Ψυχοπάθειες»… (απ' τις πολλές συμπάθειες;…)*

 

Του Γιάννη Στρούμπα

 

Πλάι σε όσους εσκεμμένα δικαιολογούν τη μνημονιακή πολιτική και την προβάλλουν σαν «μονόδρομο», σε βάρος του εθνικού συμφέροντος και για χάρη ταπεινών μικροκομματικών επιδιώξεων, εμφανίζονται πρόσωπα που, παρά την επιστημονική τους κατάρτιση επί του αντικειμένου τους, αποδεικνύονται δυστυχώς πολιτικώς αφελή, συμβάλλοντας άθελά τους στη διαιώνιση της καταστροφικής πολιτικής στην οποία υποχρεώνεται η Ελλάδα.

---

* α΄ δημοσίευση: εφημ. «Αντιφωνητής», αρ. φύλλου 380, 1/12/2013.

Ένα από τα πρόσωπα αυτά είναι ο εισαγγελέας κ. Βασίλης Φλωρίδης, ο οποίος, με την ιδιότητα του «φυσιογνωμιστή», δήλωσε στις 19/11/2013 στον ραδιοφωνικό σταθμό «Real» και τον δημοσιογράφο κ. Νίκο Χατζηνικολάου ότι τουλάχιστον ο ένας από τους τρεις εκπροσώπους της τρόικας είναι «ψυχικά διαταραγμένος»!

Ο κ. Φλωρίδης δήλωσε τα εξής στον ραδιοσταθμό, εκφράζοντας τη «διάγνωσή» του: «Τα άτομα λοιπόν που ασκούν δημόσια εξουσία, και εν προκειμένω η τρόικα, η οποία κυβερνά κατά ένα μεγάλος μέρος μπορώ να πω, αφού οι αποφάσεις της πηγαίνουν σε κόντρα με τις αποφάσεις της κυβέρνησης, πρέπει να διαπιστώσουμε ότι είναι άτομα που είναι ψυχικά ισορροπημένα. Εγώ τουλάχιστον σε έναν από αυτούς δεν το έχω δει αυτό μακροσκοπικά. Πιστεύω ότι υπάρχει πρόβλημα. Πιστεύω ότι ο κ. πρωθυπουργός πρέπει να ζητήσει σε πρώτη φάση να αλλάξουν τα άτομα. Έστω κάποιο από αυτά.» Υπονοώντας πως ο «ψυχικά διαταραγμένος» είναι ο κ. Πολ Τόμσεν, ο κ. Φλωρίδης προέβη σε σύσταση προς τον Έλληνα πρωθυπουργό να διεκδικήσει την αντικατάσταση αυτού, φτάνοντας στην κορυφαία στιγμή της πολιτικής του τοποθέτησης με τη διαπίστωση πως οι αποφάσεις της τρόικας συγκρούονται με τις αποφάσεις της κυβέρνησης!

Απ' όποια σκοπιά κι αν κριθεί η πολιτική σκέψη του κ. Φλωρίδη φανερώνει, όπως και νωρίτερα σχολιάστηκε, το μέγεθος της ανεπάρκειάς της. Σε μια χώρα τής οποίας η εγχώρια εξουσία έχει καταλυθεί πλήρως και όλες οι αποφάσεις λαμβάνονται είτε καθ' υπόδειξιν είτε έπειτα από την έγκριση της τρόικας, ο κ. Φλωρίδης αντιλαμβάνεται «κόντρα» της τρόικας με την κυβέρνηση, παρόλο που ο ίδιος ο Έλληνας πρωθυπουργός, μάλιστα, έχει επανειλημμένως τονίσει τη συμμόρφωση της Ελλάδας στις «υποχρεώσεις» της απέναντι στους δανειστές της. Μα και πέρα απ' αυτό, ούτε η εξειδίκευσή του στην «ανάγνωση» φυσιογνωμιών δεν του επιτρέπει να διακρίνει ορθά. Η «διάγνωση» διαψεύδεται σχεδόν αμέσως από τον ψυχαναλυτή-φυσιογνωμιστή κ. Γεώργιο Κοτζαμπασάκη, στον οποίο απευθύνεται η εφημερίδα «Δημοκρατία» (21/11/2013), προκειμένου, υποτίθεται, να επιβεβαιωθεί μέσω μιας πρόσθετης μαρτυρίας το συμπέρασμα του κ. Φλωρίδη. Το πόρισμα ωστόσο του κ. Κοτζαμπασάκη κάθε άλλο παρά επιβεβαιώνει τη «διάγνωση» του κ. Φλωρίδη περί ψυχικής ανισορροπίας του κ. Τόμσεν. Αντιθέτως, ο κ. Κοτζαμπασάκης διακρίνει στον κ. Τόμσεν συγκέντρωση στους στόχους του, μια ευφυή θεατρική αυστηρότητα, συναίσθηση της υψηλής κοινωνικής του στάθμης και της συναισθηματικής του νοημοσύνης, ένα βλέμμα που καθηλώνει τους συνομιλητές του χάρη στην απόλυτη επίγνωση της θέσης του «επιτρόπου» την οποία κατέχει στην Ελλάδα, και η οποία του επιτρέπει να συμπεριφέρεται αρχηγικά, όπως φανερώνουν και τα «εξαιρετικά σαρκώδη για την ηλικία του» χείλη.

Τι καθιστά, συνεπώς, μεταξύ δύο «φυσιογνωμιστών» ευστοχότερη τη διάγνωση του ενός απέναντι σ' εκείνη του άλλου; Μα οι ίδιες οι πολιτικές εξελίξεις. Όταν με τεκμηριωμένα επιχειρήματα και παραπομπές σε διεθνείς έγκυρους οικονομολόγους και σε πρακτικές που 'χουν εφαρμόσει τα ισχυρά κράτη του νεοφιλελεύθερου κόσμου απέναντι σε ασθενείς χώρες της Αφρικής, της Ασίας και της ανατολικής Ευρώπης προκειμένου να τις λεηλατήσουν, καταδεικνύεται ολοκάθαρα πως η καταστροφική για την Ελλάδα πολιτική που εισηγείται και επιβάλλει η τρόικα δεν είναι παρά το μέσο για την αφαίμαξη και την πολιτικοοικονομική υποδούλωση της χώρας, είναι τραγικό να εκφέρεται ακόμα, από ανθρώπους επιστήμονες μάλιστα, η πεποίθηση πως η τρόικα ή το Δ.Ν.Τ. έχουν απλώς σχεδιάσει μια «λανθασμένη» πολιτική. Κι είναι ακόμη τραγικότερο, όταν την πραγματικότητα αυτή την έχει καταδείξει ο ίδιος ο συστημικός τύπος, που την υπερασπίζεται κιόλας.

Η εφημερίδα «Έθνος της Κυριακής» με ρεπορτάζ της ήδη από τις 23/9/2012 (http://tablet.ethnos.gr/article.asp?catid=24133&subid=2&pubid=63715090#) καταδείκνυε τον ρόλο του κ. Τόμσεν ως «κατά συρροήν οικονομικού δολοφόνου» και «"σταθμάρχη" του Δ.Ν.Τ.». Όσο, βέβαια, κι αν φαίνεται αντιφατικό ή παράδοξο για μια συστημική εφημερίδα να φιλοξενεί τέτοιου είδους ρεπορτάζ, πρόκειται για γεγονός εξηγήσιμο. Η διοχέτευση ομοειδών αποκαλύψεων αποσκοπεί στην κατάκτηση της εμπιστοσύνης του αναγνωστικού κοινού, ώστε αργότερα, κυρίως παραμονές εκλογών, να αξιοποιηθεί αυτή για να επιτευχθεί ευκολότερα η χειραγώγησή του προς την πραγματικά επιθυμητή συνέχιση της ίδιας πολιτικής, που εξυπηρετεί διεθνείς κι εγχώριες οικονομικές ελίτ. Τούτο ακριβώς σημειώναμε άλλωστε πριν από έναν περίπου χρόνο: «Το θλιβερό παιχνίδι εξελίσσεται στην εντελώς τετριμμένη του εκδοχή: περιλαμβάνει την υπόδειξη, σε μορφή δημοσιογραφικής «αποκάλυψης» – η ιδιοτελής όψιμη ανακάλυψη της νεοφιλελεύθερης Αμερικής -, των ισοπεδωτικών πολιτικών που εκπορεύονται από τα δυτικά κέντρα των κυβερνωσών οικονομικών ελίτ, προσποιείται την κατανόηση απέναντι στις θυσίες της καθημαγμένης κοινωνικής πλειοψηφίας, και την κρίσιμη ώρα παρουσιάζει όλες τις εξοντωτικές πολιτικές σαν «μονόδρομο», εφόσον υποτίθεται πως οποιαδήποτε άλλη πολιτική θα οδηγούσε σε άμεση συντριβή.» («Η ιδιοτελής όψιμη ανακάλυψη της νεοφιλελεύθερης Αμερικής», εφημ. «Αντιφωνητής», αρ. φύλλου 352, 1/10/2012.)

Πέραν των πραγματικών στοχεύσεων, ωστόσο, τέτοιων «νησίδων» πληροφόρησης μέσα στον ωκεανό της παραπληροφόρησης, το γεγονός πως συνάδουν με τις αναλύσεις και τις αποκαλύψεις έγκυρων διεθνών οικονομολόγων και δημοσιογράφων, όπως ήδη ειπώθηκε, συμβαδίζει με την εξίσου σημαίνουσα έμμεση παραδοχή της αλήθειας τους, εφόσον ποτέ κανείς, ούτε άμεσα «θιγόμενος» ούτε κυβερνητικός συνοδοιπόρος του, δεν έχει προβεί σε διάψευσή τους! Αξίζει μια περιδιάβαση στο ρεπορτάζ του «Έθνους», καθώς φωτίζει ολόπλευρα τον πραγματικό ρόλο του κ. Τόμσεν και των λοιπών «τεχνοκρατών» της εκάστοτε «τρόικας». Ο κ. Τόμσεν λοιπόν, σύμφωνα με το «Έθνος», «εκτελεί με ψυχρό τρόπο τις χώρες που αναλαμβάνει να "βοηθήσει"» φέρνοντάς τες «στο χείλος της αβύσσου». Ήταν εκείνος που 'χε διατελέσει «επικεφαλής της μόνιμης αντιπροσωπείας του Ταμείου στο Βελιγράδι», με καθήκον «να ολοκληρώσει ένα προμελετημένο έγκλημα – την αποσταθεροποίηση της Γιουγκοσλαβίας». Μετά το πέρασμά του από το Βελιγράδι η Γιουγκοσλαβία διαλύθηκε κι «έδωσε τη θέση της σε μια σειρά από αδύναμα κράτη». Το ένα εξ αυτών είναι «επίσημο προτεκτοράτο της Ε.Ε.» (το Κόσοβο), ενώ άλλα, όπως η Βοσνία και το Μαυροβούνιο, «βρίσκονται σε ένα καθεστώς ημιαποικιακό». Και συνεχίζει το «Έθνος»: «Κάνοντας μια ανασκόπηση στην καριέρα του Τόμσεν και τους σταθμούς της σε άλλες χώρες της παλιάς γιουγκοσλαβικής επικράτειας (Σλοβενία, F.Y.R.O.M.), τη Ρουμανία, τη Ρωσία, αλλά και την Ισλανδία, μπορεί να συμπεράνει κανείς ότι πρόκειται για ένα είδος σύγχρονου Ιμπραήμ – αφήνει πίσω του καμένη γη. […] Ρουμανία, Σλοβενία, Π.Γ.Δ.Μ. και -φυσικά – Σερβία είναι ακόμα ανήμπορες να σταθούν στα πόδια τους μετά τη δηλητηριώδη μετάγγιση της τεχνογνωσίας του Τόμσεν. Η φτώχεια θεριεύει, η εργατική νομοθεσία έχει αντικατασταθεί απ' τον νόμο της ζούγκλας, η εξωτερική πολιτική τους υπαγορεύεται απ' τους δανειστές, έχουν με λίγα λόγια μεταμορφωθεί σε "ζόμπι" του Δ.Ν.Τ. και των άλλων διεθνών και υπερκρατικών οργανισμών.»

Τα μόνα κράτη που διασώθηκαν ήταν η Ρωσία και η Ισλανδία. «Η Ρωσία επί Πούτιν κατόρθωσε να ξεπληρώσει εύκολα τα δάνεια του Δ.Ν.Τ. όταν ανέκτησε τον έλεγχο επί του εθνικού πλούτου, το ξεπούλημα του οποίου είχε ενθαρρύνει το Δ.Ν.Τ. και ο ίδιος ο Τόμσεν (μεταξύ 1998-2000).» Η Ισλανδία, πάλι, επέζησε, επειδή οι κάτοικοί της «φρόντισαν – κόντρα στην ασφυκτική διεθνή πίεση – να απορρίψουν δύο φορές, μέσω δημοψηφίσματος, τις προτάσεις του Ταμείου που μετέφερε ο Τόμσεν.» Πέρα όμως από τις δύο αυτές χώρες που κατόρθωσαν με αποφασιστικότητα και γενναιότητα να απεγκλωβιστούν, οι υπόλοιπες μετατράπηκαν σε ερείπια. «Αποστολή εξετελέσθη, κ. Τόμσεν…», όπως σχολιάζει σκωπτικά η εφημερίδα.

Ποιος, συνεπώς, είναι ο «ψυχικά διαταραγμένος»; Ο κ. Τόμσεν σε καμία περίπτωση δεν χρήζει ψυχοθεραπείας. Οι ενέργειές του είναι απόλυτα μελετημένες κι εξυπηρετούν τα συμφέροντα των εργοδοτών του, τα οποία φροντίζει ο ίδιος να τα προωθεί με ένθερμο ζήλο και κυνισμό. Πώς θα 'ταν δυνατόν, άλλωστε, να ενεργεί υπερβαίνοντας ή διαστρέφοντας τις επιδιώξεις των προϊσταμένων του, κι εκείνοι να μην τον παύουν, παρά να ανανεώνουν διαρκώς την εμπιστοσύνη τους στο πρόσωπό του; Ή μήπως έχει κανείς την ψευδαίσθηση πως αν αντικαθιστούνταν οι τεχνοκράτες της παρούσας φάσης, θα μεταβαλλόταν και η υπηρετούμενη πολιτική; Ενώ όμως καταδεικνύεται εμφανώς ο πραγματικός ρόλος της τρόικας, ο κ. Φλωρίδης, με την άτοπη προσέγγισή του, νομιμοποιεί την πολιτική του Δ.Ν.Τ. και της Ε.Κ.Τ., δηλαδή των Η.Π.Α. και της Γερμανίας, εφόσον την αντιμετωπίζει σαν μια αποτελεσματική πολιτική, την οποία, ωστόσο, ο κ. Τόμσεν τη διαστρέφει, όντας «ψυχοπαθής»! Ο κ. Φλωρίδης, δηλαδή, δικαιολογεί, έστω χωρίς να το αντιλαμβάνεται, μια διαλυτική, άδικη πολιτική αποδίδοντάς την σε ψυχική διαταραχή, τη στιγμή που ήδη από την κλασική αρχαιότητα οι Αθηναίοι, όπως μας πληροφορεί ο σοφιστής Πρωταγόρας στον ομώνυμο φιλοσοφικό διάλογο του Πλάτωνα, δεν ανέχονταν κανέναν να δηλώνει «άδικος», αφού η παραδοχή της αδικίας δεν του χάριζε το ακαταλόγιστο για τις πράξεις του, παρά, αντιθέτως, τον υποχρέωνε, εφόσον αναγνώριζε το ηθικό του έλλειμμα, να καταβάλει κάθε προσπάθεια προκειμένου να υπερβεί την ανεπάρκειά του και να γίνει καλύτερος! Και τούτο γιατί το κρύψιμο ενός ανθρώπου πίσω από την ηθική του «αδυναμία» μπορούσε να γίνει το πρόσχημα για τη δικαιολόγηση κάθε αντικοινωνικής του συμπεριφοράς!

Ακόμη, συνεπώς, κι αν εμφάνιζε πραγματικά ψήγματα ψυχοπάθειας ο κ. Τόμσεν, μήτε τούτα δεν θα 'πρεπε να δικαιώνουν την επιβαλλόμενη από την τρόικα πολιτική. Επειδή όμως ο κ. Τόμσεν ουδεμία πραγματική σχέση έχει με ψυχικές διαταραχές, η όποια σχετική διάγνωση φανερώνει, στην καλύτερη περίπτωση, την προσωπική της αφέλεια. Στη χειρότερη περίπτωση, αν δηλαδή δεν πρόκειται περί αφέλειας, θα πρέπει να πρόκειται περί συμπάθειας απέναντι στην εφαρμοζόμενη μνημονιακή πολιτική, μιας συμπάθειας που επιχειρεί να επιβάλει ύπουλα στη συνείδηση των πολιτών την καταστροφική πολιτική ως αναγκαία. Η «ψυχοπάθεια», ως υπηρέτρια της συμπάθειας, προκαλεί την ανάκληση στη μνήμη ενός λαϊκού σουξέ του κ. Ζαφείρη Μελά στα τέλη της δεκαετίας του '80, σε στίχους του επίσης λαϊκού αοιδού κ. Βασίλη Καρρά: «καρδιοπάθειες, απ' τις πολλές συμπάθειες/ και εμφράγματα απ' τα πολλά σου σφάλματα». Μόνο που εν προκειμένω οι καρδιοπάθειες αντικαθίστανται από τις ψυχοπάθειες: «ψυχοπάθειες, απ' τις πολλές συμπάθειες». Τα εμφράγματα, σαν φυσικό επερχόμενο, παραμένουν ανίατα.

To πολιτικό σκηνικό καταρρέει

 

Του Γιώργου Δελαστίκ

 

Τίποτα τελικά δεν θα µείνει όρθιο από το υφιστάµενο πολιτικό σκηνικό στις επόµενες βουλευτικές εκλογές, όποτε και σε όποιο πολιτικό κλίµα κι αν γίνουν αυτές. Αυτή την αναπότρεπτη εξέλιξη τη συνειδητοποιούν σταδιακά ολοένα και περισσότεροι βουλευτές όλων των κοµµάτων και προσαρµόζουν ανάλογα την πολιτική συµπεριφορά τους, επιλέγοντας και προτάσσοντας τακτικές προσωπικής πολιτικής επιβίωσης. Καµιά κοµµατική πειθαρχία δεν υφίσταται πλέον σε κανένα κόµµα. Μόνο η αποτροπή των εκλογών πάση θυσία ενώνει τους βουλευτές όλων των κοµµάτων πλην του ΣΥΡΙΖΑ.

Όλοι αντιµετωπίζουν τον Σαµαρά και τον Βενιζέλο σαν… πολιτικά ζόµπι, από τα οποία θα απαλλαγούν – συµβολικά µιλώντας – τη νύχτα των επόµενων βουλευτικών εκλογών. Την ίδια νύχτα όµως οι σηµερινοί ηγέτες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ θα συµπαρασύρουν στο πολιτικό τους τέλος τουλάχιστον καµιά… διακοσαριά (!) από τους σηµερινούς τριακόσιους βουλευτές όλων των κοµµάτων. Αυτό εξηγεί και την εµφανέστατη απέχθεια σχεδόν όλων των βουλευτών προς τη διενέργεια πρόωρων εκλογών, δεδοµένου ότι καµιά ιδεολογία και κανένα γενικότερο ταξικό ή κοµµατικό συµφέρον δεν τίθενται στις σηµερινές συνθήκες από κανένα βουλευτή πάνω από την προσωπική επανεκλογή του! Μέχρι τώρα καταλυτικός παράγοντας της αποσύνθεσης του πολιτικού σκηνικού ήταν το ΠΑΣΟΚ. Μέχρι πέρυσι τον Απρίλιο είχε θεωρητικά 160 βουλευτές (τόσους δηλαδή είχε εκλέξει στις εκλογές του 2009), πέρυσι τον Ιούνιο εξέλεξε 33 και σήµερα, ενάµιση χρόνο µετά, του έχουν αποµείνει 27! Έχει χάσει δηλαδή πάνω από 130 βουλευτές!

Αν στις επόµενες εκλογές η ΝΔ έρθει δεύτερο κόµµα, χάνοντας κι αυτή τουλάχιστον… 60 µε 70 εβδοµήντα έδρες από τις 129 που έβγαλε πέρυσι (και από τις οποίες της έχουν αποµείνει 127), είναι προφανές ότι οι πυλώνες του µεταπολιτευτικού πολιτικού σκηνικού θα έχουν ισοπεδωθεί. Αυτό µπορεί να είναι δευτερεύουσας σηµασίας για την Αριστερά από τη στιγµή που το σύστηµα δεν φαίνεται για την ώρα να απειλείται µε ανατροπή, αλλά έχει τεράστια σηµασία για την αστική τάξη. Πόσο µάλλον που, όπως είναι τα πράγµατα αυτή τη στιγµή, η επόµενη κυβέρνηση είναι πιθανό να έχει ηγετικό πυρήνα τον ΣΥΡΙΖΑ. Ένα κόµµα δηλαδή που δεν είναι αστικό, αλλά το οποίο η αστική τάξη πρέπει να ενσωµατώσει πλήρως και µάλιστα ταχύτατα, αν δεν θέλει να µπει σε περιπέτειες απελευθέρωσης µιας λαϊκής δυναµικής µε εντελώς απρόβλεπτες συνέπειες. Η οικονοµική, πολιτική και κοινωνική κατοχή της Ελλάδας από τους Γερµανούς και τους υπόλοιπους µισητούς ευρωπαίους εταίρους της ελληνικής αστικής τάξης και της κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ κυοφορεί παντελώς άγνωστες και ενδεχοµένως κοινωνικά ανεξέλεγκτες καταστάσεις και εξελίξεις. Αποκλείεται τα πράγµατα να µείνουν όπως είναι σήµερα! Μπορεί προσωρινά τα πράγµατα να µην εξελίσσονται όπως θα ήθελε η Αριστερά, µε ταξικές και κοινωνικές συγκρούσεις στο µαζικό κίνηµα υπό την ηγεµονία ανατρεπτικών πολιτικών δυνάµεων, αλλά οι αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό είναι ήδη κατακλυσµιαίες και η πρώτη φάση τους θα ολοκληρωθεί στις κάλπες των επόµενων βουλευτικών εκλογών.

Όσο κι αν η ριζοσπαστική, αντικαπιταλιστική Αριστερά της ανατροπής δεν συµπεριλαµβάνεται ακόµη στους κερδισµένους των πολιτικών ανακατατάξεων, δεν µπορεί να µην αναγνωρίσει τις εκ βάθρων ανατροπές στο πολιτικό σκηνικό που έχει επιφέρει ο µνηµονιακός όλεθρος της κατοχής και εξαθλίωσης της χώρας µας από την ΕΕ και το ΔΝΤ. Εξαιτίας της δραµατικής φτωχοποίησης του λαού µας µέσω του καθεστώτος που επέβαλε το Μνηµόνιο από τον Μάιο του 2010 αναδείχθηκαν µε θεαµατικό τρόπο τρία αντιµνηµονιακά κόµµατα. Ο ΣΥΡΙΖΑ από το χώρο της Αριστεράς πήγε από το 1,6% το 2009 στο 26,9% του περσινού Ιουνίου. Δηµιουργήθηκαν οι Ανεξάρτητοι Ελληνες και πήραν αµέσως 7,5% στο χώρο της Δεξιάς.

Εκτοξεύθηκε από το 0,29% στο 6,92% η Χρυσή Αυγή, στο ακροδεξιό άκρο του πολιτικού φάσµατος. Από το 4,9% δηλαδή που είχαν συνολικά τα κόµµατα αυτά στις βουλευτικές εκλογές του 2009 πήγαν στο… 41,3%! Από το «τίποτα» του 5% πλησίασαν στο µισό των ψηφοφόρων – και έπεται συνέχεια! Αυτονόητο είναι ότι η αντιµνηµονιακή στάση δεν ενοποιεί ούτε κατά διάνοια πολιτικά τα κόµµατα αυτά ή κάποιους στόχους τους, δείχνει όµως τις εκλογικές µεταπτώσεις της ελληνικής κοινωνίας. Από 335.289 ψήφους συνολικά το 2009 πήραν… 2.543.489 ψήφους τον περσινό Ιούνιο! Πάνω από 2,2 εκατ. επιπλέον ψηφοφόροι τάχθηκαν στο πλευρό των αντιµνηµονιακών κοµµάτων! Σχεδόν… οκταπλασίασαν (!) την εκλογική τους απήχηση.

Αυτό συνιστά πολιτικό σεισµό, ανεξάρτητα αν η επαναστατική Αριστερά δεν επωφελήθηκε από αυτόν µέχρι τώρα. Βρισκόµαστε όµως ακόµη στην αρχή της πολιτικής σεισµικής δραστηριότητας. Όλα αυτά που έχουν γίνει µέχρι τώρα ενδέχεται να αποδειχθούν απλώς προσεισµοί του κύριου πολιτικού σεισµού που θα ακολουθήσει. Το βέβαιο είναι πως θα ζήσουµε µεγάλα, πολύ µεγάλα γεγονότα. Και είναι απολύτως σίγουρο ότι δεν θα έχουν πια τους γνωστούς µέχρι σήµερα πρωταγωνιστές, οι οποίοι στην καλύτερη περίπτωση θα πάνε σπίτι τους. Η αντικαπιταλιστική Αριστερά δεν θα είναι παρατηρητής αλλά συνδιαµορφωτής των εξελίξεων αυτών. Έχει κάθε λόγο να φιλοδοξεί να παίξει όχι απλώς ενεργό, αλλά πρωταγωνιστικό ρόλο – µε την κυριολεκτική σηµασία των λέξεων αυτών. Από αυτή τη νοοτροοπία πρέπει να διακατέχεται και για τέτοιο ρόλο να προετοιµάζεται πολιτικά, ιδεολογικά και οργανωτικά.

ΠΗΓΗ: Posted: November 17, 2013, http://prin.gr/?p=2478

Το πολύσημο του «ευρωπαϊσμού» και η αντίστοιχη πολιτική απάτη

 

Του Νικήτα Χιωτίνη*

 

Ίσως η μεγαλύτερη πολιτική απάτη που συντελείται αυτόν τον καιρό είναι η προπαγανδιστική χρήση του όρου «ευρωπαϊστής», «κόμμα ευρωπαϊκό» κ.λπ. Αν αυτός ο χρησιμοποιούμενος όμως όρος δεν επεξηγείται αναλυτικώς, ο χρήστης του είναι ή κρυψίνους απατεών ή απολύτως ανόητος, δηλαδή και αυτός μπερδεμένος στον τουλάχιστον υπόπτως χρησιμοποιούμενο ασαφέστατο αυτόν όρο.

Ο όρος λοιπόν αυτός, αρχικώς βέβαια σημαίνει αυτόν που υποστηρίζει την Ευρώπη και θέλει η Ελλάς να είναι εντός της Ευρώπης. Αυτό όμως δεν σημαίνει σχεδόν τίποτα το ουσιαστικό, κυμαίνεται από το πολιτικά ευκταίο μέχρι το απόλυτα πολιτικά απευκταίο, επιδέχεται πάμπολλων ερμηνειών. Τι σημαίνει Ευρώπη και πώς θέλουμε να είναι αυτή η Ευρώπη; Ευρώπη εθνών – κρατών; Αν είναι έτσι, πώς αυτά τα έθνη – κράτη θα συνεργάζονται για να συναποτελούν «Ευρώπη»; Μήπως Ευρώπη ομοσπονδιακή; Ή μήπως Ευρώπη γερμανική ή έστω γαλλογερμανική και όλοι οι υπόλοιποι υποτελή κρατίδια – αν όχι προτεκτοράτα – άνευ πρακτικώς πολιτικού λόγου (όπως τώρα δηλαδή);

Όταν λοιπόν κάποιος πολιτικός ή κάποιο κόμμα χρησιμοποιεί τον όρο αυτόν, θα πρέπει να εξηγεί τι ακριβώς εννοεί. Ειδάλλως προπαγανδίζει προς απολύτως άγνωστες κατευθύνσεις, άγνωστες ενδεχομένως και γι' αυτόν. Ας μου επιτραπούν όμως εδώ μερικές σχετικές σκέψεις και προσπάθεια διάλυσης επικρατουσών λανθασμένων απόψεων:

1. Η Ευρωπαϊκή Ένωση γεννήθηκε ως κατ' αρχήν πολιτική και όχι οικονομική ένωση. Ο πρώτος λόγος που οδήγησε στην άλλοτε ΕΟΚ, τη δεκαετία του '50, ήταν η δημιουργία συνεργασιών με σκοπό τον αποκλεισμό μελλοντικού πολέμου. Στη συνέχεια, το όραμα δημιουργίας μιας μεγάλης Ένωσης, ως ισχυρής οντότητας, εντός ενός ανταγωνιστικού διεθνούς τοπίου ανερχόμενων δυνάμεων, κυρίως από την Ασία. Βεβαίως και για να αποφύγει να συνθλιβεί μέσω των υπερδυνάμεων ΗΠΑ και της τότε ΕΣΣΔ, υπερδύναμη που ανέκαμψε υπό τη μορφή του νέου ρωσικού κράτους.

2. Η Ευρώπη δεν είναι κατ' ουσίαν σύνολο κρατών, αλλά είναι σύνολο Περιφερειών. Η ιστορική της θεμελίωση είναι η Ελλάδα, που υπήρξε ένωση Περιφερειών, υπό τη μορφή πόλεων – κρατών, ενοποιημένες με έναν κοινό Πολιτισμό, γλώσσα και τρόπο έκφρασής τους (την Τέχνη), που από τα βάθη της Μικράς Ασίας – αλλά και με αποδεδειγμένη εμβέλεια μέχρι την Άπω Ανατολή – εκτεινόταν ως «κοσμοσύστημα»[1] σε όλες τις περιοχές που βρέχονταν από τη Μεσόγειο Θάλασσα.

Τα έθνη – κράτη που δημιουργήθηκαν πολύ αργότερα, δημιουργήθηκαν ως ένωση Περιφερειών, συχνά με ισχνή κοινωνικοπολιτισμική θεμελίωση, δεν έπαψαν μέχρι τις μέρες μας να αλλάζουν σύνορα και ονόματα, ακριβώς γι' αυτόν τον αδύναμο χωρισμό τους. Θα λέγαμε μάλιστα πως τη στιγμή της λίγο – πολύ οριστικοποίησης των συνόρων αυτών των εθνών – κρατών, τα τελευταία χρόνια, άρχισαν να διαλύονται ξανά σε Περιφέρειες, μειώνοντας ολοένα και περισσότερο την κρατική τους αυτοτέλεια, υπό την αδήριτο ανάγκη οικονομικοπολιτικών και κοινωνικών μεταξύ τους συνεργασιών, αυτών δηλαδή που οδήγησαν στους λόγους της προσπάθειας ενοποίησής τους με την ΕΟΚ και εν συνεχεία με τα οράματα περί Ε.Ε.

3. Το επιχείρημα του Βορρά (βλέπε Γερμανία) εναντίον του Νότου, ιδιαιτέρως εναντίον της Ελλάδας, είναι ότι η Ελλάδα «πολύ γρήγορα» εντάχθηκε στο ενιαίο ευρώ ή ότι δεν έπρεπε καν να είχε ενταχθεί. Θα λέγαμε όμως εδώ, ότι κάποιος θα πρέπει να υπενθυμίσει στον Βορρά αυτόν, πως ακόμα περισσότερο γρήγορα και μάλιστα απολύτως αντιεπιστημονικά δημιουργήθηκε το ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα. Αν αυτό το πρότεινε σε εργασία του φοιτητής οικονομικών, θα απορριπτόταν ασυζητητί από τον καθηγητή του. Δεν μπορείς να επιβάλεις κοινό νόμισμα σε διαφορετικά κράτη, προτού τα εντάξεις υπό κοινή οικονομική και πολιτική διοίκηση, σαν ομοσπονδία ή ένωση «Πολιτειών», π.χ. κατά το μοντέλο των ΗΠΑ. Το κοινό νόμισμα προωθήθηκε από τα μεγάλα ευρωπαϊκά κράτη για πολιτικούς λόγους και έτσι συνεχιζόταν να γίνεται, μέχρι αυτά να εξοκείλουν σε ανομολόγητες επιδιώξεις κυριαρχίας τους προς τα υπόλοιπα μικρότερα κράτη, διά της δημιουργίας εξαρτώμενων προτεκτοράτων.

4. Τελευταία η Ε.Ε. – δηλαδή τα κράτη που την απαρτίζουν, υπό την ηγεσία του ισχυροτέρου – ξεχνά τους πολιτικούς λόγους που την υποχρεώνουν σε ουσιαστικότερη ενοποίηση και βρίσκεται στη δίνη οικονομικών επιδιώξεων και πολιτικών σκοπιμοτήτων επί μέρους (δηλ. των συγκεκριμένων) εθνών – κρατών της. Οποία μάλιστα ειρωνεία της ιστορίας: πίσω από αυτές τις επιδιώξεις διάλυσης του οράματος της Ε.Ε. βρίσκεται η χώρα που δύο φορές κατά τον ΧΧό αιώνα πάσχισε για την καθυπόταξη ολοκλήρου του ευρωπαϊκού χώρου υπό την κυριαρχία της, πνίγοντάς τον στο αίμα. Πρόκειται για τη χώρα που δύο φορές ανέκαμψε από τις άφρονες και εγκληματικές (στην κυριολεξία) αυτές επιδιώξεις της, χάρις στις υπόλοιπες και καθημαγμένες από αυτήν χώρες, χώρες που πρόταξαν την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη και ενότητα. Σχεδόν της χάρισαν τα τότε χρέη της, με πρώτη την Ελλάδα, την Ελλάδα που τώρα δεινοπαθεί από αυτήν!

5. Η «Ευρώπη» είχε ανάγκη από την Ελλάδα – και η Ελλάδα φάνηκε να είχε ανάγκη από την υπόλοιπη Ευρώπη – παρ' ότι υφίστανται γι' αυτό κάποιες ενστάσεις. Σε κάθε πάντως περίπτωση, win-win. Η Ευρώπη – συμπεριλαμβανομένης της Ρωσίας – επεδίωξε τη γεωγραφική της ολοκλήρωση με την προσθήκη της νοτιοανατολικής χερσονήσου της και για τη μέσω αυτής οριστική ανάσχεση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ενδεχομένως τα τότε ισχυρά ευρωπαϊκά κράτη να το έπραξαν με την υστερόβουλη πρόθεση οικειοποίησης της ιδιαίτερης γεωπολιτικής αξίας αυτής της ΝΑ. ευρωπαϊκής χερσονήσου, δημιουργώντας σε αυτήν σύνολο κρατιδίων «προτεκτοράτων». (Ίσως γι' αυτό και δεν υπερασπίστηκε τη Συνθήκη των Σεβρών του 1921, εξαπατώντας τον Βενιζέλο και οδηγώντας την Ελλάδα στη Μικρασιατική Καταστροφή, δηλαδή αποκλείοντάς την από την απόκτηση μεγαλύτερης εμβέλειας). Εν πάση περιπτώσει, η Ελλάδα δεν είναι «περιφέρεια» της Ευρώπης, έχει ιδιαίτερη γεωπολιτική ισχύ, ελπίζουμε κάποια στιγμή οι πολιτικοί μας να το καταλάβουν και να αποδεσμευτούμε από τη «μοίρα των προτεκτοράτων» [2].

6. Η σημερινή κρίση μπορεί να γίνει ευκαιρία. Η Ελλάδα μπορεί να συμμετάσχει καθοριστικά στην ευρωπαϊκή ενοποίηση, αρκεί οι πολιτικοί της να κατανοήσουν τη γεωπολιτική ισχύ της. Ο J. Attali είχε πει πως «η Ελλάδα είναι η πατρίδα της Ευρώπης. Και στο τέλος η ελληνική κρίση θα γίνει η μαμή της ολοκλήρωσης του ευρωπαϊκού εγχειρήματος» [3]. Επισημαίνω πως ο J. Attali έχει επισημάνει με τον πιο κατηγορηματικό και πειστικό τρόπο πως μόνο ένα ομοσπονδιακό σύστημα μπορεί να σώσει την Ευρώπη. Η Ελλάδα είναι σε θέση να οδηγήσει προς αυτήν την κατεύθυνση, αρνούμενη τη συμμετοχή της στην Ε.Ε. υπό άλλο καθεστώς. Ο σημερινός πρωθυπουργός έχει τη δυνατότητα να γράψει Ιστορία.

* Ο Δρ. Νικήτας Χιωτίνης είναι Αρχιτέκτων, Καθηγητής ΤΕΙ, Τμήματος Εσωτερικής Αρχιτεκτονικής και Σχεδιασμού Αντικειμένων.

Παράρτημα

 

[1] Γεώργιος Κοντογεώργης, «Το ελληνικό κοσμοσύστημα», εκδ. Ι.Σιδέρης 2006

[2] Ν. Χιωτίνης, Η μοίρα των προτεκτοράτων, «Το Ποντίκι» 12.7.2013

[3] Jacques Attali, «The New York Times», «Το Βήμα», 2.3.2010

ΠΗΓΗ:  ΔΕΥΤΕΡΑ, 4 Νοεμβρίου 2013, http://www.topontiki.gr/article/60774/To-polusimo-tou-europaismou-kai-i-antistoixi-politiki-apati

28 Οκτώβρη 1940, 2011 και 2013

​​

Του Τάκη Φωτόπουλου*

 

Πριν δύο χρόνια ακριβώς, η εφημερίδα αυτή περιέγραφε ως εξής την λαϊκή μίνι-εξέγερση με αφορμή τον εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου: «Σε διαδηλώσεις κατά της κυβερνητικής πολιτικής των Μνημονίων και του στραγγαλισμού της κοινωνίας, μετατράπηκαν οι παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου, στις περισσότερες πόλεις της χώρας. Αποκορύφωμα, η ματαίωση της μεγάλης στρατιωτικής παρέλασης στη Θεσσαλονίκη, μετά την εισβολή χιλιάδων διαδηλωτών στο χώρο της λεωφόρου Μεγάλου Αλεξάνδρου, και η αποχώρηση του Προέδρου της Δημοκρατίας Κ. Παπούλια, υπό τις αποδοκιμασίες πολλών συγκεντρωμένων!»

H φετινή όμως επέτειος  γιορτάστηκε ανενόχλητα στη Θεσσαλονίκη και ο ίδιος Πρόεδρος της Δημοκρατίας, έκανε και την αξιομνημόνευτη δήλωση: «ο ελληνικός λαός… αυτό που έπρεπε να δώσει, το έδωσε»!

Όμως, στην αντίστοιχη θέση, ένας άλλος Πρόεδρος, ο Olafur Ragnar Grimmson της Ισλανδίας, αρνήθηκε να υπογράψει το αντίστοιχο μνημόνιο που ψήφισε η Βουλή (που δεν συγκρινόταν σε αγριότητα με τα Ελληνικά μνημόνια) για να ξεπεραστεί η χρεοκοπία του τραπεζικού συστήματος που ξέσπασε το 2008. Δηλαδή, ένα νόμο που θα μετέφερε τα βάρη της χρεοκοπίας όχι βέβαια στους Τραπεζίτες που ήταν οι άμεσα ωφελημένοι της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης στην οποία είχαν ενσωματώσει την οικονομία, αλλά στα λαϊκά στρώματα που απλώς είχαν εισπράξει κάποια ψίχουλα από το τραπέζι. Κάτι που πολύ θυμίζει την Ελληνική περίπτωση όπου η ενσωμάτωσή μας στην παγκοσμιοποίηση, μέσω της ένταξης στην ΕΕ, μετέφερε τα βάρη της διαρθρωτικής κρίσης, την οποία ενέτεινε η ένταξη αυτή και  κατέστρεψε την παραγωγική δομή της χώρας, όχι βέβαια στους ωφελημένους από αυτή, αλλά στα θύματά της.

Χαρακτηριστικά, όταν δημοσιογράφοι ρώτησαν πριν μερικούς μήνες τον Ισλανδό Πρόεδρο πώς τόλμησε να οδηγήσει την Ισλανδία σε μια μίνι-επανάσταση κατά της Νέας Διεθνούς Τάξης (ΝΔΤ), η απάντησή του (που θάφτηκε βέβαια από τα ΜΜΕ της Υπερεθνικής Ελίτ (Υ/Ε) ήταν διαφωτιστική: «Ήμασταν αρκετά σώφρονες να μην ακολουθήσουμε τις επικρατούσες ορθοδοξίες τα τελευταία 30 χρόνια στον δυτικό χρηματοπιστωτικό κόσμο. Υιοθετήσαμε ελέγχους στην κίνηση κεφαλαίου, αφήσαμε τις ιδιωτικές τράπεζες να χρεοκοπήσουν, παρείχαμε στήριξη στα φτωχά στρώματα και απορρίψαμε τα μέτρα λιτότητας που βλέπετε παντού στην Ευρώπη.»

Το ερώτημα επομένως είναι, αν απορρίψουμε τις ανόητες «εξηγήσεις» περί καλής και κακής Ηγεσίας, πώς εξηγείται η στάση αυτή του Ισλανδού Προέδρου που λειτούργησε σαν καταλύτης για την άμεση ανάμιξη των λαϊκών στρωμάτων σε μια διαδικασία που τα έσωσε κυριολεκτικά από τα νύχια της Υ/Ε -η οποία δεν είναι κάποια συνωμοσία, (όπως υποστηρίζουν αφελείς ή καλοπληρωμένοι κονδυλοφόροι της), αλλά θεωρητικά και εμπειρικά στοιχειοθετημένη έννοια για τις ελίτ που διαχειρίζονται τη ΝΔΤ. Η απάντηση είναι ότι η Ισλανδία, παρόλο το λιλιπούτειο μέγεθός της, αντίθετα με την Ελλάδα, απολάμβανε οικονομική και εθνική κυριαρχία, γιατί δεν ήταν πλήρως ενσωματωμένη στη ΝΔΤ μέσω της ΕΕ, με το δικό της νόμισμα κλπ. Φυσικά, η Ισλανδία δεν είναι κανένας σοσιαλιστικός παράδεισος, αλλά, χάρη στην οικονομική κυριαρχία, τα λαϊκά στρώματα μπόρεσαν και επέβαλλαν τέτοιες πολιτικές στις ελίτ και τους επαγγελματίες πολιτικούς-όργανά τους, οι οποίες δεν είναι νοητές στην Ελλάδα. Γι' αυτό, στην Ισλανδία, δεν ψάχνουν οι πολίτες της τροφή στα σκουπίδια, ούτε αυτοκτονούν μαζικά, ούτε αντιμετωπίζουν κατεστραμμένα νοσοκομεία και σχολεία, ούτε καλπάζουσα ανεργία, φτώχεια και ανισότητα.

Με άλλα λόγια, ο Ισλανδός Πρόεδρος είπε ένα «όχι» στον αληθινό σημερινό φασισμό που εκπροσωπεί η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, και όχι στον…ιστορικό φασισμό που σήμερα, για τους λόγους που εξήγησα σε προηγούμενα άρθρα, είναι αδύνατος σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία και χρησιμοποιείται απλώς σαν περισπασμός από την καταστροφική κρίση. Όχι, βέβαια, γιατί δεν υπάρχουν ανεγκέφαλοι που αδυνατώντας να καταλάβουν ότι π.χ. η μετανάστευση έγινε πρόβλημα από την ίδια την παγκοσμιοποίηση, ξεσπούν στα θύματά της, αντί στους πραγματικούς θύτες: τις οικονομικές και πολιτικές ελίτ που κυρίως ωφελούνται από αυτή. Όμως, θα αρκούσε το κράτος να εφαρμόζει αυστηρά την ισχύουσα νομοθεσία για να είναι αδύνατο σε οποιονδήποτε ανεγκέφαλο να επιδίδεται σε παρόμοιες  πράξεις. Φυσικά, οι ελίτ έχουν κάθε λόγο να περισπούν την προσοχή των λαϊκών στρωμάτων από τους πραγματικούς εχθρούς τους. Κάτι που κάνει ιδιαίτερα εύκολο το γεγονός ότι μεγάλο τμήμα της «Αριστεράς» παίζει (επιεικώς) τον ρόλο των «χρήσιμων ηλίθιων» των ελίτ, με τον «αντιφασιστικό» αγώνα της, στον οποίο ενώνονται θύτες και θύματα, λες και είμαστε στον Οκτώβρη του 1940!

Το ερώτημα όμως είναι  γιατί άραγε το 2011, όταν ακόμη η κρίση μόλις άρχιζε, τα λαϊκά στρώματα πλημμύριζαν τους δρόμους ενώ, τώρα που έχει πάρει τις διαστάσεις οικονομικής καταστροφής, οι ελίτ αφήνονται ήσυχες να κάνουν την δουλειά τους; Κατά την γνώμη μου, γι'αυτό ευθύνεται πρωταρχικά η Αριστερά. Και αυτό, γιατί η μεν εκφυλισμένη «αριστερά» εξαπατά τα λαϊκά στρώματα ότι ακόμη και χωρίς οικονομική  κυριαρχία, θα μπορούσαν να βγουν από την σημερινή καταστροφή, ή τα αποπροσανατολίζει με «αντιφασιστικούς» αγώνες αντί για πραγματικούς αγώνες κατά της Υ/Ε και των ντόπιων παρακλαδιών της. Από την άλλη μεριά, η αντισυστημική Αριστερά, αντί να ηγηθεί ενός νέου ΕΑΜ, περιμένει την σοσιαλιστική επανάσταση. Τέλος, υπάρχει και ένα, ακόμη χειρότερο, είδος «Αριστεράς» που ανθεί κυρίως μεταξύ δήθεν «ελευθεριακών» (που δεν έχουν σχέση με τους κλασικούς αναρχικούς) οι οποίοι θεωρούν εθνικιστικό «φαντασιακό» το αίτημα για οικονομική και εθνική κυριαρχία -απαραίτητη προϋπόθεση της λαϊκής κυριαρχίας. Έτσι, εξαπατούν τους νέους που εμπνέονται από ελευθεριακά ιδανικά ότι δήθεν και χωρίς πρόταγμα και αποδέσμευση από την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και την ΕΕ, θα μπορούσαμε να οδηγηθούμε, μέσα από θεσμούς άμεσης δημοκρατίας (που προφανώς δεν έχουν σχέση με την καπιταλιστική ανισότητα!) στην Ευρώπη της άμεσης δημοκρατίας. Αρκεί να υιοθετήσουμε το παραμύθιασμα για τη Συνέλευση του Δήμου των «νέων ανθρωπολογικών τύπων» …

Αλλά θα επανέλθω για την επιτακτική ανάγκη ενός παλλαϊκού Μετώπου Κοινωνικής και Εθνικής Απελευθέρωσης.

* http://inclusivedemocracy.org/fotopoulos/

ΠΗΓΗ: ​​    Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία (3 Νοεμβρίου 2013). Το είδα: http://inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grE/gre2013/2013_11_03.html 

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ:

Αφού εξουδετερωθεί η συγκεκριμένη συμμορία, μάλλον θα έλθει η σειρά της επόμενης – η οποία θα είναι πολύ πιο εύκολο να καταπολεμηθεί, αφού τα μέλη της, τα οποία θριαμβολογούν σήμερα, έχουν πολύ πιο ήπια χαρακτηριστικά

 

Του Βασίλη Βιλιάρδου*

 

Οι μαζικές συλλήψεις τόσο του «προέδρου», όσο και ορισμένων «στελεχών» του «νόμιμα εκλεγμένου εγκληματικού κόμματος της ακροδεξιάς» το πρωινό του Σαββάτου, με την αριστοτεχνικά οργανωμένη επίθεση στους ιδιωτικούς χώρους των κατηγορουμένων, θυμίζει έντονα γερμανικές μεθόδους αντιμετώπισης των πάσης φύσεως εγκληματιών – μεταξύ των οποίων και των υπόπτων φοροδιαφυγής, χωρίς να απαιτούνται βέβαια αποδείξεις.

Λόγω αυτού ακριβώς του γεγονότος, πολλοί Γερμανοί Πολίτες παραπονιούνται ότι ευρίσκονται στο έλεος μίας προσεκτικά καλυμμένης «δημοκρατικής δικτατορίας» – η οποία ουσιαστικά τους στερεί, σχεδόν εξ ολοκλήρου, την ελευθερία τους.   

Αν και προφανώς οι συγκεκριμένες συλλήψεις οφείλονται σε απόλυτα σεβαστές αποφάσεις των δικαστικών αρχών, δημιουργούν έντονα συναισθήματα φόβου και ανασφάλειας στους περισσότερους πολίτες της χώρας μας – ο οποίοι εύλογα σκέφτονται ότι, πίσω από όλα αυτά, κρύβεται κάτι πολύ πιο σοβαρό.

Ορισμένοι βέβαια θεωρούν πως άνοιξαν οι «ασκοί του Αιόλου» – με οδυνηρές συνέπειες για το μέλλον της πατρίδας μας, αφού κανένας δεν μπορεί να αποκλείσει αντίστοιχες ενέργειες, όσον αφορά ιδιώτες ή κόμματα, στην περίπτωση που θα τολμούσαν να τοποθετηθούν δημόσια εναντίον της σκιώδους διακυβέρνησης της Ελλάδας.

Από την άλλη πλευρά υπάρχουν και αυτοί, οι οποίοι αναρωτιούνται γιατί δεν έχουν χαρακτηρισθεί ανάλογα, ως εγκληματικά δηλαδή, εκείνα τα υπερχρεωμένα κόμματα με τις αποδεδειγμένα «μαύρες» πηγές χρηματοδότησης – ή εκείνοι οι διεφθαρμένοι πολιτικοί, οι οποίοι πλούτισαν ασύδοτα εις βάρος της Ελλάδας, οδηγώντας την στη χρεοκοπία.

Περαιτέρω οι «πατριώτες», άρα και αυτοί που αντιτίθενται στην εισβολή του ΔΝΤ και της Γερμανίας, φαίνεται να χαρακτηρίζονται αυθαίρετα ως «εν δυνάμει» οπαδοί της συγκεκριμένης εγκληματικής οργάνωσης – εθνικιστές, ρατσιστές, κοινοί εγκληματίες και περιθωριακοί, οπότε είτε πρέπει να διώκονται ποινικά, είτε να πάψουν να «διακατέχονται» από τέτοιου είδους «αγκυλώσεις». Ανεξάρτητα τώρα από τα παραπάνω, τα εξής:

(α) Όταν τα οικονομικά μεγέθη μίας χώρας είναι φυσιολογικά, τότε η πολιτική δεν αντιμετωπίζει σημαντικά προβλήματα, όσον αφορά τη διακυβέρνηση. Εάν τυχόν διαπιστώσει «ανησυχία» στο λαό, «μοιράζει» κάποιες υποσχέσεις και αυξάνει τους μισθούς ή τις συντάξεις – είτε κλιμακώνοντας τους φόρους, είτε δανειζόμενη, αφού δεν έχει δικά της χρήματα. Επομένως, η ανησυχία «αμβλύνεται» και δεν απειλείται η Δημοκρατία, η ησυχία, η τάξη και η ασφάλεια.

(β) Όταν τώρα τα οικονομικά μεγέθη μίας χώρας δεν είναι καθόλου καλά, αλλά διαθέτει ισχύ, τότε εξισορροπεί την αδυναμία της για κοινωνικές παροχές, με την «επίκληση» εξωτερικών εχθρών – τρομοκρατών, εγκληματικών καθεστώτων κοκ., στα οποία κηρύσσει τον πόλεμο. Πρόσφατο παράδειγμα οι Η.Π.Α., οι οποίες έχουν βυθιστεί στη μεγαλύτερη ίσως οικονομική κρίση της ιστορίας τους, με κίνδυνο κατάρρευσης ακόμη και του νομίσματος τους.

(γ) Στην περίπτωση όμως που μία χώρα ευρίσκεται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, έχοντας παραδώσει την εθνική της κυριαρχία και μη διαθέτοντας στρατιωτική ισχύ, τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα.

Ειδικότερα, οι πολίτες ενός τέτοιου κράτους παύουν να σέβονται την εξουσία, τοποθετούνται εχθρικά απέναντι της, αναζητούν τους υπευθύνους των δεινών τους, απαιτούν την παραδειγματική τιμωρία τους, διαμαρτύρονται, απεργούν, εξεγείρονται κοκ. – με αποτέλεσμα να απειλείται η σωματική ακεραιότητα των πολιτικών, η Δημοκρατία, η ησυχία, η τάξη και η ασφάλεια.

Ο μοναδικός τρόπος τώρα για να μπορέσει η πολιτική να χειρισθεί τα προβλήματα που δημιουργούνται, είναι η επίκληση εσωτερικών εχθρών – τρομοκρατών, εγκληματικών οργανώσεων κλπ. Με τον τρόπο αυτό αποκτά τη δυνατότητα να «πουλήσει προστασία» και ασφάλεια στους πολίτες, οι οποίοι τότε είναι πρόθυμοι να φορολογηθούν ακόμη περισσότερο – επομένως, να συνεχίσουν να υποφέρουν μη εξεγειρόμενοι.

Φυσικά για να το επιτύχει, «στρατολογεί» όλα τα ΜΜΕ της χώρας της – κάτι όχι και τόσο δύσκολο, αφού διακινδυνεύει και η δική τους εξουσία. Διακινδυνεύει επίσης η ασφάλεια τους, όπως δυστυχώς και η «σωματική ακεραιότητα» των πολιτικών – με δεδομένη τη συμμετοχή των περισσοτέρων στην αντισυνταγματική παράδοση της εθνικής κυριαρχίας στους ξένους εισβολείς.

Ολοκληρώνοντας, επειδή πιστεύουν οι πολίτες πως το τίμημα που απαιτείται από την πολιτική τους ηγεσία, για να συνεχίσουν «να έχουν την ησυχία τους», αξίζει μεγαλύτερες θυσίες εκ μέρους τους, αποδέχονται τη «νέα τάξη πραγμάτων» (την επιβολή δηλαδή των νέων μέτρων λεηλασίας τους και την απολυταρχική ηγεμονία των ξένων «εισβολέων»), πειθαρχούν ξανά, γίνονται υπάκουοι και παύουν εντελώς να διαμαρτύρονται – αιτιολογώντας την όχι και τόσο θαρραλέα συμπεριφορά τους, με την πίστη τους προς τη Δικαιοσύνη και στη Δημοκρατία, η οποία δήθεν απειλείται και πρέπει να προστατευθεί.

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ

Θα μπορούσε να μας ρωτήσει κανείς εάν θεωρούμε «ένοχη» την κυβέρνηση, για την σταδιακή εγκατάσταση της «δημοκρατικής δικτατορίας» που φαίνεται πως επιχειρείται. Στην προκειμένη περίπτωση, θα απαντούσαμε ανεπιφύλακτα όχι – όχι περισσότερο δηλαδή, από όσο ήταν υπεύθυνη για τα δεινά της πατρίδας μας η κυβέρνηση που εγκατέστησε η Γερμανία, όταν κατέλαβε την Ελλάδα στο 2^ο παγκόσμιο Πόλεμο. 

Μία δεύτερη ερώτηση θα ήταν ίσως ποιο θεωρεί ως μεγαλύτερο πρόβλημα της η σκιώδης διακυβέρνηση των δανειστών – ως ουσιώδες εμπόδιο καλύτερα, σε σχέση με αυτά που θέλει να επιβάλλει στην Ελλάδα (μεταξύ των οποίων συμπεριλαμβάνεται αναμφίβολα η λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας των Ελλήνων).

Κατά την άποψη μας, η απάντηση εδώ είναι αυτονόητη. Το μεγαλύτερο εμπόδιο είναι η εγκληματική οργάνωση της ακροδεξιάς, η οποία δεν θα μπορούσε εύκολα να υποταχθεί στις εντολές της σκιώδους εξουσίας – διαθέτοντας επί πλέον τα μέσα, το μίσος, την οργή και το θράσος να την πολεμήσει.

Αργότερα, αφού δηλαδή εξουδετερωθεί η συγκεκριμένη συμμορία, θα έλθει η σειρά της επόμενης – η οποία θα είναι πολύ πιο εύκολο να καταπολεμηθεί, αφού τα μέλη της, τα οποία πιθανότατα θριαμβολογούν σήμερα, έχουν πολύ πιο ήπια χαρακτηριστικά      

Η τελευταία ερώτηση θα αφορούσε ενδεχομένως τις επιδιώξεις της Γερμανίας – όπου φυσικά δεν αναφερόμαστε στους Γερμανούς Πολίτες, αλλά σε εκείνη τη βιομηχανική ελίτ, η οποία κυβερνάει της χώρα απολυταρχικά, κρυμμένη στο  παρασκήνιο.

Πρόκειται σε πολλές περιπτώσεις για απογόνους των ναζί, αρκετοί από τους οποίους ανέκτησαν τις ιδιοκτησίες τους με τα κλεμμένα χρήματα κατεκτημένων λαών, τα οποία είχαν «φυγαδεύσει» έγκαιρα εκτός Γερμανίας – μεταφέροντας τα αργότερα προσεκτικά στη χώρα τους. Τα βασικά σχέδια τους είναι επιγραμματικά τα εξής:

(α) Η ανάκτηση της εθνικής τους κυριαρχίας, η ανεξαρτητοποίηση τους καλύτερα από τις Η.Π.Α. – μέσω την κατάκτησης μίας ηγεμονικής θέσης στην Ευρωζώνη, κατ' επέκταση στην Ευρώπη, με οικονομικά μέσα.

(β) Η εξασφάλιση της εξόφλησης των απαιτήσεων του δημοσίου και ιδιωτικού τομέα της Γερμανίας, από τις χώρες-οφειλέτες της, μέσω της «κατάληψης» του εκάστοτε υπουργείου οικονομικών και της επιβολής υψηλών φόρων. Διαφορετικά θα χρεοκοπήσει η Γερμανία, αφού δεν μπορούν να πληρώσουν πολλές χώρες και ζητούν διαγραφή χρεών.   

(γ) Η δημιουργία ζωνών φθηνού εργατικού δυναμικού και χαμηλού κόστους στο Νότο, καθώς επίσης στην Ανατολική Ευρώπη – έτσι ώστε να παράγονται προϊόντα ανταγωνιστικά των κινεζικών και λοιπών ασιατικών. 

(δ) Οι επενδύσεις των γερμανικών χρηματικών πλεονασμάτων στις περιοχές αυτές (εξαγορά των κερδοφόρων κοινωφελών επιχειρήσεων, οικοπέδων κλπ.),  υπό την προϋπόθεση ότι θα είναι ασφαλείς – γεγονός που σημαίνει ότι, θα πρέπει να ελέγχονται ασφυκτικά όλες οι χώρες-αποικίες.

(ε) Ειδικά όσον αφορά την Ελλάδα και την Κύπρο, πλήρης έλεγχος με στόχο την εξασφάλιση πρόσβασης στα ενεργειακά αποθέματα τους – επίσης, καλύτερη πρόσβαση στα πετρέλαια της Μέσης Ανατολής και της Β. Αφρικής, έτσι ώστε να αποφευχθεί η πλήρης σχεδόν ενεργειακή εξάρτηση της Γερμανίας από τη Ρωσία.  

Προφανώς, για να μπορέσουν να πραγματοποιηθούν τα παραπάνω μεγαλεπήβολα σχέδια, δεν θα πρέπει να υπάρχουν κανενός είδους αναταραχές στις χώρες κατοχής – πόσο μάλλον απείθαρχες και βίαιες εγκληματικές οργανώσεις, με κοινοβουλευτική εκπροσώπηση. Φυσικά ελπίζουμε να κάνουμε λάθος προβλέψεις και εκτιμήσεις, αφού η πατρίδα μας έχει υποφέρει ήδη πάρα πολλά, στα έξι χρόνια ύφεσης που έχουν μεσολαβήσει. 

 

Πρόσφατη ανάλυση: ΑΤΟΚΟ ΠΑΓΩΜΑ ΧΡΕΩΝ

 

Αθήνα, 29. Σεπτεμβρίου 2013.

 

*viliardos@kbanalysis.com. Ο κ. Βασίλης Βιλιάρδος είναι οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου.

 

 

ΠΗΓΗ: http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2974.aspx

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΑΔΙΕΞΟΔΑ

 

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

 

Ο άνθρωπος ρέπει διαχρονικά προς τον μιμητισμό. Του αρέσει να εναρμονίζει τον βίο του μ' εκείνον των επιφανών (επωνύμων είναι ο αδόκιμος όρος που κατά κόρον χρησιμοποιείται). Του αρέσει να συμπεριφέρεται όπως εκείνοι και να χρησιμοποιεί τις εκφράσεις που και εκείνοι χρησιμοποιούν. Μία από αυτές είναι: «Η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα»!

Θα συμφωνούσαμε με την ανωτέρω ρήση, αν είχαμε πεισθεί ότι οι εκφέροντες αυτήν γνώριζαν τί είναι δημοκρατία. Πολύ φοβούμαι όμως πως υπάρχει τρομακτική σύγχυση.

Οι επιφανείς γνωρίζουν, όταν τη χρησιμοποιούν, πως δημοκρατία δεν υπήρξε ποτέ, όμως αυτοί επωφελούνται τα μέγιστα από την «προάσπισή» της. Οι άλλοι, οι πολλοί, ο συρόμενος όχλος, είναι πρόθυμοι να αναμασούν τα λεγόμενα από τους επιφανείς, αν και κάτι υποπτεύονται, καθώς το σύστημα δεν είναι δυνατόν να ικανοποιεί τους πάντες επιδαψιλεύοντας σ' αυτούς, όσα η ανθρώπινη ματαιοδοξία ορέγεται.

Καυχόμαστε ότι η δημοκρατία είναι σύλληψη και πραγμάτωση των προγόνων μας και μάλιστα των αρχαίων Αθηναίων. Η καύχηση δεν είναι άστοχη ούτε υπερβολική, αν ερευνήσουμε τα συστήματα διακυβέρνησης της εποχής εκείνης αλλά και μεταγενεστέρων. Εκείνο, το οποίο διαφεύγει από την προσοχή μας είναι η σημαντική απόκλιση μεταξύ θεωρίας και πράξης. Ο μεγάλος ιστορικός Θουκυδίδης προβάλλει χαρακτηριστικότατα τη διαφορά γράφοντας για τα συμβαίνοντα κατά την εποχή του Περικλή, κατά τον χρυσό αιώνα δηλαδή της Αθήνας: «Λόγω μεν δημοκρατία έργω δε του πρώτου ανδρός αρχή»! Επισημαίνουμε το ότι η αθηναϊκή κοινωνία ήταν δουλοκτητική και ουδείς φιλόσοφός της διενοήθη να εκφράσει άποψη περί της αξίας της ελευθερίας του ατόμου (ό όρος πρόσωπο ήταν άγνωστος και εξακολουθεί να αγνοείται από τη νεότερη φιλοσοφική σκέψη). Ο Αριστοτέλης είχε συμβουλεύσει τον Αλέξανδρο να συμπεριφέρεται τους βαρβάρους ως ζώα! Ούτε και αυτό είναι κατακριτέο με βάση τα τότε δεδομένα. Αξιοθαύμαστο είναι το ότι ο μαθητής δεν εφάρμοσε τη συμβουλή του δασκάλου του!

Το μείζον πρόβλημα της τότε δημοκρατίας ήταν η δημαγωγία. Αυτή οδήγησε την Αθήνα σε κατ' επανάληψη συμφορές. Είναι ερμηνευμένο ότι ο δημαγωγικός λόγος είναι διαχρονικά πιο ισχυρός από τον λόγο των εντίμων πολιτών. Ο δημαγωγός είναι άνευ ηθικού ερείσματος. Χρησιμοποιεί, για να παραπλανήσει, το ψεύδος ασύστολα. Η αρχομανία αποτελεί το μοναδικό του κίνητρο! Η σκέψη ότι μπορεί αυτή να προκαλέσει συμφορές στην πατρίδα του ελάχιστα τον εγγίζει. Είναι αδίστακτος έναντι των πολιτικών του αντιπάλων και χρησιμοποιεί κατά κόρον τη συκοφαντία, προκειμένου να τους εξοντώσει πολιτικά αλλά και βιολογικά. Έτσι εξορίστηκαν καθ' όλα έντιμοι ηγέτες όπως ο δίκαιος Αριστείδης, πέθαναν φυλακισμένοι με απίθανες κατηγορίες ήρωες στα πεδία των μαχών, όπως ο Μιλτιάδης, καταδικάστηκαν σε θάνατο με την κατηγορία της διαφθοράς των νέων ηθικά αναστήματα, όπως ο Σωκράτης.

Για τη Σπάρτη και τη Μακεδονία αποφεύγουμε να αρθρώσουμε λόγο. Αυτές υπήρξαν βασίλεια, είχαν απολυταρχικά καθεστώτα. Υπάρχει μεγάλη δόση αλήθειας στην επίκριση. Αποκρύπτεται όμως σημαντικό μέρος αλήθειας. Ο βασιλιάς δεν ήταν δούλος της χλιδής και της ακολασίας. Ο Λεωνίδας δεν έστειλε άλλους να πολεμήσουν στις Θερμοπύλες, πήγε και σκοτώθηκε ο ίδιος. Ο Αλέξανδρος δεν παρακολουθούσε εκ του ασφαλούς τις μάχες, ορμούσε πρώτος και τραυματίστηκε κατ' επανάληψη.

Ο Ιησούς Χριστός επέφερε τη λύτρωση στο ανθρώπινο γένος με τη σταυρική του θυσία. Πρόβαλε την αξία του ανθρωπίνου προσώπου, ως εικόνας του Θεού. Άφησε θαυμάσια παρακαταθήκη για τους «δοκούντες άρχειν» τονίζοντας ότι αυτοί πρέπει να είναι πάντων έσχατοι και δούλοι! Δια του αποστόλου του Παύλου καταδίκασε τη δουλεία. Όρισε μέλλουσα κρίση με βάση τη στάση μας έναντι του πάσχοντος συνανθρώπου. Με τη χάρη του Αγίου Πνεύματός του η Εκκλησία δομήθηκε σε θεμέλιο δημοκρατικό. Έτοιμη και προκλητική η ένσταση: Και λοιπόν; Τι από αυτά εφαρμόστηκε; Δεν είναι οι «χριστιανικές» κοινωνίες, που διαχρονικά χαρακτηρίστηκαν από αθλιότητες, που ξεπέρασαν εκείνες του αρχαίου κόσμου; Ναι, είναι αλήθεια, με μία σημαντική επισήμανση: Χριστιανικές κοινωνίες δεν υπήρξαν ποτέ. Ο Χριστός ήλθε να αναζητήσει και σώσει το απολωλός (ενικός). Η Εκκλησία ως κοινωνία προσώπων δεν ταυτίζεται με κάποια κοινωνία ακόμη και αν η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών αυτής ασπάζεται την πίστη της. Η Εκκλησία δεν ευθύνεται για πράξεις και παραλείψεις μελών της, που αποκλίνουν από το ευαγγελικό πνεύμα. Η Εκκλησία αποτελεί ασφαλές διαχρονικό κριτήριο αξιολόγησης. Ας εξετάσουμε με βάση αυτό τη δημοκρατία του σήμερα.

Σημαντικότατη απόκλιση από το ευαγγελικό πνεύμα συνιστά ο ολοκληρωτισμός του Βατικανού. Αυτός κατά την περίοδο της μεσαιωνικής έξαρσης επέφερε συμφορές στο ανθρώπινο πρόσωπο, το οποίο καταδίκασε σε θάνατο με πυρά στραγγαλίζοντας το πρώτιστο θείο δώρο, την ελευθερία του, και περιφρονώντας την εντολή «όστις θέλει…». Το κακέκτυπο αυτό χριστιανικής πίστης αποτελεί τη μήτρα του ολοκληρωτισμού των νεότερων χρόνων, φασισμού, ναζισμού, κομμουνισμού. Οι κομμουνιστές διαμαρτύρονται για την καταγγελία εκ μέρους των αστών των δύο άκρων του πολιτικού φάσματος και την ταύτιση των οραματιστών της κοινωνικής δικαιοσύνης με τα θηρία του εθνικισμού. Αν ο σταλινισμός με τη θυσία των εκατομμυρίων, που ενδιαφέρουν τη στατιστική των πληθυσμών κατά Στάλιν, εδραίωνε την κοινωνία της δικαιοσύνης και δεν γεννούσε τη νομενκλατούρα των αστικοποιημένων κομμουνιστών της έσχατης ΕΣΣΔ και της σημερινής Κίνας, θα υπήρχε ισχνή δικαίωση. Τώρα όμως;

Ως αντίδραση στον παπικό ολοκληρωτισμό εκδηλώθηκε το θρησκευτικό κίνημα της μεταρρύθμισης, γνωστό ως διαμαρτυρομένων. Αγνοούντες οι πρωτεργάτες παντελώς το πνεύμα των πατέρων της Εκκλησίας υπερακόντισαν σε αυθαιρεσία τον πάπα. Στάθηκαν ανήμποροι να εννοήσουν τη διαφορά μεταξύ ηθικών παρεκτροπών και δογματικής αλήθειας. Διέγραψαν την παράδοση, που είχε αλλοιωθεί στη Δύση, και φάνηκαν ασύδοτοι έναντι των δογματικών αληθειών. Κάθε μεταρρυθμιστής κατέστη ένας μικρός πάπας. Η ελευθεριότητα χαρακτηρίστηκε ελευθερία. Αυτή σημάδεψε στη συνέχεια τη ζωή των κοινωνιών, στις οποίες η μεταρρύθμιση επικράτησε. Στην ελευθεριότητα περί το δόγμα προσετέθη και η ελευθεριότητα περί το ήθος. Η θρησκευτική μεταρρύθμιση αποτελεί τη μήτρα του καπιταλισμού, των ακορέστων για αρπαγή, κυριαρχία και πλουτισμό ατόμων.

Μετά την αρχική σύγκρουση των δύο «χριστιανικών» κόσμων, επήλθε κατευνασμός των εχθροτήτων. Από κοινού πλέον συρόμενοι πίσω από τον άθεο «διαφωτισμό», ο οποίος προχώρησε σε ιστορικό συμβιβασμό με τους θρησκευτικούς ηγέτες της Δύσης, πορεύονται αφανίζοντας τον πλανήτη, επιφέροντες συμφορές επί συμφορών με τους πολέμους και την εκμετάλλευση στο όνομα του τριπτύχου «ελευθερία, ισότης αδελφότης», της μεγαλύτερης απάτης στην ιστορία της ανθρωπότητας. Και εμείς μιλούμε ακόμη για τη δημοκρατία, που κατατροπώνει τους εχθρούς της και δεν έχει αδιέξοδα! Τουλάχιστο να βλέπαμε τα προσωπικά μας αδιέξοδα, καθώς μακριά από την πίστη του Χριστού, παραπαίουμε ανάμεσα στον ολοκληρωτισμό της παπικής μήτρας και τη λατρεία του χρήματος της μήτρας της θρησκευτικής μεταρρύθμισης!

 

                        «ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ», 30-09-2013