Το «ριφιφί» των αιώνων ήταν «νόμιμο», ίσως και «ηθικό»!

 

Του Νίκου Μπογιόπουλου*

 

Επειδή πολύ… «κάθαρση» έχει πέσει και πάλι (στα κεφάλια μας), αξίζει να θυμηθούμε: Ήταν 17 Σεπτέμβρη 1999, όταν ο δείκτης της Σοφοκλέους είχε σημειώσει το ρεκόρ ανόδου του, σκαρφαλώνοντας στις 6.500 περίπου μονάδες. Τρία χρόνια μετά, στις 17 Σεπτέμβρη 2002 – και ενώ πια ήταν δεδομένο τι είχε παιχτεί με τη «φούσκα» – ο δείκτης είχε κατρακυλήσει κάτω από τις 2.000 μονάδες.

Μέσα σε μια τριετία, λοιπόν, η συνολική απώλεια της κεφαλαιοποίησης της Σοφοκλέους ανήλθε στο αστρονομικό ποσόν των 136 δισ. ευρώ (46,3 τρισ. δραχμές)! Με άλλα λόγια, τόση ήταν η διαφορά μεταξύ της συνολικής αξίας των εισηγμένων μετοχών το Σεπτέμβρη του 1999 και της αντίστοιχης αξίας τους τρία χρόνια αργότερα.

Για να το πούμε απλά και κατανοητά: Το αποκαλούμενο και σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου συνιστά το μεγαλύτερο «ριφιφί» στην ιστορία του νεοελληνικού κράτους. Συνολικά: Πάνω από 140 δισ. ευρώ πέρασαν από τις τσέπες του εξαπατημένου ελληνικού λαού στα «πιράνχας» του χρηματιστηριακού τζόγου. Περιουσίες και κόποι μιας ζωής έλιωσαν στο βωμό της γκανιότας του συστήματος, όπως ακριβώς έλιωσε και η καραμέλα περί «λαϊκού καπιταλισμού». Μια καραμέλα με την οποία το πολιτικό σύστημα αφιόνισε τα θύματά του, που έτρεχαν, εκτός από μισθούς και συντάξεις, να συνάπτουν δάνεια για να τα καταθέτουν στα αρπακτικά που λειτουργούσαν όχι μόνο έχοντας την ανοχή, αλλά και την αρωγή του συστήματος της πολιτικής εξουσίας.

Μήπως υπερβάλουμε; Ας επαναφέρουμε στη μνήμη μας το πολιτικό θερμοκήπιο μέσα στο οποίο συντελέστηκε το έγκλημα του Χρηματιστηρίου, το οποίο μάλιστα χρησιμοποιήθηκε και ως προεκλογική αφίσα (!) για την διπλή εξαπάτηση των πολιτών: Την εξαπάτησή τους και ως αποταμιευτών και ως ψηφοφόρων!

 

 Ήταν Ιούνιος 1999. Προεκλογική περίοδος. Τους δρόμους της Αθήνας και όλης της χώρας κοσμούσε η… καλαίσθητη αυτή αφίσα – ύμνος στη φούσκα του Χρηματιστηρίου: «1.000.000 ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΠΕΝΔΥΤΕΣ ΞΕΡΟΥΝ ΟΤΙ ΟΙ ΜΕΤΟΧΕΣ ΤΟΥΣ ΕΧΟΥΝ ΑΞΙΑ – ΠΑΣΟΚ»…   

 

1) «Σήμερα ένα εκατομμύριο επενδυτές ξέρουν ότι οι μετοχές έχουν αξία» (προεκλογική αφίσα του ΠΑΣΟΚ, ευρωεκλογές, Ιούνιος 1999)

2) «Ο τζίρος του Χρηματιστηρίου θα είναι υψηλός και θα αποδώσει αυτά τα οποία έχουμε σχεδιάσει» (Κ. Σημίτης, 5/9/99, συνέντευξη Τύπου στη ΔΕΘ).

3) «Το Χρηματιστήριο είναι ένας θεσμός σημαντικός για την πρόοδο της οικονομίας, είναι ένας θεσμός, ο οποίος εξυπηρετεί την οικονομία» (Κ. Σημίτης, 5/9/99, συνέντευξη Τύπου στη ΔΕΘ).

4) «Η κατάσταση στη Σοφοκλέους θα ομαλοποιηθεί μέσα σε ένα – δυο 24ωρα» (Κ. Σημίτης, Οκτώβριος '99, συνεδρίαση του ΕΓ του ΠΑΣΟΚ).

5) «Εμείς νοιαζόμαστε για τους επενδυτές του Χρηματιστηρίου. Θέλουμε να βλέπουμε τους επενδυτές που τοποθετούν το περίσσευμά τους στο Χρηματιστήριο να αμείβονται» (Κ.Σημίτης, 5/12/2000)

6) «Η περίοδος νευρικότητας στο Χρηματιστήριο έχει ημερομηνία λήξης. Είναι η 9η Απριλίου. Είναι η επανεκλογή της Κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Είναι η αποκατάσταση συνθηκών ηρεμίας στο Χρηματιστήριο, στην Οικονομία, στη Χώρα. Εμείς, το ΠΑΣΟΚ, είμαστε εγγυητές της ομαλής πορείας των αγορών και της Ελληνικής Οικονομίας» (Γιάννος Παπαντωνίου, υπουργός Οικονομίας, 28/3/2000)

7) «Το Χρηματιστήριο πάει κανόνι. Και ό,τι να λένε, ψηφίζει ΠΑΣΟΚ. Η Ελλάδα, το καλοκαίρι πλέον, θα έχει ένα Χρηματιστήριο που θα το ζηλεύουν πολλά άλλα διεθνή Χρηματιστήρια» (Γιάννος Παπαντωνίου, 2/6/1999)

8) «… το Χρηματιστήριο θα συνεχίσει να αντανακλά τη δύναμη της Ελληνικής Οικονομίας» (Γιάννος Παπαντωνίου, Σεπτέμβριος 1999).

9) «Το 2000 η πορεία του Χρηματιστηρίου θα είναι δυναμικά ανοδική, καθώς η ένταξη της χώρας στην ΟΝΕ, θα δώσει ώθηση στη Σοφοκλέους» (Γιάννος Παπαντωνίου,  20/12/1999).

10) «…όσοι είναι στο Χρηματιστήριο θα είναι κερδισμένοι. Είναι πολύ απλό το μήνυμα, το συμπέρασμα, το δια ταύτα αυτών των εκτιμήσεων. Θα πάει καλά το Χρηματιστήριο, διότι η οικονομία πάει πολύ καλά, πάει καλύτερα και απ' ό,τι περιμέναμε…» (Γιάννος Παπαντωνίου, 28/3/2000)

11) «Δεν υπάρχει κανείς απολύτως κίνδυνος. Πήραμε πολύ έγκαιρα τις αναγκαίες πρωτοβουλίες, ώστε ήδη σήμερα να έχουν γίνει όλες οι αναγκαίες ρυθμίσεις. Δεν υπάρχει κανείς απολύτως κίνδυνος στο Χρηματιστήριο…» (Γιάννος Παπαντωνίου, 9/11/1999)

12) «Για τους επενδυτές δημιουργήθηκαν νέες ευκαιρίες τοποθέτησης των αποταμιεύσεών τους με υψηλή απόδοση… Σήμερα ένα εκατομμύριο επενδυτές, όπως και όλοι οι Έλληνες, ξέρουν ότι οι μετοχές έχουν αξία(…)» (Ανακοίνωση Τύπου του ΠΑΣΟΚ, 8/6/99, προεκλογική περίοδος).

Φυσικά από το παραπάνω παιχνίδι δεν έλειψε η τότε αξιωματική αντιπολίτευση της ΝΔ που προσπαθούσε να πλασαριστεί ως η αυθεντική εκπρόσωπος της «λαϊκής ευημερίας» μέσω Χρηματιστηρίου. Να δυο ενδεικτικές δηλώσεις:

√ «Εγγυούμαστε απόλυτα για μια διαρκώς ανοδική πορεία του Χρηματιστηρίου από τις 10 Απρίλη» (Κώστας Καραμανλής, 1/3/2000, προεκλογική εμφάνιση στη Ρόδο).

√  «Το να γίνονται κάποιες "ενέσεις" (σ.σ.: στο Χρηματιστήριο) προκειμένου κάποιοι να μη χάσουν τα χρήματά τους, αυτό είναι αναμενόμενο και αποδεκτό» (Α. Σπηλιωτόπουλος, εκπρόσωπος Τύπου ΝΔ, 30/3/2000).

   Και πως έληξαν όλα αυτά; Έληξαν με την περίφημη δήλωση του πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη, ο οποίος απευθυνόμενος στους μαδημένους και εξαπατημένους, εκτόξευσε εκείνη την απίθανη φράση: «Ας πρόσεχαν»…

Και πως έληξαν όλα αυτά; Έληξαν (για την ακρίβεια: «ξαναέληξαν»…) με την προχτεσινή απόφαση του δικαστηρίου: Η δικαιοσύνη απεφάνθη ότι ουδείς βρέθηκε ένοχος για το σκάνδαλο αυτής της άνευ προηγουμένου κλοπής ευρύτατων κοινωνικών στρωμάτων που πιάστηκαν στο δόκανο των επιτήδειων. Ουδείς εντοπίστηκε από εκείνους που έστησαν (ο καθένας με το δικό του τρόπο) το μεγάλο «ριφιφί». Που παρέδωσαν τον κοσμάκη στους «αλογομούρηδες» μέσω της Σοφοκλέους. Που ψηφοθήρησαν παίζοντας το κάλπικο «χαρτί» του «λαϊκού καπιταλισμού». Που μετέτρεψαν τον χρηματιστηριακό τζόγο σε «εθνικό ιδεώδες». Είναι όλοι τους …αθώοι!

Αλλά, κι αν όσοι αθωώθηκαν προχτές είναι όντως αθώοι (αυτά τα ξέρει η «τυφλή» δικαιοσύνη), μήπως και το πολιτικό σύστημα που διαπλέχτηκε με χίλιους τρόπους με αυτή τη φούσκα, που πρωταγωνιστές εκείνης της περιόδου αποτελούν και σήμερα επιφανείς εκπροσώπους του, είναι κι αυτό αθώο; Μα φυσικά! Τόσο, δε, πολιτικά αθώοι είναι όλοι αυτοί, όσο και το σύστημα (σσ: «Καπιταλισμός», λέγεται…) της «νόμιμης και ηθικής» εκμετάλλευσης,  το οποίο βρίσκεται σε μια διαδικασία διαρκούς… «κάθαρσης», με τους εκάστοτε διαχειριστές του να διαγωνίζονται σε «σεμνότητα και ταπεινότητα». Αλλά η βρώμα – βρώμα. Η σήψη – σήψη. Η διαφθορά – διαφθορά. Ο ξεπεσμός – ξεπεσμός. Και η απάτη – απάτη. Από πλαστές πινακίδες μέχρι πλαστούς «σωτήρες».  

* email: mpog@enikos.gr

ΠΗΓΗ: 19/12/2013, http://www.enikos.gr/mpogiopoulos/200602,To_%C2%ABrififi%C2%BB_twn_aiwnwn_htan_%C2%ABnomimo%C2%BB_is.html

Προϋπολογισμός: Φτώχεια και δημόσιο χρέος στα ύψη

 

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

 

 

Η βάρβαρη επίθεση της αστυνομίας σε 15χρονους μαθητές, με αφορμή τις συγκεντρώσεις προς τιμή του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, ήταν η εμφανής όψη της κρατικής βίας της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Εντός της Βουλής η ψήφιση του προϋπολογισμού, που αναμενόταν χωρίς εκπλήξεις να ολοκληρωθεί το βράδυ του Σαββάτου, οδηγούσε στο αποκορύφωμά της μια άλλης μορφής κρατική βία. Αυτή που οδηγεί στον θάνατο από αναθυμιάσεις ολοένα και περισσότερους άνεργους και φτωχούς, στην αυτοκτονία χιλιάδες και στην απόγνωση εκατομμύρια άλλους.

 

 

Ο κρατικός προϋπολογισμός του 2014 είναι ένας βαθιά ταξικός προϋπολογισμός που θα οξύνει τις ταξικές αντιθέσεις. Αυξάνει την φορολογία καταργώντας το αφορολόγητο των 5.000 ευρώ και πλήθος απαλλαγών. Μειώνει τις δαπάνες για μισθοδοσία κατά 280 εκ. ευρώ με τον Κυριάκο Μητσοτάκη (που ποτέ δεν μας έπεισε για το πόσο αθώα ήταν τα δώρα που έλαβε από την Ζίμενς) να καυχάται από το Βήμα της Βουλής πως οι δημόσιοι υπάλληλοι μειώθηκαν από 913.000 το 2009 σε 681.392 κι η μισθοδοσία από 24 δισ. σε 15,9 δισ. ευρώ. (Από που αλλού άλλωστε θα βρεθούν τα χρήματα για να χρηματοδοτείται το κεφάλαιο που στη συνέχεια δωροδοκεί βουλευτές και υπουργούς, σε αναγνώριση των υπηρεσιών τους;). Επίσης, οδηγεί στα Τάρταρα τις κοινωνικές δαπάνες μειώνοντας σε μια διετία (2012-2014) τις χρηματοδοτήσεις στα ασφαλιστικά ταμεία κατά 22%, στα νοσοκομεία κατά 21% και στον ΕΟΠΥΥ κατά 24%. Το αποτέλεσμα από την περαιτέρω απίσχανση του κοινωνικού κράτους θα είναι δραματικά. Η ανυπαρξία κοινωνικού κράτους, επί της ουσίας και σε σύγκριση με ό,τι συμβαίνει στην υπόλοιπη Ευρώπη (δυτική και ανατολική!), φαίνεται από το μηδενικό αποτέλεσμα που έχουν οι κοινωνικές μεταβιβάσεις στον κίνδυνο φτώχειας στην περίπτωση της Ελλάδας.

Συγκεκριμένα οι αλλαγές που συντελούνται στη λίστα των χωρών της Ευρώπης με πληθυσμό σε κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικό αποκλεισμό μετά τις κοινωνικές μεταβιβάσεις οδηγούν την Ελλάδα στη χειρότερη πανευρωπαϊκά θέση. Ενώ με μοναδικό κριτήριο το εισόδημα το μεγαλύτερο ποσοστό φτώχειας το συναντάμε στη Βουλγαρία (49,3%), την Ρουμανία (41,7%), την Λετονία (36,6%) και την Ελλάδα (34,6%), μετά την άσκηση της αναδιανεμητικής πολιτικής όλες οι χώρες βελτιώνουν την θέση τους, μειώνεται αποτελεσματικά δηλαδή ο αριθμός των νοικοκυριών που διατρέχουν κίνδυνο φτώχειας, και στην τελευταία θέση της λίστας βρίσκεται η Ελλάδα (23,1%) με χώρες όπως η Ρουμανία ακόμη να ακολουθούν έχοντας μικρότερο ποσοστό νοικοκυριών στη φτώχεια (22,6%). Ανύπαρκτο κι αναποτελεσματικό ήταν ήδη το κράτος πρόνοιας, με άλλα λόγια. Αυτή η κατάσταση θα επιδεινωθεί ραγδαία με τον προϋπολογισμό του 2014, ο οποίος φυσικά δεν πρόκειται να εφαρμοσθεί, καθώς δεν έχουν ενσωματωθεί οι προβλέψεις για το δημοσιονομικό κενό που εκτιμάει η Τρόικα, ούτε τα νέα μέτρα που θα απαιτήσει το Τέταρτο Ράιχ το καλοκαίρι, ως όρο για τη νέα αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους.

Ρεσιτάλ κυνισμού από κυβερνητικούς βουλευτές που καμαρώνουν για απολύσεις

Προάγγελος δυσμενών αλλαγών ήταν κι η έκθεση του ΙΟΒΕ για την φορολογία που πρότεινε την εισαγωγή γραμμικής φορολόγησης (ή ενιαίου φορολογικού συντελεστή) για φυσικά πρόσωπα και επιχειρήσεις, βάσει του οποίου άνεργοι και αστοί, για λόγους απλοποίησης υποτίθεται, θα φορολογούνται με τον ίδιο συντελεστή!

Οι αλλαγές ωστόσο που θα επέλθουν θα είναι προς το χειρότερο. Όχι δηλαδή ότι δεν θα γίνουν οι ιδιωτικοποιήσεις που προβλέπονται για το 2014, αλλά θα γίνουν πολύ περισσότερες (αυτή τουλάχιστον είναι η πρόθεση της κυβέρνησης) και με πολύ πιο εξευτελιστικούς όρους (αυτή είναι η πρόθεση της Τρόικας και της αστικής τάξης που περιμένει τις ΔΕΚΟ σαν μάνα εξ ουρανού). Όπως δηλαδή έχει συμβεί μέχρι σήμερα που ο ένας υψιπετής στόχος για τα αναμενόμενα έσοδα από τις ιδιωτικοποιήσεις διαδέχεται τον άλλον (αρχής γενομένης από τα 50 δισ. που πρόβλεπε το μεσοπρόθεσμο του 2011) έτσι και τα 3,56 δισ. ευρώ που αναφέρονται στον προϋπολογισμό ποτέ δεν θα εισρεύσουν και πως να συμβεί άραγε κάτι τέτοιο όταν όλες σχεδόν οι ιδιωτικοποιήσεις θυμίζουν απ' ευθείας αναθέσεις; Φιλέτα της δημόσιας περιουσίας, ωστόσο, θα ξεπουληθούν.

Αυτό θα είναι η μοναδική επιτυχία της κυβέρνησης κι ο πραγματικός λόγος για τον οποίο η αστική τάξη κρατάει στην εξουσία τα λαμόγια της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, δίνοντας όρκους πίστης στα Μνημόνια. Η χρεοκοπία κατά τ' άλλα θα βαθαίνει με το ύψος των ανεξόφλητων υποχρεώσεων του δημοσίου να έχει φτάσει τα 6,17 δισ. ευρώ, μετατρέποντας σε ανέκδοτο κάθε συζήτηση για πρωτογενές πλεόνασμα, και το δημόσιο χρέος να αναμένεται το 2014 να φτάσει στα 326 δισ. ευρώ ή 178% του ΑΕΠ.

Αυτό κι αν είναι success story! Να οδηγηθεί η ανεργία στο 28% κι οι μισθοί στα 480 ευρώ για να φτάσει το δημόσιο χρέος να καταρρίπτει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο!

ΠΗΓΗ: "Πριν" 8/12/2013. Το είδα: http://www.aristerovima.gr/details.php?id=4537

ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΑΝΙΣΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΦΤΩΧΟΚΤΟΝΙΑ

 

Του Γιώργου Κ. Καββαδία*

 

«Στην αργατιά, στη χωριατιά, το χιόνι, η γρίπη, η πείνα, οι λύκοι,

ποτάμια, πέλαγα, στεριές, ξολοθρεμός και φρίκη.

Χειμώνας άγριος – κι η φωτιά, καλοκαιριά στην κάμαρά μου.

Ντρέπομαι για τη ζέστα μου και για την ανθρωπιά μου».

 Κωστής Παλαμάς, Από τον Δωδεκάλογο του Γύφτου

 

Οι άνεμοι της  ανάπτυξης  σπέρνουν  τις θύελλες της φτώχειας και της εξαθλίωσης. Προχτές η μικρή Σάρα, πριν από μια εβδομάδα το ζευγάρι των ηλικιωμένων στην Πολίχνη και πέρυσι τα τρία αδέλφια στην Καβάλα και τα τρία παλικάρια στη Λάρισα – ατελείωτος ο κατάλογος – έχασαν τη ζωή τους από τις αναθυμιάσεις ενός απάνθρωπου συστήματος εκμετάλλευσης που κάνει κάρβουνο τις  ζωές των ανθρώπων και τις χρησιμοποιεί ως καύσιμη ύλη της κερδοφορίας του κεφαλαίου.

Φτωχοί, εργαζόμενοι και αυτοί που πνίγηκαν στους χείμαρρους της κρατικής διαφθοράς και των πολεοδομικών σκανδάλων στην Ελλάδα των 3,8 εκατομμυρίων φτωχών (36%), όπου 1 στα 3 νοικοκυριά είναι υπερχρεωμένα,  των δεκάδων χιλιάδων νεοαστέγων και πεινασμένων, αλλά  με 455 δισεκατομμυριούχους και την  πρωτιά στη διαφθορά μεταξύ των χωρών  της ΕΕ. Παράλληλα οι κοινωνικές ανισότητες παίρνουν εκρηκτικές διαστάσεις, αφού το πλουσιότερο 20% των Ελλήνων είναι σήμερα 7 φορές πιο πλούσιο από το φτωχότερο 20% του πληθυσμού, ενώ πριν από την κρίση ήταν «μόνο» 5 φορές πιο πλούσιο. Φυσικά η φτώχεια δεν είναι παιδί της κρίσης και των μνημονίων. Τα Μνημόνια αποτελούν μοχλό επιτάχυνσης της φτώχειας και της βίαιης ανακατανομής πλούτου, χωρίς να αποτελούν την κύρια αιτία. 

Τα λευκά κολάρα θα προσφέρουν την καραμέλα του λαϊκισμού προσπαθώντας να νομιμοποιήσουν την πιο ανάλγητη πολιτική ως αναγκαία για τη «σωτηρία της πατρίδος», χωρίς να ασχοληθούν με τον πακτωλό των δις ευρώ που δίνονται προς τις Τράπεζες. Συμπλέουν με την πρωθυπουργική δήλωση περί υγιούς τραπεζικής πίστης «που δεν ευνοεί μόνο τις τράπεζες, αλλά και τους πολίτες».  Υπερασπίζονται την κυβέρνηση που ενοχοποιεί την τραγική μάνα.  Ακριβώς την ώρα που η κρίση γίνεται η μεγάλη ευκαιρία για τη ληστρική αναδιανομή του πλούτου – αρπάζοντας ακόμα και τα σπίτια των φτωχών- και μας γυρίζει στις μαύρες μεταπολεμικές δεκαετίες.

Την ίδια ώρα που διαβάζαμε για το θάνατο της 13 Χρόνης Σάρας, διαβάζαμε και τα «καλά νέα» για τις 206 εισηγμένες εταιρίες στο χρηματιστήριο που αύξησαν τα κέρδη τους κατά 150,6 % στο εννεάμηνο του 2013. Την ίδια ώρα διαβάζαμε ότι 185.000 άτομα με αναπηρία δε λαμβάνουν καμία υπηρεσία εκπαίδευσης ή και θεραπείας, ενώ έχουν ανάγκη. Όμως, η αλήθεια είναι ότι η θυσία των φτωχών, η φτωχοκτονία έχει πάρει διαστάσεις «θεσμικής δολοφονίας του ελληνικού λαού».  Κοντεύουν τις 4.000 οι αυτοκτονίες και δεν πρόκειται για ψυχρούς αριθμούς, αλλά για συνανθρώπους μας, ενώ το 30% του πληθυσμού αρρωσταίνει ή αργοπεθαίνει σε συνθήκες υγειονομικής φτώχειας και χωρίς πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας.  Η ανάπτυξη που δολοφονεί περιλαμβάνει κατάργηση των δημοσίων υπηρεσιών, ερειπωμένα σχολεία και νοσοκομεία, υγεία – προνόμιο των πλουσίων και μεγάλη μάζα ακραία φτωχών. Από την άλλη μόνο οι μισθοί των βουλευτών δε μειώνονται και οι παροχές και τα προνόμια των «ισχυρών». Άλλωστε η φτώχεια έχει πάρει σήμερα πλανητικές διαστάσεις και συνυπάρχει με πρωτοφανείς μορφές πλούτου ως αποτέλεσμα της απάνθρωπης εκμετάλλευσης που χαρακτηρίζει την ίδια τη  δομή του καπιταλιστικού συστήματος.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ο παγκόσμιος πλούτος επταπλασιάστηκε στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα που αντιστοιχεί σε τριπλασιασμό του κατά κεφαλήν εισοδήματος. Προσέγγισε, φέτος, νέα επίπεδα ρεκόρ στα 241 τρις. δολ, ενώ οι ανισότητες παίρνουν εκρηκτικές διαστάσεις. Πίσω από την άλλη πλευρά του φεγγαριού κρύβεται η νόμιμη ληστεία του κοινωνικού πλούτου που παράγουν οι εργαζόμενοι σωρεύοντας αμύθητα κέρδη για τις μεγάλες επιχειρήσεις και τις πολυεθνικές.   Οι Κροίσοι τρέφονται από την κρίση. Έτσι στην κορυφή της πυραμίδας βρίσκονται 32 εκατομμύρια άνθρωποι, μόλις το 0,7% του παγκόσμιου πληθυσμού ενηλίκων με ατομική περιουσία μεγαλύτερη του ενός εκατομμυρίου ευρώ έκαστος. Αυτό, λοιπόν, το 0,7% κατέχει σήμερα το 41% του παγκόσμιου πλούτου!

Την ίδια ώρα περίπου το 50% του παγκόσμιου πληθυσμού, δηλαδή πάνω από 3 δισεκατομμύρια άνθρωποι ζουν με εισόδημα μικρότερο από 2,5 δολάρια τη μέρα. Οι φτωχοί φτωχότεροι, γιατί σε συνθήκες κρίσης αυτοί θυσιάζονται για να φυσήξει ούρειος άνεμος προκειμένου να λειτουργήσει η αγορά με βάση τον νόμο του αλόγιστου και ανεξέλεγκτου πλουτισμού των λίγων. Με νεοφιλελεύθερες πολιτικές που αντιμετωπίζουν τον άνθρωπο ως μέσο, ως καύσιμη ύλη για την καπιταλιστική ανάπτυξη. Με άλλα λόγια η κυρίαρχη πολιτική σπέρνει την πείνα και τον θάνατο στους φτωχούς για να θερίσουν μυθικά πλούτη οι κερδοσκόποι.

 

07-12-2013

 

 

ΠΗΓΗ:  Σάβ, 07/12/2013, http://www.alfavita.gr/apopsin/…B1

Η Νέα Δραχμή

 

Του Βασίλη Βιλιάρδου*

«Κάθε κράτος, στην προσπάθεια του να βελτιώσει την οικονομική του θέση, παίρνει μέτρα επιβλαβή για την ευημερία των γειτόνων του. Αφού αυτή η τακτική δεν περιορίζεται μόνο σε ένα κράτος, ο καθένας υφίσταται πολύ περισσότερες συνέπειες παρόμοιων λογικών που εφαρμόζουν οι γείτονες του, από τα οφέλη που έχει ο ίδιος, λόγω των επιλογών του.

Πρακτικά όλα τα «λαοφιλή φάρμακα» που κυκλοφορούν σήμερα, είναι «αλληλοεξοντωτικού» χαρακτήρα. Ανταγωνιστικές μειώσεις μισθών, ανταγωνιστικοί δασμοί, ανταγωνιστική ρευστοποίηση περιουσιακών στοιχείων στο εξωτερικό, ανταγωνιστικές υποτιμήσεις, ανταγωνιστικά οικονομικά προγράμματα – η κατάσταση του «θα κάνω τον γείτονα ζητιάνο».

Η αιτία είναι το ότι, τα έξοδα του ενός είναι κανονικά τα έσοδα κάποιου άλλου. Έτσι, καθώς προσπαθούμε να βελτιώσουμε το δικό μας περιθώριο, μειώνουμε το περιθώριο κάποιου άλλου. Εάν λοιπόν η ίδια πρακτική ακολουθηθεί παντού, θα χειροτερεύσει η κατάσταση όλων.

Οιοσδήποτε ιδιώτης, οδηγούμενος από την προσωπική κατάσταση, στην οποία ευρίσκεται, μπορεί να μειώσει τις συνηθισμένες του δαπάνες – κανείς δεν μπορεί να τον κατηγορήσει γι' αυτό. Όμως, ας μη νομίζει κανείς ότι, με αυτόν τον τρόπο υπηρετεί κάποιο συλλογικό συμφέρον.

O μοντέρνος καπιταλισμός είναι «πλεύση καλού καιρού». Όταν ξεσπάσει η καταιγίδα, ο καπιταλιστής εγκαταλείπει τα καθήκοντα του καπετάνιου, ενώ μπορεί να βουλιάξει ακόμα και τις βάρκες που θα τον γλύτωναν – από τη μανία του να σπρώξει τον κοντινό του έξω από την βάρκα για να μπει ο ίδιος ….. Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο για ένα κράτος, από την κατάρρευση της αγοραστικής αξίας του νομίσματος του» (Keynes, σε ελεύθερη απόδοση).

Άποψη

Οι συζητήσεις που αφορούν τη δραχμή είναι μάλλον περιττές, κρίνοντας τόσο από αυτά που συμβαίνουν στην Ευρώπη, όπου η εμπιστοσύνη στο νόμισμα καταρρέει, όσο και από τις δυσοίωνες εξελίξεις στην Ελλάδα – όπου δεν είναι καθόλου απίθανο, να οδηγηθεί ξαφνικά στην «εκούσια» έξοδο της από την Ευρωζώνη.

Εν τούτοις, είναι ίσως σωστό να μην αφήνει κανείς ασχολίαστα κάποια πράγματα, έτσι ώστε να μην δημιουργούνται παρανοήσεις – ενώ η ιδανικότερη λύση για όλους θα ήταν η επιστροφή στην αφετηρία (άρθρο μας).

Στα πλαίσια αυτά, είναι ανοησία η απάντηση που ακούσαμε στην ερώτηση, σχετικά με την πλέον κατάλληλη ισοτιμία μίας νέας δραχμής (η παλαιά έχει πεθάνει πια οριστικά, ενώ δεν μπορεί να αναστηθεί με κανέναν τρόπο), σύμφωνα με την οποία η ισοτιμία οφείλει να καθοριστεί στο ένα ευρώ προς 2 δραχμές (1:2) – αφού κάτι τέτοιο δεν έχει καμία απολύτως σημασία, είναι εντελώς αδιάφορο από οικονομικής πλευράς.

Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο για ένα κράτος, από την κατάρρευση της αγοραστικής αξίας του νομίσματος του ενώ, στην περίπτωση της Ελλάδας, η υιοθέτηση του εθνικού νομίσματος είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη χρεοκοπία – με τη στάση πληρωμών δηλαδή ή με τη διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους

Αυτό που έχει αποκλειστικά και μόνο σημασία είναι το τι θα αγοράζει κανείς με τις δύο δραχμές – η αγοραστική αξία του νομίσματος δηλαδή και όχι η ισοτιμία που θα επιλεχθεί, είτε αυτή είναι ένα ευρώ προς δύο δραχμές, είτε προς είκοσι δύο ή 322 δραχμές.

Για παράδειγμα, η νέα τουρκική λίρα, η οποία αντικατέστησε την παλαιότερη (ανάλυση μας) το 2006, είχε έξι μηδενικά λιγότερα, επειδή η ισοτιμία της ορίσθηκε στο 1:1 με το δολάριο (ουσιαστικά 1 νέα λίρα για κάθε 1.000.000 παλαιές). Σήμερα, η ισοτιμία της λίρας ευρίσκεται ήδη στο 1:2 σε σχέση με το δολάριο – γεγονός που σημαίνει ότι έχει υποτιμηθεί κατά 100% ως προς το δολάριο, συγκριτικά με την ημερομηνία εισαγωγής της.

Επειδή τώρα οι μισθοί δεν έχουν διπλασιασθεί σε σχέση με το 2005, η αγοραστική δύναμη του πληθυσμού της Τουρκίας έχει μειωθεί – αν και οι πολίτες πιστεύουν ότι έχει αυξηθεί, επειδή βλέπουν την ονομαστική άνοδο των μισθών τους και όχι την πραγματική (αφαιρουμένου του πληθωρισμού). Εν τούτοις, τα ακίνητα ενοικιάζονται με «ρήτρα ευρώ» ή δολαρίου – ακριβώς επειδή οι ιδιοκτήτες τους γνωρίζουν τι συμβαίνει και δεν θέλουν να εκτίθενται στις «διακυμάνσεις» της λίρας.

Επομένως, η ισοτιμία της ενδεχόμενης υιοθέτησης της νέας δραχμής θα ήταν η οποιαδήποτε επιλεγόταν – ενώ, από πολλές πλευρές, προτιμότερη θα ήταν 1:1 με το ευρώ. Η ισοτιμία αυτή θα διευκόλυνε τη χώρα πρακτικά, αλλά και τους πολίτες της – αφενός μεν επειδή έχουν μάθει να συναλλάσσονται με το ευρώ, αφετέρου για να διαπιστώνουν εύκολα, ως οφείλουν, την υποτίμηση της.

Όσον αφορά το δημόσιο εξωτερικό χρέος, το οποίο είναι της τάξης των 300 δις € (περί τα 330 δις € το δημόσιο χρέος στα τέλη του 2013, όπου όμως ένα μέρος του είναι στο εσωτερικό) και δεν μπορεί να μετατραπεί σε δραχμές, μετά την υπογραφή του PSI, θα γινόταν 300 δις δραχμές (ή όσο θα ήταν μέχρι τότε) – αλλά με την υποχρέωση πληρωμής του σε ευρώ.

Στη συνέχεια, εάν υποθέσουμε εύλογα ότι η δραχμή θα υποτιμούταν κατά 50%, τότε το δημόσιο εξωτερικό χρέος θα γινόταν αυτόματα 450 δις δραχμές – παραμένοντας βέβαια στα 300 δις €. Απλούστερα, θα χρειαζόμαστε 450 δις δραχμές για να εξοφλήσουμε 300 δις €.

Επειδή δε υπολογίζουμε πως ούτε το ονομαστικό ΑΕΠ θα αυξανόταν σημαντικά, τουλάχιστον στην αρχή, για λόγους που εξηγούνται παρακάτω (χρεοκοπία), παραμένοντας στα επίπεδα των 190 δις δραχμών, το δημόσιο χρέος (450 δις δραχμές εξωτερικό συν 30 δις δραχμές εσωτερικό, 480 δις δραχμές συνολικά – υποθέτοντας ότι το εσωτερικό θα μετατρεπόταν σε δραχμές), θα διαμορφωνόταν στο 250% του ΑΕΠ.

Εάν η υποτίμηση έφθανε στο 1:2 (100%), τότε το εξωτερικό δημόσιο χρέος θα γινόταν 600 δις δραχμές – θα διπλασιαζόταν δηλαδή σε δραχμές, συνεχίζοντας να παραμένει στα 300 δις ευρώ (ή όσο θα ήταν τότε, αν υποθέσουμε ότι θα δάνειζαν το δημόσιο ακόμη, ελπίζοντας με κάποιο βιώσιμο επιτόκιο ή πως θα μηδενιζόταν τα ελλείμματα του τακτικού προϋπολογισμού).

Το χρέος ως προς το ΑΕΠ θα ήταν τότε της τάξης του 330% του ΑΕΠ – προφανώς εκτός κάθε ορίου, αφού με ένα ελάχιστο επιτόκιο της τάξης του 5%, οι τόκοι θα απορροφούσαν πάνω από το 50% των εσόδων, χωρίς να πληρώνονται καν δόσεις.

Όσον αφορά το συνολικό (δημόσιο και ιδιωτικό) εξωτερικό χρέος, στο οποίο δεν δίνεται δυστυχώς η απαιτούμενη σημασία, είναι σήμερα περίπου 420 δις € (διάγραμμα που ακολουθεί) – οπότε θα γινόταν αυτόματα 420 δις δραχμές. Στη συνέχεια, με υποτίμηση 50% της δραχμής, θα γινόταν 630 δις δραχμές – με 100% υποτίμηση 840 δις δραχμές κοκ.

Εξωτερικό χρέος της Ελλάδας. Στο τέλος του δεύτερου τριμήνου του 2013 ήταν 421,247 δις €, σύμφωνα με την ΤτΕ.

Η υποτίμηση θα οφειλόταν (εύλογη ερώτηση), αφενός μεν στην έλλειψη εμπιστοσύνης στο νέο νόμισμα (συμβαίνει παντού, ενώ η έλλειψη εμπιστοσύνης στη χώρα μας είναι πλέον δεδομένη), αφετέρου στην προβλεπόμενη ραγδαία μείωση του πραγματικού ΑΕΠ, τουλάχιστον στην αρχή – αφού το νόμισμα (ποσότητα) αντιπροσωπεύει συνήθως το ΑΕΠ μίας χώρας.

Στη  συνέχεια, στα ελλείμματα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών (διάγραμμα), επειδή η πατρίδα μας έχει σχεδόν εντελώς αποβιομηχανοποιηθεί – οπότε είναι σε πολύ μεγάλο βαθμό εξαρτημένη από τις εισαγωγές, διαθέτοντας ελάχιστα ανταγωνιστικά προϊόντα για να εξάγει (θεωρούμε αδύνατον να αναπληρωθεί το κενό από τον τουρισμό, ο οποίος ναι μεν θα αυξανόταν αριθμητικά, λόγω του φθηνού νομίσματος, αλλά με μικρότερο τζίρο, για τον ίδιο λόγο).

Ισοζύγιο τρεχουσών-συναλλαγών της Ελλάδας.

Περαιτέρω, είναι σημαντικό σε κάθε περίπτωση το ιδιωτικό εξωτερικό χρέος (νοικοκυριά, επιχειρήσεις, τράπεζες), το οποίο υπολογίζεται πάνω από τα 120 δις € – ειδικά αυτό των τραπεζών απέναντι στην ΕΚΤ και στο μηχανισμό διακανονισμού πληρωμών (ELA).

Αν και έχει μειωθεί σε σχέση με το παρελθόν, στα 70,36 δις € (τέλη Οκτωβρίου), εάν οι τράπεζες αναγκάζονταν από το κράτος να μετατρέψουν τα δάνεια τους στο εσωτερικό σε δραχμές, έχοντας την υποχρέωση να εξοφλούν τα δικά τους σε ευρώ, μάλλον θα χρεοκοπούσαν – οπότε θα έπρεπε να εθνικοποιηθούν, με το κράτος είτε να αθετεί τις υποχρεώσεις τους, είτε να τις αναλαμβάνουν οι πολίτες του (φορολογία).

Οφείλουμε να σημειώσουμε εδώ ότι, τυχόν αθετήσεις πληρωμών απέναντι στους δανειστές, οι οποίοι είναι σήμερα κυρίως οι χώρες της Ευρωζώνης, καθώς επίσης απέναντι στην ΕΚΤ, μέτοχοι της οποίας είναι οι εταίροι μας, δεν θα ήταν θετικές ούτε για τον τουρισμό, ούτε για τις εξαγωγές μας – οπότε το ΑΕΠ, καθώς επίσης τα έσοδα του δημοσίου, θα παρουσίαζαν σημαντικότατη πτώση, η ανεργία θα αυξανόταν, η ύφεση θα «βάθαινε» κοκ.

Περαιτέρω, κανένας δεν μπορεί να ισχυρισθεί, όπως πολύ σωστά αναφέρεται στο «Τοποθέτηση στο άρθρο δραχμή» ότι, η Ελλάδα θα μείνει χωρίς πετρέλαιο, φάρμακα κλπ. Φυσικά και θα υπάρχουν όλα αυτά, σε επαρκείς πιστεύουμε ποσότητες, αφού ο εισαγωγέας τους δεν είναι το κράτος, αλλά οι ιδιώτες – οπότε, ακόμη και αν χρεοκοπούσε η «Ελλάδα της δραχμής»  (στάση πληρωμών), κάτι μάλλον βέβαιο, οι ιδιώτες θα μπορούσαν να εισάγουν, πληρώνοντας βέβαια σε συνάλλαγμα και πιθανότατα προκαταβολικά.

Το θέμα λοιπόν δεν είναι σε καμία περίπτωση η έλλειψη πετρελαίου ή φαρμάκων – αλλά το πόσο θα κοστίζουν και ποιοί θα μπορούν να τα αγοράζουν. Άλλωστε αυτή είναι η αιτία που τα αυτοκίνητα δεν κυκλοφορούν σε χρεοκοπημένες χώρες, τα καλοριφέρ παραμένουν κλειστά, οι συγκοινωνίες νεκρώνονται, τα φώτα των πόλεων δεν ανάβουν και τα νοσοκομεία υπολειτουργούν, όπως στο Ντιτρόιτ σήμερα – όχι η έλλειψη λοιπόν, αλλά το κόστος αγοράς, το οποίο συνήθως εκτοξεύεται στα ύψη.

Ολοκληρώνοντας (θα επανέλθουμε με άλλες απορίες, εάν προλάβουμε φυσικά την «εκούσια προσφυγή» στη νέα δραχμή), οι συγκρίσεις με την Αργεντινή δεν είναι αυτονόητες – αφού η χώρα

(α) ευρίσκεται σε μία εντελώς διαφορετική περιοχή του πλανήτη, από γεωπολιτικής πλευράς, με μηδαμινούς κινδύνους – γεγονός που σημαίνει, μεταξύ άλλων, περιορισμένες δαπάνες εξοπλισμού,

(β) ήταν κάποτε (τέλη του 19ου αιώνα), η έκτη μεγαλύτερη οικονομία παγκοσμίως, ενώ σήμερα συνεχίζει να υποφέρει,

(γ) είχε ανέκαθεν δικό της νόμισμα  – η «αποσύνδεση» του από το δολάριο ήταν πολύ εύκολη, συγκριτικά τουλάχιστον με την εισαγωγή ενός νέου νομίσματος από μία χώρα (πρώην) μέλος μίας νομισματικής ένωσης, ενώ

(δ) το δημόσιο χρέος της ήταν της τάξης του 60% του ΑΕΠ της, ενώ είχε συναλλαγματικά αποθέματα που δεν έχουμε εμείς σήμερα.

Τονίζοντας ακόμη μία φορά ότι δεν είμαστε εναντίον της δραχμής, αλλά υπέρ της αλήθειας, της σωστής πληροφόρησης και του ρεαλισμού, έχουμε την άποψη ότι, παρά τις όποιες αντιθέσεις μας, η Ελλάδα πρέπει να έχει έτοιμο ένα πραγματοποιήσιμο σχέδιο τυχόν επιστροφής της στο εθνικό νόμισμα – αφού η ανεξέλεγκτη υιοθέτηση του, θα ήταν κάτι παραπάνω από καταστροφική.

 

* Ο κ. Βασίλης Βιλιάρδος είναι ένας σύγχρονος οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου – όπου και δραστηριοποιήθηκε επαγγελματικά για αρκετά χρόνια, με ιδιόκτητες επιχειρήσεις.

Έχει γράψει το βιβλίο "Υπέρβαση Εξουσίας", το οποίο αναφέρεται στο φορολογικό μηχανισμό της Γερμανίας, ενώ έχει  εκδώσει τρία βιβλία αναφορικά με την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, με τον  τίτλο "Η κρίση των κρίσεων".

Έχει ασχοληθεί με σημαντικές έρευνες και αναλύσεις επί του αντικειμένου του (μακροοικονομία), επί διεθνούς επιπέδου, οι οποίες φιλοξενούνται τακτικά σε ημερήσιες εφημερίδες, περιοδικά και ηλεκτρονικές ιστοσελίδες.

ΠΗΓΗ: Δεκεμβρίου 6, 2013, http://www.analyst.gr/2013/12/06/5043/ και http://www.analyst.gr/2013/12/06/5043/2/

ΦΟΡΟΣ ΣΤΑ ΚΟΤΕΤΣΙΑ

 

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

 

Είναι πλέον πασιφανές ότι η χώρα μας έχει βυθιστεί σε ύφεση άνευ προηγουμένου κατά ειρηνική περίοδο. Οι δανειστές μας γίνονται ολοένα και πιο προκλητικοί και οι κυβερνώντες διαχέουν την αντίληψη ότι δίνουν αγώνες υπέρ του ελληνικού λαού. Δίνουν πράγματι ή ζητούν από τους εκπροσώπους των δημίων μας πίστωση χρόνου, ώστε να πεισθεί ο λαός πως πράγματι προασπίζονται τα δίκαια ή τα συμφέροντά του. Χρησιμοποίησα εναλλακτικά τους δύο όρους, καθώς δεν είναι πάντοτε ευδιάκριτο αν πρόκειται για το ένα ή το άλλο. Ας θυμηθούμε και την αντίδραση στη ρήση πολιτικού: «Ό, τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό»!

Ας επιχειρήσουμε νηφάλια έναν απολογισμό των τελεσθέντων κατά τη μνημονιακή περίοδο. Μας είπαν ότι σύντομα θα είχαμε τη δυνατότητα να εξέλθουμε στις αγορές. Αυτό διεψεύσθη παταγωδώς. Μάλιστα στην αρχή του έτους το ΔΝΤ, ο μηχανισμός αυτός που έσπειρε τον όλεθρο στις χώρες, των οποίων ανέλαβε να ανορθώσει την οικονομία, αποδέχθηκε ότι οι εκτιμήσεις για την ελληνική οικονομία υπήρξαν λανθασμένες! Τί άραγε οδήγησε τους ιθύνοντες στην ομολογία αυτή; Μήπως κρίση συνειδήσεως; Αστείο! Οι άνθρωποι που διαφεντεύουν τα οικονομικά του πλανήτη είναι αδίστακτοι και πωρωμένοι! Το έχουν νοιώσει οι απόκληροι του πλανήτη, οι χώρες των οποίων λεηλατήθηκαν πριν από τη δική μας. Τότε εμείς καμαρώναμε βουτηγμένοι στο λάγνο ψεύδος της προόδου και της ευημερίας! Ασφαλώς η ομολογία είναι κίνηση στα πλαίσια εφαρμογής σχεδίου, του οποίου τις φάσεις αγνοούμε και ίσως να μη κατανοήσουμε ποτέ. Ουδείς όμως αναρρωτήθηκε: Δηλαδή επιστρέφοντας στις αγορές θα συνεχίσουμε να ζούμε δανειζόμενοι;

Οι δανειστές μας γνώριζαν πως η χώρα μας δανειζόμενη διαρκώς και ασύστολα θα κατέληγε σε πλήρη αδυναμία αποπληρωμής των δανείων. Η πτώση της βιομηχανικής παραγωγής ήταν εμφανής ήδη από το 1982 και η σπατάλη, στα πλαίσια της υιοθεσίας του εισαχθέντος μαζί με τα προϊόντα καταναλωτικού πνεύματος, επιεικώς προκλητική! Παράλληλα συρρικνωνόταν διαρκώς η πρωτογενής παραγωγή με τα μέτρα που ελάμβαναν οι εταίροι μας και εφάρμοζαν οι κατ' εντολήν τους εκλεγμένοι από τον «κυρίαρχο» λαό «ηγέτες» μας. Πώς ήταν δυνατόν υπό τις συνθήκες αυτές η χώρα μας να κατορθώσει να αποπληρώσει τα δάνειά της; Αυτό το γνωρίζει κάθε νοικοκύρης, που υφίσταται μύριες όσες θυσίες, προκειμένου να αποφύγει τον δανεισμό!

Ο αναγνώστης ίσως αντιλήφθηκε ότι ο τίτλος του άρθρου έχει σχέση με προφητεία του αγίου Κοσμά του Αιτωλού. Ας παραθέσουμε όμως πριν από την ανάλυσή της τρεις άλλες προφητείες: «Οι άνθρωποι θα μείνουν φτωχοί, γιατί δεν θάχουν αγάπη στα δένδρα» και «οι άνθρωποι θα καταντήσουν γυμνοί, γιατί θα γίνουν τεμπέληδες»! «Φτιάχνετε σπίτια τορνευτά και δεν πρόκειται να κατοικήσετε σ' αυτά»! Τις παραθέτω εν γνώσει ότι διατρέχω τον κίνδυνο να κακοχαρακτηριστώ από τον καιροφυλακτούντα δημαγωγικό λόγο. Ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει την κακοδαιμονία του δημοσίου τομέα, ο οποίος αποτέλεσε τροφέα των οπαδών της ήσσονος προσπαθείας, κατά κανόνα μελών της πελατείας των κομμάτων εξουσίας. Ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει ότι οι επιδοτήσεις κατέστησαν σε μία τριακονταετία τον αγρότη μας οκνηρό. Ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει ότι το πατροπαράδοτο όνειρο να αποκτήσουμε κατοικία μετατράπηκε σε αρρωστημένο όνειρο να αποκτήσουμε χλιδάτη (τορνευτή) πρώτη και έπειτα δεύτερη.

Ασφαλώς μπορούν να εκφραστούν αντιρρήσεις όπως: «Και πού γνωρίζαμε εμείς το σχέδιό τους δια των επιδοτήσεων;» (αγρότες). «Και πού γνωρίζαμε ότι θα μειωθούν τόσο οι αποδοχές μας ή ότι θα μέναμε άνεργοι;» (κινδυνεύοντες να χάσουν το ακίνητό τους). Ασφαλώς την κύρια ευθύνη φέρουν οι διαχειριστές της εξουσίας, οι οποίοι υπηρέτησαν το σχέδιο οικονομικής υποδούλωσης της χώρας και εξαθλίωσης του λαού μας! Μόνον όμως ο δημαγωγικός λόγος απαλλάσσει πλήρως τον λαό. Ο λαός μας εγκατέλειψε την πίστη του και τις παραδόσεις και στράφηκε προς τους δημαγωγούς που επί σαράντα χρόνια τον παραμύθιασαν. Έχει λοιπόν κι αυτός ευθύνη.

Η εισπρακτική αδυναμία των κυβερνώντων, παρά τις σημαντικές μειώσεις του εισοδήματος εργαζομένων και συνταξιούχων, παρά τον καταποντισμό των υγειονομικών και κοινωνικών παροχών, όχι μόνο δεν πραΰνουν τους δανειστές μας, αλλά τους καθιστούν περισσότερο άγριους στις απαιτήσεις τους! Γνωρίζουν πως επενδύσεις δεν θα γίνουν (άραγε δεν το γνωρίζουν και οι κυβερνώντες μας;), συνεπώς για να εξοφλήσει η χώρα μας πρέπει να εκποιήσει όλο τον δημόσιο και ιδιωτικό πλούτο (όχι βέβαια των προστατευομένων από το σύστημα πλουτοκρατών). Φόρος επί της γης, άσχετα αν αυτή αποφέρει ή όχι εισόδημα στον κάτοχό της! Φόρο στις σταβλικές εγκαταστάσεις (στα κοτέτσια κατά άγιο Κοσμά). Κι ας συνθλίβεται αγρότες και κτηνοτρόφοι από τους εκβιασμούς των μεγαλεμπόρων και πολυεθνικών εταιρειών. Φόροι επί φόρων στα ακίνητα (στα παράθυρα κατά τον άγιο Κοσμά) εισπραττόμενοι κατά διάφορους τρόπους!

Λύσσαξαν οι δανειστές μας, επειδή ο λαός μας είχε ένα όνειρο: Να κτίσει ένα σπίτι ή να αγοράσει ένα σπίτι για κάποιο παιδί του. Κακό το όνειρο, καθώς οι λαοί της Δύσης, οι πολιτισμένοι, γεννιούνται και πεθαίνουν σε ενοικιαζόμενα, που ανήκουν σε μεγάλες εταιρείες ακινήτων. Και τώρα δίδεται (;) η μάχη για τα ακίνητα που απειλούνται με πλειστηριασμό! Τι θα απογίνει, θα το μάθουμε σύντομα. Πάντως δεν έχει διαψευσθεί ότι τράπεζες της χώρας έχουν πωλήσει τα «κόκκινα» δάνεια σε γερμανικές. Πολλοί οι κάτοικοι του εξωτερικού, οι ενδιαφερόμενοι να αγοράσουν οικία σε τιμή ευκαιρίας στην ηλιόλουστη χώρα μας!

Άλλος όμως είναι ο κύριος στόχος των αρπακτικών: Ο δημόσιος πλούτος της χώρας, για τον οποίο οι ασκούντες την εξουσία παραπλανούν την κοινή γνώμη, όπως στην περίπτωση του χρυσού στις «Σκουριές» της Χαλκιδικής. Όμως δεν θα προφτάσουν να μας τα πάρουν. Ο άγιος Κοσμάς προφήτευσε:  «Θα σας ρίξουν πολύ παρά (σ.σ. θα σας δανείσουν μεγάλα ποσά). Θα σας ζητήσουν να τον πάρουν πίσω, αλλά δεν θα μπορέσουν»! Συνέλληνες, ας έχουμε θάρρος.

 

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ», 02-12-2013

«Λυκόμορφοι φορολόγοι» και καθ' έξιν μπουρδολόγοι…

 

Του Νίκου Μπογιόπουλου*

 

Μην πάει το μυαλό σας στο κακό. Όσα ιστορούνται στη συνέχεια δεν έχουν σχέση με τη σημερινή Ελλάδα. Καμία! Αυτά γίνονταν παλιά. Συνέβαιναν επί Τουρκοκρατίας. Και είναι πραγματικά να φρίττεις και να τρέμεις από οργή με τα (επί Τουρκοκρατίας…) βάσανα του λαού.

Διαβάζουμε (*):

«Κύριο καθήκον των κοινοτικών αρχόντων της εποχής, ήταν το "στρώσιμο των τεφτεριών". "Εριχναν τα τεφτέρια", σήμαινε ότι όριζαν το φόρο που έπρεπε να πληρώσει κάθε μέλος της κοινότητας, ανάλογα με την περιουσιακή του κατάσταση (ιδιόκτητο σπίτι, χωράφια κλπ.) και τα εισοδήματά του, με βάση το "κατάστιχο" που συντασσόταν από εκτιμητές κάθε 7 χρόνια. Την είσπραξη έκανε ο "γραμματικός" του χωριού ή κάποιος ειδικός φοροεισπράχτορας. Οι φόροι, αυτοί ήταν άσχετοι από άλλα "δοσίματα" για κοινοτικές ανάγκες (δρόμους, γεφύρια, κονάκι του βοεβόδα, πληρωμή ζημιών, αμοιβή κοινοτικών υπαλλήλων, δασκάλων, υδρονόμων, αγροφυλάκων κλπ.). Οι κοινοτικοί άρχοντες εισέπρατταν μισθό και απαλλάσσονταν από φόρους.          

Γενικά, οι φόροι που πλήρωναν οι σκλάβοι στους Τούρκους ήταν πολλοί και δυσβάστακτοι (…). Κάθε οικογένεια κατέβαλλε επίσης πολλά άλλα "χαράτσια" (φόρους) για τα παραγόμενα προϊόντα, για τα κτήματα. Επίσης πλήρωνε το φόρο "καπνού" (δηλαδή για το αναμμένο τζάκι της οικογένειας), και τους φόρους για το γάμο, τα καταλύματα, τα επαρχιακά έξοδα, την τιμητική στολή ("καφτάνια"), τα καρφοπέταλα κι άλλους που είχε δικαίωμα να επιβάλλει ο κάθε τοπικός Οθωμανός διοικητής. Οι κάτοικοι των Αγράφων πλήρωναν για πολλά χρόνια μόνο το "χαράτσι"-"κεφαλικό φόρο". Έπρεπε όμως να δίνουν και ένα "αστάρι" (φόδρα), 6 πήχες η κάθε οικογένεια, που χρησίμευε "ως σφογγιστήρι των αγγείων του σουλτάνου". Το ύφασμα αυτό το ύφαιναν στον αργαλειό και το συγκέντρωνε ο "αστάρ τσαούσης", που είχε την έδρα του στη Λάρισα.                                   

Ο λαός της περιοχής υφίσταται ως πραγματικούς επιδρομείς τους ακόρεστους φοροεισπράκτορες του κράτους, που ο Ευγένιος Γιαννούλης ο Αιτωλός αποκαλεί "λυκόμορφους φορολόγους". Το αδυσώπητο φοροεισπρακτικό καθεστώς αγκαλιάζει κάθε κλάδο της βιοτεχνικής δραστηριότητας: εργαστήρια μεταποίησης ή επεξεργασίας πρώτων υλών, σιδεράδικα, τσαρουχάδικα, αργαλειούς, νεροτριβές, καποτάδες. Επίσης, φορολογείται και κάθε πηγή αγροτικού εισοδήματος: καλλιέργειες δημητριακών, αμπέλια, δέντρα, λαχανόκηποι, κουκούλια, μελίσσια (…). Με "δεκάτη" επιβαρύνονται και τα καρποφόρα δέντρα της περιοχής: καρυδιές, συκιές, μυγδαλιές, αχλαδιές, βερικοκιές. Οι έντοκες δανειοληψίες από φτωχά χωριά, για την εξόφληση οφειλόμενων φόρων, συχνά οδηγούσαν στην καταχρέωσή τους και ακολούθως στην εγκατάλειψη από τους κατοίκους(…). Το κοινοτικό χρέος είναι συλλογικό και κάποτε απαιτητό από τους δανειστές πριν ακόμα καταστεί ληξιπρόθεσμο: "εκεί όπου παίρνουμε δανεικά, έρχονται και μας τα γυρεύουν", γράφουν οι δημογέροντες του Καρπενησίου σε έγγραφό τους(…).

Πρέπει να έχουμε πάντα στο νου μας ότι οι φόροι κι οι υποχρεώσεις των υπόδουλων χριστιανών δεν ήταν πάγιοι κι οι ίδιοι πάντα. Κάθε νέος διοικητής στο"βελαέτι", κάθε ανώτερος υπάλληλος αλλά και κάθε "κοτσάμπασης" και "επίσκοπος" μπορούσε να επιβάλει για κάποιο δικό του λόγο, έναν καινούργιο φόρο. Κι οι "ραγιάδες" έπρεπε να τον πληρώσουν χωρίς συζήτηση (…). Ο εθνοδιδάσκαλος Ευγένιος Γιαννούλης ο Αιτωλός γράφει σχετικά σε μια επιστολή του: "Πανταχού οιμωγαί, ολολυγμοί, στεναγμοί και θρήνοι, δυσπραγίαι ουκ ευαρίθμητοι… καταδρομή των φορολόγων αδυσώπητος το υπήκοον επικαλείται τον θάνατον μάλλον ή το ζην" (…)».

Υστερόγραφο: Προς άρση πιθανών ανιστόρητων παρεξηγήσεων, υπενθυμίζουμε και επιμένουμε: Αυτοί οι «λυκόμορφοι φορολόγοι» ζούσαν τα παλιά τα χρόνια. Επί Τουρκοκρατίας. Από τότε τα πράματα έχουν, φυσικά, αλλάξει. Τώρα – όπως άλλωστε επανέλαβε και χτες ο κ. Στουρνάρας – είμαστε στην ευχάριστη θέση να σας πληροφορήσουμε ότι: «Το επίπεδο φορολογίας στην Ελλάδα είναι χαμηλό»…

***

(*) Τα στοιχεία περιέχονται στο «evrytan.gr» και βασίζονται στις πηγές: 1. Μάρκος Α. Γκιόλιας: «Η Ιστορία της Ευρυτανίας στους νεότερους χρόνους», Εκδόσεις «Πορεία», Αθήνα 1999. 2. Χαρίλαος Μηχιώτης: «Τυμφρηστός & Τυμφρήστιοι», Εκδόσεις «Κασταλία». 3. Γιώργος Η. Βαρλάμης: «Ευρυτανία», Αθήνα 1997)

* email: mpog@enikos.gr

ΠΗΓΗ: 28/11/2013, http://www.enikos.gr/mpogiopoulos/194455,%C2%ABLykomorfoi_forologoi%C2%BB_kai_ka8%E2%80%99_exin_mpo.html

Ο χρυσός κανόνας της σταθερότητας

 

Του Βασίλη Βιλιάρδου*

"Ο «χρυσός κανόνας της οικονομικής σταθερότητας» είναι η κατάργηση των τόκων – η οποία θα εμπόδιζε σε μεγάλο βαθμό τη συγκέντρωση κεφαλαίων, στη συντριπτική μειοψηφία των ανθρώπων (1% του πληθυσμού) και των κρατών.

Πολύ περισσότερο, θα διευκόλυνε σημαντικά τη διοχέτευση των χρημάτων στην πραγματική οικονομία, καθώς επίσης τη σταθερότητα του οικονομικού συστήματος – σε συνδυασμό φυσικά με την απαγόρευση των χρηματοπιστωτικών όπλων μαζικής καταστροφής, όπως τα παράγωγα προϊόντα. Το αποτέλεσμα θα ήταν η ελαχιστοποίηση των κινδύνων πολεμικών και λοιπών «αντιπαραθέσεων», μεταξύ ατόμων και λαών. Ειδικότερα τα εξής:  

Οι τόκοι, η υπεραξία των χρημάτων ουσιαστικά, είναι ένα «οικονομικό αρχέτυπο»* – μέσω του οποίου επιβάλλεται η υπεροχή του κεφαλαίου επί της εργασίας και των εξ αυτής παραγομένων προϊόντων. Αποτελούν μία αναπόφευκτη «παρενέργεια» εκείνης της οικονομικής λειτουργίας, η οποία στηρίζεται στις συναλλαγές μέσω χρημάτων.

Το συγκεκριμένο «οικονομικό αρχέτυπο» είναι υπεύθυνο για το ότι, οι κάτοχοι χρημάτων, ως δανειστές, εξασφαλίζουν μία χωρίς κόπο συμμετοχή στο προϊόν της εργασίας των μη κατόχων χρημάτων, οι οποίοι γίνονται οφειλέτες τους – γεγονός που οδηγεί σε μεγάλες κοινωνικές αδικίες. Υπάρχει δε ένα «αρχέγονο* επιτόκιο», πατροπαράδοτο, παραδοσιακό, κάτω από το οποίο δεν δόθηκαν ποτέ δάνεια κατά τη διάρκεια των αιώνων – υπολογιζόμενο στο 2-3%.  

Οι τόκοι είναι κατά κάποιον τρόπο το σύνολο του «αρχέγονου επιτοκίου», του πληθωρισμού, του δανειακού ρίσκου, της αύξησης της παραγωγικότητας, καθώς επίσης της αμοιβής των μεσαζόντων – των τραπεζών συνήθως.

Εάν μπορούσε να καταπολεμηθεί η κυριαρχία του κεφαλαίου στις αγορές, μέσω της υιοθέτησης ενός συστήματος «ελευθέρων χρημάτων», τότε θα εξαφανιζόταν το «αρχέγονο επιτόκιο». Επειδή δε η υιοθέτηση ενός συστήματος «ελευθέρων χρημάτων» θα είχε σαν αποτέλεσμα την εξαφάνιση τόσο του πληθωρισμού, όσο και του αποπληθωρισμού, τότε θα έπαυε να υπάρχει και το δεύτερο συστατικό του επιτοκίου. 

Περαιτέρω, λόγω του ότι σε μία σταθερή οικονομία το πιστωτικό ρίσκο είναι ελάχιστο, θα έπαυε να υπάρχει ανάγκη χρέωσης του – όπως απαιτεί το τρίτο συστατικό. Τέλος, αφού δεν θα υπάρχει ανάπτυξη αλλά αειφόρος σταθερότητα, το μέρος του επιτοκίου που αφορά την αυξημένη παραγωγικότητα, θα ήταν περιττό – οπότε θα παρέμενε μόνο το κόστος λειτουργίας των μεσαζόντων (τραπεζών).

Σε μία τέτοια περίπτωση θα ήταν πολύ λιγότερο «επιθυμητή» η συγκέντρωση κεφαλαίων από εκείνους, οι οποίο κερδοσκοπούν άκοπα με αυτά – οπότε θα εξασφαλιζόταν ένα καλύτερο βιοτικό επίπεδο για τους εργαζομένους, καθώς επίσης μία μεγαλύτερη κοινωνική δικαιοσύνη" (S. Gesell).

Πρέπει να αναζητηθούν αναπτυξιακές δυνατότητες, ανεξάρτητες από την εκάστοτε πολιτική ηγεσία – μία εκ των οποίων είναι η υιοθέτηση ενός παράλληλου χρηματοπιστωτικού συστήματος, από τον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας

 

Ανάλυση

 

Σε σχέση με τα παραπάνω, αποτελεί ασφαλώς μία περίεργη παραδοξότητα το ότι οι Γερμανοί, οι οποίοι έχουν υποφέρει από τους τόκους, ενώ έχουν ενοχοποιήσει τους «Εβραίους τοκογλύφους» στο παρελθόν, με δυστυχές αποτέλεσμα τα ανατριχιαστικά εγκλήματα που διέπραξαν οι ναζί (ολοκαύτωμα), είναι σήμερα οι βασικοί υποστηρικτές τους – με τις έντοκες καταθέσεις να αποτελούν τα βασικά περιουσιακά τους στοιχεία.

Πόσο μάλλον όταν σύμφωνα με τους ίδιους τους Γερμανούς, το σύνολο του σημερινού δημοσίου χρέους τους προέρχεται κατά 100% από τόκους – όπου στην Ελλάδα οι τόκοι, με τους οποίους έχουμε επιβαρυνθεί σε μία αντίστοιχη με τη Γερμανία χρονική περίοδο, είναι υπερδιπλάσιοι του σημερινού χρέους.

Βέβαια, η παραδοξότητα αυτή, οι «αντιδρομίες» καλύτερα,  συναντώνται σε πάρα πολλές «πτυχές» της ζωής – με πρώην σοσιαλιστικά κινήματα να υιοθετούν ξαφνικά εντελώς νεοφιλελεύθερες απόψεις, φιλελεύθερα κόμματα την κεντρικά κατευθυνόμενη οικονομία κοκ.

Συνεχίζοντας, παρά το ότι σήμερα οι κεντρικές τράπεζες, τα μεγάλα τυπογραφεία ουσιαστικά, εκμηδενίζουν τα επιτόκια, αυξάνοντας κατακόρυφα την παροχή δωρεάν χρημάτων τα μικρότερα, αλλά πολύ περισσότερα «τυπογραφεία», οι εμπορικές τράπεζες, «εγκλωβίζουν» τη ρευστότητα – επιλέγοντας την κερδοσκοπία για να αυξήσουν τις αποδόσεις των κεφαλαίων που τους δωρίζονται, οδηγώντας την πραγματική οικονομία στο γκρεμό και αδιαφορώντας για τις καταστροφικές συνέπειες των πράξεων τους.

Οι «βδέλλες» αυτές είναι τοποθετημένες σε ολόκληρο το κυκλοφοριακό σύστημα της οικονομίας, απορροφώντας αχόρταγα το αίμα που κυλάει – οπότε οι συνεχείς «μεταγγίσεις» δεν έχουν κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα.

Αντίθετα, απειλούν όλο και περισσότερο τον πλανήτη, αφού κάποια στιγμή, όταν πάψει να απορροφάται η ρευστότητα από τις αγορές (χρηματιστήρια), γεγονός που θα συμβεί νομοτελειακά όταν καταρρεύσουν οι αξίες (μετοχές κοκ.), τότε το υπερβολικό αίμα θα πλημμυρίσει το σώμα της οικονομίας – προκαλώντας του ανυπολόγιστες καταστροφές.

ΕΛΛΑΔΑ, ΕΛΛΕΙΜΜΑ ΡΕΥΣΤΟΤΗΤΑΣ

Η συρρίκνωση της ρευστότητας στην Ελλάδα (ανάλυση) αποτελεί αναμφίβολα ένα από τα μεγαλύτερα της προβλήματα – μία πραγματική «τροχοπέδη», όσον αφορά τις προοπτικές ανάπτυξης της οικονομίας της. Οφείλει λοιπόν να βρεθεί άμεσα μία λύση, πριν οδηγηθούν οι υπόλοιπες μικρομεσαίες επιχειρήσεις της στη χρεοκοπία, καθώς επίσης προτού «μεταναστεύσουν» οι εναπομείναντες μεγαλύτερες σε χώρες του εξωτερικού.

Προφανώς, οι ισχυρισμοί περί επιστροφής στην ανάπτυξη το επόμενο έτος, όταν επιβάλλονται συνεχώς νέοι φόροι, οπότε «αποξηραίνεται» αντί να ποτίζεται το ταλαιπωρημένο έδαφος της οικονομίας, είναι όνειρα θερινής νύχτας – όπως επίσης το πρωτογενές πλεόνασμα, η θεωρητική ύπαρξη του οποίου οφείλεται απλά και μόνο στις καθυστερήσεις των πληρωμών του ιδιωτικού τομέα, από το δημόσιο.

Υπενθυμίζουμε εδώ ότι, στο δημόσιο δεν εφαρμόζεται το διπλογραφικό λογιστικό σύστημα, το οποίο είναι υποχρεωτικό για όλες τις επιχειρήσεις – με αποτέλεσμα, οι ανεξόφλητοι λογαριασμοί του κράτους να μην καταγράφονται στα χρέη του, οπότε να δημιουργείται ένα «φανταστικό» πλεόνασμα.

Εκτός αυτού, το δημόσιο δεν υποχρεώνεται να συντάσσει ετήσιο ισολογισμό – οπότε όλοι εμείς γνωρίζουμε μόνο τι οφείλουμε στους δανειστές μας, ενώ κανένας δεν μας πληροφορεί επίσημα για τα περιουσιακά μας στοιχεία. Απλούστερα, η κυβέρνηση μας ενημερώνει μόνο για το παθητικό της χώρας μας και όχι για το ενεργητικό της – όπως, για παράδειγμα, η Νέα Ζηλανδία, η οποία συντάσσει ετήσιο ισολογισμό (πηγή).

Συνεχίζοντας, όσον αφορά το πρόβλημα της ρευστότητας της οικονομίας μας, έχουμε την άποψη ότι, είμαστε υποχρεωμένοι να αναζητήσουμε περισσότερες από μία, παράλληλες μεταξύ τους λύσεις – αφού χωρίς εναλλακτικές δυνατότητες και ρεζέρβες δεν είναι δυνατόν να διοικηθεί καμία επιχείρηση, πόσο μάλλον ένα κράτος.

Προφανώς δε, ορισμένες από τις λύσεις αυτές πρέπει να εξαρτώνται αποκλειστικά και μόνο από εμάς – ειδικά επειδή η Ευρωζώνη, η Γερμανία καλύτερα, δεν είναι πρόθυμη να μας «διευκολύνει», όσον αφορά τουλάχιστον το συγκεκριμένο θέμα.

Στα πλαίσια αυτά, θεωρούμε ως μία από τις πολλές λύσεις που ασφαλώς υπάρχουν, τη δημιουργία ενός δεύτερου χρηματοπιστωτικού συστήματος – το οποίο να μην ενοχλεί καθόλου το πρώτο, αλλά και να μην έχει καμία επαφή μαζί του.

Πόσο μάλλον όταν η Ελλάδα υποφέρει από μια «Ύφεση ισολογισμών» άνευ προηγουμένου, χωρίς να έχει τις προϋποθέσεις επίλυσης της με τη μέθοδο του Keynes (ανάλυση) – ενώ χωρίς ανάπτυξη, δεν υπάρχει καμία δυνατότητα εξόδου από την κρίση.

Στο σημείο αυτό θεωρούμε σωστό να υπενθυμίσουμε τους συντελεστές της  ανάπτυξης. Ειδικότερα, τα τέσσερα βασικά στοιχεία του ακαθάριστού εθνικού προϊόντος μίας χώρας (ΑΕΠ), από την πλευρά των δαπανών, είναι η ιδιωτική κατανάλωση (Κ), οι μικτές επενδύσεις (Ε), οι δαπάνες του δημοσίου συμπεριλαμβανομένων των επενδύσεων (Δ), καθώς επίσης η διαφορά μεταξύ εισαγωγών και εξαγωγών. Πρόκειται λοιπόν για την παρακάτω μαθηματική εξίσωση:

ΑΕΠ = Κ+Ε+Δ+(Εξαγωγές – Εισαγωγές)

Όπως διαπιστώνεται εύκολα, για να μπορέσει να αυξηθεί το ΑΕΠ, θα πρέπει ένας τουλάχιστον από τους «συντελεστές» του να ακολουθήσει ανοδική πορεία – γεγονός που είναι όμως σχεδόν αδύνατον, χωρίς την απαραίτητη ρευστότητα, η οποία θα τον τροφοδοτούσε. Αυτή ήταν άλλωστε η αιτία της καταστροφικής εξέλιξης του ρυθμού ανάπτυξης (ύφεσης) της οικονομίας μας, όπως φαίνεται, μεταξύ άλλων, από το διάγραμμα που ακολουθεί (με μη ανανεωμένα στοιχεία).

Ποσοστό ετήσιας ανάπτυξης του ΑΕΠ της Ελλάδος (ποσοστιαία διαφορά στο ΑΕΠ)

Επομένως, αποτελεί πρώτη προτεραιότητα η εξασφάλιση της ρευστότητας όπου όμως, επειδή δεν έχουμε την κυριαρχία του νομισματικού μας συστήματος, οφείλουν να διερευνηθούν άλλες λύσεις – πριν ακόμη πεθάνει η χώρα μας υγιής, μετά τη δημοσιονομική «εγχείρηση χωρίς αναισθητικό» που επιχειρείται.

ΑΝΑΓΚΗ ΑΛΛΑΓΗΣ

Έχουμε ήδη αναφερθεί στο θέμα της επιστροφής μας στη δραχμή (ανάλυση) θεωρώντας ότι, αποτελεί ένα εξαιρετικά οδυνηρό, αλλά όχι θανατηφόρο εγχείρημα – ενώ είμαστε ανέκαθεν υπέρ της διατήρησης του ευρώ, με την έννοια της αναγκαιότητας μίας ενωμένης Ευρώπης.

Σε κάθε περίπτωση έχουμε την άποψη ότι, δεν επιτρέπεται να συνεχίσουμε να περιμένουμε ή να αναμένουμε αδρανείς τον «από μηχανής Θεό». Επίσης όχι το «θαύμα» – την αλλαγή πολιτικής δηλαδή, εκ μέρους του αμετανόητου δυνάστη της Ευρωζώνης: της Γερμανίας.

Άλλωστε οι δίδυμες, βαθιές πληγές μας (ελλείμματα προϋπολογισμού και ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών), παρά το ότι έχουν σε κάποιο βαθμό «επουλωθεί», είναι πολύ πιθανόν να μολυνθούν ξανά – αφού τα δραστικά μέσα που χρησιμοποιήθηκαν για την «εξυγίανση» τους μοιάζουν με ενέσεις κορτιζόνης, οι οποίες απαλύνουν αρχικά τον πόνο, αλλά δεν αντιμετωπίζουν την ασθένεια.

Η εξέλιξη του εμπορικού μας ισοζυγίου στο διάγραμμα που ακολουθεί, η οποία οφείλεται κυρίως στη μείωση των εισαγωγών μας, λόγω της οικονομικής αδυναμίας των Ελλήνων να καταναλώσουν, δεν είναι καθόλου ικανοποιητική – όπως δυστυχώς «δημαγωγεί» η κυβέρνηση.

Ελληνικό εμπορικό ισοζύγιο (σε εκ. ευρώ)

Περαιτέρω πιστεύουμε επίσης ότι, δεν μπορούμε να ελπίζουμε πως η ελληνική κυβέρνηση θα αλλάξει πολιτική – ή, έστω, να αναμένουμε την εκλογή ενός νέου κόμματος, το οποίο θα ασχολούταν ενεργητικά και ορθολογικά με το πρόβλημα της ρευστότητας (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα σταματήσουμε να το επιδιώκουμε).

Επομένως, πρέπει να βρεθούν εναλλακτικές δυνατότητες, οι οποίες να είναι ανεξάρτητες από την εκάστοτε πολιτική ηγεσία – με την έννοια ότι θα μπορούν να εφαρμοσθούν αποκλειστικά και μόνο από τον ιδιωτικό τομέα, στον οποίο εμείς τουλάχιστον έχουμε πολύ μεγαλύτερη εμπιστοσύνη.

Στα πλαίσια αυτά, η δημιουργία ενός δεύτερου, «ιδιωτικού» κατά κάποιον τρόπο χρηματοπιστωτικού συστήματος, όπως αυτό που λειτουργεί στην Ελβετία (από την οποία οφείλουμε να υιοθετήσουμε ίσως τον τρόπο λειτουργίας της άμεσης δημοκρατίας), θεωρούμε πως είναι απόλυτα απαραίτητη.

ΤΟ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟ ΕΛΒΕΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Ο «κύκλος οικονομικής συνεργασίας» ιδρύθηκε στην Ελβετία το 1934, από 16 άτομα – μιμούμενος τη δανέζικη συνεταιριστική J. A. K (Afregningscentralen), η οποία είχε υιοθετήσει, το ίδιο έτος, ένα πανομοιότυπο «σύστημα διακανονισμού πληρωμών χωρίς μετρητά».

Ο στόχος της συγκεκριμένης κίνησης, η οποία πήρε τραπεζική άδεια το 1936, ήταν η αντιμετώπιση των μεγάλων προβλημάτων ρευστότητας, τα οποία είχε δημιουργήσει η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση – όπου τόσο οι επιχειρήσεις, όσο και τα νοικοκυριά «αποθήκευαν» τα χρήματα τους, αντί να τα επενδύουν, με αποτέλεσμα να εντείνεται η κρίση ρευστότητας, καθώς επίσης η πιστωτική ασφυξία.

Οφείλουμε να σημειώσουμε εδώ ότι, ένα από τα δεινά του αποπληθωρισμού, από τον οποίο κινδυνεύει σήμερα η Ελλάδα, αλλά και ολόκληρη η Ευρωζώνη, είναι το ότι, αυξάνεται η αγοραστική αξία των χρημάτων, λόγω του ότι μειώνονται οι τιμές – με αποτέλεσμα να αποταμιεύονται όλο και περισσότερα χρήματα από τις κοινωνίες, «αποστραγγίζοντας» ακόμη πιο πολύ την αγορά. Στο διάγραμμα που ακολουθεί φαίνονται τα προβλήματα ανάπτυξης της Ευρωζώνης – τα οποία «απομακρύνονται και επιστρέφουν»:

Ποσοστιαία ανάπτυξη του ΑΕΠ της Ευρωζώνης, κατ' έτος

Περαιτέρω, ο «κύκλος οικονομικής συνεργασίας» ιδρύθηκε από επιχειρηματίες, από ικανότατους και δραστήριους επαγγελματίες καλύτερα, οι οποίοι δεν ήταν διατεθειμένοι να περιμένουν βοήθεια από κανέναν άλλο, παρά μόνο από τον εαυτό τους. Στα πλαίσια αυτά, δημιούργησαν το παράλληλο νόμισμα «WIR», το οποίο βασίσθηκε στη θεωρία του «ελεύθερου συναλλάγματος» του S.Gesell – σύμφωνα με τον οποίο τα χρήματα πρέπει να είναι οι υπηρέτες του ανθρώπου και όχι οι «εσσαεί» δυνάστες του (θα αναφερθούμε αναλυτικά στη θεωρία του, σε ειδικό άρθρο).

Η τιμή του συγκεκριμένου νομίσματος, το οποίο κυκλοφορεί έκτοτε στην Ελβετία παράλληλα, είναι συνδεδεμένη με το ελβετικό φράγκο, με ισοτιμία 1:1 – ενώ το κυριότερο χαρακτηριστικό του είναι η ελευθερία από τη σκλαβιά των τόκων (υπενθυμίζουμε ότι, ένας από τους εχθρούς του εθνικοσοσιαλισμού ήταν το σύστημα των τόκων, για το οποίο ενοχοποιούσε τους Εβραίους).

Ο βασικός στόχος της «κίνησης», της ομάδας δηλαδή που δημιούργησε το «WIR», ήταν η αύξηση της κυκλοφορίας των χρημάτων – τα οποία, αποταμιευόμενα λόγω της κρίσης και του αποπληθωρισμού, μείωναν επικίνδυνα τη ρευστότητα. Επομένως, έπρεπε να δοθεί ένα «κίνητρο ταχύτερης ανακύκλωσης» στους κατόχους του νέου νομίσματος – οι οποίοι ήταν κυρίως οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις της Ελβετίας.

Το κίνητρο αυτό, με βάση το οποίο οι επιχειρήσεις που συναλλάσσονταν μεταξύ τους  με το «WIR», δεν το αποταμίευαν καθόλου, οπότε αυξανόταν ο τζίρος τους, ήταν ο άτοκος χαρακτήρας των καταθέσεων τους – οπότε, αφού δεν εισέπρατταν τόκους, δεν κέρδιζαν δηλαδή από το κεφάλαιο τους, αναζητούσαν άλλους τρόπους κερδοφορίας, επενδύοντας το.

Στο ξεκίνημα του νομίσματος, όχι μόνο δεν τοκίζονταν οι καταθέσεις στην τράπεζα (εναλλακτικό χρηματοπιστωτικό σύστημα) που δημιουργήθηκε για το σκοπό αυτό αλλά, αντίθετα, επιβαρυνόντουσαν οι «αποταμιεύσεις» με ένα ποσόν, έτσι ώστε να καλύπτεται το λειτουργικό κόστος της – με αποτέλεσμα  να είναι ακόμη μεγαλύτερο το κίνητρο «ανακύκλωσης» των χρημάτων (ακόμη και σήμερα, οι καταθέσεις σε «WIR» είναι άτοκες).

Στο σημείο αυτό θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς γιατί να καταθέτει τα χρήματα του άτοκα, όταν έχει τη δυνατότητα να εισπράττει από παντού τόκους. Η απάντηση είναι ότι,

(α) αφενός μεν πρέπει κανείς να στηρίζει έμπρακτα τις πεποιθήσεις του, στην προκειμένη περίπτωση την απελευθέρωση από τη δουλεία των τόκων,

(α) αφετέρου πως δεν είναι καθόλου αρνητικό να ψάχνει άλλους τρόπους εξασφάλισης των καταθέσεων του, εκτός του καθιερωμένου κρατικού συστήματος – πόσο μάλλον όταν σήμερα απειλούνται οι αποταμιεύσεις τόσο από τις πιθανότατες χρεοκοπίες τραπεζών, όσο και από την «κατάσχεση» τους.

Επιστρέφοντας στην Ελβετία, η ιδιωτική πρωτοβουλία άλλαξε το 1998 την ονομασία της σε «WIR συνεταιριστική τράπεζα» – η οποία, εκτός από τις φυσιολογική τραπεζική λειτουργία της, διατηρεί το παράλληλο νομισματικό σύστημα «WIR», με το οποίο ενισχύεται η δραστηριότητα των μικρομεσαίων επιχειρήσεων.

Ολοκληρώνοντας, στα τέλη του 2012 η «WIR συνεταιριστική τράπεζα», με έδρα τη Βασιλεία, απασχολούσε 208 υπαλλήλους, έχοντας συνολικό ισολογισμό ύψους 4,013 δις φράγκα – εκ των οποίων τα 855,3 δις φράγκα ήταν πιστώσεις σε WIR (επίσημη ονομασία νομίσματος CHW), ενώ τα 2,6 δις σε φράγκα (CHF). Ο τζίρος των ισοδύναμων φράγκων με WIR ήταν της τάξης του 1,46 δις.

ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΔΙΑΚΑΝΟΝΙΣΜΟΥ ΠΛΗΡΩΜΩΝ WIR

Σύμφωνα με το καταστατικό του συστήματος, σκοπός του είναι η ενίσχυση των συμμετεχόντων, η εξυπηρέτηση των μεταξύ τους συναλλαγών, καθώς επίσης η εξασφάλιση μεγαλύτερου τζίρου για όλες τις επιχειρήσεις-μέλη του – ενώ ο διακανονισμός των συναλλαγών γίνεται χωρίς μετρητά χρήματα.

Ως μέσον συναλλαγής χρησιμοποιείται ένα χαρτί τύπου επιταγής, το οποίο είναι ουσιαστικά μία εντολή κατάθεσης, καθώς επίσης μία «εντολή πληρωμής WIR». Εκτός αυτού, υπάρχει η αντίστοιχη «πιστωτική κάρτα», η οποία χρησιμοποιείται κυρίως στο λιανικό εμπόριο και στη γαστρονομία – όπου οι πελάτες μπορούν να συναλλάσσονται με το νόμισμα αυτό, με φράγκα, ή με συνδυασμό και των δύο. Είναι επίσης εφικτές οι ηλεκτρονικές τραπεζικές συναλλαγές, ενώ από το 2008 λειτουργεί και το ανάλογο διαδικτυακό τραπεζικό σύστημα.

Στο παράλληλο χρηματοπιστωτικό σύστημα συμμετέχουν 50.000 μικρομεσαίες επιχειρήσεις, από ολόκληρη την Ελβετία – καθώς επίσης πάνω από 10.000 ιδιώτες, με τραπεζικό λογαριασμό «WIR». Διοργανώνονται δε ετήσια τέσσερις εκθέσεις σε διαφορετικές πόλεις, στις οποίες συναντιούνται οι εκθέτες με τους πελάτες τους  – έτσι ώστε να προωθούνται και να ενισχύονται οι μεταξύ τους συναλλαγές.

Τέλος, στις εισόδους εκείνων των καταστημάτων ή ξενοδοχείων, τα οποία αποδέχονται εξ ολοκλήρου ή εν μέρει τις συναλλαγές με το «WIR», υπάρχει μία πινακίδα που το αναφέρει.

Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΧΡΗΜΑΤΩΝ WIR

Τα χρήματα δημιουργούνται με την έγκριση δανείων από την τράπεζα WIR, όπου ο δανειζόμενος παρέχει ως υποθήκη, ως εγγύηση καλύτερα, ένα περιουσιακό του στοιχείο – όπως συμβαίνει και σε όλες τις άλλες τράπεζες. Αυτό σημαίνει ότι, η WIR τράπεζα δημιουργεί μόνη της χρήματα από το πουθενά – όπως ακριβώς η κεντρική τράπεζα της Ελβετίας, η οποία «ηγείται» του χρηματοπιστωτικού συστήματος του φράγκου.

Οι καταθέσεις σε WIR δεν είναι καλυμμένες με ελβετικά φράγκα – ενώ τα δάνεια, με στόχο τις επενδύσεις κάθε είδους, είναι εγγυημένα με ακίνητα, μέσω άλλων τραπεζών, με ασφάλειες ζωής κοκ. Η τράπεζα δεν έχει κανένα κόστος δημιουργίας χρημάτων, ούτε «αναχρηματοδότησης» των δανείων που παρέχει – με αποτέλεσμα να χρεώνει εξαιρετικά χαμηλούς τόκους, έτσι ώστε να καλύπτεται το κόστος λειτουργίας της.

Περαιτέρω, αν και η επίσημη ισοτιμία του WIR με το ελβετικό φράγκο είναι 1:1, συνήθως ανταλλάσσεται χαμηλότερα στην πραγματική αγορά – με αποτέλεσμα, η διοίκηση του συστήματος να έχει απαγορεύσει (1973) την ανταλλαγή του WIR στα μέλη της, με φράγκα ή με άλλα νομίσματα. Έχει θεσπισθεί δε ποινή για όσα μέλη παρανομούν, με βάση την οποία «απομακρύνονται» από το σύστημα, πληρώνοντας ταυτόχρονα ένα υψηλό ποσόν.

Η τράπεζα WIR συμπεριφέρεται τόσο αυστηρά, επειδή δεν θέλει να «σαμποταριστεί» το νόμισμα – ενώ, επειδή όλοι γνωρίζουν τη σπουδαιότητα του, ειδικά σε εποχές κρίσεων, τις οποίες καμία χώρα δεν αποφεύγει, οι προσπάθειες διατήρησης του είναι συλλογικές.

Η υποτίμηση είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος της εισαγωγής ενός παράλληλου νομίσματος – της «ευρωδραχμής» στο παράδειγμα της Ελλάδας, η οποία θα χρησιμοποιούταν αποκλειστικά και μόνο στις εσωτερικές συναλλαγές, καθώς επίσης σε αυτές με το δημόσιο.

Αργά ή γρήγορα ένα τέτοιο νόμισμα χάνει πάνω από το 50% της αξίας του, συγκριτικά με το κύριο, επειδή κανένας δεν το εμπιστεύεται. Η διαφορά με αυτό που προτείνεται, με το ελβετικό σύστημα δηλαδή, είναι το ότι δεν εξαρτάται από το δημόσιο, αλλά από τον ιδιωτικό τομέα – οπότε μπορεί να προστατευθεί καλύτερα, ενώ είναι δυνατόν να «παρακαμφτεί» η τράπεζα της Ελλάδος, η οποία ανήκει σε ξένα τοκογλυφικά κεφάλαια.

Ολοκληρώνοντας, το 2000 η WIR τράπεζα επέκτεινε τις συναλλαγές της και σε μη μέλη του συστήματος – έτσι ώστε να αυξήσει περεταίρω τα δάνεια της προς τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά. Φυσικά, η τράπεζα δεν επενδύει στα χρηματιστήρια, ούτε πουθενά αλλού – αφού ο σκοπός της είναι αποκλειστικά και μόνο η δανειοδότηση της πραγματικής οικονομίας, προφανώς δε η ενίσχυση του τζίρου και της ρευστότητας των μικρομεσαίων επιχειρήσεων της χώρας.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Όπως συμπεραίνουμε από τα παραπάνω, υπάρχουν πάντοτε και παντού λύσεις – αρκεί να τις αναζητήσει μία κοινωνία με σοβαρότητα, παύοντας να παραπονιέται διαρκώς και παίρνοντας τα ηνία μόνη της.  Φυσικά, ορισμένες από αυτές τις λύσεις δεν είναι ούτε εύκολες, ούτε άκοπες – είναι όμως σε κάθε περίπτωση προτιμότερες από την αδράνεια και την υποταγή στο (δήθεν) μοιραίο.

Άλλωστε, ο ιδιωτικός τομέας της Ελλάδας είναι αποδεδειγμένα εξαιρετικά ικανός – ενώ οι Έλληνες επιχειρηματίες έχουν τεκμηριώσει πολλές φορές στο παρελθόν, σε πάρα πολλούς κλάδους ότι, μπορούν να επιβιώνουν κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες.

Οφείλουν λοιπόν αυτοί οι επιχειρηματίες, μέσω των οργανώσεων που διαθέτουν, να δημιουργήσουν άμεσα το δικό τους χρηματοπιστωτικό σύστημα – κάτι που δεν είναι καθόλου δύσκολο σήμερα, με τα εφόδια που προσφέρει η σύγχρονη τεχνολογία. Το σύστημα αυτό θα μπορούσε να επεκταθεί στα Βαλκάνια, καθώς επίσης στη Μέση Ανατολή – δημιουργώντας μία δική του «νομισματική ζώνη».

Το νόμισμα που θα έθεταν σε μία τέτοια περίπτωση στην κυκλοφορία, παράλληλα με το ευρώ, σε μία ισοτιμία ανταλλαγής 1:1, θα είχε μόνο πλεονεκτήματα – ενώ δεν θα απαιτούσε την έγκριση της Γερμανίας ή οποιουδήποτε άλλου. Αν μη τι άλλο, θα αύξανε τη ρευστότητα της ελληνικής οικονομίας, προσελκύοντας ενδεχομένως ορισμένα από τα χρήματα που έχουν τοποθετηθεί στις ξένες τράπεζες – ενώ θα διευκόλυνε τις προσπάθειες ανάπτυξης της οικονομίας μας.

Ολοκληρώνοντας, εάν δεν δραστηριοποιηθεί άμεσα, προς κάθε κατεύθυνση ο ιδιωτικός τομέας της πατρίδας μας, το μέλλον θα είναι σκοτεινό, δυσβάστακτο και εξαιρετικά οδυνηρό – χωρίς να έχουμε απολύτως καμία διάθεση υπερβολής.

 

* Σημείωση κειμένου: Τα «αρχέτυπα» είναι στοιχεία που δεν είναι ατομικά, ενώ δεν μπορούν να προέρχονται από την προσωπική εμπειρία του ανθρώπου. Ονομάζονται επίσης  «αρχαϊκά κατάλοιπα», ψυχικές δηλαδή μορφές που δεν μπορεί να εξηγήσει κανένα συμβάν της ζωής του ατόμου – μορφές που φαίνεται πως είναι έμφυτες, αρχέγονες, «εκφράσεις» της πρωτόγονης νοοτροπίας και αποτελούν κληρονομιά του ανθρώπινου πνεύματος (Jung).

Όπως ακριβώς το σώμα είναι ένα ολόκληρο άθροισμα από όργανα, το καθένα από τα οποία είναι το αποτέλεσμα μιας μακρόχρονης ιστορικής εξέλιξης, έτσι πιστεύεται πως και στο πνεύμα αντιστοιχεί μια ανάλογη «οργάνωση» – αφού δεν θα μπορούσε να είναι ένα «προϊόν» χωρίς ιστορία. Με την έννοια «ιστορία» εννοούμε τη βιολογική, την προϊστορική και ασυνείδητη εξέλιξη του πνεύματος στον πρωτόγονο άνθρωπο – η ψυχή του οποίου εξακολουθούσε να συγγενεύει με την ψυχή του ζώου.

Τέλος. αυτή η «ιλιγγιωδώς πανάρχαια ψυχή» αποτελεί το θεμέλιο του πνεύματός μας – όπως ακριβώς η κατασκευή του σώματός μας στηρίζεται στο γενικότερο τύπο κατασκευής του θηλαστικού.

 

* Ο κ. Βασίλης Βιλιάρδος είναι ένας σύγχρονος οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου – όπου και δραστηριοποιήθηκε επαγγελματικά για αρκετά χρόνια, με ιδιόκτητες επιχειρήσεις.

Έχει γράψει το βιβλίο "Υπέρβαση Εξουσίας", το οποίο αναφέρεται στο φορολογικό μηχανισμό της Γερμανίας, ενώ έχει  εκδώσει τρία βιβλία αναφορικά με την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, με τον  τίτλο "Η κρίση των κρίσεων".

Έχει ασχοληθεί με σημαντικές έρευνες και αναλύσεις επί του αντικειμένου του (μακροοικονομία), επί διεθνούς επιπέδου, οι οποίες φιλοξενούνται τακτικά σε ημερήσιες εφημερίδες, περιοδικά και ηλεκτρονικές ιστοσελίδες.

ΠΗΓΗ: Νοεμβρίου 17, 2013, http://www.analyst.gr/2013/11/17/4634/ και http://www.analyst.gr/2013/11/17/4634/2/ και http://www.analyst.gr/2013/11/17/4634/3/

Φέτος το κοριτσάκι με τα σπίρτα…

 

Του Στάθη Σ(ταυρόπουλου)*

 

Φέτος το «κοριτσάκι με τα σπίρτα» θα πάψει για λίγες μέρες να 'ναι χάρτινο, θα βγει από τις εικονογραφήσεις των παιδικών μας βιβλίων, θα σεργιανίσει στους δρόμους της χώρας και θα επισκεφθεί τα σπίτια των ανθρώπων. Δεν είναι η πρώτη χρονιά που το κοριτσάκι με τα σπίρτα βγαίνει από το παραμύθι του κι έρχεται στην πραγματικότητα, αλλά πλέον αυτή η πραγματικότητα υπερβαίνει σε κρύο, πείνα και φτώχεια την εποχή που το κοριτσάκι με τα σπίρτα κρύωνε και πεινούσε (για να ζεστάνει την καρδιά των σκληρών απ' τους ανθρώπους, των αχόρταγων για σιδερένια νομίσματα και πέτρινα γεύματα)…

Έτος Κυρίου ημών του Σωτήρος 2013, δεν θυμάμαι πια πόσο από κτίσεως Κόσμου, και το κοριτσάκι με τα σπίρτα έχει να επισκεφθεί 350.000 σπίτια όπου ζουν κοριτσάκια κι αγοράκια χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα. Χιλιάδες σχολεία όπου τα παιδάκια κάνουν μάθημα υποσιτισμένα.

Μόνον οι παιδικές ζωγραφιές που αναρτούν οι δάσκαλοι στους τοίχους των αιθουσών στα δημοτικά σχολεία εξακολουθούν να είναι χαρούμενες σ' αυτήν τη χώρα. Τις κοιτάζουν σκυθρωποί και θλιμμένοι οι Ηρωες της Επανάστασης του 1821, κι αυτοί απ' τις προσωπογραφίες τους στους ίδιους τοίχους αναρτημένες, και παρηγοριά δεν βρίσκουν…

Παράξενο πια το τοπίο μιας χώρας που ανακυκλώνει την παρακμή της, άνεργη, ξεσπιτωμένη, καταχρεωμένη. Αιχμάλωτη. Σε ζοφερούς δρόμους, το κοριτσάκι με τα σπίρτα πλανάται ανάμεσα σε πολίτες, γυναίκες και άνδρες, που περιμένουν τον ξαφνικό θάνατο της απόλυσης, της κατάσχεσης, της έξωσης, του πλειστηριασμού.

Ένας αρχαίος χορός από φιγούρες που απλώς περπατούν και περιμένουν τη σειρά τους στον αποδεκατισμό.

Μια επικράτεια COSCO απλώνεται παντού! Ενοικιαζόμενοι άνθρωποι για δουλειές του ποδαριού, mini jobs με ατομικές συμβάσεις μιας ημέρας, χωρίς καθόλου συμβάσεις, χωρίς ανάκαρο, απλήρωτοι, παραλοϊσμένοι…

Ακροδεξιά παγωνιά σαρώνει την Ευρώπη…

Παράδοξο, στις αρχές του 21ου αιώνα να έχουν επιστρέψει οι ημέρες στα καταγώγια των παλιών λιμανιών με το ταγκισμένο λίπος και το ξινισμένο κρασί, παραδομένες στον Ντίκενς να ξαναγράψει την ιστορία τους. Ή μήπως στον Κάφκα;

Απ' τις ντουντούκες πάνω στις στέγες των δημοσίων κτιρίων μεταδίδονται τα Εγκώμια της Μέρκελ στον κ. Σαμαρά ανάμεσα σε στρατιωτικά εμβατήρια και εξαγγελίες νέων φόρων, συντριπτικών φόρων, καθώς και άγριων περικοπών που σπαράζουν την υγεία, τα νοσοκομεία, τα φάρμακα των ασθενούντων, τα πανεπιστήμια και τα ασφαλιστικά ταμεία.

Το μόνον που διαταράσσει το πένθιμο παζλ της πόλης είναι μια κωμική πομπή βουλευτών της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ που αναβοσβήνουν σαν γλομπάκια σε πανηγύρι και πορεύονται εν πομπή να καταθέσουν στη Βουλή τον νέο Προϋπολογισμό!

Ωσαννά, Ψεύτη Προϋπολογισμέ!

Ωσαννά, Ψεύτη Προϋπολογισμέ, μισθούς να τους κόβεις, μέρες να μας δίνεις! Αδουν και ψάλλουν οι βουλευτές που φέρνουν λιτανεία τον Ψεύτη Προϋπολογισμό στη Βουλή για να τον τρίψουν στα μούτρα του Συντάγματος, άδουν και ψάλλουν σε ρυθμό ίτε παίδες Ελλήνων τον παιάνα της υποτέλειας – κάτι σαν σε τσάμικο που το χορεύουν ζόμπι.

Το κοριτσάκι με τα σπίρτα δακρύζει – μη, παιδί μου! Τα δάκρυα και τα άλλα όργανα των παιδιών είναι περιζήτητα στις αγορές. Με το δάκρυ μπορεί κανείς να καμουφλάρει το φτύσιμο. Σε ταπεινώνει, βουλευτή μου, η Κομισιόν για τον ψεύτη προϋπολογισμό που έφτιαξες, σε φτύνει για το ποιόν σου κι εσύ φροντίζεις το φτύσιμο να σε πετύχει στο μάτι, για να φανεί σαν δάκρυ.

Όντως, καλέ μου πολιτευτάκια! δεν φταις εσύ για την ψήφο σου! εσύ άλλα της λες να κάνει κι αυτή τρίτο Μνημόνιο για τους Ελληνες ετοιμάζει – τι φταις εσύ; Τι φταις που άρχισαν Ελληνες εργάτες να πηγαίνουν για μεροκάματα στην Αλβανία; Εσύ απλώς έχεις οργανώσει την παλιανθρωπιά σου σε πολιτική – τι φταις εσύ, που το κοριτσάκι με τα σπίρτα έρχεται κι επανέρχεται σαν φάντασμα, καθώς περνούν οι δεκαετίες και στοιχειώνουν οι χαμένες ζωές των ανθρώπων;

Έρχονται οι γιορτές, καλό θα ήταν να απαγορευθούν οι αυτοκτονίες διότι θα αμαυρώσουν την εικόνα της χώρας στο εξωτερικό…

Στα σπίτια που δεν έχουν ηλεκτρικό, στα σπίτια της ανεργίας και της φτώχειας, στην επικράτεια του τρόμου των τόκων, των φόρων και των χρεών, πού να πρωτοπρολάβει να φτάσει το κοριτσάκι με τα σπίρτα, οι χριστουγεννιάτικες ιστορίες, ο Παπαδιαμάντης απ' τη Σκιάθο κι ο Χριστούλης μέσα στις φασκιές του; πού να πρωτοπρολάβουν να φθάσουν, να παρηγορήσουν, να εμψυχώσουν;

Αυτό πάνω απ' την πόλη δεν είναι το Χριστουγεννιάτικο Αστέρι, είναι τροχιοδεικτικό για τον επόμενο στόχο…

* e-mail: stathis@enikos.gr

ΠΗΓΗ: Πρώτη καταχώρηση: 22/11/2013 – 08:00, Τελευταία δημοσίευση: 22/11/2013 18:00, http://www.enikos.gr/stathis/192905,Fetos_to_koritsaki_me_ta_spirta.html

Η Τρόικα, η δραχμή και το ευρώ (β)

 

Του Βασίλη Βιλιάρδου*

 

Συνέχεια από το μέρος (α)

Το πλέον οδυνηρό αποτέλεσμα της διάρρηξης του κοινωνικού συμβολαίου από μία κυβέρνηση, είναι η απώλεια του σεβασμού των πολιτών προς την ίδια, η οποία οδηγεί στην απορρύθμιση στο χάος και στην αναρχία – οι «δεξιές» και οι «αριστερές» λύσεις της Ελλάδας.

«Ο όρος «καπιταλισμός» έχει το πλεονέκτημα ότι, περιγράφει επακριβώς, με πλήρη σαφήνεια δηλαδή, το σημερινό οικονομικό σύστημα: ο βασικός σκοπός του οποίου είναι η τοποθέτηση, η χρήση καλύτερα κεφαλαίων, με σκοπό την αύξηση τους – με την πραγματοποίηση κερδών. Πρόκειται λοιπόν για μία διαδικασία, η οποία παράγει «εκθετική» ανάπτυξη – ενώ διαφορετικά καταρρέει.

Ο καπιταλισμός δεν «ωθείται» από τους χαμηλούς μισθούς, όπως φαίνεται να υποστηρίζεται από τις σημερινές πολιτικές λιτότητας – αλλά, αντίθετα, από τους συνεχώς υψηλότερους. Η βασική αιτία είναι το ότι, μόνο όταν οι αμοιβές των εργαζομένων είναι «ακριβές», έχουν νόημα οι τεχνολογικοί νεωτερισμοί – οι οποίοι αυξάνουν γεωμετρικά την παραγωγικότητα και δημιουργούν ανάπτυξη.

Κατά τη διάρκεια όμως της διαδικασίας αυτής, προκαλείται μία επώδυνη «δημιουργική καταστροφή» – αφού «πεθαίνουν» οι παλαιότερες και φθηνότερες θέσεις εργασίας, τις οποίες καταστρέφουν οι τεχνολογικοί νεωτερισμοί, αντικαθιστάμενες με ακριβότερες, πιο εξειδικευμένες και λιγότερες.

Η φύση του καπιταλισμού λοιπόν, όσον αφορά τον τομέα εργασία, είναι οι υψηλότερες αμοιβές, με λιγότερες θέσεις εργασίας, μεγαλύτερης προστιθέμενης αξίας – οπότε με αυξημένο ρίσκο και με ανασφάλεια, για να «παράγονται» νεωτερισμοί και κέρδη. Αντίθετα, ο «αμιγής σοσιαλισμός» στηρίζεται στην εργασία για όλους, στην ασφάλεια και στην παραδοσιακή δομή μίας οικονομίας – χωρίς μεγάλο ρίσκο, αλλά με πολύ χαμηλές αμοιβές. Όλες οι ενδιάμεσες, «γκρίζες» αποχρώσεις, έχουν πάντοτε ημερομηνία λήξεως».

Ανάλυση

Στο πρώτο μέρος του κειμένου μας είχαμε αναφέρει ότι, η Ελλάδα δεν έχει μέλλον, όσο συνεχίζει να ακολουθεί αυτά που της επιβάλλονται – ενώ πολύ σύντομα θα καταρρεύσει, με ελάχιστες πιθανότητες να ανακτήσει κάποτε το προηγούμενο βιοτικό της επίπεδο. Θεωρήσαμε δε απόλυτα αναγκαία τη σύνταξη ενός ελληνικού επιχειρηματικού σχεδίου (Business plan), το οποίο να στηρίζεται αποκλειστικά και μόνο στις δυνάμεις της Ελλάδας – στους πολίτες της, στα ανταγωνιστικά της πλεονεκτήματα, στα μέσα παραγωγής και στα χρήματα που διαθέτει η ίδια.

Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι, δεν πρέπει να αναζητήσει τη «συνδρομή» των εταίρων της στην επίλυση των προβλημάτων της οικονομίας της – με τη μορφή ενός «Marshall Plan», μίας επιμήκυνσης του χρόνου αποπληρωμής των οφειλών της με περίοδο χάριτος και ρήτρα εξαγωγών, της μείωσης του επιτοκίου δανεισμού της στο βασικό της ΕΚΤ (0,25%), της αύξησης των εξαγωγών της προς τις χώρες της ΕΕ κλπ., όπως έχουμε αναλύσει πολλές φορές στο παρελθόν. Εν τούτοις, οφείλει να είναι προετοιμασμένη για ενδεχόμενη άρνηση των εταίρων της να τη βοηθήσουν – για την περίπτωση δηλαδή που δεν θα «στεφθούν» με επιτυχία οι όποιες διαπραγματεύσεις, έχοντας ένα σχέδιο δικό της.

Το θέμα βέβαια δεν είναι μόνο η σύνταξη του συγκεκριμένου σχεδίου, βασικότερο στοιχείο του οποίου οφείλει να είναι η βραχυπρόθεσμη χρηματοδότηση της χώρας (απλούστερα, «τι θα κάναμε αύριο το πρωί, όταν θα διώχναμε την Τρόικα»), αλλά και ποια πολιτική παράταξη θα μπορούσε να το εφαρμόσει – κάτι που σίγουρα δεν συμπεραίνεται από τα προγράμματα των διαφόρων κομμάτων, τα οποία είναι μάλλον «ασκήσεις επί χάρτου», κενές υποσχέσεις και θεωρίες χωρίς αντίκρισμα.

Περαιτέρω ισχυρισθήκαμε ότι, η αριστερά δεν έχει εκ των πραγμάτων καμία απολύτως πιθανότητα να διασώσει την Ελλάδα εντός της Ευρωζώνης – διατηρώντας το ευρώ δηλαδή, ως νόμισμα της χώρας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το θεωρούμε αναγκαίο (αν και εμείς είμαστε υπέρ του ευρώ, με την έννοια της ενωμένης Ευρώπης).

Όσον αφορά την συγκυβέρνηση, αναφέραμε πως πιθανότατα θα αποτύχει, ότι και να κάνει – αφού έχει δυστυχώς εγκλωβιστεί, με κριτήριο τις μέχρι σήμερα εσφαλμένες επιλογές της, επιλέγοντας εκ των υστέρων να αλλάξει τις βασικές της θέσεις, καθώς επίσης να μην τηρήσει τις προεκλογικές δεσμεύσεις της.

Κατά την άποψη μας, είναι πολύ δύσκολο να οδηγήσει την Ελλάδα στην έξοδο από την κρίση, ενώ θα γίνεται όλο και πιο «δικτατορική», αλλά και συνεχώς περισσότερο δουλοπρεπής στους ξένους, στην προσπάθεια της να διατηρήσει «με νύχια και με δόντια» την εξουσία – μεταξύ άλλων, για να αποφύγουν την τιμωρία ορισμένα στελέχη της, αφού τα δύο κόμματα που τη συναποτελούν είναι αυτά που ευθύνονται κυρίως για τη χρεοκοπία της πατρίδας μας.

Συνεχίσαμε με το ότι, προοπτικές επιτυχίας εντός του ευρώ έχουν μόνο τα δεξιά (φιλελεύθερα) κόμματα, εκ των πραγμάτων και όχι λόγω της ιδιαίτερης πολιτικής τους, επειδή είναι σε θέση να εκμεταλλευθούν τα εργαλεία της ελεύθερης αγοράς – εάν βέβαια στελεχωθούν σωστά, με τα ικανότερα και σοβαρότερα άτομα της χώρας. Αυτό δεν σημαίνει πως το ευρώ είναι μονόδρομος, αλλά απλά και μόνο μία από τις υφιστάμενες επιλογές – ενδεχομένως η «μακράν» λιγότερο επώδυνη.

Απαραίτητη προϋπόθεση φυσικά, είτε για την αριστερή, είτε για τη δεξιά εναλλακτική επιλογή κομμάτων διακυβέρνησης της χώρας, θα ήταν η «συστράτευση» όλων των Ελλήνων στο πλευρό τους. Αυτό θα απαιτούσε  όμως μία εξαιρετικά προικισμένη ηγετική ομάδα, η οποία θα ήταν σε θέση να πείσει τεκμηριωμένα – τιμωρώντας παραδειγματικά την πολιτική διαφθορά (όλους τους διεφθαρμένους πολιτικούς δηλαδή, οι οποίοι οδήγησαν την πάμπλουτη  χώρα μας στη χρεοκοπία) και υιοθετώντας παράλληλα την άμεση δημοκρατία.

Ολοκληρώνοντας την εισαγωγή μας, η υιοθέτηση της άμεσης δημοκρατίας, κυρίως με την ψήφιση των βασικών νόμων ή των μελλοντικών αποφάσεων απ' ευθείας από τους πολίτες (όπως, για παράδειγμα, την σύναψη της δανειακής σύμβασης το 2010, με τα μνημόνια που προϋπέθετε), είναι ο μοναδικός τρόπος για να υποστηριχθούν τόσο οι νόμοι, όσο και τα διάφορα μέτρα από το σύνολο του λαού – με την έννοια ότι ο λαός, εάν έχει λάβει ο ίδιος της αποφάσεις, είναι πολύ πιο εύκολο «να σταθεί πίσω τους» και να τις στηρίξει επιτυχημένα.

ΚΑΤΑΘΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΔΑΝΕΙΑ

Επειδή για να εκδιώξουμε την Τρόικα θα πρέπει να βρούμε τι κάνουμε ακριβώς την επόμενη ημέρα, καθώς επίσης πως θα τοποθετήσουμε τις βάσεις της ανάπτυξης, χωρίς την οποία δεν υπάρχει καμία δυνατότητα διαφυγής μας από την παγίδα του χρέους, θεωρούμε σκόπιμη μία μικρή αναφορά στο θέμα των δανείων – από μακροοικονομικής πλευράς. Η αιτία είναι το ότι, η παροχή νέων δανείων δημιουργεί ρευστότητα, χωρίς την οποία δεν είναι δυνατή η αντιμετώπιση της ύφεσης – κατ' επέκταση, του τέρατος της ανεργίας.

Φυσικά, η συγκεκριμένη διαδικασία αφορά την οικονομία της ελεύθερης αγοράς, την οποία δεν αποδέχεται η μη ερμαφρόδιτη αριστερά – αλλά και η οικονομία της αγοράς δεν αποδέχεται την αριστερά, γεγονός στο οποίο οφείλεται κυρίως ο ισχυρισμός μας, σχετικά με το ότι δεν μπορεί να διασώσει την Ελλάδα, παραμένοντας εντός της Ευρωζώνης.

Προκαταβολικά θεωρούμε σκόπιμο να υπενθυμίσουμε ότι, όπως έχουμε αναλύσει σε πολλά κείμενα μας οι καταθέσεις, από τεχνικής πλευράς, δεν έχουν απολύτως καμία σχέση με τις χορηγήσεις, με την παροχή δανείων δηλαδή – αφού τα δάνεια είναι συνώνυμα με τη δημιουργία «νέων χρημάτων από το πουθενά», όπου στην Ευρωζώνη, για κάθε 100 € που δανείζει μία τράπεζα, είναι υποχρεωμένη να έχει ως εγγύηση μόλις 1 € στην ΕΚΤ.

Συνεχίζοντας στο βασικό θέμα μας, εάν οι τράπεζες δάνειζαν τόσα χρήματα, όσες οι καταθέσεις των αποταμιευτών τους, δεν θα μπορούσε να αναπτυχθεί η οικονομία, από μακροοικονομική συνολική σκοπιά – γεγονός που συνέβαινε στην Ελλάδα, λίγο πριν ξεσπάσει η κρίση, όταν οι καταθέσεις των Ελλήνων ήταν της τάξης των 240 δις € και τα δάνεια των τραπεζών σε κάπως υψηλότερα επίπεδα (στο τέλος του 2010, οι καταθέσεις στις ελληνικές τράπεζες είχαν διαμορφωθεί στα 208,9 δις €, ενώ οι χορηγήσεις στα 257,7 δις € – πηγή).

Η αιτία είναι το ότι, οι καταθέσεις αποτελούν ουσιαστικά ένα εισόδημα, το οποίοι δεν δαπανάται – δεν καταναλώνεται δηλαδή στην αγορά και δεν αυξάνει τη ζήτηση. Η απώλεια λοιπόν της ζήτησης, η οποία σε κάποιον τομέα της οικονομίας περιορίζει την χρησιμοποίηση της υφισταμένης παραγωγικής δυναμικότητας, θα πρέπει να αντισταθμισθεί με κάποιον άλλο τρόπο – γνωρίζοντας επί πλέον πως σε μία οικονομία, οι δαπάνες του ενός είναι τα έσοδα του άλλου.

Ας μην ξεχνάμε ότι, τα εισοδήματα, τα οποία αποταμιεύονται στις τράπεζες, προέρχονται από την παροχή εργασίας – από την παραγωγή δηλαδή προϊόντων, για τα οποία όμως μειώνεται η ζήτηση, κατά το ποσόν της αποταμίευσης. Εάν λοιπόν δεν αντισταθμισθεί η απώλεια, η μειωμένη εκ των αποταμιεύσεων ζήτηση περιορίζει το ρυθμό ανάπτυξης, αυξάνει την ανεργία κοκ.

Με ένα απλό παράδειγμα, δεν ράβονται 100 φουστάνια, επειδή δεν μπορούν να πουληθούν, αλλά 80 – οπότε μειώνεται ο τζίρος στην αγορά (άρα το ΑΕΠ), στο ύψος του ποσού που αποταμιεύθηκε (κόστος των 20 φουστανιών), ενώ απολύονται εκείνοι οι εργαζόμενοι, οι οποίοι έραβαν τα 20 φουστάνια. Η πορεία της ανεργίας στην Ελλάδα, παρά τη μείωση των αμοιβών των εργαζομένων ή, καλύτερα, λόγω της μείωσης των αμοιβών, καθώς επίσης του περιορισμού της ζήτησης που προκάλεσε, μεταξύ άλλων, η πιστωτική συρρίκνωση, είναι χαρακτηριστική:

Πραγματικό εισόδημα και ανεργία στην Ελλάδα, 1999 – 2013. (* Πατήστε στην εικόνα για μεγέθυνση)

Εάν τώρα αντικατασταθούν εξ ολοκλήρου οι αποταμιεύσεις με την παροχή δανείων, τότε η ζήτηση παραμένει ως έχει – οπότε παράγονται τα ίδια προϊόντα, γίνονται οι ίδιες επενδύσεις, ενώ απαιτούνται οι ίδιες θέσεις εργασίας. Αυτό σημαίνει όμως ότι δεν δημιουργείται ανάπτυξη, δεν γίνονται νέες επενδύσεις και η ανεργία κινείται στα ίδια επίπεδα  – αφού η ζήτηση παραμένει σταθερή, επειδή συμπληρώθηκε «επακριβώς» η απώλεια των χρημάτων που αποταμιεύονται, με δάνεια στο ίδιο ύψος.

Αυτό ισχύει βέβαια στην θεωρητική περίπτωση όπου, οι τράπεζες δανείζουν ποσά ανάλογα με τις καταθέσεις που έχουν – με επιτόκια υψηλότερα αυτών που προσφέρουν στους καταθέτες. Με τον τρόπο αυτό καλύπτουν τουλάχιστον τα έξοδα λειτουργίας τους, χωρίς να ζημιώνονται από τους τόκους που προσφέρουν – υπό την προϋπόθεση φυσικά ότι, δεν χάνουν τα δάνεια που παρέχουν.

Όταν όμως αδυνατούν να εισπράξουν τα δάνεια που παρέχουν, επειδή κάποιοι πελάτες τους χρεοκοπούν, μειώνεται (καίγεται) ουσιαστικά το ποσόν των χρημάτων που κυκλοφορεί – με αποτέλεσμα να μειώνεται η κατανάλωση, η ζήτηση κοκ., οπότε περιορίζεται ο ρυθμός ανάπτυξης.

Συμπερασματικά λοιπόν, εάν οι τράπεζες δάνειζαν μόνο τις καταθέσεις των αποταμιευτών, στην καλύτερη περίπτωση (εάν δεν υπήρχαν κόκκινα δάνεια), ο ρυθμός ανάπτυξης της οικονομίας θα ήταν μηδενικός – στη χειρότερη θα γινόταν αρνητικός, κατά το ποσόν των χαμένων δανείων.

Στο σημείο αυτό, εάν κατανοήσουμε ότι, οι καταθέσεις των Ελλήνων παραμένουν σήμερα στα επίπεδα των 240 δις € από την πλευρά της απώλειας ζήτησης (άσχετα από το ότι τα 80 δις € έχουν κατατεθεί σε τράπεζες του εξωτερικού), ενώ οι χορηγήσεις δεν ξεπερνούν πλέον τα 220 δις € από περίπου 260 δις € το 2010, η διαφορά των 40 δις € έχει μειώσει ανάλογα τη ζήτηση – με αποτέλεσμα να εξηγείται, από την συγκεκριμένη οπτική γωνία, η πτώση του ΑΕΠ από 230 δις € προηγουμένως, στα 190 δις € σήμερα (αριθμοί κατά προσέγγιση).

Εάν αφαιρέσουμε δε τα χαμένα χρήματα από τα δάνεια που έχουν δώσει οι τράπεζες, τα οποία κάποια στιγμή θα πάψουν να θεωρούνται ως απλές επισφάλειες, θα συνειδητοποιήσουμε πως βρισκόμαστε ακόμη στα μέσα του δρόμου – πως η ύφεση δηλαδή δεν έχει ακόμη εμφανισθεί σε ολόκληρη την έκταση της. Αυτό παρατηρείται ήδη στην Ισπανία, οι τράπεζες της οποίας «συνελήφθηκαν» να παραποιούν τους ισολογισμούς τους, όσον αφορά τα επισφαλή δάνεια – με στόχο να εμφανίζουν πολύ μικρότερες ζημίες, από τις πραγματικές.

Η ΠΙΣΤΩΤΙΚΗ ΕΠΕΚΤΑΣΗ

Σύμφωνα τώρα με τους μονεταριστές, τα δάνεια που υπερβαίνουν τις καταθέσεις αυξάνουν την ονομαστική ζήτηση και όχι την πραγματική – με αποτέλεσμα να αυξάνονται οι τιμές των προϊόντων και να προκαλείται μία «πληθωριστική ανάπτυξη», με την πραγματική να παραμένει ως έχει.

Κάτι τέτοιο θα μπορούσε βέβαια να συμβεί, εάν η παραγωγική δυναμικότητα μίας οικονομίας ήταν στα όρια της – οπότε οι παραγωγοί προϊόντων θα προτιμούσαν να αυξήσουν τις τιμές, παρά να προβούν σε νέες επενδύσεις, έως ότου τουλάχιστον βεβαιώνονταν πως η ζήτηση θα συνεχίσει να αυξάνεται.

Στις σημερινές συνθήκες όμως, καμία επιχείρηση σε καμία χώρα δεν έχει εξαντλήσει την παραγωγική της δυναμικότητα – αντίθετα, στους περισσότερους κλάδους επικρατεί ακριβώς το αντίθετο Επομένως, οι βιομηχανίες θα προτιμούσαν να αυξήσουν την προσφορά, παρά τις τιμές των προϊόντων τους.

Σαν αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας, της αύξησης της προσφοράς δηλαδή, παράγονται περισσότερα προϊόντα – άρα αυξάνεται το ΑΕΠ, λόγω της ζήτησης που δημιουργείται από εκείνο το μέρος των δανείων, το οποίο υπερβαίνει τις καταθέσεις. Η μέσω των δανείων αυξημένη ζήτηση λοιπόν λειτουργεί θετικά, όσον αφορά το ρυθμό ανάπτυξης, οπότε δημιουργούνται νέες θέσεις εργασίας κοκ.

Ακόμη όμως και αν δεχόταν κανείς ότι, η ζήτηση που προκαλεί ο δανεισμός θα είχε σαν αποτέλεσμα να αυξήσουν οι παραγωγοί τις τιμές και όχι την προσφορά προϊόντων, το τελικό αποτέλεσμα δεν θα ήταν αρνητικό – επειδή οι αυξημένες τιμές σημαίνουν συνήθως αδυναμία κάλυψης της μεγαλύτερης ζήτησης, οπότε γίνονται νέες επενδύσεις, με ευεργετικά επακόλουθα για μία οικονομία.

Στο σημείο αυτό κατανοεί κανείς την τεράστια σημασία του χρηματοπιστωτικού τομέα, όσον αφορά την πραγματική οικονομία – με την έννοια ότι, η βασική «αρμοδιότητα» των τραπεζών είναι ο έλεγχος των σχεδιαζόμενων μελλοντικών επενδύσεων εκ μέρους των ιδιωτών. Φυσικά όσον αφορά τη δυνατότητα κερδοφορίας και τα ρίσκα τους, έτσι ώστε να αποφασίζουν πότε είναι σωστός ο δανεισμός – ελαχιστοποιώντας την απώλεια των δανείων και των τόκων τους. Η πορεία των επενδύσεων πάντως στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, όπως φαίνεται από τον Πίνακα Ι,  είναι χαρακτηριστική του που οδηγήθηκε:

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Εξέλιξη των επενδύσεων στην Ελλάδα

Έτη	2007	2008	2009	2010	2011	2012
Επενδύσεις	26,72	24,01	18,57	17,54	16,11	13,59

Πηγή: Παγκόσμια Τράπεζα. Πίνακας: Β. Βιλιάρδος.

Σε σχέση τώρα με τους καταναλωτές, αν και είμαστε της άποψης ότι, ποτέ δεν πρέπει να δανείζεται κανείς για καταναλωτικούς, αλλά μόνο για επενδυτικούς σκοπούς, οι τράπεζες είναι υποχρεωμένες να ελέγχουν εάν ο οφειλέτης έχει τη δυνατότητα επιστροφής των ποσών που ζητάει να του δανείσουν. Προφανώς σε εποχές ύφεσης και αποπληθωρισμού, όπως η σημερινή στην Ελλάδα, οι τράπεζες αξιολογούν αρνητικά τους δανειολήπτες – περιορίζοντας συνεχώς τα δάνεια τους και επιδεινώνοντας τις προοπτικές της χώρας.

Ολοκληρώνοντας, όταν οι τράπεζες κάνουν σωστά τη δουλειά τους, τότε δεν χάνονται δυσανάλογα ποσά, γίνονται σωστές επενδύσεις, αυξάνεται η ζήτηση, περιορίζεται η ανεργία και εξασφαλίζεται η ανάπτυξη – οπότε, τα χρήματα που δημιουργούνται από το πουθενά, υπερβαίνοντας τις καταθέσεις, εκπληρώνουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το ρόλο τους: την αύξηση του βιοτικού επιπέδου ολόκληρης της χώρας.

Προφανώς αυτό δεν συμβαίνει με τα χρήματα που δημιουργούνται από το πουθενά και πηγαίνουν στο πουθενά – όπως διαπιστώνεται από τις ανεύθυνες κερδοσκοπικές επενδύσεις των τραπεζών, στις χρηματιστηριακές φούσκες.

ΤΟ ΔΕΞΙΟ ΣΕΝΑΡΙΟ

Είναι φανερό το ότι, μία κυβέρνηση που πιστεύει στις δυνάμεις της ελεύθερης αγοράς, έχει αρκετές δυνατότητες στη διάθεση της, για να αντιμετωπίσει τα προβλήματα της οικονομίας της – αρκεί προηγουμένως να αποκτήσει την εμπιστοσύνη των αγορών οι οποίες, όπως και στο παραπάνω παράδειγμα των τραπεζών, θα την ενισχύσουν, εάν πεισθούν ότι μπορούν να πάρουν τα χρήματα τους πίσω.

Όταν όμως οι διεθνείς αγορές, οι ιδιοκτήτες κεφαλαίων και αποταμιεύσεων καλύτερα, είναι πεπεισμένες/νοι ότι, η κυβέρνηση δεν έχει καμία απολύτως πρόθεση να εξοφλήσει εκούσια τις υποχρεώσεις της, νέες ή παλαιότερες, όπως στην περίπτωση της Ελλάδας σήμερα, δεν υπάρχει καμία ελπίδα να την ενισχύσουν. Πόσο μάλλον όταν διαπιστώνουν ότι, υιοθετεί καταναγκαστικά προγράμματα – η «ανόρεκτη», η «ακούσια» κατά κάποιον τρόπο, καθώς επίσης η αποσπασματική εφαρμογή των οποίων δεν αφήνει καμία αμφιβολία, σχετικά με τις προθέσεις και τις δυνατότητες της.

Εάν όμως οι αγορές δεν ενισχύσουν την Ελλάδα, τότε είναι αδύνατον να ξεφύγει ποτέ από τα νύχια της Τρόικας – ενώ θα πληρώσει πολλαπλά τις οφειλές της σε είδος, αφού δεν θέλει να τις πληρώσει με χρήματα. Απλούστερα, η Τρόικα θα λεηλατήσει στην κυριολεξία τόσο τη δημόσια, όσο και την ιδιωτική περιουσία των Ελλήνων, ενώ η Ελλάδα θα παραμένει χρεωμένη με ποσά, τα οποία θα έχει ουσιαστικά ξεπληρώσει προ πολλού.

Για παράδειγμα, το μεγαλύτερο μέρος της δημόσιας περιουσίας θα «εκποιηθεί», αποφέροντας ένα ελάχιστο ποσόν σε σχέση με την πραγματική της αξία – οπότε η χώρα θα παραμείνει «πιστωμένη». Το ίδιο θα συμβεί και με την ιδιωτική περιουσία, η οποία ουσιαστικά θα κατασχεθεί μέσω υπερβολικών φόρων και χαρατσιών – οδηγούμενη είτε στο δημόσιο και από εκεί στους πιστωτές, είτε απ' ευθείας στους πιστωτές, μέσω των τραπεζών και των «τιτλοποιήσεων» των κατασχεμένων περιουσιακών στοιχείων (ακινήτων).

Η μοναδική λύση τώρα, η οποία είναι στη διάθεση μίας φιλελεύθερης κυβέρνησης (η έννοια «φιλελεύθερη» δεν έχει καμία σχέση με το νεοφιλελευθερισμό), είναι να εξυπηρετεί τα χρέη της, με τις δικές της δυνάμεις και με το δικό της σχέδιο – ενώ μπορεί να διώξει την Τρόικα αμέσως, αρκεί να σταματήσει να δανείζεται από αυτήν, τεκμηριώνοντας ότι θα μπορεί να εξοφλεί τις υφιστάμενες υποχρεώσεις της, όταν θα γίνονται ληξιπρόθεσμες.

Η Ελλάδα προφανώς και μπορεί να τα καταφέρει, εάν αποκτήσει μία ικανή κυβέρνηση, η οποία να είναι σε θέση να εξασφαλίσει την εμπιστοσύνη των αγορών – με πρώτη υποχρέωση της να ισοσκελίσει τον προϋπολογισμό, παύοντας να δημιουργεί ελλείμματα (ζημίες). Ειδικότερα,

(α) Μία τέτοια κυβέρνηση, για να εξασφαλίσει το βραχυπρόθεσμο δανεισμό της, έτσι ώστε να μην έχει ανάγκη την Τρόικα, θα μπορούσε, για παράδειγμα, να εκδώσει «εθνικά ομόλογα», εγγυημένα με κρατικά περιουσιακά στοιχεία – «πουλώντας» τα στις τράπεζες της οι οποίες, αφού τα ομόλογα θα είναι εγγυημένα, θα μπορούν να τα χρηματοδοτήσουν «φθηνά» μέσω της ΕΚΤ.

Εθνικά ομόλογα με ρήτρα πληθωρισμού, κατά το παράδειγμα της Ιταλίας, θα μπορούσαν να αγοραστούν και από τους Έλληνες καταθέτες – επίσης από αυτούς που έχουν μεταφέρει τις καταθέσεις τους στο εξωτερικό, εάν πεισθούν με τη σειρά τους ότι η Ελλάδα θα επιβιώσει. Πόσο μάλλον εάν δεν απαιτηθεί φόρος για την εισαγωγή χρημάτων από το εξωτερικό και δεν επιβληθούν «ποινές», υπό την προϋπόθεση της τοποθέτησης τους σε «πατριωτικά ομόλογα».

(β) Περαιτέρω, η μεσοπρόθεσμη κεφαλαιακή ενίσχυση του κράτους δεν είναι απαραίτητο να επιτευχθεί με την πώληση των περιουσιακών του στοιχείων, όπως για παράδειγμα αυτών που έχει μεταβιβάσει στο ΤΑΙΠΕΔ – επειδή η εισαγωγή του οργανισμού αυτού στο χρηματιστήριο, αφού προηγουμένως γίνουν όλα όσα πρέπει για να αποκτήσει την τιμή που αξίζει, θα μπορούσε να έχει πολύ καλύτερα αποτελέσματα.

Από την άλλη πλευρά, η κυβέρνηση θα έπρεπε να εκμεταλλευθεί όλα τα πλεονεκτήματα που της προσφέρει η δημιουργία χρημάτων από το πουθενά, εκ μέρους των εμπορικών τραπεζών της – όπως την αναλύσαμε προηγουμένως και με στόχο την αύξηση της ρευστότητας στην αγορά, για την οποία δεν χρειάζεται τη συγκατάθεση και τη συμφωνία κανενός. Πόσο μάλλον όταν η πατρίδα μας έχει βυθιστεί στον αποπληθωρισμό (-2%), για την καταπολέμηση του οποίου απαιτούνται «πληθωριστικά μέτρα» – όπως η αύξηση της ταχύτητας κυκλοφορίας του χρήματος (ανάλυση) και η απασχόληση των ανέργων από το κράτος, σύμφωνα με την «τακτική» του Keynes.

Για να μπορέσει δε η κυβέρνηση να υποβοηθήσει τη συγκεκριμένη διεργασία, θα όφειλε να ιδρύσει μία κρατική τράπεζα επενδύσεων, προικίζοντας την με περιουσιακά στοιχεία του δημοσίου – έτσι ώστε να δοθούν πιστώσεις προς την πραγματική οικονομία, μέσω της δημιουργίας χρημάτων από το πουθενά (προφανώς δεν χρειάζεται παράλληλο νόμισμα, αφού μπορούν να δημιουργηθούν νέα χρήματα από τις τράπεζες), για την «αναθέρμανση» των επενδύσεων και της ζήτησης. Ο πίνακας ΙΙ που ακολουθεί δίνει μία εικόνα της χώρας μας:

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ: Εξέλιξη των πιστώσεων προς τον ιδιωτικό τομέα, των επισφαλειών και της ποσότητας χρήματος

Έτος	Πιστώσεις	Επισφάλειες	Ποσότητα χρήματος (Μ2)
2002	56,47	5,5	-1,45
2003	59,21	7,0	2,04
2004	64,56	7,0	9,78
2005	73,19	6,3	15,00
2006	79,08	5,4	9,82
2007	86,25	4,5	12,87
2008	94,14	5,0	15,66
2009	95,85	7,7	5,09
2010	105,92	10,4	-10,01
2011	120,07	14,4	-14,93
2012		17,2	-4,96

Πηγή: Παγκόσμια Τράπεζα.  Πίνακας: Β. Βιλιάρδος.

Σημείωση: Οι πιστώσεις αυξήθηκαν, κυρίως λόγω του ότι δεν εξοφλήθηκαν οι παλαιότερες.

Η ραγδαία μείωση της ποσότητας χρήματος στην Ελλάδα από το 2010, σε συνδυασμό με την κατάρρευση της ταχύτητας κυκλοφορίας (ενδεχομένως η Μ2 να ευρίσκεται σε μία τάξη μεγέθους του 2), φαίνεται ολοκάθαρα στον Πίνακα ΙΙ.

Ίσως οφείλουμε να σημειώσουμε εδώ ότι, σε μία νομισματική ένωση μπορούν θεωρητικά να εκτυπώνουν «βασικά χρήματα» μόνο οι πλεονασματικές οικονομίες, με την έννοια ότι τα νέα χρήματα πρέπει να αντιπροσωπεύουν ένα νέο (μεγαλύτερο) ΑΕΠ. Αντίθετα, οι ελλειμματικές οικονομίες, όπως η Ελλάδα, είναι υποχρεωμένες να «καίνε» τα υφιστάμενα χρήματα στο ύψος που μειώνεται (καίγεται) το ΑΕΠ τους – γεγονός που πολλαπλασιάζει τα προβλήματα τους.

Συνεχίζοντας στο θέμα μας, η επενδυτική κρατική τράπεζα (ανάλογης μορφής με τη γερμανική Kfw), θα μπορούσε να εισαχθεί στο χρηματιστήριο για να αυξήσει τις χρηματοδοτικές δυνατότητες της, καθώς επίσης να προβεί η ίδια στην αγορά των «τιτλοποιημένων ακινήτων» – τα οποία θα θελήσουν πιθανότατα να πουλήσουν φθηνά οι εμπορικές τράπεζες στο εξωτερικό, αφού κατασχέσουν μαζικά τα σπίτια των Ελλήνων.

(γ) Τέλος, για τη μακροπρόθεσμη χρηματοδότηση της πατρίδας μας υπάρχουν πολλές δυνατότητες – όπως, για παράδειγμα, η «τιτλοποίηση» του ενδεχομένου υπογείου πλούτου της, η είσπραξη των πολεμικών επανορθώσεων από τη Γερμανία και διάφορα άλλα.

Χωρίς να επεκταθούμε σε περισσότερες λεπτομέρειες, εάν μία κυβέρνηση καταφέρει να πείσει τους Έλληνες για τις έντιμες προθέσεις και τις ικανότητες της, διευκολύνοντας τους να καταλάβουν ότι, είναι προτιμότερο να δανείσουν οι ίδιοι το κράτος τους, έστω και με κάποιο ρίσκο να χάσουν μέρος των δανεικών, παρά να τους πάρει τα ίδια χρήματα με τους φόρους και τα χαράτσια, τότε θα καταφέρει να οδηγήσει την Ελλάδα στην έξοδο από την κρίση.

Για παράδειγμα, εάν οι Έλληνες αγόραζαν ομόλογα αξίας 3 δις €, όσα υπολογίζεται ότι θα αποφέρουν οι νέοι φόροι ακίνητης περιουσίας, τότε δεν θα υπήρχε λόγος να επιβαρυνθούν με φόρους – ενώ θα είχαν κάποια ελπίδα να πάρουν πίσω ένα μέρος των χρημάτων τους στο μέλλον.

Ολοκληρώνοντας, μία ικανή φιλελεύθερη κυβέρνηση μίας πάμπλουτης χώρας με προβλήματα ρευστότητας, όπως η Ελλάδα, υπό τη  προϋπόθεση ότι γνωρίζει τους κανόνες της αγοράς και έχει την ικανότητα να τους εκμεταλλεύεται, μπορεί να πετύχει πάρα πολλά – αρκεί να έχει σχέδιο και την ικανότητα να πείσει τεκμηριωμένα.

Μία από τις προτεραιότητες της θα ήταν αναμφίβολα η εξόφληση των υποχρεώσεων του δημοσίου προς τον ιδιωτικό τομέα, η οποία θα μπορούσε να επιτευχθεί άμεσα είτε με την πληρωμή μέσω ομολόγων, είτε με «πιστωτικά φόρου» – όπου οι επιχειρήσεις θα είχαν τη δυνατότητα να εξοφλούν τις υφιστάμενες ή τις μελλοντικές φορολογικές τους υποχρεώσεις, με τα συγκεκριμένα πιστωτικά.

ΤΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΣΕΝΑΡΙΟ

Είναι προφανές ότι, τη στιγμή ακριβώς που θα ψηφιζόταν στην Ελλάδα μία αμιγώς αριστερή κυβέρνηση, θα ακολουθούσε μία μαζική εκροή κεφαλαίων – τόσο από τους ίδιους τους Έλληνες, όσο και από τους ξένους. Η έξοδος αυτή, θα συνοδευόταν από τραπεζικές επιθέσεις (bank run), οι οποίες θα δημιουργούσαν τεράστια προβλήματα στο χρηματοπιστωτικό σύστημα της χώρας – με τις χρεοκοπίες, καθώς επίσης με το χάος που τις συνοδεύει, να μην μπορούν να αποκλεισθούν.   

Οι επενδυτές θα αποχωρούσαν αφενός μεν προληπτικά, πιθανολογώντας εύλογα ότι, θα επιβαλλόταν περιορισμοί στην ελεύθερη κυκλοφορία των κεφαλαίων, αφετέρου επειδή θα φοβόντουσαν πως θα έχαναν τα χρήματα τους. Η αιτία είναι μεταξύ άλλων το ότι, η οικονομική πολιτική μίας τέτοιας κυβέρνησης στον τομέα της εργασίας, των κοινωνικών παροχών κλπ. δεν παράγει πλεονάσματα, από τα οποία να μπορούν να πληρωθούν οι τόκοι και οι δόσεις των δανειακών κεφαλαίων – ενώ, τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα, μειώνει τα κέρδη των επιχειρήσεων, οπότε προκαλείται η κατάρρευση του χρηματιστηρίου.

Περαιτέρω, είναι πολύ πιθανόν ότι, η Ευρωζώνη θα σταματούσε να ενισχύει τις τράπεζες – οπότε η χώρα θα έπρεπε να υιοθετήσει το δικό της νόμισμα, παραβαίνοντας τη συνθήκη της ζώνης του ευρώ και παύοντας να αποτελεί μέλος της. Επομένως, είναι ουτοπικό το να θεωρεί μία αμιγώς αριστερή κυβέρνηση πως μπορεί να κυβερνήσει, παραμένοντας εντός της Ευρωζώνης.

Ακόμη όμως και να μην συνέβαιναν όλα αυτά, η μονομερής αθέτηση της δανειακής σύμβασης και των μνημονίων, όπως υπόσχεται η «αριστερά» (η ακύρωση μόνο των μνημονίων είναι προφανώς αδύνατη), θα οδηγούσε την Ευρώπη και την ΕΚΤ στο σταμάτημα της τροφοδοσίας των τραπεζών με ρευστότητα. Επίσης, στην «αναστολή» των δόσεων των εγκεκριμένων δανείων – οπότε η Ελλάδα θα αναγκαζόταν εκ των πραγμάτων (de facto) να δηλώσει αδυναμία πληρωμών, να χρεοκοπήσει, να υιοθετήσει το εθνικό της νόμισμα και να οδηγηθεί εκτός Ευρωζώνης.

Στην περίπτωση αυτή τα πρωτογενή πλεονάσματα του προϋπολογισμού, ακόμη και αν ήταν πραγματικά, θα μετατρεπόταν σε χρόνο μηδέν σε συνεχώς αυξανόμενα ελλείμματα – αφού, μαζί με τις τράπεζες, θα κατέρρεε και η οικονομία, οπότε το μεγαλύτερο μέρος των εσόδων του δημοσίου θα αποτελούσε παρελθόν.

Θα ήταν δε τυχερή η Ελλάδα, εάν δεν επικρατούσε το απόλυτο χάος, με όλα όσα κάτι τέτοιο το συνοδεύουν (πλήρης παράλυση της οικονομικής ζωής, κατακόρυφη αύξηση της εγκληματικότητας, επιθέσεις σε καταστήματα κοκ.).

Ο μοναδικός τρόπος λοιπόν για να κυβερνήσει η αριστερά, είναι η ελεγχόμενη υιοθέτηση του εθνικού νομίσματος, με τη βοήθεια και τη συμφωνία της Ευρωζώνης – μετά από μία διαπραγμάτευση, έτσι ώστε:

(α)  είτε να διαγραφεί ένα σημαντικό μέρος του δημοσίου χρέους – της τάξης των 220 δις €, έτσι ώστε το χρέος ως προς το ΑΕΠ να είναι της τάξης του 50%,

(β) είτε να μετατραπεί το συνολικό εξωτερικό χρέος της Ελλάδας (δημόσιο και ιδιωτικό) στις νέες δραχμές, με τη σωστή ισοτιμία – παράλληλα με την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του, με μηδενικά επιτόκια, με «ρήτρα εξαγωγών» κλπ. Εάν εξασφαλιζόταν παράλληλα και η ενίσχυση του «δραχμικού» τραπεζικού συστήματος για ένα έτος από την ΕΚΤ, έτσι ώστε να απορροφηθούν οι αρχικές «δονήσεις», θα ήταν εξαιρετικά θετικό.

Η διαπραγμάτευση θεωρείται εφικτή, επειδή δεν συμφέρουν την Ευρωζώνη οι ανεξέλεγκτες καταστάσεις – ενώ μάλλον δεν θα επέμενε στο να παραμείνει η Ελλάδα μέλος της. Το πρόβλημα βέβαια επικεντρώνεται στο ότι, η διαπραγμάτευση θα έπρεπε να προηγηθεί την ανόδου της αριστεράς στην εξουσία – αφού διαφορετικά οι ζημίες που θα προκαλούνταν τις πρώτες ημέρες θα ήταν πολύ σοβαρές, πόσο μάλλον όταν είναι αδύνατον να ακολουθήσει αμέσως μετά τις εκλογές το απαιτούμενο κλείσιμο των τραπεζών (Bank holidays), ο περιορισμός των αναλήψεων κλπ.

Περαιτέρω, η υιοθέτηση του εθνικού νομίσματος θα έπρεπε να συνοδευθεί από πολλές άλλες ενέργειες – μεταξύ των οποίων η εθνικοποίηση των τραπεζών, συμπεριλαμβανομένης της Τράπεζας της Ελλάδος, ο περιορισμός στις αναλήψεις, καθώς επίσης στην ελεύθερη διακίνηση των κεφαλαίων, η δημιουργία συναλλαγματικών αποθεμάτων, η αναζήτηση νέων συμμάχων και εξαγωγικών αγορών, οι προσπάθειες αυτάρκειας της ελληνικής οικονομίας, η επιβολή δασμών για την «επιδότηση» της εγχώριας βιομηχανίας (αν και κάτι τέτοιο δεν είναι συμβατό με την ΕΕ), η έκδοση ομολόγων, με αποδέκτες τους Έλληνες καταθέτες κοκ.

Όλα αυτά, αν και εφικτά στην επίτευξη τους, απαιτούν προφανώς την ύπαρξη εξαιρετικά ικανών στελεχών τόσο στην κυβέρνηση, όσο και σε νευραλγικές θέσεις της οικονομίας. Πολύ περισσότερο στην κεντρική τράπεζα, αφού η εισαγωγή της δραχμής, καθώς επίσης η επανάκτηση της νομισματικής κυριαρχίας, δεν είναι καθόλου εύκολο να δρομολογηθεί χωρίς μεγάλους «κλυδωνισμούς» – μεταξύ των οποίων τη ραγδαία υποτίμηση του νομίσματος, την έλλειψη βασικών αγαθών (φάρμακα, ενέργεια) και τις μεγάλες  πληθωριστικές πιέσεις.

Σε κάθε περίπτωση όμως, μετά από ένα πολύ επώδυνο πρώτο διάστημα, εάν η υιοθέτηση του εθνικού νομίσματος δρομολογούταν σωστά και ελεγχόμενα, η Ελλάδα θα μπορούσε να αντικρίσει ξανά με ελπίδα το μέλλον – γεγονός που είναι αδύνατον να συμβεί ποτέ, όσο η Τρόικα παραμένει στην πατρίδα μας, εφαρμόζοντας την εγκληματική πολιτική της.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί στην Ελλάδα δεν είναι η χρεοκοπία της, η στάση πληρωμών ή η έξοδος από το ευρώ, αλλά η παραμονή της Τρόικας ακόμη περισσότερο – με την εφαρμογή της εγκληματικής για την οικονομία μας πολιτικής λιτότητας, σε συνδυασμό με την αύξηση των κεφαλικών φόρων: «μέτρα» τα οποία έτσι ή αλλιώς θα μας οδηγήσουν στην έξοδο από το ευρώ και στη χρεοκοπία.

Δυστυχώς για όλους μας, η σημερινή κυβέρνηση έχει «διαρρήξει» το κοινωνικό συμβόλαιο με το λαό, έχοντας κάνει κατάχρηση της εξουσίας της – αφού δεν τήρησε ούτε στο ελάχιστο τις προεκλογικές της δεσμεύσεις, οι κυριότερες των οποίων ήταν η τιμωρία των διεφθαρμένων πολιτικών, καθώς επίσης η ορθολογική επαναδιαπραγμάτευση με τους δανειστές, έτσι ώστε να υπογραφεί ένα βιώσιμο μνημόνιο.

Το πλέον οδυνηρό αποτέλεσμα της διάρρηξης ενός «κοινωνικού συμβολαίου», είναι συνήθως η «απώλεια του σεβασμού» προς τη εξουσία και τους νόμους – γεγονός που οδηγεί, αργά ή γρήγορα, στην απορρύθμιση του συστήματος, στην κατάρρευση, στο χάος και στην αναρχία.

Είναι επείγουσα λοιπόν η ανάγκη, είτε να αλλάξει άμεσα και ριζικά την οικονομική πολιτική της η κυβέρνηση, εκδιώκοντας την Τρόικα από την πατρίδα μας, είτε να αποχωρήσει – επιτρέποντας σε μία άλλη κυβέρνηση, αδιάφορο εάν είναι φιλελεύθερη ή σοσιαλιστική, να προσπαθήσει να συνάψει ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο με το λαό, πριν βυθιστεί η χώρα στο χάος και στη αναρχία.

Έχοντας την άποψη δε ότι η εναλλακτική του χάους, η υποταγή δηλαδή στην Τρόικα, η οποία πλέον καθοδηγείται από την πρωσική Γερμανία και όχι από τις Η.Π.Α., δεν είναι από κανέναν Έλληνα επιθυμητή, θεωρούμε πως η κάθε στιγμή που περνάει ανεκμετάλλευτη είναι πολύτιμη – αφού το ηφαίστειο «βράζει», απειλώντας να εκραγεί ξαφνικά και ανεξέλεγκτα.

* Ο κ. Βασίλης Βιλιάρδος είναι ένας σύγχρονος οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου – όπου και δραστηριοποιήθηκε επαγγελματικά για αρκετά χρόνια, με ιδιόκτητες επιχειρήσεις.

Έχει γράψει το βιβλίο "Υπέρβαση Εξουσίας", το οποίο αναφέρεται στο φορολογικό μηχανισμό της Γερμανίας, ενώ έχει  εκδώσει τρία βιβλία αναφορικά με την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, με τον  τίτλο "Η κρίση των κρίσεων".

Έχει ασχοληθεί με σημαντικές έρευνες και αναλύσεις επί του αντικειμένου του (μακροοικονομία), επί διεθνούς επιπέδου, οι οποίες φιλοξενούνται τακτικά σε ημερήσιες εφημερίδες, περιοδικά και ηλεκτρονικές ιστοσελίδες.

ΠΗΓΗ: Νοεμβρίου 9, 2013, http://www.analyst.gr/2013/11/09/4357/ και http://www.analyst.gr/2013/11/09/4357/2/ και http://www.analyst.gr/2013/11/09/4357/3/ και http://www.analyst.gr/2013/11/09/4357/4/.

Η Τρόικα, η δραχμή και το ευρώ (α)

 

Του Βασίλη Βιλιάρδου*

 

Εάν υπάρχει κάτι, για το οποίο είμαστε απολύτως σίγουροι, αυτό είναι η ανάγκη άμεσης εκδίωξης του ΔΝΤ και της Γερμανίας από την πατρίδα μας – μετά τις τεράστιες ζημίες που προκάλεσαν στην οικονομία και στην κοινωνία μας.

«Η πολιτική λιτότητας, τα «μνημόνια» καλύτερα, όπως ονομάζονται τα επιχειρησιακά σχέδια (Business plan) που επέβαλλε η Τρόικα στην Ελλάδα, έχουν αποτύχει παταγωδώς – χωρίς να υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία. Το γεγονός αυτό δεν συμπεραίνεται μόνο από την ανατριχιαστική υποχώρηση του ΑΕΠ, υψηλότερη και από αυτήν της Μεγάλης Ύφεσης του 1930, ή από τη δραματική αύξηση της ανεργίας, συμπεριλαμβανομένης της χρεοκοπίας χιλιάδων μικρομεσαίων επιχειρήσεων – αλλά από την μη μείωση, όπως υπολογιζόταν, του δημοσίου χρέους, καθώς επίσης από την μη αύξηση της ανταγωνιστικότητας.

Πόσο μάλλον όταν το δημόσιο χρέος, παρά τις αλλεπάλληλες αυξήσεις των φόρων, τις «δημεύσεις» περιουσιακών στοιχείων, καθώς επίσης του τρομακτικού περιορισμού των μισθών, αυξήθηκε – από περίπου 128% του ΑΕΠ το 2009, στο 180% προς τα τέλη του 2013, αν και προηγήθηκαν δύο διαγραφές.

Τα κοινωνικά επακόλουθα της πολιτικής λιτότητας είναι τρομακτικά – αφού το 40% περίπου του πληθυσμού ζει κάτω ή κοντά στα όρια της φτώχειας. Εκτός αυτού, η δραστική μείωση των δημοσίων δαπανών έχει οδηγήσει το εθνικό μας σύστημα υγείας στην άκρη του γκρεμού – με τα δημόσια σχολεία να ευρίσκονται σε άθλια κατάσταση, καθώς επίσης με τη μετανάστευση των Ελλήνων να λαμβάνει τεράστιες διαστάσεις (μόνο προς τη Γερμανία, το 2012 σε σχέση με το 2011, διαπιστώθηκε αύξηση 73%).

Φυσικά η συρρίκνωση της ελληνικής οικονομίας δεν θα διατηρηθεί επ' άπειρον οπότε, κάποια στιγμή, νομοτελειακά, θα ακολουθήσει η ανάπτυξη – αν και από μία πάρα πολύ χαμηλή «αφετηρία». Εκείνη τη στιγμή είναι αναμενόμενο ότι, οι υποστηρικτές των μνημονίων και της Τρόικας, θα ξεσπάσουν σε ζητωκραυγές, ισχυριζόμενοι πως η πολιτική τους στέφθηκε με επιτυχία – επομένως, ότι χρειαζόταν απλά χρόνος και υπομονή, για να έχουν το αναμενόμενο αποτέλεσμα οι «διαρθρωτικές» αλλαγές.

Θεωρούμε απόλυτα βέβαιο πως δεν θα αναφερθούν στις τεράστιες οικονομικές ζημίες που θα έχουν προκληθεί μέχρι τότε – πόσο μάλλον στο ότι θα απαιτηθούν πολλές δεκαετίες για να δημιουργηθούν ξανά οι εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας, οι οποίες καταστράφηκαν μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα. Είναι επίσης σίγουρο το ότι, δεν θα γίνει καμία απολύτως αναφορά στην ανθρώπινη οδύνη, την οποία προκάλεσαν χωρίς κανέναν απολύτως λόγο, τα εγκληματικά μέτρα της Τρόικας – ούτε στην εξαθλίωση χιλιάδων πολιτών ή στις αυτοκτονίες που προηγήθηκαν.

Ολοκληρώνοντας, είναι απολύτως βέβαιο πως η Τρόικα θα αντισταθεί σθεναρά σε οποιαδήποτε προσπάθεια εκδίωξης της, πριν φέρει εις πέρας την αποστολή της – μη διστάζοντας ακόμη και να «οργανώσει» εγκλήματα ή άλλου είδους «προβοκάτσιες», για να τρομοκρατήσει την κοινωνία, έτσι ώστε να μην αντιδράσει.

Εν τούτοις, είναι αδύνατον να μην κατανοούν οι Πολίτες ποιος «ενορχηστρώνει» και για ποιο σκοπό τις ύπουλες επιθέσεις εναντίον της πατρίδας τους – πόσο μάλλον να επιτρέψουν την άλωση της Ελλάδας, αφού προηγηθεί η σχεδιαζόμενη από τους παρείσακτους απορρύθμιση και η κοινωνική κατάρρευση».

Ανάλυση

Έχουμε αναφερθεί πάρα πολλές φορές, πριν ακόμη ξεκινήσει η εισβολή αλλά και αργότερα, στο γεγονός ότι, η έλευση του ΔΝΤ σε μία χώρα προκαλεί ανάλογες καταστροφές με έναν πόλεμο – αφού διαλύει όλες τις κοινωνικές δομές, γκρεμίζει νοσοκομεία και σχολεία, λεηλατεί, εξαθλιώνει και «ερειπώνει» εκατομμύρια αθώους πολίτες.

Πόσο μάλλον όταν, όπως στην περίπτωση της Ελλάδας, συμμετέχει και η πρωσική Γερμανία, η οποία είναι κάτι παραπάνω από αμείλικτη – γεγονός που συμπεραίνεται εύκολα, από τον τρόπο που συμπεριφέρεται προς τους δικούς της πολίτες. Επομένως, η κάθε ημέρα που περνάει είναι πολύτιμη – αφού αντιστοιχεί με πολλούς μήνες, οι οποίοι θα χρειαστούν για να «επουλωθούν οι πληγές» της πατρίδας μας.

Στα πλαίσια αυτά, εμείς οι Έλληνες θα πρέπει να έχουμε μία και μοναδική φροντίδα: απλούστατα, με ποιόν τρόπο θα καταφέρουμε να διώξουμε την Τρόικα, χωρίς να προκαλέσουμε μία ακόμη μεγαλύτερη καταστροφή στη χώρα μας, στον εαυτό μας, στα παιδιά και στα εγγόνια μας.

Προφανώς οι «άναρθρες κραυγές», οι ανώριμες επαναστατικές δηλώσεις δηλαδή εναντίον της Τρόικας και των μνημονίων της, οι οποίες δεν στηρίζονται σε κάποιο ρεαλιστικά εφαρμόσιμο σχέδιο εκδίωξης της, δεν έχουν κανένα αποτέλεσμα – απλά βοηθούν στην «εκτόνωση» των μαζών, διευκολύνοντας τους εισβολείς και διαιωνίζοντας, εάν όχι επιδεινώνοντας, το πρόβλημα.

Με πολύ απλά λόγια, οι κενές «αντιμνημονιακές ιαχές» επιτρέπουν την ελεγχόμενη διαφυγή του ατμού από την κατσαρόλα που βράζει, οπότε εμποδίζουν την έκρηξη της. Ακόμη χειρότερα, λειτουργούν όπως στο παράδειγμα του βατράχου, ο οποίος συνηθίζει σιγά σιγά το ζεστό νερό, παρά το ότι γίνεται σταδιακά καυτό – με αποτέλεσμα να μην αντιδράει και να πεθαίνει ήρεμος.

Ολοκληρώνοντας την εισαγωγή μας, όλα όσα έχουν συμβεί μέχρι στιγμής, τεκμηριώνουν δυστυχώς, με τον χειρότερο δυνατό τρόπο, τα συμπεράσματα μας – αφού ημέρα με την ημέρα επιδεινώνονται τα οικονομικά μεγέθη της πατρίδας μας, καθιστώντας όλο και πιο δύσκολη την «επιδιόρθωση» τους. Ειδικότερα τα εξής:

Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ

Σύμφωνα με την Τρόικα, η μείωση των μισθών και του κόστους παραγωγής θα είχε σαν αποτέλεσμα την αύξηση των εξαγωγών – οπότε προβλεπόταν ρυθμός ανάπτυξης 0,7% το 2011, καθώς επίσης 1,1% το 2012. Στην πραγματικότητα όμως, η Ελλάδα βυθίστηκε σε μία τρομακτική ύφεση της τάξης του -7,1% το 2011 και -6,4% το 2012, η οποία συνεχίζεται και το 2013 (-3,8%).

Οι προβλέψεις για ανάπτυξη στηριζόταν στην εσφαλμένη υπόθεση ότι, στην περίπτωση που το κράτος μειώνει τις δαπάνες του κατά 1 €, το ΑΕΠ περιορίζεται κατά 0,50 € – στη γνωστή έννοια δηλαδή του «πολλαπλασιαστή», για τον οποίο παραδέχθηκε το ΔΝΤ το λάθος του. Όπως αποδείχθηκε λοιπόν εκ των υστέρων, η μείωση των δαπανών του δημοσίου κατά 1 € περιορίζει το ΑΕΠ μεταξύ 2,5 € και 3,6 € – κάτι που δεν μπορούμε να θεωρήσουμε πως οφειλόταν σε λανθασμένη εκτίμηση του ΔΝΤ, το οποίο υποστηρίζεται από τους 10.000 οικονομολόγους της Παγκόσμιας Τράπεζας.

Σε κάθε περίπτωση, όποιες και αν ήταν οι πραγματικές προθέσεις του ΔΝΤ, οι μισθοί στην Ελλάδα μειώθηκαν δραματικά (Διάγραμμα Ι), οι φόροι εκτοξεύθηκαν στα ύψη, η ανεργία κλιμακώθηκε ραγδαία και η κατανάλωση κατέρρευσε – οπότε ήταν κάτι παραπάνω από βέβαιο το ότι, οι εξαγωγές δεν θα μπορούσαν ποτέ να εξισορροπήσουν τη μείωση της εσωτερικής ζήτησης, όπως ισχυριζόταν οι φωστήρες της Τρόικας.

Μισθοί κατά κεφαλήν (μπλε), μισθολογικό κόστος παραγωγής (πράσινο) και ποσοστό ανεργίας (κόκκινο).

Όπως ήταν φυσικό, οι επενδύσεις στην Ελλάδα, οι οποίες είχαν αυξηθεί σημαντικά τα δύο χρόνια που προηγήθηκαν της κρίσης, κατέρρευσαν με τη σειρά τους (Διάγραμμα ΙΙ), περιοριζόμενες κατά περίπου 34 δις €, σε σχέση με το 2007 – φτάνοντας στο ναδίρ τους το πρώτο τρίμηνο του 2013, στα 25 δις €, το οποίο αποτελεί αρνητικό ρεκόρ για την Ελλάδα.

Η αιτία της τεράστιας μείωσης των επενδύσεων, η οποία φυσικά επιδείνωσε τα οικονομικά μεγέθη της Ελλάδας, ήταν προφανώς η μείωση της ζήτησης, σαν αποτέλεσμα του περιορισμού των μισθών, της αύξησης των φόρων, της ανεργίας κοκ. – αφού είναι εύλογο το ότι, κανένας δεν επενδύει σε μία χώρα, στην οποία οι προοπτικές πώλησης των προϊόντων που παράγει γίνονται συνεχώς πιο αρνητικές.

 

 

Επενδύσεις (μαύρο), εξαγωγές (πράσινο), κρατικές δαπάνες (πορτοκαλί), κατανάλωση (γαλάζιο).

Η κατανάλωση στην Ελλάδα, ένας από τους σημαντικότερους «πυλώνες» του ΑΕΠ της, μειώθηκε από τις αρχές του 2010 κατά 30 δις € – ενώ οι εξαγωγές, ο μοναδικός τομέας που παρουσίασε αύξηση κατά 8 δις € (αν και παροδικά), δεν μπόρεσαν φυσικά να καλύψουν τη μείωση των δημοσίων δαπανών κατά 13 δις €, στο ίδιο χρονικό διάστημα.

Επομένως, ήταν νομοτελειακή η κατάρρευση του ΑΕΠ, δυστυχώς ακόμη και συγκριτικά με τις άλλες χώρες του Νότου, όπως φαίνεται από το διάγραμμα ΙΙΙ που ακολουθεί. Προφανώς δε, ήταν εκ των προτέρων γνωστή αυτή η εξέλιξη στους εισβολείς, αφού είχαν ακριβή γνώση των «συστατικών» του ελληνικού ΑΕΠ, όπως ο κάθε αρχάριος οικονομολόγος – γεγονός που σημαίνει πως δεν επρόκειτο για λάθος, αλλά για μία σκόπιμη ενέργεια.

Συνεχίζοντας, η κατακόρυφη αύξηση της ανεργίας δεν ήταν το μοναδικό «ανατριχιαστικό» κακό που προκλήθηκε στην Ελλάδα, όσον αφορά τον τομέα «εργασία». Τρομακτική ήταν κυρίως η εξέλιξη του ποσοστού των «δυνητικά εργαζομένων» – του αριθμού δηλαδή των εργαζομένων ηλικίας μεταξύ 20 και 64 ετών, διαιρουμένου με το συνολικό πληθυσμό της ίδιας ηλικίας (employment-to-population-ratio).

Όταν το ποσοστό αυτό υπερβαίνει το 70%, τότε η οικονομία χαρακτηρίζεται ως εξαιρετικά ανεπτυγμένη. Αντίθετα, όταν το ποσοστό είναι μικρότερο του 50%, η οικονομία κατατάσσεται στις αναπτυσσόμενες – ενώ δείκτες χαμηλότερους του 50% έχουν κυρίως ο χώρες της Μέσης Ανατολής και της Βορείου Αφρικής, στις οποίες οι θέσεις εργασίας είναι αρκετά περιορισμένες.

 

Το συγκεκριμένο ποσοστό, από 66,5% για την Ελλάδα το 2008, μειώθηκε ραγδαία στο 55,3% το 2012 (πίνακας Eurostaat), καθώς επίσης στο 49,1% στο πρώτο τρίμηνο του 2013 (πίνακας)  – γεγονός που σημαίνει αναμφίβολα ότι, η οικονομία της Ελλάδας καταρρέει με επικίνδυνα γρήγορο ρυθμό.

 

Για παράδειγμα, με τον πληθυσμό της Ελλάδας να είναι περίπου 10.815.000, ο αριθμός των «δυνητικά εργαζομένων» το 2008, αυτών που θα μπορούσαν να εργασθούν δηλαδή, ήταν 7.192.000. Το 2013 υπολογίζεται στα 5.310.000 – ήτοι μικρότερος κατά 1.882.000 άτομα, γεγονός που συνιστά έναν αφύσικα μικρό αριθμό, για μία ανεπτυγμένη χώρα, όπως φαίνεται από το συγκριτικό διάγραμμα ΙV:

Απασχόληση ως ποσοστό επί του πληθυσμού

Εάν όλα αυτά δεν συνιστούν μία άνευ προηγουμένου καταστροφή, ειδικά το 1,9 εκ. πολίτες, οι οποίοι ουσιαστικά οδηγήθηκαν στο περιθώριο (ανάλυση μας), θάφτηκαν δηλαδή ζωντανοί από την Τρόικα, αντί να πεθάνουν σε έναν συμβατικό πόλεμο, τότε πως ακριβώς ορίζεται η καταστροφή;

Εάν δε συνυπολογίσουμε την τεράστια πτώση όλων των αξιών στην Ελλάδα, (μετοχές, ακίνητα κλπ.), η οποία πλησιάζει το 1 τρις €, όπως έχουμε αναλύσει σε προηγούμενα άρθρα μας, πιστεύει αλήθεια κανείς ότι πρόκειται για μία κατάσταση, η οποία μπορεί να διορθωθεί μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα;

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΑΥΞΗΣΗΣ ΤΗΣ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

Χωρίς να επεκτεινόμαστε σε βαθύτερες οικονομικές ερμηνείες των οικονομικών δεικτών, οι οποίες μάλλον δυσκολεύουν την κατανόηση των πραγματικών γεγονότων, είναι σίγουρα ενδιαφέρουσα η «πραγματική σταθμισμένη συναλλαγματική ισοτιμία» του «ελληνικού ευρώ», σε σχέση με τα υπόλοιπα ευρώ – αφού, με τη βοήθεια της, «καταρρέει» εντελώς ο μύθος της (ανάλογης τουλάχιστον με τις εγκληματικές μειώσεις των μισθών), αύξησης της ανταγωνιστικότητας της χώρας μας.

Στο διάγραμμα V που ακολουθεί, το οποίο καταρτίσθηκε από ένα οικονομολόγο με τη βοήθεια στοιχείων της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών (BIS), συγκρίνονται ορισμένες χώρες, σε σχέση με την εξέλιξη των πραγματικών, σταθμισμένων συναλλαγματικών ισοτιμιών των νομισμάτων τους (REER – Real Effective Exchange Rate) – όπου 100 ο Ιανουάριος του 2008.

Σύγκριση ορισμένων χωρών, σε σχέση με την εξέλιξη των πραγματικών, σταθμισμένων συναλλαγματικών ισοτιμιών των νομισμάτων τους (REER – Real Effective Exchange Rate) – όπου 100 ο Ιανουάριος του 2008.

Όπως τεκμηριώνεται από το παραπάνω διάγραμμα, η πραγματική ισοτιμία του ελληνικού ευρώ, δεν άλλαξε ουσιαστικά καθόλου – αφού διαμορφώθηκε τον Ιούλιο του 2013 στο 99,6, έναντι 100 του Ιανουαρίου του 2008. Αυτό σημαίνει πως, παρά το ότι τόσο οι μισθοί, όσο και το κόστος παραγωγής μειώθηκαν αρκετά στην Ελλάδα, οπότε θα έπρεπε να αυξηθεί αισθητά η ανταγωνιστικότητα της, δεν υπήρξε καμία συγκριτική καλυτέρευση – ενώ σε άλλες χώρες ο δείκτης REER μειώθηκε, οπότε αυξήθηκε η ανταγωνιστικότητα τους (αν και φαίνεται να αυξάνεται ξανά ο δείκτης, οπότε να μειώνεται η ανταγωνιστικότητα τους, μετά το 2012).

Επομένως, η πολύκροτη «εσωτερική υποτίμηση», με βάση την οποία θα αυξανόταν δήθεν η ανταγωνιστικότητα της Ελλάδας, απέτυχε παταγωδώς, Κατ' επέκταση, οι «αιματηρές θυσίες» των εργαζομένων ήταν περιττές – αφού δεν προσέφεραν απολύτως τίποτα στην ελληνική οικονομία, παρά το ότι καταδίκασαν χιλιάδες ανθρώπους στην πείνα και στην εξαθλίωση.

Οι εξαγωγές βέβαια της Ελλάδας αυξήθηκαν σε κάποιο βαθμό, μετά την κατάρρευση του 2010, ξεπερνώντας το προηγούμενο ύψος τους – αν και ένα μεγάλο μέρος της αύξησης οφείλεται στα πετρελαιοειδή, οπότε είναι ουσιαστικά «τεχνητή» και μη διατηρήσιμη. Εν τούτοις, η καλυτέρευση του Ισοζυγίου της (Διάγραμμα VI) οφείλεται κυρίως στη μείωση των εισαγωγών, λόγω της ραγδαίας πτώσης των εισοδημάτων των Ελλήνων (μισθοί, φόροι κλπ.) – ενώ, όταν η χώρα επιστρέψει στην ανάπτυξη, πιθανολογείται πως θα επιστρέψουν και τα ελλείμματα στο ισοζύγιο της.

Εμπορικό Ισοζύγιο (μαύρο), Εισαγωγές (πορτοκαλί), Εξαγωγές (πράσινο)

Οι αιτίες τώρα, λόγω των οποίων δεν έχει αποτέλεσμα η στρατηγική της ανάπτυξης μέσω των εξαγωγών, με τη βοήθεια των χαμηλών αμοιβών και του περιορισμού του κόστους, είναι οι εξής:

(α)  Εν πρώτοις σε μία χώρα όπως η Ελλάδα, οι εξαγωγές της οποίας αποτελούν ένα μικρό μόνο μέρος του ΑΕΠ της, συγκριτικά με την εσωτερική κατανάλωση, η μείωση των εισοδημάτων των Πολιτών είναι καταστροφική – με αποτέλεσμα οι εξαγωγές να μην μπορούν να ισορροπήσουν την κατάρρευση της εσωτερικής ζήτησης και η χώρα να βυθίζεται στην ύφεση.

(β)  Μία δεύτερη αιτία είναι το ότι, σε μία στρατηγική ανάπτυξης μέσω της αύξησης των εξαγωγών θα έπρεπε να συμμετέχουν και οι «εμπορικοί εταίροι» της χώρας – κυρίως βέβαια η Γερμανία, η οποία την επέβαλλε. Στο θέμα αυτό έχουμε αναφερθεί ήδη από το 2009 (υπολογίζοντας τότε ότι, η λανθάνουσα ανεργία στη χώρα μας ήταν της τάξης του 40% ανάλυση μας), «δανειζόμενοι» τα παρακάτω λόγια του Keynes, όταν προέβλεψε την κατάληξη της Γερμανίας, σαν αποτέλεσμα της συνθήκης των Βερσαλλιών:

"Απαιτήθηκαν 160 δις γερμανικά μάρκα για αποζημιώσεις πολέμου. Η δυνατότητα της Γερμανίας να πληρώσει 160 δις ή, έστω, 100 δις, είναι ανύπαρκτη – δεν βρίσκεται δηλαδή εντός των πλαισίων του εφικτού, με βάση έναν λογικό υπολογισμό. Αυτοί οι οποίοι πιστεύουν ότι θα μπορούσε η Γερμανία να πληρώνει κάθε χρόνο πολλά δις Μάρκα για να εξοφλήσει, θα έπρεπε να μας εξηγήσουν, μέσω ποιών ακριβώς εμπορευμάτων θα ακολουθούσαν αυτές οι πληρωμές κατά τη γνώμη τους και σε ποιες ακριβώς Αγορές θα μπορούσαν να πουληθούν αυτά τα εμπορεύματα. Μέχρι να μπορέσουν να εκφραστούν με μεγαλύτερη ακρίβεια και να τεκμηριώσουν αντικειμενικά τις αποφάσεις τους, απαιτώντας πράγματα που είναι δυνατόν να επιτευχθούν, δεν μπορούν να κερδίσουν την εμπιστοσύνη μας".

Κάτι τέτοιο δεν ήταν όμως στις προθέσεις της καγκελαρίου, σκοπός της οποίας είναι αναμφίβολα η μετατροπή της Ελλάδας σε αποικία – αφού προηγηθεί η λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας της.

(γ)  Μία τρίτη αιτία είναι τα έμμεσα αποτελέσματα των μειώσεων των μισθών – με κυριότερο τον περιορισμό της παραγωγικότητας των εργαζομένων. Η μείωση της παραγωγικότητας, λόγω της απροθυμίας των εργαζομένων να προσπαθήσουν περισσότερο, όταν μειώνονται οι αμοιβές τους, εξουδετερώνει τη μείωση του κόστους παραγωγής από τη μείωση των μισθών.

(δ)  Μία επόμενη αιτία είναι η μείωση των επενδύσεων, η οποία επιδεινώνει επίσης το κόστος παραγωγής. Υπάρχουν βέβαια πολλές άλλες αιτίες, στις οποίες όμως δεν θεωρούμε σκόπιμο να επεκταθούμε, στα πλαίσια ενός άρθρου που δεν πρέπει να κουράζει.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Από την παραπάνω μικρή αναφορά στα τεράστια προβλήματα που δημιούργησε στην πατρίδα μας η πολιτική της Τρόικας, φαίνεται καθαρά πως η Ελλάδα δεν έχει μέλλον, όσο συνεχίζει να ακολουθεί αυτά που της επιβάλλονται – ενώ πολύ σύντομα θα καταρρεύσει, με ελάχιστες πιθανότητες να ανακτήσει κάποτε το προηγούμενο βιοτικό της επίπεδο.

Είναι επομένως απόλυτα αναγκαίο να συνταχθεί άμεσα ένα ελληνικό επιχειρηματικό σχέδιο (Business plan), το οποίο να στηρίζεται αποκλειστικά και μόνο στις δυνάμεις της Ελλάδας. Το θέμα βέβαια δεν είναι μόνο η σύνταξη του συγκεκριμένου σχεδίου, βασικότερο στοιχείο του οποίου είναι η βραχυπρόθεσμη χρηματοδότηση της χώρας (απλούστερα, «τι θα κάναμε αύριο το πρωί, όταν θα διώχναμε την Τρόικα»), αλλά και ποια πολιτική παράταξη θα μπορούσε να το εφαρμόσει – κάτι που σίγουρα δεν συμπεραίνεται από τα προγράμματα των διαφόρων κομμάτων, τα οποία είναι μάλλον «ασκήσεις επί χάρτου» και θεωρίες χωρίς αντίκρισμα.

Με αυτό ακριβώς το θέμα θα ασχοληθούμε στο δεύτερο μέρος της ανάλυσης μας, την οποία θεωρήσαμε ότι έπρεπε να προλογίσουμε με τις παραπάνω αναφορές – ελπίζοντας να έγινε κατανοητό το ότι, ευρισκόμαστε ακριβώς στο χείλος του γκρεμού, ενώ θα χρειαστούν αρκετά κοπιώδη χρόνια για να διορθώσουμε την τεράστια καταστροφή που προκλήθηκε. Μπορούμε όμως, μπορούμε πολύ καλύτερα μόνοι μας, μπορούμε μόνο μόνοι μας και πρέπει να το κάνουμε – παραμένοντας βέβαια συνετοί, ρεαλιστές και χωρίς ανόητους, εάν όχι επικίνδυνους «ηρωισμούς».

Ολοκληρώνοντας, είναι μάλλον απαραίτητο να αναφέρουμε σήμερα, με την έννοια πως κάθε ημέρα που περνάει είναι κάτι περισσότερο από καταστροφική για την πατρίδα μας ότι, η αριστερά δεν έχει εκ των πραγμάτων καμία απολύτως πιθανότητα να διασώσει την Ελλάδα εντός της Ευρωζώνης – διατηρώντας το ευρώ δηλαδή, ως νόμισμα της χώρας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το θεωρούμε αναγκαίο.

Όσον αφορά την συγκυβέρνηση, είναι καταδικασμένη να αποτύχει, ότι και να κάνει – αφού έχει δυστυχώς εγκλωβιστεί, με κριτήριο τις μέχρι σήμερα κάκιστες επιλογές της, έχοντας αλλάξει τις βασικές θέσεις και προεκλογικές δεσμεύσεις της. Κατά την άποψη μας, είναι εντελώς απίθανο να οδηγήσει την Ελλάδα στην έξοδο από την κρίση, ενώ θα γίνεται όλο και πιο «δικτατορική», αλλά και περισσότερο δουλοπρεπής στους ξένους, στην προσπάθεια της να διατηρήσει «με νύχια και με δόντια» την εξουσία.

Προοπτικές επιτυχίας εντός του ευρώ έχουν μόνο τα δεξιά κόμματα, εκ των πραγμάτων και όχι λόγω της ιδιαίτερης πολιτικής τους, επειδή είναι σε θέση να εκμεταλλευθούν τα εργαλεία της ελεύθερης αγοράς – εάν βέβαια στελεχωθούν σωστά, με τα ικανότερα και σοβαρότερα άτομα της χώρας. Αυτό δεν σημαίνει πως το ευρώ είναι μονόδρομος, αλλά απλά και μόνο μία από τις υφιστάμενες επιλογές – ενδεχομένως η λιγότερο επώδυνη.

Απαραίτητη προϋπόθεση φυσικά, είτε για την αριστερή, είτε για τη δεξιά εναλλακτική επιλογή κομμάτων διακυβέρνησης της χώρας, θα ήταν η «συστράτευση» όλων των Ελλήνων στο πλευρό τους. Αυτό απαιτεί όμως μία εξαιρετικά προικισμένη ηγετική ομάδα, η οποία να είναι σε θέση να πείσει τεκμηριωμένα – τιμωρώντας παραδειγματικά την πολιτική διαφθορά (όλους τους διεφθαρμένους πολιτικούς δηλαδή, οι οποίοι οδήγησαν την πάμπλουτη  χώρα μας στη χρεοκοπία) και υιοθετώντας παράλληλα την άμεση δημοκρατία.

 

* Ο κ. Βασίλης Βιλιάρδος είναι ένας σύγχρονος οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου – όπου και δραστηριοποιήθηκε επαγγελματικά για αρκετά χρόνια, με ιδιόκτητες επιχειρήσεις.

Έχει γράψει το βιβλίο "Υπέρβαση Εξουσίας", το οποίο αναφέρεται στο φορολογικό μηχανισμό της Γερμανίας, ενώ έχει  εκδώσει τρία βιβλία αναφορικά με την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, με τον  τίτλο "Η κρίση των κρίσεων".

Έχει ασχοληθεί με σημαντικές έρευνες και αναλύσεις επί του αντικειμένου του (μακροοικονομία), επί διεθνούς επιπέδου, οι οποίες φιλοξενούνται τακτικά σε ημερήσιες εφημερίδες, περιοδικά και ηλεκτρονικές ιστοσελίδες.

ΠΗΓΗ: Νοεμβρίου 2, 2013, http://www.analyst.gr/2013/11/02/3920/  και http://www.analyst.gr/2013/11/02/3920/2/  και http://www.analyst.gr/2013/11/02/3920/3/ και http://www.analyst.gr/2013/11/02/3920/4/.

Η συνέχεια στο Μέρος (β).