Επισημάνσεις επί τη εικοσαετία που παρήλθε από την αρχή της ειρηνικής πτώσης της Σοβιετίας (1989) (Β' Μέρος)
Του φιλαλήθη/philalethe00
…….. (Συνέχεια του Α΄Μέρους από 8/8/20009)
5) Ο Β. Ι. Ουλιάνωφ (γνωστός ως Λένιν), κυριώτερος ίσως μπολσεβίκος(μέλος της πλειοψηφίας), υπήρξε μία ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα προσωπικότητα από πολλές απόψεις. Ο Νικολάι Μπερντιάγεφ τον συσχετίζει ιδιαίτερα με τον αντιδραστικό διοικητικό εκκλησιαστικό επίτροπο Πομπιεντόνοτσεφ. Μη-πιστεύων στον άνθρωπο καθεαυτόν, αντιδημοκράτης,προσηνής εως γλυκός στην προσωπική ζωή. Ίσως μερικοί θα εκπλαγούν από τον χαρακτηρισμό αντιδημοκράτης. Ο Λένιν από προσωπική διάπλαση δεν πίστευε στην ανθρωπότητα. Αυτό θα τον καθιστούσε ένα ναρόντνικο (ναρόντ=λαός), ένα άνθρωπο του ιδιαίτερου εκείνου ρωσικού λαϊκισμού, που πίστευε στον Λαό, ταυτολογικά, εξ ορισμού δηλαδή. Ο Μπακούνιν, συγκεκριμένα, αποκαλούσε τον ρωσσικό λαό "λαό της επανάστασης" και θεωρούσε, ότι το φως θα ερχόταν από την Ανατολή, ώστε να γκρεμίση τα δυτικά καπιταλιστικά σκοτάδια. Όμως, ο Λένιν, ακολουθώντας τον μαρξισμό εδώ, δεν πίστευε στις "αστικοδημοκρατικές αυταπάτες", στις εκλογές.
6) Η Ορθοδοξία έπαιζε ένα μεγάλο ρόλο στις ζωές ή και στις ηθικές αξίες πολλών Ρώσσων επαναστατών ή προοδευτικών και ριζοσπαστών κοινωνικά θεωρητικών ή ανθρώπων της τέχνης. Πολλοί αγάπησαν πράγματι τον "Χριστό των φτωχών και καταπιεσμένων". Μέσα σε αυτούς ήταν όχι μόνο μορφές όπως ο Γκόγκολ, που έχει συντάξη και βιβλίο σχολίων στην Θ. Λειτουργία, ή ο ποιητής Α. Μπλοκ, αλλά ακόμη και ο Γελιάμπωφ, που υπήρξε παρ' ολίγον τυραννοκτόνος κατά την γνωστή εκείνη απόπειρα κατά του Τσάρου (Αλέξανδρου Β') στο τελευταίο τέταρτο του 19ου αι.. Ο τελευταίος, μάλιστα, χαρακτηριστικά, εκτελέστηκε ένεκα τούτου εναγκαλιζόμενος τον Σταυρό…
Παραταύτα, ο Λένιν δεν έδειχνε να προβληματίζεται ιδιαίτερα για όλα αυτά. Βλέπει πολλάκις τα πράγματα με ένα δηκτικό και ωφελιμιστικό τρόπο, όπως και βάσει της "επαναστατικής θεωρίας" και μόνο. Προβαίνει ακόμη και σε δηλώσεις, ότι προτιμά τους παπάδες που… "τρέχουν πίσω από τους ποδόγυρους των κοριτσόπουλων", παρά εκείνους που έχουν και αγωνίζονται για δημοκρατικές ιδέες(όπως πάρα πολλοί στα μέσα του 19ου αι.) κτλ., διότι τους πρώτους μπορεί να τους διώξη και εξουδετερώση κτλ., πράγμα που δεν μπορεί βέβαια να γίνη, εύκολα, για τους δεύτερους. Ακόμη, επιθυμούσε να επανεκδοθή η αθεϊστική φιλολογία του 18ου αι.. Παραταύτα, θεωρούσε, ότι η επίθεση κατά της "θρησκείας" δεν μπορούσε να γίνη με τα μέσα της επιστήμης, κάτι που θεωρούσε γνώρισμα της ριζοσπαστικής μπουρζουαζίας (=αστών) και δεν ήθελε να προσβάλλεται το "θρησκευτικό συναίσθημα του λαού" (!).
7) Αυτά όλα μας δίνουν εν σπέρματι και την εξέλιξη της ΕΣΣΔ. Ο Λένιν, παρ' ό,τι φαινόταν στενοχωρημένος για τα φοβερά εγκλήματα της Τσεκά, πρόδρομης οργάνωσης της KGB, πράγματι βρέθηκε ως "ανώτατος άρχοντας" ενός διαμορφωνόμενου Κράτους που προέβαινε ακόμη και, κατά το δοκούν, στην λογοκρισία των αντίθετων απόψεων, πράγμα που έκανε και την (καλή) Ρ. Λούξεμπουργκ να εξαναστή κατά αυτών. Αυτό, βέβαια, είναι χαρακτηριστικό αρκετών τέτοιων τάσεων, ακόμη και Χριστιανικής προέλευσης, όπως αυτής του Καμπέ, που δεν είχε χώρο για άλλη εφημερίδα πέραν της κυβερνητικής. Είναι χαρακτηριστική η φοβερή αυτή τάση προς την εξαφάνιση ανθρώπων ακόμη και πολύ σημαντικών για το καθεστώς και τον Λαό, επειδή σε κάποια φάση θεωρήθηκαν "αντιμαρξιστές" και, άρα, "εχθροί του λαού". Εν ονόματι της "θρησκείας του ανθρώπινου άρτου", όπως θα έλεγε και ο Μπερντιάγεφ.
8) Πολύ μεγάλη σημασία για την κατανόηση του καθεστώτος αυτού έχουν οι συγκλονιστικά προφητικοί "Δαιμονισμένοι" του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκυ. Ο Ντ., αν και δεν γνώρισε τον μαρξισμό ή τον λενινισμό-μπολσεβικισμό αλλά προγενέστερα ρεύματα, έβλεπε ακριβώς τους επαναστάτες του είδους αυτού ως "δαιμονισμένους" και έβλεπε το πού θα κατέληγε η Ρωσσία οσονούπω. Ο ίδιος ήταν Ορθόδοξος εις τέλος(θα προτιμούσε τον Χριστό από την αλήθεια, όπως έχει γραφεί) και, κοινωνικά, Χριστιανός Σοσιαλιστής, και το περιγράφει αυτό στο τελευταίο του κείμενο που πράγματι κατέστη αιφνιδίως posthumous, δηλαδή δημοσιευμένο μετά θάνατον. Πρόκειται για μία Χριστοκρατική παγκόσμια "Ουτοπία", αν μπορούμε να το πούμε έτσι.
Πράγματι, όμως, στον Μύθο του Μεγάλου Ιεροεξεταστή περιγράφει πιο πολύ, ίσως, τον Σοσιαλισμό -του υλιστικού είδους- παρά τον Καθολικισμό, όπως παρατηρείται στερεοτυπικά. Η θρησκεία αυτή του ανθρώπινου, αντί του επουράνιου, άρτου δεν άφηνε κανένα παράθυρο για οποιαδήποτε ελευθερία, επιθυμούσε να εξορθολογίση και αποϊερώσει τα πάντα, όπως έκαμνε ο καπιταλισμός κατά τον Μαρξ. Για αυτό, όπως λέει και ο Ραφαηλίδης, ο Στάλιν δεν έκανε ποτέ διάλογο με "σοβαρούς θεολόγους", όπως ήταν ο "υπέροχος ρεβιζιονιστής"(κατά τον ίδιο) Ν. Berdyaev, αλλά τους … έδιωξε με ευγενικό τρόπο, πρώτα από την καθηγητική θέση και μετά από την χώρα, ακριβώς το 1922…
