ΑΝΥΠΑΚΟΗ

 

(Συμπεράσματα από τις πρόσφατες εκλογές)

 

Του Μίκη Θεοδωράκη

 

Τα αποτελέσματα από τις τελευταίες εκλογές θέτουν σοβαρά προβλήματα σε σχέση με κείνο το ποσοστό των ψηφοφόρων που νομιμοποιεί μια κυβέρνηση και το κυβερνόν κόμμα να ισχυρίζονται ότι διαθέτουν την πλειοψηφία ενός λαού και επομένως το δικαιούται να ασκούν την εξουσία.

Ήδη το γεγονός ότι οι ποικίλες αλχημείες – απαραίτητες για να λειτουργήσει δήθεν το σύστημα – επιτρέπουν να αναδειχθούν κυβερνήσεις ουσιαστικής μειοψηφίας κάτω του 50% και να λαμβάνουν αποφάσεις και μέτρα που είναι δυνατόν ακόμα και να αντίκεινται στα συμφέροντα της πραγματικής πλειοψηφίας, έχει ως αποτέλεσμα να υποσκάπτεται η ενότητα του λαού που μονάχα μια ουσιαστική πλειοψηφία μπορεί να εξασφαλίσει και επομένως η εθνική σύμπνοια που θα πρέπει να αποτελεί το ΑΛΦΑ και το ΩΜΕΓΑ τόσο για την ομαλότητα όσο και για την πρόοδο του συνόλου μιας κοινωνίας.

Τι γίνεται όμως όταν η μεγάλη αποχή και η ύπαρξη πολλών κομμάτων κατεβάζει τον πήχυ της κυβερνητικής πλειοψηφίας στο ένα τρίτο του συνόλου των ψηφοφόρων; Δεν πρόκειται πλέον για ένα ποσοστό περιορισμένης μειοψηφίας όπως πριν αλλά για ένα αποτέλεσμα μιας ελάχιστης μειοψηφίας, που επομένως είναι  απαράδεκτο να μπορεί να εκπροσωπήσει το σύνολο του λαού και μάλιστα σε μια περίοδο εθνικής κρίσεως.

Από τις αλχημείες των συνταγματολόγων του ισχύοντος κοινοβουλευτικού μας συστήματος εκπέσαμε στην καρικατούρα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας που επιτρέπει σε μια ασήμαντη για κοινοβουλευτικά σταθμά μειοψηφία να ασκεί την εξουσία εν ονόματι αλλά εάν το επιθυμεί και εις βάρος της πραγματικής πλειοψηφίας του λαού.

Το γεγονός αυτό κατά τη γνώμη ενός απλού πολίτη όπως εγώ αποτελεί εκτροπή από την δημοκρατική νομιμότητα κατά την οποία η πλειοψηφία κυβερνά και η μειοψηφία ελέγχει. Γιατί σήμερα η μεν μειοψηφία κυβερνά η δε πλειοψηφία είναι καταδικασμένη να υφίσταται παθητικά τις αποφάσεις της.

Γεγονός που κατά την γνώμη μου νομιμοποιεί την ανυπακοή και την καθιστά όργανο άμυνας των πολλών απέναντι σε μια έωλη και ουσιαστικά αντιδημοκρατική νομιμοποίηση των ολίγων.

Στον πρώτο γύρο των εκλογών για τον Καλλικράτη το ΠΑΣΟΚ απώλεσε ένα εκατομμύριο των ψηφοφόρων του. Αυτό σημαίνει ότι με τον α  ή τον β τρόπο οι οπαδοί του κυβερνώντος κόμματος διαφώνησαν με την πολιτική του. Πώς καταγράφεται λοιπόν αυτή η αποδοκιμασία του κυβερνητικού προγράμματος από τους ίδιους τους οπαδούς του σε συνταγματικό επίπεδο ουσίας και όχι τύπων; Και κυρίως ποιες είναι στο επίπεδο πραγματικής δημοκρατικής λειτουργίας του πολιτεύματος; Και με ποιες επιπτώσεις στην πορεία της χώρας;  Και με ποιο ουσιαστικό και όχι τυπικό και διάτρητο κύρος όπως τώρα θα εξακολουθεί να έχει το μονοπώλιο των αποφάσεων στη Βουλή για την ψήφιση νόμων και μέτρων χάρη στην κυβερνητική πλειοψηφία;

Πρόκειται για ένα συνταγματικό αδιέξοδο, που βαρύνει, αλλοιώνει και βλάπτει την χρηστή διακυβέρνηση της χώρας οδηγώντας σε μια ουσιαστική κατάχρηση εξουσίας και μετατρέπει τη Βουλή σε ένα άλλοθι για μια κατ’ ουσίαν δικτατορική επιβολή μιας μειοψηφίας επί της πλειοψηφίας. Με άλλα λόγια οδηγεί στην καταπάτηση της Δημοκρατίας ως συστήματος που διασφαλίζει ίσα δικαιώματα σε όλους τους πολίτες.

Υποθέτω ότι μετά την μετατροπή του Πολιτεύματος από Προεδρικό σε Πρωθυπουργοκεντρικό, ο ρόλος του Προέδρου της Δημοκρατίας που είναι κατά το Σύνταγμα «ρυθμιστής του Πολιτεύματος» παραμένει παθητικός.

Τι δέον γενέσθαι; Το ιδεώδες θα ήταν, η ίδια η Κυβέρνηση να αποκτούσε συναίσθηση της θέσης της και να αναζητούσε μέσα κι έξω από την Βουλή την ευρύτερη δυνατή συναίνεση επιδιώκοντας οι όποιες αποφάσεις να έχουν την έγκριση της ουσιαστικής πλειοψηφίας του λαού παύοντας να οχυρώνεται αλαζονικά σε μια συνταγματική νομιμότητα που μοιάζει με το «άδειο πουκάμισο» του Γιώργου Σεφέρη.

Σήμερα μπορούμε να πούμε ότι ο Βασιλιάς είναι γυμνός, δηλαδή ιστορικά και εθνικά ακατάλληλος να υποστηρίξει τα δικαιώματα του λαού του.

Στο μεταξύ και έως ότου η πολιτική εξουσία επιλύσει τα προβλήματά της εμείς η συντριπτική πλειοψηφία των ανεξάρτητων πολιτών έχουμε ηθικό, εθνικό και δημοκρατικό χρέος να θεωρούμε τις αποφάσεις αυτής της ουσιαστικής μειοψηφίας σε μια εποχή μάλιστα που έχει παραδώσει τις τύχες της χώρας μας στους ξένους, ως ηθικά, εθνικά και δημοκρατικά παράνομες, αντιτάσσοντας το όπλο της ΑΝΥΠΑΚΟΗΣ στις ηθικά, εθνικά, δημοκρατικά και ιστορικά παράνομες αποφάσεις της.

Ανυπακοή ατομική και συλλογική σε όλα τα αντιλαϊκά μέτρα που παίρνονται μάλιστα κατ’ επιταγήν των ξένων επιτηρητών μας και που θίγουν εκτός από τα συμφέροντα του Λαού και της χώρας, την προσωπική, λαϊκή και εθνική μας αξιοπρέπεια.

Στην ιστορία των δημοκρατιών η πολιτική ανυπακοή υπήρξε το μέσο μη βίαιης και διαφανούς αντίστασης του συνειδητού πολίτη απέναντι στις αποφάσεις μιας Κυβέρνησης που παραβιάζει τους θεμελιώδεις κανόνες της κοινωνικής συμβίωσης. Η πολιτική ανυπακοή δεν είναι μια αυθαίρετη έννοια. Είναι μια ολόκληρη θεωρία της πολιτικής επιστήμης και του συνταγματικού δικαίου και κεκτημένο του πολιτικού και συνταγματικού μας πολιτισμού.  Ας μην ξεχνάμε την  ακροτελεύτια διάταξη του Συντάγματός μας: «Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων».  

 

 

ΠΗΓΗ: 14.11.2010, http://anemos5.blogspot.com/2010/11/blog-post_7880.html

Η δεύτερη πράξη υποτέλειας

 

Του Κ. Ευθυμίου

 

 

Στις 25 Μαρτίου – ημέρα συμβολική για την ανεξαρτησία της χώρας – ανακοινώθηκε η απόφαση στήριξης της ελληνικής οικονομίας από τους αρχηγούς κρατών της ΕΕ.

Σύμφωνα με αυτή, στις 23 Απριλίου – επίσης συμβολική ημερομηνία για την Ελλάδα – ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε την υπαγωγή της χώρας στον κοινό μηχανισμό ΔΝΤ και Ε.Ε.

Το περίφημο «Μνημόνιο Συνεννόησης» που στις 6 Μαΐου έγινε και νόμος του κράτους, (Ν. 3845/2010) είναι λίγο πολύ γνωστό. Τα πρώτα σκληρά μέτρα έχουν ήδη αρχίσει να εφαρμόζονται και έπεται συνέχεια. Αυτό που έμεινε σχετικά στο απυρόβλητο είναι η «Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης» που στις 8 Μαΐου, ο υπουργός Οικονομικών και ο Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας υπέγραψαν εκ μέρους της χώρας με τους δανειστές της ΕΕ, προκειμένου να μας δανείσουν το ποσό των 80 δις ευρώ για τα επόμενα πέντε χρόνια.

Για τη «Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης» – που αποσιωπήθηκε πλήρως από τα ΜΜΕ – ακολουθήθηκε, κοινοβουλευτικά, μία αρκετά περίεργη πορεία.

Κατά την ψήφιση του μνημονίου από τη Ντόρα, το ΛΑΟΣ και το ΠΑΣΟΚ, περιλήφθηκε στο νομοσχέδιο η εξουσιοδότηση στον υπουργό Οικονομικών να υπογράφει εν λευκώ «κάθε μνημόνιο συνεργασίας, συμφωνία ή σύμβαση δανεισμού, διμερή ή πολυμερή, με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, τα κράτη-μέλη της Ζώνης του ευρώ, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, προκειμένου να εφαρμοστεί το πρόγραμμα..» Μετά από αντιδράσεις για «κοινοβουλευτικό πραξικόπημα», υπήρξε αρχικά η δέσμευση, και τελικά έγινε νόμος του κράτους, ότι: «Τα μνημόνια, οι συμφωνίες και οι συμβάσεις του προηγούμενου εδαφίου, εισάγονται στη Βουλή για κύρωση».

Στις 11 Μαΐου, πέντε ημέρες αργότερα, ο νόμος 3845/2010 τροποποιείται από το νόμο 3847/2010 και αντί της λέξης «κύρωση» τίθενται οι λέξεις «συζήτηση και ενημέρωση».

Στις 3 Ιουνίου 2010, ο Υπουργός Οικονομικών καταθέτει νομοσχέδιο με τίτλο «Κύρωση της από 8 Μαΐου 2010 Σύμβασης Δανειακής Διευκόλυνσης μεταξύ αφ΄ ενός της Ελληνικής Δημοκρατίας ως δανειολήπτη και αφ΄ ετέρου των κρατών-μελών της Ευρωζώνης και του KfW ως δανειστών, καθώς και του από 10 Μαΐου 2010 διακανονισμού χρηματοδότησης άμεσου ετοιμότητας από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο – Συμμετοχή της Ελλάδας στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης".

Τελικά το νομοσχέδιο δεν συζητείται, και η κ. Παπανδρέου πρόεδρος της διαρκούς επιτροπής οικονομικών της Βουλής, διευκρινίζει ότι δεν τίθεται θέμα «κύρωσης», αλλά ενημέρωσης της Βουλής, αφού για τη συγκεκριμένη σύμβαση δεν προβλέπεται η δυνατότητα απόρριψής της. «Η ψήφος των μελών του Κοινοβουλίου δεν έχει καμία σημασία, είτε ψηφίσει υπέρ, είτε ψηφίσει κατά. Γι’ αυτό και εγώ είπα ότι θα πρέπει να έρθει ως ενημέρωση σύμφωνα με το νόμο εκτός και αν θέλουμε να αλλάξουμε το νόμο». [1]

Στις 24 Ιουνίου σε άσχετο νομοσχέδιο που εισάγεται για συζήτηση και μάλιστα στο σημείο που αναφέρονται κάποιες «άλλες διατάξεις» συμπεριλαμβάνεται και η εν λόγω Σύμβαση.

Η «Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης»

Η αναφορά στην πορεία της «Σύμβασης Δανειακής Διευκόλυνσης» αποδεικνύει για άλλη μία φορά αυτό που βέβαια ήδη γνωρίζουμε. Ότι η χώρα απλώς επιτηρείται από την κυβέρνηση, η διακυβέρνησή της έχει περάσει σε υπερεθνικά κέντρα, ενώ η ελληνική βουλή παίζει έναν διακοσμητικό ρόλο ακόμα και σε θέματα που άπτονται της εθνικής κυριαρχίας.

Άλλωστε, θέμα κύρωσης της σύμβασης όντως δεν τίθεται, αφού στο «Προοίμιο» παρ. 7 της Σύμβασης αναφέρεται ρητά ότι: «η διαθεσιμότητα του πρώτου Δανείου εξαρτάται από την υπογραφή του Μνημονίου Συνεννόησης και την έναρξη ισχύος της παρούσας σύμβασης». Ας μην ξεχνάμε ότι τα πρώτα χρήματα τα έχουμε ήδη πάρει.

Ας δούμε όμως κάποια άλλα χαρακτηριστικά σημεία της εν λόγω σύμβασης.
Ακόμα και με μια απλή ανάγνωση μπορεί κανείς να διαπιστώσει ότι η χώρα είναι δεμένη χειροπόδαρα. Και μάλιστα σε ποιο σημείο κανείς δεν μπορεί να το προβλέψει, αφού στο άρθρο 4 παράγραφος 1β αναφέρεται ότι:

«Ο Δανειολήπτης (Ελλάδα) επιβεβαιώνει ότι έχει λάβει αντίγραφο της συμφωνίας μεταξύ των Πιστωτών και αναγνωρίζει ότι είναι ενήμερος και κατανοεί τους όρους της. Σε περίπτωση οποιασδήποτε τροποποίησης της Συμφωνίας μεταξύ των Πιστωτών, οι Δανειστές πρέπει να παρέχουν τους αναθεωρημένους όρους στον Δανειολήπτη για να λάβει γνώση».

Δηλαδή, πρώτα τροποποιούν τους όρους και μετά μας ενημερώνουν. Πρόκειται πράγματι για το αποκορύφωμα της εθνικής ανεξαρτησίας.

Ανεξάρτητα από αυτό, ήδη οι δεσμεύσεις της χώρας είναι πολλές.

Απαγόρευση άλλου δανεισμού

Η Ελλάδα δεσμεύεται από τη σύμβαση να μη συνάψει άλλο δάνειο μέχρι να αποπληρώσει το συγκεκριμένο. Έτσι δένεται οριστικά στο άρμα της ΕΕ και η δυνατότητά της – έστω από μία μελλοντική κυβέρνηση – να δανειοδοτηθεί από άλλη χώρα αντίπαλο της ΕΕ (βλέπε Κίνα, Ρωσία κλπ), με χαμηλότερο επιτόκιο, εξανεμίζεται. Κατά λέξη:

« Ο Δανειολήπτης δεσμεύεται έως ότου όλο το κεφάλαιο της παρούσας σύμβασης να έχει επιστραφεί πλήρως και όλοι οι τόκοι και τα πρόσθετα ποσά, …να μην εξασφαλίσει με υποθήκη, ενέχυρο ή άλλο βάρος πάνω στην ίδια περιουσία ή στα έσοδα τυχόν υφιστάμενο ή μελλοντικό Σχετικό Χρέος και οποιαδήποτε εγγύηση ή αποζημίωση δίνονται επί αυτού…». Με απλά ελληνικά, αφού απαγορεύεται στη χώρα να δώσει εγγυήσεις στηριζόμενη στην περιουσία της ή στα έσοδά της, ουσιαστικά της στερείται το δικαίωμα δανεισμού. Στο ίδιο σημείο της σύμβασης, παρακάτω, εξειδικεύονται πλήρως αυτά που επιτρέπονται. Για παράδειγμα, επιτρέπεται η συμφωνία με μία ιδιωτική εταιρεία για επενδύσεις, με εγγύηση τα μελλοντικά κέρδη που θα έχει αυτή από τη χρήση του έργου.

Εκχώρηση του δικαιώματος των δανείων

Αντίθετα οι δανειστές μπορούν να εκχωρήσουν τα δικαιώματα ή τις υποχρεώσεις τους σε άλλους δανειστές, αρκεί να υπάρχει συναίνεση όλων των υπολοίπων δανειστών. (άρθρο 2 παράγραφος 3). Κατ’ εξαίρεση όμως, κάποιος δανειστής, μπορεί να μεταφέρει τα δικαιώματά του στο κράτος εκείνο της ευρωζώνης που είναι ο εγγυητής του. Με άλλα λόγια, τελικά, η χώρα μπορεί να βρεθεί δέσμια του πιο πλούσιου κράτους της ευρωζώνης που είναι η Γερμανία. Από την άλλη, πάντα υπάρχει και η υποθετική περίπτωση – και λέμε υποθετική γιατί χρειάζεται η συμφωνία όλων των δανειστών – ένα κράτος αντίπαλος της Ελλάδας, πχ η Τουρκία, να «αγοράσει» τα δικαιώματα από κάποιο δανειστή. Σε κάθε περίπτωση, ο μόνος που δεν έχει κανένα λόγο σε αυτές τις μεταβιβάσεις δικαιωμάτων, είναι η Ελλάδα.

Μάλιστα για τέτοιου τύπου αλλαγές δεν προβλέπεται ούτε καν μια απλή ενημέρωση.
Έτσι στο άρθρο 13 παράγραφος 2 διαβάζουμε: «κάθε εκχώρηση και μεταβίβαση δικαιωμάτων κάποιου Δανειστή τίθεται σε ισχύ …με τον όρο ο πρώην δανειστής να πληροφορεί αμελλητί τους λοιπούς δανειστές και την επιτροπή.»

 

Απαγόρευση «στάσης πληρωμών» ή μη αναγνώρισης του χρέους

Και οι δεσμεύσεις συνεχίζονται. Έτσι η σύμβαση μας υποχρεώνει όχι μόνο να καταβάλουμε ανελλιπώς τις δόσεις του συγκεκριμένου δανείου αλλά και τις δόσεις από τα δάνεια που η χώρα έχει πάρει στο παρελθόν και λήγουν στο αντίστοιχο χρονικό διάστημα. Έτσι η σύμβαση καταγγέλλεται εάν ο:

«Δανειολήπτης (Ελλάδα) γενικώς δεν καταβάλλει το Σχετικό Χρέος του, κατά τις ημερομηνίες οφειλής του ή προβαίνει σε αναστολή πληρωμών του Σχετικού Χρέους του ή των ανειλημμένων ή εγγυημένων υποχρεώσεών του.» (Άρθρο 8 παρ. 1ζ). Στη συνέχεια περιγράφεται αναλυτικά τι αποτελεί αυτό το Σχετικό Χρέος ώστε να μην υπάρξει μελλοντικά καμιά αμφισβήτηση. (Ομόλογα του ελληνικού δημοσίου, τίτλοι, δάνεια με εγγύηση του δημοσίου, δάνεια σε άλλο νόμισμα κλπ). Έτσι ακόμα και μία μελλοντική κυβέρνηση της Ελλάδας δεν έχει το δικαίωμα να κηρύξει στάση πληρωμών ή να μην αναγνωρίσει μέρος του παλιού της χρέους και να αρνηθεί να το πληρώσει.

Προέβλεψαν μάλιστα και την υποθετική περίπτωση, κάποια ελληνική κυβέρνηση να ανακινήσει, στο μέλλον, το θέμα των «πολεμικών αποζημιώσεων» που μας οφείλει η Γερμανία. Έτσι «όλες οι πληρωμές που θα πραγματοποιηθούν από τον Δανειολήπτη καταβάλλονται στο ακέραιο, χωρίς μείωση λόγω συμψηφισμού ή ύπαρξης ανταπαίτησης» (άρθρο 7, παράγραφος 1). Προφανώς, οι δηλώσεις του κ. Παπανδρέου ότι το θέμα δεν έχει κλείσει για την κυβέρνηση, προορίζονται μόνο για εσωτερική κατανάλωση. [2]

Απαγόρευση δικαστικής προσφυγής

Η χώρα μας –έστω στο μέλλον – δεν έχει το δικαίωμα να αμφισβητήσει τη σύμβαση. Πριν την υπογραφή της σύμβασης, υποχρεούται να στείλει νομική γνωμοδότηση του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους σε κάθε δανειστή, που να δηλώνει ότι όλα γίνονται νόμιμα και σύμφωνα με τους νόμους του Ελληνικού Κράτους.
Κατά λέξη, μέσω του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, έχουμε δηλώσει ότι:

«Η Σύμβαση και το Μνημόνιο Συνεννόησης είναι στην κατάλληλη νομική μορφή, σύμφωνα με την ελληνική νομοθεσία για την εφαρμογή κατά του Δανειολήπτη(Ελλάδα) και του αντιπροσώπου του Δανειολήπτη(Τράπεζα της Ελλάδας). Η εφαρμογή της σύμβασης δεν είναι αντίθετη με κανόνες δημόσιας τάξης του ελληνικού δικαίου, με τη δημόσια τάξη στην ελληνική δημοκρατία, με τις διεθνείς συνθήκες ή τις γενικώς παραδεδεγμένες αρχές του διεθνούς δικαίου που δεσμεύουν τον Δανειολήπτη. Προκειμένου να διασφαλισθεί η νομιμότητα, η εγκυρότητα ή εκτελεστότητα της σύμβασης και του Μνημονίου Συνεννόησης δεν είναι απαραίτητο αυτά να κατατεθούν, καταχωρηθούν ή εγγραφούν σε οποιαδήποτε δικαστική ή άλλη αρχή στην Ελληνική δημοκρατία». Μάλιστα στο άρθρο 14, παρ 1 δηλώνεται ότι: «Η παρούσα σύμβαση καθώς και κάθε εξωσυμβατική υποχρέωση που τυχόν προκύψει από την παρούσα ή σε σχέση με την παρούσα Σύμβαση, διέπεται και ερμηνεύεται σύμφωνα με το αγγλικό δίκαιο».
Ίσως γιατί μετά από τόσα χρόνια αποικιοκρατίας, το αγγλικό δίκαιο είναι το πιο κατάλληλο για να αντιμετωπίσει τα προβλήματα που πιθανά θα δημιουργήσουν οι διάφορες αποικίες.

Τα επιτόκια

Το «αποικίες» δεν είναι υπερβολή, αφού οι όροι για το συγκεκριμένο δάνειο – που μάλιστα προβλήθηκε σαν επιτυχία της κυβέρνησης – είναι δρακόντειοι και όσον αφορά τα επιτόκια. Σύμφωνα με τη σύμβαση το επιτόκιο ορίζεται στο 5,2% (300 μονάδες βάσης) κυμαινόμενο με Euribor τριμήνου για τα πρώτα τρία χρόνια και 6,2% για τα επόμενα. Σε περίπτωση αδυναμίας καταβολής μίας δόσης επιβάλλεται πρόσθετο επιτόκιο 2% (πάνω από 200 μονάδες βάσης) ως τόκος υπερημερίας. Την περίοδο επανεπιβολής αυτού του πρόσθετου τόκου θα την καθορίζουν οι δανειστές και μάλιστα όπως αναφέρεται στη σύμβαση «η διάρκεια μιας τέτοιας περιόδου θα φθάνει στη μία εβδομάδα» (άρθρο 5 παρ.5). Δηλαδή όσο περισσότερο καθυστερούμε τόσο περισσότερα θα πληρώνουμε. Ούτως ή άλλως θα πληρώσουμε εφάπαξ ποσό ίσο με 50 μονάδες βάσης για τα έξοδα του δανεισμού, ενώ σε περίπτωση αδυναμίας πληρωμής κάποιας δόσης επιβαρυνόμαστε και από «όλα τα πρόσθετα έξοδα και δαπάνες συμπεριλαμβάνοντας αποζημιώσεις για νομικές υπηρεσίες που προκύπτουν και πρέπει να καταβληθούν από τους δανειστές ή την επιτροπή ως συνέπεια παραβίασης κάθε υποχρέωσης του δανειολήπτη που προκύπτει από την παρούσα Σσύμβαση.» Άρθρο 5 παρ 6.

Όμως και στην περίπτωση που η κυβέρνησή μας -αποστραγγίζοντας τη χώρα- βρίσκει τα χρήματα και μπορεί να αποπληρώσει το δάνειο ή μέρος του δανείου νωρίτερα από τα προβλεπόμενα χρονικά περιθώρια, τους τόκους δεν τους γλυτώνουμε.
«Κάθε προπληρωμή πραγματοποιείται μαζί με τους δεδουλευμένους τόκους επί του ποσού της προεξόφλησης και με την επιφύλαξη ότι ο Δανειολήπτης (Ελλάδα) αποζημιώνει τους Δανειστές, όσον αφορά οποιαδήποτε έξοδα, δαπάνες ή αμοιβές προκύπτουν … ως συνέπεια κάθε τέτοιας προπληρωμής». Άρθρο 6 παρ.4β

Κάποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι όλα αυτά που περιέχονται στη σύμβαση δανεισμού, είναι αποτέλεσμα της δύσκολης οικονομικής κατάστασης στην οποία βρίσκεται η χώρα. Και η κυβέρνηση –με την πλάτη στον τοίχο- αναγκάζεται να συναινέσει.
Όμως μέχρι που φθάνουν οι υποχωρήσεις; Δυστυχώς μέχρι την απώλεια της εθνικής μας ανεξαρτησίας.

Η απώλεια της εθνικής ανεξαρτησίας

Αφού στο άρθρο 14 παρ 5 «ο Δανειολήπτης (Ελλάδα) αμετάκλητα και άνευ όρων παραιτείται από κάθε ασυλία που έχει ή πρόκειται να αποκτήσει, όσον αφορά τον ίδιο ή τα περιουσιακά του στοιχεία, από νομικές διαδικασίες σε σχέση με την παρούσα Σύμβαση, περιλαμβανομένων, χωρίς περιορισμούς της ασυλίας όσον αφορά την άσκηση αγωγής, δικαστική απόφαση ή άλλη διαταγή, κατάσχεση, αναστολή εκτέλεσης δικαστικής απόφασης ή προσωρινή διαταγή και όσον αφορά την εκτέλεση και επιβολή κατά των περιουσιακών του, στο βαθμό που δεν το απαγορεύει αναγκαστικός νόμος».

Δηλαδή αν για κάποιο λόγο αδυνατούμε να εκπληρώσουμε τους όρους του δανείου-κάτι που όπως έχουμε αναφέρει είναι πολύ πιθανό- η Ελλάδα και τα περιουσιακά της στοιχεία θα «βγουν στο σφυρί» προκειμένου να ικανοποιηθούν οι δανειστές της.

Ορυκτός πλούτος, νησιά, ακίνητα, κερδοφόρες κρατικές επιχειρήσεις και ότι άλλο μπορούν να απαιτήσουν οι ευφάνταστοι δανειστές μας.[3] Σε κάποιες άλλες εποχές, για να ιδιοποιηθούν οι ισχυροί τον πλούτο μιας χώρας, έκαναν πόλεμο. Τώρα φαίνεται ότι αρκεί η υπογραφή του υπουργού Οικονομικών και του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας.

Επίλογος

Πολλά ακόμα σημεία της «Σύμβασης Δανειακής Διευκόλυνσης» θα μπορούσαμε να σχολιάσουμε. Όμως πιστεύουμε ότι αυτά αρκούν για να καταδείξουν το πνεύμα της, αλλά και τους κινδύνους που έρχονται. Η εκκωφαντική σιωπή που ακολούθησε την υπογραφή της – όχι μόνο από την κυβέρνηση αλλά και από την αντιπολίτευση -πιστεύουμε ότι δεν είναι τυχαία. Ακόμα και από τους κατ’ επάγγελμα πατριώτες, που μπορεί να διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για την καθαρότητα της φυλής ή εάν η διπλανή χώρα θα φέρει στο όνομά της παράγωγο του όρου Μακεδονία, αλλά η κατάκτηση της χώρας – και του πλούτου της – από τους υπερεθνικούς σχηματισμούς φαίνεται ότι τους αφήνει παγερά αδιάφορους. Δυστυχώς, όπως και στο πρόσφατο ιστορικό παρελθόν, ο κλήρος μοιάζει να πέφτει και πάλι στις δυνάμεις της αριστεράς.

Τότε, παρά τις λιγοστές της δυνάμεις, ήταν εκείνη που τέθηκε επικεφαλής του αγώνα και συγκρότησε ένα πλατύ μέτωπο διεκδίκησης για την εθνική ανεξαρτησία και την κοινωνική απελευθέρωση. Σήμερα, αυτιστική και διασπασμένη, χωρίς σαφή πολιτική γραμμή διεκδίκησης- τουλάχιστον προς το παρόν- φαίνεται ότι αδυνατεί να πράξει το ίδιο. Εάν θα το καταφέρει στο μέλλον είναι πραγματικά ζητούμενο.

ΥΓ. Στις δεκάδες σελίδες της σύμβασης απουσιάζουν πλήρως οι όροι δανεισμού από τον έτερο δανειστή. Το ΔΝΤ. Θα τους μάθουμε ποτέ; Άγνωστο.

[1] http://www.cstaikouras.gr/2010/06/dilosi-gia-ti-sizitisi-ke-enimerosi-epi-mnimonion-simfonion-ke-simvaseon/

[2] “Δεν παραιτούμαστε των δικαιωμάτων μας. Το ζήτημα των αποζημιώσεων δεν έχει τύχει οριστικού διακανονισμού. Επομένως το θέμα υπάρχει στο πλαίσιο των διμερών μας σχέσεων. Δεν είναι θέμα σημαίας ευκαιρίας σε μια περίοδο δύσκολη. Τώρα που ανακτούμε αξιοπιστία και σιγουριά. Εάν το επαναφέρουμε τώρα, θα ερμηνευόταν ότι υπεκφεύγουμε των δικών μας υποχρεώσεων και ψάχνουμε για άλλοθι. Δεν θέλουμε μια τέτοια αντίληψη για την Ελλάδα. Δεν χρησιμοποιούμε το θέμα για εσωτερική κατανάλωση. Πρέπει να έχουμε πρόγραμμα και την κατάλληλη στιγμή να διεκδικούμε” Γιώργος Παπανδρέου 26/2/2010.
[3  Για την περιουσία των κατοίκων της χώρας ούτε λόγος. Εάν για παράδειγμα το πακέτο μετοχών της Εθνικής Τράπεζας που κατέχει το κράτος περιέλθει στην κυριότητα ενός ξένου κράτους, οι περιουσίες των πολιτών που έχουν δανειστεί από την τράπεζα δεν περιέρχονται αυτόματα στην ιδιοκτησία αυτού του κράτους; Τουλάχιστον όσων αδυνατούν να αποπληρώσουν τα δάνειά τους;

 

από το www.stasi.gr

 

ΠΗΓΗ: http://aristerovima.gr/details.php?id=945

Η κάρτα του πολίτη

 

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

 

Aστυνομικός με 19 χρόνια προϋπηρεσία, αποτάχθηκε από την υπηρεσία του κατόπιν απόφασης της πειθαρχικής επιτροπής, επειδή αρνήθηκε λόγω της ορθόδοξης πίστης του, να παραλάβει την ηλεκτρονική κάρτα του πολίτη. Δύο ακόμα αστυνομικοί που υπηρετούν στη Θεσσαλονίκη έχουν αρνηθεί και αυτοί να παραλάβουν τις νέες υπηρεσιακές ταυτότητες για θρησκευτικούς λόγους ακολουθώντας το παράδειγμα του συναδέλφου τους και αναμένουν να κινηθεί πειθαρχική δίωξη εναντίον τους, ενώ τρίτος αποχώρησε οικειοθελώς από την ΕΛ.ΑΣ. πριν από έναν μήνα τονίζοντας:

«Για να μην υποστώ όσα υπέστη ο συνάδελφος στην Αθήνα, που παραπέμπεται με το ερώτημα της απόταξης για τον ίδιο λόγο».

Ανάλυση των συμβάντων θα μπορούσε να οδηγήσει σε ερμηνείες πολύ διαφορετικές αναλόγως του οπτικού πρίσματος που θα χρησιμοποιηθεί γι’ αυτήν. Κάποιοι θα μπορούσαν να χαρακτηρίσουν τους αποταχθέντες ή υπό απόταξη αστυνομικούς ως μάρτυρες της πίστεως και όλους τους άλλους συναδέλφους τους ως ριψάσπιδες στο πεδίο της μάχης κατά της πίστεως. Οι πολλοί που ρέπουν προς τους παντοίους συμβιβασμούς θα υποστήριζαν ότι οι υποστάντες την τιμωρία καλλιέργησαν περιδεή συνείδηση και βλέπουν παντού εχθρούς της πίστεως. Η κάρτα του πολίτη, πιστεύουν, είναι ένα χρηστικό εργαλείο, το οποίο, όπως βεβαιώνουν οι εισηγητές του, θα συμβάλει στην διευκόλυνση των συναλλαγών σε πλείστους όσους τομείς. Μάλιστα κάποιοι εχθροί της πίστεως θα λοιδωρήσουν τους “φανατικούς”, οι οποίοι κάτω από κρίσιμες οικονομικές περιστάσεις θα θέσουν, παραμένοντες άνεργοι, σε δοκιμασία την οικογένειά τους.

 

            Ας εξετάσουμε τα πράγματα σε βάθος και με νηφαλιότητα.

 

Κατ’ αρχήν είναι πολύ θλιβερό το ότι δεν απεφάνθη ακόμη επί του θέματος η Ιεραρχία της Εκκλησίας λόγω της συνήθους αδράνειας, από την οποία χαρακτηρίζεται, αλλά και την έλλειψη διάθεσης προς αντιπαράθεση με την Πολιτεία, με την οποία συνέπλευσε από την παλιγγενεσία σε κατάσταση υποταγής στα πλαίσια της “νόμω κρατούσης Πολιτείας”. Τί πρέπει να κάνει ένας πιστός, όταν αντιμετωπίζει κρίση συνειδήσεως; Να περιμένει να αποφανθεί η Διοικούσα Εκκλησία, για να τοποθετηθεί επί του θέματος; Και αν αυτή δεν τοποθετείται, να ικανοποιείται με τον εφησυχασμό; Πρέπει να τονίσουμε ότι τον πιστό με ανησυχίες ο πνευματικός του πατέρας μπορεί επαρκώς να καθοδηγήσει, ώστε να επιλέξει στάση έναντι του θέματος που τον απασχολεί πριν η Δ. Εκκλησία αποφανθεί. Πόσοι όμως καταφεύγουν σε πνευματικό σήμερα; Και έχει ο πνευματικός πάντοτε την σύνεση ή σε περιπτώσεις σπεύδει αστόχως να καλύψει το κενό εκ της μη δράσεως της Δ. Εκκλησίας; Ερωτήματα βασανιστικά και δυσκολοαπάντητα.

Διάβασα με προσοχή ποιά είναι τα στοιχεία τα οποία θα αναγράφονται στην κάρτα του πολίτη. Φαίνονται βασικά και συνάμα λογικά. Άρα θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος ότι η κάρτα θα αποτελέσει χρηστικό εργαλείο για τον πολίτη. Αυτό θα μπορούσε να με οδηγήσει σε εφησυχασμό, αν δεν είχα αποκτήσει άκρα καχυποψία έναντι της Πολιτείας, της οποίας η πολιτική υπαγορεύεται από κέντρα εκτός Ελλάδος κάθε άλλο παρά σκοπούντα στο καλό των λαών του πλανήτη. Το αντίθετο ή υπηρέτες (με το αζημίωτο) του συστήματος ή αφελείς εξακολουθούν να πιστεύουν. Ποιος εγγυάται ότι πέρα από αυτά τα στοιχεία που εδόθησαν στη δημοσιότητα, δεν θα περιλαμβάνονται και άλλα δεδομένα, επώδυνα αυτά, τα οποία δεν θα γνωρίζει ο κάτοχος της κάρτας; Έχω λόγους να εκφράζω τις επιφυλάξεις μου, καθώς βλέπω να γίνεται ολοένα και εντονότερος ο λόγος για παγκόσμια κυβέρνηση. Τι λοιπόν; Θα φέρω τον “φάκελλό” μου εν αγνοία μου σε εποχή που η Πολιτεία καυχάται ότι έκαψε τους φακέλλους των φρονημάτων των πολιτών και εξασφάλισε επί τέλους την ισότητα έναντι του νόμου; (Εδώ μπορεί να μας ξεφύγει χαμόγελο πικρίας, αν δεν έχουμε περάσει στο στρατόπεδο της αγανάκτησης)

Έρευνα που διενήργησα στο διαδίκτυο με οδήγησε στο συμπέρασμα ότι οι πιστοί εκφράζουν κυρίως την ένστασή τους στην παρουσία του γραμμωτού κώδικα στην κάρτα, ενός απαραιτήτου πλέον στοιχείου για κάθε ηλεκτρονικό αρχείο με βάση κωδικούς αριθμούς. Η χωρίς επιστημονική εξήγηση επιλογή του αριθμού 666 (χξστ΄ στο βιβλίο της Αποκαλύψεως) για τον διαχωρισμό του γραμμωτού αριθμού (αρχή, μέσο, τέλος) οδηγεί αρκετούς πιστούς χριστιανούς στο να αποδέχονται ότι έχουμε εισέλθει σε αποκαλυπτικούς καιρούς (έσχατα της ιστορίας κατά την ορθόδοξη θεολογία) και κατά συνέπεια οφείλουν αυτοί να ετοιμάζονται, ώστε να αντέξουν κατά τη στιγμή του πειρασμού, δηλαδή στο σφράγισμα που θα επιβάλουν οι δυνάμεις του αντιχρίστου. Το σφράγισμα (χάραγμα στο δεξί χέρι ή στο μέτωπο) με βάση τις εξελίξεις στην ηλεκτρονική και πληροφορική θα είναι η πλήρης υποκατάσταση των πλαστικών καρτών με εμφυτευμένο μικροεπεξεργαστή (τσιπ επί το ελληνικότερον), χωρίς τον οποίο δεν θα είναι δυνατή, σύμφωνα με το βιβλίο της Αποκαλύψεως, ουδεμία συναλλαγή, καθώς το χαρτονόμισμα θα εξαφανιστεί από τις συναλλαγές, όπως πλέον δέχονται όλοι και όχι μόνον οι πιστοί στο Ευαγγέλιο του Χριστού, αλλά και οι κάρτες συμπληρώνουμε εμείς. Η αποδοχή εμφύτευσης συνιστά κατά ερμηνεία του σχετικού χωρίου του θεοπνεύστου για τους χριστιανούς βιβλίου υποταγή στις δυνάμεις του αντιχρίστου. Υπό την έννοια αυτή η άρνηση της παραλαβής της κάρτας συνιστά είδος προπόνησης έναντι του αγώνος του τελικού σταδίου.

Θα μπορούσε κάποιος κριτικά ιστάμενος έναντι της Εκκλησίας να υποθέσει ότι η επιλογή του αριθμού 666 έγινε από κύκλους, οι οποίοι πρόσκεινται στη λεγόμενη νέα τάξη πραγμάτων (αυτή αναγνωρίζεται από πολλούς και όχι μόνο από μέλη της Εκκλησίας) με σκοπό να τρομοκρατήσει τους πιστούς για επερχόμενο διωγμό και δεν συνιστά εκπλήρωση προφητείας. Είναι όντως λογική η άποψη, γι’ αυτό και δεν πρέπει οι χριστιανοί να εκδηλώνουν πανικό ενώπιον των εξελίξεων. Σε καιρούς προδρόμους διωγμού απαιτείται νήψη, ταπείνωση και μετάνοια. Η πλήρης περιεργείας ερώτηση των μαθητών προς τον Χριστό περί του πότε θα συμβούν αυτά έλαβε σαφή απάντηση. Και όμως πόσοι σπεύδουν να προσδιορίσουν λίαν προσεχές έτος για όσα θα συμβούν μη συνειδητοποιώντας ότι κινδυνεύουν να γίνουν καταγέλαστοι. Και πόσοι άλλοι τρέμουμε για να φανεί πόσο μας λείπει η πίστη. Έτσι παραμελούμε την άσκηση, την τόσο επιβεβλημένη για να σταθούμε εδραίοι κατά την ώρα του πειρασμού.

Τώρα που η Εκκλησία βρίσκεται υπό εμφανή διωγμόν πλέον (και ας λένε οι εχθροί της Εκκλησίας και οι αδιάφοροι ότι η Εκκλησία είναι ένα με το κατά καιρούς κατεστημένο), ας αναλογισθούμε τις προσωπικές μας ευθύνες για την πορεία της κοινωνίας μας. Κλήρος και λαός, μεγάλοι και μικροί στηρίξαμε ένα σύστημα άκρως αντιευαγγελικό, το οποίο παραχάραξε πλείστες όσες αρχές του Ευαγγελίου του Χριστού. Όταν το σύστημα εδίωκε άλλους και συνέτασσε τους κλασικούς φακέλλους φρονημάτων, όταν το σύστημα καταδίκαζε στην ανέχεια ολόκληρους λαούς, οδηγούσε στον θάνατο από πείνα εκατομμύρια παιδιά, καθιστούσε άλλα εκατομμύρια παιδιών σεξουαλικούς δούλους εμείς δεν βλέπαμε, δεν ακούγαμε, δεν γνωρίζαμε. Εμείς είμασταν πολίτες νομοταγείς. Αναλωθήκαμε στην πολεμική κατά του ιδεολογικού υλισμού και καταναλωθήκαμε από τον πρακτικό υλισμό. Τώρα το σύστημα δεν μας έχει πλέον ανάγκη και στρέφεται εναντίον μας. Ναι, θα έρθει διωγμός κατά των πιστών. Και εμείς ακόμη στην προσωπική μας ζωή παραμένουμε αιχμάλωτοι του συστήματος για μια δίμηνη σύμβαση του παιδιού μας, για την προσωπική ανέλιξη στον εργασιακό μας χώρο, για μια άνετη καταναλωτική ζωή! Εγκαταλείψαμε την άσκηση, βρήκαμε μύριες παρακάμψεις του “Γολγοθά” και στην πραγματικότητα τρέμουμε μη χάσουμε τα κεκτημένα. Πώς λοιπόν να αντέξουμε στον πειρασμό, αφού έχουμε ξεχάσει ότι “οι ευσεβώς θέλοντες ζην διωχθήσονται”;

Εκείνο που δεν προσέξαμε όσο θα έπρεπε είναι το ότι το βιβλίο της Αποκαλύψεως κλείνει με παιάνα θριάμβου: “Ενίκησεν το αρνίον το εφαγμένον”! Αλλά της αναστάσεως προηγείται πάντοτε η σταύρωσις.

                                                                                   

“ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ”, 31-10-2010                   

 

 

 

Σύμφωνα με απόφαση του υπουργού Εσωτερικών, Γιάννη Ραγκούση, όλοι οι Έλληνες πολίτες μέχρι το τέλος του 2011 θα πρέπει υποχρεωτικά να παραλάβουν την κάρτα του πολίτη. Πρώτοι από όλους θα πρέπει να πάρουν την κάρτα οι υπηρετούντες στα σώματα ασφαλείας…. είπε….

"…Το ΙΝΚΑ θα χρησιμοποιήσει κάθε νομικό μέσο, αλλά καλεί από τώρα τους πολίτες σε ετοιμότητα αν χρειαστεί, για να μην παραλάβουν τέτοιες κάρτες, με βάση το Ελληνικό Σύνταγμα και τις διακηρύξεις των δικαιωμάτων του Ανθρώπου…"

1ο Θέλει να αντικαταστήσει την Ταυτότητα την με «κάρτα πολίτη», που πολύ σωστά έχει χαρακτηριστεί Κάρτα Φακελώματος του Πολίτη, η οποία μάλιστα δεν έγινε δεκτή στην Αγγλία, λόγω μεγάλου και άσκοπου κόστους και των αντιδράσεων για την προστασία των προσωπικών δεδομένων.

Αυτή η κάρτα προγραμματίζουν να ενημερώνεται με κάθε αλλαγή στην οικονομική κατάσταση (ακίνητα, κινητές αξίες, λογαριασμοί, οφειλές), οικογενειακή κατάσταση, κατάσταση υγείας (φάρμακα, εισαγωγές σε νοσοκομεία, κληρονομικό ιστορικό), μετακινήσεις ταξίδια κτλ.

Όλα τα προηγούμενα θα εμφανίζονται σε «ενιαία οθόνη». Αναφέρουν ότι ο ίδιος κάτοχος «θα μπορεί να έχει πρόσβαση στα στοιχεία του από το Διαδίκτυο» – λες και δεν τα ξέρει. Θα έχει όμως και το κράτος πρόσβαση και μάλιστα σε τομείς που μέχρι σήμερα δεν επιτρέπεται. Εννοείται ότι πρόσβαση θα «αποκτήσουν» όλοι οι μεγάλοι προμηθευτές (πολυεθνικές, ασφαλιστικές, τράπεζες, διαγνωστικά κέντρα, πολυκλινικές, ιδιωτικά γραφεία «εύρεσης εργασίας», ενοικίασης εργαζομένων, εισπρακτικές ) και βέβαια οι χάκερς.  Είναι γνωστό ότι το διαδίκτυο είναι και θα είναι πάντα διάτρητο.  

2ο Θέλει να επιβάλλει υποχρεωτικά σε όλες τις συναλλαγές την «κάρτα των συναλλαγών», που και αυτή έχει χαρακτηριστεί Χαφιές του Καταναλωτή, και αυτή δεν έγινε δεκτή ούτε καν από τον αρμόδιο επίτροπο της φορολογίας της ΕΕ.

Τη δεύτερη κάρτα επιδιώκουν να την έχει συνέχεια ο καταναλωτής (από ποια μέχρι ποια ηλικία άραγε;) για να καταγράφεται η κάθε συναλλαγή: το προϊόν ή η υπηρεσία, ο χρόνος και η χρηματική της αξία. Είναι προφανές ότι με αυτό τον τρόπο, και επειδή κάθε προϊόν διαθέτει μπαρ-κοντ – με μία αναγωγή στα προϊόντα που αγοράζει – θα είναι γνωστά τα πάντα ανεξαιρέτως, για τον πολίτη – καταναλωτή: Οι συνήθειές του, τα πιστεύω του, η σεξουαλική του ζωή . η υγεία του κλπ.

Με αυτές τις υποχρεωτικές κάρτες ουσιαστικά δρομολογούν να καταργηθεί το Τραπεζικό Απόρρητο, το Ιατρικό Απόρρητο, και γενικά κάθε είδους απόρρητο στην ιδιωτική ζωή, θα ενοποιηθούν όλοι οι αριθμοί (ΑΜΚΑ, ΑΦΜ, κτλ) και θα μετατραπεί ο πολίτης σε έναν ανθρωποαριθμό.

Το ΙΝΚΑ δηλώνει κάθετα ότι δεν θα δεχτεί τον Μεγάλο Αδελφό, δεν έχει να διαπραγματευτεί και να διαβουλευτεί την αξιοπρέπεια του πολίτη – καταναλωτή και καταδικάζει απερίφραστα τα προτεινόμενα μέτρα. Καλεί όλες οργανώσεις πολιτών, τους συνδικαλιστικούς και τους επιστημονικούς φορείς και όλα τα πολιτικά κόμματα για να μην περάσει το φακέλωμα.

Το ΙΝΚΑ θα χρησιμοποιήσει κάθε νομικό μέσο, αλλά καλεί από τώρα τους πολίτες σε ετοιμότητα αν χρειαστεί, για να μην παραλάβουν τέτοιες κάρτες, με βάση το Ελληνικό Σύνταγμα και τις διακηρύξεις των δικαιωμάτων του Ανθρώπου. ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ΥΠΟΜΕΝΟΥΝ ΑΚΟΜΑ ΤΗΝ ΚΑΤΕΥΘΥΝΟΜΕΝΗ ΦΤΩΧΙΑ ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΤΗΝ ΥΠΟΒΑΘΜΙΣΗ ΤΟΥΣ ΣΕ ΤΡΟΦΙΜΟΥΣ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟΥ.

ΥΓ: Το Διαδίκτυο είναι χρήσιμο αλλού και όχι για φακέλωμα. Το ΙΝΚΑ έχει υποδείξει και πώς θα καταπολεμηθεί η Γραφειοκρατία και πώς θα εντοπιστούν οι φοροφυγάδες, που άλλωστε είναι γνωστοί. Τα επιχειρήματα αυτά είναι κουκούλες προσχήματα.

Η αξιολόγηση και οι εκπαιδευτικοί

 

Του Χάρη Ανδρεόπουλου*

 

 

Ακούγοντας τη παραπάνω άποψη, ότι …«υπάρχει ο φόβος να γίνουμε M.I.T.» (πίσω από την οποία – ας μη κρυβόμαστε – ευρίσκεται υποκρυπτόμενος ο φόβος της αξιολόγησης), ομολογώ ότι αισθάνθηκα αμηχανία, καθώς πίστευα και θέλω να συνεχίσω να πιστεύω ότι, ως μια ανοικτή κοινωνία που μας εκφράζει (κατά πλειοψηφίαν, έστω) ο δυτικός πολιτισμός και οι δημοκρατικές του αξίες, τέτοιες σοβιετικού τύπου αντιλήψεις θα έπρεπε να τις θεωρούμε όχι, απλώς, παρωχημένες, αλλά οπισθοδρομικές και τα μάλα αντιδραστικές. Και προσωπικά, δεν το κρύβω, ότι βλέπω με θαυμασμό το «Μ.Ι.Τ.» (πρόκειται για το περίφημο Massachusetts Institute of Technology, (http://web.mit.edu) ένα από τα κορυφαία μη κρατικά – μη κερδοσκοπικά τεχνολογικά πανεπιστημιακά ιδρύματα των ΗΠΑ και του πλανήτη…) και θα ευχόμουν και τα δικά μας πανεπιστήμια να είχαν φθάσει στο δικό του επίπεδο αναφορικώς με τη συμβολή του στην προαγωγή της επιστήμης και της διασύνδεσής της με τη παραγωγή. (Θυμίζω δε εν προκειμένω, απλώς, ότι εμείς, ως χώρα, όχι αυτοκίνητα, ή ποδήλατα, αλλά …ούτε πατίνια (!) δεν παράγουμε – κι' αυτά τα εισάγουμε). Αλλ' ας αφήσουμε το «M.I.T.» στην ησυχία του κι' ας επανέλθουμε εις τα ημέτερα, σε σχέση με το θέμα της αυτοαξιολόγησης της σχολικής μονάδας.

 

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ

 

Πληροφορούμενος, προϊόντος του χρόνου, ότι πολλά – ίσως τα περισσότερα – αποτελέσματα συνεδριάσεων σε συλλόγους διδασκόντων του νομού μας για την «αυτοαξιολόγηση» ήταν αρνητικά, συνειδητοποίησα ότι, τω όντι, υπήρξε προφητικός (προ 5ετίας, περίπου) o λόγος του Θεόδωρου Πάγκαλου (νυν αντιπροέδρου της κυβέρνησης) ότι «είμαστε η τελευταία κομμουνιστική χώρα της Ευρώπης»…

Δεν το λέγω αφοριστικά, την άποψη μου εκφράζω. Οι αγαπητοί συνάδελφοι που υποστηρίζουν το σοβιετικό μοντέλο του κρατικού πατερναλισμού στην εκπαίδευση (και δυστυχώς υποστηρικτές αυτής άποψης βρίσκει κανείς ακόμη και σε παρατάξεις σοσιαλδημοκρατικού και φιλελεύθερου προσανατολισμού, όπως της ΠΑΣΚ και της ΔΑΚΕ, οι οποίες στα προγράμματά τους τάσσονται – και πολύ ορθά! – υπέρ της αξιολόγησης!), όλοι αυτοί, ενδεχομένως να δυσφορήσουν και διαφωνήσουν με αυτές τις σκέψεις μου, αλλ' ας ησυχάσουν: κι' εγώ διαφωνώ μαζί τους (ελπίζω να μου αναγνωρίζουν αυτό το δικαίωμα).

Εξ άλλου, τις απόψεις μου για το θέμα της αξιόλογησης τις έχω καταθέσει σε χρόνο ανύποπτο, όταν το θέμα δεν ήταν στο δημόσιο διάλογο και όταν στην εξουσία ήταν άλλη κυβέρνηση. Γράφαμε στο υπό τον τίτλο «Αλλαγές στη Παιδεία, τώρα!» άρθρο μας στη κυριακάτικη «Ε» της 11ης Ιανουαρίου 2009 (σελ. 10): «Να ενεργοποιηθεί ο θεσμός της αξιολόγησης του εκπαιδευτικού έργου και των εκπαιδευτικών, με εγγυήσεις αντικειμενικής εφαρμογής που θα συμφωνηθούν μέσα από ένα καλόπιστο διάλογο του υπουργείου με τους φορείς της εκπαιδευτικής κοινότητας. Τα τριάντα, σχεδόν, χρόνια χωρίς αξιολόγηση έχουν δημιουργήσει στο εκπαιδευτικό σύστημα πολλά μειονεκτήματα, απότοκα της ισοπέδωσης. Έχουν αρχίσει να συνταξιοδοτούνται εκπαιδευτικοί οι οποίοι αξιολόγησαν χιλιάδες παιδιά, αλλά αυτοί δεν αξιολογήθηκαν ποτέ (!), από κανέναν. Φθάνει πια…».

 

Η ΣΙΩΠΗΛΗ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ

 

Μένουμε σταθεροί σ' αυτές τις θέσεις, θεωρώντας ότι απηχούν τη συνείδηση της σιωπηλής πλειοψηφίας των μαχίμων συναδέλφων καθηγητών, οι οποίοι, ασφαλώς, δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν από την «αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας» (η οποία θ' αφορά συνολικά το σχολείο και τις εκπαιδευτικές δράσεις του), ούτε από την (ατομική) αξιολόγηση.

Οι εκπαιδευτικοί οι οποίοι ως συνειδητοί λειτουργοί και συνεπείς επαγγελματίες εκτελούν με υπευθυνότητα τα καθήκοντά τους, όχι μόνο δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν, αλλ', αντιθέτως, «πιστοποιώντας» την ποιότητα του έργου και της προσφοράς τους μέσα απ' τη διαδικασία της αξιολόγησης, μπορούν από άλλη βάση, με ισχυρότερα και πειστικότερα επιχειρήματα να διεκδικήσουν την μισθολογική τους αναβάθμιση (να υπενθυμίσω ότι ο μισθός μας υπολείπεται τον του κλητήρος της Εφορίας;..), αλλά και σε επίπεδο γοήτρου να ανακτήσουν το χαμένο – εξαιτίας της ισοπέδωσης – κύρος τους στη κοινωνία.

Για εκείνους που δεν επιθυμούν (για τους όποιους λόγους) την ανάληψη διδακτικών καθηκόντων, την τάξη, συνεπώς, ούτε την αξιολόγηση διδακτικού έργου, να δοθεί (όπως γράψαμε, επίσης, στο ίδιο άρθρο) το δικαίωμα της μετάταξης σε διοικητικές θέσεις: «Να δοθούν κίνητρα για εθελοντικές μετατάξεις στους εκπαιδευτικούς που επιθυμούν να μεταταγούν σε υπηρεσίες που δεν έχουν εκπαιδευτικό χαρακτήρα και να τοποθετηθούν σε αμιγώς διοικητικές θέσεις εντός του υπ. Παιδείας, ή σε άλλα υπουργεία».

 

ΚΙΝΗΤΡΑ ΓΙΑ ΜΕΤΑΤΑΞΕΙΣ

 

Και χαιρόμαστε ιδιαίτερα για το γεγονός ότι στον προσφάτως ψηφισθέντα νόμο 3848 του υπ. Παιδείας περιελήφθη τέτοια (πανομοιοτύπως διατυπωθείσα!) διάταξη (άρθρο 31, παρ. 5), περιλαμβάνουσα για τους μετατασσομένους αυτής της κατηγορίας το κίνητρο της διατήρησης του μισθολογικού τους καθεστώτος (να μπορούν δηλ. να μετατάσσονται χωρίς να χάνουν τα καθηγητικά επιδόματα – περί τα 250 – 300 ευρώ μηνιαίως – όπως συνέβαινε μέχρι τώρα για όσους εκπαιδευτικούς μετατάσσονταν σε διοικητικές θέσεις). Πιστεύω ότι η άρνηση στο θεσμό της αξιολόγησης του εκπαιδευτικού έργου και των εκπαιδευτικών αποτελεί μέγα σφάλμα που μας εκθέτει και μας προσβάλλει στα μάτια της κοινωνίας, εάν δε λάβουμε υπόψη μας ότι διανύουμε μια εποχή κατά την οποία το μεγάλο ζητούμενο στην παρεχόμενη εκπαίδευση είναι η ποιότητα, τότε η άρνηση αυτή στην αξιολόγηση συνιστά, κατά τη γνώμη μου, πράξη άκρας υποκρισίας.

 

30 ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΟΝ «ΑΥΤΟΜΑΤΟ»…

 

Δεν υποστηρίζω ότι το σύστημα της αξιολόγησης που προτείνει η κυβέρνηση είναι το τέλειο. Έχω και εγώ τις επιφυλάξεις και τις αμφιβολίες μου εαν και κατά πόσο θα είναι αντικειμενικό στην εφαρμογή του. Αν δεν μας αρέσει το σύστημα που προτείνει η σημερινή υπουργός Παιδείας κ. Αννα Διαμαντοπούλου ας αντιπροτείνουμε ένα καλύτερο, ποιοτικότερο, αντικειμενικότερο, ένα άλλο, εναλλακτικό σύστημα. Σε κάθε περίπτωση, ωστόσο, πιστεύω ότι η άρνηση δεν μπορεί να είναι πρόταση, πολλώ δε μάλλον αντιπρόταση. Στη σημερινή συγκυρία η άρνηση στην αξιολόγηση αποτελεί, κατά τη γνώμη μου, πρόταση παραμονής στην ακινησία του πάτου. Μετά από τριάντα, όμως, και πλέον χρόνια απουσίας κάθε ελέγχου στο σύστημα παροχής εκπαιδευτικού έργου επείγει ένα «νοικοκύρεμα».

Τριάντα χρόνια στον «αυτόματο πιλότο» είναι πολλά. Τις συνέπειες της κρίσης (της τρέχουσας οικονομικής, για την οποία σημαντικό ρόλο έπαιξε και η συστηματική – ενίοτε και εκ των ένδον – απαξίωση του εκπαιδευτικού μας συστήματος) ήδη (και πολλαπλώς) τις «πληρώνουμε»…

 

* O Xάρης Ανδρεόπουλος είναι δημοσιογράφος – θεολόγος ΑΠΘ (xaan@theo.auth.gr)  και καθηγητής Β'/θμιας εκπαίδευσης (Γυμνάσιο Αρμενίου).

 

ΠΗΓΗ: ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Τρίτη, 8 Ιουνίου 2010, http://www.eleftheria.gr/viewarticle.asp?aid=19550&pid=19&CategoryID=19