Εδώ είναι «Ινδο-Κίνα»;*

 

Του Γιάννη Στρούμπα

 

«Άρωμα Ινδίας διαχέεται γύρω από τη Σ.Ε.ΚΑΠ.», αναφέρεται στο ρεπορτάζ της εφημερίδας «Κέρδος» (http://www.kerdos.gr/default.aspx?id=1623788&nt=103) τής 2/12/2011. Η Συνεταιριστική Ελληνική Καπνοβιομηχανία, ένα ακόμη θύμα της διεθνούς οικονομικής κρίσης που μαστίζει και την Ελλάδα, είναι αναγκασμένη πλέον να αναζητά νέους επενδυτές που θα την ενισχύσουν με την εισροή κεφαλαίων, δεδομένης τόσο της συρρίκνωσης στις εργασίες της ελληνικής καπνοβιομηχανίας, όσο και των οφειλών που προέκυψαν από τις ζημιές κατά τη λειτουργία της εταιρείας τα δύο τελευταία έτη (2010-2011).

Από τις προσφορές λοιπόν που κατατέθηκαν κατά την πρόσκληση εκδήλωσης ενδιαφέροντος για την πώληση του 50,36% των μετοχών της ξανθιώτικης καπνοβιομηχανίας, το οποίο κατέχει η Αγροτική Τράπεζα, ανακηρύχθηκε «πρώτος προτιμητέος υποψήφιος» επενδυτής, σύμφωνα πάντα με το δημοσίευμα του «Κέρδους», η ινδική εταιρεία «Bommidala Enterprises Pvt Ltd».

Η διείσδυση μίας ινδικής επιχείρησης στην ελληνική οικονομία θα χαρακτηριζόταν τραγικά ειρωνική, εφόσον συνδυαζόταν με το πρόσφατο σχόλιο του μέχρι πρότινος πρωθυπουργού κ. Γιώργου Παπανδρέου ότι στην Ελλάδα «δεν είμαστε “Ινδία” και ούτε πρόκειται να γίνουμε» (3/10/2011, http://news247.gr/ellada/politiki/apanthsh_papandreoy_sthn_troika.1396146.html ). Το σχόλιο του κ. Παπανδρέου προέκυψε ως απόρροια της πίεσης στην Ελλάδα από την τριμελή επιτροπή («τρόικα») των Ευρωπαίων αξιωματούχων που εποπτεύουν την εφαρμογή του «Μνημονίου», προκειμένου να καταργηθεί η Εθνική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας. Παριστάνοντας λοιπόν ο κ. Παπανδρέου ότι αντιστέκεται στις πιέσεις, υπενθύμισε πως υπάρχουν θεσμοί για την προστασία των εργαζομένων, οι οποίοι δεν πρόκειται να επιτρέψουν την εξομοίωση των όρων εργασίας στην Ελλάδα με τους όρους που ισχύουν για τους εργαζόμενους στην Ινδία.

Το ενδεχόμενο να καταστεί η Ελλάδα «Ινδία» δεν γίνεται βεβαίως να προσπεραστεί με την απλή διαβεβαίωση του κ. Παπανδρέου πως οι ελληνικοί θεσμοί δεν πρόκειται να επιτρέψουν μία αντίστοιχη εξέλιξη. Ο κ. Παπανδρέου έχει διαψευστεί κι έχει αποδειχτεί αναξιόπιστος πολλές φορές μέχρι σήμερα. Οι θεσμοί, πάλι, δεν έχουν αιώνια ισχύ· υποβάλλονται σε μεταβολές. Βεβαίως, αν υπονοηθεί πως η δήλωση ότι η Ελλάδα δεν πρόκειται να γίνει Ινδία αφορά την πιθανότητα να μετατραπεί η Ελλάδα σε μία από τις είκοσι ισχυρότερες οικονομίες διεθνώς, τότε πράγματι είναι δήλωση αδιαφιλονίκητη και δεν απέχει πολύ από την επαλήθευσή της, εφόσον το τραγικό σημερινό ελληνικό αδιέξοδο δεν προοιωνίζεται καμία αίσια προοπτική. Επειδή όμως το πνεύμα της δήλωσης δεν είναι ασφαλώς αυτό, οι αντικειμενικοί φόβοι για την περαιτέρω κατάργηση στην Ελλάδα όσων θεμελιωδών δικαιωμάτων απέμειναν στους εργαζομένους είναι δυστυχώς βάσιμοι.

Το κρίσιμο ερώτημα που απορρέει από τη συγκεκριμένη υπόθεση σχετίζεται με τη διερεύνηση των προϋποθέσεων υπό τις οποίες μία ινδική εταιρεία αποφασίζει να δραστηριοποιηθεί στην ελληνική επικράτεια. Για ποιους λόγους μία εταιρεία συνηθισμένη να λειτουργεί με τους ευνοϊκότατους όρους που ισχύουν για την ανάπτυξή της στην Ινδία, θα διακινδύνευε την επέκτασή της σε άλλη χώρα με συνθήκες ασύμφορες γι’ αυτήν; Η πιθανή επιθυμία της να διεισδύσει σε μία νέα χώρα ώστε να διευρύνει τις αγορές για τη διάθεση των προϊόντων της δεν φαίνεται λόγος πειστικός. Η αντίστοιχη διείσδυση είναι ήδη επιτρεπτή στο πλαίσιο της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, και μάλιστα χωρίς ιδιαίτερο ρίσκο. Επιπλέον το μικρό μέγεθος της ελληνικής αγοράς δύσκολα δελεάζει όποιον επιδιώκει μεγάλα κέρδη. Το ενδεχόμενο λοιπόν να επιχειρείται εκ μέρους της ινδικής εταιρείας μία μετάθεση του βάρους παραγωγής δυτικότερα, ώστε να διευκολυνθεί η πρόσβαση στις μεγάλες δυτικές αγορές με όρους παραγωγής εξίσου συμφέροντες με εκείνους της Ινδίας, προβάλλει εφιαλτικό για τους Έλληνες εργαζόμενους και τις εξελίξεις που προδιαγράφονται αναφορικά με τις εργασιακές τους συνθήκες.

Η Ινδία, αν και παρουσιάζει μία διαρκή οικονομική ανάπτυξη, μέσω της οποίας σταθεροποιεί και ισχυροποιεί περαιτέρω τη θέση της στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα, δεν επικεντρώνει τις προτεραιότητές της στη βελτίωση των συνθηκών εργασίας και στην αύξηση των απολαβών για τους εργαζομένους στην επικράτειά της. Ακολουθώντας την ίδια πολιτική με την Κίνα, η Ινδία κατόρθωσε να παρουσιάζει πλεονάσματα στην οικονομία της, το μέγεθος των οποίων την καθιστά μία παγκόσμια οικονομική δύναμη. Ο πλούτος της Ινδίας, ως χώρας, αντικατοπτρίζεται στο κέντρο των μεγαλουπόλεών της, με τους επιβλητικούς ουρανοξύστες και τα εκτεταμένα εμπορικά κέντρα. Η συνέχιση της περιδιάβασης ωστόσο από το κέντρο προς τα περίχωρα των ίδιων μεγαλουπόλεων, αποκαλύπτει παραγκουπόλεις με άθλιες συνθήκες διαβίωσης για τους κατοίκους τους, χωρίς ρυμοτομικό σχέδιο και χωρίς βασικότατες υποδομές, όπως εκείνη της ύδρευσης. Ο πλούτος της Ινδίας, όταν δεν κατακρατείται ως αποθεματικό στα κρατικά ταμεία ή όταν δεν μεταφράζεται σε προγράμματα εξερεύνησης του διαστήματος(!), διανέμεται σε μια μικρή οικονομική ελίτ, που εδράζει την άνθισή της στην εκμετάλλευση των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων. Καμία προοπτική ανακατανομής του πλούτου και στοιχειώδους βελτίωσης των συνθηκών διαβίωσης για τους πολλούς δεν περιλαμβάνεται στα σχέδια διακυβέρνησης της χώρας. Υπό τις συνθήκες αυτές, η αύξηση των οικονομικών μεγεθών, που στηρίζεται στην εξαθλίωση της συντριπτικής πλειοψηφίας του πληθυσμού, αποδεικνύεται παντελώς ανούσια.

Η κατίσχυση της συγκεκριμένης πραγματικότητας στις αναδυόμενες οικονομίες της Κίνας και της Ινδίας δικαίως εγείρει ανησυχίες αναφορικά με τις εργασιακές συνθήκες στην Ελλάδα, για τις οποίες ήδη προϊδεάζει η διαφαινόμενη εγκατάσταση επιχειρήσεων από τις οικονομίες της Ανατολής. Δεδομένου πως οι επιχειρήσεις αυτές δεν έχουν προφανείς λόγους ώστε να λειτουργήσουν με δυσχερέστερους όρους σε ό,τι αφορά το κόστος της παραγωγής, η ίδια τους η παρουσία επικυρώνει την εξάτμιση των εργασιακών δικαιωμάτων, που ήδη βρίσκεται σε εξέλιξη. Άλλωστε οι οικονομικές τούτες επιλογές ενθαρρύνονται, ή – μάλλον – επιβάλλονται στην Ελλάδα από την Ευρωπαϊκή Ένωση στο πλαίσιο της «μνημονιακής» πολιτικής.

Η διετής εφαρμογή του «Μνημονίου» στην ελληνική πραγματικότητα από τις αρχές του 2010 υπηρέτησε τη λογική της συρρίκνωσης στα εισοδήματα και στο κόστος εργασίας, προκειμένου η ελληνική οικονομία να καταστεί «ανταγωνιστική», αναπτύσσοντας δηλαδή τη δυνατότητα, όπως φανερώνουν οι εξελίξεις, να παρέχει σε όσες πολυεθνικές επιχειρήσεις αποφασίσουν να δραστηριοποιηθούν στη χώρα συνθήκες κόστους παραγωγής ανάλογες με εκείνες της Κίνας και της Ινδίας. Υποτίθεται βέβαια πως ο στόχος της «ανταγωνιστικότητας» αφορά πρωτίστως τις ελληνικές επιχειρήσεις, ώστε μέσα από τη μείωση του κόστους εργασίας να πετύχουν την παραγωγή ελκυστικών οικονομικά προϊόντων ή την αντίστοιχη παροχή υπηρεσιών. Η ύφεση ωστόσο που ’χει επέλθει μέσω της πολιτικής του «Μνημονίου», με τη δραματική συρρίκνωση των οικογενειακών προϋπολογισμών, δεν ευνοεί ούτε την ανάπτυξη των ελληνικών επιχειρήσεων, καθώς το ελληνικό καταναλωτικό κοινό έχει χάσει την αγοραστική του δύναμη και περιορίζει την κατανάλωση. Ο κύκλος είναι φαύλος κι αδιέξοδος. Οι σχετικές διαπιστώσεις καθίστανται με το πέρασμα του χρόνου όλο κι εναργέστερες. Τούτη όμως την εμφανέστατη αρνητική εξέλιξη η τρόικα αρνείται να την κατανοήσει. Και, φυσικά, δεν πρόκειται εντέλει για ζήτημα «κατανόησης», παρά για ζήτημα ωμής προώθησης συγκεκριμένων συμφερόντων. Γιατί ζητούμενο για την τρόικα και τους πολιτικούς της προϊσταμένους στο ευρωπαϊκό διευθυντήριο δεν είναι η ανάκαμψη της Ελλάδας. Ζητούμενο είναι η δημιουργία μίας ζώνης εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία θα προσφέρει στις πολυεθνικές επιχειρήσεις – άρα καί στις γερμανικές – σκανδαλωδώς ευνοϊκές συνθήκες παραγωγής. Η δε εμπορική στόχευση δεν αφορά το εξαντλημένο καταναλωτικό κοινό της Ελλάδας – επουσιώδες σε αριθμό, άλλωστε – αλλά τις παγκόσμιες αγορές.

Μα αν η Ελλάδα κατόρθωνε να επωφεληθεί, έστω κι ελάχιστα, από τις προαναφερθείσες συνθήκες, δεν θα βελτίωνε τη θέση της; Η Ελλάδα, για να βελτιώσει τη θέση της, έχει ανάγκη να στηριχτεί στην παραγωγική δύναμη των δικών της επιχειρήσεων, οι οποίες θα επιστρέψουν τα κέρδη τους στην ίδια την ελληνική αγορά, κι όχι σε αλλοδαπές, που θα τα «φυγαδεύσουν». Ακόμη όμως κι αν γινόταν δεκτό πως ένα ενδεχόμενο ανάκαμψης της ελληνικής οικονομίας διά της παραπάνω οδού θα ήταν πιθανό, θα παρέμενε εκκρεμές το μείζον ζήτημα της εργασιακής εξαθλίωσης για το εργατικό δυναμικό της χώρας. Οι Έλληνες πολιτικοί, στον βαθμό που δεν είναι ταγμένοι στην εξυπηρέτηση συμφερόντων εκπορευόμενων από ξένα κέντρα αποφάσεων, οφείλουν να αναλογιστούν ποιο είναι το όραμά τους για την κοινωνία της χώρας τους. Όσες ιδιομορφίες ή παθογένειες κι αν κουβαλά η Ελλάδα από τον γεωγραφικό της εντοπισμό στον χώρο των Βαλκανίων, η μετακίνησή της στη χέρσα οικονομική χερσόνησο της «Ινδο-Κίνας» – που νοηματοδοτεί επακριβώς τη διάφορη γεωγραφικά, μα «συνώνυμή» της Ινδοκίνα, αντιστοιχίζοντάς την επιτέλους στα συνθετικά της – είναι αδύνατο να συνιστά πρόοδο. Στην πραγματικότητα δεν μπορεί καν να νοηθεί σαν μία, έστω, ανεκτή προοπτική.

Εκλογές, δόσεις και δημοκρατία με δόσεις

 

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου*

 

Γιατί δεν έχουν διεξαχθεί μέχρι σήμερα γενικές εκλογές, παρά την εμφανή διάσταση βουλής και λαϊκής βούλησης, τις συναφείς απειλές του κ. Παπανδρέου, την από καιρού σε καιρό έκφραση σχετικού αιτήματος από όλους τους πολιτικούς φορείς και την αδυναμία των κυβερνητικών μορφωμάτων να αντιμετωπίσουν, έστω και στοιχειωδώς, τα κοινωνικά αποτελέσματα της κρίσης – τα οποία ασφαλώς είναι προϊόν κυβερνητικής πρακτικής; Μα, διότι αν κάναμε εκλογές δεν θα παίρναμε την «δόση» μας από την τρόικα και θα αναγκαζόταν το κράτος να προβεί σε στάση πληρωμών, δείχνει να συμφωνούν όλοι όσοι στηρίζουν την σημερινή κυβέρνηση και όσοι υποστηρίζουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τους συγκυβερνώντες.

Δηλαδή, η ανάγκη των δόσεων σχετικοποιεί την διαπιστωμένη ανάγκη διεξαγωγής εκλογών, ώστε η οικονομική κρίση, που έχει λάβει δραματικές κοινωνικές διαστάσεις, να αποτελέσει αντικείμενο διαχείρισης μιας λαϊκά νομιμοποιημένης βουλής που θα αναδείξει μια κυβέρνηση, η οποία σε κάθε περίπτωση θα είναι προϊόν κοινωνικής συνειδητοποίησης της κρίσιμης συγκυρίας και όχι αυτής που έδωσε την προηγούμενη κυβέρνηση υπό το παραπλανητικό σύνθημα «λεφτά υπάρχουν»!

Ωραία πράγματα και κυρίως δημοκρατικά, με διαχρονική αξία για το θέατρο σκιών, όπου ο χάρτινος θίασος θα ανεβάζει το έργο: «Ο Καραγκιόζης και η δόση του», και σε παραλλαγές τα έργα: «Δόσεις αντί εκλογών», «Η δημοκρατία των δόσεων», «Δημοκρατία με δόσεις», «Ο Καραγκιόζης εθνικός διασώστης», «Υπεύθυνες δόσεις, εναντίον ανεύθυνων εκλογών», «Υπεύθυνοι άρχοντες των δόσεων του φωτός εναντίον ανεύθυνων εκλογέων του σκότους» κλπ. Άλλωστε, όπως υπεύθυνα διέδιδε η διαπλοκή, εκλογές δεν θα μπορούσαν να γίνουν, διότι αυτό απαγορευόταν από το μνημόνιο, ενώ τώρα οι εκλογές καλό είναι να αναβληθούν μέχρις ότου υπογραφεί νέο μνημόνιο! Αν δεν υπάρξει άλλο μνημόνιο και δεν συνυπογραφεί μια νέα δανειακή σύμβαση με ασφαλώς κοινωνικά, πολιτικά και κρατικά (εθνικά) επαχθέστερους όρους, πώς είναι δυνατόν να αυγατίσει η δημοκρατία στην χώρα μας; (!) Γίνεται να υπάρξει γόνιμο έδαφος για την διεξαγωγή γενικών εκλογών δίχως προηγουμένως να έχει καθοριστεί απολύτως και ανελαστικά το κυβερνητικό πλαίσιο της επόμενης περιόδου; (!) Δηλαδή, πώς θα κυβερνηθεί δημοκρατικά ο τόπος στην συνέχεια, εάν προηγουμένως δεν έχει διασφαλιστεί ότι θα εξυπηρετηθούν απολύτως οι στόχοι των δανειστών μας και θα εφαρμοστεί απαρέγκλιτα το πρόγραμμα της τρόικας;(!)

Τώρα θα μου πεις, τι γίνεται στην περίπτωση που οι εσωτερικές συγκρούσεις των δανειστών δεν επιτρέπουν την αποκρυστάλλωση των «στόχων» και τα αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντά τους την δόμηση ενός συγκεκριμένου προγράμματος; Μα, τι άλλο, αναβάλλουμε τις εκλογές, όσο ελπίζουμε σε δόσεις!  Όταν σταματήσουν οι δόσεις, ή αν υπάρξει βεβαιότητα ότι δεν θα υπάρξουν άλλες δόσεις, τότε, σύμφωνα με την λογική της διαπλοκής, προφανώς θα καταλήγαμε σε εκλογές. Αμ δε! Γνωρίζετε εσείς στο θέατρο σκιών να επικρατεί ο ορθολογισμός του διαφωτισμού; Ας το ξεκαθαρίσουμε… στο θέατρο σκιών επικρατεί η λογική του Καραγκιόζη. Αν οι επιβεβλημένες με δημοκρατικό κριτήριο εκλογές, αναβάλλονται εξαιτίας της καταστάσεως εκτάκτου ανάγκης που βιώνει η χώρα στο πλαίσιο της στρατηγικής των δόσεων, γιατί να μην αναβληθούν ακόμα και σε σημείο κατάφωρης παραβίασης θεμελιωδών διατάξεων του Συντάγματος ενώπιον της πιθανότητας η χώρα να ξεμείνει από λεφτά; Τότε, που κανείς δεν θα αμφισβητεί την ανάγκη ύπαρξης «Καθεστώτος Εξαίρεσης», που θα θεμελιώνεται ασφαλώς  στη βάση ενός ιδιόμορφου «καθεστώτος πολιορκίας» με (προσωρινή ασφαλώς) επέκταση των εξουσιών της εκτελεστικής λειτουργίας στη νομοθετική σφαίρα;

Φίλοι, μέσα μου αναμοχλεύονται ιστορικές αναπαραστάσεις που ανησυχούν σοβαρά έναν μάλλον έμπειρο πολιτικό επιστήμονα, ο οποίος μελέτησε επί 22 χρόνια σε βάθος και από μέσα το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα, καθώς και τα οικονομικά και κοινωνικά φαινόμενα που συνδέονται με αυτό, μετά την μεταπολίτευση του πελατειακού κράτους μας. Οι αναπαραστάσεις αυτές με πάνε πίσω στα τελευταία χρόνια της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, τα οποία περάσαν εξολοκλήρου υπό «Καθεστώς Εξαίρεσης». Είμαι μάλιστα βέβαιος ότι ο Χίτλερ δεν θα μπορούσε να «υφαρπάξει» την εξουσία και να αιματοκυλιστεί εκ νέου ο κόσμος, αν προηγουμένως η Γερμανία δεν βίωνε την έκπτωση της «κοινοβουλευτικής» δημοκρατίας. Προσέξτε, διότι και τότε, εκεί, η κοινοβουλευτική τάξη διασαλεύτηκε με αφορμή την οικονομική κρίση που συνοδεύτηκε το 1922-23 από την πτώση του μάρκου. Προσέξτε διπλά, διότι από τότε και μετά η εξομοίωση και η αναπλήρωση οικονομικών κρίσεων με πολιτικοστρατιωτικά και αστυνομικά μέτρα έγινε κανόνας διεθνώς. Προσέξτε τριπλά, καθώς δίχως να το συνειδητοποιούν οι πολλοί, στην Ελλάδα ολισθαίνουμε ολοταχώς προς ένα απολύτως ολιγαρχικό σύστημα:

Παρατηρείστε τις κρυφοφασιστικές κραυγές αγωνίας για διάσωση του έθνους να ενδυναμώνουν, τους νεοφιλελεύθερους και σοσιαλδημοκράτες να ομονοούν στην ανάγκη εκτάκτων μέτρων και στην ανάδειξη εξωκοινοβουλευτικών ηγετών, προστατευόμενων της πλέον κραυγαλέας διαπλοκής, ενώ η λεγόμενη κοινωνική δεξιά εμφανίζεται απολύτως εγκλωβισμένη στον πελατειακό χαρακτήρα που την συστήνει ως σχετικά διακριτή πολιτική δύναμη από την μεταπολίτευση. Από την άλλη, δείτε την αριστερά στο σύνολό της, είτε να οχυρώνεται σε δόγματα και στρατηγικές που δεν μπορούν να απαντήσουν συγκυριακά στην κρίση, είτε να κινδυνεύει να πάθει ό,τι η αριστερά στην Γερμανία μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, ή η αριστερά στην Γαλλία επί  De Gaulle. Δηλαδή, μέσω της δίκαιης μεν κριτικής της στους αντικοινωνικούς μηχανισμούς που επιβάλλει η συνεργασία ντόπιων και ξένων συμφερόντων και του αγώνα της εναντίον των αντιλαϊκών πρακτικών, να καταλήξει, στον βαθμό που δεν εμφανίσει σαφή διακυβερνητική στρατηγική, να ενισχύσει έμμεσα εκείνους που συνδέουν την ύπαρξή τους με καθεστώτα πολιορκίας.

Σήμερα διαβάζουμε στην εφημερίδα «Τα Νέα» ότι «το νομοσχέδιο-γίγας, με το οποίο θα επιχειρηθεί να κλείσει ό,τι έμεινε ανοιχτό σε επίπεδο μεταρρυθμίσεων και αλλαγών το 2011, θεωρείται προαπαιτούμενο από την τρόικα για να προχωρήσει η κατάρτιση της νέας δανειακής σύμβασης και να εκταμιευτεί η επόμενη δόση του δανείου των περίπου 90 δισ. Ευρώ». Πάλι, δηλαδή, διαμορφώνεται το ίδιο ακριβώς πλαίσιο απειλών, το οποίο χαρακτήρισε ολόκληρη την πολιτεία Γιώργου Παπανδρέου. Και αυτό, ενώ ο Γ. Καρατζαφέρης, ως έγκριτος εκφραστής της διαπλοκής, κάνει κινήσεις για να διευρυνθεί η οδός του αυταρχισμού και να ενισχυθεί ο κ. Παπαδήμος, ο Α. Σαμαράς σε ρόλο φακίρη, υπόσχεται εκλογές μόλις ξεκαθαρίσει η κατάσταση του χρεοστασίου και της πτώχευσης, την ώρα που ο Γ. Παπανδρέου και οι συγκάτοικοί του στην «τρέλα» του τέταρτου δρόμου, επιχειρούν να καλύψουν μέρος της κομματικής ζημίας που επέφερε η απολύτως αμοραλιστική κυβερνητική συμπεριφορά τους, έστω και σε προσωπικό επίπεδο.

Πού καταλήγουν όλα αυτά; Στο τραγικό συμπέρασμα ότι η δημοκρατία στην χώρα μας εξαρτάται από τα λεφτά. Τώρα, το τι είδους λεφτά, είναι άλλο ζήτημα στο οποίο έχουμε αναφερθεί διεξοδικά σε προηγούμενα σημειώματά μας. Σημασία έχει ότι πλην της αριστεράς, ουδείς άλλος πλέον συνδέει την δημοκρατία με την παραγωγή, αλλά αποκλειστικά με την κατανάλωση, αποτολμώντας μάλιστα σε κάποιες περιπτώσεις ανενδοίαστα κάποιοι να αρθρώνουν την λέξη «ανταγωνισμός». Έτσι, για να προσφέρουν υλικό στους καλλιτέχνες του θεάτρου σκιών. Αλλά και η αριστερά, στον βαθμό που αναφέρεται στην δημοκρατία με όρους παραγωγής και πολιτισμού, δεν δείχνει να αντιλαμβάνεται ποιες είναι οι πραγματικές συνθήκες (διεθνείς και τοπικές) που διαμορφώνουν ένα γενικό πλαίσιο πολιτικής, στο οποίο θα μπορούσε να αναπτυχθεί μία συγκεκριμένη στρατηγική διαφορετικής προβληματοποίησης της κρίσης, που θα οδηγούσε σε μία εναλλακτική διακυβέρνηση των προοδευτικών – κοινωνικών δυνάμεων, ώστε ο κοινωνικός μετασχηματισμός να μην θεμελιωθεί με όρους πολιορκίας.

Προσέξτε, για τελευταία φορά, εάν η χώρα δεν προχωρήσει αμέσως σε εκλογές με στόχο να διαφύγει από το καθεστώς εξαίρεσης που εμπεδώνεται και ενισχύεται αλήτικα από τους διαπλεκόμενους παράγοντες και εάν η προοδευτική κοινωνία των πολιτών και όλοι ανεξαιρέτως οι φορείς της αριστεράς δεν ξεφύγουν από την πεπατημένη, συμβάλλοντας με μία νέα συνεργατική στρατηγική στην δόμηση ενός μεταβατικού προγράμματος εκδημοκρατισμού και αναδιοργάνωσης της παραγωγικής και διοικητικής δομής της χώρας, τελικά δεν θα αποφύγουμε ο λόγος των δόσεων να καταλήξει σε αντιδημοκρατικό αντίλογο και στην συνέχεια ο τελευταίος, στην θεμελίωση ενός απολύτως αυταρχικού καθεστώτος στην χώρα με λαϊκιστικό, ψευδοεθνικιστικό και αστυνομικό χαρακτήρα. Έτσι, η «αποζημίωση» όσων καταστρέφονται από την οικονομική κρίση, θα γίνει με την λογική του χωροφύλακα, που κατά τα φαινόμενα, αντί για την στολή του στρατιωτικού, θα φορά το γκρίζο κοστουμάκι του τεχνοκράτη. Αν μάλιστα υπάρξουν σοβαρές τάσεις γενικευμένης εξέγερσης του λαού, ο τεχνοκράτης πολύ πιο εύκολα από τον παραδοσιακό πολιτικό, θα καταφύγει στην «ορθολογική λύση» της καταστολής με στρατιωτικά μέσα, την οποία σύμφωνα με την κοινή μας εμπειρία, θα εμφανιστεί να υποστηρίζει το 90% του ελληνικού λαού. Προσέξτε, ούτε κινδυνολογώ, ασφαλώς, ούτε κάνω πλάκα… Σοβαρολογώ, όπως ακριβώς σοβαρολογούσα όταν ορθότατα προέβλεπα χθες αυτά που βιώνουμε σήμερα!  

 

* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.

 

ΠΗΓΗ: 3.1.12 | Posted by Ακτιβιστής, http://activistika.blogspot.com/2012/01/blog-post_03.html

Ιστορικά, οι Νομισματικές Ενώσεις Κατέρρευσαν…

 

Της Ζέζας Ζήκου

 

Το ευρώ για τον 21ο αιώνα αποτελεί ό,τι και η Κοινωνία των Εθνών για τις αρχές του 20ού – μια εκλεπτυσμένη ιδέα, που έμεινε πολιτικά ορφανή και καταδικάστηκε σε παρακμή; Μπορεί. Η Ευρωζώνη είναι ο αδύναμος κρίκος του παγκόσμιου συστήματος. Και το σύστημα, εδώ και τρία χρόνια, βρίσκεται σε βαθιά, συστημική κρίση, συνεχώς μεταλλασσόμενη. Με αφορμή την Ελλάδα, μεταλλάχθηκε στη μητέρα όλων των κρίσεων στην κρίση των κρατικών ομολόγων. Αν σκάσει, τότε θα πέσει το σύστημα συνολικά.

Η ιστορία όσο και η θεωρία διδάσκουν πως οι νομισματικές ενώσεις κατέρρευσαν για ποικίλους λόγους. Ισχύει για τη Λατινική Ένωση, τη Συμμαχία της Στερλίνας και τη Ζώνη Δολαρίου. Γιατί να μην ισχύσει και για την Ευρωζώνη;

Το ευρώ δεν μπορεί να θεωρεί δεδομένη την επιβίωσή του μόνο και μόνο επειδή η κατάρρευσή του θα ήταν κάτι αδιανόητο. Αν η Ευρώπη διέρχεται σήμερα κρίση, αυτό οφείλεται πρωτίστως στο ευρώ. Και δεν πρόκειται για κρίση, αλλά για κρίσεις, που έχουν παγιδεύσει σε συνθήκες χρεοκοπίας την Ελλάδα και σε κρίση οικονομικής επιβίωσης την Ιρλανδία, την Πορτογαλία, την Ισπανία και την Ιταλία. Η συμφωνία του Μάαστριχτ τα είχε προβλέψει όλα, εκτός από το πιο σημαντικό: ποιοι μηχανισμοί αλληλεγγύης πρέπει να ενεργοποιούνται, όταν μια χώρα της Ευρωζώνης βρεθεί στο χείλος της χρεοκοπίας και απειλεί και τις υπόλοιπες.

Τόσο η Κοινωνία των Εθνών όσο και το ευρώ επινοήθηκαν για κόσμους που εξαφανίστηκαν. Η Κοινωνία των Εθνών αναδύθηκε το 1919 από τις στάχτες του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου με σκοπό να αποφευχθεί ένας δεύτερος πόλεμος. Αλλά ο ιδεαλισμός του εγχειρήματος ήταν ένα από τα πρώτα θύματα του βίαιου εθνικισμού του Χίτλερ. Η αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων στην Ευρώπη δεν μπορούσε να εξισορροπηθεί από μία συμφωνία.

Η «έκθεση για την Οικονομική και Νομισματική Ένωση» του Ζακ Ντελόρ, που άνοιγε τον δρόμο για ένα κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα, παρουσιάστηκε στις αρχές του 1989 καθώς ο κόσμος άλλαζε ριζικά. Μέσα σε διάστημα λίγων μηνών, το Τείχος του Βερολίνου έπεσε, η Γερμανία επανενώθηκε, η Σοβιετική Ενωση κατέρρευσε και τα «φυλακισμένα» ευρωπαϊκά έθνη της Γιάλτας απελευθερώθηκαν. Η έκθεση υπογράμμιζε ότι χρειαζόταν «μια μετάβαση της διαδικασίας λήψης αποφάσεων» από τα κράτη-μέλη στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα (σήμερα Ενωση) στους τομείς «της νομισματικής πολιτικής και μακροοικονομικής διαχείρισης». Με άλλα λόγια, ένα νόμισμα χρειάζεται μια πολιτική εξουσία πίσω του: αυτό είναι ιστορικά αδιαφιλονίκητο. Το ευρώ επινοήθηκε προκειμένου να ολοκληρώσει την ευρωπαϊκή πολιτική ενοποίηση.

Αλλά με τον τερματισμό του Ψυχρού Πολέμου, η διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ενωσης επικράτησε της εμβάθυνσης. Η κοινότητα των δώδεκα μελών έγινε κοινότητα των είκοσι εφτά. Η Ευρώπη δεν χρειαζόταν άλλο για να διασώσει τη Γερμανία από τη βαριά κληρονομιά του Χίτλερ. Τα πρώην κομουνιστικά κράτη, άλλοτε πιόνια της Μόσχας, δεν ήθελαν να είναι πιόνια των Βρυξελλών. Ένα υπερεθνικό νόμισμα γεννιόταν, καθώς ο ευρωπαϊκός φεντεραλισμός πέθαινε. Η Γερμανίδα καγκελάριος Αγκελα Μέρκελ επιθυμεί να δημιουργηθεί το 2013 μια «Ευρωζώνη Νο 2», θέλει, δηλαδή, ένα είδος δημοσιονομικής ένωσης, η οποία θα διασφαλίζει ότι τα κράτη εφεξής θα υπακούουν σε αυστηρούς δημοσιονομικούς κανόνες ή θα τιμωρούνται.

Ναι, η Κοινωνία των Εθνών κατέρρευσε, αλλά αυτό οδήγησε στα Ηνωμένα Εθνη. Το ευρώ επίσης μπορεί να καταρρεύσει, αλλά η ιδέα παραμένει πολύ καλή για να μην επιστρέψει δριμύτερη. Μεταξύ της Κοινωνίας των Εθνών και του ΟΗΕ υπήρξε καταστροφή. Μεταξύ του σήμερα και της «Ευρωζώνης Νο 2» τα πράγματα δεν θα είναι ευχάριστα. Η κυρία Μέρκελ φρόντισε να διαλύσει και τις όποιες ψευδαισθήσεις, σφίγγοντας με την πολιτική της τη θηλιά στον λαιμό των αδύναμων κρίκων. Αποδεικνύεται, για άλλη μια φορά, ότι οι γερμανικές ελίτ δεν είναι σε θέση να διαχειριστούν με σοφία τη δύναμή τους.

Βεβαίως, το μείζον πρόβλημα είναι η ανισομερής ανάπτυξη και η διαφορά ανταγωνιστικότητας στους κόλπους της Ευρωζώνης. Αυτές δημιουργούν αναπόφευκτα ανισορροπία και αδύναμους κρίκους. Είναι αποδεδειγμένο ότι από την ύπαρξη του κοινού νομίσματος επωφελούνται οι πιο ανταγωνιστικές οικονομίες, με πρώτη τη γερμανική. Τα γερμανικά πλεονάσματα κατά βάσιν είναι τα ελλείμματα του ευρωπαϊκού Νότου. Το ευρώ εμποδίζει τις λιγότερο ανταγωνιστικές χώρες-μέλη να εξισορροπήσουν το μειονέκτημά τους. Επειδή καμία χώρα-μέλος δεν μπορεί να ανεχθεί για πολύ την υπονόμευση των συμφερόντων της, όσες χάνουν έδαφος, θα αντιδράσουν.

Μήνες τώρα, καθημερινό θέμα συζητήσεων είναι το ενδεχόμενο διάλυσης της Ευρωζώνης και επιστροφής ορισμένων κρατών στα εθνικά τους νομίσματα. Με την Ελλάδα πρώτη πρώτη. Ουδείς, όμως μπορεί, έστω και κατά προσέγγιση, να προσδιορίσει τις συνέπειες ενός τέτοιου γεγονότος. Όχι μόνο για τη χώρα μας, αλλά και για το σύνολο της Ευρωζώνης. Πέραν του οικονομικού κόστους, που είναι απροσδιόριστο, ειδικότερα οι χώρες του Νότου θα υποστούν μια τόσο βίαιη και δραματική μείωση του βιοτικού τους επιπέδου, που μοιραία θα προκαλέσει οξύτατες κοινωνικές αναταράξεις.

 

ΠΗΓΗ: εφημερίδα "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 30/12/2011. Το είδα: Τρίτη, 3 Ιανουαρίου 2012, http://www.energia.gr/article.asp?art_id=53349

Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ:

Εάν για οποιαδήποτε αιτία δεν πληρωθεί η δόση των 89 δις €, η Ελλάδα θα αναγκασθεί να δηλώσει στάση πληρωμών – ελεγχόμενη χρεοκοπία εντός της Ευρωζώνης ή άτακτη χρεοκοπία, με την προσπάθεια απέλασης της από το κοινό νόμισμα;

                                                                       

Του Βασίλη Βιλιάρδου*

 

«Η Δημοκρατία πάντοτε απειλείται. Η Δημοκρατία δεν είναι θεόσταλτη, ούτε πέφτει απλά από τον ουρανό. Για να την εξασφαλίσει μία κοινωνία, πρέπει να αγωνίζεται συνεχώς. Κάθε καινούργια γενιά πρέπει να αποφασίζει, ξανά και ξανά, υπέρ της προστασίας της Δημοκρατίας» (S. Larsson).

“Η κατοχή δεν μπορεί να είναι ανθρώπινη. Υπάρχουν επομένως δύο επιλογές: ή αποδέχεσαι την κατοχή και όλες τις μεθόδους που είναι αναγκαίες για την επιβολή της ή, διαφορετικά, την απορρίπτεις εξ ολοκλήρου και όχι μόνο κάποια συγκεκριμένα μέρη της” (Simone de Beauvoir).   

Το έλλειμμα της Ελλάδας για το 2011 υπολογίζεται στο 10% του ΑΕΠ – ενώ οι δανειστές απαιτούν μείωση του στο 4,7% το 2012, με τη μέθοδο της λιτότητας (για το 2015 απαιτούν να μειωθεί στο 1,1% του τότε ΑΕΠ). Το ΑΕΠ μειώθηκε κατά 6% το 2011, ενώ υπολογίζεται να «περιορισθεί» στο 3% το 2012 (5^ο έτος ύφεσης).

Παράλληλα υπολογίζεται ότι, εντός του έτους θα χρεοκοπήσουν περί τις 60.000 μικρομεσαίες εμπορικές επιχειρήσεις, καθώς επίσης ότι θα απολυθούν περίπου 30.000 δημόσιοι υπάλληλοι (θα τεθούν σε καθεστώς εφεδρείας κλπ.) – με την ανεργία να ξεπερνάει κατά πολύ το 25%. 

Από την άλλη πλευρά, οι διαπραγματεύσεις με τους ιδιώτες πιστωτές, με βάση τη συμφωνία της 26^ης Οκτωβρίου (άρθρο μας), οφείλουν να ολοκληρωθούν έως το τέλος του Ιανουαρίου – όπου η «εθελουσία» διαγραφή του 50% θα περιόριζε το δημόσιο χρέος στα 265 δις € (από 366 δις € σήμερα).

Εάν κλείσουν με επιτυχία οι διαπραγματεύσεις, καθώς επίσης εάν η Τρόικα εγκρίνει τα νέα κυβερνητικά μέτρα και τη σωστή «εκτέλεση» των προηγουμένων, τότε θα δρομολογηθεί η πρώτη δόση του νέου δανείου, ύψους 89 δις €. Το ποσόν αυτό θα χρησιμοποιηθεί ως εξής:

(α)  Τα 30 δις € θα διατεθούν για την εφαρμογή της συμφωνίας διαγραφής, όπου προβλέπεται η άμεση καταβολή του 30%.

(β)  Τα 39 δις € έχουν προβλεφθεί για την αναχρηματοδότηση του τραπεζικού συστήματος της Ελλάδας – έτσι ώστε να αποφευχθεί η κατάρρευση του.

(γ)  Τα 14 δις € θα οδηγηθούν στην αποπληρωμή ενός ομολόγου, το οποίο λήγει στα μέσα Μαρτίου.

(δ)  Τα υπόλοιπα 6 δις € προορίζονται για την πληρωμή μισθών και συντάξεων του δημοσίου(!)

Όπως φαίνεται, εάν για οποιαδήποτε αιτία δεν πληρωθεί το Μάρτιο η δόση των 89 δις €, η Ελλάδα θα αναγκασθεί να δηλώσει στάση πληρωμών – ελεγχόμενη χρεοκοπία εντός της Ευρωζώνης ή «άτακτη χρεοκοπία», με την προσπάθεια απέλασης της από το κοινό νόμισμα;    

Εάν πάλι πληρωθεί η «δόση», με την υπογραφή της συμφωνίας της 26^ης Οκτωβρίου (Πύρρειος Χρεοκοπία), με επιτόκιο άνω του 1% (προβλέπεται υψηλότερο του 4%), καθώς επίσης με την υπαγωγή στο αγγλικό Δίκαιο, παράλληλα με τα συνεχιζόμενα μέτρα λιτότητας, η δαμόκλειος σπάθη (χρεοκοπία ή/και επιστροφή στη δραχμή), θα παραμείνει στη θέση της – απλά θα καθυστερήσει το μοιραίο (με την Ελλάδα να οδηγείται, αργά αλλά σταθερά, εν μέσω διαρκών απειλών και εκβιαστικών διλημμάτων, στη λεηλασία της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας της, στην απόλυτη εξαθλίωση και στην υποδούλωση).

Η χρεοκοπία της χώρας (άρθρο μας) ή/και η επιστροφή της στο εθνικό νόμισμα (άρθρο μας), υπό τις παραπάνω δυσμενείς προϋποθέσεις, θα σήμαινε μεγάλα προβλήματα στον εφοδιασμό με πετρέλαιο και άλλες πρώτες ύλες, ελλείψεις σε εισαγόμενα τρόφιμα και λοιπά είδη πρώτης ανάγκης (φάρμακα κλπ.), κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού συστήματος με χρεοκοπίες τραπεζών, υπερπληθωρισμό με μαζικό περιορισμό της αγοραστικής αξίας των χρημάτων, φτώχεια και εξαθλίωση μίας μεγάλης μερίδας του πληθυσμού, επιστροφή στην ανταλλαγή αγαθών, κλείσιμο αρκετών νοσοκομείων και σχολείων, ελλείψεις σε καύσιμα κίνησης των αστυνομικών και στρατιωτικών οχημάτων, παράλυση της δημόσιας διοίκησης, ραγδαία άνοδο της εγκληματικότητας κλπ. 

Όπως φαίνεται λοιπόν, η ώρα της αλήθειας πλησιάζει σύντομα – ενδεχομένως χωρίς εναλλακτικά σενάρια και χωρίς κανένα «προληπτικό μέτρο» εκ μέρους της πολιτικής ηγεσίας της χώρας (άρθρο μας). Χωρίς να επεκταθούμε σε περαιτέρω λεπτομέρειες, έχουμε την άποψη ότι, η κατάσταση είναι πολύ πιο σοβαρή, από αυτήν που πιστεύει η πλειοψηφία των Ελλήνων Πολιτών – ενώ οι λύσεις, οι οποίες είναι πάντοτε συνάρτηση της εκάστοτε χρονικής στιγμής (timing), κατά την οποία επιλέγονται, τείνουν πλέον να εκμηδενιστούν.

Παράλληλα διαπιστώνουμε ότι, συνεχίζει να επικρατεί η «Σιωπή των αμνών», με τους περισσότερους Έλληνες να περιμένουν τον «από μηχανής Θεό» – εκείνον τον πολιτικό ηγέτη δηλαδή, ο οποίος θα τους οδηγήσει με ασφάλεια στην έξοδο από την, με απόσταση, μεγαλύτερη κρίση στην ιστορία της χώρας (παρά το ότι η κατάρρευση της Ελλάδας, μίας πλούσιας, πολλαπλά προικισμένης χώρας, με συνολικό χρέος ως προς το ΑΕΠ, δημόσιο και ιδιωτικό δηλαδή ίσο με αυτό της Γερμανίας, οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στην Πολιτική της – ενώ στις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης, «ένοχος» ήταν ο ιδιωτικός τομέας/τράπεζες, ενυπόθηκα δάνεια, υπερχρέωση νοικοκυριών κλπ.). 

 

Δευτέρα, 2 Ιανουαρίου 2012

 

ΠΗΓΗ: http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2506.aspx

 

* Βασίλης Βιλιάρδος (copyright), Αθήνα, viliardos@kbanalysis.com. Ο κ. Β. Βιλιάρδος είναι οικονομολόγος και συγγραφέας, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου.

Η Ανατολή πρωτοπορεί, η Ευρώπη σύρεται

 

Του Βασίλη Καραποστόλη*

 

Ένα μάθημα από τους λαούς της Βόρειας Αφρικής που ξαναθέτουν το ζήτημα της φτώχειας παράλληλα με το ζήτημα της αξιοπρέπειας

Βρίσκεται άραγε στην ακμή της ή σε φάση παρακμής η παγκόσμια Xρηματοκρατία; Μέσα στον κλυδωνισμό της τρέχουσας κρίσης είναι δύσκολο να σκεφτούμε ότι αυτό το χάρτινο μέσον που εξουσιάζει τις ζωές μας δεν μπορεί από τη φύση του να είναι αιώνιο. Ας προσπαθήσουμε όμως να αναλογιστούμε τι συνέβη. Πρώτα το χρήμα κέρδισε τη μάχη εναντίον του «αγαθού» – ή αλλιώς: η πόλη επικράτησε της υπαίθρου

Έπειτα το χρήμα θριάμβευσε και επί του «πνεύματος – ή αλλιώς: η σκέψη που υπολογίζει στην επιτυχία επεκράτησε της σκέψης που ενδιαφέρεται για την αλήθεια. Τι μένει ακόμη; Είναι άραγε ολοκληρωτικά κυρίαρχο πλέον το χρήμα, μόνος δεσπότης πάνω σ’ ένα πλανητικό πληθυσμό που από τη μια λατρεύει και από την άλλη μισεί τον δεσπότη του; 

Ήδη διαφάνηκε η απάντηση. Όταν λατρεύεις και την ίδια στιγμή μισείς κάτι, σημαίνει ότι αυτό το κάτι δεν στέκεται γερά στα πόδια του. Λατρεύεται το χρήμα επειδή υπόσχεται να εξαγοράσει τα πάντα: τα υλικά μέσα επιβίωσης, την εκτίμηση των άλλων, το κύρος, τη φιλία. Μισείται επειδή η παντοδυναμία του αυτή αποδεικνύεται λειψή: δεν κατορθώνει να ναρκώσει τον άνθρωπο, να τον κάνει να λησμονήσει εντελώς ότι η αξία του δεν αντιστοιχεί στην αξία της περιουσίας του. Ένα «ποιοτικό» υπόλοιπο πάντα διαφεύγει. Κι αυτό το υπόλοιπο σήμερα μεγαλώνει εκρηκτικά.

Φαίνεται ίσως παράδοξο ότι σε καιρούς οικονομικής κρίσης το ζήτημα της φτώχειας τίθεται παράλληλα με το ζήτημα της αξιοπρέπειας. Έτσι το ανέδειξαν κυρίως οι πρόσφατες εξεγέρσεις στις χώρες της Β. Αφρικής. Είδαμε ανθρώπους (νέοι ήταν οι περισσότεροι) που με τη δράση τους διεκδικούσαν όχι μόνο το ψωμί που τους έλειπε, αλλά και το δικαίωμα να μην είναι ψωμοζήτες. Θα ’θελαν να έχουν λόγο στη διακυβέρνηση, και να μη τους αντιμετωπίζουν οι κρατούντες σαν μάζες για τις οποίες τα ψέματα που τους λένε έχουν λιγότερη σημασία από τα ελάχιστα λεφτά που τους δίνουν. Αυτοί οι ξεσηκωμένοι Ανατολίτες εξέπληξαν τη Δύση: απαίτησαν την κατάργηση του καθιερωμένου επίσημου δόλου! Μ’ άλλα λόγια, είχαν πάρει τα αιτήματα του Διαφωτισμού και τα ενεργοποίησαν μ’ έναν τρόπο ριζικό, εκεί που οι Ευρωπαίοι το είχαν εντελώς ξεχάσει. Η Ανατολή διδάσκει λοιπόν τη Δύση να ξαναπιάσει το νήμα που κόπηκε και να λύσει τους κόμπους που σχηματίστηκαν στο μεταξύ.

Αν χρειαστεί, είπαν οι εξεγερμένοι της Β. Αφρικής, θα χρησιμοποιηθεί και μαχαίρι για να λυθεί ο κόμπος. Αυτό σημαίνει ότι η βία γίνεται πολιτικό εργαλείο, υπόκειται σε μια θέληση που δεν έχει για τέρμα της απλώς το ξέσπασμα, την εκδίκηση εναντίον των κυβερνώντων. Είναι μια θέληση που επιδιώκει να φέρει στο προσκήνιο τους αφανείς και να τους δώσει δημόσιο ρόλο. Δεν ξέρουμε φυσικά αν αυτό ευοδωθεί. Σημασία όμως έχει ότι ένα πρόβλημα που φέρνει σε αμηχανία την Ευρώπη, οι πρώην υποτελείς της το αντιμετωπίζουν ως πρόκληση. Ψάχνουν να βρουν τους νέους ηγέτες τους. Το πιστεύουν ότι κάποιοι θα ξεπεταχτούν μέσα από τις παρατεταμένες κινητοποιήσεις, τη δράση, τις συζητήσεις. Απεναντίας, οι Ευρωπαίοι μεψιμοιρούν για την έλλειψη πολιτικών προσωπικοτήτων, θρηνολογούν για την υποδούλωση της πολιτικής στην οικονομία, βυθίζονται όλο και περισσότερο στη δυσπιστία τους απέναντι στην «κάστα» των κοινοβουλευτικών ανδρών που μοιάζουν στα μάτια τους με ανδρείκελα. Δεν μπορείς όμως να επιθυμείς την αναχαίτιση της χρηματοκρατίας και ταυτόχρονα να υποσκάπτεις τόσο πολύ την άσκηση της πολιτικής.

Γιατί αυτό συμβαίνει στην ευρωπαϊκή συνείδηση. Ο κλονισμός της εμπιστοσύνης της στους πολιτικούς τη σπρώχνει στην ιδιωτική σφαίρα για αναζήτηση παρηγοριάς. Όμως το άσυλο που ήξερε, δεν είναι πια ασφαλές. Καταργημένο από τον χείμαρρο των ειδήσεων που εισβάλλουν στο εσωτερικό του, διαβρωμένο από τους συνεχείς διαφημιστικούς ερεθισμούς, το νοικοκυριό είναι ανίκανο να προσφέρει την οικογενειακή θαλπωρή, τη στήριξη μεταξύ οικείων, την ικανοποίηση ότι είσαι «κάποιος» εφόσον είσαι μέλος της συγγενικής ομάδας.

Όχι δεν είσαι τίποτα, αν δεν βγεις έξω από το σπίτι σου. Αυτό φωνάζει η κοινωνία και καλεί το άτομο να ξαναριχτεί στις περιπέτειες. Οφείλει να ξεχωρίσει απ’ τους άλλους, να κερδίσει δηλαδή περισσότερα. Ο φαύλος κύκλος έτσι αρχίζει πάλι. Ανικανοποίητα πλήθη κυνηγούν το χρήμα, το αποκτούν, το χάνουν ξανά και διαμαρτύρονται κατά των πολιτικών που δεν τους προστάτεψαν αρκετά από τους αδηφάγους της αγοράς.

Αμφισβήτηση

Το μόνο που δεν κάνουν είναι ν’ αμφισβητήσουν τη συνθήκη που δένει σφιχτά τη ζωή τους μ’ αυτό που δεν είναι ζωή, αφού του λείπει το αίμα. Τι τρέχει λοιπόν στις φλέβες τους; Νερό; αέρας; ή κάποιοι αριθμοί; Μέχρι να το βρουν πάντως, σε άλλα μέρη, πιο θερμά, εκεί που πραγματικά βράζει το αίμα, άλλου τύπου άνθρωποι μάλλον θα εξακολουθήσουν να αγωνίζονται εναντίον της λογικής που θέλει να καταγγέλλουμε σαν καλοί ιδιώτες τους πολιτικούς, να τους ζηλεύουμε κρυφά, να εχθρευόμαστε τους πλουσίους και να περιμένουμε απ’ αυτούς που καταγγέλλουμε να τα βάζουν για λογαριασμό μας μ’ αυτούς που εχθρευόμαστε. Η λογική αυτή είναι ένα από τα ευρωπαϊκά εξαγώγιμα προϊόντα. Και σήμερα οι παλιές αποικίες το επιστρέφουν απούλητο.

 

ΠΗΓΗ: Δευτέρα, 28 Νοέμβριος 2011, http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_2_09/10/2011_458575

Στο όνομα του θεού

 

Μετανάστες και Πρόσφυγες από το παλιό εργοστάσιο της Πειραϊκής-Πατραϊκής στην Πάτρα

Από τότε μέχρι και σήμερα σκεφτόμαστε τι θα γίνει με το μέλλον μας, ποιά θα είναι η μοίρα μας. Όταν είμασταν στη χώρα μας, μας είπαν ψέμματα. Μας είπαν ότι στην Ευρώπη έχει δημοκρατία και εκεί θα έχουμε ανθρώπινα δικαιώματα. Αλλά εδώ είναι αλλιώς. Για να φτιάξουμε τη ζωή μας πρέπει να περάσουμε τα σύνορα αλλά στην ελλάδα αυτό είναι πολύ δύσκολο.

Αναγκαστικά πρέπει να γυρίσουμε γιατί μόνο από εδώ μπορούμε να φύγουμε. Θέλουμε να βρούμε έναν άλλο τόπο να ζήσουμε τη ζωή μας, επειδή στην Ελλάδα επικρατεί κακή κατάσταση. Όλοι μας γεννηθήκαμε από μια μάνα και ένα πατέρα. Μπορεί να μιλάμε διαφορετική γλώσσα, να είμαστε από διαφορετικές χώρες αλλά όλοι είμαστε αδέλφια.

Με την αστυνομία μιλήσαμε για τα προβλήματα μας αλλά όπως φαίνεται δεν έχουν σημασία γι αυτούς. Είτε στο πόλεμο στις χώρες μας είτε στην καθημερινή ζωή εδώ έχουμε πρόβλημα επιβίωσης. Ό,τι λέμε από το ένα αυτί μπαίνει και από το άλλο βγαίνει. Το μόνο που θέλουμε είναι μια ήρεμη ζωή. Μέχρι πότε πρέπει να είμαστε μακριά από τις οικογένειές μας; Γιατί δεν μας δίνουν χαρτιά να μπορούμε να ταξιδεύουμε πίσω στη χώρα μας και μετά πάλι στην Ευρώπη; Εσείς θα μπορούσατε να ζήσετε στο παλιό εργοστάσιο όπως ζούμε εμείς; Εσείς μπορείτε να τρώτε φαγητό από τα σκουπίδια; Έτσι η ζωή δεν αξίζει. Το ξέρετε ότι έχουμε ένα νεκροταφείο στη πάτρα για μετανάστες και πρόσφυγες;

Εμείς φύγαμε από τις χώρες μας για να ζήσουμε όχι για να πεθάνουμε.

Παρακαλούμε όποιον θα διαβάσει αυτό το κείμενο να αλλάξει ό,τι κακό σκέφτεται για εμάς. Αν κάποιος μετανάστης κάνει κάτι κακό δεν φταίμε όλοι γι’ αυτό. Ας μην αλλάζει πεζοδρόμιο όποιος μας βλέπει στο δρόμο. Κανένας θεός δεν θέλει να χτυπάς αδύναμους ανθρώπους, να τους συλλαμβάνεις, να τους κόβεις το νερό και το ρεύμα και να τους ταπεινώνεις. Όταν μαθαίνετε ότι ένας αστυνομικός χτυπάει άλλον ένα ανήλικο μετανάστη μην κλείνετε τα μάτια ή τα αυτιά σας.

 

ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ Η ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ

ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΜΕ ΑΣΦΑΛΕΙΑ

ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ

 

Μετανάστες και Πρόσφυγες από το παλιό εργοστάσιο της Πειραϊκής-Πατραϊκής

3-1-2012

Ο γύρος του θανάτου

 

Του Θωμά Κοροβίνη*

 

«Μερικά δημιουργήματα βγαίνουν από μία ανάγκη βαθύτατου χρέους…» ο συγγραφέας Θωμάς Κοροβίνης, μιλά στην Κρυσταλία Πατούλη για την βιωματική – δημιουργική πορεία -από την έμπνευση έως το τυπογραφείο- της συγγραφής του βιβλίου «Ο γύρος του θανάτου», των Εκδόσεων Άγρα.

 «…Τη δεκαετία του ’50 είχε διαμορφωθεί στη χώρα μας ένα σκηνικό, όπου όποιος πολίτης δεν είχε συμπεριφορά δουλική ή προσαρμοστική τουλάχιστον στις εξουσιαστικές και κοινωνικές νόρμες της εποχής, όφειλε συχνά να λογοδοτεί.

 Μικρό παιδί σφραγίστηκα από το κλίμα απαξίωσης του αυτοπροσδιορισμού και της αυτοδιάθεσης των ανθρώπων.

Ήταν κοινή συνείδηση στην Θεσσαλονίκη ότι ο Παγκρατίδης που εκτελέστηκε το 1968 ως «δράκος του Σέιχ Σου» υπήρξε ένα βολικό θύμα του ενοχικού εκείνου καιρού που τον εξέθρεψε.

Ένα παιδί του πάθους και της μοίρας, που η ιστορία του με βασάνιζε και το μυθιστόρημα που έφτιαξα γύρω από την τραγωδία του εκείνη την εποχή, προέκυψε περίπου σαν μια φυσιολογική γέννα.

Σκύβω πάντοντε πάνω απ’ τα απολωλότα. Μαζεύω τα τσαλαπατημένα άνθη που απομένουν από το ποδοβολητό και το σάρωμα.  Η πλούσια γλωσσική ποικιλία που χρησιμοποιώ δεν είναι φτιαχτή, έτσι μιλούσαν πριν από πενήντα χρόνια οι άνθρωποι.

Ένας νεαρός διορθωτής κειμένων ή τυπογράφος μπορεί και να ξενίζεται. Οι εποχές μοιάζει να αλλάζουν αλλά κατ’ ουσίαν επαναλαμβάνονται.

Ο βρόγχος που μας έπνιγε τον καιρό των Θεσσαλονικιών δράκων και του φονικού του Λαμπράκη, τότε που η κοινή ελληνική πιεζόταν απ’ την καθαρεύουσα αλλά πλουτίζονταν από λαϊκά και αργκοτικά τσαλίμια, ξανασχεδιάστηκε σε νέο λουσάτο ντιζάιν για τον μέχρι χτες επαναπαυμένο και ξεγελασμένο μας σβέρκο.».

* O συγγραφέας ΘΩΜΑΣ ΚΟΡΟΒΙΝΗΣ, φιλόλογος στη Μέση Εκπαίδευση, έζησε για μια οχταετία στην Κωνσταντινούπολη. Εδώ και χρόνια έρευνα πτυχές του ελληνικού και του τούρκικου λαϊκού πολιτισμού καθώς και τις σχέσεις μεταξύ τους. Συνεργάζεται με διάφορα περιοδικά πολιτιστικού προσανατολισμού.

Έγραψε τα βιβλία: Τουρκικές παροιμίες, Κανάλ ντ' Αμούρ, Τα πρόσωπα της Σωτηρίας Μπέλλου, Φαχισέ Τσίκα, Σκανδαλιστικές και βωμολοχικές ελληνικές παροιμίες, Κωνσταντινούπολη – Λογοτεχνική ανθολογία, Τούρκοι ποιητές υμνούν την Κωνσταντινούπολη, Ο Μάρκος στο χαρέμι, Το χτικιό της Άνω Τούμπας, Τρία ζεϊμπέκικα και ένα ποίημα για τον Γιώργο Κούδα, Οι Ασίκηδες – Εισαγωγή και ανθολογία της τουρκικής λαϊκής ποίησης από τον 13ο αιώνα μέχρι σήμερα, Οι Ζεϊμπέκοι της Μικρός Ασίας, Αφιέρωμα στον Στέλιο Καζαντζίδη, Θεσσαλονίκη 2005 – Ρεπορτάζ- Στον αδελφό Γιώργο Ιωάννου πού λείπει 20 χρόνια στην καταπακτή, Σμύρνη, μια πόλη στην λογοτεχνία, Όμορφη Νύχτα – Χρονογραφία-μυθιστόρημα για 20 χρόνια λαϊκού τραγουδιού στη Θεσσαλονίκη [ 1985-2005], Ο Καραγκιόζης λαϊκός τραγουδιστής.

Το βιβλίο του «Ο γύρος του θανάτου» των εκδόσεων Άγρα, ;ήταν υποφήφιο για το Βραβείο Αναγνωστών 2011. Επίσης, πρόσφατα, επιμελήθηκε το βιβλίο «Ημερολόγιο του 2012: Θεσσαλονίκη», Εκδόσεις Μεταίχμιο.

Είναι συνθέτης, στιχουργός και ερμηνευτής λαϊκών τραγουδιών.
Δισκογραφία: Από έβενο κι αχάτη, Φουζουλή: Λείλά και Μετζνούν, Τακίμια, Το Κελί. Συχνά παρουσιάζει συναυλίες με το δικό του ρεπερτόριο ή με θέματα του ρεμπέτικου και του λαϊκού τραγουδιού.

 

Απλωμένα χέρια

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

Εφιάλτης δεν είναι η πέτρα

                    που τσακίζει τα μυαλά μας

Εφιάλτης είναι η μέρα

που θρυμματίζει τον ονειρόβραχό μας

                                         σε βοτσαλάκια

Εφιάλτης είναι η ίδια πάντα παρακμή

που δεν αφήνει ν’ ανθίσει η ζωή μας

Κι’ ο φόβος

που μας σκορπάει σαν πουλιά

 

Αλήθεια πως φαίνεται η γύμνια

                                              της ημέρας

σαν βγαίνουν στους δρόμους

      οι τρωγλοδύτες με τα καροτσάκια

σαν βγαίνουν επαίτες τα παιδιά

                        με τ’ απλωμένα χέρια.

 

Τότε είναι που σκοντάφτει η Ιστορία

                                   στο απάνθρωπο

και πέφτει σαν παλιάλογο, βογκώντας

Τότε είναι που γλύφει τις πληγές του

                                                  ο ποιητής

σαν το ψωριάρικο σκυλί

                       με το σπασμένο πόδι του

 

Πως αλλιώς αφού μ’ ένα νεύμα

                                                 στο φανάρι

σκοτώνεται η ελπίδα ενός πεινασμένου;

 

Γι’ αυτό όσοι ξέρουν να διαβάζουν

                                                  τον καιρό

βλέπουν την καταιγίδα να ‘ρχεται

                     κεραύνια και βρυσομάνα.

 

                           18 Δεκεμβρίου 2011, Γιάννης Ποταμιάνος

Πόλεμος

 

Του Γιώργου Σαρρή

 

Ποια είναι επι τέλους η περιβόητη "κυβέρνηση Παπαδήμου" που καλείτε τους πάντες να την στηρίξουν;

Γιατί δε λέτε πως  μιλάτε για την κυβέρνηση μαύρου μετώπου των 3 κομμάτων που ψήφισαν το μνημόνιο που μας έφερε εδώ; Του μνημόνιου που Έλληνες και ξένοι ειδικοί θεωρούν πλέον οτι απέτυχε ολοκληρωτικά να "ρυθμίσει" και να επανακινήσει την οικονομία, του μνημόνιου που απορρίπτει ολοκληρωτικά και μισεί κυριολεκτικά ο λαός. Παρ’ όλα αυτά επιμένετε.

Στην παραπέρα εξαφάνιση όσων έχουν απομείνει. Στην αύξηση των στρατιών ανέργων και φτωχών. Στη συνέχιση του κλεισιματος μικρομάγαζων κι επιχειρήσεων. Στο τελικό και ολοκληρωτικό γκρέμισμα της κοινωνίας με μόνο "κέρδος" την πιθανή βελτίωση κάποιων αριθμών μετα από 10-15 χρόνια που δεν θα έχουν κανένα νόημα για μας.

Τι μας ζητούν να στηριξουμε; Ας μας πουν επιτέλους. Γιατι δεν μας ξεκαθαρίζουν ποιες είναι επιτέλους οι "μεταρυθμίσεις" που "πρέπει οπωσδήποτε να γίνουν"; Τι ακριβώς εννοούν με την περίφημη "μείωση δημοσίων δαπανών"; Κλείσιμο σχολείων και νοσοκομείων; Κατάργηση μισθών και συντάξεων;

Τι θέλουν επιτέλους;

Γιατί δεν βγαίνει ο ίδιος ο "Πρωθυπουργός της ελπίδας" να μας τα ξεκαθαρίσει χωρίς να κρύβεται πίσω από γενικολογίες, συγκρατημένα χαμόγελα και ψεύτικα σκορπίσματα μιας χρυσόσκονης ελπίδων που θα την πάρει το πρώτο αεράκι της σκληρής πραγματικότητας;

Τί θέλετε "να στηρίξουμε όλοι μας";

Την νέα  φοροεπιδρομή; Την κυβέρνηση που τολμάει να φορολογήσει εισοδήματα των 5000 ευρώ ρε αχρείοι; Που έχει το "σθένος" να εξοντώσει οικογένειες με 3 παιδιά και εισόδημα 9000 ευρώ;;;

Που ανάγκασε εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες να επιστρέψουν τις πινακίδες των αυτοκινήτων τους που πλήρωσαν κανονικότατα και είναι δικά τους, επειδή δεν έχουν να πληρώσουν το σηματάκι; Που έχουν υποχρεώσει φτωχούς ανθρώπους να βγάζουν το χειμώνα με σβηστά καλοριφέρ επειδή δεν μπορούν να βάλουν ούτε δυο σταγόνες πετρέλαιο; Και που την ίδια στιγμή μας ανακοινώνει, μέσω τηλεόρασης φυσικά αφού κανείς δεν αναλαμβανει να χρεωθεί το κόστος, ότι από 15/10 θα έχουμε πλήρη εξίσωση πετρελαίου θέρμανσης και πετρελαίου κίνησης;

Σ' αυτά θέλετε τη στήριξή μας; Τη στήριξη στα νέα ψέμματα που λέτε πως "δεν θα υπάρξουν νέα μέτρα γιατί δεν τα αντέχει ο λαός" ενώ στο άλλο δωμάτιο γράφονται οι νέες λίστες μέτρων; Και την ίδια ώρα ανακοινώνονται ως θετικές ειδήσεις οι πακτωλοί φθηνών δανεικών δις με 1% επιτόκιο από την ΕΚΤ προς τις τράπεζες. Αλλά από κυβερνήσεις τραπεζιτών ή υπαλλήλων τους τι μπορεί να περιμένει κανείς.

Ας βρεί πρώτα  τα κότσια λοιπόν ο "συμπαθής" Πρωθυπουργός, που κανείς μας δεν ψήφισε, να βγει και να μας τα πει κατάμουτρα ολα αυτά, βάζοντας το χαρτί της δημοφιλίας του πάνω στο τραπέζι, ας βγεί ο λαλίστατος Ε. Βενιζέλος που έχει επίσης καταπιεί τη γλώσσα του τελευταία τρέμοντας μήπως χάσει ψήφους στην εσωκομματική μάχη, κι ύστερα να ξαναμιλήσει ο πονηρός περίγυρος για στήριξη.

Οσο για τον πόλεμο που είπε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας πως κάνουν δήθεν τα ΜΜΕ στον Πρωθυπουργό προφανώς ας αφήσει καλύτερα τους αντιπερισπασμούς γιατί θυμωνει  κόσμος.

Άλλος είναι ο πόλεμος που γίνεται. Ο πόλεμος εξόντωσης των απλών ανθρώπων αυτού του λαού, ο πόλεμος του κεφαλαίου ενάντια στην εργασία και τα κοινωνικά δικαίωματα.

Και σ' αυτό τον πόλεμο μόνο μια απάντηση μπορεί να υπάρχει. Πόλεμος.

ΠΗΓΗ: Αναρτήθηκε από Γιώργος Σαρρής, Τρίτη, 3 Ιανουαρίου 2012, http://giorgossarris.blogspot.com/2012/01/blog-post_03.html. Το είδα: http://seisaxthia.blogspot.com/2012/01/blog-post_2164.html

Αντεφιαλτικό μέτωπο!….

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

 

Το εφιαλτικό μέτωπο μας είναι γνωστό. Είναι το ανθελληνικό μέτωπο της εχθροπάθειας, που βρίσκεται στην υπηρεσία των τοκογλύφων της 3μερούς, της Μπίλντεμπεργκ και του 4ου Ράιχ. Το μαύρο, όπως λέγεται, μέτωπο της τρόικας των παπαδημίων.

Και δεν πρέπει καθόλου να μας ξεγελάει το γεγονός ότι κάποιοι απ’ αυτούς παρουσιάζονται να κόπτονται, δήθεν, για τα εθνικά ζητήματα. Όπως, για παράδειγμα, για το «σκοπιανό».

Πρόκειται για αλλοπρόσαλλες ψηφοθηρικές κωλοτούμπες. Γιατί δεν είναι δυνατόν να ενδιαφέρεται κάποιος, τόσο πολύ για το «σκοπιανό», όταν ψηφίζει την εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας της πατρίδας του και το ξεπούλημά της

Και το ευχάριστο είναι ότι απέναντι στο μνημονιακό μπλοκ πάει, προς το παρόν να δημιουργηθεί – γύρω απ’ το Συνασπισμό – και ένα αντιμνημονιακό.

Έτσι έχουμε τη σημαντική προσχώρηση, στο Συνασπισμό, μιας αξιόλογης φωνής, όπως είναι αυτή της Σοφίας Σακοράφα. Και την πρόθεση να προσχωρήσει, όπως ακούσαμε από τον ίδιο, και ο Παναγιώτης Καμένος. Μια απ’ τις πιο ισχυρές φωνές του τωρινού κοινοβουλίου. Και ενδεχομένως και άλλοι, που δεν γνωρίζουμε. Όπως ο Γιάννης Δημαράς, κλπ…

Μακάρι στο αντιμνημονιακό μπλοκ να προστεθούν και άλλοι. Όσο γίνεται περισσότεροι. Και να μην καταφρονήσουν καθόλου, όπως λέει και ο Παύλος, τη νεότητα του κ. Τσίπρα.

Γιατί ίσα-ίσα η μέχρι τώρα παρουσία του στη Βουλή έχει αποδείξει ότι είναι κατά πολύ ανώτερος από κάποιους άλλους, που η ωριμότητά τους, τους έχει καταντήσει, καθώς θα έλεγε και ο Σαίξπηρ, στο μη περαιτέρω και μη αναστρέψιμο σάπισμα….

Φαίνεται δε πως στην ίδια συχνότητα με το Συνασπισμό κινούνται και άλλα αντιμνημονιακά κόμματα ή κινήματα. Όπως το λαϊκό κίνημα ή η Ένωση των Αποστράτων, κλπ..

Ακόμη και κόμματα ή κινήματα με θρησκευτικό (χριστιανικό) προασανταολισμό:

Όπως η Χριστιανική Δημοκρατία του αείμνηστου μεγάλου αγωνιστή Νίκου Ψαρουδάκη και των επίσης αξιόλογων συνεχιστών του έργου του.

Και η Δημοκρατική Αναγέννηση του Νέστορα της Βουλής Στέλιου Παπαθεμελή. Στην οποία εντάσσεται – αν δεν κάνω λάθος και η προσπάθεια του Ηλία Σταμπολιάδη. Ή το Πατριωτικό Μέτωπο του πάντα δυναμικού και μαχητικού Σταύρου Βιτάλη. Και πολλών άλλων, που δεν γνωρίζω ….

Ένα ανάλογο μέτωπο είχε δημιουργηθεί και λίγο μετά τη μεταπολίτευση.

Οπότε μεσουρανούσε το άστρο του «εθνάρχη» Καραμανλή και το άλλο του ανερχόμενου Αντρέα.

Των οποίων τα κόμματα στη συνέχεια εξελίχτηκαν σε Συμπληγάδες –  Σκύλλα και Χάρυβδη – ανάμεσα στις οποίες συνθλίβεται και καταβαραθρώνεται η Ελλάδα και ο ελληνισμός.

Για ν’ αποτελούν, ιδιαίτερα τώρα, θανάσιμη απειλή, εξαιτίας της ευπιστίας ή της ιδιοτέλειας ενός μέρους του λαού. Παρότι βρίσκονται, λόγω της κατά συρροή εξαπάτησης του λαού και της ληστρικής τους πολιτικής και των απειράριθμων σκανδάλων τους, στο ναδίρ της αξιοπιστίας τους…

Πάντως οι οποιεσδήποτε μεμονωμένες κινήσεις, σ’ αυτή τη φάση, είναι στο έπακρο ανεδαφικές και καταδικασμένες σε αποτυχία.

Αλλά και θα συντελέσουν στην ευχερέστατη επικράτηση του μαύρου και σκοτεινού μπλοκ των εφιαλτικών μνημονιακών δυνάμεων. Γιατί θα τους δώσουν το φιλί της ζωής. Τη στιγμή βρίσκονται σε διαμετρική αναντιστοιχία προς τη συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων. Και πνέουν τα λοίσθια. Και θα τους δώσει τη δυνατότητα να ολοκληρώσουν το καταχθόνιο έργο τους.

Κι αυτό θα ήταν το μεγαλύτερο έγκλημα, που θα μπορούσε να διαπράξει κάποιος, αυτή τη στιγμή, σε βάρος της πατρίδας και του μέλλοντος του ελληνικού λαού.

Βέβαια ο καθένας έχει τις προσωπικές και τις κομματικές του φιλοδοξίες. Και τον ιδεολογικό του προσανατολισμό. Αλλά πάνω απ’ τις προσωπικές φιλοδοξίες και ιδεολογικές ιδιοπροσωπείες του καθενός, όπως θα ’λεγε και ο μακαρίτης ο Χριστόδουλος, βρίσκεται, όπως ξανά ’χουμε τονίσει, η σωτηρία της πατρίδας.

Άλλωστε χρειάζεται να θυμούμαστε κάποτε ότι και οι αρχαίοι Έλληνες, παρότι αποτελούσαν κάθε πόλη και ιδιαίτερη επικράτεια, εντούτοις, προ του κοινού κινδύνου, μόνοιαζαν. Και αντιμετώπιζαν με επιτυχία τους εξ ανατολών βάρβαρους επιδρομείς.

Όπως εμείς σήμερα καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε τους εκ της Εσπερίας-και όχι μόνο-εναντίον της πατρίδας μας επελαύνοντες βαρβάρους. Και τους ντόπιους εφιάλτες.

Που δυστυχώς άλλοτε αποτελούσαν εξαιρέσεις. Αλλά σήμερα φτάσαμε στο κατάντημα να αναδεικνύονται κυβερνήτες. Ακόμη, δυστυχώς, και με τη ψήφο των Ελλήνων.

Και ακόμη δυστεχέστερα με την πολυδιάσπαση του πολυκκοματισμού των υγιών δυνάμεων, που κατακερματίζουν την συντριπτική πλειονότητα του λαού.

Και την παραδίδουν βορά στα αδηφάγα και αδυσώπητα τέρατα της τοκογλυφίας και της εφιαλτοκρατίας…

παπα-Ηλίας, 2-01-2012,  http://papailiasyfantis.wordpress.com/2012/01/02/%…BF/