Ο Πινοσέτ ζει και βασιλεύει (και την Ευρώπη κυριεύει)
Του Περικλή Κοροβέση
Αν κάποιος κατάλαβε καλά το «Κεφάλαιο» του Καρλ Μαρξ, αυτοί δεν είναι οι κομμουνιστές, αλλά οι καπιταλιστές. Η μελέτη του Μαρξ για τη λειτουργία του κεφαλαίου θα μπορούσε να είχε εκπονηθεί και σήμερα από οικονομολόγους της Παγκόσμιας Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και να αποτελεί έναν χρήσιμο και απαραίτητο οδηγό για τους κεφαλαιούχους και τους διαχειριστές του κεφαλαίου.
Αυτό που θα άλλαζε θα ήταν η οπτική γωνία. Ο Μαρξ έγραψε το «Κεφάλαιο» για να μάθουμε τη λειτουργία του και να το ανατρέψουμε μαζί με όλους τους μηχανισμούς εκμετάλλευσης που συνεπάγεται η λειτουργία του. Αν υπήρχε, από την πλευρά των καπιταλιστών, ένα άλλο «Κεφάλαιο», θα ήταν από τη σκοπιά της αναπαραγωγής του και της διαιώνισής του. Αλλά ο μηχανισμός του κεφαλαίου θα ήταν ο ίδιος.
Οι καπιταλιστές δεν αισθάνθηκαν ποτέ την ανάγκη να γράψουν το δικό τους μανιφέστο, γιατί απλούστατα θεωρούν πως η λειτουργία του κεφαλαίου είναι ένας νόμος της φύσης και κανείς δεν μπορεί να τον αλλάξει. Είναι η μόνη αντικειμενική πραγματικότητα που έχει δικαιωθεί ιστορικά και που έχει τη δυνατότητα να ξεπερνάει όλες τις κρίσεις.
Εχει την ικανότητα να «καπιταλιστικοποιεί», σχεδόν όλες τις ανατροπές του και στη διάρκεια του χρόνου να κερδίζει. Είναι αυτό που έγινε στην πρώην ΕΣΣΔ και την Κίνα, στο Βιετνάμ και την Καμπότζη, για να μιλήσουμε μόνο για κείνες τις χώρες στις οποίες οι κομμουνιστές πήραν την εξουσία με τη δύναμη των όπλων. Ο,τι κατάλαβαν από τον Μαρξ ήταν: «Να διώξουμε τους παλιούς καπιταλιστές και να γίνουμε εμείς οι ίδιοι». Και δεν αποκλείεται η Κίνα να προσφέρει το αυριανό πολιτικό μοντέλο του καπιταλισμού. Δικτατορία του Κόμματος και ασύδοτη αγορά. Και αυτό είναι σχετικά εύκολο να γίνει. Αρκεί ο δικομματισμός να γίνει μονοκομματισμός, κάτι που ήδη γίνεται με κυβερνήσεις συνεργασίας (Γερμανία, Ηνωμένο Βασίλειο).
Η κομμουνιστική Αριστερά, μαζί με όλες τις μεταλλάξεις της, δεν κατάλαβε πως οι καπιταλιστές έχουν τη δυνατότητα να κάνουν επανάσταση και να την κερδίζουν παγκοσμίως, αφήνοντας την Αριστερά ή να χαζεύει ή να συμμετέχει εθελοντικά σε αυτήν την επανάσταση, με αντάλλαγμα κάποιες κυβερνητικές θέσεις. (Που την οδήγησαν στην αυτοαναίρεσή της και στην πλήρη απαξίωσή της.) Η ακραία οικονομική σχολή του Σικάγου με γκουρού τον Φρίντμαν, πήρε το μάθημά της από τον Μαρξ. Η βάση της κοινωνίας είναι η οικονομία. Και εκεί είναι η πραγματική δύναμη. Το εποικοδόμημα, κράτος, κόμματα, συνδικάτα και άλλοι θεσμοί της κοινωνίας, γίνονται αρχαϊκοί θεσμοί που εμποδίζουν το κέρδος του μεγάλου κεφαλαίου, όπως και οι κατακτήσεις των εργαζομένων, που επιβαρύνουν το κόστος του τελικού προϊόντος.
Άρα πρέπει να εξαφανιστούν όλα αυτά, ή να περιοριστούν στο ελάχιστο. Θα βρισκόταν όμως μια δημοκρατική χώρα της Δύσης να έδινε «όλη την εξουσία στο κεφάλαιο;». Τότε όχι. Αλλά μια δικτατορία θα μπορούσε. Και βρέθηκε ο Πινοσέτ, που καθιέρωσε το ίδιο οικονομικό μοντέλο με αυτό της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Η διεθνοποίηση αυτής της καπιταλιστικής επανάστασης έγινε από τους Θάτσερ και Ρίγκαν, βρήκε γρήγορα συμμάχους στη Σοσιαλδημοκρατία και στην κυβερνητική Αριστερά. Αυτό έγινε αναίμακτα και με τη συμμετοχή του λαϊκού παράγοντα που ψήφιζε αυτές τις κυβερνήσες. Πόσοι από αυτούς που κατεβαίνουν σήμερα στα συλλαλητήρια και διαμαρτύρονται οργισμένοι δεν είχαν ψηφίσει στις εκλογές Ν.Δ. ή ΠΑΣΟΚ; Το μέγεθος των συλλαλητηρίων ξεπερνάει κατά πολύ τις δυνάμεις όλης της Αριστεράς. Αρα αυτοί οι άνθρωποι ψήφισαν τη φτώχεια τους και την ανεργία τους.
Τα συλλαλητήρια αυτά έπρεπε να είχαν γίνει με την πρώτη ιδιωτικοποίηση. Αλλά το κίνημα ήταν δυναμιτισμένο από μέσα. Η Αριστερά, απούσα και διασπασμένη, ανίκανη να δημιουργήσει ένα μαζικό μέτωπο αντίστασης, στην ουσία προσέφερε μια συμμαχία στο πιο αρπακτικό κεφάλαιο. Τα συνδικάτα είναι κρατικοκυβερνητικοί μηχανισμοί, που εκτονώνουν τη λαϊκή οργή με συλλαλητήρια στον βρόντο, χωρίς σχέδιο, χωρίς τακτική, χωρίς μέθοδο.
Δίνονται μάχες έτσι που δεν αποφέρουν τίποτα. Μόνο θλίψη και απογοήτευση. Και σε αυτές τις ζοφερές καταστάσεις η διαμαρτυρία και η οργή μπορεί να βρουν έκφραση μέσα από ακραία κινήματα, με βασικό συλλέκτη τη φασίζουσα ακροδεξιά.
ΠΗΓΗ: ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 22-5-2010, http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=22/05/2010&id=165113
