Πρόλογος: Άγγελος Χανιώτης.
Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, 2017
Η παρουσίαση θα γίνει στο βιβλιοπωλείο Nouveau (πεζόδρομος Παντανάσσης 78 & Καραϊσκάκη) την Παρασκευή 29 Ιουνίου, στις 8 μ.μ.
Θα μιλήσουν:
Συμπληρώθηκαν εβδομήντα χρόνια από την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ, στις 14 Μαΐου 1948, και μια εκατονταετία πλέον από την περίφημη Διακήρυξη Μπάλφουρ, η οποία υπήρξε η αφετηρία για την νομιμοποίηση του Σιωνιστικού κινήματος στα πλαίσια των μεγάλων ανατροπών του 20ου αιώνα. Οι Εβραίοι, μετά την Διασπορά τους, εξέφραζαν συνέχεια την ευχή να επιστρέψουν κάποτε στην Γη της Επαγγελίας, που ταυτιζόταν πλέον με την Παλαιστίνη, όποιες κι αν ήταν οι δυσκολίες που θα συναντούσαν για την πραγματοποίηση του ονείρου τους. Η ευχή χιλιετιών «τον επόμενο χρόνο στην Ιερουσαλήμ» ήταν το καθοριστικό πλαίσιο τουΠρώτου Σιωνιστικού Συνεδρίου στην πόλη Βασιλεία της Ελβετίας, το 1897. Εκεί διατυπώθηκε σαφώς ο στόχος του πολιτικού Σιωνισμού: «Ο Σιωνισμός επιδιώκει να εγκαθιδρύσει μια εστία για τους Εβραίους στην Παλαιστίνη, εξασφαλισμένη από το διεθνές δίκαιο».
Πολλά έχουν ειπωθεί για τον περίφημο ποντιακό χορό ή για την ακρίβεια τον αρχαίο χορό, τον οποίο διέσωσαν οι κάτοικοι του Πόντου. Η άγνοια της ελληνικής μας παιδείας, συνέπεια των κατακτήσεων που έχουμε υποστεί, κάνει, σήμερα, δύσκολη την ερμηνευτική προσέγγιση. Ως χορός είναι κυρίως γνωστός ως «Σέρρα» ή παλαιότερα ως «Λαζικός» ή «Τρομακτικός». Τον χαρακτηρίζει η σύνδεσή του με την Τραπεζούντα (παρότι χορεύονταν σε εκτεταμένα τμήματα του Πόντου), ο πολεμικός τους χαρακτήρας και σχέση του με την ζωή. Στην πορεία τον συνέδεσαν, μάλλον, ορθά, με τον Πυρρίχιο. Ποια, όμως, είναι η ταυτότητα αυτού του χορού. Ας τα πάρουμε ένα-ένα λοιπόν τα στοιχεία του. Το παραδοσιακό του όνομα είναι «Σέρρα».
Μετά από έξι χρόνια, αναρτώ και πάλι, μαζί με μια αρχική επικαιροποιημένη εισαγωγή, παλιά μου ανάρτηση με το γνωστό ψευδώνυμό μου ως «το Μανιτάρι του Βουνού» (τΜτΒ). Η ανάρτηση την ημέρα της Αναλήψεως του 2012 (Πέμπτη, 24-05-2012) είχε ως τίτλο: «Η Ανάληψη του Ιησού, οι πρωτοβουλίες των πολλών και ο ρόλος του Πνεύματος». Από τότε έχει κυλήσει πολύ νερό στο εσωτερικό της χώρας, αλλά και στο εξωτερικό έχουμε μεγάλες ανακατατάξεις.
Θα επισημάνω τρεις που τις θεωρώ πολύ σημαντικές και σχετικές με το άρθρο:
Από την πρώτη κιόλας εβδομάδα του στο αξίωμα του υπουργού Εξωτερικών, ο Μάικ Πομπέο δικαίωσε τις εκτιμήσεις ότι η αντικατάσταση του μετριοπαθούς Ρεξ Τίλερσον από τον μέχρι χθες διευθυντή της CIA θα σηματοδοτούσε περαιτέρω σκλήρυνση της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, ιδιαίτερα στη Μέση Ανατολή. Μετά μια σύντομη στάση στο αρχηγείο του ΝΑΤΟ, στις Βρυξέλλες, όπου διεμήνυσε ότι η ψυχροπολεμική ατμόσφαιρα στις σχέσεις ΗΠΑ – Ρωσίας θα διατηρηθεί, ο Πομπέο βρέθηκε το Σάββατο, 28 Απριλίου, στο Ριάντ της Σαουδικής Αραβίας, όπου συνάντησε τον βασιλιά Σαλμάν και τον πρίγκιπα-διάδοχο Μοχάμεντ. Λίγες ώρες αργότερα, σαουδαραβικά αεροπλάνα βομβάρδιζαν το κτίριο του υπουργείου Εσωτερικών της Υεμένης, όπου συσκέπτονταν οι ηγέτες των σιιτών ανταρτών Χούθι, συμμάχων του Ιράν. Την κρίσιμη πληροφορία διαβίβασε στο Ριάντ η CIA, σύμφωνα με αραβικά μίντια.
Το Παλαιστινιακό
(Δημητσάνα Αρκαδίας 1745 – Κωνσταντινούπολη 10-04-1821)
Εορτή: 10 Απριλίου
ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑ
Α. Γέννηση – ανατροφή
Ο διαπρεπής αυτός Οικουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως γεννήθηκε στην Δημητσάνα Αρκαδίας το 1745 από πτωχούς γονείς. Ο πατέρας του ονομαζόταν Ιωάννης Αγγελόπουλος και η μητέρα του Ασημίνα (το γένος Παναγιωτόπουλου). Βαφτίστηκε και πήρε το όνομα Γεώργιος. Είχε έναν αδελφό και δύο αδελφές. Το μικρό αυτό τσοπανόπουλο έμαθε τα πρώτα γράμματα στην Δημητσάνα, στη Σχολή που λειτουργούσε εκεί από το 1764 από τον θείο του και ανάδοχό του ιερομόναχο Μελέτιο και τον ιερομόναχο Αθανάσιο Ρουσόπουλο.
Β. Σπουδές
Μέχρι την περασμένη εβδομάδα, ο Ταγίπ Ερντογάν χρωστούσε τουλάχιστον τρεις μεγάλες χάρες στον ηγέτη της τουρκικής Ακροδεξιάς, Ντεβλέτ Μπαχτσελί. Το 2002, εν μέσω οικονομικής κρίσης και προβλημάτων υγείας του πρωθυπουργού Μπουλέντ Ετσεβίτ, ο Μπαχτσελί, αντιπρόεδρος της κυβέρνησης συνεργασίας, προκάλεσε πρόωρες εκλογές. Το εθνικιστικό του κόμμα ΜΗΡ όπως και το κόμμα του Ετσεβίτ έμειναν εκτός Βουλής, χαρίζοντας την απόλυτη πλειοψηφία στο ισλαμικό ΑΚΡ του Ερντογάν.