ΤΟ ΚΑΛΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ [ο πατήρ Θεόδωρος Ζώης]

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Στη σύγχυση που προκαλείται καθημερινά από τον ανελέητο βομβαρδισμό των ειδήσεων, κατά κανόνα κακών, με το ηθικό πεσμένο, με την αίσθηση ενοχής, με την αγανάκτηση να βράζει και τη δειλία να πλεονάζει και να μας οδηγεί σε συμβιβασμό, κάποιες ειδησούλες που αποπνέουν άρωμα ανθρωπιάς και αισιοδοξίας περνούν απαρατήρητες και ασχολίαστες, καθώς τα πρωτοσέλιδα είναι μονίμως στη διάθεση της κενολογίας, για κούφια λόγια δηλαδή.

Η χώρα μας δεν δοκιμάζεται μόνο από την οικονομική κρίση, στην οποία την οδήγησαν οι επί τριακονταετία και πλέον κυβερνώντες στα πλαίσια εφαρμογής σχεδίου με πρώτη χώρα πειραματισμού τη δική μας. Δοκιμάζεται και από την ειρηνική εισβολή των φτωχών και καταφρονεμένων του πλανήτη, οι οποίοι επιχειρούν προς βιολογική επιβίωση την απέλπιδα έξοδο προς τη “γη της επαγγελίας”, πρώτος σταθμός της οποίας αλλά και τελευταίος για τους πλείστους είναι η χώρα μας.

Οι οικονομικά ισχυροί προσβλέπουν σ’ αυτούς ως την τελευταία ελπίδα για την επιβίωση στο άκρως ανταγωνιστικό περιβάλλον της διεθνούς αγοράς της θεσμοθετημένης οικονομικής απάτης. Ο μετανάστης και μάλιστα ο χωρίς ουδένα δικαίωμα λαθρομετανάστης είναι διαχρονικά το εύκολο θύμα των οικονομικών εκμεταλλευτών. Οι κυβερνώντες σε αγαστή συνεργασία με το κεφάλαιο κόπτονται για τα δικαιώματα των αποκλήρων, οι οποίοι πληθυνόμενοι κατακτούν εδάφη εντός των υποβαθμισμένων περιοχών των μεγάλων αστικών κέντρων και επιβάλλουν σ’ αυτά κοινωνικό τρόπο ζωής. Οι εντόπιοι, φτωχοί κι αυτοί και μη έχοντας την δυνατότητα να μετακινηθούν σε άλλη περιοχή συνυπάρχουν κατ’ ανάγκη και καλλιεργούν αίσθημα δυσφορίας, το οποίο εκδηλώνεται κατά καιρούς με βία, καθώς οι εκμαυλιστές υπέρμαχοι ολοκληρωτικών ιδεολογιών βρίσκουν στο έδαφος που περιγράψαμε μοναδική ευκαιρία δράσης προς εξάπλωση της ιδεολογίας τους.

Οι διεθνιστές αριστερής απόκλισης αδυνατούν να συνειδητοποιήσουν ότι έχουν καταστεί νεροκουβαλητές στο μύλο της “νέας τάξης πραγμάτων” που στοχεύει στον αφανισμό των ιδιαιτεροτήτων, στον αφανισμό εν τέλει των λαών. Κόπτονται υπέρ των δικαιωμάτων των αποκλήρων μεταναστών, υποβοηθούν ενέργειες εντυπωσιασμού, οι οποίες αποδεικνύουν περίτρανα ότι η Ελλάς είναι ανοχύρωτη χώρα και προσπαθούν να καρπωθούν πολιτικά οφέλη ως δήθεν υποστηρίζοντες ανθρωπιστική πολιτική στα πλαίσια του ιδεολογικού διεθνισμού μαρξιστικής χροιάς.

Τα χρόνια κυλούν, η αναστάτωση στον πλανήτη εντείνεται. Κοινωνίες λεηλατούνται με τους πολέμους που οι ισχυροί στο όνομα της ειρήνης εξαπολύουν. Οι πολλοί υψώνουμε ολοένα και ασθενέστερη τη φωνή της διαμαρτυρίας. Οι φτωχοί μετακινούνται προς τις χώρες των πλουσίων δυναστών τους με τη βοήθεια κυκλωμάτων που παρέχουν διευκολύνσεις έναντι οικονομικών ανταλλαγμάτων προς τους αποκλήρους. Και τίθεται τελευταία το ερώτημα: Πού βρίσκουν οι απόκληροι το ποσόν που απαιτούν οι “δουλέμποροι” για την αβέβαια μεταφορά τους; Κάποιοι διακινούν μέσω του διαδικτύου τη φήμη ότι ισχυρά οικονομικά κέντρα κρύβονται πίσω από την άθλια μετακίνηση πολλών θυμάτων τους. Βέβαια οι υπέρμαχοι της “νέας τάξης” σπεύδουν να καταγγείλουν τους διακινητές της φήμης ως συνομωσιολόγους, πλήν όμως το ερώτημα “πού βρίσκουν τα χρήματα οι απόκληροι” παραμένει αναπάντητο.

Πύλες εισόδου προς τον “παράδεισο”, που αργότερα οι εισερχόμενοι διαπιστώνουν ότι είναι “κόλαση” είναι οι χώρες της Νότιας Ευρώπης, οι γνωστές και ως “γουρούνια”! Σ’ αυτές οι απόκληροι εγκλωβίζονται, καθώς οι καθωσπρέπει “πολιτισμένοι” του Βορρά δεν είναι διατιθεμένοι να τους δεχθούν στους κόλπους τους, αν και είναι οι κυρίως ένοχοι για το δράμα τους. Έτσι αυτοί καταφθάνουν διαρκώς στα μεγάλα λιμάνια της Πάτρας και της Ηγουμενίτσας, που αποτελούν πύλες εξόδου από τη χώρα μας, με την ελπίδα να διαφύγουν της προσοχής οδηγών μεγάλων φορτηγών ή υπευθύνων των πλοίων που διενεργούν δρομολόγια προς τη γειτονική Ιταλία, ώστε να καταστεί δυνατό να φθάσουν στον δεύτερο σταθμό. Αλλά η αναμονή αυτή διαρκεί μήνες και έτη! Στο μεταξύ αυτοί έχουν την ανάγκη τροφής, ένδυσης και στέγης και είναι αμφίβολο αν έχουν εξασφαλισμένες αυτές κατά την εδώ παραμονή τους στο βαθμό που τις εξασφάλιζαν στην πατρίδα τους!

Η κοινωνία μας καθώς δοκιμάζεται από την κρίση και έχοντας εκδυτικιστεί σε μεγάλο βαθμό κατά την διαρρεύσασα τριακονταετία της ευμάρειεας μικρή διάθεση εκδηλώνει να εγκύψει πάνω από το πρόβλημά τους. Πρόσφατα στην Πάτρα κάποιοι θεωρητικοί υποστηρικτές τους έστησαν περίπτερο στο πλάι των “αγανακτισμένων” για την οικονομική κρίση πολιτών ζητώντας από αυτούς να σταθούν αλληλέγγυοι προς τους μετανάστες. Μήπως κινήσεις αυτού του τύπου συντελέσουν στο μέλλον σε πρόκληση συγκρούσεων με ανυπολόγιστες συνέπειες;

Στο άλλο λιμάνι, αυτό της Ηγουμενίτσας, είδε τον πόνο των απελπισμένων συνανθρώπων μας ένας ιερέας. Ένας από αυτούς που χλευάζονται και καταφρονούνται στις ημέρες μας, αν και κατά κανόνα δεν δίνουν αφορμή για σκανδαλισμό. Αυτός ο ιερέας, ο πατήρ Θεόδωρος Ζώης, εφημέριος του ναού του Αγίου Σπυρίδωνος και πατέρας 11 παιδιών (άλλη αφορμή για χλεύη και ειρωνικά σχόλια) έσπευσε να πραΰνει τον πόνο των συνανθρώπων του που ζουν σαν τα αγρίμια στις παρυφές της πόλης του. Αγκάλιασε χίλιους μετανάστες και αυτοί τον θεωρούν πατέρα τους. Δεν εξέτασε θρήσκευμα, φυλή, προέλευση. Για τον π. Θεόδωρο όλοι αυτοί είναι ο “πλησίον” που πεινά, διψά, είναι γυμνός. Και ο ένας στάθηκε αρκετός, ώστε να ξεπεράσουν άλλοι τη φιλαυτία τους. Όχι μεγάλοι και επίσημοι. Άνθρωποι του λαού κι αυτοί με λανθάνουσα ως τώρα την ανθρωπιά ελλείψει φωτεινού παραδείγματος. Τυροκόμοι προσφέρουν τυρί σε ποσότητες, αρτοποιοί ψωμί σε τιμή κόστους, δάσκαλοι τη συμπαράσταση των μαθητών και των οικογενειών τους!  Και οι αλλοδαποί λησμονούν για λίγο τα βάσανά τους και καταστέλλουν τις μεταξύ τους συγκρούσεις, άγνωστη πτυχή του δράματός τους. Χίλιοι άνθρωποι χορταίνουν καθημερινά την πείνα τους χάρη στην αίσθηση χρέους ενός υπερπολύτεκνου ιερέα!

Ας τα ακούσουμε αυτό εμείς οι μικροί και μεγάλοι Φαρισαίοι του καιρού μας.

                                                                        “ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ”, 14-6-2011

Ασφάλεια και αλληλεγγύη: το δύσκολο στοίχημα

Του Άγγελου Μανταδάκη

Η κατοικία απαξιώθηκε και συρρικνώθηκε. Οι γειτονιές γέρασαν. Άνοιξαν όλοι οι δρόμοι για την ανομία. Ο φόβος και η ανασφάλεια εγκαθίστανται σε κάθε γωνία των κεντρικών συνοικιών. Η υποβάθμιση των κέντρων των μεγάλων πόλεων είναι ευρωπαϊκό και όχι αποκλειστικά ελληνικό φαινόμενο.

Μόνο που στην υπόλοιπη Ευρώπη εδώ και αρκετά χρόνια προσπάθησαν να αρθρώσουν μια πολιτική αντιμετώπισης των προβλημάτων που δημιουργούνται στις κεντρικές περιοχές των πόλεων και δύσκολα ή εύκολα πέτυχαν σημαντικά πράγματα. Εμείς στην Ελλάδα, χάσαμε πολύτιμο χρόνο ασχολούμενοι με αλλότρια.

Για παράδειγμα με την αυθαίρετη δόμηση δεύτερης κατοικίας που τελικά έχει σφραγίσει τη ζωή μας.

Και όταν ακόμα, άρχισε να υπάρχει ένα ενδιαφέρον από την Πολιτεία – αφού ο Δήμος Αθηναίων ήταν πάντοτε αδύναμος, αναρμόδιος και αμήχανος – η τελευταία φάνηκε εντελώς ανέτοιμη να δώσει συγκεκριμένες κατευθύνσεις, για το πώς βλέπει να οργανώνονται αυτές οι συνοικίες. Επί πολλά χρόνια βλέπαμε σε ένα σημείο να γίνεται μια πεζοδρόμηση, κάπου αλλού να αναστηλώνεται ένα κτήριο. Ήταν μια πολιτική «σκόρπια» χωρίς σαφείς αρχές.

Μια από αυτές τις αρχές είναι ότι στις κεντρικές περιοχές της Αθήνας έπρεπε να διατηρηθεί πάση θυσία η κατοικία. Χωρίς αυτήν δεν θα μπορούσαν να οργανωθούν το ιστορικό κέντρο και οι πέριξ συνοικίες. Άλλες χρήσεις θα κυριαρχούσαν που θα οδηγούσαν τις γειτονιές μας σε νέα δεινά.

Η Αθήνα σε αντίθεση με άλλες μητροπόλεις, προσφερόταν για την εφαρμογή μιας τέτοιας αρχής. Ήταν μία πόλη με «μίξη χρήσεων» όπως λένε οι πολεοδόμοι. Η κατοικία παραδοσιακά συνδυαζόταν με άλλες χρήσεις που τις περισσότερες φορές τη συμπλήρωναν.

Το πλεονέκτημα αυτό δεν αξιοποιήθηκε. Το κέντρο αφέθηκε στη μοίρα του και οδηγήθηκε στην παρακμή. Σε αυτό συνέβαλε και το αμερικάνικου τύπου σχέδιο για την ανάπτυξη των προαστίων. Μέχρι στις αρχές του ΄60 η Αθήνα ήταν μια πόλη ανοικτή και ενωμένη. Με τον εξαμερικανισμό της όμως – φυγή στα προάστια, εγκατάλειψη του κέντρου – δημιουργήθηκε κοινωνικό σχίσμα.

Η πλούσια Αθήνα αναπτύχθηκε εξασφαλίζοντας τις κατάλληλες υποδομές. Η φτωχή που απομένει πίσω, μη διαθέτοντας τα μέσα να εξοπλιστεί κοινωνικά, με την Πολιτεία να μην κάνει επενδύσεις, υποβαθμίστηκε.

Η υποβαθμισμένη, φτωχή πόλη, δηλαδή η βάση για τη σημερινή εξέλιξη των κεντρικών περιοχών, είχε ήδη δημιουργηθεί. Το φαινόμενο των μεταναστευτικών εισροών, που εμφανίστηκε με ιδιαίτερη ένταση από τα μέσα του ΄90, άνοιξε  ένα νέο κεφάλαιο. Αλλά η ρίζα του «κακού» ήδη υπήρχε.

Η κατοικία απαξιώθηκε και συρρικνώθηκε. Οι γειτονιές γέρασαν. Άνοιξαν όλοι οι δρόμοι για την ανομία. Ο φόβος και η ανασφάλεια εγκαθίστανται σε κάθε γωνία των κεντρικών συνοικιών. Η εικόνα που εκπέμπει το κέντρο, δηλαδή η καρδιά της πρωτεύουσας άρα και της Ελλάδας, διαμορφώνει στάσεις, συμπεριφορές και αντιλήψεις σε όλη την κοινωνία.

Ο ΣΥΝ και γενικότερα η ανανεωτική, ριζοσπαστική αριστερά, οφείλουν να υπερασπιστούν  μια διπλή θεμελιακή αξία: την αλληλεγγύη συνδυασμένη με την ασφάλεια. Όλοι και όλες που κατοικούν στις περιοχές γύρω και εντός του κέντρου, έχουν το δικαίωμα να ζήσουν σε μια πόλη με ανθρώπινο πρόσωπο. Κατ΄ αρχήν ασφαλείς. Από αυτή την θέση αρχής δεν υπάρχουν για την αριστερά περιθώρια υποχώρησης.

Ορθά ο ΣΥΝ υπερασπίζεται τα δικαιώματα των ανθρώπων που έρχονται από ζώνες θανάτου και πείνας, αναζητώντας μια καλύτερη μοίρα. Οι μετανάστες είναι στις ταξικές μας αναφορές. Μήπως όμως δεν είναι οι Έλληνες πολίτες που κατοικούν ή εργάζονται στις ίδιες περιοχές;  Δεν έχουμε την ίδια πολιτική και ηθική υποχρέωση και για αυτούς;

Το σημείο αυτό είναι και το πιο κρίσιμο για τον ΣΥΝ. Καταξιώθηκε ως δύναμη υπεράσπισης των δικαιωμάτων των απόκληρων που αποτελούν το σύγχρονο προλεταριάτο. Το έπραξε χωρίς να υπολογίζει το πολιτικό κόστος. Αυτό τον τιμά. Τώρα οφείλει να αποδώσει τα ίσα. Να παρέμβει με πρωτοβουλίες τέτοιες που να διεκδικούν τον σεβασμό των δικαιωμάτων των Ελλήνων πολιτών, άνεργων, χαμηλόμισθων, χαμηλοσυνταξιούχων, νέων, γυναικών που μοιράζονται με τους αλλοδαπούς τη μιζέρια των γκέτο. Με προτεραιότητα στην ελεύθερη πρόσβαση από και προς τις γειτονιές τους.

Μαζί με το επείγον πακέτο μέτρων και πολιτικών και παρεμβάσεων, χρειάζεται και ο κοινωνικός παράγοντας. Δηλαδή ένα κίνημα πολιτών, που θα σπάσει τον φόβο, θα διεισδύσει στα ενδότερα των υποβαθμισμένων συνοικιών και θα αποδιοργανώσει τις δομές της ανομίας, θα απαντήσει στην γκετοποίηση με δράσεις πολιτισμού. Ένα κίνημα πραγματικής αμφισβήτησης μιας απαράδεκτης κατάστασης από τα μέσα, που κατά το «Δεν πληρώνω» θα μπορούσε να ονομαστεί «Δεν φοβάμαι..».

ΠΗΓΗ: Ημερομηνία δημοσίευσης: 15/05/2011,  http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=616321.  Το είδα: 16-05-2011, http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=9604

Για το γκέτο της κεντρικής Αθήνας

Απόρρητη έκθεση της ΕΥΠ*

Ένα ευρύτερο κύκλωμα δραστηριοποιείται και εκμεταλλεύεται την ανάγκη των μεταναστών για να δημιουργήσει «στρατιά» πάμφθηνου εργατικού δυναμικού και να πετύχει τους ευρύτερους σχεδιασμούς του στις χώρες εγκατάστασης.

Πίσω από το ζήτημα των μεταναστών κρύβεται κάθε είδους εγκληματική δραστηριότητα. Γιατί είναι προφανές πως δεν έχει ο κάθε δυστυχισμένος τις 5 με 6 χιλιάδες ευρώ που εκτιμάται ότι κοστίζει η μεταφορά του.

Ένα ευρύτερο κύκλωμα δραστηριοποιείται και εκμεταλλεύεται την ανάγκη τους, για να δημιουργήσει «στρατιά» πάμφθηνου εργατικού δυναμικού και να πετύχει τους ευρύτερους σχεδιασμούς του στις χώρες εγκατάστασης.

Στα γκέτο μπορεί κανείς να κρύψει φυγόδικους, παράνομα προϊόντα, δραπέτες και ό,τι άλλο μπορεί να βάλει ο ανθρώπινος νους και η «φαντασία» όσων αποτελούν αυτό το πολυδαίδαλο κύκλωμα εκμεταλλευτών και σύγχρονων δούλων.

Η πλειονότητα των μεταναστών που βρίσκονται στη χώρα μας περνούν όλη την ημέρα στα φανάρια για μεροκάματο ενός ευρώ, διακινούνται με φορτηγά και διαθέτουν κινητά (!), ώστε το κύκλωμα να μπορεί να τους εντοπίσει. Οι διακινητές τους ελέγχουν την παραγωγικότητά τους, με απειλές και ξύλο, σε όσους δεν πιάνουν τους «στόχους»!

Τις τελευταίες εβδομάδες ο πρωθυπουργός είναι σε συνεχή επικοινωνία με τον Χρ. Παπουτσή και τον Μ. Οθωνα, καθώς η αστυνομία θα κληθεί να αναλάβει ένα σημαντικό τμήμα της επιχείρησης που έχει δρομολογήσει η κυβέρνηση για να δώσει ξανά ζωή στο κέντρο.

Ο Γ. Παπανδρέου συνεργάζεται τακτικά και με τον Γ. Ραγκούση, που έχει εκσυγχρονίσει τη νομοθεσία για τη μετανάστευση, αν και δεν εφαρμόζεται από τις εμπλεκόμενες κρατικές υπηρεσίες. Στο πλαίσιο αυτό, ο πρωθυπουργός θα επιδιώξει την ενεργό εμπλοκή της τοπικής αυτοδιοίκησης και της κοινωνίας των πολιτών, ώστε να εντοπιστούν και να απομονωθούν ακραία στοιχεία και από τις δύο πλευρές.

Γιατί οι εικόνες ακροδεξιών να κυνηγούν μετανάστες, αποτελούν ντροπή για μία χώρα-μέλος της ΕΕ και του πολιτισμένου δυτικού κόσμου. Όπως δεν την τιμά βέβαια και η πραγματικότητα της «κατάληψης» του ιστορικού κέντρου της πρωτεύουσας με τους κατοίκους του να τελούν υπό διωγμό, στο έλεος των εγκληματιών.

1. ΔΟΥΛΕΜΠΟΡΟΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ

«Τα δίκτυα διακίνησης μεταναστών, με μέλη τους στην Τουρκία, στην Ελλάδα και στην Ιταλία, χρησιμοποιώντας πλοιάρια, προσεγγίζουν παράλια της χώρας. Από εκεί οι μετανάστες μεταβαίνουν είτε απευθείας στα δυτικά παράλια, μέσω της Εγνατίας, είτε στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, όπου παραμένουν λίγες ημέρες σε διάφορα διαμερίσματα και κατόπιν εξαφανίζονται, ενώ στις κατοικίες αυτές καταφθάνουν νέοι μετανάστες.

Πολλοί μετανάστες που εισέρχονται παράνομα στη χώρα μας μετακινούνται μαζικά από τα σύνορα με λεωφορεία και φορτηγά και συγκεντρώνονται κυρίως στην Ελευσίνα και στον Ασπρόπυργο. Με παρόμοιο τρόπο μετακινούνται προς τα δυτικά παράλια, κατά τις νυχτερινές ώρες, από όπου παραλαμβάνονται από πλοιάρια προκειμένου να μετακινηθούν στην Ιταλία.

Εκτιμάται ότι Σωματεία και Ενώσεις Αλλοδαπών με έδρα τη χώρα μας διαδραματίζουν ρόλο στο σύστημα διακίνησης παρουσιάζοντας στη δράση τους νομιμοφάνεια, υπό το προσωπείο των προεδρείων, προκειμένου να αποφύγουν τον έλεγχο των διωκτικών αρχών.

Θα πρέπει να δοθεί προτεραιότητα στη στοχοποίηση και καταπολέμηση αυτών των κυκλωμάτων, προκειμένου η δράση τους να καταστεί υψηλού ρίσκου. Όσο ο δρόμος για την Ευρώπη μέσω της Ελλάδας είναι εύκολος, τόσο τα κυκλώματα διακίνησης θα βρίσκουν πελάτες και η χώρα μας θα παραμείνει ελκυστική στις μεταναστευτικές ροές.

2. Ο «ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΜΟΣ» ΤΟΥ ΠΑΡΑΕΜΠΟΡΙΟΥ

«Μια σημαντική διάσταση του φαινομένου αποτελεί η μεθόδευση κοινοτήτων μεταναστών να διεισδύσουν με διάφορους τρόπους σε κεντρικές οικονομικές δραστηριότητες που συνδέονται με την εθνική οικονομία.

Τα τελευταία χρόνια προεδρεία και ενώσεις μεταναστών ισχυροποιούν τη θέση τους στο κομματικό-πολιτικό σκηνικό της χώρας, υποστηρίζοντας παράγοντες που μπορούν να ασκήσουν επιρροή στον κεντρικό κρατικό μηχανισμό.

Είναι πλέον διαπιστωμένη η δημιουργία επιχειρηματικών δραστηριοτήτων, οι οποίες υποστηρίζονται και από Έλληνες και που απευθύνονται μόνο σε αλλοδαπούς, νόμιμους ή μη μετανάστες.

Η προσφορά προϊόντων και υπηρεσιών από τις επιχειρήσεις αυτές δεν προκαλεί κανένα ουσιαστικό όφελος για την εθνική οικονομία, καθόσον τα κέρδη εξάγονται στο εξωτερικό. Η ισχύς που αποκτούν σταδιακά τα πρόσωπα που ελέγχουν τις συγκεκριμένες επιχειρηματικές δραστηριότητες είναι πολυδιάστατη.

Οι συγκεκριμένοι οικονομικοί παράγοντες υποστηρίζουν και ευνοούν την γκετοποίηση περιοχών, δημιουργούν δεσμούς και υποστηρίζονται από κοινότητες μεταναστών με συγκεκριμένο εθνολογικό και θρησκευτικό χαρακτήρα σε βαθμό που μπορούν να τις κινητοποιούν σε διάφορες κοινωνικές εκδηλώσεις, προκαλώντας έμμεσα το κοινό αίσθημα γηγενών με φοβικά και κατ’ επέκταση ξενοφοβικά-ρατσιστικά σύνδρομα.

Δημιουργείται έτσι μια κίνηση που επιδιώκει να ασκήσει πολιτική πίεση για τη νομιμοποίηση του πληθυσμού των παράνομων μεταναστών που εκπροσωπούν, αποκλείοντας ωστόσο οποιαδήποτε προοπτική ενσωμάτωσης στην ελληνική κοινωνία.

3. Η ΜΑΦΙΑ ΤΟΥ REAL ESTATE

Έλληνες και αλλοδαποί επιχειρηματίες, καθώς και μεσιτικές εταιρείες διαβλέπουν στο κέντρο της Αθήνας μια επενδυτική προοπτική, εξετάζοντας την τωρινή κατάσταση με την υποβάθμιση συγκεκριμένων γεωγραφικών ζωνών, λόγω της συσσώρευσης μεγάλου αριθμού μεταναστών.

Προχωρούν, έτσι, στη λεγόμενη μεθοδευμένη απαξίωση με την γκετοποίηση ολόκληρων περιοχών και την αυξημένη παραβατικότητα, που προκαλεί φόβο και οδηγεί τους ημεδαπούς κατοίκους στο να εγκαταλείπουν τα σπίτια τους.

Αποτέλεσμα είναι να πωλούνται σε ιδιαίτερα χαμηλές τιμές ή να ενοικιάζονται ως ξενώνες νεόφερτων αλλοδαπών, όπου διαμένουν υπό άθλιες υγειονομικές συνθήκες. Σε ομάδες 10-15 ατόμων έναντι ημερήσιου ποσού από 3 έως 10 ευρώ, δηλαδή με μηνιαίο ενοίκιο πολλαπλάσιο απ’ ό,τι θα πλήρωνε μια μέση οικογένεια.

Η κερδοσκοπία αυτή είναι ανεξέλεγκτη στο κέντρο της Αθήνας, με θύματα τόσο αλλοδαπούς όσο και γηγενείς που εξαναγκάζονται να εγκαταλείπουν τις περιοχές αυτές πουλώντας τις κατοικίες τους σε χαμηλές τιμές.

Παράλληλα, από ανοικτές πηγές πληροφόρησης, κυρίως δημοσιογραφικές, αναφέρεται ότι οι περισσότερες τράπεζες έχουν αποκλείσει τη δανειοδότηση για αγορά κατοικίας στις περιοχές αυτές – μέθοδος red lining -, με αποτέλεσμα η αγορά των κατοικιών αυτών να καθίσταται ανέφικτη από ημεδαπούς ή αλλοδαπούς με μόνιμα εισοδήματα, και με αυτόν τον τρόπο οι μοναδικοί αγοραστές να είναι πλέον είτε μεσιτικές εταιρείες είτε μεγαλοεπιχειρηματίες που διαθέτουν μετρητά.

Σε κυβερνητικό επίπεδο θα πρέπει να προωθηθεί, σε συνεργασία με το τραπεζικό σύστημα, η παροχή κινήτρων για τη μετοίκηση ή παραμονή στις περιοχές που πλήττονται από την υποβάθμιση, ιδίως ημεδαπών και αλλοδαπών που διαθέτουν εισοδήματα για αξιοπρεπή διαβίωση, η παρουσία των οποίων θα συντελέσει στην ανάπτυξη και τη βελτίωση της εμπορικής δραστηριότητας.

Στο πλαίσιο αυτό θα πρέπει να επανεξεταστεί και η υφιστάμενη νομοθεσία σε ό,τι αφορά το καθεστώς ενοικίασης και χρήσης κατοικίας, προκειμένου να επισημανθούν τρωτότητες και αναφυόμενα προβλήματα και να προβλεφθούν αυστηρές κυρώσεις, έως και δήμευση.

ΠΗΓΗ: «E» 15/5(/2011),  ( * ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΤΥΠΑΣ ), http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11378&subid=2&pubid=63049019#. Το είδα: Τετάρτη, 18 Μαΐου 2011, http://seisaxthia.blogspot.com/2011/05/real-estate.html

Να σταματήσουμε τα πογκρόμ, αλλά πώς;

Του Ρούντι Ρινάλντι

Μεγάλης έκτασης γεγονότα και επιχειρήσεις έγιναν με έντονο ρατσιστικό και ακροδεξιό χαρακτήρα, με πρωταγωνιστές διάφορες ακροδεξιές συμμορίες και δυστυχώς με αρκετή συμμετοχή κατοίκων, καθώς και ενδυνάμωση σωβινιστικών αισθημάτων, ψυχολογίας και στάσης από πλατιά στρώματα του πληθυσμού.

Η κοινωνική πλευρά

Οι στυγνές δολοφονίες, του 44χρονου Έλληνα οικογενειάρχη στην οδό Ηπείρου και Γ' Σεπτεμβρίου και του Μπαγκλεντίνου μετανάστη στα Πατήσια, έρχονται να υπογραμμίσουν τη σφροδρότητα αλλά και την τραγικότητα της κατάστασης. Ακόμα κι αν αποδειχθεί ότι τα εγκλήματα αυτά δεν έχουν σχέση με το μεταναστευτικό ή ρατσιστικό ζήτημα, ο συμβολισμός ήταν μεγάλος και έπαιξε το ρόλο για να πυροδοτήσει αντιδράσεις, δηλαδή το έδαφος ήταν «γόνιμο».

Εξάλλου, τα πογκρόμ που συνέβησαν για δύο νύκτες από οργανωμένες ομάδες ακροδεξιών και φασιστών ενάντια σε μετανάστες, είχαν ως αποτέλεσμα τον τραυματισμό 27 ατόμων, το σπάσιμο δεκάδων μαγαζιών και την εξάπλωση του τρόμου σε πολλές γειτονιές.

                                                                                                 Όλα αυτά μπορούν να οδηγήσουν σε ορισμένες βασικές διαπιστώσεις.

Φθάνουμε σε μια κατάσταση εκρηκτική. Η ελληνική κοινωνία, μπαίνοντας σε μια φάση σκληρής στέρησης με βάση τα ζητήματα της κρίσης, ένα όχι μικρό τμήμα ανθρώπων οδηγείται σε μια σκλήρυνση. Η διαπίστωση ότι έχουν εγκαταλειφθεί από όλους, η διαπίστωση ότι δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια και τα προβλήματα που δημιουργεί – έτσι κι αλλιώς – το στοίβαγμα ανθρώπων μέσα σε ανεξέλεγκτα γκέτο στα οποία οι μετανάστες αποτελούν μια πλειοψηφία, τους οδηγεί να αποδέχονται πραγματιστικές, σκληρές λύσεις.

Όταν υπάρχουν καταγεγραμμένοι 800.000 άνεργοι (περίπου 16%), 200.000 περισσότεροι από πέρσι, όταν η φτωχοποίηση και η στέρηση αγκαλιάζουν πλατιά στρώματα, όταν η αυξανόμενη μετανάστευση προς τη χώρα μας ξεπερνάει το 1.000.000, η συνύπαρξη γίνεται πιο δύσκολη. Ιδιαίτερα όταν η εγκληματικότητα, η παραβατικότητα του δρόμου και οι συμμορίες τροφοδοτούνται και αυξάνονται και στο χώρο των μεταναστών, τότε η «χημεία» και τα συναισθήματα μπορεί να πάρουν ένα ρατσιστικό και επικίνδυνο χαρακτήρα.

Η πολιτική πλευρά

Υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις που δραστηριοποιούνται, σε σχέση με το μεταναστευτικό και έχουν δημιουργήσει μια νέα κατάσταση. Υπάρχει, πλέον, μια υπολογίσιμη πολιτική δύναμη που έχει κάνει σημαία της το μεταναστευτικό με αρκετή επιτυχία μέχρι τώρα.

Αυτή η υπολογίσιμη πολιτική δύναμη έχει δύο πτέρυγες. Ένα επίσημο κομμάτι, το ΛΑΟΣ, που έχει ενταχθεί στο συστημικό τόξο, εκφέροντας ένα πότε καλυμμένο και πότε ανοικτό ρατσιστικό λόγο. Θα θυμόσαστε όταν, προεκλογικά, είχε καταφέρει να θέσει στο κέντρο της πολιτικής ατζέντας το μεταναστευτικό και την πάταξη της παραοικονομίας-παραβατικότητας. Και ένα ακραίο ακτιβίστικο τμήμα, την Χρυσή Αυγή, που λειτούργησε με επάρκεια, εστιάζοντας στο πρόβλημα του κέντρου της Αθήνας και της εγκληματικότητας, βρίσκοντας δηλαδή ευνοϊκό πεδίο για παρέμβαση, κατόρθωσε να γειωθεί με τον κόσμο και τα προβλήματά του, ενεργοποιώντας τα πιο καθυστερημένα – ρατσιστικά ανακλαστικά. Στηριζόμενοι, όμως, σε πραγματικά προβλήματα που είχαν οι κάτοικοι στις περιοχές αυτές.

Το συμπέρασμα είναι ότι αυτός ο πολιτικός χώρος όχι μόνο βρήκε ακροατήριο αλλά και διαμόρφωσε. Η δραστηριοποίηση του πολιτικού χώρου δεν απαλλάσσει το ακροατήριο από ευθύνες. Για παράδειγμα η Πλατείας Βικτωρίας αποτελεί ένα ξεπεσμένο αστικό περιβάλλον που όσο τα πράγματα ήταν άλλης κλίμακας μπορεί και να χρησιμοποιούσε τους «λευκούς» μετανάστες για διάφορες δουλειές. Τώρα, όμως, που η πλατεία πλημμύρισε από μελαψούς και στους δρόμους απλώθηκε η εγκληματικότητα, ενεργοποιήθηκαν τα ανακλαστικά που λέγαμε.

Η επιτυχία του πολιτικού χώρου της ακροδεξιάς οφείλεται σε συγκεκριμένους λόγους: α) Τόνισαν ότι υπάρχει πρόβλημα. β) Πρότειναν καθαρή λύση: να φύγουν όλοι, να μην κυκλοφορούν τα βράδια, να έρθει η αστυνομία να επιβάλλει την τάξη.

Έτσι πολιτικοποίησαν την παρέμβασή τους.

Αντίθετα, η Αριστερά δεν μπόρεσε μέχρι σήμερα να έχει οποιαδήποτε σοβαρή παρέμβαση στο ζήτημα, ούτε να ανασχέσει την ακροδεξιά διείσδυση και επιρροή. Κυρίως για δύο λόγους: α) Δεν αντιμετώπισε ποτέ το πρόβλημα ως πραγματικό, υπήρχε συστηματική άρνηση να ειδωθεί στις πραγματικές του διαστάσεις. β) Η θετική πολιτικοποίηση της Αριστεράς είναι σαφώς πιο δύσκολη από αυτήν που προσφέρουν τα ακροδεξιά-ρατσιστικά ανακλαστικά. Η εξήγηση των αιτιών της μετανάστευσης, η προώθηση της ιδέες της αλληλεγγύης και της συνύπαρξης, η απαίτηση να μη γίνει η χώρα χωματερή δυστυχίας και δίχτυ για την ανάσχεση της πορείας των μεταναστευτικών προς τη Δύση, η αναγκαία κοινωνικότητα για να μην υπάρχει εγκληματικότητα δεν φθάνουν. Δεν φθάνουν ούτε οι γενικές διακηρύξεις, ούτε τα συνθήματα όπως «οι μετανάστες δεν είναι πρόβλημα, έχουν προβλήματα», «σύνορα ανοικτά για την εργατιά», «νομιμοποίηση όλων χωρίς προϋποθέσεις» κ.λπ.

Αυτά όλα φανερώνουν πως δεν αναγνωρίζεται το μεταναστευτικό πρόβλημα. Ακόμα λείπουν οι οποιεσδήποτε παρεμβάσεις στο πρωτογενές επίπεδο, εκεί που υπάρχουν τα προβλήματα και δεν έχει να επιδείξει καμιά παρέμβαση σε τοπικό επίπεδο. Μάλιστα, πολλές φορές «χαρίζει» με ευκολία τους κατοίκους σε ακροδεξιές πολιτικές. Τέλος πάντων, αδυνατεί να σταματήσει και να κατανοήσει την εξάπλωση των αισθημάτων απέχθειας προς τους ξένους και του φόβου. Δεν είναι ρατσισμός, για παράδειγμα, να μη θέλουν οι κάτοικοι μιας περιοχής να κερδίζουν το χώρο τους νταβατζήδες και συμμορίες, κι όχι τυχαία αυτά πολλαπλασιάζονται με την άφιξη και την εγκατάσταση στις περιοχές αυτές χιλιάδων μεταναστών. Η εικόνα πλήρους διάλυσης της κρατικής μηχανής και η εγκατάλειψη ή η σκόπιμη προώθηση σε ορισμένες συνοικίες και περιοχές των μεταναστών δημιουργούν ένα εκρηκτικό μείγμα και τρομερά προβλήματα. Η ορισμένη νομιμοποίηση της ακροδεξιάς δράσης και της αυτοδικίας έχει τη ρίζα της σε αυτήν την κατάσταση.

Τι θα γίνουν σε λίγο καιρό πολλές συνοικίες της Αθήνας και του Πειραιά; Τι θα γίνουν τα λιμάνια όπως η Πάτρα και η Ηγουμενίτσα; Τι θα γίνει η κοινωνία με τον πόλεμο όλων εναντίων όλων; Τι θα γίνουν και σε τι περιβάλλον θα μεγαλώσουν τα παιδιά Ελλήνων και μεταναστών; Πότε και πώς θα καταδειχτούν οι πραγματικοί υπεύθυνοι για αυτές τις καταστάσεις; Ο φόβος, το μίσος, ο τρόμος, η απελπισία δεν γεννούν προοδευτικά πράγματα. Τα πογκρόμ, το κυνήγι των μαγισσών, ο ρατσισμός είναι το σύγχρονο δηλητήριο που δυναμώνει όλες τις αστικές πολιτικές διαχείρισης της κρίσης.

ΠΗΓΗ: Σάββατο, 14 Μάιος 2011, http://e-dromos.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=5078…temid=51

Η Αριστερά απέναντι στη μετανάστευση

Του Γιώργου Λαουτάρη*

«Είμαι άνθρωπος, τίποτε το ανθρώπινο δεν μου είναι ξένο», έγραψε το 2ο αι. π.Χ. ο Τερέντιος, ο μεγαλύτερος Ρωμαίος κωμωδιογράφος. Οι αντιθέσεις και συγκρούσεις που αναπτύσσονται σήμερα στις κοινωνίες της Δύσης με τα σύγχρονα μεταναστευτικά ρεύματα οδηγούν στην αντιστροφή του ρητού: «Είμαι ξένος, τίποτε δεν μου είναι ανθρώπινο». Δεν είναι ίσως τυχαίο ότι ο Τερέντιος υπήρξε δούλος που έγινε απελεύθερος. Σήμερα, σε αντίθεση με την αρχαιότητα, «δεύτερη ευκαιρία» για μια ανθρώπινη ζωή στους μετανάστες πολύ σπάνια δίνεται. Όσο μάλιστα επιτείνεται η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, τόσο βάσιμα μπορούμε να υποθέσουμε ότι οι αντιθέσεις αυτές θα οξύνονται.

Η κρίση οξύνει τις αντιθέσεις

Το Συμβούλιο της Ευρώπης προχώρησε την προηγούμενη εβδομάδα στην εκτίμηση ότι τουλάχιστον μισό εκατομμύριο άνθρωποι επιθυμούν να εγκαταλείψουν την εμπόλεμη ζώνη της Λιβύης, να περάσουν στα γειτονικά κράτη και από εκεί να φτάσουν στην Ευρώπη. Την προηγούμενη Κυριακή δημιουργήθηκε σοβαρό διπλωματικό επεισόδιο μεταξύ Γαλλίας και Ιταλίας, καθώς οι γαλλικές αρχές σταμάτησαν ένα κομβόι μεταναστών προερχόμενο από την Ιταλία με όλα τα απαραίτητα έγγραφα στα σύνορα. «Μια επαίσχυντη συμπεριφορά από την πλευρά της Γαλλίας και μια κραυγαλέα παραβίαση της συμφωνίας του Σένγκεν», χαρακτήρισε το περιστατικό ο βρετανικός Ιντιπέντεντ, που έδωσε το δίκιο στην ιταλική κυβέρνηση, η οποία πλέον βρίσκεται κατάσταση πανικού εξαιτίας της άφιξης πάνω από 25.000 μεταναστών από τη Βόρεια Αφρική μόνο μέσα στους τελευταίους μήνες. Η Ιταλία πράττοντας το αυτονόητο, εξέδωσε χιλιάδες προσωρινές άδειες παραμονής, που επιτρέπουν στους κατόχους τους να ταξιδεύουν ελεύθερα εντός της Ευρώπης. Οπότε μετέτρεψε το πρόβλημά της σε πρόβλημα όλων. Σύμφωνα με έκθεση που υπέβαλλε Ολλανδή ευρωβουλευτής των σοσιαλιστών, πάνω από 23.000 άνθρωποι έφυγαν από την Τυνησία κι έφτασαν στο μικρό ιταλικό νησί Λαμπεντούζα, που έχει μόλις 5.000 κατοίκους!

Ανάλογος πανικός έχει καταλάβει και την ελληνική κυβέρνηση. «Πρέπει να πούμε στον κόσμο την αλήθεια. Η κατάσταση δεν θα είναι ποτέ πια όπως ήταν στο παρελθόν», είπε η υφυπουργός Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης, Άννα Νταλάρα, μιλώντας πριν λίγες ημέρες στο πλαίσιο συνεδρίου για θέματα Ασφάλειας και Άμυνας με θέμα την παράνομη μετανάστευση. Η υφυπουργός επιβεβαίωσε ότι ακρογωνιαίος λίθος της μεταναστευτικής πολιτικής είναι η αστυνόμευση και οι απελάσεις, ενώ επίκειται και νέο αυστηρότερο πλαίσιο. Με ανάλογο πνεύμα ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Χρήστος Παπουτσής, είπε ότι με την ενσωμάτωση του Λιμενικού Σώματος και της Ελληνικής Ακτοφυλακής στο υπουργείο του, συγκροτείται ένα ολοκληρωμένο σύστημα εσωτερικής ασφάλειας. Μόνο η Αριστερά, η δύναμη που πρέπει να εκφράσει ως συνείδηση αλλά και υλική δύναμη την εργαζόμενη πλειοψηφία όλης της Γης δεν διαθέτει «ολοκληρωμένο σύστημα» αντιμετώπισης του φαινομένου.

Τι πρόσημο έχει η μετανάστευση; Ακόμη και εντός της Αριστεράς οι γνώμες ποικίλλουν σε μια ευρύτατη γκάμα αποχρώσεων: Από το χαρακτηρισμό του φαινομένου ως «ευλογία» μέχρι την υιοθέτηση ξενοφοβικών θέσεων και προτάσεων. Χαρακτηριστικότερη όμως είναι η τάση που παρακάμπτει μια ιδεολογική και φιλοσοφική τοποθέτηση απέναντι στο σύγχρονο αυτό κοινωνικό φαινόμενο, προκρίνοντας μια άμεση πολιτική της πράξης, με περισσότερο ανθρωπιστικά χαρακτηριστικά. Άλλη πάλι θέση συνοψίζεται στο σύνθημα «σύνορα ανοιχτά για την εργατιά»: Μια αφελής θεώρηση που θέλει να απαντήσει στην κατασταλτική πολιτική των κρατών με την άλλη όψη του νομίσματος. Είναι όμως η επιτακτικότητα του ζητήματος τέτοια στην ημερήσια διάταξη τη πολιτικής επικαιρότητας, που η αοριστία πλέον δεν συγχωρείται.

Κι αυτό γιατί δεν βρισκόμαστε πλέον στη μετανάστευση της εποχής του Μαρξ ή του Λένιν. Τα μεταναστευτικά κύματα των δύο προηγούμενων αιώνων συνδεδεμένα με την αποικιοκρατία και το βιομηχανικό καπιταλισμό είχαν άλλη κλίμακα. Σήμερα εξελίσσεται ένα εκρηκτικό φαινόμενο, παράγωγο της σύγχρονης εποχής, συνδεδεμένο με την παγκοσμιοποίηση και την παγκόσμια οικονομική κρίση. Είμαστε μάρτυρες του μεγαλύτερου μεταναστευτικού ρεύματος στην ιστορία, με νέα χαρακτηριστικά. Αρκεί να αναλογιστεί κανείς ότι σύμφωνα με την έκθεση που εξέδωσε ο ΟΗΕ για τη νέα χιλιετία, 1,2 δισεκατομμύρια άνθρωποι στην υφήλιο είναι υποχρεωμένοι να ζουν με λιγότερο από ένα δολάριο την ημέρα. Και οι αβυσσαλέες ανισότητες δεν υφίστανται μόνο μεταξύ κρατών αλλά και εντός των ίδιων των ανεπτυγμένων χωρών: Εκεί που ζει και αναπτύσσεται σε μια σκοτεινή ζώνη του κοινωνικού λυκόφωτος ένας τέταρτος κόσμος της φτώχειας. Όλα αυτά αποτελούν την πρώτη ύλη για μια ποιοτικά νέα κατάσταση.

Αυτό που πολύ συχνά ξεχνιέται είναι η διπλή φύση της μετανάστευσης. Από τη μια μεριά το φαινόμενο αυτό οδηγεί στην ομογενοποίηση της παγκόσμιας εργατικής τάξης, μια τάση που είναι εν δυνάμει επαναστατική. Το αίτημα για προλεταριακό διεθνισμό υπάρχει στη φαρέτρα του μαρξισμού από τη ληξιαρχική πράξη γέννησής του, το Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος των Μαρξ και Ένγκελς, στην περίφημη φράση «προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε». Δεν είναι λίγοι εκείνοι που σήμερα βλέπουν αυτή την επαναστατική προτροπή να παίρνει υλική υπόσταση στις μεταναστευτικές ορδές που οργώνουν την υφήλιο και συνενώνονται στα αστικά κέντρα των ανεπτυγμένων χωρών. Ωστόσο, υπάρχει και η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού, που είναι ως γνωστόν και πάντα αθέατη στο γυμνό μάτι. Η δεύτερη φύση του φαινομένου προκύπτει από τους ενδοαστικούς ανταγωνισμούς σε μια χώρα, από τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς που απλώνονται σε όλο τον πλανήτη και συντελούν τελικώς στον ευνουχισμό αυτού του «δυνάμει» χαρακτηριστικού. Ο νόμος του ανταγωνισμού που κυριαρχεί στον καπιταλισμό παρεμβαίνει και την ομογενοποίηση της εργατικής τάξης τη σπρώχνει προς τα κάτω, συμπιέζοντας τους μισθούς. Ο νεολογισμός «κινεζοποίηση» περιγράφει αυτό ακριβώς το φαινόμενο στην πιο ακραία του μορφή, τους μισθούς δηλαδή που εξασφαλίζουν απλώς την υλική επιβίωση. Για το λόγο αυτό, το φαινόμενο της μετανάστευσης στις μέρες μας δεν έχει τίποτα από την επαναστατική του δυναμική, παρά είναι στην ουσία του αντιδραστικό.

Τι γίνεται στις χώρες προέλευσης των μεταναστών; Η μαζική φυγή του εργατικού δυναμικού εκτονώνει την εκρηκτική συνήθως ανεργία και κατ’ αυτό τον τρόπο διευκολύνεται το έργο των κυβερνήσεων στην αντιμετώπιση των τάσεων για εξέγερση. Κατ’ αυτό τον τρόπο όμως αδυνατίζουν τα κινήματα που ζητούν κοινωνική αλλαγή ή μεταρρυθμίσεις. Ανάγεται σε μοντέλο ζωής και ενθαρρύνεται η ατομική λύση, ο μοναχικός δρόμος προς τη σωτηρία, μακριά από τα κοινά συμφέροντα που δένουν ένα λαό και μια εθνική εργατική τάξη.

Όμως και στις χώρες υποδοχής, κανείς δεν μπορεί να κλείνει τα μάτια για τις συνέπειες του μεταναστευτικού φαινομένου. Η μαζική εισροή μεταναστών αξιοποιείται αντικειμενικά από το κεφάλαιο για να ρίξει την τιμή της εργατικής δύναμης. Υπό την ανοχή φυσικά των κρατικών αρχών (όπως η Επιθεώρηση Εργασίας, τα υπουργεία κ.λπ.) δημιουργείται μια παράλληλη «βάρδια» εργαζομένων, χωρίς πολιτικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα, με εξευτελιστικούς μισθούς και μεροκάματα, που επιβιώνουν τελικώς λαθραία και στη «σκιά» της εργατικής νομοθεσίας, αλλά και οποιασδήποτε νομοθεσίας. Το γεγονός αυτό δεν είναι μονοσήμαντο. Από τη μία μεριά θέτει το επιτακτικό καθήκον στην Αριστερά να παλέψει για την άρση των ανισοτήτων αυτών, από την άλλη όμως συνιστά ένα γερό χτύπημα στην ντόπια εργατική τάξη για όσο διάστημα η κατάσταση αυτή συντηρείται. Πρώτον, διαιρεί σε κατηγορίες και διασπά την ενότητα των εργαζομένων, κάτι που φυσικά επιδιώκουν αντικειμενικά οι εργοδότες. Δεύτερον, οι μάζες των κακοαμοιβόμενων μεταναστών συγκροτούν έναν πολυάριθμο εφεδρικό «στρατό» που χτυπά τα κεκτημένα εργατικά δικαιώματα. Συνιστούν δηλαδή ένα εργαλείο κοινωνικού ντάμπινγκ.

Στη διαπίστωση ότι η μετανάστευση είναι στις μέρες μας πρωτίστως αντιδραστικό φαινόμενο, διατυπώνονται ορισμένες ενστάσεις. Πρώτη ένσταση: «Είναι πρωτίστως άνθρωποι σε ανάγκη που χρειάζονται την αλληλεγγύη μας». Κανείς φυσικά δεν θα διαφωνήσει με αυτό. Πρέπει να γίνει όμως ένας ουσιώδης διαχωρισμός: Ένα ζήτημα είναι το ίδιο το μεταναστευτικό φαινόμενο στη σύγχρονη εποχή και πώς κανείς το αντιμετωπίζει. Ένα άλλο ζήτημα αποτελεί η στάση απέναντι στους ανθρώπους που καλώς ή κακώς βρέθηκαν στον τόπο μας και ζητούν δουλειά και δικαιώματα. Μια συνεπής στάση μπορεί να συνοψισθεί στη φράση «κατά της μετανάστευσης αλλά υπέρ των μεταναστών», με την ίδια έννοια που η Αριστερά παλεύει κατά της ανεργίας αλλά υπέρ των ανέργων.

Δεύτερη ένσταση: «Η ιστορία του ανθρώπου από τα πρώτα βήματά του πάνω στη Γη είναι συνυφασμένη με τις μετακινήσεις και μεταναστεύσεις». Το γεγονός αυτό δεν συνιστά σε καμία περίπτωση συνηγορία υπέρ των μεταναστεύσεων. Πρώτον, επειδή από τη αυγή της ανθρωπότητας μέχρι τις μέρες μας ήταν η ανάγκη για επιβίωση που έσπρωχνε σε αναζήτηση καλύτερης τύχης. Δεύτερον, επειδή και άλλα φαινόμενα συνοδεύουν τον άνθρωπο για χιλιετίες, το γεγονός αυτό όμως δεν τα κατατάσσει σε όσα θέλει να κρατήσει ο κόσμος μας: Κορυφαίο παράδειγμα οι πόλεμοι, οι αιμοτοχυσίες και οι αλληλοσφαγές. Μήπως αυτά είναι προοδευτικά φαινόμενα;

Τρίτη ένσταση: «Αν τάσσεται κανείς με το αίτημα για κλειστά σύνορα, τότε υποστηρίζει τους αιματοβαμμένους φράκτες του Παπουτσή». Η θέση αυτή διαστρεβλώνει την πραγματικότητα. Οι φράκτες στον Έβρο και οι ένοπλες περιπολίες της Frontex και των ντόπιων συνοριοφυλάκων πρέπει διαμιάς να καταργηθούν. Όχι μόνο επειδή ευθύνονται για θανάτους ανθρώπων. Αλλά και επειδή η μετανάστευση είναι τέτοιο ορμητικό ποτάμι που η ροή της δεν σταματά με τέτοια αστυνομικού τύπου μέτρα. Όπως το νερό κυλά μέσα από τα δάχτυλα, έτσι και ένας φράχτης 2,5  χιλιομέτρων δεν αρκεί για μια γραμμή 200 χιλιομέτρων από χερσαία μόνο σύνορα. Ο στόχος άλλωστε της καταστολής αυτού του τύπου βρίσκεται εντός συνόρων: Στο να φύγει η προσοχή από τη δραματική κοινωνική πραγματικότητα που πλήττει την εργαζόμενη πλειοψηφία και να εστιαστεί στο αστυνομικό κυνήγι ενός αόρατου εχθρού που λειτουργεί επιπλέον ως αποδιοπομπαίος τράγος.

Συνεπώς, το μεταναστευτικό δεν είναι πρόβλημα ρατσισμού ή έλλειψης ανθρωπιάς. Έχει την καρδιά του στο ευρύτερο ζήτημα της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης και εκεί βρίσκεται και η λύση του. Οι μετανάστες άλλωστε δεν έχουν ανάγκη από μια Αριστερά προστάτη των «μειονοτήτων» οι οποίες απλώς στερούνται κάποιων δικαιωμάτων και γίνονται στόχος ακραίων δεξιών και φασιστικών επιθέσεων. Όσο η συζήτηση του μεταναστευτικού εξαντλείται σε αυτό το επίπεδο, τόσο πετυχαίνει ένα ευφυές σχέδιο κοινωνικού αυτοματισμού, που θα μπορούσε να πάρει τον κωδικό τίτλο «Εξάρχεια εναντίον Αγίου Παντελεήμονα». Η αντιπαράθεση των «άκρων» όπως εξελίσσεται μέχρι σήμερα η πάλη για την υπεράσπιση των μεταναστών, αφήνει τον κατάλληλο χώρο για να επικρατήσει τελικώς μια «μέση» υποτίθεται νηφάλια κυβερνητική παρέμβαση, των ΜΑΤ, της τάξης και της αντεργατικής πολιτικής που αγγίζει όλους. Η αντιπαράθεση με την ακροδεξιά είναι μέρος του γενικότερου δημοκρατικού ζητήματος. Την πάλη δηλαδή για να αποκαλυφθεί και να εξουδετερωθεί το παρακράτος των τραμπούκων και των παρακολουθήσεων, ο παρακρατικός εκτελεστικός βραχίωνας τύπου Χρυσής Αυγής, αλλά και το μιντιακό υπερκράτος των επιχειρηματιών που συντονίζει τις επιθέσεις όλων των παραπάνω.

Ο Νέγκρι και οι «μετακινήσεις του πλήθους»

ΑΤΑΞΙΚΕΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΙΣ ΑΣΚΟΥΝ ΓΟΗΤΕΙΑ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Οι Τόνι Νέγκρι και Μάικλ Χαρντ γράφουν στο πολύ γνωστό έργο τους Αυτοκρατορία: «Μέσω της κυκλοφορίας, το πλήθος επανιδιοποιείται το χώρο και αυτοσυγκροτείται ως ενεργό υποκείμενο. Οι κινήσεις αυτές συχνά συνεπάγονται ως αντίτιμο φρικτές δοκιμασίες, ταυτόχρονα όμως ενέχουν μια επιθυμία απελευθέρωσης οποία δεν κατασιγάζεται παρά μόνον επανιδιοποιούμενη νέους χώρους». Μιλούν για τα μεταναστευτικά κύματα. Και συνεχίζουν: «Το πλήθος αποκτά τη δύναμη να βεβαιώσει την αυτονομία του ταξιδεύοντας και εκφραζόμενο μέσω ενός μηχανισμού εκτεταμένης, εγκάρσιας εδαφικής επανιδιοποίησης». Οι λέξεις-κλειδιά στο παραπάνω απόσπασμα αλλά και σε όλο το έργο του Νέγκρι είναι «κυκλοφορία», «κίνηση», «ταξιδεύω». Ο όρος «μετακίνηση του πλήθους» αντικαθιστά τον όρο «μετανάστευση» σε ολόκληρο το βιβλίο των 600 σελίδων. Γι’ αυτό άλλωστε και το αίτημα που διατυπώνουν οι συγγραφείς είναι «απεριόριστες διαδρομές» και «παγκόσμια υπηκοότητα».

Είναι αυτή η ιδεολογική και θεωρητική βάση για τις σύγχρονες απόψεις που αποδίδουν στη μετανάστευση μια απελευθερωτική δήθεν διάσταση και αρνούνται την αντιδραστική της φύση. Οι θέσεις αυτές παραβλέπουν με χαρακτηριστική αφέλεια το γεγονός ότι ελατήριο όλων των μεταναστεύσεων της ιστορίας υπήρξε η ανάγκη, η έλλειψη πόρων για επιβίωση, ο πόλεμος και οι φυσικές καταστροφές. Με ένα μοντέλο που μοιάζει να προέκυψε με βάση τις σύγχρονες μετακινήσεις των φοιτητών και των ακαδημαϊκών από χώρα σε χώρα της Δυτικής Ευρώπης και της Αμερικής, ερμηνεύεται μια από τις πιο δραματικές σελίδες της ανθρώπινης ιστορίας. Πρόκειται βέβαια για αταξικές αναλύσεις, που στη θέση των κοινωνικών τάξεων ως δημιουργών της ιστορίας τοποθετούν ένα ανώνυμο και ομογενοποιημένο «πλήθος».

Παρόλ’ αυτά, οι θέσεις αυτές ασκούν μεγάλη γοητεία σήμερα στην ελληνική Αριστερά. Σε πρόσφατη εκδήλωση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ για το μεταναστευτικό, ο Αλέξης Τσίπρας μετά από σχετική ερώτηση του Πριν, δήλωσε υπέρ του Νέγκρι και εξήγησε: «Η ανθρωπότητα εξαρχής στηρίχθηκε στις μετακινήσεις. Δεν μπορούμε να πούμε λοιπόν ότι η βάση της ιστορίας είναι αντιδραστική». Όμως και αλλού επιβιώνουν λαθραία οι απόψεις του Νέγκρι: Όταν ακούγεται το σύνθημα «σύνορα ανοιχτά για την εργατιά». Όταν από το δράμα τη μετανάστευσης και της προσφυγιάς τονίζεται ο πολυπολιτισμικός χαρακτήρας της παρουσίας τους, σαν η παρουσία τους να οφείλεται σε διάθεση για γιορτή. Αλλά και κάθε φορά που υποχωρεί η ταξική οπτική στο φαινόμενο, για χάρη της ανθρωπιστικής προσέγγισης.

Κατάργηση του συστήματος που γεννά μετανάστες

ΚΑΝΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΧΑΡΤΙΑ

Το πρωταρχικό διεθνιστικό καθήκον είναι να χτυπηθούν και να εκλείψουν οι αιτίες που οδηγούν στη μετανάστευση. Να ανατραπεί δηλαδή το σύστημα που γεννά φτώχεια και εξαθλίωση σε όλο και μεγαλύτερο κομμάτι του πλανήτη και σπρώχνει τις απελπισμένες μάζες σε αναζήτηση ενός αμφίβολου μέλλοντος. Πιο άμεσο αίτημα είναι να σταματήσουν οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις που σπέρνουν τον τρόμο, το θάνατο και δημιουργούν αντικειμενικά τα μεγάλα μεταναστευτικά κύματα. Με αυτή την έννοια, ένα άμεσο και διεθνιστικό ζήτημα πάλης είναι να σταματήσει η εμπλοκή της χώρας στον ιμπεριαλιστικό μηχανισμό που διεξάγει και σήμερα πολέμους και να επιστρέψουν τα στρατεύματα από τη Λιβύη, το Αφγανιστάν και τις άλλες εστίες πολέμου.

Τι γίνεται όμως με όσους μετανάστες έχουν διαβεί το Ρουβίκωνα και βρίσκονται ήδη στη χώρα μας; Φυσικά προέχει να αρθεί η πολυπλόκαμη εκμετάλλευσή τους. Εκμετάλλευση από το κράτος που τους θέλει ημιπαράνομους για να μην έχουν πολιτικά δικαιώματα. Εκμετάλλευση από τους εργοδότες για να τους πληρώνουν μαύρα. Εκμετάλλευση από τους δουλέμπορους για να θησαυρίζουν σε βάρος τους.

Σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat, οι μη κοινοτικοί μετανάστες στη χώρα μας είναι 800.000. Η πλειοψηφία τους ζει και εργάζεται για χρόνια στη χώρα. Πάνω από τους μισούς, 400.000 άτομα, είναι αυτοί που δεν έχουν χαρτιά. Άλλο στοιχείο λέει ότι 150.000 μετανάστες από το 2008 έχουν χάσει το δικαίωμα για άδεια παραμονής λόγω κρίσης. Ο λόγος; Ότι η άδεια παραμονής συνδέεται με τα ένσημα που παρουσιάζουν. Αν είναι κάτω από έναν αριθμό, στερούνται την άδεια.

Πρώτο μέτρο λοιπόν είναι η νομιμοποίηση όλων χωρίς όρους. Κανείς μετανάστης χωρίς χαρτιά, κανένας εργαζόμενος χωρίς ασφάλιση. Το συγκεκριμένο μέτρο είναι αυτό που μπορεί να ανακουφίσει την κατάσταση: Να χτυπήσει τη μαύρη εργασία και το κοινωνικό ντάμπινγκ, ενώ είναι προϋπόθεση για να υπάρχουν ίσα μεροκάματα και ίσα δικαιώματα. Χτυπάει επιπλέον το δουλεμπόριο και αίρει τους διαχωρισμούς με την ντόπια εργατική τάξη. Δεύτερο μέτρο είναι η κατάργηση της κατάπτυστης συνθήκης «Δουβλίνο ΙΙ». Σε αυτό το σημείο η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έχει πολύ βαριές ευθύνες. Το 2003 ο Κώστας Σημίτης ως πρωθυπουργός και ο Γιώργος Παπανδρέου ως υπουργός Εξωτερικών υπέγραψαν να γίνει η χώρα μας αποθήκη ανθρώπων. Χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες που έχουν άλλο προορισμό παραμένουν εγκλωβισμένοι λόγω της συνθήκης «επαναπροώθησης στη χώρα εισόδου». Όπως έδειξε το παράδειγμα της Ιταλίας, η πίεση από τις μεταναστευτικές ροές μπορεί να μετριαστεί σε σημαντικό βαθμό αν εφοδιαστούν οι άνθρωποι με ταξιδιωτικά ντοκουμέντα και αφεθούν να προχωρήσουν στον πραγματικό τους προορισμό. Τρίτο μέτρο είναι η οργάνωση των μεταναστών στα συνδικάτα και σε όλα τα μαζικά όργανα πάλης, για να αρθούν οι τεχνητοί διαχωρισμοί στο σώμα της εργατικής τάξης. Από αυτή την άποψη είναι σημαντικό λάθος να ιδρύονται συνδικάτα με βάση την εθνικότητα, που συντηρούν και αναπαράγουν τις διαιρέσεις. Τέταρτο μέτρο είναι η αξιοπρεπής μεταχείριση των αιτούντων άσυλο και όλων των προσφύγων. Είναι τραγικό το γεγονός ότι ο λόγος που σήμερα κερδίζει έδαφος το αίτημα για να αλλαγή της συνθήκης «Δουβλίνο ΙΙ» είναι η απερίγραπτη κατάσταση στα κέντρα υποδοχής, ειδικά της χώρας μας.

Για όλα τα παραπάνω είναι φυσικά αναγκαία μια βαθύτερη μαρξιστική ανάλυση, κάτι που υπερβαίνει αυτό το κείμενο.

*http://el.gravatar.com/laoutaris

ΠΗΓΗ: (Δημοσιεύτηκε στο Πριν, 23-4-2011), In κίνηση ιδεών on 27/04/201, http://laoutaris.wordpress.com/2011/04/27/metanastes/

Ακροδεξιά κωμωδία και αριστερή τραγωδία

Του Αλέκου Αλαβάνου

Το πρωί είχα παρκάρει στο Παγκράτι, περίμενα όρθιος σε μια γωνιά ένα φίλο με μηχανάκι. Σταμάτησε ένα αυτοκίνητο μπροστά μου, ο οδηγός του συμπαθής, 70άρης, εργατική φάτσα. «Ξέρετε τι είναι εδώ;» και με το δάχτυλο έδειξε το ημιυπόγειο, μπροστά στο οποίο στεκόμουν. «Ξέρω», αφού ήμουν σχεδόν δίπλα στο Δημόσιο Ιατρικό Κέντρο που δουλεύει η γυναίκα μου. «Εσείς τους φέρατε, χαρείτε τους». Στο ημιυπόγειο είναι ο Σύλλογος Αιγυπτίων Παγκρατίου, στην πραγματικότητα τόπος προσευχής…

Μετά από λίγο στο γραφείο, άνοιξα το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο. Βρήκα ένα μήνυμα από έναν παλιό σύντροφο στο ΚΚΕ, μετά στον ΣΥΝ, μετά στον ΣΥΡΙΖΑ, τώρα στο Μέτωπο. «Να τον χαίρεστε τον πολυπολιτισμό που θέλετε στην Ελλάδα».

Συνημμένη ήταν μια σειρά φωτογραφίες από το Ιράν. Ένα αυτοκίνητο περνάει σιγά-σιγά πάνω από το χέρι ενός δεκάχρονου παιδιού που έχει κλέψει μικροπράγματα από μια τοπική αγορά. Το χέρι πρέπει να κοπεί ως τιμωρία και ως παραδειγματισμός. Ίσως είναι αληθινές οι φωτογραφίες, ίσως φτιαχτές.
Υπάρχουν πολλά στοιχεία γελοίου στη ρητορεία, τη δράση, τη μιμική της ακροδεξιάς στην Ελλάδα. Αυτό, όμως, που για την ακροδεξιά εμφανίζεται και ως κωμωδία, για την Αριστερά είναι και τραγωδία.

Γιατί αυτός ο συνταξιούχος, οικοδόμος μάλλον, γιατί αυτός ο πριν και τώρα σύντροφος, εναντίον μας; Ποτέ, μα ποτέ, όσες δεκαετίες γνωρίζω την Αριστερά, η ηγεμονία των ιδεών της δεν βρισκόταν σε τόσο απελπιστικά χαμηλό σημείο όπως σήμερα στο μεταναστευτικό, κεντρικό θέμα στην ατζέντα της ακροδεξιάς.

Ο Δημήτρης Ψαρράς με το «Κρυφό χέρι του Καρατζαφέρη – Η τηλεοπτική αναγέννηση της ελληνικής Ακροδεξιάς» παρουσιάζει ένα βιβλίο τεκμηριωμένο και βαθυστόχαστο. Με σπαρακτικές στιγμές γέλιου. Με αστυνομική πλοκή – έτσι κι αλλιώς η λογική του «μπάτσου» συνδυάζεται πάντα με τη Δεξιά.

Το συγκλονιστικό για τον αναγνώστη είναι το ερώτημα με το οποίο καταλήγει στο Επίμετρο, στις τελευταίες σελίδες: «Και τώρα τι γίνεται; Τώρα που συγκλίναμε με την Ευρώπη, αποκτήσαμε δηλαδή και εμείς την ακροδεξιά μας, πως θα αντιδράσουν τα άλλα κόμματα, το εκλογικό σώμα, η κοινωνία».
Για μας: Πώς θα αντιδράσει η Αριστερά; Πώς θα επινοήσει ένα δύσκολο, κι ίσως μακρύ, δρόμο προς την ανάκτηση της ηγεμονίας της; Ποια είναι τα εμπόδια που πρέπει να υπερβεί. Εδώ ακριβώς θέλω να σταθώ.

Η Αριστερά προσλαμβάνεται από μεγάλο μέρος της κοινωνίας ως μια λεπτομέρεια και αυτή του συστήματος. Το «κανένα» αφορά και αυτήν. Με μια σταθερή θέση στον αντισυστημικό χώρο και με την ικανότητά της να πείσει ότι το εννοεί, η Αριστερά μπορεί να κάνει κατανοητό πόσο τα πυροτεχνήματα της ακροδεξιάς ενάντια στο σύστημα, την πλουτοκρατία, τους Εβραίους, τους Τούρκους είναι αρχαϊκά, αντιδραστικά, παράλογα και καθυστερημένα. Η λαϊκότητά της πρώτης μπορεί να κάνει στείρο το κοινωνικό χωράφι για τον λαϊκισμό της δεύτερης.

Η Chantal Μouffe κι ο Ernesto Laclau έχουν έντονα επισημάνει ότι η ενσωμάτωση της Αριστεράς σε συναινετικές διαδικασίες, η απάρνηση μιας συγκρουσιακής πολιτικής αφήνει ελεύθερο έδαφος για να φύεται η ακροδεξιά αλλά και η τρομοκρατία.

Κι αυτό δεν ισχύει μόνο για τη σοσιαλδημοκρατία, αλλά και πιο πέρα. Όταν για παράδειγμα στην Ελλάδα, ένα τμήμα της ιστορικής Αριστεράς, σε επώδυνες στιγμές καθολικής νεανικής αμφισβήτησης του συστήματος όπως το Δεκέμβρη, επιλέγει τη στήριξή του. Ή όταν άλλο τμήμα της έχει ως κοινό τόπο με τα κόμματα εξουσίας τον ευρωπαϊσμό, έστω και με μια αριστερή εκδοχή του. Η πολιτική σύγκρουση, ως πεδίο αντιπαράθεσης ασυμφιλίωτων, αντιπάλων και διαφορετικών επιλογών, έχει ιδιαίτερη σημασία για το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής.

Και αποκτά ακόμη μεγαλύτερη σήμερα που η ακροδεξιά είναι και στην κυβέρνηση. Με την έννοια ότι η θεματολογία, αλλά και επιλογές της ακροδεξιάς – άρνηση της δημοκρατίας, απολυταρχισμός – εφαρμόζονται από το κόμμα εξουσίας. Τι άλλο είναι η διακυβέρνηση της χώρας μέσα από τα επικαιροποιημένα μνημόνια της τρόικας ερήμην του ίδιου του Κοινοβουλίου.

Αλλά και η απάνθρωπη ακροδεξιά ιδεολογία γίνεται κυβερνητική προπαγάνδα. Βγήκε ο υπουργός Υγείας Λοβέρδος και ζήτησε τα έξοδα για την περίθαλψη των απεργών πείνας της Υπατίας να πληρωθούν από τους «αλληλέγγυους». Τι άλλο σημαίνει αυτό, με τους όρους της προπαγάνδας, παρά: «Ούτε ένα αράπης, ούτε ένας μαύρος στα νοσοκομεία του ΕΣΥ με τα λεφτά του γνήσιου Έλληνα»;

Ασφαλώς οφείλουμε να έχουμε μέτωπο απέναντι στην ακροδεξιά. Αλλά και στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης που είναι το θερμοκήπιό της, και με την έννοια της καθημερινής πρόσκλησης των εκπροσώπων της, αλλά κυρίως με το γεγονός ότι η ακροδεξιά είναι το πολιτικό ισοδύναμο της πολιτιστικής επίδοσης της ιδιωτικής τηλεόρασης.

Αν, όμως, στις Πλατείες Αγίου Παντελεήμονα πριν από δέκα χρόνια ΛΑΟΣ, Χρυσή Αυγή, νυχτερινοί τηλεκήρυκες ξενοφοβίας έσπερναν το μίσος, τώρα η βλάστηση αυτή έχει γίνει σχεδόν αυτοφυής. Τα σταφύλια της οργής θρέφονται από την παρακμή και τη διάλυση.

Η προτεραιότητα, επομένως, είναι να αντιπαρατεθούμε με τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν στις υποβαθμισμένες περιοχές, μαζί με τους ξένους, και οι δικοί μας. Στέγη, παιδικές χαρές, φωτισμός, θέσεις εργασίας αξιοπρέπεια, ασφάλεια. Και κυρίως να σταματήσουν εκτεταμένες αστικές περιοχές να είναι κάτεργο που στα μικρά κελιά τους στοιβάζονται πολλοί δυστυχισμένοι. Αν συνεχίσουμε εδώ να είμαστε ανεπαρκείς, το κακό θα είναι ανεπανόρθωτο.

Το περασμένο Σάββατο η Τηλεόραση της Βουλής έπαιξε τη Δίκη της Νυρεμβέργης. Ένα πολύ καλό πολιτικό έργο, αν και χολιγουντιανό, του Στάνλεϊ Κράμερ, του 1960. Ο Μαξιμίλιαν Σελ, δικηγόρος του Μπαρτ Λάνκαστερ, αρχιδικαστή των ναζιστών, ρωτάει με πάθος τον Σπένσερ Τρέισι, Αμερικανό πρόεδρο του διεθνούς δικαστηρίου: «Οι Γερμανοί ήταν μέσα στην εξαθλίωση, τη φτώχεια, την ανεργία, τη διάλυση, το αδιέξοδο. Ο Χίτλερ τους έδωσε ελπίδα. Τι έπρεπε να κάνουν οι δικαστές; Να μην πάνε με την ελπίδα;».
Ίσως αυτή η μετατόπιση λαών προς τον ολοκληρωτισμό, πριν από εβδομήντα χρόνια, με γιγαντιαίες συνέπειες καταστροφής να επαναλαμβάνεται σήμερα δίπλα μας σε μικροκλίμακα. Μέχρι τώρα μικροκλίμακα. Ο James Joyce γράφει, «η ιστορία είναι ένα εφιάλτης στον οποίο δεν υπάρχει ξύπνημα».

Είναι σωστή η παιδαγωγική της Αριστεράς, ώστε ο καθένας να γίνει αγωνιστικής σε παγκόσμια κλίμακα. Έχει ασφαλώς νόημα να λέμε: «Αν οι Αμερικανοί φύγουν από το Αφγανιστάν, αν οι Γάλλοι σταματήσουν το εμπόριο διαμαντιών από το Κογκό, αν η Διεθνής Τράπεζας βοηθήσει πραγματικά το Μπαγκλαντές, αν η Νιγηρία σταματήσει να είναι πεδίο ιμπεριαλιστικής εκμετάλλευσης, αν στην Αιθιοπία οι πλούσιες χώρες φέρουν τεχνητή βροχή, τότε θα λυθεί το πρόβλημα της μετανάστευσης».

Δεν αρκεί όμως. Αν μείνουμε μόνο εκεί, ο άλλος θα πει: «Τι μου λέτε; Ρίχτε τους στη θάλασσα». Αν μείνουμε μόνο εκεί, είναι σαν να στηρίζουμε το κεντρικό επιχείρημα της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης: «Τίποτε απολύτως δεν μπορεί να αλλάξει το σημερινό κόσμο. Αυτό που ζείτε, είναι η μόνη λύση. Σκασμός, λοιπόν, και στα Πατήσια και την Κυψέλη».
Ο κάτοικος των περιοχών αυτών βλέπει ότι οι βασικές συντεταγμένες της ζωής του καθορίζονται χωρίς καμία δική του συμμετοχή. Μας ακούει να του λέμε ότι δεν εξαρτώνται καν από την κυβέρνηση στην Ελλάδα, αλλά το πώς θα ζει καθορίζεται μόνο από τις απόμακρες και ανεξέλεγκτες επιλογές του αμερικάνικου ή του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού.

Μέσα σε απόγνωση περιμένει κάποιος να του πει ότι μπορεί ο λαός να καθορίσει την τύχη του. Ότι υπάρχει εναλλακτική λύση. Ότι υπάρχει η «λαϊκή κυριαρχία», μια έννοια που μεγάλο μέρος της Αριστεράς τη θεωρεί βλασφημία, ακόμα και στην εποχή της τρόικας. Περίμενε να ακούσει μια ανθρώπινη λύση. Αν δεν την ακούει, θα πάει στην απάνθρωπη.

Αξίζει να στοχασθούμε, με πικρία, ότι το πεδίο που η Αριστερά έχει χάσει εντελώς την ηγεμονία για τις ιδέες της, είναι αυτό του κόσμου της εργασίας. Οι εχθρικές αντιλήψεις εισβάλλουν θριαμβικά στον ιστορικό χώρο κοινωνικής αναφοράς της Αριστεράς. Απελπισμένοι ξένοι που ψάχνουν δουλειά. Απελπισμένοι Έλληνες που χάνουν τη δουλειά τους.

Δεν είναι τα βόρεια προάστια. Είναι ο βούρκος του κέντρου. Ένα εκρηκτικό τοπίο όπου γεννιέται ο φθόνος, το μίσος, η επικίνδυνη λογική του μετανάστη-μαύρου πρόβατου που πρέπει να θυσιασθεί. Η Αριστερά δεν αρκεί να αισθάνεται μια δικαίωση για τη σταυροφορία της ενάντια στον ρατσισμό. Είναι ηρωική η παρουσία συντροφισσών και συντρόφων μέσα στους σκοτεινούς και έρημους δρόμους με τους μαχαιροβγάλτες του φασισμού. Το ζητούμενο επειγόντως, όμως, είναι να ενοποιήσει τις δύο πλευρές – Έλληνες και ξένους. Θεωρητικά, το επιδιώκει από καρδιάς. Πρακτικά έχει αποτύχει σε μεγάλο βαθμό. Κι όμως μπορεί. Με δύο τρόπους.

Από τη μια, θέτοντας το μεταναστευτικό ως ένα οργανικό στοιχείο της μεγάλης πάλης ενάντια στην τρόικα, την κατάρρευση του κοινωνικού κράτους, για την αλλαγή. Κι όχι κατ’ αντιπαράθεση, ως προνομιακό σημείο σύγκρουσης λόγω της ηθικής της υπεροχής, με κίνδυνο η Αριστερά να ηττηθεί καίρια πρώτα από όλα στο ίδιο το μεταναστευτικό, όπου η κοινή γνώμη είναι συντριπτικά αυτή τη στιγμή αντίθετη με τις θέσεις μας κι όπου, όπως φάνηκε καθαρά, η κυβέρνηση θέλει αυτό το γήπεδο.

Από την άλλη, και κύρια, με το να βρει και να αναδείξει το αίτημα που δεν διχάζει, ενοποιεί ντόπιους και μετανάστες. Να καταργηθεί η ελληνική φυλακή. Να πέσουν τα κάγκελα. Να μπορέσουν να φύγουν όλοι αυτοί που θέλουν για την Ευρώπη ή αλλού. Να καταργηθεί το Δουβλίνο ΙΙ – όπως το έθεσε πανελλαδικά η Ελεύθερη Αττική με την περιπετειώδη επίσκεψή της στον Άγιο Παντελεήμονα.

Όταν κάποτε γίνει κατάληψη των γραφείων της Ευρωπαϊκής Ένωσης από πρόσφυγες και μετανάστες με το πανό να γράφει «Ελευθερία» τότε «αλληλέγγυοι» θα είναι οι γιαγιάδες και οι παππούδες του Αγίου Παντελεήμονα.
Έχουμε κάθε λόγο να έχουμε τη συνείδηση μας ήσυχη. Είμαστε, ως αριστεροί, συμπαραστάτες στους κολασμένους της εποχής μας, Αφγανούς, Πακιστανούς, Αφρικανούς. Είμαστε φορείς όχι μόνο των ουμανιστικών αξιών του μαρξισμού αλλά του παγκόσμιου πολιτισμού, μέχρι και του αντιρατσιστικού μηνύματος των Ευαγγελίων από τη συνάντηση του Ιησού με την καλή Σαμαρίτισσα.
Σε ένα σπουδαίο άρθρο του ανθρωπολόγου και θεμελιωτή της θεωρίας των συστημάτων στις κοινωνικές επιστήμες Gregory Bateson, το 1966 υπάρχει μια ενδιαφέρουσα και για μας μεταφορά. Εξηγεί γιατί η Συνθήκη των Βερσαλλιών που επέβαλαν ΗΠΑ, Γαλλία, Αγγλία με τους ταπεινωτικούς και αβάσταχτους όρους για τον λαό της ηττημένης Γερμανίας οδήγησε τους γερμανούς στο ναζισμό και τον επιθετικό πόλεμο.

Υπόσχεσαι σε ένα παιδί μια αξιοπρεπή ζωή (η Αριστερά το έχει υποσχεθεί και στους εργαζόμενους της κάθε Αχαρνών). Μετά το αναιρείς αυτό (οι εργαζόμενοι θεωρούν ότι η ευαισθησία της Αριστεράς για τους μετανάστες επιδεινώνει τη δική τους ζωή). Το παιδί θυμώνει πολύ μαζί σου (θυμός είναι το κύριο συναίσθημα πολλών οικογενειών της φτωχολογιάς με την Αριστερά). Εσύ του απαντάς με βάση υψηλές ηθικές αξίες (ακούει την Αριστερά να λέει ή να υπονοεί ότι είναι ρατσιστής). Το παιδί θεωρεί άδικο το ηθικό μαστίγωμα, αισθάνεται ενοχικά και αποηθικοποιείται πλήρως (τίμιοι άνθρωποι της δουλειάς, που ποτέ δεν το περίμεναν, γίνονται τομάρια ρατσιστές).
Αν στην τετραμελή οικογένεια με τα δύο κορίτσια που στο απέναντι διαμέρισμα μένουν στοιβαγμένοι είκοσι ξεκληρισμένοι πρόσφυγες η Αριστερά δεν μπορεί να βιώσει το άγχος της και να προτείνει λύση, αν είναι μόνο ιεροκήρυκας ηθικών αξιών, που εκ των πραγμάτων ενοχοποιούν την οικογένεια τότε τη σπρώχνουμε οι ίδιοι στον ρατσισμό. Ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με τις καλύτερες προθέσεις.

Τι παράξενα που είναι όλα! Οι Αφρικανοί, ο Μαροκινοί, οι Τυνήσιοι, οι Αιγύπτιοι, αυτοί που απαρτίζουν τους 300 της Υπατίας, είναι από τους πιο υποτιμημένους μετανάστες. Δεν είναι καν Πολωνοί ή Αλβανοί.
Κι όμως! Μέσα από τις πατρίδες αυτών των… καθυστερημένων ξεκίνησε η μεγάλη ελπίδα. Η επανάσταση του γιασεμιού στην Τυνησία. Ο ξεσηκωμός στο Μπαχρέιν. Οι διαδηλώσεις στην Αλγερία και το Μαρόκο. Ο πόλεμος στη Λιβύη. Και προπαντός η αξέχαστη Πλατεία Ταχρίρ στην Αίγυπτο. Αντιστράφηκε το δρομολόγιο της ελπίδας. Αυτή τη φορά από την Ανατολή προς τη Δύση.

Μέσα από τα μπλογκ, μέσα από εστίες της Αριστεράς ή κοινωνικών οργανώσεων ξεπήδησε ένα μεγάλο όνειρο. Κι εδώ, σε πολύ διαφορετικές συνθήκες, ένα ενωμένος λαός, μπορεί να συντρίψει, όχι τον Μουμπάρακ, αλλά την τρόικα και τον Παπανδρέου. Η Πλατεία Συντάγματος μπορεί να γίνει Πλατεία Ταχρίρ.

Νυχτερινά δελτία και κυβερνητικός εκπρόσωπος δεν έκρυψαν το φόβο τους. Τι κρίμα όμως που από Μέσα Ενημέρωσης της Αριστεράς εκπορεύεται μια λογική ευνουχισμού του ονείρου. «Ταχρείοι» όσοι βρέθηκαν στο Σύνταγμα.
Για να τελειώσουμε, λοιπόν, όπως αρχίσαμε, με την Mouffe και τον Laclau, ένα από τα μεγάλα προβλήματα της Αριστεράς, που έχει οδηγήσει στην άνοδο της ακροδεξιάς, είναι η λογιστική της προσέγγιση στο πρόγραμμα και το εφικτό και η ανικανότητα να συμβάλλει σε συλλογικές ταυτότητες που στοιχείο είναι το πάθος, τα βιώματα, η ελπίδα. Ο καθένας έχει πολλές ταυτότητες. Είναι πατέρας. Είναι από την Τήνο. Είναι Έλληνας. Είναι Ευρωπαίος. Είναι πολίτης του κόσμου.

Έχει δικαίωμα να ονειρεύεται τα παιδιά του να προκόβουν. Έχει δικαίωμα να ονειρεύεται το νησί του να συζεί με τη βενετσιάνικη κληρονομιά του. Έχει δικαίωμα να ονειρεύεται να ταξιδέψει στην Καταλωνία να δει την Μπαρτσελόνα Έχει δικαίωμα να ονειρεύεται έναν πλανήτη χωρίς πυρηνικά.
Έχει δικαίωμα να ονειρεύεται και τη χώρα του, τη γλώσσα του, το ταξίδι στην ιστορία. Να έχει και τον εθνικό του εαυτό, χώρο πολιτικής δράσης και πολιτισμού. Αν το αρνηθεί η Αριστερά, όπως συχνά το κάνει, αφήνει ελεύθερο το έδαφος σε άλλους, όπως στην ακροδεξιά, να ενσωματώσουν αυτά τα στοιχεία σε μια ταυτότητα μίσους, αντιπαράθεσης, ανταγωνισμού, σοβινισμού, βαρβαρότητας.

Δεν θα αργήσει η ώρα που η Αριστερά θα μπορεί να εμπεριέχει και τα τραγούδια του Μανώλη Ρασούλη, και το σαντούρι του Ιρανού πρόσφυγα στην Ερμού, και τη Μπιενάλε της Βενετίας, και την Πλατεία Ταχρίρ, και τα ευφυή συνθήματα του Δεκέμβρη, και το YouTube με τη διαδήλωση των μπλόγκερ στη Λισσαβώνα σε μια συλλογική ταυτότητα γεμάτη πάθος, υπόσχεση, συναισθήματα και δράση.

 ΠΗΓΗ: Έντυπη Εφημ. «ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ» 19 ΜΑΡΤΙΟΥ 2011, Ηλεκτρ. Δευτέρα, 21 Μάρτιος 2011,  http://tinyurl.com/4a9qrq6 .

Η Ήπειρος που πεθαίνει και το μεταναστευτικό

 Και τα δέκα εκατομμύρια Ευρωπαίων: Η δημογραφική κατάρρευση

Του  Paul Treanor* [Μτφρ.: Radical Desire]

Οι πληθυσμιακές προβλέψεις της Eurostat το 2006 προβλέπουν μείωση πληθυσμού έως το 2050 σε 13 από τις τωρινές χώρες-μέλη της ΕΕ, περιλαμβανομένων σημαντικών δυτικών κρατών όπως η Γερμανία και η Ιταλία. Στην πραγματικότα, κατά τη διάρκεια του 21ου αιώνα, το μεγαλύτερο τμήμα του κόσμου είναι πολύ πιθανό να ακολουθήσει στο μονοπάτι των ανατολικο-ευρωπαϊκών χωρών κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου – η εκδίκηση του Μπρέζνιεφ. Δεν υπάρχει εγγύηση ότι η μείωση θα αναστραφεί.

Ο φόβος της αύξησης πληθυσμού ήταν η πολιτιστική νόρμα στη Δύση έως την δεκαετία του 1990. Αλλά οι λαοφιλείς εικόνες ενός αναπόφευκτα πολυπληθούς μέλλοντος έχουν σε μεγάλο βαθμό εξαφανιστεί. Μελέτες για τον πληθυσμό του μέλλοντος, όπως το Πρόγραμμα Παγκόσμιου Πληθυσμού IIASA, εισήγαγαν την ιδέα της πτώσης του παγκόσμιου πληθυσμού στα ΜΜΕ και την κοινή γνώμη. Το σενάριο "χαμηλής γεννητικότητας-υψηλής θνησιμότητας" έδωσε μια πρόβλεψη για τον παγκόσμιο πληθυσμό το 2100 μόνο 3.397 εκατομμυρίων – ένα τρίτο μικρότερο από τον σημερινό. Φυσικά υπάρχουν αβεβαιότητες στις προβλέψεις πληθυσμού. Στην αναθεώρηση των Προοπτικών Παγκόσμιου Πληθυσμού του 2006, υπάρχει διαφορά 4 δισεκατομμυρίων μεταξύ του σεναρίου χαμηλής γεννητικότητας και αυτού σταθερής γεννητικότητας. Στα σενάρια της ESA, υπάρχει χάσμα 34 δισεκατομμυρίων ανθρώπων ανάμεσα στο χαμηλότερο και το ψηλότερο σενάριο για το 2300. Όσο πιο μακριά στο μέλλον προσπαθούμε να προβλέψουμε, τόσο μεγαλύτερες είναι οι αβεβαιότητες και τα περιθώρια λάθους – και οι δημογράφοι εξακολουθούν να προειδοποιούν για την τεράστια αύξηση πληθυσμού στα επόμενα 50 χρόνια (Βλ. Παγκόσμιος πληθυσμός: Κύριες τάσεις).

Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν λόγοι να πιστεύουμε ότι το ρεαλιστικό σενάριο είναι η μακροχρόνια μείωση. Ίσως θυμάστε τις τέσσερις φάσεις της δημογραφικής μετάβασης από την σχολική γεωγραφία. Στο μεγαλύτερο κομμάτι της ιστορίας, τα ποσοστά  γεννήσεων και θανάτων ήταν υψηλά, γύρω στα 40/1.000. Ο παγκόσμιος πληθυσμός αυξήθηκε, αλλά αργά και ασταθώς. Αυτή ήταν η πρώτη φάση. Τους τελευταίους τρεις αιώνες, και αρχικά στην Ευρώπη, έπεσαν δραστικά τα ποσοστά θανάτων. Στην αρχή, τα ποσοστά γεννήσεων παρέμειναν υψηλά και ο πληθυσμός αυξήθηκε. Αυτή ήταν η δεύτερη φάση. Με την αυξανόμενη πρόνοια, άρχισαν να πέφτουν επίσης και τα ποσοστά γεννήσεων, και η αύξηση πληθυσμού επιβραδύνθηκε: η τρίτη φάση. Τέλος, σύμφωνα με την βασική θεωρία, τα ποσοστά γεννήσεων και θανάτων θα σταθεροποιούνταν περίπου στο 10 ανά 1.000. Η διαδικασία πήρε 250 με 300 χρόνια στην Ευρώπη, αλλά ορισμένες περιοχές στην Αφρική και την Ασία μπήκαν στην δεύτερη φάση μόλις πριν από μία γενιά. 

Τελειώνει όμως εδώ η ιστορία; Τι γίνεται αν τα ποσοστά γεννήσεων πέσουν μόνιμα κάτω από τα ποσοστά θανάτων; Φαίνεται πως οι ανατολικοευρωπαϊκές χώρες εισήλθαν σε μια πέμπτη φάση της δημογραφικής μετάβασης – και δεν υπάρχουν αποδείξεις ότι αυτό θα αναστραφεί ποτέ. Η φάση αυτή παρακμής περιλαμβάνεται πλέον σε κάποιες εκδοχές θεωρίας της δημογραφικής μετάβασης. Για τις χώρες της ΕΕ, η μελέτη της Eurostat προέβλεψε ποσοστό γεννητικότητας σταθερό στα 1.95. Το ποσοστό γεννητικότητας είναι, περίπου, ο αριθμός παιδιών ανά γυναίκα. Για έναν σταθερό πληθυσμό είναι απαραίτητο ένα ποσοστό 2.1. Ένα ποσοστό 1.95 στις χώρες της ΕΕ θα παρέμενε μόνιμα κάτω από το επίπεδο της αντικατάστασης [θανάτων από γεννήσεις] – και αυτό είναι το σενάριο που βασίζεται σε αισιόδοξες προβλέψεις γεννητικότητας. 

Οι περισσότερες χώρες δεν έχουν μπει ακόμη σε μια πέμπτη φάση. Όμως οι προβλέψεις της Eurostat δείχνουν κάποιες σταθερές τάσεις, σύμφωνα με τις οποίες οι πλούσιες χώρες, η μία μετά την άλλη, αρχίζουν να παρακμάζουν πληθυσμιακά. Και η χαμηλή γεννητικότητα δεν είναι πλέον μόνο ευρωπαϊκή, ούτε περιορίζεται πια στις πλούσεις βιομηχανικές χώρες. Σύμφωνα με τις Προοπτικές Παγκόσμιου Πληθυσμού (αναθεώρηση 2006), και οι 45 αναπτυγμένες χώρες έχουν ποσοστά γεννητικότητας κάτω από το επίπεδο αντικατάστασης, αλλά τέτοια έχουν επίσης και 28 αναπτυσσόμενες χώρες. Όλες μαζί αποτελούν το 44% του παγκόσμιου πληθυσμού. Η γεννητικότητα κάτω από τα επίπεδα αντικατάστασης επηρεάζει πλέον χώρες όπως η Αρμενία, η Κύπρος, η Γεωργία, το Καζακστάν, η Σρι Λάνκα και η Ταϊλάνδη.  

Δεν μπορούμε πια να λέμε απλώς ότι το τέλος της δημογραφικής μετάβασης είναι ένας σταθερός πληθυσμός. Ίσως ένας πληθυσμός που μειώνεται να είναι "φυσιολογικός" – όπως κάποτε θεωρούνταν "φυσιολογική" η αύξηση. Ίσως η μείωση πληθυσμού να είναι χαρακτηριστική κάθε πλανήτη με προχωρημένη τεχνολογία. […]

Μια μαύρη Ευρώπη;

Ένα πράγμα φαίνεται βέβαιο: Η σημασία της Ευρώπης έχει λάβει τέλος. Παρά τις διαφορές στις μακροπρόθεσμες προβλέψεις, όλα τα σενάρια της IIASA και της Eurostat δείχνουν σχετική παρακμή στο μερίδιο που έχει η Ευρώπη στον παγκόσμιο πληθυσμό. Το 1950, περίπου 12% του παγκόσμιου πληθυσμού ζούσε στις χώρες που σήμερα απαρτίζουν την ΕΕ. Σύμφωνα με την Eurostat, το 2050, το ποσοστό αυτό θα έχει κατέβει μόλις στο 4%. Το μερίδιο που προβλέπει η IIASA για όλη την Ευρώπη το 2050 είναι από 7-8%. Στην πρόβλεψη της ESA το 2004, το μερίδιο που προβλέπει το κατά προσέγγιση μέσο σενάριο για το 2300 είναι 7%.

Το σενάριο που βασίζεται στην υπόθεση σταθερής γεννητικότητας είναι πολύ πιο ακραίο: Η γεννητικότητα μένει στα σημερινά επίπεδα σύμφωνα με αυτό το σενάριο, κάτι το οποίο οδηγεί σε απίστευτα υψηλούς αριθμούς για τον παγκόσμιο πληθυσμό. Για τον ευρωπαϊκό όμως πληθυσμό οδηγεί αντίθετα, μακροπρόθεσμα τουλάχιστον, σε εκπληκτικά χαμηλά ποσοστά. Ο πληθυσμός της ΕΕ θα έπεφτε μόλις στα 59 εκατομμύρια έως το 2.300. Οι μισές περίπου από τις ευρωπαϊκές χώρες θα έχαναν 95% ή παραπάνω του πληθυσμού τους, και χώρες όπως η Ρωσία και η Ιταλία θα έμεναν με περίπου 1% του πληθυσμού που έχουν τώρα. Αν και κάποιος μπορεί να φανταστεί την δυνατότητα η γεννητικότητα να αυξηθεί σε σχέση με τα σημερινά επίπεδα, οι συνέπειες φαίνονται αρκετά γκροτέσκες ώστε να κάνουν κάτι τέτοιο να μοιάζει μάλλον απίθανο.

Πρόκειται για μια παράλογη αντίφαση:  τα αντιμεταναστευτικά κόμματα παραπονιούνται για τις ατέρμονες ορδές μεταναστών και για ασφυκτικά γεμάτες πόλεις. Και όμως, οι υπολογισμοί των Ηνωμένων Εθνών για το Ποσοστό Παγκόσμιου Πληθυσμού ανά Περιοχή δείχνουν ότι η κλίμακα σχετικής πληθυσμιακής παρακμής είναι τεράστια. Τόσο μεγάλη, που εκατοντάδες εκατομμύρια μεταναστών θα χρειαζόντουσαν για να αποκαταστήσουν το ποσοστό [των κατοίκων της Ευρώπης] επί του παγκόσμιου πληθυσμού. Η πιο πρόσφατη Αναφορά των Ηνωμένων Εθνών για την Αντικατάσταση μέσω Μετανάστευσης υπολογίζει το ποσοστό μετανάστευσης που χρειάζεται για να αποκατασταθεί η ηλικιακή ισορροπία. Ο συνοπτικός πίνακας για την ΕΕ περιλαμβάνει ένα σενάριο με σταθερή αναλογία ανάμεσα στην ομάδα ηλικιών από 15-64 και την ομάδα άνω των 65.  Από το 1995 έως το 2050, θα χρειαστούν 700 εκατομμύρια μετανάστες. Το σενάριο αυτό περιλαμβάνει την αύξηση πληθυσμού στην Ευρώπη – στην πραγματικότητα μεταθέτει την αφρικανική και ασιατική αύξηση στην Ευρώπη. Η μετανάστευση που είναι αναγκαία για να διατηρηθεί ο πληθυσμός χωρών στην ΕΕ είναι μικρότερη, αλλά θα εξακολουθούσε να τρομοκρατεί τα αντιμεταναστευτικά κόμματα: 47 εκατομμύρια μετανάστες. Και οι τρεις στόχοι (η διατήρηση του μεριδίου επί του παγκόσμιου πληθυσμού, η διατήρηση της ηλικιακής ισορροπίας και η διατήρηση του πληθυσμού), προαπαιτούν τεράστιους αριθμούς μεταναστών.

Αν, το 2300, η Ευρώπη παραμείνει σημαντική ήπειρος, θα είναι σχεδόν βέβαια μια μαύρη ήπειρος. Η μελλοντική πολιτική για την μετανάστευση μπορεί να φαντάζει παράλογη με τα κριτήρια του σήμερα. Θα αντικατασταθεί η συνοριακή αστυνομία με διαφημίσεις που θα λένε "ελάτε εδώ"; Σε ένα ποσοστό, αυτό έχει ήδη συμβεί:  στα τέλη της δεκαετίας του 1990, οι δυτικοευρωπαϊκές χώρες άρχισαν να ανταγωνίζονται για εξειδικευμένους μετανάστες, αρχής γενομένης από τον κλάδο της Τεχνολογίας Πληροφορικών Συστημάτων. Ο ανταγωνισμός αυτός  είναι πιθανόν να συνεχιστεί όταν ανακάμψει η οικονομία. Ίσως στο μέλλον οι διακομιστές μεταναστών να αντικατασταθούν από απαγωγείς μεταναστών. Οι επιδρομές για δούλους ήταν κάποτε βασικός τρόπος εύρεσης εργατικού δυναμικού για την χαμηλής αποδοτικότητας γεωργία. […]

Δεν είναι αδύνατο να έχουμε κάποια νέα μορφή "επιδρομών για την εξασφάλιση πληθυσμού", αν και θα είναι πιο εκλεπτυσμένη. Προς το παρόν, οι ψηφοφόροι στις πλούσιες χώρες βλέπουν τους μετανάστες ως απειλή. Η στάση αυτή προϋποθέτει ότι υπάρχει ένα τεράστιο απόθεμα μεταναστών, για παράδειγμα στην Αφρική. Αλλά σε 25 ή 30 χρόνια, εάν οι πλούσιες χώρες αποφασίσουν ότι χρειάζονται εκατομμύρια μεταναστών, μπορεί απλώς να μην τους βρίσκουν. Αν τα αφρικανικά επίπεδα διαβίωσης βελτιωθούν και μειωθεί η γεννητικότητα, οι Αφρικανοί μπορεί να μην είναι ενθουσιώδεις στην ιδέα της μετανάστευσης. Στην πραγματικότητα, είναι ήδη αργά για να υιοθετηθεί μια στρατηγική "μαζικής μετανάστευσης." Η μαζική μετανάστευση μπορεί να είναι ιστορικά εφήμερο φαινόμενο. Η μετανάστευση από κράτος σε κράτος μειώνεται αναμφίβολα αν ιδωθεί ως ποσοστό επί όλων των ειδών ταξιδίου. Η κυκλοφορία διεθνών επιβατών έχει αυξηθεί σε τεράστιο βαθμό από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Εάν αυξανόταν με τα ίδια ποσοστά η μετανάστευση, σχεδόν όλοι μας θα ήμασταν μετανάστες. Οι τεχνολογικές αλλαγές είναι μια ακόμα χρησιμότερη ένδειξη: το 1550, ένα πλοίο που έπλεε από την Ευρώπη στην Ιαπωνία χρειαζόταν ένα χρόνο για να φτάσει, και το ένα τρίτο του πληρώματος πέθαινε σε ένα τυπικό ταξίδι μετ' επιστροφής. Σήμερα είναι εφικτό να μεταφέρεις αεροπορικά ολόκληρο τον πληθυσμό της Ιαπωνίας στην Ευρώπη σε πολύ μικρότερο χρονικό διάστημα από έναν χρόνο. Αλλά η μετανάστευση δεν αυξήθηκε ανάλογα. Η τάση φαίνεται να είναι ένας κόσμος με πολλές μετακινήσεις, αλλά και με μόνιμη κατοικία στην χώρα γέννησης. Και έτσι η Ευρώπη δεν μπορεί πλέον να ανοίξει τις πύλες και να περιμένει τους μετανάστες να έρθουν. 

Πηγή: http://web.inter.nl.net/users/Paul.Treanor/nohumans.html

ΠΗΓΗ: Παρασκευή, 4 Μαρτίου 2011, http://radicaldesire.blogspot.com/2011/03/blog-post_1745.html

* Σημείωση admin: Paul Treanor Senior Conference Manager at Hanley Wood,  http://www.linkedin.com/pub/paul-treanor/10/b48/85a

Είμαστε όλοι μετανάστες

Της Νίνας Γεωργιάδου

 Αν ένας σεισμός στην Τασμανία κρατούσε 300 ανθρώπους εγκλωβισμένους σε ερείπια, αναγκαία και ανθρώπινα η ΕΜΑΚ μαζί με εθελοντές διασώστες θα ήταν  από την πρώτη στιγμή παρόντες στην προσπάθεια για απεγκλωβισμό. Αν 100 ναυαγοί πάλευαν μεσοπέλαγα για τη ζωή τους, εναέριες και θαλάσσιες δυνάμεις, αναγκαία και ανθρώπινα, θα είχαν σπεύσει για τη διάσωσή τους. Αν δέκα εκδρομείς σε χιονοδρομικό κέντρο αποκλείονταν από αιφνίδιες χιονοπτώσεις, οι κατάλληλες για τον απεγκλωβισμό δυνάμεις, σωστά και ανθρώπινα, θα βρισκόντουσαν σε συναγερμό. Αν έστω και ένας ορειβάτης στον Όλυμπο εγκλωβιζόταν σε μια χαράδρα, θα ενεργοποιούσε άμεσα τα ανθρώπινα αντανακλαστικά για τον εντοπισμό και τη διάσωσή του.  

Και μαζί με τους διασώστες θα απογειώνονταν τα θορυβώδη ελικόπτερα των τηλεοπτικών ανταποκρίσεων, θα εξορμούσαν τα κομβόϋ των τηλεοπτικών βαν, θα φορούσαν τα ζεστά σκουφιά τους οι αντίστοιχοι ανταποκριτές και θα έσπευδαν όλοι μαζί στον τόπο του δράματος, με μικρόφωνα σα ματσούκια για να μεταδώσουν – όχι απαραίτητα, βρε αδερφέ, τη διάσωση – την έτσι κι αλλιώς όμως θεαματική είδηση.  Και το πανελλήνιο, με κομμένη την ανάσα, μέσα από έκτατα δελτία, «επικίνδυνα» πλάνα και την  παλλόμενη φωνή των ανταποκριτών θα πληροφορούνταν κάθε πέντε λεπτά την εξέλιξη των επιχειρήσεων.

Αν 300 μετανάστες απεργοί πείνας χαροπαλεύουν σήμερα  μέσα στην καρδιά  της Αθήνας –  όπου για τη διάσωσή τους περιττεύουν ειδικές δυνάμεις, εθελοντές με αυτοθυσία, θορυβώδη ελικόπτερα, κομβόϋ βαν και  ζεστά σκουφιά  –  τους κυκλώνει η κυνική καταδίκη μιας ανάλγητης πολιτείας, η εκκωφαντική σιωπή μιας κατευθυνόμενης ειδησεογραφίας, η παγερή υποκρισία μιας εκκλησίας και σύμπαντος του ποιμνίου της που «αγαπά τον πλησίον του σαν τον εαυτό του» και προσεύχεται περί σωτηρίας των ψυχών ημών, η εκδικητική προσμονή των περιοικούντων φασιστοειδών, η γελοιότητα μιας υφυπουργού περί «έλλειψης κουλτούρας» και  η πρόστυχη δήλωση ενός υπουργού «οι τριακόσιοι είναι μια βόμβα για τη δημόσια υγεία».

Αυτά συμβαίνουν στην Ελλάδα των 10 τουλάχιστον εκατομμυρίων απόδημων Ελλήνων στις τέσσερις γωνιές της γης, όπου – το ξανάπαμε –  περιθωριοποιημένοι και αποδιοπομπαίοι, πλύναμε σχεδόν όλα τα άπλυτα πιάτα της αμερικάνικης γαστριμαργίας. Στιγματισμένοι ως υποψήφιοι εγκληματίες, βάψαμε όλες τις κρεμαστές γέφυρες της αμερικάνικης επικράτειας, θρηνώντας εκατοντάδες νεκρούς και ανάπηρους.  Χωμένοι σε στρατόπεδα μεταναστών, απολυμάναμε όλους τους δημόσιους απόπατους στη γκαστερμπάϊτερ θητεία μας.

Μπουζουριασμένοι στα βάθη της γης,  χάσαμε πολύ κόσμο μέσα στα πιτς των βελγικών ορυχείων, από πνευμονοκονίαση ή καταπλάκωση. Ντυθήκαμε απελπισμένες νύφες σε υπερπόντια προξενιά από ρετουσαρισμένες φωτογραφίες. Επιβιώσαμε στο μεγάλο πόλεμο σε στρατόπεδα προσφύγων. Στείλαμε στην Τασκένδη τα παιδιά μας για να γλυτώσουν τον αφανισμό κι όταν επέστρεψαν δεν γνώρισαν πατρίδα. Σουλατσάραμε όλη την Ευρώπη ως εξόριστοι ή γιαλαντζί αντιστασιακοί και συνεχίζουμε – σήμερα  με μεγάλη ένταση –   να αποχαιρετούμε στα λιμάνια το νέο κύμα της μετανάστευσης, στην πουλημένη πια Ελλάδα του ΔΝΤ.

Και όταν από χώρα φυγής των παιδιών μας, γίναμε και χώρα «υποδοχής»  κυνηγημένων και απελπισμένων ανθρώπων που τρέχουν να γλιτώσουν από τη φτώχεια, την πείνα, τον πόλεμο, τις δικτατορίες, τα διάσπαρτα ναρκοπέδια (όλες τις αιτίες που έχωναν εμάς στα αμπάρια του Μεγάλη Ελλάδα και Πατρίς για δεκαετίες, και μας αποβίβαζαν στον υπερπόντιο παράδεισο με αποπνικτικούς ψεκασμούς ψειρόσκονης)  δείξαμε τα μούτρα μας και το ανύπαρκτο ιστορικό μας φιλότιμο. Ανεχτήκαμε με μορφασμούς απέχθειας όσους χρειαζόμασταν  στις φράουλες  της Μανωλάδας με ένα ευρώ μεροκάματο, στην εξαναγκαστική πορνεία με ιθαγενείς νταβαντζήδες,  στα υπόγεια χωρίς εξαερισμό ραφτάδικα, στη φτηνή, ανασφάλιστη οικοδομή.

Κι από πίσω ξαμολύσαμε μια ολόκληρη Καμόρα, που ζει και βασιλεύει πουλώντας ελπίδα στους απελπισμένους, ακριβοπληρωμένες αιτήσεις ασύλου, ψεύτικες κάρτες, διασπάθιση πόρων, κάτι κουφές μη κυβερνητικές οργανώσεις που στήνουν συνέδρια σε πολυτελή ξενοδοχεία. Νταβαντζιλίκι και δουλεμπόριο.

Και παραπίσω ξαμολύσαμε τους θεματοφύλακες της φυλετικής καθαρότητας, κάτι αφρίζοντα σκυλιά που συνήθως παρασιτοζωούν μέσα σε μια αρχαιολαγνεία.

Κι επειδή τα περί ιστορικού φιλότιμου μπορεί να μοιάζουν πολύ ηθικολογικά για μια εποχή που κυριαρχεί «το νόμιμον και ηθικόν» της υψηλόβαθμης ρεμούλας και  του οργανωμένου εμπαιγμού, να πούμε ότι ποτέ και πουθενά ο μετανάστης δεν ήταν η αιτία διόγκωσης της ανεργίας και της εκμετάλλευσης. Ήταν ο πιο ευάλωτος αποδέκτης  της. Σε μια Ελλάδα που ο παραγωγικός ιστός έχει μηδενιστεί, οι κρατικοδίαιτοι βιομήχανοι τα παίρνουν για να τα κάνουν καταθέσεις στην Ελβετία ή επενδύσεις με φτηνό κόστος εκτός συνόρων και  ο δημόσιος πλούτος «εξυγιαίνεται», δηλαδή ξεπουλιέται προκλητικά,   ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

Κι επειδή ακόμα κι αυτό μπορεί να είναι δυσνόητο στην εποχή του κοινωνικού ευνουχισμού και του πολιτικού αναλφαβητισμού, να πούμε ότι  αν οι μετανάστες νομιμοποιούνταν, δεν θα υπήρχε «ο αθέμιτος» τάχα ανταγωνισμός του πάμφθηνου εργατικού κόστους. Όμως γι’ αυτό φρόντισαν από άλλο δρόμο. Καταργώντας κάθε εργασιακή αξιοπρέπεια, συντρίβοντας κάθε έννοια συλλογικής σύμβασης και σοδομώντας τα στοιχειώδη δικαιώματα ενός αιώνα, ΜΑΣ ΕΚΑΝΑΝ ΟΛΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ.

Επειδή η ζωή των 300 απεργών πείνας βρίσκεται πια σε σοβαρό κίνδυνο, όλοι οι φορείς, σωματεία, σύλλογοι, μαθητικές κοινότητες να σπάσουμε τον κύκλο της σιωπής, πνίγοντας τον κυνισμό και την αναλγησία της πολιτείας σε χιλιάδες διαμαρτυρίες.

Τέλος, σύντροφε, Λοβέρδο,  η μόνη νόσος που μπορούν να μας μεταδώσουν οι τριακόσιοι μετανάστες απεργοί πείνας είναι ο αγώνας για αξιοπρέπεια. Απέναντι σ’ αυτή την πιθανή ‘επιδημία’ δεν υπάρχει ούτε εμβόλιο , ούτε ανοσία.

Νίνα Γεωργιάδου, http://www.youtube.com/user/ninageor

ΠΗΓΗ: 19/02/2011, http://www.alfavita.gr/artro.php?id=23841

Νόμος και εφαρμοσμένη νομιμότητα

Του Δημήτρη Μπελαντή*

Η πρόσφατη υπόθεση της «κατάληψης» της Νομική από τους μετανάστες και τις οργανώσεις συμπαράστασης σε αυτούς ανέδειξε για άλλη μια φορά το ζήτημα των ορίων της νομιμότητας και της πολιτικής με το νόμο.

Κατ’ αρχήν, η ίδια η ψήφιση του νόμου (όπως και οι συγκεκριμένες διατάξεις του νόμου Γιαννάκου για το άσυλο) είναι ένα πολιτικό γεγονός. Δεν ισχύει η θετικιστική άποψη ότι σε μια κοινοβουλευτική δημοκρατία το κοινοβούλιο είναι μια καλολαδωμένη μηχανή, η οποία παράγει αυτόματα το νόμο έξω από πολιτικές προϋποθέσεις και σκοπιμότητες.

Ο νόμος υπακούει στη λογική του συσχετισμού δυνάμεων ανάμεσα στη νομοθετούσα πλειοψηφία και την αντιπολίτευση, αλλά και ακόμη περαιτέρω, η ψήφισή του αντανακλά έναν κοινωνικό και πολιτικό συσχετισμό δύναμης μέσα στην ίδια την κοινωνία. Δεν είναι τυχαίο που η κάθε κυβερνητική πλειοψηφία δοκιμάζει καιρό πριν από την ψήφιση του νόμου τις κοινωνικές διαθέσεις για να δει πώς θα διαμορφώσει τους επικοινωνιακούς (και προπαγανδιστικούς θα προσθέταμε) όρους για την εισαγωγή και ψήφιση του νόμου. Στις τελευταίες δεκαετίες της «μεταμοντέρνας δημοκρατίας» η τεχνική των δημοσκοπήσεων διευκολύνει αυτήν την προσπάθεια.

Στη συνέχεια, η ίδια η διαδικασία ψήφισης του νόμου υπακούει υπόγεια σε μια πολιτική διαβούλευση ανάμεσα στην πλειοψηφία και τη μειοψηφία και αυτό επειδή κάθε πλειοψηφία επιδιώκει να διευρύνει τα όρια της νομιμοποίησής της. Παρά το ότι οι νόμοι το τελευταίο διάστημα (από το Μνημόνιο και μετά) ψηφίζονται κατά μονομερή και σχεδόν «στρατιωτικό» τρόπο από μια οριακή πλειοψηφία γύρω από το ΠΑΣΟΚ (με το ΛΑΟΣ και τη Ν.Δ. να συνεπικουρούν κατά περίπτωση), ακόμη και ο «αρνητικός» και «καταγγελτικός» λόγος της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας προς τη μειοψηφία ως «κοινωνικά ανεύθυνη» κ.λπ. δείχνει μια αγωνία για τα όρια κοινωνικής νομιμοποίησης της νομοθετικής διαδικασίας.

Ακόμη περισσότερο, όμως, είναι ορθό από την άποψη της κριτικής κοινωνιολογίας του δικαίου ότι η ίδια η εφαρμογή του νόμου δεν είναι ένα αυτόματο αποτέλεσμα της ισχύος του: υπάρχει μια «υλική νομιμότητα» η οποία συναρτά την κοινωνική πραγματικότητα με την εφαρμογή του νόμου. Το συντηρητικό επιχείρημα ότι κάθε νόμος εφαρμόζεται και ότι η μη εφαρμογή του αντανακλά μια αντιδημοκρατική «δυσλειτουργία» έχει ανατραπεί αρκετές φορές ιστορικά. Ειδικά στον χώρο των πανεπιστημίων, όπου και η αφορμή αυτού του σημειώματος, θυμίζουμε την ανατροπή του ν. 815 από το φοιτητικό κίνημα μέσα από τους αγώνες του την περίοδο 1978-1979. Αλλά και από την αντίστροφη πλευρά: ο ν. 1268/ 1982 του ΠΑΣΟΚ, όσον αφορά κάποιες δημοκρατικές – συμμετοχικές όψεις του (αλληλένδετα συνδεόμενες με την εκσυγχρονιστική στρατηγική του τότε ΠΑΣΟΚ στις αρχές του 1980) αποδυναμώθηκε και μεταρρυθμίσθηκε επί το συντηρητικότερο μετά από μια έντονη πολιτική επίθεση της Δεξιάς και του καθηγητικού κατεστημένου σε αυτές τις συμμετοχικές διαστάσεις του.

Ακόμη γενικότερα, το ίδιο το γεγονός ότι ο νόμος θεσπίσθηκε από μια ορισμένη κυβερνητική και νομοθετική συγκυριακή πλειοψηφία, του προσδίδει, βεβαίως, μια ορισμένη δημοκρατική νομιμοποίηση αλλά το ζήτημα της εφαρμογής του συνδέεται και αυτό άμεσα από την κρατούσα κοινωνική ιδεολογία και τις αντιστάσεις σε αυτήν και από τους πραγματικούς αγώνες και κοινωνικούς συσχετισμούς, οι οποίοι συνδέονται με την εφαρμογή αυτήν. Ας θεωρήσουμε κατ’ αρχήν ως δεδομένο ότι η πλειοψηφία των θεσπιζόμενων νόμων στα χρόνια της νεοφιλελεύθερης και νεοσυντηρητικής ηγεμονίας τείνουν να συρρικνώσουν τα υφιστάμενα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα και να συστείλουν τα όρια της νομιμότητας σχετικά με αυτά. Αν στο συγκεκριμένο πεδίο της κοινωνικής πραγματικότητας (π.χ. στο πανεπιστήμιο) υπάρχει ακόμη ένα ισχυρό φοιτητικό και ευρύτερα πανεπιστημιακό κίνημα, αυτό αποτελεί εμπόδιο για την εφαρμογή των αντιδραστικότερων ρυθμίσεων, όπως π.χ. οι διέξοδοι για την παραβίαση του ασύλου.

Είναι φανερό ότι ακόμη και οι συσταλτικές ρυθμίσεις για το άσυλο που εισήγαγε η ρύθμιση του νόμου Γιαννάκου δεν είναι δυνατό να εφαρμοσθούν κατά το δοκούν από τις Πρυτανείες χωρίς να ληφθούν υπ’ όψιν οι κοινωνικοί συσχετισμοί αλλά και οι κοινωνικές και πολιτικές συνέπειες της παραβίασης του ασύλου συνειδησιακά στην κοινωνία αλλά και πρακτικά. Έτσι, ακόμη και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ μπήκε σε μια διαδικασία διαπραγμάτευσης διότι γνώριζε ότι η υπόθεση μιας πιθανής αιματοχυσίας, από την παραβίαση του ασύλου, δεν θα ήταν αδιάφορη για την κοινωνία με δεδομένες και τις παραδόσεις – έστω ασθενείς σήμερα – του αντιδικτατορικού αγώνα. Και θα οδηγούσε ούτως ή άλλως σε μπλοκαρίσματα και ισχυρές αντιπαραθέσεις εντός της πανεπιστημιακής κοινότητας.

Παρατηρούμε, λοιπόν, ότι τα όρια της νομιμότητας είναι ρευστά και διαπερατά από την κοινωνική δυναμική και δεν αποτελούν μια μονολιθική πραγματικότητα. Άρα, και το επιχείρημα «ο οιοσδήποτε νόμος θα εφαρμοσθεί» είναι ένα νεοσυντηρητικό και στην πραγματικότητα ανεδαφικό – ακόμη και για την ίδια την εξουσία και τους φορείς της – επιχείρημα.

* Ο Δημήτρης Μπελαντής είναι διδάκτωρ Νομικής

ΠΗΓΗ: Δευτέρα, 07 Φεβρουάριος 2011, http://edromos.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=40……Itemid=51