Το Φάντασμα της Ελευθερίας

 

Της Λαμπρινής Θωμά*

 

 

Η Ευρωπαϊκή Ένωση αποφάσισε να μας «σώσει» για δεύτερη φορά μετά το Μνημόνιο. Αφού πρώτα μας δίδαξε λιτότητα και «δημοσιονομική πειθαρχία», αυτή τη φορά, επανέρχεται, διδασκοντάς μας δημοκρατία και αντι-φασισμό, μέσω του «αντιρατσιστικού» νόμου.

Ο οποίος νόμος, μπορεί να αφήνεται κουτοπόνηρα να πέρασει σα μεγάλη δημοκρατική έμπνευση της κυβέρνησης Σαμαρά, αλλά δεν αποτελεί παρά προσαρμογή της Ελλάδας σε ευρωπαϊκή ντιρεκτίβα, η οποία είναι και πολύ παλιά ιστορία. Προσπαθεί επίσης να καλύψει, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία, και το λοιπό ετοιματζίδικο δίκαιο που οσονούπω μας επιβάλλεται από τας Ευρώπας.

Άρα ο καυγάς μεταξύ μνημονιακών κυβερνητικών εταίρων δεν είναι για το νόμο αυτόν καθ' αυτόν. Ένας κάποιος νόμος θα περνούσε οπωσδήποτε. Ο καυγάς είναι για όσα προβλέπει και για τις όποιες – εγκεκριμένες ήδη από το αφεντικό στις Βρυξέλλες – προσθήκες που θα του γίνουν. Είναι δε καυγάς ντεμέκ, ώστε η ΔΗΜΑΡ να κερδίσει κάποιους πόντους σε αριστερό προφίλ (λες και αυτό το έκτρωμα αποτελεί αριστερή νομοθεσία) ενώ παράλληλα θέτει το Ρεπουσισμό στο απυρόβλητο.

Αυτός ο νόμος, ο οποίος προβλέπει παραδειγματικές τιμωρίες, είναι κομμένος και ραμμένος, λοιπόν, επί παραγγελία πάνω σε πατρόν της ΕΕ, με αλλαγές που να εξυπηρετούν τα ιδεολογήματα της ΔΗΜΑΡ – ενός σημιτόστροφου αποκόμματος, που μάζεψε τα ορφανά του εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ και μας κάθησε τρικομματικά στο σβέρκο. Είναι δε πολλαπλώς αντιδημοκρατικός – ειδικά καθώς, στη δεύτερη εκδοχή του, αφαιρεί από τη Βουλή, τους εκπροσώπους του λαού, το δικαίωμα να ορίζουν τι θεωρεί ο δικός μας λαός Γενοκτονία. Ώστε όλοι οι σφαγείς που εξεδήλωσαν την ιμπεριαλιστική τους πολιτική εναντίον του τόπου μας να μένουν στο απυρόβλητο μέχρι να το αποφασίσει κάποιος δικαστής. Όμως, οι Αρμένηδες, οι Ασσύριοι και οι Πόντιοι, θύματα της βαρβαρότητας του τούρκικου σωβινισμού, έχουν δικαίωμα στον ίδιο σεβασμό με τα θύματα άλλων γενοκτονιών. Η απόφαση ανήκει στον Ελληνικό Λαό και αυτός την έχει ήδη πάρει, μέσω βουλευτών που δίνουν, στοιχειωδώς, κάποιο λόγο στις περιφέρειές τους. Χωρίς δικαστικές αποφάσεις, χωρίς τον φασιστικό «αντιφασισμό» των ισχυρών.

Αυτά ως προς τα σοβαρά. Γιατί έχει και πολλά φαιδρά η ιστορία.

Πρώτη ειρωνεία. Ο «δημοκρατικός» αυτός νόμος, σχεδιάζεται και επιβάλλεται εξωκοινοβουλευτικά, ως άνωθεν Ευρωπαϊκή εντολή. Και από ποιούς; Από τα ισχυρά κράτη της Δυτικής Ευρώπης, που, με πλήρη ρατσιστική περιφρόνηση αναπαράγουν πιστά την αντι-εβραϊκή προπαγάνδα (τεμπέληδες, παράσιτα, κλπ), αποκαλώντας τις φτωχές χώρες της περιφέρειας «γουρούνια» (PΙIGS). Και από την, υπό Γερμανικό έλεγχο Ε.Ε, η οποία μας αντιμετωπίζει ως προτεκτοράτο – με τοποτηρητές στην κυβέρνηση και στα υπουργεία, που αποφασίζουν και διατάζουν με ύφος χιλίων καρδιναλίων.
Δεύτερη ειρωνεία. Τον «δημοκρατικό» αυτό νόμο, τον προετοιμάζει στα καθ' ημας, η πλέον αντι-δημοκρατική κυβέρνηση – αυτή που καταφεύγει σε πρωτοφανή καταστολή, βασανιστήρια, ακόμα και στην επιστράτευση των απεργών καθηγητών (την οποία ο ίδιος της ο υπουργός Δικαιοσύνης χαρακτηρίζει εμμέσως αντισυνταγματική). Η ίδια κυβέρνηση που κατά τη διάρκεια της θητείας της η Ελλάδα έπεσε 14 ολόκληρα σκαλοπάτια στις λίστες κατάταξης της δημοσιογραφικής ελευθερίας.

Τρίτη και πιο βροντερή ειρωνεία. Το «δημοκρατικό» αυτό νόμο τον στηρίζει και τον υποστηρίζει η αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ. Στη μανία της να πολεμήσει το σκιάχτρο της Χρυσής Αυγής ξέχασε την παραδοσιακή αριστερή δυσπιστία απέναντι στο αστικό δίκαιο, ξέχασε την αφοσίωσή της στην Ελευθερία του Λόγου, ξέχασε και την αποδιδόμενη στο Βολταίρο ρήση «διαφωνώ με ό,τι λες αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαιωμά σου να το λες» (εδώ δεν πρέπει να νοιώθει τόσο μόνος…).

Και όμως, μόλις προ διετίας, το 2011, έγραφε στη Αυγή ο Νάσος Θεοδωρίδης ότι «υπό το πρόσχημα του αντιρατσισμού, επιχειρείται μια επίθεση στην ελευθερία του λόγου, που θα επιφέρει καίρια πλήγματα στο πολύτιμο αυτό δημοκρατικό αγαθό». Ποιά μετάλλαξη έχουν υποστεί στην Αυγή και σήμερα βρίσκουνε το νομοσχέδιο κούκλα, και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό ώστε να εγκαλούν την κυβέρνηση Σαμαρά επειδή δεν πέρασε άμεσα ο νόμος και να στενοχωριούνται που ο Ρουπακιώτης δεν το έχει κάνει ακόμη πιο αυστηρό; Αδυνατώ να απαντήσω.

Δύναμαι όμως να πω ότι οι συνάδελφοι, υπερασπιστές όχι μόνο των αριστερών οραμάτων αλλά ακόμα και της στοιχειώδους αστικής δημοκρατίας, θα όφειλαν να έχουν «βγει στα κάγκελα» για να υπερασπιστούν την Ελευθερία του Λόγου. Δεν είναι μόνο θέμα ιδεολογικής συνέπειας, είναι και θέμα πολιτισμού, είναι και θέμα υπεράσπισης της δημοσιογραφίας.

«Μα ο νόμος αφορά μόνο το φασιστικό λόγο ή το λεγόμενο hate speech» –  μου το λένε φίλοι, καλοπροαίρετοι. Πως μπορεί κάποιος, με τόσα που έχουμε ζήσει και τόσα που έχουμε δεί μετα-μνημονιακά, να παραμένει απονήρευτος και να μη φοβάται την ουρά της αχλάδας; Θα πω, μόνο, το προφανές: η «Ελευθερία του Λόγου» έχει νόημα ειδικά και μόνο όταν αφορά λόγο με τον οποίο δεν συμφωνούμε, όποιος και να είναι αυτός. Μια Δημοκρατία λειτουργεί μόνο όταν μπορούν να ακουστούν όλες οι φωνές –  ακόμα και αυτές, ή μάλλον ειδικά αυτές, που στρέφονται ενάντιον της. Ειδικά αφού το τι είναι δημοκρατία και το τι όχι, είναι ρευστό. Και η Ελλάδα των «πιστοποιητικών φρονημάτων» και της εξορίας στα ξερονήσια δημοκρατία ήταν κατ' όνομα –  με εκλογές και απ' όλα. Εδώ, αλλά και παγκόσμια, εκατομμύρια ιδεολόγοι, επαναστάτες, πολίτες που διεκδικούν το δίκαιο τους, έχουν διωχθεί ως «εχθροί της δημοκρατίας».

Είναι άλλωστε «Δημοκρατία» αυτό που ζούμε τα τελευταία χρόνια; Εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας λένε «όχι» – και εγώ μαζί τους. Διότι δεν χωρά σε μία δημοκρατία η καταστρατήγηση του Συντάγματος με συνοπτικές διαδικασίες, δε χωρούν οι ευρωπαίοι τοποτηρητές στα υπουργεία. Δε χωρά στη δημοκρατία η άγρια καταστολή κάθε διαδήλωσης, το άνοιγμα λευκόμαλλων κεφαλιών, το ψέκασμα στο πρόσωπο με δακρυγόνα ηρώων, σα το Μανώλη Γλέζο. Δε χωρούν σε μια Δημοκρατία οι εισβολές της αστυνομίας στα σπίτια απλών πολιτών, στην Κερατέα και στις Σκουριές, οι απειλές κατά της ζωής, η τρομοκράτηση ολόκληρων τοπικών κοινωνιών εκ μέρους των αφεντικών της μπανανίας… δε χωρά σε καμμία Δημοκρατία η επιστράτευση των εργαζόμενων στο μετρό, των λιμενικών και των καθηγητών.

Σήμερα, θα πεις, μπορώ και γράφω αυτά, ναι – είναι μια κάποια ελευθερία. Μετά το νόμο Ρουπακιώτη, όμως, ποιός θα μου εγγυηθεί ότι δεν θα βρεθώ υπόλογη για αντιδημοκρατικό λόγο και «εχθροπάθεια»; Ποιός θα ορίζει τι σημαίνει πρόκληση; Που τελειώνει η Ελευθερία του Λόγου; Πού αρχίζει η νομοθετική παράνοια; Ήταν η παράσταση στο Χυτήριο hate speech, Λόγος Μίσους, κατά αναγνωρισμένης θρησκείας; Μπορεί να ερμηνευτεί έτσι από ένα δικαστήριο – ως προσβάλλουσα το θρησκευτικό αίσθημα; Αντίστοιχα, έχει το δικαίωμα κανείς να βγαλει αφίσσες με σάτιρα εις βάρος του Μωάμεθ ή πρόκειται για πρόκληση που εμπίπτει στο Νόμο Ρουπακιώτη; Αν χαρακτηρίσεις κάποιον Ελληνάρα και τον βρίσεις αναφερόμενος σε όλα τα στερεότυπα που συνοδεύουν τη λέξη αυτή, μπορεί να βρεθείς να πληρώνεις πρόστιμα; όταν αργώ να παρκάρω, ο ευγενής συμπατριώτης μου που ρωτά αν νύχτα μου δώσαν το δίπλωμα και γιατί δεν πάω να πλύνω κανα πιάτο, και επιτίθεται εναντίον μου λόγω του φύλου μου, θα διώκεται τώρα πια;

Και αυτά, σοβαρά και λιγότερο σοβαρά, είναι μόνο η αρχή. Στην πολιτική και στην κοινωνία ισχύει ένα φαινόμενο γνωστό στους κοινωνιολόγους ως «παράθυρο του Όβερτον»: όσοι οδηγούν μια κοινωνία να αποδεχθεί κάτι (π.χ. μια εξαίρεση στην Ελευθερία του Λόγου), θέτουν τις βάσεις ώστε να γίνουν αποδεκτά πολύ χειρότερα μέτρα στην ίδια κατεύθυνση. Ή, όπως το λέμε στο χωριό μου, «δώσε θάρρος του Ρουπακιώτη, να σ' ανέβει στο κρεββάτι».

Τα πράγματα άλλωστε έχουν ήδη αρχίσει να σκουραίνουν. Σε λίγο καιρό, είναι πιθανό να αποτελεί hate speech και η αναφορά μας στη γερμανική πολιτική με τρόπο που μπορεί να βρεί προσβλητικό ο πάσα εις Γερμανός – ήδη έχει ζητηθεί από την ΕΕ να εξεταστεί, άλλωστε, αυτού του είδους η «γλώσσα του Μίσους», που «κατηγορεί τους Γερμανούς ότι επιδιώκουν οικονομική κυριαρχία». Όποιος, δηλαδή, κακο-χαρακτηρίσει δημοσίως την Άνκελα ή τον Σόιμπλε μπορεί μεθαύριο να βρεθεί αντιμέτωπος με τη δικαιοσύνη. Αν το καλοσκεφτείς, τι μεθαύριο; Σήμερα, και χωρίς καν το σχετικό νόμο ως επιπρόσθετο φίμωτρο. Γιατί, όσο γραφική και αν θεωρεί κανείς τη διαμαρτυρία του Κολλάτου, με τις σημαίες ενάντια στη «Γερμανική Κατοχή» στο μπαλκόνι του, δεν είναι καθόλου γραφική η δύο φορές προσαγωγή του και το αυτόφωρο. Είναι επικίνδυνη και ενδεικτική.

Τα είπαμε μέσω podcast – εν συντομία ας θυμίσω λοιπόν: με αντίστοιχους νόμους στην Ουγγαρία, τη Λιθουανία, την Εσθονία – στην Ενωμένη Ευρώπη -, απαγορεύεται το σφυροδρέπανο, και θεωρείται σύμβολο μίσους και γενοκτονίας αντίστοιχο με τη σβάστικα. Αν τελικά γίνει κοινή ευρωπαϊκή νομοθεσία αυτό που από το 2010 επιδιώκουν Λιθουανία, Λετονία, Βουλγαρία, Ρουμανία, Τσεχία, Ουγγαρία, και αποφασιστεί «ποινικοποίηση της έγκρισης, άρνησης ή μείωσης των κομμουνιστικών εγκλημάτων» και ότι «η άρνηση αυτών των εγκλημάτων θα πρέπει να αντιμετωπίζεται με τον ίδιο τρόπο που αντιμετωπίζεται η άρνηση του Ολοκαυτώματος και θα πρέπει να απαγορευτεί δια νόμου», δε θα χρειαστούμε νέο νομικό πλαίσιο. Θα έχουμε το νόμο Ρουπακιώτη.

Και ας μη γελιόμαστε πως αυτός ο νόμος πολεμάει έναν, ξαφνικά σε άνοδο, «φασισμό». Η ΧΑ δεν ανέβηκε από τα ποσοστά του Βεργή που είχε του 2009 στα σημερινά επειδή ξαφνικά οι Έλληνες γίνανε φασίστες. Όπως, προφανώς, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ανέβηκε έξι φορές πάνω σε ποσοστά επειδή το ρίξανε όλοι στη Ναόμι Κλάιν και το Σλαβόι Ζίζεκ. Απλώς κατέρρευσε το κτίσμα της μεταπολίτευσης, και ο κόσμος συνωστίζεται στις Εξόδους Κινδύνου. Και τα δύο σχήματα εισέπραξαν, για διαφορετικούς λόγους το καθένα, ένα μέρος της λαϊκής οργής. Η τυφλή, λαϊκιστική, θρεμμένη από τον Αυριανισμό οργή, πήγε στη ΧΑ. Οι υπόλοιποι μοιράστηκαν μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ. Αυτή την οργή προσπαθεί να ελέγξει, σβήσει, καταστείλει η κυβέρνηση – και ο νέος νόμος -, σε όλες της τις πτυχές, αριστερές, δεξιές ή τυφλές.

Είναι θλιβερό να βλέπει κανείς το ΣΥΡΙΖΑ να οπλίζει το χέρι του εχθρού απέναντι στην αριστερά, στους κομμουνιστές και στους αναρχικούς, στηρίζοντας το νομοσχέδιο. Δεν φτάνει που δίνει στην τρικομματική το σχοινί, περνάει και αυτοβούλως το κεφάλι του στην θηλιά, λέγοντας «Ορίστε, δες, δεν είμαι άκρο», με μια ουρανομήκη αφέλεια και τυφλή εμπιστοσύνη – στο ΣΥΡΙΖΑ πιστεύουν ειλικρινά ότι ο νόμος θα εφαρμοστεί μόνο ενάντια στην Χρυσή Αυγή. Δέχονται τις διαβεβαιώσεις της τρικομματικής κυβέρνησης γι' αυτό το θέμα, διότι, προφανώς, τη θεωρούν άξια εμπιστοσύνης (!).

Ξέχασαν ήδη την άγρια καταστολή, τα βασανιστήρια συλληφθέντων, τις «μηνύσεις στο Guardian», την προσπάθεια φίμωσης των δημοσιογράφων (Αρβανίτης, Βαξεβάνης, Μπόλαρη, Λώλος, Unfollow, ThePressProject, η ταπεινότης μου…). Όπως, επίσης, ξέχασαν το κλείσιμο του Indymedia και τις τακτικές παρακάμψης του πανεπιστημιακού ασύλου.

Είναι βέβαιο ότι πολλοί στην ΝΔ και περισσότεροι στο ΠΑΣΟΚ, όταν σκέφτονται το νομοσχέδιο, έχουν στο νου τους ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ και όχι την Χρυσή Αυγή. Θα έχουνε τέτοιο όπλο στα χέρια τους και δεν θα το χρησιμοποιήσουν ενάντια στη αντιπολίτευση; Ήδη, στην κυβέρνηση, ακονίζουν τα μαχαίρια τους. Δυο καρμπόν ανακοινώσεις της ΝΔ και της κυβέρνησης είχαμε μέσα σε μια μόλις εβδομάδα:

«Ο κ. Τσίπρας, ακολουθώντας το παράδειγμα των Χρυσαυγιτών, καταφέρθηκε με ακραίες εκφράσεις εναντίον βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας, με άψογη κοινοβουλευτική συμπεριφορά. Προτιμά να ξεχνά ο κ. Τσίπρας τους βουλευτές του κόμματός του που έχουν φθάσει στο σημείο να απειλούν με λυντσάρισμα πολιτικούς και μάλιστα από το βήμα της Βουλής (…) Ας είναι βέβαιοι όλοι ότι δεν θα αφήσουμε την υπόθεση της Δημοκρατίας να γίνει αντικείμενο διαμάχης ανάμεσα στα δυο άκρα του πολιτικού φάσματος»

και: «Τα άκρα ορίζονται από τις πρακτικές τους και δυστυχώς για τον ΣΥΡΙΖΑ οι ομοιότητες με τη Χρυσή Αυγή είναι πολλές».

Και όμως, μετα από τέτοιο "κάρφωμα", ο ΣΥΡΙΖΑ, αντί να αντιδράσει άμεσα, μπλοκαρισμένος (;) από στελέχη που καλοβλέπουν την εξουσία και κουρασμένα μυαλά που αδυνατούν να διαβάσουν το πνεύμα της εποχής, υποστηρίζει το νομοθετικό αυτό έκτρωμα, και φτάνει να καλεί και το Φρούραρχο επιτόπου – λες και βιάζεται να θυσιάσει και τα τελευταία κεκτημένα της αστικής δημοκρατίας, στο βωμό της σκιαμαχίας του με το απόκομμα της Χρυσής Αυγής. Μιας σκιαμαχίας που μόνο την κυβέρνηση και δη το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ συμφέρουν, αφού χρησιμοποιούνται ως κολυμβήθρες του μνημονιακού Σιλωάμ.

Η αστική Δημοκρατία έχει ορίσει δύο χώρους απόλυτης Ελευθερίας του Λόγου: το πανεπιστήμιο και την Βουλή. Αν στο πανεπιστήμιο επιτρέπεται κάθε λόγος -κατι που οφείλει να κατοχυρώνεται νομικά με το άσυλο- η Βουλή της αστικής δημοκρατίας θα πρέπει να θεωρείται το άσυλο των ασύλων. Αυτό είναι το κέντρο της αστικής δημοκρατίας, ένα κέντρο στο οποίο οφείλει να εκφράζεται χωρίς κανένα εμπόδιο και καμμία λογοκρισία ο λαός, η λαϊκή βούληση, μέσω των εκπροσώπων του.

Αυτό Λέγεται Δημοκρατία στη Δύση από τη Γαλλική Επανάσταση και μετά. Πριν, όταν μιλούσες σου πέρναν το κεφάλι. Μετά, είχες δικαίωμα «δια να ομιλείς» ό,τι και αν ήθελες να πεις. Η Βουλή της αστικής δημοκρατίας θεωρητικώς όχι μόνο ανέχεται αλλά και προσκαλεί τον λόγο και τον τρόπο της έκφρασης του φιλοσόφου βουλευτή όσο και του εργάτη, χωρίς κανέναν περιορισμό. Όπως μου είπε ένας αγαπημένος φίλος «Βουλή στην αστική δημοκρατία είναι ο χώρος που μιλάς ελεύθερα ακόμα και αν δεν είσαι "ευπρεπής". Η ευπρέπεια της Βουλής είναι η ελευθερία του λόγου των βουλευτών».

Είναι προς τιμήν τόσο του ΚΚΕ όσο και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που αντέδρασαν άμεσα, βλέποντας πίσω από τη ρητορεία τον αληθινό στόχο του νομοσχεδίου, υπερασπιζόμενοι τη Δημοκρατία και την Ελευθερία του Λόγου. Καιρός να ξυπνήσει και ο ΣΥΡΙΖΑ – και να αναλογιστεί γιατί τον στήριξαν κάτι εκατομμύρια Ελλήνων. Όχι πάντως για να σιγοντάρει το Ρουπακιώτη.

Έκτακτον Παραρτημα (21/5/2013, 17:00):

Μιλώντας στον ΒΗΜΑ 99,5 ο κ. Πάγκαλος ανέφερε αναλυτικά: «Το γκουλάγκ είναι τόπος βασανισμού όπου εκτελέστηκαν χιλιάδες από τη σταλινική τρομοκρατία ή πέθαναν από την πείνα και το κρύο. Αυτά δεν λέγονται ούτε για αστείο. Και αν το είπε για αστείο ακόμα αυτός που το είπε, πρόκειται περί κτήνους και ηλίθιου. Και αυτοί που τον κάλεσαν είναι επίσης κτήνη και ηλίθιοι και πρέπει να αποδοκιμαστούν από το λαό και να υπάρχει ένας νόμος που να βάζει στη φυλακή τον κ. Τσίπρα».

****

Τα έργα που στολίζουν το άρθρο είναι του Μανουέλ Οκάμπο, ενός από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες της γενιάς μου παγκόσμια. Είχαν αποσυρθεί από την έκθεση Documenta ix του 1992, διότι οι Γερμανοί δεν άντεξαν την εικόνα τους. Και όχι μόνον οι Γερμανοί. Πολύτιμη βοήθεια στα links ο συνάδελφος Παναγιώτης Ανδριόπουλος και στη μπινελικάτη επιχειρηματολογία ο γερακομάτης Νίκος Βεντούρας.

***

ΠΗΓΗ: 20 Μαΐου 2013, http://www.thepressproject.gr/article/43216/To-Fantasma-tis-Eleutherias

* Η Λαμπρινή Θωμά είναι δημοσιογράφος.

Με στοργή… δήμιου!

 

Του Νίκου Μπογιόπουλου

 

Το «διαίρει και βασίλευε» σε όλο του το αποκρουστικό μεγαλείο. Η τακτική του εγχώριου τρικομματικού ΔουΝουΤιστάν να ξεμοναχιάζει κοινωνικές κατηγορίες και στρώματα, να «θωπεύει» το προηγούμενο θύμα του, τη στιγμή που εγκληματεί εναντίον του επόμενου θύματος, σε πλήρη εφαρμογή. Το κυβερνητικό παραμύθι των «σωτήριων μέτρων» σε νέα σφαγιαστική επανέκδοση.

Ένα παραμένει ίδιο και απαράλλαχτο στην όλη αυτή κωμωδία. Το θράσος, η αναίδεια, η αναισχυντία και η ταξική παλιανθρωπιά των «παραμυθάδων». Αυτοί που οδήγησαν 1,5 εκατομμύριο ανθρώπους στην ανεργία, έφτασαν, με στοργή… δήμιου, να επικαλούνται τα ίδια τα θύματά τους (!) για να δικαιολογήσουν και να «νομιμοποιήσουν» τους επόμενους «αποκεφαλισμούς»!

*

Εχουμε 1,5 εκατομμύριο ανέργους, με τους 15 χιλιάδες που θα απολυθούν από το Δημόσιο θα ασχολούμαστε τώρα!

Αυτή είναι η «γραμμή» της ανελέητης προπαγάνδας του κυβερνητικού επιτελείου σε όλες του τις εκφάνσεις. Με αυτό το ύφος και σε αυτό το πνεύμα ήταν τα λόγια του Βενιζέλου βγαίνοντας την Κυριακή από το Μαξίμου. Σε αυτή την κατεύθυνση ήταν και το νόημα του πρωθυπουργικού διαγγέλματος:

Ελα μωρέ, εδώ ο ιδιωτικός τομέας «φλέγεται», μας μαράνανε οι 15 χιλιάδες απολύσεις στο Δημόσιο!

Αυτά λένε!

Και ποιοι τα λένε; Οι ίδιοι που αφήσανε απένταρους τους εργαζόμενους και στον ιδιωτικό και στο δημόσιο τομέα.

Αυτοί που «ληστέψανε» μισθούς και συντάξεις και από τον ιδιωτικό και από το δημόσιο τομέα.

Αυτοί που το όραμά τους (σ.σ.: «ένας εργαζόμενος σε κάθε οικογένεια») εφαρμόζεται σύμφωνα με το πλάνο τους: Κανένας εργαζόμενος ανά οικογένεια και στον ιδιωτικό και στο δημόσιο τομέα!

*

Φυσικά, «καρφί» δεν τους καίγεται για το 1,5 εκατ. ανέργους του ιδιωτικού τομέα. Αν τους ενδιέφεραν οι άνεργοι, πολύ απλά, δε θα τους μετέτρεπαν σε άνεργους. Αυτό που τους ενδιαφέρει, με τις περίφημες «αναδιαρθρώσεις», τις «βελτιώσεις», τις «αξιολογήσεις», τις «εφεδρείες», την «κινητικότητα» και τελικά με τις απολύσεις στο δημόσιο τομέα, είναι ένα και μόνο:

Στο έδαφος των εργασιακών Νταχάου που έχουν ήδη επιβάλει, να επιφέρουν ένα ακόμα πλήγμα, με ισχυρό, με ισχυρότατο συμβολισμό, ενάντια και στην ιδέα, πια, ενάντια και στην έννοια, πλέον, αυτού που λέγεται «μόνιμη και σταθερή δουλειά» για όλους!

Ο λόγος που κάνουν ό,τι κάνουν με τους εργαζόμενους στο Δημόσιο δεν είναι για να απαλλάξουν τον – δημιουργημένο κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσή τους – δημόσιο τομέα από «επίορκους», από «κοπανατζήδες», ή από «ανεπαρκείς» δημόσιους υπαλλήλους. Αυτό θα μπορούσε να γίνει σε μια «νύχτα». Ομολογούν ότι δεν το κάνουν ούτε για την επίτευξη «δημοσιονομικών», τάχα, στόχων.

Αλλος είναι ο λόγος της χρόνιας προπαγάνδας τους ενάντια στους… «κοπρίτες». Θέλουν να πατάξουν στη συνείδηση του λαού κάθε σκέψη ότι η δουλειά με ασφάλεια, με ικανοποιητικό εισόδημα, με προστασία, είναι ΔΙΚΑΙΩΜΑ.

«Δικαίωμα», γι' αυτούς, δεν είναι να έχει δουλειά ο εργαζόμενος, «δικαίωμα» είναι – γι' αυτούς – να στύβουν τον εργαζόμενο, να τον πληρώνουν άμα θέλουν, όποτε θέλουν κι όσο θέλουν, «δικαίωμα» είναι να τον βάζουν να δουλεύει όσο θέλουν, «δικαίωμα» είναι να τον πετούν στην ανεργία όποτε θέλουν και με τους όρους που θέλουν.

*

Για το σκοπό αυτό χρησιμοποιούν όλες τις παλιές και νέες μεθόδους αποπροσανατολισμού. Εχουν άλλωστε χρόνια εμπειρία τέτοιων μεθόδων.

Οταν το ΠΑΣΟΚ ήθελε να χτυπήσει τα δίκαια αιτήματα και τους αγώνες των εργαζομένων έβαζε σε λειτουργία την τακτική του «διαίρει και βασίλευε», προσπαθούσε να στρέψει τη μια κατηγορία εργαζομένων ενάντια στην άλλη, επιχειρούσε να οδηγήσει το ένα κοινωνικό στρώμα ενάντια στο άλλο. Μάλιστα, τότε δόθηκε και ονομασία σε αυτή την άθλια τακτική κοινωνικού κατατεμαχισμού: «Κοινωνικός αυτοματισμός». Αντίστοιχα η ΝΔ εφάρμοζε ανάλογες μεθόδους, ανάλογες πρακτικές, ανάλογη επιχειρηματολογία, ανάλογη κοινωνική αναλγησία.

Ο,τι για δεκαετίες έκαναν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ μόνες τους, τώρα τα κόμματα της πλουτοκρατίας το διαπράττουν από κοινού (μαζί με την «αριστερή» χορηγία της ΔΗΜΑΡ).

Οπως τότε έτσι και τώρα, έχουν στο πλευρό τους στα ΜΜΕ τους ίδιους ακριβώς «παπαγάλους» που βγαίνουν στα χρυσοπληρωμένα τους τηλεπαράθυρα για να πουλήσουν «κοινωνική ευαισθησία»

άλλοτε στους αγρότες (όταν απεργούν οι ναυτεργάτες),

άλλοτε στους ναυτεργάτες (όταν κινητοποιούνται οι αγρότες),

άλλοτε στους νταλικέρηδες (όταν απεργούν όλοι οι άλλοι),

άλλοτε στους επιβάτες (όταν απεργούν οι εργαζόμενοι στο Μετρό),

άλλοτε στους εργαζόμενους στο Μετρό (όταν «δεν πληρώνουν οι τζαμπατζήδες» επιβάτες),

άλλοτε στους ιδιωτικούς υπαλλήλους (όταν χτυπιούνται οι δημόσιοι υπάλληλοι),

άλλοτε στους δημόσιους υπαλλήλους (όταν χτυπιούνται οι ιδιωτικοί υπάλληλοι),

άλλοτε στους ανέργους (όταν χτυπιούνται οι εργαζόμενοι),

άλλοτε στους εργαζόμενους (όταν χτυπιούνται οι «τεμπέληδες» άνεργοι) κ.ο.κ.

*

Για να επιβληθεί ολοκληρωτικά το «κοινωνικό και εργασιακό απαρτχάιντ», για να επέλθει η «τελική λύση» που σχεδιάζουν τα μονοπώλια όσον αφορά στα δικαιώματα των εργαζομένων, η κυβερνητική «γραμμή» έχει αποτινάξει κάθε πρόσχημα:

«Κοινωνικός αυτοματισμός», υποκρισία, «διαίρει και βασίλευε», κομμάτιασμα της κοινωνίας, διαπόμπευση κάθε κοινωνικού στρώματος που βάλλεται, ξεμονάχιασμα κάθε κοινωνικής ομάδας, εξανδραποδισμός, τελικά, όλου του λαού!

Για να επιτελέσουν το έργο που τους ανατέθηκε, χρησιμοποιούν κάθε λογής πολιτική παλιανθρωπιά και ιταμότητα:

Καταστολή, λάσπη, ύβρεις, ψεύδος, διάλυση των κοινωνικών αρμών, με πρώτους εκείνους της αλληλεγγύης και της συντροφικότητας.

*

Θέλουν να βάλουν τον έναν να «φάει» τον άλλον.

ο ιδιωτικός υπάλληλος τον δημόσιο υπάλληλο, ο φορτηγατζής τον αγρότη, ο αγρότης τον λιμενεργάτη, ο εργάτης τον συμβασιούχο,

για να μπορέσουν οι τραπεζίτες, οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές να μας «φάνε» ευκολότερα και όλους μαζί!

Θέλουν να κάνουν τον έναν να αδιαφορεί για τα βάσανα του άλλου, για τη διαπόμπευση του άλλου, να μη μιλά, να μην αντιδρά για τη δυστυχία του άλλου, μήπως και διασωθεί ο ίδιος.

Τέτοιοι είναι και έτσι μας κυβερνούν! Και απέναντι σε κάτι τέτοιους, ή θα ορθωθεί η Λαϊκή Συμμαχία και θα υπερισχύσει το «ένας για όλους και όλοι για έναν», ή δε θα μείνει όρθιος κανένας!

Ριζοσπαστική Αριστερά: όχι άλλα κόλπα και υπεκφυγές!

 

Του Παναγιώτη Σωτήρη

 

Σήμερα δεν χρειαζόμαστε άλλο σεχταρισμό και αναδίπλωση σε λογική μικρόκοσμου. Ούτε, όμως, και «επικοινωνιακές τακτικές». Ή παίρνουμε τολμηρά την πρωτοβουλία για να οικοδομήσουμε το αναγκαίο αριστερό ριζοσπαστικό μέτωπο, ή συνεχίζουμε να παλινωδούμε σε έναν κυκεώνα εγκεφαλικών σχημάτων που δύσκολα θα συγκαλύπτουν ότι και εμείς γινόμαστε μέρος του προβλήματος. Ο καλύτερος οδηγός για να δούμε ποια είναι τα κρίσιμα πολιτικά ερωτήματα σήμερα είναι η ίδια η πραγματικότητα.

Οι τελευταίες εξελίξεις γύρω από την Κύπρο, η τρομαχτική συστημική βία της Ευρωζώνης που ξεδιπλώθηκε, αλλά και ο νέος γύρος εκβιασμών απέναντι στην ελληνική κυβέρνηση, δείχνουν πόσο απέχουν από την αλήθεια όλες οι απόψεις που λένε ότι «τα χειρότερα είναι πίσω». Στην πραγματικότητα, μόλις τώρα αρχίζουμε να βλέπουμε την πλήρη αλαζονεία της επιχείρησης πλήρους νεοφιλελεύθερης αναμόρφωσης των ευρωπαϊκών κοινωνιών στο όνομα της σταθερότητας της ΟΝΕ. Γι' αυτό το λόγο και τα ζητήματα αποκτούν σήμερα μια άτεγκτη και αναπόδραστη σαφήνεια για όποιον αναφέρεται στην Αριστερά.

Ζήτημα πρώτον: Μέσα στο ευρώ δεν υπάρχει καμιά ελπίδα σωτηρίας. Πλέον έχουν καταρρεύσει και οι τελευταίες αυταπάτες περί «ευρωπαϊκής αλληλεγγύης» επειδή θα άλλαζαν οι «πολιτικοί συσχετισμοί» στην ΕΕ, καθώς κάτι τέτοιο είναι αδύνατο, μεσοπρόθεσμα στο ευρωπαϊκό κέντρο. Επιπλέον, φάνηκε ότι δεν υπάρχει η λογική «too big to fail», καθώς και η ΕΕ και το ΔΝΤ έχουν ήδη προετοιμαστεί ακόμη και για επιλεκτικές χρεοκοπίες χωρών του Νότου, όπως έδειξε και η πρόβα τζενεράλε στην Κύπρο. Τέλος, κανείς δεν μπορεί καν να ψελλίζει τη λέξη «επαναδιαπραγμάτευση» από στιβαρή θέση εντός ευρώ, όταν το μετέωρο ΟΧΙ της Κύπρου το ακολούθησε ακόμη πιο ταπεινωτική επίθεση. Ή μια χώρα και ένα κίνημα είναι αποφασισμένο να κάνει το βήμα της πλήρους ρήξης με το ευρώ και το «ευρωπαϊκό σχέδιο» ή θα υφίσταται τις συνέπειες.

Ζήτημα δεύτερον: Δεν χρειαζόμαστε μόνο νομισματική πολιτική. Όσο σημαντική και απόλυτα αναγκαία αφετηρία και εάν είναι η επιστροφή, εδώ και τώρα, σε εθνικό νόμισμα και η ανάκτηση δημοκρατικού ελέγχου στη νομισματική πολιτική, άλλο τόσο ισχύει ότι δεν αρκεί. Χωρίς πρόγραμμα παραγωγικής ανασυγκρότησης σε σοσιαλιστική κατεύθυνση, χωρίς μια άλλη αφήγηση για τις ρήξεις και τις ανατροπές που απαιτούνται, στην παραγωγή και την κατανάλωση, στη διοίκηση και το δημόσιο, στις αξίες και την ηθική της κοινωνίας, η τομή με την ευρωζώνη θα παραμένει ένα μετέωρο βήμα.

Ζήτημα τρίτον. Η εθνική ανεξαρτησία καθίσταται ζήτημα κλειδί. Όπως συμβαίνει με όλες τις εν δυνάμει επαναστατικές συγκυρίες, η διαλεκτική εθνικού και διεθνικού αποκτά ξεχωριστή επικαιρότητα. Σήμερα η Ελλάδα υποβαθμίζεται στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα, βρίσκεται – εάν δούμε και τις εξελίξεις στην Κύπρο – μέσα σε ένα κουβάρι ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, εσωτερικεύει πιέσεις και αντιφάσεις. Η ρήξη με όλα αυτά καθίσταται αναγκαία, συμπεριλαμβανομένης και της ρήξης με όλες τις εκδοχές του ατλαντισμού (ΝΑΤΟ κ.λπ.) σε πείσμα του όψιμου φιλοαμερικανισμού τμήματος της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ. Ταυτόχρονα, και στο βαθμό που σήμερα δεν υπάρχουν εναλλακτικά κέντρα μέσα στο διεθνές σύστημα που να συνιστούν υλικές μορφές συμμαχίας, οι δρόμος δεν μπορεί παρά να είναι δρόμος κατά το δυνατόν αυτάρκειας, «στηρίγματος στις δικές μας δυνάμεις», ανασημασιοδότησης της εθνικής ανεξαρτησίας ως στρατηγικής αντίστασης, επιβίωσης και δημοκρατίας ενός νέου «ιστορικού μπλοκ» των υποτελών τάξεων. Η νικηφόρα ρήξη θα είναι ο δικός μας διεθνισμός.

Ζήτημα τέταρτο. Χωρίς αναμέτρηση με την εξουσία δεν μπορεί να υπάρξει σήμερα ανατροπή της μνημονιακής καταστροφής. Η λογική που λέει ότι η Αριστερά είναι «αντιπολίτευση» και εκβιάζει αστικές κυβερνήσεις, ανήκει στην προηγούμενη φάση της ταξικής πάλης στον τόπο μας. Οι αναλώσιμες και ανακυκλώσιμες «κυβερνήσεις» της μνημονιακής επιτροπείας δεν εκβιάζονται από το κίνημα, παρά μόνο από την Τρόικα. Χρειαζόμαστε κυβερνητική εξουσία που να εκπροσωπεί ένα αριστερό πρόγραμμα και κοινωνικές δυναμικές. Επομένως, αντί να ξορκίζουμε την «αριστερή κυβέρνηση» είναι πολύ προτιμότερο να στρωθούμε και να πούμε τι περιλαμβάνει. Να μιλήσουμε για το πρόγραμμα παραγωγικής ανασυγκρότησης σε σοσιαλιστική κατεύθυνση που πρέπει να έχει, πέραν της αναγκαίας ρήξης με ευρώ και ΕΕ, για τις μορφές λαϊκής αντιεξουσίας, αυτοοργάνωσης, αυτοδιαχείρισης που πρέπει να ξεδιπλωθούν, για τις αναγκαίες τομές με την ισχύουσα «νομιμότητα» της ιερότητας της ιδιοκτησίας και του «διευθυντικού δικαιώματος» και το «ευρωπαϊκό κεκτημένο», για το πώς πρέπει να είναι μια «Συντακτική διαδικασία» που να μη γίνεται σε καμιά περίπτωση διαχείριση του υπάρχοντος με όπλο το «ρεαλισμό» και τον «πραγματισμό».

Ζήτημα πέμπτο. Χρειαζόμαστε μια νέα αντίληψη του πολιτικού και κοινωνικού μετώπου. Δεν αρκεί απλώς η προσπάθεια «εκπροσώπησης» κοινωνικών δυναμικών όπως δοκιμάζουν να κάνουν σήμερα όλες οι δυνάμεις της Αριστεράς, προφανώς με διαφορετικές γραμμές και άνισα αποτελέσματα. Δεν μπορεί να υπάρξει μετασχηματισμός όσο στην πραγματικότητας οι μορφές σκέψεις, η κουλτούρα συζήτησης και πρακτικής, το στελεχιακό δυναμικό – σε όλες τις εκφάνσεις της σημερινής «υπαρκτής Αριστεράς» ανακυκλώνει όλες τις αντιφάσεις της Αριστεράς της ήττας και του στριμώγματος στη γωνία. Χρειαζόμαστε μια νέα διαλεκτική που να συνταιριάζει ισότιμα και αναγκαστικά αντιφατικά την ιστορικότητα, το βάθος και την επικαιρότητα της αντικαπιταλιστικής και σε τελική ανάλυση κομμουνιστικής αναφοράς με όλο τον πλούτο των εμπειριών, των πρακτικών, των μορφών οργάνωσης, των πειραμάτων (αυτοδιαχείρισης, δημοκρατίας, αλληλεγγύης) που έφερε το κίνημα. Που να παράγει γνώση, πρόγραμμα, προτάσεις, συλλογική ευφυΐα. Με νέες οργανωτικές πρακτικές, με αναβαθμισμένη κουλτούρα διαλόγου, με νέα κομματικότητα, μακριά από τη λογική του ψηφοφόρου, του αφισοκολλητή, του οπαδού. Ένα μέτωπο ταυτόχρονα ενωτικό και διάχυτο, συγκροτημένο και «δικτυακό», πειθαρχημένο και ανυπάκουο. Ικανό να διεκδικήσει την κυβερνητική εξουσία, αλλά και να οικοδομήσει τους θεσμούς «αντι-εξουσίας», ξεκινώντας από την οικοδόμηση της «παράλληλης κοινωνίας» του αγώνα, της αλληλεγγύης, της αυτοοργάνωσης.

Ζήτημα έκτο.  Ένα τέτοιο μέτωπο δεν μπορεί να φτιαχτεί με παρθενογένεση, ούτε όμως και με χρησιμοποιημένα υλικά. Ούτε μπορούμε να φαντασιωνόμαστε ότι τα επιτελεία της Αριστεράς θα «δουν το φως το αληθινό» και θα μεταστραφούν.

Χρειάζονται τομές, ρήξεις, μετατοπίσεις, συνολικά η διαλεκτική της ηγεμονίας. Σήμερα αυτός ο άλλος δρόμος για την Αριστερά και ένα νικηφόρο μέτωπο ανατροπής πρέπει να πάρει υλική μορφή και δυναμική. Αναγκαστικά σε ρήξη με τις ηγετικές γραμμές σε ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ, αλλά σε ανοιχτή επικοινωνία με τις αναζητήσεις στο εσωτερικό τους. Η πρόταση του Αριστερού Ριζοσπαστικού Μετώπου, της συνάντησης, ισότιμα, ανοιχτόκαρδα, συντροφικά και μαχητικά, των δυνάμεων, των συλλογικοτήτων, των παρεών, των αγωνιστών που θέλουν πρόγραμμα ανασυγκρότησης και μετασχηματισμού σε ρήξη με το ευρώ και την ΕΕ και διεκδίκηση της κυβερνητικής εξουσίας με όρους μετασχηματισμού και ανατροπής, είναι παραπάνω από ώριμη. Ένας τέτοιος «τρίτος πόλος» μέσα στην Αριστερά μπορεί άμεσα να εκπροσωπήσει αναζητήσεις και αγωνίες πολλών αγωνιστών, να έχει στραμμένα βλέμματα και αυτιά προς το μέρος του πολλών ανθρώπων που σε αυτή τη φάση επιμένουν στο ΣΥΡΙΖΑ ή το ΚΚΕ, να μετατοπίζει τη συζήτηση μέσα στην κοινωνία, ιδίως από τη στιγμή που η ανάγκη ρήξης με το ευρώ και την ΕΕ κερδίσει σε απήχηση. Πάνω από όλα ένας τέτοιος πόλος, που πρέπει από τώρα να κινείται και να φέρεται όχι ως «αριστερή αντιπολίτευση» αλλά ως η Αριστερά που δικαιώνει την ιστορία και τις προσδοκίες της κοινωνίας, έχει τη δυνατότητα, μέσα στην αναπόφευκτη όξυνση των αντιφάσεων της συγκυρίας και την επιδείνωση της κρίσης, να παίξει καταλυτικό ρόλο, να αλλάξει το τοπίο στο κίνημα και την Αριστερά.

Ζήτημα έβδομο. Τίποτα από τα παραπάνω δεν θα προχωρήσει, εάν επιμένουμε να περπατάμε μονοπάτια ήδη περπατημένα. Γιατί το τοπίο είναι καινούργιο και μόνο προς τα πίσω έχει δρόμους ήδη περπατημένους. Και αυτό σήμερα επιβάλλει μια διπλή οριοθέτηση. Ούτε σεχταρισμός, αναδίπλωση, λογική μικρόκοσμου, ατολμία στις πρωτοβουλίες. Ούτε, όμως, και «επικοινωνιακές τακτικές» και υποκατάσταση της προγραμματικής συγκρότησης και της κοινωνικής γείωσης από «χαρισματικές προσωπικότητες» (ιδίως όταν δύσκολα μπορούν να πείσουν ότι εκπροσωπούν το νέο…) και απλή διασπορά συνθημάτων, ακόμη και εάν αυτά είναι σωστά. Χρειάζεται να σταματήσουμε, όλες και όλοι, να σπαταλάμε σκέψη, χρόνο, δυνάμεις, διαύλους επικοινωνίας με την κοινωνία σε γραμμές εγγενώς κοντόθωρες και ατελέσφορες. Αυτό που χρειάζεται είναι τόλμη, συντροφικότητα, σεμνότητα και σκληρή δουλειά, με εμπιστοσύνη στον ίδιο τον κόσμο του αγώνα.

Επομένως, δεν χρειαζόμαστε ούτε άλλα κόλπα ούτε και διαρκείς υπεκφυγές. Ποιο νόημα έχει σήμερα να βλέπουμε την διαμόρφωση της Αριστεράς που οι καιροί απαιτούν με λογική «κινέζικων κουτιών» του τύπου «πρώτα ανασυγκροτούμε το κόμμα-οργάνωση, μετά το «στενό μέτωπο» της δικής μας ηγεμονίας, μετά το «πλατύ μέτωπο» της σωστής γραμμής, μετά το κίνημα»; Ποιο νόημα έχουν οι εξαγγελίες ίδρυσης «φορέων» ή «κομμάτων» όταν μιλάμε απλώς για τάσεις ή ρεύματα; Ποιο νόημα έχουν οι βυζαντινολογίες για το τι είναι «μέτωπο», τι είναι «μετωπική συμπόρευση», τι είναι «κοινή δράση»; Σήμερα τα πράγματα είναι απλά:  Ένας ευρύτερος πολιτικός χώρος που περιλαμβάνει την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το ΜΑΑ, άλλες οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς που αποδέχονται μια τέτοια κατεύθυνση, κόσμος μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ που δεν «χωρά» στην κεντρική γραμμή, κόσμος που αποστασιοποιήθηκε από τη ραγδαία μετάλλαξη του ΕΠΑΜ, κόσμος του κινήματος που ουσιωδώς είναι πολιτικά ακάλυπτος, σήμερα κινείται στην ίδια κατεύθυνση, εμπνέεται από ανάλογες προγραμματικές αφετηρίες, δουλεύει μαζί μέσα στο κίνημα, αποτελεί εν δυνάμει την αφετηρία του αναγκαίου Αριστερού Ριζοσπαστικού Μετώπου (όπως και την αφετηρία του αναγκαίου μαζικού πεδίου για να αποκτήσει νόημα και μια σύγχρονη γραμμή επανίδρυσης της κομμουνιστικής αναφοράς). Ή παίρνουμε τολμηρά την πρωτοβουλία να το οικοδομήσουμε, ή συνεχίζουμε να παλινωδούμε σε έναν κυκεώνα εγκεφαλικών σχημάτων που δύσκολα θα συγκαλύπτουν ότι και εμείς γινόμαστε μέρος του προβλήματος.

Για την αυστηρότητα με την οποία η ιστορία κρίνει όσους δεν στέκονται στο ύψος των περιστάσεων, πήραμε μια πρόγευση στο γκρέμισμα της αυταρέσκειας στο διάστημα από τις εκλογές και μετά. Ας σταματήσουμε να γυρνάμε την πλάτη στις ευκαιρίες που ανοίγονται, ας πάψουμε να υπεκφεύγουμε μπροστά στις ευθύνες μας.

ΠΗΓΗ: Ημερομηνία καταχώρησης 06-04-2013, http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=4994

Επικράτεια του φαντασιακού των ανοήτων

 

Του Νικήτα Χιωτίνη*

 

Ο πληρέστερος τίτλος του σημειώματος είναι: η ανιδιοτελής βλακεία των «δεξιών», των «αριστερών» και των «κεντρώων» ή η επικράτεια του φαντασιακού των ανοήτων. Με συνέπεια την απόλυτη επικράτηση ενός πλήρους σκοταδισμού και την παράπλευρη άνθιση των απολύτως ηλιθίων.

Εξηγούμαι: Όπως (θα πρέπει να) ξέρετε, οι όροι δεξιά και αριστερά εισήχθησαν στο πολιτικό λεξιλόγιο μετά τη συντακτική συνέλευση στην επαναστατημένη Γαλλία του 1789. Σε αυτήν τη συνέλευση υπήρξαν δύο απόψεις. Οι μεν, που κάθισαν στα δεξιά του Λουδοβίκου του ΙΣΤ και κράτησαν αυτήν τη δεξιά θέση τους και μετά την αποχώρηση του Βασιλιά, θεωρούσαν πως ο Βασιλιάς θα έπρεπε να έχει απόλυτο βέτο για οποιαδήποτε απόφαση της βουλής, οι δε άλλοι, που κάθισαν αριστερά του, που επίσης διατήρησαν τη θέση τους και αφού έφυγε αυτός από την αίθουσα, οι «αριστεροί», θεωρούσαν πως το βέτο του Βασιλιά έπρεπε να είναι απλώς ανασταλτικό για κάποιο διάστημα. Μετά το διάστημα αυτό, αν η βουλή ξανάπαιρνε την ίδια απόφαση, η θέλησή της θα επικρατούσε. Με απλά λόγια, οι βασιλικοί ήταν οι «δεξιοί», οι δημοκρατικοί ήταν οι «αριστεροί». Γενικεύοντας, ο «δεξιός» τάσσεται υπέρ της συντήρησης της (ή μιας) ισχυρής κεντρικής εξουσίας, ο δε αριστερός αποβλέπει σε ενίσχυση της συλλογικότητας, σε βάρος μιας κεντρικής και πρακτικώς μη ελεγχόμενης εξουσίας.

Με την ολοένα και εντονότερη πρόταξη της αξίας της ατομικότητας, οι κοινωνίες ανοίχτηκαν προς τον πολιτικό και ως συνέπεια τούτου οικονομικό φιλελευθερισμό, με συνακόλουθη την οπισθοχώρηση της κεντρικής πολιτικής ισχύος. Όμως οι «δεξιοί», ενώ θα έπρεπε να αντιτίθενται σε αυτήν την υποβάθμιση της κεντρικής πολιτικής εξουσίας, στην υποβάθμιση του κράτους ως ρυθμιστικής έστω δυνάμεως, άρχισαν να υποστηρίζουν τον φιλελευθερισμό. Από την άλλη, οι «αριστεροί», ενώ θα έπρεπε να είναι οπαδοί της συλλογικότητας, θεώρησαν εαυτούς κρατιστές. Τα πρώτα αριστερά κόμματα ανεπτύχθησαν θεωρητικώς και πρακτικώς ως δορυφορικά της Σοβιετικής Ένωσης, του υπαρκτού (;) σοσιαλισμού όπως λέμε, όπου μια κεντρική εξουσία κατείχε και την εξουσία, αλλά και τη γνώση για το παρόν και το μέλλον της κοινωνίας.

Αυτό το απόλυτο αναποδογύρισμα του νοημάτων των όρων δεξιός και αριστερός υπήρξε καταδήλως συνέπεια της δημαγωγικής χρήσης των όρων αυτών και της αποτελεσματικότητας αυτής της δημαγωγίας. Ίσως να μην ήταν τόσο τραγικά τα πράγματα, αν μέναμε μόνο εκεί. Τα τελευταία όμως χρόνια αυτός ο οικονομικός φιλελευθερισμός διαστράφηκε στον νεοφιλελευθερισμό και στην επικράτεια του φανταστικού χρήματος. Σε βάρος κάθε είδους ορθολογικής εξέλιξης και ανάπτυξης των κοινωνιών, ιδιωτικές χρηματικές/τραπεζικές εξουσίες κατισχύουν κάθε πολιτικής συλλογικότητας και έτσι επανερχόμαστε σε ένα νέο είδος φεουδαρχίας. Αυτό είναι κάτι που οι δεξιοί εξακολουθούν ανιδιοτελώς και με απόλυτη άγνοια (ή βλακεία) να το υποστηρίζουν, εκτός και αν συνειδητώς υποστηρίζουν την απόλυτη κυριαρχία αυτού του νέου βασιλιά, την επικράτηση αυτής της νέας φεουδαρχίας, αν και δεν νομίζω όμως να έχουν υποστεί ομαδική παράκρουση. Από την άλλη, οι αριστεροί φαίνονται ακόμα πιο μπερδεμένοι. Το κρατικιστικό μοντέλο της μητέρας Σοβιετικής Ενώσεως παταγωδώς απέτυχε. Παρ' όλα αυτά, τα κόμματα της αριστεράς εξακολουθούν να υποστηρίζουν επισήμως, αν όχι το μοντέλο αυτό, σίγουρα την ενίσχυση της κεντρικής εξουσίας, την ενίσχυση του «κράτους», με την «κρατικοποίηση» των υπηρεσιών και δραστηριοτήτων «δημόσιας ωφέλειας» – με ασαφή όμως τη διάκριση μεταξύ δημοσίου και ιδιωτικού συμφέροντος. Στη χώρα μας, π.χ., τα τελευταία γεγονότα της Κύπρου οδήγησαν την αριστερά σε απόλυτη σύγχυση. Τα αριστερά κόμματα υποστήριξαν τη διατήρηση του αντιπαραγωγικού και αντικοινωνικού νεοφιλελεύθερου χρηματοπιστωτικού συστήματος, που αποτελεί διαστροφή του καπιταλισμού [1], ως θεμελίου ανάπτυξης της κοινωνίας, όπως κάνουν δηλαδή και οι σημερινοί δεξιοί (μάλλον εν αγνοία τους, όπως είπαμε). Νοιάστηκαν για τη διαφύλαξη του μεγάλου (ιδιωτικού) κεφαλαίου στην Κύπρο, ως μοχλού ανάπτυξής της. Τελικώς με ποιον είναι αυτή η «αριστερά»; Η σύγχυση του πολιτικού στόχου της «αριστεράς» μεταξύ ιδιωτικού και δημοσίου συμφέροντος, η σύγχυσή της δηλαδή μεταξύ κρατισμού και φιλελευθερισμού, σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια. Το επιχείρημα του «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα» δεν αλλάζει την κατάσταση, απλώς επιβεβαιώνει πως ορισμένα ιεροποιημένα στερεότυπα και συνθήματα του παρελθόντος έχουν πλέον ξεπεραστεί.

Υπάρχει και το «κέντρο», δήθεν μεταξύ αριστεράς και δεξιάς. Αυτό όμως υπήρξε το κόμμα των φιλελευθέρων, γι' αυτό άλλωστε και υπήρξε και ο κατ' εξοχήν πολέμιος του κρατισμού – στην απόλυτη σύγχρονη μορφή του, που υπήρξε εν τη πράξει ο κομμουνισμός της Σοβιετικής Ενώσεως. Περιέργως, όμως, οι φιλελεύθεροι υποστηρίχτηκαν από τους αριστερούς, που τους θεώρησαν σαν πιο κοντινούς τους στη γραμμική σειρά αριστερά, κέντρο, δεξιά. Η δυναστεία των Παπανδρέου, μάλιστα, παρουσιάστηκε και ως αριστερή. Ο δεξιός όμως Καραμανλής ορθώς εστράφη περισσότερο στις κρατικοποιήσεις από τον φιλελεύθερο (κεντρώο) Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος ορθώς υποστηρίχτηκε από τον σύλλογο βιομηχάνων [2].

Καταφανώς στις σημερινές κοινωνίες επικρατούν άνευ νοήματος φαντασιακοί χαρακτηρισμοί, μέσω των οποίων επιτήδειοι προπαγανδιστές χειραγωγούν τους λαούς, που μετατρέπονται σε απληροφόρητες μάζες, αποχαυνωμένες ήδη από τα βλακώδη σίριαλ των τηλεοράσεων. Για τα πολιτικά ζητήματα, αυτά που καθορίζουν τους όρους της ζωής τους, δεν πολυσκέφτονται, αφήνουν να λειτουργήσουν τα α-νόητα συνθήματα των προπαγανδιστών. Όποιος δημαγωγήσει καλύτερα κερδίζει, επάνω σε αυτό παίζουν τα κόμματα. Μιλάμε γι' αυτό που χαριτωμένα αποκαλούμε σήμερα επικοινωνιακή πολιτική των κομμάτων. Οι δημιουργημένοι έτσι δεξιοί, αριστεροί και κεντρώοι, υποστηρίζουν ανιδιοτελώς και με αγώνες πράγματα που δεν γνωρίζουν και που με μαθηματική ακρίβεια τους οδηγούν σε έναν νέο μεσαίωνα, δηλαδή οδηγούν την κοινωνία σε νέες μορφές φεουδαρχίας. Έτσι «επικοινωνιακά» λειτουργούσε και ο Χίτλερ που αιματοκύλισε την Ευρώπη, έτσι επικοινωνιακά οι σημερινοί ναζιστές φτάνουν σε διψήφια νούμερα, ακόμα και στο Δίστομο! Ιδού η παράπλευρη άνθιση των απολύτως ηλιθίων.

Τι μέλλει γενέσθαι; Δεν θεωρώ εαυτόν προφήτη, αλλά θέλω να πιστεύω πως κάποια στιγμή αυτές οι μάζες θα ξυπνήσουν και θα απαιτήσουν πληροφόρηση, που δεν μπορεί παρά να οδηγήσει σε ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο με επανακαθορισμό των εννοιών της ατομικότητας και της συλλογικότητας, του ιδιωτικού και του δημοσίου [3]. Γιατί εκεί εντοπίζεται η αιτία της σημερινής σύγχυσης, με τους επιτηδείους να επενδύουν με συνθήματα και επιβολή ενοχικών συνδρόμων πάνω στις έννοιες αυτές. Η πολιτική ομάδα που θα το καταλάβει αυτό και θα κηρύξει έναν ειλικρινή και μακράς πνοής πολιτικό διάλογο, θα γίνει αμέσως ενθουσιωδώς αποδεκτή από τον λαό και από την Ιστορία. Ίδωμεν.

 Παραπομπές

 

[1] Παραφράζοντας το τίτλο ενός βιβλίου που κυκλοφορεί τελευταία, θα λέγαμε «είναι η διαστροφή του καπιταλισμού, ηλίθιε».

[2] Θυμάστε εκείνο το βράδυ μετά τις εκλογές, όπου ευστόχως ειπώθηκε πως το αποτέλεσμα των εκλογών δεν είναι θέμα πολιτικού αναλυτή, αλλά ψυχιάτρου.

[3] Δες «Το Ποντίκι», Ν. Χιωτίνης, «Ιδιωτικοποιήσεις ή η ανάγκη ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου», 31 Ιουλίου 2012

ΠΗΓΗ: ΠΕΜΠTΗ, 28 Μαρτίου 2013, http://topontiki.gr/article/50949/Epikrateia-tou-fantasiakou-ton-anoiton

 * O Νικήτας Χιωτίνης είναι Δρ, Αρχιτέκτων-Καθηγητής ΤΕΙ.

ΠΟΥ ΠΑΜΕ;

 

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

 

Η κρίση βαθαίνει και οι πλέον δύσπιστοι αρχίσουν να αντιλαμβάνονται ότι η χώρα μας οδηγείται σε μακροχρόνια ύφεση υπό την καθοδήγηση των δανειστών μας, οι οποίοι χαράσσουν πλέον φανερά την πολιτική της χώρας μας όχι μόνο την οικονομική. Αναλύσεις επί αναλύσεων των επαϊόντων μας βομβαρδίζουν από τη μικρή οθόνη με σαφή την πρόθεση να εντυπωσιάσουν οι πλείστοι για το πλήθος των γνώσεων τους. Άχαρη, αν όχι δόλια, η υποστήριξη των μέτρων από πλευράς των υπερμάχων της εφαρμοζομένης πολιτικής, προπετής και λαϊκιστική η επίθεση εκ του ασφαλούς των ευρισκομένων εκτός εξουσίας και ποθούντων αυτήν. Τελικά είναι τόσο δύσκολο να σκεφθούμε με την κοινή λογική ως λογικά όντα, καθώς καυχόμαστε, τέκνα πλέον του δυτικού «ορθολογισμού»; Είναι τόσο δύσκολο να θέσουμε απλά ερωτήματα όπως τα ακόλουθα.

Πρώτο: Οι δανειστές μας, οι οποίοι δια των οργάνων τους απαιτούν συνέπεια στην εφαρμογή της πολιτικής, που επέβαλαν αδιαφορώντας για τις όποιες επιπτώσεις αυτής στον λαό μας, θέλουν πράγματι το καλό μας; Θέλουν πράγματι να μας δώσουν χέρι βοήθειας, ώστε να εξέλθουμε από την κρίση ή απλώς θέλουν να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους; Αν πράγματι θέλουν το καλό μας, ας μας φέρουν οι υπέρμαχοι της πολιτικής που εφαρμόζεται ένα μόνο παράδειγμα λαού, ο οποίος εξήλθε από την οικονομική κρίση και οδεύει πλέον προς την ευημερία με την υποστήριξη των ισχυρών της γης που επιβάλλουν τον έλεγχό τους σ' όλη την έκταση του πλανήτη. Δεν αυξάνει διαρκώς η συσσώρευση του πλούτου στα χέρια των ελαχίστων και δεν εξαπλώνεται η βιοτική δυστυχία στη συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων της γης;

Δεύτερο: Ποιοι επιβάλλουν πολιτική; Είναι οι εκλεγμένοι από τους λαούς τους θεωρούμενοι ισχυροί ηγέτες των μεγάλων δυνάμεων; Είναι πράγματι υπεύθυνη για τις δοκιμασίες του ελληνικού λαού η σκληρή Μέρκελ και κάποιοι άλλοι αλαζόνες ηγέτες δυτικών χωρών ή μήπως αυτοί είναι οι αρχιεπιστάτες στις φυτείες που καλλιεργούν δούλοι;  Δεν έχουμε πεισθεί ότι οι πολιτικοί είναι εντολοδόχοι προς εκπροσώπηση των συμφερόντων του τραπεζικού κεφαλαίου των πλουτοκρατών; Δεν εκλέγονται δεσμευόμενοι να εφαρμόσουν με συνέπεια την πολιτική που εντέλλονται τα κέντρα νομής εξουσίας; Λέσχες και Στοές είναι φαντασιώσεις αρρωστημένων συνωμοσιολόγων; Η πλανητική ισχύς επί του τραπεζικού συστήματος από αιώνες της σκοτεινής οργάνωσης του Σιωνισμού (ΠΡΟΣΟΧΗ: όχι του εβραϊκού λαού) πιστεύεται ακόμη ότι αποτελεί μύθευμα; Ότι κλίνουν γόνυ οι επίδοξοι ηγέτες των ΗΠΑ και πλείστων άλλων χωρών ενώπιον των ιερών του Ισραήλ και φορούν το γνωστό σκούφο είναι άνευ σημασίας; Το ότι γινόμαστε καθημερινά μάρτυρες επιχειρήσεων πολέμου κατά λαών, οι ηγέτες των οποίων θεωρούνται απειλή για το Ισραήλ, και ακολουθεί η νομή της λείας μεταξύ των «ειρηνοποιών» (Ιράκ, Λιβύη, Συρία εν εξελίξει) δεν μας έχει συνετίσει;

Τρίτο: Άραγε η Ελλάδα αποτελεί εξαίρεση σε παγκόσμια κλίμακα; Μήπως όντως είμαστε ανεξάρτητη χώρα με λαϊκή κυριαρχία και εθνική αξιοπρέπεια και δεν είμαστε προτεκτοράτο; Είναι επιεικώς αστείο να τίθεται το ερώτημα αυτό, αλλά μας έχουν τόσο παραμυθιάσει με τη λαϊκή κυριαρχία και την Ελλάδα των Ελλήνων (μόνο της χούντας το χριστιανών αποτάσσεται μετά βδελυγμίας!). Είμαστε προτεκτοράτο από τότε που μας έβαλαν να δολοφονήσουμε τον μόνο άξιο της πατρίδας κυβερνήτη, τον Ιωάννη Καποδίστρια. Μήπως οι βρισιές, με τις οποίες εκτονώνεται η λαϊκή αγανάκτηση κατά των ασκησάντων την εξουσία με χαρακτηρισμούς όπως ανίκανοι και άχρηστοι είναι ελαφρυντικά; Μήπως αυτοί απλά υπήρξαν εντολοδόχοι και γνώριζαν πάρα πολύ καλά πού οδηγούσαν τη χώρα; Μήπως η διαπλοκή και η διαφθορά ήταν το προσωπικό «κέρδος» εκείνων που περιφρόνησαν λαό, ιερά και όσια και έφτυσαν στο πρόσωπο του Καποδίστρια;

Τέταρτο: Μήπως οι «φιλήσυχοι» πολίτες, οι οποίοι είχαν αισθανθεί ανακούφιση με την επιβολή της χούντας από τις ΗΠΑ, παραμένουν αμετανόητοι οπαδοί του ολοκληρωτισμού ως  μέσου σωτηρίας της πατρίδος; Δεν έχουν ακόμη αντιληφθεί ότι οι αφελείς και μωροφιλόδοξοι συνταγματάρχες ανέλαβαν να συνεισφέρουν στη βρώμικη επιχείρηση κατά της Κύπρου, στην οποία ως και οι βρώμικοι πολιτικοί δεν ήθελαν να αναμειχθούν;

Πέμπτο: Αντιλαμβάνονται οι αριστεροί (δεν γνωρίζω πόσοι απόμειναν κομμουνιστές) ότι αναλώνουν την μαχητικότητά τους αποκλειστικά στην πολεμική κατά της πατρίδος και της πίστεως; Μήπως φαντάζονται ακόμη τις πατρίδες ανίσχυρες και ευάλωτους τους λαούς,  ώστε να αφανίζονται αυτοί από ιδεολογίες και επιχειρήσεις σκοτεινών κέντρων που επιχειρούν να επιβάλουν την παγκοσμιοποίηση; Δεν αντιλαμβάνονται ότι ο διεθνισμός της παγκοσμιοποίησης, καπιταλιστικός στο έπακρο, δεν βοηθά την ιδεολογία τους και οι ίδιοι μετατρέπονται από ιδεολόγοι σε νεροκουβαλητές του συστήματος; Δεν συνειδητοποιούν ότι αντί να είναι η πρωτοπορεία για κοινωνική επανάσταση είναι πρωτοπορεία για τον ηθικό εκφυλισμό της νιότης, που αποτελεί κυρίαρχο στόχο του αστισμού, ο οποίος τρέφεται από τον εκμαυλισμό των συνειδήσεων; 

Έκτο: Υπηρέτες του συστήματος ασκούντες την εξουσία, επίδοξοι εξουσιαστές με επαγγελίες «ανατροπής στα πλαίσια του συστήματος» και αντιεξουσιαστές δεν αντιλαμβάνονται πράγματι ότι η παράταξη του ολοκληρωτισμού κερδίσει αυτούς που θέλουν απλά να τιμωρήσουν όλους όσοι ευθύνονται για την εκποίηση της πατρίδος, οικονομική ή ιδεολογική; Είναι όλοι αυτοί οι ψηφοφόροι και οπαδοί του ολοκληρωτισμού; Το πιστεύουν πραγματικά; Είναι ο ολοκληρωτισμός εκτός ελέγχου από μέρους του συστήματος; Είναι  αφελείς, ώστε να πιστεύουν ότι το θηρίο που θεριεύουν με τους πάσης φύσεως ενδοτισμούς και προδοσίες, δεν θα χρησιμοποιηθεί από το σύστημα, όταν αυτό κρίνει ότι οι συνθήκες το επιβάλλουν; Το σύστημα χρειάζεται τον ολοκληρωτισμό εν όψει της επιχείρησης αστυνόμευσης ακόμη και της ψυχής του ανθρώπου με τις κάρτες, που κάθε τόσο επιβάλλει προς «διευκόλυνσή» μας! Δεν συνειδητοποιούμε ότι η ελευθερία μας εκτείνεται ώς εκεί που δεν ενοχλεί το σύστημα;

Έβδομο: Απ' όσα ερωτήματα θέσαμε δεν απουσίαζε παντελώς ο Θεός; Χωρίς Θεό όλα επιτρέπονται, είχε γράψει ο Ντοστογιέφσκυ. Ζούμε ερήμην του Θεού και των εντολών του. Ευαγγελικός λόγος δεν αρθρώνεται με σφρίγος. Η Εκκλησία καταγγέλεται ως κατεστημένο, πολλές φορές φαινομενικά όχι αδίκως, επειδή οι επικριτές αδυνατούν ή δεν θέλουν, λόγω προκατάληψης, να κάνουν διάκριση μεταξύ θεσμού και προσώπων, τα οποία είναι συνυπεύθυνα για όλα τα προαναφερθέντα! Όμως η Εκκλησία άντεξε κάτω από διωγμούς έξωθεν ή αθλιότητες έσωθεν επί δύο χιλιάδες έτη. Και ο ιδρυτής της μας βεβαίωσε ότι «Πύλαι Άδου ου κατισχύσουσιν αυτής». Ο Θεός είναι όχι μόνο Δημιουργός, αλλά και Θεός της Ιστορίας. Μπορεί να χλευάζουν οι «ορθολογιστές» του «διαφωτισμού»! Στο τέλος νικητής θα εξέλθει το «αρνίον το εσφαγμένον», το οποίο ξεκινά και εφέτος την πορεία του προς τη σταύρωση. Μετά τη σταύρωση όμως ακολουθεί η ανάσταση!

Καλή Σαρακοστή.

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ», 18-03-2013

Τι κάνουμε τώρα; (1)

 

Του Τάκη Φωτόπουλου*

 

Ενώ στην Ευρώπη ένα αντί-ΕΕ τσουνάμι έχει ξεσπάσει από την Βρετανία μέχρι την Ιταλία, η μόνη χώρα  όπου το θέμα της ΕΕ δεν είναι καν στην δημόσια ατζέντα, είναι η Ελλάδα. Δηλαδή, η χώρα στην οποία έχει επιβληθεί μια ολοκληρωτική καταστροφή των λαϊκών στρωμάτων από την υπερεθνική ελίτ, ώστε να αναγκαστούν να προσφέρουν το μόχθο τους αλλά και τον κοινωνικό πλούτο της χώρας σε τιμές ευκαιρίας. Ήδη φθάσαμε στον έσχατο ευτελισμό να ξεπουλάμε νησιά μας στον γνωστό πειρατο-«επενδυτή» Εμίρη του Κατάρ!

Αυτό ακριβώς είναι το περιεχόμενο της «ανάπτυξης μέσω των επενδύσεων» που υπόσχονται οι ελίτ, αλλά υιοθετεί και ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά την επιχειρούμενη εξαπάτηση  ότι θα… αποκλείσει τους πειρατές. Και είναι εξαπάτηση, όταν ακόμη και η πελώρια «κομουνιστική» Κίνα δεν μπόρεσε να τους αποκλείσει, πληρώνοντας την «ανάπτυξη» που της έφεραν οι πολυεθνικές με την ολοκληρωτική καταστροφή του περιβάλλοντος και την αγριότερη δυνατή εκμετάλλευση της εργασίας. Ο λαός της Χαλκιδικής όμως έδειξε τον δρόμο! Και ο λαός στα Ιόνια δεν θα επιτρέψει να τον εξευτελίσουν ξεπουλώντας τα νησιά του  για τις παλλακίδες του Εμίρη…

Η εξαπάτηση της κοινής γνώμης δεν γίνεται επομένως μόνο από συστημικά κανάλια και αναλυτές, αλλά και από κόμματα και αναλυτές της «Αριστεράς». Όλοι αυτοί συμμερίζονται την ευθύνη για τη σημερινή καταστροφή που μας οδήγησε πίσω στη δεκαετία του '50, στα παιδικά μας χρόνια, όταν ζεσταινόμαστε με μαγκάλια και όποιον πάρει ο Χάρος. Το κρίσιμο πια ερώτημα στα χείλη όλων, είναι : τι κάνουμε τώρα; Στη σειρά αυτή των άρθρων θα προσπαθήσω να δώσω απάντηση στο κρίσιμο αυτό ερώτημα, κατατάσσοντας τις απαντήσεις, με βάση τρία κριτήρια: αίτια-προτεινόμενες λύσεις-αποτίμηση. Ο στόχος είναι να περιληφθεί όλο το πολιτικό φάσμα (οι κατηγοριοποιήσεις δεν είναι βέβαια στεγανές): νεοφιλελεύθεροι * Κεϋνσιανοί * ΣΥΡΙΖΑ * εκτός Ευρώ * ΚΚΕ * «Ελευθεριακοί» * Αυτοδύναμη οικονομία.

 

ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΙ

 

Αίτια: η διαφθορά των προηγούμενων κυβερνήσεων και η ανικανότητά τους να εισαγάγουν τις απαιτούμενες από την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση «μεταρρυθμίσεις».

Λύσεις: Άμεση εισαγωγή των «διαρθρωτικών» μεταρρυθμίσεων που επιβάλλει η ανταγωνιστικότητα. Δηλαδή: «ελαστικές» εργασιακές σχέσεις, «Βουλγαροποίηση» μισθών, ουσιαστική διάλυση του Κράτους-πρόνοιας και συνακόλουθη μείωση φόρων για τους επενδυτές, μαζικές ιδιωτικοποιήσεις κ.λπ. Οι «μεταρρυθμίσεις» αυτές θα φέρουν «ανάπτυξη» αυτού του είδους, στον βαθμό που αρκετές πολυεθνικές θα προσελκυστούν να επενδύσουν στην Ελλάδα.

Αποτίμηση: αν δεχτούμε ότι η παραμονή μας στην ΕΕ και η σύνδεσή μας με την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση είναι… θέλημα Θεού, τότε η παραπάνω ανάλυση δεν είναι αβάσιμη. Όμως, η «λύση» αυτή θα μονιμοποιήσει τη σημερινή λαϊκή καταστροφή, γεγονός που επιβάλλει την άμεση μονομερή έξοδο από την ΕΕ.

 

ΚΕΫΝΣΙΑΝΟΙ

 

Αίτια: ανεξάρτητα από τα ποια είναι ακριβώς τα αίτια, όπου υπάρχουν διαφορές μεταξύ τους, όλοι τους συμφωνούν ότι η κρίση επιδεινώθηκε ραγδαία, ως αποτέλεσμα των πολιτικών λιτότητας που εφαρμόζει η ΕΕ, τις οποίες χαρακτηρίζουν «μυωπικές» (ή, εναλλακτικά, ως ηγεμονικές πολιτικές της Γερμανίας).

Λύσεις:  ανατροπή της  ύφεσης με πολιτικές… Ρούζβελτ, «ξεχνώντας» ότι σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία παρόμοιες πολιτικές είναι ανέφικτες! Ακόμη και ο Ομπάμα, που θαύμαζε ο Τσίπρας, σήμερα εφαρμόζει «αυτόματες» πολιτικές λιτότητας, ενώ ο «σοσιαλιστής» Ολάντ, αντιμετωπίζοντας «φυγή κεφαλαίου», ήδη άρχισε στροφή 180 μοιρών. Συγκεκριμένα για την Ελλάδα, οι Κεϋνσιανοί συνιστούν παραγωγικές επενδύσεις για να καλυφθεί το έλλειμμα της ανταγωνιστικότητας

Αποτίμηση: Το αναπάντητο ερώτημα είναι από που θα προέλθουν τα σχετικά κεφάλαια για παρόμοιες επενδύσεις, ιδιαίτερα όταν οι περισσότεροι από αυτούς δεν αμφισβητούν ούτε το Ευρώ, ενώ κανένας δεν αμφισβητεί την ΕΕ! Μήπως από… «μη πειρατές» επενδυτές; Ή μήπως από την ΕΚΤ, με βάση κάποια παραλλαγή του Αμερικάνικου ομοσπονδιακού συστήματος; Όμως, η Ευρώπη έχει μικρή οικονομική, και ελάχιστη πολιτιστική, ομοιογένεια για να εφαρμόσει παρόμοιο σύστημα που θα σήμαινε ότι ακόμη και χώρες σαν την Γαλλία και την Ιταλία θα έχαναν σχεδόν κάθε εθνική και οικονομική κυριαρχία.

Αλλά θα επανέλθω στη Σαββατιάτικη 16/3.

* http://inclusivedemocracy.org/fotopoulos/

ΠΗΓΗ: Δημοσιεύτηκε στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 10 Μαρτίου 2013. Το είδα: 10 Μαρτίου 2013 http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grE/gre2013/2013_03_10.html

Πολιτικά ιδιοτελής ήταν η αγιοποίηση του Κων. Καραμανλή

 

Του Γιώργου Δελαστίκ

 

Καμιά αναφορά στην πρώτη καραμανλική οκταετία

 με τις νόθες εκλογές του 1961,

τις εξορίες των κομμουνιστών, τη δολοφονία του Λαμπράκη

 

Πασίγνωστο είναι φυσικά ότι οι πλέον ακατάλληλοι άνθρωποι για να κάνουν την αποτίμηση του έργου μιας πολιτικής προσωπικότητας του παρελθόντος είναι οι εν ενεργεία πολιτικοί. Ο λόγος είναι ότι το κριτήριο που καθορίζει την τοποθέτησή τους δεν είναι η ιστορική, πολιτική ή ιδεολογική αλήθεια, αλλά η ιδιοτελής επιδίωξη αυθαίρετης ιδιοποίησης πτυχών της δράσης του εκλιπόντος με μοναδικό στόχο την εξυπηρέτηση των σημερινών πολιτικών τους συμφερόντων! Άλλο πράγμα η προσπάθεια έξαρσης θετικών στοιχείων της δράσης ενός πολιτικού ηγέτη του παρελθόντος και εντελώς άλλο πράγμα η πολιτική σκύλευση των πεπραγμένων του.

Μόνο υπό το πρίσμα αυτής της ανάλυσης μπορούν να εξηγηθούν τα όσα αυθαίρετα, ανυπόστατα και φαιδρά ξεστόμισαν οι πολιτικοί ηγέτες κατά την προχθεσινή εκδήλωση για τα 15 χρόνια από τον θάνατό του. Εν πρώτοις έχει απόλυτο δίκιο ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς που κατακεραύνωσε τις καιροσκοπικές «πειρατικές» απόπειρες του Αλέξη Τσίπρα, του Ευάγγελου Βενιζέλου και του Φώτη Κουβέλη να οικειοποιηθούν ό,τι βόλευε τον καθένα από την πολιτική κληρονομιά του Κωνσταντίνου Καραμανλή, υπογραμμίζοντας ότι ο Καραμανλής υπήρξε ηγέτης της συντηρητικής παράταξης, της Δεξιάς και μόνο της Δεξιάς. Τώρα το κατά πόσο μπορεί να καυχιέται ο Σαμαράς ότι ακολουθεί την πορεία του Καραμανλή, όταν ο πατριάρχης της Δεξιάς έβγαλε έστω και τυπικά την Ελλάδα από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ το 1974 εξαιτίας του «προδοτικού» ρόλου των ΗΠΑ και της Ατλαντικής Συμμαχίας στην οργάνωση της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο ενώ ο σημερινός πρωθυπουργός εκτελεί πειθήνια και άνευ ουδεμιάς αντιρρήσεως τις εντολές των Γερμανών και της τρόικας, αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο και αφορά πρωτίστως τους δεξιούς ψηφοφόρους.

Πολύ πιο κραυγαλέες πάντως ήταν οι διαστρεβλώσεις των ηγετών των άλλων κομμάτων. Ο Ευ. Βενιζέλος, επειδή το ΠΑΣΟΚ συνεργάζεται σήμερα με τη ΝΔ και συναρτά την προσωπική πολιτική του επιβίωση από τη συνεργασία με τη Δεξιά έστω και από τραγικά υποδεέστερη θέση, είπε μεταξύ άλλων: «Ο πολιτικός αντίπαλος δεν είναι εσωτερικός εχθρός, κοινωνικά μισητός, ηθικά απαξιωμένος, εθνικά απόβλητος… Στην υπέρβαση αυτή συνέβαλε καθοριστικά ο Κωνσταντίνος Καραμανλής». Αλήθεια; Με ποιο τρόπο ακριβώς; Αγνοεί μήπως ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ότι στη διάρκεια της πρώτης καραμανλικής οκταετίας (1955-1963) οικοδομήθηκε το ειδεχθές κράτος της Δεξιάς, ότι αλώνιζε το δεξιό παρακράτος που δολοφόνησε τον βουλευτή της ΕΔΑ Γρηγόρη Λαμπράκη; Αγνοεί ότι οι κομμουνιστές αποκαλούνταν «μιάσματα» και καταδιώκονταν ανηλεώς από την αστυνομία και όλον τον κρατικό μηχανισμό;

Αγνοεί ότι λειτουργούσαν μέχρι την άνοδο του Γεωργίου Παπανδρέου στην εξουσία τα στρατόπεδα όπου εξορίζονταν οι κομμουνιστές και άλλοι αριστεροί; Αγνοεί την εκλογική νοθεία του 1961; Αγνοεί ότι σχεδόν σύσσωμη η ανώτατη ηγεσία του στρατεύματος με την εμπλοκή κάποιων δεξιών πολιτικών ανδρών συνωμοτούσε κατά κόρον για την επιβολή δικτατορικού καθεστώτος κατά τη διάρκεια της πρώτης καραμανλικής οκταετίας; Και καλά να υποκρίνεται ότι αγνοεί αυτά τα πράγματα ο Ευ. Βενιζέλος. Δεδομένων όμως όλων αυτών, από πού βγάζει το συμπέρασμα ο Αλέξης Τσίπρας, ο ηγέτης της Αριστεράς, ότι ο Κ. Καραμανλής «κατάφερε να υπερβεί τα ασφυκτικά όρια που είχαν επιβάλει τόσο στη χώρα όσο και στην παράταξή του ο εμφύλιος και οι ξένοι προστάτες»; Το τέχνασμα του διαχωρισμού της πρώτης από τη δεύτερη καραμανλική περίοδο διακυβέρνησης με παντελή έλλειψη αναφοράς στα αποτρόπαια πεπραγμένα της πρώτης ώστε να «αγιοποιηθεί» ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, υπηρετεί βεβαίως την προσπάθεια του Αλέξη Τσίπρα να γίνει πρωθυπουργός αποσπώντας ίσως και κάποιες ψήφους της καραμανλικής Δεξιάς.

Συνιστά όμως βαρύτατη προσβολή προς την Αριστερά και τα δεινά που υπέστησαν χιλιάδες και χιλιάδες αγωνιστές της κατά την πρώτη καραμανλική οκταετία, τις εξορίες, τα βασανιστήρια, τις διώξεις. Ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να μην έχει καμιά ηθική αναστολή να τα διαγράψει όλα αυτά προκειμένου να καθίσει στον πρωθυπουργικό θώκο και να γευθεί τη νομή των καρπών της εξουσίας. Η Αριστερά όμως έχει συλλογική μνήμη και δεν διαγράφει απολύτως τίποτα από όλα αυτά. Δεν ξεχνά επίσης ότι επί επτά ολόκληρα χρόνια στρατιωτικής δικτατορίας ο Καραμανλής δεν κάλεσε ούτε μία φορά τον ελληνικό λαό να την ανατρέψει. Δεν έκανε ποτέ ούτε μία δήλωση συμπαράστασης προς τους εξεγερμένους φοιτητές του Πολυτεχνείου. Ούτε καν μια υποκριτική δήλωση θλίψης για τους νεκρούς νέους της εξέγερσης, όσο διαρκούσε η εξουσία της χούντας…

Καραμανλής, ο ολετήρ

 

Του Γιάννη Τριάντη

 

Υπήρξε το καλό χαρτί των ανακτόρων και του αφηνιασμένου – μετά τον Εμφύλιο – νικητή. Κι έγινε πρωθυπουργός… Υπήρξε το κοινοβουλευτικό άλλοθι του παρακράτους, η βιτρίνα ενός σκοταδιστικού κόσμου που τρομοκρατούσε, εξόντωνε και κυριαρχούσε ασύστολος. Ο κόσμος αυτός του προσέφερε τη δυνατότητα να κυριαρχήσει επί οκταετίαν. Κι εκείνος την αξιοποίησε επιστρατεύων αυταρχισμό, βία και νοθεία. Όταν το τέρας απείλησε τον ίδιο, απεχώρησε για να αυτοπροστατευθεί…

Υπήρξε απών από την αντίσταση κατά της Κατοχής, απών και από την αντίσταση εναντίον της χούντας. Ως καλό χαρτί του συστήματος, όμως, εμφανίστηκε παράκλητος και μεσσίας το '74. Και υμνήθηκε εκ νέου. Τη φορά αυτή, για την εδραίωση της νεοπαγούς δημοκρατίας και την ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ (περί αυτών, στη συνέχεια)…

Ο εισαγωγικός λίβελος εννοεί ότι ο Κ. Καραμανλής υπήρξε ένας ικανότατος πολιτικός ανήρ, ο οποίος έθεσε τον εαυτό του στην υπηρεσία του… εαυτού του, και βεβαίως στην υπηρεσία του ανθρωποβόρου καπιταλισμού – και δη στην πλέον φτηνή και φτωχή εκδοχή του. Η λογικοφανής και μυθολογημένη προσέγγιση των «συν και πλην», προφανώς θα δυσανασχετήσει ενώπιον του (υποκειμενικού, φυσικά) συμπεράσματος, ότι ο Κ. Καραμανλής υπήρξε ο ολετήρας της μεταπολεμικής Ελλάδος. Αρχιτέκτονας μιας Ελλάδος με πήλινα πόδια στην οικονομία, με παντελή απουσία οράματος και σχεδιασμού, με άθλια αισθητική, με βάρβαρη προσήλωση στις «αρχές» της εργολαβικής αρπαχτής, της προκλητικής ασέβειας προς την ιστορικότητα του χώρου, αλλά και προς την προοπτική του περιβάλλοντος…

Ας δούμε, όμως, πολιτικώς και ανθρωπολογικώς κάποια από τα υπαρκτά ή μυθολογημένα στοιχεία του επιφανούς, που σφράγισε καταστροφικά την πορεία της χώρας.

Οραματιστής; Δικαίως επισημαίνεται ότι ο απελθών συνέλαβε, υποστήριξε μετά πάθους και τελικώς – χάριν της εμβέλειάς του στους κόλπους της καπιταλιστικής Ευρώπης – υλοποίησε το σχέδιο για την ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ. Ας παρακάμψουμε τη σχεδόν λεόντειο συμφωνία ένταξης και ας αναρωτηθούμε: Ποια Ελλάδα παρέδωσε ο Καραμανλής στους εταίρους;

Ο ίδιος γνώριζε ότι επρόκειτο για ένα πρόβατο επί σφαγήν, γι' αυτό και προσπάθησε να μεταθέσει το βάρος στους μετέπειτα διαχειριστές λέγοντας ότι η χώρα θα μάθει να κολυμπάει. Προτεραιότης ήταν να υλοποιηθεί το όραμά του… Ιδού, λοιπόν, το τραγικό «παράδοξο»: Μια χώρα με ασύλληπτες δομικές αδυναμίες, κτισμένη στην άμμο, παρωθείται βιαίως στους κόλπους ανεπτυγμένων χωρών για να υπάρξει ισότιμη και ανταγωνιστική! Ακόμη και εάν η πολιτική Παπανδρέου ήταν διαφορετική, ακόμη και εάν η λιτότης και τα ποικιλώνυμα μέτρα είχαν μεγαλύτερη ένταση από τα σημερινά, μικρή έως ανύπαρκτη ήταν η πιθανότητα να κολυμπήσει ανταγωνιστικά στη θάλασσα της Κοινότητος η Ελλάδα. Και επ' αυτού είναι τεράστια, αποκλειστική αρχικώς, η ευθύνη του μυθολογημένου οραματιστή και της ολέθριας «χρυσής οκταετίας». Εκεί το έλκος, εκεί η γάγγραινα, εκεί οι βάσεις της μίζερης, καχεκτικής και χλομής Ελλάδας. Συγκεκριμένα: Η αθρόα, ακατάσχετη ροή της εσωτερικής μετανάστευσης, από την επαρχία προς την Αθήνα – που δημιούργησε το πρόβλημα του αθηνοκεντρισμού – οφειλόταν κυρίως στην αγριότητα κράτους και παρακράτους έναντι των αριστερών.

Αλλά ο «οραματιστής», ο οποίος σφράγιζε με την ανοχή ή την αδυναμία του τα εσωτερικά διαβατήρια – και φυσικά, τα διαβατήρια για τις στοές του Βελγίου και τα εργοστάσια της Γερμανίας – βρήκε, ως «ρεαλιστής» τον τρόπο να διαχειριστεί την απελπιστική κατάσταση: Αντί να ορθώσει το ανάστημά του στις συμμορίες της παρατάξεώς του, άρχισε την ολέθρια πολιτική της αντιπαροχής! Φτηνό εργατικό δυναμικό, υπερθέρμανση της οικονομίας, ένα πιάτο φαΐ για τους κατατρεγμένους που γλίτωσαν τις διώξεις, και ιδού η «χρυσή οκταετία». Ιδού βορά στο κέρδος η αττική γη. Ιδού το τέρας του Λεκανοπεδίου. Ιδού η ψευδώνυμη ανάπτυξη. Ιδού η μεγίστη ασέβεια. Την ώρα που οι λαοί της Ευρώπης διεφύλασσαν ως κόρην οφθαλμού τις πόλεις των, ο Καραμανλής φύτευε αλουμίνιο στις άκρες του Παρθενώνα, έσπερνε τσιμέντο, κατέστρεφε τις γραμμές του τραμ, εγκλώβιζε τη μισή Ελλάδα στην κόλαση των Αθηνών. Η χούντα ολοκλήρωσε το έγκλημα.

* Ρεαλιστής; Βεβαίως… Όταν  τον (εξ)υπηρετούσε ο αυταρχισμός, η φίμωση των αντιπάλων, το παρακράτος, αξιοποιούσε ασμένως τις δυνατότητές τους. Όταν επρόκειτο να συγκρουστεί, υποχωρούσε και… αποχωρούσε. Και, βεβαίως, όταν – ευφυής ων – αντελήφθη ότι οι συνθήκες υπαγόρευαν τον εξοστρακισμό της μοναρχίας και τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ (αφενός διότι υπήρχε κίνδυνος να θεριέψει η αριστερά και, αφετέρου, διότι τα σαλόνια της Ευρώπης δεν μπορούσαν να δεχθούν συμπεριφορά ΕΡΕ), νομιμοποίησε το ΚΚΕ και «αναδόμησε» το φορέα της δεξιάς, ώστε τίποτε να μην παραπέμπει στη θλιβερή εκείνη εποχή… Ρεαλιστής, φυσικά, όταν εγκαίρως αποχώρησε από την ηγεσία της Ν.Δ. για να μην ηττηθεί από τον προελαύνοντα Παπανδρέου. Ρεαλιστής, όταν συγκατοίκησε ευδοκίμως με το ΠΑΣΟΚ (…λες και μπορούσε να κάνει αλλιώς). Ρεαλιστής, τέλος, όταν εξέπεμπε το θλιβερό σήμα «Η Κύπρος βρίσκεται μακράν»…

* Σοφός; Πάνσοφος… Όχι μόνο απέφευγε πάντοτε τη σύγκρουση και το ρίσκο (με κάποια εξαίρεση τις πρώτες στιγμές της μεταπολίτευσης), αλλά κατόρθωνε να μετατρέπει σε αρετές τις αδυναμίες του. Έτσι, οι αφόρητες κοινοτοπίες, προϊόν της σκέψης και της παιδείας του, σπανίως εγίνοντο κτήμα κοινό, διότι καταλάβαινε ο οξύνους Καραμανλής την τύχη τους. Και επιμελώς καλλιέργησε το μύθο του σοφού που σιωπά…

Πάνσοφος, διότι με τις κατάλληλες επιλογές ολίγων, λαμπρών προσώπων, διαμόρφωσε ένα περιβάλλον το οποίο αποτέλεσε τη στίλβη και την ασπίδα του… Βέβαια, δεν είναι δείγμα σοφίας η παντελής έλλειψη αυτοκριτικής και ο προκλητικός εξωραϊσμός των έργων, του βίου και της πολιτείας του, όπως παραδόθηκε από το αρχείο του. Είναι σαφέστατο δείγμα οίησης και εγωκεντρισμού και βαρύτατης προσβολής στη νοημοσύνη ενός λαού, ο οποίος τον αποθέωσε, τον τίμησε ή τον υπέστη.

* Είναι βαρετές οι επισημάνσεις για τις ικανότητες και τα υπαρκτά «συν» του Καραμανλή, καθώς και για καλές ή τρυφερές στιγμές, για τη λιτή «έξοδό» του κ.λπ. (και ποιος πολιτικός με 60χρονη πορεία δεν θα είχε κάτι να επιδείξει;). Εν πάση περιπτώσει, ας εκληφθεί το παρόν σημείωμα ως μια εμπαθής -με την αρχαία έννοια της λέξεως – συνοπτική αποτίμηση. Όχι μόνο ως πηγαία αντίδραση στα αγιογραφικά των ημερών, αλλά και ως συνειδητή εναντίωση στο πρόσωπο μιας Ελλάδος που συνωστίζεται καθημαγμένη και άπορη στο Λεκανοπέδιο, φέρουσα την ανεξίτηλη σφραγίδα του…

ΠΗΓΗ: ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ-ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ,   26/04/1998

Δημιουργούν έρημο και την αποκαλούν ειρήνη…

 

Του Δημήτρη Καζάκη

 

Δεν μας έφταναν τα βάσανά μας, έχουμε και όλους τους επίδοξους αντιμνημονιακούς να μας πρίζουν με το λάθος του ΔΝΤ. Μέχρι και ο κ. Στουρνάρας με τ' όνομα, ξέρετε αυτόν που όλοι οι διαλεχτοί διανοούμενοι των σαλονιών μόδας νομίζουν ως μέγα οικονομολόγο, απαίτησε σχετική δήλωση από την ΕΕ. Τελικά είτε παίζει κανείς το γνωστό χαρτοπαίγνιο ο «παπάς», είτε μιλά για τον δημοσιονομικό πολλαπλασιαστή, είναι το ίδιο πράγμα.

 

Εδώ δημοσιονομικός πολλαπλασιαστής, εκεί δημοσιονομικός πολλαπλασιαστής, που πήγε ο δημοσιονομικός πολλαπλασιαστής; Όποιος δεν θέλει να καταλάβει τι συμβαίνει και σε τι κατάσταση έχει οδηγηθεί η χώρα και η ελληνική κοινωνία, δεν έχει παρά να φλυαρεί περί δημοσιονομικού πολλαπλασιαστή. Κατά τα άλλα μια από τα ίδια.

Εδώ έφτασε το έτερον ήμισυ του κ. Στουρνάρα – για να μην παρεξηγηθώ, έτερον ήμισυ ως προς το απύθμενο βάθος της οικονομικής του μόρφωσης – ο λεγόμενος αντιμνημονιακός κ. Βαρουφάκης ανεφώνισε τρις: Αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων, τώρα που το ΔΝΤ βρήκε το λάθος και μπήκε στον σωστό δρόμο! Κατά τ' άλλα ο κ. Βαρουφάκης, με το γνωστό από την εποχή της πλατείας Συντάγματος πολύ ταιριαστό υποκοριστικό, μας διαβεβαιώνει ότι πάμε καλύτερα γιατί, λέει, ο προϋπολογισμός παρουσιάζει πρωτογενές ισοζύγιο και έτσι, λέει, το κράτος μαθαίνει να δαπανά εξ ιδίων πόρων χωρίς να δανείζεται. Βέβαια δανείζεται για να ξεχρεώνει τα παλιότερα χρέη του, αλλά αυτό δεν συνιστά πρόβλημα, αρκεί να πετυχαίνει ευνοϊκούς όρους δανεισμού. Τάδε έφη ο κ. Βαρουφάκης στον κ. Παπαδάκη και μας άφησε σύξιλους. Το μόνο που μένει είναι να πειστεί η «Ευρώπη» να λασκάρει τα δεσμά, για να πεθαίνουμε πιο λάσκα ρε παιδιά και να μας δανείζει με ευνοϊκότερους όρους. Τι καλύτερο;

Κατά τ' άλλα έτσι και φύγουμε από το ευρώ, ουαί και αλλοίμονό μας. Μέχρι και το γαϊδούρι του Χότζα θα ψοφήσει σε ένδειξη διαμαρτυρίας γιατί του στερούν το υπέρτατο δικαίωμα να ψοφολογήσει με το ευρώ και το κουφάρι του να γίνει λεία για τα μεγάλα αρπακτικά της ευρωζώνης! Αιδώς Αργείοι! Ούτε το γαϊδούρι του Χότζα δεν σέβεται το γνωστό λόμπι της δραχμής. Και μετά σου το παίζουν φιλόζωοι. Άμα φύγει η Ελλάδα από το ευρώ και σωθεί, ποιος σταματά μετά τα άλλα θύματα της ευρωζώνης από το να κάνουν το ίδιο; Κι αν όλοι αυτοί σωθούν, τότε πώς θα επιβιώσουν τα μεγάλα αρπακτικά της ευρωζώνης;

Έτσι με την αμέριστη βοήθεια των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης, ο διάλογος του παραλόγου συνεχίζεται. Πρέπει πάσει θυσία να κυριαρχήσει ένας τεχνητός εφησυχασμός έτσι ώστε να νομίζει ο απλός κόσμος πώς ότι του συμβαίνει, ακόμη και το πλήθος των θανάτων από απόγνωση και εξαθλίωση είναι κάτι το παροδικό, όπως περίπου έχει καταντήσει και η ζωή του μέσου Έλληνα. Αφού έφτασαν στο σημείο οι επιτελείς του ΔΝΤ να αναγνωρίζουν το λάθος του δημοσιονομικού παρονομαστή, γιατί να μην πειστούν και οι αξιωματούχοι της Ένωσης να μας λυπηθούν;

Άλλωστε έχουμε τόσα φωτεινά μυαλά και τόσο υπέροχους άνδρες που μπορούν να πείσουν ακόμη και την κ. Μέρκελ να σταματήσει τα πείσματα. Εδώ μέχρι και ο μέχρι το 2010 προσωπικός σύμβουλος του κ. Παπανδρέου, Νίκος Κοτζιάς, μας εξηγεί: «Η νομισματική αυτονομία και δύναμη, συνδέεται με την ισχύ ενός κράτους, αλλά και με την πολιτική που αυτό ακολουθεί. Ευρώ έχει η Γερμανία, ευρώ έχει και η Ελλάδα. Άλλες οι επιπτώσεις στην πρώτη, άλλη στη δεύτερη. Η Αιτία; Η πολιτική και οικονομική ισχύς που διαθέτει η πρώτη, η αδυναμία και ο νεοραγιαδισμός που χαρακτηρίζουν τη δεύτερη. Συνολικά, τα νομίσματα έχουν σημαντικό ρόλο στην οικονομική ζωή μιας χώρας, αλλά δεν είναι αυτά που την καθορίζουν. Αντίθετα, αυτά ορίζονται και αξιοποιούνται ως εργαλείο από εκείνους που μπορούν να τα ορίζουν, να καθορίζουν την οικονομική και πολιτική εξουσία. Η αντιστροφή αυτής της σχέσης είναι λάθος».

Καταλάβατε τι λέει; Δεν φταίει για την κατάντια μας το ευρώ και η ευρωζώνη, ούτε το γεγονός ότι το κοινό νόμισμα υπηρετεί την ισχύ των μεγάλων οικονομιών, αλλά η αδυναμία και ο νεοραγιαδισμός της Ελλάδας που δεν την αφήνει να απολαύσει τα ευεργετήματα της ΟΝΕ. Και που οφείλεται η αδυναμία και ο νεοραγιαδισμός; Όχι βέβαια στις σχέσεις εξάρτησης και υποτέλειας που επιβάλλουν οι μεγάλοι διαμέσου του ευρώ και της ευρωζώνης προκειμένου να διατηρήσουν και να ενισχύσουν την ισχύ τους. Προς θεού! Μην τυχόν και σας περάσει από το μυαλό ότι η αδυναμία και ο ραγιαδισμός της Ελλάδας υπάρχει για να μπορεί η Γερμανία και οι άλλες μεγάλες δυνάμεις να ασκούν παγκόσμια ηγεμονία και ευρωπαϊκή ισχύ. Όχι βέβαια. Η αδυναμία και ο νεοραγιαδισμός της Ελλάδας οφείλεται στο DNA του Έλληνα. Είναι αποκλειστικά ίδιον των ελληνικών κυβερνήσεων και δεν έχει σε τίποτε να κάνει με το καθεστώς προτεκτοράτου που επιδιώκουν συστηματικά να επιβάλουν οι μεγάλες δυνάμεις στην χώρα μας από την εποχή της βαυαροκρατίας. Οπότε αντί να τα βάζουμε με τα εργαλεία επικυριαρχίας των ισχυρών σε βάρος της χώρας και του λαού μας, όπως είναι το ευρώ και η ευρωζώνη, ας ασχοληθούμε με αυτοψυχανάλυση. Ας εκδιώξουμε τον νεοραγιαδισμό και ας κρατήσουμε το καθεστώς υποταγής στους αφέντες. Ζήτω! Αυτό θα πει προοδευτική αντιμνημονιακή λογική.

Την θέση για πιστή εφαρμογή του προγράμματος οικονομικής προσαρμογής που συμφωνήθηκε πρόσφατα επανέλαβε ο επίτροπος Οικονομικών Όλι Ρεν, τονίζοντας πως δεν υπάρχει λόγος αναθεώρησής του. Κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου στις Βρυξέλλες (22/2) με θέμα τις οικονομικές προβλέψεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για τις χώρες της ΕΕ, την περίοδο 2012-2014, ερωτηθείς για την οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα, απέδωσε τη βαθύτερη από το αναμενόμενο ύφεση της οικονομίας και την υψηλή ανεργία στην πολιτική αβεβαιότητα που επικρατούσε στη χώρα καθώς και στα μειονεκτήματα εφαρμογής του προγράμματος, σχετικά με τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Με άλλα λόγια, για την ύφεση φταίει η ίδια η Ελλάδα γιατί δεν δρομολόγησε νωρίτερα την γενική εκποίησή της.

Αυτή η κατάσταση, σύμφωνα με την επίτροπο οικονομίας, συνέβαλε στο αίσθημα φόβου για έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ και οδήγησε σε εκροή κεφαλαίων από τη χώρα. Πρόσθεσε πως η μείωση της ανάπτυξης στην ΕΕ είχε αρνητικές επιπτώσεις στις ελληνικές εξαγωγές. Στην εκτίμηση ότι τα σημάδια ανάκαμψης της ελληνικής οικονομίας θα πρέπει να αναμένονται περί τα τέλη του 2013 καταγράφοντας οριακή ανάπτυξη το 2014, καταλήγει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στις οικονομικές προβλέψεις της περιόδου 2012-2014 που έδωσε σήμερα στη δημοσιότητα στις Βρυξέλλες. «Το κλειδί της εξόδου από την ελληνική κρίση συνεχίζει να το έχει η Ελλάδα», ανέφερε χαρακτηριστικά ο Επίτροπος Οικονομίας και πρόσθεσε ότι η κυβέρνηση, η Βουλή, η διοίκηση και οι αρχές της χώρας πρέπει να εφαρμόσουν πλήρως το πρόγραμμα, όπως ακριβώς συμφωνήθηκε πριν από μερικούς μήνες.

Βέβαια δεν είναι η πρώτη φορά που το λέει αυτό. Ο επίτροπος της ΕΕ για τις οικονομικές υποθέσεις μας φέρνει κάθε φορά που μιλά ή γράφει καλά νέα: «Από την περασμένη άνοιξη, η Ελλάδα έχει επιδείξει μια αξιοσημείωτη δέσμευση για τη σταθεροποίηση της οικονομίας της – τέτοια που είναι βέβαιο ότι θα αποφέρει διαρκή απόδοση. Η Ισπανία επιδιώκει, επίσης τώρα, ένα ευρύ πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων.» Πράγματι, «η ανάκαμψη της Ευρώπης στην πραγματική οικονομία έχει επικρατήσει και γίνεται αυτοτροφοδοτούμενη.» Επομένως, η στρατηγική της Επιτροπής φαίνεται να λειτουργεί. Ξέρετε πότε τα έγραφε αυτά ο Όλι Ρεν; Στους Financial Times στις 11/1/2011! Στις 11/12/2012 ο Όλι Ρεν ξανάγραψε στους Financial Times και επανέλαβε τα ίδια. Σχεδόν αυτολεξεί. Έτσι ή αλλιώς δεν δίνει λογαριασμό σε κανένα από τα θύματα του ευρώ και της προσαρμογής που προωθεί.   

Σε ερώτηση αν το ελληνικό πρόγραμμα χρειάζεται αναθεώρηση, ο Όλι Ρεν απάντησε ότι το ελληνικό πρόγραμμα έχει αναθεωρηθεί, βάσει των εξελίξεων, κυρίως σε ό,τι αφορά την ύφεση και υπενθύμισε ότι το χρονοδιάγραμμα για δημοσιονομική προσαρμογή επιμηκύνθηκε κατά δύο επιπλέον χρόνια. Σε ό,τι αφορά τους δημοσιονομικούς πολλαπλασιαστές, ο επίτροπος Ρεν παρέπεμψε στην επιστολή του προς τους υπουργούς Οικονομικών της ΕΕ. Στην επιστολή αυτή ο κ. Ρεν σημείωνε μεταξύ άλλων πως η συζήτηση για τους πολλαπλασιαστές «δεν βοηθά», επισημαίνοντας μάλιστα πως υπάρχει κίνδυνος «να διαβρώσει την εμπιστοσύνη που με τόσο κόπο δημιουργήσαμε τα τελευταία χρόνια με πολλαπλές ολονύχτιες συζητήσεις».

Καταλάβατε τι λέει ο Όλι Ρεν; Αφού τα έχουμε συμφωνήσει μεταξύ μας σε ολονύχτιες συζητήσεις, τι θέλετε και ανοίγετε ζητήματα με λάθος δημοσιονομικούς παρανομαστές; Το πρόβλημά του Όλι Ρεν δεν είναι οι λάθος εκτιμήσεις και προβλέψεις, αλλά η συζήτηση γύρω από αυτές. «Δεν βοηθά», σου λέει ο Επίτροπος και αντιπρόεδρος της Κομισιόν, να αμφισβητείται το ιερατείο και έτσι που το πάτε όλοι εσείς οι εξυπνάκηδες που μιλάτε για λάθη, θα ξυπνήσουν τα βόδια στην Ελλάδα και αλλού που νομίζουν ότι είναι ακόμη πολίτες και θα χάσουν την εμπιστοσύνη που τους έχουμε ενσταλάξει στους μακελάρηδες των χωρών τους.

Και δεν έχει άδικο. Αρκεί να παρατηρήσει κανείς γύρω του την μαζική εξόντωση που συντελείται πρώτα στην Ελλάδα και έπειτα σ' ολόκληρη την ευρωένωση για να φρίξει. Μάλιστα, έχει πάρει τέτοιες διαστάσεις το γενικό ξεπούλημα της χώρας που δεν είναι εύκολο πια κανείς να αντιληφθεί το μέγεθος της εθνικής μειοδοσίας. Είναι χαρακτηριστικό ότι απαντώντας ο φερόμενος ως υπουργός οικονομικών κ. Στουρνάρας σε επερώτηση του κ. Τσίπρα στην «ώρα του πρωθυπουργού» στην Βουλή (15/2), είπε εκ μέρους του φερόμενου ως πρωθυπουργού: «Εγώ, βέβαια, έθεσα το θέμα στο Eurogroup, όπως και η Κυβέρνηση και θα σας πω ότι το έθεσα πολύ πιο πριν από την παραδοχή του κ. Μπλανσάρντ, ήδη από το καλοκαίρι, όταν συζητούσαμε με την τρόικα εδώ. Όμως, δεν μπορώ να παρακολουθήσω το νοητικό άλμα που εσείς κάνετε στο ότι δηλαδή επειδή μία παράμετρος που χρησιμοποιεί το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στις προβλέψεις του είναι λάθος, σημαίνει ότι πρέπει να ακυρώσουμε όλο το πρόγραμμα, να βγούμε από το μνημόνιο, να ζητήσουμε επαναδιαπραγμάτευση. Με ποια λεφτά; Ποιος θα μας δώσει άλλα χρήματα, εάν βγούμε από το μνημόνιο; Έχετε εσείς κάποια πρόταση; Σας έχω προκαλέσει εδώ και μήνες. Πείτε μου ποια είναι η πρότασή σας. Πηγαίνετε σε ξένες χώρες, ζητάτε, μιλάτε. Πρόταση συγκεκριμένη για το τι θα κάνουμε, εάν βγούμε από το μνημόνιο, ποιος θα μας δώσει αυτά τα 550 δισεκατομμύρια που έχουμε πάρει, δεν έχω ακούσει. Δεν έχω πάρει απάντηση.»

Τι έθεσε ο κ. Στουρνάρας και η κυβέρνηση στο Eurogroup; Τίποτε το σοβαρό, απλά ζήτησε από την Κομισιόν να πει στο ΔΝΤ και στα στελέχη του να σταματήσουν να μιλάνε για λάθη. Λάθος, ξελάθος, εσείς καθάρσιο και κλύσμα, όπως διδάσκει ο Άγιος Οράτιος της Ανοιχτής Παλάμης, προστάτης του Τάγματος των Αγιογδυτών όπου ανήκει ο κ. Στουρνάρας και οι όμοιοί του. Κι όντως όπως είδαμε ο αδελφός Όλι Ρεν ανταποκρίθηκε δεόντως.

Όμως η τρομακτική αλητεία δεν βρίσκεται σ' αυτό. Προσέξτε τι είπε ο Στουρνάρας ζητώντας να πάρει απάντηση από τον Τσίπρα: «Πρόταση συγκεκριμένη για το τι θα κάνουμε, εάν βγούμε από το μνημόνιο, ποιος θα μας δώσει αυτά τα 550 δισεκατομμύρια που έχουμε πάρει, δεν έχω ακούσει.» Πόσα έχουμε πάρει από το ευρωσύστημα; 550 δις ευρώ! Από πού κι ως πού; Πότε τα πήραμε όλα αυτά και που πήγαν; Εδώ δεν μιλάμε για τρίχες, αλλά για 550 δις ευρώ! Καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό; Η ελληνική οικονομία είχε δημόσιο χρέος στα τέλη του 2009 της τάξης των 300 δις ευρώ περίπου και οι εγχώριες τράπεζες είχαν δανειακές ανάγκες της τάξης των 50 δις ευρώ που τις άντλησαν από το ευρωσύστημα. Την περίοδο 2007-2009 το ελληνικό δημόσιο προσέφυγε σε νέο δανεισμό της τάξης των 248 δις ευρώ για να εξυπηρετήσει κατά 90% παλιότερα δάνεια και το δημοσιονομικό έλλειμμα. Την ίδια περίοδο οι τράπεζες χρειάστηκαν ρευστότητα της τάξης των 103 δις ευρώ που άντλησαν κυρίως από το ευρωσύστημα. Συνολικές δανειακές ανάγκες τριετίας, 351 δις ευρώ. Έτσι πέσαμε έξω σαν χώρα και η ευρωζώνη μας έθεσε υπό καθεστώς κηδεμονίας.

Μέσα σε λιγότερο από τρία χρόνια μνημονίων και δανειακών συμβάσεων, απελπιστικής λιτότητας και πρωτοφανούς συρρίκνωσης της ελληνικής οικονομίας και οι δανειακές ανάγκες αντί να μειώνονται, αυξάνονται και μάλιστα σε τρομακτικό βαθμό. Σε λιγότερο από τρία χρόνια το ελληνικό κράτος χρειάστηκε να αντλήσει 550 δις ευρώ, σύμφωνα με τον κ. Στουρνάρα. Κι αυτά είναι τα δάνεια που άντλησαν από το ευρωσύστημα. Σ' αυτά δεν συμπεριλαμβάνονται τα έντοκα γραμμάτια που μόνο τα τελευταία δύο χρόνια ξεπερνούν τα 35 δις ευρώ. Μα καλά που πήγαν όλα αυτά τα 550 δις ευρώ που αντλήθηκαν από το ευρωσύστημα, όπως λέει ο Στουρνάρας.

Μέχρι στιγμής από τον μηχανισμό στήριξης η Ελλάδα έχει αντλήσει περί τα 190 δις ευρώ από την εποχή του πρώτου μνημονίου. Τα υπόλοιπα 360 δις ευρώ που πήγαν; Μα στις τράπεζες, που αλλού; Το 2010 οι τράπεζες άντλησαν με εγγυήσεις και ομόλογα του ελληνικού δημοσίου κοντά στα 99 δις ευρώ. Το 2011 άντλησαν 130 δις ευρώ και το 2012 κοντά στα 131 δις ευρώ. Σύνολο 360 δις ευρώ!

Καταλαβαίνετε τι συμβαίνει; Η χώρα έχει τεθεί υπό κατοχή για να μπορέσουν οι τράπεζες να μην χρεοκοπήσουν. Ταυτόχρονα, οι κυβερνήσεις των δωσίλογων εξασφαλίζουν τον δανεισμό τους με εγγυήσεις του ελληνικού κράτους. Οι τράπεζες έφτασαν να έχουν ανάγκη ρευστότητας που ισοδυναμεί σχεδόν με το ύψος της καταθετικής τους βάσης (155 δις ευρώ για το 2012), δηλαδή των καταθέσεων από επιχειρήσεις και νοικοκυριά που φαίνεται λογιστικά ότι διαθέτουν.

Με άλλα λόγια οι τράπεζες δανείζονται όσα υποτίθεται ότι διαθέτουν ως καταθέσεις. Και που πάνε όλα αυτά τα ποσά ρευστότητας; Χρηματοδοτούν το αλλησβερίσι της κίνησης κεφαλαίων από και προς την Ελλάδα προκειμένου οι κερδοσκόποι να συνεχίσουν να κερδίζουν. Ας δούμε για παράδειγμα το Ισοζύγιο Χρηματοοικονομικών Συναλλαγών με βάση τα στοιχεία της Τραπέζης της Ελλάδος.

ΙΣΟΖΥΓΙΟ ΧΡΗΜ/ΚΩΝ ΣΥΝ/ΓΩΝ	2010	2011	2012
ΑΜΕΣΕΣ ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ*	-927,0	-452,6	2.322,4
Κατοίκων στο εξωτερικό	-1.176,2	-1.274,9	30,4
Μη κατοίκων στην Ελλάδα	249,2	822,3	2.292,0
ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ ΧΑΡΤΟΦΥΛΑΚΙΟΥ*	-20.855,0	-19.778,3	-100.503,9
Απαιτήσεις	13.278,7	4.139,0	-58.686,1
Υποχρεώσεις	-34.133,6	-23.917,3	-41.817,8
ΛΟΙΠΕΣ  ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ*	42.538,8	38.050,0	101.742,6
Απαιτήσεις	7.658,7	7.638,7	13.976,2
Υποχρεώσεις	34.880,2	30.411,3	87.766,4
( Δάνεια Γενικής Κυβέρνησης )	29.978,2	39.873,9	109.093,9
ΣΥΝΟΛΟ	20.853,9	17.838,1	3.556,0
*         ( + )  καθαρή εισροή   ( – )  καθαρή εκροή.

Το 2012 οι άμεσες επενδύσεις εμφάνισαν καθαρή εισροή ύψους 2,3 δις ευρώ, έναντι καθαρής εκροής 453 εκατ. ευρώ το 2011 και 927 εκατ. ευρώ το 2010. Ειδικότερα, οι άμεσες επενδύσεις στην Ελλάδα από το εξωτερικό εμφάνισαν καθαρή εισροή 2,3 δις ευρώ, η οποία κατά κύριο λόγο αφορούσε την αύξηση της συμμετοχής της Crédit Agricole στο μετοχικό κεφάλαιο της Εμπορικής Τράπεζας, ενώ οι άμεσες επενδύσεις στο εξωτερικό από κατοίκους Ελλάδος εμφάνισαν καθαρή εισροή 30,4 εκατ. ευρώ (αποεπένδυση).

Επίσης, το 2012 στην κατηγορία των επενδύσεων χαρτοφυλακίου σημειώθηκε καθαρή εκροή ύψους 100,5 δις ευρώ, έναντι καθαρής εκροής 19,8 δις ευρώ το 2011 και 20,9 δις ευρώ το 2010. Η εξέλιξη αυτή αντανακλά την εκροή κεφαλαίων αφενός λόγω της αύξησης των τοποθετήσεων κατοίκων σε ομόλογα και έντοκα γραμμάτια έκδοσης του εξωτερικού (περιλαμβανομένων και ομολόγων του EFSF) κατά 57,7 δις ευρώ και αφετέρου λόγω της μείωσης των τοποθετήσεων ξένων σε ομόλογα και έντοκα γραμμάτια που έχουν εκδοθεί από κατοίκους Ελλάδος κατά 41,8 δις ευρώ. Επιπλέον, εκροή κεφαλαίων καταγράφηκε και λόγω της αύξησης των τοποθετήσεων κατοίκων σε χρηματοοικονομικά παράγωγα του εξωτερικού κατά 831 εκατ. ευρώ και σε μετοχές εξωτερικού κατά 129 εκατ. ευρώ. Εκροή καταγράφηκε επίσης λόγω της μείωσης των τοποθετήσεων µη κατοίκων σε μετοχές εσωτερικού κατά 52 εκατ. ευρώ.

Τέλος, στην κατηγορία των "λοιπών'' επενδύσεων η καθαρή εισροή ύψους 101,7 δις ευρώ (έναντι καθαρής εισροής 38,05 δις ευρώ το 2011) οφείλεται κυρίως στην αύξηση των καθαρών δανειακών υποχρεώσεων του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα προς το εξωτερικό κατά 111,2 δις ευρώ (εισροή) και στη μείωση κατά 15,3 δις ευρώ των τοποθετήσεων των εγχώριων πιστωτικών ιδρυμάτων και θεσμικών επενδυτών σε καταθέσεις και repos στο εξωτερικό (εισροή). Ειδικότερα, ο καθαρός δανεισμός του τομέα της γενικής κυβέρνησης ανήλθε σε 109,1 δισεκ. ευρώ και αντανακλά τον ακαθάριστο δανεισμό του δημόσιου τομέα από το EFSF και το ΔΝΤ συνολικού ύψους 109,9 δις ευρώ. Οι εξελίξεις αυτές αντισταθμίστηκαν εν μέρει από τη μείωση των τοποθετήσεων μη κατοίκων σε καταθέσεις και repos στην Ελλάδα κατά 23,4 δις ευρώ (εκροή).

Αν λοιπόν προσθέσουμε την εξαγωγή κεφαλαίου με την μορφή χαρτοφυλακίων που έκαναν κατά κύριο λόγο οι τράπεζες την τριετία 2010-2012, τότε μπορεί να συμπεράνει κανείς ότι τα 360 δις ευρώ χρηματοδότησαν τουλάχιστον 141 δις ευρώ εξαγωγή κεφαλαίου στο εξωτερικό. Τα υπόλοιπα 219 δις ευρώ αναχρηματοδότησαν το τρέχων χρέος προς το ευρωσύστημα των τραπεζών και έχουν αφήσει οφειλές προς αυτό της τάξης των 113 δις ευρώ, για το οποίο εκκρεμούν κρατικές εγγυήσεις.

Το τι θα γίνει μ' αυτό και με τα άλλα κρυμμένα μαύρα κατάστιχα των ιδιωτικών τραπεζών θα το δούμε πολύ σύντομα καθώς μάλλον ετοιμάζονται οι επίτροποι της τρόικας να ιδρύσουν και στην Ελλάδα BadBank, δηλαδή μια τράπεζα που θα συσταθεί για να αγοράσει τα επισφαλή δάνεια των τραπεζών με σημαντικά μη εξυπηρετούμενα περιουσιακά στοιχεία, σε τιμή αγοράς. Με τη μεταφορά των επισφαλών περιουσιακών στοιχείων του ιδρύματος στην κακή τράπεζα, οι τράπεζες καθαρίζουν τον ισολογισμό τους από τα «τοξικά» περιουσιακά στοιχεία. Η κακή τράπεζα θα λειτουργεί υπό την εγγύηση του κράτους, το οποίο και θα φροντίσει να χρηματοδοτήσει την όλη διαδικασία απαλλαγής των τραπεζών από τα «τοξικά» περιουσιακά στοιχεία. Με τον τρόπο αυτό περνάνε στο κράτος οι οφειλές των μη εξυπηρετούμενων δανείων των τραπεζών και το πιθανότερο είναι να περάσουν ως ανοιχτές οφειλές προς την εφορία. Οι τράπεζες θα έχουν απαλλαγεί από χρέη και «τοξικά», προκειμένου να αλλάξουν χέρια, να ανακεφαλαιοποιηθούν, ή να τεθούν σε εκκαθάριση υπό καθεστώς απόλυτης ασφάλειας για τους τραπεζίτες. Έτσι τα εναπομείναντα χρέη των τραπεζών προς το ευρωσύστημα θα φορτωθούν στις πλάτες των φορολογουμένων διαμέσου του κράτους. Γι' αυτό άλλωστε και το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας στην Ελλάδα που είναι αρμόδιο για την εποπτεία του τραπεζικού συστήματος και παίρνει τις αποφάσεις για το τι θα γίνει μ' αυτό, έχει εγκατασταθεί Ολλανδός πρόεδρος και βρίσκεται υπό τον έλεγχο της τρόικας.

Ας ξαναγυρίσουμε στην ομολογία Στουρνάρα: 550 δις ευρώ αντλήθηκαν από το ευρωσύστημα σε μια περίοδο όπου το άθροισμα των ΑΕΠ της τριετίας 2010-2012 δεν ξεπερνά τα 624 δις ευρώ! Δηλαδή χρειάστηκε να δανειστεί η χώρα υπό καθεστώς κηδεμονίας και πρωτοφανούς ύφεσης πάνω κοντά στο 90% του συνολικού ΑΕΠ της τριετίας! Κι αυτό μόνο ένας Στουρνάρας θα μπορούσε να το θεωρεί επιτυχία.

Βέβαια, ελάχιστοι πήραν είδηση αυτή την τρομακτική ομολογία του Στουρνάρα. Κι ακόμη πιο λίγοι την σχολίασαν. Δεν είδαμε πουθενά να το κάνουν πρώτο θέμα. Ούτε καν ο Τσίπρας πήρε χαμπάρι τι αμόλησε ο Στουρνάρας. Αυτό το τελευταίο δεν μας εκπλήσσει, μιας και θεωρούμε τον κ. Τσίπρα πολύ «λίγο» για να αντιπαρατεθεί ακόμη και μ' έναν Στουρνάρα. Ούτε που πήρε μυρωδιά τι είπε ο φερόμενος ως υπουργός οικονομικών. Κι έτσι το προσπέρασε.

Αν είστε περίεργοι να μάθετε τι απάντησε ο κ. Τσίπρας στην ερώτηση του κ. Στουρνάρα, είμαστε στην ευχάριστη θέση να σας την παραθέσουμε: «Και πρέπει να σας πω ότι αυτά τα «πού θα βρούμε τα λεφτά, πού θα βρείτε τα λεφτά», τα έχουμε ακούσει τόσες φορές. Ο κ. Παπακωνσταντίνου μας τα έλεγε αυτά. ΙΩΑΝΝΗΣ ΣΤΟΥΡΝΑΡΑΣ: Πείτε μας. ΑΛΕΞΙΟΣ ΤΣΙΠΡΑΣ: Ο κ. Παπακωνσταντίνου μας τα έλεγε αυτά, ο προκάτοχός σας! Αυτά μας έλεγε την ώρα που έκρυβε τα στικάκια. Αυτά μας έλεγε. Συνεχίζετε και εσείς να μας λέτε τα ίδια, «πού θα βρούμε τα λεφτά;»; Εγώ ένα πράγμα θέλω να σας πω. Εμείς έχουμε καταθέσει προτάσεις, έχουμε κάνει προβλέψεις. Στις προβλέψεις που έχουμε κάνει, κύριε Υπουργέ, από τότε που ήμασταν ακόμα στο 4% για το τι θα γίνει με το μνημόνιο και ότι η κρίση δεν είναι ελληνική και δεν ευθύνονται οι «τεμπέληδες Έλληνες», αλλά θα επεκταθεί σε όλη την Ευρώπη, ότι είναι δομική η κρίση του ευρώ, έχουμε διαψευστεί ή έχουμε επιβεβαιωθεί; Έχουμε επιβεβαιωθεί σε όλα, κύριε Υπουργέ. Εσείς έχετε διαψευστεί επανειλημμένως με την υπεραισιοδοξία σας ότι θα είναι μια προσωρινή κατάσταση, ότι θα βγούμε στην ανάπτυξη, ότι θα κινηθούν οι αγορές.»

Άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε! Αυτό απαντά ο Τσίπρας. Όσο είδατε εσείς αυτές τις προτάσεις που επικαλείται ο κ. Τσίπρας, άλλο τόσο τις έχω δει κι εγώ. Εδώ δεν κατάλαβε τι του ξεφούρνισε ο Στουρνάρας, προτάσεις για χρηματοδότηση θα έχει; Ή μήπως κατάλαβε και ποιεί την νύσσα για να μην εκθέσει τα μεγάλα αφεντικά του ευρώ; Και να θέλει να απαντήσει τι έχει να πει; Μήπως κι έχει να προτείνει τίποτε σοβαρό από την στιγμή που αποδέχεται το πλαίσιο του ευρώ και της ευρωζώνης; Το θέλει, δεν το θέλει θα καταλήξει σαν τον Στουρνάρα, τον Σαμαρά και όλους τους άλλους Ευρωπαίους κανίβαλους, που «δημιουργούν έρημο και την αποκαλούν ειρήνη», όπως έλεγε ο Ρωμαίος ιστορικός Τάκιτος.

ΠΗΓΗ: Δημοσιεύτηκε Στο Χωνί, 24/2/2013. Το είδα: Παρασκευή, 1 Μαρτίου 2013,  http://eleftheri-ellada.blogspot.gr/2013/03/blog-post.html