Πολυτεχνείο για πάντα

του Γιάννη Ποταμιάνου

Ναι, τη νύχτα εκείνη

            μοσχοβόλησαν τα όνειρα

Οι άνθρωποι έγιναν ψηλότεροι

Καθώς καβάλησε η αποκοτιά

            τ’ αφηνιασμένο άτι

******

Χέρι με χέρι πορεύτηκε το όνειρο

                                   κι’ η ελπίδα

Ναι, έτσι γράφεται η ιστορία

            καβάλα στην απόγνωση          

Όταν χύνεται το αίμα

            απ’ τις φλέβες μας

και κοκκινίζει το πλακόστρωτο

*****

Ναι, έτσι κατακτιέται το δίκιο

Σαν φτύνεις τη χαμέρπεια

Σαν αντιστέκεσαι στις ύαινες,

που ροκανίζουν τη λεβεντιά

με τα δυνατά σαγόνια τους

*****

Ναι, έπεσαν οι μάσκες

                         εκείνη τη νύχτα

κι’ έμενε ο καθείς με γυμνό

                         το πρόσωπό του

*****

Κι’ έμεινε ο καθείς μόνος

                          μπρός στο χρέος του

Φρουρός στις Θερμοπύλες

Ναι, τότε ήταν που γράφτηκε

                          η ιστορία

*****

Μελάνι ανεξίτηλο στο κούτελο

                          του μέλλοντος

Ναι, είμαι περήφανος που πίστεψα

                           στο όνειρο

*****

Κι’ ας έμεινε όνειρο, ακόμα

Ήταν όμορφη η έφοδος στ’ αστέρια

                           το βράδυ εκείνο

Κι’ ας έκλαψε το φεγγάρι

Ας μούσκεψαν με αίμα και δάκρια

                           τα γένια μας

*****

Εμείς με τ’ όνειρο καλά κρυμμένο

                           στο αμπέχονο

δραπετεύαμε προς το μέλλον

Καθώς, με το σημάδι κατακούτελα

και τους νεκρούς μας 

                            παραμάσχαλα

ανηφορίζαμε την Ιστορία

                    7 Νοέμβρη 2010, Γιάννης Ποταμιάνος

Σημείωση:  Το χαρακτικό είναι απόσπασμα από σύνθεση του Α. Τάσσου (Αλεβίζου) για το Πολυτεχνείο.