“Ηθικές” ιστορίες

Του Θανάση Σκαμνάκη

Η Κυριακή των εκλογών προκαλεί αμηχανία αν σκοπεύεις να γράψεις ένα άρθρο, καθώς κάθε σχόλιο καθίσταται ανεπίκαιρο μέσα σε λίγες ώρες.

Να μιλήσεις για το γεγονός των εκλογών; Έχουν τελειώσει, αλλά όχι ακόμα. Να μιλήσεις για άλλα; Πως μπορείς να παρακάμψεις το κύριο;

Επί πλέον, ακόμα κι αν οι εκλογές είναι σαν τις σημερινές, τόσο ψοφοδεείς που κινδυνεύεις να τις μπερδέψεις, το μεγάλο μερίδιο της προσοχής είναι στραμμένο στο αποτέλεσμα και στα όσα συνεπάγεται.

Συνέχεια →

Οικουμενισμός και Ουκρανική Αυτοκεφαλία

Toυ Κώστα Νούση*

Τι σχέση άραγε έχουν μεταξύ τους; Προφανή: όσοι «μισούν» το Οικουμενικό Πατριαρχείο για πολλούς και διάφορους λόγους, βρίσκουν μέσα από το Ουκρανικό πρόβλημα μια αγαστή ευκαιρία να τοξεύσουν κατά της Μητρός εν Κων/πόλει Εκκλησίας. Δεν είναι τυχαίο που οι γνωστοί και σεσημασμένοι «αντιοικουμενιστάδες» κληρικοί και λαϊκοί βάλλουν κατά του Πατριάρχη με αφορμή και πρόφαση το Ουκρανικό ζήτημα. Μάλιστα, ένιοι εξ αυτών κάθονται και συντάσσουν εκτενείς μελέτες, στηρίζοντας την επιχειρηματολογία τους σε ιερούς Κανόνες και στο χρονίζον «έθος» της εκκλησιαστικής παράνομης «προσάρτησης» των Ουκρανών υπό της Μοσχοβίτικης Εκκλησίας τους τελευταίους αιώνες. Τα πράγματα όμως δεν είναι τόσο απλά, προφανή και πρόδηλα, όπως θα ήθελαν οι αντιπατριαρχικοί συντάκτες των κειμένων αυτών να τα παρουσιάσουν.

Συνέχεια →

Γάμος στα Βαλκάνια και μπαλοθιές

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα

Με ρωτούν: Υπέρ ή κατά;

Ακόμα σκέφτομαι, απάντησα, σήμερα.

Η «Μακεδονία είναι ελληνική» φωνάζουν.

Ναι, σήμερα η ιστορική

δόθηκε στη χώρα μας, οριστικά,

μ’ όλα τα σύμβολά της.

Συνέχεια →

Ἡ χριστιανικὴ ἀντίληψη τοῦ χρόνου καὶ ἡ Ἱστορία ὡς Παράδοση

Του Νίκου Νησιώτη*

Τὸ ἀξίωµα, νοµίζω, τὸ ὁποῖο ὁ χριστιανισµὸς προσπαθεῖ νὰ ξεδιπλώσει καὶ νὰ διαδώσει σ’ ὅλο τὸν κόσµο µὲ τὴν ἱεραποστολὴ καὶ τὸν εὐαγγελισµὸ εἶναι ὅτι ἡ θεία ἐν Χριστῷ ἀποκάλυψη δὲν συνέβη µόνο σ’ ἕνα σηµεῖο ἐν χρόνῳ, ὅπως ὁποιοδήποτε ἱστορικὸ γεγονὸς τῆς κοσµικῆς ἱστορίας, ἀλλὰ εἶναι παροῦσα σήµερα µέσῳ τῆς ζώσας πίστης, καὶ θὰ εἶναι παροῦσα σ’ ὅλες τὶς γενιὲς καὶ θὰ τελειωθεῖ καὶ συµπληρωθεῖ µὲ τὴ Δευτέρα Παρουσία. Ἡ οὐσία τῆς ἀποκάλυψης, ἡ ἐν Χριστῷ λύτρωση, δὲν εἶναι ἁπλῶς οὐσία, ἀλλὰ γίνεται µέσῳ τῆς πίστης στὴν Ἐκκλησία µιὰ παρ-οὐσία.

Συνέχεια →

Περί υποχρεωτικής προσευχής και άλλων συνδικαλιστικών …δαιμονίων

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα*

«…Ο ντετερμινισμός του αντικειμενοποιημένου κόσμου διαστρέφει και την θρησκευτική σκέψη. Διαστρέφει την άποψη για το Θεό και την άποψη για τον άνθρωπο…», Νικολάι Μπερδιάγιεφ.[1]

1. Εισαγωγικά

Αφορμή γι αυτό το κείμενο ήταν η προληπτικού τύπου σύσταση του ΔΣ της Α΄ ΕΛΜΕ Αχαΐας προς τους Διευθυντές των σχολείων ευθύνης της, μετά από σχετική καταγγελία καθηγητών που απευθύνθηκαν σ’ αυτό. Πρόκειται  για την τελευταία παράγραφο ανακοίνωσης για μιά σερά ζητημάτων. Το κείμενο ψήφισε και ο υποφαινόμενος, μέρος του οποίου κι έγραψε ως Γραμματέας. Παράλληλα ακολούθησε οξεία ανακοίνωση της «ΤΕ της ΔΑΚΕ ΔΕ Αχαΐας», με  πολλαπλούς στόχους.

Συνέχεια →

Μέση Ανατολή: 100 χρόνια Χάους

Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

Συμπληρώθηκαν εβδομήντα χρόνια από την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ, στις 14 Μαΐου 1948, και μια εκατονταετία πλέον από την περίφημη Διακήρυξη Μπάλφουρ, η οποία υπήρξε η αφετηρία για την νομιμοποίηση του Σιωνιστικού κινήματος στα πλαίσια των μεγάλων ανατροπών του 20^ου αιώνα. Οι Εβραίοι, μετά την Διασπορά τους, εξέφραζαν συνέχεια την ευχή να επιστρέψουν κάποτε στην Γη της Επαγγελίας, που ταυτιζόταν πλέον με την Παλαιστίνη, όποιες κι αν ήταν οι δυσκολίες που θα συναντούσαν για την πραγματοποίηση του ονείρου τους. Η ευχή χιλιετιών «τον επόμενο χρόνο στην Ιερουσαλήμ» ήταν το καθοριστικό πλαίσιο τουΠρώτου Σιωνιστικού Συνεδρίου στην πόλη Βασιλεία της Ελβετίας, το 1897. Εκεί διατυπώθηκε σαφώς ο στόχος του πολιτικού Σιωνισμού: «Ο Σιωνισμός επιδιώκει να εγκαθιδρύσει μια εστία για τους Εβραίους στην Παλαιστίνη, εξασφαλισμένη από το διεθνές δίκαιο».

Συνέχεια →

Απηχώντας την άρρηκτη σχέση Αρκάδων, Μακεδόνων και Ποντίων μέσα από τον χορό Σέρρα

Του Κωνσταντίνου Κόττη*

Πολλά έχουν ειπωθεί για τον περίφημο ποντιακό χορό ή για την ακρίβεια τον αρχαίο χορό, τον οποίο διέσωσαν οι κάτοικοι του Πόντου. Η άγνοια της ελληνικής μας παιδείας, συνέπεια των κατακτήσεων που έχουμε υποστεί, κάνει, σήμερα, δύσκολη την ερμηνευτική προσέγγιση. Ως χορός είναι κυρίως γνωστός ως «Σέρρα» ή παλαιότερα ως «Λαζικός» ή «Τρομακτικός». Τον χαρακτηρίζει η σύνδεσή του με την Τραπεζούντα (παρότι χορεύονταν σε εκτεταμένα τμήματα του Πόντου), ο πολεμικός τους χαρακτήρας και σχέση του με την ζωή. Στην πορεία τον συνέδεσαν, μάλλον, ορθά, με τον Πυρρίχιο. Ποια, όμως, είναι η ταυτότητα αυτού του χορού. Ας τα πάρουμε ένα-ένα λοιπόν τα στοιχεία του. Το παραδοσιακό του όνομα είναι «Σέρρα».

Συνέχεια →