Ο ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ ΚΑΙ ΟΙ «ΔΙΑΦΩΤΙΣΤΕΣ»

 

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

 

Ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός υπήρξε η πλέον λαμπρή μορφή του Γένους κατά την Τουρκοκρατία. Θα ανέμενε κάποιος να τιμάται η μνήμη του από την Πολιτεία κατά τρόπο λαμπρό και πανηγυρικό. Δυστυχώς όμως η τιμή περιορίζεται σ' αυτή που του αποδίδει ο λαός δια μέσου της Εκκλησίας. Δεν είναι εντυπωσιακή η ολιγωρία της Πολιτείας, αν λάβουμε υπ' όψη ότι αυτή δεν αξιώθηκε ακόμη να πραγματώσει το τάμα του Γένους.

Γιατί η Πολιτεία δια των πανεπιστημιακών και λοιπών εκπαιδευτικών κύκλων δεν τιμά τον άγιο Κοσμά; Η απάντηση είναι απλή: Ο άγιος αντιπροσωπεύει έναν χώρο, την Εκκλησία, τον οποίο η Πολιτεία αντιμάχεται συνεπικουρούμενη ακόμη και από πρόσωπα της ίδιας της Εκκλησίας! Η Πολιτεία είναι της Δύσης γέννημα, αφού αυτή τελικά προσέφερε την ελευθερία στη χώρα μας, και θρέμμα, αφού επέβαλε σ' αυτήν τους θεσμούς της.

Ο άγιος Κοσμάς υπήρξε ο κατ' εξοχήν φωτιστής των σκλαβωμένων! Ο ίδιος μήνες προ του μαρτυρικού του θανάτου κάνει τον απολογισμό του εκπαιδευτικού του έργου σε επιστολή του προς τον αδελφό του Χρύσανθο, δάσκαλο. «Έως τριάντα επαρχίας περιήλθον, δέκα σχολεία ελληνικά εποίησα, διακόσια δια κοινά Γράμματα,του Κυρίου συνεργούντος και τον λόγον μου βεβαιούντος δια τινών επακολουθησάντων σημείων πλην δόξα τω λέγοντι, η γαρ δύναμίς μου εν ασθενία τελειούται». Το έργο είναι θαυμαστό τόσο ποιοτικά όσο και ποσοτικά και ασύγκριτο προς το αντίστοιχο του οποιουδήποτε άλλου δασκάλου του Γένους.

Οι οπαδοί του δυτικού «διαφωτισμού» στους ακαδημαϊκούς κύκλους, η συντριπτική πλειοψηφία δηλαδή, περιορίζονται σε σύντομη αναφορά στο πρόσωπο του αγίου, τον οποίο καλούν, «ίνα μη μιανθώσιν», πατρο-Κοσμά κατατάσσοντάς τον στη χωρία των Ελλήνων διαφωτιστών (εδώ χρησιμοποιώ τη λέξη χωρίς εισαγωγικά). Βέβαια οι ακαδημαϊκοί χρησιμοποιούν τον όρο με περιεχόμενο σαφώς διακριτό απ' εκείνο της Εκκλησίας, που συνήθως χρησιμοποιεί τον όρο φωτιστής. Βλέπουν το σχολείο ως γνωσικεντρικό, κατά τα πρότυπα της Εσπερίας μηδέ των εκεί θεολογικών χώρων εξαιρουμένων. Ο άγιος έβλεπε το σχολείο πολύ διαφορετικά απ' ότι οι «διαφωτιστές». Εξηγούσε στους απλούς ακροατές των κηρυγμάτων του, γιατί έπρεπε να ιδρύουν σχολεία με τα ακόλουθα, όπως σώζονται στις διδαχές του: «Την αγάπην, επειδή δεν την ηξεύρετε, πρέπει παιδία μου, να στερεώνετε σχολεία, διατί πάντα εις τα σχολεία γυμνάζονται οι άνθρωποι και ηξεύρουν και μανθάνουν το τι εστι Θεός, το τι είναι οι άγιοι Άγγελοι, τι είναι οι καταραμένοι δαίμονες και το τι είναι η αρετή των δικαίων. Το σχολείον φωτίζει τους ανθρώπους. Ανοίγουν τα ομμάτια των ευσεβών και ορθοδόξων χριστιανών να μανθάνουν τα μυστήρια».

Τονίζουμε τη θλιβερή διαπίστωση του αγίου ότι οι ακροατές του δεν ήξευραν την αγάπη. Τους παρακινούσε γι' αυτό να ιδρύσουν σχολεία, ώστε σ' αυτά να διδαχθούν για τον Θεό, ο οποίος είναι αγάπη (Α΄ Ιωάννου Δ΄ 16). Τί σχέση έχουν τα λόγια της διδαχής με το πρότυπο του σχολείου των «διαφωτιστών»; Αυτοί φαίνεται ότι προβάλλουν την αξία της γνώσης υπέρ την αγάπη. Παράλληλα ψεύδονται συκοφαντώντας την Εκκλησία ως εχθρό της φυσικής γνώσης, της μόνης για την οποία δήθεν ενδιαφέρονται, ενώ ασυστόλως προπαγανδίζουν δια του «διαφωτιστικού» σχολείου τον υλισμό (αθεΐα), την ιδεολογία τους δηλαδή. Το σχολείο της εποχής μας εξέπεσε στην έσχατη κατάντια, καθώς δεν διδάσκει την αρετή. Από γνωσικεντρικό κατολίσθησε σε άκρως χρησιμοθηρικό, στο οποίο οι μαθητές δεν αμιλλώνται κατά τα πρότυπα των προγόνων μας, αλλά γυμνάζονται, προκειμένου να εξοικειωθούν με την άκρως ανταγωνιστική και βάρβαρη κοινωνία, στην οποία κυριαρχούν τα ιδεολογήματά των αστών, πρώτων οπαδών του «διαφωτισμού», πού επικουρούνται από αρκετούς μαρξιστές, υποτιθέμενους κοινωνικοπολιτικούς τους αντιπάλους, και ενδοτικούς  θρησκευτικούς ηγέτες, οι οποίοι τηρούν επτασφράγιστες τις επικίνδυνες για το σύστημα διδαχές του Ευαγγελίου.

Οι «διαφωτιστές» έχουν σε μεγαλύτερη εκτίμηση τον Ευγένιο Βούλγαρη απ' ότι τον άγιο Κοσμά. Ο πρώτος υπήρξε δάσκαλος του δευτέρου για διάστημα στην Αθωνιάδα σχολή. Ήταν σπουδασμένος στη Δύση πολύξερος και εισηγητής της διδασκαλίας των θετικών επιστημών στους μαθητές των σχολείων του σκλαβωμένου Γένους. Αυτός και αρκετοί άλλοι δάσκαλοι του Γένους συνέγραψαν ή μετέφρασαν βιβλία θετικών επιστημών και εκτύπωσαν αυτά. Αγνοούν οι «διαφωτιστές» όλους αυτούς, που υπήρξαν σε σημαντικό αριθμό και κληρικοί, όταν σπεύδουν να καταγγείλουν κάποιους πατριάρχες που εκφράστηκαν κατά του «διαφωτισμού». Στην ουσία δεν καταγγέλλουν μόνον αυτούς ως εχθρούς της γνώσης, αλλά την Εκκλησία! Αποκρύπτουν την ανάλυση των κινήτρων. Προσποιούνται πως δεν αντιλαμβάνονται την ανησυχία τους και την αγωνία τους ακόμη για τη διασπορά της αθεΐας με πρόσχημα την προσφορά επιστημονικής γνώσης! Αλλά ο υλισμός δεν είναι επιστημονική γνώση είναι αντίθεη φιλοσοφία! Το διαπίστωσε αυτό κάπως καθυστερημένα και ο Ευγένιος Βούλγαρης, γι' αυτό και δέχεται τα πυρά των «διαφωτιστών», επειδή υποχώρησε από τις αρχικές του θέσεις σε συντηρητικότερες. Αλλά ο Βούλγαρης και όλοι οι άλλοι δάσκαλοι του Γένους δεν είχαν λόγους να ασπαστούν τον υλισμό, όπως έπραξαν πολλοί διανοούμενοι στη Δύση, λαβόντες ως αφορμή τις αθλιότητες των εκπροσώπων του δυτικού χριστιανισμού. Μετρίασε με την πάροδο του χρόνου τον αρχικό ενθουσιασμό του βλέποντας πού στοχεύουν οι πρωτοπόροι του «διαφωτισμού». Υπήρξε αρκετά ευφυής, όπως δέχονται και οι «διαφωτιστές», ώστε να μην παίξει τον άχαρο ρόλο του «νεροκουβαλητή» ώς το τέλος του βίου του.

Επειδή οι «διαφωτιστές» δεν ενδιαφέρονται για την ιστορία, αλλά για την ερμηνεία της ιστορίας με βάση τις φιλοσοφικές τους αρχές, ανεζήτησαν κάποιο ίνδαλμα να προβάλουν, αφού τόσο ο άγιος Κοσμάς, όσο και ο Βούλγαρης και οι λοιποί δάσκαλοι του Γένους υπήρξαν πιστά τέκνα της Εκκλησίας. Φαντάστηκαν για κάποια χρονική περίοδο, σύντομη, δυστυχώς, γι' αυτούς, ότι βρήκαν: Ήταν ο Ρήγας Βελεστινλής. Τον εγκατέλειψαν, αφού προηγουμένως και σε πολιτική νεολαία είχαν δώσει το όνομά του, όταν η ιστορική έρευνα έφερε στο φως στοιχεία ακλόνητα της θρησκευτικότητάς του ως το μαρτυρικό του θάνατο. Έτσι έμαθαν να τιμούν οι «διαφωτιστές»: Είσαι δικός μας, είσαι μεγάλος! Δεν είσαι, σε απαξιώνουμε. Αναζήτησαν εναγωνίως κάποιον, έστω και έναν, δικό τους, δηλαδή άθεο! Και θεώρησαν ότι τον βρήκαν. Ονομάζεται Χριστόδουλος Παμπλέκης. Φοίτησε κι' αυτός στην Αθωνιάδα, όπως και ο άγιος Κοσμάς, και είχε δάσκαλο τον Βούλγαρη. Κάποιος λόγος, ενδεχομένως σκανδαλισμός ή θαυμασμός του Ιούδα, τον απομάκρυνε από το Άγιον Όρος, για περιπλανηθεί στη συνέχεια στη Δυτική Ευρώπη, όπου σπούδασε. Ασχολήθηκε με κατ' οίκον εκπαίδευση παιδιών πλουσίων ομογενών και συνέγραψε κείμενο, στο οποίο στρέφεται κατά της πίστεως. Δεν είναι ξεκάθαρο ότι πέρασε στην αθεΐα.

Στους ακαδημαϊκούς κύκλους το σύστημα παρεχώρησε ασυδοσία σε μαρξιστές και μαρξίζοντες, ώστε να αποδομούν αυτοί την πίστη από τις καρδιές των φοιτητών, χωρίς πολιτικό κόστος για τους αστούς, τους οποίους ακόμη οι χριστιανοί με την αφέλεια ή ιδιοτέλειά τους στηρίζουν. Γίνεται εύκολα κατανοητό, γιατί θέλουν να επαναγράψουν την ιστορία, κατ' επιταγή και της νέας τάξης πραγμάτων. Η ιστορία, την οποία υποτίθεται, υπηρετούν, τους πληγώνει. Όσοι και να υπήρξαν οι προδόσαντες το Ευαγγέλιο κληρικοί και λαϊκοί κατά την Τουρκοκρατία, οι σταθέντες στο ύψος της αποστολής τους υπήρξαν πολυαριθμότεροι. Κύριο μέλημα όλων αυτών ήταν να διατηρήσουν οι σκλαβωμένοι την πίστη τους και μέσω αυτής να αντέξουν (υπομείνουν, ο εκκλησιαστικός όρος, ο τόσο αντιπαθής στους «διαφωτιστές»). Και άντεξαν, κυρίως στην πίεση προς εξισλαμισμό, γι' αυτό και ήρθε το «ποθούμενο». Ο άγιος Κοσμάς δεν υπήρξε εθναπόστολος, όπως ατυχώς κάποιοι γράφουν. Υπήρξε απόστολος του Χριστού, πολύ σημαντικότερο του πρώτου.

 

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ», 26-08-2013

Η παγκόσμια εξαπάτηση και τα χημικά της Συρίας

 

Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

 

Ο ιστορικός του μέλλοντος είναι πολύ πιθανόν ότι θα γράφει για την εποχή μας: «Στο ξεκίνημα του 21ου μ.Χ. αιώνα, ένα πανίσχυρο παγκόσμιο καθεστώς άρχισε να αιχμαλωτίζει με τα φανερά και μυστικά πλοκάμια του ολόκληρο τον πλανήτη. Η Γη μεταμορφώθηκε σταδιακά σε μία πλανητικών διαστάσεων αόρατη φυλακή με τις πιο εξελιγμένες και εκλεπτυσμένες μεθόδους καταστολής και εξαπάτησης».

Πράγματι, η αλήθεια είναι ταυτόχρονα απλούστερη αλλά και πιο απίστευτη απ' ό,τι μπορούμε να διανοηθούμε: Οι Επικυρίαρχοι, μία απάνθρωπη υπερεθνική ελίτ, μιλώντας για «ανοχή», «ανθρώπινα δικαιώματα» και «παγκοσμιοποίηση» προσπαθούν με σατανικές μεθοδεύσεις να αντιστρέψουν την πραγματικότητα και να εξουσιάσουν τον πλανήτη. Κατέχοντας μία τεράστια μερίδα του παγκόσμιου πλούτου και των «μέσων μαζικής εξαπάτησης», διαφθείρουν σταδιακά και προετοιμάζουν τις ανύποπτες μάζες να δεχθούν την παγκόσμια Νέα Τάξη.

Σήμερα, όλα τα αμερικανικά δίκτυα μεταδίδουν ότι οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους ετοιμάζουν τα τελικά πλάνα τους για τον πόλεμο στην Συρία και, κατ' επέκταση, στην Μέση Ανατολή, βασισμένοι στους ψευδείς ισχυρισμούς ότι η Συριακή κυβέρνηση χρησιμοποίησε χημικά όπλα εναντίον του ίδιου της του λαού, την ώρα μάλιστα που έβγαινε ισχυρή από τον άδικο πόλεμο που της επιβλήθηκε.

Όμως, όλες οι ενδείξεις δείχνουν ότι το Συριακό καθεστώς δεν είχε κανέναν λόγο να εξαπολύσει χημική επίθεση εναντίον κανενός στόχου, την ώρα μάλιστα που είχαν κληθεί οι εμπειρογνώμονες του ΟΗΕ, και ότι απλώς επαναλαμβάνεται το παραμύθι της 11/9 και του πολέμου εναντίον του Αφγανιστάν και του Ιράκ με τα γνωστά φρικαλέα αποτελέσματα.

Δεν είναι μόνο οι σύμμαχοι της Συρίας, όπως η Ρωσσία και το Ιράν, που αμφισβητούν αυτές τις πληροφορίες και μιλούν για «προμελετημένη προβοκάτσια». Υπάρχουν οι φωνές της λογικής και της αυτοσυγκράτησης και μέσα στο δυτικό στρατόπεδο, σύμφωνα με το ρεπορτάζ του ανεξάρτητου ενημερωτικού ιστότοπου Global Research.

Ο John Hart, επικεφαλής του Προγράμματος Χημικής και Βιολογικής Ασφάλειας στο Διεθνές Ινστιτούτο Έρευνας για την Ειρήνη της Στοκχόλμης, δήλωσε ότι δεν είδε κάποια σαφή ένδειξη στα μάτια των θυμάτων που θα πιστοποιούσε την χρήση χημικών όπλων.

«Προς το παρόν, δεν έχω πεισθεί πλήρως επειδή οι άνθρωποι που τους βοηθούν δεν φορούν κανέναν προστατευτικό ρουχισμό ούτε αντιασφυξιογόνες μάσκες», είπε η Paula Vanninen, διευθύντρια του Φινλανδικού Ινστιτούτου Επιτήρησης της Συνθήκης κατά των Χημικών Όπλων (VERIFIN).

Ο Gwyn Winfield, εκδότης του περιοδικού CBRNe World, το οποίο εξειδικεύεται σε ζητήματα χημικών όπλων, διαπίστωσε ότι οι ενδείξεις δεν συνηγορούν ότι τα χημικά που χρησιμοποιήθηκαν ήταν του τύπου των όπλων που διαθέτει σε απόθεμα ο συριακός στρατός.

Ακόμα και η ισραηλινή Haaretz αναφέρει ότι «Δυτικοί ειδικοί στον χημικό πόλεμο, που έχουν εξετάσει μέρος των βίντεο, αμφιβάλλουν για το ότι χρησιμοποιήθηκαν ουσίες που αποτελούν συστατικά των χημικών όπλων, παρ' όλο που όλοι τονίζουν ότι δεν μπορούν να καταλήξουν σε σοβαρά συμπεράσματα χωρίς να γίνει επί τόπου εξέταση…

Οι Σύριοι αντάρτες (και ίσως και άλλοι «παίκτες» στην περιοχή) έχουν σαφές συμφέρον να την παρουσιάσουν ως την μεγαλύτερη χημική επίθεση μέχρι σήμερα από τον συριακό κυβερνητικό στρατό, που είναι πιστός στον Σύριο πρόεδρο Μπασάρ Άσαντ, ακόμα κι αν δεν έχουν έτσι τα πράγματα, ειδικά τώρα που βρίσκονται στην χώρα οι επιθεωρητές του ΟΗΕ», επισημαίνει η Haaretz.

Ο Stephen Johnson, ειδικός σε όπλα και χημικά εκρηκτικά στο Cranfield Forensic Institute, είπε ότι το σύνολο του βίντεο δείχνει ύποπτο.

Την τελευταία φορά που υπήρξε επίθεση με χημικά όπλα στην Συρία, ο συνταγματάρχης Lawrence Wilkerson, που υπηρέτησε υπό τον Colin Powell επί διακυβέρνησης Μπους, είχε αναφέρει ότι σκέφθηκε πως το Ισραήλ μπορεί να έδωσε χημικά όπλα στους Σύριους αντάρτες για να παγιδεύσει την κυβέρνηση.

Ο Βρετανός βουλευτής George Galloway υποστήριξε την ίδια θεωρία σε σχέση με την τωρινή επίθεση με χημικά όπλα.

Οι «αποδείξεις» γύρω από τις οποίες προσπαθεί να συγκροτήσει το αμερικανοσιωνιστικό μπλοκ τις αφορμές για ένα νέο καταστροφικό πόλεμο στην Μέση Ανατολή έχουν ως αφετηρία την γνωστή αμφιλεγόμενη διεθνή ΜΚΟ «Γιατροί Χωρίς Σύνορα»… Μια ανακοίνωσή τους που δημοσιεύθηκε στους New York Times, προερχόμενη από τις εγκαταστάσεις της οργάνωσης στο συριακό έδαφος, μιλούσε για ανίχνευση «toxic nerve agents» στα βορειοανατολικά προάστια της Δαμασκού.

Παρ' όλο που αναφέρεται από τα κατεστημένα μέσα ενημέρωσης η συγκεκριμένη ΜΚΟ ως «ανεξάρτητη», ανάμεσα στους χορηγούς της περιλαμβάνονται μεγάλα ονόματα της υπερεθνικής εταιρικής και τραπεζικής ελίτ, όπως η Microsoft, η Citigroup, η Google, η Goldman Sachs κ.ά.

Όπως αποκάλυψε ο ανεξάρτητος ερευνητής Tony Cartalucci (Global Research, 25/08/2013), άλλη μια ένδειξη για τον ρόλο των «Γιατρών Χωρίς Σύνορα» είναι ότι «οι ιατρικές εγκαταστάσεις τους βρίσκονται σε ελεγχόμενες από αντάρτες περιοχές της Συρίας». Ειδικότερα, μάλιστα, κοντά στα σύνορα με την νατοϊκή Τουρκία απ' όπου προέρχονται και οι ένοπλες ορδές που λεηλατούν και προσπαθούν να διαλύσουν την Συρία. Με λίγα λόγια, η δήθεν ανεξάρτητη οργάνωση «διεθνούς βοήθειας», όπως λέει ο Cartalucci, είναι στην πράξη «ένα ιατρικό τάγμα» της συγκεκαλυμμένης στρατιωτικής μηχανής που έχει στραφεί κατά του λαού και όχι μόνο του καθεστώτος της Συρίας.

Είναι φανερό, απ' όσα διαφαίνονται και ειδικά από το timing της επίθεσης, ότι οι νεο-φιλελεύθεροι «ιέρακες του πολέμου» αναζητούν μια πρόφαση ώστε να «νομιμοποιήσουν» έναν πόλεμο κατά της Συρίας και έχουν προφανώς αντιγράψει τον «πόλεμο του Κοσσόβου» του 1999.

Δεν πρέπει να μας εκπλήσσει αυτό, στο μέτρο που το επί 78 ημέρες όργιο βομβαρδισμών των ΗΠΑ/ΝΑΤΟ στην Σερβία σκόπευε να αποτελέσει προηγούμενο και για άλλους τέτοιους πολέμους. Ο πόλεμος του Κοσσόβου ήταν πράγματι το μοντέλο και λειτούργησε ως προειδοποιητικό σήμα.

Στο Ιράκ, δεν υπήρξε καμμιά απόδειξη για όπλα μαζικής καταστροφής, αλλά οι ΗΠΑ προχώρησαν και εισέβαλαν στην χώρα.

Στην Λιβύη, η πρόφαση για τον πόλεμο ήταν μια παραποιημένη δήλωση του Καντάφι όπου απειλούσε «σφαγή αμάχων» στην Βεγγάζη. Αυτό αποκαλύφθηκε ότι ήταν ψέμα, αλλά και πάλι το ΝΑΤΟ βομβάρδισε, το καθεστώς ανατράπηκε και η πρόφαση ξεχάστηκε.

Η ανύπαρκτη «γενοκτονία» στο Κόσσοβο και την Λιβύη, τα ανύπαρκτα όπλα μαζικής καταστροφής στο Ιράκ και, τώρα, η επίθεση με χημικά όπλα στην Συρία, που θυμίζει σε όλους «συγκεκαλυμμένη επιχείρηση». «Πόσες φορές, όμως, μπορούν οι Ηνωμένες Πολιτείες να χρησιμοποιήσουν μια ψευδή αφορμή για να ξεκινήσουν έναν επιθετικό πόλεμο»; Αυτό αναρωτιέται η συγγραφέας Diana Johnstone στο διαδικτυακό Counterpunch σε ένα άρθρο της με τίτλο «Η Αμερική χρησιμοποιεί τα παλιά της εγκλήματα για να δικαιολογήσει τα καινούργια».

Ποιος θέλει, όμως, ή χρειάζεται πραγματικά μια επέμβαση των ΗΠΑ; Ο αμερικανικός λαός; Τι καλό θα έβλεπε από την εμπλοκή του σε άλλον ένα ατέρμονα πόλεμο στην Μέση Ανατολή;

Μήπως αυτή βολεύει τον «πιο πιστό σύμμαχο» της Αμερικής, που «καίγεται» πιο πολύ απ' όλους να αναδιατάξει τον χάρτη στην γειτονιά της Μέσης Ανατολής;

«Δεν πρέπει να επιτρέψουμε την συνέχιση της κατάστασης αυτής», είπε οργισμένος ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Βενιαμίν Νετανυάχου, εκφράζοντας το υποκριτικό του ενδιαφέρον για τους Σύριους αμάχους.

«Τα πιο επικίνδυνα καθεστώτα του κόσμου δεν πρέπει να επιτρέπεται να διαθέτουν τα πιο επικίνδυνα όπλα του κόσμου», πρόσθεσε ο Νετανυάχου…

Συμπτωματικά, όμως, για τον Μπίμπυ, όλες οι τελευταίες σφυγμομετρήσεις παγκοσμίως δείχνουν πως, για τους περισσότερους πολίτες, το πιο επικίνδυνο καθεστώς στον πλανήτη είναι το ίδιο το Ισραήλ, στο οποίο οι Επικυρίαρχοι επιτρέπουν πάντα να διαθέτει εκατοντάδες πυρηνικές κεφαλές, που είναι όντως τα πιο επικίνδυνα όπλα.

Και γίνεται ακόμα πιο επικίνδυνο το Ισραήλ όταν ανάμεσα στα πιο ανησυχητικά σχέδιά του για το μέλλον βρίσκεται και η «Επιλογή του Σαμψών», για την οποία είχε μιλήσει προφητικά ένας πρώην αρχηγός του ισραηλινού στρατού. Πρόκειται για σαφή αναφορά στον βιβλικό ήρωα που έχει σκοπό να απειλήσει την ανθρωπότητα ότι, αν χρειασθεί, η χώρα του θα επιλέξει την απόλυτη καταστροφή. Το πόσο κοντά ή μακριά από ένα τέτοιο δυστοπικό σενάριο βρισκόμαστε θα το δείξουν οι επόμενες εβδομάδες.

ΠΗΓΗ:

από:	Leonidas C. Aposkitis
προς:
ημερομηνία:	27 Αυγούστου 2013 – 1:48 π.μ.
θέμα:	Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη : Η παγκόσμια εξαπάτηση και τα χημικά της Συρίας

ΠΕΡΙ ΕΛΛΑΔΟΣ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΩΝ

 

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

 

Η ταυτότητά μας αποτελεί κρίσιμο ζήτημα, το οποίο όμως καταχωνιάζεται στην εποχή μας, στην οποία κυριαρχούν ιδεολογίες διεθνισμού, μαρξιστικού ή κοσμοπολίτικου. Οι ιδεολογίες αυτές, ιδίως η δεύτερη, είναι εχθρικές προς την πατρίδα, την οποία θεωρούν ως ιδεολόγημα του παρελθόντος, ιδεολόγημα συμφοράς, καθώς πλείστοι όσοι πόλεμοι ξέσπασαν εξ αιτίας εθνικών αντιθέσεων. Έφθασε μάλιστα η προπαγάνδα της νέας τάξης πραγμάτων να στοχοποιήσει τον πατριωτισμό ταυτίζοντάς τον με τον εθνικισμό, ώστε οι πατριώτες να σιωπούν απομακρύνοντας τον κίνδυνο να ταυτιστούν με τους εμπαθείς εθνικιστές.

Όμως χωρίς πατρίδα ο καθείς μας δεν γνωρίζει πού ζει! Όσο και αν βάλλεται αυτή, οι λαοί θα παραμένουν προσκολλημένοι σ' αυτήν και θα εκφράζουν την αγάπη τους φθάνοντας ακόμη και στη θυσία. Αυτό επιβάλλει ιδίως στους Έλληνες η μακραίωνη παράδοσή μας. Συνεπώς ακόμη και αν φαίνεται ότι ο πατριωτισμός εξανεμίζεται υπό τα επάλληλα πλήγματα των απάτριδων αθυρμάτων, που προωθούν αντιπατριωτικές ιδεολογίες, η πατρίδα θα παραμένει ιδέα και τόπος, που θα συσπειρώνει ιδιαίτερα σε δύσκολους καιρούς τα κατατρεγμένα παιδιά της.

Περί Ελλάδος και Ελλήνων η γραφή. Ελλάδα κατά την προϊστορική περίοδο, όπως μας πληροφορεί ο Αριστοτέλης, ήταν μια περιοχή που εκτεινόταν από την Δωδώνη της Ηπείρου προς τον Αχελώο. Την κατοικούσαν οι Σελλοί, οι αποκαλούμενοι κάποτε Γραικοί μεταγενέστερα δε Έλληνες. Το φύλο αυτό κατάφερε μετά τον τρωικό πόλεμο να επιβάλλει το Έλλην ως εθνικό όνομα σε όλα τα φύλα, τα οποία είχαν ως κοινά γνωρίσματα  την πίστη στους ίδιους θεούς και τη γλώσσα υπό διάφορες διαλεκτικές μορφές. Οι Ρωμαίοι μετέφεραν στη Δύση το όνομα Γραικός. Αργότερα οι λαοί της Ανατολής γνωρίζοντες τους Ίωνες, οι οποίοι αποίκισαν τα παράλια της Μικράς Ασίας, αποκάλεσαν τους Έλληνες Γιουνάν.

Οι Έλληνες χαρακτηρίζονταν διαχρονικά από ακραία εξωστρέφεια. Το μαρτυρούν τα ταξίδια τους, οι περιπλανήσεις τους και οι αποικίσεις τους. Πήραν ασφαλώς πολλά στοιχεία από πολιτισμούς άλλων λαών. Ο πολιτισμός όμως, τον οποίο διαμόρφωσαν δεν ήταν είδος αντιγράφου. Οι Έλληνες εκτίναξαν τις προηγηθείσες αντιλήψεις σε δυσθεώρητα ύψη. Είχαν όμως, όπως και όλοι οι άλλοι λαοί ένα σημαντικό μειονέκτημα. Ζούσαν στο σκοτάδι της λατρείας ψευδών θεοτήτων. Αυτό συνετέλεσε στην καλλιέργεια υπεροψίας έναντι των άλλων, υπεροψίας την οποία σήμερα οι απάτριδες καταδικάζουν, ενώ την αποδέχονται, όταν αυτή εκδηλώνεται από τους ισχυρούς των ημερών μας. Όταν οι Νεοέλληνες αισθανόμαστε «στριμωγμένοι» ανασύρουμε από τα χρονοντούλαπα τις προγονικές δάφνες και κραδαίνοντάς τες επιτιθέμεθα κατά των  διωκτών μας. «Πας μη Έλλην βάρβαρος» τονιζόταν κατά κόρον στο πρόσφατο παρελθόν. Όμως ο όρος βάρβαρος κατά την αρχαιότητα δεν είχε μειωτική χροιά, υπονοούσε απλώς τον αλλόγλωσσο. Ας τονιστεί και το πλέον σημαντικό: Η φράση αυτή δεν υπάρχει στην αρχαία ελληνική γραμματεία. Θεωρείται μάλιστα κατασκευή του 19^ου αιώνα, τότε που ο δυτικός εθνικισμός κάλπαζε στη χώρα μας και σ' όλη τη Βαλκανική!

Οι αναλαβόντες εργολαβικά την εφαρμογή του νεοταξικού σχεδίου αφομοίωσης των λαών στο χωνευτήρι της παγκοσμιοποίησης τονίζουν κατά κόρον τη ρήση του Ισοκράτη ότι «Έλλην είναι ο μετέχων της ελληνικής παιδείας»! Όμως ο Ισοκράτης τέκνο των αντιλήψεων της εποχής του δεν έγραψε αυτό αλλά μάλλον το αντίθετο: «Η πόλη μας τόσο ξεπέρασε κατά τη φρόνηση τους άλλους, ώστε οι μαθητές της έγιναν δάσκαλοι άλλων και σχηματίστηκε η εντύπωση ότι το όνομα των Ελλήνων είναι χαρακτηριστικό όχι πλέον του γένους αλλά της διάνοιας και αποκαλούνται Έλληνες οι μετέχοντες της παιδείας μας και όχι μόνο της κοινής καταγωγής».  Οι Αθηναίοι έφθασαν στην ακρότητα δια των Θουκυδίδη και Δημοσθένη να αποκαλέσουν βάρβαρους ακόμη και τους Μακεδόνες! Και όμως ο Μακεδών Αλέξανδρος προώθησε τη γλώσσα και τον πολιτισμό μας ως τη Βακτριανή (Καβάφης). Αν κάποιοι επιμένουν να διακηρύσσουν την παρερμηνευμένη θέση του Ισοκράτη, ας προσέξουν καλά: Πολύ φοβούμαι ότι χάθηκαν οι Έλληνες εγκαταλείψαντες την παιδεία τους.

Ο Αλέξανδρος ο μέγας υπήρξε προάγγελος της ελεύσεως του Θεού στη γη. Η διάδοση της ελληνικής γλώσσας συνέβαλε τα μέγιστα στη διάδοση του Ευαγγελίου σε πλήθος λαών. Έτσι σιγά σιγά αρκετοί λαοί γνώρισαν τη νέα πίστη μέσω ελληνικών γραφών. Έγιναν όλοι αυτοί Έλληνες; Ασφαλώς όχι. Η νέα αυτοκρατορία που σχηματίστηκε, η ανατολική Ρωμαϊκή, η Ρωμανία, το Βυζάντιο ψευδεπίγραφα στη δυτική ιστορία, ήταν πολυεθνική με συνδετικό ιστό την κοινή πίστη, η οποία τόνιζε ότι «ουκ ένι Έλλην ή Ιουδαίος…». Με την πάροδο όμως του χρόνου οι λαοί που κατοικούσαν στο έδαφος της Μικράς Ασίας τουλάχιστον εξελληνίστηκαν πλήρως και συνέδεσαν τις τύχες τους με τους άλλους Ρωμιούς ώς σήμερα. Η ανταλλαγή πληθυσμών με βάση τη συνθήκη της Λωζάνης αυτό μαρτυρεί. Βέβαια η μετακίνηση έγινε με βάση τη θρησκευτική πίστη, κοινό γνώρισμα των Ρωμαίων, των πολιτών της Ρωμανίας, ή των Ρωμιών, των ραγιάδων της τουρκοκρατίας. Μπορεί όμως να ισχυριστεί κάποιος ότι οι πρόσφυγες ήσαν κάτι άλλο παρά Έλληνες; Αν τη Μικρά Ασία κατά τους αλεξανδρινούς χρόνους κατοικούσαν φύλα της μαύρης ή της κίτρινης φυλής, τι θα συνέβαινε; Θα θεωρούσαμε ότι αυτοί δεν είναι Έλληνες και θα προβάλλαμε ως πρωτεύον την κληρονομική ουσία; Θα κραυγάζαμε με πάθος ότι «Έλληνας δεν γίνεσαι, γεννιέσαι;». Και κάτι άλλο: Ύστερα από την κοσμογονική μεταβολή, που επέφερε η πίστη του Χριστού, την οποία αβίαστα αποδέχθηκαν οι πρόγονοί μας Έλληνες, μήπως πρέπει να τεθεί εκ νέου το ερώτημα, ποιος είναι Έλλην; Ποιος ήταν Έλλην (Ρωμηός ή Γραικός) το 1821; Ήταν ο εξισλαμισθείς και συμπολεμήσας κατά των κατά σάρκα αδελφών του; Ήταν ο παπικός, που καθ' υπόδειξη του Βατικανού απείχε του αγώνος; Ήταν οι δοσίλογοι συνεργάτες των κατακτητών κατά την κατοχή; Είναι σήμερα οι άθεοι, οι οποίοι μανικά πασχίζουν να ξεθεμελιώσουν την πίστη του λαού αντλώντας δύναμη επικοινωνιακή και άλλη από σκοτεινά κέντρα διεθνούς εξουσίας; Είναι οι υποτελείς στις ξένες δυνάμεις, που βυσσοδομούν κατά της χώρα μας, αυτοί που εκποιούν την πατρίδα μας; Είναι Έλληνες εκείνοι, που όψιμα και ακολουθώντας οδηγίες σκοτεινών κέντρων που επιθυμούν τη διάδοση της πανθρησκείας, επανέρχονται στην από αιώνες κατάξερη πηγή της θρησκείας των προγόνων μας και ξεχύνουν όλη τους τη χολή κατά του Κυρίου μας Ιησού Χριστού; Είναι Έλληνες εκείνοι που θέλουν ο λαός μας να ξεχάσει την παράδοσή του, τη γλώσσα του, τα ήθη και τα έθιμά του τρέφοντάς τον καθημερινά με τη σαβούρα της παγκοσμιοποιημένης υποκουλτούρας; Είναι Έλληνες οι εκπρόσωποι του λαού στη Βουλή, που απαξίωσαν να υπηρετήσουν στο στράτευμα;

Είναι Έλληνας ο Αντετοκούμπο; Πολλά τα άθλια παιχνίδια που παίχτηκαν τελευταία στο πρόσωπό του! Οι υπέρμαχοι της ομογενοποίησης των λαών βρήκαν στην επιτυχία του πρώτης τάξεως ευκαιρία να προβάλουν την ιδεολογία τους με επένδυση εθνική, αφού στην ιστοριούλα είχε θέση και το εθνικό μας σύμβολο! Οι φύλακες της καθαρότητας βρήκαν την ευκαιρία να τονίσουν την αξία του DNA. Και ο λαός ξέχασε για λίγο τα προβλήματά του. Ο Γιάννης θα δείξει στην πράξη, αν αισθάνεται Έλληνας, ζώντας πλέον στο τρομερό χωνευτήρι λαών που λέγεται ΗΠΑ. Κι αν τελικά αφομοιωθεί υπό την καταλυτική δράση των εκατομμυρίων δολαρίων, ποιο το συμπέρασμα; Πόσοι Έλληνες με πιστοποιητικό γνησιότητας λησμόνησαν την πατρίδα μας, αν όχι στην πρώτη, στην δεύτερη γενιά;  Αν όμως ο Γιάννης δεν λησμονήσει την Ελλάδα, στην οποία και πείνασε και υπέφερε, τότε ποιο το πρόβλημά μας, αν εξακολουθεί να σηκώνει, δοθείσης ευκαιρίας, τη σημαία μας;

Μήπως είναι καλύτερο να αναρωτηθούμε: Υπάρχουν ακόμη Έλληνες;

 

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ», 8-7-2013

Η δεύτερη Αιγυπτιακή «επανάσταση»

Του Τάκη Φωτόπουλου*

 

Όπως έγραφα πριν ένα μήνα από τη στήλη αυτή, το σχέδιο της Υπερεθνικής Ελίτ (Υ/Ε) για την πλήρη ενσωμάτωση της Μέσης Ανατολής στη Νέα Διεθνή Τάξη (ΝΔΤ) της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και κάποιας μορφής αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας» παίρνει διαφορετικές μορφές υλοποίησης, ανάλογα με το εάν το υπάρχον καθεστώς είναι πελατειακό ή μη πελατειακό. Στην πρώτη περίπτωση που ανήκουν η Αίγυπτος και η Τυνησία, δεδομένου ότι τα υπάρχοντα καθεστώτα συντηρούνταν μόνο με την ωμή  φυσική βία, αρκούσε μια σπίθα, (που φρόντιζε να την δίνει η ίδια η Υ/Ε μέσα από την «νεολαία του Facebook», τις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις κ.λπ.), ώστε να εκραγούν τα έτοιμα ηφαίστεια.

Με την αποφασιστική, βέβαια,  βοήθεια των ΜΜΕ που ελέγχει η ίδια ελίτ, τόσο των Αραβικών (Al Jazeera, Al Arabiya), όσο και των διεθνών (CNN, BBC κ.λπ.), τα οποία με 24ωρα ρεπόρτα από την πλατεία Ταχρίρ ανατροφοδοτούσαν την εξέγερση, ενθαρρύνοντας τα λαϊκά στρώματα να κατεβούν στους δρόμους.  

Το τι επακολούθησε ήταν προδιαγεγραμμένο, με δεδομένο ότι οι συμμετέχοντες στην πρώτη «επανάσταση» ήταν ένα ετερόκλιτο «πλήθος» που αποτελείτο από τα συνθλιβόμενα κάτω από την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και την αστυνομική βία του καθεστώτος Μουμπάρακ λαϊκά στρώματα, μέχρι τα πιο πολιτικά συνειδητοποιημένα (ριζοσπάστες σοσιαλιστές, Νασερικοί κ.λπ.), και από τη μεσαία τάξη και τα αστικά στρώματα που εξέφραζαν οι ΜΚΟ και η «νεολαία τoυ Facebook», μέχρι την εργατική τάξη και τους Ισλαμιστές. Το μοναδικό κοινό αίτημα όλων αυτών ήταν «να φύγει ο Μουμπάρακ», γεγονός που έκανε εύκολη την χειραγώγηση της «επανάστασης» από τις ντόπιες και την υπερεθνική ελίτ. Με δεδομένη την οικονομική εξάρτηση του Αιγυπτιακού στρατού από την Αμερικανική ελίτ, η οποία ουσιαστικά τον συντηρεί με βοήθεια 1,3 δις. δολλ. τον χρόνο, (πέρα από την εξάρτησή του σε οπλικά συστήματα, εκπαίδευση κ.λπ.), αρκούσε η άρση της υποστήριξής της προς το πελατειακό καθεστώς του Μουμπάρακ -πράγμα που έγινε, μέσω του Αιγυπτιακού στρατού, με ένα «μαλακό» πραξικόπημα- για την εκπαραθύρωση του Μουμπάρακ.

Η διάδοχη κατάσταση είχε βέβαια ήδη προετοιμαστεί από καιρό από την Υ/Ε (βλ. T. F.,The New World Order in the Middle East: Integration into Neoliberal Globalization through "Democratization" and Armed Insurrection -υπό έκδοση) η οποία ήξερε από τα αποτελέσματα προηγούμενων εκλογών ότι η Μουσουλμανική Αδελφότητα (ΜΑ) θα κατακτούσε εύκολα την εξουσία. Σε αυτό θα βοηθούσε αποφασιστικά, πρώτον, η βαθιά διείσδυση της οργάνωσης με τα 600.000 μέλη στα φτωχά (αγροτικά, και βασικά αγράμματα) στρώματα και  σε τμήματα των αστικών λαϊκών στρωμάτων, μέσω του εκτεταμένου κοινωνικού δικτύου της και δεύτερον, η διασπορά των υπόλοιπων αντικαθεστωτικών δυνάμεων. Όμως, η ΜΑ δεν είναι παρά ένα συντηρητικό Ισλαμικό κίνημα που είχαν ουσιαστικά δημιουργήσει οι Βρετανοί αποικιοκράτες  στην Αίγυπτο, την δεκαετία του 1920,  για να κτυπήσουν τα ανερχόμενα σοσιαλιστικά και εθνικοαπελευθερωτικά Αραβικά κινήματα. Χαρακτηριστικά δείγματα της σχετικής «δράσης» του  ήταν η απόπειρα δολοφονίας του ηγέτη του εθνικοαπελευθερωτικού Αραβικού κινήματος, του Νάσερ, καθώς και οι σφαγές Σύριων στρατιωτών και πολιτών, υποστηρικτών του Μπααθικού εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος στη Συρία, τόσο παλαιότερα όσο και σήμερα. Η Υ/Ε, ξέροντας αυτήν την επιρροή της ΜΑ, προφανώς αποφάσισε να την στηρίξει μέσο-βραχυπρόθεσμα, σε ένα είδος Ισλαμικού «εκδημοκρατισμού». Μακροπρόθεσμα, ο στόχος ήταν, να εξαναγκαστούν οι Ισλαμιστές σε μια συμμαχία με τα μεσαία στρώματα που εκπροσωπούνται από τους «φυσικούς συμμάχους» της Υ/Ε, (δηλαδή τους «φιλελεύθερους» τύπου Ελ Μπαραντέι, Μούσσα κ.λπ.), που θα έκανε δυνατή την πλήρη ενσωμάτωση της Αιγύπτου στη ΝΔΤ. Σε αυτό θα βοηθούσε τόσο η αναπόφευκτη φθορά της ΜΑ από την εφαρμογή των νεοφιλελεύθερων πολιτικών που επιβάλλει η ΝΔΤ, όσο και η παράλληλη, αποτελεσματικότερη, οργάνωση των «φιλελεύθερων» δυνάμεων.

Το σχέδιο όμως αυτό, μολονότι λειτούργησε αποτελεσματικά (μέχρι στιγμής) στην Τυνησία, απέτυχε στην Αίγυπτο και γρήγορα τα λαϊκά στρώματα που είναι τα κυρίως θύματα της παγκοσμιοποίησης στράφηκαν κατά της ΜΑ και του Μόρσι που αυτοπαρουσιάζονταν ως οι εκπρόσωποι της πρώτης «επανάστασης» του 2011, αλλά στην πραγματικότητα εφάρμοζαν στυγνά τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, ενώ συγχρόνως προσπαθούσαν να «εξισλαμίσουν» την Αιγυπτιακή κοινωνία. Τα στρώματα αυτά ενώθηκαν σε ένα νέο ετερόκλιτο «πλήθος» ανάλογο με αυτό της πρώτης «επανάστασης», μείον τους Ισλαμιστές. Κοινό αίτημα αυτού του πλήθους ήταν «να φύγει ο Μόρσι και η ΜΑ», αλλά, ενώ στην πρώτη «επανάσταση», η αποπομπή του Μουμπάρακ ήταν προσχεδιασμένη από την Υ/Ε, η αποπομπή του Μόρσι δεν ήταν. Όταν όμως η Υ/Ε κατάλαβε ότι η δυναμική του νέου κινήματος κινδύνευε να θέσει αιτήματα πολύ πιο ριζοσπαστικά από τα ανώδυνα αιτήματα για αποπομπή του Μόρσι, συναίνεσε σε ένα νέο «μαλακό» πραξικόπημα από τον ελεγχόμενο από αυτήν στρατό, που οδήγησε στην αποπομπή του και την ολοκλήρωση της δεύτερης «επανάστασης». Η προσδοκία της είναι ότι στη μεταβατική περίοδο μέχρι τις νέες εκλογές θα έχουν έτσι αλλάξει οι εκλογικοί συσχετισμοί, ώστε να επιτευχθεί στο μέλλον η συμμαχία των φιλελεύθερων μεσαίων στρωμάτων με την ΜΑ που θα επιτρέψει την πλήρη ενσωμάτωση της Αιγύπτου στη ΝΔΤ…

* http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/

ΠΗΓΗ: Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία (7 Ιουλίου 2013). Το είδα: http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grE/gre2013/2013_07_07.html

Η απουσία της Ελλάδας του Μνημονίου από την Μέση Ανατολή

 

Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

 

Στην Μέση Ανατολή, που είναι η μόνιμη μπαρουταποθήκη του πλανήτη, όλα δείχνουν ότι το μόνο πράγμα που μένει να φανεί είναι ποιος -και πώς- θα πυροδοτήσει τον επόμενο πόλεμο. 

Οι συνέπειες των εξεγέρσεων που ονομάστηκαν «Αραβική Άνοιξη» και οι επιπλοκές του πολέμου στην Συρία έχουν περιπλέξει με το παραπάνω το ήδη σύνθετο και εκρηκτικό γεωπολιτικό σκηνικό. 

Σε αυτό το σκηνικό, ο ρόλος του Ισραήλ παραμένει καταλυτικός, όχι μόνο γιατί τα ισραηλινά αεροσκάφη παραβιάζουν πάντα τους αραβικούς ουρανούς, αλλά και γιατί το πανίσχυρο ισραηλινό λόμπυ πιέζει εδώ και καιρό την διστακτική κυβέρνηση Ομπάμα να κάνει το βήμα προς την γενίκευση της σύγκρουσης.

Παρ' όλα αυτά, όμως, η μεσανατολική πραγματικότητα, όσο κι αν αλλάζουν οι Επικυρίαρχοι τις λέξεις και παραχαράσσουν τα δεδομένα, παραμένει πάντα αραβική.

Η Αραβική Άνοιξη, με τη νεολαία του αραβικού κόσμου επικεφαλής, παρ' όλο που κάποιοι βλέπουν το πολιτικό Ισλάμ ως την διάδοχη κατάσταση, θα έχει μακροχρόνιες επιπτώσεις στις χώρες της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής του 21^ου αιώνα. Θα τραβήξει πιθανόν δεκαετίες, αλλά θα βρει τον δρόμο της αφού παγιωθεί μια νέα ισορροπία δυνάμεων στην περιοχή.

Το λεφούσι των διεθνών ομάδων πίεσης και των ισχυρών φιλοϊσραηλινών think-tanks, που βομβαρδίζουν από τους πανάκριβους υπολογιστές τους την διεθνή κοινή γνώμη με διαστρεβλωτικές ειδήσεις και νεοταξική προπαγάνδα, ένα και μόνο στόχο έχουν: την αναδιαμόρφωση του χάρτη της Μέσης Ανατολής σύμφωνα με τις «ανθρωπιστικές» επιταγές της Ουάσιγκτων και τα ηγεμονικά σχέδια του Τελ Αβίβ.

Είδαμε το σενάριο της αναδυόμενης από το χάος «νέας τάξης» και στο Ιράκ και τώρα στην Συρία όπου τα αφεντικά της αμερικανο-σιωνιστικής στρατηγικής στηρίζουν και εξοπλίζουν ένα συνονθύλευμα «ανταρτικών» οργανώσεων που αποτελούνται από φανατικούς τζιχαντιστές, παρ' όλο ότι αυτοί υποτίθεται ότι πρεσβεύουν την διάλυση του κράτους του Ισραήλ. Όλως τυχαίως, όμως, αυτοί οι σουννίτες εξτρεμιστές είναι συγχρόνως και ορκισμένοι εχθροί των μουλάδων του Ιράν, οι οποίοι αντιστέκονται σθεναρά στα αμερικανο-ισραηλινά πολεμικά σχέδια.

Το Ιράν και οι σύμμαχοί του -σαν τον Άσσαντ- είναι ομολογουμένως στο βάθος της στόχευσης αυτών των επιχειρήσεων αποσταθεροποίησης, όπως η συριακή σφαγή. Η προσπάθεια ανατροπής του Άσσαντ είναι η δεύτερη πράξη του δυτικού σεναρίου αποδυνάμωσης των συμμάχων του Ιράν, την πρώτη πράξη του οποίου ζήσαμε στον Λίβανο το 2006, όταν το Ισραήλ εισέβαλε για να διαλύσει την Χεζμπολλάχ.

Όμως, ο στρατός του Λιβανέζου πολιτικοθρησκευτικού ηγέτη της Χεζμπολλάχ Σαγιέντ Χασάν Νασράλλα, του μοναδικού Άραβα ηγέτη που αναμετρήθηκε με το Ισραήλ και βγήκε νικητής, έχει προσθέσει στο οπλοστάσιό του δεκάδες χιλιάδες πυραύλους ικανούς να πλήξουν σοβαρά οποιοδήποτε σημείο στο ισραηλινό έδαφος.

Παράλληλα με τον Λίβανο και την Συρία, στο εκρηκτικό παζλ προστίθεται η Αίγυπτος όπου, μετά την επανάσταση, οι συνθήκες ειρήνης που είχαν υπογραφεί με το Ισραήλ άρχισαν να κλονίζονται.

Οι συχνές οδομαχίες στους δρόμους των αιγυπτιακών πόλεων, οι επιθέσεις κατά της αστυνομίας, που δεν ελέγχει η κυβέρνηση Μόρσι, από ομάδες που πρόσκεινται στην Αλ-Κάϊντα και οι συγκρούσεις που έχουν πυκνώσει στην Χερσόνησο του Σινά, όπου τα ισραηλινά στρατεύματα δεν επιτρέπεται να εισέλθουν, συμβάλλουν δραματικά στην πολιτική αποσταθεροποίηση της περιοχής.

Εκτός ελέγχου φαίνεται και η κατάσταση αυτή την στιγμή στην Λιβύη όπου ο νέος λιβυκός στρατός, κάτω από τις διαταγές του στρατηγού Yusef Al Mankoush, βρίσκεται αντιμέτωπος με την αστυνομία και ομάδες παραστρατιωτικές που πρόσκεινται στην Αλ-Κάϊντα.

Παρόμοια προβλήματα αντιμετωπίζει και η Τυνησία όπου οι φονταμενταλιστές Ουαχαμπίτες, χρηματοδοτούμενοι με εκατομμύρια δολλάρια από το Κατάρ και την Σαουδική Αραβία, προσπαθούν να επιβάλουν ισλαμικό καθεστώς.

Αυτό που βλέπουμε να συμβαίνει στην Συρία δεν είναι μια εξέγερση που την προσδιορίζουν μόνο εσωτερικοί παράγοντες, αλλά ένα σκληρό γεωπολιτικό πόκερ με πολλούς παίκτες: περιφερειακές δυνάμεις και υπερδυνάμεις.

Αυτό το θανατηφόρο πόκερ, που σχεδιάστηκε εν πολλοίς και παίζεται σήμερα στην Μέση Ανατολή, δυναμιτίζει περαιτέρω την αστάθεια τόσο σε περιφερειακό, όσο και σε παγκόσμιο πεδίο.

Στην αρχή, η συριακή εξέγερση φάνηκε σαν αυτές των άλλων αραβικών χωρών, όμως, δεν ήταν σωστή αυτή η εικόνα που μετέδιδαν κατά κόρον τα «ενσωματωμένα» στα νατοϊκά παιχνίδια δορυφορικά κανάλια των ΗΠΑ και του Κόλπου.

Όταν ξεκίνησε η εξέγερση, τα σχέδια της αντιπολίτευσης στην Συρία ήταν ανάλογα αυτού που προηγήθηκε στην Λιβύη. Πίστευαν ότι η διεθνής κοινότητα, και ιδίως οι ΗΠΑ, Αγγλία και Ε.Ε., θα επέβαλαν «ζώνη απαγόρευσης πτήσεων» στον εναέριο συριακό χώρο. Όμως, η Ρωσσία, μαζί με την Κίνα, έβαλε σταθερό βέτο στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ υπολογίζοντας και, εκτός των άλλων, το σημαντικό πλεονέκτημα που της δίνει η ναυτική βάση που έχει στην Ταρσό για την παρουσία της στην Μεσόγειο.

Η Μόσχα θεωρεί την Αραβική Άνοιξη ως μια ισλαμική επανάσταση στην οποία πιθανότατα θα κυριαρχήσουν οι εξτρεμιστές και φοβάται ότι η συριακή σύγκρουση θα πυροδοτήσει ισλαμιστές και αλλού!

Η Ρωσσία δεν είναι και δεν πρόκειται να αποτελέσει μέρος του δυτικού ατλαντικού κόσμου, αντίθετα θεωρεί το εαυτό της ως αυτόνομη σταθεροποιητική δύναμη. Η οπτική του Κρεμλίνου για την παγκόσμια κατάσταση γίνεται όλο και πιο διακριτή από αυτή της Δύσης και δεν διστάζει καθόλου να προτείνει διαφορετικές λύσεις σε σημαντικά διεθνή ζητήματα από αυτές της Ουάσιγκτων και των Βρυξελλών. Έχοντας την δύναμη να μπλοκάρει τις δυτικές επιλογές στο Συμβούλιο Ασφαλείας με το βέτο της, αυτή η πολιτική βούληση την καθιστά προοπτικά παράγοντα-κλειδί των μεσανατολικών και διεθνών εξελίξεων.

Αυτή την στιγμή, όπως φαίνεται, η μόνη λογική οδός είναι η προώθηση πολιτικής λύσης με βάση το σχέδιο της Γενεύης, που προβλέπει την εξής διαδικασία: α) κατάπαυση του πυρός, β) εκεχειρία, γ) προώθηση του διαλόγου μεταξύ των αντιμαχομένων, δ) αλλαγή συντάγματος, ε) ελεύθερες εκλογές, στ) ομαλή μεταβίβαση της εξουσίας με εξασφάλιση των δικαιωμάτων των μειονοτήτων μέσα σε ενιαίο εθνικό κράτος.

Παρατηρητές που παρακολουθούν από κοντά την ισορροπία δυνάμεων και προσπαθούν να εκτιμήσουν τις εξελίξεις, θετικές και αρνητικές, δεν δείχνουν αισιόδοξοι για το μέλλον της εύθραυστης κατάστασης που υπάρχει ακόμα στην ευρύτερη Μέση Ανατολή.

Αν η Συρία πέσει σε μια κατακερματισμένη κατάσταση, αφήνοντας ελεύθερο το πεδίο στις παραστρατιωτικές ισλαμοφασιστικές μιλίτσιες και στην πολεμοχαρή πτέρυγα του σιωνισμού, τότε θα προκληθεί η μέγιστη αστάθεια σε όλη την Μέση Ανατολή.

Η Συρία αποτελεί παράδειγμα, από πολλές πλευρές, της πεμπτουσίας μιας σύγκρουσης των αρχών του 21ου αιώνα, η οποίαν απεικονίζει τις δυσκολίες της νέας πολιτικής τάξης σε παγκόσμιο επίπεδο.

Θα επικρατήσει τελικά το λόμπυ των νεοσυντηρητικών και των φιλοσιωνιστών στις ΗΠΑ, που από το 1996 λέει ότι, προκειμένου η Αμερική να ελέγχει την περιοχή και να προασπίζει τα συμφέροντα του Ισραήλ, πρέπει να την διαλύσει στις εθνότητες που την αποτελούν, όπως είχαμε γράψει από τότε στο Τρίτο Μάτι; Ή θα αποστασιοποιηθούν οι ΗΠΑ από τις συρράξεις της περιοχής, έχοντας χάσει την συμπάθεια των λαών στην Μέση Ανατολή μετά το Αφγανιστάν και το Ιράκ;

Θα αλλάξει η στάση του Ομπάμα και του Νετανυάχου μετά την σκληρή προειδοποίηση του Πούτιν ή τα σκοτεινά κέντρα θα επεξεργασθούν άλλη μια προβοκάτσια για να αποσταθεροποιήσουν εντελώς την υπερευαίσθητη γεωπολιτικά περιοχή, θυσιάζοντας ακόμα και τον πληθυσμό του Ισραήλ, προκειμένου να επιβάλουν τα σχέδιά τους.

Θα επιδιώξουν την δημιουργία τετελεσμένων για να αναγκάσουν τις ΗΠΑ να εμπλακούν σε έναν γενικευμένο περιφερειακό πόλεμο και να ακυρώσουν τις δημοκρατικές διεκδικήσεις των αραβικών λαών πνίγοντάς τες στην θρησκευτική μισαλλοδοξία;

Παρ' όλο που το μέλλον δεν μπορεί να προβλεφθεί, αν αναζητούσαμε τις ανερχόμενες δυνάμεις στην Μέση Ανατολή, εμείς στην Ελλάδα θάπρεπε νάμαστε εκεί παρόντες, την ώρα μάλιστα που η Τουρκία αξιοποιεί κατά κόρον την αναταραχή. Ενώ όλα δείχνουν ότι η ευρύτερη «μάχη της Δαμασκού» μπορεί να οδηγήσει σε κοσμογονικές περιπέτειες την περιοχή μας, ανατρέποντας ισορροπίες δεκαετιών και δημιουργώντας νέα τόξα επιρροής, η κατοχική Ελλάδα της Τρόϊκας και των δωσιλόγων σέρνεται χωρίς πυξίδα πίσω από το ΝΑΤΟ και το Ισραήλ, ικανοποιώντας κάθε ιταμή τους απαίτηση για παροχή στρατιωτικών διευκολύνσεων προκειμένου να αφανισθεί ένας ιστορικά αδελφικός λαός.

Η Συρία είναι μια ιστορική περιοχή, διάσπαρτη από μνημεία και μνήμες του ελληνιστικού και βυζαντινού πολιτισμού, όπως και διάσπαρτη σήμερα από θρησκευτικές ή εθνικές μειονότητες, με τις οποίες έχουμε ιστορικούς δεσμούς.

Ως χώρα, προδίδοντας φίλους και συμμάχους, έχουμε καταντήσει περίγελως των ισχυρών χωρίς καμμία κατανόηση των παιχνιδιών που παίζονται στην γειτονιά μας, καμμία στρατηγική προστασίας του Αιγαίου και της Κύπρου, με κατεστραμμένες τις σχέσεις μας με Ρωσσία, Αραβικές χώρες, Ιράν και όλους τους περιφερειακούς παίκτες που θα μας επέτρεπαν καλύτερες επιλογές … Απλώς, παρακολουθούμε αφασικά τον αργό θάνατό μας μέσα σε ένα εκρηκτικό φινάλε που, πολύ πιθανόν, θα ανάψει ένας ανεξέλεγκτος πόλεμος σε περιφερειακό και όχι μόνον επίπεδο.

Θυμίζουμε, δυστυχώς, τον Ελληνοσύριο του Καβάφη στην αγωνία για την εξασφάλιση μιας ανήθικης χαμοζωής μέσα σε μια ατμόσφαιρα απόλυτου ξεπεσμού, διαφθοράς και παρακμής.

Τουλάχιστον, να θυμηθούμε όταν θάρθει η ώρα της Νέμεσης, τιμωρώντας τους ενόχους για αυτή την κατάντια, να τους προσάψουμε κι αυτό τους το έγκλημα!

ΠΗΓΗ: Από το αφιέρωμα στην Μέση Ανατολή, περιοδικό Τρίτο Μάτι, τ.210, Ιούνιος 2013]. Το είδα: 27 Ιουνίου 2013, http://epambp.blogspot.gr/2013/06/blog-post_4096.html#more

Γιατί η πλατεία Ταξίμ δεν είναι Ταχρίρ

 

Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

 

Η ευκατάστατη και κοσμοπολίτικη νεολαία των αστικών κέντρων

πρωταγωνιστεί στις διαδηλώσεις εναντίον του Ερντογάν.

 

«Λέει ότι κάθε οικογένεια πρέπει να κάνει τουλάχιστον τρία παιδιά και αποξενώνει τις γυναίκες. Περιορίζει το αλκοόλ και δηλώνει ότι η αντιπολίτευση ακολουθεί τυφλά «δύο μεθύστακες» κι όλοι καταλαβαίνουν ότι υπονοεί τον Ατατούρκ και τον Ινονού, κι έτσι εξαγριώνει τους Κεμαλικούς. Βαφτίζει την τρίτη γέφυρα του Βοσπόρου με το όνομα του πρώτου σουλτάνου που έσφαξε Αλεβίτες και βάζει απέναντί του το 10% του πληθυσμού.

Τέτοιες γκάφες δεν τις κάνει ένας συνετός πολιτικός. Αλλά ο Ερντογάν δεν είναι πολιτικός, είναι επαναστάτης. Συντηρητικός επαναστάτης, αλλά επαναστάτης. Δεν ήρθε να διαχειριστεί το σύστημα που παρέλαβε, αλλά να το αλλάξει. Και γι' αυτό συνεχίζει να είναι αγαπητός σε ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου».

Κάπως έτσι συμπυκνώνει τη σύγκρουση που βρίσκεται σε εξέλιξη στην Τουρκία ένας άνθρωπος κάθε άλλο παρά φιλικά διακείμενος έναντι του Ερντογάν, ο διδάκτορας Φιλοσοφίας Χαλούν Καριόλ. Περπατώντας μαζί μου, στην κατειλημμένη πλατεία Ταξίμ, ο Χαλούν δεν έκρυβε τη συμπάθειά του για τους αριστερούς ακτιβιστές, που έδιναν τον τόνο στα δρώμενα, χωρίς να χάνει, ωστόσο, τον ρεαλισμό ενός πολιτικά έμπειρου μεσήλικα, που έχει γνωρίσει πάμπολλες ανατροπές και διαψεύσεις, πληρώνοντας με διώξεις και φυλακές τη στράτευσή του στο δημοκρατικό κίνημα, την εποχή που τη χώρα του κυβερνούσαν οι «πασάδες» του στρατού.

«Η Ταξίμ δεν είναι Ταχρίρ και η Τουρκία του Ερντογάν δεν είναι Αίγυπτος του Μουμπάρακ. Ούτε με τους δικούς σας Αγανακτισμένους μοιάζει αυτή εδώ η εξέγερση. Εσείς έχετε έναν οικονομικό πόλεμο, όπου κινητοποιούνται κυρίως οι φτωχοί, ενώ η μεσαία τάξη είναι διχασμένη. Εμείς αυτό που έχουμε είναι κυρίως ένας πόλεμος πολιτισμών, που φέρνει την κοσμική, μεσαία τάξη σε σύγκρουση με τους ισλαμιστές, ενώ η εργατική τάξη είναι μαζί τους. Από τα 45 διαμερίσματα της Κωνσταντινούπολης, ο Ερντογάν ελέγχει τα 30, βασικά τα λαϊκά προάστια και οι Κεμαλικοί τα 15, κυρίως τα μικροαστικά. Στα τελευταία, οι γυναίκες βγαίνουν στα μπαλκόνια και χτυπούν κατσαρόλες και τηγάνια, αλλά στα λαϊκά προάστια δεν τολμούν, γιατί θα τις κυνηγήσουν οι ισλαμιστές, που κυριαρχούν».

Σε πρώτη ματιά, η πλατεία Ταξίμ μοιάζει σαν τουρκική εκδοχή του γαλλικού Μάη του '68. Αναρχικά σύμβολα περιτριγυρίζονται από άπειρες παραλλαγές σφυροδρέπανων, ισάριθμες με τις διασπάσεις κομμουνιστών, μαοϊκών, τροτσκιστών, αλβανόφιλων και άλλων φατριών της τουρκικής Αριστεράς. Μάρτυρες του φοιτητικού κινήματος, φιγουράρουν πλάι στον Ατατούρκ, τον Τσε Γκεβάρα, τον Αλι, ιερή μορφή των Σιιτών, τον Αλεβίτη ποιητή Αχμέντ Αρίφ και τα πανό της δυναμικής «Αντικαπιταλιστικής Μουσουλμανικής Νεολαίας». Πίσω από τα οδοφράγματα, τα μουσικά συγκροτήματα παίζουν Λιβανελί και «Μπέλα Τσάο». Ριζοσπαστικά, αριστερά συνδικάτα, όπως η DISK και η KESK κατεβαίνουν στην πλατεία με τις σημαίες και τα εμβλήματά τους, αν και η δύναμη πυρός τους συγκεντρώνεται κυρίως στους εκπαιδευτικούς, τους τεχνικούς και τους επιστήμονες. Ένα κατεστραμμένο περιπολικό της αστυνομίας έχει γίνει αυτοσχέδιο μνημείο, όπου σκαρφαλώνουν και φωτογραφίζονται νέα παιδιά και ερωτευμένα ζευγάρια. Στη διπλανή κολώνα, με μαύρα γράμματα, κάποιος υμνεί το κουρδικό ΡΚΚ και τον φυλακισμένο «Απο», Αμπντουλά Οτσαλάν.

Ωστόσο, αυτοί που κυριαρχούν απολύτως, δίνοντας τον τόνο στην πλατεία Ταξίμ και το πάρκο Γκεζί, απ' όπου ξεκίνησαν οι κινητοποιήσεις, είναι οι νέοι άνθρωποι, κατά κύριο λόγο φοιτητές, μέχρι χθες απολίτικοι, που μόλις πήραν το βάπτισμα του πυρός στον κοινωνικό αγώνα – και δείχνουν να το απολαμβάνουν, σαν να εξερευνούν έναν καινούργιο κόσμο. Εδώ, μια φοιτήτρια αγγλικής φιλολογίας διαχειρίζεται το αυτοσχέδιο εστιατόριο, που μοιράζει δωρεάν κεφτεδάκια και νερό, στηριγμένο στις αθρόες εισφορές περαστικών. Πιο κει, μια από τις σκηνές του κατειλημμένου πάρκου έχει μετατραπεί σε δωρεάν, δανειστική βιβλιοθήκη. Παραδίπλα, το Ελεύθερο Βήμα της κατάληψης, όπου εναλλάσσονται, για λίγα λεπτά ο καθένας, ακτιβιστές, αριστεροί, Αλεβίτες, Κεμαλικοί, συνδικαλιστές, φεμινίστριες και ομοφυλόφιλοι.

Πάνω στην πλατεία, η καφετέρια της αλυσίδας Starbucks έχει μετατραπεί σε αυτοσχέδιο σταθμό πρώτων βοηθειών – μια ευγενική προσφορά των ιδιοκτητών στους διαδηλωτές. Δίπλα, το πανύψηλο ξενοδοχείο Marmara έχει πάντα ανοιχτές τις πόρτες του, προσφέροντας άσυλο στους διαδηλωτές όταν αναζητούν διαφυγή από τις δυνάμεις καταστολής, που τους κυνηγάνε με δακρυγόνα και κανόνια νερού…

ΠΗΓΗ: Hμερομηνία δημοσίευσης: 09-06-13, Η Καθημερινή

Αραβική «Άνοιξη» – Τουρκική Άνοιξη;

 

Του Τάκη Φωτόπουλου*

 

Πολλοί αναλυτές μιλούν σήμερα για μια «Τουρκική Άνοιξη» κατά το πρότυπο της δήθεν Αραβικής «Άνοιξης» που ήδη αποδείχθηκε Αραβικός …χειμώνας, παρά τον μαζικό αποπροσανατολισμό των διεθνών ΜΜΕ που ελέγχονται από την Υπερεθνική Ελίτ (Υ/Ε), με την αγαστή σύμπνοια της  εκφυλισμένης «Αριστεράς». Δηλαδή, τους μεταμοντέρνους «Μαρξιστές», «αναρχικούς» κ.λπ. που βασικά εμπνέονται από τις αρχές της ιδεολογικής παγκοσμιοποίησης και άμεσα υποστήριξαν τους δήθεν «επαναστάτες» στη Λιβύη και  Συρία, έμμεσα στηρίζοντας και τις ΝΑΤΟϊκές σφαγές στις χώρες  αυτές.

Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι δεν υπήρξαν και γνήσιες εξεγέρσεις στο πλαίσιο της Αραβικής «Άνοιξης» (π.χ. Τυνησία, Αίγυπτος), σε αντίθεση με τις προσχεδιασμένες από την Υ/Ε, καθώς και τη Σιωνιστική ελίτ, ένοπλες εξεγέρσεις στη Λιβύη και τη Συρία.

Όμως, για να κατανοήσουμε τι πραγματικά συνέβη στην Αραβική «Άνοιξη», που έχει απόλυτη συνάφεια με το τι συμβαίνει στη Τουρκία σήμερα, πρέπει να κάνουμε την βασική διάκριση μεταξύ εξεγέρσεων εναντίον αποτυχημένων πελατειακών καθεστώτων (Τυνησία, Αίγυπτος, Μπαχρέιν κ.λπ.) και μη πελατειακών καθεστώτων που στηρίζονται σε εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα, όπως το Γκανταφικό καθεστώς στη Λιβύη και το Μπααθικό καθεστώς στη Συρία. Και στις δύο περιπτώσεις καθεστώτων ο απώτερος σκοπός της Υ/Ε είναι η πλήρης ενσωμάτωση των χωρών αυτών στη Νέα Διεθνή Τάξη (ΝΔΤ), η οποία ανέτειλε με την ανάδυση της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης – που προκάλεσε η μαζική εξάπλωση των πολυεθνικών εδώ και πάνω από τριάντα χρόνια – και την σχεδόν ταυτόχρονη κατάρρευση του «υπαρκτού». Η ενσωμάτωση αυτή προϋποθέτει την πλήρη ένταξη στους διεθνείς θεσμούς της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης (ΠΟΕ, ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα κ.λπ.) και το άνοιγμα και την απελευθέρωση των αγορών, ιδιωτικοποιήσεις, ελαστικές εργασιακές σχέσεις κ.λπ., καθώς και την εφαρμογή κάποιας μορφής αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας» που θα οδηγούσε σε κάποια κοινοβουλευτική Χούντα. Είναι φανερό ότι στη ΝΔΤ οι κοινοβουλευτικές Χούντες έχουν αντικαταστήσει παντού τις στρατιωτικές, εφόσον είναι πολύ πιο αποτελεσματικές στην απορρόφηση των λαϊκών κραδασμών από την εφαρμογή των άγριων νεοφιλελεύθερων πολιτικών.

Τα μέσα όμως που χρησιμοποιούνται για την πλήρη ενσωμάτωση των χωρών αυτών στη ΝΔΤ είναι εντελώς διαφορετικά στη περίπτωση αποτυχημένων πελατειακών καθεστώτων ήδη εντεταγμένων στη ΝΔΤ, από αυτή των μη πελατειακών. Στην πρώτη περίπτωση, οι λαοί αποτελούν ένα ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί και μπορεί να στοιχειοθετηθεί ότι, ήδη μετά την εισβολή στο Ιράκ, η Υ/Ε αποφάσισε την ανατροπή παρόμοιων καθεστώτων όχι διά των όπλων αλλά με «ροζ επαναστάσεις», σαν αυτές που στέφθηκαν με επιτυχία στη Γεωργία, Ουκρανία κ.λπ.. Η ομιλία Ομπάμα στο Κάιρο μόλις ανέλαβε την πρώτη Προεδρία ήταν, σχετικά, σαφής. Στην Αίγυπτο και τη Τυνησία η Υ/Ε δεν είχε παρά να χρησιμοποιήσει σαν καταλύτη τη «νεολαία του facebook» για την αρχική οργάνωση της λαϊκής διαμαρτυρίας στις πλατείες, ώστε να ξεχυθούν κατόπιν τα λαϊκά ποτάμια που, κατάλληλα χειραγωγημένα από τις επιτροπές των πλατειών και το ίντερνετ, έθεταν  το ανώδυνο για τις ελίτ αίτημα «να φύγει ο δικτάτορας» –  αίτημα το οποίο ο στρατός των χωρών αυτών που «κατά σύμπτωση» ελεγχόταν από την Υ/Ε μπορούσε εύκολα να ικανοποιήσει. Στη συνέχεια, η μορφή αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας» που επιλέχθηκε από την Υ/Ε για την εφαρμογή των νεοφιλελεύθερων πολιτικών ήταν ένα είδος Ισλαμικού «εκδημοκρατισμού» από συντηρητικά Ισλαμικά κόμματα, όπως η Μουσουλμανική Αδελφότητα, που σήμερα δυναστεύει την Αίγυπτο και τη Τυνησία και προορίζεται να παίξει σημαντικό ρόλο και στη Συρία σε περίπτωση έξωσης των Μπααθιστών. Στην περίπτωση, όμως, των μη πελατειακών καθεστώτων που διαθέτουν ισχυρή λαϊκή βάση, ενώ η Υ/Ε δεν έχει πρόσβαση στους μοχλούς εξουσίας (στρατό κ.λπ.), η μόνη δυνατότητά της για την αλλαγή καθεστώτος περνά μέσα από την προσχεδιασμένη ένοπλη εξέγερση.

Στην Τουρκία του Ερντογάν, βέβαια, υπήρχε ήδη ένα είδος Ισλαμικού «εκδημοκρατισμού» που το πρόβαλε μάλιστα η Υ/Ε και σαν παράδειγμα στις Αραβικές χώρες. Όμως, το καθεστώς αυτό επέδειξε τελευταία τάσεις «ανεξαρτοποίησης» από την Υ/Ε: Σύγκρουση με την Σιωνιστική ελίτ (που απλά «μπαλώθηκε» από την Υ/Ε), συστηματική προσπάθεια υπονόμευσης του  Τουρκικού στρατού που είναι βασικός μοχλός της Υ/Ε για την αναπαραγωγή του πελατειακού καθεστώτος, καθώς και κάποια ανοίγματα σε Ιράν και Ρωσία. 

Δεν είναι λοιπόν περίεργο ότι, μόλις ξέσπασε η εξέγερση στην πλατεία Ταξίμ, σαν αποτέλεσμα των νεοφιλελεύθερων πολιτικών αλλά και του έρποντος Ισλαμικού αυταρχισμού, όλα τα όργανα της Υ/Ε που συστηματικά στήριξαν την Αραβική «Άνοιξη» (διεθνείς ΜΚΟ, διεθνή ΜΜΕ, συμπεριλαμβανομένων των «προοδευτικών» Γκάρντιαν, Λιμπερασιόν κ.λπ.) κινητοποιήθηκαν σε μια εκστρατεία δυσφήμησης του μέχρι χθες ευνοούμενού τους, ανακαλύπτοντας παραβιάσεις ανθρωπίνων  δικαιωμάτων (που ακόμη «δεν βλέπουν» π.χ. στη Σαουδική Αραβία ή το Μπαχρέιν!).

Οι κινήσεις αυτές μπορεί να σημαίνουν απλώς «προειδοποίηση» στον Ερντογάν να ξεχάσει τις τυχόν ανεξαρτοποιητικές διαθέσεις του. Αλλά, και στην περίπτωση που χρειαστεί να τον αντικαταστήσουν, πάλι συντηρητικό Ισλαμικό καθεστώς θα χρησιμοποιηθεί, π.χ. υπό τον Γκιουλ, που σύσσωμη εκθειάζει η Υ/Ε, ή ακόμη καλύτερα υπό τον προστατευόμενο και «αυτοεξόριστο» στις ΗΠΑ Ισλαμιστή Γκιουλέν, γνωστό για την αγάπη του στις ιδιωτικές επιχειρήσεις και τη ΝΔΤ…

* http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos

ΠΗΓΗ: Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία (9 Ιουνίου 2013). Το είδα: 9-6-2013, http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grE/gre2013/2013_06_09.html

Οι εξελίξεις στην Τουρκία και ο αναπότρεπτος χαρακτήρας τους

 

Του Δημήτρη Καζάκη

 

Επί έξη ημέρες μεγάλες κινητοποιήσεις συγκλονίζουν όχι μόνο την Κωνσταντινούπολη και την Άγκυρα, αλλά και άλλες 13 μικρότερες πόλεις κυρίως στα παράλια της Τουρκίας. Κανείς δεν περίμενε όχι μόνο την κοινωνική έκρηξη, αλλά και την έκτασή της επί τόσες ημέρες. Για τις ΗΠΑ και την ΕΕ η Τουρκία αποτελούσε ένα «ασφαλές καταφύγιο» στην περιοχή για τις πολιτικές αποσταθεροποίησης που εφαρμόζουν. Επίσης το καθεστώς Ερντογκάν φαινόταν ακλόνητο. Έτσι το ήθελαν τόσο οι ΗΠΑ, όσο και η ΕΕ.

Κανείς τους δεν πήρε στα σοβαρά τις τεράστιες συγκεντρώσεις με αντιπολεμικό περιεχόμενο μερικούς μήνες πριν. Στις αρχές του Νοεμβρίου 2012 το τουρκικό κοινοβούλιο έδωσε στον Ερντογκάν την εξουσία να στέλνει στρατό σε «ξένες χώρες». Η απόφαση αυτή ήταν κατά παραγγελία του ΝΑΤΟ και προετοίμαζε καθαρά την εμπλοκή της Τουρκίας στον πόλεμο κατά της Συρίας. Όμως αυτό που δεν περίμενε κανείς ήταν το ξέσπασμα του τουρκικού λαού. Εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές στην Κωνσταντινούπολη, την Άγκυρα και αλλού ξεχύθηκαν στους δρόμους με αντιπολεμικά συνθήματα.

Τις επόμενες ημέρες οι διαδηλώσεις πλήθηναν σε τρομακτικό βαθμό, αλλά τα μέσα μαζικής εξαπάτησης τόσο της Τουρκίας, όσο και διεθνώς τις έσβησαν σαν εικόνα και σαν είδηση. Ο Ερντογκάν φρέναρε την άμεση εμπλοκή της Τουρκίας, χωρίς να την σταματήσει, σε στρατιωτικές επιχειρήσεις εναντίον της Συρίας κι έτσι όλοι νόμιζαν ότι η κοινωνία ησύχασε. Τα επιτελεία του ΝΑΤΟ και της ΕΕ πίστεψαν ότι το καθεστώς Ερντογκάν ελέγχει απόλυτα την κατάσταση και έτσι όλοι ησύχασαν.

Όμως το καζάνι έβραζε. Και δεν χρειάστηκε παρά μόνο ένα δευτερεύον γεγονός, από αυτά που είναι απολύτως συνηθισμένα στην Τουρκία. Στις 31 Μαΐου οι μπουλντόζες πήγαν να ισοπεδώσουν έναν από τους τελευταίους ελεύθερους χώρους στην Κωνσταντινούπολη, το πάρκο Γκεζί στην πλατεία Ταξίμ.

Σκοπός των πολιτικών και των εργολάβων που αποφάσισαν την καταστροφή του πάρκου και μεγάλου μέρους της πλατείας Ταξίμ ήταν διπλός. Αφενός, το κέρδος από την οικοδόμηση ενός ακόμη τερατώδους εμπορικού κέντρου που «κοσμούν» την βιτρίνα της Κωνσταντινούπολης και, αφετέρου, την καταστροφή ενός ιστορικού ορόσημου της πόλης. Η πλατεία Ταξίμ είναι ότι η πλατεία Συντάγματος για την Αθήνα. Έχει συνδεθεί με τις μαζικότερες λαϊκές και εργατικές διαδηλώσεις που έχουν γίνει στην Κωνσταντινούπολη και στην Τουρκία, αλλά και με την ίδια την ίδρυση της Τουρκικής δημοκρατίας.

Την 1^η Μαΐου φέτος οι δυνάμεις καταστολής έκαναν τα αδύνατα δυνατά να εμποδίσουν τις δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτών της εργατικής πρωτομαγιάς από το να συγκεντρωθούν στην πλατεία Ταξίμ, όπως συνηθίζουν κάθε χρόνο. Είχε μπει σε κίνηση η επιχείρηση καταστροφής της ιστορικής πλατείας που, εκτός όλων των άλλων, αποτελεί σύμβολο του εθνικού τουρκικού κράτους. Το όνομά της οφείλεται σε παλαιά θολωτή υδατοδεξαμενή (ταξίμ) που είχε αναγείρει το 1731 ο Σουλτάνος Μαχμούτ Α'. Η υδατοδεξαμενή αυτή μαζί με τους οθωμανικούς στρατώνες πυροβολικού, που βρίσκονταν στην ίδια περιοχή, γκρεμίστηκαν αργότερα και στο χώρο αυτό διαμορφώθηκε σύγχρονο πάρκο με τη μεγάλη ομώνυμη πλατεία. Αν και το επίσημο όνομά της είναι «πλατεία ανεξαρτησίας», παραμένει όμως περισσότερο γνωστή με το όνομα Ταξίμ. Στο κέντρο της, δεσπόζει μεγάλο τετράπλευρο θολωτό μνημείο με τον ανδριάντα του Κεμάλ Ατατούρκ, που ανεγέρθηκε το 1928 και τον παρουσιάζει, αφενός, ν' αναλαμβάνει την επίθεση κατά των Ελλήνων το 1922, (βόρεια πλευρά), αφετέρου, να προκηρύσσει τη Δημοκρατία της Τουρκίας το 1923 (νότια πλευρά).

Το καθεστώς Ερντογκάν θέλησε να κατεδαφίσει πάρκο και πλατεία ώστε στη θέση τους να οικοδομηθεί ένα εμπορικό κέντρο που θα μοιάζει με τους παλιούς οθωμανικούς στρατώνες πυροβολικού που είχαν γκρεμιστεί. Από αυτή την άποψη το συγκεκριμένο σχέδιο είχε και μια συμβολική σημασία. Συμβόλιζε το νέο καθεστώς της Τουρκίας. Αναβίωση του οθωμανισμού στη βάση του πιο άγριου και ασύδοτου νεοφιλελευθερισμού. Αυτή είναι άλλωστε και η πολιτική που χαρακτήρισε ιδιαίτερα την δεκαετία Ερντογκάν.

Όλα αυτά λειτούργησαν ως θρυαλλίδα για την κοινωνική έκρηξη που βιώνει η Τουρκία σήμερα. Οι δυνάμεις καταστολής αντιμετώπισαν τους λιγοστούς διαδηλωτές που είχαν αρχικά μαζευτεί στο πάρκο για να σταματήσουν τα έργα, με τον συνήθη τρόπο: άγριο ξυλοδαρμό, χημικά και προσαγωγές. Κάτι απόλυτα συνηθισμένο για την Τουρκία, η οποία στήριξε την οικονομική της άνοδο την τελευταία δεκαετία στην προνομιακή μεταχείριση των πιο αδίστακτων επιχειρηματικών συμφερόντων από το κράτος με ταυτόχρονη ανοιχτή καταστολή άνευ προηγουμένου. Ο Ερντογκάν φρόντισε όχι μόνο να λειτουργεί σε τακτική βάση η λογοκρισία, αλλά να στελεχώσει τις δυνάμεις καταστολής με τέτοιο τρόπο ώστε να τις μετατρέψει σε απόλυτο βραχίονα του καθεστώτος του εναντίον της όποιας πιθανής αντιπολίτευσης που δεν είναι ελεγχόμενη από το δικό του «βαθύ κράτος» και παρακράτος.

Όμως αυτή την φορά η άγρια καταστολή δεν ήταν αρκετή για να τρομοκρατήσει τον κόσμο. Και παρά το γεγονός ότι οι δυνάμεις καταστολής ανέστειλαν την λειτουργία όλων των μέσων μαζικής μεταφοράς, ακόμη και το πέρασμα του Βοσπόρου, ο κόσμος βρήκε τρόπους να συγκεντρωθεί κατά εκατοντάδες χιλιάδες στην πλατεία Ταξίμ. Οι περισσότεροι κατέβησαν με τα πόδια περπατώντας ώρες από τις λαϊκές συνοικίες της Πόλης. Οι εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές δεν έχουν ενιαία συγκρότηση και πολιτικούς στόχους. Ανάμεσά τους θα βρει κανείς από ακτιβιστές για το περιβάλλον, αριστερούς συνδικαλιστές, αριστερίστικες οργανώσεις έως Τούρκους εθνικιστές που θεωρούν ως μέγιστη προσβολή στο Τουρκικό έθνος την αναβίωση του οθωμανισμού. Και φυσικά απλός κόσμος από όλες τις λαϊκές τάξεις.

Από την πρώτη στιγμή το σύμβολο που κυριάρχησε στις διαδηλώσεις ήταν η τουρκική σημαία, ως σύμβολο ενότητας όλων όσοι συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις. Αριστεροί και δεξιοί βρέθηκαν στην ανάγκη να συμμαχήσουν και να συνεννοηθούν προκειμένου να αντιμετωπίσουν την άγρια καταστολή. Από κοινού συγκεντρώσεις ανά συνοικία με συνεννόηση ανάμεσα στα μπλοκ των διαδηλωτών, εξασφάλισαν τη δυνατότητα να αντιμετωπίζουν την καταστολή όπου κι αν εκδηλώνεται. Η ενότητα αυτή εξασφαλίζει ως σήμερα την ένταση, τη μαζικότητα και την συνέχεια των διαδηλώσεων παρά την αγριότητα της καταστολής.

Η αγριότητα των δυνάμεων καταστολής ανάγκασαν ακόμη και τα ξενοδοχεία των 5 αστέρων που βρίσκονται στην περιοχή της πλατείας Ταξίμ ν' ανοίξουν για να προστατέψουν τους διαδηλωτές και να περιθάλψουν τους τραυματίες. Αυτό είχε επίσης ένα αναπάντεχο αποτέλεσμα. Να αναγκαστούν οι διαδηλωτές να συγκεντρώνονται στις μεγάλες συνοικίες της Πόλης και έπειτα να επιχειρούν να κατέβουν προς το κέντρο όπου συναντούσαν τις δυνάμεις καταστολής. Από την στιγμή που η ίδια η καταστολή εξώθησε τους διαδηλωτές να μετατρέψουν τις συνοικίες σε ορμητήριό τους, καμιά επιχείρηση των δυνάμεων ασφαλείας δεν μπορεί να τους καταστείλει. Γι' αυτό και μετά σχεδόν από μια βδομάδα διαρκούς αναμέτρησης, το καθεστώς αναγκάστηκε να βάλει στη μάχη τους «οπαδούς» του, δηλαδή τις οργανωμένες συμμορίες των παρακρατικών.

Τα αιτήματα των διαδηλωτών ποικίλουν. Όμως αυτό που κυριάρχησε από την αρχή ήταν η απαίτηση να παραιτηθεί η κυβέρνηση Ερντογκάν. Πολύ γρήγορα το αίτημα αυτό συμπληρώθηκε με συνθήματα κατά του νεοοθωμανισμού και υπέρ της Τουρκικής δημοκρατίας. Το κίνημα αυτό είναι φανερό ότι έχει βαθιές ρίζες στα λαϊκά στρώματα της πόλης όπου και ανδρώνεται, αλλά ακόμη είναι ανοργάνωτο και χωρίς συγκροτημένη πολιτική έκφραση. Στο πεδίο αυτό θα κριθεί η τύχη του το αμέσως επόμενο διάστημα. Ποιες δυνάμεις θα το ελέγξουν, ή ποιες νέες δυνάμεις θα αναδειχθούν από την λαϊκή κινητοποίηση; Κανείς δεν γνωρίζει. Όλα είναι ανοιχτά. Το σίγουρο είναι ότι ήδη διεξάγεται ένας ανελέητος αγώνας για το ποιος θα ελέγξει το αυθόρμητο κίνημα του λαού. Και σ' αυτόν τον αγώνα παίζουν πολλοί. Ντόπιες δυνάμεις, αλλά και ξένες. Το ποιος τελικά θα επικρατήσει εξαρτάται από την αντοχή του ίδιου του κινήματος και την ικανότητά του πρωτογενώς να αναδείξει την δική του ηγεσία.

Αυτό που σίγουρα έχει τελειώσει και μάλιστα οριστικά είναι το καθεστώς Ερντογκάν και πιο συγκεκριμένα ο ίδιος ο Ερντογκάν. Το γεγονός ότι το καθεστώς δεν κατόρθωσε να καταστείλει αμέσως την λαϊκή έκρηξη και αναγκάστηκε να βγάλει στους δρόμους τους δικούς του «οπαδούς», δηλαδή τους παρακρατικούς, για να δράσουν εναντίον των διαδηλωτών, σημαίνει ότι έχει χάσει τον έλεγχο της κατάστασης. Ότι έκανε κι ο Μουμπάρακ στην Αίγυπτο στις αρχές της εξέγερσης στην πλατεία Ταχρίρ με αποτέλεσμα να μετατραπεί μια σχετικά αναίμακτη μαζική εξέγερση σε αιματοκύλισμα. Τα πρώτα σημάδια εμφυλίου αρχίζουν να εμφανίζονται. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τις εξελίξεις αν επαληθευθεί η είδηση ότι οι «οπαδοί» του Ερντογκάν συγκεντρώνουν δυνάμεις για να εισβάλουν στις εξεγερμένες λαϊκές συνοικίες των μεγάλων πόλεων της Τουρκίας απ' όπου εξορμούν μαζικά οι διαδηλωτές. Πολύ περισσότερο αν πάρουμε υπόψη μας ότι οι ένοπλες δυνάμεις της Τουρκίας δεν έχουν ακόμη τοποθετηθεί ανοιχτά.   

Ο Ερντογκάν μπορεί να επιβληθεί μόνο αν χυθεί αίμα και μάλιστα πολύ. Μόνο αν οδηγήσει την χώρα του στον εμφύλιο, ή σε στυγνή δικτατορία με ή χωρίς κοινοβουλευτικό προσωπείο. Το καθεστώς του προκειμένου να επιβιώσει θα σφίξει τα λουριά και θα γίνει ακόμη πιο τυχοδιωκτικό τόσο στο εσωτερικό, όσο και στο εξωτερικό. Θα παλέψει να διχάσει τον λαό και να εξάψει τα πιο ταπεινά και καθυστερημένα ένστικτά του. Μ' αυτήν την έννοια η πολιτική επιβίωση του Ερντογκάν θα τον κάνει ακόμη πιο επικίνδυνο, τόσο για τον λαό του, όσο και για τους λαούς στην ευρύτερη περιοχή. Θα σηματοδοτήσει μεγαλύτερη αποσταθεροποίηση τόσο στο εσωτερικό της Τουρκίας, όσο και στην ευρύτερη περιοχή.

Η παραμονή στην εξουσία του Ερντογκάν συνιστά μέγιστη απειλή όχι μόνο για τον λαό της Τουρκίας, αλλά και για τις χώρες της ευρύτερης περιοχής. Μια απειλή που κανείς δεν είναι σίγουρος ότι μπορεί να την διαχειριστεί. Ακόμη κι αν πρόκειται για τις ΗΠΑ και την ΕΕ. Γι' αυτό και ίσως η ελεγχόμενη διαδοχή του Ερντογκάν να έχει ήδη ξεκινήσει από την Ουάσιγκτον, η οποία ολόκληρη την προηγούμενη δεκαετία αποτέλεσε το κύριο στήριγμα του καθεστώτος του. Οι επίσημες δηλώσεις εξ ΗΠΑ αφήνουν με σαφήνεια ανοιχτό αυτό το ενδεχόμενο, καθώς οι μαχητικές διαδηλώσεις δεν λένε να κοπάσουν.

Ωστόσο, ότι κι αν συμβεί, το ρήγμα που έφερε στην επιφάνεια η κοινωνική έκρηξη είναι τόσο βαθύ που είναι αδύνατο να καλυφθεί. Βλέπετε το «οικονομικό θαύμα» της Τουρκίας του Ερντογκάν οικοδομήθηκε πάνω στην διάλυση της εργαζόμενης κοινωνίας. Είναι αλήθεια ότι η Τουρκία γνώρισε επί Ερντογκάν μια εντυπωσιακή δεκαετία οικονομικής ανόδου. Το ΑΕΠ της Τουρκίας την περίοδο 2002 έως το 2012 ανέβαινε ετήσια κατά 4,9% κατά μέσο όρο. Μόνο το 2009 το ΑΕΠ ανήλθε κατά 4,8%, ενώ το 2012 έπεσε στο 2,2%. Οι προοπτικές για το 2013 είναι ακόμη χειρότερες.     

Η κύρια δύναμη πίσω από την άνοδο αυτή υπήρξε το ξένο κεφάλαιο. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Κεντρικής Τράπεζας της Τουρκίας, οι τουρκικές εισαγωγές που ανήλθαν σε 36 δις δολάρια κατά την περίοδο 1984-2001 αυξήθηκαν κατά επτά φορές σε 281,4 δις δολάρια κατά την περίοδο 2002-2012. Η καθαρή εισροή κεφαλαίων προς την Τουρκία αυξήθηκαν με τον ίδιο ρυθμό, από 65 δισ. δολάρια την περίοδο 1980-2002 σε 484 δις δολάρια κατά την περίοδο 2002-2012.

Η τουρκική οικονομία επί Ερντογάν μετατράπηκε σε παράδεισο για το ξένο κεφάλαιο και η οικονομική της άνοδος έχει εξαρτηθεί πλήρως από την διόγκωση του εξωτερικού χρέους της χώρας. Από 129,5 δις δολ. το 2002, το εξωτερικό χρέος της Τουρκίας ανήλθε σε 336,9 δις δολάρια το 2012. Η εκτίναξη του εξωτερικού χρέους, που οφείλεται κατά κύριο λόγο στην υπερχρέωση του ιδιωτικού τομέα στην Τουρκία, οδήγησε σε μια τρομακτική αιμορραγία με τις πληρωμές επί του χρέους να ξεπερνούν τα 60 δις δολάρια το 2012. Ολόκληρη την περίοδο 1988-2002 η Τουρκία πλήρωσε για το εξωτερικό της χρέος πάνω από 185 δις δολάρια. Την περίοδο Ερντογάν  2003-2011 οι πληρωμές για το εξωτερικό χρέος της Τουρκίας ανήλθαν σε 426 δις δολάρια, ήτοι στο 55% του ετήσιου ΑΕΠ το 2011.

Η καθαρή διεθνής επενδυτική θέση της Τουρκίας αποτυπώνει μια σαθρή οικονομία υποδοχής ξένου κεφαλαίου. Η εκροή κεφαλαίου από την Τουρκία προς το εξωτερικό ανερχόταν το 2004 στο 28,2% του ΑΕΠ της χώρας, ενώ η εισροή ξένου κεφαλαίου στην Τουρκία ανερχόταν σε 70,2% του ΑΕΠ την ίδια χρονιά. Το 2012 η εκροή κεφαλαίου από την Τουρκία ανερχόταν σε 27,6% του ΑΕΠ, ενώ η εισροή ξένου κεφαλαίου στη χώρα ανερχόταν σε 81,3% του ΑΕΠ. Από το κεφάλαιο που εξάγεται από την Τουρκία μόλις το 14% αφορά σε επενδύσεις μετοχικού κεφαλαίου στο εξωτερικό, δηλαδή σε αγορά έτοιμων μεριδίων σε μετοχικά κεφάλαια του εξωτερικού. Το 27% αφορά σε άλλου τύπου επενδύσεις στο εξωτερικό εκ των οποίων ο κύριος όγκος, πάνω από το 70%, αφορά σε τοποθετήσεις συναλλάγματος και καταθέσεις κυρίως των τουρκικών τραπεζών και ιδιωτών. Με άλλα λόγια η εγχώρια τραπεζική και επιχειρηματική ολιγαρχία της Τουρκίας διατηρεί στο εξωτερικό πάνω από 45 δις δολάρια σε καταθέσεις και συνάλλαγμα το 2012, από 20 δις δολάρια το 2002 χρονιά που επικράτησε ο Ερντογάν.

Τέλος η Τουρκία είναι αναγκασμένη λόγω του μεγάλου ανοίγματός της στην παγκόσμια αγορά να διατηρεί πολύ υψηλά αποθεματικά τα οποία ανέρχονται σε πάνω από 119,2 δις δολάρια, δηλαδή σε 15,4% του ΑΕΠ της για το 2012. Από αυτά τα αποθεματικά τα 94,6 δις ευρώ, δηλαδή το 79,3% του συνόλου των αποθεματικών, είναι χρεόγραφα ξένων κρατών που διατηρεί η Τουρκία στο δικό της χαρτοφυλάκιο.

Ξένα κεφάλαια εισρέουν στην Τουρκία κυρίως για τους παρακάτω λόγους:

Πρώτον, για την αγορά έτοιμων μεριδίων στην εσωτερική οικονομία της Τουρκίας. Το 29% του εισρέοντος κεφαλαίου το 2012 αφορά σε άμεσες επενδύσεις κεφαλαίου, με σκοπό την αγορά ιδιωτικοποιημένων κρατικών επιχειρήσεων και περιουσιακών στοιχείων, αλλά και επενδύσεις σε μεγάλα τεχνικά έργα, όπως αυτοκινητόδρομοι, γέφυρες, αεροδρόμια, κοκ.

Δεύτερον, για την κερδοσκοπία με μετοχές και ομόλογα στην χρηματαγορά της Τουρκίας. Οι επενδύσεις χαρτοφυλακίου το 2012 ανήλθαν σε 179 δις δολάρια, ήτοι στο 28% του συνολικού εισρέοντος κεφαλαίου στην Τουρκία. Από αυτό τα 70,6 δις δολάρια αφορά σε χρηματιστικά παιχνίδια με μετοχές, ενώ τα 108,4 δις δολάρια αφορούν αγορές ομολόγων και εντόκων γραμματίων της Τουρκίας εκ των οποίων τα 94,1 δις δολάρια αφορά σε δανεισμό του Τουρκικού κράτους.

Τρίτον, για την τοποθέτηση ξένων κεφαλαίων με την μορφή κυρίως δανείων προς την Τουρκία. Το 43% των συνολικών ξένων κεφαλαίων εισέρχονται στην Τουρκία με την μορφή δανειακού κεφαλαίου. Από αυτό τα 33 δις δολάρια πηγαίνουν στον δανεισμό της γενικής κυβέρνησης, τα 64 δις δολάρια για δανεισμό των τραπεζών και τα 97 δις δολάρια για δανεισμό των μεγάλων επιχειρήσεων του ιδιωτικού τομέα της Τουρκίας. Αυτός είναι κι ο κύριος λόγος που μεταξύ 2002 και 2012 – δηλαδή, την περίοδο παντοδυναμίας του Ερντογάν – η Τουρκία πλήρωσε σε χώρες του εξωτερικού πάνω από 120 δις δολάρια, το 78% των οποίων αφορά σε τόκους.

Η δυναμική της Τουρκικής οικονομίας εξαρτάται σχεδόν αποκλειστικά από την δυνατότητά της να προσελκύει ξένο κεφάλαιο. Και για να γίνει κάτι τέτοιο θα πρέπει να συνεχίσει να υπάρχει το εκρηκτικό μίγμα οικονομίας και πολιτικής που πυροδότησε την τωρινή κοινωνική έκρηξη. Θα πρέπει να κρατά τα μεροκάματα κάτω από το όριο εξαθλίωσης με το βασικό να καλύπτει μόλις το 65% του κατώτερου επιπέδου διαβίωσης και σχεδόν το 50% του εργατικού δυναμικού να αμείβεται μόλις και μετά βίας με τον βασικό σε συνθήκες τιμάριθμου ανάλογου μ' εκείνον της Ελλάδας. Ο βασικός μισθός στην Τουρκία ανερχόταν τον Ιανουάριο του 2013 στα 429 ευρώ το μήνα, όταν στην Ελλάδα ήταν 684 ευρώ. Τα στοιχεία από το Ίδρυμα Κοινωνικών Ασφαλίσεων της Τουρκίας, ή SGK, λένε ότι οι μισοί από όλους τους απασχολούμενους που εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα κερδίζουν τον κατώτατο μισθό.

Σύμφωνα με τα ίδια στοιχεία τουλάχιστον πέντε ελάχιστοι μισθοί απαιτούνται για μια μέση οικογένεια προκειμένου να είναι σε θέση για να πληρώσει τις ελάχιστες δαπάνες της. Ακόμα κι αν όλα τα μέλη σε μια τετραμελή οικογένεια καταφέρουν να κερδίσουν τον κατώτατο μισθό και πάλι το συνολικό εισόδημα της οικογένειας την κρατά κάτω από το όριο της φτώχειας. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία για τα νοικοκυριά στην Τουρκία το μέσο νοικοκυριό αποτελείται από 3,7 μέλη. Το 39,3% των νοικοκυριών με μέγεθος από 1-2 άτομα και 59,9% των νοικοκυριών με μέγεθος άνω των 7 ατόμων δήλωσαν το 2012 ότι το εισόδημα τους ικανοποιεί τις πιο στοιχειώδεις ανάγκες του νοικοκυριού τους «πολύ δύσκολα» έως και «δύσκολα». Το ίδιο δήλωσε και το 41,9% των νοικοκυριών με μέγεθος 3-4 ατόμων.

Για να μπορέσει να τροφοδοτήσει αυτή το οικονομικό «μοντέλο» η Τουρκία θα πρέπει να διατηρήσει την εξαθλίωση του πληθυσμού σε πολύ υψηλά επίπεδα με το 18% του πληθυσμού κάτω από το όριο της φυσικής εξαθλίωσης. Θα πρέπει να προσφέρει ένα φτηνό, υπάκουο και πλήρως διαθέσιμο εργατικό δυναμικό όπου ακόμη και η παιδική εργασία θα είναι σε υψηλά επίπεδα. Το ποσοστό των παιδιών που ζουν σε συνθήκες φτώχειας είναι υψηλότερο από ότι για τον ενήλικο πληθυσμό. Το ποσοστό των παιδιών που ζουν στην απόλυτη φτώχεια φτάνουν στο 26% του συνόλου των παιδιών της Τουρκίας. Οι κοινωνικές δαπάνες που απευθύνονται σε παιδιά και οικογένειες με παιδιά, είναι τραγικά χαμηλές έως ανύπαρκτες, ειδικά για τα παιδιά που δεν έχουν ακόμη τελειώσει το σχολείο. 

Τα αποτελέσματα των ανισοτήτων, η στέρηση και η φτώχεια οδηγούν μαζικά στην παιδική εργασία για παιδιά έως και 15 ετών. Μερικές από τις χειρότερες μορφές παιδικής εργασίας εξακολουθούν να υφίστανται στην Τουρκία, στερώντας από τα παιδιά τα δικαιώματά τους στην υγεία και την ανάπτυξη, τα θέτει τη ζωή τους σε κίνδυνο και φυσικά το μέλλον τους. Η παιδική εργασία στην Τουρκία είναι αναπόσπαστο μέρος του «οικονομικού θαύματος» του Ερντογάν.

Για να κρατηθεί ένα τέτοιο οικονομικό «μοντέλο» θέλει ένα κράτος άκρως διεφθαρμένο και απόλυτα ταυτισμένο με τα οικονομικά συμφέροντα του ξένου κεφαλαίου, αλλά και της ντόπιας ολιγαρχίας που κερδίζει από τις διευκολύνσεις που παρέχει σε βάρος του λαού της Τουρκίας. Ένα τέτοιο «μοντέλο» δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς άγρια καταστολή, χωρίς περιορισμένες έως ανύπαρκτες ελευθερίες, χωρίς μια πειθαναγκασμένη κοινωνία. Να γιατί το καθεστώς Ερντογάν δεν έχει την δυνατότητα να ελιχθεί. Δεν έχει περιθώρια για παραχωρήσεις με σκοπό την εκτόνωση. Είναι υποχρεωμένο να προχωρήσει έως το τέλος, ακόμη κι αν επιβληθεί η αλλαγή της κεφαλής προκειμένου να ηρεμήσει η κοινωνία. Η κοινωνία μπήκε σε τροχιά μετωπικής σύγκρουσης με το κυρίαρχο «μοντέλο» που επέβαλε ο Ερντογάν, χωρίς να υπάρχει κανένας τρόπος να αποφευχθεί. 

Η μόνη ελπίδα τόσο του Ερντογάν, όσο και των δυνάμεων που έχουν επενδύσει στο κυρίαρχο «μοντέλο» της Τουρκίας είναι να κρατήσουν τον λαό σε διάσπαση και διχόνοια. Να μην του επιτρέψουν να σηκώσει την σημαία της εθνικής ανεξαρτησίας και δημοκρατίας κάτω από την οποία μπορεί να ενωθεί και να διεκδικήσει για τον εαυτό του την χώρα του. Αυτό παίζεται σήμερα στην Τουρκία. Κι οι εφεδρείες του καθεστώτος, όπως οι δήθεν διεθνιστές αριστεροί, οι επιδοτούμενες ΜΚΟ και οι ακτιβιστές τους, οι ακροδεξιές συμμορίες και οι «οπαδοί» του Ερντογάν, έχουν αναλάβει ήδη δράση για να μην επιτρέψουν στον λαό της Τουρκίας να συγκροτήσει την δική του αυτοτελή πολιτική έκφραση στη βάση των εθνικών και δημοκρατικών αιτημάτων του.

Όμως το παιχνίδι μόλις άρχισε και η ιστορία των κοινωνικών αγώνων επιφυλάσσει πάντα πολλές εκπλήξεις.

ΠΗΓΗ: Παρασκευή, 7 Ιουνίου 2013, http://dimitriskazakis.blogspot.gr/2013/06/blog-post.html

Η ΑΝΑΤΑΡΑΧΗ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ

 

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

 

Η αναταραχή στην γείτονα Τουρκία πρέπει να μας φέρει σε εγρήγορση. Πολλές ερμηνείες μπορούν να δοθούν για τα συμβαίνοντα. Βέβαια υπάρχει η εμπαθής και συνάμα αφελής άποψη ότι όταν δοκιμάζεται ο εχθρός, πρέπει να γεμίζουμε από ικανοποίηση. Ευτυχώς δεν σκέπτονται πολλοί Έλληνες κατ' αυτόν τον τρόπο. Καθώς είναι ενωρίς ακόμη να εξαγάγουμε ασφαλή συμπεράσματα για τη διαμάχη, ας επιχειρήσουμε κάποια προσέγγιση με βάση τα δεδομένα στη διεθνή σκηνή.

Η Τουρκία μετά τον Β΄ μεγάλο πόλεμο, κατά τον οποίο δεν μάτωσε διόλου, εντάχθηκε στη δυτική συμμαχία (ΝΑΤΟ) και αποτέλεσε κύριο μοχλό για την άσκηση της πολιτικής των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή, αλλά και πέρα από αυτή μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Το κεμαλικό καθεστώς με την κυριαρχία του τόσο στο στράτευμα όσο και στις μυστικές υπηρεσίες της χώρας φάνταζε ακλόνητο. Ο τουρκικός λαός, με ζωντανή την ισλαμική συνείδηση στη μεγάλη του πλειοψηφία φαινόταν να είχε υποταχθεί άνευ όρων στη δύναμη του κοσμικού καθεστώτος και να μην έχει διάθεση να αντιδράσει. Το μόνο ζήτημα που ταλάνιζε το καθεστώς ήταν η έξαρση του κουρδικού εθνισμού και η οργάνωση από τους Κούρδους αντάρτικου, για την απόκτηση εθνικών δικαιωμάτων. Με παλινωδίες μεταξύ «δημοκρατικών» κυβερνήσεων μιας οικονομικής ελίτ, η οποία σε σύμπραξη με το στρατιωτικό κατεστημένο «αξιοποιούσε» προς όφελός της τη μεγάλη οικονομική βοήθεια, την οποία προσέφεραν οι ΗΠΑ στον πλέον χρήσιμο εταίρο τους, και σε στρατιωτικές δικτατορίες, οι οποίες επιβάλλονταν για λόγους, που εμείς δεν μπορούσε να κατανοήσουμε, η Τουρκία διήνυσε μισό περίπου αιώνα. Και τότε αρχίζουν να απειλούν το ακλόνητο κεμαλικό κατεστημένο οι ισλαμιστές. Η στήριξη μεγάλης μερίδας των πολιτών προς τους ισλαμιστές έδειξε πως οι κεμαλικοί δεν είχαν και πολλές συμπάθειες μεταξύ του απλού λαού. Η κίνηση του κατεστημένου να θέσει εκτός νόμου το πρώτο ισλαμικό κόμμα υπό τον Ερμπακάν έδειξε τον πανικό, από τον οποίο κατελήφθη. Η δεύτερη όμως προσπάθεια, υπό τον Ερντογάν, εστέφθη από επιτυχία, αφού όχι μόνο ανήλθαν στην εξουσία οι ισλαμιστές, αλλά τη διατηρούν έχοντας κάνει εκκαθαρίσεις στο στράτευμα.

Στη χώρα μας, την υποτελή και χωρίς εξωτερική πολιτική, αρκετοί «δημοκράτες» και «προοδευτικοί» είχαν επιβάλει την άποψη ότι το κεμαλικό καθεστώς ήταν προτιμητέο, καθώς οι ισλαμιστές είναι φανατικοί και ονειρεύονται την επανασύσταση της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Το εντυπωσιακό όμως είναι ότι σήμερα θορυβούνται υπέρμετρα κάποιοι του πατριωτικού χώρου, οι οποίοι παρακολουθούν τις κινήσεις του υπουργού εξωτερικών της Τουρκίας, ο οποίος έφθασε να διακηρύξει ότι η οθωμανική αυτοκρατορία υπήρξε ο κληρονόμος της ρωμαίηκης (βυζαντινής)!

Ας εξετάσουμε με νηφαλιότητα τα πράγματα. Η υπερίσχυση των ισλαμιστών έγινε εν αγνοία των ΗΠΑ και του Ισραήλ και παρά τη θέληση αυτών; Ο Ερντογάν, ο οποίος κατ' επανάληψη προκάλεσε τις ΗΠΑ και, κυρίως, το Ισραήλ είναι ένας ηγέτης ισχυρός και αποφασισμένος να συγκρουστεί με τους όντως ισχυρούς και ικανός να τους αντιμετωπίσει; Κάποιες από τις ενέργειές του θα μπορούσαν να μας πείσουν να απαντήσουμε καταφατικά. Η αίτηση προσφάτως συγγνώμης εκ μέρους του Ισραήλ προς την Τουρκία φαίνεται να την ισχυροποιεί. Καλό όμως είναι να μην οδηγούμαστε σε βιαστικά συμπεράσματα. Ας προχωρήσουμε στην ανάλυσή μας.

Η Τουρκία αναμφισβήτητα αποτελεί περιφερειακή δύναμη, αλλά υπό έλεγχο. Μπορεί να μας επιβάλλει τον θαυμασμό λόγω της εξωτερικής της πολιτικής, την οποία η χώρα μας ποτέ δεν απέκτησε, πλην όμως αυτό δεν σημαίνει ότι είναι ισχυρή παρά τη θέληση των πραγματικά ισχυρών. Η τουρκική κοινωνία διαχωρίζεται από χαώδη ρήγματα, τα οποία είναι δύσκολο να γεφυρωθούν. Χωρίς αμφιβολία η μεγάλη πλειοψηφία του λαού είναι μουσουλμάνοι, αυτό όμως δεν αποτελεί εγγύηση συνοχής. Μουσουλμάνοι είναι τόσο οι Κούρδοι, όσο και οι «αιρετικοί» Αλεβίδες, δηλαδή σημαντικό μέρος του εξισλαμισμένου χριστιανικού πληθυσμού της Μικράς Ασίας, οι οποίοι δυσανασχετούν έντονα για τη στάση της Τουρκίας έναντι της Συρίας. Ο άθλιος ρόλος της Τουρκίας στην επιχείρηση ανατροπής του καθεστώτος Άσαντ σε συνεργασία με τους σουνίτες Άραβες, τους Ταλιμπάν, τη CIA, τη Μοσάντ και την ΕΕ μαρτυρεί ότι ο Ερντογάν συνεργάζεται με τους ισχυρούς, οι οποίοι είναι αθλιότεροι αυτού. Ασφαλώς προσδοκά ο Ερντογάν οφέλη για τη χώρα του, πλην όμως και οι ισχυροί δεν θα στηρίζονταν τόσο πολύ σε κάποιον, που δεν τους ενέπνεε εμπιστοσύνη. Είχα διαβάσει προ καιρού ενδιαφέρουσα ανάλυση, σύμφωνα με την οποία ΗΠΑ και Ισραήλ στοχεύουν να πλήξουν το Ιράν προκαλώντας ενδοϊσλαμική σύραξη σουνιτών – σιιτών και έχοντας ως αιχμή του δόρατος την ισλαμική Τουρκία. Πώς όμως θα μπορούσαν να το επιτύχουν αυτό, αν παρέμεινε στην εξουσία το λαϊκό κεμαλικό καθεστώς ή εάν επανήρχετο;

Η πρόσφατη αναταραχή στην Κωνσταντινούπολη κυρίως αλλά και σε άλλες τουρκικές πόλεις φαίνεται να έγινε για «ασήμαντη» αφορμή. Αντέδρασαν κάποιοι στην πρόθεση της ισλαμικής κυβέρνησης να αφανίσει χώρο αναψυχής προκειμένου να ανεγείρει εμπορικό κέντρο. Σε τί η πολιτική αυτή της «αξιοποίησης» διαφέρει από την άλλη των κεμαλιστών αστών;  Ίσως να έδωσαν αφορμή για την αντίδραση και κάποιοι νόμοι σχετικοί με τη διακίνηση οινοπνεύματος και τις ερωτικές εκδηλώσεις δημοσίως. Τελικά οι αντιδρώντες είναι νοσταλγοί του κεμαλικού καθεστώτος ή κάποιοι με χαλαρές έως ανύπαρκτες σχέσεις προς το Ισλάμ, που ονειρεύονται τον πλήρη εκδυτικισμό της χώρας; Δικαιολογείται, από την άλλη, η αγριότητα των επιθέσεων της αστυνομίας, που είχε ως αποτέλεσμα νεκρούς και τραυματίες; Μήπως οι κεμαλικοί του στρατού επιχείρησαν να επωφεληθούν από ασήμαντη αφορμή για να πάρουν εκδίκηση για τη διαπόμπευσή τους λόγω του σκανδάλου «Εργκενέκον»; Επιμένουμε πάντως ότι δεν συμφέρει στους ισχυρούς αυτή τη στιγμή η αποδυνάμωση της ισχύος του Ερντογάν, αφού ο πονοκέφαλος του ιρανικού καθεστώτος παραμένει αμείωτος σε ένταση και ο Άσαντ ανθίσταται, παρά την ανεπαρκή στήριξη εκ μέρους της Ρωσίας. Αν τελικά ο Άσαντ ανατραπεί, τότε οδεύουμε στην τελική ευθεία για την σύγκρουση της Δύσης, περιλαμβανομένης και της Τουρκίας, με το Ιράν. Μετά όμως από αυτή η Τουρκία θα χάσει την αξία της. Μήπως τότε θα θεωρήσουν οι ισχυροί κατάλληλη τη στιγμή να τακτοποιήσουν το επί αιώνα εκκρεμές κουρδικό ζήτημα σε βάρος ασφαλώς της Τουρκίας; Αυτό που τρέμουν οι γείτονες, στη χώρα μας οι κυβερνήσεις και ο ελεγχόμενος τύπος όχι μόνο δεν προβάλλουν, αλλά για λόγους εσωτερικής δικαιολόγησης του ενδοτισμού συγκαλύπτουν, ώστε να σχηματίζει ο λαός ψευδή εικόνα πανίσχυρης Τουρκίας. Στο μέλλον η Τουρκία θα χρησιμοποιείται από τους ισχυρούς μόνο ως μπαμπούλας κατά της χώρας μας, αν ποτέ αυτή αποκτήσει αξιοπρέπεια. Εν όψει της νομής των υδρογονανθράκων της λεκάνης της Ανατολικής Μεσογείου είναι αδιανόητο στους άπληστους πλουτοκράτες της Δύσης να είναι σημαντικά από αυτά πηγή πλούτου Ελλήνων (Ελλάδος και Κύπρου). Το πόσο αφελείς στάσεις υπήρξαν η επικρότηση της προσέγγισης Ελλάδος και Κύπρου προς το Ισραήλ και η ανακούφιση ότι αυτή θα θέσει τέρμα στις τουρκικές προκλήσεις είναι πλέον πασιφανές. Το Ισραήλ δεν ζήτησε συγγνώμη από την Τουρκία, επειδή έχει την ανάγκη της, αλλά επειδή η συγγνώμη είναι επωφελής για την πολιτική του. Όπως ο σιωνισμός διέλυσε την οθωμανική αυτοκρατορία και αφάνισε τον μικρασιατικό ελληνισμό μετά τη λήξη του Α΄ μεγάλου πολέμου, δεν θα διστάσει να τεμαχίσει και τη σύγχρονη Τουρκία, η οποία, καλό είναι να τονίζεται, δεν αποτελεί τον μεγαλύτερο εχθρό μας.

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ», 3-6-2013

Θανάσιμες παγίδες, επικίνδυνες εμπλοκές

Ελλάδα, Κύπρος, Μέση Ανατολή

 

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου*

 

Σκηνικό έντασης στήνουν οι δυτικές δυνάμεις που επεμβαίνουν στη Συρία, προετοιμάζοντας είτε άμεση στρατιωτική επέμβαση, είτε παροξυσμό του «ισλαμιστικού χάους» στη χώρα.

Ήδη, ο Ομπάμα βρίσκεται στα χνάρια του Μπους, διασπείροντας τις (κατά πάσα πιθανότητα) γνωστές ψευδολογίες περί όπλων μαζικής καταστροφής που ακούσαμε πριν από την αμερικανο-αγγλική εισβολή στο Ιράκ. Το σενάριο είναι τώρα ότι η κυβέρνηση της Δαμασκού τρελλάθηκε κάνοντας χρήση χημικών. Αν και όταν αποφασίσουν ότι έχουν  «αποδείξεις» θα βομβαρδίσουν ή θα εισβάλουν.

Η Συρία δεν έχει βέβαια ανάγκη χημικά για να καταστραφεί. Την καταστρέφει καθημερινά μια καθαρά τρομοκρατική εκστρατεία των πιο εξτρεμιστικών ισλαμιστικών δυνάμεων που ενισχύουν ανοιχτά Τουρκία, Κατάρ, Γαλλία, Βρετανία,  ΗΠΑ (έστω και κάπως πιο απρόθυμα). Η θεωρία ότι το Ισραήλ διαφωνεί με όλα αυτά, που ακούμε από ‘Ελληνες «αναλυτές», δεν αποδεικνύει τίποτα περισσότερο παρά ότι η ανθρώπινη βλακεία συνιστά το καλύτερο μέτρο του απείρου (Σταντάλ).

Η Ουάσιγκτον ισχυρίζεται ότι δεν παρέχει στρατιωτική υποστήριξη στη συριακή αντιπολίτευση, περιλαμβανομένου του Μετώπου Αλ Νούσρα, που τάσσεται υπέρ της Αλ Κάιντα, αλλά επιτρέπει στους μεσανατολίτες συμμάχους της να το κάνουν. 
Αφού μας έπρηξαν επί δεκαετία με τον «τρομοκρατικό» κίνδυνο, τώρα οι Αμερικανοί υποστηρίζουν μια «αντιπολίτευση», χάρη στη δράση της οποίας, έγραφαν πρόσφατα οι New York Times, «οι περιοχές υπό ανταρτικό έλεγχο είναι γεμάτες ισλαμικά δικαστήρια με δικηγόρους και κληρικούς και μαχόμενες ταξιαρχίες των οποίων ηγούνται εξτρεμιστές…Πουθενά στην ελεγχόμενη από τους αντάρτες Συρία δεν υπάρχει αξιόλογη κοσμική δύναμη μαχητών". Οι ίδιες οι ΗΠΑ χαρακτήρισαν τον Δεκέμβριο το Μέτωπο Αλ Νούσρα «τρομοκρατική οργάνωση», που έχει ήδη οργανώσει 600 βομβιστικές τρομοκρατικές επιθέσεις, στις οποίες τραυματίστηκαν ή σκοτώθηκαν «αρκετοί αθώοι Σύριοι». 

 

Πιέσεις σε Αθήνα-Λευκωσία για ανάμειξη

 

Σε αυτό ακριβώς το περιβάλλον, εντείνονται οι πιέσεις σε Ελλάδα και Κύπρο να συμφωνήσουν σε διάφορες ενέργειες, όλες σφόδρα βλαπτικές ελληνικών εθνικών συμφερόντων και πολύ επικίνδυνες.

Στην κατάσταση που τελούν σήμερα Ελλάδα και Κύπρος, υποκείμενες στον «αναθεωρητισμό» των αγορών, το τελευταίο που χρειάζεται ο ελληνικός λαός είναι η εμπλοκή του, καθ' οιονδήποτε τρόπο, και στο μεσανατολικό ηφαίστειο.

Το ελληνικό Υπουργείο ‘Αμυνας δέχεται ισχυρές πιέσεις, σύμφωνα με αξιόπιστες πληροφορίες, για διάφορες ενέργειες που μπορεί να φτάσουν, εκτιμούν επιτελείς του ΓΕΕΘΑ, ακόμα και σε εμπλοκή ελληνικού ιπτάμενου προσωπικού σε επιχειρήσεις στη Συρία, σε περίπτωση που υπάρξει ανοιχτή εξωτερική επέμβαση – δεν θέλουμε στο σημείο αυτό να μπούμε σε περισσότερες λεπτομέρειες για το πώς μπορεί να γίνουν αυτά και ελπίζουμε ότι δεν θα χρειαστεί. Η ιδέα, όπως είναι φυσικό, δεν αρέσει καθόλου στους ‘Ελληνες στρατιωτικούς, ούτε στον κ. Παναγιωτόπουλο. Αν μη τι άλλο, η απώλεια έστω και ενός αξιωματικού, θα τους έφερνε σε εξαιρετικά δύσκολη θέση. Η ελληνική αεροπορία δεν επιχειρεί εδώ και πολλά χρόνια στην Κύπρο, γιατί έτσι ζήτησαν οι Αμερικανοί, είναι δυνατόν να εμπλακεί τώρα σε τέτοιες υποθέσεις, διερωτώνται ανώτεροι αξιωματικοί.

Εκεί που η ελληνική κυβέρνηση ετοιμάζεται να υποκύψει, εκτιμούν υψηλά ιστάμενοι διπλωματικοί παράγοντες, είναι το αίτημα υποδοχής πολύ μεγάλου αριθμού Χριστιανών προσφύγων από τη Συρία, που πιθανώς θα εγκαταλείψουν τη χώρα, ιδιαίτερα αν οι επεμβαίνουσες δυτικές δυνάμεις δώσουν στους εξτρεμιστές ισλαμιστές τη δυνατότητα να προκαλέσουν ένα αιματηρό χάος, εκκαθαρίζοντας τη Συρία από τους «απίστους».

Η Ελλάδα δεν έχει κανένα λόγο να ευνοήσει ένα τέτοιο «ξεκαθάρισμα» – τα αντίθετο. Επιπλέον είναι μια κατεστραμμένη χώρα που δεν μπορεί να διαθρέψει τον δικό της πληθυσμό, όχι να υποδεχθεί δεκάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες. Τους Χριστιανούς πάντως δεν τους διώχνει ο ‘Ασαντ, η αντιπολίτευση τους διώχνει, ενισχυόμενη από Τουρκία, Κατάρ, Γαλλία, Αγγλία, ΗΠΑ. Ας επωμισθούν αυτοί το βάρος περίθαλψης των προσφύγων που δημιουργούν, στα πλαίσια της συνεχιζόμενης, από το 200,1 γιγαντιαίας επιχείρησης επανααποικιοποίησης της Μέσης Ανατολής και δημιουργίας, manu militari και προνομιακή μέθοδο το Χάος, της «ευρείας Μέσης Ανατολής».

Άντε βέβαια τώρα να βρει το ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών και η κυβέρνηση γλώσσα να τα πουν αυτά. Η Αθήνα έκλεισε την ελληνική πρεσβεία στη Δαμασκό και τη συριακή εδώ, ενέργεια απολύτως αντίθετη με τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα, που υπαγορεύθηκε από τους Δυτικούς. Δεν λέμε να υποστηρίξει η Αθήνα τον ‘Ασαντ, αλλά τέλος πάντων, τι συμφέρον έχει να σταματάει την επικοινωνία που οφείλει να έχει και με το καθεστώς και με την αντιπολίτευση;

Ευτυχώς τουλάχιστον που οι υπηρεσιακοί παράγοντες του Υπουργείου Εξωτερικών αντιστάθηκαν, ο κ. Αβραμόπουλος τους υποστήριξε και η Ελλάδα ψήφισε υπέρ των Παλαιστινίων στον ΟΗΕ. Γιατί και εδώ ασκήθηκαν αφόρητες πιέσεις στην Αθήνα ιδίως από το Ισραήλ. Η μόνιμη υποχωρητικότητα της Ελλάδας σε όλα τα θέματα, έχει δημιουργήσει και στους ξένους αίσθηση ξέφραγου αμπελιού, με αποτέλεσμα να θεωρούν αυτονόητο δικαίωμά τους να υπαγορεύουν την ελληνική κρατική πολιτική σε όλους τους τομείς.

Η αμερικανική κυβέρνηση ζητά επίσης διεύρυνση των διευκολύνσεων που παρέχονται από τη βάση της Σούδας, ακόμα κι αν χρειαστεί νομοθετική τροποποίηση της συμφωνίας που διέπει τη λειτουργία της, στα πλαίσια των πολεμικών προετοιμασιών για Συρία, Λίβανο και Ιράν, τελευταία φάση του πολέμου εναντίον του «'Αξονα του Κακού», που ξεκίνησαν Μπέντζαμιν Νετανιάχου και αμερικανοί νεοσυντηρητικοί, για να συνεχίσουν τώρα Ολλάντ, Κάμερον και (έστω πιο απρόθυμα) Ομπάμα. Η Σούδα όμως τους χρειάζεται και για τις επεμβάσεις τους στην Αφρική, στο κέρας της οποίας έχει μεταβεί τώρα, ως ειδικός απεσταλμένος της ΕΕ, ο Αλεξ Ρόντος.

Ταυτόχρονα, το (πανταχού παρόν στο νησί) ισραηλινό λόμπυ έχει δραστηριοποιηθεί έντονα στην Κύπρο υποστηρίζοντας ότι η Λευκωσία πρέπει να δώσει όσες περισσότερες διευκολύνσεις μπορεί σε περίπτωση επίθεσης κατά του Ιράν.

 

Διπλωματική αυτοκτονία

 

Πίσω από όλα αυτά τα αιτήματα, δεν είναι όμως μόνο η εξυπηρέτηση άμεσων επιδιώξεων των ΗΠΑ, αλλά και παράπλευρες – και μακροχρόνια πιο σοβαρές –   στρατηγικές επιδιώξεις, ειδικότερα η καταστροφή των σχέσεων Ελλάδας και Κύπρου με παραδοσιακούς τους συμμάχους, η διπλωματική τους απομόνωση, ώστε να πέσουν ευκολότερα θύματα των επιθέσεων εναντίον τους, οικονομικών ή γεωπολιτικών, και να τεθούν υπό άμεσο, ασφυκτικό έλεγχο.

Η πολιτική αυτή άρχισε από το 1996. Απεσταλμένος του Γιώργου Παπανδρέου στο Βελιγράδι ο Αλεξ Ρόντος (που κατέληξε σε μερικά χρόνια μάλλον να «εποπτεύει» παρά να «συμβουλεύει» τον γιο του Ανδρέα Παπανδρέου, αρχιτέκτων μεταξύ άλλων τόσο του σχεδίου Ανάν, όσο και της διαχείρισης της πορείας προς το Μνημόνιο-ΔΝΤ), δεν φρόντισε μόνο να συμβάλλει στην ανατροπή Μιλόσεβιτς, βάζοντας τρικλοποδιά στους Ρώσους. Τα «διαφήμισε» επί πλέον όσα έκανε στον Μίχα της Ελευθεροτυπίας, καταστρέφοντας μια κι έξω την όποια εμπιστοσύνη μεταξύ Μόσχας-Αθήνας και Βελιγραδίου-Αθήνας. Μετά, δεν φτάνει που βοηθήσαμε να παραδοθεί ο Οτσαλάν στην ‘Αγκυρα, το κάναμε μέσω Ελλάδας, να καταστραφεί μια για πάντα η σχέση Ελλήνων και Κούρδων. Πέρυσι, παρολίγον να υπογραφεί συμφωνία στρατιωτικής συνεργασίας με το Αζερμπαϊτζάν και να δώσουμε μάλιστα και όπλα στο Μπακού, που όχι μόνο είναι «στρατιωτική προέκταση» της Τουρκίας, όχι μόνο έχει σχεδόν αναγνωρίσει το ψευδοκράτος, αλλά και είναι ο βασικός εχθρός των Αρμενίων, ενός λαού με τους οποίους μας ενώνουν πατροπαράδοτοι δεσμοί και ισχυρή φιλία.

Και μιας και μιλήσαμε για το Αζερμπαϊτζάν. Είναι απολύτως ακατανόητο και το να συζητά ακόμα η Ελλάδα να παραδώσει σε αυτή τη χώρα τη διαχείριση του δικτύου φυσικού αερίου. ‘Οσο για τα οφέλη του αγωγού ΤΑΡ είναι ασφαλώς υπαρκτά για το Αζερμπαϊτζάν, την Τουρκία και την Αλβανία, την Ελλάδα δεν έχουμε ακόμα καταλάβει τι θα την ωφελήσει – και γιατί έχουν μπλοκάρει οι ελληνορωσικοί αγωγοί, που μάλιστα ήταν δική μας πρόταση! Ελπίζουμε τουλάχιστον ο Αντώνης Σαμαράς, αφού αποφάσισε να επισκεφθεί το Αζερμπαϊτζάν, να πάει και στην Αρμενία για λόγους στοιχειώδους αβρότητος, αλλά και εξυπηρέτησης του πιο ζωτικού ελληνικού εθνικού συμφέροντος. Ελπίζουμε, τι άλλο να κάνουμε σε αυτή τη χώρα πούγινε χώρος.

* www.konstantakopoulos.blogspot.com

ΠΗΓΗ: Επίκαιρα, 9.5.2013. Το είδα: Παρασκευή, 17 Μαΐου 2013, http://www.konstantakopoulos.blogspot.gr/2013/05/blog-post_8014.html