Σχολιασμός & κριτική άρθρων εφ. Ο. (ρθόδοξου) Τ. (ύπου)
– ιστορικού Δ. Βαρβιτσιώτη περί χριστιανισμού, κομμουνισμού, "πατριωτισμού" και αίρεσης,
άλλως περί Χριστιανισμού και κομμουνισμού
Του φιλαλήθη/philalethe00
(συνέχεια από το προηγούμενο)
Θα σταθούμε σε τρία ακόμη σημεία:
ς) Ουδεμία σχέση, ακόμη, έχει με τον “εφαρμοσμένο κομμουνισμό” (!;), την “παγκοσμιοποίησι” και την αποβολή της “ελευθερίας της βουλήσεως”, η ριζοσπαστική αυτή πλευρά της Ορθόδοξης Παράδοσης και του παραδείγματος των Πατέρων και των Μητέρων που εκφράζεται εν τινί μέτρω από κάποιες από αυτές τις δηλώσεις. Θα έλεγα το ενάντιο. Ο αστικός αυτός “χριστιανισμός”, ο “ακίνδυνος” και προσαρμοσμένος στο καπιταλιστικό σύστημα θαυμάσια, ώστε να δικαιώνη στους αιώνας των αιώνων τις απαράδεκτες, προκατειλημμένες και γελοιώδεις σχετικά με την Ορθόδοξη Ανατολή, ρήσεις του Λένιν και του Ένγκελς (βλ., π.χ., στο “On early christianity”, 1882) περί… αλκοόλ του πνεύματος και δήθεν μετάθεσης της δικαιοσύνης για την επόμενη ζωή(πρβλ. “ως εν ουρανώ και επί της Γης”, “δος ημίν τα δέοντα και τα αυτάρκη” κατά την καθημερινή προσευχή του Κόντογλου , “πεινώντας ενέπλησεν αγαθών, και πλουτούντας εξαπέστειλεν κενούς” της Θεοτόκου κπα), γνώριμος από τον λουθηροκαλβινισμό των ποικίλων μισσιοναρίων, του Κοραή κλπ. “θρησκευόμενων”, είναι από κάθε άποψι απαράδεκτος θεολογικά, αλλά και μέρος της Νέας Εποχής και Νέας Τάξης, που βεβαίως είναι ακραία καπιταλιστική, και για αυτό αρκεί π.χ. μία ανάγνωση των πεπραγμένων της τελευταίας σύναξης του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ του Νταβός – αλλά και του αντιφόρουμ του Πόρτο Αλλέγκρε.
Προφανώς, πολλοί δεν γνωρίζουν καν για τις ριζοσπαστικές κοινωνικά και πολιτικά δραστηριότητες των Αγίων, παρά την σχετική βιβλιογραφία. Έτσι, η ένταξη και η εργώδης δράση της Οσίας Μαρίας Σκομπτσόβα στο σοσιαλεπαναστατικό κόμμα(=μενσεβίκοι) και κατόπιν στο Χριστιανικό Σοσιαλιστικό Κόμμα Ρωσίας, είναι τελείως άγνωστη. Το ίδιο οι προσπάθειες του εκουσίως αρχιεπισκόπου(το αντίθετο πολλών δεσποτοκρατών σήμερα ακριβώς) Αγίου Ιωάννη του Ελεήμονος για την απελευθέρωση όλων των δούλων και την κοινωνική δικαιοσύνη, καθώς και οι θέσεις του, ότι εάν βρούμε μέθοδο να αφαιρέσουμε τα περιττά αγαθά (”χιτώνες”) από τους πλούσιους (άνευ της βουλήσεώς των), και να τα μεταβιβάσουμε στους πτωχούς, δεν θα “ημάρτομεν” ουδόλως των “δεόντων” (για την αυτούσια σχετική παραπομπή στην Πατρολογία, βλ. Ι. Πέτρου “Κοινωνική δικαιοσύνη”, Παρατηρητής, 1992).
ζ) Σχετικά με τους αριστερούς και τους δεξιούς, την αριστερά, την δεξιά, και την Εκκλησία. Θα έλεγα, ότι ναι μεν καθένας καλείται να επανέλθη στην Εκκλησία, και αν είναι πλούσιος, φτωχός, εθνικός, ειδωλολάτρης, εωσφοριστής, τέκτονας κτλ., και αυτό θαυμάσια το αναφέρει ο Χρυσόστομος, λέγοντας, ότι και οι πλούσιοι και οι φτωχοί είναι παιδιά του και κοιλοπόνεσε δι’ αμφοτέρους, αλλά ιδεολογίες που στηρίζουν την κοινωνική αδικία, την ανισότητα, την αποστέρηση, ουδεμία σχέση μπορούν να έχουν με την Πατερική Ορθοδοξία. Συνεπώς, οι ιδιότητες του δεξιού, με όλα τα ιδιώματα που φέρει, και του Ορθόδοξου πιστού είναι απλώς ασυμβίβαστες. Αυτό το έχουμε ξανασυζητήση ήδη πολλές φορές και δεν νομίζω, ότι χρειάζεται να επανερχόμαστε, ίσως αργολογώντας. Ο ενδιαφερόμενος έχει πολλά αξιόλογα συγγράμματα να προστρέξη, και ακόμη και παληότερα δικά μας κείμενα.
Αυτά τα ελάχιστα και γνωστά θέλαμε να καταθέσουμε, με “πνεύμα παροξυμένο” κατά τι, αλλά με ειλικρινή πρόθεση και με αγάπη για όλους τους αναφερόμενους…
