Ευρωπαϊκή δυστοκία για ευρωπακέτο

 

Του Δημήτρη Καζάκη

 

….. Οι υπουργοί Οικονομικών κατέληξαν τη Δευτέρα σε ένα συνολικό πακέτο για το ευρώ, που αφορά τόσο το προσωρινό Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας όσο και τον Μόνιμο Μηχανισμό Στήριξης του ευρώ. Η συμφωνία που πέτυχε το Eurogroup για τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης (ΕΜΣ) είναι ιδιαίτερης σημασίας και θα οδηγήσει στη συνολική λύση της κρίσης χρεών στην ευρωζώνη, επισήμανε από τις Βρυξέλλες ο Αμαντέο Αλταφάζ, εκπρόσωπος του επιτρό­που Οικονομίας Όλι Ρεν.

Κατά την τακτική ενημέρωση της Επιτροπής προς τους δημοσιογράφους, ο Αλταφάζ τόνισε ότι η συμφωνία, που θα ισχύσει από τον Ιούνιο του 2013, οδηγεί στην επικύρωση της συνολικής λύσης στην κρίση χρέους, «για την οποία όλοι εργάστηκαν σκληρά τον τελευταίο μήνα». Επανέλαβε ότι θεμελιώδης παράγοντας γι’ αυτή τη συνολική λύση είναι το πακέτο περί οικονομικής διακυβέρνησης. Στο πακέτο αυτό περιλαμβάνονται οι υπο­χρεώσεις των κρατών – μελών για δημοσιο­νομική προσαρμογή, τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν σε εθνικό επίπεδο για δημοσιονομι­κή σταθεροποίηση, αλλά και οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις.

Οι γερμανικές εφημερίδες αναφέρθηκαν στη συμφωνία με τίτλους όπως «190 δισ. από το Βερολίνο για το ευρωπακέτο διάσωσης» ή «Η Γερμανία επωμίζεται πάνω από το ένα τρίτο της συνολικής επιβάρυνσης». Χαρακτηριστικό είναι το ρεπορτάζ της οικονομικής εφημερί­δας «Handelsblatt» (21.3): «Η Γερμανία θα διασφαλίσει στο μέλλον εγγυήσεις για το ευρώ ύψους εκατοντάδων δισ. Η εισφορά της μεγαλύτερης χώρας της ευρωζώνης στον και­νούργιο μηχανισμό διαχείρισης των κρίσεων κυμαίνεται γύρω στα 190 δισ. ευρώ».

Πάνε για Ιούνιο

Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε τόνισε στη σύνοδο των υπουργών Οικονομικών ότι το ευρώ συνι­στά ζωτικό συμφέρον για τη Γερμανία: «Η αποτυχία του συνεπάγεται ανυπολόγιστες οικονομικές συνέπειες για τη Γερμανία, για τις οποίες δεν θα μπορούσε κανείς να αναλάβει την ευθύνη».

Ωστόσο ανοιχτό παραμένει όμως ακόμη το πώς θα διευρυνθεί το πλαφόν του προσωρινού μηχανισμού στήριξης στα 440 δισ. ευρώ από τα μέχρι τώρα 250. Εάν συνυπολογιστούν μόνον εγγυήσεις, τότε η Γερμανία θα πρέπει να εγγυηθεί 190 δισ. ευρώ αντί των μέχρι τώρα 120. Σύμφωνα με τον κ. Σόιμπλε, όλες οι αλλαγές για τη σταθεροποίηση του ευρώ θα πρέπει να εγκριθούν το αργότερο μέχρι τον Ιούνιο από τα εθνικά κοινοβούλια των χωρών της ευρωζώνης.

Με άλλα λόγια, τίποτε δεν είναι σίγουρο σχε­τικά με τον μηχανισμό ελεγχόμενων χρεοκο­πιών που ετοιμάζει η ευρωζώνη. Ουσιαστικά παραπέμπεται στον Ιούνιο του 2011, αφού τα εθνικά κοινοβούλια αποφασίσουν την αυ­τοκατάργησή τους μέσα από την έγκριση του πακέτου της «οικονομικής διακυβέρνησης» που προωθείται.

Πιέζουν αφόρητα οι αγορές για… «λύση»

Στην πράξη η Γερμανία, πρωτίστως, αλλά και άλλες χώρες του «σκληρού πυρήνα» προσπα­θούν να μεταθέσουν το όλο πρόβλημα για αρ­γότερα.

Γνωρίζουν πολύ καλά ότι η δέσμευση στον μηχανισμό ελεγχόμενων χρεοκοπιών της ευρωζώνης μπορεί να ενθουσιάσει τους κερδοσκό­πους και τις αγορές, αλλά θα σημάνει πολύ μεγάλα δημοσιονομικά βάρη ακόμη και για τις ισχυρές οικονομίες.

Γνωρίζουν επίσης ότι ο μηχανισμός αυτός, από τη στιγμή που θα αναλάβει την αγορά κρα­τικών ομολόγων και τη χρηματοδοτική στήριξη των υπό χρεοκοπία χωρών, θα αναγκαστεί αργά ή γρήγορα να καταφύγει στο ευρωομόλογο. Κάτι που με τη σειρά του θα ανεβάσει τα κόστη δανεισμού για οικονομίες όπως της Γερμανίας και θα κάνει αναγκαία την υιοθέτηση των παράλληλων ευρώ, δηλαδή του σκληρού ευρώ και μια σειράς μαλακών ευρώ στη χρεοκοπημένη περιφέρεια της ευρωζώνης. Κάτι που απ’ ό,τι φαίνεται επιθυ­μούν διακαώς οι αγορές.

Αυτή την αναβλητικότητα των ηγετών και των κρατών – μελών της ευρωζώνης εισέπραξαν και οι αγορές. Γι’ αυτό από την επομένη άρχισαν να πιέζουν ξανά άγρια. Μεγάλη άνοδο σημείωσαν την Τρίτη τα επιτόκια των κρατικών ομολόγων στην Ελλάδα, αλλά και στην Ιρλανδία. Το spread στον 10ετή τίτλο ενισχύθηκε κατά 25 μονάδες περίπου, καθώς οι επενδυτές ανησυχούν για το ενδεχόμενο να μην συμφωνήσουν άμεσα οι χώ­ρες της Ε.Ε. στη λύση – πακέτο για την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους. Ανησυχούν δηλαδή για τη διαφαινόμενη αναβολή για τον Ιούνιο και φυσικά θεωρούν αδιανόητη την αναμονή έως το 2013.

Αβεβαιότητα

«Δεν έχουν φτάσει ακόμα σε συμφωνία για τον σημερινό (προσωρινό) μηχανισμό. Κάνουν μικρά βήματα κάθε φορά. Υπάρχει ακόμα έντονη αβεβαιότητα», είπε στο Bloomberg οικονομολόγος της Rabobank Groep. Το επιτόκιο στο ελληνικό 2ετές ομόλογο σκαρφάλωσε μέχρι το 14,91%, σημειώνοντας την υψηλότερη άνοδο από τις 9 Μαρτίου, ενώ αργότερα υποχώρησε ελαφρά στο 14,85% με άνοδο 0,41% (41 μονάδες βάσης).

Κι όλα αυτά την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση αντιμετωπίζει έντονο ταμιακό πρόβλημα με το έλλειμμα να φτάνει τα 1,8 δισ. ευρώ αυτόν τον μήνα, χωρίς να μπορεί να το ανακουφίσει ούτε καν με έκδοση εντόκων γραμματίων. Θυμίζουμε ότι η σχεδιασμένη έκδοση για τον Μάρτιο ανα­βλήθηκε αμέσως μετά τη «μεγάλη επιτυχία» της έκτακτης συνόδου της 11ης του μηνός.

Κι έτσι αυτή τη «μεγάλη επιτυχία» της κυβέρ­νησης θα την πληρώσουν η υγεία με την ακόμη μεγαλύτερη ασφυξία των δημόσιων νοσοκομεί­ων, η παιδεία με περισσότερες περικοπές και κλεισίματα σχολείων, οι εργαζόμενοι και οι συ­νταξιούχοι, αλλά και γενικότερα η λειτουργία του Δημοσίου. Εν αναμονή νέων χειρότερων μέτρων και «παρεμβάσεων» προς όφελος των δανει­στών, κατ’ επιταγή των εκκαθαριστών της χώρας και των τοποτηρητών του πολύτιμου ευρώ.

 

ΠΗΓΗ: Απόσπασμα (Μέρος ΙΙ) (ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΟ “Π” ΣΤΙΣ 24-03-11, http://www.topontiki.gr/article/15140

Χρέος και αναδιαρθρώσεις

 

Του Χρήστου Τσουκαλά*

 

"Βρισκόμαστε στο χειρότερο σημείο". Λόγια ειπωμένα από τον υπουργό των οικονομικών με τις, ελέω μνημονίου,  υπερεξουσίες.  Είναι οπωσδήποτε ομολογία των κυβερνώντων ότι η κατάσταση επιδεινώθηκε. Όσο για τα νέα προγράμματα και τα ‘’επικαιροποιημένα’’ μνημόνια που εκπονούνται για τη ''σωτηρία'', τάχα, της χώρας είναι  συνέχεια των προηγούμενων, κινούνται στην ίδια λογική και θα πετύχουν ό,τι πέτυχαν και τα παλιά:  

προσφορά μάταιων ελπίδων στους ανυποψίαστους, σε όσους δεν έχουν ακόμα αντιληφθεί ότι ζούμε σε εποχή ΨΕΥΔΟΥΣ και ΑΠΑΤΗΣ, ότι οι ανακοινώσεις των κυβερνώντων εξυπηρετούν επικοινωνιακές σκοπιμότητες για τον εφησυχασμό, την τρομοκράτηση και την καθυπόταξη των λαϊκών τάξεων.

Πέραν όμως από την ομολογία ή μη των κρατούντων, τα γεγονότα δεν αφήνουν περιθώρια αμφιβολίας για το αδιέξοδο της ακολουθούμενης πολιτικής. Το δημόσιο χρέος αυξήθηκε το 2010 κατά (42) σαράντα δύο δισεκατομμύρια. Τα μέτρα που υποτίθεται θα το έθεταν υπό έλεγχο το έκαναν να φουντώσει. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός το υπολογίζει στο περίπου 150% του ΑΕΠ. Η  τρόικα εξήγησε ευθύς εξ αρχής ότι το χρέος θα αυξηθεί από το 110% του ΑΕΠ μόνο ως το 160%, αν βέβαια τηρηθεί πιστά το πρόγραμμά της.

Αν όμως το 110% δεν μπορεί να μειωθεί, γιατί να μπορεί το 160%; Υποτίθεται ότι η απάντηση βρίσκεται στις αναδιαρθρώσεις. Παραδόξως πράγματι  η μαγική λέξη είναι ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΕΙΣ αλλά για άλλους λόγους. Αυτές είναι το πρωτεύον. Το χρέος, αν και τεράστιο, είναι δευτερεύον, όχι το αίτιο αλλά το αιτιατό που όμως καταλήγει σε πρόσχημα για να εξυπηρετηθεί το κυρίαρχο ζήτημα των αναδιαρθρώσεων. Τα μέτρα λοιπόν που πάρθηκαν και όσα θα παρθούν στο μέλλον  δεν αποσκοπούν στη μείωση του χρέους αλλά, με πρόσχημα το χρέος  να γίνουν αποδεκτές από τον πληθυσμό επώδυνες θυσίες και απώλειες δικαιωμάτων μόνιμου χαρακτήρα. Τα μέτρα, σε αυτή τη συλλογιστική, δεν είναι μέσο αλλά αυτοσκοπός. 

Δεν είναι τυχαίο ότι το μνημόνιο 1  ακολουθείται από μακρά σειρά μνημονίων. Έτσι είχε σχεδιαστεί από την αρχή, για να μην υπάρξουν ανεξέλεγκτες αντιδράσεις από όσους θίγονται.  Βέβαια κάθε νεότερο μνημόνιο είναι αυστηρότερο από το προηγούμενο. Γιατί όσο το χρέος φουντώνει τόσο μεγαλύτερες θυσίες καθίστανται απαραίτητες και θεωρούνται αιτιολογημένες. Για τη ‘’σωτηρία’’ της χώρας πάντα.

Πώς τώρα θα σωθεί η χώρα με τη ραγδαία αύξηση της ανεργίας, της υποαπασχόλησης, με το κλείσιμο σχολείων, νοσοκομείων, μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων, με την ύφεση, την μεγάλη πτώση του παραγόμενου πλούτου, την εθνική και ατομική μας κατάθλιψη, τη λεηλασία του δημόσιου πλούτου, τη φυγή στο εξωτερικό των πιο ίσως  ανήσυχών και ικανών νέων, την περιστολή των επενδύσεων, την αποδυνάμωση της έρευνας, το κλείσιμο και την υποβάθμιση των πανεπιστημίων;  Και ποιο όφελος θα έχουν από μια τέτοια σωτηρία οι φτωχοί, οι νεόφτωχοι, οι άνεργοι, οι κοινωνικά αδύνατοι, οι συνταξιούχοι,  οι προλετάριοι, οι νέοι;

Μάλιστα επειδή δεν … επαρκούν τα πάρα πάνω θα απαιτηθούν αυξημένες δόσεις όλων αυτών το επόμενο διάστημα. Επιπλέον το ΔΝΤ ζητά και επίσπευση  τους.

Σημαντική παράμετρος, συντελεστής μάλλον, του χρέους είναι τα ετήσια ελλείμματα. Το 2010 ήταν περίπου 24 δις. Πράγμα που σημαίνει ότι το κράτος «μπήκε μέσα», είχε ζημιά αυτό το ποσό. Αν ήταν επιχείρηση θα έκλεινε. Το  έλλειμμα βέβαια οφείλεται στις φοροαπαλλαγές, τις επιχορηγήσεις, τις επιδοτήσεις από το κράτος στις τράπεζες, στις μεγάλες επιχειρήσεις, στις τόσες θυγατρικές των πολυεθνικών, στο μεγάλο γενικά κεφάλαιο, στους κουμπάρους, κολλητούς κλπ. Διεθνώς αλλά και τοπικά έχουμε φτάσει στο στάδιο εκείνο του καπιταλισμού όπου, ιδιαίτερα για τις οικονομικά προηγμένες χώρες, πλην ελάχιστων  εξαιρέσεων, δεν είναι ταυτόχρονα βιώσιμες οι επιχειρήσεις και το κράτος.  Έχουν αποθρασυνθεί  κιόλας οι καρχαρίες του καπιταλισμού και τα φερέφωνά τους να καταφέρονται εναντίον του κράτους και του δημόσιου τομέα από το οποίο απαιτούν να τους εξασφαλίζει κέρδη με επιδοτήσεις και λεόντειες συμβάσεις και από την άλλη να του φορτώνουν τα χρέη τους. Και μάλιστα στην Ελλάδα μια χώρα με ακραία παρασιτική οικονομία. Μα  πόσο πια αντι-κρατική μπορεί να γίνει η άρχουσα τάξη; Πόσο να αντιπολιτευτούν  τον εαυτό τους οι κυβερνώντες;

Αυτοί λοιπόν που σηκώνουν τα φορολογικά βάρη είναι οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, οι καταναλωτές και οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Όμως με την αύξηση της ανεργίας, τη μείωση των μισθών, των συντάξεων, της αγοραστικής δύναμης του πληθυσμού, το κλείσιμο των μικρομεσαίων επιχειρήσεων μειώνεται και η δυνατότητα φορολόγησής τους. Έτσι όσο επιδεινώνεται η οικονομική τους κατάσταση τόσο θα αυξάνουν τα ελλείμματα και Οδηγούμαστε έτσι σε φαύλο κύκλο ύφεσης- ανεργίας-φτώχειας-ελλειμμάτων.  

Προφανώς η χρεωκοπία σε αυτή την περίπτωση είναι απείρως προτιμότερη από  την εξαθλίωση του λαού και της χώρας που  εξασφαλίζουν τα μνημόνια.  Η  χρεοκοπία όμως δεν συμφέρει  τους δανειστές, την  ΕΕ, το ΔΝΤ.  Τώρα κερδίζουν περισσότερα. Αυτοί άλλωστε επιβάλλουν τους όρους έκτακτου δανεισμού όπως και την ακολουθούμενη πολιτική στο εσωτερικό της χώρας.   Αυτοί κανονίζουν τα δάνεια, τα επιτόκια, τις προμήθειες της χώρας, την αξιοποίηση ή εκποίηση (οι λέξεις δεν αλλάζουν το νόημα των πράξεων) της δημόσιας περιουσίας και του πλούτου. Εννοείται από κοινού με τα «δικά» μας λαμόγια ή την άρχουσα τάξη  της  Ελλάδας αν προτιμάτε.

Δεν  χρεοκοπούν οι χώρες τις τελευταίες δεκαετίες. Πλην Αργεντινής. Άλλο οι αναδιαπραγματεύσεις των χρεών. Φροντίζει γι αυτό το  ΔΝΤ. Αυτός άλλωστε είναι ο ρόλος του.  Εξηγείται  έτσι που χρησιμοποιούν την Ελλάδα ως αποδιοπομπαίο τράγο σαν να ήταν η μοναδική χώρα με μεγάλο χρέος. Τη στιγμή που όλες οι οικονομικά ισχυρές χώρες (πλην ελάχιστων εξαιρέσεων) είδαν με την κρίση να εκτοξεύονται τα χρέη τους και τα ελλείμματά τους.  Μάλιστα ο επικεφαλής του παγκόσμιου επιτελείου των  ιμπεριαλισμών,  ο πολύς Στρως Καν  δήλωσε ότι «Η Ελλάδα είναι βουτηγμένη στα σκατά».  Κι όμως οι μέθοδοι του ΔΝΤ είναι πιο χυδαίες από τη γλώσσα του. «ούτε χορτάρι δε φυτρώνει όπου περάσει το ΔΝΤ» συνηθίζει να λέει η συνάδελφισσα  η Ρίκη. Αυτή ήταν η σοφία της εμπειρίας των λαών από την Αργεντινή ως την Τυνησία.

Η ιδιαιτερότητα της Ελλάδας  δεν είναι το χρέος ούτε τα ελλείμματα  ούτε η  διαφθορά ούτε το μικρό της μέγεθος ούτε ακόμα η ιμπεριαλιστική της εξάρτηση  ή η ένταξή της στην ΟΝΕ  και στη ΕΕ( αυτά τα συναντά κανείς και σε άλλες χώρες) είναι ο συνδυασμός όλων αυτών και η ταυτόχρονη παρουσία τους.

Μεγάλο δυστύχημα για μας είναι που έχουμε  όχι μόνο κυβέρνηση πρόθυμη  και σύμφωνη  με τις επιταγές  της  ΕΕ  και του  ΔΝΤ αλλά και  αντιπολίτευση επίσης.  Είμαστε  ένας λαός που δεν πήρε ακόμα τους κυβερνήτες του με τις πέτρες (όπως … προέβλεψε ο πρωθυπουργός μας) αλλά  κάποιοι με τα γιαούρτια. Πολιτικά ακάλυπτος και ακέφαλος.   Εθνικά και ταξικά διχασμένοι.  Εν τω μεταξύ η κατάσταση εξελίσσεται στο ισοδύναμο κατοχής. Φιλοδοξία  των οπαδών της διακυβέρνησης: η ομαλή …. επιδείνωση της κατάστασης.   Η κοινωνία μας στέκεται δίβουλη ανάμεσα στην αντίσταση και την υποταγή

Θα βρεθεί  τάχα ένας άλλος ποιητής να πει:  «…Βλέπω μπροστά μου τον γκρεμό όπου μας οδηγεί η καταπίεση που κάλυψε τον τόπο. Αυτή η ανωμαλία πρέπει να σταματήσει. Είναι εθνική επιταγή..».

 

Μάρτιος 2011

 

* O Χρήστος Τσουκαλάς είναι εκπαιδευτικός στην Αχαΐα.

 Οι αποφάσεις των Βρυξελών, η Ελλάδα και το ντόπιο κατεστημένο

 

Του Νίκου Στεριανού

 

Την επόμενη Πέμπτη και Παρασκευή, στις 24 και 25 του μηνός, η Ευρωπαϊκή Ένωση αναμένεται να ξεκαθαρίσει το τοπίο για το πώς θα πορευτεί στο εξής αναφορικά με το ζήτημα της κρίσης που τη μαστίζει. Πολλοί είναι εκείνοι που προεξοφλούν ότι οι αποφάσεις που θα ληφθούν θα κινούνται πάνω – κάτω στο πλαίσιο των αποφάσεων της Συνόδου Κορυφής των ηγετών της Ευρωζώνης της 11ης Μαρτίου.

Ενδεχομένως τα πράγματα να εξελιχθούν κάπως έτσι, αν και δεν αποκλείονται οι εκπλήξεις – κυρίως προς το χειρότερο. Για να έχουμε όμως μια σαφή αντίληψη των πραγμάτων – και ειδικότερα το πλαίσιο όσων θα συζητηθούν αυτή την εβδομάδα στις Βρυξέλλες – οφείλουμε να σταθούμε διεξοδικότερα στις αποφάσεις της 11ης Μαρτίου.

 

Η Σύνοδος της 11ης Μαρτίου και η Ελλάδα: Δώσαμε πολλά και δεν πήραμε τίποτα

 

Η κυβέρνηση και η μεγαλύτερη μερίδα του πολιτικού κόσμου δέχτηκαν με ανακούφιση τις αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής της 11^ης Μαρτίου. Είχαν κάθε λόγο να αντιδράσουν έτσι αφού το οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο απέφυγαν μια άμεση έκρηξη της ήδη χρεοκοπημένης πολιτικής του μνημονίου η οποία θα απελευθέρωνε τα τεράστια παλιρροιακά κύματα της κρίσης της ελληνικής οικονομίας όπως αυτή εκδηλώνεται με αιχμή το δημόσιο χρέος. Για πόσο καιρό θα αποφεύγουν την έκρηξη μένει να αποδειχτεί.

Επί του παρόντος όμως είναι πλέον ξεκάθαρο, ακόμη και για τους πιο δύσπιστους, ότι οι αποφάσεις της Συνόδου αποτελούν μιας καθαρή ομολογία ότι το μνημόνιο και τα παράγωγά του ως πολιτική αντιμετώπισης της ελληνικής κρίσης δεν έχουν μέχρι στιγμής αποδώσει τίποτα και έχουν χρεοκοπήσει παταγωδώς. Για να το κατανοήσουμε αυτό αρκεί να σκεφτούμε δύο απλά πράγματα: Η χώρα αδυνατούσε να εξυπηρετήσει το δημόσιο χρέος της και για το λόγο αυτό μπήκε κάτω από το μνημόνιο και την Τρόικα ώστε να καταστεί ικανή να ανταποκρίνεται στις δανειακές της ανάγκες. Ένα, σχεδόν, χρόνο μετά, με εφαρμογή του μνημονίου, η Ελλάδα καθίσταται ανίκανη όχι μόνο να εξυπηρετήσει το παλιό της χρέος, βγαίνοντας η ίδια στις αγορές για δανεισμό, αλλά και να ανταποκριθεί στο δάνειο των 110 δισ. που πήρε από την τρόικα. Έτσι το χρέος προς την τρόικα αναδιαρθρώνεται (επιμηκύνεται). Αν αυτό δεν είναι η πλήρης απόδειξη της χρεοκοπίας του μνημονίου τι άλλη απόδειξη χρειάζεται; Ας δούμε όμως με περισσότερες λεπτομέρειες τις αποφάσεις της Συνόδου 11^ης Μαρτίου.

Πρώτο. Η κυβέρνηση πήρε μια επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του δανείου των 110 δισ. ευρώ κατά μέσο όρο 7,5 χρόνια και με περίοδο χάριτος τα 3 έτη. Δηλαδή το δάνειο των 110 δισ. θα πρέπει να το εξοφλήσει στα 7,5 χρόνια αλλά αυτό θα αρχίσει να τρέχει προς εξόφληση μετά τα τρία έτη. Επίσης μειώθηκε το επιτόκιο του εν λόγω δανείου κατά μία ποσοστιαία μονάδα. Ο πρωθυπουργός και το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης ανακοίνωσαν ότι η μείωση του επιτοκίου επιφέρει εξοικονόμηση για τη χώρα στο ύψος των 6 δισ. ευρώ. Δεν παρουσίασαν όμως κανένα λογαριασμό ώστε να φαίνεται ότι μια τέτοια εξοικονόμηση είναι πραγματική.

Πως το λογάριασαν και πως το έβγαλαν κανείς δεν ξέρει, και για το λόγο αυτό υπάρχουν βάσιμες υποψίες – αν όχι η βεβαιότητα – πως πρόκειται για προπαγανδιστικό κόλπο. Οι πιο αδαείς στα οικονομικά γνωρίζουν πως η επιμήκυνση ενός δανείου – του οποιουδήποτε δανείου- συνοδεύεται άμεσα με μείωση του επιτοκίου διότι αν το επιτόκιο μείνει αμετάβλητο και αυξηθεί ο χρόνος της επιτοκιακής απόδοσης πάνω στο σταθερό δανειακό ποσό, αυξάνεται ταυτόχρονα και το επιτοκιακό βάρος με αποτέλεσμα ακόμη κι ένα καλό επιτόκιο να καθίσταται ληστρικό. Έτσι μια μείωση του επιτοκίου πάνω στο δάνειο – εφόσον αυτό επιμηκύνεται – επιχειρεί να εξομαλύνει κάπως τα πράγματα, χωρίς όμως να μειώνει το συνολικό επιτοκιακό κόστος για τον δανειζόμενο. Μέχρι σήμερα άλλωστε δεν υπάρχει παράδειγμα, ακόμη και στις απλές τραπεζικές συναλλαγές, όπου η επιμήκυνση ενός δανείου, με μείωση επιτοκίου, να είχε ως αποτέλεσμα για τον δανειζόμενο μικρότερο συνολικό επιτοκιακό κόστος. Αντίθετα το επιτοκιακό κόστος – ως σύνολο – είναι πάντοτε μεγαλύτερο (ακόμη και τριπλάσιο του αρχικού) σε περιπτώσεις τέτοιας επιμήκυνσης.

Η ρύθμιση του δανείου των 110 δισ., δηλαδή η αναδιάρθρωσή του, με την ευκολία και τη σπουδή που έγινε διασφάλισε τους δανειστές μας από οποιαδήποτε αναδιάρθρωση του συνολικού δημοσίου χρέους.

Το δάνειο αυτό διαχωρίστηκε εντελώς από το υπόλοιπο χρέος και προστατεύτηκε πλήρως από μια συνολική αναδιάρθρωση που ενδεχομένως θα περιλάμβανε και το λεγόμενο κούρεμα. Έτσι οι δανειστές μας, η Ε.Ε. και το ΔΝΤ, προστάτευσαν απολύτως τα συμφέροντά τους  διασφαλίζοντας τα χρήματά τους στο ακέραιο και ως πάγιο ποσό και ως απόδοση. Για να επιδιώξουν όμως και να διασφαλίσουν κάτι τέτοιο σημαίνει πως είναι απολύτως βέβαιοι και για την αναδιάρθρωση του υπόλοιπου χρέους και για το κούρεμά του.

Δεύτερο. Στις Βρυξέλλες επίσης αποφασίστηκε να υπάρχει δυνατότητα απευθείας αγοράς κρατικών ομολόγων από τον μόνιμο μηχανισμό στήριξης. Οι τελικές αποφάσεις γι’ αυτό το, τελευταίο, ζήτημα θα ληφθούν οριστικά, μάλλον, στη Σύνοδο της 25^ης Μαρτίου. Αν ισχύσει κάτι τέτοιο η Ελλάδα – δεδομένου ότι αδυνατεί να βγει στις αγορές για να δανειστεί – διευκολύνεται ώστε να βρει τα χρήματα, που δεν της παρέχει η τρόικα, για εξυπηρέτηση των δανειακών της υποχρεώσεων ως το 2013. Έτσι, είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι τον επόμενο χρόνο θα προχωρήσουμε σε νέα σύναψη δανείου με τον μηχανισμό στήριξης, άρα σε προσθήκη νέων δυσβάσταχτων όρων στους ήδη υπάρχοντες του μνημονίου που κάθε τρεις και λίγο επικαιροποιούνται. Θυμίζουμε ότι οι ανάγκες εξυπηρέτησης των δανειακών υποχρεώσεων της χώρας, από το 2010 μέχρι  το 2013 έχουν υπολογιστεί στα 220 ως 240 δισ. ευρώ ενώ το δάνειο της τρόικας είναι μόλις 110 δισ.

Τρίτο: Η Σύνοδος της 11^ης Μαρτίου αποφάσισε για την Ελλάδα την υποχρέωση να πουλήσει δημόσια περιουσία στο ύψος των 50 δισ. που αποτελεί το ελάχιστον και όχι την οροφή του ξεπουλήματος. Στο κείμενο συμπερασμάτων της Συνόδου της 11^ης Μαρτίου, αναφέρεται ότι η Ελλάδα πρέπει «να συνεχίσει με αποφασιστικότητα τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, να αυξήσει την επιχειρησιακή ικανότητα για την εφαρμογή τους, να ολοκληρώσει πλήρως και ταχέως το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων και αξιοποίησης της ακίνητης περιουσίας ύψους 50 δισ. ευρώ, το οποίο έχει ανακοινώσει και να εισάγει ένα αυστηρό και σταθερό δημοσιονομικό πλαίσιο με την ισχυρότερη δυνατή νομική βάση, η οποία θα αποφασιστεί από την ελληνική κυβέρνηση». Στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (Κυριακή 13 Μαρτίου) διαβάζουμε για το θέμα αυτό: «Ο στόχος που συμφωνήθηκε με την τρόικα, για έσοδα της τάξης των 50 δισ. ευρώ από το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων έως το 2015, θα πρέπει να θεωρείται η ‘‘βάση’’ του προγράμματος και όχι το ‘‘ταβάνι’’. Άλλωστε, στο αρχικό κείμενο του Μνημονίου, πριν ζητήσει η ελληνική πλευρά να αλλάξει, αναφέρονταν αποκρατικοποιήσεις ‘‘τουλάχιστον (at least) 50 δισ. ευρώ’’. Παράλληλα, οι δανειστές μας ζητούν πιστή εφαρμογή του Μνημονίου που θα ελέγχεται πολύ αυστηρά, χωρίς την παραμικρή δυνατότητα παρεκκλίσεων».

Η εκποίηση της κρατικής περιουσίας είναι ένας όρος στον οποίο η τρόικα και οι ηγέτιδες δυνάμεις της ευρωζώνης επέδειξαν πλήρη ακαμψία με μοναδικό στόχο, ως φαίνεται- και όπως ομολογούν οι γνωρίζοντες σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις-, οι πάσης φύσεως δανειστές μας να πάρουν- πέραν των άλλων- ρευστό χρήμα στο χέρι.

Όσοι γνωρίζουν καλύτερα – και από μέσα – τα πράγματα λένε ότι οι προαναφερόμενες υποχρεώσεις μας επιβλήθηκαν, επίσης, ως προϋπόθεση από τους εταίρους μας ώστε εκείνοι, στη συνέχεια, να μας βοηθήσουν να αναδιαρθρώσουμε το σύνολο του χρέους. Μας είπαν δηλαδή: Πουλήστε, κι ότι πάρετε δώστε το στους δανειστές σας ώστε να μειώσετε κάπως το χρέος σας προς αυτούς και στη συνέχεια θα μεσολαβήσουμε εμείς για την αναδιάρθρωση του χρέους που θα έχει απομένει. Στην πραγματικότητα βέβαια οι δανειστές μας θα είναι αυτοί που θα πάρουν και το φιλέτο της κρατικής περιουσίας που θα εκποιηθεί. Με το ένα χέρι θα πληρώνουν ως αγοραστές. Με το άλλο, ότι έδωσαν ως αγοραστές θα το πάρουν πίσω ως δανειστές και ως αποτέλεσμα όλων αυτών, από την ληστρική εκμετάλλευση της χωράς, τόσα χρόνια, μέσω του χρέους, χωρίς να έχουν βάλει τίποτα από την τσέπη τους, με λεφτά δικά μας, θα έχουν βάλει στο χέρι όλο τον πλούτο της χώρας!!!

Εν κατακλείδι, οι αποφάσεις της 11ης Μαρτίου είναι τα άμεσα και απτά αποτελέσματα της πολιτικής του μνημονίου. Μια πολιτική στην οποία τόσο οι κοινοτικοί εταίροι όσο και η κυβέρνηση επιμένουν ότι θα πρέπει να συνεχιστεί με ακόμη μεγαλύτερες δόσεις, γιατί ενώ διαλύει τη χώρα λειτουργεί ως εγγύηση για το σύνολο των δανειστών μας είτε είναι εκείνοι που επενδύουν σε χρέος μέσω των αγορών είτε πρόκειται για οργανισμούς όπως η Ε.Ε., η ΕΚΤ και το ΔΝΤ.

Φανταστείτε – έλεγε ένας φίλος – την Ελλάδα ως ασθενή. Ο γιατρός εφαρμόζει πάνω του μια θεραπεία για να αντιστρέψει την κακή πορεία της υγείας του. Μετά από αρκετό καιρό – κι ενώ η θεραπεία εφαρμόζεται χωρίς την παραμικρή παρέκκλιση – διαπιστώνει ότι ο ασθενής του δεν ανταποκρίνεται, η θεραπεία δεν αποδίδει και η κατάσταση της υγείας του, στην καλύτερη περίπτωση, παραμένει στάσιμη. Τότε ο γιατρός, αντί να αλλάξει θεραπεία, παίρνει μέτρα για να μην πεθάνει ο ασθενής και συνεχίζει την ίδια θεραπευτική αγωγή, στις ίδιες ή και μεγαλύτερες δόσεις, με μοναδικό σκοπό να μην σταματήσει, από την φαρμακευτική εταιρεία με την οποία συνεργάζεται, η ροή των φαρμάκων που χρειάζονται. Αν αυτό δεν είναι συνειδητό έγκλημα τότε τι είναι; Ακριβώς αυτό συμβαίνει σήμερα σε βάρος της Ελλάδας και του λαού της με την συμμετοχή μιας κυβέρνησης που παριστάνει το σωτήρα.

 

Μνημόνιο στη νιοστή και χωρίς τέλος – Το σύμφωνο του ευρώ

 

Πέραν των αποφάσεων για την Ελλάδα, οι σπουδαιότερη απόφαση της Συνόδου Κορυφής της 11ης Μαρτίου αφορά το λεγόμενο Σύμφωνο ανταγωνιστικότητας, την οικονομική διακυβέρνηση όπως αλλιώς λέγεται, που τελικά πήρε το όνομα «Σύμφωνο για το ευρώ». Πρόκειται για την πολιτική του μνημονίου στη νιοστή και μάλιστα χωρίς τέλος. Οι βασικοί όροι του Συμφώνου όπως τους έδωσε η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (13 Μαρτίου) σε τίτλους έχουν ως εξής:

«Οι βασικοί όροι του Συμφώνου Ανταγωνιστικότητας – Μισθοί: Σύνδεση μισθών και παραγωγικότητας, παρακολούθηση των μισθολογικών εξελίξεων στην Ευρωζώνη και σύγκριση μεταξύ κρατών- μελών. Ιδιαίτερα για τον δημόσιο τομέα προβλέπεται «πολιτική συγκράτησης μισθών». Ιδιαίτερο βάρος σε κράτη-μέλη με προβλήματα ανταγωνιστικότητας. Συντάξεις: Τα συνταξιοδοτικά συστήματα και τα συστήματα κοινωνικών παροχών θα πρέπει να είναι βιώσιμα μακροπρόθεσμα. Σύνδεση ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης με προσδόκιμο ζωής. Χώρες που αντιμετωπίζουν προβλήματα πρέπει να τα διορθώνουν εντός συγκεκριμένου χρονικού πλαισίου. Δημοσιονομική Πειθαρχία: Η συζήτηση για το αν θα πρέπει να προβλέπεται συνταγματική ή άλλη νομοθετική ρύθμιση για το έλλειμμα και το χρέος, ήταν από τα κεντρικά θέματα της προχθεσινής άτυπης Συνόδου Κορυφής. Απασχόληση: Εφαρμογή της flexicurity στην αγορά εργασίας, μείωση της φορολόγησης της εργασίας και κάλυψη της απώλειας πόρων μέσω της φορολόγησης της κατανάλωσης. Φορολόγηση: Εθελοντική εισαγωγή κοινής ενοποιημένης φορολογικής βάσης για επιχειρήσεις. Όχι εναρμόνιση φορολογίας επιχειρήσεων».

Οι τελικές αποφάσεις για το «Σύμφωνο του Ευρώ» αναμένεται να ληφθούν στη Σύνοδο Κορυφής αυτής της εβδομάδας και οι αντιθέσεις στο πλαίσιο της ευρωζώνης είναι μεγάλες, όπως τουλάχιστον φάνηκε από την τοποθέτηση του προέδρου της Ζ. Κ. Γιούκερ ο οποίος δήλωσε πως πρόκειται για ένα θνησιγενές σύμφωνο. Αν πάντως υιοθετηθεί – κι όπως όλα δείχνουν θα υιοθετηθεί έστω και με κάποιες παραλλαγές – θα είναι μια πολιτική εργασιακού μεσαίωνα από την μια και πλήρους ασυδοσίας για το μεγάλο ευρωπαϊκό κεφάλαιο από την άλλη. Απελπιστικά δυσβάσταχτη θα είναι αυτή η πολιτική για τους λαούς των μικρών, εξαρτημένων και υπερχρεωμένων χωρών, όπως η Ελλάδα, αφού η συγκράτηση των μισθών, η πλήρης ευελιξία στην αγορά εργασίας συνοδεύμενη από την «ασφάλεια» των επιδομάτων πείνας (flexicurity – ευελιξία με ασφάλεια), η διάλυση της κοινωνικής ασφάλισης και των συνταξιοδοτικών συστημάτων, θα συνοδεύονται από την σκληρή λιτότητα και την υπερφορολόγηση των λαϊκών εισοδημάτων μέσω των άκαμπτων όρων δημοσιονομικής πειθαρχίας.

 

Άρον – άρον σταύρωσον αυτούς – Ο ρόλος του Τύπου

 

Τα όσα περιγράψαμε πιο πάνω ασφαλώς θέτουν εξ αντικειμένου το ερώτημα: Υπάρχουν στη χώρα δυνάμεις που μπορούν να συναινέσουν σε μια τέτοια κατάσταση. Ασφαλώς και υπάρχουν. Πρώτη και καλύτερη είναι η κυβέρνηση που όχι μόνο συναινεί, όχι μόνο προσυπογράφει αλλά και πανηγυρίζει για την καταστροφή της χώρας και του λαού της εμφανίζοντάς την ως σωτηρία. Στο ίδιο μοτίβο κινήθηκε και το κόμμα του Καρατζαφέρη, όπως και η κ. Μπακογιάννη που δήλωσε δικαιωμένη από το αποτέλεσμα της Συνόδου της 11^ης Μαρτίου. Ενδιαφέρουσα όμως είναι η δήλωση Καρατζαφέρη ο οποίος είπε: «Από την Ευρώπη μπορεί να μην πετύχαμε το μάξιμουμ των επιδιώξεων μας, αλλά πήραμε πολλά περισσότερα από όσα υπολόγιζαν οι πεσιμιστές. Το θέμα είναι τώρα ποιος θα διαχειριστεί τη νέα ευκαιρία που μας δόθηκε». Το ερώτημά του είναι κομβικό για το οικονομικό κατεστημένο και θα το δούμε πως τίθεται στη συνέχεια.

Η Ν.Δ., αρχικά, με δηλώσεις του Χρ. Σταϊκούρα χαρακτήρισε ως επιτυχία τις αποφάσεις των Βρυξελλών της 11^ης Μαρτίου. Στη συνέχεια όμως στάθηκε κάπου στη μέση για να μπορεί να καρπώνεται ως… αυριανή κυβέρνηση τη σημερινή λαϊκή δυσαρέσκεια. «Αυτές οι αποφάσεις συνιστούν, πράγματι, ανακούφιση χωρίς, βεβαίως, να μειώνουν το σημερινό απόλυτο μέγεθος του χρέους», τονίζει σε δήλωσή του ο πρόεδρος της ΝΔ Αντώνης Σαμαράς.

Από τα κόμματα της Αριστεράς, το Κόμμα Κουβέλη δήλωσε ικανοποιημένο από την επιμήκυνση του δανείου των 110 δισ. και δυσαρεστημένο που δεν θα βγει ευρωομόλογο. Ο ΣΥΝ θεώρησε αυτονόητη την επιμήκυνση του δανείου, Κάλεσε όμως την Κυβέρνηση να μην δεχτεί στην Σύνοδο της 25^ης Μαρτίου το Σύμφωνο ανταγωνιστικότητας. Τέλος το ΚΚΕ, δια της κ. Παπαρήγα, δήλωσε δικαιωμένο από τις εξελίξεις, μάντεψε τα αυτονόητα, ότι δηλαδή έρχονται δεινά για τον λαό και ξεκαθάρισε ότι «θα συνεχίσει στο δρόμο της απειθαρχίας, της ανυπακοής». Με δυο λόγια η Αριστερά στο σύνολό της, είτε αποδεχόμενη τις αποφάσεις της τον Βρυξελλών είτε απορρίπτοντάς τες με κορώνες, φάνηκε για μια ακόμη φορά κατώτερη των εξελίξεων αφού καμία από τις συνιστώσες της δεν προβάλλει κάποιο πρόγραμμά πνοής σε άλλη κατεύθυνση.

Εκτός κι αν δεχτούμε πως πρόταση πνοής είναι η πρόταση της κ. Παπαρήγα για Λαϊκή εξουσία και λαϊκή οικονομία. Μια πρόταση που ούτε αυτή ούτε το κόμμα της την πιστεύουν και επειδή δεν την πιστεύουν την έχουν καταστήσει σλόγκαν – απάντηση για κάθε πρόβλημα. Φάρμακο για πάσα νόσον… Όπως παλιά στα χωριά οι συμπαθείς και αγράμματοι, τότε, χωριάτες, για κάθε πόνο συνιστούσαν ο ένας στον άλλον το… έμπλαστρο. Τόσα ήξεραν – τόσα έλεγαν.

Το πλαίσιο στο οποίο θέλει η καθεστηκυία τάξη να κινηθούν τα πράγματα περιγράφηκε με απόλυτα κυνικό τρόπο σε άρθρο του Αντ. Καρακούση στο Ηλεκτρονικό ΒΗΜΑ την Τρίτη 15 Μαρτίου. Σ’ αυτό το άρθρο με τίτλο «Μοντέλο Μέρκελ» ο αρθρογράφος κατέληγε: «Κακά τα ψέματα αυτή τη στιγμή δεν υπάρχουν περιθώρια στην Ευρώπη για πολλές αμφισβητήσεις του φιλελεύθερου παραγωγικού μοντέλου της κυρίας Μέρκελ. Άρα η Ευρώπη θα πορευθεί με αυτό. Η Ελλάδα επίσης, στη θέση που είναι δεν δύναται να διαπραγματευθεί. Μπορεί να διεκδικεί διευκολύνσεις και να απαιτεί βοήθεια στο βαθμό που προσαρμόζεται σε αυτό το μοντέλο. Το δίλημμα λοιπόν είναι απλό: Ή αλλάζουμε και προσαρμοζόμαστε στο ευρωπαϊκό, γερμανικής εμπνεύσεως μοντέλο, ή τα παρατάμε και πτωχεύουμε. Τα περισσότερα κόμματα προφανώς δεν μπορούν να τοποθετηθούν αρνητικά στο δίλημμα και λογικώς θα πρέπει να προσαρμόσουν την πολιτική τους αναλόγως. Σε άλλη περίπτωση παίζουν ένα παιγνίδι εντυπώσεων σαν κι αυτό της Νέας Δημοκρατίας, που δεν αντέχει ούτε δυο μέρες…».

Παρ’ όλα αυτά το οικονομικό κατεστημένο έχει πρόβλημα. Το πρόβλημά του εδράζεται στο ερώτημα της δήλωσης Καρατζαφέρη: Οι Βρυξέλλες αποφάσισαν. Ποιος όμως θα εφαρμόσει την πολιτική που αποφάσισαν; Το τεράστιο πρόβλημα του κατεστημένου λέγεται εκτελεστική εξουσία. Είναι η εξουσία που χρειάζεται γι’ αυτή την πολιτική. Η σημερινή κυβέρνηση Παπανδρέου δεν φαίνεται να προκρίνεται γι’ αυτό το ρόλο κάτι που πλέον γίνεται πασιφανές και για τους πιο αδαείς, αρκεί να διαβάσει κανείς την αρθρογραφία των ισχυρών συγκροτημάτων του Τύπου.

Η ΚΑΘΜΕΡΙΝΗ (Κυριακή 13/3) στο κύριο άρθρο της με τίτλο «Το καθήκον της ηγεσίας» σημείωνε: «Είναι σε όλους γνωστό ότι η χώρα βρίσκεται σήμερα σε δίνη επειδή χρωστάει ένα αστρονομικό ποσό, δεν παράγει αρκετά για να το ξεχρεώσει και δεν μπορεί να δανεισθεί προκειμένου να καλύψει τα ελλείμματά της. Το κυριότερο της έλλειμμα, όμως, είναι αυτό της πολιτικής ηγεσίας. Χρειαζόμαστε επειγόντως πολιτικούς που θα αγνοούν το πολιτικό κόστος και δεν θα ασχολούνται συνεχώς με την επικοινωνιακή τους προβολή. Πολιτικούς αποφασιστικούς, οι οποίοι θα καταλαβαίνουν τι θα πει ισορροπία εσόδων – εξόδων, θα λειτουργούν τεχνοκρατικά και με επαγγελματισμό και θα είναι ήδη καταξιωμένοι στην κοινωνία και την αγορά. Δυστυχώς τα κόμματα διαθέτουν ελάχιστους τέτοιους ανθρώπους και γι’ αυτό χρειαζόμαστε να εισέλθει νέο αίμα στην πολιτική. Φτάσαμε σε ένα σημείο που αν δεν λύσουμε το πρόβλημα του πολιτικού ελλείμματος δεν υπάρχει περίπτωση να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματά μας. Το πώς θα γίνει αυτό κανείς δεν μπορεί να το μαντέψει, ούτε ασφαλώς και να το υποδείξει. Ας το καταλάβουμε όμως ως πρόβλημα. Θα είναι μια καλή αρχή».

Την ίδια ημέρα, ο Σταύρος Ψυχάρης, στο δικό του άρθρο στο ΒΗΜΑ, υπό τον τίτλο «Αλλαγή», ανέφερε με σαφώς απειλητικό ύφος: «Ο Έλληνας δεν είναι… άχρηστος επειδή λ.χ. δεν μπορούν να ορθοποδήσουν στη χώρα μας ορισμένες βιομηχανίες. Υπάρχουν πεδία στα οποία οι Έλληνες διαπρέπουν- το παράδειγμα της Ναυτιλίας δεν είναι το μοναδικό. Το ζήτημα είναι ποια ηγεσία θα οδηγήσει τους Έλληνες σε πεδία ανάπτυξης που τους ταιριάζουν. Ο κ. Γ. Παπανδρέου, που φαίνεται ότι θα ξεπεράσει τα άμεσα προβλήματα της κρίσης, έχει τις γνώσεις, τα εφόδια και τη μεγάλη ευκαιρία να αλλάξει τη χώρα. Βεβαίως γάμος γίνεται, αρνιά σφάζονται!». Ο κ. Ψυχάρης δεν αναφέρει βέβαια αν στα αρνιά που σφάζονται μπορεί να περιληφθεί και ο πρωθυπουργός εφόσον δεν ανταποκριθεί πλήρως στις απαιτήσεις των εχόντων την πραγματική εξουσία. Φανταζόμαστε όμως ότι ουδείς δισταγμός θα υπάρξει περί αυτού αν οι συνθήκες το απαιτήσουν…

Τα πράγματα είναι πολύ απλά και τα περιέγραψε στο άρθρο του – με τίτλο «Συντεταγμένα ή άναρχα;» – στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (Τετάρτη 16/3) ο Αλέξης Παπαχελάς. Διαβάζουμε: «Υπάρχει ένα κρίσιμο ερώτημα και όποιος γνωρίζει την απάντησή του μπορεί να προβλέψει τις εξελίξεις στη χώρα μας. Το ερώτημα είναι πότε θα σταματήσει η Ελλάδα και μια αναδιάρθρωση του χρέους της να συνιστούν απειλή για τις γερμανικές και γαλλικές τράπεζες αλλά και το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα. Πότε, δηλαδή, θα μπορεί να πει το Βερολίνο ότι “εντάξει, τώρα και να κάνετε ένα κούρεμα της τάξης του 40% στα ομόλογά σας δεν μας πειράζει, είμαστε προετοιμασμένοι και προφυλαγμένοι”. Είναι προφανές ότι τώρα, ακόμη, δεν είναι έτοιμοι γι’ αυτό το ενδεχόμενο και προσπαθούν με νύχια και με δόντια να το πάνε πιο πίσω…

Εδώ όμως γεννιούνται δύο άλλα ερωτήματα, πόσο θα μας αντέξουν αν συμπεριφερόμεθα σαν να μην ξέρουμε ότι έχουμε χρεοκοπήσει και πόσο θα αντέξει η σημερινή ελληνική κυβέρνηση… Τις επόμενες εβδομάδες, αυτό θα κριθεί από το αν ο κ. Παπανδρέου θα λυγίσει απέναντι στο παλιό καλό βαθύ ΠΑΣΟΚ που θα του δείξει τα “δόντια” του σε όλα τα μέτωπα, από τις ιδιωτικοποιήσεις μέχρι το κλείσιμο των σχολείων κλπ. κλπ. Η μάχη θα είναι σκληρή και το βαθύ ΠΑΣΟΚ θα έχει πολλούς συμμάχους στην Αριστερά, στη ρητορεία σημαντικού μέρους της ΝΔ και στις φωνές του λαϊκισμού που δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα. Η έκβαση της μάχης ίσως εν τέλει κρίνει το αν θα γίνει αναδιάρθρωση επισήμως και συντεταγμένα βάσει σχεδίου ή άναρχα και με απίστευτους κοινωνικούς και πολιτικούς κλυδωνισμούς».

Το τελικό συμπέρασμα; Άρον άρον σταύρωσον τον ελληνικό λαό. Γάμος γίνεται και το ντόπιο κατεστημένο είναι έτοιμο να σφάξει… αρνιά και ό,τι άλλο βρεθεί στο δρόμο του, ενώ οι πεινασμένοι δανειστές τροχίζουν τα δόντια τους…

 

ΠΗΓΗ: 21 Μαρτίου 2011, http://www.inprecor.gr/index.php/archives/45358

Εμείς… τους σώσαμε!

 

Του Δημήτρη Καζάκη

 

Μας έσωσαν! Μας έ-σω-σαν! Τώρα μπορείτε να κοιμηθείτε ήσυχα στον κόρφο της διατεταγμένης ενημέρωσης. Μην σας απασχολεί το γεγονός ότι πουλάμε 50 δισ. ευρώ πε­ριουσία για να μας χαρίσουν, υποτίθεται, 6 δισ. ευρώ από τους τόκους που θα μπορούσαν να μας πάρουν επιπλέ­ον.

Μην ανησυχείτε που θα πρέπει να υποστούμε επίσημα 7,5 χρόνια μνημονίων, έστω κι αν τους πρώτους 8 μήνες οδήγησαν τα εισοδήματα, την εργασία, την οικονομία και την κοινωνία της χώ­ρας στη μεγαλύτερη καθίζηση ολόκλη­ρης της μεταπολιτευτικής περιόδου.

Μην σας προβληματίζει ότι, εκτός από τη δανειακή σύμβαση και το μνη­μόνιο, μας έρχεται και το«σύμφωνο του ευρώ». Ούτε να εκπλήσσεστε από το γεγονός ότι, την ώρα της μεγάλης νίκης, η κυβέρνηση προτίμησε να ακυ­ρώσει τη νέα έκδοση εντόκων γραμ­ματίων που προγραμματιζόταν για την αρχή αυτής της εβδομάδας. Φαίνεται ότι ήταν τέτοια η χαρά των αγορών που μας έ-σω-σαν, ώστε η κυβέρνηση σκέ­φτηκε να μην δοκιμάσει την τύχη της!

 

Σύμφωνο προσάρτησης

 

Ας σοβαρευτούμε όμως. Η αλήθεια είναι ότι η έκτακτη σύνοδος των ηγε­τών της ευρωζώνης της 11ης Μαρτίου δεν έσωσε ούτε την Ελλάδα ούτε το ευρώ. Ούτε φυσικά «έδωσε ανάσα» στην Ελλάδα, όπως ισχυρίστηκαν ορισμένοι. Κι αυτό διότι η δημοσιονομική βόμβα του 2011 παραμένει άθικτη, ενώ το χρέος συνεχίζει να αυξάνει ακάθεκτο. Τι πέτυχε η σύνοδος; Απλά να πάρει μια παράταση η βαθιά κρίση της ευρωζώνης έως την 25η Μαρτίου. Η κατάστα­ση παραμένει το ίδιο κρίσιμη όπως και πριν από τη σύνοδο. Τόσο για την ευρωζώνη όσο και για την Ελλάδα. Όλα τα ενδεχόμενα εξακολουθούν να μένουν ανοιχτά.

Ο πίνακας απεικονίζει τις χρεωστικές απαιτήσεις που διαθέτουν στα χέρια τους διάφορες χώρες απέναντι στην Ελλάδα. Όχι μόνο ως προς το δημόσιο χρέος, αλλά και ως προς το ιδιωτικό. Από ένα συνολικό χρέος σχεδόν 278 δισ. δολ., που είναι απαιτητό στο εξω­τερικό, τη μερίδα του λέοντος κατέχουν η Γερμανία και η Γαλλία, οι οποίες μαζί κατέχουν το 60%. Μάλιστα είναι χαρα­κτηριστικό ότι η Γερμανία «εξειδικεύε­ται» στη χρηματοδότηση του δημόσιου τομέα, ενώ η Γαλλία, λόγω κυρίως της διείσδυσής της στο εγχώριοτραπεζικό σύστημα, έχει επικεντρωθεί στη χρη­ματοδότηση του ιδιωτικού τομέα, αλλά και της κερδοσκοπίας με παράγωγα και άλλες πιστωτικές διευκολύνσεις.

Από μόνη της η Γαλλία κρατά στα χέρια της το 49% του συνολικού ιδιω­τικού μη τραπεζικού χρέους της Ελλά­δας από το εξωτερικό. Ενώ η Γερμανία και η Γαλλία μαζί κρατούν το 64% του δημόσιου χρέους της Ελλάδας που βρί­σκεται στο εξωτερικό. Τα δεδομένα αυ­τά επιτρέπουν στη Γερμανία πρώτα και κατόπιν στη Γαλλία να επιβάλουν τους όρους τους στις χώρες υπό χρεοκοπία, αλλά και στην ευρωζώνη γενικά. Έτσι μας προέκυψε το «σύμφωνο του ευρώ». Πρόκειται ουσιαστικά για την προ­σάρτηση των οικονομιών της ευρωζώνης στην εξαγωγική μηχανή της Γερμα­νίας και ταυτόχρονα στις τοκογλυφικές επιχειρήσεις της Γαλλίας.

Ωστόσο το «σύμφωνο του ευρώ» δεν είναι μια απλή ιστορία. Είναι η με­τεξέλιξη της ευρωζώνης σε μια τερά­στια εταιρεία με επικεφαλής το καρ­τέλ των τραπεζών της ΕΚΤ και τους ευρωκράτες των κεντρικών οργάνων. Τα κράτη – μέλη χάνουν τη δημοσιο­νομική, οικονομική και πολιτική τους υπόσταση προκειμένου να στηριχθεί το κοινό νόμισμα. Μετατρέπονται σε παραρτήματα αυτής της υπερεθνικής εταιρείας, μεμοναδική υποχρέωση τη συμμόρφωσή τους στις κεντρικές οδη­γίες και κατευθύνσεις.

Πρόκειται για ένα νέο είδος «σωμα­τειακής οικονομίας» σε υπερεθνικό επίπεδο, σαν αυτό που οικοδόμησαν ο φασισμός και ο ναζισμός στα πλαίσια της Ιταλίας και της Γερμανίας. «Η σωματειακή οικονομία», έγραφε στα 1930 ένας από τους εγχώριους θια­σώτες του ιταλικού φασισμού, «θέλει λοιπόν να πραγματοποιήση, δηλαδή να κατακτήση την οικονομικήν ενότη­τα του Έθνους εν αμοιβαία και αδιαιρέτω εξαρτήσει της ηθικής και πολιτικής ενότητός του».

Όπως ο φασισμός και ο ναζισμός απέσπασαν το Έθνος από τον φυσικό του φορέα, τον εργαζόμενο λαό, για να το παραδώσουν στις πιο αντιδραστικές δυνάμεις της οικονομίας και της πολιτι­κής ώστε να επιβάλουν την πιο στυγνή δικτατορία, το ίδιο συμβαίνει σήμερα και με την ευρωζώνη. Είναι τέτοια η δύναμη του καρτέλ των τραπεζών και των ευρωκρατών, ώστε επιχειρούν μια ανάλογη με τη φασιστική ενότητα του Έθνους, μόνο που αυτή τη φορά το κά­νουν απευθείας σε υπερεθνικό επίπε­δο. Αυτό το νόημα έχει η οικονομική και πολιτική ενότητα που επιχειρούν να επιβάλουν στην Ε.Ε. Εκεί όπου ο φα­σισμός και ο ναζισμός απέτυχαν, γιατί ηττήθηκαν από τον αγώνα των λαών, έρχεται να αναδυθεί ο σύγχρονος ολο­κληρωτισμός. Υπηρετώντας πάντα τις ίδιες αντιδραστικές δυνάμεις, τα ίδια οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα.

Όπως την εποχή του φασιστικού ολοκληρωτισμού, έτσι και σήμερα, δυο είναι οι βασικοί πυλώνες της «σωμα­τειακής οικονομίας»: Η κατάλυση κά­θε έννοιας ανεξαρτησίας των λαϊκών στρωμάτων και τάξεων, καθώς και η συλλογική τιμωρία των λαών. Σ’ αυτό το πνεύμα οι υπουργοί Οικονομικών της Ε.Ε. (Ecofin) συμφώνησαν την Τρί­τη σε ένα αυστηρότερο πλαίσιο για την οικονομική διακυβέρνηση, έστω κι αν ο πρόεδρος της ΕΚΤ Ζαν-Κλοντ Τρισέ εξέφρασε τη διαφωνία του λέγοντας ότι δεν είναι αρκετά αυστηρό ώστε να περιορίσει τις ανησυχίες για το μέλλον του ευρώ.

 

Αλαλούμ

 

Το πακέτο της οικονομικής διακυ­βέρνησης προβλέπει «ημιαυτόματες» κυρώσεις για τα δημοσιονομικά απεί­θαρχα κράτη και περιλαμβάνει κανόνες για τα ελλείμματα και τα κρατικά χρέη, καθώς και για τις επικίνδυνες μακροοι­κονομικές ανισορροπίες, όπως τα υψηλά ελλείμματα τρεχουσών συναλλαγών και τα υπερβολικά επίπεδα ιδιωτικού δανεισμού. Η τελική μορφή των κανό­νων ενδέχεται να αλλάξει, καθώς το Ευρωκοινοβούλιο μέχρι την περασμέ­νη εβδομάδα είχε ήδη κάνει πάνω από 2.000 τροποποιήσεις στο αρχικό κείμε­νο των προτάσεων που είχε παρουσιά­σει η Κομισιόν.

Οι τροποποιήσεις προβλέπουν αυ­στηρότερες και ταχύτερες ως προς την εφαρμογή τους κυρώσεις σε βά­ρος των χωρών με υψηλό έλλειμμα και χρέος. Κυρώσεις θα επιβάλλονται και στις χώρες εκείνες που δεν καταβάλλουν προσπάθειες για να μειώσουν τα ελλείμματα του ισοζυγίου τρεχου­σών συναλλαγών. Ακόμη εφεξής οι κυ­βερνήσεις θα καταθέτουν προς έγκρι­ση τους προϋπολογισμούς τους στις Βρυξέλλες, που θα ελέγχουν και τους δημοσιονομικούς σχεδιασμούς ώστε υποτίθεται να αποφευχθεί στο μέλλον μία νέα κρίση χρέους.

Το νομοθετικό πακέτο της Κομισιόν ενισχύει το Σύμφωνο Σταθερότη­τας και Ανάπτυξης και στο σημείο που αφορά το μέγεθος του δημοσίου χρέ­ους. Κυρώσεις θα επιβάλλονται ακόμη και όταν το κρατικό χρέος ξεπερνά το 60% του ΑΕΠ. Τα πρόστιμα που θα επι­βάλλονται θα διοχετεύονται στο ταμείο του μηχανισμού στήριξης EFSF και από το 2013 στον μόνιμο μηχανισμό ESM. Οι υπουργοί συμφώνησαν ότι μια χώ­ρα που δεν μπορεί να κλείσει την ψα­λίδα ανάμεσα στο επίπεδο του χρέους της και στο ανώτατο όριο που έχει τε­θεί (60% του ΑΕΠ) κάθε χρόνο κατά 5% θα της επιβάλλεται πρόστιμο της τάξης του 0,2% επί του ΑΕΠ της.

Αν όλο αυτό το πλαίσιο δεν αποτελεί συλλογική τιμωρία λαών και χωρών, τό­τε τι είναι; Από πότε η οικονομία υπα­κούει σε εντολές, ντιρεκτίβες, ανελα­στικά πλαίσια, σταθερά όρια και ρή­τρες; Από πότε τα προβλήματα της οι­κονομίας είναι ζήτημα ποινών και προ­στίμων; Έτσι μπορεί να σκέφτεται μόνο εκείνος που φαντάζεται ότι τα προβλή­ματα της οικονομίας, αλλά και οι κρί­σεις, είναι προϊόντα λανθασμένων επι­λογών ή κακής συμπεριφοράς.

Η σημερινή οικονομία του ευρώ βρί­σκεται σε τέτοια απόσταση από τις κοινωνικές ανάγκες, ώστε οι θιασώ­τες και οι αρχιτέκτονές της αναγκάζο­νται να την αποστειρώσουν από κάθε έννοια κοινωνικής ευημερίας για τους πολλούς.

 

Το πρώτο βήμα

 

Το ερώτημα βέβαια είναι το εξής: Με ποιο δικαίωμα η κυβέρνηση υιοθέτη­σε το «σύμφωνο του ευρώ»; Ποιος της έδωσε αυτή την εξουσιοδότηση; Από πού είχε τη νομιμοποίηση να υποτάξει τη χώρα και τον λαό της στον φασισμό της ευρωζώνης; Θα μου πείτε ότι πέ­τυχε να πάρει την επιμήκυνση και έτσι γλίτωσε η χώρα την επίσημη πτώχευ­ση. Παραμύθια.

Η αλήθεια είναι ότι η επιμήκυνση εί­χε ήδη ανακοινωθεί ότι θα δοθεί από την εποχή που η Ευρωπαϊκή Επιτροπή είχε βγάλει την έκθεση προόδου του μνημονίου. Κι αυτό το έκανε για τρεις βασικούς λόγους:

1 Διότι έτσι γίνεται το πρώτο αποφα­σιστικό βήμα για την άμεση ανα­διάρθρωση του δημόσιου χρέους της χώρας. Μην ξεχνάμε ότι η επιμήκυνση είναι μια κλασική συνταγή αναδιάρ­θρωσης χρέους. Το χρονικό περιθώριο που δόθηκε στην Ελλάδα για την έναρ­ξη αποπληρωμής των δανείων από την Ε.Ε. και το ΔΝΤ θεωρείται ικανό για να προχωρήσει άμεσα η αναδιάρθρωση του κυρίως δημόσιου χρέους της χώ­ρας εκεί που πιέζεται περισσότερο. Δηλαδή στα 3ετή και 5ετή ομόλογα, των οποίων τα επιτόκια στη δευτερο­γενή αγορά έχουν φτάσει στα ύψη, πά­νω από 14%.

Με άλλα λόγια η Ε.Ε. απεγκλώβισε το δικό της δάνειο από μια άμεση εν­δεχόμενη αναδιάρθρωση του ελληνι­κού χρέους μέσα από την έκδοση νέων ομολόγων που θα αντικαταστήσουν τα 3ετή και 5ετή ομόλογα της δευτερογε­νούς αγοράς, τα οποία πρόκειται να αρ­χίσουν να εξοφλούνται μαζικά από τον Απρίλιο έως τον Αύγουστο αυτού του χρόνου έως τα τέλη του 2013. Πράγ­μα που σημαίνει ότι η κίνηση αυτή της επιμήκυνσης από τη σύνοδο κορυφής ενίσχυσε τις τάσεις και τις πιέσεις για γρήγορη αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, όπως άλλωστε φαίνεται και από τις κινήσεις των αγορών.

2 Διότι το μνημόνιο, όπως άλλωστε ήταν αναμενόμενο, δεν ελαφρύ­νει το βάρος του χρέους, αλλά το επι­δεινώνει. Η προοπτική ενός παντελώς ανεξέλεγκτου χρέους μέσα στο 2011 και το 2012, που είναι πολύ πιθανόν να ξεπεράσει την οροφή του 160% επί του ΑΕΠ, δεν άφησε περιθώρια στην τρόικα. Έπρεπε να δεσμεύσει τη χώρα για περισσότερα χρόνια, γιατί η έκρηξη του χρέους ασκεί ήδη τρομακτικές πιέ­σεις στην υπό χρεοκοπία Ελλάδα. Έτσι η επιμήκυνση εξασφαλίζει ότι η Ελλά­δα θα τελεί υπό καθεστώς μνημονίου και δανειακής σύμβασης για 2,5 επι­πλέον χρόνια.

Όσο για την ελάφρυνση, αυτή είναι αποκύημα της επίσημης προπαγάνδας. Εκεί όπου τα 80 δισ. ευρώ δάνειο με το αρχικό επιτόκιο θα μας κόστιζε περί­που 97 δισ., τώρα με την επιμήκυνση, παρά το μειωμένο επιτόκιο, θα μας κο­στίσει συνολικά 103 δισ. ευρώ. Με άλ­λα λόγια, δεν κερδίζουμε 6 δισ., όπως λένε τα παπαγαλάκια, αλλά χάνουμε τουλάχιστον άλλα 6 δισ. ευρώ. Αν προσθέσει κανείς και την επιμήκυνση του δανείου του ΔΝΤ, το οποίο θα μας κοστίσει επιπλέον 2 δισ. ευρώ, τότε το συνολικό πρόσθετο κόστος της επιμήκυνσης ανεβαίνει στα 8 δισ. ευρώ για τα 7,5 χρόνια. Και μόνο αυτό το γεγονός θα κάνει τα spreads και τα επιτόκια στο επόμενο διάστημα να πετάνε στα ου­ράνια.

3 Διότι η όλη ιστορία στήθηκε για να έρθουν να μας πουν ότι αν που­λήσουμε θα γλιτώσουμε μειώσεις μι­σθών δεκαετίας (Όλι Ρεν, «Πρώτο Θέ­μα», 13.3). Όποιος έχει παρακολου­θήσει αυτές τις σελίδες γνωρίζει ήδη πως από τον περασμένο Μάρτιο προ­ειδοποιούσαμε για το γεγονός ότι το κυρίως μενού των δανειστών δεν ήταν οι μισθοί και οι συντάξεις, αλλά το ξε­πούλημα της χώρας. Ένα ξεπούλημα που ουσιαστικά θα αφήσει τη χώρα ερείπιο. Αυτό που μάθαμε τώρα είναι το νομικό εργαλείο με το οποίο θα ξε­πουληθεί η χώρα. Κι αυτό είναι ο θε­σμός της επιφανείας.

 

Με βόμβα… επιφανείας στο ιδιοκτησιακό θα γίνει το ξεπούλημα

 

Ο θεσμός της επιφανείας στοιχειοθετεί εμπράγ­ματο δικαίωμα (κυρίως κυριότητα) πάνω σε οι­κονομικά αγαθά, χωρίς απαραίτητα να υπάρχει ιδιοκτησία. Με άλλα λόγια, οτιδήποτε ανήκει στη χώρα, δημόσια περιουσία, εθνικό έδαφος, φυσικός πλούτος, υποδομές, οικονομικό προϊόν κ.ο.κ., μπορεί να παραχωρηθεί σε οποιονδήποτε (πολυεθνική, επενδυτή ή κράτος) χωρίς να θιχτεί τυπικά το ιδιοκτησιακό του καθεστώς. Ωστόσο ο παραχωρησιούχος αποκτά εμπράγματα δικαιώ­ματα (κυριότητα, υποθήκη, δουλείες) πάνω στο οικονομικό αγαθό, έστω κι αν δεν του ανήκει. Αυ­τό τον διασφαλίζει έναντι οποιασδήποτε πολιτι­κής αλλαγής, που ενδεχομένως να αναθεωρούσε την παραχώρηση.

Ο θεσμός της επιφανείας είναι ένα κατάλοιπο του μεσαίωνα και της μοναρχίας. Προέρχεται από τον θεσμό του socage, με βάση το οποίο ο θρό­νος, ενώ διατηρούσε την ιδιοκτησία των εδαφών, τα παραχωρούσε σε άρχοντες ή ανεξάρτητους καλλιεργητές έναντι ορισμένων υποχρεώσεων. Ο θεσμός αυτός υπάρχει και επιβιώνει ακόμη και σήμερα σε κράτη όπου ο θρόνος συνεχίζει να κα­τέχει το έδαφος, όπως π.χ. στην Αγγλία.

Την εποχή της αποικιοκρατίας ο θεσμός αυ­τός χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον από τους αποι­κιοκράτες για την αξιοποίηση των αποικιών, οι οποίες δεν έπαυαν να ανήκουν στον θρόνο. Αυ­τό έγινε με τους Βρετανούς, τους Βέλγους, τους Ολλανδούς κ.ο.κ. Στην Ελλάδα ο θεσμός αυτός ήρθε μαζί με τους Βρετανούς και συνόδευε τη βαυαρική μοναρχία. Με βάση τον θεσμό της επιφανείας, οι Βρετανοί διεκδίκησαν στα μέσα του 19ου αιώνα το πέρασμα του Μοριά στην επικυρι­αρχία τους, δίχως να θιγεί η τυπική κυριαρχία του ελληνικού κράτους. Ο θεσμός αυτός διευκόλυνε επίσης τη διατήρηση των μεγάλων τσιφλικιών έως και μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Το 1946 καταργήθηκε με την έκδοση του Αστικού Κώδικα της εποχής.

Ωστόσο έγιναν δυο προσπάθειες επαναφοράς του. Η πρώτη ήταν επί χούντας, καθώς οι δικτάτο­ρες ήθελαν να παραδώσουν τον φυσικό πλούτο της χώρας, το Αιγαίο, την υφαλοκρηπίδα και την επιφάνεια εθνικού εδάφους σε μερικές πολυε­θνικές με σκοπό την αξιοποίηση του δημόσιου πλούτου, όπως έλεγαν τότε. Το ξεπούλημα αυτό σταμάτησε με τη μεταπολίτευση. Το 1980 επιχειρήθηκε ξανά από την κυβέρνηση της Ν.Δ. να επανέλθει ο θεσμός με σκοπό την παράδοση ζω­τικών πλουτοπαραγωγικών πηγών στην τότε ΕΟΚ. Ήταν στο πακέτο της προίκας που είχε υποσχεθεί η ηγεσία της Ν.Δ. για να μπούμε στον «παράδει­σο» της ΕΟΚ.

Η πολιτική αλλαγή του 1981 σταμάτησε την όλη υπόθεση και έβαλε όλη την προεργασία για την επαναφορά αυτού του θεσμού στο αρχείο. Εκεί δηλαδή που τον βρήκαν ο κ. Παμπούκης και η κυβέρνηση Παπανδρέου σήμερα. Επαναφέρο­ντας αυτόν τον παρωχημένο θεσμό της φεουδαρ­χίας και της αποικιοκρατίας σε συνδυασμό με το γνωστό fast track ορέγονται να ξεπουλήσουν τη χώρα, να την παραδώσουν στα πιο αδίστακτα συμφέροντα της διεθνούς αγοράς.

 Σημείωση: Δημοσιεύτηκε στο Ποντίκι, 17-3-2011

 

ΠΗΓΗ: Κυριακή, 20 Μαρτίου 2011,  http://dimitriskazakis.blogspot.com/2011/03/blog-post_20.html#more

Άρνηση χρέους και Ευρώ: σανίδα σωτηρίας ΙΙ

 

Η ένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ την οδηγεί στην επ’ αόριστον χρεοκοπία, η άρνηση τους χρέους και η έξοδος από το Ευρώ και την ευρωζώνη: Σανίδα Σωτηρίας

 Μέρος ΙI

 

Του Γ. Βαζάκα*

 

Συνέχεια από το Μέρος Ι … Όμως γεννιέται το ερώτημα πώς μπορεί να υπάρξει ένα εθνικό νόμισμα,  που να μην υποτιμιέται διαρκώς και να μην πυροδοτεί τον πληθωρισμό; Αυτό αντιμετωπίζεται πρώτα και κύρια χτυπώντας τις εσωτερικές αιτίες των υποτιμήσεων και του πληθωρισμού και αυτές δεν είναι νομισματικές, αλλά έχουν σχέση αφενός με τη συνολική κατάσταση και τις εξαρτήσεις της οικονομίας και αφετέρου με τις μονοπωλιακές καταστάσεις στην εσωτερική αγορά. Τι σημαίνει αυτό;

Σημαίνει με πολύ απλά λόγια ότι το χτύπημα των μονοπωλίων και των καρτέλ, ντόπιων και ξένων, που κυριαρχούν στην ελληνική οικονομία, εάν αντιστραφεί η σχέση κερδών και αμοιβών, που υπάρχει σήμερα, η άμεση ενίσχυση των μικρών και των μεσαίων επιχειρήσεων ιδίως στους τομείς της παραγωγής, η εθνικοποίηση κρίσιμων τομέων της οικονομίας και πρωταρχικά του τραπεζικού συστήματος, ο πολλαπλασιασμός του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων με όρους άμεσης απόδοσης και στήριξης της εθνικής οικονομίας, όπως και η γενναία αναδιανομή εισοδημάτων και πλούτου, μαζί με μια ριζικά διαφορετική πολιτική ένταξης στο διεθνή καταμερισμό εργασίας μέσα κυρίως από διακρατικές προγραμματικές συμφωνίες,  εναλλακτικές μορφές εμπορικών σχέσεων, ανοίγματα σε χώρες και περιοχές, όπου η Ελλάδα σήμερα είναι απούσα και τέλος, εάν επιβληθεί ένα επιλεκτικό ανταγωνιστικό πλαίσιο για την προστασία των πιο σημαντικών τομέων της ελληνικής οικονομίας, μπορεί να δημιουργήσει μια τέτοια δυναμική, που να μην αφήσει το νόμισμά της να κατρακυλά στις διεθνείς αγορές, ούτε να επιτρέψει την εμφάνιση πληθωριστικών πιέσεων.

Αποδείξεις για τα παραπάνω βρίσκει κανείς στις εργασίες του Άγγελου Αγγελόπουλου, του Ξενοφώντα Ζολώτα, του Δημήτρη Μπάτση και εκατοντάδων άλλων οικονομολόγων όχι μόνο της αριστεράς, που μετά το τέλος του πολέμου τόλμησαν να είναι αρκούντως έντιμοι και ανεξάρτητοι στη σκέψη τους, ώστε με τις αναλύσεις τους να διαψεύδουν τις εκάστοτε θεωρίες περί «ψωροκώσταινας» για τη Ελλάδα       

Φυσικά με τα όσα υποστηρίζουμε όχι μόνο εμείς αλλά και όποιος άλλος για την έξοδο από το ευρώ ως απαραίτητη τακτική κίνηση μετά την άρνηση του χρέους, δεν είπαμε ποτέ ότι αρκούν αυτά από μόνα τους, για να λύσουμε τα προβλήματά μας. Αυτό που ισχυριζόμαστε από την αρχή είναι ότι αυτά αποτελούν την απαρχή, την αφετηρία μιας ριζικά διαφορετικής πορείας στην οικονομία και την πολιτική του τόπου. Μόνο έτσι τα υποστηριχθέντα έχουν νόημα.

Τώρα,  επειδή βλέπουμε ότι πολύς κόσμος έχει ιδιαίτερο καημό με τις καταθέσεις στις τράπεζες, έχουμε να του πούμε να μην «ανησυχεί». Δυστυχώς «πριν προλάβουμε εμείς, που προτείνουμε όλα αυτά τα καταστροφικά, να εξανεμίσουμε τις καταθέσεις», θα το έχουν κάνει οι σημερινοί κρατούντες. Η πολιτική που ασκείται είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα «στεγνώσει» την οικονομία από κάθε ρευστότητα. Είναι κάτι, που συμβαίνει ήδη και κλιμακώνεται μέρα τη μέρα. Με την κάλυψη της τρόικας και της κυβέρνησης η καταθετική βάση των τραπεζών, όση έχει απομείνει, λεηλατείται ασύστολα από τις ίδιες τις τράπεζες, προκειμένου να καλύψουν τις «μαύρες τρύπες» του ενεργητικού τους. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αργά ή γρήγορα θα προχωρήσουν σε δέσμευση των καταθέσεων με τη μια ή την άλλη μορφή. Κι αυτό είναι πολύ πιθανό να συμβεί με την ανακοίνωση του πλάνου αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους, που δεν προτείνεται απλά από ανιδιοτελείς και ανεξάρτητες «αυθεντίες», όπως διάφοροι νομίζουν, αλλά το επεξεργάζονται ήδη το ΔΝΤ και η ΕΚΤ, και που απ’ ότι φαίνεται θα μας το «σερβίρουν» μετά τη σύνοδο κορυφής της ευρωζώνης στις 25/3/2011, έστω κι αν μέχρι τώρα επισήμως μιλούν με μισόλογα γι’ αυτό.

Αυτό θα είναι και το μεγαλύτερο πρόβλημα που θα έχει να αντιμετωπίσει η χώρα μας, αν και όποτε κληθεί να εφαρμόσει τις προαναφερθείσες πολιτικές θέσεις που προτείνουμε. Θα βρεθούμε στην ανάγκη να αναστηλώσουμε μια οικονομία και μια κοινωνία εντελώς διαλυμένη, χωρίς ίχνος ρευστότητας στην αγορά και στις τράπεζες, με εισοδήματα πείνας και μαζική ανεργία πρωτοφανή, με κατεστραμμένους τους τρεις από τους τέσσερεις ελευθεροεπαγγελματίες, βιοτέχνες, αγρότες και μικρομεσαίους επιχειρηματίες. Κι από πάνω μια οικονομία φορτωμένη με τα υπέρογκα βάρη του αναδιαρθρωμένου χρέους της και των ιδιωτικοποιημένων υποδομών της. Μπορεί να αναστηλωθεί μια οικονομία σ’ αυτή την κατάσταση δίχως δικό της νόμισμα, για να συντάσσει ανεξάρτητη τον προϋπολογισμό της, δίχως να αποκτήσει τον έλεγχο στους διαθέσιμους πόρους της και στις υποδομές της; Μπορεί να γίνει με δεδομένο το καθεστώς εξάρτησης και υποταγής της χώρας, που υπάρχει σήμερα;

Κάποιοι νομίζουν ότι δεν μπορεί να γίνει. Άλλωστε, όταν ένα έθνος, ένας λαός βρίσκεται σε ιστορική καμπή, όπως βρίσκεται η Ελλάδα σήμερα, όταν καλείται να ανατρέψει μια τυραννία είτε του οθωμανικού ζυγού τον 19^ο αιώνα, είτε του ναζιστικού και φασιστικού ιμπεριαλισμού στη δεκαετία του 1940, είτε των αγορών και του πολιτικού τους προσωπικού σήμερα, πάντοτε υπάρχουν κάποιοι, που θεωρούν αδιανόητο για ένα μικρό και ασήμαντο λαό να τα βάλει με τις μεγάλες δυνάμεις τις εποχής του. Όμως αναρωτιόμαστε από πότε η λιποψυχία και η αδυναμία να στρατευθεί κάποιος σ’ αυτό που έχει πραγματικά ανάγκη ο λαός και ο τόπος αποτελεί επιχείρημα;

Δεν ξαφνιαζόμαστε που κάποιοι αδυνατούν να  κατανοήσουν την πολιτική μας θέση. Με τον ίδιο τρόπο αδυνατούσαν να κατανοήσουν οι ομοϊδεάτες τους στην κατοχή την πολική θέση, όσων στρατεύονταν στο ΕΑΜ και στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα της εποχής. Τα ίδια νομικά, πολιτικά και οικονομικά επιχειρήματα επικαλούνταν και τότε, όπως και σήμερα. Με τον ίδιο τρόπο αδυνατούσαν να κατανοήσουν την πάλη για λαϊκή κυριαρχία και εθνική ανεξαρτησία τις δεκαετίες των «πέτρινων χρόνων», που ακολούθησαν τον εμφύλιο πόλεμο στην Ελλάδα. Με τον ίδιο τρόπο αδυνατούσαν να κατανοήσουν τη σαφή εντολή, που έδωσε  το 1981 ο λαός μας για αλλαγή πλεύσης στα πολιτικά πράγματα της χώρας μας. Γι’ αυτό και δικαιολόγησαν και δικαιολογούν τους διεφθαρμένους κυβερνώντες, που ανέλαβαν λαϊκίστικα  μετά το 1981 να εξαγοράσουν τη συνείδηση ενός λαού, για να ξεχάσει τι του είχαν υποσχεθεί, όταν του έκλεψαν την ψήφο. Και τέλος το πιο πρόσφατο οι ίδιοι καταστραφολογούσαν, εάν ο κυπριακός λαός έλεγε όχι στο σχέδιο ΑΝΑΝ κι όμως διαψεύστηκαν.

Σήμερα για το θέμα που αναφερόμαστε, επικαλούνται κυριολεκτικά ανοησίες. Ας δούμε μερικές. Ισχυρίζονται: Δεν προβλέπεται νομική διαδικασία αποχώρησης από την ευρωζώνη, χωρίς τη σύμφωνη γνώμη όλων των χωρών – μελών, οπότε θα μας πνίξουν με αγωγές και άλλα τέτοια φαιδρά. Πρώτον η καταγγελία της σχέσης μας με την ευρωζώνη μπορεί και πρέπει να είναι μονομερής. Και αυτό γιατί είναι αποδεδειγμένα  ετεροβαρής καταχρηστική σε βάρος της χώρας μας και θέτει ανεπίτρεπτους περιορισμούς στην άσκηση της εθνικής  κυριαρχίας μας. Ιδιαίτερα μάλιστα τη στιγμή που από τις 25/3/2010 η Ε.Ε και η ευρωζώνη μας έχουν επιβάλει ένα καθεστώς εποπτείας και κηδεμονίας, που δεν προβλέπεται ούτε καν από  τη συνθήκη της Λισσαβόνας. Φυσικά το γεγονός αυτό δεν μπορεί να σταθεί ούτε καν σαν επιχείρημα ότι δηλ. το αποδέχτηκε η κυβέρνηση της χώρας, μιας και αυτή δεν πήρε εντολή από το λαό, για να αποδεχθεί ούτε την αποικιοκρατική δανειακή σύμβαση της 8/5/2010, ούτε το μνημόνιο, που μας επέβαλε η τρόικα. Και μόνον αυτά αρκούν, για να αποχωρήσουμε μονομερώς από την ευρωζώνη, χωρίς να ακολουθήσουμε καμιά προβλεπόμενη διαδικασία. Αρκεί να έχουμε μια κυβέρνηση , που υπηρετεί στ’ αλήθεια το λαό και το συμφέρον της χώρας και όχι αυτό το θίασο δωσιλόγων που μας «άγει και φέρει» από ψέμα σε ψέμα, όπως σήμερα.

Σε μια τέτοια περίπτωση τι μπορούν να μας κάνουν; Τίποτε απολύτως. Οι φλυαρίες περί αγωγών εναντίον μας αποτελούν αποκυήματα φαντασίας και ανοησίας άνευ προηγουμένου. Πρώτα και κύρια γιατί μια τέτοια κίνηση της Ελλάδας θα έχει σοβαρό αντίχτυπο στο εσωτερικό των χωρών – μελών της ευρωζώνης. Δε θα υπάρξει χώρα στην ευρωζώνη, όπου δε θα τεθεί εκ των πραγμάτων θέμα παραμονής της στο ευρώ. Ειδικά στις χώρες του νότου. Όχι μόνο γιατί θα το θέτουν οι ίδιοι οι λαοί, που σήμερα παρά το γεγονός ότι καταγράφουν σε όλες τις σφυγμομετρήσεις την αντίθεσή τους στο ευρώ, δεν έχουν θέσει θέμα εξόδου, αλλά γιατί οι ίδιες οι εξελίξεις θα το επιβάλλουν. Μια αποχώρηση της Ελλάδας από το ευρώ θα επιταχύνει δραματικά τις διαδικασίες διάλυσης, που ενυπάρχουν και εκδηλώνονται ήδη στην ευρωζώνη. Όποιος νομίζει, ειδικά στις σημερινές συνθήκες βαθύτατης κρίσης του ευρώ, ότι η αποχώρηση της Ελλάδας με τους όρους που θα επιβάλει ο λαός της, θα γίνει αναίμακτα για την ευρωζώνη, τότε χρειάζεται ταχύτατα αποτοξίνωση από τις δόσεις ηλιθιότητας που διοχετεύει στην κοινωνία η κυρίαρχη προπαγάνδα. Αυτό τρέμουν οι ευρωκρατούντες, γι’ αυτό και έχουν βάλει διάφορους δήθεν αντικειμενικούς «αναλυτές» να σπέρνουν το φόβο με βλακώδη επιχειρήματα στον απορροφημένο με την καθημερινότητα λαό.

Εντός της ευρωζώνης, με το ευρώ για δέκα χρόνια, με κορύφωση την οικονομική κατοχή από την τρόικα από τις 25/3/2010 είδαμε τις «καλοσύνες!…». Είναι ο λαός και η χώρα μας διατεθειμένοι να υποστούν κι άλλες θυσίες και άραγε πόσες και με ποιο αντίκρισμα; Μήπως σ’ αυτό που τονίζουμε στον τίτλο του άρθρου μας: «Στην χρεοκοπία επ’ αόριστον»; Δυστυχώς ας μη γελιόμαστε. Οι ισχυροί του Βορρά της ευρωζώνης με επικεφαλής το γαλλογερμανικό άξονα κάτι τέτοιο μεθοδεύουν με πειραματόζωο την Ελλάδα για όλες τις χώρες του νότου της ευρωζώνης. Δηλαδή το δόγμα των τραπεζιτών τους είναι να μας δανείζουν, για να μη χρεοκοπήσουμε και παράλληλα κάθε μέρα που περνάει το χρέος να μεγαλώνει. Με άλλα λόγια  επιδιώκουν να μην αφήσουν μια χώρα να χρεοκοπήσει επίσημα ,προκειμένου να βάλουν χέρι σ’ ό,τι κατέχει. Αρκεί να βρουν τον τρόπο να το ρευστοποιήσουν και φυσικά να εφαρμοστεί η κατάλληλη θεραπεία, που θα επιτρέψει το ξεζούμισμα της χώρας επ’ αόριστον. Επώδυνη πρεμιέρα  των διαθέσεών τους η αδίστακτα προκλητική απαίτηση των εκπροσώπων της τρόικας στις 11/2/2011 για τα πολυσυζητημένα 50 δις., με αντικαταβολή την εκποίηση ή «αξιοποίηση», όπως  ερμήνευσε η ελληνική κυβέρνηση,  της δημόσιας περιουσίας.Δεν προβαλλόμαστε ως μάντεις, αλλά το τελευταίο «μανιφέστο» τους για τα παραπάνω: το σύμφωνο ανταγωνιστικότητας που προωθείται μετά τη σύνοδο κορυφής των ηγετών της ευρωζώνης στις 25/3/2011, θα δείξει…

Δυστυχώς η κατάσταση πάει απ’ το κακό στο χειρότερο. Ο κόσμος το έχει αντιληφθεί και δεν ανέχεται άλλο τις ωραιοποιημένες ψεύτικες ελπίδες. Δεν είναι δυνατόν μισθωτοί και συνταξιούχοι να καλούνται να συνεισφέρουν για το χρέος της χώρας και την ίδια στιγμή οι καταθέσεις «εχόντων και κατεχόντων» στην Ελβετία να ξεπερνούν τα 600 δις. ευρώ, δυο φορές δηλ. το δημόσιο χρέος, ενώ οι τραπεζίτες, εφοπλιστές, βιομήχανοι, έμποροι, κατασκευαστές, εισοδηματίες, βαρόνοι των Media και οι γύπες της υπερεθνικής ελίτ να επιβάλουν στο λαό  διαρκείς θυσίες.  Μέρα με τη μέρα ο λαός συνειδητοποιεί ότι βρίσκεται στον κλοιό μιας οικονομικής κατοχής. Και γνωρίζει πολύ καλά πως μια τέτοια κατοχή δεν εξωραΐζεται, δε βελτιώνεται, δεν εξανθρωπίζεται, δε μεταρρυθμίζεται. Μόνο ανατρέπεται από τον ίδιο το λαό.

Επομένως όποιος νομιμοποιεί με την πρακτική του αυτή την κατοχή, όποιος συμπεριφέρεται αγνοώντας το, έστω κι αν το αντιπολιτεύεται, είναι συνεργός. Όπως ακριβώς με την παλιά κατοχή, με όσους , αν  και δεν ήταν επίσημα δωσίλογοι, δεν τολμούσαν να θέσουν ως πρώτη προτεραιότητα την ανατροπή της απ’ το λαό. Δεν έχει άδικο λοιπόν η μεγάλη πλειονότητα του κόσμου που τους βάζει  όλους στο ίδιο τσουβάλι. Όσο δεν προτάσσουν την εδώ και τώρα ανατροπή αυτής της οικονομικής κατοχής, εκεί ανήκουν όλοι συμπολιτευόμενοι και αντιπολιτευόμενοι, δεξιοί και αριστεροί. Και τι σημαίνει ανατροπή της κατοχής;

Σημαίνει ότι ο λαός συγκροτημένος σε παλλαϊκό μέτωπο ανατρέπει τη δανειακή σύμβαση της 8/5/2010, που όχι μόνο δεν έχει ούτε καν την τυπική νομιμοποίηση, αλλά είναι κατάφορα παράνομη από κάθε άποψη εθνικού και διεθνούς δικαίου. Η ανατροπή  της μπορεί να γίνει και με την επίκληση της καταπάτησης βασικών αρχών της συνθήκης της Βιέννης του 1966, με βάση την οποία ο οικονομικός εξαναγκασμός μιας χώρας σαν αυτόν που υφίσταται η Ελλάδα από την τρόικα ισοδυναμεί με κήρυξη πολέμου εναντίον της, κατάκτηση και υποδούλωσή της.

Επομένως η χώρα και ο λαός της όχι μόνο δικαιούνται να την καταγγείλουν στη διεθνή κοινότητα, αλλά και να ζητήσουν αποζημιώσεις από όλα τα κράτη, που έχουν εμπλακεί στη δανειακή σύμβαση και κερδοσκόπησαν σε βάρος της χώρας μας. Ανατροπή της δανειακής σύμβασης της 8/5/2010 σημαίνει ταυτόχρονα δυο πράγματα: Αφενός την ακύρωση του συνόλου των μέτρων , πολιτικών και παρεμβάσεων που έγιναν στο όνομά της και συνεχίζουν να γίνονται. Με τον τρόπο αυτό επανερχόμαστε στην κατάσταση πριν από την επιβολή του καθεστώτος επιτήρησης και κηδεμονίας, ώστε να εκτιμήσουμε με νηφαλιότητα την πραγματική κατάσταση του λαού και της χώρας. Αφετέρου, τη δίωξη των ενόχων και των δωσιλόγων, που συνέργησαν στην επιβολή της δανειακής σύμβασης με τις επώδυνες οικονομικές της συνέπειες. Και φυσικά κοντά στα προαναφερθέντα βασικό πρώτο βήμα – ανάλυση σχετική κάναμε σε ανάλογο άρθρο στις 27, 28, 30/2010, στο Ολυμπ. Βήμα – για τη σωτηρία της χώρας είναι η άρνηση αναγνώρισης και πληρωμής του δημόσιου « απεχθούς χρέους».

Και τούτο, γιατί η Ελλάδα γι’ αυτά τα χρέη έχει χρεοκοπήσει 4 φορές και ακόμη και τότε τα χρέη αυτά. Δεν διαγράφηκαν. Σύμφωνα με έμπειρους και αμερόληπτους οικονομολόγους τα χρέη αυτά τα έχουμε ξεπληρώσει ως και 140 φορές πάνω από το κεφάλαιο, που δανειστήκαμε!…Η συνεχής όμως κεφαλαιοποίηση των τόκων από τους δανειστές μας, μας υποχρέωνε να πληρώνουμε πανωτόκια πάνω σε πανωτόκια!… Η λεγόμενη «οικονομική βοήθεια» με τα τοκογλυφικά επιτόκια. Δεν έχει σκοπό να βοηθήσει την Ελλάδα να μη χρεοκοπήσει. Σκοπό έχει να αυξήσει περισσότερο το δυσβάστακτο χρέος, ώστε να μη μπορέσουμε ποτέ να το ξεχρεώσουμε, με αποτέλεσμα οι δανειστές μας να ελέγχουν τις πλουτοπαραγωγικές πηγές τη χώρας μας.

Κι επομένως όταν λες ότι δεν αναγνωρίζεις το δημόσιο χρέος, δεν είναι μια κουβέντα, που θα ξεχαστεί την επομένη. Είναι κουβέντα κοινωνικής δικαιοσύνης, για να πείσεις επί τη βάσει στοιχείων και τους πιο δύσπιστους μιλώντας τους για άνοιγμα όλων των δημόσιων λογαριασμών του κράτους, κατάργηση κάθε έννοιας δημοσιονομικού απορρήτου και στεγανού, ώστε να δούμε τι έγιναν τα λεφτά, τι κρύβουν οι συμβάσεις δανεισμού και ποιος επωφελήθηκε απ’ αυτές. Και όποιος, νομικό ή φυσικό πρόσωπο έβαλε χέρι ή συνέργησε στη λεηλασία του δημόσιου ταμείου και της δημόσιας περιουσίας, θα πρέπει να αντιμετωπίσει τη Δικαιοσύνη και η περιουσία του να δημευθεί.  Συμπερασματικά η Ελλάδα μπορεί να αρνηθεί το «απεχθές» χρέος της ασκώντας το έννομο δικαίωμα του κυρίαρχου λαού της να μην αναγνωρίσει και να μην πληρώσει ένα χρέος, που δημιούργησαν οι τύραννοι και οι διεφθαρμένες κυβερνήσεις του. Προφανώς αυτό αποτελεί βασική αρχή του διεθνούς δικαίου.

Μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο με το ευρώ και την Ε.Ε.; Εδώ αμφιβάλουν αντικειμενικοί οικονομολόγοι αν μπορεί να επιβιώσει πια η Ελλάδα ως ακέραιο και συγκροτημένο κράτος μέσα στην ευρωζώνη και την Ε.Ε. υπό το νέο καθεστώς «οικονομικής διακυβέρνησης» και «συμφώνου ανταγωνιστικότητας», που προωθεί το διευθυντήριο των Βρυξελλών. Στη θέση της πολιτικής ανεπάρκειας και λεβαντινοραγιαδισμού, δεξιού και αριστερού, οφείλουμε να δούμε καθαρά το μόνο εναλλακτικό δρόμο, που έχουμε ως χώρα κι ως λαός. Κι αυτός είναι η έξοδος από το ευρώ και η αποδέσμευση από την Ε.Ε. Εδώ και τώρα πριν είναι πολύ αργά…

 

* Ο Γ. Βαζάκας είναι εκπαιδευτικός

 

ΠΗΓΗ: 19 Μαρτίου 2011, http://www.inprecor.gr/index.php/archives/44690

Η ένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ την οδηγεί στην επ’ αόριστον χρεοκοπία, η άρνηση τους χρέους και η έξοδος από το Ευρώ και την ευρωζώνη: Σανίδα Σωτηρίας I

 

Του Γ. Βαζάκα*

 

Σε άρθρο μου σε έγκριτη εφημερίδα της Κατερίνης, στις 27, 28 και 30/10/2010 έγραφα: «Και η πρωταρχική μόνη λύση, καθαρά τακτικής μορφής, για να απαλλαγεί η χώρα απ’ το μνημόνιο και την πολιτική του, είναι να μην αναγνωρίσουμε  και να αρνηθούμε το δημόσιο χρέος, μαζί με την έξοδο της χώρας από το ευρώ, ώστε να αποτραπούν τα χειρότερα Κι αν φύγουμε από το ευρώ και την ευρωζώνη θα χάσουμε ό,τι έχουμε και δεν έχουμε; Θα έλθει η συντέλεια του κόσμου; Φυσικά όχι…Αλλά για την έξοδο από το ευρώ και για τα συνοδευτικά μέτρα που θα ακολουθήσουν μετά την άρνηση του χρέους θα γίνει αναφορά σε επόμενο άρθρο…».

Σήμερα  η προαναγραφείσα  θέση είναι περισσότερο από ποτέ επίκαιρη και έτσι βρίσκομαι στην ανάγκη να μιλήσω εκτενέστερα.

Ήθελαν η τότε Κυβέρνηση Σημίτη και οι οπαδοί της Οικονομικής Νομισματικής Ένωσης (ΟΝΕ) να πιστέψουμε ότι η υιοθέτηση ενός «ισχυρού νομίσματος», όπως το ευρώ ότι ούτε λίγο ούτε πολύ θα άνοιγε μια νέα περίοδο σταθερότητας για την Ελλάδα. Και στο όνομα αυτής της επιλογής  δικαιολόγησαν την εκχώρηση ολόκληρης της νομισματικής πολιτικής στη δικαιοδοσία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Έτσι η Ελλάδα από 1/1/2002 έχασε και τυπικά το δικαίωμα να εκδίδει νόμισμα και γενικά να ρυθμίζει τα οικονομικά της. Οι διθύραμβοι της κυβέρνησης Σημίτη και των οπαδών της Euroland περί «οικονομικών επιτευγμάτων» και «ισχυρού νομίσματος» ύστερα από την επί μια δεκαετία καθιέρωσή του δε μοιάζουν για μακάβριο αστείο για μια χώρα – την Ελλάδα σε πλήρες αδιέξοδο και χρεοκοπία;

Mια σειρά προικισμένων επιστημόνων και οικονομολόγων μιλώντας με επιφυλάξεις για το ευρώ κατά την καθιέρωσή του, σήμερα επαληθεύτηκαν. Τα όσα βιώνουμε τα τελευταία χρόνια έπληξαν σοβαρά το μύθο του αδιάβλητου και «ισχυρού» ευρώ. Αλλά και η κοινή λογική λέει πως, όταν ένα νόμισμα αποδεικνύεται τόσο ευπαθές στις αναταράξεις των αγορών, τις πιέσεις από την κερδοσκοπία και τις διακυμάνσεις από την επενδυτική συμπεριφορά διεθνώς, αυτό σημαίνει ότι φταίει το ίδιο το νόμισμα, οι βάσεις πάνω στις οποίες έχει οικοδομηθεί, με μια λέξη η ιδιοσυστασία του. Δυστυχώς όμως η κοινή λογική έχει πάρει διαζύγιο εδώ και δεκαετίες από το επίσημο οικονομικό και πολιτικό δόγμα, πάνω στο οποίο στηρίχτηκε η συγκρότηση του ευρώ και η ευρωζώνη.

Και να τι εννοούμε: Το ευρώ δε δημιουργήθηκε, για να καλύψει ή να εκφράσει ανάγκες της πραγματικής οικονομίας με προϋπόθεση την παραγωγή εισοδημάτων και συναλλαγών. Δεν επινοήθηκε, για να λειτουργήσει εντός της ευρωζώνης, όπως λειτουργούσαν τα εθνικά νομίσματα στο κάθε ξεχωριστό κράτος, πριν ενταχθεί στην ευρωζώνη, δηλαδή ως μέσο διευκόλυνσης των συναλλαγών και της εσωτερικής συσσώρευσης. Αντίθετα το ευρώ υπήρξε ευθύς εξαρχής μια επινόηση των τραπεζιτών για δική τους διευκόλυνση. Δημιουργήθηκε όχι, για να είναι εργαλείο οικονομικής πολιτικής προς εξυπηρέτηση της οικονομίας αλλά ως αξία καθεαυτή, στην οποία η οικονομία όφειλε να υποταχτεί και μάλιστα υπακούοντας σε πολύ αυστηρούς νομισματικούς και δημοσιονομικούς  κανόνες. Με πιο απλά λόγια το ευρώ δεν όφειλε να προσαρμοστεί στην οικονομία και μάλιστα στην πραγματική, αλλά η οικονομία όφειλε δια ροπάλου να προσαρμοστεί σ’ αυτό. Κατασκευάστηκε ένα νόμισμα που, για να είναι «ισχυρό», προϋποθέτει τη σταθερότητα στις αγορές και στις οικονομίες που εκφράζει. Το ζητούμενο δηλ. έγινε προαπαιτούμενο.

Απ’ εδώ και στο εξής το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα κατά- στρατηγώντας το σύστημα σταθερών ισοτιμιών συλλέγει αποταμιεύσεις από παντού στην ζώνη του ευρώ και τις επενδύει, οπουδήποτε βρίσκει κερδοφόρες ευκαιρίες. Με αυτό τον τρόπο όχι μόνο  η ρευστότητα δηλαδή το χρήμα σε κυκλοφορία συγκεντρώθηκε στις τράπεζες οδηγώντας σε ασφυξία την πραγματική οικονομία, επιχειρήσεις και νοικοκυριά, αλλά έδωσε μια εκπληκτική ευκαιρία στους τραπεζίτες να κερδοσκοπήσουν ασύστολα γεμίζοντας κυριολεκτικά την αγορά με δάνεια και χρέη. Από τα προλεχθέντα προβλήθηκε η δύναμη του ευρώ. Όμως το κοινό νόμισμα, το ευρώ, είχε ανάγκη και από τη σταθερότητα. Σταθερότητα του νομίσματος σημαίνει σταθερές αποδόσεις για τα χαρτοφυλάκια των τραπεζών. Επειδή όμως η σταθερότητα δεν μπορούσε να επιτευχθεί με όρους πραγματικής οικονομίας, μιας και οι οικονομίες της ευρωζώνης ήταν τελείως διαφορετικές και ανισόρροπες μεταξύ τους, επιλέχθηκε η επιβολή  μιας  εικονικής  σταθερότητας με βάση τα κριτήρια του Μάαστριχτ, (ελευθερία διακίνησης κεφαλαίων, εμπορευμάτων, υπηρεσιών και εργατικού δυναμικού). Έτσι ουσιαστικά οι οικονομίες, τα κράτη και οι λαοί της ευρωζώνης διατάχθηκαν να κρατήσουν τη σταθερότητα του ευρώ τηρώντας μια αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία. Μόνο που οι οικονομίες δε λειτουργούν με διατάγματα, ούτε υπακούουν σε προσταγές.

Υπήρχε λοιπόν εγγενής αστάθεια στην ευρωζώνη λόγω διαφοράς οικονομιών. Για να διατηρηθεί η εικονική σταθερότητα και συνεπώς οι μεγάλες αποδόσεις για τις επενδύσεις σε τίτλους χρέους, έπρεπε η εγγενής αστάθεια να απορροφηθεί από την πραγματική οικονομία και τα λαϊκά εισοδήματα. Επί πλέον το ευρώ δεν μπορούσε να υποτιμηθεί, γι’ αυτό έπρεπε συνεχώς να υποτιμάται η πραγματική οικονομία και κυρίως το «εργατικό κόστος», δηλ. η εργασία, οι αμοιβές, οι ζωές και οι προοπτικές των ανθρώπων, που εργάζονται σ’ αυτή.   Ταυτόχρονα το άνοιγμα των αγορών και οι διαρκείς ιδιωτικοποιήσεις άνοιγαν διαρκώς νέες ευκαιρίες κερδοφόρας τοποθέτησης για τις τράπεζες και την κερδοσκοπία με τίτλους.

Και αυτή η πορεία ακολουθήθηκε όλη αυτή τη δεκαετία που ζούμε με το ευρώ. Αν αναρωτηθούμε βέβαια  τι έγινε στη δεκαετία του ευρώ με την παραγωγική βάση της ευρωζώνης, η απάντηση δυστυχώς είναι ότι αναπτύχθηκε ελάχιστα, ενώ οι εργαζόμενοι σε όλες τις χώρες του ευρώ έχασαν σημαντικά από το εισόδημα και τις απολαβές τους. Οι εργαζόμενοι της ευρωζώνης βρέθηκαν σε πολύ χειρότερη κατάσταση με το ευρώ απ’ ό,τι ήταν πριν. Αυτός είναι και ο βασικός  λόγος, που σήμερα σχεδόν κανένας λαός στην ευρωζώνη δεν έχει θετική γνώμη για το ευρώ και την πορεία της χώρας του μ΄ αυτό.

Ενώ όμως το ευρώ παρέμενε σταθερό με τον τρόπο που αναφέραμε και οι τράπεζες κέρδιζαν όλο και πιο πολλά από την τιτλοποίηση των πάντων και οι διεθνείς επενδυτές κερδοσκοπούσαν ασύστολα με την υπερπαραγωγή χρεογράφων, απ’ την άλλη κανέναν απ’ τους ευρωκρατούντες δε συγκινούσε η δραματική απαξίωση της πραγματικής οικονομίας και των εργαζομένων. Κι έτσι φτάσαμε στην παγκόσμια κρίση, που ξέσπασε το καλοκαίρι του 2007 και συνεχίστηκε με το κραχ του φθινοπώρου του 2008. Τότε μεγάλο μέρος των χαρτιών που είχαν συσσωρευτεί στα χαρτοφυλάκια των τραπεζών απαξιώθηκαν. Πολλές τράπεζες άρχισαν να χρεοκοπούν και τεράστια κεφάλαια τοποθετημένα σε τίτλους και χρεόγραφα άρχισαν να λιμνάζουν στις αγορές. Τα κράτη έτρεξαν να στηρίξουν τις τράπεζες και έτσι συνέβαλαν στην εξάπλωση και στο βάθεμα της κρίσης.

Αυτή είναι η κατάσταση που παρατηρούμε σήμερα σ’ ολόκληρη την ευρωζώνη. Οι αγορές πιέζουν διαρκώς τους ευρωκυβερνώντες  να χώσουν όλο και πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη, προκειμένου να σώσουν τις τράπεζές τους και να στηρίξουν το ευρώ, που δεν μπορεί να στηριχθεί πλέον πάνω στον τεράστιο όγκο χαρτιών χρέους, που έχουν συγκεντρώσει οι τράπεζες της ευρωζώνης. Και οι ηγέτες της ευρωζώνης με τους «μηχανισμούς στήριξης» που αποφάσισαν, με την ΕΚΤ να αγοράζει απευθείας κρατικά ομόλογα από τις χώρες – μέλη και με την επιβολή όλο και πιο αυστηρών δημοσιονομικών κανόνων με περικοπές μισθών, συντάξεων, κοινωνικών παροχών και δαπανών οδηγούν ολόκληρη την ευρωζώνη εκεί, που οδηγήθηκε η Ελλάδα. Από τον περσινό Μάρτη λόγω του μηχανισμού στήριξης η Ελλάδα είναι σε μια ιδιότυπη «καραντίνα», τώρα οι ηγέτες της ευρωζώνης μεθοδεύουν κι άλλο μηχανισμό: «το σύμφωνο ανταγωνιστικότητας» και «οικονομικής διακυβέρνησης», που στην πράξη σημαίνει την ενσωμάτωση των βασικών αρχών της δανειακής σύμβασης (8/5/2010) στο ελληνικό σύνταγμα και έτσι  την ολοκληρωτική υποδούλωση της χώρας στα κεντρικά όργανα της Ε.Ε, χωρίς λόγο και δικαίωμα στη διαμόρφωση των κεντρικών αποφάσεων,  άλλη καραντίνα. Και αν οι «καραντίνες» αυτές οδηγούν με μαθηματική βεβαιότητα την Ελλάδα στην πτώχευση με τους χειρότερους δυνατούς όρους, κατά παρόμοιο τρόπο θα οδηγήσουν και την υπόλοιπη ευρωζώνη. 

Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με ακρίβεια ποια θα είναι η τύχη της ευρωζώνης και του ίδιου του ευρώ. Οι βεβαιότητες ανήκουν στο παρελθόν. Η πίστη στο «ισχυρό ευρώ» έχει ξεφύγει από το πεδίο της λογικής και ανήκει πια στη σφαίρα των θρησκευτικών πεποιθήσεων. Και στη θρησκευτική πίστη, τη βασισμένη στο συναίσθημα δεν υπάρχει περιθώριο ούτε για λογικά, ούτε για επιστημονικά επιχειρήματα. Το σίγουρο είναι ότι το ευρώ θα αποτελέσει έναν βασικό αποσταθεροποιητικό παράγοντα για όλες τις οικονομίες της ευρωζώνης, ακόμη και τις πιο ισχυρές. Η εμμονή σ’ αυτό, ιδίως σε συνθήκες όλο και πιο αυστηρών δημοσιονομικών κανόνων και αυξανόμενου χρέους θα οδηγήσει ολόκληρες οικονομίες να χαθούν «αύτανδρες». Αυτός είναι κι ο λόγος που οι ισχυρές οικονομίες σήμερα – ιδίως η Γερμανία – διαμορφώνουν εναλλακτικές στρατηγικές. Η Ελλάδα πριν μπει στο ευρώ υπέστη με τους χειρότερους δυνατούς όρους πάνω από 12 επίσημες υποτιμήσεις της δραχμής σε ολόκληρη τη μεταπολίτευση. Καμιά όμως απ’ αυτές δεν την οδήγησε, όπως τώρα με το ευρώ , στη χρεοκοπία

Γι’ αυτό για τη χώρα μας, οι επιλογές είναι πολύ απλές: ή παραμένει στο ευρώ, για να υποστεί μια απ’ τις χειρότερες καταστροφές της ιστορίας της, ή φεύγει, για να καταφέρει να ανασυντάξει την οικονομία και την κοινωνία δίχως κηδεμονίες και εξαρτήσεις. Μέση λύση δεν υπάρχει.

Εντούτοις το ερώτημα αιωρείται αμείλικτο: Τι θα γίνει άμα φύγουμε απ’ το ευρώ και την ευρωζώνη; Θα πέσει ο ουρανός να μας πλακώσει; Θα έλθει η συντέλεια του κόσμου; Θα χάσουμε ό,τι έχουμε και δεν έχουμε; Θα μας λιώσουν οι κολοσσοί των αγορών; Όλα αυτά μαζί και πολλά ακόμη έχουμε να πάθουμε στη νοσηρή φαντασία, όσων νομίζουν ότι το να τα βάλουμε με τις αγορές, την ευρωζώνη, και τους ισχυρούς αποτελεί συνώνυμο της καταστροφής. Όμως ας είμαστε λίγο ψύχραιμοι και ας σοβαρευτούμε.

Καταρχάς, από ποικίλες πλευρές διαδίδεται πως, αν επανέλθουμε σε εθνικό νόμισμα, θα οδηγηθούμε σε απανωτές υποτιμήσεις και θα εκτιναχθεί ο πληθωρισμός. Όμως από πού προκύπτει αυτό; Μήπως, επειδή μας το λένε όλοι εκείνοι, που ευθύνονται σήμερα για την κατάντια της ελληνικής οικονομίας και το παπαγαλίζουν με τα ελεγχόμενα απ’ αυτούς Μ.Μ.Ε; Δε θα έπρεπε και να μας το αποδείξουν, αντί να το θεωρούν ως δεδομένο κι ως θέσφατο;

Για να καταλάβει κανείς πόσο παραμύθι είναι η επίκληση της καταστροφής της Ελλάδας λόγω της εξόδου από το ευρώ, θα αναφέρουμε απλά τις απόψεις των Βρετανών οικονομικών συμβούλων του Centre for Economics and Business Research (CEBR), που κάλεσε η ίδια η ελληνική κυβέρνηση το Μάιο του 2010, για να τους συμβουλευτεί τι θα συμβεί, αν η Ελλάδα φύγει απ’ το ευρώ. Απάντησε λοιπόν ο επικεφαλής του CEBR, Νταγκ ΜακΓουίλλιαμς, όπως αναγράφεται στους Times του Λονδίνου (30/5/2010) σε ερωτήσεις δημοσιογράφων σχετικά με το τι θα υποστεί το νέο νόμισμα της Ελλάδας μετά την έξοδο από το ευρώ: «Εγκαταλείποντας το ευρώ θα σήμαινε ότι το νέο νόμισμα θα υποτιμηθεί κατά 15%». Αποτελεί καταστροφή μια υποτίμηση κατά 15%; Με εξαίρεση τα επίσημα και ανεπίσημα παπαγαλάκια της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) και της Ε.Ε., που όμως δεν προσκομίζουν κανένα σοβαρό αποδεικτικό στοιχείο, μιας κι ο σκοπός τους είναι μόνο να τρομοκρατήσουν τον κόσμο, δεν υπάρχει κανείς σοβαρός οικονομικός  αναλυτής ανά τον κόσμο, που να θεωρεί ότι θα υποστεί καταστροφή η Ελλάδα, αν φύγει απ’ το ευρώ. Αυτό που λένε είναι ότι η Ελλάδα θα περάσει μια περίοδο νομισματικής αστάθειας που άλλοι την προσδιορίζουν σε λίγους μήνες και άλλοι σ’ ένα με δυο χρόνια, έως ότου η συναλλαγματική αξία της νέας δραχμής θα σταθεροποιηθεί μέσα από την ανάκαμψη της οικονομίας της. Σ’ αυτό που συμφωνούν όλοι είναι ότι αυτός που πιθανόν να υποστεί την καταστροφή είναι το ίδιο το ευρώ, αλλά γι’ αυτό σχετικά προμιλήσαμε.            

Αλλά είναι εύκολο να δημιουργηθεί ένα νόμισμα; Όποιος έχει στοιχειώδεις γνώσεις οικονομίας, γνωρίζει ότι υπάρχουν δυο τρόποι, να δημιουργήσεις νόμισμα: Ο πρώτος είναι να το ρίξεις στις αγορές, βορά και έρμαιο των κερδοσκόπων και να περιμένεις πού, πότε και πώς θα σταθεροποιηθεί η αξία του, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την οικονομία και την κοινωνία σου. Αυτό συμβαίνει με το ευρώ, που όπως αναφέραμε, είναι εκ φύσεως τέτοιο νόμισμα. Όμως αυτό συνέβαινε και με την παλιά δραχμή, που οι κυβερνήσεις χρησιμοποιούσαν ως εργαλείο ραγδαίας υποτίμησης της εθνικής οικονομίας και των εισοδημάτων από εργασία προς όφελος των ντόπιων και ξένων κερδοσκόπων.

Ο δεύτερος είναι να δημιουργήσεις ένα εθνικό νόμισμα, που να υποστηρίζεται από την πραγματική ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας και πρωτίστως της παραγωγικής της βάσης. Αν θέλει πραγματικά κάποιος την παραγωγική ανάπτυξη της οικονομίας προς όφελος του λαού και της χώρας, τότε δεν υπάρχει άλλος τρόπος να γίνει αυτό παρά μόνο έχοντας το δικό του νόμισμα Ούτε η οικονομική θεωρία, αλλά ούτε και η ιστορική εμπειρία έχει να επιδείξει άλλο τρόπο. Σ’ αυτό συνηγορεί και δεν είναι τυχαίο ότι όλα τα σχήματα ενιαίου παγκόσμιου χρήματος, όλες οι νομισματικές ενώσεις, όλα τα συστήματα σταθερών ισοτιμιών και σταθερής νομισματικής αξίας με πιο γνωστό εκείνο του χρυσού κανόνα απέτυχαν παταγωδώς αφήνοντας πίσω τους ερείπια εκείνες ειδικά τις χώρες, που ήταν πιο αδύναμες και εξαρτημένες από την παγκόσμια αγορά.

Ο Αλέξανδρος Διομήδης, ιδρυτής και πρώτος διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος, προσπαθώντας να αντλήσει συμπεράσματα από την τραγωδία της επίσημης χρεοκοπίας του 1932 τόνιζε την «ανάγκη οικονομικής αυτονομίας», έναντι του μοντέλου της νομισματικά σταθερής δραχμής κλειδωμένης με τη χρυσή βρετανική λίρα, προκειμένου η ελληνική οικονομία να είναι ανοιχτή στην παγκόσμια αγορά και στις κυρίαρχες  δυνάμεις της. Γι’ αυτό τόνιζε: «Η Ελλάς πρέπει απαραιτήτως να φροντίση πώς θα ζη, θα τρέφεται, θα κινήται, θα εργάζεται, με ίδια κατά το πλείστον εφόδια. Πώς θ’ ασφαλίση με δυνάμεις αντλουμένας εκ του ιδίου αυτής τόπου, σχετικήν τουλάχιστον ισορροπίαν και μείζονα ή κατά το παρελθόν οικονομικήν αυτοτέλειαν. Αι προσπάθειαί της πρέπει προς αυτό το αποτέλεσμα να τείνουν». Δεν ήταν οπαδός της οικονομικής αυτάρκειας, αλλά πίστευε ότι, αν δεν σταματήσει η εξάρτηση της οικονομίας από το εξωτερικό, αν δεν στηριχθεί η ελληνική οικονομία πρωτίστως σε εσωτερικούς όρους συσσώρευσης και ανάπτυξης, δεν πρόκειται να πάψει να είναι έρμαιο των συγκυριών στην παγκόσμια αγορά, που αναγκαστικά οδηγούν τη χώρα στη χρεοκοπία, όταν ξεσπούν μεγάλες παγκόσμιες κρίσεις. Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα.

Μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο, αν δε διαθέτει η οικονομία το δικό της νόμισμα, ένα νόμισμα που να ελέγχει και να προσαρμόζει κάθε στιγμή στις ανάγκες της; Φυσικά και όχι. Όποιος ισχυριστεί το αντίθετο είτε είναι παντελώς άσχετος με το θέμα, είτε είναι πολύ μεγάλος απατεώνας. Μπορεί το ευρώ να λειτουργήσει ως τέτοιο νόμισμα για την ελληνική οικονομία; Μόνο όποιος δε γνωρίζει την προαναφερθείσα ιδιοσυστασία και τη λειτουργία του ευρώ, ή απλά προτάσσει άλλες σκοπιμότητες, μπορεί να απαντήσει θετικά στο ερώτημα. Μπορεί να έχουμε ανάπτυξη της παραγωγικής βάσης στην ελληνική οικονομία με το ευρώ; Μόνο όποιος δε γνωρίζει ή δε θέλει να δει τι συνέβη τη δεκαετία του ευρώ σ’ αυτή, μπορεί να θεωρεί ένα τέτοιο ενδεχόμενο εφικτό. Όλα είναι εφικτά άλλωστε στον κόσμο της φαντασίας. Όμως στον αληθινό κόσμο έχει αποδειχθεί ότι το ευρώ λειτούργησε καταλυτικά τόσο για την οικονομική καταστροφή που έχει υποστεί η χώρα όσο και για τη τρέχουσα χρεοκοπία της.

* Ο Γ. Βαζάκας είναι εκπαιδευτικός

 

ΠΗΓΗ: 19 Μαρτίου 2011, http://www.inprecor.gr/index.php/archives/44690

 

Συνέχεια στο Μέρος ΙΙ

Δεν πουλάμε σπιθαμή γης

 

Tου Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

 

Στις 23 Φεβρουαρίου, η πρώτη είδηση παγκοσμίως μετά την αραβική εξέγερση και τις εξελίξεις στον Νότο της Μεσογείου, ήταν το πλήθος … και το πάθος του Ελληνικού λαού που πλημμύρισε οργισμένος τους δρόμους της Αθήνας. Το μήνυμα απέναντι στους διεθνείς τοκογλύφους και τους ντόπιους τοποτηρητές τους ήταν σαφές: Η Ελλάδα ΔΕΝ πωλείται. Οι Έλληνες δεν θα γίνουν δούλοι.

Η μεγάλη μαχητικότητα της πορείας της 23^ης Φεβρουαρίου και η επιμονή του κόσμου να παραμείνει στο Σύνταγμα μέχρι αργά το απόγευμα, παρά τον καταιγισμό χημικών των δυνάμεων καταστολής, δείχνει έναν λαό που σιγά-σιγά βρίσκει τον εαυτό του και την χαμένη του υπερηφάνεια.

Η κυβέρνηση, μετά την επίθεση κατά της ειρηνικής πορείας με δεκάδες διμοιρίες των ΜΑΤ που ήρθαν από όλη την Ελλάδα, αλλά και ξενόγλωσσους ασφαλίτες (εντοπίσθηκαν σε διάφορα σημεία), έχει απονομιμοποιηθεί πλήρως. Δεν έχει κανενός είδους εξουσιοδότηση να διαπραγματεύεται στο όνομα του ελληνικού λαού για τον δημόσιο πλούτο, την ενέργεια, τις μεταφορές, την υγεία, την παιδεία, τις τηλεπικοινωνίες της χώρας, οδηγώντας την ελληνική κοινωνία στην εξαθλίωση. Όσο και αν προσπαθεί, δεν θα μπορέσει με επικοινωνιακά τερτίπια να κρύψει τις ευθύνες της για το Μνημόνιο (δηλαδή το ξεπούλημα της χώρας), ούτε με βόμβες κρότου να καλύψει το βουητό των επερχόμενων καταλυτικών γεγονότων.

Ο λαός πρέπει να ξεσηκωθεί και να αξιώσει:

1. Άρνηση αναγνώρισης και πληρωμής του «απεχθούς» χρέους. Γι’ αυτά τα χρέη η Ελλάδα έχει χρεωκοπήσει 4 φορές και ακόμη και τότε τα χρέη αυτά ΔΕΝ διαγράφτηκαν. Τα έχουμε πληρώσει ως και 140 φορές πάνω από το δανειζόμενο κεφάλαιο! Η συνεχής κεφαλαιοποίηση τόκων από τους δανειστές μας, μας υποχρέωνε να πληρώνουμε πανωτόκια πάνω σε πανωτόκια! Ούτε ένα ευρώ από τη λεγόμενη «οικονομική βοήθεια» δεν πάει σε μισθούς και συντάξεις! Η «βοήθεια», με τα τοκογλυφικά επιτόκια, δεν έχει σκοπό να βοηθήσει την Ελλάδα να μην χρεοκοπήσει. Σκοπό έχει, να αυξήσει ακόμα περισσότερο το δυσβάσταχτο χρέος, ώστε, να μην μπορέσουμε ποτέ να ξεχρεώσουμε, με απώτερο στόχο τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας μας και την υποδούλωση του Λαού προς όφελος των δανειστών μας. 

2. Ανασυγκρότηση της οικονομίας στην προοπτική εθνικού νομίσματος, με συνολική αναθεώρηση των όρων παραμονής μας στην Ε.Ε. Το ΔΝΤ και η Ε.Ε. δεν βοηθούν εμάς να μην πτωχεύσουμε, αλλά τους τραπεζίτες και τις διεθνείς αγορές που κατέχουν μεγάλο μέρος των ελληνικών ομολόγων. Αν η Ελλάδα κηρύξει «στάση πληρωμών εξωτερικού χρέους», αυτοί θα βγουν χαμένοι!

3. Κατάργηση της Δανειακής Σύμβασης και όλων των «μνημονίων» που υπογράφει η κυβέρνηση  Παπανδρέου και όλοι οι κοινοβουλευτικοί "συνένοχοι".

4. Άνοιγμα όλων των συμβάσεων του δημοσίου και του συνόλου της δημοσιονομικής διαχείρισης στους Έλληνες πολίτες, ώστε να γίνει πραγματική αποτίμηση των δανειακών αναγκών και του πραγματικού ύψους του δημόσιου χρέους. Έλεγχος του συνόλου των κρατικών προμηθειών και πράξεων που έγιναν γι εξοπλισμούς, για εκποίηση επιχειρήσεων και περιουσιακών στοιχείων του δημοσίου. Δημοσιοποίηση και  καταγγελία όλων των συμβάσεων και δεσμεύσεων που έχουν αναλάβει οι εκάστοτε κυβερνήσεις στο παρασκήνιο.

5. Ακύρωση όλων των νόμων, υπουργικών αποφάσεων και διαταγμάτων που εξυπηρετούν το καθεστώς του μνημονίου. Ο λαός και η χώρα πρέπει να ανακτήσουν την κυριαρχία τους, ώστε να υπερασπιστούν τα δίκαια και τα συμφέροντά τους και να τιμωρήσουν όσους ευθύνονται για τη σημερινή κατάσταση.

6. Κανέναν «υπερ-νόμο» ή αναθεώρηση του Συντάγματος που θα κατοχυρώνει το «σύμφωνο ανταγωνιστικότητας» και την «οικονομική διακυβέρνηση», που επιδιώκει να επιβάλλει η Ε.Ε.. Σύνταγμα έχουμε και βάσει του άρθρου 120/4 (Ακροτελεύτια διάταξη): «H τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία». Βία είναι και η οικονομική κατοχή της χώρας.

Χρειαζόμαστε ένα νέο Σύνταγμα που να κατοχυρώνει τα δικαιώματα του Έλληνα πολίτη και εργαζόμενου, και να διασφαλίζει τη λαϊκή κυριαρχία και εθνική ανεξαρτησία από κάθε εξωτερική και εσωτερική επιβουλή. Ένα τέτοιο Σύνταγμα μπορεί να γεννηθεί μόνο μέσα από μια νέα Εθνοσυνέλευση του κυρίαρχου ελληνικού λαού, που θα τον απαλλάξει από όλα τα ανομήματα των εκάστοτε κυβερνώντων που έγιναν στο όνομά του και σε βάρος του. 

Η κυβέρνηση είναι υπόλογη και θα λογοδοτήσει διότι:

·  Πρόδωσε την εμπιστοσύνη του λαού, παραδίδοντάς τον στους ξένους οικονομικούς εκτελεστές.

·  Εξοντώνει τους εργαζόμενους, τους ελεύθερους επαγγελματίες και τις μη προνομιούχες τάξεις ενώ είναι φανερό πως αυτό το τοκογλυφικό χρέος δεν ξεχρεώνεται.

·  Κατέστησε «ρακένδυτη» την ελληνική διπλωματία, σύμφωνα με έκφραση φιλικής της εφημερίδας.

·  Επέδειξε και επιδεικνύει πολιτική ανικανότητα και πρωτοφανή δουλικότητα στα εθνικά θέματα.

·  Υπέγραψε παραίτηση από το δικαίωμα ασυλίας λόγω άσκησης της εθνικής κυριαρχίας «αμετάκλητα και άνευ όρων», δηλαδή η Ελλάδα έχει παραιτηθεί από κάθε δικαίωμα να υπερασπιστεί τον εαυτό της, την περιουσία της και τον λαό της έναντι των δανειστών της.

·  Αποδέχθηκε καθεστώς υποθήκευσης της δουλειάς μας, της ιδιωτικής περιουσίας μας, ακόμη και της ίδιας της ζωής μας!

·  Μούδιασε από την τερατώδη ερμηνεία του διεθνούς δικαίου από την πλευρά της Τουρκίας και δεν προχωρεί στην δημιουργία ΑΟΖ στο Αιγαίο.

·  Επιχειρεί να επιβάλει την λοβοτομή και τον γενιτσαρισμό στην ελληνική νεολαία.

·  Οδηγεί την χώρα σε μαθηματικά βέβαιη χρεωκοπία και μετατρέπει την κοινωνία σε ζούγκλα αφελληνισμένων δουλοπαροίκων.

Ο Ελληνικός λαός δεν θα αργήσει να ανατρέψει το καθεστώς που τον καταδυναστεύει και να σπάσει τα δεσμά που του έχουν επιβληθεί. Το εξεγερσιακό ντόμινο της Μεσογείου έδειξε τον δρόμο…

 

ΠΗΓΗ: Από το Hellenic Nexus, τ.50, Μάρτιος 2011. Το είδα: Τρίτη, 15 Μαρτίου 2011, http://seisaxthia.blogspot.com/2011/03/blog-post_7291.html

Ολόκληρο το πολιτικό σύστημα σε ενιαίο μέτωπο απέναντι στο λαό

 

Του Δημήτρη Καζάκη

 

Η τελευταία συνάντηση των πολιτικών αρχηγών με τον πρωθυπουργό απέδειξε με τον πιο καθαρό τρόπο την συνέργεια όλων στην πορεία της ελεγχόμενης χρεοκοπίας που έχει επιλεγεί για την χώρα και τον λαό της. Μπροστά στις κρίσιμες αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής στις 11 και 25 Μαρτίου, ο πρωθυπουργός επεδίωξε και πήρε την συναίνεση όλων των πολιτικών δυνάμεων του κοινοβουλίου.

Η «λύση-πακέτο» που θα επιβληθεί στη χώρα και ο λαός της θα έχει την υπογραφή όχι μόνο της κυβέρνησης, αλλά και της ΝΔ, του ΚΚΕ, του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και φυσικά του ΛΑΟΣ. Κι αυτό ανεξάρτητα από το τι προφάσεις θα βρουν να επικαλεστούν.

Για άλλη μια φορά ο ελληνικός λαός αντιμετωπίζει το πολιτικό σύστημα των συνενόχων του εγκλήματος που συντελείται εναντίον του. Και λέμε για μια ακόμη φορά, γιατί τα κόμματα της αντιπολίτευσης, δεξιά και αριστερά, αποδέχτηκαν πλήρως το πραξικόπημα της 6^ης Μαίου 2010, με βάση το οποίο η κυβέρνηση επέβαλε το καθεστώς του μνημονίου και της δανειακής σύμβασης, ανατρέποντας κάθε έννοια έννομης συνταγματικής τάξης στη χώρα. Ολόκληρο το σύστημα δικαίου και δικαιωμάτων στη εργασία, στην κοινωνία και την πολιτική καταλύθηκε προκειμένου να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα των δανειστών και των οργάνων τους.

Ωστόσο, τα κόμματα της λεγόμενης αντιμνημονιακής αντιπολίτευσης δεν έκαναν απολύτως τίποτε για να αποτρέψουν και να ανατρέψουν το πραξικόπημα αυτό. Μόνο κάποιες ξεψυχισμένες διαδηλώσεις διαμαρτυρίας για το θεαθήναι και για την εκτόνωση της λαϊκής οργής. Αποδείχτηκε ότι δεν έχουν κανένα δημοκρατικό αντανακλαστικό και γι’ αυτό δεν ενδιαφέρθηκαν ούτε καν να παγώσουν τις εργασίες του κοινοβουλίου ή να απονομιμοποιήσουν την κυβερνητική πολιτική με την αποχώρησή τους από την βουλή. Τι νόημα έχει να κρατάνε την βουλευτική τους έδρα σε ένα κοινοβούλιο που έχει ουσιαστικά καταλυθεί και λειτουργεί ως φύλλο συκής του καθεστώτος της νέας κατοχής;

Σκεφτείτε την πολιτική κρίση που θα είχε προκύψει αν έστω η αριστερά είχε παραιτηθεί από τις έδρες της στο κοινοβούλιο και κατέβαινε στο λαό με μόνο σκοπό την οργάνωση της πάλης του για την ανατροπή της κυβέρνησης και του καθεστώτος της τρόικας. Τι θα σήμαινε για τη νομιμότητα μιας κυβέρνησης που θα συνέχιζε να κυβερνά με άδεια τα έδρανα της αντιπολίτευσης, ιδίως της αριστεράς; Τι θα σήμαινε για το κύρος και το γόητρο της ίδιας της αριστεράς αν έδειχνε στην πράξη πόσο διαφέρει από το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα;

Τίποτε απ’ όλα αυτά δεν είδαμε. Αποδείχτηκε ότι κανένας τους δεν είχε ούτε καν την τσίπα να παραιτηθεί από το κοινοβουλευτικό του αξίωμα ώστε να μην νομιμοποιήσει με την παρουσία του την πολιτική συντριβής των εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, βίαιης εξαθλίωσης της κοινωνίας και κατάλυσης κάθε έννοιας κυριαρχίας υπέρ των δανειστών και της τρόικας. Το μόνο που τους νοιάζει είναι να διατηρήσουν τις εδρούλες τους, να συνεχίσουν την απορρόφηση των κρατικών ενισχύσεων και να λειτουργούν ως ακίνδυνη αντιπολίτευση ενός καθεστώτος οδοστρωτήρα κάθε κοινωνικού, εργατικού και πολιτικού δικαιώματος. Αυτή είναι η κοινωνική και ταξική ευαισθησία που διαθέτουν.

Όμως, αυτό που συνέβη με την τελευταία επίσκεψη στον πρωθυπουργό ξεπερνά κάθε όριο. Με την κυβέρνηση να παίζει σε όλους τους τόνους το χαρτί της συναίνεσης, θα περίμενε κανείς μια διαφορετική στάση από τους ηγέτες ιδίως της αριστεράς. Αυτό δεν έγινε. Όλοι τους τρέξανε να προσφέρουν χέρι βοηθείας, όπως μπορούσε κανείς, στη νέα τροπή της διαδικασίας ελεγχόμενης χρεοκοπίας που έχει επιβληθεί στη χώρα.

Για να δούμε πιο συγκεκριμένα: Η στάση του κ. Σαμαρά και της ΝΔ δεν νομίζω ότι ξαφνιάζει κανέναν. Μετά το τέλος της συνάντησης, έκανε την ακόλουθη δήλωση:

«Στη συνάντησή μας, ο κ. Παπανδρέου με ενημέρωσε για την πρόθεσή του να θέσει στις επόμενες συναντήσεις Κορυφής της Ε.Ε., τα ζητήματα διαχείρισης του Χρέους. Του απάντησα ότι η Ν.Δ. στήριξε εξαρχής και στηρίζει αποφασιστικά, υπεύθυνα και σε κάθε ευκαιρία: Πρώτον, το Ευρωομόλογο. Δεύτερον, το Αναπτυξιακό Ευρωπαϊκό Ομόλογο, Τρίτον, την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του Δανείου των 110 δισ., Τέταρτον, τη μείωση του κόστους δανεισμού. Και, πέμπτον, την επαναγορά των ελληνικών Ομολόγων.

Τις θέσεις αυτές, μάλιστα, τις προώθησα και συνεχίζω να τις προωθώ και προς τους αξιωματούχους της Ε.Ε. (Τρισέ, Ρομπάι, Γιούνκερ, Μπαρόζο, Όλι Ρεν, Μαρτένς), που ήδη έχω συναντήσει, αλλά και προς τους Ομολόγους μου στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, ιδιαίτερα εκείνων των χωρών που αντιμετωπίζουν παρόμοια με την Ελλάδα προβλήματα, όπως είναι η Ισπανία, η Ιρλανδία και η Πορτογαλία.

Όμως, έχω επανειλημμένα τονίσει, ότι η ικανοποίηση αυτού του πακέτου, σε καμιά περίπτωση δεν θα πρέπει να συνδεθεί με νέα, σκληρά μέτρα για την Ελληνική Οικονομία. Και είναι για μας αυτονόητο, ότι ακόμα και αν εξασφαλίζαμε ευνοϊκές αποφάσεις για τη διαχείριση του χρέους, όπως π.χ. για την επιμήκυνση, κάτι τέτοιο από μόνο του δεν θα μας έλυνε το πρόβλημα. Γιατί το πρόβλημα σήμερα είναι η ασφυξία που προκαλεί στην ελληνική οικονομία το ίδιο το Μνημόνιο. Και βασική του λύση, είναι η δραστική αλλαγή των όρων του Μνημονίου».

Το πρόβλημα λοιπόν κατά τον κ. Σαμαρά είναι η επίσημη μετατροπή του δημόσιου χρέους σε μοχλό πλήρους εξάρτησης της Ελλάδας από τον νέο μηχανισμό διαχείρισης των χρεοκοπιών στην ευρωζώνη. Η πλήρης ταύτιση του κ. Σαμαρά με τους πιο ασύδοτους κερδοσκόπους φαίνεται και από το γεγονός ότι εμφανίστηκε να λατρεύει τα ευρωομόλογα. Αυτοί που πρώτοι εμπνεύστηκαν τα ευρωομόλογα είναι οι ειδικοί των Hedge Fund ήδη από το 2008, δηλαδή σε ανύποπτους καιρούς για την ευρωζώνη. Σήμερα με ντόπιους και ξένους κερδοσκόπους επενδυτές να έχουν δεσμεύσει σημαντικά κεφάλαια σε ομόλογα κρατών υπό χρεωκοπία, το ευρωομόλογο αποτελεί μάννα εξ ουρανού. Έστω κι αν η εφαρμογή αυτό που θα κάνει τελικά είναι να γενικεύσει ακόμη περισσότερο τη διαδικασία της χρεοκοπίας, αγκαλιάζοντας ακόμη και τη Γερμανία.

Τι νοιάζει τον κ. Σαμαρά; Αυτός εκτελεί διατεταγμένη υπηρεσία υπέρ των κερδοσκόπων, όπως και η κυβέρνηση. Η αποστολή τους είναι να εξασφαλίσουν τα συμφέροντα των πιο παρασιτικών κυκλωμάτων των αγορών κεφαλαίου, εντός και εκτός Ελλάδας. Κυκλώματα που ξέρουν να κερδίζουν μόνο ή κύρια από την λεηλασία λαών και τη διάλυση ολόκληρων χωρών. Όσα φέρεται να ζήτησε ο κ. Σαμαράς από τον πρωθυπουργό δεν διαφέρουν σε τίποτε από αυτά που επισήμως ζητά και η ίδια η κυβέρνηση. Ούτε κουβέντα για την «οικονομική διακυβέρνηση», που καταργεί και τα τελευταία υπολείμματα ανεξαρτησίας στην άσκηση οικονομική πολιτική κάθε κράτους-μέλους, μετατρέποντας επισήμως τι κυβερνήσεις και τα εθνικά κοινοβούλια σε ιμάντες μεταβίβασης των εντολών και των υποδείξεων των κεντρικών οργάνων της ευρωζώνης. Ούτε λέξη επίσης για το «σύμφωνο ανταγωνιστικότητας», που συζητά το Συμβούλιο Κορυφής, το οποίο φιλοδοξεί να καταργήσει ακόμη και την έννοια του μισθού, αντικαθιστώντας το με ένα είδος επιδόματος εργασίας για το οποίο θα αποφασίζει μονομερώς η εργοδοσία και η ανταγωνιστικότητα της επιχείρησης. Συνεπώς όταν λέει ο κ. Σαμαράς «ότι η ικανοποίηση αυτού του πακέτου, σε καμιά περίπτωση δεν θα πρέπει να συνδεθεί με νέα, σκληρά μέτρα για την Ελληνική Οικονομία,» απλά εμπαίζει το ακροατήριό του. Κι αυτό γιατί πώς φαντάζεται να εφαρμοστεί για παράδειγμα το «σύμφωνο ανταγωνιστικότητας»; Με χάδια, ή με αυξήσεις μισθών και συντάξεων;

Όμως μην ανησυχείτε επισκέφτηκε τον πρωθυπουργό και το αγλάισμα της αριστεράς, ο κ. Τσίπρας. Μετά τη συνάντηση, ο πρόεδρος της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ δήλωσε τα εξής: «Με τον πρωθυπουργό έχουμε μια διαφορετική φιλοσοφία. Εμείς πιστεύουμε ότι αυτοί που πρέπει να πιεστούν είναι οι δανειστές και οι εταίροι, όχι να πιεστούν ο ελληνικός λαός και τα πολιτικά κόμματα να συναινέσουν στην καταστροφική επιλογή του Μνημονίου.» Προφανώς ο κ. Τσίπρας επισκέφτηκε τον πρωθυπουργό για να κάνει φιλοσοφικές συζητήσεις, διότι μάλλον δεν έχει ιδέα του τι παίζεται στην Σύνοδο Κορυφής. Ίσως γιατί πιστεύει ακόμη ότι η χρεοκοπία είναι παραμύθι χωρίς δράκο. «Καταθέσαμε τις απόψεις μας στον πρωθυπουργό σε σχέση και με το Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας. Ένα Σύμφωνο που κατά την δική μας εκτίμηση αποτελεί το ευρωπαϊκό Μνημόνιο και μάλιστα πιο σκληρό και πιο επώδυνο, διότι είναι αόριστης διάρκειας, χωρίς περιορισμένο χρονικό ορίζοντα. Και κατά την εκτίμηση τη δική μας και της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, αποτελεί και το τέλος της πολιτικής. Το τέλος της διαπραγμάτευσης σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Εξηγήσαμε στον πρωθυπουργό ότι καμιά κυβέρνηση δεν μπορεί να υιοθετήσει μια τέτοια προοπτική ερήμην της λαϊκής βούλησης,» δήλωσε επίσης ο κ. Τσίπρας, «αφήνοντας εκτός το ζήτημα της «οικονομικής διακυβέρνησης».

Αλήθεια ποιον αντιπροσωπεύει ο κ. Τσίπρας; Μερίδα του ελληνικού λαού, ή τους πολιτικούς γραφειοκράτες της Ευρωπαϊκής Αριστεράς; Τι προέχει στους πολιτικούς του προβληματισμούς, το καλό των εργαζομένων αυτής της χώρας, ή τα ιδεολογήματα της νομοταγούς Ευρωπαϊκής Αριστεράς; Προφανώς τα δεύτερα. Άλλωστε με αυτόν τον τρόπο εξασφαλίζουν και οι παρατρεχάμενοι το δάχτυλο στο μέλι, δηλαδή στα ευρωπαϊκά κονδύλια. Ο κ. Τσίπρας, όσο κι αν το αρνείται, έχει την ίδια πολιτική φιλοσοφία με τον κ. Παπανδρέου: προτάσσει το συμφέρον των μηχανισμών της ευρωζώνης και της ΕΕ, έναντι των συμφερόντων του εργαζόμενου λαού και του τόπου. Γι’ αυτό και η κριτική του είναι και παραμένει διαχειριστική: «Εξήγησα στον πρωθυπουργό ότι η εμπλοκή του λαϊκού παράγοντα στις εξελίξεις δεν είναι παράγοντας αποσταθεροποίησης. Αντιθέτως, μπορεί να δώσει δύναμη και ισχύ στη διαπραγματευτική ικανότητα της χώρας. Του κατέθεσα, λοιπόν, την πρόταση για να αρνηθεί το Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας και να προσφύγει σε δημοψήφισμα στον ελληνικό λαό.»

Εδώ η γελοιότητα συναντά την πολιτική απάτη. Η κυβέρνηση με δεδομένη τη δανειακή σύμβαση με βάση την οποία έχει καταλυθεί η άσκηση κυριαρχίας της χώρας και έχει παραδοθεί εκ προοιμίου το σύνολο του εθνικού πλούτου, καλείται να διαπραγματευθεί. Με ποιόν; Με αυτούς που επέβαλαν το μνημόνιο και τη δανειακή σύμβαση. Αν προσέξετε ο κ. Τσίπρας δεν λέει κουβέντα για τη δανειακή σύμβαση, ούτε βέβαια για ανατροπή του μνημονίου, ενώ τις λαϊκές κινητοποιήσεις τις βλέπει σαν μοχλό πίεσης της κυβέρνησης. Ζήτω η δημοκρατία. Κι από πάνω βάζει ως κερασάκι και το δημοψήφισμα, μπας και ξεγελαστεί κανείς αρκετά ανόητος οπαδός του. Για ποιο θέμα; Μα φυσικά για το «σύμφωνο ανταγωνιστικότητας», για την διασφάλιση της επικυριαρχίας των ευρωκρατών. Όσο για την κρίση χρέους και την χρεοκοπία της χώρας ο κ. Τσίπρας δεν έχει ακούσει τίποτε. Είναι πολύ ευρωπαίος για να ασχολείται με περιφερειακές χώρες σαν την Ελλάδα. Προέχουν τα ευρωπαϊκά ιδεώδη του λεβαντινοραγιαδισμού. «Πιστεύουμε ότι το τελευταίο ισχυρό διαπραγματευτικό όπλο που έχει μείνει στην ελληνική πλευρά σε ευρωπαϊκό επίπεδο είναι ο πρωθυπουργός να πει δημόσια την αλήθεια. Να πει δημόσια την αλήθεια για την αποτυχία του μνημονίου, για την αποτυχία αυτής της πολιτικής που μας βυθίζει στην παγίδα του χρέους, σ’ αυτό το φαύλο κύκλο χρέους – λιτότητας – ύφεσης – χρέους. Αν δεν βγούμε από αυτή την παγίδα, αν δηλαδή δεν ακολουθήσουμε μια εντελώς διαφορετική πολιτική παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας, αναδιανομής του πλούτου και ανάπτυξης, τότε δεν θα καταφέρουμε γλιτώσουμε τη χρεοκοπία, την οικονομική και κοινωνική,» συνέχισε να δηλώνει ο κ. Τσίπρας.

Ας προσέξουμε τον ειρμό και τις θέσεις του. Το πρόβλημα του χρέους δεν υπήρχε πριν το μνημόνιο, αλλά ο φαύλος κύκλος χρέους – λιτότητας – ύφεσης – χρέους εμφανίστηκε μόλις τους τελευταίους μήνες χάρις στην πολιτική της κυβέρνησης. Δεν υπάρχει πρόβλημα χρεοκοπίας λόγω του επαχθούς και απεχθούς δημόσιου χρέους που έχει συσσωρευτεί εδώ και δεκαετίες, αλλά λόγω της κακού μίγματος πολιτικής που εφαρμόζει η κυβέρνηση, όπως θα έλεγε και ο Σαμαράς. Και τι προτείνει ο κ. Τσίπρας: παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, αναδιανομή του πλούτου και ανάπτυξη. Πώς θα γίνει αυτό υπό καθεστώς ευρώ και δανειακής σύμβασης; Πώς είναι δυνατό να υπάρξει παραγωγική ανασυγκρότηση μέσα σε μια οικονομική ζώνη που έχει σχεδιαστεί τα ελλείμματα των ασθενικών οικονομιών σαν την Ελλάδα να τα μετατρέπει σε πλεονάσματα της Γερμανίας; Πώς θα υπάρξει αναδιανομή του πλούτου όταν η χώρα δεν διαθέτει κανένα μακροοικονομικό εργαλείο πολιτικής, ούτε καν το δικό της νόμισμα; Με μαγικό ραβδί, ή με τελετουργίες βουντού;

Μην νομίζετε ότι ο κ. Τσίπρας τα λέει αυτά σοβαρά. Κάτι πρέπει να πει για να συγκαλύψει την ταύτισή του με το πιο αντιδραστικό οικοδόμημα που στήθηκε ποτέ στην Ευρώπη από την εποχή της νέας τάξης του Χίτλερ. Από κει και πέρα έχει έτοιμη την απάντηση και για το χρέος: «Και, βεβαίως, του επανέλαβα την πρόταση της Ευρωπαϊκής Αριστεράς για επαναδιαπραγμάτευση του χρέους σε ευρωπαϊκό επίπεδο, διότι ο ελληνικός λαός δεν οφείλει να υποθηκεύει το μέλλον του επειδή κάποιοι κερδίσανε εις βάρος του όλα τα προηγούμενα χρόνια.» Ο κ. Τσίπρας δεν έχει πρόταση για το τι πρέπει να γίνει με το δημόσιο χρέος της Ελλάδας. Γι’ αυτό και το παραπέμπει στις καλένδες μιας αναδιαπραγμάτευσης του χρέους σε ευρωπαϊκό επίπεδο και μέχρι να γίνει αυτό, αν γίνει ποτέ, ο λαός και η χώρα μπορεί άνετα να συνεχίσει να ξεπουλιέται και να υπομένει τη δουλοπαροικία χρέους που έχουν επιβάλει οι αρχιτέκτονες της Ευρώπης, τους οποίους τόσο πολύ θαυμάζει.

Όμως μην ανησυχείτε και έρχεται το βαρύ πυροβολικό της αριστεράς, η κ. Παπαρήγα. Ξέρετε ποια εννοώ. Αυτήν που λέει όχι στο διάλογο, αλλά τρέχει κάθε φορά που την καλεί ο πρωθυπουργός. Αυτήν που λέει όχι στη συναίνεση, αλλά δεν έχει να προτείνει κανένα πολιτικό σχέδιο αντιμετώπισης της καταστροφής που υπομένει σήμερα ο εργαζόμενος και η χώρα. Τι μας είπες λοιπόν η κ. Παπαρήγα εξερχόμενη του Μαξίμου; «Εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε προτάσεις στην κυβέρνηση που στην ουσία είναι να διαλέξουμε με ποιο σκοινί θα κρεμάσουν τον ελληνικό λαό, αν θα είναι μεταξωτό, τρίχινο ή δεν ξέρω τι.» Η κ. Παπαρήγα μας λέει ότι δεν μπορεί να κάνει προτάσεις στην κυβέρνηση, γιατί είναι σαν να διαλέγει με ποιο σκοινί θα κρεμάσουν τον ελληνικό λαό. Πολύ καλά. Προτάσεις προς τον λαό έχει να κάνει; Δεν πρέπει να πει τι πρέπει να κάνει ο λαός και οι εργαζόμενοι για να γλυτώσουν το σκοινί; Ή μήπως πρέπει να τα υποστούν όλα προκειμένου κάποτε να έλθει η λαϊκή οικονομία και η λαϊκή εξουσία που θα τους λύσει όλα τα προβλήματα;

Μπορεί να κάνει κάτι το ΚΚΕ σήμερα ώστε να οργανώσει την πάλη του λαού και των εργαζομένων για να μην έρθουν τα χειρότερα; Προφανώς όχι. Γι’ αυτό και η κ. Παπαρήγα δήλωσε: «Προβλέπουμε ότι θα υπάρξει κάποια συμφωνία στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης για ελεγχόμενη χρεοκοπία. Οποιαδήποτε όμως συμφωνία κι αν υπάρξει και οποιαδήποτε παραλλαγή, ένα είναι το κρατούμενο: Νέα δυσβάσταχτα, αβάσταχτα μέτρα κατά του ελληνικού λαού, κατά των λαών της Ευρώπης. Επομένως συναίνεση δεν μπορεί να υπάρξει. Έρχονται τα χειρότερα και όσο πιο έτοιμος είναι ο λαός να τα αντιμετωπίσει, αγωνιστικά, ενωτικά, πολιτικά και αποφασιστικά, από καλύτερες θέσεις θα μπορέσει να βλέπει το αύριο».

Ωραία, θαυμάσια, συναίνεση δεν μπορεί να υπάρξει, αλλά τι θα κάνει το ΚΚΕ ώστε ο λαός και οι εργαζόμενοι να γλυτώσουν την ελεγχόμενη χρεοκοπία; Τίποτε απολύτως. Ούτε η κ. Παπαρήγα, ούτε κάποιος άλλος από την ηγετική ομάδα του ΚΚΕ δεν έχει διατυπώσει κάποιο πολιτικό σχέδιο για την αντιμετώπιση της καταστροφής που έρχεται. Είναι ένα ερώτημα αν τους καίγεται καρφί γι’ αυτό που βιώνει ο λαός και οι εργαζόμενοι, ή έστω αν νοιάζονται καθόλου για τα χειρότερα που έρχονται. Αν προσέξει κανείς τη δήλωση της κ. Παπαρήγα διαπιστώνει τα εξής ενδιαφέροντα: Καταρχάς άργησε περίπου ένα δεκάμηνο να διαπιστώσει αυτό που ήταν ολοφάνερο ευθύς εξαρχής, δηλαδή ότι η χώρα βαδίζει σε ελεγχόμενη χρεοκοπία στο έλεος του χρηματιστικού κεφαλαίου. Όταν κάποιοι «οπορτουνιστές» σαν του λόγου μας το ανέλυαν ήδη από τις αρχές του περασμένου χρόνου, τα καλόπαιδα της κ. Παπαρήγα μιλούσαν για το «φόβητρο της χρεοκοπίας» και για μπλόφα. Πάλι καλά που έστω και αργά αντιλήφθηκε αυτό που έχει αντιληφθεί εδώ και καιρό ακόμη κι ο τελευταίος εργαζόμενος. Όμως τι προτίθεται να κάνει ενάντια στην ελεγχόμενη χρεοκοπία; Ποιο είναι το πολιτικό σχέδιο που έχει να προτείνει η κ. Παπαρήγα ώστε να αποφύγει, να αποκρούσει η εργαζόμενη κοινωνία την ελεγχόμενη χρεοκοπία; Εδώ και τώρα, όχι στις ιστορικές καλένδες, όταν και όποτε πάρει την εξουσία το ΚΚΕ, δηλαδή φέξε παπά μου και γλύστρισα. Υπάρχει τέτοιο σχέδιο; Όσο το έχετε δει εσείς, άλλο τόσο το έχει η κ. Παπαρήγα και η ηγετική ομάδα του ΚΚΕ.

Όταν όμως βγαίνεις και ανακοινώνεις ότι επέρχεται ελεγχόμενη χρεοκοπία, χωρίς ταυτόχρονα να προτείνεις κάποιο άμεσο πολιτικό σχέδιο αποτροπής, τότε εκτελείς χρέη προάγγελου μιας υποτίθεται αναπόφευκτης πολιτικής. Με άλλα λόγια η κ. Παπαρήγα βγήκε να προετοιμάσει το έδαφος εκ μέρους της κυβέρνησης και όχι να αντιστρατευτεί τις πολιτικές επιλογές της, όσο κι αν λέει ότι δεν παρέχει συναίνεση. Δεν παρέχει συναίνεση μόνο αυτός που δεν αρκείται να διαφωνεί, ή να καταγγέλλει την επίσημη πολιτική, αλλά οργανώνει την πάλη για να την ανατρέψει εδώ και τώρα. Αλλιώς είναι άλλα λόγια να αγαπιόμαστε.

Επιπλέον η κ. Παπαρήγα φαντάζεται πώς η ελεγχόμενη χρεοκοπία δεν είναι και τίποτε ιδιαίτερο σε σχέση με ότι συνέβαινε μέχρι τώρα. Απλά θα προσθέσει νέα βάρη στις πλάτες των εργαζομένων. Αν δεν είναι απολογητική στάση αυτή, τότε τι είναι; Η ελεγχόμενη χρεοκοπία, όπως και κάθε χρεοκοπία, δεν είναι απλά η επιβολή πιο αντιλαϊκών πολιτικών, αλλά το ξεκλήρισμα της εργαζόμενης κοινωνίας χωρίς προοπτική ανάκαμψης. Σημαίνει τη διάλυση της οικονομίας και του κοινωνικού ιστού προς όφελος της χρηματιστικής ολιγαρχίας. Σημαίνει γενικευμένη καταστολή δικαιωμάτων και ελευθεριών στο χώρο της εργασίας και της πολιτικής. Ενδιαφέρεται η κ. Παπαρήγα να αποτραπεί αυτή η ελεγχόμενη χρεοκοπία; Ούτε κατά διάνοια.

Η ηγετική ομάδα του ΚΚΕ θεωρεί ότι τα χειρότερα που έρχονται, δηλαδή η ελεγχόμενη χρεοκοπία, μπορεί να ξεκληρίσουν κυριολεκτικά την εργατική τάξη και την κοινωνία γενικά, αλλά θα αποφέρουν πολιτικά οφέλη για την ίδια. Πιστεύει ότι τα πράγματα μπορεί να αλλάξουν δραματικά για την μέση εργαζόμενη οικογένεια, αλλά για τους επαγγελματίες της πολιτικής δεν θα αλλάξουν πολύ. Κι έτσι η απλή διαφοροποίηση και οι κορώνες περί μη συναίνεσης υποτίθεται ότι αρκούν για να κερδίσουν ψήφους στις ερχόμενες εκλογές και να εξασφαλίσουν την μακροημέρευση του κομματικού μηχανισμού. Έτσι ακριβώς σκέφτονται, όχι μόνο στην κορυφή του ΚΚΕ, αλλά στο σύνολο των ηγεσιών της αριστεράς. Αυτός είναι ο λόγος που δεν τους καίγεται καρφί για την ελεγχόμενη χρεοκοπία, εκτός ίσως από την καταγγελία της επίσημης πολιτικής. Δεν τους καίγεται καρφί για την κόλαση που βιώνουν ήδη, αλλά και θα βιώσουν ακόμη πιο έντονα οι εργαζόμενοι. Ούτε νοιάζονται για το αν θα μπορέσει η ίδια η χώρα να επιβιώσει αυτής της περιπέτειας.

Μπορεί στη θεωρία να λέμε ότι οι κρίσεις του καπιταλισμού είναι ιστορικά παροδικά και περιοδικά φαινόμενα, αλλά όταν πρόκειται για μια παγκόσμια κρίση, η παροδικότητα και η περιοδικότητά της δεν αφορούν σε όλα τα οργανικά μέρη της. Αυτό σημαίνει ότι είναι πολύ πιθανό να δούμε την ανάκαμψη κάποτε – αν και σήμερα δεν είναι ακόμη ορατή – της παγκόσμιας οικονομίας, αλλά να υπάρξουν χώρες εξαρτημένες που δεν θα ανακάμψουν ποτέ. Κι μια από αυτές τις υποψήφιες είναι και η Ελλάδα.

Γι’ αυτό και η στάση της αριστεράς, πρώτα και κύρια της ηγετικής ομάδας του ΚΚΕ, δεν είναι απλά εγκληματική, είναι από κάθε άποψη προδοτική του λαού και της εργατικής τάξης στην πιο κρίσιμη φάση της ιστορίας τους, μπροστά στην πιο κρίσιμη μάχη που έχουν να δώσουν από την εποχή της κατοχής. Είναι η εποχή που ο καθένας διαλέγει στρατόπεδο, η ίδια η κοινωνία και η πολιτική διχάζονται και πολώνονται σε τέτοιο βαθμό που οι διαφορές του λαού και των εργαζομένων με το κυρίαρχο σύστημα μπορούν να λυθούν μόνο με όρους εξέγερσης, με όρους κοινωνικής επανάστασης. Άλλη διέξοδος μπροστά στην εργαζόμενη κοινωνία δεν υπάρχει, παρά μόνο η ολοκληρωτική καταστροφή.

Επομένως η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις δεν βρίσκεται στο ποιος συναινεί ή όχι στα λόγια, αλλά ποιος προετοιμάζει, διευκολύνει και οργανώνει την επαναστατική πάλη του λαού και της εργατικής τάξης σήμερα, εδώ και τώρα. Όχι διακηρύσσοντας την έφοδο προς τον ουρανό, την διεκδίκηση της χίμαιρας, αλλά προτάσσοντας πολιτικά αιτήματα άμεσα υλοποιήσιμα που μπορούν να συσπειρώσουν ένα σύγχρονο παλλαϊκό κίνημα ανατροπής του καθεστώτος ελεγχόμενης χρεοκοπίας. Και παλλαϊκό κίνημα, για να θυμηθούμε τον Λένιν, «δεν πρέπει να εννοούμε καθόλου ένα κίνημα που – στις συνθήκες της αστικοδημοκρατικής επανάστασης – θα είναι αλληλέγγυα μ’ αυτό ολόκληρη η αστική τάξη ή έστω και η φιλελεύθερη αστική τάξη. Έτσι βλέπουν το ζήτημα μόνο οι οπορτουνιστές. Όχι. Παλλαϊκό είναι το κίνημα που εκφράζει τις αντικειμενικές ανάγκες όλης της χώρας και κατευθύνει όλα τα σκληρά χτυπήματά του ενάντια στις κεντρικές δυνάμεις του εχθρού, ο οποίος εμποδίζει την ανάπτυξη της χώρας. Παλλαϊκό, είναι το κίνημα που το υποστηρίζει η συμπάθεια της τεράστιας πλειοψηφίας του πληθυσμού. [1]

Όποιος σήμερα αντιτάσσεται στη δημιουργία ενός τέτοιου παλλαϊκού κινήματος στην βάση των παλιών αστικο-δημοκρατικών επαναστατικών συνθημάτων της μη αναγνώρισης και διαγραφής του χρέους, της εξόδου από το ευρώ στην προοπτική αποσύνδεσης από την ΕΕ, την εθνικοποίηση των τραπεζών, της παραγωγικής ανασυγκρότησης προς όφελος του λαού και της κατάκτησης της δημοκρατίας στη βάση της λαϊκής κυριαρχίας και της εθνικής ανεξαρτησίας – τα οποία σήμερα καμμιά αστική δύναμη δεν μπορεί να υιοθετήσει και πολύ περισσότερο να υλοποιήσει – τότε είναι δύναμη αντεπαναστατική, αντιδραστική και προδοτική. Πρόκειται για μια δύναμη εφεδρεία του κυρίαρχου συστήματος, Πέμπτη Φάλαγγα στα μετόπισθεν του λαού. Όσους αντικαπιταλισμούς κι αν επικαλείται. Όπως κι αν αυτοπροσδιορίζεται. Έστω κι αν πρόκειται για τη σημερινή ηγετική ομάδα του ΚΚΕ, που με τη στάση, την ιδεολογία και την πολιτική της σέρνει ένα κόμμα ηρώων και μαρτύρων, το μόνο κόμμα της εργατικής τάξης που υπήρξε ιστορικά, στη λάσπη της κοινωνικής απαξίωσης και του εξευτελισμού, τσακίζοντας την μόνη πολιτική δύναμη που θα μπορούσε να λειτουργήσει καταλυτικά στη ανάδειξη ενός ρωμαλέου παλλαϊκού επαναστατικού κινήματος.

 [1] Β. Ι. Λένιν, Άπαντα, τ. 22, σ. 294-95.

 ΠΗΓΗ: 14 Μαρτίου 2011, http://www.inprecor.gr/index.php/archives/42890

Η ΜΑΣΤΙΓΑ ΤΩΝ ΤΟΚΩΝ ΙΙ:

Οι διαπλανητικές συγκρούσεις συμφερόντων, η ευρωπαϊκή διάσταση, οι τρόποι επίλυσης της κρίσης δανεισμού, η ανάγκη εξόφλησης του ελληνικού χρέους, τα προβλήματα της χώρας μας και η υποχρέωση προστασίας του πλούτου της

 

Του Βασίλη Βιλιάρδου*

 

[Συνέχεια από το  μέρος Ι ] ΟΙ ΤΡΟΠΟΙ ΕΠΙΛΥΣΗΣ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΧΡΕΟΥΣ

 Συνεχίζοντας, θεωρείται ότι υπάρχουν δύο μόνο τρόποι για να επιλυθεί μία κρίση χρέους αυτού του μεγέθους: Η διαγραφή χρέους ή/και η διάσωση (bailout). Αντίθετα, η κεφαλαιακή ενίσχυση των ελλειμματικών χωρών, δια μέσου της μεταφοράς (transfer union) κεφαλαίων από τις πλεονασματικές (άρθρο μας) δεν συζητείται, ενώ θα μπορούσε να είναι το επακόλουθο της πολιτικής ένωσης της Ευρωζώνης, στα πλαίσια της δημιουργίας των  Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης. 

Η διάσωση τώρα μίας χώρας, προϋποθέτει την αύξηση του ποσού που έχει εγκριθεί στο μηχανισμό σταθερότητας EFSF (φαίνεται ότι αποφασίσθηκε ήδη), καθώς επίσης τη διεύρυνση των «πρωτοβουλιών» του – έτσι ώστε να μπορεί να ανταποκριθεί σε όλα τα πιθανά ενδεχόμενα. Εάν ο μηχανισμός αγόραζε τότε ομόλογα δημοσίου στην πρωτογενή αγορά (επίσης συμφωνήθηκε), θα μπορούσε να βοηθήσει τις αδύναμες χώρες να επανέλθουν στις αγορές, χωρίς το φόβο των υψηλών επιτοκίων. Σε συνδυασμό δε με την «εθελούσια» διαγραφή μέρους των χρεών, με τη συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα, θα μπορούσε ένας τέτοιος μηχανισμός να δημιουργήσει ξανά βιώσιμες συνθήκες εντός της Ευρωζώνης. Ταυτόχρονα θα μπορούσε να σταθεροποιήσει εκείνες τις χώρες, οι οποίες κινδυνεύουν από ενδεχόμενες διαγραφές χρεών των υπολοίπων (αλυσιδωτή αντίδραση), χωρίς να έχουν οι ίδιες ευθύνη.

Η διάσωση αυτής της μορφής θα ήταν ασφαλώς συνδεδεμένη με διάφορες, φυσικά αυστηρές αλλά μη «υφεσιακές» και δίκαιες προϋποθέσεις, για τις χώρες που θα έκαναν «χρήση» της – χωρίς όμως τη συμμετοχή του ΔΝΤ, το οποίο εξυπηρετεί άλλου είδους σκοπιμότητες (τους τοκογλύφους και το Καρτέλ). Έτσι, θα μπορούσε να επιτευχθεί η πραγματική εξυγίανση των ελλειμματικών χωρών της Ευρωζώνης, η οποία είναι αδύνατον να επιτευχθεί με τις μεθόδους του ΔΝΤ και χωρίς τη στήριξη του μηχανισμού σταθερότητας.

Εάν όμως κάτι τέτοιο δεν συμβεί, αν και φαίνεται ότι έχει πλέον αποφασισθεί σε γενικές γραμμές, τότε είναι πολύ πιθανόν να αναγκασθούν κάποιες χώρες να κηρύξουν μονομερώς στάση πληρωμών – οπότε αρκετές από τις υπόλοιπες θα αναγκασθούν να διαθέσουν τα ίδια ή και περισσότερα χρήματα για τη διάσωση των τραπεζών τους. Εκτός αυτού, το Ευρώ μάλλον θα κατέρρεε και η Ευρωζώνη πιθανότατα θα διαλυόταν, με ανυπολόγιστες συνέπειες για το σύνολο των κρατών της – ειδικά για τη Γερμανία, η οποία εξάγει σχεδόν το 75% των προϊόντων της στην ΕΕ, σε σταθερούς «πελάτες» και χωρίς να αντιμετωπίζει συναλλαγματικά προβλήματα (άνοδο της αξίας του νομίσματος, εφόσον δεν θα ήταν κοινό κλπ).  

 

Η ΕΞΟΦΛΗΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΧΡΕΟΥΣ

 

 Όπως έχουμε αναφέρει στο παρελθόν, το νούμερο ένα πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι το έλλειμμα, αλλά ούτε και το χρέος – αυτού καθεαυτού. Το πρόβλημα της χώρας μας, όπως και πολλών άλλων υπερχρεωμένων κρατών (επιχειρήσεων και νοικοκυριών επίσης), είναι οι τόκοι – έτσι όπως διαμορφώνονται από τα τοκογλυφικά επιτόκια των αγορών, τα οποία ουσιαστικά προσδιορίζονται από το Βατικανό του Κεφαλαίου: την τράπεζα διεθνών διακανονισμών, την οποία έχουμε αναλύσει διεξοδικά. Ο Πίνακας ΙΙ είναι χαρακτηριστικός:

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ: Μεγέθη κρατικού προϋπολογισμού σε εκ. €

Πηγή: Τράπεζα της Ελλάδος / Νομισματική Πολιτική 2010 – 2011

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

 

Όπως φαίνεται από τον Πίνακα ΙΙ, οι τόκοι το 2011 θα είναι κατά 6,2 δις € υψηλότεροι, σε σχέση με το 2007 – ενώ θα συνεχίσουν να αυξάνονται ακόμη περισσότερο, επιδεινώνοντας διαρκώς τη θέση μας. Ουσιαστικά, εάν υπολογίσουμε ένα μέσο επιτόκιο δανεισμού ύψους 5% ετήσια, αυτό σημαίνει ότι σε 20 περίπου έτη πληρώνεται ολόκληρο το δημόσιο χρέος (κεφάλαιο), το οποίο όμως συνεχίζουμε να χρωστάμε εξ ολοκλήρου.

Το ίδιο συμβαίνει με τις επιχειρήσεις, οι οποίες επιβαρύνονται με υψηλότερα επιτόκια, καθώς επίσης με τα νοικοκυριά (ιδιώτες), τα οποία πολλές φορές (πιστωτικές κάρτες) χρεώνονται με επιτόκια της τάξης του 20% – γεγονός που σημαίνει ότι, σε  5 χρόνια οι τράπεζες εισπράττουν το σύνολο του δανείου τους, δια μέσου των τόκων, ενώ τα νοικοκυριά συνεχίζουν να το οφείλουν.      

Κατά την άποψη μας λοιπόν, η λύση που οφείλουμε να επιδιώξουμε δεν είναι άλλη, από την «εκδίωξη» του ΔΝΤ και την αποπληρωμή, την ολοσχερή εξόφληση δηλαδή του συνολικού δημοσίου χρέους της χώρας μας σε 40 ισόποσες ετήσιες δόσεις, με επιτόκιο ίσο με αυτό που δανείζονται οι τράπεζες (με το βασικό της ΕΚΤ, το οποίο σήμερα ανέρχεται στο 1%) – παραμένοντας «έντιμοι» και χωρίς να ζητήσουμε την παραμικρή διαγραφή (haircut).   

Στην περίπτωση αυτή, οι ετήσιοι τόκοι για το σύνολο των χρεών μας (περί τα 340 δις €, εκ των οποίων τα 100 δις € ανήκουν σε Έλληνες – τράπεζες, ασφαλιστικά ταμεία, αμοιβαία, ιδιώτες), θα ήταν περίπου 3,4 δις € το πρώτο έτος (μειούμενοι στη συνέχεια), ενώ τα χρεολύσια 8,5 δις € το χρόνο – συνολικά λοιπόν 11,9 δις €. Ο Πίνακας ΙΙΙ που ακολουθεί είναι επιβοηθητικός:

ΠΙΝΑΚΑΣ IΙΙ: Χρηματοδοτικές ανάγκες κρατικού προϋπολογισμού 2011 σε εκ. €

* Ουσιαστικά είναι 40 δις €, όπως στον Πίνακα Ι. Διαμορφώθηκαν στα 46,5 δις € επειδή λάβαμε καθυστερημένα τη δόση από την ΕΕ, τον Ιανουάριο του 2011.

Πηγή: Προϋπολογισμός 2011, σελίδα 74

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Εάν από το προϋπολογιζόμενο έλλειμμα του 2011, το οποίο εμφανίζεται στον Πίνακα ΙΙΙ (20,857 δις €), αφαιρέσουμε τους τόκους (15,92 δις €) και προσθέσουμε τα «νέα τοκοχρεολύσια» (11,9 δις €), το συνολικό ποσόν που θα απέμενε για χρηματοδότηση θα ήταν 16,837 δις € συν περίπου 2,5 δις € (ταμείο σταθερότητας κλπ) – οπότε γύρω στα 19,34 δις € (το έλλειμμα του 2011 θα διαμορφωνόταν στα 8,34 δις € σαν αποτέλεσμα των χαμηλότερων τόκων, ή στο 3,65% του προϋπολογιζόμενου ΑΕΠ των 228.408 εκ. € για το 2011).

Αυτά τα 19,34 δις € θα μπορούσαν να χρηματοδοτηθούν με την έκδοση Εθνικών ομολόγων σε ετήσια βάση (εσωτερικός δανεισμός), έως εκείνο το χρονικό σημείο που θα καλύπτονταν από τα πλεονάσματα του προϋπολογισμού (σωστή αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, μείωση των περιττών κρατικών δαπανών, φορολόγηση των «εμπορικών» πολυεθνικών επί του τζίρου κλπ) – κάτι που θα μπορούσε να επιτευχθεί, εάν βέβαια επανερχόταν η αισιοδοξία στην Ελλάδα, μέσα από την προοπτική για το μέλλον (εξόφληση του χρέους σε 40 έτη, με 1%), καθώς επίσης εάν κέρδιζε η Πολιτεία την εμπιστοσύνη των Πολιτών της.

Στην περίπτωση δε των εθνικών ομολόγων, οι όποιοι τόκοι θα παρέμεναν εντός της Ελλάδας, οδηγούμενοι στις επενδύσεις ή στην κατανάλωση – γεγονός που σημαίνει ότι, αφενός μεν θα αυξανόταν το ΑΕΠ μας, αφετέρου ένα μέρος τους θα επέστρεφε ξανά στο δημόσιο. Επομένως, η ωφέλεια για την Ελλάδα θα ήταν πολλαπλή ενώ, στην αντίθετη περίπτωση (δανεισμός από ξένους), η ζημία είναι πολλαπλή, παράλληλα με τις αρνητικές εξαρτήσεις, καθώς επίσης με τους κινδύνους για την εθνική μας κυριαρχία.       

Ειδικά όσον αφορά την πρόσφατη σύνοδο κορυφής, όπου η Γερμανία φαίνεται να συναίνεσε στη μείωση του επιτοκίου κατά 1%, μόνο για τα 110 δις € του δανείου μας από το μηχανισμό, υπό την προϋπόθεση της εκποίησης δημόσιας περιουσίας ύψους 50 δις € (!), η ανάγκη «απεξάρτησης» μας από το «άρμα» της, το οποίο ανήκει φυσικά στο διεθνές Καρτέλ, είναι κάτι παραπάνω από επιτακτική.

Άλλωστε, υπάρχει και μία δεύτερη, εναλλακτική λύση, την οποία έχουμε αναλύσει σε προηγούμενο άρθρο μας: ο μηδενισμός του χρέους. Προφανώς υπάρχουν πολλές άλλες ακόμη, οι οποίες δεν μεταθέτουν το πρόβλημα επαυξημένο στο μέλλον, αλλά το επιλύουν ριζικά στο παρόν. Σε κάθε περίπτωση, όταν μία οικονομία επιβαρύνεται με επιτόκια που υπερβαίνουν το ρυθμό ανάπτυξης της, η αύξηση των χρεών της δεν είναι δυνατόν να αποφευχθεί.        

 

Η ΜΑΣΤΙΓΑ ΤΩΝ ΤΟΚΩΝ

 

 Οι τόκοι, στην ευρύτερη έννοια τους, είναι «μακράν» το σημαντικότερο πρόβλημα της Ελλάδας – ταυτόχρονα, η «κακοδιαχείριση» επιτοκίων και χρεών, αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα ελαττώματα της «φυλής» μας (σε πλήρη αντίθεση με τους Εβραίους). Στους τόκους κυρίως οφείλεται το συνεχές άγχος των Ελλήνων, καθώς επίσης η κακή ποιότητα ζωής στην Ελλάδα – χωρίς φυσικά να υποτιμούμε την απίστευτη διαφθορά του συνολικού σχεδόν πολιτικού μας συστήματος (πάντοτε με φωτεινές εξαιρέσεις), την καταστροφική γραφειοκρατία, την προχειρότητα, τα προβλήματα στην ίδρυση, λειτουργία και κλείσιμο των επιχειρήσεων, όπως και πολλά άλλα  

Ειδικότερα, αρκετοί Πολίτες της χώρας μας, ιδιαίτερα το δημόσιο, καθώς  επίσης οι πάσης φύσεως μικρομεσαίες επιχειρήσεις, είναι ουσιαστικά θύματα των τόκων – συνήθως με δική τους υπαιτιότητα. Η αιτία είναι το ότι, έχουν συνηθίσει αφενός μεν να δανείζονται αλόγιστα, χωρίς να διαπραγματεύονται καν τα επιτόκια, αφετέρου να μην εξοφλούν σωστά τις υποχρεώσεις τους – καθώς επίσης να μην διαχειρίζονται ορθολογικά τις «μετρητοίς» πληρωμές τους, απαιτώντας λογικές εκπτώσεις (εντελώς αντίθετα από αυτά που συμβαίνουν στη Γερμανία).  

Άμεσα (επιτόκια) ή έμμεσα (τιμές αγοράς) λοιπόν, αρκετοί Έλληνες επιβαρύνονται με τεράστιους τόκους, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να ξεχρεώσουν σχεδόν ποτέ τα δάνεια τους – ή να μην καλυτερεύουν, όσο αξίζουν, την ποιότητα ζωής τους, παρά το ότι εργάζονται πολύ περισσότερο, από όλους τους υπόλοιπους Ευρωπαίους.

Για παράδειγμα, επειδή το Ελληνικό Δημόσιο αργεί συστηματικά να πληρώσει τους προμηθευτές του, χρεώνεται με σημαντικά υψηλότερες τιμές τα προϊόντα που αγοράζει – ειδικά τα φάρμακα και τον εξοπλισμό. Οι υψηλότερες αυτές τιμές (πολλές φορές υπερδιπλάσιες) είναι ουσιαστικά τόκοι, οι οποίοι πολύ συχνά αντιπροσωπεύουν ετήσια επιτόκια της τάξης του 100%. Αυτό σημαίνει ότι, κάθε χρόνο εξοφλείται το κεφάλαιο μέσω των τόκων, ενώ το δημόσιο συνεχίζει να το χρωστάει, επιβαρύνοντας, δυσανάλογα και αδικαιολόγητα, τις δαπάνες του προϋπολογισμού. Το ίδιο συμβαίνει φυσικά και με πολλές μεγάλες ή μικρομεσαίες επιχειρήσεις, καθώς επίσης με αρκετούς καταναλωτές.

Από την άλλη πλευρά, αρκεί να αναφέρουμε ότι, η καθυστέρηση μίας δόσης προς το δημόσιο χρεώνεται έως και 1,5% μηνιαία (18% επιτόκιο – εξόφληση σε πέντε χρόνια του κεφαλαίου μέσω των τόκων, το οποίο συνεχίζουμε να χρωστάμε), για να κατανοήσουμε το μέγεθος του προβλήματος – το οποίο επεκτείνεται στα επιτόκια υπερημερίας κλπ, ειδικά αυτά των πιστωτικών καρτών, τα οποία είναι τουλάχιστον εγκληματικά.

Φυσικά, όσον αφορά το δημόσιο, η καθυστέρηση των πληρωμών, εκτός του ότι προκαλεί τη δυσανάλογη αύξηση των τιμών αγοράς του, «προσελκύει» παράλληλα τη διαφθορά – η οποία επιδεινώνει ακόμη περισσότερο το κόστος του. Το γεγονός αυτό είναι απόλυτα γνωστό στους αρχιερείς των διαφθορέων, στη γερμανική βιομηχανία, η οποία εκμεταλλεύεται τα μέγιστα την απίστευτη ανοησία της χώρας μας. Επίσης στις τράπεζες, οι οποίες απομυζούν στην κυριολεξία τους Έλληνες οφειλέτες, «διατηρώντας» τους πάντοτε χρεωμένους.

Στο συγκεκριμένο πρόβλημα θα έπρεπε ίσως να επικεντρωθούν οι προσπάθειες της Πολιτείας, επειδή η επίλυση του θα ήταν πιθανότατα το έναυσμα που χρειάζεται η χώρα μας, για να ξεφύγει από την ύφεση και να οδηγηθεί στην ανάπτυξη. Κατά την άποψη μας, εάν τοποθετούνταν όρια στα επιτόκια των τραπεζών, παράλληλα με τη διαγραφή τόκων των καταναλωτών ή των επιχειρήσεων, οι οποίες αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα, θα δημιουργούνταν πολύ γρήγορα εκείνες οι προϋποθέσεις, τις οποίες χρειάζεται η Ελλάδα για να αναπτυχθεί ορθολογικά (κάτι που όμως πολύ δύσκολα θα μπορούσε να επιτευχθεί από κόμματα, τα οποία χρωστούν τα ίδια δεκάδες εκατομμυρίων στις τράπεζες, με αποτέλεσμα να υπακούουν στις «εντολές» τους).   

 

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

 

 Όπως έχουμε επανειλημμένα αναφέρει, το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι οικονομικό, αλλά πολιτισμικό. Ουσιαστικά ζούμε σε μία πανέμορφη, πάμπλουτη χώρα, την οποία δυστυχώς δεν εκτιμούμε όσο πρέπει και δεν προστατεύουμε όσο θα μπορούσαμε. Η πατρίδα μας, εκτός του ότι έχει το μικρότερο συνολικό χρέος σε όλη την Ευρώπη, με υγιείς τράπεζες και με μη προβληματική αγορά ακινήτων, διαθέτει σημαντικότατη ακίνητη περιουσία, καθώς επίσης αρκετές δημόσιες, κοινωφελείς και άλλες επιχειρήσεις – ενώ πολλές δυτικές χώρες, χωρίς να εξαιρούνται η Γερμανία και η Μ. Βρετανία, έχουν «ξεπουληθεί», ανήκοντας στην κυριολεξία στους φοροφυγάδες του Καρτέλ.   

Δυστυχώς, επειδή η Ελλάδα είναι πάμπλουτη, υποφέροντας παράλληλα από μία άνευ προηγουμένου κακοδιαχείριση των οικονομικών της, από τις κυβερνήσεις των τελευταίων τριάντα ετών (από την ολλανδική νόσο επίσης), ευρίσκεται στην κυριολεξία στο μάτι του κυκλώνα – με τους «υπηρέτες» των αγορών στις Η.Π.Α., στη Γερμανία κλπ, να κάνουν ότι μπορούν για να λεηλατήσουν τον πλούτο της (επιχειρήσεις και ακίνητη περιουσία, ιδιώτες και δημόσιο).

Σε αυτούς οι οποίοι ισχυρίζονται ότι δεν παράγουμε τίποτα, ίσως αρκεί να υπενθυμίσουμε ότι, η αξία ενός παραδεισένιου νησιού μας, όπως για παράδειγμα της Μυκόνου ή της Κέρκυρας, υπερβαίνει την αξία πολλών μαζί βιομηχανικών μονάδων – ενώ ουσιαστικά οι Έλληνες αντιπαθούν τη βιομηχανία, επιλέγοντας αντί αυτής το φυσικό περιβάλλον (χωρίς να σημαίνει ότι, δεν πρέπει να δραστηριοποιηθούμε περισσότερο στην παραγωγή προϊόντων). Επίσης ότι, διαθέτουμε την νούμερο ένα ναυτιλία στον κόσμο, παρά το ότι ο πληθυσμός μας δεν υπερβαίνει τα 11 εκατομμύρια.  

Ανεξάρτητα όμως από τη συγκεκριμένη διαπίστωση, οφείλουμε κατά την άποψη μας να αλλάξουμε αμέσως τρόπο ζωής – διαχειριζόμενοι σωστά τα οικονομικά μας και ελέγχοντας ενεργητικά την Πολιτεία (άμεση δημοκρατία), αλλά και τα ΜΜΕ, εάν δεν θέλουμε να χρεοκοπήσουμε χωρίς λόγο ή να γίνουμε προτεκτοράτο ενός οποιουδήποτε άλλου κράτους. Ειδικά όσον αφορά τα σημερινά προβλήματα μας, επιθυμούμε να τονίσουμε ακόμη μία φορά ότι, πρέπει να επιδιώξουμε την ολοκληρωτική εξόφληση του δημοσίου χρέους μας με ετήσιες, εφικτές και μακροπρόθεσμε δόσεις, με το ελάχιστο δυνατόν επιτόκιο.

Ολοκληρώνοντας, ίσως η παρούσα κρίση να μας αναγκάσει να μάθουμε να εκτιμάμε και να προστατεύουμε αυτόν τον παράδεισο που μας προσφέρθηκε, καθώς επίσης τη Δημοκρατία μας – η οποία, αν και δύσκολη στη λειτουργία της, πράγματι αρκετά προβληματική, είναι κατά πολύ προτιμότερη και ασύγκριτα πιο ανθρώπινη, από τον απολυταρχικό καπιταλισμό της Ασίας και το μονοπωλιακό της «δύσης».

 

Βασίλης Βιλιάρδος (copyright), Αθήνα, 12. Μαρτίου 2011,  viliardos@kbanalysis.com      

 

* Ο κ. Β. Βιλιάρδος είναι οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου.

 

ΠΗΓΗ: http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2305.aspx

Η ΜΑΣΤΙΓΑ ΤΩΝ ΤΟΚΩΝ Ι:

Οι διαπλανητικές συγκρούσεις συμφερόντων, η ευρωπαϊκή διάσταση, οι τρόποι επίλυσης της κρίσης δανεισμού, η ανάγκη εξόφλησης του ελληνικού χρέους, τα προβλήματα της χώρας μας και η υποχρέωση προστασίας του πλούτου της

 

Του Βασίλη Βιλιάρδου*

  “Ο καπιταλισμός είναι το μοναδικό διαθέσιμο σύστημα που μπορεί να λειτουργήσει, αλλά δεν μπορεί να λειτουργήσει ικανοποιητικά, χωρίς μία ισχυρή παρουσία της κυβέρνησης, η οποία αντιλαμβάνεται αφενός μεν ότι οφείλει να ανταγωνισθεί σε ένα όλο και πιο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον, αφετέρου δε ότι επιβάλλεται να παρέχει γενναιόδωρα προγράμματα περίθαλψης και παιδείας, για τα θύματα της διαδικασίας της παγκοσμιοποίησης” (Keynes).  

Πληθωρισμός ή αποπληθωρισμός; Οι Η.Π.Α., έχοντας την «τραυματική» εμπειρία της Μεγάλης Ύφεσης του 1930 και επιλέγοντας μεταξύ δύο κακών το καλύτερο («το μη χείρον βέλτιστο»), συνηγορούν εμφανώς υπέρ του πληθωρισμού. Έτσι διοχετεύουν, με τη βοήθεια της Fed, τεράστιες ποσότητες χρήματος στις αγορές, χωρίς να υπολογίζουν τα εισοδηματικά ασθενή «στρώματα» των Πολιτών τους – πιστεύοντας ότι, μπορούν να ανταπεξέλθουν με τις πληθωριστικές «παρενέργειες», μεταξύ των οποίων με τις κοινωνικές αναταραχές. Άλλωστε, διαθέτοντας «μονοπωλιακά» το παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα ($), έχουν τη δυνατότητα να εξοφλούν εύκολα τις υποχρεώσεις τους, «τυπώνοντας» απλά καινούργιο χρήμα.   

Η Γερμανία, η οποία έχει «πληγεί» δύο φορές στην πρόσφατη ιστορία της από τον υπερπληθωρισμό, ο οποίος κατέστρεψε τόσο το νόμισμα, όσο και την κοινωνική συνοχή της (ενώ την οδήγησε, μεταξύ άλλων, στο 2^ο παγκόσμιο πόλεμο), τάσσεται χωρίς τον παραμικρό δισταγμό υπέρ του αποπληθωρισμού – υπέρ της διατήρησης καλύτερα ενός σταθερού, ελεγχόμενου επιπέδου τιμών της τάξης του 2%, το οποίο δεν «εκβάλλει» υποχρεωτικά στην ύφεση. Ακριβώς για το λόγο αυτό, επιλέγει μία οικονομική πολιτική λιτότητας, «επιβάλλοντας» στους «εταίρους» της ένα αυστηρό «σύμφωνο ανταγωνιστικότητας», το οποίο συνδέει τους μισθούς με την παραγωγικότητα, καθώς επίσης τις κοινωνικές παροχές με τα «αποτελέσματα» των προϋπολογισμών τους – «αψηφώντας» επίσης τους Πολίτες.   

Από την άλλη πλευρά, οι πλεονασματικές χώρες και ειδικά αυτές που διαθέτουν υψηλές ιδιωτικές αποταμιεύσεις, όπως η Γερμανία, είναι προφανώς εναντίον του πληθωρισμού – ο οποίος μειώνει σημαντικά (ανάλογα με το ύψος του) την αξία των χρημάτων, ενώ περιορίζει ταυτόχρονα τα «πραγματικά» πλεονάσματα (πόσο μάλλον αφού, οι αυξημένες τιμές πώλησης, ακολουθούν συνήθως με καθυστέρηση τον πληθωρισμό). Κατ’ επέκταση, οι πλεονασματικές χώρες είναι υπέρ της αύξησης των βασικών επιτοκίων δανεισμού, τα οποία περιορίζουν τις πληθωριστικές πιέσεις – ενώ αυξάνουν τους «τοκογλυφικούς» τόκους των κεφαλαίων, γεγονός που επιδιώκουν ιδιαίτερα οι ιδιοκτήτες τους.      

Με τη σειρά τους οι ελλειμματικές χώρες, ιδιαίτερα αυτές που υποφέρουν από υψηλά δημόσια χρέη και ελλείμματα των προϋπολογισμών τους, όπως οι Η.Π.Α. (το έλλειμμα του προϋπολογισμού της υπερδύναμης ανήλθε στα 222 δις $ το Φεβρουάριο, ενώ οι καθαροί τόκοι εξυπηρέτησης του τεράστιου δημοσίου χρέους των Η.Π.Α. υπολογίζεται να τριπλασιαστούν – από 185 δις $ το 2010 στα 554 δις $ το 2015), τοποθετούνται υπέρ του πληθωρισμού, αφού μειώνει σταδιακά το πραγματικό χρέος, ενώ περιορίζει το «βάρος» των ελλειμμάτων, ως ποσοστό επί του πληθωριστικά αυξανόμενου ΑΕΠ κλπ. Επομένως, είναι υπέρ των χαμηλών επιτοκίων, αφού διαφορετικά απειλούνται από τους υψηλούς τόκους.

Πρόκειται λοιπόν για μία εμφανέστατη, στενή αλλά και ευρύτερη σύγκρουση συμφερόντων, η οποία αφορά αφενός μεν «εσωτερικά» τη δύση (ΕΕ, Η.Π.Α., Ιαπωνία), αφετέρου το σύνολο του πλανήτη. Ο Πίνακας Ι που ακολουθεί, στα αριστερά του οποίου εμφανίζονται οι σημαντικότερες πλεονασματικές χώρες, ενώ στα δεξιά οι ελλειμματικές, είναι χαρακτηριστικός, σε σχέση με τα δύο «αντίπαλα στρατόπεδα»:

 

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Πλεονασματικές – Ελλειμματικές χώρες σε δις $ – Εκτιμήσεις 2009

 

Πηγή: The World Factbook

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος         

 

Ο τρίτος παράγοντας τώρα, ο οποίος «συμμετέχει» επίσης στη «σύγκρουση», είναι οι κυρίαρχοι κλάδοι των αντιμαχομένων οικονομιών. Η Γερμανία (όπως η Κίνα, αλλά και αρκετές άλλες χώρες), «υποστηρίζεται» κυρίως από τη βιομηχανία της – από την παραγωγή δηλαδή, η οποία είναι «υπεύθυνη» για την οικονομική της πρόοδο.

Αντίθετα, η οικονομία των Η.Π.Α. βασίζεται στο χρηματοπιστωτικό κλάδο, μέσω του οποίου επεκτείνεται «κυριαρχικά» σε όλες τις υπόλοιπες χώρες – επίσης στις αναπτυσσόμενες. Έχοντας δε εξελίξει τα μέγιστα το «χρηματοπιστωτικό θηρίο», πλαισιώνοντας το με πλήθος άλλους «οργανισμούς» (εταιρείες αξιολόγησης, ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα, επιφανείς οικονομολόγους, διεθνείς χρηματιστές, πανίσχυρα Hedge funds, μεγάλα συνταξιοδοτικά ταμεία κλπ), έχει τη δυνατότητα να επιτυγχάνει τεράστια κέρδη, τα οποία φυσικά μονοπωλούνται από τον πλούσιο ιδιωτικό της τομέα – το Καρτέλ και τη Wall Street.

Η Ιαπωνία τώρα ευρίσκεται κάπου ενδιάμεσα, αφού είναι πλεονασματική, έχοντας ταυτόχρονα υψηλότατο δημόσιο χρέος (πλησιάζει το 220% του ΑΕΠ της), αλλά και απίστευτα μεγάλες ιδιωτικές αποταμιεύσεις (τριπλάσιες σχεδόν του ΑΕΠ της) – ενώ στηρίζεται στη βιομηχανική παραγωγή, ιδιαίτερα δε στην υψηλή τεχνολογία. Ο πρόσφατος όμως σεισμός τεραστίου μεγέθους, φαίνεται ότι θα αποσταθεροποιήσει σε μεγάλο βαθμό την οικονομία της, ειδικά επειδή ο προϋπολογισμός της συνεχίζει να είναι ελλειμματικός (περί το 10%). Ας μην ξεχνάμε ότι, η προηγούμενη μεγάλη σεισμική καταστροφή στη χώρα (το 1995, ισχύος 7,3 ρίχτερ), κόστισε περί τα 110 δις € στην οικονομία της, η οποία συνεχίζει να πλήττεται από μία ύφεση (deflation) που έχει διαρκέσει πάνω από 20 χρόνια.       

Συνεχίζοντας, ένας τέταρτος ίσως συγκρουσιακός παράγοντας, ο οποίος όμως δεν βρίσκει αντιμέτωπη τη δύση μεταξύ της, είναι οι πρώτες ύλες και ειδικά η ενέργεια – όπου οι «αντίπαλοι» είναι η Ρωσία, η Βραζιλία (η Ν. Αμερική γενικότερα), το Ιράν, μέρος της Αφρικής, οι χώρες του κόλπου κλπ. Το ισχυρό νόμισμα στην προκειμένη περίπτωση, το οποίο όμως απαιτεί «αποπληθωριστικό» πλαίσιο (αύξηση επιτοκίων κλπ), είναι υπέρ των χωρών που δεν διαθέτουν ενεργειακό  πλούτο και εναντίον αυτών (Ασία) που στηρίζονται στις εξαγωγές απλών καταναλωτικών αγαθών – ενώ ο πληθωρισμός, ιδίως αυτός που επικεντρώνεται στις τιμές των τροφίμων, είναι καταστροφικός για τις φτωχές, αναπτυσσόμενες οικονομίες (Ασία, Αφρική κλπ), οι οποίες κινδυνεύουν σε μεγάλο βαθμό από «αποσταθεροποιητικές» εξεγέρσεις των πλειοψηφικά πεινασμένων Πολιτών τους.  

Φυσικά ο πληθωρισμός, ιδίως ο υπερπληθωρισμός, περιορίζοντας τα πραγματικά εισοδήματα και αυξάνοντας τις τιμές των προϊόντων, είναι «θανατηφόρος» για τα αδύναμα στρώματα του πληθυσμού οποιασδήποτε χώρας του πλανήτη (μισθωτούς, συνταξιούχους κλπ) – αφού τα πλουσιότερα τμήματα έχουν τη δυνατότητα να ισορροπήσουν τις όποιες απώλειες του, απολαμβάνοντας υψηλότερες αμοιβές, επενδύοντας τα χρήματα τους σωστά ή αυξάνοντας την κερδοφορία των επιχειρήσεων τους.   

Η παγκόσμια κατάσταση λοιπόν σήμερα, έτσι όπως διαμορφώνεται τουλάχιστον από τους παραπάνω παράγοντες, είναι μάλλον επικίνδυνα θολή – με τις όποιες προβλέψεις, σε σχέση με την εξέλιξη της, τουλάχιστον εξαιρετικά δύσκολες. Επομένως, η «ρητορική» ερώτηση, με την οποία ξεκινήσαμε το κείμενο μας, εάν δηλαδή βρεθούμε αντιμέτωποι τελικά με (υπερ)πληθωρισμό ή με αποπληθωρισμό, είναι πολύ δύσκολο να απαντηθεί – αφού εξαρτάται από πάρα πολλούς, αντικρουόμενους παράγοντες, καθώς επίσης από τις χώρες που τελικά θα επικρατήσουν.   

        

Η ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ

 

Η κρίση στην Ευρώπη έχει αναμφίβολα «αναζωπυρωθεί». Εκτός αυτού, όλα όσα ισχύουν σε παγκόσμια κλίμακα, σε σχέση με τη σύγκρουση συμφερόντων των ελλειμματικών με τις πλεονασματικές χώρες, όσον αφορά τις επιλογές μεταξύ πληθωρισμού ή αποπληθωρισμού, το ύψος των επιτοκίων κλπ, ισχύουν προφανώς και για το εσωτερικό της Ευρώπης.

Περαιτέρω, η Ελλάδα είναι πολύ δύσκολο να αποφύγει τη στάση πληρωμών, διατηρώντας την ανεξαρτησία της, αφού δυστυχώς υποχρεώθηκε στην καταστροφική πολιτική του ΔΝΤ, ενώ έχασε την πρόσβαση της στις «αγορές» – χωρίς ουσιαστικό λόγο, αφού το συνολικό χρέος της είναι το μικρότερο στην Ευρωζώνη (μόλις 252% του ΑΕΠ της). Ο δανεισμός που απαιτείται, ύψους 22,54 δις € επί πλέον αυτών του μηχανισμού στήριξης, είναι εξαιρετικά δύσκολο να επιτευχθεί – με όλα όσα κάτι τέτοιο συνεπάγεται (αν και τελικά πιθανολογούμε ότι θα «βοηθήσει» η Γερμανία, έναντι πολλαπλών βέβαια ανταλλαγμάτων).

Επίσης είναι δύσκολο να επιτευχθεί η περαιτέρω μείωση του ελλείμματος, το οποίο «εκβάλει» στο χρέος, αφού οι τόκοι αυξάνονται (στα 16 δις € το 2011 – ήτοι στο 30% περίπου των εσόδων), ενώ τα έσοδα περιορίζονται, επειδή το ΑΕΠ μειώνεται λόγω των «υφεσιακών» ΔΝΤ-μέτρων που έχουν ληφθεί. Για παράδειγμα, επειδή τα έσοδα αντιστοιχούν στο 22% περίπου του ΑΕΠ, όταν το ΑΕΠ μειώνεται κατά 10 δις €, τα έσοδα περιορίζονται κατά 2,2 δις €. Επομένως, οι υψηλότεροι συντελεστές φορολόγησης (ΦΠΑ κλπ) δεν σημαίνουν αυτόματα την είσπραξη περισσοτέρων φόρων σε απόλυτα μεγέθη – αφού ο τζίρος της οικονομίας, το ΑΕΠ μας δηλαδή, μειώνεται.   

Τέλος οι δαπάνες, λόγω της μείωσης των μισθών, των συντάξεων κλπ, ουσιαστικά «αντισταθμίζονται», από τον περιορισμό της κατανάλωσης, καθώς επίσης από την ανεργία και τα αποτελέσματα της. Κατ’ επέκταση, δυστυχώς για τη χώρα μας, αλλά και για το ΔΝΤ, το οποίο «απειλείται» με ολοκληρωτική αποτυχία (με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν να μην «ευοδωθούν» τα σχέδια των Η.Π.Α., όσον αφορά την «εισβολή» τους στις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης, δια μέσου της ελληνικής «κερκόπορτας»), η κατάσταση φαίνεται να επιδεινώνεται σε μεγάλο βαθμό. Ίσως για το λόγο αυτό έχασε τον αυτοέλεγχο του ο διευθύνων σύμβουλος του «ταμείου», βρίζοντας με έναν άθλιο τρόπο τη χώρα μας, τουλάχιστον εξευτελιστικό για τον ίδιο – εκτός εάν αποτελεί μέρος ενός «υπόγειου σεναρίου».        

Συνεχίζοντας, η Ιρλανδία δεν πρόκειται επίσης να αποφύγει το μοιραίο, παρά το ότι προσπαθεί με όλες τις δυνάμεις της – αρνούμενη υπερήφανα, ακόμη και στην πρόσφατη σύνοδο κορυφής, να αποδεχθεί την ηγεμονία της Γερμανίας. Με συνολικό χρέος που υπερβαίνει το 700% του ΑΕΠ της, καθώς επίσης με τους Ισολογισμούς των τριών μεγαλύτερων τραπεζών της να ξεπερνούν το 200% του ΑΕΠ της, θεωρούμε μάλλον απίθανο να αρκεσθεί στα περίπου 85 δις € του μηχανισμού στήριξης – από τα οποία έχει η ίδια αναλάβει το 20%.

Σε αντίθεση με την Ελλάδα, η οποία «πλήττεται» από το δημόσιο χρέος, από τους τόκους του καλύτερα, η Ιρλανδία υποφέρει από το ιδιωτικό χρέος (τράπεζες), το οποίο μεταφέρεται δυστυχώς από την κυβέρνηση της, στο έλλειμμα  του προϋπολογισμού και από εκεί στο χρέος. Όταν αρχίσει δε να εφαρμόζεται και στην Ιρλανδία η «υφεσιακή» πολιτική του ΔΝΤ, παρά τις όποιες αντιρρήσεις της νέας κυβέρνησης της, η οποία διαδέχθηκε αυτήν που ουσιαστικά άνοιξε διάπλατα τις πόρτες στους συνδίκους του διαβόλου, τα δεδομένα της οικονομίας της προφανώς θα επιδεινωθούν πολύ περισσότερο.         

Όσον αφορά την Πορτογαλία, φαίνεται ότι τελικά θα υποκύψει με τη σειρά της, παρά το ότι το δημόσιο χρέος της υπολογίζεται στο 85% του ΑΕΠ της το 2010. Το συνολικό χρέος της, δημόσιο και ιδιωτικό, υπερβαίνει το 323% το ΑΕΠ της, ενώ το έλλειμμα του προϋπολογισμού της το 2010 διαμορφώθηκε μεν στο 7,3% του ΑΕΠ (από 9,4% το 2009), αλλά με τη βοήθεια της «δημιουργικής λογιστικής» – αφού οι συνταξιοδοτικές υποχρεώσεις της μεγάλης εταιρείας τηλεπικοινωνιών (Portugal Telekom), ύψους περί τα 2 δις €, «μεταφέρθηκαν».

Το γεγονός αυτό συνετέλεσε στην (τεχνητή) αύξηση των κρατικών εσόδων κατά 1,1% του ΑΕΠ, με την ανάλογη «πλασματική» μείωση του ελλείμματος. Η ανακάλυψη της συγκεκριμένης «εξαπάτησης» έγινε από την J.P. Morgan, η οποία προφανώς θα επιθυμούσε να βοηθήσει τους «συναδέλφους» της πραιτοριανούς των τοκογλύφων, το ΔΝΤ δηλαδή, να εισβάλλουν ανενόχλητοι στην τρίτη χώρα της Ευρωζώνης.      

Εκτός αυτού, παρά το ότι η κυβέρνηση της Πορτογαλίας ισχυρίζεται ότι θα επιτευχθεί ανάπτυξη, η κεντρική τράπεζα της χώρας προβλέπει ύφεση της τάξης του 1,3% του ΑΕΠ – με αποτέλεσμα την αδυναμία περιορισμού των ελλειμμάτων. Τέλος, τα υψηλά επιτόκια του νέου δανεισμού της χώρας από τις «αγορές» (5,99% την τελευταία φορά, για δάνειο ύψους 1 δις € μόλις), δεν επιτρέπουν πολλά περιθώρια αισιοδοξίας.    

Η Ισπανία τώρα υποτιμήθηκε από την Moody’s, κυρίως λόγω του ότι η εταιρεία αξιολόγησης προέβλεψε πως η διάσωση των τοπικών τραπεζών της θα κοστίσει πολύ περισσότερο, από τα 20 δις € που ισχυρίζεται η κυβέρνηση της (κατά την Moody’s το κόστος θα ανέλθει στα 40-50 δις €, τα οποία θα μπορούσαν να αυξηθούν στα 110-120 δις €). Παράλληλα, η ανεργία (20%) συνεχίζει να μαστίζει τη χώρα, όπως επίσης η κρίση στον κλάδο των ακινήτων, η οποία έχει λάβει τεράστιες διαστάσεις. Παρά το ότι λοιπόν η ΕΚΤ προσπαθεί να διατηρήσει έξω από την κρίση την Ισπανία (άρθρο μας), ισχυριζόμενη ότι έχει λάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα, η κατάσταση της τέταρτης μεγαλύτερης οικονομίας της Ευρωζώνης είναι εξαιρετικά κρίσιμη.

Εμείς τουλάχιστον θεωρούμε αρκετά επικίνδυνη και την Ιταλία η οποία, με δημόσιο χρέος που υπερβαίνει το 120% του ΑΕΠ της (συνολικό 315%), με πολιτικά προβλήματα, καθώς επίσης με έντονες «συνέπειες» από την αναταραχή στη Λιβύη (εισαγωγές πετρελαίου, επενδύσεις, μεταναστευτικό), δεν είναι σε τόσο καλή οικονομική θέση, όσο μας παρουσιάζεται.   

Συμπερασματικά λοιπόν, έχουν συσσωρευτεί αρκετά γκρίζα σύννεφα στον  ουρανό της Ευρωζώνης, τα οποία είναι πολύ δύσκολο να μην προκαλέσουν μία καταστροφική καταιγίδα – ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε την εξαιρετικά δύσκολη θέση, στην οποία ευρίσκεται η ΕΚΤ, έχοντας αγοράσει αρκετά ομόλογα των «προβληματικών» χωρών της ένωσης. Επίσης, τη θέση εκείνων των ασφαλιστικών εταιρειών, οι οποίες ασφαλίζουν τα δημόσια ομόλογα (CDS), όπως για παράδειγμα η αμερικανική AIG. Μία ενδεχόμενη στάση πληρωμών κάποιας χώρας, θα πυροδοτούσε αναμφίβολα μία ασφαλιστική βόμβα μεγατόνων, με ανυπολόγιστες συνέπειες για το σύστημα. 

[Συνέχεια στο μέρος ΙΙ]

Βασίλης Βιλιάρδος (copyright), Αθήνα, 12. Μαρτίου 2011,  viliardos@kbanalysis.com      

 

* Ο κ. Β. Βιλιάρδος είναι οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου.

 

ΠΗΓΗ: http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2305.aspx