Ως αποτέλεσμα, έπρεπε να απευθυνθούμε και να διαπραγματευτούμε με τη συριακή κυβέρνηση που έχει το καθήκον να προστατεύει τα σύνορα της χώρας και να διατηρεί την κυριαρχία της, ώστε ο συριακός στρατός να μπορέσει να εισέλθει και να εγκατασταθεί κατά μήκος των συριακών και τουρκικών συνόρων για να στηρίξει τον SDF ώστε να αποκρούσει αυτήν την επιθετικότητα και να απελευθερώσει τις περιοχές που κατέχει ο τουρκικός στρατός και οι μισθοφόροι του».
Παραπέμπει έτσι για μόνιμες λύσεις μετά τη σταθεροποίηση της κατάστασης στη χώρα.
Είναι ελάχιστες οι περιπτώσεις στη ιστορία που χώρα δέχτηκε τόσες και τέτοιες πιέσεις.
17 χρόνια πριν, την 1η Ιούνη του 2002, ο Πρόεδρος Τζορτζ Μπους, με πρόσχημα τους δίδυμους πύργους κηρύσσει τον πόλεμο ενάντια στον «άξονα του κακού». Μετά το Αφγανιστάν, το Ιράκ, το Ιράν, η Λ.Δ. της Κορέας, η Κούβα και Συρία, είναι οι στόχοι. Έκτοτε ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός εκδηλώνει την αγριότητά του με μια σειρά επιθετικών πολέμων και επεμβάσεων.
Έξι χρόνια αργότερα, το Σεπτέμβρη του 2008, προάστιο της Δαμασκού δέχεται πολύνεκρη βομβιστική επίθεση με παγιδευμένο αυτοκίνητο. Στις 28 του Οκτώβρη, με το πρόσχημα της καταδίωξης ενός καταζητούμενου στελέχους της ιρακινής Αλ Κάιντα, τέσσερα αμερικάνικα ελικόπτερα εισβάλλουν στο συριακό έδαφος, κοντά στα σύνορα με το Ιράκ, που στοίχισε τη ζωή οκτώ πολιτών.
Η επιχείρηση για την αποσταθεροποίηση της Συρίας και με αυτά τα μέσα μόλις που είχε αρχίσει.
Στα πλαίσια αυτά η Ε.Ε. δια 48 αποφάσεων και εκτελεστικών κανονισμών επέβαλε κυρώσεις σε βάρος της Συρίας (εμπάργκο όπλων, πάγωμα περιουσιακών στοιχείων – ταξιδιωτικές απαγορεύσεις για Σύριους αξιωματούχους), ψηφισμένες από όλες ανεξαίρετα τις ελληνικές κυβερνήσεις.
21 από τα 22 κράτη του Αραβικού Συνδέσμου ζήτησαν να παραδώσει ο Πρόεδρος Άσαντ την εξουσία σε έναν από τους αντιπροέδρους του, να συσταθεί κυβέρνηση εθνικής ενότητας υπό την αιγίδα του Αραβικού Συνδέσμου, για να διεξαχθούν νέες βουλευτικές και προεδρικές εκλογές. Τα κράτη – μέλη του Συμβουλίου Συνεργασίας του Κόλπου (Ομάν, Κουβέιτ, Μπαχρέιν, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Κατάρ, Σαουδική Αραβία) διακόπτουν το 2012 τις διπλωματικές σχέσεις. Το 2014 ο αρχηγός της «Αλ Κάιντα», Αϊμάν αλ-Ζαουάχρι, κάλεσε, με ηχητικό του μήνυμα, Σύριους και ξένους ισλαμιστές που δρουν στη Συρία να σχηματίσουν κοινό μέτωπο εναντίον του Άσαντ.
Το 2013 Μπαχρέιν, Κουβέιτ, Ομάν, Κατάρ, Σαουδική Αραβία, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Γαλλία Τουρκία, Ιταλία, Βρετανία, Ισπανία, Δανία, Ολλανδία, Γερμανία, Βέλγιο, Νορβηγία, Γερμανία, Βέλγιο, Λουξεμβούργο, ΗΠΑ Αυστραλία Μάλτα αναγνωρίζουν ως «μοναδικό εκπρόσωπο του συριακού λαού» την εναλλακτική (αντικαθεστωτική) κυβέρνηση του Συριακού Εθνικού Συνασπισμού που κλήθηκε μάλιστα από τον Αραβικό Σύνδεσμο, στις 28 Μάρτη 2013, να καταλάβει την έδρα της Συρίας.
Φυσικά έμεινε με την πρόσκληση στο χέρι.
Το 2012 η κυβέρνηση της ΝΔ αναγνώρισε το συνασπισμό της αντιπολίτευσης, απέσυρε τον πρέσβη από τη Δαμασκό, απέλασε την πρέσβειρα της Συρίας στην Αθήνα. Η προξενική εξυπηρέτηση των Σύρων πολιτών στην Ελλάδα πραγματοποιείται ως τα σήμερα από τη Συριακή Πρεσβεία στη Σόφια/
Παρόλα αυτά το συριακό καθεστώς άντεξε, γεγονός αξιοπρόσεκτο.
Οι κατά καιρούς επιθέσεις στη Συρία – και η τωρινή, τρίτη κατά σειρά της Τουρκίας- δεν έχουν φυσικά ως στόχο την αποκατάσταση των αστικοδημοκρατικών δικαιωμάτων του Συριακού λαού που καταπατιόνταν από το μπααθικό καθεστώς∙ η χώρα βρισκόταν σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης από το 1963!
Ο στόχος παραμένει η συντριβή με κάθε μέσο, ακόμη και με τη διάλυση χώρας, του ανυπάκουου στις πολιτικές των αμερικανών και ευρωπαίων ιμπεριαλιστών πολιτικού και κοινωνικού ρεύματος που υποβόσκει και εμφανίζεται κατά κύματα στον αραβικό κόσμο. Ενός αστικού, στην ουσία, αραβικού ρεύματος που στοχεύει στην εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της περιοχής υπό την σχετική ηγεμονική κυριαρχία της ίδιας της αραβικής αστικής τάξης. Αυτό εμφανίζεται με τη μορφή είτε της ενιαίας στρατιωτικής διοίκησης των στρατών Συρίας, Ιράκ και Ιορδανίας παλιότερα, είτε με τη μορφή δημιουργίας συνομοσπονδίας κρατών ικανών να αντιπαρατεθούν στα σχέδια των άγγλων, γάλλων και αμερικάνων νεοαποίκων, είτε με τη μορφή πολιτικοστρατιωτικών οργανώσεων αντιτιθέμενων στα σχέδια των αμερικανών και ευρωπαίων ιμπεριαλιστών και των ντόπιων υποτακτικών.
Ο Ερντογάν φαίνεται να φλερτάρει με αυτό το ρεύμα.
Τα αμερικάνικα όμως σχέδια περιορισμού και αποτροπής πάση θυσία μετατροπής της Τουρκίας σε υπερδύναμη της περιοχής τον οδηγούν «να μαγειρέψει πριν πεινάσει». Πριν κατοχυρωθεί στο νότο αυτόνομη – αυτοδιοικούμενη κουρδική περιοχή που θα λειτουργεί ως παράδειγμα για τις μεγάλες κουρδικές εκτάσεις και τα δέκα εκατομμύρια Κούρδων εντός της Τουρκίας.
Με μια έννοια λοιπόν, με την απροκάλυπτη επίθεση σε βάρος της Συρίας, ο Ερντογάν αποκόπτεται από το ρεύμα της αραβικής αστικής αυτοτέλειας και υπερηφάνειας, χάνει την αίγλη του.
Η Συρία είναι φτωχή χώρα, έχει το 25% του σημερινού ελληνικού ΑΕΠ και περιορισμένα κοιτάσματα πετρελαίου.
Αλλά η Συρία είναι η χώρα που υπό το εθνικιστικό μπααθικό κόμμα, που την κυβερνά από το 1963, επιχειρεί διακρατικές διευρύνσεις και συμμαχίες που δεν ευθυγραμμίζονται με τα αμερικάνικα και δυτικοευρωπαϊκά σχέδια στην περιοχή, ή και αντιτίθενται σε αυτά. Παρέχει κατά καιρούς πολύμορφη υποστήριξη στη ριζοσπαστική ισλαμική Χαμάς – προέκταση του κινήματος της ισλαμιστικής φονταμενταλιστικής Μουσουλμανικής Αδελφότητας – που στρέφεται ευθέως κατά του Ισραήλ, τη στιγμή που οι ΗΠΑ ταυτίζονται πλήρως με την ισραηλινή επιθετικότητα. Είναι κοντά στην Χεζμπολάχ η οποία συμπλέκεται σε μάχες κατά ισλαμιστών αντικαθεστωτικών μαχητών, στο πλευρό του Άσαντ. Επιπλέον δε έχει σπουδαία γεωπολιτική σημασία καθώς συνορεύει με το Ιρακινό Κουρδιστάν, αυτόν τον πετρελαϊκό ωκεανό, το Ισραήλ και τη Μεσόγειο – κόμβο ναυτικών μεταφορών.
Ακόμη …χειρότερα παρέχει σταθερά ρώσικη ναυτική βάση στη Μεσόγειο.
Η Συρία εν ολίγοις είναι διαρκώς παρούσα σε ένα ιδιότυπο αραβικό αντιιμπεριαλισμό.
Γι’ αυτό και πρέπει να υποταχθεί ακόμη και να διαμελιστεί. Εξ ου και οι κατά κύματα επιθέσεις.
Όλες οι αραβικές χώρες, παρά τα ιδιαίτερα κρατικά χαρακτηριστικά και προβλήματα, διατρέχονται από σημαντικά κοινά στοιχεία: φτώχεια, ανεργία, εκμετάλλευση, ελλειμματικές, τουλάχιστον, πολιτικές, δημοκρατικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες. Αυτά έθρεψαν το συνταρακτικό κίνημα της «Αραβικής Άνοιξης» που έσκασε μύτη το 2011, κίνημα μαζικό και ελπιδοφόρο, αλλά αδύναμο πολιτικά. Γι’ αυτό ακριβώς πολύ γρήγορα πολιτικοί εκπρόσωποι των ιμπεριαλιστών και των ντόπιων συνεργατών τους διεισδύουν στα κινήματα, εμποδίζουν την ριζοσπαστικοποίηση της λαϊκής οργής. Και τελικά αντιστρέφουν την πορεία στη κατεύθυνση της υλοποίησης των αμερικάνικων στόχων της «Μεγάλης Μέσης Ανατολής». Δηλαδή πάνω σε σχέδια «ανασυγκρότησης» και «εκδημοκρατισμού» (δυτικοποίησης) της ευρύτερης περιοχής.
Σε αυτή την κοινωνική τρικυμία, όπως σε κάθε φουσκοθαλασσιά, βγαίνει στην επιφάνεια και η λάσπη του βυθού. Ακραίες ισλαμο-φασιστικές οργανώσεις, πότε ενταγμένες και πότε αυτόνομα, σπρώχνουν τους λαούς σε έναν νέο μεσαίωνα, σε μια κοινωνική οπισθοδρόμηση. Φυσικά ακόμα και αν οι τρομοκράτες είναι τρομοκράτες μουσουλμάνοι, την αιτία των πράξεών τους δεν πρέπει να την ψάξουμε στο Ισλάμ, αλλά στις κοινωνικο – οικονομικές, πολιτικές και πνευματικές συνθήκες της ύπαρξής τους.
Στη Συρία η «Συριακή Άνοιξη» εκφράστηκε με ογκώδεις συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις, με αιτήματα πάνω σε πραγματικά προβλήματα βιοτικού επιπέδου, πολιτικών και δημοκρατικών ελευθεριών. «Σαν έτοιμες από καιρό», αναπτύχτηκαν όμως γρήγορα και εισέβαλαν ένοπλες αντικαθεστωτικές ομάδες που στελεχώθηκαν, εξοπλίζονταν, εκπαιδεύονταν και χρηματοδοτούνταν από όλες εκείνες τις δυνάμεις που από καιρό έφτιαχναν σχέδια αποσταθεροποίησης της Συρίας και όλης της περιοχής της Μέσης Ανατολής, με στόχο την εξυπηρέτηση των οικονομικών συμφερόντων των μεγάλων μονοπωλιακών επιχειρήσεων τους.
Σε αυτή τη φάση το κυβερνών κόμμα Μπάαθ υπό τον πρόεδρο της χώρας Μπάσαρ αλ Άσαντ αντιμετώπισε ιδιαίτερα σκληρά την «Συριακή Άνοιξη».
Από την άλλη όμως αίρει, τον Απρίλη του 2011, την κατάσταση έκτακτης ανάγκης που ίσχυε στη χώρα αδιαλείπτως από το 1963. Καταργεί το Δικαστήριο Εθνικής Ασφαλείας, στο οποίο δεν υπήρχε το δικαίωμα έφεσης. Αναγγέλλει τη νομοθεσία που διασφαλίζει «τη λειτουργία πολλών κομμάτων, τις πολιτικές ελευθερίες και την ελευθερία των ΜΜΕ». Διορίζει νέα κυβέρνηση με σαφή εντολή την απελευθέρωση εκατοντάδων συλληφθέντων στις διαδηλώσεις και τη χορήγηση «γενικής αμνηστίας σε όλους τους κρατούμενους – μέλη πολιτικών οργανώσεων, συμπεριλαμβανομένων όσων ανήκουν στους «Αδελφούς Μουσουλμάνους». Με μια έννοια λοιπόν «τίποτα δεν πάει χαμένο».
Αυτές οι αναγκαστικές αλλά όχι και τόσο ευκαταφρόνητες υποχωρήσεις του καθεστώτος του εξασφαλίζουν ισχυρές – όπως αποδεικνύεται – κοινωνικές συμμαχίες. Είναι αυτό που φαίνεται να μην συνυπολογίζουν στο βαθμό που του αναλογεί οι Ερντογάν και Μπους.
Αλλά οι εσωτερικές και διεθνείς συμμαχίες είναι που μετέτρεψαν σε κίβδηλη δήλωση, τον Ιούλη του 2011, τις φανφάρες της τότε Αμερικανίδας υπουργού Εξωτερικών Χίλαρι Κλίντον ότι «ο Άσαντ δεν είναι απαραίτητος και απατάται όποιος πιστεύει ότι οι ΗΠΑ έχουν επενδύσει το οτιδήποτε στην παραμονή του στην εξουσία», όπως εξάλλου και την ανάλογη τότε απόφαση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
Το καθεστώς λοιπόν Άσαντ άντεξε τόσο λόγω των κοινωνικών συμμαχιών που έχει όσο και γιατί τα σχέδια διαμελισμού, στην ουσία, της Συρίας συναντούν το κατηγορηματικό Όχι από τη Ρωσία και τη Κίνα που ζητούν «ισοσκελισμό των ευθυνών για τη βία που σοβεί στη χώρα» και «έναρξη ενδο-συριακού διαλόγου». Το Μπάαθ και ο Άσαντ με τις συμμαχίες τους, τις εσωτερικές ως βάση και τις διεθνείς ως στήριγμα, είναι οι μόνοι που εγγυώνται το ακέραιο της χώρας.
Και αυτό μέτραγε και μετρά στους λαούς.
«Ο Συριακός Αραβικός Στρατός, ο οποίος αντιμετωπίζει τις τρομοκρατικές οργανώσεις, θα αντιμετωπίσει τις ξένες δυνάμεις εισβολής που βρίσκονται παράνομα στα συριακά εδάφη.. Η ιστορία θα κατονομάσει τον επικεφαλής του τουρκικού καθεστώτος, Ερντογάν, ως εγκληματία πολέμου. Η Συρία από την αρχή του πολέμου καταδίκασε τη συμμαχία μεταξύ του τουρκικού καθεστώτος και των αμερικανικών διοικήσεων και προειδοποίησε από την αρχή ότι δεν μπορεί κανείς να στηριχθεί στην αμερικανική βοήθεια. Το συριακό κράτος είναι έτοιμο να αγκαλιάσει όλους τους πολίτες του, ο διάλογος εξακολουθεί να είναι ανοικτός με τις δυνάμεις που θεωρούν τη Συρία ως μοναδική πατρίδα τους», υπογραμμίζει ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών της Συρίας, Φάσαλ Μικτάν.
Ο ιμπεριαλισμός, από τη φύση του εχθρικός στους λαούς, δεν έχει τελειώσει το έργο του, δεν είναι άλλωστε δυνατό μια και οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και ανταγωνισμοί αποτελούν αναπόσπαστο συστατικό του.
Στη Μέση ανατολή, σε αυτή την περιοχή των ασιατικών Βαλκανίων, ο Τράμπ, ηττημένος στη Συρία, αδειάζει τους Κούρδους ελπίζοντας πως ο Ερντογάν μπορεί να παίξει το βρώμικο ρόλο, να αποδυναμώσει τη Συρία και το συριακό καθεστώς. Αλλά η κίνηση του έστειλε αντικειμενικά τους Κούρδους μαχητές της Βορειοανατολικής Συρίας στην αγκαλιά του Άσαντ.
Η κατάσταση λοιπόν άλλαξε.
Η κατάσταση παραμένει βέβαια πολυπαραγοντική και ρευστή καθώς οι μετέχοντες σε αυτή τη σφοδρή αναμέτρηση εμφανίζονται και παραμένουν ισχυροί.
Ο Τράμπ ως εικόνα, αυτό το λεξιλόγιο που αδικεί τον Χίτλερ, αυτό το χτένισμα, αυτό το διαρκές στήσιμο της συζύγου – μοντέλου με τη συνοδεία σκανδάλων με πουτάνες και πρωτοφανείς σε πυκνότητα παραιτήσεις υπουργών και κυβερνητικών στελεχών και την πρωτόφαντη εμφάνιση αλληλοσυγκρουόμενων θέσεων, είναι η συμπύκνωση του ηγέτη που αντιστοιχεί σε μια παρακμάζουσα κοινωνία και στην έρπουσα επιθετικότητα αυτού που νοιώθει να χάνει και δεν μπορεί να το αποτρέψει.
Γι’ αυτό και οι κίνδυνοι δεν είναι όπως πάντα και όπως συνήθως.
