Οι επιζώντες με τους πεσόντες μέσα τους…

 

Του Στάθη Σ(ταυρόπουλου)*

 

Την 28η Οκτωβρίου το έθνος και ο λαός γιορτάζουν. Γιορτάζουν το έπος εκείνων των πολλών και των απλών, το πλήθος των πληβείων και των ολίγων -δυστυχώς- ευγενών που έβαλαν πλάτη και στήθος, που πρόσθεσαν ραχοκοκκαλιά στο ύψος της ύπαρξής μας.

Γιορτάζει ο λαός εν χορδαίς και οργάνω τη μεγαλοσύνη του, στεφανώνει τον τρόπο του και προσφέρει χοές στα προτάγματα εκείνα και τα προστάγματα που συνθέτουν την ιδιοπροσωπία και την αυτογνωσία του. Μεγάλη γιορτή!

Τιμάμε τους νέους με τα «πρησμένα γόνατα που τους έλεγαν αλήτες», που πορεύθηκαν προς το Μέτωπο, προς τους όλμους και τα πολυβόλα, προς το κρυοπάγημα, τις ψείρες, τα ακρωτηριασμένα πόδια, τον θάνατο του φίλου, του αδελφού, του συντρόφου, προς τον δικόν τους θάνατο, τιμάμε εκείνους τους νέους, χωριάτες και φοιτητές, εργάτες και γιατρούς που ξεκίνησαν με το χαμόγελο στα χείλη για να συναντήσουν τον τρόμο, το αίμα, την αγωνία, την πείνα, αυτούς που το χαμόγελό τους πάγωσε μπροστά στο βόλι, μέσα στο χιόνι, αυτούς που νίκησαν τον φόβο κι εκείνους που δεν τον νίκησαν.

Ηχούσαν οι σειρήνες, πολλά απ' τα πλουσιόπαιδα έτρεχαν στο Φρουραρχείο να πάρουν αναβολή, «χαρτιά» να φύγουν στο εξωτερικό, ο πολύς λαός παρουσιαζόταν στα έμπεδα και τα στρατόπεδα να πάρει φύλλο πορείας για τις μονάδες του κι ύστερα για το Μέτωπο, μια πομπή των Παναθηναίων από βοσκούς και ποιητές, διότι αυτό έγινε! με την επιστράτευση, με το προσκλητήριο της Ελλάδας στα παιδιά της, μέσα απ' τη δικτατορία αναδύθηκε η Δημοκρατία – των «στρατιωτών οι τάξεις που πήγαιναν να πολεμήσουν τον Δάτι και τον Αρταφέρνη», οι πολίτες οπλίτες, οι ήρωες και τα θύματα, οι άγιοι και οι αμαρτωλοί, σφάγιο όλοι στον βωμό ενός δίκαιου αμυντικού πολέμου, όλοι οι Ελληνες (πλην ολίγων ριψάσπιδων που αργότερα θα γίνονταν δωσίλογοι) κάτω απ' το πρόσταγμα του Εκτορα, αμύνεσθαι περί πάτρης – «θα πολεμήσουμε από σπίτι σε σπίτι κι από αυλή σε αυλή», έγραφε στο γράμμα του ο Ζαχαριάδης, κι έφευγαν οι πατέρες μας του σκοτωμού, όμως εορταστικοί, ως άλλη πομπή των Παναθηναίων, για εκεί που η ψείρα δεν θα τους άφηνε να λούζονται όπως οι Σπαρτιάτες πριν τη μάχη, αλλά απλώς να πεθαίνουν όπως ο Διάκος και ο Καραϊσκάκης· για να νικήσουν και να μη χαθούμε.

Οι περισσότεροι δεν ήξεραν να λένε μεγάλες κουβέντες σαν αυτές που γράφει τώρα η αφεντιά μου – αν τους ρωτούσες μετά τον πόλεμο τους επιζώντες που επέστρεψαν έχοντας μέσα στην καρδιά τους τους πεσόντες «γιατί πολεμήσατε;», σου απαντούσαν κάτι πράγματα απλά: «γιατί μας το ζήτησαν», σαν να ήθελαν να πουν: «για την ελευθερία».

Ή «γιατί έτσι έπρεπε», σαν να ήθελαν να πουν: «έτσι μας έτυχε». Ή πάλι, δεν μιλούσαν καθόλου και σε κοίταζαν με τα μεγάλα μάτια τους, μάτια σαν της Αθηνάς ή της Μεγαλόχαρης, αφήνοντας αυτά τα μάτια να σου αφηγηθούν την ιστορία, μάτια κι αυτά ίδια με τα φαγιούμ – μάτια των πεσόντων που μας κοιτούν απ' τις οικογενειακές φωτογραφίες.

Μεγάλη λοιπόν η γιορτή και η Δημοκρατία έχει πάντα ανάγκη τις τελετές της για να υπενθυμίζει στους πολίτες ποιοι πραγματικά είναι ή ποιοι οφείλουν να είναι, να γίνονται και να μένουν.

Ακόμα και αν σε φθηνούς δεκάρικους ή ρηχές υποκρισίες έχει συχνά εκπέσει η γιορτή, και πάλι απαραίτητη είναι – διότι πάντοτε έρχεται κάποτε η στιγμή που η τελετή ανακτά το νόημά της και, όταν ο λαός το έχει ανάγκη, το ανακτά.

Βάζει λοιπόν κάθε τέτοια ιερή ημέρα η Ιστορία τα καλά της, χτενίζει ίσια τη χωρίστρα στα παιδιά της κι έρχεται στη γιορτή σαν αρχαίος ραψωδός να αφηγηθεί, σαν Σουλιώτισσα να χορέψει, σαν βυζαντινός καλόγερος να ψάλει, σαν Αρβανίτης γλεντοκόπος να φάει τα κοψίδια της, να πιει το κρασί της και σαν τον Τσώρτσιλ να μας πει ότι «οι ήρωες πολεμούν σαν Ελληνες» (κι ας τους άλλαξα ύστερα τον αδόξαστο στα Δεκεμβριανά). Πλην όμως, πρώτα απ' όλα, εσείς οι Ελληνες ξέρετε να γιορτάζετε τα πένθη σας. Οι νίκες (που θα γίνουν ήττες) και οι ήττες (που θα γίνουν νίκες) δεν έχουν καμμιά σημασία χωρίς τα πένθη που είναι η μνήμη τους.

 «Ποια εξαγορά να υπάρχει μιας και το αίμα στο χώμα χυθεί;», ρωτούσε ο Αισχύλος – φοβάμαι, καμμία. Τίποτα δεν μπορεί να αναστήσει αυτόν που πέφτει και ουδέν άλλο αφήνει πίσω του παρά μόνον την αξία του σκοπού για τον οποίον έπεσε, εν προκειμένω αυτό το «πνεύμα του Μετώπου» που γέννησε ύστερα, αμέσως μετά, την εποποιία της Εθνικής Αντίστασης – «αυτή η πεζούλα είναι η πατρίδα μας», έλεγε ο Αρης Βελουχιώτης, «αυτά τα μάρμαρα», έλεγε ο Μακρυγιάννης, η λάσπη και τα γουρνοτσάρουχα που έμαθαν στον Μπάυρον ότι η εξιδανικευμένη αρχαιότης δεν έπιανε μία μπροστά στη λαχτάρα του κλεφτοκοτά για λίγη αξιοπρέπεια. Διότι αυτή είναι η μεγάλη αξία της θυσίας του Λόρδου Βύρωνος: ότι ήρθε, είδε, άρχισε να αμφιβάλλει κι όμως εννόησε.

Μεγάλη λοιπόν η γιορτή ανήμερα 28 Οκτώβρη κάθε χρονιάς. Οι Γυναίκες της Πίνδου, οι μάνες, οι αδελφές, οι σύζυγοι, οι νοσοκόμες επικεφαλής στην πομπή των Παναθηναίων με τσάμικα, γέλια και κλάματα, με το πέπλο της Προμάχου στα χέρια και να τις ακολουθεί από κοντά ο λαμπρός λαός, διότι, μην ξεχνάμε, ο λαός είναι που κάνει τη διαφορά, ο λαός είναι που δίνει νόημα στη γιορτή, αυτός που κρατάει τη σημαία είναι που της δίνει το νόημά της, άλλο η σημαία στα χέρια του Παπαφλέσσα κι άλλο στα χέρια ταγματασφαλίτη συνεργάτη των Ναζί. Αλλο η σημαία στα χέρια του αντάρτη παπά και του ελεύθερου πολιορκημένου στο Πολυτεχνείο κι άλλο στα χέρια του αληταρά που χαιρετά φασιστικά.Σε αυτήν τη γιορτή του έθνους και του λαού δεν υπάρχει χώρος για προδότες και για επιγόνους των προδοτών – ας λουφάξουν.

Τέτοια μέρα γιορτάζουν οι Αθηναίοι Εφηβοι και ο Ιερός Λόχος των Θηβαίων. Γιορτάζουν οι Θεσπιείς, οι Αλεξανδρινοί γραμματικοί και οι μάρτυρες της Τουρκοκρατίας – στη γιορτή την εξουσία την έχει ο λαός και στεφανώνει Κάλβο, Σολωμό, Καβάφη, Ρίτσο, Ελύτη και στέφεται ίδιος γράμματα και θρύλους, παλιές επιστολές και εικονίσματα, παρακαταθήκες και κληρονομιές, στη γιορτή αυτή μυρίζει μπαρούτι και κατορθώματα, γιαγιάδες που αφηγούνται ιστορίες για διωγμούς και καταστροφές, έρωτες που έσπασαν στα δυο, φοίνικες που ξαναγεννήθηκαν -παραμύθια ελαφροΐσκιωτα, φυλαχτά, που εξ απαλών ονύχων στρατεύουν σε στράτες καλές κι αγαθές τους ανθρώπους- χιλιοειπωμένα πράγματα, τα λέω κι εγώ άλλη μια φορά κι όσο ζω θα τα λέω.

Άλλωστε, αυτό είναι η γιορτή: μια επανάληψη του καλού που το διδάσκει απ' την αρχή…

* email:  stathis@enikos.gr

ΠΗΓΗ: Πρώτη καταχώρηση: 23/10/2012, http://www.enikos.gr/stathis/90420,Oi_epizwntes_me_toys_pesontes_mesa_toys.html

ΧΑΙΡΕ Ω ΧΑΙΡΕ ΕΛΕΥΤΕΡΙΑ

 

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

 

Συμπληρώνονται εφέτος εκατόν έτη από την απελευθέρωση της Βορείου Ελλάδος μετά από συντονισμένη δράση των χωρών της Βαλκανικής κατά των Οθωμανών επί αιώνες κατακτητών τους. Έχει επικρατήσει να αναφέρεται ότι η σκλαβιά διήρκεσε τέσσερες αιώνες. Το ορθό για τους βόρειους Ρωμηούς – Έλληνες των Βαλκανίων και τους βορειότερους ομόδοξους αδελφούς μας, Σέρβους και Βουλγάρους είναι ότι αυτή διήρκεσε περί τα πεντακόσια έτη. Η τελευταία σημαντική μάχη αντίστασης κατά των επελαυνόντων Οθωμανών δόθηκε κοντά στην Πρίστινα του Κοσσυφοπεδίου (1389).

Οι αμυνόμενοι Σέρβοι, Αλβανοί, Βούλγαροι και Ρωμιοί-Έλληνες υπό τον Σέρβο ηγεμόνα Λάζαρ είχαν συνειδητοποιήσει πολύ αργά την ανάγκη ομοψυχίας στη βάση της κοινής πίστης. Η ήττα τους ήταν καθοριστική για την επικράτηση των επιδρομέων στη Βαλκανική. Η κατά τον 15^ο αιώνα αντεπίθεση του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου  και η αντίσταση του Γεωργίου Καστριώτη (Σκεντέρμπεη) δεν ήταν δυνατόν να ανακόψουν την οθωμανική πλημμυρίδα, με την οποία συνέπρατταν πλέον όχι μόνο οι εξισλαμισμένοι της Μικράς Ασίας Ρωμιοί, αλλά και χριστιανοί της Βαλκανικής.

Κύλισαν αιώνες φρικτής δουλείας. Οι υπόδουλοι λαοί αντιμετώπισαν έντονο τον πειρασμό της αλλαξοπιστίας και όχι ευκαταφρόνητο τμήμα του πληθυσμού ενέδωσε, προκειμένου να απαλλαγεί από την καταπίεση, την καταφρόνια, τη σπίλωση της τιμής του. Οι Ρωμιοί προσέφεραν τους Βαλαάδες, τους Πομάκους και άλλους από τη Βόρεια Ήπειρο ως τη Θράκη. Οι Αλβανοί ενέδωσαν σε μεγαλύτερο ποσοστό, ενώ πολλοί κατέφυγαν στη γειτονική Ιταλία, όπου υπέκυψαν στις ορέξεις του αδηφάγου Βατικανού. Ο ανδριάντας του Σκεντέρμπεη στην κεντρική πλατεία των Τιράνων μαρτυρεί τον διχασμό που βιώνουν οι σύγχρονοι Αλβανοί. Οι Σέρβοι πλήρωσαν και πληρώνουν ακόμη βαρύ τον φόρο του εξισλαμισμού στη Βοσνία. Οι Βούλγαροι απώλεσαν σημαντική μερίδα του πληθυσμού στα νότια, ώστε σήμερα οι μουσουλμάνοι κάτοικοί της να ρυθμίζουν τα πολιτικά πράγματα στη χώρα. Το σημαντικό όμως, σημαντικότατο μάλιστα, είναι το ότι οι ορθόδοξοι λαοί άντεξαν υπό φρικτή δουλεία, που θα είχε αφανίσει κάθε λαό της Δύσης, όπως ομολογούν περιηγητές στα μέρη της Ανατολής, που γεύτηκαν ως παρατηρητές και μόνο τις συνθήκες διαβίωσης των υποδούλων! Βέβαια οι πρεσβεύοντες το δόγμα της νέας τάξης πραγμάτων αλλαξοπιστήσαντες ιστορικοί μας επιχειρούν να μειώσουν την αξία της πνευματικής αντίστασης των λαών με την ευλογία της μισητής γι' αυτούς Εκκλησίας. Υπερβαίνουν και τα εσκαμμένα εκμηδενίζοντας ακόμη και την ένοπλη αντίσταση κατά των κατακτητών, που δεν έπαψε ούτε στιγμή, αν και αρκετές ήταν οι φορές, που παρακινήθηκαν εξαπατημένοι από δυτικούς ηγεμόνες, οι οποίοι, παρά τις υποσχέσεις τους, τους εγκατέλειψαν στη μάχαιρα του Οθωμανού!

Κατά τον 19^ο αιώνα ήταν εμφανέστατα πλέον τα σημάδια παρακμής της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Οι ισχυροί της ευρωπαϊκής ηπείρου ορέγονταν τις κτήσεις της σε Ευρώπη και Ασία. Η Αυστρία και η Ρωσία ως συνορεύουσες με την υπό κατάρρευση αυτοκρατορία είχαν το προβάδισμα. Η Αγγλία, σε συνεργασία με τους εβραϊκούς τραπεζικούς κύκλους, έκανε κίνηση προς το νοτιότερο άκρο της χερσονήσου και συνέβαλε καίρια στην αναγνώριση ανεξαρτήτου ελληνικού κράτους. Ακολούθησε η ανεξαρτησία της Σερβίας με τη στήριξη της Ρωσίας και, μισό αιώνα αργότερα, της Βουλγαρίας και Ρουμανίας. Μόνο η Σερβία αξιώθηκε να αποκτήσει εντόπιο βασιλικό οίκο. Στις άλλες τρείς χώρες οι ισχυροί επέλεξαν γόνους βασιλικών οίκων ελεγχομένων από την Αγγλία (Ελλάδα) η τις Κεντρικές αυτοκρατορίες (Ρουμανία, Βουλγαρία). Έτσι οι ισχυροί είχαν εκπροσώπους στις απελευθερωθείσες χώρες και μέσω αυτών καθόριζαν την πολιτική που οι χώρες αυτές θα ακολουθούσαν. Το πρώτο μέλημα τους ήταν η διάχυση του αναδυομένου δυτικού εθνικισμού και στα Βαλκάνια. Οι λαοί, που κατά τη μακρόχρονη δουλεία ήσαν πνευματικά ενωμένοι υπό τη σκέπη του Οικουμενικού πατριαρχείου άρχισαν να αλληλοϋποβλέπονται, αν και ακόμη δεν είχαν αποκτήσει κοινά σύνορα. Η Αυστρία κατά την εφαρμογή του σχεδίου επέκτασής της προς νότο συμμάχησε με το αχρείο Βατικανό, προκειμένου να μεταστρέψει αρχικά στην Ουνία σημαντικό τμήμα Βουλγάρων, Αλβανών και Ελληνοβλάχων. Απέτυχε παταγωδώς. Παράλληλα εξαγριωνόταν, επειδή η Σερβία ορθωνόταν εμπόδιο ανυπέρβλητο για την επέκτασή της προς νότο. Η κατάληψη της Βοσνίας στις αρχές του 20^ου αιώνα της άνοιξε την όρεξη της για επέκταση προς νότο. Η Αυστρία Συμμάχησε μυστικά με τη Ρουμανία, ώστε να αποτελέσει αυτή το ίδιο εμπόδιο για την επέκταση της Ρωσίας. Η Ρωσία προς αντιπερισπασμό επιδίωξε τον προσεταιρισμό των σλάβων της Βουλγαρίας στηρίζοντας ένθερμα την προσπάθεια αναγνώρισης της Εξαρχίας τους. Είχε προηγηθεί το κακό παράδειγμα που έδωσε η χώρα μας η υποταγμένη στο θέλημα της βαυαρικής αντιβασιλείας. Η Ελλάδα μετά την εκθρόνιση του Όθωνα υπάκουε στα κελεύσματα του Άγγλου πρεσβευτού.

Το 1903 οι Αυστρία και Ρωσία, επίδοξοι νέοι κατακτητές της Βαλκανικής συμφώνησαν στον καθορισμό των σφαιρών επιρροής στη Βαλκανική. Η Ελλάδα βρέθηκε σε εξαιρετικά δύσκολη θέση. Είχε προηγηθεί ο πόλεμος της ντροπής του 1897 και οι ένοχοι πολιτικοί και στρατιωτικοί της παρακμής δεν ήθελαν να ακούσουν για τους υπόδουλους αδελφούς. Πέραν αυτού η Αγγλία είχε δείξει ότι δεν είχε διάθεση να επιτρέψει στους αντιπάλους της την επέκταση προς νότο. Προτιμούσε τα υπό δουλεία εδάφη να παραμείνουν υπό οθωμανική κατοχή. Οι Βούλγαροι ήδη κατά την τελευταία δεκαετία του 19^ου αιώνα είχαν δείξει τις διαθέσεις τους για τη Μακεδονία. Έχοντας προσαρτήσει την ημιαυτόνομη ηγεμονία της Ανατολικής Ρωμυλίας με τον συμπαγή ελληνικό πληθυσμό στα αστικά κέντρα, πίστευε ότι ήταν εύκολο να επαναλάβει το ίδιο, αφού προηγουμένως επιτύχει την αναγνώριση ηγεμονίας της Μακεδονίας από τους ισχυρούς. Το πρώτο όπλο του επεκτατικού εκείνου αγώνα υπήρξε «πνευματικό»: Ο βιασμός των σλαβοφώνων της Μακεδονίας να ενταχθούν στην Εξαρχία! Πώς να μην αισιοδοξούν για την επιτυχία, αφού κάποιοι μητροπολίτες του Πατριαρχείου στη Βόρεια Μακεδονία εμφανίζονταν ως εκπρόσωποι του ελληνικού Βασιλείου και όχι ως πνευματικοί ηγέτες του ποικίλου ποιμνίου. Και δεν ήταν υπερβολή να χαρακτηρίσουν οι δυτικοί της εποχής μακεδονική τη σαλάτα που περιείχε πλήθος υλικών. Η Εκκλησία χρεωνόταν διαρκώς για να πιστώσει το Γένος, το οποίο σήμερα την ανταμείβει με ακραία περιφρόνηση και άκρως εχθρική διάθεση.

**********************

Οι επιτυχίες των Βουλγάρων για μεταστροφή των σλαβοφώνων της Μακεδονίας στην Εξαρχία με την πειθώ δεν υπήρξαν σημαντικές. Έτσι ετέθη σε εφαρμογή η δεύτερη φάση του σχεδίου: Μαχαίρι, τσεκούρι, φωτιά! Προγραφές ιερέων, προκρίτων, δασκάλων, ιατρών, εμπόρων με σκοπό ο ελληνισμός να παραμείνει ακέφαλος. Και στην Αθήνα η σάπια άρχουσα τάξη λικνιζόταν υπό τους ήχους της δυτικής μουσικής. Ώσπου ένα παλικάρι, γέννημα του βόρειου ελληνισμού, έλαβε την απόφαση να θυσιαστεί. Ήρθε στη Μακεδονία και πριν προλάβει να συγκρουστεί με τον επίβουλο και άγριο αντίπαλο έχυσε το αίμα του. Ήταν αρκετή η θυσία του Παύλου Μελά, ώστε να αφυπνιστεί ο ελεύθερος και υποταγμένος στα πάθη ελληνισμός του νότου και να αισθανθεί  πιο κοντά στην καρδιά του τη Μακεδονία (Παλαμάς). Ο ένοπλος μακεδονικός αγώνας υπήρξε σκληρός και αδυσώπητος. Τον παρακολούθησαν με ποικίλα συναισθήματα όλοι οι ενδιαφερόμενοι διπλωμάτες από το Μοναστήρι (Μπίτολα). Παρεμβάσεις προς τις οθωμανικές αρχές υπέρ των Βουλγάρων άφθονες, υπέρ των Ελλήνων ουδεμία! Και οι Οθωμανοί να σφυρίζουν αδιάφορα βλέποντας την αλληλοεξόντωση των γκιαούρηδων (απίστων) ή να επωφελούνται, ώστε να αποκομίζουν χρηματικά οφέλη. Παράλληλα να μαίνεται η προπαγάνδα των ρουμάνων εθνικιστών, που μέσω των χρημάτων κυρίως αλλά και των συκοφαντιών προς τις οθωμανικές αρχές πίστευαν ότι ήταν δυνατόν να κάμψουν το φρόνημα των Ελληνοβλάχων.

Ο μακεδονικός αγώνας ελάμβανε τροπή υπέρ των ελληνικών όπλων, όταν ξέσπασε το κίνημα των Νεοτούρκων (1908). Όλοι οι σκλαβωμένοι πανηγύρισαν τη μεταβολή, η οποία συνοδεύτηκε από γενική αμνηστία. Πίστευαν πως είχαν πλέον τελειώσει τα βάσανά τους. Εξαπατήθηκαν οικτρά, καθώς οι νέοι εξουσιαστές δεν ήσαν σαν τους καθυστερημένους σουλτάνους, που γνώριζαν μεν να σφάζουν τους εξεγερμένους ραγιάδες, δεν είχαν όμως καταστρώσει ποτέ σχέδιο γενοκτονίας. Οι Νεότουρκοι είχαν σπουδάσει σε στρατιωτικές σχολές της Δύσης και είχαν ενστερνιστεί το δυτικό πνεύμα του εθνικισμού. Το αμιγώς εθνικό κράτος ήταν το είδωλό τους. Και αυτό μόνο με γενοκτονία των χριστιανικών πληθυσμών ήταν δυνατόν να συντελεστεί. Οι προθέσεις εκδηλώθηκαν μετά παρέλευση μηνών. Άρχισαν προγραφές των λαβόντων μέρος στον ένοπλο μακεδονικό αγώνα. Και θα ήταν η μακεδονική γη η πρώτη, στην οποία θα επιχειρείτο στη συνέχεια η εφαρμογή του σχεδίου της γενοκτονίας, αν δεν μεσολαβούσε ο πρώτος βαλκανικός πόλεμος. Είχε προηγηθεί η προσέγγιση Ελλήνων και Βουλγάρων βουλευτών της οθωμανικής Βουλής. Ήταν όμως αρκετή αυτή, ώστε να πεισθούν στη συνέχεια οι κυβερνήσεις των εθνικών κρατών να συνάψουν συμμαχία με σκοπό την κήρυξη πολέμου κατά της Τουρκίας, ενώ τα συμφέροντά τους εμφανίζονταν αλληλοσυγκρουόμενα; Ήταν δυνατόν οι Βούλγαροι να ικανοποιηθούν με νέα σύνορα διαφορετικά από τα προβλεπόμενα στη συνθήκη του Αγίου Στεφάνου; Η συμφωνία και η από κοινού επίθεση τεσσάρων κρατών κατά της Τουρκίας ήταν ευλογία Θεού, που όμως μετετράπη σε κατάρα αμέσως μετά την θριαμβευτική επικράτησή τους.

Οι Αλβανοί, μουσουλμάνοι και ρωμαιοκαθολικοί του Βορρά,  στην υπηρεσία όντες του κατακτητού δεν έδειξαν διάθεση να αποκτήσουν την ελευθερία τους παρά μόνο μετά από υποκίνηση της Αυστρίας. Έλλειψη διάθεσης για ελευθερία είχαν εκδηλώσει και οι ρωμαιοκαθολικοί των ελληνικών νησιών το 1821. Αυτό ας το συνειδητοποιήσουν όσοι θεωρούν τη θρησκευτική πίστη χωρίς σημασία στους αγώνες του έθνους και αναμασούν τα ιδεολογήματα περί αστικής τάξης και διαφωτισμού. 

Στις 30 Σεπτεμβρίου 1912 επιδόθηκε στην Τουρκία από τους πρεσβευτές των τεσσάρων συμμάχων κρατών διακοίνωση με μορφή τελεσιγράφου, με το οποίο ήταν απαιτητή η καθιέρωση καθεστώτος αυτονομίας στις ευρωπαϊκές περιοχές της αυτοκρατορίας. Η Τουρκία επιτέθηκε πρώτη κατά Σερβίας και Βουλγαρίας στις 4 Οκτωβρίου αγνοήσασα την Ελλάδα, που θεωρούσε ότι είχε παραμείνει στην κατάντια του 1897! Όμως στην Ελλάδα είχε ξυπνήσει το φιλότιμο με την εξέγερση στο Γουδί το 1909. Έτσι την επομένη η χώρα μας κήρυξε τον πόλεμο. Το πλέον ενδιαφέρον είναι ότι οι τέσσερες χώρες έδρασαν όχι κατά παρότρυνση των ισχυρών, αλλά ενάντια στη θέλησή τους να διατηρηθεί η κατάσταση στη Βαλκανική! Πρώτη και τελευταία ελεύθερη κίνηση στον δρόμο που είχε οραματιστεί ο Ρήγας Βελεστινλής.

Η επέλαση υπήρξε ραγδαία και θριαμβευτική. Μήλα της έριδος ήταν το Μοναστήρι και η Θεσσαλονίκη. Η Ελλάδα θυσίασε το ελληνικό Μοναστήρι, το οποίο απελευθέρωσαν οι Σέρβοι σπεύδοντας προς απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης πριν προλάβουν οι Βούλγαροι. Κάποιοι εξωνημένοι σύγχρονοι ιστορικοί δεν γράφουν «απελευθέρωση», αλλά «κατάληψη» ιδίως για τη Θεσσαλονίκη, όπου το ελληνικό στοιχείο δεν διέθετε την πλειοψηφία μεταξύ του πληθυσμού. Το ότι ο κατακτητής είχε αλλοιώσει τον πληθυσμό της πόλης με την παραχώρηση ασύλου στους Εβραίους διωγμένους από τους χριστιανούς και ευγενείς βασιλείς της Ισπανίας είναι άνευ σημασίας. Άνευ σημασίας είναι και το ότι οι Εβραίοι είχαν συνταχθεί με τον κατακτητή κατά το 1821, προκειμένου να αποκομίσουν κέρδη από τα λάφυρα εκ των ηττημένων επαναστατών. Άνευ σημασίας και το ότι είχαν συγκροτήσει εθελοντικά σώματα για την απώθηση των ελευθερωτών! ΟΙ γραικύλοι υιοθετούν το δόγμα της νέας τάξης πραγμάτων: Η γη ανήκει στην πληθυσμιακή ομάδα που αποτελεί την πλειονότητα αδιάφορο το πώς αυτή κατέστη πλειοψηφούσα (Κοσσυφοπέδιο). Αυτή την άθλια αρχή πρεσβεύει η γηραιά ήπειρος και θα υποστεί τις συνέπειες.

Ο ελληνικός στρατός εισήλθε πρώτος στη Θεσσαλονίκη χάρη και στην εύνοια του στρατιωτικού διοικητού της προς τους Έλληνες, του Ταχσίν πασά Αλβανού και ελληνομαθούς. Εισήλθε κατά την ημέρα της γιορτής του πολιούχου της Αγίου Δημητρίου. Σύμπτωση, θα παρατηρήσει ο σκεπτικιστής. Αλλά σύμπτωση είναι και η εκπλήρωση της προφητείας του Αγίου Κοσμά ότι το «ποθούμενο» θα έλθει, όταν πέσουν δύο πασχαλιές μαζί; Και το 1912 συνέπεσαν οι γιορτές του Πάσχα και του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. 

Ακολούθησε, όπως αναμενόταν, ο δεύτερος και πλέον αιματηρός πόλεμος μεταξύ των κατ' όνομα χριστιανικών κρατών. Συνέπεια αυτού είναι να διατηρήσει η Τουρκία κάποιες κτήσεις της στην Ευρώπη και η εχθρότητα μεταξύ των ομόρων κρατών των πρώην συμμάχων να εξαρθεί. Τις συνέπειες γεύθηκαν οι λαοί κατά τη διάρκεια των δύο μεγάλων πολέμων που ακολούθησαν για τα συμφέροντα των ισχυρών της γης.

Σήμερα η Βαλκανική βρίσκεται πολύ μακριά από τον δρόμο που ονειρεύτηκε ο Ρήγας. Υπόδουλη στους ισχυρούς άγεται και φέρεται για τα συμφέροντα τους. Πλήθος οι αντιπαλότητες που υποκρύπτονται κάτω από πλασματικές συμφωνίες. Καθώς οι διοικούσες Εκκλησίες έχουν αποκτήσει εθνικό χρώμα κατά τον 19^ο αιώνα αδυνατούν να εγκολπωθούν την οικουμενικότητα της Ορθοδοξίας και να τη μεταδώσουν στους λαούς. Στο μέτρο που οι λαοί, αλλά κυρίως οι ηγέτες τους, δεν αισθάνονται την ενοποιό ισχύ της κοινής πίστης, θα οδηγούνται στη σφαγή προς εξυπηρέτηση αλλοτρίων συμφερόντων.

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ», 15-10-2012    

ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ

 

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

 

Συμπληρώνονται εφέτος ενενήντα έτη από τη μεγαλύτερη συμφορά του ελληνισμού κατά τη μακραίωνη ιστορία του, τη μικρασιατική καταστροφή. Είναι παρήγορο το ότι η επέτειος δεν περνά απαρατήρητη από τους διευθύνοντες τους κρατικούς τηλεοπτικούς σταθμούς. Πληθώρα τα αφιερώματα, τα οποία αντιπαλεύουν στην τηλεθέαση τις τουρκικές σειρές που κατά κόρο προβάλλουν οι ιδιωτικοί σταθμοί. Ποια διδάγματα μπορούμε άραγε να βγάλουμε από την ανάλυση του παρελθόντος και του παρόντος της χώρας μας;

Είναι απολύτως απαραίτητο να προηγηθεί της αναλύσεως των συμβάντων στην Μικρά Ασία η εξέταση σημαντικών γεγονότων που προηγήθηκαν.

Το 1908 ξεσπά το κίνημα των Νεοτούρκων αξιωματικών και αποσταθεροποιείται η μοναρχία του σουλτάνου. Οι λαοί της αυτοκρατορίας πανηγυρίζουν, όχι όμως για πολύ. Οι ελπίδες εξανεμίζονται, καθώς βλέπουν ότι πρωταρχικός στόχος των νέων ισχυρών ανδρών είναι η αφομοίωση των μειονοτήτων, ιδίως των μη μουσουλμανικών, προκειμένου να διαμορφωθεί αμιγώς τουρκικό κράτος. Το ιδεολόγημα των αμιγών εθνικών κρατών αναπτύχθηκε στη Δύση και οι πρωτεργάτες του κινήματος των Νεοτούρκων είχαν λάβει στρατιωτική εκπαίδευση σε σχολές χωρών της Δυτικής Ευρώπης, συνεπώς είχαν εν πολλοίς εκδυτικιστεί κατά τον τρόπο σκέψης. Αυτό το παραβλέπουμε, όταν στη συνέχεια αποδίδουμε στον βάρβαρο Ανατολίτη τις γενοκτονίες, ενώ αυτές είναι διαχρονικά σύλληψη και εκτέλεση των «πολιτισμένων» δυτικών. Μόνο στη δική μας περίπτωση η σύλληψη ήταν γερμανική, η εκτέλεση όμως ανετέθη στους Τούρκους.

Το 1912 μπροστά στον κίνδυνο που διέτρεχαν οι υπόδουλοι χριστιανικοί λαοί της Βαλκανικής από τα μέτρα των Νεοτούρκων, οι ηγέτες των χριστιανικών χωρών καταλήγουν για πρώτη φορά σε συμφωνία δράσης από κοινού κατά των Τούρκων. Πανηγυρίζουμε εφέτος τα εκατοστά ελευθέρια οι Βόρειοι Έλληνες. Πόσο όμως συνειδητοποιούμε ότι, αν δεν ξεσπούσε ο βαλκανικός πόλεμος, μάλλον θα υφιστάμεθα οι Βόρειοι Έλληνες πρώτοι τις συνέπειες το σχεδίου εθνοκάθαρσης των Νεοτούρκων;

Το 1914 ξεσπά ο Α΄ μεγάλος πόλεμος του 20^ου αιώνα. Τα συμφέροντα είναι μεγάλα, ιδίως οικονομικά. Οι κυρίαρχοι του παιχνιδιού τραπεζίτες θεωρούν τον πόλεμο πρώτης τάξεως ευκαιρία, για να αυξήσουν τα κεφάλαιά τους. Οι ιστορικοί, κοντόφθαλμοι ως συνήθως, βλέπουν μόνο τους εθνικούς ανταγωνισμούς. Και εξυπηρέτησε πολύ η ανάλυση αυτή την επίθεση κατά του έθνους και της πατρίδος, που εξαπέλυσε η «νέα τάξη» των τραπεζιτών κατά το τέλος του 20^ου αιώνα! Όχι πως δεν υπήρχαν εθνικές αντιθέσεις, αλλά δεν είναι αυτές που προκάλεσαν τους μεγάλους πολέμους.   Οι αντιμαχόμενοι αναζητούν συμμάχους στο ευρωπαϊκό έδαφος και πέρα από αυτό. Η Ελλάδα έχει το φοβερό μειονέκτημα να βρίσκεται σε άκρως σημαίνουσα γεωστρατηγική θέση. Έχει επιπρόσθετα κατ' εκείνη την εποχή πρωθυπουργό, που πιστεύει ότι η Ελλάδα πρέπει να είναι προσδεμένη στο άρμα της αγγλικής διπλωματίας και βασιλιά, που, αποκλίνοντας από την ταυτόσημη με την του πρωθυπουργού θέση του βασιλικού οίκου, προσδένεται στο άρμα των κεντρικών αυτοκρατοριών με χαλινό τη Γερμανίδα σύζυγό του. Στη Γερμανία, που γνώριζε ότι η Ελλάδα ήταν αγγλικό προτεκτοράτο, αρκούσε τότε η ουδετερότητα της χώρας μας, όπως θα αρκούσε ίσως αυτή και κατά τον Β΄ μεγάλο πόλεμο, αν δεν έσπευδε ο φανφαρόνος Μουσολίνι να μας επιτεθεί.

Ο διχασμός είναι αναπόφευκτος, εντείνεται όμως με την εισβολή των μετέπειτα «συμμάχων» μας στη Βόρεια Ελλάδα και τη διάσπαση της χώρας. Πόσο ανόητα πανηγυρίζουμε τον θρίαμβο της μιας ξενόδουλης μερίδας επί της άλλης! Οι «σύμμαχοι» μας τάζουν εδάφη, που είχαν προηγουμένως τάξει και στους Ιταλούς. Κατά τη διάρκεια του πολέμου συμβαίνουν συγκλονιστικά γεγονότα στη Ρωσία, που αλλάζουν για διάστημα δεκαετιών τον ρου της παγκόσμιας ιστορίας. Ξεσπά επανάσταση και επικρατεί ανατρέποντας το τσαρικό καθεστώς. Ακολουθεί εμφύλιος πόλεμος. Οι «σύμμαχοι» ζητούν από μας να στηρίξουμε τους μενσεβίκους στην προσπάθειά τους να διατηρηθούν στην εξουσία. Ο εκβιασμός ωμός: Ειδάλλως δεν θα εκχωρήσουμε την κατεχόμενη από τη Βουλγαρία Θράκη στην Ελλάδα. Άκρως «φιλικός» διακανονισμός! Εκστρατεύουμε στην Ουκρανία, όπου από αιώνες κατοικούσαν χιλιάδες Έλληνες. Θα υποστούν μετά την επικράτηση των μπολσεβίκων συνέπειες εν πολλοίς άγνωστες ακόμη σε μας.

Ο πόλεμος λήγει με νικητή τη συμμαχία στην οποία έχει συρθεί η Ελλάδα. Ήρθε η ώρα της αμοιβής, καθώς Βουλγαρία και Τουρκία είχαν πολεμήσει στο πλευρό των ηττημένων. Με τη Βουλγαρία η διανομή ήταν σχετικά εύκολη, όχι όμως και με την Τουρκία. Δεν φαίνονταν οι «σύμμαχοι» ομονοούντες από την αρχή ακόμη. Μας έστειλαν στα μικρασιατικά παράλια χωρίς να μας υποσχεθούν κάτι συγκεκριμένο. Για τον αφοπλισμό του οθωμανικού στρατού μόνο μας είχαν ορίσει. Εμάς μόνο, αντί να συγκροτήσουν μεικτό στράτευμα, στο οποίο να συμμετάσχουν μονάδες από το σύνολο των συμμαχικών χωρών. Μας εξαπατούσαν τόσο εμάς, όσο και τους Ιταλούς με ψέμματα. Οι Ιταλοί αντέδρασαν από την αρχή και έδειξαν ανθελληνική υστερία. Οι Γάλλοι άλλαξαν τακτική μόλις ο Κεμάλ άρχισε την αντίσταση, καθώς θεωρούσε (και πολύ ορθά) ατιμωτική την παράδοση των όπλων. Εκκένωσαν την Κιλικία εγκαταλείποντας σημαντική ποσότητα όπλων και πολεμοφοδίων στη διάθεση του Κεμάλ. Προτιμούσαν να τον έχουν σύμμαχο, καθώς αυτός γειτόνευε με τη νέα τους αποικία τη Συρία. Πιο πάνω οι Άγγλοι ήδη είχαν καρπωθεί τα πετρέλαια του Ιράκ και η πολιτική τους ήθελε τον Κεμάλ ασθενικό και ανήμπορο να τους απειλήσει. Έτσι μας ενίσχυαν οικονομικά, ώστε να συντηρούμε το στράτευμα στη Μικρά Ασία, και μας καθοδηγούσαν χωρίς συγκεκριμένη δέσμευση για το πια θα ήταν τελικά η απολαβή μας. Η κατάσταση επιδεινώθηκε με τη στήριξη του νέου ισχυρού άνδρα της Ρωσίας, του Λένιν, προς τον Κεμάλ. Η περίφημη συνθήκη των Σεβρών, για την οποία τόσο καυχόμαστε ακόμη και σήμερα υπογράφηκε αργότερα και δεν ίσχυσε ποτέ. Και τι θα κερδίσαμε μ' αυτήν; Την ηγεμονία της Ιωνίας με Έλληνα αρμοστή υπό την επικυριαρχία του σουλτάνου.  Ήδη όμως το κλίμα είχε επιδεινωθεί σε βάρος μας, παρά την προέλαση του στρατού και τις επιτυχίες του.

Πού ακούστηκε να προκηρύσσονται εκλογές, ενώ ο στρατός μάχεται σε απομακρυσμένα από το εθνικό κέντρο εδάφη; Και όμως και αυτή η πρωτοτυπία μας ανήκει. Ήταν τόσο έντονα τα πολιτικά πάθη, λόγω του διχασμού που είχε προηγηθεί, ώστε να καθίσταται αδύνατος ο σχηματισμός κυβέρνησης εθνικής ενότητας, το μόνο που χρειαζόταν τότε η χώρα, όπως άλλωστε και σήμερα. Το ότι ο σχηματισμός της δεν κατέστη εφικτός και η χώρα όδευσε προς εκλογές αποτελεί εθνική προδοσία, για την οποία ουδείς κάνει λόγο. Όλοι θεωρούν δεδομένο πως η ιστορία θέλει διαχρονικά τους Έλληνες διχασμένους! Έχασε τις εκλογές ο Βενιζέλος και η πρώτη ενέργεια των αντιπάλων του ήταν η επαναφορά του εξορίστου βασιλιά. «Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι» (Ευρυπίδης). Οι «σύμμαχοί» μας Γάλλοι αποβάλλουν το προσωπείο, οι Ιταλοί μας επιτίθενται διπλωματικά σφόδρα και οι Άγγλοι παραμένουν αμήχανοι ανασχεδιάζοντας την πολιτική τους με βάση τα δικά τους συμφέροντα. Και οι νέοι ηγέτες μας αποφασίζουν μόνοι και αβοήθητοι πλέον να προελάσουν στην έρημο της Άγκυρας, αντί να επαναφέρουν τους πολεμιστές στις εστίες τους, όπως προεκλογικά είχαν υποσχεθεί! Το ηθικό του στρατεύματος καταπίπτει. Βοηθούν στην κατάπτωση και οι κομμουνιστές, επειδή θεωρούν την εκστρατεία ιμπεριαλιστική ή επειδή ο Λένιν είναι με τους άλλους!

Άραγε συνειδοτοποιήσαμε το πόσο πρέπει να θρηνούμε για τη συμφορά εκείνη; Συνειδητοποιούμε την αθλιότητα που μας μαστίζει σήμερα; Θα μονιάσουμε επί τέλους να δούμε ν' ανθίζει το καλό στον τόπο μας;

                                                                       

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ», 17-9-2012

 

Ο ΣΟΥΛΕΪΜΑΝ ΞΑΝΑΡΧΕΤΑΙ

 

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

 

Το θέμα της προβολής τηλεοπτικών σειρών τουρκικής παραγωγής μας απασχόλησε στο παρελθόν. Τώρα όμως δεν πρόκειται για κάποια έμμεση αλλά για μία κατά μέτωπο επίθεση του νεοοθωμανισμού, τον οποίο εκφράζει απροκάλυπτα ο υπουργός των εξωτερικών της Τουρκίας δια στόματος και γραφίδος.

Οι Τούρκοι έχουν κάθε λόγο να πανηγυρίζουν για την προβολή της νέας τους σειράς από ελληνικό τηλεοπτικό σταθμό. Έχει αυτή ως θέμα τη ζωή και τους άθλους του σουλτάνου τους Σουλεϊμάν, ο οποίος απεκλήθη μεγαλοπρεπής όχι μόνο από τους Τούρκους αλλά και τους Δυτικοευρωπαίους. Υπήρξε ο σουλτάνος, που βασίλευσε κατά την μέγιστη ακμή της οθωμανικής αυτοκρατορίας και έφθασε να πολιορκήσει χωρίς να καταφέρει να αλώσει τη Βιέννη.

Η είδηση αναρτήθηκε, πριν από την έναρξη τηλεμετάδοσης, σε διάφορα ιστολόγια, τα οποία διαδίδουν ειδήσεις γύρω από τα εθνικά μας θέματα και συνοδεύτηκε από διαμαρτυρίες και εκκλήσεις για παρέμβαση, ώστε να απαγορευθεί η μετάδοσή της. Δεν κατανοήσαμε ποιοι ήσαν οι αποδέκτες της έκκλησης. Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.

Βιώνουμε κατάσταση πλήρους κυριαρχίας του ιδιωτικού τομέα, δυστυχώς εν πολλοίς ξένων συμφερόντων. Όταν στη χώρα μας υπήρχαν μόνο κρατικοί τηλεοπτικοί σταθμοί κραυγάζαμε υπέρ της αδειοδότησης της λειτουργίας ιδιωτικών αντιστοίχων, προκειμένου να έχουμε «πλουραλισμό» στην ενημέρωση, καθώς βρίσκαμε τα δελτία ειδήσεων εν πολλοίς μεροληπτικά και τελούντα υπό τον ασφυκτικό έλεγχο της εκάστοτε κυβέρνησης. Είχαμε τόση δίψα για ενημέρωση (!!!), ώστε δεν μας ενδιέφερε τίποτε άλλο. Η ποιότητα των ενημερωτικών και ψυχαγωγικών εκπομπών δεν ενέπιπτε στην κριτική μας. Δόθηκε κάποτε η άδεια και γεμίσαμε από ιδιωτικούς σταθμούς. Τώρα μπορούμε άραγε να κατανοήσουμε την ανοησία να πιστεύουμε στην ιδιωτική πρωτοβουλία ακόμη και στον τομέα αυτόν; Μαθαίνουμε επί τέλους την αλήθεια γι' αυτά που συμβαίνουν; Ενημερωνόμαστε με σοβαρότερα προγράμματα για το τι συμβαίνει στον κόσμο; Ψυχαγωγούμαστε;  Όλοι μας ομολογούμε ότι τα προγράμματα είναι άθλια, εν πολλοίς δεν βλέπονται. Το έγκλημα, η βία και ο ερωτισμός είναι τα προσφιλή θέματα όλων των σταθμών, μηδέ των κρατικών πλέον εξαιρουμένων. Διαμαρτυρηθήκαμε ποτέ γι' αυτή την αθλιότητα; Φθάσαμε να παρηγορούμαστε με τις εκπομπές μαγειρικής, με συνέπεια να γίνουμε όλοι μάγειρες.

Ένας επιχειρηματίας στον χώρο της τηλεθέασης στοχεύει, όπως όλοι, πρωτίστως στο κέρδος. Έχει αποδειχθεί ότι ο εκμαυλισμός που συντελείται μέσω της μικρής οθόνης έχει ανατρέψει άρδην όλες τις κοινωνίες μέσω της προβολής του κακού και απόκρυψης του καλού. Θεωρούμε ότι η ταινία δεν πρόκειται να επιτείνει τον συντελεσμένο εκμαυλισμό του λαού μας από τη χολλυγουντιανή σαβούρα. Ούτε πάλι διαβλέπω κάποια συγκαλυμμένη τουρκολατρεία του ιδιοκτήτη του σταθμού. Ο επιχειρηματίας βρήκε κάποια σειρά μάλλον φθηνή, αφού οι παραγωγοί της στοχεύουν πρωτίστως στην προπαγάνδα και όχι στο κέρδος. Ίσως οι διαφημίσεις να έχουν μειωθεί, όπως και κάποιοι άδηλοι πόροι, στα πλαίσια της διαπλοκής των τελευταίων δεκαετιών μεταξύ πολιτικών, ιδιοκτητών ΜΜΕ και εργολάβων. Ίσως να επηρεάστηκε από τη σημαντική τηλεθέαση των τουρικών σειρών, η προβολή των οποίων έχει προηγηθεί. Σε τελευταία ανάλυση είναι ο μόνος, τον οποίο μπορούμε να κατηγορήσουμε για έλλειψη πατριωτισμού και σεβασμού προς την ιστορία μας;

Ας θυμηθούμε κάποια όχι πολύ παληά ιστορία. Πριν από λίγα χρόνια έντονη ήταν η προσπάθεια της γείτονος για είσοδό της στην ευρωπαϊκή Ένωση με την αμέριστη συμπαράσταση των ΗΠΑ. Κατ' εντολή των αφεντικών εμείς οι υπερήφανοι και ανεξάρτητοι Έλληνες είχαμε αναλάβει τότε ρόλο νυμφαγωγού της Τουρκίας προς τους «μνηστήρες» εταίρους μας της Ε.Ε. Ευτυχώς ή δυστυχώς το συνοικέσιο εκείνο είχε άδοξο τέλος όχι επειδή δεν άρεσε η «νύφη» στους «μνηστήρες», αλλά επειδή αυτοί υπολόγισαν τους λαούς τους, που τότε φάνηκε πως είχαν αρχίσει να αντιδρούν σε κάποιες εχθρικές προς τα συμφέροντα τους αποφάσεις τους. Τότε εμείς συσφίγγαμε τις σχέσεις με τους γείτονες, καταθέταμε στεφάνια στο μαυσωλείο του Κεμάλ, χορεύαμε ζεμπεκιές, κάναμε κουμπαριές και πρωθυπουργός μας κατάντησε να δηλώσει: Η Τουρκία συνεισέφερε στον ευρωπαϊκό πολιτισμό. Το είπε αυτό στους Φράγκους και Αγγλοσάξονες, που αρνούνται τον πολιτισμό όχι μόνο των Σλάβων, αλλά ακόμη και των Ελλήνων και των Ρωμαίων! Τότε δεν πονούσαμε; Τώρα πονούμε;

Ο επιχειρηματίας, από τον σταθμό του οποίου προβάλλεται η σειρά, είχε παλαιότερα πολύ καλές σχέσεις με ηγούμενο μονής του Αγίου Όρους. Προέβαλλε την μεταφορά προσκυνημάτων στην Αθήνα και ο ηγούμενος είχε πλέξει τότε το εγκώμιό του, ωσάν να επρόκειτο για άγιο. Μόνο το φωτοστέφανο του έλειπε! Όταν αργότερα ο ηγούμενος βρέθηκε στη δίνη σκανδάλου, πραγματικού ή σχεδιασμένου, ο Θεός γνωρίζει, ο επιχειρηματίας δείχθηκε ο πλέον εμπαθής πολέμιος του εγκωμιαστού του. Πονέσαμε για την πνευματική αστοχία του ηγουμένου και για την αχαριστία του εγκωμιασθέντος;

Ο Σουλεϊμάν ξαναήλθε, καθώς η σειρά προβάλλεται. Ας εξετάσουμε το ζήτημα με ψυχραιμία. Τι θα μετέδιδε ο σταθμός, αν δεν είχε αγοράσει την εν λόγω σειρά; Είναι προτιμητέες οι «δακρύβρεχτες» λατινοαμερικάνικες, οι με εμμονή στο έγκλημα χολλυγουντιανές ή οι γεμάτες προστυχιά ελληνικές; Πονέσαμε ποτέ, επειδή το ραδιοτηλεοπτικό συμβούλιο απλώς προεδρεύει, όπως άλλωστε κάνουν και οι κυβερνήσεις μας.

Ο Σουλεϊμάν ήλθε στη χώρα μας, πριν από την προβολή της ταινίας. Προανέφερα ήδη γνωρίσματα της εξωτερικής μας πολιτικής. Προσθέτω την αδράνεια της Πολιτείας έναντι της τουρκικής προπαγάνδας στη Δυτική Θράκη και τη στήριξη εκ μέρους της της επιχειρούμενης επανεγγραφής της ιστορίας από απάτριδες εντολοδόχους σκοτεινών κέντρων και αποδόμησης του έθνους. Προσθέτω ακόμη την προπαγάνδα περί πολυπολιτισμικών κοινωνικών της νέας τάξης με ένθερμους υποστηρικτές απ' όλο σχεδόν το φάσμα της πολιτικής σκηνής. Το ιδεολόγημα σε συνδυασμό με την ανικανότητα είχε ως αποτέλεσμα οι Αγαρηνοί να κάνουν πλέον έκδηλη την παρουσία στη χώρα μας. Έχουν όμως το άκρο της Δεξιάς, το αντιτιθέμενο προς την εν ομονοία ασκούμενη πολιτική στο ζήτημα αυτό, κατά του οποίου άκρου όλοι οι άλλοι καταφέρονται προβάλλοντας τον κίνδυνο του νεοφασισμού. Αποφεύγουν να ζητήσουν ταπεινά συγγνώμη από τον λαό μας, γιατί αυτοί τον εξωθούν προς το άκρο με τον προκλητικό αντιπατριωτισμό τους . Δεν απολογούνται για την προκλητική αδιαφορία τους προς αντιμετώπιση του δημογραφικού προβλήματος, καθώς ο εκμαυλισμένος πλέον λαός δεν το ζητά.

Ο μακαρίτης ο Οζάλ είχε πει ότι δεν θα χρειαστεί πόλεμος, για να κατακτήσει εκ νέου τη χώρα μας η Τουρκία. Τα μαθηματικά το αποδεικνύουν αυτό κατά τρόπο απλούστατο! Και ας μη φανταστούμε ότι θα ασκηθεί πίεση για εξισλαμισμό των γηγενών. Αυτό θα προκύψει κατά δύο τρόπους: Με την περαιτέρω μείωση των γεννήσεων, αν εμμείνουμε ως λαός στον ευδαιμονισμό και στον αισθησιασμό. Με τους μεικτούς γάμους, μέσω των οποίων θα ελκύουν στο Ισλάμ τον έτερο του ζεύγους, όπως γίνεται σε πολλές χώρες της Δυτικής Ευρώπης από δεκαετιών. Ο Σουλεϊμάν έχει από καιρό ξαναέλθει. Μήπως παρακολουθώντας τη σειρά κατανοήσουμε, γιατί υπήρξε τόσο ραγδαία η προέλαση των Οθωμανών στα εδάφη της Ρωμανίας. Μήπως αντιληφθούμε επί τέλους την παρακμή που και σήμερα βιώνουμε;

                                                                       

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»,  10-9-2012

Η μακρά παράδοση της ακύρωσης του χρέους στην Μεσοποταμία και την Αίγυπτο, από την 3η έως την 1η χιλιετία π.Χ.

 

Ερίκ Τουσέν*

 

Είναι σημαντικό να διαπεράσουμε το προπέτασμα καπνού που έχουν κατασκευάσει οι πιστωτές και να αποκατασταθεί η ιστορική αλήθεια. Γενικευμένες ακυρώσεις χρεών συνέβησαν επανειλημμένα στην ιστορία.

Ο Χαμουραμπί  – βασιλιάς της Βαβυλώνας – και οι διαγραφές του χρέους

Ο Κώδικας Χαμουραμπί βρίσκεται στο Μουσείο του Λούβρου στο Παρίσι. Στην πραγματικότητα, ο όρος «κώδικας» είναι ακατάλληλος, διότι ο Χαμουραμπί μας άφησε ένα σύνολο κανόνων και αποφάσεων που αφορούν τις σχέσεις κυβέρνησης και πολιτών. Η βασιλεία του Χαμουραμπί, βασιλιάς της Βαβυλώνας (βρίσκεται στο σημερινό Ιράκ), ξεκίνησε το 1792 π.χ. και διήρκησε 42 χρόνια. 

Αυτό που δεν αναφέρουν τα περισσότεροι βιβλία ιστορίας, είναι ότι ο Χαμουραμπί, όπως και άλλοι ηγέτες των πόλεων-κρατών της Μεσοποταμίας, διακήρυξε επανειλημμένα την διαγραφή χρεών των πολιτών προς τις κυβερνητικές αρχές και τους ανωτέρους αξιωματούχους και  υπάλληλους. Το κείμενο που αποκαλείται Κώδικας Χαμουραμπί συντάχθηκε πιθανώς το 1762 π.χ. Ο επίλογος του διακήρυττε ότι «ο ισχυρός δεν μπορεί να καταπιέζει τον αδύναμο, η δικαιοσύνη πρέπει να προστατεύει τη χήρα και τα ορφανά (…) για να αποδίδεται δικαιοσύνη στους καταπιεσμένους» . 

Με την αποκρυπτογράφηση πολλών εγγράφων, γραμμένων σε σφηνοειδή γραφή, οι ιστορικοί εντόπισαν το αναμφισβήτητο ίχνος τεσσάρων γενικών ακυρώσεων χρεών κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Χαμουραμπί (το 1792, 1780, 1771 και 1762 π.χ.).

Στην εποχή του Χαμουραμπί, η οικονομική, κοινωνική και πολιτική ζωή οργανώνονταν γύρω από το ναό και το παλάτι. Αυτοί οι δυο  θεσμοί συνέθεταν τον κρατικό μηχανισμό, κάτι αντίστοιχο με τις δημόσιες αρχές των ημερών μας και εκεί έβρισκαν απασχόληση πολλοί  βιοτέχνες και εργάτες, καθώς εξ άλλου και γραφείς. Στο παλάτι ή στον ναό έβρισκαν όλοι αυτοί στέγη και τροφή. Ελάμβαναν δύο πλήρη γεύματα την ημέρα. Οι εργαζόμενοι και οι αξιωματούχοι του παλατιού σιτίζονταν χάριν της δραστηριότητας της αγροτιάς στην οποία η κυβέρνηση παρείχε (εκμίσθωνε) γη, εργαλεία, ζώα και νερό για άρδευση. Οι αγρότες παρήγαγαν μεταξύ άλλων κριθάρι (το βασικό δημητριακό), λάδι, φρούτα και λαχανικά. Μετά τη συγκομιδή, οι αγρότες έπρεπε να πληρώσουν ένα μέρος στο κράτος ως ενοίκιο. Σε περίπτωση κακής σοδειάς αναγκάζονταν να χρεωθούν. Εκτός από την εργασία στη γη του ναού και του παλατιού, οι αγρότες ήταν ιδιοκτήτες της γης τους, του σπιτιού τους, των ζώων και των εργαλείων τους. 

Μια άλλη πηγή των χρεών των αγροτών αποτελούσαν τα ιδιωτικά δάνεια που χορηγούνταν από τους ανώτερους υπαλλήλους και αξιωματούχους για να πλουτίσουν και να οικειοποιηθούν την περιουσία των αγροτών σε περίπτωση αδυναμίας  αποπληρωμής αυτών των χρεών. Η αδυναμία των αγροτών να αποπληρώσουν τα χρέη τους θα μπορούσε να τους οδηγήσει στην υποδούλωση, αυτούς τους ίδιους, καθώς και μέλη της οικογενείας τους. Για να εξασφαλιστεί η κοινωνική ειρήνη και να αποφευχθεί η εξαθλίωση των αγροτών, η εκάστοτε εξουσία ακύρωνε περιοδικά όλα τα χρέη | 1 | και αποκαθιστούσε τα δικαιώματα των αγροτών.

Γενικές ακυρώσεις χρέους σημειώθηκαν στη Μεσοποταμία για πάνω από 1000 χρόνια

Οι προκηρύξεις γενικής διαγραφής των χρεών δεν περιορίζονται στη βασιλεία του Χαμουραμπί. Ξεκίνησαν πριν από αυτόν και συνεχίστηκαν μετά από αυτόν. Υπάρχουν στοιχεία για διαγραφές χρέους που έγιναν το 2400 π.χ. έξι αιώνες πριν από την εποχή του Χαμουραμπί, στην πόλη της Lagash (Σουμερία). Οι πιο πρόσφατες χρονολογούνται από το 1400 π.χ. στο Νούζι.  Συνολικά, οι ιστορικοί εντόπισαν με σιγουριά περί τις 30  γενικές  παραγραφές χρεών στη Μεσοποταμία  μεταξύ του 2400 και 1400 π.χ. Ο Michael Hudson | 2 | βεβαιώνει ότι οι γενικές παραγραφές του χρέους ήταν ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά των κοινωνιών της Εποχής του Χαλκού στη Μεσοποταμία. Ενδιαφέρουσες,  εξ' άλλου, είναι και οι εκφράσεις σε διάφορες γλώσσες της Μεσοποταμίας, οι σχετικές με την παραγραφή χρεών: amargi στο Lagash (Σουμερία), nig-Sisa στο Ur, andurarum στην Ashur, misharum στη Βαβυλώνα, shudutu στο Νούζι.

Αυτές οι ανακηρύξεις διαγραφής του χρέους έγιναν  αφορμή για μεγάλες εορταστικές εκδηλώσεις, συνήθως η γιορτή της άνοιξης. Υπό τη δυναστεία της οικογένειας του Χαμουραμπί εισήχθη η παράδοση της καταστροφής των πινακιδίων πάνω στα οποία ήταν χαραγμένα τα χρέη. Πράγματι, οι δημόσιες αρχές διατηρούσαν ακριβή λογιστική παρακολούθησης των χρεών σε πινακίδια που φυλάσσονταν στο ναό. Ο Χαμουραμπί πέθανε το 1749 π.χ. μετά από 42 χρόνια βασιλείας. Ο διάδοχός του Samsuiluna, ακυρώνει όλες τις οφειλές προς το κράτος και διατάσει την καταστροφή όλων των πινακιδίων χρεών, εκτός από εκείνα που αφορούσαν τα εμπορικά χρέη.

Όταν ο Ammisaduqa, ο τελευταίος ηγεμόνας της δυναστείας Χαμουραμπί, ανέβηκε στον θρόνο το 1646 π.χ., η γενική διαγραφή των χρεών που διακήρυσσε ήταν λεπτομερής και ουσιώδης. Θέλησε προφανώς να εμποδίσει κάποιους πιστωτές να αποκομίσουν οφέλη από τις  ατέλειες του συστήματος. Το διάταγμα διευκρινίζει ότι εκείνοι οι πιστωτές και φοροεισπράκτορες που έδιωξαν αγρότες πρέπει να τους αποζημιώσουν και να αποκαταστήσουν  την περιουσία τους, διαφορετικά  θα εκτελεσθούν. Αν ένας δανειστής απέκτησε μια περιουσία με πίεση, πρέπει να την επιστρέψει και/ή να την αποπληρώσει στο ακέραιο.

Μετά από αυτό το διάταγμα, συστάθηκαν επιτροπές, προκειμένου να εξετάσουν όλες τις συμβάσεις ακίνητων περιουσιών και να ακυρώσουν εκείνες που υπόκεινται στις σχετικές διατάξεις της διαγραφής του χρέους, ώστε  να γίνει επιστροφή στην προηγούμενη κατάσταση, statu quo ante. Η πρακτική εφαρμογή αυτού του διατάγματος διευκολύνθηκε από το γεγονός ότι, σε γενικές γραμμές, οι αγρότες συνέχισαν να εργάζονται στη γη τους, παρόλο που είχε περάσει στην ιδιοκτησία του πιστωτή. Ως εκ τούτου, καταγγέλλοντας τη σύμβαση και αναγκάζοντας τους πιστωτές να αποζημιώσουν τα θύματα, οι δημόσιες αρχές αποκαθιστούσαν τα δικαιώματα των αγροτών. Η κατάσταση θα επιδεινωθεί ακόμη  περισσότερο στους επόμενους  δύο αιώνες.

Τα όρια των διαταγμάτων ακύρωσης χρεών

Στη Μεσοποταμία, κατά τη διάρκεια της Εποχής του Χαλκού, απελευθερώνονταν όσοι έγιναν σκλάβοι λόγω χρέους, αλλά όχι οι άλλοι σκλάβοι (π.χ. τα «λάφυρα»  πολέμων). Επομένως, τα διατάγματα για την ακύρωση χρέους δεν πρέπει να παρουσιάζονται ως αποφάσεις για την προώθηση της κοινωνικής χειραφέτησης, επρόκειτο απλώς για την επιστροφή στην  προηγούμενη τάξη πραγμάτων, η οποία διατηρούσε πολλές μορφές καταπίεσης. Χωρίς να θέλουμε να ωραιοποιήσουμε την οργάνωση αυτών των κοινωνιών πριν από 3.000 με 4.000 χρόνια, πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι οι κυβερνώντες επεδίωκαν να διατηρήσουν μια κοινωνική συνοχή. Προωθούσαν τον σχηματισμό  μεγάλων ιδιωτικών περιουσιών, έπαιρναν μέτρα για άμεση πρόσβαση στις κατάλληλες  για γεωργία γαίες, περιόριζαν την αύξηση των ανισοτήτων, εξασφάλιζαν τη συντήρηση και την ανάπτυξη των συστημάτων άρδευσης. Ο Michael Hudson επισημαίνει επίσης, ότι η απόφαση να κηρυχτεί πόλεμος ανήκε στη γενική συνέλευση των πολιτών και ότι ο «βασιλιάς» δεν είχε την εξουσία να πάρει τέτοια απόφαση.

Φαίνεται ότι στην κοσμοθεωρία των Μεσοποτάμιων της Εποχής του Χαλκού, δεν υπήρχε αρχική Δημιουργία από έναν θεό. Ο Άρχων (ruler), αντιμέτωπος με το χάος, οργάνωσε τον κόσμο για να αποκατασταθεί η τάξη και η δικαιοσύνη.

Μετά το 1400 π.χ., δεν βρέθηκε καμία πράξη διαγραφής του χρέους. Οι ανισότητες ενισχύθηκαν σημαντικά. Η γη μονοπωλήθηκε από μεγάλους γαιοκτήμονες, η δουλεία λόγω χρέους ριζώθηκε. Ένα σημαντικό μέρος του πληθυσμού μετανάστευσε προς τα βορειοδυτικά, προς τη Χαναάν, με επιδρομές στην Αίγυπτο (οι Φαραώ διαμαρτύρονταν).

Κατά τη διάρκεια των αιώνων που ακολούθησαν, που θεωρούνται από τους ιστορικούς της Μεσοποταμίας ως σκοτεινά χρόνια  (Dark Ages)  – λόγω της μείωσης των γραπτών ιχνών –   ανακαλύπτουμε  στοιχεία για βίαιες κοινωνικές συγκρούσεις μεταξύ των πιστωτών και των χρεωστών.

Αίγυπτος: Η Στήλη της Ροζέτας (Rosetta Stone) επιβεβαιώνει την παράδοση των διαγραφών χρεών.

Η «στήλη της Ροζέτας», σκαλίστηκε το 196 π.χ. και βρέθηκε το 1799 στην πόλη Ροζέτα, από τον Γάλλο Μπουσάρ.

Η αποκρυπτογράφηση των ιερογλυφικών έγινε από τον Γάλλο Σαμπολιόν το 1822.

 Η Πέτρα της Ροζέτας αρπάχτηκε από μέλη του στρατού του Ναπολέοντα το 1799 κατά τη διάρκεια της αιγυπτιακής εκστρατείας και αποκρυπτογραφήθηκε το 1822 από τον Γάλλο Σαμπολιόν το 1822. Βρίσκεται σήμερα στο Βρετανικό Μουσείο στο Λονδίνο. Η μεταφραστική εργασία διευκολύνθηκε από το γεγονός ότι η πέτρα παρουσιάζει το ίδιο κείμενο σε τρεις γλώσσες: την αρχαία αιγυπτιακή, τη λαϊκή αιγυπτιακή και την ελληνική της εποχής του Μεγαλέξανδρου.

Το περιεχόμενο της Πέτρας της Ροζέτας επιβεβαιώνει την παράδοση της ακύρωσης των χρεών  που εφαρμόστηκε στη φαραωνική Αίγυπτο από τον όγδοο αιώνα π.χ., πριν από την κατάκτησή της από τον Μεγαλέξανδρο το τέταρτο π.χ. αιώνα. Αναφέρει ότι ο Φαραώ Πτολεμαίος  Ε', το 196 π.χ. ακύρωσε τις οφειλές του λαού της Αιγύπτου. 

Αν και η αιγυπτιακή κοινωνία της εποχής των Φαραώ ήταν πολύ διαφορετική από την κοινωνία της Μεσοποταμίας της εποχής του Χαλκού, ξαναβρίσκουμε το ίχνος μιας διακήρυξης αμνηστίας που προηγείται των γενικών ακυρώσεων του χρέους. Ο Ραμσής Δ' (1153-1146 π.χ.) διακήρυξε ότι μπορούσαν να επιστρέψουν στην πατρίδα τους, όσοι έφυγαν. Εκείνοι που φυλακίστηκαν αφέθηκαν ελεύθεροι. Ο πατέρας του, Ραμσής Γ' (1184 -1153 π.χ.) είχε κάνει το ίδιο. Σημειωτέον ότι στη δεύτερη χιλιετία, φαίνεται να μην υπήρχε δουλεία για χρέος στην Αίγυπτο. Οι δούλοι ήταν λάφυρα του πολέμου. Οι προκηρύξεις του Ραμσή Γ' και Δ' αφορούσαν την ακύρωση καθυστερημένων οφειλομένων φόρων  στο Φαραώ, την απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων, καθώς επίσης τη δυνατότητα να επιστρέψουν στην πατρίδα τους, όσοι είχαν καταδικαστεί σε εξορία.

Μόνο από τον 8ο π.χ. αιώνα., βρέθηκαν στην Αίγυπτο διακηρύξεις διαγραφής του χρέους και απελευθέρωσης σκλάβων για χρέος. Είναι η περίπτωση της βασιλείας του Φαραώ Bocchoris (Βάχκαρε Μπακενρανέφ , 725-720 π.χ.), του οποίου το όνομα είχε εξελληνιστεί. 

Τα θεμελιώδη κίνητρα των διαγραφών του χρέους ήταν ότι ο Φαραώ ήθελε να έχει στη διάθεση του αγροτιά που μπορούσε να παράγει αρκετή τροφή και να είναι διαθέσιμη για να συμμετέχει σε στρατιωτικές εκστρατείες. Για αυτούς τους δύο λόγους δεν έπρεπε οι αγρότες να  εκδιώκονται από τη γη τους,  υπό τον έλεγχο των πιστωτών.

Σε άλλο μέρος της περιοχής, παρατηρούμε ότι οι Ασσύριοι αυτοκράτορες της 1ης χιλιετίας π.χ. υιοθέτησαν επίσης την παράδοση των παραγραφών των χρεών. Το ίδιο ίσχυε στην Ιερουσαλήμ, κατά τον 5ο π.χ. αιώνα. Για απόδειξη, το 432 π.χ.., ο Νεεμίας σίγουρα επηρεασμένος από την αρχαία παράδοση της Μεσοποταμίας, διακηρύσσει την ακύρωση των χρεών των χρεωμένων Εβραίων στους πλούσιους συμπατριώτες τους. Σε αυτή την εποχή συντάσσεται  η Τορά. Η παράδοση των γενικευμένων ακυρώσεων του χρέους είναι μέρος της εβραϊκής θρησκείας και των πρωτοχριστιανικών κείμενων μέσω του Λευιτικού που διακηρύσσει την παραγραφή του χρέους κάθε έβδομη επέτειο, δηλαδή κάθε 50 χρόνια.

Συμπέρασμα

Σήμερα, η αποπληρωμή του χρέους αποτελεί χωρίς αμφιβολία ένα ταμπού. Παρουσιάζεται από τους αρχηγούς κρατών και κυβερνήσεων, από τις κεντρικές τράπεζες, το ΔΝΤ και το mainstream τύπο ως αναπόφευκτη, αδιαμφισβήτητη, υποχρεωτική. Οι πολίτες θα έπρεπε να υποκύψουν για να πληρώσουν το χρέος. 

Η μόνη δυνατή συζήτηση επικεντρώνεται στο πώς να ρυθμιστεί η κατανομή των αναγκαίων θυσιών ώστε να παραχθούν επαρκείς δημοσιονομικοί πόροι για να ανταποκριθούν στις δεσμεύσεις που ανέλαβε το χρεωμένο έθνος. Οι κυβερνήσεις που δανείστηκαν εξελέγησαν δημοκρατικά, τα διατάγματα που εκδίδουν είναι συνεπώς νόμιμα. Πρέπει να πληρώσουμε.

Είναι σημαντικό να διαπεράσουμε το προπέτασμα καπνού που έχουν κατασκευάσει  οι πιστωτές και να αποκατασταθεί η ιστορική αλήθεια. Γενικευμένες ακυρώσεις χρεών συνέβησαν επανειλημμένα στην ιστορία.

Οι ακυρώσεις αυτές αντιστοιχούν σε διαφορετικά πλαίσια. Στην περίπτωση που μόλις προαναφέραμε, οι διακηρύξεις γενικευμένης ακύρωσης του χρέους έγιναν με πρωτοβουλία των κυβερνώντων που επεδίωξαν να διατηρήσουν την κοινωνική ειρήνη. Σε άλλες περιπτώσεις, οι ακυρώσεις ήταν το αποτέλεσμα μιας κοινωνικής πάλης που επιδεινωνόταν από την κρίση και την αύξηση των ανισοτήτων. Αυτή είναι η περίπτωση της Αρχαίας Ελλάδας και της Αρχαίας Ρώμης. 

Άλλα σενάρια πρέπει να ληφθούν επίσης υπόψη: η ακύρωση του χρέους από υπερχρεωμένες χώρες που προέβησαν σε μονομερή κυρίαρχη πράξη ή η διαγραφή του χρέους που χορηγείται από τους νικητές σε μια ηττημένη χώρα και/ή σύμμαχο…

Ένα πράγμα είναι σίγουρο: σε όλη την ιστορία, το χρέος είναι η κινητήρια δύναμη για πολλές κοινωνικές και πολιτικές αναταραχές.

Σημειώσεις:

[1] Τα χρέη μεταξύ εμπόρων δεν συμπεριλαμβάνονταν σε αυτές τις ακυρώσεις. 

[2] Αυτό το άρθρο βασίζεται κατά κύριο λόγο στην ιστορική σύνθεση του Michael Hudson, Δρ. Οικονομολογίας, σε πολλά σαγηνευτικά  άρθρα και βιβλία του: «Η Χαμένη Παράδοση των Βιβλικών Ακυρώσεων του Χρέους», 1993, «Η Αρχαιολογία του Χρήματος», 2004.  Ο Michael Hudson είναι μέλος μιας διεπιστημονικής ομάδας (ISCANEE, Διεθνές Συνέδριο Υποτρόφων για τις αρχαίες κοινωνίες και οικονομίες της Εγγύς Ανατολής), που συμπεριλαμβάνει φιλολόγους, αρχαιολόγους, ιστορικούς, οικονομολόγους που εργάζονται στο αντικείμενο των κοινωνιών και  οικονομιών της αρχαίας Εγγύς Ανατολής. Η εργασία τους δημοσιεύεται από το Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ. Ο Michael Hudson γράφει το έργο του ως επέκταση της έρευνας του Karl Polanyi, γράφει επίσης αναλύσεις για τις σύγχρονες κρίσεις. Βλέπετε ειδικά «Ο Δρόμος για τον Αποπληθωρισμό του χρέους, την Υπερχρέωση και τον Νεοφιλελευθερισμό», Φεβρουάριος 2012. 

Μεταξύ των έργων άλλων συγγραφέων οι οποίοι, από την οικονομική και χρηματοπιστωτική κρίση που ξεκίνησε το 2007-2008, έγραψαν για τη μακρά παράδοση της διαγραφής του χρέους, μπορείτε να διαβάσετε: David Graeber, «Χρέος: Τα πρώτα 5.000 Χρόνια», Melvillehouse, Νέα Υόρκη, 2011.

 

* Ο  Eric Toussain είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, Πρόεδρος της Επιτροπής για την κατάργηση του χρέους του Τρίτου Κόσμου (CADTM) στο Βέλγιο www.cadtm.org , μέλος του Επιστημονικού Συμβουλίου της ATTAC Γαλλίας. O Damien Millet και o Eric Toussaint διεύθυναν το συλλογικό βιβλίο «Χρέος ή Ζωή»,  Aden-CADTM, 2011, που έλαβε το Βραβείο του πολιτικού βιβλίου στην Έκθεση του Πολιτικού Βιβλίου της Λιέγης το 2011.

ΠΗΓΗ: août 24, 2012, http://www.mondialisation.ca/la-longue-tradition-des-annulations-de-dettes-en-m-sopotamie-et-en-egypte-du-3e-au-1er-mill-naire-av-j-c/ Το είδα: Κυριακή, 2 Σεπτεμβρίου 2012, http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2012/09/3-1.html?utm_source=feedburner&utm_medium=email&utm_campaign=Feed:+InfognomonPolitics+%28InfognomonPolitics#.UESpvSLnZuQ

ΣΥΡΙΑ, Η ΘΥΣΙΑ ΕΝΟΣ ΑΚΟΜΗ ΛΑΟΥ

 

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

 

Η αιματοχυσία στη Συρία συνεχίζεται και ο λαός της χώρας ζει με τον τρόμο και την αβεβαιότητα για το μέλλον του. Τα κατεστημένα ΜΜΕ παρουσιάζουν ως υπεύθυνο για τις εξελίξεις τον δικτάτορα της χώρας Άσαντ και η δυτική κοινή γνώμη επιθυμεί την ανατροπή του, προκειμένου να ολοκληρωθεί η «αραβική άνοιξη», όπως πιστεύουν, επειδή αδιαφορεί, κατά το αμερικανικό προηγούμενο, για την πληροφόρησή της από έγκυρες πηγές.

Η Συρία είναι χώρα με μακρόχρονη ιστορία. Η γλώσσα της, η αραμαϊκή, είχε διαδοθεί και σε γειτονικούς λαούς και ομιλείτο ακόμη και από τους Εβραίους κατά την εποχή του Χριστού. Ο ευαγγελιστής Μάρκος αναφέρει το θαύμα της θεραπείας της δαιμονισμένης κόρης γυναίκας, η οποία ήταν Ελληνίς Συροφοινίκισσα τω γένει (κφ. Ζ΄).  Σύγχρονοι Έλληνες άκρως ελληνοκεντρικοί παραβλέπουν ότι με τον όρο Έλλην στην Καινή Διαθήκη εννοείται ο ειδωλολάτρης. Θεωρούν μάλιστα τους εναπομείναντες χριστιανούς της Μέσης Ανατολής Έλληνες εκλαμβάνοντες τον εθνισμό με κριτήρια του δυτικού εθνικισμού του 19^ου αιώνα. Ο μεγάλος ιεράρχης της Εκκλησίας, ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος υπήρξε γόνος της Αντιόχειας της Συρίας, της πόλεως που ίδρυσε στο τέλος του 4^ου αιώνα π.Χ. ο Σέλευκος ο Νικάτωρ. Η πόλη αυτή ανεδείχθη σε λίκνο του ελληνικού πολιτισμού στη Μέση Ανατολή. Ο προαναφερθείς ιεράρχης μαθήτευσε στη σχολή του ειδωλολάτρη Λιβανίου και απέκτησε ελληνική σε βάθος παιδεία. ΟΙ εχθροί όμως της Εκκλησίας δεν τον θεωρούν Έλληνα, τυφλωμένοι από ιδεολογικά πάθη.

Καλό είναι να προβάλουμε την ακριβή θεώρηση των πραγμάτων. Στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία είχε συντελεστεί, ιδιαίτερα μετά τη χορήγηση του δικαιώματος του ρωμαίου πολίτη σε όλους τους υπηκόους της αυτοκρατορίας (αρχές του 3^ου μ.Χ. αιώνα) σημαντική άμβλυνση της εθνικής συνειδήσεως. Το ανατολικό τμήμα αυτἠς, προϊόντος του χρόνου, είχε εν πολλοίς εξελληνιστεί, ενώ το δυτικό εκλατινιστεί. Αυτό με κανένα τρόπο δεν σημαίνει ότι οι λαοί είχαν αποκτήσει ελληνική ή ρωμαϊκή συνείδηση. Συνέχιζαν να ομιλούν τις γλώσσες τους και είχαν την αίσθηση της διαφορετικότητας εντός της αχανούς αυτοκρατορίας. Οι κατά τόπους γλώσσες ανθίσταντο στην επέκταση της ομιλίας της ελληνικής και λατινικής. Ως την κατάκτηση της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής από τους Άραβες ομιλούνταν οι κατά τόπους γλώσσες, όπως η κοπτική στην Αίγυπτο και η αραμαϊκή στη Συρία. Η ελληνική γλώσσα και παιδεία με την πάροδο του χρόνου και ως τις αρχές του 7^ου μ.Χ. αιώνα είχε καταστεί κτήμα μιας σημαντικής μερίδας των λαών του ανατολικού ρωμαϊκου κράτους, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι αυτοί είχαν εξελληνιστεί πλήρως, όπως συνέβη με τους λαούς της Μικράς Ασίας. Οι αντιθέσεις προς την κεντρική εξουσία της Κωνσταντινουπόλεως εξέτρεψαν σημαντικό τμήμα των λαών Μέσης Ανατολής και Βόρειας Αφρικής προς αιρέσεις με ολέθριες συνέπειες για τη συνοχή της νέας αυτοκρατορίας, της Ρωμανίας. Η αραβική κατάκτηση και ο επακόλουθος εξισλαμισμός υπήρξαν εντυπωσιακά εύκολοι σε αιρετικά περιβάλλοντα. ΟΙ εναπομείναντες χριστιανοί αυτοπροσδιορίζονται ακόμη και σήμερα ως Ρουμ (Ρωμαίοι, Ρωμηοί). Έχουν καταστεί υπό την πίεση των κατακτητών αραβόφωνοι όχι όμως Άραβες. Θεωρούνται ξένα σώματα εντός της μουσουλμανικής πλημμυρίδας, έχουν λιγότερα δικαιώματα από τους προνομιούχους μουσουλμάνους συμπολίτες τους, που έχουν εξαραβιστεί, και υφίστανται κατά καιρούς διώξεις, όπως σήμερα στη Συρία. Όχι όμως από τις αρχές της χώρας, αλλά από τους επιδιώκοντες την ανατροπή του Άσαντ αντάρτες!

Το ορθόδοξο Πατριαρχείο της Αντιόχειας εδρεύει σήμερα στη Δαμασκό, καθώς η παλαιά του έδρα παραμένει υπό τουρκική κατοχή. Φυσικά για την κατοχή αυτή, στην οποία συνετέλεσε η παραχώρηση εκ νέου στους Τούρκους της Κιλικίας από τους Γάλλους απελευθερωτές – κατακτητές δεν γίνεται λόγος. Ούτε ακόμη από εμάς, που υποστήκαμε ως συνέπεια της γαλλικής βοήθειας προς τον Κεμάλ τη Μικρασιατική καταστροφή. Πέρα από τους ορθοδόξους, που αποτελούν την πλειοψηφία των χριστιανών της Συρίας, υπάρχουν και ρωμαιοκαθολικοί.

Μεταπολεμικά σε αραβικές χώρες, που είχαν γευθεί την ταπείνωση από τον δυτικό ιμπεριαλισμό, ο οποίος είχε τεθεί προκλητικά στην υπηρεσία του διεθνούς σιωνισμού, εμφανίστηκαν πατριώτες που επιδίωξαν να θέσουν τέρμα στην πολιτική της υποτέλειας των δοτών ηγετών των υποστηριζομένων από τη Δύση. Πρώτος ο Νάσερ επέτυχε αυτό στην Αίγυπτο. Στη Μέση Ανατολή ή οργανώθηκαν πολιτικοί σχηματισμοί, γνωστοί με το όνομα «Μπάαθ», οι οποίοι κατέκτησαν την εξουσία, όχι βέβαια με εκλογικές διαδικασίες, στη Συρία το 1963 και στο Ιράκ το 1968. ΟΙ εξουσίες αυτές ήσαν σε κάποιο μέτρο φιλολαϊκές και αρκετά ανεκτικές έναντι των αιρετικών σε σχέση προς την πλειοψηφία των «ορθοδόξων» μουσουλμάνων αλλά ακόμη και έναντι των χριστιανών. Ο Σαντάμ, που ανήκε στο κόμμα Μπάαθ, είχε αντιπρόεδρο της κυβέρνησής του χριστιανό, τον Ταρέκ Αζίζ.

Η μανία με την οποία εστράφησαν οι δυτικές χώρες και το Ισραήλ κατά των αραβικών χωρών, στις οποίες δεν ήλεγχαν τις κυβερνήσεις έφεραν σημαντικές αλλαγές. Μετά τον θάνατο του Νάσερ η Αίγυπτος επανήλθε στη Δύση. Αυτό συνέβη στο Ιράκ με πόλεμο προς ανατροπή του Σαντάμ, όταν οι «ιέρακες» έκριναν ότι δεν τους προσέφερε πλεόν εκδουλεύσεις ως ανάχωμα στην εξάπλωση της ιρανικής «επανάστασης». Εκείνο, για το οποίο δεν μας πληροφόρησαν είναι η φυγή των πλείστων χριστιανών από το Ιράκ μετά την κατάκτησή του από τους «χριστιανούς»! Για τον ίδιο λόγο δεν μας ενημερώνουν σήμερα για το μένος με το οποίο στρέφονται οι σουνίτες αντάρτες κατά του χριστιανικού ακόμη και του «αιρετικού» μουσουλμανικού στοιχείου (αλεβίτες). ΟΙ αντάρτες αυτοί εξοπλίζονται από τη Σαουδική Αραβία και έχουν πλήρη τη στήριξη των ΗΠΑ και των λοιπών δυτικών χωρών, ιδίως της Γαλλίας, της καχεκτικής πλέον παλαιάς αποικιοκρατικής χώρας.

Βέβαια η μεγάλη αδυναμία των κομμάτων Μπάαθ ήταν ο εκφυλισμός σε προσωποπαγή δικτατορικά καθεστώτα. Αλλά τα δικτατορικά καθεστώτα βρίσκονται σε πλήρη αρμονία με τη θεοκρατία του Ισλάμ. Μουσουλμάνοι διαδηλωτές σε χώρες της Δυτικής Ευρώπης στέλλουν στο διάβολο την αστικού τύπου δημοκρατία και η Δύση κωφεύει μπροστά στον κίνδυνο εμμένουσα στο να προκαλεί με τις συνεχείς ραδιουργίες τους μουσουλμάνους. Στη περίπτωση μάλιστα της Συρίας η CIA συμμάχησε με Ταλιμπάν, σύμφωνα με δημοσίευμα των New York Times, προκειμένου να επιτύχει την ταχύτερη ανατροπή του Άσαντ. Και θα το είχε επιτύχει, αν δεν ταυτίζονταν τα συμφέροντα του καθεστώτος της Συρίας με τα ρωσικά και, εν μέρει, με τα κινεζικά. Η Ρωσία φαίνεται αποφασισμένη να υπερασπιστεί το καθεστώς ακόμη και δυναμικά προκαλώντας στη Δύση πονοκέφαλο, καθώς θέλει η τελευταία να περιβληθεί το Ιράν πανταχόθεν από εχθρικά προς αυτό καθεστώτα. Οπωσδήποτε ανατροπή του καθεστώτος Άσαντ θα σημάνει ξεριζωμό των χριστιανών και από τη Συρία. Αυτό δεν το αντιλαμβάνονται οι χριστιανοί θρησκευτικοί ηγέτες; (Για «χριστιανούς» πολιτικούς ηγέτες δεν γίνεται λόγος). Αν ο πατριάρχης Βαρθολομαίος σιωπά από τον φόβο της τουρκικής ηγεσίας, η οποία αναμένει την εντολή για εισβολή στο έδαφος της Συρίας, υπάρχουν και άλλοι. Υπάρχουν;

 

                                                                                    «ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ», 9-7-2012   

ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΚΑΙ (ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ) ΨΕΜΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΟΖ

Ο «θησαυρός των πετρελαίων», τα δικαιώματα, οι υποχρεώσεις και το «παραμύθιασμα» του ελληνικού λαού

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Τα τελευταία δύο χρόνια η Ελλάδα ανακάλυψε ξαφνικά, τριάντα χρόνια μετά την ψήφιση της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας, την έννοια της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ).  Η ΑΟΖ, μια εξειδικευμένη έννοια του δίκαιου της θάλασσας μεταβλήθηκε σε «ιδεολογία», αλλά και σε όχημα παραπλάνησης, γεγονός που υπό τις δεδομένες ελληνικές και διεθνείς συνθήκες, και με τον τρόπο που ασκείται και η εξωτερική-αμυντική πολιτική στη χώρα εμπεριέχει σοβαρούς κινδύνους για την Ελλάδα.

Μαζί με την ΑΟΖ, η Ελλάδα ανακάλυψε και έναν από μηχανής Θεό, για να λύσει τα προβλήματά της, τον θρυλούμενο «θησαυρό των πετρελαίων». Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Ας τα πάρουμε με τη σειρά και ας εξετάσουμε τους πέντε «μύθους» για την ΑΟΖ, που ενσταλλάχθηκαν ανεπαίσθητα στην κοινή γνώμη.

Πρώτον, έχει καλλιεργηθεί ευρέως στην κοινή γνώμη και στην πολιτική τάξη της χώρας, η απολύτως εσφαλμένη, παραπλανητική εντύπωση ότι ανακήρυξη ΑΟΖ συνεπάγεται απόκτηση τίτλων κυριότητας επί τυχόν υποθαλάσσιων ενεργειακών κοιτασμάτων. Λέγεται από πολιτικούς αρχηγούς και πάσης φύσεως σχολιαστές, ότι η ανακήρυξη της ΑΟΖ είναι απαραίτητη για την εκμετάλλευση υδρογονανθράκων, ενώ αφήνεται να εννοηθεί ότι, άπαξ και ένα κράτος ανακηρύξει ΑΟΖ, μπορεί, νομικά, να εκμεταλλευθεί τυχόν κοιτάσματα, άνευ ετέρας.

Ουδέν αναληθέστερον. Την κυριότητα επί των κοιτασμάτων παρέχει ήδη η έννοια της υφαλοκρηπίδας, φυσικό δικαίωμα των κρατών. Είτε ένα κράτος έχει, είτε δεν έχει ανακηρύξει ΑΟΖ, έχει ακριβώς τα ίδια δικαιώματα επί των υδρογονανθράκων κάτω από τον βυθό.

Δεύτερο, συσκοτίζεται από πολλούς «ΑΟΖολογούντες» το γεγονός ότι το πραγματικό πρόβλημα με την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων δεν έχει να κάνει με την ανακήρυξη της ΑΟΖ, αλλά με την οριοθέτηση, είτε της ΑΟΖ, είτε της υφαλοκρηπίδας, με τα γειτονικά κράτη. Οι κανόνες για την οριοθέτηση και της ΑΟΖ και της υφαλοκρηπίδας είναι ταυτόσημοι και η αρμοδιότητα, σε περίπτωση διαφοράς, είναι διεθνών δικαστηρίων. Τα προβλήματα που έχει σήμερα η Ελλάδα με την Τουρκία αναφορικά με την διανομή της υφαλοκρηπίδας είναι ακριβώς τα ίδια με αυτά που θα είχε για την οριοθέτηση της ΑΟΖ. Επ' αυτού, η ανακήρυξη ΑΟΖ δεν συνεισφέρει τίποτα.

Τρίτο, καλλιεργείται εντέχνως η εντύπωση ότι η ΑΟΖ καλύπτει μεγαλύτερη θαλάσσια ζώνη από την υφαλοκρηπίδα. Το ακριβώς αντίστροφο είναι το αληθές. Η υφαλοκρηπίδα μπορεί να επεκτείνεται και πέραν των 200 μιλίων της ΑΟΖ, αν υφίσταται γεωλογική συνέχεια.

Στην περίπτωση των θαλασσίων ζωνών που αφορούν την Ελλάδα η διαφορά είναι θεωρητική, γιατί ταυτίζονται τα όρια υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ.

Τέταρτο, έχει δημιουργηθεί η επίσης παραπλανητική εντύπωση ότι η έννοια της ΑΟΖ κάπως κατοχυρώνει την επήρρεια του Καστελλόριζου και, επίσης, ότι η έννοια της ΑΟΖ κατοχυρώνει και τη χάραξη των θαλασσίων ζωνών στη βάση της «μέσης γραμμής», χαραζομένης ανεξαρτήτως του αν χαράσσεται μεταξύ νήσων και ηπειρωτικών εδαφών.

Εδώ πρόκειται για δύο απάτες ταυτόχρονα. Το Καστελλόριζο έχει όντως επήρρεια επί της διανομής των θαλασσίων ζωνών, είτε μιλάμε για υφαλοκρηπίδα, είτε για ΑΟΖ και η επήρρεια αυτή δεν επηρρεάζεται από την ανακήρυξη ή μη ΑΟΖ. Αλλά η επήρρεια αυτή δεν ταυτίζεται αναγκαστικά με τη μέση γραμμή, όπως υποδεικνύει η πρόσφατη νομολογία του Διεθνούς Δικαστηρίου. Η μέση γραμμή είναι ένα σοβαρό κριτήριο σε ότι αφορά τη διανομή, όχι όμως το αποκλειστικό. Οι πρόσφατες δικαστικές αποφάσεις παίρνουν υπόψιν τους και την αρχή της αναλογικότητας. Στην Ανατολική Μεσόγειο είναι πολύ πιθανό, επί τη βάσει της νομολογίας, το δικαστήριο να αποδώσει επήρρεια στο Καστελλόριζο, να λάβει όμως υπόψιν του και την αρχή της αναλογικότητας, το γεγονός δηλαδή ότι η Τουρκία διαθέτει μια τεράστια ακτή, ενώ το Καστελλόριζο είναι ένα μικρό νησί.

Ακριβώς για τον λόγο αυτό, η Τουρκία δεν θέλει να συμπεριληφθεί στις «διερευνητικές επαφές» το Καστελόριζο. Επιδιώκει, πιέζοντας, να αποσπάσει πολιτική λύση στο Αιγαίο, λύση που να αναιρεί τα πολύ ευνοϊκά για την Ελλάδα νομικά δεδομένα. Δεν θέλει όμως να εντάξει σε τέτοια πολιτική λύση το Καστελλόριζο γιατί εκεί έχει ισχυρή νομική θέση.

Πέμπτο, η Κύπρος κατάφερε να λύσει το πρόβλημα και να προχωρήσει την εκμετάλλευση υδρογονανθράκων, επειδή ανακήρυξε ΑΟΖ, ενώ η Ελλάδα δεν ανακήρυξε και δεν προχώρησε στην εκμετάλλευση. Παραπλανητική μεταφορά δεδομένων σε διαφορετική πραγματική κατάσταση.

Δεν είναι η ανακήρυξη ΑΟΖ που επέτρεψε στην Κύπρο να προχωρήσει στην εκμετάλλευση, είναι οι συμφωνίες για την οριοθέτηση της ΑΟΖ που συνέπηξε με την Αίγυπτο, τον Λίβανο και το Ισραήλ (θα μπορούσε δε να έχει το ίδιο αποτέλεσμα και με συμφωνίες οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας). Οι συμφωνίες αυτές επέτρεψαν στη Λευκωσία να προχωρήσει στην έρευνα σε θαλάσσιες περιοχές της Μεσογείου που βρίσκονται μεταξύ Κύπρου, Αιγύπτου και Ισραήλ. Η Κύπρος δεν προχώρησε σε καμία έρευνα βορείως του νησιού ή σε περιοχές που είναι πλησιέστερα στα κατεχόμενα, εκεί δηλαδή που θα έθιγε τον πυρήνα των τουρκικών διεκδικήσεων.

Στην περίπτωση της Ελλάδας, τα τυχόν κοιτάσματα νοτίως της Κρήτης εικάζεται ότι είναι αρκετά κοντά στο νησί, ώστε να μπορεί να αμφισβητηθεί η εκεί εκμετάλλευση από την Λιβύη. Ασφαλώς θα ήταν προτιμότερο να γίνει συμφωνία οριοθέτησης με τη Λιβύη, αλλά αυτό δεν εξαρτάται μόνο από την Αθήνα. Σε ότι αφορά τα κοιτάσματα έξω από τις ακτές της Δυτικής Ελλάδας καλύπτονται από τη συμφωνία διανομής της υφαλοκρηπίδας μεταξύ Ελλάδας και Ιταλίας και ήδη, επιτέλους, ο κ. Μανιάτης προχώρησε σε διεθνή διαγωνισμό.

Ορισμένοι πιστεύουν ότι υπάρχουν ενδεχομένως σημαντικά κοιτάσματα στην περιοχή του Καστελόριζου, μεταξύ δηλαδή Κύπρου, Τουρκίας, Αιγύπτου και Ελλάδας. Δεν γνωρίζουμε αν είναι ακριβές, η εκμετάλλευσή τους όμως προσκρούει στο συνολικό πρόβλημα που θέτει η Τουρκία στην Ελλάδα από το 1973-74 και το οποίο έχει οδηγήσει στον ανταγωνισμό εξοπλισμών και σε δύο παρολίγον συρράξεις. Αλλά και περιορίζεται από την αρχή της αναλογικότητας που χαρακτηρίζει τις τελευταίες αποφάσεις της διεθνούς δικαιοσύνης.

Επειδή αυτό το πρόβλημα δεν μπορεί πιθανότατα να λυθεί με συμφωνία οριοθέτησης, είτε της ΑΟΖ, είτε της υφαλοκρηπίδας, με την ‘Αγκυρα, πρέπει να εξαναγκασθεί η Τουρκία, εφόσον το επιθυμεί η Αθήνα, σε αποδοχή της Χάγης. Είναι συζητήσιμο αν συμφέρει την Ελλάδα να το κάνει.

Ο άλλος τρόπος είναι να αναθεωρήσει η Ελλάδα όλο το «πακέτο» που διέπει, επισήμως και «άτυπα», τις σχέσεις της με την Τουρκία τις τελευταίες δεκαετίες. Σε μια τέτοια περίπτωση, θα μπορούσε αίφνης να χρησιμοποιήσει και το πολύ ισχυρότερο της ΑΟΖ όπλο της επέκτασης των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια, που της παρέχει το διεθνές δίκαιο και το οποίο θα έλυνε, προς όφελος της Ελλάδας, το σύνολο των «διαφορών» στο Αιγαίο. Παραδόξως όμως, ουδείς των ΑΟΖολογούντων και τόσο πολύ ασχολουμένων εσχάτως με το δίκαιο της θάλασσας προτείνει κάτι τέτοιο, γιατί αυτό σημαίνει να αγνοήσει η Ελλάδα το τουρκικό κάζους μπέλι. Αντίθετα, όταν λέμε στο ελληνικό λαό ότι θα ανακηρύξει ΑΟΖ και θα αποκτήσει τα πετρέλαια, είναι βέβαια πιο εύκολο να τον «παραμυθιάζουμε», τη βασική λειτουργία δηλαδή που ξέρει να κάνει η ελληνική πολιτική τάξη, έχοντας φέρει τη χώρα με αυτά και με κείνα στο χείλος της αβύσσου.

Ενδεχομένως πρέπει, να σημειώσουμε στο σημείο αυτό, να αναθεωρηθεί όντως ο τρόπος αντιμετώπισης της Τουρκίας. Πόσο συνετό είναι όμως να το πράξουμε εμείς, με δική μας πρωτοβουλία, σε μια από τις χειρότερες περιόδους της εθνικής μας ύπαρξης και όταν, ντε φάκτο, έχει τεθεί σε αμφισβήτηση η θέση μας στην Ευρώπη, άρα έχει ανοίξει και η όρεξη παντός ενδιαφερόμενου να καλύψει το τυχόν «γεωπολιτικό κενό» που θα άφηνε η Ευρώπη στην Ανατολική Μεσόγειο; Πόσο λογικό θα ήταν ο Μεταξάς, όταν του επέδωσε το τελεσίγραφο ο Ιταλός Πρέσβης, να καλούσε στη συνέχεια τον Γερμανό και τον Τούρκο και να τους κήρυσσε τον πόλεμο;

Η επανατοποθέτηση του συνόλου των ελληνοτουρκικών σχέσεων σε άλλη, τελείως διαφορετική βάση, είναι σκόπιμη. Αλλά αυτό προύποθέτει ανεξάρτητο και σοβαρό κράτος, δεν μπορεί να γίνει με ανακηρύξεις ΑΟΖ από τα μπαλκόνια.

Οι πραγματικοί ειδικοί τα γνωρίζουν αυτά. Και ο Καθηγητής ‘Αγγελος Συρίγος (Επίκαιρα) π.χ. και ο Πρύτανης του Παντείου κ. Τσάλτας (ελληνική έκδοση του Foreign Affairs) και άλλοι έχουν υπογραμμίσει στα άρθρα τους ότι είναι δύο διαφορετικά και άσχετα θέματα η ανακήρυξη ΑΟΖ και η εκμετάλλευση των υγρογονανθράκων, διασώζοντας έτσι την επιστημονική τους εντιμότητα, κάτι διόλου αυτονόητο στην Ελλάδα.

Τα πλεονεκτήματα της ΑΟΖ

 

Μπορείτε να διερωτηθείτε σε αυτό το σημείο: Η ΑΟΖ δεν έχει κανένα πλεονέκτημα; Ασφαλώς και έχει είναι η απάντηση, όχι όμως αυτά που καταλαβαίνει ο υποκείμενος στην έντεχνη πλύση εγκεφάλου πολίτης, ότι ξαφνικά δηλαδή θα πάρουμε τα πετρέλαια που δικαιούμεθα και θα γίνουμε Κουβέιτ, λύνοντας και το απελπιστικό οικονομικό μας πρόβλημα.

Μεταξύ άλλων πλεονεκτημάτων είναι ότι το παράκτιο κράτος δια της ΑΟΖ έχει την ευθύνη έρευνας και διάσωσης, την ευθύνη φροντίδας του περιβάλλοντος και εκμετάλλευσης όλων των θαλάσσιων πόρων, όπως της αλιείας. Η ΑΟΖ είναι μια ευρύτερη της υφαλοκρηπίδας έννοια, ένα υπερσύνολο, τα δικαιώματα όμως επί υποθαλασσίων κοιτασμάτων τα διασφαλίζει ήδη η υφαλοκρηπίδα, δεν απαιτούν την ανακήρυξη ΑΟΖ.

Η ΑΟΖ είναι οπωσδήποτε ένα χρήσιμο εργαλείο, για σκοπούς όμως ανεξάρτητους της εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων και υπό τον όρο ότι η Ελλάδα έχει μια συγκροτημένη εθνική και θαλάσσια στρατηγική. ‘Αλλωστε, ήδη ο νόμος του κ. Μανιάτη, που πέρασε το περασμένο καλοκαίρι, καλύπτει εν μέρει και το θέμα της ανακήρυξης, αναγνωρίζοντας, ελλείψει συμφωνιών οριοθέτησης, τη μέση γραμμή ως γραμμή οριοθέτησης των θαλασσίων ζωνών.

Ένα πλεονέκτημα της ΑΟΖ είναι ότι, άπαξ και αναγνωρισθεί, δεν μπορεί να τεθεί εν αμφιβόλω η διέλευση υποθαλάσσιων αγωγών και καλωδίων, χωρίς όμως να σημαίνει ότι είναι και αναγκαία προϋπόθεση για αυτό. Τα καλώδια που συνδέουν Κύπρο με Ελλάδα έχουν ποντισθεί χωρίς ΑΟΖ και χωρίς οι δύο χώρες να ζητήσουν την άδεια τρίτου. Και αντίστροφα, μια χώρα που έχει έλεγχο της ΑΟΖ μπορεί μεν να θέσει προσκόμματα ως προς τη συγκεκριμένη διαδρομή ενός υποθαλάσσιου αγωγού ή καλωδίου, όχι όμως και να απαγορεύσει τη διέλευσή του.

Μια παράξενη «ΑΟΖ»ολογία

 

Αξίζει να ανοίξουμε στο σημείο αυτό μια παρένθεση και να σημειώσουμε μια, κατά τη γνώμη μας, παραδοξότητα. Η μεγάλη πλειοψηφία των ΑΟΖολογούντων επέδειξε ελάχιστο ενδιαφέρον, επί πολλά χρόνια, για όλα τα θέματα της εξωτερικής πολιτικής. Βαριές επιλογές, με μεγάλες συνέπειες (μη επέκταση χωρικών υδάτων, ‘Ιμια, Οτσαλάν, S300, Μαδρίτη, Ελσίνκι, πράσινο φως για τουρκική ένταξη άνευ ουσιαστικού ανταλλάγματος, απαγόρευση στην Ελλάδα να έχει σχέσεις με τη Ρωσία κλπ.), ουδόλως τους ενόχλησαν.

Δεν τους ενόχλησε καν το μείζον των μειζόνων, η εμφάνιση δηλαδή, το 2002, ενός σχεδίου «λύσης» του κυπριακού, που κατέλυε το κυπριακό κράτος (σχέδιο Ανάν), όπως ημικατελύθη αργότερα το ελληνικό εμμέσως με τη Δανειακή και το Μνημόνιο. Οι περισσότεροι άλλωστε από τους «ΑΟΖολογούντες» δεν επέδειξαν στο παρελθόν κανένα ενδιαφέρον, ούτε το επαγγελματικό τους αντικείμενο είναι το δίκαιο της θάλασσας ή η εξωτερική πολιτική. Ποιά μύγα τους τσίμπησε ξαφνικά και γίνονται τουλάχιστο δύο ημερίδες κάθε μήνα στην Αθήνα, ενώ άλλα σοβαρά ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής παραμένουν απολύτως απαρατήρητα και ασχολίαστα στον δημόσιο διάλογο;

 

Τα μειονεκτήματα της ΑΟΖ

 

Αν τα πλεονεκτήματα της ΑΟΖ ως προς τους υδρογονάνθρακες είναι ουσιαστικά ανύπαρκτα, δεν είναι ανύπαρκτα και ορισμένα μειονεκτήματα αυτής της ιδέας. Διπλωματικά, η Άγκυρα μπορεί να εκλάβει την ΑΟΖ ως απόπειρα αναθεώρησης του modus vivendi μεταξύ των δύο χωρών. Όλη αυτή η φασαρία περί την ΑΟΖ, ιδίως αν οδηγήσει σε απερίσκεπτους και ανεπαρκώς προετοιμασμένους χειρισμούς, κάτι που είναι σχεδόν βέβαιο με το πολιτικό προσωπικό που έχουμε και σε συνθήκες προϊούσας εθνικής παραφροσύνης, μπορεί να συμβάλει στη δημιουργία ενός επιπλέον μηχανισμού έντασης με την Τουρκία, που δεν τον χρειάζεται αυτή τη στιγμή η Ελλάδα.

Δεύτερον, καλλιεργείται εντέχνως στον εν απελπισία τελούντα ελληνικό λαό, η ψευδής αλλά χρησιμοποιήσιμη εντύπωση ότι υφίσταται μια μαγική λύση στα προβλήματά του, τα «τεράστια» δηλαδή αποθέματα υδρογονανθράκων που αρκεί μια στοιχειωδώς μαχητική ελληνική πολιτική για να τα πάρει.

Στη χώρα όμως της «φαιδράς πορτοκαλέας», ουδείς έχει παρουσιάσει το παραμικρό στοιχείο για την ύπαρξη αυτών των τεραστίων αποθεμάτων. Μπορεί και να υπάρχουν, απλώς εμείς δεν το γνωρίζουμε.

Πριν από δύο χρόνια, η κυβέρνηση δήλωνε ότι δεν υπάρχουν άξια λόγου κοιτάσματα, τώρα όλοι ή σχεδόν το θεωρούν βέβαιο. Και ενώ συζητάμε για τα κοιτάσματα αυτά, διαλύουμε τη στοιχειώδη ερευνητική βάση που διαθέταμε για τον ορυκτό μας πλούτο!

Η Κύπρος πάντως, που έχει αποδεδειγμένα μεγάλα αποθέματα, δεν της έλυσαν το πρόβλημα, και είναι τώρα στον προθάλαμο του μνημονίου. Επιπλέον όμως, η Δανειακή Σύμβαση και το Μνημόνιο, έχουν δέσει την Ελλάδα κατά τέτοιο τρόπο, που τα κοιτάσματα αυτά να κινδυνεύουν να περιέλθουν περίπου αυτομάτως στη ιδιοκτησία των πιστωτών.

Δυστυχώς, όσο κι αν είναι δύσκολο, μόνο η αποδέσμευση από αυτό το καθεστώς δανειακών συμβάσεων και μνημονίων μπορεί πλέον να επαναφέρει τον εθνικό πλούτο στην κυριότητα του ελληνικού κράτους και να αποκαταστήσει την δυνατότητα ύπαρξης στοιχειωδώς ανεξάρτητου ελληνικού κράτους και αξιοπρεπούς, κυρίαρχης επιβίωσης του ελληνικού λαού εντός αυτού του κράτους. Αυτή είναι η θλιβερή πραγματικότητα και μόνο κινδύνους για το έθνος μπορεί να σωρεύσει η προσπάθεια παράκαμψης αυτής της σκληρής αλήθειας. Αν εθνικό είναι το αληθές, όπως δίδασκε ο Διονύσιος Σολωμός, θα μπορούσαμε να πούμε και ότι αντεθνικό είναι το αναληθές.

Σημείωση: Το άρθρο αυτό, με ελάχιστες περικοπές, δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Η Ελλάδα αύριο», στις 13.6.2012

ΠΗΓΗ: Τετάρτη, 13 Ιουνίου 2012, http://konstantakopoulos.blogspot.gr/2012/06/blog-post.html

Από το Imperium Romanum στις Holy Global Markets

Συντομότατη αναζήτηση του ελληνικού πολιτισμού με φόντο τις εκλογές

 

Του Στέργιου Ζυγούρα

 

Εξαιρετικά μεγάλο θέμα, έθιξε ο Χρήστος Αγγελόπουλος με το βίντεο που μοντάρισε με τίτλο "Σας θυμίζουν κάτι όλα αυτά;" και το σύντομο κείμενο που παρέθεσε. Το παρόν κείμενο προέκυψε από αυτή την αφορμή. Διευρύνει το σχολιασμό και την προβολή του θέματος "Βυζάντιο" στο σήμερα. Με παρακινδυνευμένη συμπύκνωση, μπορούμε να τονίσουμε:

– Το ρωσικό ντοκιμαντέρ (Α΄ μέρος) είναι περισσότερο αξιόπιστο παρά διαφωτιστικό. Αν και επικεντρώνεται στην πτώση της αυτοκρατορίας, μέσα σε 70 λεπτά πραγματεύεται την υπερχιλιετή αυτοκρατορική περίοδο. Την περίοδο, που έγινε γνωστή με τα σκοπίμως επιλεγμένα ονόματα "Γραικική αυτοκρατορία", ή "Βυζαντινή αυτοκρατορία", την περίοδο στην οποία κυριαρχεί μια αντιπαλότητα μεταξύ δυο πλευρών, όπου η μια είναι φανερή (Κωνσταντινούπολη), η άλλη ασαφής (Άαχεν; Ρώμη; Παρίσι; Βενετία;). Μια αντιπαλότητα γύρω από την τότε παγκόσμια κυριαρχία.

– Το κράτος της Κων/πολης λεγόταν "Ρωμαϊκό" και ήταν εξ αρχής πολυεθνικό. Η συγκολλητική ουσία μεταξύ των εθνών ήταν το κεντρικό, πολιτισμικό του στοιχείο: ο χριστιανισμός. Ωστόσο, ο σημερινός Έλληνας / Ευρωπαίος τείνει να αντιστοιχεί στην τότε, οικουμενική Εκκλησία την εθνική / κατακερματισμένη χριστιανική Εκκλησία του σημερινού εθνικού κράτους. Το πολυεθνικό κράτος διαλύθηκε εξαιτίας και των αποσχιστικών εθνικισμών· και αυτό το στοιχείο προβάλλεται αρκετά καλά στο ντοκιμαντέρ (Β' μέρος). Συνεπώς, δεν είναι "θρησκευτική" η προσέγγιση, μάλιστα στο ντοκιμαντέρ δεν εξηγείται επαρκώς το θρησκευτικό στοιχείο, ως ζήτημα της κρατικής υπόστασης και της εξωτερικής πολιτικής.

Ο Χ. Αγγελόπουλος εντοπίζει και αντιστοιχεί στο σήμερα αληθινά στοιχεία, που, όμως, ως ιστορικά στοιχεία δεν αιτιολογούνται. Το αχανές της χρονολόγησης στο ντοκιμαντέρ επιτείνει η ασάφεια που αποπνέει το τρίλεπτο μοντάζ. Το τι ήταν το "Βυζάντιο" και το πώς κατέρρευσε είναι καίριο, αφού όντως, συνυπήρξαν στην κατάρρευση ο οικονομικός μαρασμός, η ηθική έκπτωση και τα εθνικά θέματα. Αρκετά δε πριν την άλωση, διαμορφώθηκαν τα δυο "κόμματα", που, τελικά, στην πράξη, έφτασαν να διαφωνούν στην επιλογή του κατακτητή, έχοντας αποδεχθεί ως μη αναστρέψιμο στοιχείο την εσωτερική κατάρρευση. Εκεί εδραιώνεται το γνωστό μας δίλημμα "Δύση ή Ανατολή;". Μόνο που α) αυτό το δίλημμα περιέχει ως δεδομένο το αίσθημα της "ανατολικής" πολιτισμικής μειονεξίας, β) ούτε η "Δύση" (Φραγκιά;) έχει προσδιοριστεί με ακρίβεια (μάλιστα, στη νεότερη εποχή μεταπηδά από το Λονδίνο στην Ουάσιγκτον και πρόσφατα, στις Βρυξέλλες / Άαχεν), ούτε κάποια συγκεκριμένη "Ανατολή" περιγράφεται ως αντίρροπη της όποιας "Δύσης". Ακόμα και στην εξήγηση της "καθ' ημάς Ανατολής", ισχνά προβάλλει το διαχρονικό γεγονός της οικουμενικότητας του ελληνικού πολιτισμού, αρχαίου και χριστιανικού. Ολοφάνερα, το σήμερα διακατέχεται από την μη καθολική αποδοχή του όρου "ελληνισμός" μέσα στην κρατική υπόσταση (1833 και μετά). "Ελληνισμός" προσδιορισμένος από τους Έλληνες ή "ελληνισμός" έξωθεν προσδιορισμένος; Πρόσφατα είδαμε ότι ούτε ο δεύτερος βρίσκεται στο ευρωπαϊκό απυρόβλητο. Ο "ελληνισμός" αυτός φέρει το διχασμό, την αμφιταλάντευση του ασαφούς διλήμματος "Δύση ή Ανατολή;" που αναζωπυρώθηκε κατά τον 18ο αιώνα και μας οδηγεί σε μια ακόμα δέσμη ερωτημάτων:

Η οθωμανική περίοδος δικαίωσε τους ανθενωτικούς; Ζούμε σήμερα το θρίαμβο των ενωτικών; Επίσης: η ανασύσταση του πολυεθνικού κράτους ως προοπτική του 1821 πώς εμφανίστηκε και τι εμπόδια συνάντησε; Γιατί το κράτος που ιδρύθηκε, απέρριψε τον πατέρα του και στράφηκε αποκλειστικά στον παππού του; Βρίσκεται το ελληνικό εθνικό κράτος από τον Όθωνα και μετά σε μια διαρκή εξάρτηση μέσω της αέναης οικονομικής υποτέλειας; Συνιστά ο περίφημος "τριπλασιασμός του ελληνικού κράτους" (1919) μια εθνική επιτυχία, μιαν "ολοκλήρωση του 1821"; Ή μήπως τα σύνορα αυτά, ήταν τμήμα της προαποφασισμένης, ευρύτερης ανακατάταξης των ζωνών επιρροής του καπιταλισμού που τότε στόχευε -εκτός από τους θαλάσσιους δρόμους- και στα πετρέλαια της Μ. Ανατολής και στην πάγια αποκοπή της Ρωσίας (όπου δεν είχαν επικρατήσει ακόμα οι "προοδευτικοί" μπολσεβίκοι); Γιατί οι τότε ελληνικές επιδιώξεις κατευθύνθηκαν προς τη Σμύρνη και όχι προς την Κων/πολη; Μήπως μάθαμε να πανηγυρίζουμε για τα σύνορα του Βενιζέλου προκειμένου να αποκρύψουμε την ειρηνική εκρίζωση του 1923, τους δυο παγκόσμιους πολέμους στους οποίους -αν και νικητές- υπέστημεν μεταχείριση ηττημένων και τέλος, μήπως συνηθίσαμε να πανηγυρίζουμε για την ένταξη στην Ευρώπη, την ένταξη στο Ευρώ προκειμένου να "αποφύγουμε τα χειρότερα" σύμφωνα και με το πλήρως διαψευσθέν σκεπτικό του Κ. Καραμανλή και με την πρόσφατη, "μνημονιακή λογική"; Από όσο τουλάχιστον γνωρίζουμε μέσω της ιστορίας, έξι αιώνες πριν, οι ενωτικοί δεν είχαν την αντίστοιχη της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ επιχειρηματολογία-καταστροφολογία που έφτασε μέχρι της (υπό το κράτος πανικού) παραδοχής ότι το ευρωπαϊκό όραμα προβλήθηκε στον Έλληνα ως φιλέ μινιόν και κρασί σωβινιόν. Όμως αν προσέξουμε αυτή την επιχειρηματολογία, θα δούμε μέσα από το συνδυασμό της ανύπαρκτης -ουσιαστικά- "εθνικής περηφάνιας" και του επικαλούμενου "φόβου της απομόνωσης" να κυριαρχεί μόνον η γνωστή, ανομολόγητη, βαθιά ριζωμένη "ελληνική μειονεξία" έναντι της "πολιτισμένης Δύσης" στην οποίαν "ανήκομεν".

Όσο για την "αντιμνημονιακή λογική": σε κάποιες διεθνιστικές εκδοχές της το μνημόνιο εμφανίζεται μόνον ως αίτιο. Κάποιες φορές εμφανίζεται ως σύμπτωμα, ξεκομμένο όμως από την εθνική πολιτική του διαρκούς κρατικού χρέους, ξεκομμένο και από την ελληνική πολιτισμική "copy-paste διάσταση" που το παρακολουθεί επί 200 χρόνια. Προφανώς λοιπόν, όταν το ζήτημα της εξαθλίωσης αντιμετωπίζεται αποκλειστικά στο επίπεδο των αριθμών, η ατζέντα είναι λειψή. Στη διεύρυνση της ατζέντας και στην κατανόηση του θέματος "παγκοσμιοποίηση" που προκαλεί τη φτωχοποίηση, την εξαθλίωση και το θάνατο, το "Βυζάντιο" μπορεί να μας βοηθήσει; Ας σκεφτούμε μόνον ότι πολλοί από όσους επιλεκτικά εκθειάζουν την προωθούμενη σήμερα "πολυπολιτισμικότητα", θεωρούν το πολυπολιτισμικό Imperium Romanum της Κωνσταντινούπολης "οπισθοδρομικό, σκοταδιστικό και… graecorum". Στην περίπτωση αυτή, προφανώς, ως "πρόοδο" και "ανθρωπισμό" εννοούν το όραμα των Γιούνκερ-Λαγκάρντ-Μπαρόζο. Γιατί τόση μάχη εναντίον του έθνους, εναντίον της χριστιανικής θρησκείας; Για να επικρατήσει κάποια παγκόσμια θρησκεία στη θέση της; Γιατί τόση εμμονή στο Άαχεν της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, αφού έτσι, η μόνη πηγή εξουσίας που μας επιβάλλεται, είναι οι Holy Global Markets; Έτσι δεν είναι; Ή μήπως η "ανταγωνιστικότητα" προήχθη σε κοινωνική αρετή και ανθρωπιστικό ιδεώδες;

Εθνισμός ή διεθνισμός; Αυτό δεν το σκέφτηκαν ή δεν τόλμησαν να το προβάλλουν ως ένα ακόμα πλαστό δίλημμα των εκλογών. Τελικά, όποιος σήμερα υπερασπίζεται το ελληνικό εθνικό κράτος έναντι της ισοπέδωσης, έναντι των απάνθρωπων "αγορών", μήπως υπερασπίζεται (συνειδητά ή μη) τον ελληνικό οικουμενικό πολιτισμό που το ελληνικό κράτος δεν κατάφερε επί δύο αιώνες να καθυποτάξει;

Στέργιος Ζυγούρας

10-6-2012

 

Δείτε συμπλήρωμα του άρθρου με πολλά βίντεο στην ιστοσελίδα: http://karavaki.wordpress.com/2012/06/10/imperium-romanum-holy-global-markets/

Η τελευταία πράξη: πάνω σε πολιτικές και όχι απλά οικονομικέ​ς συνιστώσες

 

Του Νικόλαου Κ. Γεωργαντζά*

 

ΠΗΓΗ ΓΑΡ ΚΑΙ ΡΙΖΑ ΚΑΛΟΚΑΓΑΘΙΑΣ

ΤΟ ΝΟΜΙΜΟΥ ΤΥΧΕΙΝ ΠΑΙΔΕΙΑΣ

(Πηγή και ρίζα της Αρετής είναι

το να τυχαίνει κάποιος της κατάλληλης παιδείας)

Πλούταρχος, ‘Ηθικά'

 

Παίζει ένα ενδιαφέρον άρθρο στο διαδύκτιο, με τίτλο: «Η αρχή της τελευταίας πράξης για την Ευρώπη», που προέρχεται από την Στράτφορ (Stratfor Global Intelligence). Δεν χρειάζεται να το επαναλάβω εδώ ολόκληρο, πολύ περιληπτικά όμως, η Στράτφορ αναφέρεται στο πως μετατρέπεται διαχρονικά η οικονομική σε μία πολιτική κρίση στην Ευρώπη [1].

Η τακτική, π.χ., της λιτότητας εγείρει σοβαρότατα ερωτήματα γιά τις οικονομικές και πολιτικές ελίτ, που κυριαρχούν στην Ευρώπη, ενώ τα αποτελέσματα των εκλογών σε Γαλλία και Ελλάδα προαγγέλουν την «εντεινόμενη πολιτική κρίση που επικεντρώνεται στην παλιά ευρωπαϊκή τάξη». Το άρθρο καταγίνεται με την ιδεολογία που περιβάλει την παλαιά ευρωπαϊκή τάξη, καθώς και με τις οικονομικές και πολιτικές της συνιστώσες.

Οι μεν οικονομικές συνιστώσες αφορούν «την πεποίθηση ότι το ελεύθερο εμπόριο και ένα ενοποιημένο ρυθμιστικό πλαίσιο θα δημιουργούσαν ένα πλαίσιο ευημερίας, το οποίο θα μοιράζονταν ίσα τα κράτη και οι τάξεις». Οι δε της όλης ιδεολογίας πολιτικές συνιστώσες έχουν να κάνουν «με την πεποίθηση ότι τα θεμελιώδη ζητήματα που χώριζαν τα ευρωπαϊκά κράτη έπαψαν να υφίστανται και ο διαχωριστικός εθνικισμός του παρελθόντος δεν είχε πλέον σημασία»[1].

Μετά από μία αρκετά λεπτομερή ανάλυση της οικονομικο-πολιτικής κατάστασης στην Γαλλία, στην Ελλάδα και στην Ισπανία, η Στράτφορ καταλήγει στο συμπέρασμα πως, σε ολόκληρη την Ευρώπη, η τελευταία πράξη θα παίξει πάνω σε πολιτικές και όχι οικονομικές συνιστώσες, καθόσον στο επίκεντρο «βρίσκονται η εθνική κυριαρχία, η ταξική επίγνωση και ο έλεγχος της εθνικής μοίρας». Επειδή δε «βρισκόμαστε ακόμα στην αρχή» της τελευταίας πράξης, «δεν είναι καν το πρελούδιο» η Γαλλία και και η Ελλάδα, αλλά μάλλον «δείχνουν προς την κορύφωση της τελευταίας πράξης»[1].

Δυστυχώς, η ανάλυση της Στράτφορ είτε αγνοεί είτε έχει άγνοιαν επί της εννοίας του όντως διαχωριστικού εθνικισμού και την διαφορά του από εκείνες του έθους και του έθνους, γύρω από τις οποίες επικεντρώνονται οι ανθρώπινες κοινωνίες της Ευρώπης -και όχι μόνον- μέσα στην μεταμοντέρνα μας προσωρινότητα. Επίσης, οι πολιτισμικές συνιστώσες αποτελούν μία κραυγαλέα παράλειψη στην προσέγγιση της όλης προβληματικής που επεξεργάζεται η Στράτφορ.

Σχετικά δε με το απαιτούμενο επιτέλους στις μέρες μας ξεκαθάρισμα των εννοιών, η Στράτφορ δεν πρέπει να νοιώθει καθόλου μοναξιά. Έννοιες όπως ‘έθνος', ‘εθνισμός' και ‘εθνικισμός' χρησιμοποιούνται μεν καθημερινά, αλλά παραμένουν περιτυλιγμένες μέσα σε μιά τέλεια θολούρα γιά την πλειοψηφία του ελληνικού μας κόσμου.

Το ‘έθνος', ο ‘εθνισμός' και ο ‘εθνικισμός' είναι τρεις κοινωνικο-πολιτικοί όροι μέσα σε μία απόλυτη σύγχυση, η οποία είναι έντεχνα μεθοδευμένη από τον παγκόσμιο πολιτισμό του κενού και άρδην καταναλωτικού εθνο-μηδενισμού. Είναι τρεις κοινωνικο-πολιτικοί όροι σε μία απόλυτα έντεχνη σύγχυση, γιά χάρη μίας εθνο-μηδενιστικής πολυ-πολιτισμικότητας, η οποία επιτρέπει σε κοινούς απατεώνες και παραποιητές του ανθρωπίνου πολιτισμού να οδηγούν ολάκαιρες κοινωνίες μας σε τουλάχιστον τραγικά αποτελέσματα.

Το να μιλάς όμως ακατανόητα είναι ένας αλεπουδιάρικος τρόπος γιά να κρύβεις την παρμενίδεια θεά Αλήθεια. Η ακριβολογία είναι μία ουσιαστική προϋπόθεση γιά να κατανοούμε τις οικονομικές, πολιτικές και πολιτισμικές συνιστώσες της μεταμοντέρνας μας προσωρινότητας.

Ο Θεόδωρος Ι. Ζιάκας εξηγεί την «τρομακτική σύγχυση περί το τι είναι το έθνος από την αδυναμία μας να συλλάβουμε την έννοια ‘συλλογικό υποκείμενο' και το έθνος σαν τέτοιο». Βλέπει δε την αδυναμία μας τούτη ως «καταστατική για την αυτοκατανόηση πολλών από μας ως υποκειμένων-ατόμων»[2].

Αντίθετα με τα όσα ισχυρίζεται ένας τυπικός εκπρόσωπος της μεταμοντέρνας μας προσωρινότητας, ο Βρετανός ιστορικός Έρικ Χόμπσμπαουμ [3], το ‘έθνος' σχετίζεται μεν με το ‘έθος', δηλαδή την έξη ή συνήθεια, αλλά όχι με υλικά στοιχεία, όπως είναι, π.χ., η βιολογική συγγένεια, η γλώσσα, τα εξωτερικά υλικά σύμβολα, κάποιες συγκεκριμένες γεωγραφικές ζώνες ή η υπηκοότητα. Κάθε έθνος αποκτά υπόσταση μέσα από μία εκδήλωση της ταυτοτικής αυτονομίας μιάς κοινωνίας ανθρώπων, διατηρεί δε την υπόστασή του εάν και μόνον εάν είναι σε θέση να εξελίσσεται ή να ρέει διαχρονικά ανάμεσα στα και μέσα από τα μέλη του.

Ο Κορνήλιος Καστοριάδης ορίζει το έθνος μέσα από καθαρά πνευματικά ή φαντασιακά στοιχεία, όπως είναι, π.χ., η οργανική ενότητα ακόμα και των συνεκδήμων μελών μιάς κοινωνίας, τα εσωτερικά πνευματικά της σύμβολα, την κοινή κοσμοαντίληψη και το συγκεκριμένο νοηματικό περιεχόμενο της γλώσσας. Το κοινωνικό φαντασιακό και η αυτο-θέσμιση ενός έθνους ρέει αδιάκοπα μέσα από κοινές, συλλογικές εικόνες, αναμνήσεις, λογικούς συνειρμούς, νοήματα, συναισθήματα και επιθυμίες[4] .

Ο Γιώργος Κοντογιώργης επίσης κινήται μέσα στην ‘πραγματική πραγματικότητα' του Καστοριάδη, καθόσον βλέπει τον αυτο-προσδιορισμό ενός έθνους όντως να τεκμηριώνει την ύπαρξη και την ισχύ της ελληνικής εθνικής ταυτότητας. Θεωρεί δε ο Κοντογιώργης πως, ως ένα ανθρωπο-κεντρικό και κοινωνικο-κεντρικό φαινόμενο, το έθνος αποτελεί «ένα πολιτισμικό γεγονός, το οποίο στο μέτρο που μορφοποιείται σε ταυτότητα, ενσαρκώνει την ελευθερία»[5].

Αν και το έθνος είναι ένα πρωτίστως πολιτισμικό γεγονός, δεν παύει τούτο να έχει πολιτική έκφραση, η οποία μπορεί να εμφανίζεται διαφοροποιημένη, δηλαδή να εναρμονίζεται με τις διαστάσεις της ελευθερίας που αντιστοιχούν στην εκάστοτε φάση ενός συνόλου ανθρωπο-κεντρικού και κοινωνικο-κεντρικού κοσμο-συστήματος. Αντίθετα λοιπόν με το δόγμα Χόμπσμπαουμ[3], «το έθνος δεν είναι επινόηση του (νεοτέρου) κράτους και, σαφώς, δεν αποτελεί νεότερο δημιούργημα, αφού απαντάται στον ελληνικό (ανθρωποκεντρικό) κοσμοσυστημικό χώρο»[5].

Ο διαρκής ηρακλείτειος πόλεμος γιά την αναζήτηση και την αποκάλυψη της Αλήθειας είναι μία «συνεχής προσπάθεια να διαρρηγνύουμε την κλειστότητα στην οποία βρισκόμαστε», όπως λέει ο Καστοριάδης. Ανήκει δε στο μάγμα εκείνο των φαντασιακών σημασιών που ορίζουν το πρόταγμα της αυτονομίας, την επιθυμία των ανθρώπων να ζήσουν ως άνθρωποι ελεύθεροι μέσα σε μία κοινωνία ελεύθερη ή μέσα σε μία κοινωνία εν' ελευθερία.

Ο Καστοριάδης και ο Κοντογιώργης συμφωνούν πως οι ρίζες του προτάγματος της κοινωνίας εν' ελευθερία βρίσκονται στην των Αθηναίων αυθεντική, γνήσια ή πραγματική δημοκρατία, που οδήγησε στη δυτική πνευματική παράδοση της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού. Αντίθετα, ο ‘εθνικισμός' κατάγεται από την πτέρυγα εκείνη του ρομαντικού κινήματος που βάλλει λυσσαλέα εναντίον των χειραφετητικών ιδεών του Διαφωτισμού και ονειρεύεται τα σκοτάδια του Μεσαίωνα.

Ο εθνικισμός δεν είναι προϊόν του ελληνικού κοσμο-συστήματος. Αναδύθηκε από την εχθρότητα της φεουδαρχίας προς την πολυμορφία κατά τον 16ο αιώνα, μαζύ με την ιδέα της πολιτικής εξουσίας, το υποκείμενο της οποίας είναι ο ‘λαός, όχι ως έθνος, αλλά ως το απλό συνάθροισμα ατόμων, τα οποία ωστόσο έχουν το δοτό (από ποιόν άραγε;) δικαίωμα να δρουν που και που ως μία αθροιστική οντότητα ατόμων, π.χ., εκλογές.

Ο Καστοριάδης θεωρεί τον εθνικισμό κάτι σαν μία θρησκεία του μίσους, που πολεμάει τη διακηρυγμένη επιθυμία των ανθρώπων να ζήσουν αδελφωμένοι και να συστήσουν μία οικουμενική κοινότητα. Η αντίθεση στο οικουμενικό πνεύμα του Διαφωτισμού εξηγεί, κατά τον Καστοριάδη, την σύνδεση του εθνικισμού με τον χριστιανισμό.

Αυτός είναι ίσως ένας από τους λόγους που ο Κοντογιώργης μιλάει συχνά γιά την ανάγκη μίας ελληνικής εκδοχής του χριστιανισμού. Όμως ακόμα και μέσα από την παρούσα, μη καθαρά ελληνική εκδοχή του χριστιανισμού, ο Ιερώνυμος μας υπενθυμίζει πως είναι: «Πάνω από όλους η Ελλάδα»[6].

Αυτή η φιλική προς το ελληνικό μας έθνος υπενθύμιση από τον κκ. Ιερώνυμο, μαζύ με την προτροπή του γιά το τι είναι νέο στην μεταμοντέρνα μας προσωρινότητα, έγκειται απλώς στην στέγαση του έθνους «στο ένα και μοναδικό κράτος, λόγω της μετάλλαξης στο μεταξύ του ανθρωποκεντρικού κοσμοσυστήματος από τη μικρή στη μεγάλη κλίμακα»[5]. Το ότι δε οι Ιερώνυμος, Καστοριάδης και Κοντογιώργης συμφωνούν, ίσως αποτελεί το σπάνιο τούτο φαινόμενο μία μαρτυρία, ένα σπάνιο αλλά συνάμα απτό παράδειγμα μίας επερχομένης, συλλογικής ελληνικής διάνοιας ή ‘νοοσφαίρας'.

Την ιδέα της νοοσφαίρας παρουσίασε ο Ιησουίτης ιερέας και παλαιοντολόγος Pierre Teilhard de Chardin, πολλά χρόνια πριν από την εμφάνιση του διαδυκτίου. Ο Chardin πίστευε ότι σταδιακά αλλά σταθερά, η ανθρωπότητα ακολουθεί μία πορεία από την ατομική συνειδητότητα προς μία συλλογική συνειδητότητα, μία πανανθρώπινη υπερ-συνείδηση.

Οι μελλοντολόγοι πιστεύουν ότι αυτό το κεντρικό νευρικό σύστημα ενός παγκοσμίου εγκέφαλου ή νου είναι απλά η βάση μίας δυναμικά αναπτυσσομένης νοοσφαίρας, ενός νοητικού πεδίου πάνω στην επιφάνεια της Γης, το οποίο θα αποτελεί την συνάθροιση όλων των μορφογενετικών της πεδίων. Το πεδίο δε τούτο περιέχει την συλλογική γνώση όλης της ανθρωπότητας, μίας εννοίας που παραπέμπει στο συλλογικό υποσυνείδητο του Carl Jung.

Είναι άραγε δυνατόν, η σημερινή μας γνωσιολογία, να μας οδηγήσει σε μία πνευματική μοναδικότητα, την οποία ο Chardin συνήθιζε να αποκαλεί "το σημείο Ω"; Για κάποιες και κάποιους μελλοντολόγους, το σημείο Ω θα προκύψει από μια πνευματική κορύφωση της κυβερνητικής επιστήμης.

Γιά άλλους μελλοντολόγους όπως, π.χ., ο Philip K. Dick, αυτή η τεράστια παγκόσμια ροή πληροφοριών θα προκαλέσει την ανασύσταση της κλασικής φιλοσοφικής εννοίας του Λόγου. Υπάρχει όμως η επιτακτική ανάγκη, τώρα, γιά την ανασύσταση της κλασικής φιλοσοφικής εννοίας του Λόγου, ως μίας ζωντανής οντότητας, την Κυριακή 17 Ιουνίου 2012.

Ναι, το εκτενές αφιέρωμα της Al Jazeera γιά την κρίση στα ‘ελληνικά' (ντε και καλά) μέσα μαζικής εξαπάτησης (ΜΜΕ) ασχολείται με την πλύση εγκεφάλου που πραγματοποιείται στο ελληνικό μας έθος και έθνος, προκειμένου να εφαρμοστεί το σχέδιο της τρόικας στην Ελλάδα[7]. Η ελληνική όμως κοινωνία πρέπει να επιδείξει την συλλογική πνευματική κορύφωση ενός σημείου Ω, ώστε να αποτινάξει την πολλαπλή κοινονικο-οικονομικο-πολιτική κατοχή από τη Ελλάδα και να ξανα-βιώσει ως μία κοινωνία εν' ελευθερία: με προσωπική ελευθερία + κοινωνική ελευθερία + πολιτική ελευθερία.

 

Ν. Κ. Γ.

 

[1] Η αρχή της τελευταίας πράξης για την Ευρώπη http://www.euro2day.gr/specials/topics/135/articles/697862/Article.aspx

[2] Προς τι η απίστευτη περί το Έθνος σύγχυση; http://comsos.antibaro.gr/node/3800

[3] Ο ελληνισμός ως έθνος-κοσμοσύστημα http://contogeorgis.blogspot.com/2008/02/blog-post_2952.html

[4] Η φαντασιακή θέσμιση της κοινωνίας http://www.mediafire.com/?fyzzefczyew

[5] Περί έθνους και ελληνικής συνέχειας http://entertainment.in.gr/html/ent/014/ent.105014.asp http://contogeorgis.blogspot.com/2011/04/blog-post.html

[6] Ιερώνυμος: «Πάνω από όλους η Ελλάδα» http://topontiki.gr/article/35394

[7] Το Al Jazeera για τα ελεγχόμενα ελληνικά ΜΜΕ http://www.youtube.com/watch?v=eL9j9h06-To

 

ΠΗΓΗ: 01/06/2012, http://tonoikaipnevmata.wordpress.com/2012/06/01/….B1/

 

* Ο Νικόλαος Κ. Γεωργαντζάς είναι Καθηγητής Συστημικής Δυναμικής στο Πανεπιστήμιο Fordham στη Νέα Υόρκη.

Η χώρα πεδίο σύγκρουσης και αναδιάταξης διεθνών ισορροπιών – Οι γεωπολιτικές διαστάσεις των εξελίξεων στην Ελλάδα

 

Του Ρούντι Ρινάλντι

 

Δεν είναι μόνο οι φόβοι των φαινομένων ντόμινο που μπορεί να ανησυχούν τα διάφορα διεθνή κέντρα και τις ισχυρές χώρες. Δεν είναι απλά το ζήτημα των οικονομικών αναταράξεων ή κλυδωνισμών που τροφοδοτεί το παγκόσμιο ενδιαφέρον. Η χώρα μας έχει βρεθεί στο επίκεντρο διεθνών διεργασιών-ανταγωνισμών και είναι λάθος να φαντάζεται κανείς έναν αυτόματο πιλότο που οδηγεί τις εξελίξεις, ανεξάρτητα από παρεμβολές, «παίκτες», στρατηγικές, τακτικές, παγίδες, αναδιατάξεις, νέες συμμαχίες, προκλήσεις, διπλά παιχνίδια και ένταση της δράσης πάσης φύσεως μηχανισμών.

Αντικειμενικά, το εκλογικό αποτέλεσμα της 6ης Μαΐου δημιούργησε ένα νέο περιβάλλον. Η απώλεια της διακυβέρνησης στην Ελλάδα είναι ένα πλήγμα στην ευρωπαϊκή πολιτική διαδικασία υπό τον μερκελισμό. Η Ελλάδα δεν είναι Ουγγαρία, αλλά είναι στο επίκεντρο του πλέγματος των κεντρικών αντιθέσεων του διεθνούς συστήματος, σημείο συνάντησης και σύζευξης των αντιθέσεων αυτών. Ο απρόσκοπτος έλεγχος έχει ιδιαίτερη σημασία για τη χειραγώγηση των πολιτικών εξελίξεων. Η Ελλάδα δεν είναι μόνο ένα πειραματόζωο για εξαγωγή πολιτικών, αφού θα δοκιμαστούν πάνω του. Έχει, επίσης, κεντρική σημασία ως παράγοντας βασικών ισορροπιών στις διεθνείς σχέσεις.

Επομένως, η σημασία της διακυβέρνησης στην Ελλάδα είναι κρίσιμη και για τους μεγάλους γεωστρατηγικούς σχεδιασμούς που γίνονται τόσο για την Ευρώπη όσο και για την Ανατολική Μεσόγειο.

Λαϊκός παράγοντας και ισορροπίες

Το νέο, το καινούργιο και ίσως αναπάντεχο, είναι η παρεμβολή του λαϊκού παράγοντα, που με την επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ δημιούργησε νέα δεδομένα και αναγκάζει σε αναπροσαρμογές όλες τις ασταθείς ισορροπίες, όλα τα σενάρια και όλους τους ανταγωνισμούς. Επομένως αν έχουν έτσι τα πράγματα, είναι χρήσιμο να βλέπουμε πίσω από τις ρητορικές ποιες είναι οι πραγματικές επιδιώξεις. Θέλουν οι ΗΠΑ μια ενίσχυση της γερμανικής Ευρώπης; Η αναδιάταξη των συμμαχιών στην ευρύτερη Μέση Ανατολή και νοτιο-ανατολική Μεσόγειο σε ποιες πολιτικές οδηγούν τις ΗΠΑ, τη Ρωσία, το Ισραήλ και τις ευρωπαϊκές δυνάμεις; Ο παράγοντας «αγορές» και η ασύμμετρη δράση του, σε ποιο βαθμό τέμνεται και σε ποιο αυτονομείται από τις στρατηγικές επιδιώξεις διαφόρων παικτών;

Κυρίως, όμως, γιατί όλοι έχουν ενωθεί ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ; Και τι σημαίνει αυτός ο νέος εχθρικός συνασπισμός; Ποιοι οι στόχοι του απέναντι στη χώρα και ιδιαίτερα απέναντι στο λαϊκό κίνημα και την Αριστερά. Μέσα από ποια σενάρια θα προχωρήσουν τις προσπάθειες να το εξολοθρεύσουν, να το εκμηδενίσουν; Οι μοχλοί και οι μηχανισμοί για να στήσουν τις πολιτικές τους είναι πολλοί. Δεν είναι μόνο ο οικονομικός εκβιασμός. Είναι αφελές να νομίζουμε πως όλα θα κριθούν γύρω από οικονομικές διευθετήσεις. Το πολιτικό στοιχείο, ο πολιτικός έλεγχος, η εξουδετέρωση της Αριστεράς και μιας πιθανής κυβέρνησής της, έχουν τεθεί ήδη στους σχεδιασμούς και ήδη εκτυλίσσονται πλευρές σεναρίων και ψυχολογικού-πολιτικού πολέμου. Το συντονισμένο μπαράζ επιθέσεων και πιέσεων προς τον ΣΥΡΙΖΑ (ως πιθανό νικητή των επόμενων εκλογών) είναι το προοίμιο όσων επόμενων «σκηνών» θα παρακολουθήσουμε στο άμεσο μέλλον.

Ο ΣΥΡΙΖΑ βάζει σε κίνδυνο τον πολιτικό έλεγχο που είχαν και τις ισορροπίες που είχαν πετύχει οι δυτικές δυνάμεις στο εσωτερικό της χώρας. Οι τριγμοί στην Ευρωζώνη, οι πολιτικές αναδιατάξεις στην Ευρώπη, το βάθεμα της κρίσης, η εμπλοκή του G8 και οι αντιθέσεις στο επίπεδο αυτό, η πορεία του αμερικανογερμανικού ανταγωνισμού, οι βλέψεις της Ρωσίας και της Κίνας συνδέονται με την απώλεια του πολιτικού ελέγχου στην Ελλάδα σε μια κρίσιμη στιγμή. Η ανάσχεση του ΣΥΡΙΖΑ με κάθε κόστος αποτελεί βασικό στόχο και ήδη στήθηκαν τα δόκανα, οι παγίδες, τα μυστικά όπλα, ο πόλεμος της προπαγάνδας, οι πιέσεις και οι εκβιασμοί. Ο πρώτος στόχος είναι να μην κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ τις εκλογές και άρα με χίλια-μύρια κόλπα να ξαναστηθεί ένα μνημονιακό πολιτικό σκηνικό που να επιτρέπει τη συνέχιση της ισορροπίας που είχε εξασφαλιστεί στα δύο προηγούμενα χρόνια.

Αν αυτό δεν επιτευχθεί, τότε θα ασκηθεί πίεση στον ΣΥΡΙΖΑ ώστε να κινηθεί στα όρια μιας μνημονιακής πολιτικής με ολίγες επιδιορθώσεις. Αν και αυτό δεν γίνεται, τότε να σκάσουν στα χέρια μιας αριστερής κυβέρνησης «βόμβες» όπως η ανοικτή χρεοκοπία, η αποβολή από την Ευρωζώνη, η έξοδος από το ευρώ κ.λπ. με στόχο το γρήγορο διώξιμο της κυβέρνησης αυτής και φυσικά την καταστροφή της Αριστεράς στην Ελλάδα.

Οξύτατη σύγκρουση

Η επανάκτηση επομένως μιας ισορροπίας στην Ελλάδα, η αποδοχή ενός νέου συσχετισμού, περνά μέσα από μια οξύτατη σύγκρουση στο εσωτερικό, ανάμεσα σε δύο στρατόπεδα, το μνημονιακό και το αντιμνημονιακό. Η επανατοποθέτηση διεθνών δυνάμεων θα γίνει με βάση και την έκβαση αυτής της διαμάχης αλλά και τα τραντάγματα που θα προκαλέσει σε Ευρώπη, Ανατολική Μεσόγειο, Βαλκάνια. Επομένως ρομαντικές, αφελείς, φαντασιόπληκτες θεωρήσεις, κοντά σε δογματικές αγκυλώσεις και κατηγορηματικές καταγγελτικές, συνθηματολογικές πολιτικές δεν μπορούν να προσφέρουν τίποτα.

Η πραγματική δύναμη του λαϊκού αντιμνημονιακού στρατοπέδου βρίσκεται στην ορμή και τη δυναμική που έχει, στην πείρα που έχει αποκτήσει στα δύο χρόνια αγώνων στη χώρα μας αλλά και στην τωρινή μετατροπή του σε πολιτικό ρεύμα. Διαδικασία που συντελείται, κυρίως, γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ και ειδικότερα μέσα από το πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα.

Παράλληλα, η πολιτική έκφραση του μνημονιακού στρατοπέδου είναι διάτρητη, απονομιμοποιημένη. Ο ελληνικός αστισμός βρίσκεται κατακερματισμένος και χωρίς σοβαρές πολιτικές εφεδρείες. Η δυναμική που διαθέτει το λαϊκό ρεύμα, τα σοβαρά προβλήματα, το αστικό μπλοκ και η επικείμενη εκλογική διαδικασία, δημιουργούν δυνατότητες ώστε να ξεπεραστούν στην πράξη πολλές ανισομετρίες ανάμεσα στο βαθμό προετοιμασίας και τη δυναμική, ανάμεσα στην πολιτική και την οικονομική ισχύ. Για να γίνουν όμως αυτά πράξη, δηλαδή να εκτυλιχθούν προς όφελος του λαϊκού μπλοκ οι εξελίξεις, είναι απαραίτητο να σημειωθεί και να χωνευτεί πως η πολιτική ρήξεων (που είναι αναγκαία προϋπόθεση, απαραίτητος παράγοντας, ζωογόνα πηγή και πολλαπλασιαστής) οφείλει να λαμβάνει υπ' όψιν του το συσχετισμό δύναμης και όχι να στηρίζεται σε στοιχεία ενός απλού βολονταρισμού.
Η κρισιμότητα της στιγμής και το διακύβευμα της εκλογικής αναμέτρησης (αλλά και της σύγκρουσης των δύο μπλοκ στη χώρα) απαιτούν επιτακτικά τη συνειδητοποίηση των διεθνών διαστάσεων της σύγκρουσης αυτής, της μεγάλης σημασίας που έχει και για εξωελλαδικές δυνάμεις που δεν θα μείνουν άπραγες, αλλά αντίθετα θα εμπλακούν άμεσα. Όχι, βεβαίως, στο πλευρό του λαϊκού μπλοκ.

Να ξανακούσουμε το μήνυμα

Το Μνημόνιο ήταν μια κατακτητική πολιτική υπό τη γερμανική Ευρώπη. Η ανατίναξη της Ευρωζώνης είναι πιο κοντά από ποτέ. Από αυτήν το τι θα μείνει ως «Ευρώπη» ή μάλλον πόσες «Ευρώπες» θα έχουμε (του Βορρά, του Νότου κ.λπ.) είναι ένα ανοικτό ζήτημα. Υπάρχουν όλα τα σημάδια της προετοιμασίας για αυτά τα σκηνικά. Ποιος θα βρεθεί ωφελημένος από αυτές τις εξελίξεις είναι κι αυτό ανοικτό ως ζήτημα. Ποιες πολιτικές δυνάμεις θα ενισχυθούν ή θα αναδειχθούν; Η ελληνική ιδιομορφία συμπυκνώνεται πρώτα απ' όλα γύρω από την ανάδειξη ενός μαζικού λαϊκού ρεύματος που παίρνει πολιτικά χαρακτηριστικά, αλληλοτροφοδοτείται και συνδέεται με την Αριστερά αποτελώντας κόκκινη σφήνα στο «μαλακό υπογάστριο» της Ευρώπης. Όλες οι πολιτικές, όλες οι πρακτικές πρέπει να οδηγήσουν στην ενδυνάμωση, ωρίμανση και ανάδειξη, αυτού του προοδευτικού λαϊκού μπλοκ. Το σύνθημα «Για μια άλλη Ελλάδα σε μια άλλη Ευρώπη» πρέπει να υποστασιοποιηθεί προγραμματικά, πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά. Για να υπάρξει διέξοδος για την χώρα και το λαό.

Ένα χρόνο μετά τις πλατείες, ας ξανακούσουμε τα μηνύματά τους: Πραγματική δημοκρατία, εθνική ανεξαρτησία, κοινωνική χειραφέτηση. Πάρτε το Μνημόνιο και φύγετε από δω! Μια άλλη μέρα, μια άλλη προοπτική, μια άλλη ελπίδα μπορεί να ανατείλει. Για να την προϋπαντήσουμε πρέπει να δούμε πιο σφαιρικά, πιο συνολικά, πιο χειραφετημένα και ρεαλιστικά τις αντιθέσεις που διαπερνούν αυτή την ανεμοδαρμένη γωνιά της Ευρώπης που τη λένε Ελλάδα και που «οι εμπόροι την μισούνε».

 

ΠΗΓΗ: Κυριακή, 27 Μάιος 2012, http://e-dromos.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=8673:….CE