Έτσι βλέπω την Τουρκία του μέλλοντος

 

του Ζουλφού Λιβανελί (Zulfu Livaneli)

Οι γονείς δύσκολα συνειδητοποιούν ότι μεγαλώνει το παιδί τους. Διότι βλέπουν καθημερινά το παιδί και δεν φαίνεται να υπάρχει κάποια διαφορά από τη μια μέρα στην άλλη.

Το παιδί μοιάζει να μην αλλάζει καθόλου. Όμως κάποιος που βλέπει αυτό το παιδί όταν είναι ενός έτους, και το ξαναβλέπει όταν πάει στα δέκα του, δεν μπορεί να πιστέψει στα μάτια του. Και δεν μπορεί να αναγνωρίσει το παιδί. Το ίδιο ισχύει και για τις χώρες.

Σηκωνόμαστε κάθε πρωί, διαβάζουμε τις εφημερίδες, πηγαίνουμε στις δουλειές μας, τα βράδια παρακολουθούμε τις ειδήσεις στην τηλεόραση και δεν μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε τη μεγάλη αλλαγή στη χώρα. Μοιάζουν να είναι όλα ίδια.

 

Κι όμως, η Τουρκία αλλάζει με μεγάλη ταχύτητα, μεταμορφώνεται, γίνεται μια τελείως διαφορετική χώρα. Ο πιο σύντομος τρόπος για να το καταλάβουμε αυτό είναι να απευθυνθούμε σε κάποιον που δεν έχει δει τη χώρα για μερικά χρόνια.Πιστέψτε με, το λέω με όλη μου την ειλικρίνεια, μετά από ένα διάστημα η Τουρκία θα φτάσει σε σημείο να είναι τελείως αγνώριστη.. Θα σαστίσετε και εσείς οι ίδιοι.

Ωραία, και ποιά είναι η κατεύθυνση αυτής της αλλαγής; Μπορούμε να την ονομάσουμε περιληπτικά ως «συντηρητικοποίηση, μετατροπή σε χώρα της Μέσης Ανατολής, πλουτισμό και μείωση της ποιότητας». Αν προσέξετε, κάποιες από αυτές τις ιδιότητες είναι θετικές, ενώ κάποιες άλλες αρνητικές, όμως πραγματοποιούνται παράλληλα.

Δηλαδή, τα χρόνια που έρχονται θα ζήσουμε την εξής κατάσταση:

Μία χώρα γεμάτη ουρανοξύστες και εμπορικά κέντρα,  όπου γίνεται το αδιαχώρητο από πολυτελή καταστήματα και εστιατόρια, με ξένες εταιρείες που έχουν έδρα στη Μέση Ανατολή,

Μια χώρα πλουσιότερη απ'ότι είναι σήμερα. Δηλαδή ένα είδος μεγάλου Ντουμπάϊ ή παλιάς Βηρυτού! Από την άλλη, ένας ταχέως αυξανόμενος ρυθμός αναλφαβητισμού, έλλειψης πολιτισμού, και κατάστασης Λούμπεν.

Σε κάθε σημαντικό πόστο, άνθρωποι που δεν έχουν επιλεγεί αξιοκρατικά, αλλά βάσει των σχέσεών τους με τις θρησκευτικές ομάδες. Μία χώρα υπερβολικά συντηρητική και υπερβολικά «Αμερικανική». Αυτή είναι η εικόνα που βλέπω εγώ.

Δεν θα είναι προφητεία το να πω ότι το AKP θα κερδίσει τις προσεχείς δημοτικές εκλογές και τις επόμενες βουλευτικές εκλογές. Όλοι το βλέπουν αυτό. Και μάλιστα, σε πέντε χρόνια ο Ερντογάν θα γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας εκλεγμένος απευθείας από τον λαό, και ίσως θα δούμε τον Αμπντουλάχ Γκιούλ ως πρωθυπουργό…

 

Το προσεχές διάστημα η κυβέρνηση του AKP θα χειροκροτηθεί ως «η κυβέρνηση που παρέλαβε τους ηγέτες του ΡΚΚ». Θα συνεχίσει να ρέει χρήμα στην Τουρκία από Μέση Ανατολή και Δύση.

Από την άλλη, το κοσμικό τμήμα της κοινωνίας θα μειωθεί σταδιακά, και παράλληλα θα συνεχίσει να αλληλοσπαράζεται, όπως συνηθίζει να κάνει χρόνια τώρα. Μια τόσο μεγάλη αλλαγή δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί μόνο με τις εσωτερικές δυναμικές..

Ο ρόλος που έχουν επιλέξει οι ΗΠΑ για την Τουρκία στο Μεσανατολικό ζήτημα, εφαρμόζεται με ένα μακροπρόθεσμο σενάριο.

Και οι εσωτερικοί δρώντες, οι πολιτικοί, τα ΜΜΕ, τα πανεπιστήμια, ο επιχειρηματικός κόσμος, οι διανοούμενοι, παίζουν ο καθένας επάξια τον ρόλο του. Εάν με ρωτήσετε τι θα γίνει σε δεκαπέντε χρόνια, μπορώ να κάνω μια πρόβλεψη και γι' αυτό.

Επειδή η κοινωνία θα έχει μεταμορφωθεί με μια συστηματική εκπαίδευση, δεν θα θυμάται κανείς πλέον ούτε καν το έτος ίδρυσης της Δημοκρατίας.

Όποιος επιθυμεί ας φυλάξει αυτό το άρθρο και εφόσον η Τουρκία εξελιχθεί διαφορετικά, ας έρθει να μου το πετάξει στα μούτρα. Όμως δυστυχώς, δεν φαίνεται να είναι καθόλου εφικτό αυτό.

 

ΠΗΓΗ: Πέμπτη, 22 Οκτωβρίου 2009,  http://www.foreignpress-gr.com/2009/10/blog-post_5496.html

 

Ιστοσελίδα Συγγραφέα: http://www.livaneli.net/

“Πουθενά” – ενδύσεως παραλειπόμενα…

             Του φιλαλήθη/philalethe00

 

Είναι το μόνιμο… εξαγγελτικό μοτίβο. Συνεχώς, έρχεται ένα θέμα στην επικαιρότητα όπου ορισμένοι έχουν κάποιες κραυγαλέες προκαταλήψεις και, μ’ όλον τούτο, σπεύδουν να μας… διαφωτίσουν, όντες έως και άσχετοι με το θέμα. Τελικώς, όσοι κατέχουν γράμματα καταλήγουν να “τραβάνε τα μαλλιά τους” με τα όσα αναγινώσκουν και γινώσκουν, ενώ ορισμένοι άλλοι πεπωρωμένοι τη καρδία κοινωνοί των ίδιων παρωπίδων… καταφάσκουν με νεύρο “μη ειδότες τι ποιούν”…

ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ:Ψάχνουν φύλλα συκής για τα γυμνά

 

Εδώ αναφέρεται και ότι μπορεί να υπάρξουν …επίσημες ή ιερές αντιδράσεις. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, ορισμένοι θυμήθηκαν ποικίλα χαρίεντα, τωόντι, ιστορήματα να μας ανιστορήσουν.Έτσι, πάλι αναγνώσαμε για την φρικαλέα εκείνη “λογοκρισία” του πορνογραφήματος καλλιτεχνήματος που φιλοτέχνησε η κα Εύα Στεφανή σταχυολογώντας από “σκληροπυρηνική πορνογραφία” με υπόκρουση τον …   Ύμνο εις την Ελευθερίαν, το φιλμάκι του αγαπητού κου Γαβρά μας που υποτιμήθηκε, έως  τον “ελληνοχριστιανικό πολιτισμό” και τις περιπέτειες της βασιλίσσης στην (πουριτανική, για την ακρίβειαν -πουριτανισμός είναι “χριστιανική” αίρεση, για όσους δεν το εγνώριζαν) Αγγλία…

Σώμα, γυμνότητα, Εκκλησία

Βεβαίως, όσοι δεν το θυμούνται(θα το βρήτε άμεσα), και ο κος Γαβράς μας μας είχε πη, ίσως εν θερμώ, ότι οι φανατικοί εκείνοι που κατέστρεψαν τον Παρθενώνα πριν μετατραπή εις ένδειξιν της συνείδησης της συνέχειας, σε Ναό(=κατοικία του Θεού) της Παναγίας της Αθηνιώτισσας, παρακινήθηκαν και από την απαράδεκτον ηθικοθρησκευτικώς γυμνότητα των σωμάτων.. Όμως, η αλήθεια, δυστυχώς, κείται πολύ μακρϋά από τις απίθανες, όντως, έως και διασκεδαστικές, εικοτολογίες αυτές. Η Εκκλησία, βάσει ενός Ιερού Κανόνα των πρώτων Οικουμενικών Συνόδων που αναφέρεται σε σχετικό βιβλίο του θεολόγου Ν. Μπουγάτσου για την “κοινωνική διδασκαλία των Πατέρων”(δεν το έχω “πρόχειρο” τούτη την στιγμή), αναφέρεται, ότι απαγόρευσε σε κάποια φάση ιστορική τα μικτά λουτρά, και, βεβαίως, στα λουτρά ήσαν ανένδυτοι οι προσερχόμενοι. Αλλά γιατί η Εκκλησία “αποφασίζει συνοδικώς” και κανονίζει την απαγόρευσή αυτή; Μα …για να μην σκανδαλισθούν οι εθνικοί!!!!! Όσοι δεν το “πιστεύετε” -και εάν δεν ευρεθή η κατατεθή εδώ η ακριβής παραπομπή μελλοντικώς- σας προκαλώ να ερευνήσετε σχετικά..

Αλλά αυτό ήταν απόλυτα “φυσικό”. Η γυμνότητα δεν είναι μία κατάσταση ηθικώς μεμπτή καθ’αυτή. Ουδ’όλως. Όλοι οι πρώτοι Χριστιανοί – και του Χριστού συμπεριλαμβανομένου – ενήλικοι όντες βαπτίζονταν γυμνοί, αφού είχε προηγηθή ολοτελής(“έως άκρων ονύχων”) απάλειψη με έλαιο που είχε “ευλογηθή” από τον ιερέα. Το αναφέρει ο Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας. Και, βέβαια, τονίζει την μακαριότητα, και την προπτωτική καθαρότητα και αθωότητα όσων μετείχαν στο Μυστήριο, τον μη-“πονηρό οφθαλμό”, την απουσία πονηρής εσωτερικής διάθεσης, “σαρκικού φρονήματος” ας πούμε συγκαταβατικά.

Είναι μόνον τούτο; Όχι, βεβαίως όχι. Στο θέμα έχουν αναφερθή αρκετοί, με ίσως πιο γνωστό τον ευθυνοκεντριστή κοσμικό ψυχοθεραπευτή και ιερέα συγγραφέα π. Φιλόθεο Φάρο, που παρά τα σφάλματά του σε άλλα θέματα, εδώ ορθοτομεί. Τα βιβλία του που εξετάζουν το θέμα καταλεπτώς είναι δύο:

α) “Άηθες ήθος”, εκδ. Ακρίτας, 1993

β) “Έρωτος φύσις”, εκδ. Αρμός, τελ. έκδοση 2001

Πάντα ταύτα ισχύουν και με την τελική έκβαση που ήταν η (χθεσινή) “κανονική” εκτέλεση της παράστασης του γνωστού καλλιτέχνη, και η εκπλήρωση του ενδεχομένου της απουσίας του Αρχιεπισκόπου.. Ας ελπίσουμε η επόμενη φορά να βρη λιγότερο κενολόγους τους παντοειδείς σχολιαστές και δημοσιολογούντες….

Λέλα Καραγιάννη, η Μπουμπουλίνα της Κατοχής

 

Μια από τις πολλές ηρωικές μορφές που ανέδειξε η αντίσταση στα χρόνια της Κατοχής ήταν η Λέλα Καραγιάννη. Γεννήθηκε στη Λίμνη Ευβοίας το 1899 και ήταν κόρη του Αθανάσιου Μινόπουλου και της Σοφίας Μπούμπουλη. Παντρεύτηκε τον φαρμακέμπορο Νικόλαο Καραγιάννη στην Αθήνα, με τον οποίο απέκτησε επτά παιδιά.

Από τον Μάιο του 1941, συγκροτεί αντιστασιακή ομάδα και αρχίζει τον αγώνα ενάντια στον κατακτητή. Την απόφασή της ανακοινώνει σητν οικογένειά της, της οποίας και τα μέλη ως ιδρυτές αποτελούν τα πρώτα στελέχη: ο σύζυγός της Νικόλαος και τα παιδία τους Ιωάννα, Ηλέκτρα, Γιώργος, Βύρων, Νέλσων, Νεφέλη και Ελένη. Με κέντρο ένα σπίτι στην οδό Φυλής και το φαρμακείο του άντρα της στην Πατησίων, οργανώνει ολόκληρο δίκτυο απόκρυψης, περίθαλψης και φυγάδευσης στρατιωτών οι οποίοι είχαν ξεφύγει από την αιχμαλωσία. Περιέθαλψε Έλληνες φαντάρους που επέστρεφαν από το μέτωπο και περίπου 140 συμμάχους ενώ νοίκιασε τρία σπίτια στα οποία τους έκρυβε.

Αργότερα, με κέντρο την Μονή του Αγίου Ιερόθεου στα Μέγαρα, συγκροτεί την παράνομη οργάνωση "Μπουμπουλίνα" η οποία έχει χαρακτήρα κατασκοπευτικό και στην οποία συμμετέχουν 140 πατριώτες, άνδρες και γυναίκες.
Με την οργάνωση αυτή καταφέρνει να συλλέγει πληροφορίες με άκρα μυστικότητα από το αρχηγείο των Γερμανών, από το Ναυαρχείο, την μυστική αστυνομία και το Ιταλικό φρουραρχείο. Η Λέλα είχε στήσει ολόκληρο δίκτυο χάρη στη συνεργασία της με το Στρατηγείο της Μέσης Ανατολής, τον Αρχηγό της Αστυνομίας Άγγελο Έβερτ καθώς και διάφορους αντιφασίστες και αντιναζιστές που υπηρετούσαν μέσα στις υπηρεσίες των στρατευμ

άτων των κατακτητών, για να της δίνουν πολύτιμες πληροφορίες. Με τη δράση της βυθίστηκαν πολλά πλοία, ανατινάχτηκε το αεροδρόμιο του Τατοϊου και κάηκαν αποθέματα βενζίνης και πυρομαχικών.

 

 Κατορθώνει επίσης να οργανώσει αποδράσεις αιχμαλώτων από το στρατόπεδο Άγγλων αιχμαλώτων της Κοκκινιάς. Για τη φυγάδευσή τους στη Μ. Ανατολή αγοράζει καϊκι, που με καπετάνιο τον Ηλία Χρυσίνη μεταφέρονται οι στρατιώτες στην Αίγυπτο. Από εκεί το καϊκι φέρνει στην Ελλάδα ασυρμάτους και άλλα εφόδια. Σε λίγο καιρό, προστίθενται άλλα δυο καϊκια, με καπετάνιους στο ένα τον Κρητικό Μαμαλάκη και στο άλλο τον Καπετάν Γιαννούλο. Στενοί συνεργάτες της ήταν η Νίκη Χωμενίδου, ο φούρναρης της Κοκκινιάς Παπαβασιλείου, ο υπολοχαγός Κουτρουμπέλης, ο Ηλίας Σκηνίτης.

Στις 23 Οκτωβρίου 1941 συλλαμβάνεται, ύστερα όμως από κράτηση οκτώ μηνών ελευθερώνεται και συνεχίζει τον αγώνα. Το 1944 αναγκάζεται να εισαχθεί στο Νοσοκομείο του Ερυθρού Σταυρού και τον Ιούνιου του ίδιου έτους οι Γερμανικές υπηρεσίες έχοντας μάθει για τη δράση της, ετοιμάζονται να τη συλλάβουν. Εκείνη ειδοποιεί τα παιδιά της και όσους συνεργάτες της μπορεί έως τη σύλληψή της στις 11 Ιουλίου του 1944.

Μεταφέρεται στην οδό Μέρλιν όπου και υπόκειται σε πρωτοφανή βασανιστήρια προκειμένου να ομολογήσει, κάτι που δε συμβαίνει ποτέ. Τα χαράματα της 8ης Σεπτεμβρίου 1944, οδηγήθηκε μαζί με εξήντα γενναίους άνδρες και γυναίκες πατριώτες στο Δαφνί, όπου εκτελέστηκε ψάλλοντας τον Εθνικό Ύμνο, εμψυχώνοντας έως την τελευταία στιγμή τους μελλοθανάτους.

Η Ακαδημία Αθηνών της απένειμε τιμής ένεκεν "Χρυσούν Μετάλλιον" ενώ η προτομή της έχει στηθεί στην οδό Στουρνάρα

 

ΠΗΓΗ: ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ, Friday, February 8, 2008, http://ellhnides.blogspot.com/2008/02/blog-post_08.html

 

Mνήμες ΛΕΛΑ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ

 

H μεγάλη ηρωΐδα πολύτεκνη μητέρα της πραγματικής Eθνικής Aντίστασης. H δράση και η εκτέλεσή της όπως την περιέγραψε ο γυιός της Bύρων Kαραγιάννης

 

Του Βύρωνα Καραγιάννη, τέκνου Λέλας Καραγιάννη

 

Ήταν Άνοιξη του 1941, όταν μετά από σκληρή πάλη έξι μηνών, έπεσαν τα μαύρα πέπλα του Ναζισμού και του Φασισμού πάνω στην γαλάζια μας χώρα… Ακολούθησαν σε λίγο: πείνα, βία, τρομοκρατία, εκτελέσεις, θάνατος. O λαός μας υπέφερε, δυστυχούσε και έμοιαζε να έχει χάσει κάθε ελπίδα.

Τότε άρχισε να γεννιέται, σε μερικές γενναίες και αδάμαστες ψυχές, η ανάγκη της αντίστασης, ανάγκη για την δημιουργία ομάδων από ψυχωμένους πατριώτες, που θα αναπτέρωναν το κλονισμένο φρόνημα του ελληνικού λαού και θα τον ωθούσαν σε πράξεις αντίστασης κατά των κατακτητών.

Με βαθιά συγκίνηση σας γνωρίζω ότι η πρώτη που οργάνωσε μια τέτοια ομάδα αντίστασης ήταν η αξέχαστη μάνα μας, η Λέλα Καραγιάννη. Είχε επτά παιδιά να φροντίσει, να θρέψει, να μεγαλώσει. Όμως ήταν τόση η αγάπη της για την πατρίδα που έβαλε την οικογένεια σε δεύτερη μοίρα. Υπεράνω όλων η Πατρίδα! Ακριβώς όπως δίδασκαν οι πρόγονοί μας.

Την οργάνωση ονόμασε «Μπουμπουλίνα» και την απετέλεσαν λίγοι στην αρχή, αποφασισμένοι πατριώτες, και τα μεγαλύτερα απ' τα παιδιά της.

Άρχισε να προκαλεί σαμποτάζ σε βάρος των κατακτητών και ήρθε σε επαφή με το συμμαχικό Στρατηγείο Μέσης Ανατολής, όπου διεβίβαζε πληροφορίες για τις κινήσεις του εχθρού. Oι Γερμανοί προσπαθούσαν να την ανακαλύψουν, αλλά δεν το κατόρθωναν.

Και ενώ πια ροδοχάραζε η ελευθερία πάνω απ' την τυραννισμένη χώρα, η Λέλα Καραγιάννη, ύστερα από προδοσία, συλλαμβάνεται μαζί με τα 5 μεγαλύτερα παιδιά της. Στα χέρια των Ες-Ες μαρτύρησε, αλλά δεν πτοήθηκε. Δεν απεκάλυψε κανένα συναγωνιστή ούτε όταν βρέθηκε μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα. Αντίθετα, βρήκε τον θάνατο, ψέλνοντας τον Εθνικό μας Ύμνο, τον ύμνο προς την Ελευθερία για την οποία θυσιάστηκε.

Oι γονείς μου, Νικόλαος και Λέλα Καραγιάννη, απέκτησαν επτά (7) παιδιά. Εγώ είμαι το τέταρτο στη σειρά. Όλα μεγαλώσαμε μέσα σ' ένα χριστιανικό περιβάλλον, με τις παραδόσεις της φυλής μας, όπου η φιλοπατρία ήταν ανωτέρα στην ιεράρχηση των καθηκόντων. Είχαμε πάθος για την πατρίδα μας, που μας το ενέπνευσαν οι γονείς μας και προπάντων η μητέρα μας.

 

 

Με την κήρυξη του πολέμου

 

 Όταν κηρύχθηκε ο Ιταλοελληνικός πόλεμος, η μητέρα, αλλά και εμείς, τ' αγόρια, λυπηθήκαμε που ήμασταν μικροί και δεν είχαμε την ηλικία για να πολεμήσουμε στην πρώτη γραμμή για τα πάτρια. Το μόνο που απέμενε ήταν να καταταχθούμε στις τάξεις του Ερυθρού Σταυρού και αυτό κάναμε. Τα τέσσερα απ' τα μεγαλύτερα αδέλφια, αγόρια και κορίτσια, ύστερα από μια σύντομη εκπαίδευση, γίναμε τραυματιοφορείς του Ερυθρού Σταυρού, η δε αδελφή μου Ιωάννα υπηρέτησε ως αδελφή τραυματιοφορέας στους συρμούς, στην μεταφορά των τραυματιών απ' το μέτωπο. O στρατός μας νικούσε τους Ιταλούς, παρά την μεγάλη αριθμητική υπεροχή τους, και εμείς ζούσαμε σε μια εθνική έξαρση. Αλίμονο όμως, γιατί εκεί που νικούσαμε τους εισβολείς, ξαφνικά μας επετέθησαν οι Γερμανοί, για να σώσουν τους Ιταλούς συμμάχους τους, που εμείς οι Έλληνες είχαμε πάρει στο κυνήγι. Επόμενο ήταν η Ελλάδα να υποκύψει στον Χιτλερικό οδοστρωτήρα και από νικήτρια να βρεθεί σκλαβωμένη από δύο στρατούς. Η πατρίδα μας ήταν απ' τον Απρίλιο του 1941 κάτω από διπλή κατοχή.

 Μ' αυτές τις πεποιθήσεις και τα ιδανικά, με τα οποία γαλουχηθήκαμε, δεν ήταν δυνατόν να αδιαφορήσουμε γι' αυτήν την Κατοχή και να περιμένουμε τους συμμάχους να νικήσουν και να μας ελευθερώσουν. Θυμάμαι τη μητέρα μας που έλεγε το αρχαίο ρητό «Συν Αθηνά και χείρα κίνει», δηλαδή ότι έπρεπε ο κάθε Έλληνας να ξεσηκωθεί, να αγωνισθεί για την ελευθερία του και όχι να περιμένει τους συμμάχους να τον ελευθερώσουν. Και αυτό ακριβώς έκανε εκείνη. Ξεσηκώθηκε και αγωνίσθηκε.

Η πρώτη αντιστασιακή οργάνωση

Όλα άρχισαν απλά, αυθόρμητα απ' τα βάθη της καρδιάς μας. Απ' τις πρώτες ημέρες που πάτησαν το πόδι τους στην Ελλάδα τα στρατεύματα κατοχής, άρχισε από μόνη της την πατριωτική της δράση και δημιούργησε ομάδα αντίστασης, η οποία αρχικά απετελείτο απ' τα μέλη της οικογένειάς μας και μερικούς φίλους μας πατριώτες. Άρχισε να αγωνίζεται ακούραστα με όλη την δύναμη της ψυχής της και καθ' όλη την διάρκεια της Κατοχής μέχρι το τέλος, την ημέρα που συνελήφθη.

Βέβαια, στην αρχή δεν ήξερε τι να κάνει, ούτε είχε συγκεκριμένα σχέδια, πήγαινε ψαχουλευτά, την καθοδηγούσε η καρδιά της, που ήταν γεμάτη Ελλάδα, και γρήγορα βρήκε το δρόμο της, στην Αντίσταση. Στην αρχή ασχολήθηκε με την περίθαλψη και φυγάδευση των συμμάχων μας, με αυτούς που δεν τα κατάφεραν να φύγουν μαζί με το εκστρατευτικό σώμα και είχαν εγκλωβισθεί στην Ελλάδα. Έλεγε ότι ήταν χρέος και καθήκον ημών των Ελλήνων, να συντρέξουμε τους συμμάχους και συμπολεμιστές μας, που είχαν έλθει απ' τα πέρατα της γης, για να μας βοηθήσουν, και ότι τώρα που βρίσκονταν σε τραγική θέση, σκόρπιοι σε όλη την Ελλάδα, κυνηγημένοι, πεινασμένοι, και έτρεχαν να κρυφτούν, είχαν απόλυτη ανάγκη απ' την βοήθειά μας.

Εμείς τους βοηθήσαμε με όλη μας την ψυχή, παρά την απειλή του θανάτου και πέρα απ' τις δυνάμεις μας, και πολλούς απ' αυτούς τους φυγαδεύσαμε στη Μέση Ανατολή. Εν τω μεταξύ η δράση της μητέρας μπήκε σε άλλο δρόμο. Βρήκε μονοπάτια, που οδηγούσαν στην κατασκοπεία και στις δολιοφθορές κατά του εχθρού. Βρήκε τον τρόπο να κατασκοπεύει τις κυριότερες υπηρεσίες του εχθρού. Oργάνωσε πιο καλά τα σχέδιά της, και χρειαζόταν ικανά στελέχη για να την βοηθήσουν. Μάζεψε γύρω της και άλλους ένθερμους πατριώτες. Έτσι η ομάδα της πλουτίσθηκε με πολλά δυναμικά στελέχη και μεταβλήθηκε, μετά την στελέχωση αυτή, σε αντιστασιακή οργάνωση, την οποία η μητέρα ονόμασε «Μπουμπουλίνα» (απ' το οικογενειακό όνομα της μητέρας της, η οποία λεγόταν Μπούμπουλη).

 

Ένας μικρός στρατός

 

    Η οργάνωση ήταν ένας μικρός στρατός που εκινείτο αθόρυβα, σιωπηλά μέσα στο σκοτάδι, με σκοπό να προκαλέσει όσο πιο πολύ κακό μπορούσε στον εχθρό. Ήταν ένας αγώνας ζωής και θανάτου, για την επιβίωσή μας, ως Έθνος και λαός. Η μητέρα ρίχτηκε με ορμή σ' αυτόν τον ιερό αγώνα μαζί με τα παιδιά της. Όσο μεγάλη και αν ήταν η αγάπη της για μας, δεν μπόρεσε να την κάνει να ξεχάσει ότι πάνω απ' όλα και από μας ήταν η πατρίδα.  Και εμείς, τα έξι απ' τα επτά πιδιά της, την βοηθήσαμε όσο μπορούσαμε με όλον τον ενθουσιασμό της νεανικής ψυχής μας.

Αξιόλογο είναι να τονισθεί εδώ ότι στη οργάνωσή της προστέθηκαν και μερικοί Γερμανοί και Αυστριακοί, αντιναζιστές, αλλά και Ιταλοί, οι οποίοι της παρείχαν πολύτιμες πληροφορίες. Παράλληλα, η «Μπουμπουλίνα» βοηθούσε και τις αντάρτικες ομάδες της υπαίθρου με πολεμοφόδια, που προέρχονταν από αποθήκες των στρατευμάτων κατοχής, και που οι ηρωικές μορφές, για να τα αποκτήσουν, πολλές φορές έδωσαν τη ζωή τους. Ακόμη τις τροφοδοτούσαμε και με φαρμακευτικό υλικό, ένα μέρος του οποίου προερχόταν απ' την φαρμακαποθήκη του πατέρα μας, διότι εκτός απ' την αρωματοποιΐα διατηρούσε και φαρμακείο και φαρμακαποθήκη.

Ευθύνες και καθήκοντα

Όλοι είχαμε αναλάβει ορισμένες ευθύνες και καθήκοντα και την βοηθούσαμε, ακόμα και η Νεφέλη που ήταν πολύ μικρή. Πόσες φορές δεν μετέφερα μηνύματά της. Η μητέρα με χρησιμοποίησε πολλές φορές σε επικίνδυνες αποστολές, όπως η μεταφορά σακιδίων γεμάτων με πυρομαχικά και οπλισμό, τα οποία κρύβαμε στο κατάστημα του πατέρα, αλλά και αλλού. Πολλά πυρομαχικά, όπλα και άλλα συναφή, μας έφερνε ο Ζήσιμος Παρρίδος, βασικό στέλεχος της οργάνωσης «Μπουμπουλίνα» και ο οποίος δεν δίστασε να καταταγεί στον γερμανικό στρατό, μόλις του το ζήτησε η μητέρα, σαν μάχιμος διερμηνέας του Τάγματος Χόλμαν, της Μεραρχίας Βραδεμβούργου, σκοπός της οποίας ήταν η δίωξη και εξολόθρευση των αντάρτικων ομάδων στην Στερεά Ελλάδα και αλλού. Αυτό το παλικάρι δέχτηκε να παίξει αυτόν τον άχαρο και επικίνδυνο ρόλο, προσφέροντας εξαιρετικά πολύτιμες υπηρεσίες. Πληροφορούσε την μητέρα για τις κινήσεις και τα σχέδια του Τάγματος Χόλμαν.

 

Ανθρωποκυνηγητό

 

 Ήταν αρχές του 1944. Oι νίκες και τα αλλεπάλληλα πλήγματα που κατάφεραν οι σύμμαχοι στους Γερμανούς, στα διάφορα μέτωπα, έδωσαν καινούργιες ελπίδες και κουράγιο στους Έλληνες, τους αναπτέρωσαν το ηθικό, και άρχισαν να βλέπουν ότι πλησιάζει η ώρα της λευτεριάς. Τώρα οι όροι της πολεμικής κατάστασης είχαν αντιστραφεί. Oι Γερμανοί, που έβλεπαν να χάνουν τον πόλεμο, ξεσπούσαν με λύσσα πάνω στους αγωνιστές που έπεφταν στα χέρια τους. Έβλεπαν να διαρρέουν τα μυστικά τους και εξαπέλυσαν ανθρωποκυνηγητό. Με πληροφοριοδότες τους κατόρθωσαν να εντοπίσουν και να συλλάβουν τους αρχηγούς ορισμένων οργανώσεων. Μερικοί δεν άντεξαν τα φρικτά μαρτύρια, στα οποία τους υπέβαλαν, και μίλησαν και έτσι οι Γερμανοί κατόρθωσαν να ανακαλύψουν την ύπαρξη ορισμένων οργανώσεων. Η μητέρα υπό την πίεση των καθηκόντων είχε κουρασθεί ψυχικώς και σωματικώς και αυτό μας ανησύχησε. Oι ιατροί και συνεργάτες της Μιχαήλ Σαρακηνός και Παύλος Βακατάτσης, μας συμβούλεψαν να την βάλουμε στο νοσοκομείο. Με δυσκολία την πείσαμε να δεχθεί.

 

Συλλήψεις και βασανιστήρια

 

    Τον Ιούνιο του 1944 έγιναν οι πρώτες συλλήψεις και στελεχών της οργάνωσης «Μπουμπουλίνα». Αυτές οι συλλήψεις την ανησύχησαν και βγήκε, πολλές φορές, κρυφά απ' το νοσοκομείο για να ειδοποιήσει τους συνεργάτες της να εξαφανισθούν. Τότε η μητέρα πληροφορήθηκε από άνθρωπο μέσα απ' τα Ες-Ες, ότι επέκειτο και η δική της σύλληψη. O γαμβρός μου ο Σπύρος έστειλε άνθρωπο να την πάρει και να την κρύψει. Eπίσης ο Άγγλος Έβερτ την παρακάλεσε να την κρύψει αυτός ο ίδιος. Εκείνη όμως ήταν αμετάπειστη και δήλωσε σε όλους ότι θεωρούσε λιποταξία να τρέξει να κρυφτεί για να σωθεί εκείνη και να εγκαταλείψει σ' αυτήν την κρίσιμη στιγμή τους συνεργάτες της, μερικοί απ' τους οποίους ήταν ήδη στα χέρια των Ες-Ες.

Πίστευε ότι με τη δική της σύλληψη και επωμιζόμενη τις ευθύνες της θα σταματούσε την έκταση του κακού και τις συλλήψεις και ότι έτσι θα έσωζε και εμάς τα παιδιά. «Αν ποτέ σας πιάσουν οι Γερμανοί», μας είπε, «να δείξετε γενναιότητα και να μην λυγίσετε, γιατί έτσι θα επιβαρύνετε περισσότερο την θέση σας. Προσέξτε καλά, δεν ξέρετε τίποτα για το τι έκανα, έτσι μόνο θα γλυτώσετε, και δεν θέλω να κλάψετε ή να πενθήσετε για μένα, μόνο να σκέπτεστε, ότι ό,τι κάναμε το κάναμε για την πατρίδα και αυτό θα σας ανακουφίζει». Μας έλεγε ακόμη ότι πίστευε στον Θεό και στην βοήθειά του για να σωθούμε εμείς, τα παιδιά της.

Ύστερα, ήλθαν στο δικό μου κλουβί και με ανέβασαν πάλι στον ανακριτή Μπέκε. Αυτήν την φορά είδα με έκπληξη την μητέρα μου και τον αδελφό μου Νέλσωνα στο ανακριτικό γραφείο του Μπέκε. Η μητέρα, προφανώς για να μην λυγίσω, ή για να μην δουν οι Γερμανοί μητρική αδυναμία και στοργή για μας και τα εκμεταλλευτούν, με κοίταξε αυστηρά, κάνοντάς μου νεύρα με το βλέμμα, που σήμαινε να σταθώ στο ύψος μου και να φερθώ γενναία. Μια μόνο λέξη μου είπε επιτακτικά: «Πρόσεχε». Βέβαια είχε δει τα χάλια μου, τα καμένα πόδια μου, το ματωμένο πουκάμισό μου και τα παράλυτα χέρια μου. Αυτή η στάση της, απέναντί μου, έκανε τον Μπέκε να καταλάβει, ότι η Λέλα Καραγιάννη δεν είναι εύκολη λεία, και θα ήταν αδύνατον να της πάρει λέξη. O Μπέκε με άρπαξε και βίαια με γύρισε και με κόλλησε με το πρόσωπο στον τοίχο, το ίδιο έκανε και στον αδελφό μου. Έβγαλε το περίστροφο απ' την θήκη του, το κόλλησε στο κεφάλι του Νέλσωνα, και κοιτάζοντας το ρολόι του χεριού του και μέσω διερμηνέα είπε στην μητέρα, με ύφος αποφασισμένο να εκτελέσει την απειλή του:

«Λέλα Καραγιάννη, πρόσεξε καλά, σου δίνω δυο λεπτά προθεσμία, για να μου απαντήσεις σ' αυτά που σ' ερωτώ, διαφορετικά θα εκτελέσω, τώρα εδώ μπροστά σου, ένα – ένα τα παιδιά σου, αρχίζοντας από αυτόν εδώ. Λέγε, γιατί θα πιέσω την σκανδάλη, πού έχεις τον πομπό σου, ποιος τον χειρίζεται, με ποιους συνεργάζεσαι, ποιες είναι οι πηγές απ' τις οποίες παίρνεις τις πληροφορίες για τις κινήσεις μας, ποιοι είναι οι συνεργάτες σου, πού βρίσκεται ο καπετάνιος Χρυσίνης με το καΐκι του». Το περίστροφο του Μπέκε έσπρωχνε το κεφάλι του Νέλσωνα, και το έκανε να γέρνει, ήταν αγριεμένος και φαινόταν αποφασισμένος να εκτελέσει την απειλή του. Τότε άκουσα την μητέρα να λέει, με σταθερή και ήρεμη φωνή: «Τα παιδιά μου, εγώ τα γέννησα, δικά μου είναι, αλλά πρέπει να ξέρεις ότι πρωτίστως ανήκουν στην πατρίδα μας. Πρόσεξε καλά, και πάλι σου λέω ότι αυτά δεν ξέρουν τίποτα και άδικα θα τα σκοτώσεις». Η ψυχή της έτρεμε καθώς τα έλεγε αυτά, η φωνή της ηχούσε παράξενα, επίσημα και κατηγορηματικά, ο Νέλσων και εγώ κοιταχτήκαμε έντρομοι με λοξή ματιά, ο Μπέκε έμεινε άναυδος, αμήχανος. Τελικά τράβηξε το πιστόλι απ' τον κρόταφο του Νέλσωνα και βάζοντάς το μέσα στην πέτσινη θήκη που κρεμόταν απ' την ζώνη του, είπε τρέμοντας από οργή: «Τα παιδιά σου τα χρειάζομαι προς το παρόν, και μόλις τελειώσω μ' αυτά, υπόσχομαι να τα στείλω στο εκτελεστικό απόσπασμα, να μην αμφιβάλλεις γι' αυτό».

 

Παίρνουν τη Μάνα…

 

    Το σούρουπο της 7ης Σεπτεμβρίου διεδόθη αστραπιαία στο στρατόπεδο, ότι ήλθαν οι κλούβες με τη συνοδεία αποσπάσματος. O Νέλσων και εγώ σκαρφαλώσαμε στα δυο μικρά παραθυράκια του υπόγειου και είδαμε τις κλούβες, σταματημένες μπροστά στο κτίριο Νο 15. Έβγαζαν απ' το κτίριο άνδρες κρατουμένους και τους παρέτασσαν εφ' ενός ζυγού, με μέτωπο προς το κτίριο Νο 4. Είδαμε επίσης να βγάζουν απ' το κτίριο Νο 14, όπου ήταν η αυστηρή απομόνωση γυναικών, γυναίκες τις οποίες παρέτασσαν κατά τον ίδιο τρόπο. Άκουσα τον αδελφό μου, απ' το άλλο παράθυρο, να μου φωνάζει: «Βύρων, παίρνουν και την μαμά». Εγώ έντρομος, κοιτώντας προσεκτικά τις γυναίκες, διαπίστωσα ότι η πρώτη της σειράς ήταν η μητέρα μου. Στο γκρουπ των ανδρών ξεχώρισα μερικούς συνεργάτες της μητέρας, καθώς και μέλη της οργάνωσής της. Είδα το Γιαννάκη Χούπη, τον ταγματάρχη Σούλη και άλλους, καθώς και τον Ιωάννη Ριζόπουλο.

Στο γκρουπ των γυναικών, εκτός απ' την μητέρα μου, διέκρινα και μερικές συνεργάτιδές της. Κοντά στην μητέρα στεκόταν ο Γεώργιος Ριζόπουλος. Σε κάποια στιγμή τον είδα να μετακινείται απ' την θέση του, να παίρνει την θέση του πρώτου, να πλησιάζει την μητέρα, να γονατίζει μπροστά της και να φιλάει το χέρι της. Προφανώς της ζητούσε συγχώρεση γι' αυτό που είχε κάνει εξ αιτίας του φόβου του για τα μαρτύρια και την ζωή του. Είδαμε την μητέρα να σκύβει προς το μέρος του, σαν να τον συγχωρούσε. Μετά τους έβαλαν όλους στις κλούβες με ένοπλη συνοδεία. Ξεκίνησαν προς άγνωστη κατεύθυνση για μας. Κοίταζα το καμιόνι, που έπαιρνε την μητέρα μου, μέχρι που βγήκε απ' την πύλη του στρατοπέδου και εξαφανίσθηκε.

Εκείνη την στιγμή είδα να έρχεται προς το κτίριό μας ο στρατοπεδάρχης Ραφαήλ Παρίσης, και του φώναξα αν ξέρει πού τους πήγαιναν. Εκείνος για να αποκρύψει την τραγική αλήθεια μου είπε: «Μην ανησυχείς Βύρωνα τους πάνε για όμηρους στα τρένα, και όταν φτάσουν στα σύνορα θα τους αφήσουν ελεύθερους, για να τους αντικαταστήσουν με όμηρους Γιουγκοσλάβους». Παρ' όλο που μέσα μου ήξερα πολύ καλά ότι δεν θα ξανάβλεπα την μητέρα μου γιατί η κατηγορία ήταν βαρύτατη: «Αρχηγός οργάνωσης, κατασκοπεία σε βάρος των Γερμανών, σαμποτάζ», ήλπιζα μέσα στην απελπισία μου σε κάποιο θαύμα.

Εδώ σταματάει η συγκλονιστική περιγραφή του γιού, του Βύρωνα Καραγιάννη, που μέσα στην απελπισία του περίμενε κάποιο θαύμα! Όμως το θαύμα δεν έγινε, αλλά η θυσία της Μάνας για την Πατρίδα!

Η Λέλα Καραγιάννη, η ηρωίδα Πολύτεκνη Μάνα, εκτελέστηκε από «τους σιδηρόφραχτους και θηριώδεις» Ναζί του Χίτλερ, πριν προλάβει να την στεφανώσει η Λευτεριά.

Με τη θυσία της σφράγισε τον τίμιο κι ένδοξο αγώνα της για την Πατρίδα. Με το αίμα της έγραψε τον ωραιότερο τίτλο τιμής: Μια Πολύτεκνη Μάνα θυσιάστηκε για την Ελλάδα!

Κι ήρθε το Φως της Λευτεριάς να την υψώσει στα Oυράνια!…

 

ΠΗΓΗ:  Τεύχος 9, Οκτώβριος – Δεκέμβριος  2001

http://www.aspe.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=428&Itemid=2

Αυτοκρατορίας Κατάρρευση: Το βυζαντινό μάθημα

 

Πρόλογος στο σενάριο της ομώνυμης ταινίας του αρχιμ. Τύχωνα Σεβκουνόφ

 

Του Χρήστου Γιανναρά

 

Μου ζητήθηκε να προλογίσω την ελληνική έκδοση του σεναρίου της ταινίας Αυτοκρατορίας κατάρρευση: το βυζαντινό μάθημα, του ρώσου αρχιμανδρίτη Τύχωνα Σεβκουνόφ.

Δεν είμαι ιστορικός ούτε κριτικός του κινηματογράφου.  Αλλά και ο στόχος της ταινίας δεν είναι να υπηρετήσει απλώς την ιστορική έρευνα η την κινηματογραφική τέχνη.   Από τις επανειλημμένες προβολές της στα ρωσικά τηλεοπτικά δίκτυα και τις καταιγιστικές αντιδράσεις και συζητήσεις που προκάλεσε, έγινε φανερός ο σκοπός της ταινίας:

Να προβάλει την ιστορία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, και ειδικά τις αιτίες της κατάρρευσής της, ως άξονα αναφοράς για τη συναγωγή πολιτικών συμπερασμάτων  χρήσιμων στην προοπτική του ρόλου που οραματίζονται για τη Ρωσία σήμερα οι ηγέτες της.

Σε  αυτή τη συζήτηση, για τον ρόλο της Ρωσίας σήμερα στη διεθνή πολιτική σκηνή, θα ήθελα να καταθέσω ελάχιστα, προλογικά στην ταινία σχόλια:

Ούτε ο Μέγας Πέτρος, με τον ριζοσπαστικό εκδυτικισμό της Ρωσίας που επιχείρησε, ούτε ο Λένιν με τον «κομμουνιστικό» ολοκληρωτισμό των Μπολσεβίκων, απομακρύνθηκαν από το βαθειά ριζωμένο στη λαϊκή ρωσική «ψυχή» όραμα της αυτοκρατορίας.  Ο Γιέλτσιν κατόρθωσε να σμπαραλιάσει εξευτελιστικά το όραμα παραδίδοντας τη ρωσική αυτοκρατορία της Σοβιετικής Ένωσης στη χλεύη της Δύσης και στις ορέξεις υπάνθρωπων μαφιόζων.  Αλλά ήταν παρένθεση.  Σήμερα η Ρωσία ξαναβρίσκει τη θέση της και αποκαθιστά το κύρος της στον διεθνή στίβο σταθερά και εντυπωσιακά.  Την προσοχή στη διαχείριση της αποκατάστασης του οράματος της αυτοκρατορίας στη Ρωσία σήμερα καταλαβαίνω ότι θέλει να επιστήσει η ταινία του αρχιμ. Τύχωνα Σεβκουνόφ.

Όταν μιλάμε για «αυτοκρατορία» αναφερόμαστε σε πολιτειακό σχήμα ριζικά διάφορο του εθνικού η του νεώτερου «αστικού» κράτους.  Η αυτοκρατορία δεν είναι καθεστώς εξουσίας ενός έθνους πάνω σε περισσότερους από έναν λαούς.  Είναι τάξη πραγμάτων (ordo rerum), δηλαδή τρόπος ειρηνικής συνοχής και πολιτικής συνύπαρξης λαών και εθνών, τρόπος που τον εγγυάται (τον εξασφαλίζει) μια ισχυρή σε πολεμική ισχύ και διοικητική οργάνωση εθνότητα.  Όμως ως άξονας συνοχής του πολυεθνικού σχήματος προϋποτίθεται ένας κοινός πολιτισμός, ένα κοινό νόημα βίου που το παράγει μία κοινή μεταφυσική παράδοση (απόδοση αιτίας και σκοπού στην ύπαρξη) η μία κοινή θρησκεία (religio imperii).

Αυτό το περιεχόμενο της λέξης «αυτοκρατορία» το καθόρισε και το πραγμάτωσε η Παλαιά Ρώμη, με την pax romana,  Και η Νέα Ρώμη-Κωνσταντινούπολη, με την pax christiana.  Επί χίλια εξακόσια χρόνια (από τον 2ο π.Χ. ως τον 15ο μ.Χ. αιώνα, περίπου) η ρωμαϊκή Οικουμένη ταυτιζόταν με τον «πολιτισμένο» κόσμο σε αντιδιαστολή προς τα «βαρβαρικά» έθνη της ανθρωπότητας.

Με βάση μια γενική (αναπόφευκτα σχηματική) θεώρηση της Ιστορίας, θα μπορούσε κανείς να ισχυρισθεί ότι κάθε απόπειρα απομίμησης του ρωμαϊκού πρωτοτύπου της αυτοκρατορίας  κατέληξε σε παταγώδη αποτυχία.  Ίσως ο Καρλομάγνος να είναι η εξαίρεση:  Απέτυχε μεν βραχυπρόθεσμα (η Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του Γερμανικού Έθνους επιβίωσε για ελάχιστα χρόνια), μπόλιασε όμως ολόκληρη τη μετα-ρωμαϊκή Δύση των επήλυδων στην Ευρώπη βαρβαρικών φύλων και φυλών με ανίατη αντιπαλότητα προς την εξελληνισμένη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία της Nova Roma στην Ανατολή.  Είχε κατανοήσει με την πολιτική του  ιδιοφυΐα ο Καρλομάγνος ότι δεύτερη αυτοκρατορία με την ίδια religio imperii της υπάρχουσας ρωμαϊκής, δεν ήταν δυνατό να συγκροτηθεί.  Γι'αυτό και οδήγησε τη Δυτική Χριστιανοσύνη στην αποκοπή της από το σώμα της Καθολικής Εκκλησίας: στη δημιουργία ενός διαφορετικού Χριστιανισμού, θρησκειοποιημένου και ατομοκεντρικού, άσχετου με τον ευαγγελισμό της σωτηρίας ως μετοχής στο εκκλησιαστικό απήχημα του Τριαδικού τρόπου της υπάρξεως.

Η ταινία του αρχιμ. Τύχωνα Σεβκουνόφ επιμένει διαφωτιστικά στο απύθμενο μένος, μίσος και πάθος με το οποίο μπόλιασε η πολιτική του Καρλομάγνου τους τραγικά υπανάπτυκτους λαούς της μεσαιωνικής Δύσης ενάντια στον ελληνορωμαϊκό κόσμο της Ανατολής.  Η κατάλυση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας συντελέστηκε ουσιαστικά το 1204 μ.Χ., με την άλωση και φρικώδη σφαγή και σύληση της Νέας Ρώμης από τις βαρβαρικές ορδές της Τέταρτης Σταυροφορίας.   Η οθωμανική κατάκτηση, δύο αιώνες αργότερα, τρύγησε εύκολα τους καρπούς του ιστορικού εγκλήματος των Σταυροφόρων.  Και ισοδύναμο έγκλημα αργότερα, αντιστάσεως μη ούσης, στον 16ο αιώνα, ήταν η χλευαστική μετονομασία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας σε «Βυζάντιο».  Ώστε να επιβιώνει ιστορικά σαν δήθεν συνέχεια της Παλαιάς και Νέας Ρώμης μόνο η πλαστογράφηση της αυτοκρατορίας από τον Καρλομάγνο.

Η χρήση του όρου «αυτοκρατορία» από τον βούλγαρο βασιλέα Συμεών και τον σέρβο βασιλέα Στέφανο Ντουσάν δεν ξεπέρασε τα χρονικά όρια του βίου των δύο φιλόδοξων ηγεμόνων.  Και οι δύο άφησαν όμως στην Ιστορία ένα επικίνδυνο κατάλοιπο του οράματός τους:  Τη σύνδεση της αυτοκρατορικής φιλοδοξίας με την αυθαιρεσία της απαίτησης να αναγνωριστεί η εθνική τους Εκκλησία ως Πατριαρχείο.  Νόμιζαν οι άσχετοι ότι ο τίτλος και οι ευθύνες του Πατριαρχείου αντιπροσωπεύουν εξουσιαστικό θεσμό διοικητικής υπεροχής που συνάδει στην πρωτεύουσα μιας αυτοκρατορίας – δεν υποψιάζονταν τί αντιπροσωπεύει για την ενότητα της «κατά την οικουμένην» Καθολικής Εκκλησίας το Συνοδικό Σύστημα και η θεσμική ραχοκοκαλιά του:  η Πενταρχία των Πρεσβυγενών Πατριαρχείων.

Δυστυχώς την υποταγή της έννοιας της αυτοκρατορίας και του θεσμού του Πατριαρχείου σε εθνικιστικές φιλοδοξίες την πέτυχε η Ρωσία μετά την άλωση της Νέας Ρώμης από τους Τούρκους.  Στο βιβλίο του Οι δρόμοι της ρωσικής θεολογίας ο π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ περιγράφει τις συνθήκες υπό τις οποίες η Μόσχα, με κατάφορο εκβιασμό, πέτυχε, το 1589 μ.Χ., την προσωρινή αναγνώρισή της ως «πατριαρχείου», συμπληρώματος των οραμάτων της να διαδραματίσει ρόλο «Τρίτης Ρώμης».  Έτσι άνοιξε διάπλατα ο δρόμος για την έμπρακτη ακύρωση της Ορθόδοξης Εκκλησιολογίας:  Η κατά την οικουμένην ενότητα της Καθολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, βασισμένη στη συνοδικότητα της πρεσβυγενούς Πενταρχίας, κατατεμαχίστηκε τον 19ο αιώνα σε αυτοκέφαλα εθνικά Πατριαρχεία κατά το πρότυπο του εθνικιστικού κρατισμού των  προτεσταντικών ομολογιών.  Το εκκλησιαστικό γεγονός αλλοτριώθηκε σε «κρατική θρησκεία», υπηρετική πολιτικών και ιδεολογικών σκοπιμοτήτων, η συνέχεια της Μιάς, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας αναιρέθηκε από την αποτελεσματικότερη των αιρέσεων, τον εθνικισμό.

 

Η ταινία του αρχιμ. Τύχωνα Σεβκουνόφ μοιάζει να προσβλέπει στο όραμα της αυτοκρατορίας σαν σε σταυρική διαχείριση ευθύνης και όχι εξουσιαστικού προνομίου.  Είναι η μόνη ρεαλιστική βάση για να διακριθεί η ανατολική εκδοχή της αυτοκρατορίας, ως επιτεύγματος πολιτισμού, από τον δυτικό ιμπεριαλισμό η από το αποικιοκρατικό σύστημα της κοινοπολιτείας.

Με απλά λόγια:  Για να λειτουργήσει σήμερα η πολιτική της Ρωσίας σε προοπτική και με στρατηγικές αυτοκρατορίας στον διεθνή στίβο, χρειάζεται να καλλιεργήσει τη συνεπή παραίτηση από το τυπικά δυτικό προϊόν του εθνικισμού.:  Να προσλάβει ενεργά την ελληνική εκδοχή του πολιτισμού και την εκκλησιαστική αλήθεια της κένωσης, της διακονίας.  Μετά την ολοκληρωτική επικράτηση της προτεραιότητας του εθνικισμού τα τελευταία διακόσια πενήντα χρόνια, οι ιστορικές συγκυρίες ή η Πρόνοια του Θεού οδήγησαν τον σημερινό φορέα της ευθύνης για την ενότητα της κατά την οικουμένην Εκκλησίας, το Οικουμενικό Πατριαρχείο Νέας Ρώμης-Κωνσταντινουπόλεως, σε τέλεια απογύμνωση από κάθε εξουσιαστική ισχύ.  Δεν διαθέτει ούτε πληθυσμική υπεροχή, ούτε στήριξη μηχανισμών εθνικού κράτους, ούτε οικονομική άνεση, ούτε δυνατότητα επαρκούς στελέχωσης,  Έχει επομένως όλα τα ευαγγελικά προσόντα για να διακονήσει ως η έσχατη όλων Εκκλησία και πάντων δούλη το «πρωτείο» του «εσχάτου», που τον αναδεικνύει «πρώτον» η κένωσή του.  Και το πρωτείο έγκειται στη σταυρική ευθύνη διαχείρισης δύο διακονημάτων:  Να συγκαλεί το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως οικουμενικές η γενικές τοπικές συνόδους.  Και να προεδρεύει σε αυτές.

Αν συμβεί και εξαφανιστεί ιστορικά αυτός ο άξονας ενότητας της Μιάς Καθολικής Εκκλησίας, τότε το συνοδικό σύστημα καθεαυτό, ως προέκταση της λειτουργικής καθολικότητας της Ευχαριστίας, θα οδηγήσει σε  εκκλησιαστική (όχι εξουσίας και ποσοτικής δύναμης) επανιεράρχηση των «πρωτείων».  Πάντως, το να λειτουργήσει τόσο ένα πολιτειακό σχήμα ως αυτοκρατορία όσο και μια τοπική εκκλησία ως πατριαρχείο, εξαρτάται από παράγοντες ποιότητας, όχι ποσότητας, διακονίας και όχι εξουσιαστικής υπεροχής.  Τα ποσοτικά και εξουσιαστικά κριτήρια οδηγούν σε βατικάνεια διαστροφή της Εκκλησίας σε θρησκευτικό ολοκληρωτισμό, όπως ανεπανάληπτα τον ζωγράφισε στον «Μεγάλο Ιεροεξεταστή» ο Ντοστογέφσκυ.

 

Η ταινία του αρχιμ. Τύχωνα μοιάζει να έχει μία διορατική επικαιρότητα:  Η Ρωσική Εκκλησία βγαίνει σήμερα από μιά μαρτυρική δοκιμασία εβδομήντα χρόνων διωγμού και έσχατης ταπείνωσης.  Και όπως πάντα η ταπείνωση, ατομική ή συλλογική, εκούσια ή ακούσια, έδωσε μίαν απρόσμενη, πανανθρώπινης εμβέλειας πνευματική καρποφορία στη Ρωσική Εκκλησία: την έκπληξη της ρωσικής θεολογίας της διασποράς, αυτό το μέγιστο δώρο του Θεού στην Εκκλησία Του κατά τον 20ο αιώνα.

 

Αυτή την αγιαστική καρποφορία της ταπείνωσης και του διωγμού, οι απελεύθεροι σήμερα και θωρακισμένοι με την ισχύ κρατικής εξουσίας Ρώσοι δεν μοιάζει να την εκτιμούν.  Ορέγονται το τσαρικό παρελθόν της κοσμικής μεγαλειότητας, που είχε αλλοτριώσει το εκκλησιαστικό γεγονός σε θρησκευτικό θεσμό κοσμικής κυριαρχίας.  Το πραξικόπημα των Μπολσεβίκων ανέκοψε βίαια μιάν αδυσώπητη φορά, που από την εποχή του Μεγάλου Πέτρου, παγίδευε στα αχνάρια των Φράγκων και της πορείας τους προς την τραγωδία του Σχίσματος (1054 μ.Χ.) τη Ρωσική Εκκλησία.

 

Το Σχίσμα, που απέκοψε τους Φράγκους από τη λατινική και ελληνική Ορθοδοξία, δεν ήταν γέννημα ιδεολογικών διαφορών, όσο έμπρακτης προσπάθειας να αυτονομηθεί η Δύση σε κάθε πρακτική λεπτομέρεια (επειδή την πρακτική του βίου και τη διαφορά των συμβόλων καταλαβαίνει ο λαός), σαφώς να διαφοροποιηθεί από την ελληνική τότε Ανατολή.  Έφτιαξαν δικό τους σταυροκόπημα με τα πέντε δάχτυλα, ξυρισμένους κληρικούς, άζυμο άρτο και καθόλου κοινωνία οίνου στην Ευχαριστία, δική τους αρχιτεκτονική των ναών, αγάλματα στις εκκλησίες, νατουραλίστικη ζωγραφική , άλλαξαν τη μουσική.  Σε ανάλογη πορεία είχε παγιδευτεί και η ρωσική Χριστιανοσύνη: Ρώσικο σχήμα του σταυρού, ρώσικο ένδυμα και κάλυμμα κεφαλής των κληρικών, ρώσικη κρεμυδόσχημη αρχιτεκτονική, νατουραλίστικη ζωγραφική, κοσμική μουσική μελωδία συνόδευαν την επιθετική αξίωση για το πρωτείο της Τρίτης Ρώμης.

Η ταινία του αρχιμ. Τύχωνα μας θυμίζει τις αληθινές προϋποθέσεις της αυτοκρατορίας και τον σεβασμό στα αινίγματα της Ιστορίας,  Πολύτιμο μάθημα.

*     *     *     *  

http://vizantia.info/docs/page299_0.htm

 

 

ΠΗΓΗ: Αύγουστος 2009, Τετάρτη, 14 Οκτωβρίου 2009,

http://antibaro.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=6021&catid=100&Itemid=185

 

ΔΕΙΤΕ την ταινία σε βίντεο διάρκειας 71.03 λεπτών:  http://vizantia.info/docs/74.htm

 

H  Ακαδημία Επιστημών της Αλβανίας  και το αλβανικό εγκυκλοπαιδικό λεξικό

 

Του Φάνης Μαλκίδη*

 

1. Ο εθνικιστικός ρόλος της Αλβανικής Ακαδημίας Επιστημών 

 

Σχετικά νεοσύστατη- ιδρύθηκε  το 1972- η Αλβανική Ακαδημία Επιστημών, είναι το πιο σημαντικό επιστημονικό ίδρυμα της χώρας. Περιλαμβάνει επιστημονικά ιδρύματα, κέντρα και οργανισμούς, και παρότι η   νομοθεσία μετά το 1991  καθορίζει το καθεστώς της  ως ανεξάρτητο ίδρυμα, εντούτοις  συνεχίζει να χρηματοδοτείται από την κυβέρνηση.

Οι κύριοι στόχοι της  Ακαδημίας είναι η ανάληψη και η δημοσιοποίηση μελετών και ερευνών  σε διάφορους τομείς της επιστήμης, η συνεργασία με το δίκτυο των ιδρυμάτων της και άλλα  επιστημονικά ιδρύματα και πανεπιστήμια στην Αλβανία, η  συμμετοχή του επιστημονικού της δυναμικού σε ποικίλες δραστηριότητές τους, η συγκρότηση των διαδικασιών για την απόκτηση    επιστημονικών  βαθμών  και  τίτλων, η οργάνωση   εθνικών  και διεθνών  δραστηριοτήτων, η δημιουργία και η σύσφιγξη    σχέσεων καθώς και η συνεργασία με τις ξένες Ακαδημίες.

Η Ακαδημία Επιστημών ήδη επί καθεστώτος Χότζα και Κόματος Εργασίας της Αλβανίας, είχε δείξει κάποιες τάσεις προς την κατεύθυνση τεκμηρίωσης και ανάληψης της πρωτοπορίας στο εθνικό ζήτημα, όταν σε έκδοσή της με τον τίτλο «Οι Αλβανοί και οι περιοχές τους» (1982) είχε συμπεριλάβει κείμενα πανεπιστημιακών από το Κοσσυφοπέδιο. Στη διάρκεια της δεκαετίας του 1980, η ίδια Ακαδημία θα έλθει πολλές φορές σε αντιπαράθεση με την ομόλογή της του Βελιγραδίου, πάνω στο  ερώτημα, κατά πόσον οι σημερινοί Αλβανοί είναι απόγονοι των αρχαίων Ιλλυριών, συνεπώς  οι αλβανικοί πληθυσμοί του Κοσσυφοπεδίου είναι αυτόχθονες πριν από την κάθοδο των σλαβικών φύλων.  Η αποφασιστική όμως τομή στη δράση  της Ακαδημίας ήρθε   με τη δημοσίευση της «Πλατφόρμας για την επίλυση του Αλβανικού Ζητήματος». (στα ελληνικά βλ. Μαλκίδης Θ. Ιωάννινα 2006).

 Το βιβλίο αυτό- αντίτυπα του οποίου θα πουληθούν σε μαζική κλίμακα  στην Αλβανία, στο Κοσσυφοπέδιο, τις αλβανικές επαρχίες της πΓΔΜ, και στην αλβανική Διασπορά- χαρακτηρίζεται από  αλυτρωτισμό,  αφού υποστηρίζεται η «ένωση όλων των Αλβανών σε ένα εθνικό κράτος» και  γίνεται λόγος για «το σύνολο του Κοσσυφοπεδίου, με την πρωτεύουσά του τα Σκόπια», ενώ τα όρια του «ιστορικά εθνικού αλβανικού χώρου» απλώνονται πολύ πέρα από τις κατοικούμενες από Αλβανούς περιοχές της πρώην Γιουγκοσλαβίας, για να περιλάβουν την «μείζονα Τσαμουριά» (μέχρι την Πρέβεζα), την Καστοριά και τη Φλώρινα.

 

2. Ο εθνικισμός και ανθελληνισμός συνεχίζεται

 

Πρόσφατα, η Ακαδημία Επιστημών της Αλβανίας κυκλοφόρησε τον πρώτο και δεύτερο τόμο του Αλβανικού Εγκυκλοπαιδικού Λεξικού. Στη εισαγωγή του Λεξικού η Αλβανική Ακαδημίας, υπογραμμίζεται ότι το συγκεκριμένο λεξικό είναι «εθνικού χαρακτήρα». Το περιεχόμενό του «αφορά το αλβανικό έθνος και την πατρίδα του».

Στους δύο πρώτους τόμους το Αλβανικό Εγκυκλοπαιδικό Λεξικό δεν παραιτείται από τους γνωστούς  εθνικιστικούς ισχυρισμούς «επιβεβαίωσης» της  αλβανικής καταγωγής και εθνικότητας της Ηπείρου, της Άρτας, των Ιωαννίνων, Πρέβεζας και Ηγουμενίτσας, περιοχές οι οποίες, σύμφωνα με το Λεξικό, παραχωρήθηκαν στην Ελλάδα με τη χάραξη των Ελληνο-αλβανικών συνόρων.

 

Επίσης, έντονη είναι η παραχάραξη και η οικειοποίηση της ελληνικής ιστορίας κυρίως σε σχέση με την Ήπειρο, ενώ  δυσφημιστική είναι η στάση του Λεξικού προς την εθνική ελληνική μειονότητα, την καταγωγή και τον πολιτισμό της. Το λεξικό δεν έχει διαφορετικό λήμμα για τον εθνικό, δημογραφικό και γεωγραφικό προσδιορισμό της εθνικής ελληνικής μειονότητας και ούτε για το ρόλο της στο αλβανικό κράτος.

Στο λήμμα «Δρόπολη» μια από τις περιοχές με συμπαγή ελληνικό μειονοτικό πληθυσμό, περιοχή στην οποία στο  καθεστώς Χότζα, αναγνωρίστηκε ως μειονοτική περιοχή και προπαγανδιστικά  δόθηκε ρόλος συμβόλου εκπροσώπησης του συνόλου της εθνικής ελληνικής μειονότητας στην Αλβανία, οι Έλληνες κάτοικοί της δεν θεωρούνται αυτόχθονες, αλλά ερχόμενοι, χωρίς να προσδιορίζει χρονικά το πότε εγκαταστάθηκαν εδώ οι Έλληνες.

Ειδικότερα στη σελίδα 537, (Α΄τόμος) επισημαίνονται τα εξής: « Σε σχέση με το πότε και τις συνθήκες κατά τις οποίες εγκαταστάθηκε ελληνικός πληθυσμός στη Δρόπολη, καθώς και με το μέρος καταγωγής τους, έχουν εκδηλωθεί διάφορες απόψεις». Επίσης το Λεξικό αναφέρει ότι  δύο χωριά της Δρόπολης είναι αλβανικής εθνικότητας και ειδικότερα η  Φράστανη και η Λιούγκαρη.

Για άλλες περιοχές με αμιγή ελληνικό πληθυσμό, όπως η Φοινίκι, το Αλίκο, η Δίβρη, το Μεσοπόταμο κλπ, δεν αναφέρεται η καθαρότητα του ελληνικού στοιχείου. Για τη δημογραφική σύσταση αυτών των περιοχών  αναφέρεται  ότι  «στην πλειοψηφία ο πληθυσμός ανήκει στην ελληνική μειονότητα».

Για τον πληθυσμό της περιοχής της Λιβαδιάς  με αμιγή ελληνικό πληθυσμό, δεν αναφέρεται καν η ελληνική του εθνικότητα, ενώ το αποκορύφωμα αυτής της ιστορικής διαστρέβλωσης αποτελεί η περιοχή της Χιμάρας, η οποία αποτελεί διαχρονικό στόχο της αλβανικής εθνικιστικής και ανθελληνικής πολιτικής.

Εντούτοις παρατεταμένη είναι η προσπάθεια που καταβάλλεται στο Λεξικό να κατασκευαστεί τεχνητά η εικόνα ότι στις σημερινές περιοχές με αμιγή ελληνικό πληθυσμό, ιστορικά ήταν έντονο το αλβανικό στοιχείο.

Οι συντάκτες του λεξικού σε καμιά περίπτωση δεν λησμονούν να αναφέρουν τα ονόματα που οι Αλβανοί  είχαν δώσει στα ελληνικά χωριά, παραχωρημένα σ΄ αυτούς από την οθωμανική αυτοκρατορία. Ή τα αναφέρουν με τα αλβανικά ονόματα που έδωσε στα  το καθεστώς του Κόμματος εργασίας της Αλβανίας, το οποίο παραχάραξε την ιστορία της περιοχής.

Στο λεξικό δεν αναφέρονται  οι προσωπικότητες της εθνικής ελληνικής μειονότητας , ενώ στις ελάχιστες αναφορές προς τέτοιες προσωπικότητες, ή αναφέρεται απλώς ότι «κατάγεται από οικογένεια με γονείς ελληνικής εθνικότητας» , ή παρουσιάζονται ως Αλβανοί.

Ο εθνικισμός και ο ανθελληνισμός  όπως αναλύεται στα κείμενα της Ακαδημίας Επιστημών των Τιράνων  συμπίπτει με τα οράματα των Αλβανών λίγο πριν τη δημιουργία του αλβανικού κράτους για ένωση των αλβανικών πληθυσμών της  Βαλκανικής και την παραχάραξη της ιστορίας. Η Ακαδημία εκφράζει στο ιδεολογικό επίπεδο, το όραμα   και τους εθνικούς πόθους, καθώς και το διαχρονικό ανθελληνισμό έναντι της ελληνικής μειονότητας. Ζήτημα σοβαρό το οποίο απειλεί την ειρήνη και τη συνεργασία μεταξύ των λαών και συνεχίζει την πολιτική καταπίεσης και  εξαφάνισης μίας από τις καταπιεσμένης εθνικής ομάδας στην περιοχή. Της ελληνικής εθνικής μειονότητας.

 

* Ο Φάνης Μαλκίδης είναι διδάκτωρ κοινωνικών επιστημών και διδάσκει στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης. Έχει γράψει τα βιβλία «Η εθνική ελληνική μειονότητα στην Αλβανία» (στην ελληνική, αγγλική, και αλβανική γλώσσα), «Οι ελληνοαλβανικές σχέσεις» και «Το αλβανικό εθνικό ζήτημα».

Ιμάμ μπαϊλντί

 

Του Στάθη Σταυρόπουλου

 

Ενας παλιός φίλος, μόνος του, κοιτάζει στο παράθυρό του συχνά (για να μην ξεχάσει τον κόσμο απ' έξω) και πάντα βλέπει τα όνειρα της σημυδιάς: τα τοπία δηλαδή που δεν μεταναστεύουν.

Για να είμαι όπως πάντα καθαρός. Προς τις αναγνώστριες και τους αναγνώστες. Τους μόνους προς τους οποίους αισθάνομαι την ανάγκη να δίνω εξηγήσεις και να απολογούμαι.

Την Κυριακή 6.ΙΧ.2009 ο κ. Αλέξης Τσίπρας, σε συνάντηση μεταξύ μας, μου ζήτησε να τεθώ επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ. Θεώρησα μεγάλη την τιμή, αλλά και την ευθύνη κι ως εκ τούτου του αντιπρότεινα να μπω στο ψηφοδέλτιο μεν, αλλά στην τελευταία θέση δε. Ο κ. Τσίπρας δεν το δέχθηκε, επέμεινε στην πρότασή του. Μου ζήτησε να το σκεφτώ και να έχουμε νέα επικοινωνία.

Ακολούθως, ως όφειλα εκ της φύσεως της δουλειάς μου, ενημέρωσα τον διευθυντή και τον εκδότη της «Ε» για την πρόταση αυτή. Η συμμετοχή μου στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας δεν ήταν πρόβλημα -άλλωστε είχα συμμετάσχει ξανά στις εκλογές του 2004 στην τελευταία θέση- όμως η πρώτη θέση ήταν. Η άποψη του εκδότη της «Ε» ήταν πως η ένταξη σε πιθανόν εκλόγιμη θέση στο ψηφοδέλτιο θα ακύρωνε την ανεξαρτησία της γνώμης μου ως σκιτσογράφου και σχολιαστή. Σεβαστή.

Η άποψη η δική μου ήταν και είναι ότι ουδέποτε είχα γνώμη ανεξάρτητη απ' την ιδεολογία μου. Η οποία ιδεολογία φανερά και διαρκώς όλα αυτά τα χρόνια διαπερνά και τα σκίτσα και τα σχόλιά μου, καθώς καλά γνωρίζετε όλοι σας, είτε συμφωνείτε είτε διαφωνείτε με όσα λέω και κάνω.

Στη συνέχεια μίλησα με λίγους εκλεκτούς ανθρώπους που όλοι με παρότρυναν να δεχθώ την πρόταση του κ. Τσίπρα -μεταπείσθηκα και τη δέχθηκα. Ενημέρωσα τον Αλέξη και χάρηκε, ενημέρωσα και τον εκδότη της «Ε» και προβληματίσθηκε. Επανέθεσε το θέμα του ασυμβίβαστου βουλευτή – σκιτσογράφου σε μια εφημερίδα που θέλει να είναι ανεξάρτητη από τις κομματικές εξαρτήσεις των εργαζομένων σε αυτή. Αποψη σεβαστή (παρ' ότι τέτοιαν εξάρτηση εις ό,τι με αφορά δεν έβλεπα) και ζήτησα από τον κ. Τεγόπουλο την απόλυσή μου. Δεν την αρνήθηκε, αλλά και δεν προχώρησε σε αυτήν. Μείναμε με τις σκέψεις μας.

Τη Δευτέρα 7.ΙΧ.2009 ενημέρωσα την κυρία Μάνια Τεγοπούλου για την υποψηφιότητά μου περί την οποίαν δεν εξέφρασε αντίρρηση. Ομως το βράδυ της ίδιας ημέρας με πήρε τηλέφωνο και μου ζήτησε να αποσυρθώ από επικεφαλής υποψήφιος. Αρνήθηκα.

Στη συνέχεια μού ζήτησε την παραίτησή μου αν εκλεγώ, αλλά επίσης την παραίτησή μου κι αν δεν εκλεγώ, διότι η ανεξαρτησία της γνώμης μου θα έχει και στη μια περίπτωση και την άλλη τρωθεί. Αρνήθηκα. Διότι η ανεξαρτησία της γνώμης μου πριν από όλα αυτά, μετά από όλα αυτά και για πάντα θα είναι συνάρτηση της ιδεολογίας μου – όπως πιστεύω ότι συμβαίνει με όλους τους πολίτες. Ζήτησα λοιπόν από την κυρία Τεγοπούλου την απόλυσή μου. Αρνήθηκε. Ζήτησε την παραίτησή μου. Αρνήθηκα.

Ακολούθησαν έντονες συζητήσεις και θυελλώδεις διαβουλεύσεις όλων με όλους (συνηθίζεται αυτό στην «Ε»), αποδραματοποιήθηκαν ορισμένα πράγματα και εις ό,τι με αφορούσε η απαίτηση για παραίτηση και η ανταπαίτηση για απόλυση ανακλήθηκαν αμοιβαίως, αφήνοντας στον καιρό και τη σκέψη την ίαση ή τον χωρισμό των πραγμάτων και των προσώπων.

Το πρωί της Πέμπτης 17 Σεπτεμβρίου 2009 με κάλεσε ο κ. Τσίπρας στο τηλέφωνο και μου ανακοίνωσε ότι από ορισμένους συντρόφους του στον ΣΥΝ κι ορισμένες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ ηγέρθησαν αίφνης ορισμένες αντιρρήσεις για την υποψηφιότητά μου ως επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας. Θα το (ξανα)συζητούσαν στα όργανα! Τον ευχαρίστησα και του είπα ότι θα περιμένω τι θα πουν τα όργανα.

Τα όργανα μίλησαν λίγο αργότερα και μου είπαν (ο κ. Θεωνάς εκ μέρους τους) αν θα μπορούσα να μπω σε μιαν άλλη θέση στο ψηφοδέλτιο, τους ευχαρίστησα και αρνήθηκα. Υποψήφιος με το ζόρι, ή υποψήφιος που θα έκανε ζημιά στον αγώνα τους, ή υποψήφιος απότοκο ενός ακόμη συμβιβασμού (ποίων με ποίους;) δεν ήθελα να γίνω.

Τα ίδια είπα και τον κ. Αλέξη Τσίπρα που με πήρε αμέσως μετά τηλέφωνο. Τον ευχαρίστησα για την τιμή που μου έκαμε με αυτήν του την πρόταση, η οποία όμως, απ' ό,τι φάνηκε, δεν είχε την καθολική αποδοχή στον ΣΥΡΙΖΑ, όπως απαιτείται σε αυτές τις περιστάσεις, και του ευχήθηκα καλόν αγώνα.

Κατόπιν όλων τούτων, αγαπητές αναγνώστριες και αναγνώστες, θα φύγω άδειαν ολιγοήμερη προς κάθαρσιν αναγκαίαν (μια ψυχή την έχουμε, μην την μπαϊλντίζουμε) και θα επιστρέψω σύντομα στην παρέα μας.

Αν δεν βάλουν τα γέλια οι θεοί…

ΥΓ. Η εξαίρεσή μου από το ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ είναι θεμιτή. Η προσπάθεια όμως, προκειμένου να αιτιολογηθεί αυτή η εξαίρεση, να σπιλωθεί από ορισμένους του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ η υπόληψή μου με την κατηγορία ότι είμαι «εθνικιστής» ή ότι ως εκλεγμένος βουλευτής θα μπορούσα να ψήφιζα θέσεις του ΚΚΕ ή του ΛΑΟΣ, είναι απλώς χυδαίες. Και συνιστούν ντροπή για αυτούς που τις υιοθέτησαν και τις αποδέχθηκαν.

 

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 18.ΙΧ.2009 stathis@enet.gr

 

ΠΗΓΗ:  Ελευθεροτυπία, Παρασκευή 18 Σεπτεμβρίου 2009,  http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=83591

Τι θα ψηφίσουμε; (Η Χριστιανική μας τοποθέτηση στο πολιτικό φάσμα.)

 

                                                            Του φιλαλήθη/philalethe00

 

Όπως όλοι ξέρουμε, οι εκλογές, οπότε θα ασκήσουμε στο προαντιπροσωπευτικό μας πολιτικό “μας” σύστημα τα… πλέρια πολιτικά μας δικαιώματα,  επέρχονται. Αλλά ποια είναι η δική μας τοποθέτηση στον (κοινωνικό) πολιτικό άξονα; Είμαστε… δεξιοί, καπιταλιστές, μαρξιστές; Συντήρησις ή πρόοδος, όπως ρωτούσε και ο Αλ. Τσιριντάνης-Μελίτης παληότερα;

Ας δούμε τι έγραψε περί τούτου ο παλαίμαχος γνωστός συγγραφέας, δοκιμιογράφος κτλ. Κώστας Σαρδελής, που δεν διεκρίνετο για την “πολιτική” του στράτευση: 

“Θέλω, αγαπητοί μου, να σταθώ, ακόμα λίγο στο σημείο αυτό, για να πω, ότι η δική μας παράδοση δεν είναι ούτε καπιταλιστική, ούτε σοσιαλιστική, ούτε μαρξιστική. Είμαστε π ι ο  α ρ ι σ τ ε ρ ά   κ α ι  α π ό  τ ο ν  π ι ο  α ρ ι σ τ ε ρ ό. Γιατί η παράδοση η δική μας, η ελληνική, είναι κοινοβιακή-ασκητική, που προϋποθέτει ορθόδοξη πνευματικότητα  και το ήθος της καθ’ ημάς Ανατολής. Αυτό είναι το δικό μας Πολίτευμα.” (Η προδομένη παράδοση, οι Γραικύλοι της σήμερον, σ. 36)

 

Υστερόγραφον: Οι εντονοποιήσεις και οι υπογραμμίσεις του φιλαλήθη/philalethe00. Τα αραιά γράμματα του συγγραφέως/εκδότη.

 Υστερόγραφον2: Yπ’ όψει των οπαδών της “καθεστηκυΐας τάξης” “Χριστιανών”

Η πρόκληση Νταβούτογλου

 

Tου Χρήστου Γιανναρά

 

(με απάντηση του Γιώργου Καραμπελιά*)

Σε δύο άρθρα του στην εφημερίδα το «Εθνος» (2 και 4 Αυγούστου 2009) ο καθηγητής και ακαδημαϊκός κ. Βασίλειος Μαρκεζίνης πρόσφερε στο ελλαδικό κοινό μια συντομογραφική παρουσίαση του «φαινομένου Νταβούτογλου»: Σκιαγράφησε την προσωπικότητα, τις απόψεις και τη σημασία του ρόλου που διαδραματίζει σήμερα στη διεθνή σκηνή ο νέος υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας, η δυναμική των ιδεών του.

Η ανάγνωση των άρθρων γεννάει την ανάγκη να ευχαριστήσει κανείς τον καθηγητή Μαρκεζίνη για την εξαιρετικά γόνιμη πρόκληση και τη σοβαρότητα που κομίζουν οι προβληματισμοί του. Κατατίθενται στο κενό, στο τίποτα – η στελέχωση του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών από τη σημερινή κυβέρνηση υπηρετεί αποκλειστικά μικροκομματικές σκοπιμότητες απίθανης φτήνειας, η ανικανότητα και η μικρόνοια καταντούν γραφική την εξωτερική μας πολιτική. Και το σκηνικό συμπληρώνεται από τους ανάλογης στάθμης «αρμόδιους» εκπροσώπους της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Οσο για τις «δεξαμενές σκέψης» και «μελετών» διεθνολογικού προβληματισμού στην Ελλάδα, μοιάζει να κοπιάρουν τα μεταπτυχιακά ινστιτούτα της αλλοδαπής, όπου κάποτε σπούδασαν οι επιτελείς τους, ή την επεξεργασμένη πληροφόρηση με την οποία τους τροφοδοτούν «συμμαχικές» πρεσβείες. Το φαινόμενο Νταβούτογλου τούς είναι μάλλον «εξωτικό», υπερβαίνει τα ενδιαφέροντά τους.

Αλλά έστω και χωρίς ορατή ελπίδα, οι προβληματισμοί του καθηγητή Μαρκεζίνη παραμένουν γόνιμοι: υπάρχει ακόμα δυναμική ζύμη στην ελληνική κοινωνία, ανίσχυρη εκλογικά, αλλά φορέας των ζυμώσεων που μπορούν να οδηγήσουν σε εκρήξεις ανατροπών. Αξίζει λοιπόν να συζητηθεί η πρόκληση Νταβούτογλου και ποια θα μπορούσε να είναι η ελληνική αξιοποίησή της.

Η συζήτηση δεσμεύεται από πολύ συγκεκριμένα δεδομένα: το 1926, μετά την ανταλλαγή των πληθυσμών, η Τουρκία είχε 13 εκατομμύρια κατοίκους και η Ελλάδα 6,5 εκατομμύρια. Σήμερα η Τουρκία έχει 75 εκατομμύρια και η Ελλάδα 10. Το 2020 οι στατιστικές προβλέπουν για την Τουρκία 100 εκατομμύρια και για την Ελλάδα, το 2080, 2,5 εκατομμύρια.

Το δόγμα περί αναλογίας εξοπλισμών 7 προς 10 έχει από χρόνια εγκαταλειφθεί. Η ελλαδική ρητορεία για το «αξιόμαχον και ετοιμοπόλεμον» των Ενόπλων Δυνάμεων μοιάζει με συναισθηματική γραφικότητα, όταν όλοι (φίλοι και επίβουλοι) ξέρουν ότι:

Η θητεία μειώνεται συνεχώς με τη λογική της ψηφοθηρίας, όχι των αναγκών της άμυνας.

Ο εξοπλισμός της χώρας είναι η χρυσή ευκαιρία για λεηλασία δημόσιου χρήματος από τους πολιτικούς, τα κόμματα, τους μεσάζοντες, όχι για εκσυγχρονισμό της άμυνας.

Το κράτος, στο σύνολο των λειτουργιών του είναι «μπάχαλο» ανοργανωσιάς, ραστώνης και διάλυσης, δεν γίνεται να αποτελούν εξαίρεση οι Ενοπλες Δυνάμεις.

Το πιο ασφυκτικό από τα δεδομένα που οριοθετούν τη συζήτηση για την «πρόκληση Νταβούτογλου» είναι η διαφορά στο «φρόνημα» των δύο λαών: η τουρκική πολιτεία, με οποιαδήποτε κυβέρνηση, καλλιεργεί στα σχολειά και στον δημόσιο βίο ένα ζωντανό πατριωτισμό, εξωραϊσμένη (συχνά και πλαστογραφημένη) ιστορική συνείδηση, αίσθημα συλλογικής αξιοπρέπειας, περηφάνιας, ισχύος και διεθνούς κύρους της τουρκικής πατρίδας. Στην Ελλάδα η εκπαιδευτική πολιτική όλων των κομμάτων καλλιεργεί μεθοδικά τον αφελληνισμό της νεολαίας σαν προετοιμασία «αντίστασης» σε μια φαντασιωδώς επερχόμενη εθνικιστική χούντα. Κατασυκοφαντεί η εκπαίδευση στις συνειδήσεις των παιδιών την ιστορία του λαού τους. Τύπος και τηλεοράσεις χλευάζουν σαν περίπου φασισμό κάθε αναφορά σε πατρίδα, παράδοση, πολιτισμό. Στόχος και «νόημα» της οργανωμένης συλλογικότητας είναι μόνο να εξασφαλίζει με δάνεια τη μεγιστοποίηση της καταναλωτικής ευχέρειας των συνδικαλισμένων.

Εγκλωβισμένος στα ασφυκτικά αυτά δεδομένα ο τυχόν ανήσυχος Ελληνας πρέπει να διαλεχθεί με τα ρεαλιστικά και οξυδερκή πολιτικά οράματα του κ. Νταβούτογλου από θέσεως μηδενικής, κυριολεκτικά, ισχύος. Δεν έχει πια η Ελλάδα περιθώρια να διαπραγματευθεί παρά μόνο, έναντι οποιουδήποτε τιμήματος, την ιστορική συνέχεια ελληνικής παρουσίας στον 21ο αιώνα, τη διάσωση (αποτροπή εξαφάνισης) του ελληνόφωνου κρατιδίου. Οι Τούρκοι αποκλείεται να αγνοούν ότι μπορούν, οποιαδήποτε στιγμή θελήσουν, να καταλύσουν το διαλυμένο και διεφθαρμένο κρατίδιο που μόνο «επανίδρυση» θα το έσωζε. Βλέπουν και κρίνουν πόσο ανίκανοι είναι οι ελλαδίτες πολιτικοί να διαχειριστούν τα απλούστερα των προβλημάτων, πόσο το ενδιαφέρον τους εξαντλείται αποκλειστικά και αρρωστημένα στην εκλογή ή επανεκλογή τους.

Θα συζητούσαν, ίσως, οι Τούρκοι να δώσουν εγγυήσεις παράτασης της ελληνικής παρουσίας, αν πεισθούν ότι υπάρχει συμφερότερη γι' αυτούς πολιτική από την τμηματική ή συνολική προσάρτηση των ελληνικών εδαφών. Το ενδεχόμενο διαπραγμάτευσης υποδηλώνεται στην περίπτωση Νταβούτογλου: Με τη δική του πολιτική λογική, συμφερότερη για την Τουρκία είναι η οθωμανική προοπτική αυτοκρατορίας, όχι η κεμαλική προοπτική του εθνικιστικού κρατισμού. Η αυτοκρατορία σήμαινε πάντοτε «τάξη πραγμάτων» (ordo rerum), το είδος της ειρηνικής συνύπαρξης διαφορετικών λαών και εθνοτήτων που εγκαινίασε η Ρώμη (pax romana), με άξονα ενότητας έναν ηγεμονικό λαό διαχειριστή κοινών για όλους πολιτιστικών προτεραιοτήτων.

Ο κ. Νταβούτογλου μοιάζει να θέλει την Τουρκία όχι σε ρόλο κρατικής «περιφερειακής υπερδύναμης» που υπηρετεί μιαν αμερικανική Παγκόσμια Τάξη Πραγμάτων και προϋποθέτει την «εσωστρέφεια» του κεμαλικού εθνικισμού. Θέλει την Τουρκία φορέα του ισλαμικού πολιτισμού, με ηγετικό ρόλο στην προαγωγή της συνύπαρξης χωρών που βρίσκονταν κάποτε κάτω από την οθωμανική κυριαρχία. Να αποκτήσει ο ισλαμικός πολιτισμός, στον γεωγραφικό χώρο της άλλοτε οθωμανικής επικράτειας, πολιτική προτεραιότητα έναντι του εθνικού κράτους, το οποίο, ως τυπικά δυτικό προϊόν, είναι δυσαφομοίωτο στην Ανατολή. Αρνείται ο Αχμέτ Νταβούτογλου την αφελή επιδίωξη των ΗΠΑ σήμερα: να ομογενοποιηθεί ο μουσουλμανικός κόσμος με βάση τον εκδυτικισμό του. Προσβλέπει όμως σε ένα Ισλάμ ανοιχτό προς τη Δύση, μετριοπαθές και συμβιβασμένο, γι' αυτό και ζητάει την είσοδο της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση.

Με αυτή την πολιτική λογική οι μόνοι με τους οποίους θα μπορούσε να συζητήσει ο κ. Νταβούτογλου (και τους χρειάζεται ως καταλύτη ρεαλισμού των στόχων του) είναι οι Ελληνες. Οχι οι «κεμαλικοί» Ελληνες, εθνικιστές κοραϊκοί, που συγκροτούν το σημερινό πολιτικό σύστημα και έχουν αναγάγει τον μηδενισμό σε επίσημη κρατική ιδεολογία. Αλλά οι Ελληνες που ξέρουν ότι για να μετέχουν δημιουργικά (και όχι παρασιτικά) στο γίγνεσθαι της δυτικής πρωτοπορίας, πρέπει να «μην ανήκουν» στη Δύση: να διασώζουν ενεργό και δυναμική την πολιτιστική τους ετερότητα. Με ποιες προϋποθέσεις η προτεραιότητα του πολιτισμού μπορεί να αναδείξει την Τουρκία άξονα μιας αυτοκρατορικής «ειρήνης» στον χώρο της άλλοτε οθωμανικής κυριαρχίας με όρους όχι αντιπαλότητας, αλλά συνεργασίας με τη Δύση; Αυτό μπορούν οι Ελληνες, για δεύτερη φορά στην Ιστορία, να το χειριστούν για λογαριασμό των Τούρκων αποτελεσματικά.

Αλλά η ανάλυση των προϋποθέσεων χρειάζεται μια δεύτερη επιφυλλίδα.

 

ΠΗΓΗ: Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ Της ΚΥΡΙΑΚΗΣ,  Hμερομηνία δημοσίευσης: 30-08-09http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_30/08/2009_327431

 

* Και η άμεση απάντηση σε βίντεο του Γιώργου Καραμπελιά, Ρήξη-κέλευθα: Για τον νεο-οθωμανισμό (31/08/09), http://www.ardin.gr/node/1737

Η νεοοθωμανική Toυρκία και η αναγνώριση της γενοκτονίας των Ελλήνων

 

Του Θόδωρου Μπατρακούλη*

 

Σχετικά με την αξιολόγησή των δηλώσεων Ερντογάν, ήταν σωστές οι ουσιαστικές επισημάνσεις που έγιναν στο σχετικό άρθρο της Ρήξης[1].

Συμπληρωματικά:

Πρώτον, αυτές έγιναν κατά την διάρκεια Συνεδρίου του κόμματός του, ενώ είχε προκληθεί θόρυβος λόγω της υπόθεσης εκκαθάρισης ναρκοπεδίων στην τουρκοσυριακή παραμεθόριο. Το Γενικό Επιτελείο παραδέχτηκε ότι οι Ενοπλες Δυνάμεις δεν διαθέτουν τα αναγκαία μέσα για την υλοποίηση της. Η κυβέρνηση, μετά από διαγωνισμό, αναμενόταν να αναθέσει το έργο σε ισραηλινή εταιρεία. Την συγκεκριμένη τοποθέτηση του Τούρκου ηγέτη με το προφίλ ‘‘ήπιου ισλαμιστή'' επέβαλαν λόγοι, οι οποίοι σχετίζονται τόσο με την στρατηγική της Τουρκίας, όσο και με τις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις. Ο Ερντογάν αισθάνεται για την ώρα αρκετά ισχυρός ώστε να αμφισβητήσει τη νεοτουρκική/κεμαλική παράδοση, η οποία συχνά αξιοποιείται από τους εθνικιστές και το τουρκικό παρακράτος.

Δεύτερον, πρέπει να εξετασθεί αν η δήλωση είναι συμβατή με το νεοοθωμανισμό, ως αυτοκρατορική ιδεολογία, και πως εξυπηρετεί τους σχεδιασμούς του. Ο διφυής στόχος του τουρκικού εθνικισμού (Νεοτούρκων και κεμαλισμού) επιτεύχθηκε: α) Από τα υπολείμματα της πολυεθνικής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας[2] διαμορφώθηκε μια τουρκική εθνική ταυτότητα και ένα κράτος-έθνος. β) Αντιμετωπίστηκαν με κατασταλτικές μεθόδους όλες οι διεκδικήσεις διαφορετικών εθνικοτήτων, εκτός του κουρδικού κινήματος. Η ‘‘εκκοσμίκευση'' έγινε ο νέος παρονομαστής του τουρκικού έθνους μόνον ως συμπλήρωμα της τουρκικότητας και του ισλάμ[3].

Ωστόσο, τα έθνη και η πολιτισμική ιδιοπροσωπεία τους δεν είναι εύκολο να εξαφανιστούν ως δια μαγείας. Αυτό ισχύει και στην Τουρκία. Στη Μικρά Ασία και στον Εύξεινο Πόντο υπήρχαν ποικίλες εθνότητες. Και μετά τον αφανισμό ορισμένων, εμφανίστηκαν άλλες στο προσκήνιο. Οι Κούρδοι πήραν τη σκυτάλη ενός εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, που εξακολουθεί να συγκλονίζει την Τουρκία.

Και οι δια της βίας εξισλαμισμένοι, όπως οι εναπομείναντες στην ιστορική κοιτίδα τους Ελληνοπόντιοι[4] και Αρμένιοι, δεν έχασαν τη μνήμη τους, διατηρούν την ιδιοπροσωπία τους καθώς και στοιχεία της συλλογικής μνήμης τους. Υπάρχουν όχι λίγες μαρτυρίες για την ύπαρξη κρυπτοχριστιανών πολλά χρόνια μετά τους διωγμούς της περιόδου 1915-1922[5]. Πολλοί από τους εξισλαμισμένους Ποντίους, ιδιαίτερα κοινότητες των περιοχών της Τραπεζούντας, της Τόνιας, του Οφη, των Σουρμένων, της Ματσούκας, και ορισμένες κοινότητες που έχουν εγκατασταθεί στους περιφερειακούς δήμους της Κωνσταντινούπολης, έχουν διατηρήσει ακέραια την Ποντιακή τους γλώσσα. Ωστόσο, η γλώσσα αυτή είναι σήμερα παράνομη στον Πόντο και σε ολόκληρη την επικράτεια της σημερινής Τουρκίας. Οι μαθητές/μαθήτριες του Πόντου στερούνται σχολείων για την εκμάθηση, καλλιέργεια και ανάπτυξη της μητρικής γλώσσας τους.

Ο νεοοθωμανισμός επιχειρεί το ξεπέρασμα της στενότητας του τουρκικού εθνικισμού. Προωθεί από την περίοδο Οζάλ τον ‘‘μετριοπαθή ισλαμισμό'' και επέλεγε από τότε την συνένωση των μουσουλμάνων από τις ακτές της Αδριατικής ως την Κεντρική Ασία (Κούρδων, Αζέρων, Τουρκμένων, Ουζμπέκων, των διαφόρων μουσουλμάνων των Βαλκανίων[6], αλλά και του Ιράκ κτλ.) και την Κίνα (Ουιγούροι του Ξινγκιάνγκ)[7]. Στο πλαίσιο αυτής της στρατηγικής, ο Ερντογάν διευκολύνεται να αναγνωρίσει κάποια εγκλήματα του (κεμαλικού και νεοτουρκικού) παρελθόντος που εμποδίζουν τους μελλοντικούς στόχους του. Αφετέρου, παρά την επίσκεψη στην Τουρκία του Προέδρου Ομπάμα, που θεωρήθηκε ως ανανέωση της προτεραιότητας που δίνει η Ουάσιγκτον στην συνεργατική σχέση με την Αγκυρα, υπάρχουν σοβαρές δυσχέρειες, που ενδεχομένως να αποδειχθούν αδιέξοδα της τουρκικής στρατηγικής. Η επικράτηση έναντι των Κούρδων με στρατιωτικά μέσα γινόταν όλο και πιο δύσκολη και πολυδάπανη.

Τρίτον, κατά πόσο οι δηλώσεις αυτές του Ερντογάν θα έχουν συγκεκριμένες συνέπειες στα θέματα που αφορούν τους εκδιωχθέντες από την Τουρκία Ελληνες, το Οικουμενικό Πατριαρχείο και την αναγνώριση των γενοκτονικών σφαγών εναντίον των Ελλήνων, των Αρμενίων και των Ασσυρίων; Οι κατά καιρούς εξαγγελίες του Ερντογάν απέχουν πολύ από το να μετουσιωθούν σε πραγματικές αλλαγές στην αντιμετώπιση των ζητημάτων αυτών από το τουρκικό κράτος. Πόσο μάλλον όταν η Αγκυρα συνδέει την προώθησή τέτοιων αλλαγών με την ικανοποίηση των διεκδικήσεών της στο πλαίσιο της αυτοκρατορικής στρατηγικής της. Οι πρόσφατες εξελίξεις στις ελληνοτουρκικές σχέσεις ήρθαν να επιβεβαιώσουν τις προθέσεις της Αγκυρας. Η ματαίωση την τελευταία στιγμή της επίσκεψης Ερντογάν για τα εγκαίνια του Μουσείου της Ακρόπολης σχετίζεται με την τουρκική δυσφορία για την απαίτηση Ελλάδας και Ε.Ε. Οσον αφορά την ουσία της υπόθεσης, αποκαλυπτική ήταν η συνέντευξη στην Καθημερινή του Εγκεμέν Μπαγίς, υπεύθυνου για τις ευρωτουρκικές σχέσεις (πρώην συμβούλου Εξωτερικής Πολιτικής του Ερντογάν).

Ο Μπαγίς δηλώνει ότι το ελληνοτουρκικό πρωτόκολλο επανεισδοχής των λαθρομεταναστών δεν θα εφαρμοστεί έως ότου η Ε.Ε. καταλήξει σε συμφωνία με τις χώρες προέλευσής τους (Αφγανιστάν, Πακιστάν, Ιράκ). Αλλά προχωρεί και σε μια ηγεμονική τοποθέτηση όσον αφορά την ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε., δηλώνοντας ότι αυτοί που βλέπουν «τις προκλήσεις που θα αντιμετωπίσει η Ευρώπη τα επόμενα 20 – 30 χρόνια, την τρομοκρατία, το οργανωμένο έγκλημα, τη γήρανση του εργατικού δυναμικού, τις κλιματικές αλλαγές, τις ενεργειακές κρίσεις», διαπιστώνουν ότι «όλα αυτά τα προβλήματα μπορούν να λυθούν μόνο με την εμπλοκή της Τουρκίας», διευκρινίζοντας αμέσως ότι η Αγκυρα συζητά μόνο την πλήρη ένταξη. Δηλαδή ο πιο «Αμερικανός» από τα στελέχη του κυβερνώντος ισλαμικού κόμματος λέει ωμά στην Ε.Ε.: «Η δέχεστε την ένταξη της Τουρκία, ή σας περιμένει το χάος»!!! Επί πλέον, επαναλαμβάνει την σύνδεση της επαναλειτουργίας της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης με την αποδοχή των αξιώσεών της που αφορούν τους μουσουλμάνους της ελληνικής Θράκης, οι οποίοι για την Άγκυρα είναι συλλήβδην ‘‘τουρκική μειονότητα''. «Η ελληνική κυβέρνηση οφείλει ταυτόχρονα και αυτή να σκύψει σε αυτά τα προβλήματα και να δώσει λύσεις για τους ιερωμένους, τις αργίες, για την ηγεσία και τις οργανώσεις της μειονότητας»[8].

Αφού ο Ερντογάν αναγνώρισε ότι άλλες εθνότητες υπέστησαν διώξεις, επόμενο βήμα θα ήταν η επιστροφή στους δικαιούχους των τεράστιων περιουσιών που είχε δημεύσει το τουρκικό κράτος. Πέραν της απαίτησης για αποκατάσταση των περιουσιακών δικαιωμάτων της ελληνικής μειονότητας της Κωνσταντινούπολης, απαιτείται η συστηματική διεκδίκηση από την πλευρά της Ελλάδας της δημιουργίας συνθηκών ασφάλειας για την επιστροφή της μειονότητας, καθώς και στην Ιμβρο και την Τένεδο. Καθυστερεί η διαμόρφωση ειδικού νομικού καθεστώτος που να καθορίζει την προστασία των πολιτιστικών και θρησκευτικών Μνημείων και πνευματικών Ιδρυμάτων στην επικράτεια της Τουρκίας, αλλά και σε άλλες χώρες της ευρύτερης περιοχής, όπου επιβίωσαν τα δημιουργήματα του ελληνικού-ρωμαïκού πολιτισμού.
Η μνήμη των εθνοθρησκευτικών εκκαθαρίσεων μπορεί να συμβάλει στην αποτροπή σύγχρονων βαρβαροτήτων. Είναι ιδιαίτερα σημαντική η υποστήριξη και η ευόδωση των προσπαθειών να γίνει γνωστή η γενοκτονία των Ελλήνων που ζούσαν στην Οσμανική Αυτοκρατορία. Και μάλλον χρειάζεται να γίνει μια επαναξιολόγηση των διαφόρων ενεργειών οι οποίες επιδιώκουν την αναγνώριση της γενοκτονίας ή Γενοκτονίας των Ποντίων και των άλλων Μικρασιατών Ελλήνων. Το ζήτημα αυτό τίθεται με ενδιαφέρουσα επιχειρηματολογία από ένα σχετικό κείμενο[9]. Γίνεται αναφορά στο πρόβλημα που δημιουργείται από το ότι σχεδόν όλα τα βιβλία που αναφέρονται στην γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού είναι γραμμένα στα ελληνικά (δυσκολία γνωστοποίησης π. χ. ευρύτερα στην Αμερική της γενοκτονίας ώστε να φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα το αίτημα της αναγνώρισης). Αλλά, το πρόβλημα της γλώσσας δεν είναι το μοναδικό. Μέχρι το Μάιο του 2009 περίπου επτά πόλεις των ΗΠΑ προχώρησαν σε αναγνωρίσεις.

Το 2005 αναγνωρίστηκε η Γενοκτονία που διαπράχθηκε στον Πόντο και στη Μικρά Ασία στην πόλη Ωλμπανυ, αλλά στο κείμενο της σχετικής απόφασης αναφερόταν ότι έχασαν τη ζωή τους συνολικά 353.000 άνθρωποι. Είναι γνωστό στην ελληνική βιβλιογραφία ότι αυτός ο αριθμός αφορά μόνο τους θανάτους των Ελλήνων Ποντίων. Το 2003 στη Γερουσία της Πολιτείας Πενσυλβάνια αναγνωρίστηκε ότι υπήρξαν 353.000 Έλληνες, Αρμένιοι και Ασσύριοι θύματα των τουρκικών σφαγών στον Πόντο.

Αντίστοιχες ανακρίβειες σημειώθηκαν στην προετοιμασία της αναγνώρισης που έγινε από το τοπικό Κοινοβούλιο της Νότιας Αυστραλίας τον Απρίλιο του 2009. Αφενός λοιπόν, απαιτείται προσοχή, πνεύμα ιστορικής ακρίβειας και σωστή πληροφόρηση των παραγόντων των χωρών στις οποίες γίνονται σχετικές κινήσεις. Αφετέρου, στην ήδη υπαρκτή δυσκολία να προχωρήσουν σε αναγνώριση χώρες που δεν γνωρίζουν την ιδιαιτερότητα του Ποντιακού Ζητήματος, προστίθεται μια επί πλέον με την επιλογή να διαχωρίζονται οι Πόντιοι από τους Ελληνες άλλων περιοχών της Ανατολής, που και αυτοί έχουν υποστεί τους τουρκικούς διωγμούς και έχουν βιώσει την οδύνη του ξεριζωμού.

Ασφαλώς οι απανταχού Πόντιοι έχουν στην ψυχή και στη λαλιά τους τον Πόντο. Αλλά, οι Πόντιοι είναι Ελληνες και είναι γνωστοί παγκοσμίως ως Ελληνες. Όπως Ελληνες ήταν κι αυτοί που κατοικούσαν μέχρι το 1922 σε τόσες και τόσες περιοχές της Μικράς Ασίας, της Ιωνίας: στη Σμύρνη, στο Αïβαλί, στην Καππαδοκία, στην Ανατολική Θράκη. Και όλοι οι Ελληνες της Ανατολής ζούσαν μακριά από το αθηνοκεντρικό, μιμητικό και υποτελές έναντι της Δύσης ελλαδικό κράτος. Το ότι μιλούσαν σε διαφορετικές διαλέκτους Ελληνικά δεν αφορά το απαράγραπτο αίτημα της αναγνώρισης της Γενοκτονίας τους.

Οι Αρμένιοι, οι οποίοι έχουν επιτύχει τόσο πολλά, δεν διαχωρίζουν έναν Αρμένιο της Κωνσταντινούπολης από άλλον που ζούσε στην Αμάσεια, στην Κιλικία ή στη Σμύρνη. Ενωμένοι είναι ισχυροί και η ενότητά τους έφερε αποτελέσματα. Αλλά, εκτός της ενότητας, ό,τι πέτυχαν οφείλεται και στη σοβαρή, τεκμηριωμένη έρευνα της Αρμενικής Γενοκτονίας, στην απόφαση να γνωστοποιήσουν προς τους άλλους αυτή τη σοβαρή προσπάθειά τους, στην οργάνωση και στον συντονισμό των κινήσεών τους.

Η Γενοκτονία του Πόντου αποτέλεσε μέρος αυτής που ξετυλίχτηκε σε όλα τα μέρη όπου ζούσαν Ελληνικοί πληθυσμοί. Οι Έλληνες από τις διάφορες οργανώσεις που εκπροσωπούν τους απογόνους των θυμάτων της Γενοκτονίας ας συμφωνήσουν σε μια κοινή μέρα κατά την οποία θα τιμάται η μνήμη όλων των Ελλήνων της Γενοκτονίας. Έτσι θα γνωρίζει ο μη Έλληνας ότι υπήρξε μία γενοκτονία, η Γενοκτονία των Ελλήνων.

* Θεόδωρος Μπατρακούλης,  theobatrak@gmail.com

Τo παρόν άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ρήξη, φ. 54, της 4.7.2009, σ. 7

 

ΠΗΓΗ: Αναρτήθηκε από Θεόδωρος Μπατρακούλης στις 5:21 πμ,  Τετάρτη, 2 Σεπτέμβριος 2009, http://theodorosbatrakoulis.blogspot.com/2009/09/blog-post.html

 

---

[1]  Γ. Ξένος, ‘‘Αυτοκρατορική πρόβα;'', Ρήξη, φύλλο 53, 30.5.2009, σ. 20.

[2] Βλ. ενδεικτικά Γεώργιος Κλ. Σκαλιέρης, Λαοί και φυλαί της Μικράς Ασίας, Αθήνα: Pήσος, 1990. Ιδίου, Τα Δίκαια των εθνοτήτων εν Τουρκία 1453-1921, Αθήνα: Τροχαλία, 1997.

[3] Βλ. και Hamit Bozarslan, Ιστορία της σύγχρονης Τουρκίας, Αθήνα: Σαββάλας, σσ. 48 και εξής.

[4] Ömer Αsan, Pontos Kültürü, Istanbul, 1996 (ελληνική έκδ. Ομέρ Ασάν, Ο Πολιτισμός του Πόντου, Θεσ/νίκη: Κυριακίδης, 1999).

[5] Α. Bryer, Τhe cryptochristianics of the Pontos, Athens: 1983. G. Andreadis, The Cryptocristians, Thessaloniki: 1998. K. Φωτιάδης, Οι εξισλαμισμοί της Μικράς Ασίας και οι Κρυπτοχριστιανοί του Πόντου, Θεσσαλονίκη: Κυριακίδης, 1997. Ο. Ασάν, Ο Πολιτισμός του Πόντου, 1999, όπ. παρ.

[6] Βλ. και Θ. Μπατρακούλης, «H στρατηγική της Τουρκίας και τα Βαλκάνια», Aρδην, Τεύχος 72, Νοέμβριος-Δεκέμβριος 2008, σσ. 49-54. Ιδίου, «H Bουλγαρία και οι μουσουλμάνοι της στα Βαλκάνια της Νέας Τάξης», Ρήξη, φύλλο 32, 5 Απριλίου 2008, σ. 10.

[7] Βλ. και Εtienne Copeaux, Espace et temps de la nation turque, Analyse d'une historiographie nationaliste, 1931-1993, Paris: CNRS Editions, 1997.

[8] Εγκεμέν Μπαγίς, ‘‘Δεν θα γίνουμε ο μεγαλύτερος καταυλισμός προσφύγων'', Η Καθημερινή, 28.06.2009.

[9] ‘‘Άλλη μια χρονιά πέρασε….'',

http://pontosworld.com/index.php?option=com_content&task=view&id=1330&Itemid=87     

Το χελιδόνι…

 

Του παπα Ηλία Υφαντή*

 

Το Ευαγγέλιο μιλάει για λύκους, που κατασπαράζουν τα πρόβατα και διαλύουν τα κοπάδια. Μιλάει και για κλέφτες και ληστές, που σφάζουν και καταστρέφουν. Και για μισθωτούς, που αδιαφορούν και κοιμούνται. Όταν δεν συνεργάζονται με του λύκους, τους ληστές και τους κλέφτες…

Και μιλάει και για τον καλό τσοπάνη, που πονάει τα πρόβατα. Όλα αδιακρίτως και το καθένα χωριστά. Και που προσπαθεί να ανταποκριθεί στις ανάγκες τους και να λύσει τα προβλήματά τους. Θυσιάζοντας ακόμη και τη ζωή του. Κι όχι από ιδιοτέλεια. Γιατί κανένας δεν θυσιάζει τη ζωή του από ιδιοτέλεια. Παρά μόνο από αγάπη. Για το Θεό και το συνάνθρωπο:

«Aδελφοί μου, λέει ο Πατροκοσμάς (η μνήμη του στις 24 Αυγούστου), ο Θεός έχει πολλά ονόματα. Αλλά το κύριο όνομά του είναι Αγάπη. Κι εμείς, για να 'μαστε παιδιά του Θεού, πρέπει να 'χομε αγάπη. Αγάπη προς το Θεό και το συνάνθρωπό μας…».

«Όπως το χελιδόνι χρειάζεται δυο φτερούγες, για να πετάξει, έτσι κι εμείς, για να φτάσουμε στη σωτηρία χρειαζόμαστε αυτές τις δυο αγάπες. Αυτή η αγάπη μ' έκαμε και μένα ν' αφήσω το μοναστήρι και να βγω στον κόσμο. Ας χαθώ, είπα, εγώ, για να σωθεί το Γένος. Και παρακαλώ το Χριστό, που σταυρώθηκε απ' την αγάπη του για μένα να μ' αξιώσει να μαρτυρήσω για τη δική του αγάπη…».

Αυτές ήταν οι συντεταγμένες της ζωής και δράσης του Πατροκοσμά. Και πάνω σ' αυτές ακουμπώντας  αγωνίστηκε να γίνει το χελιδόνι για την Ανάσταση του Γένους…

Στην αρχή του επέτρεπαν να κηρύττει παντού ελεύθερα. Γιατί πίστεψαν ότι δεν θα 'κανε τίποτε διαφορετικό απ' τους συνηθισμένους  ιεροκήρυκες, που συντηρούν τα νεκροταφεία των συνειδήσεων. Αλλά διαψεύστηκαν. Γιατί ο Πατροκοσμάς, αντί για υπνοφόρες τιποτολογίες, παιάνιζε  το εγερτήριο σάλπισμα του Ευαγγελίου.

Αφότου άρχισε τη δράση του, διέκρινε αφενός  την αγνότητα των ανθρώπων του λαού και αφετέρου την πονηρία των αρχόντων. Και η ψυχή του επαναστάτησε: Χτύπησε την αρχοντική τάξη, που καταπίεζε το λαό.  Κεραυνοβόλησε τις καταχρήσεις των αρχών και την εκμετάλλευση των εμπόρων. Kαι, προπάντων, επεσήμανε την καταχθόνια τακτική των Εβραίων…

Κλειδί για την απόδραση απ' την κοινωνική εξαχρείωση,  δεν μπορούσε να ήταν άλλο απ' την παιδεία. «Καλύτερα αδελφέ μου, έλεγε, να έχεις στο χωριό σου ελληνικό σχολείο, παρά βρύσες και πηγάδια. Καλύτερα τα παιδιά σας να είναι φτωχά και γραμματισμένα παρά πλούσια και αγράμματα».

Τούρκοι, Ρωμιοί, Βλάχοι και Αρβανίτες ακολουθούσαν ξοπίσω του. Οι Τούρκοι  με θαυμασμό παρακολουθούσαν τις ομιλίες του και ξενυχτούσαν όλη νύχτα, για να πάρουν την ευχή του. Οι γυναίκες έριχναν στα πόδια του ο, τι φορούσαν πολύτιμο. Και μ' όλες αυτές τις συνεισφορές κατόρθωσε το απίστευτο. Να ιδρύσει περί τα 250 σχολεία, εκ των οποίων 10 σχολαρχεία.. .

Από το άλλο όμως μέρος, όσο οι ομιλίες του φρονημάτιζαν το λαό, τόσο σκανδάλιζαν το αρχοντολόι. Που μαζί με τους Εβραίους παρατάχθηκαν σε θέση μάχης.  Και βέβαια, προτού τον δολοφονήσουν βιολογικά, φρόντισαν να τον δολοφονήσουν ηθικά: Τον παρουσίασαν ως «αντεθνικώς» δρώντα. Γιατί ξεσήκωνε , λέει, το λαό εναντίον των Τούρκων. Αφού "έθνος" για τους πιστούς του Μαμωνά είναι όποιος τους προσφέρει τη μερίδα του λέοντος.

Ποια ήταν τα ανήθικα ηθικά στηρίγματα των εχθρών του; Πρώτο και καλύτερο το δεσποταριό και το βολεμένο στα αστικά κέντρα παπαδαριό. Ολόιδιοι με κάποιους, που σήμερα του ψάλλουν ύμνους και παιάνες και διεκτραγωδούν τα παθήματά του απ' τους αλλοτινούς ομοϊδεάτες τους…

Στο Αργυρόκαστρο ο Μητροπολίτης Δοσίθεος μαζί με τους προύχοντες. Στα Γιάννενα ο Μητροπολίτης με τους Εβραίους. Στη Ζάκυνθο το αρχοντολόι  με το Μητροπολίτη Κουτούβαλη. Που του επέβαλε επιτίμιο, για να τον στιγματίσει ως "αιρετικό". Και πολλοί άλλοι αλλού…

    Σαν πρώτο μέτρο εναντίον του ήταν ο αποκλεισμός του από τις πόλεις. Αλλά, ενώ αυτοί τον απέκλειαν από τις πόλεις ο λαός έτρεχε, κατά χιλιάδες, ξοπίσω του στην ύπαιθρο. Και πώς να τον αντιμετωπίσουν, αφού ακόμη και  οι κατάσκοποι, που έστελναν να τον παρακολουθούν, εύρισκαν ότι είχε  μεγάλη παιδεία και διέθετε μέγα τάλαντο, ώστε να γίνεται πειστικότατος; Ιδιαίτερα μάλιστα αφού τα λεγόμενά του τα επισφράγιζε με το προφητικό και θαυματουργικό του χάρισμα!

Κι όσο ο κλοιός εναντίον του γινόταν ασφυκτικότερος, τόσο το κατηγορητήριο εναντίον τους γινόταν δριμύτερο.  Και τόσο η συμπάθεια του και η αγάπη, που 'δειχνε στους ταπεινωμένους και καταφρονεμένους, τον ανέβαζε ψηλότερα στη συνείδησή τους.

 Οι τελευταίες περιοδείες του είχαν πάρει χαρακτήρα κοινωνικής επανάστασης. Κήρυττε την κοινωνική δικαιοσύνη, την ισότητα των δικαιωμάτων, την κατάργηση της πολυτέλειας. Έτσι  ώστε  ο κήρυκας της ευαγγελικής ηθικής να αντιμετωπίζεται  ως ανατροπέας του κοινωνικού συστήματος…

Και βέβαια η μαφία  του Μαμωνά τη χαριστική βολή την άφησε στους χαρισματικούς, για τις περιπτώσεις αυτές, Εβραίους. Οι οποίοι με 50 σακούλες άσπρα, που έδωσαν  στον Κουρτ Πασά, κατόρθωσαν, να πετύχουν τη δολοφονία του.

Είχαν όμως πολύ καθυστερήσει, γιατί στο μεταξύ πρόλαβε «να σπείρει το σπόρο του, απ' τον οποίο το γένος θα θέριζε τους γλυκείς καρπούς της λευτεριάς», όπως φέρεται να είπε και ο επίσης δολοφονημένος απ' τους Τούρκους Ρήγας Φεραίος. Αλλα…

Μήπως και σήμερα δεν περιζώνουν το γένος λύκοι; Και κλέφτες και ληστές! Ξένοι και ντόπιοι. Οι οποίοι μάλιστα δεν διστάζουν να ντύνονται, κάποτε, και δέρματα προβάτων. Και, ενώ παρουσιάζονται ως υπερασπιστές του λαού, στην πραγματικότητα έρχονται, για να «θύσουν και να απολέσουν».Και όχι, «ίνα ζωήν και περισσόν έχωσι» τα πρόβατα. Για να λύσουν, δηλαδή, τα προβλήματά τους…

Κι από το άλλο μέρος οι «μισθωτοί» τσοπάνηδες, που συμπράττουν-κατά κανόνα- με τους λύκους και τους ληστές. Για να εισπράττουν το μεράδι τους από τα λάφυρα της λεηλασίας.

Κι όσο για χελιδόνι, που-όπως κι ο ποιητής λέει-«θα δουλέψει, για να γυρίσει ο Ήλιος»; Ούτε ένα!…

 

Παπα-Ηλίας, 21-08-2009

 e-mail: papailiasyfantis@gmail.com

http://papailiasyfantis.blogspot.com