Η δημοσιογραφία της αθλιότητας και η αθλιότητα της «δημοσιογραφίας»

 

Του Γιώργου Κατρούγκαλου*

 

Την τελευταία φορά (20/11), καλεσμένος στο βιβλιοπωλείο «Free Thinking Zone» χρησιμοποίησα και ένα απόσπασμα του φιλελεύθερου στοχαστή J. S. Mill (από το «The French law against the Press») για να στηρίξω το επιχείρημα ότι η βία είναι πάντα κάτι κακό, μερικές φορές όμως είναι αδύνατο να την αποφύγουμε, όπως συμβαίνει και στις περιπτώσεις της ατομικής νόμιμης άμυνας, προκειμένου να αποτρέψουμε ένα μεγαλύτερο κακό, όπως την τυραννία ενός αυταρχικού καθεστώτος.

Διάφορα συστημικά ΜΜΕ, σαν να συντονίζονται από ένα αόρατο αρχισυντάκτη, αντέδρασαν στα αυτονόητα αυτά, διαστρεβλώνοντας τις θέσεις μου και παρουσιάζοντάς με ως αχαλίνωτο οπαδό της βίας.

Η κυρία Καρολίνα Παπακώστα, π.χ., στα «Νέα» (21/11) έγραψε ότι είπα, τάχα, στους συνομιλητές μου, σε εισαγωγικά, άρα verbatim: «Αυτό που ενώνει εσάς τους τρεις και σας χωρίζει από εμένα είναι ότι εσείς είστε υπέρ της εξουσίας. Όταν έχουμε άδικο καθεστώς η αντίσταση πρέπει να παίρνει βίαιη μορφή». Το πρώτο πράγματι το είπα και, κατά τη γνώμη μου, είναι αλήθεια. (Ένας τους, π.χ., έχει δημοσιεύσει άρθρο με τίτλο «Ζήτω το Μνημόνιο!»). Οχι όμως και τη δεύτερη φράση, που με την αδιάστικτη γενικότητά της φέρει και το βασικό φορτίο της σπίλωσης. Εμφανίζομαι, με άλλα λόγια, να υποστηρίζω τον παραλογισμό ότι μπροστά στην αδικία, ακόμη και αν υπάρχουν άλλοι τρόποι να τη διορθώσουμε, πρέπει να παθαίνουμε αμόκ και να πηγαίνουμε για αίμα…

 Το ίδιο σκόπιμα παραπλανητικό απόσπασμα αντέγραψε και ο κύριος Μανδραβέλης στη σεβάσμια γεροντοκόρη του αστικού Τύπου, την «Καθημερινή» (22/11). Μα το ίδιο ακριβώς, χωρίς να κάνει τον κόπο να το διασταυρώσει. Και η μεν κυρία Παπακώστα έχει επιλέξει το ρόλο ενός σύγχρονου γελωτοποιού της εξουσίας. Γράφει ημιευθυμογραφικά κείμενα σε βάρος όσων ενοχλούν το Συγκρότημα, σε μια αποστολή ειρωνείας και γελοιοποίησης. (Και αυτά στην εφημερίδα του Ψαθά! Η Μαντάμ Σουσού ως Γκόλεμ…). Αν είμαστε επιεικείς θα χαρακτηρίζαμε τα γραφτά της απαράδεκτα, αν είμαστε πιο αυστηροί κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση της συντάκτριάς τους. Πάντως, η ιδιοσυστασία του είδους γραφής της επιτρέπει ελευθεριότητες. Δεν την παίρνει, δα, και κανείς πολύ στα σοβαρά.

 Γιατί να τη μαϊμουδίσει όμως ο, υποτίθεται, σοβαρότερος Μανδραβέλης; Και ποια η σκοπιμότητα; Η απάντηση είναι απλή: Ο κύριος Μανδραβέλης δεν είναι δημοσιογράφος. Τουλάχιστον όχι με την έννοια που ήταν η Ελένη Βλάχου ή ο Γ.Α.Β. Δεν είναι τυχαία η προσωρινή διαγραφή του από την ΕΣΗΕΑ. Δεν αγνοεί απλώς την αλφαβήτα της δημοσιογραφίας, ότι το σχόλιο πρέπει να είναι διακριτό του γεγονότος και ότι οι πηγές πρέπει να διασταυρώνονται. (Κάντε, π.χ., ένα google για τις «ανακρίβειες» – είμαι ευγενής… –  που έγραφε για την Ισλανδία, μιαν άλλη χώρα που αντιστάθηκε στη διεθνή των εκβιαστών).

 Είναι και αυτός ταγμένος στην ίδια αποστολή: Ακόμη και όταν θεωρητικολογεί ως philosophe rate σκοπός του είναι ένας, να υπηρετεί απολογητικά το νεοφιλελεύθερο βιασμό της χώρας. Αλλοτε άμεσα και άλλοτε έμμεσα, συκοφαντώντας όσους αρθρώνουν κριτική φωνή. Η σκόπιμη διαστροφή των όσων είπα είναι ελάχιστο πταίσμα μπροστά στις μαγικές εικόνες και τις ασκήσεις διπλολαλιάς υπέρ των μνημονίων που διαμεσολαβούνται και αναπαράγονται από τον ίδιο και τους άλλους «δημοσιογράφους» – παπαγαλάκια.

Την πρώτη φορά που ασχολήθηκαν μαζί μου, μετά τη συμμετοχή μου στην «Ανατροπή», εγώ δεν ασχολήθηκα μαζί τους. Ποιος ο λόγος; Οι απόψεις μου ήταν προσιτές σε όλους και δεν μπορούσαν να διαστρεβλωθούν. Αντέδρασα τώρα διαφορετικά γιατί, όπως δεν υπάρχει ανάλογη πρόσβαση στις πρόσφατες ομιλίες μου, μπορεί μερικοί να πίστευαν ότι έχει κάποια βάση η ιερεμιάδα των «δημοσιογράφων» του κόμματος του μνημονίου. Μέχρι εδώ, όμως. Δεν θα απαντήσω ξανά σε παρόμοια φληναφήματα. Όπως λένε και οι Αμερικανοί, ο καθένας μπορεί να παλέψει με ένα γουρούνι μέσα στη λάσπη. Το πρόβλημα είναι ότι του γουρουνιού του αρέσει…

* Ο. κ. Κατρούγκαλος είναι καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου ΔΠ 

ΠΗΓΗ: Έντυπη Έκδοση Ελευθεροτυπία, Τρίτη 26 Νοεμβρίου 2013,  http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=400694

Η γενιά του Πολυτεχνείου και άλλοι… στόχοι

 

Του Επαμεινώνδα Παπαδέα*

 

Δεν ήταν εύκολο να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε. Και τα «κακώς κείμενα» έπρεπε να υπάρξουν ως αναγκαία πρόφαση για τη γενικευμένη επιβολή μέτρων που θα οδηγούσαν στη νέα πραγματικότητα. Κάποιοι είχαν φροντίσει νωρίτερα να διαμορφώσουν το κλίμα που την κατάλληλη στιγμή θα έβρισκε σε αμηχανία το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας.

Έτσι για παράδειγμα, ενορχηστρωμένες επιθέσεις από ποικίλους παράγοντες και αρκετά Μ.Μ.Ε. προσπάθησαν να μας πείσουν ότι για όλα τα δεινά της πατρίδας φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι. Υποβάθμισαν βεβαίως το γεγονός ότι ο κρατικός μηχανισμός όλα τα προηγούμενα χρόνια στελεχώθηκε όχι με κριτήριο τις ανάγκες και την καλύτερη λειτουργία του αλλά με τη δυνατότητα να τακτοποιεί τις εκλογικές υποχρεώσεις της εκάστοτε κυβερνητικής πλειοψηφίας. Άλλωστε γι' αυτό δεν υπήρξαν εργαζόμενοι διαφορετικών ταχυτήτων αναλόγως του τρόπου που προσλήφθηκαν;

Προσπάθησαν να μας πείσουν ότι η δυνατότητα για σταθερή και δημιουργική εργασία δεν είναι βασικό ανθρώπινο δικαίωμα αλλά ευκαιρία που θα δίνεται πλέον από φιλεύσπλαχνους επιχειρηματίες-εργοδότες.

Εξάντλησαν όλο το μένος τους κατά του συνδικαλισμού και των συνδικαλιστών γενικά  υποβαθμίζοντας με τρόπο την ανυπαρξία εθνικής στρατηγικής και την έλλειψη σεβασμού προς τον πολίτη από την μεταπολιτευτική εξουσία. Άφησαν επίσης να εννοηθεί ότι η υποβάθμιση της παιδείας οφείλεται πρωτίστως στους «τεμπέληδες» εκπαιδευτικούς και όχι στην απουσία οράματος, σταθερής και μεθοδικής πολιτικής απ' αυτούς που ήταν υπόλογοι στο λαό για τη χάραξή της.

Πρόσωπα-σταθμοί στην ιστορία του λαού μας, οδηγοί στους εθνικούς και κοινωνικούς αγώνες αντιμετωπίστηκαν με τρόπο που σιγά-σιγά θα έπαυαν να αποτελούν πρότυπα για τη νέα γενιά. Ιστορικά γεγονότα που αναφέρονται στους αγώνες και τις θυσίες του λαού μας  αναδύθηκαν μεθοδικά με αναθεωρημένη ερμηνεία, ακόμη και μέσα από τις σελίδες των σχολικών βιβλίων.
Μη βιαστείτε να μιλήσετε για ιστορίες συνομωσίας. Ήδη βλέπουμε καθημερινά γύρω μας την ιστορία να ξαναγράφεται και τον κώδικα ηθικών αξιών να γεμίζει με νέες παραγράφους.

Αφήνω τελευταίο το πιο επίκαιρο. Τη μεθοδευμένη επικοινωνιακή προσπάθεια που στοχοποιεί τη γενιά του πολυτεχνείου και της χρεώνει όλες τις στρεβλώσεις της μεταπολίτευσης. Σίγουρα υπήρξαν περιπτώσεις ανθρώπων που εξαργύρωσαν τη συμμετοχή τους στην εξέγερση του Νοέμβρη αλλά και ενωρίτερα στον αντιδικτατορικό αγώνα για να  αναρριχηθούν αργότερα με ζήλο και ιδιοτέλεια  στους μηχανισμούς της εξουσίας. Απέκτησαν διοικητικές θέσεις και κομματικά οφίτσια, απεμπολώντας τα οράματα και τα ιδανικά του αγώνα με τη μετέπειτα συμπεριφορά τους. Μάλλον δεν είχαν πιστέψει ποτέ σ' αυτά. Πρόκειται για τους συνήθεις λαθρεπιβάτες που ανεβαίνουν στο τρένο όταν αυτό αποκτά ταχύτητα αλλά στόχος τους δεν είναι ο προορισμός ή έστω η διαδρομή αλλά η θέση του μηχανοδηγού.

Το μεγάλο μέρος της γενιάς αυτής αφού έκανε το χρέος της έμεινε μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας τα χρόνια που ακολούθησαν. Άφησε χώρο και έδωσε ευκαιρίες σε άλλους να το κάνουν και να μιλήσουν γι' αυτή. Έμεινε μακριά από ανούσιες αντιπαραθέσεις σε τηλεοπτικά πάνελ με τηλεοπτικούς «μαϊντανούς» του life style. Έκλεισε τα μάτια και τα αυτιά στις σειρήνες που έγνεφαν επίμονα για να την αποτραβήξουν από ιδέες και οράματα βαθιά ριζωμένα μέσα της.

Κάποιοι από τους ανθρώπους αυτούς βγήκαν από την αφάνεια αλλά όταν πραγματικά χρειάστηκε. Αρκετοί διακρίθηκαν επαγγελματικά αλλά και στο χώρο της επιστήμης. Δεν έπαψαν όμως – με τη σύνεση και τη σιγουριά που τους έδιναν οι παραστάσεις της εποχής εκείνης- να αποτελούν το συνδετικό κρίκο με παλαιότερες μεγάλες στιγμές αγώνων του λαού μας.

Γράφτηκαν και θα γραφτούν ακόμα πολλές ιστορικές αναλύσεις για τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν την εποχή εκείνη. Μικρή σημασία έχουν και δεν αλλάζουν ότι έχει καταγραφεί στη συνείδηση του λαού μας. Γιατί είναι οι συμβολισμοί που κυριαρχούν στις περιπτώσεις αυτές και βάζουν σε δεύτερη μοίρα τα ιστορικά  δεδομένα.

Οι ιδέες, τα οράματα και η αγωνιστικότητα της γενιάς εκείνης δεν χωρούν στα χρονοντούλαπα της λήθης. Όσο κι αν προσπαθήσουν κάποιοι να τα στοιβάξουν. Τουλάχιστον όσο οι ανάγκες της εποχής μας τα καθιστούν ζωντανά και επίκαιρα.  

* Ο Επαμεινώνδας Παπαδέας είναι Σύμβουλος Δημοτικής Κοινότητας Αρκτικού Τομέα Δ.Πατρέων

Μπόχα Μαρφιν-έζικης προβοκάτσιας

 

Της Νίνας Γεωργιάδου

Σαν έτοιμοι από καιρό, αμέσως μετά τη δολοφονία των δύο νεαρών Χρυσαυγιτών, ο Φαήλος Κρανιδιώτης γράφει, «το ‘ανύπαρκτο' άκρο δολοφόνησε δύο υπαρκτότατους νέους ανθρώπους» και ο δημοσιογράφος Γιάννης Λοβέρδος συμπληρώνει, «οι δολοφόνοι που σκότωσαν πριν από λίγο δύο χρυσαυγίτες δεν αποτελούν άκρο; Δεν πρέπει η ‘ιδεολογία' τους να απαγορευθεί από το νέο αντιρατσιστικό νόμο, όπως απαγορεύεται ο ναζισμός;»

Στα δελτία μαζικής λοβοτομής των 8, όλες οι παραδουλεύτρες των τροϊκανών ξεσάλωσαν περί των «δύο άκρων», με την εκφωνήτρια του Αντένα να κραυγάζει, «έχουν δίκιο οι βουλευτές της Χ.Α. να είναι οργισμένοι» και το Τρεμο-Πρετεντέρικο δίδυμο να κόβει και να ράβει περί περιφρούρησης του συνταγματικού τόξου.

Μέσα σ' αυτό το αιματοβαμμένο σκηνικό και τα προπαγανδιστικά παραληρήματα, οι ουσιαστικά θλιμμένοι είναι ο κόσμος της Αριστεράς γνωρίζοντας, από ιστορική εμπειρία, πως το παρακράτος της Καρφίτσας και των Γκοτζαμάνηδων είναι εδώ, αειθαλές και φονικό, στην υπηρεσία κάθε βρωμιάς που εξυπηρετεί τους στόχους της οικονομικής εξαθλίωσης και του ολοκληρωτικού αυταρχισμού. Δεν έχει κανένα ενδοιασμό στο σχεδιασμό και την υλοποίηση κάθε άγριας προβοκάτσιας, ξεκινώντας από τον εμπρησμό του Ράιχσταγκ, φτάνοντας στη Μαρφίν, στο Α.Τ. Ιερισσού και στις τωρινές δολοφονίες. 

Η δολοφονία των εργαζομένων της Μαρφίν, στην πιο μεγαλειώδη διαδήλωση για το ξεπούλημα της χώρας, μούδιασε τις κινηματικές αντιστάσεις και έβαλε τους θύτες ενός ολόκληρου λαού σε ρόλο υπερασπιστή της δημόσιας ασφάλειας. Τέσσερα χρόνια μετά, η αποτρόπαια δολοφονία παραμένει «ανεξιχνίαστη», από τις, κατά τα άλλα, αποτελεσματικότατες μυστικές υπηρεσίες που, κατά Πάγκαλο, παρακολουθούν τους Αμερικάνους και διαγκωνίζονται σε μαγκιά με τη CIA. Η καταγγελία που αφορά στη χρήση ειδικού υλικού στις εμπρηστικές βόμβες της Μαρφίν, άγνωστης προέλευσης και καταλυτικά θανατηφόρας αποτελεσματικότητας, είναι χωμένη στο συρτάρι της υπόθεσης. Το τριπλό έγκλημα ανασύρεται μόνο όποτε βολεύει στην επιχειρηματολογία των θιασωτών των δύο άκρων, χωρίς καμιά αιδώ για την τυμβωρυχία και χωρίς καμιά απολογία για την έλλειψη απόδοσης δικαίου.

Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα και οι «αντίφα» θεατρικές παραστάσεις από το σκυλολόι που εκτρέφει το νεοναζισμό και συνεργάζεται μαζί του, είχαν διπλό στόχο: να ανοίξει ο κύκλος του αίματος που θα δρομολογούσε την προστυχιά των δύο άκρων, και να σταλεί το μήνυμα πως οι καθεστωτικοί φασίστες κάνουν κουμάντο, κόβοντας την κάνουλα της επίσημης και ανεπίσημης χρηματοδότησης στα μαντρόσκυλά τους όταν το κρίνουν απαραίτητο.

Η διπλή δολοφονία των νεαρών νεοναζί, αυτών των αποπλανημένων άτυχων, έρχεται να εδραιώσει το μήνυμα: ή μνημόνια ή αίμα. 

Σε μια συγκυρία όπου το νέο ασφαλιστικό δρομολογείται με όρους συντριβής, η δημόσια υγειονομική περίθαλψη κονιορτοποιείται, ο φόρος ακινήτων προοιωνίζει χιλιάδες άστεγους, οι παραδουλεύτρες της Τρόικας έπρεπε να εκτρέψουν τη λαϊκή οργή, να αποτρέψουν αντιστάσεις και να ολοκληρώσουν το καταγέλασμα περί συνταγματικού τόξου. 

Το αίμα έγινε πολύ φτηνό μπροστά στο μεγάλο διακύβευμα του αμύθητου πλούτου που αφορά στο ξεπούλημα της χώρας. Οι «παράπλευρες απώλειες» αυτού του αδυσώπητου οικονομικού πολέμου θα εξυφαίνονται σε εγχώρια και μη υπόγεια και θα υλοποιούνται χωρίς κανένα δισταγμό.

ΠΗΓΗ: 2-11-2013, https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=10151963590658695&id=779738694

Μόνο με αναθεώρηση η άρση της μονιμότητας

 

Του  Βασίλη Γ. Τζέμου*

 

 

Δεν μπορούμε να μιλάμε μόνο για δημόσιο έλλειμμα που όντως μειώνεται, κρίση δανεισμού, που αν και διαχειριζόμενη διατηρείται, και κρίση χρέους, που παραδόξως διογκώνεται.

Βιώνουμε παράλληλα κρίση ανεργίας και εργασιακής ανασφάλειας. Σε περίοδο ύφεσης και κατήφειας, ο δημόσιος διάλογος για εργασιακή εφεδρεία και απολύσεις είναι στενάχωρος. Ορισμένες πτυχές του όμως άπτονται συνταγματικών ζητημάτων που είναι κρίσιμο να διευκρινίζονται. Η μονιμότητα είναι συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα των δημοσίων υπαλλήλων.

Στο άρθρο 103 παρ. 4 ορίζεται: «Οι δημόσιοι υπάλληλοι που κατέχουν οργανικές θέσεις είναι μόνιμοι εφόσον αυτές οι θέσεις υπάρχουν». Επίσης, σύμφωνα με το άρθρο 103 παρ. 3 εδ. α του Συντάγματος: «Οργανικές θέσεις ειδικού επιστημονικού καθώς και τεχνικού ή βοηθητικού προσωπικού μπορούν να πληρούνται με προσωπικό που προσλαμβάνεται με σχέση ιδιωτικού δικαίου». Συνεπώς, χωρίς νομοθετική κατάργηση συγκεκριμένης θέσης απαγορεύεται από το Σύνταγμα η απόλυση του εργαζομένου στο «Δημόσιο» (τουλάχιστον στο κράτος και στα νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου) με σχέση εργασίας δημοσίου δικαίου ή ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου, που την κατέχει. Εφόσον διατηρούνται οι οργανικές θέσεις των υπαλλήλων δημοσίου δικαίου και ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου, αυτοί προστατεύονται από το καθεστώς μονιμότητας και δεν μπορούν να απολυθούν ή να τεθούν σε εργασιακή εφεδρεία.

Αν καταργηθεί όμως νομοθετικά η οργανική του θέση, μπορεί να απολυθεί ο δημόσιος υπάλληλος; Η απάντηση είναι ότι δεν επιτρέπεται να απολυθεί και έχει δικαίωμα να καταλάβει κάποια άλλη κενή εργασιακή θέση στο Δημόσιο. Αυτό προβλέπεται στο άρθρο 154 παρ. 4 του Δημοσιοϋπαλληλικού Κώδικα (ν. 3528/2077). Το κυρίως νομικά κρίσιμο είναι ότι στα πλαίσια του Συντάγματός μας ισχύει συνταγματικό έθιμο, συμπληρωματικό στη ρύθμιση του άρθρου 103 Συντάγματος. Σύμφωνα με αυτό, και μετά την κατάργηση της θέσης δημοσίου υπαλλήλου, απαγορεύεται αυτός να απολυθεί και έχει δικαίωμα να μεταταγεί. Συντρέχουν όντως στην περίπτωση αυτή τα δύο στοιχεία του εθίμου: α) πραγματικό στοιχείο – πολύχρονη και αδιάλλειπτη πρακτική (καθώς, παρότι έχουν καταργηθεί μέχρι σήμερα πολλές οργανικές θέσεις δημοσίων υπαλλήλων δεν έχουν γίνει απολύσεις) και β) ψυχολογικό στοιχείο – πεποίθηση νομικής δεσμευτικότητας της νομοθετικής και της εκτελεστικής εξουσίας (καθώς όντως η εκάστοτε κρατική εξουσία δεν απέλυε δημοσίους υπαλλήλους που καταργούνταν οι οργανικές τους θέσεις αλλά τους μετέτασσε επειδή πίστευε ότι δεν μπορούσε νομικά να τους απολύσει λόγω της συνταγματικής κατοχύρωσης της μονιμότητας). Το συμπληρωματικό αυτό της συνταγματικής ρύθμισης του άρθρου 103 συνταγματικό έθιμο μπορεί να καταργηθεί ή να τροποποιηθεί μόνο με συνταγματική αναθεώρηση. Αυτό είχαν δηλώσει επίσημα κατά καιρούς και οι δύο προηγούμενοι υπουργοί Εσωτερικών.

Το «μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα» ρυθμίζει την εργασιακή εφεδρεία μόνο στις δημόσιες επιχειρήσεις του ν. 3429/2005. Μόνο στις δημόσιες επιχειρήσεις του ν. 3429/2005 αναφέρονται ο ν. 3986/2011 (άρθρο 37 παρ. 7), το βάσει αυτού αποσταλέν στο ΣτΕ προς επεξεργασία προεδρικό διάταγμα και η υπ. αριθμ. 1597 από 12.9.2011 εγκύκλιος του ειδικού γραμματέα ΔΕΚΟ.

Ορθά επισημαίνονται από εργατολόγους τα νομικά προβλήματα που θέτει ο θεσμός της εργασιακής εφεδρείας, ως «αργή απόλυση» για τους εργαζομένους στις δημόσιες επιχειρήσεις. Με την εργασιακή εφεδρεία στις δημόσιες επιχειρήσεις, έτσι όπως αυτή έως τώρα προδιαγράφεται, εισάγεται ένα «υβρίδιο» υποκατάστατο της απόλυσης, που ουσιαστικά οδηγεί πιθανότατα σε απόλυση.

Θεσμοθέτηση εργασιακής εφεδρείας δεν νοείται συνταγματικά θεμιτά, πάντως, για το κράτος και στα ΝΠΔΔ. Ακόμα κι αν υποστηριχθεί ότι η εργασιακή εφεδρεία είναι κάτι διαφορετικό, κάτι ηπιότερο από την απόλυση, η θέσπισή της στο «Δημόσιο» θα παραβίαζε σίγουρα το ρητό γράμμα του άρθρου 103 και το συμπληρωματικό του περιεχομένου του συνταγματικό έθιμο. Θα προσέβαλλε το συνταγματικά κατοχυρωμένο και «άρσιμο» μόνο με συνταγματική αναθεώρηση δικαίωμα των δημοσίων υπαλλήλων στη μονιμότητα.

Ο εξορθολογισμός στο «Δημόσιο» είναι απαραίτητος αλλά πρέπει να γίνεται με αποτελεσματικά διοικητικά και πολιτικά και όχι με αντισυνταγματικά δρακόντεια μέσα. Αν κριθεί δημοκρατικά και δικαιοκρατικά αναγκαία η κατάργηση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων, αυτό μπορεί να γίνει στην επόμενη συνταγματική αναθεώρηση. Ας μην ξεχνάμε ότι η εργασιακή εφεδρεία και οι απολύσεις στον δημόσιο τομέα δεν βρίσκονταν στο προεκλογικό πρόγραμμα του κυβερνώντος κόμματος και παρεισέφρησαν βίαια στον δημόσιο διάλογο τους τελευταίους μήνες

* Ο Βασίλης Γ. Τζέμος είναι Διδάκτορας Συνταγματικού και Ευρωπαϊκού Δικαίου

ΠΗΓΗ: Έντυπη Έκδοση Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, Κυριακή 2 Οκτωβρίου 2011,   http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=314604

"Ή τώρα ή ποτέ"! Ξύπνα Έλληνα αδελφέ!

 

Του Μίκη Θεοδωράκη

 

"Ή τώρα ή ποτέ"! Κι το εννοώ. Γιατί εάν ο ελληνικός λαός δεν αδράξει αυτή την τελευταία ευκαιρία, θα είναι χαμένος, γονατισμένος, εξαθλιωμένος και ντροπιασμένος για πάρα – πάρα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. ϊσως και για αιώνες"…

Είσαι νέος… Διάβασε καλά! Αν θες διαφώνησε, αλλά μην αδιαφορείς! Η πατρίδα εκπέμπει σήμα κινδύνου. Δεν ακούς; Ποιόν περιμένεις να τη σώσει; Ποιόν περιμένεις να σε σώσει; Κατάλαβέ το.  

Η λαίλαπα του πολέμου, του ακήρυκτου πολέμου που ζούμε, είναι ανεξέλεγκτη. Ο εχθρός έχει ήδη περάσει το κατώφλι του σπιτιού σου. Όσο κοιτάμε, βέβαια, την τηλεόραση δεν το αντιλαμβανόμαστε. Δεν θα βγει, όμως, από εκεί κανένας σωτήρας…

Ο σωτήρας είσαι εσύ, γιατί η πατρίδα είσαι εσύ! Αν κάτσεις με τα χέρια σταυρωμένα, πολύ σύντομα θα δεις τα παιδιά σου σκλαβωμένα. Θα δεις τον εαυτό σου να δουλεύει για ένα πιάτο φαΐ, δουλικά, ώρες ατελείωτες. Θα δεις την περιουσία σου να παραδίδεται στους ξένους επειδή έτσι το θέλησαν κάποιοι. Θα δεις μια Ελλάδα ανοχύρωτη να σκίζεται σε κομμάτια και να μοιράζεται στους εχθρούς της. Κι όλα αυτά επειδή δεν αντέδρασες όταν είχες τη δυνατότητα να το κάνεις. Η ένδοξη χώρα των Ελλήνων, η ποτισμένη από αίμα ηρώων και μαρτύρων, το λίκνο της Ρωμηοσύνης, στα βάρβαρα χέρια του 4ου Ραΐχ και των συνεργατών του. Αμαχητί. Τι τραγική ειρωνεία…

Έλληνα αδελφέ μας, δεν υπάρχει, πια, η πολυτέλεια της αδιαφορίας. Δεν υπάρχει άλλος χρόνος για χάσιμο. Μην απελπίζεσαι. Δράσε! Μην το σκέπτεσαι άλλο, ξεσηκώσου! Τώρα. Αύριο θα είναι αργά. Η αρχή του ξεσηκωμού βρίσκεται πάντοτε, στην πνευματική αφύπνιση, στην αναζήτηση και συνειδητοποίηση της αλήθειας. Η Ελλάδα, η πατρίδα σου, αναλογικά με την έκταση της και τον πληθυσμό της, είναι η πιο προικισμένη χώρα του κόσμου. 
Μάθε, λοιπόν, ότι τα αποθέματα του υπεδάφους μας είναι αμύθητης αξίας. Η αξία του ορυκτού μας πλούτου ανέρχεται σε τρισεκατομμύρια ευρώ. Πρόσφατα, σε μεγάλη εκδήλωση που όλα τα μέσα απέκρυψαν (Ίδρυμα Κακογιάννη, 7-11-12), ειδικοί επιστήμονες βεβαίωσαν, για πρώτη φορά σε ευρύ κοινό, ότι μόνο τα άμεσα αξιοποιήσιμα κοιτάσματα υδρογονανθράκων εκτιμώνται σε ένα τρισεκατομμύριο ευρώ. Κι εκτός του ανυπολόγιστης αξίας, υπεδάφους μας, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η γεωγραφική μας θέση, μας καθιστά παγκόσμιο κόμβο εμπορίου. Ότι η ναυτιλία μας είναι η μεγαλύτερη παγκοσμίως κι η αξία του τουρισμού μιας τέτοιας, νησιωτικής κι όχι μόνο, χώρας είναι ανυπολόγιστη.

Πως θα ανεχθείς να δεσμεύονται όλα αυτά τα έσοδα σε ένα "Ταμείο Αξιοποίησης Δημόσιας Περιουσίας" με στόχο την – ες αεί – αποπληρωμή του μεθοδευμένα υπέρογκου χρέους; Αντιλαμβάνεσαι τώρα την έσχατη προδοσία που συντελείται; Κατανοείς γιατί οι "σύμμαχοί" μας, μας… "σώζουν" μέσω Μνημονίων από την κρίση που αυτοί δημιούργησαν; Για να μας κατακτήσουν χωρίς να υποψιαστούμε και να καταφέρουν το μεγάλο ξεπούλημα της γης μας. Βλέπεις γιατί τα παπαγαλάκια του συστήματος κάνουν ό,τι μπορούν, χρόνια ολόκληρα τώρα, να σε πείσουν ότι όλα γίνονται "για το καλό σου"; Για να σε κατακτήσουν αδιαμαρτύρητα. Για να σε κατακτήσουν ολοκληρωτικά. Γιατί όποιος κατακτά τις συνειδήσεις, κατακτά ολοκληρωτικά…

Έκρυψαν τα όλα, τα αντικατέστησαν με γραβάτες. Τα τάνκς, μετατράπηκαν σε απεσταλμένους της τρόικας, οι βόμβες λέγονται τώρα δάνεια. Σ' έκαναν να προσκυνάς τους Εφιάλτες σου, για μια θεσούλα στο Δημόσιο, που τώρα θα στην πάρουν. Η προδοσία μετονομάστηκε σε σωτηρία, η αντίσταση σε ανοησία. Έτσι, μεταμφιεσμένοι, "Έλληνες" και ξένοι κατακτητές απεδείχθησαν πολύ αποτελεσματικοί. 

Σε έπιασαν στον ύπνο, σε κορόιδεψαν και συνεχίζουν ξεδιάντροπα να το κάνουν. Μας υποδούλωναν ενώ εμείς θαυμάζαμε τη "δημοκρατία" που μας σέρβιραν. Και θα αποθρασύνονται περισσότερο όσο τους αφήνεις. Δεν αργεί η ώρα που θα στρέψουν εναντίον του συμπατριώτη σου, όπως καλά ξέρουν να το κάνουν. Για να ισοπεδώσουν τα πάντα στον πολύπαθο τούτο τόπο, κι ύστερα να 'ρθουν ως ελευθερωτές να τους δοξάσεις υπηρετώντας τους. Το ίδιο ιστορικό σκηνικό για άλλη μία φόρα.

Μην τους αφήσεις! Θυμήσου τους αγώνες των προγόνων σου και τίμα το αίμα που χύθηκε ως τα σήμερα. Εμπνεύσου απ' το φρόνημα των αγωνιστών του Ελληνικού Έθνους. "Να 'ρθει ένας να μου ειπή ότι θα πάγη ομπρός η πατρίδα, στρέγομαι να μου βγάλει και τα δυο μου μάτια. Ότι αν είμαι στραβός, και η πατρίδα μου είναι καλά με θρέφει. Αν είναι η πατρίδα μου αχαμνά, δέκα μάτια να 'χω, στραβός θανα είμαι", έλεγε ο Μακρυγιάννης απηχώντας το διαχρονικό ανυπέρβλητο πνεύμα του Ελληνισμού.

Αγάπα την πατρίδα σου! Αγάπα την άδολα, μακριά από μισαλλοδοξία. Αγκάλιασε τον συμπατριώτη σου αληθινά, ό,τι κι αν πρεσβεύει "ιδεολογικά". Δεν είναι αυτός ο εχθρός σου. Αυτοί που σε σαγήνευσαν με τις υποσχέσεις τους και θέλησαν να σε κάνουν συνένοχο με τα ρουσφέτια τους, αυτοί είναι οι αντίπαλοί μας. Αυτοί που σ' αποκοίμισαν όσο θαύμαζες τον εκσυγχρονισμό τους, σ' είχαν προγραμματίσει να ξυπνήσεις μέσα σε εμφύλιο σπαραγμό.

Ξύπνα αδελφέ πριν το μοιραίο! Μην περιμένεις τίποτα απ' όσους διαχειρίζονται"πολιτικά" την κατάσταση. "Αλίμονο στους αγώνες που κρέμονται από τα χαρτιά. Το γένος δεν χρειάζεται  τα χαρτιά κανενός για τη λευτεριά του. Έχετε πίστη; Έχετε καρδιά; Αλλιώς καθίστε εκεί που κάθεστε. Ραγιάδες εσείς, ραγιάδες και τα παιδιά σας, ραγιάδες και τα παιδιά των παιδιών σας", έκραζε πριν δύο αιώνες ο Παπαφλέσσας. 

Τώρα είναι η σειρά σου! Να πεις το νέο "ΟΧΙ"! Να πεις το νέο "Μολών Λαβέ"! "Η Λευτεριά δεν χαρίζεται, κατακτιέται"!

Δεν είσαι μόνος σου στον αγώνα αυτό. Πολλοί είμαστε αυτοί που αρνούμαστε πεισματικά να γίνουμε οι πρώτοι Έλληνες στην τρισχιλιετή ιστορία αυτού του Έθνους που θα σκύψουν, ομοθυμαδόν, το κεφάλι στον κατακτητή. Έστω και καθυστερημένα, ξεσηκωθήκαμε, πολεμάμε και θα νικήσουμε! Ένωσε τη σπίθα του αγώνα σου μ' αυτήν του διπλανού σου. "Μέχρι η σπίθα να φουντώσει και να γίνει η καθαρτήρια φωτιά που θα μας σώσει". Για μια ανεξάρτητη Ελλάδα, μ' αληθινή δημοκρατία και υγιή πατριωτισμό!
Και μη ξεχνάς το που χρωστάς… "Χρωστάμε σ' όσους ήρθαν, πέρασαν, θα 'ρθουν, θα περάσουν. Κριτές, θα μας δικάσουν, οι αγένητοι, οι νεκροί". (Κ. Παλαμάς).

Μίκης Θεοδωράκης

ΠΗΓΗ: Πέμπτη, 13 Ιουνίου 2013, http://spitha-veroia.blogspot.gr/2013/06/blog-post_6869.html

Οι «νέες» κυβερνήσεις

 

Του Νικήτα Χιωτίνη*

 

Η ευστοχότερη ιδιότητα που έχει δοθεί στο ισχύον πολιτικό σύστημα – που ταυτίζεται ως όρος με τη διεκδίκηση και συνακολούθως την άσκηση της πολιτικής εξουσίας από κομματικές ομάδες και με τον τρόπο που αυτές εναλλάσσονται στην απόλυτη εξουσία λόγω του ισχύοντος πρωθυπουργοκεντρισμού – έχει δοθεί από τον Γιώργο Κοντογιώργη: «…Μπορεί τα κόμματα να συγκρούονται μεταξύ τους για τη νομή της εξουσίας, αλλά είναι εξ ολοκλήρου αλληλέγγυα στο ζήτημα του αποκλεισμού της κοινωνίας των πολιτών από την πολιτεία…».

Έτσι λοιπόν είναι φυσικό όλες οι «νέες» κυβερνήσεις να μην είναι τίποτε άλλο παρά ανακυκλώσεις των βασικών στελεχών των κομματικών ομάδων που βρίσκονται στην εξουσία. Αν παρεισφρήσει και κάποιος άλλος, αυτό θα γίνει είτε διότι αυτήν την εντολή έλαβε ο εκάστοτε πρωθυπουργός από την πραγματική διεθνοποιημένη πολιτικο-οικονομική εξουσία, είτε για να τον χρησιμοποιήσει ως άλλοθι, είτε και για τα δύο αυτά μαζί. Η κοινωνία μένει πάντοτε απ' έξω – εκτός και αν ο Στουρνάρας (όνομα κι αυτό!) θεωρείται κοινωνία.

Δυστυχώς δεν κρατούνται ούτε τα προσχήματα. Κουρελιάζεται το πνεύμα αλλά και το γράμμα του Συντάγματος. Τα ΜΜΕ (Mέσα Mαζικής Eξημέρωσης, όπως έλεγε ο Πανούσης) προπαγανδίζουν ανερυθριάστως, έως πλήρους γελοιοποιήσεως των πάντων, την πολιτική και τους πολιτικούς που τα συντηρούν (που τα συντηρούν τόσο χρηματικά όσο και ως αστείες τσιρίζουσες φιγούρες στα talk shows). Οι πολίτες αποχαυνωμένοι παρακολουθούν τις δήθεν ειδήσεις (επικρατεί μάλιστα ο νέος όρος infotainment ως κατ' αρχάς και κατ' αρχήν στόχος τους) και συνακολούθως ο «λαός» άγεται και φέρεται φανατιζόμενος και απολύτως παραπληροφορημένος.

Θα προτείναμε στις εταιρείες δημοσκοπήσεων να διερευνήσουν το ποσοστό των πολιτών που παρακολουθεί με αγωνία τις πολύωρες εικασίες των τηλε- και δήθεν δημοσιογράφων των παραθύρων, περί του ποιος θα γίνει υπουργός και πού. Παράλληλα να διερευνήσουν το ποσοστό των επίσης αγωνιούντων για το σε ποιο κανάλι θα εργαστεί η τάδε και η δείνα όμορφη τηλεπερσόνα. Ακόμα και τι ποσοστό αδιαφορεί και για τα δύο. Προσωπικώς μου είναι δύσκολο να κατατάξω αξιολογικώς τις ώρες των τηλεοπτικών συζητήσεων και στημένων καυγάδων μεταξύ «δημοσιογράφων» περί των υπουργοποιήσεων και των πολιτικών εξελίξεων, με τις τηλεοπτικές εκπομπές όπου αναλύονται οι ενδυμασίες των μοντέλων και οι καυγάδες μεταξύ των τηλεπαρουσιατριών των κουτσομπολίστικων εκπομπών. Θεωρώ πως βρίσκομαι στη συντριπτική πλειονότητα των πολιτών που αδιαφορούν και για τα δύο.

Τελικώς τι είναι οι νέες κυβερνήσεις; Ανακυκλώσεις άνοστες, πολιτικώς αδιάφορες και ανέτως χαρακτηριζόμενες ως θρασείες και βλακώδεις (στην πλειονότητά τους). Ανακυκλώνονται διαρκώς τα ίδια άτομα, που είναι τα στελέχη κομμάτων, κρατείται και μια κάποια επετηρίδα. Στελέχη κομμάτων σημαίνει άτομα με προϋπηρεσία (δηλαδή προ-υπηρεσία) από τις αφισοκολλήσεις και τα φοιτητικά αμφιθέατρα των «αιωνίων» (μόνο μια φορά ο Φαράκος απαίτησε από την τότε ΚΝΕ να είναι πρώτη στις σπουδές, όταν όμως ο δυστυχής πέθανε, το Κόμμα νομίζω δεν πήγε καν στην κηδεία του, ούτε ο «Ριζοσπάστης» έκλαψε για τον χαμό του πρώην Γραμματέα του ΚΚΕ) στα συνδικάτα, στις κομματικές ίντριγκες και στα κομματικά νεροκουβαλήματα. Εμπεριέχονται βεβαίως και οι υπουργοποιήσεις – γονικές παροχές. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως όλοι οι γόνοι είναι άσχετοι, αλλά προφανώς ξεκίνησαν από τα 80 μέτρα στον αγώνα δρόμου των 100 μέτρων, ενώ οι άλλοι από την αρχή…

(Κουίζ: Ποιος κερδίζει τον αγώνα;). Ο πρώην υπουργός ο επί των Εξωτερικών είναι ικανός και για το υπουργείο Εθνικής Αμύνης, συνεπικουρούμενος από μέτριων σπουδών (για τη νέα της θέση) και κοινωνικών επιδόσεων κόρη του μπαμπά, γιατί τα βαριά ονόματα των μπαμπάδων παίζουν και αυτά. Το ίδιο άτομο που κρίθηκε ικανό να διευθύνει το υπουργείο Εθνικής Αμύνης αναλαμβάνει τώρα το υπουργείο Πολιτισμού – καθιστάμενος έτσι συνάδελφος του Andre Malraux, του Τρυπάνη και του Τσάτσου (!), κ.ο.κ. Έχουμε χάσει κάθε σοβαρότητα, δεν κρατούνται μήτε τα προσχήματα, το Σύνταγμα έχει γίνει κουρελόχαρτο, το ίδιο και οι όποιες εκλογές (αυτές ως συνήθως ξεχνιούνται μετά την τέλεσή τους, μαζί και οι όποιες προεκλογικές εξαγγελίες και διαπιστώσεις, π.χ. πως «λεφτά υπάρχουν»). Η διάκριση των εξουσιών σε Νομοθετική (Βουλή, που οφείλει να βουλεύεται), Εκτελεστική (υπουργοί και υπουργεία που πρέπει να αποτελούνται από ικανά και σκεπτόμενα στελέχη και όχι από ανδρείκελα του εκάστοτε και κατά κανόνα άσχετου υπουργού) και Δικαστική (αυτή θα μπορούσε να είναι το τελευταίο αποκούμπι μας, αλλά δεν το πολυβλέπω και κανείς νομίζω δεν το πολυβλέπει), έχει καταστεί στην πράξη κενό γράμμα του Συντάγματος.

Το κόμμα του 4% συμμετέχει στην κυβέρνηση κατά 33% (με δεδομένο το 1:3) και αυτό γιατί το κόμμα του 23% θέλει καλά και ντε να κυβερνήσει μόνο του, στηριζόμενο προφανώς στην εμπειρία του αρχηγού του. Σχεδόν κανείς υπουργός (που νομοθετεί, άρα παραβιάζει και το πνεύμα και το γράμμα του Συντάγματος) δεν έχει σχετικές γνώσεις με το υπουργείο του (εξαιρώ βεβαίως δύο – τρεις καθ' ύλην σχετικούς με τα υπουργεία τους, που δεν απαλλάσσονται όμως των συλλογικών ευθυνών τους, καθώς βεβαίως τον Άδωνη, τον μέγα Δημήτριο και τον Μιλτιάδη που τα ξέρουν όλα, μην ξεχνάμε και την Εύη και τη Φώφη και, και, και… που ως μπαλαντέρ σώζουν την τήρηση της επετηρίδας).

Και μετά παραπονιόμαστε για την άνοδο των νεάντερταλ. Άμποτε να φτάσουμε σιγά – σιγά στους Homo Sapiens, μην τα θέλουμε αμέσως όλα.

* O Δρ. Νικήτας Χιωτίνης είναι Αρχιτέκτων, Καθηγητής ΤΕΙ, Τμήματος Εσωτερικής Αρχιτεκτονικής και Σχεδιασμού Αντικειμένων.

ΠΗΓΗ: ΤΕΤΑΡΤΗ, 3 Ιουλίου 2013, http://topontiki.gr/article/55228/Oi-nees-kuberniseis

Η νομιμοποίηση εκτροπών και πραξικοπημάτων μια ολόκληρη ζωή

 

Του Δημήτρη Καζάκη

 

Τελικά το Συμβούλιο της Επικρατείας έχει μετεξελιχθεί σε βασικό μοχλό νομιμοποίησης της πιο άγριας κυβερνητικής παρανομίας. Σύμφωνα με πληροφορίες του ΑΠΕ συνταγματικό και νόμιμο κρίθηκε από την Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας σε διάσκεψη, κεκλεισμένων των θυρών, το «κούρεμα» (PSI) των ομολόγων του Ελληνικού Δημοσίου που έγινε τον Μάρτιο του 2012, σύμφωνα με το ΑΠΕ. Η δημοσίευση της σχετικής απόφασης αναμένεται με την έναρξη του νέου δικαστικού έτους (17 Σεπτεμβρίου 2013).

Μην αναρωτηθείτε πώς και από πού «διέρρευσε» η απόφαση του ΣτΕ, μιας και η διάσκεψη της ολομέλειας ήταν «κεκλεισμένων των θυρών». Είναι περιττό, όταν πρόκειται για τέτοια συνύφανση δικαστικής και εκτελεστικής εξουσίας, όπου η πρώτη απλά αποτελεί το άλλο πρόσωπο του Ιανού της σύγχρονης απολυταρχίας και της κυβερνητικής αυθαιρεσίας.

Σας θυμίζουμε ότι στο Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο έχουν προσφύγει πλέον των 7.000 ομολογιούχων (φυσικών προσώπων, ΝΠΔΔ, ΝΠΙΔ, Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο, Εθνικός Οργανισμός Φαρμάκων, ΕΔΟΕΑΠ, φαρμακευτικών εταιρειών, ΤΕΙ Καβάλας, κλπ). Όλοι στρέφονται κατά του «κουρέματος» των ομολόγων που κατείχαν, αξίας δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ, χωρίς ωστόσο να μπορεί να υπολογιστεί το ακριβές ποσό.

Οι προσφεύγοντες στρέφονται κατά των πράξεων του υπουργικού συμβουλίου (5 και 10/2012), των αποφάσεων του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος και του αναπληρωτή υπουργού Οικονομικών με τις οποίες υλοποιήθηκε το PSI. Γιατί έκαναν την προσφυγή; Από ιδιοτροπία και καπρίτσιο; Όχι, από ανάγκη γιατί με το «κούρεμα» ουσιαστικά οδηγήθηκαν σε χρεοκοπία ΝΠΙΔ, ΝΠΔΔ, επιμελητήρια, οργανισμοί, νοσοκομεία, πανεπιστήμια, κοκ, ενώ ληστεύτηκαν οι αποταμιεύσεις φυσικών προσώπων που είχαν τοποθετηθεί σε ελληνικά ομόλογα. Κι όλα αυτά έγιναν αυθαίρετα, χωρίς να ρωτηθούν με παγίδευση από την Τράπεζα της Ελλάδος και την κυβέρνηση.

Η απόφαση αυτή του ΣτΕ δεν είναι μόνο κατάφωρα άδικη σε βάρος όλων αυτών των φυσικών και νομικών προσώπων, μιας και νομιμοποιεί την υπεξαίρεση και την ανοιχτή κλοπή, αρκεί να προφασιστεί η κυβέρνηση το δικό της «εθνικό συμφέρον», αλλά δημιουργεί δεδικασμένο και για επερχόμενα «κουρέματα». Δημιουργεί δηλαδή νομικό προηγούμενο για να δικαιολογηθούν «κουρέματα» σε αποταμιευτικούς λογαριασμούς, σε τρέχουσες καταθέσεις φυσικών και νομικών προσώπων. Κι ο νοών, νοείτο.

Δεν θα επεκταθούμε περισσότερο. Επιφυλασσόμεθα να δούμε την απόφαση του ΣτΕ και το σκεπτικό της δημοσιευμένο και τότε θα επανέλθουμε για να δείξουμε με στοιχεία το έγκλημα που έχει συντελεστεί με το PSI σε βάρος του ελληνικού λαού και της χώρας. Ένα έγκλημα που άφησε ασυγκίνητους – απ' ότι φαίνεται – τους δικαστές του ΣτΕ. Κάτι βέβαια που εδώ και μήνες είχε προδικάσει το υπουργείο οικονομικών και πιο συγκεκριμένα ο κ. Σταικούρας. Προς δόξα της ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης.

Για πολλοστή φορά το ΣτΕ αποδεικνύει τον βαθιά αντιδραστικό χαρακτήρα του. Τα ειδικά δικαστήρια γενικά δεν συνάδουν με μια αληθινή δημοκρατία, ούτε με μια αληθινά ανεξάρτητη δικαιοσύνη. Είναι απομεινάρια της απολυταρχίας στον κοινοβουλευτισμό, όπως και η περίπτωση του ΣτΕ που αποτελεί δάνειο από την συνταγματική παράδοση της Γερμανικής απολυταρχίας, το Σύνταγμα της μοναρχικής παλινόρθωσης της Γαλλίας μετά το 1815 και το προεδρικό που το διαδέχτηκε (1848) όπου ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας πήρε την θέση του μονάρχη. Από τότε μας κατατρέχει.

Το ΣτΕ επιβλήθηκε στην χώρα μας πολύ πριν υπάρξει Σύνταγμα. Ήταν θεσμός που επέβαλλε η βαυαρική αντιβασιλεία και είχε σαν βασική αποστολή να δικαιολογεί και να δίνει νομιμοφάνεια σε κάθε αυθαιρεσία της βαυαροκρατίας. Ο συνταγματολόγος Φλογαίτης γράφει σχετικά: «Εν Ελλάδι ο θεσμός του Συμβουλίου της Επικρατείας ήν εισηγμένος προ του Συντάγματος του 1843 επί της απολύτου Μοναρχίας, κατά το 1835, αλλ' ένεκα της χειρίστης αυτού καταρτίσεως εξ ανδρών κατά το πλείστον ανεπιστημόνων και αδαών της υπηρεσίας και παρασυρομένων υπό του φατριασμού εδείχθη ως γνωμοδοτικόν μεν σώμα τυφλόν όργανον των διαθέσεων του Άρμανσπεργ επί βλάβη της νομοθεσίας, ως δικαστήριον δε του αμφισβητουμένου διοικητικού άθλιον και κακόζηλον, ουδαμώς προασπίσαν τα δίκαια των διοικουμένων κατά της αυθαιρεσίας των διοικητικών αρχών.» [1]

Η εκτίμηση αυτή του Φλογαίτη θα μπορούσε κάλλιστα να περιγράφει και τη σημερινή λειτουργία του ΣτΕ. Ο θεσμός αυτός κατέληξε στα σκουπίδια της ιστορίας μαζί με την εκθρόνιση του Όθωνα. Ένας από τους βασικούς λόγους που εκείνη την εποχή επικαλέστηκαν όσοι στάθηκαν ενάντιοι στο θεσμό ήταν «ότι το Συμβούλιον της Επικρατείας, διορισθέν και μισθοδοτούμενον από την κυβέρνησιν, δεν εκπροσωπεί τον ελληνικόν λαόν και ότι, μη εκλεγέν από αυτόν, δια να τον αντιπροσωπεύση, δεν γνωρίζει και δεν δύναται να γνωρίζη «ούτε οποία η κατάστασις του τόπου, ούτε οποία η διαγωγή των διοικούντων προς τους διοικουμένους και οποία η εκ τούτου διάθεσις του λαού προς την εξουσίαν».» [2]

Ωστόσο, κατ' απαίτηση του Γεωργίου του Α΄ «δια διαγγέλματος» και των βρετανών υποβολέων του στο Σύνταγμα του 1864 προβλεπόταν η ανασύστασή του. Παρά την προσπάθεια αναβίωσής του, τελικά στις 25-10-1865 δεκαέξι βουλευτές κατέθεσαν πρόταση στην Βουλή με σκοπό «... να καταργηθή το σώμα τούτο, ούτινος η δημιουργία, από των πρώτων ημερών, κατέστη λαομίσητος.»[3] Η πρόταση έγινε δεκτή με πλειοψηφία 3/4 και με τον νόμο ΡΙΒ' της 25ης-11-1865 καταργήθηκαν τα σχετικά άρθρα του Συντάγματος που αφορούσαν στο Συμβούλιο της Επικρατείας.

Από τα σκουπίδια της ιστορίας έγινε προσπάθεια να ανακτηθεί από τον Ελευθέριο Βενιζέλο κατά την αναθεώρηση του Συντάγματος το 1911. Η ίδια η αναθεώρηση ήταν μια πολιτική παρωδία. Ήταν η ανοιχτή προδοσία των λαϊκών προσδοκιών που είχαν ξεσπάσει με το κίνημα του 1909 και αποζητούσαν να ξεμπερδέψουν μια και καλή με τον ξενοκίνητο θεσμό της μοναρχίας. Εκεί όπου οι λαϊκές μάζες ζητούσαν Συντακτική Εθνοσυνέλευση και νέο Σύνταγμα για να απαλλαγεί ριζικά η χώρα από την μοναρχία και τους θεσμούς της, ο Βενιζέλος, πιστός στις προσταγές των Βρετανών, προχώρησε σε αναθεωρητική βουλή για να μην αναθεωρηθούν οι βασικές διατάξεις του Συντάγματος του 1864, που προστάτευαν τον θεσμό της μοναρχίας. Για να μην χάσουν δηλαδή τα βρετανικά συμφέροντα τον τοποτηρητή της εθνικής υποτέλειας των Ελλήνων.

Στις 25 Απριλίου 1911 κατετέθη στην Βουλή η τρίτη έκθεση της επί της Αναθεωρήσεως του Συντάγματος Επιτροπής, η οποία είχε ως Πρόεδρο τον Στέφανο Δραγούμη και ως Εισηγητή τον βουλευτή Αττικοβοιωτίας, Κωνσταντίνο Ρακτιβάν, τον μετέπειτα πρώτο Πρόεδρο του Συμβουλίου της Επικρατείας. Στην εισαγωγή αυτής της έκθεσης σημειώνεται ότι: «Το Συμβούλιον όμως της Επικρατείας, ούτινος έχει ανάγκη η σημερινή διοίκησις, κοινόν έχει μετά του παλαιού μόνον την ονομασίαν και ουδέν πλέον» και αναπτύσσει επιχειρήματα υπέρ της αναγκαιότητας του θεσμού.

Η προσπάθεια του Βενιζέλου να επαναφέρει το θεσμό του ΣτΕ συνάντησε ισχυρή αντίσταση. Χαρακτηριστικά μπορούμε να αναφέρουμε:

Π. Κασσίμης: «Είναι θεσμός λαομίσητος, αντίκειται στο δημοκρατικόν πνεύμα… Το Συμβούλιον της Επικρατείας θα είνε ο τάφος του θάρρους και του ανδρισμού των πολιτικών ανδρών, τούτο σημαίνει μείωσιν των εθνικών δυνάμεν, θα καταψηφίσω τον θεσμόν μετά του αυτού αγρίου φανατισμού, μεθ' ου θα καταψηφίζω πάντα θεσμόν τείνοντα εις περιορισμόν των λαϊκών ελευθεριών, της λαικής αναπτύξεως και εις δημιουργίαν τιμαριωτικών συνθέσεων εν δημοκρατουμένη πολιτεία, ως η ημετέρα.» [4]

Ι. Πατσουράκος: «Αναξιοπρεπές είνε να συζητή ήδη η Βουλή επί θεσμού, δις δοκιμασθέντος και καταπέσαντος. Μόνον απολυταρχική Κυβέρνησις ηδύνατο να εισηγηθή και να υποστηρίξη πάλιν τοιούτον θεσμόν… Εν τη Ελληνική δε αρχαιότητι υπήρχε τοιούτον συμβούλιον αλλά μόνον επί απολυταρχίας… Ιδρύθη, κατηργήθη, ιδρύεται και πάλιν ήδη, αλλά θα καταργηθή και πάλιν. Και θα καταργηθή, ουχί βεβαίως δι' εξεγέρσεως ειρηνικής.» [5]

Ένας από τους υπέρμαχους της ανασύστασης του ΣτΕ, ο Π. Μυρλόπουλος έλεγε: «Επανελήφθησαν κατά του θεσμού όσα και άλλοτε. Αλλά τότε είχον λόγον. Νυν όχι. Η Συνέλευσις του 64, η καθιερώσασα τους άκρως φιλελεύθερους θεσμούς, οίτινες μας διέπουν σήμερον, απέρριψε δια ψήφων 2 τον θεσμό του Συμβουλίου. Κατεδίκασεν αυτόν ως δήθεν αντικείμενον εις το φιλελεύθερον καθεστώς. Και όμως θα ήτο φραγμός κατά των ακολασιών του καθεστώτος τούτου. Διότι αύται μας έφερον εις ο σημείον ευρισκόμεθα σήμερον, πιστεύω τούτο αδιστάκτως, η τρομερά και πρόδηλος κατάχρησις, η καταστρατήγησις και εκμετάλλευσις του άνευ ουδενός περιορισμού φιλελευθέρου τούτου καθεστώτος εδημιούργησε την δυστυχίαν της νέας Ελλάδος.» [6]

Αυτή ήταν η ουσία της λογικής πίσω από την ανασύσταση του ΣτΕ. Η Ελλάδα της εποχής ήταν πολύ φιλελεύθερη(!) και δεν το άντεχε. Η πολύ ελευθερία έβλαπτε τον τόπο και δημιουργούσε «καθεστώς ακολασίας». Έπρεπε λοιπόν να ενισχυθεί η εκτελεστική εξουσία έναντι της Βουλής και για νομιμοποιηθεί κάτι τέτοιο χρειαζόταν το ΣτΕ: «Φιλελεύθερος, ενισχυτικός της αυτοτέλειας της Εθνικής αντιπροσωπείας, της δυνάμεως και της εξουσίας του Υπουργού – εξασφαλίζων την νομιμότητα της εξουσίας ταύτης – φρουρός της νομιμότητος των οργάνων της εξουσίας θα είνε το Συμβούλιον.» [7]

Τελικά, το Συμβούλιο της Επικρατείας, όπως το γνωρίζουμε σήμερα, προβλέφθηκε για πρώτη φορά στο Σύνταγμα του 1911, όπου ανάμεσα στα άλλα προβλεπόταν ότι «η γνώμη του Συμβουλίου της Επικρατείας δεν είναι υποχρεωτική δια τον  Υπουργόν» (άρθρο 84) και «τα τακτικά μέλη του Συμβουλίου της Επικρατείας διορίζονται δια βασιλικού διατάγματος προτάσσει του Υπουργικού Συμβουλίου» (άρθρο 86). Με άλλα λόγια το Συμβούλιο της Επικρατείας, ο «φρουρός της νομιμότητος των οργάνων της εξουσίας» ιδρύθηκε υπό τον πλήρη έλεγχο της κυβέρνησης και του βασιλιά.

Μπορεί το ΣτΕ να ιδρύθηκε με το Σύνταγμα του 1911, αλλά για μια σειρά ιστορικούς λόγους δεν άρχισε να λειτουργεί παρά το 1929. Η Ελλάδα έως τότε είχε περάσει μια ολόκληρη δεκαετία συνεχών πολέμων, τον «εθνικό διχασμό» όπου η άρχουσα τάξη χωρίστηκε σε δυο μερίδες ανάλογα με τις εξαρτήσεις της από τους μεγάλους αντιπάλους του πρώτου παγκοσμίου πολέμου, την μικρασιατική καταστροφή του ελληνισμού για χάρη κυρίως των αγγλογαλλικών βλέψεων στην περιοχή και βρισκόταν μπροστά στην επικείμενη κατάρρευση και χρεοκοπία της. Αυτήν ακριβώς την στιγμή «θυμήθηκε» ο Βενιζέλος την σύσταση του ΣτΕ.

Ο λόγος που έσπρωξε τον Βενιζέλο στην ίδρυση του ΣτΕ το 1929 τον εξηγεί ο ίδιος στην ομιλία του κατά την πρώτη συνεδρίαση της 17ης Μαΐου: «Δυστυχώς, κύριοι, ο ελληνικός λαός ζήσας τόσους αιώνας υπό ξένην δουλείαν εσυνήθισε να θεωρή το κράτος εχθρικόν, όπως πράγματι ήτο, ο δε αιών της ελευθερίας δεν κατώρθωσε να του μεταβάλη εντελώς την ψυχολογίαν αυτήν. Εάν κατορθώσωμεν και είμαι βέβαιος ότι θα το κατορθώσωμεν δια του συμβουλίου της επικρατείας να εμπνεύσωμεν και εις τον τελευταίον πολίτην που κατοικεί εις τα απώτατα του κράτους ότι «υπάρχουν δικασταί εις τας Αθήνας» που προστατεύουν κάθε πολίτην αδικούμενον από οιονδήποτε διοικητικόν όργανον και από την κυβέρνησιν αυτήν χωρίς να έχη ανάγκην ο πολίτης να προσφεύγη εις πλάγια μέσα και εις την υποστήριξιν των ισχυρών της ημέρας δια να εύρη το δίκαιόν του, βεβαιωθήτε ότι εγκαινιάζομεν ένα σταθμόν ιστορικόν, τον ιστορικώτερον ίσως σταθμόν της ζωής μας από αιώνος.»[8]

Με άλλα λόγια χρειαζόταν η κυβέρνησή του μια βιτρίνα νομιμοφάνειας που θα έπειθε τον ελληνικό λαό ότι υπάρχει «κράτος δικαίου». Σε μια εποχή όπου η συνταγματική νομιμότητα είχε πάει κατά διαόλου και οι κυβερνήσεις αυθαιρετούσαν επιβάλλοντας αναγκαστικούς νόμους. Ο Βενιζέλος ήταν εχθρός της δημοκρατικής έννομης τάξης, δεν καταλάβαινε γιατί θα πρέπει να υποτάσσεται η εκτελεστική εξουσία στο κοινοβούλιο και στους συνταγματικούς κανόνες. «Η σημερινή εκτελεστική εξουσία είναι ανίκανος να ανταποκριθεί προς τα καθήκοντά της, ευρισκόμενη υπό την πλήρη εξάρτησιν της νομοθετικής εξουσίας, η οποία επηρεάζεται πάλιν από την ανάγκην να μη δυσαρεστήση τας διαφόρους εκλογικάς ομάδας, δια να μη διακινδυνεύση η επανεκλογή των αποτελούντων αυτήν βουλευτών… Πρέπει και εις την εκ της πλειοψηφίας τής Βουλής σχηµατιζοµένην Κυβέρνησιν νά δοθή µείζων ελευθερία κινήσεως. Πρέπει να δύναται να θέτη Νόµους, αφού γνωµοδοτήσουν επ' αυτών τό

Οικονοµικόν Συµβούλιον καί το Συµβούλιον τής Επικρατείας.» [9]

Να γιατί ήθελε στην πραγματικότητα το ΣτΕ ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Άλλωστε την εποχή εκείνη τον είχε συνεπάρει το φασιστικό καθεστώς Μουσολίνι στην Ιταλία. Γι' αυτό και είχε φροντίσει από την 23^ην Σεπτεμβρίου 1928 να υπογράψει με τον ίδιο τον Μουσολίνι στην Ρώμη το Ελληνοϊταλικό σύμφωνο φιλίας. «Το φασιστικόν καθεστώς επεφύλαξεν εξαιρετική υποδοχήν εις τον Έλληνα πρωθυπουργόν, εις τον οποίον απενεμήθη και το ανώτατον ιταλικόν παράσημον,» όπως μας πληροφορεί ο δημοσιογράφος και φίλος του Βενιζέλου Γρ. Δαφνής. [10] Βέβαια, ο Βενιζέλος δεν ακολουθούσε απλά μια δική του ανεξάρτητη πολιτική, αλλά εξυπηρετούσε ταυτόχρονα και τα Βρετανικά συμφέροντα, που δεν έπαψε να υπηρετεί έως τον θάνατό του. Η Βρετανία εκείνη την εποχή έσπρωχνε την Ελλάδα σε διαχυτικές σχέσεις με το καθεστώς Μουσολίνι, μήπως και αποσπάσει τον Ντούτσε από τις αγκάλες του Χίτλερ, τουλάχιστον όσον αφορά την λεκάνη της Μεσογείου.

Κι έτσι επιτρεπόταν στον Βενιζέλο να ονειρεύεται μια φασιστική Ελλάδα κατά το πρότυπο της Ιταλίας του Μουσολίνι. Το 1933 σε μια στιχομυθία ανάμεσα στον Πλαστήρα και στον Βενιζέλο, όπου ο πρώτος ανακοινώνει στον δεύτερο την πρόθεσή του να επιβάλλει στην Ελλάδα δικτατορία, όμοια μ' αυτήν της φασιστικής Ιταλίας με το επιχείρημα ότι «θα κάνουμε ότι και στην Ιταλία, που χάρις στον Φασισμό προοδεύει,» ο Βενιζέλος αρκέστηκε να του πει: «Η Ιταλία πηγαίνει καλά, διότι εκεί υπήρχε δικτάτωρ, ενώ στην Ελλάδα δεν υπήρχε δικτάτωρ.» [11]

Η στάση των ελληνικών δικαστηρίων μπρος στις απανωτές παραβιάσεις της συνταγματικής τάξης ήταν απολύτως συμβιβαστική. Τον δρόμο άνοιγε, ως συνήθως, ο Άρειος Πάγος, ο οποίος δικαιολόγησε την προσφυγή στα αναγκαστικά διατάγματα υποστηρίζοντας ότι σε περίπτωση άμεσης απειλής κατά του κράτους – που αποτελεί τον «υπέρτατο» νόμο – η εκτελεστική εξουσία έχει όχι μόνο το δικαίωμα, αλλά και την υποχρέωση να εκδίδει αναγκαστικά διατάγματα με περιεχόμενο νόμου, ακόμη κι αν παραβιάζονται ρητές συνταγματικές διατάξεις. [12] Έτσι, «η ελληνική νομολογία των δεκαετιών του 1920 και του 1930 κατασκεύασε ένα δίκαιο ανάγκης, με γνώμονα το οποίο ανέχθηκε την προσφυγή σε μιαν αυτόνομη κυβερνητική νομοθεσία, της οποίας η εκτελεστική εξουσία έκανε συχνά χρήση, κατά τρόπο δυσανάλογο προς τη σοβαρότητα της συγκεκριμένης συγκυρίας.» [13]

Η «κατάσταση πολιορκίας» με βάση την οποία επέβαλε το 1924-25 την δικτατορία του ο Πάγκαλος, η δικτατορία του στρατηγού Κονδύλη το 1935 με το ψευτοδημοψήφισμα που έφερε πίσω τον βασιλιά, αλλά και η δικτατορία της 4^ης Αυγούστου του Μεταξά (1936-1941), βασίστηκαν σε αναγκαστικούς νόμους και βασιλικά διατάγματα που έσπευσαν να νομιμοποιήσουν τόσο ο Άρειος Πάγος, όσο και το Συμβούλιο της Επικρατείας. Ο Σπ. Λιναρδάτος γράφει: «Τα δυο διατάγματα με τα οποία οι Γεώργιος και Μεταξάς κήρυσσαν τη δικτατορία ήταν και τυπικά άκυρα… Παρ' όλα αυτά δε βρέθηκε ούτε ένα δικαστήριο, ούτε ένας δικαστής να διακηρύξει την αντισυνταγματικότητα των διαταγμάτων της δικτατορίας. Όταν εκατοντάδες απλοί Έλληνες πήγαιναν στην εξορία, βασανίζονταν, πέθαιναν γιατί δεν δέχονταν να υποκύψουν στους εκβιασμούς του Μανιαδάκη και των χαφιέδων του, δε βρέθηκε ούτε ένας «φρουρός της νομιμότητος» να αντιταχθεί, με θυσία της θέσης του ή και της προσωπικής του, σε ανάγκη, ελευθερίας, στις αυθαιρεσίες της εκτελεστικής εξουσίας.» [14]

Στην ίδια ακριβώς κατάσταση βρισκόμαστε σήμερα. Η κατάλυση ακόμη κι αυτού του μισερού και μίζερου κοινοβουλευτισμού της μεταπολίτευσης από τους κυβερνώντες, οι οποίοι κυβερνούν με σωρεία αναγκαστικών νόμων που σήμερα ονομάζονται Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου και η αναγωγή σε «υπέρτατο νόμο» της θέλησης και των προσταγών από την τρόικα έχουν βρει την πλήρη δικαίωσή τους από το ΣτΕ και τον Άρειο Πάγο σε βαθμό κακουργήματος. Να μου το θυμηθείτε: δεν είναι μακριά η μέρα όπου το ΣτΕ θα νομολογήσει υπέρ της επίσημης κατάλυσης του ελληνικού κράτους υπέρ της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας και της κατάλυσης και των τελευταίων τυπικών δικαιωμάτων του ελληνικού λαού σ' αυτόν τον τόπο που μόνο οι αγωνιστές Έλληνες επιμένουν να θεωρούν και να υπερασπίζονται σαν πατρίδα.

Τόσο το ΣτΕ, όσο και ο Άρειος Πάγος, έχουν πάψει προ πολλού να εκφράζουν τον ελληνικό λαό. Αντίθετα σαν θεσμοί είναι υπόλογοι στον ελληνικό λαό, του οποίου έχει απομείνει μόνο το ακροτελεύτιο άρθρο του Συντάγματος (άρθρο 120) για να υπερασπιστεί τον εαυτό του και τα δικαιώματά του σ' αυτόν τον τόπο.

 

Παραπομπές

 

[1] Θεοδώρου Φλογαίτου, Εγχειρίδιον Συνταγματικού Δικαίου, Αθήνησι, 1879, σ. 110 (υποσημείωση).

[2]Γ. Αγγελίδη, «Καθίδρυσις και Κατάλυσις του Συμβουλίου της Επικρατείας επί Όθωνος», Αρχείον Δ. Καλλιτσουνάκη, Αθήνα, 1956, σελ. 651.

[3] Γιάννη Αγγελίδη, «Ιστορικά για το Συμβούλιο της Επικρατείας 1864-1865», Τιμητικός Τόμος του Σ.τΕ, Αθήνα: 1979, Ι, σ. 87.

[4] Πρακτικά της Βουλής (Διπλή Αναθεωρητική), Εν Αθήναις, 1911, σ. 1077-1078.

[5] Ό. Π., σ. 1082.

[6] Στο ίδιο.

[7] Ό.Π., σ. 1083.

[8] Ελεύθερον Βήμα της 18ης Μαΐου 1929.

[9] Σ. Στεφάνου, Ελευθερίου Βενιζέλου Πολιτικαί Υποθήκαι, Αθήναι, 1965, σ. 115.

[10] Γρηγορίου Δαφνή, Η Ελλάς Μεταξύ Δυο Πολέμων, 1923-1940, Αθήνα, 1965, Β, σ. 52.

[11] Ό. Π., σ. 183.

[12] Απόφαση Αρείου Πάγου υπ' αρίθμ. 93 του 1919.

[13] Νίκος Αλιβιζάτος, Οι Πολιτικοί Θεσμοί σε Κρίση 1922-1974. Όψεις της Ελληνικής Εμπειρίας, Αθήνα, 1995, σ. 81.

[14] Σπύρου Λιναρδάτου, 4^η Αυγούστου, Αθήνα, 1966, σ. 39-40.

ΠΗΓΗ: Τρίτη, 25 Ιουνίου 2013, http://dimitriskazakis.blogspot.gr/2013/06/blog-post_25.html

ΔΕΝ ΠΕΦΤΕΙ ΜΟΝΗ ΤΗΣ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΣΑΜΑΡΑ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΤΗΣ ΕΡΤ

 

Του Γιώργου Δελαστίκ

 

Οι μαύρες τηλεοπτικές οθόνες που σόκαραν τους Ελληνες, όταν ο πρωθυπουργός έκοψε το σήμα των κρατικών καναλιών, σύμβολο του μέλλοντός μας.

Όχι, δεν επίκειται η κατάρρευση της συγκυβέρνησης ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ λόγω αποχώρησης του Βαγγέλη Βενιζέλου και του Φώτη Κουβέλη από το κυβερνητικό σχήμα εξαιτίας της απαράδεκτης και εκβιαστικής στάσης του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά, που με χουντική νοοτροπία και αντισυνταγματικό τρόπο έκλεισε την ΕΡΤ και απέλυσε πάνω από 2.500 εργαζόμενους σε μια μέρα!

Αρχίσαμε έτσι το άρθρο μας γιατί επιθυμούμε να εκφράσουμε την άποψή μας για το θέμα που κυριάρχησε χθες στην πολιτική ζωή της χώρας. Απίθανα σενάρια κάθε προέλευσης εσκεμμένα έθεταν σε κυκλοφορία κύκλοι ακόμη και της ΝΔ, οι οποίοι υποβλέπουν τη θέση του αρχηγού της Δεξιάς και πολύ θα ήθελαν την ανατροπή του Σαμαρά για να ικανοποιήσουν τις προσωπικές τους φιλοδοξίες.

Όποιος όμως δίνει βάση σε τέτοιες αφελείς εικασίες σημαίνει ότι δεν έχει συνειδητοποιήσει το θεμελιώδες: ότι η μοναδική «κόκκινη γραμμή» για τον Ευ. Βενιζέλο και τον Φ. Κουβέλη είναι η συμμετοχή στην κυβέρνηση! Το μοναδικό πράγμα που δεν συζητούν με τίποτα είναι να φύγουν από την κυβέρνηση! Όλα τα υπόλοιπα μπορούν να τα κουβεντιάσουν, αρκεί να μη θέτουν υπό αμφισβήτηση τη συμμετοχή τους στην κυβέρνηση! Ο λόγος είναι απλούστατος: αποχώρηση ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ από την κυβέρνηση σημαίνει ανατροπή της κυβέρνησης Σαμαρά και άμεση προκήρυξη εκλογών.

Στις εκλογές αυτές όμως το ΠΑΣΟΚ θα πάρει μονοψήφιο ποσοστό και η ΔΗΜΑΡ θα κινηθεί λίγο πάνω από το όριο κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης. Πρακτικά, αυτό σημαίνει – συμβολικά μιλώντας – ότι την ίδια τη νύχτα των εκλογών θα καρατομηθούν τόσο ο Ευ. Βενιζέλος όσο και ο Φ. Κουβέλης από αρχηγοί των κομμάτων τους προκειμένου με άλλους ηγέτες το όποιο ΠΑΣΟΚ και η όποια ΔΗΜΑΡ έχουν απομείνει να προσπαθήσουν να προσκολληθούν ως δήθεν ανανήψαντα, αντιμνημονιακά πλέον κόμματα, στον ΣΥΡΙΖΑ, αν αυτός έχει βγει πρώτο κόμμα.

Τρελοί είναι επομένως ο Βενιζέλος και ο Κουβέλης να εγκαταλείψουν οικειοθελώς την κυβέρνηση, έστω και ως εταίροι κατωτάτης υποστάθμης, και να οδεύσουν αμέσως και με τη δική τους βούληση προς την πολιτική γκιλοτίνα των εκλογών αντί να συνεχίσουν να δρέπουν τους καρπούς της εξουσίας ίσως και για τρία χρόνια ακόμη; Από πλευράς προσωπικού πολιτικού συμφέροντος θα ήταν όντως ανόητοι για να επιλέξουν την πολιτική αυτοκτονία. Αυτό το γνωρίζει άριστα ο Αντώνης Σαμαράς, του οποίου πιθανότατα θα τελείωνε ακαριαία και η δική του πολιτική καριέρα αν προκήρυσσε εκλογές μέσα σε αυτό το κλίμα γενικευμένης κοινωνικής κατακραυγής εναντίον του λόγω του κλεισίματος της ΕΡΤ, όπου η πιθανότητα να βγει τώρα η ΝΔ πρώτο κόμμα θα ήταν πολύ περιορισμένη.

Το κύριο στοιχείο όμως είναι πως ο Αντ. Σαμαράς ξέρει ότι έχει στο χέρι τους Ευ. Βενιζέλο και Φ. Κουβέλη και γι' αυτό τους εκβιάζει ωμά. Τόσο με τις διαρροές από το Μέγαρο Μαξίμου ότι ο Σαμαράς δεν πρόκειται να κάνει πίσω και αν τολμούν οι Βενιζέλος και Κουβέλης ας τον ρίξουν όσο και με την επικρεμάμενη χθες απειλή ότι θα καταθέσει πρόταση ψήφου εμπιστοσύνης προς την κυβέρνησή του, εξαναγκάζοντας έτσι τους Βενιζέλο και Κουβέλη να του δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης.

Μέσω της ταπείνωσης των ηγετών του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ, ο Αντ. Σαμαράς θέλει όχι τον απλό δημόσιο εξευτελισμό τους, αλλά τη μετατροπή τους σε ακόμη περισσότερο πειθήνια και άβουλα όργανά του, που να μην τολμούν να του προκαλούν έστω και δευτερεύοντα μικροπροβλήματα στο μέλλον. Η επίδειξη πυγμής όμως του πρωθυπουργού με την απόλυση δυόμισι χιλιάδων ανθρώπων δεν αποσκοπεί πρωτίστως στη διαπαιδαγώγηση ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, που άλλωστε συνιστούν τόσο μεγάλο κίνδυνο για την πολιτική Σαμαρά όσο ένα σκυλάκι πεκινουά της αγκαλιάς.

Ο πρώτος στόχος του δεν είναι καν η μετατροπή της ΕΡΤ σε ακραιφνή «μνημονιακή γιάφκα», πειθαρχημένη στην κυβέρνηση Σαμαρά όσο η χουντική ΥΕΝΕΔ στους δικτάτορες Παπαδόπουλο και Ιωαννίδη. Πάνω απ' όλα ο Αντώνης Σαμαράς θέλει με τις αποκρουστικά μαύρες οθόνες των κρατικών καναλιών να τρομοκρατήσει ολόκληρο τον ελληνικό λαό, να τσακίσει κάθε διάθεσή του για αντίσταση στην κυβερνητική πολιτική.

Η συστηματική παραβίαση άρθρων του Συντάγματος από τον πρωθυπουργό αποτελεί πτυχή της ίδιας προσπάθειας προώθησης αυτού του στόχου. Θέλει να φοβίσει τον λαό, γιατί μόνο ο φόβος και η βία διασφαλίζουν σίγουρα την υποταγή των πολιτών στο νέο μνημονιακό καθεστώς που καταβαραθρώνει το βιοτικό επίπεδο εκατομμυρίων Ελλήνων και καταστρέφει εκατομμύρια ζωές. Οι μαύρες τηλεοπτικές οθόνες που σόκαραν τον λαό μας όταν ο Σαμαράς διέταξε να κοπεί το σήμα της ΕΡΤ συμβολίζουν το μέλλον των Ελλήνων και της δημοκρατίας στη χώρα μας.

ΠΗΓΗ: "Εθνος", Πέμπτη 13 Ιουνίου 2013. Το είδα: Ιουνίου 13, 2013, http://seisaxthia.wordpress.com/2013/06/13/…B1/

Πρόωρες εκλογές το φθινόπωρο; Μια διαφορετική ανάλυση**

 

Του Κωνσταντίνου Γκράβα*

Στην ειδησεογραφική ατζέντα των τελευταίων ημερών προσετέθη αίφνης το ενδεχόμενο διεξαγωγής πρόωρων εκλογών. To χρονικό διάστημα αναφοράς ορίζεται από την παρέλευση της καλοκαιρινής περιόδου που αναμένεται ιδιαίτερα θερμή για την τουριστική βιομηχανία και από το συγχρονισμό με τις κρίσιμες Γερμανικές εκλογές του φθινοπώρου. 

 

Το σενάριο πρόωρων εκλογών είναι σύνηθες στην εγχώρια πολιτική σκηνή. Ανακύπτει δε σε περιόδους καμπής, μετά από σημαντικά γεγονότα που επισπεύδουν την ωφελιμιστική διαδικασία πολιτικής κεφαλαιοποίησης και συγκομιδής των καρπών μιας επιτυχίας. Ή σε περιόδους που απαιτούν ανανέωση της λαϊκής ετυμηγορίας, ως νωπής καταγραφής νομιμοποίησης προκειμένου να εφαρμοσθεί συγκεκριμένη πολιτική ενόψει μιας «δύσκολης» επερχόμενης συγκυρίας. Ή, τέλος, σε περιόδους ενδοκυβερνητικών  τριγμών που συντονίζονται πολλαπλασιάζοντας τις ρωγμές στην επιφάνεια της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας. Και που βαθαίνουν τα ρήγματα στο κυβερνητικό τόξο, επισύροντας την απώλεια της «Δεδηλωμένης». 

Ανατρέχοντας στις περιπτώσεις διεξαγωγής πρόωρων εκλογικών αναμετρήσεων (προτού δηλαδή ολοκληρωθεί ο τετραετής κύκλος), κατά το πρόσφατο παρελθόν, θα μπορούσαμε σχετικά εύκολα να κατατάξουμε κάθε μία από αυτές κινούμενοι εντός του πλαισίου που περιγράφηκε. 

Τέσσερα χρόνια πριν, πίσω στο φθινόπωρο του 2009, η κυβέρνηση Καραμανλή προσέφυγε σε εκλογές στο μέσον της δεύτερης κυβερνητικής θητείας της. Θέτοντας εκτός αναλυτικού πλαισίου διάφορες ερμηνείες συνδεόμενες με γεωπολιτικές παραμέτρους στρατηγικού προσανατολισμού προς το διεθνή παράγοντα, καθώς και συνωμοσιολογικές θεωρίες που έχουν αναπτυχθεί και καταγραφεί έκτοτε, η περίπτωση αυτή θα ενέπιπτε στη δεύτερη κατηγορία. Η εξήγηση έχει ως εξής: Η μεγάλη αλλαγή που σηματοδότησε η κρίση του 2008 στην παγκόσμια οικονομία άρχισε να γίνεται αντιληπτή με καθυστέρηση στη χώρα μας. Η οικονομική πολιτική έπρεπε αμέσως να αλλάξει δραματικά κατεύθυνση. Η επερχόμενη τότε δυσμενέστατη οικονομική συγκυρία απαιτούσε νωπή λαϊκή ετυμηγορία, προκειμένου να λάβει η κυβέρνηση τις δύσκολες αποφάσεις. Και έτσι οδηγήθηκε η χώρα σε εκλογές με το διάγγελμα του τότε πρωθυπουργού.

Την άνοιξη του 2012 διεξήχθησαν πάλι πρόωρες εκλογές, μετά την παραίτηση Παπανδρέου από την πρωθυπουργία το Νοέμβριο του 2011 και τον ενδιάμεσο σχηματισμό κυβέρνησης «ειδικού σκοπού» υπό τον Λ. Παπαδήμο με ημερομηνία λήξεως. Η μικρή παράταση της ημερομηνίας αυτής προκειμένου να ολοκληρωθεί ακριβώς ο σκοπός σχηματισμού της κυβέρνησης, οδήγησε τελικά το Μάιο του 2012 σε -άκαρπες από πλευράς σχηματισμού δεδηλωμένης πλειοψηφίας- εκλογές. Ακολούθησε αμέσως η διάλυση -άμα τη ορκωμοσία- της νέας Βουλής και ο σχηματισμός υπηρεσιακής κυβέρνησης υπό τον Π. Πικραμμένο για τη διενέργεια εκλογών τον Ιούνιο. Οι ζυμώσεις που ακολούθησαν μεταξύ των πολιτικών αρχηγών κατά τη διαδικασία των διερευνητικών εντολών καρποφόρησαν τη φορά αυτή και κατέληξαν στη σύνθεση τρικομματικής κυβέρνησης συνεργασίας, με πρωθυπουργό τον Α. Σαμαρά που ανέλαβε την εξουσία. Κατατάσσοντας την περίπτωση αυτή με βάση το θεωρητικό πλαίσιο που διατυπώθηκε αρχικά, οι πρόωρες εκλογές του 2012 εμπίπτουν στην τρίτη κατηγορία. Το πολιτικό κεφάλαιο της κυβέρνησης Παπανδρέου ξοδεύθηκε με επιταχυνόμενο ρυθμό, προϊούσης της οικονομικής κρίσης και των πολιτικών πρωτοφανούς δημοσιονομικής προσαρμογής στα πλαίσια του Μνημονίου. Πολλώ δε μάλλον όταν το εντυπωσιακό ποσοστό εκλογής (~44%) είχε στηριχθεί σε εκ διαμέτρου αντίθετες εξαγγελίες και ρητορείες, απόκλιση η οποία επέτεινε τη μετεκλογική φθορά μετά την προσγείωση στην οδυνηρή πραγματικότητα. Και ακόμη περισσότερο, όταν η εφαρμογή της δημοσιονομικής συνταγής προσανατολίσθηκε σε οριζόντιες μειώσεις μισθών και συντάξεων και αποσυνδέθηκε από τις -μετατιθέμενες συνεχώς προς το μέλλον- στοχευμένες μεταρρυθμίσεις στο Δημόσιο τομέα. Αποτέλεσμα ήταν η δημιουργία ρωγμών στην κυβέρνηση, η σταδιακή συρρίκνωση της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας και τελικά η αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού με τη συνέχεια που περιγράφηκε προηγουμένως.     

Φθάνουμε λοιπόν στην τρέχουσα κατάσταση των πραγμάτων και στο ερώτημα που τίθεται στον τίτλο του παρόντος άρθρου: Υπάρχει ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών το φθινόπωρο; Προκειμένου δε να απαντηθεί αυτό, θα ξεκινήσουμε …αντίστροφα. Θα υποθέσουμε δηλαδή ότι έρχεται το φθινόπωρο και πράγματι ανακοινώνονται πρόωρες εκλογές. Ακολουθώντας το ίδιο συλλογιστικό περίγραμμα που χρησιμοποιήθηκε για να αναλύσουμε τις δύο προγενέστερες αντίστοιχες περιπτώσεις, οφείλουμε να εξετάσουμε τις συνθήκες που θα οδηγούσαν στην υπόθεση που κάνουμε. 

Ξεκινώντας από την πρώτη περίπτωση («σημαντικά γεγονότα που επισπεύδουν την ωφελιμιστική διαδικασία πολιτικής κεφαλαιοποίησης και συγκομιδής των καρπών μιας επιτυχίας»), η υπαγωγή σε αυτήν προϋποθέτει κατ' αρχάς την ύπαρξη σημείου καμπής. Δηλαδή, αναφέρεται τρόπον τινά σε ένα «τοπικό μέγιστο» στη γλώσσα των Μαθηματικών: σε ένα σημείο κατά το οποίο κορυφώνεται η θετική πορεία (τηρουμένων πάντοτε των αναλογιών και της σχετικότητας στον ιστορικό χρόνο) και ταυτόχρονα εγκυμονεί ο κίνδυνος κάμψης, αλλαγής επί τα χείρω των συνθηκών. Δύο παράμετροι πρέπει εδώ να διερευνηθούν: Πρώτον, αν τεκμαίρεται θετική πορεία και δεύτερον, αν το περιβάλλον είναι πραγματικά ιδιαιτέρως εύθραυστο ώστε να πιθανολογείται σημαντικά ο κίνδυνος επιδείνωσης της κατάστασης. Για το πρώτο, καίτοι είναι δύσκολο να απορριφθεί πλήρως η αποδόμηση του «success story», η αναμενόμενη θετική επίδραση της τουριστικής περιόδου στην οικονομία, σε συνδυασμό με τον περιορισμό των δίδυμων ελλειμμάτων (προϋπολογισμού και ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών), στοιχειοθετούν την ύπαρξη έστω και βραχυπρόθεσμου τοπικού μεγίστου στη διαδρομή της κυβέρνησης. Για το δεύτερο, η διεξαγωγή των Γερμανικών εκλογών και η ασύμμετρη αβεβαιότητα ως προς το κατά πόσον είναι επίπλαστη η εικόνα που παρουσιάζει ο διεθνής (…«γερμανόφωτος») παράγοντας προκειμένου να αποκομισθούν εκλογικά οφέλη κατευνάζοντας τη Γερμανική κοινή γνώμη και περιθωριοποιώντας τα ευρω-σκεπτικιστικά ρεύματα, δεν μπορούν να αποκλείσουν την αλλαγή στάσης μετεκλογικά και την επανάκαμψη αυστηρής γραμμής απέναντι στη χώρα μας. Συμπερασματικά, η πρώτη αυτή περίπτωση θέτει ισχυρή υποψηφιότητα μητρότητας για τις πρόωρες εκλογές που πρωθύστερα εξετάζουμε. 

Η δεύτερη περίπτωση («ανανέωση της λαϊκής ετυμηγορίας, ως νωπής καταγραφής νομιμοποίησης προκειμένου να εφαρμοσθεί συγκεκριμένη πολιτική ενόψει μιας «δύσκολης» επερχόμενης συγκυρίας») απορρίπτεται κατά τη γνώμη μου, δεδομένης της τελείως διαφορετικής τρέχουσας πολιτικής συγκυρίας, των δυσμενών συνθηκών που ήδη από καιρόν εξελίσσονται επικρατούσες στην εγχώρια οικονομία, αλλά και της κατάστασης της ελληνικής κοινωνίας. Εκ νέου προσφυγή σε κάλπες για ανανέωση της λαϊκής εντολής αφενός δεν έχει καμία ορθολογική βάση και αφετέρου, θα συνιστούσε ιδανική αυτοχειρία της κυβέρνησης. 

Όσο για την τρίτη περίπτωση («ενδοκυβερνητικών  τριγμών που συντονίζονται πολλαπλασιάζοντας τις ρωγμές στην επιφάνεια της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας…επισύροντας την απώλεια της «Δεδηλωμένης»), αυτή παρουσιάζει ξεχωριστό ενδιαφέρον από πλευράς πολιτικής ανάλυσης του υποθετικού σεναρίου πρόωρων εκλογών το φθινόπωρο. Θα μπορούσε κανείς να παρασυρθεί στις σκέψεις περί εσωτερικών ρωγμών, περί προβλήματος συνοχής της κυβέρνησης συνεργασίας, περί διαρροών και σταδιακής αφαίμαξης της κυβερνητικής πλειοψηφίας στο ελληνικό Κοινοβούλιο. Διαφωνίες πράγματι υπάρχουν, εσχάτως δε ίσως είναι και εντονότερες ή συχνότερες. Όμως σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται οι ελάσσονες κυβερνητικοί εταίροι να προκαλέσουν την πτώση της κυβέρνησης. Για τον προφανή λόγο, ότι θα προκαλούσαν οι ίδιοι εκλογές οι οποίες θα έθεταν υπό αμφισβήτηση, αν όχι τη δυνατότητα υπέρβασης του εκλογικού μέτρου για εκπροσώπηση στη Βουλή, σίγουρα όμως τη διατήρηση εκλογικών ποσοστών που φράσσονται άνω από τα αντίστοιχα του Ιουνίου. 
Συνοψίζοντας, η ανάλυση καταλήγει στο συμπέρασμα ότι αν γίνουν πρόωρες εκλογές, τότε θα εμπίπτουν αιτιολογικά στην πρώτη περίπτωση. Πόσο πιθανόν είναι όμως να γίνουν; Εκτιμώ ότι το σενάριο που κυκλοφόρησε φέρει κατά σημαντικό μέρος χαρακτήρα φήμης και σκόπιμης διαρροής. Υπό τύπον απειλής προς τους δύο εταίρους, φωτογραφίζοντας τις… κουκίδες στον μελλοντικό εκλογικό χάρτη ως δαμόκλειο σπάθη επικρεμάμενη πάνω από την πολιτική τους επιβίωση μετεκλογικά. 

Ωστόσο, ουδείς μπορεί να βρίσκεται μέσα στο μυαλό ενός ηγέτη και των συν αυτώ κέντρων λήψεως αποφάσεων. Άλλωστε και οι πρόωρες εκλογές του 2009 ήταν μάλλον έκπληξη. 

Στην περίφημη «Γενική Θεωρία», ο κορυφαίος Βρετανός οικονομολόγος Τζων Μέιναρντ Κέυνς κατέληγε: «…Οι ιδέες των οικονομολόγων και των πολιτικών φιλοσόφων, τόσο όταν είναι ορθές όσο και όταν είναι εσφαλμένες, ασκούν ισχυρότερη επίδραση από ό,τι συνήθως πιστεύεται…Πρακτικοί άνθρωποι που θεωρούν ότι δεν υφίστανται οποιαδήποτε πνευματική επιρροή, συνήθως, είναι οι δούλοι κάποιου μακαρίτη οικονομολόγου. Παράφρονες στην εξουσία, που ακούν φωνές να τους καλούν, αποκρυσταλλώνουν την τρέλα τους από κάποιον πανεπιστημιακό γραφιά παρελθόντων ετών…».

Παραφράζοντας τον Κέυνς, θα λέγαμε «ποιητική αδεία» ότι: πρακτικοί ηγέτες συχνά είναι δούλοι κάποιου πολιτικού αναλυτή…

 *  Ο κ. Κωνσταντίνος Γκράβας είναι εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα. 

** Οι απόψεις που διατυπώνονται είναι προσωπικές.

ΠΗΓΗ: Δευτέρα, 10 Ιουνίου 2013,   http://www.capital.gr/Articles.asp?id=1813366