Μια απεργία που δεν έγινε, αλλά θα κάψει πολλούς…

ΑΔΕΔΥ και ΓΣΕΕ άδειασαν στεγνά τους καθηγητές, που αποφάσισαν μαζικά απεργία

 

Του Παναγιώτη Μαυροειδή

 

Η εξαγγελία της απεργίας των καθηγητών, η προληπτική επιστράτευση από την κυβέρνηση, η μαζική υποστήριξη της απεργιακής πρότασης στις συνελεύσεις και η αθλιότητα της αναστολής της απεργίας από την ΟΛΜΕ, αποτελούν πολιτικά γεγονότα εξαιρετικής σημασίας, που υπερβαίνουν τον αγώνα ενός κλάδου.

Τυχαίνει η κυβέρνηση που έκανε την επιστράτευση να συγκροτείται από τους πολιτικούς πάτρωνες των ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ. Αυτή ακριβώς την ένοχη σχέση τους επικαλέστηκαν αυτές οι δυνάμεις και θεώρησαν πως δικαιούνταν να πουν πως γνωρίζουν ότι «η κυβέρνηση θα κάνει απολύσεις, άρα δεν μας παίρνει για απεργία». Οι ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, συγκροτούν την πλειοψηφία των ΑΔΕΔΥ και ΓΣΕΕ που άδειασαν στεγνά τους καθηγητές, με άρνηση γενικής πολιτικής απεργίας ενάντια στην επιστράτευση την πρώτη μέρα της ανακοινωμένης απεργίας των καθηγητών. Είχαν λοιπόν πράγματι προϋποθέσεις να θεωρούν πως μπορούν να πουλήσουν «πληροφόρηση από τα μέσα», όταν έλεγαν «δεν υπάρχουν κοινωνικοί και πολιτικοί όροι» στήριξης της απεργίας από το ευρύτερο εργατικό κίνημα.

Από την επαύριο των εκλογών του περασμένου Ιουνίου, ο ΣΥΡΙΖΑ διαμόρφωσε μια πολιτική στρατηγική που συμπυκνωνόταν στο σύνθημα «θα τους ταράξουμε στη νομιμότητα». Αυτό ακριβώς είναι και το βαθύτερο πολιτικό υπόστρωμα που ώθησε τις συνδικαλιστικές δυνάμεις του στους καθηγητές, σε μια αντιδραστική συνέπεια «λόγων και έργων», να μεθοδεύσουν την αναστολή της αποφασισμένης απεργίας με το επιχείρημα ότι «δεν υπάρχουν οι όροι σύγκρουσης με την κυβέρνηση σε γενικό πολιτικό επίπεδο».

Ήταν το ΠΑΜΕ που εναντιώθηκε με λύσσα στην προοπτική απεργιακής κινητοποίησης των καθηγητών. Κέρδισε έτσι το ΚΚΕ την επιστροφή του μετά από καιρό στο Μέγκα. Ήταν αυτές οι δυνάμεις που όχι μόνο δεν πήραν πρωτοβουλίες απεργιακής δράσης στο εργατικό κίνημα για στήριξη των καθηγητών, αλλά έκαναν κυριολεκτικά …ευχέλαιο να καταρρεύσει η απεργία.

Αλλά μέσα σε όλα αυτά, ήταν και πάνω από 20.000 καθηγητές, οι οποίοι σε μόλις δύο μέρες μαζεύτηκαν και αποφάσισαν δημοκρατικά απεργία. Με γνώση όλων αυτών. Κόντρα σε επιστράτευση, σε θεούς και δαίμονες, απειλές και προβοκάτσιες.

Η αναστολή της απεργίας είναι πράγματι μια μεγάλη ήττα για το εργατικό κίνημα και την αγωνιζόμενη κοινωνία που στενάζει κάτω από τη μνημονιακή μπότα των αντεργατικών πολιτικών της κυβέρνησης, του κεφαλαίου και της ευρωχούντας. Αλλά είναι και μια νέα αφετηρία σοβαρών πολιτικών διεργασιών που δεν πρέπει να υποτιμούνται.

Ό,τι έγινε με το Μετρό, τη Χαλυβουργία και τους ναυτεργάτες, επαναλήφθηκε και τώρα: Επιβολή στρατιωτικού νόμου στην ουσία. Όποιος νομίζει ότι είμαστε απλώς αντιμέτωποι με μια άγρια λιτότητα είναι γελασμένος. Αντίθετα, ζούμε όψεις μιας κοινωνικής και πολιτικής αστικής αντεπανάστασης βάθους. Σε αυτές τις συνθήκες, η οικοδόμηση των προϋποθέσεων για επαναστατική ανατροπή και απάντηση, δεν αποτελεί ιδεολογική υποχρέωση οραματιστών του αύριο, αλλά αδήριτη αναγκαιότητα για το σήμερα. Είναι ο μόνος δρόμος όχι για να τα «έχουμε όλα», αλλά και για να κερδίσουμε την επιβίωση. Σιγά σιγά θα συνειδητοποιείται πως ευκολότερα ίσως ανατρέπεις μια κυβέρνηση παρά αποσπάς μια αύξηση. Και η πιο μικρή φαινομενικά μάχη, φαίνεται να είναι αναγκαίο να διεξάγεται με τους όρους μιας μίνι-επανάστασης, διαφορετικά, όχι μόνο δεν θα κερδίζεται, αλλά δεν θα ξεκινά και καθόλου.

Όταν βλέπει κανείς το ΠΑΣΟΚ να παίρνει 36% στο συνέδριο της ΓΣΕΕ, ενώ στην κοινωνία μετά βίας αγγίζει το 6%, συνειδητοποιεί ότι το σημερινό «οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα» όχι μόνο δεν αποτελεί την απαντοχή και την πρωτοπορία της εργατικής τάξης και των ανέργων, αλλά στην καλύτερη περίπτωση τη …βραδυπορία του. Γιατί υπάρχει και η χειρότερη περίπτωση, δηλαδή το να αποτελεί τμήμα της εμπροσθοφυλακής του ταξικού και πολιτικού αντιπάλου. Η άρνηση στήριξης των απεργιών στο Μετρό, στους ΟΤΑ και στους καθηγητές, το φανερώνει. Στις συνθήκες αυτές, αποτελεί αυτοκτονία όχι μόνο η ταύτιση, αλλά και η πολιτική αριστερής ουράς στον υποταγμένο συνδικαλισμό. Αντίθετα, σε πρώτο πλάνο πρέπει να μπει η προσπάθεια για ανεξάρτητη ενωτική οργάνωση εργαζομένων και ανέργων σε συνδικάτα και άλλες μορφές, με κέντρα αγώνα στα χέρια τους και ένα «συντονισμό των συντονισμών», που θα δοκιμάσει πραγματικό αγώνα για την ανατροπή.

Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύεται παντελώς ανίκανος να στηρίξει τον απεργιακό αγώνα ενός κλάδου, για να μην εκτεθεί ότι υιοθετεί «τραβηγμένες μορφές πάλης» και συμμετέχει σε ένα ξεδιάντροπο και πισώπλατο ξεπούλημα, ποιος θα πιστέψει ότι αυτός ο πολιτικός χώρος θα εμπνεύσει έναν αγώνα ζωής ή θανάτου απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση, τους δανειστές, τους εφοπλιστές και βιομηχάνους, το δοσμένο σε αυτούς κράτος και πολιτικό σύστημα; Η στάση του ΣΥΡΙΖΑ στην ΟΛΜΕ, σηματοδοτεί για πολλούς εργαζόμενους την ένδειξη για οριστική ενσωμάτωσή του σε μια πολιτική εντός των ορίων της ΕΕ και του κεφαλαίου.

Με το ΚΚΕ τα πράγματα βρίσκονται μεταξύ τραγωδίας και εγκληματικής πολιτικής ευθύνης. Για άλλη μια φορά αποδεικνύει ότι σε πολιτικές στιγμές με δυνατότητες παροξυσμού της ταξικής αναμέτρησης και κλιμάκωσής της, διαλέγει μια στάση απόλυτα συστημική, ακατανόητη και για πολλούς αγωνιστές του. Η πρωτοφανής λογική ότι «δεν θα δώσω καμία μάχη, διότι υπάρχει κίνδυνος να την χάσω», δύσκολα μπορεί να πείσει. Το περισσό θράσος να επιτίθεται σε όσους επιχειρούν να δώσουν τη μάχη, όπως έκανε με την επίθεση στην αντικαπιταλιστική Αριστερά στους καθηγητές, δεν θα μείνει πολιτικά ατιμώρητο.

Όλα οδηγούν σε ένα αδιέξοδο, που ωστόσο μοιάζει με ένα κλειστό δοχείο που αυξάνει την εσωτερική του πίεση και διογκώνεται. Μειώνονται οι διαφυγές με το κλείσιμο βαλβίδων εκτόνωσης, όπως η ύπαρξη ενός ελεγχόμενου αστικού διπολισμού και η παρουσία ενός υποταγμένου μαζικού συνδικαλιστικού κινήματος, που χάνει πλέον κάθε αξιοπιστία. Αναπτύσσονται έτσι, οι κίνδυνοι του θανάτου για τα δικαιώματα της κοινωνικής πλειονότητας, της πολιτικής απαξίωσης των διαχειριστικών ψοφοδεών πολιτικών απαντήσεων, αλλά και οι δυνατότητες μιας απίστευτης έκρηξης. Η τελευταία για να υπάρξει, πρέπει να είναι σαφές αυτό και στις δυνάμεις της επαναστατικής κομμουνιστικής Αριστεράς, δεν θα είναι προϊόν μετάβασης και συνέχειας, αλλά γέννημα ρήξης και ασυνέχειας.

ΠΗΓΗ: May 19, 2013, http://prin.gr/?p=1388

Για μια απεργία που δεν έγινε ποτέ

 

Του Κ. Μαραγκού

 

Τα καραγκιοζιλίκια που έλαβαν χώρα στη συνέλευση των προέδρων των ΕΛΜΕ δεν έπρεπε κανονικά να εκπλήσσουν κανέναν. Για τη στάση των ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚΕ δεν χρειάζεται να γίνει καν λόγος, ούτε έχει και κάποιο νόημα να τους φορτώνει κανείς την ευθύνη για ότι συνέβη. Οι άνθρωποι βρίσκονται σε διατεταγμένη υπηρεσία και κάθε άλλη απαίτηση από δαύτους είναι μόνο χαμένος χρόνος, εκτός αν ορισμένοι ψάχνουν για επιπλέον άλλοθι. Αυτό που έχει τη σημασία του είναι η στάση της αριστεράς και εννοούμε όλης της αριστεράς και όχι μόνο της ΣΥΝΕΚ (παράταξη του Συριζα), που από κοινού με τα φερέφωνα της κυβέρνησης στην ΟΛΜΕ πρωταγωνίστησε στα τερτίπια που ματαίωσαν την ήδη υπονομευμένη απεργία στη διάρκεια των εξετάσεων.

Η ευφάνταστη δικαιολογία ότι δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις να υλοποιηθεί η απεργία μόνο γέλια μπορεί να προκαλέσει τη στιγμή μάλιστα που λίγα λεπτά πριν έχει επικυρωθεί από το ίδιο σώμα η απόφαση για κήρυξη της απεργίας. Πως είναι δυνατόν να κηρύσσεις απεργία και αμέσως μετά να λες ότι δεν μπορείς να την πραγματοποιήσεις, αυτό σίγουρα αποτελεί αντικείμενο ψυχιατρικής μελέτης. Αν δεν μπορείς να κάνεις απεργία, είτε γιατί το νομίζεις, είτε γιατί δεν θέλεις, είτε γιατί σε επιστράτευσαν και δεν θέλεις να πας σε μετωπική, είτε γιατί το θεωρείς χαμένη υπόθεση, το απλούστερο είναι να το πεις στα ίσα και να τελειώνει η όλη υπόθεση εκεί.

Γιατί όμως έπρεπε να παιχτεί όλο αυτό το θέατρο; Γιατί εξαρχής η πλειοψηφία της ΟΛΜΕ ενδιαφερόταν περισσότερο για ένα παιχνίδι εντυπώσεων παρά για μια μετωπική σύγκρουση με την κυβέρνηση. Ή καλύτερα πίστευε ότι με μπλόφες, χωρίς καμία προετοιμασία για πραγματική (όχι πλατωνική) αναμέτρηση, θα διαφύλαττε τουλάχιστον τη συνδικαλιστική της τιμή. Γιατί δεν μπορούμε να πιστέψουμε ότι τουλάχιστον η ΣΥΝΕΚ είχε την εκτίμηση ότι η κυβέρνηση θα υποχωρούσε στις άνευ ουσίας μπλόφες της ΟΛΜΕ. Ήξεραν πολύ καλά ότι αυτό δεν πρόκειται να γίνει. Αυτό που σκέφτηκαν ήταν ότι θα κατέβαζαν μια ανέξοδη πρόταση για 5θήμερες απεργίες, για να διασκεδάσουν τις αριστερές φωνές κάθε είδους, και στη συνέχεια ο κλάδος θα τις απέρριπτε δια της αποχής του από τις συνελεύσεις και όλοι θα έμεναν ευχαριστημένοι και πάνω απ' όλα η αριστερά που για ακόμα μια φορά έκανε το καθήκον της αλλά να ο κόσμος δεν ακολούθησε, οι συνθήκες δεν ήταν κατάλληλες, ο συσχετισμός αρνητικός κοκ. Να όμως που ο Σαμαράς αποφάσισε να τους χαλάσει το σκηνικό και να στήσει ένα δικό του για να εμπεδώσει στην κοινωνία ότι όταν λεει νόμος και τάξη το εννοεί. Να λοιπόν η ευκαιρία, για μια επιστράτευση, συντρίβοντας προληπτικά κάθε σκέψη για αντίσταση, δίνοντας επιπλέον ένα σαφές μήνυμα σε όλη την κοινωνία. Γι' αυτό ακριβώς η κυβέρνηση έφερε τα μέτρα τώρα λίγο πριν τις εξετάσεις και όχι το καλοκαίρι, πράγμα που εύχονταν οι καθώς πρέπει συνδικαλιστές μιας και θα τους απάλλασσε από το καθήκον να δώσουν μια πραγματική μάχη και όχι ένα παιχνίδι εντυπώσεων και ανώδυνων καταγγελιών μες τον Αύγουστο. Και ο Σκουρλέτης μαζί με τον Τσίπρα αναρωτιόταν γιατί τώρα και όχι μετά τις εξετάσεις. Για να σας κάνουν ρόμπες, ακριβώς γι' αυτό. Για να μην σας αφήσουν δρόμο διαφυγής. Για να σας αναγκάσουν ή να πάτε στη μάχη ή να παραδοθείτε. Γιατί η κυβέρνηση δεν ενδιαφερόταν μόνο να περάσει τα μέτρα, αλλά να τσακίσει και τον διαμεσολαβητικό ρόλο της ΟΛΜΕ. Και επειδή εδώ θα επρόκειτο για πραγματική μάχη σύσσωμη η ηγεσία της ΟΛΜΕ επέλεξε να παραδοθεί, αφού πρώτα παραδόθηκε το ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ, λέγοντας σε όλους τους τόνους ότι αυτή η μάχη δεν μπορεί να δοθεί εν μέσω εξετάσεων. Για να συνεχίζουν όλοι μαζί να αναρωτιούνται. Μα γιατί μέσα στις εξετάσεις; Αλλά είσαστε τόσο κολλημένοι στη συναλλαγή και τη συνεννόηση που όχι μόνο δεν εννοείτε να ξεκολλήσετε από αυτές τις κακές συνήθειες, αλλά έχουν κυριεύσει και τη σκέψη σας σε τέτοιο βαθμό που δεν μπορείτε να απαντήσετε στα πιο απλά ερωτήματα. Λοιπόν ακούστε το για ακόμα μια φορά. Το σύστημα σας έχει εντελώς γραμμένους. Δεν ενδιαφέρεται πλέον για σουξου μουξου ούτε με τα θεσμικά συνδικάτα, ούτε με την αριστερά του κοινοβουλίου. Το μοντέλο διακυβέρνησης που ξέρατε, που σας λάμβανε υπόψη, έχει πλέον αλλάξει. Το άρχων μπλοκ εξουσίας, που έλεγε και ο Πουλατζάς, που όλο λετε γι' αυτόν, αλλά φαίνεται δεν τον έχετε εμπεδώσει όσο θα έπρεπε, δεν συγκροτείται πλέον με συναινετικούς όρους. Γιατί η άρχουσα τάξη σε συνθήκες βαθιάς ύφεσης δεν ενδιαφέρεται να ενσωματώσει το εργατικό κίνημα και τις πολιτικές του εκπροσωπήσεις αλλά να το συντρίψει από την κορφή μέχρι τα νύχια. Γι' αυτό το αστικό μπλοκ ανασυγκροτείται χτίζοντας συμμαχίες με πυρήνα το νόμο και την τάξη και όχι τη συναίνεση και την ενσωμάτωση της κοινωνικής διαμαρτυρίας. Επομένως οι "προϋποθέσεις", μιας και τόσο ενδιαφέρεστε για αυτές, της ταξικής πάλης δεν είναι αυτές που ξέρατε. Και ούτε θα ξαναυπάρξουν τέτοιες προϋποθέσεις-συνεννόησης με την εξουσία. Πάει τελειώσανε αυτά.

 

 

Η ΟΛΜΕ και μαζί της τουλάχιστον ο Συριζα για να μην πούμε και οι Παρεμβάσεις νόμιζαν ότι θα τρόμαζε η κυβέρνηση με την κήρυξη μιας απεργίας. Και η απάντηση ήταν επιστράτευση. Το κράτος έκτακτης ανάγκης δεν κολλάει πουθενά. Δεν έχει ούτε ιερά ούτε όσια. Κανείς πλέον δεν είναι στο απυρόβλητο. Κανείς δεν θα έχει καλύτερη συμπεριφορά, γιατί είναι μορφωμένος, έχει πτυχία, χαίρει κάποιου σεβασμού, είναι και κάποιας ηλικίας. Η συνδικαλιστική εκπαιδευτική αριστερά μας όμως έκανε και μια δεύτερη σκέψη πριν την πιάσει εντελώς ο πανικός. Σκέφτηκε ότι μπορεί να κρυφτεί πίσω από την επιστράτευση. Δηλαδή να φορτώσει την άρνησή της για αντιπαράθεση στο ότι αυτή δεν μπορεί να γίνει λόγω των συνεπειών που θα υπάρξουν από την ανυπακοή στην επίταξη. Όμως δεν το είπε ανοιχτά. Συνέχισε το τσάμικο, περιμένοντας προφανώς ότι το μέτωπο θα καταρρεύσει από μόνο του και όχι με δική της απόφαση.

Όμως η αντίδραση της βάσης ήταν διαφορετική, περιπλέκοντας ακόμα περισσότερο την κατάσταση. Τη Δευτέρα 30000 κόσμος διαδήλωσε σε όλη την Ελλάδα ενάντια στην επιστράτευση και την Τρίτη έγιναν στις μαζικότερες συνελεύσεις της εικοσαετίας 25000 και πλέον καθηγητές επικύρωναν την πρόταση για σύγκρουση. Όπως ήταν όλα στο αυτόματο, η ΟΛΜΕ δεν πρόλαβε να αλλάξει την πρόταση, ή θα έλεγε κανείς δεν τόλμησε να φέρει άλλη πρόταση στις συνελεύσεις, όπως έκανε την επόμενη μέρα στο Τιτάνια, θέτοντας από την Τρίτη το ερώτημα αν μπορεί να υλοποιηθεί η απεργία εν μέσω επιστράτευσης. Το άφησε απλώς να αιωρείται μέχρι την τελευταία στιγμή, γιατί θεώρησε ότι έτσι εξασφαλίζει τη φήμη της, παραμένοντας δήθεν ακάθεκτη σε μια αγωνιστική στάση. Την ίδια στιγμή αντί να οργανώνει την αναμέτρηση σε συνθήκες επιστράτευσης, εξαντλήθηκε σε ύστατες εκκλήσεις προς το υπουργείο για μία τελευταία συνάντηση, και προς την ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ για υποστήριξη. Περιμένοντας ίσως και κάποια τάση υποχώρησης από το υπουργείο για να μπορεί κάτι να λεει ότι κέρδισε μετά από αυτούς τους "ναπολεόντειους" ελιγμούς. Την ώρα που η αύξηση του ωραρίου είναι ήδη νόμος του κράτους και την Πέμπτη ανακοινώθηκε τελεσίδικα το ΠΔ για τις μεταθέσεις, ήταν μάταιο να περιμένει κανείς στροφή από την κυβέρνηση. Εξάλλου τι κυβέρνηση της "ευνομίας" θα ήταν αν παρίστανε ότι θέλει να το ξανασυζητήσει; Έτσι εξαντλήθηκε ότι χρόνος είχε απομείνει, από την οργάνωση της μάχης αφήνοντας, ελλείψει συγκεκριμένου σχεδίου υλοποίησης της απεργίας, την πρωτοβουλία στον αντίπαλο, ο οποίος συνέχιζε να απειλεί με κάθε τρόπο ότι όποιος απεργήσει είναι σαν να υποβάλει αίτηση παραίτησης.

Και η αριστερά; Ο ΣΥΡΙΖΑ τις κρίσιμες αυτές μέρες αντί να δει πως θα στηρίξει την απεργία έψαχνε τρόπους να εκτονωθεί η κατάσταση, να γίνουν οι εξετάσεις και να ξεκινήσει ένας διάλογος μετά. Είναι σίγουρο ότι θα επιχείρησε να έρθει και σε μια συνεννόηση με την κυβέρνηση. Δεν ξέρουμε αν το κατάφερε, αν και το πιθανότερο είναι να βρήκε τις πόρτες κλειστές. Αλλά αυτό δεν αλλάζει τίποτα. Σημασία έχει ότι ο χρόνος πέρναγε χωρίς καμία προετοιμασία για σύγκρουση. Το ΚΚΕ από την άλλη είχε δηλώσει εξαρχής ότι δεν υπάρχουν οι όροι και επιπλέον δεν είναι και ο κατάλληλος χρόνος οι εξετάσεις, βγάζοντας εξαρχής την ουρά του απ' έξω.

Τι ψήφισαν τελικά οι συνελεύσεις

Έτσι φτάσαμε στη συνέλευση των προέδρων. Εκεί ξαφνικά ενώ η πρόταση της ΟΛΜΕ είχε ψηφιστεί από το 90% των συνελεύσεων των ΕΛΜΕ, προκύπτει το θέμα όχι μόνο αν μπορεί να πραγματοποιηθεί τελικά η απεργία, αλλά και αν όντως είχε ψηφιστεί η υλοποίησή της. Εννοείται ότι ο καθένας μπορεί να ερμηνεύει την ποιότητα της ψήφου, όπως νομίζει. Όμως πουθενά δεν ψηφίστηκε η πρόταση της ΟΛΜΕ για να μην γίνει. Ελάχιστες μόνο ΕΛΜΕ και με δάκτυλο των ΔΑΚΕ, ΠΑΣΚ και ΣΥΝΕΚ έβαλαν μια υποσημείωση περί διερεύνησης των όρων υλοποίησης. Αυτό όμως δεν έχει σχέση με μια αξιολόγηση της διάθεσης της βάσης, ούτε απάλλασσε τους προέδρους των ΕΛΜΕ και των παρατάξεων τους από την ευθύνη να πάρουν την τελική απόφαση. Αυτοί όμως προτίμησαν να κρυφτούν πίσω από το δάκτυλό τους, με τον ισχυρισμό είτε ότι η βάση ψήφισε την απεργία για το "γαμώτο", είτε ότι δεν υπάρχουν οι ευρύτεροι συσχετισμοί για την υλοποίησή της. Βεβαίως αυτό δεν πρόκειται να αποδειχτεί ποτέ, στο βαθμό που δεν δοκιμάστηκε τίποτα άλλο πέρα από την άτακτη υποχώρηση. Και επομένως ο καθένας μπορεί να λεει ότι θέλει.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι ήδη από τις συνελεύσεις της Τρίτης οι συνδικαλιστές όχι μόνο της ΔΑΚΕ και της ΠΑΣΚ αλλά και της ΣΥΝΕΚ και παρά την πρωτοφανή μαζικότητα, ζύμωναν εξαρχής την άποψη ναι μεν να ψηφιστεί η απεργία, αλλά όχι ακριβώς για να γίνει, αλλά για να καταδικαστεί η επιστράτευση και να δοθεί ένα μήνυμα υποστήριξης της βάσης των καθηγητών προς την ΟΛΜΕ τώρα που βάλλεται πανταχόθεν. Για να τονίσουν σε όλους τους τόνους ότι σε συνθήκες επιστράτευσης η απεργία θα ήταν αδύνατον να πραγματοποιηθεί αφού η συμμετοχή σ' αυτήν σημαίνει σίγουρη απόλυση.

Βεβαίως η επιχειρηματολογία των κυβερνητικών παρατάξεων ήταν διαφορετική από αυτή των ΣΥΝΕΚ. Οι πρώτοι μετέφεραν όλο το κλίμα τρομοκρατίας προσθέτοντας ότι η κυβέρνηση (των κομματικών τους φορέων για να μην ξεχνιόμαστε) είναι τόσο ανάλγητη που δεν θα διαστάσει να προχωρήσει σε απολύσεις όσων τολμήσουν να σπάσουν την επιστράτευση, αφού πρώτα φρόντισαν να τονίσουν την αρνητική γνώμη που έχει η κοινωνία για την απεργία και τους καθηγητές που "όλοι τους βρίζουν". Το μήνυμα άλλωστε το είχε δώσει ο ΔΑΚίτης πρόεδρος της ΟΛΜΕ όταν πριν καν ανακοινωθεί η επιστράτευση φρόντισε να πει ότι οι καθηγητές μόλις λάβουν τα φύλλα πορείας θα γυρίσουν στα σχολεία "με ψηλά το κεφάλι". Οι συνδικαλιστές του Συριζα αφού κλαψούριζαν για την αναλγησία της κυβέρνησης (λες και έπρεπε να είναι ευαίσθητη), τη συνταγματική εκτροπή (επιστράτευση) εξήγησαν με τον πιο λεπτομερή τρόπο όχι πως πρέπει να οργανωθεί η απεργία σε αυτές τις άγριες συνθήκες, αλλά τον αρνητικό συσχετισμό δύναμης που υπάρχει, το ότι η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ δεν καλούν σε κινητοποιήσεις, ότι δεν έχουν χτιστεί οι κατάλληλες κοινωνικές συμμαχίες, ότι οι γονείς και οι μαθητές δεν είναι καλά ενημερωμένοι, και γενικώς ότι δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις για να σπάσει στην πράξη η επιστράτευση. Μίλησαν επίσης για Ιφιγένειες που θα θυσιαστούν χωρίς λόγο, ότι ένας κλάδος δεν μπορεί να τα βάλει με ολόκληρη κυβέρνηση και επομένως το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να περιμένουμε πότε θα ανατραπεί ο συσχετισμός δύναμης και παρ' το αυγό και κούρευτο. Καθήκοντα δηλαδή που έτσι κι αλλιώς δεν αφορούν τους καθηγητές και επομένως το δια ταύτα ήταν ναι στην απεργιακή πρόταση της ΟΛΜΕ, καταδίκη του κυβερνητικού αυταρχισμού, αλλά όχι απεργία την Παρασκευή και την ερχόμενη βδομάδα. Όλες αυτές οι τοποθετήσεις βεβαίως ήταν διφορούμενες, αλλού πιο καθαρές αλλού καλυμμένες με σάλτσα. Πάντως οι προθέσεις του συνδικαλιστικού βραχίονα του ΣΥΡΙΖΑ είχαν φανεί ποικιλοτρόπως από τις συνελεύσεις της Τρίτης. Αυτή όμως ήταν η θέση τους και όχι η διάθεση της βάσης, όπως θέλουν να παρουσιάσουν, τουμπάροντας εντελώς την πραγματικότητα.

Είναι δεδομένο ότι τοποθετήσεις αυτού του είδους αντί να προετοιμάζουν τον κόσμο για τη σύγκρουση, προκάλεσαν σύγχυση, χωρίς όμως αυτό να σηκώνει κάποια διαφορετική ερμηνεία στο τι ακριβώς ψήφισαν οι συνελεύσεις. Εξάλλου όπου υπήρχαν προτάσεις ότι δεν μας παίρνει, καλύτερα να πάμε σε απεργία μετά τις εξετάσεις ή τον Σεπτέμβρη για να χτίσουμε συμμαχίες κοκ ήταν εντελώς μειοψηφικές. Η συζήτηση άλλωστε στις περισσότερες ΕΛΜΕ για το τι σημαίνει απεργία με επιστράτευση έγινε, χωρίς ούτε αυτό να επηρεάσει το αποτέλεσμα. Ωστόσο οι κλάψες και η ηττοπάθεια που έσπειραν οι κυβερνητικοί συνδικαλιστές μαζί με τη ΣΥΝΕΚ προκάλεσε αρκετή ζημιά και σίγουρα έδωσε το μήνυμα ότι η πλειοψηφία της ΟΛΜΕ άλλα λεει και άλλα εννοεί.

Απ' κει όμως μέχρι να στηθεί το πραξικόπημα της Τετάρτης υπάρχει μια τεράστια απόσταση. Και μάλιστα στη βάση της ερμηνείας της απόφασης που πήραν οι συνελεύσεις. Τι έκανε εδώ η πλειοψηφία της ΟΛΜΕ; Τις δικές της παλινωδίες τις φόρτωσε στη βάση, επιχειρώντας να ερμηνεύει το αποτέλεσμα των συνελεύσεων σύμφωνα με τις δικές της επιθυμίες. Ο κόσμος δήθεν "ψήφισε την απεργία για να μην γίνει". Κι όμως στις ΕΛΜΕ που μπήκε με ξεκάθαρο τρόπο ότι λέμε απεργία για να την κάνουμε ο κόσμος την ψήφιζε εξίσου μαζικά με εκείνες που υποτίθεται σύμφωνα με τους ερμηνευτές ψηφιζόταν για να δοθεί απλώς μήνυμα. Η πλειοψηφία της ΟΛΜΕ αντί να πάρει την πολιτική ευθύνη της αναβολής της απεργίας και μίας άτακτης υποχώρησης, προτίμησε να πετάξει το μπαλάκι στους προέδρους των ΕΛΜΕ, οι οποίοι με τη σειρά τους αντί να πάρουν μια ξεκάθαρη θέση, ότι προχωράνε στην απεργία κρύφτηκαν πίσω από διαδικαστικές λεπτομέρειες ότι δεν είχαν εξουσιοδότηση να απαντήσουν σε ένα τέτοιο ερώτημα ψηφίζοντας οι περισσότεροι, πλην 18 ΕΛΜΕ, λευκό με αποτέλεσμα να μην μπορεί να βγει απόφαση. Έτσι η απεργία φαλίρισε χωρίς να έχει κανείς λερώσει τα χέρια του βάζοντας υπογραφή στην αναστολή της.

Οι Παρεμβάσεις

Οι Παρεμβάσεις προτίμησαν να εξαντληθούν σε καταγγελίες της πλειοψηφίας χωρίς όμως να έχουν μια αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση που να πείθει ακόμα και τα δικά τους στελέχη. Από το πρωί τα ελάχιστα ηγετικά τους στελέχη που ήταν στο Τιτάνια κατήγγειλαν μια την ΑΔΕΔΥ και μια το ΠΑΜΕ που δεν υποστηρίζουν τον αγώνα. Αλήθεια τα 50-60 πρωτοβάθμια του συντονισμού που τα περιφέρουν ως τρόπαιο για τα δικά τους τερτίπια θα έμπαιναν την Παρασκευή σε απεργία ή αντιμετώπιζαν στην ίδια δυσκαμψία με την ΑΔΕΔΥ και το ΠΑΜΕ; Το αποτέλεσμα ήταν τουλάχιστον 4 ίσως και 5 πρόεδροι ΕΛΜΕ στελέχη των Παρεμβάσεων να ψηφίζουν κι αυτοί λευκό στις "προϋποθέσεις υλοποίησης της απόφασης". Η κριτική που ασκούν οι Παρεμβάσεις στην πλειοψηφία δεν διαφέρει από την κριτική που ασκεί η ΣΥΝΕΚ στην ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Και οι δύο συμφωνούσαν ότι οι καθηγητές είχαν ανάγκη από μια ευρεία κοινωνική υποστήριξη για να σπάσουν την επιστράτευση. Αυτό γενικά είναι σωστό, αλλά πως το πετυχαίνει κανείς; Πατώντας κάποιο κουμπάκι; Ή νομίζοντας ότι πραγματική συμπαράσταση είναι οι άνευ περιεχομένου αποφάσεις για απεργία που δεν θα συμμετείχε κανένας. Ακόμα και αν υπήρχε απεργία της ΑΔΕΔΥ την Παρασκευή τι θα άλλαζε τόσο δραματικά; Μήπως η ημιθανής ΑΔΕΔΥ διαθέτει τίποτα στρατεύματα που θα τα έστελνε έξω από τα εξεταστικά; Μήπως θα έδινε κάποια θεσμική ομπρέλα στην απεργία; Ο μόνος που διέθετε στρατό ήταν η ΟΛΜΕ με τις 20000 καθηγητών που έδωσαν το παρόν αλλά κανείς δεν ασχολήθηκε μαζί τους, αλλά έτρεχε πίσω από κάτι αξιολύπητους και ανυπόληπτους σαν τον Παναγόπουλο και τον παγκοσμίως άγνωστο πρόεδρο της ΑΔΕΔΥ. Μετρώντας εκεί την ανταπόκριση της κοινωνίας στον αγώνα των καθηγητών. Στην πραγματικότητα τίποτα δεν κρίθηκε με αυτές τις εκκλήσεις, ούτε και με την αναμενόμενη μη ανταπόκριση όλου αυτού του ψοφοειδούς συρφετού που την ίδια ώρα υπέγραφε την πιο ελεεινή εθνική συλλογική σύμβαση εργασίας.

Και στο βαθμό που όλα αυτά τα ανόητα σχέδια πήγαν άπατα η μεν ΣΥΝΕΚ πέταξε το μπαλάκι στη συνέλευση των προέδρων προτείνοντας το γνωστό ψήφισμα περί προϋποθέσεων που άλλωστε ζύμωνε εδώ και μέρες, οι δε Παρεμβάσεις επέμεναν ότι η πρόταση της ΟΛΜΕ έπρεπε να εγκριθεί ως έχει αφήνοντας όμως την υλοποίησή της στην ατομική διάθεση του καθένα εν δυνάμει απεργού ξεχωριστά. Το μόνο συγκεκριμένο που είχε η πρόταση των Παρεμβάσεων ήταν να απεργήσουν 500 συνδικαλιστές και να γίνουν απλά συγκεντρώσεις έξω από τα εξεταστικά κέντρα χωρίς όμως να διαταραχτεί η διεξαγωγή των εξετάσεων. Όλη η ουσία της πρότασης αυτής ήταν να πάρει την πολιτική ευθύνη η κυβέρνηση προκειμένου η ΟΛΜΕ και μαζί της και οι Παρεμβάσεις να σώσουν τα προσχήματα, αφού υπερασπίστηκαν την απεργία μέχρι τέλους ακόμα και αν ο κλάδος υπέκυψε με "ψηλά το κεφάλι", χωρίς υποστήριξη και κάτω από την καταστολή, πετυχαίνοντας μια "ηθική νίκη" και βάζοντας τις γνωστές "παρακαταθήκες". Αυτή ήταν η διαφορά με τη ΣΥΝΕΚ που θεώρησε ότι η πρόταση για τους 500 συνδικαλιστές που θα δήλωναν απεργοί "δεν καλύπτει την αναγκαιότητα της μαζικής, κινηματικής δράσης". (ανακοίνωση ΣΥΝΕΚ). Στην ίδια ανακοίνωση μάλιστα η ΣΥΝΕΚ επιβεβαιώνει ότι στελέχη των παρεμβάσεων ψηφίσαν και αυτά λευκό στην πρόταση "ότι δεν έχουν διαμορφωθεί ο όροι και οι προϋποθέσεις για να πάμε στην κρίσιμη και αποφασιστική σύγκρουση", αδειάζοντας τις Παρεμβάσεις που με τις ανακοινώσεις της μίλησε για ξεπούλημα του αγώνα από την πλειοψηφία της ΟΛΜΕ συμπεριλαμβανομένου και του Συριζα.

Στην πραγματικότητα οι Παρεμβάσεις και οι ΣΥΝΕΚ κινήθηκαν από την αρχή στο ίδιο μήκος κύματος. Βεβαίως οι ευθύνες της ΣΥΝΕΚ είναι σαφώς μεγαλύτερες, όχι λόγω του ειδικού βάρους που έχουν στην ΟΛΜΕ αλλά λόγω της οργανικής τους σχέσης με το ΣΥΡΙΖΑ που εξαρχής είχε πάρει τις αποστάσεις του από την απεργία στις εξετάσεις. Όμως και οι δύο θεωρούσαν ότι οι προϋποθέσεις αφορούν την κήρυξη μιας απεργίας από τη ΓΣΕΕ ή την ΑΔΕΔΥ. Ότι αυτό δήθεν θα αποτελούσε μια ασπίδα προστασίας για την απεργία την Παρασκευή. Στο σημείο αυτό δεν διαφέρει η αντίληψη τους ούτε από το ΠΑΜΕ το οποίο επέμενε από την αρχή ότι δεν υπάρχουν οι όροι για αναμέτρηση μέσα στις εξετάσεις. Ολόκληρη η αριστερά βρέθηκε να κρατάει μια απασφαλισμένη χειροβομβίδα στο χέρι την οποία ο ένας πέταγε στον άλλο, ψάχνοντας να τη φορτώσουν στην ΑΔΕΔΥ και αφού η ΑΔΕΔΥ αποποιήθηκε τις ευθύνες της στο τέλος την πέταξαν στον κόσμο. Οι συμμαχίες που έχουν στο μυαλό τους όλοι αυτοί είναι μερικές σφραγίδες σωματείων όλων των βαθμών, που στην προκειμένη όμως δεν θα είχαν καμία πρακτική σημασία. Γιατί είναι αμφίβολο ακόμα και μια απεργία της ΑΔΕΔΥ, ακόμα και της ΓΣΕΕ εκείνη τη μέρα αν θα είχε τα αναμενόμενα αποτελέσματα, δηλαδή θα λειτουργούσε προωθητικά για τη συμμετοχή των καθηγητών σε μια απεργία υπό καθεστώς επιστράτευσης. Για ακόμα μια φορά η αριστερά μέσα από τους συνδικαλιστικούς της βραχίονες αντί να οργανώσει τις δυνάμεις που είχε στη διάθεσή της, το έριξε στην τρελίτσα, αναζητώντας τις πιο απίθανες συμμαχίες. Ενώ είχε 20000 καθηγητές που προσφέρθηκαν στον αγώνα, φρόντισε να μην ασχοληθεί καθόλου μαζί τους, ούτε καν με το πιο πρωτοπόρο κομμάτι τους, αλλά να χάνει τον καιρό της ψάχνοντας δήθεν κοινωνικές συμμαχίες για να καταλήξει ότι τελικά δεν υπάρχουν. Για ακόμα μια φορά, ενώ υπήρχε στρατός για να πολεμήσει, τον άφησε ακέφαλο, έρμαιο στην τρομοκρατία της κυβέρνηση και την τρομολαγνεία των πρετεντέρηδων και των καψήδων. Και μετά οι ίδιοι διέδιδαν ότι ο κόσμος ψήφισε την πρόταση για απεργία για το γαμώτο. Δηλαδή ότι δεν τραβάει. Τις δικές τους αναστολές τις φόρτωσαν στον κόσμο.

Το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ

Το ΠΑΜΕ μπορεί να επιχαίρει ότι επιβεβαιώθηκε για τα "επικοινωνιακά παιχνίδια" της πλειοψηφίας της ΟΛΜΕ και στην εκτίμησή του ότι δεν υπάρχουν εξαρχής οι όροι για την απεργία. Όμως αυτό δεν το απαλλάσσει από το μερίδιο που του αναλογεί στην ήττα. Συνεχίζει να ξεχνά ότι ο χρόνος της αντιπαράθεσης δεν επιλέχτηκε από την ΟΛΜΕ, ούτε από το ΣΥΡΙΖΑ, αλλά από την κυβέρνηση. Ο νόμος για το αυξημένο ωράριο, και το ΠΔ για υποχρεωτικές μεταθέσεις ήρθαν τώρα. και ήδη εφαρμόζονται βγάζοντας χιλιάδες υπεράριθμους καθηγητές. 10000 αναπληρωτές χάνουν άμεσα τη δουλειά τους. Για τους μόνιμους δεν θα έρθουν μόνο μεταθέσεις, αλλά και απολύσεις σε μια δεύτερη φάση. Με το νέο πειθαρχικό στήνεται γοργά μια βιομηχανία παραγωγής επίορκων που οδηγεί άμεσα σε αργία. Αν δεν ήταν τώρα η ώρα της μάχης, πότε θα ήταν; Στην πραγματικότητα το ΚΚΕ δεν το απασχολούσαν οι συμμαχίες αλλά μην τυχόν και δυσαρεστήσει τα συντηρητικά αντανακλαστικά ενός μεγάλου είναι αλήθεια τμήματος της κοινωνίας, που λειτουργεί φοβικά σε οτιδήποτε μπορεί να διασαλέψει την τάξη. Το ΚΚΕ κατάλαβε από την πρώτη στιγμή ότι απεργία μέσα στις εξετάσεις και ειδικά υπό την απειλή της επιστράτευσης θα σήμαινε άγρια απεργία. Μια απεργία που ούτε θα έλεγχε, ούτε θα ήταν στα μέτρα που θα επιθυμούσε. Για ακόμα μια φορά το ΚΚΕ αποφάσισε να κινηθεί εντός των ορίων που επιβάλλει η αστική νομιμότητα, όπως κάνει συνήθως. Γι' αυτό ενώ έδινε μαθήματα περί κοινωνικών συμμαχιών, δεν κούνησε ούτε το μικρό του δακτυλάκι για να τις διαμορφώσει, παρά είχε τον Σοφιανό να περιφέρεται στα κανάλια και να λεει ότι κανείς δεν πρέπει να εκβιάζει την κυβέρνηση με τις εξετάσεις των μαθητών. Στο ίδιο μήκος κύματος και η ΚΝΕ που ενώ είχε κηρυχτεί η επιστράτευση έβγαλε μια κατάπτυστη προκήρυξη που έγλυφε την πιο καθυστερημένη συνείδηση λέγοντας έχουν δίκιο οι μαθητές "να βλέπουν με προβληματισμό την απόφαση της ηγεσίας της ΟΛΜΕ" προτείνοντας για την ώρα στον κάθε μαθητή να επικεντρωθεί στο διάβασμά του: "Πάρε κουράγια, διάβασε περισσότερο, μην αποπροσανατολίζεσαι, να δώσεις με το κεφάλι ψηλά τη μάχη που έχεις μπροστά σου". Αυτό είναι μια ακόμα απόδειξη ότι την ώρα που η αναμέτρηση ήταν ακόμα μια ανοιχτή υπόθεση το ΚΚΕ σφύριζε αδιάφορα .

Κατά τα άλλα μόνο υποκριτική είναι η εκ των υστέρων κριτική ότι η ΟΛΜΕ έκανε επικοινωνιακά παιχνίδια. Και αν τα έκανε το καθήκον δεν είναι να τα αποκαλύψουμε, αλλά να οργανωθεί πραγματικά ο αγώνας την ώρα που χιλιάδες καθηγητές είναι έτοιμοι να τον ξεκινήσουν.

Τι θα μπορούσε να είχε γίνει

Τα ουσιαστικό ερώτημα όμως παραμένει. Είναι αλήθεια ότι ο κόσμος ήταν προβληματισμένος και φοβισμένος. Παντού το κυρίαρχο ερώτημα ήταν αν μπορεί και πως να γίνει η απεργία, τι συνέπειες θα έχει, αν υπάρχει κάλυψη; Το πιο ουσιαστικό αν θα απεργήσουν στο τέλος 20000 ή 200. Πως το εξασφαλίζουμε αυτό; Εκεί η συνδικαλιστική αριστερά δεν έδινε καμία απάντηση. Ακόμα και οι Παρεμβάσεις έψαχναν την απάντηση στη συμπαράσταση απ' έξω: Πρέπει να μπούνε κι άλλοι στον αγώνα. Το γνωστό τροπάρι, να κηρύξει η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ γενική απεργία, να κατέβει ο λαός στους δρόμους, οι γονείς οι μαθητές, να βρούμε συμμαχίες κοκ. Όλα αυτά δημιουργούσαν επιπλέον σύγχυση. Η εντύπωση που έβγαινε απ' όλα αυτά είναι ότι είμαστε τελείως μόνοι μας και θα μας λιώσουν. Είναι αλήθεια ότι οι καθηγητές μόνοι τους δεν μπορούν να κάνουν τα πάντα. Μπορούσαν όμως να αρχίσουν. Είναι ο μεγαλύτερος κλάδος και με ενιαία συνδικαλιστική οργάνωση. Αυτό που μπορούσαν να εξασφαλίσουν οι ΕΛΜΕ και η ΟΛΜΕ είναι 10000 απεργοί την Παρασκευή για να σπάσει η επιστράτευση. Αυτή έπρεπε να είναι η μοναδική κουβέντα από τη Δευτέρα. Σπάζοντας την επιστράτευση οι ίδιες οι εξετάσεις θα ήταν πολύ αμφίβολο αν θα μπορούσαν να πραγματοποιηθούν. Ο κόσμος που πήγε στις συνελεύσεις πήγε για να πάρει τέτοιες απαντήσεις. Η διάθεση για αντίδραση ήταν δεδομένη, αλλιώς οι συνελεύσεις θα ήταν άμαζες. Η επιστράτευση θεωρήθηκε αιτία πολέμου από τη βάση. Πράγματι λειτούργησε σαν καμπανάκι. Ενστικτωδώς οι πάντες κατάλαβαν ότι ο Σαμαράς και οι δύο μαριονέτες που τον περιβάλλουν δεν επιδίωκαν απλώς την αύξηση του ωραρίου αλλά ταυτόχρονα τη συντριβή του κινήματος και τον εξευτελισμό της ΟΛΜΕ. Αυτό προκάλεσε ανάμεικτα και φόβο και οργή. Μια απεργία υπό αυτές τις συνθήκες έπρεπε να οργανωθεί με όρους άγριας απεργίας. Καταρχήν σε κάθε ΕΛΜΕ βλέποντας τη βάση να ανταποκρίνεται, με την ευθύνη απεργιακών επιτροπών, στις οποίες δεν θα έπρεπε να έχουν παρουσία τα συνδικαλιστικά φερέφωνα της κυβέρνησης, να ανοίξουν λίστες με όσους είναι αποφασισμένοι να απεργήσουν. Αμέσως θα υπήρχε μια σίγουρη εικόνα για το μέγεθος της συμμετοχής χωρίς να ψάχνουμε την τελευταία στιγμή 500 συνδικαλιστές για να σώσουμε τη φήμη της ΟΛΜΕ. Ακόμα και μια αρχική λίστα με μερικές εκατοντάδες θα πλαισιωνόταν με χιλιάδες ακόμα βλέποντας ο κόσμος ότι υπάρχει μια αποφασισμένη πρωτοπορία που δεν αστειεύεται με την απεργία. Αμέσως τα παιχνιδάκια της πλειοψηφίας της ΟΛΜΕ θα πήγαιναν περίπατο. Η ΣΥΝΕΚ θα έπρεπε να λογαριάσει στα σοβαρά πλέον τη στάση της αν δεν ήθελε να ξεφτιλιστεί εντελώς. Το ίδιο και το ΠΑΜΕ. Σε όλα τα σχολεία το κλίμα θα άλλαζε εντελώς. Οι πάντες θα αντιλαμβάνονταν ότι η απεργία μπορεί να γίνει. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μια τέτοια αντιμετώπιση ισοδυναμεί με σύγκρουση κατά μέτωπο.

Η κυβέρνηση είχε δύο επιλογές. Ή να απολύσει 10000 απεργούς ή να κάνει την πάπια. Στην πρώτη θα προκαλούσε γενικό χάος. Η ΟΛΜΕ ή καλύτερα οι απεργιακές επιτροπές που κανένας δεν σκέφτηκε στα σοβαρά να αναλάβουν την υπόθεση, θα έπρεπε να καλέσουν σε πανελλαδικό συλλαλητήριο ενάντια στην επιστράτευση την Κυριακή το απόγευμα, στο Σύνταγμα. Η πιθανότητα να ζήσουμε μια ρεβάνς της 12 Φλεβάρη 2012 θα ήταν περισσότερο από πιθανή. Όλα αυτά θα μπορούσαν να γίνουν πάρα την άρνηση της ΓΣΕΕ, της ΑΔΕΔΥ να καλέσουν σε γενική απεργία, αλλά και παρά την αδυναμία των πρωτοβάθμιων σωματείων να οργανώσουν απεργίες αλληλεγγύης στους καθηγητές. Εξάλλου τι αλληλεγγύη θα μπορούσε να καλεστεί χωρίς την αποφασιστική συμμετοχή των ίδιων των καθηγητών στον αγώνα και τη στιγμή που ο κόσμος είναι συνηθισμένος σε τέτοιες απεργίες αλληλεγγύης που απουσιάζει ο άμεσα ενδιαφερόμενος. Η αλληλεγγύη θα μπορούσε να χτιστεί μόνο αν ξεκίναγε η απεργία. Αυτό ήταν το πρώτο βήμα. Εξάλλου εκεί που είχε οδηγήσει η κυβέρνηση την αντιπαράθεση το κεντρικό ήταν να σπάσει η επιστράτευση. Μόνο που σπάζοντας την επιστράτευση, έμπαινε σε δοκιμασία ολόκληρο το κυβερνητικό οικοδόμημα. Ο Σαμαράς χτίζει πάνω στην επιβολή του νόμου, πίσω από αυτό δεν υπάρχει καμία γραμμή άμυνας. Δεν θα χρειαζόταν καν άλλες 5 μέρες απεργίας. Από την Κυριακή με ένα τεράστιο συλλαλητήριο έξω από τη βουλή ο Σαμαράς θα έπρεπε ή να υποχωρήσει ή να βάλει σε δοκιμασία την ύπαρξη ολόκληρης της κυβέρνησης. Από κει και πέρα όλα τα ενδεχόμενα θα ήταν ανοιχτά.

Ο φόβος νίκησε

Το πρόβλημα στην αριστερά παραμένει η αναζήτηση όλων και μεγαλύτερων δυνάμεων για να δώσει μια μάχη. Στην πραγματικότητα η μάχη δεν κρίνεται από το δήθεν τεράστιο εύρος της, αλλά από την αποφασιστικότητα αυτών που τη δίνουν. Ο κόσμος που θέλει η αριστερά δεν είναι πάντα διαθέσιμος. Σήμερα μπορούν αυτοί, αύριο οι άλλοι. Σήμερα που υπάρχει απογοήτευση ο κόσμος δύσκολα ξαναμπαίνει σε έναν αγώνα απλώς για να δηλώσει τη διαμαρτυρία του. Μετά από 25 γενικές απεργίες και τόνους χημικών αυτά τα 3 χρόνια, οι σικέ αναμετρήσεις δεν συγκινούν κανέναν. Το ζητούμενο στην απεργία αυτή ήταν να πειστεί εκείνο το τμήμα της κοινωνίας, που έτσι κι αλλιώς βρίζει την κυβέρνηση, ότι εδώ μπορεί να σταματήσει ο τυφώνας του μνημονίου. Για να γινόταν αυτό έπρεπε να βρεθούν 10000 σίγουροι απεργοί. Σε μια τέτοια μάχη ρίχνεις τις γέφυρες προς τη στεριά. Δεν υπάρχει επιστροφή. Είναι πόλεμος. Κερδίζει ο πιο αποφασισμένος. Και οι μάχες αυτές δεν μπορούν να δοθούν με το σκληρό κομμάτι διαλυμένο στο χυλό. Και ακριβώς γιατί δεν υπάρχει πλέον θεσμική κάλυψη, η μοναδική εγγύηση είναι ότι δεν θα σπάσει κανείς από τις αλυσίδες. Αυτό έπρεπε να είχε ειπωθεί με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο στις συνελεύσεις. Όμως η συνδικαλιστική αριστερά προτίμησε τα παλιά κόλπα. Μόνο που τώρα αυτά δεν περνάνε.

Η απεργία τελικά κατάρρευσε πριν ξεκινήσει. Πρόκειται για συντριπτική ήττα ακόμα και αν φαινομενικά ήταν αναίμακτη. Το άμεσο κόστος θα είναι 10000 αναπληρωτές λιγότεροι και ένα πανηγύρι μεταθέσεων, επίορκων και αξιολογήσεων για τον κλάδο. Σε λίγο θα ακολουθήσουν τα ίδια στους δασκάλους. Οι υπό απόλυση επιταγμένοι απεργοί έσωσαν τη δουλειά τους για να απολυθούν όμως χιλιάδες αναπληρωτές. Ο φόβος νίκησε. Όσοι τώρα πιστεύουν ότι οι μεγάλες συνελεύσεις είναι η αφετηρία να ξαναγυρίσει ο κόσμος στις ΕΛΜΕ προφανώς δεν κατάλαβαν τίποτα. Αυτό θα το αντιληφθούν τις επόμενες μέρες, που στα επόμενα καλέσματα της ΟΛΜΕ δεν πρόκειται να ανταποκριθεί κανένας. Το μήνυμα που έδωσε η υπάρχουσα συνδικαλιστική ηγεσία είναι ότι δεν είναι ικανοί για τίποτα περισσότερο από μπλόφες. Στη βάση των καθηγητών οι περισσότεροι μιλάνε για ένα στημένο θέατρο. Σε αυτό βάζουν μέσα και την αριστερά.

Κατά τη γνώμη μας η αριστερά δεν έστησε τίποτα. Απλά έδειξε όλη την ανικανότητά της να ανταποκριθεί στο επίπεδο της αντιπαράθεσης, με ένα κράτος που δεν υπολογίζει ούτε στο πολιτικό κόστος, ούτε στις συνεννοήσεις με τα συνδικάτα και με την ρεφορμιστική αριστερά. Στο κράτος έκτακτης ανάγκης όλα αυτά δεν έχουν καμία θέση. Είναι πλέον φανερό ότι η αριστερά της μεταπολίτευσης και του κράτους πρόνοιας έχει φαει τα ψωμιά της. Μαζί της και ο συνδικαλισμός που αντλούσε όλη του τη δύναμη από το θεσμικό του ρόλο στην υπογραφή συλλογικών συμβάσεων, στη δυνατότητα να κηρύσσει νόμιμες απεργίες, στη συνδικαλιστική ασυλία και σε ένα ορισμένο εργατικό δίκαιο. Όλα αυτά πλέον είναι στον αέρα. Το νέο μοντέλο κοινωνικής συνοχής δεν χτίζεται πλέον με αυτά τα υλικά. Η εργασία είναι υπό διωγμό και μαζί κάθε διαδικασία ταξικής προσέγγισης που έδινε στο ρεφορμισμό και τον θεσμικό συνδικαλισμό έναν ρόλο στην κατανομή της εξουσίας.

Μετά τις απανωτές επιστρατεύσεις, τον εξευτελισμό των επίσημων συνδικάτων, και μια αριστερά όλο και πιο στριμωγμένη στην νέα αυτή αστική νομιμότητα (κράτος έκτακτης ανάγκης) ο καθένας και η καθεμιά θα πρέπει να σκεφτούν πως από δω και πέρα μπορεί να δοθεί η μάχη. Πάντως όχι με μια ΟΛΜΕ που μετά απ' όλα αυτό το ρεζιλίκι σκέφτηκε σαν πρώτη κίνηση να συναντηθεί με τον Κουβέλη και τη Ρεπούση. Ούτε με μια αριστερά που το μόνο που είχε να προτείνει στους καθηγητές ήταν η αναβολή της μάχης ή ακόμα χειρότερα να αναρωτιέται που η κυβέρνηση δεν περνάει τα μέτρα μετά τις εξετάσεις. Ή ακόμα και με την αριστερά που δεν μπορεί να σκεφτεί τίποτα περισσότερο από το να τρέχει από τη ΓΣΕΕ στην ΑΔΕΔΥ. Με όλους αυτούς τους νεροκουβαλητές της ήττας και της κλάψας δεν μπορεί να υπάρχει καμία τύχη. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι μια νέα αντίληψη για τους αγώνες και το υποκείμενο τους. Μια αντίληψη που να οργανώσει τους άμεσα ενδιαφερόμενους χωρίς να ψάχνει τα ανύπαρκτα εκατομμύρια που δήθεν θα βγάλουν το φίδι από την τρύπα. Που θα ποντάρει στους αποφασισμένους ξέροντας ότι αν αυτοί είναι οργανωμένοι, τότε θα ακολουθήσουν και οι υπόλοιποι. Μόνο έτσι θα αποκατασταθεί η χαμένη αλληλεγγύη. Όταν την αναζητήσουμε σε όσους πιστεύουν στον αγώνα και όχι εκεί που είναι όλα διαλυμένα. Από κει μπορεί να ξεκινήσει η αντεπίθεση. Με αυτόν τον κανόνα μπορεί να χτιστεί και μια μάχιμη αριστερά. Προχωράμε μόνο με όσους είναι έτοιμοι να πιαστούν στις αλυσίδες και είναι αποφασισμένοι να προχωρήσουν μέχρι τέλους. Οι υπόλοιποι ας ασχοληθούν χάνοντας τον καιρό τους για τη ΓΣΕΕ, την ΑΔΕΔΥ, το ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ, την Ανταρσύα, την ωριμότητα των συνθηκών, το συσχετισμό δύναμης, τις προϋποθέσεις για αγώνα, τις πλατιές κοινωνικές συμμαχίες και περιμένοντας το λαό να πάρει την υπόθεση στα χέρια του. Αιωνία τους η μνήμη.

Κ. Μαραγκός

ΠΗΓΗ: 17/05/2013, http://avantgarde2009.wordpress.com/2013/05/17/…AD/

Ένα… κλικ πριν από την ολοκληρωτική κατάρρευση!

 

Του Δημήτρη Καζάκη

 

Δώστε και σώστε! Τρέξτε να πληρώσετε ότι χρωστάτε. Η κυβέρνηση είναι διατεθειμένη ν' ανοίξει δοσατζίδικο. Σύμφωνα με τα ΝΕΑ (18/4) στο βασικό τους θέμα αναφέρουν: «Σε δύο δόσεις αντί των τριών που ισχύουν σήμερα, αλλά με προκαταβολή μόνο 10 ευρώ, αντί του 40% της οφειλής σήμερα, θα πληρώνεται στο εξής ο ΦΠΑ, σύμφωνα με ρύθμιση που θα υπάρχει στο νομοσχέδιο-σκούπα, το οποίο θα ψηφιστεί την άλλη εβδομάδα ώστε να καλυφθούν τα προαπαιτούμενα για την εκταμίευση των δόσεων των 8,8 δισ. ευρώ. Στόχος της κυβέρνησης είναι να προλάβει την 29η Απριλίου οπότε θα συνεδριάσει το Euro Working Group».

Η ΗΜΕΡΗΣΙΑ (17/4) σε πρωτοσέλιδο θέμα της με τίτλο «Πώς ρυθμίζονται οι οφειλές σε ΔΟΥ, Ταμεία και τράπεζες» γράφει: «–Σε περισσότερες από 48 δόσεις η εξόφληση οφειλών για φυσικά πρόσωπα με χρέη προς το Δημόσιο και τα ασφαλιστικά ταμεία έως 5.000 ευρώ –Έως 48 δόσεις για οφειλές επιχειρήσεων και ελεύθερων επαγγελματιών –Για 48 μήνες οι δανειολήπτες στεγαστικών δανείων θα πληρώνουν δόση ίση με το 30% του εισοδήματός τους, εφόσον αυτό δεν υπερβαίνει τις 25.000 ευρώ». 

Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (17/4) στο βασικό θέμα της γράφει: «Οι οφειλέτες ληξιπρόθεσμων χρεών που έχουν ενταχθεί σε κάποια ρύθμιση και εξοφλούν κανονικά τις υποχρεώσεις τους δεν θα έχουν δικαίωμα υπαγωγής στην τελευταία ευνοϊκή ρύθμιση. Αντίθετα, όσοι δεν εξυπηρετούσαν τις δόσεις ή δεν είχαν υπαχθεί ποτέ σε κάποια ρύθμιση θα μπορούν να πληρώσουν τα χρέη τους σε 48 δόσεις ή και περισσότερες, αν οι οφειλές τους δεν ξεπερνούν τα 5.000 ευρώ. Η τρόικα δεν επέτρεψε την υπαγωγή σε νέα ρύθμιση όσων εξοφλούν κανονικά τα χρέη τους, καθώς ενδεχομένως να δημιουργούσε νέο δημοσιονομικό ‘‘κενό''. Στη νέα ρύθμιση σχεδιάζεται να ενταχθούν όσοι δεν έχουν  πληρώσει τις δόσεις τους μέχρι τις 31 Μαρτίου του 2013. Οι μισθωτοί και συνταξιούχοι με χρέη έως 5.000 ευρώ μπορούν να ρυθμίσουν τα χρέη τους σε περισσότερες από 48 δόσεις με ελάχιστο ποσό τα 20-25 ευρώ. Προβλέπονται μειώσεις των προσαυξήσεων για όλους, πλην των μικροοφειλετών, οι οποίες θα ξεκινούν από 20% για όσους εξοφλήσουν τα χρέη τους σε 48 δόσεις και θα κλιμακώνονται έως το 50% για όσους τα εξοφλήσουν εφάπαξ».

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (17/4) στο βασικό θέμα της γράφει: «Εκτός της νέας ευνοϊκής ρύθμισης ληξιπρόθεσμων οφειλών προς την εφορία και τα ασφαλιστικά Ταμεία μένουν όσοι έχουν ήδη ρυθμίσει τα χρέη τους και πληρώνουν κανονικά. Με βάση τη νέα ρύθμιση, όσοι μισθωτοί ή συνταξιούχοι οφείλουν έως 5.000 ευρώ (ή έως 10.000 και βρίσκονται σε αποδεδειγμένη αδυναμία) μπορούν να εξοφλήσουν καταβάλλοντας ελάχιστο ποσό 20-25 ευρώ/μήνα. Για τους αυτοαπασχολούμενους και όσους έχουν οφειλές άνω των 5.000 ευρώ προβλέπονται 48 δόσεις. -Τετραετή περίοδο χάριτος κατά την οποία θα πληρώνουν τοκοχρεολυτική δόση που δεν θα ξεπερνά το 30% του μηνιαίου οικογενειακού εισοδήματος τους προβλέπει η ρύθμιση που συμφωνήθηκε με την τρόικα για τους δανειολήπτες ενήμερων ενυπόθηκων δανείων. Στην ρύθμιση μπορούν να υπαχθούν μισθωτοί και συνταξιούχοι, των οποίων το ετήσιο καθαρό οικογενειακό εισόδημα είναι έως 25.000 ευρώ, έχει μειωθεί 20% από το 2010 και το ανεξόφλητο του δανείου δεν υπερβαίνει τα 150.000 ευρώ. -Πιο ελκυστική γίνεται με το νέο σχέδιο νόμου, που παρουσιάστηκε χθες, η τακτοποίηση αυθαιρέτου. Με εφάπαξ πρόστιμο 500 ευρώ εξαιρούνται οριστικά από την κατεδάφιση τα αυθαίρετα προ του 1975, επίσης με 500 ευρώ τακτοποιούνται όλες οι μικρές αυθαιρεσίες ανά ιδιοκτησία (και όχι κάθε μία χωριστά, όπως ήταν έως σήμερα- τα επιπλέον καταβληθέντα χρήματα θα επιστραφούν). Τα αυθαίρετα έως το 1982 ‘‘νομιμοποιούνται'' με το 15% του προστίμου, ενώ οι δόσεις γίνονται 60 από 48».

 Ο ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ (17/4) στο βασικό θέμα του αναφέρει: «Οι αλλαγές της τελευταίας στιγμής για νομιμοποίηση- εξπρές»… «Ρύθμιση τριών ταχυτήτων για τα κτίσματα πριν από το 1975, της περιόδου 1975-1983 και τις νεότερες κατασκευές. Με 500 ευρώ νομιμοποιούνται όλες οι μικροαυθαιρεσίες. Τι ισχύει για όσους έχουν ήδη προχωρήσει σε ‘‘τακτοποίηση''. Μειώσεις προστίμων έως 85% για ευπαθείς ομάδες, αύξηση των δόσεων από 48 σε 60». 

Τα ΝΕΑ (17/4) σε πρωτοσέλιδο θέμα τους με τίτλο «Ρυθμίσεις: Σε 48 δόσεις στεγαστικά, εισφορές και φόροι» σημειώνουν: «Σημαντικές ευκολίες πληρωμής για τα στεγαστικά δάνεια, τα ληξιπρόθεσμα χρέη προς την Εφορία, αλλά και τις οφειλές προς τα ασφαλιστικά ταμεία ανακοίνωσε η κυβέρνηση για μεγάλες κατηγορίες πολιτών, μετά τη συμφωνία-πακέτο με την τρόικα». Η ίδια εφημερίδα σε άλλο της πρωτοσέλιδο θέμα με τίτλο «Αυθαίρετα: Ποιοι μπορούν να γλιτώσουν τα πρόστιμα» επισημαίνει: «Γλιτώνουν σημαντικό μέρος ή και ολόκληρο το πρόστιμο τακτοποίησης οι ιδιοκτήτες των αυθαιρέτων που έχουν χτιστεί ως το 1983, ενώ προβλέπονται ευκολίες πληρωμής για τους υπόλοιπους, σύμφωνα με το νομοσχέδιο που τέθηκε σε διαβούλευση».

Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ (17/4) στο βασικό της θέμα αναφέρει: «Τα τελευταία ευρώ από τις τσέπες των πολιτών υφαρπάζει η κυβέρνηση, με νέες εισπρακτικές ρυθμίσεις. Τα αυθαίρετα μέχρι το 1983 νομιμοποιούνται με 500 ευρώ. Τα χρέη σε Δημόσιο ή ασφαλιστικά ταμεία εξοφλούνται σε πολλές δόσεις, με ελάχιστο ποσό τα 25 ευρώ. Το χαράτσι της ΔΕΗ έρχεται με οριζόντια μείωση 15%. Ενισχύονται και οι τράπεζες προς αποφυγή συστημικού προβλήματος. Για ενήμερους δανειολήπτες στεγαστικών δανείων προσφέρουν 4ετή επιμήκυνση και χαμηλότερη δόση. Το σκληρότερο πακέτο μέτρων τον Ιούνιο, στον επόμενο έλεγχο της τρόικας». Και προσθέτει: «Αυθαίρετα: Νομιμοποίηση με 500 ευρώ για κτίσματα μέχρι το 1983. Ληξιπρόθεσμα: Πολλές δόσεις με ελάχιστο ποσό ακόμα και 25 ευρώ. Ακίνητα: Μείωση 15% για ΕΕΤΗΔΕ και ΦΑΠ 2011-2013 για 3,4 δισ. ευρώ. Στεγαστικά: 4ετής επιμήκυνση με ίδιο επιτόκιο και μηνιαία δόση στο 30% του εισοδήματος για ενήμερους δανειολήπτες».

Μέχρι και για την ΔΕΗ μας πληροφορεί ο καλός μας τύπος που ξέρει μόνο να αναμασά «πληροφορίες» που διοχετεύουν τα υπουργεία: Εξόφληση λογαριασμών έως και σε 40 δόσεις. Ευκολίες αποπληρωμής ανεξόφλητων λογαριασμών, που για τις ευάλωτες κοινωνικές ομάδες φτάνει τις 40 δόσεις, κάνει η ΔΕΗ προκειμένου να περιορίσει τα χρέη που φθάνουν το 1,3 δισ. ευρώ και αυξάνονται αλματωδώς. Είναι ενδεικτικό ότι οι λογαριασμοί που μένουν ανεξόφλητοι για περισσότερους από 6 μήνες αυξάνονται κατά 27 εκατ. ευρώ τον μήνα.

 

ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΑ ΥΠΟ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ

 

Δεν υπάρχει λόγος να τα πάρετε όλα αυτά στα σοβαρά. Ούτε να ανησυχείτε. Τα δημοσιονομικά καταρρέουν. Το ίδιο και οι τράπεζες. Βρισκόμαστε μόλις ένα κλικ πριν την ολοκληρωτική κατάρρευση και η κυβέρνηση έχει κιτρινίσει από τον τρόμο της. Πρέπει πάσει θυσία να εισπράξει κι αυτή και οι τράπεζες. Κι έτσι διοχετεύει πληροφορίες για ευνοϊκές ρυθμίσεις. Ο πανικός είναι έκδηλος. Η κυβέρνηση πασχίζει να εισπράξει έστω και τα ελάχιστα προκειμένου να επιβιώσει.

Ταυτόχρονα, συνεχίζονται οι μεγαλόστομες δηλώσεις από Σαμαρά, Στουρνάρα και Σία ότι βγαίνουμε από την κρίση και άλλα τέτοια φαιδρά. Κι ενώ μιλούν για «πρωτογενές πλεόνασμα» στα δημοσιονομικά, η Γενική Γραμματεία Πληροφοριακών Συστημάτων καθυστερεί να δημοσιοποιήσει την πορεία εισπράξεων κατά τον μήνα Μάρτιο. 

Μόνο τους δυο πρώτους μήνες του 2013, σύμφωνα πάντα με την ΓΓ Πληροφοριακών Συστημάτων, προστέθηκε νέο ληξιπρόθεσμο χρέος της τάξης του 1,32 δις ευρώ. Το αντίστοιχο δίμηνο του προηγούμενου έτους (2012) το τότε νέο ληξιπρόθεσμο χρέος προς την εφορία που είχε προστεθεί ήταν της τάξης του 0,83 δις ευρώ. Αύξηση δηλαδή κατά 59% ανάμεσα στην αντίστοιχη περίοδο του 2012 και του 2013. Αυτό προϊδεάζει για το άνοιγμα της ψαλίδας και για το 2013. Πάντως όπως και να έχει το ζήτημα δεν μπορεί το νέο ληξιπρόθεσμος χρέος προς την εφορία να εκτινάσσεται κατά 59% το πρώτο δίμηνο του 2013 σε σχέση με το αντίστοιχο πρώτο δίμηνο του 2012 και ο υπουργός να μιλά για επίτευξη στόχων και «πρωτογενές πλεόνασμα». Πρόκειται τουλάχιστον για ανοησία.

Επίσης θα πρέπει να επισημάνουμε ότι οι εισπράξεις του δημοσίου τους πρώτους ειδικά μήνες του έτους εξαρτώνται σημαντικά και από τις εισπράξεις των ληξιπρόθεσμων χρεών του προηγούμενου έτους. Το πρώτο δίμηνο του 2012 ο στόχος εισπράξεων του δημοσίου ανερχόταν σε 4.071 εκατ. ευρώ και εισπράχθηκαν 4.031 εκατ. ευρώ από τα οποία 445 εκατ. ευρώ ή το 11% ήταν εισπράξεις από τις περασμένες ληξιπρόθεσμες οφειλές προς την εφορία. Η υστέρηση δηλαδή ήταν σχεδόν 1% από τον εκτιμώμενο στόχο που είχε θέσει η τρόικα και ο προϋπολογισμός.

Το πρώτο δίμηνο του 2013 ο εκτιμώμενος στόχος εισπράξεων ήταν 5.708 εκατ. ευρώ και εισπράχθηκαν 5.299 εκατ. ευρώ από τα οποία 711 εκατ. ευρώ ή το 13,4% ήταν εισπράξεις από τις ληξιπρόθεσμες οφειλές προς την εφορία των προηγούμενων ετών. Η υστέρηση δηλαδή των εισπραχθέντων εσόδων έναντι του στόχου της τρόικας και του προϋπολογισμού ήταν ανήλθε στα 7,2%. Το γεγονός αυτό υποδηλώνει, αφενός, σοβαρή επιδείνωση της εισπρακτικής δυνατότητας του δημοσίου σε σύγκριση με το 2012 και, αφετέρου, μεγαλύτερη εξάρτηση των εισπράξεων από την είσπραξη των ληξιπρόθεσμων οφειλών των προηγούμενων ετών.

Με άλλα λόγια η πορεία εισπράξεων του δημόσιου ταμείου για το 2013 εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την είσπραξη ληξιπρόθεσμων οφειλών. Ο στόχος που έχει τεθεί για το 2013 είναι: (α) Είσπραξη  775 εκ. Ευρώ μέχρι το τέλος Ιουνίου 2013, από το ληξιπρόθεσμο κεφάλαιο στο τέλος του 2012, είσπραξη 1,9 δις Ευρώ μέχρι το τέλος του 2013, από το ληξιπρόθεσμο κεφάλαιο στο τέλος του 2012. (β) Είσπραξη 14% του νέου ληξιπροθέσμου – που δημιουργείται μέσα στο 2013 – μέχρι το τέλος Ιουνίου,  και είσπραξη 24,5% μέχρι το τέλος του 2013. Στο τέλος του 2012 το ληξιπρόθεσμο κεφάλαιο των οφειλών προς το δημόσιο ανερχόταν σε 55,8 δις ευρώ, από το οποίο τα 13,2 δις ευρώ δημιουργήθηκαν μέσα στο έτος.

Τι έχει καταφέρει μέχρι τώρα η κυβέρνηση; Εισέπραξε το πρώτο δίμηνο του 2013 711 εκατ. ευρώ από το ληξιπρόθεσμο κεφάλαιο οφειλών προς το δημόσιο του 2012. Δηλαδή εξάντλησε σχεδόν μέσα στο πρώτο δίμηνο του 2013 τον στόχο που είχε θέσει μέχρι το τέλους Ιουνίου 2013. Και παρά το γεγονός αυτό, η υστέρηση των συνολικών εισπράξεων υπήρξε πολύ μεγάλη. Αυτός είναι ο λόγος που το πρώτο δίμηνο του 2013 δημιουργήθηκαν νέες ληξιπρόθεσμες οφειλές της τάξης των 1,32 δις ευρώ. Κι όχι μόνο αυτό. Ο βαθμός είσπραξης του νέου ληξιπρόθεσμου χρέους προς το δημόσιο μέσα στο πρώτο δίμηνο του 2013 είναι μόλις 4,3% έναντι 14% που έχει τεθεί ως στόχος.

Όλα αυτά σημαίνουν ότι οι τακτικές εισπράξεις του δημόσιου ταμείου υστερούν το πρώτο δίμηνο του 2013 πάνω από 23% σε σχέση με τον δημοσιονομικό στόχο που έχει τεθεί από το πρόγραμμα προσαρμογής. Κι αυτό είναι φυσικό διότι το λιανικό εμπόριο εξακολουθεί να βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση με επιταχυνόμενο ρυθμό. Ο Δείκτης Κύκλου Εργασιών, χωρίς τα καύσιμα κατά το μήνα Ιανουάριο 2013, σε σύγκριση με το δείκτη του Ιανουαρίου 2012, σημείωσε μείωση 15,7%, έναντι μείωσης 9,3%, που σημειώθηκε κατά την αντίστοιχη σύγκριση του έτους 2012 προς το 2011. Ο Δείκτης Κύκλου Εργασιών, με τα καύσιμα, κατά το μήνα Ιανουάριο 2013, σε σύγκριση με το δείκτη του Ιανουαρίου 2012, σημείωσε μείωση 16,2%, έναντι μείωσης 8,8%, που σημειώθηκε κατά την αντίστοιχη σύγκριση του έτους 2012 προς το 2011.

Τα δεδομένα αυτά έχουν την αντανάκλασή τους και στην είσπραξη τόσο του ΦΠΑ, όσο και των ειδικών φόρων κατανάλωσης. Μόνο από την εξίσωση του ειδικού φόρου κατανάλωσης του πετρελαίου θέρμανσης η πτώση της κατανάλωσης ήταν πάνω από 63% και επομένως αντίστοιχη είναι και η υστέρηση των αναμενόμενων τακτικών εσόδων. Η κατάσταση αυτή είναι σαφώς χειρότερη από την αντίστοιχη περίοδο του 2012 και απαιτεί ήδη νέα εισπρακτικά μέτρα, προκειμένου η απόκλιση από τους δημοσιονομικούς στόχους του προγράμματος προσαρμογής που έχει επιβάλει η τρόικα να μην ξεπεράσει κάθε προηγούμενο.

Αυτός λοιπόν είναι ο λόγος των διοχετευόμενων πληροφοριών περί ρυθμίσεων των ληξιπρόθεσμων οφειλών προς το δημόσιο ταμείο. Η τακτική της εναλλαγής του καρότου με το μαστίγιο, της εικονικής διευκόλυνσης με την τρομοκρατία είναι ότι έχει απομείνει στο οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης για να περισώσει ότι μπορεί από την κατάρρευση των δημοσιονομικών εσόδων. Μια κατάρρευση που είναι σίγουρο ότι θα επιταχυνθεί το επόμενο διάστημα λόγω επιδείνωσης σ' όλους τους δείκτες της ύφεσης.

 

"ΒΑΛΤΕ ΧΕΡΙ ΣΤΙΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΕΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΣΑΣ!"

 

Ένα άλλο πολύ μεγάλο πρόβλημα που θέλει επίσης να αποφύγει όσο μπορεί η κυβέρνηση είναι η μετωπική αναμέτρηση με την συντριπτική πλειοψηφία των φορολογουμένων πολιτών. Η πολιτική της τρόικας που ακολουθούν πιστά οι κυβερνήσεις των δοσιλόγων είχε σαν πρώτο και κύριο στόχο την εμπράγματη υποθήκευση της ιδιωτικής περιουσίας των Ελλήνων πολιτών. Κι έτσι με τις διαρκείς φοροεπιδρομές όχι μόνο κατόρθωσε να σαρώσει ότι εισόδημα ή αποταμίευση διέθετε η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών, αλλά να αυξήσει δραστικά το ιδιωτικό χρέος προς την εφορία με σκοπό να βάλει χέρι και στην ιδιωτική περιουσία.

Φαίνεται πώς η τρόικα και κυρίως οι Γερμανοί κρίνουν ότι έφτασε η ώρα να εκπληρωθεί ο σκοπός τους. Κι έτσι άρχισαν ήδη να πιέζουν την κυβέρνηση να προχωρήσει στην δήμευση της ακίνητης ιδιωτικής περιουσίας των Ελλήνων πολιτών. Γνωρίζουν άλλωστε πολύ καλά ότι δεν έχει απομείνει καθόλου εισόδημα, καθόλου φοροδοτική ικανότητα στον μέσο Έλληνα και επομένως η φοροεισπρακτική πίεση μαζί με την τρομοκρατία του αυτοφώρου, της φυλάκισης για χρέη προς το δημόσιο, της διαπόμπευσης από τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης, κοκ, θα αναγκάσουν μαζικά τους Έλληνες να βγάλουν την περιουσία τους στο σφυρί, ή να την χαρίσουν στο δημόσιο ταμείο που πίσω του καραδοκούν κάθε λογής dealer και κερδοσκόποι.

Άλλωστε αυτό το νόημα είχε και το κεντρικό δημοσίευμα του τελευταίου τεύχους του Der Spiegel με τίτλο «το ψέμα της φτώχειας». Το περιοδικό καλεί τις χώρες της κρίσης, Κύπρο, Ισπανία, Ιταλία, Ιρλανδία, Πορτογαλία και Ελλάδα, να βασίζονται στις δικές τους δυνάμεις για να μειώσουν τα χρέη τους, χρησιμοποιώντας τα περιουσιακά στοιχεία των πολιτών τους περισσότερο από ό,τι έχουν κάνει μέχρι σήμερα. Το περιοδικό, αναφερόμενο σε έκθεση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας που θέλει τα νοικοκυριά των χωρών του νότου περισσότερο πλούσια από τα γερμανικά, αφήνει αιχμές για το κατά πόσο είναι δίκαιο να επιβαρύνονται χώρες, όπως η Γερμανία, για τη διάσωση των χωρών της περιφέρειας τη στιγμή που εκείνες είναι σε θέση να βοηθήσουν μόνες τους τον εαυτό τους.

Το περιοδικό αναφέρει επίσης πως η Γερμανία βρίσκεται σε χαμηλότερη θέση της κατάταξης των περιουσιακών στοιχείων από την Κύπρο που είναι δεύτερη, την Ισπανία και την Ιταλία. Τα νούμερα που περιλαμβάνονται στο δημοσίευμα μοιάζουν εξωφρενικά, ιδιαίτερα αν αναλογιστεί κανείς τις σημερινές οικονομικές συνθήκες των χωρών αυτών, συμπεριλαμβανομένης και της χώρας μας. Για παράδειγμα, σύμφωνα με το δημοσίευμα, το μέσο γερμανικό νοικοκυριό έχει περιουσιακά στοιχεία που ανέρχονται σε 195.000 ευρώ, σχεδόν 100.000 ευρώ λιγότερο από τον μέσο νοικοκυριό στην Ισπανία. Για την Κύπρο το αντίστοιχο ποσό ανέρχεται στις 671.000 ευρώ, ενώ σε καλύτερη θέση από τη Γερμανία βρίσκονται η Ιταλία και η Γαλλία. Οι Γερμανοί φορολογούμενοι, τονίζει το περιοδικό, βλέπουν τα περιουσιακά τους στοιχεία να μειώνονται, ενώ οι κάτοικοι του Νότου όχι.

«Θα ήταν πιο λογικό – και δικαιότερο – οι χώρες που μαστίζονται από την κρίση να βασίζονται στις δικές τους δυνάμεις για να μειώσουν τα χρέη τους, χρησιμοποιώντας τα περιουσιακά στοιχεία των πολιτών τους περισσότερο από ό,τι έχουν κάνει μέχρι σήμερα,» προτείνει το δημοσίευμα. Τέλος, το Der Spiegel, χαρακτηρίζει τη στρατηγική αυτή άδικη καθώς υπάρχει ανισοκατανομή του βάρους και κινδυνολογεί λέγοντας ότι η υπερβολική πίεση μπορεί τελικά να λυγίσει όλο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.

Αν πάρουμε υπόψη μας το τι συνέβη στην Κύπρο και η ευκολία με την οποία φορτώθηκαν σε ιδιώτες καταθέτες οι ζημιές και η λεηλασία του χρήματος από τις τράπεζες, τότε δεν νομίζω ότι υπάρχει κανείς που να αμφιβάλει το πόσο ξεδιάντροπα ορέγονται οι δανειστές και κυρίως οι Γερμανοί τις ιδιωτικές περιουσίες των πολιτών. Ιδίως που τώρα η Γερμανία αναγκάζεται να παραδεχθεί ανοιχτά ότι βυθίζεται όλο και περισσότερο στην κρίση, καθώς δεν μπορεί να αποφεύγει πλέον την ύφεση της ευρωζώνης. Το γεγονός ότι η Γερμανική οικονομία παρουσιάζει ακόμη και επίσημα σημάδια στασιμότητας, ίσως και ύφεσης, με το ιδιωτικό χρέος να καλπάζει και τα ομόσπονδα κρατίδιά της να αντιμετωπίζουν το άμεσο ενδεχόμενο πτώχευσης τουλάχιστον των κεντρικών τους δήμων, σημαίνει ότι οι πιέσεις της προς τις χώρες του νότου θα αυξηθούν, θα γίνουν πιο ασφυκτικές. Καθώς η Γερμανία θα βυθίζεται στην ύφεση, τόσο θα αυξάνονται οι ορέξεις της να κανιβαλήσει τα περιουσιακά στοιχεία των άλλων πιο αδύνατων οικονομιών, ιδίως του Νότου.

Έτσι η κυβέρνηση των δοσιλόγων και η αντιπολίτευση της συμμορίας του ευρώ ετοιμάζονται να τους διευκολύνουν. Η Γερμανία ήδη ετοιμάζεται για το ενδεχόμενο κατάρρευσης του ευρώ. Συσσωρεύει τεράστιες ποσότητες χρυσού προκειμένου να αποτρέψει την κατάρρευση την οικονομίας της και να υποστηρίξει την μετάβαση σε ένα νέο νόμισμα με παγκόσμιο εκτόπισμα. Όμως η Γερμανία δεν θα εγκαταλείψει το ευρώ. Ούτε θα το αφήσει να πεθάνει, όπως του αξίζει, πριν ολοκληρώσει τον κανιβαλισμό όλων των άλλων ευάλωτων οικονομιών της ευρωζώνης.

Η κρίση του ευρώ έχει μπει σε νέα φάση. Έχει πυροδοτήσει έναν αγώνα ζωής και θανάτου ανάμεσα στα κράτη μέλη της ευρωζώνης. Οι μεγάλες οικονομίες πασχίζουν να επιβιώσουν σε βάρος των πιο αδύναμων με την Γερμανία να προσπαθεί να κανιβαλήσει όποιον μπορεί. Τα επιτελεία του ευρώ γνωρίζουν πολύ καλά ότι το κοινό νόμισμα δεν είναι πια βιώσιμο. Συντηρείται, αφενός, από τις τεράστιες ενέσεις ρευστότητας της ΕΚΤ και, αφετέρου, από την ασφυκτική πολιτική πίεση του πολιτικού καθεστώτος εντός της ευρωζώνης. Ο ανταγωνισμός στο αμέσως επόμενο διάστημα θα γίνει πιο αμείλικτος και οι ορέξεις των Γερμανών ακόμη πιο αφύσικες και σαδιστικές. Και όσο η έξοδος από το ευρώ θα γίνεται όλο και πιο δελεαστική για τους λαούς, ιδίως του Νότου, τόσο θα πολώνεται η κατάσταση και η συμμορία του ευρώ θα γίνεται όλο και πιο επιρρεπής σε λύσεις απελπισίας προκειμένου να γλυτώσει την οργή της κοινωνίας. Η επιβολή ενός ανοιχτά φασιστικού καθεστώτος όπου η καταστολή στο όνομα της διατήρησης του ευρώ μέχρις ότου ολοκληρωθεί ο κανιβαλισμός των αδύναμων χωρών και λαών από τη νέα Άρια φυλή των αγορών, θα γίνει ο υπέρτατος νόμος της ευρωζώνης.

 

ΓΗ ΚΑΙ ΥΔΩΡ ΕΔΩΣΑΝ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ

 

Η Ελλάδα θα είναι το πρώτο θύμα. Το έδαφος έχει προετοιμαστεί. Οι πολιτικές δυνάμεις έχουν αλωθεί. Καμιά από αυτές δεν είναι σε θέση, ούτε θέλει να σηκώσει το μπαϊράκι της εθνικής απελευθέρωσης από το νέο ζυγό που οδηγεί την χώρα και τον λαό της στον τάφο. Κανείς δεν νοιάζεται για αυτό που θα συμβεί τους επόμενους λίγους μήνες και για την ολοκληρωτική κατάρρευση της χώρας υπό καθεστώς κατοχής. Όλοι τους έχουν δώσει γη και ύδωρ στο νέο κατακτητή. Άλλοι γιατί έτσι συνηθίζουν μια ολόκληρη ζωή. Και άλλοι γιατί δεν τους αφορά καν. Αρκεί να συνεχίσουν να υφίστανται οι ίδιοι χάρις στις κρατικές και τραπεζικές χρηματοδοτήσεις. Τι τους νοιάζει η πατρίδα αφού αυτοί είναι υπεράνω, είναι «διεθνιστές» και μάλιστα αριστεροί. Κι επομένως ως «διεθνιστές» δεν τους νοιάζει η ιθαγένεια του κράτους, της εξουσίας, ή των τραπεζών που τους εξασφαλίζει την χρηματοδότησή τους. Το χρήμα δεν έχει πατρίδα κι επομένως ούτε κι όσοι εξαρτούν την πολιτική τους ύπαρξη από αυτό.

Το μόνο ερώτημα που έχει απομείνει ανοιχτό είναι η στάση του λαού. Θα βρει τον εαυτό του έγκαιρα, ή θα αφήσει να τον οδηγήσουν στο εμφύλιο σπαραγμό που σχεδιάζουν οι συμμορίτες του ευρώ; Θα ανακαλύψει την σημασία της δική του ενότητας προκειμένου να διεκδικήσει την χώρα του, την πατρίδα του, ή θα διχαστεί ανάμεσα σε μια δοτή αριστερά που ζητά αυτοδυναμία για να ξεπουλήσει με την σειρά της την χώρα και σε μια ναζιστική ακροδεξιά, που προσπαθεί να μαγαρίσει την ελληνική σημαία, όπως οι πρόγονοί της μαγάρισαν την στολή του τσολιά με τον αγκυλωτό; Θα αφήσει ξανά ο ελληνικός λαός να τον οδηγήσουν σε εμφύλιο δοτές, ανάξιες και πουλημένες ηγεσίες; Μόνο και μόνο για να τον λεηλατήσουν με την ησυχία τους και να κανιβαλίσουν τον ίδιο και την χώρα του οι σύγχρονοι ναζί του ευρώ; Ίδωμεν. Πάντως, ο καιρός γαρ εγγύς!

 

ΠΗΓΗ: Δημοσιεύτηκε στο Χωνί, 21 Απριλίου 2013. Το είδα: Τρίτη, 23 Απριλίου 2013, http://dimitriskazakis.blogspot.gr/2013/04/blog-post_23.html

Οι βιαστές

 

Του Στάθη (Σταυρόπουλου)*

 

Η συκοφαντία είναι τέχνη αρχαιοτάτη. Σκοτώνει ακαριαία όπως το δηλητήριο της κόμπρας ή αργά και μεθοδικά, αλλά το ίδιο αποτελεσματικά όσον οι μελετημένες δόσεις του αρσενικού.

Ιδιαιτέρως εναντίον των γυναικών έκπαλαι η συκοφαντία, αλλά και στις ημέρες μας είναι ακόμα πιο θανατηφόρα, διότι γαργαλάει κι ενεργοποιεί ανδρικούς ατταβισμούς, αρχετυπικούς και δασύτριχους.

Η κυρία Ζωή Κωνσταντοπούλου βρίσκεται στο στόχαστρο τέτοιων συκοφαντιών από την πρώτη στιγμή της εισόδου της στον πολιτικό στίβο, όταν απέδειξε αμέσως ότι είναι αυτόφωτη, με τις επιχειρήσεις λάσπης εναντίον της να κορυφώνονται, όταν η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ ορίσθηκε απ' το κόμμα της μέλος στην Προανακριτική Επιτροπή της Βουλής για τη λίστα Λαγκάρντ.

Η πρώτη (και κατ' εμέ κορυφαία) συκοφαντία εναντίον της κυρίας Κωνσταντοπούλου δεν αφορούσε στην πολιτική της στάση, αλλά στην επιστημονική της συγκρότηση, την επαγγελματική της υπόσταση και την ηθική της ακεραιότητα. Έτσι ώστε η φθορά της κυρίας Κωνσταντοπούλου ως φυσικού και δημοσίου προσώπου να κάνει εύκολη την ακύρωσή της ως πολιτικού.

Κατηγορήθηκε λοιπόν η Ζωή ως συνήγορος βιαστών. Κι επιπροσθέτως ότι, ως συνήγορος, μετήλθε αμφιλεγόμενων δικονομικών μεθόδων, προκειμένου να παρατείνει χρονικώς την εκδίκαση της υπόθεσης που είχε αναλάβει.

Κατήγορος: η οργάνωση γυναικών του ΠΑΣΟΚ, ο κατάλληλος δηλαδή ευαίσθητος χώρος (γυναίκες γαρ) του πιο «ευαίσθητου» σε θέματα ισονομίας και ισηγορίας κόμματος από γενέσεως νεοελληνικού κράτους – του ΠΑΣΟΚ.

(Ειρήσθω εν παρόδω, ότι η φυτιλιά της κατηγορίας αποδόθηκε σε «συντρόφισσες» της Ζωής από τον ΣΥΡΙΖΑ, φυτιλιά την οποίαν «ανέδειξαν» στη συνέχεια οι γυναίκες του ΠΑΣΟΚ, ούτως ώστε η κατηγορία να φανεί πιο πειστική.)

Αυτοί όμως που εξαπέλυσαν τέτοιες κατηγορίες όφειλαν να γνωρίζουν (καθώς μάλιστα συχνά-πυκνά αναφέρονται στον «νομικό πολιτισμό») ότι ένας «βιαστής» δικαιούται συνήγορο υπεράσπισης.

Όφειλαν επίσης να γνωρίζουν (πόσω μάλλον καθώς μονίμως, συνεχώς κι ανελλιπώς καταφέρονται εναντίον του λαϊκισμού) ότι δεν υπήρχε κανείς «βιαστής», αλλά κάποιος κατηγορούμενος για βιασμό, κάτοχος, όπως όλοι μας, του τεκμηρίου της αθωότητος, ώσπου η Δικαιοσύνη να αποφανθεί.

Στοιχειώδη πράγματα. Ναι, αλλά όχι για τους συκοφάντες. Κι εν προκειμένω για τον κ. Βενιζέλο, ο οποίος αναφέρθηκε από το βήμα της Βουλής απαξιωτικά κατά της κυρίας Κωνσταντοπούλου, μιας υπερασπίστριας βιαστών. Τόσον καλά, αλλά όχι μόνον! Διότι και η άλλη κατηγορία κατά της κυρίας Κωνσταντοπούλου, ότι δηλαδή χρησιμοποιούσε δικονομικά τεχνάσματα για να αποφύγει την εκδίκαση της υπόθεσης, κατέπεσε βροντωδώς.

Από τον ίδιο τον αντίδικό της δικηγόρο στην ίδιαν αυτήν υπόθεση. Όπου ο άνθρωπος (μάλιστα ΠΑΣΟΚ το θρήσκευμα) εξήγησε δημοσίως ότι για τις υπαρκτές καθυστερήσεις δεν ευθυνόταν η κυρία Κωνσταντοπούλου, αλλά τα κρατούντα στις αίθουσες και τα πινάκια, περί της δυσπραγίας των οποίων όλοι γνωρίζουμε.

Κατόπιν τούτων, όλοι πιστεύαμε ότι η υπόθεση έληξε, ξεκαθαρίστηκε, ο διαιτητής σφύριξε τη λήξη. Αμ δε!

Σαν να μην άκουσε τίποτα ο κ. Πρετεντέρης, σαν να μη διάβασε τίποτα για όλα αυτά, πήρε την «υπόθεση» και την ξανάγραψε στη στήλη του στα «ΝΕΑ», σε ένα απ' τα πιο αισχρά συκοφαντικά κείμενα στην ιστορία του ελληνικού Τύπου.

Δεν πά' να λέει η νομική δεοντολογία, δεν πά' να υπαγορεύει το δικανικό σύστημα, δεν πά' να παραδέχεται ο αντίδικος της Ζωής το δίκιο της, η συκοφαντία έπρεπε να συνεχισθεί (λέγε-λέγε-λέγε, που έλεγε και ο Γκαίμπελς, κάτι θα μείνει), ανέλαβε λοιπόν ο κ. Πρετεντέρης και συνέχισε ο κ. Βενιζέλος – όλα αυτά πριν λίγο καιρό, αλλά οι συκοφαντίες προς πάσαν κατεύθυνση δεν τελείωσαν, συνεχίζονται.

Μόλις προ τριών-τεσσάρων ημερών ο κ. Βενιζέλος, καθ' έξιν πλέον συκοφάντης, συκοφάντησε την επανεκδοθείσα «Ελευθεροτυπία» ως «όργανο κόμματος» (κατά την κατάθεσή του στην Προανακριτική). Σε επανειλημμένες αιτιάσεις της εφημερίδας προς τον κ. Βενιζέλο να «ονομάσει το κόμμα» που εννοεί αλλοιώς «είναι κοινός συκοφάντης» ο κ. Βενιζέλος κάνει την πάπια, αποδεικνύοντας ότι όντως είναι ένας «κοινός συκοφάντης» – αν και, η ταπεινότης μου διαφωνώ με το «κοινός», διότι αντιθέτως είναι πολυτάλαντος (συκοφάντης) – τώρα, αναισχύντως, προσπαθεί να ταυτίσει την κυρία Ζωή Κωνσταντοπούλου με τον κ. Κασιδιάρη, τη Χρυσή Αυγή με τον ΣΥΡΙΖΑ – θα πει κάποιος: αυτό δεν είναι συκοφαντία, είναι πολιτική. Όχι, είναι συκοφαντική πολιτική, η πολιτική έχει πάντα πρόσημα, αριστερή, δεξιά, καθαρή, βρώμικη, εθνική, προδοτική – πάντα η πολιτική έχει πρόσημο.

Και η πολιτική που μετέρχεται ο κ. Βενιζέλος, όταν προτάσσει τη θεωρία των δύο άκρων ταυτίζοντας τον ΣΥΡΙΖΑ με τη Χρυσή Αυγή, είναι μια συκοφαντική πολιτική διότι η μόνη επαφή που έχουν τα δύο άκρα είναι όταν η θρασύδειλη γροθιά ενός Κασιδιάρη προσγειώνεται στο ανυπεράσπιστο πρόσωπο της κυρίας Κανέλλη.

Αυτό, που μόνον ένα φασιστοειδές γουρούνι μπορεί να κάνει, ουδεμία σχέση έχει με το ήθος της Αριστεράς και αυτό ο κ. Βενιζέλος το γνωρίζει, συνεπώς συνειδητά συκοφαντεί, διότι αυτός είναι ο μόνος δρόμος που του έχει απομείνει.

Η απαξίωση της Προανακριτικής είναι εκ των ων ουκ άνευ για το σύστημα και ως εκ τούτου η απαξίωση της κυρίας Κωνσταντοπούλου προϋπόθεση.

Ποιο είναι το σύστημα;

Αυτό που παρέστη στην παρουσίαση του βιβλίου Πρετεντέρη σύσσωμο, από τον κ. Σημίτη έως τον κ. Στουρνάρα, απ' την κυρία Δαμανάκη και τον κ. Κουβέλη έως όλους τους πολιτικούς θαμώνες της Μεγάλης Βρετανίας – ένα σύστημα τρομακτικό και τρομερό από γραβατοφορεμένους φονιάδες των μισθών, από αρπακτικά σπιτιών, από φορομπήχτες και διαπλεκόμενους, το σύστημα που υπηρετεί ο κ. Βενιζέλος και ο κ. Σαμαράς όταν εξετάζει ο κ. Σαμαράς τον κ. Βενιζέλο αν είναι ένοχος για το στικάκι, σαν να εξετάζει ο Γιωργάκης αν είναι ένοχος για το Μνημόνιο ο ίδιος.

Αλλά, όταν γράφεις ένα άρθρο 420 λέξεων για τον Τσάβες και λες 824 ψέματα για αυτόν, όπως έκανε σε άλλο μνημειώδες άρθρο του ο κ. Πρετεντέρης, σιγά που δεν θα την πέσεις στην κυρία Κωνσταντοπούλου γιατί υπερασπίζεται «βιαστές» (που, αυτοί, μπορεί να αποδειχθούν κι αθώοι, ενώ εσύ εν σχέσει με την αλήθεια, αποκλείεται).

Διότι τι άλλο από βιαστές της αλήθειας είναι οι συκοφάντες;

* email: stathis@enikos.gr

ΠΗΓΗ: Πρώτη καταχώρηση: 09/04/2013 – 08:00, http://www.enikos.gr/stathis/135307,Oi_viastes.html

Το ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών και το 1821 ή, αλλιώς, Το ταλέντο να χάνεις το δίκιο σου

 

Του Αλκιβιάδη Σωζόμενου

 

Πριν από μερικές μέρες, στο site του ΠΑΜΕ εκπαιδευτικών (www.edupame.gr) εμφανίστηκε μια επιστολή προς τους μαθητές, η οποία έχει τη φιλοδοξία να αναδείξει το «αληθινό» νόημα της 25ης Μαρτίου και τη σημερινή σημασία του για το λαϊκό κίνημα. Η ίδια επιστολή, που αναδημοσιεύτηκε στον κυριακάτικο «Ριζοσπάστη» της 16ης Μαρτίου, υπήρξε το έναυσμα για την έναρξη συζητήσεων σε έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης και έγινε στόχος επιθέσεων από ποικίλους αντιδραστικούς κύκλους.

Αξιέπαινη, οπωσδήποτε, η πρωτοβουλία των εκπαιδευτικών του ΠΑΜΕ, με πυρήνα τους κομμουνιστές εκπαιδευτικούς, να ανοίξουν μια συζήτηση με τους μαθητές, για το κομβικό, για την ιστορία της Ελλάδας (ενδεχομένως και του κόσμου) γεγονός και, μάλιστα, σε μια εποχή που η σχολική ιστοριογραφία βρίσκεται στην … εντατική και η επίθεση, από την  πλευρά της άρχουσας τάξης στην ιστορική μνήμη εντείνεται και οξύνεται. Θα περίμενε δε κανείς, γνωρίζοντας και τη μεγάλη ιστοριογραφική παράδοση του ίδιου του ΚΚΕ, σε σχέση με την Επανάσταση του `21, αλλά και την εν γένει παράδοση της μαρξιστικής ιστοριογραφίας στην Ελλάδα, ότι το κείμενο θα συνδύαζε με άρτιο τρόπο την αποτύπωση των ιστορικών πραγματικοτήτων του 19ου αιώνα, τη διδαχή των νομοτελειών της ιστορίας, με το σήμερα∙ θα περίμενε επίσης να δει ένα κείμενο που το ύφος του θα χαρακτηρόταν από καλλιέπεια και επιστημονικότητα, ένα κείμενο παιδαγωγικά ελκυστικό.

Η ανάγνωση ωστόσο του κειμένου επιφυάσσει μια πολύ δυσάρεστη έκπληξη: η – ας την πούμε – ιστοριογραφική παρέμβαση των εκπαιδευτικών του ΠΑΜΕ δεν είναι παρά ένα κείμενο κακογραμμένο, ασύντακτο, χωρίς λογική δομή, που δεν διακρίνει ανάμεσα στο κύριο και το επουσιώδες. Ένα συνονθύλευμα από κακοχωνεμένες επεξεργασίες των κλασικών μαρξιστών ιστορικών και ιστοριοδιφών που ούτε στους εφιάλτες τους δεν φαντάζονταν τη μεταχείριση που επεφύλαξαν στις απόψεις τους οι … επίγονοί τους (;). Ένα κείμενο γραμμένο σε ύφος … καφενέ, όπου διάφοροι δοκησίσοφοι μεταξύ πρέφας, κολτσίνας και ούζου εκφράζουν άποψη επί παντός του επιστητού και άλλων τινών. Εννοείται ότι οι θαμώνες των καφενείων απανταχού της επικράτειας καλά κάνουν: δείγμα υγείας είναι αυτές οι συζητήσεις, κατάλοιπο της αρχαίας αγοράς. Δεν επιτρέπεται όμως αυτό το ύφος να υιοθετείται από κομμουνιστές επιστήμονες που εντέλλονται να υπηρετήσουν την επιστημονική και ιστορική αλήθεια, από την πλευρά της υπεράσπισης των πρωτοπόρων κοινωνικών δυνάμεων του καιρού μας. Δεν επιτρέπεται σε παιδαγωγούς που έχουν πίσω τους την  παράδοση του Γληνού, του Παπαμαύρου, της Ιμβριώτη.

Πέρα όμως από το ύφος και την αντιεπιστημονικότητα του κειμένου, υπάρχει ένα πολύ πιο σοβαρό πρόβλημα: η απόλυτη υποταγή της ιστορικής πραγματικότητας στις σύγχρονες ιδεολογικές και πολιτικές ακροβασίες της καθοδήγησης του ΚΚΕ. Για να γίνω πιο σαφής, θα παραθέσω, κατά παράγραφο, τα επίδικα τμήματα της επιστολής (με έντονα γράμματα) και θα τα συνοδεύσω με τις δικές μου παρατηρήσεις και σχόλια. Ο σύνδεσμος είναι, βεβαίως, στη διάθεση των αναγνωστών του «Εργατικού Αγώνα», ώστε να επιβεβαιώσουν ότι τα αποσπάσματα παρατίθενται ακριβώς όπως είναι γραμμένα αλλά και να διαβάσουν ολόκληρη την επιστολή. [1]

«Αγαπητέ μαθητή, μαθήτρια

Ίσως έχεις βαρεθεί να ακούς συνέχεια για επετείους και γιορτές, ειδικά σήμερα που η πολιτική της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του συστήματος των εφοπλιστών, των επιχειρηματιών κάνουν επίθεση στη ζωή σου και στην οικογένειά σου.

Κράτα όμως το εξής: ό,τι επίθεση και να σου κάνουν, δε θα σταματήσουν ποτέ να στοχεύουν στο μυαλό σου. Γι' αυτό σου λένε ψέματα και μισές αλήθειες και για την 25^η Μαρτίου, όπως κάνουν και για την 28^η Οκτώβρη αλλά και για το Πολυτεχνείο».

Αντιπαρέρχομαι το ύφος και τις ασυνταξίες. Θα ήθελα όμως να σχολιάσω δύο πράγματα. Πρώτα – πρώτα, οι συντάκτες του κειμένου έχουν σίγουρα οποιαδήποτε σχέση με την εκπαιδευτική διαδικασία; Η επιστολή απευθύνεται σε μαθητές, σε παιδιά, δηλαδή, από έξι έως 18 χρονών. Πόσο «πατάει» πάνω στη ζωή, πόσο ανταποκρίνεται στο γνωσιολογικό και συνειδησιακό πεδίο αυτών των ηλικιών, μια πιθανή σύνδεση των σημερινών προβλημάτων της ελληνικής οικογένειας με την «ανία» των γιορτών και των επετείων; Ή να υποθέσουμε ότι, προ κρίσης, τις σχολικές γιορτές παρακολουθούσε η σχολική κοινότητα με σεβασμό και προσήλωση; Δυστυχώς, η επίθεση ενάντια στην ιστορική μνήμη, έχει κάνει – και εδώ – πολύ καλά τη δουλειά της …

Η δεύτερη παράγραφος, ωστόσο, γεννά άλλου είδους ενστάσεις και ερωτηματικά; Ποιοι είναι αυτοί που λένε τα ψέματα και τις μισές αλήθειες; Η απάντηση, στην πραγματική ζωή, δεν είναι τόσο σαφής και συγκεκριμένη όσο – θέλω να ελπίζω – στο  μυαλό του συντάκτη: αν εννοεί την άρχουσα τάξη και τη σχολική ιστοριογραφία έχει καλώς (για να είμαι μάλιστα δίκαιος, οφείλω να πω ότι παρακάτω η επιστολή αναφέρεται στα σχολικά βιβλία). Η έλλειψη όμως υποκειμένου στη συγκεκριμένη πρόταση φοβάμαι ότι «τσουβαλιάζει» και τους εκπαιδευτικούς: ακόμη και τους κομμουνιστές ή εν γένει προοδευτικούς εκπαιδευτικούς που με μόχθο και σε αντίξοες συνθήκες προσπαθούν να διδάξουν την ιστορική αλήθεια, είτε μέσα από το μάθημα, είτε με τη διοργάνωση των σχολικών εορτών.

Ο συντάκτης της επιστολής επιλέγει να  ξεκινήσει την αντιπαράθεση με την επίσημη ιστοριογραφία, ασχολούμενος με την ημερομηνία της Επανάστασης, η οποία καθιερώθηκε – όντως – μεταγενέστερα, για να ταυτιστεί με τη θρησκευτική γιορτή του Ευαγγελισμού και να αποκτήσει το γεγονός θρησκευτική χροιά.

Η – ορθή – αυτή παρατήρηση δεν μπορεί, κατά τη γνώμη μου, να είναι το κύριο σημείο σε μια μαρξιστική ανάγνωση της ημέρας ούτε μπορεί να αποτελεί το αφετηριακό σημείο της αντιπαράθεσης με την αστική ιστοριογραφία.

Αμέσως παρακάτω, η επιστολή προσπαθεί να οριοθετήσει τις κοινωνικές δυνάμεις που πήραν μέρος στην ελληνική επανάσταση. Εδώ λοιπόν μας λέει, μεταξύ άλλων, τα εξής:

(…) «Ένας από τους κοτζαμπάσηδες, δηλαδή τους έλληνες άρχοντες της εποχής, είπε «κάλλιο οι Τούρκοι κι ο ραγιάς υπόδουλος, παρά λεύτερο έθνος με το λαό να' χει δικαιώματα»!

Ποιοι ήταν οι έλληνες άρχοντες της εποχής; Τι σημαίνει «κοτζάμπασης»; Ποιος είναι ο συγκεκριμένος κοτζάμπασης και σε ποια πηγή αναφέρεται αυτή η φράση; Και το ότι ένας κοτζάμπασης είπε τη συγκεκριμένη φράση, στοιχειοθετεί τη στάση ενός ολόκληρου κοινωνικού στρώματος; Στη βάση αυτής της μεθοδολογίας, θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι ένας άλλος «κοτζάμπασης», ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης, απελευθέρωσε την Καλαμάτα! Η περιπτωσιολογία δεν συνιστά συγκρότηση ιστορικής γνώσης (ανεξάρτητα από το γεγονός ότι όντως οι κοτζαμπάσηδες ανήκουν στα συντηρητικά στρώματα που πήραν μέρος στην επανάσταση, εκείνα που επιθυμούν να διατηρήσουν και στο υπό σύσταση κράτος τα προνόμια που είχαν επί οθωμανικής κυριαρχίας).

Και συνεχίζει το κείμενο, μερικές παραγράφους παρακάτω:

(…) «Η επανάσταση του 1821 ήταν σύγκρουση με τον Οθωμανικό Δεσποτισμό και συνδέονταν με την απελευθέρωση.  Όλοι οι Έλληνες δεν ήταν υπέρ της επανάστασης. Μάλιστα υπήρχαν Έλληνες που ήταν μέρος του Οθωμανικού Συστήματος εξουσίας».

Είναι εντελώς σαφές ότι η επανάσταση του 1821 δεν ήταν απλώς σύγκρουση με τον Οθωμανικό Δεσποτισμό ούτε απλώς συνδεόταν με την απελευθέρωση. Αυτή η έρμη η απελευθέρωση δεν έχει κανένα επιθετικό προσδιορισμό; Τι να ήταν άραγε; Κοινωνική; Ψυχολογική; Μήπως … σεξουαλική; Κερδίζει το κουϊζ όποιος απαντήσει ότι η απελευθέρωση ήταν εθνική, αλλά η χρήση του όρου συνεπάγεται … πιπέρι στο στόμα από την «αντιεθνικιστική» καθοδήγηση. Στο ζήτημα όμως αυτό θα επανέλθω αναλυτικά παρακάτω.

Και συνεχίζει ο ρέκτης συντάκτης του πονήματος:

(…) «Στην επανάσταση του 1821 δεν ήταν όλοι οι Έλληνες μαζί γιατί είχε κοινωνικό χαρακτήρα».

Είναι σαφές ότι οι συντάκτες της επιστολής αποφεύγουν όπως ο διάβολος το λιβάνι τους όρους «εθνικός» και «εθνικοαπελευθερωτικός».

Το σύνολο ωστόσο των μαρξιστών και κομμουνιστών ιστορικών θεωρεί την επανάσταση του 1821 ως εθνικοαπελευθερωτική. Και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς, στις αρχές του 19^ου αιώνα, όταν συγκροτούνται τα έθνη και διεκδικούν είτε την εθνική τους χειραφέτηση είτε την εθνοκρατική τους ολοκλήρωση. Εξ άλλου, μια από τις βασικές αρχές του Διαφωτισμού του 18^ου αιώνα, είναι ακριβώς η Αρχή των Εθνοτήτων, σύμφωνα με την οποία κάθε έθνος οφείλει να έχει δική του κρατική οντότητα. Στη μεγάλη γαλλική επανάσταση, η αρχή των εθνοτήτων (καθώς ή Γαλλία ήταν ήδη συγκροτημένο έθνος – κράτος) δεν εκφράστηκε με την πάλη για εθνική απελευθέρωση, αλλά με τη συγκρότηση του εθνικού στρατού, κατ` αρχήν ως στρατού εθελοντών και σε αντιπαράθεση με τους μισθοφορικούς στρατούς του μεσαίωνα. Ένας τέτοιος στρατός, αποτελούμενος από τους «αβράκωτους» της επανάστασης, που τραγουδούσαν τη «Μασσαλιώτιδα» πέτυχε, το 1792, μια περήφανη νίκη πάνω στους συνασπισμένους στρατούς των φεουδαρχιών της Ευρώπης, αποδεικνύοντας την ανωτερότητα του νέου οικονομικο – κοινωνικού σχηματισμού πάνω στον ιστορικά απερχόμενο.

Στον υπό οθωμανική κυριαρχία ελλαδικό χώρο, η αρχή των εθνοτήτων βρήκε την πληρέστερη αποτύπωσή της, αν και προηγουμένως υπήρξαν εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα, τόσο στα Βαλκάνια (εξέγερση των Σέρβων το 1808) όσο και εκτός χερσονήσου, για παράδειγμα στην Ιταλία και στην Ισπανία, αλλά και στις χώρες της Λατινικής Αμερικής.

Ο κυρίως εθνικοαπελευθερωτικός χαρακτήρας της επανάστασης το `21 δεν αναιρεί καθόλου τις κοινωνικές παραμέτρους του, ίσα – ίσα τις τονίζει. Κατά το 19^ο αιώνα, φορέας της εθνικής ιδέας, της ιδέας της εθνικής χειραφέτησης είναι η προοδευτική, την εποχή εκείνη, αστική τάξη. Εννοείται ότι το σχήμα αυτό, ισχύει και για το αγωνιζόμενο ελληνικό έθνος, το οποίο, κατά τη διάρκεια της Οθωμανικής κυριαρχίας, διασχίζεται κάθετα από κοινωνικές τάξεις και στρώματα. Για να εξετάσουμε ποιες είναι αυτές οι κοινωνικές τάξεις και τα κοινωνικά στρώματα, θα πρέπει να δούμε πρώτα μέσα σε ποιο οικονομικό και κοινωνικό πλαίσιο αυτά συγκροτούνται.

Το οθωμανικό καθεστώς είναι δεσποτικό και σκληρό. Η σκληρότητά του οφείλεται στον έντονα συντηρητικό χαρακτήρα των κοινωνικών δομών της αυτοκρατορίας (φεουδαρχία). Επί πλέον, το γεγονός ότι η οικονομία της αυτοκρατορίας παραμένει αγροτική – φεουδαρχική, σε μια εποχή που ο υπόλοιπος κόσμος βαδίζει προς τον καπιταλισμό, καθώς και το γεγονός ότι η αυτοκρατορία είναι υποχρεωμένη να συναλλάσσεται με εκχρηματισμένες οικονομίες, δημιουργεί στην Πύλη (τη σουλτανική διοίκηση) άσβεστη δίψα για χρήμα: έτσι, η συντριπτική πλειοψηφία των φόρων είναι σε χρήμα, κάτι που δυσκολεύει αφάνταστα τους υπηκόους της αυτοκρατορίας. Κυριότερος και πιο γνωστός φόρος είναι το χαράτσι (κεφαλικός φόρος) που αφορά όλους τους άρρενες κατοίκους της αυτοκρατορίας.

Μετά την τουρκική κατάκτηση, οι έλληνες αναδιπλώνονται από τους παραδοσιακούς χώρους όπου ζούσαν (πεδιάδες – παράλια) προς τα βουνά και τα νησιά. Εκεί, ελλείψει εκτεταμένων εδαφών προς καλλιέργεια, στρέφονται κυρίως προς τη βιοτεχνία και το εμπόριο (θαλασσινό και εμπόριο με καραβάνια μέσω των ορεινών δρόμων). Το ελληνικό εμπόριο στηρίζεται από την οθωμανική διοίκηση, (γι` αυτό παρέχονται και ειδικά φορολογικά προνόμια σε ορισμένες περιοχές) ακριβώς επειδή οι ίδιοι οι οθωμανοί δεν ασχολούνται με αστικές οικονομικές δραστηριότητες, αλλά μόνο με τον πόλεμο και, κατά δεύτερο λόγο, με τη διοίκηση. Εξ άλλου, και στη διοίκηση, χρησιμοποιούν το ελληνικό στοιχείο της Κωνσταντινούπολης.

Μέσα σε αυτό το οικονομικό και κοινωνικό πλαίσιο διαμορφώνονται οι κοινωνικές τάξεις και τα στρώματα του ελληνισμού που, σχηματικά, είναι τα εξής:

– Φαναριώτες. Πρόκειται για την εμπορική και διοικητική αριστοκρατία των ελλήνων της Κωνσταντινούπολης (πήραν το όνομά τους από τη συνοικία Φανάρι, όπου και διαβιούσαν). Οι οθωμανοί τους χρησιμοποιούσαν σε υψηλές διοικητικές θέσεις, σημαντικότερες από τις οποίες είναι: α) μεγάλος δραγουμάνος της Πύλης (υπουργός εξωτερικών της αυτοκρατορίας), β) δραγουμάνος του στόλου (υπαρχηγός του στόλου), γ) ηγεμόνας στην ημιαυτόνομη περιοχή της Μολδοβλαχίας, δηλαδή στη σημερινή Ρουμανία, από τις αρχές του 18^ου αιώνα).

– Τσιφλικάδες, εκμισθωτές φόρων, τοπάρχες: δεν πρόκειται για ενιαία κοινωνική τάξη, αλλά για κοινωνικά στρώματα που χαρακτηρίζονται είτε από μεγάλη οικονομική επιφάνεια είτε από την εμπλοκή τους με τον οθωμανικό κρατικό μηχανισμό, γι` αυτό και είναι ιδιαίτερα αντιπαθείς στους έλληνες.

– Αστική τάξη (υπό διαμόρφωση): έμποροι και καραβοκύρηδες που πλουτίζουν και προκόβουν. Όταν το οθωμανικό οικονομικό και διοικητικό πλαίσιο τους γίνεται ασφυκτικό, εγκαθίστανται στο εξωτερικό, όπου συγκροτούν ανθηρές οικονομικά παροικίες. Πρόκειται για την πιο ριζοσπαστική κοινωνική μερίδα του ελληνισμού που, αργότερα, θα καθοδηγήσει την ελληνική επανάσταση.

– Αγροτιά: εδώ, συμπεριλαμβάνονται οι ακτήμονες αγρότες, οι καλλιεργητές που έχουν μικρό δικό τους κλήρο και οι «κολλήγοι», οι εξαρτημένοι χωρικοί των τσφλικιών. Είναι το πιο καταπιεσμένο κοινωνικό στρώμα και, γι` αυτό το λόγο, το πιο μαχητικό στη διάρκεια της επανάστασης. Από τις γραμμές του, προέρχεται η «δύναμη κρούσης» της, δηλαδή τα αντάρτικά σώματα των κλεφτών.

Από όλες αυτές τις κοινωνικές δυνάμεις, εκείνοι που δεν παίρνουν μέρος στην επανάσταση και, μάλιστα, την εχθρεύονται ανοιχτά, είναι ο σκληρός πυρήνας της διοικητικής αριστοκρατίας της Κωνσταντινούπολης, μαζί και ο ανώτατος κλήρος. Ωστόσο (και, να γιατί ο ιστορικός δεν μπορεί να καταφεύγει στην περιπτωσιολογία) υπήρξαν Φαναριώτες οι οποίοι ανήκουν στα ριζοσπαστικά στοιχεία της επανάστασης, όπως για παράδειγμα ο αγνός και ριζοσπάστης πατριώτης Δημήτριος Υψηλάντης, παρά το – ρωσικό – τίτλο ευγενείας που έφερε.

Στην κυρίως Ελλάδα, οι τοπάρχες συμμετείχαν στην επανάσταση, για τούτο και ανέφερα παραπάνω το όνομα του πατριάρχη των Μαυρομιχαλαίων, Πετρόμπεη [2]. Είναι ωστόσο σαφές ότι κάθε κοινωνική τάξη και κάθε κοινωνικό στρώμα συμμετέχει στην επανάσταση από τη δική του ταξική σκοπιά και με την προσπάθεια να υποστηρίξει τα οικεία συμφέροντα στο υπό σύσταση κράτος. Οι τοπάρχες (και, μαζί τους, ο κλήρος) δεν θέλουν να χάσουν τα προνόμια που είχαν επί οθωμανών: μερίδα των εκπροσώπων της αστικής τάξης επιθυμεί διακαώς (και το καταφέρνει, μέσω των δανείων) να προσδέσει στενά το υπό σύσταση κράτος στο αγγλικό κεφάλαιο∙ [3] η αγροτιά παλεύει να εξασφαλίσει κλήρο.

Η πολυπλοκότητα των κοινωνικών αντιθέσεων κατά τη διάρκεια της επανάστασης βρίσκεται πίσω από την αρχική διαπάλη μεταξύ οπλαρχηγών (εκφραστών του αγροτικού στοιχείου) και Φιλικών (η πιο ριζοσπαστική πολιτικά μερίδα της αστικής τάξης) και προκρίτων (ας πούμε, για να συνεννοηθούμε, «κοτζαμπάσηδων») από την άλλη. Αποτελεί όμως και το υπόβαθρο των εμφυλίων πολέμων, κατά τους οποίους οι αντιπαραθέσεις και οι συμμαχίες είναι πάρα πολύ περίπλοκες και όχι πάντα αυτονόητες: κάποια στιγμή πολεμούν όλοι εναντίον όλων, οι ρουμελιώτες με τους πελοποννήσιους, οι πελοποννήσιοι με τους νησιώτες (κυρίως τους υδραίους) κλπ. Όσον αφορά δε το – μη ξεκαθαρισμένο ιστορικά – θάνατο του κορυφαίου στρατιωτικού ηγέτη της επανάστασης, του Γεώργιου Καραϊσκάκη, εδώ εμπλέκεται ένας παράγοντας που σχετίζεται μεν με τις εσωτερικές αντιπαλότητες αλλά και βρίσκεται πάνω από αυτές: η εμπλοκή της Μεγάλης Βρετανίας στα πράγματα της επαναστατημένης Ελλάδας. Αυτό όμως το εξαιρετικά σημαντικό, το πραγματικά κομβικό σημείο της ιστορίας (την εμπλοκή δηλαδή των μεγάλων δυνάμεων και την προσπάθειά τους να χειραγωγήσουν την επανάσταση), η επιστολή με αφορμή την οποία γράφεται αυτό το κείμενο το έχει αποστείλει στο χωνευτήρι μιας διαστημικής μαύρης τρύπας. Δεν ταιριάζει, βλέπετε, με το μοντέρνας κοπής ιδεολογικό (ου μην αλλά και ιστοριογραφικό) σχήμα της σημερινής καθοδήγησης του ΚΚΕ, σύμφωνα με το οποίο ο ξένος παράγοντας δεν έχει παίξει δα και κανένα σπουδαίο ρόλο στα ελληνικά πράγματα, από τότε που η Ελλάδα έγινε κράτος …

Η κοινωνική πραγματικότητα της επανάστασης λοιπόν και οι κοινωνικές της αντιθέσεις είναι εξαιρετικά περίπλοκες και, οπωσδήποτε, δεν χωράνε στο δυαδικό – μανιχαϊστικό σχήμα «κακός κοτζάμπασης (και ιεράρχης) vs «καλός λαός», ένα σχήμα, σε τελευταία ανάλυση, εντελώς αντιδιαλεκτικό. Προκρίθηκε όμως από τους συντάκτες της επιστολής είτε λόγω δραματικής έλλειψης ιστορικής και μαρξιστικής παιδείας, είτε για να γίνει αντιπαράθεση με σημερινά αστικά ιδεολογήματα περί εθνικής ενότητας, με παραδείγματα όμως παρμένα από άλλες εποχές και από άλλες κοινωνικοπολιτικές πραγματικότητες.

Εκεί όμως που πραγματικά «κεντάει» η επιστολή, είναι το παρακάτω απόσπασμα που παραθέτω αυτούσιο:

(…) «Στην επανάσταση του 1821 δεν πήραν μέρος μόνο ορθόδοξοι Χριστιανοί και Έλληνες το γένος. Πήραν μέρος, κατ' αρχήν, οι λεγόμενοι Φιλέλληνες, από το χώρο της Δυτικής Ευρώπης.

Εκτός από τους Φιλέλληνες, ωστόσο, πήραν μέρος στις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες και Βλάχοι, Μολδαβοί, Βούλγαροι, Αλβανοί, Σέρβοι, Τσιγγάνοι, Ούγγροι, Πολωνοί και άλλοι.

Ξέρεις άραγε ότι στα πλοία του Μιαούλη, το πλήρωμα δεν ήξερε καθόλου την ελληνική γλώσσα και ότι μιλούσε Αρβανίτικα;

Ξέρεις ότι οι επαναστάτες του 1821 δεν χωρίζανε το λαό σε Έλληνα και ξένο; Ο Ρήγας Φεραίος καλούσε Χριστιανούς και Τούρκους σε κοινό αγώνα για το γκρέμισμα της οθωμανικής κυριαρχίας και στη δημιουργία μιας Βαλκανικής Ομοσπονδίας».

Από πού να ξεκινήσει κανείς; Εννοείται ότι, στην ελληνική επανάσταση πήραν μέρος και οι φιλέλληνες, οι οποίοι είχαν ιδεολογικά κίνητρα για τη συμμετοχή τους αυτή. Ωστόσο, η επανάσταση είναι των ελλήνων και η δράση των προοδευτικών στοιχείων όλων των λαών στο πλευρό τους είναι επικουρική. Οπωσδήποτε δε είναι πρόωρο ιστορικά να μιλά κανείς για διεθνισμό, σε μια εποχή κατά την οποία ακόμη συγκροτούνται τα έθνη και υποστηρίζουν σθεναρά την ιδιοπροσωπεία τους.

Για να πάμε αμέσως παρακάτω, εκείνη η έρμη η εξέγερση στη Μολδοβλαχία πόσο κράτησε; Πόσους (ποσοστιαία και αριθμητικά) ντόπιους ή γειτονικούς πληθυσμούς συμπαρέσυρε; Πόση διάρκεια είχε η εξέγερση των λαών που αναφέρει η επιστολή; Τελικά, δηλαδή, κατά το συντάκτη της, η επανάσταση ήταν παμβαλκανική – κεντροευρωπαϊκή και όχι ελληνική; Και γιατί τα αντίστοιχα έθνη – κράτη συγκροτήθηκαν τόσο αργότερα από το ελληνικό;

Σε καμμία περίπτωση, δεν υποτιμώνται και δεν επιτιμώνται οι αναφερόμενοι λαοί, επειδή δεν πραγμάτωσαν τη δεδομένη ιστορική στιγμή τη δική τους εθνική χειραφέτηση. Στον ελληνικό κόσμο όμως συντελέστηκαν εκείνες οι κοινωνικές και οικονομικές διεργασίες που οδήγησαν στη διαμόρφωση αστικής τάξης και στη συνακόλουθη διατύπωση του αιτήματος για την εθνική απελευθέρωση. [4] Γι` αυτό, εξ άλλου, και το παμβαλκανικό όραμα του Ρήγα, μ` όλη την τεράστια σημασία του και τον προοδευτικό, πέρα ακόμη και από την ίδια την εποχή του, χαρακτήρα του, έμεινε κενό γράμμα και παρασύρθηκε, μαζί με τον – προδομένο από τους αυστριακούς και εκτελεσμένο από τους τούρκους εμπνευστή του – από τα νερά του Δούναβη…

Ως προς τη γλώσσα που μιλούσαν τα πληρώματα του Μιαούλη, είναι όντως γνωστό ότι δεν μιλούσαν ελληνικά αλλά αρβανίτικα. Αρβανίτικα επίσης μιλούσαν, κοντά έναν αιώνα αργότερα, τα πληρώματα που χρησιμοποιούσε ο – επίσης υδραίος – ναύαρχος Παύλος Κουντουριώτης, στη ναυαρχίδα του «Αβέρωφ», στη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων. Είναι μάλιστα γνωστό ότι το παράγγελμα «Πυρ!», δινόταν από τον Κουντουριώτη στα αρβανίτικα: «Βρας!» (υπάρχει και ομότιτλο ποίημα του Ανδρέα Εμπειρίκου). Ωστόσο, η γλώσσα, αν και ισχυρό, δεν είναι το απόλυτο κριτήριο για την ένταξη σε ένα έθνος: οι εμποροκαπεταναίοι της Ύδρας, πρωτοπόροι στη συγκρότηση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής στον ελλαδικό χώρο, υπήρξαν αντίστοιχα πρωτοπόροι και ως προς τη συγκρότηση εθνικής συνείδησης. Ο Ανδρέας Βώκος – Μιαούλης, που όντως μίλαγε αρβανίτικα, ονόμαζε τη ναυαρχίδα του στα χρόνια της επανάστασης «Θεμιστοκλής».

Το αριστούργημα της επιστολής είναι η αποστροφή ότι «οι επαναστάτες δεν χώριζαν το λαό σε έλληνες και ξένους» – όλα αυτά σε εποχή, επαναλαμβάνω, συγκρότησης των εθνών! Ο συντάκτης μεταφέρει αυτούσια την – ορθή – θέση για το σήμερα, ότι οι μετανάστες αποτελούν τμήμα της ελληνικής εργατικής τάξης στην ιστορική πραγματικότητα των αρχών του 19ου αιώνα. Σε αυτό το σημείο, το πόνημα αρχίζει να αποκτά λογική … Ρεπούση και «συνωστισμού». Και συνεχίζει ακάθεκτος ο συντάκτης:

«Η επανάσταση του 1821 δεν ήταν θρησκευτικός πόλεμος, ξεσηκωμός των Χριστιανών κατά των Μωαμεθανών.

Ήρθαν στιγμές που Έλληνες και Τούρκοι πολέμησαν μαζί, εναντίον των Βενετών, των Ισπανών και του Πάπα (και αντίστροφα), προτιμώντας οι Ελληνες ραγιάδες την τουρκική από τη δυτικοευρωπαϊκή φεουδαρχία, αφού η τελευταία υπήρξε κατά πολύ σκληρότερη της τουρκικής».

Μακριά από μένα κάθε θρησκευτικός και εκκλησιαστικός μύθος με τον οποίο η επίσημη, αστική ιστοριογραφία έχει περιβάλει το `21. Εννοείται (και είναι κοινός τόπος για τους ιστορικούς) ότι «Κρυφό Σχολειό δεν υπήρχε∙ είναι επίσης κοινός τόπος – και δεν θα αντιδικήσουμε εδώ με την επιστολή – ότι ο ανώτατος κλήρος δεν ήθελε την επανάσταση, ως βασικό συστατικό στοιχείο της οθωμανικής διοίκησης. Ωστόσο, αντικειμενικά, ως στοιχείο του εποικοδομήματος, της κοινής συνείδησης,  η θρησκεία και το δόγμα έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη συγκρότηση του ελληνικού έθνους. Πρώτα – πρώτα, γιατί το Πατριαρχείο (που απέκτησε για πρώτη φορά πολιτική ισχύ επί οθωμανικής κυριαρχίας) υπήρξε ο συνεκτικός κρίκος για τους ελληνόγλωσσους ορθόδοξους της αυτοκρατορίας: αλλά επίσης και γιατί η ιδιότητα του χριστιανού διαφοροποιούσε τους υπόδουλους από την εθνότητα που ασκούσε τη διοίκηση και που είχε μουσουλμανικό θρήσκευμα, ενώ το ίδιο συνέβαινε με το δόγμα στις λατινοκρατούμενες περιοχές του ελλαδικού χώρου.

Ως προς τον κοινό πόλεμο ελλήνων και τούρκων ενάντια στους δυτικούς κυριάρχους (και δεν μπορώ να μη σχολιάσω το «αντίστροφα»: τι ακριβώς εννοεί; Με … αντίστροφη σειρά;), υπάρχει μια ορθή διατύπωση: η σκληρότητα της δυτικοευρωπαϊκού τύπου φεουδαρχίας. Από εκεί και πέρα όμως, αρχίζει η τρικυμία εν κρανίω: συμμαχία με συνειδητά, ακόμη και ταξικά – επαναστατικά χαρακτηριστικά, όπως αυτά που υπαινίσσεται το κείμενο, μεταξύ ελλήνων και τούρκων εναντίον των δυτικών δυνάμεων δεν υπήρξε ποτέ. Υπήρξαν ιστορικά τέτοιου είδους «συμμαχίες» κατά τους πρώιμους αιώνες της οθωμανικής κατάκτησης, ήταν όμως αμφίπλευρες και, οπωσδήποτε, δεν είχε διαμορφωθεί ακόμη η εθνική συνείδηση. Αναφέρω, για παράδειγμα, τη «συμμαχία» του αγροτικού στοιχείου της Κρήτης με τους οθωμανούς, κατά τη διάρκεια των τουρκοβενετικών πολέμων, την ίδια περίοδο κατά την οποία οι αστοί (και, προφανώς, η αριστοκρατία) ήταν στο πλευρό των βενετών. Από την άλλη όμως πλευρά, ελληνικά πληρώματα πολέμησαν στο πλευρό του χριστιανικού στόλου στη ναυμαχία της Ναυπάκτου κατά των Οθωμανών (1571). Αυτού του είδους οι συμπράξεις (τουλάχιστον χριστιανών – τούρκων) φαίνεται να σταματούν με την  άλωση του Χάνδακα (1669).

Τι τμήμα της επιστολής που σχολίασα παραπάνω γράφτηκε με πρόσχημα να εξυπηρετήσει τη διαπάλη με τον αστικό εθνικισμό, ωστόσο ρέπει επικίνδυνα προς την άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος, δηλαδή τον κοσμοπολιτισμό. Η πραγματική αιτία είναι, θαρρώ, η αλλεργία που αισθάνεται ο πυρήνας της καθοδήγησης του ΚΚΕ που ασχολείται με ζητήματα ιστορίας και ιδεολογίας, μπροστά στον όρο «έθνος». Ας μην ξαναπούμε τα αυτονόητα: ο μαρξιστικός ορισμός του έθνους, διατυπωμένος από το Στάλιν βρίσκεται πάντα σε ισχύ. Και, οπωσδήποτε, η ιστορική κατηγορία «έθνος», δεν καταργείται βουλησιαρχικά, επειδή η ύπαρξή του θεωρείται βάση για την ανάπτυξη του εθνικισμού, πολλώ δε μάλλον όταν μιλάμε για το 19ο αιώνα, αιώνα ακριβώς των εθνικών χειραφετήσεων.

Η επιστολή κλείνει με τις αναμενόμενες προτροπές, με τις οποίες δεν θα μπορούσε κανείς να διαφωνήσει. Κάπου εκεί, προς το τέλος, ο συντάκτης της «θυμάται» να κάνει μνεία της «Ιεράς Συμμαχίας», μνημονεύοντάς την ως εκφραστή της τότε αντίδρασης. Το κύριο, δηλαδή η δυνατότητα ενός λαού να σπάσει ένα παγιωμένο, αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων, υποβαθμίζεται, ενώ αποσιωπάται ολωσδιόλου  ο ρόλος των δανείων. Η τοποθέτηση της συγκεκριμένης περί Ιεράς Συμμαχίας αποστροφής προς το τέλος του – μακροσκελέστατου – κειμένου, θαρρώ ότι σε ένα μαθητή (στον οποίο υποτίθεται ότι απευθύνεται) δεν λειτουργεί ως κατακλείδα, αλλά ακριβώς δηλώνει αυτή την υποβάθμιση.

Συμπερασματικά: η κάκιστη γραφή, το ανακάτεμα ιστορικών αληθειών με μη αφομοιωμένες ιστορικές πληροφορίες, αλλά, πάνω απ` όλα, η πλήρης υποταγή του κειμένου στα τελευταίας κοπής ιδεολογήματα της καθοδήγησης του ΚΚΕ, καθιστά το κείμενο αυτό αρνητική προσφορά στην ελληνική νεολαία. Δεν πρόκειται για ένα μαρξιστικό κείμενο, αλλά για ένα ιδιόρρυθμο υβρίδιο ρεπούσειας λογικής και αγοραίας αμπελοφιλοσοφίας. Το ίδιο το κείμενο τελειώνει με τη θρυλική στροφή από τον «Ύμνο του ΕΛΑΣ»:

«Με χίλια ονόματα μια χάρη – ακρίτας είτε αρματολός

Αντάρτης, κλέφτης, παλληκάρι – πάντα είν` ο ίδιος ο λαός».

Ο γράφων πιστεύει βαθειά στο νόημα αυτών των στίχων. Οι συντάκτες της επιστολής; 

 

Παραπομπές

 

[1] Επίσης, για κάθε «καλοπροαίρετο» θέλω  να τονίσω ότι, σε κάθε περίπτωση, η κριτική που γίνεται στο  εν  λόγω κείμενο εναντιώνεται επίσης στην κριτική που αυτό δέχτηκε από ακροδεξιούς – εθνικιστικούς κύκλους που, πάγια, και σε πείσμα της ιστορικής πραγματικότητας, αναπαράγουν και υπερασπίζονται μύθους όπως το «Κρυφό  Σχολειό», το «λάβαρο της Αγίας Λαύρας» κλπ. Αυτό γιατί, δυστυχώς, και στην άτυπη και στην ανοιχτή, επίσημη πολιτική διαπάλη, η καθοδήγηση του ΚΚΕ συνηθίζει τελευταία να κάνει όχι αντιπαράθεση με επιχειρήματα, αλλά δίκη προθέσεων.

[2] Η Μάνη ήταν ημιαυτόνομη περιοχή, οι άρχοντες της οποίας (ντόπιοι) έφεραν τον οθωμανικό τίτλο του μπέη. Στην άνυδρη και άγονη Μάνη, οι δυνατότητες για άσκηση οποιασδήποτε δημιουργικής οικονομικής δραστηριότητας ήταν εξαιρετικά περιορισμένες και έτσι οι μεγάλες οικογένειες που ηγεμόνευαν στην περιοχή ακολουθούσαν εξω – οικονομικές μεθόδους συσσώρευσης, με πρώτη και καλύτερη την πειρατεία. Οι μανιάτες ήταν ναυαγιστές, προκαλούσαν δηλαδή ναυάγια για να ληστεύουν  τους επιβάτες των πλοίων.

Ειδικώς η οικογένεια Μαυρομιχάλη ανήκει στην πιο συντηρητική πτέρυγα των επαναστατών και έμεινε στην ιστορία, μεταξύ άλλων, για την οξεία αντιπαράθεσή της με τον Ιωάννη Καποδίστρια, που οδήγησε στη δολοφονία του κυβερνήτη. Η αντιπαράθεση αυτή ήταν απόδειξη της τάσης των παλιών τοπαρχών να διατηρήσουν τα προνόμια που είχαν επί οθωμανικής κυριαρχίας.

[3] Ταυτόχρονα όμως, αυτή η κοινωνική μερίδα είναι και η πιο καταρτισμένη πολιτικά. Η συμβολή του – κατά τα άλλα μηχανορράφου και πιστά αγγλόφιλου – Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου στη συγκρότηση των συνταγμάτων της επανάστασης – εξαιρετικά ριζοσπαστικών για τα δεδομένα της εποχής – είναι εκ των ων ουκ άνευ.

[4] Παραπέμπω σε παλιότερο άρθρο μου στον «Εργατικό Αγώνα», με τίτλο «Η ελληνικότητα ως εξέγερση», όπου αναφέρω αναλυτικά τους παράγοντες που συνετέλεσαν στη διαμόρφωση του ελληνικού έθνους.

ΠΗΓΗ: Παρασκευή, 29 Μάρτιος 2013, Εργατικός Αγώνας

ΠΑΡΑΝΟΜΙΑ

 

Του Θύμιου Καλαμούκη

 

Νιώθω ότι είμαι παράνομος. Ήξερα ότι θα συμβεί, αλλά δεν περίμενα να συμβεί τόσο γρήγορα. Το συνειδητοποιώ καθημερινά, σε ότι και αν κάνω. Ότι και αν βλέπω, ότι και αν ακούω, ότι και αν διαβάζω. Ότι και αν σκέφτομαι. Δεν ήμουν έτοιμος για κάτι τέτοιο, δεν το επιθυμούσα. Παρόλα αυτά συνέβη.

Νιώθω λοιπόν παράνομος, γιατί δηλώνει νόμιμος, με στόμφο, ο Ε. Βενιζέλος, που εκτός των άλλων είχε στο σπίτι του μια λίστα, κάτι απόρρητα σχέδια άμυνας και ποιος ξέρει τι άλλο.

Νιώθω παράνομος, γιατί σχεδόν πια, είναι μονόδρομος επιβίωσης.

Νιώθω παράνομος, γιατί αυτοί που δηλώνουν νόμιμοι και λάτρεις της νομιμότητας, έχουν κάνει και κάνουν το μεγαλύτερο κακό σε αυτόν τον τόπο.

Νιώθω παράνομος γιατί έτσι νιώθω ελεύθερος.

Νιώθω παράνομος γιατί έστω και έτσι αναγνωρίζω την ύπαρξη και το όριο, κάποιου νόμου, σε αντίθεση με τους «νόμιμους», που δεν αναγνωρίζουν κάποιο όριο.

Νιώθω παράνομος, γιατί είναι νόμιμος ο Σαμαράς, που με εκπληκτική ευκολία κάνει τα αντίθετα, από αυτά που υποσχέθηκε στους πολίτες του, υποκλέπτοντας τους -και πάλι- την ψήφο.

Νιώθω παράνομος, γιατί με τέτοια ποιότητα  και τόση ποσότητα νομιμότητας, καλό είναι να είσαι απέναντι.

Νιώθω παράνομος γιατί θέλω κι εγώ να δοξαστώ. Γιατί θέλω να με υπολήπτονται οι συμπολίτες μου και να μου στήσουν ανδριάντα, όπως  σε τόσους και τόσους «νόμιμους πατριώτες», μεγάλης κλάσης.

Νιώθω παράνομος, γιατί θέλω να έχω την πραγματική εύνοια των ΜΜΕ.

Νιώθω παράνομος για να έχω αξιόλογους συναδέλφους. Το απαύγασμα δηλαδή, του επιχειρηματικού, οικονομικού, ακαδημαϊκού  και πολιτικού κατεστημένου της χώρας.

Νιώθω παράνομος, γιατί δεν αντέχω την νομιμότητά τους.

Νιώθω παράνομος, γιατί είναι νόμιμος ο Προβόπουλος, ο Στουρνάρας, ο Κόκαλης, ο Παπανδρέου, ο Λοβέρδος, ο Πρετεντέρης και καμιά 200αριά ακόμα.

Νιώθω παράνομος, γιατί καλύτερα …παρά, αντί για …υπό.

Νιώθω παράνομος, γιατί έμαθα από μικρός να παίζω κρυφτό.

Νιώθω παράνομος, γιατί συλλαμβάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται, παραβατικά. Να βρίζει, να μισεί, να κάνει δολοφονικές σκέψεις κλπ

Νιώθω παράνομος, γιατί συλλαμβάνω τον εαυτό μου να γοητεύεται από το παράνομο.

Νιώθω παράνομος, γιατί ξέρω ότι το παράνομο, υπό προϋποθέσεις, μαζικότητας μαχητικότητας, οργάνωσης,  είναι πολύ αποτελεσματικό.

Νιώθω παράνομος, γιατί έχει ενδιαφέρον.

Νιώθω παράνομος για να κρατηθώ καθαρός, μακριά από την σαπίλα τους.

Νιώθω παράνομος γιατί έχω περάσει με κόκκινο. (μια φορά στην Αλίμου).

Νιώθω παράνομος, γιατί είναι όλοι παράνομοι γύρω μου. Φίλοι, συγγενείς, γνωστοί, χρωστάνε, σε τράπεζες εφορίες, κρύβονται από ελεγκτές, τηλέφωνα, εισπρακτικές. Δεν απαντάνε σε απόκρυψη, σε μη γνωστούς αριθμούς.

Νιώθω παράνομος γιατί και εγώ χρωστάω, κρύβομαι, αποφεύγω τηλεφωνήματα.

Νιώθω παράνομος, γιατί θέλω να είμαι έτοιμος για όσα έρχονται.

Νιώθω παράνομος γιατί με ανάγκασαν να γίνω και κάνουν ότι μπορούν για να παραμείνω ως  τέτοιος.

Νιώθω παράνομος επειδή έτσι γεννήθηκα.

Νιώθω παράνομος επειδή δεν μου άφησαν άλλο δρόμο.

Νιώθω παράνομος γιατί θέλω να κάνω αυτούς παράνομους. Σύντομα.

Νιώθω παράνομος, επειδή το οφείλω στον εαυτό μου και σε όλους μας.

 

Θύμιος Κ.

 

ΠΗΓΗ: (Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στο τεύχος 14 του Unfollow). Το είδα: 11-03-2013, http://www.ellinofreneia.net/details.php?id=5708

 

 

Γιατί ο Γκρίλο είναι ένας από εμάς

 

Του Roberto Biorcio

 

 

Το «τσουνάμι» που προκλήθηκε από τον Μπέπε Γκρίλο έχει συγκεντρώσει το μεγαλύτερο μέρος της συζήτησης για την αλλαγή που εκφράστηκε στις τελευταίες εκλογές. Μετά την επιτυχία που είχε το κίνημα 5 Αστέρων να αναδειχθεί πρώτη δύναμη στο κοινοβούλιο, πολλοί παρατηρητές έχουν αρχίσει πιο σοβαρά από ό, τι στο παρελθόν, να εξετάζουν το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας. Ωστόσο, είναι απαραίτητο να ξεκινήσει κάποιος με έναν προβληματισμό σχετικά με τα αυθεντικά χαρακτηριστικά του κινήματος του Μπέπε Γκρίλο αλλά και γενικότερα τις ιδέες που φέρνει στην Ιταλική πολιτική σκηνή.

 

Το «τσουνάμι» που προκλήθηκε από την εκλογική επιτυχία του Γκρίλο δεν είναι ένα τυχαίο γεγονός και σίγουρα δεν οφείλεται, αποκλειστικά και μόνο λόγω των επανειλημμένων αποτυχιών των υπολοίπων κομμάτων σε μια περίοδο αυξανόμενων κοινωνικών προβλημάτων. Προέρχεται από ένα κίνημα χτισμένο με ένα πρωτότυπο τρόπο, που αναπτύχθηκε για αρκετά χρόνια πριν στο διαδίκτυο και στις πλατείες, και στη συνέχεια, με άμεσες δεσμεύσεις στην εκλογική αρένα. Η κίνηση του Μπέπε Γκρίλο πέτυχε επειδή ήταν σε θέση να συνδυάσει τρία στοιχεία, που συνήθως διαχειρίζονται διαφορετικές πολιτικές οντότητες. Το πρώτο είναι τα απλά πολιτικά επιχειρήματα από τον Γκρίλο, το δεύτερο είναι η οικοδόμηση ενός κινήματος στο διαδίκτυο και το τρίτο είναι η συγκρότηση αλλά και η διαχείριση της διαμαρτυρίας εναντίον των πολιτικών κομμάτων και της κυβέρνησης.

Ο Μπέπε Γκρίλο αν και κωμικός έχει φύγει από την πολιτική σάτιρα, που χρησιμεύει ως ένα εργαλείο για να δώσει φωνή σε διαμαρτυρίες και κινητοποιήσεις των πολιτών «από τα κάτω». Μετά τη συνάντηση και συνεργασία με τον Τζιανπέτρο Κασαλέτζιο, το άνοιγμα του blog και τη χρήση όλων των δυνατοτήτων που προσφέρονται από το διαδίκτυο έχει προωθήσει την ανάπτυξη ενός κινήματος που συγκρίνεται με αυτή του κόμματος των Πειρατών στη Σουηδία και τη Γερμανία. Τα Δίκτυα Κοινωνικής Δικτύωσης επέτρεψαν στους επισκέπτες του blog του Γκρίλο να οργανώσουν τους κατά τόπους ακτιβιστές και να είναι σε συνεχή επαφή μεταξύ τους.

Η κρίση των κομμάτων της Πρώτης Ιταλικής Δημοκρατίας, σε συνδυασμό με την έντονη δυσπιστία προς την κατεστημένη πολιτική τάξη, έχουν δημιουργήσει ευνοϊκότερες συνθήκες για μια προοδευτική μετεκλογική λύση. Ο σχηματισμός της κυβέρνησης Μόντι μείωσε ακόμα περισσότερο την αξιοπιστία των κυριότερων πολιτικών κομμάτων, τα οποία βρίσκονται πλέον σε δυσχερέστερη θέση προκειμένου να ασχοληθούν με τα πραγματικά προβλήματα του λαού, κάτι που γίνεται όλο και πιο δύσκολο από τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης.

Πολλοί σχολιαστές έχουν προσπαθήσει να απονομιμοποιήσουν το κίνημα 5 Αστέρων παρουσιάζοντάς το ως μία από τις πολλές εκδηλώσεις του λαϊκισμού, που έχουν εκδηλωθεί σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Η ίδια άποψη υπάρχει και για τον Μπέπε Γκρείλο. Οι ομιλίες του όμως ανατρέπουν πολλά από αυτά τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούνται περί λαϊκίστικου κινήματος απλά και μόνο γιατί είναι κωμικός ο Μπέπε Γκρίλο. Οι προτάσεις του Κινήματος 5 Αστέρων είναι πολύ διαφορετικές από εκείνες της λαϊκιστικής δεξιάς. Ο σχεδιασμός του κινήματος είναι να είναι ένα εργαλείο για να γίνει δυνατή η συμμετοχή των πολιτών στα πολιτικά δρώμενα, ο στόχος είναι η άμεση δημοκρατία.

Το πρόγραμμα που έχει το κίνημα του Μπέπε Γκρίλο είναι εντελώς διαφορετικό από αυτό που παρουσιάζουν πολιτικές πλατφόρμες που υποστηρίζονται από λαϊκιστικά κόμματα. Οι προτεινόμενοι στόχοι προορίζονται κυρίως για την προώθηση της συμμετοχικής δημοκρατίας των πολιτών, για την υπεράσπιση ενός διεθνικού κράτους πρόνοιας, να προστατεύσει και να ενισχύσει το δημόσιο κοινό καλό. Το κίνημα επιδιώκει να δώσει φωνή στα θεσμικά όργανα για τις διεκδικήσεις που απορρέουν από τις κινητοποιήσεις στη παιδεία, στην εργασία και στο περιβάλλον…

Εξακολουθούν να υπάρχουν πολλές προκλήσεις και ανοιχτά προβλήματα για το Κίνημα 5 Αστέρων: η απόρριψη της πολιτικής ως επάγγελμα, η άσκηση πολιτικής με τη συμμετοχή των πολιτών και η προσπάθεια να αποκτήσει οργανωτικές δομές και πέρα από το διαδίκτυο είναι προβλήματα που πρέπει να αντιμετωπίσει το Κίνημα του Γκρίλο. Οι επιτυχίες που έχει πετύχει μέχρι σήμερα το Κίνημα 5 Αστέρων είναι μια απάντηση στα ερωτήματα σχετικά με το μέλλον της ιταλικής δημοκρατίας. Πολλοί Ιταλοί πολίτες, ιδιαίτερα οι νέοι, με τη συμμετοχή τους εκφράζουν την επιθυμία να εξερευνήσουν νέες μορφές πολιτικής δράσης, όπως ήδη αποδεικνύεται τόσο στις δημοτικές & περιφερειακές εκλογές, όσο και στο δημοψήφισμα του 2011. Ένα αποτέλεσμα που προέκυψε από αυτές τις νέες μορφές πολιτικής δράσης ήταν η θεσμική κατοχύρωση των προκριματικών για την επιλογή των υποψηφίων βουλευτών.

Μετά τη μεγάλη εκλογική επιτυχία, πολλές φωνές στην αριστερά έχουν αρχίσει να θεωρούν το Κίνημα 5 Αστέρων του Μπέπε Γκρίλο ως δυνατό σύμμαχο για μια σειρά από πολιτικές μάχες. Αφήνουμε στην άκρη την εκστρατεία δυσφήμισης περί σχέσεων με την φασιστική Casa Pound, τον αυταρχισμό του Γκρίλο και το ρόλο του "γκουρού" Τζιανμπέρτο Κασαλέτζιο. Διαβάστε το πρόγραμμα του Κινήματος 5 Αστέρων και θα ανακαλύψετε ότι συγκεντρώνει μεγάλο μέρος της παρέμβασης που γίνεται από τα κινήματα πολιτών των τελευταίων ετών.

* Ο Roberto Biorcio είναι Αναπληρωτής Καθηγητής Πολιτικής Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Μιλάνου-Bicocca, και ήταν μεταξύ των πρώτων στην Ιταλία που ασχολήθηκε, μεταξύ άλλων, με το φαινόμενο της Λίγκας του Βορρά, από τις αρχές της δεκαετίας του '90.

ΠΗΓΗ: 27.02.2013, Il Manifesto. Μετάφραση: February 28, 2013, Κόκκινη Πιπεριά

ΕΥΠΡΟΣΔΕΚΤΗ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥ ΒΑΡΔΑΡΗ

 

Του Κωνσταντίνου Χολέβα*

 

Το βουλγαρικό περιοδικό ΦΟΚΟΥΣ και η σκοπιανή εφημερίδα ΝΟΒΑ ΜΑΚΕΝΤΟΝΙΑ δημοσίευσαν πληροφορίες, συμφώνως προς τις οποίες ο μεσολαβητής του ΟΗΕ κ. Μάθιου Νίμιτς πρότεινε στην κυβέρνηση της ΦΥΡΟΜ δύο εναλλακτικές λύσεις για το ζήτημα του ονόματος: Τη «Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας» και τη «Δημοκρατία του Βαρδάρη». Αν όντως αυτό αληθεύει έχουμε ένα θετικό βήμα ως προς τα εθνικά μας θέματα.

Η δεύτερη πρόταση, η «Δημοκρατία του Βαρδάρη»**, είναι η πρώτη πρόταση από τότε που ασχολείται ο κ. Νίμιτς, η οποία δεν περιέχει τον όρο «Μακεδονία». Πιθανόν στη θετική εξέλιξη να έπαιξε ρόλο και η προσωπική συμμετοχή του Πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά στις πρόσφατες διαβουλεύσεις του Νίμιτς με την ηγεσία του ελληνικού ΥΠΕΞ. Αποτελεί δε μία ένδειξη ότι παρά τα οικονομικά μας προβλήματα μπορούμε να στεκόμαστε αξιοπρεπώς στα εθνικά μας θέματα αρκεί να το πιστέψουμε και να το θέλουμε. Ως λαός και ως ηγεσία.

Φυσικά δεν συμφωνώ με το πρώτο από τα προτεινόμενα ονόματα. Η «Βόρεια Μακεδονία» ανακαλεί στη μνήμη περιπτώσεις όπως το Βιετνάμ και η Κορέα. Τα Σκόπια θα προβάλλονται παγκοσμίως ως μοναδικοί χρήστες του κρατικού πλέον όρου Μακεδονία και θα δίδεται η εντύπωση ότι κάποια στιγμή δικαιούνται να ενωθούν με τη Νότια Μακεδονία, δηλαδή να διεκδικήσουν τη Βόρειο Ελλάδα. Δεν πρέπει να αποδεχθούμε με δική μας υπογραφή αυτό το όνομα. Αν το δεχθούμε ανοίγουμε την πόρτα στα Σκόπια για να ενταχθούν σε Ε.Ε. και ΝΑΤΟ και μετά από λίγους μήνες θα σπεύσουν να αποβάλλουν τον όρο Βόρεια και να κρατήσουν το Μακεδονία. Όπως έκαναν οι Ιορδανοί. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο οι Βρετανοί κατασκεύασαν το κράτος της Υπερ-Ιορδανίας (Transjordan). Μετά από ένα χρόνο η Βουλή της νέας χώρας αποφάσισε να αποβάλει τον ιστορικά αδύναμο προσδιορισμό Υπέρ και κράτησαν τον ιστορικά, θρησκευτικά και γεωγραφικά σημαντικότατο όρο Ιορδανία, που προέρχεται από τον ποταμό Ιορδάνη. Ποιος θα τιμωρήσει τους σκοπιανούς αν προβούν σε μία αντίστοιχη αλλαγή αφού θα έχουν υφαρπάσει την υπογραφή μας; Μήπως θα στείλει στρατό ο ΟΗΕ να επιβάλει το συμφωνηθέν όνομα; Προφανώς όχι, όπως δεν έκανε τίποτε για να διώξει τον Αττίλα από την Κύπρο μας.

Μιλώντας για την Ιορδανία βλέπουμε ότι είναι μία ήδη γνωστή πρακτική νεότευκτες χώρες να παίρνουν το όνομά τους από τον μεγαλύτερο ποταμό της περιοχής. Άλλη αντίστοιχη περίπτωση είναι η Νιγηρία και η Δημοκρατία του Νίγηρος, από τον ομώνυμο ποταμό. Έτσι είναι λογική η πρόταση να ονομασθούν τα Σκόπια Δημοκρατία του Βαρδάρη. Βαρντάρ στη γλώσσα τους λέγεται ο ποταμός Αξιός που διασχίζει τη γείτονα χώρα και εκβάλλει δυτικά της Θεσσαλονίκης. Άλλωστε πριν από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και πριν ο κομμουνιστής Τίτο κατασκευάσει το τεχνητό «μακεδονικό» έθνος η τότε Γιουγκοσλαβία ονόμασε την περιοχή Σκοπίων «Βάρνταρσκα Μπανοβίνα», επαρχία του Αξιού. Τα σχετικά γραμματόσημα είναι πλέον γνωστά από δημοσιεύσεις στον Τύπο και στο Διαδίκτυο.

Για την Ελλάδα το ζήτημα του ονόματος είναι πρωτίστως θέμα εθνικής αξιοπρεπείας. Να μην δώσουμε την εντύπωση ότι λόγω οικονομικής κρίσης κάνουμε παραχωρήσεις προς γείτονες και μάλιστα αδύναμους. Τί μηνύματα θα πάρουν οι ισχυρότεροι γείτονες και οι διεκδικούντες εδάφη και ΑΟΖ; Επιπλέον είναι και ζήτημα υπερασπίσεως της πολιτιστικής μας ταυτότητας και κληρονομιάς. Αν τα Σκόπια καθιερωθούν διεθνώς με όνομα που θα περιέχει – έστω και με προσδιορισμό- τον όρο Μακεδονία, πολύ σύντομα και εμείς οι Βορειοελλαδίτες, αλλά και οι Απόδημοι Έλληνες Μακεδόνες, δεν θα μπορούμε να ονομαζόμαστε έτσι.

Υπό αυτό το σκεπτικό η ονομασία «Δημοκρατία του Βαρδάρη» είναι ευπρόσδεκτη από τον Ελληνισμό. Προστατεύει ταυτοχρόνως και την ιστορία και την καλή γειτονία.

 

* Ο Κωνσταντίνος Χολέβα είναι Πολιτικός Επιστήμων

** Από τα συμφραζόμενα είναι «Δημοκρατία του Βαρδάρη» και όχι «Μακεδονία του Βαρδάρη» που γράφεται, μάλλον από απροσεξία.

ΠΗΓΗ: ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 15/1/2013. Το είδα: 15-01-2013, http://www.newsnow.gr/article/333098/efprosdekti-i-dimokratia-tou-vardari.html

Σημείωση από το ΜτΒ: Δείτε μια ιστοσελίδα με τον τίτλο Η Βαρντάρσκα Μπανόβινα Σε Σπάνια Γραμματόσημα. Διαβάστε επίσης:  H Βαρντάρσκα Μπανόβινα σε σπάνιους Γιουγκοσλαβικούς Χάρτες.

Κείμενο των συλληφθέντων της Villa Amalias μέσα από τη ΓΑΔΑ

 

 

Η Κατάληψη Villa Amalias εδώ και 23 χρόνια αποτελεί έναν ανοιχτό πολιτικό πολιτιστικό και κοινωνικό χώρο, καθώς και στεγαστική κολεκτίβα. Όλα αυτά τα χρόνια σε αυτή δραστηριοποιούνται πολλές ομάδες όπως: θεατρική ομάδα, συναυλιακή ομάδα, studio, ομάδα βιτρώ, παιδικό στέκι, ομάδα χορού, γυμναστικής, ξένων γλωσσών, Η/Υ, τυπογραφική κολλεκτίβα, ομάδα προβολών, δανειστική βιβλιοθήκη, ανταλακτήριο δισκων και cd και επίσης έχουν φιλοξενηθεί πολιτικές και πολίτιστικές εκδηλώσεις άλλων ομάδων.

Επιπλέον, η Κατάληψη Villa Amalias, πέραν των εσωτερικών δραστηριοτήτων έχει συμβάλει στην επίλυση προβλημάτων της γειτονιάς, συμμετεχοντας τόσο στη συνέλευση κατοίκων πλατείας Βικτωρίας, όσο και πραγματοποιωντας ανοιχτές και εξωστρεφείς δράσεις στην περιοχή, όπως μικροφωνικές παρεμβάσεις,χαριστικά παζάρια, συλλογικές κουζίνες και παιδικές εκδηλώσεις στην πλατεία. 

 Όλα αυτα τα 23 χρόνια, η Καταληψη Villa Amalias, μέσα από την πολύμορφη σύνθεση των υποκειμένων και των ομάδων που την απαρτίζουν έχει διαμορφώσει πολιτικά χαρακτηριστικά εξίσου πολύπλευρα, που πηγάζουν απο το ευρύτερο κίνημα των καταλήψεων, απο τον Αναρχικό και Αντιεξουσιαστικό χώρο και απο το κίνημα του ταξικού και εργατικού ανταγωνισμού. Χαρακτηριστικα τα οποία εχουν αποκτήσει υλική υποσταση μέσα απο τη συνδιοργάνωση και συμμετοχή σε πορείες, παρέμβασεις και κινητοποιησεις, που αφορούν σε εργατικούς, αντιφασιστικους-αντιρατσιστικούς αγωνες, αλληλεγγύη σε διωκώμενες καταλήψεις, στους μεταναστες΄και  σε διωκωμενους συντρόφους, σε φοιτητικούς και μαθητικους αγώνες καθως και για την επανοικειοποιηση ανοιχτών δημοσιων χώρων. 

Το κτίριο της Κατάληψης ήταν εγκαταλλειμενο απο το 1973 και σε άθλια κατάσταση. Απο το '90 που καταλήφθηκε, ζει και συντηρειται απο την οικονομική συνεισφορά και την προσωπική εργασία τόσο των ίδιων των καταληψιών όσο και όλων των αλληλέγγυων συντρόφων.

Ο φερόμενος ως ιδιοκτήτης του κτιρίου, δήμος αθηναίων, ο οποίος είναι κάτοχος τεράστιας ακίνητης περιουσίας, καθώς και ο οργανισμός σχολικών κτηρίων ειναι γνωστοί για υποθέσεις απαλλοτριώσεων ιδιωτικής περιουσίας και παράνομων αποχαρακτηρισμών, με αποκορύφωμα την περίπτωση του μεγαθηριου κτιρίου Χαραγκιώνη στη συμβολή των οδών 3ης Σεπτεμβρίου και Ιουλιανού, που εν μια νυκτί, απο οικόπεδο με σκοπο την ανέγερση σχολικού κτηρίου μετατράπηκε σε εμπορικό κέντρο.

 Σε αντιθεση με αυτούς, που βλέπουν κτήρια και χώρους ως ενα ακόμη τρόπο κερδοσκοπίας, η Κατάληψη Villa Amalias και η δράση της είναι ένα έμπρακτο παράδειγμα του προτάγματός της για τη δημιουργία ελεύθερων κοινωνικών χώρων, αντιθετικών προς κάθε ειδους οικονομική εκμεταλευση, βασιζομενοι σε αντιεραρχικές, αυτοοργανωμένες, αλληλέγγυες και οριζόντιες δομές, σεβόμενοι τον άνθρωπο και στηρίζοντας πάντα τους απο κατω της ταξικής πυραμίδας, των οποίων κομματι αποτελούμε και εμείς.

Για αυτό και η συντηρηση του κτηρίου, όπως προαναφερθηκε, γίνεται από τους καταληψίες και τους αλληλέγγυους, ιδίως τα τελευταία 4 χρονια έπειτα από τις δύο δολοφονικές εμπρηστικές επιθέσεις που δέχτηκε η Κατάληψη από παρακρατικούς έμισθους ή μη. Οι συγκεκριμενες επιθέσεις προκάλεσαν μεγαλες υλικές φθορες που δεν αποτέλεσαν όμως εμπόδιο στο να συνεχίσει η Villa τη δράση της ως εγχείρημα, αλλά αντιθέτως ενδυνάμωσαν το ηθικό των ανθρώπων που την απαρτίζουν και με τη βοήθεια όλων των συντρόφων ανακαινίστηκε η προσοψη του κτηρίου από την οδό Χέυδεν και ξεκίνησε η αποκατάσταση και η περαιτέρω βελτιωση εσωτερικά του κτηρίου με τη συμβουλευτική βοήθεια αρχιτεκτόνων και πολιτικών μηχανικών.

Οι συνεχόμενες επιθέσεις δεν ειναι οι μόνες που εχει δεχτεί το εγχείρημα, ολα αυτά τα χρόνια. Η Villa και λόγω της τοπογραφικής της θεσης αλλα και λόγω των αξιακών και πολιτικών της χαρακτηριστικών, έχει βρεθεί πολλες φορές στο στόχαστρο επιθέσεων απο το κράτος και το παρακράτος. Σε όλες τις επιθέσεις απαντούσαμε πάντα με το λογο μας, δημοσιοποιώντας τα γεγονοτα και προπαγανδιζοντας τις θέσεις και τις αρχές μας μέσα από ανοιχτές κοινωνικές παρεμβασεις.

Στις 20/12/12 και ώρα 7.00 πμ, εισέβαλαν στην Κατάληψη άντρες της κρατικής ασφάλειας με το πρόσχημα της διενέργειας έρευνας "περι ναρκωτικών" και "εκρηκτικών υλών" κατόπιν μιας δήθεν ανώνυμης καταγγελιας και συνέλλαβαν 8 άτομα που βρίσκονταν εντός της Κατάληψης, εκ των οποίων οι τρεις ηταν φιλοξενούμενοι.Απο την Κατάληψη κατασχέθηκαν αντικείμενα τα οποια η κρατική ασφάλεια χρησιμοποίησε ως πειστήρια για την κατασκευή κατηγοριών πλημμεληματικού και κακουργηματικού χαρακτηρα, κατηγορίες τις οποιες δεν αποδεχόμαστε. Πόσο μάλλον όταν η κακουργηματική μας πράξη στηριζεται σε κενές φιαλες μπύρας και σε ελάχιστη ποσότητα πετρελαίου που βρέθηκε διπλα σε σομπα.

Για εμάς, αποτελει σαφή πολιτική επιλογή του κράτους αυτή η κινηση. Σε καιρο οικονομικής και συστημικής κρισης, το κράτος εξαπολύει επιθεση προς πασα κατευθυνση υποβαθμίζοντας τη ζωή των απο κάτω και προσπαθώντας να εξαφανίσει κάθε πυρήνα αντίστασης και δημιουργίας αρνήσεων. Είτε αυτο μεταφράζεται σε καταπάτηση εργασιακών κεκτημένων ειτε στην προπαγάνδιση ρατσιστικων ιδεωδων που προαγουν τον κοινωνικό εκφασισμό ειτε στη δημιουργια συνθηκών ανασφαλειας με σκοπο την αποδοχή της διαρκους επιτηρησης των ζωών μας, ειτε στη διωξη και σπίλωση πολιτικών χώρων και υποκειμενων αντιτιθεμενων σε όλα αυτά.

 

ΑΡΝΟΥΜΑΣΤΕ ΚΑΘΕ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΛΟΓΟΣ ΜΑΣ

 

ΤΟ ΕΙΠΑΜΕ ΚΑΙ ΤΟ ΞΑΝΑΛΕΜΕ: "ΠΑΙΖΟΥΜΕ ΜΠΑΛΑ ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΑΚΟΜΑ ΔΕΝ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΤΟ ΤΕΡΜΑ…"

 

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ (ΚΑΙ ΣΤΗ ΔΙΚΗ ΜΑΣ)

 

22/12/12, Οι συλληφθέντες της Villa Amalias

ΠΗΓΗ: 23-12-2012, http://www.alfavita.gr/arthra/….B1