Δυο χιλιάδες δέκα-ΕΠΤΑ παραδοχές για την Αλλαγή

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

Πιθανόν, κάποιος εσωτερικός μηχανισμός μας προστατεύει από την αιφνίδια αλλαγή. Αρκεί να σκεφτεί κανείς τις αλλαγές στα εξωτερικά μας χαρακτηριστικά, καθώς προχωράμε από τη γέννηση προς την ωριμότητα. Σχεδόν τίποτα δεν αλλάζει από τη μια μέρα στην άλλη, κι’ όμως αλλάζει. Και χρειάζεται πάντα μια φωτογραφία κάποιας περασμένης πρωτοχρονιάς για να φανερωθεί η Αλλαγή. Αλλιώς, δεν ξέρω ποιος θα άντεχε να δει τη φάτσα του στον καθρέφτη να γερνάει κατά ένα ολόκληρο χρόνο, μέσα σε ένα δευτερόλεπτο, εκεί κάπου στο βράδυ της αλλαγής της χρονιάς.

Συνέχεια →

Το ελληνικό τραύμα

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

Υπάρχουν ήδη αρκετοί στην επιστημονική κοινότητα που υποστηρίζουν ότι το «φάρμακο» –και η ψυχιατρική ειδικότερα– δεν θα πρέπει να έχουν ρόλο στη θεραπεία του Τραύματος. Κι αυτό γιατί, καθώς εντοπίζουμε το Τραύμα στο σώμα, διαρρηγνύουμε σιωπηρά τις συσχετίσεις του ανθρώπινου πόνου με τις απάνθρωπες συνθήκες που τον προκαλούν. Ο ρατσισμός, η καταπίεση, η βία, η φτώχεια, η παιδική κακοποίηση και η παραμέληση αποσιωπώνται, αφού υπάρχει το «φάρμακο» (Burstow, 2003 και Wilkerson, 1998).

Με την ίδια έννοια, οι συνθήκες που προκαλούν το νεοελληνικό Τραύμα, η εξάρτηση, ο παρασιτισμός, η φτωχοποίηση, ο εις βάρος της χώρας διεθνής καταμερισμός της εργασίας, ο διεθνικός ρατσισμός, ο ρόλος μας ως περιφέρειας του καπιταλισμού, εν τέλει ο ίδιος ο διεθνής καζινοκαπιταλισμός, αποσιωπάται, αφού υπάρχει το «φάρμακο» menoumeuropex!

Συνέχεια →

Η αβάσταχτη παιδικότητα της ενηλικίωσης μας

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

Αν ισχύουν αυτά, θα ριψοκινδύνευα να υποθέσω πως η ελληνική κοινωνία ενηλικιώθηκε ή μάλλον σύρθηκε στην ενηλικίωση της, μέσα από την ανολοκλήρωτη επανάσταση του ’21, δίχως ποτέ να κατορθώσει να ησυχάσει αυτό το θυμωμένο και πληγωμένο παιδί που κουβαλάει εδώ και δεκαετίες στα σπλάχνα της. Η κοινωνία μας φιλοξενεί εντός της έναν πιτσιρικά, που ίσως από «μια αιτία τυφλή», πάνε χρόνια τώρα, που μας «γαμάει τα Λύκεια».

Μιλώ για μια κοινωνία που δεν έχει επαφή με τα δικά της συναισθήματα, τις δικές της ανάγκες και τις δικές της επιθυμίες, που απλά εκλογικεύει και πιθηκίζει ανάγκες, επιθυμίες και συμπεριφορές άλλων και που τη βλέπω να προσπαθεί με το στανιό να χωρέσει μέσα στα βαφτιστικά ρουχαλάκια που της κάνανε δώρο οι νονοί της «ανεξαρτησίας» της. Ανυποψίαστη για τη δική της ανάγκη για «ευρυχωρία» και φαρδιά μανίκια, βιάστηκε -κυριολεκτικά- να ντυθεί στα στενά.  Κι όποιος δεν ακολουθεί τις δικές του ανάγκες, όποιος δεν ιεραρχεί της ανάγκες σύμφωνα με το δικό του τρόπο, όχι μόνο είναι πάντα υποχρεωμένος να υιοθετεί τις ανάγκες άλλων, αλλά είναι και καταδικασμένος να σπουδάζει καθημερινά την απώλεια της ταυτότητας του. Ώσπου, κάπως έτσι, μια ολόκληρη κοινωνία, οδηγήθηκε να εξαρτηθεί από κάπου έξω από την ίδια την εαυτότητα της, μπας και βρει εκεί τη χαμένη της ταυτότητα. Θες να το πεις Ευρώπη, θες να το πεις Ρωσικό Κόμμα, θες να το πεις Κοραϊκή προγονοπληξία, θες να το πεις εμφύλιο, θες χούντα, θες Πα.Σο.Κ. ή ΣΥΡΙΖΑ, θες να το πεις γκρίνγκλις, τα ίδια πράγματα λέμε.

Συνέχεια →

Φτου και απ’ την αρχή

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

Μια φορά κι έναν καιρό, πολλά-πολλά χρόνια πίσω, σ’ έναν τόπο μάλλον κοντινό, «βασίλευε» Λαός καλός. Κι οι «αρχόντοι», να τους πει κανείς έτσι για να συνεννοηθούμε, σύμφωνα με όσα ίσχυαν «εξ’ απ’ ανέκαθεν», δεν είχαν καμιά αρμοδιότητα για ζητήματα που θα μπορούσαν να θίξουν τα καθιερωμένα και αναγνωρισμένα προνόμια του τόπου και των ανθρώπων του.

Για τούτα μάλιστα τα ζητήματα, μόνος αρμόδιος ήταν ο ίδιος ο Λαός, προς τον οποίο οι «αρχόντοι» όφειλαν να αναφέρονται σε κάθε τέτοια περίπτωση  και να ενεργούν σύμφωνα με την έγκριση του. Κάθε μονομερής πράξη των «αρχόντων», όχι μόνο ήταν εντελώς άκυρη, αλλά οι υπεύθυνοι παύονταν αμέσως και στη θέση τους εκλέγονταν άλλοι, σύμφωνα με τα καθιερωμένα, οποιαδήποτε εποχή του χρόνου κι αν ήταν.

Συνέχεια →

Κι όμως, η λογική αρχίζει με τον έρωτα

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

Μα ποια είναι πλέον αυτή η Ευρώπη της Λογικής που αρκετοί επικαλούνται; Ποια είναι αυτή η Ευρώπη του Ορθού Λόγου, που τόσο πολύ όλοι αγαπήσαμε και εμπιστευτήκαμε. Ούτε η χλωρίνη klinex τέτοια καθαρτήρια δύναμη «πχια»! Η χλωρίνη, που όλοι ξέρουμε και όλοι εμπιστευόμαστε

Ή μήπως είναι πιο εύστοχο να τολμήσουμε να ρωτήσουμε, επιτέλους, τι είναι Λογικό σ’ αυτήν την Ευρώπη του παραλογισμού; Και να αραδιάσουμε ταυτόχρονα, δίπλα στη ρητορική μας ερώτηση, τις εκατόμβες των θυμάτων της αράγιστης Λογικής των λογής-λογής ολοκληρωτισμών. Να συνταιριάξουμε ακόμη δίπλα, το άφθονο αίμα ή τις θάλασσες του ανθρώπινου πόνου, για να αφήσω στην άκρη τα «επιστημονικά» βασανιστήρια των ζώων ή τη λεηλασία της φύσης. Στ’  αλήθεια, πόσο Λογικά είναι όλα αυτά ή μήπως αρκεί η επίκληση της Λογικής που τα απενοχοποιεί και τα αθωώνει; Και να φτάσουμε, τέλος, ίσαμε τις μέρες μας: να δούμε αν είναι Λογική, όλη ετούτη η μνημονιακή γαλέρα στην οποία ναυτολογηθήκαμε όλοι με το στανιό.

Συνέχεια →

Το άλλο έλλειμμα

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

Πάει καιρός που δεχτήκαμε τέτοιο ανελέητο βομβαρδισμό από λέξεις, ώστε θεωρήσαμε πως τα μόνα ελλείμματά μας είναι εκείνα του ισοζυγίου πληρωμών, των τρεχουσών συναλλαγών ή το εμπορικό ή το δημοσιονομικό, τα δίδυμα ελλείμματα, καθώς τα λένε, έτσι που στο τέλος μοιάζει να μας έγινε μαράζι η άμεση εξισορρόπηση τους. Να βάλουμε τα φράγκα του κράτους στις ευρωπαϊκές ζυγαριές με τους ηλεκτρονικούς αισθητήρες, να ζυγιάσουμε το «έχει» του και τα «δούναι» του. Μαραζώνουμε φορτώνοντας ολόκληρο το «είναι» της ζωής μας στο ζυγό που παριστάνει τη συσκευή της ζυγαριάς.

Συνέχεια →

MERRY CHRISTMAS S.A.

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

Σε συνέντευξη τύπου που παραχώρησαν οι εκπρόσωποι της σπουδαίας αυτής εταιρείας, τονίστηκε μεταξύ άλλων: Η ΜERRY CHRISTMAS S.A. ιδρύθηκε πριν από δεκάδες χρόνια και από την πρώτη στιγμή, η δημιουργικότητα, ο επαγγελματισμός και η ποιότητα της δουλειάς της αναγνωρίστηκαν και εκτιμήθηκαν από την Αγορά

Πολύ-πολύ σύντομα έγινε η μεγαλύτερη εταιρεία του χώρου, καθώς είναι πλέον με διαφορά η 1η εταιρεία παγκόσμια στην προώθηση της κατανάλωσης και του καπιταλισμού σ’ ολόκληρο τον κόσμο, υπερβαίνοντας ακόμη και εμπόδια που θέτουν οι θρησκείες, οι πολιτισμοί, αλλά και οι συλλογικές και ατομικές ταυτότητες.

Συνέχεια →

Η εθνική μας μειονεξία

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

Η μεταπολιτευτική ελληνική κοινωνία, χαρακτηρίστηκε, μεταξύ άλλων, από την ολοκλήρωση της διαδικασίας μετάβασης από την «παραδοσιακή» μορφή οικογένειας, στη νεωτερική. Κατά την μετάβαση αυτή, που επικυρώθηκε και θεσμικά με τo νέο Οικογενειακό Δίκαιο των πρώτων κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, το παιδί αναγορεύτηκε σε επίκεντρο της οικογένειας.

Συνέχεια →