Στους Εβραίους των Τρικάλων

Της Αμαλίας Κ. Ηλιάδη*

Τα παιδιά σου κλαίνε, Σιών,

τα χλωμά, σκελετωμένα σώματα,

τα μικρά κοκκαλιάρικα πουλάκια

που κούρνιαζαν, ίδιες ψυχές ασώματες,

στα ανθρωποβόρα συρματοπλέγματα

εκεί μακριά, στο Άουσβιτς-Μπίρκεναου…

Τα παιδιά μας κλαίμε, άνθρωποι της Τρίκκης,

εδώ στις όχθες του Ληθαίου.

 

Καθίσαμε ανάμεσα στα δροσερά χόρτα της άνοιξης

Και τώρα, που είναι πια φθινόπωρο,

τα δάκρυα στέγνωσαν σαν τις σταγόνες της βροχής

στο διψασμένο χώμα…

 

Κάποτε, ανάμεσα στους μπερδεμένους δρόμους των Τρικάλων,

σαν σε σκηνές ασπρόμαυρης ταινίας,

οραματίζομαι την πικρή αγωνία για την άδικη μοίρα τους.

 

Και περπατώντας εκεί, έξω απ’ την έρημη Συναγωγή

τα μάτια μου βλέπουν έναν άλλο κόσμο

που η ζωή του είναι αλλού…

 

Η μαρτυρική θυσία της ας γίνει

της δικιάς μας ζωής η ουσία.

Αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι.

 

Τρίκαλα 17-11-2007. Ποίημα  για το Ολοκαύτωμα, αφιερωμένο στους αδικοχαμένους Εβραίους της πόλης των Τρικάλων…

* Η Αμαλία Κ. Ηλιάδη είναι Φιλόλογος –Ιστορικός, e–mail: ailiadi@sch.gr