Η “ερειπωμένη πολιτεία” και οι “παρελάσεις υπερηφάνειας”
Του φιλαλήθη/philalethe00
Την παρελθούσα Κυριακή έλαβε χώρα εν μέσαις Αθήναις το γνωστό φεστιβάλ και παρέλαση «υπερηφάνειας» των ομοφυλοφίλων / αμφισεξουαλικών κλπ. καταπιεσμένων ομάδων του πληθυσμού. Επρόκειτο, άραγε, για αυτό που μας πληροφόρησαν ορισμένα ΜΜΕ, δηλαδή για μια «γιορτή ισότητας»; Αν κρίνουμε από την σχετική ανάρτηση στη επίσημη ιστοσελίδα του «φεστιβάλ» που διενεργείται εδώ και έξη έτη, όχι … ακριβώς: «…είμαι περήφανος/περήφανη γι’ αυτό που είμαι κι επειδή σε μία κοινωνία που παραμένει ομοφοβική δεν κρύβομαι, ζω τη ζωή μου όπως θέλω και διεκδικώ τα δικαιώματα μου.»
Βεβαίως, όλοι ξέρουμε, ελπίζω, ότι ο Απόστολος Παύλος υπήρξε κήρυκας της αυτονομίας σε προσωπικό επίπεδο, κάτι που κατακτήθηκε από τους Χριστιανούς μάρτυρες που πάντα «τω ιδίω βίω νικώσιν τους νόμους». (Η πιο αναπτυγμένη αρχαία Ελλάδα αγνοούσε, όπως έχει παρατηρηθεί οξυδερκώς και από τον Αλ. Τσιριντάνη, αυτήν την έννοια της ελευθερίας, και εύλογα). Έτσι, έχουμε το γνωστό χωρίο «πάντα μοι έξεστι, αλλ’ ού πάντα συμφέρει· πάντα μοι ἔξεστιν, ἀλλ᾿ οὐκ ἐγὼ ἐξουσιασθήσομαι ὑπό τινος.» (A’ Κορ. 6,12). Δεύτερον, η Χριστιανική αγάπη δεν είναι αγάπη υπό προϋποθέσεις, αλλά είναι «αγάπη του Άλλου για αυτό που είναι». «Έλλησι και Ιουδαίοις, σοφοίς τε και ανοήτοις οφειλέτης ειμί»…
Πλην, όμως, άλλο είναι αυτό και άλλο η δικαίωση -όχι δικαιολόγηση ή εύρεση «ελαφρυντικών» ή ταπεινή παράβλεψη- κάποιου σφάλματος κατά Συμφωνία των Πατέρων (Consensus Patrum). Εδώ έχουμε μία κατάσταση που το χονδροειδές αστόχημα, κάτι που πάντα βασικά η εγχριστωμένη συνείδηση πιστοποιεί, εν είδει φιλοσοφικού σχετικισμού τείνει να γίνεται δεκτό ως κάτι ουδέτερο, σε κάποια «εξωηθική», που θα έλεγε και ο Νίτσε, νέα κοινωνική σύμβαση. Προς αυτόν τον σκοπό επιστρατεύονται οι συνήθεις ύποπτοι: η θεά «επιστήμη»(που έχει δώσει τις βάσεις από τον σταλινισμό ως, κατεξοχήν, τον ναζισμό) με χαλκευμένες προπαγανδιστικές «μελέτες», opinion makers, τα ΜΜΕ κτλ. Βεβαίως, ποιος θα έχει τα αντεπιχειρήματα, αφού τρέχει ξέφρενα 10 ώρες την μέρα για τις βιοτικές μέριμνες; Αργά ή γρήγορα, θα ομογενοποιηθεί…
Η κατάσταση αυτή είναι σίγουρα αρκετά πρωτότυπη όχι μόνο για την «ομοφοβική Ελλάδα» – που είναι απαράλλακτος ο τυπικός σνομπισμός των ελίτ για τον «άξεστο», σεξιστή λαό, όπως τον έχει αναλύσει υποδειγματικά ο καθ. Κρίστοφερ Λας -, αλλά και για την Ευρώπη. Ο Ντέιβιντ Κούπερ, εκπρόσωπος του θαυμάσιου ρεύματος της κολλεκτιβιστικής αντιψυχιατρικής, στο έργο του «η γραμματική της ζωής» (1974- 1977, εκδ. Καστανιώτη) κατηγορεί τον ίδιο τον πασίγνωστο φροϋδομαρξιστή στυλοβάτη της «σεξουαλικής χειραφέτησης» Βίλχελμ Ράιχ, διότι στα έργα του υπονοεί πάντοτε ετερόφυλα ζεύγη…! Ο ίδιος, υπαρξιακός μαρξιστής, και τέκνο του Μάη του ’68 με (όλα) τα θετικά και αρνητικά του αντάμα, θεωρεί, όλα αυτά τα ρεύματα ενιαία, ομοούσια.
Η σημερινή κατάσταση δεν είναι, βέβαια, παρά ό,τι προκύπτει στη σημερινή κοινωνία βάσει των φιλοσοφικών της θεμελίων, στο επίπεδο των θεσμών και της κυρίαρχης ιδεολογίας. Η σημερινή “εξ ολοκλήρου αστική” (παρά το ότι ουδείς θα δεχόταν σήμερα να ονομαστεί αστός – με την έννοια του bourgeois), νεωτερική κοινωνία στηρίχθηκε στο μηδέν, όντως, από τις καταβολές της, όπως μας μεταφυτεύθηκε από την προηγμένη, πεφωτισμένη και λελαμπρυσμένη Εσπερία. Τότε, στις αρχές, βέβαια, υπήρχαν άλλα χαρακτηριστικά: η θέληση η προμηθεϊκή για αλλαγή και κατανόηση, η πίστη στην φυσική αγαθότητα του ανθρώπου που θα φαινόταν στην αστική φιλελεύθερη, ας την πούμε έτσι, “δημοκρατία” κ.α.. Αλλά, η “μεταμόρφωση του αστού” κατέληξε όντως σε αυτό που μας είπε στο ομώνυμο βιβλίο του ο Ζακ Ελλύλ: στην λατρεία του μηδενός και την προσοικείωση του “Μάη του ’68”. Βεβαίως και τα φαινόμενα αυτά, όπως και όλα τα άλλα, είναι ενιαία, ως προς το εξής: ότι βασίζονται σε ό,τι λέμε “ορθολογικότητα της βιομηχανικής κουλτούρας”, που είναι μία (υπο)κουλτούρα καθαρά αστική, δηλαδή αμοραλιστική, δεν έχει χώρο για “ηθικές μικρολογίες”, όπως γράφει κάπου σχετικά για τον αστό διανοούμενο ο καθ. Β. Φίλιας.
Επίσης, σήμερα υπάρχει και κάτι ακόμη. Η σημερινή κοινωνία έχει πάψει σε ικανό μέρος να θεωρεί, ότι ο ασκών ακόμη και ατομικά αμαρτήματα-αστοχήματα, κάνει κάτι «κακό». Το μόνο που μπορεί να αντιτάξη είναι ένα υγιεινιστικό επιχείρημα, ένα χρησιμοθηρικό, και ένα ανθρωπάρεσκο, μία, δηλαδή, αηδιαστική υποκρισία βάσει κάποιας θνήσκουσας κοινωνικής σύμβασης. Από αυτήν την άποψη, οι εν λόγω άνθρωποι, όπως και οι επ’εσχάτοις “πορνοστάρ” της τηλοψίας και του χώρου του θεάματος και του lifestyle, έχουν κάθε δίκηο να καταγγέλουν για φαρισαϊσμό την κοινωνία. Διότι αυτοί δεν κάνουν τίποτε παραπάνω παρά να προχωρούν την ηδονιστική και αμοραλιστική λογική της κοινωνίας της Αποστασίας ένα βήμα παραπέρα, ή στις έσχατες λογικές της συνέπειες. Είναι ένα προϊόν αυτής της κοινωνίας.
Υποτίθεται, ότι ως Χριστιανοί είμαστε το άλας της γης και το “φως του κόσμου”, που προφυλάσσει από την σήψη όχι νομικών κανόνων, αλλά του ήθους, του επαναστατικού και “παράλογου” ως προς τον Κόσμο και το πνεύμα του, αγιοπνευματικού, λοιπόν, ήθους. Από παληά δε, ο Ντοστογιέφσκι παρατηρούσε την διαφορά του απλού ρωσσικού Ορθόδοξου λαού με τη σήψη της Δύσης και ειδικότερα της Γερμανίας ως προς, ειδικότερα, την «έκλυση» περί τα αφροδίσια. Αυτό πρέπει να επαναφέρουμε και σήμερα!… Τον πνευματικό έρωτα και πόθο των Αγίων για όλους και όλα, την θεία ευσπλαχνία μέσα μας που δεν βλέπει τον Άλλο ως “όργανο ηδονής” αλλά κάθε άλλο, την χαμένη στις μάταιες και τεχνητές ηδονές αθωότητα…
Σχετικά
