Αρχείο ετικέτας Παναγιώτης Σωτηρόπουλος

Το χρέος μιας ζωής που μας ανήκει

Το χρέος μιας ζωής που μας ανήκει

Στην Australia… ΠΗΓΗ: iefimerida

Tου Παναγιώτη Σωτηρόπουλου*

Ό,τι ζήσαμε πια είναι σχήμα κλειστό

Ό,τι χτίζουμε σκορπάει στον άνεμο

Μα άσε ένα φως ανοιχτό

η ευτυχία είναι αυτό που περιμένουμε να ‘ρθει”

«Η ευτυχία είναι αυτό…» στίχοι Μανώλη Φάμελου

Φροντίζουν για το καλό μας, νιάζονται για τη ζωή μας, για την ευτυχία μας. Σε έναν κόσμο που βρίσκεται σε συνεχή περιδίνηση η αβεβαιότητα που καλλιεργείται μας καθιστά ευάλωτους σε χειρισμούς, ευεπίφορους σε εξαρτήσεις. Έχουμε εθιστεί στην επιβολή μιας αντίληψης πως η επιβίωσή μας είναι ένα χρέος που αποσβένεται μερικώς όταν εκχωρούμε δικαιώματα που θεωρούσαμε αυτονόητα. Σ αυτή τη σχέση υποταγής ακόμη κι εμπράγματα ενέχυρα και υποθήκες εκχωρούνται σε διαχειριστές που αποδεδειγμένα εργάζονται με κυνισμό για να επιτύχουν την κερδοφορία του κεφαλαίου τους, εικονικού ή με αντίκρισμα πραγματικό λίγη σημασία έχει. Στην προσδοκία μιας μελλοντικής επίτευξης στόχων επιβάλλεται ένας τρόπος ζωής που θα διασφαλίζει πάνω από όλα τη δική τους εφήμερη ευημερία. Για την αρραγή λειτουργία του σχεδίου τους συστήνεται ένα δίκτυο που διασφαλίζει τη συνοχή, ισχυροποιεί την επίβλεψη, διαιωνίζει την αίσθηση του χρέους στο πλειοψηφικό ρεύμα των υποτακτικών που καταβάλλουν τον κεφαλικό φόρο, συμβολικά και πραγματικά.

Το τίμημα της ελευθερίας του λόγου ή τα όρια του;

Το τίμημα της ελευθερίας του λόγου ή τα όρια του;

Από την Βικιπαίδεια

Του Παναγιώτη Σωτηρόπουλου*

Όσα διαδραματίσθηκαν στη Γαλλία (αποκεφαλισμοί, αντιδράσεις με αναρτήσεις σχεδίων του Charlie Hebdo) μπορούν να ερμηνευθούν μέσα από μια μακρά παράδοση που, όσο κι αν απεκδύεται προσωρινά την επίσημη μορφή της, παραμένει στον πυρήνα μιας ιδεολογίας που συγκροτεί τη Γαλλική κοινωνία. Η παράδοση αυτή ανατρέχει στις ρίζες του Διαφωτισμού ως αυθεντικής έκφραση ενός κινήματος που αμφισβήτησε με ριζοσπαστικό τρόπο τη θρησκευτική εξουσία. Η εγκαθίδρυση μιας νέας εξουσίας στη θέση των προηγούμενων δεν είναι βέβαια μια άλλη ιστορία, αλλά εγγράφεται κι αυτή στη δυναμική των εξεγέρσεων. Οι βασικές συνιστώσες του κινήματος καθόρισαν τις αναπαλλοτρίωτες αρχές των δικαιωμάτων του ανθρώπου. Μοχλός της κίνησης που κορυφώθηκε με τη Γαλλική Επανάσταση ήταν η πολιτική και κοινωνική αμφισβήτηση, ο αγώνας ενάντια στην αδικία και στην αμάθεια, η σθεναρή αντίθεση στη δουλεία των ανθρώπων, η καταγγελία της μισαλλοδοξίας και του θρησκευτικού φανατισμού.

Και πλάι απ’ το νερό που στάζει συλλαβίζοντας … το μέλλον μας έχει πολλή ξηρασία

Και πλάι απ’ το νερό που στάζει συλλαβίζοντας … το μέλλον μας έχει πολλή ξηρασία

Του Παναγιώτη Σωτηρόπουλου*

Επιτρέψτε μου, ποιητική αδεία, την αυθαίρετη σύνθεση των στίχων του τίτλου. Μπορεί ο λόγος τους να φαντάζει αδύναμος ως ανάχωμα στην επέλαση που μεθοδικά προετοιμάζουν οι οιηματίες της εξουσίας, αλλά διατηρεί την εσωτερική δύναμη που επίμονα χαράζει το βράχο κι ανοίγει μυστικές διαδρομές. Μοιάζει με την Ομηρική μισγάγκεια, το αντάμωμα από ρυάκια που σμίγουν για να γίνουν ορμητικός ποταμός. Κρύβει το θαύμα της ζωής που δυναμικά ανανεώνεται ως ευλογία εξ ουρανού με τις πρώτες σταγόνες της βροχής. Την άφατη στιγμή που ο διψασμένος νομάδας φέρνει με την παλάμη του νερό στα χείλη για να νοτισθούν. Όταν νιώθει τη λυτρωτική επίδραση μέσα του πως μαζί με τη δίψα φεύγουν κι όσα ανομήματα κουβαλούσε: ΝΙΨΟΝ ΑΝΟΜΗΜΑΤΑ ΜΗ ΜΟΝΑΝ ΟΨΙΝ. Αμφίδρομη στην ανάγνωση της η καρκινική γραφή, δίσημη κι η ερμηνεία της, ένα παράδοξο: «Του σκοτωμένου το παγούρι έχει νερὸ και φως ακόμα». Τα ορμητικά νερά του Αχέροντα έπρεπε να διασχίσει ο ψυχοπομπός Ερμής, για να παραδώσει τις ψυχές στον Άδη. Πόσοι νοιάζονται άραγε σήμερα για τη την παράλειψη που συνοψίζει τα ουσιώδη του ανθρωπισμού; ‘’εδίψησα, και ουκ εποτίσατέ με’’.

Η μελαγχολία του έρωτα και το ανοιξιάτικο όνειρο στην καρδιά του χειμώνα

Η μελαγχολία του έρωτα και το ανοιξιάτικο όνειρο στην καρδιά του χειμώνα

Με αφορμή το “Χειμωνιάτικο Ταξίδι” του Franz Schubert

Του Παναγιώτη Σωτηρόπουλου*

Σε ηλικία 30 ετών, ένα χρόνο πριν το θάνατό του, ο Franz Schubert ολοκληρώνει το έργο του Winterreise -Χειμωνιάτικο ταξίδι- ένα φωνητικό κύκλο που αρχικά απαρτίζεται από φωνή για τενόρο και πιάνο και περιλαμβάνει στην τελική του μορφή 24 ρομαντικά τραγούδια (lieder) σε στίχους του ρομαντικού φιλέλληνα ποιητή Wilhelm Müller. Την επόμενη χρονιά, το 1828, ο συνθέτης της αμόλυντης μουσικής γονιμότητας και της σαγηνευτικής μελωδίας, που γεννήθηκε μια χιονισμένη μέρα, εγκαταλείπει εξαντλημένος από τις ασθένειες, μια παγερή μέρα του 1797, τη γήινη ματαιότητα, όπως θεωρούσε ένα ολόκληρο κίνημα της εποχής. Στον τάφο του συνθέτη η αινιγματική φράση του ποιητή Franz Grillparzer «Die Tonkunst begrub hier einen reichen Besitz,aber noch viel schonere Hoffnungen» («Η Τέχνη της Μουσικής ενταφίασε εδώ ένα πλούσιο απόκτημα, αλλά ακόμη ωραιότερες προσδοκίες», σκιαγραφεί τη δημιουργική παρακαταθήκη που άφησε με το έργο του ο Βιενναίος μουσικός.