ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΚΡΑΤΙΚΩΝ ΧΡΕΩΝ

ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΚΡΑΤΙΚΩΝ ΧΡΕΩΝ:

Το χαμηλό συνολικό χρέος της Ελλάδας, η διαχείριση του, η δύσκολη θέση της Γερμανίας, η Ελληνική πραγματικότητα και ο θεμιτός περιορισμός των οφειλών μας

 

Του Βασίλη Βιλάρδου*

 

 

 

Μία από τις σημαντικότερες πρόσφατες ειδήσεις ήταν αναμφίβολα η «δήλωση» της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών (BIS) σχετικά με το ότι, η Ελλάδα έχει ένα από τα μικρότερα συνολικά χρέη (δημόσιο και ιδιωτικό), συγκριτικά με την πλειοψηφία των «δυτικών» χωρών – κάτι που έχουμε αναφέρει πολλές φορές στο παρελθόν (άρθρα μας: Ο τυφλός γίγαντας, Οι μνηστήρες της Ευρώπης κλπ). Εκτός αυτού η ίδια τράπεζα συμπλήρωσε ότι, η κρίση δανεισμού της Ελλάδας, είναι απόλυτα «διαχειρίσιμη» – ακριβώς λόγω των χαμηλών συνολικών χρεών της (Πίνακας Ι).

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Συνολικό χρέος 2008 επιλεγμένων κρατών, σε σχέση (%) με το ΑΕΠ

 

Χώρα

Συν.Χρέος

Τράπεζες

Επιχειρήσεις

Νοικοκυριά

Δημόσιο

 

 

 

 

 

 

Βρετανία

469

202

114

101

52

Ιαπωνία

459

108

96

67

188

Ισπανία

342

75

136

85

47

Ν. Κορέα

331

108

115

80

37

Ελβετία

313

84

75

118

37

Γαλλία

308

81

110

44

73

Ιταλία

298

77

81

40

101

Η.Π.Α.

290

56

78

96

60

Γερμανία

274

76

66

62

69

Καναδάς

245

47

54

84

60

Ελλάδα*

230

 

 

 

108

* 2007

Πηγή: McKinsey Global Institute   

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Σημείωση 1: Τα μεγέθη έχουν διαφοροποιηθεί το 2009, όπως έχουμε αναφέρει σε πίνακες προηγουμένων άρθρων μας

Σημείωση 2: Το ιδιωτικό χρέος είναι το σύνολο του χρέους των τραπεζών, των επιχειρήσεων και των νοικοκυριών, εκτός του δημοσίου.

 

Εν τούτοις, η συγκεκριμένη είδηση δεν προβλήθηκε – παρά την τεράστια σημασία της, με βάση την οποία εντελώς αδικαιολόγητα οδηγηθήκαμε στην «κατοχή» του ΔΝΤ. Αντίθετα, τα ΜΜΕ εστίασαν την προσοχή τους σε μία άλλη τοποθέτηση της κεντρικής τράπεζας των κεντρικών τραπεζών, η οποία ισχυρίσθηκε ότι, για την άνοδο των επιτοκίων (spreads) των δημοσίων ομολόγων των χωρών της ΕΕ, ευθύνονται από κοινού η Γερμανία και η Γαλλία – επειδή προκλήθηκε από την «επιμονή» τους να συμμετέχουν οι «αγορές», σε ενδεχόμενη «μερική» διαγραφή απαιτήσεων (haircut) από κάποιες υπερχρεωμένες χώρες (κατά την άποψη μας μία εντελώς άδικη κατηγορία, αφού τα επιτόκια έχουν ακολουθήσει από πολύ καιρό πριν ανοδική πορεία).   

Φυσικά, από την πλευρά της BIS, είναι εύλογη η «ενοχοποίηση» κάποιων κρατών, για την αύξηση των επιτοκίων των κρατικών ομολόγων (σε επίπεδα που ξεπερνούν εγκληματικά το ρυθμό ανάπτυξης). Όμως, γιατί αλήθεια «συστοιχίζονται» τα ΜΜΕ με τη θέση της, παρά την εύλογη «απαίτηση» των Γερμανών και των Γάλλων, να συμμετέχουν οι δανειστές σε μία ενδεχόμενη διαγραφή χρεών;

Τόσο οι Γάλλοι, όσο και (ιδιαίτερα) οι Γερμανοί, λειτουργούν με υπερβολική ιδιοτέλεια, αναπτυσσόμενοι εις βάρος των Ευρωπαίων-εταίρων τους. Εν τούτοις όμως, δεν είναι λογικό να «καταδικάζονται» εκ των προτέρων όλες οι ενέργειες τους, χωρίς προηγουμένως να αναλύονται διεξοδικά. Σε μία τέτοια περίπτωση, όταν δηλαδή δεν κρίνονται αντικειμενικά, αλλά με προκατάληψη, απλά ενισχύεται ο εμφύλιο πόλεμος, στον οποίο αναμφίβολα στοχεύουν οι εχθροί της Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης.          

Εκτός αυτού, γιατί αλήθεια «υποβαθμίζονται» τα πλεονεκτήματα της χώρας μας, σε σχέση με τους λοιπούς «εταίρους» της, οι οποίοι είναι πολύ περισσότερο χρεωμένοι; Μήπως επειδή εξυπηρετούνται κάποιοι άλλοι σκοποί, οι οποίοι ταιριάζουν, ταυτίζονται καλύτερα, με τους αντίστοιχους των επιδόξων κατακτητών της, όπως αυτοί εκπροσωπούνται από τους συνδίκους του διαβόλου; Ή μήπως απλά προγραμματίζεται η έξοδος της από την Ευρωζώνη η οποία, συνοδευόμενη με μία μεγάλη υποτίμηση του νέου νομίσματος της (30-50%), θα εκτίνασσε σε δυσθεώρητα επίπεδα τόσο το δημόσιο, όσο και το ιδιωτικό χρέος της;

 

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

 

Η σκιώδης διακυβέρνηση μας προφανώς γνωρίζει την «καθαρή θέση» της χώρας μας, όπως εύκολα συμπεραίνεται από τη βιασύνη της να «εκκαθαρίσει» τις ΔΕΚΟ από οφειλές και δαπάνες (ύψος αμοιβών και αριθμός των εργαζομένων, διαγραφή των χρεών τους προς το Ελληνικό Δημόσιο κλπ) – πριν ακόμη «δρομολογήσει» τη λεηλασία τους, δια μέσου της εξαγοράς τους από τις πολυεθνικές-εντολοδόχους της (κατ’ ευφημισμό, ονομάζονται «αποκρατικοποιήσεις»).

 

Μήπως λοιπόν για τον ίδιο αυτό λόγο αυξάνει παραδόξως και τις τιμές πώλησης των κοινωφελών, κερδοφόρων εταιρειών του δημοσίου, οι οποίες λειτουργούν με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, ενώ είναι εισηγμένες στο χρηματιστήριο; (όπως για παράδειγμα της ΔΕΗ;). Όλοι φυσικά συμφωνούμε με τον περιορισμό της σπατάλης στις ΔΕΚΟ, ακόμη και με την αύξηση της κερδοφορίας τους – αρκεί όμως τα «έσοδα» τους να μην καταλήξουν στα ταμεία των πολυεθνικών, των τοκογλύφων και των συνδίκων τους.  

Συνεχίζοντας, η Ελλάδα είναι μία από τις ελάχιστες «δυτικές» χώρες, οι οποίες διαθέτουν ακόμη μεγάλη δημόσια περιουσία (περί τα 300 δις €), ανεκμετάλλευτο, ενδεχομένως πλούσιο υπέδαφος, ελάχιστο συνολικό χρέος (252% του ΑΕΠ, όταν στη Μ. Βρετανία ξεπερνάει σήμερα το 500%), καθώς επίσης πολύ κερδοφόρες κοινωφελείς εταιρείες, στην ιδιοκτησία του κράτους (ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ, ΔΕΗ κλπ). Επίσης, σημαντικούς τομείς στην Οικονομία της (τουρισμός, ναυτιλία, ποιοτικά γεωργικά προϊόντα), οι οποίοι δεν έχουν ουσιαστικά το φόβο του μισθολογικού ανταγωνισμού, εκ μέρους των αναπτυσσομένων χωρών (Κίνα, Ινδία, Ρωσία κλπ) – όπως συμβαίνει με τις γερμανικές και άλλες βιομηχανίες. 

Επομένως είναι σε θέση, όπως πολύ σωστά αναφέρει η BIS στην τριμηνιαία της έκθεση (13.12.10), να διαχειρισθεί το δημόσιο χρέος και τα ελλείμματα του προϋπολογισμού της αρκεί βέβαια να στηριχθεί στην ανάπτυξη, η οποία αποτελεί το μοναδικό δρόμο μείωσης των δημοσίων χρεών, με την ταυτόχρονη αύξηση των ιδιωτικών (το κράτος έχει μεγαλύτερα φορολογικά έσοδα, λόγω αύξησης του ΑΕΠ, ενώ οι επιχειρήσεις επενδύουν δανειζόμενες, λόγω των ευοίωνων προοπτικών κερδοφορίας τους). Γιατί λοιπόν επιλέγεται από την κυβέρνηση μας ο εντελώς αντίθετος δρόμος – ο οποίος οδηγεί, μέσα από μία ύφεση άνευ προηγουμένου, στην ολοκληρωτική καταστροφή της χώρας μας;

Περαιτέρω, τι εμποδίζει αλήθεια την Ελλάδα να αγωνισθεί για τη διαγραφή μέρους των χρεών της (30-40%) όταν, αφενός μεν οι νέοι κάτοχοι των ομολόγων της τα έχουν αποκτήσει ήδη με έκπτωση (discount), ύψους έως και 30%, αφετέρου δε προέρχονται από τα τοκογλυφικά επιτόκια των προστατευομένων της BIS – καθώς επίσης από την εκτεταμένη διαφθορά, η οποία «συμβαδίζει» με την υπερβολική κερδοφορία (κερδοσκοπία) των πολυεθνικών θηρίων (Siemens κλπ); Πόσο μάλλον αφού «συνηγορούν», υπέρ της συμμετοχής των δανειστών σε ενδεχόμενες διαγραφές χρεών, οι ηγετικές δυνάμεις της ΕΕ,  η Γερμανία και η Γαλλία, ενώ τυχόν χρεοκοπία της χώρας μας θα «πυροδοτούσε» μία ασφαλιστική βόμβα μεγατόνων;

Τέλος, ο Πίνακας ΙΙ καταγράφει τις απαιτήσεις των γερμανικών τραπεζών οι οποίες, υποστηριζόμενες από το «Βατικανό του Κεφαλαίου», όπως αποκαλείται συχνά η  BIS, προσπαθούν να αποφύγουν τη συμμετοχή τους στα ρίσκα που οι ίδιες ανέλαβαν, έναντι υψηλών (τοκογλυφικών) προοπτικών κερδοφορίας.

 

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ: Εξωτερικές απαιτήσεις (δάνεια) των γερμανικών τραπεζών σε δις €, με ημερομηνία καταγραφής τέλη Αυγούστου 2010

 

Χώρες

Συνολικά

Τράπεζες

Επιχειρήσεις

Δημόσιο

 

 

 

 

 

Μ. Βρετανία

379.579

145.194

228.513

5.872

Γαλλία

167.092

92.403

61.209

13.480

Ισπανία

146.755

62.963

63.439

20.353

Ιταλία

133.296

48.138

45.664

39.494

Λουξεμβούργο

124.503

38.035

84.143

2.325

Ολλανδία

123.527

38.147

79.918

5.462

Ιρλανδία

114.707

43.025

69.318

2.364

Αυστρία

69.098

46.738

9.271

13.089

Πολωνία

44.094

7.512

24.688

11.894

Πορτογαλία

28.685

13.130

9.862

5.693

Ελλάδα

27.990

2.451

7.614

17.925

 

 

 

 

 

Ευρώπη

1.524.366

 

 

 

Λοιπός κόσμος

928.625

 

 

 

Γενικό σύνολο

2.452.991

 

 

 

Πηγή: Bundesbank

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

 

Όπως διαπιστώνουμε από τον Πίνακα ΙΙ, τα συνολικά δάνεια των γερμανικών τραπεζών είναι σχεδόν ανάλογα με το ΑΕΠ της χώρας τους (2.491,40 δις € το 2008) – γεγονός που τεκμηριώνει την «επικινδυνότητα» της Γερμανίας, τη δύσκολη θέση δηλαδή που θα βρεθεί (αύξηση των επιτοκίων δανεισμού της κλπ), εάν τυχόν υπάρξουν σοβαρές «συστημικές αναταράξεις». Ίσως λοιπόν για το λόγο αυτό η Γερμανία συνηγορεί υπέρ της «ελεγχόμενης» διαγραφής μέρους των απαιτήσεων των τραπεζών της, απέναντι σε κάποιες υπερχρεωμένες χώρες. Γιατί λοιπόν εμείς να μην στηρίξουμε την προσπάθεια της;

Κλείνοντας, αυτή θα είναι η βασική αιτία (εκτός από τις μεγάλες ενδοευρωπαϊκές εξαγωγές), για την οποία πιθανότατα η γερμανική κυβέρνηση θα υποστηρίξει τελικά το Ευρώ – παρά την αντίθεση μεγάλου μέρους των Πολιτών της (47%), οι οποίοι θα προτιμούσαν (από άγνοια βέβαια των οικονομικών συνθηκών της χώρας τους, αλλά και των διεθνών συσχετισμών) την επιστροφή στο Μάρκο.    

 

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

 

Ολοκληρώνοντας, με τη διαφθορά να κυμαίνεται «στατιστικά» στα επίπεδα του 8% του ΑΕΠ (άρθρο μας), τα τελευταία δέκα χρόνια «σπαταλήθηκαν» από τις Ελληνικές κυβερνήσεις περί τα 160 δις € (το 50% του σημερινού δημοσίου χρέους μας), προς όφελος τοκογλύφων και πολυεθνικών, για τη «σπατάλη» των οποίων προφανώς δεν είναι υπεύθυνοι οι Έλληνες Πολίτες – όπως δεν είναι επίσης υπεύθυνοι οι Ιρλανδοί, οι Ισπανοί, οι Αμερικανοί και οι Γερμανοί Πολίτες, για τις κερδοσκοπικές ζημίες των τραπεζών τους, τις οποίες όμως τελικά κλήθηκαν οι ίδιοι να πληρώσουν.

Μία ενδεχόμενη λοιπόν διαγραφή δημοσίων χρεών της τάξης του 30-40% δεν είναι μόνο απαραίτητη, αλλά και απολύτως «θεμιτή» – τουλάχιστον όσον αφορά το σύνολο των Ελλήνων Πολιτών, οι οποίοι δεν συμμετείχαν καθόλου στα «πάρτι της διαφθοράς», τα οποία οργάνωναν μεθοδικά οι πολυεθνικοί-διαφθορείς, με «καλεσμένους» τις κυβερνήσεις, τις τελευταίες δεκαετίες (ας μην προσθέσουμε τα πολεμικά χρέη της Γερμανίας απέναντι μας, όπως επίσης το κόστος του εξοπλισμού και της λαθρομετανάστευσης, στα οποία δεν συμμετέχει η Ευρωπαϊκή Ένωση, ως όφειλε).     

Διαφορετικά η χώρα μας κινδυνεύει, είτε από την «καταναγκαστική» μεταφορά πόρων, από τον ιδιωτικό στο δημόσιο τομέα (δια μέσου της υπερβολικής φορολόγησης-λεηλασίας, σύμφωνα με τη μέθοδο του ΔΝΤ), είτε από την ελεγχόμενη χρεοκοπία – αφού δεν είναι νομοθετικά κατοχυρωμένη, εξ όσων τουλάχιστον γνωρίζουμε, η απαγόρευση πτώχευσης του δημοσίου.

Αντίθετα, σύμφωνα με τη γερμανική νομοθεσία (παράγραφος 12 του πτωχευτικού Δικαίου), τα περιουσιακά στοιχεία ενός κράτους δεν μπορούν να ρευστοποιηθούν ή να χρησιμοποιηθούν σαν εγγύηση απέναντι στους διεθνείς δανειστές, όπως συμβαίνει με τα μηχανήματα ή με τα ακίνητα μίας ιδιωτικής επιχείρησης. Το ανώτατο νομοθετικό όργανο δε της Γερμανίας (Bundesverfassungsgericht) έχει αποφανθεί, με αμετάκλητη απόφαση του από το 1962 ότι, «Μία χώρα δεν επιτρέπεται να χρεοκοπήσει».

Επομένως, δεν είναι δυνατόν να ζητάει η ίδια η Γερμανία την καθιέρωση της ελεγχόμενης χρεοκοπίας για κάποια κράτη-μέλη της Ευρωζώνης. Πόσο μάλλον όταν κάτι τέτοιο δεν έγινε ούτε από το «Κλαμπ του Παρισιού» (υπεύθυνο για τον διακανονισμό των κρατικών χρεών – με 419 «αναδιαρθρώσεις» 88 χωρών στο «ενεργητικό» του), ούτε από το «Κλαμπ του Λονδίνου» (υπεύθυνο για τη χρεοκοπία/διακανονισμό των χρεών ιδιωτικών τραπεζών απέναντι σε κράτη), στο οποίο (Λονδίνο), όλως παραδόξως, «υπήχθη» το, μάλλον εγκληματικό και ανεύθυνα υπογεγραμμένο,  Ελληνικό μνημόνιο.   

 

Βασίλης Βιλιάρδος (copyright), Αθήνα, 16. Δεκεμβρίου 2010, viliardos@kbanalysis.com      

 

* Ο κ. Β. Βιλιάρδος είναι οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου.

 

ΠΗΓΗ: http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2246.aspx

Απάντηση

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.