Η Δεξιά ψήφισε στη Βουλή το οικτρό μέλλον της Κύπρου

 

Του Γιώργου Δελαστίκ

 

«Εγκρίνοντας τη λεηλασία των καταθέσεων,

 η Κυπριακή Δημοκρατία απομονώνεται διεθνώς

 και μένει δίχως φίλους στο έλεος της Τουρκίας»

 

Μοιραίες θα είναι οι συνέπειες όχι μόνο για την εξαθλίωση του κυπριακού λαού, αλλά και για το οικτρό μέλλον της Κυπριακής Δημοκρατίας, της κρίσιμης απόφασης του κοινοβουλίου της Λευκωσίας να ψηφίσει υπέρ της υπαγωγής του νησιού σε καθεστώς υποτέλειας μέσω Μνημονίου. Σύσσωμοι οι 20 βουλευτές του δεξιού ΔΗΣΥ και οι 8 βουλευτές του καιροσκοπικού κεντροδεξιού ΔΗΚΟ, εν πλήρει επιγνώσει των ολέθριων επιπτώσεων της στάσης τους και συνεπικουρούμενοι από τον πρόεδρο του ΕΥΡΩΚΟ Δημήτρη Συλλούρη σχημάτισαν την οριακή πλειοψηφία των 29 κοινοβουλευτικών αντιπροσώπων που υπερψήφισε το Μνημόνιο που θα ρημάξει την Κύπρο.

Οι 19 βουλευτές του ΑΚΕΛ, οι 5 της ΕΔΕΚ, ο έτερος βουλευτής του ΕΥΡΩΚΟ Νίκος Κουτσού, ο βουλευτής των Οικολόγων Γιώργος Περδίκης και ο ανεξάρτητος βουλευτής Ζαχαρίας Κουλίας συγκρότησαν το προσωπικό και άτυπο μέτωπο των 27 βουλευτών που ψήφισαν «Οχι». Με την υπερψήφιση του Μνημονίου η Κυπριακή Δεξιά κατοχυρώθηκε ως κυβέρνηση αδίστακτων ληστών, οι οποίοι άρπαξαν δισεκατομμύρια ευρώ από όσους Κύπριους και ξένους πολίτες και επιχειρηματίες είχαν την αφέλεια να εμπιστευθούν τα χρήματά τους στις κυπριακές τράπεζες. Η πρωτοφανής για τα ευρωπαϊκά δεδομένα λεηλασία των καταθέσεων από την κυβέρνηση Αναστασιάδη φέρνει το κυπριακό τραπεζικό σύστημα στα επίπεδα απατεώνων τύπου… Νιγηρίας, Ζιμπάμπουε και των ομοίων τους. Μόνο… ηλίθιοι ή γκάνγκστερ θα συναλλάσσονται πλέον με τις κυπριακές τράπεζες.

Κανένας λογικός ή τίμιος πολίτης δεν θα εμπιστεύεται πλέον σε κυπριακή τράπεζα έστω και ένα ευρώ για τα επόμενα… εκατό χρόνια! Η δικαιολογημένη κατοχύρωση όμως στη συνείδηση όλου του κόσμου της κυπριακής κυβέρνησης, της πλειοψηφίας των Κυπρίων βουλευτών και των κυπριακών τραπεζών ως ληστών και απατεώνων είναι η μικρότερη ζημιά της υπερψήφισης του Μνημονίου. Το κύριο ζήτημα είναι ότι οι δεξιοί κλέφτες των καταθέσεων που συναπαρτίζουν την κυπριακή κυβέρνηση απομόνωσαν εντελώς την Κυπριακή Δημοκρατία σε διεθνές επίπεδο. Τώρα η Κύπρος έχει μόνο εχθρούς! Οσοι δεν τη μισούν, την περιφρονούν βαθιά. Τηρουμένων φυσικά των αναλογιών, η Κύπρος βρίσκεται σε θέση παντελούς διεθνούς απομόνωσης ανάλογης με εκείνη που βρέθηκε στις 15 Ιουλίου 1974, όταν η χούντα της Ακροδεξιάς κατέλαβε την εξουσία με το προδοτικό πραξικόπημα των πρακτόρων της CIA για να προετοιμάσει το έδαφος για την εισβολή του Αττίλα ώστε καμιά απολύτως χώρα να μην έχει συμφέρον να αντιδράσει στην τουρκική εισβολή, όπως και έγινε.

Στο απόλυτο έλεος της Τουρκίας έθεσε την Κύπρο η απόφαση της Βουλής της Λευκωσίας που επικύρωσε τις επιλογές της κυβέρνησης του προέδρου Νίκου Αναστασιάδη. Η Κύπρος όμως βρίσκεται πλέον και στο απόλυτο έλεος της Γερμανίας, του Ισραήλ, των ΗΠΑ! Γερμανοευρωπαίοι από τη μια μεριά και Ισραηλινοαμερικανοί από την άλλη θα τσακωθούν άγρια μεταξύ τους για το ποιος θα λεηλατήσει το φυσικό αέριο της Κύπρου, με σχεδόν βέβαιο νικητή αυτής της σύγκρουσης την… Τουρκία! Οποιος και αν αρπάξει τελικά το φυσικό αέριο και ίσως τα πετρέλαια της Κύπρου -και είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα τα πάρουν το Ισραήλ και οι ΗΠΑ- είναι πιθανότατο ότι θα τα διοχετεύσουν στις ευρωπαϊκές αγορές με αγωγούς μέσω Τουρκίας, παρά τα φληναφήματα του Αναστασιάδη και του Σαμαρά για αγωγό φυσικού αερίου που δήθεν θα συνέδεε το Ισραήλ με την Κύπρο και την Ελλάδα. Ούτε και πρόκειται βεβαίως να κατασκευαστεί εργοστάσιο υγροποίησης του φυσικού αερίου στην Κύπρο.

Η πλήρης διάλυση του κυπριακού τραπεζικού συστήματος εκ μέρους των Γερμανών με την πλήρη συνεργασία του Αναστασιάδη αποσκοπούσε πέραν των άλλων και στην παντελή εξαφάνιση κάθε δυνατότητας της Λευκωσίας να εξασφαλίσει μέσω των τραπεζών της τη χρηματοδότηση ενός τόσο πολυδάπανου εργοστασίου. Μετά την άνευ όρων παράδοση και του κυπριακού κοινοβουλίου, κανείς δεν αντιμετωπίζει πλέον την Κύπρο ως κυρίαρχο κράτος. Ολοι τη βλέπουν ως μια άθλια αποικία και αυτή την αντιμετώπιση θα έχει πλέον σε διεθνές επίπεδο. Η κυπριακή δεξιά κυβέρνηση και η δεξιά κοινοβουλευτική πλειοψηφία καθόρισαν την οικτρή μοίρα του λαού και της χώρας τους. Ο κυρίαρχος λαός φέρει επίσης βαρύτατο μερίδιο ευθύνης επειδή ψήφισε για πρόεδρο τον Ν. Αναστασιάδη παρόλο που γνώριζε ότι ήταν υποστηρικτής του Μνημονίου, όπως και υποστηρικτές του σχεδίου Ανάν το 2004. Αναπότρεπτα οι Κύπριοι θα υποστούν τώρα τις συνέπειες της επιλογής τους, οι οποίες θα είναι ολέθριες – ίσως και μοιραίες για τη συνέχιση της ύπαρξης της Κυπριακής Δημοκρατίας. Δυστυχώς.

ΠΗΓΗ: ΕΘΝΟΣ Αρθρογράφοι «E» 2/5/2013, http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22792&subid=2&pubid=63821575

Δειλοί και άβουλοι μπρος στην Ανηφοριά

 

Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

 

 

Η νέα κυπριακή κρίση έχει λειτουργήσει ως καταλύτης στην ιστορική αφασία της ελληνικής πολιτικής πραγματικότητας, αποκαλύπτοντας πλήρως την κακουργία των ευρω-δωσιλογικών λόμπυ και ηγεσιών, αλλά και την γύμνια των λεγόμενων «αντιμνημονιακών» δυνάμεων.

Ανέκαθεν η ιστορία της Κύπρου υπερέβαινε κατά πολύ το μέγεθός της. Το νησί της Αφροδίτης, στο σταυροδρόμι των τριών ιστορικών κόσμων, ήταν πάντα το «μήλον της έριδος» όλων των κατά καιρούς ισχυρών μνηστήρων της ανατολικής Μεσογείου.

Η Μεσόγειος Θάλασσα για χιλιετίες υπήρξε το μοναδικό εκείνο φυσικό στοιχείο και το γεωγραφικό επίκεντρο της πνευματικής ιστορίας της ανθρωπότητας. Εδώ όλες οι θρησκείες, οι φιλοσοφίες, οι τέχνες και οι επιστήμες γεννήθηκαν και από εδώ ο πανάρχαιος ελληνικός Λόγος ξεχύθηκε σ' όλες τις μεριές του κόσμου.

Πανίσχυρο φρούριο υψίστης στρατηγικής σημασίας μέσα στον χώρο της ανατολικής Μεσογείου το «χρυσοπράσινο φύλλο», το «μεγάλο νησί», η Κύπρος. Και, λόγω της στρατηγικής της θέσης, ασπίδα για όλο τον Ελληνισμό, όποτε το πελέκι του κυνισμού και της βαρβαρότητας χτυπούσε την Μεσόγειο.

Από τότε που ο πέλεκυς έπεσε απότομα στην Κύπρο, όταν στις μέρες του Βυζαντίου, τον 12ο αιώνα, οι Φράγκοι (όνομα που δινόταν σ' όλους τους γερμανικούς λαούς) μαζί με τους τραπεζίτες της Μεσογείου -τους δόγηδες της Βενετίας- ξεκίνησαν να αλώσουν την περιοχή, μέχρι τις μέρες μας, η αλήθεια αυτή επιβεβαιώνεται.

Σήμερα, το τελεσίγραφο του Eurogroup βασίστηκε πάνω στο πρωτοφανές κλίμα κυνισμού και συνωμοσίας με το οποίο χαράζεται ο παγκόσμιος χάρτης τα τελευταία «παγκοσμιοποιημένα» χρόνια …στο Βελιγράδι, την Βαγδάτη, την Δαμασκό, την Λευκωσία.

Μεγάλο θύμα αυτών των δύο ιστορικών κακών, του κυνισμού και της συνωμοσίας, είναι το μαρτυρικό ελληνικό νησί από τότε που ο Άγγλος αποικιοκράτης πάτησε πρώτη φορά το ποδάρι του πάνω στα χώματά του, πριν από 135 χρόνια, το 1878.

Στις 12 Ιουλίου του 1878 υψώθηκε από ένα αγγλικό απόσπασμα η βρετανική σημαία στην Λευκωσία. Η άφιξη των νέων κυρίαρχων είχε αναζωπυρώσει τους εθνικούς πόθους, ότι η Βρετανία θα έδινε την Κύπρο στην Ελλάδα όπως είχε κάνει 14 χρόνια νωρίτερα με τα Επτάνησα. Αυτός ο ευσεβής πόθος ζέστανε τον αγώνα των Κυπρίων μέχρι το 1931. Όμως, οι Άγγλοι επιδόθηκαν συστηματικά στην εδραίωση της κυριαρχίας τους και, βασιζόμενοι στην πάγια πολιτική τους του «διαίρει και βασίλευε», που κληρονόμησαν από τους Ρωμαίους, καλλιέργησαν την αντιπαλότητα ανάμεσα στην Ελληνική πλειοψηφία και την Τουρκική μειοψηφία.

Έτσι φθάσαμε στην εξέγερση του 1931 και έκτοτε άρχισε να εκφράζεται δυναμικά ο ελληνικός αλυτρωτισμός και το σύνθημα της Ένωσης με την Ελλάδα. Όλα αυτά τα χρόνια και στους δύο παγκόσμιους πολέμους, οι Κύπριοι εθελοντές κατά χιλιάδες πολεμούσαν στον πλευρό της Ελλάδας.

Την 1η Απριλίου 1955, η Λευκωσία σείστηκε από τις εκρήξεις. Ήταν η αρχή μιας νέας γενηάς ηρώων στην αστείρευτη ιστορία του Ελληνισμού: Καραολής, Αυξεντίου, Μάτσης, Μόδεστος… «χαίρε, ω χαίρε ελευθεριά»…

Πράγματα ακατανόητα για τους «ληστές με το ένα χέρι» της υπερεθνικής τοκογλυφίας της αφασικής νέας παγκόσμιας τάξης που βλέπουν τις εθνικές σημαίες σαν πειρατικές νεκροκεφαλές.

Η ιστορία, όμως, είχε αρχίσει κρυφά την αντίστροφη μέτρηση: από τους πανηγυρισμούς για την ανεξαρτησία μέχρι το πραξικόπημα και την εισβολή του Αττίλα. Η 20η Ιουλίου 1974 είναι από τις ημερομηνίες-σταθμούς, τις σημαδιακές που σημαδεύουν ανεξίτηλα γενηές ολόκληρες.

Η τραγωδία του 1974 στην Κύπρο και οι συνέπειες της τουρκικής εισβολής συνιστούν ένα διαρκές πολλαπλό και απεχθές έγκλημα, ένα μοναδικό ίσως φαινόμενο διεθνούς ανομίας: το 33% του πληθυσμού μιας χώρας, που είναι εκτοπισμένο με την βία, οι χιλιάδες νεκροί και αγνοούμενοι, ο σφετερισμός της γης και των περιουσιών, οι λεηλασίες και οι καταστροφές της ελληνικής πολιτιστικής κληρονομιάς του νησιού το αποδεικνύουν.

Όλα αυτά τα 39 χρόνια, εμείς οι Ελλαδίτες, που πηγαίναμε στην «μοιρασμένη» πρωτεύουσα δίπλα στην πράσινη γραμμή, νομίζαμε ότι η Κύπρος πλουτίζει και ευημερεί αδιαφορώντας για την κατοχή και την σημαία με το μισοφέγγαρο που κυματίζει πιο πέρα.

Τώρα αποδείχθηκε περίτρανα ότι ο Αττίλας ήταν πάντα εκεί και ότι «οι βάρβαροι» έφθαναν από παντού με προσωπεία «φίλων».

Δεν το άφηνε, όμως, αυτό να γίνει αντιληπτό τις τελευταίες δεκαετίες, η δράση ενός «λόμπυ» πολιτικών, διπλωματών, δημοσιογράφων, καθηγητάδων και αναλυτών «δεξαμενών σκέψης» καθώς και άλλων πολιτειακών και οικονομικών παραγόντων που υπονόμευε συστηματικά τα ελληνικά και κυπριακά συμφέροντα και την εθνική στρατηγική.

Στις 24 Απριλίου του 2004, η Κύπρος, που από την αρχαιότητα πολεμάει με τους δυνατούς της γης, κατάφερε να μείνει όρθια σε μια από τις πιο δύσκολες και κρίσιμες στιγμές της ιστορίας της με το ΟΧΙ του Ελληνοκυπριακού λαού που σταμάτησε στην Λευκωσία τους «ληστές με το ένα χέρι».

Η απάντηση του Τάσσου Παπαδόπουλου, ότι δεν παραδίδουμε την δημοκρατική πατρίδα, που μας δίνει οντότητα και ελευθερία, για να «αγοράσουμε ελπίδα» και φούμαρα, που μας πλασάρουν οι έμποροι της «ιστορικής αμνησίας», είναι μάθημα σύγχρονης στρατηγικής.

Στην άγρια επέλαση της παγκοσμιοποίησης, η Κύπρος έδωσε περήφανη το στίγμα της αντίστασης μαζί, τότε, με την Φαλούτζα και την Ραμάλα.

Σήμερα, η κυπριακή Βουλή στις 19 Μαρτίου αντέταξε ένα νέο σθεναρό ΟΧΙ που απέτρεψε την μεγαλύτερη εξαθλίωση των λαϊκών στρωμάτων, αλλά αυτό υπονομεύθηκε αμέσως από την εξωνημένη κυβέρνηση του Αναστασιάδη και το ανύπαρκτο «εθνικό κέντρο».

Η εγκατάλειψη της «μάνας» Ελλάδας πόνεσε επανειλημμένα την Μεγαλόνησο: 1930, 1955-59, 1967-74, 2002-2004, 2013. Σε όλους τους αγώνες και τα «όχι» της, η Κύπρος ήταν κατά βάση μόνη της και απροστάτευτη απέναντι στα θηρία που την ορέγονταν. Μόνο για λίγα χρόνια, στα μέσα της δεκαετίας του '60, η εξοπλισμένη ελληνική μεραρχία στάθηκε φύλακας-φρουρός του νησιού για νάρθει η χούντα να το ξαναπροδώσει.

Αυτή την φορά δεν ήταν, όμως, απλή εγκατάλειψη, αλλά εγκληματική συνέργεια σε βάρος της αυθυπαρξίας και της ελευθερίας των Κυπρίων από το δωσιλογικό καθεστώς της Αθήνας, προδοσία κυνικότερη κι από την αντίστοιχη χουντική του '74, που είχε εν πολλοίς και τον χαρακτήρα της θερμοκέφαλης «εθνικοφροσύνης».

Αλλά, δεν ήταν μόνον η κακουργία της δυτικόδουλης άρχουσας ελίτ που έλαμψε στις «ειδούς» του φετινού Μαρτίου, μιας κάστας αποκομμένης πλήρως από την υπεράσπιση της εθνικής ανεξαρτησίας. Ήταν ακόμα το απόλυτο φιάσκο της νεόκοπης «ελληνοϊσραηλινής» συμμαχίας, με αποκορύφωμα την συγγνώμη Νετανυάχου προς τον Ερντογάν. Ήταν, όμως, και η ανυπαρξία εναλλακτικής διπλωματικής στρατηγικής από τις πολιτικές δυνάμεις και τα κινήματα που εκφράζουν την αντίσταση στον ολετήρα των τραπεζιτών σε Ελλάδα και Κύπρο.

Ακούσαμε οικονομικές και μαρξιστικές αναλύσεις για την κρίση, που παραβλέπουν πλήρως τις παραμέτρους του Κυπριακού ως ζητήματος εισβολής και κατοχής και το γεγονός ότι ο τραπεζικός τομέας, με την συμμετοχή και των Ρώσσων μεγαλοκαταθετών, αν κλονισθεί, χάνεται το οικονομικό οχυρό της ανεξαρτησίας των Ελληνοκυπρίων.

Η Τουρκία επιχαίρει γι' αυτό και ακονίζει τα νύχια της για την τελική αρπαγή του νησιού μετά από μια επερχόμενη λύση με όρους πιο επονείδιστους κι από του σχεδίου Ανάν.

Είδαμε τα «αντιμνημονιακά» επιτελεία στην Αθήνα να αντιδρούν κατόπιν εορτής με νεφελώδεις τοποθετήσεις και να μην είναι σε θέση ούτε ένα σοβαρό συλλαλητήριο να οργανώσουν τις κρίσιμες ώρες των διαβουλεύσεων για να στηρίξουν το «ΟΧΙ».

Γίναμε, τέλος, μάρτυρες «σοφών» συμβουλών για σύνεση «μην μας βρει χειρότερο κακό»… από «αντιμνημονιακές» φωνές που ελάχιστα διαφέρουν από τις συμβουλές για «ευρωπαϊκή λύση» των θιασωτών του Μνημονίου.

Έχουμε ξεχάσει, με λίγα λόγια, το προφητικό απόσπασμα από το βιβλίο του Παναγιώτη Κονδύλη, «Θεωρία του Πολέμου», ότι «ακριβώς ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός της Ελλάδας θα μεταβληθεί σε όργανο de facto μετατροπής της σε δορυφόρο της Τουρκίας».

Μα πιο πολύ λησμονήσαμε σαν λαός τους στίχους από το ποίημα του έφηβου ήρωα της Κύπρου Ευαγόρα Παλληκαρίδη: «Θα πάρω μιαν Ανηφοριά, θα πάρω μονοπάτια, να βρω τα σκαλοπάτια που παν στην Λευτεριά»!

Αντίθετα, θυμίζουμε τους «μοιραίους» του Βάρναλη όσο μένουμε δειλοί, άβουλοι και μουδιασμένοι παρατηρητές της ολοκληρωτικής μας καταστροφής και δεν βρίσκουμε το σθένος για μια γενικευμένη παλλαϊκή συστράτευση και αντίσταση σε Ελλάδα και Κύπρο.

 ΠΗΓΗ: Hellenic Nexus, τ.73, Απρίλιος 2013.

Ελληνική αριστερά και διεθνείς συμμαχίες

 

Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

 

Η νέα κυπριακή τραγωδία έφερε με τον πιο δραματικό τρόπο στην ημερήσια διάταξη το πρόβλημα των διεθνών συμμαχιών μιας κυβέρνησης που θα τολμήσει να έρθει σε ρήξη με τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο- όχι γιατί θα επιδιώξει τη ρήξη για τη ρήξη, αλλά γιατί μόνο έτσι θα έχει ελπίδες να δημιουργήσει στοιχειώδεις προϋποθέσεις κοινωνικής σωτηρίας και λαϊκής κυριαρχίας.

Οι δυνάμεις της εσωτερικής τρόικα στην Ελλάδα, που δεν χάνουν ευκαιρία να κλίνουν σε όλες τις πτώσεις τις λέξεις «έθνος» και «πατρίδα», δεν μπορούσαν να κρύψουν τη χαρά τους για το Βατερλώ της Κύπρου, καθώς σε διαφορετική περίπτωση δεν θα μπορούσαν να κρατηθούν στην εξουσία ούτε μία εβδομάδα ακόμη. «Που είναι η Μόσχα που θα μας έσωζε;», είναι το λάιτ-μοτίφ στα χείλη όλων όσοι υποστηρίζουν χαιρέκακα πως όποιο κεφάλι βγαίνει από τη μνημονιακή τρύπα του, είναι μοιραίο να κόβεται.

Βεβαίως, οι πάντες γνωρίζουν ότι το «ρωσικό κόμμα» έχει προ πολλού εκλείψει από τον ελληνικό πολιτικό χάρτη, κι αν υπάρχουν νοσταλγοί του «ξανθού γένους», αυτοί μάλλον δεν βρίσκονται στον ευρύτερο χώρο της Αριστεράς-το ΚΚΕ χαρακτηρίζει, πολύ ορθά, τη σημερινή Ρωσία ως ιμπεριαλιστική δύναμη- αλλά στην εθνικιστική Δεξιά και στον αστερισμό των τηλεοπτικών Δελαπατρίδηδων. Αντιθέτως, το ερώτημα που μας θέτουν οι αντίπαλοί μας γίνεται πολύ λογικό αν τους το αντιστρέψουμε: «Που είναι η Βρετανία που θα μας έσωζε;»- γιατί, την τελευταία φορά που κοιτάξαμε, στο Ακρωτήρι και στη Δεκέλεια υπήρχαν βρετανικές βάσεις και όχι ρωσικές. «Που είναι η Αμερική που θα μας έσωζε;»- γιατί, αν δεν μας απατά η μνήμη μας, ο δεξιός Αναστασιάδης δεσμεύθηκε να δρομολογήσει τη σταδιακή ένταξη της Κύπρου στο ΝΑΤΟ και όχι σε κάποιο αμυντικό σύμφωνο με τη Ρωσία. Κι ακόμη, «που είναι το Ισραήλ που θα μας έσωζε;», αφού η Κύπρος είχε κρεμάσει τις ελπίδες της για την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων και την ασφάλειά της στον Νετανιάχου κι όχι στον Πούτιν.

Δυστυχώς, εκφοβιστική επιχειρηματολογία- άλλης ποιότητας και άλλης κατεύθυνσης- αναπαράγεται και από μερίδες της δογματικά «φιλοευρωπαϊκής» Αριστεράς. Αντί να βγάλουν τα σωστά συμπεράσματα για το τι είδους διαπραγματευτικά περιθώρια (δεν) έχει μια ριζοσπαστική, αριστερή κυβέρνηση μέσα σε μια ευρωζώνη, η οποία μετατρέπεται σε «θάλαμο βασανιστηρίων του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε» (η έκφραση είναι αρθρογράφου των Financial Times), βιάζονται να συμπεράνουν από το κυπριακό δράμα ότι δεν μπορεί να αναζητηθεί κανένα στήριγμα εκτός ευρώ και ότι όποιον βγαίνει από το μαντρί, τον τρώει ο λύκος.

Η ενοχλητική, για τους φίλους μας αυτούς, αλήθεια είναι ότι το ίδιο επιχείρημα θα μπορούσε να επικαλεστεί κανείς όχι μόνο για την προοπτική εξόδου από το ευρώ, αλλά και για τη μονομερή άρση του μνημονίου και τη διαγραφή του χρέους ή έστω του μεγαλύτερου μέρους του. Αν λοιπόν δεν μπορούμε ούτε καν να σκεφτόμαστε το ενδεχόμενο ρήξης με την ευρωζώνη, τότε θα πρέπει να πούμε ανοιχτά ότι δεν μπορούμε ούτε καν να καταργήσουμε το μνημόνιο κι ότι το μόνο που φιλοδοξούμε, στην πραγματικότητα, είναι να αποδειχθούμε πιο «επιδέξιοι» διαπραγματευτές των όρων της υποταγής μας από τον Βενιζέλο και το Σαμαρά. Αλλά τότε, πού διαφέρουμε, ουσιωδώς, από τη ΔΗΜΑΡ, εκτός από τους όρους νομής της κυβερνητικής εξουσίας;

Η ιδεοληπτικά ευρωπαϊκή- ή μάλλον δυτικοευρωπαϊκή- μονομέρεια αναφορικά με την αναζήτηση διεθνών ερεισμάτων, υπήρξε χαρακτηριστικό τμήματος (όχι όλου) του παραδοσιακού ευρωκομουνισμού και του Σημιτικού ΠΑΣΟΚ. Ωστόσο, οι αστικές τάξεις των ηγετικών χωρών της Ε.Ε. δεν υπήρξαν ποτέ μονόπλευρα «ευρωκεντρικές»- αρκεί να παρατηρήσει κανείς με τι σοβαρότητα προσπαθούν να ενισχύσουν τους δεσμούς τους οι Γάλλοι ιμπεριαλιστές με όλες τις γαλλόφωνες χώρες του κόσμου και με τι πάθος προσπαθούν να συντηρήσουν οι Βρετανοί την Κοινοπολιτεία τους. Μόνο η δική μας, επαρχιώτικη ολιγαρχία, με την υπερβολή μιας Μαντάμ Σουσού, μπορεί να «σνομπάρει» αφ' υψηλού τον Μεσογειακό, Αραβικό και Βαλκανικό μας περίγυρο ή και τις εκτός Ε.Ε. αναδυόμενες δυνάμεις του σύγχρονου κόσμου.

Στοιχειώδης πολιτικός ρεαλισμός επιβάλλει στην ελληνική Αριστερά να ξεκινήσει την όποια αναζήτηση διεθνών ερεισμάτων από μια θεμελιώδη παραδοχή: ότι μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ και τη στροφή της Κίνας δεν υπάρχουν, σε παγκόσμια κλίμακα, στρατηγικοί σύμμαχοι μεγάλης ισχύος για μια αυριανή αριστερή- εργατική κυβέρνηση, η οποία θα θελήσει να αλλάξει και όχι να διαχειριστεί το υπάρχον σύστημα. Υπάρχουν μόνο συγκρουόμενα οικονομικά και γεωπολιτικά συμφέροντα μεταξύ εδραιωμένων και αναδυόμενων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, αντιθέσεις που μπορεί να ανοίξουν κάποια παράθυρα ευκαιρίας για τακτικούς ελιγμούς και πρόσκαιρους, σχετικά ευνοϊκούς συμβιβασμούς στις μαχόμενες αριστερές δυνάμεις.

Μια παρόμοια, επαναστατικά ρεαλιστική, βασισμένη στα πραγματικά δεδομένα και τους πραγματικούς συσχετισμούς δυνάμεων, προσέγγιση θα μας προστατεύσει από ολέθριους συναισθηματισμούς και φαντασιώσεις- όπως, π.χ., τη φαντασίωση ότι η Μόσχα θα σπεύσει να σώσει τη Λευκωσία από το Βερολίνο, φλεγόμενη για τους κυπριακούς υδρογονάνθρακες. Κι αυτό, παρότι οι τελευταίοι αντιστοιχούν μόλις στο… 0,1% των παγκοσμίων αποθεμάτων, ενώ η Ρωσία κατέχει το 27% και από αυτό διοχετεύει το… 40% στην Ευρώπη, πρωτίστως στη Γερμανία!

Από την άλλη πλευρά, γεγονός είναι ότι η «στιγμή» της αμερικανικής και κατά προέκταση της Δυτικής μονοκρατορίας, που προέκυψε μετά την κατάρρευση των γραφειοκρατικών καθεστώτος της Ανατολικής Ευρώπης αποτελεί καιρό τώρα παρελθόν. Η ανάδυση νέων κέντρων οικονομικής και πολιτικής ισχύος στην Άπω Ανατολή, τη Νότια Ασία και τη Λατινική Αμερική δημιουργεί δυνατότητες αναζήτησης εναλλακτικών στηριγμάτων στην προοπτική μιας λαϊκής, δημοκρατικής ανατροπής στην Ελλάδα, έστω κι αν θα πρόκειται για πρόσκαιρες, ετεροβαρείς συμμαχίες, οι οποίες προφανώς θα έχουν το τίμημά τους.

Χτυπητό παράδειγμα αποτελεί η ανάδυση των λεγόμενων BRICS- Κίνα, Ρωσία, Ινδία, Βραζιλία, Νότια Αφρική– που αντιστοιχούν στο 40% του παγκόσμιου πληθυσμού και στο 17% του παγκόσμιου εμπορίου. Την περασμένη εβδομάδα, οι πέντε αυτές μεγάλες χώρες πραγματοποίησαν σύνοδο κορυφής στο Ντέρμπαν της Νότιας Αφρικής, όπου αποφάσισαν να δημιουργήσουν κοινή, αναπτυξιακή τράπεζα, με κεφάλαια της τάξης των 50 δις- μια τράπεζα, η οποία θα μπορούσε να λειτουργήσει ως «δανειστής ύστατης καταφυγής» χρεωμένων χωρών, προσφέροντάς τους μια εναλλακτική λύση έναντι του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.

Αξίζει να σημειωθεί ότι οι ισχυρά πλεονασματικές αυτές χώρες έχουν συσσωρεύσει τεράστια αποθέματα ξένου συναλλάγματος, της τάξης των 4,5 τρισ δολαρίων. Το γεγονός αυτό αφήνει ανοικτή την προοπτική διμερών συμφωνιών με χώρες όπως η Ρωσία και η Κίνα για την εξυπηρέτηση του ελληνικού ελλείμματος μετά από την αναπόφευκτη ρήξη με τις κυρίαρχες δυνάμεις της ευρωζώνης, μέχρις ότου σταθεροποιηθεί η ελληνική οικονομία, όπως και για μεγάλα επενδυτικά προγράμματα, για παράδειγμα στον τομέα της ενέργειας ή της πολεμικής βιομηχανίας. Ανάλογες συμφωνίες με χώρες όπως η Ινδία και η Βραζιλία– από τους παγκόσμιους πρωταθλητές στην παραγωγή γενόσημων φαρμάκων- θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν μια ριζοσπαστική κυβέρνηση της Ελλάδας φθηνά, αξιόπιστα φάρμακα τη δύσκολη μεταβατική περίοδο. Η πολύ σημαντική απόφαση της Ινδίας, στις αρχές της βδομάδας, να αγνοήσει τις πιέσεις της Novartis και άλλων πολυεθνικών αναφορικά με τα «πνευματικά δικαιώματα» στο χώρο του φαρμάκου διευρύνει σοβαρά αυτές τις δυνατότητες.

Σε αντίθεση με τις αστικές κυβερνήσεις του «ανήκομεν εις την Δύσιν», που ακολουθούν δουλικά τις επιλογές Ουάσιγκτον και Βρυξελλών, αυξάνοντας την ενεργειακή εξάρτηση της Ελλάδας από Τουρκία και Ισραήλ, μια ριζοσπαστική, αριστερή κυβέρνηση θα διέθετε μεγάλα περιθώρια διαφοροποίησης των πηγών ενεργειακού ανεφοδιασμού. Ακόμη και η Τουρκία, μια χώρα- μέλος του ΝΑΤΟ και στρατηγικός σύμμαχος των Αμερικανών στη Μέση Ανατολή, αγνοεί τις κυρώσεις Ουάσιγκτον και Βρυξελλών και συνεχίζει να προμηθεύεται από την Τεχεράνη το 20% των αναγκών της σε φυσικό αέριο. Μια κυρίαρχη και ανεξάρτητη Ελλάδα θα μπορούσε να πράξει κάτι ανάλογο, με ακόμη περισσότερο ευνοϊκούς όρους, δεδομένων των παραδοσιακά φιλικών σχέσεων ανάμεσα στην Αθήνα και την Τεχεράνη. Η Ρωσία, η Βενεζουέλα, η Αίγυπτος και άλλες χώρες εντάσσονται επίσης στους υποψήφιους προμηθευτές μιας νέας Ελλάδας, φιλικής με όλους τους λαούς, αλλά όχι «δεδομένης» για οποιαδήποτε μεγάλη δύναμη.

Η κυριότερη εφεδρεία μιας νέας, λαϊκής εξουσίας στην Ελλάδα θα ήταν οι λαοί που υποφέρουν, αγωνίζονται και ελπίζουν- ιδιαίτερα στην περιφέρεια της ευρωζώνης, την ευρωπαϊκή και αραβική Μεσόγειο και τα Βαλκάνια. Μια Ελλάδα που θα τολμήσει να έρθει σε σύγκρουση με την πολιτική της Δρακόντειας λιτότητας που επιβάλλει ο υπό γερμανική ηγεμονία ευρωπαϊκός Βορράς, μπαίνοντας στις αχαρτογράφητες θάλασσες της αλληλεγγύης και της κοινωνικής δικαιοσύνης, είναι βέβαιο ότι θα κέρδιζε αμέσως τη συμπάθεια των λαών, πυροδοτώντας ντόμινο προοδευτικών ανατροπών στο γεωγραφικό και οικονομικό της περίγυρο. Για καλή μας τύχη, οι χώρες του Νότου που αποτελούν αυτή τη στιγμή τους αδύναμους, από οικονομική άποψη, κρίκους της ευρωζώνης, υπήρξαν ιστορικά οι αδύναμοι κρίκοι της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας και από πολιτική άποψη- και ήδη έχουν αρχίσει να ξαναγίνονται, όπως μαρτυρά η άνοδος της Αριστεράς στην Ελλάδα, η αφύπνιση του πνεύματος της «Επανάστασης των γαρυφάλλων» στην Πορτογαλία, η ανοιχτή πολιτική κρίση στην Ιταλία και πάει λέγοντας. Ζώνη αμερικανοβρετανικής συγκυριαρχίας μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, η Μεσόγειος μπορεί να γίνει η δική μας θάλασσα της κοινωνικής εξέγερσης, της ελπίδας και της ελευθερίας.

ΑΠΟ ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΗΣ Ε.Ο.Κ.Α. ΣΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΔΡΑΜΑ

 

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

 

Η Κύπρος μας (δίνω έμφαση στο μας) αντιμετωπίζει με τη σειρά της την άγρια επίθεση κατά της ευημερίας της. Μετά από μισό αιώνα και ενώ δέχθηκε το ισχυρό πλήγμα με την εισβολή στο νησί των τουρκικών στρατευμάτων, τα οποία κατεύθυναν οι «σύμμαχοί» μας και «εταίροι» μας, η Κύπρος πρόβαλλε ως χώρα ευημερούσα οικονομικά και μάλιστα με άριστες προοπτικές εν όψει και της στο εγγύς μέλλον έναρξης άντλησης των σημαντικών υποθαλασσίων κοιτασμάτων υδρογονανθράκων. Πώς συνέβη η ανατροπή και η οικονομία της βρέθηκε στα πρόθυρα της κατάρρευσης; Ας ξετυλίξουμε κάποιες από τις πτυχές του δράματος.

Η Κύπρος πουλήθηκε από τους Οθωμανούς στους Άγγλους σε ευτελή τιμή ως ένδειξη ευγνωμοσύνης για τις υπηρεσίες που προσέφεραν οι κυρίαρχοι του πλανήτη τότε, ώστε να περισώσει ό,τι ήταν δυνατόν η οθωμανική αυτοκρατορία από τις απώλειες εδαφών με βάση τη συνθήκη του Αγίου Στεφάνου (1878). Και αυτό επετεύχθη με αγαστή συνεργασία όλων των ισχυρών χωρών της Δυτικής Ευρώπης κατά της Ρωσίας. Βέβαια από τη συνθήκη του Βερολίνου, με την οποία ανετράπη η προαναφερθείσα ευνοήθηκε και το ελληνικό βασίλειο, γι' αυτό και ελάχιστη σημασία δώσαμε έκτοτε στην αλλαγή πορείας των Κυπρίων αδελφών μας. Άλλωστε οι πλείστοι από μας ίσως διερωτηθούν: Γιατί κακό προκάλεσε στους Κυπρίους η αλλαγή δυνάστη; Απαλλάχτηκαν από τον βάρβαρο και υποτάχθηκαν σε πολιτισμένο λαό! Αυτό είναι το πρώτο σφάλμα των φραγκεμένων Ελλήνων απανταχού γης. Τον πολιτισμό τους οι Άγγλοι τον έδειξαν, όταν ο κυπριακός λαός επαναστάτησε για να αποκτήσει την ελευθερία του (1955). Τότε που χρησιμοποίησαν ναζιστικές μεθόδους βασανιστηρίων των αγωνιστών που συλλαμβάνονταν και στη συνέχεια έστησαν αγχόνες, για να εκτελέσουν τους κατ' εκείνους τρομοκράτες.

Το έπος της Ε.Ο.Κ.Α. υπήρξε το τελευταίο για τον ελληνισμό. Για να αντιπαλέψουν την ελληνική ψυχή οι αποικιοκράτες δεν αρκέστηκαν στο να στρέψουν τους Τούρκους, ορθότερα εξισλαμισμένους Έλληνες, του νησιού κατά των χριστιανών Ελλήνων, αλλά σχεδίασαν την επίθεση του εξαγριωμένου όχλου της Κωνσταντινούπολης, με τις ευλογίες ασφαλώς της τουρκικής κυβέρνησης, κατά των Ρωμηών της Κωνσταντινούπολης! Η Ε.Ο.Κ.Α. είχε συγγενή αδυναμία. Ο ηγέτης της, ο Διγενής, είχε διαδραματίσει ρόλο στην ετοιμασία του εμφυλίου πολέμου στην Ελλάδα εκ μέρους των Άγγλων. Η Αριστερά στην Κύπρο δεν τον εμπιστευόταν. Το άκρως θλιβερό είναι ότι αργότερα επιχείρησε να αμαυρώσει τον αγώνα ως δήθεν εθνικιστικό, δίνοντας ελαφρυντικά στους αποικιοκράτες. Κι' αυτό επειδή απείχε απ' αυτόν μη εμπιστευόμενη ούτε και τους νεαρούς μαχητές, που έσπευσαν να στρατευτούν στο πλευρό του αρχηγού, επειδή οι πλείστοι προέρχονταν από τις νεανικές ομάδες της Εκκλησίας!  Ναι οι πλείστοι ήταν πιστοί και το έδειξαν τόσο στις φυλακές, όσο και στα γράμματα που απηύθυναν από εκεί στους συγγενείς τους. Ο πρωτοήρωας του αγώνα, ο Γρηγόρης Αυξεντίου είχε ως καταφύγιο και ορμητήριο τη μονή του Μαχαιρά, όπου τον συνάντησαν οι Άγγλοι διώκτες, πλην όμως δεν τον αναγνώρισαν! Και κοντά στη μονή μέσα σε μικρή σπηλιά έγινε ολοκαύτωμα, ύστερα από προδοσία. Τον προδότη φυγάδευσαν οι κατακτητές στην Αγγλία, εκεί, όπου φυγάδευσαν αργότερα και πολλοί Κύπριοι τα χρήματά τους ή έστησαν τις επιχειρήσεις τους. Είναι πικρό, αλλά πρέπει να γραφεί: Αρκετοί Κύπριοι, με την πάροδο του χρόνου, ταυτίστηκαν κατά τη νοοτροπία με τους αποικιοκράτες τους! Δεν τους κακίζω, απλά τον πόνο μου γι' αυτό εκφράζω. Τον ίδιο πόνο εκφράζω για τους πολλούς Ελλαδίτες  Έλληνες, που προτιμούν να αυτοαποκαλούνται Ευρωπαίοι!

Η λεκάνη της ανατολικής Μεσογείου έκρυβε τεράστια κοιτάσματα υδρογονανθράκων. Εμείς το μάθαμε πρόσφατα. Κάποιοι που τόλμησαν να ασχοληθούν με το θέμα, πριν γνωστοποιηθεί επισήμως η ύπαρξή τους, χαρακτηρίστηκαν «φαιδροί». Άραγε να μη γνώριζαν την ύπαρξή τους, πριν ακόμη η Κύπρος καταστεί ανεξάρτητο Κράτος, και οι ισχυροί του πετρελαίου, που δεν είναι άλλοι από τους ισχυρούς των τραπεζών, που δεν είναι άλλοι από αυτούς που ελέγχουν τον πλανήτη μας σήμερα και τον ήλεγχαν και τότε που η Βρετανία φάνταζε κραταιά αυτοκρατορία; Οι συνθήκες Ζυρίχης -Λονδίνου συντάχτηκαν με σχέδιο να επικρατήσει στο νησί αναταραχή μεταξύ των δύο κοινοτήτων, ώστε να παρεμβαίνουν οι πρώην αποικιοκράτες προς επίλυση των διαφορών. Και ασφαλώς κατά καιρούς είδαμε την αμεροληψία που τους διακρίνει από την στάση τους κατά την εισβολή ώς την πρόταση αποδοχής εκ μέρους των Ελληνοκυπρίων του σχεδίου Ανάν! Βέβαια τα σχέδιά τους δεν θα ήταν εύκολο να τα επιβάλουν, αν δεν υπήρχαν τόσο στην Κύπρο, όσο και στην Ελλάδα πρόσωπα πρόθυμα να υπηρετήσουν τους εχθρούς του έθνους με αντάλλαγμα αξιώματα και, γιατί όχι, οικονομικά οφέλη. Η Κύπρος αλώθηκε το 1974 με προδοσία! Οι Έλληνες από την εποχή του ελληνικού εμφυλίου πολέμου είμαστε βαθειά διχασμένοι, πλην όμως και οι μεν και οι δε «ανήκομεν» ιδεολογικά εις την Δύσιν και τα σχέδιά της υπηρετούμε! Πάσχουμε φοβερά από ηγετική λειψανδρία! Ένας Τάσος Παπαδόπουλος τόλμησε να αντιταχθεί στο σχέδιο διάλυσης της Κύπρου και ο λαός αμέσως έδειξε τη θέλησή του να παλέψει μ' εκείνο το εντυπωσιακό 75% υπέρ του ΟΧΙ στο σχέδιο Ανάν, παρά την τρομοκρατία των υπερμάχων του ναι, πολιτικών και δημοσιογράφων.

Η καλύτερη μέθοδος για διάλυση των κοινωνιών είναι η ευμάρεια! Οι Κύριοι ευημερούσαν περισσότερο από μας. Το τραπεζικό σύστημα εξασφάλιζε υψηλό εθνικό προϊόν με την προσέλκυση κεφαλαίων από άλλες χώρες. Ρώσοι, που είχαν καταληστεύσει τη χώρα τους κατά τη μεταβατική περίοδο, μετά την κατάρρευση του κομμουνιστικού καθεστώτος, αλλά και άλλοι, μεταξύ των οποίων και εμείς, όταν οι φήμες για πιθανή πτώχευση της χώρας μας εξαπλώνονταν, συμβάλαμε στην ισχυροποίηση της κυπριακής οικονομίας. Η είσοδος στην Ευρωπαϊκή Ένωση χαιρετίστηκε με ενθουσιασμό, αν και βλέπαμε ότι οι εταίροι μας ουδεμία διάθεση είχαν να επιλύσουν το χρονίζον κυπριακό ζήτημα! Έτσι στήθηκε και εκεί η ίδια παγίδα, που ακούσει στο όνομα «είσοδος στην ευρωζώνη»!

Η πέρα από κάθε αμφισβήτηση πλέον ύπαρξη των τεραστίων κοιτασμάτων, από τα οποία η Κύπρος κατέχει μερίδα λέοντος, είναι η αρχή των οδύνων. Στο Ιράκ έκαναν πόλεμο για να τα αρπάξουν από το καθεστώς του Σαντάμ, ο οποίος από τα κέρδη κάτι έδινε και στον λαό του. Το ίδιο έπραξαν και στη Λιβύη. Στην Κύπρο επέλεξαν άλλη μέθοδο: Να προκαλέσουν τεχνητή οικονομική κρίση! Βέβαια βγαίνουν οι επαΐοντες και επισημαίνουν τα σοβαρά σφάλματα των διοικησάντων τις τράπεζες. Αλλά ας θέσουμε το απλό ερώτημα: Ποιοι τους προώθησαν στις θέσεις αυτές και από ποιους ελάμβαναν εντολές; Δεν υπάρχει μεγαλύτερος μύθος από το να δεχόμαστε ότι οι πολιτικοί και οι οικονομολόγοι μας είναι άσχετοι. Αυτό θέλει το σύστημα, το οποίο κάποιους από αυτούς ρίχνει στη συνέχεια βορά στον «εξαγριωμένο όχλο»! Η Κύπρος σύρθηκε στο ΔΝΤ, ενώ στην εξουσία βρίσκονταν αστικοποιημένοι κομμουνιστές, η άνοδος των οποίων στην εξουσία ουδόλως θορύβησε το σύστημα. Αυτοί μάλιστα συνήψαν συμφωνίες με το Ισραήλ, για την από κοινού εκμετάλλευση των κοιτασμάτων, σε συνεργασία με αμερικανικές εταιρίες (τίνων είναι τα κεφάλαια δεν μας απασχολεί!), προκειμένου να αντιμετωπιστούν τυχόν αντιδράσεις της Τουρκίας. Προβλήθηκε τότε η πολιτική αυτή ως συνετή και ρεαλιστική! Αλλά είναι ηλίου φαεινότερο ότι οι ισχυροί του κεφαλαίου τα θέλουν όλα δικά τους! Όχι, που θα αφήσουν την Κύπρο να ισχυροποιηθεί και άλλο οικονομικά. Όχι μόνο την καταρρακώνουν, αλλά θέτουν και διαβολές κατά της Ελλάδος, που δεν έσπευσε να παράσχει χείρα βοηθείας! Τι βοήθεια να παράσχουμε εμείς, που είμαστε σε δεινότερη θέση απ' εκείνη της Κύπρου; Και μήπως δεν εποφθαλμιούν και τα δικά μας κοιτάσματα του Αιγαίου και της Κρήτης. Η Ρωσία, στην προσπάθειά της να ισορροπήσει στη γεωστρατηγική σκηνή, αποφεύγει να ενοχλήσει πολύ τους κυρίαρχους. Η Τουρκία αναμένει τη στιγμή που θα τη χρειαστούν και στην Κύπρο ο λαός εξέλεξε τον κορυφαίο υπέρμαχο του σχεδίου Ανάν.

Ο ελληνισμός περνά τη μεγαλύτερη ίσως κρίση στη μακρόχρονη ιστορία του και ο λαός έχει πλήρως αποκοιμηθεί από τα παραμύθια των ασκούντων την εξουσία.

 

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ», 1-4-2013

Οι παράπλευρες απώλειες μιας συγγνώμης

 

Του Βαγγέλη Πισσία*

 

Τον Ιούνη του 2010 έγινε η γνωστή επίθεση του Ισραήλ στον «στολίσκο της ελευθερίας» που έπλεε προς την Γάζα στα διεθνή ύδατα.  Πριν λίγες μέρες το Ισραήλ ζήτησε την επιθυμητή από την τουρκική κυβέρνηση διπλωματική συγγνώμη και οι σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών βαίνουν προς αποκατάσταση.

Την ίδια στιγμή η Κύπρος παίρνει την σκυτάλη από την Ελλάδα εξαναγκαζόμενη και αυτή σε μέτρα οικονομικής αποσύνθεσης. Και στην μία και στην άλλη περίπτωση οι αποφάσεις λαμβάνονται στις  ΗΠΑ και την Ε.Ε.

Σύμπτωση;

Πριν τρία χρόνια, όταν συντελέστηκε η μεγάλη στροφή στην μεσανατολική εξωτερική πολιτική της Ελλάδας και της Κύπρου κάποιοι διατύπωσαν τις ενστάσεις τους. Ήταν τότε που κυβερνώντες και παρακυβερνώντες στις δυο αυτές χώρες επικαλέστηκαν το εθνικό συμφέρον και  ανέλαβαν εργολαβικά να υποστηρίξουν τον εξής απλοϊκό  γεωπολιτικό συλλογισμό:  «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου» – «η Τουρκία είναι εχθρός μου» – «το Ισραήλ τα έσπασε με την Τουρκία»… «άρα το Ισραήλ είναι φίλος μου»… Τον   συλλογισμό αυτό υποστήριξαν με τα ακόλουθα  επιχειρήματα:

Η αντιπαράθεση Ισραήλ – Τουρκίας έχει δομικό και όχι συγκυριακό χαρακτήρα. Το Ισραήλ – και κατά λογική επέκταση το παγκόσμιο εβραϊκό λόμπυ –  έχει  ισχυρή επιρροή  στους διεθνείς χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς, στις εταιρείες αξιολόγησης, στις δυτικές κυβερνήσεις και ιδιαίτερα στην αμερικανική. Μπορεί συνεπώς  να μεσολαβήσει ώστε η Ελλάδα και η Κύπρος θα αποκτήσουν, κατά πως λέει ο λαός, μπάρμπα στην Κορώνη. Το Ισραήλ διαθέτει τεράστια αποθέματα υδρογονανθράκων, η Κύπρος το ίδιο, εμείς το ίδιο, το Ισραήλ διαθέτει τα  «πάρε δώσε» με τις μεγάλες εταιρείες του συμπλέγματος έρευνας και αξιοποίησης των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων, ισχυρό στρατό, στόλο και προπαντός πλάτες, άρα η Τουρκία δεν θα τολμήσει να παρέμβει και να μας εμποδίσει να αξιοποιήσουμε τους δικούς μας υδρογονάνθρακες.

Υπό το φως των γεγονότων που οδήγησαν Ελλάδα και Κύπρο στην απόγνωση ενός πνιγηρού αισθήματος εγκατάλειψης από τους θεωρούμενους ως δεδομένους  συμμάχους και  εταίρους μας  καθώς και από τους κατά καιρούς εμφανιζόμενους φίλους είναι σκόπιμο να παρατεθούν προς ανάγνωση κάποιες από τις σταθερές και τις μεταβλητές του προβλήματος:

Η ελληνική όπως και η κυπριακή κρίση είναι προϊόν της γενικής κρίσης  που εκδηλώνεται με ιδιαίτερη ένταση στον γεωοικονομικό χώρο της πάλαι ποτέ κραταιάς Δύσης. Είναι ακόμη ενδογενής κρίση που οφείλεται στο αεριτζίδικο, παρασιτικό και αντιπαραγωγικό μοντέλο που στον ένα ή τον άλλο βαθμό υιοθέτησαν η ελληνική και η κυπριακή  οικονομία. Είναι τέλος, σε ότι αφορά την Ελλάδα, κρίση πολιτική, κρίση ενός κράτους σε παρακμή, κρίση κοινωνική, πολιτισμική, αξιακή. 

Όπως ξαναγράψαμε επικαλούμενοι γνωστά στοιχεία των διεθνών οργανισμών,  ΗΠΑ και Ε.Ε. υποχωρούν στην παγκόσμια οικονομία σταθερά και όπως φαίνεται – για τις επόμενες τρεις τουλάχιστον δεκαετίες – αμετάκλητα. Η Γερμανία δεν εξαιρείται. Το μερίδιό τους στο παγκόσμιο ΑΕΠ συρρικνώνεται, αντίθετα  οι αναδυόμενες χώρες, BRICs, κ.ά.,  επεκτείνονται.

Για τα περιθώρια αυτοτέλειας και γεωπολιτικής ισχύος του ελληνο-κυπρο-ισραηλινού υποάξονα ψευδαισθήσεις, καλύτερα, να μην υπήρχαν. Ο άξονας αυτός δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο από ένα πρόσθετο εργαλείο του Ισραήλ, χρήσιμο για την περιφερειακή του άμυνα. Για την υποστήριξη του ισχυρισμού αυτού θα περιοριστούμε στον παρακάτω συνοπτικό αντίλογο:

Η αιτία της επίθεσης που  δέχονται  Ελλάδα και Κύπρος πρέπει να αναζητηθεί στους δομικούς παράγοντες της γενικής κρίσης των άλλοτε κυρίαρχων κρατών και στους σπασμωδικούς τρόπους με τους οποίους επιχειρούν τις αναδιαρθρώσεις των οικονομιών τους.

Η επίθεση αυτή είναι αφελές να ερμηνεύεται (κυρίως) ως προσπάθεια υφαρπαγής του ορυκτού τους πλούτου. Το πρόβλημα των 2 χωρών  είναι πρωτευόντως συστημικό  και δευτερευόντως  παλαιο-αποικιακό.

Τώρα που, πριν αλέκτωρ λαλήσει, η στρατηγική συμμαχία Ισραήλ- Τουρκίας αποκαθίσταται, με τις αμερικανικές ευλογίες, πού πάει το κοντόθωρο παραμύθι… «ο εχθρός του εχθρού μου…»;

Πόσο άραγε ωφελήθηκαν Ελλάδα και Κύπρος από τον ισραηλινό  παράγοντα που όπως λέγεται επηρεάζει σημαντικά τους διεθνείς χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς, τις εταιρείες αξιολόγησης και τις δυτικές κυβερνήσεις; Κάποιοι άλλοι,  βέβαια, έγραφαν από τότε ότι εύλογο συμφέρον του Ισραήλ (ώστε να μας «κρατάει») είναι να μη σηκώσουμε κεφάλι…

Διαθέτουν  άραγε το Ισραήλ, η Ελλάδα και η Κύπρος σημαντικά και αξιοποιήσιμα – στο βραχυμεσοπρόθεσμο μέλλον – κοιτάσματα υδρογονονθράκων; Πόσο αξιόπιστα είναι τα διαδιδόμενα – πολύ περιορισμένα άλλωστε – ερευνητικά δεδομένα; Τι λένε οι Ρώσοι ή ακόμη και ο ίδιος ο πρόεδρος της Noble Energy γι' αυτά; Μήπως συνωστίζονται σε αυτή την – για την ώρα – μόνο πιθανοφανή ιστορία  οι κατ' επάγγελμα πωλητές πολιτικών ονείρων και επιτήδειοι δημιουργοί χρηματιστηριακών παιγνίων;  Τι ενστάσεις διατυπώνει ο λογοκριμένος από τα εγχώρια προπαγανδιστικά  ΜΜΕ, αντίλογος;

Τώρα που τα θεμελιώδη στηρίγματα της προς ανατολάς πολιτικής της δυτικής συμμαχίας, Ισραήλ και Τουρκία, τα ξαναβρίσκουν, τι θα γίνει με το τρανταχτό επιχείρημα της επωφελούς ελληνο-κυπρο-ισραηλινής διαχείρισης των, όποιων, κοιτασμάτων υδρογονανθράκων; Τι στάση θα κρατήσει το Ισραήλ ως προς τις θεωρούμενες από την Τουρκία γκρίζες ζώνες; Τι θα γίνει με τον South-Stream;

Το Ισραήλ ως προνομιακός στρατηγικός εταίρος είναι αναξιόπιστος, ως τεχνολογικός εταίρος δεν αποτελεί δύναμη, ως δε οικονομικός εταίρος το μέγεθός του είναι ασήμαντο συγκρινόμενο με την ευρύτατη μεσογειακή-μεσανατολική-αραβική αλλά και βαλκανική μας ενδοχώρα. Κι όμως εμείς ποτέ δεν ασκήσαμε ως κράτος, μέσα σε αυτήν γεωγραφικο-ιστορική περιοχή, πολιτική εύρους και βάθους, όπως και ποτέ δεν επιχειρήσαμε ισόρροπη, ευφυή και αξιόπιστη γεωπολιτική «όλων των αζιμουθίων». Αυτήν που θα μας  επέτρεπε να μην ξεπέφτουμε σε ρόλο υπηρέτη ενός, δύο ή περισσότερων, μεγάλων ή και μικρών αφεντάδων… Αυτήν που θέτει όμως ως προϋπόθεση την ύπαρξη δυναμικού εγχώριου παραγωγικού συστήματος, στάση και συμπεριφορά χώρας οικονομικά μεν μικρής αλλά με ιστορική, κοινωνική, δικαιακή,  πολιτισμική και πνευματική αυταξία.

 

* Ο Βαγγέλης Πισσίας είναι Δρ. Διεθνών Οικονομικών Σχέσεων, συντονιστής πρωτοβουλίας «ένα καράβι για τη Γάζα» και Freedom Flotilla Coalition, www.pissias.gr

ΠΗΓΗ: Ήλθε με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο. Δημοσιεύτηκε 30/3/2013 και στην "Εφημερίδα των Συντακτών".

Σημείωση: Οι υπογραμμίσεις έγιναν από τΜτΒ.

ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

 

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

 

Η ελληνική επανάσταση αποτελεί ορόσημο στη διεθνή ιστορία. Η τρομακτική δυσαναλογία δυνάμεων κατακτητών και επαναστατών σε συνδυασμό με το άκρως αρνητικό κλίμα έναντι επαναστάσεων στην ευρωπαϊκή σκηνή καθιστά την εξέγερση των υποδούλων προγόνων μας μοναδική για την τόλμη, η οποία εγγίζει τα όρια της αφροσύνης! Ο μεγάλος πατριώτης, ο Καποδίστριας, γνώστης βαθύς της ευρωπαϊκής διπλωματίας, ήταν αντίθετος προς την αποκοτιά, την οποία αρχικά ανέλαβε ο Αλέξανδρος Υψηλάντης και τη συνέχισαν οι καπετάνιοι της Πελοποννήσου.

Η επανάσταση, κατά τη σύμφωνη γνώμη των πρωταγωνιστών της υπήρξε παλλαϊκή και ευλογήθηκε από την Εκκλησία. Γι' αυτό και μετά την απόκτηση της πολυπόθητης ελευθερίας από τμήμα του λαού μας, η Πολιτεία εθέσπισε (1848) να εορτάζεται η λαμπρή επέτειος της Εθνεγερσίας κατά την 25^η Μαρτίου, ημέρα κατά την οποία η Εκκλησία πανηγυρίζει τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου, της μητέρας του Χριστού.

Επί σειράν ετών το Γένος με ευγνωμοσύνη πανηγύριζε τη διπλή εορτή. Αθρόα ήταν η προσέλευση του λαού στους ναούς, για να δοξολογήσει τον Θεό για τη βοήθεια προς αποτίναξη ζυγού δουλείας αιώνων. Δεν θα ισχυριστώ ότι κατά τον πανηγυρισμό του διπλού εορτασμού πρυτάνευε το θρησκευτικό αίσθημα και επόταν το πατριωτικό. Ο άνθρωπος διαχρονικά στέκεται ανήμπορος να κατανοήσει το ύψος της πνευματικής ελευθερίας, στην οποία μας κάλεσε ο Θεός με την ενανθρώπισή του. Η εθνική ελευθερία παλαιότερα και η κοινωνικοπολιτική σχετικά πρόσφατα προβάλλονται ως οι δύο κύριες μορφές ελευθερίας, με συνέπεια να παραθεωρείται συν τω χρόνω η πνευματική ελευθερία και τελικά να αγνοείται αυτή παντελώς!

Το ελεύθερο πλέον Γένος απολαμβάνοντας τα αγαθά της εθνικής ελευθερίας λησμόνησε σύντομα την υπόσχεσή του προς τον Θεό να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του με την ανέγερση ναού προς τιμήν του Σωτήρος Χριστού. Έτσι το τάμα του Έθνους παραμένει ως σήμερα ανεκπλήρωτη υπόσχεση. Κινήθηκαν οι επίορκοι αξιωματικοί κατά την επτάχρονη δικτατορία προς συγκέντρωση χρημάτων και ουδείς έκτοτε ανέφερε τι απέγιναν τα συγκεντρωθέντα! Σήμερα, σε δύσκολους καιρούς, μετά την κατασπατάληση επί τριακονταετία του δημοσίου χρήματος, ακούγεται πάλι κάποιος ψίθυρος για το τάμα, είναι όμως γνωστή παλαιόθεν η οικονομική αρχή «ουκ αν λάβης παρά του μη έχοντος»! 

Κύλισαν τα χρόνια. Η πατρίδα μας ελεύθερη πλέον όχι χάρη στα αίματα των αγωνιστών αλλά χάρη στα συμφέροντα των ισχυρών της Ευρώπης υποτάχθηκε στο δυτικό πνεύμα, το οποίο επέβαλαν οι «προστάτες» μας μέσω των προθύμων να υπηρετήσουν τα συμφέροντά τους εντοπίων. Άλλοι επιχείρησαν την απομάκρυνση από την παράδοση μέσα από τις μεταρρυθμίσεις στην εκπαίδευση και στο οικογενειακό δίκαιο (πολιτικοί). Άλλοι με την προβολή των νέων φιλοσοφικών και ιδεολογικών ρευμάτων της Δύσης (διανοούμενοι). Άλλοι με τον εκμαυλισμό των συνειδήσεων (έμποροι της πληροφόρησης και της διασκέδασης). Άλλοι με την καπηλεία των ιερών, των οσίων και των ιδανικών του λαού μας (πολιτικοί, στρατιωτικοί). Η πολεμική κατά της ελληνορθόδοξης παράδοσης δεν βρήκε ισχυρή αντίσταση εκ μέρους της Διοικούσας Εκκλησίας, η οποία σύρθηκε από τους Βαυαρούς της αντιβασιλείας του Όθωνα σε υποταγή στην κοσμική εξουσία και παραμένει θεραπαινίδα του αστικού καθεστώτος ως τις ημέρες μας!

Αφού οι «προστάτες» μας διαπίστωσαν ότι οι «ιεραπόστολοι» – πράκτορές τους (μισσιονάριοι) δεν ήσαν αποτελεσματικοί στη μετακίνηση του λαού από την ορθόδοξη πίστη ανέθεσαν το έργο αυτό σε εντόπιους «φωτισμένους» από τη Δύση «αναμορφωτές», «μεταρρυθμιστές», «εκσυγχρονιστές». Η διανόηση, αν και κατά βάση επιφυλακτική, αν όχι εχθρική προς την εξουσία, συνεισέφερε τα μέγιστα στην αποϊεροποίηση της κοινωνικής μας ζωής. Άλλωστε αστοί και μαρξιστές αμιλλώνται σε εχθρότητα έναντι της Εκκλησίας. Η διαφορά έγκειται στο ότι οι πρώτοι υπολόγιζαν το πολιτικό κόστος, ως ασκούντες εξουσία, σε αντίθεση προς τους άλλους, οι οποίοι έβλεπαν τα ποσοστά τους κατά τις εκλογές καθηλωμένα. Ο λαός δεν είναι σε θέση να αντιλαμβάνεται την υποκρισία τόσο εύκολα, όσο την πολεμική κατά του πιστεύω του.

Στο πεδίο της ιστορίας, αφού επετειακό είναι το άρθρο μας, η επίθεση κατέληξε να είναι ενορχηστρωμένη. Οι αστοί χωρίς αντίπαλο πλέον αισθάνονται πως δεν χρειάζονται τη «συμμαχία» με την (Διοικούσα) Εκκλησία. Έτσι πρέπει οι μαθητές να ενστερνιστούν βασικές «αλήθειες» όπως: Αν δεν είχε προηγηθεί η γαλλική επανάσταση, θα μέναμε σκλάβοι για αιώνες ακόμη! ΟΙ μαθητές δεν πρέπει να μάθουν για τα πενήντα και πλέον ατυχή επαναστατικά κινήματα των προγόνων τους, γιατί θα αισθάνονται άβολα ενώπιον της πλήρους υποταγής μας σήμερα στους ισχυρούς! Πρέπει από την άλλη να μάθουν οι μαθητές ότι η Εκκλησία υπήρξε εχθρική προς την επανάσταση, την οποία ο Πατριάρχης, ως τουρκόφιλος, αφόρισε. Πρέπει να μάθουν ότι η σύναξη στη μονή της Αγίας Λαύρας είναι μύθος, όπως και το κρυφό σχολειό! Τι κι αν ο Γρηγόριος Ε΄, ο άγιος πλέον της Εκκλησίας έδωσε το αίμα του, προκειμένου να εκτονωθεί η θηριώδης μανία του σουλτάνου έναντι των επαναστατών, με άμεση την αποφυγή της σφαγής των Ρωμηών της Κωνσταντινούπολης. Τι κι αν μαρτυρείται ιστορικά η επαφή του πατριάρχη με τον Χατζη Χαλίλ, ηγέτη των μουσουλμάνων της οθωμανικής αυτοκρατορίας, ο οποίος αρνήθηκε να κηρύξει ιερό πόλεμο (τζιχάντ) κατά των Ρωμηών και γι' αυτό δολοφονήθηκε! Ο μαθητής πρέπει να μάθει ότι όπως στη Δύση το ιερατείο του αιρετικού χριστιανισμού, με τον οποίο χαριεντίζονται σήμερα αρκετοί ορθόδοξοι, συμπορεύτηκε με τους ευγενείς και ευλογούσε την απολυταρχία, έτσι και σε μας ο ανώτερος κλήρος συνέπραττε με τους ισχυρούς, ακόμη και κατακτητές! Τι κι αν στην καθ΄ ημάς Ανατολή δεν υπήρξαν ποτέ κληρονομικοί τίτλοι ευγένειας; Τι κι αν ο Γρηγόριος Ε΄ θα παρέμεινε βοσκός, αν θείος του δεν είχε μετακινηθεί στη Σμύρνη λόγω της συμφοράς στον Μοριά μετά την ατυχή εξέγερση με την υποκίνηση της Ρωσίας (ορλωφικά); Οι προκρούστες (και είναι πάρα πολλοί!) έχουν μεταφέρει αναρίθμητες ιδεολογικές κλίνες από την «προστάτιδα» Δύση και πρέπει επάνω σ' αυτές να απλωθεί η ελληνική ιστορία! Τι κι αν πιστοί πατριώτες ιστορικοί βρήκαν σε δημοκρατική γαλλική εφημερίδα του 1821 (Contitutionelle) ανταπόκριση από την Πάτρα με αναφορά στη σύναξη της Αγίας Λαύρας υπό τον μητροπολίτη Γερμανό, ο οποίος, κατά το δημοσίευμα, εκφώνησε πύρινο επαναστατικό λόγο; Ποια είναι ισχυρότερη; Η ιστορική αλήθεια ή η κυριάρχη ιδεολογία; Επιχείρησε, τονίζουν ανερυθρίαστα, η Εκκλησία να καρπωθεί οφέλη ζητώντας από τους Βαυαρούς να καθιερώσουν ως επέτειο την 25^η Μαρτίου, ενώ η επανάσταση ξεκίνησε ενωρίτερα. Προτιμούν όλοι αυτοί οι εμπαθείς και ανέντιμοι εχθροί της Εκκλησίας να εμφανίζονται αγνοούντες την ιστορία, αρκεί να πλήξουν τον μισητό εχθρό τους, που απέτρεψε τον εξισλαμισμό των προγόνων μας, ώστε να έχει νόημα η επανάσταση! Διότι ασφαλώς έχουν μελετήσει την επιστολή του Αλεξάνδρου Υψηλάντη προς τον Κολοκοτρώνη, στην οποία ορίζεται ως ημέρα του ξεσηκωμού η 25^η Μαρτίου, επειδή οι επαναστάτες ως πιστοί ορθόδοξοι χριστιανοί αποζητούσαν τη βοήθεια του Θεού στον δίκαιο αγώνα τους! Γνωρίζουν επίσης την επιστολή του αγίου Γρηγορίου Ε΄ προς τον επίσκοπο Σαλώνων Ησαΐα, τον εθνομάρτυρα στη μάχη της Αλαμάνας. Μάλιστα επιλέγουν τον αυτοεξευτελισμό τους υποστηρίζοντας παράλληλα ότι η τουρκική σκλαβιά δεν ήταν και τόσο φοβερή! Έτσι τους υπαγορεύουν τα αφεντικά της «νέας τάξης»! Και προτιμά πλέον η Πολιτεία αντί να μαθαίνουν τα παιδιά μας την αλήθεια να διακωμωδείται ο Αθανάσιος Διάκος από έκφυλους «καλλιτέχνες» με δημόσια επιχορήγηση!

Σήμερα φαίνεται οι Νεοέλληνες να έχουν, επί τέλους για τους «διαφωτιστές», απομακρυνθεί αρκούντως από την ορθόδοξη παράδοση. Ίσως να βλέπουν αυτοί με ικανοποίηση το ότι κάθε εθνική επέτειος έχει υποβιβασθεί σε φαρσοκωμωδία με δοξολογία ενός «ανυπάρκτου» ή, έστω, «παροπλισμένου» Θεού, με δεκάρικους λόγους, φθηνά συνθήματα, δακρύβρεχτες παρελάσεις. Έθνος που χάνει την πίστη του, δεν είναι δυνατόν να διατηρήσει τη φιλοπατρία. Καταλαβαίνουμε πού οφείλεται η κρίση που βιώνουμε;

                                                                       

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ», 25-03-2013

Η ανολοκλήρωτη ελληνική ανασύνταξη (επετειακή αναφορά στην 25η Μαρτίου)

 

Του Νικήτα Χιωτίνη

 

Κατά κανόνα θεωρούμε πως η σημερινή Ελλάδα, αυτή δηλαδή που επιδιώκεται να παγιωθεί ως εκπεσούσα στη συρρικνωμένη νεωτερική επινόηση του κράτους – έθνους, δημιουργήθηκε το 1821. Η αλήθεια είναι πως αυτή ξεκίνησε το 1821 και ολοκληρώθηκε, δηλαδή φαίνεται πως ολοκληρώθηκε και παγιώθηκε ως τέτοια, το 1922. Πράγματι από εκείνη την τραγική για τον ελληνισμό εποχή, γίνεται προσπάθεια να παγιωθεί η αντίληψη πως Ελλάς σημαίνει αυτό το συγκεκριμένο κομμάτι γης, οριοθετημένο με τον τρόπο που οριοθετήθηκαν και τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη, δηλαδή εν πολλοίς ιστορικά αυθαίρετα, με μοναδικό κριτήριο πρόσκαιρα οικονομικά δεδομένα και γεωπολιτικά συμφέροντα.

Η Ελλάδα έκτοτε οριοθετήθηκε γεωγραφικά και διοικητικά, με το Αιγαίο, σε αυτήν την κατανομή, από επίκεντρο του ελληνισμού να έχει καταστεί όριό του (και ελπίζουμε να μην τεθεί και αυτό υπό διαπραγμάτευση). Έκτοτε ο Ελληνισμός, που πρωτοεμφανίσθηκε στην Ιστορία απλωμένος και οργανωμένος με πολιτισμό και ταυτότητα, δηλαδή ως Έθνος σε διαρκή εξέλιξη, ήδη από κρητομυκηναϊκής εποχής, σε όλη σχεδόν την περίμετρο της Μεσογείου ενίοτε και στην ενδοχώρα, αυτός ο Ελληνισμός λοιπόν όχι μόνο περιορίζεται αλλά και πολεμείται, πολεμείται κάθε του ευρύτερη εμβέλεια. Το όραμα του Ρήγα, που ενέπνευσε όλη την τότε Ευρώπη, που προέβλεπε μιαν Επικράτεια που θα ενοποιείται με την συνέργεια θεσμών που «θα εμψυχώνονται από τον Ελληνισμό», με μέσα, γι' αυτό, την καθιέρωση της Ελληνικής ως επίσημης γλώσσας και την υποχρεωτική διδασκαλία της στην εκπαίδευση και συνάμα με την διαρκή αναφορά του στον «Ελληνικόν Τόπον» και την «Ελληνικήν Γην», ξεχάστηκε. Υπενθυμίζουμε ακόμα πως ο Ρήγας αναφερόταν «στον λαόν απόγονον των Ελλήνων, όπου κατοικεί την Ρούμελην, την Μικράν Ασίαν, τας Μεσογείους νήσους, την Βλαχομπογδανίαν, αλλά και όλους όσους στενάζουν υπό την δυσφορωτάτην τυραννίαν του Οθωμανικού βδελυρωτάτου δεσποτισμού…».

Η επανάσταση του 1821, η προσπάθεια δηλαδή ανασύνταξης του ελληνισμού διά της επανένταξης σε αυτόν των ελληνικών εδαφών, η προσπάθεια ανασύνταξης του υπαρκτού και εντόνως δραστηριοποιούμενου σε Ανατολή και Δύση ελληνικού έθνους, εντάσσεται στη μακρά ιστορική πορεία του Ελληνικού Κοσμοσυστήματος (για να θυμηθούμε τη σχετική και απολύτως εμπεριστατωμένη μελέτη του Γιώργου Κοντογιώργη [1]). Πρόκειται περί Κοσμοσυστήματος που από τους κρητομυκηναϊκούς χρόνους μέχρι των παρυφών του 20ού αιώνα, συγκροτούσε Έθνος με ταυτότητα, πολιτισμό και γη, και που απορρόφησε σε αυτό και άλλες εθνοτικές οντότητες – Έλληνας από κάποια στιγμή θεωρείτο ο μετέχων του ανθρωποκεντρισμού και της παιδείας του. Αυτό το Έθνος υπήρξε κομιστής οικουμενικής πολιτισμικής πρότασης, καθ' όσον εισήγαγε την ανθρωπότητα στη διερεύνηση της ύπαρξής του ανθρώπου και στην αναγνώριση της ανθρώπινης οντότητας, στη φιλοσοφία και στην Πολιτική, στην ελευθερία, στη δημοκρατία και στην δυνατότητα συμμετοχής του ανθρώπου στην Ιστορία. Αυτή λοιπόν η Ελληνική Πρόταση ακτινοβόλησε αλλά και πολεμήθηκε, χωρίς όμως ποτέ να υποστείλει την καταλυτική της παρουσία στη διαμόρφωση του Κόσμου. Δεν συνέβη δηλαδή αυτό μήτε μετά την ρωμαϊκή κατάκτηση, που από ένα σημείο και μετά κατέστη ελληνορωμαϊκή οικουμένη, πολύ περισσότερο μετά τη μετεξέλιξή της σε ανατολική ρωμαϊκή αυτοκρατορία – αυτό που από τον 18ο αιώνα παραχαράκτες της ιστορίας αποκάλεσαν βυζαντινή αυτοκρατορία – αλλά και μήτε μετά την επικράτηση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Η ιδιαιτερότητα της απελευθερωτικής επανάστασης του 1821 έγκειται ακριβώς στους λόγους προέλευσής της. Γεωπολιτικά συμφέροντα των ισχυρών ευρωπαϊκών χωρών και της Ρωσίας επέβαλαν τον περιορισμό της ήδη άλλωστε παρακμάζουσας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Αυτό το επεδίωξαν μέσω της γεωγραφικής ολοκλήρωσης και γεωπολιτικής ισχυροποίησης της Ευρωπαϊκής Ηπείρου, με την προσάρτηση στην Ήπειρο αυτή της σημερινής Ελλάδας, που αποτελεί τρόπον τινά το φυσικό όριό της. Αυτό όμως δεν μπορούσε να επιτύχει, αν η τότε Ευρώπη δεν ασφυκτιούσε στον δυτικό εργαλειακό ορθολογισμό και στο συνακόλουθο οντολογικό κενό, στο οποίο είχε περιπέσει. Αυτό το οντολογικό κενό, εύστοχα ο Καστοριάδης αποκαλούσε πρώτη απογοήτευση του κόσμου. Διαφυγή από αυτό η Ευρώπη, δηλαδή οι λαοί της, βρήκε στον τότε επικρατούντα ρομαντισμό που επικαλείτο παλαιότερες οντολογίες με έμφαση τις αρχαιοελληνικές παρακαταθήκες. Με άλλα λόγια, δύο ήταν οι λόγοι που η απελευθερωτική επανάσταση των Ελλήνων σε κάποιο βαθμό τουλάχιστον πέτυχε τους σκοπούς της:

α. η γεωστρατηγική θέση του χώρου που σήμερα η Ελλάδα καταλαμβάνει, καθόσον η Ευρώπη δεν μπορούσε να διανοηθεί την χωρική ολοκλήρωσή της χωρίς αυτήν, και

β. η συμβολική της διάσταση, δηλαδή η φιλοσοφική πρόταση που αυτή κόμιζε και κομίζει. Να μη ξεχνάμε εδώ, πως η φιλοσοφική θεμελίωση των κοινωνιών είναι ισχυρότερη από κάθε τι άλλο και αυτή κινεί την Ιστορία. Άνευ αυτής δεν μπορεί να υπάρξει μήτε κράτος, μήτε κοινωνία.

Στις περιπτώσεις που έγινε προσπάθεια δημιουργίας κρατών που δεν είχαν Παράδοση, δεν είχαν δηλαδή φιλοσοφική θεμελίωση (αυτό που ο Καστοριάδης καλούσε φαντασιακή θέσμιση, που όμως πρόκειται ουσιαστικώς περί της φιλοσοφικής θεμελίωσης ή θέσμισής τους), τα κράτη αυτά για να μπορέσουν να υπάρξουν και να εξελιχθούν στηρίχτηκαν αρχικώς τουλάχιστον σε δάνειες Παραδόσεις, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αυτό των Η.Π.Α. Με άλλα λόγια, ο ρόλος ύπαρξης της σημερινής Ελλάδας οφείλεται στις ανάγκες ολοκλήρωσης της ίδιας της Ευρώπης, ως χωρικής οντότητας και ως συμβολικής παρουσίας, ίσως και της ίδιας της έννοιας της Δύσης ως διαφοροποιημένης πολιτιστικής προτάσεως από αυτήν της Ανατολής. Με αυτό δεν υποστηρίζουμε την ανιστόρητη ρήση πως «ανήκομεν εις την Δύσιν».

Παρά του ότι σε κρίσιμες ιστορικές στιγμές οι Έλληνες έκλιναν προς την Δύση, ουδέποτε αφομοιώθηκαν από αυτήν – θεωρώ πως ούτε ο Κοραής με το εφεύρημα της μετακένωσης πρέσβευε κάτι τέτοιο. Αμφιταλαντεύτηκαν το 1453, αμφιταλαντεύθηκε και το Πατριαρχείο το 1821. Πάντοτε η Ελληνική πρόταση βρισκόταν μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Η Δύση θεμελιώθηκε σε αυτήν, αλλά η ελληνική πολιτισμική πρόταση, αν δεν δημιούργησε ή συνέβαλε στη δημιουργία και των εκείθεν πολιτισμών, σίγουρα ζυμώθηκε με αυτούς, με αμοιβαία κέρδη. Σε αυτό έγκειται η ιδιαιτερότητα και η οικουμενικότητα της ελληνικής πολιτισμικής πρότασης, ο Ίων Δραγούμης είχε αναλυτικώς αναφερθεί το ζήτημα αυτό. Η Ελληνική εξωτερική πολιτική έχει έτσι τις δυνατότητες να είναι πολυδιάστατη – πολυγαμική, έχει ευστόχως ειπωθεί -, ας μη το απεμπολήσουν οι τοπικοί διαχειριστές μας, ας μην αισθάνονται σαν αποικιακοί φύλαρχοι.

Δυστυχώς η ελληνική ανασύνταξη, όχι μόνο δεν ολοκληρώθηκε, αλλά ολοένα και περισσότερο διαστρέφεται, αν όχι ακυρώνεται. Σε αυτό έγκειται και ο πραγματικός «καημός της ρωμιοσύνης». Οι ευρωπαϊκές δυνάμεις που αναγκάστηκαν τελικώς και επισήμως να ενισχύσουν την επανάσταση των Ελλήνων, δεν το έπραξαν άνευ ανταλλάγματος. Με χρηματικά δάνεια – όπως και τώρα δηλαδή – φρόντισαν να υποθηκεύσουν την αυτονομία του νεοδημιουργηθέντος κρατιδίου και να το μετατρέψουν σε προτεκτοράτο. Συνεισέφεραν βέβαια στην αρχική και μέχρι το '22 επέκτασή του, μόνο όμως στο βαθμό που αυτό εξυπηρετούσε τους γεωστρατηγικούς τους σχεδιασμούς. Γιατί το '22, παρά τα περί του αντιθέτου προβλεπόμενα από τη διεθνή Συνθήκη των Σεβρών, άφησαν ακάλυπτη την Ελλάδα στην εκστρατεία που είχε ως στόχο την εφαρμογή της Συνθήκης αυτής και την οδήγησαν στην μοιραία για τον ελληνισμό μικρασιατική καταστροφή. Η Ελλάδα οδηγήθηκε έτσι εκών άκων στην αποδοχή της παρουσίας της όχι Κοσμοπολιτικού Έθνους, που ανέκαθεν ήταν, αλλά ως συρρικνωμένου κράτους – έθνους. Αρχίζουν να εξασθενούν οι δεσμοί της με τον ευρύτερο ελληνισμό, ο οποίος τίθεται στο εξής σε δεύτερη μοίρα, έως απολύτου αγνόησής του. Ούτε η μετέπειτα σημαντική γενιά του '30 – που έστρεψε το ενδιαφέρον της στην ανάδειξη της ιδιοπροσωπίας του νέου διαμορφούμενου ελληνισμού, κάτι που υπήρξε σωτήριο για την χαμένη μας τιμή – μπόρεσε να ανακόψει τις ραγδαίες εξελίξεις.

Είναι ενδεικτική η φθίνουσα πορεία της ελληνικής γλώσσας: μέχρι τον 12ο αιώνα όλος σχεδόν ο τότε κόσμος, σε Ανατολή και Δύση, είχε τα ελληνικά ως κύρια γλώσσα του, μέχρι τον 19ο αιώνα οι μορφωμένοι όλου του κόσμου μίλαγαν ελληνικά, πριν από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο πήγαινες σε πολλές χώρες της Ευρώπης και της Ασίας και μίλαγες ελληνικά, μέχρι πριν από μερικές δεκαετίες πήγαινες στα Βαλκάνια, αλλά και στην Αίγυπτο και σε καταλάβαιναν, σήμερα έχουμε μείνει μόνοι στα αζήτητα, στέλνουμε και τα παιδιά μας σε πανεπιστήμια των Βαλκανίων να μάθουν βουλγαρικά.

Το όραμα του Ρήγα ξεχάστηκε, το νόημα της προσπάθειας ανασύνταξης του ελληνικού έθνους λοιδορήθηκε, αμφισβητήθηκε ακόμα και η ίδια η ιστορικότητά του, η Πολιτική εξέπεσε της αρχικής της σημασίας, αυτήν που οι Έλληνες, συμπεριλαμβανομένου των επαναστατών του 1821 θεμελίωσαν, οι δε μετέπειτα διανοούμενοι «απέδρασαν» [2]. Επιτρέψτε μου εδώ να παραθέσω ένα εδάφιο από το κείμενο του Θεόδωρου Ζιάκα, με τίτλο «η ιλιαδορωμέηκη πολιτική επιστήμη στον Μακρυγιάννη», παρουσιάζοντας το βιβλίο του Κ. Ζουράρη για τον Μακρυγιάννη [3]: «η επιστημονική σκέψη του Μακρυγιάννη συμπίπτει, παραδόξως, με ό,τι βρίσκουμε στην Ιλιάδα και στον Θουκυδίδη. Δύο τινά μπορούν να εξηγήσουν το παράδοξο: Ή ότι ο Μακρυγιάννης ήταν ξεσκολισμένος μελετητής του Ομήρου και του Θουκυδίδη, πράγμα βεβαίως αδύνατο, αφού ήταν εντελώς αγράμματος. Ή τους βύζαξε με το γάλα της μάνας του, στα πλαίσια του τοπικού του Κοινού. Και απλώς επιμαρτυρεί την επιστήμη της κεντρικής παράδοσης του ελληνικού πολιτισμού, της ενσωματωμένης στην κοινοτική κουλτούρα. Το δεύτερο βέβαια συμβαίνει».

Οι Έλληνες το 1821, κινούμενοι από ένα υπερτοπικό και υπερχρονικό συλλογικό ασυνείδητο, ανήγαγαν την Πολιτική πράξη στην ουσιωδέστερη διάστασή της και επανατοποθέτησαν την ελευθερία και την αυτονομία ως το κύριο πολιτικό ζητούμενο. Όπως γράφει ο Καστοριάδης: «το αντικείμενο της πολιτικής δεν είναι η ευτυχία – σημ.: δηλ. στην νεωτερική εκδοχή της – όπως νόμιζαν στον 18ο και 19ο αιώνα και όπως πίστευε και ο Marx. Αυτή η αντίληψη δεν είναι μόνο εσφαλμένη, αλλά είναι και καταστροφική. Το αντικείμενο της πολιτικής είναι η ελευθερία... έννοια ταυτόχρονα ψυχολογική και φιλοσοφική», που έχει μ' άλλα λόγια να κάνει με «απαιτήσεις ζωής υπαρκτικής πληρότητας».

Φοβούμαι πως οι πολιτικές ηγεσίες της χώρας μας δείχτηκαν ανεπαρκείς να διαχειριστούν το από φύσει και θέσει φερόμενο από αυτήν νόημα, δείχτηκαν ανεπαρκείς να διαχειριστούν τόσο τη γεωπολιτική όσο και τη συμβολική της ισχύ. Η επανάσταση του 1821 και το όραμα του Ρήγα έμειναν ανολοκλήρωτα και ξεχασμένα. Στην αρχή αυτού του σημειώματος σκοπίμως χρησιμοποίησα την έκφραση η Ελλάδα «φαίνεται» να παγιώθηκε ως κράτος – έθνος το 1922. Σήμερα τα κράτη της Ευρώπης, που συνεχώς «αντάλλασσαν» τα γεωγραφικά τους όρια και σε πολλά από αυτά μιλούν δυο και τρεις γλώσσες, συνεργάζονται ολοένα και στενότερα, έως λειτουργικής καταργήσεως των όποιων γεωγραφικών τους ορίων. Η πορεία προς μια ουσιαστική ενοποίηση της Ευρώπης, αποτελεί ιστορική νομοτέλεια [4] και η νεωτερική επινόηση του κράτους – έθνους, έχει ημερομηνία λήξεως. Όχι όμως του Έθνους, ως συνείδηση πολιτισμικής ταυτότητας και οντότητας, τρόπου νοηματοδότησης της ζωής και του κόσμου, με τις συνακόλουθες προτάξεις των προτεραιοτήτων της καθημερινής ζωής. Αναφέρομαι στο συλλογικό υπερτοπικό και υπερχρονικό ασυνείδητο που επιβιώνει πέραν των πρόσκαιρων πολιτικών εξουσιών και που αυτό τελικώς δημιουργεί την Ιστορία και το οποίο απαίτησε την ελληνική ανασύνταξη τον 19ο αιώνα. Αναφέρομαι όμως και στην άποψη του R. Rorty [5], ότι ο λαός αναζητεί την Ιστορία του, όχι για να αφηγηθεί απλώς το παρελθόν του, αλλά για να συγκροτήσει ταυτότητα με την οποίαν θα αναμετρηθεί με το μέλλον, ταυτότητα με την οποίαν θα συγκροτήσει το μέλλον του.

Πέραν αυτού, η αλματώδης ανάπτυξη των ανατολικών χωρών που στηρίζουν την ανάπτυξή τους σε μεγάλο βαθμό στη φιλοσοφική τους θεμελίωση, χωρών που θα κυριαρχήσουν παγκοσμίως, ξαναφέρνει στο προσκήνιο την ανάγκη μιας νέας πολιτισμικής σύνθεσης ή αναγέννησης, στην εγκλωβισμένη σε αδιέξοδα Ευρώπη, όπου η Ελληνική πρόταση δεν μπορεί παρά να ξαναπαίξει πρωτεύοντα ρόλο. Αναφέρομαι σε μια Ευρώπη που σήμερα είναι εγκλωβισμένη στον επικρατούντα ανορθολογικό, αντικοινωνικό, αλλά και αντιαναπτυξιακό φονταμενταλισμό του φανταστικού χρήματος, προτεσταντικών εμμονών – αναφέρομαι εδώ κυρίως στον Βορρά. Η ανάγκη που οδήγησε την Ευρώπη να αναζητήσει οντολογικό καταφύγιο στην ελληνική πρόταση κατά τον 19ο αιώνα, είμαι βέβαιος ότι θα επανέλθει: η Ευρώπη δεν μπορεί να συνομιλήσει με τις οικουμενικές ανατολικές παραδόσεις, χωρίς την πολιτισμική πρόταση που κομίζει η σημερινή εναπομείνασα Ελληνική γη και θάλασσα (συμπεριλαμβανομένου βεβαίως και του νησιού που γέννησε την Αφροδίτη), αλλά και γεωπολιτικώς δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς αυτήν. Το παράδειγμα του '21 πρέπει να μελετηθεί με ιδιαίτερη προσοχή. Ελπίζω οι τοπικοί διαχειριστές να μπορέσουν κάποτε να το αντιληφθούν. Οι πολιτικοί λειτουργούν – πρέπει δηλ. να λειτουργούν (και να διαπραγματεύονται) – πολιτικά και όχι σαν εντεταλμένοι τοπικοί λογιστές.

 

Παραπομπές

 

[1] Γ. Κοντογιώργης, Το Ελληνικό Κοσμοσύστημα, Εκδόσεις Ι.Σιδέρης, Αθήνα 2006

[2] Γ. Καραμπελιάς «Η απόδραση των διανοουμένων», Εναλλακτικές Εκδόσεις, Αθήνα 2012

[4] Εκτός και αν επιλεγεί η διάλυσή της, που ίσως δεν θα πρέπει να μας εκπλήξει δεδομένου ότι δύο φορές κατά τον 20ό αιώνα κατεστράφη εξ αιτίας της γερμανικής αλαζονείας. Δεν θέλω να πιστεύω όμως πως αυτό θα ξανασυμβεί.

[5] Ο γνωστότερος σήμερα Αμερικανός φιλόσοφος, εκφραστής της Αριστεράς.

ΠΗΓΗ: ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 22 Μαρτίου 2013, http://topontiki.gr/article/50692/I-anolokliroti-elliniki-anasuntaksi

Κερί στον άνεμο. Άσβηστο.

 

Του Στάθη (Σταυρόπουλου)

 

Οι εξελίξεις προλαβαίνουν τις αράδες. Πέμπτη, 21 Μαρτίου ώρα 5.35 ανακοινώνεται έκτακτη σύγκληση του Γιούρογκρουπ.

Απ' τη Μόσχα δεν υπάρχουν ακόμα νεώτερα. Στα δημοσιογραφικά γραφεία φθάνουν «διαρροές», απαντήσεις σε ερωτήσεις που δεν έγιναν, η «σύσκεψη» έχει μείνει απ' το μεσημέρι «μετέωρη», εν αναμονή εξελίξεων. Οι συνάδελφοι ρωτάμε ο ένας τον άλλον, «τι λες; θα την κάνουν γυριστή οι Κύπριοι;» – οι γνώμες διχάζονται, όμως η πρώτη δημοσιογραφική ύλη που θα αχρήστευε τις εικασίες, δεν υπάρχει ακόμα. Το ρεπορτάζ τρέχει, στα τηλέφωνα, στα «σπασμένα τηλέφωνα», ένα ταμ-ταμ τεθλασμένο, άλλοτε μαύρος ο καπνός, άλλοτε άσπρος, αλλά η φωτιά εξακολουθεί να καίει.

Οι Κύπριοι επιμένουν. Δεν συζητούν το κούρεμα. Η Βουλή επιμένει. Ναι, αλλά θα επιμείνει και η Ενωση. Οι Ρώσοι έχουν βρει ευκαιρία, ζητάνε «τη μάνα τους και τον πατέρα τους», άλλωστε έχουν δεσμεύσεις με τους Γερμανούς – τα ενεργειακά, φυσικό αέριο, οι αγωγοί.

Κοιτάζω έξω απ' το παράθυρο, γλυκό υποκίτρινο φως εσπερινό∙ βαρύς ουρανός, χαλάει πάλι ο καιρός, κάνω τάιμ άουτ για καφέ, ανάβω τσιγάρο κι ακούω τη βροντώδη σιωπή Σαμαρά.

Μεγάλη σιωπή. Εκκωφαντική. Από χθες. Και σήμερα ήδη βραδυάζει… Σιωπή βοώντος τη δουλοσύνη μας εν τη ερήμω που μας ζώνει, η σιωπή Σαμαρά. Μόνον ο υπουργός του, ο κ. Στουρνάρας, με αγριοφωνάρες σαν του Αγαμέμνονα, πρωτοστατούσε στην Ευρωσύναξη την ημέρα της κρίσης διατρανώνοντας τη συμφωνία του στον αποκεφαλισμό της Κύπρου.

Διότι η Κύπρος έκανε πουστίτσες. Όπως αυτές που κάνει η Ελβετία, το Λουξεμβούργο, το Λίχτενσταϊν, η Γερμανία – αλλά αυτοί είναι βόρειοι, λευκοί, κοκκινομά

λληδες, φορούν παπιγιόν, ακούνε Μπαχ στις κατεντράλ, έχουν δικαίωμα να κάνουν πουστιές, τις κάνουν καθώς πρέπει, ενώ αυτοί οι νότιοι οι Κύπριοι, μιξομιγάδες Λιβανεζοέλληνες και Αρμενογύφτουλες με ποιο δικαίωμα κάνουν ακριβώς τα ίδια με τους Αρείους;

Παντέρμη Κύπρος, μαυροτσούκαλο ριγμένο στο πέλαγος – σαν μπουγάδα στη Νάπολη που τη δέρνει ο νοτιάς απ' τη Σαχάρα οι προσπάθειές σου, σαν των Τρώων το ριζικό σου, και μου παίρνει τα αυτιά η σιωπή Σαμαρά, τα ρεκάσματα του Κουβέλη, οι αγορεύσεις του Μπενύτο – αυτός να βγάλει τον επικήδειο, είναι ο πλέον κατάλληλος ανάμεσά μας.

Δεν ξέρω αν το «όχι» που είπε η κυπριακή Βουλή θα σταθεί, δεν ξέρω αν θα αντέξει. Όμως η ρωγμή που έχει προκληθεί στη μέσα ψύχα της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι τεκτονική.

Δεν ξέρω αν ένα όχι δεν αρκεί. Πιθανόν, ένα όχι απαρασκεύαστο να πέσει. Πιθανόν όμως, ακόμα κι απαρασκεύαστο το όχι, ακριβώς για αυτό, να οδηγήσει σε κάποιο στρατήγημα, σε κάποια έμπνευση, πιθανόν ο Γολιάθ να φάει και πάλι την πετριά ανάμεσα στα μάτια.

Αλλά κι αν έτσι δεν γίνει, αν η έκβαση «απαίσια για την Αχαϊκή Συμπολιτεία» συντελεσθεί, η ρωγμή στη μούρη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στις μάσκες που φοράνε οι σοβαροφανείς χλιμίντζουρες είναι τεκτονική.

Ως τις ώρες αυτές, θαυμάζω την υπομονή, την τάξη και την αλληλεγγύη που διαπερνούν τους Κύπριους αδελφούς μας και τους συνδέουν σαν κόκκινο νήμα, καθώς αντιμετωπίζουν αυτήν την δοκιμασία. (Κι όμως! αυτό ακριβώς είναι η πρώτη ύλη των διαδηλώσεων.) Υποκλίνομαι στην αξιοπρέπεια των ανθρώπων που είναι οργανωμένοι γύρω απ' το αυτεξούσιό τους – οι πολιτικοί τους καβγάδες είναι δική τους δουλειά, οι αντιμαχίες περί το τι χρη δραν είναι δική τους δουλειά, εκεί στο κομμένο στα δύο νησί, εκεί που οι Άγγλοι αποικιοκράτες απέχουν απ' τα φυλακισμένα μνήματα των θυμάτων τους λίγα χιλιόμετρα, εκεί που οι νεκροί του Αττίλα 1 και Αττίλα 2 – οι νεκροί και των δύο πλευρών – δεν έχουν ακόμα ησυχάσει. Σε αυτόν τον παράξενο τόπο της Κύπρου με τον λαβωμένο τρόπο των ανθρώπων της που πολύ κατεδίωξε η Ιστορία.

Κι όμως, την πάτησαν οι λογιστές (των τοκογλύφων της Ενωσης) απ' το ποντίκι. Ένα ποντικάκι που δεν εβρυχάτο, αλλά προσπαθούσε απλώς να επιζήσει, να επιβιώσει.

Τώρα ο κ. Σόιμπλε, η φράου Μέρκελ, ο κυρ Μόντι και ο δικός μας κ. Σαμαράς έφαγαν κατακέφαλα το πρώτο όχι που τρώει αυτή η θανατηφόρα πολιτική των «υπερανθρώπων» που την υπαγορεύουν και των ανδρεικέλων που την εκτελούν.

Πλησιάζει να νυχτώσει – χάρηκα με το κλιμάκιο του ΣΥΡΙΖΑ που έσπευσε στη Μεγαλόνησο, να δει τα πράγματα από κοντά (σπανίως χαίρεται η ταπεινότης μου με πολιτικές κινήσεις, παρά όσο πιο ψυχρά μπορεί και ορθολογικά τις εξετάζει), αλλά, αν είχε σπεύσει ο κ. Σαμαράς, έστω και μόνον για τον συμβολισμό, θα χαιρόμουν.

Όμως ακούω τη σιωπή Σαμαρά με τη φωνή Στουρνάρα: «δεν υπάρχει χρόνος για την Κύπρο». Στουρνάρι: η σκληρή κι αιχμηρή πέτρα, η κοτρώνα (το Λεξικό) – και πάντως όχι μία απ' τις «πέτρες για τις οποίες αγωνισθήκαμε» καθώς έλεγε ο Μακρυγιάννης, κάνοντας σκέψεις που του φάγανε το μυαλό κι απόθανε μισότρελος ο καψερός.

Μεθαύριο ξημερώνει 25η Μαρτίου της Αποκοτιάς ανήμερα. Δεν ξέρω αν η Τρόικα έχει βάλει ρήτρα στην εθνική επέτειο να εορτάζεται με το αγγλικανικό τυπικό, αλλά έχουν ζορίσει οι καιροί.

Όποιος βελάζει, σφάζεται.

Καλή γιορτή, κυρίες και κύριοι, συντρόφισσες και σύντροφοι, σήμερα που οι άγιοι ανάβουν στους ήρωες κερί…

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΦΑΣΗΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΒΟΥΛΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ, ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

 

Του Θόδωρου Μπατρακούλη*

 

 

Η απόφαση του Eurogroup της 15^ης Μαρτίου, που συναρτούσε το σχέδιο διάσωσης των  κυπριακών Τραπεζών με επιβολή έκτακτου φόρου σε όλες τις καταθέσεις, προκάλεσε οργή και διαδηλώσεις στην Κύπρο, αλλά και ανησυχία σε διάφορες χώρες με αξιοσημείωτες αντιδράσεις. Στον αμερικανικό τύπο επισημαινόταν ότι η Ευρωζώνη θα έπρεπε να αναγνωρίσει το λάθος της και να επανορθώσει γρήγορα τη ζημιά, ζητώντας από την Κύπρο την επιβολή «κουρέματος» στις καταθέσεις που ξεπερνούν το εγγυημένο επίπεδο και στους κατόχους τραπεζικών ομολόγων.

Επίσης, καταγράφονταν η ανακοίνωση του αμερικανικού υπουργείου Οικονομικών, στην οποία τονιζόταν ότι «παρακολουθεί στενά την κατάσταση στην Κύπρο» και ότι «είναι σημαντικό να εργασθούν από κοινού η Κύπρος και οι εταίροι της στην Ευρωζώνη για την επίλυση της κατάστασης, με τρόπο υπεύθυνο και δίκαιο που θα διασφαλίζει τη χρηματοπιστωτική σταθερότητα». [1] Οι ηγέτες της Ρωσίας επέκριναν αμέσως με σφοδρότητα την απόφαση του Eurogroup. Πέραν του ότι το μέτρο της φορολόγησης των καταθέσεων ζημίωνε άμεσα πολλούς Ρώσους πολίτες (ανάμεσά τους και «ολιγάρχες») που διατηρούν καταθέσεις σε κυπριακές τράπεζες, ορισμένοι αναλυτές έκαναν λόγο και για το πλήγμα που δεχόταν το ίδιο το ρωσικό οικονομικό πρότυπο της περιόδου Πούτιν. [2]

Τι είναι οι τράπεζες χωρίς τα χρήματα των καταθετών; Μαγαζιά χωρίς εμπόρευμα. Κοινώς με τα λεφτά των καταθετών τι κάνουν; Κερδοσκοπία, ματσαραγκιά και οικονομικό πόλεμο μέχρι θανάτου! Με τη συναίνεση των καταθετών! Μετά από τα παραπάνω, αποκτούσε μεγάλη σημασία το πως θα ψήφιζαν οι αντιπρόσωποι του λαού της Κύπρου στη συνεδρίαση της Βουλής την Τρίτη 19 Μαρτίου.  Θα αγνοούσαν το τι συμβαίνει στην Ελλάδα; Παρόμοια τύχη περιμένει και τον Κυπριακό λαό και την Κυπριακή Δημοκρατία. Η Κύπρος, με την απόφαση της Βουλής (36 Όχι, 19 παρών, 1 απουσία) είπε ακόμη ένα ηρωικό ΟΧΙ, αυτή τη φορά στους ΓΕΡΜΑΝΟΥΣ και άλλους ΜΕΓΑΛΟΤΡΑΠΕΖΙΤΕΣ ΕΙΣΒΟΛΕΙΣ-ΛΗΣΤΕΣ. Αυτή η κραυγή που ακούστηκε από την Κύπρο, έρχεται από το 1821, το 1955, το 1964, το 1974, το 2004. «Η Ελλάδα και η Κύπρος μετατράπηκαν σε πιόνια διαδοχικών παρτίδων γεωπολιτικού σκακιού που εξελίσσονται στο ευρύτερο σύστημα Βαλκάνια-Ανατολική Μεσόγειος-Μέση Ανατολή-Καύκασος ανάμεσα στους ισχυρούς διεθνείς δρώντες.». Έτσι άρχιζε παρέμβασή μας, μετά τον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών στην Κύπρο. [3]

Τι προέβλεπε το σχέδιο Ανάν; Στο διζωνικό-δικοινοτικό «κοινό κράτος» η κεντρική εξουσία θα ασκείτο από εξαμελές μικτό (τέσσερες Ελληνοκύπριοι + δύο Τουρκοκύπριοι) υπουργικό συμβούλιο. Αυτό έπρεπε να αποφασίζει με ειδική πλειοψηφία (Ελληνοκυπρίων-Τουρκοκυπρίων) – στην ουσία δικαίωμα βέτο της τουρκικής πλευράς -, και θα είχε εναλλασσόμενο πρόεδρο (πρωθυπουργό), εκλεγόμενο εκ περιτροπής κάθε 10 μήνες (σε αναλογία δύο θητείες ε/κ προς μία τ/κ) από τις δύο κοινότητες. Στο σχέδιο προβλέπονταν για εννεαμελές Ανώτατο Συνταγματικό Δικαστήριο, ως μηχανισμό επίλυσης κρίσεων, στο οποίο θα συμμετείχαν «ουδέτεροι» μη Κύπριοι(!), για συγκρότηση πολυεθνικής δύναμης, αλλά και για τη διατήρηση της Συνθήκης Εγγυήσεων της Ζυρίχης και του ρόλου των τριών Εγγυητριών Δυνάμεων. Στο δημοψήφισμα το Μάιο του 2004 οι Ελληνοκύπριοι τάχθηκαν εναντίον του σχεδίου Ανάν με 76%. Τότε Πρόεδρος στην Μεγαλόνησο ήταν ο αείμνηστος Τάσος Παπαδόπουλος, ο οποίος στο διάγγελμά του, είπε το μεγάλο ΟΧΙ, καλώντας τους πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας να καταψηφίσουν το διαλυτικό για την υπόσταση του κράτους σχέδιο Ανάν! Οι κυρίαρχοι του πλανήτη εκτόξευαν τότε απροκάλυπτες απειλές εναντίον της Κύπρου. Αυτά τα Όχι είναι που κάνουν έναν πολιτικό ηγέτη Μεγάλο και γράφουν ιστορία! Μέσα σε λίγα χρόνια, οι προαγωγοί του σχεδίου Ανάν, ρίχνοντας αρκετό χρήμα στην Κύπρο, κατόρθωσαν να προωθήσουν ελεγχόμενες από αυτούς πολιτικές δυνάμεις. Και ήρθαν τα αποτελέσματα των προεδρικών εκλογών στο νησί, πρώτα του Φεβρουαρίου του 2008 και των πρόσφατων του περασμένου Φεβρουαρίου, οι οποίες είχαν πολύ μεγάλο διακύβευμα για την Κύπρο και για τις ευρύτερες διεθνείς εξελίξεις.

«Με την πρωτοφανή σε διεθνή και ευρωπαϊκή κλίμακα αυτή απόφαση, ουσιαστικά τίθενται σε έμπρακτη αμφισβήτηση όλο το σύστημα της δυτικής δημοκρατίας: συντάγματα, ευρωπαϊκές συμβάσεις για τα δικαιώματα του ανθρώπου, κοινοτικοί κανόνες για την ιδιοκτησία και την ελεύθερη αγορά, όλα μαζί καταρρέουν από τη στιγμή που παραβιάζονται κατ' αυτό τον τρόπο τα «άγια των αγίων» της ελεύθερης οικονομίας και της κοινοβουλευτικής αστικής δημοκρατίας, τα ίδια τα θεμέλια του ευρωπαϊκού και διεθνούς δυτικού τύπου οικοδομήματος. Πέρα από τα παραπάνω, με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον αναμένεται και η αντίδραση των μη ευρωπαίων καταθετών, ιδίως των μεγάλων, στις κυπριακές τράπεζες, οι οποίοι είχαν εμπιστευθεί τη χώρα και τη Ευρώπη γι αυτές: θα αντιδράσουν τα κράτη τους, και αν ναι, πώς; Οι ίδιοι πάντως, φυσικά και θα αντιδράσουν: από την έναρξη της επόμενης εργάσιμης εβδομάδας αναμένεται «τσουνάμι» απόσυρσης κεφαλαίων από μία χώρα που κουρεύει τις ιδιωτικές καταθέσεις. Επίσης, μεγάλος πονοκέφαλος υπάρχει και σχετικά με τις επιπτώσεις στα διεθνή χρηματιστήρια… Πρόκειται για την πιο ακραία μέχρι σήμερα, στα τρία χρόνια της κρίσης, πράξη της Γερμανίας, η οποία θα προκαλέσει πολύ μεγάλες διεθνείς αναταράξεις…». [4]

Άραγε ο γερμανικός ηγεμονισμός, την δογματική απολυτότητα, το πνεύμα ανωτερότητας αλλά και τη μισαλλοδοξία που τον χαρακτηρίζουν, θα δώσει ξανά το έναυσμα για διάλυση της Ευρώπης και ακόμα και μια νέα πυρκαγιά στον πλανήτη;  Μπορεί, ίσως, να αντιταχθεί ότι δεν είναι ακριβές να αποδίδονται όλες οι αποφάσεις και οι χειρισμοί αποκλειστικά ή κυρίως στην γερμανική κυβέρνηση. Εμείς πάντως, ας μην ξεχνούμε και το κατοχικό δάνειο και τις γερμανικές επανορθώσεις, και την υπόθεση SIEMENS, και τις λίστες Χριστοφοράκου και την αξιοποίησή τους από το Βερολίνο όσον αφορά την ''διαπραγμάτευση'' που θα έκανε η μνημονιακή συγκυβέρνηση. Αλλά, πέραν αυτού, δεν μπορούν να λησμονήσουν οι εταίροι της ΕΕ ότι η υφαλοκρηπίδα και η ΑΟΖ της Κύπρος έχει πετρέλαιο και φυσικό αέριο καθώς και ότι στην Κύπρο υπάρχουν 35 δις ευρώ καταθέσεις Ρώσων. Το ποσόν αυτό δεν είναι μικρό για την Κύπρο. Το μέγεθος είναι κατ' αναλογία σαν να είχαν στην Ελλάδα οι Ρώσοι καταθέσεις 750 δις. Αν στην παρούσες συγκυρία στηριχθεί η Κύπρος σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα θα μπορούσε να ευημερεί χωρίς η ΕΕ να έχει προλάβει να ελέγξει τους φυσικούς και άλλους πόρους της χώρας. Τι θα επέφερε η απόφαση του Eurogroup; Εξωθούν τον κόσμο να σηκώσει τα χρήματά του από τις Κυπριακές τράπεζες, να γυμνωθεί η οικονομία, να εξαθλιωθούν οι άνθρωποι ώστε να αγοράσουν τσάμπα τα πάντα. Όπως κάνουν και στην Ελλάδα. Από την άλλη τι μήνυμα προσπαθούν να περάσουν διεθνώς; Ότι τα μόνα μέρη που οι καταθέσεις είναι ασφαλείς είναι η Γερμανία και η Ελβετία. Όπου βέβαια τα επιτόκια είναι μηδενικά, για να μην πούμε ότι πρέπει να πληρώνει κανείς και από πάνω, για να έχει καταθέσεις εκεί. Δηλαδή μόνο τα δυτικά hedge Funds έχουν το δικαίωμα να επενδύουν σε φορολογικούς παραδείσους, ουδείς άλλος. Κοινώς φέρτε τα λεφτά σας με μηδενικό επιτόκιο, στις τράπεζες μας, όπου ανά πάσα στιγμή μπορούμε να σας τα μπλοκάρουμε. Με τα λεφτά σας θα κερδοσκοπούμε ανά τον πλανήτη και θα σας κάνουμε την ζωή κόλαση. Αυτοί είναι οι όροι που πρέπει να αποδεχθείτε, για να βρίσκεστε εντός του συστήματος της ΕΕ. Διαφορετικά όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας και πρέπει να εξοντωθεί. Η ΕΕ δεν είναι μια ένωση κρατών-εθνών που λειτουργεί προς όφελος των ανθρώπων, είναι μια ένωση τραπεζικών ομίλων που εξυπηρετεί μόνο τραπεζικά συμφέροντα.

Τι συνέβη διεθνώς τα τελευταία 15 χρόνια; Διοχέτευσαν σε όλα τα κράτη φθηνό χρήμα με την μορφή στεγαστικών δανείων, πιστωτικών καρτών και καταχρέωσαν μεγάλο μέρος των Ευρωπαίων πολιτών. Δημιούργησαν παντού φούσκες και ελλείμματα, ώσπου μια μέρα οι Ρότσιλντ [5] και η λοιπή παρέα των μεγαλοτραπεζιτών έκλεισαν τις στρόφιγγες των δανείων. Κάτι προαποφασισμένο από καιρό πριν! Αυτά είναι αφτιασίδωτη η αλήθεια. Γιατί το κάνουν αυτό; Όταν η οικονομία πάει καλά οι τραπεζίτες δίνουν αφειδώς δάνεια και έτσι δημιουργούν υπερκέρδη. Εξάλλου, όταν η διεθνής χρηματιστική κομπανία αποφασίζει πολύ πριν, να ανοίξει τις κάνουλες των δανείων, παράλληλα έχει στοιχηματίσει παίζοντας futures για την άνοδο της οικονομίας όταν οι τιμές των futures είναι στον πάτο. Ας θυμηθούμε τι έγινε πχ με τις τιμές των Ελληνικών CDS (credit default swaps), [6] από πού ξεκίνησαν και που έφθασαν. Ή που έφτασαν να πωλούνται και με τι έκπτωση τα ελληνικά ομόλογα. Από 0,14 λεπτά του ευρώ που αγόρασαν τα ομόλογα, τα hedge funds τα πούλησαν με το PSI 0,35 λεπτά του ευρώ, σε χρονικό διάστημα 4 – 5 μηνών. Όταν γνωρίζουν εκ των προτέρων το τι θα κάνουν οι υπάλληλοί τους, τι κάνουν; Ληστεύουν νόμιμα τον πλανήτη! Τι το διαφορετικό κάνουν οι τοκογλύφοι από τους διαφόρους Μπέους; Στήνουν παιχνίδια, απατεώνες είναι και οι μεν και οι δε. Όμως  οι Μπέοι είναι παράνομοι!

Εμείς οι πολίτες της Ελληνικής Δημοκρατίας και η ηγεσία της ΠΟΤΕ ΘΑ ΤΟ ΠΟΥΜΕ αυτό το αναγκαίο για την εθνική, κοινωνική, κρατική επιβίωσή μας ΟΧΙ; ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΣΤΑ ΑΔΕΛΦΙΑ ΜΑΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ. Όλοι οι Έλληνες να σταθούμε ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΚΥΠΡΙΟΥΣ και να πούμε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΝΕΑ ΚΑΤΟΧΗ, ΟΧΙ ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΟΚΡΑΤΟΥΜΕΝΗ ΕΥΡΩΠΗ που ΚΑΘΟΔΗΓΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ GOLDMAN SACHS και τη λοιπή παρέα των μεγαλοτραπεζιτών.

 

* Ο Θόδωρος Μπατρακούλης είναι Δρ Γεωπολιτικής

 

 

Παραπομπές

 

[1] Liz Alderman, «Facing Bailout Tax, Cypriots Try to get Cash Out of Banks», 16 march 2013, www.nytimes.com. «Aνησυχία στις ΗΠΑ για τις εξελίξεις στην Κύπρο και την αναζωπύρωση της κρίσης», www.enet.gr

[2] Gregory Feifer, «Cyprus Bailout Plan Hits Russian Economic Model», 18 march 2013, www.globalpost.com

[3] Βλ. Θόδωρος Μπατρακούλης, «Ελλάδα και Κύπρος πιόνια στο γεωπολιτικό σκάκι και πειραματόζωα των μητροπολιτικών καπιταλιστικών δυνάμεων», 19 Φεβρουαρίου 2013, http://theodorosbatrakoulis.blogspot.com

[4]Γεώργιος Μαλούχος, «Η Κύπρος, το «κατοχικό δάνειο» και ο «τύπου Σόιμπλε» κουμμουνισμός», Το Βήμα,  17.03.2013, www.tovima.gr/opinions/article/?aid=503474

[5] Ο βαρώνος Anselm Salomon von Rothschild (1803-1874) ήταν Αυστριακός τραπεζίτης, ιδρυτής της Creditanstalt, και μέλος του κλάδου της Βιέννης της οικογένειας Ρότσιλντ, τραπεζιτικής δυναστείας ευρωπαϊκής εμβέλειας. Η οικογένεια Ρότσιλντ ήταν γερμανο-εβραϊκής καταγωγής, και δημιούργησε τραπεζιτικούς και χρηματοπιστωτικούς οίκους με χρονική αφετηρία τις τελευταίες δεκαετίες του 18^ου αιώνα. Από την Κριμαία στην Β 'Παγκόσμιο Πόλεμο, οι πόλεμοι απείλησαν επανειλημμένα την σταθερότητα της παγκόσμιας αυτοκρατορίας του Ρότσιλντ. Παρά τις αναταραχές, ο τραπεζικός όμιλος των Ρότσιλντ παρέμεινε η μεγαλύτερη τράπεζα στον κόσμο, μέχρι τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ωστόσο, το γεγονός ότι οι Rothschild δεν εγκαταστάθηκαν με επιτυχία στις Ηνωμένες Πολιτείες αποδείχθηκε μοιραίο, και καθώς το κέντρο οικονομικής δύναμης μετατοπίστηκε από το Λονδίνο στη Νέα Υόρκη μετά το 1914, η ισχύς τους εξασθένησε. Βλ. Niall Ferguson, The House of Rothschild: Money's prophets, 1798-1848, Volume 1 και 2, 1999. Λήμμα Anselm von Rothschild, Wikipedia, http://en.wikipedia.org/ wiki/ Anselm_von_Rothschild, Mάρτιος 2009.

[6] Πρόκειται για συμβόλαια παραγώγων χρηματοοικονομικών προϊόντων που άρχισαν να χρησιμοποιούνται στα τέλη της δεκαετίας του 1990. Είναι «ασφάλιστρα» έναντι ομολόγων που εκδίδουν είτε κράτη είτε επιχειρήσεις, τα οποία οι επενδυτές αγοράζουν για κάλυψη από τον κίνδυνο χρεοκοπίας του κράτους ή της επιχείρησης.

ΠΗΓΗ: 19/03/2013, Autonomous Community – Hellenic Democracy.

Το όχι της Κύπρου και οι άθλιοι των Αθηνών

 

Του Γιώργου Καραμπελιά

 

Οι Κύπριοι για δεύτερη φορά μέσα σε μια δεκαετία, ανέλπιστα για όλους τους ρεαλιστές ναινέκους και τους «φαιά φορούντες» αναλυτές, είπαν όχι στην «παγκόσμια κοινότητα» και τις «αγορές» όπως είχαν πει όχι στο σχέδιο Ανάν. Διότι απέναντί τους για άλλη μια φορά είχαν τους ίδιους αντιπάλους. Το ΔΝΤ (δηλαδή τις ΗΠΑ), την Ευρωπαϊκή Ένωση (τη Γερμανία) και την κεντρική ευρωπαϊκή τράπεζα (δηλ. το παγκόσμιο τραπεζιτικό σύστημα).

Και το όχι αυτή τη φορά ήταν ακόμα πιο ηχηρό μια και στράφηκε ενάντια και στον ίδιο τον πρόεδρο της Κύπρου που είχε εκλεγεί μόλις δύο εβδομάδες πριν. Οι Κύπριοι, – ένα κομμάτι του ελληνισμού, σταθερά ριζωμένο και αγκιστρωμένο στην ταυτότητα και την παράδοσή του, παρά τα λεγόμενα, παρά τις λοιδορίες και την εύκολη κατασυκοφάντησή τους – ύψωσαν το ανάστημά τους και είπαν όχι στον οικονομικό εξανδραποδισμό τους, προοίμιο του πολιτικού και του εθνικού.

Απέναντί τους όμως δεν είχαν μόνο τους ξένους, δεν είχαν μόνο έναν άθλιο ναινέκο, ο οποίος εξελέγη υποκλέπτοντας την ψήφο των Κυπρίων με το σύνθημα ότι δεν θα αγγίξει τις καταθέσεις τους, αλλά και τον ακόμα αθλιότερο πρωθυπουργό της Ελλάδας, ο οποίος όχι απλώς συναίνεσε σ' αυτή την επιλογή, αλλά έσπρωχνε τους Κυπρίους να την εφαρμόσουν.

Τι ακριβώς ζητούσαν από τους Κυπρίους

Αυτό που ζητούσαν από τους Κυπρίους, Αμερικανοί και Γερμανοί – αυτή τη φορά σε αγαστή συμφωνία – ήταν να απολέσουν κάθε περιθώριο σχετικής αυτονομίας που τους έχει προσδώσει η μεταβολή της Κύπρου σε χρηματοπιστωτικό κέντρο μη ελεγχόμενο από τη Δύση. Πράγματι, το γεγονός ότι η Κύπρος είχε μεταβληθεί σε κέντρο χρηματοπιστωτικών δραστηριοτήτων για τους Ρώσους και όχι μόνο, στην Ανατολική Μεσόγειο, αποτελούσε για τη Δύση έγκλημα καθοσιώσεως, όταν μάλιστα συνδυαστεί με τα επιπλέον περιθώρια αυτονομίας και ενίσχυσης της ισχύος της που προσφέρουν το φυσικό αέριο και το πετρέλαιο. Έτσι ένα κομμάτι του ελληνισμού, παρότι καθημαγμένο από την αγγλοτουρκική κατοχή στο νησί, αποκτούσε μηχανισμούς αυτονόμησης ανεπίτρεπτους για την ιμπεριαλιστική Δύση και τον νεοθωμανισμό.

Και το σχέδιο του ψαλιδίσματος αυτής της αυτονομίας άρχισε να εφαρμόζεται με σύστημα και σατανικό τρόπο, ήδη από τη στιγμή της λήψης μέτρων για την ελληνική κρίση χρέους στην οποία μας ενέπλεξε ο Παπανδρέου. Διότι μέσω του κουρέματος των ομολόγων, για τα οποία πανηγύρισαν οι Βενιζέλοι και οι Σαμαράδες, γονάτισαν οι κυπριακές τράπεζες οι οποίες ήταν στενά συνδεδεμένες με την ελληνική οικονομία και κατείχαν δισεκατομμύρια ομολόγων του ελληνικού δημοσίου. Κατά τον ίδιο τρόπο, που ο ελληνικός εμφύλιος προωθήθηκε από τους Εγγλέζους και για να μην πραγματοποιηθεί η ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, αμέσως μετά τον πόλεμο, έτσι και τώρα, το κούρεμα των ελληνικών ομολόγων στόχευε μεταξύ άλλων και στο γονάτισμα της οικονομίας της Κύπρου.

Η άθλια διαχείριση της οικονομικής κρίσης, που επιτάθηκε μετά την ανατίναξη στο Μαρί, από την κυβέρνηση ΑΚΕΛ-Χριστόφια, επιδείνωσε την κρίση. Παράλληλα, η πρόσδεση της Κύπρου στα αγγλικά συμφέροντα και η παραχώρηση των υδρογονανθράκων μόνο σε αγγλοσαξωνικές και δυτικοευρωπαϊκές εταιρείες πετρελαίων καθώς και στο Ισραήλ, δυσαρέστησε τη ρωσική αρκούδα, η οποία έχει μάθει να κινείται με την λογική του «όλα ή τίποτα» και η οποία αρνήθηκε να συνδράμει αποφασιστικά την Κύπρο. Εξάλλου, η Ρωσία και η Γερμανία, τα τελευταία χρόνια έχουν αναπτύξει στενές οικονομικές και πολιτικές σχέσεις και δεν ήταν δυνατό όλοι αυτοί οι χειρισμοί να πραγματοποιούνται χωρίς καμία εμπλοκή της Ρωσία. Οι Ρώσοι πιθανώς να επιθυμούσαν μία παρόξυνση της κρίσης, που θα τους επέτρεπε να γίνουν κυρίαρχοι του παιχνιδιού.

Η συριακή κρίση και τα πετρέλαια

Η γεωπολιτική σημασία της Κύπρου ενισχύθηκε από την συριακή κρίση η οποία απειλεί τη Ρωσία να απολέσει οποιαδήποτε βάση στην νοτιοανατολική Μεσόγειο, και αυτός είναι ο κυριότερος λόγος που οι δυτικοί στηρίζουν την Αλ Κάϊντα στη Συρία. Όταν αυτό συνδυαστεί με τα πετρέλαια και το αέριο, και τη νέα σχέση της Κύπρου με το Ισραήλ, κατανοούμε ότι ο ρόλος της μικρής Κύπρου, μεταβάλλεται σε έναν υψηλής σημασίας γεωστρατηγικό πόλο, άρα και οι επιθέσεις εναντίον της πολλαπλασιάζονται και θα επιταθούν έτι περαιτέρω σε όλα τα πεδία. Επομένως  θα απαιτούνταν μια ισχυρή εθνική στρατηγική στην Κύπρο και μία αποφασιστική στήριξη από την πλευρά της ψευδο-«μητρόπολης του ελληνισμού.

Αντ' αυτού, η Κύπρος βρέθηκε με τη χειρότερη πολιτική ηγεσία, με πρόεδρο τον πιο λυσσαλέο υποστηρικτή του σχεδίου Ανάν, ο οποίος καλούσε την Τουρκία να συμμετάσχει στην εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων και ο οποίος θεωρείται δεδομένος και ελεγχόμενος παντοιοτρόπως από τους Αγγλοαμερικανούς.

Ενώ ήταν δυνατό η Κύπρος κινητοποιώντας το εσωτερικό δυναμικό της με εσωτερικά ομολογιακά δάνεια, να καλύψει τα αναγκαία ποσά, δεν προχώρησε σε κάποια τέτοια επιλογή που θα ενίσχυε την αυτονομία της και ταυτόχρονα θα άνοιγε και τη δυνατότητα συμπληρωματικών εξωτερικών χρηματοδοτήσεων.  Αντίθετα επέλεξε τη λύση των Αμερικανογερμανών που στοχεύει στη διάλυση της Κύπρου ως χρηματοπιστωτικού κέντρου. Και ο ναινέκος έκανε ακριβώς αυτό που του επέτασσαν τα αφεντικά του, παρ' ότι όλοι γνωρίζουν πως μια παρόμοια λύση θα καταβαραθρώσει την κυπριακή οικονομία, διότι η φυγή των κεφαλαίων θα προκαλέσει γενική φτωχοποίηση του νησιού, ανεργία και ανάγκη λήψης νέων μέτρων χωρίς τέλος και όριο.

Ωστόσο, η αθλιότητα του Αναστασιάδη, – σε μια γωνιά του ελληνισμού απειλούμενη και υπό κατοχήν κατά το ήμισυ, χωρίς σημαντικές ένοπλες δυνάμεις – ωχριά μπροστά στην αχρειότητα της ελληνικής κυβέρνησης και του Σαμαρά. Διότι είναι προφανές, ότι αυτός συναίνεσε ή και συμβούλεψε τον Αναστασιάδη να κινηθεί προς αυτή την κατεύθυνση. Ο Αναστασιάδης, μόλις λίγες μέρες πριν πάρει αυτή τη μοιραία απόφαση βρισκόταν στην Ελλάδα για συζητήσεις με την ελληνική κυβέρνηση και είχε συμφωνήσει μαζί της, πράγμα που αποδείχτηκε και στη στάση του Σαμαρά στη διάσκεψη κορυφής, και στη στάση του ανδρεικέλου των αγορών – του Στουρνάρα – την επόμενη μέρα στο eurogroup. Ο Σαμαράς, δεδομένης μάλιστα της πρόσδεσής του στην αμερικανική πολιτική σε σχέση με την ρωσική παρουσία στην Ελλάδα και την Κύπρο – βλέπε τα διαρκή προσκόμματα για ρωσικές επενδύσεις στην Ελλάδα – συμμετείχε πιθανότατα ενεργά, έστω ως κομπάρσος, στη συνωμοσία εναντίον της Κύπρου. Σήμερα κρύπτεται πίσω από τον Αναστασιάδη, προσπαθώντας να αποφύγει τον καταμερισμό ευθυνών που πριν απ'  όλα βαρύνει τον ίδιο και τους εταίρους του (εξάλλου η ΔΗΜΑΡ μόλις βγήκε η απόφαση του eurogroup είχε εκδώσει μια κατάπτυστη ανακοίνωση που στην ουσία στρεφόταν εναντίον των Κυπρίων). Έτσι, το όχι των Κυπρίων, ιστορικής σημασίας, διότι ήταν ένα όχι ενάντια και στην κυπριακή και την ελληνική κυβέρνηση, καθώς και σε όλο το διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα, πλήττει πριν απ' όλα την ελληνική κυβέρνηση αλλά και τη στρατηγική της Γερμανίας για μια γερμανική Ευρώπη.

Ο Δαυίδ ενάντια στον Γολιάθ

Η Γερμανία όπως όλοι γνωρίζουμε και είναι πανθομολογούμενο πλέον, επιχειρεί να διαμορφώσει ένα ιμπέριουμ στην Ευρώπη, εκμεταλλευόμενη τη συγκυριακή οικονομική  της πρωτοκαθεδρία. Έτσι έχει μεταβάλει το ευρώ σε μηχανισμό καθυπόταξης όλων των υπολοίπων, ενώ για να αντιμετωπιστεί η δομική κρίση της Δύσης από την ανάδυση της Ανατολής (Κίνα, Ινδία, κλπ) σε επίκεντρο της παγκόσμιας οικονομίας, προσπαθεί να επιβάλει την εκπτώχευση των ασθενέστερων ευρωπαϊκών οικονομιών. Και αυτό ακόμα και αν το τίμημα θα ήταν η δημιουργία μιας Ευρώπης δύο ταχυτήτων με την έξοδο ορισμένων από αυτές από την ευρωζώνη. Εξάλλου, η Ευρώπη των δύο ταχυτήτων είναι ήδη μια πραγματικότητα. Από τις είκοσι εφτά χώρες της ευρωπαϊκής ένωσης μόνο δεκαεπτά συμμετέχουν στην ευρωζώνη και αν οι Γερμανοί μπορούσαν να εκδιώξουν ορισμένες ακόμη, χωρίς αυτό να αποτελέσει συστημικό κίνδυνο για τον πυρήνα της, δεν θα είχαν καμία αντίρρηση ή μάλλον θα το εύχονταν. Γι' αυτό, εξάλλου, από την αρχή της ελληνικής κρίσης ακολουθούσαν μία στρατηγική υψηλής πίεσης προς την Ελλάδα, και έκαναν μερικά βήματα πίσω μόνο όταν οι Κινέζοι το καλοκαίρι του 2012 τους απείλησαν με απόσυρση της εμπιστοσύνης τους στο ευρώ εάν οδηγούνταν η Ελλάδα σε έξοδο. Ωστόσο, δεν έχουν πάψει ποτέ να βλέπουν με ευνοϊκό μάτι μία έξοδο της Ελλάδας και της Κύπρου, αν και όποτε υπάρξουν οι κατάλληλες συνθήκες. Η Ελλάδα και η Κύπρος δεν είναι εξάλλου κάποιες ευρωπαϊκές χώρες όπως οι άλλες, αλλά είναι κομμάτι αυτού του μισητού ορθόδοξου και νοτιοευρωπαϊκού κόσμου.

Έτσι, το όχι της κυπριακής βουλής και του κυπριακού λαού – παρ' ότι οι υποταγμένες κυβερνήσεις της Ελλάδας και της Κύπρου είχαν συναινέσει στη στρατηγική του αυτοχειριασμού τους – αποτέλεσε ένα αναπάντεχο χαστούκι στη γερμανική στρατηγική. Οι Γερμανοί έχουν μάθει να μετράνε, είτε με μεραρχίες πάντσερ, είτε με το βάρος των θησαυροφυλακίων τους, αγνοώντας τους ιδεολογικούς, τους πολιτισμικούς και εν τέλει τους γεωπολιτικούς παράγοντες. Γι' αυτό, και παρ' όλο που από την εποχή του Καρλομάγνου δοκιμάζουν να υποτάξουν την Ευρώπη, αποτυγχάνουν διαδοχικά.

Και αυτή τη φορά, το κυπριακό όχι, άσχετα με τις πιθανές συνέπειες που θα έχει άμεσα για την κυπριακή και ελλαδική οικονομία, είναι τεράστιας σημασίας διότι απασφαλίζει – ξεκινώντας από τον ασθενέστερο κρίκο – το σύστημα του εκβιασμού και της τρομοκρατίας που έχει εγκαθιδρύσει στην Ευρώπη. Διότι αν συνδυαστεί με την ακυβερνησία στην Ιταλία και το αυξανόμενο μίσος των Ιταλών για την Γερμανία, με την κρίση στην Ισπανία και την Πορτογαλία, τα μέτρα λιτότητας που αρχίζουν να εφαρμόζονται πιο επιτακτικά στην Γαλλία και τελευταίο αλλά όχι έσχατο με το αδιέξοδο της εφαρμογής των μνημονιακών μέτρων στην Ελλάδα, τότε κινδυνεύει να οδηγήσει σε μια ανατροπή των συσχετισμών και των δεδομένων. Διότι ακόμα και εάν η γερμανική πολιτική οδηγούσε σε χρεωκοπία της Κύπρου και έξοδό της από την ευρωζώνη και την Ε.Ε. αυτό θα αποτελούσε ένα τεράστιο πλήγμα στην ισορροπία δυνάμεων στην περιοχή, διότι θα συμπαρέσυρε αργά ή γρήγορα και την Ελλάδα και θα τους οδηγούσε πολύ πιο κοντά στη ρώσικη πολιτική. Κατά συνέπεια, τα παραμύθια των Γερμανών και του Σόιμπλε ότι μια πιθανή έξοδος της Κύπρου από την ευρωζώνη και την ΕΕ δεν αποτελεί συστημικό κίνδυνο, εκφράζουν ένα μπακάλικο νομικισμό (ο Σόιμπλε όπως και η Λαγκάρτ, είναι δικηγόροι) που δεν συνυπολογίζει ότι ο συστημικός κίνδυνος μπορεί να έρθει όχι από την άμεσα οικονομική διάσταση της εξόδου αλλά τη γεωπολιτική η οποία μεταφράζεται και σε οικονομική στη συνέχεια.

Η Κύπρος πυροδοτεί μονίμως τις εξελίξεις στην Ελλάδα

Κατά συνέπεια σε αντίθεση με τα επιχειρήματα των ναινέκων στην Κύπρο και κυρίως στην Ελλάδα, – ιδιαίτερα μετά την επέκταση του πολιτικού αδιεξόδου στην Ιταλία – οι Έλληνες στην Ελλάδα και στην Κύπρο μπορούν να πουν όχι. Στην Κύπρο ήδη επεξεργάζονται εναλλακτικά σχέδια που κινητοποιούν τον ίδιο τον κυπριακό λαό για να αντιμετωπίσει το γερμανικό Αττίλα, ενώ στην Ελλάδα έχει αρχίσει ήδη η φορολογική απεργία που οδηγεί σε αδιέξοδο τα μέτρα που έχει υπογράψει η πολυκομματική κυβέρνηση, και τους επόμενους μήνες θα οδηγήσει σε μια αναπόδραστη κρίση. Εξάλλου, το κυπριακό όχι και η επονείδιστη στάση της ελληνικής κυβέρνησης θα επιταχύνουν την κρίση στο εσωτερικό.  Ο Σαμαράς, από τότε που είπε ένα όχι στη ζωή του και το πλήρωσε με αποκλεισμό από το ελληνικό πολιτικό σύστημα, έχει μάθει πλέον να λέει πάντα ναι, εκβιαζόμενος ή όχι, χωρίς να καταλάβει πως σήμερα έχει έρθει η ώρα που μόνο τα όχι μπορούν να ευδοκιμήσουν! Κινδυνεύει λοιπόν να βρεθεί στη θέση του Αναστασιάδη και να εγκαταλειφθεί από τους ίδιους τους εταίρους και τους υποστηρικτές του (είναι χαρακτηριστική η στροφή πολλών ΜΜΕ και εκδοτικών συγκροτημάτων που σταδιακώς τον εγκαταλείπουν) και ενώ θα συνεχίζει να λέει ναι όπως ο θλιβερός πρόεδρος της Κύπρου, θα βρεθεί μπροστά σε μια κοινωνία που θα του αντιτάξει το όχι!

Το 1955, ξεκίνησε ο αντιαποικιακός αγώνας της Κύπρου, ο οποίος ανατίναξε τους πολιτικούς συσχετισμούς και τη νατοϊκή ομοφωνία στην Ελλάδα, βγάζοντας τους Έλληνες στο δρόμο για την αυτοδιάθεση-ένωση και πυροδοτώντας την ανάπτυξη της αριστεράς για πρώτη φορά μετά τον εμφύλιο, με συνέπεια μέσα σε μερικά χρόνια την αλλαγή του πολιτικού σκηνικού στην Ελλάδα. Το 1963-64, οι συγκρούσεις στην Κύπρο αποτέλεσαν αποφασιστικό παράγοντα για την ανατροπή της δεξιάς κυβέρνησης και του υπεύθυνου για τις προδοτικές συμφωνίες της Ζυρίχης, του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Το 1967, το κυπριακό θα αποτελέσει το κυριότερο ίσως παράγοντα που θα οδηγήσει στη δικτατορία των συνταγματαρχών και την απόσυρση της ελληνικής μεραρχίας από την Κύπρο, η οποία θα επιτρέψει επτά χρόνια αργότερα, την τουρκική εισβολή και βέβαια την κατάρρευση της δικτατορίας. Το 2004, η απόρριψη του σχεδίου Ανάν, ήταν ένα ηχηρό χαστούκι στον κυρίαρχο εθνομηδενισμό όλων των ελληνικών πολιτικών κομμάτων και θα εγκαινιάσει μια νέα περίοδο ενίσχυσης των πατριωτικών και αντιπαγκοσμιοποιητικών δυνάμεων. Το 2013, το κυπριακό όχι θα ηχήσει ως μια ομοβροντία αντίστασης, κόλαφος στους εγχώριους ναινέκους.

Ό,τι και αν συμβεί στη συνέχεια, τίποτα πλέον δεν θα είναι ίδιο, και θα έχει ανοίξει μια νέα περίοδος για την ιστορική επανασύνδεση του ελλαδικού και κυπριακού ελληνισμού σε μια κατεύθυνση αντίστασης με αφετηρία για μια ακόμα φορά την Κύπρο.

Πολλοί αναρωτιούνται πως και γιατί οι «φραγκοφονιάδες» Κύπριοι μπόρεσαν να πουν ένα τέτοιο όχι την ώρα που οι «λεβέντες» Ελλαδίτες λένε εδώ και χρόνια το ένα επονείδιστο ναι μετά το άλλο. Η λύση του μυστηρίου είναι πολύ απλή. Οι Έλληνες Κύπριοι, επειδή αντιμετωπίζουν άμεσα πρόβλημα εθνικής ύπαρξης και επιβίωσης, επειδή μπόρεσαν να πουν όχι στο σχέδιο Ανάν, επειδή το εθνικό ζήτημα είναι το πρώτο και κυρίαρχο πρόβλημα στη χώρα, έχουν διατηρήσει παρά τις φθορές, παρά τις αντιπαραθέσεις, ισχυρό το εθνικό τους φρόνημα.  Έτσι, όταν ήρθε η κρίση και μάλιστα με ευθύνη της πολιτειακής τους ηγεσίας, και παρά τον κίνδυνο της οικονομικής καταστροφής και χρεοκοπίας μπόρεσαν να αντιτάξουν ένα υπέροχο όχι.

Αντίθετα εμείς, παρ' ότι μεγαλύτερη χώρα, ισχυρότερη γεωπολιτικά και στρατιωτικά, δεν έχουμε μπορέσει εδώ και είκοσι χρόνια να πούμε κάποιο όχι διότι έχει αποσυντεθεί και διαλυθεί εκ των ένδον η εθνική μας συνοχή. Διότι στην Ελλάδα, αντί να καίγονται γερμανικές αμερικανικές και τούρκικες σημαίες όπως συνέβαινε παλιότερα, μέχρι χθες καίγονταν οι… ελληνικές, διότι στα σχολειά, στα πανεπιστήμια και στις εφημερίδες μας λοιδορείται καθημερινά ως εθνικισμός ο πατριωτισμός, διότι φροντίσαμε εμείς πριν απ' όλους να θάψουμε τα εθνικά κράτη και να προσχωρήσουμε σε μια φαντασιακή και αποσυνθετική παγκοσμιοποίηση. Έτσι, όταν ήρθε η κρίση απ' την οικονομική της διάσταση βρεθήκαμε χωρίς μπούσουλα, ανίκανοι να αντιδράσουμε, φθαρμένοι και διεφθαρμένοι, με κόμματα που μόλις αρχίζουν να ανακαλύπτουν την έννοια της πατρίδας και του εθνικού συμφέροντος. Γι' αυτό, και διχαστήκαμε απλώς, ανάμεσα στους κυβερνώντες που λένε σε όλα ναι, και στους υπόλοιπους που αντιδρούμε διάσπαρτοι, σκόρπιοι, αναποτελεσματικοί.

Τι μπορεί να γίνει μετά το κυπριακό όχι

Κατ' αρχάς πρέπει να πιέσουμε τους Έλληνες κυβερνητικούς υπευθύνους να συμπαρασταθούν με κάθε μέσο στην Κύπρο, έστω και τώρα προτάσσοντας βέτο σε οποιοδήποτε μέτρο που θα σπρώχνει την Κύπρο στη χρεοκοπία και στην οικονομική σφαγή των Ελλήνων της Κύπρου.

Κατά δεύτερο λόγο, θα πρέπει να συγκροτήσουμε ένα ανοικτό και άρρηκτο μέτωπο Ελλάδας και Κύπρου σε όλα τα ευρωπαϊκά όργανα και να καταστήσουμε σαφές ότι η Κύπρος και η Ελλάδα θα έχουν κοινή μοίρα και στάση.

Κι όσο για το εάν θα πρέπει να εγκαταλείψουμε εμείς και η Κύπρος το ευρώ, υπάρχει και μια άλλη εναλλακτική στρατηγική την οποία υιοθετεί ήδη και το 25% των… Γερμανών! Η έξοδος της Γερμανίας από το ευρώ. Και ας είμαστε βέβαιοι, πως αυτή η επιλογή την επόμενη περίοδο θα γίνει όλο και πιο ελκυστική για πολλές δυνάμεις στη νότια Ευρώπη και θα αγγίξει και τον στρατηγικής σημασίας άξονα Γαλλίας-Γερμανίας. Μόνο με αυτή την απειλή η οποία διατυπώνεται ήδη στην Ιταλία θα μπορέσουμε να συμμετάσχουμε σε κάποια πιθανή συμμαχία των λαών του νότου της Ευρώπης και να αποφύγουμε μία δική μας μονομερή έξοδο. Αν είναι η ευρωζώνη να διαλυθεί, το συμφέρον της Ελλάδας και της Κύπρου, είναι αυτό να μην πραγματοποιηθεί με μόνα θύματα εμάς, αλλά να αγκαλιάσει όλη την ευρωζώνη, έτσι ώστε να μπορούμε να οικοδομήσουμε εναλλακτικές συμμαχίες που δεν θα μας αφήσουν μόνους μας απέναντι στους νεοθωμανούς που καραδοκούν.

Πάντως, η παρούσα κρίση έφερε και πάλι κοντά τους Έλληνες της Ελλάδας και της Κύπρου, έσπασε όλα τα κατασκευασμένα εδώ και σαράντα χρόνια αρνητικά συναισθήματα και στερεότυπα, και κατέδειξε την ενότητα της μοίρας μας για το καλό και το κακό και ευτυχώς όχι μέσω ακόμα μιας νέας εθνικής καταστροφής αλλά μέσω μιας πράξης αντίστασης.

19 Μαρτίου 2013

Γιώργος Καραμπελιάς

ΠΗΓΗ:   http://ardin-rixi.gr/archives/11493