ΚΡΙΤΗΡΙΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ

 

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

 

Έφαγα 25 χρόνια ζωής, σπουδάζοντας στην θεωρία αλλά και στην πράξη την οργάνωση της ανθρώπινης εργασίας. Σας ομολογώ ότι απελπίστηκα. Κόντρα στα όνειρα μου για συμμετοχή, για αυτονομία, για αυτοδιεύθυνση, για αυτοοργάνωση, ο Έλληνας της μεταπολιτευτικής περιόδου αρνιόταν πεισματικά να αναλάβει την ευθύνη της ενηλικίωσης του.

Αρνιόταν να πάρει την υπόθεση επάνω του. Ένοιωθα συχνά πως οι άνθρωποι γύρευαν ένα κάποιο «αφεντικό» να αποθέσουν πάνω του την ευθύνη της διοίκησης και να λουφάξουν ήσυχοι στην ασφάλεια που παρέχει η άρνηση της ριψοκινδύνευσης.

Κάθε συγκροτημένη προσπάθεια οργανωτικής απελευθέρωσης, εκχώρησης ουσιαστικών αρμοδιοτήτων, υποκίνησης στην ανάληψη πρωτοβουλιών, ήταν λες και πυροδοτούσε έναν υποσυνείδητο καταχωνιασμένο φόβο απέναντι σε οποιαδήποτε μορφή αυτοδιεύθυνσης της εργασίας. Σε έρευνα που έκανα, σχεδόν 1 στους 2  εργαζόμενους, έκριναν ως πιο σημαντικό πράγμα στη δουλειά τους, να ξέρουν πως θα υποστούν παρατήρηση-επίπληξη, όταν κάνουν λάθος. Τέτοια ευσυνειδησία ή τέτοια ανασφάλεια;

Οι Έλληνες της μεταπολιτευτικής περιόδου όχι μόνο ανέχονταν, αλλά απαιτούσαν επιπλέον παντού τη διαμεσολάβηση. Διαμεσολάβηση από το δάσκαλο για την πρόσβαση στη γνώση, διαμεσολάβηση από το βουλευτή για την άσκηση της εκχωρημένης πολιτικής τους ελευθερίας, διαμεσολάβηση από τον δικηγόρο για την άσκηση των εκχωρημένων δικαιωμάτων, διαμεσολάβηση από το αφεντικό ή την Επιθεώρηση Εργασίας για την άσκηση της εκχωρημένης κοινωνικής ελευθερίας, διαμεσολάβηση από τον παπά για την εξασφάλιση της μετά θάνατον βασιλείας των ουρανών, διαμεσολάβηση από τον μεταπράτη για την προώθηση της παραγωγής, διαμεσολάβηση από τον διαφημιστή για την επιλογή ενός προϊόντος, διαμοσελάβηση από τον κάθε Πρετεντέρη για να μάθουμε την είδηση, διαμεσολάβηση από τον κάθε ψυχαναλυτή για να ανακαλύψουμε το χαμένο εντός μας, διαμεσολάβηση από τον κάθε ευρωθρεμένο διανοούμενο για να μάθουμε την ιστορία μας. Καταλήξαμε να χρειαζόμαστε διαμεσολάβηση από την κάθε τσατσά για να βρούμε γκόμενα. Όπως ακριβώς τα ανέραστα νήπια. Και εννοώ το ανέραστος με την έννοια του ανίκανου να ριψοκινδυνεύσει στο άθλημα της σχέσης. Του ανίκανου να ωριμάσει και να αναλάβει την ευθύνη της ζωής του. Έτσι, απαράλλαχτα ίδια, το νηπιακό και εξαρτημένο κρατίδιο, προσδοκά στη διαμεσολάβηση μια των Άγγλων, μια των Γάλλων, μια των Αμερικάνων, μια της Μέρκελ και μια του Τρισέ. Τώρα στα στερνά και του Ισραήλ ή των νεοοθωμανών του Νταβούτογλου.

«Ότε ήμην νήπιος, ως νήπιος ελάλουν, ως νήπιος εφρόνουν, ως νήπιος ελογιζόμην», λέει η παράδοση μας. Απλά πράγματα

Σ’ αυτή την έρημο της μεταπολίτευσης, υπήρξαν πολλές νύχτες που με βασάνισε ετούτος προβληματισμός. Πως στο διάολο καταντήσαμε έτσι; Αν πίσω απ’ όλα αυτά, κρύβεται η δικαιολογημένη ανθρώπινη αβεβαιότητα ή βαθιά ανθρώπινη ανασφάλεια, τι τρόπους έχουμε να την αντιμετωπίσουμε;

Γιατί δεν σκύψαμε να αφουγκραστούμε τις ίδιες τις λέξεις μας; Λένε στην επιστήμη της πληροφορικής πως η πληροφορία είναι η μονάδα μέτρησης της αβεβαιότητας. Με άλλα λόγια όσο περισσότερες πληροφορίες έχεις, τόσο μεγαλύτερη βεβαιότητα εξασφαλίζεις. Εκεί αποσκοπούν όλα τα οργανωτικά μοντέλα και συστήματα. Στη μείωση της αβεβαιότητας. Άλλωστε με βάση την ετυμολογία της λέξης Information σε ολόκληρο το δυτικό κόσμο, αν θες να είσαι ασφαλής πρέπει να είσαι In form, μέσα στη φόρμα, μέσα στο τύπο. Βρες, δηλαδή, ένα καβούκι να κλειστείς και ησύχασες. Βρες ένα οργανωτικό κουτί να βάλεις το κεφάλι σου και καθάρισες. Βρες, ύστερα, έναν μεσολαβητή να διαμεσολαβεί ανάμεσα στο δικό σου κουτί και στα άλλα και κανένα πρόβλημα. Μα έρχεται αυτή η ριμάδα η ελληνική γλώσσα και δεν σ’ αφήνει να ησυχάσεις. Πληροφορία, δεν είναι In form, είναι φέρω πληρότητα. Δηλαδή αν θέλω να είμαι ασφαλής, πρέπει να είμαι ολόκληρος, ακέραιος. Και ακέραιος είμαι όταν είμαι αληθινός. Όταν η ύπαρξη μου δεν ψευτίζει. Να γιατί ο Ελύτης θα ορίσει «όταν ακούς τάξη, ανθρώπινο αίμα μυρίζει». Γιατί πάντα εδώ και αιώνες, η αποτελεσματικότητα είναι το πιο ισχυρό άλλοθι των εξουσιαστών για να περιορίσουν την ελευθερία.

Η οργάνωση, μια ελληνική οργάνωση δεν μπορεί να στοχεύει πουθενά αλλού, σε κανένα άλλο αποτέλεσμα, παρά μονάχα στην ελευθερία.  Γιατί είναι δηλωμένο και βεβαιωμένο από τον παππού μου τον Αριστοτέλη πως το να ζητάς παντού το χρήσιμο και το αναγκαίο δεν ταιριάζει σε ανθρώπους μεγαλόψυχους και ελεύθερους. Δεν διαπραγματευόμαστε την ολόκληρη ελευθερία, δεν διαπραγματευόμαστε την αδιαμεσολάβητη δημοκρατία για χάρι κανενός χρήσιμου και αναγκαίου. Στα παπάρια μας το αποτέλεσμα, αν είναι να χάσουμε και πάλι τη ψυχούλα μας, τώρα που τη βρήκαμε. Το θέμα δεν είναι απλά, αν τα όνειρα μας θα πάρουν εκδίκηση, αλλά ότι για να συμβεί αυτό, θα πρέπει επιτέλους, στα όνειρα μας να μην χωράνε μεσάζοντες!  

Εδώ νομίζω βρίσκεται το κουμπί της ειρηνικής μας επανάστασης. Ότι ετούτη η κοινωνία, σχεδόν από το πουθενά, μέσα στην οδύνη του μνημονίου, μέσα στην αποχαύνωση του καταναλωτισμού και της ευρωλιγούρας, πρέπει να βρει τη μαγκιά να επανεφεύρει το όρθιο βάδισμα. Ότε δε γέγονα ανήρ, κατήργηκα τα του νηπίου. Δημοκρατία είναι η κατάργηση του νηπίου. Δημοκρατία είναι όταν ο τόπος μας αντριεύει και αντριώνεται.

Εδώ βρίσκεται και το κουμπί του «οργανωτικού ζητήματος» της κοινωνία μας, αλλά και των φορέων που οραματίζονται τη μεγάλη ανατροπή. Ότι η «οργάνωση» μας, θα πρέπει να είναι υπηρετική όχι των στόχων μας, αλλά της αλήθειας μας. Της ελευθερίας μας. Άρα δεν μπορεί να εκπροσωπείται, να διαμεσολαβείται, να μεσιτεύται ή να αντιπροσωπεύεται. Η ελευθερία μας, η Δημοκρατία μας, η οργάνωση μας, η ύπαρξη μας ολόκληρη, τώρα που καταργούμε το νήπιο, οφείλει να  είναι μόνο άμεση και αδιαμεσολάβητη. Με αυτό το αδιαπραγματεμάτευτο κριτήριο οφείλουμε να οικοδομήσουμε το αύριο. Και για όσους ανησυχούν για την αποτελεσματικότητα, να δείτε που ο Θεός το κάνει και χαρίζει τελικά –ως αντίδωρο- στον ελεύθερο και τον μεγαλόψυχο άνθρωπο το πιο γλυκό Του αποτέλεσμα.

 

* ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΔΡΟΥΛΙΔΑΚΗΣ, Οικονομολόγος, 20.06.11

 

Σημείωση από τΜτΒ: Οι υπογραμμίσεις είναι δικές μου. Δεν αποτελούν «διαμεσολάβηση» για τους αναγνώστες, αλλά σήμανση για τα σημεία που χάρηκα στο άρθρο. Αντώνη σ’ ευχαριστώ.

Κάλεσμα για την άμεση συγκρότηση Ενιαίου Παλλαϊκού Μετώπου (Ε.Πα.Μ.)

με την επωνυμία Σεισάχθεια

 

Κάτω από το βάρος των δραματικών εξελίξεων, με την επιβίωση της ίδιας της χώρας και του λαού της να έχει τεθεί πλέον ολοφάνερα στην ημερήσια διάταξη, αλλά και με μεγάλο μέρος της εργαζόμενης κοινωνίας να κινητοποιείται μαζικά ενάντια στο καθεστώς, πρέπει να ομολογήσουμε ότι τα ψέματα τελείωσαν. Ήρθε η ώρα η αγανάκτηση των πολιτών να μετατραπεί σε πολιτική απόφαση. Ήρθε η ώρα να διεκδικήσουμε αυτά που δικαιωματικά μας ανήκουν.

Στην αδιαλλαξία και την αποκτήνωση του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος, πρέπει να αντιτάξουμε την οργανωμένη πάλη του ίδιου του λαού. Κι αυτό μπορεί να γίνει μόνο με έναν τρόπο: με την συγκρότηση ενός μετώπου της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού ικανό να κερδίσει τον αγώνα που ήδη έχει ξεκινήσει με τις μαζικές κινητοποιήσεις στην πλατεία συντάγματος και αλλού μέσα στην χώρα.

Εμείς που υπογράφουμε το παρών κάλεσμα αναλαμβάνουμε την πρωτοβουλία συγκρότησης ενός Ενιαίου Παλλαϊκού Μετώπου (Ε.ΠΑ.Μ) με την κατ’ αρχήν επωνυμία Σεισάχθεια. Στόχος του Μετώπου είναι η πολιτική οργάνωση της αποφασιστικότητας που αποδεικνύει στην πράξη σήμερα ότι έχει το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού λαού.

Βασικές άμεσες επιδιώξεις του Μετώπου είναι:

• Η ανατροπή του καθεστώτος κατοχής της χώρας από το ΔΝΤ, την ΕΕ και την ΕΚΤ.

• Η τιμωρία όλων των ενόχων και των δωσιλόγων που οδήγησαν την χώρα σ’ αυτήν την κατάσταση.

• Η μη αναγνώριση και η άρνηση της πληρωμής του χρέους εδώ και τώρα.
• Η έξοδος από το ευρώ με την υιοθέτηση εθνικού νομίσματος,

• Η εθνικοποίηση των μεγάλων τραπεζών με πρώτη την Τράπεζα της Ελλάδας και με σκοπό τον έλεγχο της οικονομίας και της κίνησης των κεφαλαίων,
• Η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας με βασικό μοχλό ένα άλλο παραγωγικό και αναγεννημένο κράτος, που θα υποστηρίζει και θα στηρίζεται στις ανάγκες των εργαζομένων και στην πρωτοβουλία των ζωντανών παραγωγικών δυνάμεων του τόπου,

• Η αλλαγή του μονομερούς προσανατολισμού της χώρας και την απαλλαγή της από τα ασφυκτικά δεσμά που της έχουν επιβληθεί.
Βασική προϋπόθεση όλων αυτών είναι η πάλη για την κατάκτηση της δημοκρατίας. Η διάσωση της χώρας και του λαού δεν μπορεί να επιτευχθεί με τον λαό στον «γύψο» ούτε με «εθνικές» ή «υπερκομματικές» κυβερνήσεις εκφασισμού της πολιτικής ζωής. Η διέξοδος από την κρίση απαιτεί περισσότερη και όχι λιγότερη δημοκρατία.

Απαιτεί τον λαό στο προσκήνιο, όχι θεατή και θύμα των εξελίξεων.
Απαιτεί μια νέα εξουσία με τον λαό στα κέντρα των αποφάσεων και όχι ένα διεφθαρμένο σύστημα κυβερνητικής απολυταρχίας, όπως είναι σήμερα.
Απαιτεί την κατάκτηση της δημοκρατίας μέσα από την αυθεντική κατοχύρωση της λαϊκής κυριαρχίας και της εθνικής ανεξαρτησίας.

Εμείς που υπογράφουμε το παρόν κάλεσμα πιστεύουμε πώς τώρα είναι η ώρα για να οικοδομηθεί ένα τέτοιο Μέτωπο του ίδιου του λαού, που θα απαντήσει αποτελεσματικά σε όλους τους αιφνιδιασμούς και τους σχεδιασμούς του επίσημου πολιτικού συστήματος και των επικυρίαρχων.

Μόνο με τη δημιουργία αυτού του μεγάλου κοινωνικοπολιτικού μετώπου ολόκληρου του λαού για τη διάσωση και την αναγέννηση της χώρας μπορούμε να ξεφύγουμε από τον καταθλιπτικό μονόδρομο της καταστροφής, της λεηλασίας και της υπερχρέωσης. Αυτό είναι σήμερα το κυρίαρχο εθνικό, πατριωτικό και συνάμα ταξικό καθήκον για τον εργάτη, τον αγρότη, τον μικρομεσαίο.
Ένα τέτοιο μέτωπο δεν μπορεί να είναι υπόθεση οργανώσεων, ή κομμάτων, αλλά αφορά το σύνολο του λαού πέρα και πάνω από κομματικές τοποθετήσεις και εντάξεις. Ούτε μπορεί να συγκροτηθεί ως άθροισμα οργανώσεων, ή ως μέσος όρος πολιτικών ιδεολογιών.

Το Μέτωπο είναι ανοιχτό σε όλους με μοναδική προϋπόθεση την συνειδητή στράτευση στους βασικούς στόχους του. Συγκροτείται στη βάση της αυτοκέφαλης οργάνωσης κατά τόπους δουλειάς και γειτονιές.

Καλούμε όλες τις πρωτοβουλίες και κινήσεις που υπάρχουν ανά την Ελλάδα να στρατευθούν στην συγκρότηση του Μετώπου. Καλούμε κάθε έντιμο αγωνιστή που κινητοποιείται στο κίνημα των πλατειών, κάθε πολίτη που ανησυχεί για την τύχη της χώρας του, κάθε εργαζόμενο που δοκιμάζεται από την κατάσταση να αγκαλιάσει και να κάνει δική του υπόθεση τη συγκρότηση του Μετώπου.

Στο πρώτο δεκαήμερο του Ιουλίου, σε ημερομηνία που θα ανακοινωθεί συγκεκριμένα τις επόμενες ημέρες, θα συγκληθεί Πανελλαδική Συνδιάσκεψη με σκοπό την επίσημη ίδρυση και την έκδοση ιδρυτικής διακήρυξης του Μετώπου.

18/6/2011

 

ΠΗΓΗ: Σάββατο, 18 Ιουνίου 2011, http://seisaxthia.blogspot.com/2011/06/blog-post_923.html

Έκκληση διανοουμένων – καλλιτεχνών ενάντια στα Μνημόνια και τα προγράμματα λιτότητας

ΔΕ ΧΡΩΣΤΑΜΕ – ΔΕΝ ΠΟΥΛΑΜΕ – ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ

 

108 Διανοούμενοι – Καλλιτέχνες

 

 

Ονειρευόμαστε μια άλλη κοινωνία, με ανθρώπους που θα είναι περήφανοι για την εργασία και τη ζωή τους. Μια άλλη κοινωνία δημοκρατίας και αλληλεγγύης, όπου το πολύτιμο αγαθό του χρόνου θα προσφέρεται σε όλους, για να απολαμβάνουν τους καρπούς του ανθρώπινου πολιτισμού. Οι άνθρωποι δεν είναι απόβλητα για να στοιβάζονται στις χωματερές της ανεργίας ούτε  μηχανές για να εξοφλούν τα χρέη των ολίγων.

Παρεμβαίνουμε δημόσια για να απαιτήσουμε να μπει τέρμα στην ιδεολογική τρομοκρατία, τα συνεχή εκβιαστικά διλήμματα που καταλήγουν να ζητούν την ανοχή, την συναίνεσή και την υποταγή μας στα νέα δεινά που ετοιμάζουν κυβέρνηση – ΕΕ – ΔΝΤ. Ενώνουμε τη φωνή μας με την μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία που συνθλίβεται από τα Μνημόνια αλλά και αγωνίζεται, γεμίζοντας τις πλατείες και λέμε: Δεν τα φάγαμε μαζί! Αυτοί τα έφαγαν, αυτοί υπέγραψαν τα παράνομα δάνεια, αυτοί θα λογοδοτήσουν.

Το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα πηγαίνει όπισθεν ολοταχώς, ψεύδεται μέσα στην αποδεδειγμένη ενδοτικότητα του. Οδηγεί τη χώρα σε προσχεδιασμένο αδιέξοδο με συνέπειες μη αναστρέψιμες και χωρίς νομιμοποίηση εκποιεί τον δημόσιο πλούτο και τον πολιτισμό.  

Ο κόσμος όμως δεν αντέχει άλλο και έχει αποφασίσει να αψηφήσει νουθεσίες και οδηγίες που τον αιχμαλωτίζουν σε άκαρπη αναμονή.

Ξέρει ότι ο δικομματισμός ξόφλησε και ζητάει έλεγχο του χρέους. 

Η χώρα δεν είναι τα ντουβάρια, οι δρόμοι και η ξεραμένη γη, είναι οι άνθρωποι που εγκαταλείπονται, οι νέοι που ρίχνονται στην απελπισία της ανεργίας, η δημόσια υγεία και η δημόσια παιδεία που καταργούνται.

Ο κόσμος αρνείται να υποθηκεύσει το μέλλον του σε όποιον το ορέγεται. Απαιτεί έξοδο από το Μνημόνιο.

Στην Ελλάδα και αλλού αναδύεται ένα κοινωνικό μέτωπο αντίστασης, που θα διαμορφώσει ένα νέο πολιτικό ήθος, δημοκρατικό, αυτοκριτικό, ευέλικτο.

Οι εξεγέρσεις και οι μαζικές κινητοποιήσεις που συγκλονίζουν τον κόσμο, από την πλατεία Ταχρίρ μέχρι την Πουέρτα δελ Σολ, δείχνουν ότι κάτι νέο γεννιέται. Μια ευρωπαϊκή και παγκόσμια συμμαχία των λαών, ένας βαθύς κοινωνικός ριζοσπαστισμός, που μπορεί να ανατρέψει το νεοφιλελεύθερο εφιάλτη και την ισοπέδωση της ζωής μας, γίνεται για πρώτη φορά ορατός.

Μπορούμε να κερδίσουμε τον πόλεμο που μας έχουν κηρύξει με τις «ανθρωπιστικές» επεμβάσεις τους και την απάνθρωπη ειρήνη τους.

Ως μέρος του μετώπου αντίστασης, ρήξης και ελπίδας που γεννιέται στους δημόσιους χώρους, τις πλατείες, τους δρόμους και τους τόπους δουλειάς μέσα στη φρίκη ενός καπιταλισμού που σαπίζει τρώγοντας ανθρώπους, δηλώνουμε το παρόν μας σε όλες τις κινητοποιήσεις, τις απεργίες, τις συνελεύσεις και τονίζουμε:

 

ΔΕ ΧΡΩΣΤΑΜΕ – ΔΕΝ ΠΟΥΛΑΜΕ – ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ

Υπογραφές

 

1.      Αθανασάκης Νίκος, μουσικός

2.      Ανδρεάδης Γιάγκος, πανεπιστημιακός

3.      Αντωνίου Περικλής, φωτογράφος

4.      Αρβανίτης Δημήτρης, σκηνοθέτης

5.      Ασημακόπουλος Γιάννης, εικαστικός

6.      Αστρινάκη Ράνια, πανεπιστημιακός

7.      Βαλαβάνη Νάντια, συγγραφέας  

8.      Βάος Αντώνης, ιστορικός

9.      Βασιλακάκης Βασίλης, εικαστικός 

10.    Βατικιώτης Λεωνίδας, πανεπιστημιακός

11.    Βενετόπουλος Μπάμπης, εικαστικός

12.    Βέττα Καλλιόπη, τραγουδίστρια

13.    Βλαντή Μαρία, εικαστικός

14.    Βούλγαρης Παντελής, σκηνοθέτης

15.    Γέρου Κάτια, ηθοποιός

16.    Γκρους Τάσος, μουσικοσυνθέτης

17.    Δημητρίου Αλίντα, σκηνοθέτις

18.    Δημητρίου Σωτήρης, ανθρωπολόγος

19.    Δημητρούκα Αγαθή, συγγραφέας

20.    Διαμαντίδης Κώστας, συγγραφέας

21.    Δούκα Μάρω, συγγραφέας

22.    Ζαφειροπούλου Λίντα, μουσική παραγωγός

23.    Ζιόβας Γιώργος, ηθοποιός, ποιητής

24.    Ζουλιάτης Κώστας, μουσικός

25.    Ζουρούδης Δημήτρης, εικαστικός

26.    Ιωαννίδου Αλεξάνδρα, σλαβολόγος

27.    Ιωάννου Γιάννης, μουσικοσυνθέτης 

28.    Καζαντζάκη Λήδα, τεχνοκριτικός

29.    Καλαϊτζής Γιάννης, εικαστικός

30.    Καπαρουδάκης  Αποστόλης, δημοσιογράφος

31.    Καπελώνης Κωστής, σκηνοθέτης- ηθοποιός

32.    Καραμπέτη  Καριοφιλιά, ηθοποιός

33.    Καρτερός Θανάσης, δημοσιογράφος

34.    Κασίτας Αντώνης, εικονολήπτης 

35.    Καρυστιάνη Ιωάννα, συγγραφέας

36.    Κατζουράκης Δημήτρης, αρχιτέκτων

37.    Κατζουράκης Κυριάκος, εικαστικός

38.    Κιμπουρόπουλος Γιάννης, δημοσιογράφος 

39.    Κόγκος Γιώργος, Μουσικός             

40.    Κοκκίνου Μαρία, ζωγράφος

41.    Κομνηνού Μαρία, πανεπιστημιακός

42.    Κοντοδήμα Αριάννα, δικηγόρος

43.    Κοροβέσης Περικλής, συγγραφέας

44.    Κουβελάκης Στάθης, πανεπιστημιακός

45.    Κουλλιά Καίτη, τραγουδίστρια

46.    Κούνδουρος Δημήτρης, συγγραφέας 

47.    Κούνδουρος Νίκος, σκηνοθέτης 

48.    Κουτσούμπα Δέσποινα, αρχαιολόγος

49.    Κοψίνη Χριστίνα, δημοσιογράφος

50.    Κρεμμύδας Κώστας, ποιητής 

51.    Κωνσταντακόπουλος Δημήτρης, δημοσιογράφος, συγγραφέας

52.    Κωνσταντόπουλος Θοδωρής, σκηνοθέτης

53.    Λαπαβίτσας Κώστας, πανεπιστημιακός  

54.    Λουπάκη Ευγενία, δημοσιογράφος

55.    Μανιάτης Γιώργος, πανεπιστημιακός

56.    Μανιάτης Γιάννης-Ιόλαος, επιμελητής εκδόσεων  

57.    Μαρκέτος  Σπύρος, πανεπιστημιακός

58.    Ματζίρη Σωτηρία, κριτικός

59.    Μαυρολέων Άννα, πανεπιστημιακός

60.    Μιχαηλίδης Πέρης, θεατρικός σκηνοθέτης, ηθοποιός.

61.    Μονδέλος Στέφανος, σκηνοθέτης

62.    Μορταράκος Κυριάκος, εικαστικός

63.    Μοσχοχωρίτου Όλγα, κριτικός θεάτρου, συγγραφέας 

64.    Μπιτσάκης Ευτύχης, πανεπιστημιακός

65.    Ντέκα Μαρία, υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων

66.    Παναγιωτοπούλου Δέσποινα, σκηνοθέτις

67.    Πάντος- Κίκκος Στέφανος, αρχιτέκτων

68.    Παπαδημητρίου Μάνια, ηθοποιός

69.    Παπαδόπουλος Μάνος, σκηνοθέτης

70.    Παπαθανασίου Νίκος, μουσικός 

71.    Παπακωνσταντίνου Πέτρος, δημοσιογράφος

72.    Παπαχρήστος Δημήτρης, συγγραφέας

73.    Πατέλης Δημήτρης, πανεπιστημιακός

74.    Πολενάκης Λέανδρος, κριτικός, συγγραφέας

75.    Πολέντας Μανώλης, δημοσιογράφος

76.    Πολίτη Τζίνα, πανεπιστημιακός

77.    Πολίτης Νίκος, σκηνογράφος,

78.    Πουλοπούλου Κορνηλία, πανεπιστημιακός

79.    Ραυτογιάννης Γιώργος, ειδικός δικανικός αναλυτής

80.    Ρηγοπούλου Πέπη, πανεπιστημιακός

81.    Ρούσης Γιώργος, πανεπιστημιακός

82.    Σαγιάς Γιώργος, πανεπιστημιακός

83.    Σαρλή Ευφροσύνη, εκπαιδευτικός

84.    Σεβαστάκης Δημήτρης, ζωγράφος, πανεπιστημιακός

85.    Σαχίνη Αγγελική, ιστορικός τέχνης

86.    Σαχίνης Ξενής, εικαστικός

87.    Σιατερλή Βέρα, εικαστικός

88.    Σιατερλή Δήμητρα, εικαστικός

89.    Σιάχος Μιχάλης, δημοσιογράφος

90.    Σιούτη Τζένη, εκπαιδευτικός

91.    Σκαμνάκης Θανάσης, δημοσιογράφος

92.    Σκαρέντζος Νίκος, σκηνοθέτης

93.    Σκλάβος Δημήτρης, σκηνοθέτης 

94.    Σούσης Ισαάκ, στιχουργός, ποιητής

95.    Σπύρου Δημήτρης, σκηνοθέτης

96.    Σταυρόπουλος Στάθης, δημοσιογράφος-σκιτσογράφος

97.    Στεφανίδης Μάνος, ιστορικός τέχνης

98.    Τακάκη Καλλιόπη, ηθοποιός

99.    Τουλιάτος Νίκος, μουσικός

100.  Τριανταφύλλου Μαρώ, συγγραφέας

101.  Τρουλλινού Νίκη, συγγραφέας

102.  Τσακνής Διονύσης, μουσικοσυνθέτης

103.  Τσατά Βάνα, βιολόγος

104.  Φουρίκης Χρήστος, ζωγράφος

105.  Φραντζής Παναγιώτης, δημοσιογράφος

106.  Χαραλάμπους Πάνος, εικαστικός, πανεπιστημιακός

107.  Χαρβαλιάς Γιώργος, εικαστικός, πανεπιστημιακός      

108.  Χρύσης Αλέξανδρος, πανεπιστημιακός                     

 

ΠΗΓΗ: 16-06-2011, http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=9745

      Η ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ ΤΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ ΚΑΙ Η ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

 

 

ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΠΟΛΙΤΩΝ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ

 

 

Για πρώτη φορά εμφανίζεται  στις μέρες μας ένα κίνημα αυτο-οργανωμένο με κεντρικό  του σύνθημα την άμεση δημοκρατία. Ένα κίνημα που αμφισβητεί το πολιτικό και κοινωνικό σύστημα και την κομματοκρατία που το στηρίζει. Εκατοντάδες χιλιάδες λαού ενώνονται μαζικά, πέρα από κόμματα και ιδεολογίες, κι αυτό δεν είναι μια διαμαρτυρία.

Τα αποτελέσματα της πρόσφατης δημοσκόπησης της Public Issue, που βλέπουν το φως της δημοσιότητας, σηματοδοτούν μια καμπή στο πολιτικό σκηνικό αυτού του τόπου. Η επιρροή των δυο μεγάλων κομμάτων αγγίζει μόλις το 35% του εκλογικού σώματος, γεγονός πρωτοφανές για το πολιτικό σύστημα. Η απαξίωση των πολιτικών κομμάτων είναι ολοκληρωτική, ενώ την ίδια στιγμή, πάνω από δύο εκατομμύρια άνθρωποι κινητοποιούνται ανεξάρτητα από τους υπάρχοντες κομματικούς μηχανισμούς.

Οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι νέοι δεν αντέχουν άλλο να καταστρέφεται η ζωή τους για να επιβιώσουν οι τράπεζες. Αρνούνται να δεχτούν να πληρώσουν αυτοί για να σωθεί ένα άθλιο και χρεοκοπημένο σύστημα.

Από την πρώτη μέρα που ξέσπασε αυτό το κίνημα στις πλατείες, μέχρι σήμερα, τουλάχιστον 1.500.000 κόσμος έχει περάσει μόνο από το Σύνταγμα. Οι 500.000 που κατέβηκαν στην τελευταία συγκέντρωση στην Αθήνα, μαζί με τις δεκάδες συγκεντρώσεις σε πολλές πόλεις της χώρας, δεν οργανώθηκαν από κανένα κόμμα. Κάθε άλλο. Οι ηγεσίες των κομμάτων στην αρχή αμήχανα, όχι μόνο ενοχλήθηκαν αλλά σαμποτάρισαν αυτές τις κινητοποιήσεις και προσδοκούσαν στην αποτυχία τους. Αισθάνονται ότι χάνουν την ισχύ τους και το ρόλο ύπαρξής τους. Πώς είναι δυνατόν συγκεντρώσεις εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών να πραγματοποιούνται χωρίς τη συμβολή και τη σφραγίδα των κομμάτων;

Ποτέ στην ιστορία της Ελλάδας δεν κράτησε μια κινητοποίηση χωρίς κόμματα,  ενάντια στο σύστημα, τόσες πολλές μέρες. Η κοινωνία διακατέχεται από μια μεγάλη επιθυμία να αυτοκυβερνηθεί και αυτή η θέλησή της είναι η μεγαλύτερη εγγύηση για την πραγματοποίηση της άμεσης δημοκρατίας στις μέρες μας.

Η πολιτική δεν είναι επιστήμη που χρειάζεται ειδικούς γνώστες της για να την ασκήσουν. Πολιτική σημαίνει έκφραση του λαού και όχι των ειδημόνων αντιπροσώπων του.

Η αντιπροσώπευση είναι εξ ορισμού αντίθετη με την άμεση δημοκρατία. Στην άμεση δημοκρατία δεν αναγνωρίζεται σε κανένα άτομο, οργάνωση ή κόμμα το δικαίωμα να θεσπίζει νόμους, να παίρνει αποφάσεις και να τις εκτελεί, να κυβερνά και να δικάζει αντί για τους πολίτες. Δημοκρατία σημαίνει δήμος, κράτος πολιτών και όχι κομμάτων ή αντιπροσώπων του.  

Όχι απλά δεν χρειάζονται τα κόμματα για τη λειτουργία της δημοκρατίας αλλά σήμερα είναι και επικίνδυνα για τη λειτουργία της. Τα κόμματα είναι δεμένα με την ύπαρξη του ολιγαρχικού συστήματος. Μπαίνει, λοιπόν, σε αμφισβήτηση ο ρόλος και η αναγκαιότητά τους, απειλούνται να μπουν στο περιθώριο, ο κόσμος να τα αγνοήσει κι έτσι να αυτοκαταργηθούν, γι’ αυτό  και τρέφουν μίσος για την άμεση δημοκρατία.

Η πολιτική κυριαρχία των κομμάτων μέχρι τώρα εμφανιζόταν σαν φυσική και αναπόφευκτη. Κάθε κόμμα πίστευε ότι οφείλει να ασκήσει εξουσία μέσα από τις εκλογές και έτσι ήταν δεδομένο γι’ αυτό, ότι οι πολίτες-ψηφοφόροι του τού έχουν μεταβιβάσει εσαεί το δικαίωμά τους στην εξουσία. Από την άλλη, κάθε πολίτης-ψηφοφόρος πίστευε ότι τα κόμματα είναι οι φυσικοί φορείς της εξουσίας και ότι με την παραχώρηση αυτού του δικαιώματος στους αντιπροσώπους του, ο ίδιος κυβερνά. Αυτή η αυταπάτη γίνεται σήμερα κατανοητή μ’ έναν οδυνηρό τρόπο από την κοινωνία και έτσι η αμφισβήτηση της πολιτικής κυριαρχίας των κομμάτων είναι  ένα φυσικό επακόλουθο.

Η εξουσία δεν είναι ιδιοκτησία κανενός κόμματος. Η εναλλαγή στην εξουσία των πολιτών και όχι των κομμάτων είναι η έκφραση της δημοκρατίας και της ελευθερίας.

Οι άνθρωποι δεν θεωρούν πλέον τους θεσμούς που τους είχε επιβάλει το πολιτικό σύστημα δίκαιους. Οι κανόνες δικαίου δεν ρυθμίζονται από τους ίδιους αλλά από την εκάστοτε κρατική εξουσία. Ήταν δοσμένοι και αμετάβλητοι, κομμένοι και ραμμένοι για να εξυπηρετούν την ολιγαρχία και το σύστημά της.

Τώρα όμως αμφισβητούν την οικονομική και πολιτική διακυβέρνηση, δεν ανέχονται την υπάρχουσα διαφθορά και σήψη και αναζητούν τους τρόπους μέσα από τη δική τους αυτο-οργάνωση για να γεννηθούν νέοι θεσμοί, νέοι νόμοι κοινωνικά δίκαιοι και ένα οικονομικό σύστημα που θα τους επιτρέψει επιτέλους να ζήσουν. Γιατί το ποιο θα είναι το οικονομικό μοντέλο που θα γεννηθεί αλλά και το ποιοι θα είναι οι κανόνες δικαίου που θα το πλαισιώσουν είναι κάτι που αφορά την απόφαση όλων των πολιτών και όχι των κομμάτων.

Τα κόμματα εκτός από το κράτος ελέγχουν τα συνδικάτα, την τοπική αυτοδιοίκηση, τις πρυτανικές αρχές καθώς και όλους τους συλλόγους. Η άμεση δημοκρατία είναι αντίθετη με την αντιπροσώπευση που υπάρχει σ’ αυτά και έτσι η λειτουργία της θα αποδεσμεύσει τα συνδικάτα, τους δήμους και κάθε μορφή οργάνωσης από την εξουσία των κομμάτων και ο έλεγχος ουσιαστικά θα γίνεται από τον ίδιο το λαό.

Οι εκπρόσωποι των κομμάτων συγχέουν συνειδητά τη δυναμικότητα της άμεσης δημοκρατίας με το λεγόμενο αυθόρμητο, το οποίο έχει ανάγκη σύμφωνα μ’ αυτούς την «φωτισμένη» ηγεσία με τις ιδέες της για να το κατευθύνει στο «σωστό δρόμο». Αυτό που καθοδηγεί όλα τα κόμματα είναι τα δόγματα και τα αξιώματα και είναι αυτά που προσπαθούν να επιβάλουν στο λεγόμενο αυθόρμητο για να το ελέγξουν. Άλλωστε η λέξη αυθόρμητο είναι ένα ιδεολόγημα που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα αλλά εξυπηρετεί τις ανάγκες και το λόγο ύπαρξης των κομμάτων.  

Όσο για τους αφορισμούς διαφόρων για το απολίτικο κίνημα αυτών που αυτο-οργανώνονται καθημερινά στις πλατείες, εντέχνως κρύβουν, ότι είναι βαθιά πολιτικοποιημένοι, ενάντια σε όλα τα κόμματα και ότι αναζητούν την απεξάρτησή  τους απ’ αυτά.

Υπάρχουν ορισμένες φωνές που διαμαρτύρονται και ισχυρίζονται ότι μέσα από την απαγόρευση των κομμάτων στις λαϊκές συνελεύσεις απαγορεύεται και η ελεύθερη διακίνηση των ιδεών. Εννοούν, βέβαια, την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών των κομμάτων τους, μικρών και μεγάλων, που όλοι μας γνωρίζουμε εδώ και δεκαετίες και όχι την ελεύθερη διακίνηση ιδεών, γιατί αυτό ήδη συντελείται χάρις στην απουσία των κομμάτων από το αναπτυσσόμενο αυτό κίνημα.

Αν θέλετε, λοιπόν, μέσα σε μια νύχτα να διαλύσετε αυτό το κίνημα, επιτρέψτε σε όλα τα μικρά και μεγάλα κόμματα να πάρουν μέρος. Θα γίνει επιτέλους η ελεύθερη διακίνηση των «ιδεών τους». Τα μεγάλα κόμματα θα καπελώσουν τα μικρά, τα μικρά θα διαμαρτύρονται, οι ιδέες τους θα είναι ελεύθερες αλλά αυτό που θα γίνει σίγουρα είναι ότι η ελεύθερη διακίνηση των ιδεών θα πάψει να υπάρχει και μαζί τους το κίνημα για την άμεση δημοκρατία θα δεχτεί ένα πολύ μεγάλο πλήγμα.

Από τη στιγμή που δεν μπορεί η κομματοκρατία να ελέγξει αυτό το κίνημα, πρέπει και να το πνίξει. Τα κόμματα  δεν μπορούν να πιστέψουν και να αποδεχτούν ότι έχει ανοίξει μια καινούργια σελίδα στην ιστορία όπου δεν έχουν λόγο ύπαρξης. Αυτοί που κινητοποιούνται ξέρουν πολύ καλά τι θέλουν, έχουν πολιτική στόχευση και δεν είναι καθόλου αυθόρμητο αυτό το ξέσπασμά τους, αλλά πολύ συνειδητό. Το πώς θα πραγματοποιηθούν οι στόχοι τους αυτό είναι το ζητούμενο, αλλά θα εξαρτηθεί αποκλειστικά και μόνο από τους ίδιους και από κανένα κόμμα ή μεσσία.  

Ο λαός απαιτεί να τελειώνει μ’ αυτό το σύστημα που τον καταστρέφει και ταυτόχρονα εκφράζει την αντίθεσή του σε όλη την κομματοκρατία. Αυτό είναι πολύ σπουδαίο άλμα, τόσο σπουδαίο που έχει αποσυντονίσει τα κόμματα όλων των χρωμάτων και μεγεθών. Το τέλος των κομμάτων και της κομματοκρατίας έχει αρχίσει. Αυτό που ξεκίνησε, ακόμα κι αν πισωγυρίσει προσωρινά, δεν μπορεί να σταματήσει. Είναι σίγουρο ότι τίποτα δεν θα αλλάξει αυτό το γύρισμα της σελίδας στην ιστορία.

 

11-06-2011

 

68 Ακαδημαϊκοί ζητούν καταγγελία του μνημονίου και στάση εξωτερικών πληρωμών

 

Προς την Α. Ε. τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας Κύριο Κάρολο Παπούλια

Κοινοποίηση προς:

– Τον Πρωθυπουργό της Ελλάδος και Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, Κύριο Γεώργιο Παπανδρέου
– Τον Αρχηγό της Αξιωμ/ικής Αντιπολίτευσης και Πρόεδρο της ΝΔ, Κύριο Αντώνιο Σαμαρά

– Τη Γενική Γραμματέα του ΚΚΕ, Κυρία Αλέκα Παπαρήγα

– Τον Πρόεδρο του ΛΑΟΣ, Κύριο Γεώργιο Καρατζαφέρη,

– Τον Πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, Κύριο Αλέξη Τσίπρα,

– Τα Μέλη του Υπουργικού Συμβουλίου

– Τα Μέλη της Βουλής των Ελλήνων

Εξοχότατε Κύριε Πρόεδρε της Ελληνικής Δημοκρατίας,

Με περισσή αγωνία για την τύχη της πατρίδας μας, αλλά και με αίσθημα εθνικής ευθύνης, σας απευθύνουμε την παρούσα επιστολή, με συγκεκριμένες προτάσεις οι οποίες, με τον κατάλληλο χειρισμό και εφαρμογή θα οδηγήσουν στην έξοδο από την κρίση.

Η αδυναμία του Μνημονίου να επιτύχει τους στόχους του είναι πλέον δεδομένη. Συνέχιση της ίδιας πολιτικής, με την οικονομική ύφεση και την περαιτέρω αύξηση του δημοσίου χρέους που προκαλεί, θα οδηγήσει στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας (ίδε Αποκρατικοποιήσεις και Αξιοποίηση Δημόσιας Περιουσίας στο προταθέν Μεσοπρόθεσμο Δημοσιονομικό Πλαίσιο), μεγαλύτερη εξαθλίωση του λαού λόγω περαιτέρω αύξησης του ποσοστού ανεργίας, ενώ οι Ελληνικές πόλεις θα καταστούν αβίωτες εξ αιτίας της αναπότρεπτης κοινωνικής έκρηξης. Αν καταλήξουμε σε αναδιαπραγμάτευση / αναδιάρθρωση του χρέους μας υπό παρόμοιες συνθήκες, θα πρόκειται για ελεγχόμενη πτώχευση υπό δυσμενέστατους όρους, υπαγορευμένους από άλλους. Για να προληφθούν αυτές οι δυσμενείς εξελίξεις, η Κυβέρνηση πρέπει χωρίς καθυστέρηση να πάρει την πρωτοβουλία και με αποφασιστικότητα να χαράξει ένα νέο δρόμο για την Ελλάδα.

Συγκεκριμένα, Κύριε Πρόεδρε, προτείνουμε:

• Να καταγγελθεί πάραυτα το Μνημόνιο, προβάλλοντας νομικούς όρους και ατέλειες κατά την υπογραφή του, την αντισυνταγματικότητα όρων του, και την απουσία αλληλεγγύης των πλουσίων/ανεπτυγμένων χωρών της ΕΕ προς την Ελλάδα.

• Επικαλούμενη το επαχθές-απεχθές βάρος του χρέους για τον Ελληνικό λαό, η Κυβέρνηση να προχωρήσει σε προσδιορισμό των όρων της Ελλάδος γιά μία αναδιάρθρωσή του, η οποία απαραίτητα να περιλαμβάνει και ένα «κούρεμα» ύψους 30-40%, επιδιώκοντας τη σύμφωνη γνώμη των εταίρων μας στην ΕΕ. Το εναπομένον ποσό του χρέους πρέπει να εξυπηρετείται από τον κρατικό προϋπολογισμό, χωρίς τη δημιουργία νέων ελλειμμάτων.

• Να κηρυχθεί στάση εξωτερικών πληρωμών μέχρι να υπάρξει συμφωνία με τους δανειστές μας και την ΕΕ για τους ανωτέρω όρους της αναδιάρθρωσης.

• Η Κυβέρνηση να νομοθετήσει άμεσα την εσαεί λειτουργία του κράτους υπό καθεστώς μηδενικού ελλείμματος. Επί πλέον, εκφράζοντας τη γενικευμένη λαϊκή απαίτηση, να λάβει τα ακόλουθα μέτρα χρηστής και δίκαιης διακυβέρνησης: δίκαιη φορολόγηση εισοδημάτων και περιουσίας – συμπεριλαμβανομένων των καταθέσεων στο εξωτερικό, δήμευση της περιουσίας καταχραστών δημόσιας περιουσίας, δήμευση περιουσίας που δεν δικαιολογείται από δήλωση πόθεν έσχες του ιδιοκτήτη, και δραστική περιστολή των δαπανών, αρχίζοντας με περικοπή σε βαθμό τουλάχιστον 50% των δαπανών προς όφελος των εκλεγμένων αντιπροσώπων του λαού, βουλευτών, δημάρχων, αντιδημάρχων, κλπ.

• Η Κυβέρνηση να απαιτήσει άμεσα από την Γερμανική Κυβέρνηση την πληρωμή του κατοχικού δανείου και των πολεμικών επανορθώσεων που η Γερμανία οφείλει στην Ελλάδα από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η οποία πληρωμή θα κάλυπτε ένα πολύ υψηλό ποσοστό του Ελληνικού χρέους.

Κύριε Πρόεδρε, δεν παραβλέπουμε τον κίνδυνο η αναδιάρθρωση-επαναδιαπραγμάτευση, με πρωτοβουλία της Ελλάδος, από κοινού με το «κούρεμα» και με την προσωρινή στάση πληρωμών, να μας θέσει εκτός της Ευρωζώνης. Η πιθανότητα μιας τέτοιας εξέλιξης εκτιμάται πολύ μικρή, πρώτον διότι δεν πιστεύουμε ότι προβλέπεται αποβολή μέλους από την Ευρωζώνη, αλλά κυρίως γιατί κάτι τέτοιο θα σήμαινε σημαντικά προβλήματα για το ευρώ και τους χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς της ΕΕ, ενώ θα αύξανε και το ρίσκο των δανειστών μας να απωλέσουν πολύ μεγαλύτερο ποσοστό των κεφαλαίων τους. Ωστόσο, τίποτε δεν μπορεί να αποκλειστεί. Μια έξοδος, λοιπόν, από την Ευρωζώνη, αν και δεν έχει προηγούμενο, μπορεί να μας επιβληθεί και να έχει δυσάρεστες συνέπειες. Υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να προκληθεί πανικός στις τράπεζες και προσωρινή απομόνωσή μας από τις αγορές. Όμως, όλες οι αρνητικές συνέπειες μπορούν να ελεγχθούν σε ικανοποιητικό βαθμό και βαθμηδόν να εξουδετερωθούν, χάρη στις δυνατότητες αντίδρασης που εξασφαλίζει ένα εθνικό νόμισμα ελεγχόμενο 100% από την Ελληνική Κυβέρνηση.

Τέλος, θα υπενθυμίσουμε την ανάγκη επαγρύπνησης στα εθνικά μας θέματα, των οποίων πολυάριθμες εξελίξεις μας ανησυχούν στο έπακρον, καθώς είναι αδύνατον να αντιμετωπισθούν μέσα στο καθεστώς οικονομικής εξαθλίωσης που οδηγείται η χώρα από το Μνημόνιο. Συνεπώς, κι αν ακόμη υπήρχαν κυρίαρχοι παράγοντες που θα μας επέβαλλαν παραμονή υπό το καθεστώς του Μνημονίου, αυτό θα έπρεπε να αποκλεισθεί με κάθε τρόπο και κάθε θυσία, από τη στιγμή που θέτει σε σοβαρό κίνδυνο την εθνική μας υπόσταση και κυριαρχία. Οι Έλληνες αυτή τη στιγμή αισθάνονται ταπεινωμένοι και ανίσχυροι. Η έξοδος από την πολιτική των Μνημονίων θα ανυψώσει το ηθικό του λαού, απαραίτητη προϋπόθεση γιά την επαναφορά της χώρας σε τροχιά ανάπτυξης και για την περιφρούρηση των εθνικών μας συμφερόντων.

Εξοχότατε Κύριε Πρόεδρε, μαζί με την αποδοχή και άμεση εφαρμογή των ανωτέρω προτάσεων, κορυφαίο ζητούμενο γιά τη σωτηρία της χώρας είναι η ένωση των πολιτικών δυνάμεων, οι οποίες παρά τις πανθομολογούμενες ευθύνες τους συνεχίζουν να τραβούν το σχοινί της αδιαλλαξίας και να δρούν σύμφωνα με τα ιδιαίτερα πολιτικά τους συμφέροντα. Με το προσωπικό σας κύρος και την ηθική δύναμη της θέσης σας, προχωρήσετε άμεσα στις απαιτούμενες ενέργειες γιά την επιτυχία αυτών των στόχων, ώστε η Ελλάδα να ξαναγίνει κυρίαρχος του οίκου της και ο λαός μας να αποκτήσει πάλι αυτοπεποίθηση για το μέλλον του.

Οι Υπογράφοντες ειναι ακαδημαϊκοί και επιστήμονες, η πλειοψηφία των οποίων είναι μέλη του Hellenic Electronic Center/Professors’ and Ph.D.’s forum.

1. Αθανασάκης Απόστολος, PhD, Professor of Classics, Argyropoulos Chair in Hellenic Studies, University of California, Santa Barbara, USA.

2. Αναγνωστόπουλος Σταύρος Α., PhD, Καθηγητής Πολιτικών Μηχανικών, Διευθυντής Τομέα Κατασκευών, Πανεπιστήμιο Πατρών, ΕΛΛΑΣ.

3. Αναστασοπούλου Ιωάννα, PhD, Καθηγήτρια, Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, ΕΛΛΑΣ.

4. Ανδρεάτος Αντώνιος, PhD, Καθηγητής, Τομέας Πληροφορικής και Υπολογιστών, Σχολή Ικάρων, ΕΛΛΑΣ.

5. Antikas Theodore, G., PhD, Visiting Prof., Department of History, State University of Washington, Skagit Valley College, Science Dept., ΕΛΛΑΣ.

6. Αποστολόπουλος Χάρης, PhD, Πανεπιστήμιο Πατρών, ΕΛΛΑΣ.

7. Αρβανίτης Κώστας, Dr., PhD, Επ. Καθηγητής, Dep of Natural Resources Management and Agricultural Engineering, Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, ΕΛΛΑΣ.

8. Αρβανιτογιάννης Ιωάννης Σ., Dr, PhD, Associate Professor, School of Agricultural Sciences, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, ΕΛΛΑΣ.

9. Αρωνιάδου-Anderjaska Βασιλική, PhD, Διδάκτωρ Νευροεπιστημών, Dept. of Anatomy, Physiology, and Genetics, and Dept. of Psychiatry, USUHS, Bethesda, MD 20814, USA.

10. Ασημακόπουλος Βύρων, PhD, Επ. Καθηγητής, Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, ΕΛΛΑΣ.

11. Βαρδουλάκης Αντώνης Ι.Γ., PhD, Καθηγητής, Τμήμα Μαθηματικών, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, ΕΛΛΑΣ.

12. Βελγάκης Μιχαήλ, PhD, Καθηγητής, Engineering Science Department, Πανεπιστήμιο Πατρών, ΕΛΛΑΣ.

13. Βερναδάκης Νικόλαος, PhD, Λέκτορας, Τμήμα Επιστήμης Φυσικής Αγωγής & Αθλητισμού, Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, ΕΛΛΑΣ.

14. Burriel Angeliki R., PhD, Assistant Prof of Vet Microbiology, Department of Microbiology and Parasitology, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, ΕΛΛΑΣ.

15. Γερογιαννάκη–Χριστοπούλου Mαρία, PhD, Τμήμα Επιστήμης και Τεχνολογίας Τροφίμων, Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, ΕΛΛΑΣ.

16. Δημητρακόπουλος Γεώργιος, PhD, Λέκτορας, Department of Informatics and Telematics, Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ΕΛΛΑΣ.

17. Δασκαλοπούλου Στέλλα, MD, MSc, DIC, PhD, Assistant Professor in Medicine, Department of Medicine, McGill University, Montreal General Hospital, CANADA.

18. Eleftheriades George Savva, PhD, OAM, GCSCG, CETr, JP. – ExarchOSETrAu, New South Wales, AUSTRALIA.

19. Ευαγγελίου Χρήστος K., PhD, Καθηγητής Ελληνικής Φιλοσοφίας, Επίτιμος Πρόεδρος της ΔΕΕΦ, ΕΛΛΑΣ.

20. Ζαφειροπούλου Μαρία, BSc, PhD, Καθηγήτρια Ψυχολογίας, Παιδαγωγικό Τμήμα Προσχολικής Εκπαίδευσης, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, ΕΛΛΑΣ.

21. Θραμπουλίδης Κλεάνθης, PhD, Καθηγητής, Πανεπιστήμιο Πατρών, ΕΛΛΑΣ.

22. Ioannidis Paul, PhD, Director, Analytical Services / International Programs, RJ Lee Group, Inc., USA.

23. Καζαντζή Βάνια, PhD, Οικονομολόγος, Λόφου 16, 14671 Πολιτεία, Αθήνα, ΕΛΛΑΣ.

24. Κακούλη-Duarte Θωμαΐς, MSc, PhD, Καθηγήτρια Μοριακής Γενετικής, Department of Science and Health, Carlow Institute of Technology, και π. Πρόεδρος Ελληνικής Κοινότητας Ιρλανδίας, IRELAND.

25. Καλαματιανός Δημήτριος, PhD, Καθηγητής, Dept of Electronic Engineering, National University of Ireland Maynooth, IRELAND.

26. Καραγιάννη Δέσποινα, Δρ., PhD, Επ. Καθηγήτρια Marketing, Πανεπιστήμιο Πατρών, ΕΛΛΑΣ.

27. Καραφωτιάς Παναγιώτης, PhD, Καθηγητής και Πρόεδρος του Τομέα Διεθνών Σχέσεων του Πανεπιστημίου Ινδιανάπολης στην Αθήνα, π. Διευθύνων Σύμβουλος του Γραφείου του ΟΗΕ για Ελλάδα, Κύπρο και Ισραήλ, ΕΛΛΑΣ.

28. Κατσιαδάκη Ιωάννα, PhD, MRCVS, MRSM, OVS, Science Leader Aquatic Health and Hygiene, Cefas Weymouth Laboratory, UK.

29. Κατσιφαράκης Κωνσταντίνος, PhD, Καθηγητής, Τμήμα Πολιτικών Μηχανικών, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, ΕΛΛΑΣ.

30. Κατσίφης Σπύρος, PhD, FACFE, Καθηγητής και Διευθυντής Τμήματος, Department of Biology, University of Bridgeport, CT, USA.

31. Κελεσίδης Βασίλειος Χ., PhD, Αν. Καθ. Τμ. Μηχανικών Ορυκτών Πόρων, Πολυτεχνείο Κρήτης, ΕΛΛΑΣ.

32. Kostas Demosthenes, Dr, PhD, MSc MBA, Greenwich CT USA.

33. Κουρούμαλης Ηλίας, PhD, Καθηγητής Γαστρεντερολογίας Ιατρικού Τμήματος, Πανεπιστήμιο Κρήτης, Διευθυντής Γαστρεντερολογικής Κλινικής ΠΑΓΝΗ, ΕΛΛΑΣ.

34. Κουρτίδης Κωνσταντίνος, PhD, Αναπλ. Καθ. Τμήμα Μηχανικών Περιβάλλοντος, Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, ΕΛΛΑΣ.

35. Κυριακού Γεώργιος A., PhD, Καθηγητής, Department of Electrical and Computer Engineering, Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, ΕΛΛΑΣ.

36. Lazaridis Anastas, Sc.D. Professor Emeritus, Widener University, Chester, PA, USA.

37. Liritzis Ioannis PhD (Edin.), Professor of Archaeometry, Dept. of Mediterranean Studies, Πανεπιστήμιο Αιγαίου, ΕΛΛΑΣ.

38. Μανώλης Σωτήρης Κ., Δρ., PhD, τ. Αναπληρωτής Καθηγητής, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, ΕΛΛΑΣ.

39. Μέρμηγκας Λευτέρης, PhD, Καθηγητής, The State University of New York at Buffalo, USA.

40. Metallinos-Katsaras Elizabeth, PhD RD, Associate Professor, Department of Nutrition, Simmons College, Boston, USA.

41. Μοσχοβάκης Αντώνης, MD, PhD, Καθηγητής Τμήματος Ιατρικής, Πανεπιστήμιο Κρήτης, ΕΛΛΑΣ.

42. Μπατρακούλης Θεόδωρος, PhD, Δικηγόρος, Αγαθίου 10-12, 11472, Αθήνα, ΕΛΛΑΣ.

43. Belbas Stavros A., PhD, Professor, Mathematics Dept., Tiscaloosa, AL. 35487-0350. USA.

44. Μπέσκος Δημήτριος, PhD, Καθηγητης, Τμήμα Πολιτικών Μηχανικών, Πανεπιστήμιο Πατρών, ΕΛΛΑΣ.

45. Blytas George C., PhD, Physical Chemistry/ Chemical Engineering, Corporate R and D, Royal Dutch Shell (retired) and President, GCB Separations Consulting, (retired), Houston, TX, 77079-6622, USA.

46. Μπότσας Ελευθέριος, PhD, Professor Emeritus, Economics Department, Oakland University, Rochester, Michigan, USA.

47. Μπουγάς Ιωάννης , PhD, Statistics Lecturer, Dept. of Math & Statistics, Concordia Univ. Montreal, QC, Dir. of Statistical Consulting, Bell Canada (Ret.), CANADA.

48. Νεγρεπόντη-Δελιβάνη Μαρία, PhD, πρ. Πρύτανης και Καθηγήτρια, Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, ΕΛΛΑΣ.

49. Ντόκος Σωκράτης, PhD, Graduate School of Biomedical Engineering University of New South Wales, AUSTRALIA.

50. Πανοσκάλτσης Βασίλειος, MS, MA, PhD, Αναπλ. Καθηγητής, Τμήμα Πολιτικών Μηχανικών, Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, ΕΛΛΑΣ.

51. Πανταζοπούλου Σ. Ι., PhD, Καθηγήτρια, Τμήμα Πολιτικών Μηχανικών, Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, ΕΛΛΑΣ.

52. Παπακωνσταντίνου Βασίλειος, PhD, Ἐπ. Καθηγητής Μαθηματικῶν, Πανεπιστημίου Πατρῶν, ΕΛΛΑΣ.

53. Παπαμαρινόπουλος Σταύρος, Π., PhD, Καθηγητής, Τμήμα Γεωλογίας, Πανεπιστήμιο Πατρών, ΕΛΛΑΣ.

54. Παρίσης Ιωάννης, PhD, Διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, Υποστράτηγος ε.α., Αθήνα, ΕΛΛΑΣ.

55. Πολυχρονιάδης Ε. Κ., PhD, Καθηγητής, Τμήμα Φυσικής, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, ΕΛΛΑΣ.

56. Ρήγα Εκατερίνη, PhD, Director, Nematology Laboratory, Senior Research Scientist, 821 S. Chestnut, PO Box 3453, Pasco, WA 99301, USA.

57. Ρήγας Αλέξανδρος, PhD, Αν.Καθηγητής, Διευθυντής Τομέα Τηλεπικοινωνιών και Διαστημικής, Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, ΕΛΛΑΣ.

58. Ρούσσος Πέτρος, PhD, Επ. Καθηγητής, Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, ΕΛΛΑΣ.

59. Σαμοθράκης Περίανδρος, PhD, PE, Senior Hydraulic Engineer, Frederick, Maryland, USA.

60. Σανδαλτζόπουλος Ραφαήλ, PhD, MBA, Αν. Καθηγητής, Τμήμα Μοριακής Βιολογίας και Γενετικής, Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, ΕΛΛΑΣ.

61. Σταμπολιάδης Ηλίας, PhD, Καθηγητής, Πολυτεχνείο Κρήτης, ΕΛΛΑΣ.

62. Τζωρτζακάκης E., Δρ., PhD, Ερευνητής Β’, Εργαστήριο Νηματωδολογίας, Ινστιτούτο Προστασίας Φυτών, ΕΘ.Ι.ΑΓ.Ε., Ηράκλειο Κρήτης, ΕΛΛΑΣ.

63. Τσαουσίδης Βασίλης, PhD, Καθηγητής, Τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Υπολογιστών, Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, ΕΛΛΑΣ.

64. Τσουτσουλοπούλου Αναστασία Μαρία, Δρ., PhD, English Language and Literature, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, ΕΛΛΑΣ.

65. Χαμζάς Χριστόδουλος, PhD, Καθηγητής, Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, ΕΛΛΑΣ.

66. Χατζόπουλος Ιωάννης N., PhD, Καθηγητής, Τμήμα Περιβάλλοντος, Πανεπιστήμιο Αιγαίου, ΕΛΛΑΣ.

67. Ψαράς, Γεώργιος Κ., PhD, Καθηγητής, Πανεπιστήμιο Πατρών, ΕΛΛΑΣ.

68. Ψυχουντάκη Μαρία, PhD, Επικ. Καθηγήτρια Ψυχολογίας – Αθλητικής Ψυχολογίας, Πανεπιστήμιο Αθηνών, ΕΛΛΑΣ.

 

ΠΗΓΗ: Τετ, 08/06/2011, http://www.antibaro.gr/node/3126

Περί δημιουργίας λαϊκού κινήματος εξουσίας

 

Του Ηλία Σταμπολιάδη*

 

Σήμερα είμαστε μάρτυρες μίας συντελούμενης εθνικής προδοσίας σε όλα τα επίπεδα αλλά κυρίως στο οικονομικό, το πολιτικό, το εθνικό και το πνευματικό.

Στο οικονομικό έχουν αποστερήσει τη χώρα από κάθε είδους παραγωγική δραστηριότητα και συγχρόνως έχουν διατηρήσει το βιοτικό επίπεδο πάνω από το επίπεδο παραγωγής με χρήματα δανεικά υπό τοκογλυφικούς όρους και υπόγειες συμφωνίες προσωπικής και κομματικής διαπλοκής. Καλούν το λαό να πληρώσει ένα συσσωρευμένο λογιστικό χρέος που πλέον δεν αντιπροσωπεύει τα δανεικά αλλά συνίσταται από τους υψηλούς κεφαλοποιημένους τόκους ενώ οι μέχρι τώρα πληρωμές έχουν αποπληρώσει το πραγματικό δάνειο στο πολλαπλάσιο.

Στο πολιτικό επίπεδο το διεφθαρμένο κομματικό σύστημα αναπαράγει τα ίδια πρόσωπα και κυρίως τη νοοτροπία της φαυλοκρατίας συντηρώντας μία προσχηματική δημοκρατία που παραπλανά το λαό ενώ στην ουσία κατευθύνεται από ξένα κέντρα εξουσίας.

Στο εθνικό επίπεδο έχουν υπογράψει δανειακές συμβάσεις που παραδίδουν την ανεξαρτησία της χώρας στους δανειστές, στους οποίους έχουν ήδη παραδώσει τη δημοσιονομική διαχείριση της χώρας και μη έχοντας τη δυνατότητα άσκησης νομισματικής πολιτικής την έχουν αφήσει ακυβέρνητη.

Στο διεθνές επίπεδο ακολουθούν μία μειοδοτική στάση με αποτέλεσμα να θέτουν σε κίνδυνο την συνοχή Ελληνικών περιφερειών όπως η Θράκη, η Κύπρος και η Μακεδονία. Υποσκάπτοντας δε την έννοια του εθνικού κράτους έχουν αφήσει τη χώρα ξέφραγο αμπέλι όπου εισβάλουν λαθρομετανάστες, υποκινούμενοι από ξένα κέντρα, που όχι μόνο ανταγωνίζονται την Ελληνική εργατική τάξη και καπηλεύονται την κοινωνική υποδομή, που με κόπο έχει δημιουργήσει ο Έλληνας πολίτης, αλλά αλλοιώνουν το ήθος της κοινωνική ζωής και την ποιότητα της πολιτισμικής μας παράδοσης.

Τέλος στο πνευματικό επίπεδο αποκόβουν συστηματικά τα παιδιά από τη γλώσσα, την ιστορία και τις έννοιες της αρετής και της φιλοπατρίας ενώ με τα επιστημονικώς καθοδηγούμενα ΜΜΕ εκμαυλίζουν το λαό με καταναλωτικά πρότυπα καλλιεργώντας συγχρόνως μία ατομοκεντρική και αμοραλιστική νοοτροπία που τον καθιστά έτοιμο να προδώσει τον πλησίον για την εξυπηρέτηση του ατομικού συμφέροντος αλλά κυρίως ανίκανο να αντισταθεί σε κάθε μορφή αυθαίρετης εξουσίας.

Με βάση τα ανωτέρω είναι προφανής στον κάθε Έλληνα πατριώτη η υπάρχουσα ανάγκη συγκρότησης ενός λαϊκού κινήματος που θα αντισταθεί στην τελούμενη προδοσία και θα αγωνιστεί αφενός να ανατρέψει το φαύλο κομματικό σύστημα και αφετέρου να αναλάβει τη διαχείριση της χώρας.

Τα σημερινά κινήματα είναι κυρίως κινήματα διαμαρτυρίας με περιορισμένους ή εξειδικευμένους στόχους. Μερικά έχουν μονομερείς οικονομικούς στόχους, άλλα έχουν πολιτιστικά και οικολογικά ενδιαφέροντα και άλλα στοχεύουν στη δημιουργία κομμάτων ενταγμένων στο υπάρχον διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, το οποίο φιλοδοξούν να αναμορφώσουν υπό τους όρους της προσχηματικής νομιμοφάνειας που το ίδιο το σύστημα επιβάλλει και με τους οποίους εξασφαλίζει τη διαιώνιση του.

Το υπάρχον πολιτικό σύστημα εκπροσωπούμενο από τα κόμματα, όντας αδύναμο να διαχειριστεί τα προβλήματα, που το ίδιο έχει δημιουργήσει, και βλέποντας τον επερχόμενο καταποντισμό του προσπαθεί να ανασχηματισθεί με τη δημιουργία συναινετικών συμμαχιών για να εξαπατήσουν το λαό ότι προτίθενται δήθεν να υποτάξουν το κομματικό συμφέρον ενώπιον του εθνικού για τη σωτηρία της πατρίδος.

Στην προσπάθεια αυτή έχουν επιστρατεύσει και εκπροσώπους της διανόησης που τους προβάλουν ως προσωπικότητες ευρείας αποδοχής και αντικειμενικής κρίσης για να λύσουν τα συσσωρευμένα προβλήματα, όταν τα ίδια αυτά πρόσωπα ή έχουν συνεργήσει στη δημιουργία των προβλημάτων ή και σιωπούσαν όταν αυτά εδημιουργούντο. Με προτάσεις φαινομενικών τροποποιήσεων του συντάγματος προσπαθούν να δώσουν την εντύπωση της αλλαγής ενώ στην ουσία θα διατηρήσουν τους μηχανισμούς που τους κρατούν στην εξουσία φέρνοντας το λαό σε αδιέξοδο μπροστά στις κάλπες που θα ξαναστήσουν.

Ενώπιον αυτής της κατάστασης οι υγιείς πατριωτικές δυνάμεις προσπαθούν να συσπειρωθούν σε κίνημα αλλά ακόμη δεν έχουν ξεπεράσει τον χαρακτήρα της διαμαρτυρίας και στην ουσία αναγνωρίζουν στο σύστημα την αρμοδιότητα να επιλύσει τα προβλήματα, που το ίδιο έχει δημιουργήσει τα τελευταία 30 χρόνια.

Παρά ταύτα, έχουν τεθεί ορισμένες βάσεις και έχουν προβληθεί ορισμένοι στόχοι που αν και μέχρι στιγμής δεν είναι αρκετοί για μια γενική συσπείρωση εντούτοις αποτελούν δείγμα για το κλίμα που επικρατεί. Οι κατωτέρω αναφερόμενοι στόχοι δεν προβάλλονται σαν το ελάχιστο κοινής αποδοχής, αλλά σαν αναγκαία συνθήκη για τη σωτηρία της πατρίδας.

1. Aπονομιμοποίηση της κυβέρνησης και του πολιτικού συστήματος.

2. Τιμωρία των ενόχων με βάση τις αρχές του δικαίου.

3. Άρνηση του επαχθούς και απεχθούς χρέους, και αναδιοργάνωση της οικονομίας με εθνική δημοσιονομική, νομισματική και αναπτυξιακή πολιτική.

4. Εξασφάλιση της εθνικής κυριαρχίας και επαναδιαπραγμάτευση των σχέσεων μας με την Ε.Ε.

5. Αλλαγή του καταστατικού χάρτη της χώρας ώστε να εξασφαλίζει την ελεύθερη δραστηριότητα των πολιτών, την κοινωνική δικαιοσύνη και την εθνική μας επιβίωση.

6. Επαναφορά της χώρας σε ομαλή λειτουργία με βάση το νέο καταστατικό χάρτη.

Η αδυναμία των στόχων αυτών είναι ότι δεν καθορίζουν πώς θα αναδειχθεί και θα νομιμοποιηθεί αυτός που θα εφαρμόσει ένα τέτοιο πρόγραμμα . Επιπλέον όσον αφορά τους δύο τελευταίους στόχους αυτοί προβάλλονται και ως στόχοι της προτεινόμενης λύσης των προσωπικοτήτων που θα αναδείξει το ίδιο το σύστημα αν και οι δικοί τους στόχοι εννοούνται διαφορετικά για να παραπλανήσουν το λαό και στην ουσία να διατηρήσουν το σύστημα.

Η προτεινόμενη λύση θεωρεί ότι η οργάνωση του κινήματος, που θα υποδείξει τους αρχηγούς οι οποίοι θα αναλάβουν τη σωτηρία της πατρίδας, πρέπει να έχει καθαρά εθνικό χαρακτήρα για να συνενώσει όλους τους Έλληνες και να γίνει σε τέσσερα επίπεδα, εκμεταλλευόμενη την ήδη υπάρχουσα και αναγνωρισμένη δομή του κράτους.

Τα επίπεδα οργάνωσης είναι: 1) Ενοριακό, 2) Δημοτικό, 3) Νομαρχιακό ή κατά εκλογική περιφέρεια και 4) Εθνικό επίπεδο.

Ενορίες: Ό όρος προέρχεται από το επίθετο ενόριος που σημαίνει τον χώρο εντός ορισμένων ορίων, μία καθορισμένη περιοχή ή περιφέρεια (territorium). Εκκλησιαστικά σημαίνει το σύνολο των χριστιανών γύρω από τον Ι. Ναό όπου γίνονται οι συνάξεις και από τον οποίο παίρνει το όνομα. Ιστορικά οι ενορίες, ιδίως τα χρόνια της δουλείας που δυστυχώς ομοιάζουν με τα σημερινά, αναδείχθηκαν σε κέντρα συμβίωσης και επιβίωσης των Ελληνικών κοινοτήτων και αποτελούσαν πυρήνες δημοκρατικής λειτουργίας αντίστοιχης με αυτή των Εκκλησιών του Δήμου της αρχαίας Ελλάδος.

Σύμφωνα με την πρόταση οι ενορίες αυτές θα έχουν πολιτικό χαρακτήρα, θα εκλέγουν ή και θα κληρώνουν τους διαχειριστές των τοπικών υποθέσεων και θα αποστέλλουν τους αντιπροσώπους τους στο ανώτερο επίπεδο διοίκησης που είναι οι Δήμοι. Οι πολιτικοί εκπρόσωποι των ενοριών δεν έχουν να κάνουν με τους επιτρόπους του Ι. Ναού που εκλέγονται από την εκκλησιαστική διοίκηση.

Δήμοι: Οι δημοτικές ομάδες θα αποτελούνται από τους εκπροσώπους των πολιτικών ενοριών μέρος τω οποίων θα εκλέγονται ή θα κληρώνονται για τη διαχείριση των δημοτικών υποθέσεων ενώ άλλοι θα στέλλονται ως αντιπρόσωποι στο ανώτερο νομαρχιακό επίπεδο.

Νομαρχίες: Οι νομαρχιακές ομάδες θα αποτελούνται από τους εκπροσώπους των δήμων μέρος τω οποίων θα εκλέγονται ή θα κληρώνονται για τη διαχείριση των νομαρχιακών υποθέσεων ενώ άλλοι θα στέλλονται ως αντιπρόσωποι στο ανώτερο εθνικό επίπεδο.

Εθνική αντιπροσωπία: Αποτελεί το ανώτερο κλιμάκιο διοίκησης του κινήματος το οποίο συντίθεται από τους νομαρχιακούς εκπροσώπους. Λόγω του τρόπου ανάδειξης της η Εθνική Αντιπροσωπία νομιμοποιείται να εκφράζει το κίνημα πανελληνίως και διεθνώς και φυσικά να δρα για λογαριασμό του ως νόμιμος εκπρόσωπος αυτού.

Στην προσπάθεια αυτή το κίνημα θα ζητήσει την συμπαράσταση των τοπικών Επισκόπων, πολλοί από τους οποίους έχουν κατανοήσει την επιτελούμενη προδοσία και θα μπορούν να βοηθήσουν, αν μη τι άλλο, τουλάχιστον με την παραχώρηση των αιθουσών πολιτιστικών εκδηλώσεων των ενοριακών ναών για τις συναντήσεις των ενοριακών επιτροπών καθόσον οι χώροι αυτοί εμπνέουν εμπιστοσύνη στο λαό.

Ο τρόπος εκλογής των πολιτικών συμβουλίων των ενοριών, που δεν έχουν καμία σχέση ούτε και αντικαθιστούν τους εκκλησιαστικούς επιτρόπους, καθώς και ο τρόπος εκλογής των αντιπροσώπων τους στους Δήμους θα καθοριστεί λεπτομερώς και θα περιγραφεί από το καταστατικό που θα πρέπει να διέπει τη δημιουργία του κινήματος.

Από τη δική μου μεριά είμαι διατεθειμένος να συνεργασθώ με άλλους συνεργάσιμους και καλοπροαίρετους εθελοντές για την εκπόνηση του καταστατικού που θα αποτελέσει το θεμέλιο λίθο οργάνωσης του λαϊκού κινήματος κατά της επιτελούμενης προδοσίας ενάντια στο κράτος και το έθνος μας. Η ώρα είναι δώδεκα ούτε καν παρά πέντε.

 

[* Ο Ηλίας Σταμπολιάδης είναι Καθηγητής Πολυτεχνείο Κρήτης.]

 

ΠΗΓΗ: 26 Μαίου 2011, http://www.dimokratis.gr/index.php?id=19891&view_option=subject

Ανακοίνωση-πρόσκληση

 

Των παπα Ηλία Υφαντή και Σωκράτη Ζαραβίνα*

 

 

Αγαπητοί συμπατριώτες,

Όλοι μας αγωνιούμε για την πρωτοφανή παγίδευση, στην οποία μας οδήγησαν οι ντόπιοι εφιάλτες και οι διεθνείς τοκογλύφοι (ΔΝΤ- ΕΚΤ- ΕΕ). Μας μιλούν για χρεοκοπία! Με την τακτική του «φωνάζει ο κλέφτης…».

Αφού η επαχθής χρεοκοπία είναι μια καλοστημένη απάτη. Με σκοπό να μας αναγκάσουν να αποδεχτούμε το ξεπούλημα των περιουσιακών στοιχείων και πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας μας.

Το μνημόνιο, σύμφωνα με τη γνώμη έγκριτων νομικών και πνευματικών ανθρώπων είναι παράνομο και αντισυνταγματικό. Και, σε τελική ανάλυση, αποτελεί προδοσία, σε βάρος της πατρίδας μας και του λαού της.

Η πραγματικότητα αυτή τείνει να παγιωθεί στην καθημερινότητα και στην ψυχή μας, έτσι ώστε να μας συνθλίψει και να μας τρομοκρατήσει.

Δυστυχώς αρχιτέκτονας της καταβαράθρωσης αυτής είναι ο δικομματισμός και όσοι άμεσα οι έμμεσα παίζουν το ολέθριο παιχνίδι του.

Κατόπιν όλων αυτών, θεωρήσαμε υποχρέωσή μας να αντιδράσουμε πιο ενεργά και αποφασιστικά για την αντιμετώπιση των επιπτώσεων της πολύμορφης και πολύπλευρης αυτής κρίσης (οικονομικής-πολιτικής-κοινωνικής).

Γι’ αυτό συγκροτήσαμε Κίνηση-Επιτροπή, με σκοπό την έξοδο από το αδιέξοδο, στο οποίο μας έχουν εγκλωβίσει. Τονίζουμε ότι η κίνησή μας αυτή είναι ανοιχτή σε κάθε υπεύθυνο πολίτη και καλόπιστο πατριώτη και δεν αποσκοπεί σε προσωπικά οικονομικά οφέλη και φιλοδοξίες.

Η μοναδική μας φιλοδοξία είναι να έχει συνέχεια, να ευαισθητοποιήσει και να ενημερώσει, σωστά, όσο γίνεται περισσότερους. Γιατί ο τόπος και το μέλλον των παιδιών μας δεν χρειάζονται απλά πολλούς. Αλλά μας χρειάζονται όλους!

Γι’ αυτό η προσωρινή γραμματεία της Κίνησης διοργανώνει συγκέντρωση-εκδήλωση, την Πέμπτη 2 Ιουνίου, ώρα:8.00 το απόγευμα, στην πλατεία Στράτου-Ειρήνης, στο Αγρίνιο.

 

Υ.Γ. Η Κίνηση εδρεύει, προσωρινά, στην οδό Διαλέτη, αριθ. 3 (1η πάροδος Παπαστράτου). Τηλ-φαξ: 26410-58015.

 

Ώρες επικοινωνίας: 11-1.00 το μεσημέρι. Και 7.00-9 το απόγευμα.

 

* ΠΑΠΑ-ΗΛΙΑΣ ΥΦΑΝΤΗΣ-ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΖΑΡΑΒΙΝΑΣ, δάσκαλος

Αγρίνιο Μάης 2011

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ  ΣΤΟ “ΒΗΜΑ ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗΣ ΚΑΙ ΔΙΑΛΟΓΟΥ”

 

« ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΠΟΛΙΤΩΝ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΜΕΤΩΠΟΥ»

 

Το ΒΗΜΑ ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗΣ ΚΑΙ ΔΙΑΛΟΓΟΥ, έχοντας ολοκληρώσει 24 ήδη συναντήσεις από την 29^η ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2010 μέχρι σήμερα,  έχει κατοχυρωθεί στην πράξη σαν μια δραστηριότητα της ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑΣ αλλά και παράλληλα σαν ένας χώρος ελεύθερου διαλόγου και ιδεολογικής – πολιτικής ζύμωσης, όπου ακούστηκαν και συζητήθηκαν ιδέες πέρα από την αρχική διακήρυξή της και όπου προσκλήθηκαν αγωνιστές που εξέφραζαν ακόμα και αντίθεση με την πρωτοβουλία.

Οι οργανωτές του ΒΗΜΑΤΟΣ θέλησαν, με τον τρόπο αυτό, να τονίσουν ότι η ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ διαθέτει αφ' ενός τη δική της πολιτική ταυτότητα, παράλληλα όμως αντιλαμβάνεται ότι η διακήρυξή της, όπως και οι διακηρύξεις όλων τίθεται στην κρίση του αναπτυσσόμενου λαϊκού κινήματος, ενώ παράλληλα το κίνημα αυτό δεν μπορεί παρά να είναι η έκφραση ενός μετώπου λαϊκών δυνάμεων για την απελευθέρωση της χώρας, το οποίο συγκροτείται ήδη μέσα στο κοινωνικό σώμα και το οποίο καμμιά πρωτοβουλία, όσο σημαντική κι άν είναι, δεν μπορεί να υποκαταστήσει.

Από το ΒΗΜΑ ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗΣ ΚΑΙ ΔΙΑΛΟΓΟΥ έχουν περάσει αυτούς τους μήνες μέλη ή εκπρόσωποι μερικών από τις πιο σημαντικές ανεξάρτητες κινήσεις: πρωτοβουλίες πολιτών ή κινήματα λαϊκής βάσης. Παράλληλα δημιουργήθηκαν δύο ακροατήρια: ένα σταθερό και πιστό στα ραντεβού της Δευτέρας και ένα άλλο εναλασσόμενο και απρόβλεπτο. Την ίδια ώρα ένας πολυεπίπεδος δημοκρατικός διάλογος υψηλού επιπέδου έχει επιτευχθεί ανάμεσα στους διαφορετικούς ομιλητές και στο πολυσύνθετο ακροατήριο. Πιστεύουμε ότι, υπάρχει ήδη αρκετή συσσωρευμένη πείρα και ωριμότητα, εντός και εκτός ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑΣ, εντός και εκτός ΒΗΜΑΤΟΣ, ώστε να ξεκινήσουμε πλέον τη συζήτηση για το ΠΩΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΘΟΥΜΕ ΣΕ ΕΠΙΠΕΔΟ ΜΕΤΩΠΟΥ.

Η συζήτηση αυτή για να κερδίσει την εμπιστοσύνη όλων και την ειλικρινή στήριξη και συμμετοχή των υγιών κοινωνικών δυνάμεων και αγωνιστών θα πρέπει να ξεκινήσει από μηδενική βάση, χωρίς όρους και προϋποθέσεις.

Η ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΡΙΑ του ΒΗΜΑΤΟΣ Θέκλα Κίττου είναι στη διάθεση όλων για προτάσεις θεμάτων και εισηγητών, κινημάτων και πρωτοβουλιών, που μπορούν να βοηθήσουν στην κατεύθυνση της αναγνώρισης εδάφους για τη συγκρότηση του ΜΕΤΩΠΟΥ. Η συζήτηση της επόμενης Δευτέρας θα αποτελέσει την εναρκτήρια για το ΜΕΤΩΠΟ.

 

τη ΔΕΥΤΕΡΑ, 16 MAΪΟΥ 2011, ώρα 7.30 μ.μ.

συνεχίζουμε την ανοικτή συζήτηση με θέμα

 

« ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΠΟΛΙΤΩΝ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΜΕΤΩΠΟΥ»

 

Εισηγητές ενδεικτικά αναφερόμενοι:

ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΟΥΡΟΥΠΑΚΗ, ΜΑΝΩΛΗΣ ΜΗΛΙΑΡΑΚΗΣ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΠΡΙΩΤΗΣ,

 ΣΤΑΥΡΟΣ ΒΙΔΑΛΗΣ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΖΑΚΗΣ, ΠΕΤΡΟΣ ΚΟΝΤΑΡΙΝΗΣ

 

 Αίθουσα προβολών της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών, Τοσίτσα 11, Εξάρχεια

 

Τηλέφωνα: 0035796475772, 2106457744, 6977048014

 

Η είσοδος είναι ελεύθερη για όλους τους πολίτες

 

Πρωτοβουλία

ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗΣ ΜΕΤΩΠΟΥ ΓΙΑ ΤΗ ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ

ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ – “ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ"

Από τον κοινοτισμό στη Φιλία – Μέρος ΙΙ

 

Του Βασίλη Ξυδιά*

 

… ὅτι πόλιν ἐλευθέραν τε εἶναι δεῖ

καὶ ἔμφρονα καὶ ἑαυτῇ φίλην

Πλάτωνος Νόμοι, 693b

 

Συνέχεια από το Μέρος Ι

– Β –

Εν τω μεταξύ, εν μέρει εξ αιτίας της φυσικής κόπωσης κι εν μέρει εξ αιτίας διαφορετικών προσανατολισμών, είχαν αρχίσει στην παρέα μας να εκδηλώνονται κεντρόφυγες τάσεις. Είχαμε φτάσει στα 1991. Μερικά χρόνια αργότερα, το 1995, οι τέσσερεις από τους έξι της αρχικής παρέας ξαναβρεθήκαμε μεταξύ μας με σκοπό να μελετήσουμε τα περί Φιλίας στον Αριστοτέλη.

Μεταξύ άλλων θεωρήσαμε αναγκαία μια εισαγωγική μελέτη των συναφών έργων του Πλάτωνα, οπότε ανέλαβα να παρουσιάσω στην ομήγυρη τον Λύση. Στον σχετικά παραμελημένο αυτόν διάλογο, θέμα του οποίου είναι η φιλία, βρήκα τις βάσεις για μια εναλλακτική τοποθέτηση – ή μάλλον, για μια ριζική αντιστροφή – όλων αυτών των ζητημάτων που είχε θέσει ο Tönnies στο ‘Κοινότητα και Κοινωνία’.

Ο Πλάτων βλέπει στη φιλία έναν ιδιαίτερο δεσμό που – όπως η ‘κοινότητα’ του Tönnies – αναπροσδιορίζει τις ανθρώπινες σχέσεις στη βάση της οικειότητας. Διερευνώντας όμως τα χαρακτηριστικά αυτού του δεσμού ο Πλάτων προχωρά σε μια σειρά ανατροπών, παράδοξων τόσο για τη δική μας κοινή αίσθηση όσο και για τον Tönnies. Κατ’ αρχάς απορρίπτει τη φυσική συγγένεια ως πρωτογενή αφετηρία της οικειότητας. Η οικειότητα που οδηγεί στην ευδαιμονία, λέει, δεν βασίζεται στις φυσικές σχέσεις (όπως π.χ. η φυσική αγάπη των γονιών για τα παιδιά τους).[5] Επομένως άλλη είναι η οικειότητα που μας ενδιαφέρει. Οικείος και φίλος γίνεται κάποιος σε κάποιον όταν ο δεύτερος αναγνωρίσει στον πρώτο ότι είναι καλύτερος απ’ αυτόν ως προς κάτι που του είναι ζωτικό (209c). Τότε του εκχωρεί το δικαίωμα να ενεργεί – σε σχέση με αυτό το κάτι – ελεύθερα και επί του ιδίου και επί των κτήσεών του, κάνοντας ό,τι επιθυμεί. Κι έτσι ο πρώτος γίνεται πραγματικά άρχων και ελεύθερος (210b), ενώ ο δεύτερος έχει το όφελος ότι η ζωή του και τα πράγματά του τυγχάνουν της φροντίδας ενός καλύτερου απ’ αυτόν τον ίδιο. Αυτή είναι η βάση της οικειότητας και της φιλίας για τον Πλάτωνα.

Σπεύδω να πω ότι για το θέμα που συζητούμε δεν έχει καμία σημασία αν αυτό που περιγράφει ο Πλάτων ως φιλία ταιριάζει με τη δική μας γενική αίσθηση για το τι είναι φιλία (θα χρειαζόταν γι’ αυτό μια άλλη συζήτηση). Εδώ αρκεί να συμφωνήσουμε ότι έχουμε πράγματι να κάνουμε μ’ έναν δεσμό που ορίζει τις ανθρώπινες σχέσεις σε μια προοπτική ευδαιμονίας, ομόλογη όσο και διαφορετική από την προοπτική της αυθεντικότητας που είδαμε στον κοινοτισμό. Ας σταθούμε λίγο σ’αυτό. Κατ’ αρχάς είναι σαφές ότι ο δεσμός της φιλίας που περιγράφει εδώ ο Πλάτων είναι δεσμός πολιτικός, αφού εμπεριέχει τις έννοιες της ελευθερίας και της εξουσίας (ελεύθερος και άρχων). Κι εδώ προχωράμε σε μια δεύτερη ανατροπή. Ο Πλάτων δεν αντιλαμβάνεται εξουσία και ελευθερία σαν ανεξάρτητα πράγματα, αλλά σαν τις δυο όψεις του πολιτικού δεσμού για τον οποίο μιλάμε. Ελεύθερος δεν είναι απλώς αυτός που κάνει ό,τι θέλει στον εαυτό του και στα δικά του πράγματα, αλλά αυτός που του εκχωρείται από τους άλλους το δικαίωμα να άρχει επ’ αυτών. Αυτή η ελευθερία-εξουσία δεν είναι αυτονόητο δικαίωμα του καθενός (όπως η εξατομικευτική ελευθερία της ‘κοινωνίας’) αλλά είναι πνευματικό κατ’ αρχήν επίτευγμα, προϋποθέτοντας σωφροσύνη ή φρόνηση. Ο Πλάτων μας μιλά εδώ για μια συνάντηση ψυχών, σε μια σχέση ασύμμετρη, που προϋποθέτει την ηθελημένη προσχώρηση και των δύο πλευρών – αυτού που κατέχει την πνευματική αυτή αρετή και αυτού που είναι σε θέση να την αναγνωρίσει ως ωφέλιμη για τον ίδιον. Από μια άποψη η σχέση αυτή μοιάζει με την ‘κοινωνία’ του Tönnies, αφού υπάρχει ένα είδος ‘ανταλλαγής’. Εδώ όμως τα δύο μέρη δεν προσέρχονται απλώς για να ανταλλάξουν τα αγαθά τους ή για να συνενώσουν αθροιστικά τις δυνάμεις τους και μετά να ξαναποσυρθούν στον ιδιαίτερο χώρο τους, αλλά παραμένουν ενωμένοι στον κοινό λόγο που αρθρώνεται από το ελευθέρως άρχειν του ενός και το ελευθέρως άρχεσθαι του άλλου.

Ποια είναι η γενετική βάση του κοινού λόγου – της ‘ομολογίας’ των ‘φίλων’ – σ’ αυτή τη ‘φιλική’ σχέση άρχοντος και αρχομένου; Υπάρχει μια φυσιολογία ή οντολογία της πλατωνικής φιλίας, αντίστοιχη μ’ αυτή που μας προτείνει ο Tönnies για την ‘κοινότητά’ του; Ασφαλώς και υπάρχει (παρά τις ενδεχόμενες αντιρρήσεις πολλών από τους σχολιαστές του διαλόγου).[6] Αντί της αντίθεσης μεταξύ της ‘φυσικής’ και της ‘λογικής’ θέλησης έχουμε εδώ τη συνθετική λειτουργία του ‘φιλείν’ ως μια διαρκή μετάβαση από τη ‘φυσική’ έλξη στον ‘κοινό λόγο’. Σ’ αυτή την πορεία οι δύο φίλοι δεν ανακαλύπτουν απλώς τη δεδομένη, υποτίθεται, φύση τους για να ευθυγραμμιστούν οργανικά μαζί της. Μέσω του κοινού λόγου, τη δημιουργούν οι ίδιοι με τη βελτίωσή τους (με τον συντονισμό τους προς το κάλλος και την αλήθεια). Βρίσκουμε λοιπόν εδώ μια άλλη έννοια ‘αυθεντικότητας’ που όχι μόνο δεν είναι αντίθετη προς την ελευθερία και τον λόγο, αλλά προϋποθέτει και τα δύο ως μοναδική μέθοδο εναρμόνισης προς μια ‘φύση’ που δεν πρέπει απλώς να την ανακαλύψουμε, σαν να ήταν ένα οργανικό δεδομένο, αλλά που οφείλουμε να συμβάλουμε στη δημιουργία της – μια ‘φύση’ που δεν μας ωθεί όπισθεν (μέσω απρόσωπων φυσικών ορμών), αλλά μας έλκει άνωθεν (μέσω της συγκίνησης που γεννούν ένα βλέμμα ή μια σκέψη). Ο δεσμός της φιλίας γίνεται έτσι ένας κανόνας και οδοδείκτης ότι η δημιουργική δια του λόγου κίνηση προς αυτή μας τη ‘φύση’ δεν είναι αυθαίρετη.

Με τον τρόπο αυτό ο Πλάτων κλείνει τους λογαριασμούς του με την οικειότητα των φυσικών δεσμών και της παράδοσης και αναθεμελιώνει την κοινότητα στη βάση της φιλίας, ως ελεύθερου διαπροσωπικού δεσμού που ορίζει μια κοινή πολιτική αρχή για όλες τις κλίμακες και όλα τα επίπεδα: τους κατά φύση συγγενείς, τους γείτονες, τους συμπολίτες και εν τέλει όλη την ανθρωπότητα, περιλαμβάνοντας ομοεθνείς και αλλοεθνείς, άντρες και γυναίκες (209c-210b). Επ’ αυτής της πολιτικής αρχής σχηματίζεται το έδαφος ενός εμπειρικά θεμελιωμένου πολιτικού ορθολογισμού, που δεν υπόκειται σε φυσικούς, γεωγραφικούς ή πολιτιστικούς περιορισμούς. Θα μπορούσαμε με δική μας ευθύνη να προεκτείνουμε αυτή την ιδέα προς διάφορες κατευθύνσεις. Θα μπορούσαμε, για παράδειγμα, να φανταστούμε μια γενικευμένη κοινότητα που συγκροτείται με συνεκτικό ιστό την καθολική φιλία-οικειότητα προς τον σοφό ή τη σοφία (210d)· ή ένα πολιτικό πλαίσιο αμοιβαίων αλληλεξαρτήσεων φιλίας, όπου ο καθένας εκχωρεί στους άλλους το δικαίωμα να γίνονται απέναντί του άρχοντες και ελεύθεροι να κάνουν ότι θέλουν επ’ αυτού κατά το μέτρο και στους τομείς που τους αναγνωρίζει ότι είναι καλύτεροί του (αν δεν κάνω λάθος, προς αυτή την κατεύθυνση κινείται ο Αριστοτέλης). Ο ίδιος ο Πλάτων στο τελευταίο του έργο, στους Νόμους, θέτει την αρχή της φιλίας-οικειότητας («κοινά τα φίλων», 739c) ως βάση του ιδεωδέστερου των πολιτευμάτων, επιχειρώντας εκεί την αναλυτική έκθεση ενός συστήματος πολιτικών θεσμών που θα βασιζόταν στην αρχή της φιλίας, λαμβάνοντας όμως υπ’ όψη του ότι οι πραγματικοί άρχοντες δεν μπορεί να είναι οι ιδεώδεις σοφοί.[7]

* * *

Εδώ κλείνει ουσιαστικά και ο δικός μου κύκλος που άνοιξε το 1987 ως αναζήτηση της κοινότητας. Εξακολουθώ να βλέπω με συμπάθεια τον κοινοτισμό, εκτιμώντας την κριτική του οξύτητα και πολλές αξιόλογες πρακτικές ιδέες. Δεν βλέπω όμως σ’ αυτόν μια πραγματική δυνατότητα εξόδου από τον κυρίαρχο τρόπο του σκέπτεσθαι, αλλά μάλλον μια αμήχανη έκφραση των αντιφάσεών του. Η ‘κοινότητα’ (των κοινοτιστών) δεν είναι το αντίπαλο δέος, αλλά η αντεστραμμένη εικόνα της ‘κοινωνίας’. Δεν ξέρω αν ο δρόμος της φιλίας όπως τον εξέθεσα παραπάνω θα αποδειχθεί περισσότερο γόνιμος. Γνωρίζω όμως τι θα απαντούσε ο Πλάτων σε κάποιον που θα επέμενε να αντιπαραβάλλει την αυθεντικότητα στον ορθολογισμό του συμφέροντος: ‘Μα η αυθεντικότητα είναι το μόνο συμφέρον, φίλε μου’ – θα του έλεγε – δείχνοντας έτσι τη δυνατότητα μιας ελευθερίας που δεν είναι αυθαιρεσία και αποχωρισμός αλλά ελπίδα ουσιαστικής συνεύρεσης, και μιας εξουσίας που δεν είναι επιβολή και οικειοποίηση αλλά δημιουργική μέριμνα. Έχω μάλιστα την εντύπωση ότι μια τέτοια αντιστροφή θα ήταν πολύ κοντά στο συνθετικό πνεύμα του Καραβίδα, αλλά και στη μύχια ελπίδα του Tönnies πως η ‘κοινότητα’ μπορεί να ξαναβρεθεί στο μέλλον μέσα από την οδό της ‘κοινωνίας’.

 

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

 

 [5] Όλα αυτά λέγονται στο κείμενο με τον ιδιαίτερο τρόπο της πλατωνικής σκηνοθεσίες και της σωκρατικής ειρωνείας. Ο Σωκράτης π.χ. απορεί όταν μαθαίνει ότι οι γονείς του Λύση, του νεαρού συνομιλητή του, τον περιορίζουν, για λόγους παιδαγωγικούς, και δεν τον αφήνουν να κάνει ό,τι επιθυμεί; Αλλά και τι άλλο να κάνουν οι γονείς όταν ξέρουν ότι οι επιθυμίες του παιδιού τους δεν βασίζονται στη φρόνηση; Έτσι, μέσα από παράδοξη αντιμετώπιση των σχέσεων του Λύση με τους γονείς του ο Πλάτων αναθεωρεί το πλαίσιο της οικειότητας. Άλλο η φυσική γονεϊκή αγάπη και οικειότητα, κι άλλη αυτή που αρμόζει στον ελεύθερο πολίτη και οδηγεί στην ευδαιμονία. Η δεύτερη προϋποθέτει τη φρόνηση του αγαπημένου. Η αγάπη εδώ δεν είναι ένα αίσθημα, αλλά μια σχέση που κατακτάται.

[6] Την απάντηση στο ερώτημα αυτό ο Πλάτων δεν τη δίνει ευθέως. Τη σκιαγραφεί μέσα από την αδιέξοδη φαινομενικά διερεύνηση διαφόρων ερωτημάτων (του είδους: ‘φίλοι’ γίνονται οι ‘όμοιοι’ ή οι ‘αντίθετοι’; και τι επιθυμούμε πραγματικά; το άμεσο αντικείμενο της επιθυμίας μας ή κάτι άλλο χάριν του οποίου αγαπούμε και επιθυμούμε όλα τα υπόλοιπα; και τι είναι αυτό; είναι το αγαθόν ή ό,τι μας είναι οικείο;) … αλλά και μέσα από τη σκηνική ανάπτυξη της αφήγησης, που μας παραπέμπει σε πράγματα γνωστά από τον Φαίδρο και το Συμπόσιο: Για να έλθω στη συντροφιά σας – λέει π.χ. ο Σωκράτης στην αρχή του Λύση – πρέπει να μου πείτε ποιος είναι ο ωραίος (204b). Μας λέει μ’ άλλα λόγια πως η ψυχική συνάντηση των φίλων εκκινεί από μια πρωταρχική έλξη του ενός προς τον άλλο. Επ’ αυτής της πρωταρχικής προ-γλωσσικής ‘ομολογίας’, αφετηρία της οποίας είναι το κάλλος (η ομορφιά), οικοδομείται στη συνέχεια ο φιλικός δεσμός μέσα από μια διαδικασία διαλεκτικού διαλόγου ως κοινής ζήτησης της αληθείας.

[7] Πολλοί έχουν επισημάνει ότι οι Νόμοι είναι μια δεύτερη, αναθεωρητική προσπάθεια του Πλάτωνα να μιλήσει για τα θέματα που αφορούν τη συγκρότηση της πόλεως με έναν τρόπο πιο μετριοπαθή απ’ αυτόν της Πολιτείας. Θεωρούν όμως ότι η μετριοπάθεια των Νόμων βασίζεται σ’ ένα είδος εμπειρισμού του Πλάτωνα, σε μια πιο ρεαλιστική εκ μέρους του στάση, που δεν βασίζεται σ’ ένα συνεκτικό θεωρητικό πυρήνα. Αυτό όμως είναι λάθος. Διότι υπάρχει μια ισχυρή πολιτική αρχή επί τη βάσει της οποίας αναπτύσσεται το πολιτικό σύστημα των Νόμων, κι αυτή είναι η φιλία. Όπως σιγά-σιγά συνειδητοποίησα – χάρη στην ισχυρή ερμηνευτική γραμμή που μου είχε προσφέρει ο Λύσις και στο συνεχή διάλογο που είχαμε όλα αυτά τα χρόνια με τον Σπύρο Μπενετάτο – η φιλία είναι μαζί με τη δικαιοσύνη δυο παράλληλοι άξονες γύρω από τους οποίους διαρθρώνεται όλη η πολιτική θεωρία του Πλάτωνα. Φιλία και δικαιοσύνη είναι για τον Πλάτωνα δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Δεν μπορεί να υπάρχει φιλία χωρίς δικαιοσύνη, ούτε δικαιοσύνη χωρίς φιλία. Η θέση αυτή διέπει ολόκληρο το πλατωνικό έργο. Αν δει όμως κανείς τα πράγματα κάπως πιο προσεκτικά θα διαπιστώσει ότι έχει μεγάλη διαφορά ποια από τις δύο όψεις θα πάρουμε ως αφετηρία. Στην Πολιτεία, φερ’ ειπείν, που έχει ως αφετηριακή αρχή τη δικαιοσύνη, ο Πλάτων μοιάζει να οδηγείται σε ένα συμπαγές σύστημα, που έχει κατηγορηθεί από πολλούς ως η ρίζα κάθε μετέπειτα ολοκληρωτισμού. Αντίθετα στους Νόμους, που σκοπός του νομοθέτη είναι, είτε το σωφρονείν, είτε η φρόνηση, είτε η φιλία – που, σύμφωνα με τον ίδιο τον Πλάτωνα, είναι ένα και το αυτό (βλ. 693b, 693c και 701d) – συγκροτείται ένα πιο ανεκτικό και πιο φιλάνθρωπο σύστημα. Νομίζω ότι δεν θα έχουμε μια πλήρη εικόνα της πολιτικής σκέψης του Πλάτωνα, αν δεν ξαναδιαβάσουμε τους Νόμους υπό το πρίσμα του Λύση.

 

Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Cogito, τ. 1 (Ιούλιος 2004), σελ. 45-49. Το κείμενο αυτό γράφτηκε με αφορμή το αφιέρωμα στη φιλία που είχε κάνει το φιλοσοφικό περιοδικό Cogito στο πρώτο του τεύχος (Ιούλιος 2004, σελ. 20-52).

 

Πηγή: Αντίφωνο. Κατά την αναδημοσίευση του κειμένου στο Αντίφωνο έγιναν μερικές μικρές διορθώσεις και προσετέθησαν ορισμένες ακόμα επεξηγηματικές σημειώσεις. Βλ. το ίδιο άρθρο χωρίς τις διορθώσεις και προσθήκες στο Scribd στα ελληνικά, και σε αγγλική μετάφραση.

 

* Άλλα άρθρα του Β. Ξυδιά για τον κοινοτισμό (με χρονολογική σειρά):

«Πρόσωπο και κοινότητα. Ο άνθρωπος και το κοινωνικό γεγονός», Λεβιάθαν, τ. 11, 1991, σελ. 159-166.

«Η κοινότητα ως έννοια κριτική στην πολιτική σκέψη των νεώτερων χρόνων (σπουδή στον Ferdinand Tönnies)», Νέα Κοινωνιολογία, τ. 13, 1991-92, σελ. 64-74.

«Από την κοινότητα που χάθηκε σ’ αυτήν που μέλλει να κερδηθεί», Σύναξη, τ. 55, 1995, σελ. 41-49.

«Η ιδέα της ελληνικής κοινότητας στον Π. Γιαννόπουλο και τον Ι. Δραγούμη», Άρδην, τ. 2, 1996, σελ. 75-77.

«Μια σύντομη ιστορία του κοινοτισμού», Άρδην, τ. 9, 1997, σελ. 72-78.

«Χωρίς κοινότητα», Άρδην, τ. 10, 1997, σελ. 57-60.

«Από την πόλη στην εκκλησία», Αναλόγιον, τ. 3, 2002, σελ. 23-31.