Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΛΕΥΚΗΣ ΨΗΦΟΥ

ΠΩΣ ΕΠΗΡΕΑΖΟΥΝ ΤΟ ΛΕΥΚΟ, ΤΟ ΑΚΥΡΟ ΚΑΙ Η ΑΠΟΧΗ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ; ΟΛΗ Η ΑΛΗΘΕΙΑ

 

Του Γεωργίου Αδαλή

 

Τι λέει ο εκλογικός νόμος και τι απαντά το υπουργείο σε ερώτημα Έλληνα πολίτη επ’ αυτού – Ποια κόμματα ευνοεί το Λευκό, το Άκυρο και η Αποχή! Για να σταματήσει επιτέλους η εκστρατεία παραπλάνησης του Ελληνικού Λαού!

Παρατηρούμε εδώ και ένα χρόνο, μια ευρύτατη προσπάθεια παραπλάνησης του εκλογικού σώματος, από συγκεκριμένα πολιτικά κέντρα εξουσίας, η οποία δυστυχώς αναπαράγεται από ανθρώπους οι οποίοι παρασύρονται από την λαμπερή κεντρική ιδέα των κέντρων αυτών!

Συγκεκριμένα, στο διαδίκτυο, κυκλοφορεί ειδικά το τελευταίο διάστημα, μια είδηση «μαϊμού» σχετικά με την λευκή ψήφο! «Λυτοί και δεμένοι» λοιπόν, καλούν τον κόσμο να ψηφίσει λευκό στις εκλογές, διότι όπως ισχυρίζονται, αν υπάρχουν 51% λευκά επί του συνόλου των ψηφισάντων, τότε οι εκλογές ή ακυρώνονται ή επαναλαμβάνονται ή το αποτέλεσμά τους είναι … αντισυνταγματικό, ανάλογα με την έκδοση που διαχέεται αυτή η εσφαλμένη πληροφορία στο διαδίκτυο.

Η αλήθεια απέχει παρασάγγας από αυτά που γράφονται!

Σύμφωνα με τον ισχύοντα εκλογικό νόμο, η Λευκή ψήφος πλέον αθροίζεται και συν-προσμετρείται με τα Άκυρα. Δεν υπάρχει πιο ξεκάθαρη διατύπωση στο Φύλλο εφημερίδας της Κυβέρνησης (ΦΕΚ) της 7ης Φεβρουαρίου 2006, στο οποίο αναφέρεται ο νέος εκλογικός νόμος.

Πρόκειται για τον εκλογικό νόμο 3434/2006 (νόμος Παυλόπουλου), στο Άρθρο 1, του οποίου αναφέρεται ρητά ότι «τα λευκά ψηφοδέλτια ΔΕΝ προσμετρούνται στα έγκυρα».

Ξεκάθαρα, σε τέτοιο βαθμό που δεν επιτρέπει καμία αμφισβήτησή του! Προφανώς όμως αυτό δεν πτοεί τα κέντρα παραπλάνησης του εκλογικού σώματος, τα οποία διατείνονται ότι το 51% των Λευκών, ακυρώνει τις εκλογές!!!

Πουθενά, σε κανένα σημείο του νόμου 3434/06 δεν αναφέρεται το παραμικρό! Από κανένα άρθρο του Συντάγματος δεν προκύπτει κάτι ανάλογο!

Άσχετα με την προσωπική μου άποψη, αυτή είναι η πραγματικότητα!
Προσωπικά θεωρώ, ότι θα έπρεπε να υπήρχε μια πρόβλεψη για το λευκό και την σχέση του με τα έγκυρα ψηφοδέλτια και θα ήταν δημοκρατικά σωστό οι πολίτες, να έχουν τρόπο να εκφράσουν ότι κανένα κόμμα να μην μπορεί να σχηματίσει Κυβέρνηση, αν κι εφόσον κανένα δεν αντιπροσωπεύει την θέλησή τους! Συμφωνώ ότι αν το 51% των ψηφοφόρων, ψήφιζε λευκό, τότε θα έπρεπε να είχαμε επανάληψη των εκλογών στη χώρα! Το βρίσκω δίκαιο!

 Αυτή τη στιγμή όμως στη χώρα μας, δεν μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο με το ισχύον νομικό καθεστώς που διέπει τις εκλογές στην Ελλάδα! Και σίγουρα, το να αναπαράγει κάποιος μια ψευδή ή φανταστική τέτοια δήλωση, έχει κάποιο σκοπό!

Το σίγουρο είναι, ότι αν το σύνολο των λευκών ήταν 99,99% και πήγαινε μόνο ο κ. Παπανδρέου για παράδειγμα να ψηφίσει το κόμμα του, τότε θα συγκέντρωνε το 100% των έγκυρων ψήφων και το κόμμα του θα λάμβανε ΚΑΙ τις 300 έδρες της βουλής!!!

Σας γράφω αυτό το υπερβολικό από κάθε άποψη παράδειγμα, για να κατανοήσετε ότι με τον ισχύοντα εκλογικό νόμο, ακόμη κι αυτό μπορεί να συμβεί, μιας και δεν υπάρχει ουδεμία πρόβλεψη για τέτοια ενδεχόμενα! Και ο σκοπός είναι ένας και μοναδικός! Να αυξήσουν τα ποσοστά τους τα κόμματα που θα μπουν στην Βουλή! Περισσότερο το πρώτο κόμμα, λιγότερο το δεύτερο και ούτω καθεξής! Πως γίνεται αυτό; H ερώτηση που τίθεται από εκατοντάδες αναγνώστες μας εδώ και καιρό και μας οδήγησε στο παρόν άρθρο είναι μία:

 

Aν ψηφίσω λευκό ποιος ευνοείται τελικά;

Σύμφωνα με όσα έγραψα προηγουμένως, αντιλαμβάνεται κανείς ότι τα άκυρα και τα λευκά δεν προσμετρούνται στη διαμόρφωση του εκλογικού αποτελέσματος. Το σίγουρο είναι ότι πριμοδοτούν το κόμμα που θα συγκεντρώσει το μεγαλύτερο ποσοστό. Αν και ένα άκυρο ψηφοδέλτιο, όπως και ένα λευκό, εκφράζουν διαμαρτυρία ή κάποιο λάθος του ψηφοφόρου που δεν ακολούθησε πιστά όσα λέει ο νόμος για τα ψηφοδέλτια.

Όπως και να έχει, η ψήφος αυτού που έριξε λευκό ή άκυρο, είναι δηλαδή μία ψήφος που λογικά δεν θα πήγαινε ποτέ στα κόμματα εξουσίας. Αυτό λέει η λογική τουλάχιστον!

Όμως, επειδή δεν καταμετρείται, ουσιαστικά βοηθάει το πρώτο κόμμα να επιτύχει πιο εύκολα τα όρια της αυτοδυναμίας. Σε δεύτερο βαθμό, βοηθά τα υπόλοιπα κόμματα που θα πιάσουν τελικά το πλαφόν του 3%, να εμφανίσουν υψηλότερο ποσοστό, από αυτό που πραγματικά θα είχαν εάν – ιδανικά – ψήφιζαν όλοι οι εκλογείς. Με απλά λόγια, αν τα λευκά προσμετρούνταν στα ΕΓΚΥΡΑ ψηφοδέλτια, θα έριχναν τα ποσοστά των κομμάτων! Τώρα αυτός που ψηφίζει ΛΕΥΚΟ διαμαρτυρόμενος ενάντια στα κόμματα, στην ουσία ΤΑ ΒΟΗΘΑ ΝΑ ΑΝΕΒΑΣΟΥΝ ΤΑ ΠΟΣΟΣΤΑ ΤΟΥΣ!!! Αυτό είναι η απόλυτη αλήθεια όσο παράδοξο κι αν ακούγεται!!!

Αυτό μάλιστα επετεύχθη , μετά από προσφυγές που έκαναν βουλευτές που δεν εκλέχτηκαν όσο ίσχυε παλιότερα τα λευκά να προσμετρούνται στα έγκυρα! Τις κέρδισαν στα δικαστήρια, δικαιώθηκαν, πήραν τις βουλευτικές έδρες με αποτέλεσμα να αναγκαστεί το κράτος να αλλάξει τον εκλογικό νόμο μιας και υπήρχαν δικαστικές αποφάσεις που στηρίζονταν σε αυτό.

Επί της ουσίας δηλαδή τα λευκά και τα άκυρα πλέον ΔΕΝ έχουν απολύτως καμία διαφορά με βάση τον εκλογικό μας νόμο, άσχετα αν η πρόθεση του ψηφοφόρου είναι διαφορετική!

Όσο για το θέμα της μη προσέλευσης της κάλπες αυτό έχει ως εξής:
Ο ψηφοφόρος που δεν πάει να ψηφίσει, το κάνει στην Ελλάδα περισσότερο κυρίως γιατί αρνείται να συμμετάσχει στην διαδικασία και λιγότερο γιατί το αμελεί ή αδυνατεί!

Επί της ουσίας, η πρακτική του «δεν ψηφίζω» βοηθά τους ισχυρούς κομματικούς μηχανισμούς και ειδικά τα κόμματα που την δεδομένη χρονική στιγμή, έχουν μεγαλύτερη εκλογική συσπείρωση!

Για παράδειγμα, αν η ΝΔ έχει μεγάλη εκλογική συσπείρωση ως κόμμα τότε όλο και περισσότεροι θα προσέλθουν να ψηφίσουν! Αν το ΠΑΣΟΚ έχει μικρή συσπείρωση τότε την μέρα των εκλογών θα υποστεί εκλογική συντριβή, πολύ απλά διότι μεγάλο τμήμα των ψηφοφόρων του δεν θα πάει να ψηφίσει.

Συνεπώς, η αποχή από τις εκλογές, βοηθά τα κόμματα που έχουν μεγάλη συσπείρωση κατά την άποψή μου άνω του 80%, ενώ τα κόμματα που θα πάνε στις εκλογές με συσπείρωση κάτω του 45%, θα υποστούν μια οδυνηρότατη εκλογική ήττα που όμοιά της δεν θα έχουν ξαναδεί!

Συνεπώς, με τα σημερινά δεδομένα του 2012, αν ένας ψηφοφόρος της ΝΔ που έχει υψηλό βαθμό συσπείρωσης δεν προσέλθει να ψηφίσει, τότε το κακό για το συγκεκριμένο κόμμα είναι μικρό! Αν όμως ένας ψηφοφόρος του ΠΑΣΟΚ δεν προσέλθει τότε στην ουσία τιμωρεί το κόμμα του!

Αυτή είναι η πραγματική κατάσταση με τον εκλογικό μας νόμο και όλα τα άλλα που ισχυρίζονται κάποιοι, αποτελούν παραπλάνηση του Ελληνικού λαού και των ψηφοφόρων και όσοι το συνεχίζουν, χρειάζονται επειγόντως μια βρεγμένη σανίδα! Ο καθείς για τον λόγο που συνεχίζει να το κάνει! Είτε από άγνοια είτε για να προσκομίσει μεγάλο κομματικό όφελος από την άγνοια του κόσμου!

Και επειδή η εκστρατεία παραπληροφόρησης καλά κρατεί, και όλο και θα βρεθούν ορισμένοι που θα επιμείνουν στους ψευδείς ισχυρισμούς τους δημοσιεύουμε σήμερα, την απάντηση του υπουργείου Εσωτερικών, σε ερώτημα που είχε υποβάλει επισήμως, τον Αύγουστο του 2011, ο κ. Παντελής Γιαμαρέλλος, από όπου προκύπτει ο ψευδής ισχυρισμός, όσων υποστηρίζουν ότι με την λευκή ψήφο του 51% των ψηφοφόρων, μπορεί να ακυρωθούν οι εκλογές. Έτσι ώστε να σταματήσει εδώ και τώρα η αήθης αυτή εκστρατεία παραπλάνησης του Ελληνικού λαού από συγκεκριμένα κέντρα και παράκεντρα εξουσίας!

 

Σημείωση: Ο εκλογικός νόμος σε μορφή pdf: http://www.kedke.gr/uploads2006/N3434_06_ekloges.pdf

 

ΠΗΓΗ: Πέμπτη, 23 Φεβρουαρίου 2012, http://enosi-aganaktismenon.blogspot.com/2012/02/blog-post_1360.html

Χρεοκοπία σε έναν χρόνο το καλύτερο σενάριο

 

Του Wolfgang  Münchau

 

 

Κανένας δεν πιστεύει πραγματικά σε αυτήν τη συμφωνία, ούτε καν εκείνοι που τη διαπραγματεύτηκαν. Ο μηχανισμός ξεκινά να δουλεύει, αλλά η Ελλάδα, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, θα χρεοκοπήσει. Το ερώτημα είναι πότε και πώς.

Ο Paul Krugman παρατήρησε στο blog του στους New York Times ότι η Ελλάδα βρίσκεται εγκλωβισμένη ανάμεσα σε ένα πρόγραμμα λιτότητας που θα επιδεινώνει εσαεί το πρόβλημα του χρέους και σε χρεοκοπία η οποία δεν είναι εφικτή μέχρις ότου η χώρα καταγράψει πρωτογενές πλεόνασμα (δηλαδή πλεόνασμα στον προϋπολογισμό, χωρίς να συνυπολογίζονται οι τόκοι του χρέους). Αυτό, όμως, δεν αναμένεται να συμβεί πριν από το 2013. Κατά συνέπεια, γράφει, το ελληνικό πολιτικό κατεστημένο δεν έχει διαφορετική εναλλακτική από το να τηρήσει στάση αναμονής.

Όλα αυτά είναι σωστά. Η Ελλάδα, όμως, θα μπορούσε να κάνει περισσότερα. Θα μπορούσε να προετοιμαστεί για μία συνολική εξωτερική χρεοκοπία τον επόμενο χρόνο. Αυτό σημαίνει ότι φέτος θα επιμείνει στην πολιτική λιτότητας, ώστε να πλησιάσει το πρωτογενές έλλειμμα κοντά στο μηδέν. Και θα πρέπει επίσης να εφαρμόσει κάποιες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις ώστε να μπορέσει να επωφεληθεί από τα πλεονεκτήματα που θα φέρει η χρεοκοπία.

Εάν λάβουμε υπόψη την ηρωική εκτίμηση ότι με τη συμφωνηθείσα εμπλοκή του ιδιωτικού τομέα το ελληνικό χρέος θα σταθεροποιηθεί στο 120,5% του ΑΕΠ το 2020, όπως είναι ο στόχος της συμφωνίας, η χρεοκοπία πρακτικά θα συνεπάγεται «ιδιωτικοποίηση του θεσμικού τομέα».

Θα πρέπει να περιλαμβάνει τα δάνεια από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Χρηματοοικονομικής Σταθερότητας (EFSF) και τα ομόλογα που έχουν η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και οι διάφορες εθνικές κεντρικές τράπεζες. Η Ελλάδα θα πρέπει να κηρύξει πτώχευση και σε ορισμένα ή στα περισσότερα από τα εναπομείναντα ομόλογα του ιδιωτικού κλάδου.

Με τον όρο πτώχευση εννοώ την άρνηση πληρωμής στο εξωτερικό, αλλά όχι κατ’ ανάγκην σε όλο το εσωτερικό της χρέος. Ο στόχος θα πρέπει να είναι η μείωση του λόγου χρέους προς ΑΕΠ στο 60%.

Εάν η χρεοκοπία οδηγήσει και σε έξοδό της από το ευρώ, τότε θα παρουσιάσει το δικό της νόμισμα, σε ονομαστική ισοτιμία 1 προς 1 έναντι του ευρώ. Η νέα δραχμή θα υποτιμηθεί σημαντικά. Ο ελληνικός εξαγωγικός κλάδος μεταποίησης, που αντιστοιχεί μόλις στο 7% του ΑΕΠ, θα κερδίσει σημαντικά, αλλά όχι αρκετά για να βγει η χώρα από την κρίση. Ο τουρισμός το 2008 αντιστοιχούσε στο 18% του ΑΕΠ, αλλά οι ελληνικοί προορισμοί έχουν γίνει πολύ ακριβοί και για να παραμείνουν ανταγωνιστικοί οι τιμές θα πρέπει να υποχωρήσουν, ιδανικά, κατά 50% περίπου. Αυτό δεν μπορεί να γίνει με την πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης, βάσει της οποίας μειώνονται οι μισθοί και οι τιμές.

Το άθροισμα του τουρισμού και των εξαγωγών, σε συνδυασμό με την προοπτική ισχυρής ανάπτυξης των εξαγωγών καθώς θα βελτιώνονται και οι όροι του εμπορίου, μπορεί να οδηγήσει σε επιτυχία της στρατηγικής της εξόδου από το ευρώ, όμως μόνο στην περίπτωση όπου η χώρα είναι καλά προετοιμασμένη και η στρατηγική εκτελεστεί άψογα.

Η ειρωνεία είναι πως η Ελλάδα και πάλι θα πρέπει να επιβάλει μεταρρυθμίσεις παρόμοιες με αυτές που τώρα ζητούν οι ξένοι πιστωτές της. Η κυβέρνηση θα πρέπει να μπορέσει να εισπράξει φόρους. Θα χρειαστεί να πατάξει τη διαφθορά. Θα πρέπει να εξασφαλίσει ουσιαστική ευελιξία στην αγορά εργασίας. Τα εργατικά συνδικάτα θα πρέπει να εμποδιστούν από τη διαπραγμάτευση αυξήσεων στους μισθούς, που θα εκμηδενίσουν τα οφέλη της υποτίμησης. Η Ελλάδα χρειάζεται διψήφια μεγάλη πραγματική υποτίμηση, η οποία θα απαιτήσει και προσαρμογή των μισθών. Η κυβέρνηση ενδεχομένως να χρειαστεί να συμπληρώσει αυτήν τη στρατηγική με μία πλήρη εισοδηματική πολιτική.

Μία πιο ήπια εκδοχή της πτώχευσης θα ήταν ένα πρόγραμμα που θα επέτρεπε την παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη. Ελάχιστη προϋπόθεση για να συμβεί αυτό είναι να ανακτηθεί η εμπιστοσύνη. Η Ελλάδα θα πρέπει να διατηρήσει το πνεύμα και το γράμμα της συμφωνίας και η Ευρωπαϊκή Ένωση θα πρέπει να αποδεχθεί τη διαγραφή των χρεών της προς την Αθήνα.

Βραχυπρόθεσμα, το δεύτερο πρόγραμμα θα επιδεινώσει την ύφεση. Κάποια στιγμή, η ελληνική κυβέρνηση θα μπορούσε να υποστηρίξει ότι δεν είναι εφικτό και πως θα πρέπει να αντικατασταθεί από ένα άλλο, που θα περιλαμβάνει διαγραφή του χρέους.

Η Ελλάδα χρειάζεται επίσης ανάπτυξη. Η πτώχευση εντός της ευρωζώνης δεν θα βελτιώσει την ανταγωνιστικότητά της. Για να υπάρξουν πιθανότητες επιτυχίας σε αυτήν τη στρατηγική, θα πρέπει να κατασκευαστεί από το εξωτερικό μία κινητήριος δύναμη ανάπτυξης. Αυτό θα μπορούσε να γίνει με τη μορφή ενός μεγάλου ευρωπαϊκού επενδυτικού προγράμματος. Εάν κάθε βήμα αυτής της διαδικασίας εκτελεστεί άψογα, τότε θα είναι το λιγότερο επιβλαβές σενάριο. Προϋποθέτει, όμως, τον αστάθμητο παράγοντα της καλής θέλησης και ετοιμότητας για θυσίες από όλα τα εμπλεκόμενα μέρη.

Από τις δύο επιλογές, η πρώτη είναι η πιο πιθανή κι η δεύτερη η πιο επιθυμητή. Η Ελλάδα δεν χρειάζεται να αποφασίσει τώρα ποιον δρόμο θα ακολουθήσει. Η προτεραιότητα της επόμενης κυβέρνησης, όμως, θα πρέπει να είναι να προετοιμάσει το έδαφος και για τα δύο σενάρια. Μπροστά μας βρίσκεται ένας ακόμη χρόνος κατήφειας. Εάν, όμως, πάνε όλα καλά, τότε η χώρα θα έχει επιτέλους αποκτήσει κάποια περιθώρια ελιγμών.

ΠΗΓΗ: FT.com, Copyright The Financial Times Ltd. All rights reserved. Το είδα:    28/02/12, http://www.euro2day.gr/ftcom_gr/194/articles/681783/ArticleFTgr.aspx

Αλλαγές εδώ και τώρα!

 

Του Νίκου Κοτζιά

 

Οι αντιμνημονιακές δυνάμεις έχουν να λύσουν ένα αποφασιστικής σημασίας σταυρόλεξο: Τι θα κάνουν με όσους στήριξαν επί πάνω από δύο χρόνια μια βαθιά αντιπατριωτική και αντιλαϊκή πολιτική, αλλά έστω και την ύστατη στιγμή αντιτάχθηκαν σε αυτή;

Η Ελλάδα είναι σήμερα διαφορετική απ’ ό,τι πριν από πέντε ημέρες. Αντίθετα, οι κυβερνώντες είναι ακόμα οι ίδιοι. Η ανάγκη να φύγουν, μεγαλύτερη από ποτέ. Ήδη παρέδωσαν τη χώρα αλυσοδεμένη ως πακέτο στον ξένο παράγοντα. Το περιτύλιγμα γράφει επάνω αγγλικό Δίκαιο και δικαστήριο του Λουξεμβούργου. Δηλαδή, αφενός Δίκαιο υπέρ των πιστωτών, αφετέρου εφαρμογή του σε άλλα – όχι στα αγγλικά – δικαστήρια, που χαρακτηρίζονται από σχετική επιείκεια στην εφαρμογή του αγγλικού Δικαίου. Επίσης, ήδη παρέδωσαν τη δημόσια περιουσία σε ξένο παράγοντα, μέσω ενός ταμείου που θα πληρώνει το ελληνικό κράτος, χωρίς να εισπράττει έστω κι ένα σεντ από αυτό και τις πωλήσεις του. Οι κυβερνώντες έχουν δικαιολογίες για όλες τις ένοχες πράξεις που πραγματοποίησαν. Δεν τους είναι δύσκολο. Υιοθέτησαν τη λογική του δανειστή. Τα επιχειρήματα και τα συμφέροντά του. Το έκαναν με την ίδια ευκολία με την οποία έχουν αποδεχτεί και υπηρετούν εδώ και χρόνια τη διαπλοκή στην Ελλάδα.

Προκειμένου να υποστηρίξουν οι κυβερνώντες τα επιχειρήματά τους ενάντια στο διογκούμενο λαϊκό κίνημα ανέχτηκαν την Κυριακή για άλλη μια φορά ακραίες πρακτικές από τους μηχανισμούς καταστολής που συνέδρασαν με το παρακράτος. Ταυτόχρονα, δε, «αξιοποίησαν» και ανέχτηκαν την παρουσία των συμμοριών, που ενισχύονται. Για άλλη μια φορά, οι δυνάμεις της νόμιμης και παράνομης καταστολής ώθησαν την Αθήνα στις φωτιές. Χτύπησαν ειρηνικές διαδηλώσεις. Το χαμόγελο των νέων.

Απέναντι σε αυτή την παράδοση της χώρας διαμορφώνεται ένα μεγάλο κίνημα αντίστασης, το οποίο πρέπει να μετεξελιχθεί σε κίνημα, αφενός, αλληλεγγύης, αφετέρου δημοκρατικού σχεδίου και ριζοσπαστικών προτάσεων. Το χαρακτηριστικό του κινήματος αυτού είναι η ενότητα στη δράση, που χρειάζεται να λάβει και πολιτική έκφραση. Αυτό καθίσταται ακόμα πιο επείγον, διότι καταρρέει το όλο πολιτικό σύστημα. Κατάρρευση που καταγράφεται σε δύο πεδία: Στο πρώτο πεδίο διαπιστώνονται πλέον η ανικανότητα και, ουσιαστικά, η παλαιότητα του κυρίαρχου πολιτικού προσωπικού. Η διαγραφή σαράντα πέντε βουλευτών που αντιτίθενται στο να ψηφίσουν μια πολιτική που αντίκειται στα εθνικά συμφέροντα, στα προγράμματα και στις προεκλογικές δεσμεύσεις των κομμάτων τους, που λειτουργούν ως φεουδαρχικά συστήματα των ηγετών τους. Στο δεύτερο πεδίο καταγράφεται ένα ισχυρό ξέφτισμα στο δικομματισμό.

Ο Αντώνης Σαμαράς φάνηκε ότι δεν διέ­θετε επακριβή εικόνα των διεργασιών στο εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας. Ο ίδιος και το κόμμα του βγαίνουν αποδυναμωμένοι. Ταυτόχρονα – κι αυτό είναι από τα παράδοξα της ιστορίας, απέκτησε το μέγιστο δυνατό όπλο υλοποίησης του αιτήματός του για εκλογές. Η αποδυνάμωση του ΠΑΣΟΚ έκανε αυτό το κόμμα να χάσει τη δεδηλωμένη. Από τούδε και στο εξής ο Αντώνης Σαμαράς οποτεδήποτε το θελήσει μπορεί να επιβάλει εκλογές. Από την άλλη, οι διαγραφές στο ΠΑΣΟΚ αποτελούν… το χαλί που στρώνει ο Γιώργος Παπανδρέου – εν συμφωνία ή… ανοησία, δεν γνωρίζω – στην άνευ αντιπάλου προεδροποίηση του Βαγγέλη Βενιζέλου. Όλοι οι υπόλοιποι βασικοί διεκδικητές της προεδρίας του ΠΑΣΟΚ – πριν απ’ όλους, η Λούκα Κατσέλη και ο Χάρης Καστανίδης – τέθηκαν εκτός της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ. Η καταστροφή του ΠΑΣΟΚ είναι και θα είναι το τίμημα που πληρώνει αυτό το Κίνημα για την καθοριστική συμβολή του στην καταστροφή της χώρας.

Οι αντιμνημονιακές δυνάμεις έχουν να λύσουν ένα αποφασιστικής σημασίας σταυρόλεξο: Τι θα κάνουν με όσους στήριξαν επί πάνω από δύο χρόνια μια βαθιά αντιπατριωτική και αντιλαϊκή πολιτική, αλλά έστω και την ύστατη στιγμή αντιτάχθηκαν σε αυτή; Νομίζω ότι αυτό θα φανεί από το πόσο αυτοκριτικά και συνεπείς θα σταθούν σε αυτή τους την επιλογή. Εάν κατανοούν, έστω και εκ των υστέρων, τις ευθύνες τους για τις επιλογές τους που κατέστρεψαν τη χώρα και ότι με αυτές απέδειξαν πως δεν διαθέτουν πολιτικές ικανότητες, ενώ η πολιτική ηθική τους αμφισβητείται  από πολλές πλευρές.

 

ΠΗΓΗ: 22/02/2012, http://www.epikaira.gr/epikairo.php?id=38935&category_id=100

«Η Αστυνομία να συλλάβει τον πρωθυπουργό»!

 

Του Δημήτρη Καζάκη [Συνέντευξη στον Γιώργο Ε. Χριστοφορίδη]

 

«Η Αστυνομία να συλλάβει τον δοτό πρωθυπουργό και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Τύποις. Οι Ενοπλες Δυνάμεις να τεθούν σε επιχειρησιακή ετοιμότητα, παραμένοντας στα στρατόπεδα. Οι δημόσιοι υπάλληλοι να αναλάβουν τη διοίκηση της χώρας, στους χώρους εργασίας τους».

Ο Δημήτρης Καζάκης έχει πολύ συγκεκριμένο σχέδιο για την επόμενη μέρα, μετά την ψήφιση του νέου μνημονίου. Και το καταθέτει μέσω του newsbomb.gr, λίγες μόνο ώρες μετά την ψηφοφορία στη Βουλή. Ο πρωταρχικός στόχος του γνωστού αναλυτή, που έχει τεράστια απήχηση και ρεύμα στη μετά-ΔΝΤ Ελλάδα, είναι ένας και μοναδικός: πώς θα αποφευχθεί το αιματοκύλισμα της χώρας.

Ήδη, σήμερα, ο Δημήτρης Καζάκης δρομολογεί επαφή με τη γενική γραμματέα του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα. Αύριο θα κάνει το ίδιο και με τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξη Τσίπρα. Θα τους καλέσει να προχωρήσουν σε μια κοινή δήλωση, την οποία θα προσυπογράφουν και οι άλλες, εξωκοινοβουλευτικές, δυνάμεις – μεταξύ των οποίων και το ΕΠΑΜ – οι οποίες αντιτάχθηκαν στα μνημόνια. Η κοινή δήλωση θα απευθύνεται στις Ενοπλες Δυνάμεις, στην Αστυνομία, στους δημοσίους υπαλλήλους και θα τους καλεί να πάρουν στα χέρια τους τις τύχες της χώρας. Ακολούθως, οι δυνάμεις της Αριστέρας που εκπροσωπούνται στο Κοινοβούλιο θα παραιτηθούν, ώστε να οδηγηθούμε άμεσα σε εκλογές. Σύμφωνα με το σχεδιασμό του Δ. Καζάκη, την εκλογική διαδικασία πρέπει να αναλάβουν οι δικαστές, όπως προβλέπει το Σύνταγμα, για να διασφαλιστεί ότι θα καταγραφεί η πραγματική βούληση του ελληνικού λαού. «Αν αφήσουμε τις εκλογές στον κ. Παπαδήμο και την κυβέρνησή του, η βία και νοθεία του ’61 θα μοιάζουν με παιδική χαρά», τονίζει ο ίδιος στο newsbomb.gr.

Ο κ. Καζάκης δε μιλά για συνταγματική εκτροπή – όπως σπεύδει να ξεκαθαρίσει: «Το αντίθετο. Μιλώ για την περιφρούρηση του Συντάγματος, κατά το ακροτελεύτιο άρθρο του, το 120, σε μια κατάσταση χειρότερη από χούντα. Του Συντάγματος, που παραβιάζουν τα κόμματα και η κυβέρνηση».

«Αν δεν κινηθούμε γρήγορα», υπογραμμίζει ο γνωστός αναλυτής, «θα χυθεί αίμα. Όχι μόνο από τους πραιτοριανούς της κυβέρνησης, αλλά από τον ίδιο τον κόσμο που πλέον δε θα έχει καμία ελπίδα. Διότι, αν εφαρμοστούν όλα αυτά τα μέτρα, σε δυο-τρεις μήνες οι μισοί Ελληνες δε θα έχουν να φάνε. Όταν άνθρωποι αυτοκτονούν καθημερινά γύρω μας, όταν βλέπουν τα παιδιά τους να πεθαίνουν επειδή δεν έχουν γάζες τα νοσοκομεία, πόσο δύσκολο είναι να γυρίσει η βίδα του κόσμου και να έχουμε αιματοκύλισμα;».

 

[Η Συνέντευξη]

 

κ. Καζάκη, χτες είχαμε διαδηλώσεις, φωνές, επεισόδια, φωτιές. Το νέο μνημόνιο, όμως, πέρασε ακάθεκτο από τη Βουλή. Στα στόματα όλων των Ελλήνων, η ερώτηση είναι μία: «Και τώρα τι γίνεται;».

Υπάρχει τεράστιο ζήτημα. Η χώρα δεν έχει κυβέρνηση. Στην ουσία. Οχι μόνο σε επίπεδο πρωθυπουργικού ανασχηματισμού, επειδή παραιτήθηκαν κάποιοι υπουργοί. Εχουμε παραδώσει τη χώρα ολοσχερώς στους ξένους δανειστές. Τώρα είναι η ώρα, οι δυνάμεις που αντιτάχθηκαν σε όλο αυτό να συγκροτήσουν ένα ενιαίο μέτωπο.

Πώς μπορεί να γίνει αυτό;

Με μια κοινή δήλωση. Να εκφράσουμε την αντίθεση της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Και περί της πλειοψηφίας πρόκειται, παρότι οι πραιτοριανοί της κυβέρνησης έκαναν ό,τι μπορούσαν για να μη φανεί η χτεσινή λαοθάλασσα. Ηταν η μεγαλύτερη συγκέντρωση από την απελευθέρωση, και είναι πραγματικά κρίμα που μπαχαλάκηδες και πραιτοριανοί κατάφεραν, με τις γνωστές τακτικές τους, να μη φτάσει ο κόσμος στην πλατεία Συντάγματος.

Τι θα λέει αυτή η κοινή δήλωση;

Θα καλέσουμε τις Ενοπλες Δυνάμεις να τεθούν σε επαγρύπνηση και επιχειρησιακή ετοιμότητα, παραμένοντας μέσα στα στρατόπεδα. Θα καλέσουμε την Αστυνομία να συλλάβει το δοτό πρωθυπουργό και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τύποις. Θα καλέσουμε τους δημοσίους υπαλλήλους, στο χώρο της εργασίας τους, να αναλάβουν τη δημόσια διοίκηση. Προσέξτε: δε μιλώ για συνταγματική εκτροπή. Το αντίθετο. Πρόκειται για μια κίνηση περιφρούρησης του Συντάγματος, βάσει του ακροτελεύτιου άρθρου του 120, διότι αυτά τα μέτρα δεν είναι δυνατόν να εφαρμοστούν!

Διότι είναι αδιανόητο ακόμη και να το σκεφτώ ότι η χώρα θα συνεχίσει με ένα τέτοιο πρωθυπουργό, με μια τέτοια διακυβέρνηση. Ποιος αποδέχεται σήμερα τον Βενιζέλο ως υπουργό Οικονομικών, την ώρα που το κόμμα του κατέρρευσε; Ποιος αποδέχεται τον Αντώνη Σαμαρά που έλεγε χτες αυτές τις κουταμάρες περί ανάπτυξης της χώρας, τις οποίες ο ίδιος κατήγγειλε πριν από λίγους μήνες;

Ποιοι θα υπογράφουν ένα τέτοιο κείμενο;

Οι ηγεσίες της Αριστεράς θα πρέπει αναλάβουν την ιστορική ευθύνη σε συντονισμό με τις υπόλοιπες δυνάμεις που αντιτάχθηκαν σε όλο αυτό. Οι δυνάμεις της Αριστεράς, που αντιτάχθηκαν στα μνημόνια, πρέπει να παραιτηθούν από το Κοινοβούλιο, ώστε να μη νομιμοποιούν με την παρουσία τους μια εκτεθειμένη στον ελληνικό λαό κυβέρνηση.

Και, άρα, να οδηγηθούμε σε εκλογές.

Δε φτάνει αυτό. Πρέπει και να περιφρουρήσουμε αυτές τις εκλογές. Γιατί, αν τις αφήσουμε να διεξαχθούν υπό τον Λουκά Παπαδήμο και την κυβέρνησή του, τότε η βία και νοθεία του ’61 θα μοιάζουν με παιδική χαρά.

Με ποιον τρόπο θα περιφρουρηθούν οι εκλογές;

Όπως προβλέπεται από το Σύνταγμα. Να αναλάβουν οι δικαστές. Ο πρόεδρος του Αρείου Πάγου, ο πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας να αναλάβουν τη διεξαγωγή των εκλογών, χωρίς τη διαμεσολάβηση της Singular ή οποιουδήποτε άλλου ιδιώτη καταμετρητή ψήφων. Ωστε να διασφαλίσουμε ότι το αποτέλεσμα θα είναι αυτό που πραγματικά ψήφισε ο ελληνικός λαός.

Να συμπεράνω ότι έχετε αναλάβει προσωπικά την πρωτοβουλία να έρθετε σε επαφή με την κυρία Παπαρήγα και τον κ. Τσίπρα και να τους καταθέσετε την πρότασή σας;

Ναι. Βρίσκομαι ήδη σήμερα σε μια διαδικασία συνεννόησης με την κυρία Παπαρήγα και αύριο θα κάνω το ίδιο και με τον κ. Τσίπρα. Οι επαφές με τις υπόλοιπες, εξωκοινοβουλευτικές, δυνάμεις που βλέπουν θετικά μια τέτοια προοπτική έχουν ολοκληρωθεί νωρίτερα.

Σε περίπτωση που οι δύο ηγέτες δε δεχτούν την πρότασή σας και κινηθούν πιο «θεσμικά» – όπως έχουν κάνει μέχρι τώρα – τι προβλέπετε ότι θα συμβεί;

Να το ξεκαθαρίσω: Η πρότασή μου είναι μεν ακραία, αλλά είναι και θεσμική. Πρέπει όλοι να συνειδητοποιήσουν ότι δε ζούμε μια ομαλή κοινοβουλευτική περίοδο. Στόχος της πρότασης είναι η τήρηση του Συντάγματος, ώστε να αποφύγουμε τα χειρότερα. Αν δεν κινηθούμε γρήγορα, ακριβώς για να προστατεύσουμε το Σύνταγμα που παραβιάζεται από κόμματα και κυβέρνηση, θα χυθεί αίμα. Όχι μόνο από τους πραιτοριανούς, αλλά και από τον κόσμο που πια δε θα έχει καμία ελπίδα.

Η Αριστερά πρέπει να σκεφτεί ώριμα. Διότι, τι είναι η Αριστερά, αν όχι μια δύναμη ανατροπής; Ανατροπής, μιας κατάστασης που είναι χειρότερη από χούντα; Γιατί υπάρχουν, αν όχι γι’ αυτό;

Προσέξτε: δε λέμε να ενωθούμε. Δεν είναι αυτή η πρότασή μας. Μιλάμε για μια σύμπραξη, ώστε να οδηγηθούμε σε εκλογές. Ενόψει της κάλπης, κάθε κόμμα ξεχωριστά θα καταθέσει τις προτάσεις του και θα αποφασίσει ο ελληνικός λαός.

Ουσιαστικά, λέμε να εκβιάσουμε τους εκβιαστές και τους τρομοκράτες. Λέμε να προχωρήσουμε σε μα εκλογική διαδικασία που θα διασφαλίζει ότι θα καταγραφεί η πραγματική βούληση του ελληνικού λαού, γιατί αν την αφήσουμε στα χέρια αυτών των κυρίων…

Κι αν αυτό δε γίνει; Τι φέρνει η επόμενη μέρα, η εποχή του νέου μνημονίου, για τον Ελληνα πολίτη;

κ. Χριστοφορίδη, αν εφαρμοστεί το συγκεκριμένο μνημόνιο και τα άλλα μέτρα που έρχονται, μετά από δύο-τρεις μήνες η κατάσταση στην Ελλάδα θα είναι αβίωτη. Είναι ζήτημα αν ο μισός πληθυσμός θα μπορεί να τραφεί. Αν θα έχει, δηλαδή, την αγοραστική δύναμη να αγοράσει έστω και τα απαραίτητα. Μην ξεχνάτε ότι, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, 3 εκατομμύρια Έλληνες ζούσαν κάτω από το όριο της φτώχειας το 2010. Προσθέστε σε αυτούς, τους ακόμη περισσότερους του 2011 και του 2012. Ο χειμώνας που ζούμε είναι χειρότερος από αυτόν του ’41-’42. Γνωρίζω προσωπικά την περίπτωση μιας 27χρονης μητέρας που αυτοκτόνησε, αφού αναγκάστηκε να κλείσει το ψιλικατζίδικό της και ο άντρας της ήταν άνεργος. Μιλάμε για αίμα που ήδη τρέχει. Καθημερινά. Ποιος εμποδίζει τους ανθρώπους που βλέπουν τα παιδιά τους να πεθαίνουν επειδή δεν έχουν γάζες τα νοσοκομεία… Πόσο δύσκολα μπορεί να στρίψει η βίδα του κόσμου και το αίμα να χυθεί ποτάμια;

 

ΠΗΓΗ: 13/02/2012 13:00, http://www.newsbomb.gr/bloggers/giorgos-hristoforidis/fytilies/story/113908/d-kazakis-i-astynomia-na-syllavei-ton-prothypoyrgo

Η αβάσταχτη ελαφρότητα του βιασμού

 

Του Αντώνη Αντωνάκου

 

Στη Ρωσία του δέκατου πέμπτου αιώνα, η οποία ήτο κατεχόμενη απ’ τους μογγόλους, ένας χωρικός και η γυναίκα του περπατούν σ’ ένα βρώμικο χωματόδρομο, γεμάτο σκόνη. Σταματάει τότε δίπλα τους ένα έφιππος μογγόλος πολεμιστής και λέει στο χωρικό πως θέλει να βιάσει τη γυναίκα του, προσθέτοντας ότι: επειδή ο δρόμος έχει πολλή σκόνη, θέλω εσύ να μου κρατάς τ’ αρχίδια την ώρα που το κάνω, για να μη σκονίζονται. Λίγο αργότερα τελειώνει ο βιασμός κι ο Μογγόλος φεύγει με το άλογό του.

Όμως ο χωρικός αρχίζει να γελάει και να πανηγυρίζει. Τη στιγμή εκείνη τον ρωτάει έκπληκτη η γυναίκα του: πως μπορείς να πανηγυρίζεις που με βίασαν, με τόσο κτηνώδη τρόπο! Κι ο χωρικός της λέει: αφού είχα τα δάχτυλά μου ανοιχτά και την παλάμη μου σχεδόν στον αέρα, τα… αρχίδια του γεμίσανε σκόνη! 

Τα τρία συνεργαζόμενα κόμματα ενσαρκώνουν επιτυχώς το ρόλο του χωρικού στη σημερινή πολιτική σκηνή. Όταν ο μογγόλος κατακτητής, τουτέστιν οι δανειστές μας, σύμφωνα με την επίσημη προσφιλή ορολογία του πατριώτη Γεωργίου Π. βάζει την κυβέρνηση να προστατεύει τ’αρχίδια τους από τη σκόνη, αυτή, ύστερα από κάθε βιασμό της χωρικής (εργατικής τάξης) πανηγυρίζει γιατί τους κατατρόπωσε αφήνοντας λίγη σκόνη να περάσει μέσα απ’ τα δάχτυλα. Με την αγαστή συνεργασία μιας αριστεράς που πέταξε την πάλη των τάξεων στα σκουπίδια και βαυκαλίζεται με οικολογίες και πέτρες στα καζανάκια, κάνοντας όλες τις πράσινες μούφες ελκυστικές και απαστράπτουσες. Με τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων που δημιουργούν έναν ανύπαρκτο κόσμο καταστρέφοντας τον πραγματικό. Με τους κυβερνητικούς συνδικαλιστές που λειαίνουν τα κωλομέρια τους για τις δερμάτινες καρέκλες του μέλλοντος.

Το παραπάνω πολιτικό ανέκδοτο αποκαλύπτει τις μεγαλειώδεις ανθρώπινες συμπεριφορές. Την εξουσία και τον πλούτο που δεν έχουν ηθικές αναστολές, αλλά δίψα για να ικανοποιήσουν κάθε διαστροφή τους. Τους υπαλλήλους τους – παιδιά του λαού – που με σπουδή την προστατεύουν, αφήνοντας επιμελώς κάθε τόσο την εντύπωση ότι την υποσκάπτουν. Το λαό που αφήνεται στα χέρια του βιαστή του περιμένοντας τον προστάτη να δράσει και να βγάλει τον φίδι απ’ την τρύπα εμποδίζοντας το βιασμό.

Η σημερινή αδίστακτη επιβολή της ακραιφνούς οικονομίας της αγοράς διανοίγεται μέσα από κάποιο τραύμα, φυσικό, πολεμικό, οικονομικό. Είναι η μέθοδος του σοκ. Του βιασμού που αναγκάζει τους ανθρώπους να αποτινάξουν τις παλιές συνήθειές τους ματατρέποντάς τους σε μια ιδεολογική tabula rasa. Σε επιζώντες του ίδιου τού συμβολικού τους θανάτου. Έτοιμους να αποδεχτούν τη νέα τάξη πραγμάτων. Αφημένοι σε κάθε ιδεολογική χημειοθεραπεία με τη συνδρομή μητροπολιτών και νταβατζήδων της ψυχοφελούς και κούφιας ρητορείας περί σωτηρίας της πατρίδας.

Με τους περιφεριακούς του ιδεολογικούς μηχανισμούς το κατεστημένο ποντάρει στο παθολογικό μίσος του μικροαστού για τον κομμουνισμό. Από την πιο ξεφτισμένη περσόνα του δημόσιου βίου μέχρι τις πουτάνες πολυτελείας της σοβαρής δημοσιογραφίας ακούγονται κραυγούλες και ουρλιαχτά, πως οι επαναστάσεις είναι ντεμοντέ κι ο κόσμος δε γυρνά πίσω, την ίδια ώρα που υπερασπίζονται ένα πυρηνικό σύστημα εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Την ίδια ώρα που αντιμετωπίζουν με τον πιο κτηνώδη τρόπο την εργατική τάξη. Αφήνοντας το μεγάλο πρόβλημα τού νοήματος στη θρησκεία, η οποία επανεφευρίσκει σήμερα το ρόλο της, ανακαλύπτοντας εκ νέου την αποστολή της, ως ο παράγοντας ο οποίος εγγυάται μια ζωή με νόημα σε όσους μετέχουν στην άνευ νοήματος λειτουργίας της καπιταλιστικής μηχανής.  Την ώρα που οι πολιτικές κουβέντες εξατμίζονται σε καφενόβιες γκρίνιες ανάμεσα στην ποδοσφαιρική πλέμπα και το εμετικό λάιφ στάιλ που λειτουργούν ως παραβάν της εξαθλίωσης ενός κόσμου αφημένου στις καλές προθέσεις του εκάστοτε βιαστή.

Όμως, το μεγάλο αγκάθι που τριβελίζει ντόπιους και ξένους εκμεταλλευτές, το μεγάλο αγκάθι στη σέλα του μογγόλου κατακτητή, θα είναι πάντα ο φόβος μιας νέας εποποιίας αντίστασης, ενός αμιγώς λαϊκού άθλου που συμβαίνει πάντα ερήμην θεσμών και άνωθεν εντολών. Αλώστε οι καπιταλιστές δεν ξεπέρασαν ποτέ την τρομάρα που πήραν όταν είδαν τον κόκκινο στρατό στην καρδιά της Ευρώπης.    

 

ΠΗΓΗ: 2012-02-08, http://aristeroblog.gr/node/452

Εκλογές, δόσεις και δημοκρατία με δόσεις

 

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου*

 

Γιατί δεν έχουν διεξαχθεί μέχρι σήμερα γενικές εκλογές, παρά την εμφανή διάσταση βουλής και λαϊκής βούλησης, τις συναφείς απειλές του κ. Παπανδρέου, την από καιρού σε καιρό έκφραση σχετικού αιτήματος από όλους τους πολιτικούς φορείς και την αδυναμία των κυβερνητικών μορφωμάτων να αντιμετωπίσουν, έστω και στοιχειωδώς, τα κοινωνικά αποτελέσματα της κρίσης – τα οποία ασφαλώς είναι προϊόν κυβερνητικής πρακτικής; Μα, διότι αν κάναμε εκλογές δεν θα παίρναμε την «δόση» μας από την τρόικα και θα αναγκαζόταν το κράτος να προβεί σε στάση πληρωμών, δείχνει να συμφωνούν όλοι όσοι στηρίζουν την σημερινή κυβέρνηση και όσοι υποστηρίζουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τους συγκυβερνώντες.

Δηλαδή, η ανάγκη των δόσεων σχετικοποιεί την διαπιστωμένη ανάγκη διεξαγωγής εκλογών, ώστε η οικονομική κρίση, που έχει λάβει δραματικές κοινωνικές διαστάσεις, να αποτελέσει αντικείμενο διαχείρισης μιας λαϊκά νομιμοποιημένης βουλής που θα αναδείξει μια κυβέρνηση, η οποία σε κάθε περίπτωση θα είναι προϊόν κοινωνικής συνειδητοποίησης της κρίσιμης συγκυρίας και όχι αυτής που έδωσε την προηγούμενη κυβέρνηση υπό το παραπλανητικό σύνθημα «λεφτά υπάρχουν»!

Ωραία πράγματα και κυρίως δημοκρατικά, με διαχρονική αξία για το θέατρο σκιών, όπου ο χάρτινος θίασος θα ανεβάζει το έργο: «Ο Καραγκιόζης και η δόση του», και σε παραλλαγές τα έργα: «Δόσεις αντί εκλογών», «Η δημοκρατία των δόσεων», «Δημοκρατία με δόσεις», «Ο Καραγκιόζης εθνικός διασώστης», «Υπεύθυνες δόσεις, εναντίον ανεύθυνων εκλογών», «Υπεύθυνοι άρχοντες των δόσεων του φωτός εναντίον ανεύθυνων εκλογέων του σκότους» κλπ. Άλλωστε, όπως υπεύθυνα διέδιδε η διαπλοκή, εκλογές δεν θα μπορούσαν να γίνουν, διότι αυτό απαγορευόταν από το μνημόνιο, ενώ τώρα οι εκλογές καλό είναι να αναβληθούν μέχρις ότου υπογραφεί νέο μνημόνιο! Αν δεν υπάρξει άλλο μνημόνιο και δεν συνυπογραφεί μια νέα δανειακή σύμβαση με ασφαλώς κοινωνικά, πολιτικά και κρατικά (εθνικά) επαχθέστερους όρους, πώς είναι δυνατόν να αυγατίσει η δημοκρατία στην χώρα μας; (!) Γίνεται να υπάρξει γόνιμο έδαφος για την διεξαγωγή γενικών εκλογών δίχως προηγουμένως να έχει καθοριστεί απολύτως και ανελαστικά το κυβερνητικό πλαίσιο της επόμενης περιόδου; (!) Δηλαδή, πώς θα κυβερνηθεί δημοκρατικά ο τόπος στην συνέχεια, εάν προηγουμένως δεν έχει διασφαλιστεί ότι θα εξυπηρετηθούν απολύτως οι στόχοι των δανειστών μας και θα εφαρμοστεί απαρέγκλιτα το πρόγραμμα της τρόικας;(!)

Τώρα θα μου πεις, τι γίνεται στην περίπτωση που οι εσωτερικές συγκρούσεις των δανειστών δεν επιτρέπουν την αποκρυστάλλωση των «στόχων» και τα αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντά τους την δόμηση ενός συγκεκριμένου προγράμματος; Μα, τι άλλο, αναβάλλουμε τις εκλογές, όσο ελπίζουμε σε δόσεις!  Όταν σταματήσουν οι δόσεις, ή αν υπάρξει βεβαιότητα ότι δεν θα υπάρξουν άλλες δόσεις, τότε, σύμφωνα με την λογική της διαπλοκής, προφανώς θα καταλήγαμε σε εκλογές. Αμ δε! Γνωρίζετε εσείς στο θέατρο σκιών να επικρατεί ο ορθολογισμός του διαφωτισμού; Ας το ξεκαθαρίσουμε… στο θέατρο σκιών επικρατεί η λογική του Καραγκιόζη. Αν οι επιβεβλημένες με δημοκρατικό κριτήριο εκλογές, αναβάλλονται εξαιτίας της καταστάσεως εκτάκτου ανάγκης που βιώνει η χώρα στο πλαίσιο της στρατηγικής των δόσεων, γιατί να μην αναβληθούν ακόμα και σε σημείο κατάφωρης παραβίασης θεμελιωδών διατάξεων του Συντάγματος ενώπιον της πιθανότητας η χώρα να ξεμείνει από λεφτά; Τότε, που κανείς δεν θα αμφισβητεί την ανάγκη ύπαρξης «Καθεστώτος Εξαίρεσης», που θα θεμελιώνεται ασφαλώς  στη βάση ενός ιδιόμορφου «καθεστώτος πολιορκίας» με (προσωρινή ασφαλώς) επέκταση των εξουσιών της εκτελεστικής λειτουργίας στη νομοθετική σφαίρα;

Φίλοι, μέσα μου αναμοχλεύονται ιστορικές αναπαραστάσεις που ανησυχούν σοβαρά έναν μάλλον έμπειρο πολιτικό επιστήμονα, ο οποίος μελέτησε επί 22 χρόνια σε βάθος και από μέσα το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα, καθώς και τα οικονομικά και κοινωνικά φαινόμενα που συνδέονται με αυτό, μετά την μεταπολίτευση του πελατειακού κράτους μας. Οι αναπαραστάσεις αυτές με πάνε πίσω στα τελευταία χρόνια της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, τα οποία περάσαν εξολοκλήρου υπό «Καθεστώς Εξαίρεσης». Είμαι μάλιστα βέβαιος ότι ο Χίτλερ δεν θα μπορούσε να «υφαρπάξει» την εξουσία και να αιματοκυλιστεί εκ νέου ο κόσμος, αν προηγουμένως η Γερμανία δεν βίωνε την έκπτωση της «κοινοβουλευτικής» δημοκρατίας. Προσέξτε, διότι και τότε, εκεί, η κοινοβουλευτική τάξη διασαλεύτηκε με αφορμή την οικονομική κρίση που συνοδεύτηκε το 1922-23 από την πτώση του μάρκου. Προσέξτε διπλά, διότι από τότε και μετά η εξομοίωση και η αναπλήρωση οικονομικών κρίσεων με πολιτικοστρατιωτικά και αστυνομικά μέτρα έγινε κανόνας διεθνώς. Προσέξτε τριπλά, καθώς δίχως να το συνειδητοποιούν οι πολλοί, στην Ελλάδα ολισθαίνουμε ολοταχώς προς ένα απολύτως ολιγαρχικό σύστημα:

Παρατηρείστε τις κρυφοφασιστικές κραυγές αγωνίας για διάσωση του έθνους να ενδυναμώνουν, τους νεοφιλελεύθερους και σοσιαλδημοκράτες να ομονοούν στην ανάγκη εκτάκτων μέτρων και στην ανάδειξη εξωκοινοβουλευτικών ηγετών, προστατευόμενων της πλέον κραυγαλέας διαπλοκής, ενώ η λεγόμενη κοινωνική δεξιά εμφανίζεται απολύτως εγκλωβισμένη στον πελατειακό χαρακτήρα που την συστήνει ως σχετικά διακριτή πολιτική δύναμη από την μεταπολίτευση. Από την άλλη, δείτε την αριστερά στο σύνολό της, είτε να οχυρώνεται σε δόγματα και στρατηγικές που δεν μπορούν να απαντήσουν συγκυριακά στην κρίση, είτε να κινδυνεύει να πάθει ό,τι η αριστερά στην Γερμανία μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, ή η αριστερά στην Γαλλία επί  De Gaulle. Δηλαδή, μέσω της δίκαιης μεν κριτικής της στους αντικοινωνικούς μηχανισμούς που επιβάλλει η συνεργασία ντόπιων και ξένων συμφερόντων και του αγώνα της εναντίον των αντιλαϊκών πρακτικών, να καταλήξει, στον βαθμό που δεν εμφανίσει σαφή διακυβερνητική στρατηγική, να ενισχύσει έμμεσα εκείνους που συνδέουν την ύπαρξή τους με καθεστώτα πολιορκίας.

Σήμερα διαβάζουμε στην εφημερίδα «Τα Νέα» ότι «το νομοσχέδιο-γίγας, με το οποίο θα επιχειρηθεί να κλείσει ό,τι έμεινε ανοιχτό σε επίπεδο μεταρρυθμίσεων και αλλαγών το 2011, θεωρείται προαπαιτούμενο από την τρόικα για να προχωρήσει η κατάρτιση της νέας δανειακής σύμβασης και να εκταμιευτεί η επόμενη δόση του δανείου των περίπου 90 δισ. Ευρώ». Πάλι, δηλαδή, διαμορφώνεται το ίδιο ακριβώς πλαίσιο απειλών, το οποίο χαρακτήρισε ολόκληρη την πολιτεία Γιώργου Παπανδρέου. Και αυτό, ενώ ο Γ. Καρατζαφέρης, ως έγκριτος εκφραστής της διαπλοκής, κάνει κινήσεις για να διευρυνθεί η οδός του αυταρχισμού και να ενισχυθεί ο κ. Παπαδήμος, ο Α. Σαμαράς σε ρόλο φακίρη, υπόσχεται εκλογές μόλις ξεκαθαρίσει η κατάσταση του χρεοστασίου και της πτώχευσης, την ώρα που ο Γ. Παπανδρέου και οι συγκάτοικοί του στην «τρέλα» του τέταρτου δρόμου, επιχειρούν να καλύψουν μέρος της κομματικής ζημίας που επέφερε η απολύτως αμοραλιστική κυβερνητική συμπεριφορά τους, έστω και σε προσωπικό επίπεδο.

Πού καταλήγουν όλα αυτά; Στο τραγικό συμπέρασμα ότι η δημοκρατία στην χώρα μας εξαρτάται από τα λεφτά. Τώρα, το τι είδους λεφτά, είναι άλλο ζήτημα στο οποίο έχουμε αναφερθεί διεξοδικά σε προηγούμενα σημειώματά μας. Σημασία έχει ότι πλην της αριστεράς, ουδείς άλλος πλέον συνδέει την δημοκρατία με την παραγωγή, αλλά αποκλειστικά με την κατανάλωση, αποτολμώντας μάλιστα σε κάποιες περιπτώσεις ανενδοίαστα κάποιοι να αρθρώνουν την λέξη «ανταγωνισμός». Έτσι, για να προσφέρουν υλικό στους καλλιτέχνες του θεάτρου σκιών. Αλλά και η αριστερά, στον βαθμό που αναφέρεται στην δημοκρατία με όρους παραγωγής και πολιτισμού, δεν δείχνει να αντιλαμβάνεται ποιες είναι οι πραγματικές συνθήκες (διεθνείς και τοπικές) που διαμορφώνουν ένα γενικό πλαίσιο πολιτικής, στο οποίο θα μπορούσε να αναπτυχθεί μία συγκεκριμένη στρατηγική διαφορετικής προβληματοποίησης της κρίσης, που θα οδηγούσε σε μία εναλλακτική διακυβέρνηση των προοδευτικών – κοινωνικών δυνάμεων, ώστε ο κοινωνικός μετασχηματισμός να μην θεμελιωθεί με όρους πολιορκίας.

Προσέξτε, για τελευταία φορά, εάν η χώρα δεν προχωρήσει αμέσως σε εκλογές με στόχο να διαφύγει από το καθεστώς εξαίρεσης που εμπεδώνεται και ενισχύεται αλήτικα από τους διαπλεκόμενους παράγοντες και εάν η προοδευτική κοινωνία των πολιτών και όλοι ανεξαιρέτως οι φορείς της αριστεράς δεν ξεφύγουν από την πεπατημένη, συμβάλλοντας με μία νέα συνεργατική στρατηγική στην δόμηση ενός μεταβατικού προγράμματος εκδημοκρατισμού και αναδιοργάνωσης της παραγωγικής και διοικητικής δομής της χώρας, τελικά δεν θα αποφύγουμε ο λόγος των δόσεων να καταλήξει σε αντιδημοκρατικό αντίλογο και στην συνέχεια ο τελευταίος, στην θεμελίωση ενός απολύτως αυταρχικού καθεστώτος στην χώρα με λαϊκιστικό, ψευδοεθνικιστικό και αστυνομικό χαρακτήρα. Έτσι, η «αποζημίωση» όσων καταστρέφονται από την οικονομική κρίση, θα γίνει με την λογική του χωροφύλακα, που κατά τα φαινόμενα, αντί για την στολή του στρατιωτικού, θα φορά το γκρίζο κοστουμάκι του τεχνοκράτη. Αν μάλιστα υπάρξουν σοβαρές τάσεις γενικευμένης εξέγερσης του λαού, ο τεχνοκράτης πολύ πιο εύκολα από τον παραδοσιακό πολιτικό, θα καταφύγει στην «ορθολογική λύση» της καταστολής με στρατιωτικά μέσα, την οποία σύμφωνα με την κοινή μας εμπειρία, θα εμφανιστεί να υποστηρίζει το 90% του ελληνικού λαού. Προσέξτε, ούτε κινδυνολογώ, ασφαλώς, ούτε κάνω πλάκα… Σοβαρολογώ, όπως ακριβώς σοβαρολογούσα όταν ορθότατα προέβλεπα χθες αυτά που βιώνουμε σήμερα!  

 

* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.

 

ΠΗΓΗ: 3.1.12 | Posted by Ακτιβιστής, http://activistika.blogspot.com/2012/01/blog-post_03.html

Για έναν διεθνικό πατριωτισμό

 

Του Ευτύχη Μπιτσάκη

 

Μήνες τώρα ακούμε πως οι Μάγια πίστευαν ότι το 2012 θα έρθει το τέλος του κόσμου. Δεν ξέρω για τον κόσμο, ίσως όμως το 2012 σημάνει την κατάρρευση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι οπαδοί της ευρωπαϊκής (καπιταλιστικής) ολοκλήρωσης φαντάζονταν μια Ευρώπη ισότιμων εθνών, μία ήπειρο ευημερίας και ειρήνης. Η πραγματικότητα διέψευσε τις προσδοκίες.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση θα αυτοδιαλυθεί ως συνέπεια της ανισότιμης ανάπτυξης και των ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών ή θα μετατραπεί σε ένα περισσότερο συγκεντρωτικό και αυταρχικό μόρφωμα υπό την ηγεμονία του γερμανικού κεφαλαίου; Και η Ευρώπη του Σένγκεν, η Ευρώπη – φρούριο, θα γίνει για άλλη μια φορά φυτώριο του ρατσισμού και των επί μέρους εθνικισμών;

Η κρίση της Ε.Ε. είναι η χρονικά και τοπικά συγκεκριμένη μορφή της δομικής κρίσης του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, ο οποίος, έχοντας φτάσει στα ιστορικά του όρια, γεννά νέες μορφές πολέμων, εκμετάλλευσης και φτώχειας και νέες μορφές φενακισμού της συνείδησης.

Συγκεκριμένα: Ορισμένοι ιδεολόγοι της αστικής τάξης είχαν πιστέψει ότι ο αστικός διαφωτισμός θα σήμαινε τον θάνατο των θεών. Αλλά οι θεοί, αείζωοι, επιστρέφουν στη «μετα-νεωτερική» εποχή μας, μορφές της αλλοτριωμένης συνείδησης των αντινομιών του σημερινού κόσμου. Αντίστοιχα, σύμφωνα πάντα με τους ιδεολόγους της αστικής τάξης, η λεγόμενη (οικονομικο-τεχνική) παγκοσμιοποίηση θα σήμαινε την υπέρβαση του έθνους – κράτους και των εθνικών συγκρούσεων. Η κρίση, οι παγκοσμιοποιημένες αντιθέσεις και οι πόλεμοι της Νέας Τάξης διεύψευσαν τα διαφωτιστικά σχήματα.

Η νεοαποικιακή εκμετάλλευση και οι πόλεμοι της Νέας Τάξης γεννούν νέες μορφές εθνικισμών και φονταμενταλισμών. Αλλά σήμερα πρέπει να διακρίνουμε ανάμεσα στον αντιδραστικό αντιαμερικανισμό και τον αντιδραστικό εθνικισμό από τη μία και τον υγιή πατριωτισμό από την άλλη, όπως επίσης ανάμεσα στις σκοταδιστικές μορφές του θρησκευτικού φονταμενταλισμού και τα θετικά του αστικού διαφωτισμού, υπέρβαση του οποίου αποτελεί η μαρξιστική φιλοσοφία και ανθρωπολογία. Ο καπιταλισμός, όπως έγραψαν οι Μαρξ και Ένγκελς στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο, διέλυσε τις ρομαντικές αυταπάτες των προκαπιταλιστικών κοινωνιών μετατρέποντας τις ανθρώπινες σχέσεις στην αισχρή ανταλλαγή «τοις μετρητοίς».

Και η Ελλάδα; Εκποιείται. Η γη, ο δημόσιος τομέας της οικονομίας, ο ορυκτός πλούτος και οι πλουτοπαραγωγικές πηγές, στο πλαίσιο ενός νεοαποικιακού πειράματος. Αλλά η εκποίηση προκαλεί νέες συνειδησιακές διεργασίες. Πολλοί μιλούν για νέα κατοχή και για νέο ΕΑΜ. Άλλοι γίνονται φορείς εθνικιστικών και ρατσιστικών ιδεολογιών. Αλλά: «αρχή σοφίας ονομάτων επίσκεψις». Κανείς ξένος στρατός δεν έχει εισβάλει στην Ελλάδα. Δεν έχουμε ούτε κατοχή ούτε νέα κατοχή. Όπως ξανάγραψα, κανείς Άρης δεν θα κηρύξει την επανάσταση στα ελληνικά βουνά. Σήμερα έχουμε μια ιδιότυπη οικονομικο-πολιτική κατοχή, επιλογή της κυρίαρχης τάξης μας. Κατά συνέπειαν ο αγώνας εναντίον της νέας χούντας και των επικυρίαρχων είναι σήμερα βασικά ταξικός: αντικαπιταλιστικός και αντιιμπεριαλιστικός.

Και το εθνικό; Το πατριωτικό; Πριν απαντήσουμε, ας θέσουμε το ερώτημα: Τι σημαίνει πατρίδα; Πατρίδα είναι η γη, οι πλουτοπαραγωγικές πηγές, προπαντός οι άνθρωποι, οι επιστημονικές και τεχνολογικές κατακτήσεις, ο λαϊκός πολιτισμός, οι βιώσιμες πολιτιστικές μορφές που δημιούργησε η αστική τάξη. Όλα αυτά εκποιούνται σήμερα.

Η αριστερά είναι εξ ορισμού πατριωτική. Ένας αριστερός πατριωτισμός θα έχει σήμερα ως περιεχόμενο την υπεράσπιση της πατρίδας, με την ευρύτατη έννοια. Αλλά ένας τέτοιος πατριωτισμός, στοιχείο της μαρξιστικής ιδεολογίας, είναι, εξ ορισμού, διεθνιστικός. Επιστρέφουμε λοιπόν στο πρόβλημα της Ευρώπης: Έξω από την Ε.Ε., επιστροφή στο έθνος – κράτος; Ή αγώνας του ελληνικού λαού σε συντονισμό με το εργατικό και το κομμουνιστικό κίνημα του ευρωπαϊκού προλεταριάτου, για την Ευρώπη των ενωμένων σοσιαλιστικών δημοκρατιών;

Ουτοπία; Πιθανόν. Αλλά η ουτοπία του σήμερα (το μη εισέτι ον) μπορεί να γίνει ο τόπος της συναδέλφωσης των λαών της Ευρώπης. Εδώ βρίσκεται και η ιστορική ευθύνη και της δικής μας αριστεράς, η οποία, πολυδιασπασμένη και χωρίς στρατηγική, συνεχίζει τον αδιέξοδο εμφύλιο.

 

ΠΗΓΗ: Ημερομηνία δημοσίευσης: 01/01/2012, http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=660735

Να σταματήσει η Αριστερά να είναι συνώνυμη με την ήττα! – Μέρος ΙΙ

 

Του Παναγιώτη Σωτήρη

 

Συνέχεια από το Μέρος Ι

Απαιτεί τη συγκέντρωση πραγματικής γνώσης για την κοινωνία, νέες συλλογικές δεξιότητες, πρωτότυπες απαντήσεις. Γι’ αυτό χρειάζεται να στηριχτούμε στη συλλογική επινοητικότητα, δημιουργικότητα και εμπειρία των ίδιων των λαϊκών μαζών. Από τον απλό τεχνίτη που ξέρει πώς να γίνει καλά μια επισκευή χωρίς μεγάλο κόστος, στον συλλογικό εργαζόμενο του κατασκευαστικού κλάδου που έχοντας την εμπειρία του μεγάλου φαγοποτιού των μεγάλων έργων ξέρουν πώς να γίνουν πραγματικά χρήσιμες, φθηνότερες και φιλικές προς το περιβάλλον δημόσιες υποδομές, στο κίνημα των υγειονομικών που μπορούν να πουν πολλά για την πρωτοβάθμια υγεία, την πρόληψη, και την απαλλαγή από όλο το βάρος της ιδιωτικοποιημένης «περίθαλψης», στους εκπαιδευτικούς που παλεύουν για μια πραγματικά δημόσια εκπαίδευση, που ξέρουν ότι δεν χρειαζόμαστε πανάκριβους διαδραστικούς πίνακες αλλά πάλη ενάντια στις σύγχρονες μορφές ημιμάθειας. στο επιστημονικό δυναμικό της χώρας που αναζητά δυνατότητες να προσφέρει και όχι απλώς να επιβιώνει μέσα από τα ευρωπαϊκά προγράμματα ή να σκέφτεται πλέον την επιστημονική μετανάστευση, έχουμε το δυναμικό που μπορεί και θέλει να εμπλακεί σε μια τέτοια συλλογική δημιουργική προσπάθεια κοινωνικού πειραματισμού.

Άλλωστε, οι αντιθεσμοί της λαϊκής αυτοοργάνωσης και αλληλεγγύης δεν είναι μόνο όργανα κινηματικής παρέμβασης, είναι και πεδία μιας διαφορετικής κοινωνικής οργάνωσης και επανοικειοποίησης, χώρων, πόρων, μηχανισμών: λαϊκά συσσίτια, δωρεάν μαθήματα και πολιτιστικές δραστηριότητες στα σχολεία, λειτουργία νοσοκομείων και κέντρων υγείας χωρίς αντίτιμο, οργανωμένα συνεργεία επανασύνδεσης του ρεύματος, δίκτυα μη εμπορευματικών ανταλλαγών, όλα αυτά, μαζί με τις λαϊκές συνελεύσεις, τα σωματεία και τους συλλόγους, μπορούν, εάν γενικευτούν, να διαμορφώσουν σπέρματα νέων κοινωνικών μορφών, να αποτελέσουν μια εμβρυακή εκδοχή δυαδικής εξουσίας.

Η Αριστερά δεν πρέπει να μασάει τα λόγια της. Δεν προτείνουμε μια επιστροφή στα καταναλωτικά πρότυπα του 2009. Οι δικές μας προτάσεις για τη διαγραφή του χρέους, για την έξοδο από το ευρώ, για τις εθνικοποιήσεις δεν θα οδηγήσουν άμεσα σε οικονομική μεγέθυνση. Μπορεί να έχουμε και «αποανάπτυξη». Αλλά από τη σκοπιά της πραγματικής κοινωνικής ευημερίας θα είναι τομή. Προφανώς και τα εισαγόμενα προϊόντα ακριβότερα, δεν θα υπάρχουν φτηνά καταναλωτικά δάνεια και το πιο πιθανό είναι σε πραγματικούς όρους οι μισθοί να μην εκτιναχθούν. Όμως, το πρότυπο κοινωνίας που οραματιζόμαστε δεν είναι η κατοχή δύο αυτοκινήτων μεσαίου κυβισμού ανά οικογένεια, αλλά μια ευημερία που μετριέται με την ποιότητα της δημόσιας και δωρεάν παιδείας και υγείας, τη μείωση του χρόνου εργασίας την ανάπτυξη εκτεταμένου συστήματος δημόσιων συγκοινωνιών, την πολιτιστική αναγέννηση, την προστασία του περιβάλλοντος, τον κοινωνικό σχεδιασμό. Γι’ αυτό πρέπει να ανοίξουμε τη συζήτηση για μια σύγχρονη σοσιαλιστική και κομμουνιστική προοπτική, με πνεύμα αυτοκριτικό για την ηρωική όσο και τραγική εμπειρία των αποπειρών «εφόδου στον ουρανό» στον 20ο αιώνα, αλλά και βαθιά εμπιστοσύνη στη δυνατότητα τα επόμενα επαναστατικά πειράματα να είναι πολύ πιο πετυχημένα.

Αυτά αντικειμενικά ανοίγουν και το θέμα της εξουσίας. Προφανώς κάποια από αυτά τα μέτρα θα μπορούσαν να τα πάρουν και αστικές κυβερνήσεις υπό την πίεση ή υπό τον εκβιασμό εάν προτιμάτε του λαϊκού κινήματος. Ωστόσο, το ερώτημα της εξουσίας από τη μεριά μιας λαϊκής αντικαπιταλιστικής συμμαχίας, γίνεται επιτακτικό. Μόνο που αυτό το ερώτημα δεν είναι μπορεί να απαντηθεί εύκολα. Δεν μπορεί να απαντηθεί ούτε με την ευκολία της απλής διεκδίκησης κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας. Ούτε αρκεί να επικαλούμαστε σαν θρησκευτική προσευχή μονότονα τη γενική απεργία και την ένοπλη εξέγερση, όταν ξέρουμε ότι εδώ και πολλές δεκαετίας οποιαδήποτε διαδικασία μετασχηματισμού σε χώρες με αναπτυγμένους κοινοβουλευτικούς θεσμούς και ιδεολογικούς μηχανισμούς δεν μπορεί να είναι μια στιγμιαία εξεγερτική διαδικασία. Εμείς λέμε ότι αυτή η συζήτηση πρέπει να ανοίξει. Με πραγματικούς όρους και όχι απλές συνθηματολογίες. Για να δούμε το ερώτημα μιας κυβέρνησης της Αριστεράς ή με συμμετοχή της Αριστεράς όχι ως αυτοσκοπό, αλλά ως κομμάτι μιας σύγχρονης επαναστατικής στρατηγικής που πρέπει να στηρίζεται πρωτίστως σε όλες τις μορφές λαϊκής και εργατικής αντιεξουσίας, κοινωνικού και εργατικού ελέγχου, αυτοοργάνωσης και αυτοδιαχείρισης σε κάθε επίπεδο, όλο τον πλούτο μιας διεργασίας «από τα κάτω» που οφείλει να ξεκινήσει να δοκιμάζεται από τώρα, που θα μπορούσε να σηματοδοτήσει την τομή, την πραγματική σταδιακή απονέκρωση των αστικών κρατικών μηχανισμών, σε μια διαδικασία αναγκαστικά πρωτότυπη. Γιατί η κοινωνία δεν θέλει μόνο να ακούσει εάν μπορούν να πάνε τα πράγματα αλλιώς, αλλά και πώς μπορούν.

Και αυτό μας φέρνει αντιμέτωπους ξανά με το ερώτημα της Αριστεράς. Ότι η έννοια του μετώπου κοινωνικού και πολιτικού κυριαρχεί στη συζήτηση, την αναζήτηση, τη φαντασία του κόσμου του κινήματος δεν είναι τυχαίο. Προκύπτει μέσα από τη διαπίστωση ότι σήμερα η διαμόρφωση ενός πραγματικού αντίπαλου δέους στην κυρίαρχη πολιτική, περνά μέσα από τη συσπείρωση ευρύτερων κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων. Μόνο που αυτό δεν σημαίνει απλή ενότητα, άθροισμα και λογική του ελάχιστου κοινού παρονομαστή. Αριστερό Μέτωπο σημαίνει ανασύνθεση με βάση το αναγκαίο προγραμματικό περιεχόμενο, μια νέα ριζοσπαστική και αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, μια νέα γεωμετρία και ανατροπή των συσχετισμών στην Αριστερά.

Σήμερα, το υλικό, οι άνθρωποι, οι πολιτικές ευαισθησίες, οι κινηματικές ευαισθησίες, οι αγωνιστικές εμπειρίες που θα μπορούσαν να διαμορφώσουν την Αριστερά της νικηφόρας ανατροπής, βρίσκονται αυτοί τη στιγμή σε διαφορετικά εγχειρήματα. Βρίσκονται στο δυναμικό από τα κινήματα και τους αγώνες, με όλη τη μεγάλη εμπειρία αυτοοργάνωσης, αλληλεγγύης και αυτοάμυνας που έδειξαν. Βρίσκονται στο κόσμο που αποδεσμεύεται από το ΠΑΣΟΚ. Βρίσκονται στην αντικαπιταλιστική αριστερά, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που πρώτη ανέδειξε τη σημασία της διαγραφής του χρέους και της ρήξης με το ευρώ, που απέδειξε αυθεντικά ενωτική διάθεση, που με τη γραμμή του Αγωνιστικού Μετώπου Ρήξης και Ανατροπής δείχνει σήμερα ότι αναλαμβάνει την ευθύνη να συμβάλει στην υπόθεση της διαμόρφωσης του αντίπαλου δέους στην κυρίαρχη πολιτική. Βρίσκονται στον κορμό της κοινοβουλευτικής Αριστεράς, στο ΣΥΡΙΖΑ, το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής, στο ΚΚΕ, σε όλες τις αγωνίστριες και τους αγωνιστές, τις τάσεις, τα ρεύματα και τις συλλογικότητες που διαφωνούν και με τη λογική του αντιμνημονιακού μετώπου και τον καταναγκαστικό ευρωπαϊσμό της κεντρικής γραμμής του Συνασπισμού και με το καταστροφικό σεχταρισμό της ηγεσίας του ΚΚΕ.

Η στρατηγική του Αριστερού Μετώπου σε αντικαπιταλιστική και ανατρεπτική κατεύθυνση δεν προκύπτει ούτε μόνο – ούτε κυρίως – από το τοπίο της Αριστεράς και τις όποιες ανακατατάξεις είναι σε εξέλιξη εκεί. Πρώτα και κύρια θέλει να ψηλαφίσει μέσα στη συνθήκη του λαϊκού ξεσηκωμού την πρόκληση ενός εναλλακτικού πολιτικού σχεδίου. Αφορά εξίσου το ξεδίπλωμα των αγώνων, τη συνάρθρωση της λαϊκής συμμαχίας και την πολιτική συγκρότηση σε αντικαπιταλιστική και ανατρεπτική κατεύθυνση. Είναι η πρόκληση να ξαναγίνει η Αριστερά η ηγέτιδα δύναμη του «έθνους των εργαζομένων»! Γι’ αυτό είναι και το καλύτερο πεδίο για μπορέσουμε να δούμε και το ερώτημα μιας σύγχρονης κομμουνιστικής πρωτοπορίας, της συσπείρωσης όλων των δυνάμεων, των τάσεων και των αγωνιστών που αναφέρονται στο μαχόμενο μαρξισμό και την επαναστατική ανανέωση της κομμουνιστικής στρατηγικής, που αναγνωρίζουν ότι ο σημερινός κατακερματισμός των δυνάμεων που αναζητούν τον επαναστατικό δρόμο οφείλει κάποια στιγμή να γίνει κομμάτι του παρελθόντος της κρίσης του κομμουνιστικού κινήματος. Το ερώτημα είναι τώρα τι κάνουμε; Σίγουρα μπορούμε να κάνουμε πολλά και τώρα, ακόμη και εάν η γεωμετρία της Αριστεράς παραμείνει η ίδια.

Πρώτα, από όλα έχουμε να κάνουμε πολλά στο κίνημα. Περισσότερο παρά ποτέ πρέπει να πώς θα συνεχιστούν και θα κλιμακωθούν οι κινητοποιήσεις και τα κινήματα ανυπακοής και να ξεπεραστεί το μούδιασμα που δείχνει να υπάρχει σε κομμάτια του κινήματος. Γι’ αυτό και πρέπει να στηριχτεί ο αγώνας της Χαλυβουργίας με κάθε δυνατό τρόπο, να επιμείνουμε στον αγώνα ενάντια στα χαράτσια, να δώσουμε μάχες ενάντια στις εφεδρείες και τις νέες ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις, να συνεχίσουμε την πάλη για να μην εφαρμοστεί και να καταργηθεί η μεταρρύθμιση Διαμαντοπούλου. Γιατί όσο πάει πίσω ο ταξικός συσχετισμός δύναμης και υπάρχει μούδιασμα, όσο δεν συμβάλουμε στο να συνεχίζεται ο παρατεταμένος λαϊκός πόλεμος, η συζήτηση για την Αριστερά θα είναι εν ου παικτοίς.

Μπορούμε να προχωρήσουμε την υπόθεση της κοινής δράσης και όντως αυτή να πάρει τα χαρακτηριστικά ενός αγωνιστικού μετώπου ρήξης και ανατροπής, αναβαθμίζοντας την κοινή δράση όλης της Αριστεράς και συμβάλλοντας από κοινού στην ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, στον ευρύτερο δυνατό συντονισμό των αγώνων, στη στήριξη όλων των μορφών λαϊκής αυτοοργάνωσης ξεπερνώντας διαιρέσεις και ιδιοκτησιακές λογικές. Και σίγουρα μπορούμε από τώρα να ανοίξουμε και να βαθύνουμε την προγραμματική κουβέντα με πρωτότυπους τρόπους συλλογικής επεξεργασίας από τα κάτω: συγκροτώντας ομάδες δουλειάς μέσα στους χώρους, φέρνοντας κοντά διανοουμένους και αγωνιστές μέσα σε κοινές επιτροπές και πρωτοβουλίες, δικτυώνοντας αναζητήσεις και συγκεντρώνοντας την πολύτιμη γνώση και εμπειρία που προκύπτει μέσα από τους αγώνες. Όμως, όλα αυτά δεν φτάνουν. Δεν αρκεί να διαπιστώνουμε ότι το υλικό για το μέτωπο είναι διασκορπισμένο σε διαφορετικά εγχειρήματα ή να δοκιμάζουμε απλώς το άνοιγμα δικτύων διαλόγου και επικοινωνίας ανάμεσα σε αγωνιστές και συλλογικές εμπειρίες με διαφορετικές τυπικές πολιτικές εντάξεις. Συγκυριακά μπορεί να είναι ανεκτό, μπορούμε να πούμε ότι αντιπροσωπεύει τη δυσκολία και την πρωτοτυπία της συγκυρίας, όμως, εάν τα πράγματα συνεχιστούν έτσι και δεν διαμορφωθεί μια άλλη πολιτική κατάσταση και συγκρότηση μέσα στο τοπίο της Αριστεράς, υπάρχει κίνδυνος να χαθούν ευκαιρίες.

Χρειάζεται να γίνουν βήματα για την πολιτική συγκρότηση για το αριστερό μέτωπο σε αντικαπιταλιστική και ανατρεπτική κατεύθυνση. Χρειάζεται τομή μέσα στο τοπίο της Αριστεράς. Απαιτούνται και αναγκαίες ρήξεις και νέες πρωτότυπες ενότητες. Κι αυτό μας αφορά όλους. Αφορά πρώτα από όλα την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι σημαντική, είναι αναντικατάστατο βήμα ενότητας και συγκρότησης της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, αλλά δεν είναι αυτοσκοπός. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα κριθεί τελικά από το εάν θα αλλάξει συνολικά τα πράγματα στην Αριστερά. Γι’ αυτό και πρέπει να γίνει περισσότερο τολμηρή. Δεν αρκεί να προτείνει απλώς αγωνιστικό μέτωπο μέσα στο κίνημα, αλλά τολμηρά να προτείνει αριστερό μέτωπο με όλες τις αναγκαίες ριζοσπαστικές πολιτικές οριοθετήσεις που αυτό συνεπάγεται. Να ανοίξει πρώτη τη συζήτηση για το αριστερό μέτωπο και να τη σφραγίσει με το δικό της αντικαπιταλιστικό και ανατρεπτικό περιεχόμενο. Αφορά, όμως. κι άλλους, όσες κι όσους μοιράζονται αυτές τις αναζητήσεις και βρίσκονται σε άλλα εγχειρήματα της Αριστεράς. Εμείς λέμε ότι το ερώτημα της ρήξης και της ανασύνθεσης είναι πραγματική όσο και δύσκολη αναγκαιότητα. Ξέρουμε ότι οι διασπάσεις τραυματίζουν την Αριστερά, αλλά πολύ πιο βαθιά πληγώνουν οι ήττες που είναι μπροστά μας, εάν δεν αλλάξουν τα πράγματα στην Αριστερά. Η δυναμική του Αριστερού Μετώπου οι κοινές θέσεις και αναζητήσεις δεν μπορούν επί μακρόν να είναι απλώς αντιπολιτεύσεις ή συζητήσεις μέσα σε άλλα σχήματα. Πρέπει να αποτελέσουν στοιχείο του κορμού της Αριστεράς. Σε κάθε περίπτωση, η ιστορία έχει δείξει ότι μπορεί να είναι πιο πρωτότυπη από τη σκέψη και την απογοήτευσή μας. Η Αριστερά, εάν θέλει να σταματήσει να είναι συνώνυμη με ήττες και χαμένες ευκαιρίες, οφείλει να διδαχτεί από αυτή την πρωτοτυπία.

ΠΗΓΗ: http://www.aristerovima.gr/blog.php?id=3003

Χτενίζοντας το βιογραφικό ενός γελωτοποιού της εξουσίας

 

Του Παναγιώτη Μαυροειδή

 

 

Σύντομη Περιγραφή

Με τον ορισμό του Π. Καψή από τον Λ. Παπαδήμο  ως κυβερνητικού εκπροσώπου, η  ‘’τέταρτη εξουσία’’ του τύπου που ελέγχει την εξουσία, ορίζεται σε μια νύχτα όχι απλά μέρος της, αλλά εκπρόσωπός της! Δε μπορούμε παρά να εκφράσουμε το θαυμασμό μας, τόσο για την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία, όσο και τις ηθικές αρχές και αξίες των κ. Λ. Παπαδήμου και Π. Καψή.

Με απόφαση του δοτού πρωθυπουργού Λουκά Παπαδήμου (που δεν τον έχει κρίνει ποτέ,  όχι ο ελληνικός λαός, αλλά ούτε ο μπακάλης της γειτονιάς του),  ο Παντελής Καψής, πρώην διευθυντής της εφημερίδας  ‘’ΤΑ ΝΕΑ’’,  ορίστηκε υπουργός επικρατείας και κυβερνητικός εκπρόσωπος.

Από το πουθενά; θα ρωτήσει κάποιος….

Δηλαδή η ‘’τέταρτη εξουσία’’ του τύπου που ''ελέγχει την εξουσία'', ορίζεται σε μια νύχτα όχι απλά μέρος της, αλλά εκπρόσωπός της!

Δε μπορούμε παρά να εκφράσουμε το θαυμασμό μας, τόσο για την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία, όσο και τις ηθικές αρχές και αξίες των κ. Λ. Παπαδήμου και Π. Καψή.

Νομίζω ότι αξίζει  να δούμε λίγο καλύτερα τα υλικά με τα οποία ο Π. Καψής έχτισε το βιογραφικό του και εισήλθε και τυπικά στο κλαμπ της εξουσίας ως εκπρόσωπός της.

                                                                  ‘’ Ο νόμος της ΔΕΗ’’,  ΤΑ ΝΕΑ, 26/11/2011

«Χωρίς δικαιώματα οι άνθρωποι αντιμετωπίζονται σαν ζώα- χωρίς υποχρεώσεις οι άνθρωποι φέρονται σαν ζώα». Έτσι ξεκινάει το  εν λόγω άρθρο, με δάνεια από το Στέλιο Ράμφο.

Ο υπαινιγμός  είναι σαφής. Ο Π. Καψής είναι πολύ καλός προπαγανδιστής.

Πως τελειώνει το σημείωμά του;

‘’Με την ίδια έννοια όμως δεν μπορεί κανείς παρά να αναρωτηθεί για τον ρόλο των κάθε λογής ακτιβιστών- από τη ΔΕΗ ως τους «Δεν πληρώνω»- που στο όνομα μιας υπαρκτής ή εικαζόμενης αδικίας διεκδικούν για τον εαυτό τους το δικαίωμα να παραβιάζουν το νόμο’’.

Εδώ δεν υπάρχει υπονοούμενο, αλλά σαφής κατεύθυνση: τσακίστε τα ‘’ζώα’’!

Υπερβολές; Καθόλου!

Το κλίμα της αναρχίας και της εφαρμογής του νόμου, καλλιεργείται μεθοδικά επί μήνες  από τον Π. Καψή.

‘’Επιτέλους κυβερνήστε!’’, ΤΑ ΝΕΑ, 16/6/06

 Ο τίτλος του άρθρου, αφήνει στην άκρη τις περικοκλάδες. Μα γιατί αγανάχτησε; Μα με τη ‘’βία’’ των ‘’αγαναχτισμένων’’ στο Σύνταγμα!

‘’ Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία βέβαια ότι η συντριπτική πλειονότητα των διαδηλωτών δεν ήθελαν τις συγκρούσεις. Ούτε η πρώτη φορά όμως είναι και ασφαλώς ούτε η τελευταία που «ακραία στοιχεία» εκμεταλλεύονται τις περιστάσεις. Πόσο μάλλον που κάποιοι -«αγανακτισμένοι» άραγε;- είχαν την φαεινή ιδέα να αποκλείσουν τη Βουλή δίνοντας στις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας διαστάσεις εξέγερσης και άρνησης της πιο βασικής λειτουργίας της Δημοκρατίας μας’’.  

Ακόμη πιο σημαντική είναι η κατάληξη της προτροπής  ‘’επιτέλους κυβερνήστε!’’:

‘’Ακόμα και σήμερα τα πράγματα μπορεί να αντιμετωπιστούν. Αρκεί να αποφασίσει η κυβέρνηση να κάνει τη δουλειά της, δηλαδή να κυβερνήσει. Αναγκαία η συναίνεση, ακόμα καλύτερη η συνεργασία και όλοι θα ευχόμασταν να είχαν ευδοκιμήσει οι προσπάθειες συνεννόησης. Προέχει όμως να κυβερνηθεί η χώρα. Να ψηφιστεί δηλαδή το «μεσοπρόθεσμο», να συμφωνηθεί η βοήθεια και να ξεκινήσουν αμέσως οι αλλαγές που χρειάζονται από μια νέα κυβέρνηση που να μπορεί να τις πραγματοποιήσει.’’
 Ας πάψουμε λοιπόν να καταπίνουμε αμάσητα τις δήθεν ανεξάρτητες αναλύσεις των γελωτοποιών της εξουσίας. Πίσω από τις πλάτες του κόσμου, τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης, προετοίμαζαν τις λύσεις Ππαπαδήμου, καιρό πριν.

‘’Να γίνουµε Κούγκι λοιπόν…’’, ΤΑ ΝΕΑ, 16/10/2011

‘’Να το κάνουµε Αρκάδι λοιπόν. Να πούµε «όχι» στη βοήθεια, να γυρίσουµε στη δραχµή, να ανακτήσουµε επιτέλους την εθνική µας ανεξαρτησία και ας είµαστε φτωχοί!’’

Έτσι ειρωνεύεται ο καλοταϊσμένος δημοσιογράφος από την πολυθρόνα του.  Και συνεχίζει, με το δηλητήριο του ‘’διαίρει και βασίλευε’’, παίζοντας με τον πόνο των ανέργων:

‘’Και αν θέλουµε να είµαστε ειλικρινείς, τα συνδικάτα κηρύσσουν επανάσταση για την εργασιακή εφεδρεία, δεν κουνήθηκε κανένας όµως για τους 400.000 ανέργους του ιδιωτικού τοµέα που αυτοί πράγµατι µπορεί να µην έχουν στον ήλιο µοίρα. Το πραγµατικό ερώτηµα λοιπόν είναι αν θα είµαστε καλύτερα όταν θα γίνουµε Κούγκι.’’

Η κοινωνία πρέπει να πειστεί πως αλληλεγγύη στους ανέργους είναι η προσθήκη άλλων 500.000 δίπλα τους στις λίστες ανεργίας…

‘’Κουλτούρα βίας’’, ΤΑ ΝΕΑ, 12/08/2011

Στο άρθρο αυτό, ο έμπειρος προπαγανδιστής, αφού ρίχνει αρκετό αναισθητικό στα αυτιά του μικροαστικού κοινού του με κοινωνιολογικές ευαισθησίες για τη ‘’βία που γεννάει η κοινωνία’’, χώνει στο τέλος βαθειά το μαχαίρι:

’Έχει σημασία βέβαια να δούμε και έναν άλλο παράγοντα που διευκολύνει αυτή την κουλτούρα: την αίσθηση της ανομίας και της ατιμωρησίας που έχει κάνει τέτοιες επιλογές να γίνονται ουσιαστικά χωρίς κόστος. Μεγαλύτερη σημασία ωστόσο έχει να δούμε τι θα κάνουμε στο εξής, πώς μπορεί το πρόβλημα να αντιμετωπιστεί. Έτοιμη συνταγή δεν υπάρχει. Υπάρχουν όμως δύο βασικές προϋποθέσεις. Η πρώτη είναι η πολιτική βούληση όχι για κούφια λόγια, αλλά για πράξεις που απαιτούν συνέπεια και ενίοτε έχουν και πολιτικό κόστος. Η δεύτερη είναι η κοινωνική καταδίκη και η ρήξη με τη λογική της ανοχής με όποιο πρόσχημα και αν εκδηλώνεται.’’

Όποιος ψάχνει ακόμη να βρει την κίνδυνο προς  τον πολιτικό ολοκληρωτισμό μόνο και κυρίως από τους ακροδεξιούς του ΛΑΟΥΣ και τους τροφίμους των γυμναστηρίων  μελών της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, πρέπει να το ξανασκεφτεί.

Ο εχθρός της δημοκρατίας και της ελευθερίας, δεν μπαίνει ούτε από τη κλειδαρότρυπα, ούτε από το παράθυρο, μπαίνει από την πόρτα που είναι ορθάνοιχτη. Τα ‘’αντιφασιστικά μέτωπα’’, είναι τουλάχιστον αποπροσανατολισμός, όταν ο εκφασισμός αποτελεί ισχυρή τάση της ίδιας της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.

‘’Πρόθυμοι ναυαγοί’’, ΤΑ ΝΕΑ, 14/10/2011

Ο Π. Καψής δεν εχθρεύεται και δε λοιδορεί  απλά  απόψεις αντίθετες από τις δικές του, που επιμένουν πως δημοκρατία και δικαιοσύνη σημαίνει πριν από όλα αξιοβίωτη ζωή για  την κοινωνική  πλειοψηφία.

Στρατεύεται  με πειθαρχία χίλιες φορές ανώτερη οποιουδήποτε ‘’δημοκρατικού συγκεντρωτισμού΄΄, απέναντι στις πράξεις, στις απόπειρες συλλογικής αντίστασης της κοινωνίας. Μας γράφει λοιπόν:   

‘’Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα σε μια απεργία στη ΔΕΗ και στην κατάληψη των γραφείων της εταιρείας ώστε να μπλοκάρουν τους λογαριασμούς και να μη μπορεί να εισπράξει η κυβέρνηση το τέλος στα ακίνητα; Και ποια η διαφορά ανάμεσα στην απεργία των εργαζομένων στην Αυτοδιοίκηση και στην κατάληψη της χωματερής ώστε να μη μπορεί να γίνεται η αποκομιδή των σκουπιδιών; Ημέρα με τη νύχτα. Γιατί στην πρώτη περίπτωση πρόκειται για την άσκηση ενός δικαιώματος με όλες τις συνέπειες και το ρίσκο που έχει. Στη δεύτερη πρόκειται για έναν ανοικτό εκβιασμό όπου κάποιες κοινωνικές ομάδες επιχειρούν να αξιοποιήσουν τη δύναμη που έχουν λόγω θέσης ή -ακόμα χειρότερα- διορισμού με όμηρο συνήθως την κοινωνία.’’

Και εκεί που κάποιος αφελής από εμάς θα ήταν έτοιμος να συμφωνήσει στη γλυκανάλατη ανάλυση περί ‘’λογικών’’ και ‘’παράλογων’’ κινητοποιήσεων, ο πληρωμένος κονδυλοφόρος χώνει το μαχαίρι πιο βαθειά. Παρακολουθείστε τον…

‘’«Απεργία» αυτοκτονίας;’’ ΤΑ ΝΕΑ, 11/08/2011

 ‘’Στη χθεσινή ατυχέστατη παρέμβασή του ο πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ κ. Δ. Παπασπύρος ξέχασε μια πολύ μικρή λεπτομέρεια: ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι, συνταξιούχοι και εν ενεργεία, πληρώνονται από τους φόρους’’.

Περίπου άχρηστοι λοιπόν όλοι τους… Μόνο ο Π. Καψής τρώει τίμια το ψωμί του.

Και συνεχίζει ο σταυροφόρος κατά των απεργιών:

’Στην πραγματικότητα όμως πρόκειται ακριβώς για τη λογική που μας οδήγησε στο σημερινό αδιέξοδο’’.

Μάλιστα! Για τα σημερινά προβλήματα φταίνε οι εργαζόμενοι και οι απεργίες τους. Και ειδικά οι απεργίες της ΑΔΕΔΥ, που σκάνε μύτη σχεδόν πάντα επετειακά, προβλέψιμα και για την τιμή των όπλων…

Το καλύτερο όμως το αφήσαμε για το τέλος. Να τι έγραψε ο αθώος προφήτης,  δέκα  μέρες πριν πάρει το υπουργικό παράσημο.

‘’Η γέφυρα του κ. Παπαδήμου’’,  ΤΑ ΝΕΑ, 20/11/2011

‘’Ο κ. Παπαδήμος αντιθέτως μπορεί. Όσο και αν λογής λογής κύκλοι έχουν ξεκινήσει έναν ασυνάρτητο πόλεμο συνωμοσιολογίας εναντίον του, ο νέος πρωθυπουργός δεν κουβαλά τη φθορά του παρελθόντος και έχει την εμπιστοσύνη της κοινής γνώμης. Αρκεί να μην περιοριστεί στον ρόλο του διαπραγματευτή αλλά να βγει ο ίδιος μπροστά και να απευθυνθεί στους πολίτες. Ίσως τότε πράγματι η κυβέρνησή του να αποτελέσει γέφυρα. Όχι απλώς ανάμεσα σε δύο «πολιτικές» κυβερνήσεις αλλά ανάμεσα σε δύο διαφορετικούς πολιτικούς πολιτισμούς!’’

Κατά τα φαινόμενα, ο ‘’πολιτικός πολιτισμός’’ του Λ. Παπαδήμου, ξεκινάει με τον υπουργικό διορισμό του εμετικού κόλακα του Παντελή Καψή. Άξιος ο μισθός του γελοίου γελωτοποιού!

 

ΠΗΓΗ: Thu, 2011-12-01, http://aristeroblog.gr/node/270