Θλιμμένα φεγγάρια
Του Γιάννη Ποταμιάνου*
Θλιμμένα φεγγάρια απόψε
τα μάτια σου
πάνω απ’ τις κορφές των δέντρων
με κοιτάζουν καταμεσής στη νύχτα
Η πνοή μου θροΐζει στα φυλλώματα
των πεύκων
Αν αισθανθείς το χάδι μου θυμήσου
πως σηκώσαμε μαζί
παλίρροια στο πέλαγος
Θυμήσου τα γυμνά πόδια μας
στην άμμο
να ιχνογραφούν ακαταμάχητους πόθους
Θυμήσου τα κάστρα μας
Την ανάσα μας θυμήσου
να σηκώνει του πελάγους
τα αειτάξιδα κύματα
ως την κορφή των αγέρωχων βράχων
Τα μάτια μου θυμήσου
να κοιτάζουν τ’ άστρα
Τ’ άστρα θυμήσου μες τη χούφτα μου
να στα προσφέρω
και το αίμα μου στο λυκαυγές θυμήσου
Τα ματωμένα σύννεφα
στ’ ατλάζι τ’ ουρανού
και τα ονειροτάξιδα θυμήσου
Ίσως ο έρωτας, ίσως το φεγγάρι
είναι που φωτίζουν απόψε
τις λέξεις μου θλιμμένα
Στο ημίφως όμως
όπου τρεμοσβήνουν οι σκιές
εκεί ακριβώς γλυκαίνει η μνήμη και
κυλάει στις φλέβες μου σαν ήσυχο ρυάκι
Θλιμμένα φεγγάρια απόψε
τα μάτια σου
με κοιτάζουν καταμεσής στη νύχτα
και το πολύρροιβδο κύμα έρχεται
καλπάζοντας
με υψωνένη την άσπρη χαίτη του
να σκάει στο ακρογιάλι της ανάμνησης
Θλιμμένα φεγγάρια απόψε τα μάτια σου
κι η θλίψη τους τραγούδι
να ταξιδεύει στο πέλαγος
16 Ιουλίου 2014, Γιάννης Ποταμιάνος
