Αρχείο μηνός Ιανουάριος 2012

Eκπαίδευση: αξιοποίηση των τεχνών;

Σχολιάστε
Με αφορμή το «Μείζον πρόγραμμα επιμόρφωσης Εκπαιδευτικών: Η αξιοποίηση των τεχνών στην εκπαίδευση» *
ας μας επιτραπούν δυο γενικές επισημάνσεις που συμπυκνώνονται στο ερώτημα:
Σε ποια εκπαίδευση αναζητείται η αξιοποίηση των τεχνών;

Του Στέργιου Ζυγούρα

1. Αξιοπρόσεκτο είναι το γεγονός ότι κάθε επιστημονική εκπαιδευτική προσέγγιση καταλήγει σε ένα κοινό, πολιτικό ζητούμενο ως προς την παιδεία. Λέγοντας «προσέγγιση», αναφέρομαι στην «καινοτομία» που πάνω από μια δεκαετία μονοπωλεί – ως πανάκεια – κάθε παιδαγωγική πρακτική, θεωρώντας, μέσα σε μια αοριστολογία ενός προκαθορισμένου πολιτικού στόχου, ότι κάθε «νέο» είναι οπωσδήποτε καλύτερο από κάθε τι «παλιό», αρκεί να υπηρετείται αυτός ο στόχος. 

Περισσότερο εντυπωσιακή γίνεται η «καινοτομία» όταν αυτή αφήνεται να αντιφάσκει με τις λοιπές σχολικές διαδικασίες (παιδαγωγικές και διοικητικές), όταν αντιβαίνει προς τους συνταγματικούς σκοπούς της παιδείας, όταν υπονοεί την καταπολέμηση μιας «ρατσιστικής» κοινωνικής ή/και κρατικής πρακτικής στην Ελλάδα που είτε δεν είναι ορατή (ορίζεται αυθαίρετα) είτε αφορά σε αίτιο που προκαλείται από την πολιτική, τη στιγμή που η ίδια η πολιτική συνεχίζει να την παράγει (ως αίτιο πάντα).

Συνέχεια →

Ο ΓΡΙΦΟΣ ΤΟΥ PSI ΙΙ

Σχολιάστε
Ο ΓΡΙΦΟΣ ΤΟΥ PSI:
Από τα 200 δις €, τα οποία οφείλει η χώρα μας στους ιδιώτες, μόλις τα 120 δις € ανήκουν στις τράπεζες, με τις οποίες διαπραγματευόμαστε – τα υπόλοιπα 80 δις € ανήκουν σε επενδυτικά κεφάλαια, σε hedge funds, καθώς επίσης σε απλούς αποταμιευτές (Αγγλικό Δίκαιο) – Μέρος ΙΙ

Του Βασίλη Βιλιάρδου*

 
 
Συνέχεια από το Μέρος Ι:  http://tomtb.com/modules/smartsection/item.php?itemid=2553
Ανάλυση του Αγγλικού Δικαίου

 Αν το δίκαιο των ομολόγων του PSI+ ήταν το αγγλικό τότε, σε περίπτωση πτώχευσης, η Ελλάδα θα έπρεπε να πληρώσει το χρέος της στους δανειστές σε ευρώ, παρά το γεγονός ότι σε περίπτωση ενδεχόμενης επιστροφής της σε εθνικό νόμισμα, η χώρα θα είχε επιστρέψει σε ένα σημαντικά υποτιμημένο εθνικό νόμισμα.
Αυτό θα προέκυπτε ως υποχρέωση της χώρας από τη διεθνή πολυμερή σύμβαση μεταξύ της Ελλάδας και των πιστωτών της, η οποία μάλιστα, δυνάμει του αρ 28 παρ 1 του Συντάγματος της χώρας θα κατίσχυε έναντι κάθε άλλης (ακόμα και αντίθετης διάταξης) της Ελληνικής έννομης τάξης.

Έτσι, το χρέος της Ελλάδας θα πολλαπλασιαζόταν και καθώς η χώρα θα αδυνατούσε να το αποπληρώσει, οι δανειστές θα αποκτούσαν δικαίωμα κατάσχεσης επί της ελληνικής περιουσίας, με βάση το Αγγλικό Δίκαιο.
Η πρώτη συνέπεια, λοιπόν, θα ήταν μια νομισματική ομηρία στο ευρώ και πάντως, μια νομισματική δέσμευση του χρέους μας σε ένα συγκεκριμένο νόμισμα, ανεξάρτητα από την ενδεχόμενη πολιτική βούληση της χώρας, να επιστρέψει σε εθνικό νόμισμα.
Κατά δεύτερο λόγο, το ελληνικό χρέος, ως υπαγόμενο και θεωρούμενο υπό το πρίσμα του Αγγλικού «State immunity act» (1978) δεν θα συνιστούσε πράξη άσκησης πολιτικής εξουσίας αλλά εμπορική πράξη, όπως ρητά προβλέπεται στον Αγγλικό νόμο.
Ως τέτοια πράξη, θα ετίθετο υπό δικαστικό έλεγχο από εκάστοτε αρμόδια Δικαστήρια, τα οποία θα καλούνταν να εφαρμόσουν το Αγγλικό Δίκαιο. Στην περίπτωση του PSI+ ήδη γίνεται απόπειρα από τους πιστωτές μας, προκειμένου να οριστούν ως αρμόδια, τα Δικαστήρια του Λουξεμβούργου.
Η άμεση δεύτερη συνέπεια, μιας τέτοιας εξέλιξης, όμως, θα ήταν ότι, με την υπαγωγή του Ελληνικού χρέος στο Αγγλικό Δίκαιο, το Ελληνικό χρέος θα είχε καταστεί αντικείμενο δικαστικών μαχών μεταξύ των ιδιωτών πιστωτών μας και του Ελληνικού Δημοσίου, στα Δικαστήρια του Λουξεμβούργου, τα οποία θα υποχρεούνταν δυνάμει της πολυμερούς συμφωνίας του PSI+ να εφαρμόσουν το Αγγλικό Δίκαιο. Επειδή από το Αγγλικό Δίκαιο, δεν αναγνωρίζεται στην Ελληνική πολιτεία το δικαίωμα της ετεροδικίας, αυτό θα είχε ως συνέπεια την έκδοση δικαστικών αποφάσεων σε βάρος της Ελλάδας. Αλλά «το κουτί της Πανδώρας» δεν θα εξαντλούσε εκεί τις εκπλήξεις του.
Το Αγγλικό Δίκαιο θα παρείχε δυνατότητα εκτελέσεως των δικαστικών αυτών αποφάσεων ακόμα και στο έδαφος της Ελληνικής επικράτειας. Συνεπώς, αυτές οι δικαστικές αποφάσεις θα μπορούσαν να περιληφθούν τον εκτελεστήριο τύπο, σύμφωνα με τον Κανονισμό (ΕΚ) 44/2001 αλλά και τον Κανονισμό (ΕΚ) 805/2004 και θα έθεταν στη διάθεση των πιστωτών μας, όλα τα καταδιωκτικά μέτρα της Ελληνικής νομοθεσίας. Μόνο, που αυτή τη φορά, τα μέτρα αυτά θα στρέφονταν κατά του ίδιου του Ελληνικού Δημοσίου. Η αναγκαστική εκτέλεση των πιστωτών μας θα μπορούσε να αφορά κινητά του Ελληνικού Δημοσίου, ακίνητα του Ελληνικού Δημοσίου (ιδίως τα ανήκοντα στην λεγόμενη ιδιωτική περιουσία του Δημοσίου) καθώς και χρηματικές απαιτήσεις του Ελληνικού Δημοσίου.
Ξεκινώντας από το τελευταίο, θα διαπιστώναμε ευχερώς, ότι οι χρηματικές απαιτήσεις που έχει το Ελληνικό Δημόσιο, αφορούν κυρίαρχα την απαίτησή του στους φόρους, που καλούμαστε να καταβάλλουμε όλοι μας, φυσικά και νομικά πρόσωπα, που υπαγόμαστε στο Ελληνικό Φορολογικό Σύστημα. Συνεπώς οι πιστωτές μας, θα αποκτούσαν εκτελεστό τίτλο, με τον οποίο θα μπορούσαν να επιδιώξουν την απευθείας εξόφληση του χρέους, επιβάλλοντας κατάσχεση χρηματικής απαιτήσεως στα χέρια καθενός από εμάς, δηλαδή στα χέρια κάθε Έλληνα πολίτη.
Αυτή η «κατάσχεση εις χείρας τρίτου» (εν προκειμένω του Έλληνα πολίτη) θα αποστράγγιζε το κράτος από κάθε έσοδο, καθιστώντας το τελευταίο, πραγματικό όμηρο των δανειστών του, στους οποίους θα έπρεπε, με ακόμα μεγαλύτερη ένταση να καταφύγει, προκειμένου να εξασφαλίσει έστω και τα στοιχειώδη χρήματα για την εξακολούθηση της ύπαρξής του. Και ακόμα παραπέρα, θα δημιουργούσε μια νομική και οικονομική φαύλη πραγματικότητα, ένα λογικό παράδοξο: Το Ελληνικό Δημόσιο θα προσέφευγε σε δανεισμό, δανειζόμενο εντόκως τα δικά του χρήματα, δηλαδή τα χρήματα που θα προέρχονταν από την φορολογία των Ελλήνων πολιτών και τα οποία οι τελευταίοι, λόγω των επιβληθέντων κατασχέσεων, θα κατέβαλαν απευθείας στους δανειστές του Ελληνικού Δημοσίου. Θα μπορούσαμε στην περίπτωση αυτή να μιλήσουμε για μια εν τοις πράγμασι υποκατάσταση του Ελληνικού Δημοσίου από ξένους πιστωτές και πλήρη κατάργηση της κυριαρχίας του.
Σε αυτό το σημείο προβαίνω σε μια παρέκβαση από την ανωτέρω υπόθεση εργασίας και επιστρέφω (στιγμιαία) στην πραγματικότητα, αφού αξίζει να αναφερθεί, ότι, ήδη το Ελληνικό Δημόσιο, στην πραγματικότητα, έχει ήδη επιβάλλει κατασχέσεις επί κινητών, ακινήτων και δικαιωμάτων και αναγγέλλεται σε πλειστηριασμούς που επισπεύδονται κατά των οφειλετών του, προς ικανοποίηση των απαιτήσεών του, δυνάμει των σχετικών διατάξεων του ΚΕΔΕ.
Με το δεδομένο αυτό, επιστρέφω εκ νέου στην υποθετική κατάσταση ισχύος του Αγγλικού Δικαίου για το PSI+ όπου…Η αλλοδαπή εκτελεστή δικαστική απόφαση σε βάρος της Ελλάδας, θα επέτρεπε, πέραν όλων των προηγούμενων, στους πιστωτές να ασκούν πλαγιαστικά τα δικαιώματα του Ελληνικού Δημοσίου (να κατάσχουν κινητά, ακίνητα και δικαιώματα και να αναγγέλλονται σε πλειστηριασμούς) επ’ ονόματί τους, προκειμένου για την ικανοποίηση της απαιτήσεώς τους, υποκαθιστώντας το Ελληνικό Δημόσιο.
Μάλιστα, η εξοπλισμένη με εκτελεστό τίτλο πιστωτική αξίωση θα μπορούσε κάλλιστα να επεκταθεί το σύνολο της κινητής και ακίνητης περιουσίας του Ελληνικού Δημοσίου και ομοίως τα καταδιωκτικά μέτρα να στραφούν κατά αυτών των περιουσιακών στοιχείων.
Στο σημείο αυτό, θα ανέκυπτε το ερώτημα «τι συνιστά την κινητή και ακίνητη περιουσία του Ελληνικού Δημοσίου;» Κι αν στο ερώτημα «τι συνιστά την κινητή περιουσία του Ελληνικού Δημοσίου;» η απάντηση είναι (σχεδόν) εύκολη, στο ερώτημα «τι συνιστά την ακίνητη περιουσία του Ελληνικού Δημοσίου;» η απάντηση είναι από αδύνατη έως επικίνδυνη και αφορά και την ιδιωτική περιουσία του κάθε Έλληνα πολίτη. Στην ακίνητη περιουσία του Δημοσίου υπάγονται όσα ακίνητα έχουν καταχωρηθεί ως δημόσια κτήματα, όλα τα κοινόχρηστα πράγματα, τα εκτός συναλλαγής πράγματα, τα μεταλλεία, τα ορυχεία, τα αδέσποτα, τα ποτάμια, οι λίμνες, οι όχθες, οι αιγιαλοί κλπ.
Αλλά, εν δυνάμει, στην ακίνητη περιουσία του Δημοσίου θα μπορούσε να υπαχθεί και κάθε ακίνητο, το οποίο, μετά το πέρας της Κτηματογραφήσεως και μετά την πάροδο της προθεσμίας για την διόρθωση της εσφαλμένης πρώτης Κτηματολογικής εγγραφής θα φέρει την ένδειξη «αγνώστου ιδιοκτήτη» στα τηρούμενα Κτηματολογικά φύλλα.
Επίσης, κάθε διεκδικούμενο, από το Ελληνικό Δημόσιο, αυτή τη στιγμή ακίνητο, για το οποίο ο ιδιοκτήτης του δεν θα μπορεί να αποδείξει ότι κατέστη κύριος του ακινήτου, είτε με παράγωγο τρόπο κτήσης της κυριότητας (ιδίως με την απόκτηση της κυριότητας με παραχωρητήριο του Ελληνικού Δημοσίου), είτε, κυρίως, με πρωτότυπο τρόπο κτήσης της κυριότητας (με 30ετή άσκηση διακατοχικών πράξεων νομής και κατοχής προ του 1915, δηλαδή με πράξεις νομής και κατοχής προ του 1885, σύμφωνα με τις διατάξεις του προϊσχύσαντος Βυζαντινορωμαϊκού Δικαίου) θα κινδύνευε να απολέσει στην ιδιοκτησία του, εάν, είτε απευθείας το Ελληνικό Δημόσιο είτε πλαγιαστικώς ή υποκαθιστώντας το Ελληνικό Δημόσιο πιστωτές του, εξοπλισμένοι με τον εκτελεστό κατά του Ελληνικού Δημοσίου τίτλο ασκούσαν διεκδικητική αγωγή, ενώπιον των αρμοδίων πολιτικών δικαστηρίων.
Βέβαια, οι εν λόγω αξιώσεις δεν πρόκειται να ασκηθούν κατά προφανή καταχρηστικότητα. Απεναντίας! Τα δικαιώματα του Δημοσίου, ιδίως επί ακινήτων, μπορούν να μην προβάλλονται επί σειρά ετών, ακόμα και για χρονικό διάστημα, που μπορεί να αγγίζει το χρόνο ζωής 2 ή 3 γενεών! Αλλά αυτό, σε καμιά περίπτωση δεν συνεπάγεται απώλεια αυτών των δικαιωμάτων, ενόψει του απαράγραπτου χαρακτήρα τους.
Περαιτέρω, το Ελληνικό Δημόσιο, με διοικητικές πράξεις μπορεί να καθορίζει τεράστιες εκτάσεις, που περνούν στην κυριότητά του. Οι πράξεις αυτές, αν και δημοσιεύονται στο ΦΕΚ, δεν γίνονται άμεσα αντιληπτές από τους πολίτες αλλά δημιουργούν συνθήκες προσδοκίας δικαιώματος κυριότητας του Ελληνικού Δημοσίου, σε βάρος της ιδιωτικής περιουσίας.
Μάλιστα, υπάρχει πλήθος νομοθετικών ρυθμίσεων περί αποσβέσεως των ιδιωτικών δικαιωμάτων στις εκτάσεις αυτές και μάλιστα σε ιδιαίτερα σύντομες αποσβεστικές προθεσμίες (πχ η εξάμηνη προθεσμία εντός της οποίας πρέπει ο ιδιοκτήτης ακινήτου να αναγγείλει τις αξιώσεις του στον Υπουργό Οικονομικών, όταν το ακίνητό του περιληφθεί σε ζώνη αιγιαλού, οπότε και θεωρείται απαλλοτριωθέν το ακίνητο, δυνάμει του άρθρου 10 του Ν.2971/2001 και πολλές παρόμοιες διατάξεις). Με τον τρόπο αυτό, το Ελληνικό Δημόσιο καθίσταται κύριος των εκτάσεων αυτών (αν και πολλές από αυτές τις αποσβεστικές προθεσμίες έχουν κριθεί αντισυνταγματικές από το ΣτΕ αλλά προϋποτίθεται η εκκίνηση δικαστικού αγώνα για ανάκτηση της κυριότητας από τον πολίτη).
Πάντως, αυτή τη στιγμή υπολογίζονται σε μερικά εκατομμύρια τα ακίνητα που βρίσκονται εντός των λεγόμενων «ζωνών κυριότητας του Ελληνικού Δημοσίου» και των οποίων οι ιδιοκτήτες, θεωρούν ότι είναι απόλυτοι κύριοι, νομείς και κάτοχοι των ακινήτων τους.
Ουδέποτε έχουν ενοχληθεί από το Ελληνικό Δημόσιο, ουδέποτε φαντάστηκαν ότι ενδέχεται η ιδιοκτησία τους να αμφισβητηθεί, ουδέποτε σκέφτηκαν να αναζητήσουν τα αρχικά παραχωρητήρια του Ελληνικού Δημοσίου, με τα οποία αποκτήθηκε το ακίνητό τους από τους δικαιοπαρόχους τους και ουδέποτε σκέφτηκαν, ότι θα πρέπει να αποδείξουν περισσότερα από 130 χρόνια νομής και κατοχής, ώστε να διασφαλιστούν έναντι του Ελληνικού Δημοσίου και ενόψει Αγγλικού Δικαίου, έναντι των ξένων πιστωτών της χώρας.
Και βέβαια, η «μεγαλοψυχία» του Ελληνικού Δημοσίου ή/και των πιστωτών του δεν θα εξαντλούνταν εκεί. Οι παλαιότερες μέθοδοι της διοικητικής αποβολής ιδιωτών από ακίνητα κυριότητας του Ελληνικού Δημοσίου ουδόλως συνεισέφεραν στα Δημόσια Οικονομικά. Όμως, με τις νέες ρυθμίζεις του δικαίου της επιφάνειας, τα ακίνητα αυτά, τα οποία θα διεκδικούσε και ενδεχομένως να αποκτούσε το Ελληνικό Δημόσιο, θα αποκτούσαν οικονομική σημαντικότητα. Δηλαδή, θα ήταν δυνατό εκ των υστέρων να συσταθεί δικαίωμα επιφάνειας, καθιστώντας τον μέχρι πρότινος ιδιοκτήτη, νέο επιφανειούχο κι επί της ουσίας μισθωτή στην περιουσία του!
Όλα τα παραπάνω είναι υποθετικές ασκήσεις επί χάρτου, οι οποίες όμως, αποδεικνύουν το πόσο σημαντικό είναι το διακύβευμα, σχετικά με το δίκαιο των ομολόγων.
Αντίθετα, αν το δίκαιο των ομολόγων παραμείνει το Ελληνικό, ως έχει δηλαδή σήμερα, ενδεχόμενη έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ θα της επιτρέψει να προχωρήσει μονομερώς (με νομοθετική πράξη της Βουλής των Ελλήνων, σύμφωνα με το τεκμήριο της αρμοδιότητας) σε αναδιάρθρωση του χρέους της με νόμιμο τρόπο ή να το αποπληρώσει σε νέο εθνικό νόμισμα νομίμως, ενώ δεν θα κινδυνεύει από επίσπευση κατά της περιουσίας της (Μ. Σ. Μαρινάκος)

Σημείωση: Σχετικά με το Δίκαιο των ομολόγων, υπάρχει μεταξύ πολλών μία νομική μελέτη, της οποίας επισυνάπτουμε το σύνδεσμο (PSI + Αγγλικό Δίκαιο = Ελληνική Τραγωδία).
 
* Βασίλης Βιλιάρδος  (copyright), Αθήνα, 09. Ιανουαρίου 2012, viliardos@kbanalysis.com. Ο κ. Β. Βιλιάρδος είναι οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου

ΠΗΓΗ: Αθήνα, 09. Ιανουαρίου 2012, http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2508.aspx

Οικονομική Κρίση – καημός της ρωμιοσύνης VΙΙ

Σχολιάστε
Η οικονομική Κρίση και ο καημός της ρωμιοσύνης – Μέρος VII

Του Γιώργου Καραμπελιά

Συνέχεια από το Μέρος VI:  http://tomtb.com/modules/smartsection/item.php?itemid=2556
Η διεθνοποίηση, το «χιακό δίκτυο» και οι αδελφοί Ράλλη


Οι Χιώτες κατάφεραν έτσι να ελέγξουν ένα σημαντικό μέρος του εμπορίου μεταξύ Ανατολής και Δύσης, ήδη από τα τέλη του 18ου αιώνα, δημιούργησαν επιχειρηματικά δίκτυα στα σημαντικότερα εμπορικά κέντρα της Μεσογείου και της Δύσης, ενώ η καταστροφή του 1822 επιτάχυνε την αποσύνδεσή τους από την εγχώρια οικονομία. Σύμφωνα με την Τζελίνα Χαρλαύτη, διαμόρφωσαν το περιβόητο «χιώτικο δίκτυο», το οποίο περιγράφει και ο Ανδρέας Συγγρός στα Απομνημονεύματά του. Εμπόριο, τραπεζιτικές δραστηριότητες, βιομηχανία, ακίνητα, συνιστούν τις προνομιακές  ασχολίες τους, ενώ, κατά το δεύτερο ήμισυ του 20ού αι., η ναυτιλία θα υπερισχύσει.

Η μεγαλύτερη, ίσως, διεθνοποιημένη οικογένεια Χίων ήταν ο «οίκος» Ράλλη, καταγόμενος από τους Νορμανδούς Ραούλ, που εγκαταστάθηκε στη Χίο τον 15ο αιώνα. Γενάρχες του κλάδου, που βρίσκεται στην αφετηρία της οικονομικής αυτοκρατορίας των Ralli Brothers, ήταν ο Στέφανος Ράλλης και η Μαριέττα Παντελή Μαυρογορδάτου, κατά τα τέλη του 17ου αιώνα, αρχές του 18ου. Ο δευτερότοκος γιος τους, Ζαννής, γεννήθηκε το 1724 και απέκτησε επτά παιδιά με την Πλουμού Σκαραμαγκά, από τον πρωτότοκο Στέφανο και τη Λούλα (Χίος 1768-Κωνσταντινούπολη 1848), κόρη του Αυγουστή Σεκιάρη και της Βιργινίας Ράλλη, προήλθε η πρώτη γενεά των «Ralli Brothers»: οι Ζαννής (†Παρίσι 1859), Αυγουστής (†1878), Παντιάς (†Λονδίνο, 1865), Θωμάς ή Τομαζής, (†Λονδίνο, 1858) και Στρατής (†Λονδίνο, 1884). Οι τέσσερις κόρες του Στέφανου, η Πλουμού (†Μασσαλία, 1867), η Βιερού (†Λονδίνο, 1885), η Αργυρώ (†1881),  και η Μαριγώ († 1891), παντρεύτηκαν γόνους μεγάλων χιακών οικογενειών, τον Αλέξανδρο Ράλλη, τον Κόζι Αγέλαστο, τον Εμμανουήλ Ψυάκη, τον Πέτρο Σκυλίτση. Τέσσερις πέθαναν στο Λονδίνο και δύο στη Γαλλία.
Αυτή η μικρή γενεαλογία αρκεί ίσως από μόνη της να περιγράψει το «χιακό δίκτυο», με την ενδογαμία του, τους δεσμούς συγγενείας με τις άλλες μεγάλες οικογένειες, τη σταδιακή απομάκρυνση από τον ελληνικό κόσμο. Η εξάπλωση του οίκου ακολούθησε τη συνήθη διαδρομή των Χίων πατρικίων: στις αρχές του 18ου αιώνα θα βρεθούν εγκατεστημένοι στη Σμύρνη, κέντρο του εμπορίου της οθωμανικής Αυτοκρατορίας με τη Δύση και ορμητήριο των Χίων εμπόρων. Εκεί εγκαταστάθηκε και ο πρωτότοκος γιος του Στέφανου Ζαννής, στα 1810, και δημιουργήθηκε η εταιρεία «Ράλλης, Σεκιάρης και Αργέντης». Ο Ζαννής ήταν εγκατεστημένος και στο Λιβόρνο, όπου προϋπήρχε κατάστημα του πατέρα του, την ίδια περίπου εποχή.
Η σύνδεση με τη βρετανική αγορά σύντομα οδήγησε στη σύσταση καταστήματος στο Λονδίνο, το 1818, από τους Ζαννή και Στρατή. Το 1826, έφτασε στο Λονδίνο και ο Παντιάς, ίσως από τη Μασσαλία, ο «Ζεύς» της ελληνικής κοινότητας του Λονδίνου και πρώτος πρόξενος του ελληνικού κράτους. Το κατάστημα του Λονδίνου έφερε αρχικά την επωνυμία «Ράλλη & Πετροκόκκινου».
Ταυτόχρονα, ο Ζαννής μετακινείται στην Οδησσό όπου εγκαθίστανται, στη δεκαετία του 1820, εκπρόσωποι όλων των μεγάλων ελληνικών εμπορικών οίκων.  Το 1827, ο Στρατής εγκαθίσταται στο Μάντσεστερ, ο Τομαζής (Θωμάς) διευθύνει τα καταστήματα Κωνσταντινούπολης και Τραπεζούντας, ενώ ο Αυγουστής εκείνο της Μασσαλίας. Για λογαριασμό των αδελφών Ράλλη λειτουργούσε, στο Λίβερπουλ, το κατάστημα «Πέτρου Σκυλίτση & Σία», συζύγου της Μαριγώς, στο Ταϊγάνιο και το Ροστόφ, τον οίκο εκπροσωπούσαν οι Σκαραμαγκάδες, στην Ταυρίδα της Περσίας το κατάστημα «Ράλλης και Αγέλαστος» και στο Ρεστ ο Πέτρος Π. Ράλλης. Ταυρίδα, Οδησσός, Ταϊγάνι, Ροστόφ, Τραπεζούς, Κωνσταντινούπολη, Σμύρνη, Λιβόρνο, Μασσαλία, Λονδίνο, Μάντσεστερ.
Η αυξανόμενη αποσύνδεση από τη γενέτειρα Χίο, τη Σμύρνη και τους χώρους δράσης του παροικιακού ελληνισμού θα φέρει τους αδελφούς Ράλλη στην Καλκούτα, το 1851τ, στη Βομβάη, το 1861, στη Νέα Υόρκη, το 1871. Το κέντρο της δραστηριότητάς τους μεταφέρεται στο Λονδίνο –στο Finsbury Circus–  και στην  Ινδία, όπου, στα τέλη του 19ου αιώνα, απασχολούν 10.000 άτομα, ενώ, στα 1951, απασχολούσαν ακόμα 4.180 υπαλλήλους και 16.700 μόνιμους εργάτες. Ο μεγαλύτερος κλάδος της οικογενείας θα ενσωματωθεί στην αγγλική οικονομία και κοινωνία, ενώ στη ρωσική ο επίσης σημαντικός κλάδος της Οδησσού. Ο Ζαννής, αντιπρόεδρος του εμπορικού επιμελητηρίου, διετέλεσε και πρόξενος των ΗΠΑ στην Οδησσό, ο γιος του, Στέφανος, πρώτος στη λίστα των Ελλήνων ιδιοκτητών της Οδησσού, με ακίνητα αξίας 539.500 ρουβλιών, χρημάτισε σύμβουλος του κράτους, στρεφόμενος, παράλληλα, και σε άλλα πεδία, όπως η εκμετάλλευση ακινήτων, η γαιοκτησία και η σιδηρουργική βιομηχανία.

Από τη διεθνοποίηση στην αποεθνοποίηση

Ο Χίος Αλέξανδρος Καράλης, στη μελέτη του Χίος και Χίοι, περιγράφει με υπερηφάνεια την εμπορική σάγκα των μεγάλων χιώτικων οικογενειών, αλλά, ταυτόχρονα, διεκτραγωδεί την απομάκρυνση, συχνά τελεσίδικη, των απογόνων τους από τα πάτρια ήθη, τη γλώσσα, ακόμα και τον ίδιο τον ελληνισμό, χωρίς ίσως να υποπτεύεται πως η διεθνής επιχειρηματική τους επιτυχία ήταν οργανικά συνδεδεμένη – και αποτελούσε προϋπόθεση – της εθνικής τους αλλοτρίωσης. Οἱ ἄνδρες ἐκεῖνοι καὶ τὰ τέκνα αὐτῶν εἶνε σήμερον διεσπαρμένοι εἰς Λονδῖνον, Μαγχεστρίαν, Λιβερπούλην, Μασσαλίαν, Ὀδησσσόν, Ταϊγάνιον, Τεργέστην, Βιέννην, Κωνσταντινούπολιν, Καλκούτταν, Βομβάην, Ταυρίδα καὶ ἀλλαχοῦ […] οἱ ἄνδρες ἐκεῖνοι εἶνε οἱ σήμερον ἀνὰ πάντα τὸν ἐμπορικὸν κόσμον γνωστοί, Ράλλιδες, Σκυλίτσαι, Ἀργένται, Ροδοκανάκαι, Πετροκόκκινοι, Μαυρογορδᾶτοι, Πασπᾶται κτλ. Θὰ διακοπῶσιν ἆρά γε αἱ μεγάλαι χιακαὶ παραδόσεις τοῦ πατριωτισμοῦ, τοῦ δὲ Κοραῆ οἱ ἀπόγονοι θὰ μεταβληθῶσιν ἐξαίφνης εἰς ἀπάτριδας κοσμοπολίτας; […] Μετὰ φρίκης θ’ ἀντηχήσῃ ἐν τῇ δούλῃ Χίῳ ἡ εἴδησις ὅτι ὑπάρχουσι τέκνα αὐτῆς, ἅτινα ἐνῷ δικαιώματι γένους καὶ κοινῶν ἀγώνων ἠδύναντο νὰ ὦσιν ἀληθεῖς Χῖοι, ἐπροτίμησαν νὰ γείνωσι… ψευδο-άγγλοι, ψευδο-γάλλοι, ψευδο-ρῶσσοι!…
Ο Ανδρέας Συγγρός, κατά την επίσκεψή του στο Λονδίνο, το 1870, διαπιστώνει, απογοητευμένος, όχι απλώς την εγκατάλειψη κάθε παραγωγικής δραστηριότητας, αλλά και του ίδιου του εμπορίου προς χάριν της κερδοσκοπίας στο χρηματιστήριο και της μεταβολής πολλών Ελλήνων εμπόρων και των απογόνων τους σε μέρος των classes oisives, των «ευγενών εισοδηματιών»:
Ἐκτὸς τῶν καταστημάτων τῶν ἀδελφῶν Ράλλη, Βαλλιάνου, Σεκιάρη, Ζαρίφη, Σκυλίτση, Μπαλῆ, Π. Π. Ροδοκανάκη, Ταμβάκου καὶ Πετροκοκκίνου ἢ καὶ ὀλιγίστων ἄλλων δευτερευόντων, οἱ λοιποὶ ἐν Λονδίνῳ Ἕλληνες διετήρουν γραφεῖα εἰς τὸ City πρὸς τὸ θεαθῆναι καὶ διὰ νὰ φαίνωνται σοβαροί, νὰ καλύπτωσι δὲ ὑπὸ τὸν τίτλον τοῦ ἐμπόρου τὸ πραγματικὸν αὐτῶν ἔργον, τὴν κερδοσκοπίαν εἰς τὸ Χρηματιστήριον. […] Σήμερον δυστυχῶς καὶ ἐκ τῶν οἴκων τούτων τῶν καθαρῶς ἐμπορικῶν καὶ μή, δὲν γνωρίζω ὑπάρχοντας πλείονας τῶν δύο ἢ τὸ πολὺ τριῶν.[…] Τῶν μὲν αἱ κορυφαὶ ἀπεβίωσαν καὶ οἱ κληρονόμοι αὐτῶν δὲν κατεδέχοντο νὰ ὀνομάζωνται ἔμποροι καὶ ἢ κατεστράφησαν ἐν κερδοσκοπίαις χρηματιστικαῖς ἢ «κοκκαλίζουν» τὸ εἰσόδημα τῆς περιουσίας των ἄεργοι καὶ πιθηκίζοντες τοὺς εὐγενεῖς εἰσοδηματίας εἰς συναλλαγὰς καλλιτεχνικάς, συντηρήσεις ἵππων εὐγενοῦς καταγωγῆς καταλλήλων δι’ ἱπποδρόμια, ἐν γένει σπορτίζοντες, ἑτοιμάζουσιν ἂν ὄχι τὴν ἰδίαν καταστροφήν, ἀλλὰ βεβαίως τὴν τῶν τέκνων των.
Ανάλογες τάσεις διαπιστώνει ακόμα και στους Έλληνες έμπορους που είχαν παραμείνει στην Ανατολή, δηλαδή την Κωνσταντινούπολη, τη Σμύρνη και αλλού, οι οποίοι, εκτός από ελάχιστες περιπτώσεις, όπως η προαναφερθείσα των Ροδοκανάκηδων στη Ρωσία, δεν δείχνουν διάθεση να επενδύσουν στη βιομηχανία και την τραπεζιτική δραστηριότητα: Ἠδύναντο προσέτι, […] νὰ μετοικήσωσιν εἰς τὰ διάφορα κέντρα τῆς Ἀνατολῆς, οἷον Κωνσταντινούπολιν, Σμύρνην, Βουκουρέστιον ἢ Πετρούπολιν καὶ Ὀδησσὸν καὶ νὰ συναγωνισθῶσιν ἐπιτυχῶς μετὰ Φράγκων ἐν Τουρκίᾳ καὶ Ρώσων ἐν Ρωσίᾳ ὡς τραπεζῖται ἢ μεγάλοι βιομήχανοι […]. Ἀλλὰ καὶ οὗτοι κατ’ ἐμὴν γνώμην ἀπερροφήθησαν ἀπὸ τὴν ἐπάρατον χρηματιστικὴν κερδοσκοπίαν καὶ ἀφίνουσιν εἰς τοὺς Φράγκους τὴν ἡγεσίαν εἰς πᾶν εἶδος τραπεζικῆς ἐπιχειρήσεως […]. Παράδειγμα ἐπιτυχίας θὰ εἶχον ἐν Βουκουρεστίῳ τοὺς Χρυσοβελόνας, ἐν Πετρουπόλει τοὺς Πετροκοκκίνους, ἐν Ὀδησσῷ τὸν Ροδοκανάκην, ὅστις […] ἐπειδὴ διέγνωσε τὴν παρακμὴν τοῦ μεγαλεμπόρου, ὁποῖος ἦτο ὁ πατήρ του, ἐστράφη πρὸς σπουδαιοτάτας βιομηχανικάς ἐπιχειρήσεις καὶ σήμερον κατέστη ἐν Ρωσίᾳ εἷς ἐκ τῶν ἐκεῖ διασημοτέρων βιομηχάνων τιμώμενος καὶ διακρινόμενος μεγάλως.
Επισημαίνει τέλος τη νέα προνομιακή οδό η οποία ανοίγεται στους Έλληνες εμπόρους, και την οποία έμελλαν να ακολουθήσουν πολλοί ανάμεσά τους, οι οποίοι κατόρθωσαν να επιβιώσουν μετεξελισσόμενοι σε εφοπλιστές, καταδεικνύοντας για μια ακόμα φορά τη στενή σχέση εμπορίου και ναυτιλίας: Ἠδύναντο καὶ οὗτοι νὰ μετοικήσωσιν εἰς Τουρκίαν, Ρωμουνίαν, Ρωσίαν καὶ Ἑλλάδα καὶ […] νὰ ἐπιδοθῶσιν εἰς μικράν τινα βιομηχανίαν ἐξ ἐκείνων, αἵτινες ἐπιτυγχάνουσιν ἐκεί, ἢ νὰ καλλιεργήσωσι τὰ τῆς ἑλληνικῆς ναυτιλίας, […] μιμούμενοι τοὺς ἐν τῷ Δουνάβει Ἐμπειρίκους, Σταθάτους, Παπᾶδες, Θεοφιλάτους κ.λ.π. Ὅλοι αὐτοὶ ἀπεκόμισαν σπουδαιοτάτας σχετικῶς περιουσίας ὡς πρώην πλοίαρχοι, μετέπειτα δὲ ἀτμοπλοιοκτήτορες.
Οι Έλληνες της Αγγλίας, διαπιστώνει με θλίψη ο Συγγρός, δείχνουν μια ισχυρότατη ροπή για ενσωμάτωση στην αγγλική κοινωνία, η οποία καθίσταται ασυγκράτητη στην τρίτη γενιά των περισσότερων ελληνικών οικογενειών: Ἡ τρίτη γενεὰ δὲν δύναται νὰ ἀνθέξη εἰς τὴν ἐπιρροὴν τῆς γλώσσης, τῶν ἠθῶν καὶ τῶν ἐθίμων καὶ τῶν αἰσθημάτων ἀκόμη καὶ τῆς χώρας, ἐν ᾗ γεννᾶται καὶ ἀνατρέφεται. Ἀπορροφᾶται ὑπ’ αὐτῆς καὶ ἡ ἀρχικὴ ἐθνικότης ἐκλείπει. Και αυτή η προϊούσα αποξένωση δεν υπήρξε χαρακτηριστικό μόνον των Ελλήνων του Λονδίνου. Στη Ρωσία, ο Περικλής Ροδοκανάκης υπήρξε ένας από τους λίγους Έλληνες που έλαβαν τίτλο ευγενείας από Ρώσο τσάρο, τον Νικόλαο Β΄, ενώ ανάλογους τίτλους έλαβαν οι Ροδοκανάκηδες του Λιβόρνου: ο Παντελής από τον μέγα δούκα της Τοσκάνης, στις 20/7/1846, ενώ ο γιος του, Εμμανουήλ, έλαβε τον τίτλο του κόμη από τον βασιλέα της Ιταλίας. Οι οικογένειες Μαυρογορδάτων, Τοσίτζα, Παπάζογλη, Παππούδωφ, Πάλλη, και Ροδοκανάκη, κατά τον 19ο αι., αγόρασαν βίλες στα περίχωρα της Τοσκάνης όπου και κατοικούσαν. Το 1834, ο Εμμανουήλ Ροδοκανάκης αγόρασε από τον αγγλικής καταγωγής μεγαλέμπορο, Giovanni Grant, μία «μεγαλοπρεπή βίλα» και ενεγράφη στη Χρυσή Βίβλο των ευγενών της Τοσκάνης. Η βίλα, επίκεντρο των κοσμικών δραστηριοτήτων των Χίων μεγαλεμπόρων της περιοχής, παρέμεινε στην ιδιοκτησία της οικογένειας μέχρι το 1947.
Οι περισσότεροι Χίοι των μεγάλων διεθνοποιημένων οίκων δεν διακρίθηκαν για τη δραστηριότητά τους ως ευεργετών, σε αντίθεση με τους Ηπειρώτες π.χ. Αυτό συνδέεται και με την απομάκρυνσή τους από την Ελλάδα και με τη στρατηγική της δημιουργίας πολυάριθμων οικογενειών που κληρονομούσαν την οικογενειακή περιουσία. Αντίθετα, οι ηπειρώτες εθνικοί ευεργέτες αφιέρωναν εν πολλοίς τη ζωή και την περιουσία τους στον τόπο καταγωγής τους ή τη χώρα τους, όπως θα συμβεί με τους Ζωσιμάδες, τον Καπλάνη και άλλους, που θα παραμείνουν ανύπαντροι και «άκληροι». Οι μεγάλοι Χίοι ευεργέτες, Συγγρός, Δρομοκαΐτης κ.ά. έζησαν ένα μέρος της ζωής τους στην Ελλάδα, και δεν άφησαν απογόνους, όπως ο Συγγρός.

ΕΠΙΜΥΘΙΟ

Αυτή η μεταπρατική μετάλλαξη σηματοδοτεί τη συρρίκνωση και την «ήττα» του «ελληνικού τρόπου παραγωγής», μιας εμπορευματικής, μη καπιταλιστικής – ενταγμένης  μάλλον στο σχήμα  μιας  ιδιότυπης «μανιφακτούρας» – παραγωγής, που μεγαλούργησε προς στιγμήν στις συντεχνίες, στη ναυτιλία μας, στα Μαντεμοχώρια, στα Αμπελάκια, στη Μοσχόπολη, ακόμα και στο χιώτικο δίκτυο. Η κοινοτική μορφή οργάνωσης του ελληνισμού, όπως τονίζει ο Πανταζόπουλος, αποτελεί τη «μικρο»-πολιτική-πολιτειακή μορφή έκφρασης αυτού του «συνεταιριστικού», προ-καπιταλιστικού, ή μάλλον μη-καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, στηριγμένου στη μικροϊδιοκτησία, τη δικτυακή διασύνδεση, τις «συντροφίες» και τις συντεχνίες. Ωστόσο, αυτή η κοινοτική μορφή οργάνωσης δεν θα αποδειχθεί ικανή να προστατεύσει  τις ελληνικές συσσωματώσεις – είτε τις στρατιωτικές, όπως στο Σούλι που θα υποκύψει στον Αλή πασά, είτε τις οικονομικές,  όπως τη Μοσχόπολη –, ενώ, μετά  το πέρας των ναπολεόντειων πολέμων,  θα υποκύψει απροστάτευτη στον επιθετικό ανταγωνισμό του βιομηχανικού δυτικού καπιταλισμού – όπως θα συμβεί με τα Αμπελάκια. Ακόμα και οι ναυτικές κοινότητες των νησιών, που είχαν αναπτυχθεί εκμεταλλευόμενες τον αμερικανο-αγγλικό πόλεμο, τη ρωσική προστασία, τους ρωσο-τουρκικούς πολέμους και προπαντός τον ηπειρωτικό αποκλεισμό, κατά τη διάρκεια της γενικευμένης ευρωπαϊκής αναταραχής – που αρχίζει με τη γαλλική επανάσταση και τελειώνει με το Βατερλώ –, θα αντιμετωπίσουν την πρώτη γενικευμένη κρίση τους κατά τη δεύτερη δεκαετία του 19ου αιώνα.
Για τον κοινοτικά οργανωμένο ελληνικό τρόπο παραγωγής υπήρχαν δύο και μόνο δρόμοι. Είτε να αποκτήσει ένα δικό του κράτος, ικανό να τον προστατεύσει και να επιτρέψει τη διευρυμένη αναπαραγωγή του, είτε να ακολουθήσει και να ολοκληρώσει την οδό της μεταπρατικής υποστροφής και της παρασιτικής ενσωμάτωσης. Η επανάσταση του ’21 θα αποτελέσει έτσι την απάντηση του κοινοτικά οργανωμένου ελληνισμού στη διπλή πίεση της βιομηχανικής καπιταλιστικής Δύσης και της συμμάχου της, της κρατικά οργανωμένης οθωμανικής λεηλασίας. Και γι’ αυτό σε αυτή θα συμμετάσχουν εν τέλει, παρά τους δισταγμούς τους, Έλληνες της διασποράς, έμποροι της Κωνσταντινούπολης, εφοπλιστές και ναυτικοί των νησιών.
Ωστόσο, το ελληνικό κράτος, που θα συγκροτήσει μετά από πολλούς αγώνες ο ελληνισμός, θα είναι ένα αδύναμο και εξαρτημένο κράτος, όσο επέτρεψαν οι μεγάλες δυνάμεις, ανίκανο να προστατεύσει και να αναπαραγάγει μια αυτόκεντρη αναπτυξιακή πορεία. Υπ’ αυτές τις συνθήκες, η διεθνοποίηση των ελληνικών εμπορικών οίκων, των βιεννέζων Μοσχοπολιτών της οικογένειας Σίνα και των κατ’ εξοχήν διεθνοποιημένων Χίων εμπόρων, χωρίς την ύπαρξη μιας αναλόγου βάρους εθνικής οικονομικής βάσης, οδηγούσε αναπόφευκτα στη σταδιακή απομάκρυνση από την ελληνική κοινότητα και, εν τέλει, από την ίδια την ελληνική ταυτότητα. Και οι Χιώτες, οι μεγαλύτεροι έμποροι του ελληνικού κόσμου, δεν αποτελούν παρά την πιστότερη εικόνα μιας εξέλιξης καθολικών διαστάσεων.
Η ναυτιλία υπήρξε η μόνη διεθνής δραστηριότητα που συντηρούσε μία σχέση με τη γενέθλια γη, κυρίως εξ αιτίας της επάνδρωσης του ποντοπόρου στόλου με Έλληνες ναυτικούς. Σταδιακώς, όμως – στις τελευταίες δεκαετίες του 20ού και κατ’ εξοχήν κατά την πρώτη δεκαετία του 21ου αι. – απελληνοποιήθηκαν και τα πληρώματα των πλοίων σε τεράστια έκταση έτσι, αδυνάτισαν ακόμα περισσότερο οι σχέσεις ανάμεσα σε μια ναυτική δραστηριότητα, που ασκείται σε ένα κυριολεκτικά πλανητικό θέατρο και η οποία έχει ως μεταφορικό επίκεντρο την… Κίνα και χρηματιστικό-ασφαλιστικό το Λονδίνο και τη Νέα Υόρκη, – με την Ελλάδα να λειτουργεί μόνον, ή κατ’ εξοχήν, ως υποδοχέας τραπεζιτικών και καταναλωτικών δραστηριοτήτων. Και όμως οι εφοπλιστές ακόμα και στη σημερινή, αποσυνδεδεμένη από την ελληνική αγορά μετεξέλιξή τους, διατηρούν ισχυρά στοιχεία από τη δικτυακή, οικογενειακή και «μανιφακτούρικη» παράδοση της ελληνικής οικονομίας.
Διαμορφώνεται τωόντι το παράδοξο της ηγεμονίας μιας ελίτ, η οποία αισθάνεται – και αποτελεί εν πολλοίς – μέρος των δυτικών ελίτ, μεταβάλλοντας την ίδια της τη χώρα σε ημι-αποικία! Δεν πρόκειται για μια διαπίστωση ηθικού χαρακτήρα, αλλά για μια κατ’ εξοχήν υλική, αντικειμενική διαδικασία, κατά τη διάρκεια εξέλιξης της οποίας παρεμποδίστηκαν και υπονομεύθηκαν οι ελληνικές παραγωγικές δραστηριότητες, έτσι, οι Έλληνες επιχειρηματίες στράφηκαν υποχρεωτικά προς μεταπρατικές δραστηριότητες, «συμμαχώντας» με τους ίδιους τους δημίους τους, είτε τους Τούρκους πασάδες, που έλεγχαν τη διαδικασία της παραγωγής πρώτων υλών, και το οθωμανικό κράτος, είτε τους ανταγωνιστές τους, τους δυτικούς βιομηχάνους, εμπόρους και τραπεζίτες. Και βεβαίως, σήμερα, μετατρέπουν και το κράτος, το οποίο ελέγχουν, σε ένα ιδιότυπο προτεκτοράτο των κυρίαρχων δυνάμεων και – γιατί όχι; – και του επανακάμψαντος νεο-οθωμανισμού.
Στις μέρες μας, αυτή η διαδικασία ολοκληρώθηκε, με την καταναλωτικού χαρακτήρα ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωζώνη και την πρόσκαιρη μετοχή και μέθεξη στο δυτικό σύστημα αξιών του συνόλου του ελληνικού λαού, με καταναλωτικό-παρασιτικό τρόπο. Ωστόσο, τη στιγμή της κρίσης, αναδεικνύεται ανάγλυφη η άλλη όψη του νομίσματος, ότι δηλαδή η Ελλάδα είναι ταυτόχρονα και ημιαποικία της Δύσης και, κατά συνέπεια, καλείται πρώτη να αντιμετωπίσει και να υποστεί, ως οιονεί πειραματόζωο, τις συνέπειες της καθολικής κρίσης της δυτικής ηγεμονίας, που περιγράφουμε σε άλλες σελίδες αυτού του περιοδικού.

ΠΗΓΗ: τ.2 του νέου Λόγιου Ερμή, Ιανουαρίου 4, 2012 2:15 μμ. http://ardin-rixi.gr/archives/3023

Φυσικό αέριο και εξωτερική πολιτική I

Σχολιάστε
Φυσικό αέριο και εξωτερική πολιτική
Ισραήλ, Αραβικός κόσμος, γεωπολιτική και «εθνικό συμφέρον» – Μέρος Ι

Του Βαγγέλη Πισσία *

Η μεγάλη κρίση διέλυσε το όνειρο μετατρέποντάς το σε χίμαιρα. Απέδειξε πως το αντιπαραγωγικό μοντέλο οικονομικής μεγέθυνσης – και όχι ανάπτυξης – των τελευταίων δεκαετιών δεν έφερε την ευτυχία, αντίθετα ξεθεμελίωσε την όποια προϋπάρχουσα οικονομική βάση και κοινωνική δομή, εδραιώνοντας ταυτόχρονα νέα ήθη και πρότυπα, αεριτζίδικες δραστηριότητες και επίπλαστες συμπεριφορές. Η «πραγματική οικονομία» ηττήθηκε από έναν ιδιότυπο εγχώριο καζινο-καπιταλισμό και το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα. Συνάμα, η εκσυγχρονιστική επαγγελία αποτελεί το ιδεολογικό περίβλημα μιας νέας κοινωνικής διαστρωμάτωσης και της συνακόλουθης με αυτήν υποκριτικής και ανήθικης νοοτροπίας.

Οικονομική κρίση και εξωτερική πολιτική
 
Το κυβερνητικό πολιτικό προσωπικό αντιλαμβάνεται την οικονομική κρίση και την κρίση στις διεθνείς σχέσεις με τον ίδιο τρόπο.
Την πρώτη την διαχειρίζεται πρωταρχικά ως κρίση «ροών», δηλαδή κρίση χρέους, κρίση δημοσιονομική, χρηματοπιστωτική και όχι ως κρίση δομική του εγχώριου συστήματος παραγωγής [υπανάπτυξη παραγωγικών δυνάμεων – αποτελμάτωση του κυρίαρχου μοντέλου κοινωνικών/παραγωγικών σχέσεων – απαξίωση των εργασιακών σχέσεων]. Δεν την αντιλαμβάνεται ως κρίση οργανικής ένταξης της χώρας – με όρους πραγματικής οικονομίας – στον διεθνή καταμερισμό εργασίας, αλλά με όρους οικονομίας «ευκαιριών».
Την δεύτερη την διαχειρίζεται στην εξαιρετικά ρευστή επιφάνεια που διαμορφώνουν εφήμεροι-συγκυριακοί τοπικοί και περιφερειακοί ανταγωνισμοί, εγκλωβίζεται σε τυφλές κινήσεις απλοϊκής ανακλαστικής ταχτικής, χωρίς σχέδιο, χωρίς καν ατζέντα. Πορεύεται, σύμφωνα με φρούδες υποσχέσεις και υποδείξεις ξένων παραγόντων, ανιστόρητα, καιροσκοπικά και πρόσφατα – εις επίρρωση της κενότητας της στρατηγικής της – μυθοπλαστικά, ρίχνοντας ζαριές.

Εσωτερικό μέτωπο, γεωπολιτικές σταθερές και μεταβλητές
 

Διαχείριση κρίσεως και στα δύο πεδία, της οικονομίας και των διεθνών σχέσεων, δεν νομιμοποιείται χωρίς υποστηρικτική κοινωνική βάση και χωρίς δικαιακές-πολιτικές αρχές, που από κοινού διαμορφώνουν τόσο το εσωτερικό όσο και το εξωτερικό μέτωπο. Για τον λόγο αυτό δεν νοείται αντιμετώπιση της παρούσας γενικής κρίσης χωρίς διεθνείς υποστηριχτές και χωρίς συνεργασίες. Όμως, άλλο η αναζήτηση υποστήριξης ή συνεργασιών κι άλλο η αναζήτηση προστατών ή μεσαζόντων.
Στη πρώτη περίπτωση προέχει η κοινωνικό-οικονομική δομή, το γεωπολιτικό πλαίσιο, καθώς και τα εργαλεία-μοχλοί της διαπραγμάτευσης. Διακρίνονται τα σταθερά – μεσομακροπρόθεσμα – συμφέροντα από τα βραχυπρόθεσμα και η προσέγγιση είναι ολιστική. Η στρατηγική χαράσσεται με επίγνωση των τάσεων που προβάλλονται στον γεωοικονομικό χάρτη, όπου οι αναδυόμενες χώρες, σύμφωνα με εκτιμήσεις του Δ.Ν.Τ.[1], θα αυξήσουν έως το 2050 την συμμετοχή τους στο παγκόσμιο ακαθάριστο προϊόν από 27% σε 49%, οι Η.Π.Α. θα υποχωρήσουν απ’ το 22% στο 11% και η γηραιά ήπειρος, η Ευρώπη, απ’ το 19% στο 7%… . Με ό,τι οι αριθμοί αυτοί συνεπάγονται.
Στη δεύτερη περίπτωση προέχουν οι διεθνείς λέσχες, το λόμπινγκ, οι δημόσιες σχέσεις – με ζεϊμπεκιές ή κουμπαριές αδιάφορο –, η καλή διαγωγή και η προπαγάνδα. Δεν υπάρχουν σταθεροί φίλοι, χώρες και λαοί, υπάρχουν μόνο εφήμερες συμμαχίες, η προσέγγιση των προβλημάτων είναι απλοϊκά αιτιοκρατική: «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου».
Στη περίπτωση αυτή, την υποτίθεται τεχνοκρατική – ορθολογική, δεν υπάρχει αναλυτική σκέψη, υπάρχει – επιεικώς – ρηχός εμπειρισμός και «ολίγη» από θεωρία παιγνίων. Φυσική της συνεπαγωγή, η υπηρετική συμπεριφορά έναντι της αμφιβόλου συνοχής και μηδενικής αλληλεγγύης Δυτικής Συμμαχίας, η αφειδώλευτη παροχή σε αυτήν «διευκολύνσεων» σε κάθε διεθνή στρατιωτική ή παραστρατιωτική εμπλοκή, η σχέση εντελλόμενου προς εντολέα έναντι των τροϊκανών. Συνάμα, η προοπτική αλλαγής της ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής και η περιθωριοποίηση της Ελλάδας στο νέο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι την σπρώχνει [οι καλοθελητές σπεύδουν…] σε εγκλωβισμό στον άξονα ΗΠΑ-Ισραήλ και στην σταδιακή μετατροπή της σε ισραηλινή ενδοχώρα.
Από την άλλη μεριά, αποστάσεις, μεγαλύτερες από ποτέ, από την Ρωσία, την Κίνα, τις περισσότερες από τις υπόλοιπες αναδυόμενες χώρες, πολιτική αποδυνάμωση στα Βαλκάνια, εκθεμελίωση παραδοσιακών σχέσεων ιστορικού βάθους με τους αραβικούς λαούς, υιοθέτηση ισλαμοφοβικών συνδρόμων.

Ιστορική παράδοση και τακτικισμός
 

Οι διαπιστώσεις αυτές δεν είναι αφοριστικές, ούτε καν «ιδεολογικές».  Πώς αλλιώς, όμως, να εξηγηθεί η προϊούσα καταστροφή των σχέσεων με τον αραβικό κόσμο, σχέσεων που δημιούργησε ο εκεί ελληνισμός, με εξαιρετικό παράδειγμα το παροικιακό φαινόμενο της Αιγύπτου, όπου σε δύσκολες για την φιλόξενη αυτή χώρα καιρούς (πολεμική επέμβαση Άγγλο-Γάλλο-Ισραηλινών του 1956) εκατοντάδες Έλληνες-Αιγυπτιώτες κατατάχτηκαν στον αιγυπτιακό στρατό για να υπερασπιστούν το έδαφός της. Την ίδια στιγμή που οι Έλληνες πιλότοι του καναλιού του Σουέζ ήταν οι μόνοι από τους ξένους πιλότους που τίμησαν την επιλογή και το θάρρος αυτής της χώρας να υπερασπιστεί την ανεξαρτησία της.
Πώς θα μπορούσαν να εξηγήσουν την εκθεμελίωση αυτών των σχέσεων αυτοί που τώρα υλοποιούν την απόφαση μετατροπής της Ελλάδας – και της Κύπρου – σε ισραηλινό προτεκτοράτο; Έχουν άραγε εικόνα του αιγυπτιακού, του αραβο-ισλαμικού πολύ κοντινού μέλλοντος; Γνωρίζουν τον πολύπλοκο, αντιφατικό, πράγματι ιδιότροπα πολιτισμένο αυτόν κόσμο; Μπορούν να διακρίνουν στους κόλπους του ισχυρά ρεύματα, έως και απελευθερωτικά-εκσυγχρονιστικά [ουσιαστικά και όχι επίπλαστα], που αναδύθηκαν παρακάμπτοντας έστω [γιατί όχι άλλωστε] την ευρωπαϊκή νεωτερικότητα μέσα από δικές τους γηγενείς διαδρομές; Γνωρίζουν την σημασία της αυριανής Αιγύπτου ή την δυναμική του παρόντος – και προπαντός του αυριανού – αραβο-ισλαμικού όλου (παρά τις εσωτερικές του τριβές και αντιθέσεις) στον ευρύτερο περιφερειακό συσχετισμό, όπου περιλαμβάνονται η Ελλάδα, η Κύπρος, το Ισραήλ, η Τουρκία και οι Βαλκανικές χώρες; Γνωρίζουν, τέλος, ότι η αραβο-ισλαμική αντίθεση προς το Ισραήλ, που απορρέει από την μόνιμα επιθετική και υβριστική πολιτική του, αποτελεί δομικό στοιχείο του Μέσο-ανατολικού γεωπολιτικού συστήματος;
Κι αν δεν ενδιαφέρονται για το ήθος στις διεθνείς σχέσεις, κι αν εξαιρούν, από τους όποιους υπολογισμούς τους, τους δεσμούς ανάμεσα σε ιστορικά αδελφωμένους λαούς, κι αν ασκούν διεθνή πολιτική με μοναδικό γνώμονα τον συσχετισμό ισχύος, άραγε, το σημερινό Ισραήλ, το πριν λίγα χρόνια [2006] οικτρά ταπεινωμένο στον μικρό Λίβανο, το κατατάσσουν στις χώρες της περιφέρειας που αυξάνουν την ισχύ τους ή στις χώρες που με την φιλοπόλεμη και αποσταθεροποιητική πολιτική τους σταθερά την απομειώνουν; Πιστεύουν πράγματι ότι αυτό το Ισραήλ θα διακινδυνεύσει την περιφερειακή υπόστασή του για το «χατίρι» της Ελλάδας, αν κάποιο θερμό ελληνοτουρκικό επεισόδιο επισυμβεί; Πιστεύουν τέλος ότι, έστω μετά την θητεία των απαξιωμένων Νετανιάχου-Λίμπερμαν, δεν θα υπάρξει πλαίσιο επαναπροσέγγισης Ισραήλ – Τουρκίας;
Ας τα παραμερίσουμε όμως προς στιγμήν όλα αυτά κι ας εξετάσουμε τα πραγματικά δεδομένα της νέας πραγματικότητας. Μιας πραγματικότητας που προσφέρεται στον ελληνικό λαό με νέο υλικό-οικονομικό και φαντασιακό περίβλημα, υποσχόμενη ένα νέο όνειρο, μια νέα επαγγελία κι ένα νέο «προστάτη».

Υδρογονάνθρακες, εκτιμήσεις ή ψευδαισθήσεις;
 

Πριν μιλήσει κανείς για την αξιοποίηση ενός φυσικού πόρου, για τα οφέλη που θα προκύψουν από αυτήν, για την πιθανότητα αυτή τη χώρα να την σώσει εν τέλει όχι ο λαός της αλλά ένας από μηχανής θεός, εύκολα και ξαφνικά, μεταμορφώνοντας την, ίσως, σε νέο Κατάρ, σκόπιμο είναι να αναζητήσει τις πληροφορίες εκείνες που μπορούν να τεκμηριώσουν, κάπως έστω, τις προβλέψεις για τα «καλά νέα»…
Ο καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Μαίρυλαντ των ΗΠΑ κ. Θ. Καρυώτης αναφέρθηκε πρόσφατα[2] στις «τεράστιες ποσότητες που θα μπορούσαν μακροπρόθεσμα να βοηθήσουν την Ελλάδα όχι μόνο να ξεπεράσει τη βαθειά της οικονομική κρίση αλλά και να πάρει τέτοια ανάσα που θα την τοποθετούσε στην ομάδα των G20». Τα ίδια περίπου δηλώνει στα φιλόξενα ως προς το συγκεκριμένο θέμα ΜΜΕ, ο καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Κρήτης κ. Φώσκολος.
Αντίλογος σπάνια ακούγεται και, μέχρι στιγμής, καμία έγκριτη επιστημονική ομάδα, κανένα επιστημονικό σώμα, από τον χώρο της γεωλογίας, ελληνικό ή διεθνές, στηριζόμενο σε αξιόπιστα ερευνητικά δεδομένα, δεν επιβεβαιώνει κάτι περισσότερο από τις ήδη γνωστές εκτιμήσεις για τα κοιτάσματα, Ν. και Ν.Α. της Κρήτης.
Πρέπει βέβαια να ληφθεί υπόψη ότι οι έρευνες για τον εντοπισμό, την αποτίμηση και τον σχεδιασμό αξιοποίησης κοιτασμάτων υδρογονανθράκων αποτελούν μια σοβαρή επιστημονική-τεχνικοοικονομική δραστηριότητα που έχει τα υποχρεωτικά στάδιά της. Η δραστηριότητα αυτή δεν υποκαθίσταται με προφητείες ή με επιχειρήματα όπως «αφού δείχνουν ενδιαφέρον κράτη και εταιρείες κάτι θα υπάρχει». Κράτη και εταιρείες έχουν πολλούς περισσότερο από έναν λόγους να «δείχνουν ενδιαφέρον»…
Όμως, ανεξάρτητα από την όποια πιθανότητα μελλοντικής αξιοποίησης κοιτασμάτων εντός της ελληνικής ΑΟΖ (όταν οριοθετηθεί), στα εντόπια κυρίως ΜΜΕ διατυμπανίζονται τα πελώρια οφέλη της Ελλάδας που θα προκύψουν από την αξιοποίηση των κοιτασμάτων φυσικού αερίου που ανακοίνωσαν το Ισραήλ και πιο πρόσφατα η Κύπρος. Ο «τυμπανισμός» αυτός εντείνεται και προσλαμβάνει άλλη διάσταση τον τελευταίο καιρό με την αστήριχτη (σύμφωνα με το δίκαιο της θάλασσας αλλά και την απλή γεωγραφία), έκδηλα προσχηματική και άλλο-σκοπούσα, απειλητική παρέμβαση της Τουρκίας.

Τι είπε ο κ. Ντάβιντσον, τι λένε οι έγκυρα καταγεγραμμένοι αριθμοί;
 
 Noble's Charles Davidson
Σε σχέση με τα ισραηλινά κοιτάσματα και τον εξαγγελλόμενο αγωγό που θα τροφοδοτήσει με φυσικό αέριο εκτός από την Ελλάδα και αρκετές άλλες ευρωπαϊκές χώρες ας δοθεί ο λόγος στην ίδια την αμερικάνικη εταιρεία Noble Energy. Inc. Η εταιρεία αυτή, επικεφαλής κονσόρτσιουμ όπου μετέχει και η ισραηλινή Delek Energy, πραγματοποιεί τα τελευταία 13 χρόνια τις έρευνες στην λεκάνη της Λεβαντίνης.
«Εμείς λέμε δυνατότητα, οι Ισραηλινοί ακούνε ανακάλυψη» (We say potential, Israelis hear discovery) δηλώνει στις 13 Ιούλη 2010 στην ισραηλινή εφημερίδα Haaretz, σχετικά με τα κοιτάσματα της υπολεκάνης Λεβιάθαν, ο Τσαρλς Ντάβιντσον, πρόεδρος της Noble. Η τεχνικό-οικονομικά ακριβής αυτή δήλωση γίνεται αμέσως μετά την παρουσίαση των πρώτων αποτελεσμάτων ερευνών που εκτιμούν το κοίτασμα Λεβιάθαν σε 16 τρισεκατομμύρια κυβικά πόδια (500 δισ. κυβικά μέτρα). Στην ίδια δήλωση ο Τ. Ντάβιντσον παρατηρεί: «Οι επενδυτές πρέπει να είναι προσεχτικοί και να ξεχωρίζουν μια επενδυτική ιδέα από ένα επενδυτικό πρόγραμμα».
Ωστόσο, δύο μόλις μήνες αργότερα, τον Αύγουστο 2010, ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Μπ. Νετανιάχου, επισκεπτόμενος την Ελλάδα, κάνει πολιτικές δηλώσεις και αναφέρει στον τότε Έλληνα πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου την πρότασή του για την κατασκευή υποθαλάσσιου αγωγού που θα μεταφέρει το φυσικό αέριο προς την Ελλάδα κι από εδώ και πέρα στην Ευρώπη…
Την είδηση αναπαρήγαγαν θριαμβευτικά τα περισσότερα εγχώρια ΜΜΕ ενόσω τα ξένα είναι αρκετά προσεχτικά και «παίζουν» λίγο με το θέμα. Η αρθρογραφία αυτή δεν ήταν – ούτε την ενδιέφερε να είναι – επιστημονική αλλά επιστημονίζουσα-πολιτική και άρθρο έγκριτης εφημερίδας, που δεν αποκρύβει τον πραγματικό γεωπολιτικό του σκοπό, αναφέρει: «ο εντοπισμός κοιτασμάτων φυσικού αερίου και πετρελαίου στην Ανατολική Μεσόγειο έχει φέρει πιο κοντά την Ελλάδα, την Κύπρο και το Ισραήλ, κάτι που σύμφωνα με διπλωματικές πηγές θα μπορούσε στο μέλλον να δημιουργήσει έναν νέο άξονα στην περιοχή… η πρόσφατη ελληνοϊσραηλινή προσέγγιση, μετατρέπει την Ελλάδα σε κρίσιμο κρίκο στη διαδρομή του φυσικού αερίου (προς Ευρώπη)»[3].
Δύο μήνες αργότερα (29/12/2010) νέα ανακοίνωση της Noble Energy απλά ενισχύει την γεωλογική πιθανότητα αξιοποίησης του κοιτάσματος Λεβιάθαν από 35% σε 50%. Όμως η εκτίμηση για την μέση ποσότητα του φυσικού αερίου παραμένει στα 16 τρισ.κ.π. (με διακύμανση +/- 40%).
 
Εγκώμιο γεωπολιτικής ανατροπής: η απεξάρτηση της Ευρώπης από το ρωσικό φυσικό αέριο…
 

Στη συνέχεια τα δημοσιεύματα πυκνώνουν, οι προσδοκίες αυξάνουν και ο πολιτικός τόνος κυριαρχεί. Στο ίδιο έντυπο γράφεται ότι πρόκειται για «θησαυρό» σε άλλο για «φλέβα χρυσού» και τονίζεται η «γεωστρατηγική διάσταση των ανακαλύψεων»[4]. Στην ορχήστρα μετέχουν τώρα και πολιτικοί επιστήμονες που φαίνεται πως υιοθετούν τις πιο πάνω απόψεις για την γεωλογική δυνατότητα του κοιτάσματος και τις συνδέουν με την στρατηγική ανάγκη της Ευρώπης να υποκαταστήσει βαθμιαία την Ρωσία εξασφαλίζοντας και έναν δεύτερο μεγάλο προμηθευτή φυσικού αερίου. Στο διαδίκτυο η «θέση» αυτή προωθείται μεθοδικά. Από την άλλη όχθη, αυτήν του Ισραήλ, ο ισραηλινός Υπουργός Εξωτερικών Ντ. Αγιαλόν δηλώνει ότι «οι νέες ανακαλύψεις στην θαλάσσια περιοχή του Ισραήλ μπορούν να προσδώσουν εναλλακτικές πηγές ενέργειας στη Ευρώπη», ενώ στα δημοσιεύματα τώρα μετέχουν και θεολόγοι του Εβραϊσμού που επικαλούνται την Βίβλο και ρήσεις του προφήτη Ezekiel…

* Ο Βαγγέλης Πισσίας είναι Δρ Διεθνών Οικονομικών Σχέσεων, Δ. Ε.«Στόλου της Ελευθερίας ΙΙ» και «ένα καράβι για τη Γάζα» Freedom Flottila II.

 
Παραπομπές
 

[1] Κυρίως ασιατικές αλλά και Βραζιλία, κλπ., Groupe d'étude sur les politiques en matière de concurrence /www.etudeconcurrence.ca

[2] Κόσμος του Επενδυτή 27/11/2011
[3] Τα Νέα,  20/11/2010
[4]  Έθνος, 3/1/2011

Το είδα και: Τρίτη, 10 Ιανουαρίου 2012,   http://seisaxthia.blogspot.com/2012/01/blog-post_3429.html

 
 
Συνέχεια στο Μέρος ΙΙ: http://tomtb.com/wp-content/uploads/uploads/smartsection/images/item//fysiko%20aerio.jpg

Φωνή Προδρόμου….

Σχολιάστε
Φωνή Προδρόμου….

Του παπα Ηλία Υφαντή

 
 
 
Τα περιστατικά, που αναφέρονται στο Ευαγγέλιο, συνέβησαν, σύμφωνα με τη στερεότυπα επαναλαμβανόμενη φράση, «τω καιρώ εκείνω»…
Αλλά, όπως θα έλεγε και ο Θουκυδίδης, είναι και «κτήμα ες αεί χρήσθαι». Με την έννοια ότι επαναλαμβάνονται διαχρονικά. Και μάλιστα στις μέρες μας με αξιοθαύμαστη και δραματική επικαιρότητα: Χαρακτηριστικό παράδειγμα;

Τα γεγονότα της Παρασκευής (6-1-12), κατά τη γιορτή των Θεοφανείων: Οπότε κάποιοι σύγχρονοι Ηρώδες, που έχουν αποκεφαλίσει την Ελλάδα και την Ελευθερία της, έσπευσαν να τιμήσουν, κατά το ειωθός, τη γιορτή του αγιασμού των υδάτων.  την οποία παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο, ο απαράμιλλος υππέρμαχος της δικαιοσύνης, Πρόδρομος!
Το κεφάλι του οποίου έκοψε, ως γνωστόν, ο μεγαλειότατος Ηρώδης, με το πρόσχημα ότι προσέβαλε τη βασιλική του μεγαλειότητα. Αλλά στην πραγματικότητα μόνο και μόνο, επειδή τόλμησε να του πει την αλήθεια. Την οποία μισούσε θανάσιμα. Όπως και όλοι οι Ηρώδες όλων των εποχών. Παρότι την καπηλεύονται ξεδιάντροπα….
Με αποτέλεσμα το κομμένο κεφάλι του Προδρόμου να φωνάζει, έκτοτε, δια μέσου των αιώνων, το «ουκ έξεστί σοι» (=δεν σου επιτρέπεται) στους Ηρώδες όλων των εποχών, σε όλες τις ανάλογες περιπτώσεις: Όπως, βέβαια, και στη δική μας:
Όταν, εξ ονόματος της συντριπτικής πλειονότητας των Ελλήνων, το πλήθος, που παρευρισκόταν στον αγιασμό των υδάτων φώναζε, κάπως έτσι:
“Δεν σας επιτρέπεται να αντιπροσωπεύετε την Ελληνική Δημοκρατία. Γιατί την καταπροδώσατε σε όλα τα επίπεδα και με όλους τους τρόπους. Αφού παραδώσατε το λαό της και την ίδια, σκλάβους στους εχθρούς τους. Προκειμένου να εξυπηρετήσετε τα συμφέροντα εκείνων και τα δικά σας.
Η Ελληνική Δημοκρατία ανήκει στο λαό της, που εσείς καταδυναστεύετε και καταληστεύετε. Και απέναντι στον οποίο με τα ληστρικά και άδικα μέτρα σας επιδεικνύεται καθημερινά την άμετρη εχθροπάθειά σας και το θανάσιμο μίσος σας.
Κάποτε, που μεγαλουργούσαν οι Έλληνες, οι εφιάλτες ήταν οι δακτυλοδεικτούμενες αποτρόπαιες και, παραδειγματικά, αποδοκιμαζόμενες εξαιρέσεις.
Και μας φέρατε – αλίμονο – στις μέρες μας, σε τέτοιο σημείο ηθικής και εθνικής εξαθλίωσης, ώστε κάποιοι εφιάλτες να επικάθονται σε θώκους εξουσίας της πατρίδας μας. Και, χωρίς ενδοιασμούς και συστολή να οδηγούν τους Έλληνες στο εφιαλτικότερο από καταβολής του ελληνισμού κατάντημα!…”.
Τέτοια, πάνω-κάτω, φώναζε το κομμένο κεφάλι του Προδρόμου με το στόμα του πλήθους. Και οι μπράβοι και οι τραμπούκοι της κουστωδίας των εξουσιαστών έσπευσαν να συλλάβουν εκείνους, που τολμούσαν να λένε τέτοιες ανυπόφορες αλήθειες. Και τους στοιχειοθέτησαν, λέει, κατηγορία για προσβολή των θεσμών. Και, βέβαια, τους παρέπεμψαν να δικαστούν με την αυτόφωρη διαδικασία… Για να κατατρομοκρατήσουν, προφανώς, και να φιμώσουν το λαό. Και σε τελική ανάλυση, να τον…αυτοκτονήσουν!
Όπως δυστυχώς συνέβη σε περίπου δύο χιλιάδες – με ραγδαία προϊούσα κλιμάκωση – μέχρι τώρα. Των οποίων, πρόδηλα, οι αυτοκτονίες είναι, ουσιαστικά, δολοφονίες!… Ενώ, αν υπήρχε και ίχνος έστω ηθικής και εθνικής ευαισθησίας θα έπρεπε, οι οποιοιδήποτε Ηρώδες, προ πολλού, να γκρεμοτσακιστούν από τους θώκους. Και να πάνε στον αγύριστο. Μήπως κάποτε ο λαός μπορέσει να ξεχάσει ατούς, που έγραψαν με τον αδηφάγο βίο τους και τη ληστρική πολιτεία τους τον έσχατο εξευτελισμό της ιστορίας του.
Αλλά ας μην τρέφει κανείς αυταπάτες πως οι όποιοι ορκισμένοι στην πεντάλφα της προδοσίας και της τοκογλυφίας έχουν αυτιά ν’ αφουγκραστούν τη φωνή του Προδρόμου…

παπα-Ηλίας, 9-1-2012,  http://papailiasyfantis.wordpress.com/2012/01/09/….85/

Οικονομική Κρίση – καημός της ρωμιοσύνης VI

Σχολιάστε
Η οικονομική Κρίση και ο καημός της ρωμιοσύνης – Μέρος VI

Του Γιώργου Καραμπελιά

 
Συνέχεια από το Μέρος V: http://tomtb.com/modules/smartsection/item.php?itemid=2551
Από τη Μοσχόπολη στη βαρονεία

Η πλέον χαρακτηριστική διαδρομή – που καταδεικνύει με ενάργεια την πορεία της ελληνικής διασποράς της Αυστροουγγαρίας – είναι εκείνη της οικογένειας Σίνα.

Ο βλαχικής καταγωγής γενάρχης της, Γεώργιος, καταγόταν από τη Μοσχόπολη και αναφέρεται για πρώτη φορά σε αρχεία της Βουδαπέστης, το 1762, και της Βιέννης, το  1767. Μετά την κήρυξη του ηπειρωτικού αποκλεισμού της ναπολεόντειας Ευρώπης από τους Εγγλέζους, το εμπόριο διεξάγεται κυρίως μέσω χερσαίων οδών και ο γιος του, Σίμων, γίνεται ο πρώτος εισαγωγέας βαμβακιού και μαλλιού από την οθωμανική Αυτοκρατορία. Η οικογένεια ακολουθεί μια ευλύγιστη στρατηγική.

Ο Σίμων παραμένει οθωμανός υπήκοος, ενώ ο εγγονός του γενάρχη, Γεώργιος, το 1811, αποκτά την αυστριακή υπηκοότητα, που του επιτρέπει να απολαμβάνει προνόμια ανάλογα των αυστριακών μεγαλεμπόρων. Ο Γεώργιος αγοράζει γαιοκτησίες, οικόπεδα και ακίνητα, ενώ, παράλληλα, η οικογένεια επενδύει σε υφαντουργικά εργοστάσια (στο πρώτο μηχανοκίνητο εργοστάσιο της Αυστρίας, το 1803), σε εμπόριο γαλλικών κρασιών και καπνού, το 1809-1811, και μετά το τέλος του αποκλεισμού, το 1811, εισάγει βαμβάκι από την Ινδία.
Το 1818, ο αυτοκράτορας Φραγκίσκος A΄ απονέμει τον ουγγρικό τίτλο του βαρόνου στον Σίμωνα Σίνα, ενώ, το 1832, οι αδελφοί Σίνα, Γεώργιος και Ιωάννης, θα ανακηρυχθούν βαρόνοι της Αυστρίας.
Για να μπορέσουν όμως οι Σίνα να λάβουν τον τίτλο, θα έπρεπε να καταβάλουν ένα υπέρογκο τίμημα – χρηματικό αλλά και πολιτικο-ηθικό: το 1815, ο Γεώργιος Σίνας θα κάνει μια σημαντική δωρεά στο Πολυτεχνείο της Βιέννης, ύψους 20.000 φλορινιών, ο Σίμων Σίνας θα αγοράσει δύο ουγγρικά χωριά σε τιμή διπλάσια από την αξία τους καταβάλλοντας το υπέρογκο ποσό των 400.000 φλορινιών – ενώ κατέβαλε και 80.000 φλορίνια για την απόκτηση του τίτλου, το μεγαλύτερο ποσό που είχε καταβληθεί ποτέ.  Επί πλέον, όταν ξέσπασε η ελληνική επανάσταση, «ο Γ. Σίνας ετήρησε στάσιν επιφυλακτικήν και συνέχισε τας εμπορικάς του επιχειρήσεις όπως και πρότερον». Μάλιστα, επειδή ο Γ. Σίνας, μετά τον Μάιο του 1821, παρέλαβε 900 φορτία βαμβάκι από τον Δράμαλη, αξίας 335.000 πιάστρων, μετά την καρατόμηση του Δράμαλη, βρέθηκε οφειλέτης του Σουλτάνου, στον οποίο και κατέβαλε την οφειλή του. Γι’ αυτή τη στάση του παρασημοφορήθηκε, μαζί με τον αδελφό του Ιωάννη, από τον σουλτάνο. Αυτό το γεγονός επισημαίνεται από τον Φραγκίσκο Α΄, στο κείμενο της έγκρισης απονομής του τίτλου του βαρόνου της Αυστρίας στους αδελφούς Σίνα!
Όταν, το 1822, απεβίωσε ο Σίμων Σίνας, οι εμπορικές επιχειρήσεις του Γεωργίου άρχιζαν από τη Βιέννη και εξακτινώνονταν σε Ρώμη, Γενεύη, Μασσαλία, Παρίσι, Λονδίνο, Αμβούργο, Βερολίνο, Βαρσοβία, Βουκουρέστι, Οδησσό, Κωνσταντινούπολη, Σμύρνη, Αλεξάνδρεια, Κάιρο και Ινδίες, ενώ είχε επενδύσει μεγάλα κεφάλαια σε βιομηχανικές και τραπεζιτικές δραστηριότητες, κυρίως στην αγορά ακινήτων και κτημάτων.
Έτσι, σταδιακώς, η δραστηριότητα της οικογένειας αποκόπτεται από τον ελληνικό χώρο και εξελίσσεται σε μια διεθνή δραστηριότητα, στο εμπόριο, τη βιομηχανία, τη γαιοκτησία: βιομηχανικές επιχειρήσεις, εμπόριο με την Ινδία, γεωργικές εκμεταλλεύσεις, ναυσιπλοΐα στον Δούναβη και αργότερα σιδηρόδρομοι, τραπεζιτικές εργασίες – ο Γεώργιος Σίνας θα χρηματίσει και διευθυντής της αυστριακής Εθνικής Τράπεζας.
Βέβαια, ο Γεώργιος, δεν παύει ποτέ να τρέφει φιλελληνικά αισθήματα, αλλά πάντα υποταγμένα στα συμφέροντα της αυτοκρατορίας. Έτσι, ενώ είχε διοριστεί «Γενικός Πρόξενος» του ελληνικού κράτους στη Βιέννη από το 1834, όταν η ελληνική κυβέρνηση, το 1835, επεχείρησε να επιτύχει μείωση του δασμού εισαγωγής του ελληνικού ελαιόλαδου στην Αυστροουγγαρία, ο Σίνας απάντησε στην ελληνική κυβέρνηση πως μια τέτοια ευνοϊκή μεταχείριση της Ελλάδας θα προσέκρουε στη δυσαρέσκεια άλλων χωρών όπως η Ιταλία. Επί πλέον, παρά τις πολλαπλές παραινέσεις να δημιουργήσει τραπεζιτικό οργανισμό στην Ελλάδα, ακόμα και από τον πρέσβη της Αυστρίας στην Αθήνα Prokesh-Osten, το 1839, ο Σίνας κώφευσε, ενώ ακόμα και όταν επρόκειτο να ιδρυθεί η Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος, το 1841, από τον Εϋνάρδο και τον Γεώργιο Σταύρου, δεν συνέβαλε ουσιαστικά.
Μετά τον θάνατο του Γεωργίου, το 1856, η περιουσία του υπολογίστηκε σε 80 έως 120.000.000 αυστριακά φλορίνια, δηλαδή 450.000.000 δραχμές. Το 88% της κληρονομιάς που έλαβε ο Σίμων αφορούσε γαιοκτησίες και ακίνητα, ενώ στις γαιοκτησίες του και μόνο απασχολούνταν 4.989 άτομα. Δηλαδή, η οικογένεια Σίνα είχε μεταβληθεί από οικογένεια εμπόρων σε οίκο ευγενών γαιοκτημόνων, ακολουθώντας εν πολλοίς το πρότυπο της noblesse de robe των ευρωπαϊκών Αυτοκρατοριών.
Ο Σίμων Σίνας ο νεώτερος (1810–1877) δεν είχε πλέον καμία άμεση σχέση με τον ελληνικό κόσμο: γεννήθηκε στη Βιέννη, παρακολουθούσε αυστριακό σχολείο, ενώ τα καλοκαίρια είχε Ούγγρο παιδαγωγό, ανατράφηκε σε περιβάλλον κοσμοπολίτικο και πολύγλωσσο, γνώριζε γερμανικά, ουγγρικά, ελληνικά, ιταλικά, γαλλικά και αγγλικά, σπούδασε πολιτική οικονομία, ιστορία και φιλοσοφία, ενώ ταξίδεψε σε Ιταλία, Γαλλία και Αγγλία, συνοδευόμενος από τον έμπορο και λόγιο Zηνόβιο Πωπ, μεταφραστή του Herder στον Λόγιο Eρμή.
Ο Σίμων, το 1856, θα διαδεχθεί τον πατέρα του στη θέση του Γενικού Προξένου της Ελλάδας, μέχρι το 1858, οπότε και πολιτογραφήθηκε Έλληνας πολίτης και ανέλαβε τα καθήκοντα του πρεσβευτή της Ελλάδας σε Βιέννη, Μόναχο και Βερολίνο. Το ζήτημα της πολιτογράφησής του προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων. Ο εικοσιπεντάχρονος Τιμολέων Φιλήμων, που μόλις είχε αναλάβει τη διεύθυνση της εφημερίδας του πατέρα του, Αιών, στις 3-3-1858 (αρ. 1605), σε μακροσκελές άρθρο υπό τον τίτλο «Η παράδοξος πρεσβεία», παρέθετε σειρά επιχειρημάτων σύμφωνα με τα οποία ο Σίνας δεν έπρεπε να διορισθεί πρέσβης της Ελλάδας. Ανάμεσα στα άλλα, αναφέρει πως ο Σίνας διαθέτει κολοσσιαία περιουσία στην Αυστρία και επομένως τα συμφέροντά του είναι συνδεδεμένα με μια χώρα που τις περισσότερες φορές στρέφεται εναντίον της Ελλάδας. Πριν δύο χρόνια, γράφει ο Φιλήμων, συστήθηκε «Ελληνική Ατμοπλοϊκή Εταιρεία» και ο Σίνας δεν αγόρασε «ουδέ λεπτού μετοχήν», διότι η εταιρεία αυτή θα ήταν ανταγωνίστρια του αυστριακού Λόυδ. Εν συνεχεία, του έγινε πρόταση να αναλάβει την προεδρία εταιρείας δημοσίων έργων στην Ελλάδα, «και όμως μετά λύπης παρετήρησεν ότι αδυνατεί πρός τον τοιούτον… επειδή η Αυστριακή Κυβέρνησις δεν το θέλει. Τοιαύτη υπήρξεν η απάντησις. Ο κ. Σίνας ηγόρασεν προχθές ότι εν Βενετία περίφημα ανάκτορα (το Palazzo Grassi) και πολυτελές κοσμεί αυτό σήμερον. Ερωτώμεν, ηγόρασε καν σπιθαμήν γης εν Ελλάδι, συνέδεσε τα ολικά συμφέροντα αυτού μετά της Ελλάδος;»
Ωστόσο, ο Σίμων Σίνας υπήρξε δημιουργός και της Ακαδημίας της Αθήνας, για την ανέγερση και τη διακόσμηση της οποίας – της «Πλουτακαδημίας», σύμφωνα με μερίδα του Τύπου – η συνολική δαπάνη έφθασε τις 3.360.000 δρχ. Ο Σίμων Σίνας πέθανε το 1877 χωρίς να δει ποτέ το κτίριο που κατασκεύασε και χωρίς ποτέ να επισκεφθεί την Ελλάδα, ενώ, πέντε χρόνια μετά τον θάνατό του, το 1881, διαλύθηκε και ο εμπορικός και τραπεζικός οίκος Σίνα.

Χίος: εμπόριο και διεθνοποίηση

Η σύγχρονη αστική τάξη της Χίου έχει τις ρίζες της στα βυζαντινά χρόνια. Μια τάξη γαιοκτημόνων, λογίων και εμπόρων, με τέτοια καταπληκτική συνέχεια ανά τους αιώνες, η οποία και στελέχωσε προνομιακώς τις τάξεις των πατρικίων της Σμύρνης και των Φαναριωτών της Κωνσταντινούπολης – χαρακτηριστική περίπτωση οι Μαυροκορδάτοι, συνιστά μια «ανωμαλία», μια ιδιαιτερότητα για την Ελλάδα.
Τωόντι, χαρακτηριστικό της καπιταλιστικής ανάπτυξης και της διαμόρφωσης των αστικών τάξεων της Ελλάδας υπήρξε η ασυνέχεια. Συνήθως, στις περισσότερες αστικές οικογένειες της χώρας, μετά από δυο-τρεις – στην καλύτερη περίπτωση πέντε– γενιές, η αρχική γενιά έχει σβήσει, σε αντίθεση με μια παράδοση αιώνων που χαρακτηρίζει, επί παραδείγματι, τους Εβραίους ή τους Γενοβέζους αστούς και τραπεζίτες.
Στη Χίο, αντίθετα, το χαρακτηριστικό είναι η εκπληκτική συνέχεια. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται, δηλαδή την ενδογαμία των χιώτικων οικογενειών και τη διαμόρφωση ενός παγκόσμιου χιώτικου δικτύου, εξαιρετικά δραστήριου κατά τον 18ο και κυρίως τον 19ο αι., του οποίου τις απολήξεις και τις διασυνδέσεις θα τις συναντήσουμε ακόμα και σήμερα! Τόσο ώστε ‒ όπως αναφέρει ειρωνικά ο Fustel de Cοulanges – «δεν θέλουν οι άλλοι Έλληνες να δεχτούν ότι οι Χίοι είναι της ιδίας φυλής με αυτούς και νομίζουν “σώνει και καλά” ότι είναι Εβραίοι, η κοινή γνώμη στη Σύρο και τη Σμύρνη είναι πεισμένη σε μεγάλο ποσοστό ότι οι κάτοικοι της Χίου αποτελούν εβραϊκή αποικία»!
Ο Χίος ιστορικός Γεώργιος Ζολώτας παραθέτει μια σχετική παροιμία: «Πενήντα Ρωμηοί κάνουν έναν Οβρηό και πενήντα Οβρηοί έναν Χιώτη», ενώ και ο Φυστέλ ντε Κουλάνζ αναφέρει ανάλογες παροιμίες που άκουσε στη Χίο κατά το πρώτο ήμισυ της δεκαετίας του 1850.
Η Χίος, ένα πυκνοκατοικημένο και πλούσιο νησί από την αρχαιότητα, με σημαντική παραγωγή – μαστίχα, κρασί, μάρμαρα – διατηρούσε προνομιακές οικονομικές σχέσεις με τη μικρασιατική «ενδοχώρα» της, ενώ έφθασε σε μεγάλη πληθυσμιακή ακμή κατά τον 5ο αι. π. Χ., όταν το σύνολο του πληθυσμού πλησίαζε τις 120 χιλιάδες  – όσο και στα… 1821, η δε πόλη της Χίου τις 80.000, χωρίς να συνυπολογίζονται οι δούλοι.
Ωστόσο, η ανάδειξή της, από τον 8ο π. X. αιώνα και εφεξής, σε μία από τις κυρίαρχες πόλεις του ελληνικού κόσμου συναρτάται κατ’ εξοχήν με τη θέση της πάνω στη θαλάσσια οδό μεταξύ Εύξεινου Πόντου και Μεσογείου, και μεταξύ Ελλάδας και Ασίας, ενώ ο μεγάλος δρόμος των καραβανιών της κεντρικής Ασίας κατέληγε πάντοτε στην Έφεσο ή τη Σμύρνη, απέναντι από τη Χίο.
Κατά τη βυζαντινή περίοδο, υπήρξε έδρα του σημαντικότερου Ναυτικού Θέµατος,  του Αιγαίου Πελάγους, ήδη, κατά τον 10ο αι., λειτουργούσε ως διαμετακομιστικό κέντρο μεταξύ της Μαύρης Θάλασσας και της Κωνσταντινούπολης, από τη μία, και της Κρήτης, του Αρχιπελάγους και της Δύσης, από την άλλη.
Το 1346, η Χίος κατελήφθη από τους Γενουάτες, οι οποίοι, φοβισμένοι από τη σθεναρή αντίσταση των Χίων, αρχικά τους παραχώρησαν πολλά προνόμια, αλλά σύντομα εγκαθίδρυσαν ένα ιδιαίτερο αποικιακό καθεστώς, παραχωρώντας τη νήσο στην περιβόητη Μαόνα της Χίου, ένα από τα πρώτα ιστορικά πρότυπα αποικιακής εταιρείας στη νεώτερη εποχή. Η Χίος απετέλεσε έτσι μια αποικιακή «εμπορική δημοκρατία», ανάλογη με εκείνες της Βενετίας και της Γένοβας σε σμικρογραφία, γι’ αυτό και θα αποκληθεί «μικρή Γένοβα» –  μέχρι το 1566, όταν θα πέσει στα χέρια των Τούρκων.
Εκτός από τη στρατηγική γεωγραφική-εμπορική της θέση, οι βάσεις της ευημερίας της υπήρξαν η παραγωγή της μαστίχας, όπου κατέχει ένα φυσικό παγκόσμιο μονοπώλιο, και η επεξεργασία της μετάξης, στην οποία κατ’ εξοχήν οικοδομήθηκε η παράδοση και η συνέχεια των μεγάλων εμπορικών οικογενειών της Χίου, δεδομένου ότι η εκμετάλλευση της μαστίχας παρέμενε πάντοτε μονοπωλιακό προνόμιο των κατακτητών, Γενουατών  ή Οθωμανών.
Η μεταξουργία εμφανίζεται ήδη από την όψιμη μεσοβυζαντινή περίοδο, μια και οι κλιματολογικές συνθήκες ευνοούν την καλλιέργεια της μουριάς και την εκτροφή μεταξοσκώληκα. Τα εργαστήρια µεταξοπλεκτικής ξεπερνούσαν τα πεντακόσια, και η ντόπια παραγωγή πρώτων υλών αποδεικνυόταν συχνά ανεπαρκής, γεγονός που ανάγκαζε τους µεταξοπράτες, από τον 11ο αι., να τις εισάγουν από τον Μοριά, τη Λέσβο, την Άνδρο, τη Μακεδονία και τη Συρία.
Η παραγωγή μεταξιού θα επεκταθεί κατά τη γενοβέζικη περίοδο, φτάνοντας στους 38 τόνους ετησίως, και ακόμα περισσότερο κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας, όταν οι αργαλειοί θα φθάσουν τους χίλιους διακόσιους, η  βιοτεχνία υφασμάτων και κεντήματος άνθησε από τον 16ο αι. μέχρι το τέλος του 18ου αι., ενώ μετά το 1600 η εμπορία επεκτάθηκε σε όλα τα κέντρα της Δύσης και της Ανατολής: Σμύρνη, Κωνσταντινούπολη, Καλκούτα, Μασσαλία, Λιβόρνο κ.λπ. Οι υφασματέμποροι, με αφετηρία τη Χίο, μετακινήθηκαν επιγενέστερα και οι ίδιοι στα μεγάλα καταναλωτικά κέντρα, οπότε η Χίος θα υποσκελιστεί τελικά από τη Σμύρνη, όπου  εγκαθίστανται πολλοί σηροτρόφοι, μεταξουργοί και υφασματέμποροι μετά τα τέλη του 18ου αιώνα, ενώ η επιδηµία της πανώλους του 1788 και η ασθένεια που πλήττει τους µεταξοσκώληκες επιτείνουν την παρακµή.

Μια εμπορική τάξη πατρικίων…

Οι ευγενείς της Χίου, κληρονομικού χαρακτήρα ήδη από τη βυζαντινή περίοδο, κατά τη γενουοκρατία συνέχισαν να κατέχουν ένα μεγάλο μέρος της γης και, μέσω επιμιξιών, αναμείχθηκαν με τις γενουατικές οικογένειες, ενώ οι Αργέντης και Κορέσσιος είχαν εγγραφεί και στο Libro d’ Oro της Γένουας. Πολλοί ήταν βυζαντινής καταγωγής (Άγγελοι, Αγέλαστοι, Βρανάδες, Δούκες, Κομνηνοί, Καντακουζηνοί, Πετροκόκκινοι, Ραβδοκανάκαι κ.λπ.), άλλοι ήρθαν από την Πελοπόννησο, κατά τον 15ο αι. (Γκλαβάς,  Δρομοκαΐτης,  Κοντόσταυλος κ. ά.),  από την Αθήνα (Σκαραμαγκάδες, Ροΐδαι, Βλαστοί), από την Κρήτη (Καλλέργαι, Χορτάκιοι, Βλαστοί), κ.λπ. Οι Ζυβοί, Κορέσσιοι, Αργένται, Πατέριοι ήταν ιταλικής καταγωγής, ενώ γενουατικής οι Ράλληδες, Γκλαβάνηδες, Καζανόβα, Βασιλικοί, Δαμαλάδες, Καλαμάται, Πικροί κ.λπ..
Οι Χίοι «ευγενείς» αναμιγνύονται όλο και πιο ενεργά σε εμπορικές, τραπεζιτικές και ναυτιλιακές επιχειρήσεις, διαμορφώνοντας μια τάξη ανάλογη με τη γαλλική και ιταλική noblesse de robe, το «αρχοντολόι» κατείχε έγγειο και κινητή ιδιοκτησία, είχε ισχυρή συνείδηση ιδιαίτερης κάστας, ήταν ενδογαμικό και σύντομα επεκτάθηκε εκτός Χίου, «κατακτώντας» αρχικώς τη Σμύρνη και την Κωνσταντινούπολη και εν συνεχεία το Λιβόρνο, τη Μασσαλία, τη Νότια Ρωσία, την Ολλανδία και το Λονδίνο.
Μετά την τουρκική κατάκτηση το 1566, αυτή η τάξη των ευγενών συγκέντρωσε στα χέρια της τη διαχείριση των υποθέσεων της νήσου. Διέθετε στην Κωνσταντινούπολη, στην Υψηλή Πύλη, αντιπροσώπους που διαχειρίζονταν πολλά σημαντικά ζητήματα απ’ ευθείας με τον Μεγάλο Βεζύρη, χωρίς να λογαριάζουν τον Τούρκο κυβερνήτη της νήσου. Κατά τη διάρκεια τριών αιώνων (1566-1822), δημιούργησαν ένα μοντέλο συνετής και δίκαιης διοίκησης, που πέτυχε μια εμπορική και βιομηχανική ευημερία και μια μετριοπαθή ευμάρεια χωρίς πολυτέλεια και επίδειξη, η οποία επεκτάθηκε σε όλες τις τάξεις της κοινωνίας. Μετέβαλε κατά κάποιο τρόπο τη νήσο σε μια μικρογραφία των ολιγαρχικών (patriciennes) δημοκρατιών της Γένοβας και της Βενετίας.

Ο Καισάριος Δαπόντες επισκέφτηκε τη Χίο στις 25 Ιουλίου 1764, και στον Κήπο Χαρίτων γράφει (κεφ. Χ):
Είδα τούς Πετροκόκκινους
και τούς Μαυρογορδάτους,
τα πρώτα γένη τών Χιωτών,
όλους αυτούς σωζάτους […]
Είδα  δε και τους πύργους των,
τα περιβόλιά τους,
τη αληθεία εύμορφα
και πολυέξοδά τους […]
Και είδα Χιώτες όλο νού,
και όλο εργασία […]
Αφ’ ού της Πόλης άρχισαν
όμως την πραγματείαν,
τιμήθηκαν, ακούσθηκαν
εως κάθε πολιτείαν,
της Χίου έγιναν στολή
και των λοιπών νησίων,
και δείχνουν με το δάχτυλο
τώρα παντού την Χίον.
Έτσι, η Χίος γνωρίζει μια πρωτοφανή ευημερία με δημογραφική ανάπτυξη που την οδήγησε, το 1800, στους 120.000 κατοίκους πληθυσμό – 30.000 κατοικούσαν στην πρωτεύουσα– ενώ την κατέτασσε τρίτη μετά την Πελοπόννησο και την Κρήτη από άποψη φορολογικών εσόδων.
ΠΗΓΗ: τ.2 του νέου Λόγιου Ερμή, Ιανουαρίου 4, 2012 2:15 μμ. http://ardin-rixi.gr/archives/3023
 
 
Συνέχεια στο Μέρος VII:  tomtb.com…d=2556

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΡΙΣΗ ΣΕ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ ΤΡΟΜΟΥ I

Σχολιάστε
ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΡΙΣΗ ΣΕ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ  ΤΡΟΜΟΥ
με πολέμους, νεοαποικισμούς, επεμβάσεις και  πυρηνικά πλήγματα; Μέρος Ι

Του Ανδρέα Μπεντεβή

Η ΑΠΟΣΤΑΘΕΡΟΠΟΙΗΣΗ ΣΤΗ ΜΕΣΟΓΕΙΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΥΡΥΤΕΡΗ ΠΕΡΙΟΧΗ ΚΑΙ Η ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Οι πολιτικοστρατιωτικές εξελίξεις στην περιοχή που εκτείνεται από το βόρειο τόξο της Αφρικής έως και τη Μέση Ανατολή, καθώς και οι πολυποίκιλες αντιδράσεις σε αυτές, εκτός από εξαιρετικής σημασίας είναι και ενδεικτικές της νέας φάσης στην οποία έχουν περάσει οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις. Όπως και να ‘χει, η πυκνότητα καθώς και η πρωτοφανής ταχύτητα αποδέσμευσης των εξελίξεων αποδεικνύει πως η νέα φάση της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης είναι άρρηκτα δεμένη με πολέμους και νεοαποικισμούς, σε μια ισορροπία τρόμου για τους λαούς της περιοχής, και όχι μόνο.
Η ΑΠΑΡΧΗ ΤΗΣ ΑΝΟΙΧΤΗΣ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗΣ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗΣ ΗΓΕΜΟΝΙΑΣ

 Η FED (ομοσπονδιακή τράπεζα των ΗΠΑ), παραδέχτηκε σε έκθεση της τον περασμένο Μάη, πως η κινέζικη οικονομία θα είναι σε θέση να ξεπεράσει εκείνη των ΗΠΑ μέχρι το 2020. Την ίδια στιγμή, από πολλές μεριές (Ρωσία, αναπτυσσόμενες χώρες, χώρες του αραβικού συνδέσμου) ακούγονται φωνές – που δεν είναι απλώς ψίθυροι πλέον- πως θα πρέπει να αντικατασταθεί το δολάριο από ένα καλάθι νομισμάτων ως το νέο σημείο αναφοράς των διεθνών συναλλαγών. Μα ακόμη και στο εσωτερικό των ΗΠΑ, τίποτε δεν δείχνει πως η κεφαλαιοκρατική μητρόπολη θα ξεφύγει από τη μηδενική ανάπτυξη, καθώς και από τις αυθόρμητες εξεγέρσεις: Όλοι οι όροι για αυτό εμφιλοχωρούν: Με ένα πρωτοφανές χρέος 17 τρις δολαρίων, και με μια κοινωνία των 50 εκατομμυρίων ανέργων, με 45 εκατομμύρια εξ αυτών να σιτίζονται με κρατικά κουπόνια ή από τα συσσίτια.
Είναι προφανές πως αυτή η σχεδόν ανεπίστρεπτη κατάσταση της οικονομίας και της κοινωνίας, καθορίζουν ήδη όλες τις προτεραιότητες της αμερικάνικης εξωτερικής πολιτικής. Έτσι, μπαίνουμε στον κλασικό μονόδρομο του ιμπεριαλισμού: Να εξάγει την κρίση του και να προσπαθεί να την ξεπεράσει με πολέμους, πραξικοπήματα, με βίαιες εξαρτήσεις τρίτων, ή αναπτυσσόμενων χωρών στο άρμα του. Μόνο με τη στρατιωτικοπολιτική της υπεροχή (αδιαμφισβήτητη για αρκετά χρόνια ακόμη μεταξύ των μεγάλων χωρών) μπορούν οι ΗΠΑ να επιβεβαιώσουν και να ασκήσουν την ηγεμονία τους.
Σε δύο σημεία είναι εδώ απαραίτητο να σταθούμε:
1) Η τάση διεθνοποίησης του κεφαλαίου είναι ισχυρή, αλλά απέχει αρκετά από την ολοκλήρωση της, και σίγουρα δεν είναι πιο ισχυρή από τους κλασικούς διαχωρισμούς και τις αντιθέσεις ανάμεσα στις κυρίαρχες χώρες. Έτσι σήμερα παρατηρείται το φαινόμενο τα κλασικά σχήματα του έθνους-κράτους ναι μεν να υπόκεινται σε βίαιες μεταλλάξεις έως και μετασχηματισμούς, αλλά να παραμένουν εκτός από αντικείμενα των ασύμμετρων συγκρούσεων των βαμπίρ των διεθνών χρηματοπιστωτικών ομίλων (ανελέητες επιθέσεις και υποθηκοποίηση ακόμη και ολόκληρων οικονομιών και κοινωνιών με μεγάλο παγκόσμιο εκτόπισμα) ταυτόχρονα όμως και υποκείμενα (οχήματα) των στρατηγικών αναγκών για τις άρχουσες τάξεις των ιμπεριαλιστικών χωρών και των χωρών-δορυφόρων τους. Ή, πιο απλά, τα μέσα (ιδεολογικά, πολιτικά, στρατιωτικά) για να προωθήσουν τα σχέδια τους.
2) Το οικοδόμημα της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης έχει σαν κύρια ιδεολογική βάση την δήθεν μεταϊμπεριαλιστική εποχή του τέλους των πολέμων (έπειτα από την πτώση του ανατολικού μπλοκ), καθώς και την αιχμή-αντίθεση προς τις “ολοκληρωτικές” κοινωνίες – των ανθρώπινων ελευθεριών (όπως τις ερμηνεύουν οι άρχουσες τάξεις). Υπό αυτήν την έννοια ίσως να είναι – ή να φαντάζει πως είναι – πιο δύσκολη η συναίνεση των λαών σε διευρυμένες πολεμικές συρράξεις. Γι’ αυτό και η στρατηγική της συγκαλλυμένης βίαιης προσαρμογής σε αυτό το σχέδιο (στρατιωτικές επεμβάσεις, ανοιχτές χούντες, ή με κοινοβουλευτική επίφαση π.χ. Ελλάδα) βρίσκεται αυτή τη στιγμή εν πλήρη εξελίξει. Κοντά σε αυτό, ας υπολογίσει κανείς το τεράστιο οικονομικό κόστος (3 τρις δολάρια), όπως και το ανθρώπινο κόστος για τις ΗΠΑ των πολέμων σε Ιράκ και Αφγανιστάν. Ιδιαίτερα μάλιστα με την παραδοχή της αποτυχίας των πολέμων αυτών που σε τίποτε δεν ωφέλησαν την Αμερική: Δεν ελέγχουν τις χώρες αυτές στα νότα του άξονα Ρωσίας-Κίνας, ούτε γεωστρατηγικά, ούτε και πολιτικά. Λογαριάσανε λάθος στους υπολογισμούς τους, και φεύγουν κακήν κακώς από εκεί με τις χώρες παραδομένες στην βαθμιαία ανάδειξη του ακραίου ισλαμικού φονταμενταλισμού-με τον οποίον αναγκαστικά επιδιώκουν σταδιακά πλέον να γίνουν προνομιακοί συνομιλητές.
Επομένως, καταρχήν, η πολιτική αποσταθεροποίηση ολόκληρης της λεκάνης της Μεσογείου, και τα στρατιωτικά πραξικοπήματα – συγκαλυμμένοι πόλεμοι (Λιβύη, και πλέον Συρία), απομένουν το τελευταίο χαρτί της αμερικάνικης εξωτερικής πολιτικής στην προσπάθεια της:
α) Να αποδυναμώσει αποφασιστικά το ευρώ, εκβιάζοντας την ενότητα του και ακινητοποιώντας την οικονομική επεκτατικότητα του γερμανικού ιμπεριαλισμού κυρίως. Σε αυτά τα πλαίσια εντάσσεται η επίθεση στις χώρες του νότου με αρχή την Ελλάδα, ο ρόλος του ΔΝΤ στην ελεγχόμενη πτώχευση της, και η πλήρης υποταγή της στα γεωστρατηγικά συμφέροντα των ΗΠΑ.
β) Να πατήσει πιο αποφασιστικά το πόδι της στην Αφρική, ιδιαίτερα έπειτα από την προϊούσα θέση της Κίνας εκεί, που εκμεταλλευόμενη τα τεράστια συναλλαγματικά της αποθέματα πλησιάζει στο σημείο να αγοράσει τους φυσικούς πόρους από την μισή ήπειρο! Σε αυτά τα πλαίσια, οι ΗΠΑ έχουν φτιάξει τους τελευταίους μήνες «αλυσίδα» νέων αεροπορικών βάσεων για Μη Επανδρωμένα Βομβαρδιστικά Αεροσκάφη (UAV) σε Αιθιοπία, σε χώρα της Αραβικής Χερσονήσου που δεν κατονομάζεται (ενδεχομένως Υεμένη…) και στις Σεϋχέλλες με τον πρόεδρό της Τζέιμς Μισέλ να προσκαλεί τις ΗΠΑ να δουν τη χώρα του σαν ένα «αεροπλανοφόρο στον Ινδικό Ωκεανό δίχως αεροπλάνα»!
γ) Να δημιουργήσει τους όρους για αποφασιστικό στρίμωγμα, ή ανοιχτή στρατιωτική επέμβαση στο Ιράν, χώρα που αφενός αποτελεί οδηγό και πρότυπο για τους λαούς του Ισλάμ, αφετέρου αποτελεί την πυρηνική ασπίδα στα νότια της Κίνας.
δ) Να πλαισιώσει επειγόντως την χώρα-βάση της στην περιοχή, το Ισραήλ, που φαίνεται να χάνει οριστικά την πολύτιμη στήριξη της Τουρκίας, την οποία έτσι εκβιάζει έπειτα από την στροφή της εξωτερικής της πολιτικής, και τον επαπειλούμενο προσανατολισμό της προς μια νέα θέση, αυτόνομη και ηγεμονική για ολόκληρο τον μουσουλμανικό κόσμο!
Όλες αυτές οι ανοιχτές υποθέσεις προωθούνται εξαιρετικά γοργά και άμεσα: Τόσο γοργά που ελπίζει ο Ομπάμα να τις κλείσει τουλάχιστον πριν από τις προεδρικές εκλογές τον επόμενο Νοέμβρη! Γιατί όχι; Η ανθρώπινη ιστορία άλλωστε βρίθει από αυτοκράτορες στα όρια της παράνοιας λίγο πριν την κατάρρευση του βασιλείου τους.  Αυτήν την παρανοϊκή ισορροπία του τρόμου καλούμαστε να ερμηνεύσουμε και να αντιμετωπίσουμε!

Η “ΑΡΑΒΙΚΗ ΑΝΟΙΞΗ” ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΡΜΗΝΕΥΤΕΙ ΑΠΛΟΥΣΤΕΥΤΙΚΑ
Οι εξεγέρσεις στις χώρες της Βόρειας Αφρικής, στην Συρία και στην Υεμένη, δεν έχουν ούτε τα ίδια κίνητρα, ούτε και τα ίδια αποτελέσματα. Ξεκίνησαν από την Τυνησία, πέρασαν στην Αίγυπτο, για να πάρουν την μορφή της υποκίνησης στη Λιβύη με την ανοιχτό πόλεμο ενάντια της από μέρους των νατοϊκών δυνάμεων και του αραβικού συνδέσμου.

Σε όλες τις περιπτώσεις, οι ΗΠΑ κινούνται ανάλογα με τον βαθμό που μπορούν να παρέμβουν, ανάλογα με το ως που μπορούν να φτάσουν και το τι μπορεί να κερδίσουν.

Στην Αίγυπτο, οι αμερικάνοι αρχικά προσπάθησαν να στηρίξουν τον Μουμπάρακ, μα με μια στροφή 180 μοιρών τον εγκατέλειψαν για να μην μείνουν πίσω στις εξελίξεις όταν η πτώση του κατέστη αναπόφευκτη. Πλαισίωσαν την μετάβαση στον πλήρη έλεγχο της χώρας από το στρατό. Επειδή όμως ο στρατός είναι άρρηκτα δεμένος οικονομικά και επιχειρησιακά με τους Αμερικάνους, πρέπει να περιμένουμε εκ νέου εξελίξεις εάν τα πολιτικά σχήματα που θα πάρουν την εξουσία (εάν επιτραπεί από τον στρατό) θα τους ικανοποιήσουν. Αλλιώς, μια νέα χαοτική κατάσταση στην χώρα θα αποβεί αναπόφευκτη – από την άλλη μεριά το λαϊκό κίνημα εκεί είναι ένα μωσαϊκό με τη συμμετοχή προοδευτικών στοιχείων, ακραίων ισλαμιστικών κ.α.

Στην Λιβύη, ήξεραν πως μόνο με την επίθεση των νατοϊκών δυνάμεων θα κατάφερναν την πτώση του Καντάφι, ενός ηγέτη που ακόμη και σήμερα η συντριπτική πλειοψηφία του λιβυκού λαού υποστηρίζει, και που υπό την ηγεσία του επί έξι μήνες προσπάθησε ηρωικά να αντισταθεί στις 18 χιλιάδες ΝΑΤΟικές αεροπορικές επιθέσεις, καθώς και στην κατοχή της χώρας από τους δοσίλογους νοσταλγούς της αποικιακής μοναρχίας που ανέτρεψε ο Καντάφι το 1969! Αυτούς τους δοσίλογους εξόπλισε με όπλα και τανκς ο αμερικάνικος παράγοντας (και μέσω της Ελλάδας),σε αυτούς παρείχε αμέριστη οικονομική και πολιτική κάλυψη. Παραπέρα, το χτύπημα στον Καντάφι πέρα από σαφή πολεμική επέμβαση απέναντι στο δικαίωμα αυτοδιάθεσης μιας κρατικής οντότητας, αποτελεί καίριο χτύπημα ενάντια στις χώρες του “τρίτου κόσμου”, των αγώνα των οποίων για ανεξαρτησία και αυτοδιάθεση στήριξε πολύπλευρα όλα τα προηγούμενα χρόνια ο Λίβυος ηγέτης.

Γι’ αυτό και η πτώση του ήταν απαρέγκλιτος στόχος για τις ΗΠΑ. Τέτοιο θέατρο αποσταθεροποίησης είναι και η Σομαλία, όπου και εκεί με πρόσχημα των “πόλεμο κατά της τρομοκρατίας”, οι ΗΠΑ βάζουν χοντρά το πόδι τους μέσω αμφιλεγόμενων ΜΚΟ, αλλά και ένοπλων σωμάτων “ασφαλείας για την προστασία του πληθυσμού κατά την διάρκεια της χορήγησης της ανθρωπιστικής βοήθειας” έπειτα από τον λιμό που θερίζει την χώρα. Η Σομαλία, αποτελεί αποφασιστικό εμπορικό και πολεμικό κόμβο, με το μάτι στραμμένο προς την Κίνα.

Στην περίπτωση της Υεμένης όπου οι Ρώσοι διατηρούν δική τους ναυτική βάση, και κυρίως της Συρίας γνωρίζουν ότι μια επέμβαση τύπου Λιβύης θα βρει σφόδρα και ανεξέλεγκτη την αντίδραση της Κίνας και της Ρωσίας.  Ωστόσο, όλα δείχνουν πως δεν θα αποφευχθεί, με όσες συνέπειες μπορεί να επιφέρει: Ήδη, οι τελευταίες εξελίξεις στη Συρία, προκάλεσαν όντως αντιδράσεις, όχι κλασικού αλλά φανερά επιθετικού ύφους από Κίνα αλλά και Ρωσία. Όλα, ακόμα και τα πλέον ακραία ενδεχόμενα, θα πρέπει δυστυχώς να θεωρούνται ανοιχτά! Η Συρία, που αποτελεί στόχο από την εποχή πατέρα Μπους, αποτελεί άμεσο στρατηγικό εταίρο της Κίνας και είναι χώρα προθάλαμος του Ιράν! Γι’ αυτό και επένδυσαν ως την ώρα στη μέχρι τέλους πολιτική κάλυψη των “αντικαθεστωτικών” (και τη συναίνεση σε αυτήν την γραμμή εκ μέρους όσων κυβερνήσεων θέλουν να αποδειχτούν de facto εταίροι τους). Εφόσον δεν πέτυχαν τους σκοπούς τους κατ’ αυτόν τον τρόπο, ο ανοιχτός εμφύλιος πόλεμος με όρους Λιβύης φαίνεται πως θα είναι το επόμενο βήμα…(το άρθρο γράφεται στις 16/11).

Όπως και να ‘χει, οι εξελίξεις θα ναι ραγδαίες, με συμμαχίες να δοκιμάζονται, τον χάρτη της περιοχής να επανακαθορίζεται βίαια, με τελικό προορισμό της “αυγής της Οδύσσειας” (όπως ονόμασαν την επέμβαση στη Λιβύη) την Ιθάκη του Ιράν – ο αμερικάνος υπουργός οικονομικών δήλωσε άλλωστε βέβαιος πρόσφατα πως “πλησιάζει η ώρα μιας αντίστοιχης εξέγερσης στο Ιράν”. Όμως και στο Ιράν, το καθεστώς Αχμαντινετζάντ χαίρει ευρείας λαϊκής υποστήριξης…

Όλες ανεξαιρέτως οι εκθέσεις της IAEΑ (Διεθνής Υπηρεσία για την Ατομική Ενέργεια) για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν έχουν στρώσει το έδαφος ώστε να εντείνονται οι απειλές από το Ισραήλ και τις ΗΠΑ: Απειλές που δεν περιλαμβάνουν μόνο τις κλασικές πιέσεις για διεθνή απομόνωση του Ιράν. Προχωρούν ως και τις άμεσες απειλές για πόλεμο. Στο σημείο αυτό χρήσιμο είναι να παρακολουθήσει κανείς το γεγονός ότι όλες οι στρατιωτικές ασκήσεις του στρατού του Ισραήλ (και των συμμάχων του – δηλαδή ημών πρώτων) έχουν προσαρμοστεί το τελευταίο διάστημα στην ενδεχόμενη αντιμετώπιση των συνθηκών πυρηνικού πολέμου, και χερσαίας ή από αέρος εισβολής σε συνθήκες αντίστοιχες με την μορφολογία του Ιράν!

ΠΗΓΗ: Αναρτήθηκε από τον/την eamgr στο 23 Δεκεμβρίου, 2011, http://eamgr.wordpress.com/2011/12/23/….85/

Συνέχεια στο Μέρος ΙΙ: http://tomtb.com/modules/smartsection/item.php?itemid=2562

 

Xριστούγεννα της απελευθέρωσης

Σχολιάστε
Xριστούγεννα της απελευθέρωσης

Του Θανάση Ν. Παπαθανασίου

 

Πώς, άραγε, ο ίδιος ο Xριστός προσδιόρισε τη σάρκωσή Tου και την είσοδό Tου στην ανθρώπινη ιστορία; Tο Eυαγγέλιο του Λουκά μάς πληροφορεί ότι ο Iησούς ξεκίνησε τη δημόσια δράση Tου αναγγέλλοντάς την ως αποστολή απελευθερωτική. Bρισκόταν στη συναγωγή της Nαζαρέτ και, όπως συνήθιζαν οι συναγμένοι Iουδαίοι, διάβασε φωναχτά ένα απόσπασμα της Γραφής. Eπρόκειτο για κείμενο του προφήτη Hσαΐα, το οποίο ο Λουκάς παραθέτει ως εξής:

“Tο Πνεύμα του Kυρίου με κατέχει, γιατί ο Kύριος με έχρισε και μ’ έστειλε ν’ αναγγείλω το χαρμόσυνο μήνυμα στους φτωχούς, να θεραπεύσω τους τσακισμένους ψυχικά• στους αιχμαλώτους να κηρύξω λευτεριά και στους τυφλούς ότι θα βρουν το φως τους• να φέρω λευτεριά στους τσακισμένους, να αναγγείλω του καιρού τον ερχομό, που ο Kύριος θα φέρει τη σωτηρία στο λαό του” (1).

Eυθύς μόλις ανέγνωσε το χωρίο, ο Iησούς το συνέδεσε απερίφραστα με τον εαυτό του: «Σήμερα», τους είπε, «βρίσκει την εκπλήρωσή της η προφητεία, που μόλις ακούσατε».

Kαθαυτή η επιλογή του κειμένου είχε πολύ σημαντικά συμφραζόμενα. Mιλώντας για την ανατολή μιας εποχής απελευθέρωσης, παρέπεμπε σε έναν πολύτιμο και ριζοσπαστικό ιουδαϊκό θεσμό, το Iωβηλαίο έτος. Kατ’ εντολή του Θεού, κάθε πενήντα χρόνια η υποθηκευμένη για χρέη περιουσία επιστρεφόταν στους ιδιοκτήτες της και ελευθερώνονταν οι δούλοι (Λευιτ. 25: 8-34). Eπρόκειτο, δηλαδή, για μια ασφαλιστική δικλείδα κατά της συσσώρευσης πλούτου, κατά της τοκογλυφικής οικονομίας, κατά της απανθρωπιάς, κατά της κοινωνικής αδικίας. Έτσι, ο Xριστός δηλώνει ότι αυτό που εγκαινιάζει είναι μια στάση ζωής προεχόντως αλληλεγγύης. H σύνταξη με το μέρος των οδυνωμένων γίνεται σημάδι ότι η Bασιλεία, ο Nέος Kόσμος του Θεού ξεμύτισε.

Στο σημείο αυτό, ωστόσο, υπάρχει άλλο ένα ζήτημα, εξαιρετικής σπουδαιότητας. Tο κείμενο που παραθέτει ο Λουκάς, δεν είναι στην πραγματικότητα ατόφιο απόσπασμα του Hσαΐα, αλλά μια σύνθεση! Oλόκληρο είναι ειλημμένο από το το 61ο κεφάλαιο του προφητικού βιβλίου (στ. 1-2), πλην της φράσης «να φέρω λευτεριά στους τσακισμένους». Aυτήν ο Λουκάς την πρόσθεσε στο απόσπασμα, προφανώς εμπνεόμενος από άλλο σημείο του Hσαΐα (τρία κεφάλαια παραπάνω), όπου διευκρινίζεται ποια είναι η αυθεντική νηστεία, η οποία και ευχαριστεί τον Θεό(2). H αυθεντική νηστεία, λέει εκεί ο Hσαΐας, δεν έγκειται στην τήρηση εξωτερικών λατρευτικών τύπων: «Mε αυτό τον τρόπο που προσεύχεστε, δεν πρόκειται να εισακουστεί η προσευχή σας. H νηστεία, όπως εγώ τη θέλω [λέει ο Θεός δια γραφίδος Hσαΐα], δεν είναι να κακουχείστε για μια μέρα, και το κεφάλι κάτω να το σκύβετε, καθώς το βούρλο, με ρούχα πένθιμα να κάθεστε στη στάχτη» Aντιθέτως, η αυθεντική νηστεία έγκειται σε δράση απελευθερωτική: «Nα σπάτε των αδικημένων τα δεσμά, να λύνετε τα φορτία που τους βαραίνουν, τους καταπιεσμένους ν’ απελευθερώνετε και να συντρίβετε κάθε ζυγό» (58: 5-6).

Mε τη σύνθεση, λοιπόν, που πραγματοποίησε ο Λουκάς, υπογραμμίζεται ακόμη εντονότερα το απελευθερωτικό πρόταγμα. O Iωβηλαίος θεσμός αφορούσε την πράξη. Όχι κάποιον ανιστορικό εσωτερισμό. Kαι η Σάρκωση δεν αποτελεί χημεία (δηλαδή απλώς την ανάκραση δυο υλικών – της θείας και της ανθρώπινης ουσίας), αλλά το αντάμωμα του ζείδωρου Θεού με την ανθρώπινη πληρότητα, άρα και με την ευθύνη, και με την πράξη, και με τις σχέσεις. H διακήρυξη του Xριστού (διακήρυξη που αντανακλάται σε πλήθος σημεία του Eυαγγελίου Tου, όπως η συγκλονιστική αντίθεσή Tου προς τον Mαμωνά και τη μετατροπή του ναού σε χρηματιστήριο) προσκαλεί τους Xριστιανούς σε πράξη, που αλλάζει τον κόσμο, που απελευθερώνει, που έρχεται σε ρήξη με τις δυνάμεις, οι οποίες λεηλατούν την ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια.

Aπό τη δεκαετία του 1970, η διακήρυξη αυτή έγινε αφετηριακό σημείο της θεολογίας της Aπελευθέρωσης(3), η οποία όρισε ως ευαγγελικό καθήκον και ως αποστολή της Eκκλησίας την καταπολέμηση των κοινωνικών δομών, που παράγουν αδικία και εξαθλίωση. Ωστόσο, η οπτική αυτή έχει τα ριζώματα της στην ίδια την εκκλησιαστική παράδοση – άσχετα αν οι ίδιοι οι εκκλησιαστικοί άνθρωποι συχνά την θέτουν σε καταστολή ή αγανακτούν μόνον, όταν θιγεί η ατομική τους ευμάρεια, και όχι επειδή η πλουτοκρατία είναι ακραιφνής ειδωλολατρία και σε καλούς και σε κακούς καιρούς! Ήδη τον 14ον αιώνα ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς επικαλέστηκε ακριβώς το περί νηστείας και συντριβής των ζυγών χωρίο του Hσαΐα, για να συνηγορήσει υπέρ της πράξης εκείνης, η οποία ταυτόχρονα αποτελεί κορυφαία πνευματική στάση. Kαι κατέληγε:


«Oι άρπαγες και οι άδικοι δεν θα αναστηθούν για να έρθουν πρόσωπο με πρόσωπο με τον Xριστό και να κριθούν, αλλά ευθύς για να καταδικαστούν […], διότι και στην εδώ ζωή ποτέ δεν είχαν έρθει πραγματικά πρόσωπο με πρόσωπο με τον Xριστό […]. Oι τεράστιες περιουσίες είναι στην πραγματικότητα κοινές, αφού προέρχονται από τα κοινά ταμεία της φύσης που έφτιαξε ο Θεός […]. Kανείς δεν θα μπορέσει να αποφύγει την ποινή, αν δεν δεχτεί στη ζωή του τους φτωχούς»(4). Mήπως η χριστιανική συμμετοχή σε ένα παγκόσμιο κίνημα διαγραφής των καταχρηστικών και τοκογλυφικών χρεών δεν είναι τίποτα παραπάνω από απαίτηση του ίδιου του μυστηρίου της πίστης; Aποστολή των Xριστιανών (αν αυτοί αντέχουν το βάρος της ταυτότητάς τους) είναι να μαρτυρήσουν με λόγο και πράξη στον δημόσιο χώρο αυτό που ο σαρκωμένος Θεός τους το πρωτοανήγγειλε σε μια συναγωγή. O ίδιος τους ζήτησε ακροτελευτίως να γίνουν μάρτυρές Tου «ως τα πέρατα της γης» (Πράξ. 1:8).


                                                                                                        Yποσημειώσεις:

(1) Λουκ. 4: 18-19. Oι μεταφράσεις είναι από τις εκδόσεις: H Kαινή Διαθήκη. Tο πρωτότυπο κείμενο με μετάφραση στη δημοτική, και H Παλαιά Διαθήκη, μετάφραση από τα πρωτότυπα κείμενα, εκδ. Eλληνικής Bιβλικής Eταιρείας, Aθήνα 1989 και 1997 αντίστοιχα.
(2) Bλ. Jacques Matthey, “Luke 4: 16-30. The Spirit’s mission manifesto: Jesus’ hereneutics and Luke’s editorial”, στο: Internalional Review of Miasion 352 (2000), σσ. 3-11.
(3)  Λ.χ. Gustavo Gutierrez, The God of Life, εκδ. Orbis Books, Maryknoll, New York 1991, σσ. 6-9.
(4)  Γρηγόριος Παλαμάς, PG 151, 161C-165B. Bλ. Θανάσης N. Παπαθανασίου, Kοινωνική δικαιοσύνη και Oρθόδοξη θεολογία, εκδ. Aκρίτας, Aθήνα 20063, σσ. 42-46.

ΠΗΓΗ: Εφημ. Χριστιανική,  αρ. φ, 860 (1173), 22-Δεκεμβρίου 2011, σελ. 1,  Πέμπτη, 05 Ιανουάριος 2012, http://www.xristianiki.gr/arkheio-ephemeridas/860/xristougenna-tes-apeleutheroses.html

Ο ΓΡΙΦΟΣ ΤΟΥ PSI Ι

Σχολιάστε

Ο ΓΡΙΦΟΣ ΤΟΥ PSI:

Το δημόσιο χρέος θα μπορούσε να μετατραπεί στο νέο νόμισμα ενώ, με απόφαση της Βουλής, θα επιμηκυνόταν ο χρόνος αποπληρωμής του – έτσι ώστε να υποστούν και οι δανειστές μας την υποτίμηση, σε όλη την έκταση της – Μέρος Ι

 

Του Βασίλη Βιλιάρδου*


 

“Η βασική αιτία των πολέμων, εμφυλίων και μη, καθώς επίσης των εσωτερικών αιματηρών επαναστάσεων, ήταν ανέκαθεν η αδυναμία των κυβερνήσεων να χρηματοδοτήσουν τις βασικές ανάγκες των πληθυσμών τους”.

“Η Ελλάδα δεν χρειάζεται σε καμία περίπτωση νέα δάνεια, με τοκογλυφικούς τόκους και με εγκληματικές εγγυήσεις, Η χώρα μας χρειάζεται ένα σύνολο μέτρων αναμόρφωσης και ενίσχυσης της οικονομίας της, με κέντρο βάρους τα χαμηλά επιτόκια δανεισμού (βασικό της ΕΚΤ), την αναδιάρθρωση (επιμήκυνση) του δημοσίου χρέους, καθώς επίσης τις ευρωπαϊκές επενδύσεις – μέσω του οποίου θα καταπολεμηθεί η ύφεση, ο στασιμοπληθωρισμός καλύτερα, καθώς επίσης η εγκληματική ανεργία που προκάλεσε η καταστροφική διαχείριση της κρίσης, τόσο εκ μέρους της κυβέρνησης, όσο και της τευτονοκρατούμενης Τρόικας (για την οποία ανέλαβε τη «βρώμικη δουλειά» το ΔΝΤ)”.

Άρθρο

Οι απόψεις μας για τη (θεωρητική) συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου (άρθρο) είναι δεδομένες – ενώ θεωρούμε ότι, τόσο το Ευρώ, όσο και η Ελλάδα, ευρίσκονται σε τροχιά αποσύνθεσης. Δυστυχώς για όλους μας, μάλλον δεν υπάρχει σοβαρό, εφικτό καλύτερα σχέδιο εξόδου από την κρίση, εκ μέρους της δικής μας κυβέρνησης – ενώ αφενός μεν οι κοινωφελείς, αφετέρου οι ιδιωτικές επιχειρήσεις της χώρας μας, οδηγούνται σε μονόδρομους.

Η μάχη της ΔΕΗ, της σημαντικότερης ίσως κοινωφελούς επιχείρησης της χώρας μας (μαζί με τις ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ), η οποία έχει ξεκινήσει από αρκετό καιρό τώρα, ευρίσκεται πιθανότατα στην τελική ευθεία – ενώ αρκετοί εργαζόμενοι της αδυνατούν δυστυχώς να κατανοήσουν ότι, στις σημερινές οικονομικές συνθήκες απαιτούνται εξειδικευμένες γνώσεις και όχι «άναρθρες» διαμαρτυρίες, εάν θέλει κανείς να αντιμετωπίσει με επιτυχία την επιχειρούμενη «λεηλασία».

Ανεξάρτητα από τα παραπάνω, η χρηματοδότηση της «αποκομμένης» από τις αγορές Ελλάδας, τόσο η παλαιότερη, όσο και η καινούργια (130 δις €), έχει συνδεθεί από την Τρόικα με την επιτυχία της συμφωνίας διαγραφής χρέους (PSI) – η οποία, κατά την άποψη μας, είναι όχι μόνο ασύμφορη για την Ελλάδα, αλλά και άδικη για τους ιδιώτες-δανειστές μας.

Δεν είναι δυνατόν να απαιτείται μόνο από τους ιδιώτες η εθελούσια διαγραφή του 50% των απαιτήσεων τους και να εξαιρούνται όλοι οι υπόλοιποι – όπως η ΕΚΤ (η οποία έχει αγοράσει πολύ φθηνότερα τα ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου από τη δευτερογενή αγορά, οπότε ουσιαστικά κερδοσκοπεί εις βάρος μας), το ΔΝΤ και οι άλλες χώρες της ΕΕ.     

Ειδικά όσον αφορά τώρα το PSI, θεωρούμε πως είναι πάρα πολύ δύσκολο να επιτευχθεί – γεγονός που σημαίνει ότι, ο μελλοντικός δανεισμός της Ελλάδας δεν είναι καθόλου δεδομένος. Ειδικότερα, από τα 200 δις €, τα οποία οφείλει η χώρα μας στους «ιδιώτες», μόλις τα 120 δις € ανήκουν σε εκείνες τις τράπεζες, με τις οποίες διαπραγματεύεται η Ευρώπη (η Γερμανία δηλαδή). Τα υπόλοιπα 80 δις € ανήκουν σε επενδυτικά κεφάλαια, σε hedge funds, καθώς επίσης σε απλούς ιδιώτες, οι οποίοι δεν έχουν κανένα λόγο να αποδεχθούν τη διαγραφή (οι μεγάλες τράπεζες, οι οποίες φαίνεται ότι συμφωνούν, περιμένουν προφανώς ανταλλάγματα άλλου είδους από τις κυβερνήσεις της Ευρωζώνης).

Ακόμη λοιπόν και εάν υποθέσουμε ότι, οι μεγάλες τράπεζες (τα ταμεία κλπ.) θα συμφωνήσουν με τη διαγραφή του 50% (με το εγκληματικό αγγλικό Δίκαιο, με ασύμφορα επιτόκια για την Ελλάδα ή με όποιες άλλες επί πλέον εγγυήσεις ή/και παραχωρήσεις εθνικής κυριαρχίας), η μείωση του χρέους θα είναι «μόλις» 60 δις € – ενώ η Τρόικα απαιτεί τουλάχιστον 100 δις €, για να εγκρίνει την περαιτέρω χρηματοδότηση της Ελλάδας. Επομένως, είναι απαραίτητη η συμφωνία όλων των υπολοίπων, έτσι ώστε να έχει νόημα το PSI.

Όμως, πολλά από τα επενδυτικά κεφάλαια, από τα hedge funds και από τους ιδιώτες, έχουν αγοράσει ασφάλιστρα κάλυψης κινδύνου (CDS) τα οποία, σε περίπτωση χρεοκοπίας της Ελλάδας, θα υποχρεωνόταν να καλύψουν την αξία των ομολόγων κατά 100%. Για ποιο λόγο λοιπόν θα δεχόταν να διαγράψουν εθελούσια το 50%, επιβαρυνόμενα τόσο με το κόστος της αγοράς των CDS, όσο και με τη μείωση της ονομαστικής αξίας των ομολόγων;

Με κριτήριο τα παραπάνω έχουμε την άποψη ότι, αφού το PSI δεν φαίνεται να είναι εύκολο να επιτευχθεί (τόσο από την πλευρά των ιδιοκτητών των 80 δις €, όσο και από τις υπόλοιπες λεπτομέρειες, με τις οποίες δύσκολα θα συμφωνήσει μία μη ενδοτική Ελληνική κυβέρνηση), ενώ η Τρόικα δεν είναι δυνατόν να μην το γνωρίζει, γίνεται απλά προσπάθεια καθυστέρησης του «μοιραίου» – της χρεοκοπίας δηλαδή, έτσι ώστε να εξουδετερωθεί η Ελληνική βόμβα στα θεμέλια της Ευρωζώνης, καθώς επίσης του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος (αν και «το πλήρωμα του χρόνου» είναι η 20η Μαρτίου, όπου λήγει το ομόλογο των 14,4 δις €, θεωρούμε ότι δεν είναι βέβαιο – αφού θα μπορούσε να το αγοράσει σήμερα η ΕΚΤ, μόλις με 7 δις €). 

Στα πλαίσια αυτά θεωρείται ότι, το μεγάλο «διαπραγματευτικό» όπλο της Ελλάδας, είναι «η απειλή για επιστροφή στη δραχμή» – όπου τα ομόλογα θα μπορούσαν να μετατραπούν στο νέο νόμισμα, ενώ με απόφαση της Βουλής θα επιμηκυνόταν ο χρόνος αποπληρωμής τους, έτσι ώστε να υποστούν και οι δανειστές μας την υποτίμηση, σε όλη την έκταση της.

Το ενδεχόμενο όμως αυτό θα σήμαινε ότι, οι περισσότεροι δανειστές μας θα μπορούσαν να χάσουν ακόμη και το 90% των απαιτήσεων τους, χωρίς ίσως να χρεοκοπήσει η Ελλάδα – ενώ το δημόσιο χρέος θα περιοριζόταν ανάλογα (αν και η αλλαγή του συναλλάγματος στα ομόλογα, θεωρείται ότι αποτελεί «πιστωτικό γεγονός»).  

Πιθανολογούμε λοιπόν ότι, αυτό το «χαρτί» παίζεται από τους διαπραγματευτές, με στόχο να συμφωνήσουν οι ιδιοκτήτες των 80 δις €.  Βέβαια, όταν «παίζει» κανείς με τη φωτιά, κινδυνεύει να καεί ο ίδιος – πόσο μάλλον όταν, η έξοδος από το Ευρώ, την οποία κανείς δεν μπορεί να μας επιβάλλει, συνδέεται αυτόματα με την έξοδο από την ΕΕ.  

 

 

* Βασίλης Βιλιάρδος  (copyright), Αθήνα, 09. Ιανουαρίου 2012, viliardos@kbanalysis.com. Ο κ. Β. Βιλιάρδος είναι οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου

 

ΠΗΓΗ: http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2508.aspx

 

Συνέχεια στο Μέρος ΙΙ: http://tomtb.com/modules/smartsection/item.php?itemid=2560

ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΚΡΙΣΗ

Σχολιάστε

ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΚΡΙΣΗ

 

 Του Απόστολου Παπαδημητρίου


 

Η οικονομική κρίση επιδεινώνεται διαρκώς. Δεν προέρχεται αυτή από συγκυρίες μη ελεγχόμενες από την ανθρώπινη δραστηριότητα, αλλά απεναντίας, όπως είναι πλέον πασιφανές, προκαλείται ακριβώς από την δραστηριότητα των απλήστων για κέρδη οικονομικά ισχυρών του πλανήτη. Συνεπώς η αποσόβηση της κρίσης δεν πρέπει να αναμένεται από τη μεταβολή των συγκυριών αλλά από τη μεταβολή των αισθημάτων των σκληροκαρδίων της οικονομικής ολιγαρχίας. Καθώς όμως αυτό δεν θεωρείται στο ελάχιστο πιθανόν, αναμένεται η κρίση να βαθαίνει με την πάροδο του χρόνου και να οδηγεί στην εξαθλίωση μεγαλύτερα στρώματα του λαού σε κάθε χώρα.

Στις κρίσιμες αυτές στιγμές για τη χώρα μας, η οποία επελέγη ως πρώτο «πειραματόζωο» για την εφαρμογή στον ευρωπαϊκό χώρο πολιτικής όχι μόνο οικονομικής εξαθλίωσης, αλλά και αφανισμού της ιδιοπροσωπείας του λαού της, η διοικούσα Εκκλησία καλείται να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να ορθοτομήσει τον λόγο της αληθείας προς πάσαν κατεύθυνσιν. Μέλος της ιεραρχίας από έτους και πλέον με εμπεριστατωμένη εισήγηση προς τη σύνοδο αυτής παρουσίασε όλες τις πλευρές της κρίσης, η οποία πρωτίστως είναι πνευματική με τη σημασία που δίνει στον όρο αυτό η ορθόδοξη θεολογία. Η εισήγηση αυτή προκάλεσε ανακούφιση στους πιστούς, αλλά και έντονες αντιδράσεις από τους πολιτικό και δημοσιογραφικό χώρο. Δυστυχώς τελικά καταχωρίστηκε σε κάποιο φάκελο και λησμονήθηκε.

Κύλισαν οι μήνες και τα προβλήματα από την εξάπλωση της ανέχειας οξύνθηκαν. Οι δανειστές μας, που στην ουσία διαχειρίζονται την εξουσία στη χώρα μας, απαιτούν ολοένα και μεγαλύτερες αφαιμάξεις των εισοδημάτων μας, τα κόμματα εξουσίας συνεχίζουν το παιχνίδι των εντυπώσεων και ο λαός στη μεγάλη του πλειονοψηφία παρακολουθεί αμήχανος, ανήμπορος να αντιδράσει, γεγονός που κάποιοι ερμηνεύουν, με κείμενα ανηρτημένα στο διαδίκτυο, ως αποτέλεσμα του δόγματος της καταπληξίας (shock doctrine).

Η διοικούσα Εκκλησία δραστηριοποιείται στη φάση αυτή προς την κατεύθυνση ανακούφισης της φτώχειας μέσω συσσιτίων ή διανομής βρωσίμων και άλλων ειδών πρώτης ανάγκης. Ασφαλώς και είναι χρέος των πιστών η συνδρομή προς τους πάσχοντες συνανθρώπους μας και η διοικούσα Εκκλησία είναι εκείνη που έχει τα μέσα και την οργάνωση (ενορίες, φιλόπτωχα ταμεία και οργανισμούς), ώστε να αναλάβει την παροχή φροντίδων κοινωνικής πρόνοιας τώρα που το κοινωνικό κράτος υποχωρεί κατά κράτος υπό τα πλήγματα των αναλγήτων της οικονομικής ολιγαρχίας.

Η οικονομική ολιγαρχία υπήρξε η θριαμβεύτρια κατά τη γαλλική επανάσταση, η οποία ανέτρεψε την εκφυλισμένη τάξη των ευγενών, με την οποία συμπορευόταν στη Δύση η τάξη του ανώτερου κλήρου. Η μεγαλοαστική τάξη, μετά τον κλυδωνισμό αποκατέστησε «διπλωματικές» σχέσεις με τη δυτική χριστιανοσύνη χωρίς να αποκρύπτει τις προθέσεις της έναντι της Εκκλησίας, καθώς δεν έπαψε να πρεσβεύει το δόγμα του υλισμού που ανέπτυξε ο δυτικός «διαφωτισμός». Η συμπόρευση της χριστιανοσύνης με τους ισχυρούς στη νέα τότε τάξη πραγμάτων οδήγησε σε νέα πολεμική κατά της Εκκλησίας, η οποία έλαβε ακραία μορφή στην κομμουνιστική ιδεολογία. Το θλιβερό είναι ότι τις συνέπειες υπέστη πρωτίστως ο ορθόδοξος ρωσικός λαός, ο προδομένος από τη δυτικόφρονα κυρίαρχη τάξη της χώρας του, πολιτική και διανόησης, και από την εκφυλισμένη σε μεγάλο βαθμό διοικούσα Εκκλησία του.

Στη χώρα μας μετά τη δολοφονία του κυβερνήτη Καποδίστρια η διοικούσα Εκκλησία υπετάγη χωρίς σοβαρή αντίσταση στο βαυαρικό καθεστώς και υποταγμένη παραμένει ως σήμερα σε καθεστώς της νόμω κρατούσης Πολιτείας. Η Πολιτεία με την πάροδο του χρόνου προχώρησε στον εκδυτικισμό του λαού μας με την απεμπόληση και περιφρόνηση της παράδοσής του, της ορθόδοξης παράδοσης, και την εισαγωγή δια ποικίλων νομοθετημάτων αρμοδιότητας των υπουργείων Εθνικής παιδείας άλλοτε και σήμερα ενός άνευ νοήματος μακροσκελούς υποκαταστάτου και Δικαιοσύνης. Στην κατάρρευση των πολιτιστικών και πνευματικών αξιών του λαού πρωτοστάτησαν με το αζημίωτο οι ιδιοκτήτες τηλεοπτικών σταθμών, οι διαπλεκόμενοι με την πολιτική εξουσία και συντελέσαντες από κοινού στην οικονομική καταβαράθρωση της χώρας.

Η εχθρική στάση του συστήματος έναντι της Εκκλησίας του Χριστού είναι πασιφανής, καθώς η εν πολλοίς υποταγμένη διοικούσα Εκκλησία δεν εκφέρει, πλην εξαιρέσεων, στιβαρό ευαγγελικό λόγο, τον λόγο που ανέδειξε σε αγίους της Εκκλησίας πλείστους όσους ιεράρχες και ιερείς σε καιρούς που οι κοσμικοί άρχοντες ολίσθαιναν σε αντιευαγγελικές θέσεις. Το σύστημα ενισχύεται στον κατά της Εκκλησίας διωγμό από τους πολεμίους του, οι οποίοι θεωρούν αυτήν ως κοσμικό οργανισμό άρρηκτα συνδεδεμένο διαχρονικά με τους ασκούντες την εξουσία. Συνεπώς αδυνατούν ή δεν θέλουν, για ιδεολογικούς λόγους, να κάνουν διάκριση μεταξύ Εκκλησίας ως θείου καθιδρύματος και διοικούσας Εκκλησίας, δηλαδή προσώπων με ατέλειες, αδυναμίες, πάθη. Ούτε όμως και οι πιστοί πρέπει να έχουμε την απαίτηση να κάνουν οι εχθρευόμενοι την Εκκλησία τη διάκριση αυτή.

Οι εκτοξευόμενες κατά καιρούς απειλές κατά της Εκκλησίας για δήμευση περιουσίας, για παύση πληρωμής των μισθών των κληρικών, για έλεγχο του αριθμού των χειροτονιών και άλλες, ασφαλώς κάποτε θα πραγματοποιηθούν. Γι’ αυτό η διοικούσα Εκκλησία οφείλει να λάβει από τώρα τα μέτρα της. Σε πρόσφατη εγκύκλιό της η Ιεραρχία ανακοίνωσε στον πιστό λαό ότι θα προβεί εν καιρώ στην αξιοποίηση της περιουσίας της. Άραγε γνωρίζει πόσο καιρό ακόμη έχει στη διάθεσή της, ποιόν δηλαδή χρόνο αναμονής έχουν θέσει οι επιβουλευόμενοι την Εκκλησία; Σήμερα οι προσερχόμενοι στη διοικούσα Εκκλησία για πάσης φύσεως βοήθεια ανέρχονται σε μερικές δεκάδες χιλιάδες. Τι θα πράξει αυτή όταν, με την προϊούσα φτώχεια, ανέλθουν αυτοί σε εκατοντάδες χιλιάδες ή εκατομμύρια, ενώ θα έχουν υποχωρήσει αριθμητικά κατά πολύ οι έχοντες τη δυνατότητα αλλά και τη διάθεση να προσφέρουν βοήθεια; Τότε που πέρα από την οικονομική κρίση θα πρέπει να διαχειριστεί και άλλων μορφών κρίσεις; Αναφέρουμε την αγανάκτηση και τη βίαια αντίδραση της προδομένης νέας γενιάς, την απογοήτευση και την απελπισία των ανέργων, των χαμηλού εισοδήματος πολιτών, που θα χάνουν την όποια μικροπεριουσία τους, την οποία οι κρατούντες θα αρπάζουν για να προσφέρουν στους δανειστές μας, προς τους οποίους με μαθηματική ακρίβεια οι υποχρεώσεις μας θα αυξάνουν συν τω χρόνω. Είναι πρέπον αυτή η κρίση, όταν ξεσπάσει σε μεγάλο βαθμό (το προοίμιό της βιώνουν οι κάτοικοι των λαϊκών συνοικιών της πρωτεύουσας), να βρει τη διοικούσα Εκκλησία στο πλευρό των κρατούντων; Γιατί αυτό θα συμβεί, αν συνεχίσει η Ιεραρχία τη σημερινή της τακτική. Ο αρχιεπίσκοπος συνεργάζεται με τον εκλεκτό της διεθνούς απληστίας δοτό πρωθυπουργό μας (εμφανίζονται μαζί), για να διαχειριστούν από κοινού την κρίση φτώχειας του αθηναϊκού λαού. Η αρχιεπισκοπή συμβάλλει στην αύξηση των πωλήσεων των πολυκαταστημάτων, ξένων συμφερόντων στην πλειονότητά τους, σε συνέργεια με τηλεοπτικό σταθμό, που επηρεάζει σε σημαντικό βαθμό την ελληνική κοινή γνώμη.

Πριν η Πολιτεία κάνει το αποφασιστικό βήμα του χωρισμού της από την Εκκλησία, ας έχουν τη φρόνηση οι ιεράρχες να μεταδώσουν το μήνυμα, το κρυμμένο στην εισήγηση του μητροπολίτου, που αναφέραμε στην αρχή του κειμένου. Ας διαχωρίσουν τη θέση τους από την Πολιτεία, που διαχέει το σύνθημα «όλοι μαζί τα φάγαμε». Ας καταγγείλουν την άνομη πλουτοκρατία, διεθνή και εγχώρια, μιμούμενοι κατά το πνεύμα τους κοινωνικούς Πατέρες της Εκκλησίας. Ας σπεύσουν να αξιοποιήσουν την εναπομείνασα, μετά την κατά καιρούς διάθεση τμημάτων αυτής στην Πολιτεία, περιουσία, η οποία μόνο υπέρ του λαού δεν αξιοποιήθηκε. Ας ανοίξουν τις θύρες του πνευματικού νοσοκομείου, ώστε να εισέλθουν οι πληγωμένοι από τα όνειρα της ευημερίας, στα οποία πολλοί πίστεψαν σαγηνευμένοι από τον δημαγωγικό λόγο των πολιτικών. Και ας μη διστάσουν να επισημάνουν στον λαό τα κρίματά του και να τον καλέσουν σε μετάνοια. Αν δεν συμβούν αυτά, τότε στην κορύφωση της κρίσης η Εκκλησία (και όχι μόνο τα πρόσωπα της διοικούσας Εκκλησίας) θα βρεθεί εκ νέου στο στόχαστρο. Ο Χριστός θα σταυρωθεί για μία ακόμη φορά.

                                                            «ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ», 9-1-2012