εργαζόμενους και συνταξιούχους, γιατί χρειάζεται να συσσωρεύουμε και να παγώνουμε σε χρήμα έναν τεράστιο, αλλά κοινωνικά άχρηστο πλούτο; Η παγκόσμια οικονομία και κοινωνία μοιάζουν, όλο και περισσότερο, με επικίνδυνο, τερατώδες Θέατρο του Παραλόγου. 

«Η λιτότητα οδηγεί στην καταστροφή», λέει στη Μόντ ο Στίγκλιτς, υπενθυμίζοντας την κρίση του 1929. Η Ευρώπη έχει περισσότερη ανάγκη αλληλεγγύης και συμπάθειας (empathie), π.χ. ταμείο αλληλεγγύης για σταθερότητα. Ο Αμερικανός οικονομολόγος υποστηρίζει, και δεν είναι μόνος, ότι το πιθανότερο σενάριο είναι στάση πληρωμών της Ελλάδας. Εκτίμηση και της Ντώυτσε Μπανκ, που έκανε όμως έξαλλη τη γερμανική κυβέρνηση. 

Η Γερμανία εμφανίζεται τώρα κατακερματισμένη στο εσωτερικό της, με τους τραπεζίτες να παίρνουν το μέρος των Αγγλοσαξώνων, αντιτιθέμενοι στη φορολόγηση κεφαλαίων και την απαγόρευση της βραχυπρόθεσμης κερδοσκοπίας. Πολλοί οικονομολόγοι συμμερίζονται αντίθετα τις θέσεις Στίγκλιτζ. Η Tagesspiegel, επισημαίνει: «Το ΔΝΤ ζητάει από την κυβέρνηση της Αθήνας τόσο σκληρά μέτρα, που θα μπορούσε να προκληθεί διάλυση της ελληνικής οικονομίας. Οι Γερμανοί έζησαν το 1932 πώς μπορεί να οδηγήσει μία τέτοια πολιτική σε μαζική ανεργία και πολιτικά ακραίες συμπεριφορές. Συνεπώς, η ομολογία ότι η ασυμφωνία και η κακή δημοσιονομική πολιτική οδήγησαν στην αποδυνάμωση του ευρώ, θα ‘πρεπε να οδηγήσει σε άμεση αλλαγή πλεύσης, προς την κατεύθυνση μιας ομόφωνα επιλεγμένης οικονομικής και δημοσιονομικής πολιτικής στην Ευρωζώνη και στον αυστηρό σεβασμό των κανόνων που αφορούν τα ελλείμματα, και μάλιστα από μεγάλες χώρες όπως τη Γαλλία και τη Γερμανία».

Αντιμέτωπος με τις επικρίσεις της κυβέρνησής του, ο ‘Ακερμαν της Ντώυτσε Μπανκ υπεραμύνθηκε του … διεθνούς κοινωνικού ρόλου της τράπεζας. Βεβαίως, περισσότερο πειστικό ήταν το προχθεσινό δημοσίευμα-διαρροή της Ντι Τσάιτ, που αποκάλυπτε συμφωνία Ντώυτσε Μπανκ και Παπακωνσταντίνου τον Φεβρουάριο, που τορπίλισαν οι μονεταριστές μουτζαχεντίν της Μέρκελ. 

Ο Στίγκλιτζ ασκεί δριμεία κριτική στο Βερολίνο, υποστηρίζοντας ότι δεν είναι κυρίως υπεύθυνες οι χώρες για τα προβλήματά τους. Η Ελλάδα έχει δομικό έλλειμμα κατώτερο του 4%, αλλά έπεσε θύμα κυρίως της παγκόσμιας κρίσης. Η ευρωλιτότητα ως απάντηση θα φέρει κραχ (depression) στην οικονομία και θα εκτινάξει την ανεργία σε επίπεδα άνω του 40%. Αν η ανεργία των νέων ξεπεράσει το 50%, oι ταραχές σε Αθήνα και Μαδρίτη, θα κάνουν Ελλάδα και Ισπανία να διερωτηθούν αν έχουν συμφέρον να παραμείνουν στην ευρωζώνη.

Στην επίθεση κατά της Γερμανίας για τον χειρισμό του ελληνικού πέρασαν και οι Νιου Γιορκ Τάιμς, παραμονές της επίσκεψης του Υπουργού Οικονομικών του Ομπάμα (και πρώην μεγαλοστελέχους της Γκόλντμαν) Τίμοθι Γκάιτνερ. Οι Αμερικανοί θέλουν Γερμανούς, Κινέζους και Γιαπωνέζους να βάλουν εκείνοι το χέρι στο πουγγί για την ανάκαμψη και την ΕΚΤ να αγοράζει τα επισφαλή χαρτιά των τραπεζών τους. 

Είναι αλήθεια ότι τα σενάρια παύσης πληρωμών ή εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη, είτε καλόπιστα, είτε υποβολιμιαία, κυρίως προέρχονται από Αγγλοσάξωνες. Δεν μπορεί κανείς να είναι βέβαιος για τις βαθύτερες επιδιώξεις της Ουάσιγκτον και του αμερικανοεβραϊκού τραπεζικού κεφαλαίου. Βέβαιο είναι πάντως ότι δεν επιθυμούν να γίνει το ευρώ κύριο παγκόσμιο αποθεματικό. Από την άποψη αυτή η ελληνική κρίση και η διαμάχη Γερμανίας με Ελλάδα και, εμμέσως, με όλο τον ευρωπαϊκό νότο ήταν «βούτυρο στο ψωμί» των αμερικανικών στρατηγικών επιδιώξεων. Αρκεί βέβαια να μην τιναχτεί στο τέλος όλη η παγκόσμια και μαζί η αμερικάνικη οικονομία στον αέρα, με τις διαρκείς υποβολές του ενός κατά του άλλου. 

Ταυτόχρονα όμως, η κατάσταση υπέδειξε ότι η ευρωζώνη δεν μπορεί να συνεχίσει έτσι και μια πρώτη απάντηση είναι το γερμανικό σχέδιο δημοσιονομικής πειθαρχίας και ελέγχων των προύπολογισμών, απαράδεκτο μεν για τα περισσότερα μέλη της ευρωζώνης, ατελές δε βήμα προς τη συγκρότηση «πρωτοκράτους» σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Το στρατηγικό ερώτημα για την Ελλάδα είναι, αν αρχίσει να φτιάχνεται τέτοιο κράτος, η ίδια θα είναι εντός των συνόρων του; 

Αλλά δεν είναι το μόνο πρόβλημα. Οι Γερμανοί δεν επιθυμούν «ένωση μεταβιβάσεων». Δεν μπορείς όμως να ζητάς έλεγχο δαπανών και να μην έχεις κάποια κοινή φορολογία, κάποιο σοβαρό κοινό προϋπολογισμό, κάποια κοινή άμυνα. 

Από την πλευρά του ο Γαλλοεβραίος σοσιαλιστής και διευθυντής (με πρωτοβουλία Σαρκοζί) του ΔΝΤ Στρως-Καν επαίρεται στη Μοντ ότι δική του δουλειά είναι η "σωτηρία" της Ελλάδος, αν και δεν σχολιάζει τα τοκογλυφικά επιτόκια 5-6%. Περηφανεύεται ότι αυτός έπεισε τους Γερμανούς να συγκατατεθούν στη «σωτηρία», εξηγώντας τους ότι κινδύνευαν η ύπαρξη του ευρώ και τα δικά τους συμφέροντα. Ο Στρως-Καν εκφράζει μεγάλο θαυμασμό για την κυβέρνηση Παπανδρέου διότι «επέλεξε τις άμεσες σκληρές θυσίες για να βγάλει το ταχύτερο τη χώρα της από την κρίση». Προσθέτει ότι το ΔΝΤ πίεσε, αν και δεν εξηγεί ποιόν πίεσε, για να περιορίσει τις κοινωνικές συνέπειες της λιτότητας και περαιτέρω μειώσεις χαμηλών μισθών και συντάξεων του δημοσίου!!!

Ποιος ήθελε τελικά τις άγριες περικοπές μισθών και συντάξεων; Το πράγμα είναι κάπως μυστηριώδες, αν σταθούμε στις δηλώσεις. ‘Όταν η Μόντ ζήτησε από την Κριστίν Λαγκάρντ τη γνώμη της για το αν θα αντέξει η Ελλάδα τα αυστηρά μέτρα που της επιβάλλονται, η Γαλλίδα Υπουργός δεν απήντησε ευθέως. Παρέθεσε όχι τις δικές της, αλλά τις εκτιμήσεις της ελληνικής κυβέρνησης, που, όπως δήλωσε, «είναι πεπεισμένη ότι αυτά τα σκληρά μέτρα, είναι απαραίτητα… (Η ελληνική κυβέρνηση) πιστεύει ότι τα μέτρα θα της επιτρέψουν να αναπτύξει τη βιώσιμη ανάπτυξη και την απασχόληση». 

Η Λαγκάρντ χρησιμοποιεί πάντως τις περικοπές που αποφάσισε η Αθήνα ως μέτρο φρονηματισμού των Γάλλων εργαζομένων και συνταξιούχων, αν και δεν φτάνει στο σημείο να συστήσει την υιοθέτηση ανάλογων μέτρων στη χώρα της. Το ελληνικό πρόγραμμα χρησιμεύει όχι τόσο ως υπόδειγμα, όσο ως μπαμπούλας, για να πιούνε το πολύ ηπιότερο φαρμάκι τους οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι, εξ ου και ο υπαινιγμός Σεβενεμάν για τιμωρητικό πρόγραμμα «σωτηρίας» της Ελλάδας. 

Η Λαγκάρντ πάσχει βέβαια από τη σχιζοφρένεια που αναφέραμε. Θέλει μείωση δαπανών, θέλει και μέτρα ανάκαμψης. Στην κυβέρνηση Σαρκοζί οι δύο τάσεις εκφράζονται από τον νεογκωλικό σύμβουλο του Προέδρου Γκιάνο, που θέλει νεοκευνσιανισμό και τον Πρωθυπουργό Φιγιόν που θέλει λιτότητα. Κανείς βέβαια δεν τολμάει να πει, ακόμα τουλάχιστο, τη μαγική λέξη: προστατευτισμός!

Ούτε και θα την πει σύντομα, υπογραμμίζει γνωστός οικονομολόγος. Τα μεγάλα κέντρα της παγκόσμιας οικονομίας κάνουν σχεδόν πανομοιότυπα τα ίδια που έκαναν και στη δεκαετία του 1930. Τότε, ο κόσμος οδηγήθηκε πρώτα σε οικονομική, μετά σε πολεμική καταστροφή και τελικά σε παγκόσμιο πόλεμο. Η ιστορική, παγκόσμια ήττα και εξασθένηση της αριστεράς και των συνδικάτων από τη μια, η επικράτηση του χρηματιστικού κεφαλαίου επί του παραγωγικού και των κρατών από την άλλη, σε συνθήκες ασαφούς και αδύναμης Ηγεμονίας, εξασφαλίζει προς το παρόν τη μαθηματική επανάληψη του καταστροφικού σεναρίου 1929-39, με μόνη την ύπαρξη πυρηνικών όπλων να καθιστά πολύ δυσκολότερη την επανάληψη μιας «κανονικής» παγκόσμιας σύρραξης. 

 

ΠΗΓΗ: Τρίτη, 01 Ιουνίου 2010, http://konstantakopoulos.blogspot.com/2010/06/1930.html και «Ο Κόσμος του Επενδυτή», 29.05.2010