Σαλιχλί

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

 

Βαδίζαμε προς το Σαλιχλί (Μικρασία, 1922), μέρα και νύχτα. Χωρίς κουραμάνα, αλλά προπάντων χωρίς νερό, που ήταν ο μεγάλος κίνδυνος. Βρήκαμε, κατά τα μεσάνυχτα, μια λούτσα και μέσα σ' αυτή βουβάλια. Βουτάμε τα παγούρια στις γούβες της λούτσας και πήραμε λίγο νερό.

Κατά το κολατσιό, φτάσαμε 5-6 χιλιόμετρα έξω απ' το χωριό και ξεφορτώσαμε λίγο πάνω απ' τη σιδηροδρομική γραμμή. Ακούμπησα σ' ένα σακί. Αποκοιμήθηκα αμέσως. Σε κάποια στιγμή ένας μεταγωγικός άρπαξε το σακί και το κεφάλι μου χτύπησε πάνω στις πέτρες. Ξύπνησα. Ακούω οβίδες.

Παρατηρώ ότι έσκαγαν συνέχεια 50 μέτρα κάτω απ' τη σιδηροδρομική γραμμή.  Όλη η πλαγιά σε μήκος χιλιομέτρων κινούνταν απ' την άτακτη οπισθοχώρηση του στρατού. Όποιος περάσει τον άλλο. Πανικός. Απελπισία. Πίσω ερχόταν τούρκικο ιππικό.

Βαδίζοντας στο λιοπύρι του Αυγούστου, βρήκαμε σ' ένα μέρος σωλήνες σκεπασμένους, που δράζανε λίγο νερό, ανακατεμένο με χώμα κόκκινο. Πήρα με το πλουχέρι λίγο και το 'βαλα στο στόμα πηχτό, όπως ήταν. Σε λίγα λεπτά ξεράθηκε κι έβγαζα τώρα από το στόμα στεγνό χώμα.

Εκεί δίπλα ήταν ένα οίκημα ανοιχτό με τσουβάλια σταφίδα. Γέμισα το σακίδιο. Κατέβηκα από κάτω μέσα σε ένα αμπέλι και μάζεψα κοτρίδια για τη δίψα και γύρισα πίσω να πάρουμε το δρόμο, που 'ταν ψηλότερα, απ' το αμπέλι.  Μέσα στο οίκημα καθόταν ένας Τούρκος πάνω σε κάτι παλιόρουχα κι ένας στρατιώτης τον φοβέριζε, ενώ αυτός σήκωνε τα χέρια και τον παρακαλούσε. Ο στρατιώτης του ρίχνει μια στα στήθια. Εγώ στη στιγμή έστριψα, για να μη ιδώ τα χάλια του.

Και βέβαια αυτό ήταν ανανδρία.

Καθώς ανεβήκαμε να πάρουμε το δρόμο, βλέπω δυο στρατιώτες να κάθονται ακουμπισμένοι στα όχτια, αμίλητοι. Πλησιάζω και βλέπω πως τα μάτια τους ήταν γεμάτα χώμα. Είχαν πεθάνει από κούραση και ηλίαση.

Βαδίζοντας σουρούπωσε πολύ καλά και βρήκαμε ένα νερόμυλο. Γύρω στ' αυλάκι ήταν ροϊδιές. Μετά το αυλάκι ήταν δρόμος. Κι άρχιζε έπειτα βουνό με ερείπια βυζαντινής εποχής.

Εκεί, στον τοίχο του αυλακιού, είδαμε ένα φαντάρο να σκεπάζει με τη μαντύα έναν άλλο φαντάρο και να του λέει κλαίγοντας απαρηγόρητα:

«Τώρα τι να πω εγώ αδερφούλη μου στη μάνα μας, που θα με ρωτάει για σένα»!!!  Έκλαιγε γοερά. Έφυγε μπροστά από μας, αφήνοντας, βέβαια, άταφο τον αδερφό του. Συγκινηθήκαμε όλοι μας και κλάψαμε κι εμείς. Πόσα άλλα παιδιά έμειναν πεθαμένα κι άταφα στη Μικρασία. Και μεταξύ αυτών κι ο Αντώνης της Πετράκαινας. Είχε λαβωθεί σε μια μάχη. Κι ενώ τον μετέφερναν μαζί με άλλους λαβωμένους στο χειρουργείο, τους έπιασαν οι τσέτες και τους έσφαξαν όλους.

Η Πετράκαινα είχε καημό για τον Αντώνη της. Πέντε, δέκα, εκατό ανθρώπους αντάμωνε την ημέρα, έστω και τους ίδιους, θα τους ρωτούσε από πού έρχονται κι αν άκουσαν τίποτες για τον Αντώνη της.

Όταν απολύθηκα από στρατιώτης, πήγα στο χωριό (Σταυροχώρι Ευρυτανίας) και, σαν ήμασταν συγγενείς, πήγα να τους δω. Καλύτερα να μην πήγαινα. Αν και δεν της είπα πως ήμουνα στη Μ. Ασία, αλλά πως ρχόμουνα απ' τ' Αγρίνιο, άρχισε με μια παραπονιάρικη τρεμουλιαστή φωνή να μου λέει: -«Γιώργο μ', μήπους άκσις τίπουτις απ' αυτού πό'ρχισι για τουν Αντώνη μ'»;

Άρχισε τα κλάματα. Έκλαιγα κι εγώ. Και δεν ήταν η μόνη φορά, που με ρώτησε για τον Αντώνη της.

Παπα-Ηλίας, 18-8-2010

 

ΕΛΛΑΣ – ΙΣΡΑΗΛ

 

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

 

 

Και ήσαν οι δυτικοί, οι διαβρωθέντες από αιώνων δια της σιωνιστικής μασωνίας που είχαν αναλάβει (και εξακολουθούν) να προωθούν τα συμφέροντα του κράτους του Ισραήλ τόσο στον ΟΗΕ όσο, και κυρίως, εκτός αυτού, προκαλώντας ακόμη και πολέμους ή καλύπτοντας τη φονική επιθετικότητα του μικρού αλλά πανισχύρου κράτους, καθώς δια του σιωνισμού αυτό ελέγχει τη διεθνή οικονομία και ρυθμίζει τις "κρίσεις", που αυτός προκαλεί σε όλη την έκταση του πλανήτη,  συγκαλύπτοντας παράλληλα τις όποιες ανησυχίες εκ του ότι έχει καταστεί πυρνηνική δύναμη.

Οι ελληνοϊσραηλινές σχέσεις διέγραψαν πορεία τυπικότητας επί δύο δεκαετίες. Αυτή η πολιτική φαινόταν να ικανοποιεί το λαϊκό αίσθημα, το οποίο ιστορικά έβλεπε με καχυποψία τους Εβραίους, καθώς αυτοί δεν έχαναν ευκαιρία (1821, 1912) να εκδηλώσουν ανθελληνικά αισθήματα για λόγους, οφείλομε να ομολογήσουμε, οικονομικών συμφερόντων. Παρά ταύτα ο λαός μας διέσωσε αρκετούς Εβραίους κατά τον διωγμό τους από τους Ναζί, χωρίς να λείψουν και οι εξαιρέσεις των καταδοτών. Η ίδια πολιτική ικανοποιούσε και το περί δικαίου αίσθημα του λαού, καθώς αυτός, παρά την ελλιπή ενημέρωση, είναι στη μεγάλη του πλειονοψηφία τοποθετημένος στο πλευρό των Παλαιστινίων, σε αντίθεση με τους λαούς της Δύσης, όπου είναι πιο έκδηλα τα φιλοϊσραηλινά αισθήματα με αποκορύφωμα τους συντηρητικούς χριστιανούς των ΗΠΑ, οι οποίοι υποστηρίζουν ακραίες φιλοσιωνιστικές θέσεις. Τώρα βλέπουμε την εντυπωσιακή στροφή και τη σύσφιξη των σχέσεων της χώρας μας με το Ισραήλ με αφορμή την ψυχρότητα στις τουρκοϊσραηλινές σχέσεις λόγω των γνωστών προσφάτων γεγονότων. Είχαμε γράψει προ μηνών ότι ο κανόνας "ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου" έχει και εξαιρέσεις. Και είμαστε πεισμένοι ότι στην περίπτωση της Ελλάδος και του Ισραήλ έχουμε σαφή την εξαίρεση του κανόνα.

Το κράτος του Ισραήλ ανακηρύχθηκε από τους πανίσχυρους Εβραίους σε αντίθεση προς τις προηγηθείσες συνομιλίες στον ΟΗΕ. Η αναγνώρισή του εν καιρώ ψυχρού πολέμου μεταξύ των συνασπισμών ΝΑΤΟ και Συμφώνου της Βαρσοβίας από  μέλη και των δύο (γράψαμε για την εξαίρεση της χώρας μας) δείχνει το πανίσχυρο των Εβραίων σιωνιστών λίγα μόλις έτη μετά τον τερματισμό του τόσον οδυνηρού ολοκαυτώματος σε βάρος των Εβραίων της Ευρώπης. Έκτοτε το κράτος του Ισραήλ εφήρμοσε πολιτική εξόντωσης των Παλαιστινίων, τους οποίους γεωγραφικά περιόρισε σε θύλακες, εντός των οποίων ασφυκτιούν, καθώς η δημογραφική σφριγηλότητά τους οδηγεί με γοργό ρυθμό στην αύξηση του πληθυσμού τους, γεγονός που συνιστά μείζον πρόβλημα για τους Εβραίους. Δεν είναι υπερβολή να τονίσουμε ότι κατά καιρούς οι απόγονοι των θυμάτων κατά το ολοκαύτωμα μεταχειρίζονται μεθόδους των διωκτών εκείνων. Φυσικά το παλαιστινιακό κράτος δεν πρόκειται ποτέ να αναγνωρισθεί, καθώς οι Εβραίοι σιωνιστές (και όχι ο εβραϊκός λαός, ο οποίος καταταλαιπωρείται, όπως και τα θύματα των μεγαλοϊδεατών αρχόντων του, από την ανασφάλεια και την αβεβαιότητα) δεν θα επιτρέψουν σε καμμιά χώρα να προβεί σε αναγνώριση. Το έχουν κατά καιρούς διακηρύξει επιφανείς σιωνιστές πολιτικοί ότι στόχος είναι η εκδίωξη όλων των Παλαιστινίων από το Ισραήλ.

Η Τουρκία, η οποία προβάλλει διεθνώς το δόγμα του νεοοθωμανισμού, δια του πρωθυπουργού της Ερντογάν υπήρξε εκείνη, η οποία έλαβε την πλέον ξεκάθαρη θέση μετά την αιματηρή επίθεση του ισραηλινού στρατού κατά της Γάζας (Χριστούγεννα 2008), παρά τις ειδικές συμφωνίες του προσφάτου παρελθόντος ακόμη και στρατιωτικού χαρακτήρα. Έκτοτε ο Ερντογάν δεν αφήνει αναπάντητη την όποια επιχείρηση μείωσης διπλωματών της Τουρκίας εκ μέρους ιθυνόντων του Ισραήλ, ενώ σε διεθνή σύσκεψη (Νταβός) άσκησε δριμεία κριτική κατά του Ισραήλ. Ναι είχε το θάρρος και παράλληλα θράσος να καταγγείλει το Ισραήλ αυτός, του οποίου η χώρα δολοφόνησε 1.690 Ελληνοκύπριους αιχμαλώτους πολέμου (1974). Ο πρόσφατος φόνος 9 Τούρκων που συμμετείχαν αποστολής για ενίσχυση των εγκλείστων στο στρατόπεδο της Γάζας, που συνιστά ντροπή για τους ισχυρούς που εθελοτυφλούν ενώπιον των εγκλημάτων του κράτους του Ισραήλ, έφερε σε πλήρη όξυνση τις τουρκοϊσραηλινές σχέσεις.

Η ελληνοϊσραηλινή προσέγγιση, στην οποία το πρώτο βήμα κάναμε εμείς, με την επίσκεψη του πρωθυπουργού μας στο Τέλ Αβίβ, και σε συντομότατο χρονικό διάστημα ανταποδόθηκε από τον ισραηλινό πρωθυπουργό, χαιρετίστηκε από μερίδα του τύπου ως διπλωματική επιτυχία της χώρας, δεδομένου του ότι από τον χώρο αυτό (της διπλωματίας) έχει φυγαδευθεί η ηθική και τα πάντα υποκινούνται από τον ωφελιμιστικό ρεαλισμό. Μάλιστα οι εκ της συστάσεως του νεοελληνικού κράτους ανερμάτιστοι του υπουργείου μας επί των Εξωτερικών υποθέσεων έκαναν λόγο για αύξηση προσέλευσης Εβραίων τουριστών στη χώρα μας σε μια τόσο κρίσιμη για την οικονομία μας περίοδο. Ποιός όμως θα μας ενημερώσει για τις σχέσεις του διεθνούς σιωνισμού με την Goldman Sachs; Ποιός θα μας ενημερώσει για τον ασφυκτικό έλεγχο επί της παγκόσμιας οικονομίας του σιωνιστικού κεφαλαίου; Ποιός θα μας ενημερώσει για τον ρόλο που αυτό διαδραμάτησε σε συνεργασία με τους εγχώριους εντολοδόχους, που κατά καιρούς αυτοπροβλήθηκαν ή προβλήθηκαν από ισχυρά εκτός χώρας κέντρα ως εθνοσωτήρες;

Η μεταπρατική άρχουσα τάξη, πολιτική οικονομική και διανόησης, με έντονα τα νεοταξικά γνωρίσματα επί δεκαετίες τώρα εμπέδωσε στον λαό μας τον τρόμο έναντι του αναδυομένου νεοοθωμανισμού. Έτσι διεύρυνε τις γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο και εγκατέλειψε στο έλεος του τουρκικού προξενείου τη Δυτική Θράκη. Προσέφερε ως δώρο στην επιθετικότητα, με τις ευλογίες Αμερικανών και Άγγλων, της Άγκυρας τους εκτουρκισμένους πρωτίστως λόγω χρήσης της τουρκικής γλώσσας στην εκπαίδευση, Πομάκους και Ρομά. Συνέπηξε μέτωπο συνεργασίας με τον Τούρκο πρόξενο Κομοτηνής για εκλογική επιτυχία των οσφυοκαμπτών εκπροσώπων των κομμάτων εξουσίας. Τώρα δεν ντρέπεται να διώκει δασκάλα (Χαρά Νικοπούλου) μέσου του περίεργου και αντεθνικώς δρώντος υπουργείου, το οποίο έπαψε να έχει εθνική αποστολή!  Μόλις απέτυχαν να προωθήσουν το σχέδιο Ανάν με την απειλή ότι χωρίς την υπερψήφισή του χάνεται η προδομένη από μας Κύπρος. Και μπροστά σ' αυτό το χάλι θέλουν να μας πείσουν ότι λόγοι ανάσχεσης της τουρκικής επιθετικότητας επιβάλλουν την προσέγγιση προς το Ισραήλ!

Δεν είναι λίγοι οι σχολιαστές των διεθνών εξελίξεων, οι οποίοι προβλέπουν προσεχή αεροπορική επίθεση του Ισραήλ κατά του Ιράν. Το Ισραήλ έχει ανάγκη εναερίου χώρου για την εκπαίδευση των αεροπόρων του, τον οποίο χώρο φαίνεται να έπαψε να προσφέρει η Τουρκία, η οποία για μία ακόμη φορά στον ΟΗΕ στάθηκε με αξιοπρέπεια, όταν σχεδόν οι πάντες καταδίκασαν το Ιράν. Πέραν αυτού πολλά γράφονται για εντοπισμό τεραστίου κοιτάσματος φυσικού αερίου στην ανατολική λεκάνη της Μεσογείου, κοιτάσματος το οποίο εκτείνεται από τις ανατολικές ακτές της Κρήτης ώς τις ακτές του Ισραήλ.

Μήπως ο σιωνισμός επιχειρεί με μια κίνηση και να προετοιμαστεί το Ισραήλ κατάλληλα προς εξουδετέρωση του πλέον ασπόνδου εχθρού τους στον μουσουλμανικό κόσμο και να θέσει υπό την κυριότητα των ελεγχομένων από αυτόν ληστρικών πολυεθνικών το πλουτοφόρο κοίτασμα, το οποίο αδυνατεί να αξιοποιήσει η υπό επιτήρηση του ΔΝΤ, της ΕΚΤ και της ΕΕ, δηλαδή του σιωνισμού, ταλαίπωρη Ελλάδα; Ο καιρός θα δείξει. Πέρα από τις επιφυλάξεις που έχουμε για το ηρωικό φρόνημα του Ερντογάν, διαβλέπουμε την προσπάθεια των ΗΠΑ να διαμορφώσουν μία ζώνη κακού από το Πακιστάν ώς την Τουρκία. Στην περίπτωση που τα συμφέροντα σιωνισμού και ιθυνόντων των ΗΠΑ εξωθήσουν σε δαιμονοποίηση του μουσουλμανικού κόσμου και σε μία εκστρατεία τύπου σταυροφορίας εναντίον αυτού, οι φανατικοί μουσουλμάνοι δεν θα μείνουν με σταυρωμένα τα χέρια. Μήπως η Ελλάδα καταστεί στόχος και μάλιστα ο ευκολότερος μεταξύ του συνόλου των "απίστων". Βέβαια δεν θα είναι παράξενο, αν προβάλλοντας οι ιθύνοντες τον κίνδυνο αυτό, υποστηρίξουν ότι είναι επιβεβλημένη η εξοπλιστική θωράκιση. Ήδη για σκοπούς του ΝΑΤΟ διαθέτουμε ετησίως ποσά της τάξεως των 7 δισ. €, όσα περίπου προσδοκά η κυβέρνηση να συγκεντρώσει από τους "κακούς" Έλληνες πολίτες μέσω των μέτρων του μνημονίου! Αλλά και το 2004 κάναμε τη χάρη στους Εβραίους αγοράζοντας πανάκριβα συστήματα ασφαλείας, για να αποφύγουμε τρομοκρατικό κτύπημα!

Η άρχουσα τάξη, εχθρική προς την παράδοση του λαού μας, στάθηκε ανήμπορη να κατανοήσει το διαχρονικά φιλελληνικό πνεύμα στις χώρες της Ανατολής. Υποταγμένη στα αφεντικά ετοιμάζει για τους Νεοέλληνες στολές "νέων σταυροφόρων". Το Ισραήλ και η Δύση παίζουν πολύ άσχημα παιχνίδια σε βάρος των λαών. Θα καταλήξουν κάποτε σε βάρος τους, αφού καταφέρουν να αιματοκυλίσουν λαούς και λαούς.

                                                                          

Κλιμακώνονται οι προκλήσεις με το «Τσεσμέ»

 

Του Πέτρου Κοσμά

 

Μετά την αιφνιδιαστική έξοδο του ερευνητικού σκάφους «Πίρι Ρέις» σε περιοχές νοτίως της Ρόδου και του Καστελόριζου, η Τουρκία έβγαλε και το υδρογραφικό πλοίο «Τσεσμέ» στο Βόρειο Αιγαίο. Αξίζει να σημειωθεί ότι τα δύο «ερευνητικά» σκάφη κινούνται εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας.

Στρατηγικός στόχος της Άγκυρας είναι η δημιουργία τετελεσμένων, αμφισβητώντας εμπράκτως το δικαίωμα των νησιών του Αιγαίου σε υφαλοκρηπίδα. Αν επιτευχθεί αυτό θα ακολουθήσει μία σειρά επιπλέον διεκδικήσεων στα χωρικά ύδατα, στον εναέριο χώρο και στην αποκλειστική οικονομική ζώνη (ΑΟΖ).

Το σουλάτσο των ωκεανογραφικών σκαφών στο Αιγαίο αποτελεί μία επίδειξη ισχύος της γείτονος και αγγίζει την επιβολή του τουρκικού στρατηγικού στόχου για το χάρτη του Αιγαίου. Απ' ότι διαφαίνεται η Άγκυρα με τα σκάφη επαναοριοθετεί τις προτεραιότητες της σε ό,τι αφορά τις διεκδικήσεις της στο Αιγαίο, με το ζήτημα της υφαλοκρηπίδας να αποκτά κυρίαρχη θέση – σε αντίθεση, για παράδειγμα, με τα χρόνια που ακολούθησαν τα Ίμια, όπου οι «γκρίζες ζώνες» είχαν την πρωτοκαθεδρία ή τα πιο πρόσφατα, όπου το FΙR και ο εναέριος χώρος έδειξαν να απασχολούν περισσότερο, βάσει και της σωρείας των παραβάσεων και παραβιάσεων, αλλά και των υπερπτήσεων.

Η Τουρκία θέλει να αναγκάσει την Ελλάδα να αναδιπλωθεί για να δείξει τη θέση της για τις συντεταγμένες της υφαλοκρηπίδας κι αυτό γιατί έχει ήδη οριοθετήσει αυθαίρετα και μονομερώς την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) την οποία διεκδικεί μεταξύ Καστελορίζου και Κύπρου. Παράλληλα, έχει ορίσει επί χάρτου τρεις περιοχές έρευνας για την Τουρκική Εταιρεία Πετρελαίων (ΤΡΑΟ).

Εγείρει όμως παράλληλα και πολλά ερωτήματα για το χειρισμό του θέματος και την αντιμετώπιση των τουρκικών προκλήσεων από πλευράς ελληνικής κυβέρνησης, η οποία επιδεικνύει χαλαρά αντανακλαστικά απέναντι σε ενέργειες που υποκρύπτουν σαφή σκοπιμότητα. Αξίζει να σημειωθεί ότι η μεγάλη κρίση του Μαρτίου 1987 σημειώθηκε όταν η Άγκυρα τότε ανακοίνωνε ότι το «Σισμίκ» θα βρισκόταν γύρω από τη Θάσο.

 

ΠΗΓΗ: ΠΡΙΝ, Παρασκευή, 30 Ιουλίου 2010,  http://www.prin.gr/2010/07/tsesme.html

Επιστρέφει το Ορφανοτροφείο της Πριγκήπου

ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

 

Μετάφραση στη ελληνική γλώσσα:   Γιάννης Κτιστάκις

 

ΔΕΥΤΕΡΟ ΤΜΗΜΑ

ΥΠΟΘΕΣΗ  FENER RUM PATRÌKLÌGÌ (ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ)

Κατά ΤΟΥΡΚΙΑΣ (Προσφυγή αριθ. 14340/05)

                   ΑΠΟΦΑΣΗ  (επί της δίκαιης  ικανοποίησης)

ΣΤΡΑΣΒΟΥΡΓΟ  15 Ιουνίου 2010

Στην υπόθεση Οικουμενικό Πατριαρχείο κατά Τουρκίας,

Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (δεύτερο τμήμα), συνεδριάζοντας σε τμήμα αποτελούμενο από τους:

Françoise Tulkens, πρόεδρο,

Ireneu Cabrai Barreto,

Danutė Jočienė,

Dragoljub Popović,

András Sajó,

Işil Karakaş,

Guido Raimondi, δικαστές

 και την Francoise Elens-Passos, γραμματέα τμήματος.

Αφού διασκέφθηκε σε συμβούλιο στις 25 Μαΐου 2010,

Εκδίδει την πιο κάτω απόφαση, η οποία ελήφθη την ημερομηνία αυτή:

 

ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ

1.      Η υπόθεση εισήχθη με την υπ' αριθ. 14340/05 προσφυγή,  στρεφόμενη κατά της Τουρκικής Δημοκρατίας από το Fener Rum Patrikligi (Οικουμενικό Πατριαρχείο) [εφεξής «το προσφεύγον»], το οποίο προσέφυγε ενώπιον του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (εφεξής «το Δικαστήριο») στις 19 Απριλίου 2005, δυνάμει του άρθρου 34 της Συμβάσεως για την προστασία των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και των Θεμελιωδών Ελευθεριών (εφεξής «η Σύμβαση»).

2.      Με την από 8 Ιουλίου 2008 απόφασή του, το Δικαστήριο έκρινε ότι υπήρξε παραβίαση του άρθρου 1 του Πρώτου Πρωτοκόλλου [δικαίωμα στην περιουσία]. Έκρινε περαιτέρω ότι δεν υπήρχε ανάγκη να εξετάσει ξεχωριστά εάν είχε σημειωθεί παραβίαση του άρθρου 6 της Συμβάσεως και του άρθρου 14 της Συμβάσεως σε συνδυασμό με το άρθρο 1 του Πρώτου Πρωτοκόλλου.

3.      Βασιζόμενο στο άρθρο 41 της Συμβάσεως [δίκαιη ικανοποίηση], το προσφεύγων εξήγησε ότι ο καταλληλότερος τρόπος για την αποκατάσταση της προκληθείσας ζημίας που θα ήταν να επιστρέψει η Τουρκική Κυβέρνηση το επίδικο ακίνητο. Στην περίπτωση που η Κυβέρνηση δεν θα ήταν σε θέση να το επιστρέψει, το προσφεύγον δήλωσε ότι θα μπορούσε να σκεφτεί την λύση της αποζημίωσης και ζητούσε ποσό αντίστοιχο της εμπορικής αξίας του ακινήτου, την οποία υπολόγιζε στα 80 εκ. ευρώ. Το προσφεύγον ζητούσε, επίσης, το ποσό των 10.000 ευρώ για ηθική βλάβη. Ζητούσε, περαιτέρω, το ποσό των 50.000 ευρώ για όλα τα έξοδα και δικαστικές δαπάνες που πραγματοποίησε στις δίκες ενώπιον των εθνικών δικαστηρίων και των οργάνων της Συμβάσεως.

4.      Επειδή το ζήτημα της εφαρμογής του άρθρου 41 της Συμβάσεως δεν ήταν ώριμο, το Δικαστήριο επιφυλάχθηκε να αποφανθεί επ'αυτού και κάλεσε την Τουρκική Κυβέρνηση και το προσφεύγον να του υποβάλλουν εγγράφως, εντός έξι μηνών, τις παρατηρήσεις τους επί του εν λόγω ζητήματος και ειδικότερα να του γνωστοποιήσουν οποιαδήποτε συμφωνία στην οποία ενδεχομένως θα κατέληγαν.

5.      Τόσο το προσφεύγον, όσο και η Κυβέρνηση κατέθεσαν παρατηρήσεις.

 

Τα μεταγενέστερα της Απόφασης της 8^ης Ιουλίου 2008 γεγονότα

 

6.      Όπως σημειώνεται στην Απόφαση της 8^ης Ιουλίου 2008 (§§13-16), η Γενική Διεύθυνση Βακουφίων, επικαλούμενη το άρθρο 1 του νόμου 2762, αποφάσισε στις 22 Ιανουαρίου 1997 να υπαγάγει το Βακούφι του Ρωμέϊκου Ορφανοτροφείου Αρένων της Πριγκήπου (εφεξής «το Βακούφι του Ορφανοτροφείου»), επ'ονόματι του οποίου έγινε η κτηματολογική εγγραφή του επίδικου ακινήτου [την 20.3.2006], στην κατηγορία των «κατειλημμένων» (mazbut), ενώ μέχρι τότε ανήκε στην κατηγορία των «προσαρτημένων» (mülhak) βακουφίων.

7.      Στη συνέχεια, στις 4 Απριλίου 1997, το Βακούφι του Ορφανοτροφείου αιτήθηκε ενώπιον του Διοικητικού Πρωτοδικείου της Κωνσταντινούπολης την ακύρωση της απόφασης της Γενικής Διεύθυνσης Βακουφίων. Η αίτηση αυτή απορρίφθηκε από το Διοικητικό Πρωτοδικείο (29 Σεπτεμβρίου 2006). Ωστόσο, κατόπιν αίτησης διορθώσεως, την οποία άσκησε το Βακούφι του Ορφανοτροφείου, η Ολομέλεια του Τμήματος διοικητικών διαφορών του Τουρκικού Συμβουλίου της Επικρατείας, στην απόφαση της 4^ης Δεκεμβρίου 2008, εκτίμησε, κυρίως, ότι το Βακούφι του Ορφανοτροφείου, το οποίο είχε παλαιόθεν στην ιδιοκτησία του ορισμένα ακίνητα και έδιδε υποτροφίες σε περιορισμένους μαθητές, δεν έπρεπε να υπαχθεί στα «κατειλημμένα» (mazbut). Εν τέλει, η Ολομέλεια ακύρωσε την από 29 Σεπτεμβρίου 2006 απόφαση του Διοικητικού Πρωτοδικείου η οποία έκρινε νόμιμη την εν λόγω υπαγωγή.

8.      Η Γενική Διεύθυνση Βακουφίων άσκησε με την σειρά της αίτηση διορθώσεως της από 4 Δεκεμβρίου 2008 απόφασης της Ολομελείας του Συμβουλίου της Επικρατείας. Από τα στοιχεία του φακέλου προκύπτει ότι η αίτηση αυτή εκκρεμεί ακόμη.

9.      Το προσφεύγον παρουσίασε στο Δικαστήριο επιστολή με ημερομηνία την 31η Μαρτίου 2006, υπογεγραμμένη από την Εφορεία του Βακουφίου του Ορφανοτροφείου, στην οποία η Εφορεία δηλώνει ότι ποτέ δεν διεκδίκησε την επ' ονόματι του Βακουφίου εγγραφή του επίδικου ακινήτου (Ορφανοτροφείου).

 

ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΝΟΜΙΚΟ ΜΕΡΟΣ

 

10. Σύμφωνα με άρθρο 41 της Συμβάσεως,

«Εάν το Δικαστήριο κρίνει ότι υπήρξε παραβίαση της Συμβάσεως ή των Πρωτοκόλλων της, και αν το εσωτερικό δίκαιο του Υψηλού Συμβαλλομένου Μέρους δεν επιτρέπει παρά μόνο ατελή εξάλειψη των συνεπειών της παραβίασης αυτής, το Δικαστήριο χορηγεί, εφόσον είναι αναγκαίο, στον παθόντα δίκαιη ικανοποίηση»

 

Α. Υλική ζημία

1. Ισχυρισμοί του προσφεύγοντος

11. Το προσφεύγον τονίζει, κατ'αρχήν, την ιδιαιτερότητα του εν λόγω ακινήτου και τη σημασία του για την Ελληνο-ορθόδοξη κοινότητα της Τουρκίας. Το ακίνητο αυτό αποτελείται από ένα οικόπεδο εκτάσεως 23.255 τ.μ., στην κορυφή του κύριου λόφου της νήσου Πριγκήπου (Κωνσταντινούπολη), εντός του οποίου κείται ένα κύριο -πενταόροφο- κτήριο, το οποίο προοριζόταν αρχικά για ξενοδοχείο, και ένα βοηθητικό -διώροφο- κτήριο. Το κύριο κτήριο, το οποίο κατασκευάστηκε μεταξύ του 1898 και του 1900, αποτελεί ένα από τα παλαιότερα και μεγαλύτερα ξύλινα παλάτια στην Ευρώπη, με μοναδική πολιτιστική, αρχιτεκτονική και ιστορική αξία, το οποίο φιλοξένησε πάνω από 3.000 ορφανά Ελλήνων.

12. Εξάλλου, προκειμένου να αποδείξει την σημασία του εν λόγω ακινήτου για την ελληνική κοινότητα στην Τουρκία, όπως και για το Οικουμενικό Πατριαρχείο, ο Παναγιότατος Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος Α΄ κατέθεσε στο Δικαστήριο ειδικό υπόμνημα στις 4 Σεπτεμβρίου 2007. Για τον Παναγιότατο, το επίδικο ακίνητο, λαμβανομένου υπόψη τον μακράς διαρκείας προορισμό του ως ορφανοτροφείου και τη συνακόλουθη χρήση του, είναι ένα από τα σύμβολα της ταυτότητας της ελληνικής μειονότητας στην Τουρκία και της ιστορικής κληρονομιάς του Οικουμενικού Πατριαρχείου.

13. Το προσφεύγον κατέθεσε, επίσης, στο Δικαστήριο επιστολή του Οικουμενικού Πατριάρχη προς στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή στις 25 Φεβρουαρίου 2009. Στην επιστολή αυτή, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος Α΄ εξέφραζε την πρόθεσή του να ιδρύσει στο εν λόγω κτήριο ένα μόνιμο κέντρο αφιερωμένο στην περιβαλλοντική εκπαίδευση.

14. Το προσφεύγον αναφέρεται, επίσης, στην απόφαση της Ολομέλειας του Τμήματος διοικητικών διαφορών του Τουρκικού Συμβουλίου της Επικρατείας, η οποία αναίρεσε την από 29 Σεπτεμβρίου 2006 απόφαση του ίδιου του δικαστηρίου και, εν τέλει, έκρινε παράνομη την υπαγωγή του Βακουφίου του Ορφανοτροφείου στην κατηγορία των «κατειλημμένων» (mazbut) βακουφίων (παράγραφος 7 ανωτέρω).

15. Δεδομένων των ανωτέρω, το προσφεύγον εκτιμά ότι ο καταλληλότερος τρόπος για την αποκατάσταση της προκληθείσας ζημίας από την Τουρκική Κυβέρνηση θα ήταν να επιστρέψει η τελευταία το επίδικο ακίνητο. Περαιτέρω, αναφερόμενο στην από 31 Μαρτίου 2006 επιστολή, υπογεγραμμένη από την Εφορεία του Βακουφίου του Ορφανοτροφείου, υπογραμμίζει ότι το Βακούφι του Ορφανοτροφείου ουδέποτε διεκδίκησε την επ' ονόματί του κτηματολογική εγγραφή του επίδικου ακινήτου (παράγραφος 9 ανωτέρω).

16. Στην περίπτωση που η επιστροφή δεν είναι εφικτή, το προσφεύγον ζητά την πλήρη αποζημίωσή του με ένα ποσό το οποίο αντιστοιχεί στην εμπορική αξία του επίδικου ακινήτου. Για να θεμελιώσει τις αξιώσεις του, αναφέρεται σε δύο εκθέσεις πραγματογνωμοσύνης, οι οποίες συντάχθηκαν από την Som Kurumsal Gayrimenkul Değerlendirme ve Danışmanlık Hizmetler A.Ş. (Som Ανώνυμη Εταιρία πραγματογνωμοσύνης και κτηματομεσιτικής εκτίμησης) την 19 Αυγούστου 2004 και από την Ανώνυμη Εταιρία Lambert Smith Hampton (Hellas) την 21 Αυγούστου 2007 αντίστοιχα. Η πρώτη έκθεση συμπέρανε ότι η εμπορική αξία του επίδικου ακινήτου, κατά την ημερομηνία της εκτίμησης, ανέρχονταν σε 41 εκατομμύρια τούρκικες λίρες (περίπου 22.777.777 ευρώ). Όσο για την δεύτερη έκθεση, η εμπορική αξία του ακινήτου ανέρχονταν σε 57.500.000 ευρώ.

17. Το προσφεύγον ζητά από το Δικαστήριο να λάβει υπόψη την εκτίμηση της ανώνυμης εταιρίας Lambert Smith Hampton (Hellas).

18. Το προσφεύγον ζητά, επίσης, 10.000 ευρώ για ηθική βλάβη.

 

2. Ισχυρισμοί της Τουρκικής Κυβέρνησης

 

19. Η Κυβέρνηση παρατηρεί, κατ'αρχήν, ότι ο τίτλος ιδιοκτησίας του επίδικου ακινήτου είναι σήμερα καταχωρημένος στο Κτηματολόγιο (Tapu) στο όνομα του Βακουφίου του Ορφανοτροφείου. Αναφερόμενη στην απόφαση της Ολομέλειας του Τμήματος διοικητικών διαφορών του Συμβουλίου της Επικρατείας, η οποία αναίρεσε την από 29 Σεπτεμβρίου 2006 απόφαση, κρίνοντας ότι το Βακούφι του Ορφανοτροφείου δεν μπορούσε να υπαχθεί στην κατηγορία των «κατειλημμένων» (mazbut) βακουφίων, υπενθυμίζει ότι η διαφορά αυτή, η οποία αφορά ακριβώς τον χαρακτήρα του Βακουφίου του Ορφανοτροφείου, είναι πάντοτε εκκρεμής ενώπιον της διοικητικής δικαιοσύνης.

20. Υπογραμμίζει ότι, στην περίπτωση που η ως άνω δίκη κατέληγε στην ακύρωση της απόφασης με την οποία το Βακούφι του Ορφανοτροφείου υπήχθη στην κατηγορία των «κατειλημμένων» (mazbut) βακουφίων, υπό την έννοια της απόφασης της Ολομέλεια του Τμήματος διοικητικών διαφορών του Συμβουλίου της Επικρατείας, η Κυβέρνηση δεν θα διέθετε καμία εξουσία επί του επίδικου ακινήτου διότι αυτό θα τον διαχειρίζονταν πλέον η δικαιωθείσα Ρωμέϊκη Εφορεία του Βακουφίου [επ' όνοματι του οποίου το ακίνητο είχε εγγραφεί στο Κτηματολόγιο στις 20.3.2006].

21. Εξ'άλλου, η Κυβέρνηση δηλώνει ότι όποια και να είναι η κρίση των Τουρκικών δικαστηρίων, το επίδικο ακίνητο θα ανήκει πάντα στην ελληνική κοινότητα της Τουρκίας.

22. Ακόμα και στην περίπτωση που το Συμβούλιο της Επικρατείας κάνει δεκτή την αίτηση διόρθωσης της Γενικής Διεύθυνσης Βακουφίων, η Κυβέρνηση θα αποκτήσει πολύ περιορισμένη εξουσία επί του επίδικου ακινήτου, δεδομένου ότι το αυτό θα το διαχειρίζεται απλώς η Γενική Διεύθυνση Βακουφίων για λογαριασμό του Βακουφίου του Ορφανοτροφείου και σύμφωνα με τους σκοπούς του Βακουφίου.

23. Υπό αυτές τις συνθήκες, σύμφωνα με την Κυβέρνηση, η καταβολή αποζημίωσης αποτελεί τον μόνο κατάλληλο τρόπο αποκατάστασης της ζημίας του προσφεύγοντος. Η αποζημίωση θα περιλαμβάνει την αξία του οικοπέδου και του κτηρίου. Αναλυτικά, όσον αφορά την υλική ζημία, η Κυβέρνηση αμφισβητεί την εκτίμηση των πραγματογνωμόνων των επιλεγμένων από το προσφεύγον, την οποία θεωρεί υπερβολική και απαράδεκτη. Υποστηρίζει, επίσης, ότι κανένα ποσό δεν οφείλεται στο προσφεύγον για την μη-εκμετάλλευση του εν λόγω ακινήτου διότι το προσφεύγον δεν χρησιμοποιούσε πραγματικά ποτέ το ακίνητο. Υπενθυμίζει, επίσης, ότι το προσφεύγον δεν εναντιώθηκε ποτέ στο ύψος του ποσού που δήλωσε η Γενική Διεύθυνση Βακουφίων, όταν άσκησε την αγωγή ακυρώσεως του τίτλου ιδιοκτησίας. Το ποσό αυτό ανερχόταν σε 1.100 τουρκικές λίρες.

24. Εξ'άλλου, η Κυβέρνηση υποβάλλει μία έκθεση πραγματογνωμοσύνης, η οποία πραγματοποιήθηκε αρχικά την 11^η Σεπτεμβρίου 2007 και επικαιροποιήθηκε την 13^η Μαρτίου 2009, από μία επιτροπή αποτελούμενη από τέσσερις δημόσιους υπαλλήλους της Διεύθυνσης σχεδίων και πολεοδομικών μελετών, παρά τη Νομαρχία της Κωνσταντινούπολης, σύμφωνα με την οποία η αξία του ακινήτου εκτιμάται στις 10.830.856 τουρκικές λίρες (περίπου 5.014.285 ευρώ).

25. Όσον αφορά την ηθική ζημία, η Κυβέρνηση είναι της γνώμης ότι, στην παρούσα υπόθεση, η διαπίστωση της παραβίασης αποτελεί από μόνη της εύλογη αποκατάσταση.

 

3. Εκτίμηση του Δικαστηρίου

26. Το Δικαστήριο υπενθυμίζει ότι απόφαση που διαπιστώνει παραβίαση της Συμβάσεως, συνεπάγεται για το εναγόμενο Κράτος τη νομική υποχρέωση να θέσει τέλος στην παραβίαση και να εξαφανίσει τις συνέπειες αυτής, ούτως ώστε να επέλθει, κατά το δυνατόν, αποκατάσταση στην προτεραίας κατάστασης (βλέπετε, π.χ. Brumărescu κατά Ρουμανίας (δίκαιη ικανοποίηση) [Τμήμα Ευρείας Σύνθεσης], αριθ. 28342/95, §19, CEDH 2000‑I).

27. Υπενθυμίζει, επίσης, ότι τα συμβαλλόμενα Κράτη, τα οποία ταυτοχρόνως είναι και διάδικα σε μία υπόθεση, είναι κατά κανόνα ελεύθερα να επιλέγουν τα μέσα, τα οποία θα χρησιμοποιούν για να συμμορφώνονται σε μία απόφαση του Δικαστηρίου που διαπιστώνει παραβίαση της Συμβάσεως. Αυτή η διακριτική ευχέρεια, ως προς τον τρόπο εκτελέσεως της απόφασης του Δικαστηρίου, εκφράζει την ελευθερία επιλογής, με την οποία συνδέεται η πρωταρχική υποχρέωση που επιβάλλει η Σύμβαση στα συμβαλλόμενα Κράτη: να εγγυώνται τον σεβασμό των δικαιωμάτων και ελευθεριών, που εγγυάται η Σύμβαση (άρθρο 1). Εάν η φύση της παραβίασης επιτρέπει restitutio in integrum [την αυτούσια αποκατάσταση], στο εναγόμενο Κράτος εναπόκειται να την υλοποιήσει και το Δικαστήριο δεν διαθέτει ούτε την αρμοδιότητα ούτε την πρακτική δυνατότητα να την ολοκληρώσει το ίδιο. Εάν, αντιθέτως, το εθνικό δίκαιο δεν επιτρέπει ή δεν επιτρέπει παρά ατελώς την εξαφάνιση των συνεπειών της παραβιάσεως, το άρθρο 41 της Συμβάσεως νομιμοποιεί το Δικαστήριο, εφόσον συντρέχει λόγος, να επιδικάσει στον αδικηθέντα διάδικο, την αποζημίωση την οποία κρίνει κατάλληλη (ibidem, §20).

28. Στην προκειμένη περίπτωση, το Δικαστήριο παρατηρεί ότι η υπόθεση αφορούσε την ακύρωση του τίτλου ιδιοκτησίας του προσφεύγοντος από μία δικαστική απόφαση. Πρόκειται για ένα ακίνητο το οποίο απέκτησε το προσφεύγον το 1902 με δικά του χρήματα. To 1903, η χρήση του ακινήτου μεταβιβάστηκε στο Βακούφι του Ορφανοτροφείου. Η χρήση αυτή δηλώθηκε στο Κτηματολόγιο. Εν τούτοις, το προσφεύγον πάντοτε σημειωνόταν στο Κτηματολόγιο ως «ιδιοκτήτης» του εν λόγω ακινήτου.

29. Έχοντας κρίνει στην επί της ουσίας Απόφαση της 8^ης Ιουλίου 2008 ότι το επίδικο ακίνητο ανήκε στο προσφεύγον, το Δικαστήριο έκρινε ότι η ακύρωση του τίτλου ιδιοκτησίας του συνιστούσε επέμβαση του Τουρκικού κράτους στο δικαίωμα του προσφεύγοντος για ειρηνική απόλαυση της περιουσίας του (Απόφαση επί της ουσίας, §66). Το Δικαστήριο σημείωσε στην ίδια Απόφαση ότι τα Τουρκικά δικαστήρια, τα οποία είχαν ακυρώσει το τίτλο ιδιοκτησίας του προσφεύγοντος, είχαν διατάξει την εγγραφή του επίδικου ακινήτου επ'ονόματι του Βακουφίου του Ορφανοτροφείου, το οποίο εν τω μεταξύ είχε υπαχθεί από την Γενική Διεύθυνση Βακουφίων στην κατηγορία των «κατειλημμένων» (mazbut) βακουφίων επειδή σταμάτησε τις φιλανθρωπικές δραστηριότητές του. Επομένως, το Δικαστήριο διαπίστωσε ότι το επίδικο ακίνητο δεν ήταν πλέον εγγεγραμμένο στο προσφεύγον και ότι το διαχειριζόταν η Γενική Διεύθυνση Βακουφίων, ένας δημόσιος οργανισμός, υπό την εποπτεία του Πρωθυπουργού (Απόφαση επί της ουσίας, 8.7.2008, §68).

30. Στην Απόφαση επί της ουσίας (8.7.2008), το Δικαστήριο, ακόμη κι αν δεν έκρινε ότι η στέρηση της εν λόγω ιδιοκτησίας ήταν αυθαίρετη, εξέφρασε ωστόσο επιφυλάξεις σχετικά με την νομική της βάση. Ειδικότερα, έκρινε τα ακόλουθα:

«91. (…) ακόμα κι αν υποτεθεί ότι το εν λόγω ακίνητο προοριζόταν για συγκεκριμένη χρήση για μια μακρά περίοδο, τίποτα δεν οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ο προορισμός αυτός μπορεί να απομειώσει από το περιεχόμενό του το δικαίωμα της ιδιοκτησίας. Ακόμα κι αν το γεγονός ότι η εναγόμενη Κυβέρνηση θέλησε να διατηρήσει τον αρχικό προορισμό του εν λόγω ακινήτου δε θέτει αφ' εαυτού κάποιο ζήτημα, το Δικαστήριο εκτιμά ότι οι τουρκικές αρχές δεν μπορούσαν να προβούν σε παρόμοια στέρηση της ιδιοκτησίας χωρίς να προβλέψουν επαρκή αποζημίωση για το προσφεύγον. Ωστόσο, θα πρέπει να διαπιστωθεί ότι εν προκειμένω αυτό δεν έλαβε την παραμικρή αποζημίωση.

92. Υπό αυτές τις συνθήκες, ακόμα κι αν υποτεθεί ότι θα μπορούσε να αποδειχθεί ότι η στέρηση της ιδιοκτησίας προβλεπόταν από τον νόμο και εξυπηρετούσε σκοπό δημοσίας ωφελείας, το Δικαστήριο εκτιμά ότι διαταράχθηκε η δίκαιη ισορροπία που πρέπει να υφίσταται μεταξύ της προστασίας της ιδιοκτησίας και των απαιτήσεων του γενικού συμφέροντος και ότι στους ώμους του προσφεύγοντος τέθηκε ένα ειδικό και υπερβολικό βάρος. Συνεπώς, υπήρξε παραβίαση του άρθρου 1 του πρώτου πρόσθετου Πρωτοκόλλου.»

31. Υπό το φως της ως άνω σκέψης, το Δικαστήριο κρίνει ότι η επανεγγραφή του επίδικου ακινήτου στο όνομα του προσφεύγοντος Πατριαρχείου στο Κτηματολόγιο θα έθετε το Πατριαρχείο, στο καλύτερο μέτρο του δυνατού, στην ίδια κατάσταση με εκείνη που υπήρξε όταν ξεκίνησε η παραβίαση του άρθρου 1 του Πρώτου Πρωτόκολλου. Συνεπώς, δεν μπορεί να γίνει δεκτό το επιχείρημα της Τουρκικής κυβέρνησης σύμφωνα με το οποίο η χρηματική αποζημίωση συνιστά το μόνο κατάλληλο τρόπο για την αποκατάσταση της προκληθείσας ζημίας. Γι'αυτό το ζήτημα, το Δικαστήριο αναφέρεται στην παράγραφο 61 της Απόφασης επί της ουσίας της 8^ης Ιουλίου 2008:

Είναι αλήθεια ότι, από την αρχή, το επίδικο ακίνητο προοριζόταν για συγκεκριμένη χρήση, εν προκειμένω για ορφανοτροφείο, αλλά το Δικαστήριο δεν διακρίνει το λόγο γιατί μία τέτοια χρήση θα μπορούσε αφ' εαυτής να αποκλείσει το προσφεύγον Πατριαρχείο από το να είναι ιδιοκτήτης του ακινήτου.

32. Εξάλλου, το Δικαστήριο προσέδωσε «σημασία στο γεγονός ότι, κατόπιν της ψήφισης των νόμων [που τροποποιούσαν το νομικό καθεστώς των βακουφίων], (…) το Βακούφι του Ορφανοτροφείου δεν διεκδίκησε οποιοδήποτε τίτλο ιδιοκτησίας» (Απόφαση επί της ουσίας, 8.7.2008, §64). Επ' αυτού, το Δικαστήριο λαμβάνει υπ'όψη του την επιστολή της Εφορείας του Βακουφίου του Ορφανοτροφείου, στην οποία δηλώνει ότι ποτέ δεν διεκδίκησε την επ' ονόματι του Βακουφίου εγγραφή του επίδικου ακινήτου (παράγραφος 9 ανωτέρω).

33. Συνεπώς, για το Δικαστήριο, η επιδίκαση χρηματικής αποζημίωσης στο προσφεύγον Πατριαρχείο δεν μπορεί να θεωρηθεί εύλογη αποκατάστασή του, εφόσον η λύση αυτή τείνει προς την επιβεβαίωση μίας κατάστασης που ήδη κρίθηκε αντίθετη στις επιταγές του άρθρου 1 του Πρώτου Πρωτοκόλλου. Εξάλλου, το Δικαστήριο λαμβάνει υπ' όψη του την από 4 Δεκεμβρίου 2008 απόφαση της Ολομέλειας του Τμήματος διοικητικών διαφορών του Συμβουλίου της Επικρατείας, η οποία είχε ιδίως εκτιμήσει ότι το Βακούφι του Ορφανοτροφείου, το οποίο έχει στην ιδιοκτησία του ορισμένα ακίνητα και το οποίο έδινε υποτροφίες σε ορισμένους μαθητές, δεν ήταν νόμιμο να υπαχθεί στην κατηγορία των «κατειλημμένων» (mazbut) βακουφίων.

34. Περαιτέρω, το Δικαστήριο υπενθυμίζει ότι αποφάνθηκε στην υπόθεση Bozcaada Kimisis Teodoku Rum Ortodoks Kilisesi Vakfı [Βακούφι της Ρωμέϊκης Εκκλησίας της Κοιμήσεως της Θεοτόκου Τενέδου] κατά Τουρκίας αριθ. 2 (n^os 37646/03, 37665/03, 37992/03, 37993/03, 37996/03, 37998/03, 37999/03 και 38000/03, §68, 6 Οκτωβρίου 2009) ότι η επιστροφή του νεκροταφείου της ελληνικής κοινότητας της νήσου Ίμβρου (Bozcaada), ενός εξωκκλησιού και ενός ερειπωμένου μοναστηριού, αγαθά τα οποία έχουν ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, συνιστούσε το μοναδικό κατάλληλο τρόπο αποκατάστασης (βλέπε mutatis mutandis, Vontas και λπ κατά Ελληνικής Δημοκρατίας, n^o 43588/06, §50, 5 Φεβρουαρίου 2009). Παρατηρεί, λοιπόν, ότι οι εκτιμήσεις αυτές εφαρμόζονται mutatis mutandis στην παρούσα υπόθεση, λαμβανομένου υπόψη της σημασίας του επίδικου ακινήτου για την κληρονομιά του προσφεύγοντος.

35. Συμπερασματικά, για το Δικαστήριο, στην παρούσα υπόθεση, η επανεγγραφή στο Κτηματολόγιο του τίτλου ιδιοκτησίας του εν λόγω ακινήτου στο όνομα του προσφεύγοντος συνιστά τον μοναδικό εύλογο τρόπο αποκατάστασης της προκληθείσας ζημίας. Δεν υπάρχει, επομένως, λόγος για να αποφανθεί το Δικαστήριο περί της χρηματικής αποζημίωσης.

36. Όσον αφορά την ηθική βλάβη, το Δικαστήριο εκτιμά ότι η παραβίαση της Συμβάσεως προκάλεσε στο προσφεύγον Πατριαρχείο συγκεκριμένη ηθική ζημία, επακόλουθο του αισθήματος αδυναμίας και απογοήτευσης έναντι της απώλειας του ακινήτου του. Αποφαινόμενο κατά δίκαιη κρίση, το Δικαστήριο επιδικάζει στο προσφεύγον 6.000 ευρώ για την ηθική βλάβη.

 

Β. Έξοδα και δικαστική δαπάνη

 

37. Το προσφεύγον ζητά 53.651,12 τουρκικές λίρες για έξοδα και δικαστική δαπάνη, που πραγματοποίησε ενώπιον των εθνικών δικαστηρίων. Για την υποστήριξη αυτών των εξόδων προσκομίζει μια εξοφλητική απόδειξη για οφειλή που προέκυψε στο πλαίσιο του φακέλου αριθ. 2009/6244, κατόπιν διαταγής του Πρωτοδικείου των Νήσων της 20^ης Απριλίου 2005 (φάκελος 2205/9Ε και 2005/40Κ). Περαιτέρω, ζητά 50.000 ευρώ για όλα τα λοιπά έξοδα και τις δικαστικές δαπάνες που πραγματοποίησε ενώπιον των Τουρκικών δικαστηρίων και των οργάνων της Συμβάσεως. Προσκομίζει δε ένα τιμολόγιο και έναν υπολογισμό των ωρών απασχόλησης για την υπεράσπισή του.

38. Η Κυβέρνηση εκτιμά ότι τα απαιτούμενα ποσά είναι υπερβολικά. Όσον αφορά τα έξοδα και τη δικαστική δαπάνη, θεωρεί ότι το αιτούμενο ποσό είναι υπέρογκο και ότι τα δικαιολογητικά τα οποία προσκομίσθηκαν δεν είναι επαρκή.

39. Κατά την πάγια νομολογία του Δικαστηρίου, ένας προσφεύγων δεν μπορεί να εισπράξει τα έξοδα και τη δικαστική του δαπάνη παρά μόνον στο μέτρο που αυτά αποδεικνύονται αληθή, αναγκαία και εύλογα. Περαιτέρω, όταν το Δικαστήριο διαπιστώνει παραβίαση της Συμβάσεως, δεν επιδικάζει στον προσφεύγοντα τα έξοδα και η δικαστική δαπάνη που πραγματοποίησε ενώπιον των εθνικών δικαστηρίων παρά μόνον αν αυτά πραγματοποιήθηκαν για να αποφευχθεί ή να διορθωθεί η σχετική παράβαση.

40. Όσον αφορά το αιτούμενο ποσό για τα έξοδα που πραγματοποίησε το προσφεύγον ενώπιον των εθνικών δικαστηρίων, δεν είναι βέβαιο ότι οι σχετικές αξιώσεις είναι επαρκώς δικαιολογημένες για να πληρούν τις προϋποθέσεις του άρθρου 60§2 του Καταστατικού του Δικαστηρίου. Εξάλλου, το Δικαστήριο θεωρεί υπερβολικές τις δικηγορικές αμοιβές που αξιώνονται για την υπεράσπιση του προσφεύγοντος. Θεωρεί, ως εκ τούτου, ότι θα πρέπει να επιστραφεί μέρος αυτών. Λαμβάνοντας υπόψη τις συνθήκες της παρούσας υπόθεσης, το Δικαστήριο κρίνει εύλογο να επιδικάσει στο προσφεύγον το ποσό των 20.000 ευρώ.

 

Γ. Τόκοι υπερημερίας

 

Το Δικαστήριο κρίνει ότι αρμόζει να υπολογισθούν οι τόκοι υπερημερίας βάσει του επιτοκίου διευκολύνσεως οριακού δανεισμού της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, προσαυξανόμενου κατά τρεις ποσοστιαίες μονάδες.

 

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ, ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ, ΟΜΟΦΩΝΑ

 

 

a) ότι, εντός τριών μηνών από την ημέρα που η παρούσα απόφαση καταστεί τελεσίδικη σύμφωνα με το άρθρο 44§2 της Συμβάσεως, το αμυνόμενο Τουρκικό Κράτος οφείλει να προβεί στην επανεγγραφή του επίδικου ακινήτου στο όνομα του προσφεύγοντος στο Κτηματολόγιο,

b) ότι, το αμυνόμενο Τουρκικό Κράτος οφείλει να καταβάλλει στο προσφεύγον, εντός των τριών μηνών από την ημέρα που η παρούσα απόφαση καταστεί τελεσίδικη σύμφωνα με το άρθρο 44§2 της Συμβάσεως, τα ακόλουθα ποσά σε ευρώ, αφού μετατραπούν σε Τουρκικές λίρες ανάλογα με την ισοτιμία της ημέρας εξόφλησης:

i. 6.000 ευρώ, και επιπλέον ο φόρος, για ηθική βλάβη

ii. 20.000 ευρώ, και επιπλέον ο φόρος που τυχόν θα επιβληθεί στο προσφεύγον, για έξοδα και δικαστική δαπάνη

 

2. Απορρίπτει, ως προς τα λοιπά, το αίτημα δίκαιης ικανοποίησης.

 

Συντάχθηκε στη γαλλική γλώσσα και στη συνέχεια κοινοποιήθηκε εγγράφως στις 15 Ιουνίου 2010 κατ' εφαρμογή του άρθρου 77 §§ 2 και 3 του Κανονισμού.

         

Françoise Ellen-Passos                                                     Françoise Tulkens

 

Γραμματέας                                                                               Πρόεδρος

 

 

Μετάφραση στη ελληνική γλώσσα:   Γιάννης Κτιστάκις

 

 Ο Λόγος στη Λαμία (Λαμία 22 Οκτώβρη 1944

 

Του Άρη Βελουχιώτη

 

 

Γιατί αγωνίστηκα

Αδέλφια, Έλληνες και Ελληνίδες της Λαμίας και της περιοχής της! Από μέρους του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ, σας φέρω τους πιο θερμούς χαιρετισμούς. Όπως βλέπετε, πρόκειται «να βγάλω λόγο». Μα ο λόγος μου αυτός δεν θα μοιάζει καθόλου με τους λόγους που γνωρίσατε μέχρι σήμερα.

Δεν πρόκειται να σας υποσχεθώ ούτε πως θα σας φτιάξω γεφύρια ή ποτάμια, όπως σας υποσχόντανε πως θα σας φέρουν οι παλιοί κομματάρχες. Ούτε και θα σας τάξω λαγούς με πετραχήλια. Δεν επιδιώκω ν' αποσπάσω επαίνους για τη ρητορική μου δεινότητα. Επιδιώκω απλώς ν' ακούσετε αυτά που θα σας πω. Προσέχτε. Θ' αρχίσω σαν τα παραμύθια:

Η αθάνατη ελληνική φυλή

 

Κάποτε η γωνιά αυτή της γης που πατάμε και λέγεται Ελλάδα είτανε δοξασμένη κι ευτυχισμένη κι είχε ένα πολιτισμό, που επί 2 1/2 χιλιάδες χρόνια συνεχίζει να παραμένει και να θαυμάζεται άπ' ολο τον κόσμο. Κανένας σοφός ή άσοφος δεν μπορεί μέχρι σήμερα να γράψει ούτε μια λέξη, αν δεν αναφερθεί στα έργα που άφησαν οι δημιουργοί αυτού του πολιτισμού, που λέγεται αρχαίος ελληνικός πολιτισμός.

Κάποτε, λοιπόν, η χώρα μας είτανε δοξασμένη, μα αργότερα την υποδούλωσαν κι έχασε την παλιά της αυτή δόξα. Μα ύστερα από κάμποσα χρόνια η χώρα μας σηκώθηκε στο πόδι κι ύστερα από σκληρούς αγώνες ενάντια στη σκλαβιά, πάλι λευτερώθηκε.

Στην εποχή της σκλαβιάς πέρασε σκληρά, μαύρα χρόνια και πολλοί «έξυπνοι», αναμεσα στους οποίους και κάποιος Φαλμεράγιερ, ισχυρίστηκαν πως η ελληνική φυλή έσβησε κι ότι αυτή διασταυρώθηκε μ' άλλες φυλές, που δεν έχουν τίποτα το κοινό με την αρχαία ελληνική φυλή.

Μα ό,τι κι αν πούνε, αυτό δεν έχει καμιά αξία. Την ελληνικότητά μας την αποδείξαμε. Γεγονός είναι ότι η χώρα μας ξεσηκώθηκε και ξαναγένηκε πάλι λεύτερη. Αυτό κάνεις δεν τόθελε. Ούτε οι ξένοι βασιλιάδες, ούτε οι ντόπιοι κοτζαμπάσηδες. Οι ξένοι δεν το θέλανε, γιατί φοβισμένοι από τη γαλλική επανάσταση, χτυπούσαν όλες τις εξεγέρσεις και δημιούργησαν γι' αυτό μεταξύ τους την Ιερή Συμμαχία. Οι ντόπιοι κοτζαμπάσηδες γιατί τάχανε καλά με τους Τούρκους και ξεζουμίζανε το λαό.

 

Μα ο ελληνικός λαός δεν θάτανε αυτός ο λαός, ο λαός δηλαδή της χώρας της λευτεριάς και του πολιτισμού, αλλά λαός ζούγκλας, αν δεν έβγαζε μέσα από τα σπλάχνα του τους αρχηγούς εκείνους, που θα οδηγούσανε στη λευτεριά του. Όπως βλέπετε, λοιπόν, όλοι – ξένοι και ντόπιοι – πάλεψαν για να μην ξεσηκωθεί ο λαός κι αποχτήσει τη λευτεριά του.

Μέσα στα χρόνια της σκλαβιάς δε σταμάτησαν οι αγώνες. Μικροί ή μεγάλοι. Ένοπλοι ή όχι. Κι ύστερα μέσα απ' αυτό το λαό ξεπήδησε ο μεγάλος βάρδος της επανάστασης, πού ύμνησε με τα τραγούδια του την ιδέα της εξέγερσης του έθνους, ο πρόδρομος της Φιλικής Εταιρίας: ο Ρήγας. Η αντίδραση τον σκότωσε, πριν προλάβει να φέρει σε πέρας τις αρχές του. Μα ο σπόρος που έσπειρε βλάστησε σύντομα. Σε λίγο, η Φιλική Εταιρία έγινε κι αγκάλιασε χιλιάδες Έλληνες.

Ας ούρλιαζε η αντίδραση. Ας υπόγραφε άτιμα χαρτιά, σαν αυτό πού υπογράφηκε στη διάσκεψη της Βιέννης στα 1815, κάτω από το όποιο έβαλε την υπογραφή του κι ο πολύς Γιάννης Καποδίστριας και που διαλάμβανε, ότι όχι μόνο δε θα ευνοηθεί και επιτραπεί ένα εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα στην Ελλάδα, μα και θα πνιγεί στο αίμα αν ξεσπάσει. Ο Γιάννης Καποδίστριας, που μας τον παρουσιάζουν στα σχολειά σα μεγάλο και τρανό, με προτομές και πορτραίτα, είναι ο πρώτος καταστροφέας της Ελλάδας. Μα ό,τι έκανε, δεν τόκανε σαν Καποδίστριας, μα σαν εκπρόσωπος όλης της ελληνικής αντίδρασης. Ας ούρλιαζε λοιπόν, μαζί με τη διεθνή και η ντόπια αντίδραση. Κι ας υπογράφανε άτιμα χαρτιά.

Τίποτα δεν ήτανε ικανό να συγκρατήσει τη φλόγα για τη λευτεριά, που έκαιγε μέσα στις καρδιές του λαού μας. Έτσι, στα 1821, ύστερα από κόπους και θυσίες και χάρη στον ενθουσιασμό και τη φλόγα του Παπαφλέσσα, που χρησιμοποίησε όλα τα μέσα, ακόμα και την ψευτιά, κηρύσσοντας την εξέγερση, ξεσηκώθηκε πρώτος ο Μοριάς. Από δω, από το Μοριά, άρχισε η επανάσταση του 1821.

Στο άκουσμα της εξέγερσης όλοι οι ισχυροί της γης, ξένοι και ντόπιοι, τρόμαξαν. Οι κοτζαμπάσηδες, όμως, βλέποντας ότι δεν τους είτανε δυνατό να συγκρατήσουν το λαό και φοβούμενοι την οργή του, αναγκάστηκαν να κόψουν τη συνεργασία τους με τους καταχτητές και για να ευνουχίσουν το λαϊκό απελευθερωτικό κίνημα, πήρανε όλοι μέρος στην επανάσταση κι έτσι αυτή πήρε χαραχτήρα πανεθνικό.

Οι τρανοί της γης τρόμαξαν και, χρησιμοποιώντας όλα τα τερτίπια, προσπάθησαν να πνίξουν την επανάσταση. Μα γελάστηκαν. Επί 7 ολόκληρα χρόνια πάλαιψαν οι προπάτορες μας, παρά το γεγονός ότι η ελληνική αντίδραση, δυο φορές, το 1823 και 1825, οργάνωσε τον εμφύλιο πόλεμο για να σπάσει ακριβώς τους αγώνες αυτούς. Έτσι οι πρόγονοι μας ανάγκασαν όλους τους εχθρούς μας να γλύψουν εκεί που έφτυσαν και ν' αναγνωρίσουν τους αγώνες μας και την ανεξαρτησία μας.

Κανείς δεν πίστευε προηγούμενα σ' αυτό το θαύμα, που συντελέστηκε από τις ίδιες τις δυνάμεις και τα μέσα του λαού. Άλλοι περίμεναν να τους έλθει η λευτεριά από τη Ρωσία κι άλλοι από τη μεγαλοψυχία των βασιλιάδων της Ευρώπης. Μα η επανάσταση απόδειξε, ότι αυτή μόνη της χάρισε τη λευτεριά της πατρίδας μας. Τα παραμύθια του φιλελληνισμού, χάρη στον οποίο αποχτήσαμε δήθεν τη λευτεριά μας, εφευρέθηκαν μόνο και μόνο για να γίνει πιστευτό, ότι η πατρίδα μας λευτερώθηκε, όχι από τις ίδιες της τις δυνάμεις, μα από τους ξένους. Υπήρξαν βέβαια φιλέλληνες, που αγωνίστηκαν, πολέμησαν κι έχυσαν το αίμα τους για τη λευτεριά της πατρίδας μας. Τιμή και δόξα σ' αυτούς κι αιώνια ας είναι η ευγνωμοσύνη του έθνους. Μα αυτοί υπήρξαν μεμονωμένα άτομα μονάχα. Η θεωρία του οργανωμένου φιλελληνισμού είναι καθαρό παραμύθι.

Με την επικράτηση της επανάστασης αμέσως οι δικοί μας κοτζαμπάσηδες επιβληθήκανε πάνω στη χώρα μας. Η αντίδραση, ντόπια και ξένη, για να ευνουχίσει το λαϊκό χαραχτήρα του κινήματος και να επιβάλει νέα σκλαβιά, χρησιμοποίησε όλα τα μέσα. Και στο τέλος το πέτυχε. Η αρχή έγινε κολλώντας στο σβέρκο της πατρίδας μας αυτόν που σας είπα πρωτύτερα: Τον Καποδίστρια. Ο Γιάννης Καποδίστριας από την ανασύσταση του ελληνικού κράτους άρχισε την καταστροφή της χώρας μας, κι ένας άλλος Γιάννης, ο Μεταξάς, έβαλε σ' αυτήν το καπάκι.

Ο λαός νόμιζε, ότι μια που πέτυχε πια η επανάσταση, θα επακολουθούσαν τα χρόνια της ευτυχίας του, ότι όλη η ανθρωπότητα θάτανε στο πλευρό της χώρας μας και πως η χώρα μας, για μια ακόμα φορά, θα βρισκότανε σε θέση να ξαναπάρει, όπως και παλιότερα, ολόκληρη την ανθρωπότητα από το χέρι και να της δείξει καινούργιους δρόμους πολιτισμού και προόδου. Μα στη θέση αυτών η ντόπια και ξένη αντίδραση επεβλήθηκαν και φέρανε τον Καποδίστρια, τη Βαυαρική δυναστεία με τον Όθωνα …

Χρόνια και χρόνια απάτης και ρεμούλας μας κράτησαν μακριά από την ευτυχία και τον πολιτισμό και μας ρίξανε μέσα στην εξαθλίωση, την πείνα, την κακομοιριά και τη δυστυχία. Έτσι η Ελλάδα που υπήρξε κάποτε η πηγή των φώτων και του πολιτισμού, κατάντησε να βρίσκεται στο πιο χαμηλό επίπεδο οικονομικής, κοινωνικής και εκπολιτιστικής ανάπτυξης, όχι μόνο έναντι των λαών της Ευρώπης, αλλά και των Βαλκανίων.

 

                                             
Η αιτία αυτού βρίσκεται στο γεγονός, ότι η αντίδραση σκεφτόταν μόνο πώς να εκμεταλλευτεί, να βασανίσει, και να ξεζουμίσει το λαό, οργανώνοντας κινήματα κάθε τόσο και καλλιεργώντας τις φαγωμάρες, προπαγανδίζοντας και πείθοντας το λαό ότι είναι απαραίτητο να ζει φτωχός και κακομοιριασμένος. Χαρακτηριστικό είναι ότι πιάνοντας μια λέξη του Κολοκοτρώνη, που ονόμασε κάποτε τη χώρα μας Ψωροκώσταινα, κατάφερε να πείσει το λαό ότι το ελληνικό κράτος δε μπορεί να ορθοποδήσει μόνο του κι ότι θάπρεπε να μας κυβερνήσουν οι ξένοι, ονομάζοντας γι αυτό και τα πολιτικά κόμματα ρωσικά, αγγλικά και γαλλικά. Σ' αυτό το σημείο μας φέρανε οι κορυφές που διοικούσαν τον τόπο μας.

Κάποτε φτάσαμε και στη δημοκρατία. Μα αυτό έμοιαζε με την παροιμία που έλεγε ο λαός: Άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς. Ύστερα μυρίστηκαν οι έξυπνοι ψητό από τη μοναρχία και βρίσκοντας ότι «έφταιγε» η δημοκρατία για τη δυστυχία του λαού, ξαναφέρανε το βασιλιά. Και τότε άρχισαν πιο ξετσίπωτα ακόμα να ξεζουμίζουν και να καταπιέζουν το λαό. Και για να μπορούν να πνίγουν τις κραυγές του, βάλανε στο κεφάλι μας το Μεταξά, που είτανε πάντα πράχτορας του ΙΙ γραφείου του γερμανικού επιτελείου, από τον καιρό που σπούδαζε στη στρατιωτική σχολή της Γερμανίας.
Έτσι, ύστερα από 120 χρόνια, ξαναπέσαμε πάλι στη σκλαβιά, γιατί έτσι κακά μας κυβερνήσανε στο διάστημα αυτό.

Σ' αυτή την κατάσταση βρεθήκαμε, όταν ξέσπασε η πολεμική λαίλαπα και η σύγκρουση μεταξύ των κολοσσών. Μα κανένας απ' αυτούς δε σκέφτηκε ελληνικά και να δει πώς θα ξέφευγε η χώρα μας τη λαίλαπα αυτή. Με την επίγνωση ότι η χώρα μας θα τραβούσε στην καταστροφή μπήκανε στον πόλεμο.
Έχουμε ντοκουμέντα στα χέρια μας, που μας αποδείχνουν, ότι οι άνθρωποι αυτοί είχανε σκοπό να ρίξουνε μόνο τρεις τουφεκιές στο Αλβανικό μέτωπο κι ύστερα να μας παραδώσουν στους φασίστες. Υπάρχουν ντοκουμέντα που μας πείθουν ότι το Νοέμβρη προς το Δεκέμβρη του 1940 μπορούσαμε να πετάξουμε τους Ιταλούς στη θάλασσα. Μα αυτοί συγκρατούσανε το στρατό μέχρι που να λύσει το στρατιωτικό της πρόβλημα η Γερμανία στην Ευρώπη κι ύστερα να δικαιολογηθούν ότι δε μπορούσαν να τα βγάλουν πέρα με δυο κολοσσούς. Δεν πίστευαν στις δόξες του στρατού μας, στο θάρρος, στην τόλμη, στην αυταπάρνηση και τον ηρωισμό του, που πολεμούσε με φλόγα ενάντια στο φασισμό, νηστικός και ξυπόλυτος πάνω στα βουνά της Αλβανίας με τη βοήθεια όλου του ελληνικού λαού. Αυτοί δεν πίστευαν σ' αυτά και περιμένανε πως θα καμφθεί. Γι' αυτό το έπος της Αλβανίας είναι ολοκληρωτικά έργο του λαού. Είναι έργο του λαού που το πραγματοποίησε με το μένος που είχε ενάντια στο φασισμό και το ζυγό του Μεταξά, με θυσίες και ηρωισμούς.

Μα ο λαός μας δεν είτανε σε θέση να συνεχίσει το έργο του αυτό. Όσο φλογερά κι αν είτανε τα στήθη του, η φλόγα αυτή δεν θα άντεχε στα σιδερόφρακτα μεγαθήρια των φασιστών, μια που είχε μέσα του και την προδοσία των ηγετών του. Έτσι αναγκάστηκε να υποκύψει, μα όχι σαν ηττημένος. Γιατί αυτή η συνθηκολόγηση που έκαναν, υπογράφηκε πριν ακόμα πολεμήσει ο στρατός μας. Αυτή δεν είτανε ήττα του λαού μας, μα ήττα και χρεωκοπία των καθεστώτων που μεσολάβησαν από το 1821-1941. Γι αυτό κι ο λαός μας τιμωρεί σήμερα την ήττα αυτή και θα την τιμωρήσει αργότερα πιο σκληρά ακόμα.

Έτσι ήλθαν οι Γερμανοί στον τόπο μας και μας σκλαβώσανε. Μα για μας, για το λαό μας, καμιά κηλίδα δε θα μπορούσε να προσαφθεί, ότι εγκαταλείψαμε τα εδάφη μας. Αυτή θα κολλούσε, όταν δεν ξεσηκωνόμαστε.
Τι μπορούσαμε να περιμένουμε απ' αυτούς που φορούσανε τα κλακ και τα μπακαλιαράκια; Τι μπορούσαν να μας πούνε αυτοί; Το μόνο που βρίσκανε να μας λένε είτανε: Ησυχία, παιδιά, και τάξη. Κάναμε κυβέρνηση. Ησυχάστε. Αυτό όμως θέλανε κι οι Γερμανοί. Μα τα λόγια αυτά τα εκστομίζανε οι άνθρωποι εκείνοι που δεν έχουν το δικαίωμα να ονομάζονται Έλληνες.
Κι όμως, δε θα συμβιβάζονταν με τη λογική και τη ράτσα μας, αν δε βγαίνανε πάλι τα στοιχεία αυτά που θα κρατούσανε ψηλά την τιμή του έθνους μας, μέσα από το λαό μας.

 

Μια μαυρίλα πλάκωνε τον ελληνικό ορίζοντα. Κανείς δεν ήξερε τι θα έφερνε η αύριο και πώς θα ξεφεύγαμε από τη σιδερένια τανάλια που μας έσφιγγε. Κείνοι που νιώθανε βρισκόντανε στις φυλακές και τα ξερονήσια. Κι εδώ πρέπει να στιγματιστεί μια άλλη ατιμία των ανθρώπων της 4ης Αυγούστου, που φεύγοντας, τους παράδωσε στα χέρια των καταχτητών.

Μια άλλη μερίδα πού ένιωθε, ασχολούνταν με τις μαύρες και άσπρες αγορές.
Έτσι, όλο το βάρος έπεσε πάνω σε μια χούφτα ανθρώπων, απ' αυτούς που τρώγανε καρπαζιές μέσα στα αστυνομικά μπουντρούμια και τις ασφάλειες, μα που φλέγονταν από ηρωισμό και ανδρεία και μέσα τους υπήρχε μια ζεστή ελληνική καρδιά κι έτρεχε στις φλέβες τους πραγματικό ελληνικό αίμα. Αυτοί άναψαν το δαυλό κι έδωσαν το σύνθημα για τον ξεσηκωμό του Έθνους. Αυτοί που δώσανε το κουράγιο στους Έλληνες. Αυτοί που δημιούργησαν τη νέα Φιλική Εταιρία: το ΕAM.

Βέβαια, ποιος θάτανε κείνος που μπορούσε να πιστέψει τότε. Ότι αυτή η φούχτα των ανθρώπων θα έφερνε στη χώρα μας τη μεγαλόπρεπη αυτή νίκη. Μα η υφή, η ψυχοσύνθεση, το σκαρί των ανθρώπων αυτών είτανε τέτοιο. Παρά τις φυλακές, τους κατατρεγμούς, τις δολοφονίες, τα βασανιστήρια, τις ομαδικές εκτελέσεις και την τρομοκρατία, οι άνθρωποι αυτοί οδηγούσαν ηρωικά και θαρραλέα τις μάζες στο δρόμο της λευτεριάς.

Ξέρετε όλοι πως άρχισε το κίνημα αυτό και δε σταματώ στις λεπτομέρειές του. Όταν έχουμε τη μέρα της εθνικής ανεξαρτησίας μας, που γιορτάζουμε στις 25 Μάρτη, χαιρόμαστε, τραγουδάμε και κλαίμε από τη συγκίνηση. Μα από δω και πέρα θα έχουμε δυο εθνικές γιορτές: την 25η Μάρτη και την 27η Σεπτέμβρη επέτειο της δημιουργίας του ΕΑΜ, που αποτέλεσε τη βάση της σημερινής μας απελευθέρωσης. Αυτό πρέπει να το νιώσουμε.

Στα προηγούμενα χρόνια πολλοί περνούσανε από την πλατεία του Διάκου, μα κανείς δεν ένιωθε τον παλμό που περιείχε το τραγούδι, που μας δίδασκε στο σχολειό ο παλιός καθηγητής μας Λάσκαρης:

– Σας ευλογεί του Διάκου μας το τιμημένο χέρι…

Κανείς δεν ένιωθε, ότι έπρεπε να φύγει μακριά από τα μικροσυμφέροντά του και να παλαίψει για τη λευτεριά.

Μα η χούφτα αυτή των ανθρώπων, που σας μίλησα πιο πάνω, ρίχτηκε ολόψυχα στον αγώνα. Η αντίδραση στο άκουσμά της χρησιμοποίησε όλα τα μέσα κι έθεσε σε ενέργεια όλες τις ατιμίες για να τη σαμποτάρει. Μα όλα αυτά στάθηκαν ανίκανα να σπάσουν τον αγώνα της. Αντίθετα, αυτή ρίζωνε κάθε μέρα και πιο πολύ κι ανέπτυσσε τη δράση της. Κι επειδή δεν είχε σκοπό να καταπιαστεί με χαρτοπόλεμο έβγαλε στο βουνό το αντάρτικο.

Θυμάμαι όταν το χειμώνα του 1941 ήλθα εδώ σα «μαυραγορίτης» για να βάλω μπροστά τη δουλειά. Σας γνώριζα όλους, μα κανείς από σας δεν ήξερε τι επεδίωκα εγώ. Τότε μαζί με το Γ. Φράγκο και Γ. Γιαταγάνα βγάλαμε το πρώτο διάγγελμα του ΕΑΜ. Πολλοί νομίζανε τότες, ότι αυτό είτανε μόνο ντόρος και τίποτα άλλο.

Όταν λέγαμε ότι: «Σε λίγο θα σφυρίζει το μάλιγχερ και θα κροταλίζει ξερά το πολυβόλο στις βουνοκορφές και τα φαράγγια μας κι οι Γερμανοί και Ιταλοί θα φύγουν ντροπιασμένοι», ίσως πολλοί να λέγανε πως αυτά δεν είτανε παρά ηχηρές φράσεις.

Μα ύστερα από 2 1/2 μήνες άρχισε πραγματικά να λαλεί το ντουφέκι. Και τι δεν είπανε τότε! Όπως και στα 1821 όλη η αντίδραση συνωμότησε εναντίον μας και στην αρχή δεν έλεγε τίποτα για το αντάρτικο, κάνοντας το ίδιο που κάνει και η στρουθοκάμηλος, όταν κρύβει το κεφάλι της, ενώ όλο της το σώμα φαίνεται. Έτσι κι αυτοί, νομίζανε, ότι αν δε λέγανε τίποτα για το αντάρτικο και το αγνοούσαν, δε θα ξαναβροντούσε το καριοφύλι. Μα μπορούσε να σταματήσει αυτό; Κάθε μέρα κοκκινίζανε τα βουνά και τα φαράγγια από το αίμα.
Κι όταν είδαν ότι το αντάρτικο μεγάλωνε, παρά τη σιωπή τους, τότε κι αυτοί άλλαξαν τρόπο για να μας πολεμήσουν. Μας ονόμασαν πλιατσικολόγους, κατσικοκλέφτες, ληστοσυμμορίτες κλπ. Ακόμα βρέθηκαν άνθρωποι να μας αποκηρύξουν με την υπογραφή τους γιατί σκοτώσαμε τον προδότη και εκβιαστή Μαραθέα. Μα αυτοί οι κύριοι είτανε κυριολεχτικά ηλίθιοι. Δεν ξέρανε ούτε το ατομικό τους συμφέρον. Νόμισαν, πως αν μας αποκήρυσσαν θα σταματούσε κι ο αγώνας μας κι ότι δεν θα είμαστε κάποτε ικανοί να τους σφίξουμε το λαιμό και να τους πνίξουμε.

Ας είναι. Τέτοιοι ηλίθιοι είτανε και τέτοιες ηλιθιότητες λέγανε. Ας κάνουν τώρα τα ψηλά τους καπέλλα κλωσοφωλιές.

Μα είτανε δυνατό να πιάσει αυτό; Οι χωριάτες είχανε δει για πρώτη φορά το θαύμα ν' αφήνουν τα πράματα τους έξω χωρίς να τους τα πειράζει κανείς. Η ζωοκλοπή είχε καταργηθεί στην ύπαιθρο και η ασφάλεια της ζωής και της περιουσίας ποτέ δεν είτανε σ' αυτό το σημείο. Είτανε θαύμα αυτό; Όχι. Αλλά για πρώτη φορά το χωριό γνώρισε την εξουσία, η οποία βγήκε για να χτυπήσει την εσχάτη προδοσία, το έγκλημα, τη ζωοκλοπή κλπ. και να εμπεδώσει την ασφάλεια.

Κι όταν χτυπήσαμε τα εγκλήματα αυτά και πατάξαμε την προδοσία, αυτοί σαν δεσποινίδες της αριστοκρατίας, που δε βλέπουν γύρω τους τη δυστυχία και την κακομοιριά πού βασιλεύει, αλλά συγκινούνται από ένα άρρωστο γατάκι, μπήξανε τις φωνές και μας κατηγόρησαν ότι σκοτώνουμε. Επί Μεταξά βιάστηκαν γυναίκες, υπέστησαν μαρτύρια χιλιάδες άνθρωποι, σκοτώθηκαν και γκρεμίστηκαν από τα μπαλκόνια της Ασφάλειας γέροι, έγιναν τόσα εγκλήματα, μα κανείς απ' αυτούς δεν είπε τίποτα. Μα τώρα φωνάζουνε ότι ο Άρης σφάζει.

Ναι, σφάξαμε κι είμαστε έτοιμοι να ξανασφάξουμε, αν χρειαστεί. Ποιους όμως σφάξαμε; Εμείς είμαστε πιο πονόψυχοι απ' αυτούς. Απόδειξη είναι ότι εμείς είμαστε κείνοι που τρώγαμε χρόνια τώρα τις καρπαζιές και καταδιωκόμασταν. Σφάξαμε κείνους που πρόδιναν στους καταχτητές τους Έλληνες, κείνους που κλέβανε το λαό και διαπράττανε εγκλήματα.
Κι είναι κυριολεκτικά ηλίθιοι κείνοι που τους πήρε ο πόνος γι' αυτούς, που τόσο δικαιολογημένα χτυπήσαμε, για να παίρνουν το μέρος τους ή είναι ολοκληρωτικά συνένοχοί τους. Μα ούτε και το κόλπο αυτό έπιασε.

Τότε όμως αυτοί, σαν καλοί ζαχαροπλάστες που είτανε, κατασκευάσανε ένα νέο χρυσό χάπι:

– Ναι, φωνάζανε. Δεν υπάρχει αντίρρηση, ότι οι αντάρτες διεξάγουν εθνικό αγώνα. Μα το ζήτημα αυτό θα λυθεί από τους ισχυρούς. Τι μας χρειάζονται, λοιπόν, οι αγώνες κι οι σκοτωμοί, αφού τα ζητήματα μας θα τα λύσουνε άλλοι;
Αυτό το σύνθημα έπιανε. Είχανε όμως δίκιο; Ασφαλώς όχι! Γιατί δεν είχανε δίκιο;
Στα 1941-42 το ΕΑΜ δεν είτανε ακόμα ισχυρό. Γι' αυτό δεν είχε αρχίσει ο αγώνας να παίρνει μαζικό χαραχτήρα. Ούτε κι αντάρτικη δράση υπήρχε. Κι όμως. Στα 1941-42 πέθαναν από την πείνα και τις αρρώστιες, που επακολούθησαν απ' αυτήν, 300.000 άνθρωποι μόνο στην Αθήνα, τον Πειραιά και τα περίχωρα τους. Και θα πέθαιναν αργότερα ακόμα περισσότεροι, αν το ΕΑΜ δεν κινητοποιούσε με συγκεντρώσεις, διαδηλώσεις, συλλαλητήρια και απεργίες το λαό και δεν τον εμψύχωνε: 1. Να επιβληθεί το σταμάτημα της αρπαγής της παραγωγής μας από μέρους των κατακτητών. 2. Να επιβληθεί σ' αυτούς ν' αφήσουν το Διεθνή Ερυθρό Σταυρό ν' αναλάβει την τροφοδοσία του λαού μας. 3. Να προσέξουν την κατάσταση της Ελλάδας στο εξωτερικό.

Αν το αντάρτικο δε σταματούσε τις φάλαγγες των Γερμανών που κλέβανε την παραγωγή της χώρας μας και δεν καταργούσε τη συγκέντρωση της παραγωγής που τη βάζανε στο χέρι οι καταχτητές, αν δε γίνονταν όλα αυτά, τότε τα θύματα από την πείνα και τις αρρώστιες θάταν πολύ περισσότερα. Όλες οι χιλιάδες των θυμάτων, που πέσανε για τη ζωή και τη λευτεριά του λαού μας, ποτέ δε φθάνουν τα θύματα της πείνας και των ασθενειών.

Πότε ακούστηκε στην ιστορία της ανθρωπότητας να πραγματοποιείται η απελευθέρωση μέσω της μπαγαποντιάς; Ποτέ. Η λευτεριά δεν κερδίζεται με ξόρκια, αλλά με αγώνες και θύματα!

Μα κι αν το θέλαμε, δεν είχαμε αυτό το δικαίωμα. Το δικαίωμα δηλαδή να κηλιδώσουμε την ιστορία της πατρίδας μας. Αυτό θα ήτανε ασέβεια στη μνήμη των ηρωικών μας προγόνων.

Μα ούτε είχαμε το δικαίωμα να κολλήσουμε μια ατιμωτική σφραγίδα, μια σφραγίδα αίσχους, στο κούτελο των επερχομένων γενεών, των παιδιών μας και των εγγονιών μας, ότι κατάγονται από γενιά ευνούχων, που δέχονται να πεθαίνουν στα πεζοδρόμια από τον ατιμωτικότερο των θανάτων, από την πείνα, παρά να πεθαίνουν με το όπλο στο χέρι, παλεύοντας για τη λευτεριά.

Τι θάπρεπε να προτιμούσαμε; Το πρώτο ή το δεύτερο; Όχι! Χίλιες φορές όχι! Καλύτερα να γινότανε το παν ένα μπουρλότο, παρά να υποταχτούμε στους καταχτητές.
Αυτό ο λαός μας το κατάλαβε, τους μούτζωσε κι έδωσε αυτά τα λαμπρά παληκάρια, πούναι τώρα στεφανωμένα με δόξες, με δάφνες και με νίκες.

Η αντίδραση συνωμοτεί

Τότε κι αυτοί αναγκάστηκαν ν' αλλάξουν βιολί κι αποφάσισαν να βγάλουν στο βουνό δικές τους ανταρτοομάδες.

Μα γιατί αυτό; Το ΕAM είχε δηλώσει ότι δεν είχε μονοπώλιο τον αντάρτικο αγώνα. Γι' αυτό και τους κάλεσε να σχηματιστούν κοινές ανταρτοομάδες. Αν είχανε την πρόθεση να παλαίψουν ενάντια στους καταχτητές, θα το κάνανε. Τότε όμως, ισχυρίζονται, ότι η χωρογραφία της Ελλάδας και η πυκνότητα της κατοχής δεν επέτρεπε την ύπαρξη ανταρτοομάδων.

Όταν όμως είδανε εμάς, όταν λευτερώσαμε την ύπαιθρο, τότε κι αυτοί αποφάσισαν να δημιουργήσουν αντάρτικο.

Τι θα περίμενε κανείς άπ' αυτούς αρχή αρχή; Ποια κραυγή, έστω και τυπικά, να βγει από το στόμα τους; Φυσικά: Κάτω οι καταχτητές! Μα την θέση τους τη γνωστοποίησαν από την αρχή. Η πρώτη κραυγή τους είτανε:

– Κάτω το ΕΑΜ!

Μα εμείς και πάλι τους καλέσαμε για να ενωθούμε. Αυτοί όμως αρνήθηκαν, γιατί δεν θέλανε να υποβληθούν σε κόπους και μόχθους για να πολεμήσουν τον καταχτητή. Γιατί αυτοί δεν είτανε εντολοδόχοι του ελληνικού λαού, μα της αντίδρασης από το φόβο της λαοκρατίας που ζητούσαν να πολεμήσουν.
Στο τέλος μας κήρυξαν κι ανοιχτά τον πόλεμο, ένοπλα, συνεργαζόμενοι με τους καταχτητές.
Θα είμαστε ασυνεπείς στον αγώνα μας και προδότες του λάου μας, αν σιχαινόμαστε τα αίματα. Γι' αυτό, σαν εντολοδόχοι του λαού, συντρίψαμε τους συνεργάτες αυτούς των καταχτητών, τους πολέμιους του εθνικού μας αγώνα.

Ύστερα απ' αυτό χρησιμοποίησαν το κόλπο: Μας κατηγορήσανε, ότι δε βοηθάμε το συμμαχικό αγώνα, αλλά υπακούουμε μόνο στους Ρώσους. Κι απειλούσανε ότι όταν θάρθουν οι σύμμαχοι εδώ, θα μας κανονίσουν. Αυτοί, που συνεργάζονταν με τους Γερμανούς, απειλούσανε ότι θα μας χτυπήσουν οι σύμμαχοι!
Αυτοί που στα 1941 πρόδωσαν το συμμαχικό αγώνα. Αυτοί που μαγάρισαν τις Θερμοπύλες και τους Τριακοσίους μας κι άφησαν τους συμμάχους Άγγλους να μάχονται μόνοι τους εκεί, ενώ αυτοί είχαν παραδώσει την Ελλάδα με τη συνθηκολόγηση του Τσολάκογλου, μας κατηγορούσαν ότι δεν ενισχύουμε το συμμαχικό αγώνα κι έβαζαν στο μυαλό των συμμάχων την άτιμη σκέψη, ότι δήθεν θα μας χτυπούσαν ερχόμενοι εδώ.

 

Μα σε λίγο τους ήλθε το πρώτο χαστούκι: Η πρώτη ομάδα των Άγγλων αλεξιπτωτιστών έπεφτε, όχι σ' αυτούς, μα στον Άρη, πάνω στη Γκιώνα. Και μαζί μ' αυτούς τραβήξαμε κι ανατινάξαμε το Γοργοπόταμο. Ο αρχηγός των συμμαχικών στρατευμάτων της Μ. Ανατολής, στρατηγός Ουίλσον, δήλωνε ανοιχτά, ότι οι επιτυχίες των συμμάχων στην Αφρική οφείλονται κατά 80% στην ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου, γιατί αυτή εμπόδισε την αποστολή γερμανικών ενισχύσεων και εφοδιασμού. Μα να κι ένα τελευταίο:

Στην Πελοπόννησο προτείναμε στους τσολιάδες να καταθέσουν τα όπλα κι εμείς θα τους αφήσουμε ελεύθερους. Μα οι Άγγλοι το απέρριψαν αυτό και συνέλαβαν όλους τους τσολιάδες, τους έκλεισαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και τους παραπέμπουν να δικαστούν από τα στρατοδικεία.

Στο κάτω-κάτω, να τώρα οι Άγγλοι μπροστά σας. Διαβαίνουν τους δρόμους της Λαμίας και πάνε να χτυπήσουν τους Γερμανούς μαζί με μας. Μαζί τους θα πολεμήσουμε εμείς κι οχι αυτοί, μέχρι την ολοκληρωτική συντριβή του φασισμού.
Μα τα κατακάθια αυτά βρήκανε νέο τροπάρι: Μας κατηγορούν ότι είμαστε όλοι κομμουνιστές και ισχυρίζονται, ότι το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ είναι σκεπασμένες κομμουνιστικές οργανώσεις. Μα αυτή η κατηγορία μπορεί ν' αποτελέσει ντροπή ή έπαινο;

Αγωνιζόμεθα για την Δημοκρατία

Το Κομμουνιστικό Κόμμα δε βαδίζει τώρα για τον κομμουνισμό. Το ΚΚΕ έχει βέβαια στο πρόγραμμα του σαν τελική του επιδίωξη τον κομμουνισμό. Μα όχι για τώρα. Τον κομμουνισμό θα τον επιβάλλετε σεις, ο λαός κι όχι το ΚΚΕ. Κι είμαι βέβαιος ότι πολλοί από τους μορφωμένους μας, που δεν τον θέλουν σήμερα, θα ψηφίσουνε τότε για να επικρατήσει ο κομμουνισμός.
Σήμερα, όμως, το ΚΚΕ δεν επιδιώκει παρά μόνο μια δημοκρατική λύση του ελληνικού προβλήματος.

Μα ας πούμε, ότι το ΚΚΕ θα εφαρμόσει τον κομμουνισμό. Λένε ότι ο κομμουνισμός χαλνά τις εκκλησιές και γδέρνει τους παπάδες. Τόσο χαζοί είναι λοιπόν οι κομμουνιστές να χαλάσουν τις εκκλησιές, που δεν τους εμποδίζουν σε τίποτα; Οι εκκλησιές μας φταίνε ή τα καράβια του Εμπειρίκου; Γιατί λοιπόν να κάψουμε τις εκκλησιές;

 

Θα γδάρουμε τους παπάδες; Μα γιατί; Εμείς βλέπουμε, ότι χιλιάδες παπάδες βρίσκονται τώρα στην πρωτοπορία του κινήματός μας και η συμβολή του κλήρου, που στάθηκε στο πλευρό μας, υπήρξε ανεκτίμητη.

Μήπως συμβαίνει το αντίθετο; Γιατί αυτοί που εμφανίζονται σαν προστάτες της εκκλησίας, γκρεμίσανε μαζί με τους Γερμανούς και γδέρνουνε παπάδες.
Ο κομμουνισμός, λένε, θα καταργήσει την θρησκεία. Μα η θρησκεία είναι ζήτημα συνείδησης. Πώς θα καταργηθεί λοιπόν; Η κατάργηση της θρησκευτικής συνείδησης είναι πράμα αδύνατο, έστω κι αν ακόμα οι κομμουνιστές θέλανε να την καταργήσουν. Η θρησκευτική συνείδηση δεν καταργείται με απλές διαταγές. Αν συνέβαινε ένα τέτοιο πράμα, αυτό θα έμοιαζε με την διαταγή πού έβγαλε κάποτε ένας αστυνόμος στην Ανάφη, με την οποία απαγόρευε την πάλη των τάξεων!

Το τι θα γίνει στο πολύ μακρινό μέλλον, το πώς θα σκέπτονται οι άνθρωποι τότε, είναι άλλο πρόβλημα. Και κανένας πολιτικός δε μπορεί να βγάλει νόμο για το τι θα πρέπει να γίνει ύστερα από 200 ή 500 χρόνια. Ούτε λοιπόν κι εμείς θα βγάλουμε τέτοιο νόμο. Μας ενδιαφέρει το πώς θα προκόψει ο λαός μας σήμερα κι όχι το τι φιλοσοφικές πεποιθήσεις θάχει ύστερα από 500 χρόνια.
Συνεπώς καταλαβαίνετε τώρα, ότι αυτοί που διαδίδουν αυτές τις συκοφαντίες επιδιώκουν άλλους σκοπούς, προσπαθώντας με το μέσο αυτό της συκοφαντίας να εξαπατήσουν το λαό και να διαιωνίσουν την κυριαρχία τους πάνω του. Αν μάλιστα εξετάσουμε βαθύτερα το πράμα αυτό, θα δούμε ότι αυτοί είναι άθρησκοι, γιατί σε αυτούς δεν υπάρχει ούτε ίχνος θρησκευτικής συνείδησης κι ο μόνος που λατρεύουν είναι ο Θεός Μαμμωνάς, ο Θεός του χρήματος…

 

Κατηγορούν τους κομμουνιστές, ότι αυτοί θα διαλύσουν επίσης την οικογένεια. Λες κι εμείς κατεβήκαμε από τον ουρανό και δε γεννηθήκαμε από σπίτια ή φυτρώσαμε μόνοι μας σαν τα μανιτάρια. Η οικογένεια δημιουργήθηκε από ορισμένες οικονομικές συνθήκες. Σε μια ορισμένη ανάπτυξη της κοινωνίας δημιουργήθηκε η ανάγκη της οικογένειας, γιατί έτσι θ' αντιμετωπίζονταν καλύτερα οι ανάγκες της ζωής. Χρειάζονταν να δουλεύουν όλοι: ο πατέρας και τα παιδιά στα χτήματα, οι γυναίκες στον αργαλειό και το σπίτι, γιατί μόνο με τον τρόπο αυτό θ' αντιμετωπίζονταν οι βιοτικές ανάγκες τους.

Αυτού του είδους οι οικονομικές συνθήκες που επικρατούσανε τότε, πλησιάζανε όπως βλέπετε, πιο στενά τα μέλη της οικογένειας μεταξύ τους. Σήμερα όμως τι γίνεται; Οι σημερινές οικονομικές συνθήκες αναγκάζουν όχι πια το στενό πλησίασμα της οικογένειας, αλλά αντίθετα την απομάκρυνση της.
Να ένα παράδειγμα: Ένας άντρας παντρεύεται, μα την επομένη του γάμου του φεύγει στην Αμερική για να μπορέσει ν' αντιμετωπίσει τις ανάγκες της ζωής του και της γυναίκας του. Ποιος διαλύει στην περίπτωση αυτή την οικογένεια; Οι κομμουνιστές ή οι οικονομικές συνθήκες πού δημιούργησε η κεφαλαιοκρατία;
Κι εδώ, λοιπόν, βλέπουμε φανερά, ότι αυτοί που μας κατηγορούν πως θέμε να διαλύσουμε την οικογένεια, δεν είναι άλλοι, παρά αυτοί οι ίδιοι που τη διαλύουν στην πραγματικότητα, ενώ εμείς επιδιώκουμε το στερέωμά της. Θα δώσουμε στο λαό τα οικονομικά μέσα για να μπορεί να μη σκορπάει την οικογένεια του στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.
Μας κατηγορούν ότι θέμε να καταργήσουμε τα σύνορα και να διαλύσουμε το κράτος. Μα το κράτος εμείς το φτιάνουμε σήμερα, γιατί δεν υπήρξε, μια που αυτοί οι ίδιοι το είχανε διαλύσει. Ποιος είναι λοιπόν πατριώτης; Αυτοί ή εμείς; Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει νάβρει κέρδη σ' όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι' αυτό δε νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους. Ενώ εμείς, το μόνο πού διαθέτουμε, είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας. Αυτά αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει, οπού βρει κέρδη, δε μπορούν να κινηθούν και παραμένουνε μέσα στη χώρα που κατοικούμε.
Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουνε τα κεφάλαιά τους από τη χώρα μας ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ;
Όταν έξαφνα στα 1929-31 το κράτος ζήτησε, λόγω της οικονομικής κρίσης που μάστιζε τότε τη χώρα μας να κατεβάσουν οι ξένοι ομολογιούχοι το ποσοστό που πληρώναμε σε τοκοχρεωλύσια, οι Άγγλοι δέχτηκαν να το μειώσουν σε 35%, αλλά οι Έλληνες ομολογιούχοι αρνήθηκαν. Να λοιπόν, ποιος είναι ο πατριωτισμός τους! Αυτός φτάνει μέχρι το σημείο που δε θίγονται τα οικονομικά τους συμφέροντα. Αυτοί λοιπόν οι ίδιοι που μας κατηγορούν ότι επιδιώκουμε την κατάργηση των συνόρων και την διάλυση του κράτους, αυτοί τα ξεπουλάνε αυτά στην πρώτη ευκαιρία.

 

Μας κατηγορούνε επίσης, ότι εμείς επιβουλευόμαστε την τιμή. Βλέπετε, όλοι αυτοί οι «ηθικοί», που όταν περπατάνε μπερδεύουνται τα κεφάλια τους στα σύρματα, μιλάνε για τιμή!

Αυτοί που πούλησαν τις γυναίκες και τις αδελφές στον κατακτητή, για να κάνουν τα νταραβέρια μαζί του και μας σκλάβωσαν διπλά, αυτοί πάνε τώρα να μας πείσουν ότι είναι οι κέρβεροι της τιμής και της ηθικής! Μ' αυτά τα μέσα προσπαθούν να εξαπατήσουν το λαό για να συνεχίσουν το ξεζούμισμα και την εκμετάλλευση του. Και πολλές φορές το καταφέρνουν αυτό και μας πείθουν μάλιστα ότι έτσι είναι όπως τα λένε.

Πάρτε ένα παράδειγμα, απ' αυτό που γίνεται στα χωριά: Ο χωριάτης καπνίζει τον καπνό που παράγει ο ίδιος. Μα τον πείσανε ότι αυτός είναι λαθραίος. Κι ο ίδιος ο χωρικός σου λέει ότι καπνίζει λαθραίο καπνό. Λες και δεν τον έσπειρε αυτός στον τόπο μας, αλλά τον έφερε από την Αμερική. Όπως βλέπετε λοιπόν κι ο ίδιος ο χωριάτης το πίστεψε, πως ο καπνός του είναι «λαθραίος».

Η αντίδραση δεν σταματά σε τίποτα μπροστά, προκειμένου να εξαπατήσει το λαό, χρησιμοποιώντας γι αυτό όλα τα μέσα, όλη τη συκοφαντία και το ψέμα.

Μα αυτές οι συκοφαντίες στην ύπαιθρο, όπου μας είδανε και μας νιώσανε, έγιναν συντρίμμια. Στις πόλεις θα γίνει κι αυτού το ίδιο.

Σε λίγες μέρες θα δείτε κι εσείς μόνοι σας την πραγματικότητα. Γιατί ο δικός μας σκοπός είναι ένας: Πώς θα ζήση καλύτερα ο λαός μας!
Όταν είταν εδώ ο κατακτητής, αυτοί θέλανε τότε την τάξη. Εμείς θέλαμε την αταξία για να κάνουμε ανυπόφορη τη ζωή του κατακτητή.Τώρα αυτοί θέλουνε την αταξία. Μα εμείς θέλουμε την τάξη. Αυτοί είναι οι οργανωτές του εμφυλίου πολέμου για να εκμεταλλεύονται το λαό μας. Αυτοί είναι οι λύκοι, που προσπαθούν να κατασπαράξουν το κοπάδι, εμάς, εσάς, όλους μας, το λαό δηλαδή.

 

 

Ο ΕΛΑΣ και το ΕΑΜ υποσχέθηκαν στο λαό την πάλη ενάντια στον κατακτητή και την απελευθέρωση της χώρας μας. Αυτές τις υποσχέσεις τις τηρήσαμε. Εμείς δεν δημιουργήσαμε κυβερνητικό τύπο. Αυτός δημιουργήθηκε μόνος του από το λαό. Από τον Οκτώβρη του 1942 μόνος του ο λαός τράβηξε στις εκλογές της αυτοδιοίκησης του.

Ο θεσμός αυτός της αυτοδιοίκησης, που για πρώτη φορά εμφανίστηκε στη Βράχα της Ευρυτανίας, αποτέλεσε την απαρχή της δημιουργίας του από το χωριό μέχρι την ΠΕΕΑ αργότερα.

Εμείς είμαστε υπέρ της ενότητας και χάρη στις προσπάθειες τις δικές μας οφείλεται κατά 95% η δημιουργία της εθνικής κυβερνήσεως, κάτω από την οποία αγωνιζόμαστε σήμερα. Μέχρι τη Λάρισα η πατρίδα μας είναι τώρα ελεύθερη. Και γρήγορα θ' απελευθερώσουμε όλη την υπόλοιπη Ελλάδα.
Έτσι και η δεύτερη μας υπόσχεση τείνει να πραγματοποιηθεί ολοκληρωτικά.

Η πάλη μας για τη λαοκρατία

Μα εμείς υποσχεθήκαμε στο λαό και κάτι άλλο: Ότι δεν θ' αφήσουμε το όπλο από το χέρι μας αν δεν πετύχουμε και τη διπλή λευτεριά: τη λαοκρατία. Γι' αυτό θα παλαίψουμε για να εκτελέσουμε κι αυτή την υπόσχεση μας, αφιερώνοντας και θυσιάζοντας τη ζωή μας ακόμα για τη λαοκρατική λύση του ελληνικού προβλήματος.

Ο ΕΛΑΣ στα χέρια πρώτα της ΚΕ του ΕΑΜ και της ΠΕΕΑ αργότερα αποτέλεσε το δυνατό όπλο της διατήρησης του λαού μας στη ζωή. Το μοχλό της γρηγορότερης απελευθέρωσής μας. Τώρα, στα χέρια της εθνικής μας κυβέρνησης, που αποτελείται απ' όλα τα κόμματα και τις οργανώσεις και που υπόσχεται στο πρόγραμμά της λαοκρατικές λύσεις, θ' αποτελέσει την εγγύηση, ότι θα συνεχίσουμε τον πόλεμο μέχρι την ολοκληρωτική συντριβή του φασισμού κι ότι θα εξασφαλισθούν οι ως τώρα καταχτήσεις του λαού μας και θα κερδηθούν και νέες.

Φωνάζατε πολύ για την θανατική καταδίκη των προδοτών, των συνεργατών του καταχτητή και των εκμεταλλευτών της δυστυχίας του λαού στα χρόνια της κατοχής. Όταν εμείς δεν είχαμε τη δυνατότητα να τους δικάσουμε, τους εκτελούσαμε. Αργότερα τους δικάζαμε σε στρατοδικεία. Τώρα, όσους έχουμε συλλάβει θα τους παραδώσουμε στην δικαιοσύνη. Υπάρχει η νόμιμη πια κυβέρνηση και αυτή θ' αποφασίζει για όλα. Μη φωνάζετε λοιπόν. Αυτοί θα δικασθούν και θα καταδικασθούν. Μα δεν θάχει και μεγάλη σημασία.
Τεράστια σημασία θάχει αν καταδικάσετε και θανατώσετε σεις, ο κυρίαρχος λαός, το καθεστώς που γεννάει τέτοια καθάρματα.

Μεθαύριο θα τραβήξουμε στις εκλογές. Το πρώτο ράπισμα πρέπει να δοθεί στο δημοψήφισμα, με την οριστική καταδίκη του βασιλισμού και την εγκαθίδρυση της δημοκρατίας.

 

Αλλά γιατί στρεφόμαστε με τόση μανία ενάντια στο βασιλιά;

1. Γιατί αυτός πρώτα-πρώτα δεν είναι ούτε Έλληνας. 2. Γιατί μας τον φέρανε με το ψεύτικο δημοψήφισμα του 1935. 3.Γιατί είναι επίορκος. Καταπάτησε το Σύνταγμα του 1911 κι έβαλε διχτάτορα τον πεμπτοφαλαγγίτη Γιάννη Μεταξά. 4. Γιατί άφησε όλους τους ανίκανους και πεμπτοφαλαγγίτες στρατηγούς και υπουργούς να προδώσουν τον πόλεμο της Αλβανίας και να υποδουλώσουν την πατρίδα μας. 5. Τέλος, γιατί στην εθνική μας συμφορά του 1941, αντί να καθήσει εδώ και να θυσιασθεί σαν άλλος Κόδρος των Αθηνών, μας εγκατέλειψε.

Αν είτανε καλός έπρεπε να καθήσει εδώ κι αντί να βγει στο κλαρί ο Άρης και δεν ξέρω ποιος άλλος, να βγει αυτός να οργανώσει τον αγώνα και νάναι τώρα δικαιωματικά βασιλιάς μας και αρχηγός μας. Με τη στάση του ο ίδιος παρητήθη ουσιαστικά και τυπικά του δικαιώματος επί του θρόνου της Ελλάδος.

Αυτά βέβαια γι' αυτόν προσωπικά κι ανεξάρτητα από την πεποίθησή μας πως δεν χρειάζεται κανένας θρόνος, μα δημοκρατία για να προκόψει η Ελλάδα μας.

 

Το δεύτερο ράπισμα πρέπει να δοθεί στις εκλογές, που θα καθορίσουν το πολίτευμα της χώρας μας. Εμάς, η μόνη μας φιλοδοξία είναι νάμαστε υπηρέτες του λαού. Γι' αυτό θα σεβαστούμε την ετυμηγορία σας, όποια κι αν είναι αυτή.

Μα έχουμε αυτές τις απαιτήσεις: Να ψηφίσει ο λαός ανεπηρέαστα και να σεβασθούν το λαό.

Αν αυτά δεν εκτελεστούν, τότε σας υποσχόμαστε ότι πάλι θα ξαναβγούμε στο βουνό. Μα είμαι βέβαιος ότι αυτά δεν θα συμβούν. Γιατί ο λαός μας χειραφετήθηκε πια. Δοκιμάσθηκε και ξύπνησε. Θ' ακολουθήσει τους δρόμους που του δείχνουμε και που μοναδικά τον συμφέρουν.

Με την πεποίθηση αυτή, τελειώνοντας, σας καλώ να φωνάξουμε:

– Ζήτω ο κυρίαρχος λαός μας!

 

ΠΗΓΗ: Δευτέρα, 13 Οκτωβρίου 2008,  http://papadoko.blogspot.com/2008/10/22-1944.html

Τούρκοι υπήκοοι οι Κρητικοί Ιεράρχες. Νίκη ή ήττα;

 

Του Μανώλη Εγγλέζου – Δεληγιαννάκη

 

Αυτά έχουν γίνει πια τετελεσμένα, ενώ δεν έπρεπε.

Η ανοχή της Ελλαδικής πολιτείας σε κάθε Τούρκικη πρόκληση μας έχει φέρει εδώ, και η απουσία στήριξης του χειμαζομένου Πατριαρχείου το έχει φέρει σε δεινή θέση. Ο Πατριάρχης είναι με την πλάτη στον τοίχο κυριολεκτικά. Ακόμα χειρότερα, η Τουρκία έχει πια εντάξει το Πατριαρχείο στις επιδιώξεις της εξωτερικής της πολιτικής, ως μέσο πίεσης προς την Ελλάδα και τους απανταχού συναισθηματικά δεμένους μ' αυτό ορθοδόξους. Χρησιμοποιώντας την απόλυτη εξουσία που ασκεί απέναντι σ' αυτό, θέλει να το χρησιμοποιεί ως όργανο της προς επιδίωξη των γεωπολιτικών της φιλοδοξιών.

Η είδηση ότι η Τουρκία δέχεται να πολιτογραφήσει τους Ιεράρχες των Εκκλησιών που υπάγονται απευθείας στο Πατριαρχείο έγινε δεκτή ποικιλοτρόπως.

Το σίγουρο είναι ότι πάτησε πάνω στην αποδοχή της θέσης της ότι το Πατριαρχείο είναι Τούρκικος θεσμός κι όχι οικουμενικός, κι ότι απευθύνεται σε Τούρκους υπηκόους. Εδώ λοιπόν μετράμε μια πρώτη ήττα.

Γιατί το Πατριαρχείο είναι Οικουμενικό, και για να ασκήσει τη δραστηριότητα του δεν πρέπει να περιορίζεται σε Τούρκους μόνο υπηκόους, και η Τουρκία έχει την υποχρέωση να αφήσει ακώλυτη τη δραστηριότητά του.

Αποδεχόμενοι λοιπόν την πρώτη ήττα, υπάρχουν τα εξής δεδομένα: Αφήνουμε το Πατριαρχείο να σβήσει ή το στηρίζουμε; Βέβαια, το δίλημμα δεν περιορίζεται εκεί. Έχει προταθεί να μετεγκατασταθεί στο Άγιον Όρος κηρυσσόμενο σε διωγμό, να ασκηθούν πιέσεις για την αποκατάσταση της Οικουμενικότητάς του κ.λ.π. Επιπλέον, η φυσική απάντηση ΄΄Το στηρίζουμε΄΄, πρέπει να εξελιχθεί παραπέρα και να δούμε τις προοπτικές της. Κι αυτές είναι ανάλογες με το συσχετισμό δυνάμεων και τη βούληση για αντίσταση στις Τουρκικές ορέξεις.

Έτσι, αν η πολιτική μας είναι πολιτική υποταγής και αποδοχής των τετελεσμένων της Τουρκίας, η στήριξη στο Πατριαρχείο θα είναι στήριξη σε ένα θεσμό που η Τουρκία θέλει να χρησιμοποιήσει για την εμπέδωση της κυριαρχίας της επί της Ελλάδας, την είσοδο της στην Ευρώπη κ.λ.π.

Αν η πολιτική μας είναι πολιτική αντίστασης και ανατροπής των δεδομένων που δημιουργεί η Τουρκία, τότε η στήριξη στο Πατριαρχείο θα σημαίνει ακύρωση των επιδιώξεων να μεταβληθεί αυτό σε μαριονέτα των Τούρκων.

Μ' αυτή τη σκοπιμότητα το είχε αφήσει κι ο Βενιζέλος στη Πόλη κατά τη συνθήκη της Λωζάννης, αλλά οι εξελίξεις γύρισαν μπούμερανγκ τη θέση αυτή.

Σήμερα, στα δεδομένα που ήδη παρουσιάσαμε, προστίθεται και η δημιουργία από τους Τούρκους και τα ντόπια γιουσουφάκια τους ενός κλίματος κοινού ελληνοτουρκικού παρελθόντος της Κρήτης.

Η απόπειρα δημιουργίας μιας κοινής ΄΄Κρητικής΄΄ ταυτότητας για Έλληνες και Τουρκοκρητικούς, που στοχεύει ευθέως στην απόσπαση της Κρήτης από τον εθνικό κορμό. Αυτό γίνεται από πλευράς Τουρκίας μέσα σε ένα κλίμα νοσταλγικό και συναισθηματικό, με βιντεάκια στο διαδίκτυο, ενώ οι ντόπιοι συνοδοιπόροι τους ψελλίζουν το σύνθημα της αυτονομίας, μιλούν για δημοψηφίσματα το 2012 και καλλιεργούν το σχετικό κλίμα.

Σ΄ αυτό το πλαίσιο, οι Κρητικοί ιεράρχες πολιτογραφούνται Τούρκοι πολίτες και έπονται και οι Δωδεκανήσιοι.

Είναι πέρα από κάθε αμφιβολία ότι η ενέργεια αυτή γίνεται από τους Ιεράρχες με καλές προθέσεις και με συγκεκριμένο στόχο, αυτόν της διάσωσης και της διαιώνισης του Πατριαρχείου. Είναι το ίδιο πέρα από κάθε αμφιβολία ότι τους Τούρκους δεν τους έπιασε ξαφνικά άγχος για το ίδιο θέμα.

Είναι χρέος λοιπόν των Ιεραρχών να μην επιτρέψουν να τους εντάξουν οι Τούρκοι στις ευρύτερες επιδιώξεις τους στην περιοχή.

Αλλά αυτό δε μπορούμε να το απαιτούμε από αυτούς μόνο. Πρέπει να έχουν όλους μας από πίσω, τόσο το λαό μας όσο και την επίσημη πολιτεία.

Αλλιώς, οι καλές προθέσεις θα αποδειχθούν κερκόπορτα δίχως καλά καλά να το καταλάβουμε.

 

 

 

Πήρε αέρα μέχρι και ο Γκρούεφσκι!

 

Του Γιώργου Δελαστίκ

 

Κανένα πρόσχημα δημοσιονομικού οφέλους δεν υπάρχει γι' αυτά τα ακραία αντεργατικά μέτρα μιας κυβέρνησης της οποίας ηγείται ο πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, ενώ ακόμη και οι ξένοι δυνάστες του καθεστώτος επικυριαρχίας του ΔΝΤ αρνούνται ότι τα εισηγήθηκαν αυτοί, αφαιρώντας ακόμη και το φύλλο συκής από την κυβέρνηση Παπανδρέου.

Παρόλα αυτά, οφείλουμε να ασχοληθούμε, έστω για μία και μοναδική ημέρα, με το πρόβλημα της ΠΓΔΜ. Όχι επειδή περιήλθε σε γνώση μας κάτι δραματικό που να συνομολογήθηκε κατά τη χθεσινή συνάντηση του πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου με τον ομόλογό του Νίκολα Γκρούεφσκι στις Βρυξέλλες, στο περιθώριο της συνόδου κορυφής της ΕΕ. Κανείς δεν ξέρει αν συμφώνησαν σε κάτι και σε τι, καθώς μέχρι στιγμής καμιά πλευρά δεν διοχέτευσε στον Τύπο οτιδήποτε.

Είναι όμως τέτοια η καταβαράθρωση του διεθνούς κύρους της χώρας μας μετά την απόφαση του πρωθυπουργού να την υπαγάγει στο καθεστώς επικυριαρχίας του ΔΝΤ και της ΕΕ, ώστε ακόμη και ο Γκρούεφσκι έχει πάρει αέρα και θεωρεί ότι είναι κατάλληλη στιγμή να… μας πατήσει κι αυτός στον λαιμό και να μας επιβάλει με τη βοήθεια της ΕΕ λύση στο όνομα ευνοϊκή για τα Σκόπια! Το σημαντικότερο όμως είναι ότι η γερμανική Δεξιά φαίνεται πως συμμερίζεται τις απόψεις του Γκρούεφσκι περί "ευνοϊκής συγκυρίας", αν κρίνει τουλάχιστον κανείς από την εντυπωσιακής προβολής συνέντευξή του που δημοσιεύθηκε χθες στη "Φράνγκφουρτερ Αλγκεμάινε", την κατεξοχήν εφημερίδα του οικονομικού και πολιτικού κατεστημένου της Γερμανίας.

Ο Γκρούεφσκι είναι σαφέστατος. "Ακριβώς τώρα που όλοι είναι απασχολημένοι με άλλα πράγματα, είναι ο σωστός χρόνος να λύσουμε την υπόθεση", δηλώνει χωρίς περιστροφές και εξηγεί γιατί: "Σε εμάς, το 80% των ημερών του χρόνου οι βραδινές ειδήσεις αρχίζουν με τα νέα για το θέμα του ονόματος. Στην Ελλάδα δεν μιλάει τώρα κανένας γι' αυτό. Ολοι μιλούν για την κρίση".

Ο πρωθυπουργός της ΠΓΔΜ δείχνει μάλιστα να έχει χάσει την υπομονή του με την… καθυστέρηση της ΕΕ να συνετίσει την Ελλάδα! "Γνωρίζουμε φυσικά ότι στην ΕΕ πολλά ζητήματα πρέπει να λυθούν με συναίνεση. Ομως κάτι πρέπει να γίνει για να ξεπεραστεί η παράλογη στάση της Ελλάδας" δηλώνει. Αποφαίνεται μάλιστα ότι "η Ελλάδα έχει δημιουργήσει επί πάρα πολύ καιρό ένα πρόβλημα, το οποίο είναι ακατανόητο στην Ευρώπη".

Ο Γκρούεφσκι δεν παραλείπει να δημοσιοποιήσει και την άποψή του ότι ο Γ. Παπανδρέου είναι μόνο… "φρου φρου κι αρώματα" και καθόλου ουσία επί του ζέοντος θέματος! "Ο Καραμανλής δεν ήθελε κανενός είδους επαφές μαζί μου, ούτε καν τηλεφωνική επικοινωνία. Υπήρξε μόνο μία χειραψία σε μια συνδιάσκεψη, καθώς δεν είχε καμιά άλλη επιλογή, επειδή συναντηθήκαμε στον διάδρομο" τόνισε απαντώντας σε σχετική ερώτηση και συνέχισε: "Ο Παπανδρέου θέλει συναντήσεις, κάμερες, χειραψίες, συνομιλίες. Ομως η ουσία είναι σχεδόν η ίδια".

Πρέπει επίσης να επισημάνουμε ότι ο ηγέτης της ΠΓΔΜ δεν ικανοποιείται πλέον μόνο με τη διευθέτηση του θέματος της ονομασίας της χώρας του. Απαιτεί συμφωνία με την Ελλάδα και στα θέματα της αναγνώρισης τόσο της "μακεδονικής", χωρίς κανέναν απολύτως προσδιορισμό, εθνικής ταυτότητας όσο και της "μακεδονικής" γλώσσας, πάλι χωρίς προσδιορισμό οποιασδήποτε φύσης (π.χ. σλαβομακεδονικής ή οτιδήποτε άλλο).

Η τοποθέτησή του ήταν ξεκάθαρη και παράλληλα θρασύτατη: "Εμείς μιλάμε για λύση – πακέτο, η οποία θα περιλαμβάνει τα πάντα που δημιουργούν προβλήματα. Οι ρίζες του προβλήματος βρίσκονται μάλλον στην ταυτότητα παρά στο όνομα. Οταν οι Ελληνες ισχυρίζονται ότι δεν πρόκειται για την ταυτότητά μας, αλλά μόνο για το όνομα της χώρας, λένε ψέματα! Πρέπει να βρούμε μια λύση που να αφήνει άθικτη την ταυτότητά μας και να είναι αποδεκτή και από τις δύο χώρες" διακήρυξε.

 

Αδυναμία – Ακατάλληλη συγκυρία

 

Ουδέποτε η Ελλάδα – από την κατάρρευση της χούντας μέχρι σήμερα – ήταν τόσο αποδυναμωμένη διεθνώς όσο από τότε που υπήχθη στο καθεστώς επικυριαρχίας του ΔΝΤ και της ΕΕ. Απολύτως κανένας δεν τη σέβεται πλέον και αυτό είναι αναμφίβολα πλήρως δικαιολογημένο.

Αυτή η κυβέρνηση δεν είναι σε θέση να διαπραγματευθεί τίποτα σοβαρό σε διεθνές επίπεδο – πόσω μάλλον δυσεπίλυτα και χρονίζοντα προβλήματα της εξωτερικής πολιτικής της χώρας. Η συγκυρία είναι εντελώς ακατάλληλη και γι' αυτό η κυβέρνηση δεν πρέπει να παρασυρθεί σε διαδικασίες αναζήτησης λύσεων στα θέματα αυτά, αν δεν θέλει να μας οδηγήσει σε νέα εθνική συμφορά μετά το ΔΝΤ.

 

 

Τα ραντάρ

 

Του TheoTheoreio

 

 

«…Γιατί υπάρχει «σκοτάδι» στο ραντάρ για το μισό Αιγαίο; Ποιος πολιτικός θα μας εξηγήσει γιατί υπάρχει «σκοτάδι» στο ραντάρ για το μισό Αιγαίο; Γιατί δεν δείχνει τις πτήσεις από τα νησιά μας στο αιγαίο; Οπως βλέπεται και στην φωτο του χάρτη απο το ραντάρ…»

Ανοίξτε αυτό να φρίξετε, από τα τρέχοντα μυστικά, κλεμμένο !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

 

Εδώ: http://www.sv1lh.net/rdr/ και κλικ στο πρώτο http

 

Δείτε τα ραντάρ σαρώνουν μόνο το μισό Αιγαίο, γιατί;  και ακούστε και αεροπόρους να μιλάνε

 

Να πώς θα το χωρίσουν ήδη τα ραντάρ πιάνουν το μισό…

 

ΠΗΓΗ: http://www.agiooros.net/forum/viewtopic.php?f=43&t=13025

 

Άλλα άρθρα του Συγγραφέα στην Αποικία Ορεινών Μανιταριών:

 

 

http://tomtb.com/modules/smartsection/item.php?itemid=149

 

http://tomtb.com/modules/smartsection/item.php?itemid=166

 

http://tomtb.com/modules/smartsection/item.php?itemid=210

 

http://tomtb.com/modules/smartsection/item.php?itemid=249

 

http://tomtb.com/modules/smartsection/item.php?itemid=254

 

http://tomtb.com/modules/smartsection/item.php?itemid=957

 

http://tomtb.com/modules/smartsection/item.php?itemid=961

 

http://tomtb.com/modules/smartsection/item.php?itemid=976

Η Γενοκτονία των Ελλήνων και οι αμερικανικές πηγές.

 

Μέρος της εισήγησης στο 30^ο συνέδριο για το Ολοκαύτωμα και τη Γενοκτονία.  Πανεπιστήμιο Millersville Πενσυλβάνια ΗΠΑ

 

Του Φάνη Μαλκίδη

 

Στην πραγματικότητα, η σκέψη του Lemkin για ένα νόμο της διεθνούς κοινότητας που θα τιμωρεί τους δράστες ενός μαζικού  εγκλήματος, που αρχικά ονόμασε "Έγκλημα της Βαρβαρότητας", δεν ήρθε ως απάντησή του στο Ολοκαύτωμα αλλά μετά από τις σφαγές  των Αρμενίων το 1915, των Ελλήνων και των Ασσυρίων εντός της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Εκτός από τον Λέμκιν, ο πρόξενος των ΗΠΑ στη Σμύρνη Τζώρτζ Χόρτον  μέσα από τα βιβλία του «Αναφορικά με την Τουρκία»,  και «Η κατάρα η Μικράς Ασίας», μαζί με αυτά  του πρέσβη των ΗΠΑ στην Τουρκία Χένρυ Μοργκεντάου («Τα μυστικά του Βοσπόρου»), αποτελούν σημαντικά τεκμήρια διάπραξης του μαζικού εγκλήματος. 

Μαζική βία, συλλήψεις γυναικών και παιδιών, βίαιοι εξισλαμισμοί, πορείες θανάτου, μαζικές δολοφονίες, διώξεις, εκτοπίσεις, εγκλήματα που επιβεβαιώνονται   από τις αμερικανικές πηγές.

Σχεδόν 1.000.000 Έλληνες από ένα πληθυσμό πάνω από 2.600.000 εξαφανίσθηκαν, εξόντωση  η οποία αποτελεί γενοκτονία, στον τύπο της  (άρθρο 2 της Σύμβασης του ΟΗΕ για την πρόληψη και την καταστολή της γενοκτονίας ) και την ουσία της έννοιας της γενοκτονίας.

Ο  Χένρυ Μοργκεντάου («Η δολοφονία  ενός έθνους Νέα Υόρκη 1974) επέστησε την προσοχή στο γεγονός ότι οι μέθοδοι που χρησιμοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια των αρμενικών σφαγών ήταν παρόμοιες με εκείνες που χρησιμοποιήθηκαν καθ' όλη τη διάρκεια αυτής της  περιόδου και εναντίον των Ελλήνων. «Οι Τούρκοι υιοθέτησαν τις [ίδιες] μεθόδους ενάντια στους Έλληνες που είχαν χρησιμοποιήσει ενάντια στις Αρμενίους. Τους πήραν στον οθωμανικό στρατό, και [έπειτα] τους μετέφεραν σε χιλιάδες τάγματα εργασίας… αυτοί οι Έλληνες στρατιώτες πέθαναν από το κρύο, την πείνα και άλλες στερήσεις, ακριβώς όπως οι Αρμένιοι… οι Έλληνες μαζεύτηκαν παντού στις ομάδες. Κατόπιν, κάτω από την υποσχεθείσα προστασία των τούρκων χωροφυλάκων, μεταφέρθηκαν  στις εσωτερικές περιοχές [της Ανατολίας]» .

Η  μαρτυρία του Μοργκεντάου αναφορικά με το θέμα της πρόθεσης της γενοκτονίας,  συνεχίζεται ως εξής: « Όταν οι τουρκικές αρχές έδωσαν διαταγή να εφαρμοστεί το μέτρο των εκτοπίσεων δεν έκαναν τίποτε άλλο από το να απαγγείλουν την καταδίκη σε θάνατο ενός ολόκληρου λαού. Οι Τούρκοι ιθύνοντες είχαν πλήρη συνείδηση αυτού του γεγονότος και δεν προσπαθούσαν καθόλου να το αποκρύψουν στις συνομιλίες τους μαζί μου.»

Οι αμερικανικές πηγές και γενικότερα η έρευνα που έγινε και γίνεται στις ΗΠΑ  αποτελούν σημαντικότατα τεκμήρια και εφόδια για την έρευνα της Γενοκτονίας. Είναι τα μέσα με τα οποία πολλοί Αμερικανοί πολιτικοί, ερευνητές και  συγγραφείς αποδεικνύουν το μαζικό έγκλημα εναντίον των Ελλήνων. Είναι οι σύμμαχοί μας στην προσπάθεια για  διεθνοποίηση και αναγνώριση.

 

20-4-2010

Mνήμη, ταυτότητα και ιδεολογία στον ποντιακό ελληνισμό

 

Οι σταλινικές διώξεις και οι προσπάθειες «τακτοποίησης» της ιστορικής μνήμης

 

Του Βλάση Αγτζίδη *

 

«…Με την έξοδό μας το 1922, ένα μεγάλο κομμάτι των Ελλήνων του Πόντου κατέφυγε στην ΕΣΣΔ. Αυτό το κομμάτι είναι ο μεγάλος μας άγνωστος. Μέχρι το 1937 δημιούργησε στα παράλια της Μαύρης Θάλασσας μια Σοβιετική Ελλάδα. Σήμερα όμως ζει σκορπισμένο στην ΕΣΣΔ, έχοντας υποστεί διωγμούς και εξορίες την Σταλινική περίοδο. Καθήκον μας να απαιτήσουμε: Αποκατάσταση των Σοβιετικών δικαιωμάτων για τους Πόντιους της ΕΣΣΔ όπως ήταν μέχρι το 1937…».

Στη συνέχεια, το αίτημα για την αποκατάσταση των δικαιωμάτων του σοβιετικού ελληνισμού και την καταδίκη των σταλινικών διωγμών θα υπάρχει συνεχώς. Στο Β' Παγκόσμιο Ποντιακό Συνέδριο που έλαβε χώρα στη Θεσσαλονίκη το 1988 -με την παρουσία για πρώτη φορά και εκπροσώπων των Ελλήνων της ΕΣΣΔ, οι οποίοι ήδη είχαν αξιοποιήσει τα περιθώρια της περεστρόικα και είχαν οργανώσει τους πρώτους συλλόγους- τέθηκε το ζήτημα των σταλινικών διώξεων. Εφεξής, για την πρώτη εκείνη ριζοσπαστική ομάδα που κίνησε τη διαδικασία, πλάι στο αίτημα για την αναγνώριση της γενοκτονίας θα υπάρχει και το ζήτημα της αναγνώρισης των σταλινικών διώξεων. Το επίκεντρο θα βρίσκεται στην Καλλιθέα Αττικής και κοινωνική βάση θα έχει κυρίως νέους τόσο απ' την τρίτη γενιά των Ποντίων προσφύγων του '22, όσο και απ' τους πρόσφυγες από την πρώην Σοβιετική Ένωση. Από το 1987 καθιερώθηκαν ετήσιες εκδηλώσεις για τις σταλινικές διώξεις. Συμβολική ημερομηνία επελέγη η 13η Ιουνίου. Με αφορμή τη συμπλήρωση σαράντα χρόνων, έγιναν μεγάλες εκδηλώσεις στην Καλλιθέα Αττικής. Στις εκδηλώσεις που έγιναν τον Απρίλιο του '90 στο Ευρωκοινοβούλιο στο Στρασβούργο μοιράστηκαν κείμενα στους ευρωβουλευτές που γνωστοποιούσαν το ιστορικό εκείνο γεγονός.

Σημαντική στιγμή των προσπαθειών για πληροφόρηση των πολιτών και πρωτίστως των ελλαδιτών Ποντίων θα είναι η θεσμοθέτηση απ' το 4ο Παγκόσμιο Ποντιακό Συνέδριο μιας Ημέρας Μνήμης. Ομόφωνα έγινε αποδεκτή η «ανακήρυξη της 13ης Ιουνίου ως Ημέρας Μνήμης για τα θύματα των σταλινικών διώξεων στην πρώην Σοβιετική Ένωση, εφ' όσον τη μέρα αυτή, το 1949, πραγματοποιήθηκε η βίαιη εκτόπιση των ποντιακών πληθυσμών από τον Καύκασο στην Κεντρική Ασία».

Η στάση των στελεχών του ΚΚΕ καθ' όλη αυτή την περίοδο ήταν σε γενικές γραμμές αμυντική και απολογητική προς το σταλινισμό. Λίγες ήταν οι περιπτώσεις που αντιπαρατέθηκαν δημόσια με τους Πόντιους απ' την ΕΣΣΔ. Σε μια τέτοια συνάντηση που εξέφρασαν δημόσια την απαξιωτική τους θέση εισέπραξαν τη δημόσια κατακραυγή. Υπήρξαν καταγγελίες εργαζόμενων Ποντίων, ότι σε τομείς που έλεγχε το ΚΚΕ απολύθηκαν από τη θέση τους, εξ αιτίας των απόψεών τους για τις σταλινικές διώξεις. Συνεχής ήταν η προσπάθεια σε τοπικό επίπεδο να συκοφαντηθούν οι Πόντιοι από την ΕΣΣΔ. Σ' αυτή την κατηγορία ανήκει η αναφορά του επικεφαλής της δημοτικής παράταξης του ΚΚΕ στο Δήμο της Καλλιθέας, όταν συζητήθηκε η έκδοση ψηφίσματος για την καταπίεση που δέχονταν οι Έλληνες της Γεωργίας, και ειδικά της περιοχής της Τσάλκας, από την εθνικιστική κυβέρνηση του Σαακασβίλι. Καταψηφίζοντας την πρόταση για έκφραση αλληλεγγύης και χωρίς να υπάρχει τέτοιο θέμα συζήτησης δήλωσε ότι «οι περιβόητες εκκαθαρίσεις του Στάλιν κατά των Ελλήνων Ποντίων…» οφείλονταν στο ότι «Η Σοβιετική Ένωση και η εξουσία της υπό την αρχηγία του γραμματέα της του Στάλιν, τιμώρησε όσους μήδισαν, όσους δηλαδή πήγαν με τους Γερμανούς», προκαλώντας τη σφοδρή αντίδραση των προσφυγικής καταγωγής δημοτικών συμβούλων.

Η υιοθέτηση μιας επιθετικότερης στάσης από το ΚΚΕ θα αρχίσει κατά τη διάρκεια της περιόδου της προσυνεδριακής διαδικασίας για το 18ο Συνέδριο, με τη δημοσίευση ενός κειμένου που αιτιολογούσε τις σταλινικές διώξεις. Έντονη ήταν η προσυνεδριακή συζήτηση, στην οποία από προσφυγικής πλευράς επισημάνθηκαν οι συνέπειες σε περίπτωση αποκατάστασης του Στάλιν. Τελικά, με το 18ο Συνέδριό του, το ΚΚΕ αναίρεσε με βαρύτατους χαρακτηρισμούς όλη του την πορεία από την 6η Ολομέλεια. Σύμφωνα με τις νέες προσεγγίσεις, κατά τη σταλινική εποχή τα πάντα έβαιναν καλώς στη Σοβιετική Ένωση. Καμιά μνεία για την αυθαιρεσία της εξουσίας, για τη δικτατορία μιας προσωποκεντρικής εξουσιαστικής μηχανής, για την πολιτιστική γενοκτονία των μειονοτήτων, συμπεριλαμβανομένων και των σοβιετικών Ελλήνων. […]

Η αποκατάσταση του Στάλιν και των σταλινικών πρακτικών ξανάφερε αυτά τα ζητήματα στην πολιτική καθημερινότητα. Η διαμόρφωση ενός σκληρού ιδεολογικού πυρήνα αναφοράς για τα μέλη και τους οπαδούς του ΚΚΕ διεύρυνε τη ρήξη εντός της κοινωνίας μας. Αναπόφευκτη ήταν στη συνέχεια η ιδεολογική σύγκρουση με κοινωνικούς χώρους, όπως είναι οι Πόντιοι, οι οποίοι είχαν προ πολλού καταδικάσει τις σταλινικές διώξεις. Η ιδεολογική βάση για τη νέα αντίληψη θα συγκροτηθεί με βάση ένα βιβλίο, απ' το οποίο οι πιστοί οπαδοί θα αντλούν τα απαραίτητα εφόδια ώστε να αντιπαρατίθενται αποτελεσματικά σε όσους μιλούν για σταλινικές διώξεις.[i] Η γενικότερη γραμμή αντιμετώπισης της κριτικής που επέλεξε το ΚΚΕ είναι συνωμοσιολογικής υφής. Ο χαρακτηρισμός όλων όσων αναφέρονται στις σταλινικές πρακτικές ως αντικομμουνιστών, καθώς και η επιθετικότητα των αναφορών θα έχει ως στόχο την τρομοκράτησή τους και την εξαφάνιση κάθε σχετικής παρέμβασης. Στον ποντιακό χώρο αυτή η γραμμή εμφανίζεται με ιδιαίτερη ένταση: «Το φαινόμενο της εργολαβίας του αντισοβιετισμού και του αντικομμουνισμού έχει ιστορία 90 χρόνων… Στην Ελλάδα ο αντισοβιετισμός, ο αντικομμουνισμός και η σταλινολογία πορεύτηκαν καλά οργανωμένα από το υπερατλαντικό κέντρο του καπιταλισμού…».

Οι Πόντιοι δεν είναι το μόνο «θύμα» αυτής της νέας επιθετικής στροφής του ΚΚΕ. Ο Βελουχιώτης, μαζί με τους Πολωνούς αξιωματικούς που εκτελέστηκαν στο Κατίν, θα βρεθούν επίσης κι αυτοί στο στόχαστρο αποκάθαρσης της ιστορίας του ΚΚΕ και της Σοβιετικής Ένωσης από τους ίδιους συγγραφείς. Έστω και με τη χρήση αμφίβολων και προκατειλημμένων πηγών, ακόμα και ακροδεξιών. Η χρήση των Furr και Mukhin είναι ελάχιστης σημασίας μπροστά τη χρήση της νεοναζιστικής προπαγάνδας για την υποτιθέμενη «συμμετοχή ελληνοποντίων εθελοντών στο ναζιστικό στρατό» κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Οι εντεταλμένοι συγγραφείς, όπως ο Αν. Γκίκας, προσπαθώντας να θεμελιώσουν τα «αντεπαναστικά εγκλήματα» του σοβιετικού ελληνισμού, ώστε να δικαιολογηθούν στη συνέχεια οι βίαιες και μαζικές εκτοπίσεις του ελληνικού πληθυσμού μετά το τέλος του πολέμου στην Κεντρική Ασία, κατασκευάζουν ένα σύστημα όπου την προδοσία ακολουθεί η δίκαιη τιμωρία. Δικαιολογούν τις βίαιες εκτοπίσεις στην Κεντρική Ασία, ενώ για τις διώξεις του '37-'38 επικαλούνται την υπόθεση ότι οι αυτόνομες εθνικές περιοχές, τα εθνικά σχολεία, οι εθνικοί θεσμοί ενίσχυαν τον εθνικισμό. Αποκρύπτεται βεβαίως ότι όλοι οι θεσμοί, τα σχολεία, οι εφημερίδες οι αυτόνομες περιοχές και η «εθνική» ηγεσία των σοβιετικών Ελλήνων ήταν μέρος της σοβιετικής συγκρότησης και, όπως συνάγεται από τα έγγραφα και τα κείμενά τους, ήταν βαθύτατα διαποτισμένοι από τη γενική σταλινική «θεολογία». Στα απολογητικά κείμενα, όπως αυτό του Γκίκα, δεν θίγονται καθόλου ζητήματα, όπως της απαγόρευσης της ελληνικής γλώσσας και της καταστροφής του σοβιετικού ελληνικού πολιτισμού από το σταλινισμό.

Χαρακτηριστικό της μεθοδολογίας που ακολουθείται είναι ότι, ενώ μια ρωσόφωνη εφημερίδα της Αθήνας, η Athinski Courier, αποτελεί μία από τις βασικές πηγές, εν τούτοις άρθρα που περιέχουν πληροφορίες που απορρίπτουν το προκατασκευασμένο σχήμα δεν λαμβάνονται υπ' όψιν. Έτσι, δεν αναφέρεται η δημοσιευμένη στην Athinski Courier απάντηση του στρατηγού Pavliuk, υπευθύνου της μυστικής αστυνομίας MVS Ukraini, διαδόχου της KGB, ο οποίος σε ερώτηση του βουλευτή της Βουλής της Κριμαίας Al. Volkof, εάν υπήρχαν Έλληνες συνεργάτες των στρατευμάτων Κατοχής, απαντά στα ρωσικά και στα ουκρανικά: «Στους Καταλόγους συνεργατών των κατακτητών 1941-1944 της Αυτόνομης Δημοκρατίας της Κριμαίας δεν υπάρχει κανείς Έλληνας». Ο Γκίκας, μελετώντας το ζήτημα των μαζικών εκτοπίσεων, τις οποίες αποκαλεί «μετεγκαταστάσεις», εφευρίσκει ή κατασκευάζει Πόντιους συνεργάτες των Γερμανών. Ένας από αυτούς ήταν ο Κωσταντίνος Κρωμιάδης (Константин Григориевич Кромияди). Όμως το μόνο που είναι γνωστό για τον Κρωμιάδη, από κάπως αντικειμενικότερη πηγή, είναι ότι επρόκειτο για Κερκυραίο.

Το κείμενο, με τίτλο "'Σταλινολόγοι' και σταλινολάγνοι (μια σύγκρουση για τις σταλινικές διώξεις)" από τη μελέτη "Mνήμη, ταυτότητα και ιδεολογία στον ποντιακό ελληνισμό", συμπεριλαμβάνεται στο υπό έκδοση βιβλίο: Γιώργος Κόκκινος – Βλάσης Αγτζίδης – Έλλη Λεμονίδου, Η μνήμη και το τραύμα. Ενδεικτικές όψεις των συμβολικών πολέμων για την Ιστορία και τη Μνήμη σε όλο τον κόσμο, εκδόσεις Ταξιδευτής.

 

* Ο Βλάσης Αγτζίδης είναι ιστορικός

 

 

ΠΗΓΗ: Η ΑΥΓΗ, Ημερομηνία δημοσίευσης: 06/06/2010, http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=547302

 

---

[i] Αναστάσης Γκίκας, Οι Έλληνες στη διαδικασία οικοδόμησης του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ, εκδ. Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα, 2007. Στο βιβλίο αυτό κάθε παρουσίαση της ιστορίας των Ελλήνων της ΕΣΔ που εμπεριέχει αναφορά στο σταλινισμό και στις διώξεις που πραγματοποίησε, βρίσκεται απλώς και μόνο στο πλαίσιο της «αντικομμουνιστικής προπαγάνδας».