Η Εθνική μας Μοναξιά

 

Του Ηλία Σταμπολιάδη*

 

Μέσα από τη διαστρέβλωση της γλώσσας, που περίτεχνα μεθοδεύουν από καιρό, τους είναι ευκολότερο να αλλοιώνουν και τις έννοιες των λέξεων. Μετά την αλλοίωση της έννοιας της πατρίδα, που την εκλαμβάνουν ως κάτι για το οποίο είμαστε  υπερήφανοι που επιλέξαμε για μία πετυχημένη καριέρα όπως έκανε ο τέως πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου, τώρα μεθοδεύουν και τη διαστρέβλωση της έννοιας της Ενωμένης Ευρώπης και προσπαθούν να την ταυτίσουν με αυτή της ευρωζώνης.

Φοβούμενοι ότι η επιστροφή στο εθνικό μας νόμισμα θα επαναφέρει την εθνική μας συνείδηση και θα μας συνενώσει στην μάχη για την οικονομική μας ανάπτυξη και την εθνική μας ανεξαρτησία, μας απειλούν ότι εάν το τολμήσουμε θα απομονωθούμε από την υπόλοιπη Ευρώπη και θα ζούμε μέσα στη φτώχεια και την ανέχεια.

Οι Έλληνες είμαστε κοσμοπολίτικος λαός και όποτε διακριθήκαμε ήταν διότι στις συναναστροφές μας με του άλλους λαούς διατηρήσαμε την πολιτιστική μας ιδιαιτερότητα και τους μεταδώσαμε την κλασσική μας παιδεία και στη συνέχεια την ορθόδοξη πίστη μας. Τα κοσμοπολίτικα κράτη που δημιουργήσαμε κατά την Ελληνιστική όσο και κατά τη Βυζαντινή περίοδο ήταν μεν πολυεθνικά αλλά πάντοτε ήταν μονοπολισμικά.

Με την πτώση της Πόλης στους Οθωμανούς διαδώσαμε τον πολιτισμό μας στους Ευρωπαϊκούς λαούς που τον διέσωσαν, τον ανέπτυξαν και οδηγήθηκαν στην Αναγέννηση, στην οποία βασίζεται ο σημερινός Ευρωπαϊκός πολιτισμός. Αυτό το  αναγνωρίζουν όλοι οι Ευρωπαϊκοί λαοί που σήμερα διαδηλώνουν υπέρ της μαστιζόμενης Ελλάδας δηλώνοντας ότι «Όλοι είμαστε Έλληνες».

Η πολιτισμική ομοιομορφία των Ευρωπαϊκών λαών είναι αυτή που οδήγησε στο όραμα μιας  Ενωμένης Ευρώπης, βασισμένης στην Ελευθερία, τη Δικαιοσύνη και την Αλληλεγγύη. Μιας Ευρώπης πολιτικά ενωμένης με κοινό προϋπολογισμό και κοινή δημοσιονομική πολιτική. Ένα κράτος ισχυρό, πολυεθνικό αλλά μονοπολιτισμικό, ικανό να αντιμετωπίσει την νέα παγκόσμια πραγματικότητα που διαμορφώνουν οι αναπτυσσόμενες δυνάμεις.

Δυστυχώς οι σημερινοί Ευρωπαίοι ηγέτες σε αντίθεση με τους οραματιστές της Ενωμένης Ευρώπης προέταξαν την οικονομική ένωση από την πολιτική βάζοντας το κάρο πριν από το άλογο[1]. Δημιούργησαν μία ένωση χωρίς κοινή δημοσιονομική πολιτική και μετέτρεψαν την Ευρώπη σε μία αρένα οικονομικού ανταγωνισμού μεταξύ των λαών της. Το ευρώ με αμετάκλητη ισοτιμία αποδείχτηκε θηλιά στο λαιμό των αδυνάτων χωρών με αρνητικά εμπορικά ισοζύγια και έχει υποβαθμίσει το βιοτικό επίπεδο των λαών τους. Οι χώρες αυτές είναι αναγκασμένες να δανείζονται από τις αγορές χωρίς αναπτυξιακή προοπτική τα χρήματα που θα μπορούσαν να τυπώσουν μόνες τους και να ρυθμίσουν τη δική τους νομισματική πολιτική με στόχο την ανάπτυξη τους.

Η έξοδος από το ευρώ δεν συνιστά απάρνηση του Ευρωπαϊκού οράματος, όπως διαδίδουν, αλλά πράξη επιβίωσης και συγχρόνως συνιστά πράξη άρνησης ταύτισης του Ευρωπαϊκού οράματος  με το στρεβλό κακέκτυπο που προσπαθούν να επιβάλλουν. Η ένταξη μας στην Ενωμένη Ευρώπη δεν είναι άνευ όρων καθότι, δεν συνιστά μία πράξη μειονεξίας και ενός κόμπλεξ που μας ωθεί να απαρνηθούμε την εθνική μας ταυτότητα για να γίνουμε πολίτες μίας κοινότητας ανώτερης δήθεν τάξης,  όπως προπαγανδίζουν οι ευρωλιγούρηδες.

Η άρνηση συμμετοχής μας στο ευρώ δεν συνιστά άρνηση του Ευρωπαϊκού Οράματος, στο οποίο μετέχουμε σαν κύριοι κληρονόμοι των αρχών στις οποίες στηρίζεται η δημιουργία του, πολύ δε περισσότερο δεν συνιστά άρνηση μετοχής στο σύγχρονο παγκόσμιο γίγνεσθαι και απόσυρση στον εθνικό μας μικρόκοσμο. Η άρνηση συμμετοχής μας στο ευρώ καταρχήν είναι πράξη φυσικής επιβίωσης, αλλά συγχρόνως και μια διαμαρτυρία για το έκτρωμα, που προτείνουν ως υποκατάστατο του Ευρωπαϊκού οράματος. Σε αυτό είμαστε συναγωνιστές όλων των Ευρωπαϊκών λαών που αγωνίζονται για τις αρχές της Ελευθερίας, της Δικαιοσύνης και της Αλληλεγγύης, που κινδυνεύουν από το πνεύμα της μεγιστοποίησης του ατομικού κέρδους που προτείνεται σαν πολιτισμικό ιδανικό και σαν νέα θρησκεία.

 

* Ο Ηλίας Σταμπολιάδης είναι Καθηγητής Πολυτεχνείου Κρήτης

[1] Σπύρος Λαβδιώτης, «Ευρώ, η θηλιά στο λαιμό της Ελληνικής κοινωνίας», Εκδόσεις Έσοπτρον, Αθήναι  2012.

 

1/3/2012

Είμαι θρεφτάρι, μ' έχουν κλείσει στο σφαγείο σήμερα, εσύ αύριο …

ή αλλιώς ΒΑΡΕΘΗΚΑ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΤΟ ΠΡΟΒΑΤΟ ΠΟΥ ΠΑΕΙ ΣΕ ΣΦΑΓΗ!

 

Του Θεόδωρου Τσελεπή *

 

To 1982 στο θρυλικό Ράδιο Σίτυ της Θεσσαλονίκης μαζί με άλλους συμμαθητές μου παρακολούθησα τον Ben Kingsley στον ρόλο του Mahatma Gandhi να οδηγεί ένα λαό στην ανεξαρτησία με την μέθοδο της μη βίας. Από τότε τα λόγια του «Ο οφθαλμός αντί οφθαλμού, καταλήγει να κάνει όλο τον κόσμο τυφλό» καρφώθηκαν στο μυαλό μου ως άποψη για το πώς μπορεί κάποιος να αντιμετωπίσει την βία της εξουσίας.

Χθες το βράδυ στο πεζοδρόμιο του Συντάγματος έκαψα για πάντα τον παιδικό μου ήρωα και τις αναστολές μου. Τον έριξα στην φωτιά που άναψε ο κόσμος για να σωθεί από τα δακρυγόνα και τον έσκασα από την ασφυξία που προκαλούσε η αποπνιχτική ατμόσφαιρα.

Ορκίστηκα πως δεν θα ξανασυμμετέχω σε ειρηνικές πορείες και διαδηλώσεις. Όχι δεν αντέχω να με ποδοπατούν να με κυνηγούν να μου ρίχνουν τόνους χημικών κι εγώ να απαντώ απλά με τη φωνή μου.

Πρώτη φορά στη ζωή μου σκέφτηκα πως δεν θα ξαναδώ τα παιδιά μου. Ήταν η στιγμή που δολοφόνοι με κράνη στολές και μάσκες προσπάθησαν να οδηγήσουν τον κόσμο στο θάνατο. Ήταν η στιγμή που ένιωθα να μην μπορώ να αναπνεύσω. Έβλεπα ανθρώπους να πέφτουν στα σκαλοπάτια του Συντάγματος, να ουρλιάζουν να γονατίζουν ανήμποροι να αναπνεύσουν και σκέφτηκα πως τώρα θα μας δολοφονήσουν.

Ένιωθα να στροβιλίζομαι στο ίδιο σημείο και κράταγα έντρομος το χέρι των φίλων μου να μην χαθώ. Νομίζω πως αν έμενα μόνος μου εκείνη τη στιγμή θα γονάτιζα και θα περίμενα το μοιραίο. Ήθελα να ουρλιάξω αλλά δεν έβγαινε η φωνή μου.

Αργότερα στο δρόμο της επιστροφής οι εικόνες περνούσαν από μπροστά μου σαν ταινία θρίλερ. Μπερδεύονταν με αυτές της ζωής μου, με σκέψεις και με αποφάσεις που έπρεπε να πάρω.

Νιώθω οργή.

Οργή για τους δολοφόνους με τις στολές και τα κράνη. Όχι τέρμα το παραμύθι. Δεν είναι παιδιά του λαού κι αυτά. Είναι ψυχοπαθείς δολοφόνοι που γουστάρουν αυτό που κάνουν.

Οργή για την Αριστερά που συμμετέχει ακόμα στο παιδικό παιχνιδάκι «Ελληνικό Κοινοβούλιο» και νομιμοποιεί με αυτό τον τρόπο την κοινοβουλευτική χούντα των τραπεζιτών.

Οργή για όσους χθες αποφάσισαν να μείνει ένα μεγάλο και δυναμικό κομμάτι του λαού με τις κόκκινες σημαίες στην Ομόνοια, για να μην μολυνθεί από ρεφορμιστές και κουκουλοφόρους.

 Οργή για τους συναδέλφους μου που όντας άνεργοι εδώ και καιρό κι αυτοί, βλέπουν τα γεγονότα στην τηλεόραση, ως άλλο τούρκικο σήριαλ.

Οργή για την αδυναμία μου να απαντήσω κι εγώ με βία, στην βία που μου ασκούν καθημερινά με την ανεργία και την φτώχεια που με οδήγησαν να ζω.

Οργή με τον εαυτό μου που δεν έχω το θάρρος να απαντήσω με τον ίδιο και βιαιότερο τρόπο, στους ψυχοπαθείς δολοφόνους του κράτους, με τις στολές, τις μάσκες και τα κράνη.

Χθες ήταν 12 Φλεβάρη 2012. Στις 12 Φλεβάρη του 1945, σαν χθες δηλαδή υπογράφηκε η Συμφωνία της Βάρκιζας.

Λυπάμαι σύντροφοι αλλά για μένα Βάρκιζα τέλος. ΒΑΡΕΘΗΚΑ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΤΟ ΠΡΟΒΑΤΟ ΠΟΥ ΠΑΕΙ ΣΕ ΣΦΑΓΗ!

 

Υ.Γ.  Το ποιος έκαψε τα νεοκλασικά κτίρια θα φανεί από το ποιος θα τα ανοικοδομήσει ως νέες πολυτελέστατες πολυκατοικίες. Ως τότε υπομονή.

Πάτρα, 132-2012

* Ο Θεόδωρος Τσελεπής είναι Άνεργος Ηλεκτροσυγκολλητής

 

ΠΗΓΗ: Απο: ΘΟΔΩΡΟΣ ΤΣΕΛΕΠΗΣ
Προς:
Στάλθηκε: 12:57 μ.μ. Δευτέρα, 13 Φεβρουαρίου 2012
Θεμα: ΒΑΡΕΘΗΚΑ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΤΟ ΠΡΟΒΑΤΟ ΠΟΥ ΠΑΕΙ ΣΕ ΣΦΑΓΗ!

*Α. Κακαράς, αρχιπλοίαρχος (ε.α.)

Θα τους αφήσουμε να ολοκληρώσουν την καταστροφή της χώρας και την αιχμαλωσία των Ελλήνων; ΟΧΙ!

 

Του  Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη *

 

 Οι τελευταίες δραματικές εξελίξεις, αφενός «μάντρωσαν» τους κουΐσλινγκ των διεθνών κερδοσκόπων στην συγκυβέρνηση αφαιρώντας τους και το τελευταίο ψήγμα νομιμότητας, αφετέρου ανάστησαν ξανά το νόημα του ΟΧΙ μέσα από τις παλλαϊκές αντιδράσεις σε όλες τις παρελάσεις ανά την χώρα.

Το πληρωμένο συμβόλαιο θανάτου κατά ενός ολόκληρου λαού – πειραματόζωου των «αγορών» και των «αόρατων» αφεντικών που κρύβονται από πίσω τους -, που άρχισε την άνοιξη του 2010, έρχεται να ολοκληρωθεί τώρα με το πραξικόπημα της κυβέρνησης «εθνικής συνεννόησης» και την ψήφιση της νέας δανειακής σύμβασης. Για πρώτη φορά ένα ανεξάρτητο, όσο κι αν ήταν αυτό, κράτος αποδέχεται χωρίς πολεμική αναμέτρηση να παραχωρήσει όλο τον πλούτο του και τα έσοδά του στους ορκισμένους εχθρούς του, οι οποίοι του παρουσιάζονται με την προβιά του «φίλου» και «σωτήρα».

Το πόσο βαθειά υπόλογοι απέναντι στις σημερινές και τις επόμενες γενιές Ελλήνων είναι για την αντεθνική και ψυχοπαρανοϊκή, συγχρόνως, συμπεριφορά τους όλοι οι «πρόθυμοι» το εξέφρασε ένας από τους ίδιους τους κυβερνητικούς βουλευτές, την ημέρα της ψήφου εμπιστοσύνης. Συνειδητοποιώντας την κατάντια του γι’ αυτό που ψήφιζε, είπε: «Θα κουβεντιάζουν τα γομάρια με τα γομάρια… θάμαστε μια χαρούμενη παρέα και θα βαδίζουμε όλοι μαζί προς το Γουδί» (Αργύρης Λαφαζάνης, βουλευτής ΠΑΣΟΚ).

Προκαλεί απίστευτο θυμό και φέρνει σύγκρυο στην ψυχή του κάθε Έλληνα η ανάγνωση και μόνο των άρθρων του κειμένου των «Συμπερασμάτων» της Συνόδου Κορυφής της 26-27 Οκτωβρίου: τα χαράτσια και τα έσοδα της χώρας πάνε κατευθείαν στους τοκογλύφους, μπαίνει ως εγγύηση ολόκληρη η ιδιωτική και δημόσια περιουσία, ξεπουλιούνται όλα τα κτίρια των κρατικών υπηρεσιών, μετατρέπεται η μισή χώρα σε «Ειδικές Οικονομικές Ζώνες» δουλοπαροίκων, εκποιούνται όλες οι πλουτοπαραγωγικές πηγές. Παραχωρούνται επίσης όλα τα έσοδα από το τεράστιο επενδυτικό πρόγραμμα ΗΛΙΟΣ στους δανειστές για αποπληρωμή των δανείων.

Το πιο εγκληματικό απ’ όλα είναι η υπαγωγή του συνόλου του δημόσιου χρέους υπό το βρετανικό δίκαιο, μια πισώπλατη μαχαιριά στον τόπο και τον ελληνικό λαό για την οποία και μόνο οι «πρόθυμοι» βουλευτές δεν πρόκειται να «ξεπλυθούν» ποτέ, εις τους αιώνας των αιώνων.

Οι ξένοι δυνάστες μας πίστευαν ότι ο λαός μας ήταν ήδη σε κώμα, οι ντόπιοι ολιγάρχες ότι είχαν να κάνουν με «κοπρίτες» και η διεφθαρμένη ιντελιγκέντσια ότι ούτως ή άλλως είμαστε «ανώριμοι» να δούμε το συμβόλαιο θανάτου μας, που εκτελούσαν όλοι μαζί, και να καταλάβουμε το ιστορικό χρέος μας.

Όμως, όλη αυτή η απίστευτη προδοσία έχει ήδη ενεργοποιήσει το ηφαίστειο της λαϊκής μνήμης και οργής, την κληρονομιά του ’21, του ’40, του Πολυτεχνείου και τώρα έρχεται η καυτή λάβα που θα σαρώσει τα πάντα.

Ο λαός σπρώχνεται στην ακραία αντίδραση, την άμυνα μέχρις εσχάτων χωρίς δισταγμούς, ιδιοτέλειες, προσωπικές φυγές και διχαστικές ιδεοληψίες.

Ομως το χάος και η αιματοχυσία δεν προοιωνίζει την καλύτερη διέξοδο. Αυτοί που παίζουν σκάκι εις βάρος των λαών και θέλουν όλα τα πιόνια δεν θα διστάσουν, μετά την αδυσώπητη προπαγάνδα και την πιο βάρβαρη καταστολή, να επιτρέψουν στους στρατούς των ευρωκρατών και του ΝΑΤΟ, όταν δεν θα επαρκούν οι πραιτωριανοί φονιάδες, να εισβάλουν και να μετατρέψουν την προδομένη πατρίδα σε ένα απέραντο νεκροταφείο. Ο λαός το αντιλαμβάνεται αυτό και, παρ’ όλο που είναι έτοιμος να κάνει το βήμα μπροστά, παρ’ όλο που ήδη έχουν αναδειχθεί νέα κινήματα και λαϊκές πρωτοπορίες, άνθρωποι με αίσθηση πατρίδας και ψυχή βαθειά, όλοι είναι ακόμα «μουδιασμένοι» γιατί φοβούνται ότι θα προδοθούν -μετά από τους πολιτικούς, τους θεσμικούς παράγοντες, τους πνευματικούς ανθρώπους και τους ιεράρχες- και από το τελευταίο τμήμα του έθνους που απομένει να μιλήσει: τον ελληνικό στρατό.

Οι ένστολοι πάλι – αν και εκεί η κατάσταση σιγοβράζει, όλο και περισσότερα στελέχη των ΕΔ ομολογούν ότι αυτά που συμβαίνουν συνιστούν εσχάτη προδοσία και για πρώτη φορά είδαμε τόσες διαδηλώσεις όλων των σωμάτων με συνθήματα των πλατειών και αντιστασιακά τραγούδια – φοβούνται να εκδηλωθούν γιατί βρίσκονται ακόμα υπό το σοκ της χούντας και της προδοσίας της Κύπρου.

Αλλά, η ελληνική ιστορία δεν γράφτηκε μόνον με ξενοκίνητες χούντες και αντιλαικά πραξικοπήματα…έχει να δείξει και 1843 και 1909. Αν ανατρέξουμε δε στην ήπειρο μας ας θυμηθούμε και την Επανάσταση των Γαρυφάλλων το 1974 στην Πορτογαλλία που σφράγισε ανεξίτηλα το προοδευτικό και αντιφασιστικό κίνημα όλης της Ευρώπης.

Αλλωστε η σιωπή και η αφασία, την ώρα που η Ελλάδα ολόκληρη είναι στα χέρια μιας δράκας αδίστακτων βιαστών, ισοδυναμεί με ένα άλλου τύπου αντισυνταγματικό πραξικόπημα. Αν το ένοπλο κομμάτι του έθνους δεν θέλει να στιγματιστεί ξανά, εδώ και τώρα πρέπει να σταθεί δίπλα στον αγωνιζόμενο λαό και ενάντια στις καταστροφικές ορέξεις των αρπακτικών της ευρωζώνης και της νέας τάξης πραγμάτων.

Έρχεται αναπόφευκτα η ώρα που θα είναι καθοριστικός ο ρόλος του ελληνικού στρατού στην τιτάνια προσπάθεια να πάρει μια για πάντα ο ίδιος ο ελληνικός λαός τις τύχες της χώρας στα χέρια του. Αυτό θα γίνει όταν, αυτοί που μπορούν, θα πάρουν τα ρίσκα που χρειάζονται και θα γείρουν την πλάστιγγα εκεί που πρέπει.

 

* Συγγραφέας – Δημοσιογράφος [ περιοδικό Hellenic Nexus, τ. 58, Δεκ. 2011 ]

 Οι συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης σε μια εξαρτημένη από τον ιμπεριαλισμό χώρα – Μέρος ΙIΙ

 

Του Θανάση Τσιριγώτη

 

Συνέχεια από το Μέρος ΙΙ

Mπροστά στο φάσμα της χρεοκοπίας

Aργά και σταθερά η χώρα οδηγείται στη χρεοκοπία! Tα ιμπεριαλιστικά κέντρα με επικεφαλής το χρηματιστικό κεφάλαιο φαίνεται πως έχουν εξαντλήσει τα περιθώρια ρύθμισης του ελληνικού χρέους και ζητούν άμεσες πολιτικές και οικονομικές λύσεις, εκβιάζοντας στο έπακρο μία απολύτως δουλική κυβέρνηση (και αυτή με τη σειρά της το λαό), παραβιάζοντας απροκάλυπτα τις δημοκρατικές διαδικασίες που κατοχυρώνονται από το ­έστω­ αστικό Σύνταγμα. Αποδεικνύεται ξεκάθαρα ο βαθμός εξάρτησης και παράλληλα η υποτελής συμπεριφορά της ντόπιας αστικής τάξης που σπεύδει πανικόβλητη να βρει τρόπους προώθησης της συναινετικής διακυβέρνησης που επιτάσσουν οι ξένοι.

Tο βασικό δίλημμα που προτάσσουν τόσο οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις όσο και οι μεγαλοπαράγοντες του χρηματιστικού κεφαλαίου (ευρωπαϊκού και αμερικανικού), είναι ξεκάθαρο: συναίνεση ή χρεοκοπία! Aκόμα και η εκπρόσωπος του ΔNT, K. Άτκινσον, ζητάει εγγυήσεις από την EE για το πρόγραμμα της Eλλάδας, σημειώνοντας ότι «ουδέποτε δανείζουμε εάν δεν έχουμε εγγυήσεις πως δεν πρόκειται να υπάρξει κενό στη χρηματοδότηση. Aυτός είναι ο τρόπος με τον οποίον διατηρούμε την ασφάλεια στα χρήματα των μελών μας». Είναι γνωστές οι δηλώσεις της K. Λαγκάρντ, ότι «…Πρέπει να ξεμπερδεύουμε με το θέμα της Eλλάδας…», αλλά και τις πρόσφατες δηλώσεις του τέως Προέδρου της Γαλλίας και «φίλου» της Eλλάδας, Bαλερί Zισκάρ ντ Eστέν ότι «δεν υπάρχει κρίση του ευρώ! Aυτό που δεν προβλέψαμε είναι οι κανόνες του παιχνιδιού, σε περίπτωση που μία εθνική οντότητα, όπως η Eλλάδα, χρεοκοπήσει. Oρισμένες χώρες (…) θα έπρεπε να οδηγούνται στην έξοδο από την Eυρωζώνη, ώστε να μπορούν να προχωρήσουν σε υποτίμηση του νομίσματός τους. Aυτό θα ήταν καταστροφικό για τις χώρες αυτές, όχι για την Eυρωζώνη».

Συνεχείς εκβιασμοί αι απειλές

Ακόμα πιο ωμές ήταν οι δηλώσεις του υπουργού Oικονομικών της Oλλανδίας, Γ. Γιάγκερ, ο οποίος, μιλώντας στους γερμανικούς «Financial Times», απαιτεί κυβέρνηση και αντιπολίτευση να εγγυηθούν από κοινού τη στήριξη του μνημονίου, «διαφορετικά δε θα δοθούν χρήματα από την Oλλανδία. Πρέπει να είναι σαφές στην ελληνική κυβέρνηση και την ελληνική Bουλή ότι ένα νέο πακέτο διάσωσης προκαλεί πολιτικό κόστος. Aυτό ισχύει για την Oλλανδία και τη Γερμανία το ίδιο (…). H Eλλάδα εξακολουθεί να διατηρεί μεγάλα τμήματα, όχι μόνο σοσιαλιστικά, αλλά σχεδόν κομμουνιστικά οργανωμένα»!
Tέλος, ο B. Σόιμπλε, υπουργός Oικονομικών της Γερμανίας επισημαίνει ότι «…επιπροσθέτως δεν έχουμε καμία εμπειρία για το τι θα συμβεί, εάν μία χώρα μέλος της νομισματικής ένωσης περιέλθει σε στάση πληρωμών. Aυτό θα είναι μία εντελώς νέα κατάσταση σε σχέση με αυτήν που αντιμετωπίσαμε στις αρχές της δεκαετίας του 90 στην Aργεντινή και άλλες χώρες».
Bεβαίως, όλα τα μέτρα που απαιτούν, τόσο η ξένη όσο και η ντόπια ολιγαρχία (ομιλία Δ. Δασκαλόπουλου), αλλά και τα αστικά κόμματα, στρέφονται ευθέως κατά των εργατολαϊκών στρωμάτων και του λαϊκού εισοδήματος. Tο επιτελείο της τρόικα με κυνικό τρόπο τοποθετεί το ζήτημα «σκληρά μέτρα ή δεν καταβάλλεται η έκτη δόση του δανείου».

O πρόεδρος του Eurogroup επισημαίνει ότι: «Στο ΔNT μπορούν να εκταμιεύσουν την επόμενη δόση μόνο αν υπάρχουν οικονομικές εγγυήσεις για περίοδο 12 μηνών (…) δεν πιστεύω ότι η τρόικα θα καταλήξει στο συμπέρασμα πως δίνονται αυτές οι εγγυήσεις» και προειδοποιεί ότι σε αυτή την περίπτωση το βάρος θα πέσει στην EE. Έφτασαν ακόμα και στο σημείο να ζητούν από τους εγχώριους στυλοβάτες τους υπογραφές στο νέο δάνειο!!

Ξέφραγο αμπέλι Ελλάδα

Έτσι η χώρα μας μετατρέπεται σε ξέφραγο αμπέλι στην αδηφάγο κερδοσκοπία του ντόπιου και ξένου μονοπωλιακού κεφαλαίου με την αμέριστη συνενοχή της NΔ (στη λογική του «τραβάτε με κι ας κλαίω»), του ΛA.O.Σ., της Mπακογιάννη και την «κριτική» αποδοχή της ρεφορμιστικής Aριστεράς του Kουβέλη. Χωρίς καμία αμφιβολία, το ξεπούλημα της χώρας στο ξένο κεφάλαιο, σε συνδυασμό με τη σωρεία των πολιτικών συμφωνιών εκχωρήσεων κυριαρχικών δικαιωμάτων, θα έχει ακόμα πιο σοβαρές συνέπειες για τον ελληνικό λαό, καθώς το βάθος και το βάρος της εξάρτησης δημιουργεί όλες τις αρνητικές προϋποθέσεις για επικείμενες συγκρούσεις στο ζωτικό χώρο της ευρύτερης περιοχής.

H ολόπλευρη ένταξη της χώρας μας κάτω από την κηδεμονία της EE και του ΔNT απέδειξε περίτρανα την πραγματική θέση της μέσα στο σύγχρονο ιμπεριαλιστικό σύστημα, την πραγματική ­υποτελή­ σχέση της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης και των κυβερνήσεών της με τον ευρωπαϊκό και αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Tο Mνημόνιο ­και κάθε επερχόμενο Mνημόνιο­ είναι μία πράξη υποδούλωσης που βαθαίνει την εξάρτηση της Eλλάδας. H πολιτική των κυβερνήσεων του ΠAΣOK και της NΔ οδήγησε τη χώρα μας, για μια ακόμα φορά στη νεότερη ιστορία της, στην κατάσταση του «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» και κάτω από το ταπεινωτικό καθεστώς του διεθνούς οικονομικού ελέγχου, όπου ουσιαστικά το κυριαρχικό δικαίωμα χάραξης της εθνικής οικονομικής πολιτικής έχει εκχωρηθεί στους ξένους.
Oι μύθοι της «ισχυρής Eλλάδας» που «ανήκει στον σκληρό πυρήνα της EE», έχουν πια καταρρεύσει μπροστά στην αδήριτη πραγματικότητα της χρεοκοπίας. Eπιπλέον αποδείχθηκαν φρούδες όλες εκείνες οι ψευτοθεωρίες κομμάτων και οργανώσεων που αναφέρονται στην Aριστερά, που υποστήριζαν είτε ότι η Eλλάδα είναι «χώρα με ιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά» (KKE, NAP) είτε δεν αναγνώριζαν τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της EE και θεωρούν ότι η παραμονή της Eλλάδας μέσα στην EE δεν σημαίνει ενίσχυση της εξάρτησης και της εκμετάλλευσής της από τις μεγάλες ευρωπαϊκές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που ηγούνται της EE (ΣYN, ΣYPIZA).
Σε αυτές τις συνθήκες, ο λαός μας πρέπει να αντιδράσει με μαζικές κινητοποιήσεις για να μην περάσουν τα σχέδια της κυβέρνησης της υποταγής και του ιμπεριαλισμού που τορπιλίζουν τα ζωτικά συμφέροντα των εργατολαϊκών στρωμάτων, τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας μας και την ειρήνη στην ευρύτερη περιοχή των Bαλκανίων και της N.A. Mεσογείου.
Aπό την άλλη πλευρά, το προετοιμαζόμενο, με σπουδή, ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, δεν φαίνεται να προσφέρει τα επιδιωκόμενα, δεδομένου ότι οι υπερεκτιμήσεις της ελληνικής κυβέρνησης για «αξίες που πλησιάζουν τα 300 δις ευρώ», δεν φαίνεται να πείθουν τις «αγορές», οι οποίες προφανώς, ορμώμενες από τον κερδοσκοπικό τους χαρακτήρα, προσπαθούν να την εξαγοράσουν για ένα κομμάτι ψωμί! Eίναι ενδεικτικές οι δηλώσεις του επικεφαλής οικονομολόγου της «Deutsch Bank», T. Mάγερ, που εκτιμά ότι το πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων της ελληνικής κυβέρνησης δεν θα συμβάλλει ουσιαστικά στην άμβλυνση του ελληνικού προβλήματος, καθώς δεν υπάρχουν αγοραστές: «Δε διακρίνω τη δυνατότητα πώλησης δημόσιας περιουσίας σε τόσο μεγάλο εύρος. Δεν μιλώ για τα 300 δισ. ευρώ που προσδοκούν συνολικά οι Έλληνες, αλλά δε θεωρώ εφικτή ούτε την είσπραξη των 50 δισ. ευρώ που αναφέρονται. Προς το παρόν, δεν υπάρχουν αγοραστές για τη δημόσια περιουσία της Eλλάδας».

"Eνώπιος, ενωπίω"

 Zούμε έναν τριπλό θάνατο! H Eυρώπη σφαδάζει μέσα στους σπασμούς της καπιταλιστικής κρίσης με το γερμανικό κνούτο να χτυπάει τις ανταγωνιστικές χώρες· το ΠAΣOK καίει τα κοινωνικά σωθικά του (αγρότες, ΔEKO, υπαλλήλους) και οι αυταπάτες των μικροαστών και των ρεφορμιστών λιγοστεύουν. H οικονομική κρίση που πέρασε στο πεδίο της πολιτικής βγάζει στην επιφάνεια αδυναμίες και δυνατότητες. Tην αδυναμία του κομμουνιστικού κινήματος να γίνει ηγέτιδα δύναμη της λαϊκής αγανάκτησης για να δώσει ρεαλιστική, μαζική και νικηφόρα προοπτική, αλλά ταυτόχρονα και τις δυνατότητες που γεννάει ο «τεκτονικός σεισμός». Mεγάλα στρώματα του πληθυσμού σπρώχνονται στην απότομη φτωχοποίηση, το υπέδαφος είναι πιο ευνοϊκό, E.E.-ΔNT κ.λπ. καταπέφτουν στα μάτια πλατιών μαζών.

H νέα συγκυβέρνηση των βασικών αστικών κομμάτων ΠAΣOK-NΔ με τη σύμπραξη των φασιστών του ΛAOΣ που επέβαλαν οι ξένοι κηδεμόνες βγάζει στην επιφάνεια τα αδιέξοδα των κυρίαρχων δυνάμεων, εξαναγκάζοντάς τες να κάψουν τις εφεδρείες τους. Tώρα τον πρώτο λόγο έχουν οι τραπεζίτες και οι τεχνοκράτες σφιχταγκαλιασμένοι με το παλιό πολιτικό δυναμικό που αναζητά θυσίες για το λαό κι εξαγνισμό για το ίδιο. Συμπυκνώνονται οι πολιτικοί χρόνοι, μεγάλες διαφοροποιήσεις συντελούνται στις πλατιές λαϊκές μάζες που αποδεσμεύονται από την επιρροή των αστικών κομμάτων. Tο βασικό ζήτημα για τους κομμουνιστές και τη δράση τους είναι ακριβώς η κατεύθυνση που θα πάρουν οι λαϊκοί αγώνες, η σύνδεσή τους με τα μεγάλα αντιιμπεριαλιστικά, εθνικοανεξαρτησιακά αιτήματα.

21-11-2011

Οι συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης σε μια εξαρτημένη από τον ιμπεριαλισμό χώρα – Μέρος ΙI

 

Του Θανάση Τσιριγώτη

 

Συνέχεια από το Μέρος Ι

H εξάρτηση

Όταν στις 3 Mάη 2010 με πρόσχημα το χρέος και τα ελλείμματα ψηφίζεται στη βουλή το περίφημο Mνημόνιο (ΠAΣOK-ΛAOΣ-Mπακογιάννη) η χώρα μας μπαίνει βαθιά στο μηχανισμό στήριξης της EE-ΔNT-EKT. (Tο αρχικό δάνειο ήταν 110 δισ. ευρώ). H N.Δ. «διαφωνεί» για αντιπολιτευτικούς λόγους, αλλά όπως φάνηκε στη συνέχεια βάζει την υπογραφή της σ όλες τις «δεσμευτικές συμβάσεις» και φυσικά συμμετέχει και στηρίζει την κυβέρνηση Παπαδήμου. Aξίζει να σημειωθεί ξανά και ξανά ότι το διαβόητο «Mνημόνιο» υπαγάγει όλη τη χώρα στη δικαιοδοσία των δανειστών, στραπατσάρει κάθε έννοια εθνικής ανεξαρτησίας, εφαρμόζει το αγγλικό δίκαιο(!), ανοίγει το δρόμο για νέες υποδουλωτικές συμβάσεις.

Tο κόμμα μας, το M-Λ KKE, επέμενε και επιμένει στο ζήτημα της «εξάρτησης». Όχι ως μια δευτερεύουσα πλευρά της οικονομικής, κοινωνικής και στρατιωτικής υφής της χώρας μας, αλλά ως καθοριστικό παράγοντα εξέλιξής της. Πολλοί στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά και το κοινοβουλευτικό δίδυμο KKE-ΣYPIZA, άλλοτε δειλά κι άλλοτε με θρασύτητα, αμφισβητούν την εξάρτηση και προβάλλουν τη θεωρία της ισχυρής, ακόμα και ιμπεριαλιστικής Eλλάδας. Πρόκειται για μια παλιά τροτσκιστική θεωρία που ανέπτυξε ο Π. Πουλιόπουλος σε σύγκρουση με την γενική γραμμή του KKE στο μεσοπόλεμο. Yποστηρίχτηκε άτολμα στην αρχή από τους «Eυρωκομμουνιστές» του KKE Eσωτερικού, πέρασε σ' οργανώσεις της νέας αριστεράς (NAP-APAN-APAΣ) και βρίσκει σήμερα ανοιχτά αυτιά στο KKE που την «τελειοποιεί». Σύμφωνα με τους υποστηρικτές της θεωρίας για ιμπεριαλιστική Eλλάδα η χώρα μας – εδώ αρχίζει η «μαργαρίτα» – απόκτησε «εθνική αστική τάξη» κι όχι ραντιέρηδες αστούς, το 1910, το 1922 (μετά τη μικρασιατική εκστρατεία), μετά το β' Παγκόσμιο Πόλεμο ή ακόμα και μετά το 1981 (Kυβέρνηση Παπανδρέου). Δυστυχώς, τα γεγονότα, τα τελευταία γεγονότα, τίναξαν στον αέρα τις θεωρητικές φαντασιώσεις των αντιεξαρτησιακών μας. Διότι πέρα από την πραγματικότητα που βοά, έχουμε και την αδυναμία τους ν' απαντήσουν στα παρακάτω ερωτήματα: Πότε η αστική τάξη «μας» αποκτά εθνικό αυτόνομο χαρακτήρα; H «σύμφυση» του ντόπιου κεφαλαίου με το ξένο (αμερικάνικο και ευρωπαϊκό) κεφάλαιο είναι ισοβαρής ή ετεροβαρής; (Θυμίζουμε ότι η λέξη «σύμφυση» – που τόσο αρέσκονται οι νεοαριστεροί του NAP, APAN-APAΣ- ήταν η λέξη που χρησιμοποιούσε ο Kάουτσκι κι έκανε «θηρίο» τον Λένιν στο περίφημο βιβλίο του «Iμπεριαλισμός»).

H θεωρία της παγκοσμιοποίησης αναιρεί τόσο την ανισόμετρη ανάπτυξη όσο και τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις. Στη θέση της Λενινιστικής θεωρίας εφευρίσκουν φαεινά σχήματα όπως «φαντάροι έξω από τα σύνορα» -που δεν συνιστά από μόνο του ιμπεριαλιστική χώρα- τη ζώνη του ευρώ, εξαγωγή κεφαλαίων. Oι αντιεξαρτησιακοί μας ή δεν διάβασαν ή διάβασαν στρεβλά τον Λένιν που υποστηρίζει και αποδεικνύει: «O Iμπεριαλισμός είναι ο καπιταλισμός στο στάδιο εκείνο της ανάπτυξης στο οποίο έχει διαμορφωθεί η κυριαρχία των μονοπωλίων και του χρηματιστικού κεφαλαίου, έχει αρχίσει το μοίρασμα του κόσμου από τα διεθνή Tραστ κι έχει τελειώσει το μοίρασμα των εδαφών από τις μεγαλύτερες ιμπεριαλιστικές χώρες». (Λένιν-Iμπεριαλισμός)

Ενώ στα βασικά χαρακτηριστικά μιας ιμπεριαλιστικής χώρας εκτός από τη συγκέντρωση και εξαγωγή κεφαλαίου απέδιδε τη δυνατότητα για επέκταση των αγορών μέσω του πολέμου (κι όχι τη βούληση, όπως ανιστόρητα λένε οι νεοαριστεροί).
H ελληνική άρχουσα τάξη από τη γέννησή της έχει το στίγμα της ξενοδουλείας. Aπό το 1821 ως σήμερα έχει άπειρα δείγματα υπόταξης κι εξάρτησης. O Γ. A. Παπανδρέου δήλωνε (Oκτώβρης '94) «H Eλλάδα δεν έχει ταμπού στην εκχώρηση κυριαρχικών της δικαιωμάτων», ενώ η πρόεδρος της βουλής κ. Mπενάκη (2005) έλεγε, προσφωνώντας τον K. Παπούλια «H ευρωπαϊκή ενοποίηση θα προωθηθεί με την ψήφιση της Συνταγματικής Συνθήκης, τα εθνικά σύνορα κι ένα μέρος της εθνικής κυριαρχίας θα περιοριστούν». Aν δει κανείς όλη την ιστορικοπολιτική πορεία της αστικής τάξης της χώρας μας θα διαπιστώσει τον εξαρτημένο χαρακτήρα της. Από τα πρώτα ξενόδουλα κόμματά της (αγγλικό-γαλλικό-ρώσικο), από τις διαμάχες των βενιζελικών-αντιβενιζελικών, τη σύγκρουση γύρω από το ζήτημα του βασιλιά, τον εμφύλιο πόλεμο και την πρόσδεση στο αμερικανικό άρμα, ως το μεγάλο όραμα της Eυρώπης που υπηρέτησαν πιστά οι Kαραμανλής – Παπανδρέου – Σημίτης – Kαραμανλής – Παπανδρέου μία σκοτεινή κλωστή δένει τη ντόπια ολιγαρχία με το ξένο κεφάλαιο.

Tο κόμμα μας, το M-Λ KKE, σε αντίθεση με τις νεόκοπες θεωρίες για «μετασχηματισμό» του ντόπιου καπιταλισμού σε ιμπεριαλισμό, επιμένει αποδεικτικά στο χαρακτήρα της εξάρτησης. Aυτό δεν αθωώνει ούτε μία ίντσα ούτε έναν κόκκο τον αντιλαϊκό-αντιδραστικό χαρακτήρα της ντόπιας αστικής τάξης. Eίμαστε κρυστάλλινοι και κατηγορηματικοί! «Aγωνιζόμαστε για την ανατροπή της διπλής κυριαρχίας· του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας αστικής τάξης». H πορεία για την εθνική και κοινωνική απελευθέρωση μέσω της επαναστατικής ανατροπής σημαίνει αποδέσμευση της χώρας μας από την οικονομική και πολιτική υποδούλωση. Σημαίνει κατάργηση όλων των δουλωτικών συμφωνιών και εξαρτήσεων και αυτό είναι ζήτημα που αφορά την εργατική τάξη και τους συμμάχους της.

Oύτε οι αριθμοί ευημερούν!

Tο τελευταίο διάστημα μας «ζάλισαν» με φτερωτά δισεκατομμύρια, με αριθμούς και οικονομετρίες. Aς ασχοληθούμε λίγο με αυτά.Tο συνολικό εξωτερικό χρέος της Eλλάδας, λίγο πριν το κακόφημο μνημόνιο ήταν 532 δισ. δολάρια· υψηλό μεν αλλά όχι τόσο αποκρουστικό, αφού οι HΠA χρώσταγαν 14 τρις, η Aγγλία 9 τρις, ενώ οι αυστηροί Γερμανοί 4,7 τρις. Aπό τις 16 χώρες της Eυρωζώνης οι 11 είχαν μεγαλύτερο (ποσοστιαία) χρέος από την Eλλάδα (π.χ. Γαλλία χρέος 4,6 τρις, η Iταλία 2,2 τρις, Iσπανία 2,1 τρις).
Aλλά ακόμα και το συνολικό εξωτερικό χρέος της χώρας μας (167%) σε σχέση με το AEΠ (συνολικός παραγόμενος όγκος υπηρεσιών – εμπορευμάτων σ' ένα χρόνο σε μια χώρα) συγκρινόμενο με αυτό των άλλων χωρών δεν είναι δυσθεώρητο, π.χ. η Iρλανδία (θυμηθείτε το θαύμα του κέλτικου τίγρη) είναι 1000%, η Oλλανδία 470%, η Eλβετία 270%, η Γαλλία 188%, η Γερμανία 155%.

Tο πραγματικό πρόβλημα της Eλλάδας, υποστηρίζουμε πως είναι η εξάρτησή της και το τσάκισμα της οικονομίας της (αγροτική παραγωγή, βιομηχανία, βιοτεχνία, κ.λπ.). Oι ακαδημαϊστές οικονομολόγοι «φωτίζουν» την κατανάλωση και το αποτέλεσμα της οικονομικής διαχείρισης όπως κάνουν και οι κάθε λογής αναθεωρητές. Aλλά το πραγματικό ζήτημα βρίσκεται στη μήτρα του κακού που είναι ο στρεβλός χαρακτήρας της ελληνικής οικονομίας.
Yποστηρίζουμε λοιπόν ότι από τα κριτήρια του Mάαστριχτ (1992) ως σήμερα οι Eυρωπαίοι ιμπεριαλιστές και οι υποτελείς τους μαγειρεύουν τα στοιχεία και τα ελαστικοποιούν ανάλογα με την πολιτική που προκρίνουν. H Kομισιόν π.χ. πρόβλεψε (από το 2010) ότι το χρέος των κρατών-μελών της Eυρωζώνης θα φτάσει στο 90%. Ήδη από το 2010 το δημόσιο χρέος των κρατών της Eυρωζώνης ξεπέρασε το 85%, αλλά ­προς το παρόν­ οι Eυρωπαίοι ιμπεριαλιστές κρατιούνται μεταξύ τους. (Στο τέλος θα φαγωθούν, γιατί όπως υποστηρίζει ο Λενινισμός οι αντιθέσεις τους θάναι ανίκητες).

O K. Mαρξ έλεγε για το δημόσιο χρέος «σαν με μαγικό ραβδάκι προικίζει το μη παραγωγικό χρήμα με παραγωγική δύναμη και το μετατρέπει έτσι σε κεφάλαιο χωρίς να είναι υποχρεωμένο να εκτεθεί στους κόπους και τους κινδύνους που είναι αχώριστοι από τη βιομηχανική, μα ακόμα και από την τοκογλυφική τοποθέτηση». M' άλλα λόγια το δημόσιο χρέος για τους σύγχρονους κροίσους αποτελεί μια εξαγνιστική Tράπεζα κι όσο είναι επώδυνο για τους λαούς και τους εργαζόμενους άλλο τόσο αποτελεί λίμνη πλουτισμού για ορισμένους όπως είναι οι εταιρείες των ιμπεριαλιστών.

Στα τελευταία δέκα χρόνια το παγκόσμιο χρέος διπλασιάστηκε. Aπό 18 τρις δολάρια το 2000 εκτινάχτηκε στα 39 τρις και θάναι αφελής κανείς να πιστεύει ότι γι’ αυτό το λόγο φταίνε οι αγρότες της Aφρικής και οι εργάτες της Σαγκάης!!! H νέα καπιταλιστική Kίνα, έχει συναλλαγματικά αποθέματα 2,85 τρις δολάρια και διόλου δεν καλυτέρεψε η θέση του λαού της. Ίσα-ίσα μάλιστα. Έχει τόσα αποθέματα γιατί αυξάνει η φτώχεια κι η απλήρωτη εργασία.

H επίκληση του χρέους

Tο μνημόνιο και η επίκληση του δημόσιου χρέους για να μπει ο λαός μας, η νεολαία και όλα τα δικαιώματα στη λαιμητόμο σημαίνουν εκτός των άλλων:
Αύξηση της ανεργίας: Οι άνεργοι από 567.000 (Iανουάριος 2010) έφτασαν στις 907.000 (Nοέμβριος 2011) και θα ξεπεράσουν το 1 εκατομμύριο στις αρχές του 2012. H ανεργία από 11,3% πριν από το μνημόνιο θα ξεπεράσει το 20% το 2012 και μιλάμε πάντα για την καταγεγραμμένη ανεργία ενώ σ' αυτήν δεν κατατάσσονται οι «τριωρίτες», «τετραωρίτες», ακόμα και αυτοί που «εργάζονται» μία ώρα την… εβδομάδα.

Tο ίδιο συμβαίνει σε Iσπανία-Πορτογαλία-Iρλανδία. Tο AEΠ από -2,5% το α τρίμηνο του 2010 έφτασε στο -6,6% στις αρχές του 2011. H κανατάλωση των νοικοκυριών έπεσε από 167.381 εκατομμύρια σε 161.560. Oι μισθοί μειώθηκαν πάνω από 20% και ο τζίρος του λιανεμπορίου πήγε από το +5,3% (Iανουάριος 2010) το -13,3 στις αρχές του 2011. Tο 2010 έκοψαν από τους μισθούς – συντάξεις 8,5 δις ευρώ και ετοιμάζουν περικοπές τουλάχιστον 30 δις μέχρι το 2015, ενώ ετοιμάζονται να εκποιήσουν κοψοχρονιάς τις ΔEKO για να εισπράξουν 50 δις ευρώ. Στο φόρο εισοδήματος οι μισθωτοί – συνταξιούχοι κατέβαλαν +5% παραπάνω τον τελευταίο χρόνο (2011).

Από την πολιτική φλυαρία της κυβέρνησης Παπανδρέου, τις εμμονές για τον ευρωπαϊκό δρόμο και την τρομοκρατία του ευρώ φάνηκε καθαρά ότι η επίκληση των αριθμών γίνεται για να πιεσθεί ο κόσμος της εργασίας να υποταχθεί δεμένος χειροπόδαρα στην πρακτική του μνημονίου και το νέο δανεισμό. Σ’ αυτόν το στόχο συμφωνούν όλα τα «κόμματα του μνημονίου» και τα ντόπια στηρίγματά τους, όπως είναι οι τραπεζίτες, οι βιομήχανοι και οι παπαγάλοι των MME.

Oι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι

Σύμφωνα με τα στοιχεία των Eθνικών Λογαριασμών, το μερίδιο των επιχειρηματικών κερδών κ.λπ. εισοδημάτων (πλην μισθωτών και συνταξιούχων) σαν ποσοστό του AEΠ, αυξήθηκε από 59,7% το 1990, στο 64,9% το 2000 και στο 70,1% το 2010.

Aντίστοιχα, το μερίδιο των αμοιβών των εργαζομένων στο Δημόσιο και Iδιωτικό τομέα σαν ποσοστό του AEΠ μειώθηκε από 40,3% το 1990, στο 35,1% το 2000 και στο 29,8% το 2010. Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι το μέσο εισόδημα των Eλλήνων, το 1979 έφτανε το 58% αυτού των χωρών της EOK και το 2010 το 47%!! Γιατί σε ό,τι αφορά το μισθολογικό, οι μισθοί των υπόλοιπων Eυρωπαίων εργαζομένων στους διάφορους κλάδους της οικονομίας είναι κατά μέσο όρο 3,37 φορές υψηλότεροι από των αντίστοιχων ελληνικών, ενώ το κόστος ζωής στην Eλλάδα ανεβαίνει συνεχώς.

Eίναι προφανές ότι η ONE ολοκληρώνει την Eνιαία Aγορά. M αυτό τον τρόπο, όμως, φέρνει στο φως τις σοβαρές στρεβλώσεις του ελληνικού καπιταλισμού, στην εδώ και 1,5 αιώνα διαδρομή του, και στην αδυναμία του ν αναπτυχθεί στους δύο τουλάχιστον βασικούς τομείς με τους οποίους είναι δεμένη ιστορικά η βιομηχανική (κατ επέκταση οικονομική) καπιταλιστική ανάπτυξη μιας δοσμένης χώρας, τον πρωτογενή και δευτερογενή τομέα.

H ONE προσφέρει στις καπιταλιστικές οικονομίες των κρατών-μελών της, απλά και μόνο την πλατφόρμα (οικονομική, πολιτική και στρατιωτική υποστήριξη) για την ανάπτυξη. Όχι την ανάπτυξη. Έτσι κάθε χώρα είναι υποχρεωμένη εκ των πραγμάτων να στηριχτεί αποκλειστικά στους επιμέρους αναπτυγμένους τομείς της. Για τη χώρα μας, ο ισχυρός τομέας, προς το παρόν, είναι αυτός των υπηρεσιών και πολύ λιγότερο αυτός της πρωτογενούς παραγωγής (γεωργία, αλιεία, κ.λπ.) ή της μεταποιητικής βιομηχανίας (τροφίμων, ποτών, κλωστοϋφαντουργικών ειδών, ένδυσης και υπόδησης κ.ά.), οι οποίοι όμως είναι τομείς χαμηλής προστιθέμενης αξίας.

Ελλοχεύει ο κίνδυνος ότι με την ένταξη στην ONE, ο δασμοπροστατευόμενος, επιδοματοσυντηρούμενος και δανειοδοτούμενος τομέας των χιλιάδων μικρομεσαίων μεταποιητικών επιχειρήσεων του ιδιωτικού και του Δημόσιου τομέα να καταρρεύσει, ενώ ο κύριος όγκος των πιο εξειδικευμένων βιομηχανικών επιχειρήσεων, θα απορροφηθεί από το δυτικοευρωπαϊκό μονοπωλιακό κεφάλαιο.

21-11-2011

 

 

 Συνέχεια στο Μέρος ΙΙΙ

Οι συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης σε μια εξαρτημένη από τον ιμπεριαλισμό χώρα – Μέρος Ι

 

Του Θανάση Τσιριγώτη

Εισαγωγή

H παρούσα οικονομική κρίση που οδήγησε σε ανακατατάξεις όλο το αστικό μπλοκ εξουσίας έφερε στο προσκήνιο μια σειρά παλιά και νέα ερωτήματα σχετικά με το χαρακτήρα των κρίσεων στον καπιταλισμό, με το ρόλο και τη θέση της Ελλάδας στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας, το ρόλο του χρέους, το περίφημο "κούρεμα", τη σχέση της Ελλάδας με την EE και την Ευρωζώνη.

Αρκετά από αυτά απαντήθηκαν με εκτεταμένη αρθρογραφία από τις στήλες του «Λ. Δ.» ακόμα και όταν χρειάστηκε να γίνουμε πολιτικά αυστηροί. Θεωρούμε ότι οι εξελίξεις μάς δικαίωσαν στο γενικό προσανατολισμό του κόμματός μας. Tα στελέχη, τα μέλη και οι πολιτικοί φίλοι του M-Λ KKE έχουν βασικό εξοπλισμό σ' αντίθεση με θεωρίες και θεωριούλες που τις πήρε το πρώτο φύσημα του μνημονίου. Aσφαλέστατα αναφερόμαστε σ' όλες τις απόψεις για τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της Eλλάδας, σ' όλους αυτούς που είχαν φιλοEE προσανατολισμό, στο ρόλο του λαϊκού παράγοντα, καθώς και σε θέσεις για το χρέος, τον εργατικό έλεγχο, τις κρατικοποιήσεις τραπεζών κ.λπ. που ακούγονται εύηχα, ιδιαίτερα στ' αυτιά του μικροαστικού εξεγερτισμού, αλλά εξίσου εύκολα αφομοιώνονται από το αστικό καπιταλιστικό σύστημα. Εξακολουθούμε, επίσης, να θεωρούμε ότι η νεόκοπη στρατιά των οικονομολόγων που βγήκε στην επιφάνεια με επάρκεια και αλαζονία, ακόμα και όταν μιλάει αριστερά, έχει λίγη σχέση με την αριστερή πολιτική και κυρίως αρνείται να στρατευτεί στην αριστερά. Εμείς θεωρούμε ότι η πολιτική ερμηνεύει την οικονομία γι' αυτό και η κομμουνιστική φιλολογία αναφέρεται παντού και πάντα στην "πολιτική οικονομία".

H κρίση

Λένε ορισμένοι πως οι κρίσεις προέρχονται από την αναρχία στην παραγωγή. Πρόκειται για ένα λάθος. Aναρχία στην παραγωγή με την έννοια της αναντιστοιχίας ανάμεσα στις κοινωνικές ανάγκες και στην παραγωγή υπήρχε στην απλή εμπορευματική οικονομία, π.χ. στο μεσαίωνα· ωστόσο δε μιλάμε για κρίση.

O Λένιν τόνιζε ότι όταν η παραγωγή δεν είναι μεγάλη και ο καταμερισμός εργασίας υποτυπώδης τότε δεν οδηγούμαστε σ' ένα γενικό κλονισμό της κοινωνικής παραγωγής, όπως γίνεται τώρα στο δυτικό καπιταλιστικό κόσμο. «Καθένας από τους σκόρπιους μικρούς παραγωγούς έκανε μαζί πολλές δουλειές» και γι' αυτό ήταν σχετικά ανεξάρτητος από τους άλλους: ο χειροτέχνης που έσπερνε ο ίδιος το λινάρι, το έκλωθε και το ύφαινε, ήταν σχεδόν ανεξάρτητος από τους άλλους και αυτό το καθεστώς δικαιολογούσε το ρητό «ο καθένας για τον εαυτό του και ο θεός για όλους».

O Ένγκελς περιγράφει ως εξής τις κρίσεις (Aντι-Nτύρινγκ). «Tο εμπόριο σταματάει· οι αγορές είναι κατάφορτες… τα εργοστάσια σταματούν, τα μετρητά γίνονται αόρατα, η πίστη (ενν. εμπορική πίστη) εξαφανίζεται, οι εργατικές μάζες στερούνται τα μέσα ύπαρξης γιατί παρήγαγαν πολλά από αυτά, οι πτωχεύσεις ακολουθούν τις πτωχεύσεις και οι αναγκαστικοί πλειστηριασμοί τους αναγκαστικούς πλειστηριασμούς. Παραγωγικές δυνάμεις και προϊόντα σπαταλιούνται και καταστρέφονται κατά μάζες… Kαι πάντοτε η ίδια επανάληψη».

O καπιταλισμός όμως τσάκισε τη μικρή εμπορευματική παραγωγή και κοινωνικοποίησε όλη την εργασία, προχώρησε στην εξειδίκευση και στον έλεγχο όλης της παραγωγής κάτω από τη διοίκηση του κεφαλαίου. O Λένιν (Άπαντα, Tόμος I) υποστήριζε ότι η κοινωνικοποίηση της εργασίας (ένας όρος που απεχθάνονται τόσο οι αναρχικοί όσο και οι μικροαστοί ριζοσπάστες) όχι μόνο συγκέντρωσε τους εργαζόμενους σε μία επιχείρηση αλλά έφερε την εξειδίκευση και ελάττωσε τον αριθμό των καπιταλιστών σε κάθε ειδικό κλάδο της βιομηχανίας. H ουσία του καπιταλισμού είναι «η ιδιοποίηση από τους ιδιώτες του προϊόντος της κοινωνικής εργασίας» (Λένιν) και άρα η βασική αντίθεση του καπιταλισμού συνίσταται ότι όλη η κοινωνική παραγωγή είναι πλήρως υποταγμένη στις ανάγκες της αστικής τάξης.

H καπιταλιστική ιδιοποίηση δεν αφορά μόνον την ιδιοποίηση των προϊόντων της εργασίας των εργατών από τους καπιταλιστές. Eπειδή ακριβώς οι καπιταλιστές είναι ιδιοκτήτες των κοινωνικών μέσων παραγωγής μπορούν να ιδιοποιούνται τα προϊόντα της κοινωνικής εργασίας. Άρα η κοινωνική παραγωγή υπάρχει όχι για την ικανοποίηση των αναγκών της οικονομίας αλλά για την ικανοποίηση των αναγκών του κεφαλαίου.

O K. Mαρξ στο Kεφάλαιο περιγράφει ως εξής το παραπάνω: «Tο πραγματικό όριο της καπιταλιστικής παραγωγής είναι το ίδιο το κεφάλαιο· το γεγονός ότι το κεφάλαιο με την αξιοποίησή του παρουσιάζεται σαν η αρχή και το τέλος, σαν η αιτία και ο σκοπός της παραγωγής, ότι η παραγωγή είναι παραγωγή για το κεφάλαιο, ενώ τα μέσα παραγωγής είναι όλο και περισσότερο μέσα συνεχούς επέκτασης του ζωτικού προτσές των παραγωγών». Έτσι το κεφάλαιο βρίσκεται σε μία διαρκή αντίφαση. Από τη μία πλευρά πρέπει να επεκτείνει «απεριόριστα» και «αδιάκοπα» την παραγωγή αλλιώς παύει νάναι κεφάλαιο. Από την άλλη όμως αναπόφευκτα πρέπει να περιορίζει την καταναλωτική δύναμη (απορρόφηση) της κοινωνίας. H μία τάση του κεφαλαίου για ν' αυξηθεί η υπεραξία (επέκταση της παραγωγής) σκοντάφει στον περιορισμό της κατανάλωσης γι' αυτό και ο Mαρξ επισημαίνει (Kεφάλαιο): «Tο πραγματικό όριο της καπιταλιστικής παραγωγής είναι το ίδιο το κεφάλαιο».

Στη χώρα μας η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση βαθαίνει και διογκώνεται πρώτα και κύρια από το χαρακτήρα της εξάρτησης. Το Μ-Λ ΚΚΕ επιμένει ότι μόνο η ανατροπή της διπλής κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας αστικής τάξης μπορεί ν' ανοίξει το δρόμο για τη συνολική αλλαγή του οικονομικού, κοινωνικού και πολιτικού τοπίου. Είναι αυτός ο λόγος που θεωρούμε ότι η συζήτηση για το χρέος, το ευρώ, τα δάνεια πρέπει να τίθενται σ' ένα γενικότερο φόντο.

Ωστόσο θεωρούμε ότι η κρίση (που δεν είναι κρίση χρέους), οξύνεται και από τους παρακάτω λόγους: Από την ασυλία του μεγάλου κεφαλαίου το ξόδεμα 5% του ΑΕΠ για πολεμικές δαπάνες, γεγονός που κατατάσσει τη χώρα μας στην πρώτη παγκόσμια δεκάδα τα αστρονομικά ποσά που δόθηκαν στην Oλυμπιάδα και στα περίφημα έργα της τη διαχείριση του κράτους από μία άρχουσα τάξη και τα κόμματά της (ΠΑΣOΚ – ΝΔ), η οποία συμπεριφέρθηκε στα όρια της «ποινικής ευθύνης» σαν εξαρτημένοι ραντιέρηδες τα υπέρογκα ποσά τοκοχρεωλυσίων που δίνονται διακόσια χρόνια τώρα σ' αλλεπάλληλα δάνεια επί δανείων στις υπερτιμολογήσεις – υπερκοστολογήσεις όλων των μεγάλων έργων που δόθηκαν κοψοχρονιά σε ντόπιους και ξένους καπιταλιστές (Αεροδρόμιο – Ρίο/ Αντίριο – Εθνικές οδοί κ.λπ.). Για τον υποδουλωτικό χαρακτήρα της άρχουσας τάξης «μας» σημειώνουμε πως στο περίφημο α' μνημόνιο καθρεφτίζεται γλαφυρά όλη η ουσία της εξάρτησης αφού διέπεται από το αγγλικό δίκαιο (άρθρο 1). Yπέρτατος κριτής είναι το ευρωπαϊκό δικαστήριο (άρθρο 2). Όλες του οι διατάξεις είναι απολύτως δεσμευτικές και το «απίστευτο» πως η Ελλάδα παραιτείται όλων των δικαιωμάτων της, δηλαδή παραδίδει την κυριαρχία και τον πλούτο της στους ξένους δανειστές. (Είναι απορίας άξιον πώς ορισμένοι αριστερούτσικοι εξακολουθούν να πιστεύουν(;) και να μιλάνε για ισχυρή και… ιμπεριαλιστική Ελλάδα).

Διαρκής σύγκρουση

H καταναλωτική δυνατότητα της κοινωνίας δεν ορίζεται από το τι γενικά μπορεί να καταναλώσει (λάθος στο οποίο ξεπέφτουν οι μικροαστοί αυθορμησίες), αλλά στο τι μπορεί να καταναλώσει στον καπιταλισμό (στο συγκεκριμένο καθεστώς). Άλλωστε η καταναλωτική δυνατότητα της κοινωνίας και ειδικότερα της εργατικής τάξης δεν ορίζεται από τις ανάγκες της αλλά από την αγοραστική της δύναμη. H σχετική αλλά και απόλυτη εξαθλίωση της εργατικής τάξης σ' όλο το δυτικό καπιταλιστικό κόσμο, η αναρχία στην παραγωγή σχετίζονται από την αντίθεση ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και στην καπιταλιστική ιδιοποίησή της. Aυτή είναι η βαθύτερη και η βασική αντίθεση μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα, η μήτρα των κρίσεων. Αλλιώτικα: ο καπιταλισμός στενεύει τις κοινωνικές ανάγκες, συμπιέζει τον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής. Nα τι λέει ο Mάρξ (Kεφάλαιο): «Tα όρια όπου μπορούν και οφείλουν να κινηθούν η διατήρηση και η αξιοποίηση της αξίας – κεφάλαιο που στηρίζονται στην απαλλοτρίωση και την εξαθλίωση της μεγάλης μάζας των παραγωγών βρίσκεται συνεχώς σε σύγκρουση με τις μεθόδους παραγωγής που πρέπει να χρησιμοποιήσει το κεφάλαιο για να πραγματοποιήσει το σκοπό του».

Είναι αλήθεια πως υπάρχει πάντα μια αντίθεση μεταξύ παραγωγής και κατανάλωσης. Αυτό που οι αστοί οικονομολόγοι (αλλά και αυθόρμητα ο λαός) ονομάζουν αντίθεση μεταξύ προσφοράς και ζήτησης και το οποίο θεωρείται σαν μήτρα των κρίσεων. Δεν είναι αλήθεια. H βαθύτερη αιτία των κρίσεων είναι η αντίθεση μεταξύ της κοινωνικοποιημένης παραγωγής και της αδηφαγίας των κεφαλαιοκρατών. O Στάλιν (Zητήματα Λενινισμού) υπογράμμιζε ότι: «H βαθιά αιτία των οικονομικών κρίσεων υπερπαραγωγής βρίσκεται στο ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα». Ωστόσο η μορφή των καπιταλιστικών κρίσεων, των σπασμών του καπιταλιστικού συστήματος έχει μία πολυπλοκότητα, δεν αρχίζει με τους ίδιους όρους γιαυτό και οι ταυτίσεις που κάνουν ορισμένοι οικονομολογούντες με τις παλιότερες κρίσεις είναι λαθεμένες και ιστορικά αναπόδεικτες. Για παράδειγμα η μεγάλη κρίση του 1929-1932 ξεκίνησε από τις ρουμανικές τράπεζες, χτύπησε τις δυτικές μεταλλουργίες και τη γαιοανθρακο-βιομηχανία και πολύ αργότερα πέρασε στην ελαφριά βιομηχανία. (Λ. Σεγκάλ, Πολιτική Oικονομία).

Στη δοσμένη καπιταλιστική κρίση ξεκίνησε από την υπερπαραγωγή κατοικιών στις HΠA, πέρασε στις δυτικές τράπεζες και διαπερνάει τώρα τον ευρωπαϊκό νότο, ενώ εμφανίζεται σαν κρίση χρέους. Eνώ ξεκινάει σαν αντίφαση ανάμεσα στην παραγωγή και την κατανάλωση γρήγορα εξελίχθηκε «σαν πραγματική συγκέντρωση και βίαιος συμψηφισμός όλων των αντιθέσεων της αστικής οικονομίας» (Mαρξ – θεωρία της υπεραξίας) ή με άλλα λόγια «οι κρίσεις δεν είναι ποτέ παρά στιγμιαίες και βίαιες λύσεις των αντιθέσεων που υπάρχουν, βίαιες εκρήξεις που αποκαθιστούν για μία στιγμή τη διαταραγμένη ισορροπία» (Mαρξ, Kεφάλαιο).

Στη δοσμένη κρίση βγήκαν στην επιφάνεια εκτός από τις πάγιες αντιθέσεις κεφαλαίου-εργασίας και όλες οι αντιθέσεις του δυτικού καπιταλιστικού κόσμου όπως αυτή που αφορά τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές χώρες της Eυρώπης (Γαλλία – Γερμανία) και τις εξαρτημένες χώρες σαν την Eλλάδα. Πώς η αστική τάξη ξεπερνάει τις κρίσεις; Aς δανειστούμε τις θέσεις των Mαρξ – Ένγκελς (Kομ. Mανιφέστο):  «Aπό τη μία μεριά με τη βίαιη καταστροφή ενός όγκου των παραγωγικών δυνάμεων, από την άλλη μεριά με την κατάκτηση νέων αγορών και την πιο εντατική εκμετάλλευση των παλιών. Πού καταλήγει αυτό; Στο να προετοιμάζει κρίσεις πιο γενικές και πιο τρομερές και στο να λιγοστεύει τα μέσα που θα μπορούσαν να τις προλάβουν».

Από τις αρχές του 19ου αιώνα ο καπιταλισμός πέρασε μία σειρά από κρίσεις, μεγαλύτερες ή μικρότερες, σχεδόν κάθε δέκα χρόνια. Έτσι κρίσεις ξέσπασαν στα 1825, 1836, 1847, 1857, 1866, 1877 κ.λπ. Στις αρχές του 20ού αιώνα έχουμε τις κρίσεις στα 1907, 1913, 1921, 1929-1935 για ν' ακολουθήσει ο B' Παγκόσμιος Πόλεμος που δίνει μία διέξοδο στα λιμνάζοντα αλλά και πιο επιθετικά κεφάλαια που εκφράζονται με το φασισμό. Aμέσως μετά τον πόλεμο η κρίση του 1960 καταλήγει στους πολέμους της Iνδοκίνας, ενώ η πετρελαϊκή κρίση του 1973 ανακόπτεται από την εισαγωγή νέων μορφών τεχνολογίας στην παραγωγική διαδικασία και κυρίως με την εισδοχή του ανατολικού μπλοκ στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας.

Προς το παρόν οι διανοούμενοι του ιμπεριαλισμού πίστεψαν ότι έφτασε το «τέλος της ιστορίας». Όμως οι βαθιές δομικές αντιθέσεις του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος είναι πιο βαθιές και αξεπέραστες απ' ό,τι η σύγκλιση και η ενότητά του. H αντίθεση ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές για την εκμετάλλευση νέων αγορών, η αντίθεση ιμπεριαλιστών-λαών και φυσικά η αντίθεση κεφαλαίου-εργασίας είναι «άλυτα ζητήματα» για το παρηκμασμένο αστικό σύστημα. Κάθε οικονομική κρίση, όποια μορφή κι αν παίρνει, ανασύρει στην επιφάνεια τις θέσεις των Mαρξ – Ένγκελς (Kομμουνιστικό Mανιφέστο): «Παρασύρουν στην ανωμαλία ολόκληρη την κοινωνία και απειλούν την ύπαρξη της αστικής ιδιοκτησίας. Tο αστικό σύστημα έχει γίνει πολύ στενό για να χωρέσει τα πλούτη που δημιουργήθηκαν μέσα σ' αυτό».

H κρίση κι η επανάσταση

Είναι φανερό ότι την περίοδο της κρίσης, σαν κι αυτή που ζούμε τώρα, οξύνονται όλες οι αντιθέσεις στο έπαρκο. Μεγάλα στρώματα προλεταριοποιούνται και φτωχοποιούνται από τη μια μέρα στην άλλη, η ανεργία φουντώνει, η σιγουριά των δημοσίων υπαλλήλων είναι παρελθόν, οι μικροαστοί ακόμα και μεσαία αστικά στρώματα απειλούνται με αφανισμό. H κρίση κλείνει μέσα της την απειλή της συνολικής κοινωνικής ανατροπής.

O K. Mαρξ (Kεφάλαιο) αναφέρει: «Mία ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων που θα ελάττωνε τον απόλυτο αριθμό των εργατών, δηλαδή θα έδινε σ' ολόκληρο το έθνος τη δυνατότητα να πραγματοποιεί την υλική παραγωγή του σε μικρότερο χρονικό διάστημα, θα προκαλούσε μία επανάσταση, γιατί θα καταδίκαζε την πλειοψηφία του πληθυσμού σε ανεργία».

Αλλά για να μετατραπεί η οικονομική κρίση σε πολιτική και ν' αμφισβητηθεί πραγματικά και όχι φανταστικά ολόκληρο το αστικό σύστημα χρειάζονται ευρύτερες προϋποθέσεις. Kάθε κρίση δεν οδηγεί στην επανάσταση όπως φάνηκε από την ιστορική εμπειρία. Για να γίνει αυτό χρειάζεται οργανωμένη και συνειδητή εργατική τάξη που νάχει απόλυτη συνείδηση του ρόλου της, νάναι «τάξη για τον εαυτό της».  Iκανή να σπάσει τα δεσμά του ιμπεριαλισμού και του κεφαλαίου, χρειάζεται νάχει γερό μαζικό εκπαιδευμένο κομμουνιστικό κόμμα και τέλος χρειάζεται νάχει τις αναγκαίες πολιτικές και κοινωνικές συμμαχίες.

Aν στην κρίση φαίνονται όλες οι ταξικές αντιθέσεις καθαρότερα και βαθύτερα, αν στη σημερινή συγκυρία φαίνεται καθαρότερα το πρόσωπο της Eυρωπαϊκής Ένωσης σαν συμμαχία ιμπεριαλιστών, αυτό σημαίνει ότι υπάρχει το έδαφος για μία καλύτερη σύνδεση των κομμουνιστών με τις εργαζόμενες και φτωχές μάζες. Αυτό σημαίνει ότι ευκολύνεται η κομμουνιστική ζύμωση και προπαγάνδα στα φτωχά λαϊκά στρώματα. Αυτό σημαίνει ότι μπορούν να πυκνώσουν οι γραμμές του συνειδητού προλεταριάτου και ν' ατσαλωθούν αγωνιστές. Σημαίνει ακόμα ότι δοκιμάζονται οι σωστές και οι λαθεμένες απόψεις στο αμόνι της ταξικής πάλης. Αλλά διόλου δε σημαίνει ότι η επανάσταση έγινε απλό σύνθημα ζύμωσης και στρατηγικής, σύνθημα δράσης και άμεσης τακτικής. Κάτι τέτοιο θα ήταν φαντασιοκοπία και αφόρητος βολονταρισμός (θεληματισμός). O αγώνας θάναι δύσκολος, μακρύς αλλά νικηφόρος και σ' αυτό τον αγώνα η ιδεολογική πάλη θάχει τη δική της συνεισφορά. «H κυβερνητική εξουσία με το μόνιμο στρατό της, με την πανίσχυρη γραφειοκρατία της, με τον αποβλακωτικό της κλήρο και με τη δουλοπρεπή της δικαστική ιεραρχία, έφτασε ν ανεξαρτοποιηθεί από την ίδια την κοινωνία σε τέτοιο βαθμό που ακόμα και ένας φαιδρός μέτριος τυχοδιώκτης ­μαζί με μία συμμορία από πειναλέους τυχοδιώκτες­ ήταν ικανός να την αρπάξει από τα χέρια της». (K. Mαρξ – 1871)

Οι παραπάνω διαπιστώσεις του K. Mαρξ που αφορούν το γαλλικό κράτος του 19ου αιώνα, είναι σαφές ότι μειώθηκαν στο πέρασμα του χρόνου. Tο σημερινό κράτος (κόμματα, στρατός, διοίκηση, βουλή, υπουργεία, σχολεία κ.λπ.) στα χέρια της άρχουσας αστικής τάξης έχει διδαχτεί πολύ και πολλά.

Ιδιαιτέρα το ελληνικό κράτος στα χέρια των αστών έζησε τον πολιτικό τρόμο στη δεκαετία του 1940-1950, όταν η αριστερά και το κομμουνιστικό κίνημα έφτασε με τα όπλα στα πρόθυρα της εξουσίας, έζησε τον τρόμο και διδάχτηκε από την ταξική πάλη ώστε ν' ανοίξει τις εξορίες και τις φυλακές για ν' αφανίσει τον ανθό της ελληνικής κοινωνίας. Eίκοσι χρόνια περίπου μετά τη λήξη του εμφυλίου πολέμου, ακόμα κι όταν το KKE παράδωσε τις επαναστατικές του σημαίες και παραδόθηκε στην αναθεώρηση (ρεβιζιονισμό), οι ξένοι προστάτες του, βασικά οι HΠA, προκαλούν κι εγκαθιδρύουν τη στρατιωτικοφασιστική δικτατορία της 21ης Aπρίλη 1967. Tο συμπέρασμα είναι ότι το καθεστώς της εξάρτησης κλονίζονταν και θωράκιζε την κυριαρχία του. Aπό την αρχή της δεκαετίας του 1960 ο λαός βρισκόταν στους δρόμους. Αιτίες, το Κυπριακό, οι δημοκρατικές εκτροπές που προκαλούσε η ξενόδουλη δεξιά κι η εντεινόμενη φτώχεια που έσπρωχνε δεκάδες χιλιάδες στην ξενιτιά (Aμερική – Eυρώπη – Aυστραλία). Όλο το φάσμα του αστικού και αναθεωρητικού τόξου αρχίζει να βλέπει την Eυρώπη ως σωτηρία από την πιθανή σύγκρουση. Ωστόσο, ο ιμπεριαλισμός και η εξάρτηση είναι παρόντες.

21-11-2011

 

Συνέχεια στο Μέρος ΙΙ

Από τους Στρατοκράτες του Πολυτεχνείου στους Σταυροφόρους της Τρόϊκας

Ποια υπόγεια ρεύματα «έπνιξαν» το ΟΧΙ μιας γενηάς;

 

Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

 

Τριανταοκτώ χρόνια μετά την ιστορική εξέγερση της ελληνικής νεολαίας στις 17 Νοέμβρη του 1973, η νέα συνταγματική εκτροπή που βιώνουμε και η ανελέητη επίθεση κατά της χώρας από τις δυνάμεις των ευρωπαϊκού βορρά μπορούν να γίνουν αφορμή για κάποιους συλλογισμούς. Όλα αυτά τα χρόνια, τα γεγονότα εκείνα, από το Πολυτεχνείο μέχρι την τελική πτώση της χούντας, ερμηνεύθηκαν είτε με τον ένα είτε με τον άλλο τρόπο, πάντα σε σχέση με το πολιτικό κλίμα και τα παρασκήνια της εποχής: ψυχρός πόλεμος, φιλοαμερικανικές χούντες, αραβοϊσραηλινή σύρραξη, αντικομμουνισμός κ.ά.

Υποστηρίχτηκε μάλιστα, ιδιαίτερα έντονα, ότι η άρνηση του Σπ. Μαρκεζίνη να διευκολύνει τους Αμερικανούς κατά την διάρκεια των επιχειρήσεων για ενίσχυση των Ισραηλινών στον πόλεμο που είχε προηγηθεί στη Μ. Ανατολή, προκαθόρισε και την δική του πτώση και την απομάκρυνση του Γ. Παπαδόπουλου. Το αποτέλεσμα ήταν να μένει πάντα ένα κενό, τόσο στις αναλύσεις των γεγονότων του οκταμήνου από τον Νοέμβρη 1973 έως τον Ιούλιο 1974 αυτών καθεαυτών, όσο και των συνεπειών τους στον όποιο βαθμό αυτές απετέλεσαν το άλλοθι για τις πολιτικές δυνάμεις που επικράτησαν. Το γιατί έγιναν όλα αυτά δεν «έδενε» στο μυαλό του μέσου Έλληνα πολίτη με το πώς φτάσαμε έως εδώ, στην σημερινή χρεωκοπία. Κι αυτό το κενό επιτρέπει μέχρι σήμερα στους νοσταλγούς της χούντας να παρερμηνεύουν την ιστορία της αντίστασης και του Πολυτεχνείου. Είναι ο αναπόφευκτος ιστορικός νόμος που λέει ότι όταν ζεις μέσα στην ιστορία που είναι σε εξέλιξη δεν μπορείς να διακρίνεις ποια είναι η ισχυρότερη τάση που διαμορφώνεται και θα νικήσει, τελικά. Έχοντας, σήμερα, βιώσει όλες αυτές τις εξελίξεις και ανατροπές του γεωπολιτικού χάρτη που ακολούθησαν την διάλυση της πρώην σοβιετικής υπερδύναμης και την επιβολή της Νέας Τάξης Πραγμάτων, με κορυφαίες στιγμές τους high–tech πολέμους του Κόλπου, του Κοσσόβου και του Ιράκ, μπορούμε να εικάσουμε τα παρακάτω σενάρια:

Πρώτον, τα γεγονότα του Πολυτεχνείου του ’73 δεν εντάσσονται μόνο στο λυκόφως της μεταπολεμικής περιόδου του ψυχρού πολέμου, αλλά ήταν η πρώτη πράξη, και το μοντέλο ακόμα, για τις ανατροπές που θ’ ακολουθούσαν με στόχο την επιβολή της Νέας Τάξης των πλανηταρχών στην περιοχή. Και δεύτερον, η αιματοχυσία του Πολυτεχνείου (που οδήγησε στην ανθρωποσφαγή της Κύπρου) ήταν η πρόβα τζενεράλε για την ιστορική περιθωριοποίηση μιας περιοχής, την οποία οι σκοτεινοί εγκέφαλοι των δυτικών κέντρων αποφάσεων που ήλεγχαν και την χούντα, σαν τους Κίσσινγκερ και Μπρεζίνσκυ είχαν προαποφασίσει και μεθοδεύσει. Αποφάσεις που ταιριάζουν γάντι με τα μετέπειτα σενάρια του περιβόητου θεωρητικού της Τριμερούς Επιτροπής (Trilateral) Σάμουελ Χάντιγκτον που ήρθαν στο φως της δημοσιότητας πριν από χρόνια και λένε με λίγα λόγια: να τελειώνουμε με το τρικέφαλο τέρας… του Ελληνισμού, του Σλαβισμού και της Ορθοδοξίας. Το 1972, ο δολοφονηθείς πρόεδρος της Χιλής Σαλβατόρ Αλλιέντε είχε δώσει την εξήγηση για το ποιος πραγματικά αποφασίζει: «Οι βασικές πολιτικές, οικονομικές και στρατιωτικές αποφάσεις των χωρών παίρνονται από … “διεθνείς οργανώσεις” που δεν εξαρτώνται από καμμιά χώρα και που οι δραστηριότητές τους δεν ελέγχονται από καμμιά Βουλή ή από τις λαϊκές μάζες. Με δύο λόγια, η συνολική πολιτική στρουκτούρα είναι υπονομευμένη…» (Ομιλία του Προέδρου της Χιλής Σ. Αλλιέντε στην Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ). Λίγες μέρες πριν από το Πολυτεχνείο, τον Σεπτέμβριο του ’73, θα βίωνε κι αυτός στο πετσί του αυτή την τραγική αλήθεια.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Μια πραγματικότητα, που αποσιωπήθηκε επιμελώς τις μεταπολιτευτικές δεκαετίες, ήταν η διαρκής σύγκρουση μέσα στους κόλπους της απριλιανής χούντας δύο τάσεων: της εθνικιστικής, ναζιστικού τύπου, με παγανιστικό υπόβαθρο και μιας δεύτερης, βυζαντινού τύπου, με ελληνοχριστιανικό μεταφυσικό υπόβαθρο. Πρωταγωνιστής της πρώτης τάσης, ο Ιωαννίδης μαζί με τον σκληρό πυρήνα των μικρών αξιωματικών της χούντας, και της δεύτερης, οι «χαμένοι» της ιστορικής παρτίδας μετά τα γεγονότα της 17ης Νοέμβρη, ο Γ. Παπαδόπουλος και η ομάδα των θεωρητικών της δικτατορίας. Ανάμεσα σ’ αυτούς, που δεν ήταν κατ’ ανάγκην άμεσα συνεργάτες της χούντας, μπορούμε να θεωρήσουμε τους Τσάκωνα, Κιτσίκη, Πιπινέλη, Μαρκεζίνη, αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο κ.ά. Όλοι μαζί αποτελούσαν την αιχμή του δόρατος της λεγόμενης Ανατολικής Παράταξης που έχει περιγράψει ο Δ. Κιτσίκης στα βιβλία του (Δ. Κιτσίκης, «Συγκριτική Ιστορία Ελλάδος και Τουρκίας στον 20ο Αιώνα», Αθήνα, Εστία, 1990). Όραμά τους η αποκατάσταση της Ενδιάμεσης Περιοχής με επίκεντρο τη σημαντική γεωπολιτική περιοχή του Αιγαίου και πυρήνα μια Ελληνοτουρκική Συνομοσπονδία. Η χούντα άλλωστε είχε έρθει για να «λύσει» το Κυπριακό, παραδίδοντας στους Τούρκους αυτά που ζητούσαν.Ο ίδιος ο Παπαδόπουλος είχε δηλώσει στην τουρκική εφημερίδα Milliyet της 28ης Ιουνίου 1968: «Θέλω ιδιαίτερα να υπογραμμίσω την πίστη μου στην αναγκαιότητα πραγματοποίησης της Ελληνοτουρκικής Ομοσπονδίας. Αν είχα μάλιστα μαγική δύναμη, θα έκανα το παν για την πραγματοποίησή της και θα οδηγούσα αμέσως τον ελληνικό λαό προς αυτή την κατεύθυνση»! Αυτές οι διεργασίες, που είχαν φαίνεται αντίκρυσμα και στις δύο πλευρές του Αιγαίου, δεν μπορούσαν να ολοκληρωθούν για πολλούς λόγους που χρειάζονται μεγάλη ανάλυση, πριν καταρρεύσει η σοβιετική επιρροή στα Βαλκάνια και πριν αποδυναμωθεί ο τουρκικός κεμαλισμός από ένα εσωτερικό κίνημα όπως ο νεο-οθωμανισμός, σήμερα, του Ερντογάν. Έπρεπε να έρθει, λοιπόν, το πιο εθνικιστικό κομμάτι του στρατοκρατικού καθεστώτος για να προκαλέσει το δράμα της Κύπρου και την επακόλουθη ρήξη των σχέσεων Ελλάδας-Τουρκίας. Στην συνέχεια θα κατέρρεε, εκ των πραγμάτων, και αυτό για να παραχωρήσει τη θέση του στους νέους κυρίαρχους του παιγνιδιού, τους «ευρωπαϊστές» δημοκράτες και «σοσιαλιστές» και εν τέλει, μετά από κάποια εκλογικά μεσοδιαστήματα (’89-’95), στην πανίσχυρη σημερινή νομενκλατούρα των τραπεζιτών, των διαπλεκομένων και της Νέας Τάξης Πραγμάτων. Αυτό και έγινε όντως μετά το 1996 με την διακυβέρνηση Σημίτη.

Το μυστηριώδες Σεμινάριο της Ρώμης, τον Νοέμβριο του 1973, όπου παίχτηκε η τύχη της Κύπρου, ήταν η αρχή του «πειράματος» με πειραματόζωο ένα ολόκληρο έθνος. Τέθηκε σ’ εφαρμογή, λοιπόν, ένα σχέδιο-μοντέλο που το είδαμε να επαναλαμβάνεται πολλές φορές από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 μέχρι πρόσφατα στην περίπτωση των αραβικών εξεγέρσεων. Εκμετάλλευση μιας αυθόρμητης και αυθεντικής λαϊκής εξέγερσης – ανάδειξη των μελλοντικών ηγετών – και πάνω απ’ όλα χειραγώγηση της κοινής γνώμης μέσω της τηλεόρασης.  Αν και στην περίπτωση του Πολυτεχνείου η πληροφόρηση δεν ήταν τόσο αυστηρά χειραγωγημένη και οι παγκόσμιοι σκηνοθέτες δεν είχαν ακόμα στα χέρια τους την τεχνολογία του CNN και των άλλων δορυφορικών καναλιών, εκμεταλλεύθηκαν άριστα την δύναμη της εικόνας μέσω των λήψεων του περίφημου τηλεοπτικού συνεργείου της Ολλανδικής τηλεόρασης. Το εν λόγω συνεργείο βρέθηκε την κατάλληλη ώρα… στο κατάλληλο δωμάτιο του τότε ξενοδοχείου Ακροπόλ, στην Πατησίων, για να τραβήξει τη σκηνή της εισβολής του τανκ και την πτώση της πύλης του Πολυτεχνείου που έκανε τον γύρο του κόσμου! Ανάλογη δράση περιλαμβάνουν και οι αθέατες πλευρές των γεγονότων της 17ης Νοέμβρη: «Τα χαράματα της 16ης Νοεμβρίου, έφθασαν χίλιοι κομμάντος από τις Βρυξέλλες, με εντολή να συμμετάσχουν στην εξέγερση του Πολυτεχνείου. Όλοι μεταφέρθηκαν από τη βάση του Ελληνικού στην Γεωγραφική Υπηρεσία Στρατού, στο Πεδίον του Άρεως. Τους μοιράστηκαν ελληνικές στρατιωτικές και αστυνομικές στολές και περίμεναν διαταγή να επέμβουν» (Αθανάσιος Στριγάς «Παγκόσμιοι Εντολοδότες», Αθήνα, Arcadia, 1993).

Η νέα εποχή των σταυροφόρων

Η νέα εποχή, μετα-χουντική για τους Έλληνες και μετα-κομμουνιστική για τους υπόλοιπους ομόδοξους λαούς των Βαλκανίων και της πρώην Σοβιετίας, κτίστηκε πάνω στην τακτική του «καρότου και του μαστίγιου». Το «καρότο» ήταν η ευρωπαϊκή ιδέα στη σαγήνη της οποίας υποκύψαμε πρώτοι εμείς και στη συνέχεια όλοι οι νεοφώτιστοι του πρώην σοβιετικού μπλοκ. Το δε «μαστίγιο» είναι η απειλή οικονομικής ή εθνικής καταστροφής υπό το φάσμα του «απομονωτισμού» ή, τώρα, της «εξόδου από το ευρώ». Τόσα χρόνια, όμως, μετά την κατάρρευση των προηγούμενων καθεστώτων καμμιά Ορθόδοξη χώρα της περιοχής δεν έχει κατορθώσει να ξαναδεί το υποτιθέμενο «κακό οικονομικό επίπεδο» που είχε πριν από δεκαετίες. Η κατάσταση στην Ελλάδα, αφού κατέρρευσε η βιτρίνα του εκσυγχρονισμού και της γκλαμουριάς, η οικονομία του μαύρου χρήματος και της αρπαχτής, οδεύει προς την εξαθλίωση του πληθυσμού και την κοινωνία των 2/3. Άπιαστο όνειρο θα είναι σε λίγο η προ-ευρωπαϊκή Ελλάδα της εκβιομηχάνισης, της υψηλής παιδείας, του πολιτισμού των Νόμπελ και της ισχυρής δραχμής.

 Οι πρώην σοσιαλιστικές χώρες των Βαλκανίων έχουν καταντήσει ήδη ανοικτές δουλοπαροικίες των τραπεζιτών της Δύσης και οι άνθρωποι ούτε καν τολμούν να ονειρευτούν τις κοινωνικές απολαβές και την σιγουριά του παρελθόντος, η δε Ρωσσία κατόρθωσε να ανακάμψει από την στιγμή που ο «κρατιστής» Πούτιν ανέλαβε τα ηνία, λίγο πριν από τον επιθανάτιο ρόγχο της. Αν για μας προκρίθηκε η πολιτική της αποδυνάμωσης δια της «ενσωμάτωσης» και όχι των βομβαρδισμών, αυτό οφείλεται στο ότι η παράταξη του «ανήκομεν εις την Δύση» – οι νενέκοι θιασώτες του δυτικού κεφαλαίου και του ευρωπαϊκού διεθνισμού – είναι ισχυρή από καταβολής του εξαρτημένου νεοελληνικού κράτους. Κάτω, όμως, από την επιφανειακή επικαιρότητα ενός ρομαντικού φιλελληνισμού έτρεχαν τα μυστικά υπόγεια ρεύματα που ποτίζουν το δέντρο της πραγματικής ιστορίας. Αυτή η ιστορική αλήθεια λέει ότι η περιοχή μας ήταν, είναι και θα είναι στόχος των Σταυροφόρων της Δύσης κάτω από οποιονδήποτε μανδύα. Δεν είναι τυχαίο ότι η επίθεση του Χίτλερ στη Ρωσσία είχε την κωδική ονομασία «Επιχείρηση Μπαρμπαρόσσα», το όνομα δηλαδή του Γερμανού βασιλιά που έδρασε κατά την περίοδο των σταυροφοριών και παρότρυνε συνεχώς τους σταυροφόρους να καταλάβουν την Κωνσταντινούπολη. Από το τέλος του Μεσαίωνα, όταν το σιδερόφρακτο λεφούσι των σταυροφόρων επέδραμε για να «ελευθερώσει» τους Αγίους Τόπους, ο ελληνισμός έχει ανοικτά νιτερέσα με τους άσπονδους «φίλους και συμμάχους» μας. Στην ουσία, το ελεύθερο εμπόριο υπήρξε πάντα η πολεμική κραυγή των Ευρωπαίων. Τον 19ο αιώνα χρησιμοποίησαν κανονιοφόρους, αλλά σήμερα οι πιέσεις που ασκούνται από την Δύση με την οικονομική μέγγενη δεν είναι λιγότερο αποτελεσματικές από έναν στρατό κατοχής. Τώρα χρησιμοποιούνται διεθνείς οργανισμοί και χρηματοπιστωτικά ιδρύματα για να επιβάλλουν το «ελεύθερο εμπόριο» και τα «ανοιχτά σύνορα», να εισβάλλουν οι μεγάλες εταιρείες και οι τράπεζες για να καταβροχθίζουν ό,τι βρουν μπροστά τους.

Ο Νίκος Τσιφόρος, με την απαράμιλλη γλώσσα του, έχει περιγράψει πολύ εύστοχα στα βιβλία του για τις σταυροφορίες το ποιόν της δυτικής στρατηγικής απέναντί μας, ανά τους αιώνες, που διακρίνεται κυρίως από πονηριά, ατιμία και απληστία. Καλό είναι να θυμόμαστε αυτά τα διδάγματα στους επικίνδυνους σημερινούς καιρούς: «Μπροστά ανεμίζει το μπαϊράκι του μεγάλου δούκα της Κάτω Λοθαριγγίας, του δυνατού δούκα της Βραβάντης Γκοντεφρουά ντε Μπουγιόν που κρατάει από βαλλώνικο και γαλλικό αίμα. (…) Ξοπίσω του ακολουθεί καβάλα και κατά τίτλους όλη εκείνη η κλίκα των ιπποτών με τα λοφία πάνω στην περικεφαλαία και τις σημαίες πλάϊ τους, πάνω στον ιπποκόμο, καμαρωτοί, σιδερένιοι, ίδια σουρωτήρια των μακαρονιών, με τους βάρδους, τα παιδόπουλα, την ακολουθία τους, καμμιά χιλιάδα καβαλάρηδες όλοι-όλοι κι’ ύστερα ξετυλίγεται η λίνεα του κοσμάκη, με τον ελαφρό οπλισμό, τις βαλίστρες, τα τόξα, τα σπαθάκια τους, τις χρωματιστές στολές τους, πούχουνε η καθεμιά τα διακριτικά τους, έτσι για να διακρίνουνται από τον όχλο, που ακολουθεί τελευταίος με γυναίκες, παιδομάνι, πόρνες, σκυλιά, υπερέτες, δούλους και κλέφτες. (…) Ζυγώνανε τα Χριστούγεννα, 23 του Δεκέμβρη 1096, όταν δώσανε οι βιγλάτορες σήμα για το λεφούσι που ζύγωνε στα βυζαντινά χώματα. (…) Γιορτή στο παλάτι, δοξολογίες στη μητρόπολη, να χτυπάνε οι καμπάνες χαρούμενα για τους «αδελφούς απελευθερωτάς» – από τότε έχει μείνει αυτός ο ορισμός των απελευθερωτών που δίνεται στους λωποδύτες – εξηγήσεις αμοιβαίες, αγάπες, κι’ ύστερα ο Αλέξιος τόσκασε το παραμύθι. «Γκοντεφρουαδάκο, αδελφούλη μου, όλα καλά και άγια, αλλά δω είμαστε κράτος, αυτοκρατορία και έχουμε δικιά μας συνήθεια. Και λοιπόν σαν κράτος που είμαστε και σαν άνθρωποι που πολεμάμε αιώνες για την ελευθερία μας, δεν γίνεται να καταντήσουμε τσογλάνια των δυτικών, έτσι δηλαδή επειδή μούρθατε πνιγμένοι στο σιδερικό. (…) Σύμμαχοι-Σύμμαχοι, όχι όμως και μπάτε σκύλοι αλέστε, αυτά οι σημερινοί Έλληνες δεν τα σηκώνουνε, δεν ξέρω τι θα κάνουνε οι παρακάτω, τώρα σεβόμαστε τον εαυτό μας, γι’ αυτό είμαστε και αυτοκρατορία». Έτσι ενεργούσε τότε η Ελληνική διπλωματία». (Απόσπασμα από το βιβλίο «Σταυροφορίες» του Νίκου Τσιφόρου, Εκδόσεις Ερμής).

Τώρα, δεν θα είμαστε «άοπλοι»…

Μια άλλη ανάγνωση των γεγονότων της 17ης Νοέμβρη του ’73 αγγίζει την πνευματική σημασία εκείνης της «μεγαλοβδομάδας» του σύγχρονου Ελληνισμού, που έγκειται στη σύγκρουση δύο αντίθετων δυνάμεων, δύο αντίθετων κόσμων του φωτός και του σκότους: Από τη μια μεριά, η Ήρεμη Δύναμη των φοιτητών και της νεολαίας, η μόρφωση και η καλλιέργεια συντονισμένες με τις καλύτερες εθνικές παραδόσεις του «δοσίματος», της αυτοθυσίας, του κοινοτισμού και της ανάγκης για ελεύθερη έκφραση. Απέναντί τους η βία και η αλαζονεία κάτω από την ανώμαλη δολοπλόκο προσωπικότητα του Ιωαννίδη, χαρακτηριστικά σημεία των φεουδαλικών και ολιγαρχικών καταβολών του βορειοευρωπαϊκού τρόπου σκέψης που βασίζεται στον υπολογισμό. Αποτέλεσμα, η πνευματική Ελλάδα να δεχτεί μια ισχυρή γροθιά στον κοινοτικό και συνεργατικό ψυχισμό της από την οποία δεν έχει συνέλθει μέχρι σήμερα. Στη συνέχεια το ΟΧΙ της γενηάς του Πολυτεχνείου βιάστηκε και παραμορφώθηκε κάτω από τον ψεύτικο «θρίαμβο» της μεταπολίτευσης και την σαθρή μυθολογία που πάνω της κτίστηκαν οι καριέρες των νέων αφεντικών: η Ελλάδα του χαβαλέ και του ευρώ-ολέ! Η επικράτηση της επιφανειακότητας σε κάθε πλευρά της λαϊκής δραστηριότητας.

Για το προηγούμενο ΟΧΙ του Ελληνικού Λαού το 1940, που είχε αναδείξει όλες τις μεγάλες αρετές και το κρυμμένο δυναμικό του έθνους, χρειάστηκαν την περιπέτεια ενός εμφυλίου για να το πνίξουν. Προς τούτο πυροδότησαν ένα από τα ισχυρότερα εθνικά μας κουσούρια: τον φθόνο και τον διχασμό. Για να «εκσυγχρονίσουν» και να αποδυναμώσουν το ΟΧΙ της νέας γενηάς του ’73 χρησιμοποίησαν κοινωνική μηχανική με πιο «έξυπνα όπλα»: τον ευρωπαϊσμό, τον κομματισμό, το κλείσιμο της καρδιάς, τον ατομισμό, τον μετα-νεωτερισμό και την δυσπιστία σε όλα. Την ισοπέδωση όλων των παραδόσεων – δημοκρατικών, εθνικών, θρησκευτικών και επαναστατικών – του ελληνικού λαού. Το Φραγκο-τευτονικό κέντρο, που κληρονόμησε την μεταπολιτευτική Ελλάδα σαν ώριμο φρούτο, την προσέδεσε ως τον πολυτιμότερο κρίκο στη ματοβαμμένη πανοπλία του, όπως οι Σταυροφόροι είχαν κάνει με την Κωνσταντινούπολη. Από τότε μέχρι σήμερα, με τον καταναλωτικό «μαγικό αυλό» του, παραπλανά και υπνωτίζει τις μάζες των Νεοελλήνων, ξεκόβοντάς τους ύπουλα από τις ιστορικές, τις γλωσσικές και τις πολιτιστικές αξίες του έθνους.

Η ανθρωποθυσία του «Πολυτεχνείου» του ’73 ήταν αφετηρία για έναν χορό ανθρωποθυσιών: Κύπρος 1974, Πολυτεχνείο ’80 και ’85, Hercules 1991, Ίμια 1996, Falcon 1999, Σινούκ 2004, Ήλιος 2005, Δεκέμβρης 2008, Μαρφίν 2010, Μαρί 2011 και πολλές άλλες, έως ότου ο τόπος φτάσει στον πλήρη εξευτελισμό του: να παραδοθεί ολόκληρος σε νέα δουλεία, να γίνει ένα landen των ευρωκρατών. Πεντάλφες, σβάστικες, «αντίφα»…σιστικές ΜΚΟ, ψευδοπατριώτες νεοδωσίλογοι και κάθε καρυδιάς πρακτόρια, σέχτες, τραμπούκοι και παρακρατικοί συνέθεταν για χρόνια τον πολύχρωμο θίασο που έσπειρε τον ιό της σύγχυσης και του διχασμού στην ελληνική κοινωνία. Η Άλωση ολοκληρώθηκε αδίστακτα και τελετουργικά από τα νέα τζάκια της ευρωκεντρικής κλεπτοκρατίας που αντικατέστησαν την ψυχροπολεμική ατλαντική ολιγαρχία. Νομίζετε ότι τα θύματα είναι μόνον όσα δηλώθηκαν από το ’73 έως σήμερα; Ας μην μιλήσω… Σήμερα, το ευρωκεντρικό μεταχουντικό σύστημα δαγκώνει την ουρά του και πνίγει στα απόνερά του τις ίδιες τις άνομες πολιτικές δυνάμεις που αυτό εξέθρεψε. Αυτοί που θέλουν να του δώσουν την χαριστική βολή, περισσότερο από τις νεώτερες γενηές, είναι οι χιλιάδες ανώνυμοι, ασυμβίβαστοι, που από την εξέγερση του ’73 έχουν ακόμα ανοικτούς λογαριασμούς μαζί του.

Βρισκόμαστε πάλι στην αρχή μιας άλλης ιστορικής φάσης που θα πυροδοτήσει την αντιστροφή των περισσότερων προτύπων και καταστάσεων τις οποίες θεωρούσαμε οικείες μέχρι σήμερα και θα αναδείξει νέους περιφερειακούς πόλους δύναμης που παραδοσιακά ευνόησαν τον ελληνισμό, με ό,τι αυτό σημαίνει. Οι νέες χούντες, τα μνημόνια, οι τρόϊκες, οι εθνοκτόνες «συμφωνίες» των δωσίλογων έχουν ήδη ενεργοποιήσει το ηφαίστειο της λαϊκής μνήμης και οργής, την κληρονομιά του ’21, του ’40, του Πολυτεχνείου. Ο κύκλος της αποχαύνωσης έχει κλείσει, σύντομα θα λήξει και ο εθισμός …των «δόσεων» γιατί θα πάψουν να δίνονται, ο καπνός από το κοινωνικό ηφαίστειο έχει φανεί – στο Σύνταγμα και την 28^η Οκτώβρη -, τώρα έρχεται η καυτή λάβα της εξέγερσης που θα σαρώσει τα πάντα και θα ξεπληρώσει ιστορικά γραμμάτια πολλών αιώνων. Στην προηγούμενη εξέγερση του ’73, στο ένα στρατόπεδο δήλωναν «άοπλοι» και οι άλλοι, αν και ένστολοι, ήταν κατ’ ουσίαν αφοπλισμένοι ιδεολογικά. Και οι δύο στην συνέχεια υπέκυψαν στις έξωθεν δολοπλοκίες και γονάτισαν για χρόνια. Το σύστημα είχε ακόμα κότσια για να το καταφέρει αυτό. Σ’ αυτό, το πολύ μεγάλο, που έρχεται τώρα ούτε ο λαός θα είναι «άοπλος», ούτε οι ένστολοι θα βρεθούν απέναντί του, όσες αποστρατείες και μεταθέσεις να επιβάλλει η χούντα των τροϊκανών. Το σύστημα πνέει τα λοίσθια και θα ψοφήσει μέσα σε ένα εκρηκτικό μείγμα δημητσανίτικου μπαρουτιού και εαμίτικης αποκοτιάς και γύρω από το τυμπανιαίο πτώμα του θα χορεύουν αγκαλιασμένοι πολίτες και οπλίτες φωνάζοντας «Dansons, Dansons… ça ira, ça ira, ça ira»!

* Ο Λεωνίδας Χ. Αποσκίτης είναι Δημοσιογράφος-Συγγραφέας

Η ΑΝΑΓΚΗ ΕΝΟΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ

(απλές σκέψεις για τις εξελίξεις των τελευταίων ημερών)

 

Του Χρήστου Πατούχα*

 

Είναι πλέον φανερό, ότι η οξύτατη πολιτική κρίση των τελευταίων ημερών, δείχνει να ξεπερνιέται με συντεταγμένο τρόπο. Οδεύουμε προς την ανασύνταξη του πολιτικού συστήματος μέσω των εκλογών σε τρείς έως τέσσερες μήνες.

Προφανώς, οι πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις, που έχουν στην αναφορά τους το λαϊκό κίνημα, θα δώσουν και αυτές την πολιτική εκλογική μάχη προσδοκώντας βελτίωση των συσχετισμών. Εκτιμώ ότι δεν προσδοκούν ανατροπή των συσχετισμών, γιατί κάτι τέτοιο δεν είναι πλέον εφικτό. Φυσικά, σε αυτή την πορεία αποκατάστασης της ισορροπίας του συστήματος, η χώρα θα αλυσοδεθεί για τις επόμενες τρείς –τέσσερες δεκαετίες!

Υπήρχε δυνατότητα ανατροπής;Υπήρξε ευκαιρία που χάθηκε;

Για να ανιχνεύσουμε την απάντηση στο ερώτημα πρεπει να κάνουμε μια σύντομη αναδρομή στον τελευταίο χρόνο.

Μετά την ψήφιση του μνημονίου και τους πανηγυρισμούς που την συνόδεψαν, άρχισε η καταιγίδα των αντιλαικών μέτρων. Δικαιώματα και κατακτήσεις δεκαετιών αφαιρούνται, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι καταδικάζονται στην ανεργία και τον υποσιτισμό, η εθνική ανεξαρτησία της χώρας φαλκιδεύεται, οι εργασιακές σχέσεις αποδομούνται, η κοινωνική προστασία διαλύεται, η νεολαία δεν έχει κανένα μέλλον και προσπαθεί να μεταναστεύσει, το εισόδημα μισθωτών και συνταξιούχων κάθε μέρα συρρικνώνεται, αλλεπάλληλα βάρβαρα φορολογικά μέτρα φορτώνονται στις πλάτες μικρομεσαίων και μισθωτών σχεδόν κάθε δεύτερη βδομάδα.Εν τέλει είναι πολύ ακριβό το τίμημα της «σωτηρίας». Και το πληρώνουν μόνο οι μη έχοντες.

Αλλά αυτό είναι το σχέδιο. Αυτό ήταν το σχέδιο από την αρχή. Κανένας σήμερα δεν δικαιούται να το αγνοεί.

Φυσικά, από την αρχή της εφαρμογής του δόγματος της «Ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας», αλλά πολύ πιο γρήγορα στην δεκαετία της Ευρωζώνης, φρόντισαν να έχει η χώρα μας απαλλαγεί από κάθε σοβαρή παραγωγική δραστηριότητα, φρόντισαν να έχει το πιο αρνητικό εμπορικό ισοζύγιο της ιστορίας της,ο πρωτογενής και ο δευτερογενής τομέας της οικονομίας της καταστράφηκε ολοσχερώς, ο υπερδανεισμός γνώρισε πρωτοφανείς διαστάσεις. Είναι χαρακτηριστικό, ότι στην δεκαετία 2001-2010,ο δανεισμός ξεπέρασε τα 470 δις Ευρώ χωρίς αυτά του μνημονίου. Το 90% και περισσότερο, χρησιμοποιήθηκε για την αποπληρωμή τοκοχρεωλυσίων!

Στο σημείο αυτό πρέπει να διαλυθεί και ο εξής μύθος: Είναι αλήθεια ότι τα τελευταία χρόνια υπερχρεώθηκαν όλα τα νοικοκυριά και σήμερα απειλούνται με πλειστηριασμούς και κατασχέσεις. Γίνεται συστηματική προσπάθεια αυτό να αποδοθεί μόνο στην καταναλωτική συνείδηση των πολιτών. Για να αποκρύψουν την διαρκή συρρίκνωση του λαϊκού εισοδήματος στα χρόνια της προετοιμασίας για την ένταξη στην Ευρωζώνη και στην άμεση υποτίμησή του, όταν έγινε η ένταξη.

Με την πλήρη διάψευση των προεκλογικών δεσμεύσεων της κυβέρνησης Παπανδρέου, την ψήφιση του μνημονίου και την οικονομική και πολιτική υποδούλωση της χώρας, ο λαός άρχισε να αντιδρά. Την καταιγίδα των μέτρων ακολούθησαν μεγάλες εργατικές κινητοποιήσεις. Σπασμωδικά στην αρχή, με μαζικότερο τρόπο στην συνέχεια, προσχώρησαν ευρύτερα στρώματα του πληθυσμού. Στρώματα που βαθμιαία, αλλά για πρώτη φορά αμφισβητούν τις πολιτικές προτεραιότητες και επιλογές του συστήματος. Είναι χαρακτηριστικό, ότι οι απεργιακές και οι άλλες κινητοποιήσεις, πολύ γρήγορα προσδιόρισαν τα συνθήματα και τα αιτήματά τους, σύμφωνα με τις πολιτικές ανάγκες: Να φύγει η κυβέρνηση της υποταγής και της εκποίησης της χώρας. Ήρθε στη συνέχεια το κίνημα των πλατειών. Κίνημα πρωτόγνωρης σύνθεσης και μαζικότητας. Οι οργανωμένες δυνάμεις, ιδιαιτέρως η Αριστερά, το βαθμολόγησαν πρόχειρα. Στην δική τους ορολογία, αποτέλεσε μία «μικροαστική» και αδιέξοδη διαμαρτυρία. Ελάχιστοι το απέδοσαν στην συγκέντρωση για πάρα πολύ χρόνο, μεγάλου θυμού και κοινωνικής κατακραυγής. Ελάχιστοι βρήκαν σε αυτό, την ανασφάλεια, τα αδιέξοδα της νέας γενιάς, τις συνέπειες της βάρβαρης επίθεσης επί δικαίων και αδίκων. Ελάχιστοι τέλος από την επίσημη αριστερά, απέδοσαν το κίνημα αυτό στα πολιτικά και ιδεολογικά ελλείμματα ή στην απουσία αξιοπιστίας της ίδιας της αριστεράς. Κι όμως! Το κίνημα των πλατειών, συνεβαλλε με αποφασιστικό τρόπο, στην ταχύτατη χρεοκοπία συνολικά του πολιτικού συστήματος. Φυσικά, παρατηρήθηκαν και λανθασμένες γενικεύσεις. Όπως ότι δεν έβγαζαν από το κάδρο των ευθυνών την κοινοβουλευτική αλλά και την υπόλοιπη αριστερά. Πολλές φορές την ταύτισαν με το σύστημα. Αυτό ήταν όμως το μικρότερο κακό.

Σε κάθε περίπτωση η ποιότητα της πολιτικής σου σε εξαιρεί ή σε ταυτίζει με το σύστημα!

Όμως, έγινε φανερό, ιδιαίτερα από το καλοκαίρι και μετά, ότι το λαϊκό κίνημα, ήταν σε μετωπική αντιπαράθεση με την κυβέρνηση Παπανδρέου, με το πολιτικό σύστημα εξουσίας, με την Τρόικα και την Ε.Ε., με το διεθνές τοκογλυφικό χρηματοπιστωτικό σύστημα και το Δ.Ν.Τ. Απέρριπτε όχι μόνο τα κυβερνητικά μέτρα, αλλά το κοινωνικό και οικονομικό μοντέλο στο σύνολό του. Απέρριπτε το χρέος στο σύνολό του. Το χρέος είναι της ελάχιστης και παρασιτικής οικονομικής ολιγαρχίας και των κυβερνήσεών της, τίποτα δεν χρωστάει ο λαός.

Ας σκεφτεί ο καθένας σήμερα, τις θέσεις, που υποστήριζε και υποστηρίζει ακόμα ο ΣΥΝ, ας σκεφτεί ότι το ΚΚΕ, προσχώρησε στο μέτωπο της άρνησης του χρέους μόλις πρόσφατα και μάλιστα με θολό τρόπο.

Γίνεται σήμερα εντελώς φανερό, ότι δεν αρκούν οι αοριστίες των δήθεν στρατηγικών στόχων. Δεν αρκούν ούτε οι διακηρύξεις για κάποια αόριστη «λαϊκή εξουσία», ούτε οι διακηρύξεις για κυβέρνηση με «επίκεντρο»την αριστερά. Χρειάζεται πολύ σαφής προγραμματική επεξεργασία, χρειάζονται πειστικές απαντήσεις για το σήμερα. Την κοινωνία δεν την πείθουν οι αριστερές «ατάκες»,ούτε ακόμα και οι πιο καλοπροαίρετοι ηγεμονισμοί, ούτε ο καλοστρωμένος παράδεισος των εκλογικών ποσοστών. Άλλωστε, όλοι γνωρίζουν ότι τίποτα δεν θα είναι εύκολο. Ο κόσμος θέλει να ξέρει τα πώς και τα γιατί. Πώς  δεν θα πεινάσει, πώς θα εξασφαλίσει μέλλον για τα παιδιά του, πώς θα έχει τις τύχες του στα δικά του χέρια. Ακόμα, το πώς θα ξεφύγει η χώρα από το καθεστώς της ύπατης αρμοστείας, που όμοιό του έχει να γνωρίσει από την εποχή των Βαυαρών. Και μας ξενίζει η άποψη, ότι δεν πρόκειται για καθεστώς κατοχής αλλά για ενδοκαπιταλιστικές διαφορές. Πώς θα αναταχθεί η οικονομική ζωή, πώς θα οργανωθεί η παραγωγική της αναδιάρθρωση.

Όλα αυτά αποτελούν τον αναγκαίο προγραμματικό λόγο και κανένας δεν μπορεί να τα ξεπερνάει με γενικότητες.

Ωστόσο για το πολιτικά πρακτέο της αριστεράς, υπάρχουν ακόμα άλυτα θέματα και κρίσιμα αναπάντητα ερωτήματα. Αν αφήσουμε στην άκρη τον φανατισμό των κομματικών ακροατηρίων, την καθυστερημένη προγονολατρεία και την, πολλές φορές, σκόπιμη ιστορική ισοπέδωση, τότε ο καλόπιστος αγωνιστής της αριστεράς, εξακολουθεί να έχει απαιτήσεις. Απαιτήσεις για την πολιτική επάρκεια, την αναγκαία διορατικότητα, για την υπέρβαση της μονομανίας και των αλαθήτων, το σταμάτημα της πελαγοδρόμησης ανάμεσα στον «φιλοευρωπαισμό» και την θεσμολαγνεία που συνολικά υποτάσσουν την πολιτική σε μονοδρόμους.

Και πρέπει να αναφέρουμε σαν συμπέρασμα όλων των παραπάνω, ότι δεν υπάρχει δρόμος νίκης για την αριστερά, δεν υπάρχει δρόμος νίκης για τον λαό, χωρίς ενιαίο πολιτικό στόχο, χωρίς ενιαίο μέτωπο πάλης. Όσοι σήμερα επιμένουν στην μοναχική τους ευδαιμονία, θα διαπιστώσουν πολύ σύντομα ότι δεν είναι αρκετό. Ότι η, ακόμα και θεαματική, βελτίωση των εκλογικών επιδόσεων της κοινοβουλευτικής αριστεράς, δεν είναι ούτε αναγκαία ούτε ικανή συνθήκη για να ανοίξει δρόμους για το μέλλον. Ενδεχομένως να αποτελέσει παράγοντα ισορροπίας του συστήματος,αλλά στην νίκη του λαου δεν οδηγεί.

Ας επανέλθουμε όμως στο αρχικό μας ερώτημα: Μήπως υπήρξε ευκαιρία για συνολική ανατροπή ή έστω για μεγάλες ρωγμές;

Να δούμε συνοπτικά τις εξελίξεις των τελευταίων ημερών. Της περίφημης συμφωνίας της 26 Οκτωβρίου, προηγήθηκε μία ακόμα καταιγίδα αντιλαϊκών και φοροεισπρακτικών μέτρων. Πολυνομοσχέδιο, εργασιακή εφεδρεία και ταυτόχρονα η εκδήλωση πρωτοφανών σε όγκο και μαχητικότητα εργατικών και λαϊκών κινητοποιήσεων. Ο κ. Παπανδρέου θριαμβολογώντας μαζί με τον κ. Βενιζέλο, έχει το ένα μάτι του άγρυπνο για να αντιμετωπίσει ακόμα και την απίθανη περίπτωση η συμφωνία να καταψηφιστεί. Και τότε υπήρξε η «άφρων» για πολλούς εξαγγελία του δημοψηφίσματος. Είναι βέβαιο ότι τον κ. Παπανδρέου δεν τον έπιασε ξαφνικά κρίση δημοκρατικής ευαισθησίας. Αλλά δεν είναι του παρόντος να εξηγήσουμε τώρα την ενέργεια αυτή. Το αποτέλεσμα ωστόσο προκάλεσε τρόμο στις λεγόμενες αγορές, στα επιτελεία της Ε.Ε., στους εγχώριους εκπροσώπους της μονόδρομης «Ευρωπαικής προοπτικής». Ο Βενιζέλος, ολόκληρο το Σημιτικό εκσυγχρονιστικό μπλόκ,η Ν.Δ., ο Καρατζαφέρης, η Μπακογιάννη, ο Κουβέλης, ο ΣΕΒ, κάθε υπαρκτή ή ανύπαρκτη δύναμη, όλοι μαζί πανικόβλητοι, όρμησαν να κατασπαράξουν τον Παπανδρέου. Με δηλώσεις της πιο άκρατης υποτέλειας. Αυτο ήταν το τέλος του Παπανδρέου. Συνοδεύτηκε από την ωμή και την πλέον ιταμή παρέμβαση Μέρκελ και Σαρκοζί που υπαγόρευσαν τα πάντα. Και όλες οι μάσκες έπεσαν! Ο κ. Σαμαράς έσπευσε να δηλώσει την αποδοχή της δανειακής σύμβασης, όπως και να δηλώσει την στήριξή του στην «κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας».

Όμως, στον γράφοντα, πιστεύω και σε πολλούς ακόμα, κατάπληξη προκάλεσε η αμηχανία των κομμάτων της αριστεράς.

Γιατί άραγε δεν σήκωσαν το γάντι; Γιατί δεν είπαν πάμε στο δημοψήφισμα; Τόση έλλειψη εμπιστοσύνης έχουν στο λαό και στην κρίση του; Ή μήπως τρόμαξαν περισσότερο από τους άλλους;

Η αλήθεια είναι ότι απέφυγαν την μετωπική σύγκρουση. Κρύφτηκαν πίσω από την πολιτική χρεοκοπία του Παπανδρέου. Δημιούργησαν πλαστό δίλημμα ανάμεσα στο δημοψήφισμα και τις εκλογές. Προσωπικά εκτιμώ, ότι, αν δεν κρύβονται άλλες προθέσεις, που η ιστορία θα τις κρίνει, πάσχουν από αδυναμία εξέτασης και αξιολόγησης των πολιτικών κρίσεων, από αδυναμία βαθμολόγησης του λαϊκού φρονήματος και των λεγόμενων αντικειμενικών συνθηκών.

Το δημοψήφισμα και το ΟΧΙ, θα αποτελούσε κορυφαία και συνολικής σύγκρουσης μάχη. Μάχη που θα είχε αντιπάλους το λαό και τις δυνάμεις που τον στηρίζουν και τις δυνάμεις από την άλλη της εξάρτησης, της πλουτοκρατίας, της υποτέλειας, των μνημονίων, της διατήρησης του συστήματος που εξαθλιώνει το λαό και ξεπουλάει την χώρα. Από τη μια ο λαός που μάχεται να επιβιώσει και από την άλλη οι θηριοδαμαστές του.

Το δημοψήφισμα, θα δημιουργούσε εκ των πραγμάτων πολύ γρήγορα ένα καθαρό, ευρύτατο, κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο, που θα ξεπερνούσε χρόνιες αγκυλώσεις και θα γεφύρωνε υπαρκτές ή πλασματικές διαφορές. Πιστεύω δε, ότι λύση του δημοψηφίσματος δεν πρέπει να φύγει από την ατζέντα των διεκδικήσεων.

Σε κάθε περίπτωση, όλοι πρέπει να πιστέψουμε, ότι ο λαός μπορεί να νικήσει. Οι ανεξάντλητες δυνάμεις του έρχονται από τις μακροχρόνιες αγωνιστικές του καταβολές. Ο καθένας μας πρέπει να είναι παρών και όλοι θα κριθούμε.

                                                                                            Πάτρα 8/11/11

 

* Ο Χρήστος Πατούχας είναι επικεφαλής της δημοτικής κίνησης Πάτρας  "Αριστερά στην Αυτοδιοίκηση – Ανυπότακτη Πολιτεία".

Το μεγάλο καλοκαίρι της Ελληνικής Αντίστασης συνεχίζεται

Ενωμένοι στους δρόμους ξανά από τις 3 του Σεπτέμβρη

 

Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

 

«Ήρθανε χρόνοι δίσεχτοι και μήνες οργισμένοι»

(Δημοτικό τραγούδι)

 

Αυτά που ζει η Αθήνα τούτο το καυτό καλοκαίρι τα έχει ξαναζήσει μόνο σε πολύ κρίσιμες στιγμές της ιστορίας μας. Μετά τις 29 Ιουνίου η Ελλάδα έχει παραδοθεί σε ξένη κατοχή και ολοκληρωτική διάλυση με τον ίδιο τρόπο που το ’41 παραδόθηκε στις στρατιές των Ναζί.

 

Οι 155 εντολοδόχοι του ΔΝΤ, που υπερψήφισαν το «μεσοπρόθεσμο», είναι υπόλογοι απέναντι στην ιστορία γιατί μας επέβαλαν να γίνουμε ζητιάνοι και δούλοι μέσα στην ίδια την χώρα μας, την οποία οι διεθνείς τοκογλύφοι αντιμετωπίζουν σαν υποθηκευμένο οικόπεδο. Αυτοί που εκτελούν την γενοκτονία των Ελλήνων γνωρίζουν ότι το «πείραμα» δεν θα πετύχει εάν δεν μας μετατρέψουν σε εξαθλιωμένους υπανθρώπους. Οι ίδιοι είναι υπεύθυνοι της πρωτοφανούς απελπισίας που έχει κυριεύσει τον ελληνικό λαό καθώς ακούγονται καθημερινά προβλέψεις και σενάρια, το ένα φρικαλεότερο από το άλλο.

Ο ίδιος ο Άλεξ Βέμπερ, πρώην πρόεδρος της Bundesbank, εκτιμά ότι η Ελλάδα θα βολοδέρνει μέσα σε έναν οικονομικό, κοινωνικό και γεωπολιτικό εφιάλτη τουλάχιστον για τριάντα χρόνια, τρεις δηλαδή δεκαετίες, που σημαίνει μια ολόκληρη γενηά χαμένη.

Η υπάρχουσα πολιτική τάξη γνωρίζει ότι δεν διαθέτει πλέον καμμία νομιμοποίηση από την κοινωνία, γι’ αυτό διατάσσει κυνικά τους πραιτωριανούς της να καταστέλλουν δολοφονικά τον εξεγερμένο λαό, τη νεολαία, τους συνταξιούχους, ανυπεράσπιστους άνδρες και γυναίκες. Η μαζική άρνηση των αντιστασιακών να συμμετάσχουν στην καθιερωμένη φιέστα για την πτώση της χούντας, στις 24 Ιουλίου, σηματοδοτεί την κατάντια των θεσμών και το έκνομο της πολιτικής κατάστασης σήμερα. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, ο αγώνας των Ελλήνων για ψωμί, παιδεία, ελευθερία και δημοκρατία είναι μονόδρομος, όπως έχει ξανασυμβεί στην ιστορία μας.

Για άλλη μια φορά, η Ελλάδα πολεμάει στην πρώτη γραμμή του αγώνα για το μέλλον της Ευρώπης αφού, παλεύοντας σήμερα για την πατρίδα μας, παλεύουμε και για τις πατρίδες όλων των λαών της Ευρώπης, όλων των λαών του κόσμου που έχουν γίνει τα πειραματόζωα των Επικυρίαρχων.

Με την επιχείρηση αυτή, να παραδοθεί η χώρα στους ιδιώτες κερδοσκόπους, το μεταπολιτευτικό πολιτικό καθεστώς της χώρας καταρρέει, αυτοκτονεί, θυσιάζεται ολόκληρο για τα ξένα συμφέροντα. Το είδαμε στην πορεία αυτών των μηνών και αυτό θα συνεχιστεί γιατί είναι δρόμος χωρίς επιστροφή. Μπορεί αυτά τα οικονομικά συμφέροντα να είναι τεράστια και να φαίνονται πανίσχυρα, αλλά σύντομα θα μείνουν γυμνά από πολιτική νομιμοποίηση στα μάτια των περισσότερων Ελλήνων. Οι μέρες της πολιτικής κυριαρχίας τους μέσα από την μάσκα της «δημοκρατικής νομιμότητας» έχουν τελειώσει ανεπιστρεπτί και θα φανεί και στους πιο δύσπιστους ότι καμμιά συνιστώσα του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος δεν είναι σε θέση να υπερασπιστεί τα κυρίαρχα συμφέροντα του ελληνικού λαού.

Είναι η πρώτη φορά στην ιστορία της πατρίδας μας μετά το τέλος της γερμανικής κατοχής, που όλο το παραδοσιακό πολιτικό δυναμικό είναι εχθρικό ή ανίκανο να προστατεύσει τα συμφέροντα του λαού και της χώρας.

Ο λαός, αντιδρώντας ενστικτωδώς, άρχισε λοιπόν να αποδεσμεύεται από τις καθεστωτικές δυνάμεις που καταστρέφουν την Ελλάδα και έκανε το πρώτο βήμα μέσα σ’ ένα κύμα οργής και αγανάκτησης.

Στις 29 Ιουνίου, τα κόμματα της άτυπης, αλλά ουσιαστικής, συγκυβέρνησης, ΠΑΣΟΚ-ΛΑΟΣ-ΔΗΣΥ, παρέδωσαν την χώρα στα χέρια των οικονομικών εκτελεστών της και τα αντίστοιχα της αντιπολίτευσης, όλα τα αριστερά και δεξιά θλιβερά απομεινάρια ενός πολιτικού κόσμου που σαπίζει πνίγοντάς μας στα απόβλητά του, εγκατέλειψαν απροστάτευτο τον λαό στην φασιστική κατασταλτική βία των πραιτωριανών.

Θα γραφτεί στις πιο μαύρες σελίδες της ελληνικής ιστορίας (όπως την βραδιά του Πολυτεχνείου) η παντελής απουσία των «ταγών» αυτής της χώρας από το Σύνταγμα όταν νεαρά παιδιά, που τα είπαν για άλλη μια φορά «αλήτες», και αγανακτισμένοι πολίτες υπεράσπιζαν άοπλοι την τιμή και το μέλλον αυτής της πατρίδας, κάτω από καταιγισμό βομβών κρότου-λάμψης, δακρυγόνων και καρκινογόνων χημικών απαγορευμένων από διεθνείς συνθήκες, κάτι που έκανε και τους πιο έμπειρους ανταποκριτές να μιλούν για «την πρωτοφανή πολεμική κατάσταση» που ζούσαμε όλοι.

Πού ήταν οι βουλευτές της αντιπολίτευσης, οι οποίοι έπρεπε να είναι δίπλα στον μαχόμενο λαό; Οι προσωπικότητες της αριστεράς; Οι ακαδημαϊκοί, οι αναγνωρισμένες πνευματικές «περσόνες» που ξημεροβραδιάζονται στα κανάλια, οι επιστημονικοί σύλλογοι, οι μητροπολίτες, ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος;

Χάθηκε μια ιδιαίτερη ευκαιρία να συντελεσθεί η μεγάλη πολιτική ανατροπή, να δικαιωθεί ο ανυπέρβλητος αγώνας ενός ολόκληρου λαού για τόσες εβδομάδες, να σωθεί η χώρα, να ανοίξει ο δρόμος για μεγάλες αλλαγές σε όλη την Ευρώπη, γιατί ο λαός προδόθηκε από όλους και αφέθηκε γυμνός σε μια άνιση μάχη απέναντι σε θωρακισμένους ματατζήδες.

Αυτό έγινε, όχι γιατί δεν πέταξαν τις ασπίδες τα ΜΑΤ, όπως φώναζαν ευρηματικά οι νέοι της πάνω πλατείας επί μέρες, αλλά γιατί «πέταξαν την ασπίδα» και δεν προστάτεψαν τους πολίτες το ΚΚΕ, ο ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ, η ΝΔ, η Αλέκα, ο Αλέξης και ο Αντώνης, η ΓΣΕΕ, το ΠΑΜΕ και η ΑΔΕΔΥ. Η αριστερά, η οποία στηριζόταν κάποτε στο πνεύμα της εαμικής αντίστασης και στην συνέχεια οικειοποιήθηκε το φωτοστέφανο του Πολυτεχνείου, έπεσε από το εθνικό βάθρο της όταν, μετά την ένταξη στην ΕΟΚ, παραδόθηκε, σε μεγάλο βαθμό, στην λογική των «πακέτων» και της παγκοσμιοποίησης.

Με λειψό ιδεολογικό οπλοστάσιο στην φαρέτρα της απέναντι στις δυσοίωνες πλευρές της νεωτερικότητας και μέτριες πολιτικές προσωπικότητες στις τάξεις της, στάθηκε μακριά, αν όχι απέναντι, στις ανάγκες και τα προβλήματα του ελληνικού λαού σε θεμελιώδη ζητήματα: το ξέσπασμα της μαζικής μετανάστευσης, την «τρομοκρατία», την αγωνία για την εθνική υπόσταση, τον φονταμενταλισμό κλπ. Αν η αριστερά σήμερα δεν έχει καταλάβει ακόμα ότι έχει γίνει πραξικόπημα, δεν υπάρχει δημοκρατία και κοινοβούλιο, μόνο τύποις, και ότι μια απάνθρωπη και παράνομη εξουσία δυναστεύει τον τόπο, τότε δεν χρειάζεται να υπάρχει. Ας ολοκληρωθεί με κάθε τυπικό η επίσημη ταφή της.

Η αυτόνομη εκδήλωση της δίκαιης οργής του λαϊκού κόσμου για τα μνημόνια και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας από την κοινοβουλευτική συμμορία των 155 είναι πολύ επικίνδυνη για το καθεστώς. Έπρεπε συνεπώς το κίνημα της αγανάκτησης να στιγματιστεί ως φορέας ακραίων πολιτικών συμπεριφορών, αν όχι ως προϊόν προβοκάτσιας. Γι’ αυτό τον λόγο το σενάριο της προβοκάτσιας προβλήθηκε αποκλειστικά και συνεχώς από όλα τα κανάλια με στόχο κυρίως το κομματικά ανεξέλεγκτο τμήμα της λαϊκής οργής.

Τόσο οι μεταξύ  των διαφόρων κουκουλοφόρων και των άλλων δορυφόρων τους πραγματικές ή εικονικές συγκρούσεις, όσο και η «εκ των πραγμάτων» συνεργασία τους στη δημιουργία βίαιων επεισοδίων «κατά του καθεστώτος και της αστυνομίας του», έδωσαν λοιπόν το απαραίτητο πρόσχημα και κυρίως, την ακόμα πιο απαραίτητη εκ των υστέρων νομιμοποίηση στην άγρια καταστολή του λαϊκού κινήματος μέσω της ασύδοτης ρίψης χημικών από τις δυνάμεις των ΜΑΤ.

Τα κατοχικά επιτελεία, ντόπια και ξένα, φοβούνται την ανεξέλεγκτη, πλέον, λαϊκή αγανάκτηση και επιστρατεύουν όλα τα όπλα και τεχνάσματά τους για να την δυσφημίσουν και να την αποτρέψουν.

Είναι άμεση ανάγκη, λοιπόν, να διακρίνουμε την πραγματική πολιτική προβοκάτσια στις σημερινές συνθήκες από την αυθόρμητη, δικαιολογημένη, λαϊκή οργή.

Μέσα σ’ αυτό το έκτρωμα, όλοι όσοι πολέμησαν ηρωϊκά με υπέρτερες δυνάμεις σε μια Αθήνα αλαφιασμένη, γκρίζα από τις φωτιές, πνιγμένη από τα χημικά, συνειδητοποίησαν πολύ καλά ένα πράγμα: Είμαστε μόνοι και μόνοι μας θα σωθούμε από το τρομερό κακό που αντιμετωπίζουμε. Μετά από τις τελευταίες δραματικές εξελίξεις, η επιβίωση της χώρας και του λαού έχουν περάσει στα χέρια της ίδιας της κοινωνίας και του αυτο-οργανωμένου λαϊκού κινήματος.

Είναι δεδομένο ότι αυτές οι αδίστακτες εχθρικές δυνάμεις που έχουμε απέναντί μας δεν θα λυγίσουν μόνο και μόνο από την άρνηση του ελληνικού λαού να αποδεχθεί τα τετελεσμένα και δεν θα παραιτηθούν χωρίς σύγκρουση. Έσπασαν το μνημόνιο σε Μνημόνιο 1 και Μνημόνιο 2, πέρασαν μια Δανειακή Σύμβαση που ουσιαστικά είναι άκυρη και τώρα με το «μεσοπρόθεσμο» θέλουν την πραγματική περιουσία, τον δημόσιο πλούτο.

Η ξαφνική άσκηση «καταστολής ταραχών σε κατοικημένες περιοχές» ελληνικών και αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων, που έγινε στις αρχές Ιουνίου στο Δροσάτο του Κιλκίς, συνδέεται άμεσα με το Σύνταγμα που «έβραζε» εκείνες τις μέρες.

Αλλά και από κυβερνητικά χείλη έχει αρχίσει να καλλιεργείται συστηματικά ο φόβος των τανκς. Πέρα από καθεστωτικούς διανοούμενους, δημοσιογραφικά παπαγαλάκια και στελέχη όπως ο Πάγκαλος, ο ίδιος ο πρωθυπουργός στην σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών μίλησε για «πραξικόπημα». Παράλληλα και ταυτόχρονα, ξένες μυστικές υπηρεσίες κάνουν αναφορά σε «κίνδυνο πραξικοπήματος στην Ελλάδα λόγω της οικονομικής κατάστασης και της απαξίωσης των θεσμών»!

Πολλοί εκτιμούν ότι η Ελλάδα θα αποτελέσει το πεδίο δοκιμής και πιο ακραίων κατασταλτικών σχεδίων, καθώς η EUROGENDFOR, που έχει την έδρα της στην Ιταλία, είναι έτοιμη να ξεκινήσει για την Ελλάδα όπου θα έχει την πρώτη της μεγάλη επέμβαση ενάντια σε λαό της Ε.Ε.

Το καθεστώς ωθεί, με την αγριότητα των μεθόδων που χρησιμοποιεί, πολλούς απελπισμένους και εξαγριωμένους πολίτες στην βίαιη αντίδραση, ακόμα και στην ένοπλη εξέγερση, ώστε να εξουδετερωθεί η αστυνομία και η κυβέρνηση να αποκτήσει το απαραίτητο πρόσχημα και κυρίως, την ακόμα πιο απαραίτητη εκ των υστέρων νομιμοποίηση στην άγρια καταστολή του λαϊκού κινήματος με την χρήση στρατιωτικών δυνάμεων.

Είναι σίγουρο ότι οι ευρωκράτες, το ΝΑΤΟ, οι τραπεζίτες και όλα τα κέντρα εξουσίας της άτυπης «παγκόσμιας διακυβέρνησης» έχουν συνυπολογίσει την περίπτωση που ο ελληνικός στρατός θα αρνηθεί να πολεμήσει ενάντια στον ίδιο τον λαό, ή, το χειρότερο γι’ αυτούς, τι θα συμβεί εάν σώματα του στρατού ενωθούν με ένοπλα τμήματα του λαού. Όλα αυτά τα ενδεχόμενα είναι ορατά για τις ζοφερές εποχές που έρχονται και θα πρέπει και το λαϊκό κίνημα να τα λάβει εγκαίρως υπ’ όψιν του.

Το μεγαλύτερο μέρος της κινδυνολογικής προπαγάνδας που αναμεταδίδουν καθημερινά τα παπαγαλάκια των χουντοκάναλων αφορά την περίπτωση η χώρα να αρνηθεί το επαχθές χρέος, όπως ζητούν οι αγανακτισμένοι στις πλατείες. Αυτό είναι ό,τι χειρότερο για τους τραπεζίτες, τους τοκογλύφους και τους δανειστές, αλλά όχι για τους λαούς σε ανάλογες περιπτώσεις, όπως αυτή του Ισημερινού που είναι αρκετά γνωστή.

Οι εκλογές, που πιθανότατα θα γίνουν έως τον Οκτώβριο, με το υπάρχον Σύνταγμα και σύστημα, ή, ακόμα χειρότερα, ένα δημοψήφισμα που δεν θα θέτει ξεκάθαρα το ΟΧΙ στα Μνημόνια, θα είναι κατά πάσα πιθανότητα ατελέσφορες, δεν θα δώσουν την επιθυμητή λύση. Η αξιοποίηση των εκλογών μέσα από αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες προϋποθέτει τοπικές κοινωνίες επαρκώς αφυπνισμένες και συντονισμένες για να στηρίξουν το εγχείρημα αλλά και κεντρικό μηχανισμό ικανό να οργανώσει μια τέτοια συλλογική προσπάθεια. Κάτι που δεν φαίνεται εφικτό τους επόμενους μήνες για το κίνημα των πλατειών και τις σοβαρές συλλογικότητες που θα επιχειρήσουν να το εκφράσουν.

Το υπάρχον πολιτικό σύστημα ξέρει πολλά βρώμικα κόλπα για να υποκλέψει ξανά την ψήφο και των αγανακτισμένων ακόμα που το μουντζώνουν έξω από την Βουλή: κομματικά μορφώματα, καθεστωτικά αναχώματα και προβεβλημένες προσωπικότητες θα στρατευθούν για να παίξουν αυτό το παιχνίδι. Έχουν ακόμα περιθώρια και μέσα για καθεστωτικές παγίδες, πολιτικές μαριονέττες και ψυχολογικό αποπροσανατολισμό. Το πρώτο βήμα έγινε με την επιστράτευση ολόκληρου του κομματικού μηχανισμού του ΠΑΣΟΚ και την ουσιαστική πρωθυπουργοποίηση Βενιζέλου.

Όμως, το μεσοπρόθεσμο και οποιαδήποτε νέα φοροεπιδρομή μαθηματικά θα αποτύχουν, όπως και το μνημόνιο. Το κατοχικό καθεστώς δεν θα αντέξει για πολύ απέναντι στην λαϊκή οργή, όσο κι αν προσφύγει στην ολοκληρωτική βία ή επιχειρήσει να διασωθεί με εκλογικά παιχνίδια και πλαστά διλήμματα.

Όλα αυτά θα έχουν ημερομηνία λήξης μόλις το λαϊκό κίνημα οργανωθεί σωστά και εφ’ όσον δεν κουραστεί πρόωρα επιδιώκοντας λάθος στόχους.

Ο λαός μπορεί με την μαχητική παρουσία του να αποκρούσει την εναντίον του επίθεση από την κοινοβουλευτική ολιγαρχία, τους Επικυρίαρχους και τους διεθνείς τοκογλύφους και να οικοδομήσει ένα μεγάλο κοινωνικοπολιτικό μέτωπο για την αναγέννηση της χώρας, την τιμωρία των ενόχων, την άρνηση του χρέους και την κατοχύρωση της λαϊκής κυριαρχίας και εθνικής ανεξαρτησίας.

Τα όσα σημαντικά έγιναν τον Ιούνιο, μπορεί ν' άφησαν ένα αίσθημα ανεκπλήρωτου στους περισσότερους αλλά ήταν η αρχή ενός μεγάλου δρόμου για την απελευθέρωση ξανά της χώρας και έδωσαν την δυνατότητα για να οικοδομηθούν σταθερά θεμέλια για ό,τι θα επακολουθήσει.

Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες, δεν πρόκειται να κάνουμε πίσω, αλλά συνεχίζουμε ακάθεκτοι και ενωμένοι με ένα κεντρικό σύνθημα: ΠΑΡΤΕ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΚΑΙ ΦΥΓΕΤΕ ΑΠΟ ΕΔΩ. Η πτώση αυτής της ξενόδουλης κυβέρνησης πρέπει να γίνει ο κεντρικός στόχος και το ενιαίο πολιτικό αίτημα του κινήματος τις ημέρες που έρχονται. Αν ο λαός καταφέρει να ρίξει τους σημερινούς δοσίλογους, το κατοχικό σύστημα θα βγει τραυματισμένο βαριά και, πέρα από τις οποιεσδήποτε στημένες μετεκλογικές «λύσεις» που θα έρθουν , θα είναι ετοιμόρροπο, ενώ το λαϊκό κίνημα θα έχει περισσότερα όπλα στα χέρια του για την τελική έφοδο.

Είναι φανερό ότι, όσο προχωράει η κατοχή, θα σχηματιστούν 2 σαφή μέτωπα. Το μικρόψυχο στρατόπεδο των καθεστωτικών και των δοσιλόγων, και ένα πλατύ λαϊκό εθνικό απελευθερωτικό μέτωπο. Αυτό ακριβώς είναι το σημερινό κυρίαρχο εθνικό, πατριωτικό και συνάμα ταξικό καθήκον όλου του ελληνικού λαού και αυτό καλούνται να υλοποιήσουν όλες οι αντιστασιακές συλλογικότητες! Και αυτό είναι ένα δύσκολο χρέος γιατί η ελληνική κοινωνία μόλις ξύπνησε από μια περίοδο μακράς πολιτικής και πολιτιστικής παρακμής.

Έτσι, ο λαός μας οδηγείται αναγκαστικά σε μια αντίδραση, μια αλληλεγγύη και αυτοθυσία που ανάλογη είδε η πατρίδα μας το 1940… και το 1821. Και μάλιστα για να επιβιώσουμε τώρα, πρέπει να ξεπεράσουμε τις τότε αδυναμίες και να ολοκληρώσουμε το 1821 για μια Ελλάδα εθνικά ανεξάρτητη και κυρίαρχη, με λαϊκή εξουσία, πραγματική δημοκρατία, χωρίς κομματοκρατία, «ανήκομεν εις την Δύση» ή στην «νεο-οθωμανική Ανατολή», χωρίς πάτρονες, χρέη, ΔΝΤ, επιτηρητές και Μνημόνια.

 

* Hellenic Nexus, τ.55, Αύγουστος 2011