ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ: ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ “ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟΥ“ ΚΥΚΛΟΥ

 

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Κόβει τώρα την ανάσα ο ρυθμός επαναστατικής «μεταμόρφωσης» της όλης Μέσης Ανατολής, κύριου τροφοδότη της Ευρασίας σε πετρέλαιο, κρίσιμου στρατηγικού μεγέθους για όλο τον πλανήτη, αποφασιστικής σημασίας για την Ελλάδα και την Κύπρο, που σπανίως βέβαια το αντιλαμβάνονται, με δεδομένο τον πρωτοφανή εκφυλισμό και τον υποτελή ευρωατλαντικό (εσχάτως και φιλοισραηλινό) «στραβισμό» των ελληνικών πολιτικών και λοιπών «ελίτ».

Στη χώρα μας έχει συμβεί, μεταξύ πολλών άλλων, το διανοητικό ισοδύναμο μιας βαριάς μορφής «σκλήρυνσης κατά πλάκας», με το πολιτικό και άλλο «ηγετικό» και διανοητικό προσωπικό της χώρας να διαιρείται σε δύο κυρίως κατηγορίες, τους κατά κυριολεξία ηλίθιους και τους άρπαγες λεηλατητές του δημόσιου πλούτου. (Ελπίζω να συγχωρήσετε στον γράφοντα την ωμότητα των διαπιστώσεών του, σε τι ωφελεί όμως ο εξωραϊσμός της πραγματικότητας;)

Με την αγωνία του καθεστώτος Καντάφι αυτές τις μέρες, μοιάζει να κλείνει ο κύκλος των από πολλού χρόνου εκφυλισμένων καθεστώτων που γέννησε ο αραβικός εθνικισμός, η ατελής και ανολοκλήρωτη δηλαδή προσπάθεια των Αράβων να μπουν στη νεώτερη εποχή, αποτινάζοντας ταυτόχρονα εσωτερική καθυστέρηση και ξένη υποδούλωση. ‘Έναν κύκλο που άνοιξε πριν από δεκαετίες η κρίση του αραβικού σοσιαλισμού και κομμουνισμού, καθώς η Ρωσική Επανάσταση είχε μια τεράστια απήχηση στους ‘Αραβες, που τη διασπάθισε όμως παντελώς η υποταγή της στις απαιτήσεις της ρωσικής εξωτερικής πολιτικής, η υποστήριξη της Μόσχας προς τη δημιουργία του Ισραήλ, το φλερτ με την απόσπαση του ιρανικού Αζερμπαϊτζάν και πολλά άλλα. Από την κρίση του αραβικού σοσιαλισμού προέκυψε ο αραβικός εθνικισμός, από την κρίση του τελευταίου προέκυψε ο ισλαμισμός και τώρα οι απροσδιόριστες ακόμα, όπως όλα τα βαθιά και πρωτότυπα ιστορικά γεγονότα, σύγχρονες επαναστάσεις των Αράβων.

«Τα αραβικά κράτη μπαίνουν στον δυτικό κόσμο», μας λέει ο Μωχάμεντ Χάρμπι, λαμπρός διανοούμενος του Μαγκρέμπ, καθηγητής στη Σορβόννη, αλλά και άνθρωπος της δράσης, ως μέλος της ηγεσίας του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου της Αλγερίας κατά τη διάρκεια της Επανάστασης. Είναι από μια άποψη σωστό, γιατί στις αραβικές επαναστάσεις μπορεί να δει κανείς την πολιτιστική επίδραση της «παγκοσμιοποίησης», που γενίκευσε σε όλη την ανθρωπότητα την προσδοκία του δυτικού «τρόπου ζωής», αποκρυσταλλώνοντας στο πολιτικό αίτημα της δημοκρατίας το ηθικό αίτημα της αξιοπρέπειας, το ίδιο αίτημα χάρη στο οποίο οι Σουννίτες του Ιράκ και οι Χεζμπολά του Λιβάνου σταμάτησαν δύο αυτοκρατορίες, όπως οι δικοί μας πρόγονοι (ήταν όντως;) έπραξαν στον Μαραθώνα και τη Σαλαμίνα. Τα τεχνολογικά μέσα του κυβερνοχώρου και η επαναστατική δράση του … Εμίρη του Κατάρ, ιδιοκτήτη του «Αλ Τζαζίρα», έκαναν τα υπόλοιπα.

Μαριονέττες εδώ και καιρό των Δυτικών, οι Μουμπάρακ και Μπεν Αλί δεν είχαν άλλη επιλογή από το φύγουν, όταν η επαναστατική δράση των μαζών απαιτούσε πλέον, για να καμφθεί, μια μαζική προσφυγή στη βία με αβέβαιο αποτέλεσμα. Ούτε οι στρατοί τους, ούτε η Ουάσιγκτων (σε αντίθεση με το Ισραήλ) πρόκριναν κάτι τέτοιο. Η πίεση των μαζών σάρωσε και τις «γέφυρες» τύπου Σουλεϊμάν και ήδη αυξάνεται στην Τυνησία, ζητώντας αποχώρηση και της διάδοχης κατάστασης, ενώ συνεχίζεται η αναταραχή στο απείρως σημαντικό, λόγω πετρελαίων, αμερικανικών βάσεων και στρατηγικής σημασίας Μπαχρέιν. Οι Μουμπάρακ και Μπεν Αλί την έπαθαν περίπου όπως ο δικός μας Ιωαννίδης το 1974, με την κρίσιμη βέβαια διαφορά ότι η ταχεία επιστροφή Καραμανλή «πάγωσε» τρόπον τινά το επαναστατικό κύμα που άρχιζε να εκδηλώνεται στην Ελλάδα.

Οι περιπτώσεις Σαντάμ και Καντάφι ήταν διαφορετικές. Παρόλο που και οι δύο είχαν κάνει κάθε είδους συμβιβασμούς με τις ΗΠΑ, ενίοτε προδίδοντας και τους φίλους τους, δεν μετετράπησαν ποτέ σε απλές μαριονέττες. Γι’ αυτό και η αποχώρηση Καντάφι προϋποθέτει, κατά τα φαινόμενα, μια εξαιρετικά αιματηρή εμφύλια διένεξη.

Ορισμένοι διατυπώνουν μια «θεωρία συνωμοσίας» πίσω από τις αραβικές επαναστάσεις. Είναι αλήθεια ότι, εδώ και χρόνια, το πολύ σημαντικό αμερικανικό CFR, υπό την καθοδήγηση Μπρζεζίνσκι, έχει εκπονήσει ένα λεπτομερές σχέδιο «εκδημοκρατισμού». Οι Αιγύπτιοι και Τυνήσιοι «κυβερνοακτιβιστές» έχουν εκπαιδευθεί από τους συναδέλφους του του σερβικού OTPOR και το δίκτυο ΜΚΟ «Κανβάς». Από κει μέχρι τη CIA είναι μια πόρτα απόσταση, αν είναι κι αυτό…

Αλλά μήπως ένας πασίγνωστος προβοκάτορας, ο Παπα-Γκαμπόν, δεν ήταν επικεφαλής των διαδηλωτών στην Πετρούπολη, που προκάλεσαν την Επανάσταση του 1905; Μήπως ένας πράκτορας της τσαρικής Οχράνα δεν βρέθηκε στην ηγεσία των Μπολσεβίκων; Τα «κλασικά» αυτά γεγονότα δεν είχαν καμιά πολιτική επίδραση. Είναι τόσο λογικό να αποδίδουμε τις αραβικές επαναστάσεις στη CIA, όσο και να της αποδίδουμε το Πολυτεχνείο ή τον Μάη του 1968, παρόλο που και οι δύο εξεγέρσεις βοήθησαν ορισμένες επιδιώξεις της. Είναι αδύνατο να κινηθούν μεγάλες μάζες με παρόμοια αυτοθυσία επειδή το θέλει μια υπηρεσία. Αντίστροφα, σε καμία από τις «έγχρωμες επαναστάσεις» της Ανατ. Ευρώπης δεν είδαμε ανθρώπους να θυσιάζουν τη ζωή τους αυτοπυρπολούμενοι.

Αυτό που μοιάζει πιθανότερο, είναι ότι οι Αμερικανοί διέβλεψαν εγκαίρως το πανθομολογούμενο άλλωστε αδιέξοδο των διεφθαρμένων καθεστώτων και, αντί να κυττάξουν να σώσουν τους ανθρώπους τους, κύτταξαν να σώσουν τα συμφέροντά τους, τοποθετούμενοι όσο το δυνατόν καλύτερα εν όψει των αλλαγών, καβαλλικεύοντας δηλαδή το κύμα, αντί να δοκιμάσουν να το τιθασσεύσουν.
Ενδέχεται να υπάρχει και δεύτερος υπολογισμός. Τόσο ο Μπρζεζίνσκι, όσο και μια μερίδα του εβραϊκού λόμπυ έχουν τρομάξει με τον τυχοδιωκτισμό του Νετανιάχου και των «σκληροπυρηνικών» του Ισραήλ, που φοβούνται ότι απεργάζεται μια διεθνών διαστάσεων καταστροφή. ‘Ολο και λιγότερο κρύβουν εξάλλου την ανησυχία τους για την πρωτοφανή επιρροή του Ισραήλ στην αμερικανική πολιτική. Εξαιτίας αυτής της επιρροής δεν μπορούν όμως να ασκήσουν άμεσα πίεση στο Τελ Αβίβ. Για να το κάνουν ενθάρρυναν ενδεχομένως ή τουλάχιστο ανέχθηκαν τον Ερντογάν. Τα νέα καθεστώτα που θα προκύψουν στην Αραβία, εκτιμούν, θα είναι λιγότερο βολικά προς το Ισραήλ, επομένως η ύπαρξή τους θα τους προσφέρει έναν έμμεσο μοχλό πίεσης επ’ αυτού.

‘Ολοι αυτοί οι υπολογισμοί βέβαια μπορεί να αποδειχθούν λάθος. Η Αραβία ήταν σε τόσο μεγάλη «υστέρηση», που το κύμα της «παγκοσμιοποίησης» έφτασε τελικά στις ακτές της την ίδια ώρα που ένα άλλο κύμα, το κύμα της κρίσης της παγκοσμιοποίησης προστίθεται στους κραδασμούς του πρώτου. Οι επαναστάσεις είναι στην πραγματικότητα ταυτόχρονα προϊόν της νίκης της παγκοσμιοποίησης και της κρίσης της, με την οικονομική κρίση του 2008. Ο Καντάφι αίφνης, ανοίχτηκε μάλιστα στη «φιλελευθεροποίηση», χωρίς κανένα λόγο να το κάνει, αφού δεν αντιμετώπιζε οικονομικό πρόβλημα. Εκτός, μας λέει ο Γαλλοαιγύπτιος οικονομολόγος και φίλος του Ανδρέα, ο Σαμίρ Αμίν, αν κίνητρό του ήταν να αφήσει στα παιδιά του την ιδιοκτησία της χώρας…

Οι λαοί που έσπασαν δεκαετίες, αν όχι αιώνες φόβου της εξουσίας, ριζωμένου όχι μόνο στην εμπειρία των τυραννικών καθεστώτων τους, αλλά και στις αραβικές θρησκευτικές και πατριαρχικές παραδόσεις, που γεύτηκαν το κρασί μιας τόσο μεγάλης νίκης και ένοιωσαν τη δύναμή τους, δεν μπορούν να μεταβληθούν ξανά, γρήγορα και εύκολα σε πειθήνια ανθρωπάκια. Αλλά δεν θα τους φτάσει η τυπική, φιλελεύθερη δημοκρατία. Θα απαιτήσουν αναπόφευκτα λύση των κοινωνικών προβλημάτων και αξιοπρεπή στάση απέναντι στο Ισραήλ. Η ίδια η κατάσταση θα απαιτούσε ‘Αραβες Τσάβες και Λούλα, έναν αραβικό πόλο δηλαδή, ικανό να σταθεί όρθιος απέναντι στους ανέμους της παγκοσμιοποίησης και των ισχυρών διεθνών δυνάμεων που επιβουλεύονται την περιοχή. «Αν οι ‘Αραβες τάφτιαχναν με το Ιράν, θα μπορούσαν να αποκτήσουν ένα βάρος απέναντι στους δυτικούς», υποστηρίζει ο Χαρμπί, που δεν είναι πολύ αισιόδοξος όμως για μια τέτοια πολιτική.

Ηγέτες τύπου Τσάβες ή Λούλα δεν διακρίνονται σήμερα στον αραβικό ορίζοντα. Το μόνο «μοντέλο» σε κυκλοφορία είναι του Ερντογάν, αλλά οι Τούρκοι Ισλαμιστές άλλαξαν την κατάσταση «από τα πάνω», με τη συνδρομή βέβαια των «από κάτω», δεν κληρονόμησαν επαναστατικές νίκες, όπως αυτές της Αιγύπτου και της Τυνησίας. ‘Οσο για τους στρατούς της Αιγύπτου ή της Αλγερίας π.χ., δεν είναι βέβαιο ότι είναι έτοιμοι να αποδεχθούν περιθωριακό ρόλο. Στη Λιβύη, το πράγμα εξελίσσεται πολύ πιο αβέβαια και επικίνδυνα, με μια δυτική στρατιωτική επέμβαση, για την οποία προετοιμάζεται ήδη το κλίμα, να μην μπορεί να αποκλεισθεί, αν δεν έχει αρχίσει κιόλας, με διάφορες συγκαλυμμένες μορφές, στις «απελευθερωμένες» περιοχές.

Δύο μόνο βεβαιότητες υπάρχουν αναφορικά με την αραβική επανάσταση. Πρώτον, ότι οι αραβικοί λαοί θα κάνουν πολύ περισσότερο από ότι στο παρελθόν αισθητή την παρουσία τους και το πολιτικό τους βάρος, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Δεύτερο, ότι μπαίνουμε σε μια περίοδο μεγάλων αναταράξεων, τόσο κοινωνικών, όσο και σχετικών με τις αραβοϊσραηλινές σχέσεις.
Δεν είναι άλλωστε προνόμιο μόνο της Αραβίας. Ο πλανήτης ολόκληρος τείνει τώρα να εκραγεί μπροστά στα μάτια μας, επιβεβαιώνοντας την κλασική πρόβλεψη για το μέλλον και τον επαναστατικό χαρακτήρα του καπιταλισμού, που διατύπωσε πριν από ενάμισυ αιώνα ο Καρλ Μαρξ στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο. ‘Οπου κι αν σταθεί το μάτι, στις δυτικές οικονομίες, στον αραβικό κόσμο, στην Ευρώπη και στην Ελλάδα, βλέπει τις τεράστιες αναταραχές στις ιδέες και στην υλική πραγματικότητα των κοινωνιών μας κι αυτά χωρίς ακόμα να προστεθεί το μεγαλύτερο από τα επερχόμενα προβλήματα: η καταστροφή, σταδιακή ή απότομη, των προϋποθέσεων επιβίωσης των ανθρώπων, εξαιτίας των κλιματικών αλλαγών που προκαλούμε. Μετά το «σοσιαλιστικό σχέδιο» που κατέρρευσε, στις διάφορες εκδοχές του, το «νεοφιλελεύθερο» της «παγκοσμιοποίησης» και της δικτατορίας «των αγορών», δηλαδή των κατόχων χρήματος, που απέμεινε μόνο, καταρρέει κι αυτό, μετά τον Οκτώβριο του 2008, ή πάντως τείνει να προκαλεί όλο και μεγαλύτερες κρίσεις. Και το «τεχνολογικό», η πίστη δηλαδή του ανθρώπου ότι μπορεί να «επιδιορθώνει» αενάως τις συνέπειες της απληστίας του και της κυριαρχικότητάς του, με την δύναμη της επιστήμης, θα καταρρεύσει αναπόφευκτα κι αυτό, απειλώντας την ίδια μας την επιβίωση. Σε μια εποχή που τα ίδια τα «μοντέλα σκέψης» αποσυντίθεται, με μια πληθώρα «πληροφοριών» που κανείς δεν μπορεί να ταξινομήσει και να επεξεργασθεί ικανοποιητικά. Τείνει να επικρατήσει το «τέλος του νοήματος», ενώ η δυνατότητα ηγεσιών, διανοουμένων, κομμάτων, κρατών, κοινωνιών να αντιμετωπίζουν τον κόσμο περιορίζεται δραστικά και η κρίση τείνει να λάβει χαοτική μορφή, λόγω της αλληλεπίδρασης μεταξύ των διαφόρων «μετώπων» που εκδηλώνεται.

 

ΠΗΓΗ: Σάββατο, 5 Μαρτίου 2011, http://konstantakopoulos.blogspot.com/2011/03/blog-post.html  και  Επίκαιρα, 3.3.2011

AINIΓΜΑΤΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΝ ΚΑΙ ΣΧΕΔΙΑ ΕΠΕΜΒΑΣΕΩΝ

 

Tου Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Υπάρχουν δύο βεβαιότητες για τις αραβικές επαναστάσεις: α) ότι διαθέτουν το στοιχείο της γνήσιας λαϊκής εξέγερσης, β) ότι όποιο καθεστώς και αν επικρατήσει τελικά σε αυτές τις χώρες, θα είναι υποχρεωμένο να λαμβάνει υπόψιν του τις διαθέσεις των λαϊκών μαζών στα πολιτικά, κοινωνικά και εθνικά θέματα. Ο φόβος που προκαλούσαν στους ‘Αραβες οι δεσπότες τους τελείωσε.

Οι λαοί είχαν τη συγκλονιστική εμπειρία του ότι μπόρεσαν να ανατρέψουν καθεστώτα όπως του Μπεν Αλί και του Μουμπάρακ, και θα χρειαζόντουσαν ποταμοί αίματος για να ξανασυσταθεί το Βασίλειο του Φόβου και της Απάθειας.

Μέχρις εκεί όμως, γιατί πιο πέρα αρχίζουν οι αβεβαιότητες. Η κατάσταση στη Λιβύη εξελίσσεται ήδη διαφορετικά, προς μια μορφή εμφυλίου πολέμου. Οι δύο πλευρές δείχνουν αποφασισμένες να νικήσουν ή να πεθάνουν. Ο Μουμπάρακ και ο Μπεν Αλί ήταν μαριονέττες των Αμερικανών και των Γάλλων. Οι στρατοί τους, σε μεγάλο βαθμό ελεγχόμενοι από την Ουάσιγκτον. Δεν είναι αυτή η περίπτωση του Καντάφι, που, παρά τον μεγάλο συμβιβασμό του με τους δυτικούς πριν από 10 χρόνια, διατηρούσε μια ανεξάρτητη βάση εξουσίας. Στην περίπτωση εξάλλου της Λιβύης καλό είναι να διατηρεί κανείς μια επιφύλαξη, δεδομένου ότι έχουμε πολύ λίγες αξιόπιστες πληροφορίες για το τι πραγματικά γίνεται στο εσωτερικό της χώρας.

Είδαμε πολύ καλά, για παράδειγμα στις περιπτώσεις της ανατροπής Τσαουσέσκου, του κανονιοβολισμού της ρωσικής Βουλής από τον Γέλτσιν, των πολέμων στη Γιουγκοσλαβία και το Ιράκ, του Ισραήλ, ότι τα μεγάλα δυτικά ΜΜΕ, αλαζονικά αυτοπαρουσιαζόμενα ως θεματοφύλακες της «αντικειμενικής πληροφόρησης» μπορούν να μας γεμίσουν με σωρό από ψέμματα και παραποιήσεις της πραγματικότητας. Τις τελευταίες ημέρες επιχειρούν να παρουσιάσουν το Καντάφι περίπου ως ενσάρκωση του διαβόλου. Δεν έχει κανείς οποιαδήποτε διάθεση να υπερασπιστεί ένα πλήρως εκφυλισμένο, εδώ και πολύ καιρό καθεστώς, που ήδη άλλωστε από την αρχή έθετε πρόβλημα, από αυτό το σημείο όμως μέχρι να εμφανίζει τον Λίβυο ηγέτη ως ικανό να καταστρέψει όλο τον κόσμο με την τρομοκρατία και τους μετανάστες, όπως λένε τώρα οι δυτικές τηλεοράσεις, υπάρχει μια διαφορά.

‘Ηδη, σε ορισμένους δυτικούς κύκλους συζητείται το ενδεχόμενο στρατιωτικής επέμβασης κάποιας μορφής στη Λιβύη. Το Περού, μια άσχετη χώρα της Λατινικής Αμερικής, με κυβέρνηση πολύ φιλική προς την Ουάσιγκτον, ζήτησε επιβολή απαγόρευσης πτήσεων. Η Γουώλ Στρητ Τζόρναλ ζήτησε να «ξεμπερδεύουμε με τον Καντάφι». Ο σύμβουλος του Γάλλου Προέδρου Γκενό ζήτησε δράση πέραν των οικονομικών κυρώσεων, μια προοπτική στην οποία φαίνεται να αντιδρά ο Μπερλουσκόνι. Η κάλυψη των λιβυκών από τον μεγάλο δυτικό τύπο και τις τηλεοράσεις μπορεί να φτιάξει το κλίμα που προϋποθέτει μια στρατιωτική επέμβαση. Το δεύτερο «σενάριο» που αρχίζει και συζητείται διεθνώς, είναι αυτό μιας ενδεχόμενης «διάσπασης» της Λιβύης.

Από τις λεγόμενες «απελευθερωμένες» περιοχές της Κυρηναϊκής υπάρχουν αναφορές για αντικατάσταση των λιβυκών σημαιών με τα σύμβολα του βασιληά Ιντρίς και, σε μερικές περιοχές, για κατάληψη της εξουσίας από ισλαμιστές. Το τελευταίο αυτό, παραδόξως, δεν πανικοβάλλει, ως θα όφειλε, τον δυτικο τύπο, κάθε άλλο!

Η στρατηγική της Ουάσιγκτον (Ομπάμα-Μπρζεζίνσκι) είναι η κατά το δυνατόν ομαλότερη μετάβαση σε φιλοδυτικά κατά βάσιν καθεστώτα. Εργαλεία αυτής της πολιτικής της «γέφυρας», αντίστοιχης με αυτή που εφήρμοσαν στην Ελλάδα το 1974 και την Ισπανία το 1975, είναι η «διεθνής των ΜΚΟ» που «εκπαίδευσε» τους μεσοαστούς νέους μπλόγκερς σε Αίγυπτο και Τυνησία, ο Μπαραντέι και οι αραβικοί στρατοί.

Υπάρχουν βεβαίως και οι σκληροπυρηνικοί Ισραηλινοί που αποβλέπουν εδώ και δεκαετίες, ρητά, στην αποσύνθεση του αραβομουσουλμανικού κόσμου, κατά τα πρότυπα που έθεσαν, πριν από όλους στη νεώτερη εποχή, οι Βρετανοί ιμπεριαλιστές. Την τάση αποσύνθεσης τη διακρίνει κανείς στη διάσπαση του Σουδάν, στο φλερτ με τους Κούρδους, στη ντε φάκτο διάλυση του Ιράκ ως ενιαίου κράτους κ.ο.κ. Το τι βέβαια θα γίνει στην πραγματικότητα, το επηρεάζουν, αλλά δεν το καθορίζουν σχεδόν ποτέ αυτοί που εκπονούν τα σχέδια και τα σενάρια.

 

ΠΗΓΗ:  Τρίτη, 1 Μαρτίου 2011,  http://konstantakopoulos.blogspot.com/2011/03/aini.html και  kosmos tou ependiti, 26-2-2011

Εξεγέρσεις (Αραβικές….)

 

Του Ευγένιου Αρανίτση

 

Οι εξεγέρσεις στη βόρεια Αφρική και, κατ’ επέκτασιν, σε ολόκληρη τη μουσουλμανική επικράτεια τείνουν να προσλάβουν μορφή επιδημικής ρήξης με το παρελθόν, δηλαδή με τις παραδόσεις, θρησκευτικές και πολιτικές.

Αυτό είναι κάτι που ο διεθνής Τύπος παρουσιάζει σαν ξαφνική αφύπνιση των λαών της ευρύτερης Μέσης Ανατολής με στόχο τον πόλεμο «κατά της τυραννίας», όπως το θέτουν ας πούμε οι Financial Times, οπότε τι άλλο απομένει για τους δυτικούς παρατηρητές απ' το να εξετάσουν λεπτομερώς τη διάταξη των δυνάμεων στη σκακιέρα και τη συνεπαγόμενη μετατόπιση των συμφερόντων από ‘δώ ή από ‘κεί. Έτσι, η απόσυρση της αμερικανικής στήριξης στον Μουμπάρακ, φέρ’ ειπείν, σχολιάζεται σαν αποθαρρυντικό δίδαγμα για τους σουνίτες ηγέτες, έτοιμους υποτίθεται μέχρι πρότινος να συνασπιστούν κατά του ιρανικού καθεστώτος ώστε να διατηρήσουν τις ισορροπίες που θα τους εξασφάλιζαν μακροημέρευση.

ΕΝΤΟΥΤΟΙΣ, τέτοιες «αθώες» από ψυχολογική και πολιτισμική σκοπιά αναλύσεις, οσονδήποτε έγκυρες κι αν θεωρούνται οι υπογραφές που τις συνοδεύουν, είναι σχεδόν εκτός θέματος αφού τους διαφεύγει το βασικό: δηλαδή ότι η τρίτη φάση της παγκοσμιοποίησης, μετά την πτώση των τειχών που είχαν υψώσει οι δικτατορίες της ανατολικής Ευρώπης, θα σημάνει τον ουσιαστικό, μακροπρόθεσμο εκδυτικισμό των ισλαμικών πληθυσμών ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ. Είναι αρκετά εκπληκτικό το γεγονός ότι οι παράγοντες εκείνοι που καθιστούν μια τέτοια εξέλιξη μονόδρομο δεν λαμβάνονται υπ' όψιν στις αναλύσεις λες και υπονοούνται σαν κάτι το μοιραίο ή απλώς φυσικό, όπως π.χ. τα μετεωρολογικά φαινόμενα. Οι πάντες μιλούν για «πολιτικές εξελίξεις», ενώ αυτές αποτελούν, ολοφάνερα, τα προεόρτια της έμπρακτης παραδοχής ότι δεν είναι δυνατόν να υφίστανται θεοκρατικά ή στρατιωτικά ολοκληρωτικά καθεστώτα την εποχή της ψηφιακής τηλεόρασης και του Διαδικτύου.

Η ΡΗΤΟΡΙΚΗ του Τύπου περιγράφει λοιπόν μέτωπα λαϊκής αντίστασης κατά της στέρησης των ελευθεριών, λες και βρισκόμαστε στη δεκαετία του '50, τη στιγμή που, σήμερα, πρόκειται – κάτι εντελώς διαφορετικό! – για την αυτόματη, αν και βασανιστική, όσο και αμφίβολης έκβασης, απόπειρα πολιτισμικής προσαρμογής των λαών οι οποίοι, μολονότι ζουν μακριά απ’ τις δυτικές μητροπόλεις, αρχίζουν πλέον να γειτνιάζουν με τη Δύση στο επίπεδο της «καινούργιας» χωροχρονικής αντίληψης της πραγματικότητας των «ελεύθερων» ΜΜΕ και της δειλής ή λιγότερο δειλής εισβολής των καταναλωτικών προσταγμάτων. Επιτρέπεται ασφαλώς να ισχυριστεί κάποιος ότι οι λαοί αυτοί αγωνίζονται για τις ελευθερίες τους αλλά ΔΕΝ αρκεί: θα απαιτούνταν επίσης να υπογραμμίσουμε -και κανείς δεν το κάνει – ότι οι ζητούμενες ελευθερίες, εκεί, δεν είναι μόνον συνταγματικές: η νεογέννητη αλλά τιτανική ροπή ενάντια στις δομές του παρελθόντος υποστηρίζεται πρωτίστως απ’ αυτό το δυστυχώς εκτυφλωτικό δέλεαρ του δυτικού τρόπου ζωής, εμπορευματικού και «επικοινωνιακού», που έχει πια καταστεί, στον όλο και στενότερο παγκοσμιοποιούμενο κόσμο μας, ακαταμάχητο.

ΣΑΝ ΝΑ ΛΕΜΕ ότι οι λαοί εκείνοι στέκονται, όπως κι εμείς πριν από χρόνια, μπροστά στο μόνιμο πλαστό δίλημμα της μοντέρνας Ιστορίας: προσκόλληση σ' ένα αδιέξοδο παρελθόν ή κυνικός μηδενισμός του μέλλοντος. Ψηφίζουν το δεύτερο. Κοντός ψαλμός αλληλούια.

 

ΠΗΓΗ:  Έντυπη Έκδοση, Ελευθεροτυπία, Σάββατο 19 Φεβρουαρίου 2011,  http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=253051

ΑΙΓΥΠΤΟΣ: Εξέγερση για μια χούντα;

 

Του Γιώργου Δελαστίκ

 

Πέρα από την απομάκρυνση του τυράννου Χόσνι Μουμπάρακ από την εξουσία, απολύτως τίποτα άλλο δεν έχει κριθεί στην Αίγυπτο. Το βέβαιο είναι ότι ο πρώτος γύρος της λαϊκής εξέγερσης έληξε, αλλά καθόλου σίγουρο δεν είναι ότι δεν θα υπάρξουν και άλλοι γύροι αναμέτρησης του στρατιωτικού καθεστώτος με διαδηλωτές.

Αν πάντως τα πράγματα εξελιχθούν όπως δείχνουν αυτή τη στιγμή, τότε τα κέρδη της εξέγερσης – η ανατροπή του Μουμπάρακ – ενδέχεται να αποδειχθούν εντελώς αναντίστοιχα προς το εύρος, τον παλλαϊκό χαρακτήρα και το μεγαλείο της.

Ας δούμε τα πράγματα ψυχρά. Μέχρι στιγμής τα αποτελέσματα της εξέγερσης είναι η απαλλαγή από τον Μουμπάρακ και η εγκαθίδρυση μιας… στρατιωτικής χούντας – και μάλιστα από το καθεστώς Μουμπάρακ χωρίς τον πρόεδρό του!

Ο αιγυπτιακός στρατός είχε την εξουσία πριν, ο αιγυπτιακός στρατός την έχει και τώρα – και μάλιστα σε ωμή μορφή, χωρίς κοινοβούλιο και χωρίς σύνταγμα.

Υποτίθεται ότι το ίδιο καθεστώς που έχει στραγγαλίσει τη δημοκρατία στην Αίγυπτο τουλάχιστον επί σαράντα χρόνια, το ίδιο καθεστώς θα οδηγήσει τη χώρα στον… εκδημοκρατισμό! Το σχήμα είναι εμφανώς οξύμωρο. Είναι επίσης απολύτως βέβαιο ότι εντελώς άλλη είναι η αντίληψη περί δημοκρατίας των στρατηγών του δικτατορικού καθεστώτος και εκείνη του εξεγερμένου λαού.

Αν λοιπόν η στρατιωτική χούντα αφεθεί ανενόχλητη να καθορίσει αυτή τη μορφή και το περιεχόμενο της νέας αιγυπτιακής δημοκρατίας, αυτό που θα προκύψει δεν θα έχει καμιά σχέση με αυτό που ονειρεύτηκαν οι ηρωικοί διαδηλωτές. Η θυσία των εκατοντάδων νεκρών θα έχει πάει στράφι.

Ούτε για τα μάτια του κόσμου η στρατιωτική χούντα δεν έκρινε αναγκαίο να σχηματίσει μια έστω κατ' όνομα κυβέρνηση εθνικής ενότητας απαρτιζόμενη από πολίτες, εκπροσώπους πρωτίστως των εξεγερμένων, κάποιων δυνάμεων και προσωπικοτήτων της υπαρκτής αντιπολίτευσης και εκπροσώπων του καθεστώτος Μουμπάρακ, που δεν βαρύνονταν προσωπικά με εγκλήματα κατά του αιγυπτιακού λαού.

Είναι εξωφρενικό, αλλά αυτή τη στιγμή την Αίγυπτο την κυβερνά η κυβέρνηση που όρισε ο Μουμπάρακ πριν ανατραπεί, με δικτατορικές μάλιστα εξουσίες!

Ο δικτάτορας της χώρας, στρατάρχης Μοχάμεντ Χουσεΐν Ταντάουι, έχει κάνει είκοσι (!) ολόκληρα χρόνια υπουργός Αμυνας του καθεστώτος Μουμπάρακ, ο οποίος πριν τον κάνει υπουργό Αμυνας τον είχε αρχηγό των πραιτωριανών της προεδρικής φρουράς από το 1988 ως το 1991. Πρόκειται για άτομο της απόλυτης εμπιστοσύνης του Ισραήλ και των ΗΠΑ.

Τηρουμένων φυσικά των αναλογιών, αν θέλουμε να κάνουμε συγκρίσεις με τα καθ' ημάς στην περίοδο της δικτατορίας, στην Αίγυπτο δεν έχουμε ακόμη σε καμιά περίπτωση εξέλιξη σαν τη μεταπολίτευση του Ιουλίου του 1974, που έφερε στην εξουσία τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Για την ώρα βρισκόμαστε στις… «25 Νοεμβρίου του 1973» – όταν δηλαδή μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου απομακρύνθηκε ο δικτάτορας Παπαδόπουλος και ανέλαβε ο δικτάτορας Ιωαννίδης!

Η ζωή θα δείξει αν ο αιγυπτιακός στρατός θα επιδιώξει να διαιωνίσει την εξουσία του μέσω εκλογικής νομιμοποίησης κόμματος ή κομμάτων που θα έχει υπό τον έλεγχό του. Η ζωή επίσης θα δείξει αν ο λαός της Αιγύπτου θα ανεχθεί μια τέτοια πορεία προς τις εκλογές υπό απόλυτο στρατιωτικό έλεγχο ή αν θα απαιτήσει πολιτική κυβέρνηση εθνικής ενότητας, ώστε να διασφαλιστεί ένας βαθύτερος και ουσιαστικότερος εκδημοκρατισμός.

Βέβαιο πάντως είναι ότι οι μέχρι τώρα εξελίξεις δεν δημιουργούν κανέναν κίνδυνο για τη συνέχιση της εξωτερικής πολιτικής υποτέλειας της Αιγύπτου στις ΗΠΑ και στο Ισραήλ.

Από τη στιγμή που η εξουσία βρίσκεται ολοκληρωτικά στα χέρια του στρατιωτικού καθεστώτος, τίποτα δεν αλλάζει στον τομέα αυτόν.

Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει σήμερα φυσικά πώς θα εξελιχθεί η πορεία εκδημοκρατισμού της Αιγύπτου, η οποία θα καθορίσει και τη δυνατότητα να υπάρξει θεωρητικά ένας κυβερνητικός συνασπισμός που θα εναρμονιστεί με τη θέληση του αιγυπτιακού λαού και θα αμφισβητήσει την επονείδιστη συνθήκη ειρήνης του Καΐρου με το Τελ Αβίβ. Ιδωμεν…

 

ΑΙΝΙΓΜΑ: Πώς θα εκφραστούν οι εξεγερθέντες;

 

Άγνωστος και αποσταθεροποιητικός παράγοντας για κάθε σχεδιασμό επί χάρτου αναφορικά με τις αιγυπτιακές πολιτικές εξελίξεις είναι τελικά το πώς θα εκφραστούν πολιτικά και εκλογικά τα εκατομμύρια των Αιγυπτίων που εξεγέρθηκαν. Ο κοινωνικός χαρακτήρας της εξέγερσης και η παντελής αδυναμία ανάδειξης κάποιου ηγεμονικού πολιτικού κέντρου, άφησε αναπάντητο το ερώτημα: Θα μπορέσει κάποιος ή κάποιοι να εκφράσουν πολιτικά τις διαθέσεις και τις προσδοκίες των οργισμένων Αιγυπτίων; Αν ναι, τότε στην Αίγυπτο και σε όλο τον αραβικό κόσμο θα γίνει πολιτικός σεισμός. Αν όχι, τότε ουσιαστικά δεν θα αλλάξει τίποτα, πέρα από κάποια επιφανειακά μέτρα εκδημοκρατισμού, αδιάφορα για τον υπόλοιπο κόσμο.

 

ΠΗΓΗ: Δημοσιεύτηκε στο ΕΘΝΟΣ την Πέμπτη 17 Φεβρουαρίου, http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11826&subid=2&pubid=55154984

Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ – Η ΑΡΑΒΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ

 

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη*

Μάλλον αποτελεί πλέον βεβαιωμένη – επιστημονικά – ιστορική αλήθεια, το γεγονός ότι η Άλωση της Βασιλεύουσας το 1204 και η ως εκ τούτου λεηλασία της ελληνικής Ανατολής, υπήρξε η πρώτη αποικιοκρατική διείσδυση των μητροπολιτικών δυνάμεων της Δύσης σ' ένα πλανητικό παιχνίδι "ακριδών" που συνεχίζεται έκτοτε – εδώ και παραπάνω από 8 αιώνες – με αμείωτη ένταση.

Τα συνοδά χαρακτηριστικά-κριτήρια, όπως η οικονομική και πολιτική εξάρτηση, η  πολιτιστική αλλοίωση και η  εκμετάλλευση των φυσικών της πόρων της αποικίας, αλλά και η πολιτική υποταγή των ιθαγενών, είναι και στην ελληνική περίπτωση περισσότερο από εμφανή.

Σημάδια αυτής της αποικιοκρατικής κυριαρχίας θα βρει κανείς νωπά ακόμη και σήμερα, στους φραγκοχτισμένους ναούς με τα υλικά των γκρεμισμένων βυζαντινών εκκλησιών, στους κρατικοδίαιτους διανοούμενους που γυρεύουν να "εξωραϊσουν" την Ιστορία, στην αποβιομηχάνιση της χώρας και στο Μνημόνιο ή στις χαίνουσες ακόμη πληγές των ζωντανών αγωνιστών της Εθνικής μας Αντίστασης, όταν με πικρία δηλώνουν "καλύτερα να 'χα σκοτωθεί στην κατοχή".

Εν τούτοις, ο παρατηρητικός μελετητής της Ιστορίας μπορεί επίσης να διαπιστώσει ότι μόλις μερικά χρόνια πριν το ορόσημο του 1204, το 1187 η ορμή του – σταυροφορικού δήθεν – δυτικού παρασίτου θα υποστεί επαναλαμβανόμενες δεινές ήττες στον ευρύτερο χώρο της Μέσης Ανατολής. Οι λογής Βαλδουίνοι και Ραυλάνδοι θα συγκρουστούν με τον Αιγύπτιο Βεζίρη Σαλαντίν, ο σταυροφορικός στόλος θα καεί στην Ερυθρά Θάλασσα και ο ίδιος πολύς Γκυ ντε Λουζινιάν, θα πιαστεί αιχμάλωτος. Δύο χρόνια αργότερα, το 1189 έως το 1192 ο πρώτος Άγγλος αποικιοκράτης Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος, απέχοντας προφανώς πολύ από την σημερινή χολιγουντιανή εκδοχή του, θα βρει κι' αυτός στο πρόσωπο του Σαλαντίν τον "δάσκαλο του". 

Θα ακολουθήσει η παράδοση του ήδη λεηλατημένου αραβικού κόσμου, στις ορδές των Οθωμανών "φίλων", ακολουθώντας σχεδόν βίους παράλληλους με την καθημαγμένη και παραδομένη αντίστοιχα, καθ' ημάς Ανατολή. Το 1798 ο Βοναπάρτης που αποβιβάζεται στην Αίγυπτο, δεν καταφέρνει τίποτα περισσότερο από το να μπολιάσει με τη γαλλική σκέψη και φιλοσοφία τις Αιγυπτιακές ελίτ, που θαμπωμένες από τα φώτα της Εσπερίας δεν πρόλαβαν να αντιληφθούν τη μεγαλύτερη αρχαιοκαπηλική σπείρα που επέδραμε ποτέ σε τόπο, προκειμένου να διακοσμήσει τα παλάτια και τις φανταχτερές επαύλεις των θηλύμορφων μελών της.

Ώσπου 20 χρόνια αργότερα μετά τα φώτα του '21,  το 1841,  ο Αλί πασάς κερδίζει τον πόλεμος με τους Οθωμανούς και γίνεται ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης της Αιγύπτου. Ταυτόχρονα ξεκινούν οι πρώτες προσπάθειες για τον "εκμοντερνισμό" της χώρας. Οι Αιγύπτιοι έχουν πια πεισθεί πως με το τέλος της Οθωμανικής κυριαρχίας και στον ανταγωνισμό που αναπτύσσεται με τη Δύση, ένας μόνο δρόμος υπάρχει. Η μίμηση του δυτικού προτύπου. Η αποδοχή του δυτικού κοσμοειδώλου ως αντίδοτο στη δυτική αποικιοκρατική επιθετικότητα. Το νεωτερικό παράδειγμα αρχίζει σιγά-σιγά να ξεδιπλώνει το ίχνος του, στο ηττημένο σώμα της Αιγυπτιακής αλλά και αραβικής συλλογικότητας. Η ανάπτυξη της τεχνόσφαιρας, εισβάλλει στην αιγυπτιακή πραγματικότητα μ’ ένα κολοσσιαίο έργο. Την διάνοιξη της διώρυγας του Σουέζ – προφανώς – από Γάλλους μηχανικούς και Αιγύπτιους εργάτες, 28 χρόνια αργότερα, το 1869. Οι ιδέες της κομμούνας του Παρισιού το 1871 δεν θα φτάσουν έγκαιρα στην Αίγυπτο κι έτσι, τι "κρίμα", ο αναπτυξιακός οργασμός θα διαρκέσει μόνον 6 χρόνια. Γιατί, το 1875 η οικονομική κρίση οδηγεί τον πασά Ισμαήλ στο ξεπούλημα του Σουέζ στους Άγγλους απογόνους του Λεοντόκαρδου, ενώ ένα χρόνο αργότερα, η Αίγυπτος σύρεται σε πρόγραμμα οικονομικού ελέγχου από την "κοινοπραξία" των Άγγλων και των Γάλλων, εξαιτίας των χρεών της. Ακολουθούν εξεγέρσεις ενάντια στους Άγγλους αποικιοκράτες που καταπνίγονται στο αίμα, ενώ παρ’ όλα αυτά, τόσο στον 1ο όσο και στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο χιλιάδες Αιγύπτιοι θα πολεμήσουν με αυτοθυσία στο πλευρό των συμμάχων, προσδοκώντας "κι' αυτοί", το ίδιο μάταια όπως και άλλοι λαοί, την ανεξαρτησία τους.

Έτσι, το 1952, την ίδια χρονιά που κλείνει ο βασικός κύκλος του ελληνικού εμφύλιου δράματος, με την δολοφονία του Νίκου Μπελογιάννη, η Αίγυπτος θα αναζητήσει εκ νέου το δυτικό πρόταγμα, όμως στη "σοσιαλιστική" εκδοχή του αυτή τη φορά. Στο πρόσωπο του Νάσερ ενσαρκώνεται η προσδοκία αντιμετώπισης της δυτικής αποικιοκρατίας, με την πρόσδεση της χώρας στο σοβιετικό στρατόπεδο, την προσπάθεια συνένωσης όλων των αραβικών κρατών και τη διακοπή των διπλωματικών σχέσεων με τις Η.Π.Α., που έχουν γίνει πια για τα καλά οι νέοι επικυρίαρχοι στο "πόδι" των παρηκμασμένων επιγόνων του Βαλδουίνου και του Ραυλάνδου.

"Αλλά πικρές οι βουλές του Αλλάχ και σκοτεινές οι ψυχές των ανθρώπων" που λέει και το τραγουδάκι. Η "μεγάλη φίλη των λαών" καταρρέει μέσα στις ίδιες της τις αντιφάσεις και εγκαταλείπει τους προστατευόμενους της έρμαια στους "φονιάδες των λαών". Η υποστροφή της χώρας στη δυτική πατρωνία μοιάζει να είναι μονόδρομος, ιδιαίτερα μετά τον ατυχή πόλεμο των 6 ημερών το 1967 και τον πόλεμο του Γιόμ Κιπούρ το 1973. Βλέπεις σ' αυτήν την άθλια παγκόσμια γεωγραφία υπάρχουν και χειρότερες περιπτώσεις από το να έχεις γείτονα την Τουρκία. Να έχεις γείτονα το Ισραήλ.

Έτσι, όσο στην Ελλάδα οικοδομείται το παρασιτικό καθεστώς της μεταπολίτευσης, με την αριστερή ρητορική και την ανάγκη εκδυτικισμού στην ημερήσια διάταξη, ο αιγυπτιακός λαός ανεβαίνει καρτερικά το δικό του Γολγοθά μέχρι τη σταύρωση της εθνικής του αυτοσυνειδησίας όταν καλείται και συμμετέχει το 1991 στον πόλεμο του κόλπου με την τρίτη μεγαλύτερη σε αριθμό στρατιωτική δύναμη. Ως φιλεύσπλαχνη αντιπαροχή θα λάβει προκαταβολικά το 1989, την αποχώρηση των ισραηλινών στρατευμάτων από την περιοχή της Τάμπα στο Σινά. Επιπρόσθετα, σε ολόκληρη τη δεκαετία του 1990 μια σειρά από "ευνοϊκές" ρυθμίσεις του Δ.Ν.Τ. θα δοθούν για την αντιμετώπιση του εξωτερικού χρέους της χώρας. Όμως από το 2004 και μετά ο πρωθυπουργός Ahmed Nazif's θα επιχειρήσει το αντίστοιχο σημιτικό εκσυγχρονιστικό εγχείρημα, εφαρμόζοντας σειρά μεταρρυθμίσεων όπως η μείωση των φορολογικών συντελεστών των επιχειρήσεων, την ιδιωτικοποίηση διαφόρων επιχειρήσεων της "σοβιετικοποιημένης" αιγυπτιακής οικονομίας και την εισροή ξένου συναλλάγματος με την άνοδο του "βιομηχανοποιημένου" τουρισμού. Το αιγυπτιακό χρηματιστήριο θα ζήσει ελληνικές μέρες, ενώ το ΑΕΠ θα εκτιναχθεί κατά τα έτη 2005-6 σε ρυθμούς 5% και το 2007 σε ρυθμό ανάπτυξης 7%.

Μέσα σ' αυτή την ευημερούσα πραγματικότητα των αριθμών, το 2007, η μέση αμοιβή στη χώρα κυμαίνεται μεταξύ 8-10$ την ημέρα, ενώ το κατά κεφαλήν εισόδημα δεν θα ξεπεράσει τα 1.520 $ (κατ' έτος). Όλα αυτά μάλιστα ενόσω το εσωτερικό χρέος (δηλαδή ο δανεισμός της κεντρικής κυβέρνησης από την εσωτερική αγορά) θα εκτιναχθεί από 194,6 δισ. EGP το 2001, σε  478 δισ. EGP το 2007. Είναι φανερό ότι κάποιοι στη χώρα είχαν αρκετά διαθέσιμα για να δανείσουν με το αζημίωτο την κυβέρνηση του Μουμπάρακ. Αντίθετα το εξωτερικό χρέος υπό το άγρυπνο μάτι του Δ.Ν.Τ. θα παραμείνει σε χαμηλά επίπεδα αγγίζοντας το 2006 περίπου το 23% του Α.Ε.Π.

Παρ’ όλα αυτά οι Αιγυπτιακές τράπεζες θα κινδυνεύσουν συχνά να βρεθούν στη δίνη μιας σοβαρής τραπεζικής κρίσης, ακριβώς γιατί αποκλειστικό κοινό δανειοδότησης, υπήρξαν επί σειρά ετών οι επιχειρηματικές και γραφειοκρατικές ελίτ που κυβερνούσαν τη χώρα.

Με μια παραοικονομία που προσεγγίζει το 60% η Αίγυπτος παράγει πετρέλαιο, φυσικό αέριο, φωσφορικά άλατα, χρυσό και σιδηρομετάλλευμα. Ενώ ο ζεστός καιρός και οι άφθονοι υδάτινοι πόροι επιτρέπουν διάφορες συγκομιδές ετησίως σε είδη όπως βαμβάκι, ρύζι, σιτάρι, καλαμπόκι, ζαχαροκάλαμο, σακχαρότευτλα, κρεμμύδια, φασόλια κ.λπ.

Κι' όμως μέσα σ' αυτήν την αφθονία, ευρύτατα λαϊκά στρώματα ζούσαν στην εξαθλίωση κάτω από τα 8$ την ημέρα, ενόσω μόνο το 2002, 48 υψηλόβαθμα στελέχη της αιγυπτιακής ελίτ, μεταξύ των οποίων πρώην υπουργοί, κυβερνήτες επαρχιών και βουλευτές καταδικάστηκαν για κατάχρηση επιρροής και χειραγώγηση του χρηματιστηρίου. Όπως ανερυθρίαστα συνιστούν διεθνείς επενδυτικοί σύμβουλοι "η διατήρηση καλών σχέσεων με τους πολιτικούς, είναι κλειδί για την επιχειρηματική επιτυχία στην Αίγυπτο". Γι' αυτό άλλωστε στον δείκτη της διεθνούς διαφάνειας η Αίγυπτος καταλαμβάνει την 70η θέση μεταξύ 163 χωρών. Βεβαίως, σε καλύτερη θέση από την Ελλάδα που καταλαμβάνει "επαξίως" την 78η θέση. 

Μέσα σ' αυτήν την πραγματικότητα, 18 εκατομμύρια Αιγύπτιοι βγήκαν στους δρόμους κάνοντας απεργία και καταλαμβάνοντας εργοστάσια και δημόσια κτίρια. Με ένα κυρίαρχο αίτημα που αν και δεν ακούστηκε σαν κραυγή ούτε μια φορά, δονούσε τον πυρήνα της αραβικής ιδιοπροσωπείας. Αξιοπρέπεια. Πίσω από την αυτοπυρπόλυση του Τυνήσιου συμπατριώτη τους, του ηρωϊκού Μπουαζίζι, λανθάνει ακριβώς αυτό. Η υπέρτατη αρετή της Διάκρισης που θέτει κάθε ανάγκη σε δεύτερη προτεραιότητα, μπροστά στην ανάγκη της αξιοπρέπειας. Ο Μπουαζίζι εγκαταλείπει το πανεπιστήμιο για να εργαστεί και να προσφέρει στα ορφανά αδέλφια του και στην αδελφή του, που αυτή σπουδάζει στο πανεπιστήμιο, καταρρίπτοντας με τη στάση του κάθε δυτικό στερεότυπο που θέλει τη γυναίκα του αραβικού κόσμου υπηρετική της ανδρικής κυριαρχίας. Ο Μπουαζίζι αρνείται να συμμετάσχει στον τυπικό εκμαυλισμό των συνειδήσεων που κυριαρχεί στις διαβρωμένες από τους δυτικούς επικυρίαρχους ελίτ, αν και έχει ο ίδιος την οικονομική δυνατότητα να το κάνει. Ως άλλος Βασίλης του δημοτικού μας τραγουδιού δεν κάθετε φρόνιμα να γίνει νοικοκύρης, δεν συγκατατίθεται στη χρηστική διεκπεραίωση που οδηγεί στο ωφέλιμο της ευζωίας. Ο Μπουαζίζι πετάει το "κλειδί της επιχειρηματικής επιτυχίας" στα μούτρα των επενδυτικών οίκων που χωρίς τσίπα το προτείνουν και γράφει στα παπάρια του μια καλοπέραση που δεν δομείται στο ήθος και στην αξιοπρέπεια του ανθρώπινου προσώπου. Στα ίδια παπάρια του εγγράφει και την όποια κα  Σκάρλετ Ο' Χάρα που διατείνεται με όλο τον δυτικό κυνισμό της ότι "η αξιοπρέπεια είναι για τους δειλούς" Όχι λοιπόν, διατυμπανίζει εμπράκτως ο Μπουαζίζι "η αξιοπρέπεια δεν είναι απλά μια πολυτέλεια που τη χαίρεται κανείς όταν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, έχει ξεπεράσει την Ανάγκη". Αντιθέτως προς ότι συνιστά καθημερινά το νεωτερικό πρόταγμα, η αξιοπρέπεια είναι μια ιστορία που έχει νόημα μόνον και όταν είναι κανείς πλήρης αναγκών. Απλά, την τοποθετεί σε θέση υπέρτερη κάθε ανάγκης, απελευθερώνοντας ουσιαστικά την ύπαρξη από τη δουλεία της κάθε ανάγκης. Συναντά έτσι ανεπίγνωστα τον Αϊ Γιάννη τον Σιναίτη που ασκήτεψε στα ίδια πάνω κάτω μέρη όπως κι' αυτός. "Διάκρισις είναι μια αληθής κατάληψις και κατανόησις της ψυχής, οπού την ποιεί να γνωρίζει καλώς και απταίστως το του Κυρίου θέλημα, και να το φυλάττη απαρασαλεύτως με τον λογισμόν, και με θέλησιν, και λόγον, και έργον εν παντί καιρώ και τόπω οπού ήθελεν ευρεθή, και εν πάση υποθέσει οπού ήθελεν τύχει αυτή, χωρίς να φοβήται ούτε αυτόν τον θάνατον."  Γι' αυτό πεθαίνει. Γιατί μπροστά στην αξιοπρέπεια που ορίζει το ήθος του Τρόπου του, δεν μετράει ούτε ο θάνατος!

Αυτή η Διάκριση των προτεραιοτήτων, ο χαμένος μίτος για τους νεοέλληνες, ορίζει τη σκέψη, τα λόγια αλλά και τη θέληση του Μπουαζαζί. Και ταυτόχρονα ώ του θαύματος, κινητοποιεί προς την ίδια κατεύθυνση ένα ολόκληρο έθνος. Έχοντας Διάκριση ένα ολόκληρο έθνος αφυπνίζεται και αναζητά να επαναθεμελιώσει το δικό του πολιτισμικό πρότυπο. Το αλλοτριωμένο από τη δυτική χρησιμοθηρία και τον ατομοκεντρισμό. Προς τούτο συγκροτεί επιτροπές γειτονιάς, αντικαθιστώντας την αστυνομία. Ακολουθούν οι επιτροπές εργατών, των δικαστών ή ανά γεωγραφική περιοχή φτάνοντας μέχρι τους εξαθλιωμένους κατοίκους στην περίμετρο του Καΐρου. Ακόμη και οι θρησκείες υποχωρούν εξαντλώντας το ρόλο τους στην ικανοποίηση θρησκευτικών αναγκών. Εδώ το παιχνίδι είναι υπέρτερο κάθε ανάγκης. Αιτούμενο είναι η αξιοπρέπεια ως υπαρξιακή ελευθερία συγκρότησης άλλου πολιτισμού. Άλλου τρόπου ιεράρχησης των προτεραιοτήτων του βίου. Γι' αυτό οι Κόπτες Χριστιανοί αγνοούν τις προτροπές των θρησκευτικών ηγετών τους και συμμετέχουν θερμά στις διαδηλώσεις. Γι' αυτό το βήμα των Αδελφών Μουσουλμάνων μένει, μετέωρο θυμίζοντας τον πάλαι ποτέ ρόλο των κομμουνιστικών κομμάτων στις αυθόρμητες λαϊκές εξεγέρσεις. Όταν η αξιοπρέπεια συναντά το πραγματικό της περιεχόμενο, ως υπέρβαση της Ανάγκης, τα ιερατεία δεν έχουν υλικό να διαχειριστούν, δεν έχουν πεδίο να ασκήσουν τον εξουσιαστικό διαμεσολαβητικό τους ρόλο.

Εδώ ακριβώς βρίσκεται και το συγκλονιστικό στοιχείο της Αραβικής Επανάστασης. Έμπρακτα, η αξιοπρέπεια διαρρηγνύει το προστατευτικό κέλυφος του δικαιώματος που της χορήγησε η νεωτερικότητα, διασπά τη φλυαρία των κοινωνικών συμβολαίων όπως τα γνωρίσαμε στη Δύση και απαιτεί όχι την εκ νέου δικανική κατοχύρωση της, αλλά τη ζωντανή σάρκωση της μέσα στην ανθρώπινη ύπαρξη, συνύπαρξη και πράξη. Απαιτεί άλλο πολιτισμό. Και το πιο δραματικό. Χιλιάδες ψυχές είναι έτοιμες να πεθάνουν γι' αυτήν.
Αν η Ιστορία είναι τόσο "τσούλα" όσο ο Θουκυδίδης ή ο Κονδύλης υποψιάζονται, δεν αποκλείεται με βάση όλα τα παραπάνω, να είμαστε μάρτυρες μιας κοσμογονικής αλλαγής, μ' έναν τρόπο που θυμίζει όμως πιο πολύ κοριτσίστικα τερτίπια και λιγότερο περισπούδαστες γεωστρατηγικές ανακατατάξεις.

Να κλείνει δηλαδή ο γιγάντιος ιστορικός κύκλος της δυτικής αποικιοκρατίας, με πρώτη την απο-αποικιοποίηση του χώρου από όπου αυτός ξεκίνησε. Η δυτική παρακμή, η μετακίνηση του παγκόσμιου οικονομικού άξονα προς την Ανατολή, η αφύπνιση της Λατινικής Αμερικής, η αποκατάσταση μεγάλου μέρους της Ρωσικής ισχύος  και τώρα η Αραβική Επανάσταση και μάλιστα με τα χαρακτηριστικά που περιγράψαμε παραπάνω συνηγορούν αβίαστα προς την κατεύθυνση αυτή. Μένει ίσως να δούμε αν ο ελληνικός χώρος σε διάστημα όσο από το 1187 στο 1204, ή σαν να λέμε από το 2011 στο 2019 θα ακολουθήσει το δρόμο επανεφεύρεσης της δικής του ιδιοπροσωπείας. Θα 'χει πολύ πλάκα η Ιστορία… 

* Ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΔΡΟΥΛΙΔΑΚΗΣ είναι οικονομολόγος, 16.02.11, antonisandroulidakis@gmail.com  

ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ Ι

 

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

 

Τα κοιτάσματα φυσικού αερίου υπό τον πυθμένα της ανατολικής λεκάνης της Μεσογείου είναι τεράστια! Η άπληστη για κατανάλωση ενέργειας κοινωνία δυτικού τύπου έχοντας σαφή την αίσθηση των συνεπειών από την ολοένα και αυξανόμενη τιμή των υγρών καυσίμων, λόγω της επικείμενης εξάντλησης των πετρελαιοπηγών, αναζητά εναγωνίως νέες πηγές.

Θα ήταν αφελές να δεχθούμε ότι τα κοιτάσματα φυσικού αερίου ήσαν ώς πρόσφατα άγνωστα στους διεθνείς επιστημονικούς και κατ’ επέκταση πολιτικούς και επιχειρηματικούς κύκλους. Το γιατί εκδηλώνεται τόσο έντονη κινητικότητα από το τέλος του παρελθόντος έτους, εμείς, οι “κοινοί θνητοί”, θα το πληροφορηθούμε αργότερα, όταν τα σχέδια τεθούν σε εφαρμογή με συνέπειες πέρα από τις οικονομικές τόσο πολιτικές όσο και στρατιωτικές.

Προ εβδομάδων αμερικανοϊσραηλινή κοινοπραξία επιβεβαίωσε τις αρχικές εκτιμήσεις για το μέγεθος του κοιτάσματος φυσικού αερίου Λεβιάθαν, ανακοινώνοντας τη μεγαλύτερη ανακάλυψη κοιτάσματος αερίου την τελευταία δεκαετία. Σύμφωνα με την ανακοίνωση της Noble Energy και της ισραηλινής Delek το Λεβιάθαν περιέχει 450 δισ. κυβικά μέτρα. Γιατί όμως οι Ισραηλινοί απεκάλεσαν το κοίτασμα Λεβιάθαν;

Λεβιάθαν είναι σύνθετη εβραϊκή λέξη που ερμηνεύεται ως “σύνολο δρακόντων” και μεταφορικά ως τεράστιο και τερατώδες. Λεβιάθαν είναι και ο τίτλος έργου του Άγγλου συγγραφέα-φιλοσόφου Τόμας Χόμπς (1651). Ο πλήρης τίτλος του έργου είναι: “Λεβιάθαν ή το αντικείμενο, η μορφή και η ισχύς μιας Κοινοπολιτείας εκκλησιαστικής και πολιτικής”. Κατά τον συγγραφέα ο άνθρωπος δεν έχει αγαθή φύση αλλά είναι εκ φύσεως εγωιστής και ηδονιστής. Το γεγονός ότι τα ανθρώπινα κίνητρα οδηγούνται, σύμφωνα με τη φύση τους, από προσωπικό συμφέρον, θα μπορούσε να είχε καταστροφικές συνέπειες. Ανεξέλεγκτοι, οι άνθρωποι, και καθοδηγούμενοι από την εσωτερική δυναμική τους, το πιθανότερο είναι πως θα αλληλοκαταστραφούν. Τις ελπίδες για διατήρηση της κοινωνικής ειρήνης ο Χομπς εναποθέτει στο Κράτος (Λεβιάθαν), είτε με τη μορφή της απόλυτης μοναρχίας, είτε με τη μορφή της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Το σημαντικό στοιχείο είναι ότι αυτό το Κράτος έχει το μονοπώλιο της βίας και της απόλυτης εξουσίας. Γράφει σε κάποιο σημείο: «Ιδού, λοιπόν, η γένεση εκείνου του μεγάλου Λεβιάθαν, ή μάλλον (για να μιλήσουμε με μεγαλύτερο σεβασμό) εκείνου του θνητού θεού, στον οποίο οφείλουμε, ύστερα από τον αθάνατο θεό, την ειρήνη και την διαφέντεψή μας».

Με λόγια παχιά μας έχει θρέψει η Δύση και με το παραπάνω. Σήμερα βέβαια δεν ζούμε τον γιγαντισμό του κράτους, όπως στις κομμουνιστικές κοινωνίες, αλλά τον αντίποδα, δηλαδή την αυτοκατάργησή του μέσα από την εκχώρηση πλείστων όσων δικαιοδοσιών αυτού, αλλά και της περιουσίας του σε υπερκρατικά και άκρως σκοτεινά κέντρα εξουσίας και στο αδηφάγο κεφάλαιο! Μήπως Λεβιάθαν είναι στις ημέρες μας ο πανίσχυρος μηχανισμός μιας παγκόσμιας κυβέρνησης υπό τον ασφυκτικό έλεγχο των σιωνιστών, που θα κινήσει τα νήματα για τις όποιες οικονομικές, πολιτικές και γεωστρατηγικές μεταβολές στην έκταση του πλανήτη;

Τις εξελίξεις των τελευταίων ετών στην περιοχή της ανατολικής Μεσογείου σημάδεψε η προϊούσα ψυχρότητα των σχέσεων Τουρκίας Ισραήλ, η οποία έφθασε σε παροξυσμό όταν ο Ερντογάν μίλησε κατά του Ισραήλ με την ανθρώπινη και όχι τη διπλωματική γλώσσα. Αυτό έδωσε πρώτης τάξεως άλλοθι στην ελληνική διπλωματία να προχωρήσει με γοργούς ρυθμούς στη θέρμανση των σχέσεων της χώρας μας με το Ισραήλ, από το οποίο πολλοί ελπίζουν να δώσει ένα “καλό μάθημα” στον επίβουλο γείτονα! Δύο παρατηρήσεις:

Η πρώτη είναι η αίσθηση στην ελληνική κοινή γνώμη ότι το Ισραήλ έχει τη δύναμη να δαμάσει την Τουρκία. Συνεπώς δεν είναι το περιορισμένης έκτασης κρατίδιο της Μέσης Ανατολής με τον φοβερό πονοκέφαλο στο εσωτερικό του, τους Παλαιστίνιους. Να που ο μέσος Έλλην γνωρίζει ποιός έχει τη δύναμη. Γνωρίζει ακόμη και γιατί την έχει. Το θλιβερό είναι ότι προσδοκά να διαθέσει μέρος αυτής στην Ελλάδα προς διευθέτηση των προβλημάτων με τον γείτονα στα πλαίσια της οικονομικής συνεργασίας! Έτσι οι ειδήσεις περί κοινών συνεδριάσεων των υπουργικών συμβουλίων των δύο χωρών και περί της επίσκεψης των ισχυρών του σιωνισμού στη χώρα μας περνούν απαρατήρητες, για να μη γράψουμε ότι γίνονται δεκτές με ανακούφιση και ελπίδες!       

Η δεύτερη είναι η έξαρση της προβολής της κακής Τουρκίας, την οποία εμείς ενθαρρύναμε με την ενδοτική εξωτερική πολιτική. Μήπως ακολουθούμε την τακτική των κεμαλιστών που επέρριπταν την αιτία όλων των κακών της χώρας τους στους κακούς γείτονες, δηλαδή σε μας; Τώρα έγινε κακή η Τουρκία, τώρα που η αναθεωρητική ιστοριογραφία με την πλήρη υποστήριξη της Πολιτείας προσπαθεί να μας πείσει ότι οι πρόγονοί μας δεν πέρασαν και πολύ άσχημα υπό τον τουρκικό ζυγό;

Το Ισραήλ ενέχεται για πλήθος εγκληματικών ενεργειών κατά των Παλαιστινίων. Ο σιωνισμός για πλήθος εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας. Και εμείς αδιαφορώντας για την πολιτική καλών σχέσεων με τις αραβικές και γενικότερα μουσουλμανικές χώρες, στρεφόμαστε προς το Ισραήλ! Από την άλλη θάρρος για να εφαρμόσουμε στη θάλασσα όσα το διεθνές δίκαιο υπαγορεύει δεν διαθέτουμε!

Στον ισλαμικό κόσμο της περιοχής που εξετάζουμε παρατηρείται έντονη κινητικότητα. Οι εκλεκτοί της Δύσης, συνεπώς και του Ισραήλ, και μέλη της σοσιαλιστικής διεθνούς Μπεν Αλί και Μουμπάρακ αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την εξουσία. Ο δεύτερος επιχείρησε να προβάλει αντίσταση, ενώ ο Αμερικανός πρόεδρος είχε σπεύσει να εκφράσει την επιθυμία του να παραιτηθεί ο Αιγύπτιος “σοσιαλιστής” δικτάτωρ! Αν λάβουμε υπ’ όψη και την περίεργη απομάκρυνση από την εξουσία του δουλικά πιστού στη Δύση Μουσάραφ, δικτάτορα του Πακιστάν, πρέπει να αναρρωτηθούμε τί άραγε να ετοιμάζουν οι δυτικοί υπό την καθοδήγηση του σιωνισμού; Θα ακολουθήσουν άλλες ανατροπές στις ισλαμικές χώρες; Και ποιά καθεστώτα θα διαδεχθούν τους ώς σήμερα αφοσιωμένους στη Δύση δικτάτορες, που κυβερνούν καταστέλλοντας βίαια την αντίδραση που απορρέει από τη θρησκευτική πίστη των λαών τους και την ταπεινωτική έναντι τους στάση της Δύσης; Είναι δυνατόν ο Αμερικανός πρόεδρος να προτρέχει των εξελίξεων ενεργώντας υπέρ των δικαίων του αιγυπτιακού λαού; Μήπως επιχειρούν τον σχηματισμό ενός ισχυρού σουνιτικού μετώπου με ανίσχυρους νέους ηγέτες, τους οποίους θα πιέσουν να στραφούν κατά του σιιτικού Ιράν; Αλλά τί θα γίνει, αν εμπλακούν στις εξελίξεις η Ρωσία και η Κίνα;   

Από την άλλη η Μέρκελ, που δεν άνοιξε ποτέ το στόμα της να υπαρασπιστεί τα δίκαια της κυπριακής δημοκρατίας, έσπευσε στην Κύπρο για διαβουλεύσεις, καθώς είδε με ανησυχία τις προηγηθείσες μεταξύ Ισραήλ και Κύπρου. Φθάσαμε να δούμε και Τουρκοκύπριους στα κατεχόμενα να διαδηλώνουν (αυθόρμητα;) κατά της μητέρας πατρίδας! Είναι πράγματι στις προθέσεις των ισχυρών η πλήρης απομόνωση και μάλιστα η αποδυνάμωση της Τουρκίας; Συμπίπτουν τα συμφέροντα του διεθνούς σιωνισμού με τα γερμανικά ή θα δούμε στο προσεχές μέλλον αντιπαραθέσεις στα πλαίσια του εμφανώς αναδυομένου γερμανικού εθνικισμού; Είχαμε το θάρρος να προσφύγουμε για τις γερμανικές αποζημιώσεις στο διεθνές δικαστήριο ή μας έσπρωξαν την ύστατη στιγμή; Η διαφήμιση εταιρείας κινητής τηλεφωνίας, στην οποία εμφανιζόταν η σημαία της αυτόνομης Κρήτης ήταν ατυχές συμβάν; Το ότι δανειστές μας μας καλούν να ξεπουλήσουμε ακόμη και μνημεία ήταν φραστικό και μόνο ολίσθημα; Αν τελικά βρεθούμε να μην ελέγχουμε τα κοιτάσματά μας, αλλά να έχουμε εκχωρήσει αυτά σε άλλους, όπως εκχωρήσαμε και εθνικά μας δίκαια, θα ανακουφισθούμε, επειδή αποφύγαμε κάποια σύρραξη; Και αν η σύρραξη είναι στο σχέδιο για την αρπαγή του πλούτου της χώρας μας; Εμείς θα συνεχίζουμε να μετρούμε μόνο τις προσωπικές οικονομικές απώλειες στα πλαίσια της διευθέτησης του χρέους μας; Πατρίδα δεν έχουμε να την πονέσουμε λίγο;

                                                                                                                                                                                                     “ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ”, 14-2-2011

Για το 1821 και τη σειρά του Σκάϊ

 

Του Βλάσση Αγτζίδη

 

Οι φίλοι απ’ το μπλογκ “Πόντος και Αριστερά” ζήτησαν την άποψή μου για τη σειρά που προβάλλει αυτή την εποχή ο τηλεοπτικός σταθμός Σκάϊ και διαπραγματεύεται την Επανάσταση του 1821.

Την επιστημονική ευθύνη της παραγωγής έχουν δύο ιστορικοί που ανήκουν σε διαφορετικές γενιές αλλά και σε διαφορετικές ιστοριογραφικές σχολές, ο Θάνος Βερέμης και ο Ιάκωβος Μιχαηλίδης.

Η σειρά αυτή και ο τρόπος που προσεγγίζει την Επανάσταση έχει προκαλέσει μια μεγάλη συζήτηση και πλήθος απαξιωτικών σχολίων, που προέρχονται από ποικίλους χώρους που ελάχιστα συνδέονται μεταξύ τους πολιτικά.

 

Η δική μου άποψη, σε μια πρώτη γραφή, είναι η εξής:

 

“Εάν αντιμετωπίζουμε την Επανάσταση του 1821 όχι ως ένα τοπικό γεγονός, αλλά ως πανελλήνιας και παγκόσμιας σημασίας, η μόνη σωστή και έγκυρη ημερομηνία είναι η 22α Φεβρουαρίου του 1821, όταν ο Αλ. Υψηλάντης πέρασε τον Προύθο, ύψωσε στη σημαία της Επανάστασης και δύο μέρες μετά εξέδωσε την προκήρυξη-κάλεσμα “Μάχου υπέρ πίστεως και πατρίδος”. Αυτό ήταν το γεγονός που πυροδότησε τις ελληνικές εξεγέρσεις σε διάφορα μέρη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, με πιο πετυχημένη απ’ όλες αυτή του Μωριά…

Αν θέλουμε να χαρακτηρίσουμε την εκπομπή, θα λέγαμε ότι η κατεύθυνση της σειράς είναι παλαιοελλαδοκεντρική, φιλοεθνικιστική και ενάντια στην ρωμιοσύνη. Τοποθετείται εξ αρχής στο πλευρό του νεαρού, εκ Δύσεως εκπορευόμενου εθνικού κινήματος και δυσφημεί χωρίς έλεος την παραδοσιακή εθναρχία, δηλαδή το Οικουμενικό Πατριαρχείο, χωρίς να παρουσιάσει την πολλαπλότητα των επιλογών που είχε τότε η Ρωμιοσύνη.

Υπερτονίζει κάποια στοιχεία και υποβαθμίζει κάποια άλλα.

Το μεγάλο λάθος είναι ότι προσεγγίζει με σύγχρονα κριτήρια και όρους, με κάποια ελευθεριότητα είναι αλήθεια, εποχές που είναι πολύ διαφορετικές σε επίπεδο αντίληψης των φορέων των ιστορικών διεργασιών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η διαρκής εθνική σημασιοδότηση του όρου “Τούρκος“. Είναι γνωστό στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ ότι εκείνη την εποχή η λέξη “Τούρκος” για τους Οθωμανούς ήταν επίθετο που σήμαινε μόνο τον απόβλητο αγροίκο, ενώ για τους Ρωμιούς, ακόμα και για τους διαφωτιστές, σήμαινε αποκλειστικά και μόνο τον Μουσουλμάνο. Χαρακτηριστικός είναι ο στίχος στο Θούριο που αναφέρει για την οθωμανική απολυταρχία ότι “Χριστιανούς και Τούρκους, σκληρά τους τιμωρεί”.…

Και το ίδιο κάνει και με τον όρο “Έλληνας“, τον οποίο τον προβάλλει φυσιολογικά στους εξεγερμένους Ρωμιούς. Η διαφορά αυτοαντίληψης των νεαρών διανοούμενων ηγετών της Φιλικής από τους απλούς χριστιανούς αγωνιστές, ελληνόφωνους ή αλβανόφωνους ή βλαχόφωνους ή ακόμα και τουρκόφωνους, φαίνεται από το ορισμό του Καραϊσκάκη για το τι είναι Έλληνας:“Έλληνας είναι ο καθένας, είτε Τούρκος είτε Εβραίος, που πολεμά ενάντια στην Πύλη” (σημειωτέον ότι ο Καραϊσκάκης έμεινε ουδέτερος δύο χρόνια στο αρματολίκι που του το είχε παραχωρήσει ο Χουρσίτ Πασάς, και συνεργάστηκε με τους επαναστάτες απ΄το Φεβρουάριο του 1823 και μετά, για να γίνει τότε ο Καραϊσκάκης που γνωρίζουμε )…

Η Επανάσταση του 1821 υπήρξε ένα μεγαλειώδες γεγονός, που τη σπουδαιότητά της κανείς δεν τόλμησε να αμφισβητήσει. Ιδιαίτερα εγκωμιαστικός γι αυτήν είναι ο γκουρού των “νέων ιστορικών”, ο Χομπσμπάουμ.

 

 

Αν θέλετε την άποψή μου: η Επανάσταση του 1821 υπήρξε ένα κορυφαίο γεγονός που είχε κυρίως αντι-απολυταρχικά χαρακτηριστικά, και ως περιεχόμενο ήταν:
–θρησκευτική -των χριστιανών κατά των κυρίαρχων μουσουλμάνων γιατί ήταν δεύτερης και τρίτης κατηγορίας πολίτες, υφιστάμενοι πλείστες όσες διακρίσεις ένεκα του θρησκεύματός τους,

–ταξική των απόκληρων, πολύμορφων από άποψη καταγωγής, Ρωμιών-γιατί οι Ρωμιοί ήταν οι οικονομικά δυναστευόμενοι μέσα από την απλοϊκή μουσουλμανική δομή που καθόριζε τις ενδοοθωμανικές σχέσεις- και

–εθνική, ώς έχουσα ηγεσία εμπνευσμένη από τη Γαλλική Επανάσταση που κατάφερε να μετεξελίξει σε κυρίαρχη ιδεολογία την από την εποχή της Άλωσης αντίληψη, περιωρισμένη έως τότε σε κύκλους διανοουμένων -της διασποράς αλλά και του Φαναρίου- ότι “είμαστε εθνικά Έλληνες”. Μια άποψη που στις εποχές πριν την Άλωση είχε οδηγήσει σε μια παράδοξη εμφάνιση των Ελλήνων ως έθνος με τη νεωτερική σημασία του όρου (δηλαδή με σαφές πολιτικό πρόγραμμα) αιώνες πριν τη νεωτερικότητα. Αυτό το γεγονός μαζί με κάποια άλλα εξίσου παράδοξα για τους ιστορικούς και κοινωνικούς επιστήμονες που ασχολούνται με το φαινόμενο του έθνους,οδήγησε τον ίδιο τον Gelner, να μιλήσει για εξαιρέσεις απ’ τον κανόνα. Γιατί, κακά τα ψέματα, η πλειονότητα των σύγχρονων εθνών κατασκευάστηκε κυριολεκτικά από διανοητές με όργανο το κράτος και τη βία…

Μεγάλο ζήτημα για συζήτηση είναι αυτό των όρων “έθνος”, “εθνότητα”, “νεωτερικό έθνος”, “γένος” και η σχέση του“ελληνικού έθνους” με το “ρωμαίικο γένος”. Αλλά, αυτή δεν είναι μια συζήτηση που μπορεί να γίνει εν θερμώ…

Επίσης, κάνοντας κριτική στη σειρά, μην ξεχνάτε καθόλου ότι οι συγγραφείς είναι ΔΥΟ. Ο Θάνος Βερέμης και ο Ιάκωβος Μιχαηλίδης! Ο δεύτερος δεν έχει καμιά σχέση με τους χώρους που εκνευρίζουν ένα μεγάλο αριθμό Νεοελλήνων συμπατριωτών μας, που παντού βλέπει “νεοοθωμανούς”, “εθνοαποδομιστές” και “πράκτορες του Σόρος”. Αντιθέτως, βρέθηκε στο στόχαστρο των λεγόμενων “εθνοαποδομητών” γιατί ανέλαβε μαζί με τον Ι. Κολιόπουλο να συγγράψει το βιβλίο Ιστορίας της Στ’ Δημοτικού, μετά την απόσυρση αυτού της κ. Ρεπούση”….

Στην παρακάτω ηλ-διεύθυνση, μπορείτε να δείτε τη συζήτηση που ακολούθησε την προβολή του δεύτερου μέρους, στην οποία συμμετείχαν εκτός από μένα, η κ. Αγγελομάτη-Τσουγγαράκη, ο κ. Σ. Ριζάς και απ’ την ομάδα της σειράς οι κ.κ. Μιχαηλίδης και Τατσόπουλος : http://www.skai.gr/player/tv/?mmid=210463

Το κείμενο αυτό αναδημοσιεύτηκε στο:
http://taxalia.blogspot.com/2011/02/1821_11.html

Kάποια  παλιότερα κείμενά μου που αναφέρονται στο 1821  είναι τα εξής:

-Οι άγνωστες πλευρές του 1821

-Οι Έλληνες της Ανατολής στην Επανάσταση του 1821

Turk-le-sh-tir-e-me-dik-ler-im-iz-den-mi-sin-iz?

 

ΠΗΓΗ: Posted Φεβρουαρίου 10, 2011, http://kars1918.wordpress.com/2011/02/10/sky-1821/

ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ ΧΤΥΠΑΕΙ Η ΚΑΜΠΑΝΑ;

 

Η αραβική Επανάσταση αλλάζει τα παγκόσμια γεωπολιτικά δεδομένα

(και η γνώμη τριών προσωπικοτήτων για τα γεγονότα)

 

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου*

 

Μια από τις σημαντικότερες, βαθύτερες, πολιτικές και κοινωνικές επαναστάσεις στην ιστορία του αραβικού έθνους ξέσπασε στην κοντινή μας Αίγυπτο, κοιτίδα ενός από τους σπουδαιότερους και αρχαιότερους πολιτισμούς.

 

Η Αιγυπτιακή Επανάσταση, ακόμα στις πρώτες, αρχικές φάσεις, δεν έχει ανάλογο ιστορικό προηγούμενο στην περιοχή, μετά την Αλγερινή Επανάσταση, κυρίως εθνική που απέκτησε όμως στην πορεία και βαθειές κοινωνικές προεκτάσεις, και το Παλαιστινιακό Κίνημα, επίσης κυρίως εθνικό.

Η αφύπνιση των Αράβων, από την Τυνησία μέχρι την Υεμένη, μετατόπισε για πρώτη φορά τον φόβο από το λαό στους σατράπες, απειλώντας το σύνολο των καθεστώτων που στήριξαν την Pax Americana και Israeliana στην στρατηγικά κρισιμότερη περιοχή του πλανήτη. Είναι αδύνατο να προβλεφθούν οι εξελίξεις, «ανοιχτές» σε πολλές δυνατότητες/«σενάρια», το βέβαιο όμως είναι ότι θα επηρρεάσουν βαθειά τα παγκόσμια γεωπολιτικά δεδομένα.

Η αιγυπτιακή επανάσταση χαρακτηρίζεται από μια ευρύτατη, ταχύτατη λαϊκή αυτοοργάνωση. Συγκροτούνται κάθε είδους επιτροπές, από επιτροπές π.χ. για την προστασία των φούρνων μέχρι επιτροπές τήρησης της τάξης. Σε μερικές περιοχές η αστυνομία ζητάει την άδειά τους για να κινηθεί. Στον πυρήνα της εξέγερσης είναι 19 κινήσεις νεολαίας με μισό εκατομμύριο μέλη, σύμφωνα με πληροφορίες από κύκλους της εξέγερσης.

Στο κέντρο του κινήματος είναι η εξέγερση κατά της διαφθοράς, έκφραση του βαθύτερου αιτήματος αξιοπρέπειας των Αράβων, αίτημα στο οποίο οι καλύτεροι αναλυτές αποδίδουν τις ήττες ΗΠΑ/Ισραήλ σε Ιράκ/Λίβανο. Οι ‘Αραβες νοιώθουν βαθειά ταπεινωμένοι από τα καθεστώτα τους, κατεστραμμένοι από τις συνταγές ΔΝΤ που αυτά εφήρμοσαν, βαθειά προσβεβλημένοι από επεμβάσεις, προσβολές, περιφρόνηση που δέχτηκαν από τη Δύση. Η εξέγερσή τους δεν είναι συγκυριακή αναταραχή, αλλά «εκδίκηση της ιστορίας», βαθύ κύμα «μακρού ιστορικού χρόνου», που μπορεί να «συντονισθεί» με τη γενικότερη αφύπνιση της περιφέρειας, αμφισβήτησης του μονοπολισμού που εκφράζεται, με διαφορετικές μορφές και τρόπους, σε Ινδία,  Κίνα, Λατ. Αμερική, Ρωσία. Αυτό βέβαια παραμένει υπόθεση εργασίας, υπάρχουν κι άλλες, όπως η πιθανότητα εμφυλίων πολέμων και νέας πολυδιάσπασης του αραβομουσουλμανικού κόσμου, που θα ματαιώσουν τις προσδοκίες των εξεγερμένων. ‘Ηδη, δύο εκατομμύρια αστυνομικοί του καθεστώτος Μουμπάρακ και ένα εκατομμύριο άτομα στενά συνδεδεμένα με το καθεστώς, είναι έτοιμα να ματοκυλίσουν την Αίγυπτο, για να κρατηθούν στην εξουσία. Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, όλα δείχνουν ότι το κλειδί των εξελίξεων το κρατάει ακόμα ο στρατός στα χέρια του.

Η αιγυπτιακή εξέγερση, όπως και η τυνησιακή, δεν είναι «ισλαμικές». Φυσικά, το Ισλάμ, σε διάφορες εκδοχές, παραμένει κύριος υποψήφιος ηγέτης της νέας Αιγύπτου, σε συνθήκες ιστορικής χρεωκοπίας του αραβικού εθνικισμού/σοσιαλισμού. Αλλά ούτε βέβαιο ότι θα επικρατήσει είναι, ούτε τι είδους θα είναι. Η επανάσταση υποχρεώνει και την αντιπολίτευση να υποταγεί στις λαϊκές προσδοκίες, διαμορφώνει νέα πολιτικά υποκείμενα. Και η κρίση είναι τόσο βαθειά, που δεν επιδέχεται εύκολες λύσεις. ‘Αραβας συνομιλητής των Αδελφών Μουσουλμάνων μας έλεγε προ μηνών, ότι η οργάνωση απεύχεται να αναλάβει την εξουσία και τις ευθύνες της!

 

Ελλάδα, Κύπρος, Μέση Ανατολή

 

Το ΥΠΕΞ μάλλον αιφνιδιάστηκε από την αιγυπτιακή εξέγερση. Ανώτερα στελέχη του, που διατηρούσαν άριστες σχέσεις με το αιγυπτιακό καθεστώς, «ορκίζονταν» μέχρι πρότινος, ότι ο υιός Γκαμάλ Μουμπάρακ είναι ο βέβαιος διάδοχος! Τώρα τρέχουν και δεν φτάνουν. Οι αραβικές εξεγέρσεις βρήκαν Ελλάδα και Κύπρο, κάποτε τις πιο φιλοαραβικές ευρωπαϊκές χώρες, με ένα τεράστιο πολιτικό κεφάλαιο και ακτινοβολία σε όλη την Ανατολή, να ολοκληρώνουν ριζική στροφή στη μεσανατολική πολιτική τους. Οι οπαδοί αυτής της στροφής λένε ότι πρέπει να συνεχισθεί, υποστηρίζοντας ότι το Ισραήλ έχει ανάγκη Κύπρο και Ελλάδα περισσότερο από ποτέ. Ναι, απαντούν οι σκεπτικιστές, αυτό ακριβώς όμως κάνει επικίνδυνες τις πολύ στενές σχέσεις με αυτή τη χώρα, που είναι σήμερα περισσότερο απομονωμένη από ποτέ άλλοτε στην ιστορία της και της οποίας μόνο σίγουροι δεν μπορούμε να είμαστε για το μέλλον. Οι ίδιοι υπογραμμίζουν ότι το Ισραήλ μπορεί να μπει στον πειρασμό να «κανονίσει» ορισμένους λογαριασμούς του, φερ’ειπείν με την Τουρκία, μέσω Ελλάδας. Οι περισσότεροι πάντως συμφωνούν ότι θα χρειαστεί πολύ μεγάλη τέχνη για να ελιχθεί η Αθήνα στο μεσανατολικό ναρκοπέδιο, αποφεύγοντας να γίνει μέρος του ηφαιστείου. Τα οικονομικά προβλήματα της χώρας, τα προβλήματα της ΕΕ, οι «μη σχέσεις» με τη Ρωσία, καθιστούν επίσης πιο τρωτή και επικίνδυνη τη θέση της Αθήνας και επηρεάζουν αρνητικά τη θέση της Λευκωσίας.

 

ΕΝΑ ΑΡΑΒΙΚΟ ΚΑΙ ΨΗΦΙΑΚΟ 1848

 

Τρεις άνθρωποι με βαθειά γνώση, και δεκαετίες εμπλοκής στα προβλήματα της Μέσης Ανατολής, μοιράζονται με τους αναγνώστες του «Κ.τ.Ε.» τις εκτιμήσεις τους για τις δραματικές εξελίξεις στην Αραβία. Πρόκειται για τον Κύπριο «Γιατρό» Βάσσο Λυσσαρίδη, τον Αιγύπτιο οικονομολόγο Σαμίρ Αμίν και τον Γάλλο δημοσιογράφο και συγγραφέα Ιγκνάσιο Ραμονέ.

 

ΒΑΣΣΟΣ ΛΥΣΣΑΡΙΔΗΣ: Αγωνία για την Αίγυπτο, επιφύλαξη για τις «συμμαχίες» Ελλάδας/Κύπρου με Ισραήλ

 

Από αυτούς που γνωρίζουν καλύτερα τη Μέση Ανατολή, «εν όπλοις» σύντροφος των μεγάλων εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων Ασίας και Αφρικής, προσωπικός φίλος των Νάσερ, Αραφάτ και πατρός ‘Ασαντ, ο «Γιατρός» παρακολουθεί με πολύ αγωνία την αιγυπτιακή «εγκυμοσύνη», όπως τη χαρακτηρίζει. Η «δυναστεία» του Μουμπάρακ, κατεξοχήν ανθρώπου των ΗΠΑ στην περιοχή, δεν μπορεί, λέει, να επιβιώσει και ελπίζει στην ουσιαστική επικράτηση των λαϊκών επαναστατικών δυνάμεων που θα εγκαθιδρύσει καθεστώς γνήσιας δημοκρατίας και κοινωνικής προόδου. Μια προοδευτική δημοκρατία στη χώρα των 80 εκατομμυρίων, τόσο κοντά στην Κύπρο, θα έχει ευεργετική επίδραση σε όλους μας, τονίζει, δεν κρύβει όμως και τους φόβους του για ενδεχόμενη «εκτροπή» που να μην εγγυάται τις δημοκρατικές εξελίξεις. 

Ο «Γιατρός» μιλάει με νοσταλγία για τον νασερισμό, που αγκάλιασε ο αιγυπτιακός λαός στο παρελθόν, παρόλο που δεν οδήγησε σε πλήρως δημοκρατικό καθεστώς, γιατί του απέδωσε την εθνική αξιοπρέπεια και χτύπησε διαφθορά, φεουδάρχες και  μεγάλο κεφάλαιο. Αναγνωρίζει την «αρνητική» πλευρά του, τονίζοντας ότι σε κάθε προβληματική πλευρά αντιστοιχούσε και μια προοδευτική.

 «Προσοχή, προσοχή, προσοχή», είναι η συμβουλή του σε όσους ενθουσιάστηκαν με την προοπτική ενός είδους «συμμαχίας» Ελλάδας, Κύπρου, Ισραήλ. Χρειάζεται εκμετάλλευση διαφόρων εμπλεκομένων και διαπλεκομένων συμφερόντων στην Αν. Μεσόγειο, απαιτείται όμως σωστή διάγνωση. Εκφράζει αμφιβολίες για το βάθος της τουρκοισραηλινής ρήξης. Τονίζει έντονα ότι, όταν μιλάμε για Μέση Ανατολή, από πλευράς όγκου λαών και διόδων μεταφοράς, μιλάμε κυρίως για τον αραβικό κόσμο. Οι οποιεσδήποτε πρωτοβουλίες πρέπει να είναι ισορροπημένες, ιδίως σε ότι αφορά τη θέση για το παλαιστινιακό.

 Ο Χριστόφιας ακολουθεί, τουλάχιστον μέχρι τώρα, ισορροπημένη πολιτική στο θέμα. Η ανακάλυψη υδρογονανθράκων κοντά στην Κύπρο είναι σημαντικός παράγοντας εκτιμά, και θετικός και αρνητικός για το νησί. Η ισραηλινή πρόταση για σταθμό υγροποίησης αερίου στην Κύπρο, υποστηρίζει, ενέχει πολλούς κινδύνους και χρειάζεται σοβαρή στάθμιση πριν δοθεί οριστική απάντηση. Και το ζήτημα της ενέργειας και η στάση απέναντι στη Μέση Ανατολή απαιτούν πολύ σοβαρή πολιτική, χωρίς υπερβολές.

 

ΣΑΜΙΡ ΑΜΙΝ: Οι Αμερικανοί δεν αφήνουν την Αίγυπτο, το νέο καθεστώς δεν θα λύσει τα προβλήματα

 

Βετεράνος του αιγυπτιακού και γαλλικού κομμουνιστικού κινήματος, θεωρητικός της ανάπτυξης, από τους μεγάλους οικονομολόγους του 20ού αιώνα, φίλος και σύμβουλος του Ανδρέα, ο Αμίν διευθύνει το «Φόρουμ του Τρίτου Κόσμου», μοιράζοντας τον χρόνο του ανάμεσα Παρίσι, Κάιρο και Ντακάρ. Η Αίγυπτος, πιστεύει, είναι χώρα-κλειδί για τον έλεγχο των ΗΠΑ στον πλανήτη. Η Ουάσιγκτον δεν θα ανεχθεί την απομάκρυνσή της από την πλήρη υποταγή, που τη χρειάζεται επίσης το Ισραήλ για να συνεχίσει την αποικιοποίηση της Παλαιστίνης. Αυτό επιδιώκει η Ουάσιγκτον με την «ήπια μετάβαση», πιθανώς με παραίτηση Μουμπάρακ και ανάληψη της εξουσίας από τον Σουλεϊμάν της στρατιωτικής κατασκοπείας. Ο Μπαραντέι είναι «φιλελεύθερος» δημοκράτης, χωρίς αντίληψη για την οικονομία και κατανόηση των παραγόντων στη ρίζα της κοινωνικής καταστροφής.  Στρατός και Υπηρεσίες θα μπορούσαν να τον δεχθούν ως εταίρο στη μετάβαση, αν αποδεχθεί τον ηγετικό ρόλο τους. Σε περίπτωση ομαλής μετάβασης και εκλογών, οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι θα γίνουν η μεγαλύτερη κοινοβουλευτική δύναμη. Οι ΗΠΑ το αποδέχονται, τους χαρακτηρίζουν «μετριοπαθείς», που σημαίνει ότι έχουν αποδεχθεί την αμερικανική στρατηγική και θα αφήσουν ανενόχλητο το Ισραήλ. Οι ΑΜ είναι πλήρως υπέρ του υπάρχοντος συστήματος «ελεύθερης αγοράς» που εξαρτά απολύτως την Αίγυπτο από το εξωτερικό και έχουν αντιταχθεί στις εργατικές και αγροτικές κινητοποιήσεις. Οι Αμςερικανοί θέλουν «πακιστανικό μοντέλο», συνδυασμό πολιτικού Ισλάμ και στρατιωτικών μυστικών υπηρεσιών. Οι ΑΜ μπορεί να δοκιμάσουν να εκτονώσουν τη βάση τους κατά των Κοπτών. Το κίνημα διαμαρτυρίας έχει τις ρίζες του στην αστική νεολαία, ιδίως διπλωματούχους χωρίς δουλειά, που υποστηρίζονται από τμήματα της μορφωμένης μεσαίας τάξης, δημοκράτες. Το νέο καθεστώς θα τους κάνει ορισμένες μικροπαραχωρήσεις, αλλά δεν θα πάει μακριά. Η κατάσταση θα άλλαζε αν επενέβαινε το εργατικό/αγροτικό κίνημα, αλλά δεν φαίνεται πιθανό. Αν και, όσο η οικονομική διαχείριση γίνεται με βάση το «παιχνίδι της παγκοσμιοποίησης», δεν μπορεί να λυθεί κανένα από τα προβλήματα που οδήγησαν στο κίνημα διαμαρτυρίας.

 

ΙΓΚΝΑΣΙΟ ΡΑΜΟΝΕ, πρώην Διευθυντής της Monde Diplomatique: ‘Ένα αραβικό και ψηφιακό 1848

 

Όποιος διάβαζε τις εφημερίδες μας και άκουγε τις τηλεοράσεις μας θα νόμιζε, μέχρι πρότινος, ότι υπάρχουν δύο δικτατορίες στη Μέση Ανατολή: το Ιράκ του Σαντάμ και το Ιράν. Τώρα, μάθαμε ξαφνικά ότι δύο ακόμα χώρες, που τις αποκαλούσαμε «φίλες» ή «μετριοπαθείς», η Τυνησία του Μπεν ‘Αλι και η Αίγυπτος του Μουμπάρακ, είναι δικτατορίες! Οι εξεγερμένοι μας ανάγκασαν να πετάξουμε τις μάσκες της υποκρισίας μας. Ο Σαρκοζί ανακαλύπτει, με 23 χρόνια καθυστέρηση, την απελπισία που προκαλούσε το μαφιόζικο καθεστώς Μπεν Αλί. Η Σοσιαλιστική Διεθνής διαγράφει Μπεν Αλί και Μουμπάρακ.

Η Δύση ισχυριζόταν ότι υποστήριζε τις δικτατορίες της Νότιας Ευρώπης εναντίον του κομμουνισμού. Μετά στήριξε τις αραβικές δικτατορίες εναντίον του ριζοσπαστικού Ισλάμ. Οι αραβικές κοινωνίες δίνουν όμως καταπληκτικό μάθημα σε όσους τις περιγράφουν μανιχαϊστικά, είτε ως υποταγμένους δούλους, είτε ως υστερικούς φανατισμένους. Εμφανίστηκαν στις τηλεοράσεις και τους υπολογιστές, χάρη στην δουλειά του Αλ Τζαζίρα, και τι είδαμε; Λαούς που θέλουν κοινωνική πρόοδο, ουδόλως κατειλημμένους από θρησκευτικό φανατισμό, διψασμένους για ελευθερία, αγανακτισμένους με τη διαφθορά, αηδιασμένους με τις ανισότητες, να απαιτούν δημοκρατία. Μοιάζουν με όλες τις άλλες μοντέρνες, φωτισμένες αστικές κοινωνίες. ‘Όπως υποστηρίζει ο Μουλά Χισάμ Ελ Αλαουί: «Οι διαδηλωτές σε Τύνιδα και Κάιρο δεν έχουν κανένα θρησκευτικό σύμβολο. Πρόκειται για ρήξη γενεών που αρνείται τη θέση της «αραβικής εξαίρεσης»… Οι νέες τεχνολογίες του ‘Ιντερνετ προχωράνε το κίνημα…Προτείνουν νέα εκδοχή της κοινωνίας πολιτών όπου η άρνηση του αυταρχισμού πηγαίνει μαζί με την άρνηση της διαφθοράς»

Τα κοινωνικά ψηφιακά δίκτυα κινητοποιήθηκαν ταχύτατα κλονίζοντας σε χρόνο ρεκόρ τις εξουσίες. Είναι μία από τις σπάνιες φορές που η απελπισία των μαζών επέτρεψε τον θρίαμβο μιας επανάστασης προτού τα κινήματα βρουν την ευκαιρία να ωριμάσουν, αναδεικνύοντας εθνικούς ηγέτες. 

Η κατάρρευση της τυνησιακής δικτατορίας έπεισε τους αραβικούς λαούς ότι τα καθεστώτα τους είναι «χάρτινες τίγρεις». Αυτό εξηγεί την επαναστατική άνοδο σε Ιορδανία, Υεμένη, Αλγερία, Συρία, Σαουδική Αραβία, Σουδάν και Μαρόκο, όπως στην Ευρώπη του 1848. Το Μαρόκο είναι χώρα πιο διεφθαρμένη από την Τυνησία, με μαφιόζικα κυκλώματα που φτάνουν στο Παλάτι, γενικευμένη πρακτική βασανιστηρίων. Το Παρίσι όμως στηρίζει τον Βασιληά. Οι αρχές του Μαρόκου μετακινούν στρατεύματα σε Ραμπάτ και Καζαμπλάνκα. Στις 29 Ιανουαρίου, ο Βασιληάς του Μαρόκου και οι στενότεροι συνεργάτες του ήρθαν μυστικά στη Γαλλία, να συμβουλευθούν ειδικούς στη διατήρηση της τάξης στο Υπουργείο Εσωτερικών. Ο μαροκινός λαός είναι όμως έτοιμος να ακολουθήσει το παράδειγμα των εξεγερμένων Αράβων εναντίον μιας ακόμα φίλης μας δικτατορίας.

 

* konstantakopoulos.blogspot.com

 

ΠΗΓΗ: Κόσμος του Επενδυτή, 6.2.2011.

Καταργούν τη μοναδική Ελληνική βιβλιοθήκη στα Πομακοχώρια

Κατρακύλα χωρίς σταματημό!

 Του Κεμάλ Φαρζλή

 

Ένα νέο χτύπημα – από μία σειρά μειοδοτικών ενεργειών – δέχονται τα Πομακοχώρια, τη στιγμή που η εκτουρκιστική παρουσία της Άγκυρας διογκώνεται ποσοτικά και ποιοτικά. Αναφερόμαστε στη μοναδική Ελληνική (Ελληνόφωνη) βιβλιοθήκη των Πομακοχωριών της Ξάνθης και της Ροδόπης, η οποία λειτουργεί στο χωριό Μύκη από το 2004, με 7.000 βιβλία.

Η Βιβλιοθήκη δεν αποτελεί μόνο χώρο παράταξης βιβλίων, αλλά έχει αναλάβει πλήθος πρωτοβουλιών στις οποίες συμμετέχουν τα παιδιά της Μύκης, όπως κουκλοθέατρο, μαθήματα ζωγραφικής και άλλες δημιουργικές δραστηριότητες. Μέχρι και τις «Όρνιθες» του Αριστοφάνη παρουσίασαν τα μικρά Πομακόπουλα. Πολλοί επισκέπτες από άλλες περιοχές της Ελλάδας, έχουν μείνει άφωνοι με το χώρο και τις δράσεις της βιβλιοθήκης, η οποία απασχολεί μόνο μία υπάλληλο και μία καθαρίστρια.

Οι μητέρες του χωριού, παρά την αρχική προπαγάνδα των γενίτσαρων, αγκάλιασαν τη βιβλιοθήκη και πλέον αποτελεί ένα αγαπημένο προορισμό για τα νεαρά Πομακόπουλα.

Ό,τι δεν πέτυχε η Άγκυρα σε όλα τα χρόνια της λειτουργίας της, το κάνει τώρα η Αθήνα. Στα πλαίσια της πολιτικής οικονομικών περικοπών, επίκειται, η κατάργηση του «Οργανισμού Παιδικών και Εφηβικών Βιβλιοθηκών», (μη κερδοσκοπικού Ν.Π.Ι.Δ. ο οποίος χρηματοδοτείται και εποπτεύεται από το Υπουργείο «Εθνικής» Παιδείας) ή, στην καλύτερη περίπτωση, η κατάργηση πολλών βιβλιοθηκών, ώστε από τις 24 εν λειτουργία να απομείνουν 12. Έτσι, και η βιβλιοθήκη της Μύκης, ένα παράθυρο στον κόσμο για τα Πομακόπουλα, κινδυνεύει να κλείσει.

Την ίδια στιγμή, στα Πομακοχώρια οι τουρκικές βιβλιοθήκες αυξάνονται και ενισχύονται με χιλιάδες τουρκικά βιβλία (πρωτίστως εθνικιστικού χαρακτήρα). Πρόσφατα στον Κένταυρο ανοικοδομήθηκε εκ βάθρων νέα Τουρκική βιβλιοθήκη, η οποία εσωτερικά απαστράπτει από πολυτέλεια, αφού διαθέτει αίθουσα σ ύ γ χ ρ ο ν ω ν  π ρ ο δ ι α γ ρ α φ ώ ν, με αναγνωστήριο, υπολογιστές και πάμπολλους τίτλους τουρκικών βιβλίων και φυσικά μόνιμο προσωπικό. Το κόστος ανοικοδόμησης είναι τεράστιο για τα δεδομένα του χωριού. Πού άραγε βρέθηκαν τα χρήματα;

H βιβλιοθήκη έλκει τον μαθητή και δημιουργεί μια ξεχωριστή ατμόσφαιρα πολυτέλειας, αλλά και συνθήκες (τουρκικής) μάθησης πρωτόγνωρης για την ορεινή περιοχή. Εκτός, από αυτήν λειτουργεί και η βιβλιοθήκη του Εχίνου, η ιδεολογία της οποίας απεικονίζεται στην επιγραφή της. Αν και είναι δημοτική βιβλιοθήκη, φέρει τον τίτλο της και στα …τουρκικά! (βλ. φωτο) 

Απέναντι, λοιπόν, σε αυτήν την πραγματικότητα, η βιβλιοθήκη της Μύκης ήταν το μοναδικό αντίβαρο κοινωνικοποίησης των Πομακόπουλων. Τώρα, που κινδυνεύει με κλείσιμο, η γνώση, σε αυτό το επίπεδο τουλάχιστον (δεν θα μιλήσουμε προς το παρόν για την παρεχόμενη δημόσια ή μειονοτική εκπαίδευση στα Πομακοχώρια), παραχωρείται μονοπωλιακά στην τουρκική βιβλιοθήκη του Κενταύρου και την … Belediye Kütüphanesi του Εχίνου…

Τα Πομακόπουλα θα πάψουν να διαβάζουν Ελληνικά…

Αναρωτιόμαστε: μεγαλοσχήμονα στελέχη της σημερινής κυβέρνησης, όπως ο Ξανθιώτης υπουργός κ. Σωκράτης Ξυνίδης, πάτησαν ποτέ το πόδι τους, στην βιβλιοθήκη, ώστε να διαπιστώσουν ιδίοις όμμασι και να αξιολογήσουν το παραγόμενο έργο; Ποιοι θα κρίνουν τι πραγματικά συμβαίνει; Άνθρωποι που ούτε το κτήριο, όπου στεγάζεται, δεν γνωρίζουν;

Φυσικά, την ίδια στιγμή, θλιβερά μπουλούκια χριστιανών υποψηφίων παντός πολιτικού χρώματος, περιφέρονται από Πομακο-χωρίου εις Πομακο-χωρίον, περιβεβλημένοι με βλακώδη χαμόγελα και εμετική διαχυτικότητα, χωρίς να τους καίγεται καρφί για την ορεινή Ροδόπη, την οποία παραδίδουν αμαχητί στην σφαίρα πολιτικής και πολιτισμικής επιρροής της Άγκυρας.

Αμφιβάλουμε, αν γνωρίζουν καν, τι συμβαίνει εκεί πάνω. Όλοι τους, επιβεβαιώνουν τον Θεμελιώδη Νόμο της Ανθρώπινης Βλακείας (Θ.Ν.Α.Β.), σύμφωνα με τον οποίο οι Βλάκες είναι πιο επικίνδυνοι και από τους Κακοποιούς. Εμείς, θα λέγαμε ότι, στη Θράκη, οι Βλάκες είναι πιο επικίνδυνοι (για την Ελλάδα) ακόμα και από τους Πράκτορες της Άγκυρας… Εκεί, έχουμε φθάσει! Και δεν τελειώσαμε, έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας…Η κατρακύλα, που πλέον έχει παραδοθεί εξολοκλήρου, όχι μόνο στον προαναφερθέντα Θ.Ν.Α.Β., αλλά και στο νόμο της βαρύτητας, έχει μέλλον…

Και για να μην παρεξηγηθούμε, είμαστε βέβαιοι ότι οι νοήμονες αναγνώστες της Ζαγάλισα, δεν πληρούν τους όρους του Θ.Ν.Α.Β. και γι’ αυτό θα πιέσουν αυτόβουλα και με σθένος, προς κάθε κατεύθυνση, ώστε να μην κλείσει η Βιβλιοθήκη της Μύκης. Τα μεταξύ μας σχόλια είναι Παντελώς Άχρηστα (Π.Α.), αν δεν μετατραπούν σε πιέσεις προς βουλευτές, περιφερειάρχες, δημάρχους και κομματικά επιτελεία…

Άρθρο του Κεμάλ Φαρζλή

Η ΕΛΛΗΝΙΣΤΡΙΑ ΡΟΜΙΓΥ ΚΑΙ ΟΙ ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ

 

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

 

Απεβίωσε προ μηνός η διαπρεπής Γαλλίδα Ζακλίν ντε Ρομιγύ, η οποία επί εξήντα και πλέον έτη ερεύνησε συστηματικά τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, μετέφρασε στη γαλλική τα έργα των Ελλήνων κλασικών συγγραφέων και συνέγραψε σημαντικά έργα σχετικά με το πνεύμα αυτών, από τα οποία αρκετά μεταφράστηκαν και στην ελληνική γλώσσα. Ευτυχώς στην περίπτωσή της δεν μας διέκρινε η γνωστή νεοελληνική αβελτηρία.

Την εκλιπούσα είχε τιμήσει η Ακαδημία Αθηνών υποδεχθείσα αυτήν ως μέλος της, ενώ η Πολιτεία της έδωσε την ελληνική υπηκοότητα το 1995 και την ανακήρυξε πρέσβειρα του ελληνισμού το 2001. Βέβαια ελάχιστα ήταν η Ρομιγύ γνωστή στο ευρύ κοινό της χώρας μας. Οι θέσεις της δεν παρουσίαζαν ενδιαφέρον για τους υπευθύνους των διαύλων, οι οποίοι έχουν στερή την απόφαση να μην αφήσουν ταινία διαφθοράς γυρισμένη στις ΗΠΑ που να μη την προβάλουν προς “τέρψη” και “καλλιέργεια” του Νεοέλληνα!

Η Ρομιγύ δεν είναι το σπανιότατο άνθος της ερήμου. Αρκετοί άλλοι άνθρωποι των γραμμάτων κατά καιρούς, φιλόλογοι, ιστορικοί, αρχαιολόγοι και άλλων ειδικοτήτων έδειξαν απέραντη την αγάπη τους προς τον πολιτισμό και το έργο των προγόνων μας. Το μελέτησαν και το ανέδειξαν ωσάν να ήσαν εκείνοι οι κληρονόμοι τους. Αλλά είναι οι κληρονόμοι τους, σπεύδουν κατά καιρούς να τονίσουν κάποιοι δικοί μας: Ο ελληνικός πολιτισμός ξεπέρασε τα όρια του ελληνισμού και απετέλεσε τη βάση για την ανάπτυξη μετέπειτα του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Καυχόμαστε υπέρμετρα γι’ αυτό και συχνά αντιμέτωποι με τις αδυναμίες που καλλιεργήσαμε μέσα μας ξιφουλκούμε κατά των Ευρωπαίων (σαν να μην είμαστε και εμείς τέκνα της ίδια ηπείρου) κραδαίνοντας τις πατρογονικές μας δάφνες και υπενθυμίζοντας τη συνήθη τροφή των “δενδροβίων” προγόνων τους! Ενέργειες για γέλια και για κλάμματα!

Κληρονόμος του αρχαίου ελληνικού πνεύματος υπήρξε η Ανατολική ρωμαϊκή αυτοκρατορία ή Ρωμανία, η πλέον μακρόχρονη αυτοκρατορία (χιλιετής) στην ιστορία της ανθρωπότητας. Αυτή επεκράτησε να λέγεται, μετά την πτώση της Βυζάντιο, καθώς δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται. Το πρώτο που επιδίωξε να αποκομίσει από αυτή την αυτοκρατορία η αναδυόμενη από το σκότος του Μεσαίωνα Δύση ήταν ο τίτλος της, που δεν έπρεπε να θυμίζει την ειρηνική μετάβαση από τη λατινική και ειδωλολατρική Ρώμη στην ελληνική, έστω και με καθυστέρηση τριών αιώνων, και χριστιανική Νέα Ρώμη (Κωνσταντινούπολη). Γι’ αυτό κάποιος ιστορικός Φράγκος επινόησε τον όρο Βυζάντιο, όνομα που είχε δώσει σε αποικία ο Βύζας ο Μεγαρεύς αιώνες προ Χριστού. Το δεύτερο που επιχειρήθηκε ήταν να αφαιρέσουν από την αυτοκρατορία τους τίτλους κληρονομιάς του αρχαιοελληνικού πνεύματος. Και πρώτοι ήσαν εκείνοι που, όταν πλέον η αυτοκρατορία υπό τα πλήγματα των εχθρικών στιφών και τα κρίματα των πολιτών της κατέρρεε, έριξαν το σύνθημα για επιστροφή στην πηγή που είχε στερέψει από αιώνες στερέψει. Ως νέοι Ιουλιανοί ήθελαν να απαγορεύσουν στους χριστιανούς Ρωμαίους (Ρωμηούς) την προσπέλαση προς τους θησαυρούς των αρχαίων Ελλήνων αγνοώντας τον αγώνα που έδωσαν οι πατέρες της Εκκλησίας με επικεφαλής τους τρείς Ιεράρχες για την ελευθερία κτήσης της θύραθεν παιδείας. Αγνόησαν το ότι η Άννα η Κομνηνή (12ος αιών) και ο Ευστάθιος, επίσκοπος Θεσσαλονίκης (12ος αιών) στα γραπτά τους άφησαν απτά δείγματα δεξιότητας και στην ομηρική γλώσσα οκτώ ολόκληρους αιώνες μετά τον θεολόγο και ποιητή άγιο Γρηγόριο τον Ναζιανζηνό. Και καθώς οι Ρωμηοί δεν έδειχναν διάθεση να τους ακολουθήσουν πήραν τον δρόμο για τη Δύση, προκειμένου να προσφέρουν τις διαφωτιστικές τους υπηρεσίες στα παλάτια των ηγεμόνων με το αζημίωτο βέβαια. Και κανένας νεότερος δεν διερωτήθηκε ποτέ: Πού τα βρήκαν εκείνοι τα κείμενα των κλασικών που παρέλαβαν μαζί τους στη Δύση; Ποιοί τα μετέγραφαν και τα ξαναμετέγραφαν υπομονετικά επί δέκα αιώνες; Όχι μόνο δεν προβάλλουν τους ακάματους και ταπεινούς μοναχούς των ορθοδόξων κοινοβίων, αλλά τους περιλούζουν με πλήθος “κοσμητικών” επιθέτων, όπως σκοταδιστές, φανατικούς, εχθρούς της ελεύθερης σκέψης, υπέρμαχους της θεοκρατίας! Και προβάλλουν τους Άραβες ως εκείνους που διέσωσαν κατά τους αιώνες 8^ο-10^ο τα βιβλία των αρχαίων κλασικών. Και δεν αναρωτούνται στο διάστημα που μεσολάβησε (4ος-8ος αιώνες) ποιοι και πού μετέγραφαν τα κείμενα; Ευτυχώς σύγχρονες έρευνες έδειξαν πέρα από κάθε αμφισβήτηση ότι η Ρωμανία επί αιώνες μεταλαμπάδευε εκτός από το ορθόδοξο χριστιανικό πνεύμα και το πνεύμα των αρχαίων κλασικών στη Δύση. Άνθρωποι όπως ο Άγγλος Ράνσιμαν, ο Γάλλος Λεμέρλ και αρκετοί άλλοι αποκαθιστούν με επιμέλεια τη μεγάλη αδικία κατά της Ρωμανίας, την οποία εξύφαναν το επικρατήσαν στη Δύση φραγκικό πνεύμα σε συνεργασία με το Βατικανό, που στην Ανατολή έβλεπε τους μισητούς γι’ αυτό “σχισματικούς”. Όσο για τους Άραβες, όταν μετά από μερικές γενιές αφομοιώθηκαν πλήρως οι εξισλαμισθέντες Ρωμηοί της Μέσης Ανατολής, γνωρίζουμε πόσο ασχολήθηκαν πλέον με τους κλασικούς της αρχαιότητας.

Οι διανοούμενοι στη Δύση επιχειρούσαν κατά τον 15^ο αίώνατην έξοδό τους από την τυραννία, πολιτική και θρησκευτική, των δυνάμεων που κυριαρχούσαν κατά τον Μεσαίωνα. Το αρχαίο ελληνικό πνεύμα προβαλλόταν εμπρός τους ως το πνεύμα του φωτός και της ελευθερίας. Αγνοούντες το πνεύμα της χριστιανικής Ορθοδοξίας, καθώς το αγνοούσαν και οι φωτιστές τους που εγκατέλειψαν τη Ρωμανία στο ψυχορράγημά της, πίστεψαν πως βρήκαν στα αρχαία κείμενα την ελεύθερη συνείδηση έναντι της πλημμυρισμένης από ενοχές συνείδησης στα πλαίσια του δυτικού χριστιανισμού (Μπέρτραντ Ράσσελ). Ουσιαστικά ο αγώνας δόθηκε σε θρησκευτικό πεδίο, με απώτερο σκοπό την επανεισαγωγή των ελευθερίων ηθών του αρχαίου κόσμου σε μια ανέραστη λόγω του τρόμου της Ιερής εξέτασης κοινωνία. Εδώ έγκειται η τραγική παρεξήγηση του πνεύματος των αρχαίων κλασικών. Όλοι οι μεγάλοι πρόγονοί μας, τραγικοί ποιητές, φιλόσοφοι, στοχαστές και ιστορικοί, αν και έζησαν σε ειδωλολατρική κοινωνία κατάφεραν σαφώς να υπερβούν τις λαϊκές δοξασίες και να αρθούν σε ύψη στοχασμού δυσθεώρητα. Πέρα από την ηθολογία περί του «καλού καγαθού» πολίτη μας προσέφεραν και την αξία του μέτρου επισημαίνοντας τις συνέπειες εκ της υπερβολής (ύβρεως), η οποία επιφέρει την θεία τιμωρία. Φυσικά καθώς αγνοούσαν το πρόσωπο μικρή ήταν η συμβολή τους σε τομείς όπως η φιλανθρωπία, η κοινωνική δικαιοσύνη, η ουσιώδης ελευθερία, η του πνεύματος. Το έλλειμμά τους ανεπλήρωσαν οι πατέρες της Εκκλησίας, πλην όμως τα συγγράμματά τους είχαν περιληφθεί στον κατάλογο των απαγορευμένων βιβλίων από τους φωτιστές της Δύσης, όταν το Βατικανό συνέτασσε τον Index librorum prohiborum. Έτσι η Δύση έχασε την ευκαιρία να επανέλθει στη σωστή τροχιά. Αποτέλεσμα της άστοχης τάσης προς επάνοδο στο πνεύμα του αρχαίου κόσμου ήταν η σταδιακή μετατόπιση από την κατάφαση προς τον Θεό (Αναγέννηση) στην κριτική στάση έναντι αυτού αρχικά, στην αμφισβήτηση και στην άρνησή του αργότερα (Διαφωτισμός).

Η Δύση γεύτηκε από αιώνες τους πικρούς καρπούς της αποστασίας. Εμείς υπό τον σκληρό ζυγό του Οθωμανού δυνάστη αργήσαμε πολύ να αντιληφθούμε τις κοσμογονικές μεταβολές. Καθώς αισθανθήκαμε κάποτε μειονεκτικά έναντι των φωτισμένων της Δύσης σπεύσαμε να υιοθετήσουμε με ταχύτητα αστραπής, παρά το ράθυμο που εν γένει μας διακρίνει, τις επελθούσες μεταβολές. Με περισσό πάθος στραφήκαμε κατά της πατροπαράδοτης πίστης μας και ρίξαμε το σύνθημα, με ηγέτη τον Κοραή: Εμπρός ολοταχώς προς τα πίσω! Αποτέλεσμα: Ξεχαρβαλώσαμε τη γλώσσα μας! Αγνοούμε το πνεύμα των προγόνων μας, από τα ήθη των οποίων επιλεκτικά υιοθετούμε τον αφροδισιασμό και τον διονυσιασμό! Πολεμήσαμε ως άκρως ενοχλητική τη ρωμηοσύνη και επιχειρήσαμε να ξαναφορέσουμε χλαμύδα! Μήπως το μόνο που πετύχαμε είναι να γίνουμε φαιδροί και περίγελως των πάντων; Τί άραγε να λένε για μας όλοι αυτοί που αγάπησαν και αφιέρωσαν τη ζωή τους στην προβολή του ελληνικού πολιτισμού;